Op zoek naar Andreas 2

1

Op zoek naar Andreas

2

Eerste druk: ©2015 Attilio Mazzolin ISBN: 978-94-91220-753 Uitgeverij: Vertelpunt Uitgevers Coverontwerp: Dirk Hermans Redactie: Dirk Hermans Redactiebegeleiding: Sven Moons

Niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de uitgever. Wil u meer weten over de uitgaves van Vertelpunt Uitgevers, of heeft u zelf een manuscript dat u wil uitgeven, ga dan kijken op www.vertelpuntuitgevers.be. Iedere gelijkenis met bestaande personen is louter toevallig. 3

A.C Mazzolin

Op zoek naar Andreas

thriller

4

Een vreemde gave Andreas had weer, zoals de meeste nachten in de afgelopen week, een slapeloze nacht. Zijn vrouw Celien had echter geen enkel probleem om, eenmaal onder de lakens liggend, meteen in slaap te vallen. Andreas begreep echt niet hoe ze erin slaagde nooit eens een slapeloze nacht te hebben. Maar als hij zo bleef woelen in bed, zou ze er zeker wakker van worden. Hij keek haar nog even aan. De lichtval van de maan, die door het raam viel, scheen over haar heen en zorgde voor een kleine glinstering op haar gelaat. Het maakte haar nog mooier dan ze al was. Urenlang kon hij haar blijven aan staren. Andreas besliste maar om op te staan. Hij liep naar het raam en keek naar de maan. Die was deze nacht wel erg helder. Andreas had zelden zo een mooie maan gezien. Hij draaide zich even om en keek terug richting Celien. Al was de maan deze nacht anders dan de andere nachten, ze bleef geen partij ten opzichte van haar. Andreas verliet hun kamer en liep nog even binnen bij Naomi. Net als haar moeder was ze een rustige slaapster. Ze werd alleen iets te snel groot naar zijn gevoel. Volgende maand zou ze zeven worden. Andreas ging naar haar toe en gaf haar een kusje op haar wang. Haar ogen leken even open te gaan en er verscheen een klein lachje op haar gezicht. Andreas zou zeker en vast even in één van haar dromen voorkomen. Andreas wist dat hij voor zijn dochtertje de prins, held en beste vriend was. Wat was hij toch gelukkig met zijn twee vrouwen. Ze zorgden ervoor dat hij het gevoel had te leven. Als Andreas ooit een doel had of er één wilde, dan had hij dit nu wel bereikt. Andreas ging nu, na al zijn gefilosofeer over zijn beide dames, naar beneden. Hij nam iets te drinken en begon te piekeren. In tv kijken had hij geen zin. De relax zetel was een oplossing voor zijn onrustig gedrag. Deze had hij voor zijn verjaardag van Celien gekregen. Het was stilaan een verslaving geworden. Tenminste op de avonden dat hij thuis was. De uren verdwenen als sneeuw voor de zon als hij in zijn 5

relax lag. Andreas werd er met andere woorden heel zen van. Het had hem twee jaar gekost om er uiteindelijk één te krijgen van Celien. Hij was wel een stuk duurder dan de gebruikelijke aftershave of fles wijn die hij altijd voor zijn verjaardag kreeg. Maar hij was er heel gelukkig mee. Met zijn hoofdtelefoon en wat zachte muziek op, waren alle ingrediënten aanwezig om even tot rust te komen. Maar helaas was deze nacht net iets anders dan al de vorige nachten. Hij sloot zijn ogen waarop zijn gedachten hem terug brachten naar de dag waarop het allemaal begon. De beslissing om zich kandidaat te stellen voor de titel van: ‘Het beste Zesde Zintuig van Europa.’ Meedoen aan dat spel was iets, dat Andreas wel zag zitten. Hij had nu eenmaal een gave. Hij beschikte over een zesde zintuig en dat al van zolang hij zich kon herinneren. Als kind al besefte hij maar al te goed, dat hij anders was dan zijn andere leeftijdsgenoten. Naarmate hij ouder werd, besefte Andreas dat zijn gave niet alleen bestond uit het aanvoelen van dingen, maar ook uit het voorspellen en zien van gebeurtenissen die al hadden plaatsgevonden. Het duurde jaren voordat hij dit besefte. In zijn hoofd flitsten er beelden voorbij waaruit hij weinig kon opmaken. Maar uiteindelijk gebeurden de gebeurtenissen die hij in de beelden zag echt. Het besef van de gave en zijn kunnen, begon stilaan vorm te krijgen. Hoewel hij twijfelde in het begin en niet echt kon uitmaken of sommige van de gebeurtenissen hadden plaatsgevonden of nog moesten gebeuren. Hij probeerde ze een plaats te geven en ging bij elke gebeurtenis op zoek naar het wat of hoe. Naarmate hij ouder werd, besefte hij wel dat deze gave niet iets was, dat hij aan de grote klok wilde hangen. Hij was heel voorzichtig in de keuze wie hij vertelde over zijn gave. Er waren maar enkele vrienden die ervan wisten, maar zelfs hen hield hij niet van alles op de hoogte. Zo werd het een gegeven, dat maar weinigen wisten. Hij groeide op en leerde zijn gave te gebruiken. Toen jaren later de eerste afleveringen van Het Zesde Zintuig werden uitgezonden, volgde hij elke opdracht en probeerde hij mee te doen.

6

Al lukte dat niet echt, aangezien hij niet fysiek aanwezig was bij de opdrachten. Maar wat Andreas zich vooral afvroeg, was of hij al dan niet de enige was met deze gave. Na enkele jaren alle afleveringen van Het Zesde Zintuig gezien te hebben, had hij het gevoel dat het weleens kon zijn dat hij niet de enige was. Ergens hoopte hij eens te kunnen deelnemen. Hij wilde zijn gave in de praktijk proberen en misschien via deze weg laten zien aan zijn naasten, dat hij een gave had. Het was verder een kans om met anderen, die net zoals hem de gave bezaten, te kunnen praten. Andreas had wel het gevoel dat niet iedereen van de kandidaten de gave echt bezat. Althans niet zoals hij. Zijn gave was echt en dat voelde hij wel. Als hij de kans zou krijgen om mee te doen, zouden ze pas zien hoe het echt moest. Maar hij durfde niet. De vraag hoe zijn naasten zouden reageren, spookte in zijn hoofd. Hoe zouden ze dan met hem omgaan? Of erger nog, zouden ze hem gaan negeren alsof hij één of ander gek was? Hij mocht er niet aan denken dat hij daardoor zijn gezin zou verliezen. Andreas vertelde soms wel iets aan Celien van wat hij zag. Een voorzichtige voorspelling noemde hij het. Als de voorspelling dan later toch gebeurde, noemde hij het toeval of geluk. Andreas liet toen nog achterwege dat hij het idee had om mee te doen. Er kwam een dag dat Celien zelf het idee naar voren bracht om mee te doen. Ze was ervan overtuigd, dat hij kon winnen. Ze had gemerkt dat Andreas vaak voorspelde wat er ging gebeuren. ‘Andreas als je dan toch zoveel geluk hebt bij het voorspellen van dingen, doe dan eens mee en wie weet win je wel’ zei ze altijd! Andreas zag hierdoor de kans om deel te nemen zonder dat hij zelf het idee had geopperd. Zo begon het avontuur in Brussel. De kandidaten die in de vorige afleveringen gewonnen hadden, waren al geselecteerd. De programmamakers wilden het echter wat spannender maken door er één extra aflevering bij te voegen. Deze aflevering bestond uit de geselecteerde kandidaten en één extra iemand. Deze persoon maakte meteen kans, om als winnaar van deze laatste show, rechtstreeks mee te doen. Hij of zij, zou dan België vertegenwoordigen. Deze extra show diende enkel om 7

een eventuele underdog te creëren. Het was een extra wildcard. Voor Andreas was dit meteen de kans om zijn gave te laten zien. Er was voor hem een kans om voor de titel te gaan: ‘Het beste zesde zintuig van Europa’. Als hij dit zou winnen, zou hij zeker zijn van enkele deelnames in andere landen. Pas in het derde land zouden er enkele deelnemers afvallen. En dat zag Andreas wel zitten. Hij voelde zich erg zeker en wist dat hij een aardige kans had om deze titel te winnen. Er waren volgens hem weinig anderen die de gave bezaten zoals hijzelf. Het was trouwens niet alleen de gave van het zesde zintuig. Hij had ontdekt dat het veel meer was dan alleen maar dingen zien of aanvoelen. Misschien was het wel iets totaal anders. Zolang Andreas voor zichzelf niet kon uitmaken wat zijn gave allemaal inhield, wilde hij dit niet delen met Celien, noch iemand anders. Voor hem was meedoen een manier om meer te weten te komen. Wie weet kwam hij wel te weten van waar de gave kwam als hij kon praten met iemand die net zoals hem de gave bezat. Dus deed hij mee met de laatste wedstrijd waarin hij ook meteen zijn ticket voor de titel won. Andreas was plots de underdog die het kleine België mocht vertegenwoordigen. Al wat hij had gewild, overkwam hem. En de kans was er: de titel van “Het beste Zesde Zintuig van Europa” kon de zijne worden. Natuurlijk zat hij diep in zijn achterhoofd met enkele minder leuke gedachten. Eén van de gedachten was dat hij misschien de controle zou verliezen door wat het succes met zich zou meebrengen. Wat zou er dan allemaal op hem afkomen? Naarmate zijn doel steeds dichterbij kwam, werd het hem dan ook allemaal teveel. De media-aandacht groeide hem over het hoofd. Ergens onderweg verloor hij de controle over zichzelf en zijn omgeving. Niet alleen won hij de wildcard die hem naar de finale bracht. Maar hij won ook de ene na de andere wedstrijd. Andreas was niet meer te stoppen. Zijn bekendheid werd groter en de media liet hem niet meer los. Zelfs de andere landen die meededen, zagen de grote winnaar in hem. De dagbladen en kranten lieten er geen twijfel 8

over bestaan. ‘Andreas was de grote favoriet.’ Ze schreven enkel over hem. Het leek erop, dat de andere kandidaten niet eens bestonden. Hij won overtuigend in de eerste acht landen. Nederland, België, Duitsland, Spanje, Portugal, Griekenland, Zweden en Engeland. Dit met de hoogste scores. Italië was het volgende land dat hem te wachten stond. Hij wilde nu alleen nog maar winnen. Het spel had Andreas in zijn macht en hij leek niet meer na te denken over al de gevolgen die het met zich meebracht. Celien werd meegesleurd in al de media aandacht maar zag het helemaal zitten. Ze was trots op Andreas. Ze had wel geen enkel idee, hoe hij het allemaal voor elkaar kreeg. Voor haar was het niet meer dan iets, dat haar Andreas heel goed kon. Ze genoot van de aandacht die ze kregen. Dat hij de gave echt had daar dacht ze geen enkel moment aan. Volgens haar was het gewoon geluk. ‘Andreas, je kunt zeer goed gokken’, was één van haar zinnen over heel het gebeuren. ‘We zouden beter met de lotto spelen.’ Nog één van Celien haar uitspraken. Maar de laatste tijd wilde Andreas al deze aandacht niet meer. Hij werd bang en had het totaal niet meer in de hand. Het leek er op dat hij besefte dat hij de controle aan het verliezen was. Er was geen stad of dorpje meer waar hij niet werd aangesproken. Hij werd de man die het allemaal wist genoemd. Dat kwam natuurlijk omdat hij ook steeds alles wist. De opdrachten kon hij tot in de precisie oplossen. Dat kon toch maar alleen als Andreas echt over de gave beschikte. Iedereen was overtuigd dat hij de gave had en dit zonder moeite ging winnen. Gelukkig had hij niet opgeschept, dat hij over de gave beschikte om de toekomst te voorspellen. Dat wist hij voorlopig nog geheim te houden. Anders zou het alles alleen maar verergeren. Nu kon hij niet alles zien van de toekomst, enkel hier en daar een flits. Maar dat kon van alles zijn. Andreas hoopte vooral dat de tijd ging uitwijzen wat hem allemaal overkwam. Zijn hoop dat zo weinig mogelijk mensen deze zijde van zijn gave te weten zouden komen, was niet meer dan een illusie gebleken. Ze was dan ook voorbestemd om niet lang meer geheim te 9

blijven. Men liet hem niet meer met rust. Hij was een media figuur voor alles en iedereen. Zo kwamen we tot het moment dat hij zat te piekeren in zijn relaxzetel. Zijn gedachten loodsten hem na deze tussenstop verder naar het volgende land dat op het programma stond, Italië. En met het vooruitzicht om naar het laatste land, waar de finale plaatsvond, te gaan. Zijnde Frankrijk. Maar eerst stond hem weer één week te wachten zonder zijn gezin. Zou het dat zijn waarvan hij wakker bleef of was het iets anders? Hij geraakte er niet uit. Het begon enkele dagen geleden, toen hij voor het eerst beelden zag waar hij niets van kon maken. Het was duidelijk dat hij er persoonlijk mee te maken ging hebben. Hij probeerde van alle stukjes die hij zag een volledige puzzel te maken. Hopeloos trachtte hij te zien wat er gebeurde, maar het liep niet al te vlot. Wat Andreas normaal meteen zag, gebeurde nu niet. Het leek wel of hij ergens vastzat. Of was het iemand anders? Het was alsof dat hij zijn lichaam niet kon bewegen. Hij voelde een lichte paniek. In de beelden die voorbij flitsten, bevond hij zich in een afgesloten ruimte. Een ander beeld was een vrouw die steeds terug kwam. Celien was het niet. Andreas voelde geen enkel verbintenis of iets dergelijks. Dat deze vrouw een rol speelde in de beelden stond vast. Ze leek ook niet alleen te zijn. Ze had een bedroefd gezicht en was in paniek, net zoals hij dat was. ’Mijn god, wat betekende dit toch?’ vroeg hij zich af. Waarom zag hij het niet zoals de rest, of was het nog te ver weg zodat hij het nog niet kon zien? Voor het eerst stond er Andreas iets te gebeuren, waar hij geen controle over had. Andreas wist zelfs niet of het te maken had met zijn deelname aan deze show. Maar alles was wel begonnen in de afgelopen dagen. Eén ding was zeker. Hij stond voor een beslissing die hij moest en zou nemen. Het liefst van al wilde hij er vanaf. Geen media meer, gewoon zichzelf zijn. Teruggaan naar de dag dat hij de beslissing nam om zijn leven overhoop te gooien. Andreas verlangde enkel naar zijn gezin. Wat begon als een poging om erbij te horen, leek stilaan op een nachtmerrie. Hij wilde niet meer dan terug gaan naar 10

een normaal leven. Maar Andreas was te ver in dit hele gebeuren en besefte dat maar al te goed. Het enige wat hem een beetje rust bracht op dit moment was de groep mensen die beweerden dat het allemaal opgezet spel was. Andreas zou op voorhand ingelicht worden over wat er allemaal zou gebeurd zijn. Die groep liet hem meestal met rust. Zij geloofden er toch niets van. Andreas hoopte vooral, dat het op termijn de uitweg zou worden uit dit hele gebeuren en dat iedereen hetzelfde zou geloven. Dat het allemaal opgezet was en dat hij de spilfiguur was in deze hele show. Op momenten als deze was het een troost, voor even dan toch. De realiteit was helaas heel anders. Het waren vooral diegenen die het echt geloofden, die voor de problemen zorgden. Andreas schafte zichzelf een tweede gsm aan. Anders lieten ze hem niet meer gerust. Het leek erop dat zijn gsm nummer op elke site of zomaar ergens te grabbelen lag. Wie verantwoordelijk was voor het verspreiden van het nummer wist hij niet. Maar de media zou er zeker voor iets tussen zitten. Zijn gsm ging voortdurend. Telkens er iemand belde, deed de beller of ze elkaar al jaren kenden. Natuurlijk was dat niet zo en wilden ze alleen maar van alles weten. En waarom ze hem altijd belden! Het was te absurd voor woorden. Vragen zoals, ‘Heb je ook contact met de doden?’ en ‘ Ik heb mijn dochter al een week niet meer gezien, weet je waar ze is?’ ‘Ik zou mijn moeder die overleden is nog iets willen vragen enz.….’ Hij werd er stilaan gek van. Trouwens, hij mocht geen vragen beantwoorden. Andreas had een contract ondertekend en mocht het er met niemand over hebben. Laat staan er iemand zomaar mee helpen. Hij kon volgens de regels niet op zelfstandige wijze iets ondernemen of iemand helpen zonder contractbreuk te doen. Het leek erop dat hij zijn vrijheid had weggeven. Hij moest nu eerst toelating vragen alvorens ook maar één iemand te helpen. Volgens Andreas kwam het nog zo ver, dat hij eerst moest bellen vooraleer hij naar het toilet kon. ‘Neen!’ schreeuwde hij het innerlijk uit. Andreas kwam terug op aarde en verliet zijn gedachtewereld. Deze nacht was er één 11

om snel te vergeten. Hopelijk kon hij nu weer gaan slapen. Hij had nog enkele uren slaap tegoed. De wandklok gaf ondertussen twee uur in de ochtend aan. Plots hoorde hij iemand van de trappen komen. Dat moest Celien wel zijn. ‘Andreas, lieverd wat doe je hier beneden? Ik hoorde je hardop praten.’ ‘Oei, schatje heb ik je wakker gemaakt?’ ‘Ja!, maar kan je niet slapen?’ ‘Neen Celien, ik vind mijn draai niet, al enkele dagen niet.’ ‘Ocharme toch, ik kom even op je schoot liggen, in je relaxzeteltje.’ zei Celien. ‘En vertel me lieverd, wat ligt er op je maag?’ ‘Je maakt je zorgen over al wat er gebeurt of komt het door je volgende reis naar Italië? Dat is toch normaal. Je wordt steeds bekender. Weet je dat iedereen me aanspreekt. Andreas doet het goed. Hij gaat dat winnen, dat is toch super. Ik voel me net een ster. Dat had ik niet verwacht, dat we zo bekend zouden worden. En dat allemaal dankzij mijn Andreas. En mijnheer kan niet slapen. Je bent zeker aan het denken aan de overwinning?’ ‘Neen Celien eigenlijk niet. Ik denk echt dat we eens moeten praten.’ ‘Er is toch niets aan de hand met ons? Andreas je maakt me bang,’ zei Celien. ‘Neen Celien maak je niet druk. Het heeft niets met ons te maken. Wij, jij en ik, zijn voor het leven, dat weet je toch. Samen met Naomi zijn we compleet. Dit is ons gezin. Dat is het meest belangrijke voor mij. Niets kan er in de plaats komen. Maar het zit me niet goed, en dan heb ik het vooral over al de media aandacht en bekendheid. Het lijkt wel of ik de grip aan het verliezen ben over mijn leven. Ik wil dit niet. Ik deed mee om eens te ervaren wat het allemaal inhield. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Niet om super bekend te worden.’ zei Andreas. ‘Maar lieverd, je wist dat toch op voorhand. We hebben het er toch samen over gehad dat dit kon gebeuren. En jij vond het prima en ik ook. Kijk dat magazine op tafel, dat zijn wij. Is dat niet super? Ons gezin, wij staan erin.’ ‘Je weet toch ook dat het niet voor altijd is.’ zei Andreas. ‘Nu is het een hype en daarna hoor je er niets meer van. Een jaartje of zo en dan hups, niemand die het er nog over heeft.’ zei Celien.

12

‘Tenzij je de finale wint, en dan wauw. Bekend over heel Europa, lieverd, dat is gewoon super. Mijn ventje over heel Europa bekend en wij ook. Mijn moeder wordt gek en ze is al super fier. Je moet eens horen hoe ze het over je heeft. Tegen iedereen is het van mijn schoonzoon is de beste. Vergeet mijn vriendinnen niet. Die kunnen niet zwijgen over ons. Ik denk dat ze zelfs stiekem een beetje jaloers zijn. Ik ben er helemaal wild van. De grote Andreas heeft het beste zesde zintuig van Europa. Mijn ventje, ik ben zo trots op je.’ vertelde Celien. ‘Celien,’ jij luistert echt niet. Je bent helemaal in de ban van dit alles. Maar ik ben bang voor wat gaat komen. En jij ziet alleen maar media en bekendheid. Glamour en glitter, feestjes en al wat erbij hoort. Misschien is het beter als we nu gaan slapen. Maar ik wil er morgenavond over praten. Vooraleer ik vertrek, goed? Celien? ‘Ja, hoor grommie, we zullen het er morgen over hebben.’ ‘Kom laat ons terug naar boven gaan. Ik ben nu heel erg wakker, klinkt dat niet goed?’ zei Celien. ‘Jij bent echt niet te doen’, zei Andreas. ‘Je leeft helemaal in de wolken.’ ‘Dat is helemaal juist, Andreas. En wij gaan er nu naar toe, hahaha.’ ‘Dat had ik al door.’ Ze gingen naar bed, waar Celien zorgde voor wat afleiding. Andreas kon uiteindelijk nog enkele uren slapen. Al het gepieker had heel de situatie alleen maar verergerd. Maar hij kon niet zomaar meer stoppen. En na een nacht van weinig slapen en veel piekeren, werd het ochtend.

13

14

‘Die

ochtend’

Naomi was wakker en ging richting kamer van haar papa en mama. ‘Opstaan.’ riep ze. ‘Naomi is wakker.’ ‘Aha… onze lieve meid, heb je goed geslapen?’ ‘Ja papa, heel goed. Wat gaan we vandaag doen?’ vroeg Naomi. ‘Wij gaan vandaag naar de dierentuin en tegen de avond gaan we iets eten in onze favoriete frituur.’ ‘Joepie!’ riep Naomi. ‘Kom opstaan en snel iets aandoen en dan vertrekken we’, zei Andreas. ‘Hela’, mengde mama zich in het gesprek. ‘Mag ik ook even iets zeggen?’ Celien keek Andreas aan. ‘Ik val hier wel uit de lucht….Dierentuin, hoe kom je erbij?’ ‘Ja’, zei Andreas, ‘vandaag is voor ons gezin en niets anders. Morgen ben ik voor één week naar, Italië. Eén week zonder mijn gezin, dus moeten we er vandaag van profiteren. We nemen trouwens geen enkele gsm mee en zijn de hele dag niet bereikbaar. En ja, Celien. We laten je ouders en mijn ouders weten waar we naartoe gaan, maar dat is dan ook alles. We gaan ons nu klaarmaken. Ontbijten doen we ergens anders wel. Ik wil vandaag vooral genieten van jou en Naomi. De laatste maanden hebben we dat te weinig gedaan. Ik ben meer weg dan dat ik bij jullie ben.’ ‘Maar Andreas toch, lieverd maak je toch niet zoveel zorgen. Ik begrijp dat hoor. Het is een hele verandering in je leven en het is toch de bedoeling dat ik je steun, dat wij je steunen. Is dat niet zo? Naomi, wij staan toch altijd klaar voor onze papa, niet?’ ‘Ja, want mijn papa is de liefste papa van heel de wereld. Maar gaan we nu vertrekken naar de dierentuin’, voegde Naomi er aan toe. ‘Dank je wel lieve meid, geef papa een stevige knuffel.’ 15

‘Welke dieren wil je zien?’ ‘Aapjes, die wil ik zien.’ ‘Alé, dan hoeven we niet naar de dierentuin te gaan’, zei Celien. ‘Mama zegt dat papa een aapje is, dat klopt toch niet eh Naomi?’ zei Andreas. ‘Neen mama, papa is een grote lieve beer.’ Ze maakten zich klaar en vertrokken voor een dagje. Een dag zonder zorgen aan zijn hoofd. Het gezin repte zich naar de dierentuin waarbij Andreas genoot van elke seconde. Dit was het waar hij het meest naar verlangde. Het was het enige dat telde. Meedoen aan Het Zesde Zintuigleek dan toch niet meer hetgeen te zijn waarvoor hij wilde gaan. Wat eerst op een uitdaging leek, was nu iets waarvoor hij zijn gezin regelmatig achter moest laten. Het deed hem telkens pijn. Al was het maar voor een week. Gelukkig was Naomi nog jong en vond ze het minder erg dat haar papa weg moest. Celien zorgde er wel voor dat ze haar papa niet vergat. Hoe kon dat ook? Ze zag hem in regelmatig in verschillende dagbladen en op tv. Al was ze nog jong, trots was ze wel op haar papa. Andreas was bezorgd, dat er van een normaal gezinsleven geen sprake meer zou zijn. En dat dagen zoals deze, nog maar zelden zouden voorkomen. Zonder dat hij het wilde, was er kloof ontstaan tussen zijn gezin en het spel waarin hij zat. Welke pogingen hij ook maar ondernam om die kloof klein te houden, het was tevergeefs. Het werd alleen maar groter. Dus had hij nu maar één enkel doel. Dat was een manier vinden om uit de wedstrijd te geraken en zo zijn normale leven terug op te nemen. Zijn voorgevoel voorspelde echter niets goeds. Er broeide iets, maar het was te vroeg om er iets van te maken. Hij moest er alleen maar voor zorgen dat niemand zou ontdekken dat hij echt over de gave beschikte. Het spel winnen was dus uit den boze. Andreas creëerde een nieuw doel. Terug controle krijgen over zijn leven, dat was de opdracht. De volgende dag moest hij vertrekken naar Italië. Ook in dat land hadden de media al voor genoeg publiciteit 16

gezorgd. Andreas werd als grote favoriet voor de overwinning genoemd. Zoals dat ook al was gebeurd in de andere landen. Zelfs op YouTube was Andreas een hit. Vooral omdat zijn opdrachten uitgebreid aan bod kwamen. Dus ook de Italianen waren benieuwd of hij de opdrachten in hun land tot een goed einde zou brengen. Ook hier leek het erop, dat ze maar in één enkele winnaar geloofden. Andreas was de enige echte. De andere kandidaten hadden geen schijn van kans volgens de landelijke pers. De presentatrice, Alessia Donnata, was eveneens onder de indruk van de gave van Andreas. Als gelovige was ze best gevoelig voor die dingen en er heilig van overtuigd dat Andreas dit echt kon. Ze stak het zeker niet onder stoelen of banken, dat ze hoge verwachtingen had van hem. Maar voordat hij aan het Italiaans avontuur zou beginnen, was het genieten van zijn laatste dag met zijn gezin. Een dag die stilaan op zijn einde liep. Een dagje zoo, met als afsluiter, frietjes. Van bij hun favoriete frituur bij Emma. In Italië zou het toch voornamelijk pasta worden.

17

18

De avond voor zijn vertrek. ‘Kom kleine meid van me, papa gaat je slapen leggen.’ ‘Leuk, papa vertel je dan nog een verhaaltje?’ ‘Hm! Een verhaaltje! Ja hoor. Er was eens een beer, die zijn weg niet vond in het bos.’ ‘Oei, wat erg en toen?’ vroeg Naomi. ‘De beer was op zoek naar zijn vriendjes, maar hij wist niet meer waar naartoe.’ ‘En toen, was het verhaal gedaan.’ ‘Zeg papa, dat was wel heel kort verhaaltje. Vertel er nog één.’ ‘Haha. Daar was eens een papa en die had een dochtertje. Hij noemde haar zijn prinses. Maar ze wist niet dat ze een prinses was. Hij alleen wist het. Maar hij kon het haar nog niet zeggen, want eerst moest de papa nog een paar keer voor een tijdje weggaan. Hij was op zoek naar een ster die net zo mooi was als zijn prinses. En als hij die gevonden had, kon hij haar vertellen, dat ze elke avond naar de ster moest kijken. Het zou haar ster worden. Hij vond het niet zo leuk om zijn kleine prinses te moeten achterlaten. Maar hij beloofde haar, om telkens zo snel mogelijk terug te komen. Anders miste hij haar knuffels en kusjes. De papa kon niet zonder zijn prinses leven. Dus deed hij alles voor haar. Voorlopig moest het prinsesje nog even wachten, tot haar papa de ster gevonden had en nooit meer weg moest.’ ‘Papa, hoe heet dat prinsesje?’ vroeg Naomi. ‘Hm…. Dat kan ik nog niet vertellen, maar ik ben zeker dat je haar kent. Zodra de papa de ster gevonden heeft, zal je haar naam te weten komen. Ik beloof je, dat ik het de volgende keer zeker ga vertellen. Ga nu maar slapen lieve meid.’ ‘Ik zie je graag papa.’ ‘Ik jou ook.’

19

Andreas nam afscheid van Naomi en trachtte haar niet te laten merken, dat hij verdrietig was. Hierop ging hij naar Celien toe. ‘En lieverd, ging ze vlot slapen?’ vroeg Celien. ‘Wat zie ik daar, zijn dat tranen Andreas? Kom even in mijn armen, je bent er binnen een week weer. Je bent toch al eens eerder vertrokken. Hoe komt het dat je deze keer meer last hebt?’ ‘Ik weet het niet. Ik mis jullie gewoon en besef dat er niets anders belangrijker is in mijn leven. Het is niet belangrijk wie ik word, als ik niet dicht bij mijn gezin kan zijn.’ ‘Lieverd, wij zijn hier toch en we wachten altijd vol ongeduld op je. Het is steeds leuk als je terug komt. Je dochtertje telt de dagen af, vanaf je vertrek, tot je terug bent. Ze vliegt rond je hals zodra je aankomt. Trouwens de enige die er last van heeft, ben ik. Ze ratelt zowat de hele dag over je.’ Andreas lachte. ‘Je lacht weer lieverd. Maak je geen zorgen, ik hou van je Andreas.’ ‘Ik ook van jou Celien, wat zou ik toch zonder jou moeten beginnen?’ ‘Niet veel denk ik zo.’ En zo werd Andreas een stuk rustiger en viel in slaap. Hij kon nu verder genieten van een rustige nacht vooraleer hij vertrok naar ‘la Bella Italia’, zoals Celien het altijd zei.

20

Het Vertrek De ochtend brak aan en Andreas was vooral bij dat deze nacht voorbij was. Gelukkig had hij toch enkele uren goed kunnen slapen. Zoveel had hij nog nooit eerder gepiekerd. En het was zeker niet van zijn gewoonte, maar deze keer voelde het al vanaf het begin anders aan, iets klopte er niet. Celien stond mee op, om Andreas wat gerust te stellen. En vooral, om duidelijk te maken dat een week zo voorbij was. De taxi stond voor de deur, klaar om te vertrekken richting luchthaven. Alles werd tot in de puntjes geregeld. Andreas hoefde zelf niets te regelen. Hij moest zich alleen concentreren op de opdrachten die hem te wachten stonden. Hij mocht België vertegenwoordigen en dat had hij tot dusver heel vlot gedaan. Hij was een kandidaat eindwinnaar. Andreas nam plaats in de taxi. De rit naar de luchthaven leek op een regelrechte ondervraging. De chauffeur van dienst was niet alleen vol lof over Andreas. Hij stelde de ene vraag achter de andere. Gelukkig duurde de rit niet al te lang. Een kleine veertig minuten, vertelde de taxibestuurder. Eenmaal aangekomen wenste hij Andreas heel veel geluk. ‘Ik zal mijn best doen,’ antwoordde Andreas. Andreas kwam de vertrekhal binnen. Daar stond er al iemand te wachten, die hem zou begeleiden bij het inchecken. Ondanks het vroege uur, waren er al aardig wat mensen op de luchthaven. Natuurlijk duurde het niet lang voordat ze hem aanstaarden. Terwijl hij ze passeerde, hoorde hij het gefluister. Een enkeling waagde het zelfs hem geluk te wensen. Het gekke was, hoe verder deze wedstrijd vorderde, des te meer mensen het programma volgden. Het was en bleef een onderwerp waarin de meeste mensen niet geloofde. De spirituele wereld was een onderwerp waar de meeste mensen niet mee bezig waren. Maar misschien hadden ze iets nodig om in te geloven. Een show als deze, was een welgekomen afleiding in deze moeilijke tijden. Voor het eerst stond Andreas stil bij de gedachte, dat hij iets deed bij veel mensen. Ondanks dat hij het gevoel had, om er 21

niets meer van te maken en als verliezer naar huis te moeten, kwam hij ongewild in een tweestrijd met zichzelf. Ondertussen had de assistente voor een klein ontbijt gezorgd voor Andreas. Aangezien het toch nog een kleine twee uur ging duren vooraleer Andreas aan boord kon gaan, was dit alvast een leuk begin. En was het ontbijt niet de belangrijkste maaltijd van de dag? Daarna wat slenteren langs de winkeltjes, dat zag hij wel zitten. Celien had van Andreas een nieuwe man gemaakt. Dat betekende, mee gaan shoppen en dat ook graag doen. Het was alleszins beter dan twee uur te gaan zitten wachten aan de boarding ruimte. Wat zeker en vast zou resulteren in twee uur gesprekken en vragen van iedereen die in de ruimte aan het wachten was. Ondervragingen die hem zo vroeg in de ochtend gestolen konden worden. De ondervraging van de taxichauffeur was voldoende geweest. Dus ging hij maar verder met wat hij aan het doen was, slenteren langs de vele shopjes. Na enige tijd klonk er via de intercom, dat de passagiers voor zijn vlucht mochten boarden. De baliemedewerkster sprak Andreas aan en vroeg hem of hij al wist of hij dit spel ging winnen. Ook deze keer liet hij het antwoord achterwege. Hij gaf enkel een kleine glimlach. Andreas wilde zo snel mogelijk op zijn plaats gaan zitten. Hij kreeg een zitje aan het raam. Niet dat hij het per se wilde, maar hij keek zeker graag naar buiten. Het was een manier om maar niet op te vallen. Naast hem kwam er een jonge vrouw met haar zoontje zitten. Hij was een jaar of tien en zei vriendelijk goedemorgen. Een beleefde jongeman. Hij vroeg zijn mama waarom hij niet aan het raam mocht zitten? De moeder zei dat hij dat misschien op de terugvlucht wel zou kunnen. Ze zou het proberen te regelen. Andreas stelde spontaan voor om hem maar aan het raam te laten zitten, hij vond het niet erg. ‘Laat hem maar op mijn plaats zitten, ik schuif wel op, zodat de jongeman aan het raam kan plaats nemen.’ ‘Dat is heel vriendelijk van u, mijnheer. Je mag op mijnheer zijn plaats gaan zitten, Reinhald. Dat is toch heel vriendelijk van hem. Vind je niet?’ 22

‘Ja zeker, dank je wel mijnheer’, zei de jongeman. ‘Dat is graag gedaan en zeg maar Andreas.’ De moeder bedankte Andreas opnieuw. Ze had bij het boeken niet stilgestaan om een plaats bij het raam te vragen. Andreas maakte het niet zoveel uit. Dan was het deze keer maar anders. Hij zat toch regelmatig in een vliegtuig. Tenslotte maakte hij er de jongeman gelukkig mee. Hij dacht aan Naomi, die waarschijnlijk hetzelfde zou willen. Andreas raakte aan de praat met de vrouw. Het leuke was dat de vrouw hem niet herkende of misschien juist wel. Ze liet hem in ieder geval met rust en liet niet uitschijnen of ze wist dat hij een bekend persoon was. Andreas keek naar de andere mensen die aan boord kwamen. Zoals altijd waren er mensen die hun stoel niet vonden of handbagage niet weggestopt kregen. Even later hadden al de passagiers hun zitje gevonden en kreeg de stewardess de kans om haar zegje te doen. De startbaan kwam in zicht en Andreas maakte zich mentaal klaar om op te stijgen. Het was altijd een moment waarop hij zich afvroeg of het niet beter was geweest om niet op deze vlucht te stappen. Eenmaal ze wat hoogte hadden, verdween de schrik en werd hij rustiger. De boordcommandant nam het woord en vertelde onder andere dat de vlucht een kleine twee uur ging duren. En dat de weervoorspellingen voor Rome heel gunstig waren. Dat was toch een fijn vooruitzicht. Het weer thuis was meestal regenachtig, dus het warme weer was welgekomen. Even zat Andreas weer ergens anders met zijn gedachten. Tot hij een lichte tik op zijn schouders kreeg. ‘Alles in orde hier?’ vroeg de stewardess. ‘Ja hoor.’ zei Andreas. ‘We gaan dadelijk beginnen met het ontbijt’, voegde ze er aan toe. Andreas zei tegen de vrouw naast hem, dat hij al een ontbijt had gehad. Ze lachte en zei dat zijn eerste ontbijt waarschijnlijk iets uitgebreider zou zijn dan wat ze hier zouden krijgen. Andreas knikte 23

bevestigend, maar vond het niet erg dat het niet al te uitgebreid zou zijn. Met de twee ontbijten samen, zou hij wel even door kunnen. ‘Linda’, zei de vrouw. Andreas keek de vrouw aan.’ ‘Mijn naam. Linda.’ ‘Andreas, maar dat wist je waarschijnlijk al.’ ‘Wij gaan op vakantie naar Rome,’ zei Reinhald. ‘Dat is wel heel fijn op vakantie gaan.’ ‘Gaat u ook op vakantie mijnheer?’ ‘Een klein beetje wel, maar ik moet ook wat werken’, zei Andreas. ‘Sorry, Andreas hij is nogal nieuwsgierig.’ ‘Geen erg Linda, mijn dochter zou hetzelfde gevraagd hebben.’ Het ontbijt werd geserveerd. Andreas keek Linda aan en ze moesten beiden lachen. ‘Smakelijk. ’zei Andreas. ‘Dank je.’ Reinhald, genoot van zijn ontbijt. Het was voor hem de eerste keer dat hij in het vliegtuig zat, vertelde zijn mama. En hij had al meteen geluk om aan het raam te mogen zitten. Ze vertelde Andreas dat dit de eerste reis was na haar echtscheiding. Ze hadden er van afgezien. Nu alles achter de rug was, kon ze met haar zoontje genieten van een eerste, maar zeker niet hun laatste reisje samen. Andreas kon zich niet voorstellen dat hij verder zou moeten zonder Celien en Naomi. Zijn gezin was alles voor hem. Het verhaal van Linda pakte hem, maar hij zag dat de mama en haar zoontje wel oké waren. Even later dook er een ander probleem op. Na twee ontbijten en wat extra drank moest Andreas gaan plassen. Maar er stonden twee mensen te wachten bij het toilet. Dit kon weleens even duren. Hij moest dringend. Andreas keek voor zich uit naar het toilet dat zich vooraan het vliegtuig bevond. Daar stond niemand. Als hij dringend wilde gaan, dan was de keuze snel gemaakt. Als er op de terugweg niet teveel mensen hem zouden herkennen, zou dat meegenomen zijn. Hij stond op en wandelde naar voor. Natuurlijk konden ze hem langs de achterzijde 24

niet meteen herkennen. Hij bleef alvast iets langer op het toilet en dacht, als hij nu maar een pruik en snor had. Na zijn toiletbezoek was het moment aangebroken om terug te keren naar zijn stoel. Het liefst onopgemerkt. Andreas kwam naar buiten. Het duurde welgeteld drie seconden voor er iemand riep. ‘Daar, Andreas.’ Het gefluister begon. Het leek erop dat iedereen hem herkende. Hij had maar één optie, vriendelijk blijven lachen en doorlopen naar zijn zitplaats. Tot plots zijn oog op twee heren viel. Hij stopte even. Een moment lang dacht hij dat ze hem bekend voorkwamen. Andreas keek ze even aan. Beiden heren keken hem terug aan, maar zeiden geen woord. Ze knikten niet eens. Het idee om te vragen waar hij de heren van kende flitste voorbij. Maar hij twijfelde en ging verder naar zijn plaats. Eenmaal gezeten probeerde hij zich te herinneren waar hij de mannen van kende of althans had gezien. De eerste gedachte van Andreas was, dat de heren te maken hadden met de beelden die hij de laatste weken doorkreeg. Maar natuurlijk kon het ook zijn, dat ze er niets mee te maken hadden. Misschien liet zijn voorgevoel hem dingen zien en voelen die er niet waren. Andreas probeerde het los te laten of toch al zeker een beetje bezinken. De stewardess kwam enkele tellen later met de vraag of Andreas het zag zitten om enkele handtekeningen uit te delen. Vooral enkele vrouwelijke fans hadden dit gevraagd. Andreas had niet veel keuze meer dan in te stemmen. Het zou zo achter de rug zijn en dan kon hij verder genieten van het tweede uur van de vlucht. ‘Ik wist niet dat je een bekend persoon was?’ zei Linda. ‘Een klein beetje maar, vrees ik’ ‘Je bent heel bescheiden denk ik. Vanwaar de bekendheid als ik vragen mag?’ ‘Heb je al gehoord van het programma Het Zesde Zintuig?’ ‘Ja, al van gehoord, maar het is niet het soort programma dat ik volg. Ik geloof niet in al die onzin.’ opnames plaats vinden.’

25

‘Ik ben één van de kandidaten. Dat is ook meteen de reden van mijn vlucht naar Rome. Italië is het land waar de volgende wedstrijd en ‘Dat klinkt niet slecht. Dan moeten we misschien wel eens een keer kijken naar een uitzending. Maar dan wel als we terug zijn van onze vakantie.’ ‘Zeker doen Linda, het valt best mee. Of je er nu in gelooft of niet, het blijft een amusant programma en soms best geheimzinnig’, vertelde Andreas. ‘Dat is afgesproken, ik ga zeker kijken als we terug zijn. Ik heb tenslotte naast je in het vliegtuig gezeten. En je bent een heel vriendelijke man, Andreas.’ Andreas lachte. Hij vond het een aangename dame. Eindelijk iemand die niet wist wie hij was. En ze lag er niet wakker van of hij bekend was of niet. Een veertigtal minuten, gaf het scherm voor hem nog aan. Italië kwam heel dichtbij. Hij besefte maar al te goed dat éénmaal hij daar zou arriveren, alles heel hectisch zou worden. Dat was hem al uitgebreid gebrieft. Volgens diezelfde briefing, zou alles tot in de puntjes worden geregeld. Er zou weinig ruimte zijn voor vrije tijd. Dat was onder andere één van de dingen die Andreas niet meer zag zitten. Al dat gestructureerde rondom hem. Hij had zijn leven niet meer in eigen handen. Was de gave die hij had wel zo leuk als hij altijd al had gevonden? Andreas vroeg zich af of het wel een goed idee was geweest om iedereen te laten weten dat hij over een zesde zintuig beschikte. Maar het was gebeurd en dit was zijn eigen leven gaan leiden. Zijn enige wens was dat het zou stoppen. Andreas had al een vermoeden hoe dat te doen. Deze wedstrijd verliezen was al een begin! Maar of het zo zou aflopen dat moesten we afwachten. Het einde van de vlucht naderde en de boordcommandant meldde de passagiers, dat ze de landing richting Rome hadden ingezet en ze binnen een kwartiertje zouden landen. Het was zonnig in Rome. Geen wolkje in de lucht. Even later waren ze op de luchthaven van Fiumicino te Rome. Na de landing wenste Linda Andreas veel geluk. 26

‘Zie dat je wint.’ ‘Ik doe mijn best. Maken jullie er maar een leuke vakantie van. Dag Reinhald.’ Ook de bemanning wenste Andreas veel geluk. Hij bedankte hen voor de goede zorgen. Andreas liep in de richting van de transportband om zijn bagage op te halen. Zoals hij al had verwacht, stond er aan de uitgang iemand hem op te wachten. Het betrof een kleine dame met een groot bord boven haar hoofd. Andreas kon er niet naast kijken. Hij stapte naar haar toe en gaf haar te kennen dat hij Andreas was. ‘Hallo Andreas, ik ben Barbera di Venosa. Ik begeleid je naar het hotel en zorg deze week ook voor jouw planning. Tevens regel ik al wat je tijdens je verblijf nodig zou kunnen hebben. Maar vooral zorg ik er voor, dat je overal op tijd geraakt. Dus laten we voortmaken want we zitten met een strak schema. Ik breng je in de wagen wel verder op de hoogte.’ Barbera wees naar een taxi die stond te wachten om hen naar het hotel te brengen. Andreas maakte er geen probleem van en liet het over aan deze vriendelijke maar overenthousiaste dame. Ze hadden hem al voorspeld, dat het in Italië anders zou gaan dan in de meeste andere landen. Eén van de regels was dat de kandidaten niet in hetzelfde hotel mochten verblijven. Dat vonden de kandidaten onderling niet zo fijn. Ze kenden elkaar tenslotte en hadden al een zekere band opgebouwd. Maar in dit land mocht het niet. Enkel bij de opnames konden de kandidaten elkaar ontmoeten, alsook bij de lunch en het diner. Ze vertrokken bij de luchthaven. Barbera liet er geen gras over groeien en vertelde Andreas, dat zodra ze aankwamen bij het hotel, hij zich even mocht verfrissen. Na een uurtje moest hij naar de bar van het hotel komen voor een kleine briefing. Daarna mocht Andreas enkele uren genieten van Rome. Hotelmanager Maurizzio di Turni zou goed voor hem zorgen tijdens zijn verblijf. Barbera vertelde Andreas, dat Maurizzio een goede man was, zeer vriendelijk en behulpzaam. En als Andreas iets nodig had, mocht hij haar altijd opbellen, waarop ze hem haar nummer gaf. Voor het geval Andreas 27

haar niet kon bereiken, was Maurizzio niet verder dan op fluitafstand. Andreas vroeg Barbera waarom er een regel was, dat de andere kandidaten niet in hetzelfde hotel konden verblijven? ‘Alessia en de programmamakers hebben dat beslist. Ze is niet alleen de gastvrouw van het programma, maar beslist zowat alles. Geen gemakkelijke tante als het om haar werk gaat’, zei Barbera. ‘Alessia zal jullie vertellen wat kan en wat niet. Maar ze is best vriendelijk. Zolang je maar opvolgt wat ze vraagt of zegt. Voor haar zijn vooral de kijkcijfers heel belangrijk. Daarom zal ze tot het uiterste gaan om die zo hoog mogelijk te houden. Ook hier in Italië draait alles om kijkcijfers. Ze heeft een zeer goede reputatie en dat betekent alles voor haar. Een goed programma met hoge kijkcijfers betekent een goede naam. En die heeft Alessia. Ze neemt die verantwoordelijkheid echt ter harte. Dat is ook meteen de reden waarom ze haar gevraagd hebben. Je bent dus gewaarschuwd. Maar maak je vooral geen zorgen, je bent in goede handen’, voegde Barbera er aan toe. ‘Ik weet waar ik aan toe ben.’ zei Andreas. ‘Trouwens, het is nuttig om te weten dat Alessia zeer gelovig is.’ Vervolgde Barbera. ‘ Ik weet dat ze je gevolgd heeft en dus echt wel wat informatie over je bezit. Maar ook over de andere kandidaten heeft ze heel wat informatie ingewonnen.’ ‘Dat is leuk om te weten’, zei Andreas. Niet dat hij onder de indruk was van al deze nieuwe gegevens over Alessia. Hij maakte zich vrijwel geen zorgen over wat dan ook. Deze week in Italië moest dienen om vooral niet te winnen. Als laatste eindigen, was het plan. Niet winnen was de opdracht. Ze kwamen aangereden bij het hotel. Het lag vlak bij het centrum van Rome. Via Torricelli stond er. Het was omringd door een torenhoge muur, waardoor je enkel enkele torentjes zag, die over de muren kwamen piepen. Ze reden een poort binnen en zagen een oprit van minstens vijftig meter lang. Links en rechts bomen. Op het eerste zicht leken het olijfbomen. Naarmate ze het hotel naderden, kwam het stilaan volledig in beeld. Een zeer mooi gebouw in Romeinse stijl. Het leek oud en je kreeg echt wel het gevoel, dat je 28

terug in het Romeinse tijdperk terecht kwam. Dit was alleszins een perfect plaatje voor één of ander vakantiebrochure. Barbera zag hoe Andreas onder de indruk was van dit alles. Ze vertelde hem, dat het hotel pas enkele jaren geleden gerenoveerd werd. ‘Oorspronkelijke bouwdatum van het hotel was begin de zeventiende eeuw. Het was één van de paleizen die als kuuroorden werden gebruikt. Later in de negentiende eeuw werd het een volwaardig hotel. ‘Il Bene di Roma’, ‘Het goede van Rome.’ In dit hotel kwamen voornamelijk bekende mensen van uit de media. Ministers en ook mensen uit de zakenwereld. Maar Barbera stelde Andreas gerust, hij hoefde zich geen zorgen te maken over privacy. Iedereen die in dit hotel verbleef, kon rekenen op de nodige discretie. Niemand zou vervelend doen vanwege welke bekendheid dan ook. Het personeel werd hier opgeleid om iedereen dezelfde service te geven en als gelijke te behandelen. Discretie was in dit hotel een must. ‘En zoals ik al eerder zei, de hotel manager Maurizzio is een heel aangename man, die er altijd wel voor zal zorgen dat je je meteen thuis gaat voelen’. Andreas kon met al deze informatie meteen de alom bekende Italiaanse gastvrijheid aan den lijve ondervinden. De trip in dit land was al vanaf het begin anders. Het leek erop dat hier alles tot in de puntjes werd georganiseerd. Andreas vond het goed en genoot van al het moois dat hij zag. Hij verheugde zich vooral op al wat hem nog te wachten stond. Hij liep het hotel binnen en stond even stil in de inkomhal. Hij staarde voor zich uit naar de enorm brede en hoge draaitrap. Die verscheen zodra je één enkele stap in dit hotel zette. De inkomhal alleen al, leek zo groot als Andreas zijn gehele woning. Hij leek eindeloos hoog. Barbera reageerde vrij snel en stelde hem gerust dat het hotel ook beschikte over de nodige liften. Terwijl Andreas eerder dacht, vergeet de liften, ik neem de trappen. Dit moest hij gewoon eens gedaan hebben. Uit het niets kwam plots een man naar hun toegesneld. Welkom signore Andreas, mag ik Andreas zeggen?’ 29

‘Natuurlijk’, zei Andreas. ‘Welkom in het hotel,’ Il bene di Roma. Ik ben Di Turni Maurizzio. Maar zeg maar gewoon Maurizzio. Ik en mijn volledige team staan tot uwer beschikking. Ik leid u later wel rond in ons hotel. Maar nu laat ik u natuurlijk zich eerst wat opfrissen in uw suite. Antonio, neem jij de bagage van mijnheer? Breng het naar de suite, die van de toren,’ zei Maurizzio tegen zijn medewerker. ‘Ik ga er alvast vandoor Andreas. Ik kom je over anderhalf uur halen.’ zei Barbera. ‘Goed Barbera, tot straks.’ ‘Signore Andreas, u hoeft niet in te checken. Alles werd al geregeld. Als u zo vriendelijk wil zijn om Antonio te volgen, dan komt u snel in uw suite terecht. We zien ons hier beneden in de bar over een klein uur. Antonio komt u wel halen. Zo loopt u straks niet verloren in dit groot hotel.’ Dit was zeker niet wat Andreas had verwacht. Het ging hier wel heel erg vlot. Hij had niet eens de kans gekregen om iets te zeggen, laat staan vragen. Maar het was oké. Zo had hij een uurtje om even bij te komen van zijn aankomst in Italië. Andreas volgde Antonio. Eenmaal aangekomen aan de suite, deed deze laatste de deur open. Voor de tweede maal stond Andreas versteld van wat hij te zien kreeg. De ruimte van de suite leek even groot als heel de beneden verdieping van zijn woning. De suite was immens groot. Antonio vroeg hem te volgen zodat hij de indeling kon laten zien. Er waren meerdere kamers, waaronder een gigantische badkamer. ‘Wauw’, klonk het. ‘Dit is een grote badkamer. Gelukkig is Celien er niet bij, ze zou waarschijnlijk niet meer naar huis willen. Of erger nog, ze zou meteen een nieuwe badkamer willen.’ Antonio nam Andreas mee richting terras en vertelde dat dit de mooiste plek was van de suite. Hij had een overschot van gelijk. Je kreeg hier een mooi overzicht van de stad. Het kon meteen dienen als een postkaartje. In de verte zag je een groot deel van het centrum van 30

Rome. Antonio zei dat je hier uren kon vertoeven. De rust kwam je tegenmoet. En je zou vast en zeker verdwalen in de schoonheid van de stad. Rome nam je van hieruit in haar ban. Andreas kon het niet beter beschrijven en enkel knikkend toestemmen in wat Antonio beschreef. ‘Blijf hier nog maar even staan en geniet, signore Andreas. Ik kom je binnen een uurtje halen.’ ‘Dank je wel Antonio, tot zo dadelijk.’ Andreas bleef inderdaad nog een tijdje op het terras staan. Hij staarde even voor zich uit, waarna hij zich ging verfrissen. Uitpakken was iets voor later, enkel wat nodig was voor vandaag. Andreas stuurde nog snel even een berichtje naar Celien. Dit met de melding, dat hij goed was aangekomen en alles goed geregeld was. Een uurtje later ging de bel. Antonio was op de afspraak. Hij begeleide Andreas naar de bar, waar Maurizzio hem stond op te wachten. ‘Alles naar wens?’ vroeg Maurizzio. ‘Ja! Alles is naar wens, een zeer mooie suite.’ ‘Laten we een cappuccino nemen, ze smaken nergens zo goed als in Italië. Weet je signore Andreas, ik heb al de afleveringen van jou gezien. Ik ben niet alleen gelovig, maar denk echt dat er meer is. Ik geloof dat er mensen zijn die dingen kunnen aanvoelen. En je zal ook merken, dat hier in Italië het programma goed zal gevolgd worden. Italianen zijn over het algemeen zeer gelovig. En in deze moeilijke tijden, in een land met zoveel problemen, is dit een afleiding. Misschien zelfs een beetje hoop. Hoe bizar dit misschien ook allemaal klinkt voor jou, Andreas. Je laat ze geloven dat er meer is. Dat het morgen allemaal beter zal worden. Zelfs mijn vrienden wisten dat je hier zou verblijven. Ze hadden al lijstjes opgesteld met allerlei vragen. Maar ze weten wel, dat ik geen van hun vragen aan jou ga stellen. Discretie, weet je wel. Ik verzeker je, dat je in de week dat je hier bent, niet al te veel last zal hebben van wie dan ook. Kom, ik toon je het hotel en de faciliteiten, waarvan je gebruik kan maken, als je eens wilt ontspannen in de lange dagen die je staan te wachten.’ 31

‘Sorry, dat ik je even onderbreek Maurizzio, maar beschikt dit hotel ook over Wifi?’ ‘Natuurlijk, signore Andreas, zoals ik al zei heeft het hotel alle faciliteiten die je verwacht. Tegenwoordig liggen de eisen veel hoger dan een tiental jaar geleden. Waarschijnlijk heb je het in de suite niet gezien, maar er is daar een ruimte met een pc. Daar vind je al het nodige om eventueel te skypen of wat je maar wilt doen. Ik heb je ondertussen ook een stratenplannetje gemaakt van Rome. Dat is voor in de momenten dat je vrij bent om wat rond te slenteren in Rome. Ik wil vooral niet dat je verloren loopt. Je bevindt je hier op een kleine kilometer van het centrum. Ik heb ook een pasje, dat je kunt gebruiken voor de taxi. Je neemt de blauwe taxi’s en zij zullen ervoor zorgen dat je overal geraakt. We werken er al jaren mee samen. Je moet je vooral geen zorgen maken over de rekening, die sturen ze wel op. Maar je kan er altijd voor kiezen om naar het centrum te wandelen. Met dit plannetje loop je echt niet verloren. Ik heb er ook de telefoonnummers opgezet van het hotel en het laatste is van mezelf. Je kunt me altijd bereiken, moest je toch verloren geraken. De plaatsen die je kunt bezichtigen, heb ik extra aangeduid. Natuurlijk heb je geen dagen tijd om ze allemaal te gaan bekijken. Maar je kiest de plaatsen uit, die je het meest aanspreken. Je kunt later altijd nog eens terug komen en hier enkele dagen verblijven op vakantie. Ik wens je nog een fijne namiddag, na de briefing, die je zo dadelijk hebt met Barbera. O ja, ik heb deze avond voor ons beide een tafeltje voorzien rond een uur of acht. Als dat voor je goed is?’ ‘Ja hoor, voor mij is het goed, Maurizzio.’ Andreas bedankte Maurizzio. Barbera had gelijk over het tot in de puntjes verzorgde verblijf hier in Rome. Ondertussen was zij gearriveerd. ‘Hey Andreas, klaar om naar de briefing te gaan?’ ‘Ja Barbera, ik ben helemaal bekomen, uitgerust en klaar!’ ‘Oké, laat ons maar voortmaken. De taxi wacht. Ik licht je onderweg wel in over wat de briefing behelst. Na de briefing, die een klein uurtje 32

in beslag zal nemen, brengt de taxi je terug naar het hotel waarna je vrij bent voor de rest van de dag. Ik neem aan dat Maurizzio al wat geregeld heeft voor de rest van je namiddag en avond?’ ‘Ja, dat heeft hij. Ik heb zelfs een plannetje en pasje voor de taxi.’ ‘Zo kennen we hem.’ Zei Barbera. Andreas kreeg een briefing over de eerst volgende dagen. Barbera liet de taxibestuurder hem terug brengen naar het hotel en wenste hem veel plezier in Rome. Aangezien er niet veel ruimte was voor vrije tijd, zou hij de namiddag die hij nu kreeg, kunnen gebruiken om wat te genieten van het centrum van Rome. Een hele namiddag vrij, al had Andreas liever gehad, dat Celien en Naomi erbij waren geweest. Maar hij kon alvast de stad leren kennen, voor het geval hij effectief zou terugkeren. Andreas koos voor de wandeltocht naar het centrum. Een kleine kilometer was toch geen eindeloze opdracht. Hij belandde meteen in de kleine straatjes van de stad. Maurizzo had zeker gekozen om de meest aantrekkelijke steegjes te laten zien. De kleine winkeltjes volgden elkaar op. Ook de ene bar na de andere. Aan terrasjes was hier geen gebrek. Maar wat een drukte, dacht Andreas. Het krioelde van het volk. En wat een gewirwar. Iedereen liep in alle richtingen. Chaos was het juiste woord. Dat in tegenstelling tot het goed georganiseerde hotel en heel het gebeuren rond de show. Niet dat Andreas had verwacht, dat hier in Italië de mensen netjes in twee richtingen door de stad zouden slenteren. Ieder aan zijn kant zoals in de meeste landen, als ook in België natuurlijk. Andreas besloot om een terrasje te doen. De verleiding was te groot. De eerdere cappuccino had gesmaakt en die wilde hij zeker nog eens proberen. De ober bracht de cappuccino, natuurlijk geen zoals hij gewoon was als een koffie of cappo in België. Daar krijg je een schoteltje met lekkers zoals een praline, koekje of taartje. Neen, gewoon een kopje lekkere cappuccino met een dikke laag gestoomde melk, met daar een laagje cacaopoeder op. Niets meer niets minder. Eerst genoot je vooral van de geur, alsof je aan een roos rook. Dan, na enkele seconden, je eerste slok. Je wist meteen of het goed zat of niet. Niet dat Andreas een expert was in het 33

cappuccino drinken. Maar een Italiaanse vriend van hem vertelde dat ooit. Hij had gelijk, het ging allemaal om de eerste slok. Puur genieten! Ook al was Andreas hier alleen zonder zijn gezin, de rust die de stad bracht was welgekomen. Plots merkte hij iets op. Enkele terrasjes verder zag hij de mannen die hij herkende van in het vliegtuig. Ze zaten ook wat te drinken. Eén van beide heren keek Andreas aan. Andreas knikte in hun richting, maar een tegenreactie bleef uit. Andreas kon het niet laten hen even in het oog te houden. Misschien maakten ze wel deel uit van het programma. Dat kon het wel zijn. Met hun maatpakken en hun donkere zonnebrillen zouden ze voor Italianen kunnen doorgaan. Maar het waren geen Italianen. Op de outfits na, leken ze allerminst op Italianen. Daar waren ze te bleek voor. Misschien waren het wel bodyguards die hem moesten vergezellen. Verrast was Andreas niet meer. Met al de aangename dingen die hij al gezien had, zou dit er vermoedelijk ook wel bij horen. Alles voor de show, dacht Andreas. Hij stond op en passeerde de twee mannen. Hij voelde de drang om iets te zeggen. ‘Bongiorno’ riep hij naar de mannen. Nog iets dat hij geleerd had van zijn vriend. Dat mag je in Italië de hele dag zeggen. Al betekende het eigenlijk goedemorgen. De Italianen gebruikten het als een vorm van eerste kennismaking of beleefdheid. De heren reageerden echter niet, echte bodyguards dacht Andreas. Hij besteedde er verder ook geen aandacht meer aan. Het idee dat het bodyguards konden zijn, vond hij best leuk. Waarschijnlijk waren ze als veiligheid bedoeld en maakten ze deel uit van het programma. De eerste te bezoeken gebouwen kwamen in zicht. Zijn eerste halte was ‘la donna di Ferro’, een museum met oude Romeinse stukken, zwaarden en harnassen. De Galliërs werden er echt tot in detail geëtaleerd. Als je voor hen stond, leek het wel of ze in leven waren. Andreas voelde aan de beelden en kreeg flitsen door van de gevechten die ze hadden gevoerd. Ieder van ons, zou bij het zien van deze beelden, verdwijnen in gedachten naar de periode van deze krijgers. Ongewild zou de fantasie het overnemen en je zou je wanen in één of 34

andere arena. Andreas vond het best leuk en genoot van al het schoon, dat hier tentoongesteld stond. Eénmaal buiten ging hij richting het Colosseum. Voor dit kunstwerk staan, was voor Andreas zeker één van de dingen die op zijn verlanglijstje stonden. Hij draaide even rond, om te kijken of hij de twee mannen nog zag. Maar ze waren niet meteen te bespeuren. Des te beter, dacht Andreas. Ze zouden het niet goed doen, moesten ze meteen opvallen. Hij besloot toch even naar Celien te bellen. Hij wilde haar vertellen wat er zich al had afgespeeld. Eerder had hij haar al een bericht gestuurd, dat hij goed geland was en dat hij in het hotel was aangekomen. Maar nu wilde hij Celien vooral vertellen wat ze moest missen. Hij stelde haar wel meteen voor om in de toekomst samen een reisje naar Rome te doen. Andreas maakte Celien heel nieuwsgierig naar het hotel. Zonder al teveel prijs te geven, wilde hij toch kwijt, dat dit zeker de mooiste week ging worden. ‘De Italianen doen het uitstekend. Ik word hier echt wel op handen gedragen. Het valt hier veel beter mee dan dat ik had verwacht. Ik heb hier zelfs twee bodyguards die me volgen.’ ‘Echt? Andreas.’ ‘Ja, heel echt, alles voor de show zou ik zeggen.’ Natuurlijk kwam Naomi ook even aan de telefoon. Ze had zoveel vragen aan haar papa, dit gesprek zou wel even kunnen duren. Maar Andreas was blij zijn kleine meid te horen. Hij besefte maar al te goed, dat hoe goed het hier ook was, zijn gezin ondanks de mooie omgeving het allerbelangrijkste bleef. Enkel je eigen kind kon voor dat immens gelukkig gevoel zorgen. Gelukkig nam mama het gesprek weer over. Celien was blij dat alles goed ging. Andreas sloot af en ging verder met zijn kennismakingtocht door het centrum van Rome en stond ondertussen voor de bekende Trevi fontein. De grootste fontein van Rome met zijn 22 meter breedte en 26 meter hoogte. Dichtbij was er een pleintje, de piazza di Trevi. Andreas ging even op het terras zitten en sprak de ober aan over de schoonheid van deze fontein. Hij vertelde dat hij nog nooit zo’n imposante fontein gezien had. De ober maakte 35

wat tijd en wilde hem iets vertellen over de geschiedenis van de fontein. Ze werd gebouwd in het thema van de oceaan. Zeegod Neptunus werd op een strijdwagen door gevleugelde paarden en jonge zeegoden naar de oceaan getrokken. Hij vertelde dat de Trevifontein wereldberoemd werd door de film “La Dolce Vita”. In de film danst de Zweedse schoonheidskoningin Anita Ekberg door het water van de fontein. En ook Claudia Schiffer baadde er in voor de Italiaanse designer Valenti. Andreas luisterde aandachtig naar de ober en was best onder de indruk. Na nog een aantal andere bezoeken, werd het stilaan tijd om weer te keren naar het hotel. Hij zag op het plannetje dat het hotel nog steeds op wandelafstand lag. Hij besloot om geen gebruik te maken van een taxi. De omgeving was veel te mooi om vanuit een taxi te bewonderen. Gewoon een flinke wandeling. Het zou de eetlust zeker ten goede komen. Het was bijna tijd voor het diner. Dat zou waarschijnlijk uit heel veel pasta bestaan. En met Maurizzio aan tafel beloofde het zeker een interessante avond te worden. Maurizzio zou zeker gebruik maken van hun tafeltijd om allerlei vragen te stellen. Italiaanse nieuwsgierigheid, mochten we stellen. Andreas kwam aan het hotel aan. Hij had nog een klein half uurtje om zich klaar te maken. Hij ging zich opfrissen en kwam na een half uurtje naar de balie, waar Maurizzio al stond te wachten. ‘Alles in orde signore Andreas?’ ‘Ja, alles in orde Maurizzio.’ ‘Dan kunnen we samen naar het restaurant.’ Ze namen plaats en de eerste vraag van Maurizzio was of Andreas genoten had van het centrum in Rome. Andreas vertelde hoe mooi hij het allemaal gevonden had. Het was zeker een stad waar hij terug zou willen komen met zijn vrouw. Ze zou zich zeker thuis voelen in deze stad en in dit hotel. Maurizzio stelde dan ook meteen voor, om hem te laten weten wanneer ze wilde komen. Hij zou voor alles zorgen. ‘Bij deze nodig ik je dan ook uit om samen met je vrouw een verlengd weekend door te brengen als mijn gasten.’

36

‘Dank je wel, Maurizzio, dat zal mijn vrouw heel leuk vinden’, antwoorde Andreas. Deze kans liet hij niet gaan. Hij kon niet wachten om het Celien bij de eerstvolgende keer dat hij zou Skypen te vertellen. Ze zou in de wolken zijn met het nieuws. Iets verder in hun gesprek, wilde Andreas wel eens weten of Maurizzio op de hoogte was of er bodyguards werden ingezet voor de kandidaten. Maurizzio keek heel verbaasd en vroeg ‘Bodyguards? Hoe bedoel je?’ Andreas vertelde Maurizzio over de mannen die hij de eerste keer in het vliegtuig zag en daarna in het centrum. Ze leken hem te volgen. En daarom dacht hij dat de heren bij het programma hoorden. Maurizzio wist er niets van en had er ook geen weet van of het deel uitmaakte van het programma. Hij verwees Andreas dan ook naar Barbera of Alessia. Het leek Maurizzio verstandig om het aan hen te vragen, zij zouden het wel weten. Maurizzio kende ook de inhoud niet van het programma, het was misschien mogelijk. ‘Hier in Italië kan alles.’ vertelde hij. ‘Waar wij, en dan spreek ik voor de meeste Italianen, wel mee bezig zijn is met de vraag of jij echt dingen kan aanvoelen of zien? En kan jij deze misschien ook voorspellen? Zoals ik al eerder vertelde, de Italianen geloven in je of willen geloven dat er iets meer is. Daar mag je me, indien je wilt, iets over vertellen. Ik vraag me af, wat er in je hoofd omgaat en wat je dan ziet of voelt. Ik vraag me al jaren af hoe dat mensen net zoals jij met de gave omgaan. Ik heb enkele opdrachten verschillende keren herbekeken, gewoon om te peilen naar je reactie op het moment dat je iets herkende. Die gave is voor ons een raadsel. Het onbekende maakt dit alles heel spannend. Jij bent de enige kandidaat waar men over praat. Het verschil met de anderen is zo groot dat, volgens het merendeel van de Italianen, de voorspellingen zijn dat jij de winnaar zal worden. Denk je zelf niet dat jij dit gaat winnen?’ Andreas dacht even aan een eerder moment, waarin Maurizzio beloofde er voor te zorgen, dat niemand vragen zou gaan stellen en discretie verzekerd zou zijn. Het was blijkbaar iets dat hij nu toch al vergeten was. Maurizzio begon, zoals verwacht, zelf vragen te stellen. 37

Andreas bedacht even of hij er wel aan wilde beginnen om al zijn vragen te beantwoorden. ‘Dat weet ik niet.’ vertelde Andreas. ‘De anderen zijn ook heel goed. Misschien heb ik gewoon meer geluk.’ Maurizzio de waarheid vertellen was nu geen goed idee. Zeker als zijn plan, om ditmaal niet als winnaar te eindigen, wilde werken. Andreas gebruikte vooral het woord toeval. En vooral veel geluk met de opdrachten. Het leek erop dat Maurizzio dit stilaan begon te geloven. Tot hij zei: ‘Ik weet het gewoon en ik geloof net zoals veel anderen, dat jij de gave echt hebt. En ik weet, dat je het nu niet wilt toegeven, maar mijn gevoel zegt iets anders. Ik begrijp je wel hoor, Andreas. Je wilt liever niet in je kaarten laten kijken. Maar ik ben alleszins een fan van je.’ Andreas veranderde wijselijk van onderwerp. Hij wilde meer weten over Rome zelf. Zou Maurizzio net zoveel over Rome weten als de ober eerder die dag? ‘Ben jij van Rome afkomstig?’ ‘Ja, ik ben hier geboren en opgegroeid, nooit ergens anders gewoond. Ik ken zowat elk hotel of restaurant van Rome. Al van kinds af, leerde ik het hotelwezen. Ik ben er letterlijk in opgegroeid. Mijn ouders hebben heel hun leven doorbracht in een hotel. Ze runden niet alleen dit hotel maar leefden er ook in. Net zoals ik dat nu doe. Mijn ouders wonen nu net iets buiten Rome en genieten van hun welverdiende pensioen. Ze hadden genoeg van het moeten verblijven in deze grote stad. Ze wilden vooral weg uit de drukte. Wie weet zal ik ooit hetzelfde willen. Maar op dit moment zou ik niets anders willen. Mijn moeder is trouwens een grote fan van je. Ik denk dat ze stiekem hoopt op een ontmoeting met je. Ze is gelovig en erg gevoelig voor dingen zoals jouw gave. Helaas kan ik niet hetzelfde zeggen van mijn vader. Hij is niet zo gelovig en denkt eerder aan opgezet spel. Hij zegt altijd ‘Het draait om kijkcijfers’ en ‘de media is hier zo als de politiek’. We hadden een president die baas was van beiden, dus je kunt je niet voorstellen wat voor een soep dat was. Net een minestrone soep, daar 38

zit ook van alles in. Iets dat tegenwoordig in alle landen gebeurt, alles wordt gemanipuleerd. Dus mijn vader is duidelijk iets minder fan van je.’ zei Maurizzio. ‘Dat is helemaal niet erg. Ik vind het goed dat er ook mensen zijn die hun eigen mening hebben en dat eerlijk durven zeggen. Laat ons zeggen, dat we wel zullen zien, wat ik er hier in Italië ervan terecht breng. Eén ding is zeker, het is hier mooi, iedereen is heel vriendelijk en ik geniet van elke seconde.’ ‘Dat is een goede ingesteldheid signore Andreas.’ Ze hadden nog een gezellige avond. Na het diner bedankte Andreas Maurizzio voor de aangename avond en ging hij terug naar de suite. Zijn eerste dag in Rome zat erop. Hij had genoten van deze dag. Het was niet alleen een leerzame dag. Hij was best onder de indruk van de gastvrijheid van dit land en van de stad. Hij kon niet snel genoeg op Skype. Hij stuurde onderweg naar zijn kamer een bericht naar Celien dat ze op Skype moest komen. Hij had haar veel te vertellen, onder andere dat ze op een dag hier samen zouden vertoeven. ‘Meen je dat?’ vroeg Celien. ‘Natuurlijk.’ zei Andreas. Hij vertelde haar dat Maurizzio hen beiden had uitgenodigd en hij al had toegezegd. Celien vertelde Andreas dat hij nu toch moest inzien dat heel het gebeuren leuke dingen met zich meebracht. Ze was heel blij met het nieuws en verheugde zich al. Andreas kon niet anders dan toegeven dat er regelmatig iets uit de bus viel dat voor hen beiden leuk was. Maar toch raakte hij het gevoel niet kwijt, dat er iets stond te gebeuren waar hij geen controle over had. Het was een onderwerp dat hij haar bespaarde. Hij vroeg hoe het met zijn kleine meid ging. ‘Ze zit al in dromenland.’ Celine vertelde dat het verhaal dat Andreas haar had verteld voor zijn vertrek, indruk had gemaakt op haar. Ze vond niet beter dan om, voor het slapen gaan, even naar het raam te kijken en te zoeken naar de ster. Haar ster zei ze, want ze was ook een prinsesje. Ze zou de volgende nacht verder zoeken, want ze had hem niet gevonden. 39

‘Dus zorg ervoor dat als je terug bent, je haar verlost van het zoeken.’ Dat deed Andreas nog meer verlangen naar zijn kleine meid. Hij was erdoor gepakt. Hij wenste haar nog een goede nacht. ‘Ik hou van je Celien.’ ‘Ik hou ook van je Andreas.’ De volgende ochtend stond dag één op programma, de start van een zware week. De eerste kennismaking met Alessia en het weerzien met de andere kandidaten. Talloze nieuwe opdrachten en zoveel meer. Andreas keek er echt naar uit. Een goede nachtrust was dus de boodschap.

40

Dag 1 Barbera was er vroeg bij en stond ongeduldig te trappelen aan de balie. Ze vroeg de receptionist even te bellen naar de suite van Andreas. Ze moesten zeker op tijd vertrekken want de ochtendspits in Rome was niet min. Alessia had een hekel aan iedereen die te laat kwam, dus Barbera wilde geen risico nemen om als laatste aan te komen. Maar vooraleer de baliemedewerker kon bellen, kwam Andreas van de trappen naar beneden. ‘Bongiorno’, zei Andreas. ‘Ben je nu helemaal naar beneden gekomen via de trappen?‘ vroeg Barbera. ‘Wauw! Dat doen niet veel gasten je na. Trouwens, goedemorgen Andreas, heb je goed geslapen?’ ‘Ja hoor, het was een zalige nacht in een zalig bed. Als het even kan, wil ik het bed wel meenemen bij mijn vertrek.’ ‘Misschien als je wint, geeft Maurizzio het wel mee’, zei Barbera. ‘Goed, zullen we maar vertrekken? We willen zeker niet te laat komen. Met het verkeer hier in Rome kan dat weleens gebeuren. We nemen geen taxi, want je rijdt met mij mee in mijn wagen. Let vooral niet op mijn rijgedrag. Het kan een beetje woelig voor je worden. Gelukkig voor jou, is het ontbijt in de studio, waardoor je zeker niet teveel last gaat ondervinden van mijn rijstijl.’ lachte Barbera. Andreas keek Barbera aan en knikte. Hij maakte zich niet al teveel zorgen en had ook niet anders verwacht van deze dame. Het zou zeker een leuke ervaring worden. In de wagen vroeg Andreas of hij zijn gordel moest omdoen. ‘Ja hoor, ook in Italië moet je steeds je gordel dragen. Maar de meesten doen het gewoon niet. Een gordel dragen is voor de Italianen tijdverlies. Alleen als ze reizen, dragen ze de gordel wel. Zelfs als je voor het rode licht blijft staan, gaan andere bestuurders al claxonneren. Vandaar het mooie geluid van de talloze claxons. Maar in theorie gebeurt het minder dat je boetes krijgt, tenzij als je rijdt 41

zoals ze op het circuit rijden. Ik zou, als ik jou was, de gordel alleen al dragen met mij achter het stuur.’ zei Barbera. Hoewel Andreas de vraag van de gordel ironisch bedoelde, was hij nu wel gewaarschuwd over wat hem te wachten stond. En dat voorspelde niet veel goeds. Zodra Andreas zijn gordel aanhad, gunde Barbera hem nog een meewarige blik. En toen leek het wel op de start van een Formule I wedstrijd. De Alfa schoot als een raket weg. Dit was zeker geen standaard uitvoering, daarvoor ging dat ding veel te snel. En voor Andreas iets kon vragen, vertelde Barbera dat het een snelle wagen was: ‘Deze Alfa heeft heel wat paardjes. Ik heb deze wagen nodig om overal snel te geraken. Je moet hier in het verkeer zeer snel kunnen reageren. Treuzelen is hier geen optie. Gewoon snel tussen de wagens slingeren, betekent in Rome tijdwinst. En met deze wagen kan het wel.’ Andreas had nog nooit bij iemand in de wagen gezeten waarbij hij zich niet op zijn gemak voelde. Maar met deze vrouw achter het stuur, veranderde zijn gevoel meteen. Dit was geen rustige rit meer. Dit leek meer op een rally, maar dan in de stad. De theorie van de boetes kon men nu wel overboord gooien. Aan deze snelheid, zouden die elkaar nu wel aan een hoog tempo opvolgen. Deze vrouw was totaal niet bij haar verstand. De andere wagens leken gewoon niet te rijden. Of het nu links voorbijsteken was, of rechts, gewoon alles en iedereen moest eraan geloven. Andreas werd zo misselijk als maar kon. Over één ding deelde hij de mening van Barbera. Gelukkig had hij nog geen ontbijt gehad. Dat had nu over de hele wagen gelegen. Het ergste van al, was dat ze tijdens hun dolle rit maar bleef praten. Ook keek ze met regelmaat richting Andreas. Al was het maar enkele seconden. Waarom bleef ze gewoon niet naar het verkeer kijken? En waarom kon ze niet gewoon zwijgen in plaats van hen in gevaar te brengen? Niet dat Andreas meteen een ongeval voorzag. Hij kon dan wel een beetje in de toekomst kijken, maar aan dit tempo zou zelfs hij de tijd niet krijgen om haar te verwittigen. Neen, daarvoor was hij te geconcentreerd naar de weg aan het kijken. 42

‘We zijn er bijna’, zei Barbera. ‘Gelukkig,’ dacht Andreas, als het nog even langer duurde, hield hij het echt niet meer uit. Ze nam haar laatste bocht waarna plots een gigantisch gebouw voor hen verscheen. ‘La Studio di Roma.’ Ze stopte bruusk voor een inrit met slagbomen. Deze keer omringd door een torenhoog hek. Voor de slagboom stonden enkele bewakingsagenten. De agenten herkenden Barbera en lieten hen door. ‘We rijden nu binnen in een hangar die dient als overdekte parking. Van daaruit is er een ingang naar het restaurant waar je ook de andere kandidaten gaat terugzien. Ik vermoed dat wij de eersten zijn’, zei Barbera. Andreas was hoegenaamd niet verbaasd dat ze als eerste waren gearriveerd. Nooit eerder was hij zo gelukkig om uit een wagen te stappen. ‘Ik neem straks de taxi wel’, zei hij. Barbera moest lachen en vertelde hem dat ze het de volgende keer wat rustiger aan zou doen. Ze liepen het cafetaria binnen. Ze waren er inderdaad als eerste, maar het duurde niet lang voor de andere kandidaten ook arriveerden. ‘Eindelijk’, zei Andreas. Het weerzien met de anderen was iets waar ze allen naar hadden uitgekeken. Ze hadden ondertussen een band met elkaar. Het ging allang niet meer om wie het beste zintuig had of welke gave dan ook. De meeste onder hen wisten dat Andreas anders was. Iedereen besefte dat hij dingen kon waaraan geen enkele van hen kon tippen. Voor de anderen ging het om de tweede en derde plaats. Naast de grootmeester staan was het doel geworden. De spanning was weg en er was vriendschap en zelfs bewondering voor Andreas in de plaats gekomen. De eerste vraag die ze elkaar stelden was waarom ze niet samen mochten zitten in hetzelfde hotel. Ze gingen ervan uit dat Andreas het wel wist. Maar die had ook geen antwoord. Hij voegde er wel aan toe dat hij niet te klagen had over deze trip. Ook de andere kandidaten waren dezelfde mening toegedaan. Ze hadden het 43

allemaal naar hun zin en werden best verwend. Ze hadden allen een suite gekregen en voor de rest het beste van het beste zoals het in Italië hoorde. Nathalie vertelde dat ze al had genoten van deze stad. Al was het voor haar niet de eerste keer dat ze in Rome was. Ook de andere kandidaten hadden mogen genieten van een vrije namiddag. Hannah en Angelita waren al twee dagen in Rome. Ze waren de enige kandidaten die een paar dagen vroeger waren aangekomen. Ze hadden al stiekem afgesproken. Ze vertelden dat ze zich niet echt iets hadden aangetrokken van de regels. Francesca, die als Italiaanse kandidate was geselecteerd, kwam van Pescara en was deze ochtend vertrokken. Ze had al een uur of vier in de wagen achter de rug. Matthias was als laatste in Rome aangekomen. Zijn vlucht arriveerde pas om middernacht. Hij had niet veel geslapen. Matthias was een fervente bowlingspeler. Hij had nog een laatste wedstrijd, die hij niet wilde missen en daarom had hij de laatste vlucht genomen. Hij was de enige, die nog niets van Rome had gezien, buiten de luchthaven en het hotel. Maar het voornaamste was, dat hij bij de laatste zes kandidaten hoorde. Helaas zou het voor twee kandidaten, de laatste deelname worden. Er moesten twee deelnemers afvallen. De eerste vier mochten door naar het laatste land en de finale. En omdat ze er van allen overtuigd waren dat Andreas naar de finale zou gaan, waren ze zich er van bewust dat er nog maar drie plaatsen over waren. Het ging tussen hun vijven, maar geen van hen vond dat een probleem. Natuurlijk hadden de andere kandidaten geen enkel idee van Andreas’ plan. En winnen maakte daar geen deel van uit. Althans, dat speelde in zijn achterhoofd. De kandidaten hadden even de tijd om wat bij te praten. Daarna riep Barbera iedereen bij elkaar en vroeg om haar te volgen naar het ontbijt. ‘Ik heet iedereen welkom en wens jullie een goede morgen. Geniet van het ontbijt. Hiervoor hebben jullie iets meer dan een uur. Dus neem gerust de tijd om al het lekkers te proeven. Over een uurtje zal Alessia jullie vervoegen. Zij zal jullie dan op de hoogte brengen van het 44

verdere verloop van de dag en waarschijnlijk ook van de week. Laat het jullie smaken. Ik zie jullie straks weer voor de lunch, zei Barbera.’ ‘Dit zou wel een leuk uurtje worden’ zei Andreas tegen de rest. Hij vroeg of iedereen, net zoals hijzelf, was ingelicht over de gastvrouw Alessia. De meeste kandidaten hadden enkel gehoord, dat ze geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken. De dames van het gezelschap lachten het weg en vertelden aan de twee heren, dat zij het wel zouden regelen. Als dames onder elkaar. De vrouwen wisten haar wel aan te pakken. Ze begonnen aan het heerlijke ontbijt. Het was zo uitgebreid dat je niet wist waar eerst te beginnen. Het gezelschap genoot van het samenzijn. Het uur vloog dan ook zo voorbij. Plots klonk er een stem achter hen: ‘Goedemorgen iedereen, ik ben Alessia Donnata. Ik ben de gastvrouw van de show. Maar niet alleen dat. Ik heb de volledige leiding over al wat er gaat gebeuren in de komende week. Mijn team en ik gaan jullie begeleiden. Ik zal jullie alle informatie geven die jullie nodig hebben. Zowel voor als tijdens de show. Mijn medewerkers gaan jullie later vandaag leren kennen. Zij gaan jullie, waar nodig, te allen tijde bijstaan. De cameramensen gaan samen met ieder van jullie het hele gebeuren overlopen. Franco en Jullieta zijn de stylisten en zij gaan jullie helpen om leuke outfits te zoeken. Maar wees gerust, je mag je zegje zeker doen. Er is tevens voldoende ruimte voor eigen inbreng. Ik zou ook tijd willen maken om ieder van jullie afzonderlijk te leren kennen. Zo kan ik een beeld krijgen van één ieder van jullie. Wat jullie verwachtingen zijn en dingen die jullie minder leuk vinden. Kortom ik probeer, indien jullie vragen of specifieke noden hebben, deze te beantwoorden of er aan te voldoen. Let wel op, ik wil dat alles tot in de puntjes verloopt. Ik houd niet van verrassingen. Meestal heb ik het laatste woord over wat er wel en wat er niet kan of mag gebeuren. Maar jullie mening is en blijft belangrijk. Ik hoop dat ieder van jullie goed ontvangen werd en dat alles naar wens is? Nogmaals, als er iemand van jullie al een vraag voor me heeft, wil ik deze graag horen.’

45

‘Ik heb er één. Voor zover je het een probleem kan noemen’, zei Andreas. ‘Waarom is Italië het enige land waar de kandidaten niet samen mogen logeren?’ ‘Zeer goede vraag Andreas, ik mag toch Andreas zeggen?’ ‘Zeker.’ ‘Het is niet dat we het niet willen, maar jullie zitten bijna elke dag met elkaar in de studio. Jullie ontbijten en lunchen samen en voor diegene die willen, is er de mogelijkheid om samen te dineren. Dan heb je vermoedelijk ‘s avonds echt wel nood om even alleen te zijn. Misschien om met het thuisfront contact te hebben, vrienden enz. Maar eenmaal dat we rond zijn voor de dag, mogen jullie onder elkaar altijd afspreken. Ook al stond in het regelement iets anders. Er moet ruimte zijn voor wat jullie zelf willen. Daarom hebben wij gekozen om jullie wat tijd te gunnen en zo de privacy te respecteren van iedereen. Ik hoop dat jullie mij kunnen volgen in deze keuze?’ ‘Volledig akkoord met die stelling’, bevestigde Andreas. Dit, terwijl hij de anderen aankeek. Alle andere kandidaten knikten bevestigend. Iedereen was best onder de indruk van de toespraak van Alessia. Andreas zat naast Nathalie en vertelde haar, dat Alessia echt wel meeviel. Hij had een echte bitch verwacht, maar hier stond een dame, die correct en best toegeeflijk was naar de kandidaten toe. Ze hield rekening met hen en dat ze het laatste woord wilde, dat was niet meer dan normaal. Het was tenslotte haar show. Nathalie volgde het standpunt van Andreas. Ook vond ze Alessia een zeer mooie vrouw. Ze had al vanaf het eerste moment indruk op haar gemaakt. Nathalie gaf toe, dat ze zelfs een beetje naar haar opkeek. Alessia nam weer het woord. Ze vroeg de kandidaten om haar te volgen. Een rondleiding door de studio stond als eerste op het programma. De kandidaten moesten vertrouwd geraken met de omgeving. Dit was één van de grootste studio’s in Italië. Je kon er zo in verdwalen. De lay-out even verkennen was een must. Zeker de studio, waar de eerste live show

46

zou plaatsvinden, moesten ze gezien hebben. Daar zouden in de komende dagen de repetities plaatsvinden. ‘Na de rondleiding gaan we de outfits kiezen. Iets wat de dames zeker leuk gaan vinden. De heren misschien iets minder, maar we gaan van jullie mannen maken, waarvoor de vrouwelijke kijkers aan de buis gekluisterd blijven. Niet alleen jullie gave is belangrijk.’ zei Alessia. ‘Zitten we dan niet in een verkeerd programma?, vroeg Andreas. ‘Neen, Andreas.’ ‘Jullie mogen er toch goed uitzien? Dat is een extraatje voor de vrouwelijke kijkers. Geloof me maar. Als vrouw weet ik precies welke look jullie nodig hebben. En dat is een goddelijke! Zeg nu eerlijk, eigenlijk hebben jullie iets van dat goddelijke niet?’ De twee mannen keken elkaar aan en konden niet anders dan hierom lachen. ‘We zullen de vrouwen maar geven wat ze willen zeker?’ zei Andreas. ‘Ga ik helemaal mee akkoord. Als vrijgezel kom ik misschien een mooie Italiaanse tegen. Dan blijf ik hier in ‘la bella Italiä’ wonen.’ antwoorde Mathias. ‘Laat ons nu maar aan de rondleiding beginnen’, zei Alessia. Na de rondleiding, konden ze beginnen met het kiezen van de outfits. De stylisten, Franco en Jullieta, namen de kandidaten mee. Ze hadden voor ieder een hele rek klaargestoomd met allerlei kledingstukken en accessoires. De dames zagen de rekken en konden zich geen leukere bezigheid indenken. Dit mocht voor hen de hele namiddag in beslag nemen. Alessia stelde voor dat als er iemand klaar was met kiezen en passen, ze wel tijd wilde maken voor dat persoonlijk gesprek. Andreas stelde Alessia meteen voor om als eerste te komen. Hij wilde vooral weten wat het rare gevoel was, dat hij had bij haar. Vanaf het eerste moment dat Alessia in de buurt kwam, wist Andreas dat er iets meer was met deze vrouw. Dus greep hij de kans om zeker als eerste te gaan. Ze kon namelijk weleens de vrouw zijn die hij zag in één van zijn beelden. Andreas had het idee dat, als hij iets dichter bij haar zou staan, er misschien wel meer beelden zouden doorkomen. Alessia 47

stemde toe en nam hem mee naar haar bureau. Daar hadden ze wat meer privacy zei ze. In het bureau aangekomen, vroeg Andreas na een korte aarzeling, of hij even haar hand mocht vastnemen. ‘Doe jij ook aan handlezen?’ vroeg Alessia. ‘Neen, doe ik niet, maar als ik even mag...’ ‘Doe maar.’ zei Alessia. Andreas nam haar hand en liet ze na een seconde of vijf plots los. Het leek wel of hij een geest gezien had. Zijn gelaat trok wit weg. Hij stond op en vertrok zonder ook maar één woord te zeggen. Alessia begreep het niet en wist even niet hoe te reageren. Het gebeurde zo plots, dat ze verbijsterd achterbleef. ‘Wat gebeurt er Andreas?’ riep ze hem na. Ze liep hem achterna en bleef zijn naam roepen. ‘Andreas! Stop nu even! Vertel me wat je gezien of aangevoeld hebt?’ Toen Andreas uiteindelijk stopte, ging ze voor hem staan en vroeg hem wat hij had gezien. Ze vertelde hem dat ze danig geschrokken was. Hij had iets gezien en ze wilde weten wat het was. ‘Dit kan je niet maken.’ zei Alessia. ‘Je nam mijn hand en je gezicht vertrok helemaal. Volgens mij zag je van alles of voelde je iets. Ik denk dat ik wel het recht heb om te weten wat dit was. Staat er mij iets te gebeuren in de toekomst? Of was het iets uit mijn verleden? Vertel het mij gewoon! Tenzij dat het niet over het verleden gaat maar over iets dat in de toekomst staat te gebeuren. Kan jij in de toekomst kijken, Andreas?’ ‘Laat me even Alessia. Ik wil het even laten bezinken en als ik een goed beeld heb, laat ik het je weten. Geef me even tijd.’ zei Andreas. ‘Dat meen je niet.’ ‘Toch wel Alessia.’ ‘Maar je kan zomaar niet vertrekken we moeten ons gesprekje ook nog voeren. Ik moet meer over je te weten komen Andreas.’ zei Alessia. ‘Dat zal dan later moeten. Nu even niet.’

48

‘Oké Andreas, maar ik wil het wel weten, zodra je zelf iets weet.’ Alessia keerde dan maar terug naar haar bureau. Ze had een paar minuutjes nodig vooraleer de volgende kandidate te laten komen.’ Andreas had inderdaad beelden gezien, die met de toekomst te maken hadden. Alessia kwam voor in deze onverklaarbare beelden. Er was iets in de toekomst waarvan zij deel zou uitmaken. Hij zag in de beeldflitsen dat ze angst had. Ze zat in een ruimte op een stoel gebonden. Ze schreeuwde, maar niemand kon haar horen. Zelfs Andreas niet. Maar waar de ruimte zich bevond, daarvan had hij geen enkel idee. Geen plaats of stad of land. Gewoon geen enkele aanwijzing waar ze zich bevond. Waarom zat ze daar gevangen? Maar waar Andreas vooral mee zat, was dat hij tegenover haar stond in dezelfde ruimte. Maar hoe hard ze ook schreeuwde, ze zag hem niet. Daar leek het althans op. Dit omdat, terwijl hij haar probeerde aan te spreken, ze hem gewoon niet zag noch hoorde. Andreas voelde wel, dat hij in de ruimte zat, maar ook weer niet, althans niet lichamelijk. Er was nog een ander beeld. Hier was ze aan het rennen met enkele andere figuren die hij niet meteen herkende. Tevens zag hij enkele schimmen die naast haar stonden. Een beeld van twee mannen. Het konden best de twee mannen zijn die hij al enkele keren had gezien, de bodyguards. ‘Mijn God, de bodyguards.’ riep Andreas. Hij snelde terug naar het bureau van Alessia. Iets kwam in hem op. Hij kwam aan de deuropening en zag dat Alessia overstuur was van heel het gebeuren. Ze keek Andreas aan en hoopte dat hij terug was gekomen om haar enige uitleg te geven over wat hij had gezien. Maar dat was niet zo, Andreas stelde maar één vraag. ‘Beschikken wij over persoonlijke bodyguards tijdens ons verblijf hier in Italië?’ ‘Wat bedoel je met persoonlijke bodyguards? Ik begrijp je niet Andreas. ‘Heel simpel, hebben jullie voor deze show bodyguards toegewezen die op ons moeten letten als we hier in onze privé tijd rondlopen? Hebben jullie dat voorzien voor ons?’ 49

‘Wij hebben helemaal geen bodyguards voorzien, waarom zouden we? Hoe kom je erbij dat wij dat zouden doen? Nu maak je me echt wel bang en ongerust Andreas. Is er iets dat ik moet weten? Precies wel aan jouw reactie te zien? Om nog niet te spreken over wat er daarnet gebeurde. Nog nooit bracht iemand me zo van mijn stuk, zoals jij dat net deed. Vertel me alsjeblieft wat er gaande is.’ ‘Alessia,’ zei Andreas. ‘Geef me nog even wat tijd. Zodra ik er uit ben, vertel ik je meer. Ik moet eerst nog een aantal dingen uitzoeken.’ Andreas zat nu met een situatie, waar hij even moest over nadenken. Een puzzel die alleen maar groter werd. Er kwamen steeds stukken bij, die hij niet kon plaatsen. De twee mannen, die dus geen bodyguards waren, konden de twee figuren zijn die hij zag in de beelden bij Alessia. Wie waren ze en waarom verschenen ze al twee keer op het toneel? Waarom leek het erop dat ze hem volgden? Andreas ging terug naar de anderen. Die waren volop bezig met het kiezen van de outfits. Ze hadden geen enkel idee van wat er zich allemaal afspeelde met Andreas. Hij probeerde dan ook om de anderen niets te laten merken van heel het voorval met Alessia. Het zou alleen maar zorgen voor onrust en dat wilde hij zeker niet. In paniek raken was nu wel het laatste dat mocht gebeuren. Hij volgde de anderen en deed alsof zijn persoonlijk gesprek met Alessia normaal verlopen was. Hij mocht dan ook meteen een pak aantrekken dat klaar lag. Hij ging naast Mathias staan, die al volop aan het passen was. Mathias vroeg Andreas hoe het was gegaan. Andreas vertelde dat het een leuk gesprek was. Met een glimlach werd heel het gebeuren weggeveegd. Een tel later kwam Alessia hun richting uit en vroeg één van de andere kandidaten voor een gesprek. Ze kon het natuurlijk niet laten om Andreas enkelen seconden aan te staren. Ze bleef met een vragende blik naar hem kijken. Haar ogen straalde honderden vragen uit, maar uiteindelijk ging ze verder met het volgend gesprek. Ondertussen stapte Nathalie naar Andreas om haar outfit te laten keuren. ‘Wat vind je ervan Andreas?’ 50

‘Helemaal niet slecht Nathalie, je ziet er fantastisch goed uit. Een zeer mooi kleedje. Vooral heel kort.’ ‘Ja, vind ik ook. Dit wordt het voor de eerste show, hopelijk mag ik het houden. Het is van een bekende modeontwerper, Valentino. Zoiets kan ik zelf niet kopen, veel te duur.’ ‘Zeg gewoon dat je het wilt, anders doe je niet meer mee,’ zei Andreas. ‘Zou dat lukken?’ ‘Ja hoor, Alessia gaat dat goed vinden.’ ‘Over Alessia gesproken, hoe was je gesprek met haar?’ vroeg Nathalie ‘Goed, het viel goed mee.’ zei Andreas. ‘Jij ziet er ook geweldig uit in dat pak Andreas. Ik denk dat je vrouw heel trots gaat zijn als ze je zo ziet op tv.’ ‘Ze gaat inderdaad schrikken. Het is niet meteen mijn dagelijkse outfit. In de andere landen werden we niet zo uitgedost als hier in Italië. Daar mochten we aandoen wat we zelf wilden. Maar dat konden we verwachten zeker, de Italianen en hun mode.’ Dat Nathalie meteen over het pak van Andreas begon, was een meevaller voor Andreas. Verdere ondervraging over het gesprek met Alessia was van de tafel. De andere kandidaten waren vooral bezig met de verkleedpartij. Andreas kon nu verder in zijn gedachten proberen iets te maken van al de beelden die hij had gezien. Een ding stond vast, zijn voorgevoel over het feit dat deze aflevering anders ging zijn dan normaal, kwam uit. Dat werd bevestigd na de aanraking van Alessia. Zij was diegene die hem iets liet zien van de toekomst. Het liefst wilde Andreas gewoon terug keren naar het hotel, om alles te laten bezinken. Misschien kon hij dan geconcentreerd nadenken over wat hij had gezien. Als hij notities kon nemen dan werd het wel duidelijker. Op dit moment kon hij echter niet weg. Enkele uren later waren de outfits eindelijk gekozen en had Alessia het persoonlijk gesprek met al de kandidaten gehad. Ze stelde voor om te gaan lunchen. Hier mochten de kandidaten hun vragen stellen, indien ze deze hadden. 51

Alessia deelde ook het verdere verloop van het dagprogramma mee. Eerst waren er de proefopnamen voor de show. Het was een kleine test, om gevoel met de studio te krijgen. Dit diende te gebeuren, ondanks het feit dat de kandidaten al heel wat tv en podiumervaring hadden opgebouwd. Van zenuwen hadden ze geen last meer. Dat elk land een ander manier had van tv-programma’s maken, hadden de kandidaten ondertussen wel door. In Italië moest alles tot in de puntjes worden voorbereid. Dit land was strikter, maar de kandidaten wisten al op voorhand, dat het bij de Italianen vooral om de show ging. Er waren twee live uitzendingen voorzien. Zaterdagavond was de eerste avond. Zondag was de finale avond wanneer de vier overblijvende deelnemers gekozen werden. In de live uitzendingen werden dan de opdrachten bekeken en de winnaar van elke opdracht bekend gemaakt. Daarna werd het live besproken en konden de kandidaten hun ervaringen delen met de kijkers. Dit was dan ook meteen het extra aspect van deze show. Iets wat in de andere landen niet werd gedaan. Italië was ook het enige land waarin elke show een vier uur duurde. Het programma hield een groot deel van de Italianen de hele avond aan de buis gekluisterd. De kandidaten moesten zes opdrachten uitvoeren, verdeeld over de twee avonden. Daar zouden dan de winnaar en de drie andere finalisten uit voortvloeien. Deze dag in de studio diende ter voorbereiding van dit alles. Alessia wilde de kandidaten één laten worden met de nieuwe omgeving, zodat ze rust zouden uitstralen tijdens de live optredens. Dat waren de belangrijkste opgaves voor vandaag. De namiddag liep zoals gepland. Er werd veel gelachen en de eerste voorbereidingen liepen erg vlot. Alessia zag dat het goed zou komen. Al liet haar gesprek eerder die dag met Andreas haar niet meer los. Ze had er wel voor gezorgd, dat niemand er iets van had gemerkt. Net zoals Andreas dat ook had gedaan. De eerste dag liep stilaan op zijn einde. Enkel het diner stond de kandidaten nog te wachten. Alessia riep iedereen bij elkaar en besloot het hierbij te laten voor vandaag.

52

‘We gaan dadelijk in het restaurant genieten van een heerlijk diner, dat hebben we wel verdiend vandaag. Daarna is iedereen vrij om te doen wat hij of zij graag wil. De stad verder gaan verkennen of nog iets gaan drinken. Anderen willen misschien al terug naar het hotel gaan. Maar let op, morgenvroeg worden jullie om acht uur al opgehaald. Ik verwacht wel van ieder van jullie enige stiptheid. We mogen geen enkele vertraging oplopen. Voor morgenavond stel ik voor om aan de tocht ’Het donkere hart van Rome’, deel te nemen. Het is een nachtelijke, mysterieuze spokenwandeling. Als de zon is ondergegaan, komt een heel andere kant van de stad tot leven. Een oudere mysterieuze kant waar feit en fictie door elkaar lopen en die een al even grote indruk zal nalaten op jullie verbeelding als op jullie netvlies. Ontdek een facet van Rome, dat slechts heel weinig mensen kennen, tijdens deze nachtelijke tocht door de vreemdste en spookachtigste straatjes. Dat is voor morgenavond. Voor deze avond wil ik enkel nog zeggen: smakelijk eten.’ Alessia ging naast Andreas zitten. Ze rekende erop dat tijdens de verschillende gesprekken die plaats zouden vinden aan tafel, ergens een kans zou zijn om Andreas vragen te stellen. Ze wilde kost wat kost weten wat hij gezien had. Na het voorgerecht zat de sfeer er goed in. Alessia vroeg Andreas of het mogelijk was hem even te spreken na het diner. Hij antwoordde haar dat dat geen goed idee was. Hij zou er later misschien wel tijd voor maken. Het zou wel kunnen morgenavond tijdens de tocht, vertelde Andreas haar. ‘Op voorwaarde dat de tocht natuurlijk niet te spannend gaat worden.’ Hij was best benieuwd naar het spokenverhaal. En na de tocht wilde hij vooral tijd maken om te Skype met Celien. Als het niet te laat zou worden, zei hij tegen Alessia, zou hij met haar willen spreken. Hij zocht wanhopig naar excuses om het onderwerp te omzeilen. Hij wilde vermijden dat ze ongerust zou worden. Hij wilde zeker niets vertellen over wat hij zag. Ook omdat het niet duidelijk was wat er zou gebeuren. Dat risico kon hij helemaal niet nemen. Alessia wist ook niet dat Andreas in de toekomst kon kijken, ze vermoedde het enkel. 53

Het Zesde Zintuig ging niet om de kunst van dingen voorspellen, maar om dingen te vertellen die al gebeurd waren. Dingen aanvoelen. Daar draaide het allemaal om in dit spel. Dit voorval zorgde er nu voor dat hij niets kon vertellen. Laat staan haar zeggen dat ze misschien wel in gevaar was omdat hij beelden zag waarin het leek dat er iets met haar gebeurde. Hij moest enkel uitzoeken wat de beelden te betekenen hadden. Maar daarvoor wilde hij eerst tot rust komen. Een gesprek met Alessia zou zeker niet voor rust zorgen, het zou haar eerder in paniek brengen. Ze waren ondertussen aan het dessert beland. Alessia vertelde tijdens het diner over de spookwandeling die ze morgen zouden doen. Iedereen wilde wel iets weten over deze legende. Dat het een legende was, konden ze ergens wel opmaken uit haar verhaal. Alessia wilde het mysterieuze behouden en liet hen vol verwachting achter. Het einde van de avond naderde en Barbera kwam op het juiste moment opdagen om Andreas op te pikken. Hij stelde meteen voor om een taxi te nemen toen hij Barbera zag arriveren. Maar Barbera drong aan. Ze zou hem wel terug naar het hotel brengen. Hij moest vooral niet bang zijn, ze zou haar rijstijl aanpassen. Zeker omdat Andreas net van tafel kwam. In de wagen vroeg Barbera of zijn eerste dag was meegevallen. Hij vertelde dat alles naar wens verliep. Maar hij verzweeg het voorval met Alessia. De rit verliep rustig en Andreas kon genieten van de trip terug naar het hotel. Deze Barbera was de rust zelf. Ze wenste Andreas een goede nachtrust. Ze zou hem in de ochtend terug oppikken. Andreas kwam de receptie binnen, waar Maurizzio op het punt stond om naar zijn privé verblijf te gaan. ‘Goedenavond, alles goed met je Andreas?’ ‘Goedenavond Maurizzio, ja hoor, alles naar wens. Het was een lange maar leerzame dag.’ ‘Dat is goed om te horen Andreas. Tot morgen.’ ‘Tot morgen Maurizzo.’ Andreas kwam zijn kamer binnen en startte zijn pc op. Hij wilde zo snel mogelijk op Skype. Hij stuurde nog even een bericht naar Celien, 54

zodat ze wist dat hij terug was. Celien kwam online en vroeg Andreas hoe zijn tweede dag in Rome was verlopen. Andreas was blij haar te zien, zijn Celien. Hij vertelde dat hij haar miste en Naomi ook. Hij wilde liever thuis bij hen zijn. Als het kon, zou hij de volgende dag terug naar huis keren. Celien zag, dat Andreas het deze keer veel moeilijker had dan de vorige keren. Voor het eerst vroeg ze zich af wat Andreas dwars zat. Ze maakte zich zorgen en vroeg of hij zenuwen had. Andreas wilde haar niet ongerust maken en zei dat dat best wel eens het geval kon zijn. In Italië was alles immers heel anders. Het leek er op dat hier niets fout mocht gaan. Er was heel veel show rond het gebeuren. Ook zou ze hem deze keer zien in een pak op tv. Dus heel anders dan zij gewoon was om hem te zien. Andreas probeerde haar gerust te stellen, maar het zag er niet naar uit dat dit lukte. Celien wou zeker weten, dat er niets anders aan de hand was. Andreas zei dingen die zeer verwarrend waren voor haar. Ze begreep er de helft niet van. Ze vertelde, dat ze voor hem klaar stond als hij het niet meer zag zitten. Ze wilde niet dat Andreas ongelukkig was. Het moest leuk blijven. Maar ze begreep, dat de laatste maanden hun tol geëist hadden. Celien merkte dat de druk hem teveel werd. Ze probeerde er, ondanks de afstand, voor hem te zijn. Hij moest nog maar een paar weken volhouden en dan zouden ze terug samen zijn. Ditmaal voor een lange tijd. De reizen waren voorlopig toch gedaan dan. Ze stelde voor dat hij ging slapen. Morgen zou het wel beter gaan. Celien was trots op Andreas en zei dat ze van hem hield. Plots klonk de deurbel. Dat was raar, Andreas verwachte niemand en hij had zeker geen roomservice besteld. ‘Celien, wacht even, er is iemand aan de deur. Ik ben zo terug.’ zei Andreas. Hij ging naar de deur en deed open. Alessia stond voor hem. ‘Ik ga vanavond niet naar huis zonder antwoorden. Of je vertelt me iets of ik blijf hier tot de ochtend voor je deur staan.’ zei ze ferm. ‘Wacht even, ik ben met mijn vrouw op Skype. Blijf even staan, ik ben zo terug.’ 55

Andreas vertelde Celien, dat hij zich later op de avond terug zou aanmelden. Voor Celien kon vragen wie het was, sloot Andreas af. ‘Ik weet niet wat je bezielt, maar ik was aan het skypen met mijn vrouw. Ik moet straks iets verzinnen om haar niet ongerust te maken. Besef je wel in welk moeilijke positie je me brengt? En volgens de regels mag je al helemaal niet privé met me afspreken.’ ‘Ik begrijp je Andreas, maar ik moet weten wat je zag of voelde. Ik zag aan de manier dat je schrok dat er iets ernstig was. En ik weet zeker dat het met mij te maken had.’ ‘Zijn de Italiaanse vrouwen altijd zo vastberaden als ze hun willetje willen doorvoeren?’ ‘Ik vrees van wel. Andreas liet Alessia binnen. Hij vertelde haar de dingen die hij gezien had, maar ook dat ze niet al te duidelijk waren. Hij vertelde het ook van de twee mannen van wie hij eerst dacht dat het bodyguards waren. Alessia stelde voor om haar hand nog eens vast te nemen. Misschien als Andreas ze wat langer vasthield dat hij dan meer zou zien. In instantie weigerde Andreas. Hij vreesde vooral dat hij nog meer ging zien. Alessia zou het zeker merken en dan zou ze zeker niet meer vertrekken voor ze alles wist. Wie weet lieten de nieuwe beelden hem zien hoe ze gewond werd of erger. Dat was het laatste wat hij nu wilde zien. Hij dacht er enkele seconden over na en vertelde dat hij niet wist wat de gevolgen zouden zijn. Hij vond het echt geen goed idee op dit moment. Maar Alessia was niet van plan het zo maar op te geven. Ze wilde dat Andreas de hele puzzel van beelden in elkaar kon steken, zo dat ze wist wat haar te wachten stond. Ze smeekte Andreas om meer te vertellen. Uiteindelijk wist ze Andreas te overtuigen. Hij nam haar hand en hield deze vast. Er kwamen inderdaad nieuwe beelden naar boven. Dat kon Alessia zien aan de reacties van Andreas. Een kleine minuut later liet hij haar hand los. Andreas had nieuwe dingen gezien die de beelden die hij voorheen had gezien verduidelijkten. Hij vertelde een deel van wat hij zag aan Alessia. Enkel dat er iets stond te gebeuren 56

waarbij zij een rol speelde. Hij probeerde het verhaal een beetje in te kleden zodat ze zich niet teveel zorgen zou maken. Hij stelde haar een beetje gerust door te zeggen dat er niet meteen iets ergs met haar zou gebeuren. Het kon ook met de show en de opdrachten te maken hebben, vertelde Andreas. Hij had iets meer tijd nodig om het uit te zoeken. Andreas zelf had door de beelden het gevoel dat er iets was dat hij zelf moest ondernemen. Maar wie waren die andere figuren? De beelden die hij had gezien, volgden elkaar op een snel tempo op. Dat was hem nog nooit overkomen. Zoveel informatie in zo’n korte tijdspanne. Zelfs de twee mannen die hij eerder had gezien, verschenen weer. Of het effectief die twee mannen waren, wist hij niet. Aan het postuur te zien, leek het van wel. Maar het was te wazig om zeker te zijn. Er waren ook heel concrete dingen die Alessia moest opschrijven. Hij kon ze op dit moment nog niet echt plaatsen, maar misschien zouden ze in de toekomst van paskunnen komen. Andreas had alleszins het gevoel dat ze van levensbelang zouden kunnen zijn. ‘Neem de volgende nota’s Alessia, ik weet niet wat ze betekenen, maar ik heb een vaag vermoeden dat je ze ooit nodig zal hebben.’ Alessia noteerde aandachtig alles wat Andreas vertelde. Erg duidelijk was het niet, maar op een dag zouden ze misschien iets betekenen. Het gedeelte waar hij Alessia vastgebonden zag, vertelde Andreas niet. Hij wist niet eens waar of wanneer het was. En of het wel zo zou gaan zoals hij in de beelden zag. Ook vertelde hij niet dat het erop leek alsof ze aan het schreeuwen was. Hij kon haar, in de beelden die hij zag, niet horen. Enkel haar gezichtsuitdrukking deed dat vermoeden. Andreas vertelde dat het alles was wat hij gezien had. Hij had geen enkel vermoeden of er meer ging komen. Maar één ding werd nu wel duidelijk bij Alessia. Andreas kon in de toekomst kijken. Hij had dan ook geen andere keuze dan haar vermoeden te bevestigen. Wat uiteindelijk niet had mogen gebeuren, gebeurde nu toch. Andreas had een vreemde deelgenoot gemaakt van zijn geheim: zijn gave om in de toekomst te kijken. Hij vroeg Alessia met aandrang hem te beloven hierover tegen niemand iets te vertellen. Niemand wist hiervan en dat 57

wilde hij ook zo houden. Alessia was erg onder de indruk van het hele verhaal. Het bevestigde enkel maar haar vermoeden. Ze bleef even sprakeloos zitten. Dat was haar nog niet vaak overkomen. Ze keek Andreas aan en vroeg hoe het nu verder moest. Ze had twee shows voor de boeg en zat enkel maar te denken aan wat er stond te gebeuren. Al de dingen die Andreas had gezien. Hoe moest ze ermee omgaan en wat als er iets zou gebeuren? Iets wat ze helemaal niet verwachtte. Andreas stelde voor om er niet teveel aan te denken. Hij zou verder kijken of er iets was, dat zou kunnen helpen om al de vragen die ze hadden te beantwoorden. Voorlopig konden ze toch niet anders dan afwachten. Eén ding vroeg Andreas wel aan Alessia. ‘Het zou ons helpen als we zouden te weten komen wie de twee heren zijn die me al sinds de vlucht volgen.’ zei Andreas. ‘Daar kan ik mee helpen, denk ik. Ik ken een heel goede privé detective, Pierro Valtone, hij kan ons helpen’, zei Alessia. ‘Ik bel hem deze avond nog. Hij is een voormalige politieman. Pierro is heel goed in wat hij doet. Ik heb hem al vaker gevraagd om wat speurwerk te verrichten. Als er iemand is die te weten komt wie die mannen zijn is hij het. Ik bezorg hem de weekplanning van jou en de tijdstippen waarop je vrij bent, alsook onze planning van de opdrachten en waar deze doorgaan.’ ‘Dat is een goed idee Alessia. Volgens mij hebben de twee mannen ermee te maken. Die Pierro kan me inderdaad volgen en zal zo de mannen wel opmerken.’ ‘Ik vond het al raar dat wij bodyguards zouden krijgen. Als dat zo was kon ik het wel begrijpen. Zeker als ik zag hoe dat we hier verwend worden. Dus dacht ik, dit is op zijn Italiaans. Maar ik zat er naast. Nu moeten we er achter komen wie ze zijn, maar vooral wat ze willen.’ ‘Goed, dan ga ik er nu vandoor en zie je morgen weer Andreas.’ ‘Ja, doe dat, want ik heb een vrouw die nu echt wil weten wat er aan de hand is. Celien heeft me ondertussen al enkele berichten gestuurd met de vraag waar ik blijf.’

58

‘Oei, wat ga je haar vertellen?’ vroeg Alessia. ‘Weet het nog niet, maar één ding staat vast, ik ga haar niet vertellen dat jij het was en haar met nog meer vragen opzadelen. Ik vertel haar wel dat Maurizzio nog kwam kijken of alles in orde was en even bleef napraten. Ik wil ze zeker niet ongerust maken.’ ‘Ja, doe dat maar. En nogmaals, het spijt me voor het lastig vallen, maar ik moest meer weten.’ Alessia vertrok en Andreas ging nog even op Skype met Celien. Ze was ondertussen wel erg ongerust geworden. Ze vroeg meteen of alles in orde was. Andreas vertelde haar het verhaal van Maurizzio, een praatvaar zoals al de Italianen, waar hij maar niet van af geraakte. Hij besloot maar te zeggen dat hij een hevige fan had. Liegen was iets dat Andreas niet graag deed tegenover zijn eigen vrouw. Maar vertellen wat er gebeurd was die dag kon hij ook niet. Dat er iets fout zou kunnen gaan omdat er wat stond te gebeuren, kon hij haar niet vertellen. Het zou haar alleen maar ongerust maken. Andreas nam op dit moment de beslissing om, éénmaal terug thuis, de waarheid te vertellen over zijn gave en het feit dat hij meer kon dan wat Celien wist. Hij zou haar later zeker vertellen over afgelopen avond met Alessia. Hij Andreas besloot om te gaan slapen na deze nogal woelige dag. Hij moest tenslotte vroeg op. Het was al veel te laat geworden. Het was zeker niet van zijn gewoonte om zo lang op te blijven.

59

60

Dag 2 Die ochtend was Andreas niet op tijd wakker. De voorbije nacht was het tegenovergestelde van de vorige. Het grootste deel van de tijd had hij liggen woelen. In de loop van de nacht was hij zelfs opgestaan om een aantal dingen op te schrijven. Beelden die hem niet loslieten en waarvan hij het gevoel had dat ze belangrijk waren. Hij maakte eveneens enkele schetsen van dingen die hij gezien had. Ruimtes en figuren en ook plaatsen die hij niet kende. Hij had enkele uren zitten schrijven en tekenen. Toen hij gedaan had, stopte hij ze voor de zekerheid in de kluis. Hij wilde niet dat iemand dit zou zien. Ze zouden hem voor gek verklaren. Het slaapgebrek was het voorteken van een moeilijke dag. Toch ging hij, nadat hij was opgestaan, even aan het terras staan om te genieten van het uitzicht. Het zicht dat hij over Rome had, was beeldig. Hier kon hij zich mentaal helemaal terug opladen. Hij genoot van elke minuut, maar besloot na een tijdje toch naar beneden te gaan. In de lift overliep Andreas de beelden van de afgelopen dagen. Hij voelde dat er ditmaal echt iets fout zat. Het was een gevoel, dat hij al van in het begin had. Hij kon de puzzel echter nog niet vervolledigen. Maar één ding stond vast, Alessia bleek een spilfiguur te zijn. Was het dat er met haar iets ging gebeuren en moest Andreas dit voorkomen of was het misschien helemaal niet hoe hij het zag? Op dit moment had hij geen antwoorden, enkel vragen. Beneden aangekomen ging hij richting balie. Daar stond Barbera al op hem te wachten. ‘Goed geslapen Andreas?’ vroeg Barbera. ‘Niet veel, maar het gaat wel. Toen ik deze ochtend op het terras stond en naar het centrum keek, besefte ik hoe mooi deze stad wel is. Het maakte me toen niet meer uit dat ik weinig geslapen had. De geluiden die de stad voortbrengen, zorgen dat je ontwaakt met een goed gevoel. Tel daarbij ook nog de zonnestralen die je lichaam een aangename warmte geven. Die zorgen voor een verkwikking van je 61

geest. Je wordt vanzelf rustig en geniet van elke seconde. Die rust zou ik voor eeuwig willen voelen.’ ‘Ik ken het gevoel.’ zei Barbera. ‘Kom, laat ons vertrekken naar de studio. We hebben tijd genoeg dus zal ik heel rustig rijden.’ Eenmaal aangekomen stond het ontbijt al klaar. Aan de ontbijttafel vertelde Alessia dat ze rustig konden genieten van het ontbijt. Ze zouden tegen half tien vertrekken naar de stad Varese. Deze lag op een kleine 10 kilometer van de plaats van de eerste opdracht. Buiten de eerste kandidaat, mochten de andere kandidaten in Varese in het hotel Armano wachten op hun beurt. De eerste opdracht zou tot de lunch duren en een halve dag in beslag nemen. In de namiddag was er een tweede opdracht voorzien. Voor ‘s avonds was er een diner met vlak daarna de start van de spookwandeling. Voor de eerste opdracht was het Francesca die de spits mocht afbijten. Na deze dienstmededelingen liet Alessia de kandidaten verder genieten van hun ontbijt. Iedereen was goed geluimd en ze konden zo voor de tweede keer samen genieten van hun ontbijt. Andreas repte ook deze keer niet van de gebeurtenissen van de avond ervoor in zijn hotelkamer. Maar als het zo verder ging, zou het alleen maar moeilijker worden om niets te laten merken. Genieten van het ontbijt en van de rest van de dag was op dit moment het enige waar hij wilde aan denken. Na het ontbijt vertrokken ze per bus naar Varese. Eenmaal aangekomen mochten de kandidaten de bus verlaten. Enkel Francesca moest blijven zitten, want ze reden verder naar de plaats van de eerste opdracht. Alessia vertelde haar wat de opdracht inhield. Hierna werd ze geblinddoekt naar de plaats gereden. Een klein kwartiertje later kwamen ze op hun bestemming aan. Ze stapten uit, waarna Francesca haar blinddoek mocht afnemen. Voor zich zag ze een oude Romeinse tempel. Het was een ruïne. De opdracht was het achterhalen van zijn geheim. En dat lag niet bovengronds maar ondergronds. Wat je niet meer zag, waren de ondergrondse martelkerkers waar in vroegere tijden gevangenen gemarteld werden tot de dood. Er was nog maar 62

één enkele ingang die naar de kerkers leidde. Een poortje aan de zijkant, in het bovengrondse gedeelte van de ruïne, gaf toegang tot de kerkers. Maar het was bedekt met struiken, beplanting en vooral veel mos. Het poortje zelf was nog nauwelijks zichtbaar. Er liep een klein beekje rond de nog intacte zijwand. Net daar, waar het poortje zich bevond. Hierdoor kon je niet meteen de overkant bereiken. Wat het extra moeilijk maakte om aan het poortje te komen. De brug die voor de ruïne naar de tempel leidde, was de enige toegang naar de binnenplaats. De immense ruïne mocht enkel bovengronds bezocht worden door de toeristen. Er lag een pad dat je moest volgen vanaf de binnenplaats langs de verschillende ruimtes van de tempel. Toeristen konden langs deze paden de hele tempel bezoeken, maar konden op geen enkele manier naar de kerkers die ondergronds lagen. Het zou dus voor de kandidaten niet gemakkelijk worden om te vertellen wat er hier plaatsgevonden had. Uit respect voor de gevangenen die daar de dood hadden gevonden, werd het ondergrondse gedeelte afgesloten. Enkel bevoegden mochten er komen. Het was geen fraaie historie. Het stadsbestuur wilde deze duistere periode van de stad verhullen. De gemeente had alle documenten die met deze gruwelijke periode te maken hadden, veilig opgeborgen in de archieven. Maar voor deze wedstrijd werd er een uitzondering gemaakt. Er werden enkele stukken vrijgegeven aan een paar leden van de betrokken gemeenten. Deze mensen, de heer Di’Turni en mevrouw Penlotti, mochten hun oordeel en punten geven over de kandidaten. Ze waren benieuwd wat de kandidaten zouden vertellen en aanvoelen over wat er zich hier had afgespeeld. De heer Di’Turni keek vooral uit naar Andreas. Hij had hem gevolgd in al zijn opdrachten en geloofde er heel sterk in dat Andreas hem zou verrassen. Ook van Nathalie was hij best onder de indruk. De voorwerpen werden even ter beschikking gesteld van de kandidaten. Het waren items, die zich normaal in het stedelijk museum bevonden. De museum verantwoordelijke, Di Marchi, mocht de voorwerpen enkel overhandigen bij het begin van de opdracht. Hij was benieuwd wat de kandidaten ervan terecht gingen brengen. Hij 63

was een grote fan van het programma. Hij had, net zoals veel Italianen, alle kandidaten gevolgd. Di Marchi vertelde Alessia dat hij erg nerveus was. Hij had geen oog dicht gedaan vannacht. Hij schudde de hand van Francesca en wenste haar veel succes. Di’Turni en Penlotti volgden alles vanuit de bus. Francesca was klaar om de spits af te bijten. De eerste kandidate die de opdrachten in Italië mocht starten. Alessia probeerde haar tot rust te brengen door haar te vertellen dat het hier niet om de beste tijd ging, maar om het verhaal zo juist mogelijk te brengen. Francesca kreeg een steen aangereikt. De steen was afkomstig van de vloer van één van de kerkers. En een stuk ijzeren staaf van één van de tralies. Daar moest ze het mee doen. Francesca liep langs de paadjes van de ruïne en ging alle ruimtes binnen. Ze voelde aan de wanden of ze iets kon ontdekken. Maar er kwam niet veel binnen. Uiteindelijk dacht ze dat het hier om een moord ging. Volgens haar had een man een vrouw naar binnen geleid en vermoord. Al was dit een oude ruïne en was het volgens haar een recente gebeurtenis. Het was een jonge vrouw. Ze werd gewurgd. Francesca liep nog even rond, maar veranderde niet meer van gedachten. Ze vertelde Alessia dat ze vrij zeker van haar stuk was. Ze wilde geen details meer geven over de moord, omdat ze bang was om het gevoel van de overleden vrouw te voelen. Alessia bedankte Francesca en liet haar terug naar het hotel gaan. Natuurlijk vertelde Alessia niets over wat er echt was gebeurd. Dat hield ze voor de live uitzending. De volgende kandidate die onderweg was voor de opdracht, was Angelita die uitkwam voor Spanje. Net zoals Francesca kreeg Angelita de twee voorwerpen, de steen en de ijzeren staaf, in haar handen. Angelita liep rond de ruïne en ging even later naar de binnenplaats. Het duurde enkele minuten vooraleer ze iets voelde. Ze begon te trillen en vroeg om zo snel mogelijk naar buiten te gaan. Ze voelde vooral angst. Een angst die ze niet kende. Hier waren verschillende mensen vermoord. Ze zag mensen die gemarteld werden. ‘Ze zijn nog steeds aanwezig, hier in deze ruïne,’ vertelde Angelita. Ze wilde niet verder gaan, maar meteen ophouden met deze opdracht. Ze 64

kreeg zich zelf niet onder controle en wilde hier vandaan. Zo snel mogelijk. Het zou haar blijven achtervolgen als ze nog veel langer op deze plaats zou blijven. Alessia was best onder de indruk van het gebeuren. Angelita zat wel erg dicht in de buurt. Jammer dat ze niet verder wilde doen. Maar ze had er begrip voor en Angelita mocht vertrekken. Alessia had dit niet verwacht. Zeker niet de emotionele betrokkenheid. Ook haar medewerkers waren onder de indruk. In de bus zaten Di’Turni en Penlotti heel verbaasd naar elkaar te kijken. Ze hadden de show al gevolgd op tv. Maar dit in het echt meemaken! Dat iemand zelfs maar iets kon aanvoelen was een grote verrassing. Om dan nog niet te spreken over hoe spannend dit wel niet was. Dit was pure adrenaline. Geen van beiden had ooit aan zoiets meegewerkt en daardoor was de verrassing dat er echt iemand iets voelde op zo’n plek óver die plek een heel nieuwe ervaring. De volgende kandidaat was Matthias uit Nederland. Matthias nam de steen en de ijzeren staaf. Hij legde ze even op de grond en trok meteen de oude ruïne in. Hij keek vooral naar de hoge muren, voelde eraan en zei dat ze zeer koud aanvoelden. Vooral dood was hier aanwezig, en het lijden tot aan de dood. Hier hadden heel veel mensen tot aan hun einde afgezien. Volgens Matthias ook vrouwen en kinderen. Het leek wel op hekserij. Vervolgens nam hij de staaf en tikte er voorzichtig mee tegen de buitenwand van de ruïne. Volgens hem was het een gevangenis voor de ter dood veroordeelden van hekserij. Dat was volgens Matthias het verhaal van deze opdracht. Hij hield het erbij en gaf de staaf terug. Hij zei niets meer. Onder de indruk en met een getrokken gelaatsuitdrukking stapte hij terug de wagen in. Voor hem was deze opdracht afgelopen. Alessia en de anderen waren ook deze keer best onder de indruk. De kandidaten deden het tot nu toe niet slecht. Enkel Francesca zat er naast. Matthias zei zeker enkele dingen die in de buurt kwamen. De volgende op de lijst, was Hannah uit Duitsland. Hannah vroeg om even geblinddoekt te blijven. Ze wilde de omgeving aanvoelen. Alessia hield haar hand vast, leidde haar naar binnen en 65

vertelde Hannah dat ze kon beschikken over twee voorwerpen, een steen en een ijzeren staaf. Maar Hannah wilde eerst even rondlopen en vroeg of Alessia haar nog even kon begeleiden. Ze zou wel vragen naar de voorwerpen. Na enkele minuten vroeg Alessia of Hannah iets voelde. Hannah vertelde dat ze wel iets registreerde en dat ze nu klaar was om de voorwerpen vast te houden. Ze wilde de test wel geblinddoekt doen. Alessia overhandigde haar de steen en staaf. ‘Hier werden mensen gemarteld tot de dood. Een soort gevangenis maar als je hier terecht kwam was het ook meteen je eindstation. Ik zie een heerser die het woord vergeven niet kende. Wat ik ook zie, is dat het niet recent is. Het zou best kunnen dat het al een hele tijd geleden is gebeurd,’ vertelde Hannah. ‘Heb je enig idee van hoelang, als je zegt heel lang geleden?’ vroeg Alessia. ‘Volgens mij praten we over de Romeinse tijd. Er was een man die ervan genoot om mensen op te sluiten en te martelen. Het leek erop dat hij dit gewoon deed uit verveling en omdat het in zijn macht lag.’ Ze wilde het hier bij houden en deed haar blinddoek af. Ze keek naar de oude ruïne. Hij was erg mooi. Hannah wist nu zeker dat ze het goed had gedaan, al kende ze de geschiedenis niet. Haar glimlach vertelde genoeg. Alessia merkte het op en vroeg haar of ze tevreden was over haar opdracht. Hannah knikte bevestigend. De volgende kandidaat mocht komen. Het was de beurt aan Nathalie, die voor Frankrijk uitkwam. Zij had in de vorige afleveringen al bewezen dat ze vrij goed was. Als hij met zijn plan zou doorgaan, was zij wel de kandidate die kon winnen volgens Andreas. Nathalie werd ook op dezelfde plaats gedropt door Alessia. Ze wenste Nathalie net zoveel succes als de anderen. Nathalie liep even rond en vertelde dat ze aanvoelde dat dit vroeger een kasteel was waar de Koninklijke familie woonde. ‘Maar ze hadden een geheim, ik voel het niet meteen. Ik denk dat het geheim ergens diep zit. Ik krijg het gevoel dat ik er boven op sta. Volgens mij gebeurden er dingen die het daglicht niet mochten zien. 66

Misschien een soort gevangenis ondergronds. Gevangenen van de koning die hier woonde. Maar ik voel ook dood. Ik vermoed dat de gevangen het hier niet overleefden. Deze familie was niet zo onschuldig als ze lieten uitschijnen. Dit was het kasteel waar ze verbleven en dat verwoest werd tijdens één van de vele oorlogen in de Romeinse periode. Het lijkt er zelfs op dat de hele Koninklijke familie hier overleden is. Ik heb het gevoel dat ze hier nog rond dwalen.’ Nathalie hield het hierbij en vertelde Alessia dat ze vrij zeker was van haar voorspelling. Deze knikte en bedankte Nathalie voor haar uitleg. Als laatste was Andreas aan de beurt. Alessia die het geheim van Andreas kende, wist dat hij als beste de opdracht zou kunnen volbrengen. Hij zou volgens haar echt elk detail kunnen vertellen. Hoe kon het anders, hij had de gave, dat stond vast. Alessia nam de steen en de staaf en wilde deze overhandigen aan Andreas. Deze had de twee voorwerpen echter niet nodig. Hij schudde met zijn hoofd terwijl hij naar de twee voorwerpen keek. Hij zou het doen zonder de voorwerpen. Het zien van de stukken was voldoende. Andreas stond nu voor een dilemma. Aanvoelen en weten wat hier gebeurd was optie één. Optie twee was om zijn plan te volgen en ervoor zorgen dat hij er compleet naast zat, om zo als laatste te eindigen. Dan kon hij eindelijk de rust vinden die hij verlangde. Hij bleef even staan voor de ruïne en twijfelde. Maar bij nader inzien wilde hij ook niet als laatste eindigen. Dat zou misschien opvallen. Hij koos ervoor om enkele dingen juist te voorspellen, dat zou zeker geen kwaad kunnen. De kans dat de anderen iets juist gingen raden was groot genoeg. Zeker Nathalie zou het goed doen volgens Andreas. Om te starten besloot hij om de twee voorwerpen toch even aan te voelen. Hierna liep hij om de ruïne heen. Dit in tegenstelling tot wat de andere kandidaten deden. Terwijl hij langs de hoge muur liep, kwam hij op het punt waar het poortje zich bevond. Hij stopte precies aan de overkant van het beekje. Recht tegenover het poortje. Alessia deed moeite om haar opwinding niet te laten blijken. Ze volgde hem zonder iets te vragen. Ze wist natuurlijk dat hij precies ging doen wat ze van hem verwachtte. Andreas vertelde 67

dat er zich een poort bevond achter het groen. Deze diende om naar de kerkers te gaan. ‘De gevangenen werden door deze poort naar de kerker gebracht waar ze tot hun dood werden gemarteld.’ Hij vermoedde dat het rond de 16de eeuw gebeurde. Hij liep verder rond en vertelde dat het zich allemaal ondergronds had afgespeeld. Eeuwen later werd het geheim afgedekt. Het werd een ‘Storia segreta’, een verhaal waar weinig mensen nog maar van af wisten omdat het te gruwelijk was. Diegene die hier terecht kwamen, hadden geen schijn van kans om ooit weer bovengronds te komen. Dit was hun laatste halte. De grote schuldige was volgens Andreas de Koninklijke familie die er toen regeerde. Ze hadden er plezier in, om hun burgers op te sluiten en te martelen tot de dood. Voor de gevangenen werd het een lange pijnlijke lijdensweg. Het is een rustplaats geworden voor al diegene die hier omkwamen. De plaats was zeker niet alom gekend. Het werd opzettelijk niet aan de grote klok gehangen. Misschien om de Koninklijke familie te beschermen of misschien omdat er te weinig concrete bewijzen zijn. Andreas draaide zich om naar Alessia, keek haar strak aan en zei dat hij het hierbij wilde laten. Alessia kon het niet laten om hem toe te lachen. Haar vermoedens over Andreas werden wederom bevestigd. Hij had een gave! Ze was ervan overtuigd dat Andreas misschien nog meer had kunnen vertellen. Maar dit was meer dan voldoende. Hij ging deze ronde met glans winnen. Tenslotte kende Alessia de verhalen van de andere kandidaten. En die waren zeker niet zo correct als die van Andreas. Het vinden van de doorgang naar de kerkers zou hem zeker de meeste punten opleveren. Enkelen kwamen in de buurt en zeker Nathalie zat beter dan de anderen. Maar ze waren niet zo volledig als Andreas. Di’Turni en Penlotti konden niet geloven wat ze net hadden meegemaakt. Dit was ongelooflijk. Ze zaten sprakeloos in de bus en maakten zelfs een kruisteken. Ze keken elkaar aan met een blik alsof ze getuigen waren geweest van de prestatie van iemand die niet thuis hoorde op deze wereld. Dit was iemand die meer kon dan elke andere gewone sterveling. Dit was bovennatuurlijk. Gedurende enige tijd kregen ze geen enkel woord 68

over hun lippen. Andreas vertrok als laatste terug naar het hotel. Alessia vertelde hem dat ze snel zou volgen. Ze ging richting bus waarin Di’Turni en Penlotti zich bevonden. Ook Di Marchi had ondertussen plaats genomen in de bus. Ze zag bij het instappen meteen dat ze onder de indruk waren. Ze vroeg wat ze er van vonden. Ze konden er niet van over dat de kandidaten zo goed waren. Verschillende van hen kwamen in de buurt. Van Andreas en Nathalie waren ze het meest onder de indruk. Het leek of ze het echt wisten. Dat was haast niet te geloven. Andreas die zelfs de poort naar de kerkers wist liggen. Dat iemand zoveel details kon vertellen over het verleden. Ze vertelden Alessia dat er een deel van het verhaal nooit bekend werd gemaakt, omdat het hier alleen om geruchten gingen. Het was het deel dat zowel Andreas als Nathalie vertelden over de Koninklijke familie. Men heeft nooit kunnen bewijzen dat ze betrokken waren. De familie zou beweerd hebben dat het allemaal gebeurde zonder dat zij er weet van hadden. Met dit nieuwe gegeven konden ze nu deze feiten niet meer naast zich neerleggen. Dit kon geen toeval zijn, twee kandidaten die dit gegeven naar voren brachten. Di’ Turni was zo overtuigd dat hij werk wilde maken van het verifiëren van deze nieuwe info. Nadat ze hun punten hadden gegeven, dachten ze allen met een tevreden gevoel terug aan de voorbije opdracht. De heer D’Marchi nam de stukken terug in ontvangst. Hij bleef onder de indruk. Het leek alsof de stukken, die hij nu terug in handen had, plots meer betekenis hadden dan ervoor. Alessia en haar team konden tevreden naar het hotel terug keren. Haar dag kon niet meer stuk. De eerste opdracht was achter de rug. Het beloofde een boeiende week te worden met de volgende opdrachten. Ze voelde al aan dat haar show weer hoge kijkcijfers ging halen. Hier waren de Italianen gek van. En niet enkel de Italianen gingen hier van smullen. Ook in de andere landen zou men massaal kijken. Eenmaal terug aan het hotel, kregen de kandidaten te horen, dat ze na de lunch verder zouden gaan met de tweede opdracht van de dag. 69

Na de lunch vertrokken het gezelschap met de bus richting il Campo de Fiori. Dat bevond zich vlakbij de Tiber, Ponte Garibaldi en nog veel andere mooie paleizen zoals Palazzo della Canelleria, het Palazzo Farnese en het Palazzo dei Conservatori. Midden op het plein staat een kopie van het Ruiterstandbeeld van Marcus Aurelius, de filosoof onder de keizers. Het was een boeiende omgeving met talloze verhalen zoals men wel kon verwachten in Rome. Ze waren bijna ter plaatse toen Alessia het woord nam om te vertellen wat er hen te wachten stond. ‘Beste kandidaten, wij zijn toe aan de tweede opdracht van de dag. We zijn bijna gearriveerd aan onze bestemming. De volgende opdracht bevindt zich aan de “Campo de Fiori.” Dit is een bloemen-, groenten en fruitmarkt. Daar gaan we Fabio Riccardi ontmoeten. Fabio gaat een verhaal vertellen en aan de hand hiervan moeten jullie vertellen of enigszins trachten een beeld te geven over wat er heeft plaats gevonden. Zo, we zijn er. Ik zie dat Fabio al staat te wachten. We zullen hier uitstappen want de bus mag het plein niet oprijden.’ Fabio zag de bus stoppen en liep er naar toe. Na iedereen te hebben begroet, vroeg hij de kandidaten hem te volgen naar het midden van het plein. Hij vertelde de kandidaten dat er hier wekelijks een markt was waar bloemen, fruit en groenten werden verhandeld. Vooral bloemen. Hier kon men bloemen vanuit heel de wereld vinden. Vooral de tulpen uit Nederland waren gegeerd. Dit omdat ze in zoveel kleuren te krijgen waren. De Italianen kwamen vanuit alle hoeken van het land naar hier om deze bloemen te kopen. Voor velen van hen was het een traditie om hier zeldzame bloemen op te sporen en ze te drogen. Er waren mensen die er soms honderden kilometers voor reden. Deze markt bestond ondertussen al heel wat eeuwen. Fabio vertelde dat ze niet in het midden stonden van zomaar een gewone bloemenmarkt zoals vele andere. De bloemen stonden voor iets, ook al wisten zelfs de meeste Italianen dat niet. Ze wisten niet dat er achter deze marktplaats een belangrijk stukje geschiedenis schuil

70

ging. Niet meteen een stuk geschiedenis waar men fier over was, maar het maakte wel deel uit van het hedendaagse Rome en van Italië. ‘Het is dus de bedoeling dat jullie gaan proberen om te achterhalen wat hier ooit heeft plaatsgevonden. Om jullie op weg te helpen, heb ik een aantal voorwerpen meegenomen. Als eerste krijgen jullie een gesloten enveloppe. Deze mag niet geopend worden. Jullie mogen deze enkel aanvoelen. Als tweede heb ik een stuk hout bij. En als derde een spijker. Hij zit in een plastiek zakje maar jullie mogen hem eruit halen. Deze drie voorwerpen zouden jullie op weg moeten helpen om dit stukje geschiedenis te achterhalen. Ik wens jullie verder heel veel succes. Het is terug aan jou Alessia.’ zei Fabio. ‘Dank je wel Fabio, je mag Franco mijn assistent volgen.’ zei Alessia. ‘Ik stel voor dat we allen naar de bar aan de overkant van het binnenplein gaan. Ondertussen vertel ik jullie wat we gaan doen. We hebben daar een ruimte voorzien waar jullie kunnen genieten van een heerlijke cappuccino, koffie of iets anders. Er staan verschillende zoetigheden vanuit de streek voor jullie klaar. Ik neem, zodra we aangekomen zijn, één iemand mee. Die mag de spits afbijten. Zodra de eerste kandidaat klaar is, kom ik terug naar hier om de volgende te halen. Dit aan de hand van een lijstje dat ik heb opgesteld.’ Ze vertrokken gezamenlijk naar de bar. De kandidaten keken elkaar aan. Ze wisten gewoon dat dit een leuke opdracht zou worden. Nathalie vertelde onderweg aan Francesca hoe leuk ze dit land vond. Ondertussen waren ze aan de bar aangekomen waar Alessia weer het woord nam. ‘Ik neem het lijstje even bij de hand. De eerste gelukkige die met me mee mag is, Andreas.’ zei Alessia. ‘Voor de anderen, ik zie dat alles klaar staat. Ik stel voor om niet langer te wachten en toe te tasten. Terwijl jullie genieten, gaan wij er vandoor. Andreas ga je mee?’ ‘Ik volg je Alessia. Willen jullie zeker nog wat over laten voor mij? Ik wil al dat lekkers ook nog kunnen proeven,’ zei Andreas. Mathias antwoorde Andreas dat hij zeker op zijn gemak moest doen. Dan had hij tijd genoeg om voorraad in te slaan. Andreas keek Alessia 71

aan en vroeg haar lachend of het toch niet beter was geweest om de Hollander als eerste mee te nemen. Maar zij stelde hem gerust en vertelde dat als er één ding voldoende in huis was, dan was het zeker eten. Zelfs Mathias zou niet alles op krijgen. Alessia en Andreas vertrokken richting het centrale punt van het plein. Andreas vond het best spannend. Maar ook deze keer vroeg hij zich af wat te doen. Als hij zo zou verder blijven doen dan werd hij zeker de winnaar van deze aflevering. Zijn idee om het slechter te gaan doen, was nog niet echt tot uiting gekomen. Het leek er wel op dat de omgeving hem parten speelde. En het feit dat hij dan moest liegen, lag niet meteen in zijn karakter. Dus hij besloot om het op zich af te laten komen en zou wel zien hoe het een en andere zich afwikkelde. ‘We staan hier terug op het midden van het plein, Andreas. Ik overhandig je de drie voorwerpen. Ik stel voor dat je ze even aanvoelt. Je mag ze me terug geven of zelf blijven vasthouden. Ik ga je geen vragen stellen. Je mag alles zeggen wat er in je opkomt of als je notities wilt nemen kan dat ook. Zodra je gedaan hebt, laat je me het maar weten. Na afloop wandel ik je naar de bar. Ik wens je veel succes. Je mag nu beginnen.’ zei Alessia. Andreas nam de drie voorwerpen aan. Hij voelde eerst aan de enveloppe, nam het stuk hout en voelde dan aan de spijker. Het duurde niet lang vooraleer hij een aantal dingen voelde. Dingen die zich hier op deze markt misschien had afgespeeld. Fabio die ondertussen al in het busje had plaatsgenomen, volgde het hele gebeuren mee. Hij was één van de vele Italianen die het programma al vanaf het begin volgde. Ook de afleveringen in de andere landen had hij gezien. Dat Italië aan de beurt was, vond hij al de max. Maar dat hij zelf ook nog eens deel uitmaakte van deze show was voor hem een droom die uit kwam. Natuurlijk had ook hij zijn favorieten en één daarvan mocht de spits afbijten. Zijn verwachtingen voor Andreas lagen dan ook heel hoog net als voor Nathalie. Andreas ging van start. Hij stortte zich op de opdracht en voelde vanaf de eerste seconde al enkele dingen. ‘Het stuk hout is volgens mij afkomstig van een oude 72

trekkar. Ik krijg ook drie maal het cijfer vier door. Ik vermoed dat het hier om het jaar 1444 gaat. Hier werd een toenmalige kardinaal vermoord. Hoewel, niet exact op deze plaats. De dader werd wel op deze plaats geëxecuteerd. Hij was het die in de kar zat waarvan dit stuk hout een overblijfsel is. Iets met San Marco krijg ik door. Iemand nauw verbonden met de kardinaal was de dader, het zou weleens iemand van zijn personeel kunnen geweest zijn. Verder is deze plaats een executieplaats. Hier vonden meerdere executies plaats. Ook veel later, rond de 16de eeuw ergens. Het cijfer vier blijft maar terug komen. Ik denk dat het te maken heeft met de vier pleinen. Ik zie verschillende gedeelten van de stad en vier pleinen die wel op deze lijken. Dit plein is om één of andere reden verbonden met de drie anderen. De spijker heeft iets te maken met bloed. Het spreekwoord, ‘bloed aan de handen’ heeft hier duidelijk een andere waarde. Het lijkt er op dat het een symbolische waarde had, het moest iets duidelijk maken. Ik vermoed dat hier ook mensen op de brandstapel terecht kwamen. Dat geldt zeker voor een filosoof. Ik zie de naam Bruno. Maar zie geen familienaam. Ik zie hem vooral rond het jaar 1600. Het was in het begin van dat jaar dat hij hier de dood vond. Beschuldigd van beweringen waar de inquisitie niet mee akkoord ging. Volgens mij heeft het monument dat we achter ons zien met hem te maken. Ik weet niet zeker of de bloemenmarkt hier al bestond of dat men hier later een bloemenmarkt heeft van gemaakt om de duistere geschiedenis te verdoezelen. Misschien omdat het Vaticaan zich hier bevindt. Ik denk dat ik het hierbij ga laten. Wel nog dit, ondanks wat er hier in het verleden gebeurd is, voel je toch een bepaalde rust. Misschien dat de bloemen een geur verspreiden die je tot rust brengen. Dat was het.’ zei Andreas. ‘Oké Andreas, dan gaan we nu de volgende kandidaat halen.’ zei Alessia. Samen met Andreas liep ze naar de bar aan de overkant. Andreas keek Alessia en zei: ‘Ik zie dat je totaal niet weet wat er hier zich heeft afgespeeld. Jij kent het verhaal helemaal niet. Dat is best raar 73

aangezien dat jij toch moet weten waarover het gaat. Heb je dat bewust gedaan deze keer?’ vroeg Andreas. ‘Waarom denk je dat ik het verhaal niet ken? Misschien wil ik gewoon niet reageren.’ zei Alessia.’ Andreas antwoorde niet, maar keek Alessia aan en lachte even. Alessia probeerde vooral niet te laten merken dat hij er helemaal bovenop zat. Bij hun binnenkomst vervoegde Andreas de anderen. Alessia riep Nathalie bij haar. Ze was de tweede op de lijst. Met een blik naar Andreas liet Alessia weten dat ze er op vertrouwde dat hij niets over zijn opdracht tegen de andere kandidaten vertelde. Dit was meteen de eerste keer dat de kandidaten die aan de beurt waren gekomen toch met de andere kandidaten mochten samen zitten. Maar ze vertrouwde erop dat er niets zou verteld worden onder elkaar. Andreas gaf haar toch maar een knikkende bevestiging dat hij in alle talen zou zwijgen. Fabio die in het busje zat en getuige was geweest van de prestaties van de eerste kandidaat, staarde naar Franco en vroeg hem of hij een glas water voor hem had. Dit was zelfs in zijn stoutste dromen nooit kunnen gebeuren. Fabio had wel gehoopt dat iemand iets ging vertellen dat in de buurt kwam. Toen hij de afleveringen volgde op tv was dat steeds met in het achterhoofd het idee dat het opgezet spel was. Hij was wel een trouwe kijker. Dit was echter echt en hij was er live bij. Het was niet opgezet en niemand had meer kunnen weten dan Fabio zelf. Het leek of Andreas er bij was geweest al die eeuwen geleden. Hij wist precies te vertellen wat er gebeurd was en zelfs de namen waren juist. Fabio was nog nooit zo bang geweest in zijn hele leven. Hij vertelde Franco, dat hij het gevoel dat hij had niet kon beschrijven. Hij was compleet van zijn stuk gebracht. Hij had het verhaal, op haar nadrukkelijke vraag, zelfs niet eens aan Alessia verteld. Dus er was geen enkel vermoeden dat iemand loslippig was geweest. Er was geen enkel haarsprietje op zijn lichaam dat niet rechtstond. Dit was gewoon beangstigend. Franco antwoordde en zei dat hij niet meer verrast was. Dit was al vaker gebeurd en ook hij had 74

geen verklaring voor wat deze man kon. ‘Heel ons vaste team begrijpt er niets van.’ zei Franco. De andere kandidaten zaten er soms heel dicht bij. Maar bij Andreas wist je dat hij goed zat. ‘Ik word er soms bang van.’ zei Franco. ‘Kijk mij hier zitten. Ik zit al de hele tijd te beven. Hoe kan dit, hij kan dit toch moeilijk enkel maar raden?’ zei Fabio. Franco schudde zijn hoofd want hij had geen antwoord. Hij gaf Fabio een glas water en maakte er hem attent op om naar het scherm te kijken. De tweede kandidate, Nathalie, was op weg naar het middenplein. ‘Nathalie is ook heel goed, ze is de Franse kandidate. Maar ze kan zeker niet op tegen Andreas. Ten opzichte van de anderen is zij de beste. Je zal zien, dat de eerste twee kandidaten het beste gaan presteren.’ zei Franco. Alessia stond ondertussen, samen met Nathalie, op het plein klaar om te beginnen.

‘Ook aan jou geef ik je de drie voorwerpen. En net zoals ik tegen Andreas vertelde, mag je ze me daarna teruggeven of vasthouden. Je vertelt alles wat je voelt of neemt notities en vertelt het daarna. Ik ga net zoals bij Andreas geen vragen stellen. Dit is een opdracht waarin we alleen naar jouw verhaal luisteren. Ik wens je veel geluk Nathalie, je mag nu beginnen.’ Nathalie nam de voorwerpen aan en ging met haar benen gekruist op de grond zitten. Dat was meestal wat ze deed voor een opdracht. Ze was het type dat eerst wilde bezinnen en tot rust komen, vooraleer ze van start ging. Ze voelde heel intens aan de voorwerpen en wilde zich concentreren op wat ze voelde en doorkreeg. Fabio die vanuit het busje alles volgde, keek Franco weer aan en sloeg zijn handen in elkaar. Daarna deed hij teken met zijn handen, van wat is dit nu weer. Franco kon zijn lach niet inhouden en zei hem vooral te genieten en goed op te letten. Dit waren rare kandidaten met elk hun eigen methodes. Fabio staarde dan maar naar het scherm en was vol

75

verwachting naar wat Nathalie zou vertellen. Nathalie stond weer recht, keek rond en draaide stilletjes een paar keer rond haar as. Even later stopte ze en vertelde, dat ze het gevoel had, dat hier publieke terechtstellingen hadden plaatsgevonden. Ze kreeg de naam Bruno door. Nathalie zei dat de naam een symbool van vrijheidszin en onafhankelijkheid was. Maar dat werd pas enkele eeuwen later bekend of beter gezegd, men voelde toen pas de invloed van wat hij gedaan had. Ze vermoedde dat het hier rond het jaar 1800 veranderde door zijn toedoen. Het was een soort overwinning van Italië, van de gewone man van de straat ten opzichte van de paus en het Vaticaan. Het Vaticaan verloor de macht die ze al eeuwen hadden. Nathalie keek naar het monument dat zich achter hen bevond. Het had met hem te maken. Ze wees naar de man en zei dat hij het weleens kon zijn. Verder kreeg ze nog latere datums door. ‘Er is iets dat ik niet goed door krijg, maar volgens mij omdat het nog ouder en verder weg is. En dan heb ik het vooral over alles van voor het tijdperk van die Bruno. Andere mensen werden hier ook omgebracht. Het cijfer vier blijft maar rondspoken in mijn hoofd. Het cijfer brengt me in de war. In welke richting ik ook maar kijk, zie ik het cijfer vier steeds naar voren komen. Vier mensen misschien of vier armen. Maar het kunnen ook vier straten zijn. Het is te ver weg en ik zie het niet. De bloemenmarkt is een manier om het verleden te laten rusten. De bloemen moeten een symbool van vrede en rust zijn.’ zei Nathalie. Ze wilde het hierbij houden. Het werd te verwarrend omdat ze er geen geheel kon van maken, zei ze tegen Alessia. Deze zei dat het goed was en dat ze terug naar de bar gingen. Onderweg zei Alessia niets, maar knikte met een goedkeurend lachje naar Nathalie. Ze lachte terug en wist dat ze het goed had gedaan. Alessia mocht dan over deze opdracht niets geweten hebben. Ze had wel gemerkt dat Nathalie aardig in de buurt kwam van Andreas. Dus was ze er overtuigd dat ze het goed had gedaan. De volgende kandidaat was Mathias, de jongste van het gezelschap. Hij was speels en nam het allemaal niet al te serieus. Ook over de 76

opdrachten dacht hij niet teveel na. Hij liet het vooral allemaal gebeuren. Hij had zijn plaats bij de laatste zes wel verdiend. Ook hij stond nu in het midden van het plein. Mathias bukte zich, ging op zijn knieën zitten en plaatste zijn handen op de grond. Alessia wist niet meteen wat er gebeurde en wist niet of hij zich slecht voelde. Mathias had zelfs niet de tijd genomen om eerst aan de voorwerpen te voelen. Alessia zette een stap dichter waarop Mathias reageerde door met zijn hand naar haar te wijzen. Ze moest stoppen en hem met rust laten. ‘Ik voel hitte, het word heel warm onder mijn handen.’ zei Mathias. ‘Mijn gevoel zegt me dat exact op deze plek, de plaats van een brandstapel was. Hier zijn veel mensen op beland. De man achter me of het beeld van de man is iemand die hier zijn leven beëindigd zag op deze brandstapel. Hij was een filosoof. Maar omdat hij tegen de paus en zijn volgers inging, betaalde hij dat met zijn leven. De bloemen die ik zie, zijn verwelkt en dood. Ik voel de dood rond mij. Al voelen mijn handen heel warm, de rest van mijn lichaam heeft het vooral koud. Ik zie ook geen kleuren. Terwijl ik omringd wordt door bloemen. Wat gebeurt er met me?’ zei Mathias. Alessia greep in en plaatste haar hand op de schouder van Mathias. ‘Mathias, Mathias gaat het met je?’ Zelfs Nino, die aan het filmen was, kwam dichterbij en wilde zelfs stoppen met filmen. Maar Alessia deed teken om vooral verder te doen. Mathias keek Alessia aan. Hij wist niet wat hem overkwam. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Wat hij nu voelde, kon hij niet verklaren, maar het leek net of dat hij een sprong terug in de tijd maakte. Hij stond nu letterlijk te beven. Alessia vroeg of hij even wilde blijven zitten zodat ze een glas water kon gaan halen. Mathias leek wat bleek. Hij keek in het rond en begreep er niets van. Hij keek richting camera. Nino stopte nu wel met filmen en zette zijn camera op de grond. Nino wilde zich er toch van vergewissen dat Mathias niet elk moment van zijn stokje zou gaan. Hij bukte zich voorover en vroeg Mathias of hij iets voelde. Alessia kwam ook aan met een glas water en gaf het 77

aan Mathias. Na enkele seconden, zag je al dat het hielp. Hij keek Alessia aan en vertelde dat hij helemaal geen helderziende was of wat dan ook. Hij voelde gewoon de dingen goed aan en tot nu had hij veel geluk gehad in zijn opdrachten. Wat er nu gebeurde, had hij echter niet verwacht. Hij had nog nooit zoveel angst gevoeld. Alessia en Nino hielpen Mathias overeind en brachten hem terug naar de bar waar de anderen meteen zagen dat er iets fout was met hem. Ze vroegen wat er gebeurd was. Mathias antwoordde meteen dat ze het wel zouden zien op de live show. Het ging al wat beter en dat was het belangrijkste. De volgende die aan de beurt kwam, was Angelita. Franco die naast Fabio in het busje ging zitten, vroeg hem of het nog ging. Dit waren sterke kandidaten. Franco vertelde dat het normaal was dat diegene die nu nog in het spel zaten mensen verrasten door de dingen die ze aanvoelden en zagen. Fabio antwoorde dat hij daar wel op gehoopt had. Dit was erger. Hier werd hij ongemakkelijk van. Het zou een overwinning worden op zijn eigen angsten als de rest van de kandidaten ook zo zouden blijven voorspellen. Angelita begon aan haar opdracht en voelde aan de voorwerpen. Ook zij kwam in de buurt van de anderen, maar Andreas, Nathalie en Mathias hadden er het best van afgebracht. Francesca en Hannah waren iets minder correct en dwaalden af van wat er enkele eeuwen geleden gebeurd was. Al de kandidaten waren nu aan de beurt geweest en terwijl ze bekwamen van deze opdracht, ging Alessia naar het busje waarin Fabio zich bevond. Hij moest tenslotte de punten nog geven en vooral vertellen wat hij er van vond. Alessia stapte het busje in en vooraleer Fabio maar iets kon vertellen zei Alessia ze dat ze niets over het verhaal wilde weten. Maar door Andreas, Nathalie en Mathias kon ze al raden over wat het ging. ‘Ik heb wel al een goed beeld Fabio. Maar jij hebt nu live kunnen meemaken wat deze mensen kunnen. Dus mag je me nu vertellen of ze dicht in de buurt kwamen’ zei Alessia. Fabio zuchtte: ‘Alessia, ik weet zelfs niet waar te beginnen. Ik had na de eerste kandidaat Andreas al een glas water nodig. Ik kon niet 78

geloven wat ze allemaal wisten. Ik heb er geen woorden voor en heb zeker een tiental keer het kruisteken geslagen. Omdat ik eerder angst voelde dan adrenaline. Ik tril nog steeds en dit gaat zeker nog even blijven hangen. Andreas, Nathalie en Mathias hebben het zeer goed gedaan. Hun verhalen speelden zich af in verschillende tijdperken maar ze klopten stuk voor stuk. Vooral Mathias pakte me doordat hij echt wel voelde wat er gebeurd was. Als hij komedie speelde dan is hij wel de beste acteur die ik ooit gezien heb. Want ik geloofde echt alles. Ik had zeker mijn favorieten en die hebben me niet in de steek gelaten, maar de meeste punten voor deze opdracht gaan naar Mathias. Andreas en Nathalie worden twee en drie. Wat het verhaal betreft, als je heel aandachtig naar hen geluisterd hebt, dan heb ik weinig toe te voegen aan hun versie. Alessia, ik wil je echt bedanken om dit te mogen meemaken. De rest van mijn leven zal het me bij blijven. Zoals zovele anderen was ik sceptisch over dit soort mensen met de gave, maar ik moet mijn mening herzien. Dit heeft me diep geraakt.’ ‘Dan ben ik zeer tevreden over deze opdracht en gaat het zeker ten goede komen van het programma. Fabio als je me dan nog één pleziertje wil doen. Aangezien ik niet op de hoogte was van het verhaal en het dus niet ken, lijkt het me een goed idee als jij in de camera vertelt wat het verhaal inhoudt. Zodat straks de kijkers straks het echte verhaal van jou horen en niet van mij. Dat ze beseffen dat ik het verhaal niet eens kende. Dat versterkt straks alleen maar de geloofwaardigheid van het programma. En natuurlijk is dat terecht want het is nog steeds geen opgezet spel. En dat wil ik in de uitzendingen zeker benadrukken.’ zei Alessia. ‘Natuurlijk wil ik dan doen.’ zei Fabio. Ze namen afscheid van elkaar waarna Alessia nog enkele punten met Franco en Nino overliep vooraleer terug naar de kandidaten te gaan. Het einde van de dag was genaderd en enkel het diner stond hen nog te wachten. De kandidaten hadden het voor de tweede opdracht heel goed gedaan. Ze gingen met z’n allen naar het restaurant ‘Il Conte’ dat dicht bij het plein lag. Het mooie van dit restaurant was, dat je vanuit 79

de bovenste verdiepingen naar het dakterras kon gaan en een niet alleen zicht had van het plein maar ook van het Colosseum. Het was een adembenemend zicht. De kandidaten stonden aan de rand van het dak en namen foto’s. Ze genoten van wat ze zagen. Dit was wellicht de mooiste week die ze tot dusver hadden gehad. Het was een must voor elke cultuurliefhebber. Enkelen waren best jaloers op Francesca die hier gewoon op een aantal uren vandaan leefde. Al was het enkele honderden kilometers van hier dat ze woonde, zij had al dit in handbereik. Na het genieten van het uitzicht en het bij komen na deze best zware dag, nam Alessia het woord. Ze wou al een tipje van de sluier lichten betreffende de volgende dag. Ze vertelde dat ze voor de derde en vierde opdracht per helikopter naar hun bestemming werden gebracht. Ze zouden in twee teams gaan. Telkens drie kandidaten. De kandidaten keken elkaar aan. Bij de meesten verscheen er meteen een stralende glimlach omdat ze nog nooit eerder in een helikopter gevlogen hadden. Nathalie vroeg of ze ook geblinddoekt werden, want dat zou jammer zijn. Dan zouden ze tijdens de vlucht niet kunnen genieten van de omgeving. Alessia stelde iedereen gerust. Ze zouden zeker kunnen genieten van het uitzicht over de stad Varese en al de andere steden die ze zouden overvliegen. De vlucht zou een kleine twintig minuten duren. Ter plaatse zouden ze worden opgewacht door de eigenaar van een kasteel genoemd het kasteel van de stenen: ’Il Castello delle Piavi’, de heer Pallendroni die hen zou verwelkomen, waarna ze naar hun derde opdracht zouden vervoerd worden. De derde opdracht was anders dan de vorige opdrachten. Ze bestond uit twee opdrachten die met elkaar verbonden waren. Het was één verhaal. Het eerste deel zouden ze met z’n drieën ter plaatse uitvoeren. Dit was ook meteen de eerste keer dat een opdracht met drie kandidaten op dezelfde plaats voltrokken werd. Het eerste deel bestond enkel uit het noteren van de dingen die ze aanvoelden. Onderling mocht er niet gesproken worden. De notities die ze hadden genomen, werden dan in enveloppen gestoken. Deze zouden dan later in de live show 80

worden voorgelezen. Het tweede deel werd wel individueel gedaan. Deze derde en vierde opdracht zouden de hele dag in beslag nemen. Alessia wenst iedereen smakelijk eten. Ze ging niet mee aan tafel. Ze zou de kandidaten wel zien na het diner, voor de start van de dodentocht. Ze had nog wat voorbereidingen te treffen. De kandidaten hadden het aan tafel vooral over de afgelopen dag. En de uren vlogen weer voorbij. Ze wilden onderling weten wat iedereen had aangevoeld tijdens de twee opdrachten. Ook waren ze nieuwsgierig naar de dodentocht die ze zo meteen gingen ondernemen. Na het eten kregen ze op het terras een zelfgemaakte Limoncello. Met het zicht op een mooie zonsondergang genoten ze van deze lekkernij. Nathalie en Hannah vonden het wel spannend. Ze hadden, zoals de meeste, nog nooit gehoord van de dodentocht van Rome. Maar van hen mocht het nu beginnen. Mathias zei tegen Andreas. ‘Vrouwen en geduld.’ ‘Ik weet het Mathias, geen al te goede combinatie. Al moet ik toegeven dat ik er zelf ook wel naar uit kijk.’ zei Andreas. Alessia kwam aan en vertelde dat het stilaan tijd werd om naar het startpunt van de tocht te gaan. Daarvoor moesten ze eerst een met een busje richting buitenwijken van Rome rijden.

81

82

De dodentocht Eenmaal aangekomen aan het startpunt van de dodentocht stond er een gids te wachten. Guido Salvanti zou hun groepje begeleiden tijdens deze tocht: ‘Mijn naam is Guido Salvanti, maar zeg maar Guido. Ik heet jullie welkom op deze dodentocht van Rome. Wat jullie allen te wachten staat, ga ik niet vertellen. Wat ik jullie wel kan vertellen is steeds op je hoede te blijven voor het onverwachte. Verder laat ik het over aan jullie fantasie. Maar wees gewaarschuwd. Ik let niet op jullie en wacht niet op achterblijvers. Als er iemand verdwaalt, is het niet aan mij om die persoon te zoeken. Op deze tocht zal je je angsten zelf moeten overwinnen. Blijf dicht bij elkaar en dan zien we elkaar straks terug aan het einde van de tocht. Ik stel voor dat ieder van jullie een fakkel neemt. Het wordt erg donker maar de fakkels moeten kunnen zorgen voor voldoende licht. Volg mij.’ ‘Ik doe bijna in mijn broek Andreas, mag ik naast je lopen?’ vroeg Nathalie. ‘Hahaha, doe maar, we houden elkaar wel in het oog.’ ‘Ik zal wel achteraan lopen, ik vind het geweldig.’ riep Mathias. ‘Ik blijf met de groep vooraan, als je dat goed vind Mathias.’ zei Hannah. ‘Zeker Hannah, doe maar ik begrijp je angsten wel.’ zei Mathias. ‘Guido, dat was zeer goed van je. Je hebt er volgens mij er enkele bang gemaakt. Vooral dat achterlaten was goed gezegd. Ik denk dat ze echt wel gaan genieten van de tocht.’ zei Alessia. ‘Ja Alessia, dat denk ik ook. Volgens mij zijn er enkelen die niet meer van onze zijde zullen wijken.’ zei Guido De tocht ging van start. Wat meestal begon als een luidruchtige bende, was nu niet meer dan een geruisloze groep. De introductie die Guido hen had gegeven voor het vertrek, had indruk gemaakt op de meesten. Enkel Andreas en Mathias moesten lachen toen ze naar elkaar keken. Maar voor de sfeer was het eens iets anders. Het zou 83

vermoedelijk een rustige tocht worden. Andreas zei tegen Mathias dat hij hoopte dat er af en toe iets mysterieus zou gebeuren. Mathias stelde dan ook voor om later in de tocht iets uit te halen. Hij zou erover nadenken. Samen met Andreas wilde hij de anderen laten schrikken. Ondertussen waren ze al door enkele verlaten steegjes gekomen. Ze hadden al verschillende dingen gezien die de tocht verrassend maakte. Enkele lage muurtjes langs de weg waren bezaaid met doodshoofden. De doodshoofden bevonden zich in de muren. Ze leken er niet in gemetst. Een legende zei dat telkens iemand vermoord werd, zijn schedel in deze muren verzonk. Zo kon die persoon eeuwig deel uitmaken van de wereld van de doden. Het eigenaardige van het verhaal was dat je dit alleen zag als het nacht was. Ze waren al een eindje opgeschoten en kwamen nu uit de steegjes. Ze zaten net buiten het centrum en kwamen in open gebied. Veldwegen, licht tot zwaar hellend, met een paar stevige heuvels en rotswanden. Vanaf hier werd het iets griezeliger en spannender. Geluiden van de lokale dieren en nachtwezens kwamen nu op de voorgrond. Guido stopte even en vroeg of het voor iedereen nog ging. Iedereen was er en Mathias maakte Andreas duidelijk dat het stilaan tijd werd voor hun plan. Opeens kwam er iets verder, uit het niets, een dichte mist opzetten. Guido keek Alessia aan. Deze zag de mist en begon te lachen. Ze vertelde Guido dat het nu wel erg griezelig zou worden zo. De mist leek wel uit de grond te komen. ‘Ik wist niet dat jullie mistmachines hadden om het geheel nog echter te maken. Erg realistisch en heel mooi met het maanlicht en onze fakkels.’ zei Alessia. Guido keek verbaasd naar Alessia. Ze hadden helemaal geen mist uit de grond laten komen door één of ander rookmachine. Dit was gewoon echte mist die plots kwam opzetten. ‘Ik doe deze rondleiding al jaren en nog nooit eerder gebeurde dit. Zeker niet in deze streek.’ zei Guido. ‘Dus jij wilt me wijsmaken dat dit echte mist is. Die trouwens volgens mij alleen maar dikker wordt.’ zei Alessia. ‘Ik vrees van wel.’ zei Guido. 84

‘Want als dat zo is lijkt het me verstandiger dat we rechtsomkeer maken.’ fluisterde Alessia ‘Ik begrijp er niets van, laten we even stoppen.’ zei Guido. De andere zagen de mist ook. Andreas kwam naar voren en ook hij vroeg of het bij de show hoorde. Guido schudde zijn hoofd. Hij keek achterom en zag dat de mist die al aardig rondom hen zat alsmaar dikker werd. Terug konden ze niet meer. Ze zaten ondertussen in de helft van de tocht. Andreas stelde voor om dan maar dichter bij elkaar te komen en zo verder te wandelen. Ze hadden tenslotte de fakkels die toch voor wat licht zorgden. En Guido kende het parcours uit zijn hoofd. Als hij vooraan zou lopen dan kwamen ze er wel uit. Guido nam het voortouw en de rest volgde zo dicht mogelijk tegen elkaar. Na enkele meters stappen riep Hannah plots dat ze moesten stoppen. Ze zei dat ze het gevoel had dat ze hier niet alleen waren. Alessia reageerde door te zeggen dat ze het allemaal misschien wel leuk vond maar ze voelde zich niet echt meer op haar gemak. Als het de bedoeling was om alles nog wat spannender te maken, mochten ze dit wel laten. ‘Willen jullie dat soort spelletjes of opmerkingen voor jullie zelf houden?’ vroeg Alessia. Mathias ging bij Alessia staan en vertelde haar dat hij wel voor de nodige bescherming zou zorgen. ‘Ik bescherm je wel Alessia.’ klonk het. ‘Grappig Mathias, voor zover ik weet zat jij enkele jaren geleden nog te spelen in de kindertuin. Dus vergeef me als ik denk dat jij eerder gaat lopen dan ik als het er op aan komt.’ zei Alessia. ‘Nou nou, een vrouw met ballen. Net wat ik zoek.’ zei Mathias. Andreas draaide zich om naar Mathias. ‘Dat had je echt wel goed aangepakt hé.’ Mathias lachte en knikte. Hannah vroeg iedereen even stil te zijn. Ze vroeg of iemand anders, net zoals haar, het geluid hoorde.

85

Alessia reageerde een beetje bits: ‘Ik meen het, Hannah, dit is niet grappig meer.’ ‘Wacht even Alessia, ik hoor ook iets.’ zei Andreas. Maar enkel Andreas en Hannah schenen een geluid te horen. Niemand van de anderen hoorde iets. Hannah zei dat het geluid dat ze hoorde dat van een baby of een kind leek. Ze keek Andreas aan en vroeg of hij hetzelfde hoorde. Andreas kon het niet goed uitmaken. Hij vond dat het geluid van verder weg kwam. Andreas keek iedereen aan en maakte een gebaar met zijn hand of er ondertussen nog iemand was die iets hoorde. Maar iedereen schudde zijn hoofd. ‘Ik hoor het steeds beter, het lijkt een roep van wanhoop of angst. Er is iets niets pluis en we moeten er naartoe.’ zei Hannah. ‘Ga je mee Andreas, anders ga ik wel alleen.’ ‘Ja, ik ga mee met je Hannah, ik hoor het ook en we moeten weten van waar het komt.’ zei Andreas. ‘Neen!’ zei Guido beslist: ‘Dat kan ik onder deze omstandigheden, de dikke mist en de zeer beperkte zichtbaarheid, niet toestaan. Je loopt hier zo verloren en op het afwisselende terrein zijn er gevaarlijke stukken. Ik kan het risico niet lopen dat er straks gewonden vallen.’ ‘Guido, ik begrijp je ongerustheid maar Hannah en ik gaan in de richting van het geluid. Je zal ons moeten vertrouwen. We vinden onze weg wel terug. Kom Hannah, laat ons gaan.’ zei Andreas. ‘Wacht Andreas, ik ga met jullie mee.’ zei Alessia. ‘Ik ken de streek een beetje en indien zich iets voordoet kan dat van pas komen. Guido ga jij maar verder met rest. Maar probeer de kortste weg te nemen. Ik heb geen zin om mij nog meer zorgen te maken over nog meer mensen.’ zei Alessia. Guido legde zich bij de beslissingen van de groep neer: ‘Goed Alessia, wees voorzichtig en let goed op. Laat me iets weten als jullie op de terugweg zijn. Zodra de rest van de groep uit deze mistbank is kom ik dan jouw richting uit.’ Hannah, Andreas en Alessia vertrokken richting het geluid dat ze hoorden. Ze moesten wel van het pad afwijken. Alessia was er niet echt gerust in. Dit was echter iets dat Hannah moest doen. De dichte 86

mist zorgde ervoor dat ze maar enkele meters voor zich uit konden zien. Alessia volgde de twee maar ze hoorde nog steeds geen geluid. Ze vroeg de anderen voor de zekerheid of zij het nog hoorden. Hannah bevestigde en ook Andreas hoorde het nog steeds. Hannah was nu overtuigd dat het om een kind of baby ging. ‘Het lijkt erop dat er een kind aan het wenen is.’ zei Hannah. ‘Ik ben niet alleen onder de indruk van jullie gave, maar als we straks een kind vinden of zien, dan beschikken jullie ook over een uitstekend gehoor. Ik hoor nog steeds niets.’ zei Alessia. ‘Misschien moet je je concentreren op het geluid. Dat doen wij ook. Wie weet ga je het dan ook horen. Het zou nu duidelijk moeten zijn Alessia.’ zei Andreas. Het zicht was nog steeds miniem. Waar de mist plots van kwam wisten ze niet. Andreas vertelde dat ze ondertussen weer op een pad zaten. Er lag wel veel gruis op dit pad. Ze begonnen ook lichtjes te klimmen. Het leek erop dat ze op een heuvel zaten. Andreas vroeg Alessia of ze hier iets kende en of ze wist waar ze naartoe gingen. Alessia kon zich niet oriënteren en had geen idee waar ze konden zijn. Maar ze vertelde wel dat ze nu ook een geluid hoorde. ‘Mijn god!’ ‘Dat is het geschreeuw van een kind.’ zei Alessia. Ze kwamen dichterbij. Het geluid voelde aan als een hulpeloze schreeuw. Hannah ging nu sneller lopen, ze wilde er kost wat kost zo snel mogelijk naartoe. Andreas en Alessia konden haar nauwelijks volgen. Plots stopte Hannah. Ze stonden voor een rots. Het geluid bleek van achter de rots te komen. Andreas keek of hij erlangs kon. Andreas vroeg Hannah zijn fakkel vast te houden en wilde zich een weg banen door de hoge struiken die tegen de rotswand stonden. Hij kon er zich zijdelings doorwurmen en riep naar Hannah en Alessia dat ze hetzelfde moesten doen. Toen Hannah en Alessia er door geraakten, stond Andreas ondertussen al een paar meter verder. Aan deze zijde was er geen spoor van mist. Ze stonden inderdaad op een heuvel die uitkeek op het centrum dat iets lager lag. Er was een pad dat naar dit punt leidde. Het maanlicht zorgde ervoor dat je zelfs 87

zonder fakkels heel wat kon zien. Hannah en Alessia naderden Andreas en zagen hoe deze gebukt stond voor een grote korf. Er zat een baby in die ondertussen gestopt was met te huilen. Waarschijnlijk omdat het kind iemand zag. Alessia kreeg geen woord gezegd. Hannah nam het kind uit de korf en hield het dicht tegen zich. Het kind was goed ingewikkeld in wat dekens maar ze wilde niet dat het kou zou lijden. Ze was zelf een moeder en wist als geen ander het kind tot rust te brengen. Andreas keek naar de rots waar ze voor stonden. Het was een soort bedevaartplaats. Er brandden kaarsen en er stond een Maria beeld. Alessia herkende de plaats van deze zijde zeker omdat er aan deze kant geen mist te bespeuren was. Ze was er als kind ooit geweest. Ze kon haar tranen niet bedwingen en keek Hannah aan. Ze nam Hannah vast en omarmde haar. Ze kreeg geen woord gezegd. Ze was erg onder de indruk. ‘Ik weet niet wie of wat jullie zijn. Ik begrijp niet wat er hier gebeurt en hoe ik mij moet voelen. Maar jullie zijn meer dan waar ik ooit in geloofde.’ zei Alessia. ‘We moeten het kind meenemen. Beneden in het centrum kunnen we best richting politie gaan. Zij zullen dan wel de nodige instanties contacteren die verder voor dit kind gaan zorgen. Ik ben helemaal van de kaart. Wie laat er in godsnaam hier boven een kind achter. Hoe hebben jullie dit toch gedaan? Hannah jij hebt dit kind gered!’ zei Alessia. Hannah nam het kind vast en zou het dragen tot beneden. Alessia belde ondertussen naar Guido om te vragen waar zij zaten. Ze vertelde hem wat er zich had afgespeeld. Ze zouden afspreken bij de politie. Alessia vroeg Guido waar het politiestation zich bevond. Guido geloofde amper wat hij hoorde maar vond het geweldig. Hij vroeg hoe het met het kind ging. Alessia vertelde dat het gelukkig goed was afgelopen en dat het leek dat het kind in orde was. Wie weet wat er was gebeurd als Hannah het kind niet gehoord had. Maar ze zouden elkaar dadelijk wel zien. Eén ding stond vast, deze dodentocht zou nooit meer dezelfde zijn. Deze was er eentje met een nieuw verhaal en een nieuw begin. Hannah keek Andreas aan en zei 88

dat ze het goed gedaan hadden samen. ‘Jij hebt het goed gedaan Hannah, ik ben je alleen maar gevolgd.’ zei Andreas. Hannah lachte en voelde zich gelukkig. Dit kind had ze gehoord en gered. Voor Hannah, die best gelovig was, kon deze trip niet meer stuk. Ze had haar plicht als moeder gedaan. Ondertussen kwamen ze beneden bij de politie aan. Ze vertelden wat er gebeurd was en binnen de kortste keren was er iemand van de kinderbescherming ter plaatse. Die ging zich verder ontfermen over het kind. Hannah, Andreas en Alessia kwamen het politiebureau buiten en daar stonden de andere kandidaten te wachten. Ze kregen een spontaan applaus want Guido had intussen het verhaal verteld. Alessia stelde voor om samen iets te gaan drinken om even te bekomen. Dit was zeker niet de avond die ze verwacht had. De andere kandidaten waren trots op Hannah en vonden het best moedig van haar om zo maar op zoek te gaan. Vooral in de die moeilijke omstandigheden met de mist en het onbekende terrein. Ze keerden allen terug naar het hotel en genoten van een goede nacht. Guido was tevreden. Hij had nu een extra en schitterend, pakkend verhaal voor de volgende groep. Alessia dacht even dat het jammer was dat ze geen camera bij zich hadden gehad om dat allemaal te filmen. Maar ze hadden het leven van een kind gered. Ze besefte plots dat het niet allemaal om kijkcijfers draaide.

89

90

Dag 3 Dag drie brak aan en iedereen werd in de studio verwacht waar ze een briefing kregen om daarna samen naar de volgende opdracht te gaan. Alessia kwam de kandidaten halen. Ze gingen allen naar de grote parking die zich achter het hotel bevond. Daar stonden drie helikopters klaar om hen naar de volgende opdracht te vliegen. Alessia en haar team beschikten zelf over een helikopter. Deze was eigendom van de studio en altijd stand-by voor vluchten. Alessia vroeg ook of er iemand last had van hoogtevrees. Maar gelukkig was er zo niemand. Onder de indruk van heel het gebeuren stapten ze één voor één in de hun aangewezen helikopter. Ten slotte was dit de eerste keer dat zoiets gebeurde. Een vlucht per helikopter was toch niet meteen iets wat ze verwacht hadden. Maar ze vonden het super en genoten van het extraatje. Het vliegen over dit landschap was trouwens alsof dat je op één groot schilderij neerkeek. Zo mooi was het. Wat normaal een babbeluurtje was onder de kandidaten was nu niet meer dan een woordeloze vlucht. Het gebied dat ze overvlogen liet ook niets anders toe dan stilte. Voor deze vlucht bestond er maar één enkele regel. Genieten, niets meer en niets minder. Naarmate ze het kasteel van Pallendroni naderden, zagen ze vanuit de lucht hoe groot het domein was. De piloot gaf zijn passagiers de nodige uitleg over het domein. Hij stelde hen voor om even rond het domein te vliegen voordat ze zouden landen. De heer Pallendroni stond hen al op te wachten op zijn gigantisch terras. Ze konden hem vanuit de helikopter al zien staan, een man in een strak pak. Naast hem een paar mensen, waarschijnlijk personeel. Na de kleine rondvlucht werd de landing werd ingezet en zodra ze aan de grond waren, wandelden de kandidaten richting kasteel waar Alessia, die al enkele minuten eerder was geland omdat ze geen extra rondvlucht had gedaan, wachtte hen op en nam de kandidaten op sleeptouw. Een paar minuten later stonden ze voor de heer 91

Pallendroni. Ze keken naar het kasteel. Dit zag er op de grond net zo schilderachtig uit als tijdens de vlucht. Eerst was er de kennismaking met de kasteelheer. Hij stelde zich beleefd voor en leidde hij de kandidaten rond in zijn kasteel. Pallendroni vertelde de kandidaten intussen dat het oorspronkelijke kasteel rond de 15de eeuw gebouwd werd. Het behoorde toe aan de rijkste familie in heel Rome. Ondanks dat ze niet van adel waren hadden ze aardig wat macht en bezaten heel wat grond. Hier werden grote wijngaarden tot stand gebracht en worden tot op de dag van vandaag nog bewerkt. De wijnen waren bekend over de hele wereld. Het bedrijf was nu nog steeds de grootste werkgever van het gebied. ‘Het kasteel werd al een aantal keer gerenoveerd en is nu wat tot wat jullie kunnen beamen een prachtig kasteel. Het beschikt over 16 slaapkamers, 8 badkamers, en met al de andere verschillende ruimtes komen we op 34 kamers. Jullie begrijpen best dat er heel wat mensen nodig zijn om dit alles te onderhouden dus heb ik een kleine 15 mensen in dienst die voor het onderhoud van het kasteel nodig zijn, inclusief de kok en zijn souschef en het tuinpersoneel.’ vertelde Pallendroni. Na de rondleiding van het kasteel waren de kandidaten echt wel onder de indruk. Vooral de dames zagen het wel zitten om in zo een mooi kasteel te wonen. Andreas gaf eerder de opmerking dat hij de kosten voor dit mooi plaatje niet meteen zag zitten. Alessia nam weer het woord. Zij verdeelde de kandidaten in twee groepen. Het team dat aan het eerste deel van de opdracht mocht beginnen, was team één bestaande uit Nathalie, Andreas en Francesca. Het andere team mocht genieten van het kasteel en zijn wonderlijk mooie bloementuinen. Het eerste deel van de opdracht lag op een afstand van vijf minuten van het kasteel. Een limousine die door de heer Pallendroni was geregeld, stond al klaar en de kandidaten van het eerste team werden naar de plaats van de opdracht gereden. Beide dames zagen die limousine wel zitten. Ze vroegen Alessia meteen of ze niet altijd met de limo vervoerd konden 92

worden. Alessia stelde voor om het later op de dag maar aan de heer Pallendroni te vragen. Andreas maakte het niet uit. Na de korte rit in de limousine kwamen ze ter plaatse aan. Daar stond Veroni Giovanni, een politiecommissaris, hen op te wachten. Hij was de diegene die op het einde van de opdrachten de punten mocht geven aan de kandidaten, al naargelang wie het meest nauwkeurige verhaal kon vertellen over de feiten. Het verhaal van deze opdracht ging over een seriemoordenaar. Armano di Venosa, alias ‘Il Diavolo’. Hij werd de duivel genoemd omdat hij enkele bijzonder gewelddadige moorden had gepleegd. Hij had op een gruwelijke manier zes vrouwen eerst vreselijk verminkt en daarna om het leven gebracht. Alsof hij bezeten was door de duivel. Door de volksmond werden ze al snel de ‘Duivel moorden’ genoemd. Hij gebruikte telkens andere methodes en martelpraktijken zodat het zoeken naar een patroon dan ook een bijna onmogelijke taak was. Daardoor duurde het een hele tijd vooraleer ze hem te pakken hadden. Er was geen enkele link gevonden tussen zijn slachtoffers. De moorden waren zo goed uitgekiemd dat het gerucht al snel de ronde deed dat ze bovenmenselijk waren. Het was dan ook voorbestemd dat het zoeken naar de moordenaar langer zou duren, dan meestal het geval was bij dit soort seriemoorden. Als er dan toch iets was wat de moorden gemeen hadden, was het dat de vermoorde vrouwen in een straal van 30 kilometer woonden. Maar omdat de vindplaatsen van de lijken zo uit elkaar lagen en omdat de moordenaar er negen jaar over gedaan had, was de speurtocht bijzonder moeilijk. Armano de Venosa, maakte bijna elk jaar een slachtoffer. Heel precies, heel geduldig, al zijn moorden waren tot in de puntjes voorbereid. Enkel bij zijn laatste slachtoffer maakte hij een fout. Hij was onzorgvuldig geweest bij het samenstellen van het dossier van zijn slachtoffer. Toen hij uiteindelijk gevat werd, bleek hij een politieman te die betrokken was bij het onderzoek naar de moorden. Hij werd gevat omdat hij zijn zevende slachtoffer onderschat had. Graziella Trenti was geen weerloze vrouw, maar een bijzonder ervaren judoka 93

die er in slaagde om haar overvaller te overmeesteren. Vanaf dat moment raakte het onderzoek in een stroomversnelling. Het duurde niet lang vooraleer Armano di Venosa de andere moorden bekende. Hij weigerde echter de redenen voor zijn daden op te geven en proces werd dan ook afgesloten zonder duidelijkheid daar omtrent. Hij kreeg voor zijn daden zes keer levenslang zonder ooit de kans te krijgen op vervroegde vrijlating. Hij zou tot het einde van zijn dagen in een cel doorbrengen. Ondertussen zat hij nu al meer dan twintig jaar in de cel. Giovanni Veroni was destijds de politie-inspecteur die de leiding had gehad van het onderzoek naar de Duivel-Moorden. Vooraleer ze Giovanni ging voorstellen vertelde Alessia nog even waar ze van start zouden gaan en welke haltes ze gingen doen. Als eerste halte zouden de kandidaten naar de verlaten woning van de dader worden gebracht. Het was een vervallen woning omringd door heel wat onkruid, beplanting en enkele bomen, die het zicht van de woning belemmerden. Het was een alleenstaande laatste in het doodlopende straatje. De buurt wilde het huis laten slopen. Uiteindelijk werd er besloten om de woning symbolisch te laten verkommeren, net zoals de dader die tot de laatste dagen van zijn leven in een cel zou moeten rotten. Daarna zouden de kandidaten naar een tweede halte gaan. Die lag op een kleine 30 kilometer. Het was de woning van zijn eerste slachtoffer. De volgende halte lag een kilometer of 30 verder. Het was de vindplaats van het tweede slachtoffer. Door deze drie plaatsen te bezoeken zouden de kandidaten zich een beeld moeten kunnen vormen over wat er zich had afgespeeld. Of toch zeker een verband moeten kunnen leggen tussen alles. In het eerste deel mochten ze enkel notities nemen van wat ze zagen en voelden. Er volgde voor dit gedeelte geen ondervraging naar hun bevindingen. Voor het tweede gedeelte van de opdracht en tevens de vierde opdracht, zouden ze naar een steegje in de stad gaan. Daar ergens in de buurt van waar het zesde slachtoffer woonde. Ze gingen niet naar de woning gaan maar in de buurt was er een park waar de opdracht zou eindigen met enkele 94

stukken om het verhaal te kunnen afmaken. Het tweede deel was voor alle kandidaten individueel. Daarna mochten ze bij Alessia gaan vertellen wat ze hadden aangevoeld. Misschien konden ze ook wel een link leggen tussen de twee gedeeltes van de opdrachten. Dus was nu de tijd gekomen om het eerste team kennis te laten maken met Giovanni Veroni. Deze had voor hen een gesloten enveloppe meegebracht met daarin de zes foto’s van de slachtoffers én een enveloppe met de foto van de dader. Verder een klein doosje met daarin zilveren plaatjes. Op de plaatjes waren de datums van elke gepleegde moord gegraveerd. Alessia vertelde hen dat ze dadelijk even konden voelen aan de stukken die Giovanni had meegebracht. Daarna moesten ze hem volgen. Er mochten geen vragen gesteld worden tijdens de korte wandeling. Giovanni zou sowieso niets meer zeggen onderweg. Hij zou enkel even blijven stilstaan op de drie plaatsen. De notities die ze namen mochten enkel genoteerd worden op het kladblok dat ze kregen. Alessia wenste de kandidaten veel geluk, waarna Nathalie, Andreas en Francesca, Giovanni mochten volgen. De politiecommissaris had zich voor deze gelegenheid gewoon als burger gekleed. Zo zou hij niemand van de kandidaten beïnvloeden tijdens hun opdracht. Hij deed zich voor als gids maar dan zonder woorden. Giovanni liet eerst de enveloppen en het doosje rondgaan. Zo konden ze al een eerste gevoel ervaren. Ze mochten natuurlijk meteen dingen noteren. En dat deed Nathalie ook. Ze voelde meteen enkele dingen aan. Andreas en Francesca hadden nog niets te noteren. Ze stapten naar de bijna vervallen woning van de dader. Toen ze voor het huis stonden, gingen Francesca en Nathalie beiden aan de muren voelen. Ze raakten de stenen aan en gingen aan de deur voelen. Het maakte indruk op hen want ze gingen beiden zitten aan de trappen vooraan de woning. Hier begonnen ze notities te nemen. Andreas nam voorlopig geen notities. Hij liep naar het bijgebouw van de woning. Het was een soort schuur. Hij vroeg of hij naar binnen mocht gaan. Giovanni liet het toe, maar zei hem voorzichtig te zijn, want het was 95

in vervallen toestand. Andreas ging naar binnen. Alessia volgde Andreas en vroeg Antonio, die de camera hanteerde, Andreas geen enkele seconde uit het oog te verliezen. Alessia kon het niet laten om net iets meer aandacht te geven aan Andreas dan aan de anderen. Van hem wist ze ondertussen dat er meer was dan alleen maar het zesde zintuig. Alessia wilde er met haar neus én de camera opzitten als er iets nieuws naar boven zou komen. Andreas was ondertussen in het midden van de schuur gekomen en bleef roerloos staan. Hij draaide zich langzaam rond en keek Alessia strak aan. Hij wilde haar laten weten dat hij wist wat er gebeurd was. Hij liep naar haar toe. ‘Dit was een ziek iemand. Deze man was ziekelijk jaloers. Voor hem was dit meer dan alleen maar moorden. Ze hebben allen iets gemeen met hem. Omdat iets dat hij wilde bereiken niet lukte, heeft hij ze vermoord, keer op keer. Hij was op zoek naar iets. Ik heb nog niet door van wat hij wilde, maar hij was een sadist.’ Ondanks het feit dat er niets mocht gezegd worden, reageerde Alessia door hem te vragen wat hij gezien had. Andreas schudde zijn hoofd. Alessia herpakte zich en liet Andreas verder met rust. Ze ging terug naar buiten. Ze keek naar Antonio en vroeg met een handbeweging of hij dit had gefilmd. Antonio gaf haar een positief signaal terug. Ze lachte tevreden. Al wist ze dat er sommige dingen zeker moesten geknipt worden. De andere kant van de medaille was dat ze later ook veel kon gebruiken. Andreas voegde zich bij de anderen. Ze stapten terug in de limo en gingen verder naar de volgende woning. De woning bevond zich op een kleine 30 kilometer van die van de dader. Het was de woonplaats van zijn eerste slachtoffer Maria Teresa. Een twintigjarige bediende van een warenhuis. Ze stapten allen uit en moesten een stukje wandelen tot aan de woning. Het was een alleenstaande woning tussen heel wat bomen met een vrij lange inrit. Terwijl ze halverwege waren, stopte Andreas plots! De anderen hadden dit niet gezien en liepen door. Tot Giovanni even achterom keek en ook halt hield. Andreas stond op een tiental meters achter hen. De rest keek nu ook naar Andreas. Alessia hoefde deze keer geen 96

teken te geven aan Antonio, die was al aan het filmen. Andreas liep nog enkele meters verder terug tot aan de hoofdweg en keek toen om zich heen. Zijn gevoel vertelde hem dat ze gevolgd werden. Alessia kwam naar hem toe en vroeg hem of alles in orde was. Andreas keek haar aan en vertelde dat ze gevolgd werden. Hij wist niet door wie of waarom. Het had niets met de opdracht te maken daar was hij zeker van. Was het nu voor Alessia of kon het ook voor hem zelf zijn? Voor het eerst dacht Andreas dat hij misschien de spilfiguur was. Maar dat Alessia er een rol in speelde dat stond vast. Alessia vroeg hem wat ze moest ondernemen? ‘Misschien is het Pierro die je voelt. Ik heb hem gisteren nog gebeld en deze ochtend ben ik naar hem toegegaan. Ik heb hem alles verteld en hij zou er meteen aan beginnen.’ zei Alessia. ‘Ik denk het niet. Ik weet niet wie het kan zijn, maar mijn gevoel is vrij negatief, en dat is nooit een goed teken. Ik voel gevaar, dus gaat het Pierro zeker niet zijn.’ zei Andreas. ‘Laten we maar verder gaan en zal ik doen alsof het bij de opdracht hoort. Dan merken de anderen er niets van.’ Giovanni kwam naar hem toe en vroeg of alles in orde was en of ze verder konden. Alessia knikte, waarop ze verder gingen met de opdracht. Nathalie liep langs Andreas en vertelde hem dat het de eerste keer was dat het zo spannend was. Ze trilde helemaal van de adrenaline. Dat Andreas zo geheimzinnig deed, maakte het alleen maar spannender. Ze vond het geweldig. Ondertussen stonden ze voor de woning van het eerste slachtoffer. Het was de woning waarin Maria Teresa Baldini grootgebracht werd. Speciaal voor de opdracht waren de ouders van Maria een paar dagen bij familie in het zuiden. Ze wilden vooral niet geconfronteerd worden met al die gruwelijke gebeurtenissen uit hun verleden. Ze zouden de live show wel willen zien, maar zeker niet persoonlijk aanwezig zijn tijdens de opnamen in hun huis. Maria Teresa werd vermoord in een bos, vlakbij het warenhuis waar ze werkte. Na haar shift werd ze opgewacht door de dader. Toen ze in haar wagen wilde stappen, sloeg die haar 97

bewusteloos. Hij had haar het bos in gesleept en daar vastgebonden aan een boom. Toen ze terug bij bewustzijn kwam kon ze de dader zien. Ze had een tape op haar mond zodat ze geen geluid kon maken. Ze werd echter niet geblinddoekt omdat de dader wilde dat ze hem zag. Dat ze besefte wat met haar ging gebeuren. Hij wilde haar zowel fysiek als mentaal zien lijden. Dan schoot de dader drie pijlen in haar. Eén in de maagstreek, een tweede in haar rechterbeen en na een tijdje van gruwel, pijn en ondraaglijk lijden, een derde, fatale pijl recht in haar hart. Vervolgens liet hij haar daar achter. In deze toestand werd ze de volgende dag terug gevonden door enkele wandelaars. Dat was meteen zijn eerste moord. Er zouden er dan nog vijf anderen volgen. Andreas, Nathalie en Francesca stonden voor de woning. Ze mochten de woning binnen gaan maar ze mochten niets aanraken, enkel rondkijken. Het doel van dit bezoek aan de woning was om te kijken of ze het slachtoffer zouden aanvoelen. Ze zouden later op de dag immers een geheel verhaal moeten kunnen maken. Als opdracht moesten ze op gevoel aanvoelen van wat er was gebeurd. De dames namen ook bij deze woning de nodige notities. Andreas nam geen enkele notitie en het leek erop dat hij alles opslorpte in zijn geheugen. Giovanni vroeg de kandidaten of ze genoeg hadden gezien en of ze verder konden gaan. Hij zou de kandidaten nu weer een kleine 30 kilometer verder brengen. Tijdens de rit werd er bijna niets meer verteld. Iedereen was nu wel onder de indruk. Het gevoel om na die emoties toch in een limo te stappen erg dubbel. Er waren hier erge dingen gebeurd, ook al wisten de kandidaten niet zeker of hun gevoel wel juist zat. Maar ze waren het allen eens dit was geen happy verhaal was met een goed einde. Ze kwamen aan op hun laatste bestemming voor het eerste gedeelte van de opdracht. Dat zich bevond bij een voetbalveld. Daar waar het tweede slachtoffer, de drieëntwintigjarige Tina Mastreviani, werd gevonden. Ze was laatstejaars doctoraatstudente. Tina werd ondersteboven hangend, in het net van het doel, gevonden. De dader had haar keel door gesneden en haar laten doodbloeden. Hij heeft 98

nooit willen vertellen waar hij haar had opgewacht of hoe ze daar was terecht gekomen. Enkel hoe hij haar vermoorde en haar in het net gebonden had. Ook hier had het meisje een trage, zeer bewuste dood beleefd terwijl ze verplicht werd om haar moordenaar aan te kijken terwijl ze stierf. Volgens enkele getuigen hadden ze Tina de bewuste avond in de stad zien wandelen. Het gebeurde wel vaker dat Tina alleen voor een wandeling ging. Waarschijnlijk had de dader haar gevolgd en daarna meegenomen om haar te vermoorden. Giovanni liep met de kandidaten naar een van de doelen. Niet het doel waar Tina werd vermoord. Hij ging bewust voor het andere doel staan. Hij liet de kandidaten weten dat ze hier moesten stoppen en hun gevoel de vrije loop moesten laten. Hierop ging hij bij Alessia staan. De drie kandidaten liepen naar het doel toe. Nathalie was de enige, die even bij het doel ging zitten en op deze manier probeerde iets aan te voelen. Francesca kreeg tranen in haar ogen en keerde zich al snel weer weg van het doel en het plein. Ze wilde weg van de plaats waar de moord had plaatsgevonden. Ze snikte het uit dat hier iemand vermoord was. Al mocht ze eigenlijk niets zeggen ze deed het toch en verliet het plein. Francesca was de meest emotionele van de hele groep en koos wel vaker om niet lang bij de opdracht te blijven. Andreas draaide zich om en keek naar het doel aan de overzijde. Op dat moment stond ook Nathalie recht. Ze ging naast Andreas staan. Ze keken elkaar aan en wandelden in de richting van het andere doel. Eénmaal ter plaatse voelde Andreas aan het net, precies op de plaats waar Tina had gehangen. Nathalie ging aan het doel zitten en nam notities. Ze voelde blijkbaar aan deze zijde ook dingen aan. Giovanni kon het niet laten om op dat moment even naar Alessia te kijken. Hij was echt wel verbaasd dat Andreas en Nathalie naar de overkant waren gelopen. Ook het feit dat Andreas op de exacte plaats aan het net had gevoeld, vond hij verbijsterend. Nathalie en Andreas liepen even later terug naar Giovanni en Alessia. Ze knikten dat het voor hen in orde was. Voor het eerste team zat deel één van de opdracht erop. Ze konden nu terug naar het kasteel rijden. Ze namen afscheid van 99

Giovanni die terug naar het begin mocht om later de tweede groep te ontvangen. De kandidaten namen terug plaats in de limo en maakten nu wel gebruik van de bar die zich in de wagen bevond. Iets fris hadden ze nu wel verdiend, vertelde Nathalie. Alessia vroeg in de wagen of Francesca al wat bekomen was. Maar dat was weer in orde zei Francesca. Ook nu werd er niet veel gezegd in de wagen en kwamen ze na een 20 minuten weer aan het kasteel. Daar stonden de andere drie al ongeduldig te wachten. Nathalie stapte uit en zei tegen Mathias dat het heel intens was geweest. ‘Bereid jullie maar voor, want het is super spannend.’ voegde ze er aan toe. Alessia vroeg aan team twee of ze klaar waren om aan de opdracht te beginnen. Matthias, Angelita en Hannah waren er helemaal klaar voor. Ze stapten de wagen in vertrokken voor hun eerste deel van de opdracht. De opmerking van Nathalie zorgde alleen maar voor meer spanning. Andreas, Nathalie en Francesca konden nu genieten van de gastvrijheid van de heer Pallendroni. Die had voor een heus buffet met versnaperingen gezorgd. Het beste wat de streek te bieden had, lag er. Hij kon het niet laten om de kandidaten uit te vragen over hun opdracht. Natuurlijk kende hij het verhaal, maar hij verklapte niets. Hij wilde alleen weten of ze in de buurt kwamen van de gebeurde feiten. De kandidaten wisten dat ze niets mochten vertellen en deden dat dan wijselijk ook niet. Andreas was eerder bezig met het gevoel dat hij had over de rare gebeurtenis tijdens de opdracht. Ze werden gevolgd. Hadden de twee mannen, die zijn weg al een paar keer kruisten, er iets mee te maken? Of had Alessia gelijk en was het Pierro die al aan zijn taak begonnen was? Was het hij waarvan Andreas het gevoel kreeg dat ze gevolgd werden? Maar omdat het negatief aanvoelde moesten het wel de mannen zijn. Hoe dan ook, de twee mannen die zo vaak verschenen, hadden niets met het programma te maken. Dat stond nu wel vast. En ook toeval konden we nu wel van het lijstje schrappen. Hij zag ze in het vliegtuig en in de stad. En nu het gevoel dat ze misschien door hen gevolgd werden. Als dat zo was dan wist Andreas dat ze nu ook in de 100

buurt zouden vertoeven. En als Pierro zijn werk goed zou doen dan zou Andreas snel te weten komen van wie ze waren. Andreas vroeg aan Pallendroni of hij mocht passen voor het buffet en of hij even in de tuinen mocht wandelen. ‘Natuurlijk.’ zei Pallendroni. Andreas mocht doen of dat hij thuis was en als hij dan toch iets wilde, kon hij ongestoord naar binnen komen. Andreas vertelde de anderen dat hij even wat ging rondwandelen in de tuinen van het kasteel. Hij excuseerde zich nogmaals bij Pallendroni. Die vertelde als hij iets nodig had of wat wilde weten hij mocht iedereen aanspreken. Andreas wilde vooral de naar buiten omdat hij benieuwd was of hij iets zou opvangen van de beide heren als hij alleen rondliep bij het kasteel. De dames daartegen genoten van al het lekkers dat er lag. Pallendroni kon het aangename gezelschap wel waarderen. Maar daarvoor was hij dan ook een echte Italiaan een echte charmeur. Andreas liep ondertussen al een hele tijd wat rond, maar voelde of zag niets waaruit bleek dat er iemand was. Hij kon niets anders doen dan afwachten. Na dik anderhalf uur keerde hij terug naar het kasteel. Het andere team zou stilaan terugkeren van hun opdracht. Een half uurtje later arriveerden ook het tweede team. Ze hadden hun eerste deel van de opdracht tot een goed einde gebracht. Pallandroni nam het woord en nodigde iedereen uit voor de lunch. Die stond klaar in de enorme orangerie aan de achterzijde van het kasteel. En zoals het de Italianen betaamd, was er weer een overvloed aan eten. Vooral de dames werden bezorgd over de extra kilo’s die ze in deze week zouden aankomen. Nathalie hoopte dat ze voor de live shows nog in haar super strakke kleedje kon. Alessia vertelde haar dat ze er niet wakker van moest liggen. ‘In Italië is genieten van lekker eten en het houden van regelmatige rust het belangrijkste.’ De mannen waren minder bezig met het aankomen van kilo’s. Matthias was een fervente sporter, maar deze week mocht er gezondigd worden: ‘Lekker eten, mooie vrouwen en een mooie omgeving. En alles is gratis, wat wil je als Nederlander nog meer?’ 101

De anderen kwamen niet meer bij van het lachen. ‘Typisch voor de Hollanders,‘ zei Andreas. Ze genoten allemaal van deze heerlijke lunch. Alessia vertelde dat ze na het eten de kandidaten één voor één zou meenemen naar de plaats van het tweede deel van de opdracht. De kandidaten hadden het tijdens de lunch over de manier waarop alles werd georganiseerd. De Italianen waren volgens hun echt wel gastvrij. Ze waren nog in geen enkel ander land zo in de watten gelegd. Francesca was het gewoon. Ze was Italiaanse en werd door haar bekendheid op handen gedragen door iedereen. Dit vooral voor haar gave, die ze volgens de Italianen wel had. Ze vertelde dat ze zich soms een ster voelde. De tijd dat ze rustig kon shoppen zonder herkend te worden, was voorbij. De anderen konden alleen maar beamen dat het voor ieder van hen hetzelfde was geworden. Vooral Mathias genoot van zijn bekendheid. Hij zag er dan ook zeer goed uit met zijn lange blonde haren en zijn blauwe ogen. Hij genoot dan ook van alle aandacht die hij kreeg van het vrouwelijk volk. Na een uurtje gezellig genieten van de lunch en de daarbij horende gesprekken, vertelde Alessia dat het tijd was om aan het tweede deel van de opdracht te beginnen. Nathalie mocht de spits afbijten. Alessia nam haar mee naar het stadspark dat op een kleine vijftien minuten rijden lag. Giovanni Veroni mocht ter plaatse in het busje dat iets verder stond, plaatsnemen. Hij kon de verhalen van de kandidaten volgen en zo straks samen met Alessia de gesprekken bespreken en punten geven voor het tweede deel. Het park lag in het midden van het centrum Marino waar het zesde en laatste slachtoffer vandaan kwam. Het heette het park der geliefden, ‘Il Parco delle Innamorati.’ Daar gingen ze op een bankje zitten. Nathalie kreeg zeven kledingstukken te zien. Ze lagen verspreid op de tafel en waren afkomstig van de zes slachtoffers en één kledingstuk van de dader. Het waren niet de kledingstukken die ze droegen op het moment dat ze om het leven gebracht werden. Ze waren aan de ouders van de slachtoffers gevraagd. Ook de ouders van de dader gaven een kledingstuk. Nathalie nam elk kledingstuk in haar handen en 102

probeerde aan te voelen of ze iets kon achterhalen. Alessia vertelde haar dat ze haar tijd mocht nemen. Van zodra ze er iets over wilde vertellen kon dat. Nathalie voelde aan de stof en probeerde ze dicht tegen zich aan te houden om zo dingen door te krijgen. Ze vertelde dat de kledingstukken niet van één persoon waren. Ze waren van verschillende personen. Het leek erop dat met de mensen, die deze kledingstukken droegen, iets gebeurd was. Ze dacht aan een drietal personen maar het konden er ook meer zijn. Haar gevoel vertelde dat ze niet meer in leven waren. ‘Vermoord, ‘ zei ze. Volgens Nathalie woonden ze in de woningen die ze eerder hadden bezocht. Het konden vriendinnen zijn die vermoord werden. Ze twijfelde, maar dacht dat er ook een kledingstuk bij was van een man. Ze zag het beeld van een jonge man die er mogelijk mee te maken had. Misschien was het zelfs het vriendje van één van de meisjes. Ze had eerder al notities genomen en deze afgeven. Ze vertelde Alessia dat er sommige dingen wel klopten met wat ze hier had aangevoeld. Nathalie hield het voor bekeken en wilde het daarbij houden. ‘Ik ga het hierbij laten. Ik wil wel nog kwijt dat ik denk dat de dader nog in leven is.’ zei Nathalie. Alessia bedankte haar en bracht Nathalie naar een taverne iets verderop waar ze mocht wachten op de anderen. Ze werd niet terug naar het kasteel gebracht. De andere kandidaten mochten op geen enkel manier de kans krijgen om iets aan haar te vragen. Voor het eerste deel was dat niet erg, maar voor het tweede deel werd besloten om de kandidaten geen kans te geven om enige invloed te hebben op elkaar. De volgende kandidaat was Hannah. Bij haar aankomst in het park kreeg ook zij de kledingstukken gepresenteerd. Hannah voelde dat de kledingstukken van een vrouw waren. Volgens haar waren de zes kledingstukken van één en de dezelfde vrouw. Het zevende kledingstuk, was volgens haar duidelijk van een man. Ze vertelde Alessia dat het vermoedelijk van de man kwam die zijn vrouw vermoord had. Jaloezie was de oorzaak van deze passionele moord. Hannah hield het hierbij. Voor haar zat het tweede deel er dan ook meteen op. Ze mocht Nathalie gaan vervoegen. 103

Mathias was de volgende kandidaat. Ook hij voelde aan de kledingstukken. Hij kwam tot de conclusie dat het over meerdere vrouwen ging. Een seriemoordenaar maar volgens hem was het een vrouwelijke dader. Iemand die niet in de belangstelling stond. Ze leefde volgens Mathias alleen en werd door de anderen niet aanvaard. In haar jeugd werd ze door de anderen gepest en ze had wraak genomen. Mathias vertelde dat de woningen die ze bezocht hadden in de voormiddag enkele woningen van de slachtoffers waren. Hij hield het hierbij. Alessia was wel wat onder de indruk van de kandidaten die al geweest waren. Enkele dingen kwamen best overeen. Nathalie zat tot dusver het dichtst in de buurt. De volgende die mocht komen, was Francesca. Zij had het over een sekte die volgens haar voor een deel uit vrouwen bestond. Vandaar het kledingstuk van een man, hij was de leider. Volgens haar hadden ze allen gezamenlijk zelfmoord gepleegd. Ze geloofden dat ze naar een plaats zouden gaan waar hun het eeuwige leven was beloofd door de man. Ze waren hem trouw en volgden hem in de dood. Ook voor Francesca was de opdracht van de voormiddag heel duidelijk. Ze woonden in de woningen die ze hadden bezocht. Ze was zeker van haar zaak en vertelde Alessia dat ze niets meer had toe te voegen aan haar verhaal. Alessia bedankte haar waarna Francesca naar de anderen werd begeleid. De voorlaatste kandidate was Angelita. Zij voelde aan de kledingstukken en vertelde dat ze fout zat met het eerste deel van de opdracht. Door aan de kledingstukken te voelen, wist ze dat er iets anders was gebeurt dan wat ze oorspronkelijk had gedacht. ‘Dit zijn vrouwen die vermoord zijn door een man. Ik zie niet waarom, maar haat was zeker de drijfveer van deze man. Volgens mij is hij nog steeds in leven. Ik zie een gevangenis. Het is net of ik deze vrouwen hun aanwezigheid voel. Ze zijn hier nog aanwezig. Ik wil nu stoppen. Het wordt me te benauwd en wil zo snel mogelijk weg van deze plaats.’ zei Angelita. Ze was de meest gevoelige van de kandidaten. Telkens ze begon aan haar opdrachten, werd ze op één of ander manier meegesleurd in een rollercoaster van emoties. Het leek er op 104

dat ze zich midden in het verhaal bevond en dat ze bijna letterlijk zelf meemaakte wat de slachtoffers overkwam. Dit was ook meteen de sterke kant van haar gave. Het jammere was dat Angelita nooit tot het uiterste ging en meestal na enkele minuten opgaf. Alessia vertelde dat ze mocht vertrekken en de anderen mocht vervoegen. Als laatste mocht Andreas aan zijn tweede deel van de opdracht beginnen. Ook hij voelde aan de kledingstukken. Dit was iets wat hij niet vaak deed, het aan voorwerpen voelen bij de opdrachten. Maar hij wilde deze keer wel voelen, omdat hij het laatste puzzelstuk zocht van enkele vragen waarmee hij zat. Waarom had de dader deze vrouwen vermoord? En waarom telkens een andere werkwijze? Andreas ging van start en vertelde dat het om een seriemoordenaar ging die deze vrouwen had vermoord. ‘Hij had met elk van zijn slachtoffers een relatie gehad. Maar zijn ziekelijke jaloezie en de drang naar totale controle, zorgde ervoor dat de relaties niet lukten. Hij wilde vooral macht hebben over de vrouwen. Een controlefreak, maar geen gewone. Deze dader wilde hun ziel. Hij was geobsedeerd door een bepaald geloof dat hij had. Voor hem was het meer dan alleen maar het zoeken naar iemand waar hij de totale controle over had. Het ging ook niet alleen maar om hen te bezitten. Dit was iemand die bezeten was van iemand. Hij kreeg deze verbroken relaties niet verwerkt en zijn jaloezie veranderde in haat. Maar de slachtoffers geraakten niet van hem af. De dader hield contact met zijn slachtoffers. Hij stalkte ze, maar geen enkele van de vrouwen diende klacht in. De dader bleef een bepaalde macht over hen hebben. Stilaan moet het bij sommige vrouwen echter misgegaan zijn. Ze hebben dat dan met hun leven bekocht. De verschillende manieren van moorden, wijzen in die richting. Deden de vrouwen iets alleen of was het iets dat ze samen met hem deden en niet meer wilden? Dat hij een bepaalde macht over de vrouwen kon maar één ding betekenen: de dader moest zelf iemand met macht zijn, misschien zelfs iemand van de politie. Het waren passionele moorden, maar voor de dader was het meer.’ zei Andreas. Hij vertelde dat de 105

dader nog in leven was. Ook dat hij levenslang kreeg. Om af te sluiten zei Andreas dat het over zes vrouwen ging. Daar hield hij het bij. Hij mocht als laatste naar de anderen gaan. Alessia ging naar Giovanni. Deze had even tijd nodig om te bekomen van wat Andreas had verteld. Ook was hij best onder de indruk over wat de andere kandidaten hadden verteld. Volgens hem waren er enkele die echt wel dingen konden vertellen die hadden plaatsgevonden. Hij zei dat hij perplex stond over wat Andreas vertelde over het feit dat de dader een relatie had gehad met zijn slachtoffers. Giovanni was de enige die tijdens het onderzoek dit onderzocht had. Maar ze vonden niets tastbaars waaruit bleek dat de dader een relatie met zijn slachtoffers had. De dader Di Venosa had dat nooit willen bevestigen, maar Giovanni was er van overtuigd dat het wel zo was. Ondanks dat het laatste slachtoffer die het overleefde, Graziella Trenti beweerde nooit een relatie gehad te hebben met Di Venosa. Ze had vooral beweerd dat Di Venosa met háár contact zocht maar dat zij hem altijd afwees. Giovanni vertelde dat hij altijd aan het verhaal van Graziella getwijfeld had. Waarschijnlijk was ze bang op de reactie van haar omgeving. Maar de voornaamste reden waarom Giovanni dacht dat de dader een korte relatie had gehad met zijn slachtoffers was omdat vrienden van het slachtoffer altijd gewag maakten van een onbekende vriend of kennis waarvan zij echter nooit de naam kenden. er tijdens het onderzoek vanwege de vrienden altijd sprake was van een relatie met iemand die zij niet kenden. Maar waar ze wel van op de hoogte waren. Wat er op wees dat indien de kon wijzen dat de slachtoffers allemaal een geheim met zich meedroegen. Natuurlijk was de vraag waarom? Waarschijnlijk omdat de dader al vanaf het begin erg bezitterig, jaloers en dominant was. Dat was de enige theorie die Giovanni kon bedenken. Hij kon dat echter nooit bewijzen. Maar nu Andreas dit naar voren bracht, was Giovanni er meer dan ooit van overtuigd dat hij het bij het rechte eind had. Hij geloofde echt dat Andreas de gave had. Dit was meer dan hij ooit had durven dromen. Hij ging er zeker enkele dagen van wakker liggen, vertelde hij aan 106

Alessia. Dit zorgde er natuurlijk voor dat de kandidaat met de hoogste score dadelijk bekend was. Alessia bedankte Giovanni voor zijn aanwezigheid en voor al de moeite. Hij had tenslotte de hele dag tijd gemaakt voor de opdrachten. Ze keerde terug naar de kandidaten, want ze moesten nu terugkeren naar het kasteel van Pallendroni. Daar stonden de helikopters klaar om terug te vliegen naar Rome waar het diner op hen wachtte. Eenmaal aangekomen aan het restaurant waren de kandidaten nog onder de indruk van het verloop van deze dag. Ze hadden na deze dubbele opdracht wel erg veel te bespreken. Dit was volgens de meesten wel de moeilijkste opdracht geweest die ze tot op heden hadden gehad. De enige die afwezig leek was Andreas. Hij was met zijn gedachten ergens ver weg. Alessia die dit opmerkte, ging naar hem toe en vroeg waar hij mee zat. Andreas keek haar aan en zei haar of ze iets had om te noteren. Ze nam meteen een notaboekje uit haar handtas en was na enkele seconden klaar om te noteren. ‘Wat noteer ik?’ vroeg ze. ‘850, 1724. Dat is het.’ ‘Hoe bedoel je? Dat is het.’ ‘Ik zeg het je toch, dat is het. Hou het bij, het kan misschien eens van pas komen.’ ‘Oké’, zei Alessia. ‘al begrijp ik er niets van.’ Zij begreep er ondertussen inderdaad niets meer van. De laatste dagen waren erg verwarrend geweest. Andreas zorgde er voor dat ze zich alleen maar ongemakkelijker ging voelen. Voor het eerst in haar leven had ze gevoel dat ze geen controle meer had over iets of iemand, in dit geval Andreas. Een situatie waarin ze zich zelden of nooit bevond. Het was voor haar vanzelfsprekend om steeds de touwtjes in handen te hebben. Andreas maakte het haar niet gemakkelijker. Hij deed geheimzinnig. Zou het allemaal wel kloppen wat hij allemaal vertelde? De avond kwam stilaan tot een einde. Alessia vertelde nog wat het programma van morgen inhield. De hele dag stond in teken van de live show. Met de vooropnames en allerlei testen en proefopnames. Want zaterdag zou de eerste show live worden uitgezonden. De eerste 107

opdrachten waren achter de rug. Enkel vrijdag stonden er nog enkele opdrachten op het programma. Om zo zondag de laatste finalisten te ontdekken in de laatste live show. Ze wenste iedereen een goede nachtrust. De taxi’s stonden te wachten om iedereen terug naar het hotel te brengen. Barbera had andere taken en Andreas mocht ditmaal in een taxi plaatsnemen richting hotel.

108

De ontvoering van Andreas Ze namen afscheid van elkaar. Iedereen was tevreden dat ze naar het hotel mochten terugkeren. Het was een vermoeiende dag geweest. Zelfs de dames hadden geen zin meer om het nachtleven van Rome te gaan ontdekken. Andreas nam plaats in de taxi. De taxibestuurder vertelde hem dat hij het programma ook volgde. Hij had voor de Italiaanse aflevering zelfs het hele weekend vrij genomen. Hij kon niet wachten om, zodra zijn schift erop zat, zijn vrouw te vertellen dat Andreas bij hem in de wagen had gezeten. ‘Mijn vrouw gaat dit nooit geloven. Ik die de beroemde Andreas van het Zesde Zintuig naar zijn hotel gereden heb! Trouwens, ik heet Fabio.’ ‘Ik ben al blij dat je heel rustig rijdt, Fabio’ lachte Andreas. ‘Ik ken iemand die eerder op een racepiloot lijkt. Ik vind het wel heel fijn om te horen dat je er speciaal vrij voor neemt. Dat doet me echt plezier.’ Ondertussen was Fabio zo met Andreas bezig dat hij gewoon het hotel voorbij reed. ‘Ik wil niet moeilijk doen, Fabio, maar ik denk dat je net het hotel voorbij reed.’ ‘Oei, signore Andreas mijn excuses. Ik was er met mijn gedachten niet bij. Verdorie, het is een héél stuk vooraleer ik kan terugdraaien. Zal ik hier stoppen, het is maar honderd meter?’ Andreas vond het niet erg. Het was een mooie nacht en dat kleine stukje zou hij wel al wandelend doen. Met al het lekkere eten en vooral de hoeveelheid hier in Italië, zou het alleen maar goed doen. Fabio excuseerde zich nog even en wenste Andreas veel geluk. Die stapte uit en zette koers richting hotel. Maar na amper enkele passen stopte een grote, zwarte SUV langs hem. Enkele mannen sprongen uit het voertuig. Andreas kreeg een kap over zijn hoofd. Hij had zelfs geen tijd om hulp te roepen, alles ging bijzonder snel. Hij werd het busje in gesleurd en voelde meteen een prik. Daarna werd alles heel wazig. Hij 109

hoorde nog stemmen, maar stilaan begon de vloeistof te werken, waardoor hij uiteindelijk buiten bewustzijn raakte. De SUV scheurde weg reed de stad uit. Het geheel had nog geen minuut geduurd en niemand had er iets van gemerkt. Ook Celien was zich van geen kwaad bewust. Ze wist dat het laat kon worden vooraleer Andreas haar via Skype zou contacteren. En als het té laat was, stuurde Andreas geen berichten meer. Ook al zei ze dat hij dag en nacht haar mocht storen, toch deed hij dat niet. Hij wist dat ze altijd ging slapen met de gsm op het nachtkastje en nooit het geluid afzette, maar dit was voor hem geen reden om haar wakker te maken. Ze maakte zich dan ook geen zorgen dat ze die avond niets hoorde. Ze zou in de ochtend wel een bericht krijgen. Intussen reed de zwarte SUV richting een privé luchthaven, waar een privéjet klaarstond. De mannen droegen Andreas aan boord. De jet taxiede de startbaan op en vertrok met loeiende motoren. Eenmaal voldoende hoogte bereikt; zwenkte de piloot af richting westen.

110

Andreas vermist De volgende ochtend stond Barbera aan de balie te wachten op Andreas. Ze vroeg aan de baliemedewerker of hij Andreas al had gezien. Maar dat bleek niet het geval. Barbera ging naar de bar van het hotel. Ze zou even tijd nemen voor een espresso, zoals een goede Italiaanse betaamd. Ze vroeg de baliemedewerker Francesco om, zodra Andreas naar beneden kwam, hem te vertellen dat ze zat te wachten in de bar. Na een half uurtje besloot Barbera toch even te gaan horen waar Andreas bleef. Ze vroeg Francesco om toch maar eens te bellen naar de kamer van Andreas. Misschien had hij zich verslapen. Francesco belde, maar Andreas nam niet op. Barbera probeerde nu te bellen naar de gsm van Andreas. Ook hier nam niemand op. Ze vroeg Francesco om Maurizzio te roepen. Die zou er echter pas tegen de middag zijn. Barbera vroeg dan maar om naar de kamer van Andreas te gaan. Eenmaal aangekomen klopten ze op de deur, maar er kwam geen antwoord. Francesco besloot om Maurizzio te bellen om te vragen wat ze konden doen. Hij durfde zonder zijn toestemming niet zomaar de kamer van Andreas binnen gaan. Barbera belde ondertussen Alessia op en vertelde haar dat Andreas er nog niet was. Hij reageerde niet op zijn gsm of de telefoon in zijn kamer. Alessia zei Barbera dat ze de kamer moesten binnen gaan. Hij lag waarschijnlijk te slapen en hoorde hen niet. Wat kon er anders zijn? En het was al laat. De andere kandidaten er al waren. Dus moesten ze zich haasten. Intussen had Maurizzio Francesco de toestemming gegeven om de kamer binnen te gaan. Ze deden de deur open en gingen naar binnen, maar Andreas was nergens te bespeuren. Barbera raakte nu wel een beetje in paniek. Ze belde weer naar Alessia. ‘Hij is er niet!’ ‘Hoor je me Alessia, Andreas is hier niet!’ ‘Wat zeg je nu Barbera?’ ‘Hoe, hij is er niet?’ ‘Hij moet er zijn, misschien heb je hem gemist en loopt hij rond in het hotel?’

111

‘Neen! Helemaal niet, ik was beneden aan het wachten en was zeker op tijd. Ik heb de hele tijd aan de bar gewacht en Francesco heeft hem ook niet gezien. We hebben hem al gebeld op zijn gsm, maar die neemt hij ook niet op. Hij is gewoon niet in het hotel.’ ‘Signora Barbera, mag ik even storen? Tenzij signore Andreas zijn bed deze ochtend zelf heeft opgemaakt, zou ik zeggen dat hij hier deze nacht niet geslapen heeft.’ zei Francesco. ‘Alessia? Nog iets, volgens Francesco lijkt het erop dat Andreas hier zelfs niet geslapen heeft.’ ‘Maar hij is net zoals de andere kandidaten gisterenavond met de taxi richting hotel gereden.’ ‘Ik zal het taxibedrijf bellen om te vragen waar Andreas is afgezet. Misschien heeft hij gisteravond nog beslist om ergens anders naartoe te gaan.’ zei Barbera. ‘Doe dat Barbera, ondertussen begin ik alvast met de andere kandidaten en zeg ik wel dat Andreas iets later komt.’ ‘Oké!’ ‘Ik laat je zo snel als ik meer nieuws heb iets weten.’ ‘Signora Barbera, zal ik Maurizzio bellen om te zeggen dat we Andreas niet vinden?’ ‘Goed Francesco, bel hem maar. Ik ga beneden even telefoneren naar het taxibedrijf.’ Barbera was nu wel erg bezorgd. Het was intussen wel duidelijk dat er iets aan de hand was. Andreas was nergens te bespeuren. Dit was een volkomen onverwachte situatie. Francesco belde Maurizzio opnieuw en vertelde hem dat ze Andreas niet terugvonden in het hotel en dat hij vrij zeker was dat Andreas niet eens in het hotel geslapen had: ‘Ik ben om middernacht aan mijn schift begonnen en heb Andreas niet zien binnenkomen. Ik heb ondertussen Alessandro gebeld die de schift voor mij gewerkt heeft en die kan zich ook niet herinneren Andreas te hebben gezien. Bovendien was zijn bed onbeslapen. Barbera is op dit ogenblik de

112

taximaatschappij aan het bellen om te vragen of ze Andreas hier hebben afgezet of dat hij misschien ergens anders naartoe wilde gaan.’ ‘Francesco, laat me iets weten als er meer nieuws is of Andreas terug opdaagt. Ik vertrek nu meteen en kom naar het hotel.’ Barbera had het taxibedrijf gebeld en daar wisten ze te vertellen dat de taxichauffeur door een verstrooidheid een honderd meter voorbij het hotel was gereden en dat hij Andreas dan daar maar had afgezet. ‘Ik begrijp er niets van. Dan had hij toch gewoon moeten terug wandelen? Wat kan er in hemelsnaam gebeuren op honderd meter in een stad als Rome? Ik moet Alessia bellen. Ik ben helemaal van streek. Wat moet ik nu doen Francesco?’ ‘Ik weet het ook niet Barbera, Maurizzio kan elk moment hier zijn. We zullen hier maar wachten.’ ‘Oké, ondertussen bel ik nog eens naar Alessia.’ ‘Alessia, ik denk dat je beter naar hier komt.’ ‘Hoe bedoel je Barbera? Vinden jullie Andreas niet?’ ‘Neen. Zr klopt hier iets niet. Ik ben helemaal overstuur.’ ‘Ik vertrek meteen Barbera. Blijf rustig we vinden hem wel.’ ‘Ja, haast je Alessia, alsjeblieft.’ Maurizzio arriveerde in het hotel. Hij was best een beetje overstuur. Eigenlijk meer geïrriteerd. Een gast die verdween uit zijn hotel? Dat was nog nooit gebeurt. Dat kon helemaal niet; Dat strookte niet met hun reputatie. Hoe kon het zijn dat niemand wist waar hij was? ‘Barbera, wat is er eigenlijk allemaal aan de hand hier?’ ‘Goh Maurizzio, god zij dank dat je er bent. We vinden Andreas niet. Ik weet niet wat te doen.’ ‘Rustig maar meid, ik zoek het wel uit. Francesco, kom even mee. Vertel me wat jullie al gedaan hebben om hem te vinden. Signore Andreas moet toch ergens in de buurt zijn. Hij kan toch niet zomaar verdwijnen.’

113

‘Zoals ik al aan de telefoon zei, heeft signore Andreas zo goed als zeker niet de nacht doorgebracht in het hotel. Het bed ligt er onbeslapen bij.’ ‘En wat weten we al van de taximaatschappij?’ ‘Signore Andreas werd door een verstrooidheid van de taxichauffeur iets verder van het hotel afgezet en ging dan te voet naar het hotel, maar hier is hij nooit aangekomen.’ ‘En hebben jullie hem al op zijn gsm gebeld?’ ‘Ja, maar we krijgen direct zijn antwoordapparaat. Dat geeft aan dat het toestel uitgeschakeld is.’ Ondertussen arriveerde ook Alessia. ‘Maurizzio, hoever staan jullie hier?’ ‘Bongiorno Alessia. Ik ben net hier, maar voorlopig geen nieuws.’ ‘Waar is Barbera?’ ‘Ze is even terug aan de bar gaan zitten. Ik zei haar dat te doen. Ze is aardig overstuur.’ Alessia ging meteen naar Barbera toe. Zelf probeerde ze kalm te blijven, maar innerlijk had ze het best moeilijk. Hier moest toch een simpele verklaring voor zijn. Ze hoopte dat Andreas meteen tevoorschijn zou komen en dat het allemaal op een misverstand zou berusten. Ze nam het overstuurse meisje bij de arm en troonde haar mee naar buiten: ‘Oké Barbera, laten we eerst even een luchtje scheppen en ondertussen wandelen we tot daar waar de taxibestuurder Andreas heeft afgezet. Misschien vinden we wel een of ander aanknopingspunt.’ ‘Ik ga even met jullie mee.’ zei Maurizzio. ‘Heel goed Maurizzio. Neem jij dan alvast Barbera mee, ik kom dadelijk wel. Ik moet nog snel even een telefoontje plegen.’ zei Alessia ‘Goed Alessia. Kom Barbera laat ons gaan. Francesco blijf jij hier voor het geval dat Andreas zou bellen of plots verschijnt. Geef me dan meteen een seintje.’

114

Alessia besloot om Pierro te bellen, hij had tenslotte de opdracht gekregen Andreas te volgen. Misschien wist hij wel wat er met Andreas gebeurd was. En zo niet, zou hij wel raad weten over hoe ze moesten in reageren in een situatie zoals deze. ‘Pierro, ik ben het Alessia. Andreas is zoek. Het lijkt erop dat hij, na het diner gisteravond, niet meer is terug gekeerd naar het hotel. Heb jij hem toevallig gevolgd?’ ‘Neen, dat heb ik niet meer gedaan van nadat jullie naar het diner gegaan zijn. Ik ben naar huis gereden, omdat ik de hele dag niets verdachts had opgemerkt of gezien. Ik wilde deze ochtend naar de studio komen om de buurt in het oog te houden in de hoop dat ik dan de twee mannen of iets anders zou kunnen opmerken.’ ‘Misschien moet je dan maar naar het hotel komen Pierro. We moeten iets ondernemen. Hij is nergens te bespeuren en op zijn gsm is hij niet te bereiken. Ik moet seffens Peter, zijn manager, op de hoogte moeten brengen van de verdwijning. Misschien heeft hij iets van Andreas gehoord. En als hij niet snel komt opdagen, moeten we de politie bellen. Haast je!’’ Pierro had dus niets opgemerkt en was Andreas niet blijven volgen. Tenminste niet meer na het diner. Hij was er meteen zeker van dat dit niet normaal was. Hij wist ergens wel dat er iets aan de hand was. Andreas was niet zomaar verdwenen. Zijn instinct van ex-politieman werkte nog altijd. Intussen kwam Francesco naar Alessia toegerend met een bericht van Celien. Ook zij had niets meer gehoord van Andreas en werd nu toch wel ook een beetje ongerust. Ze wist wel dat Andreas geen bericht meer stuurde of belde als het te laat werd. Maar dat hij deze morgen nog steeds niets van zich had laten horen, vond ze wel raar. ‘Ik heb de echtgenote van Andreas aan de telefoon. Ze kan Andreas niet bereiken.’ ‘Zeg haar dat ik zo snel mogelijk terug bel. Maar zeg het op een rustige manier, maak haar zeker niet ongerust. Vertel haar nog niets over het feit dat we Andreas niet vinden. Ik ga even naar Maurizzio en Barbera. Die zijn hier iets verder op de weg. Ik kom zo snel als ik kan.’ 115

De problemen stapelden zich aan een hoog tempo op voor Alessia. Celien die belde, Pierro die van niets wist. Andreas had op nog geen enkele manier iets laten weten. Ze hoopte dat er niet ergs aan de hand was. Maar naarmate de tijd vorderde, werd ze er zeker niet geruster op. Ze kwam bij Maurizzio en Barbera aan. ‘En zien jullie iets, want we hebben er een probleem bij. De echtgenote van Andreas belde. Ook zij kan hem niet bereiken.’ zei ze. ‘Dat klinkt niet goed.’ zei Maurizzio. ‘Neen want dat betekent meteen ook dat Andreas ook geen contact met het thuisfront gehad heeft. En dat maakt dat ik me nu nog meer zorgen begin te maken. Er moet iets gebeurt zijn.’ Maurizzio streek zich door de dunne haren: ‘Ik denk dat we de politie moeten bellen, Alessia. Denk je ook niet?’ ‘Ja Maurizzio, ik denk dat we niet anders kunnen. Bij een gewone burger wachten ze meestal 24 uur na een verdwijning. Maar met zo’n bekendheid als Andreas ligt dat misschien anders. Zeker zo vlak voor de tv-show. Bel jij de politie? Dan bel ik naar de manager van Andreas.’ Maurizzio bracht de politie op de hoogte, terwijl Alessia naar Peter telefoneerde. Peter Christiaans was de manager van Andreas. Hij begreep er niets van. Hij had Andreas zelf al de hele ochtend proberen te bellen. Hij vertelde dat zijn gsm meteen op antwoordapparaat sprong. Dus dacht Peter dat Andreas met het thuisfront aan het bellen was. Maar toen hij deze ochtend naar Celien belde, nam ze meteen op. Peter vertelde Alessia dat Celien ongerust was. Andreas bleek de avond ervoor ook al niets gestuurd te hebben. Dit gebeurde wel vaker, maar dan liet hij de volgende morgen iets horen. Ze vertelde dat hij de laatste keer via Skype best vreemd deed. Peter had enkel communicatie via sms gehad met Andreas. Peter stelde voor om meteen de eerste vlucht naar Rome te nemen. Alessia vond het een goed idee. Ze vertelde Peter dat Maurizzio de politie ging inlichten, maar dat het zou kunnen dat ze niet meteen zouden gaan zoeken en eerst nog wat gingen afwachten. Andreas kon misschien zelf één of ander initiatief hebben genomen. ‘Ik ken Andreas heel goed, hij zou 116

nooit dingen doen om anderen ongerust te maken. Hij zou niet zomaar verdwijnen zonder iemand in te lichten. Neem het van mij aan Alessia. Er is iets gebeurd en ik wil zo snel mogelijk daar zijn. Ik heb ondertussen al een vlucht gevonden die ik nog kan boeken. Aankomst in Rome om 16.45u.’ ‘Oké Peter, laat me dan weten als je er bent, dan laat ik iemand je afhalen op de luchthaven En ik zou de echtgenote van Andreas moeten bellen, ze belde eerder al naar het hotel.’ ‘Laat mij Celien maar bellen Alessia, ze kan het beter van mij horen dat er iets aan de hand zou kunnen zijn.’ Peter kende Andreas goed genoeg om te weten dat ze met een probleem zaten. Maurizzio had inmiddels de politie gebeld, maar die zouden de zaak nog even aankijken: ‘Als we deze avond nog niets weten, sturen ze iemand.’ ‘Dat had ik wel verwacht. Maar intussen is Pierro onderweg naar hier. Misschien kan hij ons wel helpen.’ Andreas was verdwenen en niemand had enig idee van hoe en waar. Pierro was onderweg naar het hotel. Maurizzio wist niet wat te doen. Barbera was nog steeds van haar melk en had geen idee hoe hier mee om te gaan. Ze voelde zich een beetje verantwoordelijk voor Andreas. Hoe kon deze show nog doorgaan zonder hem? Ze vroeg zich vooral af waarom ze de avond ervoor niet zelf gereden had. Dan was dit nu niet gebeurd. Ze konden nu niet anders dan wachten.

117

118

Ergens boven de oceaan De Gulfstream Aerospace vloog boven het wolkendek dat het zicht op de Atlantische Oceaan bedekte. Op een van de luxueuze zetels zat Andreas vastgebonden. Er waren maar weinige organisaties die zich zo’n jet voor eigen gebruik konden permitteren. De CIA was er één van. Het was dan ook een geheime eenheid van de CIA die Andreas ontvoerd had. Ze vlogen richting een geheime bestemming ergens in de regio van Arizona. Daar lag een verlaten vliegbasis die ze gebruikten als landingsplaats. Het was een oude militaire luchthaven die op het hoogtepunt van de Koude Oorlog gebouwd was en die niet meer gebruikt werd. Iets dieper in het bos dat de landingsplaats omzoomde lag er een vergeten basis, die de eenheid gebruikte als opslagruimte, onderduikadres, gevangenis en ruimte voor ondervragingen die het daglicht niet verdroegen. Kortom een clandestiene operationele basis voor clandestiene CIA-operaties. Ze lag verborgen onder een heuvel. Daar zou Andreas naartoe worden gebracht. Het experten team van de CIA volgde Andreas al van toen Het Zesde Zintuig op televisie begon te lopen. Ze waren speciaal in hem geïnteresseerd omdat ze dachten dat hij die ene, speciale gave had die hen kon verder helpen in een probleem dat ze maar niet opgelost kregen. Ze verdachten Andreas ervan dat hij in de toekomst kon kijken. Andreas was misschien niet de enige op de wereld die hun probleem kon oplossen. Maar wel de enige die ze in beeld hadden gekregen. En dus deden ze waar de CIA goed is was: ze ontvoerden hem op een manier die niet meteen aan een ontvoering zou doen denken. De agenten die Andreas de hele tijd hadden geobserveerd, hadden een voor een onherkenbaar verminkt lijk gezorgd dat wel enkele kledingstukken van Andreas droeg. Dat hadden ze vanaf de brug vlakbij het hotel in de Tiber gegooid. Ze verplaatsten zich met een gestolen busje, waarbij ze er bewust voor zorgden dat er getuigen 119

waren die het gezien hadden. Het busje dumpten ze enkele kilometers verder en staken het in brand. Dit zonder enig spoor achter te laten. Het was een goed georganiseerd plan en het zou een tijdje duren vooraleer de politie zou snappen dat Andreas niet was vermoord, maar ontvoerd. Het dumpen van een lijk in de Tiber zou de politie zeker op een dwaalspoor brengen. Door de sterke stroming zou het waarschijnlijk dagen duren vooraleer ze het lijk zouden opvissen. Tegen dat ze te weten zouden komen dat niet Andreas het slachtoffer was, zou hij al ver weg zijn. In het vliegtuig kwam Andreas ondertussen tot bewustzijn en merkte dat hij zich niet kon bewegen. De schrik sloeg hem om het hart. Was hij verlamd? Nee, hij kon zijn handen een beetje bewegen. Blijkbaar was hij vastgebonden. Maar waarom? Hij begon aan zijn riemen te rukken en riep: ‘Waar ben ik? Ik ben zo duizelig. Waarom ben ik geblinddoekt en vastgebonden?’ Geen antwoord. Hij hoorde wel mannen grinniken. En hij hoorde blijkbaar het geluid van motoren. ‘Ik heb het gevoel of dat ik in een vliegtuig zit. Is dat zo? Hallo! Wie zijn jullie? Wat hebben jullie gedaan? Waarom zit ik hier zo?’ riep hij. ‘Wel Andreas’, antwoordde iemand met een diepe mannenstem, ‘we vinden het hier raar dat jij dat allemaal niet weet. We gingen er bij je ontvoering van uit dat jij de toekomst kon voorspellen. Dat je dit allemaal op voorhand zou geweten hebben.’ ‘En wie mogen die “wij” dan wel zijn?’ vroeg Andreas. ‘Sorry Andrea, hoe onbeleefd van mij van me niet eerst voor te stellen. Allereerst een goedemorgen, wij zijn al een aantal uren aan het vliegen. Mijn naam is gewoon John, meer hoef je niet te weten. Ik ga nu je blinddoek afnemen.’ ‘Wie zijn jullie en wat willen jullie van me?’ vroeg Andreas.

120

‘Voor iemand die in de toekomst kan kijken, stel je wel heel veel vragen.’ zei John. ‘Hoe kom je erbij dat ik in de toekomst kan kijken. Het enige dat ik kan, is het aanvoelen van wat er op sommige plaatsen gebeurd is. Niet meer niet minder. En dan zit ik er soms nog wel naast.’ zei Andreas. ‘Andreas, ik mag toch Andreas zeggen?’ onderbrak de man die zich John noemde, ‘Ik ga aan Steve, de man die naast je zit, vragen om je nu los te maken. Probeer echter niets te ondernemen. Je kan toch nergens naartoe in dit vliegtuig. Dus wees verstandig. Steve staat niet bekend om zijn zachtzinnige aanpak. Knik even als je me begrepen hebt.’ Andreas knikte. ‘Goed zo! Doe maar Steve, haal zijn blinddoek af en maak hem los. Voilà, vooraleer we verder gaan kan ik je al vertellen dat het geen enkele zin heeft om je gave te ontkennen. We volgen je al te lang om daar nog in te trappen. Het enige gevolg van zo’n ontkenning is dat het pijn zal doen. En nu zal Tristan, mijn andere medewerker hier, gaat je iets laten zien. De beelden die je gaat zien zijn echt.’ Andreas kreeg een laptop op zijn schoot en kreeg beelden te zien die hem choqueerden. Hij had onmiddellijk door dat dit bittere ernst was en dat deze mannen voor niets terug deinsden. Dit was niet iets dat zomaar weg zou gaan. Hij zat midden in een situatie waarvan hij wel eerder enkele beelden had gezien. Zijn voorgevoel zat dus juist. Nu moest hij vooral kalm blijven en nadenken over wat zijn volgende stappen gingen zijn. De beelden die hij te zien kreeg, waren echter niet bepaald beelden om bij kalm te blijven. ‘Dat is mijn dochter!’ riep hij. ‘Verdomde klootzak! Durf haar niets te doen, want ik maak jullie allemaal kapot.’ ‘Ik weet het Andreas. Maar maak je op dit moment vooral geen zorgen. De man die op dit moment aan het filmen is, zal haar niets doen. Hij is enkel aan het observeren en zal alleen op mijn commando wat ondernemen. Niet eerder.’ ‘Ik vermoord jullie allemaal als haar iets overkomt.’ 121

‘Tss, tss Andreas! Rustig. Jouw dochtertje Naomi zal niets overkomen. Zolang jij naar me luistert en je volledige medewerking verleent, gebeurt er niets met je gezin.’ ‘Jullie kunnen me niet zomaar ontvoeren. Hoelang denk je dat het zal duren voordat ze weten dat ik ontvoerd ben?’ riep Andreas. ‘Laat ons zeggen, dat het nog even zal duren vooraleer ze dat door hebben. Maar om heel eerlijk te zijn, zijn we daar dan ook niet mee bezig. Laten we ons maar vooral concentreren op wat wij van jou verwachten. Luister heel aandachtig naar wat ik je ga vertellen. Ik verwacht je volledige concentratie. Wij zitten met een gigantisch probleem dat zelfs een organisatie als wij niet kunnen oplossen in ons eentje. Let goed op, want als je gezin je lief is, kan je maar beter zorgen dat jij het voor ons oplost.’ John liet even een stilte vallen om alles goed te laten doordringen. Toen vervolgde hij: ‘Een kleine zes maanden geleden onderschepten we een bericht over het bestaan van een lijst. Het was een lijst met zes namen. Voor ons onbekende namen. Volgens onze experts, die er al een tijdje mee bezig zijn, zou het gaan om zes Arabische namen. In het bericht stond verder dat ons land het zal geweten hebben. “De zes tempels” Zo worden ze genoemd. We nemen aan dat elke naam afzonderlijk voor één van de tempels staan. We weten ook dat er iets staat te gebeuren. Dat kunnen we concluderen door de volgende zin.’ ‘De dag dat de Cochava (ster) in de lijn van Ar (maan) staat zal Hu (hij) verrijzen en zal de voorspelde gebeurtenis plaatsvinden.’ Wat het betekent dat een bepaalde ster in de lijn van de maan zal staan en hij dan zal verrijzen, is vrij simpel. Maar wat betekent “zal de voorspelde gebeurtenis plaatsvinden”? We hebben op dit moment geen enkel idee. Al maanden zoeken we naar de mensen die deze boodschap verstuurd hebben, naar de betekenis van de namen, naar de eventuele plaatsen van de aanslagen die volgens ons gepland zijn. We hebben alle middelen ingezet en zullen er alles aan doen om te vinden wie ze zijn. En vooral wat hun doelen zijn en zo zijn we bij jou aanbeland. Een team van experts volgde jou al een tijdje. Ze 122

analyseerden die wedstrijd van het zesde zintuig. Na enkele maanden zijn ze tot de conclusie gekomen dat jij de gave moet bezitten. Jij kan volgens hen in de toekomst kijken en misschien op die manier ontdekken wat de namen betekenen en wat hun doel is. We zijn er zeker van dat jij de sleutel bent. Het gemak waarmee jij alles wist te ontcijferen en dingen ontdekte in de opdrachten die je deed, zei voldoende. We beschikten over mensen die van heel dichtbij betrokken waren bij wat jij kan. We konden daardoor opgezet spel uitsluiten en wisten dat jij echt wel over dé gave beschikt. Aangezien er geen tijd te verliezen was, werkten we aan een plan om je bij ons te krijgen. We moesten jou uit Europa krijgen en dat liefst onopgemerkt. Italië leek ons het gepaste land. Ontvoeringen zijn daar scheringen inslag. Zoals je al kan zien is het aardig gelukt. De enige sleutel die we hebben, is het onderschepte bericht en de zes namen. Aan de hand daarvan dien jij te achterhalen of zien wat er te gebeuren staat. De tempels, de namen, ze laten je vast wat dingen aanvoelen. We willen gewoon weten wat er aankomt. Wie weet moeten we ons misschien afvragen van wie er komt. En daarom hebben we jou nodig. De keuze is aan jou of je dat vrijwillig wil doen of onder een lichte vorm van dwang. Over een kleine veertig minuten gaan we landen. We rijden dan verder naar onze basis. Daar hebben we al wat je wilt.’ zei John. ‘Dus als ik het goed begrijp, hebben jullie mij ontvoerd om één of ander raadsel op te lossen. Hebben jullie dan geen enkele notie over het feit dat ik niet zomaar in de toekomst kan kijken op basis van één of ander nota? Ik had geen idee dat ik zou ontvoerd worden. Laat staan dat ik die aanslagen moet gaan verijdelen of welke terroristische aanval dan ook kan gaan voorspellen. Vergeet dan ook niet dat op dit moment waarschijnlijk iedereen aan het zoeken is naar mij. Mijn vrouw heeft zeker al gebeld en weet dat er iets fout is. Mijn manager gaat ook al op de hoogte zijn. Iedereen gaat weten dat er iets mis is, de mensen van de show niet te vergeten. Ik verdwijn niet zomaar.’ zei Andreas.

123

‘Andreas toch. Denk je nu echt dat wij daar geen rekening mee gehouden hebben? Ik wil je toch enkele dingen meegeven. Ten eerste, het zijn geen raadsels, dit is echt. Ten tweede, je liegt als je zegt dat je niet wist dat je zou ontvoerd worden. Je kan wel in de toekomst kijken. Ten derde, ik heb nooit gezegd dat er aanslagen zouden zijn of terroristen, dat zeg jij. Wij vermoeden dat er iets staat te gebeuren en willen weten wat. Doe me een plezier en stop met het ontkennen van je gave. Ik wil dat je vanaf nu verder gaat met het concentreren op je opdracht. Dan komt alles snel weer goed en zal je snel weer met je gezin herenigd worden.’ zei John. ‘En Andreas, nog iets! Stel me niet teleur. Ik houd er niet van als mensen me niet geven wat ik vraag. Je gaat het niet leuk vinden. Dus ik stel voor dat je nog even geniet van de vlucht. Zodra we landen overlopen we alles nog even.

124

Intussen in Rome ‘Hey, Pierro. Je bent er.’ zei Alessia. ‘Goed Alessia, vertel me eens wat jullie al weten.’ antwoordde die gevat. Het was duidelijk dat hij onmiddellijk de koe bij de horens wou vatten. ‘Laat ons eerst maar naar Maurizzio gaan. Hij is bij Barbera. Het is beter dat we samen even overleggen over wat we al weten en wat we misschien kunnen doen’ zei Alessia. ‘Dag Pierro, dat is even geleden’ zei Maurizzio Hij had Pierro al een tijdje niet meer gezien. ‘Weet je al iets meer?’ sloeg Pierro alle formaliteiten over. ‘Signore Andreas heeft hier deze nacht niet geslapen, dat is ondertussen duidelijk. Hij is gisterenavond nooit gearriveerd in het hotel. De taxi bestuurder heeft hem op een paar honderd meter van het hotel afgezet. Signore Andreas is waarschijnlijk niet verder richting hotel gestapt, maar heeft misschien besloten om een ommetje te maken. Nu, als hij verloren is gelopen, dan zou hij toch vroeg of laat terug bij het hotel moeten beland zijn. Hij kende de naam van het hotel en als hij het aan iemand zou vragen, dan zouden ze hem wel op weg helpen. Dus moeten we echt wel van de veronderstelling uitgaan dat er iets ernstig is gebeurd’ zei Maurizzio. ‘Hebben jullie al wat rond gevraagd of iemand iets gezien heeft?’ vroeg Pierro. ‘We zijn zeker niet deur aan deur gaan rondvragen, dat zou de politie op dit moment moeten doen. Samen met Barbera zijn we in enkele zijwegen gaan kijken. En hier achter bij de Tiber is ook niets te zien.’ Antwoordde de hoteleigenaar. ‘Andreas, zal toch niet in de rivier gevallen zijn? In het donker moet je goed opletten als je te dicht bij kade komt. Als je niet uitkijkt, val je er misschien wel in.’ zei Barbera. 125

‘Maar neen Barbera. Er is zeker licht genoeg om te zien waar je gaat. Er staan zelfs op de meeste stukken omheiningen die het moeten voorkomen dat je in de rivier beland.’ repliceerde Alessia. ‘Toch heeft Barbera een punt, Alessia. Als ik verder ga op wat ik hier hoor, zou ik ook in die richting denken. Als Andreas op de kade gaat staan, kan hij zo de in Tiber tuimelen. Daar staat niets wat hem tegenhoudt. De omheining begint pas een stuk verder, waar het wandelpad begint. Ik ga zelf naar de politie bellen. Ik wil dat de zoekactie zo snel mogelijk van start gaat. Ik wil niet negatief klinken Alessia, maar dit voelt niet goed aan.’ zei Pierro. Alessia keek Barbera en Maurizzio aan en kon niet anders dan het gevoel van Pierro volgen. Ze stelde voor om terug naar de studio te gaan om daar de andere kandidaten in te lichten. Die waren in de studio aan het wachten, zonder dat ze enig idee hadden wat er zich op dit moment afspeelde. Andreas was zoek en niemand wist van iets. Alessia had geen andere keuze dan ze in te lichten. De kandidaten vonden het toch al raar dat Andreas nog niet in de studio was. Barbera zou ondertussen Peter afhalen op de luchthaven. Maurizzio bracht het personeel op de hoogte. Hij wist dat zodra de politie zou arriveren, de andere gasten vragen zouden gaan stellen. Dit zou snel de aandacht van de media trekken. Ze moesten dus zo snel mogelijk een eerste spoor zien te vinden. Ondertussen had Pierro naar de politie gebeld, de situatie vanuit zijn gezichtspunt uitgelegd en duidelijk gemaakt dat het hier om een verdwijning ging, die ze ernstig moesten nemen. Aangezien men Pierro bij de Romeinse politie kenden en hij een goede reputatie had, twijfelden ze niet aan zijn woorden. Het duurde dan ook niet lang vooraleer de politie aan het hotel arriveerde. De zoekactie naar Andreas was opgestart. Pierro vroeg ook meteen om een duikteam te laten zoeken in de Tiber. Er was maar één groot probleem, de stroming van deze rivier was zo sterk dat, indien Andreas er was ingetuimeld, zijn lichaam al kilometers ver zou zijn afgedreven. Dit kon weleens een lange zoektocht worden. Pierro belde

126

meteen even daarna naar Alessia om te vertellen dat de zoekactie van start was gegaan. ‘Dank je Pierro.’ zei Alessia. ‘Ik heb ondertussen de andere kandidaten op de hoogte gebracht. Ze staan erop om mee te komen zoeken. Ze willen niet verder gaan met het dagprogramma. Ik heb hen gezegd dat we niet veel meer kunnen doen dan afwachten. Ze willen er niets van weten. Ze willen deelnemen aan de zoektocht. Ergens begrijp ik het wel. Zelf wil ik ook wel liever daar aan het hotel zijn dan hier. Wat denk jij Pierro?’ ‘Breng ze maar naar hier. We kunnen zelf ook zoeken. We mogen weliswaar het onderzoek niet storen, maar met een paar teams de Tiber langs de twee zijden af te lopen.’ ‘Oké, dat lijkt me een goed idee. We zullen er binnen twintig minuten zijn.’ Ondertussen had Maurizzio zijn personeel ingelicht over wat er ging gebeuren en waarom de politie er was. De gasten begonnen vragen te stellen. Maurizzio liet het aan zijn personeel over en ging even polsen bij Pierro of hij iets kon doen. ‘Nee Maurizzio, jij zult het al druk genoeg krijgen met het beantwoorden van de regen van vragen, die de politie en de mensen van de dienst vermiste personen je gaan stellen. Het zal ook niet lang duren voor de pers er gaat zijn. Dit nieuws verspreidt zich als een lopend vuurtje en vergeet niet dat hier binnen de kortste keren ook wat buitenlandse pers aanwezig gaat zijn. Misschien moet je ervoor zorgen dat je de ingang naar het hotel wat afschermt. Zodat het hier straks niet krioelt van de reporters. Ik houd je wel op de hoogte.’ zei Pierro. Alessia en de kandidaten konden elk moment arriveren. Ze waren allen onder de indruk van de gebeurtenissen. Andreas die zomaar verdwenen was, het leek erg surrealistisch. Er moest iets ergs gebeurt zijn. Ze konden alleen maar hopen dat hij snel terug zou zijn. Verder gaan met het dagprogramma, zou zeker niet lukken. Het zoeken naar Andreas ging voor. Nathalie stelde voor dat ze hun talent moesten 127

aanspreken om hem te vinden. Alessia bracht hen op de hoogte dat, zodra ze aan het hotel zouden aankomen, er waarschijnlijk al wat pers zou staan en zeker de politie. Ze kregen de opdracht zeker niet met de pers te praten. Natuurlijk kon het zijn dat de politie wel vragen zou stellen. Ze vertelde de kandidaten dat Maurizzio een vergaderruimte had voorzien waar ze afgeschermd waren van de pers. Ze konden daar bekijken in hoeverre ze van nut konden zijn bij de zoektocht. Pierro zou hen wel sturen. Als voormalig politie agent wist hij als geen ander hoe deze situatie aan te pakken. De politie was ondertussen massaal gearriveerd en ook het duikteam was al van start gegaan. Enkele duikers vertrokken aan de kade vlakbij de brug. De meest logische plaats om te beginnen. Op dit moment ging men van de mogelijkheid uit dat Andreas in het water terecht was gekomen. Een andere oorzaak werd zo goed als bijna uitgesloten. Het was voor iedereen duidelijk dat Andreas niet zomaar zou verdwijnen. Evenmin zou hij zelf initiatief nemen om het spel te verlaten, zonder iemand of zijn gezin iets te laten weten. Indien hij om één of andere reden toch in het water was getuimeld, zou zijn lichaam, na zovele uren, kilometers zijn afgedreven. Het probleem was dat de stroming van de Tiber erg sterk was. Er was niet veel nodig om een heel eind af te drijven, eenmaal je in het water belande. Het duikteam wist dit wel, maar ze moesten ergens beginnen te zoeken. Wie weet vonden ze wel één of andere aanwijzing. Peter had ondertussen Celien op de hoogte gebracht van het nieuws. Ze leek vrijwel meteen in shock te gaan. Het duurde even voordat ze reageerde. ‘Hoe, Andreas is verdwenen?’ zei ze. ‘Tja, zover ik weet van wat er mij verteld is, is Andreas gisterenavond niet terug gekeerd naar het hotel.’ ‘En waarom niet? Wat is er dan gebeurd? Waar zijn ze dan gisterenavond naartoe geweest. Toch niet laat gaan stappen? Dat is niets voor Andreas. Ik vond het al raar dat hij gisterenavond en deze ochtend niet antwoordde op mijn berichten. Ik heb al zo vaak 128

proberen te bellen, maar zijn gsm springt meteen op antwoordapparaat. Verder belde ik ook al het hotel, maar zouden ze me terug bellen.’ ratelde Celien helemaal van streek. ‘Ik begrijp er niets van. Daar moet iets gebeurd zijn, Andreas laat nooit zolang niets van zich horen.’ ‘Celien, ik heb al een vlucht geboekt en in de late middag ben ik ter plaatse. Ik bel je, zodra ik meer weet.’ zei Peter. ‘Peter luister even naar me, dan boek je nu meteen een plaatsje meer. Ik ga nu pakken en ga met je mee. Ik bel mijn ouders en zeg dat ze voor Naomi moeten zorgen.’ ‘Celien, doe nu eens rustig. Ik weet dat het erg is en dat het niet het nieuws is dat je wilt horen. Maar ik heb al geboekt en weet niet of er nog plaats is. Je kunt beter hier blijven en Naomi zeker niet het gevoel geven dat er iets aan de hand is met haar papa. Laat me naar daar gaan en wacht even af. Ik bel zodra ik ter plaatse ben en iets meer weet. Het gaat daar een drukte van jewelste zijn en we zitten al met een taalbarrière. Volgens mij gaat het te hectisch zijn en dat gaat je daar ter plaatse alleen maar ongeruster maken. Neem het van me aan blijf hier en als we binnen 24 uur niet meer weten kan je nog altijd de eerste vlucht naar hier nemen.’ zei Peter. ‘Dus jij wilt dat ik hier gewoon zit te wachten en gek worden, tot jij belt?’ ‘Celien, misschien kan je beter naar je ouders gaan met Naomi, dan ben je niet alleen. Ik ben al onderweg naar de luchthaven. Je kent me al langer dan vandaag en je weet dat ik je meteen op de hoogte breng van welk nieuws dan ook.’ zei Peter. ‘Oké, je hebt waarschijnlijk gelijk. Maar breng je mijn Andreas terug mee naar huis? Wil je Peter?’ ‘Zeker Celien, doe ik. Maak je maar geen zorgen.’ Peter beëindigde het gesprek met Celien en hij vond het heel moeilijk voor haar. Hij begreep best dat zitten wachten een marteling was voor haar. Hij reed verder naar de luchthaven. Celien was terecht ongerust deze keer. Dat was hij zelf ook. Dit zag er niet echt geruststellend uit. Maar hij kon op dit 129

moment niet meer doen dan naar Italië gaan, in de hoop ter plaatse meer te weten te komen. Ondertussen belde Celien haar ouders en bracht hen op de hoogte van de gebeurtenissen. Ze had ook ingezien dat Peter gelijk had. Naar Italië reizen was op dit moment geen goed idee. Hoe zou ze Naomi moeten vertellen dat haar papa zoek was, om dan zelf te vertrekken en haar alleen met haar opa en oma achter te laten. Het was beter om haar te vertellen dat ze enkele dagen gingen overnachten bij oma en opa. Ook de ouders van Andreas werden op de hoogte gebracht. Het duurde niet lang vooraleer beide families op de hoogte waren van de verdwijning van Andreas. Ze konden nu enkel nog bang afwachten op nieuws van Peter.

130

Terug aan het hotel. Intussen was Alessia met de andere kandidaten gearriveerd aan het hotel. Zoals verwacht krioelde het er van de media en had zich een kleine menigte nieuwsgierigen gevormd. De politie was alles behalve discreet geweest. Met loeiende sirenes hadden ze hun aantocht aangekondigd, net zoals het voor een Italiaanse inval betaamd. Pierro had al een eerste gesprek met de politie gehad en stond nu Alessia op te wachten. Hij bracht haar op de hoogte van wat er volgens de eerste vaststellingen kon gebeurd zijn. Maar ondanks dat de politie de mening toegedaan was, dat Andreas in de Tiber was gesukkeld, was wilde Pierro per se andere pisten open laten. Hij stelde dan ook voor om met de andere kandidaten naar de kade te gaan en hen te laten rondkijken. Wie weet konden zij wel iets waarnemen betreffende Andreas. Op dit moment stond Pierro open voor al wat hen kon leiden naar Andreas. Elk aanknopingspunt was welkom. De politie was druk bezig met ondervragingen en het verkrijgen van zoveel mogelijk informatie. Maurizzio was de dupe van alles. Hij werd steeds opnieuw ondervraagd door zowat iedereen. Het leek erop, dat hij voor elke vraag een antwoord moest zorgen. Pierro sprak de kandidaten aan en stelde voor om langs de achterzijde van het hotel richting kade te wandelen en dan verder te zoeken. Ze zouden op deze manier de media, die talrijk aanwezig was, omzeilen. Maurizzio die de media ontvlucht was, kwam hun richting uit om te vragen wat ze van plan waren. Hij vertelde ook dat de politie in de loop van de dag de pers op de hoogte zou brengen en ze wilden zeker Alessia als verantwoordelijke van het programma, enkele vragen stellen. Het programma zat tenslotte met een verdwenen kandidaat. En wie weet kon de uitzending niet doorgaan. Zolang Andreas niet terug was gevonden, kon men de live uitzendingen zeker niet laten doorgaan. Dat was iets waar Alessia zeker rekening mee moest houden.

131

Maurizzio had haar nog maar net verwittigd van wat haar te wachten stond of er kwamen al twee agenten naar de groep gewandeld. ‘Mevrouw Donnata?’ vroeg de politieagent. ‘We hadden graag even met u gesproken, wil u ons volgen?’ ‘Zeker.’ zei Alessia. ‘Pierro, wil jij bij de kandidaten blijven tot ik terug ben?’ Terwijl Alessia met de politiemannen mee ging, nam Pierro de kandidaten op sleeptouw. Hij wilde aan den lijve ondervinden of ze hem konden helpen met het zoeken naar Andreas. ’Beste mensen, voor hen die me nog niet kennen, mijn naam is Pierro. Ik ben een voormalig politieagent en nu privédetective. Verder ben ik een goede vriend van Alessia. Als jullie me willen volgen naar de kade? Zoals jullie wellicht al zullen weten, is Andreas verdwenen. Op dit moment gaat de politie uit van de veronderstelling dat hij in het water is gesukkeld. Maar omdat het enkel om een veronderstelling gaat, houd ik de piste open dat er iets anders kan gebeurd zijn. De politie en een duikteam zijn op dit moment volop met een zoektocht onder water bezig. Ergens geloof en hoop ik dat ze Andreas niet vinden. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik niet erg in jullie gaven geloof, maar ik sta er nu wel voor open. Ik zou willen voorstellen dat we naar de kade gaan, daar waar Andreas mogelijk in de rivier zou getuimeld zijn. Misschien dat één van jullie iets kan opvangen dat ons in een andere richting doet denken. Elke tip of waarneming betreffende Andreas zou welkom zijn. Het enige dat voor mij telt, is dat we hem vinden. Wat we weten, is dat hij iets verder van het hotel uit de taxi is gestapt en van daar te voet naar het hotel zou wandelen. Misschien besliste hij om een wandeling te maken. Eén ding is zeker, hij is nooit aan het hotel geraakt. Naar wat hij besloten had om gisterenavond nog te doen, tasten we voorlopig in het duister.’ ‘Waarom gaan we dan niet naar de plaats waar hij uitstapte en beginnen we van daar?’ vroeg Nathalie.

132

‘Ja, dat vind ik een goed idee. We gaan daar meer kunnen opvangen dan hier. Tenslotte is het niet zeker dat Andreas in het water is gevallen.’ zei Mathias. ‘Oké, dat is goed voor mij. Laten we dan meteen vertrekken en dan zien we ter plaatse wel verder.’ zei Pierro. Samen vertrokken ze richting de plaats waar Andreas werd afgezet door de taxibestuurder. Het was daar waar ook Maurizzio en Barbera begonnen waren met zoeken. Maar dan zonder enig resultaat. Misschien hadden de kandidaten meer geluk. Alessia was bezig met het beantwoorden van een resem vragen van de politie. Ze vertelde over het verloop van de dag voordien maar kon verder niet meer zeggen dan dat Andreas met de taxi terug naar het hotel was gegaan. Hij had haar niet gezegd wat hij van plan was, nadat hij zou worden afgezet aan het hotel. Het was een lange dag en Alessia dacht niet dat er nog veel kandidaten nog veel wilde doen. Ze vertelde de politie dat de kandidaten vrij waren om na het dagprogramma te doen wat ze zelf wilden. Maar ze vertelde dat ze niet verwachte dat Andreas iets anders zou doen dan nog even met zijn echtgenote Skypen. Ze had nu wel spijt, dat de kandidaten toch niet allen in hetzelfde hotel verbleven. Dan was dit waarschijnlijk niet gebeurd. Ze voelde zich schuldig over die beslissing. Maar ze kon en wilde niet geloven dat Andreas in de Tiber was gevallen. Na de ondervraging vertrok Alessia meteen richting Pierro en de kandidaten. Ze wilde weten of ze iets hadden gevonden of een aanwijzing hadden gekregen. De kandidaten waren al bezig op de plaats waar Andreas het laatst was gezien. Nathalie ging zitten in de hoop dat ze iets zou aanvoelen. Mathias, Hannah, Francesca en Angelita bleven rechtstaan. Ze keken in het rond. Maar ze voelden niet meteen iets. Mathias wilde toch even richting hotel lopen. Nathalie stond recht en volgde Mathias waarna de anderen ook mee richting hotel liepen. Het was Francesca die op een bepaald moment stil bleef staan. Ze riep de anderen om bij haar te komen staan. Ze vertelde dat ze iets voelde, maar niet kon vertellen wat het gevoel 133

betekende. Nathalie ging op de weg staan en voelde aan de grond. ‘Hier is iets gebeurt.’ zei ze. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg Pierro. ‘Ik weet het niet zeker, maar ik heb het gevoel dat Andreas hier heeft gestaan. Maar er is iets raars, ik voel hem hier staan maar ook weer niet. Het lijkt net alsof hij plots verdwijnt.’ vertelde Nathalie. ‘Ik kan het niet beter beschrijven, maar dat is wat ik ook voelde.’ Beaamde Francesca. ‘Daarom hield ik hier halt. Ik voel Andreas hier ook. Maar ik kan er verder niets van maken.’ ‘Misschien moeten we verder richting kade gaan. Het zou toch kunnen zijn, omdat jullie hem plots voelen verdwijnen, dat hij in de Tiber is gevallen.’ zei Pierro. ‘Ik denk het niet. Hier is iets gebeurt, maar ik wil wel naar de kade gaan.’ zei Nathalie. ‘Voelen de anderen iets?’ vroeg Pierro. Maar niemand reageerde. Ze namen niet meteen iets waar noch voelden ze iets. Ze gingen nu richting kade. Naar de plek waar de meesten van dachten dat Andreas in de Tiber was getuimeld. Nathalie zei onderweg tegen de anderen, dat ze niet het gevoel had dat Andreas in het water lag. Volgens haar was er iets anders gebeurt. Ook de anderen dachten dat zijn lichaam niet in het water lag. Als dat het geval zou zijn, zouden ze dat zeker aanvoelen. Eenmaal aan het water werd het gevoel, dat Andreas niet in het water lag, alleen maar bevestigd. Geen van de kandidaten was ervan overtuigd dat Andreas verdronken was. Pierro vroeg hoe zeker ze waren dat ze hem niet in het water zouden vinden. ‘Zoiets voelen wij. Daar mag je zeker van zijn.’ vertelde Hannah. ‘Ieder van ons heeft één ding gemeen en dat is dat we doden goed aanvoelen.’ Alessia arriveerde en vroeg meteen of ze iets hadden gevoeld. Maar ze zeiden allen van niet. Pierro bracht haar op de hoogte van de gebeurtenissen van de afgelopen minuten. ‘Ik durf zelfs zeggen dat Andreas niet eens aan de kade gestaan heeft. Ik spreek natuurlijk niet voor de anderen, maar hij was hier niet.’ vulde Nathalie aan. 134

‘Dat is wat ik ook denk.’ zei Francesca. ‘Misschien moeten we dan maar naar het beginpunt terug gaan.’ zei Mathias. Alessia, Pierro en de kandidaten gingen terug naar de plaats waar Andreas uitgestapt was. Maar ook deze keer vonden ze niets meer. De gsm van Alessia ging af, het was Barbera die was gearriveerd met Peter. Ze stonden aan het hotel. Alessia vroeg Pierro om bij de kandidaten te blijven, zodat ze naar Peter kon gaan. Peter vroeg op dat moment een update aan Maurizzio. Hij wilde weten hoever het onderzoek op dit moment stond. Maar Maurizzio kon hem geen antwoord geven, want ze wisten nog niets. Er zat niets anders op dan wachten op goed nieuws. Al vreesde Maurizzio er wel voor. Dat kon Peter wel aflezen van het gelaat van Maurizzio. Alessia kwam aan en keek naar Peter. ‘Ik begrijp er niets van.’ zei ze. ‘Ik ook niet, maar er moet iets gebeurt zijn. Barbera vertelde me, dat ze denken dat hij in de rivier gevallen is. Maar zover ik weet, kan Andreas goed zwemmen. Hij moet toch in staat zijn geweest om terug aan wal te geraken. Ik wil meteen gaan kijken waar dat ze denken dat hij erin getuimeld is.’ zei Peter. ‘Kom Peter, ik laat het je zien. Maar als hij erin gevallen is, dan vrees ik het ergste. De stroming is zo sterk, dat zelfs een geoefende zwemmer moeite zou hebben om er weer uit te geraken. Ik wil zeker niet negatief klinken, maar het is wel de waarheid.’ zei Alessia. ‘Hoe gaat het met zijn vrouw en kind?’ vroeg ze. ‘Celien wilde meteen mee, maar ik heb haar kunnen overhalen om te wachten tot er meer nieuws is. Ik breng haar dadelijk wel op de hoogte van wat ik al weet. Enkele mediamensen zijn me na gereisd. Bij ons was het al op het nieuws, en naar ik vermoed in alle landen die het programma uitzenden.’ zei Peter. ‘Hier heeft de politie zelf voor de mediaheisa gezorgd. Maar je kon dit toch niet stil houden. Ik hoop echt dat we snel iets te weten komen.’ zei Alessia. 135

Peter keek rond naar alle bedrijvigheid in en rond het hotel: ‘Nu ik hier sta en het duikteam en de politie bezig zie, krijg ik toch een slecht voorgevoel.’ zei hij. Alessia repliceerde als gebeten: ‘We mogen op dit moment de hoop niet opgeven. Hoe klein de kans ook is.’ Maar Peter hoorde haar al niet meer. Hij liep naar de kade en dacht aan wat hij in hemelsnaam aan Celien zou moeten vertellen, als ze Andreas zouden vinden. Voor het eerst was wist hij niet wat zeggen. Hij was stil en keek naar de mensen die aan het zoeken waren. Een heleboel politiemensen en een duikteam met verschillende motorboten. Die hadden al moeite om op dezelfde plaats te blijven. De stroming zag er zo sterk uit. De duikers waren letterlijk met verschillende touwen aan de boten vast gebonden. Peter draaide zijn hoofd naar Alessia en schudde zijn hoofd, zonder een woord te zeggen. Hij liep terug richting hotel. Dit wilde hij niet langer aanschouwen. De vrees voor het ergste werd hem teveel. Alessia liep hem achterna en vroeg hem om even in de bar te gaan zitten. Iets drinken en even tot rust komen, leek haar een goed idee. Peter stemde toe en zei dat hij daarna Celien ging bellen. Hij kon op dit moment toch niets ondernemen. Hij vroeg Alessia om ook even de pers weg te houden. Ze zouden hem willen ondervragen omdat ze wisten dat hij als één van de eerste geïnformeerd zou worden. Alessia stelde Peter gerust, daar zou Maurizzio wel voor zorgen. De kandidaten waren ook al terug in het hotel. Ze liepen er verslagen bij. Dat had niemand verwacht. Ze wisten dat de show niet zou doorgaan als Andreas niet werd teruggevonden. Ze konden niet anders dan afwachten. Maurizzio stelde voor om even in het hotel te blijven. Hij zou er voor zorgen dat ze later in de avond naar hun eigen hotel werden gebracht. Ook Alessia ging even naar de kandidaten. Ze bracht hen op de hoogte van wat er kon gebeuren de volgende dagen. De kans dat de show niet zou doorgaan, werd met het uur groter. ‘We kunnen onmogelijk verder werken aan de show zonder Andreas. We hebben wel het grootste gedeelde van de opdrachten achter de 136

rug. Maar met één kandidaat die verdwenen is, kan ik de show onmogelijk laten doorgaan. Dat zou niet ethisch zijn en een boel protest uitlokken.’ zei Alessia. ‘Ik denk ook niet dat één van ons dat zou willen.’ zei Nathalie. ‘Maar wat gebeurt er nu in de volgende dagen? We kunnen toch moeilijk in onze hotels zitten te wachten. Dan word ik gek.’ zei Mathias. ‘Ik begrijp je Mathias, maar dat gaat ook niet de bedoeling zijn. Morgen heb ik samen met de directie en regie een meeting. Daar gaan we beslissingen moeten nemen. Ook over wat er met jullie gaat gebeuren. We zullen enkele knopen moeten doorhakken betreffende de show.’ zei Alessia. ‘Ik denk persoonlijk, dat alles zal gecanceld worden. Ik stel dan ook voor, dat jullie het thuisfront verwittigen dat jullie waarschijnlijk morgen of overmorgen terug naar huis gaan’ zei Alessia. Ook de zoektocht werd ondertussen gestaakt. Het was te donker geworden en het werd te gevaarlijk om nog verder te duiken. In de ochtend zouden ze verder gaan met het zoeken. Eén van de leidinggevende van de zoekoperatie, kwam naar Maurizzio en Alessia. Hij wou hen op de hoogte brengen van hoever ze met het onderzoek stonden. Maar voorlopig was er nog geen nieuws. Ze hadden geen goede hoop in de afloop. Alessia besefte stilaan, dat dit wel eens kon uitdraaien op het ergste. Ze ging terug naar de kandidaten om hun te vertellen hoe de avond verder ging verlopen. ‘Voor het moment blijven jullie nog even hier. Maurizzio zorgt dat jullie wat te eten krijgen en daarna dat iedereen terug naar zijn hotel kan gaan. Ik wil nog zeggen, dat wat er de afgelopen dag is gebeurd, er mogelijk bij iedereen een naar gevoel kan achterblijven. Ik kan begrijpen dat jullie met veel vraagtekens zitten. Dat is alleszins het geval bij mij. Geen van ons allen heeft enig idee over wat er met Andreas is gebeurd. Ik wil niet negatief klinken, maar ik vrees het ergste. Het enige wat we nog hebben is hoop, en niemand wenst het meer dan mezelf, dat er niets ergs aan de hand is met Andreas. We kunnen ons niet inbeelden wat 137

het moet zijn voor zijn vrouw en kind. Dus ik hoop samen met jullie, dat er een wonder gebeurt. Desondanks vraag ik om toch nog wat te eten en later wat te slapen. We zien ons morgen tegen de middag weer. Ik zal jullie van de beslissing op de hoogte brengen na de meeting.’ zei Alessia. ‘Mag ik ondertussen dringend vragen om niet met de pers te praten??’ Ze nam afscheid van Maurizzio en ging nog iets zeggen tegen Peter. Iets later vertrok ze naar huis. Ze moest even tot zichzelf komen, al lukte dat niet meteen. Alessia wilde, zodra ze thuis aankwam, een bad nemen. Pierro was al eerder vertrokken. Peter had ondertussen al naar Celien gebeld, maar zonder haar nieuws te kunnen geven. Hij rade haar aan om nog even te wachten met naar Rome te komen. Ze zou hier alleen maar radeloos rondlopen, net zoals hij dat deed. Hij vertelde haar dat ze beter daar bleef, vanwege de pers die hier massaal aanwezig was. Celien vertelde Peter dat ze haar ook al gebeld hadden. Maar ze wilde niets zeggen. Tegen Naomi had ze nog niets verteld over haar papa. Hoewel ze misschien wel voelde dat er iets aan de hand was. Haar papa enkele dagen niet horen was best raar voor haar. Peter zei Celien dat het dan ook een goed idee was om haar nog niets te vertellen. Ze konden nu alleen maar hopen. ‘Ik volg het hier op de voet op. Ik ga nu proberen wat te slapen Celien. Ik ben bekaf van al de gebeurtenissen. De zoekactie is op dit moment gestaakt, maar ze beginnen morgenvroeg meteen weer. Ik zal zorgen dat, als er enig nieuws is, jij de eerste bent die ik bel.’ zei Peter.

138

Alessia op spoor van Andreas Alessia was bij haar thuis gearriveerd, waar ze een bad nam om zo tot rust te komen. Ze sloot even haar ogen en speelde alles van de afgelopen dagen had voorgedaan af zoals een film. Elk moment met haar en Andreas in de hoofdrol, passeerde de revue. Er waren veel vragen. Waarom had Andreas haar zoveel verteld? De dingen die hij via haar gezien had, beelden waarvan hij niet alles wilde vertellen. Het feit dat hij dacht dat ze in gevaar was. De nota’s die ze moest noteren. Zijn gevoel dat hij achtervolgd werd door de zogezegde bodyguards. Het moment tijdens één van de opdrachten, waarbij hij dacht dat iemand hem in het oog hield. ‘Misschien is hij helemaal niet verdronken.’ riep ze plots uit. Ze ging rechtop zitten in het bad en dacht na. Dan stapte ze abrupt uit het water, deed haar badjas aan en ging in de zetel zitten. Ze nam de nota’s en las ze telkens opnieuw. Ze begon zelfs hardop te praten tegen zichzelf. ‘Waarom zou Andreas mij dingen laten noteren? En waarom voelde hij zoveel dingen bij me aan? Hij vertelde teveel om dan zomaar te verdwijnen. Gevallen of zelfdoding in de Tiber. Neen, dat geloof ik niet.’ zei ze met een luide stem. Alessia keek weer bedenkelijk voor zich uit. Haar ogen staarden naar het raam. Het leek erop dat ze aan een snel tempo, een puzzel probeerde te maken van het geheel. Tot plots een gedachte haar deed opschrikken. ‘Mijn god, wat als dát nu gebeurd is?’ riep ze. ‘Ik moet hem bellen.’ Ze nam de telefoon en belde naar Pierro. ‘Je moet onmiddellijk naar hier komen. Ik heb iets gevonden wat je zeker moet horen. Of beter gezegd, ik denk niet dat Andreas ergens op de bodem van de Tiber ligt.’ zei Alessia. ‘Ik denk zelfs dat ik dat zeker weet, Pierro.’ ‘Hoe bedoel je Alessia?’ vroeg Pierro. 139

‘Kom gewoon naar hier, dan leg ik je wel uit wat ik denk dat er gebeurd is en hoe ik daarbij kom.’ Pierro begreep er niets van, maar reed toch naar Alessia. Ze had heel overtuigend geklonken. Hij wilde weten waar ze nu mee zat of wat ze ontdekt had. Tien minuutjes later stond hij al aan haar deur te bellen. Alessia deed open en joeg hem voor zich uit naar de woonkamer. Het kon niet snel genoeg gaan voor haar. Heel vene vroeg Pierro zich af of alles wel in orde was met haar. ‘Pierro, ik heb je laten komen, omdat ik met enkele dingen zit. Het is nu meer dan 20 uur geleden dat Andreas verdwenen is en op dit moment hebben we geen enkel spoor. Enkel de idee dat hij in de Tiber is gevallen. Maar hoe meer ik er over nadenk, hoe minder ik geloof dat Andreas verdronken is. Stel dat er iets anders is gebeurd met hem.’ ‘Ik neem aan dat je aan iets concreets denkt, Alessia?’ ‘Ja, eigenlijk denk ik inderdaad dat er iets anders is gebeurd. Wat als Andreas nu ontvoerd is?’ Ze liet een stilte vallen. Pierro staarde haar verbaasd aan. ‘Ontvoerd ? Hoe kom je daarbij?’ ‘Wel, een aantal dagen geleden hebben Andreas en ik enkele rare gewaarwordingen gedeeld. Tijdens het eerste gesprek dat ik met hem had, merkte ik dat hij zich niet op zijn gemak voelde. Toen hij mijn hand aanraakte schrok hij merkbaar, alsof hij spoken zag. Hij was prompt van slag maar weigerde mij te vertellen wat hij had gezien of gevoeld. Later die avond wilde ik weten er het fijne van weten en ging ik bij hem langs op zijn hotelkamer. Ik moest en zou weten wat hij gezien had. Hij nam die avond nog eens mijn hand vast en net zoals eerder kreeg hij opnieuw beelden door. Opnieuw wilde hij niet precies zeggen wat hij zag, maar hij vroeg me met aandrang om de volgende dingen letterlijk te noteren: het nummer 6, een ander land, enkele tempels, stad in een bos, maan, sterren en vier personen.’ zei Alessia. ‘Ik begrijp er niets van.’ zei Pierro.

140

‘Ja maar, dat is nog niet alles. Aan het einde van dag twee, toen we bij het kasteel van Pallendroni waren, vroeg Andreas mij nog twee dingen te noteren. Maar deze keer enkel cijfers: 850 en 1724.’ ‘Hm!’ gromde Pierro. ‘En wat moeten we ermee?’ ‘Ik weet het niet, maar mijn gevoel zegt me dat ik er iets mee moet doen. Andreas kan absoluut in de toekomst kijken en ik heb er iets mee te maken. Met andere woorden, als hij nu eens zag wat er ging gebeuren. Vergeet dan ook niet dat hij het gevoel had dat hij gevolgd werd door twee mannen. Waarvoor ik je trouwens gebeld heb. Ze waren in het vliegtuig en in de stad. En bij een opdracht dacht Andreas dat ze er ook waren. Dan zou het toch kunnen, dat hij ontvoerd werd. Misschien zag Andreas dat en wist hij dat ik hem zou gaan zoeken. En als de antwoorden nu in de zinnen zitten die Andreas mij liet noteren?’ zei Alessia. ‘Oké Alessia, laat me even nadenken. Dat is wel heel veel info. Zelfs wat ver gezocht, denk ik. Maar stel dat er een deel van je theorie klopt. Waarom zouden ze dan Andreas hebben ontvoerd? En dan blijft nog de vraag: wie? Om maar niet te spreken over hoe we dit alles gaan ontcijferen.’ ‘Dat weet ik niet, maar bij mijn ondervraging door de politie, heb ik dit alles niet verteld. Ik dacht er op dat moment niet aan. Het viel me daarstraks binnen toen ik relaxed in bad zat. Misschien moeten we dat nu wel doen. Zij hebben daar mensen die goed zijn in het ontcijferen van dergelijke codes, woorden of zinnen. Misschien …’ zei Alessia. Pierro onderbrak haar: ‘Dat lijkt me geen goed idee. Neem het van mij aan, ze gaan het niet serieus nemen. Eerlijk gezegd zijn ze er nu al van overtuigd dat Andreas in de rivier gevallen is. Het zal volgens hen niet lang duren vooraleer ze zijn lichaam gaan vinden. Ik denk echt niet dat ze zich dan zullen concentreren op zo’n … euh, etherisch verhaal. En dat verhaal over mannen die hij zag, kan ik niet ondersteunen. Ik heb jullie wel in het oog gehouden, maar ik heb niemand gezien. Het spijt me, Alessia. De politie gaat dit niet ter 141

harte nemen. Ze geloven niet in heel deze show van helderzienden en toestanden over een zesde zintuig.’ ‘Dan blijft er maar één ding over.’ zei Alessia. ‘En dat is?’ vroeg Pierro. ‘Dat wij het gaan ontcijferen en zoeken wat Andreas bedoelt. Ik wil weten wat de namen en cijfers betekenen. Ik bel ook Nino op, mijn vaste cameraman. Hij kan ook mee helpen. Met ons drieën moet het lukken. Wat denk je Pierro?’ ‘We kunnen het alleszins proberen. Op dit moment kunnen we toch niets anders doen dan afwachten. Ik stel dan maar voor om het een kans te geven en er vanavond al mee te beginnen. Maar ik zou er niet teveel mensen bij betrekken. Het is beter dat als we een spoor zouden vinden, wij het onder ons houden.’ zei Pierro. ‘Dat is een goed idee, haal jij iets uit om te eten, dan bel ik Nino dat hij naar hier moet komen.’ zei Alessia. En zo nam Alessia het initiatief om de notities die ze van Andreas kreeg, te gebruiken. Ze geloofde rotsvast dat er iets anders was gebeurd. Andreas zou toch deze nota’s nooit zonder reden laten noteren. Nino kwam even later binnen. Alessia vertelde hem wat ze gingen doen. Andreas zoeken was de opdracht. Pierro arriveerde met enkele pizza’s. Na het eten konden ze van start gaan. Alessia had op haar tafel alvast enkele laptops klaarliggen voor opzoekingswerk. Alsook enkele notablokken, waarop ze konden noteren wat belangrijk kon zijn. Alessia was niet de specialist ter zake en wist niet meteen waarmee ze van start moesten gaan. Ze stelde dan ook voor dat Pierro de leiding nam. Hij had tenslotte de meeste ervaring in politiewerk. Pierro stelde voor om maar te beginnen met de twee mannen. Wat wisten ze van hen? Buiten het feit, dat ze niet bij de show hoorden en Andreas volgden vanaf het begin. Alessia noteerde en stelde dat de twee mannen iets te maken hadden met de mogelijke ontvoering van Andreas. Pierro zei haar er een vraagteken bij te zetten? Daarbij ook de vraag waarom ze hem zouden ontvoeren. Nino noteerde op zijn kladblok een ander land. Volgens

142

Nino hadden ze Andreas ontvoerd naar een ander land. Naar een stad die zich in een bos bevond. ‘Misschien moeten we zoeken naar een bekende stad die zich in een bos bevind.’ zei Nino. ‘Neen, zei Pierro, dat denk ik niet. Laat ons eens beginnen met op het internet de cijfers in te geven die we hebben, 850-1724. Wie weet vinden we wel iets.’ zei Pierro. Alessia gaf de cijfers in, maar ze kregen duizenden resultaten. Daar zouden ze geen stap verder mee komen. ‘We hebben gewoon te weinig gegevens om er iets van te maken.’ zei Nino. ‘Er is meer’, onderbrak Alessia hem, ‘de avond dat ik bij Andreas was, vertelde hij me een deel van wat hij zag. We zaten samen in een ruimte waar ook anderen waren, maar hij wist niet wie. Het konden ook de twee mannen zijn. Volgens Andreas leek het erop dat ik hulp nodig had. Verder vertelde hij, dat dit zich niet hier in Italië afspeelde, maar ergens ver weg. Het leek op een gebouw waarin we zaten. Dit gebouw leek alleen te staan, niets rondom. Wat Andreas vooral niet begreep, was dat het leek of hij er bij was, maar ook weer niet. Blijkbaar hoorden we elkaar niet. Het maakte vermoedelijk ook geen deel uit van de show. Dit aangezien het gebouw zich niet in Italië bevond, zei Andreas. Dat is alles wat hij me vertelde. Hij wilde volgens mij niet alles vertellen. Waarschijnlijk om mij te beschermen voor de waarheid.’ Ze kon zien dat de andere twee worstelden met deze informatie. ‘En aan wat zit jij de denken Pierro?’ vroeg ze. ‘Ik ben naar de cijfers aan het staren. Vooral naar de 850. Ik heb dat getal al eerder ergens gezien.’ zei Pierro. ‘Maar ik weetniet meer wáár.’ ‘Misschien heb je het gezien toen je ons in het oog hield. Het moet toch ergens iets met Andreas te maken hebben.’ zei Alessia. Pierro fronste plots zijn voorhoofd. Toen sprong hij recht. ‘Ik denk dat ik het weet. Kom we nemen mijn wagen.’ Riep hij enthousiast. 143

‘Vertel ons dan waar Pierro.’ vroeg Alessia. ‘Ik weet het niet zeker maar we zullen dadelijk wel zien.’ Antwoordde deze. Ze lieten alles vallen en gingen met Pierro mee. Hij wist waar hij de cijfers eerder gezien had. Dit was misschien wel een startpunt om aan de zoektocht te kunnen beginnen. Even later kwamen ze aan het hotel “Il bene di Roma”. Alessia vroeg Pierro wat ze hier kwamen doen. Pierro zei dat ze even geduld moesten hebben en ging binnen. Francesco was van dienst en Pierro vroeg of Maurizzio nog aanwezig was. Maar deze zat in zijn privé verblijf. Pierro vroeg Francesco hem te bellen en te vragen om dringend naar de suite van Andreas te komen. Ondertussen gingen Pierro, Alessia en Nino via de lift naar boven. Eenmaal aangekomen ging Pierro voor de deur staan en wees naar het kamernummer van de suite. Daar stond het 850. Alessia en Nino waren stom verbaast. Ze begrepen er niets van. Pierro had de eerste cijfers gevonden. Pierro vertelde hun, dat hij er honderd procent zeker van was, dat de andere cijfers de combinatie van de kluis zouden zijn. Alessia vroeg hem of hij daar zeker van was. Pierro wist het voor de volle honderd procent. Ze moesten enkel wachten op Maurizzio, die de deur kon openen. Zo konden ze zien of de theorie van Pierro klopte. Maurizzio kwam eraan. Pierro vertelde dat hij in de kamer wilde. Hij wilde checken of de cijfers die ze hadden, klopten. Maurizzio vroeg van wat ze van plan waren. Hij mocht eigenlijk niet zomaar weer de suite in, zolang het onderzoek liep. Maar Alessia drong aan. Ze vertelde Maurizzio, dat ze een misschien een bewijs hadden, dat er iets anders was gebeurd met Andreas. Maurizzio die veel vertrouwen had in Alessia, deed de deur open en liet het drietal begaan. Ergens wilde hij, in zijn nieuwsgierigheid, wel weten of ze een spoor hadden. Pierro vroeg Maurizzio waar de kluis zich bevond. Maurizzio liep naar de kast, waar er zich een geheime ruimte bevond, met daarin de kluis. Ze stonden nu voor de kluis en Alessia keek Pierro aan. Hij moest het maar eens proberen zei ze. Pierro tikte de cijfers 1724 in en de kluis ging open. Pierro draaide 144

zich naar Alessia en Nino toe. Die keken hem vol bewondering aan. Het mysterie van de cijfers hadden ze al opgelost. Er verscheen een glimlach bij Alessia. Het leek erop, dat ze iets hadden om te beginnen. De start van de zoektocht. Pierro nam de inhoud van de kluis en legde ze op tafel. Het waren tekeningen en notities die Andreas had genomen. Maurizzio vroeg wat er hier aan de hand was. Wat had dit allemaal te betekenen? Alessia vertelde, dat ze hem voorlopig niet konden vertellen, wat ze ontdekt hadden. Maar Maurizzio moest hen vertrouwen en het er met niemand over hebben. Zeker niet met de politie. ‘Als je ons even een paar minuten wilt geven, Maurizzio? We komen zo weer naar buiten.’ vroeg Alessia. ‘Oké, ik blijf even buiten aan de deur staan. Zodra jullie klaar zijn, sluit ik de deur weer.’ zei Maurizzio. Ondertussen hadden Pierro en Nino de tekeningen bekeken. Ze zeiden tegen Alessia, dat ze beter even kwam kijken. De ruimte die ze eerder had beschreven inzake haar en Andreas, stond er in de vorm van een tekening. ‘Dit is net iemand die op een stoel zit, denk ik en het zou weleens een vrouw kunnen zijn, maar ik zie het niet duidelijk.’ zei Pierro. ‘Dat zou ik dan kunnen zijn, misschien dat Andreas daarom niets wilde zeggen.’ zei Alessia. ‘Misschien zag hij, dat je in gevaar was.’ zei Nino Er waren nog tekeningen die heel veel vertelden. Nino had een blad vast waarop stond, ontvoerd. Maar achter het woord ontvoerd, stonden een tiental vraagtekens. Alessia riep op dat moment, ‘Ik wist het!’ ‘Andreas is ontvoerd!’ ‘Ik had gelijk.’ Pierro temperde onmiddellijk haar enthousiasme en zei dat het nog niet zeker was. Maar hij was nu wel overtuigd, dat er waarschijnlijk iets anders met Andreas was gebeurd dan een tuimeling in de Tiber. ‘Ik stel voor dat we alles hier meenemen en terug naar jouw huis gaan, Alessia. Daar kunnen we het bekijken, samen met wat we al hebben.’ 145

Ze liepen naar Maurizzio en zeiden dat hij terug naar zijn gezin kon gaan. Die die zag dat ze de inhoud van de kluis hadden meegenomen en wist dat er meer aan de hand was. Hierdoor kon hij in de problemen komen. Tot op heden had nog niemand van de politie achter de kluis van Andreas zijn suite gevraagd. Maar als dat later toch zou gebeuren, zou hij wel moeten liegen. ‘Ik wil best mee gaan, ik vertel mijn vrouw wel dat ik eventjes weg ben.’ zei Maurizzio. ‘Neen.’ zei Pierro. ‘Blijf jij maar hier, des te minder dat je hiervan weet, des te beter. De politie gaat je nog verder ondervragen en aangezien we voorlopig niets gaan vertellen aan hen, is het beter dat je er buiten blijft. We laten je wel iets weten als we wat verder zijn en als we nieuws hebben.’ zei Pierro. Pierro, Alessia en Nino vertrokken met de inhoud van de kluis richting de woning van Alessia. Hier zouden ze wel even mee bezig zijn. Maar misschien hadden ze nu een spoor van Andreas te pakken. In de wagen zei Alessia nog eens, dat Pierro het goed gedaan had. Pierro vertelde hoe het kwam dat hij zich het nummer 850 terug herinnerde. ‘Toen ik samen met de politie naar de suite ging kijken, zag ik het kamernummer 850. Het viel me op, omdat ik het een hoog nummer vond. Zoveel kamers heeft dit hotel niet. Daarom bleef het me bij. Toen jij afkwam met de cijfers, kreeg ik een idee. Opeens wist ik dat het tweede cijfer combinatie misschien de code van de kluis kon zijn. Noem het maar politie-instinct, dat raak je toch nooit kwijt. Dat heb je of niet. Maar ik ben vooral blij, dat we al iets gevonden hebben. Nu kunnen we misschien te weten komen, hoe Andreas zou ontvoerd kunnen zijn. Wie weet komen we er wel achter waar hij naartoe is gebracht.’ zei Pierro. Ze kwamen bij Alessia aan, legden de tekeningen naast elkaar en maakten nota’s van al wat ze hadden. Het ontcijferen van de tekeningen was nu belangrijk. Als ze geloofden dat Andreas ontvoerd

146

was, zouden ze nu moeten uitvinden wie en waar dat ze met hem naar toe waren. Pierro zijn oog viel op een bepaalde tekening. ‘Ik zou durven denken dat dit canyons zijn.’ zei Pierro. ‘Je bedoelt toch niet die van Amerika?’ vroeg Alessia. ‘Ja, ik ken er niet meteen andere, maar die bedoel ik juist.’ zei Pierro. ‘Kijk, op deze tekening zie je wat op een aantal rotsen lijkt. Maar wat ik herken, is dat er op één rots net een hoofd staat. Naast de rotsen staan er nog enkele, zo lijken er drie hoofden naast elkaar te staan. Natuurlijk zijn het geen hoofden, ze lijken er alleen maar op. Ik weet het zeker, dit zijn de canyons en ik denk zelfs dat het die van in Arizona zijn.’ zei Pierro. ‘Je hebt gelijk Pierro, kom even kijken. Ik ben even op Google gaan checken. Breng de tekening even mee.’ zei Nino. ‘Dus als ik het goed heb, denk jij dat Andreas daar is?’ zei Alessia. ‘Neen, dat zei ik niet. Alleen dat deze tekening van de canyons is. We zullen verder naar de andere tekeningen en nota’s moeten kijken om meer info te vinden.’ zei Pierro. Nino was naar de andere tekeningen van Andreas aan het kijken en zag twee evenwijdige lijnen elkaar opvolgen. Links en rechts van de lijnen stonden verschillende vakken getekend. In de vakken stonden enkele vraagtekens. ‘Wat maak jij van deze tekening Pierro?’ vroeg Nino. ‘Kijk eens op Google of je een vliegbasis rond de canyons vind.’ zei Pierro. ‘Ja, hier heb ik een vliegbasis, Pinal Aripark in Arizona.’ ‘Laat me even naar de rest kijken.’ zei Pierro. ‘Hier op dit blad staat een nota over mij. Alessia zit gebonden in een stoel, een ruimte waar ik niet bij haar ben, want ze hoort mij niet. Mannen achter haar en voor haar. Ze zit gevangen.’ ‘Ontvoerd misschien? Daar heeft Andreas me niets over verteld die avond. Ik begrijp het niet.’ zei Alessia. ‘Ik denk dat Andreas jou heeft gezien als de ontvoerde, maar dat hij zelf diegene is die ontvoerd is.’ antwoordde Pierro.

147

‘Maar waarom zag hij dan niet, dat hij ontvoerd werd en niet ik?’ vroeg Alessia. ‘Dat is me nog niet duidelijk. Misschien zag hij het wel en wist hij dat jij hem zou redden.’ zei Nino. ‘Ik denk het niet Nino, hij zag het juist niet. Maar aangezien dat hij Alessia die nota’s liet opschrijven en hij haar goed aanvoelde, wist hij dat ze er iets mee te maken had. Tenslotte was het Alessia die geloofde dat er iets anders was gebeurd en dankzij haar zitten we nu samen om Andreas op te sporen.’ zei Pierro. ‘Dat kan wel zijn, maar ik vrees dat wij hem niet meteen kunnen helpen.’ wierp Alessia op. ‘Ik ben er zeker van, dat we dat wel kunnen, we hebben al heel wat informatie.’ zei Pierro. ‘Het is al laat geworden, we gaan stoppen voor vandaag. Morgen moeten we er weer vroeg uit. We spreken af aan het hotel over een kleine acht uur. We moeten toch trachten wat slaap te vatten. Ik neem alvast de tekeningen en notities mee. Ik wil morgenvroeg nog even iets doornemen. Ik zal iets laten weten als ik naar het hotel kom. En Alessia, ik zou met de programmadirectie alvast bekijken wat jullie met het programma gaan doen. Zelfs als dit spoor naar Andreas leidt en we hem kunnen terughalen, gaat dat niet binnen de paar dagen gebeuren. Pierro nam al de nota’s mee en ook Nino ging naar huis. Er verscheen een kleine glimlach op het gezicht van Alessia. Ze had weer hoop. Ze hadden een spoor en ze was er van overtuigd dat ze Andreas zouden redden. Waar hij zich ook mocht bevinden, ze voelde dat ze hem zou vinden. Pierro zat in de wagen reed richting zijn thuis en keek naar de nota’s. Hij plaatste zijn hand erop en keek in zijn achteruitspiegel. Ook hij besefte dat het spoor van Alessia wel eens tot resultaat zou kunnen leiden. En dat Andreas misschien toch wel een gave had.

148

Nabij een vliegbasis in Arizona Het toestel landde op een geheime vliegbasis in Arizona. Daar stonden drie grote zwarte Chevrolet Escalades te wachten. Er stapten enkele mannen met zwarte maatpakken uit. Wat Andreas best raar vond, was dat hij niet geblinddoekt werd. Ze hadden zijn blinddoek in het vliegtuig afgenomen en hij kon nu zien wie ze waren en waarschijnlijk ook waar ze naartoe zouden gaan. Andreas dacht aan het moment dat ze gezegd hadden, dat hij mocht gaan als hij hen zou helpen. Maar zouden ze dat wel doen nu hij zijn ontvoerders kende van gezicht? Zijn vrees, dat ze hem niet zomaar zouden laten gaan, werd op elk moment alleen maar groter. Hij keek in het rond en besefte dat ze zich op een verlaten, vervallen luchtmachtbasis bevonden. Dat je hier zelfs nog kon landen. Hoewel, de landingsstrook zag er best verzorgd uit. Andreas mocht plaats nemen in de tweede terreinwagen. John ging in dezelfde wagen zitten. Hij nam tegenover hem plaats. ‘We hebben je niet geblinddoekt, omdat ik geloof dat we heel weinig te verbergen hebben voor jou. We rijden nu naar een geheime locatie. Daar hebben we een ruimte voorzien, enkel voor jou. Je kan daar je tijd nemen. Je mag me vragen wat je maar wil. Ik wil dat je je op je gemak voelt en dat je je tijd neemt om ons probleem op te lossen. Zodra we aankomen, geef ik je een kleine tour van de plaats waar je zal verblijven en daarna bespreken we de details van je opdracht. En wees gerust Andreas, het ligt hier echt wel afgelegen. Niemand die ons zal storen. Mocht je een vluchtplan in je hoofd hebben, raad ik je aan dit niet uit te voeren. Je gaat de uitkomst niet graag hebben. Dus stel ik voor, om gewoon je ding te doen’ zei John. ‘Hoe weet jij wat mijn ding is?’ beet Andreas hem toe. ‘En wees maar gerust, ik ga niet zomaar ontsnappen. Ik heb nog steeds geen vliegbrevet. Bovendien gaan we waarschijnlijk toch ergens ondergronds. Diep, zodat niemand ons ziet of kan storen, zoals je al zei.’ 149

‘En dan maar beweren dat hij geen gave heeft.’ mompelde John. Hij keek naar zijn collega’s en vertelde hen, dat hij dát bedoelde toen hij eerder beval om hem zijn blinddoek af te doen. Andreas zou toch weten waar ze naartoe zouden rijden. ‘Mijn god, jullie hebben teveel naar jullie eigen science fictionfeuilletons en film gekeken’, meesmuilde Andreas met een zweem van minachting in zijn stem. Ondertussen viel het hem op dat ze een soort veldweg in het bos op reden. Links en rechts was alles dichtgegroeid met struikgewas en naaldbomen. Je kon amper tien meter in het bos zien. Hij probeerde door de voorruit een glimp op te vangen van de veldweg. Hij wilde weten of deze druk bereden was of niet. Op het eerste zicht kwamen er hier niet veel wagens voorbij. Hij zag wel twee brede sporen, wat betekende dat hier toch af en toe wagens passeerden. Vermoedelijk enkel van deze grote SUV’s. ‘We zijn er bijna,’ klonk het door de intercom van de wagen. Een paar kilometer verder stopte de eerste terreinwagen voor een verhoging in de grond. Ze reden op een soort platform. Ze stonden stil en iedereen zweeg. Andreas keek in het rond. Ze stonden voor een heuvel. Rond hen enkel bomen, verder niets. Het was een open stukje veld met in het midden een heuvel. Plots trok een geluid zijn aandacht. Voor hen rees een grot luik op vanuit de grond en onthulde een grote ingang. Net wat Andreas verwacht had. Richting ondergrond dacht Andreas. Niet zichtbaar voor wie dan ook. Dit was niet meteen wat hij dagen ervoor in de beelden gezien had. Maar de beelden werden steeds duidelijker. Andreas dacht even na over wat hij gezien had. Zijn vermoeden werd stilaan werkelijkheid. Zijn gevoel vertelde hem, dat niet Alessia diegene was die gevangen was, maar dat hij het misschien zelf was. Maar waarom zag hij dan Alessia vastgebonden? Zij wist op dit moment niet eens waar hij was. De terreinwagen voor hen reed de tunnel in en de wagen van Andreas volgde. Eénmaal binnen, zag Andreas hoe het luik achter hen weer dicht ging. Hij wist nu dat ze hem niet meteen zouden vinden. Als er al iemand naar hem op zoek zou gaan, zouden ze veel geluk moeten hebben. Ze reden verder de 150

tunnel in. Deze was zeker een aantal honderden meters diep. Even later stopten ze aan een tweede grote poort. ‘We gaan er hier uit.’ zei John. Andreas en de andere mannen stapten uit. Twee van hen hielden Andreas vast aan zijn armen en trokken hem mee voor de poort. John tikte een code in en de poort schoof open. Andreas werd naar binnen geduwd en kwam in een grote lege ruimte terecht. Het leek op een grote kubus, maar aan de overkant van de ruimte was nog een deur. Daar gingen ze naartoe. Weer gaf John een code in en ze konden verder naar de volgende ruimte. Ze liepen langs allemaal kasten, links en rechts. Het leken wel op computers. Je kon door de gleuven, die zich in de kasten bevonden, allerlei lichtjes zien knipperen. John en de andere mannen zeiden niets en liepen gewoon door. Andreas dacht even, dat John had gezegd in het vliegtuig, dat hij een tour zou krijgen. Hij was blijkbaar vergeten te vermelden dat het een tour zou worden zonder geluid. Even later kwamen ze aan een splitsing. Ze gingen links en passeerden enkele bureaus waaraan dezelfde soort saaie mannen in even saaie zwarte pakken zaten. Ze lachten niet en keken hem heel strak aan. Andreas dacht bij zichzelf dat ze waarschijnlijk niet vaak aan de oppervlakte kwamen. Te weinig zonlicht. Van één ding was hij zeker, hier kwam je niet alleen zomaar binnen en bovendien leek het ook nog eens op een doolhof. Er leek geen einde te komen aan deze tocht dacht Andreas. Tot John plots stopte aan een deur. Hij keek Andreas aan en vertelde hem binnen te gaan. Andreas mocht als eerste gaan, John en de anderen volgden hem. Het was een kleine ruimte van amper twee op twee. In het midden stond een stoel. Andreas mocht plaatsnemen in de stoel en werd vastgebonden. Het was zo een stoel waar hij zijn handen op de stoelleuningen moest zetten. Daarna schoten er twee klemmen over zijn voorarmen. Hij kon geen kant uit. Hij vroeg waarom ze dat deden. Maar John antwoorde niet en ze verlieten de ruimte. Andreas wist niet wat hem overkwam. Hij riep ze nog na, maar niemand reageerde. De beelden die hem al weken achtervolgden werden nu wel werkelijkheid. Het was Andreas zelf die vastgebonden zat op de stoel, 151

niet Alessia. Op dit moment begreep Andreas er niets van. Misschien was dit een soort test. Hij probeerde kalm te blijven en dacht aan zijn gezin. Celien zou ondertussen al weten, dat er iets mis was. Dat hij zoek was. Andreas dacht aan Naomi en werd nu wel een beetje bang. Zou hij zijn gezin ooit weer zien? Hij zat hier tenslotte duizenden kilometers ver en meters onder de grond. Hij kon alleen maar hopen dat iemand naar hem zou zoeken. De afgelopen weken waren heel verwarrend geweest, maar de puzzel begon stilaan in elkaar te passen. Maar in deze kleine ruimte kreeg Andreas het toch even moeilijk. Een paar meter verder, in een andere ruimte, zaten John en zijn collega’s te kijken naar Andreas. Het was een spiegel waardoor ze naar hem keken. Maar de technologie van deze spiegel was zo speciaal, dat Andreas die zich in de andere ruimte bevond geen spiegel zag maar enkel vier gladde muren. John wilde weten of Andreas zou merken dat hij bekeken werd. Maar het leek erop dat hij niets door had. Andreas keek niet rond en staarde alleen maar voor zich uit. John wilde hem van zijn stuk brengen en hoopte, door Andreas een paar uur te isoleren, hem te overtuigen om snel aan de opdracht te beginnen. Plots keek Andreas wel om zich heen. ‘Waar is iedereen? En waarom komt er niemand? John of wie dan ook, laat me van deze stoel komen. En laat me weten of mijn gezin in orde is. Alsjeblieft ik doe alles wat jullie willen.’ schreeuwde hij. Maar er gebeurde niets. Enkele uren later kwamen twee van John’s mannen de ruimte binnen. Ze gingen bij Andreas staan, maar zeiden niets. Andreas vroeg hen wat ze van plan waren en waarom hij hier al uren zat zonder dat er iets gezegd werd. Hij wilde graag een glas water. Maar de twee heren zeiden niets en keken hem zelfs niet aan. Een paar minuten later kwam John binnen. Hij had een stoel bij, plaatste deze voor Andreas en ging zitten. ‘Andreas, sorry voor het vervelende gedeelte, maar het is een procedure.’ zei John. ‘Ik zou graag een glas water willen.’ vroeg Andreas. ‘Natuurlijk Andreas. Tom, haal je even een glas water.’ 152

‘Ik wil weten hoe het met mijn gezin gaat. Ik wil weten dat Celien en Naomi veilig zijn.’ zei Andreas. ‘Maak je maar geen zorgen, Andreas. Er overkomt hen niets, zolang jij doet wat we je vragen.’ ‘Laat me dan mijn vrouw even bellen. Ik beloof jullie, dat ik niet vertel waar ik ben. Ik wil gewoon dat Celien weet dat ik oké ben en haar zeggen dat alles in orde komt.’ John schudde zijn hoofd en vertelde Andreas dat daarvoor geen ruimte was. Hij zou zijn gezin pas terug zien, als hij zijn taak tot een goed einde zou brengen. Andreas kreeg zijn glas water, waarna ze hem losmaakten en naar een andere ruimte brachten. In tegenstelling tot de vorige ruimte, kwam hij nu in een heel grote kamer met een tafel, stoelen, een zetel en een bed. Het leek meer op een kleine studio. John vertelde Andreas, dat hij van hieruit kon werken aan zijn taak, het ontcijferen van het bericht. Hij kon hier rondlopen, nadenken en zijn bevindingen op papier zetten. John vertelde hem ook dat, hoe sneller hij alles kon ontcijferen, des te sneller hij terug kon naar zijn gezin. Andreas vroeg John welke garanties er waren als hij de opdracht tot een goed einde zou brengen. ‘Ik geef je geen garanties, enkel mijn woord.’ zei John. ‘Maar ik weet wie jullie zijn. Ik heb jullie gezien en ik weet waar we ons bevinden. Waarom zou je me dan in godsnaam laten gaan?’ ‘Zoals ik net zei, je hebt mijn woord. En ik weet zeker, dat als ik je laat gaan, jij niet over ons zal praten. Jij weet net zo goed als ik, dat als je dat zou doen, wij je altijd vinden. Als er al iemand zou zijn die je zou geloven. En nu zou ik enkele afspraken willen maken over je verblijf hier. Wij zorgen voor je. Als je iets nodig hebt, dan klop je op de deur. Er staan vierentwintig uur per dag enkele agenten aan de deur. Wat je ook nodig hebt, vraag je. Ik heb hier ook een groot scherm staan, waarop je notities kan schrijven. De speciale stiften liggen erbij. Het zijn verschillende fluorescerende kleuren. Vraag ons alles wat kan dienen voor het oplossen van ons probleem. En Andreas, heb je nog vragen?’ vroeg John. 153

‘Neen. Ik zou wel graag iets willen eten. Na het eten begin ik eraan en laat ik je weten wat ik wil.’ zei Andreas. John ging de ruimte uit. Andreas keek even in het rond. Dit was beter dan vastgebonden zitten aan een stoel. Hij besefte nu wel wat er gebeurd was. Celien en Naomi waren duizenden kilometer ver en hij moest dit oplossen. Zeker als hij terug naar hen wilde. Andreas liep even de ruimte rond. Hij keek naar het bord, dat nodig was om zijn bevindingen te noteren. Op dit moment kwam er niets door. Was het wel een goed idee om hier ondergronds hun probleem te moeten oplossen? Hij vroeg zich af wat er nu in Rome aan de hand was. Zou Alessia doen waar hij op hoopte? De nota’s die hij haar gaf, zouden nu wel van pas komen. Zou ze in staat zijn om ze te ontcijferen? Als hij zelf ze al na dagen en weken gezien te hebben, verkeerd had geïnterpreteerd. Hij had Alessia zelf op het verkeerde been gezet. Het was Andreas zelf die gevangen was en niet Alessia zoals hij het gezien had. De kans werd nu wel groot, dat hij hier voor een tijdje zou zitten. Tenzij hij de nota kon vertalen en John kon vertellen wat er stond te gebeuren. Een medewerker kwam binnen met het eten. Hij vertelde dat John binnen een uurtje zou langskomen. Andreas zette zich aan tafel en terwijl hij aan het eten was, dacht hij na over hoe dat hij hier aan moest beginnen.

154

Wie is Pierro? Alessia had die ochtend al een meeting achter de rug. Er was beslist dat de show niet zou doorgaan. Ze was ondertussen bij Maurizzio aangekomen. De kandidaten werden afgehaald bij hun hotel. Ze werden naar het hotel van Maurizzio gebracht, waar ze zouden gebriefd worden over wat er zou gaan gebeuren. Ook Pierro arriveerde aan het hotel en wilde Alessia meteen onder vier ogen spreken. ‘Alessia, ik zou graag binnen enkele uren willen vertrekken. Nino moet ook mee. We gaan met het vliegtuig naar de plaats waarvan ik denk dat Andreas zich bevindt.’ zei hij met aandrang. ‘Je hebt Andreas gevonden?’ ‘Neen, dat zei ik niet, maar ik heb een betrouwbaar spoor dat misschien naar hem leidt. We hebben nu geen tijd om dat allemaal uit te leggen, dat doe ik wel zodra we op het vliegtuig zitten. Nu moeten we gewoon ervoor zorgen dat we kunnen vertrekken. Kan Barbera zich over de kandidaten ontfermen voor een dagje of misschien enkele dagen? Ik weet niet hoelang we weg gaan zijn. 48 uur minimaal, zoveel is al zeker. Maurizzio zal Barbera zeker willen helpen. Wat denk je, krijg je het geregeld?’ vroeg Pierro. ‘Ik denk het wel. Er is al een beslissing gevallen wat de show betreft. De directie zal straks een persconferentie geven met de melding, dat de live shows worden uitgesteld. De kandidaten worden normaal morgen terug naar huis gevlogen. Al willen de meeste niet vertrekken vooraleer ze iets meer weten over Andreas. Verder krioelt hier van de buitenlandse pers. Iedereen wil weten of ze Andreas uit de Tiber gaan vissen. Ze denken allen, dat ze hem als lijk uit het water gaan halen. Peter, de manager blijft ook in het hotel bij Maurizzio. Ik heb hem voorlopig nog niets verteld van onze vermoedens dat we Andreas op het spoor zijn.’ zei Alessia. ‘Goed, houd dat zo. Vertel niemand wat we weten en wat we gaan doen. We zijn zelf nog niet zeker.’ zei Pierro. 155

‘Ik zal dan Barbera en Maurizzio op de hoogte brengen, dat we even weg zijn en dat ik later wel iets laat weten. Pierro, breng jij Nino dan op de hoogte? Ga hem desnoods halen, zodat hij weet waar we naartoe gaan.’ Pierro zocht Nino en vertelde hem, dat ze met zijn drieën op zoek zouden gaan naar Andreas. Hij vertelde Nino alvast, dat ze naar Amerika zouden gaan en dat hij geen camera of andere apparatuur mee kon nemen omdat het enkel voor extra ballast zou zorgen en te fel opvallen. En dat was nu net iets wat ze niet mochten doen. Pierro had zich deze ochtend enkele uren bezig had gehouden met het bestuderen van de nota’s en tekeningen van Andreas. Dat, samen met al de info die hij had van Alessia, zorgde voor een goed spoor en dat leidde inderdaad naar Arizona in de VS. Zijn vermoedens werden bevestigd door enkele telefoontjes die Pierro deed naar ex collega’s. Pierro had een verleden, dat maar weinig mensen kenden. Politieman was maar een dekmantel geweest. Hij was lid van een internationale geheime dienst. Een vliegtuig regelen om hen naar Amerika te vliegen, was snel in orde. Pierro was vooral goed in dingen op sporen. Het was één van zijn vroegere taken. Zijn talenten van uit zijn verleden, kwamen nu wel van pas. Nino begreep niet meteen dat ze naar Amerika zouden gaan. Hij was op dit moment niet zeker of hij dit wel echt wilde. Hij aarzelde even, maar aangezien dat hij voor Alessia werkte en wist dat ze mee zou gaan, besliste hij om Pierro te volgen. Hij geloofde, net als Alessia, dat Andreas ontvoerd was. Even later kwam Alessia naar hen toe en vertelde dat Barbera en Maurizzio de kandidaten zouden opvolgen tot ze de volgende dag zouden vertrekken. Peter zou bij Maurizzio in het hotel blijven tot de politie meer wist. Hij zorgde ook voor het contact met Celien. Alessia vertelde natuurlijk niets over het feit dat ze op zoek gingen naar Andreas. Ze zei tegen Pierro dat ze er klaar voor was. Ze keek naar Nino en bedankte hem. Nino was Alessia trouw. Hij was niet alleen een goede cameraman, maar ook een vriend. Ze keken beiden Pierro vragend aan. Hij vertelde dat hij hen later zou inlichten, maar nu 156

moesten ze vertrekken. Er stond een privéjet op hun te wachten. Met bestemming Arizona. Even later zaten ze in het vliegtuig en stegen ze op. Pierro had nu geen ander keuze dan te vertellen waarom ze hier zaten. Alessia en Nino wilden vooral weten wat hij ontdekt had. ‘Ik heb gisterenavond en deze ochtend nog even de tekeningen doorgenomen. Ik wilde vooral meer aanknopingspunten vinden. En ik vond ze. In de verschillende tekeningen stonden er niet alleen notities, maar ook cijfercombinaties. Ik verzamelde 32° 12′ 52″ N, 110° 55′ 5″ W. Dat zijn de coördinaten van Tucson in Arizona om precies te zijn. Verder nog enkele andere dingen, die we later wel nodig hebben. Ik denk dat Andreas ontvoerd is, maar waarom weet ik niet. Ergens door de puzzelstukjes die ik heb weten te verbinden en door de kennis en ervaring die ik uit het verleden heb, kwam ik tot het vermoeden dat het met zijn gave te maken heeft. Als hij die echt heeft, dan is hij een gevaar voor zichzelf. Er zijn heel wat instanties die hem graag voor hun doeleinden zouden gebruiken. En natuurlijk heeft zijn bekendheid daar nu wel voor gezorgd. Als ik denk aan wie hier achter zit, dan weet ik dat zij in staat zijn om dit te doen. Maar ik heb enkele contacten hier en daar, die ons kunnen helpen. Natuurlijk alleen maar om ons wat dichter te brengen bij Andreas. Ter plaatse zullen we zelf onze plan moeten trekken.’ ‘Wie ben jij?’ vroeg Alessia. ‘Ik bedoel, ik ken je al jaren Pierro. Maar je bent toch niet zomaar een politieman, die nu plots privédetective is geworden, vermoed ik. Je krijgt het geregeld dat we een privéjet hebben, die ons even naar Amerika vliegt. Al dat ontcijferwerk van jou. De manier waarop je nu praat, zo ken ik je helemaal niet.’ ‘Maak je maar geen zorgen Alessia. Ik heb inderdaad meer gedaan dan alleen maar politieman zijn. Ik heb hier en daar wat contacten die nu van pas komen. Maar laten we ons voorlopig maar concentreren op wat we al weten. Andreas is waarschijnlijk nog in leven. We hebben al een plaats waar hij kan zijn. En we gaan hem vinden en bevrijden.’ zei Pierro. Alessia en Nino bleven Pierro maar aanstaren. Ze wisten niet meteen hoe te reageren. Alessia wilde Maurizzio of Peter bellen 157

met het goede nieuws. Pierro had er voor gezorgd, dat ze er in geloofde dat ze Andreas zouden vinden. Maar ze mocht van Pierro nu vooral niemand bellen. ‘We hebben enkel nog maar een spoor en een vermoeden. Wacht daar maar mee tot we meer zekerheid hebben.’ Hij zou hen het verdere verloop van hun plan wel vertellen als ze eenmaal geland waren. Ze zouden landen op een oude, verlaten legerbasis van Tucson. Van daar gingen ze, met een terreinwagen, naar de andere coördinaten die Pierro had gevonden. Pierro had zoveel mogelijk informatie over het gebied opgezocht. Arizona bestond voornamelijk uit woestijn en berggebieden. Enkele bosgebieden lagen er in de buurt. De geheime vliegbasis had hij via zijn vroegere collega’s gevonden. Maar daar konden ze niet landen, het zou zeker opvallen. En als Andreas daar in de buurt was, dan moesten ze ook nog eens ongezien bij hem trachten te geraken. Pierro stelde voor, dat Alessia en Nino, na deze korte informatieronde gingen slapen. Tenslotte zou het vroeg in de ochtend zijn als ze in Arizona zouden landen. Pierro wilde namelijk, dat ze ter plaatse gefocust zouden blijven voor wat nog zou komen. Alessia had vooral veel vragen. Maar Pierro zei haar, dat daar nu geen tijd voor was. Hij ging in zijn stoel zitten en plaatste deze in ligpositie. Zo kon hij de rest van de vlucht slapen. Nino ging bij Alessia zitten. Hij fluisterde haar toe van wie die gast was. Konden ze dit wel vertrouwen? vroeg hij Alessia. ‘Niemand weer waar we naartoe gaan. Pierro is plots iemand die we niet kennen. Althans jij blijkbaar niet, want jij kent hem beter dan ik. Maar dit is iemand met zoveel geheimen, dat ik niet eens kan beginnen te begrijpen wat hij allemaal bedoelt. Stel je voor dat we straks in een complot terecht komen. We zijn Andreas op het spoor, maar Pierro heeft plots alle informatie van waar hij zich bevindt en waar we naartoe gaan. Wij moeten hem blindelings vertrouwen. Misschien zitten we straks echt gevangen naast Andreas, als hij tenminste nog in leven is. Neen Alessia, ik weet het niet. Zodra we 158

straks landen, stuur ik een bericht naar het thuisfront. Ik wil dat iemand weet waar ik zit.’ ‘Denk je dat echt, dat Pierro ons iets zou aandoen en in een complot zit? Dat geloof ik echt niet Nino. Ik ken Pierro al jaren. En ja, ik ben ook verrast over wat hij nu allemaal zegt. Ik begrijp ook allemaal niet van waar hij plots al die info heeft. Maar hij is eerlijk en ik vertrouw hem. Ik ken hem al zolang en hij heeft mij al heel vaak geholpen. Hij zou me nooit iets aandoen’ zei Alessia. ‘Ik hoop dat je gelijk hebt Alessia, maar we zitten hier en kunnen geen kant op als jij straks ongelijk hebt.’ zei Nino. ‘Ik zou als ik jou was, straks als we landen, juist niets sturen met je gsm. Stel dat ik me toch vergis, dan gaat dat geen goede zet zijn. Zeker als Pierro het zou merken dat wij iets vermoeden’ zei Alessia. ‘Als jij je vergist, dan wil ik niet weten wat er met ons gaat gebeuren. zei Nino. Hij ging terug zitten en bleef Pierro aanstaren. Hij voelde zich niet echt op zijn gemak. Hij had veel te snel ja gezegd toen Pierro hem vroeg om mee te gaan. Hoe kon hij alles weten? Er moest wel iets niet pluis zijn. Nino moest een plan bedenken voor als het fout zou gaan. Alessia geloofde zijn theorie toch niet. Hij stond er nu alleen voor.

159

160

Andreas bijt van zich af Andreas kreeg niet echt veel naar binnen. Hij had wel honger, maar hoe kon je hier rustig zitten te eten, terwijl Celien en Naomi zover weg waren? Hij kon hen niet bereiken. Ze wisten niet eens wat er gebeurd was. Toch was het nu niet het moment voor Andreas om zijn emoties de bovenhand te laten nemen. Dat zou het alleen maar verergeren. Voor het eerst twijfelde hij aan zichzelf. Hij had geen enkel idee hoe hieruit te geraken. Het leek er wel op dat hij vanuit deze ruimte, geen beelden of dingen binnen kreeg die hem verder zouden helpen. Hij moest zich herpakken als hij uit deze ellende wilde geraken. Even niet gewoon maar wachten op hulp van buitenaf. John kwam plots de ruimte binnen en vroeg hem of zijn eten lekker was. Hij zag dat Andreas nog niet veel gegeten had. ‘Het smaakt wel, maar ik heb geen zin.’ zei Andreas. ‘Ik kom even bij je aan het tafel zitten. Vertel me wat je nodig hebt Andreas. Ik kan het niet genoeg benadrukken dat we hier met een tijdslimiet zitten. En ik wil niet dreigend overkomen, maar en zijn mensen die niet evenveel geduld hebben als ik. Soms gebeuren er dingen, die ik liever niet zag gebeuren en dan kan ik niet anders dan toezien. Ik vraag je dus om geen tijd meer te verliezen en dit zo snel mogelijk op te lossen.’ zei John. ‘Oké, luister, ik ga proberen om jullie probleem op te lossen. Maar ik heb enkele voorwaarden. Ik kan hier niets aanvoelen. Ik zit te diep onder de grond. En ik voel me voortdurend bekeken door jullie. Ik kan me zo niet concentreren. Je zult me moeten vertrouwen, dat ik er aan werk. Verder wil ik een paar dingen. Eén ervan is de nota die jullie hebben ontvangen. Maar het moet de originele zijn. Voorts wil ik een overzicht van al de informatie die jullie al verzameld hebben. Wat ik zeker wil, is dat jullie mij niet in het oog houden. Geen camera’s, geen wanden waardoor jullie kijken, niets of niemand die ziet wat ik doe. Geef me enkele dagen. Als jullie eten brengen, dan zet je het voor de 161

deur. Klop tweemaal en dan haal ik het zelf wel. Nadien zet ik het plateau terug. Nog één ding, jullie sluiten de deur niet. Geen sloten, ik kan hier op ieder moment buiten lopen, indien ik dit wil. Na mijn opdracht wil ik hier vertrekken en jullie nooit meer zien. En jullie horen nooit iets meer van mij. Ik ga terug naar mijn gezin en verlaat alles wat met jullie en de media te maken heeft. En we leven beiden nog lang en gelukkig. Wat denk je?’ vroeg Andreas. ‘Je zult me moeten vertrouwen John, ik geef je geen garanties, maar ook enkel mijn woord.’ zei Andreas. ‘Hm….Andreas je vraagt wel erg veel.’ zei John. ‘Dat kan zijn, maar jij verwacht ook heel veel.’ zei Andreas. ‘Ik ga je laten Andreas.’ zei John. ‘En je antwoord dan?’ vroeg Andreas. John draaide even zijn hoofd, terwijl hij aan de deur stond. ‘Ik denk dat je het antwoord al weet, Andreas. Veel geluk.’ zei John. Er verscheen een kleine glimlach op het gelaat van Andreas. Dit had hij nodig, met rust gelaten worden, zodat hij zijn ding kon doen. Hij ging meteen naar het bord en tekende enkele dingen, waarvan hij dacht, dat ze zouden kunnen helpen bij het ontcijferen van zijn opdracht. Zodra hij de nota en elk ander gegeven zou toekrijgen, zou hij hopelijk kunnen ontcijferen wat of welk gevaar er dreigde. Het gevaar, dat hem in deze situatie had gebracht. Het duurde dan ook maar enkele minuten, voordat hij stemmen hoorde aan de deur. De deur ging open, een man liep naar Andreas toe en overhandigde hem een enveloppe. De man zei geen woord, draaide zich om en verliet de ruimte. Andreas deed de enveloppe open en haalde er de gegevens, die hij aan John gevraagd had, uit. Hij spreidde ze uit op tafel en bekeek ze. Hij sloot zijn ogen en legde zijn hand over de bladen die op tafel lagen. Zijn ogen bewogen heen en weer. Het leek net alsof hij zijn ogen aan het rollen was achter zijn oogleden. Dit was duidelijk een signaal dat hij informatie binnen kreeg. Ondertussen was John in zijn bureau gaan zitten, gevolgd door enkele van zijn collega’s. Ze vroegen hem, waarom Andreas niet in het oog gehouden mocht worden. Maar John 162

vertelde, dat hij het voor het zeggen had en dat niemand maar dan ook niemand, Andreas mochten storen. Niemand mocht de ruimte van Andreas betreden zonder de toestemming van John. Hij vroeg de mannen zijn kantoor te verlaten. Hij wenste verder niet gestoord te worden, tenzij dat Andreas achter hem zou vragen. Niemand wist dat John een eigen manier had om Andreas te volgen. Niet visueel, maar via het notitiebord in Andreas’ ruimte. Dit was gelinkt aan het computerscherm van John zijn kantoor. Dat betekende, dat al wat Andreas noteerde op het bord meteen verscheen op het scherm van John. Zo had John toch nog enige vorm van controle over Andreas. Hij zag meteen al enkele nota’s die Andreas had genoteerd. Andreas echter, leek even in trance. Hij opende zijn ogen weer en ging naar het bord. Tot iets opmerkte aan het bord, iets dat op een kleine micro of camera leek. Het kon ook iets anders zijn. Het was zeer klein. Hij probeerde het los te trekken. Het zat vast aan een zeer dun kabeltje. Andreas keek naar waar de kabel liep. Het zat vast aan de achterkant van het bord. Hij trok het kabeltje over en keek naar het bord. Hij klopte op het bord om te horen of het hol klonk. Hij vermoedde vrijwel meteen, dat het één of andere manier was, om hem toch in het oog te houden. Het was nu stuk en dat was dat. Voor de zekerheid keek hij nog eens naar het bord. Hij keek naar de notities, die hij had genoteerd. Van de zijkant van het bord probeerde hij te kijken naar wat hij had genoteerd. Het leek erop, dat de letters die hij had geschreven, dubbel verschenen op een tweede bord. Maar het lag veel dieper dan het bord. Andreas ging van het bord weg, veegde zijn eerder notities af en ging terug aan de tafel zitten. Als ze dan toch keken, dan was het nu weg. Hij wilde niets meer noteren op het bord. Even wilde hij nadenken hoe dit aan te pakken. Hij keek voor zich uit en zag de grote grijze wand voor zich. Hij stond op en liep er naar toe. Hij wreef met zijn hand over deze muur. Het voelde zacht aan. Geen oneffenheid te merken. Hier kon hij zeker dingen noteren. Hij nam één van de stiften om te kijken of hij iets kon noteren. Het lukte, waarop hij aan de slag 163

ging. Nu dat hij zeker was, dat niemand kon zien wat hij aan het doen was, voelde hij stilaan de rust die hij nodig had om dingen naar zich toe te laten komen. Hij staarde nog even naar de muur. Hij had zijn stiften klaar en begon te schrijven. Het duurde niet lang vooraleer er beelden binnen kwamen. Aan het tempo, dat hij de dingen noteerde, waren er dat veel. John, die vanaf zijn kantoor nu niets meer op het bord zag, had een licht vermoeden dat Andreas het gevonden had. Daar ging nu het laatste waar John toch enige controle over had. Dit was een situatie waar hij zich niet goed in voelde. Hij kon niet anders dan Andreas te vertrouwen, maar aangezien hij zijn oversten regelmatig op de hoogte moest houden hoever ze stonden, kon dit weleens voor een probleem gaan zorgen. Hij stond recht en ging naar de ruimte waar de meeste van zijn collega’s zaten. Het was de ruimte waar alles en iedereen in het oog werd gehouden. Andreas was niet de enige gevangene die zich daar bevond. Zoveel computerschermen waren er niet alleen maar voor de opdracht van Andreas. Heel wat mensen werden gevolgd en hier gebeurden veel dingen die uiterst geheim waren. Maar Andreas kreeg meer ruimte. Hij werd voorlopig met rust gelaten. Dat was niet de manier waarop het er hier normaal aan toeging. Een ding stond vast. Hier kwam je niet onopgemerkt naar binnen. John kwam de kamer binnen. Hij was erg gespannen. Hij vroeg iedereen even te stoppen met wat ze bezig waren. Hij sprak ze aan en benadrukte nog eens, dat hij niemand naar binnen wilde zien gaan bij Andreas. Enkel met zijn toelating mocht dat. Hij wilde ook dat niemand hem in het oog hield. Geen camera’s naar Andreas gericht, riep hij. Ze moesten maar bezig zijn, met hun andere taken. John liep terug richting zijn kantoor. Steve die hem al jaren kende, liep hem achterna en riep John na. ‘Wat doe je nu? Dit is tegen de regels John. Je weet dat we iedereen in het oog moeten houden. En zeker hém. We kunnen er toch niet blindelings erop vertrouwen of hij wel iets aan het noteren of zoeken is. Op welke manier dat hij het ook gaat doen’. 164

‘Steve, vertrouw me nu maar. Wij hebben het hier voor het zeggen. Van hogerhand is er niemand hier. Het enige dat ze vragen, is dat we hen op de hoogte houden van hoe het vordert. Dus doen we wat we het beste kunnen.’ zei John. ‘En dat is?’ vroeg Steve. ‘Liegen’ zei John. ‘Dat kunnen wij als geen ander, wij zijn daar in getraind. Jij zelfs beter dan ik. Dus doen we dat. Als ze een update vragen, dan krijgen ze die van ons. Andreas is als een gek bezig en we zijn al de gegevens aan het verzamelen.’ zei John ‘Wat als ze tussentijdse info willen zien?’ vroeg Steve ‘Moet ik daar echt op antwoorden Steve?’ zei John. ‘Kijk, ik gok op Andreas en dat hij dit tot een goed einde brengt. Anders zitten we met een probleem. Dan moeten wij hem niet alleen opruimen, maar iemand anders vinden om het te ontcijferen. Of wil jij het doen?’ zei John. ‘Neen, maar nu weten we niets.’ zei Steve. ‘Dus volg dan maar gewoon mijn orders op.’ zei John. Hij ging verder naar zijn kantoor en gooide de deur dicht. Hij ging zitten en wreef zijn handen door zijn haar. Hij kon nu niet anders dan afwachten tot Andreas klaar zou zijn met de opdracht. Aangezien de deur van de ruimte waarin Andreas zich bevond niet op slot was, vertrouwde John erop, dat hij Andreas wel zou zien verschijnen.

165

166

Alessia’s geloof in de redding Ook het toestel waarin Pierro, Alessia en Nino zaten, begon aan de landing op een andere vliegbasis in Tucson. Pierro, die bijna de hele vlucht had geslapen, vertelde Alessia en Nino dat ze werden opgewacht door vrienden van hem. Ze zouden het drietal naar een plaats brengen van waar ze verder op zoek konden gaan naar Andreas. Volgens de coördinaten die Pierro had gevonden, zouden ze dicht in de buurt zijn waar Andreas zich kon bevinden. Maar de precieze locatie hadden ze niet. Nino vroeg Pierro wie zijn vrienden waren en hoe hij er toch in was geslaagd om alles te ontcijferen. Dit terwijl ze de avond ervoor zoveel uren waren bezig geweest. ‘En je zei ook toen we vertrokken, dat je wist wie achter zijn ontvoering zat.’ ‘Ik heb nooit gezegd, dat ik weet wie er achter zit, alleen maar dat ik een vermoeden heb. Maar ik weet het niet zeker. En als mijn vermoeden klopt, dan is het een organisatie die perfect in staat is om dit alles op deze schaal te regelen.’ antwoordde Pierro. ‘Wat bedoel je met dit alles?’ vroeg Nino. ‘Hem ontvoeren vanuit Italië en hier naartoe brengen.’ zei Pierro. Terwijl Nino de vraag stelde, duwde Alessia hem. Ze keek hem aan met een blik van, wat doe jij nu? Stop daarmee. Maar Nino wilde nog een vraag stellen. Pierro onderbrak hem en zei dat hij moest wachten met al deze vragen tot ze er waren. De landing was ingezet en Nino keek uit het raam. Hij fluisterde Alessia toe dat hij door het raampje in de verte een zwarte terreinwagen zag staan. De landingsplaats lag er ook verlaten bij. Het was bovendien een stuk verder dan het grote gebouw waar Nino veel andere vliegtuigen zag staan. Hun vliegtuig landde en kwam tot stilstand. Nino vroeg Pierro waarom ze zo ver weg van het gebouw waar zoveel andere vliegtuigen stonden, waren geland. Daar leek het veel drukker. Pierro vertelde, dat deze vlucht niet bepaald in de kijker mocht lopen en dat ze het vliegveld niet via 167

de gewone weg zouden verlaten. Nino nam zijn gsm en wilde hem aanzetten om een bericht naar het thuisfront te sturen. Pierro reageerde als de bliksem en vertelde hem dat hij zijn gsm hier nog niet mocht aanzetten. ‘We zitten hier op een militaire basis, Hier onderscheppen ze ieder bericht.’ zei Pierro. ‘Is dat zo, en waarom mogen ze ons bericht niet onderscheppen? We moeten het thuisfront toch iets laten weten.’ zei Nino. Even leek het er op dat Pierro zich boos ging maken. Maar hij vermande zich, keek Nico aan met ijzige blik en zei: ‘Omdat ik zeg dat ze dat niet mogen. Laten we ons eerst maar eens concentreren op de zaken waarvoor we hier zijn.’ Hij nam de twee op sleeptouw en wees naar de terreinwagen die een stuk verder stond. Alessia liep naast Nino en vertelde hem dat hij nu eindelijk moest stoppen met achter alles iets te zoeken. Pierro zou hen nooit iets aandoen, fluisterde ze. Ze was er heilig van overtuigd dat Pierro, net zoals hen, hier was om Andreas te zoeken. Nino zei haar, dat hij ermee zou stoppen, maar bleef wel op zijn hoede. ‘Doe dat.’ zei Alessia al lachend. Pierro zei dat ze moesten instappen en dat ze een einde moesten rijden. Hij gaf enkele coördinaten in de gps en ze vertrokken. Alessia vroeg hem hoe zeker hij was waar ze moesten zijn. Hij wist het niet zeker, maar hij gokte erop, dat Andreas de coördinaten juist had genoteerd. Hij zei dat ze een klein uurtje moesten rijden vooraleer ze er waren. Van daar zouden ze te voet verder gaan. Hij vertelde dat waar ze moesten zijn, zich één van de zeldzaamste bosrijke gebieden bevond. Want hier in Arizona vond men vooral woestijnen en ravijnen. ‘En hoe weten we dan waar naartoe, als we straks te voet verder moeten?’ vroeg Alessia. ‘De coördinaten waarover we beschikken, brengen ons bijna tot aan de plaats van bestemming. Maar we geraken niet tot daar met de wagen. We moeten over een heuvel en kunnen er niet over rijden. Vandaar dat we een stuk te voet moeten gaan om aan de coördinaten te geraken die de gps aangeeft. Eenmaal we daar zijn, weet ik ook niet 168

wat we gaan vinden. Ik hoop, dat we daar een aanknooppingspunt vinden dat ons dichter bij Andreas brengt. Maar daar kan ik nu nog niet op antwoorden, ook al omdat ik niet weet wat we daar gaan vinden.’ zei Pierro. Ze waren ondertussen uit de luchtmachtbasis. En ondanks dat Nino zich niet op zijn gemak voelde, wilde hij toch zien waar ze naartoe gingen. Zou het echt allemaal kloppen, wat Pierro hen had verteld? Hij fluisterde naar Alessia dat hij vond dat de bestuurder van de terreinwagen niet veel zei. Alessia lachte en antwoorde dat die mee in het complot zat. Nino zei dat ze maar moest blijven lachen. Maar Alessia voelde zich vooral goed, omdat ze Andreas gingen redden. Ze zouden later terugkeren naar Italië met Andreas aan hun zijde. Het zou het programma alleen maar ten goede komen. Ze zou meteen als heldin worden gebombardeerd. Alessia maakte zich dan ook geen zorgen en genoot van de rit. Die volgens haar alleen maar naar Andreas zou leiden. De bevrijding zou een makkie zijn. Ze zouden bij wijze van spreken gewoon met hem weg wandelen. Ze wist in de verste verte niet hoe mis ze was. Na een klein uurtje rijden, kwamen ze aan het punt waar ze verder te voet moesten gaan. Ze stonden voor een groot bos, waar ze volgens de coördinaten door moesten. ‘Kom.’ zei Pierro. ‘We nemen wat spullen mee en we hebben ook enkele pakketten met wat eten voorzien. Dave heeft dat voor ons klaargemaakt. De heuvel waar we over moeten is niet gemakkelijk. Ik hoop dat jullie gewoon zijn om te wandelen, want deze trip gaat zeker in de benen kruipen.’ Alessia en Nino namen de spullen mee en maakten zich klaar voor de tocht. Pierro ging nog even naar Dave en besprak nog kort iets met hem aan. Ze vertrokken met drieën te voet het bos in. Dave draaide de terreinwagen en reed weg in de andere richting. Nino kon het niet laten om Pierro te vragen wie, als ze eenmaal Andreas hadden, hen zou komen op pikken. Pierro antwoorde, dat als ze zover waren en Andreas hadden, ze terug naar hier zouden komen. De terreinwagen zou hen hier opwachten. Hij vertelde ook dat de privéjet op de

169

vliegbasis zou blijven, tot ze terug zouden komen. Om dan terug richting Rome te vliegen. Pierro zei dat ze moesten voortmaken. Hij wilde vooral geen tijd verliezen. De wandeling ging wel even duren. Na een hele poos gewandeld te hebben gaf de gps aan dat ze er waren. Het was een zware tocht geweest en Alessia voelde haar benen niet meer. Gelukkig had ze op aanraden van Pierro wandelschoenen die Dave gezorgd had, aangedaan. Ook Nino was blij dat hij de juiste schoenen aan had. ‘Volgens de coördinaten die ik gevonden had, zou hier iets moeten zijn. Een soort gebouw of iets dergelijks. Dat zag ik toch op één van de tekeningen die Andreas gemaakt heeft.’ zei Pierro. ‘Ja, ik denk het ook. Maar het enige dat we hier zien, is deze kleine heuvel, bomen en wat struiken. Niets meer. Er loopt hier een pad naartoe en er zijn wel sporen van terreinwagens. Maar ze lopen niet dood. Ze gaan verschillende richtingen uit. ‘zei Nino. Alessia zuchtte: ‘Misschien zijn we totaal fout. Want we zijn al een paar uur aan het wandelen. En zijn er hier sporen van wagens. Terwijl wij te voet verder moesten omdat wij niet tot hier geraakten met de wagen. Volgens jouw coördinaten. Hier komen anders wel wagens door.’ ‘Dat klopt, maar ik denk, dat wij van een andere richting komen en er daarom niet geraakten met de wagen. Ik moest dan ook vertrekken van de gegevens die ik had. Ik ken hier de streek helemaal niet en onze bestuurder wist dat ook niet. Anders waren we met de wagen tot hier gekomen.’ zei Pierro. ‘Misschien moeten we nog iets verder gaan en kloppen de coördinaten niet echt.’ zei Nino. ‘Het kan ook zijn, dat we ze verkeerd lezen.’ zei Alessia. ‘Neen, ik lees ze juist. Ik heb het gevoel dat we er moeten zijn. Althans in de buurt, laat ons maar iets verder gaan. Ergens waar we even kunnen gaan zitten en alles eens nakijken. Misschien missen we iets.’ zei Pierro. 170

‘Dat is een goed idee, Pierro. Ik heb ook wat honger na al dat stappen. We hebben wat lunch meegekregen van je vriend. Een kleine pauze nemen, kan geen kwaad.’ zei Alessia. Ze stapten verder en zagen een open plaats, waar ze halt konden houden. De coördinaten die Andreas had achtergelaten, hadden hen tot hier gebracht en dus moest hij wel in de buurt zijn. En hopelijk nog in leven. Maar Alessia had er een goed gevoel bij. Ze geloofde, dat ze Andreas zou weerzien. Ze namen de tijd om wat te eten en bekeken waar ze zaten. Ze hoopte toch een aanknooppingspunt te vinden.

171

172

Tot even later. ‘Stil! Horen jullie dat ook? vroeg Pierro. ‘Neen, wat hoor je?’ ‘Ik hoor motorgeluiden van een wagen of iets anders. Het geluid lijkt op dat van een wagen, maar ik ben er niet zeker van. Laat ons even stil zijn en luisteren.’ zei Pierro. ‘Nu hoor ik het ook.’ zei Alessia. Ik Nino hoorde het nu: ‘Het komt van voor ons. Laten we achter die omgevallen boomstam gaan schuilen. We moeten ervoor zorgen dat niemand ons ziet en kijken in welke richting ze rijden.’ Er kwamen inderdaad twee terreinwagens hun richting uit gereden. Ze stopten vlak voor de heuvel en bleven staan. De drie keken elkaar aan en begrepen er niets van. Ze bleven roerloos zitten en keken net over de omgevallen boomstam. De twee wagens stonden voor de heuvel en niemand stapte uit. Ze bleven in de wagens zitten. Plots hoorden ze een geluid. Het kwam niet van de wagens, maar van onder de grond onder hen die tevens begon te trillen. Het leek wel op een lichte aardbeving. Ze keken richting heuvel en zagen plots een heel groot luik open gaan. Pierro keek de anderen aan. Hij deed teken dat ze toch juist zaten. Ze bevonden zich op de juiste plek. De twee wagens reden de tunnel in. ‘Snel, neem de spullen. We gaan er ook in.’ zei Pierro. ‘Wat!’ riep Nino. ‘Ben je gek geworden! We kunnen daar zomaar niet in. Wie weet zien ze ons wel en schieten ze ons af of nemen ze ons gevangen. En wat doen we dan?’ ‘Misschien moet je dan maar hier blijven, maar ik ga. Alessia ga je mee?’ vroeg Pierro. ‘Ik ga mee. We zijn hier om Andreas te vinden. En volgens mij zit hij daar ergens. Nino, kom vlug mee. Dit is wat je wilde.’ zei Alessia. ‘Daar ben ik niet zo zeker van.’ zei Nino. ‘Jullie zijn gek. Maar ik blijf hier zeker niet alleen.’ 173

Ze liepen naar de ingang. Pierro keek even naar binnen en zag de terreinwagens in de tunnel stilaan kleiner worden. Het was een erg lange tunnel. Ze waren net binnen, toen het luik plots terug naar beneden zakte. Nino haalde de zaklampen uit de tas en zette ze aan. Ze gingen voorzichtig verder en keken rond of ze geen camera’s zagen. Dit was geen gewone tunnel. De wanden leken van beton, en er was niet al te veel verlichting. Hier en daar zag je een lamp, maar die gaven heel weinig licht. Gelukkig had de bestuurder, die hen van de luchthaven kwam halen, een rugzak klaargemaakt met enkele nuttige dingen zoals zaklampen. ‘Laat ons verder gaan.’ zei Pierro. Wat opviel, was dat de tunnel erg lang was, maar niet steil naar beneden ging. Het helde lichtjes naar beneden. Dat betekende dat ze niet diep ondergronds zouden zitten, maar ergens in de heuvel. Na enkele minuten wandelen, was er nog geen einde in zicht. De tunnel werd enkel breder. ‘Laten we even stoppen en verder kijken naar de tekeningen die Andreas hierover maakte. Ik herken enkele stukken van de tekeningen, die nu wel duidelijk worden doordat we hier zijn. Ik kon er eerder niet aan uit. Maar nu wel’ zei Pierro. ‘Ik zie hier bijvoorbeeld een tekening met lijnen. Het lijken verschillende vierkanten die toch met elkaar verbonden lijken. Ze raken elkaar enkel op ieder hoek van het vierkant.’ ‘Het lijkt eerder op een doolhof’ zei Alessia. ‘Dat is het Alessia, maar het is geen doolhof, maar een plan van een ondergronds gebouw. En hier bevindt Andreas zich ergens. Het laat zien waar we naartoe moeten. Kijk, hier staan wij nu, dit is de tunnel. En het is meteen het begin. Op de tekening zie je deze lijn, die waarvan het begin niet aansluit op de rest. Ze sluit aan op het uiteinde van diezelfde lijn en gaat verder naar een eerste vierkant. Het lijkt wel op een aantal vierkanten. Alleen denk ik, dat dit eerste vierkant maar een doorgang is naar het volgend stuk. Waarschijnlijk een andere kamer of ruimte. En zo gaat de lijn verder naar verschillende delen van dit 174

gebouw onder de heuvel. En als ik het goed heb, dan vinden we Andreas misschien in één van deze ruimtes. Ik zie niet meteen een ruimte waarin hij aangeeft, dat hij er zou kunnen zijn. Maar ik weet zeker, dat Andreas hier ergens is. Wat denk jij Pierro?’ vroeg Nino. ‘Ik denk dat je gelijk hebt, Nino. Je bent echt goed.’ zei Pierro. ‘Maar er moet toch iets te vinden zijn op de tekeningen, waardoor we precies weten waar Andreas zit?’ vroeg Alessia. ‘Dat zie ik echt niet. We hebben geen ander keuze, dan naar elke ruimte te gaan, tot wij hem vinden. En dat zonder dat we gevat worden. Ik kan moeilijk geloven dat we er zomaar gaan geraken.’ zei Nino. Pierro antwoordde: ‘Laat ons maar verder gaan, we moeten nog een stukje verder. En als je goed kijkt, dan zie je dat het iets verder al wat helderder wordt.’ Hij had gelijk. Iets verder werd het niet alleen helderder, maar daar stonden ook de twee terreinwagens. Ze stonden voor een grote poort. Nino keek naar de tekening en vertelde dat achter deze poort waarschijnlijk de eerste ruimte zou zijn. Maar ze hadden nu één probleem. Hoe geraakten ze binnen? En hoe zouden ze dat ongemerkt doen? ‘Hier staat een scherm met nummers. Ik vermoed dat we een code nodig hebben om de poort te openen.’ zei Nino. ‘Dan hebben we een probleem, want ik heb verder geen andere cijfers van Andreas gekregen, dan de twee die we al gebruikt hebben.’ zei Alessia. ‘Welke waren het ook weer?’ ‘850 van zijn suite, en 1724 code van de kluis.’ zei Pierro. ‘Nino, probeer de code 1724 eens.’ Nino gaf de code in. Er verscheen de melding ‘Acces granted’ en de poort ging open. Alessia en Nino keken Pierro aan. Hoe kon hij dit weten vroegen ze zich af. Maar voor ze iets konden vragen, zei Pierro dat het de logische keuze was. Andreas had toch de code voor de kluis zelf gekozen. Stel dat toen hij deze koos, al wist dat ze later met iets gelinkt waren. Het zou hem niet verbazen. Nino zei dat hij onder de 175

indruk was van hem. Pierro vertelde dat Andreas het hen gemakkelijk had gemaakt. Ze gingen binnen en kwamen in een gang terecht. Geen deuren te zien, enkel een doorgang. Het leek wéér op een tunnel. Deze was wel verlicht en zaklampen waren hier niet meer nodig. Ze liepen verder tot ze op een splitsing kwamen. Ze konden nu rechts of links kiezen. Dit stuk vonden ze niet terug op de tekeningen van Andreas. Alessia keek Nino aan en vroeg hem, ‘En nu?’ ‘Ik weet het niet Alessia. Heb jij enig idee Pierro?’ ‘Neen, ik zou het niet weten. Ik zie het ook niet.’ antwoorde Pierro. Maar hij had een idee. Hij stelde voor, dat hij naar rechts zou gaan en zij met hun twee naar links. Hij zei tegen Nino om de tekening met het plan te houden. Ze wisten nu niet waar ze waren, maar het kon goed zijn, dat dit stukje net niet op de tekening stond. Misschien dat ze dadelijk weer op een plek uitkwamen die wél weer op de kaart stond. Pierro zei, dat hij het plan even zou bekijken en het in zijn hoofd zou printen. Daar had hij aanleg voor. Ook om dingen te onthouden. Hij beschikte over een fotografisch geheugen. Ze stemden hun horloges af op elkaar. ‘Binnen twee uur komen we terug naar dit punt. Met of zonder Andreas. Als één van ons niet terug is binnen twee uur, dan weten we dat die wellicht gevangen is genomen.’ zei Pierro. ‘Dan moet de rest zorgen dat ze in veiligheid geraken.’ ‘Ik vind dat geen goed idee.’ zei Nino. ‘Als we Andreas willen vinden, dat lijkt me dat onze enige optie. We gaan twee kanten op.’ zei Pierro. ‘Ik denk ook dat het beter is. Als één van ons Andreas maar vindt, dat is toch het belangrijkste.’ zei Alessia. ‘Goed, twee uur. Niet vergeten.’ zei Pierro. En zo scheidden de wegen van het drietal. Pierro ging alleen verder en Nino vertrok samen met Alessia. Maar hij was er niet gerust in. ‘Geweldig Alessia. We zijn niet eens getraind zoals hem. Wat als we gevat worden. Komt Pierro ons dan redden? ‘ vroeg Nino. ‘Natuurlijk komt hij ons redden.’ zei Alessia.

176

Ze waren links gegaan en kwamen weer in een gang die een paar meter verder in een ruimte uitkwam. Er stonden enkele bureaus maar er was niemand aanwezig. Gelukkig maar, dacht Nino. Maar hij zag wel aan het plan, dat ze juist waren. Wat ze daarnet niet meteen zagen, was het korte stukje op het plan, dat aansloot op deze ruimte. Dat betekende ook meteen, dat Pierro de verkeerde richting was uitgegaan. Nino zei Alessia, dat ze misschien beter even terug liepen. Als ze Pierro nog te pakken kregen, dan kon hij terug met hen mee. Alessia nam haar gsm en wilde een bericht sturen. Ze had hier echter geen bereik. Ze stelde maar voor om verder te gaan. Pierro zou toch al te ver weg zijn. Ze kwamen dichter bij Andreas en dat was het belangrijkste voor Alessia. ‘Toch vind ik het raar, dat we al zover zijn geraakt, zonder dat iemand ons gezien heeft. Dit gaat veel te gemakkelijk.’ zei Nino. ‘Blijf nu eens kalm en concentreer je op je plan, anders geraken we nooit bij Andreas.’ zei Alessia. ‘Oké, oké juffrouw.’ gromde Nino. ‘Kijk Nino, ik ga verder op mijn gevoel en voorlopig gaat alles nog goed. Misschien heb je gelijk en gaat het te gemakkelijk. Misschien hebben ze ons al gezien en laten ze ons gewoon doen en slaan ze op het juiste moment toe. Maar ik zou niet weten wat anders te doen. Ik ga je iets bekennen wat niemand weet. Ik ben iemand die helemaal niet gelooft in al die onzin van zesde zintuig of van welke gave dan ook. Ook al liet ik tot voor kort uitschijnen dat ik een hevige believer was. Niets was minder waar. Het draaide me alleen maar om de show en kijkcijfers. Zoals het altijd voor me is. Zelfs jij geloofde me en jij kent me al jaren. Maar wat deze man met me gedaan heeft, kan ik niet verklaren. Hij heeft me meer dan één keer verbaasd. De dag dat hij mijn hand voor het eerst vastnam, gebeurde er iets met me. Het feit dat we nu hier zijn om hem te zoeken en hopelijk te redden, wil al veel zeggen. Dus wil ik zeker geloven, dat we dit tot een goed einde gaan brengen. Niet omdat ik die gelovige ben. Maar omdat ik geloof dat Andreas ons niet voor niets tot hier gebracht heeft. Dat hij een rol te 177

spelen heeft in mijn leven. Dus Nino, leid jij dus verder de weg, aangezien jij dit doolhof begrijpt.’ ‘Oké Alessia, laten we dan maar gewoon verder gaan. We moeten hier binnen, hier is er geen code nodig. En de deur is niet op slot. We kunnen door.’ zei Nino. ‘Wauw!’ zei Alessia. ‘Dit is een grote ruimte, met al die rijen kasten, met al die lichtjes.’ ‘Dat zijn geen kasten, volgens mij zijn dit computerservers. Stop ik hoor geluiden, laten we vlug hierachter gaan.’ zei Nino. Enkele seconden later kwamen enkele mannen in pak de ruimte binnen en liepen door de gang de andere kant uit. De gang die Alessia en Nino net waren binnengekomen. Gelukkig konden ze schuilen. En voor het eerst zag Nino enkele camera’s in de ruimte. Ze waren er nu wel zeker van, dat ze gezien waren. Maar waarom werden ze dan niet gevat? Nino stelde de vraag aan Alessia. Alessia dacht dat haar eerdere theorie nu wel kon kloppen en dat ze hen waarschijnlijk tot bij Andreas zouden laten komen. Misschien werden ze dan gevangen genomen. Als ze bij Andreas zouden geraken, konden ze verder zien. Misschien had Andreas wel een vluchtplan in gedachten. Pierro, die de andere richting was uitgegaan, liep van de ene ruimte naar de andere. Het plan dat hij in zijn hoofd had geprent, klopte niet echt, maar als voormalig geheim agent wist hij als geen ander hoe dit aan te pakken.

178

In de observatieruimte Steve liep naar Johns kantoor en vroeg hem even mee te gaan naar de observatieruimte. Onderweg lichtte hij John in dat er indringers waren. Ze hadden ze al gespot bij de tusseningang, maar hadden nog niet gereageerd. John wilde eerst zien wie ze waren vooraleer hij iets zou ondernemen. John kwam in de ruimte en vroeg een update. Steve vroeg zijn collega de beelden op het grote scherm te plaatsen. Zo kon John de indringers zien. ‘Ze kwamen met drie binnen, twee mannen en één vrouw. Ze moeten buiten op de loer gelegen hebben en de wagens gevolgd hebben die deze middag binnen kwamen.’ zei Steve. ‘We weten voorlopig niet wie ze zijn. De computer is hun identiteit aan het uitzoeken. Het zal niet lang niet meer duren. En zoals je kan zien, hebben ze zich opgesplitst. De vrouw en de man zijn in zone vier. En de andere man bevind zich in zone acht. Dichtbij Andreas.’ ‘Kan je me de gezichten tonen van alle drie?’ vroeg John. ‘Mark, zet even de foto’s op het scherm.’ zei Steve. ‘Ik ken er twee van de drie.’ zei John. ‘Hoe bedoel je, je kent ze.’ vroeg Steve. ‘De vrouw is Alessia di Donnata, de presentatrice van de show Het Zesde Zintuig die ons op het spoor van Andreas heeft gezet. Een van de mannen ken ik ook. De andere man heb ik nog nooit gezien.’ zei John. ‘Maar de belangrijkste vraag is, wat komen ze hier doen.’ vroeg Steve. ‘Ze komen voor Andreas. Hem redden.’ zei John. ‘Hem redden?’ vroeg Steve met een stem vol ongeloof. ‘Ja, ook al weten wij natuurlijk, dat het bij een poging zal blijven. Maar ze zijn echt hier om hem te redden en terug mee te nemen.’ zei John. ‘Zal ik dan de opdracht geven om ze meteen alle drie op te pakken?’ ‘Neen, wacht even. We gaan naar mijn kantoor en ik zal je daar zeggen wat er gaat gebeuren.’ 179

Ze gingen naar het kantoor van John. Eenmaal aangekomen vroeg John aan Steve te gaan zitten. Wat hij nu ging vertellen was geheim. ‘Ik zal je zeggen welke volgende stappen we gaan ondernemen. De enkeling, die laten we gewoon zijn werk doen.’ zei John. ‘Zijn werk?’ vroeg Steve. ‘Onderbreek me niet.’ zei John. ‘De vrouw en die andere man laat je gewoon verder gaan, tot ze in de isolatieruimte komen waar Andreas eerst zat. Zodra ze in de ruimte zitten, sluit je de deur achter hen. Dan is dat probleem al opgelost.’ ‘Hoe weet jij dat ze naar de isolatie ruimte zullen gaan?’ vroeg Steve. ‘Vertrouw me maar, ze gaan er recht naar toe.’ zei John. ‘Zodra de enkeling, zoals ik hem voorlopig ga noemen, bij Andreas is, zal hij hem meenemen en laten we ze samen gaan. Op geen enkel moment komen wij tussen. We laten de enkeling zijn werk doen. Andreas is op dit moment al bijna twee dagen bezig met zijn opdracht en als ik het goed heb, dan zal hij bijna klaar zijn. Zodra hij de enkeling ziet binnen komen, dan zal hij denken dat hij gered wordt. Andreas kennende, zal hij er eerst wel voor zorgen dat hij klaar is met zijn opdracht. Want hij weet dat we anders achter zijn gezin aangaan. Zodra ze vertrokken zijn, gaan wij naar de ruimte van Andreas. En hopelijk gaan we dan te zien krijgen, wat ik verwacht te zien.’ zei John. ‘Wat gebeurt er dan met Andreas en de anderen?’ vroeg Steve. ‘Dat is geheim en ook niet meteen één van jou zorgen.’ zei John. ‘Ga nu en zorg ervoor dat ik alles mee kan volgen op mijn scherm. En Steve!’ ‘Ja John.’ ‘Stel me niet teleur.’ ‘Neen Sir’. Pierro was intussen bijna tot aan de kamer van Andreas genaderd. Hij moest alleen nog de juiste deur zien te vinden. Hij probeerde te luisteren of hij iets of iemand hoorde. Hij liep de ruimte voorbij waar Andreas zat. Andreas die druk bezig was, had geen enkel idee dat Pierro net voorbij liep. Andreas draaide zich naar de tafel toe en wilde 180

zijn glas water nemen. Een van zijn stiften viel op de grond. Pierro die al enkele meters verder was stopte omdat hij iets gehoord had. Hij zette enkele stappen terug tot aan de deur. Hij probeerde geen geluid te maken en plakte zijn oor tegen de deur. Andreas nam een slok water en zette het glas weer op de tafel. Hij liep voorzichtig naar de deur toe. Hij had het gevoel dat er iemand stond. Hij stond vlak tegen de deur en nam de deurklink vast, maar niet meer dan dat. Hij durfde de deur niet te openen. Tenslotte liet hij de deurklink los en deed weer enkele stappen achteruit. Pierro aan de andere zijde, zette ook een stap achteruit. Hij wilde niet zomaar naar binnen gaan. Maar zijn gevoel vertelde hem dat Andreas hier wel kon zitten. Andreas ging weer verder met het schrijven. Hij was bijna klaar. Hij had non-stop doorgewerkt en nog geen oog dichtgedaan. Hij wilde hier zo snel mogelijk vanaf.

181

182

Alessia en Nino.’ Alessia en Nino waren de ruimte, waarvan ze vermoedden dat Andreas zich bevond, al dicht genaderd. ‘Alessia, wij zijn er bijna. Als ik het goed heb, dan moet er zich achter deze hoek een ruimte bevinden, waarin Andreas mogelijk is. Kijk op het plan, de volgende ruimte is de laatste op de tekening. En als je goed kijkt, dan lijkt het wel op een…’ ‘… een stoel’, zei Alessia. ‘Mijn God, dat is wat Andreas zag, maar in plaats van zichzelf, zag hij mij in die stoel. Hij is hier echt, Andreas is in leven.’ ‘Ik kan het ook niet geloven, maar ik denk dat je gelijk hebt, Alessia. Ik hoop alleen, dat dit goed afloopt. Ik vertrouw het nog steeds niet.’ zei Nino. Ze gingen de hoek om en inderdaad, daar was de deur die ze op de tekening zagen. Nino opende de deur met trillende handen. Maar het was te donker om iets te zien. Alessia nam een zaklamp en wilde als eerste binnen gaan. Ze scheen recht naar de stoel, die in het midden van de ruimte bleek te staan. Ze fluisterde Andreas zijn naam. Ze zag enkel de achterkant van de stoel. Ze kon niet meteen uitmaken of er iemand op de stoel zat. Ze riep zijn naam een paar keer. Geen antwoord. Nino die achter haar stond, zei haar iets verder te gaan. Terwijl ze enkele stappen zette, kreeg Nino een klap op zijn hoofd. Hij viel bewusteloos op de grond. Ondertussen werd Alessia gegrepen door enkele mannen. Ze kreeg niet eens de kans om zich ter verweren, kreeg een spuitje en verloor onmiddellijk het bewustzijn. Ze werd vastgebonden op de stoel die in de kamer stond. De mannen verlieten de ruimte en deden de deur dicht. Ze lieten Alessia achter in de ruimte. Nino werd meegesleurd naar de ruimte ernaast. Ook hij werd vastgebonden in een stoel.

183

De redding’ Pierro stond nog steeds als aan de grond genageld voor de deur. Hij nam de klink vast en trok hem naar beneden. Hij deed de deur open en keek Andreas recht in het gezicht. Andreas keek Pierro aan. ‘Ik neem aan, dat jij Pierro bent.’ zei Andreas. ‘Ja, dat ben ik. Hoe wist je dat?’ vroeg Pierro. ‘Omdat iemand anders hier niet meteen zou binnen komen. Omdat ik uitdrukkelijk gevraagd had om mij met rust te laten tot ikzelf naar buiten zou komen. Aangezien dat jij hier zomaar binnen komt, behoor je alleszins niet tot de kliek die hier de plak zwaait. Bovendien had Alessia al over jou gepraat en je beschreven. Ik vermoedde al dat al mijn aanwijzingen Alessia zou aanzetten om mij te komen zoeken en dat ze jou om hulp zou vragen om mij te komen zoeken. Enfin, dat is allemaal achteraf duidelijk geworden want in het begin beschikte ik slechts over flarden en flitsen en kon het verhaal niet volledig zien. Ik dacht dat Alessia diegene zou zijn die in gevaar zou komen. Maar toen ik hier belande werd het me duidelijk dat ik het zelf was. Waar is Alessia trouwens?’ vroeg Andreas. ‘Die is er niet. Ik ben alleen gekomen.’ zei Pierro. ‘Maar ze heeft me wel alles gegeven, waardoor we jou op het spoor zijn gekomen. We hebben al je notities kunnen ontcijferen.’ ‘Je weet niet hoe gelukkig ik ben om je te zien.’ zei Andreas. Alhoewel hij zich afvroeg waarom Alessia er niet bij was – terwijl ze in zijn toekomstbeelden nadrukkelijk aanwezig was - was hij toch heel gelukkig Pierro te zien en de redding nabij te voelen. Hij had ondertussen de opdracht zo goed als volbracht en kon dus met een gerust hart naar huis, dankzij Pierro. Althans dat hoopte Andreas toch. Hij vroeg Pierro hoe het met zijn gezin was: ‘Heb je iets gehoord van mijn gezin en wat ze denken over wat er gebeurd is?’ ‘Alessia heeft de media verteld dat je de show verlaten hebt omdat je niet meer met de druk en de media-aandacht om kon. Ze is daar 184

gebleven om dat verhaal in stand te houden en de pers onder controle te houden. Die hebben nog geen idee van de ontvoering en denken dat je ergens ondergedoken zit om aan al de aandacht te ontsnappen. Celie is op de hoogte gebracht van de situatie, zonder al teveel details te geven. We hebben haar gevraagd om het stil te houden omdat we je op het spoor waren. Je vrouw weet dus van de situatie en wacht op je.’ zei Pierro. ‘Maar we mogen geen tijd verliezen. We moeten vertrekken. Ze kunnen ons elk moment door hebben en dan geraken we hier niet meer weg.’ ‘Oké, geef me nog even om dit af te werken. Ik heb het beloofd en zij hebben van hun kant beloofd om ons met rust te laten als ik hun probleem oplos. En ik ben er bijna.’ Pierro die nerveus naar hem keek begreep niet van wat Andreas aan het doen was. Hij vroeg hem enkel voort te doen. Ze moesten hier zo snel mogelijk weg. ‘Jaja, nog een paar minuten, ik ben hier bijna klaar.’ zei Andreas. ‘Klaar met wat?’ vroeg Pierro die toch nieuwsgierig geworden was. ‘Waarom ben je ontvoerd, wat willen ze van je?’ ‘Dat is een lang verhaal, ik vertel je het later wel. Wat ze van mij willen, staat hier op deze wand.’ zei Andreas. ‘Maar ik zie toch niets!’ zei Pierro. ‘Dat klopt. De stiften die ik vast heb die zijn speciaal. Maar het geeft niet dat je niets ziet. Das ook een beetje de bedoeling. Oké, ik ben klaar. Laten we maar vertrekken.’ ‘Goed, volg mij en blijf dicht achter mij.’ zei Pierro. ‘Ik denk niet dat we ons zorgen moeten maken. Ze zullen ons wel laten gaan.’ zei Andreas. ‘Waarom denk je dat?’ vroeg Pierro. ‘Omdat hij zijn woord gaf.’ ‘En wie is hij?’ ‘Een zekere John, de man die op de eerste plaats er voor zorgde, dat ik hier terecht kwam.’ zei Andreas. ‘Oké, hoe dan ook, ik blijf op mijn hoede. Laten we hier vertrekken.’ 185

Terug bij John John was tevreden. Alessia en Nino waren gevat en konden niet meer weg. Het eerste deel van het plan verliep zoals hij wilde. Hij liep zijn kantoor uit en ging Steven halen om samen naar de ruimte van Andreas te gaan. John had ook al gezien dat Pierro Andreas gevonden had en dat ze samen waren vertrokken. John kwam bij Steve aan en zei hem te volgen naar de kamer van Andreas. Ook enkele andere mannen volgden hen. John zei Steve om het alarm van het gebouw te laten afgaan. Het zou ervoor zorgen dat Pierro en Andreas zich zouden haasten, om zo snel mogelijk te ontsnappen. Ze kwamen in de ruimte binnen, waar Andreas enkele dagen was geweest om zijn opdracht te volbrengen. Steve ging naar het bord en keek in het rond. Hij draaide zich naar John toe en zei hem dat Andreas hen een loer had gedraaid. Hij had zijn taak niet volbracht want er was niets te zien. Steve wilde de andere mannen onmiddellijk bevelen om het tweetal opnieuw gevangen te nemen. Ze mochten niet ontsnappen. John stond voor de muur waar Andreas aan had gewerkt. Hij zei Steve eventjes te wachten: ‘Ga nog niet achter hem aan. Ik denk dat ik iets zie.’ ‘Maar ze ontsnappen als we ze niet tegenhouden en dan duurt het even vooraleer we ze weer te pakken hebben.’ zei Steve. ‘Vertrouw me nu maar Andreas geraakt niet zover. Trouwens let even hier op, en kijk naar de stiften hier op de grond voor deze muur. En bekijk deze muur eens goed. Wat valt je op als je ernaar kijkt?’ vroeg John. ‘Ik zie niet meteen iets, alleen dat het lijkt dat deze muur wat doffer van kleur is. Als ik vergelijk met de andere muren in deze ruimte.’ zei Steve. ‘Dat is goed opgemerkt Steve, en ik denk nu te weten waarom Andreas specifieke stiften vroeg.’

186

John ging dichter bij de muur staan en wreef met zijn vinger voorzichtig over de wand. ‘Haal me eens een ultraviolet lamp.’ beval John een van de mannen. ‘Wat zie je, denk je echt dat hij …’ vroeg Steve. ‘Ja, Steve dat denk ik echt.’ Antwoordde John terwijl hij naar de muur bleef staren. Zijn instinct had hem nog nooit in de steek gelaten. Toen Andreas spullen vroeg en hem gevraagd had om hem met rust te laten en hem niet in het oog te houden, zei zijn intuïtie dit maar te doen. Hij vertrouwde altijd op zijn gevoel. Nu maar afwachten of de ultravioletlamp hem gelijk zou geven.

187

Pierro en Andreas Ondertussen waren Pierro en Andreas al bijna aan de uitgang. Ondanks dat het alarm afging werden ze niet gevat. Andreas kon niet geloven dat het gelukt was. Hij zag weer licht verschijnen toen Pierro het luik liet opengaan. Nu kon hij eindelijk terug naar zijn gezin. Hij vertrouwde er op dat Pierro gezorgd had voor een veilige terugkeer naar zijn thuis. De man kwam binnen met de ultravioletlamp, hij knipte ze aan en vroeg om de andere lichten uit te doen. John nam de lamp, scheen richting de wand en tot zijn verbazing zag hij iets wat op een kunstwerk leek. Terwijl hij naar de wand keek, kwam er een glimlach op zijn gezicht. Hij keek naar Steve en naar de anderen. Ze keken allen vol verbazing naar de muur, die helemaal vol stond met cijfers, schrifttekens en allerlei tekeningen. Er stonden zelfs zes tempels op. Het leek wel op een verhaal met begin en einde. John bleef naar de wand staren. ‘Het is hem gelukt, Hij heeft de boodschap ontcijferd.’ zei John met een zucht van opluchting.

188

Bij de vluchters, Pierro en Andreas waren ondertussen buiten het gebouw geraakt en liepen richting bos. Andreas vroeg hoe ze gingen weggeraken? Pierro vertelde hem, dat er iets verderop, een wagen op hen stond te wachten. Die zou hen naar het vliegveld brengen. Ze liepen zo hard ze konden, om zo snel mogelijk, zoveel mogelijk afstand te krijgen tussen hen en het gebouw onder de heuvel. Uiteindelijk kwamen ze bij de wagen, die klaarstond om hen te vertrekken. ‘Snel stap in de wagen Andreas. Zet je achterin. Ik ga wel vooraan zitten.’ zei Pierro. Ze sprongen in de wagen. Deze vertrok bliksemsnel. En er was zelfs geen achtervolging van eventuele andere wagens in zicht. Andreas was niet alleen weggeraakt en gered. Ze lieten hem gaan zoals John had beloofd. De eerste minuten tijdens de rit dacht hij daar wel over na. Er zat hem één ding dwars. ‘Ik begrijp één ding niet!’ zei hij tegen Pierro ‘Waarom zag ik Alessia de hele tijd op die stoel vastgebonden zitten, terwijl ik het in werkelijkheid was?’ Pierro draaide zich naar Andreas en haalde zijn schouders op. Hij bleef hem het antwoord schuldig. Maar ze waren vertrokken, en Andreas kon het niet laten, om even te glimlachen. Hij was gered. En terwijl Andreas genoot van zijn herwonnen vrijheid …

189

Bij Alessia… Terwijl Andreas genoot van zijn herwonnen vrijheid, kwam Alessia terug bij bewustzijn. Ze wist even niet van wat er gebeurd was. Gelukkig brandde er een zacht licht en was het nu niet zo donker als daarstraks. Ze zag net genoeg om vast te stellen dat ze in een lege ruimte zat. De stoel waarin ze vastgebonden zat, was het enige voorwerp in de kamer. Andreas had dus wel gelijk gehad: zij was het toch die vastgebonden zat. Maar Andreas was niet in deze ruimte zoals ze eerder dacht. Ze zat daar alleen en ze wist zelfs niet waar Nino was. Alessia schreeuwde zo hard als ze maar kon om hulp. Ze riep Nino’s naam. Maar ze kreeg geen antwoord en niemand kwam haar te hulp. Er spookten allerlei dingen door haar haar hoofd. Enkele minuten gingen voorbij. Tot ze plots haar naam hoorde. Het leek van ver te komen maar iemand riep heel zachtjes haar naam. Maar ze wist niet meteen vanwaar die stem kwam. Tot ze plots een klein roostertje zag rechts van haar beneden aan de muur. Ze riep. ‘Hallo, is daar iemand?’ Het was Nino die terug bij bewustzijn was die haar hoorde en nu reageerde op haar geschreeuw. ‘Ik ben het!’ riep Nino. ‘Ik zit hier vast op een stoel en kan nauwelijks bewegen.’ zei Alessia. ‘Ik zit hier ook op een stoel vastgebonden.’ riep Nino. ‘Ik ben echt wel bang.’ zei Alessia. ‘Wat denk dat ik ben? Je had naar mij moeten luisteren. Ik zei het je toch dat het te gemakkelijk ging. En nu zitten we hier vast. Wie weet nu wat ze met ons gaan doen.’ schreeuwde Nino. ‘Wat moeten we nu doen Nino?’ ‘Ik weet het niet Alessia. We kunnen alleen maar afwachten tot er iemand komt.’

190

Terug in de wagen bij Andreas en Pierro. Ze waren al een stuk verder en verlieten het bos. Andreas genoot van zijn vrijheid. Hij had niet alleen zijn opdracht tot een goed einde gebracht, hij kon terug naar zijn gezin en dan was deze nachtmerrie voorbij. Of misschien nog niet? Terwijl Andreas achter in de SUV zat met zijn gedachten terug thuis, nam Pierro zijn gsm voor nog één belangrijke telefoontje. John stond te genieten voor de muur waar de nota die ze onderschept hadden, nu wel erg uitgebreid uitgewerkt stond. Hij genoot van zijn succes. Het was gelukt en zijn meerderen zouden meer dan tevreden zijn met resultaat. Steve en de rest van de collega’s bleven maar kijken naar het werk van Andreas. Steve kon het nog steeds niet geloven, dat het Andreas gelukt was. John had de hele tijd gelijk gehad over Andreas. Plots ging de gsm van John. Hij keek op het scherm naar de identiteit van de beller. Steve draaide zich om keek hem aan en dacht dat het de bazen waren die John belden. John draaide zich om en ging richting deur. Dit was het telefoontje die niet iedereen mocht horen. John liet de gsm een aantal keer afgaan tot dat hij alleen in de hal stond. Hij nam op en vroeg. ‘Waar zitten jullie?’ ‘In de wagen. Net uit het bos. Hij is bij me. Is het hem gelukt?’ ‘Het is hem gelukt, ik sta voor de muur waar de oplossing uitgebreid genoteerd staat. Het lijkt me compleet.’ zei John. ‘Ga verder met wat we afgesproken hadden. Ik hoor je later wel.’ ‘Komt in orde.’ zei de stem. John liep terug de ruimte in en ging naast Steve staan en zei, “We moeten de President bellen.”

Wordt vervolgd … 191

Ik geloof, meestal oprecht, dat er voor alles een oplossing is. Het zal niet altijd even evident zijn om er één te vinden, maar geef nooit op. Ik denk dat het einde van welk probleem dan ook, nooit het einde kan zijn van je ongelukkig te voelen over iets dat je niet kon oplossen A.c Mazzolin

192

193