Mijn vakanties in het vakantiepark Boszoom in Rhenen toen geluk nog heel gewoon was Vanaf het begin van de vijftiger jaren van de vorige eeuw ga ik bijna jaarlijks voor één of twee weken (en soms voor een lang weekend) op vakantie in het vakantiepark Boszoom in Rhenen. Ik kom daardoor al regelmatig ruim 60 jaar op dit mooie plekje op de Utrechtse Heuvelrug en ik beleef er nog altijd veel plezier aan. Het is intussen jaarlijks een soort ‘thuis komen’ en ik kan me dan wentelen in alle mooie en soms minder mooie nostalgische herinneringen van dit vakantiepark. Aan de hand van wat ik schrijf en de foto’s zal ik dat een beetje duidelijk proberen te maken. Mijn vader werkte in de vijftiger jaren bij het Gemeentelijk Energie Bedrijf (G.E.B.) in Rotterdam. Hij was gasfitter en was geplaatst in de Oude Raadhuislaan in Hillegersberg. Hij mocht als medewerker van het G.E.B. gebruik maken van de nieuwe vakantiewoningen die in Rhenen gebouwd waren door het energiebedrijf begin jaren 50. Dat deed mijn vader dan ook en samen met hem, mijn twee jaar oudere broer en mijn moeder gingen we als gezin op vakantie Ik herinner me dat we met meerdere vakantiegangers op een zomerse zaterdag moesten verzamelen bij het G.E.B.-hoofdgebouw aan de Rochussenstraat. Daar moesten we wachten op een bus die ons naar het vakantiepark zou brengen. Het wachten op die bus vond ik altijd veel te lang duren en we hielden ons bezig met het raden welke kleur de bus zou hebben. De bagage zat in een doos waarin nieuwe boilers hadden gezeten en die bagage werd samen met de fietsen door van Gend en Loos naar het park gebracht. Op het moment dat de bus aankwam bij de huisjes stonden de bagage en de fietsen in het schuurtje, waar nu voorraden en de wasmachines staan. De eerste foto’s die ik kon terug vinden stammen uit 1954. We hadden het huisje Fortuna gehuurd. Ik was toen 4 jaar
Op de foto zijn mijn moeder en broer Cor te zien voor Fortuna. Ik had voortdurend een petje over mijn oren omdat ik chronisch oorontstekingen had in die tijd en mijn vaak overbezorgde moeder zette mijn dan preventief zo’n raar mutsje op
Op de foto hierboven zie je dat ook de twee oma’s af en toe een paar dagen kwamen logeren. Mijn opa’s heb ik nooit gekend. Wat opvalt dat mensen van nog geen 70 jaar er al echt oud uitzagen. Op de plek waar nu de manege is, was een aardig grote speeltuin. Het speelveldje dat er nu nog is, is in mijn herinnering aanzienlijk kleiner, dan de speeltuin, die er toen was.
Hierboven ons complete gezinnetje op een draaimolen
De speeltuin stond op een kleine zandvlakte en zo te zien op de foto hebben mijn broer en ik al een vriendje ontmoet. Een belevenis die ik me ook nog goed kan herinneren was kersen eten. Achterop de fiets bij mijn vader of moeder, moesten we de Grebbeberg over richting Wageningen, waar aan de provinciale weg meerdere verkooppunten waren om kersen te eten. Dat is een traditie die elk jaar nog herhaald wordt, want de kersen verkooppunten zijn er nog steeds. In die tijd mochten we zelf de kersen plukken, die dan werden afgewogen en door ons ter plekke genuttigd werden.
Ook in 1954 brachten we al een bezoek aan Ouwehands dierenpark. Ezeltje rijden.
In 1955 zaten we in huisje Spes. Ook daar heb ik wat foto’s van. Je ziet op de onderstaande foto hoe mijn broer Cor en ik speelden aan de nog onverharde Oude Veenendaalseweg. Ook kun je zien dat aan de overkant van de weg nog geen manege was, maar wel een pad naar de speeltuin.
Nog een foto van de speeltuin, waar we de nodige uurtjes in doorgebracht hebben
Als je langs de camping ‘De Thijmse berg het bos inwandelt en langs de camping loopt dat kom je uit bij wat wij ‘het vennetje’ noemden. Een plas water in een kuil, midden in het bos. Er staan nu houten hekken omheen, maar het is nog steeds een idyllisch plekje. Vlak bij het vennetje was een houten kruis geplaatst als een soort gedenksteen, omdat daar een padvindertje verongelukt zou zijn. Het werd jarenlang goed onderhouden, maar nu is het volgens mij weg, want ik heb het niet meer terug gevonden. Op de foto hieronder staan wij met een oud buurmeisje van ons, die op bezoek was
Ik heb nog wel een aardige anekdote van het vennetje. Het zal eind jaren 70 geweest zijn, dat ik richting het vennetje wandelde met mijn hond (een Ierse setter). Ik was in overtreding, want ik liet de hond los lopen. Maar het dier genoot en kon lekker overal snuffelen. Op een gegeven moment liep Talitha (zo heette de hond) een aardig eindje voor ons uit en liep naar beneden in de richting van het vennetje. Ineens hoorde ik een enorm gegil vanuit het laag gelegen vennetje en ik liep hard die richting op, want ik verdacht meteen Talitha als de oorzaak van het gegil. Ik had gelijk. Bij het vennetje stond een jong bruidspaar met een fotograaf , die bezig was met zijn huwelijksreportage. Talitha was er vrolijk op afgelopen en dreigde de tegen de bruid in haar mooie witte trouwjurk op te springen. Gillend en heen en weer slaand met haar bruidsboeket probeerde ze Talitha van zich af te slaan, maar dat maakte de hond alleen maar enthousiaster. De fotograaf bleef achter elkaar door fotograferen. Er moet dus een bruidsalbum zijn, waarin waarschijnlijk de foto’s staan van onze hond met een totaal in paniek geraakte bruid. Ik heb Talitha snel aangelijnd en ik heb mijn excuses gemaakt. Gelukkig was het Talitha niet gelukt om met zijn vieze hondenpoten tegen de jurk op te springen.
Hieronder nog wat foto’s uit 1955
Volgens mijn vage herinnering zijn we in 1955 na een week verhuisd van huisje Spes naar huisje Pollux. Dat was een gloednieuw duo-huisje met buren (Castor). De voorzieningen in die 2 huisjes waren voor die tijd heel modern.
En natuurlijk zaten we in 1955 ook vaak in de speeltuin
Er kwam regelmatig iemand langs op zijn bromfiets met een grote mand voorop. Hij verkocht allerlei etenswaar en mijn broer en ik mochten in die mand zitten, als hij (bijna) leeg was. Van deze man kregen we ook boekjes over Flipje uit Tiel Hieronder een paar foto’s van het huisje Pollux, waar we in elk geval in 1956 in vertoefden
Nog wat sfeerfoto’s van de vakantie in 1957. Ik weet niet meer in welk huisje.
In de vakantie aten we dagelijks een gebakje. Omdat we in die tijd naar het dorp heen en weer moesten lopen om bij de bakkerswinkel te komen haalden we de calorieën er wel weer gelijk af. Een flinke tippel, berg af en op en af. We kochten dan gebak bij bakkerij van der Spek, waar een aardige verkoopster altijd een uitgebreid praatje maakte. Die bakkerij was waar nu de snackbar zit in de Herenstraat, midden in het dorp Hierna heb ik pas weer foto’s uit 1960. Ik weet niet waar we in tussenliggende jaren op vakantie geweest zijn. Het kan zomaar zijn, dat dat ook in Rhenen was, maar dat er geen foto’s gemaakt zijn. De vakantie in 1960 in Rhenen was een veelbewogen vakantie. Wij zaten met ons gezin in het huisje Diana. Dat was toen nog een houten huisje en dat lag op de plek waar nu het huisje Minerva staat. Mijn vader was ziek. We wisten toen nog niet wat er met hem aan de hand was, maar hij had veel pijn en we konden niet veel uitgaan. Ik kan me nog herinneren dat de vaste beheerder (mijnheer Doesburg), die in huisje Vesta woonde en wat toen nog een gewoon woonhuis was, aan mijn broer en mij vroeg om hem te komen helpen in zijn thuis. Er moesten bomen omgezaagd worden , gras gemaaid enz. Ik weet nog dat ik meegeholpen heb, maar dat ik grieperig was. Achteraf heb ik gehoord dat mijnheer Doesburg burgemeester van Rhenen was. Ik vond het ondanks het grieperige gevoel allemaal prachtig
Regelmatig kwam er een hond, een Airedale terriër bij ons huisje langs. Die hond woonde in één van de chique huizen in de buurt van de Bergweg. Er was nog zo weinig autoverkeer dat een hond rustig kon lopen op de weg naar de huisjes toe. Ik was en ben nog steeds gek op honden, dus ik vond het geweldig. Na onze Ierse setter heb ik zelf ook nog twee Airedaleterriërs gehad. Fantastische honden, die tot tevredenheid van mijn vrouw nauwelijks verhaarden.
We kregen in deze vakantie ook bezoek van bevriende buren. Deze mensen hadden een auto, wat in die tijd nog heel bijzonder was.
Op de foto hieronder zie je het interieur van huisje Diana. Voor die tijd heel luxueus, maar dat kun je jezelf nu niet meer voorstellen
Foto hieronder: het terras bij Huisje Diana. Als ik alle foto’s terug kijk dan lijkt het wel of we altijd mooi weer hadden. Maar ik kan me ook veel dagen herinneren van gezelschapsspelletjes, boekjes lezen en spelletjes doen, omdat het buiten nat was. Maar zodra het zonnetje doorbrak dan gingen we weer naar buiten.
De hobbelpaardjes in de speeltuin herinner ik me ook nog levendig
In 1961 zijn we niet op vakantie geweest. Gebleken was dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. Op 2e kerstdag 1961werd mijn vader begraven, op de dag dat Flappie van Youp van ‘t Hek de pan in ging. Wat ondanks het verdriet fijn was, was dat mijn moeder de huisjes in Rhenen mocht blijven huren. In 1962 was het dus de eerste vakantie zonder vader. De beide oma’s waren mee op vakantie. Toen de vakantie begon was ik op kamp met de 6e en laatste klas van de lagere school. Vanuit dat kamp in Ellecom werd ik door mijn hoofdonderwijzer en zijn vrouw (mevrouw en mijnheer van Hartingsveldt) naar Rhenen gebracht, terwijl de andere klasgenootjes met de bus naar huis gingen. Mijnheer van Hartingsveldt had een groene VW kever en ik vond het heel spannend dat ik bij hem in de auto mocht zitten, hoewel ik me niet kan voorstellen dat ik veel gezegd heb vanwege mijn verlegenheid (zien de onderste van deze 3 foto’s)
Na 1962 huurde mijn moeder regelmatig een huisje op de Boszoom. De eerste jaren ging ik nog wel mee, maar op een geven moment ging ik zelf op vakantie en kwam dan af en toe een paar dagen langs. Pas toen ik verkering kreeg, trouwde en zelf kinderen kreeg ging ik af en toe weer naar Rhenen. Toen onze kinderen groter werden gingen we vaak kamperen en toen ook zij zo groot waren, dat ze ook niet meer met ons op vakantie gingen kwamen we zelf weer regelmatig terug in een huisje in Rhenen. In de tussenliggende jaren huurde mijn moeder vaak een huisje en dan kwamen we met onze 3 kinderen altijd op bezoek of logeerden we er een paar nachtjes. Nu komen onze kinderen daar bij ons op bezoek en genieten we van onze 2 kleindochters ( in 2016 zijn ze 5 en 2 jaar) die dan ook komen. Ik heb ook aardig wat foto’s uit recentere tijd, maar ik denk dat die foto’s niet bijdragen aan het nostalgische gevoel die de oude foto’s met zich meebrengen. Wel leuk is dat je op onderstaande 2 foto’s mij ziet zitten op de rand van de zandbak op het terrein van Boszoom. Op de ene foto is mijn zoon denk ik een jaar of 6 en op de andere is hij toch al een aardig eindje in de twintig.
Onderstaande foto is van mei 2015, waar onze 2 kleindochters genieten van de trapauto.
Als ik in het vakantiepark Boszoom ben, dan komen de herinneringen aan de vrolijke vakanties met mijn ouders en mijn broer steeds weer naar boven. Ze zijn er geen van allen meer, maar als ik in Rhenen ben dan lijkt het of ze er steeds toch nog een beetje bij zijn. Het was de tijd van: ‘Toen was geluk nog heel gewoon’ en voor mij is er ook nog steeds het gevoel van een beetje thuis komen.
