Het Princiepertje
( Grote Kerk, uit 1859, te Oss)
Nr.99
2012
Dordrecht, maart 2012 Lieve familie en alles wat erbij hoort, Een mooiere start van de lente is bijna niet denkbaar. Weer een record verbroken, de warmste dag sinds 1936? Daar zijn we goed in, als Nederlanders, alles bijhouden wat er bij te houden valt. Wat voor de NS een mooie dag had kunnen worden, werd ook nu weer een regelrechte catastrofe, en zal in de boeken bijgeschreven worden. Geen blaadjes, geen bevroren wissels, geen windkracht tien, maar wel heel het treinverkeer plat in de Randstad door een softwareprobleem. Zoiets komt in de slechte film niet voor. Mijn eerste treinreis als 6 of 7 jarig meisje in 1975 kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren. Samen met mijn moeder waren op bezoek geweest in Deventer. We woonden toen al in Duitsland en we gingen bij onze oude buurvrouw mevrouw Wiltink op visite. Op de Havikshorst. Ik kreeg daar een kopje thee, wat aangelengd werd met koud water, waardoor hij niet meer te drinken was …De reis terug ging met de trein van Deventer naar Nijmegen, waar we denk ik, weer opgehaald zouden worden door mijn vader. Niets geen OVchipkaart. Nee, een kaartje wat door zo’n machine in het loket nog met de hand ’gemaakt’ werd. Met van die gaatjes erin. De railrunner moest toen ook nog uitgevonden worden. We zouden met de ‘stoptrein’ gaan, waardoor de reis spannender en langer leek. Voor me zie ik nog van die hangnetten, boven de stoelen voor de handbagage. De Deventerkoek die we erin hadden laten liggen, zal iemand anders destijds goed gesmaakt hebben. Bij ieder stationnetje stopten we, en de reis leek eindeloos. Met de tang van de conducteur mocht ik zelf mijn kaartje ‘knippen’. We zullen na uren ooit op het eindstation aangekomen zijn. Ook het reizen per trein is vandaag de dag nog altijd spannend. Niet alleen voor kleine kinderen zoals Jort. De ‘stoptrein’ van de NS heet tegenwoordig ‘sprinter’, om de spraakverwarring voor de reiziger compleet te maken. Hoe vaak ik de ‘sprinter’ per abuis heb genomen, en baalde van iedere halte waar deze sprinter nog voordat hij de sprint in kon zetten, al weer stopte. De nostalgie van het treinkaartje is vervangen door een complete nachtmerrie: de OVchipkaart. Wie van plan is, hem aan te schaffen, raad ik aan hier eerst een cursus voor te volgen. Als je deze cursus zou koppelen aan de inburgeringscursus voor would-be Nederlanders, is het probleem van de PVV gelijk opgelost. Een onmogelijke opgave om te snappen welke handelingen je moet doen wil je zo’n kaart in het bezit komen. Je moet een OVchipkaart bestellen, dan een NS abonnement koppelen, je kaart activeren, opladen, je bestelling bij de AH waar een OVchippunt is, binnen halen, en hopen dat er dan genoeg geld op je kaart zit, om vervolgens bij de verkeerde OVpaal op het station in te checken. Goed en wel zit je dan in die sprinter, waar de conducteur met zijn laserstraal ziet, dat je niet hebt ingecheckt. Gekker kunnen we het niet maken, wel onmogelijker. En dan moet je proberen rustig te blijven; van de zenuwen schoot ik in de lach, waardoor ik alsnog een boete kreeg. Mijn niet terecht betaalde afschrijving van de route die ik niet had gevolgd, kon ik het desbetreffende OVbedrijf terug vragen. Daar zit ik nu al 4 ½ maand op te wachten. Toch blijf ik ‘treinen’, al is het maar om het plezier van Jort, die nu ook zijn eigen kaart heeft. Het is me zelfs gelukt om een OVfietsabonnement (leuk woord voor ‘wordfeud’ overigens) te koppelen, om onze reis in iedere stad per gele NSfiets te kunnen vervolgen. Er gaat een wereld voor je open. Ik wens iedereen mooie Paasdagen toe, veel zonneschijn en leesplezier met wat voor je ligt!
Odette
[email protected]
Mijn vriend vond het niet leuk, maar ik moest er verschrikkelijk om lachen toen hij over de sloot sprong, het net haalde, maar toch in de sloot terug gleed en klets nat werd.
Waar zit je op school? Ik zit op de “Notre Dame” in Ubbergen, in de brugklas voor HAVO. Met wie woon je in huis? Met mijn zusje Richel en met papa en mama (Johan en Karin Bach) en hond Boy. Heb je hobby’s? Ja, ik ben geen lid meer van de club, maar ik fiets graag op een één- wieler en ik houd erg van tekenen en schilderen. Wat is je favoriete ontbijt? Roerei en een chocolade broodje. Wat is je eerste herinnering? Waarschijnlijk door mijn te vroege geboorte, ik was zo klein dat ik in de palm van de hand van mijn vader paste, heb ik MCDD. Daardoor heb ik wel een beter geheugen. Zo herinner ik me de verjaardag toen ik drie jaar werd. Wat is je favoriete muziek? Ik hou van de popmuziek zoals die nu gespeeld wordt en luister ook wel naar de top 40.
Welk boek heb je het laatst gelezen. Dat was het “Dagboek van Anne Frank”. Ik hou erg van geschiedenis en kon het boek van school lenen. Waar heb je het laatst heel hard om gelachen? We waren een hut aan het bouwen, maar dat werd dus onderbroken, omdat mijn vriend toch nog in de sloot gleed. Daar moest ik verschrikkelijk om lachen. Hij niet hoor! Wat vindt het leukst aan jezelf? Als ik raar kan doen, gekke streken uithalen. Ik hou niet zo van normaal. Wat vindt je niet zo leuk aan jezelf? Dat ik erg koppig kan zijn. Dat ik per se wil dat het gaat zoals ik wil. Waar wordt je heel blij van? Als de school uit is. Wat wil je graag nog eens mee maken? Het eerste schoolfeest wat in de aula van onze school gehouden werd. Het was heel gezellig en leuk. Heb je een bijbaan? In de zomer bij papa op het werk. Dan mag mee helpen frambozen plukken. Wat is je grootste droom? Dat ik kan afkomen van mijn hoogtevrees. Heb je een vriendinnetje? Ik had een vriendinnetje, maar helaas heeft zij het uit gemaakt. Wat wil je later worden? Eerst wilde ik graag meubelontwerper worden, maar dat is nogal ingewikkeld. Ik word nu architect. Lees je wel het Princiepertje? Af en toe. (tekst en foto’s Wim Schouten)
Trouwdag Natasja en Mark 02-03-2012 In mijn leven heb ik heel wat trouwdagen mee gemaakt maar deze dag was heel bijzonder. Het Bruidspaar die elkaar via basketballen hebben leren kennen hadden besloten om in de sporthal het ja woord te geven. De tribune zat aardig vol toen het bruidspaar over een paarse loper tussen ballonnen binnen kwam. Natasja een beeldschone bruid in een prachtige witte jurk en Mark mocht er ook zijn in zijn pak en witte vest. Op een scherm werden verschillende foto’s vertoond over hun leven en familie waar verhalen bij verteld werden. Ook ik werd met een foto in beeld gebracht en welkom geheten. Nadat het huwelijk gesloten was werd er een glaasje gedronken en taart gegeten en iedereen op de foto gezet. Daarna vertrokken wij naar een mooi kerkje in BuitenKaag voor het kerkelijk Huwelijk. De Pastoor ging helemaal in het gebeuren
mee er was een Gospelkoor geweldig. De sfeer zat er meteen in Marja deed de eerste lezing, Vanessa (zus van Mark) de tweede. Ook Alex hield een voordracht, te weten een huwelijks gedicht. Verder zong de beste vriendin van Natasja een lied begeleid door haar man op de piano, toen hield de bruid het niet meer droog. Na het kerkelijk huwelijk hebben we op het kerkplein nog witte ballonnen de lucht in laten gaan. Daarna met de auto naar het partyhouse in Vijfhuizen gereden waar wij het bruidspaar konden feliciteren er werd van iedereen een foto gemaakt, deze worden later in het gastenboek geplakt waar je iets in moest schrijven. Na een glaasje of meer gedronken te hebben was er een koud en warm buffet, en vers fruit na. Alles was heel lekker. Daarna werd onder muziek en vuur een bruidstaart van ijs geserveerd.
Vanaf 8 uur kwamen er nog meer gasten, de disco muziek ging aan. Na een spetterende dans van het bruidspaar kon het feest weer verder. Het was gezellig, om 11.30 gingen wij het feest verlaten als afscheid kregen
wij nog een reep chocolade waarop stond “onze liefde is puur, deze reep is melk”. Dit wilde ik niet missen zeg nou zelf. Mies
Wat is MCDD? (een spreekbeurt van Luuk Bach op school) Mcdd is een ontwikkelings stoornis waarbij kinderen moeite hebben om met informatie om te gaan. Wat doet mcdd met je ? Je moet mcdd zien als een soort filter in je hoofd, bij andere kinderen komt alle informatie in een soort filter in je hoofd. Maar niet alles word door gelaten onbelangrijke dingen (prikkels) worden er niet door gelaten. Bij kinderen met mcdd wel en daardoor word het druk in je hoofd. Wat is het gevolg van mcdd ? Soms als er te veel informatie in een keer door mijn hoofd heen gaat kan ik daar last van krijgen. Ik kan of hoofdpijn krijgen of dingen vergeten. Bijvoorbeeld als ik heel veel opdrachten tegelijk krijg weet ik even niet waar ik moet beginnen. Ook emoties worden er door versterkt maar niet alle emoties. Bij mij is dit ook de oorzaak van de hoogtevrees. Oorzaak MCDD Meestal onbekend maar het komt vaker voor bij kinderen die te vroeg zijn geboren. Ik zelf ben al die tijd onder behandeling geweest van dokters, fysiotherapeut, ergotherapeut en logopedist. Deze personen hebben er samen aan gewerkt met papa en mama samen dat ik goed ben, gegroeid, goed kan praten en lopen en spelen. Nu is het wel zo dat mijn motoriek links iets langzamer is als bij op tijd geboren kinderen. Motoriek zorgt er voor dat we kunnen rennen springen, dingen kunnen pakken. Voor mij betekent het dat ik niet zo hard kan rennen, en kan ik niet zo goed ballen vangen als jullie. Daarom als vind ik voetballen niet zo leuk omdat ik het niet zo goed kan. Gelukkig ben ik verder helemaal gezond. En daar ben ik heel blij om. Uit Wikipedia: MCDD is de afkorting van de Engelse term Multiple Complex Developmental Disorder. In het Nederlands: Meervoudige complexe ontwikkelingsstoornissen. Hoewel MCDD wordt beschouwd als een variant van het autisme staan bij kinderen met MCDD niet de contactproblemen op de voorgrond maar de problemen bij het reguleren van emoties en gedachten.
Aalmoezenier Piet Linssen overleden Op 5 januari overleed in Wijchen aalmoezenier Piet Linssen. Hij werd op 7 april 1929, als boerenzoon, te Maasbracht geboren en op 6 april 1957, een dag voor zijn 28ste verjaardag, te Roermond tot priester gewijd. In augustus van dat jaar werd hij benoemd tot kapelaan van de parochie H.H. Petrus en Paulus te Schaesberg en vervolgens in juli 1963 tot kapelaan van de H. Gregoriusparochie te Brunssum. In juni 1967 werd hij aangesteld tot legeraalmoezenier, waarbij hij werkzaam was voor de Nederlandse Troepen in Duitsland, met als standplaats Seedorf, waarbij hij tevens de geestelijk leider was van de R.K gemeenschap in Zeven. In mei 1976 werd hij benoemd tot hoofdlegeraalmoezenier, in rang gelijk gesteld met kolonel, in Den Haag. Hij kreeg eervol ontslag uit deze dienst per oktober 1989. Voor zijn buitengewone diensten werd hij benoemd tot Officier in de Orde van Oranje Nassau.
in de parochie te Molenhoek. Van 1995 tot 2005 was hij parttime assistent in de O.L.V.-parochie in Milsbeek. Piet Linssen was sinds 1998 tevens lid van de Priesterraad van het bisdom. Piet was een wellevend man met een hart voor de mensen voor wie hij altijd klaar stond. Hij zette zich in voor ieders zaak en gaf steun waar het nodig was. Ook in onze familie was hij altijd paraat en present. Hij doopte, trouwde en ging voor in talloze vreugde volle, maar ook droeve, vieringen. Al vanaf de eerste “kinderfamiliedag” en bij vele andere “familiedagen” was hij aanwezig. Jammer was het dat hij zijn laatste jaren moest slijten in een verzorgingshuis, na een hersenbloeding. Aanvankelijk kon je nog goed met hem communiceren, maar het ging steeds slechter met hem, waarbij op het laatst contact met hem niet meer mogelijk was. Onder overweldigen belangstelling vond op donderdag 12 januari in de parochiekerk van Milsbeek de plechtige uitvaartdienst plaats, gevolgd door de crematie in het Crematorium 'Rijk van Nijmegen'.
Daarna was hij tot 1995 aalmoezenier in het Huis van Bewaring te Zutphen en werkte hij tevens als weekend assistent Wij verliezen in hem een goede vriend en naaste.
Wim
De Dudesons, vier Finse vrienden, met hun auto- en andere stunts vind ik heel erg leuk en daar kan ik hartelijk om lachen, wat die allemaal uithalen! Ik ben familie en hoor er ook bij: Ruben Schouten
(13 jaar)
Op welke school zit je? Op het Mondriaan College in Oss. In D2G, dat is de tweede klas van de brugperiode voor HAVO-VWO. Met wie woon je in huis? Met Stephan en Rita, mijn ouders en Debora en Sifra, mijn zussen en de hamster Winnie van Debora. Heb je hobby’s? Ja, ik zit op hockey en interesseer mij voor geschiedenis. Het lezen van boeken over geschiedenis en het doen van spelletjes en gewoon op school. Wat is je favoriete ontbijt? Cornflakes. Wat is je eerste herinnering? Met het spelen en springen op bed. Ik viel en had een gat in mijn hoofd. Wat is je favoriete muziek? Ik luister niet zo veel naar muziek, maar wat ik wel mooi vind is de muziek van Coldplay.
Welk boek heb je het laatst gelezen? “ De geheimen van de onsterfelijke Nicolas Flamel”. Als het maar over geschiedenis gaat dan vind ik het wel leuk. Zo heb ook de serie gelezen van de uitgeverij Kluitman “waanzinnig om te weten”. Waar heb je het laatst hartelijk om gelachen? Waar ik altijd erg om moet lachen als ik op TV kan kijken naar de Dudesons. Wat vind je het leukst aan jezelf? (Ruben geeft geen antwoord en slaat een diepe zucht) Wat vind je niet zo leuk aan jezelf? Dat ik soms te druk ben. Waar wordt je heel blij van? Als ik met mijn drie vriendinnen naar de bioscoop kan. Wat wil je graag nog eens mee maken? De basisschool. Wat is je grootste droom? Dat ik later archeoloog wordt. Wat wil je later worden? Wat ik net zei. Ik wil heel graag archeoloog worden. Ik denk dat het komt door mijn interesse in de geschiedenis. Lees je wel eens het Princiepertje? Ik weet wel wat het is, maar sinds het digitaal is lees ik het niet meer.
(tekst en foto’s Wim Schouten)
Bij de voorplaat: De Grote kerk, zoals hij door de Ossenaren wordt genoemd, is in monumentaal neogotische stijl gebouwd van 1857 tot 1859. Zij werd door Mgr. Deppen, bisschop-coadjutor van Mgr. Zwijsen, op maandag 23 mei 1859 geconsacreerd en toegewijd aan Maria Onbevlekt Ontvangen. Het interieur is sterk geïnspireerd op de gotische St.-Janskathedraal in Den Bosch. Het interieur is rijk aan kleur en beelden. De mooie gebrandschilderde ramen, van de hand van dezelfde glazenier als van die van de St. Jan, geven het gebouw een kleurrijke wijding.
Niet alleen de kerk is een rijksmonument, dat is ook “villa Constance”. De monumentale villa waarin het Museum Jan Cunen is gehuisvest, werd in 1888 gebouwd naar een ontwerp van H.R. Hendriks. Opdrachtgever was Arnold van den Bergh, zoon van de Osse margarinefabrikant Simon van den Bergh. Hij vernoemde het pand naar een van zijn dochters. In 1891 vertrok de familie uit Oss en werd de villa verkocht aan Arnold Jurgens (1842-1912), eveneens margarinefabrikant in Oss. Hij veranderde de naam in 'Villa Johanna', naar zijn vrouw, en pas bij een opknapbeurt in de jaren zeventig van de 20e eeuw werd de oorspronkelijke naam 'Villa Constance' herontdekt. De Franse kloosterzusters 'Religieuses Filles de Notre Dame', die uit Frankrijk waren uitgeweken ten gevolge van de secularisatiepolitiek daar, kochten de villa toen ook Jurgens in 1899 uit Oss wegging. De zusters hadden hier een pensionaat. Zij vertrokken omstreeks 1910. Hierna werd het gebouw bewoond door particulieren en deed het van 1921 tot 1974 dienst als stadhuis, voordat het in zijn geheel als museum in gebruik werd genomen. Door belangrijke archeologische vondsten in de jaren dertig waren de ideeën voor een gemeentelijk museum ontstaan. De vondst van het gebogen zwaard in het zogenaamde Vorstengraf was hierbij een belangrijke stimulans. Helaas verdween dat zwaard naar Leiden en is nooit teruggekeerd naar Oss. Denk er aan Ruben als je straks archeoloog bent, dat je op je tellen past en niet zo maar iets af geeft.
Uit de (oude) nieuwe doos Bij voetbal noemen ze het “door de benen spelen van een bal” ook wel een “panna”. Erwin was met de jongens aan het voetballen en probeerde bij Marijn (8 jaar, Almelo) de bal tussen zijn benen door te spelen. Dat lukte niet en Marijn zei: mij “panneer” je niet zo makkelijk. Met Quint hadden we het over letters en woorden. Robert vroeg aan Quint waar begint je achternaam mee? Quint is attent en reageert: met mijn voornaam. We zijn bij de kaasboer, zegt Eva (Millingen a/d Rijn) ik wil graag ,,meisjeskaas,, want ik hou niet van jonge...ns...kaas. Jort loopt Nico's studeerkamer binnen. Hij is verrast door de kasten vol leesvoer. Hij rent er, nieuwsgierig als hij is, meteen op af. Zijn hand glijdt langs de kaften, hij is duidelijk onder de indruk. 'Wauw, dat zijn er wel héél veel! Zit er ook een leuk boek tussen?' Als Mirjam langs een speelplaats loopt ziet ze een jongen van een jaar of vijf bij het hek staan. Zijn gezicht staat op onweer. Twee giebelende meisjes op de schommel laten hem weten dat hij in de buurt moet blijven. 'Je mag niet weglopen.' 'Maar jullie zijn niet leuk, jullie zijn alleen maar vervelend aan het doen', schreeuwt hij boos. 'Nou', roept één van zijn plaaggeesten, 'jij bent nu ook niet bepaald de meest aantrekkelijke man op deze aarde.' Nico en Mirjam hebben Debora en Ruben uit Oss te logeren. Altijd een gezellige gebeurtenis en dat ze van stoeien houden, daar zijn ze inmiddels achter gekomen. 'Konfu, karate!' hoort Mirjam, Debora roepen, 'pas maar op Ruben want ik ben sterker dan jij, ik ken minstens nog 37 andere gevaarlijke woorden.' Jort (Dordrecht, 8 jaar) gaat met Odette naar een diploma uitreiking. Ter wijl ze afwachtend in de aula zitten waar de plechtigheid zal plaats vinden vraagt Jort: “wie is er nou weer dood?” Als Jort voor staat bij een spelletje zegt hij tegen Odette: “je staat behoorlijk op achtersprong”.
Na gehoord te hebben over het nieuws dat Whitney is overleden geeft Ruben, (13 jaar ,Oss), bij het ontbijt , als commentaar: “ Houston has a problem!”.
Collectanten Al vroeg in onze jeugd kenden we de “collectanten”. Het was een instituut waar we in onze jeugd niet om heen konden. In ieder geval heel belangrijk en de discussies of witte handschoenen gedragen moesten worden en welk pak daarbij pasten staan me nog helder voor de geest. De vrome en devote stemming voor de Hoogmis op zondag was op de Paddepoel wel eens ver te zoeken als het boordenknoopje weer eens niet gevonden werd en iedereen die in de buurt was daar de schuld van kreeg, maar in de kerk was alles weer pais en vree als je jouw cent op de schaal mocht gooien, als het even kon dan wel bij pa. Je was daarop bedacht en je had al lang van te voren je cent in je warme knuistje paraat. Dat was anders bij Overmeer, elke keer weer tot grote ergernis van pa. Die haalde pas, als de collectant verscheen, langzaam zijn portemonnee uit zijn achterzak en begon dan nog langzamer een cent te zoeken. Op zekere dag besloot pa om niet meer op zo’n onnozele cent te wachten en liep verder. Dit tot grote verbijstering van Overmeer , die daar met zijn kale hoofd niet bij kon.
Collectanten op reis, met in het midden aan tafel Pastoor Blok en Pa in het midden hurkend
Wat groter geworden kwam ik tot de ontdekking dat het collectantencollege niet alleen in de kerk een grote rol speelde, maar deel uit maakte van het leven als reis- en gezelligheids vereniging. Dat zal voor de “Suisse” in de parochiekerk aan de Graafseweg wel anders geweest zijn, want die was in Een Vlaamse Suisse zijn uppie. In mijn jeugd was dat al een uitstervende functie, die je in de meeste kerken van Nijmegen toen al niet meer tegen kwam. Deze “kerkbaljuw” had de belangrijke taak om de orde in de kerk op hoogtijdagen te bewaren en dat deed hij hoofdzakelijk achter in de kerk waar de oudere jeugd samen dromden en weigerden op de nog open plaatsen te gaan zitten. Het was een vervaarlijk grote man met een pandjesjas aan en een sjerp om. Om zijn gezag te benadrukken droeg hij een soort sabel en gaf aanwijzingen met een grote staf, die in betere dagen ook voor een lans kon worden aangezien. Ik noemde hem eens “de zweet” wat me thuis op een hoongelach kwam te staan. “Le Suisse” was kennelijk te moeilijk voor mij om uit te spreken, laat staan dat ik wist dat de naam verwees naar de Zwitserse Garde van de Paus in Rome. Met de collectanten was altijd wel iets loos. Of er was zo maar een avondje, soms met de dames, of er werd een reis voorbereid waarvan men drie keer genoot. Eerst werd er een commissie samengesteld die de reis voorbereidde
en op verkenning ging, dan de reis zelf, soms met dames, en ten derde een filmavondje. In de tijd dat van Hulst, de bakker van de Willemsweg, deel uit maakte van het college, werd er een film opgenomen door hem want hij was een enthousiast hobby filmer. Dat ging nog wel eens fout, want hij vergat soms om in de dubbel acht camera die hij had halfweg de film om te wisselen. Dat zag je een paard door de bus hobbelen nadat ze een stoeterij in Zeist hadden bezocht.
In Volendams kostuum. Pa links, in het midden Bedeaux en rechts onder van Orsouw Op de bijgaande foto’s is duidelijk te zien dat de heren van het leven wisten te genieten. Wel een steeds wisselend gezelschap in de loop der jaren, maar allemaal met dezelfde intenties. Ze waren ook in voor practical jokes, die door de slachtoffers niet altijd werden gewaardeerd. Zo vroeg Bedeaux, die met een bakfiets bij ons thuis het brood bezorgde, in een periode dat Lagarde dat niet deed, eens of hij van het toilet gebruik mocht maken. Mama vond dat al vreemd, want hij kon net zo goed even naar huis fietsen, dat was tenslotte maar 2 minuten fietsen, maar ze vond het natuurlijk goed. Ze keek
wel vreemd op en trok een vies gezicht toen ze later op de rand van de wc-bril een kunstig gedraaide drol zag liggen. Het duurde toch even voor ze in de gaten had dat het kunstwerk weliswaar van Bedeaux stamde maar was gemaakt van gebakken deeg. Een andere keer kwam pa in alle staten toen hij de krant zat te lezen en een bericht daarin zag over het collectantenfeestje wat was gehouden op de Paddepoel de zaterdagavond daarvoor. Het huis was te klein, iedereen kon dat nu lezen, hij ging over de tong en verloor zijn waardigheid. Pas later hoorde hij dat het artikeltje alleen in zijn “Gelderlander” stond, waar een collega collectant voor had gezorgd en bezorgd, die op de redactie van de krant werkte. Of ze lieten, tot grote ergernis van mama, die later de rotzooi kon opruimen, gedroogde bonen en erwten uit hun zakken rollen en dat was dan de hele avond een grote bron van vermaak, waar ze niet genoeg van kregen. Ik heb geen flauw idee wat de collectanten in de loop der jaren hebben opgehaald ten behoeve van de kerk. Pa heeft het in ieder geval de Pauselijke onderscheiding “Pro Ecclesia et Pontifice” opgeleverd, wat hem werd verleend voor minstens 25 jaar bijzondere inzet, in lokaal verband, voor kerk en samenleving.
( uit het financieel verslag van 2011)
Wim
Osser Nieuwtjes De hype rondom de Elfstedentocht is net achter ons, de wintertijd is overgegaan naar de zomertijd en het
is volop lente. Agenda erbij en we gaan weer aan de slag. Waar was ik de vorige keer mee geëindigd, oh ja, oud op nieuw, Albert, Karin, Aileen, Dajana en papa hebben dit bij mij gevierd. Rond 15.00 uur waren ze er, ik had al 2x de brandweer in de straat gehad, en vertelde dit. Dajana schoot gelijk naar het raam, nestelde zich daar op een stoel en heeft daar de hele avond gezeten. Er was genoeg te zien en te horen, echter om 24.00 uur durfde ze niet meer naar buiten. Nadat het wat rustiger werd kropen ze de straat op, genietend van het mooie vuurwerk. Op een gegeven moment liep er een vreemde man bij mij het huis in, ik er achter aan, hij had zijn tas in de gang gezet en was al onderweg naar boven. Hem vriendelijk gevraagd wat hij aan het doen was, oh ik denk dat ik in het verkeerde huis ben? Al met al een zeer leuke avond/nacht gehad.
Robin en Michel hebben het oude jaar uitgezwaaid en het nieuwe jaar verwelkomd bij een vriend in Nieuw Bergen. Pieter moest werken, maar Eugenie en Pieter hebben met zijn tweeën toch een gezellige avond gehad met mooi vuurwerk. 1 januari hebben ze met zijn vieren het nieuwe jaar gevierd bij de familie van Pieter. Twee januari waren Pieter en Eugenie uitgenodigd bij Hotel de Kroon omdat zij een prijs hadden gewonnen bij de eindejaar actie van de winkeliers van Gennep. Ze gingen na een gezellige avond naar huis met een kalender, een agenda, een doos celebrations en cadeaubonnen ter waarde van €100. Wat heel bijzonder was, ze zagen de ooievaars op hun nest op het oude stadhuis van Gennep met voor het stadhuis een verlichte kerstboom. Ze zaten gezellig te klepperen een goed teken voor 2012. De eerste week van januari was Eugenie nog lekker vrij, in die week heeft ze een project afgerond namelijk het inplakken van foto's mooie herinneringen van jaren en jaren... 14 januari is ze met Robin en Michel met de bus en trein naar Amsterdam gereisd, op het station Amsterdam hebben ze Mirjam opgepikt en hebben ze een culturele dag doorgebracht in het Rijksmuseum waar ze uitgebreid de schilderijen van Rembrandt en collega's hebben bekeken. 15 januari vierden we de uitgestelde verjaardag van Aileen,
Eugenie kon met papa meerijden en Pieter kwam iets later op haar verjaardag en kon ze met hem weer terugrijden. 27 januari hadden papa, Nico, Mirjam en ik ons jaarlijks schouwburg avondje, vooraf heerlijk gegeten bij het City Hotel en daarna de voorstelling Doornroosje bezocht, een mooi verhaal met een zeer bijzonder mooi decor. De dag erna was de verjaardag van Jort, zoals altijd is hij echt jarig en zijn verlanglijstje bestond deze keer alleen maar uit Schleich Tiere, bij ons in de familie beter bekend als Scheiss Tiere. Februari was een rustige en koude maand. De verjaardag van Pieter is begonnen met een lekker ontbijt en verder een rustige dag. Hij heeft een e-reader gekregen daar is hij erg blij mee. 's Avonds heeft Rita met een klein gezelschap haar verjaardag gevierd. Oscar heeft de 19e februari zijn verjaardag gevierd, hij had niet zo veel te vertellen aan de telefoon. Drie weken daarna wanneer ik op de trouwdag van Stephan en Rita een bloemetje kom brengen en Stephan vol trots zijn nieuwe I-Phone laat zien en ik met Oscar even aan het Whats Appen (het nieuwe sms’en) ben, krijg ik meer te horen. Saskia haar fiets was gestolen bij school (net nieuw), zijn credit card is geskimd in Amsterdam, ze hebben flink geshopt in Amerika, hij heeft al het geld weer terug gekregen en
Saskia gaat met Pasen naar Dubai. Zo hoor je ook weer eens wat. Ik zelf ben sinds kort een cursus aan het volgen, ouderenzorg en dan met nadruk op dementie bij verstandelijke gehandicapten. Leuke en interessante bijeenkomsten, in de 2e bijeenkomst hadden we als onderwerp Haptonomie en hoe je dit kunt gebruiken, waarin centraal staat hoe jij zelf overkomt op de cliënten en wat voor een invloed dat kan hebben. We kregen een DVD te zien waarin we goed moesten observeren hoe de cliënten reageren op het gedrag van ons zelf. Ik kreeg een soort déjà vu gevoel, ik herkende een aantal mensen, ik herkende een aantal cliënten en ik herkende zelfs een woonkamer, waarna ik mezelf ineens in beeld zag, en riep dat ben ik, waarop de groep reageerde je hebt nog precies hetzelfde knotje. Deze DVD is van 15 jaar terug toen ik nog op Pepijn werkte, een hele rare gewaarwording. In de agenda van Den Haag komt Mirjam niet zo veel variatie tegen. Dagen van werk met daartussen in een vergadering in het gebouw van het ministerie van Volksgezondheid Welzijn en Sport, een imposant gebouw waar je in kunt verdwalen. Dagen van opruimen in huis, op de een of andere manier raakt de wasmand altijd weer vol of moet er weer gestofzuigd worden. Dagen van genieten van Debora en Ruben die in Den Haag waren voor de schouwburg, de kinderen zijn toe aan meer inhoud dus wordt er nu gezocht naar de 15 + voorstellingen. Dagen van genieten van het mooie weer met een strandwandeling op 15 maart, die zelfde mooie dag heb ik
fietsend door Amsterdam doorgebracht. Gelukkig dat ik mijn vriendin gevonden heb op het station in Amsterdam want we hadden elkaars mobiele nummer niet bij de hand. Stephan trekt zijn stoute schoenen weer aan en is ingeloot voor de Nijmeegse Vierdaagse, Naomi hoort na Pasen of zij ook mee mag doen, voor haar de 1e keer en voor Stephan de 10e keer, voor de morele ondersteuning heb ik, bij de training, 1 keer meegelopen, of dit meer wordt weet ik nog niet. In Gennep hebben ze nu lekker een week vrij gehad. Genoten van het lenteweer en de schuur en de tuin opgeruimd. Dinsdag 27 maart hebben ze de tuin bij papa gedaan, het zal een mooi tuintje worden want er komen 21 dahlia's in. Kom ik ‘s avonds thuis na een avonddienst die dinsdag, loop zoals altijd naar de keuken, smeer een cracker draai me om naar de
De Antonius klokken
koelkast en schrik me wezenloos, zie ik daar een steen liggen op een krant en denk gelijk er is ingebroken. Het duurt even voor het kwartje valt, want ik had zelf gevraagd aan papa, laat Pieter en Eugenie even naar de vijgenboom kijken, en dat hebben ze gedaan en Pieter heeft de steentjes die al een jaar in de auto liggen ook weer goed gelegd. Alsof ze niks te doen hebben heeft Pieter ook nog een ladekast voor Naomi (door haar ontworpen) gemaakt. Ook deze kast staat prachtig op haar kamer in Nijmegen, ze is er erg blij mee. Zo mijn taak zit er op, ga onder de douche, daarna boodschappen doen en vanavond naar Candy Dulfer. Voor de komende 3 maanden wens ik iedereen mooie zonnige dagen. Heel veel lieve groetjes, Sabine
Even stilstaan bij......... In het weekend van 17 en 18 maart hebben we tijdens de H. Missen kaarsjes aangestoken voor de overleden kinderen 'en volwassen van het busongeluk Zwitserland. '\ Voor de nabestaanden hebben we gebeden voor kracht om dit verlies, te dragen. , 2 kinderen hebben zelf een gedicht gemaakt en dit tijdens de vieringen voorgelezen. Luuk Bach schreef: Geen woorden hebben jullie ouders tot jullie kunnen richten .. Jullie blik en glimlach waren al genoeg om hun gelukkig te maken Maar door een vreselijk ongeluk moes, ten jullie .hun verlaten In de harten van de nabestaanden staan jullie namen gegrift Hun zullen jullie bestaan niet ontkennen maar juist herinneren Jullie geboorte was voor hun een gift
van God Maar aan het áfscheid zullen ze nooit wennen ~ Vaders en moeders, opa's en oma's, in broers zussen Hun moeten door ... Maar jullie zijn al klaar. Richel Bach schreef; , Daar gaan jullie dan Zullen jullie nog even omkijken Zullen jullie nog ,eventjes gedag naar jullie ouders zwaaien . Zullen, jullie de nabestaanden niet vergeten Daar gaan jullie dan Jullie, zullen het leven van de engelen verrijken Jullie zullen de hele dag dansen en 'zin.gen Jullie zullen spelen met andere kinderen Daar gaan jullie dan Jullie namen zullen nooit meer het zelf de klinken;
Ode aan Piet Zoals hij zelf vaak een pas-gedoopt kindje de hoogte in tilde (Bart kreeg bijna een rolberoerte toen hij dat met Ruben deed), zo droegen de dragers van Klopper en Kramer zijn lichaam hoog boven op hun schouders de kerk van Milsbeek in. Er waren verschillende sprekers, zijn neef vertelde over hem, dat hij niet over anderen of over zichzelf praatte, maar dat het gesprek steeds bepaald werd door degene die tegenover hem zat. In het crematorium vertelde een mevrouw over de tijd in Zeven, dat kinderen snel zijn hart stalen. Bij de receptie tgv zijn 50-jarig priesterjubileum zag ik het ook weer: zo gauw hij in de lange rijen met gasten een kind ontwaarde, zat hij al weer op z’n hurken of tilde zo’n kind de lucht in. Op de 1e Kinderfamiliedag in het St. Nicolaas Instituut in Nijmegen vierden we de mis met z’n allen aan een grote vierkante tafel, waar we later ook samen aan aten. In plaats van de hostie gaf hij aan de kleine kinderen koekjes, dat mocht later niet meer van de bisschop, vertelde hij. Wat was ik ook onder de indruk, toen op de 2e Kinderfamiliedag in Ommen er een heleboel stoelen naar buiten gesleept werden en ik voor de 1e keer in mijn leven meemaakte, dat je de mis ook buiten, in de natuur, kon vieren. We merkten de laatste jaren al, dat hij vaak zo afdwaalde (wat Bart z’n broer bij de doop van Ruben de uitspraak ontlokte: “heeft die pastoor een ander boekje?”) , maar och, hij had volop ons krediet verworven. En wat zeg je tegen iemand, die niets liever wil doen dan zich met hart en ziel inzetten voor de zaak en die zegt, juist door dat werk jong te blijven. Misschien had ik toch wat vaker naar hem toe moeten gaan, toen hij in Wijchen eerst zijn trouwe Truus moest verliezen en zijn niet al te leuke laatste jaren door moest brengen… In de uitvaartmis, dat viel me echt op, werd er volop meegezongen in de kerk, ook dat was een van zijn verdiensten. “Wij zijn samen onderweg, alleluja, opa, oma, met grijs haar, baby met de rammelaar, alleluja”. Niet dat daar toen gezongen werd, maar dat klinkt zo door als een van de toppers, waarin hij je aanmoedigde om vooral mee te zingen. Na de kerk en crematie waren we uitgenodigd op slot “Doddendael” in Ewijk. “Het mocht ons aan niets ontbreken daar” was door hem gezegd, vertelde zijn neef. En wat was het een fantastische ontvangst met koffie en krentenbrood, een glaasje, hapjes, erwtensoep met roggenbrood en spek. Vraag maar aan Truus. In 1e instantie vriend van ome Wim en zijn gezin, werd hij ook een steun en toeverlaat in vele vreugdevolle en ook droevige uren van de hele familie Schouten. Aalmoezenier Linssen, Piet: bedankt voor alles wat je voor onze familie betekend hebt. Met jouw charmante verschijning en ruimdenkende geloof heb je ook onze harten gewonnen. Zo schreef ik het ook op bij jouw gouden jubileum: je bracht God dichter bij de mensen en de mensen dichter bij God. Dat je nu ook zelf dichter bij God mag zijn, dat wens ik je van harte toe.
Kleine Rikie
Ra, ra, wie is dit ook al weer? Uit onverwachte hoek uit Duitsland. Aan de lijn Oscar: “Dat is mijn zusje Odette” en kort daarna de bevestiging per briefkaart, zelfs twee keer dat het zeker Odette is. Tirza die even langs komt en de kaarten ziet zegt: dat is Sabine en dat zegt mijn vader ook. Hallo Wim, Even een korte reactie voor het P’tje. We denken bij de rubriek “wie is dat dat” deze keer aan Odette na enige twijfel tussen Sabine en Odette. Uiteindelijk heeft Anny beslist dat het Odette moet zijn. Hopelijk doen we nu weer mee voor de eeuwige roem. Dag Ome Wim, Allereerst de allerbeste wensen voor 2012 vanuit Millingen aan de Rijn! Heb het Princiepertje net gelezen, leuk om de,, ook voor ons,, inmiddels,, jonge generatie” in het blad te zien staan! Ik wil ook wel een keer voor de eeuwige roem gaan of misschien weer een keer ,,de vette prijzen, Maar zonder meer is het Odette op de foto. Ik hoor of lees het wel, of ik het goed heb. Groet Eef & Petra De foto is een zusje van mij. Ik heb het ook even bij Pieter nagevraagd en hij roept gelijk dat is Odette, Ik ben het daar mee eens, dus zeg ik ook het is Odette. Hartelijke groet Eugenie Lieve redacteur, Misschien loop je elke dag naar de brievenbus, in afwachting van mijn bijdrage voor de rubriek Ra. ra wie is dit ook al weer? Want ik 'roep' al enkele dagen: 'de kaart komt er aan.' Maar mijn niet zo lekker voelen zorgt voor de vertraging. Het in de lappenmand zitten heeft, gek genoeg, een link met de foto. De schooltas heeft zij vervangen door een dokterstas. Want, en daar heb ik niet lang over na hoeven denken: De schrijfster in de dop is Odette! Niet alleen, sinds enkele jaren, schrijfster van het voorwoord in ons lijfblad, maar ook van recepten voorpatiënten in haar huisartsenpraktijk. Over de eeuwige roem maak ik mij deze keer geen zorgen. Hartelijke groet, natuurlijk ook van Nico, liefs Mirjam (Niet dat de meeste stemmen gelden maar het is natuurlijk Odette)
En wie mag dit dan wel zijn? Niet allen de eeuwige roem staat op het spel, maar een extra verleren medaille is te verdienen als je ook het jaar weet te noemen wanneer deze opname tot stand kwam. Zend je oplossing in! 3. 2. 1.
Prijswinnaars actie Rabobank ,Groesbeek- Millingen
Afgelopen weken hebben verschillende klanten van Rabobank Groesbeek- Millingen een prijs in ontvangst mogen nemen.' Tijdens de actie 'Altijd Up-to-date' konden klanten van de Rabobank hun contact- gegevens achterlaten waardoor zij kans maakten op verschillende prijzen waaronder een fiets, iPad en één minuut gratis winkelen. De heer Janssen (Millingen) mocht een iPad in- ontvangst nemen en mevrouw Janssen (Millingen) was de gelukkige winnaar van een nieuwe fiets! Gratis winkelen Mevrouw Bach-Schouten (Millingen) en de heer Thijssen (Groesbeek) mochten één minuut gratis winkelen op kosten van de Rabobank, Mevrouw Bach-Schouten heeft twee weken geleden in de C IOOO in Millingen een minuut lang alles in haar boodschappenkarretje mogen stoppen wat ze maar wilde. Nog best-lastig om dan te bepalen welke route je door de winkel loopt! Ze eindigde met een mooie volle boodschappenkar. De heer Thijssen heeft een minuut gratis mogen winkelen in de Jumbo in Groesbeek. Hij stopte zijn kar voornamelijk vol- met verzorgingsproducten en, paaseitjes, waardoor hij een mooi bedrag aan gratis boodschappen bij elkaar wist te verzamelen. Rabobank Groesbeek-Millingen wenst alle winnaars veel plezier toe met hun prijs!
Vakantieappartementen bij fruitbedrijf Millingen door Ceert Willems
MILLINGEN - Fruitboer Johan Bach uit Millingen sluit zich aan bij de trend in zijn dorp om steeds toeristischer te worden. De boer van de Zeelandsestraat wil een oude kippenstal ombouwen tot vier vakantie appartementen. Hij heeft al een vergunning aangevraagd. "Als je tegenwoordig in de landbouw een boterham wil verdienen, moet je heel groot worden. Dat willen we niet", legt Johan Bach uit. "Wij willen graag een familiebedrijf blijven, kleinschalig. En daar redden we het niet mee. Dus moet ik iets extra's doen." , Al eerder heeft hij een gesprek gehad met burgemeester Marianne Schuurmans over de mogelijkheden om recreatieve activiteiten op het erf te gaan ontplooien. "Zolang het agrarische de hoofdmoot blijft,
is het toegestaan. De burgemeester zag het ook wel zitten, maar die' is dan ook wethouder van toerisme." Het boerenbedrijf Bach, de eerste boerderij buiten de bebouwde kom aan de Zeelandsestraat, heeft allang geen kippen meer. "Die stal staat eigenlijk al dertig jaar leeg. Er hebben ook een tijd klassieke tractoren in gestaan." Johan Bach hoopt dat de bouw van de appartementen in mei of juni afgerond is. "Daarna heb ik geen tijd meer, want dan begint de oogst." Hij. wil ook aardbeien gaan telen en die met ander fruit van eigen bodem gaan verkopen aan huis. "Ik ga een vers automaat aan de straat plaatsen, waar iedereen .het zelf uit kan halen. We hebben geen menskracht om dat zelf de hele dag te verkopen."
Het is al weer een tijdje geleden dat Mirjam in het Princieprtje schreef over de grote inspanningen van Nico bij de Elfstedentocht. Zij schreef nu: ”Wij zitten op de bank en kijken naar sport. Hockey. De Nederlandse vrouwen tegen Argentinië. Ca 30 graden. Maar! In Nederland is het E…woord gevallen en komen de Rayonhoofden bij elkaar. Deze strip stond afgelopen woensdag in de krant en, vooral Nico, moest hier vreselijk om lachen. Anton Dingeman volop in voorbereiding voor de tocht der tochten. Prachtig getekend en kenbaar bij Nico. Hartelijk groet vanuit bitterkoud den Haag, ook van de echte Fries, Mirjam.”
46e SFD Oss, 3 oktober 2009 Een fris windje en een waterig zonnetje, zo begint deze familiedag in Oss. Een jas kun je in ieder geval wel hebben en of de paraplu nog te voorschijn moet komen, zal later op de dag blijken. Op het plein voor de Jozef kerk van de Titus Brandsma parochie verzamelen de eerste gasten zich rond kwart over tien. Gastheer Wim nodigt ons uit om binnen in een zaal te wachten tot we compleet zullen zijn. Daar volgen begroetingen en wachten. Dan gaat er een mobiele telefoon en meldt Theo dat hij nog onderweg is met Mimy en Mies. Het heeft ze onderweg nogal tegen gezeten, maar het vermoeden bestaat toch dat ze gewoon te laat vertrokken zijn. Gelukkig heeft Pastoor Zeegers geen andere verplichtingen deze morgen, dus kan de kerkdienst wat later beginnen. Een klein half uur later is het zover. In de kerk zitten Pieter en Eugenie al klaar om zichzelf en ons muzikaal te begeleiden. Wim opent met een welkomstwoord en vertelt dat hij de steun van Hermine erg gemist heeft bij de voorbereidingen van deze dag. Zij was altijd degene met de goede ideeën. Hij hoopt dat we toch een fijne dag zullen hebben. De dienst
bestaat uit liederen en gebeden, waaraan ook enkele familieleden een bijdrage leveren. De zang en het gitaarspel van Pieter en Eugénie brengen een fijne sfeer. George Zeegers geeft ons in zijn overweging enkele gedachten mee over relaties en verbintenissen tussen mensen en in wereldverband. Het geheel wordt afgesloten met het Schoutenslied, dat anders klinkt dan anders, waarschijnlijk omdat het bewerkt is door Pieter. Beethovengaarde Tegen 12.00 uur rijden we naar het huis van Wim, waar Odette en Sabine de koffie klaar hebben. Wim krijgt van iedereen een cadeautje en voelt zich net jarig. Hij heeft een heerlijk kippenpasteitje gemaakt en we kunnen ons verder tegoed doen aan lekkere broodjes met allerhande beleg. Ook Pieter, Eugenie en George Zeegers zijn bij dit onderdeel aanwezig. Als de magen zijn gevuld, gaan we weer naar buiten voor de groepsfoto, want nu is er nog een beetje zon! Bij de nabij gelegen speeltoestellen worden ettelijke foto´s gemaakt en trekken we heel wat bekijks van de buurt. Het is ook een raar stelletje daar, volwassenen
die zich uitleven op de speeltoestellen! De temperatuur buiten is niet echt aangenaam en dus zijn we snel weer binnen. De zon hebben we die dag niet meer gezien. Binnen kletsen we wat bij en er wordt verhaald over het feest dat Truus gaf vanwege haar 70e verjaardag en de recente verhuizing van Josephine. Om 13.00 uur begint de vergadering. Voorzitter Wim verklaart de vergadering voor geopend. Mies tekent hier protest tegen aan, want de bel staat nog niet op tafel en de kaars brandt nog niet. Zij heeft niet voor niets de kandelaar gepoetst en een nieuwe kaars gekocht! De voorzitter bekent schuld en nadat e.e.a. geregeld is, opent hij opnieuw en heeft ons nogmaals hartelijk welkom op deze 46e SFD. Het verslag van de SFD in 2008 is door Josephine aan hem overhandigd bij binnenkomst en hij verzoekt Theo om dit luid en duidelijk voor te lezen. Theo kwijt zich met verve van deze taak en de voorzitter bedankt hem en Josephine voor de moeite. Voor Wim persoonlijk geldt dat hij niet buiten zo’n verslag zou kunnen, want hij hoort iedere keer weer dingen die hij totaal vergeten was. Josephine merkt op dat je dus nooit zeker weet of zij er misschien iets bij verzonnen heeft. Intermezzo Ineens wordt er een mop vertelt. Een meisje heeft een aantal vriendjes uitgenodigd voor een feestje. Haar vader gaat bij de voordeur staan om
te controleren wat er zoal binnenkomt. De eerste jongen zegt: ik ben Chris Jansen en ik kom om te dansen. De tweede zegt ik ben Kees van Ingen en ik kom om te swingen. De derde jongen zegt: ik ben Willem van Beuken en ik kom om……nou ja, ik ga wel weer weg. Nadat het gelach is weggestorven, zegt Wim dat hier een borrel bij hoort. Er wordt een korte pauze ingelast om Odette en Sabine gelegenheid te geven om dit te regelen. Theo vindt dit een goede gelegenheid voor een andere mop, maar hij wordt afgeleid door een vraag. Dus in plaats van een mop vertelt hij hoe de reünie van het Canisius College in Nijmegen is verlopen. Henk vertelt over een vrouw die ’s morgens tegen haar man zegt dat ze de hele nacht gedroomd heeft over een ontzettend lange fietstocht. Haar man heeft gedroomd dat hij seks had. Toch wel met mij? vraagt de vrouw. Nee, zegt hij, want jij was toch fietsen. Gerard weet waarom de Belgen altijd in korte broek naar de hoeren gaan. Zonder pijpen is goedkoper. Heropening Wim heropent de vergadering en stelt het financiële verslag aan de orde. In het verleden zijn er nogal eens discussies geweest over de toen heersende inflatie en het gevolg daarvan voor diegenen die de dag organiseerden. Momenteel is er echter sprake van deflatie. Hij kan dus meer doen met de donatie uit de kas en of anderen ook dat voordeel
zullen hebben, uitwijzen.
zal
Er zijn geen vragen of over het verslag. Het goed en aantrekkelijk men. Hiermee wordt goedgekeurd.
de
toekomst
opmerkingen ziet er weer uit, zo stelt het verslag
Wim merkt nog wel op dat hij – op verzoek van de bank – een bankpasje heeft laten maken voor de SFD rekening. Als er iets van de rekening gehaald moest worden, ging dat niet echt gemakkelijk. Het lijkt hem echter verstandig om een tweede pasje aan te vragen. Besloten wordt dat Theo dit zal doen. Alvorens dit punt wordt afgesloten vraagt Mies het woord. Zij bedankt de penningmeester namens de hele familie voor zijn goede zorgen en biedt hem daarbij een kruik met Corenwijn aan. Op zijn beurt spreekt de penningmeester zijn hartelijke dank uit voor dit gebaar. 47e SFD in 2010 Hoewel Wim nog een poging doet om Ina opnieuw een familiedag te laten organiseren, trapt zij daar echt niet in. Haar deur staat open, als iemand anders de organisatie maar voor zijn rekening neemt, verklaart zij ferm. Gerard en Truus zijn volgens rooster aan de beurt en na enig overleg wordt als datum zaterdag 2 oktober 2010 vastgelegd. Wat ter tafel wordt gebracht
Wim brengt in herinnering dat Hermine en hij in 1965 zijn begonnen met het aanbieden van een aandenken aan de familiedag. Daarbij kregen de heren een bierglas en de dames een ballpoint. Een aardigheidje dus, maar naar zijn mening loopt het de laatste jaren een beetje de spuigaten uit met deze gewoonte en hij denkt daarbij aan flessen likeur en jaarboekjes. Zijn voorstel is dan ook om tot afschaffing over te gaan. Vanuit de vergadering wordt er door diverse personen op gewezen dat het hier om een vrijblijvend gebaar gaat. Wie het leuk vindt, bedenkt een aandenken en als je niets weet, geef je niets. Conclusie: iedereen is hier dus vrij in en dat blijft zo. Wim merkt op dat hij toch een aandenken heeft bedacht en niet wil wachten tot het einde van de dag. Hij heeft voor iedereen de voorpagina van de Volkskrant van de dag waarop je in de eerste ronde de SFD hebt georganiseerd. Dit vindt iedereen een origineel gebaar. Rondvraag (oftewel rondje groeten doen?) Riek vertelt dat Hilde heeft gebeld en zij iedereen de groeten doet. Thijs woont eindelijk op zichzelf en Frans is chefkok bij restaurant De drie Linden in Oisterwijk.
Mimy zegt dat haar kinderen haar en Theo een fijne dag hebben gewenst, maar groeten voor de familie waren er niet bij. Annemiek en Fred huren niet langer een aparte ruimte voor opslag maar gebruiken in plaats daarvan nu het huis naast hun. Daar willen ze ook workshops gaan geven. Over de andere kinderen geen nieuws te melden; daar gaat het prima mee. Gerard nodigt de aanwezigen alvast uit voor de volgende SFD; een officiële uitnodiging volgt. Ina meldt dat Monique, die 6 jaar geleden een beenmerg transplantatie heeft gehad, weer verschillende behandelingen heeft moeten ondergaan omdat bepaalde waardes opliepen. Alles ging goed, maar nu blijkt dat het laboratorium een stofje heeft weggegooid. Nu komen ze tekort om de behandeling af te maken en moet Marian weer opdraven. Marc-Jan heeft een nieuwe baan in Ede. Hij krijgt 6 rayon managers onder zich. Hij start op 1 november 2009. Op 10 april 2010 wil Ina haar 75e verjaardag vieren. Ze vraagt deze datum vrij te houden; t.z.t. volgt een uitnodiging. Henk meldt – in vervolg op de vorige SFD – dat hun huis nog steeds te koop staat. Intussen is er wel een nieuwe keuken geplaatst en de hoop is dat dit helpt bij de verkoop. De acht appartementen staan ook nog steeds te koop. Anny zegt dat hun kinderen en kleinkinderen het allen goed maken en daarom zijn zij ook tevreden.
Over groeten doen heeft zij van die kant niets vernomen. Theo zegt dat hun kleinkinderen het ook goed maken; de komische uitspraken van Inge zijn regelmatig in het Princiepertje te lezen. Naar aanleiding daarvan vraagt Wim of er reacties binnenkomen op de Website. Theo zegt dat het aantal bezoekers wel toeneemt, zeker als er een nieuw Princiepertje uit is. Karin reageert altijd als eerste; de laatste keer was Hilde haar voor met het verzoek om een Engelse versie. Do doet de hartelijke groeten van haar kinderen en dat verzint ze niet. Josephine heeft bij het opruimen van haar flat geboortekaartjes gevonden van neven en nichten. Per gezin zitten deze in een envelop die ze ter plaatste uitdeelt. Ze bedankt iedereen voor de telefoontjes, kaarten, e-mails en bloemen die ze van de familie ontving op haar nieuwe adres. Mies hoeft niet de groeten van haar kinderen te doen. Marja zit op Tenerife en de anderen ziet ze morgen, want die zijn heel nieuwsgierig naar het verloop van deze dag. Wel doet ze de groeten van haar vroegere buurvrouw Luus. Kees van Toos heeft 10 dagen in het ziekenhuis gelegen, het zag er ernstig uit, maar het gaat nu iets beter. Zij zijn voor het eerst Opa en Oma geworden; dat zag er aanvankelijk ook niet goed uit, maar het is toch goed gekomen. Truus zou groeten doen een beetje overdreven vinden, want bij haar verjaardag heeft iedereen elkaar
kunnen zien. Traditioneel nodigt ze ons uit voor een gezellige bijeenkomst rond Pa’s geboortedag; het wordt waarschijnlijk 6 februari 2010, nader bericht volgt. Voorzitter Wim zegt blij te zijn met de steun van zijn kinderen. Hij wordt onderbroken door Sabine, die ter plaatse iedereen de hartelijk groeten doet. Wim vervolgt met het doen van groeten aan alle kinderen en kleinkinderen van de aanwezigen, namens de voorzitter van deze SFD. Alvorens de vergadering te (om 14.45 uur) meldt hij dat kwart voor vijf dit pand verlaten en er later op de weer terugkomen.
sluiten we om zullen avond
De middag wordt al pratend, drinkend en snoepend doorgebracht. We geloven niet echt dat we naar de 55+ beurs in Oss zullen gaan want het programma ligt wel erg opvallend op tafel. Mies trekt zich een poosje terug om boven een dutje te gaan doen. Omdat het de dag van het Leidens ontzet is, krijgen we onder andere haring en wit brood. Natuurlijk zijn er ook nog andere lekkernijen, maar we doen het rustig aan want wie weet wat er nog komen gaat. De gesprekken gaan onder meer over zaken , die ondanks goede afspraken, toch mis gaan. Zo waren Mimy en Theo met het hele gezin in Scandinavië op vakantie. Het huis hadden ze tot zaterdagmorgen gehuurd, maar tot hun verbazing stonden de volgende vakantiegangers al op vrijdag op de stoep. Na wat gesteggel werd dit
probleem toch opgelost. Josephine herinnert zich dat de hors d’oeuvre, die ze voor haar eerste SFD had besteld een week te vroeg werd bezorgd. Bij de cateraar hadden ze de agenda bij de verkeerde week open liggen. Het Putje
Zoals afgesproken vertrekken we om kwart voor vijf vanaf de Beethovengaarde. De chauffeurs hebben alleen een adres gekregen, maar we hebben al gauw door dat we naar het welbekende Restaurant Het Putje op weg zijn. Op de hoek van de Willibrordusweg staat een aantal agenten te controleren en een enkele auto wordt aangehouden. Bekeuringen worden echter niet uitgedeeld. Bij het restaurant aangekomen worden we naar de serre geleid voor het aperitief. Een ober en serveerster nemen de bestellingen op. Tegen Anny zegt de ober “jij krijgt niks want je bent al door de politie aangehouden”. Anny komt verontwaardigd naast mij zitten en zegt “wat een rare vent”. We volgen het opnemen van de bestellingen en vermoeden meteen dat het mis zal lopen. Zowel de serveerster als de ober nemen bij dezelfde mensen bestellingen op. En jawel hoor, de Corenwijn en ook de
witte port worden dubbel geserveerd. Geen punt de ober heeft een schapje bij de bar waar hij de overtollige glaasjes netjes neer zet om er af en toe een achterover te slaan. Truus en Gerard hebben dit gezien en worden meteen de detectives. Gerard verzamelt bewijsstukken met zijn fototoestel en Truus waarschuwt Wim de rekening goed te controleren. De consternatie neemt met de minuut toe en Wim ziet en hoort niks. Die zit samen met Theo te lachen om die stomme vent, die niet weet hoe hij Corenwijn moet schrijven en daarom maar Olifant opschrijft. De rokers gaan buiten een sigaretje roken en daar komt ook de ober aan. Hij vist een peuk uit de asbak, steekt ‘m aan en laat de brandende sigaret in zijn servet verdwijnen. Dan zijn wij ervan overtuigd: het is een act. Maar binnen blijft Truus zich druk maken over die vent die alles leeg zuipt, dit kan echt niet volgens haar, er moet iets gebeuren. Ina blijft stil in haar hoekje zitten want zij heeft het niet zo begrepen op die dronken vent, zij vindt het maar eng. Ook Riek blijft onverstoorbaar zitten, zij gelooft vanaf het begin dat het allemaal gespeeld is. Langzamerhand heeft bijna iedereen in de gaten dat het een act is, maar naast Truus en Gerard blijft Mimy er tot het allerlaatst in geloven. Zij adviseert de serveerster om haar baas op te
bellen, maar dat meisje speelt heel goed mee en zegt dat de baas zelf thuis zit met problemen. Dat is toch wel het toppunt, volgens Mimy, twee jonge meisjes die de hele tent hier alleen moeten runnen. Na een poosje komt toch de bazin en de kelner moet ons zijn verontschuldigingen aanbieden van haar. Dat doet hij met dubbele tong en om het goed te maken zal hij een beetje voor ons gaan “goggelen”. Hij verdwijnt even om zich om te kleden en komt als een echte heer en volkomen nuchter weer op het podium. Hij goochelt met
koorden, waarbij de drie koorden ineens een geheel worden. Met ringen, die los van elkaar en weer in elkaar gaan. Kaarten die mensen afgedekt in hun hand moeten houden en waar hij toch de afbeelding van weet te raden. Bij iedere act vraagt hij een of meerdere mensen naar voren. Zo treden Truus, Gerard, Anny, Henk, Wim en Mimy als zijn assistenten op.
Vanuit de serre gaan we naar de volgende ruimte alwaar een schitterend gedekte tafel op ons wacht en waar het haardvuur brandt. Het is geen hutspot geworden zoals je zou verwachten op de dag van het Leidens ontzet, maar het recept daarvoor staat wel op de achterkant van de menukaart. Dit menu spreekt ons meer aan, het ziet er geweldig uit en het smaakt allemaal heerlijk. De gesprekken aan tafel zijn geanimeerd; er wordt natuurlijk uitgebreid nagepraat en gelachen over de act in de serre. Toch komen er ook andere onderwerpen aan de orde, alleen weet ik die niet meer precies. Mijn blocnote had ik niet bij me en ik was ook te moe van al het lachen en het eten om nog iets te noteren. Wel herinner ik me va
ag dat het op een gegeven moment over de kostschool in Beugen ging waar Mies in vroegere jaren op heeft gezeten. Hoe die vork in de steel zat, weet ik niet meer. Na het uitgebreide dessert hijsen we ons weer in de auto´s om koffie te gaan drinken op de Beethovengaarde. Daar blijven we niet lang meer hangen. Rond 21.30 uur wordt afscheid genomen. Wim, het was een mooie en bijzondere dag. Eentje, die nog lang in ons geheugen zal blijven hangen. Wat een act! Namens de hele familie: BEDANKT. Josephine
Verheugend was dat er een bijdrage binnen kwam met de opmerking: “jaarlijkse bijdrage”. Brengt dit nog anderen op gedachten? Denk na en doe wat. Het nummer is nog steeds: 52.49.52.795 bij de ABN-Amro in Oss.
Wil je dat je kopij in de honderste uitgave van het Princiepertje komt wees dan snel met inzenden. In volgorde van binnenkomst wordt geplaatst en de ruimte is beperkt.
