Extra dikke zomer-editie

164 Extra dikke zomer-editie

www.wtos.nl

Tekst: Rutger Ockhorst

Redactioneel Redactioneel Hoe langer ik fiets, hoe meer een gelijkenis tussen renner en fiets me opvalt: beide kunnen kapot. En de renner heeft daar nog sneller de neiging toe dan zijn aluminium of carbon ros. Ook de hoedanigheid waarin beide gesloopt kunnen worden toont sterke overeenkomsten: breken, schuren en scheuren, het kan allemaal. Soms is de beschadiging overduidelijk en accuut. Soms blijft de zwakke plek enige tijd onopgemerkt. Of...hij wordt genegeerd. Want daar zijn wielrenners goed in: door dat achtergrondpijntje heen bijten. Tegen je lichaam zeggen dat het niet moet zeiken maar trappen. Gaat vanzelf wel over, voor je een meisje (of jongetje) bent. Het is immers koers, ook op maandavond. En dan is het stuk. Een fiets is rap te vervangen, zolang het huishoudboekje dat toe laat. Dat is voor een student natuurlijk lang geen zekerheid, maar er valt toch zeker een tijdelijke mouw aan te passen. Maar helaas kun je niet het oude sleutelbeen van een collega lenen. Of goedkoop een nieuw hamstringetje van Marktplaats plukken. Die 105 knieën gaan nooit Dura Ace worden. Of Super Record*. Het is ook niet mogelijk al naar gelang weer en wind voor een ander smeermiddeltje te kiezen. Nee, je zult het er zo lang mogelijk mee uit moeten houden.

Vorig jaar waande ik mij kampioen stilzitten. Het ene na het andere evenement moest ik noodgedwongen aan me voorbij laten gaan. Ik begreep niet hoe al die andere renners toch zo gemakkelijk door konden fietsen zonder al die oefeningen te doen die de fysio mij opdroeg. Inmiddels weet ik beter. De een na de ander meldt bijvoorbeeld dat hij knieproblemen heeft: een van mijn specialiteiten. Ik had mij voorgenomen 2010 blessureloos door te komen. Die ambitie is reeds doorgeschoven naar 2011. Ik heb nog de tweede helft van 2010 om me daar alvast mee bezig te houden. Daarbij volg ik het enige recept dat ik ken: oefenen. Naast het fietsen die spieren verstevigen en soepel houden. Genoeg tijd nemen voor herstel, ook al is het nog zulk lekker weer. Tuurlijk, herstellen gaat prima in de zon, maar al die extra zonneënergie nodigt toch vaak uit tot overmoed. Daarom de komende Corsa’s door mij wat meer aandacht voor de innerlijke renner. Of liever: voor het lichaam dat de renner gevangen houdt. Onze vleselijke kooi. We kunnen er een nieuw tapijtje in leggen, maar ze heeft liever dat je haar tralies roestvrij houdt. Het kan. Ik weet het zeker. Ik ga er voor. Ik douw het er gewoon doorheen. Oh nee, dat zou ik niet meer doen. Pijn is ho...maar eerst nog even als eerste boven komen. Banzaaaaaaaaaai! (*) of SRAM Red

ii

164

Inhoudsopgave Corsa 164 Redactioneel ii WTOS Agenda 2 Van de voorzitter 4 Uitslagen 5 Clubkampioenschap Omnium 7 Speciaal voor het bestuur... 8 Witte Kruis Classic – windje mee, windje tegen 9 Rekken en strekken 10 Toerweekend 12 KMK 2010 14 De Pedaalridders 16 Het logo van WTOS 18 Koers in het verre oosten 22 (Allemaal) beestjes 26 De fiets van...  28 De koninginnerit 29 Les Trois Ballons 31 Ronde Cycliste de 7 Vallees 34 Het grote Tourboek 36 Notulen voorjaars ALV 2010 37 Verleden leden leden heden 43

De Corsa is het clubblad van WTOS, Wij Trainen Ons Suf, Studenten wielervereniging sinds 1983.

Adverteerdersindex

[email protected]

BBB StuD

6 27

164

Redactie: Rutger Ockhorst Marco Berends Tim Snijders H. Tollensstraat 386 2624 BW Delft 06-38920338

Oplage: 225 Uiterste inleverdata: Corsa 165: 01-08-’10 Corsa 166: 01-10-’10 Corsa 167: 01-12-’10

Hoofdsponsoren van WTOS www.wtos.nl Sitemanager: Albert Drenth Korvezeestraat 598 2628 CW Delft [email protected]

164

1

WTOS Agenda

Juli - September 2010 Datum Activiteit

Plaats Tijd

Elke maandag en donderdag

Wegtraining

Rondje Hoek, vanaf SC

18:15*

Elke dinsdag

Wedstrijdtraining (weg)

Vertrek bij SC

18:15*

Elke woensdag

MTB training

Vertrek bij SC

18:15*

Woensdag 28 juli

10km tijdrit

Langs de A13

Volgt

Woensdag 25 augustus

10km tijdrit

Langs de A13

Volgt

Woensdag 1 september

NME

Elsenburgerbos

Volgt

Zondag 5 september

CK weg en CK MTB

Locatie en tijd volgen later

Woensdag 15 september La Ultimo

Bij Zestienhoven

Volgt

Woensdag 29 september 10km tijdrit

Langs de A13

Volgt

Iedere eerste dinsdag van de maand

Café de Tango

>21:00

Borrel

Wegtrainingen Elke maandag en donderdag wordt het rondje Hoek gereden, zo’n 60km lang. Om 18:15 wordt er verzameld bij het Sportcentrum en volgt er uitleg over de opzet van de training, waarna het vertrek plaats vindt. Er wordt in verschillende groepen gereden, waarbij verschillende snelheden worden aangehouden en onderweg wat trainingen worden uitgevoerd. Ook met de beginnende wielrenner wordt rekening gehouden, dus iedereen kan mee doen. Wedstrijdtrainingen Op dinsdagavond wordt er een wedstrijdtraining georganiseerd voor wegrenners. Het wegseizoen is opgedeeld in periodes met verschillende thema’s, de bij bijbehorende trainingen worden door verschillende trainers gegeven. Welk thema er gegeven wordt is terug te vinden op de website, de indeling van de training wordt meestal op het forum aangekondigd. Ook is hier te vinden of er nog speciale voorbereidingen gedaan moeten worden, zoals de montage van een tijdritstuurtje. MTB trainingen In dezelfde week als de wegtrainingen beginnen ook de MTB trainingen op woensdagavond weer. Verzameld wordt er voorlopig om 17:45 bij het Sportcentrum. Uitleg over de training van die dag en de locatie waar er gereden zal worden, volgt terplekke. De training is nuttig voor iedereen met een MTB, zowel voor wedstrijdrenners als startende MTBers. *In de zomervakantie zijn er geen officiele weg-, wedstrijd- en MTB trainingen. Toch zal er vaak nog wel getraind worden op de standaard tijden. Dus kom toch gewoon naar het sportcentrum om de vaste tijd, er zijn vast meer deelnemers. Je kunt het ook even via het forum proberen af te spreken.

2

164

WTOS Agenda Vervolg

10km tijdrit Gedurende de zomertijd wordt elke laatste woensdag van de maand de traditionele WTOStijdrit over 10 kilometer verreden op de parallelweg langs de A13. Het is een leuk evenement voor iedereen, ook voor de minder snelle renners, laat je niet afschrikken. De Ranglijst Aller Tijden (RAT) bevat de beste tijden van alle renners die ooit aan de 10 km tijdrit hebben deelgenomen. Verzamelen bij Rijksstraatweg Delft. NME Het Nieuwe Mountainbike Evenement is een MTB tijdrit in het Elsenburgerbos. Om de minuut wordt gestart op een parcours dat een aantal keer moet worden gereden. De kans om te laten zien dat je goed bent in zowel techniek als een flinke portie doortrappen. CK weg en CK MTB In september wordt traditioneel gestreden om de clubtitels op de weg en op de MTB. Kom dus ook strijden om een jaar lang WTOS-eer of probeer in ieder geval je ploeggenoten na een jaar lang elkaar helpen deze keer gewoon te verslaan. Het CK weg zal waarschijnlijk plaats vinden op het Delft Tech Park waar een selectief rondje klaar ligt. Het CK MTB wordt mogelijk verreden in het Elsenburgerbos, het parcours hier varieert elk jaar. La Ultimo Tijdens de Ultimo kun je je wederom meten aan de andere WTOSsers, maar nu in de eerlijkste vorm van wielrennen: tijdrijden. Deze tijdrit van bijna 30km wordt verreden op het parcours bij vliegveld Zestienhoven. Omdat dit in de open polder is, heeft de wind vaak een grote invloed, hierdoor wordt het altijd een heroische strijd. Alleen al voor de mooie verhalen achteraf is het dus zaak om mee te doen. WTOS Borrel Elke eerste dinsdag van de maand vindt de WTOS borrel vanaf 21.00 uur plaats in café de Tango aan de Oude Delft. De borrel is hét moment om de man of vrouw onder de helm wat beter te leren kennen. Ben je net lid en wil je weten wat er allemaal gebeurt binnen WTOS of wil je lid worden, kom dan langs! Meer belangrijke data vind je in de WTOS agenda op de site. Ook wordt er veel afgesproken via het prikbord. Beiden te vinden op www.wtos.nl.

164

3

Van de voorzitter Tekst: Rik Houwers

Van de voorzitter Alweer een deadline voorbij. Ik ben niet goed in op tijd zijn, maar deze keer ben ik wel heel erg laat klaar met mijn stukje afmaken. Excuses aan de Corsa-redactie. Ik kan zeggen dat het komt doordat ik zo druk ben geweest met bestuurstaken, koersen en studeren, maar dat is geen geldig excuus. Vooral aan mijn studie heb ik helaas niet veel tijd besteed. Het is wel waar dat we met het bestuur behoorlijk druk geweest zijn de laatste tijd. Ook wedstrijden rijden gingen bij mij bijzonder goed. Afgelopen jaar zijn er een boel leden bij gekomen bij WTOS. De nieuwe leden moeten natuurlijk aan activiteiten mee gaan doen zoals de activiteiten van de AC en WC, maar ook wedstrijden en toertochten buiten Delft. Het vervoer van mensen en fietsen is voor arme studenten vaak een probleem. Vorig jaar hebben Albert, Martin, Rene en Tim een ZX met WTOS stickers en dakdrager gekocht die veel gebruikt werd om naar wedstrijden te gaan. Dit was een enorme stimulans voor de WTOS wedstrijd renners. Daarom is het bestuur de laatste tijd druk bezig geweest om een verenigingsauto aan te schaffen. Daarbij worden we geholpen door het STUD fonds, want zij sponsoren ons 2000 euro voor de aanschaf van een auto. Ook garage van Bemmelen, onze hoofdsponsor BBB, de TU Delft en Mega Mix doen een duit in het zakje om de vaste lasten van de auto te kunnen betalen. Na aankoop bleek er technisch toch nog behoorlijk wat mis te zijn met de auto. Gelukkig hebben Michiel Katgert, Brevet, Tim en Albert een paar weekenden opgeofferd om aan de nieuwe WTOS auto te sleutelen. Binnenkort is de auto met dakdrager voor 5 fietsen te lenen door WTOS leden. Het fietsen gaat bij mij persoonlijk dit seizoen erg goed. Voor mij begon het seizoen in februari met een vakantie/ trainingskamp in Spanje. Zonder veel training kilometers vooraf fietsten we met 8 WTOS’ers door het heerlijk warme landschap. 20 Graden en een zonnetje waren een welkome afwisseling voor het miezerige weer in ons eigen kikkerland. Die nacht had ik een rare droom, een soort visioen. Terug in Delft bij de WTOS training was er een WTOS’er met de rood-wit-blauw trui van het NK amateurs. Door BBB was de het standaard WTOS shirt aangepast in Nederlands kampioen outfit. Bij wakker worden kon ik mij niet herinneren wie deze trui mocht dragen, maar mijn seizoen had een doel! Na 2 dagen fietsen werd het zo warm dat de beenstukken uit konden. Op de ontblote melkflessen onder mijn koersbroek wapperden de ongesoigneerde beenharen in de mediterrane zeewind. Dit vreemde kriebelende gevoel was catastrofaal voor mijn moraal wat als gevolg had dat ik uit het wiel gereden werd door de op papier mindere klimmers Janssen en Been. ’s Middags heb ik meteen maatregelen genomen. Want een echte wielrenner heeft geen haar op de benen. Vanaf dat moment was mijn schaatsseizoen helemaal afgelopen en ben ik weer wielrenner geworden.

4

164

Mijn eerste wedstrijd in Waddinxveen ging meteen heel goed met een 8e plaats. En ook de volgende wedstrijden gingen mij bijzonder makkelijk. Terugkijkend in mijn trainingsdagboek heb ik minder getraind dan vorig jaar. Maar toch gaat het in de wedstrijden beter. In de omloop der Peel werd ik 7e, de ronde van Vlaardingen 4e, in de Hel van Brabant, een tweedaagse amateurklassieker werd ik de eerste etappe 2e en de tweede etappe 1e met de eerste plek in het eindklassement en een paar enorme bekers als gevolg. Ook de Wageningse Muur het klimcriterium in mijn geboorte plaats wist ik net als vorig jaar te winnen. Als gastrenner bij Marco Polo heb ik twee klimcriteriums in Duitsland gereden, tussen de elite renners kon ik me daar prima handhaven met een 30e en een 21e plek. Wellicht dat ik binnenkort de overstap maak naar de elite categorie. Maar eerst gaan Lennart en ik het NK amateurs rijden op 4 juli.

Uitslagen 10km De weersomstandigheden bij de eerste tienkilometertijdritten (mooi woord) ware verre van ideaal te noemen. Een serieuze aanval op het clubrecord is dan ook nog niet te bekennen. Wellicht meer succes in de tweede helft van het jaar? Hoe dan ook, hier de uitslag van de recentste editie: de 10km van mei 2010: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13

Naam Rene Borst Ton Verbon Trudo Vreenegoor Dirk Jonker Frank Satink Erik Altena Tim Hezemans Michiel Groothoff Maarten Bach Rob Mulder Bert van Veen Lieven de Temmerman Rutger Stottelaar

Eindtijd 14:35.6 14:45.9 14:49.4 14:55.9 15:00.0 15:07.2 15:34.9 15:36.9 15:51.6 16:06.9 16:19.2 16:55.9 16:57.6

Gemiddelde (km/h) 41.1 40.7 40.5 40.2 40 39.7 38.5 38.4 37.8 37.2 36.8 35.5 35.4

Het NME 16 juni vond het tweede NME van 2010 plaats. De mountainbiketijdrit (ook al zo’n mooi woord) kent een nieuw rondje in het Elsenburgerbos en de tijden waarin de heren het bos hebben omgeploegd zijn als volgt: 1 2 3 4 5 6 7

164

Naam Christan Johan Michiel Jan Frank Marcel Tjeerd

Eindtijd 20:46.13 22:09.37 22:18.49 22:34.17 23:21.53 23:58.59 DNF

5

ÉÉN KNOP VERWIJDERD VAN HET KLEINSTE DETAIL BCP-22 draad computer met 13 functies: 

Huidige snelheid  Gemiddelde snelheid

odometer scannen Rijtijd







Klok





Automatisch starten / stoppen

Totale rijtijd

Ritafstand  Instelbare

Indicator batterij bijna leeg



Snelheidspacer







Automatisch

Maximale snelheid



Verlicht

€ 29,95 (Adviesprijs)

BBB IS DE OFFICIËLE FIETSCOMPUTER LEVERANCIER VAN DE VOLGENDE PROCYCLING TEAMS:

Tom Boonen - Quickstep 2010

OFFICIAL SUPPLIER 2010

CYCLING TEAM

BIKEPARTS FOR BIKERS BY BIKERS

www.BBBparts.com

CK Omnium Tekst: Jos Koop

Clubkampioenschap Omnium Een nieuw evenement op de WTOSkalender. Een wieleromnium met daarin een leiderkoers, puntenkoers en afvalkoers. Dit alles vond woensdag 24 juni plaats op het clubparcours van de Spartaan te Rijswijk. Met 17 renners aan de start was het nog een behoorlijk gevuld deelnemersveld. Schijnbaar waren er meer mensen nieuwsgierig naar dit nieuwe onderdeel. Wat viel er te verwachten? Wie waren de kanshebbers? De koers werd verreden op het kleine, vierkante rondje van de Spartaan. Volgens Lennart exact 499 meter. Voor de leiderkoers moest we hier 30 keer rondgaan. Elke ronde waren er 2 en 1 punt te verdienen voor de eerst doorkomenden.

Uitslag

Naam

Pt

1

Rik Houwers

8

2

Rene Borst

9

3

Jelle Middendorp

10

4

Jos Koop

12

5

Martin Janssen

18

6

John Spruit

18

7

Dirk Jonker

21

8

Erik Altena

27

9

Trudo Vreenegoor

28

10

Johan Nieuwendijk

33

Martin besloot er direct vandoor te gaan en leidde de eerste puntensprint. Toen alles daarna bij elkaar kwam, begon het kijken en linkeballen. Zo kon het gebeuren dat de nummers 1, 2 en 4 van het tussenklassement (Rik, Jelle en ik) losten uit het peloton.

11

Tim Hogervorst

34

12

Tom Bogaard

34

13

Laurens van Campen

36

14

Gilbert Smink

41

Het peloton kachelde ondertussen rustig door en daar wist Dirk de meeste punten te verzamelen. Naast hem op het podium van de puntenkoers stonden Rene en Martin. Hierdoor werd het tussenklassement weer flink spannend. Rik en Rene met evenveel

15

Daniel Robertson

42

16

Lisa de Rooij

49

17

Christan Teunissen

DNF

Het regende vanuit de start demarrages en de koers werd goed hard gemaakt. Rik, Jelle en Rene wisten alle drie een aanzienlijk deel van de wedstrijd vooruit te rijden en zo flink wat punten te verzamelen. Zij waren na het eerste onderdeel dus ook degenen die het podium bezetten. Na een korte rust, stelde iedereen zich weer op bij de start voor het tweede onderdeel: de puntenkoers. Opnieuw 30 rondes, maar nu waren er elke 5e ronde punten te verdienen (5,3,2 en 1).

164

7

Ook de afvalkoers bleek een tactisch spelletje. Na 2 loze rondes moest telkens elke ronde de laatste renner de koers verlaten. Om het niet te moeilijk te maken demarreerde ik samen met Jelle bij het horen van het startschot. In het peloton werd niet vol achtervolgd, maar wel gesprint om niet als laatste door te komen. Hier verspeelde Dirk zijn podiumkansen door niet op te letten. In laatste positie dacht hij nog een aantal renners achter zich te hebben, maar hij misrekende zich en moest er zo vroeg uit. Rik kwam met een late aanval nog dicht bij de koplopers maar moest alsnog capituleren. Hij wist hiermee wel Rene achter zich te houden en zo de eerste plaats in het eindklassement op te eisen. De sprint voor de overwinning van de afvalkoers werd een prooi voor mij. Met het uitreiken van de prijzen werd het allereerste CK omnium afgesloten. Het is een onderdeel wat zeker voor herhaling vatbaar is. Er was een goede opkomst, veel gezelligheid en de veelzijdigheid in koers sprak veel mensen aan. Organisatie, publiek en deelnemers, bedankt!

Speciaal voor het bestuur...

8

164

Tekst: Rutger Ockhorst

Witte Kruis Classic

Witte Kruis Classic – windje mee, windje tegen 13 maart 2010 meldt een select groepje van 5 WTOS renners zich bij het clubhuis van H.S.K. Trias om deel te nemen aan de Witte Kruis Classic. Waar sommigen deze rit als onzinnig bestempelen, grijpen zij de kans om een van de eerste georganiseerde toertochten van de meteorologische lente te benutten voor een gezellige en goede duurtraining. Koning Winter heeft nog maar amper zijn hielen gelicht en meteorologisch of niet, het belooft een grauw grijze dag te worden. Bovendien hadden enkele renners op weg naar Den Haag hun kleding al over het asfalt geschuurd voor het bikkeleffect. Vol goede moed vertrekken we richting Delft. Het eerste pijltje op de weg wordt gelijk gemist, wat Dirk noopt tot een bijzonder uitgevoerde draai van 180º (eerst om de verticale en vervolgens langs een horizontale as). De wind blaast flink in de rug, wat gelijk voor een enigszins overmoedige sfeer zorgt bij een groepje aangehaakte renners. Op de teller 38km/h, handjes op het stuur. Een mij verder onbekende renner begint bij Honselersdijk een praatje. Of wij bij een club zitten. Hij vermoedde al zoiets met die kleding. Zelf had hij met vrienden besloten dit jaar de Marmotte te gaan fietsen en daarvoor waren ze vandaag aan het trainen. Al die hoogtemeters ook. In Delft maken we het meest omslachtige (maar uitgepijlde) U’tje ooit om weer langs de Vliet uit te komen, richting Leiden. Een eerste voorproefje van wind tegen, maar bij het afbuigen naar Zoetermeer loopt alles nog steeds soepeltjes door. Er hangen wat dreigende wolken, maar er valt slechts een enkel spatje regen uit de wolken richting de Mandelabrug. Kopmannen Laurens en Rik zien weer zo’n verrot klein WKC pijltje op het wegdek over het hoofd, wat net niet resulteert in een harmonica van fietsers. Bij de Rottemeren (rechtsom) wordt de groep wat uit elkaar getrokken en besluiten we het een toertocht te houden. De wind staat wel duidelijk minder gunstig en op enkele stukken rechtuit is het en groupe, in de beugels nog een heel gedoe om boven de 25 km/h te fietsen. En het blijft toch lastig om op zulk bekend terrein de pijltjes te volgen, want daar nemen Dirk en Rik alweer een verkeerde afslag. Maar keurig halverwege arriveren we met z’n vijfen bij Ahoy voor een korte stop met de daar beschikbaar gestelde krentebollen. We kunnen zelfs even koers kijken. Blaas legen, bidonnetjes vullen (gescheiden bezigheden). De Marmotterenner tilt zich uit zijn stoel en werkt ook nog een gelletje naar binnen. Die moet presteren natuurlijk. 164

9

Richting Maassluis neemt de massa van ons groepje steeds verder toe. Een mooie sliert renners ploegt door het platte, platte Zuid-Holland. Floris geeft het sein te demarreren om warm te rijden voor de aanstaande tijdrit, terwijl hij een aanval zal doen op de ‘meest gemiddelde tijd’ van de dag. Er is ons bij Ahoy verzekerd dat de tijdrit netjes van te voren staat aangekondigd, dus we plannen een alles vermorzelende WTOS ploegentijdrit en vergeten dat we aan het toeren zijn. De verbazing is dan ook groot als we bij Maassluis de spoorbaan oversteken en ineens over een matje rijden. Rik en Laurens voorop, maar Dirk en ondergetekende kunnen niet op tijd aansluiten (er staat volk in de weg), dus van enige organisatie is geen sprake meer. Wat volgt is een lange, frustrerende 3 kilometer. Hartslag keurig op het omslagpunt, aerohoudinkje en keihard wind tegen. Harder dan 28 is bijna ondoenlijk. Rond kilometer 1 haal ik een groepje renners in. Iets voor de tweede kilometer kijk ik achter me: een flinke groep stayers die echt niet van plan is zich moe te gaan maken. Of toch. Na 2500 meter gaan ze massaal als groep over me heen om vervolgens te ontdekken dat er wind staat, massaal stil te vallen en me op te sluiten. Lekker dan. Later blijkt dat Rik hier een verdienstelijke 6e plaats heeft behaald hier. Met een gemiddelde 28,7 km/u. Ja, het waait vandaag. Rustig rollen we door de duinen uit naar Kijkduin, om nog wat krentebollen en een WKC tasje in ontvangst te nemen. Rik is vooral erg in zijn nopjes met de EHBO kit die daar in zit, om zijn verwondingen van eerder op de vroege ochtend te verzorgen. Een extra bidon is ook altijd fijn. Exact 100 km op de teller en 3.5 uur later neem ik afscheid en peddel naar huis, 2 km verderop. Grijs en grauw? Absoluut. Gezellig? Zeker! Onzinnig? Zeker niet! Duur? Ja...Twaalf en een halve Euro voor een Rondje Hoek en Rottemeren met bikechip, da’s duur. Vergelijk dat eens met bijvoorbeeld de Joop Zoetemelk Classic van Swift, een week later. Zonder bikechip, maar dat interesseert me niet echt, het is een toertocht. Jammer dat die JZC een week later in het water valt (tenminste, ik heb ‘m niet gereden). Overigens staan die WKC-pijltjes nog steeds op de weg, dus als je 100km wil trainen en toch dicht bij huis wil blijven...Of volgend jaar de WKC zónder bikechip wil rijden. Moet je wel even zelf je krentenbollen meenemen.

Rekken en strekken

Tekst: Rutger Ockhorst

Rekken en strekken We trainen er niet op en een hoop renners gaan er slordig mee om, maar het is stiekem heel belangrijk: rekken. Waarom? Het bevordert herstel en voorkomt blessures. Tijdens het sporten worden je spieren korter. Als ze niet regelmatig weer een beetje worden opgerekt, kunnen ze bij zware belasting ernstig beschadigd raken. Je hoeft heus geen prima ballerina te zijn, maar buig eens voorover. Komen je vingertoppen nog een beetje soepel bij je enkels in de buurt? Zo niet, doe dan eens een tijdje de volgende rekoefeningen*. 10

Voorafje Voordat we wat simpele rekoefeningen doornemen eerst even wat spelregels vooraf, dingen die je wel en zeker niet moet doen. Blijf allereerst rustig door ademen tijdens het rekken. Houdt je adem vooral niet in. Voer langzaam de rek op. Doe vooral voorzichtig. Het mag een beetje ongemakkelijk zijn, maar niet overdreven pijnlijk. Houdt de rekstand even vast (10 tellen) en ontspan dan (10 tellen) en 164

herhaal drie keer, steeds ietsjes verder. Gedurende de rek zou het ongemak iets lichter moeten worden. Ga niet Jojo-en! Dat werkt averechts. Veel mensen denken dat je alleen mag rekken ná het sporten. Een sporter met getrainde spieren mag echter ieder moment van de dag rekken. Bijvoorbeeld om je spieren los te maken als warming up. Of gewoon als het allemaal wat ‘kort’ voelt. Een of twee keer per dag 10 minuten kan een hoop ellende voorkomen. Oefening 1: kuiten Ga op een traptrede staan en hang er met je hakken overheen. Laat 1 van je hakken voorzichtig richting de grond zakken en laat ‘m daar even hangen. De knie van je andere been zal zich logischerwijs een beetje buigen. Simpel he? Wissel! Oefening 2: quadriceps Ook wel bekend als die indrukwekkende massa aan de voorkant van je bovenbeen. Leun met 1 hand tegen een muur en breng met je andere hand je enkel naar je achterwerk. Duw je been een beetje naar achter en je kont naar voren. Span je buikspieren eventueel nog een beetje aan. Oefening 3: zijkant quadriceps Quadriceps is meervoud. Met deze rekoefening pak je iets meer de spieren aan de zijkant. Ga op je rug liggen en gooi een been recht omhoog. Leg de enkel van je andere been tegen je gestrekte been aan, zodat je een b-vorm (of een d-vorm) krijgt. Trek nu met je hand het bovenbeen van je gestrekte been een beetje naar je toe. Oefening 4: hamstrings Kruis je benen over elkaar en probeer de grond aan te raken. Rustig aan. Niet vergeten van been te wisselen natuurlijk.

164

Variatie: Ga op handen en voeten staan en zet één been naar achter, alsof je zo een sprintje gaat rennen. De de enkel van je achterste been rustig naar de grond. Oefening 5: Adductoren: Vanuit een spreidstand met je voeten iets naar buiten wijzend buig je met één been zijwaarts, terwijl je de ander gestrekt houdt. En nu? Nu heb je een basis voor je rekroutine. Maar er zijn nog veel meer oefeningen en variaties. Sommige spieren kun je bijvoorbeeld veel makkelijker rekken met een beetje hulp van iemand anders. En niet alle rekoefeningen vindt iedereen even prettig. Speur dus vooral internet even af of vraag wat advies bij een fysio of sportschool. Of, gek idee, koop een boekje. *De auteur is op geen enkele wijze anders dan ervaring expert op dit gebied. Rechtzaken moet je dus ook niet tegen ‘m willen beginnen, want hij is op geen enkele wijze verantwoordelijk voor eventuele schade. 11

Tekst: Marco Berends en Erik Altena

Toerweekend

Toerweekend Na een paar trainingen in de mooie Nederlandse lentezon volgde het toerweekend al. Toch werd het voor de fanatieken en minder fanatieken (lees: toerders) een geslaagd uitje naar de Waalse Ardennen. Met negen man sterk werd op vrijdagavond afgereist naar het Waalse Aywaille. In twee auto’s met twee verschillende routes was de verdeling voor de slaapplaatsen dan ook al gemaakt. De overnachting in het chalet deed de volgende morgen Spartaans koud aan. Met deze frisse moed stapten we na een goed ontbijt op de fiets. Vandaag zou namelijk de Philippe Gilbert Classic verreden worden: een tocht van 150 kilometer waar het uitzicht de beklimmingen draaglijk moest maken. Er werd gekozen voor een route - 100 of 150 kilometer, maar samen vertrokken we over het heuvellandschap. Wat nog aanvoelde als een mooie start van een toerdag begon al snel om te slaan.. De pijlen van onze tocht bleken van de LuikBastenaken-Luik-klassieker te zijn. Hierdoor waren we behoorlijk afgedwaald en moesten de weg terug zien te vinden. Uiteindelijk is gekozen om voor een alternatieve route via een een paar mooie bergjes (waaronder de Wanne) te gaan. Daarna kwamen we weer snel op de route. Inmiddels hadden we wel 100 kilometer afgelegd en waren blij met onze eerste ravitaillering/revitalisering. Omdat deze al bijna uitgestorven was werd de volgende bestemming het plaatselijke terrasje. Van daaruit werd al dan niet naar het huisje gefietst; waar Erik, Rik en ik nog doorfietsten naar de finish. Daar troffen we Jorren aan, die zich als enige wel bij capabele fietsers had aangesloten. Daarmee was deze klassieker niet volgens plan, maar wel naar wens verlopen! In het huisje sterkten pannenkoeken en een pastamaaltijd ons uit voor dag-twee op de fiets. De dag van de Luik-Bastenaken-Luikklassieker begon minder fris dan de vorige. Al snel werd het plan gemaakt op de fiets te gaan, een mooie ronde te fietsen en af te sluiten met het kijken naar de tourkaravaan. De ronde zou ons voeren over de Cote du Rosier en de Stockeu. Deze twee hadden allebei hun tol geëist; ofwel waren ze lang of erg steil. Maar uiteindelijk reden we door 12

164

naar de top van de Wanne. Hier zouden we de renners zien langskomen over de route hoe wij zelf gisteren ook aan het afzien waren. Dat bleek bij hun minder. Vervolgens daalden we af naar een cafeetje om daar hun tocht in Luik te zien finishen. In alle rust konden we daar genieten van een televisie met Frans commentaar, een drankje een een enorme bak frieten. Dat maakte het weekeinde tot een waar Toeravontuur! Momenten: van Erik Mooiste moment was toch wel het punt van verkeerd fietsen. Bij de T-splitsing linksaf slaan terwijl er diverse mensen met papiertjes de juiste route aan het bepalen waren. Vervolgens in de afdaling ook diverse mensen tegemoet komen die met eenzelfde bordje bezig waren met de weg omhoog en wezen dat we terug moesten. Maar ja, even verder stonden weer die heldere gele bordjes dus zaten we op de juiste route. Om vervolgens na dat ene dorpje (la rouche of zo was het ?) de volgende beklimming te starten en erachter komen dat je definitief verkeerd zit. Dat kan alleen in Belgie, de route die aangegeven staat met pijlen volgen en dan toch verkeerd zitten. Voor mezelf het zwaarste lastig.. helemaal als je op zet en je het gevoel krijgt je toe bent aan een lichter

punt de beklimming van de Stockeu, met 39/23 was dat vrij het steilste gedeelte uit je zadel komt en dusdanig veel kracht dat je achterwiel over het asfalt gaat slippen.. dan besef je dat verzet. En wat verder geweldig was, was die enorme bak frieten in de belgische tent. Het doodvriezen richting de start en erachter komen dat Lieven een hele goede fietsenmaker zou kunnen worden Geweldig weekend met enorm mooie ervaringen.

164

13

KMK 2010

Tekst: Peter Blesgraaf

KMK 2010 Vrijdagavond rond een uurtje of 10 wordt Winterberg opgeschrikt door het geluid van een rode volvo die haastig op weg is naar het KMK van WTOS. In de auto bevinden zich de laatste vier deelnemers. In het duister is niet te zien hoe mooi de omgeving is waar zij een dag later een mooie, doch zware tocht zouden gaan rijden. Maar dat is iets voor later, eerst is het zaak het huisje te vinden waar zij zullen overnachten. De TomTom geeft aan dat de bestemming bereikt is, maar het betreffende huisnummer lijkt niet te bestaan. Verward kijken de vier om zich heen. Zouden ze dan toch verkeerd zijn gereden of was de GPS dan de weg kwijt geraakt? Uiteindelijk verraadt een bordje dat zij een steil grindpaadje af moeten en even later stappen zij opgelucht over de drempel van de grote villa. De rest zit al lekker aan een biertje als de laatste vier deelnemers binnenkomen. Het is duidelijk dat een aantal zich al gewaagd heeft in de heuvels, want hier en daar liggen vuile schoenen en kleren en er komen nog mensen uit de douche. Het blijkt niet zulk goed weer geweest te zijn en het grootste deel van de groep is dan ook binnen gebleven. De vier laatkomers blijken dus nog niet veel gemist te hebben en nadat zij hun bedden hebben gevonden sluiten zij aan bij de rest. Hier en daar wordt er vast gekoerst met kaarten, anderen zitten een serie te kijken op een laptop en weer anderen zitten sterke verhalen uit te wisselen. De stemming is goed en de Schultenbraü smaakt prima, maar zich 14

realiserend dat ze nog een zware dag voor de boeg hebben gaat iedereen op tijd hun bed in. Na een stevig ontbijt stapt iedereen op de fiets. Het is tijd voor een lange tocht door de Winterbergse heuvels. Al snel wordt duidelijk dat er verschillende categorieen renners meerijden, want al bij de eerste klim valt de groep uit elkaar. Terwijl de doorgewinterde wedstrijdrijders de helling met ogenschijnlijk gemak bedwingen, ploetert een groepje achterblijvers om deze zelfde helling omhoog te komen. In het lichtste verzet dan maar en vooral blijven trappen. Niet stilstaan, niet kijken hoe ver je nog moet. Gewoon trappen. Zo vordert de rit gestaag en heuvel na heuvel wordt beklommen en afgedaald. Langzaamaan begint iedereen warm te worden, ondanks de frisse wind die langs hen heen suist tijdens de verschillende afdalingen. Af en toe laat echter de zon zich nog zien, wat het tijdens een klim goed warm maakt. Maar er is niets dat de groep onverschrokken WTOS’ers tegen kan houden. Met nog maar een relatief klein aantal kilometers te gaan wordt er even gestopt om water in te slaan bij een lokale supermarkt. Een penetrante ammoniakgeur verraadt dat sommige mensen zich wellicht stuk aan het rijden zijn, maar ze laten zich niet kennen. Om niet teveel af te koelen worden er snel wat koekjes en water naar binnen gewerkt en stapt iedereen weer snel op de fiets. 164

die allemaal hun eigen afstand en tempo zouden rijden. De mooiste afdaling werd echter gemaakt door het tweetal dat zich had voorgenomen maar een korte afstand te rijden, vanwege blessures en/ of vermoeidheid. Helaas leverde dit geen punten op voor de gouden helm. De dag werd ook gekenmerkt door een crash van een van de betere klimmers. Tijdens een afdaling zorgde een glijer voor flinke schaafwonden en een dubieus gevormde pink bij Anton. Gelukkig kon hij op eigen kracht terugrijden en waren er geen blijvende verwondingen.

De laatste kilometers kunnen op eigen tempo worden afgelegd. Het verschil tussen de verschillende renners wordt meteen duidelijk en de groep valt in kleinere groepen uit elkaar. Niemand weet echter dat er nog een laatste beproeving op hen staat te wachten. Een klim van twee en een halve kilometer met een helling van zo’n tien procent. Voor een achterblijver blijkt dit teveel en hij wordt gedwongen om af te stappen en een stukje te lopen om bij te komen. Een slecht idee, want lopen blijkt zwaarder dan fietsen en dus besluit hij in z’n lichtste verzet toch maar gewoon door te gaan. Bovenaan de heuvel staan twee mensen op hem te wachten, zodat ze samen terug naar het huisje kunnen fietsen. Nog nooit smaakte de achterblijvers een bord vla met muesli zo goed en nog nooit genoten zij zo van een warme douche. Alle spieren waren moe en nagloeiend van de inspanningen wordt er nog genoten van een door de commissie prima verzorgde barbequesessie. Tenslotte voor het slapen gaan nog een quiz. Of de winnaars nou terecht gewonnen hebben zullen we maar in het midden laten, maar het was in ieder geval een mooie afsluiting van deze zware, maar mooie dag.

De tijdrit bestond uit een klim van zo’n zeven kilometer waarbij ongeveer vijftien renners aan de start stonden. Rik mocht zichzelf winnaar noemen van deze groep, waarvan de tijden dicht bij elkaar lagen. Hij zou uiteindelijk ook de gouden helm in ontvangst mogen nemen. Na afloop van de tijdrit was het tijd om het huisje op te ruimen en de fietsen en tassen in de wagen te gooien. Heel verstandig werd er gekozen eerst de bakwagen het steile heuveltje op te rijden, voordat deze afgeladen zou worden met bagage. Het was nog maar de vraag of hij anders omhoog was gekomen. Eenmaal terug in Delft was het tijd voor een laatste pastamaaltijd en werden er nog wat herinneringen opgehaald. Tenslotte was het tijd om de commissie te bedanken voor het fantastische weekend en weer op huis aan te gaan. Het KMK was geslaagd, iedereen was levend terug en had een ervaring opgedaan om nooit te vergeten. Op naar de volgende...

De laatste dag zou in het teken staan van de tijdrit, maar voor daar aan werd begonnen was er nog de mogelijkheid om een stukje te gaan toeren. Om te zorgen dat iedereen op zijn of haar tempo kon rijden werden onderling groepen gevormd 164

15

De Pedaalridders Tekst: Wouter Been

De Pedaalridders Op internet is een hele verzameling aan wielerspellen te vinden en sommige zullen het spel ‘demarage’ ooit gespeeld hebben. Sinterklaas gaf mij een creatief en onverwacht cadeau: De Pedaalridders. De Pedaalridders is kaartspel gemaakt door Pierre Jacqout en de speler zal op de denkbeeldige fiets een etappekoers rijden. In een etappe is het de bedoeling om de medespelers te verslaan door het handig uitspelen van snelheidskaarten. Er zijn verschillende kaarten in het spel: snelheidskaarten variërend van 39 km/u tot en met 50 km/u, sprintkaarten die een bonus geven van 2 km/u, tegenwindkaarten die de snelheid verminderen met 2 km/u en beklimmingskaarten waardoor de renners een col moeten beklimmen. De speelkaarten zijn erg fraai en geven verschillende grappige koerssituaties weer. In tegenstelling tot de meeste koersen mogen er maar 6 renners inschrijven bij De Pedaalridders, elke renner krijgt aan het begin van de etappe 6 kaarten tot zijn beschikking. De gele truidrager start als koploper aan het spel en bepaald de snelheid van het peloton door een snelheidskaart uit te spelen. De volgende speler heeft drie keuzes:

1. Hij gaat sneller rijden dan de koploper en neemt daarmee de kop over. Spelers na hem zullen deze renner moeten volgen om niet gelost te worden. 2. Hij volgt de koploper door een snelheidskaart uit te spelen die gelijk of maximaal 2 km/u langzamer is dan de koploper en daardoor blijft de renner in het zog van de koploper. 3. Hij speelt een snelheidskaart uit die 3 of meer km/u langzamer is dan koploper en moet hierdoor lossen. De achterstand die de speler oploopt in minuten is hetzelfde als het verschil in snelheid met de koploper. Een speler op achterstand zal bij hogere snelheid dan de koploper minuten terug kunnen winnen. Het ‘erop en erover’ is niet mogelijk. Bij het trekken van een tegenwindkaart wordt de snelheid 2 km/u lager en een sprintkaart kan je gebruiken om je eigen snelheid met 2 km/u te verhogen en zo de tegenstand aan gort te rijden. Als een willekeurige speler een beklimmingskaart speelt zullen alle spelers direct aan de col beginnen. Doordat de col zo smal en steil is

16

164

kan de koploper niet ingehaald worden en is het niet mogelijk in de luwte te rijden.

flinke dosis tactiek bij kijken. Wanneer pak je de kop over, laat je iedereen een berg beklimmen, leg je het peloton plat, plaats je een demarrage of ga je beulen aan kop van het peloton? Het mooiste aan het spel is de wielersfeer, de wielertermen vliegen in het rond en het fanatisme of teleurstelling is van de gezichten af te lezen. De deelnemers beginnen a la Maarten Ducrot eigen verzonnen termen uit te slaan. Vermaak als een pannenkoek vergeet een kaart van de stapel te pakken en daardoor minder kaarten in zijn arsenaal heeft. Het bleef een eerlijk spel totdat Rik de ‘dopingkaart’ in het spel bracht, de speler met deze kaart kan door een shotje te nemen drie beurten lang 1km/u harder rijden. Voor spelletjesliefhebbers en wielrenners heb je met De Pedaalridders een ‘klasbak’ in handen.

De finish is daar als de laatste kaart van de stapel getrokken is en deze speler zijn laatste kaart uitspeelt. De winnaar van de etappe krijgt 1 bonificatieminuut en spelers op achterstand staan op hun minuten achterstand (spelers krijgen fiches als ze achterstand oplopen). Door meerdere etappes te spelen ontstaat een etappekoers. Het spel is inmiddels goed getraind en de 10 euro inschrijfgeld is het meer dan waard geweest. Zoals niet wielrenners vaak denken dat wielrennen gewoon zo hard mogelijk fietsen is, zo is het ook met dit spel. Op het eerste oog lijkt het voor een groot gedeelte geluk maar in de praktijk komt er een

De bel van WTOS. Wie weet het achterliggende verhaal?

Tijdens het CK omnium, op moment van schrijven enkele uren eerder verreden, werd veelvuldig gebruik gemaakt van de bel. Deze bel is al lange tijd in bezit van WTOS en wordt traditiegetrouw gebruikt bij de ALV. Hoe WTOS aan deze bel is gekomen, wat het verhaal erachter is, bleek niemand van de aanwezigen te weten. Natuurlijk is het leuk om wel te weten hoe deze bel bij WTOS terecht is gekomen. Daarom doen we bij deze een oproep aan degene die ons de oorsprong van de bel kan vertellen om contact op te nemen met de Corsa-redactie. Mail ons op [email protected].

164

17

Tekst: Jelle Zijlstra en Lennart Weerts

Het logo van WTOS

Het logo van WTOS Onlangs had ik het met een paar leden van WTOS over ons logo. Opeens kwam de vraag of ik wist waarom het logo eigenlijk is zoals het is. Ik besefte me dat ik dat niet tot in detail kon vertellen. Zelf was ik ook wel nieuwsgierig en daarom heb ik Jelle gevraagd of hij meer kon vertellen over het logo van onze wielervereniging. Al snel kreeg ik een enthousiaste reactie van hem en nu is het zover dat iedereen het verhaal over het ontstaan van onze vossenstaart kan lezen. Mochten er onder de lezers ook mensen zijn die wel eens als speaker fungeren tijdens een koers, let dan even op als de uitspraak van ‘WTOS’ wordt toegelicht in onderstaand stuk. Veel leesplezier! In 1983, toevallig het jaar waarin WTOS werd opgericht, begon ik in Delft aan mijn studio IO. Ik had als 15/16-jarige voor WV Roosendaal bij de Nieuwelingen gefietst, wat me erg veel trainingsuren en weinig prijzen opleverde. Iedere wedstrijd liep uit op een massasprint want met 50x17 rijd je niet weg uit het peloton. En sprinten was niet echt mijn ding (nog steeds niet). Toen ik eindexamen deed en vervolgens ging studeren had ik niet veel motivatie om de stap naar de Junioren te maken (nog meer trainen), de fiets raakte enigszins op de achtergrond. Ik wist nog niet eens dat er in Delft op dat moment een wielervereniging werd opgericht. Ergens in 1985 kwam ik tijdens een feestje in Delft WTOS-pionier Peter Giljam tegen, ik kende hem al omdat zijn vader en mijn vader collega’s waren bij de Suiker Unie. Hij studeerde Bouwkunde en zei me dat ik ‘ns mee moest fietsen met WTOS. W-T-Wat? zei ik. Dus als 2e jaars ben ik lid geworden en ben mee gaan doen aan trainingen, tijdritten en toertochten zoals T-B-T.  Weer een tijdje later (±1987?) was er een ontwerpwedstrijd voor een nieuw shirt. De aanleiding was geloof ik dat de sponsoring van Piet Vonk zou stoppen. De Vonk-shirts waren geel-zwart en voorzien van een door een enthousiaste WTOS-oprichter met lineaal in elkaar gezet WTOS-logo. Ik had besloten dat mijn ontwerp het winnende ontwerp moest worden en ik vond dat er een nieuw en professioneler logo op moest komen. Hierin wilde ik de uitspraak van WTOS verbeelden zodat je gelijk zou zien dat je W-TOS zegt en niet W-T-O-S. Vandaar de ‘W’ die apart staat en diapositief t.o.v. de rest. Ik had een ellips-achtig vormpje eromheen getekend en een schuine verdelingslijn. Ik besprak mijn tekeningen met mijn broer Yvo, die zich toen net had gevestigd in Rotterdam als grafisch ontwerper. Eigenlijk was mijn vraag aan hem om te helpen met het kiezen van het juiste lettertype en dit presentabel te maken (in het pre-computertijdperk ging dit nog met afwrijfletters, zetsel via een drukkerij, e.d.!!).  18

164

Hij suggereerde dat de vorm meer vaart kon krijgen (net zoals het oude logo ingebouwde snelheid had dankzij enkele streepjes) door er een paar snelheids-plukjes aan toe te voegen, waarop ik vond dat het op een vossenstaart begon te lijken! En dat vonden we een goed idee want wielrennende studenten zijn behalve snel ook slim. Eigenlijk zijn vossen sluw, maar ik vond dat we ons deze dichterlijke vrijheid konden permitteren. Als extraatje tekende Yvo een kleine vos die toen nog een ondergeschikte rol had op het shirt. De clubkleuren geel en zwart moesten behouden blijven. Ik slaagde erin om de ontwerpcompetitie te winnen, maar dat hadden jullie al begrepen. Later is het blauw-grijs-zwarte shirt erbij gekomen voor de licentiehouders. Shirt van WV Roosendaal (±1980) geïnspireerd door het Faema-shirt (Eddy Merckx!) uit de jaren ‘70.

164

19

Het oorspronkelijke wollen WTOSshirt (±1983) voorzien van ‘lineaal-logo’ met snelheidsstrepen

De sponsor was toen Piet Vonk, ik heb geen idee waaruit de sposoring toen bestond, ik geloof 10% of 15% korting.

20

164

Het ontwerp waarmee ik de ontwerpcompetitie won. De vos is geboren!

164

21

Tekst: Gerbert Pleijter

Koers in het verre oosten

Koers in het verre oosten Gerbert rijdt dit jaar rond bij de elite. Zijn ervaringen deelt hij met ons in zijn terugkerende verhaal in de Corsa. Koers in het verre oosten. Voor de een zowat dagelijkse kost, voor de ander een kennismaking met een wereld die je alleen van tv kent. Iran is voor de meesten een land, dat de nadelen van een islamitische staat en een totalitair regime laat zien. Al toen we op het vliegtuig stapten kwamen de eerste tekenen naar voren. De stewardessen waren gehuld in militaire uniformen en de veiligheidsinstructies waren in een taal die voor de meesten van ons onleesbaar is. Toch was de bediening bijzonder netjes en vooral vriendelijk. Het was ons toen al duidelijk dat we in een land terecht zouden komen dat gekenmerkt wordt door tegenstellingen. Aangekomen in de Islamic Republic of Iran valt niet alleen de strakke organisatie op, ook de nonchalance waarmee bewakers en militairen hun werk uitvoeren is merkwaardig te noemen. Toch verliezen ze je geen moment uit het oog en zijn ze er als de kippen bij als je een foto probeert te maken. Van de stiptheid op het vliegveld word je daarna losgelaten in de echte wereld. Dit kun je het beste omschrijven als totale chaos. Er zijn niet veel momenten dat ik gevreesd heb voor mijn leven, maar dit was er zeker 1 van. De snelweg kun je namelijk het beste vergelijken met een grote kartbaan. Terwijl wij met 2 busjes 22

naast elkaar met 120 km/u voortraasden werd door de chauffeurs de route nog even overlegd. Zigzaggend tussen het verkeer door bereikten we ons hotel dat op 1500 meter hoogte lag. Hoewel het licht pas om half 2 uit ging, zaten we de volgende ochtend om 8 uur alweer aan het ontbijt. Dat we de ogen nog half dicht hadden en eruit zagen als een groep dooie vogeltjes viel tussen het bonte gezelschap van Russen, Kazakken en Maleisiërs dan ook niet echt op. Na het ontbijt moesten we aantreden voor een ochtendtraining. Dit gebeurde onder politiebegeleiding. Het was dan ook een rare gewaarwording rustig te kunnen fietsen op dezelfde weg waar je de dag ervoor nog je leven gewaagd had. De volgende dag begon het dan ècht. Een proloog van 8 km over de snelweg van Teheran. We arriveerden een uur voor de start en het enige wat te zien was, was een startpodium dat midden op de snelweg stond. Het verkeer was in totale chaos en het was dan ook de vraag hoe ze de vierbaans snelweg afgesloten zouden krijgen. Dit lukte uiteindelijk 15 minuten later dan gepland en leidde tot veel nervositeit. Schreeuwende Spanjaarden en een Griekse ploegleider die het voorwiel niet meer van het achterwiel kon onderscheiden. Voorbereiden was bijna niet mogelijk en de warming-up bestond dan ook vooral uit ‘in de zon zitten en afwachten’. Vlak voor 164

de start had ik nog een interview met de Iranese televisie om daarna met de korte, maar zeer lastige proloog te beginnen. Het parcours was nergens vlak en door de aanwezige smog een zware aanslag op je luchtwegen. Ik finishte na 11.04 en hield er een goed gevoel aan over. Karel Pattyn reed een uitstekende tijdrit. Hij wist het beste in zichzelf naar boven te halen en de tijdrit te winnen. De volgende dag stond ons de zware taak het geel te verdedigen. Grootste tegenstand werd verwacht van het Tabriz Petrochemicals Team dat de plekken 2, 3, 5, 7 en 8 bezette. Maar met het geel in handen en Sten die de jongerentrui op 3 sec miste hadden we ons geen betere start kunnen wensen.

De volgende dag werden we om 6 uur bij het ontbijt verwacht om om kwart voor 7 af te reizen naar het Azadi Sport Complex. Dit was 25 jaar geleden het centrum van de Aziatische spelen. Nu doet het dienst als een voetbalstadion met een capaciteit van 100.000 man. Voor de ingang was de officiële opening en de eerste uitreiking van de gele trui. Terwijl Karel van alle kanten belaagd werd door fotografen en camera 164

mensen stond hij fier op het hoogste podium met gele trui en gouden medaille. Het startschot werd gegeven door een man van 82 die zelf niet meer kon lopen. Het was dan ook moeilijk voor te stellen dat hij de beste Iranese renner ooit was. Vanuit de start werd er van alle kanten gedemarreerd en bij elke serieuze ontsnapping hadden we een mannetje mee. Soms was het de geletruidrager zelf die het initiatief nam. Dit leidde tot veel nerveuze reacties in het peloton, vooral bij de Spanjaarden die er aan alle kanten langs demarreerden. Na 30 km sloeg echter het noodlot toe. Julian Rammler was bij een valpartij betrokken en brak daarbij zijn pols. Met 4 man een peloton op hol geslagen Iraniërs controleren bleek erg lastig. We moesten dan ook hopen op een beetje goodwill bij de andere teams om de ontsnappingen terug te rijden. Deze goodwill was er helaas niet en we moesten toestaan dat er een groep wegreed met daarbij de nr. 7 van het algemeen klassement. Ondanks een achtervolging van 40 km moesten we de gele trui afgeven aan het Tabriz Petrochemicals Team dat nu aan de leiding stond in alle klassementen. Omdat ik door de buschauffeur niet mee werd genomen naar het hotel, werd ik naar huis gebracht door een Iranese man. Hij besloot echter na 200 meter weer te stoppen en uitgebreid te gaan praten met een groep mannen die allemaal minimaal 1 ledemaat misten. Na meer dan een half uur aandringen was hij me zat en besloot hij me terug te brengen naar de plek waar ik vandaan kwam. Na veel gezeur werd ik uiteindelijk naar ons hotel gebracht door de broer van de tourorganisator. Zijn auto kwam helaas halverwege zonder benzine te zitten en na een rit door downtown Teheran kwam ik uiteindelijk 3 uur later dan gepland aan in het hotel. Om de lokale bevolking kennis te laten maken met de wielersport reden we donderdag een criterium door een buitenwijk van Teheran. We kregen toen pas een idee hoe groot Teheran was. We arriveerden namelijk na een busreis van anderhalf uur. Terwijl de plaatselijke geestelijke via het luidsprekersysteem opriep tot gebed, vertrokken wij voor 25 23

rondjes van iets minder dan 3km. De weg was niet overal even goed, maar er was wel veel publiek aanwezig. Vooral bij de meisjesschool langs het parcours was het geluid soms oorverdovend. Dit was een leuke afwisseling. Bij het rondje van de dag ervoor was geen kip te bekennen en de dag erna stond een rit door de woestijn op het programma. Het koersverloop is echter vrij simpel. De start is verschrikkelijk hard en na 3 ronden rijd een groepje weg met daarbij de leider in de wedstrijd. Zijn ploeg legt het peloton een strak tempo op en tegenaanvallen zijn hierbij gedoemd te mislukken. De gele trui drager wint de etappe met 2 vingers in de neus en vergroot zijn voorsprong op de rest van het veld. De rest van de dag bereidden we ons voor op de koninginnenrit. De koninginnenrit, de dag waar het peloton zowel met angst als met spanning naar uitkijkt. Op het programma staat namelijk een klim van 65km met de top op 2200 meter hoogte. Er wordt veel verwacht van de kopman van het Spaanse team, hij werd vorig jaar 15de in het eindklassement de Vuelta. De eerste 60km waren vooral in dalende lijn. Er werd hard gereden en snelheden van boven de 65 km/u waren geen uitzondering. Zeker met de inspanningen van de vorige dagen in de benen was ik al behoorlijk gaar toen de echte klim nog moest beginnen. In de eerste stukken bergop werd er hard gereden. Op een open stuk werd het peloton ook nog eens op het kantje gezet. Dit koste me de kop en ik kwam samen met Rob in een ‘gelostengroepje’ terecht.

24

De weg liep ondertussen gestaag omhoog. Terwijl rotsmassieven en zandhopen elkaar afwisselden, had ik het gevoel alsof ik in een oven op weg was naar een top die eindeloos ver weg lag. Een betere combinatie tussen ‘Stairway to Heaven’ en ‘Highway to hell’ is er dan ook niet te bedenken. Na ruim 2 uur klimmen volgden de bochten en haarspelden elkaar nog steeds in rap tempo op en werd de weg steeds steiler. Van de soepele tred van in het begin was dan ook weinig over. Na de top volgde een korte afdaling met de wind op kop zodat we hier nog steeds geen ontspanning vonden. Met de bezemwagen in ons kielzog reden we de laatste klim van 10 km op. Dit was een lange brede woestijn weg die door het dorpje Damavand ging. Na 165 lange kilometers bereikten we eindelijk de finish. Onze achterstand op de eerste man in de wedstrijd was flink gegroeid omdat we het peloton al vroeg in de klim moesten laten gaan. We kwamen dan ook buiten de tijdslimiet binnen en werden in naam van allah bedankt voor onze inspanningen. Gelukkig wisten zowel Sten als Karel, ondanks een portie pech, binnen de tijdslimiet te finishen. Van tevoren wist ik dat het een zware dag ging worden, maar ik had toch gehoopt binnen de tijdslimiet te kunnen finishen. Het werd me wel duidelijk dat ik tussen de profs en oud-profs die aan deze wedstrijd deelnamen heel veel klasse, inhoud en ervaring te kort kom om überhaupt aan te kunnen haken. Dat veel problemen over geld gaan is algemeen bekend. Dat de organisatie van een beginnend sportevenement het lastig heeft mag, zeker in Iran, geen verrassing zijn. Als deze 2 gebeurtenissen samen komen kan het echter lastig worden. Dit gebeurde dan ook op de laatste dag. Vanaf het moment dat de wedstrijd begon kregen we te horen dat we onze startpremie de dag erna zouden krijgen. Na 5 dagen en met de laatste dag in aantocht was het geduld van de meeste teams echter op. Toen we zaterdagochtend nog steeds geen startgeld hadden ontvangen werd er door de buitenlandse teams besloten niet te starten voordat we het geld kregen. Eerst nam de organisatie het niet serieus, maar 164

toen we na een uur nog steeds op de stenen muurtjes voor het hotel zaten begonnen ze hem flink te knijpen. Organisatoren die de hele week vloeiend Engels spraken hadden opeens een tolk nodig om zich verstaanbaar te kunnen maken. Onder het toeziend oog van de UCI-commissaris werd na 2 uur besloten dat we het geld na de etappe zouden ontvangen. Ondanks dat de start om 9 uur gepland stond, vertrok het peloton om 10 uur voor een lastige etappe over 130 km. Terwijl ik naar mijn kamer ging om mijn spullen te pakken vloog het peloton opnieuw over de Iranese wegen. Wat vooraf als een verplicht nummertje werd beschouwd bleek toch een ontzettend lastige etappe te zijn over verschillende klimmetjes. Het parcours was nooit vlak en met de bergetappe van de dag ervoor in de benen zou het peloton dan nog 1x op de pijnbank worden gelegd. In de aanloop naar de lokale ronde zat een gemene klim. Sten en Karel moesten het peloton dan ook al vroeg laten lopen. Wat ze niet wisten is dat het peloton ondertussen al een paar keer de route had afgestoken. Ondanks dat ze, normaal gezien, ruim op schema lagen om nog binnen de tijdslimiet te kunnen finishen werd hun achterstand door die grappenmakerij onoverbrugbaar groot. Ze misten de tijdlimiet dan ook op 1 minuut, dit tot ontgoocheling van Sten. Als het peloton niet had afgestoken had er waarschijnlijk niet meer dan 20 man de finish gehaald. Nadat we alsnog start en prijzengeld ontvingen stond ’s avonds nog de sluitingsceremonie op het programma. Ondanks dat de ceremonie om 7 uur zou beginnen, duurde het tot half 9 voordat er überhaupt beweging in kwam. Door te weinig eten, een opkomende verkoudheid en de inspanningen van de dagen ervoor voelde ik me de hele dag al hondsberoerd. Van 9 tot half 11 heb ik dan ook in de lobby op de bank gelegen. Gelukkig kregen we om kwart voor 11 ons eten. We hadden de afgelopen dagen zowel ‘s middags als ‘s avonds rijst met kip gekregen. We hadden dan ook gehoopt dat ons laatste avondmaal afwisseling bood. Dit bleek niet het geval en we probeerden opnieuw een 164

bord rijst weg te werken, dit lukte maar met mondjesmaat. Na een korte nacht, met 3 uur slaap, vertrokken we om 03.30 uur richting het vliegveld om terug te keren naar Nederland. Terwijl we in het vliegtuig probeerden nog wat te slapen was het ook tijd terug te kijken op de afgelopen week. Het was mijn eerste etappekoers en ik wist dat het zwaar ging worden. Ik heb me dan ook niet vaak beroerder gevoeld dan die laatste paar dagen. Toch kan ik terug kijken op een uniek evenement in een bijzonder land. De wedstrijd zelf ging over een mooi en afwisselend parcours waar alle facetten van het wielrennen inzaten. De organisatie rondom de koers moet helaas slecht genoemd worden, zeker in vergelijking met vorig jaar. Het vervoer van en naar de koers was slecht geregeld en je mocht dan ook blij zijn als je fiets het na de reis nog deed. Ondanks dat de inzet en het enthousiasme bij de lokale bevolking groot was, konden we ons niet aan de indruk ontrekken dat de mensen van de wielerfederatie niet altijd recht in hun schoenen stonden. Dit kwam vooral tot uiting in de betaling van het startgeld en het gerommel met de prijzenschema’s. Of ik ooit terug kom weet ik nog niet. Wel kan ik iedereen aanraden eens deel te nemen aan een etappekoers in het buitenland. Je komt namelijk terug met een schat aan nieuwe ervaringen en verhalen. 25

(Allemaal) beestjes

26

Rutger Ockhorst

164

Spring er uit! Administratief werk | Helpdeskmedewerking I Bouw van internetsites I Technische ondersteuning I Systeembeheer I Software-installatie I Technisch tekenwerk I Assistentie bij onderzoek I Gegevensanalyse I Marktonderzoek en enquêteerwerk I Promotieactiviteiten en voorlichting I Vormgeving I Maquettebouw I Hulp bij evenementen en beurzen I Chauffeursdiensten I Portiers- en beveiligingsdiensten

A Mekelweg 3 I E [email protected] I W www.StuD.nl I T 015 -278 8786

164

27

Tekst: Michiel Katgert

De fiets van... De fiets van...

Wanneer heb je deze fiets aangeschaft? Dat was begin seizoen 2007. Mijn oude, via marktplaats gekochte Merida was aan vervanging toe, de TU besloot in al haar wijsheid dat ik een fiets mocht kopen waar zij aan mee gingen betalen, van het een kwam het ander en niet veel later stond er een witte Canyon in de gang. Waarom is de keuze juist op deze fiets gevallen? Dat het een Duitse postorderfiets ging worden was al snel duidelijk. Vanwege de goede prijs-/kwaliteitsverhouding kwam ik zo bij Canyon uit, dat rond die tijd heel hard aan de weg aan het timmeren was. In diverse fietsblaadjes werd de lof bezongen over dit frame. Toen bleef nog de keuze voor het schakelsysteem over. Ik wilde geen Shimano, maar m’n vorige fiets was wel Shimano dus dacht ik dat het verstandig was om iets compatibels te hebben. Zodoende werd het SRAM. Bij de keuze speelde overigens ook mijn voorkeur voor “onbekend/onbemind/in vergetelheid geraakt/volledig niet populair” mee. Waar dat bij mijn auto’s nog wel eens uitdraait op een deceptie (Omloop der Peel 2008…?), is dat bij mijn schakelsysteemkeuze na drie jaar nog steeds een groot succes. Het enige nadeel aan de keuze voor SRAM was dat de kleur van het frame samenhing met het schakelsysteem. Bij SRAM was dat dus wit. Waarom is dit een bijzondere fiets? Omdat ie heel fijn fietst. Omdat alle reviews over het frame kloppen. Omdat ik, toen ik voor het eerst aanzette op de Canyon, niet eerst het frame 10 centimeter verboog voordat ik eens vooruit ging. Omdat ie wit is, en omdat dat eigenlijk een hele stomme keuze is voor een fiets die het hele jaar door, in modder, regen en sneeuw gebruikt wordt. Wat is het mooiste onderdeel van je fiets? De flitsende Shimano-wielen (zie volgende vraag…)

28

164

Heb je onderdelen aan je fiets vervangen? Waren dit noodzakelijke reparaties of was dit om je fiets te upgraden? De fiets is meerdere malen geüpgraded. Wat begon met een heel voorzichtig wit stuurlintje werd uitgebreid met een ander zadel, een 52/39 voor op m’n compact-crank en een setje briljante wedstrijdwielen, de Shimano RS80. Toch weer Shimano dus, maar deze wielen zijn echt de moeite waard. Hoe vaak word je fiets gepoetst/gerepareerd? Gepoetst wordt ie weinig tot nooit. Daar kan ik wel over gaan liegen, maar dat ziet iedereen toch meteen. Weer zo’n prettige eigenschap van een wit frame. Gerepareerd wordt ie als er iets stuk is. En dat gebeurt niet zo vaak. Af en toe een ketting smeren, cassettes/ kettingbladen wisselen of een wiel richten als ik weer eens over de kop ben geslagen. Welke exotische oorden heb je met je fiets bezocht? Spaanse Costa’s en de bergen achter Benidorm, Franse Alpen, Italiaanse Alpen, Dolomieten, Pyreneeën, Vogezen, Ardennen, Zuid-Limburg en niet te vergeten het Kopje van Bloemendaal. Welke extreme omstandigheden heeft je fiets overleefd? In 3 jaar een hoop. Langs de vangrail schurend net niet uit de bocht vliegen in de afdaling van de Lautaret tijdens de Marmotte, meerdere valpartijen op miraculeuze wijze ontwijken tijdens diverse koersen… Al meerdere malen is gebleken dat de fiets sterker is dan zijn berijder. Wie heb je geregeld om voor de volgende Corsa een stukje in deze rubriek te schrijven? Ik heb begrepen dat Rob ver genoeg is met zijn tijdritmonster dat hij daar een mooi stuk over mag gaan schrijven.

De koninginnerit Tekst: Wouter Been

De koninginnerit In februari werd door een aantal WTOSsers weer een trainingskamp georganiseerd in Spanje. Hier werden vele etappes verreden door de bergen, helaas was slechts bij een van deze etappes live verslaggeving aanwezig, bij deze het verhaal. De koninginnenetappe stond op het programma met drie bergen van buitencategorie. Een etappe van rond de 160 km, waar zowel Martin als ik wilden gaan vlammen om deze prachtige etappe op ons palmares bij te schrijven. Vanuit de start besloten we de knuppel in het hoenderhok te gooien en daarmee het kaf van het koren te scheiden. Al snel zaten de overige zes WTOS’ers aan het elastiek en werd de eerste renner gelost als een postduif. Zowel Martin als ik legden er gelijk de pees over 164

waardoor er weer twee renners moesten plafonneren. Martin ontbond zijn duivels en ik moest mijn tenen uitkuisen om bij te blijven. De overige drie renners probeerden de meubelen te redden en gingen tekeer als een duivel in een wijwatervat. De drie renners werden overboord gekieperd en zagen ook in dat ze met een patattenjacht bezig waren. Met gewapende vrede bleven zij achter in de villa en ondernamen Martin en ik tezamen de calvarietocht. We schakelden een versnelling terug omdat we wisten dat we uit de greep van het peloton zouden blijven en de etappe een calvarietocht zou gaan worden. De eerste col van de dag stond op het programma, de Alto de Confrides. Ploegleider Ducrot mocht ondertussen met de ploegauto het peloton passeren en achter ons twee aanrijden en blijkbaar was er een probleem met de oortjes want we konden exact horen wat er verteld werd tussen Ducrot en de mecanicien Herbert Dijkstra. De weg leidde ons langs het pitoreske Guadelest 29

en ondertussen begonnen de benen lekker te draaien. Ducrot kregen we onbedoeld te horen in ons oortje: “Die kunnen verassend goed klimmen, als je ze ziet zou je denken “daar moeten ze de berg voor afgraven.“ Maar het rijden is net als een bank. Je kunt in het rood gaan, maar uiteindelijk moet je toch terugbetalen.” We kwamen steeds dichter bij de top en Martin had duidelijk nog een cartouche in zijn arsenaal maar solo de rest van de tocht vervolgen zou zelfmoord zijn. De top was bereikt en de afdaling werd ingezet en de eerste bocht werd niet goed genoeg genomen, waardoor in het oortje Ducrot schreeuwend kritiek gaf: “Denk je dat er tegenverkeer is of dat er valkuilen in de binnenbocht gegraven zijn.” Een aantal kilometer verder zat het tempo in de afdaling er goed in en was Ducrot meer dan tevreden: “Oh, men, dit is …. alle moeders die nu kijken, ga wat anders doen!” Na een lange afdaling reden we Alcoy binnen om aan de klim te beginnen naar de Carrascar de la Font Roja. Martin begon sterk aan de klim waardoor ik op de rekker zat en eraf dwarrelde. De klim was niet steil en redelijk beschut in de schaduw. Langzaam wist ik me te herpakken waarna Martin een vogel voor de kat was. Op het steilere stuk kon ik Martin als springplank gebruiken en direct kwijtspelen en als eerste boven kon komen bij een mooi klooster waar de fluitende vogeltjes het uitzicht nog mooier maakten. Martin kwam weer terug aansluiten en na een korte ravitaillering werd de afdaling ingezet. Een col van 3de categorie kwam eraan en ik kreeg een klap van de man met de hamer door te weinig te eten en zat ik ineens stiksteenkapot. Ducrot zag de bui direct hangen en demotiveerde mij: “Hij is gebroken, staat totaal geparkeerd. Hij rijdt nog 12, wat zeg ik nog 6.” Snel wat gegeten maar de suikers werkten niet direct, de moraal zonk me in de voeten omdat we 30

net iets over de helft waren en Ducrot iets zei wat niet voor mijn oren bedoeld was: “Mijn moeder, ze is 71, zou hem gewoon voorbijfietsen!”, waarna Herbert terugzei: “Met een kinderzitje op het stuur!”. Martin hield de benen stil waardoor ik terug kon komen en kun recupereren. De laatste col stond op het programma, de Port du Tudons, de hoogste col van de trainingsweek in Spanje. Tijd om uit de pijp te komen en te labeuren. Martin zat met afgesneden benen en moest de rol lossen. Ondertussen werden we door Ducrot gewaarschuwd voor de veranderende weersomstandigheden: “We fietsen zo naar Mordor, uit Lord of the Rings. Zie al die donkere wolken daarboven.” Boven begon het licht te spetteren en boven op de top stopten we om snel een een jackje aan te doen. Ducrot attendeerde ons direct om wat te eten: “Met dit weer moet je blijven eten, stop het er maar in alsof je een gans aan het vetmesten bent voor de foie gras,

gewoon doordouwen.” Snel naar beneden gedoken waarbij ze volgens de ploegleider de parachutes zouden moeten verplichten. Nadat we terug naar zeeniveau waren gedaald draaiden we de grote weg op en hebben we het grote blad gestoken en zijn we in volle galop naar de finish gereden. Met een voldaan gevoel kwamen we terug bij de villa. 164

Tekst: Michiel Katgert

Les Trois Ballons

Les Trois Ballons ‘Je suis très fatiguée, dit is jullie huisje, succes ermee.’ De medewerkster van het gemeentehuis stak de sleutel in de deur van het met verbodsborden behangen huisje op de camping van Mélisey, liep naar haar gare 205 en rammelde er vandoor. Na een reis van een uur of acht werden we zo met open armen ontvangen voor een weekendje afzien in de Vogezen. Het was inmiddels 10 uur ’s avonds, en de volgende morgen moesten we om 7:15 paraat staan aan de start van de Trois Ballons, in het dorpje Champagney, 17 kilometer verderop. De Trois Ballons, een tocht waar wat serieuze trainingsarbeid toch wel noodzakelijk voor zou kunnen zijn. 205 kilometer en 4300 hoogtemeters. De Ballon de Servance (1200 m), Col d’Oderen (884 m), Col de Bramont (956 m), Le Markstein (1193 m), Grand Ballon (1325 m), Col de Hundsruck (748 m), Ballon d’Alsace (1200 m), en als prettige afsluiting na 200 kilometer in de benen: de Planche-des-Belles-Filles (1148 m). Om goud te halen moest dit alles in 9 uur voltooid worden. Aan de start: ik en Brevet. Aangezien we vrijdagavond pas laat aan waren gekomen en de frameplaatjes- en tijdchips-afgifte al gesloten was moest dat ook nog ergens voor 7:15 gebeuren. Ruim op tijd waren we dus in Champagney om de noodzakelijke dingen op te halen. Ruim op tijd was in dit geval 6:45. Het plein van Champagney was toen al vergeven van de zenuwachtige mensen, en we moesten aan de andere kant van dat plein zijn. ‘Pardon, excuus, sorry, oeps, pardon’. Gelukkig kon het allemaal in het Nederlands of Westvlaams, want dit soort cyclosportieven trekt toch een bepaald publiek aan. Nog ruimer op tijd (het wielerparafernaliakraampje moest nog even geplunderd worden voor handschoentjes en regenjasjes, want het weer was allerberoerdst) stonden we omgekleed en wel bij de start. Zo ruim op tijd dat de timingmat inmiddels was opgerold en de opblaasbare startboog over de weg heen lag. Een jochie met een Trois Ballons-shirt aan riep iets over ‘C’est seulement pour le départ’, dus wij gingen goedgemutst van start, waarna we ons realiseerden dat we dan sowieso 30 minuten goed mochten gaan maken, en dus ook 30 minuten minder hadden om goud te halen.

164

31

Met 30 in ’t uur en handjes op het stuur haalden we al gauw de achterhoede in en op de klim van Ballon de Servance was het wederom continu ‘Pardon, excuus, ho, pas oep’, maar nu om het leeuwendeel van de deelnemers in te halen. De rest haalden we in op de afdaling, want snelheden hoger dan 40 zijn kennelijk levensgevaarlijk volgens de gemiddelde cyclotoerist. In retrospect was het ook daadwerkelijk levensgevaarlijk, want ik heb begrepen dat er nogal wat valpartijen waren in die afdaling. Alles ging eigenlijk van een leien dakje, tot ik aan de voet van de Col de Bramont lek reed. Het natte wegdek en de vele steentjes hadden hun tol geëist. Weer een kwartiertje vertraging, niet goed voor het gouden schema. Het was nog steeds dicht bewolkt, maar in ieder geval al wel de hele ochtend droog. Terwijl er plukjes renners voorbij kwamen werd mijn band professioneel opgepompt door de dépannage-bus van de organisatie. Het volgende actiepuntje was de verloren tijd goed maken op de Col de Bramont. Hier begon mijn trainingstekort zich te wreken. Brevet reed langzaam uit m’n zicht en wachtte boven rustig op me. Vervolgens door naar de Route des Crêtes, de autoweg die over de toppen van de hoogste bergketen van de Vogezen leidt, met als toppunt de Grand Ballon, het volgende doel. Normaal gesproken heeft deze weg een prachtig uitzicht over de omliggende valleien, maar wij zaten midden in de wolken. Pas bij de Grand Ballon, toen Brevet weer uit m’n zicht gereden was, werd het weer beter. Bovenop de Grand Ballon was het tijd voor de ravitaillering. Het verval zat er duidelijk in, ik moest flink bijeten en bedacht me dat ik nog niet op de helft zat. Kijkend op m’n klokje riep ik Brevet toe dat ie maar niet meer op me moest wachten, dan had ie tenminste nog kans op goud. De afdaling van de Grand Ballon was weer geweldig. Alles en iedereen inhalend kwam ik aan de voet van de Col du Hundsruck. Van een enkeling die een jaar eerder deze col beklommen hadden tijdens een trainingskampje in de Vogezen had ik begrepen dat het niet een heel fijne klim was. Of het de zon was die doorbrak of de realisatie dat ik al weer enigszins over de helft was, hoe het ook zij, deze klim viel me alles mee. Hoe veel tegengestelder was dat op de klim naar de Ballon d’Alsace. Scheldend, stoempend, alle spieren verzuurd die maar verzuurd konden zijn kwam ik zwalkend boven. Na wederom een duizelingwekkende afdaling vond ik een ploegje gezellige Westvlamingen die, al onverstaanbare ‘hrappen en hrollen’ makend 40 in het uur kop over kop naar de voet van de eindklim aan het stormen waren. Hoe vaak kom je tijdens een cyclo een groepje tegen dat daadwerkelijk netjes draait en lekker door blijft gassen? Voor mij was het een unicum. In m’n hoofd zat de aanname dat dit lekkere vlakke stuk gewoon tot de start van de slotklim door zou gaan.

32

164

Niet dus. Een paar rottige bulten waar ik gewoon de aansluiting verloor. Een combinatie van de 170 kilometer in de benen, de constatering dat ik geen goud meer kon halen, hoe hard ik ook door zou fietsen, en het zeurende gevoel in m’n linkerknie, waar ik 6 weken eerder hard op was gevallen, zorgden voor een dipje in de moraal. Het plan begon zich te vormen om op te geven. Ik had geen zin om m’n knie aan gort te rijden en weer een stuk seizoen kwijt te zijn. Uiteindelijk stond ik opeens in Champagney, bij de start. Daar was dus ook de tweede doorkomst, en vanaf daar was het nog 10 km rijden naar de slotklim van 5 kilometer. Ik stapte af bij het ravitailleringpunt en ging op de grond zitten in de schaduw. Wel zo prettig, want de zon was inmiddels hard aan het schijnen. 15:35. Ik moet om 16:15 binnen zijn, 15 km in 40 minuten, waarvan 10 kilometer a 30 per uur en 5 kilometer met een beetje mazzel 10 km per uur. Dat past niet. Dat wordt echt geen goud meer. Na een kwartier zitten, peinzen, afstappen, niet afstappen, ben je gek geworden, je bent gek als je nu nog afhaakt, wat is 15 km nou, boeien dat het maar zilver is, je kan altijd nog terug als je knie meer pijn gaat doen, stapte ik op en fietste ik als een bezetene naar de voet van de Planche-des-Belles-Filles. Volledig onwetend van wat me te wachten stond. De top lag op 1150 meter, aan de voet stond m’n teller op 500 meter… 650 hoogtemeters in 5 kilometers, dat is gemiddeld meer dan 10%... Het bleek nog waar te zijn ook. In de brandende zon, toegeschreeuwd door publiek langs de kant ging ik kruipend omhoog. Stapje voor stapje, eens in de 5 minuten iemand inhalend, die lopend of nog langzamer dan ik (kon dat?) de berg op ging. Een lijdensweg, die af en toe over de 15% heen ging. Meerdere malen denkend “Brevet, je gaat nu afdalen hoedverredoeme, dan krijg je de sleutels en dan ga je de auto halen, want ik fiets niet meer verder als ik boven ben!” Kijkend op m’n computertje, combinerend met de borden langs de kant van de weg: nog 3 kilometer, ik rijd nu 6 kilometer per uur, dan is het nog maar een half uurtje. Hee, nu rijd ik negen, dan is het nog maar 20 minuten. Een bordje langs de kant van de weg: komende kilometer gemiddelde 11,3% ‘ai ai’. En dan, een kerel met z’n voeten uit de openstaande ramen van z’n auto gestoken: “Seulement deux-cent metres!” Ik ga het nog halen ook. Daar, de mat! De MAT! Ik heb een tijd! 9:35. Zilver. Zelden zo blij geweest aan te zijn. Nawoord: Brevet haalde goud in 9 uur en 12 minuten (hij mocht er 20 minuten langer over doen vanwege zijn ‘gevorderde’ leeftijd…).

164

33

Tekst: Gerbert Pleijter

Ronde Cycliste de 7 Vallees

Ronde Cycliste de 7 Vallees

Eindelijk was het dan zover. De dag dat ik voor het eerst deel uit mocht maken van de wielerploeg van WTOS was aangebroken. De ronde van de 7 valleien was voor een aantal het hoofddoel van het jaar. Ik moest daarom niet vergeten aan het ploegbelang te denken. Deelnemers waren: Rik, Michiel (Brevet), Christan, Ton, Rene, Wouter (Perry) en ik. Ploegleiders: Michiel (Katgert) en Tim. Helaas moest de drijvende kracht achter de organisatie (Wouter Been) thuisblijven wegens een blessure. Ondanks dat het vertrek op vrijdagmiddag om 14.00 uur gepland stond, reden we om 15.15 uit Delft weg richting het Noordfranse Lambus. We kwamen hier rond acht uur aan en werden door een meisje van ongeveer 8 jaar op een crossfietsje naar ons huisje geleid. Zaterdagochtend was het team eindelijk compleet omdat Brevet en Wouter pas op zaterdag konden komen. De eerste rit die op het programma stond was bijna 110km en had 9 beklimmingen. Het profiel van de etappe zag er grillig uit en ik was niet de enige die aardig zenuwachtig was voor de komende beproeving. Terwijl onze namen door de Franse speaker uitgesproken werden zoals we ze nog nooit gehoord hadden vertrokken we in de regen voor het ‘Depart Fictief’. Na anderhalve kilometer duwen en trekken in de neutralisatie werden we opnieuw stilgezet voor het ‘Depart Real’. In de eerste 10 km draaiden we kleine kronkelweggetjes met split op en in de eerste afdaling gingen een paar Fransen rechtdoor de sloot in. De 34

toon was meteen gezet, Ton vond dit iets te gortig en moest de groep in een afdaling laten gaan. De regen maakte het niet makkelijker, Michiel moest dit als eerste ondervinden en had binnen de kortste keren een lekke band. Helaas was dit niet de laatste. Zowel Rene, Christan als Michiel reden 1 of meerdere keren lek. Tim hoefde zich als mechanieker dus niet te vervelen. Na 50 km kwam Rik naast me rijden om te vertellen dat ik maar eens moest aanvallen. ‘Het kost wel wat meer kracht maar het is donders mooi’ was zijn argument. Na 55 km begon het stevig te regenen en besloot ik maar eens te demarreren. Na 5 km kwam er een groepje van 5 Fransen aansluiten die mij de punten voor de bergtrui en even later ook de punten voor de sprinttrui afhandig maakten. Na dit sprintje hielden ze de benen stil en werden we na iets minder dan 20 km weer ingelopen door het peloton. Ondertussen kwam de finale steeds dichterbij. Op 20 km van het eind begon de finale met een klimmetje van iets meer dan een kilometer. Terwijl ik op de eerste meters bergop een parkeerkaartje kocht schoten Rik en Wouter omhoog. Rik kon de eersten makkelijk volgen en Wouter kwam in een achtervolgend groepje terecht. De rest was rond die tijd al uitgeschakeld door lekke banden en/of slechte benen. De groep met Rik wist de koplopers nog bijna terug te pakken, maar strandde uiteindelijk op 44 seconden. Rik werd in deze zware etappe verdienstelijk achtste. Gelukkig kon ik terugkomen in het groepje met Wouter en nadat hij me op de laatste klim nog eens flink op de pijnbank had gelegd finishten we als 35ste en 52ste op 2.13 van de winnaar. 164

Rene finishte als Christan als 116e. lekke banden en wedstrijd verlaten reden.

101e, Ton als 110e en Michiel had na meerdere een geknapt moraal de toen we langs het huisje

De volgende dag konden we aantreden voor een ploegentijdrit en een etappe over 88km. Na warm gereden te hebben in de regen vertrokken we voor een tijdrit van bijna 40 km. Na 5 km sloeg het noodlot alweer toe voor Christan, hij reed leek. Terwijl wij heel hard riepen, DOORRIJDEN, NIET WACHTEN vervolgden we onze weg van klim naar klim. Dat er niet meer lek gereden werd was een wonder want voor de tijdrit hadden ze de slechtste wegen uit de omgeving opgezocht. Rik vond het 15 km voor het einde eens tijd om door te trekken, ik kon het wiel bijna niet houden. Achteraf zei hij dat hij best wel moest lachen om de grimas die ik tevoorschijn toverde. Ik weet niet hoe de rest erbij zat, maar ik heb bovenop die ene bult in noord Frankrijk zowat m’n stuur doormidden gebeten om het wiel te houden. Op het laatste klimmetje van de tijdrit werd er nogmaals stevig doorgereden. M’n benen weigeren en ik moest de rest dan ook even laten gaan. Terwijl de lokale bevolking me luidkeels aanmoedigde met TRICHEUR (bedrieger) werd ik door ploegleider Katgert aan de auto de laatste 50 meter beklimming over getrokken. We finishten met z’n zessen na 58’17”. Dit leverde ons een 11de plek op. Nadat we in het huisje even de tijd hadden om te eten en ons om te kleden stonden we om half 3 alweer aan de start van de laatste etappe. Deze werd gereden op een omloopje met 2 pittige beklimmingen erin. Op de eerste beklimming kocht ik voor de tweede keer dat weekend een parkeerkaartje, maar gelukkig kon ik op de top nog net de staart van een groepje van 40 man te pakken krijgen. In dit groepje zaten Ton en Wouter die opnieuw omhoog vlogen. Met Rik ging het nog beter. Hij was weggereden met een groep Fransen en probeerden tevergeefs een goede waaier op te zetten. Michiel reed zo hard omhoog dat hij z’n ketting door midden trapte, wat einde koers betekende. Voor Rene en Christan ging het de eerste ronde te hard. Christan vonden we na afloop in z’n WTOS badjas 164

terug bij de ploegleidersauto en Rene reed uit in een groep dat uiteindelijk op 8 minuten binnenkwam. Halverwege de etappe werd de groep met Rik weer teruggepakt. Bij het ingaan van de laatste ronde van 30 kilometer sloop Rik op z’n Zoetemelks weg. Hij kreeg gezelschap van Elmar Rijnders, een junior van de volharding. Terwijl ik flink zat te storen bij de achtervolging en de geletruidrager probeerde over te halen om z’n ploegmaat niet terug te rijden liep de voorsprong op tot meer dan een minuut. Zowel Rik als Elmar wisten niet precies waar de finish was. Ze sprinten daarom zowel bij de lijn van de tussensprinten als bij de echte finishlijn. Beide keren werd Rik geklopt. Het leverde hem een 2de plek op. In de sprint van het peloton werd ik 3de en hierdoor 6de in de daguitslag. Ton en Wouter kwamen in dezelfde groep binnen en werden 31ste en 40ste. We konden tevreden terugkijken op een weekendje overleven in noord Frankrijk. Rik was weer goed en Wouter wist naar tevredenheid te presteren. Ton was vooral blij met z’n optreden op dag 2, Rene zat te balen van z’n lekke band op dag 1 en Christan en Michiel hadden hun weekend niet door materiaalpech. Als laatste hebben Michiel en Tim een weekendje autocross achter de rug. Ik denk dat ik hen namens de renners mag bedanken voor hun inzet! Het oordeel over mij laat ik aan de lezer over, maar ik hoop dat ik volgend jaar weer mee mag. Ondanks dat we het huisje, volgens ons, goed schoongemaakt hadden moesten we toch schoonmaakkosten betalen. Terwijl de avondzon voor het eerst dat weekend de Franse heuvels verwarmde zetten wij, moe maar voldaan, koers terug naar huis. 35

Het grote Tourboek

Tekst: Luuc Rutgers

Het grote Tourboek De ideale Tour

Tweede, herziene en geactualiseerde druk 2009 Dit boek loodst je in een proloog, 22 etappes, een rustdag en een epiloog door de zogenaamde “ideale Tour”. Bij iedere etappe hoort een klein verhaal over het verloop dat je bij de etappe zou kunnen verwachten, inclusief ploegentactiek, kleding- en materiaal advies en dat soort onvoorspelbare uitlatingen. Er worden uiteraard geen winnaars voorspeld; een ideale Tour is immers tijdloos. Verder wordt er bij elke etappe door middel van vijf vragen een ‘specialist’ beschreven, bijvoorbeeld Tommeke bij de sprint en Peter Post als vormgever van de ploegentijdrit. Jammer is dat er geen echte interviews in dit deel staan, dat zou de kwaliteit van het boek ten goede komen. Een en ander wordt door kleur gegeven door foto’s van Cor Vos en collega’s. Daarnaast horen bij elke etappe 20 serieuze quizvragen die in 5 moeilijkheidsgraden zijn ingedeeld; van de 4e categorie voor de inkoppertjes tot de vragen van buitencategorie voor de pittige hersenkrakers en echte wielerkenners. In dit deel vind je vaak ook een tabel of diagram terug met hoogteprofielen van de bekende cols of bijvoorbeeld de techniek achter een waaier. Zoals vals spelen is ingeburgerd in de wielersport kun je heel professioneel achterin het boek spieken om de antwoorden te bekijken. Om je parate kennis over de geschiedenis van de Tour op te krikken is er per etappe een aantal pagina’s ingericht voor “de ver36

halen”, waarin de echte heroïek van de wielersport naar boven komt. Dit is het echte goede deel van het boek. De eindsprint van Pieter Weening en Andreas Klöden in de etappe naar Gerardmer, de val van Zabriskie in gele trui tijdens de ploegentijdrit van 2005, Lubberding die het presteert om op een 15-meter brede weg een fransman in de hekken te rijden tijdens een eindsprint, een heleboel dopingperikelen, de tijdrit die Fignon de Tourzege uit handen deed glippen en zo ontzettend veel meer bekende en minder bekende gebeurtenissen uit, vooral, de laatste twee decennia Tourgeschiedenis. Voor degene die nog van plan is punten te halen voor het rondemiss-klassement van volgend seizoen: Chipollini gaan we niet meer kloppen. Hij schijnt in de remmen te hebben geknepen om langs de kant van de weg met een rondemiss de bosjes in te duiken. De ouwe leeuwenkoning. 164

Notulen voorjaars ALV 2010 Plaats: Datum: Tijd:

Sportcentrum, vergaderzaal vrijdag 5 maart 2010 20:00 uur

Aanwezigen: Rik Houwers, Martin Janssen, Rutger Ockhorst, Jeroen Dicker, Debbie Ammerlaan, Bregje Steenbeek, Floris van der Wolf, Ruben Zinsmeester, Tim Snijders, Etienne Alderlieste, Jan Schets, René Borst, Michiel Brevet, Michiel Katgert, Albert Drenth, Luuc Rutgers, Wouter Been, Lennart Weerts, Christan Teunissen. Afmeldingen: Amy de Man, Manman van Ruitenbeek, Laurens van Campen, Janbert Aarnink, Wouter Perry, Trudo Vreenegoor, Arjen Molag 1. Opening Rik opent om 20:14 uur de vergadering. 2. Vaststellen agenda Agenda wordt vastgesteld. 3. Notulen Najaars ALV EE Nadat er een aantal spelfouten uit de notulen gehaald worden vraagt Albert hoe het zit met de details over de tijdritfiets, en of deze in de Corsa terecht zijn gekomen. Er wordt gemeld dat al deze informatie uit de notulen gefilterd is voordat ze in de Corsa terecht zijn gekomen. EE Zonder verdere opmerkingen worden de notulen goedgekeurd. 4. Mededelingen EE Rik laat weten dat degene hij toegetreden is tot het bestuur van de SWN. Rik zal het komen jaar deze functie vervullen. Dat WTOS een bestuurslid moest leveren is per loting vastgesteld. De SWN zorgt voor alle studenten wielerverenigingen van Nederland. Daarnaast heeft de SWN de ‘studentencup’ opgezet. Deze cup bestaat uit vijf wedstrijden die meetellen voor het studenten klassement. Om deel te nemen aan de cup je van te voren aangemeld zijn bij de SWN. EE Daarnaast is het mogelijk om via de SWN toerfietskaarten te bestellen. EE Rik vermeldt ook dat de helmmutsen en tassen er zijn, deze kunnen na de ALV bij het bestuur afgehaald worden. EE 5. Ingekomen stukken EE Rik vermeldt dat er een tijdritfiets ingekomen is. Deze duikbootfiets genaamd ‘de lalleman’ is altijd doorgegeven naar de volgende WTOS generatie. De fiets heeft een dicht achterwiel, en zou gebruikt kunnen worden als leen tijdritfiets. Er moet echter wel wat aan gebeuren, zo heeft de fiets bijvoorbeeld twee lekke tubes. EE Verder is er een uitnodiging gekomen voor de ploegenpresentatie van de Domrenner vermeldt Rik. Deze ploegenpresentatie zal op vrijdag 19 maart gehouden worden in Utrecht. EE Verder zijn er ook nog flyers en posters van het sportfonds aanwezig. Het sportfonds biedt mensen met een laag inkomen een subsidie om hun sport te kunnen beoefenen. Om aan de eisen te voldoen mag je echter geen studiefinanciering ontvangen. Wie meer informatie wil kan een folder meenemen.

164

37

6. Financieel halfjaarverslag Lennart: EE De toelichting van het halfjaarverslag begint op de 3e pagina van de winst en verlies rekening. EE Er was nog voor 80 euro tegoedbonnen van Hans Struijk aanwezig, deze zijn gisteren besteedt aan een momentsleutel voor de gereedschapskist. EE De drukkosten van de Corsa zijn te hoog. Een nieuwe medewerker bij de drukker heeft ons teveel laten betalen. Lennart heeft hierover al contact gehad, en het probleem zal binnenkort opgelost worden. EE De sokken voorraad begint langzamerhand kleiner te worden, en zou binnenkort opnieuw aangevuld kunnen worden. EE Naast de nieuwe gadgets voor in de webshop (tassen en badjassen) is er een bestelling gedaan voor 500 nieuwe WTOS bidons. Deze zijn al in de voorverkoop in de webshop en worden binnenkort geleverd. EE De 150 euro aan de ZOMOCO zijn ondertussen ook betaald. EE Na veel gedoe is de automatische incasso eindelijk afgeschreven. Daarmee is de contributie van 2007/2008 eindelijk afgerond. Er zijn nog ongeveer 10 mensen die 2008/2009 nog moeten betalen, en 30 die 2009/2010 nog moeten betalen. EE De baanclinic is vanwege een aantal afmeldingen toch duurder geworden dan verwacht. Om de deelnemers niet teveel te belasten met deze extra kosten heeft WTOS de extra kosten gedekt. Aanstichters van het probleem waren de 3 Elsers die op het allerlaatste moment toch niet mee gingen. EE Rene meldt dat er op dinsdagen gratis op de baan gefietst kan worden “het zijn alleen wel wedstrijden”. EE De intro trainingen hebben tot nu toe minder gekost dan verwacht. Waarschijnlijk blijven de intro trainingen ruim binnen de begroting. 4e pagina winst en verlies rekening EE De ZOMOCO kosten staan niet op deze pagina. EE Bij trainerskosten staat er €160 begroot, hieronder vallen de kosten om bij de Spartaan te kunnen trainen, en de kosten voor het trainersoverleg. Laatste blad van de begroting EE Deze pagina gaat over de WTOS auto, er is besloten dat er een verenigingsauto moet komen, waarvan dit de concept begroting is. Er is €2000 ontvangen van het STUD fonds, dat kan worden besteedt aan een auto, dakdager en stickers. EE Garage van Bemmelen wil de WTOS auto graag sponsoren in de vorm van onderhoud, en wil ook helpen bij het uitzoeken van een geschikte auto. EE Mega Mix heeft zich bereidt getoond om voor 100 euro per jaar, drie jaar lang de WTOS auto te sponsoren. EE Het doel is om door middel van sponsoring de kilometerkosten voor de gebruikers naar beneden te brengen, totdat alleen de brandstofkosten over blijven. EE Michiel Katgert merkt op dat de verzekering misschien wel wat hoog geschat is op de begroting. Echter is het ook zo dat er veel verschillende verzekeringen en maatschappijen zijn, en het wel een veilige inschatting is. EE Van het sportfonds gaan we €1500 a €1700 ontvangen. Vanuit het bestuur vindt men dat van dit geld in elk geval een etentje of bedankje voor alle commissie leden betaald moet worden. Verder zou een gedeelte aan de auto, of aan iets anders besteedt kunnen worden. Belangrijk is dat het in principe een jaarlijks bedrag is, maar dat de hoogte van te voren nooit exact bekend is. EE Martin stelt voor om van het sportfondsgeld het KMK goedkoper te maken, want het KMK is ook voor toerders waar de auto waarschijnlijk voornamelijk door voor wedstrijden gebruikt gaat worden. Er wordt wel betwijfeld of dit niet een te onzichtbare besteding van het geld is (wie merkt 10 euro besparing op 80 euro kosten?). 38

164

7. Plannen 2010 EE Er zijn voor komend jaar geen grote veranderingen bedacht, omdat toch vooral geprobeerd zal worden om op de ingeslagen weg door te gaan. A) Trainingen EE Qua trainingen wordt er maandag een ‘rondje hoek’ gereden, dinsdag licentie training, woensdag MTB training en donderdag weer een ‘rondje hoek’ met een keer per maand een trainingskoers voor de licentie houders. EE De thema’s voor de wedstrijdtrainingen zijn D2, D3, weerstand en explosiviteit, en er is een trainingsschema opgesteld tot aan het NK. Het trainingsschema is zo gemaakt dat er verschillende momenten zijn waarop gepiekt kan worden. Uit ervaring blijkt dat na het NK de motivatie laag is, en de trainingen niet goed genoeg bezocht. Als er toch vraag is naar gestructureerde trainingen kan dit eventueel nog aangepast worden. EE Er komen een aantal thema trainingen voor toerders dit jaar. Deze worden georganiseerd om de toerders ook een keer kennis te laten maken met dit type trainingen, en om beginners de mogelijkheid te geven basiskennis op te doen. EE Rene meldt dat er bij de Spartaan binnenkort een clinic “wedstrijden voor toerders” is, waarop Rik zich hardop afvraagt of Rene misschien interesse heeft? B) Promotie EE Er komen weer spandoeken te hangen met de data van de intro trainingen. Albert meldt nog een dergelijk spandoek thuis te hebben liggen. EE De Owee zal op eenzelfde manier als vorig jaar aangepakt worden. Belangrijk daarbij is om de auto als stand te gebruiken (lekker makkelijk) en verder zoveel mogelijk leden te werven. EE Zoals iedereen weet komt de Giro dit jaar door Delft heen. Het is de bedoeling om hier gebruik van te maken, en een activiteit hier omheen te organiseren. EE De nieuwe WTOS badjassen kunnen promotioneel ingezet worden. EE Mogelijk wordt er nog een WTOS handdoek geproduceerd. C) Kleding EE De nieuwe kleding zal voor 9 april opgehaald worden, zodat het daarna uitgedeeld kan worden op de ploegenpresentatie. EE De laatste restanten kleding van vorig jaar zullen ook uitgedeeld worden, om deze als eerste weg te werken. Deze kleding zal voornamelijk naar nieuwe leden gaan. EE De kleding heeft een aantal aanpassingen ondergaan. De korte mouwen shirts hebben elastiekjes in de mouwen, en zijn behoorlijk smaller geworden in pasvorm. Daarnaast zijn de zakjes achterop de shirts anders genaaid, zodat de volle zakjes niet het shirt wegtrekken van de rug. In alle broeken zijn nieuwe zemen geplaatst, deze zijn voornamelijk dikker en zouden meer comfort moeten geven. Daarnaast zijn er snelpakken met lange mouwen, en lange broeken met WTOS opdruk beschikbaar. EE Er is door 38 mensen toerkleding, en door 35 mensen wedstrijdkleding bestelt. C) WTOS auto EE Door het bestuur is er besloten dat er een verenigingsauto moet komen. EE Er zijn verschillende auto bedrijven benaderd voor sponsoring of hulp met een auto, daarvan was een bedrijf zeer enthousiast, Garage van Bemmelen. Daarnaast krijgt WTOS van het STUD fonds €2000 budget voor de aanschafkosten van een auto, met dakdrager en bestickering. EE De regelgeving betreffende de auto moet nog verder uitgewerkt worden, maar de belangrijkste punten zijn dat het bestuur altijd gelijk heeft, en dat de auto primair ingezet moet worden voor toer en koersgebruik.

164

39

EE Daarnaast wordt er naar andere sponsoring gezocht, om de vaste lasten van de auto naar beneden te krijgen. Deze sponsoring beïnvloed uiteindelijk ook de kilometerprijs die de leden moeten betalen om de WTOS auto te gebruiken. EE Michiel Katgert merkt op dat Route Mobiel je slechts 3 keer per jaar komt helpen als je pech hebt. De ANWB komt altijd, en daarom is dat volgens hem een betere keuze. Hier staat tegenover dat de ANWB op naam staat, en route mobiel op nummerbord. EE Verder vindt Michiel katgert de brandstofkosten redelijk optimistisch geschat. EE Martin Janssen vraagt zich af hoe de gebruikskosten van de auto verrekend zullen worden. “Krijgt de gebruiker achteraf een rekening ofzo”? Volgens het bestuur moeten deze details nog uitgewerkt worden. EE Michiel Katgert vraagt zich ook af hoe het met de onderhoudskosten zit en uit welke posten deze opgebouwd zijn. Het bestuur verteld dat er twee opties overwogen worden: 1 Er wordt een goedkope auto gekocht die direct een complete beurt krijgt, waarbij de koppakking, distributieriem, waterpomp, koppeling en andere kritieke delen direct vervangen worden (mogelijk citroen zx) . 2 Er wordt en duurdere nieuwere auto gekocht die minder onderhoud nodig heeft (mogelijk Peugeot 306). EE Nadat Martin Janssen vraagt wanneer de auto klaar zou moeten zijn verteld het bestuur dat de auto er op de ploegenpresentatie eigenlijk wel moet staan. EE Michiel Brevet kaart terecht aan dat er nog over een duidelijke schade regeling nagedacht moet worden. Daarnaast vind hij dat de auto echt op de vereniging moet komen te staan, in plaats van op Luuc (omdat hij het oudste bestuurslid is). Want wanneer er schade gereden wordt door iemand zou dit in de toekomst vervelend kunnen worden voor Luuc. Het bestuur en de rest van de vergadering is het zeer eens met dit punt. D) Verzekering EE Het bestuur verteld dat er naar een aansprakelijkheidsverzekering gezocht wordt, zodat de vereniging en het bestuur niet verantwoordelijk gesteld kunnen worden voor bijvoorbeeld ongelukken tijdens de trainingen. EE De details van deze verzekering moeten nog uitgewerkt worden, ook wordt er gekeken naar andere verenigingen en hun verzekeringen. E) Feest EE Er wordt gewerkt aan een feest met alle andere studenten wielerverenigingen, bijvoorbeeld in Utrecht. Het feest zou bijvoorbeeld kunnen dienen als de afsluiting van het seizoen. 8. Commissies Rik nodigt de verschillende commissie uit om hun plannen voor het komende jaar uit de doeken te doen. A) Wedstrijd EE Er is een wedstrijd kalender opgesteld. Hierin zijn alle mooie wedstrijden voor het komende jaar opgenomen. EE Het ZoMoCo rondje is weer goedgekeurd, dus zal WTOS weer twee ZOMOCO’s organiseren dit jaar. EE Er wordt gekeken naar de mogelijkheden om een regiocross te organiseren in het elsenburgerbos, of mogelijk in het bosje achter de sportvelden van het SC. Het SC heeft toestemming gegeven om in dit bosje een cross parcours aan te leggen. EE Rene Borst merkt op dat er op 31 maart een tijdrit ingepland hoort te zijn. Omdat dit inderdaad de eerste 10 km tijdrit zou moeten zijn wordt hiermee ingestemd. EE De ZOMOCO van 29 augustus zal ook voor de studentencup meetellen. EE Voor de geïnteresseerden wordt er binnenkort een trainingsweekend in noord Frankrijk georganiseerd. Het weekend valt op 27 en 28 maart, en de bestemming leent zich ook prima voor MTB’en.

40

164

B) Toer EE Er wordt weer een toerweekend georganiseerd dit jaar. Dit keer wordt er de Philippe Gilbert classic gereden (150 km 2000hm), en kan er de tweede dag gekeken worden naar Luik-Bastenaken-Luik dat langs raast. EE Er zijn plannen om volgend jaar een toertocht te organiseren. De toercommissie krijgt daarbij van Debbie Ammerlaan de tip dat Westlandse toerclub een route van 150km zonder stoplichten heeft. Dit is mogelijk een mooi uitgangspunt voor een toertocht. EE Verder wordt er volgende zaterdag de Witte kruis classic gereden, een mooie toertocht in deze omgeving, met een tijdrit van 3km in het parcours. C) Website EE Er komt een plekje op de voorpagina waar alle komende trainingen te zien zijn. EE Albert Drenth is nog steeds opzoek naar mensen die willen helpen met het design van de website. Albert is namelijk heel goed in het technische gedeelte, maar zou af en toe graag wat hulp bij het design krijgen. EE Verder is de Webshop nieuw op de site, in de webshop worden allerhande WTOS spullen verkocht, en er zijn ondertussen al 96 bestellingen gedaan sinds het ontstaan van de webshop. Een groot succes dus! EE Het bestuur wil proberen om de agenda op de website actiever in te vullen, dit moet in combinatie met de maandelijkse nieuwsbrief een duidelijk beeld scheppen over de verschillende WTOS activiteiten. EE Verder wordt de website de komende tijd nog verrijkt met een aantal stukjes tekst, zo is er bijvoorbeeld een Engels verhaaltje over WTOS beschikbaar. D) KMK EE Jan Schets verteld over het KMK wat dit jaar naar de het Duitse Winterberg gaat. Het vervoer zal iets duurder uitvallen dan voorgaande jaren, maar de kosten voor het huisje zijn vergelijkbaar. Er zijn 36 plaatsen beschikbaar en het KMK vind plaats op 7 t/m 9 mei. E) Corsa EE Tim Snijders verteld dat er nog steeds hard aan de Corsa gewerkt wordt. Verder verzoekt hij mensen wel om ook zelf foto’s bij hun stukjes tekst te zoeken. Daarnaast vermeldt Tim dat hij zo langzamerhand wel opzoek is naar iemand die hem op kan gaan volgen. Dit betekent niet dat hij er per direct mee stopt, maar uiteindelijk is dat wel het idee. EE Er wordt besloten dat het een goed idee is om in de Corsa zelf een oproep te doen naar nieuwe mensen die zich met de Corsa bezig willen houden. EE Daarnaast moeten er volgens Tim meer stukjes gemaakt worden om de volgende corsa goed vol te krijgen. EE Martin Janssen vraagt zich af of het misschien goed is om hierover ook een bericht op de website te plaatsen. F) Criterium EE Martin Janssen vertelt dat het na veel problemen de communicatie met de gemeente toch iets aan het verbeteren is. Het is echter wel onmogelijk om het criterium nog voor dit jaar te organiseren, maar de commissie gaat hard aan de slag om het dan voor volgend jaar rond te krijgen. Als het contact met de gemeente nog iets beter wordt, dan bestaat er wel een grote kans dat het criterium volgend jaar doorgaat. G) Kascontrole EE De kascontrole commissie heeft nog niet genoeg tijd gehad om naar de financiën te kijken, daarom zal er een afspraak met de penningmeester gemaakt worden.

164

41

C) KMK EE Jan Schets verteld over het KMK wat dit jaar naar de het Duitse Winterberg gaat. Het vervoer zal iets duurder uitvallen dan voorgaande jaren, maar de kosten voor het huisje zijn vergelijkbaar. Er zijn 36 plaatsen beschikbaar en het KMK vind plaats op 7 t/m 9 mei. I) Slipper EE Het bestuur vertelt over de slippercommissie, en dat er veel nieuwe producten zijn. Tot nu toe zijn er badjassen, tassen, handschoenen en bidons geregeld. De bidons worden het nieuwe model van tacx, waar alle grote ploegen ook mee rijden. Dit model heeft alleen wel een draaidop, maar omdat tacx de andere bidons niet meer levert zullen we het hier mee moeten doen. EE Martin Janssen vraagt hoe het met de (uitverkochte) badjassen zit, en of er misschien nog een nieuwe partij besteld wordt. Het bestuur legt uit dat de badjassen duur zijn, en een grote voorraad daarvan overhouden dus zeer nadelig zou zijn. Daarom zijn er slechts 20 stuks besteld. Er kan altijd gekeken worden naar een tweede bestelling als er genoeg animo is. EE Wouter Been verteld dat de mensen die nog gelletjes en dergelijke willen kopen ze snel moeten bestellen. EE Wouter Perry vraagt zich af of het niet slim is om alvast geld te reserveren voor het lustrum. Lennart legt uit dat geld hiervoor ‘gereserveerd’ wordt vanuit het eigen vermogen omdat openlijk reserveren niet is toegestaan. EE De begroting wordt goedgekeurd, niemand van de aanwezigen is tegen de begroting. 9. WVTTK Er komt verder niets ter tafel. 10. Rondvraag EE Martin Janssen vraagt zich af hoeveel leden er nieuw bijgekomen zijn. Christan Teunissen vertelt na enig zoekwerk dat er op dit moment 186 leden zijn. Echter geeft dit een vertekend beeld, want er zijn veel nieuwe leden bijgekomen, maar ook veel mensen lid af geworden. EE Tim Snijders vraagt zich af wie er meedoet aan het NCK baan? Aangezien hij dat op de vorige ALV ook vroeg, maar het toen kort dag was probeert hij het nu nog eens. EE Debbie Ammerlaan vraagt het bestuur of “we zo op jullie kosten gaan drinken”. EE Luuc Rutgers wil nog even kwijt dat we een damesploeg hebben, een verse amateur B, en een groeiende A ploeg. EE Albert Drenth merkt op dat er in de nieuwsbrief stond dat het ontwerp voor de tijdritfiets van Jelle Dijkstra is. Dit had natuurlijk Jelle Zijlstra moeten zijn. 18. Sluiting De vergadering wordt om 21:56 gesloten door Rik Houwers.

42

164

Verleden leden leden heden Gegevens: Christan Teunissen

Verleden leden leden heden

Weer een aanwas van acht nieuwe leden. Daarbij al wat mooie prestaties (340km op een dag!) en serieuze plannen (Alpe d’HuZes). Ook ‘t harken door de polder behoort tot de mogelijkheden, zeker bij WTOS. Welkom en tot binnenkort bij training, borrel of andere activiteit. Deze gegevens zijn om prive-redenen uit de online-versie van de Corsa verwijderd.

164

43

44

164

Studentenwielervereniging Delft Bestuur 2009-2010 Voorzitter Rik Houwers 06-27400390 [email protected] Vice-voorzitter Luuc Rutgers 06-10984326 [email protected] Penningmeester Lennart Weerts 06-33830708 [email protected] Commissaris Wedstrijden Wouter Been 06-38479439 [email protected] Secretaris Christan Teunissen 06-40683350 [email protected]

Wedstrijdrenners

Wedstrijdrenners

Amateur A Wouter Been Rene Borst Michiel Brevet Jos Burger Albert Drenth Matthijs Gerrits Michiel Groothoff Rik Houwers Martin Janssen Jodi Kooijman Jos Koop Alex de Kraker Marcel van Leeuwen Arnold Medenblik Jelle Middendorp Wouter Perry Luuc Rutgers Christan Teunissen Ton Verbon Trudo Vreenegoor Lennart Weerts Eric Wictor

Amateur B Etienne Alderlieste Jannie van den Berg Laurens van Campen Stefan van der Elst Joost van den Ende Jerome van Harn Dirk Jonker Michiel Katgert Joost Korse Ronald Mollers Rutger Ockhorst Marco Reijne Stijn Schoen Frank Sheldon Tim Snijders Thijs van Tongeren Roland Valk Ruben Zinsmeester Amateur C Ingmar Bolderink Jelmer Eisma Menno Hensbroek Jorren Stierman Bob Vervloet Vrouw B Debbie Ammerlaan Stefanie Langeslag Lisa de Rooij

Ereleden Roeland Brouns Hans van Os Oprichters van de vereniging Studentenwielervereniging WTOS Mekelweg 8, 2628 CD Delft Ingeschreven bij Kamer van Koophandel (onder nummer V 397988) aangesloten bij KNWU en SWN Bankrekening 11.32.76.532 t.n.v. WTOS te Delft

Lidmaatschap Van 1 september tot en met 31 augustus voor 20 euro. Geef naam, adres, telefoonnummer, e-mailadres en geboortedatum door aan de secretaris en maak het geld over naar nevenstaand bankrekeningnummer

164

www.wtos.nl