Eerlijk zullen we alles sharen

De nieuwe campusdichter Atoomkelder ontmanteld

De vrouw van 2,5 miljoen Betere ontwikkeling medewerkers

Eerlijk zullen we alles sharen

no. 08 9 februari 2012

Onafhankelijk magazine van Tilburg University

02. Interview tekst Tom van Nuenen

Kakelverse campusdichter Daar weet ik een heleboel van, van de Bijbel

Even voorstellen: Lars Bregonje, campus dichter van 2012. Hij mag het komend jaar poëtisch commentaar leveren op het universitaire leven. Ook in Univers zul je hem met regelmaat tegenkomen. Tijd voor een kennismaking.

Column

Testamentaire toestanden Hoe komt het eigenlijk dat er een Oud en een Nieuw Testament is? Dat vroeg mijn vrouw. Het was op een zaterdagmorgen, en we zaten aan de koffie en aan tafel. We hebben helemaal geen testament, antwoordde ik, geen oud en ook geen nieuw. Ik had niet goed geluisterd en de hoofdletters niet gehoord. Het ging dus over de Bijbel. Ik ging er eens goed voor zitten, want daar weet ik een heleboel van, van de Bijbel, méér dan de gemiddelde Nederlander in elk geval, hoewel dat laatste eigenlijk niet zo veel wil zeggen. Maar goed, de Bijbel dus, het Oude en het Nieuwe Testament. Ik stak van wal en sprak over de relatie tussen de Joodse en de Christelijke godsdienst, over de vijf boeken van Mozes die deel uitmaken van zowel de Thora als het Oude Testament, over de apocriefe boeken uit de eerste eeuwen vóór en ná Christus, het Evangelie van Thomas en dat van Judas, het Evangelie van Petrus en dat van Maria Magdalena, de Dode Zeerollen en de geschriften van Nag Hammadi, de gnostische geloofsovertuiging en de demiurg; ik sprak over de wedloop tussen het Christendom en de zonnecultus van Mitras in de Romeinse keizertijd, over de Evangelies van Matteüs, Marcus en Lucas en het opmerkelijke Evangelie van Johannes, diens visioenen op het eiland Patmos, de overeenkomsten tussen het Boek der Openbaringen en het veel oudere Boek Joël, en over de plaats van de duivel ten opzichte van oudtestamentische afgoden zoals Baäl. Daarom hebben we een Oud en een Nieuw Testament, besloot ik. Mijn vrouw keek mij aan. Het was even stil. Ik vraag jou nooit meer wat, zei ze. Erik-Jan Broers is docent aan de rechtenfaculteit. Lees zijn blogs op UniversOnline.

Univers 9 februari 2012

E

en gedicht in vlekkeloos Engels, verwijzingen naar grote schrijvers en filosofen, een stuk over Diederik Stapel. De campusdichter-jury, geleid door Henk Ellermann van Academic Services, kon er geen zicht op krijgen: wie is de persoon achter al dit poëtisch geweld? Dat bleek verrassend: toen hij naar voren kwam om zijn prijs in ’t Sportcafé in ontvangst te nemen zagen aanwezigen een kersverse bachelorstudent, 20 jaar jong en net zes maanden op de uni. Hij zit er ontspannen bij. Heeft er geen moeite mee wat over zichzelf te vertellen. Lars werd geboren in Nijmegen, en getogen in een klein Limburgs dorpje. Zijn vrienden togen er na de middelbare school allemaal op uit in een tussenjaar, maar Lars begon aan een studie Kunstgeschiedenis. Daar kwam hij na een half jaar van terug. “Het draaide allemaal om jaartallen, feitjes. Dat zag ik niet zitten.”

Discipline Hij speelt met en tuurt in zijn plastic bekertje waar de koffie al lang uit is verdwenen. Alsof hij zoekt naar de laatste restjes. Een dromer – maar geen zwever. “Ik besloot zelf ook maar een tussenjaar te gaan doen. Maar naar Spanje lopen zag ik niet zitten!”, lacht hij. “Ik was toen net begonnen met schrijven, dus vertrok ik naar Londen om een bachelor Creative Writing te volgen.” Dat deed hij een jaar, totdat de collegegelden in Engeland plots verdubbeld werden. Toch leerde hij daar een belangrijke les over het schrijven. “De

notie van vakmanschap – dat het vooral hard werken is. Ik was daarvoor nogal een luie donder. Nog steeds, maar wel met iets meer discipline.” En daarna dus Tilburg. Liberal Arts and Sciences, om precies te zijn. Een brede opleiding. Vooral rechten en cultuur spreken hem aan. Maar voelt het niet als een stapje terug, na wereldstad Londen? “Nee, integendeel. Ik was wel even klaar met de grote stad.”

Alle markten Lars begon zijn dichterscarrière – zoals zoveel anderen – op Valentijnsdag. “Ik zat in de aula van mijn middelbare school en schreef versjes aan de mooie meisjes. Maar dan geen Valentijnsgedichten, maar ontzettend flauwe punch lines.” Inspiratie? Daar moet hij even over nadenken. “Nog nooit over nagedacht, eigenlijk.” Zijn favoriete boek is Tolstoj’s De dood van Ivan Iljitsj. “Omdat het geen literaire pretenties heeft. En omdat ik me herken in de boodschap.” Favoriete dichter? “Lucebert. Omdat hij leuk is om te lezen.” Dat klinkt allemaal heel lichtvoetig, maar Lars houdt ook van de Grote Werken. “Ik heb Oorlog en Vrede ook gelezen, hoor.” Van allen markten thuis, dus. Ook qua stijl: hij schrijft zowel gedichten als verhalen. Op het eerste symposium waar hij mag optreden, Ruim baan voor talent! van studievereniging Magister JFT | Juribes, wil hij dan ook niet per se poëzie voordragen. “Een mooi stukje klassieke retorica lijkt me ook wel wat.” Zijn huisgenoten brachten hem op het idee zich te nomineren als campusdichter. “Ze zijn meer ingevorderd in het studentenleven, zitten bij verenigingen. Zelf had ik niet eens gezien dat de wedstrijd bestond. Nu heb ik een prachtige uitlaatklep, een jaar lang. Zij bij een vereniging, ik als campusdichter.”

Blader door naar de rubriek Pics voor Lars’ eerste gedicht in Univers.

Inhoudsopgave .03 Colofon

08.

Adres Postbus 90153 5000 LE Tilburg [email protected] www.universonline.nl Basisontwerp Unit20: Yoe San Liem en Maud van Velthoven Cover Pascal Tieman Druk PrismaPrint Advertenties [email protected] Uitgave Univers is het driewekelijks onafhankelijk magazine van Tilburg University Volgende editie Univers 09 verschijnt op 1 maart 2012 Redactieraad Jan Bouwens, Bart de Geus, Jasper Haenen, Annemarie Hinten, Thom Meens, Walther Verhoeven, Wiel Schmetz, Marcel Zeelenberg

16.

Dit nummer is gemaakt door Francine Bardoel, Joyce van Belkom, Lars Bregonje, Erik-Jan Broers, Erik van der Burgt, Dolph Cantrijn, Andrew Cartwright, Gerrie van Dooren, Luuk Eliens, Adrian van den Eerenbeemt, Thijs Janssen, Sonia Kolasinska, Susanne Maathuis, Lieke Meertens, Bruno Neves, Tom van Nuenen, Charles Peter, Iris Scherphof, Bas van der Schot, Bart Smout, Malini Witlox

26.

Sonia Kolasinska wrote ‘What’s in the world’ (page 27)

Do you already know the columns in the English section of Univers magazine? If yes, then you already know something about me. My name is Sonia and now I joined the Univers team as an enthusiastic intern. As a student from abroad I will contribute mostly to the international section, hoping to make it even more interesting and creative. I will also write news on the English version of Univers Online. Stay tuned for the news and the next edition of Univers magazine!

8.

Passion, fear & faith

18.

Schuilen onder Simon

04. Buzz

Beatrice de Gelder sleepte onlangs nog 2,5 mil

Bijna niemand die het nog weet, maar onder

06. Pics

joen aan onderzoeksgeld binnen. Een kroon op

het Simon Building op de campus ligt een heuse

08. Passion, fear & faith

het werk van iemand die zich lang heeft moe

atoomkelder. Onlangs werd deze noodzetel

ten bewijzen als enige vrouwelijke hoogleraar.

ontmanteld. Univers nam een kijkje.

12. Coverstory 15. Personeelszaken

12.

Tablets op TiU

22.

I know how you feel

Weg met die stoffige laptops in de collegeban

Last month two PhDs graduated separately

ken. Het komend jaar wordt volgens trendwat

on the perception of emotions. Their research

chers hét moment om een tablet aan te schaf

showed the same thing: we don’t need a visual

fen. Maar wat heb je eraan tijdens je studie?

consciousness to record other people’s emotions.

16. Privacy op Facebook 18. Atoomkelder 20. Lifestyle 22. Science & School 24. International 27. What’s in the world Univers 9 februari 2012

04. Buzz

coördinatie Malini Witlox

Knipoog

;)

Klein geschapen

Postcodeloterij Op zoek naar een kamer? Je hoeft niet meer jarenlang ingeschreven te staan om een kans te maken. Het toewijzingssysteem van WonenBreburg, de grootste kameraanbieder van Tilburg, gaat op de schop. Voorheen had de langst ingeschreven student de meeste kans op een kamer, maar de woningcorporatie stapt over op een lotingssysteem. Studenten moeten zelf op de beschikbare kamers reageren via Klikvoorkamers.nl. Via loting worden er dan ongeveer tien studenten uitgenodigd voor een kijkavond. Daardoor hebben studenten die slechts een dag ingeschreven staan, evenveel kans op woonruimte. In Breda werkt WonenBreburg al langer met Klik Voor Kamers. Daar liep de wachttijd terug van elf maanden naar vier maanden. Noor Peels, teamleider studentenhuisvesting legt uit hoe dat komt. “Er staan bij ons enorm veel studenten ingeschreven die niet echt op zoek zijn naar een kamer. Die drukken op de totale wachttijd. We moesten hen eerst benaderen met de vraag of ze interesse hadden, en vaak kregen we geen antwoord. Daardoor stonden de kamers soms wel een paar weken leeg. Verder reageerden soms studenten die eigenlijk al een particuliere kamer hadden, maar wel iets anders wilden. Nu we overgaan van een passief systeem naar een actief systeem, denken we dat alleen die studenten reageren, die snel een kamer willen. De doorstroom versnelt.”

Een kleine universiteit, dat zijn we in Tilburg. Hoe klein? Heel klein, blijkt nu uit een universiteitenvergelijking van adviesbureau Berenschot. Acht vierkante meter, dat heb je hier tot je beschikking als student. Acht-punt-twee als we precies willen zijn. Tegen achttien-punt-twee voor de gemiddelde universiteit. Nu zijn we natuurlijk geen gemiddelde universiteit, maar dat verklaart ook weer niet alles. Het zou allemaal te maken hebben met onze relatief nieuwe gebouwen. Veel efficiënter ontworpen voor onderwijsdoeleinden. De gangen zijn hier dan ook minder dan gemiddeld breed. En als er ergens een brede gang is, wordt die omgeturnd tot collegezaal, zoals in gebouw C. Verder zijn er geen snijzalen, laboratoria en heel weinig apenkooien. Zelfs geen heli landingsplaats. Misschien komt het wel door onze ego’s. We zijn bescheiden, als Tilburgse studenten, we nemen weinig plaats in.

Mag een universitaire scriptie beloond worden met een tien?

Nee,

Ja,

een tien is geen wetenschappelijk cijfer. In de wetenschap is altijd ruimte voor verbetering. (56%, 234 stemmen)

een tien staat voor uitmuntendheid, niet voor perfectie. (44%, 182 stemmen)

Totaal aantal stemmen: 416 Thomas van Lent, student “Als tweedejaars heb ik nog nooit met een scriptie te maken gehad, maar ik denk dat een scriptie wel een tien kan verdienen. De scriptie is dan misschien niet perfect, maar voor een bachelor is het dan een tien waardig.”

Koen van Driel, student “Als je een tien krijgt, moet het perfect zijn. Dat kan alleen als je een rekensom maakt, als je de berekening netjes opschrijft en het antwoord goed hebt. Wanneer je iets geschreven hebt is er altijd een verbetering aan te brengen. Zeker in wetenschappelijke stukken.”

Reageer ook op onze nieuwe poll: De basisbeurs voor masterstudenten verdwijnt. Wat zijn jouw plannen? Ga naar UniversOnline.

Bachelor Economie en Informatica verdwijnt

Univers online Univers 9 februari 2012

De bacheloropleiding Economie en Informatica gaat verdwijnen. De instroom van studenten en het rendement zijn beide te laag.

Officiële erkenning FKT verlengd

De officiële erkenning van de Faculteit Katholieke Theologie

is voor onbepaalde tijd verlengd door de Congregatie voor de Katholieke Opvoeding. Bij de oprichting van de Faculteit Katholieke Theologie in 2007 kreeg deze een officiële erkenning ad experimentum voor een periode van vijf jaar.

Maatregelen tegen hardrijders Cityring

De gemeente Tilburg gaat de

strijd aan met hardrijders op de Cityring. Aanleiding is onder meer het ongeval waarbij UvTstudente Maaike Ligtenberg om het leven kwam. De verkeerslichten worden nu anders ingesteld.

Marieke de Kort koploper UvT Twittergids

Marieke de Kort staat op de eerste plaats in de UvT Twittergids.

Buzz .05

Uiteraard liep men hem straal voorbij

ff bellen

Column

met Ton Wilthagen

Het loopt vast op de arbeidsmarkt. De hoogste tijd dus voor een nationale flexconfe rentie om naar een oplossing zoeken, zo meent arbeidsmarktprofessor Ton Wilthagen. Wat is het probleem? “De arbeidsmarkt is veranderd. Voor de crisis kreeg 24 procent van de werknemers na een jaar een vast contract, nu is dat 18 procent. Vooral jongeren, de nieuwkomers op de arbeidsmarkt, hebben hier last van. Als ze al een baan vinden, gaat het om tijdelijk contract. Daardoor kunnen ze ook geen woning kopen. Veel studenten zitten bovendien na hun studie lang thuis zonder werk. Een uiterst onwenselijke situatie. Op de conferentie die we dit voorjaar willen organiseren, brengen we de problemen in kaart en zoeken we naar oplossingen.”

Hoe kunnen studenten sneller een baan vinden? “De overgang tussen studie en werk is nu te koud. De kunst is om een warme overgang te creëren. Zo heeft de Erasmus Universiteit online een community ingericht waar werknemers van Shell actief zijn. Studenten die een carrière in die richting overwegen, kunnen al tijdens hun studie contact zoeken met medewerkers. Zo krijg je een natuurlijker recruitment. Er is op de universiteit ook een taboe op stages. Die zijn inderdaad niet wetenschappelijk als je gewoon meedraait op een afdeling. Maar je kunt ook een wetenschappelijke stage organiseren waarbij een student een theorie toetst of een business case oplost.”

Proost

Why Lie? Het was een typisch New York’s straatbeeld: rennende zakenlui, waarschijnlijk goochelend met geld. Een Russische blonde, volslanke dame die sterke zwarte koffie schenkt. Gele taxi’s scheurend, toeterend en vechtend voor de schaarse klant. De verdwaalde toerist die zich afvraagt of hij Times Square nu mooi of weerzinwekkend moet vinden en uiteindelijk toch maar besluit een foto te maken, aangezien dat zo hoort. De McDonald’s, Burger King en KFC afgeladen vol. Een overdaad aan Starbucks drinkbekers, zorgvuldig met logo naar voren tentoongespreid. Een wanhopige Pakistaan die blijft proberen geroosterde walnoten te verkopen terwijl hij ze zelf ook niet lekker vindt. Een dikke negerin die, terwijl ze een donut wegschranst, rustig voorbij waggelt. En een zwaargelovige christen die zijn monopolie op de waarheid aan de man probeert te brengen. Tot zover niks speciaals. Tot mijn oog viel op een bebaarde, vrij verwilderde bedelaar: afgetrapte broek, te vaak gedragen winterjas en een simpel kartonnen bord. Ik las: ‘Need money to buy weed. Why Lie?’. In een land waar oppervlakkigheid en leugen regeren, vond ik hem dapper. Uiteraard liep men hem straal voorbij. Ik niet. Ik gaf hem vijf dollar. Eerlijkheid is immers ook wat waard. Luuk Eliëns is student Liberal arts. Zijn blogs zijn te lezen op UniversOnline.

Abbring overwint Prijzen, prijsjes, benoemingen, subsidies, schouderklopjes en veren in de reet; het academische wereldje zit er vol mee. Univers licht er de mooiste uit. Een welgemeend ave voor hoogleraar econometrie Jaap Abbring. Hij glorieert met een Vici-beurs, de toekenning van de meest prestigieuze der NWO-subsidies. Vici-beurzen worden toegekend aan wetenschappelijk toptalent dat vernieuwend en grensverleggend onderzoek doet. Met het lieve sommetje van anderhalf miljoen euro’s mag Abbring de komende vijf jaar aan de slag met keuze- en spelmodellen voor het bestuderen van sociale fenomenen. Dat moet leiden tot econometrische methoden om die modellen breed te kunnen toepassen. Bijvoorbeeld bij de analyse van scholingskeuzen, de invloed van vrienden op het gedrag van jongeren, investeringen door bedrijven en de evaluatie van daarop gericht onderwijs-, jongeren- en competitiebeleid.

Ze wordt op de voet gevolgd door Eddie Forster. Derde is Sandra Verbruggen. In de UvT Twittergids zijn alle Twitteraars opgenomen die in hun profiel de afkorting UvT hebben staan. Meer nieuws lezen? Ga naar UniversOnline!

Kan iemand volgende week de verwarming tot 17.45 aan laten staan in M23 aub? Wij hebben gewoon les. #brr #uvt #tiu @miloukeijzers (30 januari)

Best IRRITANT als de prof constant STEMVERHEFFINGEN heeft in zijn uitleg #uvt

Tweets

Die nakijkers op de #uvt zijn echt gruwelijk traag.. @viincent7 (26 januari)

Het is echt te koud hier #UvT

Ik wil zometeen minimaal honderd mensen in de mensa zien eten. Zo niet, dan eet ik al jullie ongebruikte vouchers op. #sodexo #bonnenop #uvt

@LoesBeekman (30 januari)

@Suusjel (25 januari)

@enoxzr (30 januari}


06. Pics

fotografie Susanne Maathuis

Winter Die eerste winter: het vee wordt bewogen, adem hangt abstract in de lucht. Raven worden gevonden op het veld - glazig, hol. De vragen: Wat gebeurt er? Wie heeft het gedaan? Waarom? Het zonlicht is feller, killer. Dit is onbekend. Dit is het einde. Nu hebben we antwoorden, kijken we naar het witbedekte Tias-gebouw en weten we - Kant zei ooit: “Tijd is de ware vorm van ons innerlijk instinct.” - dat alles wat gebeurd is, is verdwenen. Dat alles wat zal gebeuren, zal gebeuren. Lars Bregonje Campusdichter 2012


Pics .07



‘Als ik gelijk krijg, bevind ik mij in slecht gezelschap’


Passion, fear & faith .09

tekst Lieke Meertens fotografie Dolph Cantrijn

Hoogleraar Beatrice de Gelder

De vrouw van 2,5 miljoen Jarenlang heeft ze haar positie als vrouwelijke hoogleraar moeten bevechten. Enkele maanden geleden kwam de ultieme eer: hoogleraar cognitieve neuro psychologie Beatrice de Gelder sleepte een prestigieuze subsidie binnen van 2,5 miljoen euro. “Dat geld hoef ik niet eens. Als ik de eer al heb, is het goed.”

D

aar was ineens de mail van de organisatie. Donderdagochtend 11:15 uur. Beatrice de Gelder (leeftijd: ‘ergens in de zestig’), zat thuis te werken en had eindelijk tijd om het laatste hoofdstuk van haar boek af te ronden. Ze dacht nog: ‘Oef, dat moet er nog even door, eer dadelijk het bericht komt van de ERC (European Research Council) en ik een depressie krijg omdat ik de subsidie niet binnen heb kunnen halen.’ Het slagingspercentage was immers slechts zes procent, dus bereidde ze zich voor op een afwijzing. En toen de mail, waarin stond: ga naar onze website en daar zul je lezen of je de subsidie krijgt. Het stond op de website? Niet in de mail, geen telefoontje? “Nee, in de mail zelf stond niks. Je moest inloggen met je wachtwoord. Ik dacht: dat zal ik wel vergeten zijn zeker. Maar blijkbaar had ik ‘m nog. Ik ging naar de website en daar stond mijn naam en de titel van het project – daarachter een pdf om te openen. ‘O ooo’, dacht ik. Ik durfde nauwelijks te kijken. En toen toch: gefeliciteerd. Acht externe experts gaven mij allemaal acht van de acht punten. Dat kunnen ze niet menen, dacht ik nog.” Hoe reageerde u? “In mijn eerste reactie was ik eigenlijk boos. Verdorie, ik had het vorig jaar moeten hebben, dacht ik. En toen begon het langzaam door te dringen. Ik word dan heel stil. Niet overdadig. Ik heb een paar mensen gebeld en de kinderen hebben bloemen gestuurd. Later heb ik nog een klein feestje met vrienden gehad. Mijn tweede idee was: oef, ik hoef het niet opnieuw aan te vragen. Want dat is toch wel een grote klus. Eerst ben je twee of drie maanden bezig met het voorstel. Verfijnen en bijstellen. En dan dat eindeloze wachten. In juli is de preselectie en daarna duurt het nog vier maanden.” De Gelder komt uit België, studeerde af in psychologie en filosofie en begon haar loopbaan in Leiden. Begin jaren tachtig kwam ze naar Tilburg als hoogleraar wetenschapsfilosofie. Haar persoonlijke interesse leidde haar weer richting de psychologische hoek en momenteel is ze als hoogleraar Cognitieve neurowetenschappen tevens verbonden aan Harvard en Leuven. Ze deed veel onderzoek op het gebied van gezichtsherkenning. De ERC-subsidie kreeg ze voor haar onderzoek naar emoties en lichaamstaal. Een baanbrekend onderzoek, waarvoor ze onder andere ook naar Zuid-Afrika af zal reizen. “Er zitten allerlei avontuurlijke aspecten aan het onderzoek. Het is echt een challenge”, zegt ze. En daar is de subsidie ook voor bedoeld, zo leest de site van het ERC: exceptioneel gevestigde onderzoekers kunnen er

Beatrice de Gelder is hoogleraar cognitieve neurowetenschappen, directeur van het Neuroscience Laboratory en senior wetenschapper aan Harvard. Ze deed onderzoek naar

baanbrekend, ambitieus, onconventioneel en risicovol onderzoek mee uitvoeren, waar ze dat ook willen. Het past haar goed – uitdagingen zoeken en constant nieuwe dingen proberen. Ook in haar privé-leven zijn de passies en interesses talrijk. “Ik ben gepassioneerd over wat te veel dingen vrees ik”, lacht ze. “Door muziek, door alles wat te maken heeft met kunst. Hoe avantgarde-achtiger, hoe liever zou ik bijna zeggen. Maar toch is het niet zo strak. Ik ben gepassioneerd door onderzoek, maar ook door het mooie weer vandaag. Had ik dit werk niet gedaan, was ik graag operazangeres geworden. Maar advocaat of schilder was ook goed geweest. Of misschien liefst dirigent. En aan het einde van het jaar wil ik best een beroemde schilder zijn.” En ze voegt ook daad bij droom. Zo heeft ze een eigen kunstgalerij gehad, gaf ze een fotoboek uit, neemt schilderslessen en speelde vorig jaar nog als figurant in een opera van Wagner. “Neenee, daar zong ik niet mee. Een zangcoach kan niks met mijn stem beginnen. Maar ik heb wel alles van heel dichtbij mogen zien. Dat was zeer boeiend.” Haar werkkamer oogt chaotisch. Op het bureau stapels papieren, een verdwaalde zakdoek, een Mastercard-afschrift, tas en sjaal er vluchtig tussen gezet. Regelmatig wordt er op haar deur geklopt. Mensen komen even een praatje maken, of vragen haar mee lunchen. ‘Charismatisch’ wordt ze door studenten genoemd. Op de dagen dat ze inhoudelijk met haar onderzoek bezig is (hoewel daar soms weken achter elkaar geen tijd voor is), werkt ze non-stop van 9 tot 13:30 uur. Intens. Zonder koffie of onderbrekingen. Daarna is ze mentaal leeg en zoekt ze de ontspanning op. Die momenten staat u zichzelf ook toe? “Jaja, ik ben misschien wel een pathologische levensgenieter. Ik kan echt niet leven zonder te denken aan alle mogelijke manieren van plezier en genot: ik zou misschien dát eens kunnen eten, en daar dát bij kunnen drinken. En verder moet ik het in mijn werk hebben van veel invallen. Die komen zomaar tussendoor. Van die kleine bruggetjes die plots ontstaan tussen twee ideeënstroompjes. Je moet vertrouwen hebben dat het zich in je hoofd afspeelt, terwijl je wat anders aan het doen bent. Als het daar klaar is met de oplossing, dan zul je wel bericht krijgen. En ondertussen ga je maar wat met vrienden kletsen, shoppen, wijn drinken of wat dan ook.” En lezen. Dat doet ze graag en heel veel. Minimaal vier boeken per maand uit de wereldliteratuur, in het Engels. Laatst gelezen

gezichtsuitdrukkingen en lichamelijke expressie en is auteur van talrijke boeken en publicaties. Afgelopen oktober kreeg ze de prestigieuze ERC-subsidie van 2,5 miljoen voor onderzoek

naar emoties en lichaamstaal. De Gelder groeide op in België, heeft twee dochters en drie kleindochters.



‘Ik ben een pathologische levensgenieter’

boeken waren Philip Roth en Martin Amis. “Mijn moeder was forever upset. Ik moest het huishouden leren beheersen, in plaats van altijd met de neus in de boeken te zitten. Op school zat ik helemaal achteraan, altijd met een boek op mijn knie.” De Gelder zat, evenals haar zus en twee broers, op een internaat van haar twaalfde tot achttiende. Het gezin woonde twintig kilometer buiten Gent en haar ouders wilden dat de vier kinderen op een goede school zouden zitten. Vanuit het dorp was dat niet te doen. “Naar een internaat gaan, was in die tijd heel normaal. Ik heb daar een heerlijke tijd gehad. Netjes achter gesloten deuren. Ik ben wel een paar keer ontsnapt hoor – enkele namiddagen. Maar dat hebben ze nooit gemerkt. Je moet gewoon zorgvuldig naar buiten en naar binnen gaan.” Balorig op haar eigen manier, dat was ze. Volgens de reglementen moesten sommige deuren op bepaalde tijden dicht blijven. Maar De Gelder zorgde dat ze altijd een loper had. “Dan ging ik rustig al die deuren weer opendoen. Een mens moet íets doen natuurlijk. Gewoon om te laten zien dat dingen anders kunnen. Maar ik was geen opstandig type of zo. Dat niet.” U haalde niks weg, of vernielde niks? “Nee. Mijn broers hadden altijd eindeloos troep op school, deden alles wat niet mocht en werden altijd betrapt. Ik begreep nooit waarom ze dat deden. Je moet het gewoon rustig aan doen. Ik vond het niet nodig om me daar op te laten betrappen, of slechte punten te hebben. Ik vond het ook niet nodig om de beste punten te hebben, maar het zó bont maken, daar was ook geen lol aan. Dan deed je het alleen maar om op te vallen. Het is ook niet nodig om opstandig te zijn. Je kunt heel rustig je zin doen, als je weet wat je wilt. Ik ben nooit frontaal in de aanval gegaan. Misschien is dat een vrouwelijke zwakheid, denk ik altijd.” Met het stereotype beeld van vrouwelijke zwakheid in haar omgeving, heeft ze jarenlang veel te verduren gehad. Vijftien jaar lang was ze de enige vrouwelijke hoogleraar op Tilburg University. En dat heeft ze geweten. Urenlang zou ze anekdotes kunnen vertellen, maar dat doet ze liever niet. Want dat is ‘oude koeien uit de gracht halen’. En “ik heb geen zin om alle oude en ook recente verhalen op te doen.” Wel zegt ze erover: “Ik heb me vaak een soort van doelwit gevoeld. Ik ben natuurlijk altijd een buitenbeentje geweest. Ik wijt het eraan dat mensen niet goed wisten hoe ze ermee om moesten gaan, dat ik de enige vrouwelijke hoogleraar was. Dat is een reële factor. Wat je zegt of doet wordt vaak ofwel genegeerd, ofwel overgeïnterpreteerd.” Na enig gepush – zoals ze het zelf beschrijft – komt er dan toch een typerend ‘klassiek’ voorbeeld uit de jaren tachtig. De universiteit moest misschien gesloten worden en de helft van de mensen moest naar Nijmegen. “We kwamen net terug van een grote vergadering en ineens zag ik niemand van de facul-


teitshoogleraren meer om me heen. Dus ik vroeg aan iemand waar iedereen was. ‘Ze zijn allemaal op de kamer van de decaan’, was het antwoord. Daar zaten ze te beraden hoe het nu verder moest en wie er weg zou moeten bij de bezuinigingen. Ik trok de stoute schoenen aan, durfde toch aan te kloppen en zag daar al mijn mannelijke collega’s, in een cirkel samen zitten. Ik stond in de deuropening en denk nog: ‘wat doe ik?’ Maar de decaan zei: ‘Geen probleem Bea, het is in orde, je mag gaan.’ Dus liep ik weg. Ik zie het nog gebeuren!” Buitengesloten als vrouw. “Achteraf merk je dat pas. Je wilt dat ook niet weten. Want wat moet je dan doen? Je verandert de andere mensen niet, die illusie heb ik niet. De beste manier om jezelf daartegen te weren is

Passion, fear & faith .11

om het ergens niet door te hebben. Achteraf denk ik: dat is toch echt brutaal wat tegen me gezegd is. Maar op het moment zelf besef ik dat vaak niet. Meestal komt de reactie bij mij achteraf pas: ‘Hé, dat zouden ze nou nooit tegen iemand anders durven zeggen.’ Er zijn een aantal incidenten geweest die ik moeilijk vergeet. Ik voel niet zozeer kwaadheid, maar meer een pijnlijke belediging. Bij een aantal andere kan ik ook denken: ‘O, zielepoot. Ben je nou zo gefrustreerd dat je zo moet reageren?’ Toch hield ik vol. Ik heb altijd wel een gevoel van challenge nodig. Ik ga ook graag om met mensen die meer weten dan ik. Als ik gelijk krijg, dan bevind ik mij in slecht gezelschap. Dat maakt je al een buitenbeetje natuurlijk – mensen willen graag gelijk krijgen.”

Na al die jaren worsteling, voelt de subsidie nu als een overwinning? “Ja, tuurlijk. Dat geld hoef ik niet eens, denk ik soms. Als ik de eer al heb, is het al goed. Want het is natuurlijk een competitieding. Hoewel ik met het geld wilde wetenschappelijke dingen kan bedenken, waar ik natuurlijk enorm naar uit kijk. Het is soms wel grappig hoe mensen jou benaderen. Je hebt ineens een aardig titeltje gekregen. Dan gaan mensen toch even uitkijken en denken: misschien is ze toch wel goed. Dat soort reacties krijg je dan. Niet dat ze het zeggen, maar je leest het in hun gezicht: toch maar even voor veilig spelen en aardig zijn.” En daar kijkt u nu dwars doorheen natuurlijk. (Lachend) “Ja. Daar kijk ik dwars doorheen.”


12. Coverstory

tekst Tom van Nuenen illustratie Pascal Tieman

Iedereen aan Weg met die stoffige laptops in de collegebanken. Het komend jaar wordt volgens trendwatchers hét moment om een tablet aan te schaf fen. Maar wat heb je eraan op de uni?

J

e zag ze al een paar jaar in de collegezaal: die ene klasgenoot die geen suffe map meer met zich meedroeg, maar zich nestelde achter z’n laptop. Een jaar of wat geleden liep iedereen nog met een netbook (een compacte laptop) rond – maar ook die kun je inmiddels wel weer vergeten. Zogenaamde Ultrabooks (zoals de Macbook Air) zijn krachtiger en stijlvoller. Maar misschien nog wel de belangrijkste nieuwe trend is de tablet. Wat onderzoeksfeitjes. Het aantal mensen met een tablet is gestegen tot 1,7 miljoen, meldde researchbureau GfK eind vorig jaar. Volgens TNS Nipo wil acht op de tien Nederlanders er een aanschaffen in 2012. JP Morgan verwacht dat er komend jaar tussen de 70 miljoen en 80 miljoen tablets worden verkocht. De iPad is nog verreweg het meest populair, maar analisten denken dat tablets met andere besturingssystemen als Android en Windows een inhaalslag zullen maken. Kortom: niet meer weg te denken. De belangrijkste vraag voor studenten en medewerkers is natuurlijk: heb je daar allemaal iets aan op de universiteit?


Apple iPad 2 Nog steeds de best verkochte tablet. Je betaalt op het moment ongeveer €480. Daar heb je wel wat voor, zoals een stabiel besturingssysteem (iOS), een batterijduur van 10 uur en een hele sleur aan exclusieve apps die aan de hoge kwaliteitseisen van Apple moeten voldoen. Wees wel voorbereid op tirades van mensen zonder iPad-festisj, die je eraan zullen blijven herinneren dat je geen

Coverstory .13

de tablet Appetijtelijke apps » iStudent TiU: hoe kun je als student zonder? Met iStudent zie je in één oogopslag je rooster, cijfers, lokatie, en wanneer je trein naar huis komt. De app is constant in aanbouw: zo kun je sinds kort ook het sportrooster raadplegen, en zien hoeveel werkplekken er in welk gebouw beschikbaar zijn. [Apple & Android; gratis] » Dropbox: even installeren en inloggen, en je sleept zo al je files naar de cloud. Vervolgens kun je op elke plek met internet bij je bestanden. Tip: draai af en toe wel een backup: mocht het programma ooit offline gaan (MegaUpload, anyone?), ben je alles kwijt. [Apple & Android; gratis] » Evernote: installeren op je desktop en je tablet, en vervolgens kun je makkelijk notities maken en synchroniseren. [Apple & Android; gratis] » Noteshelf: intuïtief notities intekenen op je iPad. Voor hen die liever schrijven dan tikken. [Apple; €4,99] » Things: een gelikte task manager waarmee je kunt inventariseren wat je nog moet doen. [Apple; €15,99]

Papier Harald Pilwin is teamleider bij Library and IT Services. Hij spreekt steeds meer mensen in de bibliotheek die vragen hebben over hun tablet. “Dat gaat dan vooral over de iPad. Officieel supporten we op de universiteit geen mac, maar je kunt er natuurlijk niet omheen. We proberen deze mensen toch zoveel mogelijk te helpen.” Volgens Pilwin is het duidelijk dat er overal belangstelling voor tablets is – niet alleen bij studenten, maar ook bij bestuurders. Zo begeleidde hij onlangs een iPad-project om papiergebruik terug te dringen in de Universiteitsraad. Atse Kemper is secretaris bij fractie Front in de raad, en doet mee aan het project. “Hij bevalt mij prima. We hebben van de universiteit GoodReader als programma gekregen waarmee wij de stukken kunnen lezen, archiveren en aantekeningen kunnen maken in het stuk. Dat werkt eigenlijk erg goed en overzichtelijk. Alle applicaties van de universiteit zijn te gebruiken en ook je mail binnenhalen is erg simpel. Het enige nadeel is dat je zelf geen echte documenten kan creëren. Het grootste voordeel is dat zo’n tablet makkelijk mee te nemen is en je niet loopt te sjouwen met papier. Je kunt daarnaast heel makkelijk switchen tussen werkzaamheden.” Maar een tablet is niet alleen goed voor je rug; er wordt op dit moment naarstig gewerkt aan allerlei programma’s die het onderwijs zelf innoveren. Kevin Huitema is manager ICT office bij de economische faculteit, en is erg enthousiast over initiatieven van Apple als iTunes U en iBooks Author, waarmee docenten lesmateriaal kunnen maken en delen. Ze zijn een eerste stap weg van al die readers, studieboeken en mappen die je mee naar de campus zeult. Maar het zorgt ook dat docenten het heft in eigen hand kunnen nemen als het om lesmateriaal gaat. “Veel officiële studieboeken zijn nog niet gedigitaliseerd omdat uitgeverijen inzien dat dit een financiële klap kan opleveren – zoals dat bij platenmaatschappijen al gebeurt. iTunes U en iBooks zijn is een soort workaround vanuit Apple om te zorgen dat docenten hun eigen content kunnen maken en digitaal aanbieden aan studenten.”

iStudent De tablet opent dus wel degelijk deuren voor de student. Sowieso is de doorbraak van praktische apps voor mobiel gebruik een verademing. De universiteit speelt daar sinds kort op in; Huitema was ook projectmanager van de nieuwe iStudent TiU app. Studenten kunnen bij de app te rade gaan voor hun cijfers, rooster, treintijden en meer. Het is een mooi voorbeeld van wat je ‘het nieuwe studeren’ zou kunnen noemen. Huitema: “Een student moet toch niet meer naar een werkplek hoeven lopen om te weten wanneer zijn college begint, of het laatste nieuws van zijn faculteit of de universiteit te raadplegen?” De app is sinds kort ook te downloaden op tablets – al denkt Huitema nog aan een variant die er specifiek voor gemaakt is. “Er zijn op het moment 6000 downloads van iStudent TiU, waarvan er maar

Flash-filmpjes kunt afspelen. En als je nog even geduld hebt: er wordt gefluisterd dat de iPad 3 medio 2012 op de markt komt. Ben je weer een stukje hipper dan de buurman. Samsung Galaxy Tab 10.1 Samsung en Apple vechten hun zaakjes niet voor niks in de rechtszaal uit: hun tablets zijn zeer vergelijkbaar. De Galaxy Tab 10.1 is ongeveer even duur als zijn directe concurrent.

weinig voor tablets zijn, vermoed ik. Maar dat zal komend jaar wel anders worden.” Maar als je nou twijfelt tussen een laptop of een tablet, wat moet je dan kiezen? Volgens Huitema blijft het typen van lappen tekst nog altijd makkelijker op een toetsenbord. “Zelf gebruik ik een desktop, met een iPad voor mobiel gebruik. Veel programma’s heb ik op zowel mijn desktop als mijn tablet; daarbij kan ik bestanden over en weer synchroniseren. Dus als ik een actielijst aanmaak op mijn pc, kan ik die vervolgens inzien op mijn tablet die ik meeneem naar de vergadering.” Een ander groot voordeel ten opzichte van laptops is dat je tijdens een vergadering of college niet de hele tijd naar zo’n klep zit te kijken. Huitema: “Het ziet er socialer uit, en nodigt minder snel uit om andere dingen te gaan doen. Daardoor ben je beter in staat je te focussen op de vergadering.” En mocht je nou komend jaar met een tablet op de campus gaan pronken, heeft Pilwin nog wel één vaderlijke tip: “Zet er alsjeblieft een pincode op. Mensen beseffen vaak niet hoe makkelijk hun info op straat ligt. Tablets zijn zeer diefstalgevoelig en vaak ben je automatisch ingelogd bij je social media, of zelfs je bank.”

Naast het iets grotere scherm zit het belangrijkste verschil in het Android besturingssysteem, dat de laatste tijd flink aan populariteit wint. Begrijpelijk: het platform van Google functioneert goed en kent een hele waslijst apps waarvan er veel nog gratis zijn ook – hoewel niet alles even goed werkt. Sony Tablet S Ook Sony laat sinds kort van zich horen op de

tabletmarkt. De Tablet S draait, net als de Galaxy Tab, op Android. Deze jongen is wel ‘n paar tientjes goedkoper dan zijn rivalen. Je kunt er USB-apparaatjes en SD-kaarten in kwijt. Nadeel: je scherm is wel iets kleiner. Voor de gamers is er beter nieuws: dit ding is als enige PlayStation certified, wat betekent dat je er spellen als Crash Bandicoot en andere klassiekers op kunt spelen. De batterij gaat naar verluidt ‘maar’ acht uur mee, dus wel tijdig saven!


14. Coverstory

online

l e i b o m e j p o ook Gezocht Vrijwilligers voor deelname aan een allergie onderzoek Er zal een onderzoek gedaan worden om het effect en de veiligheid van een geneesmiddel tegen huisstofmijt te bepalen. Het betreft een onderzoek met 4 verschillende doseringen van subcutane (onder de huid geïnjecteerde) immunotherapie. Een dosering wordt al regulier gebruikt door patiënten. Dit onderzoek zal nagaan welke dosering het meest werkzaam en veilig is. Om de werkzaamheid te bepalen, zal er ook een controle groep zijn, die placebo, medicatie zonder de werkzame stof, krijgt. Wij zoeken: • Patiënten met allergie klachten, met name in de neus en ogen, als gevolg van blootstelling aan huisstofmijten • Zowel mannen als vrouwen • Leeftijd tussen 18 and 60 jaar Indien u geschikt bent voor deelname aan dit onderzoek, zult u in een van de 5 verschillende groepen ingedeeld worden. Dit gebeurt door middel van loting. Gedurende een periode van 1 jaar (de duur van het onderzoek), bezoekt u ongeveer 19 keer de kliniek. Tijdens dit onderzoek, zult u ongeveer 17 subcutane injecties ontvangen in uw bovenarm. Daarnaast zullen de volgende onderzoeken gedaan worden: één keer een huidpriktest, twee keer een lichamelijk onderzoek, twee keer een ECG, één keer een longfunctietest, drie keer een nasale provocatietest, drie keer urine onderzoek, drie keer bloedonderzoek, en bij ieder bezoek wordt de nasale doorstroming gemeten. Tussen het screeningsbezoek en de eerste injectie, en de laatste 8 weken van het onderzoek wordt u gevraagd een dagboek bij te houden. Verder wordt u gevraagd alle reacties na iedere injectie op te schrijven in een speciaal daarvoor bestemd dagboek. Voor deelname aan dit onderzoek zult u een financiële vergoeding krijgen: € 50,- na het screeningsbezoek, € 350,- ongeveer halverwege, en € 380,- bij het einde van het onderzoek. Bij deze bedragen zijn uw reiskosten inbegrepen. Voor meer informatie en deelname aan dit onderzoek, kunt u contact opnemen met: TFS Trial Form Support International: Univers 9 februari 2012

+31 (0)88 1959 018

Personeelszaken .15

tekst Francine Bardoel fotografie Dolph Cantrijn

Verbeter je ontwikkeling,

Maurice Driessen: ‘We willen onze medewerkers binden en boeien’

begin bij jezelf Hoe hou je jezelf én je baas gelukkig? Door goede resultaten te leveren, of door jezelf steeds te verbeteren? Er is een manier om je baas en jezelf tevre den te houden. Dat gouden ei heet het Resultaat- en Ontwikkelingsgesprek.

M

et ingang van januari heeft de universiteit besloten dat er voortaan een cyclus van één à twee R&O-gesprekken per jaar wordt gehouden met de medewerkers. De maatregel is opgelegd aan alle managers. R&O staat voor resultaat en ontwikkeling. De manager bespreekt de resultaten zoals die voor het jaar helder zijn afgesproken en geeft daar een beoordeling op. Maar het grote verschil met een gewoon functionerings gesprek zit in het ontwikkelingsgedeelte. Dat bedenkt de manager niet zelf, maar daarvoor wordt input gevraagd aan de medewerker, die zelf kan beschrijven hoe hij kan doorgroeien in de organisatie, hoe zijn talenten het best tot zijn recht komen, hoe hij bezieling kan halen uit zijn werk.

Waarom wil de universiteit dit? We vragen het Maurice Driessen, human resource adviseur en actief promoter van de R&Ogesprekken. Maurice: “Uit de Personeelsenquête van 2009 is gebleken dat de universiteit goed is in sturen op resultaten. Maar er bleek ook dat de werknemers meer uitdaging wilden in hun werk, ze wilden zichzelf ontwikkelen. Daar wilden we als werkgever natuurlijk aan meewerken: we willen onze medewerkers binden en boeien.”

“Daarnaast heeft het te maken met het politieke klimaat buiten de universiteit. De staatssecretaris heeft prestatieafspraken met de universiteit gemaakt. Tilburg moet zich profileren, we maken daar een strategie voor. Maar de keuzes die we maken moeten wel doordringen tot alle werknemers,en tijdens zo’n jaarlijks R&O-gesprek kan je als organisatie duidelijk sturen op de doelen die de organisatie heeft.” Is het nu nodig om zeer taakvolwassen medewerkers aan te spreken op hun resultaten? “Het is een recht van een medewerker om te weten wat je werkgever van je verwacht, of je volgens je manager nog goed presteert. We weten ook dat veel managers vaak vergeten om goede medewerkers te complimenteren. Nu kunnen ze in ieder geval één keer per jaar hun tevredenheid uitspreken. Het R&O-gesprek stelt de universiteit ook in staat om te sturen op gedrag. Bij de voorbereidingen is het mogelijk dat je een digitaal feedbackinstrument invoert. Dan weet je meteen hoe jouw directe omgeving over je denkt. Dat kunnen echte eyeopeners voor jezelf en voor je leidinggevende zijn. De feedback helpt je om de juiste acties uit te zetten.”

Hoe werkt de R&O cyclus precies? De leidinggevende houdt tenminste één keer per jaar een gesprek met de werknemer, met daarin twee onderdelen. In het eerste gedeelte geeft de manager een oordeel over behaalde resultaten en ontwikkeling in het afgelopen jaar in de vorm van een A, B, C of D. Het onderdeel waarin nieuwe afspraken voor de toekomst worden gemaakt, is een tweezijdig gesprek. Als medewerker geef je op het R&O-formulier aan hoe je je ontwikkeling ziet en welke resultaten je wilt behalen. Een hulpmiddel daarbij is het digitale feedbackinstrument – een vragenlijst die je stuurt naar collega’s, klanten, et cetera. Met je leidinggevende kom je tot overeenstemming in het gesprek over ontwikkeling en resultaten in het komend jaar.


16. Privacy

tekst Thijs Janssen fotografie Bruno Neves

What’s not to like?

Facebook is watching you Op Facebook ging een tijdje terug een plaatje rond. Op richter Mark Zuckerberg was naast Julian Assange gepho toshopt. Bij Assange stond de tekst: ‘Ik geef privé-informa tie van bedrijven gratis aan jou, en ik ben de vijand’. En naast de Facebook-oprichter: ‘Ik verkoop privé-info aan bedrijven, en ik ben Man van het Jaar’.


Privacy .17

J

e zou kunnen betogen dat de spotprent de zaken wat simplistisch weergeeft, maar hij laat één ding duidelijk zien: privacy is een hellend vlak. Recentelijk werd op Facebook de Timeline geïntroduceerd, waardoor de kwestie weer oplaaide. Want met de Timeline wordt je profiel omgetoverd tot een tijdlijn waarop alle digitale ‘gebeurtenissen’ in je leven onder elkaar worden gezet. Alle berichtjes blijven tot in de eeuwigheid staan – ook die keer dat je het uitmaakte met je vriendin of dat je goed gescholden hebt op je baas. Natuurlijk kun je die berichten verwijderen, maar dat geldt niet voor de foto’s die op iemand anders zijn profiel staan. Daar gaat je privacy. Een onderzoek van Technolog onder ruim 4000 Facebookgebruikers concludeert dat slechts 15 procent de Timeline ziet zitten; 52 procent maakt zich er zorgen over. De overige 33 procent zegt niet eens te weten waarom ze nog een Facebook account hebben. Erg harde cijfers – al lijkt het onwaarschijnlijk dat een derde van de accounts binnenkort wordt opgezegd. Thijs Strik is student en had eigenlijk weinig op met Facebook. “Privacy is altijd een van de redenen geweest dat ik er niet te vinden was. Ik heb er nog steeds geen behoefte aan dat mijn informatie op het internet komt te staan. Alles wat je doet is terug te vinden voor je vrienden. As je een keer niet mee op stap gaat moet je vervolgens verantwoorden waarom je bij een andere vriend zat.” Toch moest de student eraan geloven: een vriendin van hem maakte op een gegeven moment een account voor hem aan. “Ik moest niet zeuren. Ineens had ik een profiel en daar kwamen allemaal berichten op. Nu heb ik alles zo afgeschermd dat niet iedereen alles meer kan zien – zo behoud ik tenminste mijn privacy.”

Meer regels Maar wat is privacy eigenlijk? Bert-Jaap Koops is hoogleraar regulering van technologie en stelt: “Privacy is voor velen het recht om met rust gelaten te worden. Dat heeft vooral te maken met informationele privacy: wat mensen doen met de informatie die ze van je hebben. Je wil bijvoorbeeld op een sollicitatiegesprek niet geconfronteerd worden met iets wat jij of iemand anders op Facebook hebt gezet; een dronken foto in de kroeg bijvoorbeeld. Dat deze informatie op internet terecht komt, kun je bijna niet tegenhouden. Daarom ben ik niet voor regels over het verzamelen van gegevens, maar voor regels die het gebruik van dit soort informatie aan banden leggen. Dan zou het bij belangrijke gesprekken de regel zijn dat mensen moeten vragen of ze je Facebook en andere sociale netwerken mee mogen nemen in hun sollicitatieprocedure. Toch een fijn idee, dat niemand je profiel zomaar meer mag gebruiken.” Kortom: zelfs als alle privacy-vakjes op Facebook aangekruist zijn, bestaat er het risico dat men je informatie gebruikt. Strik heeft daar vooral last van als hij zichzelf te pas en te onpas terugziet op foto’s van anderen: “Het is daarbij vooral verve-

lend dat iedereen je kan taggen op Facebook. Zo kan iedereen zomaar foto’s van mij op het internet zetten. Ik probeer dat tegen te gaan: nu moet ik toestemming geven voor er iets op mijn profiel verschijnt.”

To like or not to like Bovendien gaat de kritiek op Facebook’s privacybeleid verder dan vrienden die je foto’s taggen. Zo namen critici onlangs de ‘like-button’ onder de loep. Facebook-gebruikers kunnen deze knop aanklikken als ze online iets tegenkomen wat ze leuk vinden, wat vervolgens op hun profiel verschijnt. Maar wat bleek: de knop registreert ook dat je op de betreffende pagina bent geweest. Zo krijgt Facebook een overzicht welke gebruiker welke websites bezoekt. Zelfs mensen die geen account hebben worden opgeslagen. Op die manier heeft Facebook een heel goed beeld van de mensen die op het internet surfen. Wat gebeurt er vervolgens met die persoonlijke informatie? Koops denkt dat het allemaal meevalt. “Ik verwacht niet dat bedrijven deze informatie over personen ook voor persoonlijke doelen gebruikt. De bedrijven geven er niets om wat je allemaal doet, ze zijn geïnteresseerd in wat de massa allemaal uitvoert. De belangrijkste reden om deze info op te slaan heeft te maken met reclamegelden. Hoe beter het beeld is dat Facebook van internetgebruikers heeft, hoe gerichter ze reclame kunnen maken, en hoe meer het oplevert. De tweede reden is om hun eigen service te verbeteren, gebruiksvriendelijker te worden.” Zo werd laatst ook de News Feed geïntroduceerd, waarbij gebruikers op hun homepage een samenvatting kunnen zien van wat er zich in hun sociale kring afspeelt. Weer een plek waarbij jouw opmerkingen ongevraagd op ’t scherm van anderen voorbij komen.

Eigen verantwoordelijkheid Wat moet je nou doen als je al die innovaties maar eng vindt? Peter Güldenpfennig, pas afgestudeerd in Human Aspects of Information Technology, vindt dat de gebruiker de hand vooral in eigen boezem moet steken. “Je bent zelf verantwoordelijk voor de gegevens die Facebook van je heeft. Je maakt zelf een account aan, je past zelf je privacy-instellingen zo aan dat je bepaalt wat je met wie deelt, en je kunt zelf een programma als Disconnect installeren om ervoor te zorgen dat Facebook je niet blijft achtervolgen op het internet. Bovendien kies je zelf of je überhaupt een account neemt.” Dat is waar, maar op veel sites kun je tegenwoordig alleen reageren via je Facebook-profiel. Begrijpelijk, omdat sites daarmee iets betrouwbaarder kunnen achterhalen wie hun gebruikers zijn. Maar je wordt als Facebook-mijder wel gedwongen tot een profiel. Güldenpfennig: “Dat klopt, maar dan maak je alsnog een persoonlijke overweging waarbij je voors en tegens afweegt om je persoonlijke identiteit te gebruiken voor interactie op internetsites. Bovendien, je kunt altijd opteren voor een tweede Facebook-account zonder persoonlijke gegevens.”


18. Atoomkelder

tekst Bart Smout fotografie Dolph Cantrijn

Ondertussen, in

de atoomkelder Stel dat ergens in de jaren ’80 de atoombom toch was gevallen, waar zou de burgemeester van Tilburg dan naartoe zijn gevlucht? Naar de campus van Tilburg University. Wat veel stu denten en medewerkers namelijk niet weten, is dat onder het Simon Building een heuse atoomkelder ligt. Onlangs werd deze noodzetel ontmanteld.

“H

ier was het commandocentrum”, vertelt Paul Hoeijmans, Hoofd Real Estate Management. We staan in een bedompte, rechthoekige ruimte, zo’n anderhalve meter onder het Simon Building. Een claustrofobisch gevoel nestelt zich in de ondermaag. Dikke muren van gewapend beton sluiten ons hermetisch af van de buitenwereld. Je kunt hier schreeuwen wat je wil, niemand zal het horen. “Daar hing vroeger de landkaart van Tilburg en omstreken”, wijst Hoeijmans naar het bord aan de muur. “Met vlaggetjes erop, precies zoals in oorlogsfilms. Als de bom was gevallen, bestuurden de burgemeester en zijn staf vanuit deze ruimte de stad – of wat ervan over was.” Op de kale grond zijn stalen noppen terug te vinden. “Daarop waren de stoelen bevestigd. Zodat deze bij bombardementen niet in het rond vlogen. Maar ook om te voorkomen dat de aanwezigen elkaar met het meubilair te lijf gingen.” Als je wekenlang ondergronds leeft, kunnen de spanningen hoog oplopen. De bunker werd in 1969 gebouwd. De angst voor een atoomoorlog was toen groot. Het was nog maar zeven jaar geleden, in 1962, dat de Cuba-crisis plaatsvond. In één klap werd de wereld ervan doordrongen dat een kernoorlog geen denkbeeldige voorstelling was van fantasten en doemdenkers, maar een reële


mogelijkheid. Door de crisis legden veel mensen voedselvoorraden aan; er werd zelfs op beperkte schaal geëmigreerd. De aanwezigheid van schuilkelders werd beschouwd als een absolute noodzaak.

Net als in de film Wie denkt dat zo’n bunker niets meer is dan een betonnen bak, heeft het goed mis. Onder het Simon Building slingert een uitgestrekt gangenstelsel, met een tiental verschillende kamers. Ongewild wandelen de ondergrondse bunkerscènes uit Der Untergang het geheugen binnen. Ook al zijn de gangen en kamers kaal gestript, toch heeft het complex filmische kwaliteiten. Je kunt je makkelijk voorstellen hoe mensen hier door de gangen ijlen onder rood elektrisch licht, de gezichten uitgeteerd door stress en ellende, terwijl buiten de wereld brandt. Het belangrijkste vertrek in de bunker was uiteraard de commandokamer. Direct naast het commandocentrum was vroeger de telefoon, telex en radiocentrale. Nu vinden we er nog slechts de nieuwe luchtbehandelingsunit voor de erboven gelegen collegezaal S31. Maar er waren ook tal van slaapkamers aanwezig, kleine hokken waarin stapelbedden stonden, voorraadkamers gevuld met conserven, een kantine, douches en toiletten. Grote filterinstallaties zuiverden water en de binnenlucht van schadelijke stoffen.

Atoomkelder .19

Als het nodig was werd er gebruik gemaakt van gasflessen en gasmaskers. Saillant detail: alleen de burgemeester mocht zijn vrouw meenemen. Hij had dan ook een aparte slaapkamer in de bunker. Tsja, zelfs wanneer alles is platgebombardeerd blijven sommige privileges fier overeind staan. “Al met al is deze bunker zo gebouwd dat de burgemeester en zijn staf hier ongeveer vier weken konden overleven”, zegt Hoeijmans. “Via een antenne die nog altijd op het Simon Building staat kon binnen een straal van drie kilometer met de buitenwereld worden gecommuniceerd. Een uitschuifbaar antennesysteem voor communicatie op 60 kilometer is inmiddels verwijderd. Zo werd de eerste vier weken na een aanval de stad ondergronds bestuurd.” Het ontsnappingsluik is nog altijd te vinden op de parkeerplaats achter het Simon Building. Niemand die daar zijn auto parkeert zal vermoeden dat de onopvallende, roestbruine plaat tussen de tegels een rechtstreekse gang naar de bunker afsluit. Overigens was het te hopen dat de burgemeester destijds niet verslaafd was aan bitterballen. Het gat is nauw – een dikke buik zou voor problemen kunnen zorgen.

Einde van een tijdperk

Bunkerbeheer, die de spullen gebruiken voor een museum. Hoeijmans: “Dat waren CO2-filterbussen, conservenblikken, noodrantsoenen, een paar slaapzakken en een stapelbed, telefoons, radiomateriaal, stoelen, kaartmateriaal en het logboek. De daklozenopvang heeft de bulk aan stapelbedden, matrassen en slaapzakken meegekregen.” Erg jammer, maar het is het lot van veel atoombunkers. De angst voor de kernbom is verdwenen en sinds het einde van de Koude Oorlog eind jaren ’80 hebben de gemeenten geen beleid meer voor schuilkelders. En zoveel ruimte, daar kun je natuurlijk beter een praktische invulling aan geven. “We gaan de kelder waarschijnlijk ombouwen tot een opslagplaats,” zegt Hoeijmans. “Misschien voor meubels, we weten het nog niet zeker.” Die verbouwing duurt nog even. Het aanbrengen van een nieuwe doorgang nam meer dan een week in beslag: gewapend beton laat zich niet makkelijk bewerken. En een gaatje boren in de 70 centimeter dikke muren gebeurt evenmin met twee vingers in de neus. De kelder is stug, geeft niet makkelijk toe aan zijn nieuwe bestemming. Maar uiteindelijk zullen de werkmannen verdwijnen en zal de kelder zijn verleden naast zich neerleggen. Het einde van het atoomtijdperk op Tilburg University is in zicht.

Een paar maanden geleden is de atoomkelder ontmanteld. Een deel van het interieur is gedoneerd aan de stichting Functioneel


20. Lifestyle

coördinatie Tom van Nuenen

Speak up!

I-con

‘Understanding University’ Mij is altijd geleerd dat de wetenschap twee doelen dient, namelijk kennis verbreding en kennistoepassing. En dat alles in dienst van de maatschappij. Want heeft het voor zin om kennis te vergaren, om het op te kunnen slaan in databases, zodat we er nooit meer naar hoeven te kijken? De vraag die wel vaker klinkt is: “Publiceren wij niet alleen maar voor onze vakgroep”? Ik hoop toch dat wetenschappers haar rol in deze maatschappij vervullen om er een betere plaats van te maken. Maar getuige de laatste twee discussies, die zijn ontstaan na de fraude van Stapel en de tien van Bovekerk, wordt duidelijk dat de wetenschap dat doel misschien uit het oog verloren is. De reactie van de universiteit op beide kwesties laat zien dat zij niet meer met beide benen in de maatschappij staat, noch in de modder. Want na uitgebreid te reageren op het nieuws van Stapel en een commissie in te stellen, heeft zij zich snel weer opgesloten in de magnifieke toren, die gebouw C heet. Toen daarna ‘Bovekerkgate’ voorbijtrok, censureerde zij een kritische docent en liet de desbetreffende student en begeleiders eenzaam ronddolen in het gebied der moddergooiers. Nu de hype voorbij is, hoor je de UvT niet meer. Nu het volk de volgende hype weer zoekt, hoeven de hoge heren zich niets meer van hun visie aan te trekken. En dat is nu juist waar het misgaat. Als de man op de straat niet meer weet waarom deze universiteit hier staat, doen we iets fout. Een herbezinning op de rol van de wetenschap is hier op zijn plaats. ‘Understanding Society’ is ons motto. Maar zolang de maatschappij ons niet begrijpt, hebben we een probleem. Laat de universiteit dat eerst maar eens begrijpen.

Marino van Zelst is student Organisa tiewetenschappen, campustweeter en betrokken UvT’er

‘Spongebob. Geweldige tekenfilm’

Wie moet er van TV? Van mij mag alles van tv, ik heb geen kabel dus ik kijk ook nooit televisie. Schaam je jezelf ooit voor je ouders? Inmid dels niet meer, vroeger wel. Nu irriteer ik me nog wel eens aan mijn vader omdat hij zo langzaam is. Eigenlijk gek, want dat ben ik ook. Schep je wel eens op als je op een feestje bent? Als ik van iemand een mooi verhaal heb gehoord dan vertel ik dat wel eens aan anderen. Alleen dan vertel ik het alsof ik het zelf mee heb gemaakt. Dat is niet helemaal hoe het hoort. Kinderprogramma’s? Op internet kijk ik wel eens Spongebob. Geweldige tekenfilm. Wat is je toekomstdroom? Rondzwerven, over heel de wereld. Om te beginnen een voettocht naar Santiago de Compostella, ik heb deze zomer drie maanden vrij van mijn werk om deze tocht te gaan maken. Of ik word dorpsgek – dat is ook het onderwerp van mijn scriptie.

Trendspotting

Keep in touch

Wat zijn de laatste trends op de Tilburgse campus? Univers zit bovenop alles wat hip & happening is. Deze keer: warm bellen.


Twan Meeuwsen, filosofie Carnavalsoutfit? Ik heb een keer mijn pak aangepast aan de kroeg waar ik heen ging. De kroeg heette de Koek Koek, dus ging ik als lid van de Ku Klux clan. Tips voor het studentenleven? Doe vooral veel naast je studie, je moet het zelf leuk maken. Motto? De dorpsgek speelt geen rol.

Ach en wee! Die momenten waarop je wordt gebeld terwijl je – in deze horror winter – buiten staat te koukleumen. Waanzin die in het verleden thuishoort, vonden ook modeontwerpers. Het straatbeeld wordt daarom deze winter opgeleukt met handschoenen waarmee je je touch screen kunt blijven bedienen. Vooralsnog was de enige optie voor technologieliefhebbers – niet erg glamorous – handschoenen die de topjes van je vinger vrijhouden (zogenaamde ‘polsjes’, aldus Wikipedia). Maar dankzij een speciale stof is die sores voltooid verleden tijd. Dat betekent minder bevroren handjes als je een vriend wil sms’en, en minder verloren handschoenen die in de haast uitgetrokken worden als de telefoon gaat.

Lifestyle .21 Cabaret Wè nou?

Feestneuzen Dagenlang feesten in een pak. Als het niet al lang bestond, zou carnaval alsnog worden uitgevonden door studenten. Zou je zeggen. Wè nou? wilde wel eens weten: Carnaval, wat doe je eraan? “Eigenlijk hou ik niet van carnaval. Elk jaar zeg ik dat ik niet ga, maar uiteindelijk laat ik me dan toch overhalen. Dat zal dit jaar ook wel gebeuren. Meestal gaan we ook elke dag, of tot het niet meer leuk is. Vaak gaan we wel naar plekken waar ze niet eens carnavalsmuziek draaien.” Mathijs Santegoeds, Rechten “Ik ga skiën. Ik heb nog nooit carnaval gevierd. Naar après ski ga ik ook niet, ik wil gewoon de hele dag skiën en ’s avonds op tijd naar bed.” Anna Kitslaar, master Ondernemingsrecht “Normaal vier ik geen carnaval. Ik kom uit Berlijn en daar leeft het niet zo. Hier ben ik wel eens gaan kijken, om te weten hoe het was. Het was interessant. Maar eigenlijk hoe ik niet van grote massa’s dronken mensen. Het ziet er wel grappig uit, maar ik vind het toch niet leuk. Of ik dit jaar ga hangt uiteindelijk af van wat andere mensen doen. Het is toch ook een sociaal iets. Als anderen gaan, ga ik ook wel mee.” Jan Brugmann, Liberal Arts “Eén dag kom ik er niet onderuit. Ik woon in de Stationsstraat en daar komt de optocht langs. Dan ga ik met wat vrienden kijken en daarna misschien nog even naar de stad. Meestal komen er ook een paar biertjes bij. Maar ik ben niet de grootste carnavalsvierder die er bestaat, dus ik hou het matig. De andere dagen ga ik studeren, als het tenminste enigszins mogelijk is.” Rob Bouman, Communicatiewetenschappen

Bovendien kun je gewoon lekker een nieuw playlistje kiezen op je iPod terwijl je door die sneeuwstorm fietst. Aan hen met een wat duurdere smaak is ook gedacht: Gaspar heeft TouchTec handschoenen te koop met tientallen Swarovski-kristallen erin. Maar dan ook niet bezuinigen op de handcréme, hè.

Grof en schattig Je kunt veel opmaken uit de manier waarop mensen lachen. Vooral de ‘ho-ho-ho’, dat soort dat twee betekenissen dekt: ‘ik vind dit grappig’, en ‘ik weet dat ik dit niet grappig mag vinden’. Tijdens de laatste show van Javier Guzman, Oorverdovend, zou je bijna doof van die lach worden. Guzman hekelt in zijn show het ‘falen’ van de multiculturele samenleving, en ridiculiseert het wij-zij denken. Chinezen, gehandicapten, zijn ouders en zijn dochter – iedereen moet het ontgelden in grappen die zoveel mogelijk ‘op het randje’ zijn. Ook zijn publiek maakt hij het niet al te makkelijk, door hier en daar een tentamenvraag te stellen. Een groot vormtechnicus is Guzman nooit geweest; in het slechtste geval zijn de gemakzuchtige, lompe punchlines het zijden draadje waaraan zijn cabaret hangt. Guzman wil iets zeggen over hoe ‘geconditioneerd’ de westerse mens is, maar blijft hangen in clichés of voorbeelden die toch een beetje voelen als B-materiaal van Theo Maassen. Kortom: op de boodschap valt wel wat af te dingen. De cabaretier spot met ons idee van de herhaling van de geschiedenis – dat we maar blijven roepen hoezeer er niets verandert, waardoor er ook niets verandert. Maar vervolgens vertelt hij dat het verleden helemaal niet kenbaar is. Het is postmoderne vertwijfeling wat de klok slaat. Guzman geeft je geen anker. Dat maakt hem tegelijk ook spannend. Het optisch bedrog dat hij pleegt met een traag bewegend object op het podium werkt goed als eye-opener, en op het moment dat hij zijn tirades onderbreekt en zelf wat zachter gaat praten, is hij oprecht geëngageerd. En dat werkt ontwapenend. Wie eerst een half uur heeft staan schelden om vervolgens in een kinderbedje te gaan liggen om een imaginair gesprek met zijn dochter te voeren, krijgt de zaal wel stil. Tom van Nuenen

Javier Guzman: Oorverdovend

Film

Oscarmateriaal Zelden werden er in Nederland goede films over de Jodenvervolging gemaakt. Toch ging in geen enkel ander bezet land de deportatie van Joden zo vlot als in ons land. Een geschiedenis waar we liever niet aan herinnerd worden? Regisseur Rudolf van den Berg durfde het wél aan en vertelt in Süskind het waargebeurde verhaal van de joodse Walter Süskind. De film speelt zich af in 1942, maar verwacht geen wapengeweld of bloedstromen. Het maakt de sfeer des te beklemmender. Süskind moet het hebben van puik acteerwerk een goed verhaal over morele keuzes. In het door de nazi’s bezette Amsterdam besluit Süskind om met de Duiters samen te werken. In eerste instantie alleen om te voorkomen dat hij en zijn gezin op transport moeten – maar hij groeit uit tot een verzetsheld. Als beheerder van de in Amsterdam gevestigde Hollandsche Schouwburg, die door de nazi’s gebruikt wordt als meldpunt voor op transport gestelde Joden, weet hij via een crèche honderden kinderen weg te sluizen. In alles doet Süskind aan dat meesterwerk van Steven Spielberg (Schindler’s List) denken. Maar waar Oskar Schindler direct na de oorlog werd erkend als verzetsheld, beschouwde men de omgekomen Walter Süskind lange tijd als verrader. Slechte een kleine groep wist dat hij stiekem levens redde. Süskind gaat ongetwijfeld hoge gooien op de diverse internationale filmfestivals. En wat ons betreft is het zelfs Oscarwaardig materiaal. Gaan dus! Malini Witlox

Meer recensies op UniversOnline

Süskind. Regie: Rudolf van den Berg


22. Science & School

text Bart Smout

What the brains can see and the eyes cannot

Emotions are hot at TiU. Just last month, Char lotte Sinke and Bernard Stienen took their PhD based on research into the perception of emoti ons. Independently, they came to the same re markable conclusion: we can register other peo ple’s emotions without a visual consciousness.

“H

ardly any day goes by for us without having contact with other people, whether it is in real life or over the phone or the internet. Since we are such social beings, we have become real experts in guessing other people’s feelings even when they try to hide their true intentions”, Sinke writes in Perception of emotions from faces and bodies and the influence of context. How good we just are at this becomes clear in Sinke’s thesis as well as in the one by Stienen, The pro cessing of bodily and facial expressions with and without visual awareness. Both investigated how we mentally process physical expressions of emotion. When we think of expressing emotions we are likely to think of facial expressions. The body is less focused on. However, both dissertations demonstrate that body language plays an equal role. Moreover: minute changes in body-language are registered by the brain. But even more remarkable is the fact that we process body-language and facial expressions without being visually conscious of it.

Experiments


In research performed by Sinke human test subjects were shown films with two people. Their faces were masked and there was no sound. This way, important information for processing emotions was left out. Still the test subjects were perfectly able to judge whether this was a threatening situation or not. In a second experiment the human test subjects

were told not to pay any attention to the people in the film but to concentrate on dots that were shown at the same time. The test subjects performed this task better when the people in the film displayed threatening body-language. Apparently the brain is more active when threatened. Stienen conducted experiments in which he would show a picture of an afraid person for a very short period of time (33 milliseconds!) followed by a second picture, a so-called mask, that would render the first picture invisible. By using this technique it became apparent that you can recognize the emotion irrespective of how well you can observe it. Another thing that became apparent is that the unseen body language can influence the interpretation of the message in the voice.

Fear Stienen’s research also demonstrated that, in particular, other people’s threatening expressions subconsciously make the brain more active. Even without a conscious observation of a threat, our brain reacts. So, what does this mean? Stienen: “I would like to look for an explanation in the functional area. It sounds plausible that our brain develops itself in a way that optimizes our chances of survival. When somebody in your vicinity adopts a fearful posture it could be sensible to ascertain the reason for this as soon as possible so that you can decide whether you should be afraid as well and whether you should take action.” It is less important to pick up other emotions immediately. “You can afford to let happiness go by unnoticed, but

if somebody is afraid because, unknown to you, a bus is careering towards you, then it seems very important to me that you recognize the other person’s look in their eyes and react to it as soon as possible.” Strangely enough, the relationship between anger and mental processing seems to be less strong. While you would think that it is equally important to observe anger sharply. Further research into this has been scheduled.

Instinct Old evolutionary brain structures are involved in processing these subconscious emotional expressions. It would seem that when we process signals along these paths, we are unable to report on what is being processed, while our brain is unquestionably being primed. The same brain structures seem to do the same in other animal species which could suggest that this is a quality we’re born with, rather than a quality that we acquire. So, aren’t we talking about instinct here and is our reaction to fear an instinctive reaction? Stienen: “That is exactly what it seems to be. But beware, instinct isn’t something that is very well defined. If you understand it to be the fact that we are specialized at picking up emotions, also without us being aware of doing so, then I would be inclined to say ‘Yes’. You could call this survival instinct.” When Sinke writes that we are experts at guessing another person’s emotions, she is not exaggerating. Moreover: our brains know far more than we think.

Science & School .23

Masterpiece

Unraveling

the truth A quick question. Someone names four numbers and tells you that they have one of these numbers in mind. Now it’s up to you to ascertain which number this is and you can only pose one yes-or-no question. Impossible, or perhaps not? Riddles play an important role in Stefan Wintein’s thesis Playing with Truth. He opens by referring to the movie Labyrinth, in which Sarah must get to a castle. On her journey, she encounters two doors and two guards: one door leads to the castle, the other to her death. One guard tells lies, the other one tells the truth. Sarah can ask one guard, one yes-or-no question. How can Sarah find out which door leads to the castle? Wintein: “The fascinating thing about riddles such as this one is that they seem impossible to resolve with just one question, although it is possible. By studying the underlying logic of these riddles we can learn about how the truth works”. How does the truth work? How is it used? These questions fascinate Wintein more than the big question about the essence of the truth. “I don’t think that the truth has an essence”, says Wintein. “Instead,

I study the logical principles that form the basis for how we use the truth”. “‘Snow is white’ is true if snow is white. Or, in a more general way: ‘s’ is as true as s. This scheme is often used to express the truth. But a so-called Liarssentence such as: ‘This sentence isn’t true’ demonstrates that the scheme is untenable”. Contradictions arise. By formalizing norms of confirmation and denial, Wintein develops forms of logic that shed a light on how the truth works. These forms of logic are then applied to solve the two riddles in this article. For the puzzlers among us: if Sarah asks the guard at the door on the left whether the guard by the right door will tell her that this door leads to the castle, she knows that she has to go through the door on the right. In his thesis, Wintein demonstrates that by using yes-or-no questions with a structure comparable to the Liars-sentence, the first riddle is surprisingly enough also solvable with a yes-or-no question.

It’s the low interest rates!

Eureka! Greener globalization

Did you always think that globaliza tion and pollution go hand in hand? Then it’s time to reconsider your opinion. Multinationals most certainly do take the flora and fauna into account. The latest, updated edition of A handbook of globalization and environmental policy, edited by among others Kees Zoeteman and Paul van Seters, reveals that globalization doesn’t only have a negative effect on the environment. For fear of a damaged reputation multinationals are adhering to increasingly strict environmental rules all the time. At the same time, the awareness that economic interests and environmental concerns need to be geared to each other is on the rise. Globalizing towards a greener future: It is possible!

How did Europe end up in such a crisis? Is it because of failing mortgages and bankers? Or can countries such as Greece and Ireland be held accountable? None of the above. It’s the interest rate, claims TiU-assistant Professor Heleen Mees. The sharp drop of the interest rate at the beginning of 2000 pushed Europe and America into a crisis, writes Mees in her article “The true cause of the crisis in America and Europe is the interest rate”. This unsettled the housing market and countries were forced to take out debts. Unexpected advantage of the crisis: Because the West has borrowed so much money over the last few years, poverty has decreased considerably in many poor nations.

Yes, very attractive!

After a hard day’s work you come home only to find your wife in bed with an other man. Why, dear God, why? Senior lecturer Joris Lammers has the answer.

Together with the magazine Marie Claire he held an adultery-poll. Lammers collected data from five hundred different women. It would appear that one in five women is unfaithful. The reason? A lover gives them the feeling that they are young and attractive. Sexual satisfaction is mentioned as a second motivation. Tip for all men: If your wife should ask you whether you still think she is attractive, immediately and without doubt scream: “Yes!”

Convince your wife she is still attractive


24. International

text & photography Malini Witlox

A lot of stress

My boyfriend claims I am a natural in Drama Studies

at T-Challenge Ever heard of the T-Challenge? In five days, five Tilburg students take on a business case for a local organization. Univers tagged along to see what these brave students encountered.

T

his year, the T-challenge focuses on the Onderwijsgroep Tilburg, known for the vocational training institutes (ROCs) in Tilburg. The assignment: find out what the common core values are within the Onderwijsgroep, in order to firmly embed them in the organisation.

Column

Is it Art or is it Science?

Monday 23 January, 10.30 am

My Liberal Arts and Sciences graduation day is in a few months time, but my friends and family still haven’t got a clue what I study. I don’t blame them. My identity and selfdefinition suffer greatly from the ambiguity of my program’s name. Although I study Arts and Sciences, it makes me neither an artist nor a scientist. The name derived from an education in the glamorous classical antiquity, but nobody except Liberal Arts students is aware of this. Fortunately, throughout the years I have developed a reservoir of useful explanations. I tell my father, a lawyer, that I study Roman law alongside a combination of modern European legislation. I have a feeling that this answer does not entirely satisfy him, because he still shrugs his shoulders and says: “It’s just strange, that’s all”. I had to disillusion my mother by telling her that obtaining a Bachelor of Arts diploma will not put me in a position to compete with Picasso. Although I do tell her that I learn other artistic skills, such as storytelling and the art of persuasion. My boyfriend knows what I’m studying, although he claims I am a natural in Drama Studies. I could pass a living example of one. The version for my grandmother’s friends varies from “Communication studies” to “Architecture”. They can’t remember what I said during the last tea party, anyway. I tell strangers that my specialization is in the History of Euro pean Witchcraft and the Ontology of the Supernatural. I’m probably the most intriguing person they ever met on a bus. I appeal to all of you, dear Liberal Artists and Scientists! Let’s change the name of our program to something less puzzling and more clarifying. I’d suggest: Liberal Arts That Has Nothing to Do with Arts but More with Broadly Understood Cultural Studies, Although It Is In Fact Quite Liberal. Sonia Kolasinska is a third-year Liberal Arts student.


Lianne Groot, a 4th year Psychology student, is proposing her plan to the rest of the team. “We should ask the teachers how they feel about the current climate – the way it affects students as well as management. What is most important to them in their day-to-day conduct at work?”, she asks her teammates. Her fellow student Ian Mouser (3th year Business Economics/Accounting) adds: “The question is then of course, does whatever the teachers feel is important, correspond to the values of their management and their co-workers.” The two students are accompanied by Merle Heuvels (4th year International Business), Milou Pulles (5th year Supply Chain Management) and Eefje Wielders (Master student Management of Cultural Diversity). Together, they are about to dive head-first into their case study. Even if you have been given a couple of months, it can be difficult to properly describe the values which are established within any organization, but these five students have to present their results within a week. Time is of the essence. So Ian is checking his watch continuously.

“We have only 20 minutes before we have to present our plan of action. We have to hurry.” A schedule for the entire week lies on the table. Each day, the students start their day with a working breakfast at 8 am sharp and won’t leave their office any earlier than 10 pm. Precisely one hour and 45 minutes later, the students have finished their plan of action. In pairs, they will be interviewing principals and teachers. The evenings are spent on researching scientific literature. They’ve finished just in time: promptly at 12 am the representatives of the Onderwijsgroep enter the conference room. The plan of action goes down well with the audience. “Have you also taken the students into account?” one of them asks. Not yet, so the plan will be revised. And an additional problem: Both on Wednesday and Thursday, nearly all of management will on an away day. All in-depth interviews will have to be planned on Monday and take place on Tuesday and Wednesday. A week is simply not much time. Eventually, the final decision is made: about 18 employees will be subjected to an in-depth interview and a survey will be conducted among the remaining staff (over 2500 employees). But in that case, the students will have to obtain the email addresses of all employees. Milou goes over to the Personnel Manager’s office. “Not a problem,” she says immediately and starts ringing some people. Straight away, some data is extracted from a computer and emailed to Milou. Contentedly, she leaves. The surveys can be sent out.

International .25

Tuesday 24 January, 3 pm The students have come a long way in the intervening hours. The employee survey was sent in the morning. Within a few hours, 250 people had replied, which is a good score. Luckily, the data are processed ‘automatically’ by statistics program SPSS; it won’t have to be done by hand by the students themselves. “We are however still waiting for the student data,” Ian says. He is doing some literature research while Milou and Eefje are interviewing a teacher in the staff canteen. Not only have the students tallied up a lot of working hours, they have also notched up a lot of bicycling kilometres. As they are dealing with multiple branches, particularly Merle and Lianne are cycling all over the place. They have just come in are finally able take the weight of their feet while they sit behind their computers working out a teacher interview. When, at about ten to three, Milou and Eefje return from an interview, there’s no time for a break. Milou has to leave at once, together with Ian, for an interview with the director of the Building Trade School. It turns out to be a difficult interview. The director has only been in his current job for 24 days. Ian asks the questions, while Milou works out the answers on her laptop on the spot. Although the interviewee has only just been appointed director, he has been working for this ROC for some time. So, the students won’t settle for an abstruse answer. Especially Milou steadfastly continues to ask questions. She delves into the relationship between student and teacher for some time. After over an hour, they’ve finished all their questions. “That was such a tough interview”, she sighs in the hallway.

another interview. He hastily delegates to Eefje: “Could you please send out the student surveys, we’ll process the data on Thursday.”

Friday night, 9 pm The students have come to the end of what has been a very long week. Workdays from 8 am till 10 pm turned out to be not enough. Ian speaks of ‘lots of pressure’. Last night, we kept working until half past one. And today we started at 7 am.” The student survey, among other things, took up a lot of time. It was sent out to all student email addresses, but garnered hardly any response. “In the end, we decided to print out 175 surveys and went out to interview the students in person. The sample is therefore not representative. But it has resulted in obtaining a total of 192 replies. They will have to be processed all by hand.” At half past three, the research results (including recommendations) are presented by the T-Challengers to the Onderwijsgroep Board of Directors. Ian recounts afterwards: “When we wanted to print it out, something went wrong with the computer. We used a version without the final lay-out for the presentation. We will hand in a improved final version on Monday. However, the Board was very enthusiastic.” Which core values were found in the end? Back in 2007, their client had already formulated some. “We retracted the value of trust, which is seen by all employees as something that goes without saying. New core values such as openness, pride and engagement were a recurring theme in all interviews. Our research will soon be discussed in a meeting of the Board. I’m curious to see what will happen.”

When they’ve returned to their office, the student email addresses have just arrived. However, Ian quickly needs to leave for


26. International

text Malini Witlox photography Joyce van Belkom/HH

Carnival: WTF? Do not be frightened when you come across all kinds of weirdly dressed people around town between 17 and 22 February. We, the people of Tilburg have not gone nuts – well, no more than usual. It’s just Carnival (Dutch: Carnaval), a holi day characteristic of the Catholic southern part of the Netherlands. But what is it all about? Univers offers you a Carnival crash course.

Why Carnival? Carnival is a Catholic celebration. The phrase ‘carne vale’ literally means ‘farewell to meat’. Back in the day, when the people living in the south of the Netherlands still strictly practised their Catholic beliefs, the Roman Catholics abstained from treats such as candy and biscuits, and sometimes meat as well, between the days of Ash Wednesday and Easter. However, fasting for six weeks is quite an arduous task. That’s why they indulged in a great party for several days, before the trying days ahead. Nowadays, the fasting bit isn’t taken that seriously anymore. Nonetheless, some students live a little more austerely and abstain from alcohol between Ash Wednesday and Easter.

So when is it going on? The date for the Carnival holiday depends on the day that Easter is celebrated. Easter occurs on the first Sunday after the first full moon after March 21 (the beginning of Spring). The period of fasting lasts forty days, which means that Carnival starts about six weeks before Easter.

Where should you go?


Carnival is mostly celebrated in the south (in the provinces Noord-Brabant, Limburg and parts of Gelderland), though the North of the country is increasingly fond of it as well. During Carnival, Cities are known by a different nickname. Tilburg is ‘Jug Town’ (Kruikenstad). Be sure to see ‘D’n Opstoet’ on Sunday; this is the yearly Carnival procession through the centre of town. This

year’s motto is: ‘Ge wit ôot nôot nie’ which is Dutch dialect for: Everything can happen!

Do’s and don’ts Do not go into town in your normal everyday outfit. Dressing up is compulsory. There are several shops which sell carnival outfits. Some usual suspects are soldiers, princesses, stewardesses and police officers. Do not be shy. Just enjoy chatting to any adult dressed as a banana or a wizard. Hang out in the pub after the procession, in nearly every pub something fun will be going on. You won’t be hearing any regular music during these days. You’ll have to make do with straight-up Carnival classics such as ‘Nie knieze, nie zeure’ (‘No Worry, No Whine’), or ‘Bij ons staat op de keukendeur’ (Do You See On Our Kitchendoor). These songs don’t require any technical dancing, but you will be doing a good old jig (dancing wildly in a line of people, behind one another). Do be aware that you often can’t use regular money to pay for drinks. This is what the jugcoin (kruikenmunt) is for (costing 2.20 euro per coin). Only pussies drink Spa blue; it’s Carnival and you should be drinking either beer or Schrobbelèr (a herbal liqueur specific to Tilburg).

Who are the Jugpissers (Kruikenzeikers)? When it’s Carnival, ‘Jugpisser’ is a pet name for the Tilburger, derived from Tilburg’s Carnival name Jugtown. The name originates from the time when Tilburg was known for its textile industry. In those days, the workers were required to collect their urine in a jug. This was used for manufacturing textile.

What’s in the world .27 edited by Sonia Kolasinska

Minute of Fame In this case, it’s three minutes of fame. That’s how much time SIFE chairman Mila Djurdjevic (26) had to present a Save a Bike project during the BID (Big Improvement Day) event in Amsterdam on January 17. At first, Mila was very nervous in the spotlight. “The presence of important entrepreneurs and the time pressure made me forget the first sentence of my presentation! But after the first shock it all went very well. We even received offers from investors suggesting that we expand the project to other cities in Holland. One of them was even interested in developing Save a Bike in Cape Town!” The audience voted the Save a Bike project as the best idea of the day. “I think we won because the StuGood.org project provides a realistic

Column

Redemption (een kleurrijk tableau)

I dropped a basket of groceries in Albert Heijn. My mid-priced wine bottle cracked open like an egg, spilling a purply puddle. “Het lijkt net bloed”, whispered a shocked toddler to his permatanned mama. Shoppers edged away, frowning, shuffling off to other tills, clutching frozen spinach, oranges and roze koekjes. The yellow-sneakered checkout girl was forgiving. “Het kan gebeuren”, she said. I fetched another bottle and paid. A man in blue mopped up. Snow fell outside, covering all Brabant’s inky sins.

and socially responsible solution to the problem of abandoned bikes. Besides, I had a feeling that the audience had more sympathy with students than with the more experienced entrepreneurs. Or perhaps they just liked my blue scarf matching the blue bike (laughs).”

Andrew Cartwright teaches English at the Language Center.

Hello Hei Bergen! “Norway is a country with beautiful fjords, political stability and ket chup on pizzas”. Tim Lempers (21), a Business Administration student, tells about his exchange experience in the small Norwegian town of Bergen.

Is student life in Bergen any different than in Tilburg? Although it’s similar in size, the student life in Bergen is quite different from Tilburg. The Norwegians study very hard from Monday till Friday. During the weekend, however, they party like crazy. Student life is also different here because of the higher prices – food in the supermarket is affordable, but alcohol and cigarettes

are extremely expensive because of the high taxes. But it doesn’t stop us from partying! What is also different to the Netherlands is that almost nobody smokes here. Instead of lighting a cigarette, young people put snus (tobacco powder) under their upper lip.

So students prefer a healthier lifestyle? Yes, they are also really passionate about exercising. The majority of Norwegian students hikes, jogs, or works out. I joined them just a few times, because they like to do sports early in the morning… and I prefer

to sleep in! Perhaps, the one thing that doesn’t fit into the Norwegians’ healthy lifestyle is their sweet tooth. They bake cakes almost every week and they adore candy. Perhaps they do so much sport to burn off all the calories... Are Norwegians happy to pay with krone instead of Euros? I think they are satisfied with the current situation. They don’t have all the troubles we have with the euro and the countries’ debts. Norwegians have a good reason to be proud of their country, because their economy is doing well in comparison to other European countries. Perhaps the lack of the Euro makes European integration more difficult, but I don’t think the Norwegians want to integrate their economy more than they already do.

Stuff to do Are you in love, or do you have a crush on someone? The most romantic day of the year is on its way: on the 14th of February it is Valentine’s Day. Be prepared to tell your crush you love him/her or take your darling out for a wonderful day filled with romantic activities. Three days non-stop merriment, it exists and it’s called Carnival. From the 19th until the 21st of February everyone is out on the streets partying. It’s a once in a lifetime experience if you’re not a Dutchie. The event is held in many cities, including Lampegat (Eindhoven), Kruikestad (Tilburg) and Oeteldonk (Den Bosch). We all love the 80’s and 90’s, don’t we? Walking On Sunshine and La Isla Bonita, classic songs that we – secretly – still listen to. This is your chance to hear and experience these old songs again, on the 25th of February in concert hall 013! Univers 9 februari 2012

International starts here

Charting business values in 1 week Carnival: WTF?

I know how you feel no. 8 Februari 9, 2012

Independent magazine of Tilburg University

Eerlijk zullen we alles sharen

Recommend Documents