DECEMBER 2010

NOVEMBER / DECEMBER 2010

PoPo

TIJDSCHRIFT  VAN  DE  NEDERLANDSE  VERENIGING  IN  MEXICO  

Volume  47,  No.6  

november/december  2010  

  VAN  DE  R  EDACTIE  

China,  wandelen,  vakantie,  trouwen,  bruiloft,  G R-­‐paden,  Mexico  

    Voor   jullie   ligt   alweer   de   laatste   PoPo   van   dit   jaar,   goed   gevuld   voor   genoeg   leesplezier   bij   de   kerstboom.   Helaas   dit   jaar   geen   kerstpuzzel,   maar   wel   een   uitnodiging   tot   een   ander   soort   creativiteit,   namelijk   het   ontwerpen  van  een  nieuwe  voorkant  voor  h et  blad.  Meer  informatie  h ierover  op  pagina  4.       De   afgelopen   maand   hebben   we   helaas   afscheid   moeten   nemen   van   Frank   Hoogendoorn.   Frank   kon   zijn   drukke   werkzaamheden  niet  meer  combineren  met  het  veeleisende  redacteurschap.   Gelukkig  b lijft  hij  wel  in   Mexico,  dus  mogen  we  nog  af  en  toe  van  zijn  b ijdragen  genieten.     Een   en   ander   houdt   in   dat   de   PoPo-­‐redactie   versterking   kan   gebruiken.   Dus   heb   je   een   beetje   tijd   en/of   inspiratie  om  leuke  artikelen  te  schrijven,  dan  ben  je  van  harte  welkom  op  een  van  onze  vergaderingen.  Als   je  h et  snel  d oet  kun  je  meteen  meebeslissen  over  de  n ieuwe  voorkant!     Traditioneel   in   de   laatste   PoPo   van   het   jaar   is   een   terugblik   op   de   activiteiten   van   de   Nederlandse   Vereniging,   d it   keer   samengesteld   door   Hans   van   d en   Bongard.   In   de   rubriek   Ik   ben   stelt   Hans   Dieleman   zich   voor.  V erder  in  d eze  PoPo  d eel  drie  van  h et  verhaal  van  Poul  van  Bremen  over  d e  Mixes,  de  laatste  n ieuwtjes   uit  Nederland  van  Kees  Burk,  een  mooie  Mexicaanse  ervaring  van  Dian  Siang,  een  kerstverhaal  van  Bernard   Schut   en,   om   in   d e   kerstsfeer   te   b lijven,   een   leerzame  anekdote   van   Christiaan   Verweij   over   hoe   je   niet   alles   moet  geloven  op  h et  vliegveld  van  Mexico  S tad.       Verder  in  deze   PoPo  twee   verslagen  van  succesvolle   projecten   van  de   Nederlandse  ambassade.   Het   eerste   gaat  over  het   vorig  jaar  met  steun   van  het   Nederlandse  bedrijfsleven  begonnen  Fietsenproject,  dat  afgelo-­‐ pen   maand   culmineerde   in  de  aanbieding   van   een   handleiding  over  veilig  fietsen   in   Mexico.   Het  tweede   is   een   verslag   van   een   onlangs   door   medewerkers   van   het   Nederlands   Dans   Theater   in   Mexico   gegeven   workshop  Dans  en  Kinderrechten.  Behalve  de  dansers  waren  er  nog  meer  bekende  Nederlanders  in  Mexico   de  afgelopen  maand:  Andre   Rieu   gaf  enkele  u itverkochte   concerten   in  het  Auditiorio  Nacional  en  d e  redactie   vond  Piet  van  d er  V eer  b ereid  er  een  verslag  over  te  s chrijven.       Naast  al  die  terugblikken  ook  een  blik  op  de  toekomst:  Hans  Beets  presenteert  zijn  “Lake  Chapala  Paradise   Inn”,   een   ambitieus   project   waar   hij   nog   wel   wat   hulp   bij   kan   gebruiken.   En   Henk   Keizer   introduceert   een   nieuw  initiatief,  een  Nederlandse  Kamer  van  Koophandel  in  Mexico.     De  redactie  wenst  jullie  alvast  een  goed  2011!   Ad, Jacob en Yolanda NOVEMBER/DECEMBER 2010

-1-

 

  INHOUDSOPGAVE    

  COLOFON    

Van  de  redactie  

1

Ik  b en  Hans  Dieleman  

4 door  Hans  Dieleman

Sinterklaas  in  Lomas  Hipodromo   door  Walter  Elderink

7

Wisten  jullie  .  .  .  ?  

8

Abonnement

door  Kees  Burk ¡Danza  por  la  Libertad!  

10 door  Annebeth  Wijtenburg

De  Mixes  (deel  3)  

11 door  Poul  van  Bremen  Mulder

Uitreiking  handboek  ter  b evordering  van  d e  fiets   door  Mark  Horstman

Het   ontvangen   van   een   papieren   versie   van   de   PoPo   is   verbonden   aan  een  b etaald  lidmaatschap  van   de   Nederlandse   Vereniging   in   Mexico.       Redactie Yolanda Carati

14

Ad ten Kate Jacob Vaarkamp

Sinterklaas  ( en  Zwarte  Piet)  b edankt!   14 door  (namens  het  bestuur)  Henk  w.  Keizer Een  “perfect”  georganiseerde  Rally  Ruta  d e  Zapata  in  Morelos   door  Dhian  Siang  Lie

15

De  Nederlandse  Kamer  van  Koophandel  in  Mexico   door  Henk  w.  Keizer

19

André  Rieu  in  h et  Auditorio  Nacional  in  Mexico  Stad   door  Piet  van  der  V eer

20

Lake  Chapala  Paradise  Inn   door  Hans  P.  Beets

21

Klein  Alting,  een  kerstverhaal   door  Bernard  Schut

23

Jaarverslag,  b estuursjaar  2009-­‐2010   door  Hans  van  den  Bongard

28

Nederlandse  cultuur  in  Mexico   door  Annebeth  Wijtenburg

29

Goddelijk  afscheid  van  h et  duivelse  Mexico   door  Christiaan  V erweij    

30

-2-

  De   PoPo   is   het   officiële   blad   van   de   Nederlandse   Vereniging   in   Mexico   en   verschijnt   zes   maal   per   jaar.      

  Kopij

Kopij   is   van   harte   welkom.   Wij   ontvangen   artikelen,   foto’s,   tips,   oproepjes,   etc.   graag   per   e-­‐mail   op  [email protected].   De   redactie   behoudt   zich   het   recht   voor   alle   ingezonden   kopij   zonder   overleg   te   wijzigen,   in   te   korten,  n iet  te  plaatsen,  etc.     Advertenties

Advertenties  kosten:   1  pagina:   $2.500  p er  jaar   ½  pagina:   $1.250  p er  jaar   ¼  pagina:   $  625  p er  jaar   Speurders  :   $  100  p er  keer     Oplage

120  

stuks

POPO

  KOMENDE  A  CTIVITEITEN  

  Ook   in   2011   zullen   we   in   Mexico   Koninginnedag   vieren   met   een   galafeest   waarbij   we   alle   Nederlanders   wonend   in   Mexico   ver-­‐ wachten   inclusief   hun   Nederlandse   of   Mexicaanse   familie,   vrienden   en   zakenrelaties.   30   april   2011   is   de   dag   waarop   in   het   Sheraton   hotel  Maria  Isabel  d eze  stijlvolle  en  elegante  a vond  zal  plaatsvinden.       Om   deze   toplocatie   te   kunnen   bemachtigen   hebben   we   een   aantal   Nederland   lievende   bedrijven   bereid   gevonden   nu   al   te   sponsoren.   Wij   zijn   deze   eerste   sponsors   zeer   dankbaar,   het   gaat   om   (in   willekeurige   volgorde);   Kamino   Tours,   HWK   International,   Mexpack,   BR   Medical,   Neso,   Mondex,   Brand   Loyalty   en   Heineken.   Dankzij   het   enthousiasme   van   deze   eerste   sponsors   en   de   andere   bedrijven   die   ongetwijfeld   binnenkort   hun   steentje   gaan   bijdragen   verwachten  we  een  evenement  van  hoog  n iveau  te  kunnen  organiseren.       Organisatie  Comité  Oranje  Gala  2011  (Niels  van  Vliet  en  Roeland  Delfgaauw)     Voor  d e  meest  recente  lijst  met  komende  activiteiten,  zie  onze  website,  www.nvmexico.nl   ✘        

  NIEUWE  KAFT  V   OOR  DE  POPO  

Een   keer   per   drie   jaar   worden   er   kaften   voor   de   PoPo  gedrukt.  De  laatste  keer  is  inmiddels  drie  jaar   geleden,   dus   gaan   we   voor   het   komende   nummer   nieuwe   kaften   drukken.   Inmiddels   zijn   we   druk   op   zoek   naar   adverteerders,   we   h ebben   er   a l   twee  van   de  b enodigde  drie  gevonden.     Verder   kunnen   we   nu   ook   kiezen   voor   een   andere   voorkant.  Dus  vind  je  de  huidige  voorkont  te  bond,   eenvoudig,   simpel   of   gewoon   lelijk,   dan   is   dit   je   kans   om   geschiedenis   te   schrijven.   Ontwerp   een   nieuwe   voorkant   voor   de   PoPo   en   wie   weet   staat   jou   creatie   de   komende   drie   jaar   op   de   voorkant   van  d e  PoPo.     Alle   voorstellen  moeten   u iterlijk   10   januari   2011   b ij   de   redactie   binnen   zijn.   Alle   voorstellen   en   vragen   kan   je   mailen   naar   redactie.popo@gmail   .com.   Wij   van   de   redactie   kiezen   uit   alle   inzendingen   en   leukste   en  als   we  die   leuker   vinden  dan  de  huidige   voorkant   hebben   we   vanaf   het   komende   nummer   een  n ieuwe  voorkant  van  d e  PoPo.   ✘   NOVEMBER/DECEMBER 2010

  GEZOCHT  POPO-­‐   REDACTEUR  

Zoals   we   in   "Van   de   redactie"   al   schreven   heeft   Frank   Hoogendoorn  h elaas  d e  redactie   verlaten.  Nu   zijn  we  dus  op  zoek  naar  een  vervanger.   Wij   van   de   redactie   vinden   ons   een   gezellige   club   mensen   die   zich   samen   inzetten   om   iedere   twee   maanden   een   leuke   /   informatieve   PoPo   in   elkaar   te   zetten.  Zoals   je   ook  in   d eze  PoPo  kunt  zien   is   h et   niet  de  bedoeling  dat  de  redactie   van  de   PoPo  alle   stukken   zelf   schrijft,   juist   niet   dus.   De   meeste   tijd   gaat   zitten   in   de   vergadering   die   we   iedere   twee   maanden   (soms   iets   vaker)   hebben,   h et   zoeken  van   mensen   die   stukjes   willen   schrijven,   de   eindredac-­‐ tie   en   het   opmaken   van   de   PoPo.   Maar   mocht   je   het   leuk   vinden   om   regelmatig   zelf   een   stukje   te   schrijven,  dan  is  dat  geen  probleem.   Mocht  je  het  leuk  vinden  om  ons  hierbij  te  helpen,   stuur   dan   een   mailtje   naar   adtenkate@hotmail.   com.   Als   je   dit   snel   doet   mag   je   in   januari   meteen   meebeslissen   over   de   nieuwe   (of   juist   niet)   voor-­‐ kant.   ✘   -3-

  IK  BEN  HANS     DIELEMAN   door  Hans  Dieleman     Vijf   jaar   geleden   kwam   ik   naar  Mexico,   op   u itnodig-­‐ ing   van   de   Universidad   Autónoma   Metropolitana   (UAM-­‐A)   in  Mexico   Stad.   Om  er  een   jaar   als  visiting   professor   te   werken   en   er   het   onderwerp   “duur-­‐ zame   ontwikkeling”   te   introduceren.   Het   instituut   aan   de   Erasmus   Universiteit   in   Rotterdam,   waar   ik   al   15   jaar   werkte,   stond   op   het   punt   ten   onder   te   gaan   in   een   reorganisatie.   En   persoonlijk   zocht   ik   een  n ieuwe  uitdaging  in  mijn  leven.  Ik  was  alleen  en   had  alle   mogelijkheden  om  te  gaan  en  staan  waar  ik   wilde.     Naar   Mexico   dus,   waar   ik   niet   lang   meer   alleen   bleef.  Na   ongeveer   twee  maanden   ontmoette   ik   op   de  universiteit  mijn  huidige  vrouw.  Al  heel  snel  zijn   we   samen  gaan  wonen  en  een   half   jaar  later  waren   we   getrouwd.   Mijn   vrouw   Veronica   is   veel   jonger   dan   ik   en   zo   kreeg   ik   op   latere   leeftijd   alsnog   de   kans   om   een   gezinnetje   te   stichten.   Inmiddels   is   onze   dochter   Libi   2,5   jaar   oud   en   een   broertje   of   zusje   is   onderweg.   Ik   heb   alweer   een   paar   jaar   een   vaste   aanstelling   als   professor,   heb   een   huis   gekocht   en   ben   in   allerlei   opzichten  behoorlijk   inge-­‐ burgerd   geraakt.   Dit   is   de   korte   versie.,   hieronder   volgt  d e  lange.     Ik   was   op   zoek   naar   een   nieuwe   uitdaging   schreef   ik.   Dat   is   het   zeker   geworden   en   is   het   nog   steeds.   Inburgeren   in   Mexico   vond   en   vind   ik   echt   niet  eenvoudig.   In   d e   PoPo  van  juli/augustus  las   Veronica,  Libi  en  Hans   -4-

ik   het   verhaal   van   Ellen   Paap   waarin   zei   vertelde   dat   zij   al   15   jaar   een   haat-­‐liefde   verhouding   heeft   met   Mexico.   Ik   herken   daar   veel   in.   Tussen   mij   en   Mexico   is   het   nog   maar   vijf   jaar   aan.   En   niet   altijd   ben   ik   er   van   overtuigd   dat   er   liefde   in   het   spel   is.   Dat   zit   onder   andere   zo.   Ik   voel   me   een   wereld-­‐ burger   en   ben   redelijk   wars   van   nationalisme   en   nationale   culturen.   Eén   van   de   centrale   thema´s   in   mijn   werk  is  dat  van  innovatie,   van   verandering  en   toekomstdenken.   Al  snel  merkte  ik  dat   veel   Mexica-­‐ nen   daar   helemaal   niet   voor   open   staan.   Dat   viel   me  b ehoorlijk  tegen.       Pas  aangekomen  op  de  UAM  sprak  ik  met  collega´s   over   het   vak   “duurzame   ontwikkeling”   dat   in   mijn   overtuiging   voor   studenten   van   alle   studierichting-­‐ en  opengesteld  zou  moeten  worden.  Maar  dat  kon   niet.  In   1972,   bij   d e   oprichting   van   d e   UAM   was   dat   zo   bepaald.   “Dan   veranderen   we   dat   toch”   was   mijn   eerste   reactie.   “De   tijd   staat   niet   stil   dus  

POPO

waarom   zou   een   universiteit   dat   dan   wel   doen?”   Men   keek   mij  meewarig  aan.   Het   was  duidelijk  dat   ik   uit   een   andere   wereld   kwam   en   er   niets   van   begreep.  Maar  wat   gebeurde?  Minder   dan  een   jaar   later  gáf  ik  het  vak,  met  een  collega  uit  de  faculteit   industrieel   ontwerpen,   eentje   uit   de   faculteit   techniek   en   mezelf   als   representant   van   de   sociale   wetenschappen.   Het   heeft   me   echt   heel   veel   tijd   gekost   om   te   leren   dat   "nee´   in   Mexico   niet   persé   ´nee´   betekent,   en   ´ja´   lang   niet   altijd   ´ja´.   Dat   iets   niet   kan   wil   helemaal   niet   zeggen   dat   het   daarom   ook   onmogelijk   is.   En   met   die   typisch   Mexicaanse   logica  groeide  een  b eetje  meer  liefde  voor  h et  land.       Eén   van   mijn   vrienden   hier   is   Iván,   een   Argentijn.   Met   Iván   praat   ik   veel   over   de   eigenaardigheden   van   Mexico.   Over   de   stoplichten   die   je   naar   eigen   inzicht   respecteert   of   negeert   of   over   het   feit   dat   de  huisnummers  regelmatig   niet  op   volgorde  staan.   Of  dat  er  in  Mexico  Stad  tientallen  straten  zijn  met   dezelfde   naam.   En   Iván   zegt   dan   altijd:   “Is   dat   niet   heel   erg  ´liberador´?”.  En   inderdaad,  h ij  h eeft  gelijk.   Ik   voel   me   in   Mexico   een   stuk   vrijer   dan   in   Nederland.   Mexico   is   in   menig   opzicht   ´liberador´.   Maar   echt,   het   heeft   me   moeite   gekost   om   dat   zo   te  kunnen  zien.     Ik   ben   onderzoeker   en   om   dingen   te   kunnen   waarderen   moet  ik  ze   kunnen  b egrijpen.  Zo   was  het   ook   met   Mexico.   Anderhalf   jaar   geleden   ben   ik   daarom   b egonnen   om  mijn  ervaringen   op   papier  te   zetten.   Al   schrijvend   heb   ik   geprobeerd   om   een   patroon   te   zien   in   mijn   ervaringen,   en   er   een   ver-­‐ klaring   voor  te  vinden.  Mijn  verklaring  is  dat   Mexico   in  allerlei  opzichten  modern  oogt,  maar  het  niet  is.   De  moderniteit  is   door   de  kolonisator  en  later   door   de   elites   als   een   deken   of   een   decor   over   het   land   gelegd.   Het   is   iets   dat   van   buiten   komt   of   van   bovenaf,   maar   niet   van   binnenuit.   De   wereld-­‐ beelden,  drijfveren  en  dromen  van  vele  Mexicanen   zijn   niet   modern.   Die   zijn   geworteld   in   één   van   de   vele   prekoloniale   culturen.   Het   probleem   is   dat   NOVEMBER/DECEMBER 2010

Mexico  niet  in  staat  is  om  een  verbinding  te  leggen   tussen   die   verschillende   werelden.   Daarom   blijven   allerlei   werkelijkheden   tegelijkertijd   naast   en   door   elkaar   bestaan.   Heel   verwarrend   voor   buiten-­‐ landers   maar   net   zo   min   gemakkelijk   voor   de   Mexicanen   zelf.   Die   zijn   als   gevolg   doorlopend   op   zoek  naar  hun  eigen  identiteit.       Mijn   geschrijf   heeft   mezelf   erg   geholpen   en   is   uitgemond   in   een   boek   dat   net   verschenen   is   bij   uitgeverij   Scriptum   in   Schiedam.   De   titel   is   “Maskers,   macho´s,   mañana”   en   de   subtitel   “over   de   Mexicaanse   werkelijkheid   die   altijd   anders   is”.   (www.scriptum.nl/boeken/mens-­‐en-­‐maatschappij/   algemeen/maskers-­‐macho-­‐s-­‐manana).       Ook   al   begrijp   ik   Mexico   nu   beter,   het   wil   niet   zeggen   dat   de   Mexicanen   me   niet   langer   verbazen   of   regelmatig   versteld   laten   staan.  Regelmatig   d enk   ik   nu:   “het   is   precies   zoals   ik   het   in   mijn   boek   heb   opgeschreven,  hoe   is  het   mogelijk!”.   Het  geeft  aan   dat   ik  nog   steeds   buitenstaander,   een   vreemdeling,   ben.     En   ik   blijf  internationalist.  Wat   ik   geweldig   vind   aan   Mexico   is   de   natuur   en   voor   die   natuur   zou   ik   Mexico   Stad   best   wel   d e   rug   toe   willen  keren.  Maar   daar   staat   tegenover   dat   juist   “DF”   het   inter-­‐ nationale  centrum  van  het  land  is  en  dat  ik  daar  de   dingen   kan  doen  die   ik  het  liefst  doe.   En   kan  leven   op  een   manier   waarop   ik  het   liefst   leef.  Zo  werk   ik   op   dit   moment   met   mensen   uit   verschillende   landen   aan   twee   internationale   onderzoekspro-­‐ jecten.   Het   ene   op   het   gebied   van   stedelijk   beleid   en   klimaatverandering   en  h et  andere  op   het  terrein   van   duurzaam   ontwerpen   in   opkomende   econo-­‐ mieën.   Daarnaast   heb   ik   hier   een   kunstcollectief   kunnen  opstarten  dat  ook  vooral   een   internationaal   karakter  h eeft.     Uiteindelijk   is   het   dit   internationale   en,   o   paradox,   mijn  gezinnetje,   dat   maakt   dat   ik   me   h ier  in  Mexico   thuis  voel.     ✘ -5-

Advertentie  Casa  V erde  Arte  en  Flores

-6-

POPO

  SINTERKLAAS  IN  LOMAS   HIPODROMO     door  Walter  Elderink  

Vol   verwachting   kwamen   vele   gezinnen   op   zater-­‐ dagmorgen  4  d ecember  naar  Lomas  de  Hipodromo,   om   de   Goedheiligman   met   zijn   gevolg   te   ont-­‐ moeten   ten   huize   van   Daniela   en   Paul   de   Jong.   Er   was   een   grote   opkomst.   Vele   grote   en   kleine   kin-­‐ deren   h ebben   vol   spanning  gewacht   op   Sinterklaas.   Alle   kinderen   konden   eerst   een   hoedje   maken   en   het   was   een   drukte   van   belang.   De   tuin   was   heel   mooi   versierd   en   voor   jong   en   oud   stonden   vele   versnaperingen   klaar,   waaronder   heerlijke   vlaai.   Marijke   Balfoort   zorgde   dat   alles   op   rolletjes   verliep.   Onder  muzikale   b egeleiding  van   ome   Henk,   werden   vele   liedjes   door   de   grote   en   kleine   kinderen   gezongen   .   .   .   en   toen   was   het   eindelijk   zover   .   .   .  de   Goedheiligman   en  zijn   gevolg   maakte   zijn  opwachting.       Een   ieder   die   kon,   zocht   zich   zo   snel   mogelijk   een   goed   plaatsje   om   Sinterklaas   te   kunnen   zien.   Ja   hoor,  daar   kwamen  ze.  Eerst  de  zwarte  pieten,  die   met  strooigoed  d e  tuin   verder   versierden   en  daarna   de  Goedheiligman  zelf.   Nadat   a lle  grote  en  kleine   kinderen   hun   p lekje   had-­‐ den   ingenomen,   werden   Sinterklaas   en   zijn   pieter-­‐ mannen  door   Marijke   verwelkomd.  Sinterklaas  nam   NOVEMBER/DECEMBER 2010

plaats   op   de   grote   bank   en   het   grote   boek   van   Sinterklaas  kwam  te  voorschijn.     Alle   kleine   kinderen   werden   bij   Sinterklaas   ge-­‐ vraagd   en   Sinterklaas   nam   alle   wetenswaardig-­‐ heden   van  d e  kinderen  samen  met  h en  d oor,   onder   het  genot  van  p epernoten  en  lekkernij.       Tussentijds   werd   heerlijke   koude   schotel   en   pasta   geserveerd.  Maar   h et  echte  wachten   was   natuurlijk   op  de  cadeautjes  en  die  werden  nadat  alle  kinderen   bij   Sinterklaas   waren   geweest,   door   Sint   aan   de   kinderen  gegeven.  Wat  een  feest!     Toen  was   h et   moment   aangebroken   dat   Sinterklaas   moest   vertrekken.   Met   de   belofte   van   de   grote   en   kleine  kinderen,  dat  ze  het  komende  jaar  zich  goed   zouden   gedragen,   ging   Sinterklaas   en   zijn   gevolg   verder  om  andere  kinderen  te  b ezoeken.     Langzaam  aan,  ging  een  ieder  zijn  weg,  na  nog  wat   te  hebben  nagebabbeld  en  gedronken.       Wij  willen  Daniela  en  Paul  de  Jong  hartelijk  danken   voor   hun   gastvrijheid   en  Marijke  en   ome   Henk   voor   de   h osting  en   muzikale   ondersteuning!  Tot   volgend   jaar!   ✘ -7-

  WISTEN  JULLIE   .  .  .  ?     door  Kees  Burk   …   dat   de   rechtbank   in   Lelystad   de   inmiddels   16   jarige   Jaap   van   der   H.   heeft   veroordeeld   tot   een   jaar   jeugddetentie,  met  aftrek   van   voorarrest,   voor  d e   moord  op  de  14  jarige  Dirk  Post  op  19  oktober  2009  in  h et   Urkerbos.  Daarnaast  is  Van  d er  H.  veroordeeld  tot  gedwongen  b ehandeling  in  een  inrichting  voor  jeugdigen.       …   dat   cabaretier   Youp   van   't   Hek   een,   zoals   hij   zelf   zegt,   "vrolijke   burgeroorlog"   is   begonnen   tegen   de   helpdesks   van   grote   bedrijven.   In   het   bijzonder   wordt   telecombedrijf   T-­‐Mobile   op   de   korrel   genomen   na   aanleiding  van  de   slechte  ervaringen   van   zijn   zoon  bij  de  klantenservice  van   d it   bedrijf.   Dat   hij   grote   invloed   heeft   mag   blijken   uit   d e   actie   die   Youp   in   1989   ondernam   tegen   h et   alcoholvrije   bier  Buckler.   Dit   merk   werd   mede  na  aanleiding  van  zijn  opmerkingen  en  d e  daarop  volgende  geringe  verkoop  u it  de  markt  gehaald.       …  dat  schrijver  Harry  Mulisch  op  30  oktober  jongstleden  is  overleden.  Hij  bereikte  de  leeftijd  van  83  jaar  en   was   de   laatste   overlevende   van   d e   "Grote   Drie"  van   de   naoorlogse   Nederlandse   literatuur   (met  Gerard   Reve   en  Willem  Frederik  Hermans).     …  dat  de  parkeergarage  nabij  het  Erasmus  MC  op  1  november  jongstleden  in  gebruik  is  genomen.  De  bij  de   Rotterdammers   als   "Blunderput"   bekend   staande   garage   heeft   100   miljoen   euro   gekost,   twee   maal   zoveel   als  b egroot.     …   dat   de   plannen   voor   een   ondergrondse   opslag   van   CO2,   afkomstig   van   de   raffinaderijen   van   Shell,   in   Barendrecht   is   afgeblazen.   Minister   Verhagen   heeft   dat   de   Tweede   Kamer   laten   weten.   Het   plan   op   korte   termijn  te  realiseren  was  niet  mogelijk,  bovendien  was  er  geen  draagvlak  onder  de  plaatselijke  b evolking.     …   dat   h et   rookverbod   in  "kleine  cafés"   zal  worden   versoepeld.   In  cafés   kleiner   dan   70  m2,   zonder   p ersoneel,   zal  h et  rookverbod  worden  afgeschaft  zo  meldt  Minister  Edith  Schippers  d e  Tweede  Kamer.     …   dat   in   het   tv   programma   "Brandpunt"   een   gezondheidswetenschapper   van   de   VU   in   Amsterdam   alarm   slaat   over   het   grote   aantal   extreem   dikke   kinderen   die   groot   risico   lopen   op   aandoeningen   zoals   "ouder-­‐ doms"  suikerziekte.  Er  zouden  inmiddels  al  kinderen  a an  diverse  gerelateerde  ziekten  zijn  overleden.       …  dat  bioscoop  Lantaren/Venster  is  verhuisd  naar  d e  Wilhelminapier.  Het  is  nu  gevestigd  aan  d e  voet  van  h et   gebouw   "New   Orleans"   en   werd   op   6   november   jongstleden   geopend   door   koningin   Beatrix.   Het   film-­‐   en   muziektheater  omvat  nu  zeven  filmzalen  en  een  jazzpodium.  Hiermede  is  tevens  het  hoogste  woongebouw   van   Nederland   opgeleverd.   Met   z'n   160,5   meter   is   het   acht   meter   hoger   dan   de   buurman,   het   eerder   gebouwde  woongebouw  "Montevideo".     …   dat   de   Belgische   schrijver   David   van   Reybrouck   de   AKO   literatuurprijs   heeft   ontvangen   voor   zijn   boek   "Congo".   Daarin   beschrijft   hij   de   geschiedenis  van   Kongo   van   voor   de   ontdekkingsreiziger   Stanley   tot   en   met   de  invloed  van  China  in  d e  laatste  tien  jaar.   -8-

POPO

…   dat   tijdens   d e   eerste   najaarsstorm  van   11   n ovember   jongstleden  een   sleepboot   bij  het   assisteren  van   een   veerboot  van  de  Stena  Line,  is  gekapseisd  ter  hoogte  van  Hoek  van  Holland.  Van  de  vijf  opvarenden  zijn   er   drie  gered.   De   kapitein   en  machinist   zijn  verdronken  en   teruggevonden   respectievelijk   op   het   Noorderhoofd   van  Hoek  van  Holland  en  aan  h et  s trand  van  's  Gravenzande.     …  dat  Sinterklaas,   een  van  de  laatste  heilige  huisjes  in  Nederland,  h et  zwaar  te  verduren  heeft  gekregen  door   het   uitbrengen  van   de   horrorfilm   "Sint".   De   film   werd  geregisseerd   door   Dick  Maas,   d ie   eerder   bekend   werd   door   onder   andere   de   films   De   Lift   en   Amsterdamned.   Sint   kan   inmiddels   een   geslaagde   film   genoemd   worden.   Het  is   een  bloedige  film  en  alleen  toegankelijk  voor  personen  boven  de  zestien  jaar.  Toch  hebben   "wereldverbeteraars"   opgeroepen   om   de   bioscopen   waar   de   film   draait   te   boycotten.   Waarschijnlijk   hetzelfde  slag  mensen  die  ondergetekende  in  z'n  jonge  jaren  afhielden  van  h et  lezen  van  Dick  Bos  boekjes.     …  dat  de   Michelin  sterrenregen  weer  over  Nederland  is  neergedaald.  Er  zijn  negen  restaurants  bijgekomen   met   één   ster.   Restaurant   "De   Librije"   uit   Zwolle   en   "Oud   Sluis"   uit   Sluis   bezitten   nog   steeds   drie   sterren.   Totaal  zijn  er  in  Nederland  nu  98  restaurants  met  één  of  meer  sterren.     …  dat  Henk  Bleker,  staatssecretaris  van  Landbouw  en   Natuur,  stelt  dat  h et  plan  om  in  h et  moerasgebied   van   de   Oostvaardersplassen   d e   natuur   onbelemmerd   haar   gang   te   laten   gaan,   is   mislukt.   Na   d e   lange   winter   van   vorig   jaar   en   d e   sterfte  van   een  kleine   700   d ieren  was  er   een   d iscussie   op  gang  gekomen.   Na   advies   door   d e   ingestelde   commissie  onder  leiding  van  oud-­‐staatssecretaris  Dzsingisz   Gabor,  is  b esloten  om  d oor  vroegtijdig   afschieten  van  zwakke  d ieren  dierenleed  te  voorkomen.  Bijvoederen  wordt  niet  overwogen.       …   dat  er  in   d e  Tweede  Kamer  een  meerderheid   b estaat   voor  een   p lan   om   de   standaard   optie   bij   h et   sluiten   van   een  huwelijk   te  wijzigen.  Tot  nu  toe   werd  standaard  uitgegaan   van   een  huwelijk   "in  gemeenschap  van   goederen".  Dit  zou  moeten  worden  gewijzigd  in  s tandaard  "huwelijkse  voorwaarden".       …  dat  h et   Algemeen   Burgerlijk  Pensioenfonds  (ABP)  h eeft   medegedeeld,  dat  d e  p ensioenuitkeringen   in  2011   niet  zullen  worden  verhoogd.  De  dekkingsgraad  lag  eind  oktober  op  96%,  d e  wettelijke  eis  is  105%.     …   dat   op   25   november   2010   de   eerste   sneeuw   is   gevallen.   Weliswaar   nog   op   beperkte   schaal,   maar   de   verwachtingen   voor   een   koude   winter   met   veel   neerslag   in   de   vorm   van   sneeuw   heeft   een   run   doen   ontstaan  op  sneeuwschuivers.  In  de  afgelopen  weken  zijn  er  a l  zo'n  35.000  over  d e  toonbank  gegaan.     …  dat  Oud-­‐premier  Jan   Peter   Balkenende  hoogleraar   is   geworden  aan  de  Erasmus  Universiteit.  Hij   is  per  1   december   jongstleden   benoemd   tot   hoogleraar   Governance,   Institutions   and   Internationalisation   aan   de   Erasmus  School  of  Law  en  d e  Erasmus  School  of  Economics.     …   dat   Sander   V.,   de   politieagent   verdacht   van   de   moord   in   maart   van   dit   jaar   op   Milly   Boele,   door   de   rechtbank  van  Dordrecht  is  veroordeeld  tot  18  jaar  gevangenisstraf  en  tbs.       …   dat   schrijver   d ezes   het   bestuur   en  leden   van   d e   Nederlandse  Vereniging   in  México  Prettige  Kerstdagen  en   een  Gelukkig  en  Gezond  Nieuwjaar  toewenst.   ✘ NOVEMBER/DECEMBER 2010

-9-

  ¡DANZA  POR  L   A  LIBERTAD!   door  Annebeth  Wijtenburg   De  Nederlandse   Ambassade   h eeft   in   samenwerking   met  de  Mensenrechtencommissie  van  het  Federaal   District   (CDHFD)   en   het   Nederlands   Dans   Theater   (NDT)   ter   viering   van   de   Dag   voor   Kinderrechten   het  project  Danza  p or  la  Libertad  opgezet.     Zestig   leerlingen   van   de   basisschool   República   de   Guatemala  in  Mexico  Stad,  in  de  leeftijd  van  10  tot   12  jaar,  werkten  vier  dagen  samen  met  twee  dans-­‐ leraressen   van   h et   NDT   aan   een   spectaculaire   dans.   De   kinderen   werden   voor  de   vier   workshops  opge-­‐ deeld   in   drie   groepen.   Elke   groep   had   een   eigen   thema   dat   direct   gekoppeld   was   aan   de   Kinder-­‐ rechten,   opgesteld   in   het   VN-­‐Kinderrechten   ver-­‐ drag.   Door   middel   van   dans   en   samenwerking   leerden   de   kinderen   onder   andere   over   gelijkheid,   recht   op   spelen   en   vrijheid   van   expressie.   Creati-­‐ viteit   en   plezier   stonden   in   het   project   voorop,   de   kinderen   mochten   daarom   grotendeels   een   eigen   invulling   geven   aan   de   vooropgestelde   choreo-­‐ grafie.     Naast  plezier  zat  er  ook   een  sterk   educatief  aspect   aan   het   project   vast.   Volgens   de   Mensenrechten-­‐ commissie  van  h et  Federaal  District  kunnen  jongens  

Oefenen,  oefenen,  oefenen   - 10 -

en   meisjes   door   middel   van   kunst   en   artistieke   expressie   leren   om   hun   innerlijke   gevoelens   te   uiten   en   tegelijkertijd   hun   capaciteit   ontwikkelen   om   de   wereld   beter   te   begrijpen.   Via   artistieke   arbeid   kunnen   kinderen   zich   losmaken   van   de   manier   waarop   ze   zichzelf   waarnemen.   De   dans-­‐ leraressen   van   het   NDT   leerden   de   kinderen   dansend   hun   emoties   te   begrijpen,   verinnerlijken,   verwerken  en  u iteindelijk  te  u iten  en  te  d elen.     De   ervaringen   van   de   workshops   kwamen   samen   op   23   november   in   een   spectaculaire   show   in   het   Teatro  de  las  Artes  in  Centro  Nacional  de  las  Artes.   Het   was   even  spannend   toen  tijdens  h et  oefenen  in   het   theater   de   kinderen   wild   van   adrenaline   en   geïmponeerd   door   de   grootte   van   het   theater   hun   aandacht  meer  op   andere   dingen   richtten.  Maar   na   een   perfecte   generale,   spot   on   lights   out,   dansten   de   kinderen   de   sterren   van   de   hemel   voor   een   groot   publiek,   waaronder   onze   ambassadeur   Cora   Minderhoud,   de   directrice   van   de   educatieve   af-­‐ deling   van   CHDFD   en   andere   gerenommeerde   ge-­‐ nodigden  uit  de   Mexicaanse  onderwijs-­‐  en  cultuur-­‐ wereld.     Na   afloop   werden   er   verschillende   speeches   gehouden   waarin   het   belang   van   het   naleven   van   de   Kinderrechten   en   vrijheid   van   expressie   benadrukt   werd,   een   boodschap   waar   de   Nederlandse   ambassade   zich  erg  voor   in   zet.   Naast   deze   belangrijke   woorden   werden   de   kinderen  met  cadeaus  en  een  officieel   certificaat,   gesigneerd   door   de   ambassadeur,   in   het   zonnetje   gezet,   want   uiteindelijk   draaide   deze   dag   om  h en!   ✘ POPO

  DE  MIXES     (DEEL  3)   door  Poul  van  Bremen  Mulder In   Oaxaca   had   ik   contact   met   Pedro   die   een   ka-­‐ mertje   had   achter   het   ADO   busstation.   Op   een   goede   dag   kreeg  ik  een   telefoontje   van   h em   dat  we   de   week   daarop   zouden   beginnen.   Het   was   begin   oktober,   ik   pakte   mijn   weekendtas   en   vond   Pedro   al   wachtend   op   de   bus.   Opnieuw   maakten   we   de   tocht  die  na  een  hap   eten  in   Ayutla  almaar  indruk-­‐ wekkender  werd  en  eindigde  in  Zacatepec  Mixes.       Ik   kreeg   mijn   oude   kamer   op   de   eerste   verdieping   van   het   hotel.   Er   hingen   nu   een   soort   van   gordijnen,   maar   behalve   het   bed   waren   er   verder   geen   meubels.   Mijn   weekendtas   bevatte   het   schone   goed  en   ik   had  een   p lastic   zak  voor   d e  vuile   was.   Beneden   stond   een   bezem   en   een   blik   op   lange  steel  om  h et   vuil  op  te   vegen,  daarmee   kon   ik   mijn   kamer   schoon   houden.   De   doucheruimte   was   ook   beneden   en  douchen  was  letterlijk  'een  koude   douche'.       Ik   maakte   kennis   met   mijn   collega's   Victor   en   Pachicano   die   niet   bij   Hilda   klant   waren   maar   bij   ene   Wilfrido,   en   daar   ontmoette   ik   ook   Juan   die   een   dag   eerder   was   aangekomen.   Directeur   Pedro   had   het   gevonden   bij   Hilda   en   bleef   daar   eten   en   drinken.   Pachicano   kwam   helemaal   uit   Parras,   Caohuila,   Victor   was   uit   Veracruz   en   Juan   was   oorspronkelijk   uit   Mexico   Stad.   Ze   waren   nieuws-­‐ gierig  naar  mij   en  ik   vertelde  ze  dat   ik  uit  Nederland   kwam   en   dat   ik  Mexico   a l   b ijna   tien   jaar  kende,   dat   ik   in   Mexico  Stad  en   Cuernavaca  had   gewoond.   Ook   vertelde   ik   ze   over   mijn   recente   ontmoeting   met   Pedro  en   de  mensen   van   de   S EP.   Later  maakten  we   kennis   met   Graciela,   de   directrice   van   de   Telese-­‐ cundaria.       Juan   en   ik   gingen  h et  basketbalveld  op  om  te  kijken   wat   er   in   het   dorp   gebeurde   en   om   te   zien   of   we   NOVEMBER/DECEMBER 2010

Pedro   op   konden   vangen   als   die   met   zijn   ontbijt   klaar   zou   zijn.   We   hoorden   alleen   het   geluid   van   een   bal   tegen   d e  grond   stuiteren   die   door  een   paar   jongens   werd  gespeeld  en  voor   d e   rest  was   het   stil,   heel   stil.   Na   een   tijd   verscheen   Pedro   en   gedrieën   gingen   we   naar   Filadelfo   in   het   gemeentehuis.   Die   ontving   ons   met   een   hartelijke   glimlach,   was   ken-­‐ nelijk   blij   ons   te   zien.   We   bekeken   de   klaslokalen   die   vlak   tegenover   het   hotel   lagen   en   het   kantoor-­‐ tje   van   de   autoriteit   waarvandaan   's   ochtends   vroeg   de   gemeenschap   op   de   hoogte   werd   ge-­‐ bracht  van  allerlei  plaatselijke  zaken,  door  Filadelfo   of  de  p enningmeester.       Het   eerste   klaslokaal   werd   opengemaakt   en   alles   was   in   orde:   stoeltjes,   tafeltjes,   een   schoolbord,   elektriciteit.  Er  waren  geen  ramen.  De  volgende  dag   zouden   we   beginnen   en   ik   kreeg   boeken   voor   Engels,  aardrijkskunde   en   geschiedenis,  ter  b eschik-­‐ king   gesteld   uit   de   bibliotheek.   Pedro   zou   Spaans   en   wiskunde   geven   en   Juan   voorlopig   biologie   en   gymnastiek.   Het   was   allemaal   informeel,   maar   zo   zouden   onze   taken   aan   de   SEP   worden   doorge-­‐ geven  tot  er  andere  onderwijzers  zouden  komen.     De   volgende   dag   om   zeven   uur   begon   de   school.   Geen   ouders   te   zien.   Twee   klaslokalen   werden   ge-­‐ vuld   en   ik   begon   met   het   uitdelen   van   de   Engelse   boekjes   van   de   telesecundaria.   Die   zouden   we   dat   jaar   gebruiken   met   aanvullend   materiaal   door   mij   geschreven.   Het   dorp   had   niet   veel   te   bieden:   er   was   een   postkantoor,   een   telegraafkantoor   maar   verder   niets  b ehalve  dan  een  b oekhandeltje  dat   pa-­‐ pier,  schriften,  pennen  en  potloden  verkocht.  Geen   fotokopieerapparaat.  Geen  nood,  ik  had  al  bedacht   dat   ik   het   schoolbord   zou   gebruiken   en   dat   de   leerlingen   van   het   bord   zouden   kopiëren.   Meteen   een  goede  oefening.   - 11 -

Al   gauw   waren   we   gesetteld   en   het   weekend   brak   aan.   Juan   stelde   voor   de   omgeving   van   Za-­‐ catepec  te  verkennen   en  zo  liepen   we  op  een  vroege  zondagochtend   naar   boven,   hoger   en   hoger,   tot   we   op   het   hoogste   punt   waren   aangekomen   met   uitzicht   over   Zacatepec.   Na   een   tijdje   besloten   we   om   weer   af   te   dalen.   Op   een   bepaald   punt   bleef   ik   met   twee   handen  aan   een  rotsblok  hangen.   Ik  kon   me   n iet  verroeren  of   ik   zou   vallen.   Juan  b egreep  direct   wat  h ij   Australberta,  Daisy  en  Etelberto   moest   doen   en   trok   me   weer   naar   boven.   Op   een   Martha  vertelde   me  dat  haar   verteld   was  dat  h et  zo   plek   met   veel   neergevallen   bladeren   roetsjten   we   in  d e  Bijbel  s tond.     helemaal  naar  b eneden   en  zo  liepen  we   weer  in  het     dorp  en  namen  een  mok  koffie  b ij  Wilfrido.   Een   weekend  later  werd  ik   d oor  een   andere  onder-­‐   wijzer,   Ethelberto,   bij   hem   thuis   uitgenodigd.   Die   Juan   had   me   daar   eventjes   mijn   leven   gered,   Ethelberto   was   onderwijzer   in   het   tweetalige   sys-­‐ maar   toen   ik   hem   geroerd   in   mijn   binnenste   be-­‐ teem   en   gaf   les   in   het   volgende   dorp,   Metaltepec.   dankte,   d eed   h ij   bijna   of   h et   dagelijks  werk  was  ge-­‐ Zijn   vrouw,   Australberta,   was   hoofdonderwijzers   weest.  Op   zondag   ging  ik  weer   naar   h et   cultuurhuis   van   de   kleuterschool   waar   de   kleuters   Spaanstalig   en   trof   daar   Martha   met   twee   dorpsvrienden,   werden.  Vandaar  dat  de  lagere  school  in  Zacatepec   Chucho  van   h et  telegraafkantoor  en   Paatsh   van   h et   monolingüe   in   het   Spaans   was.   De   ouders   in   het   postkantoor.   Ik   speelde   een   paar   deuntjes   op   de   dorp  begrepen  dat  dit  hun   kinderen  zou  helpen  bij   viool,   Chucho   speelde   guitaar   en   Chucho,   Martha   het   te  volgen   onderwijs.  Ik  werd   u itgenodigd   om  te   en  Paatsh  zongen   een  paar  rancheros.   Martha   ver-­‐ blijven   eten   en   zo   zaten   we   gevieren,   Etelberto,   telde   dat   muziek   als   cultuur   op   de   eerste   plaats   Australberta,   hun   dochtertje   Daisy   en   ik,   aan   de   kwam   in  de   Mixedorpen,  dat  kinderen   van   vijf  jaar   maaltijd.   Het   waren   gezellige   mensen   en   fluitles   kregen   en   muziek   leerden   lezen   en   dat   de   Australberta   vertelde   dat   ze   van   een   dorp   in   de   fanfare   zo   belangrijk   was   dat   ze   officieel   door   de   buurt   was,   Atitlan.   Ze  hadden   elkaar  ontmoet  bij  d e   dorpsautoriteiten  gehanteerd  werd.  Ze  was  ook  b lij,   onderwijzersopleiding  en   hij   had   ook   nog   een   zoon,   zei   ze,   dat   ik   dit   schooljaar   in   het   dorp   zou   blijven   Beto,  die  op  de  secundaria  in  Matagallinas  zat,  een   als   onderwijzer   en   dat   ik   op   die   manier   het   dorps-­‐ dorpje  d ichtbij  Ayutla   waar  de  Salesianen  les  gaven.   leven  in  Zacatepec  zou  waarderen.     De  school  stond  als  uitstekend  bekend,   maar  was  te     ver   om   dagelijks   heen   en   weer   te   reizen   en   Beto   Vanaf  30  oktober  zouden   een  maand  lang  d e  doden   was  daar  op  een  b ijgelegen  internaat.     van   het   dorp   herdacht   worden   en   iedereen   zou       iedereen  uitnodigen  om  bij  elkaar  tamales  en  atole   Na   het   eten   en   d e   onvermijdelijke   bak  koffie   nodig-­‐ te  eten   en   te  drinken.   Ik  was  verbaasd  dat  de  "Dia   de   Ethelberto   me   uit   om   zijn   moeder   en   familie   te   de   Muertos"   in   Zacatepec   een   maand   duurde   en   bezoeken   die   een   beetje   hoger   op   de   berg   woon-­‐ - 12 -

POPO

den.   Heel   snel   en   een   beetje   puffend   kwam   ik   aan   en   gingen   we   de   keuken   binnen   waar   Doña   Julia   ons   met   een   glimlach   opwachtte.   Zij   was   een   van   de   weinigen   in   het   dorp,   vertelde   ze,   die   nog   een   autenthieke   met  s tro  (paja,  zacate)  b edekte   keuken   had.   Het   zag   er   gezellig   uit   en   ook   hier   kregen   we   koffie.   Er  waren  twee   zussen   in   d e   keuken,  Wietshk   en   Shana,   en   even   later   leidde   Ethelberto   me   het   huis  binnen  waar  een  broer  op  bed  lag,  Sergio.  Het   verhaal   van   Sergio   zou   Ethelberto   me   later   vertel-­‐ len  .  .  .         In  de  namiddag,  in  zijn  huisje  wat  lager  op  de  berg,   vertelde   Ethelberto   waarom   Sergio   op   bed   moest   liggen.   Sergio   was   een   uitstekende   musicus   ge-­‐ weest,   hij   bespeelde   vele   instrumenten   en   compo-­‐ neerde   zelfs   wat   hier   en   daar.   Bovendien   had   hij   succes   bij   de   meisjes   van   het   dorp.   Dit   riep   de   jaloezie  op   van  enkele  jongens   en  op   een  herfstige   avond   twee   jaar   geleden   was   hij   in   een   ravijn   geduwd   en   lelijk   gevallen.   Zo   lelijk   dat   hij   in   levensgevaar  was.  Ethelberto  was  met  hem  op  een   brancard   in   de   bus   gestapt   en   was   zo   naar   het   openbare   ziekenhuis   in   Oaxaca   gekomen.   Hij   was   niet   van   zijn   zijde   geweken   en   had   zijn   hand   vast-­‐ gehouden  om   leven   te   voelen.  Sergio  had  h et   gered   en   was   na   enkele   weken   weer   terugvervoerd   naar   Zacatepec.   Hij   had   open   wonden   aan   zijn   been   die  

Sergio   NOVEMBER/DECEMBER 2010

verzorgd   werden   door   zijn   zus   Wietshk   en   verder   zou   de   familie   wel   zien   hoe   het   verder   moest.   Er   waren   geen   rugklachten,   maar   Sergio   kon   niet   lopen.     Na  h et   gesprek   met   Ethelberto   en   Australberta  ging   ik  een  wandeling  door  het  dorp  maken.  Voorzichtig   daalde  ik  de   weg  af  tot   ik  op  d e  hoofdweg   kwam.   Ik   ging   naar   het   basketbalveld   en   zag   daar   tot   mijn   verbazing   Don   Victoriano,   de   vader   van   Martha,   met   Ciro   zijn   zoon,   een   balletje   gooien.   Ik   maakte   een   praatje   en   hij   vertelde   dat   hij   eigenlijk   ook   broodbakker  was  en  dat  hij  nu  aan  Ciro  leerde  hoe   je   brood   moest   bakken.   We   kletsten   wat   over   zijn   tijd   als   burgemeester   van   het   dorp.   Hij   legde   me   het  systeem  u it  van  het  verkrijgen  van  grond.       De   burgemeester   heeft   twee   belangrijke   helpers:   de   penningmeester   en   de   man   die   over   de   dorps-­‐ grond   gaat,   Bienes   Comunales.   Bijvoorbeeld   een   jonge   man,   pas   getrouwd,   gaat   naar   de   autoriteit   en  vraagt  een  stuk  land  om  te  bebouwen.  Er  wordt   gezocht   en   een   stuk   land   wordt   voorgesteld   of   ge-­‐ geven.  De   man  weet  dat  hij  tequio  moet  verrichten,   zijn  diensten  als  politieagent  moet  aanbieden  of  in   de  fanfare  moet  spelen.     Het   kan   voorkomen   dat   iemand   zijn   verplichtingen   niet   nakomt   en   dan   wordt   zijn   huis   afgenomen   als   eerste   maatregel.   De   grond   om   te   bewerken   blijft   dan   nog   wel   beschik-­‐ baar.   Ook   kan   hij   een   paar   dagen   in   de   gevangenis   moeten   brommen.   Maar   niemand   heeft   het   over   geld   of   andere   boetes.  In   d e   praktijk  is   h et   zo   dat  iedereen  over  een  milpa  beschikt,   dat   is   de   grond   waar   maïs   op   wordt   verbouwd.  Daarnaast  heeft  de  familie   grond   voor   koffieplantage   en   dan   natuurlijk   de   grond   waar   het   huis   op   staat.   Ik   dankte   Don   Victoriano   voor   zijn   uitleg   en   ging   naar   Wil   om   een   hapje  te  eten.   ✘ - 13 -

  UITREIKING  HANDBOEK  TER  B   EVORDERING  VAN  DE  FIETS   door  Mark  Horstman Ter   ere   van   het   200-­‐jarig   jubileum   van   de   onafhankelijkheid   en   het   100-­‐jarig   jubi-­‐ leum   van   de   revolutie   in   Mexico   heeft   de   Nederlandse   ambassade   samen   met   het   Nederlandse   bedrijfsleven   in   Mexico   een   toolkit   laten   ontwikkelen   om   het   gebruik   van  de  fiets  en  de  veiligheid  van  de  fietser   in  Mexico  te  b evorderen.  Deze  handleiding   is  donderdag  25  november  door   de   Neder-­‐ landse   ambassadeur   uitgereikt   aan   de   Mexicaanse   federale   autoriteiten.   Op   een   bijeenkomst   hebben   de   onderministers   De  uitreiking  van  de  eerste  Toolkit  door  Cara  Minderhoud   van   respectievelijk   SEMARNAT   (milieu)   en   SEDESOL  (sociale  ontwikkeling)  de  toolkit,  bestaan-­‐ Philips,   Randstad,   Rabobank   en   Leaseplan)   was   de  uit  een  cassette  met  zes  handboeken,  een  web-­‐ vertegenwoordiging   van   hoog   niveau   aanwezig   en   site   en   CD-­‐roms,   onder   veel   belangstelling   in   ont-­‐ KLM   Airfrance   gaf   beide   onderministers   een   fiets   vangst  genomen.   cadeau.   Na   deze   uitreiking   aan   de   federale   over-­‐   heid,   zal   de   toolkit   worden   uitgereikt   aan   voor   Tijdens   deze   bijeenkomst   is   de   wens   geuit   om   op   Nederland   belangrijke   steden   zoals   Mexico   Stad,   het   gebied   van   fietsen   en   duurzaam   transport   sa-­‐ Puebla,   Leon,   Aguascalientes,   Guadalajara   en   men   te   werken   tussen   Nederland   en   Mexico.   Van   Monterrey.   SEDESOL   zorgt   uiteindelijk   voor   de   de   meeste   deelnemende   Nederlandse   bedrijven   distributie  naar  400  gemeentes  met  mogelijkheden   (ING,  Dragamex,  Shell,  Vopak,  Powercem,  Unilever,   voor  d e  fiets  in  de  stedelijke  ontwikkeling.   ✘  

  SINTERKLAAS  (EN  ZWARTE   PIET)  BEDANKT  !     door  (namens  het  bestuur)  Henk  W.  Keizer  

Namens   160   kleine   (en   grote)   kinderen,   die   de   afgelopen   zaterdag   op   het   Sinterklaasfeest   present   waren,   geweldig  b edankt  voor  u w  komst  naar  Mexico!     Ondanks   de   gezondheids-­‐ongemakken   die   de   hoge   leeftijd   met   zich   meebrengt,   werd   uw   optreden   alom   geprezen.  U  (en  uw  pieten)  vormden  wederom  het  fantastische¡  middelpunt  in  dit  zo  dierbaar  gekoesterde   en   oer-­‐Nederlandse   festijn.   Kinderen,   koters   en   zelfs   echte-­‐lieden   zijn   door   uw   wijze   woorden   weer   gestimuleerd  om  ook  in  2011  hun  b este  b eentje  voor  te  zetten.     Wij,  u w   eenvoudig  dienend   NL  Verenigingsbestuur,  verzoeken  u  hierbij  "humildemente"   om  ook   in  2011  ons   Mexicaanse  "huisje"  n iet  voorbij  te  lopen.  Nogmaals  h artelijke  dank  !   ✘ - 14 -

POPO

  EEN  “PERFECT”  GEORGANISEERDE  RALLY   RUTA  DE  ZAPATA  IN  MORELOS       door  Dhian  Siang  Lie   Ok,   we   vertrokken,   in   colonne,   ruim   een   uur   later   dan   aangekondigd.   Helemaal   achteraan   de   bezemwagen,   bestaande   uit   een   heuse   ambulance   auto  van  het  Cruz   Roja   met  zwaailichten   volop  aan   en  voorop  een   auto  van   d e   ‘policia   federal,  gevolgd   door  motorrijders  van  de   ‘policia   vial’.   Zij  zetten   er   meteen   behoorlijk   de   vaart   in   en   zonder   te   stoppen,   met   ruim   80   km   per   uur,   raasden   we   de   Avenida  San  Diego  af  (of  eigenlijk  op,  omhoog  dus)   de   autopista   richting   Mexico   op   naar   Cuautla.   Op   elke  hoek  s tond   een   motoragent   om   de  kruising   vrij   te   houden.   De   rally   die   het   Instituto   de   Cultura   de   Morelos   had   georganiseerd   in   het   kader   van   de   Conmemoraciones  d el  2010  was  b egonnen.     Vijf   dagen   eerder   had   ik   via   een   e-­‐mail   van   het   Instituto   Cultural   de   Morelos   een   aankondiging   ontvangen   over   deze   rally,   verstopt   tussen   allerlei   andere   aankondigingen.   O   ja,   ik   had   het   eerder   kunnen   weten,   als   ik   de   cartelera   op   de   website   had   bestudeerd,   maar   goed   beter   laat   dan   nooit,   snel  ingeschreven,   want   met   60  d eelnemers   was  d e   rally   vol,   stond   in   de   aankondiging.   Met   nadruk   werd   gesteld   dat   het   ging   om   een   historische   en   culturele   rit.   De   bedoeling   was   meer   over   de   geschiedenis   van   Morelos,   het   natuurlijke   en   culturele   erfgoed   te   leren,   naast   het   plezier   natuurlijk,  en  dus  absoluut  geen  snelheidwedstrijd.   Nog   meer   weten   over   de   revolutie,   Zapata   en   het   landschap  en  de  historische  nalatenschap  zien,  was   ook   precies   wat   me   aantrok,   ook   al   had   ik   al   wel   heel  wat  rondgereisd  in  de  staat  Morelos  en  kende   ik   de   route   eigenlijk   wel   en   had   ik   zelf   al   kunnen   constateren   welke   belangrijk   rol   deze   staat   in   de   Mexicaanse   geschiedenis   heeft   gespeeld.   Dit   was   een   goede   gelegenheid   alles   opnieuw   te   zien   en   wellicht   te   ontdekken   wat   ik   nog   niet   wist   en   tenslotte   was   er   ook   nog   een   kans   prijzen   te   NOVEMBER/DECEMBER 2010

winnen,   een   Honda   motorfiets,   een   LG   plasma   TV   en  een  iPad  voor  d e  eerste  drie  winnaars.     Het   vertrekpunt   bij   d e   piramide  van   Teopanzolco   in   Cuernavaca  leek  wel  ingericht  alsof  het  om  de  rally   van  Monte  Carlo  ging,  met  een  grote  boog  over  de   door   de   politie   afgezette   weg.   Er   was   een   podium   waarop   ‘chicas’   met   naveltruitjes   en   strakke   maillots   de   aankomende   deelnemers   uitbundig   begroetten.   Een   levensgrote   geluidsinstallatie   schalde   salsa  en   rock  muziek   u it   om   de   omstanders   bezig   te   houden   en   als   arbeidsvitaminen   voor   de   tientallen   medewerkers   van   het   Instituto   de   Cultura,   verdeeld   in   diverse   rangen   en   standen,   uiterlijk   herkenbaar   aan   hun   specifieke   outfit   en   identificatie   middelen,   kennelijk   allemaal   specifiek   voor  d eze  gelegenheid  ontworpen.     Na   controle   van   onze   registratie   door   een   comité   van   wel   drie   man,   kregen   we   een   grote   plastic   tas   met   rijk   geborduurde   caps   en   t-­‐schirts,   die   overduidelijk   zouden   maken   dat   we   deelnemers   aan   de   rally   Ruta   de   Zapata   waren.   Voor   de   auto   een   idem   vaantje   en   drie   grote   rubber   plakkaten   om   aan   de   buitenkant   onze   deelname   kenbaar   te   maken.   Verder   het   rally   paspoort,   de   docu-­‐ mentatie,  een  boekwerkje  over  Emiliano  Zapata  y   la   Revolución   Agraria,   een   routekaart   en   de   eerste   brief   met   opgaven.   Alles   was   1e   klas   drukwerk   en   grafische  prima  verzorgd.       De   lokale   p ers   was   ruim  met   camera’s   aanwezig;   ze   namen   foto’s   van   alle   deelnemers   en   hun   op-­‐ getuigde   auto’s,   tekenden   onze   motieven   om   deel   te   nemen   op,   terwijl   een   medewerker   van   het   Instituto  d e  Cultura  alles  op  video  vastlegde.   Wat   een   belevenis,   alleen   .   .   .   waar   bleven   de   an-­‐ dere   deelnemers,   we   waren   tot   nut   toe   welgeteld   met   vier   auto’s   op   het   aangekondigde   vertrektijd-­‐ - 15 -

Opgetuigd  en  klaar  voor  de  start   stip!?   Wachten,   zonder   enige   nadere   informatie   dus,   zoals   ik   dat   nu   inmiddels   wel   gewend   ben   in   Mexico.   Een   uur   wachten   werd   beloond   met   nog   drie   andere   auto’s  en   met   zijn   zevenen  ging  we   dus   op  weg,  terwijl  er  dus  gerekend  was  met  60  auto’s.     Met   zwaailichten   en   aanwijzingen   werden   alle   andere   weggebruikers,   gemaand   ons   vrij   baan   te   geven,  door  vaart  te  verminderen,   van   weghelft   te   veranderen  of  zelfs  te  stoppen.  Het  ontbrak  er  nog   aan   dat   we   ook   gratis   door   de   beide   casetas   kon-­‐ den,   die   je   tegenkomt   op   weg   naar   Cuautla.   Maar   daar   werden   we   aan   de   rand   van   de   stad   wel   opgewacht   door   de   policia   municipal   en   op   verge-­‐ lijkbare  wijze  door  de  drukke  en  rommelige  buiten-­‐ wijken   naar   het   h istorische   centrum   geloodst,  waar   op   het   grote   plein:   ‘el   parque   Revolución   del   Sur’   een   grote   boog   van   ballonnen   aangaf   waar   de   controle   post   was.   Natuurlijk   had   de   politie   voor   een   parkeerzone   gezorgd,   midden   op   het   plein.   Met   zeven   auto’s   was   dat   geen   probleem,   maar   wat   als   het   60   waren   geweest?   De   controle   post   was   ruim   bemand   en   op   afstand   stond   Martha   Ketchum,   de   Algemeen   directeur   van   het   Instituto   de   Morelos   persoonlijk   toe   te   kijken   hoe   alles   verliep.     Omdat  we  de  aanwijzing  ‘ter  lering  en  de  vermaak’   en   niet   het   snelheidselement   wat   te   letterlijk   had-­‐ den   opgevat,   waren   de   andere   al   vertrokken   en   - 16 -

gingen   we   als   laatste   naar   de   volgende   stop:   Anenecuilco,   waar   de   resten   van   het   geboortehuis   van   Zapata   te   zien   zijn.   Tot   onze   verbazing   kregen   we   in   ons   eentje  wel   b egeleiding  van  een  met   drie   agenten   bemande   pick-­‐up   van   de   policia   estatal   voorop   én   de   ambulance   achter  ons.   Met   meer  dan  gepaste   vaart   werden  we   zo   over   de   nu   provinciale   en   lokale   wegen   door   de   dorpen   en   heuvels   van   Morelos   verder   geleid.   Op   elke   kruising  stond   een   motoragent   om   het   lokale   verkeer   tegen   te   houden   en   ons   de   goede   richting   te   wijzen.   Overbodig   eigenlijk   want   op   cruciale   plaatsten   gaven   te   pas   en   te   onpas   geplaatste   richtingbordjes   met   Rally   Zapata   de   richting   aan.   Ongelofelijk   hoe   alles   en   iedereen   voor  ons  door  de  politie  van  de  weg  werd  gedrukt.   Ik   kon   niet   nalaten   me   af   te   vragen:   “Wat   is   er   nu   echt   veranderd,   waarvoor   Emiliano   Zapata   heeft   gestreden,   nu   nog   steeds   de   arme   campesino   met   zijn   muilezel  of   gammele   (vracht-­‐)auto   moet   wijken   voor   een   leuk   uitje   van   een   uit   Europa   afkomstige   rentenier?”     Ook   in   Anenecuilco   een   met   ballonnen   opgetuigde   controlepost   en   na   een   nu   wat   snellere   bewon-­‐ dering   van   de   indrukwekkende   mural   over   Zapata   aldaar   en   het   inleveren   van   de   antwoorden   op   de   gestelde   vragen   en   uitvoeren   van   de   gegeven   opdrachten,   ging   het   precies   zoals   de   vorige   etap-­‐ pes   verder   naar   Villa   de   Ayala;   inderdaad,   daar   waar   het   beroemde   Plan   de   Ayala   door   Zapata   is   opgesteld,   h et   plan   waarin   h ij  voorstelt   om  1/3  van   de   gronden   van   de   haciendabezitters   (tegen   een   financiële   compensatie)   te   verdelen   onder   de   campesinos.     Vervolgens   naar   Chinameca,   het   dorp   met   de   hacienda   waar   hij   in   1919   in   de   hinderlaag   is   gevallen   die   door   Venustiano   Carranza,   op   dat   moment   de   president  van   Mexico,   was   gesmeed   en   POPO

waar   volgens   de   overlevering   de   gaten  nog   in  de   muur   te  zien  zijn   van   de   kogels   die   hem   niet   hebben  geraakt.     Tenslotte   de   finish   in   Tlaltizapan,   waar   Zapata   vanaf   1914   het   hoofdkwartier   van   zijn   leger   had   gevestigd.   Daar   uiteraard   overal   functionarissen   en   medewerkers   van   het   Instituto   Cultural   de   Morelos.  De   politie   had  weer   met   groot   vertoon   de   straat   afgezet   Waar  is  het  publiek  voor  de  slotceremonie?   en   deze   was   opgetuigd   met   spandoeken,   podium   werden   uitgenodigd,   stonden   er   meer   ballonnen,   de   chicas   met   hun   vlaggen   en   truitjes   mensen  op  dan  voor  h et  podium!     die   nog   korter   leken   dan   bij   de   start,   staand   voor     het   podium   waarop   de   afsluitende   woorden   zou-­‐ We  hebben  uiteindelijk  de  zevende  prijs  gewonnen   den   worden   gesproken   en   de   winnaars   bejubeld   (de  laatste  dus),   een  iPod   Nano,   maar  d e  echte  prijs   konden   worden.   De   lokale   bevolking   had   een   was   voor   ons   deze   belevenis   van   deze   ‘perfect   tianguis   ingericht   van   lokale   kunstnijverheid   en   Mexicaans’  georganiseerde  rally  en  de  prachtige  rit   eten,   kortom   een   waardige   afsluiting   van   de   rally.   door   de   heuvels   en   dalen   van   Morelos,   langs   We   werden   toegesproken   door   de   Presidente   karakteristieke   dorpen,   suikerrietplantages   en   Municipal,  d e  secretaria  d e   Turismo   en  d e  directeur   historische  ‘heilige’   p lekken  van   Emiliano   Zapata,  el   van   het   instituto   de   Cultura.   Ze   spraken   allemaal   Generalissimo   del   ejercito   Libertador   de   Sur,   held   woorden   van   voldoening,   succes   en   .   .   .   volgend   en   icoon   van   Mexicaanse   revolutie,   die   honderd   jaar   weer.   Maar   toen   alle   deelnemers   op   het   jaar  geleden  b egon.   ✘    

Marijke  J.  Larenas-­‐Linnemann      

Drs.  Spaanse  taal  en  letterkunde   Lerares  M.O.  Spaans   Beëdigd  tolk-­‐vertaler       Privé-­‐  en  groepslessen  Spaans,  Engels,  en  Nederlands   Vertaalwerk  Spaans,  Portugees,  Engels,  Frans,  Duits  en  Nederlands       Clases  privadas  y  en  grupo  de  Español,  Inglés  y  Holandés   Traducciones  Español,  Portugués,  Inglés,  Francés,  Alemán  y  Holandés      

TEL./FAX:  (5)  675  44  04     NOVEMBER/DECEMBER 2010

- 17 -

  DE  NEDERLANDSE  KAMER  VAN     KOOPHANDEL  IN  MEXICO   door  Henk  W.  Keizer   Als   je   denkt   aan   een   Kamer   van   Koophandel   dan   stel   je   je   meestal   een   wat   statig   gebouw   voor   waarin   bebrilde   mensen   achter   strenge   loketten   formulieren   verstrekken   en   ietwat   moeizaam   een   stempel   uitdelen   aan   een   enkele   gelukkige.   Het   ging   altijd   om   registraties,   inschrijvingen,   leges,   certificaten   en   inderdaad   stempels   ad   infinitum!   Dat   was   inderdaad   het   stereotype   beeld   dat   vroeger   bestond   over   een   Kamer   van   Koophandel   in   Nederland.   Een   Kamer   van   Koophandel   buiten   Nederland   is   echter   totaal   anders   en   heeft   een   compleet  ander  takenpakket.  Is  ook  veel  toeganke-­‐ lijker  en  meer  gericht  op  het  bevorderen  van  zake-­‐ lijke  activiteiten.       Natuurlijk   heeft   de   Nederlandse   ambassade   ook   een   belangrijke   functie   als   "handelsbevorderaar"   tussen  Nederland  en   Mexico  maar   gezien  de  diplo-­‐ matieke   status   van   een   ambassade   kan   men   dat   slechts   doen   tot   een   bepaald   niveau.   Men   is   aan   regelgeving   gebonden   en   dus   gelimiteerd.   Een   Nederlandse   Kamer   van   Koophandel   kan   veel   ver-­‐ der   gaan   en  aanvragers  begeleiden  bij  het  aanstel-­‐ len   van   representanten,   het   uitvoeren   van   markt-­‐   en  marketingonderzoeken  en  het  vinden  van   inves-­‐ teringspartners.   Van   A   tot   Z   kan   er   dus   daadwer-­‐ kelijk  assistentie  worden  verleend.       Sinds   enkele   maanden   hebben   we   weer   een   Nederlandse   Kamer   van   Koophandel   in   Mexico.   Stephan   Toonen,   Daniel   Reitsma   en   Henk   Keizer   hebben   in   nauwe   samenwerking   met   de   Nederlandse   ambassade   de   plannen   om   een   intensieve  en  permanente  handelsbevordering   tus-­‐ sen   Nederland   en   Mexico   op   te   zetten   geconcreti-­‐ seerd  door  middel   van  d e  oprichting   van  d e  Camara   de  Comercio  d e   los   Paises   Bajos  A.C.  De  "A.C."  staat   voor   "Asociacion   CIvil"   wat   min   of   meer   overeen-­‐ NOVEMBER/DECEMBER 2010

komt   met   het   Nederlandse   begrip   "Stichting".   Een   organisatie   dus   waar   activiteiten   worden   verricht   zonder  winstoogmerk.   Ondertussen   heeft   de   Nederlandse   Kamer   van   Koophandel   in   Mexico   al   ongeveer   90   leden   en   wordt   binnenkort   ook   "gepromoot"   in   Nederland   door   onder   andere   het   Nederlands   Centrum   voor   Handelsbevordering.       Als   eigenzinnige   Nederlanders,   die   in   Mexico   zo   mogelijk  nog   eigenwijzer  geworden  zijn,  h ebben   we   voor   onze   Nederlandse   Kamer   van   Kophandel   een   concept   uitgedacht   dat   volledig   afwijkt   van   alle   andere   Kamers   van   Koophandel.   Om   een   echt   onafhankelijke   organisatie   te   creëren   gaan   we   uit   van  d e  volgende  principes:   • geen  subsidies;   • gratis  lidmaatschap;   • promotie   vooral   via   de   website   (www.kvk.mx),   met  een  accent  op  "virtual  community"  acties.       Het  laatste  punt   verdient   enige  uitleg.  De  90   leden   in   Mexico   hebben   allemaal   een   bepaalde   zakelijke   achtergrond.  Dat  betekent  dat   er  feitelijk  onder  de   leden   een   enorme   hoeveelheid   expertise   bestaat   welke   van   groot   belang   kan   zijn   voor   Nederlandse   bedrijven,  die   mogelijkheden   zoeken  in   Mexico.   Bij   dergelijke   aanvragen   uit   Nederland   zal   men   via   de   website   automatisch   "gematched"   worden   met   leden   met   die   specifieke   expertise.   De   communi-­‐ catie   tussen   aanvrager   een   aanbieder   kan   dan   verder   verlopen   via  de  website.  Simpel  en   efficiënt   dus!     Hoewel   er   al   volop   en   met   goede   resultaten   ge-­‐ werkt   wordt,   zijn   nog   niet   alle   details   van   de   web-­‐ site   klaar.   Maar   ongetwijfeld   kan   in   de   volgende   PoPo  gemeld  worden  dat  alles  100%  werkt.   ✘ - 19 -

  ANDRÉ  RIEU  IN  HET  AUDITORIO     NACIONAL  IN  MEXICO  STAD   door  Piet  van  der  Veer   Op   24,   25,   26   en   27   november   2010   trad   André   Rieu   op   in   het   Auditorio   Nacional   in   Mexico   Stad.   Dankzij   mijn   zwager,   Jan   Bijl,   mocht   ik   (en   hij   ook)   naar   het   concert   van   27   november.   Het   was   een   geweldige  avond.  Die  André  doet  dat  erg  goed  met   al  zijn  medemuzikanten  en  medewerkers.       De   aanvangstijd   was   20.00   uur.   Maar   om   half   acht   was   het   al   lekker   druk   op   de   trappen   van   het   Auditorio.  Het  is   h eerlijk  om  iets  te   vroeg  in   d e   zaal   te   zijn.   Dan   voel   je   hoe   de   sfeer   groeit.   Camera’s   draaien  nog  even   proef.   De   vleugel  wordt   nog  even   bespeeld.  Feestelijk  aangekleed  publiek  wordt  naar   hun  plaats  begeleid.  Precies  om  acht  uur   komt  het   hele   orkest,   met   André   Rieu   voorop,   door   de   zaal   naar  het  podium.     Ze   spelen   eerst   de   muziek   die   je   verwacht,   Johann   Strauss   en   operettes.   Het   publiek   dat   uit   bijna   10.000   mensen   bestaat   is   erg   enthousiast.   Je   ziet   direct   iedereen   meeklappen   en   applaudisseren.   Steeds   meer   mensen   gaan   meebewegen   met   de   muziek.   Als   het   concert   vordert,   gaan   steeds   meer   mensen   van   enthousiasme   staan.   En   een   half   uur   voor   het   einde   staat   iedereen.   Tijdens   de   walsen   dansen  mensen  in  d e  gangpaden.  Een  supersfeer.  

André  Rieu  tijdens  zijn  concert  in  Mexico  Stad   - 20 -

Toch  kan  het  publiek  het  ook  opbrengen  stil  te  zijn   tijdens   prachtige   nummers   als   Ben   van   Michael   Jackson,   Evita   of   Avé   Maria.   Het   zijn   prachtige   gezongen   en   gespeelde   nummers,   waarbij   je   de   tranen   voelt   prikken   achter   je   ogen.   Naast   het   orkest   zijn   er   drie   tenoren   en   drie   sopranen.   Tjonge,   wat   kunnen   die   prachtig   zingen.   Ook   doet   een  Mexicaans  kinderkoor  mee.       André   Rieu   praat   het   hele   concert   aan   elkaar.   De   eerste   zinnen   in   het   Spaans.   Daarna   spreekt   hij   Engels,   maar   alle   Spaanstalige   kunnen   op   de   schermen   in   hun   eigen   taal   meelezen   wat   hij   zegt.   Er   zit   veel   humor   in   de   teksten   maar   ook   serieuze   zaken.   Hij   vertelt   dat   muziek   een   gelukzalig   gevoel   kan  geven.  Dat  muziek  mensen  met  elkaar  verbindt.   En  dat  muziek  emotie  is.     Natuurlijk   doet   André   Rieu   in   Mexico   iets   Mexi-­‐ caans   in   zijn   optreden.   We   zagen   een   trombone-­‐ speler   rommelen   met   een   Mexicaanse   sombrero.   De   koperblazers   zetten   even   later   allemaal   een   sombrero  op.   Allemaal  herkennen   we  de   Mariachi.   Toen   kwam   het   Fiesta   met   Cielito   Lindo.   Als   het   orkest   stopt,   zingt   de   zaal   met   bijna   10.000   stemmen  gewoon  verder.  Prachtig!     Aan   de   toegiften   kwam   geen   einde.   André   Rieu   bleef   maar   roepen  dat  het  volgende  nummer   echt   de   laatste   zou   zijn.   Steeds   riep  hij  dat  we  naar  huis  moesten   gaan.  En  de  zaal  bleef  roepen  om   nog  een  toegift.     Toch   speelden   ze   uiteindelijk   Adieu   mein   kleiner   Gardeoffizier,   adieu,   adieu.   Gevolgd   door   Slaap   kindje  slaap.   ✘ POPO

  LAKE  CHAPALA    PARADISE  INN   door  Hans  P.  Beets   Nadat   ik  in  1955  tijdens   een  jaar  studie   in   Pasadena   (Californië)   Beatriz   Vigil   Villeseñor   leerde   kennen,   is   mijn   leven   totaal   veranderd.   Van   een   student   in   Leiden  via  een  leven  vol  wisselingen  in  drie  landen,   12   banen   en   35   verschillende   huizen,   ben   ik   uit-­‐ eindelijk  neergestreken  op  een  prachtige  plek  u itkij-­‐ kend   op   het   meer   van   Chapala   in   Jalisco,   Mexico.   Deze  levensloop  heb  ik,  in  h et  Engels,  b eschreven  in   mijn   autobiografie,   die   ik   in   2004   in   eigen   beheer   heb   uitgegeven   onder   de   naam   A   blend   of   Three   cultures.   Dit   artikel   gaat   over   mijn   toekomstplan   voor   de   komende   jaren,   een   droom   die   na   50   jaar   langzaam  werkelijkheid  b egint  te  worden.      

Het huis DE WYE BLICK

Lang   geleden   vond   ik,   gezeten   op   een   paard,   een   heuveltop   vlakbij   het   huis   van   mijn   schoonvader.   Het   was   een   oktoberavond   tegen   zonsondergang   en  het  was  zo  prachtig  en   mooi  dat   een   wensdroom   geboren   werd  om  daar  te   wonen.  Die  droom  heeft   mij   nooit   verlaten.   Een   aantal   jaren   later   was   ik   in   staat  de  eerste  stap  in  de  verwezenlijking  te  zetten   door  de  aankoop  van  een  groot  stuk  grond,  10.000   m2,   een   hectare   dus.   Zo’n   25   jaar   geleden   werd   de   eerste   steen   van   het   huis   in   Chapala   gelegd,   DE   WYE   BLICK,   genoemd   naar   het   huis   van   mijn   jeugd   in   Holland   in   Den   Haag.   Nu   is   eindelijk   het   moment   gekomen   om   mijn   droom   om  te  zetten  in  werkelijkheid.    

verhuisd   naar   andere   steden   en   ikzelf   vond   uiteindelijk   een   nieuwe   levensgezellin   van   gelijke   leeftijd,   maar   samen   alleen   op   een   heuveltop   was   toch  niet  zo  ideaal.  Hiermee  werd  het  nieuwe  plan   geboren  met  als  titel  “Lake  Chapala  Paradise  Inn”.      

Lake Chapala Paradise Inn

Hiermee  d enk  ik  dan  aan  een  tweede  huis  naast  het   onze   met   een   aantal   extra   slaapkamers   om   be-­‐ zoekers   te   kunnen   herbergen   die   deelnemen   aan   familiereünies,   lezingen   en   feestelijkheden.   Een   soort   groot   buitenhuis   om   de   eenzaamheid   te   ver-­‐ geten,   maar  wel   d e   heerlijke   rust   en   vrede   te   hand-­‐ haven   van  het  buiten   wonen  en  de  natuur  om   ons   heen.     Een   eigen   groentetuin   en   wat   landbouw,   elektri-­‐ citeit   uit   zonne-­‐energie   en   opvang   van   het   regen-­‐ water,  maken   ons  wat   onafhankelijker   van   d e   grote   steden   en   geven   ons   de   rust   van   minder   verkeer.   Het   gezelschap   van   de   vlinders   en   vogels   om   ons   heen   verhoogt  h et  h eerlijke  gevoel.   En  d e  prachtige   zonsop-­‐   en   -­‐ondergang   maakt   elke   dag   een   nieuw   gebeuren.    

Veel veranderingen

Vanzelfsprekend   is   er   veel   veranderd   in   de   wereld   in   d eze   50   jaar   en   ook  in   mijn   eigen   leven,   en   dit   brengt   veel   ver-­‐ anderingen   in   de   plannen   en   moge-­‐ lijkheden   met   zich   mee.   Mijn   kinderen   zijn   nu   getrouwd   en   met   kleinkinderen   Lake  Chapala  Paradise  Inn   NOVEMBER/DECEMBER 2010

- 21 -

Het plan

hebben   in   een   prachtige   natuur   met   een   heerlijk   klimaat.      

Om  van  mijn  droom  realiteit  te  maken  is  het  nodig   een   plan   te   hebben   dat   flexibel   is   en   waar   ook   anderen   geïnteresseerd  in  raken.   Ik  b en   de  redactie   van   de   PoPo   dan   ook   erg   dankbaar   voor   de   uitno-­‐ diging  om  iets  van  mijn  ideeën  op  papier  te  zetten.     Zoals  vele  andere  Nederlanders   verliet  ik  Nederland   niet  omdat  ik  u it   Nederland   weg   wilde,   maar  omdat   het   avontuur   van   nieuwe   horizonten   mij   aantrok,   zoals   in  d e   17e   eeuw  d e  schepen  vertrokken  van  d e   Nederlandse   havens   naar   Oost   en   West,   Noord   en   Zuid.   Oost-­‐Indië   en   West-­‐Indië   werden   nieuwe   woonplaatsen.   Maar   Nederland  bleef  altijd   in   onze   gedachten.   Zelf   verliet   ik   Nederland   in   1960   en   heb   daarna   23   jaar   in  Mexico   gewoond.  Na   d e  crisis   door   d e   d eva-­‐ luatie   van   1982   ben   ik   naar   Californië   gegaan   voor   een   tweede   periode   van   23   jaar.   Nu   keer   ik   weer   terug  naar  Mexico  als   een  soort  wereldburger,   een   mengsel  van  Nederland,  Mexico  en  Californië.  Mijn   hoop  is  dat  het  mogelijk  is   een   groep   van  geïnteres-­‐ seerden   te   vinden   die   ook   vrede   en   internationale   harmonie   zoekt   om   samen   een   gelukkig   leven   te  

Mogelijkheden voor samenwerking

Er   zijn   verschillende   mogelijkheden   om   samen   vorm  te  geven  aan  d it  mooie  plan:     1. Een   joint   venture   waarbij   ik   het   land   beschik-­‐ baar   stel  en   d e   partner   de   b ouwkosten   van  een   ontwerp,  waar  we  het  eerst  over  eens  worden,   betaalt.   2. We  zoeken  samen   een   investeerder   en  bouwen   langzaam  in  stukken.   3. We   kopen   een   aangrenzend   stuk   land   zonder   water,  maar   ik  breng   via  d e   bestaande  bron  h et   water   als   bijdrage   en   daarmee   verdubbelt   de   waarde   van   het   aangekochte   land.   En   ik   ben   dan   een   minderheid   mede-­‐eigenaar   of   de   kopers   van   het   nieuwe   land   worden   mede-­‐ eigenaar  in  d e  water  bron.     Natuurlijk  is  de  eerste  stap  van  geïnteresseerden  d e   website   (www.lakechapalaparadiseinn.com)   te   be-­‐ kijken  en  een  b ezoek  aan  Chapala  te  brengen.   ✘  

 

Willy de Winter Officieel  tolk-­‐  vertaler  bij  diverse  Mexicaanse  instanties  en  als    zodanig  erkend  door  praktisch  alle  ambassades  van  Amerika  en  Europa     Nederlands  (Vlaams)  -­‐  Frans  -­‐  Duits  -­‐  Engels  -­‐  Spaans  -­‐     Italiaans  -­‐  Portugees  en  andere  talen.     Avenida  Horacio  528  (404),  Colonia  Polanco,  11570,  Mexico  D.F.  

Tel.:  5545  5764  /  5254  7446,  Fax:  5531  0348  

- 22 -

POPO

  KLEIN  ALTING,  EEN     KERSTVERHAAL   door  Bernard  Schut   En   hij   liep   hem   tegemoet,   viel   hem   om   de   hals   en   kuste  hem.     De  sneeuw   lag  als   een  deken  over  de  landerijen.  De   kale   takken   van   de   bomen   staken   af   tegen   een   grijze   hemel.   Het   was   windstil.   Er   zou   nog   meer   sneeuw  komen,  dat  was  wel  zeker.     Die   morgen   had   hij   een   lange   wandeling   gemaakt   over   zijn   landgoed,   op   goed   geluk   de   sporen   vol-­‐ gend   van   een   vos.   Maar   geen   Reinaert   te   beken-­‐ nen.   Natuurlijk   niet.   Vossen   waren   slim   en   een   oude   man   was  geen  partij   voor   een  slimme   vos.  In   ieder   geval   niet   meer,   vroeger   was   dat   anders   ge-­‐ weest.   Hij   zuchtte,   vroeger,   dat   was   lang   geleden.   Vroeger   was   hij   nog   jong   en   levenslustig,   had   een   gezin   met   drie   kinderen,   die   hem   konden   helpen   met   het   beheer   van   het   landgoed   en   het   onder-­‐ houd   van   het   huis.   Nu   was   hij   alleen   overgebleven   in   het   oude   huis   en   moest   met   lede   ogen   aanzien   hoe   in   verval   raakten.   Zijn  vrouw  was   overleden,  te   jong,  en   d e  kinderen   waren   u itgevlogen.   De  wetten   van   de   natuur,   hij   had   ze   als   geen   ander   kunnen   observeren  hier  op  zijn  landgoed.       In   een   van   de   populieren   kraste   een   kraai.   Kom,   dacht  hij,  niet  piekeren  nu.  Hij  keerde  zich  om,  liep   naar   de   open   haard   en   porde   nadenkend   in   het   vuur.   Herinneringen   moest   je   niet   toelaten   op   een   dag  als  deze,   vlak  voor  de  kerst.  Het   werd  na  jaren   weer   een  witte  kerst.  Zijn   gedachten  bewogen  zich   even   onrustig   als   de   kraaien   in   de   populieren   die   om  het  huis  stonden,  besefte  hij.  Ook  daaraan  was   te  merken  dat   er  sneeuw   in  d e  lucht  zat,  dan  had  je   dat.       Bij  de  haard  stonden  zijn  leunstoel,  een  oude  rook-­‐ stoel   die   nog  van   zijn   schoonvader   was   geweest,   en   NOVEMBER/DECEMBER 2010

een   tafeltje   met   boeken.   Een   bloemlezing   Duitse   poëzie,   een  boek  over  de   geschiedenis   van   het   ge-­‐ slacht  Klein  Alting.  Een  rapport  van  zijn  rentmeester   lag  er   b ovenop.  Hij   zuchtte.   Cijfers,   rode   cijfers,   h et   voorvaderlijk  erfgoed   was   in   d e   rode   cijfers  beland.   Was   het   zijn   schuld,   slecht   beheer   waarvoor   hij   verantwoordelijk   was?   Hij   had   gedaan   wat   hij   kon,   maar   de   tijden   waren   slecht   voor   landeigenaren.   Bezit   was   verdacht,   alsof   je   een   dief   was   van   je   eigen   bezit.   Maar   hij   zou   het   verdedigen   met   alle   kracht  die  hij  nog  bezat.  Huis  en   landerijen  die   van   generatie   op   generatie   waren   overgegaan,   met   hem  zou  het  n iet  eindigen.       Hij   pakte   zijn   tabak   en   stopte   zijn   pijp.   ROKEN   IS   DODELIJK,   las   hij.   Roken   is   dodelijk,   de   griep   is   dodelijk,   wat  was  er   a l   n iet   dodelijk?  Maar  was  een   onbetrouwbare   overheid   niet   even   dodelijk   voor   een   land?   Neem   nou   die   tabaksaccijns,   die   stelsel-­‐ matig   verhoogd   werd,   een   dankbare   bron   van   inkomsten   voor   ’s   rijks   schatkist.   Was   dat   niet   de   hypocrisie   ten   top?   Van   de   daken   schreeuwen   dat   roken   dodelijk   is   maar   er   dankbaar   inkomsten   van   opstrijken?   En   zo   kon   je   doorgaan.   Die   griep   van   een   jaar   of   wat   geleden,   waar   miljoenen   vaccins   voor  ingekocht  waren,  en   toen  d e  verwachte   epide-­‐ mie   uitbleef,   moest   er   toch   massaal   gevaccineerd   worden,   met  de  risico’s  die  dat  toch  onvermijdelijk   met  zich  meebracht.  Een  zinloze   verkwisting.  En  dat   allemaal   om   niet   te   hoeven   toegeven   dat   er   een   kapitale   inschattingsfout   gemaakt   was.   En   maar   b e-­‐ lasting   betalen,   steeds   meer,   voor   de   stokpaardjes   van  de  heren  politici.  Nou,  laat   ik  ophouden,  dacht   hij,  wat  schiet  ik  er  mee  op.  Veranderen  kan  ik  het   toch  n iet.       Hij  h ield   een  lucifer  b ij  zijn  p ijp   en  trok   er  stevig  aan   tot  de  tabak   goed  doorbrandde.  Hij  liep  terug  naar   - 23 -

het  raam   en  staarde  opnieuw  naar  buiten  over  het   besneeuwde   land.   Aan   de   horizon,   voorbij   het   gazon   lag   de   bosrand.   Hij   keek   eens   beter,   zag   hij   daar   iets   bewegen?   Er   werd   veel   gestroopt   de   laatste   tijd.   Weer   zoiets   waar   hij   zich   over   op   kon   winden.  Stropen  was   bij   wet   verboden.   Maar  o   wee   wanneer   je   een   stroper   een   handbreed   in   de   weg   legde,  voor  je  het  wist  was  jij  de  schuldige  en  werd   de   dader   in   bescherming   genomen.   Met   een   rode   gemeenteraad  kon  je   maar  beter  je   mond  houden,   je  werd  bij  voorbaat   in   h et  ongelijk  gesteld.   Alsof   je   een  misdaad  had  begaan  door  als  grootgrondbezit-­‐ ter   op   de   wereld   te   zijn   gekomen.   De   omgekeerde   wereld,   dat   was   het.   Ze   moesten   eens   weten   hoe   moeilijk   het   voor   hem   was   om   de   touwtjes   aan   elkaar  te  knopen.   Soms   vroeg   hij   zich   af   waarom   hij   het   allemaal   deed.  Je  kon  de  boel  verkopen  aan  een  projectont-­‐ wikkelaar,   eenvoudig   genoeg.   Maar  dan  realiseerde   hij   zich   weer   wat   een   waardevol   bezit   hij   geërfd   had   en   dat   het   zijn   plicht   was  om   h et   voor   toekom-­‐ stige  generaties  te   b ehouden.   En  te  behoeden   voor   de  waan  van  d it  moment.     Het   werd   donker.   Hij   bereidde   een   eenvoudige   maaltijd   en   dronk   zoals   hij   gewend   was   een   paar   glazen  rode  wijn,  een  van  d e  weinige  genoegens  die   hij   zichzelf   gunde.   Om   negen   uur   hoorde   hij   de   dorpsklok,   de   papklok   luiden.   Tijd   om   naar   bed   te   gaan.   Toen   hij   in   bed   lag,   hoorde   hij   om   zich   heen   het   oude   huis   in   zijn   voegen   kraken   door   de   vorst.   Hij   sliep   onrustig.   Cijfers   flitsten   door   zijn   dromen,   reeksen  cijfers,  meer  rode  dan  zwarte.       Het   was   nog   donker   toen   hij   opstond.   Om   negen   uur  kwam  Lina,  zijn  Poolse  huishoudster.  Lina  kwam   bij   h en   zo   lang   h ij   zich  kon   heugen,   ze   had   zelfs   zijn   kinderen  nog  gekend.     Ze   was  haar  land  ontvlucht   voor  het   communisme.   Destijds  was  ze  een  mager  scharminkeltje  geweest,   nu   was   ze   een   stevige,   welgedane   vrouw,   die   inmiddels  zelf  kinderen  had.     - 24 -

Nadat   hij   haar   binnengelaten   had,   trok   hij   zijn   laarzen  aan   en  pakte   zijn  jachtgeweer.  Tijd  om  zijn   landgoed   te   inspecteren.   In   een   rugzak   stopte   hij   een  kleine   handbijl  en   wat   strooisel   voor   d e  vogels.   Hij  nam  de  kortste  weg  door  h et  bos  naar  h et  kleine   ven.  De  sneeuw   kraakte  onder  zijn  voeten,  zo   nu  en   dan   hoorde   je   de   schelle   kreet   van   een   vogel   die   alarm   sloeg   en   een   veilig   heenkomen   zocht.   In   de   verte   hoorde   hij   een   specht   hameren,   de   kleine   roodbonte   specht   dacht   hij.   Maar   verder   was   het   stil   om   h em   h een.   Een  witte,   stille   wereld.   Het   rook   heerlijk,   zoals   het   ruikt   in   het   bos   wanneer   er   sneeuw   ligt,   een   heldere,   bijna   geparfumeerde   lucht.     Zodra   hij   het   vennetje   naderde,   vertraagde   hij   zijn   pas,   sloop   naderbij   om   de   vogels   die   er   misschien   waren   niet   te   verjagen.   Bij   het   kleine   wak   dat   er   nog   was,   zaten   enkele   eenden   en   wat   kleinere   vogels,  maar  daartussen  als  een  vogel  uit  het  para-­‐ dijs   schitterde   met   al   zijn   kleuren   een   mandarijn-­‐ eend.   Vol   bewondering   nam   hij   het   schouwspel   in   zich   op.   Wat   is   er   mooier   dan   de   natuur   dacht   hij.   En   opnieuw   begreep   hij   dat   het   zijn   taak   was   om   zijn   bezit   te   beschermen   tegen   een   buitenwereld   die  het   maar  al   te   graag  wilde   vernietigen,  door   er   huizen   voor   in   de  plaats  te   bouwen,  of  snelwegen,   of  een  industrieterrein.     Een   tak   kraakte   onder   zijn   voeten,   verstoorde   de   rust,   de   eenden   vlogen   weg.   Hij   legde   zijn   rugzak   neer,   stak   zijn   pijp   aan   en   pakte   zijn   bijl.   Toen   hij   het   wak   groot   genoeg   gemaakt   had,   raapte   hij   de   zak  vogelvoer  op  en  wierp  het  strooisel  op  het  ijs  bij   het  wak.  Even  wachtte  h ij  n og,  toen  ging  hij  verder.     Verderop   h erkende   h ij   d e   afdrukken   van   d e  laarzen   van  zijn  boswachter.  Andere  menselijke  sporen  zag   hij  niet.   Gelukkig  had  geen  stroper  zich  op  zijn   ter-­‐ rein   gewaagd.   De   dieren  waren  kwetsbaar   wanneer   de   grond   bevroren   was   en   er   voedsel   gestrooid   moest  worden.   POPO

Op   een  open  plek  tussen  de  dennen  zag  hij   talloze   afdrukken  van  dieren  die  afgekomen  waren  op  wat   Meierink  daar  gestrooid  had.  Veel  hertensporen  en   de   prenten   van   kleiner   wild.   En   natuurlijk   die   van   zijn   vos.   Schitterende   dieren   vond   hij   dat.   Meedo-­‐ genloze  jagers,  dat  ook.  Opnieuw  volgde  hij   een  tijd   lang  vruchteloos   h et   spoor  en  keerde   toen  met  een   boog   om  naar  het  huis.   Ik   ga  nog  eens  van  ze  dro-­‐ men,  dacht  hij.     Toen   hij   h et   huis   naderde,  werd   hij   als   a ltijd   getrof-­‐ fen   door   de   stijlvolle   charme   van   het   huis,   de   har-­‐ monie   die   het   uitstraalde.   Een   klassiek   achttiende-­‐ eeuws   landhuis,   omgeven   door   landerijen.   Uit   een   tijd   dat   de   wereld   eromheen   nog   stil   stond   en   dergelijke   huizen   in   het   middelpunt   lagen   van   de   hen  omringende   wereld.   Het  beeld  riep   emoties  in   hem  op,  telkens  dat  h ij  h et  zag.     Het   begon   weer   te   sneeuwen,   hij   zette   zijn   kraag   op.  Weldra  waren  alle  sporen  u itgewist.  

NOVEMBER/DECEMBER 2010

De   kerstdagen   naderden   en   dat   betekende   een   moeilijke   tijd   voor   hem.   Die   morgen   had   Lina   ge-­‐ vraagd  of  hij  nog  iets  van  de  kinderen  had  gehoord   en   hij   begreep   haar   vraag:   zou   hij   ze   nog   zien   of   was  h ij  met  d e  kerst  alleen?     Drie  kinderen  hadden  ze  gekregen,  twee  jongens  en   een   meisje.   Het   meisje   was   getrouwd   en   woonde   met   haar   gezin   op   Curaçao.   Zijn   oudste   zoon,   de   stamhouder,   woonde   in   een   kapitale   villa   in   Aerdenhout,   was   als   neurochirurg   verbonden   aan   een   academisch   ziekenhuis   in   Amsterdam,   vloog   voor   zijn   werk   de   hele   wereld   rond.   Zo   nu   en   dan   belde   hij   op   om   te   vragen   hoe   het   met   hem   was,   zien  d eed  h ij  h em  zelden  meer.     En  dan  was  er  nog  de  jongste  zoon,  h et  nakomertje.   Hij  zuchtte,   van   geen  van  zijn  kinderen  had  h ij  zulke   hoge  verwachtingen  gehad.   Maar  hij  had  zijn  school   niet   afgemaakt,   was   vertrokken   naar   Parijs,   nog   steeds   het   gedroomde   paradijs   voor   elke   kunste-­‐ naar,   of,   beter   gezegd,   voor   wie   dacht   dat   hij   een  

- 25 -

kunstenaar  was.  Was  daar  verzopen  en  vele  illusies   armer   teruggekeerd   naar   Nederland.   Het   laatste   dat   hij   van   hem   gehoord   had,   was   dat   hij   in   een   kraakpand  woonde  en  moest  ‘hosselen’  om  aan  de   kost   te   komen.   In   plaats   van   een   groot   kunstenaar   een   kleine,   wellicht  verslaafde  crimineel.  Het  moest   ook   voor  de  jongen  zelf   een  nederlaag  zijn  die  aan   elk  gevoel  van  eigenwaarde  een  einde  maakte.     Via   via   had   hij   geprobeerd   hem   de   helpende   hand   te  bieden,  maar  de  jongen  had  zich  afgesloten,  be-­‐ greep   vrijwel   onmiddellijk   waar   de   hulp   vandaan   kwam   en   accepteerde   die   niet.   Misschien   was   dat   nog   wel   het   beste   levensteken,   deze   trots,   een   teken  dat  h ij  nog  n iet  verloren  was.       De   kinderen,   alle   drie,   ieder   op   zijn   eigen   manier,   waren  uitgevlogen.   Maar  na  het  overlijden  van  zijn   vrouw   stond   hij   alleen   voor   alle   problemen   die   op   hem   afkwamen.   En   juist   met   feestdagen   als   kerst-­‐ mis   realiseerde   hij   zich   hoe   eenzaam   hij   was.   Op   alle   andere   feestdagen   van   het   jaar   was   het   leed   van  h et  a lleen  zijn  te  overzien.   Maar  d e   kerstdagen,   waren  dat   niet  de  dagen   bij  uitstek   om   in  de  fami-­‐ liekring   door   te   brengen?   Hoe   kwam   je   ze   door   wanneer  je  alleen  was?   Het   was  een   vraag   waar  je   maar  beter  niet  te  lang  over  na  moest  denken.  Een   vraag  zonder  antwoord.     Een   paar   jaar   geleden   had   hij   de   kerstdagen   op   Curaçao   doorgebracht.   Maar   het   mondaine   leven   daar   had   hem   niet   gelegen,   dat   was   zo   oppervlak-­‐ kig,  dan  kon  je  kerstmis  nog  b eter  alleen  thuis  door-­‐ brengen.       Je  moet  je  realiseren   wat  je   wel  hebt,  zei  hij  tegen   zichzelf.  Je   h ebt   je  warme   huis,   je   natje  en   droogje,   je   hebt   je   boeken,   een   paar   goede   vrienden   zijn   je   overgebleven,   dat   is   het,   daar   moet   je   het   mee   doen,   wat   wil   je   anders?   Leefde   zijn   vrouw   nog   maar,   dan   zou   het   allemaal   heel   anders   zijn   ge-­‐ weest.   Je  bent   een   oude  man   en  je  moet  niet  zeu-­‐ ren,  je  moet  het  leven  n emen  zoals  h et   valt.   Je  h ebt   de   goede   jaren   gekend,   nu   komen   de   slechte,   dat   - 26 -

had   je   kunnen   weten,   dat   is   nu   eenmaal   onvermij-­‐ delijk.         Toen   d e   postbode   de   donderdag   voor   kerst   d e   post   bracht,  zat   er  een  kerstkaart  bij  uit  Curaçao.   Merry   Christmas   and   a   happy   New   Year   stond   er   op.   Prettige   feestdagen,   August   en   Annellies.   Op   de   foto   was   een   kerstboom   afgebeeld   met   allemaal   pakjes  eronder,  in  felle  kleuren.     Zoals  iedere  morgen  stond  hij  vroeg  op.  Wanneer  je   met  de  kippen  op  stok  ging,  was  je  blij  dat  het  licht   werd,  licht   genoeg   om   naar   buiten  te   gaan.   Hij   pak-­‐ te   zijn   geweer,   patronen   en   zijn   weitas.   Met   kerst   stond   er   fazant   op   het   menu.   Evenals   altijd   verliet   hij  het  huis  door  de  achterdeur,  het  bordes  aan  de   voorkant   was   voor   officiëlere   gelegenheden.   Hij   liep   het   huis   om   en   stond   even   stil.   Een   sneeuw-­‐ morgen   als   deze   was   zo   imponerend.   Het   grijze   licht,   de   met   een   klein   laagje   sneeuw   bedekte   tak-­‐ ken,   waardoor   elk   takje   zich   apart   aftekende,   een   fijn  geciseleerde  s tructuur  van  lijnen,  schitterend.     Vroeger  had  je   vaker   een  periode  met  aanhouden-­‐ de   sneeuw.   Dit   jaar   sneeuwde   het   eindelijk   weer   eens  dagen  aaneen  en  bleef  de  sneeuw  ook  liggen.   Voor   een   liefhebber   van   de   natuur   een   lust   voor   het   oog.   Alle   seizoenen   waren   mooi,   maar   dit   was   toch  ook  wel  h eel  bijzonder.     Hij   stak   het   gazon   dwars   over,   passeerde   de   rodo-­‐ dendronhaag,  waarvan   de  bladeren  s lap  naar  b ene-­‐ den   hingen,   een   bewijs   dat   het   vroor,   en   liep   het   bospaadje  op.   Hij  wist  verderop  een   s tuk   grond   dat   een   paar   jaar   geleden   gerooid   was,   een   ruwte   in   het   terrein   waardoor   het   een   ideale   plek   was   voor   fazanten.     Het   bos   rook   naar   de   hars   van   de   dennen   en,   opnieuw  fascineerde  het  hem,  het  was  doodstil.  Zo   nu   en   dan   hoorde   je   de   bekende   geluiden   van   het   bos,  het   geluid   van   een   vogel,  sneeuw  die   van   een   tak   viel,   maar   verder   was   het   doodstil.   Hij   had   jarengeleden   een   boek   gelezen   van   een   Zweedse   POPO

 

 

schrijfster,   of   was   het   een   Deense,   Karen   Blixen   heette   ze,   en   het   had   hem   getroffen   dat   zij   over   Afrika   had   geschreven   hoe   stil   de   natuur   ook   daar   was.     Het  geluk   was  met  hem.   Waar  hij  het  had  verwacht,   scharrelden   een   paar   fazanten   en   met   een   gericht   schot   haalde   hij   er   een   neer.   Hij   liep   naar   de   plek   waar   de   getroffen   hen   naar   beneden   gestort   was   toen   ze   probeerde  weg   te   vliegen  en   stopte   haar   in   zijn  jachttas.  Een  was  meer  dan  genoeg  wanneer  je   alleen  was.   Het  jagen  hoorde  erbij  vond  hij.  Een  landgoedeige-­‐ naar   was   verantwoordelijke   voor   de   wildstand   in   zijn   gebied,   en   jagen  was   daarvoor   noodzakelijk.   Hij   kon   niet   ontkennen   dat   hij   h et  met   groot   genoegen   deed,   maar   los   daarvan,   h et  was   nodig   om   d e   wild-­‐ stand   zo   goed   mogelijk   in   conditie   te   houden.   Op   dat  punt  had  hij  weinig  op  met  al  die  sentimentele   onzin   die   natuurliefhebbers   over   dit   onderwerp   uit-­‐ kraamden.  Die  riepen   maar   wat  ze  dachten  zonder   zich   eens   goed   te   informeren.   Nou,   hij   zou   het   ze   precies   uit   kunnen   leggen.   Trouwens   ze   dachten   ook  niet,  ze  voelden.  En  gevoelens  zijn  nu  eenmaal   niet  d e  b este  grond  voor  een  gezond  oordeel.     In   zichzelf  mompelend  liep  hij  terug   naar   huis.   Gek,   dacht  hij,  aan  de  ene  kant  zijn  het  je  bondgenoten   in   de   strijd   tegen   asfalt   en   cement,   aan   de   andere   kant  zijn  ze  soms  zo  simpel  in  hun  argumentatie.   Te   weinig  gelezen  en  nagedacht,  jammer  was  dat.     Zo   naderden   onafwendbaar   de   kerstdagen,   de   kerstavond  en   eerste  en  tweede   kerstdag.  Hij  zag   er   ondanks   alles   naar   uit.   Met   zorg   bereidde   hij   zijn   fazantenhen,   kookte   rode   bessen,   sneed   vast   de   appeltjes  in  kleine  partjes,  zocht  zorgvuldig  de  wijn   uit   die   hij   voor   deze   gelegenheid   geschikt   achtte.   Zelfs   een   kerstboom   had   hij   uitgestoken   en   laten   wennen  aan  de  temperatuur  voordat  hij  hem  in  de   kamer   gezet   had   en  versierd   had   met   een   paar   klei-­‐ ne,   zilverkleurige   ballen  en   echte  kaarsjes.   Hij  wilde   NOVEMBER/DECEMBER 2010

het   kerstfeest   vieren  zoals  hij  het  altijd   gevierd  had.   Alleen,   hij   was   alleen,   met   zorg   een   verhaal   uit-­‐ zoeken  om  voor  te  lezen,  dat  was  niet  meer  nodig,   jezelf  voorlezen,  dat  had  nu  eenmaal  weinig  zin.       Het   was   d e   avond  van   24   d ecember.   Hij   voelde   zich   te   oud  om  die  nacht  door  de  sneeuw  naar  de   kerk   te   gaan  en  de  nachtmis  bij   te   wonen.   Maar  de   lek-­‐ tuur   die   hij   die   avond   lezen   wilde,   had   hij   klaar   gelegd   en   de   wijn   die   hij   die   avond   wilde   drinken   stond   ontkurkt   te   wachten   of   lag   in   de   koelkast.   Eerst   echter   zou   hij   de   zo   zorgvuldig   voorbereide   maaltijd  bereiden   en  nuttigen.  Hij  had  met  zorg  de   tafel  gedekt,   met  h et  oude  familieservies   en  –zilver.   Kristallen   glazen   voor   de   witte   en   rode   wijn   ston-­‐ den   gereed   om   ingeschonken   te   worden.   Nee   niet   voor  hemzelf  alleen,  hij  dekte  altijd  voor  een  twee-­‐ de   persoon,   al   wist   hij   dat   hij   zichzelf   hiermee   be-­‐ droog.   Hij   aarzelde,   was   het   tijd   om   naar   de   keuken   te   gaan  en  aan  het   werk  te  gaan,  het   werd  al  donker.   Te   laat   wilde   hij   ook   niet   eten,   maar   ook   niet   te   vroeg,  Hij   kon  niet  om  zeven  uur  al  weer  gereed  zijn   met  zijn  kerstdiner.       Toen   hoorde   hij   hoe   er   op   de   achterdeur   gebonsd   werd.  Even  schrok  hij.   Natuurlijk,  dat  moest  Borgers   zijn,   een   van   zijn   pachters.   Diens   vrouw   bakte   op   deze   dagen   altijd   oliebollen   en   appelflappen   en   altijd   brachten   ze   er   hem   dan   ook   een   paar.   Die   moest   het   wel   zijn,   wie   anders?   Wel   laat,   zo   vlak   voor  kerstavond,  dat  wel.       Hij   liep   naar   de   achterdeur   die   hij   al   op   slot   had   gedaan   en   keek  door  het  spieraampje  naar  buiten.   In   het   licht   van   de   achterlamp   zag   hij   de   haveloze   gestalte   van   een   zwerver,   in   een   oude,   lange   sol-­‐ datenjas  en  afgetrapte  schoenen,   met  zwarte  slier-­‐ ten  onverzorgd  haar  en  een  bleek  gezicht.  Maar  hij   herkende   hem   ogenblikkelijk,   rukte   de   deur   open   en   zei,   terwijl   hij   zijn   armen   uitstak:   “Jongen,   kom   snel  binnen.  Wat  fijn  dat  je  gekomen  b ent.”   ✘ - 27 -

  JAARVERSLAG,  BESTUURSJAAR   2009-­‐2010     door  Hans  van  den  Bongard   November  2009   December  2009  

Januari  2010     Februari  2010   Maart  2010   April  2010  

Mei  2010   Juni  2010   Juli  2010  

Augustus  2010     September  2010  

Oktober  2010    

- 28 -

Algemene   ledenvergadering   in   Interlomas   bij   Daniel   Reitsma.   Niet   zo´n   grote   opkomst   als  in  voorgaande  jaren  maar  wel  een  goede  sfeer.     Sinterklaas   wordt   voor   het   eerst   ontvangen   bij   Paul   en   Daniela.   Groot   succes   met   150   aanwezigen   en   er  is   veel   contributie  en   toegangsgeld  geïnd.   Ook   d e   nieuwe   Sint,  Hessel   Kaastra,  kwam   u itstekend   uit   d e   verf.  In   alle   opzichten   zeker  voor   h erhaling   vatbaar.   De   kerstkoffie  werd  gehouden  bij  Yolanda  Mees  en  was  h eel  gezellig.     De   nieuwjaarsborrel   werd   gehouden   bij   Bart   en   Machteld.   Ook   hier   weer   een   goede   opkomst  met  zo´n  50  man.   Tennistoernooi  op  d e  welbekende  Club  Irlandés.   Helaas   geen   paasbrunch   omdat   we   te   weinig   aanmeldingen   hadden   via   de   site.   Na   overleg  h ebben  we  d it  evenement  moeten  afgelasten.     Uiteraard  de  maand  van  het  Oranjebal.  Ditmaal  op   een  nieuwe  locatie   en   wel  de  Club   de  Periodistas  in  het  centrum.  Over  hel  algemeen  zeer  goede  reacties  gehad  maar  ook   wat   aandachtspunten.   De   start   om   18.00   uur   met   een   sponsorevenement   was   heel   geslaagd.   Wel   is   er   door   de   wat   tegenvallende   betalingen   een   negatief   saldo.   Hier   moeten  we   volgende  keer  goed   op   letten.  Heuglijk  moment  was   d e   u itreiking   aan   Henk   Keizer  van  speciale  prijs  voor  alle  b ewezen  diensten  gedurende  vele  jaren.     Zoals  altijd  de  buitendag  in  Cuernavaca  bij  Hans   van   Marweijk.  Zo´n  40  aanwezigen   en   een  goede  sfeer.  Volgende  keer  moeten  we  wel  d e  aanvangstijd  wat  vervroegen.     Start  van  h et  WK  voetbal  met  gezamenlijk  Oranje  kijken  in  bar  Zydeco  in  d e  Condesa.     Het   evenement   van   2010,   de   WK   finale   in   de   Condesa.   Groot   succes   met   meer   dan   1.000  aanwezigen   en   heel   veel  pers.   Nederland   en   de   Nederlanders  in   Mexico  hebben   zich  in  alle  opzichten  uitstekend  gepresenteerd.  Onze  dank  gaat  in  grote  mate  uit  naar   Zydeco  d ie  dit  a lles  h eeft  mogelijk  gemaakt.     Vakantiemaand   Welkomstborrel   bij   Willy   van   Iersel.   Geen   grote   opkomst   en   volgende   keer   zullen   we   wat   meer   promotie   moeten   maken.   Het   tennistoernooi   werd   helaas   afgelast   door   de   moeizame   relatie   met   de   club   Irlandés.   Op   28   september   overleed   ons   oudste   lid   en   oud-­‐voorzitter  Hans  van  Marweijk.  Hij  ruste  in  vrede.   Geen  activiteiten.   ✘  

POPO

  NEDERLANDSE  CULTUUR   IN  MEXICO     door  Annebeth  Wijtenburg   Un lugar fuera de la historia, Museo Tamayo met onder andere Han van Meegeren De  expositie   Un   lugar   fuera   d e  la   h istoria   biedt   d e   bezoeker  een  kijkje   te   n emen  in   d e   levens   van   legendarische,   geheimzinnige   personages   en   controversiële   instituties   uit   de   geschiedenis   van   d e  kunstwereld   met   onder   andere   de  geschiedenis   van   d e   Neder-­‐ landse  meester-­‐vervalser  Han  van  Meegeren.     Plaats:   Museo  Tamayo   Datum:   25  s eptember  2010  tot  6  maart  2011   Meer  informatie:   www.museotamayo.org/un-­‐lugar-­‐fuera-­‐de-­‐la-­‐historia    

Exposición Bicentinario, fotografische fiets expositie in metrostations Nederland   geeft   Mexico   voor   haar   200   jaar   onafhankelijkheid   een   fietsplan   cadeau.   Ter   gelegenheid   van   dit   cadeau   zal   in   de   maanden   november   en   december   in   twee   metrostations   in   Mexico   Stad   een   Nederlandse   expositie   met   foto’s   van   fietsen   en   andere  typische  Nederlandse  d ingen  te  zien  zijn.   November  2010:   Metrostation  Auditorio   December  2010:   Metrostation  Bellas  Artes    

Expositie The Balance – Folkert de Jong in Galería Luis Adelantado

Folkert   de   Jong   is   een   van   de   meest   opvallende   Nederlandse   kunstenaars   van   dit   moment.  Folkert  de  Jong  is  bekend  om  zijn  levensgrote  beeldengroepen  die  gemaakt   zijn  van  Styrofoam  en  polyurethaanschuim,  dat  als  isolatiemateriaal  gebruikt  wordt  in   de  bouw,  architectuur  en  de  d ecorbouw  van  d e  Hollywood  filmindustrie.     Plaats:   Galería  Luis  Adelantado     Laguna  d e  Términos  260  ( tussen  Lago  Iseo  y  Mariano  Escobedo)     Col.  Anahuac,  11320  Mexico  Stad   Datum:   27  november  2010  -­‐  11  februari  2011   Meer  informatie:   www.folkertdejong.com  en  www.luisadelantadomexico.com    

Musik Zentral onder begeleiding van Martyn van den Hoek Voor   de   tweede   keer   vindt   van   9   tot   23   Januari   2011   in   Merida,   Yucatan,   het   muziekfestival   Musik   Zentral  plaats.  Het  Festival  bestaat  uit   cursussen,   masterclasses   en   concerten.   Dit   jaar   heeft   het   festival   piano   (klassiek   en   Latijn-­‐amerikaans),   dans,   en   voor   de   eerste   keer   ook   strijkinstrumenten,   gitaar   en   zang.   De   docenten   komen   uit   Nederland,  Japan   en  Mexico.   Deelnemers   zijn   (meer   of   minder)   gevorderde   studenten   in  d e  leeftijd  van  17  -­‐  24  jaar,  a lsmede  kinderen  van  8  -­‐  12  jaar.   Plaats:   Merida   Datum:   9  tot  13  januari   Meer  informatie:   www.vandenhoek.at   ✘ NOVEMBER/DECEMBER 2010

- 29 -

  GODDELIJK  AFSCHEID  VAN     HET  DUIVELSE  MEXICO   door  Christiaan  Verweij   Ik  voel  me  moe  en  wat  rusteloos  als  ik  in  het  vlieg-­‐ veld   van   Mexico  Stad  rondloop.  Dit   is   eigenlijk  stan-­‐ daard.  Of  ik  nu  de  lange   vliegreis   vanuit  Nederland   achter  de  rug  heb  of  zoals  nu  de  vermoeiende  bus-­‐ reis   vanuit   Oaxaca   Stad.   Nog   nooit   heb   ik   me   hier   op  en   top  gevoeld.   Nu   zijn  vliegvelden   sowieso   saai   en  een   n oodzakelijk  kwaad.  En   n iemand   kan   tegen-­‐ woordig   meer   ontkennen  niet   op  de  hoogte  te  zijn   van  het  feit  dat   vliegen   enorm  vervuilend  is.   Nu  ben   ik   echter  op   weg  naar  Nederland  om  in  drie   maan-­‐ den   zoveel   mogelijk   geld   bij   elkaar   te   sprokkelen   om   verder   te   kunnen   gaan   met   de   bouw   van   een   huis   waar   ik   met   mijn   Mexicaanse   vriendin   en   ons   vijf   maanden   oude   dochtertje   wil   gaan   wonen.   Eigenlijk   ben   ik   net   als   de   talloze   Mexicaanse   mi-­‐ granten  die   vrouw   en   kind  achterlaten  om  over  de   grens   hun   cement  en   stenen   b ij  elkaar  te   sparen.  Ik   heb   echter   het   geluk   dat   ik   een   Nederlands   pas-­‐ poort  b ezit  en   in  contact  sta  met   een   werkgever  d ie   me   voor   drie   maanden   gecontracteerd   heeft   en   ik   over   mijn   inkomsten   dan   ook   alles   behalve   zorgen   hoef  te  maken.     Nadat   ik   in   gecheckt   heb   houdt   een   man   van   Afrikaanse   afkomst   me   staande.   'Eindelijk   kom   ik   een   andere   Amerikaan   tegen',   brult   hij   me   toe.   Ik   heb   geen   andere   keus   dan   te   stoppen   en   zijn   ver-­‐ haal  aan  te  horen.  Wat  zenuwachtig  vraagt  hij  of  ik   weet   waar   je   aangifte   van   diefstal   kan   doen.   Als   een  gebeten  hond  schiet   ik   eerst  in  de   verdediging   en  wijs   de   breedgeschouderde  man  op   mijn  Neder-­‐ landse   nationaliteit.   En   waar   je   hier   aangifte   kan   doen   van   diefstal;   ik   zou   het   echt   niet   weten.   Gelukkig  heb  ik   er  nog  nooit   mee   te   maken  gehad.   Teleurgesteld   en   wat   geëmotioneerd   vervolgt   de   man  zijn  relaas.  'Ik  b en   een  dominee  uit  Amerika  en   ben   net   aangekomen   met   mijn   gezin.   We   zijn   op   weg   naar   Cancun.   Maar   al   mijn   papieren   zijn   weg.   - 30 -

Ik  h eb  h elemaal  n iets  meer.   Ik  heb  al  met  d e   Ameri-­‐ kaanse   ambassade   gebeld.   Ze   kunnen   me   helpen,   maar   dat   duurt   een   dag   of   twee.   Op   dit   moment   kan   ik   echter   geen   kant   op'.   Ik   herhaal   nog   maar   eens  dat  ik  geen  idee  heb  waar  hij  aan  zou  kunnen   kloppen.   De   teleurstelling   weerkaatst   zich   in   zijn   ogen.   'Ach   bedankt',   roept   hij   me   toe.   Vervolgens   went   hij   zijn   blik   af   en   loopt   door,   'ik   probeer   nog   wel   wat   telefoontjes   te   plegen'.   Met   een   knagend   en   een   wat   schuldig   gevoel   vervolg   ik   mijn   weg.   Omdat  ik  mijn  vriendin  nog  wil  bellen  ga  ik  op  zoek   naar  een  telefoonkaart.     Als   ik   in   een   boekwinkeltje   op   mijn   beurt   sta   te   wachten,   voel   ik   geklop   op   mijn   schouder.   Daar   staat   de   dominee   weer.   'Is   er   echt   geen   mogelijk-­‐ heid   dat   je   mij   kan   helpen',   vraagt   hij   me   nu   duidelijk   radeloos.   'Voor   mij   is   het   niet   makkelijk   hier.   Ik   heb   het   idee   dat   ik   niet   serieus   genomen   word   en   voel   me   ook   nog   eens   gediscrimineerd   vanwege   mijn   huidskleur'.   Samen   met   de   man   vertrek   ik  u it  h et  winkeltje  om  te  kijken  op   wat  voor   manier  ik  h em  zou  kunnen  h elpen.  'Als  je  wilt  kan   ik   de   Amerikaanse   ambassade   b ellen   zodat   ze   kunnen   bevestigen  dat   ik  een  d ominee  ben  die   van  zijn  geld   en   creditkaart   beroofd   is.   Hopelijk   zou   je   mij   wat   geld   kunnen   lenen,   zodat   ik   met   mijn   vrouw   en   kinderen  naar  Cancun   kan  reizen.  Vanuit  daar  red   ik   het  wel.  De  a mbassade  zal  me  daar  bij  helpen'.       De  man  brengt  me  in  een  dilemma.  Zelf  heb  ik  nog   maar   weinig   pesos   over   en   wil   sowieso   mijn   vriendin   nog   bellen.   Als   ik   hem   vraag   hoeveel   geld   hij   nodig   heeft,   blijkt   dat   4.700   pesos   te   zijn.   Dat   heb   ik   sowieso   niet   op   zak.   Vanochtend   vroeg   heb   ik  5.000  pesos  uit  de  muur  getrokken  om  aan   mijn   vriendin   te  geven.  En  dat   is  naar  mijn  beste   weten   ook   het   maximum   dat   ik   per   dag   op   kan   nemen.   POPO

Hoe   de   man   het   voor   elkaar   krijgt,   ik   weet   het   niet,   maar   hij   weet   me   zo   ver   te   krijgen   dat   ik   het   toch   ga   proberen.   Tja,   het   is   en   blijft   natuurlijk   een   geeste-­‐ lijke.   Samen   lopen   we   naar   een   pinautomaat.   'Je   kunt   het   beste   die  daar  proberen.  Ze  zeggen  dat   die   het   beste   werkt'.   Ik   vind   het   best   en   ga   aan   de   slag.   Ondertussen   staat   de   dominee   met   zijn   handen   zwaaiend   en   al   biddend   naast   me.   En   zijn   ??   gebeden   worden   verhoord.   Stomverbaasd   hoor   ik   de  automaat  ratelen  en  rolt  er  5.000  p esos  uit.       Na   elkaars  gegevens   u itgewisseld   te   h ebben   druk  ik   de   man   het   briefgeld   in   zijn   handen.   Voor   we   af-­‐ scheid   van   elkaar  n emen,   vraagt  hij  me   of   ik  gelovig   ben.   Om   de   man   niet   te   beledigen   of   te   kwetsen   (het   is   immers   een   dominee)   knik   ik   maar   van   ja.   Zijn   bezorgdheid   in   zijn   gezicht   maakt   plaats   voor   een   warme   glimlach.   'Sta   me   toe   kort   voor   je   te   bidden',   geeft  h ij  te   kennen   met  zijn  zalvende  s tem.   En   daar   sta   ik   dan   in   het   door   velen   vervloekte   vliegveld,   dichtbij   een   magische   pinautomaat   een   preek  aan  te  horen  van   een  dominee  met   een  ijze-­‐ ren   wil   en   die   zo   uit   de   set   van   een   Blaxploitation   movie  gelopen  zou  kunnen  zijn.     Na  een  telefoonkaart  aangeschaft  te  hebben  en  nu   ik   eindelijk   mijn  vriendin   aan   d e  lijn   heb,   probeer  ik   uit   te   leggen  hoe   vreemd  ik  me  voel.   Bedelaars  op   straat  geef  ik   eigenlijk  n ooit  geld  omdat  ik  bang  ben   dat   het   in   verkeerde   handen   terechtkomt.   En   nog   belangrijker:   omdat  ik   van  mening  b en  dat  h et  niets   oplost.  Is  het  niet  dat   we  actief  met  zijn  allen  d e  on-­‐ gelijkheid   en   uitbuiting   de   wereld   uit   moeten   hel-­‐ pen?   Tja,   mijn   wereldbeeld   staat   nu   echter   com-­‐ pleet   op   zijn   kop.   De   in   oude   lompen   gestoken   bedelaars   in   Oaxaca   Stad   maak   ik   bijna   nooit   blij   met   een   paar   pesos,   maar   nog   geen   vijf   minuten   NOVEMBER/DECEMBER 2010

geleden   gaf   ik   wel   zonder   blikken   of   blozen   5.000   pesos   aan   een   wildvreemde   man,   die   er   keurig   in   het  pak  bijloopt.  Ik  heb  heel  zijn  familie  niet  gezien   waar   hij   mee   op   reis   zou   zijn  en   hoe  weet   hij  eigen-­‐ lijk   dat   die   automaat   het   geld   tegen   alle   twijfel   in   uit  zou  spuwen?  Mijn  vriendin  h eeft  me  maar  a lvast   op   een   grote   teleurstelling   voorbereid.   Volgens   haar  is  er  een  grote  maffiabende  actief  die  mensen   op  dit  soort  manieren  geld  aftroggelt.       Als   ik   deze   gebeurtenis   aan   mijn   vrienden   in   Nederland  vertel  worden   er   direct   d iverse  wedden-­‐ schappen   afgesloten.   Zal   de   man   nu   wel   of   niet   mijn   geld   terugbetalen?   Hoe   dan   ook,   tijdens   de   eerste   dagen   in   Nederland   moet   ik   op   een   houtje   bijten   omdat   geen   enkele   pinautomaat   me   blij   wil   maken  met  wat  euro's.       Als   ik   eindelijk  d e  tijd   heb  om   in  d e  bank  navraag   te   doen  schijnt  dat  mijn  pinpas   geblokkeerd   is.   Ik  zou   driemaal  mijn  pincode  verkeerd  ingetoetst  hebben.   Onmogelijk,   maar   goed.   Gelukkig   is   het   weer   snel   hersteld  en  b lijkt  er  ondertussen  geen  geld  van  mijn   rekening   afgeschreven   te   zijn.   En   of   ik   mijn   geld   ooit   weer   terug   zal   krijgen;   hier   geloof   ik   net   zo   heilig   in  als   in  een  d ominee.  En   om   me  niet   te  beso-­‐ demieterd  te  voelen,   n eem  ik  me   maar  voor  er  een   stukje   over   te   schrijven.   Kunnen   andere   mensen   ook  nog  wat  van  mijn  fouten  leren.   ✘ - 31 -

  ALGEMENE  INFORMATIE  VAN  DE  NEDERLANDSE   VERENIGING  IN  MEXICO    

   

Bestuur Nederlandse Vereniging in Mexico Ere-­‐Voorzitter     Voorzitter  (interm)   Vice  Voorzitter   Secretaris   Penningmeester   Leden           Ledenadministratie  en  website   PoPo   Vertegenwoordiger  NL  ambassade    

Harer  Majesteits  Ambassadeur  drs.  Cora  Minderhoud   Henk  W.  Keizer   5846  1586   [email protected]   Machteld  Caminada   5520  2707   [email protected]   Hans  van  d en  Bongard   5543  3314   [email protected]   Willy  van  Iersel     [email protected]   Christina  Keizer   5846  1586   [email protected]   Roel  van  Halen   5291  6131   [email protected]   Janneke  de  Geus   5254  4013   [email protected]   Roeland  Delfgauw   3094  2440   [email protected]   Walter  Elderink   1106  3657   [email protected]   Eric  van  Nuland   5662  1033   [email protected]   Ad  ten  Kate   5559  0143   [email protected]   Jan  Bijl   5520  3189   [email protected]    

Lidmaatschap

Het   lidmaatschap   bedraagt   500   pesos   per   familie   per   kalenderjaar.   Leden   kunnen   deelnemen   aan   alle   activiteiten   die   georganiseerd   worden   door   de   vereniging   en   ontvangen   tweemaandelijks   het   verenigingsblad  de  PoPo.      

Aanmelding nieuwe leden

Na   betaling   van   het   lidmaatschap   een   kopie   van   het   stortingsbewijs,   naam,   adres,   telefoonnummer   en   liefst   een   e-­‐mail   adres   sturen   naar   [email protected]    

Betalen lidmaatschap

Bedrag   van   500   pesos   storten   op   rekeningnummer   12.90.66   bij   Banamex   sucursal   4271   ten   name   van   Wilhelmus   van   Iersel.   Voor   elektronische   storting   is   de   CLABE:   002180427101290663.   Kopie   stortingsbewijs   met   vermelding   van   naam  sturen  naar  Willy  van  Iersel.    

Website

DÉSIRÉE LARENAS LINNEMANN Alergologe en kinderarts (kinderen en volwassenen)

HOSPITAL MÉDICA SUR Puente de Piedra n° 150 Col. Toriello Guerra - Del. Tlalpan 14050 Mexico D.F. Torre 2, consultorio 602 tel/fax: (52-55) 5171-2248, 5606-6222 ext.4372 Celular: (52 of 044)-55-8509.5950 www.dra-desiree-larenas.medem.com Officieel bedrijfsarts van de Nederlandse Ambassade Opleiding: Rijksuniversiteit Utrecht. Instituto Nacional de Pediatría, México  

www.nvmexico.nl   - 32 -

POPO