BIJLAGEN. Behorend bij de tuchtklacht tegen mr. Y. Moszkowicz, april 2015

BIJLAGEN Behorend bij de tuchtklacht tegen mr. Y. Moszkowicz, april 2015.

Bijlage 1.

Bijlage 1a. From: Moszkowicz Advocaten Utrecht [mailto:[email protected]] Sent: zondag 27 oktober 2013 22:02 To: [email protected] Subject: Terpstra/Dankbaar Auteursrechten inbreuk

Geachte heer Dankbaar, Onlangs heeft zich tot mij gewend mevrouw M. Terpstra, voorheen Vaatstra, hierna te noemen cliënte met het verzoek haar belangen te behartigen in opgemelde zaak. Te dien aanzien kan ik u als volgt berichten. Onlangs is cliënte ter oren gekomen dat u voornemens bent haar dagboek danwel delen daarvan al dan niet in boekvorm te publiceren. Zulks is bovendien door u expliciet vermeld op uw website; http://rechtiskrom.wordpress.com/2013/10/22/nieuwe-rechtszaak-moord-marianne-vaatstra-28oktober-2013/#more-4220 . Ik citeer u voor zover relevant: “In december verschijnt van de hand van Dankbaar een boek met de veelzeggende titel ‘Het verboden dagboek van Maaike Vaatstra’, dat schokkende, nooit gepubliceerde informatie bevat over aan de ene kant de bewuste justitiële en gerechtelijke manipulaties en aan de andere kant hoe de ware toedracht van de moord op weerzinwekkende wijze in de doofpot is beland. Maaike Vaatstra is door zowel justitie als haar eigen gezin monddood gemaakt maar heeft Dankbaar eerder verzocht zijn bevindingen voor een groot publiek te etaleren en daar bij te putten uit haar dagboek zoals zij dat jarenlang, nota bene onder aansporing van haar ex-man Bauke, heeft bijgehouden. De inhoud van de geschriften van Maaike zal veel Nederlanders de schellen van de ogen doen vallen, zo weet Dankbaar zich verzekerd.” Cliënte is vanzelfsprekend rechthebbende op het auteursrecht van haar dagboek zo ook op de daarmee samenhangende persoonlijkheidsrechten. Het is derhalve de discretionaire bevoegdheid van cliënte om u danwel derden, wel of geen toestemming te verlenen haar dagboek openbaar te maken en/of te verveelvoudigen. Cliënte heeft u nimmer op wat voor wijze dan ook toestemming gegeven voor het kopiëren, reproduceren, herinterpreteren of wat verveelvoudiging van haar auteursrecht dan ook, noch zal zij u hiervoor nu of in de toekomst toestemming geven. Het hier vorenstaande indachtig verbied ik u namens cliënte haar dagboek danwel delen daarvan in wat voor vorm dat ook openbaar te maken of te verveelvoudigen. Tevens sommeer ik u onverwijld het afschrift van het dagboek van cliënte, dat u kennelijk in bezit heeft, aan haar te retourneren zonder daar zelf een kopie van te bewaren, zo ook mij in kennis te stellen van de namen en adressen van alle eventuele derden die al dan niet via u de beschikking hebben over een kopie van het dagboek van cliënte. Ik geef u namens cliënte de gelegenheid mij binnen vijf (5) dagen na heden, te bevestigen dat u aan voornoemd verbod en gebod zult voldoen, bij gebreke waarvan u op grove wijze de (auteurs)rechten van cliënte met voeten treedt. Namens cliënte zal ik u dan ook, indien u niet binnen de gestelde

termijn voornoemde bevestiging heeft gegeven, zonder nadere aankondiging in kortgeding betrekken waarbij voornoemde ver -en geboden onder dreiging van onder meer dwangsommen zullen worden gevorderd. Overigens is uw eventuele weigering niet alleen in civilibus onrechtmatig. Conform art. 31 auteurswet ev. is zulks tevens strafbaar. Naast het kortgeding zal dan ook aangifte tegen u worden gedaan.

Tot slot wil ik u namens cliënte en haar familie dringend verzoeken deze zaak te laten rusten. Er ligt een inmiddels onherroepelijk vonnis gebaseerd op onomstotelijk en objectief DNA bewijs, waarbij bovendien de dader NB een volledige bekentenis heeft afgelegd. Cliënte en haar familie willen na alle jaren van onzekerheid in rust deze treurige zaak kunnen afsluiten. Zij ervaren uw bemoeienissen als uiterst ongewenst en pijnlijk en verzoeken u met klem hiermee te staken. Ervan uitgaande u zo afdoende te hebben geïnformeerd en vertrouwende op uw volledige en spoedige medewerking, verblijf ik, Sans préjudice en onder voorbehoud van alle rechten en weren van cliënte. Hoogachtend, Y. Moszkowicz

Bijlage 2.

Vaatstra's claimen duizenden euro's 28-03-2013, 17:01 AANGEPAST OP 28-03-2013, 20:36 BINNENLAND

De familieleden van Marianne Vaatstra eisen samen ten minste 80.000 euro van Jasper S., de man die de moord op hun dochter en zus heeft bekend. Ze deden dit tijdens de behandeling van de zaak, vandaag in Leeuwarden. Het bedrag is onder meer voor de broer die samen met zijn vader Marianne vond, nadat zij in 1999 in een weiland bij Veenklooster was verkracht en vermoord. Hij en zijn moeder eisen 25.000 euro per persoon. De vader en een zus eisen 15.000 euro elk. Vader Bauke Vaatstra voerde als eerste het woord: "Ik heb haar gevonden, ik heb haar bij de vingers gehad en heb gezegd: lieverd, wat ben je koud." Toekomstplannen Jasper S. zei vanmorgen dat hij die nacht op stap was gegaan om zijn "kop leeg te maken". "Dat je zoiets doet, als je je kop wilt leegmaken", zei Mariannes vader. En tegen de rechters zei hij: " Ik hoop dat u er voor ons uit haalt wat er in zit." Een zus herinnerde aan de toekomstplannen van Marianne. Ze wilde met vriendinnen op vakantie en daarna naar een kappersopleiding. " Het mocht niet zo zijn", zei ze. Een advocaat sprak namens haar moeder: "Leven is overleven geworden".

Bijlage 3. From: Maaike Terpstra [mailto:[email protected]] Sent: donderdag 12 april 2012 22:36 To: wim dankbaar Subject: leraes

hallo Wim je vroeg mij wie destijds de lerares was in Kollum ,die met de asielzoekers het nodige heeft meegemaakt ,ik heb nu haar adres en tel nr mevr Douma JW Freerk Bosmastraat 13 in Burgum tel nr 0511464210 ze verblijft ook wel op dit adres (vriend of fam ) Bekkema E tel nr 0511461241 hopelijk kun je hier wat mee ,ze is vrij openhartig en gelooft totaal niet in de onschuld van deze AZC ers ook zij heeft het er vaak moeilijk mee gehad en voelde zich niet veilig met dit soort ,denk ook dat ze je wel namen kan noemen ,het laat haar ook niet los wat hier is gebeurt met het onderzoek groet Maaike

Bijlage 4. Email gestuurd door Ineke, dochter van Maaike, vanaf de computer van Maaike uit naam van Maaike aan Dankbaar. Ineke heeft bezit genomen van de computer om deze te schonen van alle correspondentie met en adressen van "complotters". Niet alleen ontnemen deze kinderen hun moeder haar wilsbeschikking, maar ze roven zelfs haar identiteit.

From: Maaike Terpstra [mailto:[email protected]] Sent: dinsdag 20 november 2012 14:57 To: wim dankbaar Subject: RE: Maaike, waarom Jasper S niet de dader KAN zijn. Laat je niet ringeloren door het OM.

voor de laaste keer LAAT ME MET RUST, ik wil NOOIT geen contakt meer met jou en je bende incl Klaske

Bijlage 5.

Bijlage 6. Mijn gesprek met Maaike Terpstra op 22 november 2012 (na de aanhouding van Jasper Steringa). https://www.youtube.com/watch?v=mXeedfGVtHs M=Maaike, A=André. M: Ja, met Maaike? A: Hoi Maaike, met André, André Vergeer. Ik bel je even met twee anderen, Micha Kat en… M: Ja André, ik doe d’r niet meer aan mee. A: Nee? M: Het wordt me allemaal teveel en eh, ja, ik kap ermee. (..) Ik doe het echt niet meer. Ik moet ook voor mezelf .., voor m’n gezin .., moet ik mij helemaal afzijdig houden. A: Ja, ja, mag ik wel vragen hoe jij op dit moment denkt wat de situatie nu is? M: Ja.. Ik heb wel vraagtekens, ik heb gisterenavond die uitzending van Peter R. de Vries gezien en dan denk ik dat klopt niet. Maar ja, wat klopt niet. Daar kun je niet achter komen en eh .. ja, sommige dingen denk ik, dat kán niet de waarheid zijn. Ik weet het niet meer. Maar ik eh, ik heb m’n kinderen beloofd …. , en anders raak ik ze helemaal kwijt. Dat ik er helemaal mee kap, geen contacten meer, geen e-mail, jullie zoeken het maar uit maar zonder mij. Ik kan het niet meer. (…) Ik wil het niet meer en ik wil het niet meer ten koste van m’n andere kinderen. Want ja, daar kan ik echt niet buiten. A: Vind je het dan wel goed dat ik je heel veel sterkte wens de komende maanden? M: Ja, maar onthou dit goed, betrek mij nergens meer in, laat mij d’r buiten. Het is genoeg geweest. A: Is goed. M: Het is echt genoeg geweest en ik doe het niet meer. A: Oké, dan laat ik je verder met rust Maaike. M: Oké! A: Prettige dag verder. M: En bedankt hé! A: Ja, graag gedaan, dag Maaike. M: Doeeh. A: Doei! Voorgaande gesprek kan slechts goed worden beoordeeld als het geluidsfragment zelf wordt afgespeeld.

Bijlage 7. Pagina 14 dagboek https://vuur01.files.wordpress.com/2013/11/dagboek.pdf.

14-12-1999 Pieter van Kammen met Oene van der Meulen, onze rots in de branding was hier vanmorgen even. Morgen hebben zij een gesprek met H. Anker, dan horen wij wel hoe dat is afgelopen. De maatschappelijke hulp is hier vanmorgen voor het eerst geweest. Dat voelde heel goed aan. Ik heb veel dingen gezegd en uitgelegd. Hoe ik mij voelde en hoe ik over de meeste dingen dacht. Zo kan zij zich een goed beeld vormen van wat er in mij omgaat en kunnen we dan verder gaan. De hoorzitting van de eiergooiers was op vrijdag. Een walgelijke vertoning. Jongens die 1 eitje naar burgemeester Visser hebben gegooid, krijgen straf en een asielzoeker die een meisje verkracht of aanrand (3 keer gebeurd na 1 mei) daar gaan ze niet eens achteraan. En de ouders moeten ook deze laatste aanranding vooral stil houden. Wat een ergernis en woede heb je dan als je daar zit. Ik zou van alles wel willen doen, maar je kunt zo weinig. Het spel van justitie was ook nu weer overduidelijk. Ze wilden een voorbeeld stellen. Kijk dit doen wij als jullie in opstand komen richting A.Z.C. Ze zochten er een groepje jongens uit met een strafblad en dat werd breeduit gemeten. Er waren meerdere jongens bij betrokken, maar die lieten ze gaan. Het spel van justitie is overduidelijk, voor mensen zoals ons, die alles intens meemaken. Zondag was de uitzending van Peter R. de Vries, ook alweer zo’n zware dag. Zo’n dag waarop ik mij weer afvroeg, hoe lang houd je dit vol. Het gemis van ons kind, Marianne komt zo hard op je af en is nog steeds niet te aanvaarden. Ook de manier waarop roept zoveel vragen bij je op. Spencer en

Bijlage 8. Verklaring Verslag van gesprek tussen Maaike Terpstra en Hans Mauritz op de camping in Appelscha van vrijdag 30 mei 2014 Op dinsdag 27 mei 2014 legde ik enkele bezoeken in Friesland . Ik maakte van de gelegenheid gebruik om bij Maaike een exemplaar van het boek af te geven. Ik wist, zo’n 20 dagen na de boekpresentatie, niet zeker of het al in het bezit was van Maaike en besloot haar een exemplaar persoonlijk te overhandigen. Tenslotte was het boek aan haar opgedragen als blijk waarvan op pagina 5 de tekst is opgenomen ‘Voor Maaike’. Maaike bleek niet thuis waarop ik het exemplaar in een gesloten, blanco enveloppe discreet bij de buurman heb afgegeven. Deze beloofde het zodra Maaike weer thuis zou zijn het aan haar af te geven. De buurman liet weten dat Maaike met haar zus, mevrouw Sietske Kingma, op de camping in Appelscha verbleef. Voor mij was er echter geen aanleiding Maaike daar te bezoeken of om haar aldaar het boek te overhandigen. Op donderdag 29 mei was ik wederom in Friesland. Ditmaal om onder andere een bezoek te brengen aan de veder en moeder van de van moord op Marianne Vaatstra veroordeelde Jasper Steringa. Tijdens mijn aanwezigheid in Friesland werd ik gebeld door een dame welke zich uitgaf als een voormalig hoertje van Ludger Dill, die volgens getuigen bij de moord betrokken is geweest. De dame wilde mij dringend spreken en we spraken nog diezelfde middag af in een cafeetje in de buurt van Dokkum. De dame liet me weten het boek te hebben gelezen waarna er voor haar tal van zaken duidelijk waren geworden. Bovendien liet ze me een haarklemmetje zien zoals zij dat kort na de moord op Marianne in de auto van Dill had gevonden. Ze had hem er niet mee willen confronteren omdat er tussen beiden ook een liefdesrelatie bestond en zij op de hoogte was van het gewelddadige karakter van Dill. Uit de media had ze kort na de moord over de haarklemmetjes gehoord en ook de werkster van Jan Cloppenburg, waar Dill veel verbleef, had ze begrepen om wat voor soort klemmetjes het ging. De dame overhandigde mij het klemmetje voor verder onderzoek. Ik begreep een (mogelijk) belangrijk bewijsstuk in handen te hebben en wist ook dat Maaike een deel van de klemmetjes van het OM weer terug had gekregen en deze ook nog in haar bezit had. Bovenstaande vormde natuurlijk vooralsnog voor een acute reden om Maaike te bezoeken om e.e.a te verifiëren. Naar goed journalistiek gebruik en in het kader van hoor en wederhoor lag er voor mij geen andere weg open dan Maaike kort te bezoeken om een verdere identificatie te verkrijgen van het haarspeldje zoals dat nu in mijn bezit was. Omdat ik van de buurman van Maaike wist dat zij in haar chalet op de camping in Appelscha verbleef ben ik op vrijdag 30 mei naar Appelscha gereden. In weerwil van de omschrijving van de raadsman van Maaike (lastig vallen van zijn cliënt) was er derhalve een dringende noodzaak voor een bezoek aan Maaike. Ik trof de beide dames bij het chalet van Kingma dat ongeveer50 meter tegenover dat van Maaike is geplaatst. De beide dames lagen op een ligstoel kennelijk een dutje te doen. Terwijl ik aan het hek bleef staan grapte ik ‘wakker worden dames’ waarop beiden ‘overeind kwamen’. Ik vroeg Maaike of ik haar kort, een enkele minuut, kon spreken en dat het belangrijk was. Dat ik haar niet lastig wilde vallen maar dit gewoon even moest. Maaike keek me indringend aan en duidelijk was dat ze me herkende. Daarop vroeg ze me vriendelijk dat het toch maar beter was om even verder te komen. Gedrieën zetten we ons aan de tafel op het terras van het chalet. Er ontspon zich een allervriendelijks gesprek en zelfs in het eerste kwartier kwam het gesprek niet op het haarklemmetje. Toen dat wel het geval was bevestigde Maaike meerdere malen dat het klemmetje identiek was aan de vijf anderen die zij in haar bezit had. Het klemmetje heeft tijdens de duur van het gesprek (van het

begin van de middag tot circa 16.00 uur , steeds op tafel gestaan en steeds was er weer de bevestiging. Ik liet Maaike weten dat ik twee dagen eerder een boek had afgegeven bij haar buurman in Zwaagwesteinde. Ze liet weten daar zeer bij mee te zijn en ook dat ze het aandachtig zou gaan lezen. Ik had nog wel exemplaren in de auto liggen maar die stond meer dan 2 kilometer verderop bij de hoofdingang. Maaike liet weten het boek onmiddellijk bij thuiskomst (die avond nog) bij de buurman te zullen afhalen. Ik kaartte aan dat wij in weerwil van het kort geding dat Maaike ons had aangedaan (lees: niet Maaike) toch op pagina 4 hebben laten afdrukken de tekst ‘Voor Maaike’. Maaike was zichtbaar ontroerd. Het was overduidelijk dat Maaike vanuit een soort van vergoelijking (vanwege de tekst op pagina 4 dus) zelf meteen over het kort geding begon. Ze liet me letterlijk weten: ‘Ik wist van niets. Dat hebben de kinderen en Bauke zonder mij in gang gezet. Ik begreep later pas dat het moest gaan over een verbod op het boek en een verbod om mijn dagboek rechtstreeks over te nemen. Met dat laatste was ik het overigens wel eens omdat het teveel verdere ellende binnen het gezin zou geven. Maar van mij had dat kort geding niet gehoeven omdat Wim beloofd had dat hij prive-zaken weg zou laten en ik later ook had begrepen dat jullie helemaal niet van plan ware het dagboek een-op-een over te nemen. Maar, nogmaals, ik wist van niets”. Ik confronteerde Maaike met een mailtje dat ik twee dagen voor de kort geding-zitting van december 2013 had ontvangen van een goede kennis van Maaike, Gea van de Veen, waarin stond dat Gea Maaike had gesproken (op de dag van het versturen van het mailtje) en dat Maaike haar had verteld dat ze van nies wist en dat het allemaal via de kinderen en haar ex-man ging. Dat ze Yehudi Moszkovicz nog nooit had gesproken. Dat ze van een boete van 50.000 euro ook niets wist en al helemaal nooit dus voor input voor de dagvaarding had gezorgd. Maaike bevestigde de inhoud van het mailtje en dat ze dat ook als zodanig met Gea van der Veen had besproken. Als er voor de zoveelste keer koffie wordt ingeschonken (zegt iets over de duur van mijn verblijf bij Maaike op haar uitdrukkelijke wens) hebben we een groot deel van de inhoud van het boek gedrieën doorgesproken. Ook Maaike’s zus is het nagenoeg overal mee eens. De zussen zijn twee handen op een buik en dus is het raadselachten dat de raadsman Maaike’s zus als getuige op wil roepen. Ik doe uitputtend verslag van wat er zoal in het boek te lezen is en welke personen er niet bepaald best vanaf komen. Elke keer weer lacht Maaike genoeglijk en vult mij zelfs aan met details en andere feiten. “Het is goed dat het boek er is’. Laat Maaike weten. Vol overtuiging. ‘Ik kan en mag het allemaal niet eer zeggen omdat ik anders mijn kinderen en kleinkinderen niet meer te zien krijg. Maar het is goed als in geheel Nederland duidelijk wordt wat hier gebeurd is”. Als ik laat weten dat het boek juist en vooral voor Bauke een enorme aanklacht is zegt Maaike: “Ik walg van die man. Alles wat jij nu verteld over wat er inhet boek staat is hij het mee eens. Maar nu ineens niet meer”. Als ik Maaike vertel dat wij in het boek stellen dat Bauke zijn dochter met de grootst mogelijke leugen onder de grond heeft gestopt, knikt Maaike instemmend. “Ja, jongen, het is niet te bevatten. Als Bauke zijn rug recht had gehouden was die verschrikkelijke uitzending van Peter R. De Vries waarin Marianne als een slet wordt weggezet er nooit gekomen. Hij heeft het gewoon laten gebeuren en willens en wetens het hele verhaal mee in de doofpot gestopt. Ik ben drie weken ziek geweest van die uitzending. Dat ik bij de dokter de deur plat loop heeft niets van doen met jullie zoals de pers dat eenieder wil geloven. Dat is allemaal te wijten aan hetgeen er na de aanhouding van Jasper is gebeurd en dat ik monddood ben gemaakt. Publiceer alstublieft niet wat ik nu zeg want ik krijg daar grote problemen mee. Maaike laat weten dat ze het ook niet op haar geweten wil hebben dat Wim (Dankbaar) nu zo onder vuur wordt gelegd en tonnen aan boetes riskeert. Ze vind het een verschrikkelijk idee maar zegt nu niet te weten hoe dit allemaal te voorkomen. Maaike geeft toe dat de spagaat waarin ze verkeerd

haar sloopt. Ze ziet geen uitweg en is het liefst zo vaak als mogelijk met haar zus in haar chalet in Appelscha. Duidelijk is dat hetgeen de raadsman van eiser stelt in zijn Memorie van antwoord in principieel appel tevens memorie van antwoord in incidenteel appel dat Mauritz zijn cliënt lastig gevallen zou hebben op de camping totaal bezijden de waarheid is. Het is hoogst onaannemelijk, ja, uitgesloten dat dit door Maaike Terpstra aan Moszkovicz is verteld. Zoveel zelfverloochening is volstrekt ondenkbaar en het is dan voor de waarheidsvinding van ongekend belang dat de raadsman niet alleen mevrouw Kingma als getuige onder ede laat horen maar in dit verband ook mevrouw Maaike Terpstra. Het is volstrekt ondenkbaar dat Maaike deze beweringen van de raadsman onder ede gestand zou doen. Iets wat ook geldt voor de duur van het gesprek (van circa 14.00 uur tot 16.00 uur) als wel voor de algehele inhoud van het besprokene (punt 8 van de memorie van de Memorie van antwoord in Principieel appel tevens memorie van antwoord in incidenteel appel van Moszkovicz). Bij het afscheid van het gesprek laat mevrouw Kingma weten ook graag een boek te willen ontvangen. Ik beloof een exemplaar af te geven bij de receptie zodat zij op weg naar huis die avond dit exemplaar op kan pikken. Ze is er erg blij mee. Vanzelfsprekend ben ik bereid hetgeen hierboven omschreven onder ede te bevestigen. J. Hans Mauritz, 2 september 2014

Bijlage 9.

Bijlage 10.

Bijlage 11.

Bijlage 12.

‘IK BEN DE MOEDER VAN MARIANNE VAATSTRA’ 9 november 2013

Kindermisbruik, Klokkenluiders, Media, Vaatstra files

LUISTER NU NAAR (Kerstboodschap Maaike Terpstra2010, AV) https://www.youtube.com/watch?v=mOnSpTIXg3I HOE ZIJ DENKT OVER DE CRIMINELE MOORDENAARS VAN JUSITITIE * EN LUISTER NAAR DE VAN POGING TOT MOORD VERDACHTE YEHUDI MOSZKOWICZ WIENS MISSIE HET IS DE ZWARTE MOORDENARS-MAFIA TE DIENEN * YEHUDI KAN MICHA KAT NIET AANSCHRIJVEN WEGENS BELANGENVERSTRENGELING EXTRA: NIBURU.CO BREEKT GEMEENSCHAPPELIJKE AFSPRAAK DE DAGBOEKEN VAN MAAIKE TE PUBLICEREN NA ‘DREIGINGEN EN INTIMIDATIES’ OMTRENT ‘POLITIE-INZET’

Yehudi Moszkowicz, de van poging tot moord verdachte, dyslectische en stalkende zombieadvocaat die door de Bauke-mafia is ingezet om ‘namens Maaike’ de Vaatstra-doofpot gesloten te houden, zal Micha Kat en deze website niet kunnen sommeren de dagboeken weg te halen. Immers: Micha heeft aangifte tegen hem gedaan wegens poging tot moord, een aangifte die door het parket in Den Bosch in behandeling is genomen. Daarnaast doet de Utrechtse deken van de Orde van Advocaten een ambtshalve onderzoek naar de poging tot moord op een groepje fans van Micha; ik het kader hiervan vindt op 6 december een gesprek plaats op het kantoor van die deken in Utrecht. In het licht van dit alles is het voor Yehudi onmogelijk een zaak tegen ons te openen omdat zijn eigen belangen de vermeende belangen van Maaike dan overschaduwen. De gedragsregels voor advocaten verbienden een advocaat dan op te treden. Tegen Martin Vrijland en Steve Brown kan hij wel in actie komen, maar het

is zeer de vraag of dat ook gaat gebeuren. De site vuur01 heeft het dagboek al geruime tijd on line staan maar hoorde nog niets. Zie ook waarinholland.

Bijlage 13.

PUBLIKATIE DAGBOEKEN MAAIKE TERPSTRA 8 november 2013

Kindermisbruik, Klokkenluiders, Media, Vaatstra files

LEES HIER [dagboek] DE MEEST SENSATIONELE DAGBOEKEN UIT DE NEDERLANDSE CRIME-GESCHIEDENIS DIE CRUCIAAL ZIJN VOOR DE ZAAKVAATSTRA EN OP ZICH EEN NOVUM ZOUDEN MOETEN ZIJN DIE LEIDEN TOT EEN HERZIENING

Tot op dit moment was de overweging om het dagboek van Maaike Terpstra (Vaatstra) niet te publiceren er een waarbij voornamelijk rekening werd gehouden met haar persoonlijke wens. De opstelling van een aantal belangrijke partijen binnen de alternatieve media is er een geweest van een afweging tussen haar en het algemeen belang. Dat is lastig geweest omdat de moeder van Marianne, die het dagboek schreef, niet bereikbaar is voor persoonlijk commentaar. De reden daarvan is, zo is de algehele consensus op basis van betrouwbare informatie, omdat ze door haar familie, het OM en haar advocaat erg onder druk is gezet. Haar dagboek bevat belastende informatie omtrent de werkwijze van politie en justitie in het onderzoek naar de moord op haar dochter in mei 1999. In de mainstream media wordt nu verteld dat het dagboek door Maaike zou zijn uitgeleend aan haar beste vriendin die het gelekt zou hebben. Dat is onwaar. Iemand anders die we niet bekendmaken, heeft het handgeschreven werk al veel eerder, en wel vijf jaar jaar geleden, van Maaike gekregen. Dat is dus iets heel anders dan wat de media ervan maken: “even ter inzage uitgeleend”. Weer iemand anders, ook bekend bij ons, heeft het ruim een jaar geleden in een Word dokument ingetypt om het vervolgens te laten controleren door iemand die wij persoonlijk ook goed kennen. Het is daarom dat wij hebben kunnen verifiëren dat wij de juiste versie van het dagboek in ons bezit hebben. Zo is er nu de wetenschap uit eerste hand dat de moeder van Marianne in september vorig jaar is gevraagd of het dagboek, dan wel delen daaruit, gepubliceerd mocht worden. Zie heeft gezegd dat men ermee mocht doen wat hen goed dunkte mits in het algemeen (waarheids)belang en op voorwaarde dat persoonlijke privé-zaken niet gepubliceerd zouden

worden. Het ging daarbij met name om de namen van haar kinderen. Nu de kinderen zich inmiddels uitgebreid in de publieke arena via de media hebben voorgesteld, is wat ons betreft deze voorwaarde niet meer van kracht. Zie onder meer dit televisieprogramma. Hier komt bij dat over het afgelopen jaar reeds op diverse websites, mede medeweten en instemming van Maaike, passages uit haar dagboek gepubliceerd zijn. Verklaringen met juridische waarde kennen speciale regels in het recht. Er wordt van groot belang geacht dat iemand iets verklaart en ondertekent zonder daarbij onder druk te zijn gezet onder bijvoorbeeld dreiging van consequenties. In het geval van Maaike, waar de media nu stellen dat Maaike haar dagboek niet langer publiek wil maken, is er grote twijfel over of die verklaring niet onder druk is afgelegd. Als die al is afgelegd. Kans is ook dat de advocaat het simpelweg zo naar buiten brengt omdat het de wens is van de rest van de familie en politie en Justitie. Op dit moment is de situatie ontstaan waarbij mainstream media kwistig met leugens strooien en de alternatieve media met zwaar geschut worden bestreden bij het naar buiten brengen van de waarheid. Dit neemt nu extreme vormen aan. Een goed voorbeeld daarvan is de aflevering van eergisteren van De Wereld Draait Door (link aflevering gemist). Hier werd in een ééntweetje tussen presentator Matthijs van Nieuwkerk en Peter R. de Vries in 10 minuten een waarheidsvinder in de zaak van Marianne, Wim Dankbaar, helemaal met de grond gelijk gemaakt, zonder dat deze laatste was uitgenodigd of ook maar gebeld is voor wederhoor. Er was sprake van zware laster, smaad en we kunnen het gerust karaktermoord noemen, waarbij slechts één partij carte blanche werd gegeven. Peter R de Vries mocht penalty schieten zonder keeper. De Vara en Matthijs van Nieuwkerk maakten zichzelf te schande door alle regels van behoorlijke journalistiek aan hun laars te lappen. De mainstream media zwepen nu zelf deze zaak tot megaproporties op met leugens en misbruik van door belastingbetalers opgebrachte fondsen voor de publieke kanalen die ze daarvoor misbruiken. De alternatieve media wordt nu geen andere keuze gelaten het dagboek alsnog te publiceren. Er is geen wederhoor geweest vanuit de mainstream media zoals dat hoort binnen de journalistiek. Er is sprake ven ernstige vormen van smaad, laster, karaktermoord en intimidatie (via machtsmisbruik). Het publiek belang van het dagboek van Maaike Terpstra/Vaatstra is nu vanwege hun manier van handelen enorm veel groter geworden. Van levensbelang kunnen we wel stellen. Dit komt boven op het reeds bestaande algemeen belang dat het publiek dienst te weten hoe schandalig de nabestaanden van deze moord zijn behandeld door polite en Justitie. Dit wordt zeer doeltreffend door Maaike beschreven. Kosten noch moeite noch intimidatie worden geschuwd om de waarheid die in dit dagboek staat uit het publieke domein te houden. Wij als alternatieve media zien het nu als onze taak en plicht om de burgers van Nederland toegang te geven tot dit waarheidsdokument. Hierbij publiceren wij dan toch alsnog het originele, op authenticiteit geverifiëerde dagboek van de moeder van de vermoordde Marianne Vaatstra. Met onze welgemeende excuses aan Maaike als we op enigerlei wijze, uiteraard zonder opzet, niet op de door haar gewenste manier zijn omgegaan met haar optekeningen.

Bijlage 14. http://tinyurl.com/ldmnlhl Nieuwsblad van Noord, 31 mei 2010, pagina 10.

‘Eén grote leugen’ ................................. TEKST: KLASINA VAN DER WERF

Het onderzoek naar de moord op de 16-jarige Marianne Vaatstra is één grote leugen. Dat stellen de ouders van het meisje dat elf jaar geleden om het leven werd gebracht. ,,In het begin geloofden wij nog dat politie en justitie hun best deden om de zaak op te lossen, maar het vertrouwen is nu tot het nulpunt gedaald.’’ DE WESTEREEN Er gaat geen dag voorbij dat Bauke Vaatstra (71) en Maaike Terpstra (68) uit Westereen niet aan de moord op Marianne denken. ,,Het is al erg genoeg dat onze dochter op een beestachtige manier is vermoord. Daar komt ook nog eens een oneerlijk onderzoek overheen. Dat is niet te verteren. Wij zijn dubbel gestraft’’, aldus Maaike Terpstra. Zoals bekend is Marianne in de nacht na Koninginnedag 1999 verkracht en vermoord. Zij werd de volgende ochtend met doorgesneden keel en sporen van verwurging gevonden in een weiland bij Veenklooster. Deskundigen noemden de moord ‘nietwesters’. De plek waar Marianne werd gevonden, was in de buurt van het asielzoekerscentrum (azc) in Kollum. ,,Toch hield justitie vol dat er geen aanwijzingen waren die in de richting van een asielzoeker wezen. In die tijd speelde de discussie over de komst van een permanent azc in Kollum. Uit angst dat het asielbeleid zou mislukken, mocht de moord niet in de schoenen van asielzoekers worden geschoven. Politieke belangen wogen zwaarder dan het oplossen van de zaak. En nog steeds mag deze moord niet opgelost worden, want dan rollen er koppen’’, zegt de moeder van het vermoorde meisje. Volgens Bauke Vaatstra zit er een lijn in ‘de leugens van justitie’. ,,Zo werd het grootschalig DNA-onderzoek afgewezen omdat justitie wel wist dat de dader of daders hier niet meer aanwezig waren. Ook is de verklaring van getuigen, die twee niet-blanke mannen in de berm hebben zien wegduiken in de buurt van de plaats van het misdrijf, uit het dossier verdwenen. Speurhonden werden bij het azc teruggeroepen en belangrijke informatie over een bebloed trainingsjasje, dat na de moord bij het azc is gevonden en aan de politie is aangeboden, is bewust achtergehouden. Verder werd benadrukt dat het DNA-profiel van de dader West-Europees is. Daarmee werd de indruk gewekt dat het geen asielzoeker kan zijn geweest, maar dat klopt niet. De dader kan net zo goed een Afghaan, Irakees of Turk zijn. Dit werd alleen maar gezegd om onrust onder de bevolking te voorkomen’’, legt Vaatstra uit. De ouders van Marianne denken dat het misdrijf niet in het weiland heeft plaatsgevonden, maar dat ze daar later is gedumpt. ,,Ook vanwege de manier waarop ze in het weiland lag’’, zegt vader Vaatstra, die zijn dochter zelf levenloos aantrof. Het verhaal van de voetsporen klopt volgens hen dan ook niet. De politie zegt dat twee paar voetsporen het weiland in liepen (van Marianne en de dader) en één paar terug (van de dader). ,,Maar daar mochten wij geen bewijs van zien. Ook twijfelen we aan de gestolen fiets waarop Marianne naar huis zou zijn gegaan. Daarop zijn nooit vingerafdrukken van haar gevonden. Bovendien was zij bang in het donker en fietste ze nooit alleen. Verder vragen we ons af of er misschien twee daders zijn geweest. De verkrachter en de moordenaar hoeven niet dezelfde persoon te zijn.’’ Nog steeds krijgt Bauke Vaatstra verklaringen van getuigen binnen, waarover de politie nooit iets gezegd heeft. Zo hoorde hij pas vorige week dat Marianne voor de moord niet alleen in discotheek Paradiso is geweest, maar eerst ook bij café ‘t Filtsje in Kollum. ,,Vreemd dat de politie dat nooit heeft verteld. Het paste zeker niet in hun verhaal.’’ De moeder van Marianne voegt er aan toe dat de rechercheurs het gelieg en gedraai moesten volhouden. ,,Ze waren er eenmaal mee begonnen, nu konden ze niet meer terug. Justitie had gehoopt dat ze de zaak eind 1999 in de doofpot konden stoppen, maar ze hadden niet kunnen voorzien dat deze moord na elf jaar nog altijd leeft.’’ Ook dit jaar kreeg de zaak de nodige media-aandacht, waaronder in het televisieprogramma EénVandaag. Daarin verklaarden onder andere bewakers van het azc dat de Irakees Ali, die in de nacht van de moord uit het asielzoekerscentrum van Kollum verdween, een kleine dikke man was. Een half jaar na de moord hield justitie in Turkije een lange slanke Ali aan. Vaatstra: ,,Maar dat kan nooit de juiste Ali zijn geweest. Deze man is alleen aangehouden om de bevolking in Noordoost-Friesland weer rustig te krijgen. Hoewel diverse getuigen

zeiden dat deze Ali niet de man is geweest waarover zij hadden verklaard, houdt de politie vol dat ze destijds de juiste verdachte hebben aangehouden. Er wordt één groot toneelstuk opgevoerd.’’ De familie verdenkt deze Ali nog steeds, samen met een andere Irakese asielzoeker die vlak na de moord uit Kollum verdween. Volgens de ouders heeft justitie alle reden om deze mannen aan te houden. Zo hadden zij Marianne twee weken voor haar dood in de Ringobar in Veenklooster bedreigd met een keeldoorsnijdende beweging. Bovendien werd de jongste ook verdacht van verkrachting van een meisje op dezelfde avond. Deze zaak is geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Ook de twee Duitsers en hun handlangers die een caravan met pornofilms bij het asielzoekerscentrum hadden, weten volgens Bauke en Maaike meer. De twee genoemde Irakezen waren vaak bij deze Duitsers. Overigens is de bewuste caravan een paar weken na de moord in vlammen opgegaan. De oorzaak van deze brand is onduidelijk. De Westereenders verwachten niet dat het cold-caseteam de Irakezen alsnog zal aanhouden. ,,Ze zeggen dat ze het DNA van deze mannen al hebben, maar dat het niet matcht met dat van de dader. Als wij echter om bewijs vragen van het Nederlands Forensisch Instituut, krijgen we dat niet. Alles wijst in de richting van deze mannen, maar de waarheid mag niet boven tafel komen. Ze willen hun fouten niet toegeven. Sterker nog, er worden bewust fouten gemaakt om de waarheid te verdoezelen. Die opdracht krijgen de rechercheurs van bovenaf opgelegd. Er zijn politiemensen uit het team gestapt die daar niet mee konden leven. Of ze worden met ontslag bedreigd als ze de waarheid vertellen, dat zag je ook met Harrie Timmerman in de Schiedammer Parkmoord. Rechercheurs hebben zelfs bij ons verklaard dat het Openbaar Ministerie een groot geheim met zich meedraagt.’’ Het zou volgens Vaatstra goed zijn dat een nieuw team naar de zaak kijkt. Hij heeft hierover onlangs een brief naar de minister van justitie gestuurd, maar dit verzoek is afgewezen. Hoewel Bauke en Maaike drie jaar geleden zijn gescheiden, hebben ze over het onderzoek nog altijd contact met elkaar. ,,De scheiding is een gevolg geweest van alle frustraties. We zaten eerst niet op één lijn over het onderzoek. Voor het hele gezin heeft de moord een grote impact gehad. De angst zit er bij onze kinderen nog steeds in. Als hun eigen kinderen, die nu de leeftijd van Marianne hebben, een kwartiertje te laat thuis zijn, maken ze zich al snel zorgen’’, vertelt Maaike. Het enige wat de ouders van Marianne willen, is een eerlijk antwoord op al hun vragen. ,,Dat is voor ons van levensbelang om het verlies van onze dochter te verwerken. We proberen nu een advocaat te vinden die de leugens van het Openbaar Ministerie onderuit kan halen. Dat zou ons een goed gevoel geven.’’ Tips en informatie: [email protected]

Justitie was eenmaal met leugens begonnen, nu konden ze niet meer terug.

Bijlage 15. Email gestuurd door Ineke, dochter van Maaike Terpstra, vanaf de computer van Maaike en uit naam van Maaike Terpstra. Ineke heeft bezit genomen van de computer om deze te schonen van alle correspondentie met de "complotters". Niet alleen ontnemen deze kinderen hun moeder haar wilsbeschikking, maar zij roven zelfs haar identiteit.

From: Maaike Terpstra [mailto:[email protected]] Sent: dinsdag 20 november 2012 14:57 To: wim dankbaar Subject: RE: Maaike, waarom Jasper S niet de dader KAN zijn. Laat je niet ringeloren door het OM.

voor de laaste keer LAAT ME MET RUST, ik wil NOOIT geen contakt meer met jou en je bende incl Klaske

bijlage 16.

Bijlage 17.

Moeder van Marianne Vaatstra in Libelle Door redactie op 21 november 2012 Marianne (16) verlaat in de nacht van 30 april op 1 mei 1999 een discotheek in Kollum, dichtbij haar woonplaats Zwaagwesteinde. Ze is nooit meer thuisgekomen. De volgende dag wordt ze gevonden in een weiland. Gewurgd, verkracht, gekneveld. De politie heeft de dader nooit gevonden. De moord heeft in de Friese plattelandsdorpen voor veel onrust gezorgd. Mede doordat de verdenking vanaf het begin op het nabijgelegen asielzoekerscentrum heeft gerust. In de huiskamer van Maaike en Bauke Vaatstra hangt een mooi portret van hun jongste dochter. In de hal staat haar beautycase nog. Maaike vist er wat spulletjes uit. Waaronder een plastic zakje van de recherche met haarspullen die gevonden werden bij Mariannes lichaam. “Dit waren haar clipjes, ze droeg er altijd minstens vijf, of zes. Dit zijn er maar twee, waar is de rest?” Ze zit vol verdriet. “Het is zo onrechtvaardig. Zo´n jong, lief, aardig meisje, zo vol levenslust, op zo´n verschrikkelijke manier vermoord. Dat mag toch niet? Marianne verdient dat de dader ooit wordt gestraft.” Bauke en Maaike steken er veel tijd en werk in om achter de waarheid te komen over de moord op hun dochter. Ze volgen hun intuïtie en kijken kritisch naar het werk van justitie en politie. Daarnaast hebben ze veel hulp van misdaadverslaggever Peter R. de Vries die zich, net als in de zaak van Nicky Verstappen, heeft vastgebeten in het onduidelijke verhaal rondom het misdrijf. In haar gevecht is ze niet bang om aan gevoelens van anderen voorbij te gaan en soms vergeet ze zelfs haar eigen gevoel. “Het verdriet komt in vlagen. Maar dan is het ook vreselijk hevig. Dan voel ik zo’n intense pijn en gemis, dan weet ik me geen raad meer.” “Marianne ging uit in Kollum, dat deed ze wel vaker. Ze zorgde altijd dat ze veilig met de taxi thuiskwam en ze was nooit overdreven laat thuis. Toen ze ‘s nachts maar niet thuiskwam, wist ik dat het mis was. We zijn een zoektocht begonnen en hebben haar die ochtend gevonden. Het is niet te beschrijven wat er dan door je heengaat. Verslagenheid, verdriet en woede. Een niet te bevatten woede, dat iemand het recht heeft genomen om jouw, jóuw kind iets aan te doen. Meteen flitste een verhaal door mijn hoofd wat Marianne me enkele weken daarvoor had verteld. Ze had toen op een uitgaansavond in een discotheek ruzie gekregen met twee asielzoekers. Ze wilden met haar dansen, maar Marianne weigerde. Een van de twee jongens heeft haar toen bedreigd en hij werd daarna door de uitsmijter buiten de deur gezet. Marianne kon er wel om lachen, zag er het gevaar niet van in. Ik heb het gevoel dat deze jongens meer met de moord op Marianne te maken hebben. Marianne is op een steenworp afstand van het asielzoekerscentrum gevonden. We hebben het vermoeden dat de daders daarvandaan komen. Maar in mijn beleving heeft justitie het daar vanaf het begin af aan juist niet willen zoeken. Later hebben ze ook toegegeven dat ze fout zaten. En daar moet ik het maar mee doen. Een ander aanknopingspunt naar de dader is er tot op heden niet. Het is frustrerend en het maakt me voortdurend kwaad. En we zijn niet van plan ons erbij neer te leggen!” In kranten en tijdschriften, op televisie, overal werd aandacht besteed aan de moord op Marianne. Het is een van moorden waarover het meest werd en wordt gepraat en geschreven. Hoe is het om als moeder je dochter telkens weer tegen te komen in de media en steeds weer geconfronteerd te worden met het verlies. En met wat ánderen daarvan vinden. “Het is heel dubbel. Natuurlijk ben je blij met alle aandacht, want je wilt dat er dingen worden opgelost. Je wilt dat ze de dader pakken. En iedere vorm van aandacht biedt weer hoop op een aanwijzing of een gouden tip. Ook al wordt die hoop door de jaren heen wel minder. En je wilt dat het verhaal van je dochter niet wordt vergeten. Maar meestal is het erg moeilijk om anderen over de moord en over Marianne te horen praten. Het is vreemd als anderen een

mening over je dochter hebben. Iedereen ziet de gebeurtenis door andere ogen. En in elk geval niet door de ogen van de ouders, van een moeder. Soms is het gevoelloos en soms wordt er zelfs een verkeerd beeld van je kind geschetst. Zo geloof ik niets van het verhaal dat ze er bewust voor heeft gekozen alleen naar huis te gaan. Dat zou ze nooit doen want ze was bang in het donker en de weg naar huis was ook nog eens erg afgelegen. Ik denk dat ze is gedwongen. Maar het verhaal dat ze vrijwillig in haar uppie is weggefietst, wordt ondertussen overal verteld. En dat steekt me. Ook heb ik regelmatig aanvaringen gehad met kranten en tijdschriften over mijn standpunt dat het asielzoekerscentrum iets met de moord op mijn dochter te maken heeft. Vraag het me dan niet, denk ik dan. Als iedereen toch zo goed weet hoe het zit, dan kunnen ze net zo goed stoppen om mij naar mijn visie te vragen. Ik heb er wel eens over gedacht míjn verhaal op te laten schrijven. Ik heb de afgelopen jaren allerlei stukken en aantekeningen verzameld. De titel heb ik al: De moord die niet opgelost mócht worden’.” Hoe gaan jullie als familie met het gemis om? “De eerste paar jaar stond alles in het teken van Marianne. Als mijn kinderen (Maaike heeft nog twee zoons en drie dochters, red.) en kleinkinderen bij elkaar kwamen, dan ging het over Marianne. Of over nieuwe feiten in het onderzoek. Er was altijd wel iets, we raakten er niet over uitgepraat. Tegenwoordig probeer ik het in gezelschap meer los te laten. De moord op Marianne heeft een diepe wond achtergelaten bij haar broers en zussen, neefjes en nichtjes. Ook díe gezinnen zijn stukgemaakt. Mijn kinderen leven voortdurend in angst. Zijn bang dat ook hún kind iets overkomt. Ik zie die bange ogen, ik voel hun pijn. Een van mijn kleinkinderen deed een paar jaar geleden met kerst een wens: of haar familie het komende jaar wat minder verdrietig mocht zijn. Zoiets raakt je verschrikkelijk. Die kleintjes kunnen er ook niets aan doen. Je moet ervoor waken dat je niet hun verdriet vergeet. We moeten ook aandacht voor hun leven hebben, dat uit meer bestaat dan wat er met Marianne is gebeurd. Mijn kinderen leven in een voortdurende strijd om het hoofd boven water te houden en hun kinderen op te voeden. Om dat goed te volbrengen móeten ze juist proberen een normaal leven te krijgen. Als ze zich steeds laten leiden door het verleden, dan lukt dat niet. Vandaar dat ik er de laatste jaren bewust niet meer zo veel over praat. Ik probeer mijn kinderen te beschermen. Door het er wat minder over te hebben, hoop ik dat ze wat rust in hun hoofd en in hun gezin krijgen.” Ben je nog wel eens teruggegaan naar de plek? “Nee, dat is te emotioneel. Ik wil daar liever niet zijn. Maar ik wil wel nog een keer de route fietsen die Marianne volgens justitie zou hebben afgelegd. Waarschijnlijk ga ik dat deze zomer doen. Alleen. Ik wil weten hoe het erbij ligt. En ja, dan kom ik ook op de plek waar ze is gevonden. Dat wordt een laatste overwinning. Ik heb zoveel moeten overwinnen. De eerste keer na de begrafenis dat ik weer buiten kwam. De eerste keer dat ik weer boodschappen deed, in een auto reed. Stuk voor stuk momenten waar ik veel moed voor nodig heb gehad. Maar ik heb steeds doorgezet en nieuwe stappen genomen. Tot nu toe is me dat gelukt, dus deze laatste grote stap zal me ook lukken.” Waar put je steun en kracht uit om door te gaan? “Heel simpel. Ik moet en zal de waarheid boven water krijgen. Koste wat het kost. En ik vertrouw op mijn intuïtie. Ik voel heel sterk of mensen het wel of niet goed met je voor hebben. Ik weet het meteen als er iets niet in de haak is. Ik voel dat het onderzoek niet klopt, dat er politieke spelletjes zijn gespeeld en dat er nooit serieus naar de dader is gezocht. De gedachte dat mijn vermoedens juist zijn, geeft mij de moed om door te gaan. Troost krijg ik van al die bekende en onbekende mensen die meeleven en brieven en kaarten sturen. Het is

echt geweldig dat we na al die jaren nog zóveel worden geschreven door allerlei mensen die ons een hart onder de riem steken. Het is mooi dat er uit zoiets verschrikkelijks toch nog iets moois voortkomt. Niet alles is slecht.” Kun je ooit nog genieten? “Nee. Ik zeg wel eens: ‘het woordje genieten komt niet meer in mijn woordenboek voor’. Sinds Marianne is gevonden, ben ik nooit meer gelukkig geweest. Het leven van mijn man en mij was vanaf dat moment over en uit. Ik draag Marianne en de moord van ‘s ochtends tot ‘s avonds bij me. En de volgende ochtend is het er weer. ‘s Nachts lig ik er wakker van. Ik voel altijd en overal dat inténse verlangen naar mijn kind. Dat diepe gevoel dat ik haar vast wil houden. Haar over de haren wil strijken en zeggen dat alles goed komt. Het is onverdraaglijk dat dit nooit meer kan. Als ik me dat realiseer, moet ik ook weer denken aan het vreselijke dat er met haar is gebeurd. Op die momenten verlies ik mezelf. Het maakt me ontzettend moe, kapot. En tegelijkertijd geeft het me kracht om door te gaan. Hoe verdrietiger ik ben, hoe kwader en strijdvaardiger ik word, hoe ik harder ik wil vechten voor de waarheid.” Wat doe je als de dader wordt gepakt? “Ik wil hem vragen wáárom Marianne. En ik wil dat hij de allerhoogste straf krijgt die er is. Hij heeft Marianne van ons afgepakt en mijn hele familie verwoest. Hij heeft mijn dochter haar mooie jonge leven afgenomen. Ze heeft zo veel niet mogen meemaken. Dat vind ik nog het ergste. Geen enkele straf is erg genoeg voor iemand die zoiets doet. Ik heb al tegen de politie gezegd: als jullie hem vinden, breng hem dan maar naar mij. Dan loopt het niet goed met hem af.” Interview: Laura van Zutphen

Bijlage 18.

From: Frides Laméris [mailto:[email protected]] Sent: zaterdag 2 november 2013 14:21 To: Moszkowicz Advocaten Utrecht Cc: micha kat; Wim Dankbaar; Steven Brown; Martin Vrijland; Alexandra Heijdebree Subject: Nieuwe generatie, nieuwe aanpak is een kat in de zak!

Geachte heer Moszcowicz Jr,

Ik heb zojuist voor de tweede keer uitvoerig met Maaike Terpstra gesproken. De eerste keer (op mijn initiatief) was gisterochtend om ca 10.30 u. Zij wist niet af van de mail die u mij had gezonden. Ze verklaarde mij wellicht (formeel) verantwoordelijk te zijn voor uw handelingen als advocaat, maar verder gaat alles buiten haar om. We hebben dus hier de unieke situatie dat ik word lastiggevallen door de advocaat van een cliënt, waarmee ik een waardevolle uitwisseling heb die vervolgens wordt overschaduwd door een ´hijgmail´ van een advocaat die - zoals algemeen bekend - enkele mij bekende mensen enige tijd geleden op intimiderende wijze van de sokken heeft gereden en tegen wie dus nog een graverende tuchtklacht loopt bij de deken. Max Moskowicz Sr die mij en twee vrienden in 1990 kortstondig plezierig bijstond,zou zich zeker omdraaien in zijn graf als hij zou weten tot welke ´nieuwe aanpak´ de ´nieuwe generatie advocaten´ in staat is. Scheer u weg, u jeugdige onverlaat en werker der ongerechtigheid!! Gr. F.L., Sr Alumnus RU Theologie Groningen.

Bijlage 18a. https://rechtiskrom.wordpress.com/2014/01/31/4727/

De e-mail van Frides Lameris aan de voorzieningsrechter From: Frides Laméris Sent: Thursday, January 30, 2014 5:10 PM To: [email protected] ; Hans Mauritz ; Micha Kat Subject: Kort geding d.d. 31 januari 2014 T.a.v. de voorzieningenrechter, de weledele heer B.R. Tromp Geachte heer Tromp, Ik ben door advocaat Y. Moskowicz uit Utrecht schriftelijk uitgenodigd om te verschijnen op een Kort Geding inzake de publicatie op mijn website www.verontrustevaders.nl van de dagboeknotities van mevrouw Maaike Terpstra inzake het onderzoek van politie en justitie naar de daders van de schokkende lustmoord op haar 16 jarige dochter Marianne in 1999. Geschokt door de inhoud van dit dagboek waaruit onomstotelijk blijkt dat justitie en politie in eendrachtige samenwerking het onderzoek naar de ware daders vanaf het begin met onoirbare methoden hebben tegengewerkt en daarbij talloze malen en op grove wijze de gevoelens van de familie Vaatstra hebben gechoqueerd, ben ik tot de ethische conclusie gekomen dat dit dagboek wijd en zijd zou moeten worden gepubliceerd om de schanddaden van justitie en politie in deze zaak aan de kaak te stellen. Ik heb vervolgens dit mij door de bekende internetjournalist Micha kat toegestuurde document eind oktober 2013 op mijn website gepubliceerd. Mij is ook bekend dat dit dagboek op diverse andere websites is gepubliceerd en daar tot op heden nog is te vinden.

1) Ik zie dus ook geen reden waarom mij de speciale eer zou toekomen als enige persoon in dezen te worden gedagvaard. Dat lijkt mij een evidente vorm van rechtsongelijkheid. 2) Mij is tevens bekend dat de journalist Micha Kat tezamen met deken Böhmer op 6 december 2013 een soort convenant heeft gesloten met Yehudi Moszckowicz naar annleiding van zijn eigen tuchtklacht tegen de hr. Moszkowicz Jr. Als de heer Moskowicz nu dan besloten heeft om deze journalist die uitvoerig over dit dagboek heeft gepubliceerd en de volledige tekst ervan online heeft staan op zijn website www.klokkenluideronline.is NIET te dagvaarden, dan lijkt het er op dat opnieuw de regel van rechtsgelijkheid graverend wordt ondergraven. 3) Ten derde wil ik u graag laten weten dat ik op 29-11-2013 een tuchtklacht heb ingediend tegen Yehudi Moszkowicz bij de voormalige deken van de Orde van Advocaten te Utrecht de weledele heer Leonard Böhmer. Dit vanwege de m.i. onpassende wijze waarop hij mij in de voorgeschiedenis van deze zaak heeft gesommeerd. De tekst van deze tuchtklacht is begin december 2013 op diverse websites gepubliceerd. Helaas heeft de heer Böhmer deze klacht niet tijdig afgehandeld of kunnen afhandelen. De huidige deken dhr. T.J. Roest Crollius vertelde mij van middag telefonisch dat de heer Böhmer op dit moment helaas in het buitenland verkeert en derhalve niet in de gelegenheid is om zijn verzuim toe te lichten. Daar ik ook niet met de jeugdige heer Moszkowicz door één deur wens te gaan voordat de tuchtklacht naar behoren is beantwoord en-of afgehandeld, zie ik mij genoodzaakt om verstek te laten gaan bij het geding morgen. Ik wens hierbij dus om bovengenoemde redenen als het ware de heer Moszkowicz te wraken en verzoek u bij deze dringend om het KG te verdagen tot de boven geconstateerde rechtsongelijkheid is opgeheven. Ik zie met name een nieuwe, rechtvaardige collectieve dagvaarding met genoegen tegemoet. Met vriendelijke groet, Frides Laméris, Zuidlaren, Sr Alumnus Theologie RU Groningen

Bijlage 18b. http://www.klokkenluideronline.is/2013/11/zaak-vaatstra-als-ultiem-scheidsgericht/

ZAAK-VAATSTRA ALS ULTIEM SCHEIDSGERICHT 12 november 2013

Algemeen, Klokkenluiders, Media, Vaatstra files

DE BELANGEN ZIJN NU ZO GROOT EN DE HYSTERIE GRIJPT ZO SNEL OM ZICH HEEN, DAT DE GRENZEN TUSSEN DE MEELOPERS EN HET ECHTE VERZET GLASHELDER AAN HET LICHT KOMEN * SITUATIE PRECIES EENDER MET NEDERLAND NA DE INVAL VAN DE DUITSERS IN 1940 * DAT KLOPT OOK: OOK NU ZITTEN WE IN EEN PROCES VAN EEN FASCISTISCHE MACHTSOVERNAME NIBURU.CO HAAKT AF ALS LID VAN THE RESISTANCE NA ‘INTIMIDATIES EN DREIGINGEN’ DOOR DE MACHT EN VERWIJDERT LINKEN MET DEZE SITE EN MARTIN VRIJLAND Onze grootouders kunnen er nog smeuig over vertellen: mensen die tot ver na mei 1940 lippendienst bewezen aan onze vrijheid en voorgaven het verzet te steunen, maar als er iets spannends gebeurde -zoals het ondertekenen van de ‘Arierverklaring’- opeens een heel ander lied zongen. Opeens verbraken deze mensen dan alle contacten met hun ”vrienden’ met wie ze tot op dat moment nog plannen maakten om ‘onze vrijheid terug te krijgen’. Anno 2013 is de zaak-Vaatstra hiermee goed vergelijkbaar en vormt een soort ‘Arierverklaring': wie houdt stand? Wie bezwijkt onder het juk van macht en intimidatie? Laat ik een ding vooropstellen: ik neem het mensen die niet bereid zijn de strijd tot de laatste snik uit te vechten niet persoonlijk kwalijk. Iedereen moet in zijn leven zijn of haar eigen weg kiezen en dat respecteer ik ten principale. Anders wordt het natuurlijk bij mensen als Arend Zeevat en Francis Capelle die direct op mij persoonlijk de aanval openen met list, leugen en bedrog. De eerste website die deze lakmoesproef waarin de ware identiteit bloot komt te liggen ‘niet overleeft’ is Niburu.co. Nadat er duidelijke afspraken lagen met de ‘hele groep’ de dagboeken van Maaike te publiceren en Niburu nota bene voorgaf het voortouw te willen nemen, probeerde deze website op het moment supreme een conflict te creeeren out of thin air binnen de groep en bleek de hoofdredactie opeens niet meer van zins de dagboeken te publiceren. Een reden werd niet gegeven anders dan ‘jullie weten wel waarom’. Op de Niburu-website was het volgende te lezen inzake de pogingen van Niburu ‘nader onderzoek te doen’ naar de dagboeken: wij, en ook de bron in kwestie, werden onmiddellijk geconfronteerd met intimidatie en dreiging van het betrekken van de politie. Let wel: in een eerder stadium beschuldigde Niburu deze website (waarvan de hoofdredactuer vier maanden in de cel heeft gezeten) van ‘lafheid’ omdat wij de dagboeken ‘niet reeds veel eerder publiceerden’. Wat er precies heeft gespeeld bij Niburu.co en welke motieven ten grondslag liggen aan de bizarre change of position weten we niet. De kwade intenties en het kwade geweten van de hoofdredactie kwamen echter direct aan het licht toen bleek dat op de Niburu-website de links naar deze site en naar die van Martin Vrijland zijn weggehaald en dat Micha door de hoofdredactie uit de Skype werd verwijderd. Geen verdere communicatie over de dagboeken van Maaike -en eigenlijk ook over alle andere onderwerpen- mogelijk! We moeten wel zeggen dat we verbijsterd zijn over deze gang van

zaken but then again: het zijn tijden van oorlog. In feite is er niets nieuws onder de zon. We wensen Niburu.co verder alle succes en vooral heel veel bezoekers, want daar is het bij hen om te doen en nergens anders om. Dat proberen ze te bereiken met vaak uitstekende en interessante artikelen die voor ons lange tijd een bron van inspiratie zijn geweest en zullen blijven. Maar op de zaak-Vaatstra en de dagboeken van Maaike… nee, daarop is Niburu.co na 6 november niet meer teruggekomen.

Bijlage 19. -----Original Message----From: Gea [mailto:[email protected]] Sent: vrijdag 6 december 2013 10:46 To: Wim Dankbaar; Klaske Ferwerda Subject: Telefoongesprek Maaike Ik heb met Maaike telefonisch gesproken op 6-12-2013 om 9:57 Ik vroeg aan haar of ze op de hoogte is van het kortgeding tegen Wim, waarop ze zei dat ze wel zoiets had gelezen op het Internet. Ik vroeg haar ook of ze wist dat ze €50.000 van hem eist. Ze zei dat ze geen contact heeft met de advocaat en dat de kinderen dit regelen. Waaruit blijkt dat ze helemaal niet op de hoogte is van het geëiste bedrag en de inhoud van de dagvaarding niet kent.

Bijlage 20.

Bijlage 21.

Bauke Vaatstra: ‘Deze waanzin moet stoppen…’ 05 zaterdag jan 2013 Posted by Nanko Kiel in Misdaad ≈ 104 reacties Tags complot, email, marianne vaatstra, stalken, wim dankbaar Het is mistroostig buiten de deur. De schemering heeft zijn intrede gedaan. De telefoon gaat… ‘Met Bauke Vaatstra’, klinkt het aan de andere kant van de lijn. ‘Ik vond het nodig om je even te bellen naar aanleiding van de mail betreffende Wim Dankbaar en het artikel in de Gooi en Eemlander. Je mag best weten dat ik doodziek van die man wordt. Hij blijft me met de grootst mogelijke onzin bestoken. Tegen beter weten in. Wanneer dringt het eindelijk eens door dat ik niks van hem moet. Dat we rust willen. Hij drijft mij en mijn kinderen tot waanzin. Heeft mijn ex-vrouw Maaike gewoon gehersenspoeld met zijn complottheorieën.’ Vaatstra kreeg in de aanloop naar de kerstdagen diverse mailtjes van Dankbaar waarin zijn lezing van de gebeurtenissen op Koninginnedag 1999 nog eens uit de doeken wordt gedaan. Bij die gelegenheid werd meteen om een onderhoud met de vader van de toen vermoorde Marianne gevraagd. De inwoner van Overveen is er nog altijd heilig van overtuigd dat Jasper S. niet de dader geweest kan zijn. Ondanks het feit dat de inwoner van Oudwoude een bekentenis heeft afgelegd en er een honderd procent DNA-match is. Vervalst volgens Dankbaar om de werkelijke daders, twee asielzoekers, buiten schot te houden. Beste Bauke, Ik word er een beetje moe van dat je me steeds via de media probeert zwart te maken. Waarom zeg je niet gewoon rechtstreeks tegen mij wat je op je lever hebt? Misschien had hij het beter niet kunnen doen, maar Vaatstra besloot op een gegeven moment de dialoog aan te gaan. ’Het was eigenlijk niet eens om zijn versie aan te horen. We wilden hem bij ons krijgen om voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat hij met dat stalkgedrag moest stoppen’, vertelt de Zwaagwesteinder. Het is nooit tot een ontmoeting gekomen. Dankbaar vond dat de gedachtewisseling ook wel per e-mail tot stand gebracht kon worden. En opeens dook er in het Haarlems Dagblad een verhaal op waarin Vaatstra zijn beklag doet. Dat hij dankzij de Overvener een ‘zwarte Kerst’ heeft meegemaakt. Het artikel vond gretig aftrek bij allerlei andere media. Het leek ons beter om het op deze manier te doen. Hij heeft na de bekentenis van Jasper toch gezegd dat hij zijn handen van de zaak af zou trekken? Omdat zijn gezin er anders onder zou

lijden? De beste manier om zijn vrouw en kennissen duidelijk te maken dat hij gewoon met zijn onzinverhalen doorgaat is de kranten te benaderen die hij leest. Hem in zijn directe omgeving te treffen’, legt Vaatstra zijn keus uit. Dit zal overigens niet het einde van het liedje zijn. Samen met de zaaksofficier wordt nu bekeken wat men met de zelfbenoemde speurder aan moet. ’Ik weet niet of er juridische mogelijkheden zijn. Dat zal wel heel moeilijk liggen. Toch zijn wij van mening dat er iets gedaan moet worden. We hebben genoeg aan ons hoofd. Dit moet eindelijk afgelopen zijn’, klinkt het ietwat radeloos. Wim Dankbaar zegt niets te begrijpen van de reactie van de vader van het vermoorde zestienjarige meisje. Dat het hem niet om de familie Vaatstra gaat maar om het feit dat zich een groot onrecht afspeelt. Volgens Dankbaar speelt advocaat Jan Vlug, de raadsman van Jasper, onder één hoedje met het openbaar ministerie. Dat zou hij afleiden uit het feit dat Vlug de bekennende verklaring van zijn cliënt openbaar heeft gemaakt. Als Jasper inderdaad de moordenaar van Marianne is, dan kan het niet anders dan dat het openbaar ministerie de familie Vaatstra dertien jaar lang heeft belogen. Van stalkgedrag wil Dankbaar helemaal niets weten. Sterker nog, hij zegt dat Vaatstra zelf contact met hem heeft gezocht. Dat zoon Johan hem enige tijd geleden midden in de nacht wakker heeft gebeld met de toezegging hem de kop van de romp te zullen rukken. Om duidelijk te maken dat hij helemaal klaar was met de complotdenker. Omdat hij zag dat zijn moeder, onder wiens dak hij leeft, constant met e-mails en telefoontjes werd bestookt. Dankbaar lijkt zich weinig van alle commotie aan te trekken. Gaat onverstoorbaar door met het verspreiden van zijn geloof. Zegt dat hij zich niet laat bedotten door nog meer leugens en bedrog van het Openbaar Ministerie en besluit met de woorden: ’Bauke Vaatstra is al over de zeventig. Zoveel tijd heeft hij niet meer om erachter te komen wie zijn dochter werkelijk hebben afgeslacht. In zijn achterhoofd weet hij het wel.’ UPDATE 9 JANUARI Bauke Vaatstra krijgt de Machiavelliprijs 2012. Volgens de jury verdient de vader van de in 1999 vermoorde Marianne de onderscheiding vanwege de manier waarop hij dertien jaar lang de media heeft bestookt waardoor de vermoedelijke dader van de moord op zijn dochter, de 45-jarige Jasper S. uit Oudwoude, kon worden opgespoord. Vooral zijn aanhoudende pleidooi voor een grootschalig DNA-onderzoek heeft voor een doorbraak in de wetgeving gezorgd. Er zijn nu meer oude, tot nu toe onopgeloste zaken die op deze manier tot een goed einde gebracht zouden kunnen worden. De vasthoudendheid van de Fries wordt, zo valt in het rapport te lezen, gezien als een belangrijke bijdrage aan het herstel van het publieke vertrouwen in de rechtsorde. Het is de 24e keer dat de Machiavelliprijs wordt uitgereikt. Vaatstra kan zich scharen in een rijtje namen dat er niet om liegt. Eerdere prijswinnaars waren namelijk niemand minder dan bijvoorbeeld prinses Máxima, ex-bondscoach Bert van Marwijk en mr. Pieter van Vollenhoven. De prijs wordt 12 februari in Nieuwspoort in Den Haag uitgereikt.

Bijlage 22. From: J. Hans Mauritz - Kantoor Thuis [mailto:[email protected]] Sent: vrijdag 7 februari 2014 23:13 To: Wim Dankbaar Cc: Andre Subject: Nog geen reactie

Heeft ie nog niet op gereageerd. Dus niet weersproken en dus niet weerlegd. Kan nu 1-op-1 in het boek

Geachte heer Moszkowicz, Bij deze wend ik mij tot u a titre personel als wel als auteur van ‘Het verboden dagboek van Maaike Vaatstra’. Dit in het kader van hoor en wederhoor met betrekking tot het navolgende. Ons is bekend dat per datum van morgen 31 januari 2914 de heer Frides Lameris door uw cliënt in kort geding is gedagvaard. Met alle verwikkelingen hieromtrent ben ik bekend als gevolg van de veelvuldige contacten tussen mij en Lameris. 1.

Mij is bekend dat de heer Micha Kat door u niet in rechte is betrokken (en ook niet zal worden) voor het plegen van dezelfde overtreding als Lameris wordt voorgeworpen. Immers, het dagboek van Maaike (haar schrijfsels) is eveneens geplaatst op de site van Kat, KlokkenluiderOnLine.is. Ons is ook via twee betrouwbare bronnen bekend geworden dat u Kat niet in rechte zult en niet kunt betrekken omdat er tussen u en hem een convenant is gesloten als gevolg waarvan u Kat – als gezegd – niet in rechte KUNT betrekken. Het bestaan van bedoelde vaststellingsovereenkomst is inmiddels een publiek geheim. Bent u het met ons eens dat u in dier voege de belangen van uw cliënt Terpstra schaadt?

2.

Via de heer Bohmer van de deken als wel via zijn opvolger Roest Crollius is mij heden en eerder bekend geworden dat de klacht welke de heer Lameris op 29 november 2013 tegen u heeft ingediend bij de deken in behandeling is genomen. Bent u daarmee bekend? Bent u er eveneens mee bekend dat Lameris u morgen per schriftelijk pleit wenst te ‘wraken’ omdat hij niet accepteert dat hij in rechte is betrokken door een advocaat tegen wij hij zelf een tuchtklacht heeft lopen?

Graag uw commentaar op deze statements.

Bij het uitblijven van uw reactie zullen wij in ons boek publiceren dat u bovengenoemd statements niet heeft weersproken en niet heeft weerlegd. Daarmee is aan het wettelijke hoor en wederhoor voldaan. Inmiddels, J. Hans Mauritz

Bijlage 23.

Tweede deel van de verklaring van Klaske Ferwerda: Om nog eens extra te laten zien dat Maaike en ik helemaal geen problemen met elkaar hadden of nog hebben heb ik haar Kerstwens uit 2012 hier opgenomen:

Als Maaike Terpstra dan zo gebrand was op ons, dan zou zij mij natuurlijk ook hebben laten vallen. Later, in de zomer van 2014, ontmoette ik een gezamenlijke vriendin van Maaike en mij, Ida de V., die mij ook al vertelde dat Maaike haar had verteld dat zij het boek van Wim Dankbaar gelezen had en dat zij helemaal achter de inhoud stond. Maar ook tegen haar zei Maaike: “Mondje dicht, want ja mijn kinderen hé?”. Ook Gea van der Veen en Hans Mauritz van onze groep hadden ons toen al verteld dat Maaike helemaal niks wist van de idiote eisen in de rechtszaak tegen Wim Dankbaar. Om geen extra druk op Maaike te zetten en uit respect vanwege haar kinderen hebben wij haar sinds oktober 2012 verder met rust gelaten. In een telefoon gesprek op 14-09-2013 (heb ik op tape) vertelde Maaike mij dat ze er in mee gaat en haar kinderen volgt (!); haar eigen kinderen die hun moeder verboden nog langer contact met mij te hebben en als ze dat niet deed dat ze dan niet meer bij haar thuis zouden komen en dat ze dan ook haar kleinkinderen niet meer zou zien. Dit heeft Maaike mij zelf verteld. Ik heb Maaike begin december 2014 nog een keertje op straat ontmoet, ze was aan het wandelen met haar hondje Missy en ik zag haar en ben toen even gestopt en alleen haar glimlach op haar gezicht liet zien hoe blij ze was mij even te zien.. We hebben een poosje gesproken en Maaike heeft mij toen ook weer gezegd dat ze wel wist hoe het zat en wie de macht hebben.., maar ja haar kinderen hé… Als het nodig is ben ik bereid om dit onder ede te verklaren. Klaaske Ferwerda.

Bijlage 24. Verklaring Verslag van gesprek tussen Maaike Terpstra en Hans Mauritz op de camping in Appelscha van vrijdag 30 mei 2014

Op dinsdag 27 mei 2014 legde ik enkele bezoeken in Friesland . Ik maakte van de gelegenheid gebruik om bij Maaike een exemplaar van het boek af te geven. Ik wist, zo’n 20 dagen na de boekpresentatie, niet zeker of het al in het bezit was van Maaike en besloot haar een exemplaar persoonlijk te overhandigen. Tenslotte was het boek aan haar opgedragen als blijk waarvan op pagina 5 de tekst is opgenomen ‘Voor Maaike’. Maaike bleek niet thuis waarop ik het exemplaar in een gesloten, blanco enveloppe discreet bij de buurman heb afgegeven. Deze beloofde het zodra Maaike weer thuis zou zijn het aan haar af te geven. De buurman liet weten dat Maaike met haar zus, mevrouw Sietske Kingma, op de camping in Appelscha verbleef. Voor mij was er echter geen aanleiding Maaike daar te bezoeken of om haar aldaar het boek te overhandigen. Op donderdag 29 mei was ik wederom in Friesland. Ditmaal om onder andere een bezoek te brengen aan de veder en moeder van de van moord op Marianne Vaatstra veroordeelde Jasper Steringa. Tijdens mijn aanwezigheid in Friesland werd ik gebeld door een dame welke zich uitgaf als een voormalig hoertje van Ludger Dill, die volgens getuigen bij de moord betrokken is geweest. De dame wilde mij dringend spreken en we spraken nog diezelfde middag af in een cafeetje in de buurt van Dokkum. De dame liet me weten het boek te hebben gelezen waarna er voor haar tal van zaken duidelijk waren geworden. Bovendien liet ze me een haarklemmetje zien zoals zij dat kort na de moord op Marianne in de auto van Dill had gevonden. Ze had hem er niet mee willen confronteren omdat er tussen beiden ook een liefdesrelatie bestond en zij op de hoogte was van het gewelddadige karakter van Dill. Uit de media had ze kort na de moord over de haarklemmetjes gehoord en ook de werkster van Jan Cloppenburg, waar Dill veel verbleef, had ze begrepen om wat voor soort klemmetjes het ging. De dame overhandigde mij het klemmetje voor verder onderzoek. Ik begreep een (mogelijk) belangrijk bewijsstuk in handen te hebben en wist ook dat Maaike een deel van de klemmetjes van het OM weer terug had gekregen en deze ook nog in haar bezit had. Bovenstaande vormde natuurlijk vooralsnog voor een acute reden om Maaike te bezoeken om e.e.a te verifiëren. Naar goed journalistiek gebruik en in het kader van hoor en wederhoor lag er voor mij geen andere weg open dan Maaike kort te bezoeken om een verdere identificatie te verkrijgen van het haarspeldje zoals dat nu in mijn bezit was. Omdat ik van de buurman van Maaike wist dat zij in haar chalet op de camping in Appelscha verbleef ben ik op vrijdag 30 mei naar Appelscha gereden. In weerwil van de omschrijving van de raadsman van Maaike (lastig vallen van zijn cliënt) was er derhalve een dringende noodzaak voor een bezoek aan Maaike. Ik trof de beide dames bij het chalet van Kingma dat ongeveer50 meter tegenover dat van Maaike is geplaatst. De beide dames lagen op een ligstoel kennelijk een dutje te doen. Terwijl ik aan het hek bleef staan grapte ik ‘wakker worden dames’ waarop beiden ‘overeind kwamen’. Ik vroeg Maaike of ik haar kort, een enkele minuut, kon spreken en dat het belangrijk was. Dat ik haar niet lastig wilde vallen maar dit gewoon even moest. Maaike keek me indringend aan en duidelijk was dat ze me herkende. Daarop vroeg ze me vriendelijk dat het toch maar beter was om even verder te komen. Gedrieën zetten we ons aan de tafel op het terras van het chalet. Er ontspon zich een allervriendelijks gesprek en zelfs in het eerste kwartier kwam het gesprek niet op het haarklemmetje. Toen dat wel het geval was bevestigde Maaike meerdere malen dat het klemmetje identiek was aan de vijf anderen die zij in haar bezit had. Het klemmetje heeft tijdens de duur van het gesprek (van het

begin van de middag tot circa 16.00 uur , steeds op tafel gestaan en steeds was er weer de bevestiging. Ik liet Maaike weten dat ik twee dagen eerder een boek had afgegeven bij haar buurman in Zwaagwesteinde. Ze liet weten daar zeer bij mee te zijn en ook dat ze het aandachtig zou gaan lezen. Ik had nog wel exemplaren in de auto liggen maar die stond meer dan 2 kilometer verderop bij de hoofdingang. Maaike liet weten het boek onmiddellijk bij thuiskomst (die avond nog) bij de buurman te zullen afhalen. Ik kaartte aan dat wij in weerwil van het kort geding dat Maaike ons had aangedaan (lees: niet Maaike) toch op pagina 4 hebben laten afdrukken de tekst ‘Voor Maaike’. Maaike was zichtbaar ontroerd. Het was overduidelijk dat Maaike vanuit een soort van vergoelijking (vanwege de tekst op pagina 4 dus) zelf meteen over het kort geding begon. Ze liet me letterlijk weten: ‘Ik wist van niets. Dat hebben de kinderen en Bauke zonder mij in gang gezet. Ik begreep later pas dat het moest gaan over een verbod op het boek en een verbod om mijn dagboek rechtstreeks over te nemen. Met dat laatste was ik het overigens wel eens omdat het teveel verdere ellende binnen het gezin zou geven. Maar van mij had dat kort geding niet gehoeven omdat Wim beloofd had dat hij prive-zaken weg zou laten en ik later ook had begrepen dat jullie helemaal niet van plan ware het dagboek een-op-een over te nemen. Maar, nogmaals, ik wist van niets”. Ik confronteerde Maaike met een mailtje dat ik twee dagen voor de kort geding-zitting van december 2013 had ontvangen van een goede kennis van Maaike, Gea van de Veen, waarin stond dat Gea Maaike had gesproken (op de dag van het versturen van het mailtje) en dat Maaike haar had verteld dat ze van nies wist en dat het allemaal via de kinderen en haar ex-man ging. Dat ze Yehudi Moszkovicz nog nooit had gesproken. Dat ze van een boete van 50.000 euro ook niets wist en al helemaal nooit dus voor input voor de dagvaarding had gezorgd. Maaike bevestigde de inhoud van het mailtje en dat ze dat ook als zodanig met Gea van der Veen had besproken. Als er voor de zoveelste keer koffie wordt ingeschonken (zegt iets over de duur van mijn verblijf bij Maaike op haar uitdrukkelijke wens) hebben we een groot deel van de inhoud van het boek gedrieën doorgesproken. Ook Maaike’s zus is het nagenoeg overal mee eens. De zussen zijn twee handen op een buik en dus is het raadselachten dat de raadsman Maaike’s zus als getuige op wil roepen. Ik doe uitputtend verslag van wat er zoal in het boek te lezen is en welke personen er niet bepaald best vanaf komen. Elke keer weer lacht Maaike genoeglijk en vult mij zelfs aan met details en andere feiten. “Het is goed dat het boek er is’. Laat Maaike weten. Vol overtuiging. ‘Ik kan en mag het allemaal niet eer zeggen omdat ik anders mijn kinderen en kleinkinderen niet meer te zien krijg. Maar het is goed als in geheel Nederland duidelijk wordt wat hier gebeurd is”. Als ik laat weten dat het boek juist en vooral voor Bauke een enorme aanklacht is zegt Maaike: “Ik walg van die man. Alles wat jij nu verteld over wat er inhet boek staat is hij het mee eens. Maar nu ineens niet meer”. Als ik Maaike vertel dat wij in het boek stellen dat Bauke zijn dochter met de grootst mogelijke leugen onder de grond heeft gestopt, knikt Maaike instemmend. “Ja, jongen, het is niet te bevatten. Als Bauke zijn rug recht had gehouden was die verschrikkelijke uitzending van Peter R. De Vries waarin Marianne als een slet wordt weggezet er nooit gekomen. Hij heeft het gewoon laten gebeuren en willens en wetens het hele verhaal mee in de doofpot gestopt. Ik ben drie weken ziek geweest van die uitzending. Dat ik bij de dokter de deur plat loop heeft niets van doen met jullie zoals de pers dat eenieder wil geloven. Dat is allemaal te wijten aan hetgeen er na de aanhouding van Jasper is gebeurd en dat ik monddood ben gemaakt. Publiceer alstublieft niet wat ik nu zeg want ik krijg daar grote problemen mee. Maaike laat weten dat ze het ook niet op haar geweten wil hebben dat Wim (Dankbaar) nu zo onder vuur wordt gelegd en tonnen aan boetes riskeert. Ze vind het een verschrikkelijk idee maar zegt nu niet te weten hoe dit allemaal te voorkomen. Maaike geeft toe dat de spagaat waarin ze verkeerd

haar sloopt. Ze ziet geen uitweg en is het liefst zo vaak als mogelijk met haar zus in haar chalet in Appelscha. Duidelijk is dat hetgeen de raadsman van eiser stelt in zijn Memorie van antwoord in principieel appel tevens memorie van antwoord in incidenteel appel dat Mauritz zijn cliënt lastig gevallen zou hebben op de camping totaal bezijden de waarheid is. Het is hoogst onaannemelijk, ja, uitgesloten dat dit door Maaike Terpstra aan Moszkovicz is verteld. Zoveel zelfverloochening is volstrekt ondenkbaar en het is dan voor de waarheidsvinding van ongekend belang dat de raadsman niet alleen mevrouw Kingma als getuige onder ede laat horen maar in dit verband ook mevrouw Maaike Terpstra. Het is volstrekt ondenkbaar dat Maaike deze beweringen van de raadsman onder ede gestand zou doen. Iets wat ook geldt voor de duur van het gesprek (van circa 14.00 uur tot 16.00 uur) als wel voor de algehele inhoud van het besprokene (punt 8 van de memorie van de Memorie van antwoord in Principieel appel tevens memorie van antwoord in incidenteel appel van Moszkovicz). Bij het afscheid van het gesprek laat mevrouw Kingma weten ook graag een boek te willen ontvangen. Ik beloof een exemplaar af te geven bij de receptie zodat zij op weg naar huis die avond dit exemplaar op kan pikken. Ze is er erg blij mee. Vanzelfsprekend ben ik bereid hetgeen hierboven omschreven onder ede te bevestigen. J. Hans Mauritz, 2 september 2014

Bijlage 25. Mailtje van Akky van der Veer van 1 februari jl. aan ondergetekende (AV). Hoi André,

Pas geleden met Maaike gebeld op 06/22106462. De 2e keer was het raak, ze nam op en wist meteen wie ik was. Ik vroeg haar naar de naam van de bankmedewerkster, die de brief of email naar Peter R. gestuurd heeft. Ze zei, dat ze de naam echt niet meer wist en zo ja, dat ze het dan aan mij zou hebben doorgegeven, ik geloof haar. Ze is er ook nog steeds mee bezig, gelooft de toestand zoals in het boek beschreven en heeft vooralsnog geen rust. Bauke verafschuwt ze en met claims over geld heeft ze niks te maken. Dat regelen Bauke en de kinderen voor haar, zonder dat ze daar besef van heeft, het gaat allemaal buiten haar om. Daarom geloof ik niet dat zij die ´´briefjes´´ zelf heeft geschreven, of het moet onder druk ´´van´´ zijn geweest. Hoe dan ook, ik heb van haar het vrij om nog eens te bellen, we liggen elkaar wel , dus kan ik het haar rechtstreeks vragen. Mocht dat nodig zijn, ik hoor het graag.

Liefs van Akky

Bijlage 26.

Verklaring Ls., Onderstaand wil ik, André Vergeer, woonachtig op De Brink 90, 3703 AT te Zeist, verklaren over mijn contacten - en ons gezamenlijke onderzoek - met Maaike Terpstra (voorheen Vaatstra), met Bauke Vaatstra en diverse andere leden van mijn onderzoeksgroep in de moordzaak op Marianne Vaatstra. Ongeveer in 2009/2010 werd ik betrokken bij het onderzoek naar de moord op Marianne Vaatstra. Door wie en op welke wijze kan ik mij niet meer precies herinneren. Ik meen dat dit eerste contact ontstaan is met Wim Dankbaar waarmee ik al sinds ongeveer 2006 contact had in ons gezamenlijke onderzoek naar de Deventer moordzaak waar op dit moment een tweede herzieningsverzoek over is ingediend bij de Hoge Raad op basis van het boek “Leugens over Louwes” van prof. Ton Derksen. De lezer van zijn boek “Leugens over Louwes” zal mijn naam ook tegenkomen in zijn voorwoord. Evenals in het boek ‘Schuldig’ van Ernest Louwes. De zoekcombinatie op ‘Deventer moord’ en op ‘Vaatstra’ levert op Google ook al gauw bij ieder zo’n 50.000 hits op waaruit blijkt dat het Nederlandse publiek belang stelt in dit soort zaken. Op enig moment kreeg ik op internet een video te zien van JDTV uit 2009/2010 en van Micha Kat waarin hij op camera een getuige hoorde (Geke Haarsma) die schijnbaar over zeer belangrijke en relevante informatie beschikte over de avond en nacht van de moord op Marianne in mei 1999: http://www.youtube.com/watch?v=dZY7uZfL__E. Achteraf bleek Haarsma een getuige die zich al in de jaren ’90 of later bij de Vaatstra’s en bij justitie had gemeld maar haar getuigenis is niet in het dagboek van Terpstra, noch in het politiejournaal, vermeld wat haar getuigenis voor mij op dat ogenblik extra interessant maakte. Ook haar verklaring zou een belangrijk onderdeel vormen van ons onderzoek. Op een gegeven moment kreeg ik ook contact met mevr. Klaske Ferwerda uit Ee die zich met recht een vertrouwelinge en spreekbuis mocht noemen van zowel Bauke Vaatstra als vooral van zijn ex, Maaike Terpstra. Klaske steunde Maaike aantoonbaar in haar eindeloze verdriet in woord en daad en begeleidde haar in de jaarlijks terugkerende ‘dag tegen het zinloze geweld’ in Den Haag. Klaske introduceerde mij bij Maaike en voorzag ons allen in onze onderzoeksgroep bovendien van alle relevante feiten (vooral afkomstig van Maaike) en zij was de drijvende kracht in onze zoektocht naar de waarheid. Daarnaast vormde Klaske voor ons een soort ‘luchtbrug’ tussen het verdriet van Maaike en haar kennis over de ins en outs over de moord op haar dochter. In bijgaande geluidsfragment uit 2010 zal blijken dat zowel Maaike als Bauke graag meewerkten om aan de oplossing van de moord op hun dochter te werken: http://rechtiskrom.wordpress.com/2013/09/23/gesprek-met-maaike-en-bauke/ In de eerste minuut wordt al duidelijk dat wij zeer voorzichtig met de contacten met Bauke en Maaike om wilden gaan om hen niet zwaarder te belasten dan strikt noodzakelijk was. Zij gaven hun medewerking echter zonder enig voorbehoud. Nog in oktober van datzelfde jaar (2010) hebben wij gedrieën, Maaike Terpstra, Dankbaar en Vergeer, nog een belangrijke getuige geprobeerd te bellen

die genoemd werd in haar dagboek. In die zin was Maaike dus al in 2010 op de hoogte dat wij haar dagboek in bezit hadden. Zover mij bekend heeft Maaike Terpstra zich ook nooit verzet tegen het ‘woordvoerderschap’ van Klaske Ferwerda. In tegendeel, uit al mijn contacten met Maaike Terpstra is mij slechts bijgebleven dat zij Klaske daar juist heel erg om waardeerde en haar blindelings vertrouwde. Zelfs nog na de hevige commotie binnen haar eigen gezin, rond de aanhouding van Jasper Steringa in november 2012, zie verder. Zelf heb ik één bezoek gebracht aan Bauke Vaatstra en minimaal twee bezoeken aan Maaike Terpstra. Bauke was vooral verbaasd dat wij allemaal kosteloos onze diensten aanboden en ook hij had geen goed woord over voor het justitie-onderzoek. Daarna bleef het contact veelal beperkt tot e-mailverkeer en telefoon of via Skype vanwege de grote afstand tussen o.a. Overveen, Zeist en Friesland.

Het dagboek Toen ik het dagboek van Maaike onder ogen kreeg waren dat ongeveer 40 pagina’s, ingescand of gefotografeerd van een handgeschreven tekst. Omdat er zoveel belangrijke en gedetailleerde feiten in benoemd werden, over de eerste jaren na de moord, heb ik het initiatief genomen om de tekst in Word over te laten nemen als naslag voor ons onderzoek. Van het begin af was aan Maaike bekend dat dit dagboek circuleerde binnen de groep. Via Klaske Ferwerda liet zij ons weten dat wij slechts prudent met de gegevens over haar kinderen om moesten gaan maar zij heeft ons het gebruik van haar geschrift nooit verboden. Sterker, zij moet zich vanaf het begin gerealiseerd hebben dat haar dagboek zeer aandachtig bestudeerd en besproken zou worden in de groep waardoor het in ons geheugen staat gegrift van de eerste tot de laatste pagina. Volgens mij werd haar inbreng door ons dan ook beschouwd als het ‘intellectuele eigendom’ van de gehele groep, evenals de tientallen verklaringen van andere getuigen. Aan de hand van haar dagboek konden wij belangrijke details over getuigen, verdachten en data natrekken in de plaatselijke en landelijke media. Belangrijker wellicht, via Maaike en Klaske hebben wij adressen nagetrokken van mogelijke getuigen uit haar dagboek en hen verzocht of zij hun getuigenis nog eens op papier wilden bevestigen, hetgeen bij zo’n 12-tal getuigen ook is gebeurd. En via hen zijn weer andere getuigen opgespoord. Maaike heeft ook zelf actief - samen met ons - enkele getuigen uit haar dagboek geprobeerd te bellen om nadere informatie te verkrijgen. Omdat het dagboek authentiek was en “uit de eerste hand” heb ik daar waarschijnlijk zelf het meest uit geciteerd in veel van mijn artikelen over de zaak Vaatstra. Op de zoektermen ‘dagboek’ en ‘andre vergeer’ kom ik al gauw op zo’n 2.150 hits op internet. Bovendien heb ik, op basis van gegevens uit het dagboek, een speech geschreven voor Maaike die zij op 24 december 2012 heeft voorgelezen op de radio in een poging om meer getuigen op te roepen. Daarnaast heeft Klaske, in haar plaats (Maaike was moe en ziek), een speech namens haar gehouden op de ‘dag tegen zinloos’ geweld’ in Den Haag in 2012 of 2013. Ook die speech was gebaseerd op o.a. de inhoud van haar dagboek. Kortom, haar dagboek was ongeveer ‘gemeengoed’ geworden binnen, zowel als buiten de groep die voor haar - en vooral namens haar - onderzoek deed naar de moord. Als onmisbaar document en belangrijk onderzoeksmateriaal, vrijwillig aangedragen door Maaike zelf. Tegen groepsleden en in haar later teruggevonden tweede deel maakte Maaike er geen geheim van dat zij zelf ook overwoog om haar geschriften te (laten) publiceren. Zo heeft zij het dagboek ooit aangeboden bij de Kollummer Courant (die het weigerde) en in haar tweede deel noemt zij zelfs de

titel die zij al had bedacht: “De moord die nooit opgelost mocht worden”: http://www.boublog.nl/2014/02/06/het-vergeten-dagboek-van-maaike-terpstra/ Citaat: “Zo wordt hierin door Maaike beschreven dat er in oktober/november 1999 (dus ruim 6 maanden na de moord) in Groningen tevergeefs was geprobeerd te pinnen met het bankpasje van Marianne. Op het eerste oog zou dat uiteraard kunnen wijzen op een verdachte inwoner uit de omgeving van de plaats van het delict. Ware het niet dat dit (ingeslikte) pasje nooit meer is ‘teruggevonden’ door de recherche of door die bank en dat ook Jasper Steringa daar nooit mee is geconfronteerd. Hetgeen immers op roofmoord zou wijzen. Nee, Maaike kreeg zelfs (geheel tegen haar eigen overtuiging in) te horen dat zij dat pasje van Marianne inmiddels van de recherche al moest hebben teruggekregen. Maar dat een mogelijke handlanger van de moordenaar (asielzoeker?) dat pasje in Groningen heeft gebruikt is nooit nader onderzocht”.

Dergelijke informatie was nooit naar buiten gekomen terwijl het toch van algemeen belang was om ook deze gegevens te betrekken in het onderzoek. Ik ben er dan ook van overtuigd dat wij altijd in het belang van Maaike en in het algemeen belang hebben gehandeld en dat zij daar ook goedkeuring aan heeft verleend. Zelf heb ik het dagboek niet integraal gepubliceerd doch slechts belangrijke citaten opgenomen in mijn artikelen en heb mij altijd strikt gehouden aan de afgesproken ‘gedragscode’ over de persoonlijke feiten en feitjes in de geschriften van Maaike Terpstra. Evenmin heeft Maaike ooit afstand genomen van de kennis over die feiten van haar kinderen bij onze groep.

De citaten Het is mij daarom een volslagen raadsel waarom de raadsman van mevr. Terpstra mij nooit heeft betrokken in zijn sommaties om (delen van) het dagboek van internet te (doen) verwijderen. Dit temeer omdat hij van mijn bestaan wist en mij nog op 24 september 2012 had gesommeerd om de ‘diffamerende’ teksten over zijn handelen als advocaat van internet te (doen) verwijderen. Na de aanhouding van Jasper Steringa, enkele maanden later, heeft de raadsman diverse personen en sites wèl gesommeerd teksten te verwijderen maar mij heeft hij daarbij met rust gelaten. Hij wist, of kon via Maaike weten, dat ik deel uitmaakte van de onderzoeksgroep en dat ik al tal van publicaties op mijn naam had staan over deze zaak en over haar dagboek. Het is mijn persoonlijke inschatting dat de problemen dan ook niet afkomstig zijn van Maaike maar door haar gezin zijn veroorzaakt. Kort vóór de aanhouding van Jasper Steringa kreeg Maaike bezoek van een dochter die haar computer overnam. Zij wiste haar adresbestanden, stuurde in haar naam een dreigmail naar Klaske, veranderde haar telefoonnummer en verbood haar nog langer contacten te onderhouden met onze groep, op straffe van: “anders zie jij je kinderen en kleinkinderen nooit meer”. En haar schoonzoon bedreigde het gezin van Klaske Ferwerda dat hij geen geweld zou schuwen als zij niet alle documenten en plakboeken van Maaike onmiddellijk zou teruggeven. Door alle commotie is Klaske uiteindelijk ingestort en heeft zich onder behandeling moeten laten stellen. Naar mijn stellige overtuiging is de titel van het boek “Het verboden dagboek van Maaike Vaatstra” dan ook juist ontstaan na de dreigementen vanuit de familie Vaatstra. Later zou ons blijken dat haar ex-man en gezin deze raadsman in de arm hadden genomen met een vexatoire schadeclaim op Jasper Steringa en zijn familie. Tweespalt binnen de familie Vaatstra vanwege een boek over een onschuldig veroordeelde èn een schadeclaim op diezelfde veroordeelde binnen haar gezin laten zich immers moeilijk met elkaar rijmen. Ik ben bereid om mijn verklaring onder ede te herhalen en nader toe te lichten.

André Vergeer.

Bijlage 27.

Bijlage 28. From: Maaike Terpstra [mailto:[email protected]] Sent: dinsdag 12 juni 2012 20:48 To: wim dankbaar Subject: RE: 16 mei 1999 hallo Wim de mail naar jou toe van mij wil je die niet op een webside zetten .krijg dan vast commetaar uit de fam kring .en aangezien ik dat op dit moment er niet bij kan hebben nu dit verzoek vr groeten maaike

From: [email protected] To: [email protected]; [email protected]; [email protected]; [email protected]; [email protected]; [email protected]; [email protected]; [email protected]; [email protected] Subject: RE: 16 mei 1999 Date: Sat, 9 Jun 2012 17:56:26 +0200 Even volhouden, Maaike. Het is het allemaal waard, en laat ons het werk maar doen. Eén ding is zeker , Justitie doet het niet ;) Mvg Wim From: Maaike Terpstra [mailto:[email protected]] Sent: woensdag 6 juni 2012 13:46 To: Wim Dankbaar; 'Andre Vergeer'; 'Klaske Ferwerda'; 'David Haan de'; 'Gerrit Veldman'; 'Hilly Veenstra'; [email protected]; 'Ronnie Pander'; 'A. K.' Subject: Re: 16 mei 1999

halo wim eindelijk kan ik mijn mails lezen op de camping blij dat jullie deze goede dingen doen via hero brinkman .heb nog met hem gebeld en het nodige uitgelegd hij vroeg ook naar Bauke .heb gezegd dat die vanaf het begin met elke wind meewaaide ,maar ik sta, en blijf achter jullie bevindingen staan .de kamervragen zijn duidelijk ,laten ze daar niet onderuitkomen ,het doet allemaal heel veel met mij (despanning) ben al meerdere keren naar de dokter geweest,hoop het vol te kunnen houden ,jammer dat de kinderen en denk ook Bauke weer in de justitie geloven met hun nieuwe theorie ,inderdaad Wim ben ik geschokt door het nieuwe gegeven dat ze met een bekende het weiland ingelopen zou zijn ,wat een afgang voor je kind wat is vermoord, groeten Maaike

Bijlage 29. Briefwisseling 24 september 2012: Geachte heer Vergeer, Onlangs werd ik gewezen op een artikel van uw hand op de website klokkenluideronline.nl en .net genaamd 'DJ Flexican en de zombie-advocaat Yehudi'. In dit artikel beschuldigd u mij ervan mijn voormalig cliënt te hebben benadeeld en dit bovendien bewust te hebben gedaan op verzoek van justitie. Aanvankelijk wilde ik hier geen ruchtbaarheid aan geven omdat het onzin gehalte van het stuk erg hoog is. Echter, mij is gebleken dat google het artikel erg hoog heeft geindexeerd. Hierdoor zie ik mij genoodzaakt u te sommeren het artikel per direct offline te halen danwel doen halen. Immers, wat u schrijft is volkomen onwaar. U legt links die er niet zijn en koppelt daar conclusies aan die daar niet aan verbonden kunnen worden. Bovendien heeft het artikel evident slechts het doel mijn naam te schaden. Tevens is mij gebleken dat u mijn voormalige cliënt en zijn management lastig valst met lasterlijke e-mails. Uw handelen is daarmee zowel in civilbus als in strafrechtelijke zin laakbaar. Op grond van het hier vorenstaande stel ik u persoonlijk aansprakelijk voor de door mij thans reeds geleden en nog te lijden schade als gevolg van uw onrechtmatige handelen. Ik sommeer u derhalve het betreffende artikel direct danwel uiterlijk binnen 24 uur na verzending van dit bericht te verwijderen dan wel doen verwijderen van de websites klokkenluideronline.nl en .net alsmede te bewerkstelligen dat het artikel uit de google zoekresultaten wordt verwijderd. Indien u geen gehoor geeft aan deze sommatie dan zal ik u onverwijld in kortgeding betrekken alsmede aangifte tegen u doen. Ik zal dan alle middelen die mij rechtens voorhanden zijn aanwenden om dit lasterlijke artikel van uw hand van het internet te doen verdwijnen, waaronder het mogelijk verbeuren van dwangsommen aan uw adres. Sans prejudice en onder voorbehoud van al mijn rechten en weren. Overigens verbied ik u de inhoud deze e-mail danwel delen ervan, op internet te plaatsen. Hoogachtend, Y. Moszkowicz

Mijn antwoord op dezelfde dag: Geachte heer Moszkowicz, beste Yehudi, Om je een plezier te doen heb ik het bewuste artikel, waar jij je zo druk om maakt, doen verwijderen van Klokkenluideronline (KLOL) en van Google (zie bijlage). Waarmee ik uiteraard niet erken dat ik op welke wijze dan ook onrechtmatig zou hebben gehandeld. Het is voor mij de oude krant waar de vis al ruim een maand geleden mee weggegooid is. Het heeft er voor mij echter wel alle schijn van dat je Google afstroopt om je eigen naam - in negatieve zin genoemd - met procedures en dwangsommen te laten verwijderen. En met diezelfde ijver promoot jij op je eigen site en elders vooral je successen en de naam 'Moszkowicz'. Wie hoog inzet moet ook af en toe op de blaren willen zitten. In een comment van mij, overgenomen door KLOL in een hoofdartikel, heb ik feiten en bronnen genoemd en grote vraagtekens geplaatst bij jouw eigen quote 'van mogelijke belangenverstrengeling' waarop jij zou hebben afgezien van de vertegenwoordiging van DJ Flexican.

En dat vooral, nadat je eerst zelfs namens die vrouw aangifte had gedaan van het door de politie onrechtmatig verwijderen van belangrijk bewijsmateriaal van haar filmapparaat. Deze filmopnamen en dus vooral belangrijk voor jouw eerste cliënt - ondersteunden de eerste aangifte tegen de politieambtenaren die op z'n zachtst gezegd nogal 'disproportioneel' hadden opgetreden bij zijn aanhouding. In dat verband verwijs ik je o.a. naar artikel 261 Sr. sub 3: 3. Noch smaad, noch smaadschrift bestaat voor zover de dader heeft gehandeld tot noodzakelijke verdediging, of te goeder trouw heeft kunnen aannemen dat het te last gelegde waar was en dat het algemeen belang de telastlegging eiste. En juist in die zin heb ik eventuele verdachten in spé willen waarschuwen dat niet de eerste maar vooral de mogelijk laatste vertegenwoordiger onafhankelijk voor hen zal willen en kunnen optreden. Het tussentijds opzeggen van het vertrouwen, cq. het terugtreden van een vertegenwoordiger vanwege "mogelijke belangenverstrengeling" vergt immers veel meer dan een paar woorden in de krant alleen. En juist dàt heb je niet weerlegd, ook niet in je brief aan mij... Het staat jou, net als mij, geheel vrij om op een openbare site te reageren en waar nodig weerwoord te bieden. Persoonlijk ben ik niet bij machte om Google op welke wijze dan ook te beïnvloeden. Dat doen de lezers uiteraard. En hoe groter de nieuwswaarde (lees: hoe groter de naam), hoe groter het aantal 'hits' op internet en daar kun je mij uiteraard niet aansprakelijk voor stellen. Ook de Raad voor de Journalistiek hanteert de richtlijn dat personen die in het openbaar optreden meer 'wind zullen vangen' en zich dus zorgvuldiger zullen moeten gedragen. Tot slot. Het is op internet inmiddels een feit van algemene bekendheid dat jij 'jaagt' op personen die iets negatiefs over jou te melden hebben in de alternatieve media. Dat is je juridische recht uiteraard maar dat spreekt i.i.g. voor mij (en velen met mij), geenszins in je voordeel als deelnemer van 'onze moderne maatschappij', laat staan als lid van de balie. Wanneer jij dergelijke personen via gerechtelijke procedures en dwangsommen blijft proberen de mond te snoeren zul je daar wellicht ooit zelf de wrange vruchten van plukken. En het raakt m.i. aan de grenzen van misbruik van ons rechtssysteem. Mocht je mij desondanks in rechte willen betrekken dan wil ik voor de rechter graag de (openbare) discussie met je aan over mijn fundamentele vrijheid van het maken van "gevolgtrekkingen en conclusies" uit openbare media en bronnen. En ook zal ik dan graag een aantal andere 'slachtoffers' van jouw handelen willen laten horen om mijn woorden kracht bij te zetten. Ik ervaar jouw sommatie naar mij en naar anderen dan ook niet alleen als zeer belastend en bedreigend maar evenzeer als onrechtmatig en vooral aanmatigend. Om die reden zal ik mijn reactie naar jou ook verzenden aan de deken te Utrecht. Bovendien ben ik niet in het bezit van enig vermogen of inkomen tenzij je mijn grootste bezit, een 10 jarige Labrador, op tijd denkt te kunnen uitlaten in jouw binnenstad... Desondanks met vriendelijke groeten, André Vergeer. De Brink 90 3703 AT Zeist. Telefoon: 030 - 6917013.

Bijlage 30.