Het is altijd weer spannend: ‘s Morgens vroeg aankomen op Schiphol en dan uitkijken naar je studiereisgenoten. Is het dat groepje? Nee, daar staan teveel mannen tussen...Dat groepje dan? Nee, dat is balie 16 van de KLM nog niet... Natuurlijk vind je elkaar en een ieder is vol verwachting over dat wat er te wachten staat: een 10 uur durende vlucht met KLM, fietsen in Soweto (oh, als dat maar goed gaat), beestjes kijken en een stadstour door Pretoria. De verwachtingen zijn op z’n zachts gezegd overtroffen. Na een uiterst prettige vlucht met KLM, want het toestel was halfvol dus iedereen kon overdwars zitten, sliepen we lekker in het CityLodge airport hotel. We konden er door de parkeergarage zo heen wandelen. De volgende ochtend op weg naar naar Lebo’s Soweto. We klommen op de fiets en het was meteen berg op alwaar wij de fietsen parkeerden. Zonder op slot te doen. We gingen een klein stukje wandelen en dit kwam ik o.a. tegen:
En ik dacht: Nu weet ik waarom ik, sinds vorig jaar een reis door Namibie gemaakt te hebben, verliefd geworden ben op Zuidelijk Afrika: De verbazing. Verbazing over de contrasten. Verbazing over de hartelijkheid van de mensen die weinig bezitten maar toch hun glimlach met je delen. Verbazing over de diverse landschappen. Verbazing over het hippe Johannesburg.
16 jaar geleden was ik voor het laatst in Zuid Afrika. Apartheid was net afgeschaft maar daar was ook alles mee gezegd. Grimmig. Heb toen tegen mijzelf gezegd: daar hoef ik niet meer heen. En nu, na al die jaren schijnt de zon nog steeds maar de meeste mensen lachen erbij! Ik was, ben en blijf verbaasd. En geraakt! Wat is er een hoop veranderd! Na Soweto (de fietsen stonden er nog gewoon) een flitsbezoek aan het Apartheidsmuseum en checkten we in in het 12 Decades hotel. Het hotel ligt in de hippe wijk Maboneng. Elke kamer heeft een thema uit een ‘decade’ dus een andere inrichting. Denk aan een 50er jaren inrichting. Of punk. Mocht je hier willen logeren vraag dan wel om een kamer aan de rustige kant! De shuttlebus van het hotel brengt je o.a. naar het Apartheidsmuseum. De volgende ochtend onder begeleiding, een rondwandeling door Maboneng gemaakt naar een 2e hands boekwinkel, de Kwai Mai Mai market en langs een imposant beschilderde muur met symbolen van Zuid Afrika
“And it continued to echo...” (Nelson Mandela)
En wat doet een hippe Johannesburger op de vrije zaterdagmiddag? Mooiste kleren aan, hoge hakken aan, kapsel goed gestyled. Zien en gezien worden op de Neighbourgoods Market! En niet alleen de blanke inwoners van Joburg. Nee alle kleuren en gezindten door elkaar. Voor ieders smaak is er iets lekkers te koop: van Brusselse wafels, linzenprut met falafel, beenham, prosecco tot poffertjes aan toe. Dat was 16 jaar geleden toch volkomen ondenkbaar. Wederom de verbazing. En ontroering. Heb de tranen uit mijn ogen staan vegen.
neighbourgoodsmarket In de namiddag reden we naar een heel ander deel van Johannesburg: Rosebank-Sandton om in te checken in het Peech Hotel. Naar een shoppingmall van Amerikaanse proporties. Ook dat is Johannesburg. Volgende ochtend verlieten we het beton en alle emotionele indrukken van Johannesburg. Op weg naar Magaliesberg ondergingen we een cursus fly-fishing bij de Kloofzichtlodge. Er bleef van alles aan het haakje hangen maar geen vis. Maar wat ontzettend leuk om te doen! Op weg naar het Mount Grace hotel deden we een tukkie want bij ‘good weather conditions only’ zouden we de volgende ochtend om 04.00 uur wakker gemaakt worden.... De wake-up call kwam maar niet. Ik heb ‘m toch wel gehoord? Dus mijn bed uit en keek door het raam: miezerig weer en wind. Geen weer om in een luchtballon te varen..... Volgende dag weinig tijd voor teleurstelling over de ballonvaart die helaas niet door kon gaan: op naar Madikwe! Ha, eindelijk gravelroads en stof! Kort na de ingang van het park stuitten we al op een olifantenfamilie en een troep gieren.
Deze avond sliepen we in het Madikwe Hills. Prettige ontvangst, we kregen van bijna al het personeel inclusief de rangers een hand. Over boardwalks liepen we tussen de bomen en de dassies naar onze ‘kamer’: Een volledig ingerichte woonkamer en via een gangetje naar het slaapgedeelte met enorme badruimte. Prive terras met zwembadje, buitendouche en uitzicht over de ‘achtertuin’. Wat een ongekende luxe! Na een snelle Hightea in een safarioutfit geschoten want de eerste gamedrive stond op het programma. Op zoek naar de leeuwen! Dwars door de bosjes! Yihaa! Natuurlijk hebben we ze gevonden. Inmiddels stonden andere jeeps ‘al in de rij’ om de leeuwen ook te bewonderen dus wij verlieten de plek om te gaan ‘sundowner-en’ : Gin-tonic drinken (in mijn geval) met wat biltong en nootjes. Bij ‘thuiskomst’ snel even douchen en warm worden voordat we aan tafel zouden gaan. In opperste verbazing zie ik dat er kaarsen en waxinelichtjes zijn aangestoken in mijn badkamer. En er liggen overal rozenblaadjes. Mijn gevoel zegt dat ik nog iets over het hoofd zie. Ik leg iets klaar in de douche en als ik die uitloop zie ik het: er ligt schuim in dat bad! Er zit water in! Warm water! Op een uiterst prettige temperatuur!
Volgende ochtend wederom een gamedrive en ‘s middags op weg naar de Tuningi Lodge. Zelfde laken een pak: prachtige acco, achtertuin ligt aan een waterhole, geweldig aardige mensen, heerlijk eten en speuren naar dieren. Op het luipaard na hebben we ze alle 5 gezien! Volgende ochtend konden zij die dat wilden een walk-in safari maken. Na een heel heldere instructie: ‘nooit wegrennen, altijd bij mij blijven want alleen dan kan ik je beschermen’ liepen de 5 dames achter de gids aan. Door het hoge savannegras. Best spannend en een beetje
ongemakkelijk. Na een wrattenzwijn, wat lekkere spinnenwebben, een shongalolo (1000poot van 10 cm lang) en een uurtje zweten kwamen we weer bij de jeep terug en genoten we van een warme chocomel en koffie. Op weg naar ‘huis’ nog hard in de remmen voor een Black Mamba slang.
“Stick to your guy(de), anyplace anytime!”
Na een heerlijk ontbijt was het weer tijd om naar de bewoonde mensen wereld te gaan: Pretoria. In de avond werden we opgewacht door Jerry van Traces of Africa. Een organisatie die tours door de townships verzorgd. Ook kun je via deze organisatie een home-dinner en en bezoek aan een weeshuis regelen voor je klanten. Absolute aanrader! We aten dus bij mensen thuis. Lekker geslapen in het Court Classique hotel. Met veel gedachten en indrukken om te verwerken. De volgende, tevens laatste ochtend kregen we een stadstour door het gedistingeerde Pretoria.
Statige oude gebouwen, ambassades in prachtige lanen met jacaranda bomen, Paul Kruger museum met handgeschreven brieven van Koningin Wilhelmina. En het Voortekkersmonument. In alles voel en lees je de bloederige geschiedenis van de voorgaande eeuwen. Omdat wij ‘veel van Zuid Afrika kregen’ was het in de middag tijd om ‘iets terug te geven’: Op naar ‘Jerry’s Traces of Africa’ - weeshuis om eten uit te delen, af te wassen en samen liedjes te zingen. Het werd een emotionele rollercoaster ervaring. “Ik hou hier niet van” was mijn allereerste gedachte. En “Ik vind alleen mijn eigen kinderen leuk” en “Wat moet ik daar nou als weldoorvoed blanke dame een beetje filantropisch staan te doen”. Maar ik heb toch staan afwassen. Met de gedachte dat een zwarte mevrouw die dat ‘in haar takenpakket heeft’ nu even lekker kon gaan zitten. Mooie jonge meiden met prachtige zangstemmen die misschien al AIDS hebben, of verkracht zijn. Dat maakte me kwaad. Blijf er met je poten vanaf! Wij ,de blanke dames die na een uurtje weer naar hun prachtige hotel zouden gaan, bezorgden al die kwetsbare kinderen een gezellige middag! Met veel gelach om elkaars cultuur en wederzijdse zangkunsten. Instant hulp dus. En dat is goed.
Beduusd en met betraande ogen klommen we in ons busje. Op naar de Centurion Mall. Om rijst, suiker, maismeel, t-shirts en pennen te kopen. Dat hebben we aan Jerry mee gegeven. Die zou het weer aan het weeshuis geven. Als je zo’n trip boekt voor je klanten raad ze dan aan om van te voren spulletjes te kopen in een warenhuis (dan heeft de ZA economie er ook iets aan). Dan kom je niet zo met lege handen aan.... Ook de laatste souvenirs werden aangeschaft. Nog een laatste avondmaal in het hotel om vervolgens in te checken op de terugvlucht met KLM. Het toestel zat afgeladen vol maar wat heb ik geslapen! Vol met indrukken vlogen de uren letterlijk voorbij. Wat een land. Wat een contrast met 16 jaar geleden. Wat hebben de mensen hard gewerkt. Samen, hand in hand, redden ze het wel. Hoop ik. Wanneer mag ik weer?
Met hartelijke dank aan: South African Tourism Travmagazine en alle hotels en lokale touroperators.
