2013. Eindelijk lente

Schoolkr@nt editie 2 2012/2013

Eindelijk lente

Schoolkr@nt Redactioneel 2013, een nieuw jaar. We hebben allemaal de vermeende ondergang van de wereld overleefd, kerst en Nieuwjaar gevierd met vrienden en familie en bovendien genoten van een welverdiende kerstvakantie. Ook hebben we de voorjaarsvakantie inmiddels achter de rug. De komende tijd is de tijd van de allereerste zonnestralen, de tijd van drankjes drinken op terrasjes en van het fietsen (met) zonder jas. Voor de eindexamenleerlingen onder ons is de ‘vakantie’ alweer begonnen. Een vakantie van eindeloos examens oefenen tot het officiële eerste examen van 2013 gemaakt mag worden. Ook is het tijd voor een tweede schoolkrant. In deze editie vertelt Eva over de trend rondom wintersport, voelt Fleur meneer van Huissteden even flink aan de tand, en informeert Francisca ons over het leven. Veel plezier met deze schoolkrant!

ed itie 2 – 2012/2013 – pag 2

Trends Ugg’s, Ugg’s en Ugg’s…deze winter leek het wel alsof steeds meer meiden(en trouwens ook jongens) ze gingen dragen. Lage Ugg’s, hoge Ugg’s, Ugg’s met glitters, met studs, met knoopjes en ga zo maar door. Ook de Abercrombie & Fitch kleding doet het goed. Lekker warme vesten of leuke Tshirtjes voor zo’n lage prijs! Of niet? Want voor een Abercrombie & Fitch trui betaal je toch al gauw zo’n 90 á 100 euro. Om nog maar te zwijgen over Ugg’s waarvan de prijs zelfs oploopt tot 200 euro. Maar waarom die belachelijk hoge prijs? Omdat iedereen ze wil hebben. Want ja, als een ander Ugg’s draagt wil jij ze natuurlijk ook hebben en dan mag dat best wat kosten. Maar waarom willen we zo graag kleding en schoenen die anderen ook hebben? Zijn we bang om er niet bij te horen, of heeft het een andere reden? Al deze trends hebben toch ook een leuke kant. Word jij er niet blij van als je je Allstars of je Vans uit de kast haalt voor de aankomende lente, ook al worden ze door iedereen gedragen? Ben je niet blij dat je eindelijk weer leuke nieuwe lentekleding mag shoppen en dat je dan dat ene leuke truitje kiest in een kleur die dit voorjaar

Colofon

Valentijn Albers

• Nicky van den Bosch (hoofdredactie) • Leon Rozing (eindredactie) • Francisca Snip • Fleur Bosch • Miró van der Worp • Valentijn Albers • Linde Voorend • Eva Klaver Met dank aan mw. Van Leeuwen

helemaal hip is. En tja, eigenlijk heb je ook geen keuze. Je wordt zo gebrainstormd door al die modebladen die met grote koppen schrijven ‘AZTEKEN PRINT HELEMAAL HIP DIT VOORJAAR!’, of de nieuwste zomercollectie van die leuke winkel die nog even flink wordt aangeprezen in een reclame. Dus eigenlijk kunnen we het onszelf ons niet kwalijk nemen, het wordt ons er gewoon ingegoten. Toch ga ik in ieder geval deze keer wat minder met mijn geld strooien. Misschien zijn er in die kleine, onbekende winkeltjes zonder grote commercials ook wel hele leuke dingen te vinden. En dan ben ik in ieder geval uniek! Ik ben nu al benieuwd wat ik deze lente allemaal ga tegenkomen. Ik hoop dat iedereen gewoon koopt wat hij of zij leuk vindt, merkkleding of geen merkkleding. Linde Voorend

Schoolkr@nt

ed itie 2 – 2012/2013 – pag 3

Interview meneer Van Huissteden

Peter van Huissteden is een alom bekende docent. Hij woont bijvoorbeeld naast de school en heeft een relatie met een van de andere docenten: mevrouw Strijbis. Veel meer weten we eigenlijk niet over hem. Dat hij raadslid is bijvoorbeeld. Ik sprak met hem over het docentschap en zijn passie voor politiek.

Hoe lang werkt u al op de BSG?

En waarom PvdA?

‘Ik werk nu sinds 1996 op deze school. Ik ben hier ooit met een deeltijdbaantje als conciërge begonnen tijdens mijn studie, toen ik besloten had een tijdje te gaan werken. Bij toeval was het dat mijn vrouw hier ook werkte.’

‘Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de politiek en ik heb ook politicologie gestudeerd. Waarom dan de PvdA? Ik vind de PvdA een partij die staat voor een paar dingen die ik belangrijk vind. Inkomens tussen de mensen mogen niet te groot worden bijvoorbeeld. Ik ben het met veel punten van hen wel eens. GroenLinks vind ik ook een goede partij, maar de SP een beetje te ouderwets.’

Wanneer besloot u dan docent te worden?

• Peter van Huissteden • Geboren op 6 oktober 1965 in Aruba(Nederlandse Antillen) • Ging in 1971 met de Holland Amerika lijn van New York naar Rotterdam om daar te wonen. • Heeft politicologie en geschiedenis gestudeerd.

‘Toen ik facilitair manager werd, het aansturen van conciërges en helpen met de nieuwbouw, zat ik meer tussen vier muren. Het werd steeds meer een kantoorbaantje en ik zag eigenlijk weinig leerlingen meer. Daarbij kom ik uit een onderwijsgezin, mijn ouders zijn beide docent en terwijl ik dit vroeger nooit wilde, zag ik niet echt iets anders wat ik kon gaan doen op een school. Ik had ook weer zin om te gaan studeren en tijdens mijn studie voor docent kreeg ik gelijk twee klassen om les te geven, dit werd langzamerhand steeds meer. Zo ben ik er eigenlijk ingestroomd.’

U woont naast de school, hoe is dit zo gekomen? ‘Toen de vorige hoofdconciërge na zijn 65e mijn huidige huis verliet , zochten ze een nieuwe bewoner. Voor toezicht bijvoorbeeld. Mijn vorige huis, een bovenwoning in Alkmaar, was niet meer zo geschikt voor ons gezin en dit huis leek me wel wat. Eerst niet, zo dicht bij je werk, maar het is toch wel erg handig. Bovendien woon ik in een prachtige omgeving als het vakantie is en het lekker rustig is.’

U zit ook in de politiek, hoe is dit zo ontstaan? ‘Mijn vader is een tijdje raadslid geweest van de PvdA en toen er nieuwe kandidaten gekozen moeten worden vroeg hij mij of ik dit ook niet wat zou vinden. Er waren voornamelijk oudere kandidaten en ik zou de gemiddelde leeftijd een stuk naar beneden halen. Ik werd niet meteen raadslid, maar was wel erg actief voor de PvdA. Pas een aantal jaren later ben ik als raadslid gekozen.’

Wat is de reden dat u koos voor geschiedenis? ‘In de geschiedenis kun je goed zien hoe de mens zich ontwikkeld heeft. Ik vind het bijzonder hoe de mens zich toch steeds weet te redden, in welke situatie we ook zijn. De verhalen die er bij de geschiedenis natuurlijk bij horen vind ik ook interessant. Het leukste gedeelte van de geschiedenis vind ik de koude oorlog. Omdat ik hier veel mee bezig ben geweest tijdens mijn studie en de val van de muur ook heb meegemaakt.’

Wat vindt u dan van het lesgeven? ‘Het lesgeven vind ik bijna altijd leuk. Soms is het wel vervelend als de leerlingen niet zo enthousiast zijn als jijzelf over bepaalde onderwerpen. Lesgeven vind ik heel erg leuk, het nakijken alleen wat minder.’

Hoe vindt u het dat u en uw vrouw op dezelfde school werken? ‘Met mijn vrouw heb ik op school eigenlijk weinig contact. Zij geeft een taal en is bijna altijd in de B-vleugel, terwijl ik altijd in de C-vleugel lesgeef. Ik zie de mensen in de C-vleugel eigenlijk vaker dan haar overdag. Het is wel leuk om het samen over de school te hebben.’

Heeft u tot slot nog een droom of een passie die u graag zou willen vervullen? ‘Ik zou het erg leuk vinden om in een museum of archief willen werken. Wat ik ook erg graag zou willen is om een aantal jaartjes in het buitenland te wonen. Ik ben zelf geboren op Aruba en het klimaat is daar toch echt fantastisch!

Schoolkr@nt

ed itie 2 – 2012/2013 – pag 4

Wintersport

ren op het strand en je hebt je rust en avontuur gehad. Maar, in de voorjaarsvakantie is dit anders. Opeens wordt iedereen wild, er Vakantie, ik zou niet zonder kunnen. Even mag niet geluierd worden, nee, in tegendeel, helemaal bijkomen van de bergen huiswerk er moet geskied worden, gesnowboard woren toetsen, geen reet uitvoeren en vooral: den, rode pistes, zwarte pistes, het kan niet uitslapen. Want wees eerlijk: hoe goed voelt het om half twaalf wakker te worden? En dan gek genoeg. Helikopters vol mensen met gebroken lichaamsdelen worden afgevoerd niet door een schreeuwlelijk van een weknaar ziekenhuizen, maar het schrikt niemand ker, maar simpelweg doordat je hele kamer af. En voor wie de engste, de hoogste en de verlicht is door het daglicht van een nieuwe moeilijkste piste nog niet uitdagend genoeg dag. Nu ik dit stukje schrijf, op 9 maart, is de voorjaarsvakantie al twee weken geleden. is, is er ook altijd nog een gebied buiten de piste. Opeens laten we al onze normen en En nu komen we op het onderwerp waar ik waarden achter ons om als een stel wilden het eigenlijk over wilde hebben. De gekte op twee plankjes van een helling af te racen. rondom de voorjaarsvakantie. Met de stokjes in de hand natuurlijk, en wie Normaal gesproken bestaat vakantie vooral heeft de meest professionele uitstraling? En uit rust en bijkomen, je hebt natuurlijk altijd dat we al om tien uur klaar moeten staan van die mensen die hun hele vakantie volplannen met wilde avonturen, maar over het om tot vijf uur door de skiën, laat ons ook algemeen is Rome bezoeken wel gek genoeg. koud. De stad verkennen, nog een paar dagen luie- Nu de voorjaarsvakantie voorbij is, en de

Ik mag dan wel nog maar veertien jaar en nog lang geen moeder zijn, toch kan het me soms ontroeren om te zien hoe moeders zich uitsloven voor hun kinderen om ze allemaal maar tevreden te houden. Zo kwamen er laatst, toen ik terug van school naar huis fietste, drie kleine kindjes van, ik schat zo’n 7 jaar, langs gecrost op hun minifietsjes. Ze waren vrolijk lachend naar elkaar aan het schreeuwen dat ze elk veel sneller gingen dan de ander, waarop de ander zijn uiterste best deed de een in te halen. Ik fietste verder achter ze aan, genietend van de blije gezichtjes van de jongetjes, tot een moeder me inhaalde. Haar hoofd was rood van de inspanning, haar haar kon wel een wasbeurt gebrui-

Moeders ken en ze had duidelijk haar snelle kleren aangetrokken. Ook zij croste mij zo snel mogelijk voorbij en schreeuwde naar de jongetjes dat ze ‘zachter moesten fietsen’, ‘op moesten passen’ en ‘niet zo moesten slingeren’. De jongetjes trokken zich vanzelfsprekend niets aan van het commentaar van hun moeder en fietsen vrolijk door. De arme moeder fietste afgepeigerd verder achter de jongetjes aan, ze mocht dan wel moe zijn en helemaal geen zin hebben in dit snelheidswedstrijdje, toch volgde ze de jochies, nieuwe pogingen wagend ze rustiger te krijgen. Al snel was de jonge wieler-

meivakantie in zicht is, is men al weer bezig met het fantaseren over zee, strand en zonnebaden in verre landen. Precies zoals het hoort, lekker rustig even bijkomen van die wilde voorjaarsvakantie. Trouwens, ik heb laatst toch lekker geskied, stokjes in de hand, ik was net een professional. Van de zwarte piste natuurlijk, ik ging als een speer. Eva Klaver

race uit mijn zicht verdwenen, inclusief de moeder natuurlijk. Toen ik later thuis kwam liep daar ook mijn moeder door de woonkamer, druk bezig alles voor elkaar te krijgen. Ook wees ze me er op dat ik nou eindelijk mijn kamer op moest gaan ruimen, omdat het echt een zwijnenstal was. Terwijl ze druk bezig was met de was draaien en andere klusjes doen kreeg ik tussendoor ook nog een liefdevol bakje met aardbeien. Toen ik een paar dagen later in mijn kamer aankwam was al mijn rotzooi wat opgeruimd en was zelfs mijn hele bed weer heerlijk verschoond. Moeders, wat moeten we toch zonder? Eva Klaver

Schoolkr@nt

Uitspraken van docenten Mw. Maas ‘Hou toch je kroepoeks open!’ Mw. Maas ‘Ga nou niet als een dolle hond je huiswerk overschrijven. We weten allemaal toch al dat je een gehaktbal bent.’ Dhr. Gooijer ‘Deze snor heb ik altijd al gehad, ik ben geboren met een snor.’ Dhr. Rol: ‘Dat kan toch niet, sperzieboon.’ Dhr. Gooijer ‘Wat mij betreft neem je een Snelle Jelle mee, of een Vlugge Truus. Mij maakt het niet uit.’ Dhr. van Huissteden ll: ‘Meneer, ik heb u nog nooit zien lachen.’ ‘Ik jou gelukkig genoeg’

ed itie 2 – 2012/2013 – pag 5

Live the dream Wij tieners worden in de meest door levende mensen herdacht zal instabiele fase van ons leven voor de worden. Wanneer en hoe lang deze grootste keuzes gezet. Er wordt van momenten plaatsvinden, is vaak ons gevraagd om te beslissen over afhankelijk van wat je hebt bereikt in onze toekomst, terwijl we over het alje leven. En dat is nauw verbonden gemeen het nut van deze keuzes niet aan de vraag: “Wat moet je in je leven inzien. Wat valt er te winnen? Geld? doen?” Iets indrukwekkends? Zodat Macht? Dat is wel hoe de grote boze je zo lang mogelijk herinnerd wordt? volwassenen het doen lijken. Maar als Volgens sommige mensen wel. En je erover nadenkt, hebben we eigenlijk over deze mensen wil ik het even hebal gewonnen. We hebben namelijk ben. Mensen die het leven zien als iets nog alle tijd om te doen wat we het wat je kunt winnen. Mensen die er allerliefste willen. iets van willen maken. En dat brengt Ik zat laatst een serie te kijken en het me op meneer Vogel. Meneer Vogel volgende zinnetje trok mijn aandacht: heeft in het anderhalf schooljaar dat “No one knows how they’re going to ik les van hem heb al meerdere malen be remembered, all we can do is hope motiverende speeches gehouden over for the best.” De serie gaat over een het nut van idealen. En dat vind ik tof man die door de tijd en ruimte reist van hem. Hij leert ons iets te vinden en hierbij talloze werelden redt. Hoe om voor te leven, om ’s ochtends ons deze man na zijn dood onthouden bed voor uit te komen. Laatst zei hij: zal worden is duidelijk. Maar soms “Je moet je droom volgen, en school is gebeurt er ook iets compleet wileen opvangnet voor als het even niet lekeurigs, waardoor een leven dat lukt.” Wat me ook doet denken aan eeuwen geleden is geleefd en allang meneer Nobbe, die immer zo te sprevergeten is plotseling weer in the ken is over het belang van een goede picture komt te staan. Zo zag ik een studiekeuze. Ik ben het met hem eens tijdje geleden een video op Youtube en wil er nog aan toevoegen: kies iets over het leven van een ogenschijnlijk wat bijdraagt aan je levensdoel. Of doodgewone 18e-eeuwse vrouw. De dit nou geld hebben, muziek maken, reden dat men haar leven als individu putjes uitscheppen, gamen, eten, slaop deze aardkloot onderzocht was dat pen, de wereld redden, mensen laten ze in de periode tussen haar geboorte lachen of heel vaak je naam verandeen sterfte haar naam veranderd had ren is. Iets doen wat je gelukkig maakt van 1. Gussie Audrey Horsey naar 2. is namelijk behoorlijk indrukwekkend. Gussie Audrey Gowen naar 3. Gussie Gelukkige mensen leven langer, zowel Gowen Horsey naar 4. Gussie Gowen letterlijk als figuurlijk, want mensen Manlove naar 5. Gussie Audrey Manonthouden ze en raken geïnspireerd love naar 6. Audrey G Manlove naar 7. om zelf ook gelukkig te zijn. En zo leAudrey G Brown. Mensen hadden tijd ven we allemaal nog lang en gelukkig. gestoken in het verzamelen van deze informatie om het vervolgens te bunFrancisca Snip delen in de video in kwestie, omdat ze het gewoon verdomd indrukwekkend vonden dat iemand zijn naam zes keer zou veranderen. Wat ik als kijker aan deze informatie had was me niet helemaal duidelijk, maar dat is niet het punt. Het punt is dat er na iedereens dood momenten zijn waarin hij of zij

Schoolkr@nt

Ben jij iemand met een passie voor schrijven, fotograferen of tekenen, en zou je graag mee willen werken aan de schoolkrant? We zijn dringend op zoek naar nieuwe redactieleden, dus twijfel niet! Iedereen vanaf de brugklas tot en met de zesde klas is welkom. Interesse? Stuur een mailtje naar [email protected]

ed itie 1 – 2012/2013 – pag 6

Partir, c’est mourir un peu Ik zit hier, met mijn hoofd in het verleden, mijn oude agenda uit de brugklas door te bladeren, herinneringen op te halen aan die lang vervlogen tijd. Dinsdag 28 september 2007, het was mijn eerste schooldag op de BSG. Ik was twaalf jaar oud, de whiteboards waren krijtborden, de mediatheekpas was een geplastificeerd kartonnetje en de lesuren duurden vijfenveertig minuten. Het was toen, dat ik voor het eerst de gezichten zag, de namen hoorde, van de personen tot wie ik de komende zes jaar veroordeeld zou zijn. Veel hunner wegen zijn reeds van de mijne gescheiden, andere echter lopen nog altijd parallel aan het door mij bewandelde pad. Ik heb klasgenoten zien komen en gaan, eerste indrukken gehad die vervolgens aanpassing vereisten, leraren meegemaakt die heden ten dage slechts nog op school aanwezig zijn als een door een enkeling bezeten herinnering. De school was gigantisch, de zesdeklassers reusachtig. Het is inmiddels bijna zes jaar later, de school is niet meer zo gigantisch en van de zesdeklassers, waar ook ikzelf nu tot behoor, zijn er nog maar een paar reusachtig. Het lijkt gister, dat ik mijn eerste lesrooster in handen had en mij zorgen maakte over de combinatie van een groot aantal lokalen en mijn onvermogen wegen te onthouden. Ik ben blij te zeggen dat ik dit probleem al vrij snel overwonnen had.

Het is een vreemd gevoel om je allereerste huiswerk in je allereerste agenda te zien staan, wetend dat alles wat je nog rest het eindexamen is. Zes jaar leek ooit een eeuwigheid, maar terugkijkend op die periode lijkt hij als een sneltrein voorbij te zijn geschoten. Mijn eerste cijfers, de reis naar Keulen, het maken van een profielkeuze, de Romereis, tentamens... alles lijkt in minder dan een jaar te zijn afgewerkt. Voor sommigen is zes jaar misschien geen lange tijd, maar tussen je twaalfde en je achttiende verander je veel. Mijn middelbare schooltijd voelt als een eeuwigheid, gepropt in enkele momenten. Zes jaar is zo voorbij, en ik weet zeker dat hetzelfde opgaat voor de jaren op de universiteit die mij te wachten staan. Het voelt erg onwerkelijk dat ik de BSG weldra verlaten zal. Ik zal de school missen, het bos, mijn klasgenoten... Het zijn de afgelopen jaren zulke constante factoren geweest, dat ik me haast niet kan voorstellen hoe het zonder zal zijn. Hoe moeilijk afscheid ook is, ik kijk uit naar volgend jaar op de universiteit, met nieuwe gezichten en nieuwe namen. Mits ik slaag voor mijn eindexamen, natuurlijk. Leon Rozing