Derde oplage, oktober 2014 © Joyce Beckker Dit is een uitgave van Vredig Afscheid, onderdeel van VOF Diamond Life School Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, geluidsbestand, elektronisch of op welke wijze dan ook, zonder schriftelijke toestemming van de auteur. 2
Voorwoord Heb jij als moeder in het verleden een miskraam of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad? Proficiat met dit boek! Want dat betekent dat jij er open voor staat om alsnog vredig afscheid te nemen van je ongeboren kind(eren).
Een miskraam en buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn zeer ingrijpende gebeurtenissen. In eerste instantie voor jouzelf. Want jij stond (of staat nog steeds) er vaak, tot bepaalde hoogte, alleen voor.
Dat gaat al helemaal op als jij jouw vroegere zwangerschap en het verlies van je kindje nog niet openlijk hebt gedeeld met de buitenwereld. Jouw verborgen verlies kan dan vele jaren na dato jou in vele vormen parten spelen. Is dit herkenbaar voor je?
Het is hoog tijd dat jij jezelf toestemming geeft te helen. En al helemaal als jij weet dat jouw (on)bewuste pijn en verdriet uit het verleden nog meer van dit soort 3
ervaringen in je huidige en toekomstige leven kan aantrekken. Maar dat is nog niet alles. Want of jij je nu uitspreekt over je pijn of niet, de kans is reëel dat ook je gezin (in welke vorm dan ook) hier last van ondervindt. Er zijn dus meerdere redenen om het proces van duurzame heling aan te gaan.
Een goed hulpmiddel om alsnog vredig afscheid te nemen van je ongeboren kind(eren), is mijn toegankelijke Miskraam Verwerken methode. Door het maken van innerlijke reizen van en naar jouw emotionele en mentale ‘stations’, leer jij jouw spoor naar persoonlijk geluk weer terug te vinden. In deel 3 lees je meer over deze methode.
Je leert anders te kijken naar jouw miskraam ervaringen die je tot nu toe als zeer belastend of zelfs traumatisch hebt ervaren. Je ontdekt dat deze gebeurtenissen jou mede hebben gevormd tot wie je nu bent: de prachtige vrouw die het verdient om al het moois uit het leven te halen. Als jij tenminste jezelf daar toestemming voor geeft!
4
First things first. Ik neem je graag mee op reis door dit boek. Je leest in deel 1 de persoonlijke verhalen van twee andere vrouwen naast die van mezelf. Kijk en voel wat het met je doet. Het is geen toeval dat je deze verhalen nu leest. We zijn elkaars spiegels.
In deel 2 kun je lezen in hoeverre deze drie vrouwen hun eigen ervaringen hebben gecreëerd door hun emoties en gedachtes. In deel 3 gaan we aan de slag met de Miskraam Verwerken methode en in deel 4 leer jij hoe jijzelf heel bewust je gewenste levenservaringen aantrekt.
Ik wens je heel veel leesplezier en wijsheid toe. Je hebt lang genoeg pijn geleden. Jij bent het waard om gelukkig te zijn. Het is jouw geboorterecht om te stralen in deze mooie wereld!
Hartegroet, Joyce Beckker
5
Deel 1 Hoofdstuk 1: Mariska’s verhaal “Ik was heel blij dat ik nog leefde vanwege de geknapte eileider. En ook heel verdrietig en boos dat mijn lichaam deze zwangerschap niet mocht voldragen.”
6
Mariska (eigenaresse Moments of Meditation) raakt op haar 31e opnieuw zwanger. Ze heeft dan al twee jonge kinderen. Hiermee gaat een droom in vervulling want het gezin is compleet met drie kinderen, vinden zowel haar man als zijzelf.
Uit hoeveel personen bestaat jouw ouderlijk gezin? Mijn ouders hebben 3 kinderen gekregen. Mijn broer (5 jaar ouder), mij en een doodgeboren zusje dat na acht maanden levenloos bleek. Mijn man komt uit een gezin van vier: vader, moeder en twee zonen.
Heb je die derde keer lang geprobeerd om weer zwanger te worden? Langer dan de eerste twee keer. Ik wilde dolgraag weer zwanger worden en toen dat niet snel gebeurde was ik licht in paniek. Toen ik dan eindelijk zwanger bleek, was ik heel blij!
Heb jij anderen meteen verteld over je zwangerschap? Nee eigenlijk niet, alleen mijn moeder volgens mij. Ik had een soort voorgevoel dat deze zwangerschap wel eens verkeerd kon gaan. 7
Voelde je angst tijdens je zwangerschap? Ja, angst dat het mis zou gaan. Die kwam uit het niets.
Wanneer ging het mis met de zwangerschap? In de 9e week ongeveer. Ik was aan het eten koken en voelde hevig bloedverlies, ik heb mijn schoonmoeder gebeld die er binnen vijf minuten was. Normaal doet ze er een kwartier over. Ook mijn man arriveerde snel. Maar het was al mis.
Hoe voelde jij je hierdoor? Nadat dit gebeurd was voelde ik me heel verdrietig en leeg van binnen. Ik begreep niet waarom mij deze zwangerschap niet was gegund.
Kon je jouw gevoelens delen met anderen? Gelukkig reageerde mijn man heel teder en begripvol. Ik heb het er ook met een buurvrouw over gehad. Zij had ook zoiets meegemaakt, maar reageerde nogal laconiek. Daardoor vond ik dat ik misschien wel overgevoelig was door de hormonen.
8
Wat concludeerde jij hieruit? Eigenlijk dat ik gewoon door moest gaan met leven. Dit is me ook geleerd als kind: flink zijn, harder worden en wat steviger (dit laatste heb ik blijkbaar letterlijk opgevat).
Mariska pakt de draad van haar leven weer op samen met haar gezin. Een jaar later raakt ze tot haar vreugde weer zwanger. Als ze na tien weken heftige buikpijn krijgt, wordt in het ziekenhuis een echo gemaakt. Er is een vruchtje zichtbaar. Ze blijft een nacht ter observatie en mag de volgende dag weer gaan. Wel heeft ze last van haar schouderbanden. Ze wijt het op dat moment aan het ziekenhuisbed. Maar na drie weken gaat het opnieuw mis.
Wat gebeurde er? Het was een zondagmiddag en ik voelde enorme pijn in mijn buik. De dokter kwam en zei dat ik naar het ziekenhuis moest waar ik ook al eerder was geweest vanwege buikpijn. Daar ging men kijken wat er aan de hand was door middel van een kijkoperatie via mijn navel. Omdat ik 9
ook vloeide was de conclusie dat het vruchtje, dat eerder te zien was bij de echo, verdwenen was.
Maar daar bleef het niet bij? Dit bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn. Het ging dus zeer waarschijnlijk om een tweeling. Ik moest die zondag meteen geopereerd worden. Dat was heel heftig.
Hoe reageerde jij? Direct na de operatie schijnt de arts verteld te hebben dat de eileider verwijderd was. Ik was nog half onder narcose en heb dit niet meegekregen. Op zaal kwam een verpleegkundige bij me en zij vertelde dat ik nog maar één eileider had. Ik was heel verbaasd en begon te huilen, waarom ze dat zo plompverloren zei. Ze gaf toen aan dat de arts dit ook al verteld had…en ging verder met haar werkzaamheden. De andere dames op de zaal hebben me getroost. Dit was zo vrouwonterend.
10
Welke emoties overheersten in die periode? Ik was heel blij dat ik nog leefde (vanwege de geknapte eileider), maar het verdriet was ook enorm. En ik was boos op de wereld, waarom ik? En ook heel verdrietig en boos dat mijn lichaam deze zwangerschap niet mocht voldragen.
Hoe reageerde je omgeving? Sommige mensen onverschillig en enkele vriendinnen zeer begripvol. Ik had al twee kinderen en mijn moeder begreep niet helemaal waarom ik op zondag geopereerd was. Ze was ver weg op bezoek en werd teruggeroepen, omdat mijn toestand op dat moment wel levensbedreigend was. Ze had niet in de gaten hoe ernstig de situatie was. Mijn partner was heel attent.
Waar haalde je de moed vandaan om hierna nogmaals te proberen zwanger te worden? Ik had nog een goede eileider en wilde heel graag nog een kindje. Mijn partner vond het prima om te proberen. Ik had wel zoiets: als ik nog niet zwanger ben als de jongste naar school gaat moet het over zijn, anders zit er zoveel leeftijdsverschil tussen de kinderen. Op mijn 33e was ik weer zwanger. 11
Hoe heb jij deze zwangerschap ervaren? Heel fijn, wel was ik heel anders zwanger en misselijker dan bij de eerste twee keren. Ook was ik voorzichtiger met fietsen, ging dan vaker wandelen. Ons derde kindje is na negen maanden op en top gezond geboren. De bevalling is opgewekt in overleg met de gynaecoloog, die het onnodig vond om me te lang te laten rondlopen.
Hoe kijk jij terug op deze ervaringen in je leven? Ik heb het eigenlijk in die periode niet goed verwerkt, dat kwam pas later. In november 2013 kwam ik in gesprek met Joyce en ik besefte dat ik veel had weggestopt. Ook had ik op dat moment veel last van mijn schouders, die pijn kwam ook daarvandaan weet ik nu.
Wat hebben deze inzichten jou opgeleverd? De wens om meer te doen met mijn spiritualiteit speelt al een aantal jaren. Innerlijke rust betekent voor mij vrede met mezelf hebben. Het is goed zoals het is. Veel minder (snel) in paniek raken, maar gewoon rustig de situatie bekijken.
12
13
Hoofdstuk 2: Thea’s verhaal
“Op een gegeven moment voelde ik mij enorm wanhopig. Toen kwam er een soort rust over mij. Vanaf dat moment voelde ik mij niet meer zwanger.”
14
Thea (verpleegkundige) krijgt haar zoon op 31 jarige leeftijd. Het is een zware bevalling en ze krijgt daarna ernstige vermoeidheidsklachten. Terwijl de internist geen diagnose kan stellen en ze gezond wordt verklaard, vermoedt ze zelf sterk dat ze lijdt aan het chronisch vermoeidheidssyndroom. Vier jaar na haar bevalling wordt ze opnieuw zwanger.
Hoe vond je het om weer zwanger te zijn? Ik was dit niet van plan en was nog druk bezig met overleven, de opvoeding van mijn zoon en zelf beter worden. In deze periode voelde ik mij heel alleen, alsof niemand mij begreep of zich realiseerde hoe moe ik was. Ik werd afgedaan als zeur. Ik voelde alsof ik aan de zijlijn van het leven stond en niet echt mee kon doen.
Hoe wist je dat het fout ging? Toen ik plots een enorme stekende pijn in mijn rechter onderbuik voelde, dacht ik eerst dat dit mijn blindedarm was. Even later werd ik ongesteld. In de volgende menstruaties kon ik precies voelen waar de vorige keer de pijn zat. De eerste keer was het een centimeter. De tweede keer was het ongeveer tien centimeter waar het gevoelig 15
was. De derde keer had ik een diffuse pijn in die streek. Toen is waarschijnlijk de andere eierstok haar eitjes gaan loslaten, want de pijn was er niet meer.
Wat vertelde jij jezelf over jouw miskraam? ‘Gebeurd is gebeurd.’ Dit is precies ook hoe ik als kind met gebeurtenissen omging en later ook als volwassene. Op 43-jarige leeftijd raakt Thea weer (onverwacht) zwanger maar ze test ‘negatief’. Op de vaginale echo is alleen een donkere schaduw te zien. Toch weet ze zelf dat ze wel degelijk in verwachting is. Ze deelt dit alleen met haar partner en een vriendin.
Hoe was het dat je zwangerschap werd ontkend? Ik dacht dat ik misschien wanend was. Maar toch was het gevoel heel zeker en telkens kwam het terug, hoe vaak ik het ook tegen mezelf zei dat ik niet zwanger was. Dat het bewezen was dat het niet zo kon zijn.
Hoe ging het toen verder? De eerdere bevalling van mijn zoon was heel zwaar. En nu ik geen begeleiding zou krijgen, omdat ik officieel
16
niet zwanger was, was ik heel bang dat ik alleen zou moeten bevallen zonder hulp van buitenaf. Door de hormonen kon ik waarschijnlijk niet objectief denken. Achteraf heb ik zoiets van: ‘Als je buik dikker wordt of als je buikpijn krijgt (weeën) ga je gewoon weer naar de dokter.’
Weet je wanneer de zwangerschap precies eindigde? Het is met 4 of 5 maanden fout gegaan. Op een gegeven moment voelde ik mij enorm wanhopig. Toen kwam er een soort rust over mij. Vanaf dat moment voelde ik mij niet meer zwanger. En kon ik het met rust laten. Elke maand was ik wel hevig ongesteld.
Wat zei je op die menstruatiemomenten tegen jezelf? Niets, ik vond het heel lastig. Ik begreep zelf wel met mijn verpleegkundige achtergrond dat het kwam omdat er iets in mijn baarmoeder zat. Ik zorgde ervoor dat ik voldoende ijzer binnen kreeg zodat ik een hoog HBgehalte zou hebben.
Een klein jaar later raakt Thea wederom zwanger. Nu test ze ‘positief’ en ze vindt dit ‘een lot uit de loterij’.
17
Toch gaat het na zes weken weer mis en wordt het vruchtje na dertien weken afgestoten. De verloskundige geeft opdracht om het vruchtje op te vangen. Maar dan komt als eerste het eerdere ongeboren kindje eruit: vijf centimeter lang, zonder beentjes.
Kun je dat moment beschrijven? Ik kon het heel duidelijk in de wc zien liggen. Toen ik het met een handschoen uit de wc pot haalde schrok ik dat het zo hard als een steen was, en ribbelig. Toen liet ik het van schrik weer vallen. Hierdoor werd alles in de wc pot omgewoeld zodat het een brei was van urine, faeces, bloed en water. In deze massa vond ik het te eng om te gaan zoeken en voelen naar dat harde enge iets.
En het tweede vruchtje? Even later kwam ook die eruit en viel op de grond. Dit zag ik pas toen ik mij omdraaide. Eerst dacht ik dat het een groot stolsel was en gooide ik het ook in de wc. Achteraf realiseerde ik mij dat het wel groot was voor een stolsel en mooi rond. Ook behield het zijn vorm.
18
Hoe reageerde je partner? Hij keek een beetje vreemd, hij was erg opgelucht dat er geen tweede baby kwam in verband met zijn leeftijd en moeten doorwerken na zijn pensioen. Ik vond dit hard en koud overkomen. Op zich ook wel begrijpelijk want hij wilde dit niet. Voor hem was er een probleem opgelost. Hij was wel lief voor mij en zorgzaam.
Heb je het met anderen kunnen delen? Ik had diep intens verdriet en heb mij een week afgesloten van de buitenwereld om dit alles een plaats te geven. Niemand had iets in de gaten. Ik had alleen contact met de verloskundige. Tussen die momenten door respecteerde ze dat ik niet gestoord wilde worden.
En de vriendin die wist van je tweede miskraam? Haar heb ik het later verteld. Ze keek heel raar toen ik zei dat er een jaar later toch een vruchtje meegekomen is. Het onderwerp was gelijk van de baan. Ik ben zelf ook niet zo gemakkelijk om hierover te praten.
19
Wat vind je er nu van dat de dokter zei dat je niet zwanger was die tweede keer? De medische wetenschap zei dat ik niet zwanger was en ik zei dat ik wel zwanger was. Dit conflict is schijnbaar voor de buitenwereld niet te begrijpen. Men gelooft liever de medici dan een vrouw. Zo voelde dit voor mij.
Wat hebben deze levenservaringen jou opgeleverd? Ten eerste weet ik nu dat dokters niet altijd gelijk hebben. Ten tweede dat ik op mijn gevoel mag vertrouwen. Hierna ben ik heel hard aan het werk gegaan met mezelf. Ik besloot toen dat ik mijn leven voor mij aangenaam zou maken. Dat ik niet afhankelijk wil zijn van de situatie of omgeving om het in mijn leven goed te hebben. Ik ben dus uiteindelijk weer gaan leven.
20
21
Hoofdstuk 3: Mijn eigen verhaal
“Mijn hoofd kan me nog zo vaak vertellen hoe ‘belangrijk’ mijn werk is, maar aan het einde van de dag ben ik toch de moeder van ongeboren kinderen die zichzelf stilletjes in slaap huilt.”
22
Als ik er goed over nadenk, begint mijn ‘miskraamverhaal’ eigenlijk al op jonge leeftijd. De eerste keer in de houten bankjes op de lagere school, wanneer juffrouw Marian een Bijbelverhaal voorleest over een baby die doodgaat. De schok is groot. Mijn verontwaardigd kinderhart begint sneller te kloppen. Dit mag niet, dit kan niet…
Stellige verklaring Ik zie mezelf ook weer klappertandend in de pauze op het winterse schoolplein van de Havo. Met mijn hechte vriendinnenkring evalueer ik de les maatschappijleer over zieke kinderen die onherroepelijk komen te overlijden. En ik verklaar stellig: ‘Het ergste wat je kunt overkomen, is je kind verliezen’.
Diep vanbinnen Deze verklaring (of dit ‘weten’) komt diep vanbinnen. Het raakt me zo erg, dat het me nog maandenlang bezighoudt. Terwijl mijn vriendinnen allang weer tot de orde van de dag zijn overgegaan, blijf ik hangen ik de pijnlijke 23
energie van een kind verliezen. Het houdt me tevens in de nachtelijke uren wakker.
Bij de keel gegrepen Ook in de jaren die volgen, raakt dit thema me overmatig. Of het nou op tv, de radio, in de klas, op de werkvloer of van horen zeggen is; zodra het gaat over het verliezen van een kind, word ik bij de keel gegrepen en moet ik soms letterlijk naar lucht happen. Waar iedereen om mij heen de gave blijkt te hebben van relativering, lijkt die bij mij in alle toonaarden te ontbreken.
Geen babyshower Achteraf gezien is dit waarschijnlijk ook de reden waarom ik in mijn meest ‘vruchtbare jaren’ er niet over peins om moeder te worden. Terwijl ik al op mijn achttiende mijn beoogde levenspartner ken en we daarna jarenlang samenwonen, komt het thema ‘kinderen’ niet over mijn lippen. Mijn omgeving weet dit ook, en is ervan overtuigd dat ze voor mij in de toekomst geen babyshower hoeven te organiseren. 24
In het huwelijksbootje Dat verandert radicaal als we na jarenlang samenwonen tot ieders verrassing een trouwdatum bekend maken. Het is de datum waarop mijn vriend en ik elkaar precies tien jaar daarvoor hebben leren kennen bij een concert van de Ierse folkgroep The Dubliners. Dat lijkt ons een leuke reden voor een feestje, eigenlijk niet meer dan dat. En dus besluiten we te trouwen.
Tropische sprankeling Wat ik niet heb voorzien (wat achteraf gezien nogal naïef was), is dat vanaf dat moment het onderwerp ‘kinderen krijgen’ hoog in de ranking staat bij familie en bekenden. Mensen willen immers weten waarom we nu ineens na al die jaren toch gaan trouwen. Het zal toch niet zo zijn dat…? Vooral mijn Indische ouders krijgen ineens een tropische sprankeling in hun ogen.
What if… Ook mijn verloofde en ikzelf raken toch steeds meer in gesprek over het ouderschap. Hoe zou het zijn als…? Toch wel leuk als er van die koters rondlopen…. 25
Voor de eerste keer in mijn leven lukt het me te fantaseren over een eigen gezin. Ik ben nu niet meer alleen hierin. Ook mijn wederhelft verwelkomt kinderen. Een heerlijk gevoel om samen hierover te kunnen dromen.
Duidelijke boodschap De trouwdag zelf is onvergetelijk, in vele opzichten. In nagenoeg alle facetten van die dag (speeches, conferences, optredens etc.) is de boodschap overduidelijk: ‘Er moeten zo snel mogelijk kinderen komen’. Ik forceer een brede glimlach omdat alle ogen op mij zijn gericht. Vooral mijn moeder ‘staat er bijna op’ dat ze binnenkort oma wordt. Weliswaar op een leuke manier gebracht (o.a. verkleed als Tante Lien die alle lachers op haar hand krijgt), maar desalniettemin toch met een dwingende ondertoon. En telkens weer voel ik hoe mijn maag ineenkrimpt.
Geen flauwe bruid Ik voel me er ongemakkelijk bij, maar wil niet flauw doen. Wie trouwt, moet tijdens het bruiloftsfeest tegen een stootje kunnen, toch?
26
Ik laat daarom alles gelaten over me heen komen. En bovendien was inmiddels mijn eigen kinderwens ook flink aangewakkerd. Dus ik had de deur vrijwillig al wat opengezet.
Diepgewortelde angst Kort na onze geweldige huwelijksreis op het zonovergoten Gran Canaria blijkt het al raak: Predictor kondigt een zwangerschap aan! Eigenlijk wil ik het van de daken schreeuwen van geluk. Maar dan komt de diepgewortelde angst weer bovendrijven: ‘Het ergste wat je kunt overkomen, is je kind verliezen’. Op mijn uitdrukkelijke verzoek besluiten we de zwangerschap voor ons te houden totdat we de ‘veilige’ grens van dertien weken zijn gepasseerd.
‘Ik wist het…’ Het noodlot slaat toe na ongeveer tien weken. Na herhaal-delijk bloedverlies gaan we die donderdagmiddag op stel en sprong naar de gynaecoloog die na het maken van een echo constateert dat ik een miskraam heb.
27
Meteen de volgende ochtend moet ik gecuretteerd worden. Mijn wereld stort in, mijn diepste angst is bewaarheid geworden. Ik wist het. IK WIST HET GEWOON!
Recht op ‘de waarheid’ De enige opluchting die ik dan voel, is dat niemand anders buiten onszelf om er nog vanaf weet. We hoeven ons dus aan niemand te verantwoorden. Ik druk mijn partner op het hart dat hij deze nare ervaring voor zich houdt. Als ik de volgende ochtend bijkom uit de narcose, zie ik in een waas mijn moeder naast mijn bed zitten. Mijn partner blijkt zonder overleg tot de conclusie te zijn gekomen dat zij toch recht had op ‘de waarheid’ en dat zij wellicht graag vanuit moederliefde haar dochter zou willen bijstaan.
Verbale narcose De ijskoude woorden die ze vervolgens op me afvuurt, terwijl ik nog nauwelijks besef dat ik mijn kind ben verloren, zal ik nooit vergeten. “WAAROM BEN JE OOK ALTIJD ZO ONVOORZICHTIG!!” 28
Het is alsof ik opnieuw mijn bewustzijn verlies, nu door toedoen van een verbale narcosespuit. Ik zie nog wel hoe mijn partner schrikt en haar iets toespreekt.
Schuldgevoel Verder weet ik me nog heel weinig te herinneren van dat bezoekje. Wat me wel is bijgebleven, is dat ik me in een soort emotioneel oorlogsgebied waande en het liefste me in een bodemloze loopgraaf zou verstoppen. Wegvluchten uit deze nachtmerrie. Eenmaal thuis komen de emoties goed los. Althans, als ik alleen ben. In het bijzijn van anderen, zelfs van mijn partner, houd ik me groot. Precies zoals ik ook ben opgevoed. Maar ik voel me diep bedroefd. En ergens geloof ik dat ikzelf schuldig ben aan de dood van mijn kind.
Geen peptalk Dat wordt benadrukt als mijn zus belt en me vraagt of ik ‘misschien te zware boodschappentassen heb getild’. Ik weet niet hoe ik moet reageren, ik voel me overdonderd.
29
Ik heb gewoon de kracht niet voor een weerwoord. Maar misschien héb ik ook onbewust te zware dingen getild?? Mijn vader heeft inmiddels ook zijn conclusie getrokken: ik heb de miskraam zelf veroorzaakt omdat ik tijdens mijn huwelijksreis heb meegedaan aan een jeepsafari. Door al dat geschud is het bevruchte eitje losgetrild. Hoe dom kun je zijn!
Plaatsvervangend slachtofferschap Terwijl de gynaecoloog toch duidelijk heeft verteld dat mij geen enkele blaam treft, begin ik hier vraagtekens bij te plaatsen. Dat wordt nog verhevigd als ik later die week met lood in de schoenen samen met mijn partner het pijnlijke nieuws ook aan mijn schoonzus en zwager vertel. Ik hoor haar nog verontwaardigd zeggen: “Eerst ontzeggen jullie me de blijdschap van het tante worden en nu vertellen jullie me dat het ook alweer voorbij is! Hebben jullie enig idee hoe ik me voel??” Dit luidt weer een zware nacht voor me in.
30
Tegen beter weten in Het schuldgevoel begint nu hevig aan me te knagen. Wat doe ik anderen aan? Het kan toch niet anders zijn dan dat ik zelf iets fout heb gedaan dat heeft geleid tot de miskraam? Het geloof dat ik het niet verdien een gezond kind te hebben, groeit met de dag. Dit wist ik nota bene vroeger al! Waarom dan toch tegen beter weten in zwanger raken en iedereen met de brokstukken achterlaten?
Pijnlijke begroeting Ondertussen blijft de toonzetting van het huwelijksfeest ook enkele weken na de miskraam doorklinken. Vlak voor een zaalvoetbalwedstrijd van mijn partner, aait zijn teamgenoot in een volle kantine lachend over mijn buik en begroet me luid met: “Hé moedertje, hoe is het met de kleine?” Ik lach schamper terug en voel me heel erg klein worden. De tranen verbijt ik die zaterdagmiddag op de tribune.
31
Boys will be boys Als ik het mijn partner die avond vertel, reageert hij laconiek. Ach, dit was toch te verwachten, wuift hij mijn verhaal nonchalant weg. Bovendien: ‘Boys will be boys’. Dat kun je die mannen niet kwalijk nemen. Zijn ogen en woorden verraden dat hij het zo zoetjes aan ook tijd vindt worden dat ik de draad weer oppik en de miskraam achter me laat.
Sterke meid De pijn van het verlies is te groot voor mij om mee te dragen. Daarom besluit ik vanaf dan er rationeel mee om te gaan. Terwijl ik me nog maandenlang iedere avond in slaap huil, toon ik me overdag de sterke meid. Zowel als pas getrouwde vrouw als directiesecretaresse ben ik weer de pittige tante die haar mannetje staat. Business as usual…
32
Hoofdstuk 4: Wederom afscheid Als ik enkele maanden later op mijn werkplek stekende buikkrampen krijg, snel ik naar het toilet. Even later merk ik het bloed in de wc-pot op. Als ik mijn blik goed focus vang ik ook de contouren op van een vliesje. Zonder erover na te denken spoel ik door en ga ik snel terug naar mijn kantoor. Er moet immers nog veel geregeld worden voor het buitenlandse directiebezoek eind die week.
Fantasie over boogbruggetje Het duurt ongeveer een halfjaar na de curettage voordat ik volgens Predictor opnieuw zwanger ben. Ditmaal registreert de eerste echo in het ziekenhuis een tweeling. Mijn partner kan zijn geluk niet op en fantaseert hoe hij met een tweelingwagen over het smalle boogbruggetje in het park achter ons huis manoeuvreert. Ik voel die eerste periode weer een sprankje hoop en koop zelfs een babyboek. 33
Emoties op afstand houden Naarmate we de magische grens van drie maanden naderen, word ik weer overspoeld door angst. Wat als het weer fout gaat? Kan ik dat wel aan? Mijn beschermingsmechanisme treedt weer in werking en ik neem emotioneel veilige afstand van mezelf. Zodat de klap mij niet zal vermorzelen als het weer zover is.
Deja-vu De geschiedenis herhaalt zich met twaalf weken. Na een aanhoudende bloeding loop ik op een late vrijdagmiddag in de wachtkamer op de afdeling gynaecologie te ijsberen. Ik negeer de goed bedoelde geruststellingen van mijn wederhelft. Wat weet hij er nou van? Even later beleef ik een deja-vu wanneer de arts weer diezelfde bezorgde blik toont en ik wederom mijn tranen verbijt.
Sprankje hoop Terwijl we met z’n drieën turen naar de bewegingsloze zwart-wit beelden op dat scherm, legt hij uit dat het niet goed gaat met de tweeling. 34
Ze zijn de afgelopen weken nauwelijks gegroeid. Maar, zegt hij met licht verheffende stem, er is nog hoop. Nadat ik ben aangekleed legt hij vanachter zijn bureau uit dat er vooralsnog geen sprake is van een miskraam. Wat we mogen overwegen is om me voor een poosje op te laten nemen in het ziekenhuis waarbij de dokters proberen via een infuus weer leven te blazen in de zwangerschap.
Geringe levenskans Een relatief kleine kans, maar zeker aanwezig. Mijn partner veert op. Hij ziet dit wel zitten. Thuis weet ik het zelf voor honderd procent zeker. De groeiachterstand is zo groot en de levenskansen zijn zo klein. En ook al zouden mijn kinderen na de intensieve behandeling over een halfjaar levend geboren worden, het kan haast niet anders zijn dan dat de toegediende medicijnen negatieve invloed zullen hebben op hun welzijn.
Vrijwillige curettage In tegenstelling tot de eerste miskraam voel ik me ditmaal vrij krachtig in mijn schoenen staan. Ik vind dat als de kans op een volwaardig bestaan voor mijn 35
kinderen zo minimaal is, ik nu voor ze de keuze moet maken om niet geboren te worden. Ik weet vanuit mijn hart dat een curettage de enige juiste oplossing is. Voor de kleintjes, en ook voor mijn partner en mijzelf. Ik plan een afspraak in voor de curettage voor de volgende dinsdag.
Afscheidsbrief De avond ervoor besluit ik in de afzondering van mijn slaapkamer nog eenmaal contact te maken met mijn kindjes voordat ik weer de mallemolen in het ziekenhuis inga. Vanachter een gordijn van tranen schrijf ik een brief aan de tweeling:
“Piepklein, en toch al compleet. Jullie hoefden alleen nog maar te groeien, maar glippen nu al weg uit het leven, langzaam maar zeker. Morgen staat ons afscheid gepland. Jullie zijn ontstaan uit liefde. Maar jullie mogen die liefde niet ervaren. Nooit zullen we de kleur van elkaars ogen weten. Het mag niet zo zijn. Maar jullie blijven wel voor altijd onze kinderen. 36
Samen met het broertje of zusje dat eerder ook al niet geboren mocht worden. Hij of zij werd ons ontnomen, zonder overleg, zonder bedenktijd, zonder afscheid. Jullie laten we gaan zoals jullie gekomen zijn; in volle vrijheid. Ik houd van jullie, voor eeuwig…. Jullie dankbare mama”
37
Hoofdstuk 5: Vrede vinden Mijn werkleven gaat me vanaf dan steeds zwaarder af. Mijn hoofd kan me nog zo vaak vertellen over mijn ‘belangrijke’ job, maar aan het einde van de dag ben ik toch de moeder van ongeboren kinderen die zichzelf stilletjes in slaap huilt. Ik weet dat dit zo niet langer door kan gaan.
Mezelf rust gunnen Als mijn baas me op een ochtend vraagt of me iets dwarszit, flap ik het eruit. Ik vertel hem dat de zogenaamde griep die ik onlangs had, waardoor ik enkele dagen niet kon komen werken, in feite een herstelperiode was van mijn curettage. Hij is geschokt dat hij dit niet wist waardoor hij geen rekening heeft kunnen houden met mij. Kort hierna besluit ik het advies van mijn partner op te volgen en ontslag te nemen. Hij kan immers zelfstandig in ons levensonderhoud voorzien en ik kan dan eindelijk helemaal tot mezelf komen. 38
Voor het eerst sinds lange tijd maak ik een besluit voor mezelf. Vrede met kinderloosheid Ik geniet iedere dag een stukje meer van mijn vrije dagen en de lange wandelingen met onze bouvier Nouschka. En in die kalmte vind ik ook vrede in de gedachte dat ik misschien nooit moeder zal worden. En ik kan op dat moment vanuit mijn hart zeggen: “Word ik ooit nog moeder: heerlijk! Word ik dat niet: dan is dit ook goed. Ik laat mijn geluk er niet meer van afhangen”. En het lukt me de overheersende gedachtes over het ongewild kinderloos zijn, steeds meer los te laten.
Volle kinderwagen Zoals ik in dit boek nog vaker zal schrijven, is afleiding een van de beste manieren om een gewenst resultaat te bereiken. Een klein jaar na mijn ontslag wordt onze zoon geboren en slechts veertien maanden later, gevolgd door een dochter! 39
En door het kleine leeftijdsverschil lijkt het regelmatig alsof ik mijn ‘tweeling’ mee uit wandelen neem over het smalle boogbruggetje in het park. De een krioelend in de kinderwagen, de ander fier overeind in het opzetstoeltje. En ik loop met ze te pronken, zo trots als een pauw.
40
41
Hoe verder? Je hebt nu deel 1 van mijn boek gelezen. In deel 2 ga ik het hebben over hoe we onze eigen ervaringen creëren. En specifiek ga ik er verder op in hoe mijn emoties en gedachtes (die ik in de loop der vele jaren heb gehad) ertoe hebben geleid dat mijn miskraamervaringen een simpele optelsom zijn van deze natuurwet. Dit tweede deel ontvang jij over drie dagen. Ken jij nog iemand voor wie dit boek behulpzaam kan zijn, laat hem of haar zich dan inschrijven via www.miskraamverwerken.nl voor een eigen exemplaar. Wil je reageren op dit eerste deel? Leuk, dat kan hier.
42
