Klein Watervalplaas Mijn vriendin Dinja, die al ruim tien jaar in ZuidAfrika woont en werkt, had een plan. En als Dinja een plan heeft, komt het altijd goed. We gingen samen een kleine road trip maken, de Afrikaanse bush in. We waren namelijk uitgenodigd door een vriend van haar, een Nederlander, die in het binnenland van de West-Kaap een oude farm had gekocht en omgebouwd tot een paar schitterende vakantiehuizen. Bed en breakfast? Nee, daar deed hij niet aan, te veel gedoe, maar een braai (BBQ) bood hij ons wel gastvrij aan. Dinja reed met haar autootje over de mooie wegen van Zuid-Afrika. We zagen onderweg springbokjes grazen op de uitgestrekte velden en we zagen zelfs een groep van meer dan dertig blauwe kraanvogels, de nationale vogel van Zuid-Afrika. ‘Zo,’ zei Dinja na een uurtje of wat, ‘en nu wordt het allemaal wat minder met de wegen’. Voor dat ik kon vragen wat ze bedoelde draaide ze van de weg af en sloeg een zandweg in. Kuilen, stof, kuilen, stenen.
‘Gelukkig is het droog, want als het regent kan ik hier niet eens rijden, dan moet je echt een 4x4 hebben!’ Kilometer na kilometer trokken we steeds verder het binnenland in. Als er sporadisch een tegenligger aankwam moesten we de raampjes snel dichtdraaien want die namen een enorme stofwolk mee in hun kielzog. We kwamen steeds minder
farms tegen, en net toen ik dacht dat we aan einde van de wereld waren gekomen stond daar het naambord van ‘Klein Watervalplaas’. We namen de afslag en reden het terrein van Rick Meijer op. Onmiddellijk was het landschap anders. Goed onderhouden beplanting, een opgeruimd en open terrein en... dieren. Veel dieren. Paarden, kippen, alpaca’s, varkentjes, geiten, het leek wel een echte boerderij.
De paarden stonden in een ruime weide met mooie schuilstallen. Achter de weide werd zo te zien een buitenrijbak aan gelegd, er was daar driftig hout gekapt. Toen we de auto parkeerden zagen we twee personeelsleden van Rick druk in de weer met een paar planken en een stuk gaas. Ze moesten een buitenren maken voor twee nieuwe gasten op de farm. Twee minizwijntjes, Romeo en Giulietta. Rick had ze nog maar een paar dagen en had ze in huis gehad omdat ze warm moesten blijven. Hij liet ze loslopen in de kamer en daar had hij nu wel genoeg van want kleine zwijntjes produceren aardig grote keutels. Na diverse aanwijzingen van Rick (‘Nooooooo!’) stond dan eindelijk een mooie ren klaar en konden de kleintjes er in. Ze kregen een bakje yoghurt en meteen werd duidelijk waarom de uitdrukking ‘eten als een varken’ bestaat!
Rick Meijer woont al jaren in ZuidAfrika. In Nederland had hij een goedlopende meubelzaak in het Gooi. Om zich te onderscheiden creëerde hij in zijn showroom complete huiskamers, met verlichting,
accessoires, kussens enzovoorts. Hij schiep zo diverse sferen in zijn zaak. Niks bijzonders, zou je denken, maar hij was toen de eerste die dat deed. Zo kon het gebeuren dat er Gooise dames in goede doen zijn winkel binnenstapten en uitriepen ‘Dat is precies wat ik zoek voor onze bibliotheek/dinerruimte/salon!!!’ Waarna hun echtgenoten meegetroond werden om het geheel goed te keuren. En af te rekenen. Op een country kasteelfair richtten hij en zijn partner een stand in op exact dezelfde wijze als in hun showroom. Hij had nog een grote voorraad vazen van gerecycled glas staan waar hij vanaf moest, deed er wat vogelzand in en plaatste een kaars in het midden. Zo, dat stond aardig zeg! Hij hing er een leuk prijskaartje aan en voordat hij er erg in had waren alle windlichten, want zo noemen we ze tegenwoordig, uitverkocht. Als warme broodjes vlogen ze de stand uit. Diezelfde avond belde hij de leverancier van de vazen en bestelde nog een wagen vol. De volgende dag? Uitverkocht. Dus werd er nog een lading besteld. De volgende en laatste dag? Uitverkocht! Hij verkocht tijdens die fair zo veel windlichten dat hij het geld niet meer kon opbergen. Het puilde uit zijn portefeuille, borstzak, broekzakken, broekriem, dus gooide hij de briefjes maar in de cabine van zijn busje. ‘Ik voelde me net Dagobert Duck toen ik ‘s avonds naar huis reed, ik zwom letterlijk in het geld!’ Zijn idee om een vaas te gebruiken als windlicht had voor de plaatselijke middenstand ook gevolgen. Een dierenspeciaalzaak in Laren verkocht zo veel vogelzand dat hij vrijwel constant uitverkocht was. Toen hij Rick toevallig een keer sprak viel het kwartje, ‘Komt dat door jou!? Ik dacht al, wat heeft iedereen ineens veel vogels!’ De rest is geschiedenis. Iedereen heeft tegenwoordig wel een windlicht in huis, of die nu met schelpen, zand of ander decoratiemateriaal gevuld is. Rick zette een trend die niet meer weg te denken is uit het Nederlandse interieur. Waarom is hij dan gestopt met zijn zaak? Omdat het natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn was. Er waren ook tijden dat het hem niet zo voor de wind ging. De concurrentie werd heftiger en het heilige vuur was er na jaren hard werken uit. Hij was moe. Tijdens een vakantie naar Kaapstad werd hij verliefd op Zuid-Afrika kocht er een appartement. Hij verkocht zijn zaak en verhuisde met zijn partner naar Kaapstad. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon. Het appartement knapte hij eigenhandig op met zijn aangeboren gevoel voor stijl en allure en... verkocht het met een mooie winst. Zijn, inmiddels, ex-partner werd echter ernstig ziek. Rick
verzorgde hem tot aan zijn dood en zat in een impasse. Wat nu, wat voor doel kon hij zich nog stellen, wat moest hij met zijn geld? Hij had genoeg van de stad en kocht een farm in Teslaarsdal, anderhalf uur rijden van Kaapstad. Het was een bouwval en al zijn geld stak hij in het opknappen van de diverse panden op het terrein gestoken. Eerst het woonhuis, toen de melkstal en de schuur. Hij veranderde de vervallen bende in een klein paradijs met smaakvol inge-
richte cottages. Met behulp van zijn werkers die hij elke dag ophaalde uit en terugbracht naar de township in de buurt, bouwde hij zo aan zijn eigen paradijs ‘Klein Watervalplaas’ in Teslaarsdal. Aan dat paradijs was bijna een einde gekomen, nog geen paar weken voor ons bezoek. Door de droogte was er brand uitgebroken en door de harde wind raasde het vuur de kant van zijn terrein op. De brand was zo fel geweest, vertelde hij, dat hij vreesde voor zijn leven en dat van zijn dieren. Met hulp van buren groef hij een geul om het terrein en de brand kwam er niet overheen. Net op tijd. Om het hele terrein waren inderdaad heel veel verbrande bomen en struiken te zien. Maar het zal niet lang duren voordat het groen weer terugkeert en de protea’s, de nationale bloem van Zuid-Afrika, weer gaan bloeien.
‘S avonds zaten we aan de braai die Rick voor ons had gemaakt. Wij genoten van de heerlijke salades en lekkernijen bij het vuur van de braai in de Afrikaanse nacht. Rick had er zichtbaar plezier in om ons te verwennen. Hij zat op zijn praatstoel. Zijn boekingen liepen voorspoedig, vertelde hij, om ons nog een glas wijn in te schenken. De Milkshed was vol deze dagen en hij had een volle agenda voor de komende tijd. Maar dat moest ook want nu moest de investering terugverdiend gaan worden. De stemming was goed en de lach van Rick schalde regelmatig door Teslaarsdal. ‘Ik ben zo rijk, zie je dit alles, hier mag ik wonen!’
Ik begreep wat hij bedoelde. Na de maaltijd vergezelden hij en Dinja mij naar mijn slaapplaats voor die nacht. Met de auto reden we naar een hoger gelegen terrein. Ik mocht slapen in een luxe safaritent die hij net had afgebouwd. De tent was ingericht met een luxueus bed, een kookgelegenheid, koelkast en naast de tent stond zelfs een eigen toileten douchegebouwtje. Op de tafel stond, natuurlijk, een windlicht.
Toen zij vertrokken waren bleef ik nog even voor mijn tent zitten en luisterde naar de Afrikaanse nacht. Het was stil en de sterrenhemel was adembenemend. Alsof ik zo mijn hand uit kon strekken om de sterren aan te raken. Een paradijs, inderdaad. Toen ik mijn bed lag, sprak ik mezelf toe. Besef je wel hoe bevoorrecht je bent? Je ligt hier, in Afrika, in de bush, in een safaritent. Bij het zachtjes flapperen van het tentdoek viel ik in slaap.
Klein Watervalplaas beschikt over een ruime cottage die plaats biedt aan vier personen, en één voor twee personen. De safaritent is geschikt voor twee personen. Er is een klein zwembad aanwezig. De paarden op Klein Watervalplaas zijn te huur voor buitenritten. Desgevraagd zal Rick u begeleiden om u de omgeving te laten zien. De omgeving is zeer geschikt voor lange wandelingen. U kunt uw verblijf rechtstreeks bij Rick boeken via de website www.klein-watervalplaas.co.za. Diana Bloemendal 2012, www.imadia.nl
