D
e rechterpagina toont de mediacommissie. Het groepje mensen dat de Bodes dit jaar in elkaar heeft gedraaid. Ze zijn met zijn zessen, al lijkt een van hen zijn best te doen zich op de foto te verstoppen. Er is de persoon die bij de commissie zit als vertegenwoordiger van het bestuur, de persoon die alleen bij de commissie is gekomen voor de technische zaken zoals drukken, maar inmiddels volwaardig redactielid is, de eerstejaars die onmisbaar is voor een beetje input in een misschien wel vastgeroeste commissie, de ouderejaars, die al wijzer is en daarom vaak de serieuze wetenschappelijke stukken mag schrijven, de voorzitter die altijd tijdgebrek heeft en daardoor meer dan eens een paar taken afschuift op de ook op deze foto aanwezige vicevoorzitter, secretaris én penningmeester van de commissie. Ergens in de tijd heb ik deze Bode misschien weer eens in mijn hand en zal ik me afvragen wat er van sommigen geworden is of juist hoe het op de foto vastgelegde veranderd is. Op de foto hebben ze geen idee wat hun te wachten staat. Welke veranderingen nog komen. Na al dit geneuzel lijkt dit me een mooi punt in de tekst om Leonardo da Vinci te citeren: ‘Il nome dell’uomo si varia in varî paesi, e la forma non è mutata se non per la morte.’ Daarmee komt een einde aan dit ‘redactioneel’ en is de laatste Bode van dit collegejaar bijna af.
Colofon Uitgave Leonardo da Vinci, Juli 2011, Jaargang 5, Editie 3, Uitgave 15 Hoofdredactie Koen van Benthem Eindredactie Esra te Brinke, Vincent Jansen, Imma Six Redactie Sjors Bakels, Koen van Benthem, Esra te Brinke, Vincent Jansen, Sanne Lenselink, Imma Six Omslag en centerfold Koen van Benthem Medewerkers aan dit nummer Timo Bretten, Jan Pieter Boersma, Marlou Snelleman, Maxime Classens, Mark Verleg, Joep Karskens, Raymond Rammeloo, Jolijn Onvlee, Joost Hendriks, Niek van Hilten, David van den Bosch Contact- en redactie-adres t.n.v. Leonardo da Vinci, Postbus 9010, 6500 GL Nijmegen E-mail
[email protected] Website www.leoserver.science.ru.nl
A
aibaar, al was het maar omdat slakken te traag zijn een naderende hand te ontvluchten. Timo Bretten ontving ooit vier van deze slakken van formaat als cadeau. Per vermenigvuldiging is het aantal slakken zes geworden. Wie bedenkt dat deze slijmerige huisdieren vijftien jaar oud en dertig centimeter lang kunnen worden, begrijpt dat verdere uitbreiding van de slakkenpopulatie in huize Bretten niet bijzonder gewenst is. Het grote voordeel van deze dieren? Als je voor een conferentie naar Amerika gaat, zoals Timo soms pleegt te doen, beginnen deze slakken aan een winterslaap. Het is nog belangrijker dat iemand de planten water geeft dan dat iemand op de slakken past. De aanwezigheid van verse blaadjes sla wekt de slakken, waarna deze geheel naar eigen inzicht besluiten om verticaal de wanden van het terrarium op te klimmen. Wie het huisje onder de slak ziet bungelen vraagt zich af hoe dat comfortabel kan zijn, maar de slak lijkt zich hier niet van bewust en beweegt zich vrolijk voort. Dit onder het toeziend oog van Timo. Wie te lang naar de intense rust van de slakken kijkt begrijpt waarom Timo soms niet helemaal op tijd op de universiteit verschijnt.
A
fgelopen 9 juni was het dan eindelijk zover. Jan Pieter Boersma en Marlou Snelleman hebben elkaar trouw beloofd na een dikke vier jaar verkering. Omdat een studentenhuwelijk niet veel voorkomt en al helemaal niet tussen twee bètastudenten die ook nog eens allebei natuurwetenschappen studeren, kon een foto van het kersverse paar in deze Bode niet ontbreken. Laten we bij het begin beginnen… Dat Jan Pieter en Marlou met elkaar wilden trouwen, wisten ze na twee jaar verkering al wel zeker. De vraag was meer ‘wanneer?’. Op 23 september 2010 werd dat helder. Jan Pieter vroeg Marlou, zoals het hoort, op zijn knieën. Daarna was het snel duidelijk dat 9 juni 2011 de dag zou zijn. Toen deze stralende dag aanbrak, kwam Jan Pieter in een Renault Megan Cabrio aanscheuren om Marlou bij haar ouders op te halen. Daarna hebben zij elkaar in het gemeentehuis van Duiven het jawoord gegeven en hun huwelijk is in de Koepelkerk in Arnhem ingezegend. Zoals bij elke bruiloft, werd ook deze ’s avonds afgesloten met een feest met vrienden en familie. Vaak hebben ze de vraag gehad waarom ze niet zijn gaan samenwonen, in plaats van meteen trouwen. Hoe weet je zeker dat je dit volhoudt? Hun antwoord daarop luidt: ‘Omdat wij geloven dat we er niet alleen voor staan, maar dat God ook met ons mee wil gaan, ook in ons huwelijk.’
D
e gymlessen waren niet iets waar Esra te Brinke naar uitkeek, toen ze die nog had op school. Balsporten waren een ramp en de rest ging meestal ook niet best. Waar ze wel naar uitkeek, was de maandelijkse familiezondag op de ijsbaan van Triavium. Want schaatsen is dé sport van de familie Te Brinke. Eenmaal op de universiteit was de beslissing voor een studentenvereniging dan ook snel genomen: het moest Lacustris worden, de Nijmeegse studentenschaats- en -skeelervereniging. Tijdens het winterseizoen wordt er hard getraind op de ringbaan van Triavium. Als je gaat langebaanschaatsen valt er veel te leren voordat je de techniek goed beheerst, gemiddeld kost dat zelfs zo’n zeven jaar van wekelijks trainen. Dat is wat het schaatsen zo uitdagend maakt. Esra schaatst inmiddels op klapschaatsen, wat de trainingen nog leuker maakt, want ze vindt het geweldig om op zulke snelle schaatsen door de bochten te vliegen. Maar zo gauw de eerste vrieskou zich aandient begint het pas echt te kriebelen. Elke dag checkt ze de weersvoorspellingen en als het éven kan gaat ze het natuurijs opzoeken. Want uiteindelijk is er niets mooier aan deze sport dan de kou te trotseren en over de prachtige Nederlandse meren, vaarten of uiterwaarden te schaatsen.
K
lik! Het begon eigenlijk allemaal toen Maxime Classens zich op een zondagmiddag verveelde en eens haar kamer rondkeek om te kijken wat ze kon doen. Ze vond een paar oude kaftpapierrollen en opeens kwam het idee in haar op om dat papier te gebruiken als achtergrond voor een minifotoshoot. Ze pakte een knuffel en zo ontstond haar eerste fotoshoot. Ze merkte dat ze het steeds leuker begon te vinden en ging er steeds vaker op uit met het kleine compact cameraatje van Sony, totdat die kapot ging. Maxime besloot het nu maar eens goed aan te pakken en kocht een Nikon spiegelreflexcamera (die ze nu nog steeds heeft). Vooral in de periode van de middelbare school, waarin ze in tegenstelling tot nu veel vrije tijd had, ging ze er minstens één keer per week wel op uit om ergens foto’s te maken. En dankzij haar grote familie heeft ze er al een groot aantal portret-, feest- en babybuikshoots op zitten. Helaas heeft ze er afgelopen jaar wat minder tijd voor gehad, maar ze heeft met een paar vrienden die ook fotografie doen afgesproken om volgend jaar een eigen fotoclubje op te richten om elkaar kritiek te geven, te leren van elkaar en om leuke shoots te doen!
D
e Mark (Marcus verleggius) komt van nature voor in en rond het Huygensgebouw. Gedurende de dag bezoekt hij colleges aldaar, om de rustgevende redevoeringen van de docenten aan te horen. In de ochtend is de Mark al druk bezig om het nodige voedsel te verzamelen om zijn dag door te komen. Zijn dieet bestaat volledig uit groenten, fruit en noten, welke hij in een grote boodschappentas met zich meesjouwt. Die bewaakt hij heel fel, want zijn voedsel is uitermate belangrijk. Het is een goed gebalanceerd en zorgvuldig samengesteld dieet van diverse soorten groenten en fruit en van levensbelang voor een Mark. Gemiddeld verorbert een Mark zo’n 2 tot 3 kilo per dag. Waar hij al dat fruit vandaan haalt verschilt per keer. Het hangt ervan af waar hij de beste kwaliteit tegen de laagste prijs kan krijgen. Bij supermarkten en groenteboeren zijn over het algemeen veel Marks te vinden, want dit zijn hun meest gebruikte bronnen van voedsel. Ze zijn ook wel eens gesignaleerd in landwinkels en incidenteel in een boomgaard. Recentelijk onderzoek heeft uitgewezen dat de Mark tegenwoordig rijst aan zijn dieet toegevoegd heeft. Waarschijnlijk heeft dit te maken met de verwachte migratie van de Mark naar India.
A
#
B
R
H
S
L Q
P
8 G
T
A
ls de wereld in brand staat, blus je haar met verf en lakens. Demonstreren, dat is een van de grote kwaliteiten van Joep Karskens. Waarom alle mensen normaal altijd stil blijven zitten terwijl er zo veel vreemde dingen gebeuren op aarde, is Joep dan ook een groot raadsel. Daarom zoekt hij graag een manier om zich nuttig te maken voor een betere wereld. Dit jaar is dat voornamelijk in de vorm geweest van het coördinatorschap van het Universitair Milieu Platform (UMP), een werkgroep van studentenvakbond AKKU. Het UMP zet zich in voor een duurzamere universiteit en universiteitsbevolking. Samen met een groep gemotiveerde studenten houdt Joep zich bezig met energiebeleid, het inspireren en informeren van studenten, en eigenlijk met alles wat maakt dat studenten, werknemers en universiteitsbestuurders meer zorg dragen voor de wereld. Op subtiele wijze wordt geprobeerd de keuzes die studenten en medewerkers maken in hun dagelijks handelen te beïnvloeden. Tweedehands studieboekenverkoop, biologische producten, een maandelijkse duurzame lunch en zuinigere lampen zijn een greep uit de dingen die het UMP verwezenlijkt op weg naar een groenere en duurzamere universiteit. Joep droomt van een universiteit vol zonnepanelen, verantwoorde producten en kritische, maatschappelijk betrokken studenten. Ze krijgen steeds meer aanhang, en zo komen ze elke dag een stukje dichterbij.
S
inds juni 2006 is Raymond Rammeloo paukenist bij het Nijmeegs Studentenorkest Collegium Musicum Carolinum, een amateursymfonieorkest voor studenten van de RU en de HAN. Momenteel telt dit orkest 38 musici. Leden worden op basis van een auditie aangenomen, wat een relatief hoog niveau garandeert. Het orkest voert immers niet de makkelijkste muziekstukken uit. Jaarlijks studeren ze 3 tot 4 verschillende concertprogramma’s in die ze vaak in concertgebouw De Vereeniging hier in Nijmegen ten gehore brengen. Zo speelden ze er op 4 mei nog het officiële stedelijke herdenkingsconcert met het Requiem van Mozart en het eerste vioolconcert van Bruch. Les heeft Raymond gehad voor zeer uiteenlopende slagwerkinstrumenten, toch hebben de pauken zijn voorkeur. Ze klinken immers heel mooi en voegen altijd iets aan de klank van een orkest toe. Als paukenist moet je om diverse redenen erg alert zijn in een orkest. Normaliter telt een orkest slechts één paukenist, waardoor alles wat je doet heel solistisch is (in tegenstelling tot bijvoorbeeld een violist, waar er minstens acht van zijn). Pauken hebben daarnaast ook nog eens een zeer breed klankspectrum, waardoor ze altijd door het orkest te horen zijn. Als je dan iets fout speelt, valt het meteen erg op. Deze ‘grote’ klank maakt ook dat je niet te sterk moet spelen om andere instrumenten niet te overstemmen. Ten slotte heb je als paukenist veel rust. Om dan de ene inzet na bijvoorbeeld vijf minuten niksen niet te missen, moet je wel bij de les blijven.
H
et is al meer dan tien jaar geleden dat Jolijn Onvlee door een vriendin gevraagd werd om een keer mee te gaan naar rhönradturnen. Jolijn vond het meteen zo leuk, dat ze de sport ook is gaan beoefenen. Inmiddels is ze al een aantal keer eerste geworden bij provinciale kampioenschappen en zelfs twee keer tweede op de Nederlandse kampioenschappen, in de op twee na hoogste categorie. Binnen het rhönradturnen zijn er drie disciplines: rechtuit, spiralen en sprong. Jolijn is het beste in de discipline rechtuit en dat vindt ze dan ook het leukste. Sinds een paar jaar doet ze deze discipline op muziek, wat het turnen extra moeilijk maakt, omdat het rollen van het rad dan gelijk moet lopen met de muziek. Ook moet je voor deze sport zowel sterk als lenig zijn, omdat het er mooi uit moet zien en behalve flexibiliteit heb je daar soms ook veel kracht voor nodig. Behalve leuk is rhönradturnen soms ook wel gevaarlijk. Het spreekt voor zich dat het niet de bedoeling is om uit het rad te vallen, maar het is wel eens nodig om risico’s te nemen. Jolijn zit daardoor soms onder de blauwe plekken. Echt ernstige blessures heeft ze gelukkig nog nooit opgelopen.
J
oost zit al heel lang bij Langenort, een school in Nijmegen in de middeleeuwse krijgskunst. Er zijn in Nederland en België ongeveer acht vergelijkbare scholen. Hij leert hier op een moderne manier om te gaan met de oude middeleeuwse kunst van het vechten met bijvoorbeeld zwaard, dolk, staf, speer, zwaard en beukelaar, langzwaard, maar ook worstelen en andere vormen van ongewapend vechten. Een derde onderdeel is het vechten te paard. Paardrijden was in de middeleeuwen natuurlijk dé vorm van transport. Daarnaast wordt ook aandacht besteed aan een stukje geschiedenis. In de lessen wordt goed gekeken naar de beste techniek, tactiek, conditie, balans en andere dingen. Joost volgt lessen waarin alles zo goed mogelijk wordt geleerd, en doet soms ook zelfs mee aan wedstrijden waarin hij als natuurwetenschapper natuurlijk uitblinkt!
V
incent Jansen was tot 2008 lid van de jeugdbrandweer. Hij heeft daar 5 jaar lang geoefend en wat begon als een hobby is uitgegroeid tot een passie. Zijn brandweerkennis is fenomenaal: in elke kazerne kan hij iedere wagen bij naam noemen en zijn functie uitleggen. Hij heeft zelfs twee certificaten behaald, die nu aan de muur van zijn kamertje te bewonderen zijn. Alleen echt blussen heeft hij nooit gedaan, want dat is te gevaarlijk voor minderjarigen. Na de middelbare school heeft hij gekozen om te gaan studeren in plaats van carrière te maken bij de brandweer. Hij heeft echter nog steeds een pieper aan zijn broek hangen, die hem op de hoogte houdt van alle rampen en ongelukken in de omgeving: autobranden, schoorsteenbranden, maar ook meldingen voor de traumaheli. Natuurlijk is het heel vervelend als er iets misgaat, maar toch is er weer die adrenalinekick als er eens wat gebeurt… En is dat in de buurt, dan fietst hij er snel heen om te kijken wat er aan de hand is en wat de brandweer doet. Zo houdt hij zijn kennis op peil.
S
inds februari 2008 spelen Niek van Hilten en David van den Bosch in “The Square Lemons”. Met twee vrienden van de middelbare school besloten zij bij elkaar te komen in de kelder bij David om samen eens muziek te maken. Meteen wisten ze dat dit een mooi begin was en het wekelijkse repeteren begon. Het aantal covers dat ze speelden nam zo snel toe. Na ongeveer een jaar begonnen ze met het schrijven van eigen songs. Uit de vele schrijfsessies kwamen, getuige het publiek, een aantal te gekke nummers. Dit heeft ertoe geleid dat de band inmiddels is begonnen met het opnemen van een eigen EP: “In Case You Didn’t Notice…” Deze moet ergens deze maanden uitkomen. Behalve deze creatieve groei, groeide de band ook in het aantal leden. Zo voegde Ruben, de tweelingbroer van David, zich als bassist bij het gezelschap en ook violiste Jessie (eerstejaars MLW) is inmiddels een vierkante citroen. Het succesverhaal kent bijna geen einde, bij de studentenbandstrijd “Kaf en Koren” hoorden ze bij de twaalf bands die geselecteerd waren uit 29 inzendingen om in het Cultuurcafé de strijd aan te gaan. Na deze spannende voorrondes gingen ze door naar de finale in Doornroosje, waar ze ervandoor gingen met de publieksprijs! Nu, na een periode van veel optredens, gaan ze zich weer richten op het schrijven van nieuw materiaal om weer aan de slag te kunnen met een tweede EP. Houd ze dus in de gaten via hun website!
