DE MOESKROEN GAZET NUMMER 46
€ 5,00 (Gratis voor leden
1
VAN DE REDACTIETOOG Beste Vriend(in)en! Hierissiedan Gazet nr 46! Allereerst een geweldig 2015 toegewenst. Met gemengde gevoelens presenteren we deze Gazet, alweer een afscheidsnummer, dit keer ter gelegenheid van Marcel. Maar het was toch weer een leuke om te maken, anekdotes blijven leuk om te lezen en te schrijven. Vol goede moed gaan we verder, wij kijken alweer uit naar het volgende nummer met daarin een heleboel Vagebond, wat een mooie show wordt dat! Voor nu veel leesplezier, we hebben elkaar inmiddels vast al gesproken bij een van de afscheidsconcerten van Marcel en anders zien we elkaar snel in het theater, tot Vagebond! Vanuit Uje, hét muziekhart van Nederland, wederom heel erg veel lees plezier!
Het is Het Reizend Stamcafé Elke dag op een andere stek En de klanten reizen mee want die vinden dat te gek. Het is Het Reizend Stamcafé Dat overal al kwam In Paterswolde , Monnickendam. Joho, with a bottle of rum
Colofon - Gazet 46 Jaargang 14 januari 2015 Eindredactie: Erik de Wild Met zeer veel dank aan: Marcel Sophie, Vincent van Lent, Martien van Oostrum, Rolf Rombouts, Bart Swerts, Coen Blokx, Hugo Berends, Thomas Gerretsen, Ad Grooten, Ton Smulders, Peter Frederix, Francis Geers, Marga Geers, Wendy Hoos, Marit Schwitzner, Yvonne Snaterse, Arno Slosser en natuurlijk de adverteerder(s) Lidmaatschapsinformatie Dit blad is het officiële verenigingsorgaan van “Het Reizend Stamcafé”. Een lidmaatschap kost € 15 per kalenderjaar. Betalingen kunnen worden opgestuurd naar: ING bank NL27INGB0004206618 t.a.v. Het Reizend Stamcafé Kopij Alles wat direct of indirect met Pater Moeskroen te maken heeft kan, het liefst digitaal, worden gestuurd naar
[email protected] Wij kunnen je tekst optimistialiseren! Het Reizend Stamcafé p/a Rijnweg 115 2681 SE MONSTER www.reizendstamcafe.nl
2
INHOUDSOPGAVE Van de Redactietoog ................................................................................................ 2 Prijsvraag .................................................................................................................. 3 Van de bestuurstafel ................................................................................................. 4 Muziek is als eten ..................................................................................................... 5 Marcy steekt de plas over ....................................................................................... 13 De Man van Elastiek ............................................................................................... 15 Een ritmische klik .................................................................................................... 16 Mooie jaren met Marcel Sophie .............................................................................. 17 Nieuwveen 2006 ..................................................................................................... 19 Marcel en Roodkapje/Roodkapje en Marcel! .......................................................... 20 Het waren 2 mooie jaren…….................................................................................. 21 Mountainbrothers! ................................................................................................... 22 Geen spectaculaire anekdotes.... ........................................................................... 24 Stevie Wonder tot Koos Alberts .............................................................................. 24 De hang naar meer ................................................................................................. 25 Dat is hem ............................................................................................................... 26 Vagebond – het album ............................................................................................ 27 Beesd .. de laatste .................................................................................................. 29 Tot ziens Marcel! ..................................................................................................... 32 29 jaar recreatie ...................................................................................................... 33 Pater Marcel ............................................................................................................ 35
PRIJSVRAAG Vanaf welk album zijn Jeroen Molenaar en Dick Kok het producers duo dat Pater Moeskroen helpt haar albums te maken? Prijzen: 1x vagebond CD 2 x 2 kaarten voor de Vagebond première op 11 februari Stuur je antwoord voor 31 januari naar
[email protected] 3
VAN DE BESTUURSTAFEL Beste vriend(inn)en, Allereerst de allerbeste wensen voor 2015, dat het voor jullie allen een mooi, gezond, gezellig, PaterKroenesk jaar mag worden. We beginnen met een praktische mededeling, een nieuw jaar een nieuw betaalmoment, mocht je geen incassoformuliertje hebben in gevuld, maak je contributie graag over op NL27INGB0004206618. Helaas kost het ieder jaar weer veel moeite om van iedereen de 15€ te ontvangen en dat is een beetje jammer om onze schaarse middelen te moeten besteden aan aanmaningen. Dus kom op, direct even doen! 2014 Was een dynamisch jaar, de reprise van Karavaan, de eerste editie van Het Land van Lieverlee, de laatste slagen van Thomas en de eerste van Coen, de ‘eerste’ fluittonen van Jeroen en het laatste reguliere concert van Marcel. 2014 Was een echte Alp duZes, met echte colletjes, gelukkig houden de Paters van wielrennen ;-) 2015 Wordt een feestje, de eerste noten van Vagebond klinken fantastisch, iedereen die een liedjes voorstelling heeft gezien kan dit beamen, wat een geweldige nummers komen er aan, ik kan niet wachten tot de CD uitkomt! Maar nu eerst afscheid van Marcel, de man van elastiek, de eeuwige puber, altijd lachend, altijd stond hij klaar voor ons voor een praatje, een foto. Marcel je fans gaan je missen. Heel veel plezier in Engeland! Marcel, als erelid, ridder in de orde van het Reizend Stamcafé hopen we je nog regelmatig te mogen ontmoeten op GEOdag of bij een concert. Namens het bestuur, Erik
4
MUZIEK IS ALS ETEN Door: Marcel Sophie en Erik de Wild
Op een herfstachtige decemberavond trok ik van uit mooie Brabant naar het pittoreske Rotterdam voor het afscheidsinterview met Marcel. Een paar maanden na de aankondiging is het dan al zover, Marcel verlaat de band. We zullen hem missen die flapoor van elastiek, al jarenlang hét gezicht van de band. Uiteraard heb ik al het vertrouwen in de toekomst van de band, maar het is toch weer een grote wijziging. Het wordt helaas routine, het is het derde afscheid van een bandlid dat ik meemaak als bestuurslid van Het Reizend Stamcafé, na Ad en Thomas is het nu Marcel, Roodkapje zelf. Wat moet ik hem vragen, wat is nog niet beschreven? Marcel is al jarenlang de archivaris van de band geweest, alles heeft hij bewaard. Recentelijk heeft hij de archieven overgedragen aan Hugo en daar zit leuk spul bij volgens Hugo. Eén boekwerk springt eruit, het boekwerk dat Marcel gemaakt heeft voor het afscheid van Ton en Wilbert ter herinnering aan hun jaren, dit wordt de leidraad voor ons gesprek zodat we lukraak wat herinneringen op kunnen halen, het wordt dus een gesprek over de beginjaren van Pater Moeskroen. Aangekomen in Rotterdam wordt ik hartelijk ontvangen door Marcel en Nansi met koffie en stroopwafels, lekker Nederlands dus, straks een cup-of-tea met een biscuitje. Ik leg de map op tafel, maar ho ho, zo snel gaat dat niet. Ze nemen de rol van de interviewer over en twee uur later kunnen we het verhaal schrijven... Toch niet, het is over veel onderwerpen gegaan, zij kunnen mijn biografie nu schrijven en ik ontvang veel leuke tips en leer een boel over Iran (het geboorte land van Nansi). Wisten jullie dat het verhaal over De Dood (gespeeld in Nu), gebaseerd is op een oud Iranees verhaal? Het lijkt me een mooi land, met mooie steden, mooie retoriek en mooie mensen. Ik zal jullie er niet mee vermoeien, maar zie wel dat ze een passie delen en samen heel veel zin hebben in hun volgende gezamenlijk avontuur, en dat is mooi.
5
Niet uit Drente Op de eerste pagina staat een poster, met de titel ‘De band die niet uit Drente komt’. Moest dit niet eigenlijk Drenthe zijn? Nee, ik (Marcel) heb deze poster een keer gemaakt, ik denk in 1987, vrij naar een bieretiket, alleen heeft de Pater een gitaar in zijn hand in plaats van een bierpul. Ik vond die ‘h’ in Drenthe altijd al zo’n onzin, dus die heb ik eruit gelaten. We kwamen niet uit Drenthe, maar op één of ander manier ook nooit in Drenthe vandaar de titel. Op 26 januari 1986 ons allereerste optreden, in café Van Zanten, zoals de foto zegt, waarschijnlijk genomen door mijn vader, maar dat weet ik niet zeker. Ik zie me nog repeteren tussen de was op zolder bij Adje, Martien was de drummer en ik deed, hoe toepasselijk, het wasbord... mooier gezegd ‘de percussie’. Het allereerste nummer wat we oefenden was ‘Roodkapje’. Het nummer is geweldig muzikaal opgebouwd, met modulaties en weet ik wat, maar wat mensen het meeste herinneren is de act. Acts daar begonnen we overigens meteen mee, wat al direct tot de nodige hilariteit zorgde voor zowel publiek als ons als band. Een andere bekende act was die van Ridder Koen, waar Ton in een als draak verklede kliko zat en ik deze bevocht. Op 30 mei 1986 speelden we in het Psychiatrisch Centrum in Wolfheze. Ik had de kliko reeds bevochten en deze werd naar de zijkant van de coulissen gereden met Ton er nog in. Een bewoner opende de kliko en had blijkbaar niet echt naar onze act gekeken en schreeuwde ‘Hé, d’r sit een fent in!!!’. We reden met zijn zessen in een gehuurde Mercedes-bus naar alle optreden, bij toerbeurt moesten we achter in de bak het spul rechthouden, je had dan soms geen idee waar je uitstapte. Op 25 oktober 1986 speelden we in Café Bacchus in Ede, wat pal naast station Ede/Wageningen lag, dit was dus ook het eerste wat Adje zag van de plaats en hij opende het concert vrolijk met ‘Hallo Ede/Wageningen!’ Ook Halleluja stond toen al op het repertoire, hier was iemand minder van gecharmeerd in deze contreien en kwam naar ons toe en riep ons toe ‘en je moet niet aan mijn God komen!!!’ We zijn onze eigen koers blijven varen... Het was een echt onzin bandje, de teksten gingen ergens over omdat ze nergens over gingen, maar ook in de band voerde meligheid de boventoon. Ton (we noemden hem Ome Ton) was continu bezig met het uithalen van practical jokes, in café Veerzicht te Dordrecht (op 19 juli ’87 om precies te zijn) namen we wraak…. Het café bevond zich boven op een dijk en de auto stond beneden, na de Ridder Koen act moest de kliko uiteraard weer naar beneden, dat hebben we toen gedaan 6
met de Ridder erin! Ton was toen onze boeker en als ik zo eens kijk naar de gages... we waren met alles tevreden ze lopen uiteen van ‘voor drank’ tot 600 gulden. Het ging ons goed, Martien ging naar de toetsen en we plaatsten een advertentie voor een drummer, op 15 april 1989 speelde Koert voor het eerst mee in ons bandje en later dat jaar namen we ‘Nooit van Gehoord’ op. Ik kan me hier eigenlijk bijna niets meer van herinneren, maar we werden geroemd over onze absurde teksten. Jaloers op mezelf Ik verbleef toen zelf veilig achter mijn conga’s, wat was ik jaloers op Adje en Ton die zo gemakkelijk met het publiek praatten, ik vond het wel veilig en goed zo en zong af en toe een liedje. Maar op de voorgrond dat durfde ik niet, was te verlegen. Later (rond 1990) nam ik voor het optreden 2 biertjes en dan kon ik het wel. Dat heeft overigens niet lang geduurd, ik denk nogal lang vooruit en zag mezelf al veranderen in een soort Herman Brood, nu twee biertjes, straks een sixpack of whisky. Ik besloot geen bier meer te drinken om alcoholisme te vermijden, wellicht een beetje een doemdenker maar ik denk nogal eens te diep na over oorzaak en gevolg. Als we nu een weekendje weggaan en we vragen wat hebben we nodig, roept de rest ‘bier!’, denk ik aan brood en eieren voor het eten… Ook bierloos bleef ik op de voorgrond, ik voelde me volledig veilig en thuis in de band en zeg dingen die ik buiten de band niet durf te zeggen, maar op het podium wel, dan kijk ik naar mezelf en dan ben ik best jaloers op mezelf, en zou willen dat ik iets van die spontaniteit en ad-remmiteit had als ik gewoon bij de Dirk sta, maar dat lukt me niet. Het heeft me dan ook veel tijd en energie gekost om het besluit te nemen de band te verlaten, de band is mijn thuis! Ik besef me terdege dat het een act is op het podium, een act van de band én van het publiek.
7
Een band voor het publiek In 1988 deden we mee aan de Grote Prijs van Nederland, we werden verguist door de zogenaamde vak jury, maar we wonnen de publieksprijs!
Wat zie ik er overigens oud uit op de foto, ik ben de enige die in de loop der jaren jonger is geworden, haha, we moesten boos kijken op de foto, dat hoorde zo, maar we straalden niet uit wie we waren. In een zaal vol hardrockers vol plakplaatjes en speelde we ‘Roodkapje’ en ze gingen helemaal uit hun dak, geweldig! Het is door de jaren zo gebleven, de zogenaamde kenners schreven veelvuldig negatief over ons, maar het publiek en wij vermaakten ons kostelijk. Zeker nadat we ook nog de theaters ingingen zijn we vaak niet begrepen door de pers, dat is jammer, ik heb er altijd moeite mee. Die ene criticus raakt me iedere keer weer, ondanks dat de menigte laaiend enthousiast is. Immers het verhaal van een band met twee gezichten, is dat zo? Kan een band niet meerdere stijlen hebben, ik vind overigens dat dat nogal meevalt, wij zijn Pater Moeskroen in de feesttenten en in het theater, de verschillende podia geven ons de mogelijkheid alle kanten van ons repertoire te kunnen laten horen aan het publiek. Wat dat betreft zijn we wellicht onze tijd vooruit geweest en heeft ‘Roodkapje’ ons alleen het stempel van pretband gegeven, de naam Pater Moeskroen is daarom ook goed, we zijn op een missie omdat eenieder duidelijk te maken!
8
Onze muziek wordt niet gesnapt omdat men ons niet in een hokje kan duwen, men wil een grijze kleurloze massa, die radiomakers in Nederland, we zijn te ongrijpbaar voor ze, te kleurrijk. Wij zijn de exotische maaltijd en Nederland wil babyvoeding. Muziek is net eten, je begint bij melk en bouwt het langzaam op naar een echte maaltijd, hoe ouder je wordt hoe meer je het gaat waarderen. De Nederlandse radio wil dat niet, daarom zijn we met mooiere nummers later niet meer hoog in de Top 40 gekomen, ze konden ons niet in één hokje duwen, en ik denk niet graag in hokjes. Je hoort zeker wel mooie muziek op Radio 3, maar het blijft erg voorzichtig, ik houd zelf erg van Rai muziek, van Zydeco, van Chimurenga en noem maar op: hedendaagse muziek die niet alleen uit het westen komt, maar die stijlen hoor je nooit op radio, jammer, maar gelukkig weet ik nu waar ik het kan vinden op internet. Roem Het ging geweldig met het bandje, we traden op van Uden tot Tuitjehoorn, Ton regelde dat allemaal. We konden een heus platencontract tekenen, het zakelijke deel is overigens volledig aan me voorbij gegaan. . Gordon hield ons van nummer 1 af, ik heb nog een hekel aan die man, haha. Ik besefte me wel snel dat we gewaardeerd werden voor onze act, en niet voor ons als persoon. Dat hadden we allemaal wel, we wisten dat deze roem vergankelijk is. Het is overigens wel ons geluk dat we deze roem kende in het pre internet, pre Voice of ... tijdperk, iedereen kent ons nog, wie kent Julia van der Toorn nog of Leona Philippo? Niet zo lang geleden schitterden ze op het podium van The Voice en nu alweer vergeten. Het heeft zo zijn voordelen uit het vinyl tijdperk te komen. We traden 120 keer per jaar op, wat een feest. In 1993 wonnen we de Gouden Notenkraker, ik ben misschien nog wel trotser op deze prijs dan op de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland, we kregen erkenning van vakbroeders. In 1994 (op 12 maart te Meteren om precies te zijn), voegde een achtste Pater zich bij ons, Matthijs kwam ons technisch ondersteunen ook al weer twintig jaar... de tijd vliegt! Als een van de hoogtepunten in onze carrière maakten we in 1995 een echte buitenland trip naar Birmingham in Alabama - Amerika. Dit was een festival gesponsord door wat oude rijke vrouwen met ieder jaar een ander land als thema. In 1995 was het Nederland met Pater Moeskroen. Geweldig, wat een ervaring, de 9
helft van de band mocht op de heenweg eerste klasse vliegen en de andere helft op de terugweg, dit is de enige keer dat ik zo luxe heb gevlogen. We zouden overigens twee optredens doen, maar het eerste hebben we gemist… Op Schiphol opende een stewardess een deur van het vliegtuig waardoor de glijbaan er uitklapte, op zich hilarisch, maar we moesten wachten tot er een nieuwe deur in het vliegtuig werd gezet met daarin een netjes opgevouwen glijbaan. Dat kostte veel tijd, te veel tijd en we misten ons eerste optreden. Maar ik denk met veel plezier terug aan deze trip, een paar dagen later stonden we weer in Valburg, ook mooi. The Happy Four We wilden veel blijven optreden, maar roem is vergankelijk, en daarom hadden we iets bedacht om wat meer publiek te trekken. We traden op als onze eigen support act onder de naam ‘The Happy Four’ (met zijn zevenen, haha). The Happy Four zagen er behoorlijk fout uit, op zijn foutst ikzelf. Die pruik, dat had ik niet moeten doen, achteraf.. maar luisteren is niet mijn sterkste kant, sorry Jan Evers. The Happy Four was een Karaoke show. We reden ’s middags door de straten met z’n zessen in een Peugeootje 205 met een grote geluidsinstallatie op het dak en maakten promotie voor ons zelf. ’s Avonds stroomde dan de zaal vol en kon het publiek meezingen met het levend karaoke orkest, waar we behalve Pater Moeskroen liedjes ook andere meezingers speelden, dit feestgedruis veranderde dan langzaam naar een normale Pater Moeskroen show, gelukkig besloten we later de theaters in te gaan..
10
Psalmenstrand Was onze eerste poging tot een theatershow, of ik deze show zelf uitgezeten had, ik weet het niet, het zal wel, maar dan alleen omdat ik het niet zou durven uit de zaal te gaan... Maar we gingen door en ‘Wilde Liefde’ was al een stuk beter op de poster na dan, de volgende waren stukken beter. Ik deed een sketch met Thomas waar we als oude mannetjes op het toneel zaten en ik bibberde nogal, Thomas wilde een sigaret en ik opende een pakje voor hem, maar alle sigaretten vlogen eruit.. vervolgens stak ik zelf een sigaar in mijn hoofd, hilarisch! We hebben in de loop van de jaren veel mooie producties gemaakt, ik vond de laatste altijd de beste, maar ‘Sprookjes’ en ‘De Kelten’ heb ik met zeer veel plezier gespeeld. ‘NU’ is denk ik de minst begrepen show, maar ik vind zelf het verhaal zeer mooi en ik speelde daar voor het eerst op de hang, wat een mooi instrument is dat. Spijt een nutteloze emotie Spijt is volgens Ad (of was het Jan?) een nutteloze emotie, ik heb ook geen spijt van de dingen die we gedaan heb. Volgens Peter Koelewijn moet je je hits koesteren, ik gedoog ze meer, ik heb genoten van steeds het nieuwe. Ik zal zeker bijzondere plaatsen missen, Nieuwveen bijvoorbeeld, vanaf 1992 hebben we hier gespeeld, echt geweldig. Wat ik ook zal missen zijn de theaters. Doordat ik pas ná de Karavaan-toer mijn besluit om te vertrekken heb genomen, heb ik eigenlijk van de theaters geen afscheid kunnen nemen. Ik noem een plek als het Fulcotheater in IJsselstein, maar er zijn nog veel meer mooie en warme theaters in Nederland.
11
Ik zal zeker sommige liedjes zal ik gaan missen, er zijn te veel om op te noemen, mijn favoriete liedjes zijn toch wel ‘Heimwee’, ‘Gezicht Gezien’ en ‘Het Laatste Water’, maar ook ‘Dansen’ speel ik graag. Wat ik in Engeland ga doen, naast voor mijn gezin zorgen, ik heb nog geen idee, maar maak me daar ook niet druk om. Naast Pater Moeskroen en Cowboy Billie Boem, heb ik nog een paar jaar meegespeeld met de Combo Boys (overigens in 2001, ik had de band al verlaten toen ik het te druk kreeg met Pater Moeskroen, heb ik op Nieuwveen nog een keer meegespeeld met ze, dat was geweldig), heb ik nergens gewerkt dus daar ga ik maar eens over nadenken. Maar misschien wordt ik wel archivaris, of zo iets, dat vind ik heerlijk dingen ordenen. Nu heb ik vooral erg veel zin in ons avontuur met mijn gezin in het land van Monty Python, geweldige humor een eindeloze inspiratiebron. Fans Een fanclub als Het Reizend Stamcafé is onmisbaar voor Pater Moeskroen, de naam is geweldig gekozen door Adje, het dekt echt de lading. Een Stamcafé is een thuis, ik voelde me altijd thuis daar waar we met zijn allen waren, deze fans hebben regelmatig concerten tot een succes gemaakt doordat zij de rest van het publiek mee opzweepten en als het ze toch niet lukte die massa aan de gang te krijgen dan speelden we gewoon voor deze harde kern van fans. Ik zal jullie missen! Ik heb ontzettend genoten van de GEO-dagen en vooral van Het Lieverlee festival, de volgende editie ben ik er hopelijk weer bij. Het gaat jullie allen goed en bedankt voor al jullie steun, applaus, gezang en kussen!
12
MARCY STEEKT DE PLAS OVER Door: Bart Swerts
Ja, wat een nieuws hè! Toen we het van hem hoorde waren we eigenlijk volop het afscheid van onze Thomas aan het plannen dus het was echt onwerkelijk, maar nu is het kwartje aardig gevallen. Vanaf januari gaan we verder zonder deze boomlange multi-instrumentalist, maar zoals hij zelf zegt: “niet zo somber, ik ga niet dood” Ik heb alleen maar leuke herinneringen aan Marcel (of Marcy voor intimi), we zagen elkaar ook wel eens privé en ik ga hem zeker missen. Ik zit een beetje door de cd’s en dvd’s te bladeren en kom echt de meest maffe dingen tegen, de typetjes als vissers en matrozen die we samen deden in “Zee” de maffe fratsen die we altijd weer verzonnen om de tent op zijn kop te zetten, stelten, paterspijen , de goocheltrucjes, jongleren, de hilarische interviews die we deden, het was eigenlijk altijd tof, gezellig en vrolijk. Maar wat me het allermeest is bijgebleven heeft eigenlijk niets met muziek te maken, de aller eerste keer dat we naar Alpe d’huzes gingen was ik zelf een paar kilootjes zwaarder dan nu en Marcel aanzienlijk jonger en fitter dan nu. Hij had op de fietsdag de berg 3 keer beklommen en zag dat ik worstelde met het feit dat ik hem toen niet heb gefietst, ik kon het toen niet, het was te zwaar. De dag erna, op vrijdag ben ik m’n fietskleren gaan aantrekken en liep naar mijn fiets. Marcel vroeg: “wat ga je doen?” Ik zei: “Ik ga die berg op, al doe ik er de hele dag over!” Waarop Marcel zei:’ Wacht even, dan ga ik gezellig met je mee!” En een klein uurtje later stonden we aan de voet van de Alpe d’Huez, klaar om er tegen aan te gaan. Ik durf best te zeggen dat ik het na 300 meter al HELEMAAL niet meer zag zitten, en na een kilometer stond ik aan de kant van de weg met mijn fiets boven mijn hoofd, klaar om hem van die berg af te mieteren! Maar Marcel kwam naar me toe (nog steeds irritant veel te fit naar mijn smaak hahaha). “Gewoon kalm blijven, meter voor meter afleggen en wat er ook gebeurd, je stapt niet af, als je het waagt om te lopen breek ik je benen!” (En volgens mij meende hij het echt!). We zijn van bocht naar bocht gefietst, ik puffend en zwetend en Marcel vrolijk kletsend, al rondjes om mij heen rijdend! Bij elke bocht maakte hij een foto, we maakte een praatje met alles en iedereen die voorbij kwam en na bijna zes uur waren we boven, net op tijd voor de soundtrack voor het slotconcert hahaha. Marcel heeft mij toen letterlijk en figuurlijk naar boven gesleept, net zoals hij dat deed op momenten dat ik zenuwachtig was voor een optreden, of onzeker over iets wat er moest gebeuren, mijn benen heeft hij tot op heden niet gebroken en daar ben ik hem zeer dankbaar voor, maar nog veel dankbaarder voor de steun, de vriendschap en het jaren lang mogen spelen met deze bijzondere man!
13
Marcy; ik heb je adres en ga je zeker opzoeken daar over de plas, misschien vind je het Engelse bier wèl lekker en kunnen we daar een ferme pint heffen op het goede leven! Ik zeg alvast proost, het ga je goed schipper, ahoy! Knuffel Bard
14
DE MAN VAN ELASTIEK Door: Hugo Berends
Het karakteristieke stemgeluid, de gekke bekken, de flaporen, het goddelijke lijf en de armen en benen van elastiek! Enkele aspecten die, wat mij betreft, Marcel een perfecte frontman van de vrolijkste band van Nederland maakte. De aankondiging van zijn vertrek, sloeg in als een bom, al waren de redenen meer dan legitiem. Als manager mag je je gelukkig prijzen met een band met 2 super-frontmannen, een band kan niet zonder. Voor ons was de keuze om door te gaan, met Bart voorop de barricade, snel gemaakt, maar neemt niet weg dat we Marcel enorm gaan missen. Terwijl ik dit stuk op papier probeer te krijgen denk ik terug aan de vele geweldige momenten die we als band deelde. In het bijzonder de speciale momenten die ik met Marcel had; ik denk aan de sublieme rol die hij speelde in de Kelten-show. Misschien was hij nog wel sterker als hij niet aan het woord was met zijn gezichtsuitdrukkingen op de achtergrond. Herinneren jullie de haan vanachter zijn percussie set nog? Brengt me meteen op het feit dat zijn rol als percussionist bij Pater Moeskroen niet mag worden onderschat. We moeten toch eens gaan verzinnen hoe we dat wasbordje gaan opvangen? Coen ideeën, haha!?! Ik denk aan de edities op Alpe D’HuZes waar hij een week lang fier de deelnemers en overige aanwezigen te woord stond over de deelname van Pater Moeskroen en vervolgens tot 3x toe zelf omhoog stampte. Respect. Genieten deden we van de toeterende op de heen- en terugweg van en naar de Alp. Hoogtepunt was ook de kort maar krachtige rit van Vincent, Marcel en mij in de Caddy van Vincent na de promo op de Nijmeegse vierdaagse. Remember guys?? Ik denk ook aan de vele telefoontjes die we samen pleegden als ik weer eens iets op de korte termijn in petto had. Ja lezers, in mijn rol als manager is het soms vechten tegen de overige activiteiten in de agenda van de bandleden. Zeker in het geval van een frontman, die altijd mag opdraven, is dat soms passen en meten, hangen en wurgen, etc. Als ik een muzikaal hoogtepuntje mag aanstippen is dat toch wel het nummer “Spijt”. Marcel op zijn best! Of dan toch de verve waarmee hij elke keer weer “Dansen” als zin van het leven bracht? Marcel, veel geluk in Engeland met je gezin!
15
EEN RITMISCHE KLIK Door: Coen Blokx
Hier een teken van leven van de nieuwe drummert. Jeetje, ik ben wel met mijn neus in de boter gevallen. Het zijn drukke tijden voor deze kersverse Pater. Om maar wat te noemen; repeteren voor Vagebond, een Pubtour de Liedjesvoorstellingen, studioopnames voor de nieuwe plaat en dan natuurlijk het afscheid van Marcel. Bij dat laatste sta ik graag wat langer stil. 29 jaar heeft hij bij de band gezeten, da's echt waanzinnig lang. En wat een successen heeft hij meegemaakt. In de korte tijd die ik met Marcel heb mogen samenwerken, heb ik genoten van zijn enthousiasme, gelachen om zijn humor en heb ik hem bewonderd als podiumkunstenaar. Want dat is hij in hart en nieren. Van de boel compleet op stelten zetten tot het vertolken van heel klein, mooi gevoelig liedje en alles wat daartussen zit. Daarbij niet te vergeten zijn rol als percussionist. Bij de auditie had ik onmiddellijk een ritmische klik met Marcel die me lekker begeleidde en me op mijn gemak liet voelen. Een persoonlijke klik ontstond wat mij betreft op onze rit naar Zuid-Limburg, alwaar we samen gingen trainen voor Alpe d'Huzes. Zowel op de heen-als de terugreis viel het geen moment stil en wisselden luchtige anekdotes en persoonlijke verhalen zich moeiteloos af. Voor mij een bijzondere ervaring, aangezien je eigenlijk in eerste instantie bij een wildvreemde in de auto stapt. Zo voelde het helemaal niet, het leek alsof ik Marcel al jaren kende. Alhoewel eenieder van jullie zal betreuren dat hij nu de band gaat verlaten, betekent dit zeker niet het einde van Pater Moeskroen. Sterker nog, het is eerder een nieuwe start. Met de prachtige nieuwe voorstelling Vagebond en een juweel van een album weet ik zeker dat deze nieuwe start succesvol zal verlopen. We stomen keihard door en aan mij zal het in ieder geval niet liggen, want ik ga ervoor! Wellicht zien we elkaar bij de afscheidsconcerten van Marcel en anders wellicht bij de theatertour.
16
MOOIE JAREN MET MARCEL SOPHIE Door: Adje Grooten
Toen ik in 1983 naar Amersfoort vertrok, ver boven de grote rivieren, had ik al afscheid genomen van de folkbandjes waarin ik in Uden had gespeeld: Pardoes en Ratjetoe. Uiteraard wilde ik mijn muzikale carrière graag voortzetten en dus reageerde ik in Amersfoort op een advertentie van de Schotse singer/songwriter Paul Walker Smith. Hij woonde in de buurt van Amersfoort en wilde een folkband beginnen. Maar liefst twee muzikanten reageerden: Dick van Schaik en ikzelf. Dick is nog altijd een grote vriend (veel later zouden we samen een boel Moeskroenhits schrijven: Dansen, Vannacht, Heilige Grond, Verder dan dat, Dublin etc.) Het trio ‘Wild Briar’ was geboren. Met Paul als frontman en Dick op doedelzak, draailier en bouzouki voelde ik me een gelukkig man; een echte Keltische folkband! We speelden veel, onder andere in de Pul in Uden. Op een dag wilde Paul de groep versterken met een percussionist die hij was tegengekomen. Het bleek een lange knul met een heleboel krullen, oorbellen, beenwarmers over zijn spijkerbroek en een hond (!)... precies wat we zochten, zo bleek, want deze rasechte Amersfoorter was geweldig creatief! Een meester op de potten en pannen, ik had nooit geweten dat iemand zo snel en ritmisch met zijn vingers kon trommelen. Op dat moment had ik nog geen flauw idee dat er ook een begenadigd zanger in hem schuilde, laat staan een geboren komiek, een rasartiest! En hijzelf waarschijnlijk ook niet. In elk geval klikte het. Overbodig om te melden dat het hier Marcel Sophie betrof. We doopten de bandnaam om in ‘Renegade’, lieten posters drukken en traden een paar keer op. Intussen werden we vrienden, net als de nieuwe vrienden die ik had gemaakt op de opleiding muziektherapie die ik volgde: Ton en Martien. Toen Ton mij en Martien begin 1985 benaderde met het plan om een vrolijke feestband te beginnen, vertelde ik hen meteen dat die kleurrijke figuur waarmee ik in Renegade speelde daar heel goed in zou passen. Bovendien kende ik nog een goede bassist/accordeonist waarmee ik vroeger in Pardoes en Ratjetoe had gespeeld: Wilbert. Nu woonde Ton in huis met een goede fluitist, Jan, die toevallig 17
ook muziektherapie studeerde (maar dan in Baarn). En zo was de eerste line-up van Pater Moeskroen compleet. Veel later werden Marcel en ik ook nog collega’s in Cowboy Billie Boem, maar dat is weer een ander verhaal en publiceren we nog wel eens in de Prairiegazet. Nu zijn we vele jaren verder. De jonge honden zijn keurige huisvaders geworden, maar met een onvoorstelbaar rijke schat aan herinneringen. Met wat wij samen hebben meegemaakt kun je een dik boek vullen, vol hilarische anekdotes. Misschien krijgt Marcel nu eindelijk de tijd om dat boek te schrijven. Voorlopig heeft een ieder van ons in elk geval een flinke plank vol cd’s, dvd’s en fotoboeken. Dick woont alweer jaren in Frankrijk. Paul zijn we uit het oog verloren. Waarschijnlijk zit hij ergens in Engeland… ga je hem nog opzoeken, Marcel? Neem dan een goede fles whisky voor hem mee en bedank hem namens mij. Want zonder Paul waren wij elkaar wellicht nooit tegengekomen!
18
NIEUWVEEN 2006 Door: Arno Slosser
Marcel en Bart hebben destijds een aantal nummers ingezongen op onze live cd "Samen Sterk" van Blaasorkest Zwajé de la Mimol. De opbrengsten van deze cd(9500 euro) zijn allemaal naar de stichting Roparun gegaan. Marcel reageerde destijds heel spontaan om zijn medewerking te verlenen. Wij hebben destijds een super mooie periode meegemaakt. Eerst oefenen voor de cd later de presentatie en als klapper mochten wij twee nummers meedoen op het podium in de feesttent in Nieuwveen met geheel Pater Moeskroen . Voor het optreden in de tent zijn we met ons orkest samen met Pater Moeskroen door het dorp getrokken (zie foto's). Wij hebben erg genoten en vinden het erg jammer dat Marcel de band gaat verlaten. Wij willen hem wel super bedanken. Hij was toch degene die heel spontaan op onze vraag reageerde om een paar nummers in te zingen. Het was ook zijn idee om Bart destijds mee te nemen. Wij zijn allen fan van Pater Moeskroen en zullen dat ook blijven.
19
MARCEL EN ROODKAPJE/ROODKAPJE EN MARCEL! Door: Yvonne Snaterse
Begin jaren negentig was er op TV nog plaats voor Nederlandstalige muziek programma's en één daarvan was Op Volle Toeren. Op een avond zaten wij thuis, net als anders met het hele gezin gezellig te kijken, toen kwam er een bandje voorbij met zeven jongens en die speelden "Roodkapje" en wij vonden het helemaal geweldig, vooral de manier waarop die 2 zangers op elkaar ingespeeld waren. Ik merkte al snel dat er bij deze band een virus rond waarde en als je daar eenmaal mee besmet raakt, kom je er nooit meer vanaf. Nu heb ik van alle belangrijke dingen in mijn leven een tatoeage en ik heb er HEEL LANG over na gedacht hoe ik in 1 tattoo alle leden die bij Pater Moeskroen spelen en hebben gespeeld kon "eren" en ja ik kwam steeds weer bij "Roodkapje" uit. Maar toen ik dat aan vrienden vertelde kreeg ik een heleboel foto's van Roodkapje toegestuurd maar dat waren allemaal hele lieve en totaal ongeschikt, want het moest natuurlijk wel in Moeskroen style zijn. Uiteindelijk heb ik gewoon voor het hoesontwerp gekozen en het hier en daar een klein beetje aangepast zodat het ook op mijn onderbeen zou passen en kon ik op zoek gaan naar iemand die mijn idee achter deze tattoo begreep en hem ook wilde zetten. In mei is dat dus gebeurd, en toen kwam na een ongelooflijk mooi Lieverlee festival dat ene berichtje op facebook MARCEL VERLAAT PATER MOESKROEN! Dat was schrikken natuurlijk, maar ik was nu nog veel blijer dat ik dit jaar besloten had om deze tattoo te zetten want ik weet nu in ieder geval dat Roodkapje gezellig in Nederland blijft en ook nog vele malen mee gaat naar een optreden van de andere Paters. Op 8 november ben ik naar het Pubconcert in Schijndel geweest en omdat "Zoveel mensen" bij Skyline RTV ook op 1 hadden gestaan hadden de Paters nog een taart van mij toe goed en wat ik persoonlijk heel leuk vond is dat Marcel Roodkapje toen ontmoet heeft. Dit was dus mijn kennismaking met de Paters en de manier ik deze belangrijke gebeurtenis een plekje heb gegeven in mijn leven (en onderbeen). MARCEL ONGELOFELIJK BEDANKT VOOR BIJNA 30 GEWELDIGE JAREN ALS PATER EN 'ROODKAPJE" en ik wens jou en je gezin heel veel geluk in Engeland.
20
HET WAREN 2 MOOIE JAREN…… Door: Rolf Rombouts
Een sprong terug in de tijd; we schrijven ongeveer 1985: Toen Marcel zijn eerste klanken in Pater Moeskroen produceerde was ik een jaartje of 7. Ik speelde met de Lego maar nog geen enkel instrument. Dat ik muzikant zou worden, hoe goed of hoe slecht ook, wist ik al wel. Ik woonde (net als nu nog) in het Brabantse Dongen, wist waarschijnlijk niet eens waar Amersfoort of Moeskroen lagen. En hoewel ik netjes mijn communie heb gedaan, had ik waarschijnlijk ook weinig benul van het woord “Pater”. Een sprong in de tijd; we schrijven inmiddels Begin April 2012: Ik ga op auditie bij Pater Moeskroen. Van te voren natuurlijk even Googlen….wie zijn dat eigenlijk, die gasten van Pater Moeskroen?…en wat doen ze eigenlijk anno 2012? Een paar klikjes verder zie ik het: een aantal voor mij dan nog onbekende koppen….maar eentje valt me op…heej, die heb ik weleens gezien….. Ik hoef niet te beschrijven wiens hoofd mijn blikveld raakte……Die kop vergeet je zomaar niet….zelfs niet als je als puberend coverbandje voor één keer in het voorprogramma mag staan van het grote Pater Moeskroen (in Rijen ergens rond 1994). Een klein sprongetje in de tijd; Midden 2012: Ik ben inmiddels bandlid van Pater Moeskroen, ik heb de eerste optredens met enige spanning overleefd. Achter die bekende kop die half Nederland wel kent, schuilt een soort Pater Familias van de band. Naar buiten toe misschien beleefd omdat het “moet” (?), maar voor nieuwe Paters iemand die zorgt dat je je 100% op je gemak voelt tijdens repetities en optredens. En ondanks dat ik natuurlijk veeeeeel jonger ben, hebben we een unieke gemeenschappelijke gespreksonderwerpen gehad: zwangere vrouw, jonge kinderen, luiers, tutjes, janken, slapeloze nachten, kinderwagens…..maar vooral mega-trots op onze kleine brakken. Weer een sprongetje richting het heden; Midden 2014: Eerlijk gezegd was ik nog maar net gewend aan het feit dat Coen de drumkruk van Thomas had ingenomen, toen kwam de volgende emigratie-mededeling van een PM-bandlid; Marcel gaat naar Engeland….poeh……Een schok ging door de band en daarna ook door alle trouwe Pater Moeskroen-fans. Maar toen enige tijd later de ratio het weer langzaam overnam in mijn hoofd was er volop begrip: natuurlijk ga je altijd en allereerst onvoorwaardelijk voor je gezin, dat begrijp ik.
21
Marcel: ik wens je alle geluk van de wereld in Engeland. Heel veel liefde en gezondheid en genieten en trots zijn op je kinderen en je vrouw. Je hoeft die Britten misschien niet te leren wat Folk is, maar je mag ze gerust een beetje Nederlandse Pater Moeskroen-muziek bijbrengen…we komen graag op tournee naar de overkant van het kanaal. En ondanks dat het dan misschien “maar” 2 jaar was: Bedankt voor de zeer fijne samenwerking!! High Five (niet te hard voor mijn poezelige vingertjes......)
22
MOUNTAINBROTHERS! Door: Vincent van Lent
Ook voor mij zijn de hoogtepunten met Marcel niet op een hand te tellen. Er zwerft ergens op het internet nog een foto rond, dat ik op zijn schouders zit in Nieuwveen (2002) mijn allereerste keer. Dat zie ik hem nou ook niet meer doen hahaha, maar dat heeft niet zo veel met Marcel te maken 😉! Na vele muzikale hoogte punten en super mooie momenten zag ik in 2011 weer echt vuur in zijn ogen, deze keer niet om muziek, familie of kinderen maar vuur vanwege zijn oude liefde...... Marcel zat weer op een racefiets! De uitspraak is "fietsen verleer je nooit", maar in dit geval was het "wielrennen verleer je nooit". Rondje Groesbeek, vanaf Nijmegen waar hij woonde toen, eerste 300 meter en ik was gezien........we waren in training voor Alpe D'Huzes. En voor we het wisten waren we ineens in Frankrijk, gewoon met de auto hoor! Ff een paar bochtjes proberen en op de woensdag in alle vroegte gingen wij samen in het donker omhoog, adje rennen, wij fietsen, de rest net terug uit de kroeg. Ik ben daar nog vaak omhoog gereden, maar dat tricot van de fietsenzaak uit Amersfoort heb ik zelden zo kort voor me gezien, binnen 2 bochten was "van Hoeyen" niet meer te lezen, Marcel was er van door, niet meer te zien, weg...... Nog 2 shows in Amersfoort en dat flik je weer hetzelfde grapje als op die berg, weg... Misschien uit het ook maar niet uit het hart! Veel plezier in de UK geniet er van! En blijven fietsen hè!!!
23
GEEN SPECTACULAIRE ANEKDOTES.... Door: Marga Geers
Wat een FANtastisch idee om voor Marcel een speciale editie van de Gazet te maken! Als fan die liever wat op de achtergrond blijft, heb ik geen smeuïge verhalen te vertellen over de optredens. Wat betreft de achtergrond heb ik afgelopen zondag in Nieuwveen een uitzondering gemaakt en ben ik samen met mijn zoon EN Marcel op de foto gegaan, een leuke, blijvende herinnering. ( Gelukkig hebben we de CD's nog ! :) ) Het allereerste live optreden waar ik bij was, ( Reeuwijk 2003 ) zal ik ook nooit vergeten! Met 45 jaar best al een 'oudje' maar volop genoten van alle liedjes waarvan ik nog maar een enkele kon meezingen. Na afloop in het kleine halletje een praatje gemaakt met Marcel die bij de merchandise stond en m'n eerste bandshirt gekocht. Ook een handtekening gekregen op mijn toegangskaart die ik nog steeds bewaard heb. Daarna volgden vele optredens in tent en theater waar Marcel de meest ingewikkelde instrumenten bespeelde, kon ontroeren met prachtige liedjes en met zijn humor de boel behoorlijk op z'n kop kon zetten. Echt aanwezig op het podium dus en dat ga ik heel erg missen. Marcel, alle goeds voor jou en je gezin in Engeland en heel erg bedankt voor alles wat je hebt gegeven bij Pater Moeskroen!
STEVIE WONDER TOT KOOS ALBERTS Door: Peter Frederix
In de tijd dat "Pater Moeskroen aan de macht" uit was, liep Marcel tijdens het nummer "ode aan de banaan" als een soort Stevie Wonder over het podium. Tegen het einde van het lied liep hij wankelend naar de rand van het podium en liet zich dan voorover in het publiek vallen. In die tijd ging ik regelmatig naar optredens en werd Marcel altijd keurig opgevangen. Eén keer echter stapte het publiek opzij en kon Marcel nog maar net voorkomen dat hij de nieuwe Koos Alberts werd!
24
DE HANG NAAR MEER Door: Marit Schwitzner
April 2012, ik kende de Paters alleen van de enthousiaste verhalen van mijn grote broer Erik. Toen Brigida en ik als kunstenaarsduo en nieuw ontwerp wilden lanceren leek het hem een leuk plan dit muzikaal te laten omlijsten door Marcel. Wij kenden ze niet echt, op een bekend hitje na, maar staan altijd open voor nieuwe impulsen. En toevallig kwamen de Paters naar IJsselstein, vlakbij Utrecht, waar wij wonen. Inmiddels had Marcel bedacht dat hij Ad mee wilde vragen naar deze Atelier voorstelling. En zo is het gekomen! Wij erheen, hebben ons voorgesteld aan Marcel en Ad en met een ‘goh, ben jij nou de zus van…’was het ijs snel gebroken. Het plan was simpel: op de muziek van beide Paters zou Brigida een verhaal vertellen, zingen, een illustratie van ongeveer 1,5 meter maken en ik een zilveren hanger zagen. En dat alles op de maat van de muziek. Marcel, op sokken, met Hang. Ad met gitaar en met diverse fluiten. In een prachtige kleine setting kwam bijvoorbeeld ‘Darwin’ voorbij. De Moeskroen engel werd die dag geboren. En wij als fans! Marcel moest door naar Amersfoort voor een pr actie voor de nieuwe cd ‘Liever Live’. Ad had net Pater Moeskroen verlaten en had dus alle tijd van de na-borrel. Bij de dag dat de ‘Liever Live’ cd werd gepresenteerd waren we natuurlijk van de partij en hebben daar de rest van de Paters ontmoet (en ja hoor, wederom ‘goh, ben jij nou de zus van…’). Marcel bleek een fantastische entertainer te zijn met aanstekelijk enthousiasme. Inmiddels hebben we veel voorstellingen meegemaakt en het enthousiasme bleef. Heel wat avonden hebben we mogen genieten van zijn muzikale vrolijkheid, en niet te vergeten, zijn enthousiasme voor al het vrouwelijk schoon dat zich in zijn publiek bevindt. Halleluja! Inmiddels ben ik toegetreden tot het merchandising team en ook dat maakt de band met de Paters, en Marcel in dit geval, bijzonder.
25
DAT IS HEM Door: Ton Smulders
In de hal van onze school liep een hele lange gast met een baard en een enorme blonde krullenbos. Tussen die krullen hingen een paar kleurige oorbellen tot op zijn schouders te rammelen. Met grote passen beende hij door de gang. Hij had een paar enorme bergschoenen aan en daaroverheen hele vrolijke, kleurige beenwarmers, waarschijnlijk uit Peru of Bolivia. Onder iedere arm had hij een Conga. Vrolijk kletsend met een groep meiden liep hij voorbij. “Dat is hem”, zei Ad. Een paar maanden later stond hij in Café van Zanten veilig verscholen achter zijn conga’s te zingen over het Vlaamse Land. Beetje onwennig, beetje verlegen, maar met plezier. Pater Moeskroen was geboren, we konden op pad. Het viel niet mee, na een optreden alles inpakken, terugrijden naar Amersfoort, spullen uitladen op drie verschillende plekken in de stad, huurbus terugbrengen en dan weer op de fiets naar huis. Afzien was het! Vooral bij ‘De Joseph’, tegenover Café van Zanten (wat altijd al dicht was als wij liepen te sjouwen). Daar woonden Jan Evers, Peter van Oosterhoudt en ik. Daar moesten we ook nog eens de trappen op met al die zooi. Als we geluk hadden maakte Marcel zich dan even kwaad. Dan leek hij een beetje groen te worden, scheurde uit zijn kleren en pakte onder iedere arm zo’n zware Fender Twin Reverb en rende met twee van die versterkers de trappen op. Dat scheelde een slok op een borrel. Het enige wat wij dan hoefden te doen was niet in de weg lopen. Dat was al lastig zat, want Marcel vloog in zulke buien van onder naar boven en terug. Je wist nooit van welke kant hij kwam, omdat het simpelweg niet bij te houden was of hij al boven was of inmiddels ook alweer beneden. Fijn dat hij nooit dronk, dat waardeerden wij. Nooit een punt van gemaakt. Geen van allen. Jammer dat hij nog geen rijbewijs had. Dat wel. Ik weet ook nog hoe we een keer hielpen bij zijn verhuizing. Hoe we het gepresteerd hadden om met zijn piano vast te komen zitten in het trappenhuis. Muurvast. Halverwege de trap. Niet vooruit, niet achteruit, gewoon vast. Heel vast. Geen probleem. Gewoon even wachten tot Marcel zich kwaad genoeg maakte, stond dat ding zo binnen! Drie decennia later. In de aankomsthal van London Gatwick loopt een hele lange gast met bijna kaalgeschoren kop. Een keurig brilletje op zijn neus. Met grote passen beent hij door de hal. Hij draagt keurige broek en een jasje, waarschijnlijk van De Bijenkorf. Daaronder net gepoetste schoenen. Onder iedere arm heeft hij een kind. Vrolijk kletsend met een knappe dokter loopt hij de mannen voorbij. “That’s him” hoor ik iemand zeggen.
26
VAGEBOND – HET ALBUM Door: Hugo Berends
Een nieuwe tijdperk in de al bijna dertig jaar tellende Pater Moeskroen historie, zo mogen we het wel noemen. Met het vertrek van Thomas half 2014 en het tweeluik in De Kelder Amersfoort ter ere van het afscheid van Marcel sluiten we een periode af, maar luiden we tegelijkertijd een nieuw hoofdstuk in. Achter de schermen zijn we er al een jaren mee bezig, maar we slaan het Moeskroen boek na de laatste tonen van Marcel op 17 januari, weer open bij het nieuwe hoofdstuk op donderdag 29 januari. Het hoofdstuk heet Vagebond, de ruwe schrijfsels waren al te bewonderen voor enkele gelukkigen tijdens de uitverkochte liedjesvoorstellingen in Geertruidenberg (1 november 2014) en Apeldoorn (16 november ’14). Het proces begon voor ons eigenlijk al na het vertrek van Ad en het maken van de Karavaan-voorstelling. Nieuwe nummers werden geschreven, de Karavaan-show werd gemaakt en gespeeld. We brachten “Zoveel Mensen” en “He He” uit op single als voorbode op wat komen gaat en er werd doorgeschreven, er werd heel veel door geschreven. Alle Moeskroen leden leverde hun bijdrage. Dit leverde afgelopen november een eindresultaat van zo’n dertig-tal nieuwe Pater Moeskroen songs op. We benaderde het producers-duo Jeroen Molenaar en Dick Kok, waarmee we zo fijn en succesvol hebben gewerkt op de Kelten-plaat. Met hen is er een selectie gemaakt dat het nieuwe album Vagebond moet gaan vormen. Het resultaat? Dat mag ik met het verschijnen van deze Gazet wel al bekend maken is, in willekeurige volgorde (sommige nog met werktitel):
Intro Polka Schizofreen We gaan nog niet Ogen van Annemarie Morgen komt ze thuis Echt met jou gehad Hef het glas Was jij maar hier Instrumentaal Zoveel Mensen Hé Hé
27
De weg van het selecteren van de nummers tot het uiteindelijke resultaat naar de cd-perserij sturen, is voor de band een intensieve, uitputtende slag. Een cd opnemen doet een beroep op de concentratie, de inspiratie en de instrumentenbeheersing van alle bandleden. Dat begint met het vastleggen van de drum en bas-tracks. Wij reisden hiervoor af naar de LAB3-studios in Amsterdam. Alwaar Coen en Rolf in 2 dagen hun allerbeste beentje voor hebben gezet. Gesteund door het spel van andere bandleden, levert zij eind november een knap staaltje werk. De eerste helft van december gaan alle bandleden één voor één langs bij de huisstudio van Martien. Daar worden alle overige muzikale partijen opgenomen onder leiding van producer Jeroen Molenaar. De opname worden gemaakt door de studenten achter de knoppen: Sean van der Maten en Luuk Strijbis. Op 6 en 7 januari reizen we met de hele club weer af naar de LAB3 studios om de vocalen op te nemen; de spanning stijgt. We zijn benieuwd naar het eindresultaat, maar voor ons staat vast: het wordt een waardige opvolger van Pater Moeskroen en De Kelten. De CD wordt officieel gepresenteerd op 11 februari 2014 te Gorinchem tijdens de première van de Vagebond-show, kaartjes zijn te verkrijgen via de website van theater De Nieuwe Doelen.
28
BEESD .. DE LAATSTE Door: Erik de Wild
29 November was het zo ver, de laatste Pubtour, de laatste Marcel, de laatste Roodkapje, de laatste … zo veel. We waren ruim op tijd in Beesd, een echt ouderwets café, biertjes, asbakken en kaarten op tafel, slappe zever vol op, ze hadden zelf chinees gehaald, want de eigen kok kan niet koken…. Dan maar ergens anders eten, we kregen de tip naar de plaatselijke Italiaan te gaan, geen aardige mensen die Italianen maar goed eten. De aanwijzingen klopte, in alle opzichten … in het verder lege restaurant troffen we Henk, onze penningmeester, maar we mochten er niet bij, zelfs niet bij aanschuiven… Het klopt dus, wijsheid komt uit donkere kroegen.. Toen afgezakt naar de plaatselijke chinees, ook hier troffen we bekenden: Koos en Truus. Het was duidelijk Beesd was overgenomen door Pater fans die dit speciale optreden wilde meemaken. Het Chinese eten was een bekende Nederlandse pot gekookt door een Chinees, misschien moet ik eens wat minder naar China gaan dan wist ik niet hoe lekker Chinezen eigenlijk kunnen koken, maar als je maar niet dacht dat het chinees had moeten zijn was het lekker eten en een goede bodem voor de tocht naar de zaal. Langzaam stroomt de zaal vol, heerlijk vol, zoals iedere Pubtour eigenlijk .. heerlijk wat een sfeertje! Ik heb er spijt van dat ik maar drie keer geweest ben ;-) Het concert begon pas om half elf, dus de stemming zat er eigenlijk al goed in zonder dat er één noot gespeeld was.. In Beesd was de Top2000 al bekend voordat deze in de rest van de wereld bekend werd gemaakt, dus een heerlijk meezingfestijn was het resultaat en een staande ovatie toen de Paters de zaal binnen kwamen. Heerlijk rustig en folky begint de set van de pubtour, met mooie interpretaties van oude klassiekers, maar ook nieuwe klassiekers. Begint het staande gedeelte nu te laat of te vroeg? Als ik me dat afvraag, dus precies op tijd. Bart zingt weer zijn aubade aan een willekeurige (??) dame uit het publiek, aan haar denkt hij weer het meest. Bij de tocht door het publiek speelde Marcel dit keer zijn favoriete instrument als poseur voor diverse selvies met Marcel, er moet rook uit facebook zijn gekomen…. Dan komt Roodkapje weer op het podium, dit keer niet met de bekende DIRK tas maar met een tas met een hintje naar de toekomstige verblijfplaats van Roodkapje.
29
Marcel is de verpersoonlijking van Roodkapje, zij bracht de band de naam en faam en is onlosmakelijk verbonden aan Pater Moeskroen. Het voelt toch apart that she’s gone…. Te snel kwam er aan een einde aan het concert, het laatste nummer de zaal zong MARCEL BEDANKT!. Nog een-na-laatste toegift HONDERD, waarbij het een komen en gaan is van fans die met Marcel op de foto willen, hetgeen resulteert in een komische act, voor herhaling vatbaar. Leuk om te fotograferen en uiteindelijk zit ik er ook, niet echt mijn ding maar ik snap wel dat Marcel met mij op de foto wil (grapje) ;-) ;-) Heerlijk feestend wordt het concert afgesloten, de laatste noten, een handdruk, een omhelzing en het is voorbij … 2014, de Pubtour, de laatste reguliere van Marcel. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog, de CD’s, de DVD’s, maar vooral de geweldige herinneringen… Marcel, dank voor alle jaren bij Moeskroen, ik zal je missen! it geets you good!
30
31
TOT ZIENS MARCEL! Door: Thomas Gerretsen
Hier in Fortaleza, nemen ze er echt de tijd voor om afscheid te nemen. Een omhelzing, een paar woorden, een nieuwe afspraak, bekrachtigd met een handkneep. Een gedeelde schaterlach, en nog een omhelzing. Een slokje, want al dat praten maakt dorstig. Een flinke omhelzing, en nog wat tedere woorden gefluisterd, of een wijze raad. Oh, voor ik het vergeet,… Weer even een slokje en ook een hapje erbij. Heb je dit nog niet geproefd? Moet je doen! Aan de arm meegenomen naar het hapje. Nog een slokje. En dan is het zover, de laatste omhelzing. Op naar de volgende om afscheid van te nemen. “You and I have memories, longer than the road that stretches out ahead” (Lennon-McCartney, “Two of us”). Aan de herinneringen kan ik niet beginnen, want dan houd ik niet meer op. Het moet fijn zijn om tussen de Kelten te gaan wonen. Tussen de mensen die je zo goed kent. Bij John Cleese, de hele Python-familie. En ieder accent dat gesproken wordt, spreek je mee. Eten kan een probleem worden. Gekookt in een munt sausje, het arme beest, maar er is altijd Fish and Chips! Het blijft een beetje de vraag wie nu de beste Square Dance Bruller van Nederland gaat worden, na jouw vertrek uit Nederland, en jouw vertrek bij Pater Moeskroen. Ik denk dat je hier een leemte, een kuiltje of misschien een krater achter laat. Zolang ik je ken ben je een reizende muzikant. Volgens mij blijf je dat ook. “And these memories lose their meaning, when I think of love as something new” ( Lennon-Mc Cartney, “In my life”), want je reist met jouw gezin naar een ander decor, lijkt het wel. Met jouw geliefden in een andere, broodnodige setting. Geluk met de verhuizing, en tot ziens,
32
29 JAAR RECREATIE Door: Martien van Oostrom
Waarom kan zo’n band zo lang bestaan? Ruim 29 jaar speel ik al met Marcel bij Pater Moeskroen. Hoe hebben we dat in vredesnaam volgehouden? Volgens mij hebben we compleet tegengestelde karakters en kwaliteiten. En toch werkte het. Voor mij viel het kwartje toen Marcel tijdens een “bosdag” vertelde hoe hij zichzelf en zijn rol in Pater Moeskroen zag. Hij legde met verve uit hoe hij eigenlijk “recreëert” bij Pater Moeskroen. Recreëert? Is Pater Moeskroen recreatie? Ja, maar lees het dan als recreëren: opnieuw maken, herscheppen. En toen viel het kwartje: Marcel is een kei in recreëren. De groep, of individuen uit de groep verzinnen iets, schrijven wat, en Marcel tilt het – in het moment – naar een hoger plan. Dat is waardoor een lied of een act van Pater Moeskroen ging leven: telkens die combinatie van een geniaal idee, èn een geniale uitvoering. En met dat laatste heeft Marcel Pater Moeskroen smoel gegeven. Ik kan nog zoveel ideeën hebben of liedjes schrijven, maar zonder een geniale recreant in de spotlight is een act of compositie niets waard. Marcel bedankt voor al je prachtige uitvoeringen: ik heb genoten.
33
34
PATER MARCEL het is het weggaan, jouw weggaan het valt zo zwaar, zo onverwachts het is verdriet, verwarring wat mij raakt, een hard gelach nog op zijn zachts Het is het weggaan, jouw weggaan niet alles is voor eeuwig dus verlaat ons voor het laatste water geef ons die laatste kus Ik zal er bij zijn, zong je, je was altijd bij mij Ging het leven bergop zo boordevol met pech dan dacht ik: laat maar waaien zeg! Dan dacht ik: ik draai Moeskroen wel grijs nog een polka, nog een krat dansen tot de dageraad, er zit nog zoveel in het vat Wanneer we drinken op al onze vrienden dromend steeds van diddelidee als het kon, dan gingen we samen reizen we gewoon met jou mee Was die appel een banaan geweest, was het nu dan altijd feest? Niets is zoals het lijkt, dat blijkt Het is het weggaan, jouw weggaan waarop ik het glas hef, moedig zeg: het ga je goed op het afscheid, bitterzoet Het ga je goed, vertrek maar met jouw karavaan hou koers op voorspoed, liefde, het geluk, niet heel ver weg van hier Dankjewel pater Marcel, voor alle jaren trouwe dienst Dankjewel, voornamelijk, voor al het muzikaal plezier!! Door: Wendy Hoos
35
