1
De binnenkant van verdriet
Brenda Beukering
Opgedragen aan Marco
3
Intro Mijn verhaal, een verhaal. De afglopen jaren is mijn leven een enorme emocaster geweest. Na het teruglezen van mijn dagboek, van de afgelopen jaren, en de ontdekking dat ik ga kwispelen als ik schrijf, heb ik besloten om er boek van te maken. De reden dat ik mijn verhaal wil delen en opschrijven is een stuk persoonlijke verwerking en de hoop te begrijpen wat er allemaal is gebeurd. Dat is namelijk nogal veel. De titel is bewust gekozen omdat ik, ondanks het feit dat ik heel open lijk en op sommige vlakken ook ben, de echte emoties voor mezelf heb gehouden. Uiteraard zou het geweldig zijn als mijn verhaal andere mensen inspireert en hoop geeft dat er na een drama of zelfs door een drama, je leven door gaat en je ook weer gelukkig kan worden. Wel op en ander en bewuster niveau. Het veranderd je manier van leven en je neemt niks meer als vanzelfsprekend aan. Dat is alleen maar winst. Wees wel gewaarschuwd. Het is een waar gebeurd verhaal met veel verdriet maar ook met veel liefde.
4
Hoofdstuk 1 Het eind Ga je nog even mee naar boven”, vroeg ik na onze eerste date, “ik woon alleen namelijk”. Hij wist niet hoe snel hij zijn Taunus moest parkeren en met me mee moest gaan. Hij is daarna nooit meer weggegaan, en dat wist ik al. In eerste instantie viel ik als een blok voor zijn uiterlijk, puur een man met de juiste vormen. Passie! En zijn uitstraling, hij had me al weken op die barkruk zien lonken, maar meer dan af en toe een drankje geven deed hij niet. Het duurde een paar weken en toen hadden we een date, die gewoon een one-night stand had kunnen worden, alhoewel dat nooit mijn ding is geweest, Ik viel daarna voor hem in het totaal, puur, eerlijk, kwetsbaar, en betrouwbaar. What you see is what you get. Mijn behoefte aan hem was zo groot. Tussen mijn 17e en 18e en verloor ik mijn totale basis die heel liefdevol en veilig was geweest: een dramatische onverwachte scheiding van mijn ouders, het wegvallen van mijn opa en oma, en een achteraf zeer onbetrouwbaar vriendje: ik was naar hem op zoek. Een nieuwe basis, een anker en heel veel liefde. Veiligheid. Ik, op mijn beurt, bracht hem rust, lucht en licht. Als een vlinder, zoals ik me altijd heb gevoeld. Een zeer welkome vlinder die wel heel graag gekoesterd wil worden door een vast en veilig thuishaven. Dat hij de vader van mijn kinderen zou worden wist ik ook al, geen fratsen maar commitment. Ook voor mijn kinderen wilde ik een veilig thuis zijn met lucht, licht en rust. Ik kreeg gelijk, we zijn 19 jaar samen gebleven. De herkenning, de passie, de liefde, het weten, het zijn. Dat zijn wij, en dat is een groot deel van mij geworden.
5
Laat me je eerst vertellen wat er 19 jaar later gebeurde, dan vertel ik later meer over ons en waar we vandaan kwamen. Hij ging gewoon dood, ik stond erbij en keer ernaar, en werd een toeschouwer van een hele hele slechte film. Ik zeg bewust toeschouwer want op het moment dat je beseft hoe erg het is, stap je eruit en word je toeschouwer. En dat is erg genoeg. Weer een kink in de kabel, dat waren mijn gedachten, en , ”godver er is weer wat” toen hij eerder thuis kwam van de sportschool omdat hij niet lekker was. Marco had wel vaker “klachten” en ik nam het inmiddels niet meer zo serieus. Het viel meestal wel mee. Hij wilde de kinderen niet eens een nachtzoen geven. Best geïrriteerd ging ik de kinderen instoppen om daarna naar beneden te gaan om te zien wat er aan de hand was. Ik schrok me rot, dit was niet ok. Een gesprek was nauwelijks mogelijk en de paniek in zijn ogen kan ik niet beschrijven. Ik weet nog dat ik vroeg: “Is het je hart misschien en moeten we niet even naar de eerste hulp”. “ Nee, er is wat verkeerd geschoten in mijn rug, denk ik”, ik heb geen last van mijn hart, mijn rug doet zo’n pijn”. Hij had het eerst heel warm, en toen heel koud en moest spugen. Liep wankel heen en weer en stuurde me nog weg ook met een snauw:” laat me nou maar met rust”. Niet goed wetende wat ik moest doen, heb ik hem dus met rust gelaten en ben de keuken gaan opruimen. Tot ik een vreselijk geluid hoorde en een sprint naar de bank trok waar hij lag. Dit is zo niet goed, rollende ogen, tong uit zijn mond. Je handelt en springt over de bank en doet wat je moet doen, 112 bellen, de buurman halen en reanimeren. Ondertussen schiet je hele leven met hem door je hoofd, terwijl je bezig bent je man te reanimeren. En besef je dat er een deel van jou dreigt dood te gaan. En ondertussen beadem je hem en helpt de buurman (en vriend) je met reanimeren.
6
“Nee nee nee je gaat niet weg, ik laat je niet gaan, boos was ik ook op hem, schreeuwde tegen hem dat hij moest blijven, moest vechten, voor de kinderen, voor mij”. Eigenlijk wist ik al dat het klaar was en dat hij niet meer wilde vechten. Ambulances komen, je belt je schoonouders, zijn ouders, en moet ze zeggen dat hun zoon … en je kan niet stoppen met trillen. Je wilt weglopen van de situatie maar je weet niet waar heen. De hellway naar het ziekenhuis, de ambulance, met een hele lieve broeder die je probeert erbij te houden en je gerust te stellen. Tot op de dag van vandaag is de weg naar het AMC een hele nare herinnering, het geluid van een ambulance gaat nog steeds door merg en been… Dan in het ziekenhuis met de hele familie wachten op, ja op wat? Ik wist het wel, maar de rest nog niet. God wat heb ik me die avond eenzaam gevoeld. Na gevoelsmatig 100 uur (1 uur max) komt de arts en zegt je dat je man dood is, boos heel boos was ik op de arts, wilde niks horen alleen maar naar Marco toe. Om te kijken hoe dood hij was? Gekust heb ik hem, vastgehouden, geknuffeld maar liep uiteindelijk boos en verward weg en heb hem daar gewoon achtergelaten. Boos stond natuurlijk gelijk aan verdriet en aan schuldgevoel. Had ik hem maar serieuzer genomen, had ik hem met zijn 100 kilo maar in de auto gezet en naar de eerste hulp gereden. Als…. Heb ik allemaal niet gedaan. De emoties van iedereen die er bij was, drongen toen niet echt tot me door. Zijn ouders, broer en zus, mijn ouders, broer en tantes. Zijn moeder die schreeuwde dat ze haar hart mochten gebruiken om hem te redden. De discussie over begraven of cremeren met mijn schoonmoeder. Mijn vader die plotseling als een leeuw opstond om mij te beschermen. Mijn broer die alles weet en die ik niks hoef te zeggen. Mijn moeder die mijn tranen huilt en oud zeer herbeleefd . Volledig stuk en gebroken. Allemaal. Maar dat kon ik er even niet bij hebben.
7
Aan mijn kinderen heb ik niet durven denken die avond, zij sliepen godzijdank. En dan, zomaar op een vrijdagavond in oktober, wordt de grond onder voeten weggeslagen, ben je weduwe, hebben je kinderen geen vader meer, is alles leeg en stil. Zomaar. Op een vrijdagavond in oktober. Heb je alleen nog je herinneringen aan 19 jaar samen, kan je hem niet meer voelen, ruiken, proeven, horen en zien. Zo’n mooi mens, weg bij mij. Wat nu dan?
8
Hoofdstuk 2 Nee! De nacht in, koud, in de war, de wetenschap dat je morgenochtend je kinderen moet vertellen dat papa dood is. Navoelen en praten met de buren en mijn broer, je ziet op het schrijfbord in de keuken staan dat je de pil maandag moet halen. Dat hoeft niet meer….. dus. Er hoeft ineens zoveel niet meer, er is geen morgen meer. Toch maar naar bed gaan, liggen en huilen. Mijn ogen krijg ik niet meer open. De nacht is zwarter dan ooit en wat ik voel is bizar, ik voel Marco, zijn paniek, hij weet niet dat hij dood is en wil bij me liggen. Groot , zwaar en zwart. Het kan niet JE BENT DOOD!!!! Laat me….. En de ochtend komt vanzelf, ik hoor Luc wakker worden en roep hem bij me, samen gaan we Robin halen en vertel ik wat er gebeurd is. Mijn god, dit wil je toch niet vertellen? Ze huilen met me mee en hebben 1000 praktische vragen, wie past er nu woensdag op? Gaan we nog wel naar Spanje, en gaan we nog skieen? Ondanks alles lach ik door mijn tranen heen en door hun ogen zie ik de toekomst, wij leven nog en op dat moment besluit ik: Wij gaan niet ongelukkig worden!!! We gaan doen wat we moeten doen en we gaan ons hier door heen slaan! Dat zijn we Marco, onszelf en het leven verplicht. Besef me 2 jaar laten pas dat deze belofte aan mezelf en aan de kinderen ons er door heen heeft gesleept. Het was een keuze. Dan kom je in de onwerkelijkheid van het regelen van de begrafenis van je man en vader van je kinderen. Heel veel mensen over de vloer, heel veel liefde en mededogen. En heel heel heel veel tranen.
9
En hoe gek het nu ook lijkt, ook voor mij, ik wist gaandeweg precies hoe ik het wilde hebben en vooral hoe niet. Net als de kinderen. Ik zeg bewust ik want praten over de dood was met Marco geen optie. Niet als het over zijn eigen dood ging tenminste. Het werd een viering van zijn leven, een mooie blauwe kist (godzijdank net op tijd gerealiseerd dat het een grote kist moest zijn) met tekeningen en teksten. Heel veel mensen, muziek, wijn en nootjes en lieveheersbeestjes (spontane gasten). Geen koffie met cake. Het is een begrafenis geworden vanuit mijn hart en mijn buikgevoel, een afscheid dat hij meer dan verdiende, mijn ietwat (?) zwaarmoedige, pure, oprechte lieve man. Voor zover je kan spreken van een “geslaagde” begrafenis, dit was er 1.
10
Hoofdstuk 3 En dan? En dan, gaan je kinderen naar school en jij gaat niet naar je werk want je man is dood. En dan, geef je alle administratie aan je papa, please zeg me me dat we hier kunnen blijven wonen? Papa, alsjeblieft? En zeg me wat ik nog meer moet regelen want ik weet het even niet. En dan, Broertje, blijf je nog even? Met Kikke (=hond) zodat ik af en toe naar buiten kan met een doel zonder na te denken? Alsjeblieft broer? En doe mijn boodschappen en neem de telefoon op? En huil mijn tranen en lach om mijn vreselijke cynische en foute grappen? Ik heb dit natuurlijk niet hardop gevraagd (vragen is niet mijn ding) maar wel gedacht en dat werd gehoord en volbracht . Vanzelfsprekend zoals dat bij ons gewoon is. De stap om alleen naar buiten te gaan waar alles gewoon verder gaat alsof er niks gebeurd is. Bang was ik voor buiten, bang om de supermarkt in te gaan en onderuit tegaan bij een “gezellig” achtergrondmuziekje. Ik moest weer leren leven, lijkt wel. Ik was ook een beetje dood. En dan, komt papa met het goede nieuws, we kunnen hier blijven wonen en doorleven zoals we gewend waren. Minus 1 dan. En dan, blijven broertje en Kikke een paar weken in huis. En doet zout op de beschuitjes van de kinderen, hij snapt mijn tupperware systeem niet. Maar fijn om een extra paar hersens te hebben, want die van mij doen het even niet.. En dan. overstroomt de brievenbus en het koffiezetapparaat maakt overuren. En ik zit, huil, lach, rook, praat en koester alle aandacht. En dan besluiten we een hondje te nemen, precies dezelfde als Kikke. Het wordt Makkie, na een jaar blijkt dat het een totaal ander soort ras te zijn, maar goed, het was een lieve bliksemafleider. En dan, na 3 weken ga je het alleen proberen, met de kindjes en een hond. Automatiche piloot doet het nog, dus het lukt. Mama komt iedere woensdag, fijn en nodig.
11
Januari ga ik weer werken, 20 uurtjes ipv 24 en alleen tijdens schooltijden. Fijn dat het kon. Belangrijk om thuis te zijn voor de kinderen. Rust regelmaat en veiligheid. Hoe kut het ook is, de randzaken zijn inmiddels goed geregeld. Blijft alleen het gemis en verdriet. En dat is genoeg. En dan, ga je rouwen, toch?
12
Dagboek 23/11/07 Eindelijk durf ik te schrijven. Het uitspreken doet pijn maar het opschrijven maakt het zo echt. Kan er niet omheen en moet er doorheen. Worstelend op de toppen van mijn emoties, dicht bij mezelf, thuis met Robbedoes en Luc. Wat een pijn, zo diep. Marco mijn lief is dood zomaar weggerukt uit ons leven. Hoezo? Die avond, 26 oktober 2007, staat per seconde in mijn geheugen gegrift, Zo’n slechte film moet niemand eigenlijk zien. De schrik, het onvermogen, het verdriet, zoveel, voor iedereen. Zo heftig, tot op het bot en verder en dieper. Hoe vertel ik het de kinderen? Jongens de plannen zijn gewijzigd, papa is dood, mama een weduwe en jullie halfwees.. Godverdomme! Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet………… Waar ben je? Ben jij ook zo bang? Heb je hulp, kun je er mee omgaan. Hoe is het daar? Zeg iets, doe iets, vertel me waarom? Ik begrijp het niet en wil het niet begrijpen. Ik wil je terug, nu meteen! Je knuffels, je kussen, je liefde, alles, alles, alles, alles, zelfs alles wat ik zo irritant aan je vind! Ik kan dit toch niet alleen lief? Help me toch, alsjeblieft! Ik ga maar door en praat tot mijn stem het begeeft… kan niet stoppen en praat met iedereen maar niet meer met jou. Heel veel mensen komen langs en ik ontvang dankbaar alle aandacht en troostkado’s. Ik doe van alles, voer onze plannen in razend tempo uit alsof ik daarmee iets terug kan halen. Koester ons huis en onze kinderen. Wat ben ik blij met ze, ze houden me hier en laten me zelfs genieten. Tis genoeg voor vandaag ben doodmoe, maar wil niet naar bed, waarvoor? Brengt me niks meer, alleen slaap. Gelukkig slaap ik, help jij me daarbij? Dank daarvoor.
13
