14.09.2015
dienst Communicatie
TESSENDERLO
Ouders klagen “onhygiënische” schooltoiletten aan In de Looise basisschool Hartelust zijn al sinds het begin van het schooljaar maar twaalf chemische toiletten voor 360 leerlingen voorzien . “Onhygiënisch en onverantwoord”, klaagt mama Stephanie Tielens. De directie belooft dat er vanaf maandag toiletcontainers komen.
Vorige maand startte een aannemer met de renovatie van de toiletten op de speelplaats van campus Hartelust. “De wc’s worden volledig vernieuwd”, zegt directeur Noëlla Geyskens. “Er was afgesproken met de aannemer dat hij tijdens de werkzaamheden twee tijdelijke toiletcontainers zou installeren.”
Groot was dan ook Geyskens’ verbazing toen er op 31 augustus plots twaalf chemische toiletten op de speelplaatsen werden geplaatst. “Natuurlijk was ik misnoegd. Twaalf dixi’s voor 360 leerlingen is veel te weinig. Ik heb meteen de beloofde toiletcontainers geëist, maar die waren volgens de aannemer niet meer beschikbaar. Als schoolbestuur stonden we op dat moment met de rug tegen de muur.”
Oplossing
De ouders zijn niet te spreken over de chemische toiletten. FOTO HBVL
Mama Stephanie Tielens vindt het ongehoord dat de directie niet zelf op zoek ging naar toiletcontainers. “Mijn dochter en haar vriendinnetjes vinden die wc-hokjes onhygiënisch en verschillende leerlingen durven niet op de bril te gaan zitten. Twaalf cabines is ook
veel te weinig voor 360 leerlingen. Bovendien kunnen de deuren in geval van nood niet langs buiten worden geopend, wat volgens mij onverantwoord is.” De bezorgde moeder nam intussen contact op met de directie van de school, die haar heeft beloofd dat de situatie snel zal worden rechtgezet. “We hebben bij de aannemer aangedrongen op een oplossing”, benadrukt de directeur. “Maandag worden de beloofde containers met échte wc’s alsnog geleverd.” Stephanie is tevreden dat er een oplossing is gevonden, al betreurt ze de gang van zaken. “Mij maak je niet wijs dat er in heel België geen toiletcontainers meer waren te vinden. Ik vind dat de school sneller op zoek had moeten gaan naar een alternatief.” (rust)
Blekkerbosfeesten MARIA-AALTER B Het Blekkerboscomité van Maria-Aalter organiseert dit weekend de Blekkerbosfeesten in en rond het domein van de Broeders van Liefde. Vandaag is er om 11 uur de openluchtmis aan de duiventoren in de binnentuin van het klooster. Aansluitend om 12 uur middagmaal in de tent. In de namiddag wordt een heus kinderdorp uitgebouwd. (jose/foto jose)
INGELMUNSTER/HARELBEKE
Dader geïdentificeerd die autistische jongen schedelbreuk sloeg Na een week in het ziekenhuis is Gillian Vandenbussche (15) weer thuis. De autistische jongen uit Ingelmunster werd op 29 augustus aangevallen na het volksfeest voor het huwelijk van de burgemeester. Na een oproep op Facebook is de dader, een twintiger uit Harelbeke, ondertussen geïdentificeerd. Samen met zijn stiefzus en een vriend was Gillian Vandenbussche naar het volksfeest rond het huwelijk van burgemeester Kurt Windels afgezakt. Rond middernacht ging hij met zijn vriend nog frieten eten. Op de terugweg vroeg een dronken jongeman de
weg naar Harelbeke. Nog voor Gillian kon antwoorden, kreeg hij een klap op het hoofd en verloor hij het bewustzijn. De gevolgen waren niet min: zeven hechtingen, een schedelbreuk, hersenbloeding en hersenschudding. Na een week mocht Gillian het ziekenhuis verlaten. «Het gaat beter, maar hij is nog altijd duizelig en misselijk», vertelt moeder Sophie Baeckelandt. «Hij heeft ook nog altijd hoofdpijn. Maar met de nodige rust zal alles wel weer goed komen.» Naar school gaan, zit er voorlopig nog niet in, maar vanaf volgende week kan ook daar een mouw aan
gepast worden. «Sint-Idesbald uit Roeselare zou er voor zorgen dat hij thuis wat theorie kan volgen», gaat Sophie verder. «Door zijn hoofdpijn en vermoeidheid is hij voorlopig nog niet aan studeren toe.» Ondertussen is ook de dader gekend. Iemand reageerde op de oproep die stiefzus Delphine via Facebook had verspreid. Tegelijk toonden vrienden ook enkele foto’s waarop de dader te zien was. De politie voert een onderzoek. Gillian reageerde zelf al op Facebook: «Hi, bedankt allemaal voor de steun. Ben eindelijk thuis en alles gaat al stukken beter.» (LSI)
Moeder vindt al vier jaar geen opvangplaats voor dochter (23) met autisme
«Zorg voor Elke weegt steeds zwaarder» ZEDELGEM Al vier jaar lang wacht Elke, een 23-jarige jongedame met autisme, op een plaats in een dagcentrum in de regio. Ten einde raad heeft haar moeder Marina Van Ransbeeck nu een brief gestuurd naar Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen. Een concrete oplossing heeft dat evenwel niet opgeleverd. «En de zorg voor Elke zal steeds zwaarder gaan wegen», zucht Marina. BART HUYSENTRUYT Elkewasvierjaartoendediagnose ‘autisme’ gesteld werd, na een reeks onderzoeken in het UZ Gent en Gasthuisberg Leuven. De graad van autisme is zo zwaar dat ze als kindaangepastonderwijskreegin revalidatiecentrum’tVeldinAartrijke,enlaterinhetbuitengewoon onderwijs in Ter Dreve en Ravelijn in Brugge. «Eigenlijk zijn die jaren goed verlopen», zegt moeder Marina. «Maar Elke mocht slechts tot haar 21ste in Ravelijn blijven. Daarna moesten we een andere oplossing zoeken, bij voorkeur in een dagcentrum.» Van een leien dakje loopt die zoektocht evenwel allerminst. Elke staat al vier jaar op een wachtlijst, maar zonder succes. «In de dagcentra in de regio hebben ze gewoon geen plaats», zucht Marina. «Ik denk bijvoorbeeld aan Ter Dreve in Sint-Michiels, Engelbewaarder in Aartrijke of Ons Erf in Brugge. Wij zijn trouwens lang niet het enige gezin dat radeloos is. Maar de toestand is zo schrijnend, dat ik ze nu wel wil aankaarten.» Elke, die zelfs aangepast werk in een beschutte werkplaats niet
aankan, heeft continu persoonlijke begeleiding nodig. En dus zorgt Marina zelf voor haar dochter, iets wat ze ook erg graag doet. Maar ze vreest dat die zorg ook steeds zwaarder zal gaan wegen.
Job opgegeven «Elke is mijn diamantje», maakt ze duidelijk. «Ik heb mijn job opgegeven om voltijds voor haar te kunnen zorgen en ze voelt zich ook goed thuis. Ik krijg een persoonlijk assistentiebudget van 41.788 euro per jaar. Dat is veel geld, maar we gebruiken dat niet voor mooie reisjes of een wagen. Dat geld gaat integraal naar hulp in huis, zoals een poetsvrouw, een klusjesman en een tuinman. Zo kan ik me volledig concentreren op de begeleiding van Elke.» Ten einde raad schreef Marina nu een brief naar Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen. Zijn antwoord op 31 augustus luidde als volgt: «De voorbije drie jaar waren er volgens Start WestVlaanderen elf open plaatsen in de dagcentra in de Brugse regio. Op die elf plaatsen stonden er gemiddeld acht kandidaten en wer-
Zolang ze niet in een centrum terechtkan, gaan haar sociale vaardigheden er op achteruit MARINA VAN RANSBEECK, MOEDER VAN ELKE den zestien verschillende personen opgenomen. De meeste personen die in een dagcentrum konden starten, beschikten niet over een doorlopende ondersteuning, zoals het persoonlijk assistentiebudget (PAB) dat u voor Elke geniet. Toch reken ik erop dat de verdere zoektocht samen met de thuisbegeleidingsdienst zal leiden tot een aangepaste dagbesteding voor Elke.» «Ik ben nu 55 jaar en de zorg voor elke zal steeds zwaarder wegen», reageert Marina. «Ik hoop maar dat ze ooit in een centrum terechtkan. Zeker omdat ze dan haar sociale vaardigheden weer kan aanscherpen, want die gaan er zo op achteruit...»
Marina met dochter Elke, voor wie ze voltijds zorgt. Foto Proot
Psychiaters/fotografen Dat psychiatrie en fotografie een gemeenschappelijk verleden hebben bewijst het Museum Dr. Guislain met de expo ‘Lichtgevoelig. Psychiaters Patiënten Portretten 1865-2015’. Naast een indrukwekkende geschiedenis van de psychiatrische fotografie krijgt u ook hallucinante hedendaagse kiekjes voorgeschoteld. In de traditie van Diamond kwamen heel ngeveer midden 19de eeuw ontwat collecties met patiëntenportretten in staan de eerste psychiatrisch inEuropa tot stand. Heel bekend is de Bedstellingen, haast gelijktijdig met lam Collectie, afkomstig uit het debuut van de fotohet Bethlem Royal Hospigrafie. Al snel ontstaat een “Photography is so tal. Ook het Dolhuys, het wederzijdse interesse tusessentially the Art of Nationaal Museum van de sen psychiaters en fotografen. De wereld van de Truth” - The Lancet, 1859 Psychiatrie in Haarlem bezit zo’n collectie. De exposinieuwe gestichten fascitie in Guislain toont katatone patiënten in neerde talloze fotografen en psychiaters theatrale houdingen of in een staat fotograferen (tot diep in de twintigste eeuw) van hysterische gelukzaligheid. Vanzelfhun patiënten in portretvorm. Zo wordt sprekend zijn er ook foto’s te bekijken uit eerder de ziekte dan wel de zieke gedocuhet toenmalige Hospice Guislain. De oudmenteerd. ste, zogenaamde stereofoto’s dateren uit Dokter Hugh Welch Diamond de tweede helft van de 19de eeuw. Later (1880-1886) was gefrustreerd door de bewerden de patiënten gefotografeerd, van perkingen van de toenmalige fotografie en leerlooiers tot fanfaremuzikanten.
O
© Museum Dr. Guislain, Gent
Fotografie en antipsychiatrie
Gerhard Mall, Das Gesicht des seelisch Kranken, Schnetztor - Verlag GmbH Konstanz.
samen met onder anderen een van zijn patiënten, de beeldhouwer Frederic Scott Archer, richtte hij de Calotype Club op om de fotografische technieken te perfectioneren. Dankzij de collodiumtechniek werden belichtingstijden gereduceerd en verscherpten de beelden. Dr. Diamond was de verantwoordelijke arts van de vrouwenvleugel van het Surrey County Lunatic Asylum. Hij zou tien jaar lang patiënten fotograferen en is de absolute vader van de psychiatrische fotografie.
In de jaren 1960 evolueerde de relatie tussen fotografie en psychiatrie. Foto’s dienden nu om de wantoestanden in de psychiatrie aan te klagen. De tegencultuur, de zogenaamde antipsychiatrie vond een bondgenoot in de fotograaf. Op dit moment ligt de klemtoon op de identiteit en patiënt zelf. Zo blijft de psychiatrische fotografie een kind van haar tijd. De meeste hedendaagse foto’s op de tentoonstelling Lichtgevoelig zijn afkomstig van fotoreportages uit het buitenland. Hier opnieuw erbarmelijke toestanden, ditmaal in Oost-Europa maar ook in oorlogsgebieden zoals Somalië. Zoals vaker zal ook deze expositie in het Museum Dr. Guislain beklijven en ditmaal zowel fotografiefans aanspreken als een publiek met interesse voor de psychiatrische problematiek. Tot slot een schrijnend citaat van Dr. Habeb van het Habeb Psychiatrisch Ziekenhuis in Mogadishu (Somalië):”Elke kogel, elke mortiergranaat verhoogt het aantal patiënten met een psychische aandoening.” Stefan Eraly Lichtgevoelig, nog tot 11 oktober in het Museum Dr. Guislain, Gent. Info: www.museumdrguislain.be – 09/216 35 95. ● Naast Lichtgevoelig zijn er tijdens de zomer nog drie andere fototentoonstellingen te zien: Condemned - Robin Hammond, Facing Japan en Het Huis - Karin Borghouts, waarover u eerder al las in Artsenkrant. ●
Chagall in Brussel.
©
belgaimage
TENTOONSTELLINGEN ‘We willen er voor iedereen zijn’ Prijzen procentueel fors gestegen, maar blijven betaalbaar b Populaire expo’s met breed bereik krijgen extra duur tarief b Musea creëren segment goedkope tickets om voor iedereen toegankelijk te blijven b
D
e procentuele stijgingen in de prijzen van expotickets, met sprongen van 30 en soms 60 procent, zouden doen vermoeden dat kunst een luxegebeuren wordt voor een elite. Dat klopt niet. De stijgingen zijn veeleer ingegeven door het besef dat de prijzen voordien erg laag waren. Veel musea gingen in 2005 nog uit van standaardtarieven van 5 en 6 euro. Pas de voorbije paar jaar is de alertheid voor prijssetting aangescherpt. Tal van musea hebben toen benchmarks gedaan. ‘In vergelijking met de collega’s uit het buitenland zaten we laag’, zegt Carmen Willems van het Gallo-Romeins Museum. ‘We merkten dat we gerust meer mochten vragen’, zegt Philippe Van Cauteren van het Smak, ‘maar we willen de bereidheid tot betaling niet tot het uiterste opsouperen. Met 8 euro zitten we nog vrij modaal. We willen een huis zijn voor zoveel mogelijk mensen.’ Onder die forse procentuele sprongen schuilt meestal een stapsgewijze toename van een paar euro’s. Op tien jaar tijd stegen de prijzen in het Smak, het Museum Guislain en het Museum voor Schone Kunsten Gent van 5 naar 8 euro. Het Museum voor Schone Kunsten in Brussel is met een plotse piek een uitzondering. Nadat het jaren op 9 euro zat, sprong het in 2013 naar 14,5 eu-
ro. Het museum haalt daarvoor de zware subsidiekortingen van de federale overheid aan, met vanaf 2013 jaarlijks 15 procent minder werkingsbudget en 20 procent minder investeringsmiddelen. Een organisator als Tempora werkt zonder subsidies en begon al iets vroeger met een hoger tarief. Het ging van 9 euro in 2005 naar 12 euro nu. ‘De tarieven lijken me geen drempel’, zegt marketingdirectrice Charlotte Piens. ‘America trok 110.000 bezoekers, 14-18 haalde er 160.000.’ De jongste jaren differentiëren steeds meer huizen hun prijzen. Ze zorgen zowel voor meer aanbod in de duurste als in de goedkoopste categorieën. ‘Voor de Gentse musea hebben we uniforme prijzen vastgelegd’, zegt cultuurschepen Annelies Storms. ‘Daar hebben we telkens lage tarieven in voorzien, zodat we alle bevolkingsgroepen in ons verhaal kunnen betrekken.’ Omgekeerd zijn er in sommige gevallen extra dure tarieven ontstaan. Bozar heeft sinds 2012 een speciaal blockbustertarief van maximum 14 euro. Dat werd gehanteerd voor de Rubensexpo en Europalia India. Ook het Smak haalt in uitzonderlijke gevallen een extra duur tarief van 12 euro uit de kast. Dat gebeurt voor expo’s die duur zijn in productie of die een breder publiek bereiken dan de artistieke incrowd, zoals Berlinde De Bruyckere of straks The bottom line, waar 53 kunstenaars aan deelnemen. Voor grote expo’s als Kandinsky of Chagall trekt het Museum voor Schone Kunsten in Brussel in het weekend zijn tarief verder op tot 17,5 euro. Het kan een prikkel zijn om het museum op een ander moment te bezoeken, zodat het publiek meer gespreid raakt. (gse)
OPINIE
Reacties?
[email protected] en via www.artsenkrant.com/uw-opinie
Euthanasie bij psychisch lijden: een nieuwe therapie? pretentie mochten we daar het woord barmvan de boeien, daarna was dit het uitzoer roert iets in de wereld van de psyhartigheid gebruiken, want aan deze menken van allerlei nieuwe therapieën, vanchiatrische zorgverlening. Met een sen werd voortaan een meer menswaardidaag is dat met een combinatie van deze artikel in de British Medical Journal getherapieën zoeken waarmee de zieven dr. Thienpont en co aan dat ke het meest geholpen wordt. Het op 100 psychiatrische patiënten, belangrijkste therapeutisch instrudie tussen oktober 2007 en dement blijft in de psychiatrie de cember 2011 om euthanasie vroehulpverlener, de persoon die progen, er 35 effectief euthanasie hebbeert de zieke vooral medemenseben gekregen. lijk nabij te zijn. Hij blijft diegene Het klinkt als een successtory die de boeien breekt. waarin België opnieuw het voorTijdens die voorbije 200 jaar is touw neemt. Libera me is de titel er steeds gezocht naar behandevan het boek waarin dr. Thienpont ling, zorg, omkadering, ondersteuin het breed uitsmeert waarom ning en werden inspanningen noch het toch zo belangrijk is om het middelen gespaard om deze bebevrijdende perspectief van de handeling en zorg verder te optieuthanasie aan te bieden aan psymaliseren. Die weg is nog verre van chiatrische patiënten die zich in voltooid, dat beseffen we maar al een uitzichtloze en onbehandelte zeer. Nu lijkt het dat er een nieubare situatie bevinden en daarwe therapie is bijgekomen, die luisdoor ondragelijk lijden. Het is als tert naar de naam: ‘euthanasie’. boek een onsamenhangend geHet wordt als het ultieme middel heel, met een titel, natuurlijk proaangeboden wanneer alle andere vocerend, ontleend aan het kerkebehandelingsvormen zogezegd falijke jargon. Men kon er nog de len en wanneer patiënten vinden term “barmhartigheid” aan toedat het nu genoeg is. Maar is dat voegen, zoals anderen graag doen, gevoel van uitzichtloosheid dat waarbij ze het uitvoeren van hier als criterium wordt ingeroeeuthanasie als een werk van Het belangrijkste therapeutisch instrument blijft in de psychiatrie de hulpver- pen niet dikwijls juist het sympbarmhartigheid gaan beschouwen. lener, de persoon die probeert de zieke vooral medemenselijk nabij te zijn. toom bij uitstek bij een psychiatriWelke boodschap hebben ge opvang gegeven. Er werd daaraan geen sche aandoening? Is het niet juist op deze wij, heb ik, aan dit verhaal, aan dit wetenwetenschappelijk artikel gewijd, noch een uitzichtloosheid dat de behandeling zich schappelijk artikel dat de British Medical boek over geschreven. Het ging er om menmoet focussen en waarbij we het gevoel Journal haalt en nu wereldwijd wordt sen te helpen en hen te bevrijden uit een besproken? kunnen hebben nooit ver genoeg te kunonmenselijk bestaan. Op 30 september 1815, dus binnenkort nen gaan? Maar daarom noemen we dit 200 jaar geleden, haalden de Broeders van nog niet ‘falen’. Kunnen we in de psychiaLiefde de geesteszieken uit de kelders van trie wel met zekerheid een patiënt onbeFocussen op uitzichtloosheid het Gerard de Duivelsteen in Gent. Ook handelbaar verklaren? Moeilijk behandelSindsdien is de psychiatrie als wetendaar zaten mensen die zich in een uitzichtbaar, ja, maar nooit onbehandelbaar. Ik schap en als zorgkader voortdurend op loze situatie bevonden en door hun omgehoor patiënten soms beweren dat ze liever zoek gegaan naar hoe men aan deze menving als volstrekt onbehandelbaar werden een somatische ziekte zouden hebben dan sen, getekend door een psychiatrische aanbeschouwd. Ze zaten in de boeien. U kunt een psychiatrische aandoening. Ik geloof doening, toch een perspectief op ‘leven’ hen. Een psychiatrische aandoening kan nog een paar exemplaren gaan bekijken in kan geven, een leven dat niet zomaar in de het Dr. Guislainmuseum in Gent. ‘Libera zwaar lijden veroorzaken. En wat nog erger ons gekende kwaliteitsnormen te vatten me’ was hier wel op zijn plaats en zonder is, het is juist het ganse verwerkingsmevalt. 200 jaar geleden was dit het breken © Belga Image
E
chanisme, zo belangrijk tijdens een ziekteproces, dat bij een psychiatrische patiënt gestoord is en soms zelfs volledig uitgeschakeld. Ze zijn getroffen in hun diepste menselijke vermogens en voelen zich daardoor verloren in zichzelf. Daarom is het zo belangrijk dat de aangeboden therapie baadt in diepe medemenselijkheid.
Barmhartige bevrijding? Het gevaar is nu niet meer denkbeeldig dat er zich een groep artsen aan het vormen is die de euthanasie als ultieme therapievorm gaan aanbieden en dit zien als een teken van die zojuist aangehaalde diepe medemenselijkheid. Ze bieden het aan als een barmhartige bevrijding en ze maken er nog publiciteit voor ook. Zullen zij een aantrekkingspool worden voor patiënten die juist de meeste ondersteuning nodig hebben om toch nog een zin in het leven te vinden? Deze geneesheren noemen zich veelbetekenend ‘LEIF’-artsen en zeggen van zichzelf dat zij zich veel beter dan hun collega’s empathisch kunnen inleven in de levenssituatie van de patiënt. En ze voegen er in één lijn aan toe dat zij die euthanasie afwijzen toch wel heel onbarmhartig zijn om, gegrepen door allerlei duistere prehistorische, dikwijls religieus getinte waandenkbeelden, aan de patiënt deze ultieme therapie te weigeren. Ik begrijp dat mensen geschokt reageren wanneer ze het artikel in het Britse vaktijdschrift lazen. Ook ik ben geschokt dat men dit na 200 jaar inspanning als een nieuwe verwezenlijking gaat beschouwen, en in plaats van mensen ‘leven’ te geven, hen de dood injaagt. Hadden de Broeders van Liefde dat 200 jaar geleden in de kelders van het Gerard de Duivelsteen moeten vertellen.... Br. dr. René Stockman, generale overste, Broeders van Liefde Tussentitels van de redactie.
PROBLEEM WIE? X Naam: Henri Vastmans (81)
X Waar: Wintmolderstraat, Koersel
OPGESTAAN IS PLAATS VERGAAN
WAT? X Omdat hij zijn abonnement niet snel genoeg vernieuwde, zakt Henri drie rijen in de tribune op Stayen.
“Ik breng niet genoeg op voor STVV” KOERSEL/SINT-TRUIDEN - Veertig jaar lang is Henri Vastmans abonnee van STVV, maar begin dit jaar kreeg hij zijn vaste plekje op Vak C niet meer. “Omdat ik niet genoeg opbreng”, zegt Henri.
Henri werd supporter toen hij als tiener op internaat zat in Sint-Truiden, bij de Broeders van Liefde. “Ik weet nog dat de tribune achter de goal een bietenwasserij was”, lacht hij . “Al 40 jaar lang heb ik een abonnement. Ik zit normaal op Rij 13, in vak C.” “Maar mijn trouw wordt niet beloond. Begin dit seizoen zat iemand anders op mijn plaats. Ik zit nu op Rij 10, tussen mensen die ik niet ken en in de regen.” “STVV wil mijn plaats niet teruggeven. Die andere is samen met vier vrienden abonnee geworden. Dat scheelt, uiteraard.”
NIET OPGELOST Helaas, het ‘probleem’ van Henri Vastmans is niet op te lossen”, zegt woordvoerster Cynthia Reekmans. “Mijnheer Vastmans bevestigde de verlenging van zijn abonnement door een overschrijving, maar zonder een bericht te sturen naar de fanshop of een verantwoordelijke.” “De bevestiging heeft
ons daardoor pas bereikt nadat de vrije verkoop was gestart. Een andere groep supporters heeft zo zijn plaats kunnen innemen. Wat jammer is, maar niet verboden. Wij hebben die mensen overigens ‘tot vervelens’ toe gevraagd om te verhuizen, maar zonder resultaat. Bij één van de eerste wedstrijden is mijneer Vastmans zelfs op de schoot van deze mensen gaan zitten, met
een discussie tot gevolg.” “Wij hebben mijnheer Vastmans een compensatie voorgesteld, van een aantal jetons voor de rest van het seizoen.” “Twintig jetons”, bevestigt Henri. “Maar die krijgen ze van mij zo terug. Ik drink namelijk niet onder de wedstrijd. En dat is het waarschijnlijk. Ik breng gewoon niet genoeg op.”
