Cordaan Olympisch Kwartier open

bedrijfsblad cordaan jaargang 03 no 03

juni 2010

Cordaan Olympisch Kwartier open “Dineren, borrelen, gezondheidsdiensten en veel meer in stadionbuurt”

2 Edgar Paredes: “Bewust worden van je kwaliteiten”

4 De cliënt: “Altijd kan ik wel even mijn ei kwijt”

“Het was gezellig aan tafel”

Afgelopen mei vond de officiële opening plaats van Olympisch Kwartier, een centrum aan de Amstelveenseweg, vlakbij het Olympisch Stadion. Reden om er een kijkje te gaan nemen. Zo is er maandagavond om half zeven een maaltijd. Een goede gelegenheid om sfeer te proeven. Om zes uur staat op de Amstelveen­ seweg al een oudere dame buiten te wachten. Ze wijst me een huis schuin aan de overkant. “Daar woon ik. Ik ga elke maandagavond hier eten. Dan maak ik eerst een omme­ tje en geniet nog even van de frisse lucht. Ik vind het hier altijd gezellig. Ik ga ook altijd naar het borrel­uur op vrijdagmiddag.” Muntblaadjes Binnen werken een paar vrijwilligers aan de voorbereiding van de maal­ tijd. Een jongen snijdt aardbeien in kleine partjes. Een ander snijdt met veel geduld muntblaadjes in kleine reepjes. Langzamerhand vult zich de ruimte met deelnemers aan de maaltijd. Enkele oudere dames en een Surinaams echtpaar nemen plaats aan de grote tafel. Aan aparte tafeltjes zitten nog twee stel­ letjes. Een van deze stelletjes blijkt na veertig jaar weer teruggekeerd naar de stadionbuurt. “Wij zijn hier vanavond voor het eerst. Het was

“Olympisch Kwartier is een multifunctionele spil in de stadionbuurt”

een grote verrassing voor ons dit centrum hier aan te treffen.” Ondertussen heeft ieder een drankje, is er een schaal met Turks brood en komt de soep binnen. Het is een sma­ kelijke heldere champignonsoep. Naast me zit een vrouw die vertelt dat ze hier vrijwilliger is bij de koffie­ ochtenden op dinsdag. “Ik ben graag een beetje betrokken bij de buurt.” Zij is ook lid van de bewonerscom­ missie van het nabijgelegen woon­ blok en vrijwilliger bij de Telefonische Hulpdienst.

Borreluur Het hoofdgerecht wordt geserveerd: een Italiaanse pannenkoek met kaas en witlof met een heerlijke, frisse salade er bij. “Mijn man zou het niks gevonden hebben.” Merkt een van de dames op: “Die was meer van de Hollandse pot.” De vrouw tegenover mij heeft net een nieuwe woning toegewezen gekregen, maar twijfelt of ze ‘m zal nemen. Iedereen is afkomstig uit de stadionbuurt. Uit de gesprekken blijkt dat allen het een leuke buurt vinden, hoewel sommige huizen wel

een opknapbeurt kunnen gebruiken. Er wordt ook gesproken over de andere activiteiten van Olympisch Kwartier. De koffieochtend, borrel op vrijdag, de fitgym, de wijnproe­ verij. Allemaal activiteiten die veel buurtbewoners trekken. “Maar een beetje reclame is nooit weg.” Je kunt in Olympisch Kwartier ook voor allerlei paramedische dien­ sten terecht. Er is onder meer een pedicure, een fysiotherapeut, een ergo­therapeut, een diagnostisch centrum, een diëtist en het is de uit­ valsbasis voor een thuiszorgteam. Er worden ook uiteenlopende cursus­ sen gegeven voor zowel kinderen als volwassenen. Kortom Olympisch Kwartier is een multifunctionele spil in de stadionbuurt. Een voorbeeld van hoe Cordaan samen met andere partijen (stads­ deel, woningcorporatie, etc.) vorm­ geeft aan wijkgericht werken. Ronald Leeuwis

7 Bob van Schijndel: “Je krijgt alle medewerking”

8 Nazorgteam: “Zo helpen we elkaar”

Teammanagers vinden inspiratie in het stadion

Edgar Paredes “Bewust worden van je kwaliteiten”

Het Olympisch Stadion was het decor voor een inspiratiedag voor teammanagers. Een dag waarmee een aanvang is gemaakt met het Management Development programma 2010 voor de teammanagers van Cordaan.

Edgar Paredes is een van de deelnemers aan de leergang ‘Verkenning op groei’. De leergang is bedoeld voor ambitieuze medewerkers van niet-Westerse herkomst met een mbo/hbo werk- en denkniveau die hun mogelijkheden willen vergroten. Cordaan neemt deel aan dit initiatief van het ministerie van VWS.

Vorig jaar zijn de teammanagers aan­ gesteld. In dat kader is er een aan­ vang gemaakt met het MD-program­ ma gericht op deze nieuwe functie. De inspiratiedag was bedoeld om te starten met de leerlijn die zich richt op de persoonlijke ontwikkeling van de teammanagers. Dat gebeurde in gevarieerde workshops, geleid door inspirerende inleiders van binnen en buiten Cordaan. Managementtrainer Stephan See­ gers confronteerde de deelnemers met weerstand en spanning. Vanuit de vechtkunst werd gekeken naar menselijke relaties en interacties. Hij leerde hoe je op een respect­ volle manier kunt ’vechten’. Ma­ nagers verwerven op deze wijze inzicht in hun eigen mogelijkheden om de potentie van medewerkers te activeren. Katja Hoorn (directeur Thuiszorg Regio Oost) leidde de workshop “Ontdek je kernkwaliteiten”. Cen­ traal stond de vraag welke eigen­ schappen iemand tot een goed leider maken. Hoe je om kunt gaan met cultuurver­ schillen kon worden ervaren in de bijeenkomst met Anne-Rose Aben­ danon (programmamanager Inter­ culturalisatie). En Monique Spreitzer (directeur Thuiszorg Regio Midden)

moest vanwege de grote belang­ stelling een extra workshop “Mind­ fulness” inlassen. De deelnemers leerden het eigen stressniveau te verlagen en meer ontspannen te leven. Twee trainers van Twynstra & Gudde zoomden in op “Leervoor­ keuren” en “Denkgewoonten”. Hans van der Wielen (lector Cordaan Academie) besprak aan de hand van de film “As it is in heaven” thema’s als verantwoordelijkheid nemen, be­ nutten van je talenten, leiderschap, etc. In totaal worden in 2010 vijf modu­ les aangeboden. In maart is gestart met de module ‘Managen & Primair Proces’. Deze module stond onder andere in het teken van het intake­ proces van de cliënt en dilemma’s rond bejegening van de cliënt. In de tweede module ‘Managen & Mede­ werkers’ is vooral aandacht besteed aan vraagstukken rond leidinggeven en personeelsmanagement. In het najaar van 2010 staan de blokken ‘Managen & Meten’ (over bedrijfs­ voeringsvraagstukken), ‘Managen & Omgeving’ (over stakeholders en relatiemanagement) en ‘Communi­ catie’ op de rol. Wolter Knijff

“De kunst van het vechten”

kleurrijk cordaan

Inspirerende Expertmeeting Kleurrijk Cordaan

Edgar Paredes: “Wat je leert is bewust worden van je kernkwaliteiten en je valkuilen”

De leergang bestaat uit 11 bijeen­ komsten waaronder een excursie. Twee ervaren professionals op het gebied van individuele ontwikkeling zijn begeleiders. Er worden gastdo­ centen uitgenodigd om te vertellen over hun visie op doorgroei en profes­ sionele ontwikkeling. De cursusgroep bestaat uit 10 tot 15 deelnemers. Investeren in jezelf Edgar Paredes komt oorspronke­ lijk uit de Dominicaanse Republiek. In 1995 begon hij bij verpleeghuis Gaasperdam zijn loopbaan als tech­ nische medewerker. In die functie is hij de contactpersoon voor mede­ werkers en cliënten van de locaties Parkhof en Anton de Komplein. Edgar Paredes: “Ik werd benaderd door Anne Rose Abendanon. Zij is

de programmanager van Kleurrijk Cordaan. Ze vroeg of ik mee wilde doen aan de leergang. Waarom niet, investeren in mezelf en in mijn toe­ komst dacht ik toen. Ik heb net als mijn medecursisten altijd de ambitie gehad om door te groeien. Deze leergang helpt me goed op weg.” Uitstekende sfeer “Ik zit in een leuke groep met mede­ werkers uit verschillende werkgebie­ den. Resultaat van deze leergang moet uiteindelijk zijn meer vertrou­ wen in jezelf en een beter zicht op je kwaliteiten en talenten. Gebleken is dat in deze groep genoeg potenti­ eel aanwezig is om door te groeien binnen de organisatie.” Sommige cursisten zijn inmiddels doorge­ stroomd naar een andere functie

“Door de leergang heb ik veel meer inzicht in mezelf”

met meer verantwoordelijkheden binnen Cordaan. Edgar Paredes vervolgt: “Wat je leert bij die leergang is kort gezegd bewust worden van je kernkwalitei­ ten en je valkuilen. We praten over hoe je jezelf kunt verbeteren. Dat gebeurt allemaal in een uitstekende sfeer. Je maakt eigenlijk een soort persoonlijk ontwikkelingsplan. Zo word je klaargestoomd voor de toekomst.” De deelnemers maken

competentieprofielen van zichzelf waarbij ze zichzelf in beeld brengen. Nu al tevreden “Door de leergang heb ik veel meer inzicht in mezelf. Je leert ook net­ werken, sollicitatiebrieven schrijven, jezelf presenteren. Je werkt aan een persoonlijk ontwikkelplan en een competentieprofiel. We worden als deelnemer allemaal door een col­ lega gecoached.

Hoewel in september de certifi­ caatuitreiking is, kijkt Edgar Paredes nu al tevreden terug op de leergang. “Ik heb er geleerd me meer bewust te zijn van mijn kwaliteiten, mezelf meer in beeld te brengen. En mocht er in de toekomst iets moois op mijn pad komen, dan kan ik daar onge­ twijfeld mijn voordeel mee doen.” Ronald Leeuwis

Leergang ‘Verkenning op Groei’ onderdeel van interculturalisatie Cordaan Binnen niet al te lange tijd zijn zowel cliënten als medewerkers van Cordaan voor een zeer groot deel mensen van niet-westerse afkomst. Cordaan wil zich daar goed op voorbereiden door toegankelijk te zijn voor mensen met uiteenlopende culturele achtergronden. Deze diversiteit moet herkenbaar zijn in alle lagen van de organisatie. Leidinggevenden en stafmedewerkers functioneren als rolmodel voor uitvoerenden. Zij scheppen een aantrekkelijk werkklimaat waar iedereen – ongeacht herkomst, seksuele geaardheid, geloofsovertuiging – zich thuis voelt. Cordaan vind het belangrijk dat medewerkers van niet-westerse afkomst doorstromen binnen de organisatie en stimuleert hen daarin. Daarom doen we mee met de leergang ‘Verkenning op Groei’. Deze leergang stimuleert de doorstroom van MBO(+) opgeleide medewerkers met een andere culturele achtergrond. De ambitie van de leergang is dat 67% van de deelnemers binnen twee jaar naar een leidinggevende functie doorstroomt, of deelneemt aan de ondernemingsraad, een adviesorgaan, klankbordgroep of organisatiebreed project.

Leuk, verwarrend, maar bovenal inspirerend. Dit zijn enkele woorden die medewerkers gebruikten aan het einde van de jaarlijkse expertmeeting van Kleurrijk Cordaan. Dinsdag 11 mei vond voor het derde opeenvolgde jaar de expertmeeting van Kleurrijk Cordaan plaats. Dit jaar stond de bijeenkomst in het teken van ‘Culturele dilemma’s in de zorg.’

“Als je goed wilt omgaan met culturele diversiteit moet je investeren in ontmoe­ ten en verbinden”

Experts op het gebied van diversiteit gaven hun visie op culturele diversiteit in organisaties en de vertaling naar professioneel handelen. Gerrit van Roe­ kel, diversiteitstrainer begon zijn inleiding met de woorden: ‘Ik heb het hele­ maal gehad met interculturalisatie. Ik ben compleet uitgeïnterculturaliseerd.’ Hierna lichtte hij drie cultuurbegrippen toe: cultureel relativisme, cultureel universalisme en cultureel pluralisme. Deze laatste is volgens Van Roekel dé manier om met culturele diversiteit en culturele dilemma’s op het werk om te gaan. Jos Arts, diversiteitsmanager bij zorgaanbieder ’s Heerenloo gaf in zijn inleiding aan dat als je goed wilt omgaan met culturele diversiteit je moet investeren in ontmoeten en verbinden. Op de themapagina van Kleurrijk Cordaan op intranet vind je meer informatie over de theorie van Van Roekel en praktijkvoorbeelden. Tot slot werden ook de oorkondes voor ‘Very Important Intercultural Person 2010’ uitgereikt. Dankzij hun goede voorbeeld op het gebied van diversiteit ging de oorkonde dit jaar naar: Katja Hoorn (directievoorzitter regio Oost), Wim van Bekkum (teammanager De Buitenhof), Christel Dingerdis (team­ manager Jacob van Lennepkade), Miguel Leon Garcia (activiteitenbegeleider D’Oude Raai) en Wolter Knijff (manager Communicatie). Sharon Trémour

Van mens tot mens Sharda Baidjoe: “Het draait vooral om geduld”

Klaas Kuperus: “We houden de vinger aan de pols” Als familielid raakte hij betrokken bij de medezeggenschap van Cordaan. Hij is nu voorzitter van de Centrale Cliëntenraad. Een gesprek met Klaas Kuperus over wat de raad precies doet en waarom het zo belangrijk is dat die bestaat. “Mijn zwager is cliënt van Cordaan. Hij heeft een verstandelijke beper­ king en woont al jaren bij Cordaan. Mijn vrouw was op lokaal niveau ac­ tief in de medezeggenschap. Op een gegeven moment werd ik ge­ vraagd als voorzitter van de Stich­ ting Beheer Bewonersgelden. Later werd ik voorzitter van de sectorale raad en uiteindelijk ook van de Cen­ trale Cliëntenraad. Ik vind het belang­ rijk om maatschappelijk betrokken te zijn. Daarnaast heb je als familie een verantwoordelijkheid. Als je je stem kunt laten horen, moet je dat ook doen. Ik ben zeker niet uit on­ tevredenheid met Cordaan aan deze functie begonnen, maar het is wel belangrijk om de vinger aan de pols te houden.” De Centrale Cliëntenraad bestaat uit vertegenwoordigers van de sec­ torale raden, die weer bestaan uit vertegenwoordigers van de locatie­ raden. De Centrale Cliëntenraad overlegt rechtstreeks met de Raad van Bestuur en brengt gevraagd en ongevraagd advies uit. Brandveiligheid Die samenwerking verloopt goed, vertelt Klaas Kuperus. “De Raad van Bestuur luistert naar ons en neemt ideeën over als we met goede argu­

menten komen. We waren onder andere betrokken bij de klachten­ regeling, het persoonlijk begeleider­ schap en bij het opstellen van het di­ rectiestatuut. Maar er zijn soms ook zaken die minder goed gaan binnen Cordaan en die we ongevraagd aan­ kaarten. Zo was de situatie op De Werf bijvoorbeeld al lange tijd zorge­ lijk. Nu ligt er een duidelijk plan van aanpak en wordt er hard gewerkt om de situatie te verbeteren. Dat gaat niet van de ene dag op de andere, maar we zijn blij met dit plan en hou­ den de situatie goed in de gaten.” Een ander onderwerp is de brand­ veiligheid. “We kwamen tot de ont­ dekking dat er op veel locaties geen brandoefeningen werden gehouden. Er waren geen controles meer. We hebben toen stevig aan de bel ge­ trokken, samen met de cliënten van VGZ. Dat is snel opgepakt. Er is een onderzoek gehouden op alle loca­ ties en aan de hand daarvan worden nu plannen gemaakt. Het is goed om te merken dat de medezeggen­ schap dus werkt.” Werkvloer “Door mijn verleden in het bedrijfsle­ ven heb ik wel begrip voor de werk­ wijze van de Raad van Bestuur, maar het belang van de cliënt en de kwali­ teit van de zorg staan bij mij voorop.

“De Raad van Bestuur luistert naar ons”

de voorzitter

Sharda Baidjoe is gediplomeerd ziekenverzorger en werkt als begeleider op een psychogeriatrische afdeling van woon- zorgcentrum Berkenstede in Diemen. Daarnaast begeleidt ze enkele stagiaires, want deze afdeling is ook een leerafdeling. Sharda Baidjoe vertelt over haar werk in Berkenstede.

Ik houd contact met de werkvloer, kom regelmatig op locaties en praat daar met de cliëntenraden om te ho­ ren wat er speelt. Ik zou willen plei­ ten bij cliënten en familieleden om actief te worden in verwantenka­ mers of cliëntenraden. Ook teamma­ nagers kunnen helpen om mensen warm te maken voor cliëntenraden. Het is noodzakelijk dat ze bestaan. De spanning tussen de zorg aan de ene kant en de middelen van een or­ ganisatie aan de andere kant zal al­ tijd blijven bestaan. De mogelijkheid voor medezeggenschap ligt er en ik vind dat je daar als cliënt of familie gebruik van moet maken.” Klaas Kuperus ziet de toekomst van Cordaan optimistisch tegemoet: “De reorganisatie heeft behoorlijk wat on­ rust veroorzaakt, maar ik denk dat het goed gaat werken. De communi­ catie is directer geworden. Ik zie dat alle mensen die werken bij Cordaan zich keihard inzetten en daar neem ik mijn petje voor af. We verwachten grote bezuinigingen in de zorg, maar hoe dat er precies uit zal zien is nog onduidelijk. De Centrale Cliënten­ raad houdt het in de gaten, we zijn alert en zullen blijven opkomen voor het belang van de cliënt.” Ronald Leeuwis

de cliënt

Mylene Engel (l) en haar persoonlijk begeleider Suzanne Eggink

Mylene Engel: “Ik ben een fladdertype eigenlijk” Mylene Engel is de eerste bewoonster van de nieuwe GGZ woonlocatie Stadionbuurt. Bij Stadionbuurt kunnen de mensen beschermd zelfstandig wonen in de buurt of ondersteuning krijgen thuis. Mylene vertelt over haar leven en hoe het haar vergaat nadat ze hier november 2009 is komen wonen. “Ik ben geboren Amsterdammer, maar niet getogen. Als kind ben ik opgegroeid in Engeland en als tiener in Afrika, Suriname en Aruba. Ik zeg altijd dat ik een wereldburger ben. Ik heb een posttraumatische stress­ stoornis en ben psychosomatisch. In een gesprek met de trajectme­ dewerker bij het dagactiviteitencen­ trum (DAC) heb ik aangegeven dat ik graag zelfstandig zou willen wonen. Eerst zou ik naar IJburg gaan, maar de Stadionbuurt past beter bij mij. Het is een veilige omgeving. Ik vond het heel spannend of het wel door­ ging. Een beetje argwanend was ik wel tegenover een jong team qua begeleiding. Maar ik vond dat ik zelf ook wat openminded kon zijn. Som­ mige jonge mensen hebben wijze ogen.”

Lourdes “Ik ben een fladdertype eigenlijk. Om de week komt de pastoor bij mij en die brengt me in rustiger vaarwater. Zij komt van het drugspastoraat. Vorig jaar ben ik daardoor met een groep daarvan naar Lourdes geweest. De groep bestond uit ge­ lijkgestemde mensen. Mensen die even moe zijn van alle shit. Dat was echt fantastisch. Er was veel respect voor elkaar. Van kinds af aan ben ik gelovig. Ik heb veel meegemaakt. Soms denk ik dat Hij me wel veel streken heeft geleverd.” Beschermd zelfstandig wonen, hoe werkt dat? “De eerste twee weken kreeg ik elke dag eenmaal bezoek. Gewoon om te kijken hoe het gaat.

“Er is hier veel rust en privacy”

Nu is er minimaal tweemaal in de week contact. Al vanaf 8.30 uur zijn ze hier tot 23.15 uur ’s avonds. En ’s nachts is er bereikbaarheidstele­ foon. Als ik het ’s nachts moeilijk had, kon ik gewoon bellen. Het team is heel discreet en ik word goed op­ gevangen. Er is hier veel rust en pri­ vacy. Dat was ik niet gewend. Maar altijd kan ik wel even m’n ei kwijt of ze het nou druk hebben of niet. Ze staan altijd voor me klaar.” Het contact met Suzanne de per­ soonlijk begeleider is goed. “Ze doet alles voor en met me. Het contact met Dienst, Werk en Inkomen (DWI), rekeningen afhandelen en ze gaat mee naar de huisarts of apotheek. Als er iets is, dan regelt Suzanne het voor me. Naast Suzanne wilde ik ook een ouder iemand als begelei­ ding. Dan kan ik vrijer praten, omdat ik een jong iemand niet met alles wil belasten wat ik heb meegemaakt.” Bob Marley “Koken doe ik graag. Ik wil een eigen catering opzetten. Ik heb een keer gekookt voor negen bewoners hier op kantoor van de Stadionbuurt. Dat vonden ze gezellig. Maar ik ben er mee gestopt, want ik mocht er niet aan verdienen.” Suzanne, persoon­ lijk begeleider vertelt: “Omdat het ini­ tiatief van Mylene een groot succes

“Ik ben ooit 15 jaar geleden begon­ nen op Amstelhof. Toen die locatie drie jaar geleden sloot ben ik mee­ gegaan naar Berkenstede. Daarvoor heb ik in Suriname nog in een zieken­ huis gewerkt. Wat ik als begeleider doe is het verzorgen van de cliënten. Denk aan dingen als wassen, aankle­ den en het toedienen van medicatie. Als een cliënt onwel wordt, bel ik de verpleegkundige die zonodig de arts inschakelt. Er is altijd een arts be­ reikbaar op Berkenstede. Verder be­ geleid ik de stagiaires. Dat betekent meestal dat ik aan het eind van de dag een praatje met ze houd. Dan nemen we door waar ze zoal tegen aan lopen en hoe ze met dingen om kunnen gaan. Het is niet alleen aan­ kleden en zo. Het is ook vaak een kwestie van observeren.” Klassieke muziek “ ’s Ochtends tot aan de lunch is het erg druk. Dan zijn we alleen maar bezig met de mensen helpen op­ staan, aankleden, ontbijten (je moet de cliënten vaak helpen met eten),

“Als begeleider moet je altijd rust uitstralen”

wassen enzovoort. En dan is het al gauw lunchtijd. Pas na de lunch is er tijd voor andere dingen. Dan is er tijd voor een praatje of een spelletje. We kijken met ze naar films van vroe­ ger, of we drinken en kopje koffie en praten over het verleden en wat de mensen toen deden. Dat is erg belangrijk voor ze. Vaak draaien we klassieke muziek, want daar worden de mensen rustig van.” “Rust is van groot belang. Je moet zelf als begeleider altijd rust uitstra­ len. Ik kom zelf altijd met plezier naar mijn werk. Ik blijf altijd lachen. Dat is mijn karakter. Waar het in dit

werk vooral om gaat is geduld. Als je werkelijk iets voor de mensen wilt betekenen moet je heel veel geduld kunnen opbrengen. Ik heb op mijn afdeling bijvoorbeeld een man die is praktisch doof. Daardoor wordt hij soms agressief. Door rustig aan­ dacht aan hem te geven, kan ik hem rust geven en dat geeft heel veel voldoening. Er komt veel op je af en er wordt vaak veel van je verwacht. Als je daar goed mee om kunt gaan, dan kan dit werk je veel geven.” Ronald Leeuwis

was, kunnen de bewoners elke dins­ dagavond komen eten voor € 2,50. De begeleiding kookt dan. Mylene: “Zelf kook ik nu op de vrijdagavond bij DAC Wingerdweg. Ik kwam daar binnen en toen draaide ze een film van Bob Marley en als eten was er kogelbiefstuk met gebakken aardap­ peltjes. Toen was ik gelijk verkocht.” “Sinds ik verhuisd ben, heb ik afge­ sproken met de begeleiding van het DAC dat ik even wat rustiger aan doe met werken. De begeleiding van het DAC zag dat het teveel voor me was. Zelf kan ik dat niet inschatten, ik ga maar door dan. Het verhuizen is op zich al best stressvol en nu kan ik even rustig wennen aan de nieuwe situatie.” Het leven in de stadionbuurt bevalt Mylene goed. “Ik heb een heerlijke ruime woning met een balkon over de hele breedte van het huis. Hier loop je op straat niet tegen drugs aan. Stadionbuurt is een leuke en veilige buurt. Met de buren ben ik al op stap geweest. Verder ga ik hier lekker in m’n eentje uit eten. Je hebt hier verschillende restaurants. Maar ik hou vooral van samen eten.” Petra Borst

de begeleider

De moeder

Bob van Schijndel “Ik ben meer van de menselijke maat”

Tiny Hoenson, moeder van Caroline en curator van Ria. Caroline en Ria zijn onlangs met pensioen gegaan en hebben officieel afscheid genomen van Cordaan, op de Kunstwerkplaats. Tiny wil via de CC Cordaan en de medewerkers bedanken voor de goede tijd en zorg die ze zesentwintig jaar hebben gehad. Tiny zelf heeft zich diezelfde jaren ingezet voor Caroline en Ria en voor de verstandelijk gehandicapten in het algemeen. In gesprek met een bijzondere ouder…

Bob van Schijndel had al een veelbewogen loopbaan achter de rug toen hij zeven jaar geleden bij Cordaan kwam. Gemeente­ raadslid, eerste kamerlid, strijder voor emancipatie van homoseksuelen, lid van de commissie gelijke behandeling en nog veel meer. Tot hij na een lezing Eelco Damen, de voorzitter van de raad van bestuur tegen het lijf liep die hem suggereerde te sollicite­ ren bij wat toen nog IJlanden heette. Na een zware sollicitatieprocedure werd hij ambtelijk secretaris van de Cliëntenraad.  Nu gaat hij met pensioen.

Tiny Hoenson: “Wie doet er dan wat voor die kinderen?”

“Ria en Caroline vonden het af­ scheidsfeest, ter gelegenheid van hun pensioen, op de Kunstwerk­ plaats, heel leuk. Het was een ver­ rassing dat oud-teammanagers als Bert Walthaus en Ton van der Meer er waren. Oud-directeur AGO, Henny Jacobse, hield een mooie speech en hij overhandigde mij een oeuvre prijs. Het is een mooi kristal, met de tekst: Tiny Hoenson Oeuvre prijs, AGO moeder 2010. Met het feest had ik eigenlijk de bedoeling om de medewerkers van de Kunst­ werkplaats in het zonnetje te zetten. Andersom was niet de bedoeling.” Het gaat goed met Caroline en Ria, ook nu ze niet meer naar de dagbe­ steding gaan. “Ze hebben nog steeds het gevoel dat ze vakantie hebben. Dagelijks maken ze uitstapjes met elkaar. Ze komen veel buiten. Soms gaan ze naar de kinderboerderij en speeltuin Amstelpark.” Baanbrekend Tiny Hoenson heeft veel baanbre­ kende acties op haar naam staan. Ze vertelt “Toen Caroline op haar twintigste bij dagcentrum De Elzen

zou beginnen, kreeg ze vijfentwin­ tig vakantiedagen. Maar Caroline had meer nodig. Het Zorgkantoor is toen versoepeld daarin, want vervolgens gingen ze het per indi­ vidu bekijken wat nodig is. Met de oud-directeur ben ik naar de kanton­ rechter geweest, omdat we voor de Wajong-uitkering bonnen moesten bewaren. Dat was niet te doen. Die zaak hebben we gewonnen.” Erica Terpstra “Als ouder zijnde begin je bij jezelf, maar dan denk je wacht even ik ben hier niet alleen in. Ik heb in de medezeggenschap van de VOGG (nu KansPlus) gezeten; een belangennetwerk verstandelijk gehandicapten. Wanneer je dan een issue hebt, spreek je namens de oudervereniging. Dat is krachtig en dan heb je direct ook de politiek er bij. Met Erica Terpstra heb ik veel gesproken. Ze was toen staats­ secretaris. In die jaren heb ik ook veel contacten gehad met de me­ dia en politiek. Diverse bladen en tv-zenders zien mij nu als bron. Dat betekent dat ze je als betrouwbare informatiebron zien en behandelen.

“Het geeft een veilig gevoel  als je kind bij zo’n locatie  dagbesteding krijgt”

“De verstandelijk gehandicapten ben ik altijd voor opgekomen. Als je als ouders niets doet, wie doet er dan wat voor die kinderen? Caroline en Ria zijn beide 47 jaar, maar voor mij blijven het toch mijn kinderen. Alles wat mij pakt, waarvan ik denk, dit is te gek, daar doe ik wat mee. Veel ouders hebben denk niet de energie om het te doen. Ik neem het een an­

der ook niet kwalijk als ze het niet doen. Ik deed het altijd omdat ik het zelf wilde. Met elke actie die je on­ derneemt heb je 50% voor en 50% tegen. Elke 5% extra voor is winst, zo moet je het zien.” Professioneel personeel “Maar nu genoeg over mijzelf. Ik wil graag de mensen van de Lut­ mastraat bedanken. Ria en Caroline hebben altijd ontzettend veel steun gehad van de Keramiek. Er werkt daar begeleiding die liefdevol en ook heel professioneel met de cliënten om gaat.

“Een andere grote verandering zijn de fusies van de laatste jaren. Dat heeft ook zijn nadelen. Vroeger was alles wat overzichtelijker. Je kende iedereen en dat was makkelijker af­ spraken maken. Gelukkig is de zorg aan de basis nog steeds kleinscha­ lig. Ik ben een groot voorstander van kleinschalige zorg. Ik ben meer van de menselijke maat.”

Privacy “Die cliëntenraad bestond in 2003 nog geheel uit verwanten. De cliën­ ten zelf hadden er nog geen stem in. Eén van de grootste veranderingen die ik heb meegemaakt hier is de in­ stelling in 2004 van de cliëntenraad die geheel uit cliënten bestaat en die rechtstreeks adviseert aan de raad van bestuur. Daar is indertijd hard aan gewerkt door Mariëtte van Bilderbeek en Marloes de Ruiter.”

Vlnr. Bert Walthaus, Ton van der Meer en Tiny Hoenson

Verder heb ik aan het boek ‘Wel en wee van het pgb’ (persoonsgebon­ den budget) meegewerkt. Dit boek was ter verduidelijking voor de ou­ ders.”

Ria en Caroline tijdens het afscheidsfeest op de Kunstwerkplaats

is regio­directeur en voorzitter van de directeuren verstandelijk ge­ handicaptenzorg. Hij kan de zaken altijd heel goed uitleggen. Je kan hier sowieso heel goed werken. Je krijgt alle medewerking wanneer je daarom vraagt.”

“Eigenlijk wel bijzonder.” zegt Bob van Schijndel. “Ik heb indertijd ortho­ pedagogiek gestudeerd en stage ge­ lopen in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Ook tijdens mijn vervangende dienst­ plicht heb ik gewerkt met mensen met een verstandelijke beperking. En uiteindelijk kwam ik aan het eind van mijn loopbaan terug bij de zelfde doelgroep.”

Caroline heeft altijd met veel plezier met keramiek gewerkt. Ze maakte divers servies van keramiek. Alleen op het laatst kon ze het minder goed zien. En Ria heeft een grote ontwik­ keling doorgemaakt op de Kunst­ werkplaats met schilderen. Eerst kleurde ze alleen in een kleurboek en nu maakt ze mooie schilderijen. Van het vervoer heb ik ook altijd alle medewerking gekregen. Al komen we voor niks, gewoon doorgaan hoor zeiden ze dan. Dat was toen Caroline een oogziekte, een immu­ niteitsziekte, had. Ik heb altijd goed contact gehad met de Lutmastraat. Als er wat was kon ik terecht. Het is gewoon heel professioneel per­ soneel, klaar. Het geeft een veilig gevoel als je kind bij zo’n locatie dag­ besteding krijgt.” Petra Borst

“Een voorbeeld van een zaak die speelt is dat Cordaan wil dat er een persoonlijk begeleider per cliënt is voor wonen en dagbesteding. Van­ uit agogisch standpunt bezien is dat een begrijpelijk streven. Maar de cliënten vinden dat een ingreep in hun privacy. Wonen en dagbeste­ ding zijn voor hen twee gescheiden werelden. Zij willen niet thuis aange­

Een waarschuwing heeft Bob van Schijndel ook. “Fixeer je niet te veel op het zelfstandig wonen. Het is goed om de mogelijkheid te bieden, maar er zijn cliënten die niet meer koken, of die vereenzamen, of te afhankelijk zijn van familie. Inloop­ punten als SamSam kunnen wellicht soelaas bieden om eenzaamheid van cliënten te doorbreken.”

Bob van Schijndel: “Ik ben een groot voorstander van kleinschalige zorg.”

sproken worden op wat tijdens het werk is gebeurd en omgekeerd. Dat zijn van die dingen waar Cordaan re­ kening mee moet houden.”

Kleinschalige zorg “Ik hoef als secretaris steeds min­ der te doen. De cliëntenraad doet veel meer zelf. Ik doe eigenlijk voor

hen voornamelijk nog de notule­ ring. Bij de vergaderingen van cliën­ tenraad en verwantenraad is altijd Henk Kouwenhoven aanwezig. Hij

Ronald Leeuwis

Multimediagroep van start Jubileum Eelco Damen Begin april is op de Kunstwerkplaats de Multimediagroep Cordaan gestart. De groep bestaat uit acht cliënten met een lichte verstandelijke beperking. Onder begeleiding leren de cliënten zelf filmen en monteren. De korte filmpjes die ze maken zijn bedoeld als informatiemateriaal voor andere cliënten van Cordaan. Ze komen op de Cordaan website en worden gebruikt bij voorlichting op scholen, informatiemarkten enzovoort. De thuisbasis is de Kunstwerkplaats van Cordaan in de Lutmastraat. Ze hebben een bescheiden computer­ lokaal. Vaak gaan de deelnemers op pad om te filmen, vooral naar één van de Cordaanlocaties. Naast het filmen maakt het team ook foto’s voor Corso en in de toekomst wil de Multimediagroep zich ook op het maken van presentaties richten. Elise Kaandorp

Dagcentrum De Beemster serveert appeltaart Met ingang van 20 april 2010 heeft de dienstverleningsgroep van Dagcentrum de Beemster een samenwerkingsverband gesloten met buurthuis ’t Zwanenmeer aan de Beemsterstraat in Amsterdam Noord. Op die datum opende het buurthuis een nieuw terras voor buurtbewoners toeristen en overige passanten. Men kan hier voor een klein bedrag koffie/thee en appeltaart nuttigen waarbij de groep van de Beemster voor zelfgemaakte appeltaart zorgt. Het is de bedoeling de voorraad appeltaart wekelijks aan te vullen. Het Oranjefonds heeft buurtcentrum ’t Zwanenmeer een lichtkrant aangeboden, die is woensdag 19 mei officieel in gebruik genomen. Die dag is ook het terras weer gepromoot met gratis koffie/thee en appel­ punt. Op deze dag hebben de appeltaartmakers de appelpunten zelf uitgeserveerd. Erik Hertroys

De Multimediagroep aan het filmen op Klarenbeek

Op 20 mei werd in de vergadering van de Raad van Toezicht stil gestaan bij het jubileum van Eelco Damen. Al weer 12,5 jaar geleden trad hij in dienst als voorzitter van de Raad van Bestuur van IJlanden. Kees Starreveld (voorzitter Raad van Toezicht) overhandigde Eelco Damen een presentje.

Zorg voor Nazorg

Nazorgteam helpt medewerkers bij verwerken schokkende gebeurtenissen

Koninginnedag op de Cordaanboot

Iedere werkdag is anders en soms hebben medewerkers te maken met onverwachte gebeurtenissen die af en toe heel heftig zijn. Een cliënt gaat door het lint, er is een onverwacht sterfgeval of hij of zij staat oog in oog met een overvaller. Om er voor te zorgen dat de medewerkers dan de juiste begeleiding en eerste opvang krijgen, heeft Cordaan acute opvang geregeld.

De Cordaanboot heeft op Koninginnedag twee tochten van twee uur over de grachten gevaren. In de ochtend met cliënten met een verstan­ delijke beperking uit Amsterdam-Noord, volledig in het oranje, met toe­ ters en andere lawaaimakers. Cordaan maakte indruk op de grachten en kwamen zelfs op AT5, met haar boot de Cordaan. ‘s Middags gingen bewoners van de Statenjachtstraat en enkele collega’s van Cordaan die het ook genieten vonden om mee te varen. Iedereen was opnieuw in full color Oranje. Het was een ervaring op zich en zeker voor herhaling vatbaar op dit soort feestelijke dagen, waarin Cordaan vanaf de gracht toch een woordje mee kan spreken. Hans Hendriks

Het Nazorgteam vlnr. Aïsha el Heggar, Paul Distelbrink, Yvonne Haak en Wilco Kuiper

Maar wat nou als je last blijft houden van een schokkende ge­ beurtenis? Cordaan vindt het als werkgever belangrijk dat haar me­ dewerkers de juiste ondersteuning krijgen. Daarom kunnen zij in dat soort gevallen aankloppen bij het Nazorgteam. Wilco Kuiper, coör­ dinator Nazorgteam, legt uit wan­ neer je bij het team terecht kan. Wilco: “Na een schokkende ge­ beurtenis is het mogelijk dat col­ lega’s last blijven houden van het gebeurde. Dat uit zich op verschil­ lende manieren. Mensen zijn ang­ stig op de werkplek, kunnen zich slecht concentreren of durven de

confrontatie met de plek waar iets gebeurd is niet aan. Ook privé kun­ nen ze het niet loslaten, en soms slapen ze slecht. Sommige men­ sen hebben vlak na een incident behoefte aan nazorg en bij ande­ ren gaat er tijd overheen. En soms is het een opeenstapeling van ge­ beurtenissen, de bekende druppel. In al die gevallen kunnen medewer­ kers contact opnemen met het Na­ zorgteam.” Voor iedere medewerker Het Nazorgteam is het aanspreek­ punt voor alle Cordaanmedewer­ kers. Het maakt dus niet uit of je in de Verpleging en Verzorging,

Thuis­zorg, Verstandelijk Gehandi­ captenzorg of Geestelijke Gezond­ heidszorg werkzaam bent. Je kunt altijd een beroep doen op het Na­ zorgteam. Wilco: “Het Nazorgteam adviseert en biedt iemand bijvoor­ beeld de ruimte om een incident te reconstrueren. Alles is er op gericht te helpen bij de verwerking van een incident. Wanneer we ver­ moeden dat er sprake is van onder­ liggende problematiek, zullen we in overleg met de collega doorverwij­ zen. Dan kunnen we bijvoorbeeld adviseren om contact op te nemen met de Arbodienst of een psycho­ loog. Overigens is alles wat we be­ spreken vertrouwelijk.”

Wilco sluit af door te benadrukken dat je zelf contact kunt opnemen met het Nazorgteam: “Het is niet nodig toestemming te vragen aan je leidinggevende, maar een lei­ dinggevende of collega kan wel tip­ pen contact met ons op te nemen als ze zien dat iemand het moeilijk heeft. En ze kunnen andere colle­ ga’s natuurlijk altijd op ons bestaan wijzen als ze vermoeden dat na­ zorg op zijn plek is. Zo zorgen we voor elkaar.” Nadia Pignato

Alles wat je moet weten over het Nazorgteam Wie?

Het team bestaat uit Paul Distelbrink, Aisha El Heggar, Yvonne Haak en Wilco Kuiper.

Hoe te bereiken?

Tijdens kantooruren via 06 21 68 91 57

Voor wie?  Voor alle medewerkers en vrijwilligers van Cordaan, maar indien nodig ook medewerkers van andere bedrijven zoals toeleveranciers. Het team opereert sectoroverschrijdend. Wanneer?

Als je gebaat bent bij nazorg na een schokkende gebeurtenis.

Alleen of in groepsverband? 

Beide. Je kunt individueel een beroep doen op het team, maar ook als groep.

Wie helpt?  De medewerker wordt gekoppeld aan een teamlid. Als je liever hulp krijgt van bijvoorbeeld een man of vrouw, houdt het team hier rekening mee. Bekwaam?  Het team is getraind en heeft expertise op het gebied van traumaopvang. Ze komen regelmatig bij elkaar om casuïstiek en methodiek te bespreken.

colofon CC is een periodiek voor medewerkers, vrijwilligers en relaties van Cordaan. Het verschijnt in een oplage van 10.000 exemplaren, 6 keer per jaar. Jaargang 03, nummer 03, juni 2010. Hoofdredactie Wolter Knijff Eindredactie Ronald Leeuwis Aan dit nummer werkten mee Petra Borst, Hans Hendriks, Erik Hertroys, Elise Kaandorp, Wolter Knijff, Ronald Leeuwis, Nadia Pignato, Sharon Trémour Druk Drukkerij De Raat & De Vries Ontwerp en opmaak Forma Concreta Fotografie Nynke Atsma, Petra Borst Elise Kaandorp, Michael Kooren, Ronald Leeuwis Overname Artikelen uit deze publicatie mogen, uitsluitend na schriftelijke toestemming van de redactie, worden overgenomen met bronvermelding Redactieadres Redactie CC, Postbus 1103, 1000 BC Amsterdam, e-mail: [email protected], tel: 020 – 435 63 24 Ingezonden brieven en kopij (max. 300 woorden) bij voorkeur als Wordbijlage per e-mail zenden naar de redactie. De redactie behoudt zich het recht voor bijdragen te weigeren, in te korten of naar een latere uitgave te verplaatsen, vanzelfsprekend in overleg met de auteur. Anonieme bijdragen worden niet geaccepteerd.