Comissieleden Vera van der Esch Liselore Goossens Nick Moree Leana van Orsouw Maaike Zoelman

Colofon Comissieleden Vera van der Esch Liselore Goossens Nick Moree Leana van Orsouw Maaike Zoelman Redactie Diana Kuijpers Pim Omes Eind- en hoofdredacteur Ashwin Ramjiawan

Redactioneel Zo, dat was dan al weer een semester. Dat is nu al weer verleden tijd. Nieuw semester nieuwe kansen. Het was koud en vies weer. Dat is het nu nog steeds, maar hey, na regen komt zonnenschijn, toch? Daarom! Zet je beste beentje voor en gaan met die banaan! Ook jouw studievereniging gaat dit semester er tegen aan! Er komen genoeg activiteiten waarbij je je kan ontspannen en inspannen. Check de website voor de laatste updates! Tot de volgende Tatanukiki, Ashwin Ramjiawan Trouwens, als je een leuk artikel hebt geschreven of een prachtige tekening/ strip hebt gemaakt, kun je deze sturen naar: [email protected]! Meer artikelen? Meer weten? Bezoek dan de website: www.tanuki.nl!

1

Inhoudsopgave De vernieuwde website!

3

Pim Omes

The Funpage

5

Diana Kuijpers

Mizuno Junko Studiereis Parijs 2009 Lief Dagboek

7 9

13

Violinist of Hameln

14

Gallery

16

Moment van de Schoen

17

河童Kappa Crimson Stars strip De Opleidingscommissie Beroepenavond Clubleven aan 長大 絵馬 Ema

19 21 24 25

27 31

Hiroshige

32

Agenda

34

Vera v.d. Esch Nick Moree Carmen Loh Vera v.d. Esch

Sander Schoen Leana v. Orsouw Nick Moree Diana Kuijpers Pim Omes Martijn Heule Diana Kuijpers Liselore Goossens

2

Pim Omes

De vernieuwde website! Menig Tanuki lid zal het afgelopen jaar zijn opgevallen dat de website dit collegejaar actiever wordt onderhouden. Tanuki activiteiten kunnen alleen een succes worden als de communicatie hierover naar de leden soepel verloopt en zij tijdig weten wat voor interessante ondernemingen er in de pijplijn zitten. Omdat de Tanuki website best nog wat meer bezoekers kan gebruiken, zal jullie webmaster een hieronder een korte uiteenzetting geven van de voordelen die de website en haar digitale faciliteiten je kunnen bieden. Allereerst heeft Tanuki dit jaar gekozen voor een wekelijkse berichtgeving over komende activiteiten op de frontpage. Door de activiteit een ruime week van tevoren op de site te zetten, zorgen we ervoor dat deze actief in het geheugen zit en niet zoals bij een wekenlange vooraankondiging weer in de waan van alledag verloren gaat. Voor diegenen die een planning van enkele weken hanteren schept deze relatief korte aankondiging geen problemen, omdat activiteiten minstens een maand van tevoren op de website Agenda zullen verschijnen. Deze agenda is te raadplegen door rechtsboven op de frontpage op de oranje Agenda/日記　knop de drukken. Vervolgens kunnen de activiteiten per maand bekeken worden en is in de legenda op te zoeken of het een Tanuki, Leiden gerelateerde of andere activiteit betreft. Door de muis over een activiteit te halen zal een venstertje met gedetailleerde informatie verschijnen. Een tweede onderdeel dat we dit jaar nieuw leven proberen in te blazen, is het forum. Een goede reden om dit in de gaten te houden, is dat concepten voor activiteiten vaak al in het Tanuki forum wordt gepost. Het is dus een goede kans om je stem te laten horen als lid en invloed uit te oefenen op de uiteindelijke inhoud van de activiteit. Ook Tanuki onderdelen als de Journal en TFC Banzai hebben een eigen stek, zodat hun vorderingen op de voet gevolgd kunnen worden. In het onderdeel Japanlicious & Koreamazing wordt over de meest uiteenlopende aspecten van de Japanse en Koreaanse cultuur gediscussieerd. Natuurlijk komen voor de hand liggende onderwerpen als manga, anime en film aan

3

bod, maar zij die bijvoorbeeld de theeceremonie of hun tak van Japanse sport een warm hart toedragen, zijn meer dan welkom. Voorts kunnen de belevenissen van de studenten die in Japan zitten nog gevolgd worden en is er een forum waar je, weliswaar digitaal, je conversatie kunt oefenen. Ten derde heeft Tanuki dit jaar de links pagina flink uitgebreid. Cruciale organisaties uit de wereld van de Japanologie, als de Nederland Japan vereniging en het Nederlands Genootschap voor Japanse Studiën zijn in de lijst opgenomen. Ook onze eigen 留学生/studenten die op dit moment in Japan verblijven zijn in de lijst opgenomen met hun eigen blogs. Vereer hen vooral eens met een bezoekje aangezien het een interessante kijk biedt op Japan door Nederlandse ogen. Ten slotte bevat de site nog een aantal kleine wijzingen die het bezoek ongetwijfeld zullen veraangenamen. Alle Journals die Tanuki in het collegejaar van 2008-2009 publiceert, worden tegelijkertijd met de papieren varianten als pdf online gezet. Hierbij zijn de jaargangen 2007-2008 en 2006-2007 terug te lezen en wordt er gewerkt aan een archief zodat de evolutie van ons lijfblad goed te volgen is. Een andere wijziging houdt in dat de fotogallerij dit collegejaar opnieuw is ingedeeld, hetgeen de overzichtelijkheid ten goede komt. Ook is een uitstekend samenwerkingsverband met de huisfotografen van Tanuki opgestart, zodat foto’s de laatste tijd een paar dagen na het plaatsvinden van de activiteit al te bekijken zijn. Dan rest ons nog de leden te roepen die controllers uit de handen te laten vallen, die manga’s in een hoek te gooien en gewoon eens te komen kijken op www.tanuki.nl om je stem als lid te laten gelden en te je lidmaatschap van Tanuki door bovengenoemde voordelen te laten veraangenamen.

4

Diana Kuijpers

The Funpage Wist je dat? … Oya-sensei een dart wedstrijd in Groningen gewonnen heeft? … vijftien tweedejaars begin april dit jaar naar Tokyo vertrekken voor drie maanden? … er een jaarboek in ontwikkeling is? … afgelopen 20 februari het jaarlijkse Tanuki gala was? … dit een groot succes was? … de studiereis naar Parijs tevens een groot succes was? … Professor Forrer Tom & Jerry sokken draagt? … Yoshioka-sensei een mierenegel plushie heeft en die voor haar colleges gebruikt? … de Japanse Visual Kei band, D=Out, naar Nederland (Utrecht) komt? [zie verderop in deze Journal voor meer informatie] … Het lang duurde voordat professor Forrer zijn vader durfde te vertellen dat hij (als rasechte Amsterdammer) eens in Rotterdam is geweest?

Quotes *Paramore-sensei over zijn BA2 focus Tokugawa* ‘Being in this class, although you might not realise it, is actually very good.’ *eerstejaars over het kopiëren voor seminars* ‘Ik heb in mijn eentje al een heel bos naar de klote geholpen!’ ‘Japanse meisjes? Ik word er niet warm of koud van … of ja, wel koud…’ Kunimori-sensei: *over ageru, morau etc.* ‘Ik geef nu water aan u, meneer plant.’ *tijdens het ontbijt tijdens studiereis Parijs* Vincent: ‘wat is de zin van het leven?’ Friso: ‘Eten.’ Annemiek, vlak voor kanji tentamen: ‘Lara, wil jij me helpen met mijn grafsteen uitzoeken?’

5

Diana Kuijpers Forrer-sensei: ‘Een kamerscherm is ook maar beschilderd behang.’ Yoshioka-sensei: ‘Small children will never be like “Sumimasen, anoo.... kono pen wo agemasu yo. They are like “PEN PEN PEEEEN!”’ Kunimori-sensei: *gooit een propje papier naar Douglas om het werkwoord ateru uit te leggen* ‘Douglas-san no boushi o ateru!’ *vertaling bij Teksten BA2*: ‘Maar ik heb me erbij neergelegd dat ook dit onderdeel is van mijn werk en dat het tevens voor het succesvol zijn van de zaken een … smeerolie? … smeermiddel? is.’ ‘Glijmiddel?’ Buijnsters-sensei: *over de tekst Ganbaru* ‘We hebben hier met een klagerige ‘watashi’ te maken.’ Van de Veere-sensei: *tijdens Klassiek Japans* ‘In Japan heb je kleine kikkers, maar ook van die ushigaeru. Nou, die geven een splash!’ Länsisalmi-sensei: *tijdens grammatica toets review* ‘This is the exercise that killed quite a few people.’ Silk-sensei: *over de vraag of karma invloed heeft op je huidige leven* ‘Say you go home now and drink three bottles of wine. The next morning, you WILL notice that karma influences your current life.’ Silk-sensei: ‘When talking about karma, always end your sentence with ‘man’. That’s karma, man!’ Forrer-sensei: ‘U-twist? Is dat een blaadje op het prikbord in het arsenaal ofzo?’ Yoshioka-sensei: *praat over fouten en struikelt daarbij bijna over een stoel* ‘THAT is a mistake!’ Kunimori-sensei: ‘日本人は辺です。’

6

Vera van der Esch

Mizuno Junko Absoluut een van mijn grote favorieten onder de mangaka is Mizuno Junko (水野純子). Wanneer je haar stijl ziet, zul je het meteen herkennen, hoewel haar werk niet bepaald mainstream is te noemen. Haar personages hebben grote ogen, grote hoofden en dikke enkels, zoals typische chibi tekeningen. Maar wanneer je door die suikerlaag heen kijkt, ontdek je de ware identiteit van haar creaties. Mizuno combineert schattig met luguber, zoet met bitter en onschuld met sexy. Vaak moet er meerdere keren naar een tekening gekeken worden voordat alle (vaak duistere) details worden opgemerkt. Ik herinner me een quote die luidde: “Mizuno’s artwork has the ability to adore you and kick your ass at the same time.” Naast manga maakt ze ook grafische ontwerpen en zijn er allerleii figurines van haar personages te koop. De bekendste werken van Mizuno op manga gebied zijn Pure Trance, Fancy Gigolo Peru, Cinderalla, Hansel & Gretel en Ningyohime. Bijna altijd is de hoofdrol in haar verhalen besteed aan een jong meisje dat leeft in een verdraaide, duistere wereld. Zo is in Pure Trance zuster Kaori verwikkeld in een strijd tegen het corrupte beleid van een ziekenhuis in een postapocalyptische wereld vol met eetstoornissen, moord en onverschilligheid. De gestoorde directeur loopt in haar lingerie door de ziekenboeg, behandelt haar patiënten en collega’s als vuil en voert operaties uit met kettingzagen terwijl

7

ze zelf stoned is. Kortom: gezellige boel. De drie laatste titels die ik noemde, zijn in wezen duistere versies van de al te bekende kindersprookjes. Laten we zeggen: rated mature. Zo is in Cinderalla de hoofdpersoon de dochter van een yakitori winkeleigenaar en is het bekende glazen muiltje vervangen door een oogbal. De prins (zelf een zombie) wil de eigenaar van dat oog tot zijn bruid maken. Het schreeuwt om de vraag: hoe komt ze erop? Wat mij zo aanspreekt aan Mizuno’s stijl is de schijnbaar simplistische manier waarop ze haar personages en omgevingen vormgeeft: dikke lijnen, grote kleurvlakken en een overvloed aan psychedelische en pop art-achtige invloeden. Verder zijn de duistere thema’s, onderliggende boodschappen en niet te vergeten de knotsgekke excentriciteit ook erg aantrekkelijk. Echt geschikt voor hen die zoals ik houden van zowel griezelig als schattig.

Mizuno’s website is nog onder constructie, maar voor diegenen die toch meer willen weten, kunnen haar site en weblog hier bezoeken: http://www.mizuno-junko.com

8

Nick Moree

Studiereis Parijs 2009 ‘Vienna is great! It’s like Paris, without the French.’ Dit vaak in films gebruikte grapje geeft nogal duidelijk weer hoe de beschaafde wereld over de inwoners van de Franse hoofdstad denkt. Ik moet zeggen: ze vielen me erg mee. Ik heb altijd al een keer Parijs willen bezoeken. Ik was dus erg blij toen ik hoorde dat Tanuki een studiereis had georganiseerd naar deze wereldstad. In plaats van in een duur hotel verbleven we in Belushi’s, een hostel. Om eerlijk te zijn dacht ik bij het woord ‘hostel’ aan een krot met kakkerlakken, maar het bleek eerder het tegenovergestelde te zijn. De bedden waren schoon en comfortabel, op de benedenverdieping was een gezellige bar, en bovendien was de prijs laag. Er was ook een ontbijt bij de prijs inbegrepen: een onbeperkte hoeveelheid stokbrood, sinaasappelsap, koffie en cornflakes. Bijna net zo goed als een English breakfast! Na op de eerste dag uit de Thalys te zijn geklauterd bezochten we het Guimet-museum voor Aziatische kunst. Het museum heeft een uitgebreide collectie, maar het mooiste vond ik wel het levensgrote beeld van de Japanse oorlogsgod Bishamon-ten, en de veelarmige Tibetaanse afgoden. We sloten de dag af in een chique Frans restaurant. Het eten was uitstekend, maar de hoofdattractie die avond

9

It’s Fapmeister Flap!!

Er waren helaas wel wat gevaarlijke types bij de metro’s...

was ongetwijfeld de schotel met ‘fruits de la mer’ die onze eigen Ger-Bart Egberts in een bui van haute cuisine bestelde. De met talloze garnalen en slakken gevulde schaal was getooid met een gigantische kreeft. Toch bereikte een weemoedig gevoel mij toen ik later het aquarium passeerde.. ’s Avonds waren we al vrij moe, maar dat weerhield ons er niet van om toch nog even in de bar van Belushi’s te gaan zitten. De volgende dag brachten we een bezoek aan een van de vele universiteiten van Parijs. We werden ontvangen door twee sympathieke Franse Japanologen die ons op een lunch trakteerden in de kantine. Vervolgens lieten ze ons trots hun bibliotheek zien, die een stuk groter was dan die in het Arsenaal. Het volgende evenement was een lezing van monsieur Paul Jobin over industriële vervuiling in Japan en Taiwan. Hij vertelde uitgebreid en levendig over de Minamata-zaak die het Japanse milieuaansprakelijkheidsrecht voorgoed heeft veranderd. Misschien was het onderwerp niet voor iedereen weggelegd, maar ik vond het in elk geval erg leuk. Rond etenstijd gingen we naar een straat met tientallen Japanse restaurantjes, en dat midden in Parijs. Zag de Stationsstraat hier in Leiden er maar zo uit! Ik heb hier voor het eerst ramen (Japanse noodlesoep) gegeten. Ook het Japanse Kirin-bier smaakte erg goed. Uiteindelijk zaten we weer tot laat in de bar van het hostel. De volgende dag was er nog net tijd om de Notre Dame en de Eifeltoren te bezoeken. Je zou het als nogal afgezaagde toeristische trekpleisters kunnen zien, maar het is toch wel een erg indrukwekkende ervaring om de Eifeltoren te beklimmen en de hele stad te overzien. In de Notre Dame was er ook de mogelijkheid om een

10

klein kantoortje in te stappen en met een priester te spreken. Blijkbaar was dat voor de spontane bekeerlingen. Aan het einde van de dag zaten we weer in de Thalys. Ik was lichtelijk ziek, wat bijna zeker lag aan een stukje calamaris dat ik bij de lunch gegeten had (geen inktvis meer voor mij dus…). Het was dan wel een studiereis, maar een museum bezoeken en een paar uurtjes rondhangen in een universiteit was echt niet erg omdat we zoveel leuke dingen hebben meegemaakt. Ik zal in de toekomst zeker nog een keer naar Parijs gaan, het is betaalbaar, leuk en het eten is er geweldig.

11

Advertentie

JAPANSE ROCK IN NEDERLAND

D=OUT

In 2008 werd reeds aangekondigd dat oshare kei band D=OUT door Europa zou gaan touren en nu in 2009 gaat het dan echt gebeuren! JRock NL organiseert in samenwerking met Rock Identity ook een concert van de band in Nederland, namelijk op 21 april in Tivoli de Helling, Utrecht. De voorverkoop is inmiddels al begonnen. Datum: 21 april 2009 Locatie: Tivoli de Helling, Utrecht Zaal open: 18:30, Aanvang: 19:30. Voorverkoop: €24,- entree voor de avondkassa is €27,LET OP: De tickets zijn te vinden onder de naam “JROCK NL presents D-OUT” in het ticketbestand (zowel online als bij het postkantoor, GWK, FRS, etc). Er wordt dus geen = (is teken) gebruikt, maar een - streepje. Zie voor meer informatie www.jrocknl.org

12

Carmen Loh

Lief Dagboek Aangezien mijn vrienden al weken aan mijn kop zitten te zeuren dat ik naar de huisarts moet voor een routine onderzoek, had ik een afspraak gemaakt voor vandaag. Na dit onderzoek vertelde de huisarts me dat ik zó speciaal ben, dat hij een specialist erbij moest halen. Hij zei dat hij een geval als mij niet aankon, maar ik weet zeker dat hij bedoelde dat hij zich te min voelde om mij te behandelen, maar het niet durfde te zeggen. Ik ging dus naar de specialist naar wie hij me had doorverwezen en zat een paar uur in de wachtkamer met allemaal rare mensen met allerlei soorten hersenfoutjes. Het waren echt vreemde mensen! Ik was blij toen ik bij mijn eigen speciale dokter terecht kon, weg van alle freaks. Eerst werd ik naar een klein kamertje geleid waar ik zo’n lelijk gewaad aan moest doen, waarbij je moet oppassen wat je doet omdat anders je kont open en bloot is. Even later kwam mijn speciale dokter erbij en deed allemaal leuke testjes. Ook mocht ik liggen en slapen, wat gezien de drukke dag heel fijn was. Ik kreeg een speciaal bed dat kon bewegen in een soort tunnel, ik vond het zo spannend! Ik werd na dit alles wakker gemaakt en teruggeleid naar het kantoortje van mijn speciale dokter. Van wat ik had begrepen keek hij naar een scan van een kat, wat ik overigens heel zielig vond. Wie scant er nou een kat? Je kan ook gewoon een foto nemen. Ik snapte ook niet waarom hij naar een kattenscan keek terwijl hij mij moest onderzoeken. Mijn speciale dokter mompelde iets over “ongelooflijk”, “onmogelijk” en “niet eerlijk”. Hij had het vast over dat het ongelooflijk was hoe zo’n mooi meisje als ik voor hem stond, in zo’n onmogelijk lelijk gewaad, en dat het niet eerlijk is tegenover anderen hoe goed mij het alsnog staat. Ik hoorde hem nog tegen de verpleegster “zou al dood moeten zijn” en “niks meer aan te doen” zeggen. Ik heb medelijden met de patiënt over wie hij het had. Arme dokter, hij moet echt aangegrepen zijn door het nieuws over de andere patient. Hij draaide zich toen terug naar mij en klopte me op de schouder. “Ik kan je niet behandelen, niemand kan dat”, zei hij. Hij is echt zo aardig, zeggen dat ik zo geweldig ben dat niemand mij kan behandelen. Nou, ik kleedde me maar weer om en ging naar huis. Toen ik door de wachtkamer liep, keek iedereen mij aan. Ze hadden allemaal een verdrietige uitdrukking op hun gezicht, één iemand huilde zelfs. Dat nieuws over die patient waar de dokter het over had, verspreidt zich wel snel zeg. Ik heb echt medelijden met die arme man. Ik zou bloemen moeten sturen.

13

Vera van der Esch

Violinist of Hameln

Dat er over elk onderwerp een anime valt te maken, is iets wat al bekend is. Violinist of Hameln is het resultaat van Griekse mythologie, gemengd met klassieke muziek in een middeleeuwse Europese setting. Een interessant concept wat zeker de nodige aandacht verdient. De titel van deze serie berust waarschijnlijk op een vertaal fout. De Japanse titel luidt: Hamerun no Baiorin Hiki (ハーメルンのバイオリン弾 き). Ik vermoed dat men een verwijzing probeerde te maken naar het sprookje van de rattenvanger, maar omdat de hoofdpersoon Hamel heet (en nergens in de serie een plaats genaamd Hameln bestaat), zou het eigenlijk vertaald moeten worden als The Violinist Called Hameln. Hoe dan ook, de serie is bekend komen te staan onder de naam Violinist of Hameln. Dat terzijde, het verhaal vertelt van de jongeman Hamel, die op reis gaat met een enorme viool als enig bezit. Wanneer hij op dit magische instrument speelt, kan hij spreuken oproepen en allerlei wonderbaarlijke dingen laten gebeuren. Zijn muziek arsenaal bevat bijvoorbeeld stukken van Beethoven, Bach en Mozart. Het doel van zijn reis is de Northern Capital, waar alle demonen in de wereld leven. Hij moet de doos van Pandora vinden en voorkomen dat de

14

15

demonenkoning Chestra tot leven wordt gewekt. Dat doet hij uiteraard niet alleen. Hij wordt onder andere vergezeld door de prinses Flute, de pianist Raiel, de wijze Obo en de gevallen engel Sizer. Ja, je merkt het al. Alle personages in de serie zijn vernoemd naar muziek instrumenten. Wat nog wel het raarste is dat er een enorm verschil is tussen de manga en de anime. Wie eerst de manga leest en dan de serie kijkt (of andersom) zal voor een cultuurshock komen te staan. Waar het stripverhaal stampvol zit met humor en foute grappen, zit de tv serie vol met angst, depressie en wanhoop. Hamel is in de manga een egoïstische, zelfingenomen zak die alleen om zijn eigen hachje geeft terwijl hij in de anime een aardige, rustige maar ernstig depressieve emo is. Ook hier dus het oude gezegde: het boek is beter dan de film. De anime is gemaakt met een laag budget. Hoewel de artwork mooi is, is er niet vaak echt vloeiende animatie. Soms staat het beeld gewoon stil in een dramatisch gearceerde stijl. Wanneer je een marathon houdt (zoals ik heb gedaan) gaan deze stills enorm storen. Tip dus: kijk niet teveel van deze serie achter elkaar, want anders heb je het gevoel dat het in een slakkengang voorbij gaat. De OVA van Hameln was gepland om meerdere delen te bevatten, maar vanwege financiële redenen zijn de vervolgen geschrapt. Deze OVA trouwens is zeker de moeite waard om te kijken, omdat deze veel trouwer is aan de komische manga. En voor de gamers onder jullie; er bestaat ook een Violinist of Hameln game voor de Super Nintendo. Kortom: wie van klassieke muziek EN van anime houdt, zal zeker plezier hebben met deze serie.

Gallery De Gemaskerde Wreker Carmen Loh

Vera van der Esch

16

Sander Schoen

Moment van de Schoen Ring of Fire Ik ben me de laatste tijd meer en meer bewust geworden van de geografische ligging van Japan. Dat het een goed eind weg is van Europa, dat was me natuurlijk allang bekend, maar het bewijs van het feit dat Japan ligt in een regio die bekend staat om de grote seismische en vulkanische activiteit, de Ring of Fire, werd in januari rijkelijk door moeder natuur tentoongesteld. We schrijven 13 januari 2009, rond 22 minuten na middernacht, wanneer een stevige trilling zich meester maakt van mijn kamer. De jaloezieën beginnen tegen de ruit te klapperen en mijn bureau staat te trillen op zijn poten. Er klinkt een zwaar geluid, terwijl mijn bureaustoel van ellende heel lichtjes heen en weer zwenkt. Een combinatie van het aanhoudende daveren van brekende golven in de branding en het rollen van een aanzwellende donder, zo lijkt het. Alsof een flinke vrachtwagen voorbij komt razen door de smalle verlaten straten. Toch is het eigenlijk geen hard geluid, niet meer dan vergelijkbaar met een zachte zucht wind. Maar deze subtiliteit maakt dat het vele male uitvergroot op me overkomt. Dan is het plots weer opgehouden en keert de rust terug. Mij achterlatend met een ietwat licht gevoel in mij hoofd. De Japan Meteorological Agency rapporteert: de aardbeving vond plaats op een diepte van tien kilometer met een magnitude van 3,7 op de schaal van Richter. Boven het hypocentrum ligt de regio Tachibana-wan, een stuk ten oosten van Nagasaki, wat uit niets meer bestaat dan enkele zeemijlen voor de kust waar de berg Unzen (雲仙岳, Unzendake) op neerkijkt. Niet geheel toevallig ook al een vulkaan. 32º 6’ N, 130º 0’ O, de exacte locatie. Zo was de eerste beving die ik bewust meemaakte een feit. Vervolgens werd het 2 februari. Een nieuwsfeit dat zelfs tot in Nederland doorgang vond. Niet dat het 2 februari was, dat was het in Nederland immers nog niet, maar dat de vulkaan Asama (浅 間山, Asama-san) tot uitbarsting was gekomen. Het resulteerde

17

voor Nederland in niet meer dan een klein ANP berichtje en een prachtige foto. Niet gek ook eigenlijk, want de Japanse pers had tenslotte ook genoeg aan één a4’tje nieuwsbericht en wat kleine reportages. Toch gaf het mij een bijzonder gevoel. Deze zelfde berg barstte in 1783 heel wat explosiever uit, met vooral ernstige gevolgen door grote schade aan landbouwgewassen en gronden die jarenlang geen – of slechts heel minimaal – oogst op leverden. Zo ver kwam het deze keer niet. Wel steeg er een flinke rookkolom de hemel in en kwam er as neer in de straten van Tokyo, zo’n 150 kilometer verderop. Na de eerste verbazing overkomen te zijn, waren het vooral de autowasstraten die goede zaken deden. Echter, nog altijd kan het zomaar gebeuren. Dat Japan plotseling wordt opgeschrikt door een aardbeving of vulkaanuitbarsting van formaat, zoals dat ook het geval was op 17 januari 1995 bij de Grote Hanshin Aardbeving (阪神・淡路大震災, Hanshin Awaji Daishinsai), beter bekent als de Kobe Aardbeving. Lees daarover trouwens eens het boek Na de aardbeving (神の子どもたちはみな踊 る, Kami no kodomotachi wa mina odoru) van Murakami Haruki (村 上春樹), een voortreffelijk boek. Eens zal het gebeuren.

18

Leana van Orsouw

河童

Kappa

De winter is alweer bijna voorbij, en dus smelt het ijs en plenst de regen als vanouds op ons neer. Water dus – om maar in de sfeer te blijven leek het me wel geschikt om het dit keer over een wezen te hebben dat in water voorkomt, namelijk de kappa. Misschien herken je die naam, want een serie boeken over een tovenaar met een bril noemt hem ook. Maar we gaan het hier toch echt hebben over de oorspronkelijke Japanse variant. Nou ja, oorspronkelijk… De theorieën over waar de kappa vandaan komt, verschillen nogal, evenals zijn verschijningsvormen. Over het algemeen is men het erover eens dat er iets menselijks in zit, vaak vermengd met een aap, schildpad of kikker. Vanwege het apenuiterlijk gelooft men dat de kappa afkomstig is uit Boeddhistische verhalen die over apen gaan en van het vasteland komen. De kappa zelf is opgenomen in Shinto als waterkami, suijin. Maar er zijn zelfs ideeën dat de kappa naar de haardracht van Portugese monniken genoemd is, namelijk naar het Portugese woord capa. Deze haardracht bestaat uit een kaal bovenhoofd omringd door een kring van haar. En dit is precies het kappa-kapsel, met één belangrijk verschil. De kappa heeft namelijk een holte in zijn hoofd met water erin (de Portugese monniken niet, hopelijk), en daar begint het hele verhaal. De kappa leeft in rivieren, vijvers enzovoort en zwemt daar een beetje rond tot één of ander kind zo dom is om bij het water in de buurt te komen. Want laat lekker mals kindervlees nu net zijn lievelingskostje zijn! Hoewel, er is één ding dat hij nog liever lust, en dat is een lekkere, verse, sappige… komkommer. Maar goed, de kans dat je als kind met een komkommer op zak loopt, is natuurlijk niet bijster groot. Met een beetje pech zuigt de kappa je dan leeg. De verhalen lopen uiteen van levenskracht wegzui-

19

gen tot het opzuigen van de het bloed of de ingewanden, waarna er niet veel meer van je overblijft dan een leeg omhulsel. Je kunt ook geluk hebben, want volgens andere verhalen verdrinkt de kappa zijn jeugdige slachtoffers. Maar goed, je wilt natuurlijk niet als een leeggelopen ballon overblijven, en om nu de hele tijd een komkommer mee te zeulen als je op stap gaat… Daarom is er een heel eenvoudige manier om de kappa te verslaan. Als je voor hem buigt, is hij gedwongen om terug te buigen, en je raadt het al. Het water loopt uit zijn holte, en daarmee verliest hij zijn kracht. De kappa houdt wel van een beetje rottigheid uithalen en zit er niet mee om te stelen of kinderen te ontvoeren (zelfs in je eigen huis ben je niet veilig zonder komkommer!). Maar hij heeft ook interesse in de mensenwereld en spreekt zelfs Japans. Als je hem weet te verleiden met zijn favoriete groene kostje, kan hij zelfs klusjes voor je opknappen. Hij schijnt zelfs gebroken botten recht te kunnen zetten. Je komt de kappa nog tegen in enkele Japanse woorden: zo is er een buurt in Tokyo die Kappabashi-dori heet. De uitspraak komt toevallig overeen, maar de bewoners schromen niet om de kappa te adopteren als hun mascotte. In vele dorpjes noemt men de verdrinkingsdood Gappadoko, en zijn er zelfs waarschuwingsborden te vinden om kleine kinderen te behoeden voor een bloeddorstige kappa. En dan heb je nog de kappa maki, sushi met – jawel hoor – komkommer. Wees dus op je hoede in de buurt van water en vergeet vooral je komkommer niet!

20

Nick Moree

Crimson Stars

21

Strip

22

23

Diana Kuijpers

De Opleidingscommissie Hoewel veel mensen wel van de OLC hebben gehoord, weten velen toch niet echt wat deze commissie doet en hoe deze te bereiken is. Dus bij deze even een korte uitleg! De OLC is een belangrijke commissie van onze faculteit. Het bestaat voor de helft uit studenten en voor de andere helft uit docenten, die voor één jaar aangesteld worden. Hun taak is het adviseren van de faculteit, het behandelen van structurele klachten van studenten, en tevens het evalueren van de gegeven cursussen. Hiermee proberen ze het onderwijs van de faculteit te verbeteren, zeker in het belang van de studenten. Als je dus met een bepaalde klacht of opmerking zit die met de opleiding te maken, kun je altijd bij de OLC terecht! Dit kan zowel door een briefje in de ideeënbus te gooien (in het Arsenaal op de eerste verdieping, tegenover de postvakjes bij het kopieerapparaat), als een mailtje te sturen. Je kunt ook altijd een van de studentleden aanspreken. Studentleden - 1ejaars: Rens Jaspers - 2ejaars: Benjamin Wagt - 3ejaars: Dorette Bos, Sarah Gagestein en Jurre van der Meer -

Docentleden Dr. L. Black Drs. M. Buijnsters Dr. K. Cwiertka Dr. R. Länsisalmi Dr. H. van der Veere (voorzitter) (Dr. M. Winkel – studiecoördinaat)

De OLC is tevens van plan in de aankomende mid-term week een evaluatie te houden van de cursussen in de eerste helft van het tweede semester, om eventueel kwesties te wijzigen en dus te verbeteren voor de tweede helft. Via deze weg wil de OLC dus jullie medewerking vragen, want het gaat ten slotte om jullie opleiding! Als je meer wilt weten, kun je altijd terecht op de website (zie link hieronder) of iemand van de OLC vragen. Schroom niet! http://www.hum.leidenuniv.nl/japans/studenten/opleidingscommissie.jsp

24

Pim Omes

Beroepenavond Menig Japanoloog heeft vanzelfsprekend ijzersterke redenen om een aanvang te nemen met Talen en Culturen van Japan. Moderne Japanse popcultuur, de rijke tradities en de verfijndheid en vriendelijkheid van de Japanse mensen maken het eerste jaar studeren vaak tot een waar genoegen. Echter, als men de propedeuse binnen heeft, begint in de verte vaak te dagen dat er uiteindelijk in de toekomst ook een beroep uitgeoefend dient te gaan worden. Om haar leden vast een mogelijkheid te bieden om over de toekomst na te denken, bood Tanuki donderdag 13 november jongstleden de kans om afgestudeerde Japanologen te laten vertellen over de carrière na het Arsenaal. De avond werd geopend met een cursus solliciteren die gegeven werd door Llywella/Rowella van der Stam. Zij is werkzaam in het bedrijfsleven bij de Nederlandse ontwikkelinghulporganisatie SNV en kon ons derhalve het nodige vertellen over de kwaliteiten die daar op prijs gesteld worden. Zij gaf onder meer aan dat het belangrijk was met gedegen kennis van het bedrijf ten tonele te komen en vooraf een duidelijke motivatie uit te denken om de indruk te kunnen wekken dat je de vacature echt heel graag wil opvullen. Daarnaast werd op het belang van non-verbale communicatie gewezen, aangezien een onderuitgezakte houding je zorgvuldig doortimmerde verhaal alsnog onderuit kan halen. Na deze praktische tips mochten we zelf een sollicitatie voor een baan op een cruiseschip uitdenken. Bepaalde aanwezigen zagen het al helemaal voor zich hoe zij de wilde baren zouden bevaren en er werd geestdriftig overlegd hoe men deze functie het beste zou kunnen krijgen. Na een korte koffiepauze was het de beurt een drie alumni die over hun huidige werk vertelden. Arjan van Well is directeur van het Nederlands Bureau voor Toerisme & Congressen en zorgt er onder meer ook voor dat Nederland op de kaart worden gezet in Japan. Na zijn afstuderen besloot hij de stoute schoenen aan te trekken en naar Japan te gaan om daar een baan te vinden. Bij zijn PR werk voor het Holland Village Huis ten Bosch viel hij dermate in de smaak, dat hij hier al gauw drie jaar zou werken. Van Well rolde van het één in het ander en via de aanstelling van pers officier op de ambassade in Tokyo zou hij uiteindelijk regiomanager van NBTC

25

in Japan worden en meer dan tien jaar in Japan verblijven. Het beviel hem uitstekend telkens nieuwe uitdagingen aan te gaan, waarbij aanpassing aan de Japanse (bedrijfs-)cultuur noodzakelijk was. De tweede spreekster was Ingrid Beyer, die jarenlang bij de Japanse supermarkt Meidi Ya in Amsterdam had gewerkt als assistente van de Japanse manager. Haar taalvaardigheid kwam uitstekend van pas, omdat de manager van de Meidi-Ya zelf geen Nederlands sprak en derhalve Beyer als tolk gebruikte. Ook mocht zij naar verloop van tijd bestellingen plaatsen voor de winkel. Echter, na een tijdje kwam het glazen plafond, dat voor Japanse vrouwen lager ligt dan in Nederland, in zicht. Ingrid besloot dat het tijd was voor verandering en opende samen met een studiegenote het Japanse lifestyle annex levensmiddelenwinkeltje Roppongi in Amsterdam. Omdat zij inmiddels de nodige contacten had opgedaan bij Meidi, kan zij nu zelf bepalen wat zij wil inkopen en hoe ze de winkel wil inrichten. Vervolgens was het de beurt aan Michel van Bommel. Hij vertelde dat hij zijn Japanse studiën had afgesloten met een scriptie over spoken in Japan, maar vervolgens niet goed had geweten hoe hij deze kennis om kon zetten in een concrete baan. Het gewenste werk zou zich uit Japanse maar niettemin onverwachte hoek aandienen. Michel kreeg een baan bij Kirin agribio, een Japanse veredelaar van gewassen die ook in Nederland werkzaam is. Van Bommel richtte zich op de verbetering van de communicatie in het bedrijf, hetgeen hem zeer van pas zou komen bij zijn volgende werkgever, KPN telecom. Bij KPN was men net bezig om het mobiele internet van het Japanse NTT Docomo te implementeren. Michel zou twee jaar in Tokyo doorbrengen om de mogelijkheden voor KPN in de Japanse markt te onderzoeken. Voor menig aanwezig Japanoloog was het verfrissend om kennis te nemen van zulke diverse carrières. De eeuwige vraag van familie en vrienden wat je nu eigenlijk met Japans zou kunnen doen was nu een stuk minder lastig te beantwoorden. En voor diegenen die nog niet genoeg argumenten hadden verzameld om hun familie van het nut van Japans te overtuigen bestond er nog de mogelijkheid om tijdens een korte maar krachtige borrel in Camino vragen te stellen.

26

Martijn Heule

Clubleven aan 長大 “Nagasaki: het Syberië van Japan of het Haarlem van de Oriënt?” Zo luidt de vraag bungelend aan de vlezige zoenkussen van menig een Japanoloog. Het antwoord ligt, zoals wel vaker, ergens in het delicate midden. Smak!

Vorig jaar stond ik niet bepaald te springen om naar de geboorteplaats van alles Dejima te gaan. Naast het feit dat het programma meer een samenwerkingsverband dan een beurs betreft, voelt het toch minder bijzonder om in Japan samen met tien Nederlanders op een kluit te zitten. Echter, het is niet altijd feest. Ik besloot vrede te nemen met het feit dat ook Nagasaki onderdeel van Japan uitmaakt, en ik iets beters gewoonweg niet verdiende omdat ik te lelijk ben (persoonlijke hypothese). Na reeds een half jaar van huis weg te zijn, deel ik een onderdeel van mijn ervaringen in de hoop van enige adviserende waarde te kunnen zijn in de besluitvorming van de komende generatie uitwisselingsstudenten. Tegen de tijd van schrijven zullen de Japangangers van het volgende collegejaar grotendeels besloten zijn. Dat dit de aard van dit artikel in de weg staat, betekent dat ik mij hier vrij weinig van aan zal trekken. Dit is mijn verhaal.

27

In Nagasaki wakkeren in het begin vele factoren aan tot gemakszucht. Hemelsbreed niet meer dan tien meter van alle landgenoten vandaan, is het in het begin nogal makkelijk om met allemaal Nederlanders waarmee je het - in mijn geval - goed kunt vinden comfortabel in je bed te blijven meuren. Viezerd! Hiernaast blink ik niet uit in kanji, en aangezien een mondelinge overhoring volstrekt overbodig werd bevonden, was de plaatsingstoets overwegend vale ellende. Het niveau waar de meeste Leidse studenten op terecht komen, is tragisch laag. Op kleine details na is het meeste allang bekende informatie, en je wordt behandeld alsof je in de onderbouw van de middelbare school zit. Aangezien de meeste mensen toch naar Japan komen om hun taalvaardigheid te verbeteren, is dit om te janken. Toch, als je je best doet, valt er in Nagasaki een bovengemiddelde tijd te beleven - ik betrapte mijzelf laatst op een glimlach. Na wat moeilijke eerste stappen pakte ik met hulp van de Schoen een momentje. Samen gingen we bij voetbalclub NSC, bewust de uitwisselingsstudentenvereniging vermijdend. Maar de Japanner is schuw. De leden van de voetbalclub zijn over het algemeen de boute bruten onder de Japanse bevolking in hun manier van spreken, maar je moet je eerst bewijzen voordat iemand je überhaupt aankijkt terwijl je het doorhebt. Na mij een poos kranig van een noeste attitude te hebben gekweten, kwam het hier binnen afzienbare tijd goed. Japanners houden van drinken, en met borrels veranderde de sfeer bij NSC. Iedereen wordt opener en je kunt -bij wijze van spreken- shōchū gaan atten met de baas en hem enigszins uitkafferen als je een gevoel voor humor hebt. Had ik niet, dus mijn knieëen werden gebroken en mijn gezicht bespuugd. Braaf deelnemen aan elke clubactiviteit wordt op prijs gesteld en eigenlijk min of meer verwacht. Dit geldt des te meer voor muziekclub RONRock. Naast voetbal ben ik niet weg van een zoete noot in het oor, en ik koesterde altijd al de droom om samen met Japanners een samengeraapte, aurale hel over mijn eigen en andere haarloze, gladde tengere lichamen uit te storten. Twee zielen,

28

één gedachte: Matthias sloot zich bij mij aan en samen werden wij lid, om een indrukwekkende periode totaal genegeerd te worden. Zonder band namen wij alleen deel aan clubbijeenkomsten, wat niet de meest enerverende manier is om anderhalf uur aan je voorbij te zien trekken. Doorbijtend deden we ons best om op te letten en deelden we dagen achter elkaar flyers uit voor een optreden op 27 december. Voorzichtig praatte ik af en toe met enkele leden in een poging de aanvankelijke schok van mijn woeste gelaat (standaarduitdrukking: cavia tussen de schuifpui) enigszins te sussen. Veel leek het niet te baten. Op het moment dat wij overwogen op te geven, bleek het daadwerkelijke optreden nogal wreed. Van te voren opgehitst door de leiders waren alle clubleden hossend en vuistpompend aanwezig.

Met een thunderclap trachtte ik de sfeer ietwat meer crunk te maken, maar dat was eigenlijk vrijwel geheel overbodig. Dampend biggelden tranen van lichamelijke actievloeistoffen langs de kunstig gevormde geulen van mijn romp. Na te hebben gesprongen en gepit, brulde een sempai tijdens het optreden van de laatste band in mijn oor dat ik moest stage diven, omdat ik zeker op zou vallen. Aangezien ik graag gezien word, had ik niet meer motivatie nodig naast de aanzienlijke kans om per ongeluk op geheimde plekjes te

29

worden gestreeld door zoekende vingers- en verkocht ik de frivool dansende gitarist bijkans een rag in zijn lever toen ik zo snel mijn stompige pootjes mij reppen konden het podium op scharrelde. Een magistrale schroef, geroerde voorzitters en een actieve deelname aan het optreden later, begon men langzamerhand interesse te tonen. De eerstvolgende bijeenkomst vroeg de voormalig vicevoorzitter of we een drummer nodig hadden en twee weken later sloten twee vierdejaars zich aan als gitaristen. Inmiddels zijn we hard bezig met de voorbereiding voor ons eigen optreden op 15 maart. Nu dit artikel toch min of meer een verhaal is geworden van hoe tof ik wel niet ben, zal het niemand verrassen dat ik het enorm naar mijn zin heb in Nagasaki. Communicatie gaat vaak nog steeds stroef, zowel vanwege de taalbarrière als de aanwezige schuwheid, maar vooruitgang is merkbaar. Clubs zijn maar een onderdeel van wat ik hier uitvreet; ik ga bijvoorbeeld veel met de andere Nederlanders om. Maar, aangezien ik altijd mijn best doe door middel van zo veel mogelijk verschillende activiteiten deel te nemen aan de ‘Japanse samenleving’ voor zover mogelijk als blanke, blonde uiwisselingsstudent, heb ik geen last van een knagend gevoel dat ik mijn tijd beter had kunnen besteden. Nagasaki is geen grote stad, maar wel een mooie, en mocht je er je best voor willen doen; alle middelen om een geweldige tijd in Japan te hebben zijn binnen bereik.

Meer Martijn “de Hofnar” Heule? Ga naar www.dehofnar.blogspot.com

30

Diana Kuijpers

絵馬

Ema

Iedereen heeft ze waarschijnlijk wel eens gezien: de ema. Dit zijn de houten tabletten die je bij een schrijn kunt kopen om je persoonlijke wensen of uitingen van dankbaarheid op te schrijven. Oorspronkelijk bevatten de ema de afbeelding van een paard (絵 = afbeelding; 馬 = paard), omdat men vroeger in de elitesferen levende paarden aanbood aan de goden in ruil voor het vervullen van hun wensen. Het paard was een heilig dier, en werd gezien als rijdier voor de goden. Gaandeweg werden de levende paarden vervangen door paardenbeelden van hout of klei, en daarna door de houten tabletten met afbeeldingen van paarden, simpelweg omdat het onderhouden van de paarden te kostbaar was. In de loop der jaren verschenen er ook nieuwe afbeeldingen op de ema, vaak andere dieren die of in de dierenriem staan of die geassocieerd worden met de goden. Tijgers , bijvoorbeeld, zouden de gelovige beschermen tegen cholera, en zwijnen staan symbool voor oprechtheid. De ema bevatten tegenwoordig meestal afbeeldingen die hun wens verbeelden. Mensen die een goede gezondheid wensen, hangen ema op waarop een lichaamsdeel is afgebeeld, terwijl anderen ema kopen met muntstukken om te vragen om financieel geluk. Een bekende afbeelding is die van de ‘horen, zien en zwijgen’ aapjes, 聞か猿 (Kikazaru, het ‘hoor niet’ aapje), 見猿 (Mizaru, het ‘zie niet’ aapje) en 言わ猿 (Iwazaru, het ‘spreek niet’ aapje). Zij worden door het koshin geloof gezien als de bemiddelaars tussen de goden en mensen, en symboliseren een lang en gezond leven. Volgens het koshin geloof, en vele andere, is een dergelijk leven te bereiken door al het slechte te vermijden. Om de wens in vervulling te laten gaan, koop je een ema bij de schrijn en schrijf je er je wens op. Vervolgens hang je hem op een speciaal daarvoor aangewezen plek buiten de tempel op, waar de goden ze goed kunnen zien. Ook tegenwoordig is de ema nog erg in trek in elke levensfase; van jongeren die goede resultaten op school wensen tot een jong stel met een kinderwens tot ouderen die hun dankbaarheid uiten aan de goden voor hun lange en gezegende leven.

31

Liselore Goossens

Hiroshige Op 22 februari liep na ruim twee maanden de tentoonstelling in het Sieboldhuis gewijd aan de Japanse kunstenaar Utagawa Hiroshige, af. Ter ere van diens 150e sterfjaar (hij leefde van 1797 tot 1858) was er een tweedelige tentoonstelling samengesteld, waarbij in de eerste maand een selectie uit zijn vroege, en in de tweede maand uit zijn late werken werd getoond. Hiroshige is één van de grootste Japanse prentkunstenaars en inmiddels over de hele wereld bekend om zijn landschappen. Maar ook in zijn eigen tijd was hij al een gewaardeerd kunstenaar: veel van zijn prenten zijn meerdere malen herdrukt (helaas lang niet altijd in even goede kwaliteit als de eerste druk) en ook het werken dat hij geproduceerd heeft liegen er niet om. Vijfduizend prenten, driehonderd schilderingen, meer dan honderd illustraties voor boeken en ook nog eens honderden ontwerpen voor waaiers. In 19e eeuws Japan waren waaiers een mode object: de opdrukken veranderden met de seizoenen en elke keer was er weer iets anders in de mode. Door telkens een andere afbeelding op je waaier te hebben die hierbij aansloot, toonde je aan dat je modebewust was. Afbeeldingen van Hiroshige waren bijzonder populair, zo blijkt uit het grote aantal werken dat hij speciaal voor waaiers creëerde en die gretig aftrek vonden.

32

Ondanks deze populariteit in eigen land, kreeg hij in Japan pas erkenning als groot kunstenaar (en niet slechts een populair prentenschilder) aan het begin van de 20e eeuw. Buiten Japan had men zijn talent echter al veel eerder door: westerse impressionisten als Monet en Van Gogh bewonderden zijn werk en zagen het, niet in het minst vanwege de creatieve composities die hij soms gebruikte, als inspiratiebron. Met name Van Gogh bewonderde Hiroshige erg en ging zelfs zo ver dat hij een aantal prenten bijna letterlijk kopieerde met olieverf. Hoewel Van Gogh’s eigen stijl hier duidelijk in terug te zien is en het absoluut geen letterlijke kopie is, is het evengoed ontzettend herkenbaar als een prent van Hiroshige die Van Gogh bij wijze van spreken ‘gecovert’ heeft. De tentoonstelling in het Sieboldhuis is inmiddels ten einde, maar mocht je die om wat voor reden dan ook gemist hebben, dan is het zeker aan te raden zodra je de kans hebt ergens anders de werken van Hiroshige te gaan bewonderen. De prenten zijn erg verfijnd en indrukwekkend en zeker in de eerste drukken zitten allerlei subtiele details. Ook wordt er daarin nog vernuftig gebruik gemaakt van de houtnerf voor extra dimensies, iets wat bij latere drukken moeilijker wordt omdat de nerven dan volgelopen zijn met inkt. Vooral deze eerste drukken zijn daarom mooi; ze hebben net dat beetje extra dat je doet realiseren wat Van Gogh eerder doorhad dan de Japanners zelf: dit was een kunstenaar met Talent.

33

Agenda

Maart 2009 12 Bandjesfeest 18 Maandelijkse borrel 19 Karaoke avond

Wat kan je nog meer verwachten deze maand? De gezellige filmavond en een Tanuki game-avond!

Voor de laatste updates: check tanuki.nl! Alles onder voorbehoud 34

Advertentie

‘S AVONDS EEN

vleermuis

‘S OCHTENDS EEN MAN Een Tanuki-activiteit is GEEN geldige reden om een college te skippen of te laat te komen! Wees verstandig, wees een man!

of een vrouw...