Christus de Zondendrager

Christus de Zondendrager Ds. C. Harinck – 1 Petrus 2:24 (Lijdenstijd)

Zingen: Lezen: Zingen: Zingen: Zingen:

Psalm 97: 7 1 Petrus 2: 11-25 Psalm 79: 1, 6, 7 Psalm 69: 13 Psalm 145: 2

Gemeente, de Grieken kenden de god Atlas. Hij werd afgebeeld met de wereldbol op zijn schouders. De Grieken geloofden dat Atlas, die ook bekend is onder de naam Hercules, de gehele wereld op zijn schouders droeg. Wat een zware last had Atlas te dragen! De gehele wereld droeg hij. Maar zwaarder dan de wereld is de zónde van de wereld. Die last heeft Christus gedragen. Daarover willen wij spreken. De tekst kunt u vinden in 1 Petrus 2 vers 24, waar wij lezen: Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout; opdat wij, der zonden afgestorven zijnde, der gerechtigheid leven zouden; door Wiens striemen gij genezen zijt. Het gaat in deze tekst over: Christus de Zondendrager. Wij letten op: 1. Christus’ sterven voor de zonde 2. Ons sterven aan de zonde 1. Christus’ sterven voor de zonde Petrus richt zich in dit hoofdstuk tot slaven. Ze worden in het hoofdstuk dat we gelezen hebben, ‘huisknechten’ genoemd. Het waren dus geen slaven die op het land werkten, maar slaven die in de woningen van de rijke Grieken en Romeinen hun werk moesten doen. Sommigen hadden goede en bescheiden meesters. Maar anderen hadden harde en wrede meesters. Zij werden vernederd, bespot en geslagen. Vooral christenslaven werden bespot en veracht. Zij hadden veel van hun wrede meesters te lijden. De apostel spreekt over lijden, gescholden en onheus behandeld worden. Het klinkt daarom vreemd wanneer we lezen dat Petrus deze huisslaven opwekt om aan hun meesters onderdanig te zijn. Niet alleen aan de goede meesters, maar ook aan de kwade meesters. Hij wijst deze christenslaven op het voorbeeld van Christus, Die leed terwijl Hij volstrekt zondeloos was.

www.prekenweb.nl

1/12

Ds. C. Harinck – Christus de Zondendrager

Petrus wijst er vooral op hoe Christus Zich tijdens dat lijden gedroeg. Hij zegt: Die als Hij gescholden werd niet wederschold, en als Hij leed niet dreigde; maar gaf het over aan Dien Die rechtvaardig oordeelt. Petrus wekt de christenslaven op om de voetstappen van Christus te drukken. Zo lezen we in vers 21: Want hiertoe zijt gij geroepen, dewijl ook Christus voor ons geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij Zijn voetstappen zoudt navolgen. In vers 24 spreekt Petrus verder over de lijdende Zaligmaker en zegt hij: Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout. Hij wijst de christenslaven op Jezus, Die onze zonden in Zijn lichaam heeft gedragen op het hout. Petrus wil dat zij in hun verdrukking op de lijdende Jezus zullen zien. Allereerst zegt Petrus wát Jezus gedragen heeft, namelijk onze zonden. Hij droeg ons overtreden van Gods geboden; ons onteren en smaden van God. We lezen niet dat Jezus Zijn eigen zonden gedragen heeft, maar: Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout. Hij droeg dus de zonden van anderen. Zijn dragen van de zonde was borgtochtelijk en plaatsbekledend. Met bijzonder indringende woorden spreekt Petrus over de Zaligmaker. Hij droeg onze zonden en de straf die wij verdiend hebben. Hij droeg dit alles in Zijn lichaam op het hout van het kruis. Er komen in de Bijbel bijna geen woorden voor, die dieper en kernachtiger uitdrukken waarom en waaronder Jezus heeft geleden. Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout. De nadruk ligt op Zelf. Geen vreemde, maar Hij Zelf droeg onze zonden. Geen engel droeg de zonden, geen aartsengel, maar Hij Zelf! Hij Zelf. Dat is de Zoon van God, die Zijn godheid en heerlijkheid deelt met de Vader en de Heilige Geest. Hij Zelf. De Godmens Jezus Christus, Die geen zonde gekend, noch gedaan heeft. Nooit heeft Hij enig gebod van God overtreden. Vreemd was Hij aan alles wat zonde is. Hij was heilig, onnozel, onbesmet en afgescheiden van de zondaren. Déze Jezus heeft onze zonden in Zijn lichaam gedragen op het hout. Déze Zoon heeft God zonde voor ons gemaakt, opdat wij zouden worden rechtvaardigheid Gods in Hem. Hij Zelf heeft onze zonden gedragen. Dat wil zeggen: in Zijn eigen Persoon. Gemeente, dit is het onbegrijpelijke en verbazingwekkende in het lijden van Christus. Gods Zoon heeft voor onze zonden aan het hout gehangen. De rug die gestriemd werd, was Zijn rug. Het bloed dat vergoten werd, was Zijn bloed. Het leven dat Hij aflegde en in de handen van Zijn Vader beval, was Zijn leven. Het was het bloed en het leven van Hem Zelf, het bloed en het leven van Gods Zoon. Wat is dat onbegrijpelijk! Hij Zelf heeft geleden. Hij Zelf heeft onze zonden gedragen. Hij Zelf heeft Zijn bloed vergoten tot verzoening voor de zonde.

www.prekenweb.nl

2/12


De priester van het Oude Testament slachtte een lam of een var dat de plaats van de Israëliet, die gezondigd had, in moest nemen. Maar Jezus, de grote Priester van het huis van God, werd Zelf het Lam. Voor Hem was er geen lam om Zijn plaats in te nemen. Waarom kon geen ander Zijn plaats innemen? Omdat niemand de last kon dragen die gedragen moest worden. Geen engel, geen aartsengel, geen mens, geen Abraham, geen Mozes, geen Petrus of Johannes kon Zijn plaats innemen. Hij Zelf moest onze zonden dragen. Hij Zelf, Die God was, tezamen met de Vader en de Heilige Geest. Het wordt nog verbazingwekkender als we bedenken wat aan het dragen van de zonden van Zijn volk was verbonden. Aan het dragen daarvan was de toorn van God verbonden, die door hun zonden ontstoken was, en Gods heilig ongenoegen over het kwade. Aan het dragen van de zonden van mensen was hun welverdiende straf verbonden. Aan het dragen van de zonde was de vloek van de wet verbonden en het vonnis dat God over de zonde had uitgesproken: Ten dage als gij daarvan eet, zult gij de dood sterven (Gen.3:5). Daarom kon alleen Iemand Die enerzijds waarachtig mens was, maar tegelijkertijd sterker is dan de mensen, namelijk Die ook waarachtig God is, deze last dragen. ‘Hij Zelf’, de Zoon van God alleen, kon die last van de zonde dragen. Hij Zelf! Wat spreekt daar de liefde uit tot de gemeente van de uitverkorenen. Geen vreemde, maar de Bruidegom van de bruidskerk Zelf, de Herder van de kudde Zelf, heeft onze zonden in Zijn lichaam gedragen op het hout. Waarom? Omdat Hij ervoor verantwoordelijk werd. Maar hoe is Hij dan verantwoordelijk geworden voor zonden die Hij Zelf nooit heeft gedaan en voor schuld die Hij Zelf nooit heeft gemaakt? Wel, omdat Hij Zich bereid verklaarde de Borg van Zijn gemeente te worden. In de vredesonderhandeling tussen de Vader en de Zoon heeft deze Zoon van God geroepen: Zie, Ik kom; in de rol des boeks is van Mij geschreven. Ik heb lust, o mijn God, om Uw welbehagen te doen (Ps.40:8-9). De zonden van Zijn gemeente zijn Hem aangerekend en op Zijn rekening gezet. Daarom kan Petrus schrijven: Hij Zelf heeft onze zonden gedragen op het hout. Hij droeg onze zonden ‘in Zijn lichaam’. Dit was het lichaam dat Hij aangenomen had uit de maagd Maria. Enerzijds was dit een gewoon menselijk lichaam – vlees en bloed van de maagd Maria – anderzijds een bijzonder lichaam. De apostel zegt er van: Daarom komende in de wereld, zegt Hij: Brandoffer en offerande hebt Gij niet gewild, maar Gij hebt Mij het lichaam toebereid (Hebr.10:5). God heeft Christus dit lichaam toebereid door de bijzondere werking van de Heilige Geest uit de maagd Maria. Het was een echt menselijk lichaam, maar tegelijk toebereid voor een speciaal doel, namelijk om de zonden van de Zijnen in Zijn lichaam te kunnen dragen.

www.prekenweb.nl

3/12


Petrus voegt er aan toe: op het hout. Het kruis van Golgotha is het hout waarop Jezus onze zonden heeft gedragen. De Bijbel zegt van dat hout, dat het van God vervloekt was. God had gesproken: Want een opgehangene is Gode een vloek (Deut.21:23). Wie als een gekruisigde stierf, was van God vervloekt. Wat schrijft nu Petrus? Hij zegt niet alleen dat Jezus onze zonden heeft gedragen, maar dat Hij ze gedragen heeft ‘op het hout’, op het vervloekte hout van het kruis. Het kruishout; de plaats van de vervloeking, de plaats van de schande, de plaats van de verlating, van de pijn en van de dood. Op dit vervloekte hout heeft Jezus onze zonden in Zijn lichaam gedragen. Hij droeg ze als Eén Die getroffen is door Gods vloek. Omhoog geheven als Iemand Die de aarde niet langer wilde dragen, en tegelijk als Iemand Die de hemel niet wilde ontvangen. Tot slot zegt Petrus in onze tekst dat Jezus onze zonden gedrágen heeft. Hij heeft de zonden van Zijn volk op Zich genomen en tot de Zijne gemaakt. Hij heeft ze als het ware voor Zijn rekening genomen. Hij heeft ze gedrágen. Wat een last droeg Hij! De Heidelbergse Catechismus zegt: ‘De last van de toorn Gods tegen de zonde van het ganse menselijke geslacht.’ Gods heilige verbolgenheid tegen de zonde is op Christus gedaald. Mozes roept daarover uit: Wie kent de sterkte Uws toorns en Uw verbolgenheid, naardat Gij te vrezen zijt? (Ps.90:11). Nee, niemand kan dat bevatten. Jezus heeft die onbevattelijke verbolgenheid van God over de zonde echter wel gekend. Voornamelijk in de hof van Gethsémané en aan het kruis. Er was in Jezus’ lijden iets wat oneindig dieper was dan alle andere lijden in de wereld. Hij droeg Gods toorn tegen de zonde. Hij werd van God geslagen. Hij moest voor voldoening zorgen. Jesaja zegt: Doch de HEERE heeft onzer aller ongerechtigheid op Hem doen aanlopen (Jes.53:6). Gemeente, als we op de woorden van Petrus letten, heb ik zo-even niet teveel gezegd, toen ik zei dat Petrus hier het lijden van Christus met diepe woorden onder de aandacht brengt. Ieder woord is met een diepe inhoud geladen. We lezen: Die Zelf – dat is Gods Zoon – onze zonden – dat zijn niet Zíjn zonden, maar de onze – in Zijn lichaam – dat betekent: in Zijn ware menselijke natuur – gedragen heeft op het hout – dat is het vervloekte kruishout. Zo tekent ons Petrus de liefde van Christus voor Zijn gemeente. Volk des Heeren, laat het eens tot u doordringen. Bewonder het. Doe de schoenen van uw voeten en zegt het Petrus na: Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout. Petrus wil dat de christenslaven in hun verdrukking op deze lijdende Christus zullen zien. Hij schrijft: Want hiertoe zijt gij geroepen, dewijl ook Christus voor ons geleden heeft, ons een voorbeeld nalatende, opdat gij Zijn voetstappen zoudt navolgen (1 Petr.2:21). Zij moeten niet doen wat wij van onszelf geneigd zijn te doen als men ons onheus, onrechtvaardig en wreed behandelt. Zij moeten niet terugslaan en wreedheid met wreedheid beantwoorden, maar zien op Jezus: Die als Hij gescholden werd niet wederschold, en als Hij leed niet dreigde (1 Petr.2:23). www.prekenweb.nl

4/12


Hoe is dat ooit mogelijk? Alleen maar als zij bedenken hoe duur zij zijn gekocht en welke prijs Jezus voor hun verlossing heeft betaald. Daarom lezen we niet alleen: Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout, maar zegt Petrus vervolgens: Opdat wij, der zonden afgestorven zijnde, der gerechtigheid leven zouden; door Wiens striemen gij genezen zijt. Hierop letten wij in onze tweede gedachte: 2. Ons sterven aan de zonden Jezus moest sterven, maar de christen moet dat ook. Petrus zegt: Opdat wij, der zonden afgestorven zijnde… Het sterven van de christen is áfsterven. Jezus stierf vóór de zonde. Een waar christen sterft áán de zonde. Het sterven aan de zonde is afsterven. Wanneer je iets niet meer voedt, sterft het. Wanneer je bijvoorbeeld het topje van je vinger afbindt, zodat het geen bloed meer krijgt, sterft het af. Nu, op deze wijze sterft de zonde in de gelovige. Petrus noemt dat een vrucht van Christus’ lijden en sterven. Hij zegt dat Christus onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout, ópdat wij der zonden zouden afsterven. De vruchten van Christus’ lijden en sterven zijn tweeërlei. Jezus heeft twee bekende weldaden voor Zijn gemeente verworven, namelijk: rechtvaardigmaking en heiligmaking. De eerste vrucht van Christus’ lijden en sterven voor Zijn gemeente is hun rechtvaardiging voor God. Dit wil zeggen: zij staan voor God alsof ze nooit enige zonde hebben gedaan en als hebben zij in eigen persoon voor al hun zonden genoeg gedaan. Daarom kan geen zonde de gelovigen meer verdoemen. Omdat Christus in hun plaats de zonden in Zijn lichaam heeft gedragen en wel op het vervloekte hout. Jezus heeft voor hun zonden voldaan. Hij heeft ze gedragen en de straf die er op rustte weggedragen. Zoals de bok op wie de zonde op de Grote Verzoendag door de hogepriester was overgedragen, de woestijn ingejaagd werd en nooit meer gezien werd, zo heeft Jezus voor de zonden van Zijn volk voldaan. De schuld is uit Gods boek weggedaan. De apostel kan daarom schrijven: Zo is er dan nu geen verdoemenis voor degenen die in Christus Jezus zijn (Rom.8:1). Gods gemeente is voor het tribunaal in de hemel gerechtvaardigd. Zij zijn ontslagen van rechtsvervolging. Zij zijn in Christus vrijgesproken van schuld en straf. Zij staan weer recht voor God en hebben niet te vrezen voor Gods gericht. Dat is de eerste vrucht van Christus’ lijden en sterven. De tweede vrucht is de heiligmaking van ons hart en ons leven. Het is de afsterving van de oude mens. Petrus zegt daarvan: Opdat wij, der zonden afgestorven zijnde, der gerechtigheid leven zouden. Wat heeft Jezus op het oog gehad, toen Hij naar Golgotha ging? In de eerste plaats beoogde Hij Zijn gemeente te bevrijden van de vloek en het oordeel waaronder zij met alle mensen begrepen waren. www.prekenweb.nl

5/12


Maar Hij heeft ook nog iets anders op het oog gehad. De apostel schrijft aan Titus: Die Zichzelf voor ons gegeven heeft, opdat Hij Zichzelf een eigen volk zou reinigen, ijverig in goede werken (Tit.2:14). Jezus wilde een volk voor Zichzelf hebben, een eigendomsvolk, dat zich zou beijveren om goede werken te doen. Toen Jezus onze zonden aan het kruis verzoende had Hij ook onze levensheiliging op het oog. Dit is het tweede grote nut van Christus’ lijden en sterven. Wat leven we daar dikwijls aan voorbij! Wij beperken Jezus’ verzoenend lijden en sterven tot de zegen van de rechtvaardiging voor God. Maar Petrus leert: Opdat wij, der zonden afgestorven zijnde, der gerechtigheid leven zouden. Men mag de rechtvaardigmaking nooit scheiden van de heiligmaking. Theologisch niet en praktikaal niet. Calvijn zegt: ‘Wie rechtvaardigmaking en heiligmaking van elkaar scheidt, scheurt Christus vaneen.’ Wat voor Zaligmaker zou Jezus zijn, indien Hij alleen maar onze zondeschuld zou verzoenen en ons verder in onze zonden zou laten? Verlossing houdt ook verlossing uit de macht en de heerschappij van de zonde in. Zacharias zong er van: Dat wij, verlost zijnde uit de hand onzer vijanden, Hem dienen zouden zonder vrees. In heiligheid en gerechtigheid voor Hem, al de dagen onzes levens (Luk.1:74-75). Jezus sterven voor de zonden bewerkt onze rechtvaardiging én onze heiliging. De heiligmaking heeft zijn begin in de wedergeboorte. In de wedergeboorte vernieuwt God ons willen en denken en stort Zijn liefde uit in onze harten. Het is het eerste wat ieder mens nodig heeft om een nieuw en geheiligd leven, dat bestaat uit het liefhebben van God en van de naaste, te leiden. We kunnen wel besluiten vanaf nu heilig te leven, maar eerst moet de boom gezond gemaakt worden, wil hij goede vruchten kunnen dragen. Wanneer ons voornemen om heilig te leven niet voortkomt uit liefde tot God, is het op zijn best eigenwillige godsdienstigheid. In de nieuwe geboorte neemt God het stenen hart weg en geeft ons een vlesen hart. Hij schenkt een nieuwe geest in het binnenste van ons. In de Dordtse Leerregels wordt beleden: ’Hij opent het hart dat gesloten is; Hij vermurwt dat hard is; Hij besnijdt dat onbesneden is. In de wil stort Hij nieuwe hoedanigheden en maakt dat die wil, die dood was levend wordt; die boos was goed wordt; die niet wilde, nu metterdaad wil; die wederspannig was gehoorzaam wordt. Hij beweegt en sterkt die wil alzo, dat hij als een goede boom vruchten van goede werken kan voortbrengen.’ De liefde Gods wordt in het hart uitgestort. De apostel noemt dit een onlosmakelijk element van de inwoning van de Heilige Geest. De komst van Gods Geest in de mens gaat gepaard met de uitstorting van de liefde van God, die tot wederliefde noopt. Het gevolg is dat de mens een nieuwe lust en een nieuw levensbeginsel krijgt; namelijk een lust en liefde om God te dienen en voor God te leven. Dat is het begin van de heiligmaking. Het is goed en nodig om dat te bedenken. We kunnen wel uiterlijk vroom worden of zeer actief met allerlei goede dingen bezig zijn, maar ons hart is daarmee nog niet op

www.prekenweb.nl

6/12


God gericht. Onze genegenheden zijn daarmee nog niet vernieuwd en ons levensbeginsel is daarmee niet veranderd. Alhoewel de wedergeboorte het begin is van de heiligmaking, wijst de apostel Petrus voor de beoefening van de heiligmaking niet eerst daarop, maar op de lijdende Christus. Hoe moeten wij dit verstaan? Allereerst moeten wij er op letten dat er een verschil is tussen onze rechtvaardigmaking en onze heiligmaking. De rechtvaardiging is volmaakt. De zondaar die in Christus gelooft, is geheel van schuld en straf ontheven. De heiligmaking is daarentegen niet volmaakt. De levensheiliging kent naast een begin, ook groei en wasdom. Het is een proces, een heilige worsteling en een strijd tussen de oude en de nieuwe mens. Daarom spreekt de apostel Petrus over ‘afsterven’. Afsterven van de zonde. Afsterven is langzaam sterven, omdat men de bloedtoevoer naar het vingertopje afbindt, of omdat men de plant geen voedsel en water geeft. De Bijbel vergelijkt het op enkele plaatsen met de kruisiging. Gekruisigde mensen stierven langzaam en pijnlijk. Zo sterft de zonde af, namelijk langzaam en pijnlijk. Maar wat heeft dat te maken met Christus’ dragen van onze zonden in Zijn lichaam op het kruishout? Petrus brengt een verband aan tussen Jezus’ sterven vóór de zonde en ons afsterven ván de zonde. Hoe moeten we dit verstaan? Wat heeft de liefde van Christus om voor onze zonden aan het kruis te sterven, nu te maken met ons afsterven van de zonde? Gemeente, het heeft er alles mee te maken. Want wat is de stimulans voor de heiligmaking? Wat is daartoe de motivatie? Waarom zoeken Gods kinderen God te dienen? Waarom zoeken ze de zonde af te sterven en voor God te leven? Waarom jagen zij met de apostel naar de volmaaktheid? Waarom zoeken zij verlossing van het lichaam des doods? Wat drijft hen toch? Gaat het om de hemel te beërven of om de hel te ontgaan? Nee, er is een ander motief. De stimulans en het motief tot de heiligmaking wijst Petrus in onze tekst aan: Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam heeft gedragen op het hout. De liefde van Christus om voor onze zonden te sterven is het motief. Iedere christen kent de liefde van Christus. Dat dringt hem om der zonde af te sterven en voor God te leven. Het is een puur evangelisch motief. Elk ander motief is vleselijk! De drijfveer tot levensheiliging is niet de dreigende God, Die zegt: ‘Je moet Mij dienen, anders zal Ik je in de hel werpen.’ Het motief is: ‘Ik heb Mijn Zoon voor u overgegeven tot in de kruisdood; Jezus heeft uw zonden in Zijn lichaam gedragen op het hout. Sterf daarom de zonden af en bewijs Mij uw wederliefde.’ In de waarachtige bekering komt er een breuk met het vroegere leven. Die breuk is bij de één duidelijker zichtbaar dan bij de ander. Maar er is altijd een breuk. Innerlijk in ons hart komt er een breuk met het vorige leven zonder God en zonder Christus. Er ontstaat een nieuwe mens, met nieuwe verlangens en nieuwe begeerten.

www.prekenweb.nl

7/12


Het is de oprechte begeerte en het vurige verlangen van de wedergeboren mens om, zo dat mogelijk zou zijn, zonder zonde God te dienen. Men begeert de zonde af te sterven en voor Gods aangezicht in oprechtheid te leven. Het is een nieuw levenselement. Nooit kent een nieuwgeboren mens meer vreugde dan wanneer hij nabij God mag zijn en voor de Heere leven mag. Gemeente, de praktijk is echter zo anders. Het begeren van de nieuwe mens om alle zonden af te leggen en voor God te leven, wordt doorkruist door de bittere ervaring dat de zonde hen in alles aankleeft. Het mislukt iedere dag. Steeds weer is er het kwaad van de zonde in gedachten, woorden en werken. Het kan soms voor hen schijnen alsof ze nog in de macht van de zonde zijn. Zij begeren heilig te zijn, maar kunnen niet heilig zijn. Zij begeren met alle kwaad te breken, maar het is alsof de zonde en de wereld hen achtervolgen. Gods kinderen moeten met de apostel Paulus instemmen: ‘Als ik het goede doen wil, ligt het kwade mij bij. Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen van het lichaam dezes doods? (Rom.7:24).’ Zij moeten ervaren dat de zonde nog niet dood is en de oude mens nog leeft. Wat is dat dikwijls een strijd! En wat opent dat ook voor de duivel een invalspoort om Gods kinderen te benauwen en te zeggen: ‘Jij bent niet van nieuws geboren; jij bent geen kind van God, want dan zou je leven en je hart heiliger zijn.’ Hoe worden we dan van deze kwaal genezen? Wat kan ons heilig maken? Wat kan de heiligmaking bevorderen? Wat kan dat proces bevorderen, waarover Petrus hier spreekt: Opdat wij, der zonde afgestorven zijnde, der gerechtigheid leven zouden? Petrus wijst ons op de genezing van deze kwaal. Hij zegt: Door Wiens striemen gij genezen zijt. Petrus zegt niet: ‘Je moet nog ernstiger worden; je moet nog nauwgezetter leven; je moet nog ernstiger bidden; je moet je nog dieper vernederen en je nog verder van de wereld vandaan houden.’ Nee, hij wijst de gelovigen op Jezus, Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout en door Wiens striemen wij genezen zijn. De gelovigen moeten niet hun eigen rug geselen, maar zien op de gegeselde rug van Jezus en verstaan wat de zonde Jezus heeft gekost. Dit is het geneesmiddel voor de zondekwaal: het kruis en de striemen van de Heere Jezus. Daarin ligt de kracht en de opwas tot de heiligmaking. Gods kinderen ervaren dagelijks dat de zonde nog steeds bestaat en zij nog lang niet volmaakt zijn. Zij roepen dikwijls met Paulus: Wie zal mij verlossen van het lichaam dezes doods? (Rom.7:24). Waar kan zo iemand genezing vinden? Wat moet de gelovige doen, die iedere dag ervaart dat hij nog niet in de hemel is en de zonde nog niet dood is? Waar moet men genezing zoeken? Men moet tot de gekruisigde Jezus zijn toevlucht nemen, zoals men dat de eerste maal deed! Toen de christen voor het eerst tot Christus kwam, kwam hij met zijn zonden, strijd, vrees en alles wat hem benauwde. Wel, dat moet hij steeds wéér doen. Dat moet niet eenmaal gebeuren. Dat moet een herhaald gebeuren zijn.

www.prekenweb.nl

8/12


Er blijft ook in de heiligmaking maar één weg over. En die is: met alle onvolmaaktheid, struikelingen en benauwingen van satan tot Christus te vluchten. We moeten vooral niet bij Christus wegblijven en niet luisteren naar de boze, die steeds weer zegt: ‘U bent weer gestruikeld, u bent weer ontrouw geweest, de zonde is u weer de baas geworden. Zo kunt u niet tot Christus gaan. Hij zal zo’n ontrouwe niet willen ontvangen. U moet wachten tot u heiliger kunt leven.’ Gemeente, juist dan moet u tot Christus gaan, als iemand die zelf de zonden niet de baas kan en struikelt in vele. U moet de vijanden, die u zelf niet de baas kunt, aan de voeten van Christus brengen. U moet bidden: ‘Twist met mijn twisters en bestrijdt mijn bestrijders!’ Wat ervaren we wanneer we de toevlucht tot Christus nemen, wanneer we met de strijd tegen de oude mens, en met de smart dat we God niet kunnen dienen als we zouden willen, ons tot Hem wenden? Allereerst een genadig welkom! Een Zaligmaker Die steeds weer bereid is om een schuldverslagen zondaar te ontvangen. Een Zaligmaker Die niet verstoot, maar van Wie Johannes geschreven heeft: Mijn kinderkens, (…) indien iemand gezondigd heeft, wij hebben een Voorspraak bij de Vader: Jezus Christus de Rechtvaardige. En Hij is een verzoening voor onze zonden (1 Joh.2:1-2). De gelovige vindt daar nieuwe verzoening en nieuwe vrede. Hij vindt daar tegelijk het medicijn om de macht van de zonde te verbreken en ons waarlijk heiliger te maken; namelijk de striemen van Jezus. Daarom wijst Petrus na zijn oproep tot afsterven van de zonde en een leven van gerechtigheid te leiden, op Jezus, door Wiens striemen gij genezen zijt. Wat was dat toepasselijk voor die huisslaven, die zo dikwijls door de zweep gestriemd werden. Zij wisten van striemen en zweepslagen. Petrus wil dat ze zien op de striemen van Jezus. Opdat wij ziende op Christus, Die voor onze zonden gestriemd en geslagen is, der zonde zullen afsterven en der gerechtigheid zullen leven. Gemeente, dat is nu Gods methode om ons heiliger te maken. Niet door zelf onze rug te striemen. Maarten Luther heeft ze door de straten van Erfurt zien lopen, de flagellanten, de kloosterlingen die zichzelf geselden, vooral in de vastentijd. Hij dacht toen dat dit de weg was om aan de zonde af te sterven. Later heeft hij pas de woorden van Petrus: Door Wiens striemen gij genezen zijt, verstaan. Het zicht op de voor onze zonden gestriemde Jezus doet aan de zonde afsterven. Dat bevordert onze heiligmaking. Het geeft ons een motief, een diep verlangen, een innerlijke aandrang, om der gerechtigheid te leven. Het is Gods geheime instrument om de liefde tot de zonde te doden en de liefde tot heiligmaking aan te wakkeren. Zo draagt Jezus’ lijden en sterven tweeërlei vrucht. Het neemt de schuld van de zonde weg en het maakt onheilige zondaren tot heilige mensen, die voor Gods aangezicht trachten te leven. Laten wij nu eerst samen zingen, en wel Psalm 69 vers 13: www.prekenweb.nl

9/12


Dat zal de HEER’ veel aangenamer zijn Dan os of var, die hunnen klauw verdelen. De blijdschap zal het hart der vromen strelen, Als zij mij zien, verlost van smart en pijn. Gij, die God zoekt in al uw zielsverdriet, Houdt aan, grijpt moed, uw hart zal vrolijk leven. Nooddruftigen veracht Zijn goedheid niet. Nooit zal Hij Zijn gevangenen begeven. Gemeente, Petrus schrijft in onze tekst: Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout. Zo werkelijk heeft Christus de plaats van de Zijnen ingenomen. In eigen Persoon heeft Hij onze zonden in Zijn lichaam gedragen op het hout. Daarom kan de apostel schrijven: Zo is er dan nu geen verdoemenis voor degenen die in Christus Jezus zijn (Rom.8:1). Volk des Heeren, zie wat op Golgotha met uw zonden is gebeurd! Jezus heeft ze daar in Zijn lichaam gedragen en weggedragen. Golgotha is onze garantie dat de schuld uit Gods boek is weggedaan. U zult nimmermeer in Gods gericht komen. Maar hoe staat het er voor met u, die nog buiten Christus bent? De last van de zonde ligt nog op uzelf. U zult er zelf voor moeten betalen. In de laatste wereldoorlog werd een ambassadeur van Amerika naar Japan gezonden, om in het vijandige Japan te onderhandelen over vrede. Die onderhandelingen mislukten. Na afloop van die mislukte vergadering liepen de emoties bij de Japanners hoog op. De voorzitter vroeg toen de ambassadeur: ‘Wie staat er in voor uw veiligheid?’ De ambassadeur antwoordde in alle rust: ‘De president en het gehele volk van Amerika.’ En de Japanners lieten hem gaan. Maar, gemeente, wie staat er voor ú in? Wie staat er voor uw veiligheid garant? Wie zal de last van uw zonden dragen? Als u Christus niet vindt, zult u deze zelf moeten dragen. U denkt daar waarschijnlijk weinig aan of haalt daar zelfs uw schouders over op. Of u denkt dat het allemaal best mee zal vallen. U hebt tenslotte altijd netjes geleefd. Maar als u op Golgotha ziet, weet u dat het niet mee zal vallen. Indien God de zonde niet ongestraft liet toen Zijn Zoon de zonden van Zijn gemeente droeg, zal Hij dan uw zonden ongestraft laten? Ontwaak, gij die slaapt, staat op uit de doden, opdat Christus over u lichte! Door Wiens striemen gij genezen zijt. Christus redt niet alleen van de hel en de vloek, maar Christus geneest en heiligt ons ook. Hij geneest en heiligt onze natuur. Gemeente, vergist u zich niet. Roem niet in het werk dat Christus vóór zondaren deed, zonder in je leven iets te tonen van het werk dat Christus ín zondaren doet. De heiligmaking is dikwijls een vergeten leerstuk. Toch schrijft Paulus in de brief aan de Hebreeën dat zonder heiligmaking niemand de Heere zal zien.

www.prekenweb.nl

10/12


Heiligmaking… Wat geeft dat een worsteling in het leven van Gods kinderen! Ze zouden voor de Heere willen leven, Hem al hun liefde waardig schatten, Zijn geboden houden, oprecht voor Hem leven en met Hem wandelen. Maar steeds weer is daar de oude mens en de zonde die in alle dingen aan ons kleeft. Wat kan die kwaal genezen? Petrus schrijft het: Door Wiens striemen gij genezen zijt. Opvoeding en ontwikkeling, beschaving, moraal, vrees voor de straf, uiterlijke vroomheid, het geselen van je eigen rug, het gaan in een klooster, het kan u in het geheel niet van uw zondekwaal genezen. Wat kan ons hart tot heiligheid neigen? Wat kan de zonde, die ons van nature zo zoet is, bitter maken? Wat kan ons sterk doen verlangen naar heiligmaking? Het is het zien op de striemen van Jezus. Het is de geloofskennis van Christus, Die onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout. Wie deze Zaligmaker kent en aanschouwt, wordt geheiligd. Waarin bestaat deze heiliging? Zij bestaat in afsterven van de zonde en der gerechtigheid te leven. Wat is de liefde van de gestriemde Jezus een genezende balsem! Wie zou het heiligste hart en de heiligste levenswandel hebben? Niet de monnik of de kloosterling, maar de mens die veel als een arme zondaar op Golgotha verkeert en veel kent van de liefde van Christus, Die onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout en door Wiens striemen wij genezen zijn. Zo geneest de Heere onze verdorven natuur. Het blijft echter afsterven; een langzaam sterven. Daarom blijven Gods kinderen gewikkeld in een levenslange strijd met het onvolmaakte en de zonde die hen aankleeft. Gods wijsheid is in deze dingen. De zware kiel en de ballast dienen om het schip een stevige verankering te geven in de storm. De dagelijkse strijd en het onvolmaakte van onze heiligmaking bewaren ons voor kapseizen. Het bewaart voor de hoogmoed en leert ons ootmoed. En ootmoed betekent veiligheid. Gemeente, tot slot heb ik nog een vraag voor u. Een vraag die Jezus stelde aan een verlamde man die bij het badwater Bethesda lag. Jezus vroeg die man: Wilt gij gezond worden? (Joh.5:6) Hij vroeg dus niet aan deze man of hij naar de hemel wilde, maar: ‘Wilt u gezond worden?‘ Kinderen van God, is het uw wens dat de zonde ten onder wordt gebracht, om God te mogen dienen en liefhebben, omdat Hij het zo eeuwig waardig is? Bedenk dan dit: Zonder heiligmaking zal niemand de Heere zien. Amen.

www.prekenweb.nl

11/12


Slotzang: Psalm 145:2 Ik zal, o HEER’, dien ik mijn Koning noem, De luister van Uw majesteit en roem Verbreiden, en Uw wonderlijke daân Met diep ontzag aandachtig gadeslaan. Elks juichend hart zal Uw geducht vermogen, De grote kracht van Uwen arm verhogen; Ik zal mijn stem met aller lofzang paren, En overal Uw grootheid openbaren.

www.prekenweb.nl

12/12

Christus de Zondendrager

Recommend Documents