CALCUTTA SPONSOR AID NIEUWSBRIEF. nummer 86 maart 2016

CALCUTTA SPONSOR AID NIEUWSBRIEF nummer 86 maart 2016 Driemaandelijks tijdschrift verantwoordelijke uitgever: Greta Vermeersch-Lagae H. Verriestlaan 99 8560 Gullegem tel.: 056 42 15 90

Rek.: IBAN: BE34 4641 3582 3190 BIC: KREDBEBB [email protected] www.calcuttasponsoraid.be Afgiftekantoor WEVELGEM 1

2

CALCUTTA SPONSOR AID

INHOUD Hoe contact opnemen met uw sponsorkind? ………..

p. 2

Voorwoord van de CSA-comité ……..……………...

p. 3

Zesentwintig daagse India reis..…...………………...

p. 4

door Marie-Paul en Astère Familienieuws ……….…………………………….... p. 23 Foto’s van de India reis …....…………….……….…

p. 24

Hoe contact opnemen met uw sponsorkind? Het is heel gemakkelijk om contact op te nemen met uw sponsorkind omdat alle sponsorkinderen één centraal correspondentieadres hebben. Voor Calcutta Sponsor Aid: Naam en code van het kind Archbishop’s House, 32 Mother Teresa Sarani Kolkata 700016 India Voor het CSA-onderwijsproject Suman: Naam sponsorkind + (SUMO..) c/o Headmaster Rajawal Bishop’s House P.O. Gumla - 835207 Jharkhand India Voor Asha Kiran - Ranchi Sister Ranjita [email protected]


3

Beste CSA sympathisanten, Ook in 2016 willen we het verhaal van Calcutta Sponsor Aid met jullie delen. Een recente boeiende reis naar India wordt uitvoerig beschreven door Marie-Paul en Astère. In de volgende nieuwsbrief vertellen hun medereizigers, die voor de eerste maal met India in contact zijn gekomen, hun verhaal. Altijd worden nieuwe streken opgezocht en ontmoeten er nieuwe mensen. Altijd worden er heel vertrouwde sponsorplaatsen bezocht en de mogelijkheden om noden te lenigen zijn eindeloos in dit onmetelijke land. Ondertussen is een grote Vlaming in januari van ons heen gegaan. Flor Jonckheere, jezuïet en afkomstig uit Roeselare, is in Ranchi gestorven. Een groot man met een groot hart, vele jaren, als docent, is hij een baken geweest voor vele jonge Indiërs. Hij was ook de drijvende kracht achter het Outreach project waardoor kinderen van uiterst arme voddenrapers de mogelijkheid kregen om naar school te gaan. Ook CSA heeft dit project in het verleden gesteund. De Vredeswake in Langemark op zondag 28/02 onder het motto: ‘Vrouwenkracht is vredesmacht’, heeft weer boeiende mensen op het podium gebracht, waaronder Jenny Vanlerberghe (Moeders voor Moeders in Afghanistan)– Reinhilde Decleir (Tutti Fratelli Antwerpen)– Elien Spillebeen (’ Bachup Butombo’ in Oost-Congo)- Darya Safari (Iraanse vluchtelinge) -Peter Verlinde en Marie Bamutese (Rwandese vluchtelinge van wie recent het boek: ‘Marie, overleven met de dood’ verschenen is en uitgegeven bij het Davidsfonds). Met CSA kregen we de kans om ons project ‘Sponsoring voor kinderen in India’, aan een zeer talrijk opgekomen publiek kenbaar te maken en daar zijn we ook heel dankbaar om. Nog een meer praktische maar ook belangrijke mededeling: de fiscale attesten zijn reeds opgemaakt en zullen eind maart, begin april, bijgevoegd worden bij de nieuwsbrief voor diegene die we thuis bezorgen. De andere worden per post verstuurd. Indien jullie het attest niet zouden ontvangen of waar eventueel een fout zou ingeslopen zijn, gelieve dit “onmiddellijk” te melden. Veel leesgenot met deze eerste nieuwsbrief in 2016. het CSA-comité

4


Ontdekking, prospectie, ontmoeting, opvolging, bijsturing, verwondering, tevredenheid, dankbaarheid….. West-Bengalen 2016 : 12 januari – 8 februari Dag 1 en dag 2: de reis Na heel wat voorbereidend werk, want deze keer reizen we niet alleen, zijn we blij dat de dag van vertrek aangekomen is. Trui en Isabel, twee leraressen van de verpleegsterschool RHIZO in Kortrijk zijn voor twee weken onze reisgezellen. Met een uur vertraging vertrekken we uit Zaventem. Toch zijn we op tijd in Doha waar we zeer vlot overstappen. En ja dezelfde “dreamliner” brengt ons naar Kolkata. Op deze vlucht zijn we op een paar na de enige vrouwelijke passagiers. Alle andere zijn jonge mannen die op weg zijn naar huis na een periode van hard werken in de Emiraten. Ik knoop een gesprek aan met mijn gebuur. Hij komt terug van Koeweit waar hij 2,5 jaar ononderbroken werkte. Hij kijkt verlangend uit naar zijn gezin en dan voornamelijk naar zijn dochtertje dat nog een baby was toen hij vertrok. Bij onze aankomst zijn we vlug aangepast aan de Indische sfeer. De papierenmolen draait op zijn best. Probeer het vooral niet te begrijpen, alles vlijtig ingevuld en voorbij de douane... Het is ondertussen 03 uur plaatselijke tijd en we proberen een prepaid taxi te vinden. Het is een veilige manier om ’s nachts te reizen. Over de prijs moet steeds gepalaverd worden. Wij zijn niet voor de eerste keer in Kolkata! We kennen de prijs! Nu volgt een nachtelijk zwerftocht doorheen een verlaten Kolkata. Het is een echte spookstad. Dit went nooit. Onze medereizigers zijn zeer stil want voor hen is het de eerste keer. Onze chauffeurs hebben veel moeite om de Bepin Behari Gangoolystreet en ons verblijf bij Father Hansel te vinden. Het wordt een blij weerzien met hem. Na wat bijpraten vallen we in een diepe slaap. Trui en Isabel waren eerder wakker dan wij. Father Hansel maakte met hen al een uitstap naar het Goethals Memorial Health Centre en de Loreto Day School. Beiden vertellen geboeid over wat ze beleefden. We maken samen nog een wandeling naar de nabije groenten- en fruitmarkt. Het blijft steeds indrukwekkend hoe met mankacht omgegaan wordt. We zijn blij dat Trui en Isabel er erg van genieten.


5

We wandelen verder en komen aan een contemplatief klooster van de Zusters van Mother Theresa. Errond bevindt zich een kerkhof van zusters en priesters. Terug langs Sealdah station om er de ongelooflijk drukke sfeer te proeven. ‘Thuis’ eten we chicken tandoori. Verder bijpraten en dan naar ons bed. Dag 3 : Mother Teresa Om 7 uur uit de veren. Eerst rijden we naar Kalighat, het huis der stervenden. Nadien gaan we naar het weeshuis, Sishu Bavhan. Dan bezoeken wij het Motherhouse van de zusters van Mother Teresa. Eerst het museum met de volledige geschiedenis van de Mother Teresa en haar zusters en dan naar haar graf. Dit is een echt bedevaartsoord geworden ook voor andersgelovigen. Voor de medereizigers een aangrijpend moment. Van daaruit rijden we naar Archbishop’s house waar we Fr. Mohandas ontmoeten de verantwoordelijke van CSA-Calcutta. Nu te voet verder. Kuieren langs de ontelbare hawkers (straatverkopers). Mooie portemonneetjes en sjaals om thuis te verkopen en om met de opbrengst nieuwe zaken te steunen. Moe gewandeld nemen we de metro naar Gangoolystreet. Even nagepraat en lekkere broccolisoep gemaakt en de dag was voorbij gevlogen. Dag 4 : verjaardag Astère Ik ontwaak met nieuwsgierige gedachten. Wat staken ze in mekaar voor schrijver dezes, vandaag 64 jaar jong. Bloemen en een heel lekkere taart van Father Hansel, een boekenbon (kon niet ontbreken), gezangen van iedereen…. Volgt een hele tocht op zoek naar mogelijke verblijfplaatsen voor studenten verpleegkunde.

6


Indien ze in de toekomst op internationale stage naar Mohit Nagar komen moeten ze toch een paar dagen de bijzondere sfeer van Calcutta kunnen opsnuiven. Het “Georgian hotel” of bij de Nirmala sisters bezochten wij. Tussendoor liepen we nog eens binnen in het Goethals Memorial Centre. Een etentje in het Marco Polo restaurant kan er wel af op deze speciale dag. Alweer een vermoeiende dag met ook nog enkele busritten en lange wandelingen. Het is weer even aanpassen aan het oorverdovend drukke Kolkata. Dag 5 : dag van vliegen Vandaag vertrekken we naar Mohit Nagar. We nemen de taxi naar de luchthaven en checken in voor Bagdogra. We cirkelen een lange tijd boven Bagdogra. De piloot meldt dat de mist te dik is en dat hij voorlopig niet kan landen. We vliegen door naar Guwahati in Assam waar de zon volop schijnt. Het vliegtuig tankt wat bij en we wachten ongeveer één uur. Dan vliegen we terug richting Bagdogra. Er is nog te veel mist. Dus vliegen we terug naar af, Kolkata. Dag 6 : aankomst in Mohit Nagar Vandaag hopen we op een open hemel in Bagdogra. Stipt om 13.50 u gaan we de lucht in. Na een uurtje zijn we blij sister Elsy te zien. Zij is de verantwoordelijke van het ziekenhuis in Mohit Nagar. Het is een warm welkom met bloemen. Eerst vertrekken we naar Siliguri. We moeten immers nog een huwelijksgeschenk kopen voor dokter. Sushil en zijn vrouw Reena, elk een warme jas want daar kan het in de winter al wat kouder zijn. We rijden naar een slumwijk van Siliguri daar is dr. Sushil bezig met een gezondheidskamp. Op zondag werkt hij immers niet in het ziekenhuis. Een rij patiënten staat geduldig te wachten. Hij is bezig consultaties te doen onder een afdak van een hut. Dan op naar Mohit Nagar. We krijgen een warm welkom. We maken kennis met Reena, de kersverse vrouw van dr. Sushil. Ongelukkig genoeg kreeg ze onlangs TBC. Ze is al heel wat beter en herstellend. Na het avondmaal wandelen we naar het gastenverblijf. Er is nu een verdieping op gebouwd. Dit is nodig voor het vrouwelijk personeel van het ziekenhuis dat altijd voor een langere periode in het ziekenhuis verblijft.


7

Dag 7 : prospectie Dit is een belangrijke dag voor Trui en Isabel. Na het ontbijt bezoeken we het ziekenhuis. Voor hen is dit een eerste verkenning. ‘k Zie hen heel aandachtig luisteren, waarnemen. In het gebouw naast het ziekenhuis gebeuren de inschrijvingen per dokter. Daar bevinden zich ook de dossiers van de patiënten. Dokters aan het werk, de radiologie, het labo, de farmacie, de spoed, de fysiotherapie, de kamers met indoor-patiënten. We zien dat de benedenverdieping uit zijn voegen barst. De eerste verdieping moet zo vlug mogelijk afgewerkt worden zodat de indoorpatiënten naar boven kunnen verhuizen. We zien dat de uitgebreide nieuwe betonnen structuur inclusief dak van de eerste verdieping al klaar is. Immers vorig jaar begon tijdens de moesson hier en daar de regen binnen te sijpelen. Nu moet nog de afwerking van de eerste verdieping volgen. Er zijn al giften hiervoor, maar nog niet voldoende. We brainstormen er nu al over wat te ondernemen als we thuiskomen. Op het gelijkvloers merken we de nieuwgebouwde onderschuifbedden. Zo gebouwd dat ze onder het bed van de patiënt kunnen geschoven worden. Zo dienen de meegekomen familieleden van de patiënten niet meer op de grond te slapen. Buiten merken we dat de toiletten afgewerkt en in gebruik genomen zijn. Zéér belangrijke verbetering. Alles voldoet aan een echte nood. Vorig jaar kwamen er ruim 60 000 patiënten naar het ziekenhuis. Niet te vergeten dat we vandaag ook de bisschop bezochten. ’s Avonds zond hij een priester met twee mooie lokaal gemaakte sjaals als geschenk. Onderweg bezochten we een slotklooster van de Zusters Clarissen. Het was een warm weerzien.

8


Dag 8 : ontdekking In de voormiddag rijden we naar een dam op de rivier Teesta. De weg langs het kanaal ernaartoe is helemaal heraangelegd. Schitterend werk! Vorig jaar was dit nog een helse rit doorheen diepe putten en erg hobbelige bulten. We maken een wandeling doorheen het natuurgebied. We zien hier veel aalscholvers. Het is de bedoeling om hier een vakantiepark aan te leggen. Plannen zien we overal hangen maar er is nog zeer veel werk…. Op de terugweg stoppen we aan de wekelijkse kleurrijke markt van Mohit Nagar. Voor de reisgezellen alweer een boeiende nieuwe ervaring. Voor ons telkens opnieuw een intense belevenis. Dan rijden we terug verder “huiswaarts”. Na de consultaties vertrekken we samen met dr. Sushil naar Salsa. Daar zorgt hij voor 10 weeskinderen. Langs pikdonkere wegen, rotsachtige bochtige zijwegeltjes en een laatste steile helling komen we er aan. We krijgen een warm welkom met sweets, zang en dans. Nu nog de 50 km terug doorheen een pikdonkere nacht. Dag 9 : Mohit Nagar en afspraken ’s Morgens ontmoeten we zuster Veronica. Gisterenavond laat kwam ze per trein van Berampur (Orissa). Een rit van 24 uur in een overbevolkte trein. Ze is nu overste van het klooster. Zo is zuster Elsy ontlast en kan ze zich volledig concentreren op het ziekenhuis. We bezochten ook een tehuis voor lichamelijk gehandicapte kinderen, Howrah South Point. Jammer genoeg waren slechts 3 jongens thuis de anderen waren allemaal naar school. 2 jongens waren druk aan het studeren voor hun eindexamen en de derde jongen was en zware poliopatiënt die schitterend kon schilderen. Het tehuis was opgericht door een Franse priester en is ondersteund door een groep Duitse dokters.


Met grote verwondering keken we naar het moderne prothese-atelier. Dit zou je hier zeker niet verwachten. Na het middagmaal vertrokken zuster Elsy, Isabel en Trui naar New Jalpaguri om enkele boodschappen te doen. Na het avondmaal organiseerden we een vergadering met dokter Sushil, zuster Veronica en zuster Elsy. Isabel en Trui hadden concrete, praktische vragen over de mogelijkheid van studenten op stage te zenden in de toekomst. Deze informatie nemen ze mee naar school. Nadien maakten Astère en ik afspraken rond de bouw van de eerste verdieping. In de volgende nieuwsbrief zal Trui een artikel schrijven over Mohit Nagar en de concrete afspraken voor de buitenlandse stage van de studenten. Isabel zal ons vertellen welke onvergetelijke indruk Kolkata op haar nagelaten heeft. Dag 10 : reis naar Rangaroon Rangaroon ligt in de heuvels rond Darjeeling op 2200 m en is een theedorp met ongeveer 700 inwoners waarvan een 260-tal in de theevelden werken en 120 roepies per dag (1euro = 70 roepies) verdienen. De andere inwoners zijn werkloos en veel van hen vertrekken naar het buitenland om er te werken. Buren van ons, familie Lootens, adopteerden jaren geleden een meisje, Niki, uit Indië. Later ontdekten ze dat het meisje een kind van Rangaroon was. Haar vader en zus wonen nog in Rangaroon. Om de werkloosheid van de jongeren in Rangaroon aan te pakken startte de familie Lootens een project: www.darjeelinglowaltitudetrek.in. Op hun vraag bezochten we het project. Wij hadden een afspraak met hen in Siliguri. Dan nog 3u rijden naar Rangaroon. “Sorry, dat we iets later zijn, minister president van Bengalen, Mamata Bannerjee, komt op bezoek in Darjeeling en vele wegen zijn versperd”. Inderdaad wat verder staat een massa volk langs de wegen. Hm… om ons te verwelkomen? Na een bochtige bergrit op alweer verbeterde wegen belanden we op een stuk echt onmogelijke weg. De vele putten omschrijven de Indiërs plastisch als kippennesten. Hartelijk welkom in Rangaroon. We verblijven in het huis van de onderwijzer van het dorp. We maken met de gids een kleine verkennende wandeling. De schitterende natuur is overweldigend. We zien de vader van Niki. Het wordt vlug donker en koud.

9

10


Dag 11 : Rangaroon Na een ijskoude nacht waar we ons moeilijk konden verwarmen staat er een wandeling op het programma. Een klimpartij naar een veel hoger gelegen heilige plaats. Dat is pas een echt bangelijk avontuur! Langs zéér smalle paadjes met her en der wat losliggende stenen klauteren we moedig naar boven. Daar is rond een overhangende rots een plaats van bezinning. Een plaats van aanbidding zowel voor de boeddhisten als voor de hindoes. Boven even bekomen van de schrik. Naar beneden als het hart weer wat normaal klopt. Gelukkig nu langs een beter paadje. Bij het terugkeren, vertelt de onderwijzer dat er in het dichtstbijzijnde dorp een huwelijk is waar hij nog naartoe moet. “Kunnen we mee?” “Zeker!” Een buitenkans die je gretig aanvaardt. Onze reisgezellen genieten met volle teugen van een nieuwe India ervaring. Een grote tent herbergt alle genodigden. Iedereen van het dorp en ook van de nabije dorpen worden uitgenodigd. Velen zijn beladen met geschenken. Anderen geven gewoon geld, roepies. Alles wordt netjes genoteerd in een schrift. Na de obligatoire foto met het gelukkige koppel schuiven we bij aan tafel. Terug in Rangaroon zijn we te gast bij de vader en zus van Niki. Blij zijn ze met het fotoboek die we meebrachten uit Vlaanderen. ’s Avonds wordt ons nog een cultureel programma met lokale muziek en dans geserveerd. Dag 12 : theefabriek en Darjeeling Om vijf uur worden we gewekt. We hebben open weer en wat uitzonderlijk is we kunnen de Khangchendzonga zien, de hoogste berg van Indië. Het uitzicht is onbeschrijfelijk. Na een stevig ontbijt vertrekken we naar de oude verlaten theefabriek. Deze is niet meer in gebruik maar is echt historisch erfgoed. Hier kan in de toekomst zeker iets mee gebeuren.


11

Alle stappen van het verwerken van de theeblaadjes worden uitgelegd: wegen, drogen, rollen, fermenteren, zeven, snijden, inpakken. Leerrijk! Op het terrein zelf is het stil. In deze periode van het jaar wordt geen thee geplukt. We zien wel dat er een winkeltje, dispensarium en een kribbe is voor de baby’s van de pluksters. Tegen de middag vertrekken we naar Darjeeling. Voor rijkere Indiërs een toeristische topper. Het is er een drukte van jewelste. Velen zijn in hun lokale klederdracht want de minister president Mamata Bannerjee wordt er in de namiddag verwacht. Vandaag voelen we ons toerist. We bezoeken een boeddhistische, een hindoe en een Japanse tempel. Dag 13 : Mirik Vandaag zijn we vroeg op om een laatste wandeling te maken aan de oostkant van Rangaroon. We nemen afscheid van onze gastheer en zijn familie en vertrekken naar Mohit Nagar. Onder weg stoppen we in Mirik. Een toeristisch plaatsje aan een meer maar wat ons voornamelijk interesseert is de zeer mooie boeddhistische tempel die hoog boven het stadje uitsteekt. Twee jaar geleden waren we hier ook en mochten we onder geen beding binnen. Nu dreigt alweer dezelfde miserie. Maar… na een lange geduldige palaver slentert een monnik tergend langzaam om de sleutels. Binnenin bewonderen we de zeer mooie tempel. Foto’s rondom filmen overal… Zo te zien komen hier weinig toeristen. Daarop rijden we bergaf naar Siliguri. Daar nemen we afscheid van de mensen van Rangaroon Explorers Group en rijden nu richting Mohit Nagar. Daar wacht ons nog een verrassing. De zusters, het personeel, de dokter bezorgen ons een dans- en zangavond als afscheid. Dag 14: terugweg Vandaag vliegen we terug naar Kolkata. Zullen de weergoden terug spelbrekers zijn? Een dikke mist hangt over het ziekenhuis. We nemen afscheid van iedereen en vertrekken naar Bagdogra. De mist wordt steeds dikker. Dit wordt echt een probleem, Isabel en Trui moeten immers morgen hun vlucht naar Vlaanderen hebben.

12


Onderweg wordt alles geregeld om met de wagen naar Kolkata te rijden, 13 uur, niemand ziet dat zitten. Dan enkele kilometers voor Bagdogra piept de zon door de wolken. Met enkele uren vertraging vliegen we toch richting Kolkata. Dag 15 : Republic day Dit is een echte feestdag in Indië. Trui en Isabel beleven dit bij de buren, in de Loreto Day School, begroeting van de vlag, nationaal volkslied, andere gezangen, dans…. Nadien gaan we nog op stap en kopen ze nog “enkele” cadeautjes voor het thuisfront. Valiezen worden gemaakt. Om 23.15 u rijden we met Trui en Isabelle naar de luchthaven. We nemen afscheid van 2 toffe reisgenoten. Aan de ingang van de luchthaven zien we ontroerende taferelen. We zien jonge mannen vertrekken naar Doha, Quatar of naar één van de Emiraten. Voor een jaar of langer. Een wenende jonge vrouw, kindje op de arm. Bezorgde familieleden nemen afscheid. Het doet denken aan de man in Rangaroon die vertelde dat hij zes jaar in Koeweit werkte. Het Ja dan denk je aan hen die na een eerste waarneming in India of vanuit Europa opmerken dat de Indiërs toch alle basisbehoeften hebben. Gewild of ongewild vergeten ze er enkele honderden miljoenen. Velen zouden het boek “Honger” van de Argentijnse journalist Martin Caparros moeten lezen, verhelderend, confronterend. Dag 16 : off day Een hele vrije dag. Wat is het stil zonder Trui en Isabel. Fr. Hansel is enkele dagen weg voor een meeting. Vandaag gaat alles een tempo lager. Vandaag mag alles, moet niets.


13

We nemen de metro en gaan op wandel in Parkstreet. In een zijstraat ontdekken we een winkel uitgebaat door een Kashmiri. Hij geraakt in gesprek met Astère. Politiek is nooit ver weg. Hij is voor een onafhankelijk Kashmir, anderen niet. Wie zal ooit deze onontwarbare knoop ontwarren? Hij verkoopt zeer mooie producten. We slaan een voorraad in. Deze zijn voor de alternatieve kerstmarkt in Deinze en ook op andere plaatsen. Alle opbrengsten gaan integraal naar onze projecten. We slenteren nog geruime tijd in “New Market”, een overdekte markt met honderden winkeltjes, een vismarkt, vleesmarkt ….alles kun je vinden. We drinken een cola en eten een zakje frieten in de Mac Donald, en dat het smaakt! Dag 17 : Kautala Vandaag en morgen zijn we op bezoek bij Samir Halder Kumar in Kautala. Wij zijn al meer dan 20 jaar vrienden. Met de hulp van Medi Hulp Kortrijk startten wij een dispensarium in Kautala. Medi hulp steunde het project 8 jaar. Nadien kwam er via Memisa meer steun uit Vlaanderen en werd er een materniteit met dispensarium gebouwd. We nemen de local train die vertrekt vanuit Sealdah station. Het station is op wandelafstand (30 min.) van ons verblijf. We vertrekken om 10 uur om de spitsuren te vermijden. De treinreis van vorig jaar zit ons nog vers in het geheugen, we waren opeengeperst als sardienen in een doos. Een treinreis in Indië is altijd een avontuur. Venters proberen van alles te verkopen. Het is een komen en gaan. Thee, alle soorten zoetigheden, fruit, tijgerbalsem, boeken, knopen, sluitspelden….. Rechtover ons zit een jong koppel met een ziek kind. Je kunt de angst in hun ogen lezen. Het kind weent voortdurend. Waar gaan zij naartoe? Kunnen zij een dokter betalen? De armoede straalt van hen. Hun kleren zijn oud en versleten. Vandaag betalen wij de dokter. Na zowat anderhalf uur komen we aan in Mathurapur. Daar staat Samir ons op te wachten. Het is een warm weerzien. Nog verder een half uur met de motoriksja. Het is goed zijn vrouw opnieuw te ontmoeten. We krijgen een overdadig, pikant, typisch Indisch middagmaal aangeboden. Er wordt veel bijgepraat. Nadien vertrekken we naar de materniteit en het dispensarium.

14


We worden verwelkomd met bloemen. De wachtzaal zit vol met zwangere vrouwen, een gynaecoloog is bezig met consultaties. Opnieuw, zoals ieder jaar zijn 2 studenten verpleegkunde van de provinciale hogeschool Hasselt aanwezig. Ze zijn hier maar drie dagen geleden aangekomen. Alles is nog zo nieuw voor hen. Ze zijn blij bij ons te kunnen ventileren en stellen duizend en één vragen. We bezoeken de materniteit. In een zaal liggen vier vrouwen. Eén na een vaginale hysterectomie, één met een baby in haar armen, één die wacht voor een curettage en één in arbeid die wacht voor een keizersnede. Dan zijn de anesthesist en de chirurg gearriveerd en volgen de twee operaties. Het is voor Astère een enige kans om de geboorte van een kind mee te maken maar hij duikt liever in de plaatselijke krant. Achteraf gezien beter want het verliep niet van een leien dakje. Een paar uur later bezoeken wij de gelukkige moeder en haar baby: een zoontje! We zien het moedertje van gisteren nog dieper wegzakken in haar bed. Ze baarde gisteren haar 2de dochter. In India 2 dochters na elkaar krijgen is niet altijd zo’n heuglijke gebeurtenis. We overnachten in het gastenverblijf. Wat is het platteland een verademing na de drukte en het lawaai van een stad als Kolkata. Dag 18 : aquacultuur We zitten deze morgen nog eens tezamen met Samir. We hebben een vraag voor hem. Er is een vroedvrouwstudente van Vives die een internationale stageplaats voor 3 maanden zoekt. Is dit mogelijk in Kautala? Nadien neemt Samir ons mee naar het dak van het ziekenhuis. De sociale organisatie waarvan Samir medebezieler is geeft een bijscholing over visteelt. Er zijn ongeveer 60 deelnemers uit verschillende


15

dorpen. Ze luisteren waar en hoe een vijver aan te leggen, wat soort vis, hoe verder de viskweek te verzorgen….. Aquacultuur is in een tropisch land als India is belangrijk. In de namiddag spoort Samir met ons naar zijn 2 zonen. Ze verblijven in Sonarpor, een stad dichter bij Kolkata. Drie dagen in de week nemen ze van daar de trein naar Kolkata voor een voorbereidende studie om later te kunnen slagen in de toelatingsproef voor doktersstudies. Hoop doet leven. Daar nemen we afscheid en pendelen naar Kolkata. We wandelen langs de steeds opnieuw boeiende groentemarkt. Op straat kopen we groenten om een echte provinciaalse saus te maken. Wat kan dat smaken. Dag 19 : aankoopdag Dinsdag gaan we naar Namasole. Namasole is synoniem van ons huwelijksproject. Daar ondersteunen we een hostel met 30 jongetjes tussen 4 en 9 jaar. Het zijn kinderen uit de omliggende dorpen. Vanuit het hostel gaan ze naar school, dit is de enige mogelijkheid op onderwijs. De school is ver van de dorpen en in het regenseizoen niet te bereiken. Ondertussen wordt hun gezondheid opgevolgd en krijgen ze naast hun rijst met dahl ook dagelijks een stuk fruit. We moeten nog veel aankopen doen daarvoor gaan we naar Collegestreet. Daar kun je alles vinden van schoolgerief schriften, balpennen, gommen, punters, potloden, pennenzakken. Zwaarbeladen wandelen we terug. ‘s Middags geeft fr. Hansel ons een tip. Hij weet een Tibetaanse markt waar wij wollen producten zoals sjaals en pulls in alle grootten en kleuren kunnen kopen. Het is een aparte belevenis. De Tibetaanse verkopers verblijven hier tijdelijk, de zogenaamde winter. Bij het kopen is de politiek nooit ver weg. Dag 20 : zondag –Augustin en Stephen Om 9 uur gaan we naar de H. Mis. Er is veel volk in de kerk. Na de mis brengen we een bezoek aan de moeder van fr. Hansel. Ze is heel wat beter dan vorig jaar. Nog steeds een scherp verstand. Ze geniet ten volle van de Belgische chocolade. Daarna vertrekken we naar een Chinees restaurant.

16


Daar hebben we afgesproken met Augustin, Stephen en hun ouders. Astère sponsoort al meer dan 10 jaar Augustin en sinds vorig jaar ook zijn broer Stephen. Beide ouders waren wezen uit het kindertehuis van Mother Teresa. Augustin doet al hogere studies economie en zijn broer zit in wat wij het laatste jaar secundair noemen. Beide broers zijn zeer goede studenten. Wij praten wat bij en iedereen is blij met deze positieve evolutie. We maken nog een lange wandeling en onderweg kopen ook nog snoep voor de kinderen van Namasole en Basinda. Dag 21 : Baruipur CSA Vandaag gaan we naar het sociaal centrum van Baruipur, Palli Unnayan Samiti. Van daar komen de kinderen met de code BAR. We hebben geen afspraak gemaakt daar het sociaal centrum immers altijd open is en het aantal gesponsorde kinderen daar niet zo groot. We nemen de local train van Sealdah station naar Baruipur. De rit duurt ongeveer 1u15 en dan nog 15 min. met de motoriksja. Marie-Paul kent de plaats nog zeer goed. De ijzeren toegangsdeur piept langzaam open… Er heerst een gewijde stilte. Een man komt rustig aangewandeld en zegt ons dat niemand thuis is. Ze zijn samen op picknick. Bij ons zeggen ze toch op teambuilding. Een lelijke streep door onze rekening. We krijgen de nieuwe directeur van het centrum aan de lijn en maken een nieuwe afspraak voor zaterdagvoormiddag. Per trein is dat nu ook zover niet…. Onderweg terug naar Sealdah alweer kilometers slums tot vlak tegen de spoorweg. Een mens moet hier toch dikwijls zijn verstand op nul zetten… En wij maar voortdurend op het thuisfront moeten bewijzen dat hulp in Indië nog meer dan nodig is. Astère gaat nog om 45 sinaasappelen. Dan alles helpen klaarmaken voor de kinderen in Namasole. Mooie schooletuis die we in Deinze spontaan kregen van een zaak die uitverkoop hield. Stylo’s van een bank. Aangevuld met alles wat we hier kochten. Ook nog drie grote pakken schriften. En tenslotte de sinaasappelen. Voor de kinderen in Basinda is er ook nog heel wat.


17

Dag 22 : Namasole CSA Om 6 uur zijn we klaar om te vertrekken. Fr.Hansel doet nog de vroegmis en het is toch 7u voor we kunnen vertrekken. Kolkata is al wakker. Overal zien we de mensen ontwaken. Velen kruipen vanonder een plastiek doek. Wassen zich op straat en maken zich klaar voor een nieuwe dag. We zijn heel benieuwd hoe we Namasole gaan aantreffen. Na een ruim 4 uur lange rit komen we aan. We rijden deze keer niet over een brug gemaakt uit zandzakken en planken. We hoopten dat de nieuwe brug in aanleg klaar zou zijn. Jammer, deze wordt op 11 februari plechtig geopend. We zijn enkele dagen te vroeg. We moeten de lange weg nemen. De kinderen staan ons op te wachten en verwelkomen ons met bloemen en zang. Ze zijn vandaag niet naar school geweest. Dit was echt niet onze bedoeling. We geven hen elk een appelsien en dan bemerken we dat de meeste jongens nog nooit een appelsien gezien hebben. Ze zijn wel een kwartier bezig om hem op te eten.

18


Voor de middag willen we nog naar het dorp gaan waar de vrouw woont die verantwoordelijk is voor het Salproject. Met aaneengeregen bladeren (met doornen) van de Salboom worden bordjes en potjes gemaakt om uit te eten. Deze worden dan op de markt verkocht. Graag hadden de vrouwen uit het dorp machines gehad om deze volledig klaar te verkopen. Nu is men volop aan het plukken en overal liggen er bladeren te drogen. De eerste verkoop van de volledig afgewerkte producten was geen echt succes. Tot nu toe lijken de dorpelingen nog steeds de speelbal van de opkopers. Nochtans kunnen ze vanuit het dorp nu zelfstandig werken. Het startkapitaal, 1 lakh roepies, (100 000 roepies) werd verdeeld onder 4 dorpen. Slechts in 1 dorp wordt er gewerkt. Maar er is nog een probleem met de verdeling en dus de betaling van de elektriciteit. Er is een sterk persoon nodig vanuit de parochie die er voor het ogenblik niet is. In het bisdom beloofden ze verandering in juni. Wij rijden terug naar het hostel. Wat ons opvalt dat de wegen tussen de dorpen verhard zijn met een soort rode grint. Dit is een hele verbetering voor de moesson. Op het terrein van het hostel zijn alle bouwwerken zo goed als afgewerkt. Het gebouwtje voor het Salproject, de eetzaal, de toiletten, de douches voor de kinderen, de voorraadplaats. In de nieuwe keuken moet enkel nog een vloer gelegd worden. Met hulp van stad Deinze en Waregem is veel bereikt. Dan krijgen ze ook hun schoolgerief. Vele verdwijnen om dit op te bergen in hun persoonlijke ijzeren voorraadkist. Na een maaltijd bespreken we met de lokale priester de financiële


19

toestand van het hostel en van de gesponsorde kinderen met code SOL. Geen enkel kind blijkt nog aanwezig te zijn. Sommige zijn weg uit het hostel anderen gaan ergens anders naar school. We bespreken dit later met Fr. Mohandas in Kolkata. We nemen afscheid van de kinderen en vertrekken naar Basinda waar we gaan overnachten. Het onthaal van de zusters en kinderen, allemaal meisjes tussen 6 en 18 jaar is zeer hartelijk. ’s Avonds wacht er ons een welkom ritueel, bloemen, voetwassing, waar ik mij nooit goed bij voel en tika op het voorhoofd. Na een gezamenlijke adibasidans gaan de kinderen gaan slapen. Dag 23 : Basinda CSA Het geluid van kwetterende kinderen maakt ons wakker. Zij zijn al druk in de weer, opmaken van hun bedje, gebedje, zich wassen, zich kleden, uniform aan, nog een uurtje studeren en een goed ontbijt. Daarna vertrekken ze naar school. Wij bezoeken nog het dispensarium die verbonden is aan het hostel. Dan nog met de zuster de lijst van de gesponsorde kinderen met code KJ overlopen. Vorig jaar waren we hier ook, er zijn niet veel wijzigingen. Dan is het tijd om terug te vertrekken naar Kolkata, een rit van meer dan vier uur staat ons te wachten. Dag 24 : Kolkata CSA Bij het opstaan wacht ons een blijde verwachting. Zuster Elsy is voor administratieve zaken voor het ziekenhuis in Kolkata en komt ons bezoeken. De hele dag is voorzien voor de sponsoring via Kolkata. We vertrekken naar Bishop house. We hebben er een afspraak met Fr. Mohandas. Daar vernemen we dat er vanaf juni een nieuwe verantwoordelijke zal zijn voor CSA. Het wordt Fr. Wilson. Vragen van het thuisfront worden besproken en ook de te volgen nevenprojecten zoals Namasole. Nadien werden de lijsten besproken van de gesponsorde kinderen met de code 24PT, BP, CB, CHA, CKPC, CMR, CTQ, DUM, FAC, JKC, KAM, KER, KP, LOR, MMT, NMC, NMK, RAG en SER. Mr. Sandip Francis Rana volgt deze administratief op. Een aantal kinderen zijn veranderd van school en daardoor hebben ze nu een andere code.

20


Anderen zijn gestopt en we wachten nog op exit rapport en vervanging. Deze wijzigingen ontvangt de sponsor in de komende weken. Wij houden alles bij en volgen het goed op. Ook de gemeente Wevelgem heeft een toelage van 2500 euro gegeven voor een gezondheidsproject in Bezda - Midnapur - code MMT. In de volgende nieuwsbrief meer hierover. Na uren van namen en codes maken we nog een wandeling en stappen een fair trade winkel binnen www.sashaworld.com. Ja deze bestaan ook in Indië. Met de verkoop van hun producten bij ons thuis ondersteunen immers we tweemaal een project. Terug thuis verwachten we Fr. Mongol. Morgen gaan we immers naar Burdwan waar hij verantwoordelijk is voor een tribal school. Hij is voor ons geen onbekende, zijn aanstekelijke bulderende lach komt ons tegemoet. Dag 25 : Burdwan CSA Om 6 uur vertrekken we naar Burdwan. Het wordt weer een lange rit van 4 uur. Fr. Dolphy en de kinderen wachten ons op in het Chetana Children Home. Daar zorgen zusters voor 21 kinderen waarvan de ouders stierven aan aids. De meeste van hen zijn ook positief. Het is een strijd om deze kinderen normaal onderwijs te laten volgen. Er heerst nog een echt taboe rond aids. Vandaar rijden we naar het Nav Jeevan Home. Sinds 2014 heeft het bisdom Burdwan een goedkeuring voor adoptie in Indië en in het buitenland. Hier verblijven een 20-tal kinderen voor adoptie. De meeste zijn baby’s. De meeste achtergelaten kinderen worden er gebracht door de politie, anderen worden achtergelaten aan het sociaal centrum in Burdwan stad. Er wordt eerst intens gezocht naar de biologische ouders via kranten foto’s.. Een jongentje van 5 à 6 jaar raakt ons bijzonder. Met stralende ogen kijkt hij ons aan. Drie dagen geleden werd hij door de politie in het station gevonden. Een meisje van ongeveer 5 jaar werd al tweemaal terug afgewezen voor adoptie omdat ze niets zei. De laatste weken begint ze woordjes te zeggen. Wat hebben die kinderen niet meegemaakt?


21

Nu rijden we verder naar het sociaal centrum. In een lokaal zien we waar de kinderen soms achtergelaten worden. Het lokaal is verdeeld in 2 delen. Achter een traliewerk bevinden zich 4 jongens van ongeveer 10 jaar. Ze leefden in het station. Ze werden er door de politie gebracht. Ze waren hyperactief en liepen van de ene kant van de ruimte naar de andere kant, kropen overal op. Waarschijnlijk waren ze aan het ontwennen van lijm of andere drug. Het waren echte ratjes. Vandaag komen de kinderen met de code BS aan de beurt. We werken er een paar uur aan. Na de maaltijd nemen we afscheid van Fr. Dolphy en neemt Fr. Mongol ons mee naar zijn moeder. Hij vertelt ons dat hij vroeger van het dorp naar school 8 km moest wandelen, dit deed hij ’s morgens en ’s avonds. We verlaten de hoofdweg en volgen een aardeweg. We rijden tussen droge rijstvelden. De weg versmalt. Nu moeten we ongeveer een half uur te voet verder naar een klein dorp met hooguit 20 huizen. Deze zijn zéér armoedig gebouwd. Moeder ontvangt ons zéér vriendelijk in haar kleine huis. Ze biedt ons wat zoets aan. Weigeren kunnen we niet. Kromgebogen is ze. Vermoedelijk van vele jaren gebogen in een rijstveld te werken. Veelal ook raapte ze de restanten van de geoogste rijst op voor eigen gebruik. Het is de levende Ruth uit de bijbel. Ze leeft samen met een mentaal gehandicapte dochter. Enkele maanden geleden brandde een deel van het huis af. Resultaat: een groot gat in het dak. En wat als het niets ontziende regenseizoen zal toeslaan? We besluiten te helpen. Plots zegt Fr. Mongol: “Je ziet ondanks alles blijven we opgewekt lachen”. Héél stil ontroerd luisteren we. Wat zijn we toch verwende schepsels. We wandelen terug naar de weg. We hebben veel tijd om na te denken wanneer we uren in het pikdonker terugrijden naar Kolkata. Dag 26 : Bariupur CSA Zoals afgesproken proberen we en tweede keer met de trein naar Baruipur te gaan. Fr. Parimal Kanji en enkele oud gekenden verwelkomen ons. Fr Kanji is de nieuwe directeur van PUS, Palli Unnayan Samiti. De ontvangst is allerhartelijkst en gemeend. We vergeten onmiddellijk onze vermoeidheid die begint door te wegen. We bespreken de kinderen met code BAR. Er kwam geen kerstpost.

22


Er is ons te stelligste beloofd dat alle sponsors post zullen krijgen met Pasen! We tafelen samen en genieten er ook van. Ook laten ze ons niet met de trein teruggaan. Elias, de chauffeur die ik al meer dan 20 jaar ken brengt ons naar Kolkata. Maar eerst de obligatoire stop bij hem thuis. Dag 27 – dag 28 : zondag valiezen maken Na de mis gaan we afscheid nemen van de moeder van Fr. Hansel. Nog een laatste maaltijd bij de Chinees .. Terug…..verder valiezen ordenen……..paar uur rusten… …we zijn beiden aan het einde van ons Latijn. Om 23 uur naar de luchthaven. Om 3.15 uur ’s nachts take off….. Alles verloopt vlot. De landing in Zaventem is wel een beetje moeilijk… Terug echt thuis…. Bij de familie, buren, vrienden…..En vooral… onze drie kippen leggen onmiddellijk kakelverse eieren! Astère en Marie-Paul


Familienieuws Geboorten Arnaud Dejaegher kleinzoon van Philippe en Trees Dejaegher-Vanmeenen Marion De Clercq kleindochter van Chris en Rita Duthoo-Viaene Berre Boydens kleinzoon van Gilbert en Regine Boydens-Vanhecke

Overlijdens Charles Saelens echtgenoot van Andrea Ketels vader van Jean-Pierre en Marianne Mervylde – Saelens Yvonne Allegaert moeder van Maurits en Magda Maes-Cuvelier tante van Frans en Monique Bruneel-Allegaert en van Bernadette Allegaert Joseph Lodrioor neef van Willy en Monique Bothuyne- Lodrioor Sylvère Onraet lid Neos Gullegem Christiana Decouttere nicht van Marcella Soubry, van André Soubry en van Odette Demeulemeester Roger Sieuw vader van Willy en Thérèse Sieuw-Vandewalle Oswald Gheysen broer van Mark en Frida Gheysen-Bertheloot schoonbroer van Alain en Roos Debrouwer-Tanghe Frans en Rosa Van Moerkerke- Parmentier broer en schoonzus van Irène Van Moerkerke Piet Declercq schoonbroer van Christiane Derez-Declercq Gabrielle Dendauw moeder van Lieven en Roos Dermauw-Wyseur grootmoeder van Annelore en Thierry Teerlinck-Dermauw en van Kris en Liselotte Goijens-Dermauw Jaques Verougstraete echtgenoot van De Schrijver Monique Monique Andries moeder van Tom en Myriam Dewin-Carlier Lucien Fockedey, priester

23

24


Sfeerbeelden van de India reis door Marie-Paul en Astère

CALCUTTA SPONSOR AID NIEUWSBRIEF. nummer 86 maart 2016

Recommend Documents