DE RONDE VAN ITALIË
'Brood, kaas en pomodori: zo is het goed' Feltrinelli van Treviso een cd van Nina Zilli. Haar posters hingen overal in Puglia en ik was benieuwd geworden. Soms moet je gokken en soms valt dat tegen. Toen Melanie De Biasio de ochtend nadien aan het stuur van de huurwagen beneden naar de rivier Cellina reed, vroeg ze om die cd even op te zetten. Létterlijk na vijf seconden, schudde ze het hoofd: "Non." Dat had ze goed gehoord.
► Melanie De Biasio zit graag achter het stuur 'om te dansen met de pedalen'. © DIEGO FRANSSENS
► Met papa Yvano: 'Ik ben haar vader, maar daarom geen lid van haar fanclub. Ik hou van AC/DC en Deep Purple.' © DIEGO FRANSSENS
Acht bekende Belgen delen hun (buiten)verblijf in Italië én hun verhalen met Rik Van Puymbroeck. Vandaag: zangeres Melanie De Biasio Wie Melanie De Biasio is? 400 procent engagement. Ook in de verzorging van haar lichaam. En dan gaat de 37-jarige jazzzangeres bij voorkeur zwemmen in de Cellina, de rivier die de voeten van Montereale Valcellina wast, haar Italiaans dorp. 'Ik ben een kruising van Antigone, Forrest Gump en Jimi Hendrix.' ►Melanie De Biasio in Montereale Valcellina: 'We hebben allemaal een soort goudkoorts en bij mij zit die in het licht.' © DIEGO FRANSSENS
© De Morgen
RIK VAN PUYMBROECK
Op deze pagina's zitten er drie weken tussen, maar in het echt was het maar een dag. Een lange dag met de auto van Brindisi naar Treviso, duizend kilometer rijden tussen de afspraak met Jan Hoet jr. en die met Melanie De Biasio. Eerst nog tussen miljoenen olijfbomen, dan was honderden kilometer lang de zee het decor rechts en 's avonds kocht ik in de vrijdag 14 augustus 2015
Net ervoor was ze het pleintje van Montereale Valcellina op gewandeld in elegant zwart, een doekje op het hoofd dat daar tot diep in de nacht zou blijven. Ook de tattoo op haar schouder was opgevallen. We hadden een koffie gedronken in de Osteria Vittoria naast café Red Devils ("hier zeggen ze Rète Dèvils", zei ze) en ze had de dag overlopen. Ze wilde langs de rivier gaan wandelen, de rotsen tonen waar haar grootouders en haar vader Yvano als kind hadden gelopen en die zij elke vakantie wil zien. Als het zo warm bleef, stelde ze voor dat we na die wandeling een siësta zouden nemen en dan 's avonds weer zouden afspreken om boven op de Monte Spia iets te drinken. "Daar staat een kruis en mijn grootmoeder deed die tocht elk jaar een keer. Dat doe ik nu ook. Als een ritueel." Alleen als het regende, had ze niks voorzien. Maar regenen zou het pas heel laat in de avond. La mattina - de ochtend in Montereale Valcellina. Nu stappen we in de auto en ze wil dus graag zelf rijden naar de Cellina. "Ik heb geen wagen", zegt ze. "Maar ik rijd wel graag. Een vroegere vriend leerde het me. Hij toonde hoe ik met de pedalen moet dansen." Zo zegt Melanie De Biasio Pagina 38 (1)
dat, "met de pedalen dansen", en zo rijdt ze ook. Zacht, bijna zoals ze zingt, haar grote handen strelen het stuur en schakelen in alle rust naar een volgende versnelling. Alsof ze een instrument bespeelt. Ik kijk naar haar voeten: ze danst met de pedalen. En zij kijkt naar de groene bergen die het dorp en de rivier omzomen. "Dit zijn mijn bergen", zegt ze. "Kijk naar dat groen en hoe majestueus die bergen zijn. Ik was nog maar een kind van 4 toen ik samen met mijn zus Cathérine in mijn blootje in de rivier en aan het meertje bij de stuwdam zwom. "Het is een sport die alles opent: mijn longen, mijn armen, mijn hele lichaam. Op school hield ik maar van twee vakken. Van sport en van moraal. Voor sport moet je je lichaam engageren en voor moraal je geest. Ik was altijd weg, in de wolken, en zo is het met me. Ofwel haak ik af ofwel smijt ik me volledig. Bij die twee vakken was mijn engagement 400 procent. Als je wilt weten wie Melanie is, dan is dat het antwoord." Een al wat oudere BMW met Belgische nummerplaat kruist de weg, ze zwaait, we stoppen en op sandalen stapt een man uit: enchanté, Yvano De Biasio. Aan de spiegel van papa's auto bengelt een truitje van Juventus. Dat kocht zij voor hem en straks komt hij mee een beetje wandelen en hij zal beter kunnen uitleggen hoe dat nu zat. Van hoe zijn moeder in de oorlog naar België was gekomen en dan haar man die bij CockerillSambre in Charleroi ging werken. Yvano werd daar geboren en Melanie ook, maar het ouderlijke huis in Montereale Valcellina blijft het ankerpunt. De plek waar nu ook de zangeres - die met No Deal twee jaar geleden een fantastische doorbraak beleefde en vorig jaar zelfs bij Jools Holland in zijn liveshow op BBC mocht spelen terugkeert. "Als je een beetje krabt aan de mensen in het noorden van Italië, openen ze zich. Misschien zijn ze © De Morgen
een beetje te vergelijken met de Carolo's, ja. Al ken ik het leven hier daarvoor niet goed genoeg. Charleroi is volgens mij de plek waar alles mogelijk is. Het ziet er wat somber uit, maar dat bedriegt: er zit een ongelooflijke schoonheid in de stad en in de mensen die er wonen. "Montereale Valcellina is het enige dorp in deze streek waar ze mensen van buitenaf heel snel met een glimlach in de armen sluiten. Waarom dat is? Geen idee. Maar zelfs uit andere dorpen als Grizzo en Salice en Aviano komen ze naar hier om te feesten. Om kaas en polenta te eten en om te drinken." 1.000 euro per maand Hier inhaleert ze het leven en als we aan de Ponte Antoi in Barcis de auto achterlaten om te wandelen tussen de gorges in de Riserva Naturale Forra del Cellina, moeten we een veiligheidshelm op. Naar Molassa stappen we en zij ziet in het water alle tinten groen. Ze is de eerste die de helm afzet. "Mijn grootmoeder zong altijd. Als de klok luidde, zong ze liedjes die ze zelf uitvond op de tonen van de klok. Tien jaar geleden overleed ze, maar als ik hier wandel, stap ik in de geschiedenis van mijn familie. "Ik denk niet dat ze er ooit spijt van had dat ze besloot naar België te komen. Dit was één van de twee armste regio's van Italië. Ze hadden honger. Mijn vader vertelde me dat ze in de bergen altijd een stuk polenta bij zich hadden. Dat sneden ze in tweeën en ze zeiden: één helft is polenta en dénk dat de andere helft kaas is. En dat smáákte dan ook naar kaas. Die cultuur van het eenvoudige trekt me aan." Een cultuur die tegen die van de luxe staat. Ze vertelt dat shoppen haar weinig zegt, maar als ze een stof voelt waar ze van houdt, dat ze die wel kan kopen. "Dat kan net zo goed in New York als in Montereale Valcellina. Als kind hadden we niet zoveel geld. We droegen geen merken of dure jeans. Natuurlijk vrijdag 14 augustus 2015
zag ik daarvan af en was dat een gemis: je zág de andere kinderen. Maar kunst heeft me een lichtheid gegeven, iets dat me voedde. "Vandaag ben ik 37 en ik ben het gewoon om met duizend euro per maand te kunnen leven. Dat gaat. Natuurlijk droom ik ooit van een groot huis en een gezin, maar nu heb ik dat niet nodig. Brood, kaas en pomodori: c'est bien." Het licht dat kunst haar geeft, zit ook in ontmoetingen. Ze vertelt hoe ze nog niet zo lang geleden de Canadese muzikant en producer Daniel Lanois ging opzoeken in Parijs en toen hij in Zonnebeke speelde. Via platenfirma PIAS had ze kunnen regelen om hem éven te spreken en No Deal af te geven. Een man die haar intrigeerde en die ze misschien wel zag zitten voor een samenwerking. "Ik weet niet of hij nadien naar mijn cd heeft geluisterd", zegt ze. "Maar samenwerken zullen we niet doen. Ik moet het zélf voelen en ik denk niet dat het zou werken." Bullshit Ze vertelde daarnet in de auto al iets over Arno. Dat deed ze toen ze over haar liefde voor de bergen sprak. "Een paar jaar geleden zat hij in de auto met iemand van de platenfirma die mijn cd had opgezet. 'C'est qui?', vroeg Arno en toen hij in de AB speelde, mocht ik in het voorprogramma. Zo hebben we elkaar een eerste keer ontmoet en nu spreken we geregeld af. Hij is van de zee en ik zeg hem vaak: 'Leer me de zee kennen'. Zoals hij me zegt: 'Neem me eens mee naar Friuli'. "Ik kende zijn werk vroeger niet, maar sinds een jaar kennen we elkaar goed. Als ik rust nodig heb, rijd ik naar Arno. Hij is een beetje zoals een peter. (lacht) En ik mag er een hele dag in mijn pyjama blijven zitten. Het grappige is dat hij een jaar later in mijn voorprogramma in de AB stond. "Wat ons bindt, is hoe we praten. Hij is de James Ensor van de Pagina 38 (2)
muziek en ik hou heel erg van zijn belgitude. Stef Kamil Carlens en Stromae hebben die surrealistische kant ook." Dat de taalgrens ook een culturele grens is, weet ze zeer goed. Al kan ze niet klagen: ze speelde van Hasselt over Leuven tot Gent en Brugge. Maar wij kennen Suárez niet en zij kennen Luc De Vos niet. "Maar hoe dat politiek verklaard wordt, begrijp ik niet", zegt ze. "Een De Biasio wordt geraakt door het positieve. We sluiten ergens bij aan en we reizen mee. Hoe politici, en ook de media trouwens, mensen in hokjes duwen, kan er bij mij niet in. Op élk concert zie ik mensen die geraakt worden: in Ierland, in Canada, in België of in Italië. On est tous les mêmes, en dat is mooi. De rest is bullshit." Een anekdote sterkt haar in haar gelijk. Vorig jaar verzorgde Melanie De Biasio het voorprogramma van Eels. Op vraag van Mark Oliver - E - Everett himself: zij kende zijn muziek tot dan niet. "Er was niet zo veel verlichting voorhanden en onze lichtman ging de stad in om nog een lampje te kopen. Terug in de taxi hoorde hij 'I'm Gonna Leave You' spelen. De radio? 'Neen', zei de chauffeur. 'Melanie De Biasio, ik ben zot van die cd.' De lichtman vertelde wie hij was en we hebben die chauffeur twee gratis kaartjes bezorgd. La musique peut toucher des gens partout dans le monde." Il pranzo - middagmaal in Molassa. In het water ziet ze kleuren die wij niet zien, maar die "je nergens anders ziet". Nergens anders zagen we evenmin een zo afgelegen osteria als deze Antica Osteria Molassa. Pas sinds drie dagen plots weer geopend en de gigantische gatto die Parsifal heet, is nog niet gewend dat ze de bank nu weer met hongerige bezoekers moet delen. Melanie voelt en aait en streelt en ze ruikt eerst aan de Ca' di Rajo die de mevrouw serveert. "Alles wat ik eet of drink, moet ik eerst ruiken." Haar Italiaans is niet perfect, de © De Morgen
vrouw vraagt of ze Spaanse is. "Neen. Belgische", zegt ze. "Mijn mama is Belgische, mijn papa Italiaan. Nooit had ik het gevoel tussen twee stoelen of culturen te vallen. 'Ik ben rijker dan de anderen', dat gevoel had ik veel meer dan dat het een dilemma was. "Wat me altijd in alle processen heeft aangetrokken, is hoe je leven kunt geven aan iets dat dood is. En hoe je licht kunt aansteken in het donker. We hebben allemaal een soort goudkoorts en bij mij zit die in het licht. Misschien dat ik ook daarin doortrokken ben door de geschiedenis van Charleroi. Ooit een stad vol licht, dan helemaal opgegeven. Zeker ook door de politici. Nu zit er weer leven in, maar je moet ook opletten dat je met te vernieuwen niet álles weggooit. Jamie Cullum "Een tijdje geleden was ik met een ploeg van Canvas op pad en we wandelden een terril op. Ik moest letterlijk op handen en voeten naar boven kruipen om er te raken, maar eens boven zag ik opnieuw hoe prachtig de stad is." Al jaren woont ze zelf in Brussel en zingend en spelend ziet ze natuurlijk de wereld. Vorige maand stond ze op Gent Jazz ("het was geleden van in Brugge in februari dat we nog samen speelden; we deden tien minuten soundcheck en we begonnen"), even daarvoor was ze voor een concert in Canada. Melanie De Biasio maakt stilaan naam in Canada en de Verenigde Staten, waar ze dankzij Jamie Cullum, die haar plaat zijn keuze van de week op een radiostation maakte, op nummer 1 in de iTunesverkoop raakte. In juni zat ze in een studio en nam ze een paar nieuwe nummers op. "Onmogelijk te zeggen wanneer jullie die gaan horen", glimlacht ze. "Ik heb mijn tijd nodig en ik kán me gewoon niet laten opjagen. Ook al zou de platenfirma de neiging vrijdag 14 augustus 2015
hebben om op de golven van wat succes te surfen. Er zijn een paar mooie dingen uitgekomen, maar ik moet mijn ritme volgen." Dat doet ze zonder toegevingen. Denkend aan die duizend euro per maand: waarom zou ze, bijvoorbeeld, geen duet opnemen met Arno? "Je zou dat kunnen doen, maar doe ik dat dan uit artistieke overwegingen of om snel geld te vangen? Nu leef ik van de opbrengsten van Sabam. Dat is net genoeg, maar ik weet dat dat volgend jaar wegvalt. Maar moet ik dan nu snel een cd opnemen en hopen dat die aanslaat? Non, je ne peux pas." Ze komt terug op wat ze vertelde over school: 400 procent engagement. "Het zal mijn muziek zijn die zal beslissen wanneer het klaar is. Niet mijn carrière, niet mijn platenfirma, niet de business. The full picture is er nog niet. Over wat de platenfirma al hoorde, zeiden ze: je daagt ons uit om een nieuwe manier van promotie te zoeken. Ik besef mijn geluk met PIAS: het is zeldzaam dat je als artiest zo veel respect krijgt. Want natuurlijk willen ze verdienen op hun investering. Maar muziek is voor mij geen format en geen marketing." Daar is Yvano De Biasio. Hij is 64, volgend jaar wacht het pensioen na een loopbaan als baas van de Direction de la Prévention et de la Sécurité de Charleroi. Toen Melanie en haar tweelingzus Cathérine 7 waren, scheidde hij van hun moeder Annie. Een volgend huwelijk gaf hem nog twee zonen. Cathérine en Melanie zijn met muziek bezig. Niet zijn muziek: "Ik ben haar vader, maar daarom moet ik geen lid zijn van haar fanclub. Ik heb zelfs geen T-shirt van haar: die maken ze niet in XXXL. Ik hou van AC/DC en Deep Purple en Whitesnake. (lacht) Ik heb al gezegd dat ze beter AC/DC zou coveren. Maar haar evolutie maakt me natuurlijk blij. Ik heb ook de periode meegemaakt dat ze niks verdiende, dat ze geen concerten had en dat er alleen twijfel was. Pagina 38 (3)
Maar ik liet haar doen. Altijd op die ene voorwaarde: ze moest het góéd doen. Anders was het niet echt." Ze zong altijd en Yvano herinnert zich de dag nog goed wanneer Melanie De Biasio de historische woorden uitsprak: 'Ik wil zangeres worden'. "Dat was op 3 mei 1986. Melanie was 7 jaar en die avond won Sandra Kim het Eurovisiesongfestival met 'J'aime la vie'. Nadien stond ze thuis altijd op scène in een plunje die ze uit een van haar verkleedkoffers haalde." Tweelingzus Zij lacht en pakt hem vaak vast, à l'italienne. Altijd gevoelens, fijnzinnige gebaren, handen die meespreken als woorden accenten nodig hebben. Je vraagt naar haar tweelingzus. Volgens Yvano zijn Cathérine en Melanie fausses jumelles, zo verschillend zijn ze. Wat denkt zij? "We hebben een sterke intuïtieve band, maar we zien elkaar niet zo vaak. Zij heeft haar leven en ik dat van mij. Maar we zijn wel zussen en die band blijft. Toen we klein waren, was het niet evident. We waren geen tweelingvriendinnen. Zij had meer ruimte nodig, wat ik niet altijd begreep, maar wat ik niet kon veranderen. Toen we 15 waren, hadden we samen een groepje dat Gloubiboulga heette. Ken je dat? Dat is de lievelingstaart van Casimir, een dino uit een tvserie voor kinderen in de jaren 80." Die kennen we niet. Zoals we nu ook Cathérine De Biasio niet kennen als artieste. Melanie volgde conservatorium, zij communicatie en journalistiek, maar ze speelt vandaag in drie projecten: Ici Baba voor kinderen, een groep die Miele heet en een nieuwe groep, Blondie Brownie. "We zitten in dezelfde wereld van de muziek, maar daarbinnen komen we elkaar nooit tegen. "Als ik mijn vader en mijn moeder in één zak zou steken, dan denk ik dat we daar als een perfecte balans © De Morgen
zouden uitkomen. We waren 7 toen ze scheidden, maar ze slaagden er in altijd solidair met elkaar te zijn. De grote fout die veel ouders maken, is zeggen: 'Papa en mama gaan scheiden'. Neen, dat doen papa en mama niet. Ze blijven de ouders. Het waren Yvano en Annie die scheidden. Dat recht hadden ze. Maar ze blijven papa en mama."
kostte."
Te kleine vingertjes
"In het dorp noemen ze haar nochtans 'la famosa'", lacht Yvano. "Ze was al eens op Rai Uno en Due." We wandelen terug, Yvano met bandana nu, samen kijkend naar de barrage, naar een kruis dat in de rotsen geslagen werd en naar een doormidden gesneden slang. Hij mag ze van zijn dochter niet aanraken. Hij luistert.
Was dat een les voor haarzelf, vraag je je af? En vraag je haar: kijkt ze als kind van gescheiden ouders nu, als 37-jarige vrouw, anders aan tegen relaties? Ze glimlacht. "Dat is een subtiele manier om je vraag te stellen", zegt ze dan en het antwoord is een beetje wazig. "De ervaring van mijn ouders en mijn eigen ervaringen hebben me grootgemaakt. Welke relatie wil ik opbouwen? Hoe ga ik dat zelf in de praktijk omzetten? Welk type man wil ik? Welk type relatie? Wie ben ik?" Dat is een antwoord in vragen, maar dan opnieuw: "Ook hierin ga ik voor 400 procent engagement. En daarin dan voor een man die er ook 400 procent zal voor gaan. In zijn talent om voor zichzelf te gaan en in zijn talent om van mij te houden." Annie is hier natuurlijk niet. Volgens Melanie is haar moeder wél lid van de fanclub, zoals ze lid is van de fanclub van het dochtertje van Cathérine. "Mijn mama komt uit een strenge familie met een vader die muzikant was in een balorkest. Toen ze 4 was, moest ze piano leren spelen. Maar ze had te kleine vingertjes en het ging niet goed. Op een dag besliste mijn grootvader dat het gedaan was: ze mócht van hem niet meer spelen. Zij heeft ons uiteindelijk haar liefde voor muziek bijgebracht. Toen papa weg was, moesten we een leven met drie uitbouwen. Mijn zus en ik waren samen de man in het koppel en dat is goed gelukt." "We kenden wel snel de waarde van geld en hoeveel een fles melk vrijdag 14 augustus 2015
Acht euro korting geeft de man van de Antica Osteria Molassa als we afrekenen en we vertellen wie hier zonet at. Hij kent Melanie De Biasio niet, maar hij schrijft haar naam op een briefje en zal die straks op YouTube intikken. Zij belooft hem een paar dagen later No Deal te brengen.
La sera - de avond in Montereale Valcellina. Een wijzer op de markt toont de weg naar Montigny-le-Tilleul: 1.250 kilometer is het naar het dorpje bij Charleroi, jumelé avec Montereale Valcellina. Dat is niet toevallig. Toen Yvano's ouders emigreerden, deden veel mensen uit deze streek hetzelfde. Naar Charleroi, naar Marchienne, naar Monceau, naar Montigny-sur-Tilleul - 28 uur op de trein met zes keer overstappen, in de hoop op een beter leven. Yvano: "De recruteur die mijn vader naar Cockerill haalde, heeft hier zeker drie dorpen leeggehaald. Al die mannen gingen in barakken wonen waar bedden à la pause werden verhuurd. Als ze shift hadden, konden ze daarin slapen. Als ze wel moesten werken, huurde iemand anders het bed." Met Melanie sprak hij meestal Frans en met zijn vrouw, die lerares Nederlands en Engels was, ook. "Voor onze eigen kinderen waren we niet de beste taalleerkrachten. Nu spreek ik al eens vaker Italiaans tegen Melanie." Dierendocumentaires We kunnen een pizza bestellen bij Pizza Miami, daar beland omdat Pagina 38 (4)
het café in Grizzo dicht is en we pas later de avond zullen afsluiten op de Monte Spia. Tl-verlicht is de pizzeria, het is er warm, Italiaanse mannen zweten en geven met open hemden kijk op veel borsthaar en neen, je kunt het er niet uitzonderlijk noemen met al dat licht. Er is televisie. Vanavond zingt Nina Zilli er niet. "Ik heb thuis geen tv," zegt Melanie, "en op hotel zal ik 'm bijna nooit opzetten. Als ik het doe, blijf ik enkel hangen bij documentaires over dieren. Het is het enige dat mijn nieuwsgierigheid opwekt." Ooit verloor ze een jaar lang haar stem. Dat gebeurde toen ze met een groep die Orange Kazov heette met twee camionettes naar Rusland reed om daar zeer underground (en zeer weinig betaald) te gaan toeren. Een maand zonder geld. Een maand op elkaars lip. Ze verloor geld en papieren in Sint-Petersburg, ze sliepen in holen zonder toilet en water. Alles liep fout en toen ze na twee concerten in Moskou ziek werd, piepte ze haar laatste klanken weg. De groepsleden wilden haar geen cent geven om een vliegtuigticket naar huis te boeken; iemand van een bevriend kunstenaarscollectief deed dat wel. Op spoedgevallen in Charleroi was ze geen uur te vroeg. "C'était l'enfer", zegt ze. "Als je dreigt te verliezen wat je dierbaarst is, dan word je je van alles bewust. Wat beweegt er als ik zing? Wat beweegt er als ik fluister? Uit die kennis haal ik nu vertrouwen in de verzorging van mijn stem. Bij de opwarming zing ik niet. Het zijn klanken die ik uitstoot." Haar stem en haar lichaam en ook daarin 400 procent engagement: "Ik heb kennisgemaakt met de Libération des Cuirasses, een methode waarin je je lichaam laag per laag wakker maakt. Soms voel je dat een plekje in je huid nog slaapt of gevoelloos is. Zodra ik me daarvan bewust ben, ga ik daarop werken. Bijvoorbeeld met een opgerold servet op die plek in mijn rug. Stilaan maak je zo alles wakker. Zo kan ik soms technieken © De Morgen
in mijn zang bovenhalen waarvoor ik anders de kracht niet had."
9/12 in het Théâtre de Namur te Namen. melaniedebiasio.com
Zoals ze dat hier vertelt in Pizza Miami is dat niet ijl. Melanie De Biasio is iemand die zich bewust is van elke vezel in haar lichaam en van elke gedachte in haar hoofd. Niks denkt ze zomaar. Of niks komt zomaar binnen. Geen seconde had ze getwijfeld toen ik haar vooraf vroeg welk boek ze het liefste las. Dat bleek Antigone te zijn, het oude verhaal, neergeschreven door Henry Bauchau.
Volgende week zaterdag: Mark Coenen, ex-nethoofd Canvas in San Venanzo (Marche) Volgende week vrijdagavond al te lezen op DM+, de digitale vipomgeving voor abonnees Lees de vorige afleveringen op demorgen.be/derondevanitalie
Ze herkent zich in Antigone, vertelt ze. Maar ook in een bijzonder filmpersonage. "Forrest Gump is de antiheld die altijd zijn droom najaagt", glimlacht ze dan. "Als hij op garnalen gaat vissen, doet hij dat aan 400 procent. Idem als hij pingpongt of gaat lopen. Dat herken ik helemaal. Eigenlijk ben ik een kruising van Antigone, Forrest Gump en Jimi Hendrix." La notte - de nacht in Monte Spia. En zo belandden we alsnog op Monte Spia. Niet te voet, maar met de auto waren we ernaartoe gereden. Zij alweer dansend met de pedalen. Helemaal donker was het geworden en de jongeren van Montereale Valcellina en omstreken waren in een zaal helemaal boven die berg klaar voor een feestnacht. Ongeduldig. Uitkijkend naar andere jongens en naar andere meisjes. Dansen deden wij niet meer en zingen deed Melanie De Biasio ook niet meer. Ik schreef niks meer op en Diego maakte geen enkele foto meer. Nu was de regen daar, al een uur aangekondigd door duizend bliksems. Als een lichtspektakel dat ze besteld had om vanaf deze berg naar het verderop gelegen Venetië te kijken. Natuurlijk had ze dat niet. Maar mooi dat het was. Dit najaar concerteert Melanie De Biasio vier keer in België. Op 5/9 in Charleroi (in het kader van Mons 2015), op 5/12 in cc Hasselt, op 8/12 in de Bijloke in Gent en op vrijdag 14 augustus 2015
Pagina 38 (5)
