Boek: Citymarketing voorbij de hype H1 De concurrentie tussen gemeenten wordt alsmaar groter. Het draait hierbij om de vier B’s : bewoners, bedrijven, bezoekers en bollebozen. Homogenisering is ook een fenomeen dat zich momenteel voordoet. Vanaf 1980 kregen gemeenten steeds meer aandacht voor de strategische kant van werving en de term citymarketing. Marketing moest primair bijdragen aan de economische groei van de stad en werd ingezet om bedrijven en bezoekers te trekken. Citymarketing is een complex vak, een mix van de volgende drie disciplines; marketing, geografie en bestuurskunde.
H2 De maatschappij heeft een verandering ondergaan van fordistische maatschappij en industriële economie naar een post-fordistische maatschappij en een diensten-, informatie- of netwerkeconomie. De beschikbaarheid van grondstoffen staat niet meer centraal maar het cultureel kapitaal (kennis en kunde) en menselijk kapitaal (arbeidspotentieel). De overheid treed terug en gaat meer optreden als ‘facilitator’ in plaats van als ‘provider’ van producten en diensten. De attractieve steden komen er het beste uit in deze stedenstrijd, omdat de vestigingscondities goed zijn. Renovatie, herstructurering en revitalisering zijn dingen die de steden inzetten. De focus wordt voornamelijk gericht op de binnenstad, die haar oude glans en elan weer terug krijgt. Er wordt een poging gedaan om wonen, werken en recreëren in dit gebied te mengen. Een tweede strategie is het verbeteren en versterken van het culturele aanbod van de stad, dit om extra toeristen te trekken. Het derde wapen is het aantrekken en organiseren van evenementen, zo’n evenement kan bijdragen aan de stadstrots van de bewoners. De vierde methode is citymarketing, waarbij de samenwerking met het bedrijfsleven belangrijk is, hierdoor kan een synergie-effect ontstaan. Het gaat steden voornamelijk om het aantrekken en vasthouden van kennis, kunde en arbeidspotentieel. De aantrekkelijkheid van de stad wordt bepaald door de aanwezigheid van een groot en divers aanbod aan leisure, zodat voldoende cultureel en menselijk kapitaal wordt aangetrokken en voor de stad behouden blijft. (cultureel + menselijk) kapitaal x leisure-aanbod van de stad = aantrekkelijkheid van de stad Alleen steden zijn geen commerciële en maakbare producten of diensten, net zomin als steden eigenaren kennen. Steden hebben bovendien te maken met verschillende partijen die vaak uiteenlopen en zelfs conflicterende belangen kunnen hebben. Het in kaart brengen van de stakeholders en hun onderlinge interactie is bij uitstek voor citymarketing van groot belang (stakeholderskaart). Om publiekprivate samenwerking bij citymarketing te laten slagen, is een stakeholderbenadering nodig. Goed stakeholdermanagement staat of valt immers bij inzicht in de behoeften en belangen van de partijen die bij het proces betrokken zijn. Het verschil tussen citymarketing en citybranding kan als volgt worden getypeerd: bij citymarketing gaat het om de beïnvloeding van het handelen van (potentiële) doelgroepen zodat deze voor jou stad kiezen. De gebruikers staan centraal; er is sprake van een outside-in benadering. Bij citybranding gaat het erom dat de doelgroepen een juiste beeldvorming van een stad krijgen, vanuit de gedachte dat dit imago van grote invloed is op hun keuzeproces, oftewel de stad begint bij zichzelf, inside-out aanpak. Bij citybranding zijn de concepten imago en identiteit van belang. De identiteit van een stad is wat de stad werkelijk is, het imago is het beeld dat anderen van de stad hebben. De publiekprivate samenwerking kan botsen omdat het bedrijfsleven een handelssyndroom kent die gericht is op winst en de overheid een wachtersyndroom heeft die sociaal-maatschappelijke doelen nastreeft.
H3 Identiteit is een belangrijke eigenschap van de stad, elke stad heeft zijn eigen Stads-DNA. In de jacht naar de sterkste positie vervaagt de eigen stedelijke identiteit, bestuurders kijken meer naar de concurrenten dan naar de eigen stad. Wat een stad is betekend niet dat de stad dit ook wel zijn. Stads-DNA bestaat uit een kwantitatief deel (wat is de stad?) en een kwalitatief deel (hoe is de stad?) Via statistieken worden de stadvariabelen samengesteld, hieruit komen 6 verschillende stadsklimaten naar voren. Namelijk het ondernemersklimaat, verblijfsklimaat, woonklimaat, werkklimaat, innovatieklimaat en kennisklimaat. Het kwantitatieve deel wordt gedaan door interviews met sleutelpersonen en desk research te doen. Padafhankelijkheid speelt ook een belangrijke rol, de stad is namelijk ‘wat ze is geworden’. Het is niet mogelijk om een afstands- en koersbepaling te maken voordat de positie van de stad bekend is. De positie van de stad moet namelijk redelijk aansluiten met de doelen die ze voor ogen heeft. Doordat het Stads-DNA bekend is kan een beginpositie voor een citymarketingstrategie gemaakt worden. Voorbeeld van strategische keuzes zijn: - Versterking of verbetering: versterken wij hoge scores of verbeteren wij lage scores? - Karakter of Karaoke: kiezen wij voor onze unieke positie of kopiëren wij een succesvolle strategie van een concurrerende stad? - Imitatie of innovatie: volgen wij een hype of bedanken wij iets nieuws? Een kwantitatieve Stads-DNA analyse is in vier stappen in te delen: - Elke stadsvariabel krijgt een waardering op de schaal van 1 tot 10. - Sommige stadsvariabelen krijgen een wegingsfactor toegekend. - Vermenigvuldiging van de wegingsfactoren en de waardering. - De DNA-scores zorgen ervoor dat de steden in een bepaalde categorie geplaatst worden. Het verblijfsklimaat is van belang voor mensen die willen recreëren in de stad, zowel bezoekers als bewoners. Door de toename van productie op en via het internet neemt toe, er is sprake van virtuele waardecreatie: een zogenaamde dematerialisatie van economische productie, waarbij afstand en vervoer niet meer domineren in de vestigingsplaatskeuze. Langzamerhand is de fysieke productiefunctie van de stad veranderd. Meer nog dan de historische en culturele verschillen bepalen geografische kenmerken als ligging, productiemilieu en woonklimaat de aantrekkelijkheid van de stad voor haar doelgroepen. Niet elke stad hoeft gezien te worden als concurrerend, er kan gekozen worden voor bepaalde thema’s.
H4 Enerzijds is er sprake van het ontstaan van een daadwerkelijke toeristische industrie die gespecialiseerd is in de fysieke verbinding van mensen en plekken, in steeds grotere massa’s en over steeds grotere afstanden. Anderzijds wordt, mede door de ontwikkeling, de toeristische manier van het kijken naar en het beleven van plekken een meer algemeen kenmerk van het maatschappelijke leven, los van het toerisme als sector. Desondanks komt veel gebiedmarketing nauwelijks verder dan toeristische promotie, zijn het dat die zich richt op een breder publiek met gebruikmaking van een breder scala van middelen. Vandaag de dag is de inzet van gebiedsprofilering veel breder. De gebiedsmarketing 2.0 zoekt een plek tussen enerzijds de toenemende onbepaaldheid (contingentie) van de ruimte en anderzijds een toenemende behoefte aan een richtinggevende en samenbindende betekenis. Termen als storytelling en framing komen steeds meer op. De ruimtelijke omgeving verliest steeds meer van haar zelfsprekendheid en onder de bevolking bevind zich individualisering, men wil haar eigen verhaal neerzetten. Door de toegenomen mobiliteit en functionele differentiatie moeten locaties steeds nadrukkelijker in de weer met het actief vormgeven van hun eigenheid. Betrokkenheid bij plekken vraagt om sterke verhalen, verhalen die betekenis verlenen, die verbinden, verwerven en verankeren, die mobiliseren en motieveren, die betrokkenheid organiseren en die publieke ruimte creëren. Gebiedsmarketing blijft de vormgeving van marktgeoriënteerde promotiecampagnes, of de
coproductie van het gebiedverhaal (gebiedsmarketing 2.0). In dit proces wordt in een vroeg stadium een breed netwerk van stakeholders gevormd, oftewel strategische ruimtelijke planning. Placemaking een type samenleving waarin netwerken dankzij de informatie- en communicatietechnologie het dominante organiserende principe zijn geworden, met de netwerkorganisatie als de meest effectieve netwerkvorm. Waardor een spanningsveld is ontstaan tussen stromen (flows) and plekken (places), die vandaag de dag uit het lood geslagen is. Terwijl de netwerkdynamiek noopt tot flexibiliteit en veranderlijkheid, vraagt ze ook om een scherpere profilering van gebiedskwaliteiten met als doel onderscheidend vermogen te creëren. Het resultaat is onrust en onzekerheid, communicatiemacht is dan van groot belang. De cognitieve en emotionele oriëntatie en fundering van de interactie zijn van belang. Tactische vormen van toe-eigening oriënteren zich op andere doeleinden, belangen en waarden dan strategische. Ze zijn beweeglijker, ongerichter, allerdaagser, meer contextgeboden en ontstaan bottom-up. Strategische vormen van toe-eigening zijn daarentegen programmagebonden en resultaatgericht, oriënteren zich op algemene principes, zijn verbonden met de vormgeving van instituties en externe communicatie en topdown. Tussen twee bevinden zich spanningen als de ene vorm in de andere moet veranderen. Het onderscheid tussen tactische en strategische vormen van ruimtelijke toe-eigening kan gemakkelijk leiden tot een afwijzing van elke vorm van strategische handelen. De Triple P – benadering (people, profit, planet) wordt gebruikt om de duurzame ontwikkeling in verband te brengen met de gebiedsontwikkeling, zo worden die kenmerken vervolgens aan opkomende economische kans gerelateerd. Een duurzame ontwikkeling staat of valt uiteindelijk met een actieve betrokkenheid van gebiedsactoren. De regionale economie is bepalend voor de aard en richting van een gebiedsontwikkeling, er moet een mogelijke fit gevonden worden tussen nagestreefde gebiedskwaliteiten en de financiële mogelijkheden. Het gaat om een gemeenschappelijk gedeelde ontwikkelingsvector, een cognitieve oriëntatie, die de betrokkenen in staat stelt om waarden en belangen op uiteenlopende schaalniveaus met elkaar te verbinden. De nieuwemarktenbenadering kent een drietal fases: - De identificatiefase, wordt een diepteanalyse gemaakt van het gebied, er wordt gekeken welke interne karakteristieken en externe ontwikkelingen zich tot duurzame ontwikkelingskansen kunnen ontwikkelen. ‘windows of opportunities’ - Het organiseren van ondernemerstafels aan de hand van in beeld gebrachte investerings- en financieringsketens. - Groepen ondernemers proberen om rondom concepten een gedeelde businesscase te ontwikkelen, dit proces loopt parallel aan de ontwikkeling van het gebiedsverhaal. Het gebiedsverhaal, de gebiedskarakteristieken en de ontwikkelingkansen verhouden zich in iteratieve zin tot elkaar; hun onderlinge inhoud en samenhang ontstaan werkenderwijs. Tot nu toe alleen op regionaal niveau uitgevoerd (en Amsterdam) en gericht op het vinden van nieuwe economische ontwikkelingskansen.
H5 In de zoektocht naar een unieke identiteit associëren steden zich graag met een beroemde persoonlijkheid, oftewel de Gaudi-truc. Er moet wel een speciale band bestaan tussen de persoon en de betreffende stad, en andere steden mogen deze persoon ook niet claimen. Ook een fictieve persoon kan gebruikt worden. Maar de stad kan ook een nadeel ondervinden van een persoon die nog in leven is, dus iemand ie er niet meer is kan beter gebruikt worden. Of dat de bekendheid van de persoon af neemt tijdens zijn leven… celebrity branding, waarin men de brand fasion curve benoemd: fashionable, famous, familiar, faltering, forgotten. Bij deze vorm van place branding is succes geenszins verzekerd. De visuele kwaliteit van gebouwen, ontwerpen en zelfs hele wijken wordt vaak als instrument van place branding ingezet. De ontwikkeling van flagship’ projecten is geen nieuwe idee, een bijzondere verschijning was tevens bedoeld om een statement te maken over het bestuur die het had neergezet. Architectuur dient bijzonder en opmerkelijk te zijn, bijvoorbeeld het hoogste gebouwen of bruggen, of symbolen voor
economische transformatie. De maker van het flagship-project is vaak even belangrijk als het gebouw zelf. Het guggenheim effect, omdat de guggenheim foundation haar collectie vaak vestigt in opvallende en uitdagende moderne gebouwen. Er bestaat wel een kans dat de gebouwen op zich weliswaar de aandacht trekken, maar dat de omgeving waarin ze staan er weinig voordeel van heeft. Een ander onderdeel van flagship-projecten is het inzetten op opvallend ‘urban design’ in een stad, bijzondere bewegwijzering, bestrating, straatmeubilair en dergelijke. Een gevaar bij dit instrument van place branding is wat we ‘designcatalogisering’ noemen, er worden namelijk ideeën en ontwerpen ingezet die wereldwijd worden toegepast. Origineel zijn houdt nu eenmaal een risico in en dat risico kan worden geminimaliseerd door het importeren van beproefde recepten en ontstaat er veel kopieergedrag. De ontwikkeling van een markante stadswijk wordt toegepast als strategie, district branding. Opvallende wijken zijn niet slechts geschikt voor culturele functies, maar kunnen ook commerciële kantoorfuncties krijgen. Het ontwikkelen van creatieve broedplaatsen is sindsdien ook een populaire strategie. Een wijk wordt vaak gebruikt om het geheel van de stad te ‘branden’. Steden organiseren en sponsoren evenementen niet alleen om meer bekendheid te krijgen, ze hopen er ook hun merkwaarde mee te vergroten. Door een grootschalig evenement binnen te halen en dat met succes te organiseren laat een stad immers zien dat ze in staat is tot het management van grootschalige projecten. Het meeste effect heeft place branding door middel van evenementen als het gecombineerd wordt met de inzet van individuen van naam. Evenementen lijken een simpele route naar succes, maar er liggen 2 valkuilen op de loer; ze zijn namelijk pas effectief als ze deel uitmaken van de algehele strategie van de stad, timing is erg belangrijk waarbij succes meestal meer te maken heeft met geluk dan wijsheid. De tweede valkuil is dat steden vaak niet in staat zijn om de hoge verwachtingen van het evenement waar te maken.
H6 Als opvallende bouwwerken de beeldvorming van een stad bepalen, spreken we over ‘stedelijke iconen’. De eerste categorie zijn beeldbepalende gebouwen, vroeger waren dit de kerktorens nu is het de hoogbouw, oftewel gebouwen die opvallen en het beeld van de stad bepalen. De tweede categorie is beeldbepalende stedelijke infrastructuur, zoals bruggen en stations(hallen). Een derde categorie is de beeldbepalende gebiedsontwikkeling, het gaat dan om een geheel gebied dat bepalend is. Woonwijken met een opvallende architectuur of opvallende gebouwen, of historische gebieden of fabriekslocaties. De vierde categorie zijn de beeldbepalende kunstobjecten in de openbare ruimte, historische helden, machthebbers, figuren uit de mythologie of sprookjes. Iconen hebben vaak een economische spin-off voor de stad, de grondprijzen kunnen gaan stijgen rondom het icoon. Iconen zijn vaak niet alleen beeldbepalend, maar brengen ook een grote symbolische waarde met zich mee. Stedelijke iconen hebben vaak een ansichtkaart waarde, ze laten niet alleen het icoon zien maar geven ook een extra waarde (zoals de Eiffeltoren en gevoel van romantische parijs mee brengt). De stad is meer een plek van beleving geworden, niet alleen maar de plek om te werken, we willen leven en beleven in de stad (belevingseconomie). Het is belangrijk dat bouwwerken tot een icoon kunnen uitgroeien, doordat ze worden gereproduceerd, ze moeten gefotografeerd en gedistribueerd worden via de media. We willen dan ter plekke kijken of het beeld klopt. De iconische beeldtaal stuurt voor een belangrijk deel het imago van een stad, de stad probeert te bouwen wat zij wil zijn. De gebouwde omgeving betekend veel voor de ontwikkeling en duiding van stedelijke identiteit, er is vaak een verband tussen de stedelijke mentaliteit en de tastbare materialiteit. Stedelijke iconen vertellen een verhaal, meestal een verhaal over de identiteit van de stad. Rotterdam gebruikt co-branding: het stimuleert de bedrijven de skyline van Rotterdam te gebruiken als icoon/logo in reclame uitingen. De vraag is of stedelijke iconen maakbaar of emergent zijn, niet alle projecten zullen slagen om bekend te worden als icoon van en stad. Maar een problematische realisatiefase hoeft niet te betekenen dat het project de geambieerde iconische status niet krijgt (Sydney opera house). Sommige steden maken goed gebruik van iconen door middel van stedelijke functies of evenementen, dit wordt wel iconenvervlechting genoemd. Er
treed inconensynergie op als het ene gebouw het andere gebouw versterkt en bij elkaar tot een groot iconisch gebied uitgroeit.
H7 Topofilie is letterlijk de ‘liefde voor een plaats’, net zoals liefde is het moeilijk onder woorden te brengen, maar als je de liefde ervaart, begrijp je wat ermee wordt bedoeld. Florida heeft een onderzoek gedaan naar de geografie van geluk, een mooi stadsbeeld, voldoende groen en wandelpaden worden hoog gewaardeerd. Ook vind men de mentaliteit van de bevolking belangrijk. Onder verhuis geneigde vinden we niet alleen ‘planners’ (mensen die serieuze plannen hebben en binnen 2 jaar willen verhuizen) en ‘dromers’ (die wel zouden willen verhuizen). Elk jaar verhuist 10% van de Nederlanders. Tweederde van hen verhuist binnen de gemeente, slechts een derde vertrekt naar een andere woonplaats. Een kwart van deze intergemeentelijke verhuizingen vindt plaats binnen een afstand van 10 kilometer. Een schamele 14% verhuist verder dan 100 kilometer. Verhuizingen tussen de 20 en 50 km komen in ons land vrij weinig voor. Mensen zijn op deze afstand bereidt om heen en weer te reizen voor bijvoorbeeld werk. Ruimtelijke zelfpreventie: mensen hebben een voorkeur voor de eigen omgeving. De verhuis Van de bedrijven verhuist jaarlijks maar 4% (inclusief overheidsinstellingen). Dit zijn 18.000 ondernemingen, die goed zijn voor 200.000 werknemers. De verhuizers zijn vaak jonge bedrijven. Maar liefst 94% van de bedrijvenpopulatie verhuist binnen de arbeidsmarktregio (meestal de provincie), terwijl 75% van de verhuizende ondernemingen binnen de eigen gemeente blijft. Dit is ook wel logisch, vanwege bijvoorbeeld het personeel. Maar de belangrijkste push factoren zijn het gebrek aan uitbreidingsmogelijkheden, het ontbreken van een representatief gebouw, de slechte staat van de bedrijfsruimte, organisatorische overwegingen en een slechte bereikbaarheid. De voornaamste pull factoren zijn een representatief gebouw, betere bereikbaarheid, mogelijkheid om uit te breiden, gunstige verkeersligging en aanwezigheid van bedrijfsruimte. Kortom ruimte en bereikbaarheid zijn de dominante migratiefactoren voor Nederlandse ondernemers. De vraag is op koude citymarketing, het trekken van nieuwkomers, wel zinvol is. Men blijft vaak binnen de gemeente en als ze toch verder gaan dan bepalen ze toch zelf waar ze heen gaan – citymarketing kan slechts als een trigger werken. Het lijkt daarom zinvoller om de woonwensen van de eigen bevolking als uitgangspunt te nemen. Dit is warme citymarkting, die de lokale bevolking aan de stad probeert te binden en voorkomt dat ze vertrekt. Veel gemeenten investeren nog in koude citymarketing. De belangrijkste vraag voor gemeentes moet eigenlijk zijn: hoe kunnen we doelgroepen houden in plaats van nieuwe aantrekken?
H8 Een drietal ontwikkelingen valt op, naast promotie richten de gemeentes zich meer op, het versterken van het product; het daadwerkelijke aanbod van de stad verbeteren. Men zoekt naar een meer integrale benadering. Ten tweede wordt citymarketing steeds meer regionaal ingestoken. Steden zoeken sterker verbinding met hun omgeving om zich gezamenlijk op de kaart te zetten, regiogemeenten en regionale platforms. Ten derde is er in de collegeakkoorden meer aandacht voor de organisatie van citymarkting. Een groot aantal steden geeft aan samenwerking met partners te willen zoeken of deze samenwerking te versterken. Berenschot zandlopermodel (p. 90) Een belangrijk uitgangspunt van de methode is dat een goed imago van een stad geen doel op zich is. Citymarketing moet altijd ten dienste staan van de opgave en de ambities waarop een stad zich op lange termijn richt. Niet alleen de doelstellingen en de doelgroepen van citymarketing, maar ook het merk en de aanpak verschillen daarom altijd per stad. De identiteit van een stad is een product uit het verleden en kan daarom niet zomaar veranderen. De promotie van Eindhoven is gebouwd op 3 pijlers, versterking van de regio, externe promotie en interne promotie. Een krachtig promotie naar de buitenwereld is essentieel. Als mensen trots zijn op hun eigen stad, dan dragen zij dit ook uit.
Citymarketing is steeds meer aan het professionaliseren, dit komt door meer aandacht voor integraliteit, regionalisering en organisatie van de citymarketing.
H9 Warme citymarketing vergt een omslag in het denken: de mensen die een band hebben met de stad staan centraal. Een stad is wat ze is geworden en die padafhankelijkheid biedt kansen en beperkingen voor de toekomst. Studenten kunnen de nieuwe inwoners van morgen zijn, de doelstelling van veel gemeenten is dan ook het behouden van de studenten na het afstuderen. Bij bollebozen wordt dus ingezet in koude en warm marketing, het aantrekken van en daarna het behouden van. Er is in Zeeland en Groningen vaak spraken van brain drain, de studenten trekken weer weg uit de stad waar ze gestudeerd hebben. Het gebrek aan passende banen en de beperkte attractiewaarde van de stad zijn dan waarschijnlijk doorslaggevend. Het onderwijs zal afgestemd moeten worden op de lokale economie en de arbeidsmarkt. Koude en warme marketing kunnen elkaar wel ondersteunen, zoals in Tilburg. De koude maatregelen om bezoekers aan te trekken, die vervolgens gebruik kunnen maken van een hoogwaardig zorgaanbod en recreatieve mogelijkheden waarvoor de stad met warme citymarketing heeft gezorgd. Voor deze stad zijn herhalingsbezoeken het belangrijkst.
H10 Daily urban system: het geheel aan patronen in de dagelijkse leefwereld die ontstaan door netwerkrelaties tussen complementaire stedelijke knopen. Stedelijke netwerken zijn ook reeds dragende beleidsconcepten. In ruimtelijke zin is de agglomeratie begrensd: ze valt vaak samen met het bestuurlijke territorium. In dit regiobegrip draait het om de planning en realisatie van woon- en werklocaties met bijbehorende mobiliteitsrelaties en recreatieve groenvoorzieningen om de stad. Bij de economische dimensie van netwerken gaat het om stromen van werknemers, bedrijfsrelaties en geld. Specifieke netwerken: lokale clusters van hooggespecialiseerde industriële of dienstverlenende activiteiten die relaties hebben met gespecialiseerde clusters elders in de wereld. Vestigingsplaatsfactoren – in het bijzonder de quality of life – zijn een onderlegger voor de economische positionering van regio’s in Europese en mondiale netwerken. - Plaatspromotie, city- en regiomarketing en city- en regiobranding zijn niet hetzelfde. Waar plaatspromotie het plaatsproduct centraal stelt en het onder de aandacht van doelgroepen brengt, wordt bij city- en regiomarketing geredeneerd vanuit de wensen en eisen van de doelgroepen van een gebied. Citymarketing wordt gebruikt om bedrijven en bezoekers aan te trekken. Citybranding wordt ingezet om een stad als onderscheidend merk in de buitenwereld te profileren. - Een regio wordt gezien als een verzameling deelproducten. - Bij regiomarketing gaat het primair om het verkopen van de authenticiteit van een regio, waarbij de nadruk ligt op vestigingsplaats of investeringsmilieu. - Identiteit is wat je werkelijk bent, waarin je verschilt van anderen. Imago is wat je lijkt, hoe je overkomt op anderen. - Het onderscheid tussen suspects, prospects en klanten is van groot belang. Suspects omvat de groep die mogelijk in aanmerking komt om een product of dienst te kopen. Een bedrijf bepaalt op welke relaties binnen deze groep het zich gaat richten (prospects) om ze van nieuwe klant tot herhalingsklant en vervolgens tot vaste klant te maken. Drie invalshoeken staan centraal in regiomarketing: - Resultaat: wat is het achterliggende doel, welke doelgroepen wil men bereiken en in hoeverre lukt dat?
-
-
Draagvlak: Op welke manier zijn ondernemers, onderwijsinstellingen en overheden betrokken en in hoeverre lukt het met de marketinginspanningen ook aan te sluiten bij de eigen bevolking en de culturele identiteit van de regio? Vernieuwing: dragen regiomarketing en branding bij aan het creëren van samenhang en richting voor wat betreft economische en ruimtelijke processen in de regio?
Do’s van regiomarketing: - Verbinden van regiomarketing met ruimtelijke en economische plannen - Samenwerken in een tripe helix model, de ambities van bedrijfsleven, kennisinstellingen en overheden elkaar kunnen aanvullen. - Intelligent gebruikmaken van informatie - Evenementen organiseren als brug naar de eigen bevolking - Zorgen voor een lange adem en voldoende budget - Werken aan geïntegreerde campagnes en co-branding, de brand hexagon met zes factoren van een stad of regio; ecnomische clusters, de samenwerking tussen overheid en bedrijfsleven, investeringen, arbeidsmarkt, cultureel erfgoed en toeristische potentie. Don’ts van regiomarketing - Ontkoppelen van regiomarketing en productverbetering - Te veel tijd steken in slogans en ingewikkelde organisaties - Marketing tot politieke speelbal laten worden - Verzuimen om het merk in de regio te laden - Snel willen score en te hoge verwachtingen scheppen - Regiomarketing als concurrent van citymarketing beschouwen
