Bienvenue En FRANCE
Hoofdstuk
1
maart 2001 Voorbereiding
Hoofdstuk
2
Het begin
1
Hoofdstuk 1 20 maart 2001 Het was de meest sombere, natte en troosteloze dag die een mens zich maar kon voorstellen. De ruitenwissers bewogen onafgebroken over de voorruit van onze gehuurde auto. De ventilatie werkte in deze omstandigheden niet optimaal dus de ramen besloegen steeds. De weg slingerde zich door het natte franse land. Droevig en depri. Wij reden richting Montpensy. Nooit van gehoord. Daar stond ergens een bouwvallige fermette te wachten op een nieuwe eigenaar. De makelaar in Autun had de route beschreven, maar wij wisten niet dat dit “hameau” zo moeilijk te bereiken was. Door modder en en afgewaaide takken reden we het plaatsje in en konden de fermette niet vinden. Trouwens, de plek was niet echt wat we zochten. Anderhalf uur geslinger door hevige regenbuien vertelden ons dat we hier niet moesten zijn. We waren eigenlijk ook wel moe. Zaterdag vertrokken uit Nederland = 750 kilometer. Zondag de Bresse verkend = 150 kilometer. Maandag weer door de Bresse maar nu met de makelaar uit Chagny = 200 kilometer. We hebben zes huizen bekeken, maar niets wat ons aantrok. Nu, dinsdag, heeft de makelaar uit Autun ons alleen laten gaan; de huizen stonden niet op slot, want een eventuele voordeur zat er niet meer in of hing scheef in zijn scharnieren. Via Internet en een Nederlandse tussenpersoon waren wij bij deze franse makelaar terecht gekomen. Twee fermettes hadden we gevonden en een ervan was verkocht. In zijn kantoortje had hij nog een huis binnen ons budget. Terwijl Didier Marbac voor ons de route aan het opschrijven was, zag Rien in de etalage nog een foto van een huis. De makelaar trok een frons, want hij had zo zijn bedenkingen. We moesten het eigenlijk niet doen, want er was “ beaucoup de travai l” .Maar wij lieten ons niet afbrengen van ons gevoel en zo gingen wij dan op pad, eerst naar Montpensy en daarna naar Igornay. Het was gestopt met regenen, alles zag er fris uit. Te fris! We hadden het koud. Onze boxer lag heerlijk opgekruld op de achterbank van het autootje. De binnenkomst van Igornay was verrassend. De weg voerde over de rivier L’ Arroux. ‘ k Was meteen enthousiast, zo heerlijk frans zag het eruit! We reden verder volgens de aanwijzing van Didier Marbac. Tot drie keer toe verkeerd. We zagen een schooltje, een winkeltje, en de bakker. We gingen het maar even vragen aan de man van het winkeltje, die overigens heel slechte ogen had. Op 10 centimeter afstand nam hij de dingen waar, dus kwam zijn gezicht gezellig dicht bij het mijne. Hij wist meteen welke fermette we bedoelden, dus korte tijd later hadden we het eindelijk gevonden. Rustig gelegen, aan een slingerend landweggetje, overwoekerd door struiken en bomen, lag het daar, verlaten. We
2
parkeerden de auto tegenover het huis en lieten Duco in de auto achter. We sopten naar de deur aan de achterkant, en zagen dat hij openstond. Opgewonden keek ik in de boerenleefkeuken. Leuk, leuk, leuk!! Bonsde het door me heen. “ Yoh! Ik herken de schouw! ” riep ik uit. En ja, hoor, Rien zag aan de plek van de elektriciteitmeter dat het inderdaad de fermette was, waar we eigenlijk de volgende dag met een andere makelaar naar toe zouden gaan. Toeval? Nee, daar geloven wij niet in! De prijs was beduidend lager dan welke de nederlandse makelaar vroeg en de grond minder, dus gunstiger. De verrotte balk zag er precies zo uit als op de foto. Didier Marbac had gelijk: veel werk! Maar ondanks het natte koude weer, de scheuren, de verrotte balken met heel veel grote schimmelbollen, het dak dat voor een deel vervangen moest worden, waren we in ons hart al verkocht. Ga nooit een huis in de zomer kopen, want dan ziet alles er goed uit. Althans, dat is ons gezegd, maar wij vonden het in deze omstandigheden al aantrekkelijk. We hadden geen zin meer om het derde huis te bezichtigen, dus reden we weer richting Autun voor wat boodschappen. Het was heel slecht weer geweest, zo erg, dat veel weilanden, en zelfs de stad Macon, voor een groot deel onder water stonden. Ook in de Morvan stond het water hoog. Op de N81 troffen we nabij Autun een prachtige “ Gamma” , met de naam Gedimat. We zijn de winkel ingegaan en liepen in gedachten al hout en stenen te kopen. We waren vol van het ‘ object’ . Alle voordelen kwamen aan de orde. Alle nadelen kwamen aan de orde. In ons gehuurde huisje hebben we na het eten en de wijn de makelaar gebeld waarmee we de volgende dag een afspraak hadden. Nieuwsgierig als makelaars zijn, was hij benieuwd waar wij een huis op het oog hadden. “ Ach meneer, we hebben een huis gezien dat ook voorkomt in uw bestand.” Nee, dat heb ik niet gezegd, maar een iets vager antwoord gegeven. Ik werd verkouden en had erge keelpijn. Het huis was dan ook erg koud. Dekens zijn we ook niet meer gewend, en zo lagen we dus weer als vanouds heel dicht tegen elkaar aan. We lazen in het dagboekje: “ Alle besluiten die u met uw gezond verstand neemt, zijn Zijn wil voor u, tenzij Hij u tegenhoudt.” De volgende dag Didier Marbac gebeld en gevraagd of er water in het huis was, een septictank en hoe de grond verdeeld was. Gelukkig liep het water voor het huis langs, dus een plaatselijke plombier moest dit kunnen oplossen. Nee, er was geen septictank en voor wat betreft de grond zou hij een kopie uit het kadaster opsturen. ’s Avonds afscheid genomen van Pierre et Denise. We zijn uitgenodigd om een keer langs te komen als we eenmaal wat langer in Frankrijk wonen….. Donderdag 22 maart zonder wekker op tijd opgestaan. Zo samen zijn we snel klaar. Auto uit de garage gereden, spullen ingeladen, vuil verzameld en in de schuur gezet. Waar is Duco nu weer, hij was er net nog! Bof, bof, bof……..opgesloten in de schuur! Gelukkig deed hij een poging om de deur open te duwen met zijn platte kop. Nog geen uur later rijden we weer Igornay in. We bekeken alles met andere ogen. Al filmend reden we over het landweggetje en zagen hoe mooi het oude huis langs het weggetje lag. Er stond een gure, harde wind. We zagen dat alles hetzelfde was als eergisteren en toch was er veel veranderd, want we spraken al over de dingen die we het eerst zouden aanpakken.We hadden nog geen een procent zekerheid, en toch was het net of deze fermette, dit onmogelijke bouwval, al van ons was. Elk detail heb ik gefilmd en gefotografeerd op verzoek van Bastiaan, onze bouwkunde student. We waren benieuwd wat hij zou zeggen van de scheuren, de schimmel, het dak, de fundering. Wat Paul, onze
3
houtexpert, zou zeggen over de houtworm, de balken en de andere houten delen. Voor wat betreft de ligging, de keuken, de indeling, de schouw wist ik wel zeker dat Roos hiermee zou instemmen. Al dromend liep ik door het huis terwijl Rien (die tenslotte alles, maar dan ook alles zou moeten opknappen) de problematiek van de renovatie afwoog met zijn eigen mogelijkheden. We waren een uur bezig geweest, het was inmiddels half tien. Tot slot van dit laatste bezoek, hadden we beiden zoiets van, als de oppervlakte van 5000 m2 niet aan het huis ligt, dan zien we af van een eventuele aankoop van de fermette. Kwart over vijf reden we ons dorp in. Met elkaar hebben we eerst de film bekeken. Er kwam een eensluidend: LEUK!…..maar wel veel werk! Toch waren er ook genoeg twijfels. Nee, niet over de afstand van 750 kilometer, niet over ligging, de bereikbaarheid van een grote stad met alle voorzieningen en zelfs een treinstation. Het huis was, nee is, erg leuk, maar er moet echt zoveel aan gebeuren. Is dit op te brengen voor een steeds ouder wordend echtpaar? Kunnen wij dit samen aan: in voor- en tegenspoed? Zo met onze eigen gedachten gingen wij op zaterdagmiddag naar neef John en zijn vrouw Wil. Al vier jaar zijn zij de trotse bezitters van een boerderij in Normandie. Een paar maanden geleden zijn we voor het eerst bij hen op bezoek geweest om zoveel mogelijk informatie te krijgen over kopen in Frankrijk. Nu waren ze juist terug en lieten de foto’s zien van het herstellen van een deel van de stal. John is gepensioneerd, vijftiger, en heeft de tijd. Aandachtig werd gekeken naar onze foto’s en de film.We hadden de indruk dat hun oordeel eerlijk zou zijn, en waren opgelucht en ook verrast door de positieve reactie van beiden. “ Je wil toch een bouwval? Nou dan! “ “ Gewoon aanpakken. Er zal genoeg mis gaan, maar je moet geen tijdsplanning maken en rustig verder gaan. Van lieverlee zie je het opknappen en heb je er weer plezier in. “ Het deed ons goed om zulke woorden te horen. Ze gaven ons precies dat zetje om ermee door te gaan. Op maandag Didier Marbac gebeld. Hij werkt niet op maandag. Heb ik nog even tijd om alle dingen goed in het frans te vertalen. Ja, toen gisteren Theo en Tineke er waren, wilden ze ons ook van alle kanten helpen. Fijn is het, dat vrienden zo meeleven in de ingrijpende dingen in je leven. En nu staat het te gebeuren. Dinsdagmorgen opnieuw gebeld. Hij was in gesprek met iemand en vroeg me terug te bellen. Na een kwartier had ik hem eindelijk aan de lijn. Alle woorden die ik wilde gebruiken lagen voor me op een papiertje. Hij was duidelijk opgewonden, wanthij reageerde steeds met korte oui, oui, oui. Ik deed een bod van 150.000 franc. De vraagprijs was 195.000. Rien en ik wilden graag uitkomen, met alle procenten aan kosten, op 200.000 franc. Op mijn bod reageerde mr. Marbac een tikje heftig: “ Mais non, non, ce n’est pas possible! Ik kan niet lager gaan dan 175.000 ! “ Ik overlegde snel met Rien, die knikte al voor ik was uitgesproken. Oke, we gaan akkoord met 175. De spanning suisde door mijn hoofd. Ik vroeg of hij mij even wilde faxen, alle dingen die te maken hebben met de op hande zijnde verkoop, en gaf hem het nummer van mijn werkgever. We gingen koffiedrinken en allebei vonden we de prijs prachtig. De vraagprijs bij de nederlandse makelaar was 250.000 franc!!
4
Diezelfde middag kwam op mijn werk de beloofde fax binnen. Bij het lezen van al die onbekende woorden brak het zweet me uit. Dat werd een hele dobber om dit document door te worstelen. ’ s Avonds na de fysiotherapeut even langs Theo en Tineke geweest om mijn verhaal te doen en thuisgekomen viel ik als een blok in slaap. De volgende dag me beziggehouden met vertaalwerk. Tot mijn schrik belde ’ s avonds om kwart voor zes Didier Marbac. Hij vroeg of ik de fax had ontvangen en of het goed was dat hij een vente d’ immeuble met de koerier kon sturen om door ons te ondertekenen. De eigenaresse wilde dit graag. Een woord kon ik niet verstaan, toch zei ik dat het goed was. Zucht. Na het eten nog een uurtje vertaalwerk gedaan en donderdags twee mooie faxen geschreven., Een aan de makelaar met onze gegevens, wie we zijn, datums enz. en de vraag of in het officiele contract geschreven kan worden dat er geen meerdere eigenaars zijn en er geen lasten meer op rusten als de transactie heeft plaatsgevonden. De volgende fax aan de commune d ‘ Igornay afdeling Urbanisme, met de vraag of het terrein een speciale bestemming heeft en of we in de toekomst een bouwvergunning kunnen krijgen voor een zwembad. Ook weer afgehandeld. Rien zei me, dat ik me niet zo druk moest maken over het contract, want we hebben dit huis op een bijzondere manier “ gekregen “ dus zal het goed verlopen. Vertrouwen hebben! We hebben onze plannen verder uitgewerkt. Zo gaan we een oude caravan kopen en rijden die in onze oude franse schuur om toch goed te kunnen slapen. Vrijdag geen retourfax. Zaterdag werd met de post het officiele document bezorgd. Een keurig en aardig briefje troffen we erbij aan. Het document was hetzelfde als de fax. We lieten vandaag de zaak even rusten, om er de volgende dag fris naar te kunnen kijken. Er waren wat regels waar we niet uitkwamen. Met het hele spul zijn we naar Theo gegaan of hij het eens wilde lezen en nakijken of er geen afwijkende bijzonderheden in stonden. Na een uitvoerige studie werd ons gezegd dat het in orde was. Wel zei Theo dat we de burgemeester van Igornay moesten vragen hoe het zat met de infrastructuur, water en electra. We waren blij dat Theo het stuk gelezen had. ’ t Gaf een stukje rust. De volgende dag kwam op mijn werk een reactie van “ division d ‘ Urbanisme “ . De grond is landbouwgrond en een bouwvergunning voor een zwembad was ook geen probleem. Mooi toch! Heel vriendelijk stond er onder: a bientot. De dag erna hebben we de stukken aangetekend verstuurd en ’ s middags Didier Marbac gebeld om dit heuglijke nieuws door te geven. Hij bedankte me hartelijk en zei het stuk weer door te sturen naar de verkopen madame Jacob, en tevens de notaris in te schakelen voor een afspraak. Zo, weer iets afgehandeld. Na een week wilden we toch wel zekerheid over de datum van ondertekening bij de notaris in Autun. Al onze plannen en voorbereidingen waren gebaseerd op 29 mei. Via mijn werkgever heb ik weer een fax verstuurd met twee onderwerpen: betaling van de 10% in euro’ s en de afspraak van 29 mei. Het antwoord liet een paar dagen op zich wachten, dus moesten we, gezien de sluittermijn van betalen, het bedrag overmaken in franse francs. Maar, op maandagmiddag kwam de fax met een afspraakbevestiging op dinsdag 29 mei 2001 bij maitre Rouffet om 10.00 uur. Dit was toch wel een moment, waarbij ik zoiets had van Yes! Ofwel Oui ! Voor de collega’s heb ik daarna gebak besteld voor alle hulp met het faxen en de belangstelling.
5
Nu was het zoeken naar een geschikte auto. Internet gaf een lijst met goede gebruikte Citroen Berlingo’s. De meest gunstige prijzen waren in het noorden van het land te vinden, maar om even naar Groningen te gaan, was ook zowat. Rien stelde voor om gewoon in ons dorp bij de dealer te kijken voor een occassion. Voor het eerst hebben we toen in zo’n auto gereden en gescheurd en waren er weg van. Behalve van de prijs. Uiteindelijk besloten we een nieuwe te kopen, maar de levertijd was vijf tot zes maanden. De verkoper keek op, toen ik zei dat we de nieuwe auto binnen 14 dagen wilden hebben. Hij liet meteen een collega via een zoekprogramma in de computer nagaan, welke dealer een type auto in de voorraad had die aan onze eisen voldeed. Natuurlijk zou een kleur niet uitmaken: zo lastig waren we nu ook weer niet. Het werd een witte, niet zo leuk, maar vooruit! Binnen 14 dagen afleveren met trekhaak en CD-speler. Volgende punt: een oude caravan. Weer volgde een zoektocht op internet, en de mooiste stonden in Brabant. Uiteindelijk een gevonden in Monster en in NieuwLekkerland. Eerst gingen we kijken bij de laatste. Zatermiddag om vijf uur hadden we de afspraak. De zon scheen op het water bij de molens van Kinderdijk. We genoten van het oer-hollandse landschap en na veel geslinger over de dijk kwamen we bij onze afspraak en toen bleek, dat de caravan bij een fabriek buiten Alblasserdam stond. Dus 11 kilometer terug. Handig! De caravan stond op een terrein van de fabriek waar de vrouw werkte, tussen andere oude en nieuwe caravans in. Wat we te zien kregen was een heel oude Adria die al twee jaar stilstond. Vies, vies, vies!! De vloer was verzadigd van het vocht, daar deinde je als het ware overheen. De afwas stond nog in een teiltje, een rookworst lag al twee jaar te wachten op bevrijding uit zijn verpakking. Schimmel in de toiletruimte en de handrem was vastgeroest. Deze aanbieding kostte slechts: 750 gulden (345 euro). Maar niet voor ons! Lachend reden we terug naar huis. Maandag s gebeld naar Monster, afspraak voor dinsdag. Terwijl ik op conversatie-frans zat, heeft Rien een Knaus van 3.90 mtr. gekocht van 26 jaar oud. Schoon en chloor waren de eerste dingen die opvielen. Ook deze caravan moest 750 gulden kosten, maar gaf een ander gevoel. Volgende week haalt Rien hem op. Wat moet er toch veel geregeld worden. Het is nu 17 mei. Nog 12 dagen en dan zitten we bij Maitre Rouffet. Inmiddels hebben we de nieuwe auto opgehaald. Een prachtige – in de zin van praktisch – Berlingo. Hij rijdt heerlijk. Om kilometers te maken zijn we naar Deventer gereden (gratis taart opgehaald bij Morres-meubel, ha ha ha). De stoelen zijn zo goed dat we met onze gevoelige rugspieren er vast het hele stuk, 750 kilometer, met gemak op uithouden. Precies dat weekend was het stralend weer, gezellig om te rijden, jammer om binnen te zitten. Rien heeft gisteren de caravan opgehaald. O, wat was ik nieuwsgierig. De combinatie lag mooi op de weg. Het is precies wat we zochten en ook nodig hebben. Erg oud maar aanvaardbaar. De kussens zijn vrij nieuw maar zonder bekleding. Vloerbedekking op de grond. Het keukentje is niks, maar da hoeven we niet te gebruiken. Een van de afdekkleppen ontbreekt en de koelkast kan alleen op 220 volt. Voor onderweg wel lastig maar niet erg. Na een flinke spic- en spanbeurt kunnen we er best goed in vertoeven. Het gaat uiteindelijk alleen maar om in te slapen. Wat moet er nog gedaan worden: faxen versturen naar Maitre Rouffet met de vragen wat het restantbedrag is, de kosten van de akte, jet adres van de fermette, een gespecificeerde nota van de aktekosten. Dan een fax naar de
6
mairie met de vraag of er in Igornay een postkantoor of een bank is en of er een verzekeringsagent woont omdat we het huis moeten verzekeren. De notaris heeft meteen al gereageerd. Het bedrag was keurig aangegeven en zo wij wensen, kan hij een tolk regelen bij de overdracht. We besloten dit te doen, ook omdat we wat vragen hebben over erfrecht en testament. In de garage wordt het nu steeds voller. We verzamelen alle spullen die mee moeten achterin. Zo kunnen we niets vergeten en is het volgende week een kwestie van alleen maar inladen. Vrijdags het geld overgemaakt. ’ s Zaterdags kregen we over de post de akte toegestuurd. Ik was met Roos naar de markt in Rotterdam geweest en een bezoek gebracht aan mij ouders in Vlaardingen. Toen we thuis kwamen moest Rien gaan werken. Hij had met het woordenboek een klein stukje uit de akte vertaald: “ lutte contre le saturnisme” – worsteling tegen verzadiging. De vertaling was goed. Uit de tekst bleek dat het om lood ging. De schrik sloeg me om het hart. Waar bevond zich dat lood? Theo was niet thuis om te voerleggen over de tekst. Het hele plan, dat mooie plan, die droom…..we moesten het afblazen. Wie wil er nu wonen op een stuk grond waar vergif in zit? M’n eetlust was weg. Als verdoofd heb ik gekeken naar de huwelijksplechtigheid van Constantijn en Laurentien. De volgende dag, zondag, hebben we afspraken afgezegd. Buiten wachtte de oude caravan op z’n laatste bestemming: Frankrijk of de sloop…… We moesten erachter zien te komen waar het lood zat. De hele morgen alle mogelijkheden zitten oiverwegen. Ook Theo nog gesproken. ’ s Middags heeft Rien op Internet een belangrijk antwoord gevonden. Na het intoetsen van het woord plomb kwam er een dertien-pagina’s tellend stuk uit de printer met gegevens over een landelijk onderzoek. Het betrof hier oude huizen en gebouwen waar nog een loden waterleiding in zit. Zodoende is er een verzadiging lood in het (drink-)water waardoor zelfs scholen gesloten werden. Het was een enorme opluchting! ’ s Maandags gebeld met de gemeente Igornay om deze zaak te bespreken. Gelukkig was hun niets bekend over loodverzadiging in het dorp. De telefoniste heeft me fijn te woord gestaan en telefoonnummers aan me doorgegeven. Later vond ik een geweldige website: www.frankrijk.pagina.nl Alles vond ik daarop wat ik nodig had. Dit had ik eerder moeten hebben. Afspraken gemaakt: maandagmorgen 28 mei om 11 uur bij Laposte voor het openen van een rekening, vragen naar Marie-Pierre. Maandagmiddag tussen 2 en 5 uur naar de AGF om het huis te laten verzekeren. Het adres is pal naast de notaris. We nemen de foto’s mee van maart en we hopen dat aan de hand daarvan de verzekerde waarde kan worden vastgesteld. Anders moeten we wachten tot ze een inspecteur sturen. Dan dinsdagmorgen om 10 uur naar de notaris en ’s middags om 5 uur komt er iemand om de elektriciteit in werking te stellen (hopen we). Nu moeten we zondag de rit maken in een dag, vanwege de afspraken op maandag. We hebben de oude koelkast opgehaald in Vlaardingen en verder zijn we goed op schema. Toen we zaterdagmiddag de auto en de caravan volgeladen hadden, zag ik dat we vergeten waren de kruiwagen in te pakken. Die kon er echt niet meer bij…………
7
Hoofdstuk 2
Het begin
De reis op zondag was goed verlopen. Aanvankelijk voelde ik me wel een beetje ongemakkelijk: een hele oude caravan met op de bedden en de grond tafels stoelen en dozen, achter een bestelauto die afgeladen was met de meest uiteenlopende goederen. En daarbovenop een hond die bijna geen ruimte had om zich om te keren. De blik in zijn ogen was me pijnlijk duidelijk: dat ik dit nu moet meemaken!! Als strafmaatregel had hij blijkbaar bedacht om mij de hele reis zijn oudemannen-adem te moeten laten ruiken. Tien uur hebben we over de reis gedaan en gelukkig was de camping snel gevonden. Het was heerlijk weer en we hadden een grote plek onder oude bomen. ’ s Avonds hebben we eerst iets koels gedronken op een terrasje en zijn daarna uit eten geweest bij de ‘ Canadees’ . Voor het eerst in ons leven hebben we crab gegeten en eerlijke gezegd vonden we er niets aan. Uiteindelijk lagen we na een lange, lange dag om half tien op bed, na een grote interne verbouwing, onder een nieuw dekbed en op een nieuw kussen.
8
