Bestuursmededelingen. Belangrijke data. Sluitingsdatum kopij Zarazannetje 28 nov Jaargang 23, nummer 2 September 2014

Jaargang 23, nummer 2 Redactie: Marg Berends Els Dekker Hennie Nieuwenhuis Jan Put

Oranje Nassauplein 22b Groeneweg 25 Harderwijkerweg 43 Nobelstraat 41

September 2014 6961 CH Eerbeek 6961 JA Eerbeek 6957 AC L.Soeren 6961 XV Eerbeek

Bestuursmededelingen

N

a een heerlijk zonnige julimaand en een wisselvallig augustus zijn we het nieuwe dansseizoen begonnen met een optimale opkomst op de maandagavond en woensdagmorgen. Fijn dat jullie er allemaal weer zoveel zin in hebben. De demogroep is, i.v.m. het optreden op de uitmarkt Kunst te Eerbeek op 14 september a.s., meteen begonnen met het oefenen daarvoor. Op de donderdagmorgen was de opkomst nog wat magertjes. We hopen dat er wat aanwas komt op die morgen. In juni jl. is de man van Olga Homans overleden. Olga, we wensen je heel veel sterkte om dit verlies te dragen en hopen dat Zarazan daar een beetje aan bij kan dragen. Zoals we reeds in het Zarazannetje van april 2014 hebben vermeld, geven we op zaterdag 11 oktober a.s. van 13.30 – 16.30 uur een workshop Israëlisch dansen. Deze workshop zal geleid worden door Margreet Huizer uit Apeldoorn. Iedereen, zowel leden van Zarazan als niet-leden, kan hieraan deelnemen. De kosten, inclusief een kopje koffie of thee, zijn voor leden 4 Euro en voor niet-leden 5 Euro. Aanmelden hiervoor kan tot 4 oktober a.s. Leden kunnen zich aanmelden op de dansavond of dansmorgen of mailen naar het mailadres van Jacqueline, [email protected]. Niet-leden kunnen zich ook per mail of telefonisch bij haar aanmelden tussen 18.00 en 19.00 uur, op nr. 0313-651114. We melden alvast dat dit jaar de oliebollenactie in december plaatsvindt en de Nieuwjaarsinstuif op 10 januari 2015 wordt gehouden.

Sluitingsdatum kopij Zarazannetje 28 nov. 2014

tel. 0313-651480 tel. 0313-651095 tel. 0313-619474 tel. 0313-653179

[email protected] [email protected]

Zoals jullie weten, bestaat Zarazan op 5 maart 2016 30 jaar. Het bestuur staat open voor ideeën voor het vieren van dit 30-jarig jubileum en vraagt eenieder hierover na te denken. We wensen André weer een succesvol dansseizoen en iedereen heel veel dansplezier.

Belangrijke data Workshop Israëlisch dansen: 11 oktober 2014, 13.30 – 16.30 uur Vakanties: Herfst 20 oktober t/m 26 oktober 2014 Kerst 22 december 2014 t/m 4 januari 2015 Het Bestuur.

Van de penningmeester

N

u de lessen weer zijn begonnen wil ik de leden, die hun 2e halfjaarlijkse contributie nog niet hebben overgemaakt, vragen dit alsnog te doen op rekening nr. NL08 RABO 0316 1587 04 t.n.v. Volksdansvereniging Zarazan vòòr 15 oktober a.s. Annie Zengerink.

Optredens demogroep

A

ls ik dit stukje schrijf is de demogroep weer druk aan het oefenen voor de eerstkomende optredens. Dansen van onze West Europese serie die we al een hele tijd niet meer gedaan hebben en die daarom wat weggezakt zijn in ons geheugen, komen tijdens het oefenen langzaamaan weer boven. Soms worden er allerlei variaties op de dans gemaakt, dit onder grote hilariteit, maar uiteindelijk komen we er samen wel uit. We gaan er de komende tijd weer met z´n allen tegenaan en hebben er zin in onze mooie kostuums aan het publiek te laten zien. Komen jullie ook kijken naar ons eerste optreden tijdens de kunstmanifestatie Kunst te Eerbeek? Voor 2014 staan de volgende optredens gepland: 14 sept. 12.30-13.15 uur Kunst te Eerbeek Eerbeek 23 sept. 15.00-16.00 uur. Verpl.huis Randerode

Apeldoorn

31 okt. 14.30 uur Woonzorgcentrum Avondzon Apeldoorn 19 nov. 19.30 uur Woonzorgcomplex Mandala

Apeldoorn

28 nov. 14.30-15.45 uur Verpleeghuis Marken Haven Beekbergen Als dit Zarazannetje verschijnt, hebben we ons optreden van 14 september bij “Kunst te Eerbeek” achter de rug. In het volgende Zarazannetje een verslag hiervan. Marijke Korthout.

Pagina 2

Jaargang 23 nummer 2

Zarazannetje

De verrassing

O

p een regenachtige donderdagmorgen, zaten Sherlock Holmes en Maatje aan tafel in de Schuure. Op tafel lag een dossier klaar om de achterban te informeren over een locatie, die ze grondig hadden onderzocht en strikt geheim was voor iedereen! Wat moesten we daar nou van denken, het ligt toch in onze aard om alles te willen weten. Maar Sherlock en Maatje zwegen in alle talen. Niets kwamen we te weten over de locatie! Waar was het dossier dan voor? Daar kwam wel enige uitleg over. Al onze namen stonden erin. Hadden ze ons soms doorgelicht? Gelukkig was dat niet het geval. Het was geen dossier maar een huishoudboekje. Sherlock vertelde in alle geheimzinnigheid, dat als je een x bedrag zou betalen, je dan mee mocht om de locatie te bekijken. En dat het All-In was! Ondanks alle geheimzinnigheid, gingen we allemaal mee. De nieuwsgierigheid had weer de overhand en All-In betekende toch waar voor je geld? Een week later kregen we een uitnodiging van Sherlock, daarin werd de locatie onthuld. 10 uur bij de Heideroos met royale tas. Eindelijk was de grote dag aangebroken! Uit alle hoeken kwamen we aan gesjeesd. En zoals het hoort, klokslag 10 uur aan tafel bij de Heideroos. Nou ja, iedereen, behalve André die had een Apeldoorns kwartiertje, maar dat was zo weer ingehaald. Na de koffie zetten Sherlock en Maatje 8 stoelen klaar. Sommige dames keken wel een beetje bang. Hadden ze soms niet betaald en waren ze nu bang voor een verhoor? Maar dat was ongegrond, het was voor een spel. Een soort stoelendans maar dan anders. En omdat het zo gezellig was, werden Sherlock en Maatje opeens weer gewoon Betsie en Marg! Lachen, gieren en brullen! Daarna gingen we bingo spelen. Op een tafel stonden prachtige glimmende prijzen, geschonken door de “middenstand”. Vandaar dat we een royale tas mee moesten nemen. Na de bingo werd er een broodmaaltijd geserveerd. Niet één voor de eendjes, nee, maar met alles erop en eraan! Toen iedereen de buik gevuld had en sommige dames ook hun royale tas, was het tijd om naar huis te gaan. Natuurlijk waren er dames die niets gewonnen hadden met de bingo, maar niemand ging met lege handen naar huis. We kregen allemaal een roos mee. Het was Betsie en Marg weer gelukt om er een gezellige dag van te maken! Dames Bedankt!!! Hetty.

Zarazannetje


Met de trein naar Zagreb

V

andaag is het 8 mei 2014 en we zijn met de caravan onderweg naar Dubrovnik. Inmiddels zijn we in Kroatië beland en we zijn op zoek naar onze volgende stop in de buurt van Zagreb en Karlovac. Onze tomtom brengt ons via de kortste route met “rechts aanhouden”, ”scherpe bocht rechts” en “volgende weg links” uiteindelijk bij een mooie rustige camping aan een prachtige rivier met de voor mij onuitspreekbare naam “Mreznica”. Nadat we de caravan hadden geïnstalleerd maakte Theo (mijn man) een praatje met een andere Nederlander, die al wat langer op deze camping stond. Deze man vertelde onder andere, dat hij naar Zagreb was geweest en dat het een prachtige stad was. Zagreb is de hoofdstad van Kroatië en omdat we al een paar keer een vakantie hebben doorgebracht in dit land leek het ons een goed idee om ook de hoofdstad maar eens te bezoeken. Theo vertelde ons plan aan de campingbeheerder en deze zei gelijk:” Dat moet u niet met de auto doen. De trein is vanaf de camping 5 minuten lopen en stopt midden in Zagreb.” Toen ik dit verhaal hoorde, vroeg ik ongelovig: “Is hier dan ergens een station?” “Ja”, zei Theo,” hier rechtsaf over de brug en de spoorwegovergang en daar moeten we langs de rails gaan staan en de trein stopt altijd.” We kregen van de campingbeheerder keurig een papiertje met de aankomst- en vertrektijden. Er ging 3 maal `s morgens een trein en 3 maal `s middags een trein terug. Nou, het leek ons wel wat. De volgende ochtend gingen we om 9.00 uur op pad. Ja, er was wel gezegd 5 minuten lopen, maar eerst maar eens kijken of we het wel kunnen vinden. Dat viel erg mee. Over de spoorwegovergang was zowaar een “station”. Het was een huisje zonder ramen vol met graffiti tekeningen. Er stonden echter nog wel 2 houten bankjes voor, om het wachten te vergemakkelijken. Vlak langs de rails was het “perron” van ca 1.50 m breed. We waren niet de enige treinreizigers. Een gezin met 2 jonge kinderen en een meisje met een laptop onder haar arm wachtten met ons op de trein naar Karlovac en Zagreb. Op een gegeven moment ging er een belletje en de iele slagboom ging dicht. En ja hoor, daar kwam een trein, maar die suisde met een behoorlijke snelheid ons station voorbij. De tweede keer was ook nog niet voor ons. Het was een lange goederen trein, maar 3 maal is scheepsrecht. Daar was onze trein. De conducteur deed uitnodigend de deur open en iedereen kon met een enorme hoge instap instappen. Het treinstel was verdeeld in een aantal gesloten coupés. Vanuit een smalle gang kwam je via een deur in een cou-

Pagina 3

pé, waarin 2 royale met pluche beklede banken zaten. Elke bank was verdeeld in 3 stoelen met leuning. Boven de rugleuning waren aan beide kanten spiegels aangebracht over de hele breedte en boven de spiegels bagagerekken. Het deed ouderwets sjiek aan. We nestelden ons bij het raampje en de trein vertrok. De deur van de coupé ging open en de conducteur kwam voor de kaartjes. Die hadden we van tevoren niet kunnen kopen, maar dat was geen probleem. De conducteur had een klein bloknootje met carbon doorslagen waarin hij voor ons een retourtje uitschreef. De reis ging over een enkelspoor. Het volgende station was iets groter. Het was een echt stationnetje met zelfs een stationschef met rode pet en spiegelei. Maar slechts met 1 perron maar wel een paar extra rails. Als de trein vertrok werd het weer enkel spoor. We moesten dus geen tegenliggers krijgen. Na 15 stationnetjes , waaronder Karlovac met een groter station en de andere zeer klein tot onbewoond, kwamen we in Zagreb aan. Dit was een echt station. Het weer was heerlijk en na zo’n treinrit van 1 uur en 15 minuten voor een afstand van ca 60 km hadden we heel veel trek in koffie met taart. Daar zijn we dan ook maar eerst mee begonnen. Daarna een “i” opgezocht en een stadswandeling gemaakt. Wij vinden Zagreb een mooie stad met prachtige gebouwen en vele musea. Het is een echte stad met veel bussen en trams en een ondergronds groot winkelcentrum. Ook is er veel ruimte besteed aan parken. De mensen waren vriendelijk en sociaal. Er waren heel veel terrassen en soms leek de stad wel één groot terras met vrolijk keuvelende mensen. De terugreis verliep naar ons idee iets vlotter met een minder mooie trein. Maar ook deze trein stopte keurig op ons eigen station in “Belavici”. Ina Lambo.

Een liefhebbende echtgenoot !??

W

eer terug van vakantie staat er altijd nog een onaangenaam klusje op mij te wachten t.w. de caravan leeghalen, kleding en beddengoed wassen en nog eens wassen, het interieur weer netjes maken enz. Zodoende ging ik vorige week donderdag middag gewapend met een emmer sop naar de caravanruimte om dit klusje te klaren. De caravan staat overdekt in een afsluitbare ruimte, zo’n halve meter onder het garageniveau. Onze fietsen staan daar ook en je kan met een aparte deur in deze ruimte komen. Theo bracht nog even de stofzuiger en vertrok. Na een tijdje poetsen wilde ik Theo even om hulp vragen om het zware bed in de caravan op te tillen. Ik liep naar de houten deur en wilde deze open duwen, maar wat bleek? Hij zat op slot!! Wat nu?? Hard roepen zou niet helpen, de afstand is te groot. Nou, dan maar

Zarazannetje


even wachten. Theo zou vast zo wel even komen kijken. Maar dat viel tegen. Na ongeveer een uur raakte ik toch wat in paniek en spookten er allerlei gedachten door me heen. Ik dacht als ik het te koud krijg, kruip ik gewoon in bed. Stiekemweg zat ik me natuurlijk steeds meer op te winden. Hoe kan hij dat nou doen? De deur op slot! Onwillekeurig moest ik aan een oud liedje denken van Donald Jones “Ik zou je in een doosje willen doen en dan bewaren”. Hè nee, wat een onzin. Toen, in een helder moment bedacht ik me ineens dat Theo ergens achter in deze ruimte een soort vluchtdeurtje had gemaakt, dat je alleen van binnen uit open kon maken en dat uitkomt op een brandgang. En ja, dat klopte, er zat een deurtje. Maar nu nog open krijgen. Uit alle macht heb ik het kleine deurtje (dat klemde op stenen) zo ver open kunnen duwen, zodat ik me er net tussendoor kon wurmen. Zo, bevrijd! Nu even de brandgang door, omlopen en daar stond de buurman in de tuin. Meteen moest ik natuurlijk mijn beklag doen en terwijl ik daar stond, zag ik plotseling vanuit tegenovergestelde richting Theo aankomen. Vrolijk met filmcamera om zijn nek. “Ja, ik dacht, laat ik maar eens gaan kijken, waar ze blijft, je bleef zo lang weg!” Mijn reactie zal ik hier niet herhalen. In eerste instantie kon Theo niet geloven, dat hij echt de deur op slot had gedaan. Het bewijs kon echter geleverd worden, want hij mocht de deur zelf van het slot draaien. Wat kan een mens zich toch soms als een automaat gedragen. Deur uit, deur dicht en in dit geval op slot. Maar goed, eind goed, al goed. Ina lambo.

Niets gaat boven Groningen

T

et las in het Algemeen Dagblad een aanbieding om met de trein een dagje uit te gaan. In het kostenplaatje zat een lunch inbegrepen. We konden kiezen uit verschillende plaatsen, maar voor ons was het al gauw beslist. We waren nog niet in Groningen geweest. Aangezien Fokelien een echte Groninger Molleboon is, hebben we haar gevraagd of ze met ons mee ging. We zijn er dus met z’n vieren heen gegaan en hebben samen een leuke dag beleefd. Maar Fokelien was dus onze gids , ze wist alle leuke plekjes te vinden. De weersvoorspellingen waren voor het Noorden goed, terwijl het hier behoorlijk had geregend. We hadden ons wel warm gekleed, want het zou daar kouder zijn dan hier bij ons. We stapten in Dieren op de trein. Er was een staking

Pagina 4

bij het bedrijf dat de treinen schoonmaakt. Het was een verschrikkelijke puinhoop in de trein, maar het mocht voor ons de pret niet drukken. In Groningen aangekomen hebben we eerst de stationshal bewonderd, (toen nog) koningin Beatrix heeft het jaren geleden geopend. Daarna naar het moderne Groninger museum. We hebben daar heerlijk cappuccino gedronken, en daar konden de jassen uit, het was inmiddels 21 graden. Het was wel gezellig om daar te zitten, maar het was de bedoeling om wat te zien van de stad. Via het Zuiderdiep oversteken, en naar een leuke winkelstraat en door naar de vismarkt. Met Pasen is daar de “Passion” opgevoerd. Toen naar de “Grote Markt” en weer lopen naar de “Prinsenhof”. Dat is een parkje achter de Martinitoren, en het bestaat al sinds 1614. We hebben daar even op een bankje gezeten en genoten van alle mooie dingen. Vlak daarbij was hotel het “Heerenhuis” waar we hebben geluncht. Marg wilde graag de universiteit bekijken, omdat haar kleinzoon daar misschien gaat studeren, als hij hopelijk slaagt. Via de Vismarkt en de Boteringstraat kwamen we bij de Universiteit terecht. Terug naar de “Grote Markt” en op naar V en D. Boven op het terras heerlijk in de zon gezeten en een glaasje gedronken. Toen was het weer tijd om huiswaarts te gaan. Via de Herenstraat en het Zuiderdiep naar het station. Moe maar voldaan, (ja ,ze heeft ons wel laten lopen hoor), zaten we weer in de trein naar huis! Het was nog steeds mooi weer, maar toen we Deventer naderden regende het pijpenstelen, maar we zaten gelukkig droog. We hebben met ons vieren een geweldige dag gehad. Gelukkig dansen we bij Zarazan en hebben we daardoor zo’n goede conditie. Klavertje vier. Lineke, Marg, Tet en Betsie.

Zarazannetje

Pagina 5


Salland Festival 2014 Een Internationaal Folkloristisch festival in Raalte Folklore bestaat uit de legenden, gewoontes, muziek, sprookjes, dansvormen, volksverhalen, sagen en gewoonten die traditie zijn binnen een cultuur, volk of groep, lees ik in het voorwoord van het programmaboekje van het Internationaal Folkloristisch Salland Festival dat voor mij ligt. En verder: “Folkloristische dans of volksdans wordt al snel geassocieerd met oubollig. Niets is minder waar. Ik zou het woord volksdans liever willen vervangen door het woord: Werelddans. Werelddansen zijn traditionele en moderne dansen, ondersteund door streekgebonden muziek. Elke dans heeft zijn eigen uitstraling en wordt door de uitvoerders ervan met beleving gedanst. Dat kunt u zien en beleven tijdens dit 38e dansfestival. U als bezoeker van het Salland Festival kunt weer uw hart ophalen als altijd”. “Dit jaar nemen wij u mee van de Zuid Amerikaanse uitbundigheid naar de Oost Europese perfectie. U zult genieten van de diverse dansgroepen die elk met passie en overgave hun dansen aan u zullen tonen. Folkloristische dans in deze vorm zal nog eeuwen blijven bestaan!” Het zijn de woorden van Eeuwe Meinsma, voorzitter van het bestuur van de Stichting Internationaal Folkloristisch Festival Salland.

A

an het Salland Festival dat van 18 t/m 23 juni in Raalte werd gehouden, namen dit jaar dansgroepen uit Thailand, Peru, Oekraïne, Italië en Frankrijk deel. Vorig jaar kreeg ik al een voorproefje van het festival door optredens van diverse dansgroepen in winkelcentrum de Boreel in Deventer. Ik schreef hierover een stukje in het Zarazannetje van september 2013. Omdat ik nog beter de sfeer van het Sallandfestival wilde proeven, besloot ik dit jaar naar één van de galavoorstellingen in sporthal Tijenraan te gaan. Ik vroeg Agnes en Laila, een volksdansliefhebber die ik ken uit Zutphen, of ze zin hadden om met mij mee te gaan. Zo kwam het dat Agnes ons op zondagmiddag 22 juni in haar grijze Suzuki Alto vlot naar Raalte reed, waar we ruimschoots op tijd bij sporthal Tijenraan aankwamen. Het parkeren daar was in het geheel geen probleem. Er was genoeg parkeergelegenheid. Hoewel er bij de kassa van de sporthal al een aardig lange rij wachtende mensen stond, niet zo goed georganiseerd vonden we, viel de drukte in de sporthal boven verwachting reuze mee. Er was ruimte te over, we hadden goede plaatsen en het podium was vanuit alle hoeken van de zaal goed te zien. Heel belangrijk voor een voorstelling als deze natuurlijk!

Alle buitenlandse groepen en ook Ralda, de dansgroep uit Raalte, traden deze middag op en presenteerden zich voor de laatste keer op dit festival aan een enthousiast publiek. Het werd een mooie, zeer geslaagde voorstelling, waarbij we volop genoten van het optreden van de diverse dansgroepen: het sierlijke Frankrijk, de verrassende dansers uit Thailand, het vrolijke Italië, het bruisende Peru, de jeugdige dansers van Ralda en tenslotte de opzwepende dansgroep uit de Oekraïne. Een wereldreis in een paar uur, zo zou je het Salland Festival in Raalte kunnen noemen. De voorzitter van het Sallandfestial heeft in zijn voorwoord niets te veel gezegd, is mijn conclusie! Marijke Korthout. Tip: Kijk voor meer informatie op de website www.sallandfestival.nl

Achtergrond van een dans Devicha Khorovodnaya Rusland

D

eze Russische reidans dansen we inmiddels bij alle groepen van Zarazan. In 1955 publiceerde Lidiya Bogotkova het boek “Dansen en spellen voor studenten en de arbeidersjeugd”. In dit boek verzamelde zij dansen liedjes en spelletjes gebaseerd op folkloristische elementen. In dit boek stond deze dans, een lyrische reidans voor meisjes. De jaren 50 behoren tot de hoogtij dagen van het communisme en alle cultuur en sport diende ter verheerlijking van de Sovjet-Unie. Dat blijkt ook duidelijk uit de vertaling van de tekst. Hé meisjes maak je klaar voor een ronde dans Ons hele land zingt samen met ons Antwoordt in echo op onze stemmen Zonsondergang op een warme zonnige dag De jeugd is gelukkig Deze liedjes gaan over de ware liefde Zoals een appelboomgaard die in bloei staat Voor de jeugd zijn er heel veel mogelijkheden voor een gelukkige toekomst. Vandaag is een glorieuze dag Maar morgen nog glorieuzer Mooiere ronde dansen dan de onze vind je nergens op de hele wereld. André.


Zarazannetje

Musical Lea Dasberg school

I

n juni ben ik mee geweest met jongste zoon en gezin uit Zutphen om de musical van de Lea Dasberg school mee te beleven. Finn zit hier in groep 7 en omdat het een zeer grote school is met alleen al 45 leerkrachten, was ter ere van haar 15-jarig bestaan de Hanzehof voor 3 avonden afgehuurd. Elke avond traden 250 andere kinderen op, zodat alle kinderen aan bod kwamen. Nu lijkt een kleinere school me veel prettiger, maar wat ons hier voorgeschoteld werd was een hele belevenis. Ik denk dat juist de hoeveelheid spelers, de prachtig verzorgde kostuums en de enorme inventiviteit grote indruk op me gemaakt heeft en hiervan wil ik iets proberen over te brengen. Nu heb ik vroeger altijd met kinderen gewerkt zodat dat een zwak punt blijft. Ach, Zarazanners, al die kleuters met liedjes, kostuums en hun verlegenheid bij een persoonlijk opzeg-versje. Wat prachtig! De volle zaal genoot zo. Bij het eerste tafereel zagen we een klas (groep 8) met juf vooraan bij een wereldkaart staande, om met aardrijkskunde te beginnen. Na wat discussie besloten ze om door de wereld te gaan reizen om alles beter te kunnen begrijpen. De groep verdween en kwam even later voorzien van skates aanrollen. Tja, de ene groep wilde eerst door Duitsland en de anderen wilden met Frankrijk starten. En zo zagen we tussen de decorwisselingen steeds twee groepjes tussen de gordijnen door elkaar kruisen. Titel van de musical was dan ook “ Lea reist op 80 wieltjes.” Eerst kwam Nederland in zicht met een boer met grote koe op wielen en een boerin met een kleine rijdende koe en ze hielden een kort verhaaltje. Op de achtergrond waren twee “vensters” te zien waar je toepasselijke beelden zag ter verduidelijking. Nu dus: tulpen en molens. Boer en boerin vertrokken en daar kwamen links 28 boertjes en boerinnetjes op en rechts eveneens. Twee lange rijen met elk een volwassen boerin en twee kinderen uit groep 8 om de kleuters een beetje te helpen. Beide rijen deden een dans waarbij de 2 voorste kinderen door de rij naar achteren huppelden enz. en er werd “hoe gaat de boer naar de veemarkt toe, als mijn vader en mijn moeder naar de markt toe gaan en twee emmertjes water halen” gezongen. Het was zo schattig om te zien hoe de kleuters - wat onzeker – hun optreden volbrachten. Maar ja, op skates ben je ergens vlug en dus arriveerde groep 8 daarna in Hongarije, druk skeelerend tussen de coulissen door. Al niesend kwam hier een aantal kleurig uitgedoste kinderen het toneel op waar een zigeunergezin om een kampvuur zat.

Pagina 6

Hierop volgde o.a. een lied van “hatsjoe op de poesta” en een waarzegster deed ook nog een woordje. Het volgende land bleek Jan Klaassenland en we zagen een grote poppenkast en een treurige Katrijn die haar Jan Klaassen kwijt was en hulp vroeg aan de bewoners. Links een hele groep in mooie lichtblauwe pakken en rechts een even grote groep in gele pakken. Naar schatting uit groep 3 en 4. Er werd flink gezocht en om de beurt kwam een bewoner vooraan op het toneel vertellen dat hij/zij Jan Klaassen echt niet gezien had. Eerst kwam de bakker en toen een visser, een kapitein en “Keesje” en zij vertederde iedereen met haar verlegenheid. Daar stond ze nou, voor zo'n grote donkere zaal vol mensen en licht zuchtend en een haarlok wegwuivend wilde ze beginnen, maar door haar gebaar brak er enorm gelach uit, waarna ze met haar hand een afwerend gebaar maakte van :”hé, laat me nou even, het is al moeilijk genoeg”. Wat waren we als publiek hard voor haar, maar ze stal de show! Tot slot kwam een jongen vertellen dat zijn hond wel kon zoeken en gelukkig, daar kwam een hond (kind) aan om het probleem op te lossen. Geregeld verscheen er in de videovensters een kenmerkend beeld van een land dat bezocht werd, zoals b.v. De Eiffeltoren of een landschap en toen kwam de klas aan in Rusland. Natuurlijk konden we toen het Bolsoitheater zien met dansers. Een Meiboomdans werd ons voorgeschoteld met allemaal kleurige linten aan een grote ring en elk kind had een lint in de handen om zo- al hollend- lekker te zwieren. Kinderen uitgroep 8. Maar...Rusland bood ook een kijkje in het Staatscircus, met kinderen uit groep 7 en 8. Nu heb je met zoveel leerlingen altijd wel kinderen die op turnen of gymnastiek zitten en heel lenig zijn. En zo werd er gekoprold en over kinderen – liggend op de grond- gesprongen, haasje over gesprongen en zowaar een levende toren van een groep kinderen gemaakt. Natuurlijk was er ook een directeur, clowns en jongleurs en een koorddanseres. Tussendoor holde een paar keer een jongetje met grappige muts vóór de spelers langs met een bord met “dit is kostelijk” en “dit is om te lachen!” De koorddanseres (6 jaar?) kwam in een prachtig wit danspakje op met een witte paraplu en met uiterste voorzichtigheid wankelde ze over een denkbeeldig koord, draaide halverwege om en zó ingespannen liep ze voetje voor voetje verder dat je de vloer als koord zag. Een plaatje! Al is de wereld erg groot, we kwamen opeens al in China aan en dat was echt een sprookje! Veel kinderen in glanzende okergele broekpakken met ieder op zijn/haar rug een grote Chinese hoed hangend. Nu was er de hele avond achtergrond muziek tussendoor, maar hier leek je echt in China te zijn. Drie kleine xylofoons werden door drie kinderen voorzichtig naar voren gereden en bespeeld en met begeleiding van een “stokjesorkest” waande je je in

Zarazannetje

China. Een sprookjesverteller had een verhaal over een keizer, soldaten en een gevangene die op het toneel het sprookje uitbeeldden. Amerika kwam ook aan bod en tegelijkertijd zagen we links een saloon met een bar en een tafel waar gokkers zaten die ruzie kregen. Zelfs een jonge barpianist ontbrak niet. Grappig, die kind-gokkers met hoeden op met stoer mannen gedrag en omvallende stoel door opwinding. Rechts zag je een katoenplantage met een zeer vermoeid gezin, zo mooi koffiebruin en scharrelend met zakken katoen. Vader zong met prachtige stem een Engels lied over het harde leven op de plantage en links kwam er een cowboy binnen voor een stevige borrel en hij wilde wel eens vrouwtjes zien. En ja hoor, daar kwamen 10 schitterende vrouwen, gekleed in lange zwarte zijden rokken en sexy rode zijden hesjes om de cancan te dansen en die gaven me toch een voorstelling! Dat was echt “peentjes zweten” voor de dames. Tot slot draaiden ze zich allen tegelijk met de achterkant naar het publiek om nog even beeldschone benen met sexy kousenbanden te showen. Dit is een greep uit het geheel, maar ik hoop dat ik toch iets heb kunnen overbrengen van de sfeer. Tot slot kwam iedereen op het toneel om een afscheidslied te zingen met het publiek en daarna kregen de kinderen het verzoek om hun kleding netjes op een haakje te hangen voor de groep van de volgende avond. Het geheel heeft wel heel veel inspanning van leerkrachten, kinderen en ouders gevraagd, maar het was een groot succes. Els Dekker.

De fooienpotten

H

oera, hoera! Het is weer eens gelukt! Wat......? Mooi gevulde fooienpotten, bij alle groepen. Het bedrag was maar liefst 131,54 euro Zarazanners, als je jezelf tegenkomt, geef dan een klop op je eigen schouder, je hebt het verdiend! Allen reuze bedankt, en vooral zo doorgaan. Ineke Berends.

Pagina 7


Opa en oma dag (pake en beppe dei) op de "Dubbeldekker".

W

oensdag 11 juni vroeg uit de veren want ik moest met de bus van 8.15u naar Apeldoorn en daarna met de trein naar Hilversum. Ik was uitgenodigd door Israel voor de opa en oma dag op zijn school “de Dubbekdekker”. Op 't plein werd ik enthousiast begroet door Israel. Ik mocht bij Israel in groep 3 zitten bij juf Elsa. Ik was de enige oma (beppe) in groep 3. Metsje Jantsje had al verteld dat ik zelf in 't onderwijs had gezeten. Ik mocht dan ook als eerste vertellen wat het verschil was tussen nu en toen ik les gaf. En dat was natuurlijk 't digibord, 't zwarte schoolbord van vroeger was verdwenen. Wat wel leuk was, ze gebruiken nog steeds de methode “Veilig leren lezen”, maar nu wel met allerlei leuke spelletjes en werkbladen. Ik mocht meedoen met een leesles, werken in 't werkboek, en oefenen met de woordenschat. De kinderen werken ook met pictogrammen. Als ze hun taak afhebben dan kunnen ze dankzij deze kaartjes kiezen wat ze dan willen gaan doen. Juf Elsa had een speciaal thema over pannenkoeken bakken. Ze had een recept van haar oma gekregen en dat voerde ze ook uit met een beslagkom, meel, eieren, water en een garde. De kinderen mochten zelf vertellen over hun ervaringen met pannenkoeken bakken. Israel wilde ook graag zijn ervaringen vertellen bij beppe met 't pannenkoeken bakken. De laatste vijf minuten moest ik voor de groep zitten en mochten de kinderen mij vragen stellen. Toen kwam ook naar voren dat ik vroeger schreef met een kroontjespen en inkt. De inktpot zat in een bank en later in een tafeltje. De vraag kwam of ik met een veer had geschreven, gelukkig niet, want dat was heel vroeger. De kinderen waren ook heel benieuwd hoe oud ik was en of ik een gebit en rimpels had, want als je die had was je heel oud. Voor mij was dit een heel gezellige morgen bij juf Elsa en haar leuke groep 3. Beppe Tet Groeneveld.

De drie musketiers!

S

amen met Tet en Betsie ging ik fietsen. We gingen op weg, en besloten om naar Zutphen te gaan. Dat vinden we altijd een leuk stadje om te winkelen. We kwamen aan bij de oude brug, en daar kwamen ook een stel fietsers aan op de tandem. Ze stopten, en vroegen ons of we iets voor hun wilden doen. Ze waren met opdrachten bezig die ze uit

Zarazannetje

moesten voeren. Een sterrit zullen we maar zeggen. Ze moesten er ook foto`s van maken. Ze moesten iemand vragen of ze even in de billen mochten knijpen. En dat ging bij mij gebeuren. Toen was Tet aan de beurt, en die moest gezoend worden, en ook foto`s natuurlijk. Maar ze mochten van de vrouwen niet zoenen, maar likken. Het was om te gieren van de lach, ze maakten Tet`s wangen weer netjes schoon. En onze Betsie kwam er goed af, maar ze moest natuurlijk erg lachen om ons. In Zutphen aangekomen hebben we gewinkeld, en ook gezellig koffie gedronken bij de Pelikaan. Het was al met al weer een gezellige middag. Dus dames, ga fietsen, en geniet van de natuur en van alles om je heen. Wij maken altijd van alles mee onderweg, en het is altijd heel plezierig. En bovenal kun je er een leuk verhaaltje van maken voor het krantje. Wie volgt mijn voorbeeld??? Marg.

Met vakantie in Macedonië

N

a een uitstapje in de bergen met een privé chauffeur werden we bij het appartement afgezet en gingen we ons even opknappen om daarna uit eten te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Op naar het restaurant, een kwartier lopen. We bestelden het eten en hadden live muziek. Nog een lekker kopje koffie toe en via de supermarkt, waar we water en een reep frambozenchocola kochten, op weg naar ons appartement. Ik liep met het plastic tasje, vermoedde niets en ineens een grom en een hap naar de chocola. Ik gaf een harde gil, mijn vriendin kreeg bijna een hartstilstand en riep: “wat is er?” Een hond, een enorm gat in de tas, maar de chocola zat er nog in. Mensen achter ons zagen het gebeuren en zeiden: “wij hebben worst in de tas, vreemd hoor.” Er zijn daar vrij veel zwerfhonden, maar van de meeste honden heb je geen last. Groetjes Didi..

Pagina 8


Eten in Macedonië

W

ederom gaat het over ergens eten want dat kan in Macedonië heel goedkoop en dat deden we dus vaak. Een van de laatste avonden van ons verblijf kozen we voor hotel Tino vlakbij het appartement. We hadden net onze bestelling gedaan en zagen 4 muzikanten binnenkomen. “Leuk”, zeiden we en ze begonnen te spelen. Ons eten werd opgediend en de mannen stonden vlakbij. Ik dacht, ik ga een verzoeknummer vragen, het “bijna” volkslied van Ohrid, (de stad waar we logeerden) en dat was Byljana, de dans die wij ook dansen. Ze gingen om ons heen staan en speelden zó mooi en zéér romantisch, dat er van eten niet veel kwam. Mijn benen wilden gaan dansen, maar zo alleen durfde ik niet. Het was geweldig! Een aanrader. Groetjes Didi..

Ons Rijn Moezel reisje

V

anuit Arnhem zijn we vertrokken met de Prinses Juliana richting Rijn en Moezel. We hebben een hele fijne vakantie gehad en natuurlijk veel lol. De eerste stop was Krefeld, daarna naar Keulen, daar hebben we de Dom bezichtigd en heerlijk koffie gedronken en met de taxi terug i.v.m. veel regen. Doorgevaren naar Koblenz, een mooie tocht gemaakt met de kabelbaan, het was prachtig weer, met een heel mooi uitzicht over de stad. `s Avonds aan boord live muziek, de Texas wals, de misirlou enzovoort. Er was ook een fotograaf aan boord en die heeft veel foto`s van ons drieën gemaakt, en die komen volgend jaar in de catalogus te staan, echt waar hoor! Daarna doorgevaren naar Cochem een heel mooi oud stadje en natuurlijk geshopt, door naar Andernach voor de overnachting. De laatste aanleg was in Düsseldorf. Lekker gewandeld naar de stad, maar terug waren wij uitgeblust, en wilden wij een taxi nemen, maar wat stond daar in het centrum: een echte riksja. We zeiden tegen elkaar, misschien wil hij ons wel terug brengen naar de boot, en ja hoor, daar voelde hij wel voor, met z`n drieën erin, dat ging maar net, dat was natuurlijk wel lachen, hij heeft ons helemaal terug gebracht langs de Rijnkade. Tot slot heeft hij met ons koffie gedronken op de boot, aansluitend ‘s avonds nog een Captain diner met live muziek. Vrijdags weer huiswaarts, dus we kunnen terug zien op een zeer geslaagde vakantie. Groetjes Marg, Tet en Betsie.

Zarazannetje

Istanbul, toen en nu.

K

Pagina 9


ijk Riet, daar waar die kleine rondvaartboot nu vaart, even voorbij die boei rechts, daar lagen we voor anker met de Dikke Boot. En daar verderop kwamen we aan wal met de sloep. Goh, die Bosporus is eigenlijk niets veranderd; nog steeds hetzelfde water, alleen veel meer schepen dan toen. Riet: “Ha, dat zal jij nog weten na meer dan 50 jaar. Sinds wanneer heug jij je van voor je geboorte?”. We wandelen langs de boulevard met een prachtig uitzicht over het water. Eindelijk is het er dan toch van gekomen. Al vele jaren heb ik Riet lekker gemaakt met mijn bezoek aan Istanbul, destijds in 1962 met de Karel Doorman. Het was mijn eerste varende plaatsing bij de Koninklijke Marine. En het was gelijk raak; met een heel smaldeel (vliegdekschip, jagers, onderzeeërs), een Schoutbij-nacht en de Marinierskapel aan boord op vlagvertoon naar die meest bijzondere hoofdstad ter wereld. De reis erheen was al geweldig. Langs de zuidkust van Engeland, door de Golf van Biskaje naar Gibraltar, de Engelse poort naar de Middellandse zee. Stappen met de maten en natuurlijk aapjes kijken. Daarna onderlangs Sardinië richting Straat van Messina. Het was een stralende zondagmorgen en natuurlijk moest er baksgewijs (appèl) worden gehouden. Maar dit keer een heel bijzondere zondag inspectie. De begeleidende schepen werden zo dicht mogelijk langszij gehaald en de gehele bemanning stond in paasbest op dek; wij op het vliegdek. Vanuit de achter-vliegtuiglift kwam de Marinierskapel spelend omhoog en het hele smaldeel kon genieten van een heel bijzonder concert, midden op zee, met op de achtergrond de Stromboli en aan stuurboord Sicilië. Vergeet je nooit meer natuurlijk. Daarna door de Straat van Messina met weer een beroemde vulkaan, de Etna (hier eigenlijk alleen bekend als kachelmerk). Oversteken langs Peloponesus en door de Egeïsche zee op naar Pireus, de haven van Athene. We hadden een kei van een OS&O (recreatie) officier aan boord, want er was een excursie georganiseerd naar Athene met de aflossing van de wacht bij het paleis, bezoek aan het Nationale Museum en ter afsluiting “de tempel der goden,” het Acropolis. Tijdens het varen door de Griekse wateren waren we vanaf de brug op de hoogte gehouden van de mythologische verhalen die daar speelden, dus dat bezoek aan de Acropolis was alweer een onvergetelijk hoogtepunt. Daarna op naar het einddoel, Istanbul. Voordat we de Dardanellen passeerden werd eerst nog een krans te water gelaten, als eerbetoon aan een daar, tijdens de Krimoorlog, gezonken onderzeeër. Tijdens de vaartocht door de Egeïsche zee had ik een boek gelezen over de Griekse mythologie en speciaal over Heinrich Schliemann, de Duitse amateurarcheoloog die o.a. Troje ontdekte, dus ik was meer dan verrast, toen we op bijna zichtafstand die oude, bijna mythologische plek

passeerden. En dan lig je ineens voor anker op de Bosporus wat dan heel vroeger een “doorwaadbare plek” moet zijn geweest. Van onze gids hoorden we later dat de aardkorstverschuivingen waardoor Turkije is ontstaan in de laatste IJstijd en het Stenen tijdperk, veel veranderingen hebben aangebracht . In ieder geval hadden we niet het idee dat het hier ooit “doorwaadbaar” was. Onze gastheer tijdens het vlagvertoon was de Nederlandse consul en hij verzorgde een feestelijk onthaal voor alle opvarenden van het smaldeel. Natuurlijk was er ook gelegenheid om zelf de stad te verkennen, en zodoende werden we op een avond met de sloep naar de wal gebracht. Diezelfde plek waar Riet en ik nu samen van het drukke gefriemel van rondvaartboten, kleine sloepjes, grote zeeschepen en het prachtige uitzicht over het water genoten. Wat ik me van toen nog goed herinner, we zaten met een stel maten bijna een half uur in de taxi voor “center of town”. Toen we terugliepen voor de laatste sloep waren we er binnen een kwartier ! Henk.

Eindelijk Istanbul

M

aandag 10 maart. Om 2.30 uur gaat de wekkerradio. Dit was wel een heel kort nachtje en voor ons, toch al geen vroege vogels, is het een hele prestatie als we om 3.15 uur reisvaardig in de auto zitten. Waarom we dit onszelf aandoen? We gaan een weekje naar Istanbul en moeten vroeg vliegen. ’t Is lekker rustig op de weg en we zijn ruim op tijd bij Blue Parking in Aalsmeer. Daar stappen we over in een busje dat ons naar Schiphol brengt. Na alle formaliteiten daar kan het lange wachten beginnen. We zien intussen de zon opkomen en met stralend weer gaan we later de lucht in. Dat veranderde toen we Istanbul naderden. Het werd steeds grijzer en we landden in de stromende regen. Op internet hadden we gezien dat het er koud en nat zou zijn, dus we waren er op voorbereid, met winterjassen, paraplu`s en extra schoenen. Nadat we een visum gehaald hadden konden we op zoek naar de bus die ons naar het hotel zou brengen. Omdat we in het Aziatische deel van Istanbul geland waren, duurde die tocht zo’n twee uur. Die stad is zo gigantisch groot en de passagiers in de bus werden allemaal bij verschillende hotels afgezet. Wij hadden een hotel geboekt op loopafstand van alle belangrijke bezienswaardigheden in het hart van de oude stad, dus …. wij waren de laatsten. Gelukkig was het lekker warm in het hotel, daar had ik wel over ingezeten. Vlug de koffers uitgepakt en nadat we even bij gekomen waren met een lekkere kop koffie gingen we, gewapend met een plattegrond en paraplu`s, de stad verkennen. ’t Was inmiddels 4 uur geworden maar nog tijd

Zarazannetje


genoeg om voor het avondeten iets te gaan bekijken. We liepen de straat uit en kwamen vanzelf bij de Yeni-moskee, dicht bij de Galatabrug. We wilden hem natuurlijk ook van binnen zien, maar dan moesten we wel buiten in de stromende regen onze schoenen uittrekken. Ik ging per ongeluk op de drijfnatte mat voor de deur staan, maar werd meteen terug gefloten. Op de tegels blijven, schoenen uit en dan pas met blote voeten over de mat naar binnen. Gelukkig was de moskee de moeite van het bekijken waard en het prachtige tapijt lekker droog aan onze voeten. Na de bezichtiging de natte schoenen weer aangewurmd en op zoek naar een warmere locatie. We besloten naar de Kruidenbazaar te gaan. Dicht bij, overdekt en lekker warm. Daar was van alles te zien. Natuurlijk veel kruiden in alle geuren en kleuren, maar ook veel andere leuke en lekkere dingen. Je keek je ogen uit. Overal werd je binnen gevraagd om iets te proeven of te drinken. Aan het Turkisch Delight, heerlijk puur vruchtensnoep, konden we geen weerstand bieden, dus stonden we later met een doos vol (erg duur, maar zóó lekker) weer buiten. Het liep al tegen achten, dus nu maar op zoek naar een restaurant. We vonden er een dicht bij het hotel, waar we als oude bekenden begroet werden. Ik werd meteen Mama Mia genoemd, we werden naar een tafel gebracht en toen bleek ik ook nog, zonder het zelf te weten, jarig te zijn. Om dat te vieren zouden ze voor een verrassingsmenu zorgen. Dat leek ons een goed idee. Intussen raakten we in gesprek met onze buren. De dames bleken uit Canada en Nieuw Zeeland te komen. Toen het eten gebracht werd waren we echt verrast. Een prachtige schotel met de lekkerste dingen, in het midden een kip, gemaakt van aluminium folie, waaruit vlammen omhoog kwamen. Een prachtig gezicht. Een andere ober bracht een groot ovaal ding waarvan we niet wisten wat dat nou was. Het bleek een enorm hol brood te zijn. Nog nooit zoiets gezien. Er moest getoast worden en ze wilden met ons op de foto. De rest van de gasten zat vol verbazing toe te kijken en onze buren vroegen zich jaloers af waarom wij zo gefêteerd werden. Dat snapten wij ook niet maar wij hadden in elk geval een fantastische avond en gingen na afloop, uitgeleide gedaan door de obers, vrolijk naar ons hotel. Een leuke afsluiting van onze eerste dag in Istanbul. De volgende morgen regende het nog steeds, maar met droge schoenen (waar een föhn al niet goed voor is) gingen we weer op pad. We bezochten het tapijt museum, verschillende Mausolea van diverse sultans, wilden daarna naar de Aya Sofya, maar daar stond zo’n lange rij wachtenden, dat we besloten naar de

Pagina 10

Blauwe Moskee te gaan. Daar aangekomen hoorden we van een vriendelijke mijnheer dat er een dienst was, dus nu niet toegankelijk voor ons. Hij zag dat we nat en koud waren en nodigde ons uit voor een warme kop thee in zijn zaak even verderop. We zagen de bui al hangen en zeiden meteen dat we echt geen leren jasjes nodig hadden. Dat was geen punt, dus wij mee. In de winkel werden we onthaald op gloeiende appelthee en natuurlijk moesten we toch zijn hele collectie bekijken, maar hij drong verder niet aan tot kopen. We kregen een kaartje met zijn adres voor als we nog eens in Istanbul zouden komen. Daarna naar de Blauwe Moskee, met zijn prachtige blauwe Iznik tegels. Hij behoort tot de beroemdste religieuze gebouwen ter wereld en terecht. Dan staat het Basilica Cisterne op het program. Een enorm ondergronds water reservoir uit 532. In het water zo’n 336 zuilen van meer dan 8 meter hoog. Indrukwekkend! Om warm te worden nu naar de Grote Bazaar. Een labyrint van straatjes met duizenden winkeltjes. ’t Was maar goed dat Henk erbij was, want ik heb totaal geen richtinggevoel en dan ben je verdwaald voor je het weet. Maar wat een belevenis!. Daar vergeet je de tijd, want er is zoveel te zien. De volgende dagen was het gelukkig droog en niet meer zo heel koud. Maar nog wel steeds met de winterjas aan. We zagen het Topkapi paleis, liepen over de Galatabrug (boven en onder) en gingen natuurlijk ook even langs bij het standbeeld van Atatürk. We maakten een prachtige boottocht over de Bosporus, bekeken de belangrijkste moskee van Istanbul, de Süleymanije moskee, aaiden ontelbare katten die overal vrij rond liepen en bezochten de laatste dag het beroemde Dolmabahce-paleis met o.a. de glazen trap en de slaapkamer van Atatürk. Daarna lopend naar het Taksimplein, tegenwoordig vaak in het nieuws door de rellen. Toen wij er waren was het er rustig. Wel veel politie en dranghekken, maar ’s avonds moest je daar niet zijn. De dag ervoor was er nog een dode gevallen. Het Taksimplein ligt aan de andere kant van de Gouden Hoorn dus een hele tippel terug naar het hotel. Daar de bagage opgehaald en naar het station, waar de bus al stond te wachten om ons naar het vliegveld te brengen. Veel te snel naar mijn zin, want wat een stad! Ik wil weer terug! Riet Klein.

Zarazannetje


Wandelen door Amsterdam Op onze trouwdag (19 juni 1962) gaan Wim en ik als het even kan een dagje naar A’dam. Ik ben daar geboren en opgegroeid. Wim en ik zijn daar getrouwd en we hebben er jaren op een woonark in de gracht tegenover de woning en winkel van mijn ouderlijk huis gewoond. We vinden het heerlijk door A’dam te lopen en Wim weet er nog beter de weg dan ik, omdat hij er altijd met de vrachtwagen gereden heeft. Het was jammer dat er zoveel troep overal lag. De vuilnisophalers hadden dagen gestaakt en overal lagen stapels soms opengescheurde vuilniszakken en ook in de grachten dreef van alles. Gelukkig waren ze deze dag weer begonnen met ophalen. We zagen zelfs in een gracht een grote sloep met mensen in regenpakken gehuld, die met grote schepnetten alle rommel uit de gracht probeerden te vissen! Maar wat een belangrijke taak hebben deze vuilnisophalers eigenlijk, ze worden vaak echt niet op waarde geschat. Het weer was niet best, maar het was toch een heel gezellige dag. We waren pas om 23.15 weer in Laag-Soeren. Thuis zei ik tegen Wim: “het was erg leuk, maar ik zou toch ook wel een keer met een gids A’dam willen bezoeken”. Ik keek nog even in de krant en wat zag ik daar toevallig staan? Een artikel over op stap in A’dam langs bijzondere plekken uit het leven van Liesbeth List. Het was wel laat, maar dat wilde ik toch nog even lezen. Misschien een idee voor een volgende keer? Laten we nu zelf haast die hele route gelopen hebben! De route begint bij het Centraal Station, gaat later via de Singel (beeldje Multatuli herinnert Liesbeth aan jeugd in Nederlands-Indië waar ze met haar moeder in Jappenkamp zat) naar de Dam, waar bij Madame Tussaud jaren lang de beelden van haar en Shaffy gestaan hebben. Dan naar het Damrak. In de herfstvakantie kwam Liesbeth vroeger ieder jaar met haar pleegmoeder van Vlieland naar A’dam en logeerde dan altijd daar in Hotel de Roode Leeuw. Laten wij daar nu ook altijd cappuccino drinken en dan naar alle mensen ( vooral buitenlanders) kijken, die vanaf het station komen en de stad intrekken. In het krantenknipsel stond, dat Liesbeth daar voor het eerst in een lift stond en dat de Bijenkorf (zijn wij ook geweest) als tiener zo’n indruk op haar maakte, dat ze er van droomde om daar later achter de kassa te werken. De tocht gaat verder naar de rosse buurt (ook geweest, heb ik het verder

Pagina 11

niet over). Op de Oudezijds Voorburgwal wijst de gids op het oude stadhuis (nu hotel The Grand), waar Liesbeth trouwde met restaurant eigenaar Robert Braaksma, de vader van haar enige dochter. Wij zijn daar zelf ook 52 jaar geleden getrouwd en hebben er natuurlijk even gekeken. En zo ging het verhaal door, te lang om hier te vertellen. Maar op de meeste plekken waren wij ook geweest. Wel toevallig dat ik dat net dezelfde avond na ons dagje A’dam las. En Oh ja, we hebben ’s avonds zelfs ook nog in de Roode Leeuw gegeten, gedineerd is eigenlijk een beter woord. We hadden best wel trek en we besloten “kip in het pannetje” te nemen. Na maar even gewacht te hebben, kwam er al een ober aan met een serveerwagentje waar alles opstond. Hij zette voor ons allebei een heel groot bord neer en drapeerde daar één struikje witlof, een klein hoopje rode kool en 2 stukjes kip op. We kregen er wel een schaaltje gebakken aardappeltjes bij, wat we zowaar zelf mochten opscheppen. Niks pannetje met een lekkere kip erin! We keken elkaar eens aan en hadden moeite om niet te gaan lachen. Het smaakte prima, dat wel gelukkig. Maar als we met alle kinderen en kleinkinderen gaan eten, kunnen we beter naar een van der Valk restaurant gaan. De ober vroeg nog of we een dessert wilden. Ik had even op de prijslijst gekeken en zag bij andere mensen een dessert gebracht worden, dat alweer bestond uit een groot bord, met midden op een voor ons doen heel klein toetje. “Nou”, zeiden we tegen de ober, “geeft U ons nog maar zo’n lekkere cappuccino”. “U heeft zeker geen plaats meer voor een toetje”, zei de aardige ober en dat lieten we maar zo. Je zit er gezellig, maar dineren doen we er niet meer. Wil je meelopen met de Liesbeth List wandeling onder leiding van Daan Bartels kosten 12.50 per persoon. Kijk op www.hetlied.nl De wandeling is 8 kilometer lang. Hij duurt ongeveer 3 uur incl. koffiepauze. Kleinkunstenaar Daan Bartels neemt je mee langs de mooiste pandjes, pleinen en theaters. Ga je liever met een wandeling mee van Wim Sonneveld of Ramses Shaffy dan kan dat ook. Ze lijken mij allemaal erg leuk. Hennie Nieuwenhuis.

Zarazannetje


Wie de schoen past…

V

olksdansen wordt wel eens vergeleken met een sport. Veel springen, gekke bewegingen, plotseling draaien. En dat allemaal ook nog eens in een dwingend ritme en met volledige controle over lijf, leden en spieren. Een verschil met een “echte” sport is dat we in het volksdansen niet echt aan wedstrijden doen, alhoewel een beetje vurige danscompetitie op z’n tijd - op een bal of dansmarathon- heel verkwikkend kan zijn. Een overeenkomst met een echte sport is dat er blessures kunnen optreden, want je bent intensief met je lichaam bezig. Vooral met de benen. Blessures willen we natuurlijk liever niet. Maar door beperkingen ten gevolge van leeftijd en (lichaams) conditie lopen we toch risico’s. Bij verschillende sporten wordt geprobeerd de kans op blessures te verkleinen door gebruik te maken van verschillende attributen: helm, scheenbeschermers, bitje, knie- en elleboogbeschermers, schoudervullingen etc. Maar dit zijn nu niet de dingen waar je bij volksdansen aan denkt (als we de beenwarmers van vroeger maar even weglaten). Goed schoeisel, daarentegen, kan van evenveel belang zijn. En natuurlijk: het dansen op een ondergrond die weinig risico’s met zich meebrengt. Aan goed schoeisel kun je iets proberen te doen. Aan een goede vloer meestal niet. Toch hoor je regelmatig geluiden, dat er problemen zijn met vloeren en schoenen. Vooral als je als volksdansgroep min of meer gedwongen wordt op een betonnen vloer (zo’n vreselijke gymzaalvloer) te dansen, is het goed toch eens stil te staan bij een aantal zaken die bij het dansen op zo’n betonnen vloer van belang zijn. Het hoeft geen nadere uitleg dat (volks) dansen op een betonnen vloer niet ideaal is. Zo’n vloer heeft een bepaalde invloed op het dansgevoel, de stijl wordt anders, stampen hoor je niet, draaien gaat anders enz. Ook kan het risico op blessures in bepaalde gevallen toenemen. Bij dat laatste moet je bedenken dat de vloer slechts één van de risicofacturen is en vaak niet de enige oorzaak van blessures. Andere oorzaken die een rol kunnen spelen zijn: leeftijd, conditie (gezond en uitgerust zijn) , dingen doen voorbij je grenzen (forceren), opwarmen, mate van beheersing van bepaalde bewegingen, enz. Een aantal factoren nemen we hieronder onder de loep: Demping: een betonnen vloer geeft totaal geen demping. Dat kan een probleem zijn bij springen, maar vooral bij stampen. Denk hierbij aan de gevolgen voor enkels, knieën en rug. Gladheid/stroefheid: vooral van belang bij draaien. Dan gaat het niet alleen om draaien om de lichaamsas,

Pagina 12

maar eigenlijk bevat elke richtingsverandering tijdens een voorwaartse beweging (dus ook lopen/dansen in een kring) een draaimoment. Een te grote relatieve stroefheid (tussen vloer en zolen) kan in bepaalde gevallen invloed hebben op knieën en enkels. Ondanks dat fysiotherapeuten zeggen dat je op een betonnen vloer beter niet kunt dansen, is dat niet altijd te vermijden. Wel kun je eventuele risico’s proberen te verminderen door goed te letten op schoeisel en op de manier van dansen. Schoenen: Demping: als de vloer niet dempt, kun je dat deels opvangen door iets dempende schoenen aan te doen. Schoenen met te sterke demping (hele zachte, dikke zolen) geven weer te weinig stevigheid en zijn dus niet aan te raden. Gladheid/stroefheid: het gaat om de relatieve stroefheid tussen vloer en zolen. Een klassieke gymzaalvloer is behoorlijk stroef, dus zijn schoenen met redelijk gladde zolen (dansschoenen) geschikt. Echter zulke dansschoenen hebben over het algemeen weer geen demping. Stevigheid/steun: Schoenen moeten steun geven, maar ook weer niet te stug zijn. Als de ideale schoen (lichte demping, niet stroeve zool) niet gevonden kan worden, kan het beter zijn twee paar schoenen te gebruiken en regelmatig tijdens de dansavond te wisselen. Nieuwe dansen: Zeker bij nieuwe dansen heb je vaak te maken met nog onbekende richtingswisselingen en bewegingen. Doordat er veel aandacht gaat naar volgorde en richtingen is er minder aandacht voor het juiste gebruik van het lichaam. De meeste hernia’s en problemen met meniscussen ontstaan door het te snel en te onbewust uitvoeren van een beweging of actie. Dansdocenten kunnen dansers bewust maken van de specifieke problemen die een bepaalde dans met zich meebrengt: zoals minder hard stampen, draaien “met je centrum aan”, bewust gebruik van voeten enz. Verder is het zo dat zeker niet iedereen evenveel invloed ondervindt van een betonnen vloer. De groep die een wat rustiger programma danst zal over het algemeen minder risico lopen. Aan de ene kant zou je denken dat b.v. ouderen wat meer risico lopen, aan de andere kant zie je vaak dat mensen (bewust of onbewust) hun manier van dansen aanpassen aan hun mogelijkheden en daardoor plezierig doordansen zonder extra risico’s. De belangrijkste boodschap is misschien dan ook dat je je bewust moet zijn van de situatie. Radboud Koop, Jeannette Snier ( met dank aan Ina Snier, fysiotherapeut) Overgenomen uit Syncoopnieuws.

Zarazannetje


Pagina 13

Puzzeloplossing De slagzin van de puzzel in april luidt: Nu heb je de poppen aan het dansen. Er kwamen maar 6 oplossingen binnen en na loting bleek Corrie Challa de winnaar. Ze heeft haar prijsje inmiddels ontvangen. Helaas zat er weer een foutje in en zo bleef er één letter over omdat er bij de woorden om door te strepen “sneeuwwit” stond en dat had “Sneeuwwitje” moeten zijn. Dankzij Annie Zengerink kwam de fout met uitleg erbij naar voren. Bedankt Annie, en sorry, Zarazanners.

Koppelpuzzel Hieronder zien jullie steeds twee woorden staan met een stippellijn ertussen. Bedenk nu zelf op deze stippellijn een woord dat één geheel vormt met het eerste en het laatste woord. Het aantal letters van dit woord staat tussen haakjes aangegeven. Voorbeeld: kers......................(4) tand wordt: kersvers en verstand. De eerste letters van de gevonden woorden vormen de slagzin en dit keer is het voldoende om alleen de slagzin in te sturen. Veel succes!

1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22. 23. 24. 25. 26. 27.

linker …..................(4) rechts …..................(2) trom …..................(3) menig …..................(3) pot ...…...............(4) rad ......................(2) school …..................(4) waard …..................(2) buik …..................(5) ge ......................(5) over ......................(4) arm …..................(5) bel …..................(4) tegen …..................(4) rond …..................(3) figuur …..................(4) oor …..................(4) bed …..................(3) werk …..................(4) boodschappen......................(5) tegen …..................(4) post …..................(3) spring …..................(4) verf ......................(5) voor ......................(5) morgen …..................(7) aan ......................(4)

schoen bouw je dracht zwaar baan sering slapen pijn bij ronde verklaring beeld cirkel geven machine waarnemer recht opslag zadel stappen dienst trekken ballon gaan blad ader

Bestuursmededelingen. Belangrijke data. Sluitingsdatum kopij Zarazannetje 28 nov Jaargang 23, nummer 2 September 2014

Recommend Documents