ROAD STORY
Beeld: Edoart.nl. Tekst: Youri Jansen
N
AI
L L E D ’ A O S TA
KN
R
A LL
LI
VA
CU
EN
IN
COURMAYEUR I TA L I Ë Vele malen hebben we hem mogen aanschouwen, de ene keer van 25 kilometer afstand, de andere keren van veel verder. Altijd ver boven z’n buurmannen uit. In de Alpen staat hij eenzaam aan de top. Hij is semi-Frans, semi-Italiaans, wit van kleur en hij ziet er angstaanjagend uit. Deze keer gaan we eindelijk eens van dichtbij kennismaken. Hopelijk is hij net zo vriendelijk als de GVR uit het boek van Roald Dahl. Ik heb het natuurlijk over de Monte Bianco, oftewel de Mont Blanc.
14 SNOWBOARDERMAG#1_11/12
SB01-courmayeur.indd 2
07-10-11 12:04
ROAD STORY
De gordel naar de Cresta Youla met links de Mont Blanc.
SNOWBOARDERMAG#1_11/12 15
SB01-courmayeur.indd 3
07-10-11 12:04
ROAD STORY
"BACKCOUNTRY RIJDEN ZONDER TE HIKEN."
16 SNOWBOARDERMAG#1_11/12
SB01-courmayeur.indd 4
Yannick Sleeckx, indy cliffdrop.
07-10-11 12:04
ROAD STORY
Zoals de dj de muziek mixt, mix ik mijn gesnurk naadloos met de steeds harder wordende muziek van mijn wekker. Oooohhh, die wekker! Ik haat hem. Maar vandaag iets minder, want anders kom ik nooit in Courmayeur. Fotograaf Edo Jungerius heeft mij namelijk samen met Bas Mons en Yannick Sleeckx uitgenodigd om een lang weekend in dit Italiaanse wintersportoord aan de achterzijde van de Mont Blanc te vertoeven. Ik gooi de benodigde spullen los in de auto en zet een rustgevend muziekje op, zodat ik op mijn gemak wakker kan worden. Want na dit gedeelte van de eenzame reis, zal ook de rust als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik rijd mijn straat uit, geef een keer een flinke dot gas en laat de auto, volgens het nieuwe rijden, zo lang mogelijk uitrollen. De motor is nog niet warm, maar Bas is al wel on fire en begint, zoals ik van hem gewend ben, de oren van m’n kop te kletsen. En dit alles om zes uur ’s ochtends. Van de 1052 kilometer zullen de resterende 1051,5 kilometers gevuld worden met slap geouwehoer, waarin geen moment onbenut blijft om dure woorden te ‘utiliseren’. We rijden Luxemburg binnen en zien de lange rijen staan voor de accijnsvriendelijke tankstations. Ook wij denken aan onze portemonnee. Ik ben ervan overtuigd dat er zeker drie goedkope filiaals zijn en knal dan ook vol vertrouwen langs de twee afgeladen
Après-ski Italian style.
stations. In plaats van het derde tankstation zien we borden ‘Metz’ en ‘Nancy’. Damn! So much voor het besparen. Ik shotgun mijn plek met Bas en word pas ergens bij Basel wakker. Nadat we het laatste gedeelte van de reis, inclusief de Mont Blanc-tunnel, achter de kiezen hebben zien we al snel onze eindbestemming op de borden staan. Het Italiaanse wintersportdorp ligt namelijk direct over de grens in de Aosta vallei. Het vinden van hotel ‘Albergo Maison St. Jean’ is dan ook een fluitje van een cent, waar we direct Edo aantreffen. De smalle halletjes met hun onmogelijke bochten maken het omhoog sjouwen van boardbags wel een uitdaging. Gelukkig is er een lift. Het balkon leent zich uitstekend om de van huis meegebrachte rode klappers, lees: rode wijn, te nuttigen. Zij het uit de tandenborstelbekers van de badkamer. Voordat de kurk van fles numero twee vakkundig naar binnen is gedrukt, zien we Yannick beneden z’n auto parkeren. Na het zorgvuldig uitkiezen van het laatst overgebleven bed, schuift deze Belgische buurman aan. We eindigen de dag met het fantaseren over hoe het morgen op de berg zal zijn. Dit gebied staat namelijk bekend om zijn eindeloze off-piste kilometers.
De poedervlaktes zien er de volgende morgen vanaf onze ontbijttafel bijzonder maagdelijk uit. In het dorp ligt weinig sneeuw, maar op de berg daarentegen des te meer. Met tranende ogen van blijdschap en snelheid strepen we ernaartoe. Eenmaal aangekomen, veranderen de tranen van blijdschap in ijspegels van verdriet. We komen namelijk van een koude kermis thuis, want net als de bevroren tranen is de poeder even hard als de eindeloze tolwegen in Frankrijk. In plaats van direct poederknallen, verkennen we dus maar eerst het gebied. We hebben een gids mee die ons het gebied zal laten zien. Courmayeur bestaat uit 100 kilometer pistes, waarvan 26 makkelijk, 57 gemiddeld en 17 moeilijk. Negentien skiliften verbinden de afdalingen tussen 1224 en 3470 meter hoogte. In mijn belevingswereld is het moeilijk om het er niet naar je zin te hebben. De gids laat ons eerst even de reis uit onze benen razen over de strakke en steile pistes. Er ligt dan wel geen poeder, maar voor keihard strepen trekken ben je bij deze piste set-up aan het juiste adres. De meeste pistes liggen aan de zonkant van de berg, die wat later in de middag pas schaduw krijgt. De eerste paar uur bestaan dan ook voornamelijk uit onuitgesproken wedstrijdjes tussen Bas, Yannick, onze gids en mijzelf. Tegen de lunch blijk ik de onuitgesproken koning van het roekeloze
Uitzicht op de backcountry richting Col d'Arp.
Het thermaalbad van Pré-Saint-Didier.
SNOWBOARDERMAG#1_11/12 17
SB01-courmayeur.indd 5
07-10-11 12:04
ROAD STORY
"DE BERG LIGT BEZAAID MET GEZELLIGE EETTENTJES."
18 SNOWBOARDERMAG#1_11/12
SB01-courmayeur.indd 6
07-10-11 12:04
ROAD STORY
Bas Mons, blunt to fakie.
SNOWBOARDERMAG#1_11/12 19
SB01-courmayeur.indd 7
07-10-11 12:04
ROAD STORY
20 SNOWBOARDERMAG#1_11/12
SB01-courmayeur.indd 8
Youri Jansen, shifty tailtap.
07-10-11 12:04
ROAD STORY
Dalzicht op Courmayeur.
rijden en we schuiven aan aan een tafeltje in het bergrestaurant. Dankzij de overheerlijke cappuccino van de plaatselijke barista – een vakman die zich toelegt op het bereiden van espresso en aanverwante dranken als cappuccino – wordt onze lichte middagdip in drie slokjes weggepoetst. De namiddag heeft ook nog een kleine sessie voor ons in petto. We vinden een oude ruïnemuur waar we een kleine quarter tegenaan bouwen. Na een aantal vruchteloze pogingen krijgen we de snelheid en de smaak te pakken. Als de zon langzaam begint te zakken hebben we alle drie wel een aantal seconden op het topje van de muur gebalanceerd en heeft Edo verschillende hoeken geprobeerd. Dag één zit erop… Een avondje in een van de authentieke bistro’s kan natuurlijk niet ontbreken als je een vakantie in Italië boekt. Want dit culinaire voordeel ten opzichte van de buurlanden is juist een trekpleister. De tourist office tipt ons ‘Le Petit Bistro’. We moeten vragen naar ene Tony, how cliché can you go? Dit blijkt echter overbodig, want bij binnenkomst worden we al direct opgemerkt door de lange, jonge vent die ons met zijn dikke zwarte krullen en brede glimlach verwelkomt in zijn bistro. Aangezien de tent nog vol zit met mensen, worden we verzocht even aan de bar te wachten, onder het genot van een goed glas streekwijn en een plankje met vers gesneden worst, kaas, noten en andere heerlijke hapjes. En radio 3FM op de internetradio! We kijken eens goed rond en als je de vele foto’s aan de muur moet geloven, zou je haast denken dat Tony binnen deze vier muren is opgegroeid. Onze visuele tour wordt echter onderbroken door onze gastheer die ons met brede gebaren verwijst naar een tafeltje bij de deur, waar we tussen de andere genietende gasten van start gaan met de maaltijd. Als na alle gangen en ‘die ene wijn’ die Tony speciaal voor ons uit de kelder heeft gehaald de rest van het restaurant leeg is, komt hij met het barpersoneel nog even bij ons zitten. Als we na de aller-allerlaatse slok wijn dan toch echt het huiselijke sfeertje van de Bistro moeten verlaten, lopen we alle vier stilletjes over straat, nog nagenietend van de heerlijke avond. De volgende dag dient zich aan en na wederom de beste koffie die ik in tijden op heb, staat onze gids weer voor de deur. Na een hevige dag rondstruinen op de pistes bouwen we aan de schaduwzijde, waar de sneeuw nog zacht is, een schans, en springen ons middels een tap tegen een oude boom een paar uur lang letterlijk een slag in de rondte. Als we daarna in de schaduw als dwazen naar beneden razen over de pistes, bevriest mijn nat geworden trui en krijg ik steeds meer moeite met het buigen van mijn armen. Als ik echter vlak voor het begin van de dalafdaling nog een kunstsneeuwbult zie, besluiten we nog één looping te maken om het af te leren. Dat ik twee minuten later nóg een looping zou maken, maar dan in combinatie met een Italiaanse skiër, wist ik natuurlijk ook niet van tevoren! Gelukkig kan ik mijn gekneusde lichaam die avond laten bijkomen in de luxe thermaalbaden van het nabijgelegen Pré-Saint-Didier. De opstijgende damp van de verwamde buitenbaden hult de omringende huizen in een spookachtige mist. Eenmaal aangekomen kleden we ons, als vier kleine kinderen, zo snel mogelijk om en bombarderen het eerste bad dat we zien. We krijgen een x-aantal boze blikken toegeworpen, maar het deert ons niets. Binnen de kortste keren hebben we het hele spa-radijs verkend en komen we uit bij een soort health center eetzaal. Schalen vol fruit, bakken vol muesli, yoghurt uit de tap, en alles gratis! We eten onszelf tonnetje rond en gaan daarna, geheel tegen de regels in, nog een paar baantjes trekken. We weten er uiteindelijk zo’n vier uur door te brengen zonder dat we er uitgestuurd worden. Met onze maximaal gevulde magen en verschrompelde opahanden stappen we de auto weer in om aan de vijftien minuten durende terugrit te beginnen. De grens tussen ontspannen en gaar is stiekem in elkaar overgegaan en we vallen bij aankomst direct in slaap.
Bas houdt zich aan de regels.
SNOWBOARDERMAG#1_11/12 21
SB01-courmayeur.indd 9
07-10-11 12:04
ROAD STORY
De laatste dag vullen we met pisterondjes pompen en van de omgeving genieten. Want het uitzicht op de hoogste berg van Europa blijft fascineren. Als de condities goed zijn, kun je ook freeride-tochten ondernemen aan de Italiaanse zijde via een speciale gondel die vanuit het aangrenzende Entrèves vertrekt. Het weer zit ons echter niet mee. ’s Avonds gaan we vol goede moed op weg naar onze laatste culinaire verwenning: restaurant L’Hermitage, een plekje dat door de lokale bevolking beschreven wordt als het echte huisvoedsel van de Italianen. Dus niet de pasta, spaghetti en macaroni die we gewend zijn, maar de echte bergkeuken. Maar goed, eerst maar eens de voordeur zien te vinden. Volgens de hoteleigenaar is het niet ver. “Eh…take the mainroad, then go left, and about…eh…twohundred meters up the hill.” Hoewel zijn bedoelingen goed zijn, is zijn inschattingsvermogen dat niet echt. Na zijn instructies op de voet te hebben gevolgd, starten we aan een reis die aanvankelijk te voet nog wel te doen leek. Na een uur lopen, beginnen we ons toch wel af te vragen of we er niet voorbij zijn gelopen. En als de bebouwing steeds schaarser wordt, besluiten we een auto aan te houden om de weg te vragen. Het jonge stel in de auto schiet vrijwel meteen in de lach als we zeggen dat we naar L’Hermitage moeten. Dan gebaart ze ons een stap achteruit te doen, zodat ze kan uitstappen om ons alle vier, inclusief dikke fotorugtas achter in de Volkswagen Beetle te proppen. Als we na een goede tien minuten rijden aankomen bij het restaurant zijn
Uitzicht vanaf Cresta d'Arp.
"COURMAYEUR BIEDT MEER DAN ALLEEN PASTA EN PIZZA." we intens dankbaar voor deze lift. Gelukkig maakt het eten veel goed, want wat er op tafel verschijnt is authentiek en wordt uit een grote pot geserveerd. Gekruid lamsvlees, ezelvlees en linzenmoes met een soort speciale kaas, gekookte rijst met een vulling erin die we geen van allen konden plaatsen. En dit zijn slechts de eerste twee gangen van de vijf die ons te wachten staan. In de achteruitkijkspiegel verdwijnt de Mont Blanc langzaam achter z’n buurmannen. Zoals altijd is het weer veel te snel gegaan. De zon schijnt heerlijk en het is nog lekker rustig op de weg. In de auto is het allesbehalve rustig, want Bas is weer bezig met zijn betoog zonder einde. Maar het zal niet lang duren vandaag. Na een halfuurtje rijden zet ik hem af bij Cluses, want hij gaat nog een weekje naar Avoriaz. We geven hem een high-five en zeggen arrivederci. Als we de snelweg weer oprijden is het drukker geworden, maar in mijn auto is de rust teruggekeerd. Nu mijn maag nog na dit driedaagse vreetfestijn…
Le Petit Bistro.
TIP VAN DE LOCALS Pak boven in het gebied de Arp wandelaarsgondel richting Cresta d’Arp. Hier bevindt zich het uitkijkplatform voor de Mont Blanc. De enige weg omlaag is via de off-piste. Houd nu links aan en draai links om de Col d’Arp. Volg de geul omlaag en sla als het bos begint linksaf richting Plan Checrouit waar je weer op de piste komt. Check te allen tijde het lawinebericht en zorg dat je een lawine-uitrusting bij je hebt.
Info Hoogste piek: Pistes: Liften: Afstand Utrecht:
2755 meter 100 km 21 1040 km
Dagpas: € 43.6-Daagse pas: € 213.www.courmayeur-montblanc.com www.visitaosta.nl
Handige gratis apps WEBCAMFOTO Salomon Powfinder (Gebiedsinfo)
iSki Italia (Gebiedsinfo)
Lingopal Italiaans (Vertaler)
22 SNOWBOARDERMAG#1_11/12
SB01-courmayeur.indd 10
07-10-11 12:04
