Archief Ten huize van...
1
Archief "Ten huize van..." Jan Pinxten ....................................................... 3 Fons Croes ....................................................... 4 Alex Delvaux ..................................................... 5 Jean Penninckx ................................................. 6 Louis Hendrickx ................................................ 7 Meneer Van de Venne ....................................... 8 Frits Vandenberghe ........................................... 9 Jos Grauwels .................................................. 10 Nand Van Hoof & Juul Brouwers ....................... 11 Rik Rutten ...................................................... 12 Hugo Coremans .............................................. 13 de jubilarissen ................................................ 14 Mon Vervoort .................................................. 15 Robert Cloetens .............................................. 16 Jozef Vandenbroeck ........................................ 17 Gaston Stas .................................................... 18 Hendrik Coninx ............................................... 19 Wilfried Cockx ................................................. 20 Roger Adams .................................................. 21 Maurits De Potter ............................................ 22 Gust Bastiaens ................................................ 23 Louis D’Hoogh ................................................ 24 Gerard Bouba ................................................. 25 Guido Van Looy .............................................. 26 Leo Stappers .................................................. 27 Wim Dejongh ................................................. 28 Willy Florentie ................................................. 29 Marcel Lemmens ............................................. 30 Willy Nauwelaerts ........................................... 31 Louis Bogaerts ................................................ 32 Piet Stienaers ................................................. 33 Frans Van den Borne ....................................... 34 Maurice Meulemans ......................................... 36 Guido Hansen ................................................. 37 Frans Derboven .............................................. 38 Nol Van Seggelen ............................................ 39 Aloïs Van Deun ............................................... 40 Ivo Indigne ..................................................... 42 Lieve Demuynck ............................................. 43 Paul De Backer ............................................... 44 Jef Mesens ..................................................... 45 Fons Ceustermans ........................................... 46 Walter Poels ................................................... 47 Frans Stuyven ................................................. 48 Fil Willemen .................................................... 50 Luc De Coster ................................................. 52 Eddy Smekens ................................................ 53 Yvonne Peeters ............................................... 54 Louis Deca ..................................................... 55 Paul Jacobs .................................................... 56 Gilbert Maebe ................................................. 57 Armand Claeys ................................................ 59 Bert Vanderlinden ........................................... 60 Jos Van Espen ................................................ 62 Willy Meysen .................................................. 64 Irma Briers ..................................................... 65 Willy Wuyts .................................................... 66 Jef Poelmans .................................................. 68
Pol Van Calsteren ............................................ 69 Frans Pottie & Sus Lamon ................................ 70 Herman Moons ............................................... 72 Armand Claeys & Albert Debakkere .................. 74 Julien Jackers ................................................. 75 Karina Deklerck ............................................... 76 Louis Milis ...................................................... 78 Hubert Buyens ................................................ 79 Harry De Ceulaer ............................................ 81 Omer Bossuyt ................................................. 83 Gérard Scholliers ............................................. 85 Pol Blauwens .................................................. 87 Herman Cauwenberghs ................................... 89 Gerrit Bulens .................................................. 91 Don Boscoop .................................................. 93 Daniël Malfait .................................................. 96 Jérôme L’Enfant .............................................. 98 Leo Langenus ............................................... 100 Frans Leën ................................................... 102 André Blockx ................................................ 105 de missieprocuur .......................................... 107 Marleen Bevernage ....................................... 109 Marie-Anne De Preter .................................... 111 Marc Pauwels ................................................ 113 Pieter De Coninck ......................................... 116 Studio 6 ....................................................... 119 Joris Lambrechts ........................................... 122 Chris Verbinnen ............................................ 125 Patrick De Potter ........................................... 127 Jos Mees ...................................................... 130 Marcel Deleus ............................................... 132 Rik Alen ....................................................... 134 Geert Buttiens ............................................... 137 De pioniers: Rik Rutten .................................. 140 De pioniers: Luc Brackeva .............................. 142 André Vanderhoeven ..................................... 144 Comenius ..................................................... 147 Jacinta Verbelen ............................................ 149 Piet Stienaers... revisited ............................... 151 Danie Robeyns .............................................. 154 Jean-Pierre Vermaelen ................................... 156 Willy Wuyts... revisited .................................. 158 Marcel Wuyts ................................................ 160 Anita Van Looy ............................................. 162 Jan Depiere .................................................. 164 Elsy Colemonts ............................................. 167 Fonny Artoos ................................................ 170 Hugo Godts .................................................. 173 Anny Knockaert ............................................ 176 Jan De Vlieger .............................................. 178 Wordt verwacht... ......................................... 180
2
Jan Pinxten Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1970 Willy, Jos, Luc, Albert, Eddy en natuurlijk ook "onzen Armand", kwamen binnen gevlogen bij Jan. "Wie drinkt er een bier?" vroeg Jan. De bak(ken) werden bovengehaald en de tongen kwamen hoe later hoe meer los. Eén van zijn schoonste en belangrijkste herinneringen als secretaris van Don Bosco is, dat hij weinig last heeft gehad met iemand. Hij had en heel regelmatig leven. Zijn hobby's zijn kaarten en biljart spelen. Op de vraag of hij trouwplannen had, antwoordde hij: "Ja, dat is juist. Onder de grote vakantie van 1970. Maar nog eerst de twee kleine vakanties nemen en dan ben ik, geloof ik, klaar." Wat zoudt ge aan de school willen veranderen? "Wel, ik zou de dagen korter maken, ten koste van de vakantie. En er is ook een tekort aan een intieme, gezellige feestzaal. 't Was half twee. Toen zijn we maar, na enkele Suzywafeltjes gegeten te hebben, naar huis gegaan. Een leuke avond was weer voorbij.
3
Fons Croes Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1970 Op vrijdag 6 maart 1970 vertrok en heel kleine delegatie van het oudleerlingenbestuur naar Mechelen - natuurlijk onzen Armand, Jef Van Espen en bibi. Na een kleine vertraging kwamen we bij de familie Croes aan. We werden zeer hartelijk verwelkomd en mochten ons dadelijk in een malse zetel neer-kappen. De bierpotten werden bovengehaald terwijl Armand een mooi plastieken halssnoer voor Fonskes dochtertje ineen stak. Toen we over "den Malinois" gepraat hadden, begint er een lang gesprek over de befaamde "nonnen" die tegenwoordig denken dat ze een eigen commercieel schoolgebouw mogen besturen, ook een lerares bij de beruchte "heilige vrouwen", was bij dit gesprek ook blijkbaar anti-non gezind. Wat Mr. Croes wil veranderd zien in Don Bosco is zeer miniem. "De mogelijkheden die Don Bosco biedt, worden goed gebruikt, het kan niet beter", aldus Mister Croes. Half twee. We hadden weer kennis gemaakt met een interessante en sympathieke familie.
4
Alex Delvaux Uit Don Boscoop - nummer 3 - 1970
De "KEES" is nie slecht... Op een mooie maandagavond brachten Armand, Jef, Albert, Willy, Eddy, Luc en Theo een bezoek aan de familie Delvaux. Aanstonds zagen we dat Alex de visserssport sterk beoefende, en zelfs op dode... Als inzet betwisten we een voetbalmatch met Alex als topscorer, één waarin heel wat gefoefeld werd en waarin zelfs onze Armand zijn beste beentje voorzette. Daarna werd menig pintje gedronken, waar tussen zijn herinneringen - hoe ouder, hoe hechter - werden bovengehaald. Kleine Wim zorgde voor lekkere versnaperingen en Mevrouw Delvaux luisterde aandachtig wat er tussen al die mannen verteld werd. Van af het jaar 1963 geeft Mijnheer Delvaux in onze school les en heeft hij als wens "NOOIT" onze school te moeten verlaten. Tamelijk vroeg in de ochtend vertrokken Jef, met de "kaas" in de hand, en al de anderen huiswaarts. Een plezierige avond was weer verlopen, maar de kaas was toch niet slecht.
5
Jean Penninckx Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1970
Welkom ! Kloosterstraat 21a, daar kwamen wij aan na de receptie in de "KEET" van Heverlee (Jacques en Annie zijn getrouwd). Het waren Jos, Maurice, Armand, William, Cris, Willy en Eddy. Wij waren daar met ons ... in de zetels gevallen. Monique zorgde voor goed fris bier en ook voor snoepjes. Met zijn 30 jaar komt Jean (wij waren bij M. Penninckx) d'r goed voor. Hij geeft sinds september 1963 les in het college (mocht ook enkele uren geven in de technische, in het begin althans). Op woensdagnamiddag is hij nog altijd scheidsrechter bij de voetbal, zelf spelen, doet hij ook graag. Volgens Jean mag men niet te lang vrijen, daar is veel verloren tijd in. In de school zou hij graag een lokaal zien komen voor de leraars en ook iets waar men ouders en leerlingen kan ontvangen (naar het schijnt zijn daar nu plannen voor). De jongens mogen hip zijn, aldus M. Penninckx maar sommigen zouden zich beter moeten verzorgen. Het was twaalf uur toen wij afscheid namen en de aansteker was goed.
6
Louis Hendrickx Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1971 Zoals u op de foto ziet, heeft ons Lowieke een ferme vrouw, maar ook drie schattige kinderen: Jan, Hilde en Wim. M. Hendrickx, dienstdoend leraar vanaf het tweede jaar dat de school bestond, speelt nog elke dag zijn partijke voebal. Maar hij zou graag een flink stortbad willen nemen na het beoefenen van een dergelijke sport. Kan onze bond daar later iets voor doen? M. Hendrickx klaagt ook wel een beetje over de wanorde in de lokalen en vooral op een maandagmorgen wanneer de lokalen gebruikt werden. Hij zou een vaste kuisploeg aanstellen, mits vergoeding en dit bedrag berekenen op een verhuurprijs. Misschien wel een goede oplossing. Bij een oud-leerlingenbal zou de muziek stiller, de dansvloer in een hoekske en meer leraars aanwezig moeten zijn; aldus de gezamelijke mening van het echtpaar. Toen beweerde mevrouw Hendrickx het volgende: "Een vrouw heeft de naam van een klestwijf, maar de mannen kunnen ook een stukske zeveren". Was dat gezegde bedoeld op ons Lowieke, die soms ook wel eens durft blijven hangen, of op ons mannen, aldaar aanwezig?? Ik weet het ook niet. Van LIMBURGERS gesproken. Maar het was toch weer eens een leuke avond.
7
Meneer Van de Venne Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1971
Meneer Van de Venne vertelt... Tien jaar geleden, in september 1961 startte Don BOSCO Haacht. Bij deze gelegenheid vroegen wij Mr. Van de Venne iets te vertellen over het ontstaan van de school. Drie mensen, Mr. Verlooy, deken te Haacht, Mr. Teurlinckx, notaris te Haacht en Kanunnik Faes stelden de vraag of Haacht en omstreken een school (secundaire) nodig had. Het antwoord was bevestigend en dadelijk werden de nodige maatregelen getroffen. Dit liep echter van geen leien dakje. Na het eerste contact met de Salesianen werd de school geweigerd, maar door tussenkomst van Kardinaal Van Roey, die een brief schreef naar de wereldfederatie (hoofdbestuur) van Don Bosco in Turijn, werd de school aanvaard. De wedde van één leraar en ± 4 hectaren grond in het centrum van Haacht waren enkele van de voorwaarden.
Gildezaal Uiteindelijk werd Mr. Van de Venne als directeur naar Haacht gezonden. Deze koos dadelijk een paar helpers zoals Henri Rutten, Luc Brackeva en Louis Milis. Samen gingen ze op zoek in alle scholen van Don Bosco om een paar gereedschappen te verzamelen, onder andere een kolomboormachine.Ze installeerden dan alles in de toenmalige Gildezaal, nu "zaal Onder de Toren" te Haacht. M. Van de Venne vestigde zich met zijn huishouden in de Stationsstraat 21 te Haacht. Op de vooravond van de eerste schooldag waren 20 jongens ingeschreven. Op 1 september stonden er echter 45 jongens aan de ingang van de school, met als gevolg: te weinig leraars. Zo kregen we M. Hemelaer in ons midden. De 45 werden verdeeld in twee klassen: een eerste klas (30 leerlingen) in het bekend "kelderke" en een tweede klas (15 leerlingen) in de keuken van de zaal. Later kwamen er als leraars nog bij: Mr. Louis Denekens en Mr. Hugo De Backer voor muziek (elk een half jaar) en Mr. Bert Vander Linden voor lichamelijk opvoeding (deze drie kwamen vanuit Oud-Heverlee). Ondertussen werd er gebouwd aan de nieuwe school waarvan de eerste steen gelegd werd in mei 1962. September 1962, we trokken naar onze nieuwe school zonder deuren of ramen. Als eerste lekenleraars kregen we Mr. Jos Grauwels en Mr. Oostvogels (tumen). In 1962 als Salesianen: Gaston Hooft en Armand Claeys, en Nand Van Hoof als overste.
Ook een ‘moderne’ Stilaan groeide het aantal leerlingen aan en begon men ook met een moderne afdeling (in 1962 met 18 leerlingen). Dit gebouw werd steeds kleiner en kleiner. Er moest weer gebouwd worden. Zo kwam men stilaan tot een technische school en een college. Later werd dan de lagere school bij het college gevoegd. Onze Don BOSCO school heeft op dit ogenblik 850 leerlingen waarvan 400 in de technische school, 250 in het college en 200 in de lagere school studeren. In 1964 werden de eerste A3 diploma's uitgereikt en in 1968 de A2 diploma's en de eerste diploma's van de moderne humaniora.
Oud-Leerlingenbond Eind 1969 werd de Oud-Leerlingenbond gesticht. Het huidige bestuur bestaat als volgt: Mr. Claeys: Salesiaans afgevaardigde Mr. Derboven: afgevaardigde van de leraar van de technische school Mr. Delvaux: afgevaardigde van de leraar van het college Hannes William: Voorzitter Van Espen Jos: onder-voorzitter - afgevaardigde van de technische school Vandenbroucke Luc: redactie secretaris en verantwoordelijke uitgever van ons blaadje Gijpen Eddy: secretaris - verslaggever Van Espen Maurice: afgevaardigde van het college Gijpen Hugo: lid van de redactie - tapper van ons nieuw lokaal ('s zaterdags) Van doren Willy: lidkaarten Van Asschot Jos: soldatendienst Langs deze weg willen alle oud-leerlingen die mensen bedanken, vooral de Salesianen, die hebben bijgedragen tot de moderne school die Haacht en omstreken bezit.
8
Frits Vandenberghe Uit Don Boscoop - nummer 3 - 1971 Op vrijdag 28 mei brachten wij met de Oud-Leerlingenbond een bezoek aan M. Vandenberghe en zijn stevige kroost. Vriendelijk ontvangen in zijn nieuwe woning, interesseerde het hem eerst en vooral welke stap wij als oud-leerlingen in de onbekende wereld al gezet hadden. M. Vandenberghe begon zijn loopbaan in de fabriek "Elnor" te Tildonk. Vervolgens werd hij leraar in de technische school in Tienen, om uiteindelijk in 1963 in het Don Bosco-instituut te Haacht te belanden. De eerste jaren kregen wij van hem zowel theoretische vakken (werkmethode & technologie) als praktische vakken. Nu houdt onze Frits zich uitsluitend bezig met de praktische vakken in het modern uitgeruste werkhuis. (Die leraars van tegenwoordig krijgen ook al nen dikke nek.) Dat zijn vriendelijkheid en organisatiekennis niet alleen in de school gekend is, bewijst het eens te meer doordat hij KWB afgevaardigde is voor het gewest Haacht. Bovendien is hij in de Haachtse sport- en cultuurkringen een gekend figuur. Op de late uurtjes vertelde hij ons zelfs uit "zijnen schonen piottentijd". Frits was ook "genen simpele" zulle, hij werd zelfs benoemd tot 'karottentrekker 1ste klasse". Een echte interessante "Ten huize van..." vloog weer eens voorbij. Laat onze Frits maar doen, hij zorgt wel voor de poen, heeft hij gene poen dan zal hij wel iets anders doen.
9
Jos Grauwels Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1971 Op een avond reden we gezamenlijk door de donkere Appelstraat naar de nieuwbouw van onze eerste lekenleraar Jozef Grauwels. We werden hartelijk ontvangen door de ganse familie, die ons dadelijk vergastte op een frisse drank en koekjes. In 1962 trad Jozef in dienst in de school die nog ver van voltooid was. Hij gaf les in open lokalen zonder vensters of deuren, met af en toe onderbreking van de leerlingen om de vloerders te helpen bij het aanbrengen van de vloer. Voor de leerlingen was dit dan de goeie ouwe tijd. In bijna onvoorstelbare omstandigheden werd er les (hm) gegeven. Metsers en vloerders liepen door zogezegde klassen heen, en de hijskraan draaide de ganse dag zonder ophouden. Er waren zelfs leerlingen die goesting kregen om te gaan werken (met de hijskraan natuurlijk). Op het einde van het schooljaar was de bouw af en ons Jefke moest zijn legerdienst gaan vervullen. Daar heeft hij nog vele herinneringen aan, want hij kon er niet over zwijgen. In 1964 kwam M. Grauwels terug, maar dan in een reeds ver uitgebreide school, om hoofdzakelijk les te geven aan de leerlingen van de moderne afdeling.
10
Nand Van Hoof & Juul Brouwers Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1972 Op een zaterdagamiddag reisden we met een achttal bestuursleden naar Halle, waar we een afspraak hadden met de heer Directeur en mijnheer Brouwers. In het oude gebouw, waar Directeur Van Hoof zijn ontvangstplaats heeft, hadden we werkelijk ogen te weinig om al het mooie te bewonderen. Voor de belangstellenden kunnen we er meteen aan toevoegen dat al dat prachtige in de school zelf gemaakt werd. Na enkele minuutjes, die in dit vertrek niet te lang duurden, kwam Directeur Van Hoof stralend en glimlachend, zoals we hem steeds gekend hadden, naar ons toe. Er hoeft hier niet gezegd dat dit een prettig weerzien was van een heerlijk mens die, zoals hij ons zelf toevertrouwde, zijn hart voor een groot deel in Haacht verloren heeft. Enkele ogenblikken laten kwam de heer Brouwers, zoals steeds op zijn pantoffels, of wat dacht je, vanuit het bos naar binnen. Het weerzien ging natuurlijk gepaard met de nodige handdrukken, schouderkloppen en haartrekken. Zelfs Brouwers heeft van zijn enthousiasme niets verloren en het is dan wel echt fijn nog eens zo een mens te ontmoeten. Natuurlijk werd er nu over oude vrienden en oud-leerlingen gepraat en trouwens zo wat over de ganse streek van Haacht. Voor we een bezoek brachten aan alle gebouwen van de school, gingen we eerst een pintje drinken in het oud-leerlingenlokaal van Halle, waar praktische zetels netjes op een vast tapijt en voor een houten buffet opgesteld staan. Natuurlijk weer allemaal eigen fabrikaat. Het oud-leerlingenlokaal is er ondergebracht in de lagere school, waar we op voorstel van mijnheer Van Hoof meteen een kijkje gingen nemen. Daarna ging het bezoek naar de grote en ruime werkplaats, waar de volledige bouw van tien draaibanken op het programma staat. Een prachtprestatie. Verder bezochten we de lasafdeling, de modern uitgeruste elektriciteitsafdeling en de drukkerij. Wegens de hoge kostprijs en de hoeveelheid materiaal die men nodig heeft om deze laatste afdeling in stand te houden, werd deze gesplitst in: school en productie afdeling. In laatste genoemde waren de foto's van Paul Severs nog steeds "in". We brachten ook nog een bezoek aan de afdeling openbare werken, maar door het slechte weder sprongen we vlug over naar de turnzaal en het overdekte zwembad. Dit laatste is niet alleen mooi maar werkelijk ongelooflijk. Hiervan waren we reeds van bij ons vertrek op de hoogte en daarvoor konden we echt niet aan de verleiding weerstaan om onze zwembroeken aan te trekken en ons als visjes in het hemelsblauw water te werpen. Voor een leek onbeschrijfbaar, je moet het beleven.
11
Rik Rutten Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1972 Op een gezellige vrijdagavond belanden wij met een sterke afvaardiging van de oud-leerlingenbond, bij één der grondleggers van onze school: M. Rutten. Zoals wij van hem - de sappige, rasechte Limburgse sigarettenroker verwacht hadden, ontving hij ons met de nodige luim en schuim. Om te bewijzen dat Salesianen reisduiven kunnen zijn begon hij zijn levenswandel te filmen met woorden. Hoeveel woorden per seconde hebben wij niet kunnen tellen.
Studies In Limburg geboren, behaalde hij zijn hoger middelbaar diploma aan het college te Gent. Na deze studies voelde hij zich geroepen tot Salesiaan van Don Bosco. Studeerde één jaar in Groot-Bijgaarden en was er zelfs meester tuinier. Verbleef nadien twee jaar te Farnières en verhuisde van hieruit naar het even Waalse Doornik, waar hij zich ditmaal voor drie jaar vestigde. Muteerde vervolgens voor vier jaar naar Oud-Heverlee waama hij terug één jaar in Doornik ging wonen. Vanuit Doornik vertrok hij dan naar Hoboken voor een termijn van tien jaar en belandde tenslotte in Haacht, waar hij nu reeds elf jaar verblijft.
Hoe jong zou hij wel zijn??? Sinds 1961 is onze geboren Limburger een "Brabants kieken", zoals hij ons dikwijls noemde. Inderdaad, in dit jaar werd hij door M. Van de Venne mee de baan opgeloodst om al de Don Bosco-scholen af te rijden en er al op te laden wat kon gemist worden, niet alleen om in Haacht en nieuwe school op te richten, maar ook om er een nieuwe thuis te scheppen voor de nakomers.
Stationsstraat nummer 21 De toen nog kleine familie werd ondergebracht in de Stationsstraat nummer 21, terwijl de school draaide in de zaal "Onder de toren". Het belangrijkste vak dat onze gastheer toen onderwees was Franse taal. En weet u waarmee hij begon? Met de moppen op de laatste twee bladzijden natuurlijk, of wat dacht u?
Herder Naast lesgeven in onze school - momenteel beperkt tot godsdienst - hield hij ook de "schapen zonder herder" van St.-Adriaan op het goede pad. Ondertussen stak hij ook de zielenherder van Kampenhout een handje toe. Naarmate de avond vorderde en de levensfilm van deze gastheer afgedraaid geraakte, zocht iedereen naar een passend slot. Uiteindelijk werd deze afgeschoten: "Als u moest kunnen herbeginnen, mijnheer Rutten...". "Dan herbegon ik hetzelfde. Goedenavond."
12
Hugo Coremans Uit Don Boscoop - nummer 3 - 1972 Op een regenachtige dinsdagavond trokken we met een beperkt aantal bestuursleden naar het welbekende Keerbergse koffiehuis "Het Moleken". De reden van deze tocht? Een “Tten huize van..." bij Hugo Coremans. Zoals het een goede cafébaas past, ontving Hugo ons vriendelijk en spontaan en drukte meteen zijn spijt uit dat we niet talrijker waren. Nadat de eerste schuttere stappen gezet waren in het gezellige ingerichte salon, waren we benieuwd om "Het Moleken" ook eens langs binnen te bewonderen. Daar zijn we hoe is het mogelijk, de ganse avond blijven plakken en dronken en natuurlijk menig pintje, terwijl Hugo ons met de nodige kennis van zaken voorlichtte over het cafébaas beroep, met zijn goede en slechte kanten. In Don Bosco geeft Hugo reeds les sinds 1963, wat betekend dat hij ook één van de eersten was. Aanvankelijk, toe college en technische nog ondergebracht waren in het zelfde gebouw, gaf hij les aan de leerlingen van de middelbare afdeling. Maar toen de technische haar nieuwe gebouwen betrok, werd hij mee verhuisd en geeft sindsdien Nederlands en Geschiedenis aan de tweede en derde jaren technische. Naast regent Nederlands - Geschiedenis en cafébaas, is Hugo een verwoed biljartliefhebber. In deze sport heeft hij het zelf gebracht tot kampioen drieband in de Belgische federatie district Leuven, derde categorie. Hij is ook een hevige supporter van KV Mechelen en een partijtje kaarten kan er ook altijd af. Men zou zich terecht afvragen of de dagen voor hem soms niet te kort zijn. Gezondheid.
13
de jubilarissen Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1972 Mijnheer JULIEN, met de eeuwig blozende wangen en het witte haar, is aan zijn 50ste jaar toe bij Don Bosco. Na zijn opleiding heeft hij er gedurende 28 jaar les gegeven en gefunctioneerd als studieprefect zoals we hem hier ook gekend hebben. Nu houdt hij zich vooral bezig met het onderhouden, van zijn talen: Frans, Duits en Italiaans, en dit meestal door lectuur. Mijnheer HOOFT, vroeger nauw verbonden met de elektriciteitsafdeling, nu met het secretariaat, is fier dat hij dit jaar zijn 25 jaar priester mag vieren. Van een kalm internaat te Kortrijk kwam hij naar een woelig externaat om bij ons les te geven en de elektrische leidingen in de beide gebouwen aan te brengen. Vanaf 1965 is zijn leven zeer kalm geworden door het secretariaatswerk. Mijnheer LOUIS, die ons vroeger steeds deed watertanden door de heerlijke geuren die uit de keuken opstegen, viert zijn 25 jaar in het klooster. Na 12 jaar portier in Groot-Bijgaarden en 11 jaar kok in het jongenstehuis te Vremde werd hij tot kok gebombardeerd te Haacht. Naar onze kok zelf verklaarde, waren de eerste levensjaren van Don Bosco Haacht de plezierigste uit Lowiekes loopbaan. Mijnheer LUC, nog altijd bij en samen met de jongens van het eerste oriëntatiejaar, is ook reeds aan zijn 25 jaar kloosterleven toe. In zijn jongere jaren hielp hij Don Bosco Halle uit de grond rijzen. Nadien verbleef hij in Kongo (nu Zaïre) om aan ontwikkelingshulp te doen; woonde één jaar te Helchteren en belande met de eerste stoottroepen van de salesianen in Haacht, waar hij nu reeds tien jaar ten dienste staat van onze twaalfjarigen. Wij wensen onze vier jubilarissen natuurlijk van ganser harte proficiat en nog vele jaren in ons midden.
14
Mon Vervoort Uit Don Boscoop - nummer 6 - 1972 Op woensdag 18 oktober 1972 gingen we met enkele bestuursleden op bezoek bij Mon Vervoort. Natuurlijk werden we zeer vriendelijk en joviaal ontvangen door Mon en zijn charmante echtgenote. Hij herkende praktische onmiddellijk de bestuursleden-oud-leerlingen, waaraan hij enkele jaren voordien ook had les gegeven. Hij begon in 1963 als leraar aan het Don Bosco Instituut te Haacht. In die tijd was het didactisch materiaal voor scheikunde in onze school nog niet voorhanden, iets waarover hij ook enigszins teleurgesteld was. Hierop werd door één van de oud-leerlingen gereageerd. Bij de aanvang van de eerste les van meneer Vervoort kwam deze binnen met de volgende woorden: "Mannen! Ik heb vandaag echt geen goesting." In die tijd werd hij door de leerlingen reeds getypeerd als een joviaal type. Sedert enkele jaren is aan het euvel van didactisch materiaal wel een einde gekomen, zo vertelde hij. Bij het voetbal is Mon Vervoort ook een zeer gekende figuur. De meeste oud-leerlingen zullen zich hem nog wel herinneren. Zijn keihard schot op doel en... de krampen in zijn benen. Verder werd er nog gepraat over de eerste leraarsfeestjes, welke bij hem nog tal van herinneringen deden opkomen, onder andere de moppen en de zorg en kordaatheid van sommige leraarsvrouwen. Na enkele uurtjes namen wij afscheid van het echtpaar Vervoort, met opgefriste herinneringen aan onze voorbije schooljaren en onze leraar scheikunde.
15
Robert Cloetens Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1973 Op vrijdag 9 februari 1973 gingen we met enkele bestuursleden op bezoek bij Robert Cloetens en zijn charmante echtgenote Annie. Robert wachtte ons op in de hall van zijn nieuwe woning. Na de gebruikelijke handdruk werden we naar de ruime living geleid, waar we in één der zetels naast het romantische haardvuur plaats namen. Als leraar kwam Robert in september 1964 in dienst om technologie en praktijk te geven in de lagere secundaire technische school. Tijdens dat eerste schooljaar werd er reeds druk gewerkt aan de nieuwbouw van de school. De toenmalige werkplaats stond zo overvol machines, dat bij een bepaalde bewerking op een machine de andere onmogelijk kon werken. Een jaar later werden de machines verplaatst naar het nieuwe gebouw en kreeg Robert de derde jaren beroep toegewezen. Enigszins teleurgesteld vertelde hij dat gedurende de eerste jaren de samenwerking tussen beide afdelingen zeer goed was, maar stilaan verminderde door de splitsing van de school in twee gebouwen. Op 24 december 1964 nam hij Annie tot wettige echtgenote. Eén van onze oud-leerlingen was ook afgevaardigde van zijn klas op de receptie. Jong en vol levensvreugde wenste hij: "Proficiat mijnheer Cloetens en.. ik hoop dat je een goede vrouw zult hebben." Het werd laat en ons bezoek liep ten einde. We bemerkten onder het tv-toestel drie kleine spaarpotjes, die op het gezicht van de "oud-leerling van de trouwreceptie" een glimlacht van voldoening toverden. Robert heeft een goede vrouw.
16
Jozef Vandenbroeck Uit Don Boscoop - nummer 3 - 1973 In 1962 werd met het bouwen van onze school begonnen. Vele mensen van Haacht zetten zich in om de eerstesteenlegging met een aangepaste plechtigheid -- stoet en turnfeest -- gepaard te laten gaan, om dit niet onopgemerkt voorbij te laten gaan. Eén van deze mensen was onze gastheer, Jef Vandenbroeck, die dit vertelt alsof het gisteren gebeurde. Op het dankfeestje dat nadien aan de medewerkers van deze viering aangeboden werd, ontmoette hij de eerste maal mensen die nu nog steeds actief in ons schoolleven betrokken zijn zoals M. directeur Van de Venne, M. Rutten, en M. Louis, die toen reeds in de keuken stond en gezorgd had voor het gebak.
Voor, maar nog niet in... In die tijd was Jef dus al wel werkzaam voor de school, maar nog niet in de school. Het jaar nadien echter werd hem de eerste maal gevraagd om les te komen geven in Don Bosco. Maar vermits hij toen net aan het bouwen was en in Sabena reeds tien jaar werkzaam was stond hij een beetje huiverig tegenover dit voorstel en stelde zijn positief antwoord een jaartje uit.
Eerste stappen in het onderwijs In september 1964 startte hij met zijn nieuwe opdracht, na 14 jaar in de nijverheid gewerkt te hebben. Het eerste schooljaar nam hij de praktische en technische vakken van het vierde jaar A3 voor zijn rekening. Het volgend schooljaar stapte hij welbewust over naar de beroepsafdeling, waar hij naast de praktische en technische vakken ook het titularisschap van het vierde jaar op zich nam. Een taak die hij nu reeds acht jaar stipt en met volle overtuiging volbrengt.
KWB en zijn gezin Naast zijn activiteiten in de school, staat onze gastheer ook met beide voeten in de sociale beweging van Haacht, ondermeer als voorzitter van de plaatselijke KWB-afdeling. Maar naast zijn inzet voor zijn leerlingen en zijn medemensen blijft zijn huisgezin ook een centrale rol vervullen in zijn leven. Zijn echtgenote Madeleine, zijn dochter Magda, leerling aan ons college, en zijn twee kampioenen Dirk en Bart vormen samen met Jef het gezin Vandenbroeck.
17
Gaston Stas Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1973 Gaston stas werd op erg jonge leeftijd en eerder kloek geboren, wat hem de gelegenheid bood als kind ten volle van de tweede wereldoorlog te genieten. Zijn zoon Wim zit thans in dezelfde gemeenteschool op dezelfde bank in dezelfde klas met dezelfde vloer maar bij een nieuwe kachel, waar hij destijds zijn voorbeeldige carrière begon.
Jeugd Na zijn plechtige communie in de meikevermaand verblijde hij het Sint-Romboutcollege rnet zijn komst, waar hij zich ijverig in de talen opwerkte en als dusdanig ook nog tot de generatie behoorde die Casti Connubi doormaakte in het laatste jaar, die roken noch vrijen mocht op straat en die nog vele idealisten naar Scheut en het Groot Seminarie zag vertrekken.
Regentaat Renaat Merecy, voor wie onze gastheer nog steeds een grote bewondering koestert, was zijn directeur in de Rijksnormaalschooi te Lier. Ook daar had hij niet de tijd om rebels te zijn, want hij moest in zijn vrije(rs) tijd 2 jaar na mekaar 40 boeken lezen, wat hem toch een diploma regentaat Germaanse opbracht. De heer minister achtte hem dan geschikt om de textielkinderen van het Waasland wat taal- en stelvaardiger te maken via een pas opgerichte technische school waar hij uiteindelijk 7 jaar pionierswerk heeft verricht.
Achillespezen... Testen op het Klein Kasteeltje hadden inmiddels uitgewezen dat onze gastheer, op voorwaarde dat hij nog leerde drinken, voorbestemd was om sergeant te worden bij het zwaarste kanon van het Belgische leger, maar ook toen zag de heer minister een streep door zijn artillerierekening gaan terwille van gekwetste achillespezen, wat evenwel niet belette dat de dienstplichtige in schoonheid is geëindigd op het hoofdkwartier.
Don Bosco Het hoofdstuk Don Bosco Haacht begint in september 1964, waar hij tot op heden van een indrukwekkend aantal directeurs heeft genoten. Zijn vakken zijn nog steeds Nederlands en Engels. De schoolbibliotheek is een stuk levenswerk geworden, omdat ze van nul moest beginnen en omdat er nog steeds geen vast budget voor voorzien is. De filmclub gaat haar lustrumjaar beginnen en daarvan blijft hij ondanks te weinig aanmoediging de drijfveer. Als tweede oudste leerkracht van het college vertegenwoordigt hij reeds te lang zijn collega's in het charmante oudercomité. In de loop van het schooljaar geraakt hij dan nog wat energie kwijt in het organiseren van schouwburgbezoeken en het boekenfonds van het college wordt er met de glimlach bijgenomen. Zijn vrouw Yvonne en zijn twee kinderen Wim en Hilde leveren hun aandeel, opdat Gaston met humor door het leven zou kunnen gaan... en grappen maken kan hij ... uren.
18
Hendrik Coninx Uit Don Boscoop - nummer 5 - 1973 Gelukkige verjaardag en nog vele jaartjes, mijnheer Coninx" Kun je je een betere aanknoping inbeelden bij een bezoek aan de directeur'. Dame Fortuna had er inderdaad zo over beslist, dat wij juist op dé zestigste verjaardag van onze gastheer bij hem op bezoek kwamen, en dit in feite naar aanleiding van zijn verjaardag. Mijnheer Coninx zag inderdaad op 14 september 1913 in Wijshagen bij Bree het levenslicht. Hij was meteen de enige boerenzoon uit een gezin van vijf kinderen. Zijn vader daarentegen is nog een kranige negentiger die op 14 augustus laatstleden 93 jaar werd, wat vanzelfsprekend een eervolle vermelding verdient. Zijn lagere en middelbare studies deed M. Coninx grotendeels aan het Don Bosco College te Hechtel. In 1932 werd hij trouwens zelf Salesiaan van Don Bosco en werd meteen leraar aan het Don Bosco College te Kortrijk. Drie jaar later werd hij dan leraar benoemd aan de Don Boscoschool te SintPieters-Woluwe. In 1943 werd hij directeur benoemd aan het technisch instituut Don Bosco te Sint-Denijs-Westrem. In 1974 stuurde zijn overheid hem dan naar Hoboken. Zijn opdracht luidde: Van het "beroepsschooltje Don Bosco" een volwaardige technische school kneden. En of hij er in gelaagd is? Eerst als leraar in alle vakken waar men niet onmiddellijk iemand voor vond, nadien als onderdirecteur en uiteindelijk als directeur, wijdde hij zich volledig aan zijn levenstaak. Onder zijn impuls nam deze Don Boscoschool een enorme uitbreiding en werd één der voornaamste technische scholen van ons land. Terecht mag gezegd worden dat dit het levenswerk van M. Coninx geworden is. De laatste vier jaar heeft hij met zijn ervaring en zijn uitgesproken organisatorisch talent de technische afdeling van onze school in juiste banen geleid. Voor buitenstaanders misschien als een onvermurwbare kapitein. Niets is echter minder waar. Hoe kort en krachtig een besluit ook kon zijn, er stak nog altijd iets meer achter, namelijk de mens en priester Coninx, een gevoelig hart onder een ijzeren harnas. Voor dit alles zijn wij M. Coninx veel dank verschuldigd. Op 1 oktober aanstaande gaat hij van een welverdiende rust genieten. Rust, zogezegd. Zegt hij zelf niet: "Rust roest." Dat is zeker zijn bedoeling niet. Integendeel, wanneer zal hij het allemaal moeten doen? Bloemen en dieren verzorgen, wandelen en van de natuur genieten. Een dierenvriend en een natuurliefhebber is hij altijd geweest en zal hij vanzelfsprekend ook wel blijven. Vandaar trouwens zijn voorliefde voor de prachtige Zwitserse natuur, die hij reeds jaren als zijn geliefde vakantieoord heeft uitverkozen. M. Coninx, nogmaals dank voor hetgeen u voor onze school en onze bond gedaan hebt. Nog vele, vele onbezorgde jaartjes, als bekroning van een leven ten dienste van het onderwijs en in het bijzonder van het technisch onderwijs.
19
Wilfried Cockx Uit Don Boscoop - nummer 6 - 1973 Kessel-Lo... Abdijlaan Nummer 7 Hier is het!!!!! Ding-dong. Ding-dong. Dag Wilfried. Dag, mevrouw Gilberte. Dag, jongens... Peter en... Steven. Voor de zoveelste maal is het ijs gebroken voor een "Ten huize van..."bezoek. De gastfamilie van vanavond: de familie Wilfried Cockx, dat heb je goed geraden. Wilfried kennende, twijfelt niemand eraan dat wij niet lang dorstig waren en dat het gesprek niet van stapel liep. Uit dit gesprek bleek alras dat Wilfried het levenslicht zag, en dit nog wel op 30 april 1937. Van jongsaf leerde hij de "Paters van Don Bosco" en hun opvoedingssysteem kennen. Immers, één van zijn latere directeurs, M. De Busschere was indertijd proost van de chiro in Vlierbeek, terwijl Wilfried leider was van deze groep. Na het regentaat startte hij in het "Maaltehuis" Don Bosco Sint-Denijs-Westrem. Hier was hij dag en nacht intern studiemeester-opvoeder. Zijn directeur was zijn oud-chiroproost M. De Busschere. Het volgende schooljaar werd hij leraar aan het Don Bosco Instituut in Hoboken, waar M. Coninx toen de leiding in handen had. In 1965 belandde hij dan in Haacht. Van M. Petry kreeg hij de opdracht Nederlands, Geschiedenis en Frans zo goed mogelijk te onderwijzen. Een opdracht die hij graag aanvaardde en stipt uitvoerde. Op 11 april 1966 werd hij wettige echtgenoot van Gilberte en op 1 september van hetzelfde jaar werd hij titularis van het oriëntatiejaar B. Twee taken waar hij zich nog steeds vol verantwoordelijkheidszin aan wijdt. Naast zijn opvoedingstaak, heeft hij ook nog wat bijjobs in de school. Zoals syndicaal afgevaardigde van de leraars, bibliothecaris en vooral scheidsrechter. In deze laatste functie zorgt hij dat de sportieve geest hoogtij viert, en dit zowel in voetbal-, als in basket- en volleybalwedstrijden.
20
Roger Adams Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1974 Het was vrij laat in de avond, toen we in de Denneweg aanklopten. Een enigszins verbaasde Roger Adams leidde ons zijn nieuwe woning binnen. De kindjes, Ilse, 5 jaar en Kris, 18 maanden, waren al naar bed, maar in de gezellige huiskamer wachtte ons zijn lieftallige eega, Annette. Schijnbaar onvermijdelijk hadden we het na enkele minuten reeds over die goede oude tijd. Met de negen jaren die Roger er in het College reeds opzitten heeft, kan hij best tot de veteranen van onze school gerekend worden. Een drietal decennia geleden werd Roger in Houtvenne geboren. Hij volgde Grieks-Latijnse humaniora aan het Sint-Jozefcollege te Aarschot. Na de humaniora trok hij naar onze hoofdstad om er aan het SintThomasinstituut de lessen van de regentenschool te volgen. Alzo stond op 1 september 1964 een nieuwbakken regent Frans-Engels-geschiedenis in de lokalen van het nieuwe Don Bosco Instituut te Haacht. Naar zijn eigen bewering was dit een prachtige tijd waaraan hij, net zoals de anderen uit die beginperiode, met weemoed terugdenkt. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat deze kern, niettegenstaande zij het jaar nadien gesplitst werd, nog steeds nauwe contacten behoudt. Hij werd niet alleen onmiddellijk ingeschakeld als leraar, maar werd ook terstond opgenomen in de kern van de leraarsploeg. Een kern waar hij na zijn negen jaren trouw dienst nog steeds toe behoort. Naast het klas- en voetbalterrein beweegt hij zich ook met succes op het cultureel terrein. Zo was hij één der medewerkers van het duo Stas-Claeys bij de voorbereiding van de jongste boekenbeurs in onze school. Op het einde van de avond vernamen wij van Roger nog een meldenswaardige anekdote: "In de technische afdeling van onze school staat mijn dubbelganger, die eveneens afkomstig is van Houtvenne, leraar Nederlands en uitstekend voetballer is. Weet je wie?" Ons bescheiden antwoord: "Nee." "Vraag het dan bij de eerste gelegenheid maar eens aan M. Petry.”
21
Maurits De Potter Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1974 Goedenavond allemaal. Magda, Maurits, Patrick en Mario. Kom binnen. Doe je overjas uit en zet u in de zetel. Dit kort gesprekje vormde de inleiding tot ons tweede "Ten huize van..."-bezoek van dit jaar. Met het traditionele "Palmke" en een zout of zoet koekje waren wij vlug in de goede stemming om te interviewen zonder dat iemand het merkte. Maurits begon als leraar aan onze technische school op 1 september 1965. Toen was hij reeds een jaar praktijkleraar in de vierde graad van de lagere gemeentelijke jongensschool te Werchter. Zijn eerste maanden aan onze school verliepen niet van een leien dakje. Lessen moesten voorbereid worden en de normaalleergangen te Mechelen regelmatig bijgewoond. De bouwwerken aan zijn huis in opbouw moesten gevolgd worden. En in dezelfde periode werd zijn tweede zoon, Mario, geboren. Toen deze aanpassingsperiode praktisch ten einde was, kwam de onvergetelijke winter 65-66 met zijn onbeschrijfelijke waterellende voor Werchter en omstreken. Niettegenstaande al deze zorgen is Maurits er in die periode in geslaagd van deze over-stromingen een foto-, dia- en kranteknipselsmontage te maken die het bekijken en lezen waard zijn. Reeds verschillende schooljaren achter elkaar is hij titularis van het derde jaar A3 mechanica, waar hij tevens technische en praktische vakken onderwijst. Voordien was hij praktijkleraar van de jongens van het tweede jaar beroep. Jaren waar hij veel goede herinneringen aan bewaard heeft. Voor hij zijn leraarsambt in onze school begon, was hij werkzaam bij Coenraets te Wespelaar, waar hij elf jaar werkte en de twee laatste jaren verantwoordelijk was voor de afdeling machinewerk. Maurits doet ook zijn duit in het zakje van de Werchterse leefgemeenschap. Als verantwoordelijke voor de ziekenzorg, als lid van het feestcomité en als sax-sopraan bij de muziekmaatschappij tracht hij het leven van de gezonde en zieke Werchteraars op te frissen. En zijn vrije uurtjes worden bijna volledig gevuld met de verzorging van zijn geliefkoosde vogeltjes: de duiven.
22
Gust Bastiaens Uit Don Boscoop - nummer 3 - 1974 Vrijdag 26 april 1974, 20 uur, St. Adriaanstraat 51. De oud-leerlingen te gast bij Gust en Louisa Bastiaens, het sympathieke echtpaar dat in onze school al vele dorstigen laafde en vele hongerigen spijzigde. Gust is de ouderdomsdeken van de leraars van de technische, peter van Gust Van Opstal en de eerste in het alfabetische lijst van de leraars van de technische afdeling. Oorspronkelijk was Gust onderwijzer aan de gemeentelijke lagere school van Sint-Adriaan te Haacht, maar tengevolge van politieke tribulaties werd het leven hem in deze school onhoudbaar. Deze moeilijke omstandigheden brachten hem op de gedachte om een aanvraag te doen bij onze school. Met een jaartje geduid te oefenen zou aan deze aanvraag gevolg kunnen gegeven worden. Doch, tijdens dit "wachtjaar', veranderde de wetgeving en mocht Gust met zijn onderwijzersdiploma geen les meer geven in de lagere secundaire school. Hiervoor moest een Bl -diploma kunnen voorgelegd worden. Dus een jaar naar Mechelen avondschool volgen. Dit jaar werd voor Gust een hard jaar. Lessen voorbereiden, les geven, de taak van klastitularis verzorgen en 's avonds met de fiets naar Mechelen en terug. In 1965 werd hij dan aangesteld als leraar aan onze school. Velen herinneren zich nog de leraar aardrijkskunde en geschiedenis, die zonder dat we het wisten ons door de geschiedenis en de aardrijkskunde heen leidde, ons boeide en onze interesse opwekte. Ook buiten de lesuren was Gust steeds actief. Zijn hobby gaat steeds uit naar de houtbewerking, waarin hij reeds zijn kunde getoond heeft, binnen en buiten de school. Zijn hobby en zijn leraarstaak slorpen hem steeds meer en meer op, zegt Louisa, zodat er voor zijn gezin soms weinig tijd overblijft. Niettegenstaande dit zijn Louisa en Gust een harmonieus paar, dat tijdens de Eetdagen en de Vlaamse Kermis altijd druk in de weer is om de ledige magen gevuld te krijgen. En tijdens zijn "springuurtjes" vindt Gust nog tijd om allerlei schoolkarweitjes op te knappen.
23
Louis D’Hoogh Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1974 Woensdag 19 juni 1974, 20 uur. Stop. Een afvaardiging van de OudLeerlingenbond van Don Bosco Haacht stevent naar Boortmeerbeek. Stop. Slaan de Grootveldweg in. Stop. Stoppen ten huize nummer 15. Stop. Stappen uit en gaan binnen. Stop. Wat gaan zij doen? Stop. Ten huize van"-bezoek afleggen bij de familie D'Hoogh. Einde bericht. Vanuit de helikopter. O.K. Louis woont met zijn gezin in een gezellig, sfeervol ingericht, wit geschilderd huisje. Zijn gezin is overwegend vrouwelijk, daar hij als vader de enige vertegenwoordiger van het mannelijke geslacht is. De vier personen die hij "ten laste" heeft zijn: zijn echtgenote Lisette en zijn drie dochters, Louisette 17 jaar, Annemieke 13 jaar en leerling aan ons college, en Lisselotje 6 jaar. Louis zelf zag het licht op 3 november 1933 te Boortmeerbeek. Na de lagere school te Boortmeerbeek, volgde hij les aan de toenmalige St.-Pieters Ambachtschool - nu groep T - in Leuven. Met zijn technisch diploma vond hij werk als draaier-frezer bij de firma Eternit te Kapel op den Bosch. Ondertussen zocht hij arbeid dichter bij huis, en vond deze bij n.v. Rateau te Muizen. Hier begon hij als tekenaar, werd later studie- en gereedschapsrekenaar en belandde dan op de werkvoorbereidingsdienst. Op 1 september 1965 aanvaardde hij dan het leraarsambt aan onze technische school, waar hij verantwoordelijk gesteld werd voor de technische en praktische vakken aan het vierde jaar A3 mechanica. Ondertussen bleef hij niet zitten. Hij doorliep met succes de D-cursus en nadien nog een Bl-diploma mee naar huis. Sedert enkele jaren onderwijst hij nu technische vakken aan de A2-afdeling. Samen met de leerlingen van het 3de jaar A3 zorgt hij ervoor dat de andere leerlingen werk houden, door hen tijdig de werktekeningen van de stukken te bezorgen. Waar vroeger zijn vrije tijd hoofdzakelijk besteed werd aan bijscholing, heeft hij het nu over een andere boeg geworpen. Als wijkmeester van de KWB werkt hij mee aan de vorming van de Boortmeerbeekse werknemers.
24
Gerard Bouba Uit Don Boscoop - nummer 5 - 1974 Ter gelegenheid van zijn aanstelling tot overste van onze schoolgemeenschap, hebben wij een bezoekje gebracht aan meneer Bouba. Het werd een gezellige vrijdagavond, waar veel herinneringen werden opgehaald. Zoveel zelfs, dat onze verslaggever zich genoodzaakt zag onze nieuwe overste zelf aan het woord het laten. "Het is niet gemakkelijk om over uzelf te schijven. Mijn geboortestreek is West-Vlaanderen en nog wel de gemeente Eernegem, waar twee Vlaamse voormannen gewoond hebben: Emiel Vleierig en Pastoor Verhaeghe. Na mijn middelbare studies ging ik bij de Salesianen te Groot-Bijgaarden. Na de wijsbegeerte kreeg ik de kans om de kandidaturen te volgen. Mijn theologische studies heb ik moeten onderbreken om de mobilisatieperiode mee te maken, als brancardier bij het 16de linieregiment. Tijdens de oorlogsweken van 1940 kwam ik in een zo netelige positie terecht, dat het regiment mij en mijn kameraden voor gesneuveld opgaven. Vele kameraden zijn daar gesneuveld, maar ik kon na een maand mijn regiment terug vervoegen, tot verbazing van de andere overlevenden. Niet iedereen kan eens halt houden op de plaats waar hij gesneuveld is tijdens de oorlog.” “Na de oorlog en gevangenschap begon mijn werk in de Salesiaanse colleges van Hechtel, Sint-Denijs-Westrem, Zwijnaarde en Kortrijk en last but not least Haacht.” “Dit betekent twintig jaar retoricaleraar. Twintig jaar dicht bij de jeugd, meelevend met hen, met hun dromen, hun zorgen en hun strijd. Gemakkelijk is het niet altijd, maar toch is het de jeugd die enthousiast en levenslustig door het leven wil. Twintig jaar toneelopvoeringen met de jeugd: openluchtspelen te Hechtel, drama's en klassieke spelen te Gent, operettes op meerder plaatsen, waarvan meerdere stukken door de leerlingen zelf geschreven. Toen werden mij andere opdrachten gegeven: studieprefect was ik al samen met retoricatitularis, nadien directeur te Kortijk, Bierbeek en Haacht. Ik sta nu minder dicht bij de jeugd. Het is een andere opdracht. Onrechtstreeks komt het de jeugd ten goede. Altijd heb ik me willen geven waar het mogelijk was en waar de tijd het toeliet. Het wonderjaar was wel de verplaatsing van het college van Sint-Denijs-Westrem naar Zwijnaarde. Een lastig begin was het te Zwijnaarde, zoals het in dezelfde jaren ook voor onze school te Haacht een moeilijke start was. Maar eens dat voorbij is, zijt ge gelukkig dat ge er mogen aan meewerken hebt.” “Eveneens twintig jaar lid van de studiecommissie van het katholiek onderwijs, om de programma's van het middelbaar onderwijs bij te houden en aan te passen. Tot viermaal toe heb ik de aanpassing en verandering van programma kunnen meemaken. Het is een heel werk en vraagt vele vergaderingen. Het zijn zonder twijfel leerzame jaren.” “In Haacht maakte ik kennis met het gemengd onderwijs. Totaal nieuw was het niet, omdat wij in Kortrijk reeds gemengde ontmoetingen kenden, tussen leiders en leidsters van de speelpleinen. Tijdens mijn militaire loopbaan, als aalmoezenier te Leopoldburg en leraar te Hechtel, was de jeugdbeweging voor de kinderen van de militairen ook gemengd. Een totaal nieuwe situatie was het niet meer. Maar hier werd het een gemengde opvoeding in schoolverband en dat was voor mij persoonlijk wel een vraagteken. Nu de drie jaren gemengd onderwijs voorbij zijn, mag ik gerust verklaren dat alles goed verloopt en dat op de ingeslagen weg mag voortgegaan worden, tot groot welzijn van de streek.” “Of ik graag in Haacht ben? Haacht was het eerste uitsluitend externaat waar ik werkzaam was. Ook dat was nieuw en vroeg wel enige aanpassing. Ons leven kent echter genoeg verplaatsing en verandering, om vlug een inzicht te krijgen in vele zaken en om een geschikte aanpassing te vinden. Ik mag gerust verklaren: Ik ben graag in Haacht. Ik hoop er zelfs nog een tijdje te mogen werken. Steeds heb ik hier een goede steun gehad aan de leerkrachten en leerlingen, een goede steun aan de ouders van het college vooral, want met hen moest ik ook samenwerken.” “Ook de Oud-Leerlingenbond, nog jong maar sympathiek, verdient mijn waardering, steun en inzet. Wie zou er zich niet voor inzetten? Wij moeten allen voor de oud-leerlingen zijn, zij kennen ons en begrijpen, beter dan wie ook, wat wij in ons en hun leven wensen. Wij hebben het goed voor met onze leerlingen, het is normaal dat het verder gaat met de oud-leerlingen. Zij staan nu naast en met ons voor een rechtvaardige, goede en fijne wereld. Nu kunnen wij aan dit alles aan werken." Dank u, mijnheer directeur, voor deze mooie herinneringen, voor de inzet voor de school en voor onze bond. Wij hopen nog lang met u samen te werken aan uw droomwereld en uw droomschoolgemeenschap waar wij ons allen, ieder op zijn plaats, zullen inzetten. Tot ziens.
25
Guido Van Looy Uit Don Boscoop - nummer 6 - 1974 Ten huize van Guido (35), Johan (8), Frank (7), Grietje (3), Klaas (1 maand) Van Looy en Lutgart (31) Verbelen. Guido brengt Grietje, op zijn schouders, naar bed, zoals elke avond trouwens. Met volksmuziek op de achtergrond, wordt er gekeken naar de met strips bezaaide muur. Strips van Geraar, Marc Sleen en andere van zijn vrienden.
Sportstrips "Vroeger stond ik in bewondering voor de sportstrips van Marc Sleen. Toen dacht ik, waar haalt die man dat altijd vandaan? En nu teken ik het al een paar jaar zelf." Guido is inderdaad naast tekenleraar in onze schoof ook nog cartoonist en striptekenaar bij 'Het Volk’. "Ge moest hier eens een zondagnamiddag binnenkomen. Alle radio's aan op BRT, RTB..., daarbij nog de TV, en dan nog van de ene post naar de andere om toch maar niets te missen. Om halfnegen moet de tekening immers naar de krant verzonden worden, per spoedbestelling, om dinsdagmorgen te verschijnen. Spijtig dat ik niet naar Brugge kan gaan kijken, want wanneer die thuis spelen, moet in altijd tekenen. Guido is nog altijd een hevig voetbalsupporter en speler, en het blijkt erfelijk te zijn, te oordelen aan de twee juniors. Als de ronde van Frankrijk bezig is, zit Guido drie weken en een half in Gent, in een grote kamer te tekenen. Van acht tot twee aan de tekening voor het rondekrantje en van twee tot zeven aan die voor de ochtendeditie. Dan pas gaat hij eten, kip met frieten, veel frieten. Overdag heeft hij er geen tijd voor, dan moet hij tekenen. "Zo is het leven, van een tekenaar."
Kapper? "Toen ik als eerste van de leraars zonder das naar school kwam, keek meneer Vanhoof zo eens. En toen mijn haren zo wat langer werden, zei hij wel tegen leerlingen die bij mij stonden, dat ze wel eens naar de kapper mochten gaan..." Met mijn baard en mijn haren zo wat langer, voel ik me zo bloot niet meer...
26
Leo Stappers Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1975 Leo, hoe geraakt een rasechte Limburger zoals gij, in Haacht verzeild? Dat is begonnen in 1965. In de Provinciale Technische School van Lommel was een plaats van technisch leraar vacant. Ik nam deel aan de aanwervingsproef en werd tweede kandidaat. Een paar weken later speelde Don Bosco Haacht een voetbalwedstrijd tegen de Provinciale Technische School van Lommel. Na de wedstrijd vertelde M. Van Hoof, toen directeur aan onze school, dat hij een kandidaat-leraar zocht voor zijn toekomstige lasafdeling. De directeur van Lommel antwoordde dat hij een geschikte man wist, en... de teerling was geworpen. Leo was toen reeds vijftien jaar werkzaam bij de firma Geudens, beter bekend als LAG. Hij nam hier ontslag en begon te Haacht op 1 december 1965. Zijn opdracht luidde: een lasafdeling oprichten. Naast de moeilijkheden die gepaard gaan met een nieuwe afdeling, kwamen er voor hem nog enkele bij. Hij woonde toen nog te Sint-Huibrechts-Lille en zocht een mogelijkheid om tijdens de week te Haacht te verblijven. Gedurende twee jaar vond hij slaapgelegenheid in Breugels Gasthof. Het eerste jaar middagmaalde hij bij tante Marie en het tweede jaar was hij 's middags de gast van meneer Louis. Tijdens het weekend ging hij naar huis om de lessen aan de D-cursus te volgen te Hasselt. Niettegenstaande al deze perikelen vond Leo toch nog tijd om zijn huwelijk voor te bereiden. Op 15 juli 1967 stapten Leo en Suzanne in het bootje. Zij vestigden zich in Sint-Truiden waar Suzanne werkzaam was en bleven er drie jaar wonen. Dit betekende voor Leo dat hij dagelijks met de wagen het traject Sint-Truiden - Haacht en terug moest afleggen. Ondertussen kochten zij een stuk bouwgrond in de Wilde Heide en bouwden er een charmante woonst. In de zomervakantie verhuisden Leo, Suzanne en de éénjarige Erik naar Haacht. Leo was reeds ingeburgerd en Suzanne paste zich goed aan aan de nieuwe omgeving en de Haachtse mensen. Naast zijn lasafdeling had Leo aanvankelijk nog wat werkjes op te knappen aan de nieuwe woning. In de tuin kan hij nog steeds uren bezig zijn. Bij minder goed weer knutselt hij in de garage of houdt hij zich bezig met zijn kinderen Erik en Anneke. Een vijftal keer per jaar neemt hij zijn visgerief nog eens ter hand en zijn laatste hobby schijnt nu wel antiek verzamelen te zijn. Leo en Suzanne, nog vele gelukkige jaartjes in Haacht, met Erik en Anneke. Tot ziens!
27
Wim Dejongh Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1975 In een riante villa, vroeger eigendom van "Jokke Wouters", en gelegen langs de Rotselaarsesteenweg in Werchter, woont het gezin Dejongh-Goyens. Vriendelijk onthaald door gastvrouw Betta, springt een prachtige schouw met open haard in het oog. Bij nader onderzoek blijkt de ontwerper en uitvoerder onze gastheer te zijn. Na heel wat voorbereidende studie en na heel wat verzamelen van informatie en documentatie kwam dit geheel, waar Wim terecht fier mag op zijn, tot stand. Het verwondert ons dan ook niet dat hij als voornaamste hobby het knutselwerk gekozen heeft. Het gezin Dejongh is in Werchter ingeweken in 1966. Dit neemt niet weg dat alle gezinsleden, van groot tot klein zich in Werchter thuis voelen. Wim niet in het minst. Als trouw supporten van FC Werchter en voorzitter van het oudercomité van de Lagere en Kleuterschool heeft hij voldoende contact met de mensen van Werchter om er zich op zijn gemak te voelen. Wim is leraar aan onze school sinds 1965. Na het regentaat, dat hij samen met zijn vriend Wilfried Cockx, in Hasselt doorliep, gaf hij een jaartje les aan de Sint-Jozef Normaalschool te Tienen. Na deze gelukte start, moest hij zijn vaderlandse plichten vervullen en na zijn legerdienst, in september 1964, begon hij aan het Sint-Gertrude-instituut in Landen. Hier onderwees hij ook weer gedurende één jaar wiskunde, maar nu aan de beroepsafdeling. Aan deze jaartjes heeft Wim nog heel wat goede herinneringen bewaard. In onze school geeft Wim reeds sinds verschillende jaren wiskunde aan de tweede en derde jaren A3. Hij vindt het zelf geen gemakkelijke opdracht omdat het enerzijds een voorbereiding op de A2-afdeling moet zijn, en anderzijds ook op het finaliteitsjaar A3. Zijn vrouw Betta geeft een halve uurrooster lichamelijke opvoeding aan het Sancta Maria-instituut in Leuven. Tijdens het schooljaar '72-'73 gaf zij ook één uur per week lichamelijke opvoeding aan de meisjes van de zesdes uit het college. Wim en Betta hebben drie gezonde bengels: Chris (8 jaar), Johan (6 jaar) en Frank (2 jaar). Naast trouw supporter van FC Werchter is hij zelf ook nog een actief sportbeoefenaar. Hij is een vaste waarde in de leraarsvoetbalploeg als linksachter. Tijdens de vakantie doe hij aan waterski op het Gardameer of in Paal... en aan lessenroosters opstellen in Haacht...
28
Willy Florentie Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1975 Anno Domini 1938. In Haacht aan de Hansbrug staat een kleine boerderij met daarrond wat asperge- en witloofvelden en wat koetjes op de wei. Tussen dit alles beweegt een onbeholpen dreumes op handen en voeten van 't een naar 't ander. Dit is de kleinste van het gezin Florentie... dit is de kleine Willy!
Jeugd Zo werd onze gastheer groot! Een rasechte Haachtenaar dus. Hij liep school in de Gemeentelijke Jongensschool in Haacht. Van zijn veertiende levensjaar af reed hij per fiets naar Mechelen om na drie jaar als elektricien gediplomeerd te worden.
Goede dingen bestaan uit drie Na het diploma van elektricien behaald te hebben, was hij eerst werkzaam bij Siemens in Brussel en nadien bij Pauwels in Mechelen. Daar hij geloofde in het spreekwoord "Alle goede dingen bestaan uit drie", riskeerde hij daarna Gevaert in Antwerpen. Daar werkte hij zeven jaar, natuurlijk niet als foto- of filmspecialist, maar als elektricien. Toen de jeugd daar voor de eerste keer een kans kreeg om een afgevaardigde te kiezen voor de ondernemingsraad, was hij als lid van de milieuwerking bijna vanzelfsprekend kandidaat op de jeugdlijst.
Chiro en co Terwijl hij overdag werkte in Antwerpen, volgde hij 's avonds avondleergangen in Mechelen in T.S.M. Ondertussen stond hij in zijn parochie met beide voeten in de jeugdbeweging. In 1950 was hij erbij toen de Chiro in Haacht het levenslicht zag. Hij bleef tot zijn vierentwintigste lid van de Chiro. In 1955 werd hij lid van de K.A.J. waar hij deugdelijke avonden en weekends bij doorbracht. De deugd komt nog boven als de herinneringen opgehaald worden.
Gezinnetje stichten Toen hij er zich bewust van werd dat de jeugd niet altijddurend is, zocht hij een meisje om samen mee door het leven te gaan en een gezin te stichten. Deze partner zocht en vond hij ook in Haacht. In 1965 huwde hij met Lea, die toen werkzaam was als gezinshelpster. Ondertussen werden er in het gezin drie kinderen geboren: Jan (9 jaar), Katrien (7jaar) en Leentje (5 jaar). In het jaar dat hij in het huwelijksbootje stapte, stapte hij ook onze school binnen. Hij kreeg als opdracht de nieuwe technische school te verlichten en bekwame elektriciens te vormen. Naast zijn taak in de school en zijn gezin stelt hij zich ook nog steeds ten dienste van de parochiegemeenschap en dit in de KWB, Broederlijk Delen en de actie 11.11.11.
29
Marcel Lemmens Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1976 Donderdag 8 januari was de dag van de afspraak. De plaats: de Beverlaak in Werchter, bij Marcel en Maria LemmensCoppé. Ingewijden weten het, maar zij die het niet kennen, kunnen lang zoeken in de Beverlaak. De Beverlaak is immers een straat met meer dan één begin en dan volgens de logica van Werchter, met ook meer dan één einde. Marcel is afkomstig van Binkom, Maria van Wilsele Sint-Martinus. Zij huwden op 26 december 1966 en kregen toen een dak boven hun hoofd in de Albert Woutersstraat, in het ouderlijk huis van Maria. Nu wonen ze al ruim drie jaar in Werchter, en zij denken niet dat Werchter nog onder water zal komen. Maria zowel als Marcel zijn in Werchter geen onbekenden meer. Ze zijn lid van... van zoveel. Ze zullen niet nalaten, waar zij het ook maar kunnen, hun handen uit de mouwen te steken. Men mag zeggen dat hun geluk erin bestaat anderen gelukkig te maken. Marcel kwam in Don Bosco als technisch regent op 21 oktober 1964. Hij verliet de school op 31 december 1964. Op dat ogenblijk riep de plicht hem op een andere plaats. Hij zou 15 maanden ten dienste staan van het vaderland, soldaatje spelen zoals sommigen dat noemen. Op 1 september 1966 kwam hij terug naar Haacht, als technisch leraar. Tot hiertoe heeft hij praktisch alle bestaande technische vakken onderwezen: praktijk, tekenen, technologie, materialenleer, mechanica, elektriciteit, methode. Momenteel geeft hij in hoofdzaak les aan het oriëntatiejaar, maar ook nog steeds aan de andere jaren van de lagere afdeling, waardoor hij de meeste leerlingen van onze school tamelijk goed kent. Dat is misschien ook de oorzaak van zijn inzet voor de Oud-Leerlingenbond. Hij zorgt inderdaad voor het uiterlijke van ons tweemaandelijks contactblad. Geeft men hem te veel tekst, of krijgt hij er te weinig, hij moet maar zorgen dat het blaadje vol geraakt of dat het niet uitpuilt. Voor al die uren die hij reeds besteed heeft aan onze "Don Boscoop" en dus niet bij zijn vrouw was, brachten wij bij ons bezoek voor Maria een geschenkje mee. Van haar kant was zij het die ons als een echte gastvrouw ontving. Wij hebben er menige uren gezellig samen gezeten, gepraat over heden en verleden. En natuurlijk menig glaasje geledigd. Dank voor de ontvangst!
30
Willy Nauwelaerts Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1977 De leerlingen kennen hem als leraar wiskunde. De leraars weten dat hij voorzitter is van de leraarsraad. Allen zijn op de hoogte van het feit dat basketbal en Willy Nauwelaerts in Don Bosco Haacht onafscheidelijk zijn. We besloten hem dan ook eens te gaan opzoeken in de Gerzevienstraat in Haacht. Willy en zijn vrouw Mia ontvingen ons hartelijk. In een gezellig gesprek kwamen we na een tijdje te weten dat hij in 1966 zijn eerste lessen in het college heeft gegeven. Na een jaar legerdienst en na zijn huwelijk is hij dan definitief in de technische school gestart.
Sport Willy is altijd een sportbeoefenaar geweest. In 1958 sloot hij aan bij Racing Mechelen en legde hij zich toe op het lopen van korte astanden. De man met de gekneusde vinger is nu bij P.A.K.T. aangesloten. Tijdens zijn dienstplicht werd hij geselecteerd om met de militaire ploeg deel te nemen aan een aflossingswedstrijd. Het resultaat hiervan was, dat hun ploeg won en dat Willy de eerste en enige keer de gelegenheid had om gemoedelijk met een officier te praten. De basketbalmicrobe heeft hij in de schoolploeg van het internaat in Mechelen gekregen. Hun ploeg speelde zo goed, dat ze winnaar van het Mechelse en van de provincie werden. Ze namen zelfs deel aan het tornooi: "De beste vier van Vlaanderen". Deze prestaties waren vooral te danken aan de studieprefect, die hen veel liet oefenen en persoonlijk voor de wedstrijd de bladeren van het terrein borstelde.
Gezinsleven Een deel van zijn vrije tijd gaat naar zijn twee kinderen en zijn vrouw - dochter van een kunstenaar - maar vanzelfsprekend ook naar het basketbal en het opstellen van nieuwe verkiezingsstatuten voor de leraarsraad. Hij verklapte ook dat hij de hoop koestert om in Haacht een basketbalploeg in competitieverband op te richten. Willy was ook lang bij de scouts aangesloten en heeft het zelfs tot districtscommissaris van Mechelen gebracht. In het zoektochtcomité van Bonheiden tracht hij zijn ideeën uit te werken om het de deelnemers zo moeilijk mogelijk te maken.
Normen... Toen we hem vroegen wat hij van het hedendaags schoolbeleid dacht, was hij van mening dat er niets anders dan fantastische jongens zijn, maar dat de aan hen gestelde normen niet hoog genoeg meer liggen, waardoor de leraars het gevaar lopen van mee naar beneden te gaan. We zijn waarschijnlijk heel lang bij Willy gebleven, want bij het afscheid vroeg hij hoe de zitvlakken van zijn zetels zouden kunnen hersteld worden...
31
Louis Bogaerts Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1977 Op vrijdagavond 3 juni belandden wij in Herk-de-Stad bij Louis Bogaerts. Vanzelfsprekend werden we er met de nodige luim en schuim ontvangen. Louis werd geboren op 20 september 1944. Zijn jeugd bracht hij door te Rotselaar, waar hij met succes de lagere school doorliep. Zijn middelbare studies volbracht hij in het Sint-Pieterscollege in Leuven. Hij was er intern en maakte er harde maar plezierige dagen mee. Zijn regentaatsdiploma wiskunde behaalde hij in Tienen. In september 1965 kwam hij in het Don Bosco Instituut in Haacht lesgeven. In 1966 verdween hij stiekem om het vaderland gaan te verdedigen (hmmm!), maar in september 1967 kwam hij terug in het college. In juli 1970 trouwde hij met een charmant meisje, Monique, en ondertussen heeft hij reeds een flinke dochter, Bieke (4 jaar). Hij vestigde zich in Herk-de-Stad en legt nu elke dag een honderdtal kilometer af om met veel plezier en levensvreugde zijn kennis van de wiskunde door te geven aan jongere generaties. Hij speelt graag voetbal, niet meer in de schoolploeg, en tafeltennis. Na enkele uurtjes namen wij afscheid van onze gastheer. Het was prettig de ervaringen en belevenissen van vroeger nog eens terug op te halen.
32
Piet Stienaers Uit Don Boscoop - nummer 6 - 1979 & nummer 1 - 1980 "Hier zouden we bij ons gemakkelijk vier, vijf klaslokalen van kunnen maken..." merkte Herman kinwrijvend op. "En dat secretariaat... zo ernstig, zo deftig..." vervolgde hij zijn commentaar. We probeerden ons al een beeld te vormen van hoe het bureau van de directeur er dan wel moest uitzien. Net toen we ons in donszachte fauteuils diep wegwaanden met in de hand een frisse longdrink, kwam Piet Stienaers met nog even kwieke stap op ons toe. "Ik had de portier opdracht gegeven om de 'mannen van Haacht' even te laten wachten voor ze binnen mochten. Hoe langer men wacht, hoe meer indruk je maakt als directeur," gekscheerde hij. Even meenden we weer zijn Haachtse kwinkslag te herkennen in die ruime hal vol plafond-reikende vetplanten en open-en-dichtslaande deuren als een druk ritme in een grote school. Het uitzicht van in het bureel was wijds. Drie gebouwen netjes in de rij wachtten op een massa leerlingen die keurig per rij in de preciese gang schoven. Het leek niet meer dan een ver gestommel en we konden ons niet bedwingen om te zeggen of te denken dat we er ons in een soort "ivoren toren" waanden. Ver verheven boven de aardse, schoolse drukte. Maar ja, we zaten dan ook voor één keer op een "hoger" directieniveau. De schrijftafel vertoonde de typische directeurschaos met formulieren her en der en een telefoon die om de haverklap de aandacht ruwweg opeiste. Tussen drie, vier RTT-verbindingen door bezorgde Piet ons dan het langverwachte drankje. Een "veredeld fruitsapje" wat ons deed herinneren aan een onuitwisbaar feestje ten huize Stas, waarbij zelfs auto's niet konden teruggevonden worden. Allemaal te wijten aan dat "veredeld fruitsapje"... maar het smaakte. Piet Stienaers zag er goed uit. En de opmerking dat hij wel "enkele kilootjes was bijgekomen" bevestigde hij met een hoofdknik, als moest hij een zonde opbiechten. Maar hij vergoelijkte dit dadelijk door te wijzen op z'n nog steeds "sportieve" prestaties in een minivoetbalploeg. Om zijn carrière even toe te lichten begon hij dus in '57 toen hij in Hechtel zijn humanioria beëindigde. Dan volgden 10 jaar kloosterleven: 3 jaar Groot-Bijgaarden met daarna 2 jaar universiteit aan de klassieke faculteit. Hierna deed Piet 1 jaar stage te Woluwe waarna hij te Aalst als geestelijke brancardier zijn soldatentijd vervulde. Vervolgens studeerde hij 3 jaar theologie en werd priester gewijd in '67. Zijn leraarsfuncties verdeelde hij tussen Hechtel, Zwijnaarde en Haacht. Tussenin schreef hij zijn licentiethesis in de religieuze en kerkelijke geschiedenis. Ik herinner me nog de fietsrekken aan de college-speelplaats die toen nog niet geasfalteerd was, merkt hij op. Ook het fameuse "gevecht van de eeuw" met de inbreker vermeldt hij als een roemrucht feit. Maar wat hij in Haacht zozeer op prijs stelde was het vlotte en spontane contact met de leerlingen. Ruimtelijk en structureel kon het ook niet anders met zoveel leerlingen in een tè klein gebouw, maar het bevorderde wel het menselijk contact en daarmee ook dadelijk verbonden het wederzijds begrip. In Zwijnaarde trof hij een heel andere structuur met de lagere en hogere cyclus als "aparte werelden" naast elkaar. Aparte studieleiders, aparte rapporten en een heel aparte aanpak en uitbouw. Alles verloopt ook ordelijker, gestroomlijnder met de leerlingen. Vooral in kleine, praktische dingen, maar ook dat is inherent aan de plaatselijke uitbouw van de school. Maar wat Piet in dit gesprekje wel beklemtoonde, was dat hij mensen als zodanig erg belangrijk blijft vinden. Zijn bureau blijft even "open" als vroeger, maar in een grote school met een strikt uitgewerkt raderwerk van administratie en leefmilieu is die "openheid" anders dan het in Haacht was. Voorzichtig hengelen we naar mogelijke toekomstplannen. "Graag had ik nog eens gewoon als leraar godsdienst of Latijn voor een klas gestaan," zei Piet. "En waar men ook moet aan denken is het feit dat een directeur dikwijls geleefd wordt. Men komt allerlei zaken vragen en dikwijls moet ik na een week bekennen dat ik niets heb gedaan van wat ik gepland had," vervolgt hij. "Het leven vloeit aan je voorbij. Alleen de tijd hebben om er een eigen kijk op te hebben ontbreekt." Dit gesprekje met Piet kan misschien een golfje geweest zijn dat bij hem in Zwijnaarde nog een herinnering heeft achtergelaten. Aan Haacht en ieder die hij heeft gekend zond hij warme groeten.
33
Frans Van den Borne Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1980 We draaien de slechtverlichte Leuvensesteenweg te Holsbeek op. Herman tuurt ingespannen naar de huisnummers maar geraakt er blijkbaar niet goed wijs uit. Wanneer hij uiteindelijk de moed opgeeft, zien we het raampje van een 2CV openklappen en het lachende gezicht van Marc Pauwels wordt zichtbaar. Met zo'n gids kan er natuurlijk weinig mislopen en enkele ogenblikken later staan we dan ook voor de deur van Frans. Na een kennismaking met de familie wordt er wat over en weer gepraat over de school. Dan start Frans met het vertellen van zijn levensloop. Hij zorgt meteen voor een verrassing als hij zegt op 13 februari 1934 geboren te zijn. Het blijkt dat we uitgerekend op zijn verjaardag bij hem zijn komen binnenvallen. Marc lacht fijntjes: hij weet blijkbaar al te goed wanneer hij de mensen moet bezoeken.
Jeugdjaren Uit wat Frans over zijn jeugd vertelt, blijkt dadelijk zijn grote liefde voor de natuur. Hij vertelt hoe hij met de blote hand ging vissen in de Winge en hoe de kinderen toen nog rustig konden spelen in de bossen en op straat. Met een diepe zucht voegt hij eraan toe: "Maar de tijden zijn veranderd". Wat in zijn jeugd waarschijnlijk de meeste indruk op hem gemaakt heeft zijn de oorlogsjaren die hij van nabij meemaakte. Hij beschrijft hoe ze moesten vluchten naar Sint-Pieters-Rode en bijna alles moesten achterlaten, hoe mensen graan en aardappelen moesten afgeven aan de bezetter, over de oefeningen van de Duitsers in de boomgaard en de bombardementen op Leuven. Na al die trieste verhalen komt er terug een lach op zijn gezicht als hij het heeft over hun spelletjes met oorlogsmateriaal, zoals het laten ontploffen van dynamiet. Onmiddellijk voegt hij er met een zijdelingse blik aan toe: "Zeg, dat moet je niet opschrijven hoor".
Verjaardagstaart De beroepsschooltijd in Leuven en de legerdienst worden vlug afgehandeld want op dat moment komt mevrouw binnen met de verjaardagstaart. Met veel zorg worden de 46 kaarsjes aangestoken en met evenveel zorg en een krachtige adem door Frans in één keer uitgeblazen. Daar het echter een typische eigenschap van fotoapparaten is om op dergeijke ogenblikken in gebreke te blijven, moest de ganse vertoning nog eens worden overgedaan, dit natuurlijk tot groot jolijt van de aanwezigen. Maar de taart was lekker, dat kunnen we getuigen.
Kruiden Wanneer Marc het gesprek op Frans' grote hobby, de kruidenteelt, brengt, waarschuwt deze ons meteen dat hij daarover gemakkelijk een uur zou kunnen praten. Het zou een leerzaam uur worden. Frans start meteen met enkele recepten. Zo heeft hij het over iemand die tijm kookt in Gueuze en dit dan drinkt tegen verkoudheid. De andere recepten zien er gelukkig niet zo barbaars uit. De meeste kruiden worden gebruikt voor thee of voor het bad. Toch heeft Frans ook een aantal geneeskrachtige kruiden. Hij toont ons vlierbloempjes waarmee vlierthee tegen verkoudheid kan gemaakt worden. Verder is er het Sint-Janskruid waarvan men de bloempjes kan laten trekken in olijfolie. Deze kan dan gebruikt worden om wonden te verzorgen of als zonnebrandolie. Ook wortels zijn bruikbaar. Zo is de mierikswortel een soort natuurlijk antibioticum waar men niet verslaafd aan geraakt. Wat volgens Frans vooral nodig is om goede resultaten te bekomen is de ervaring. Hijzelf is al tien jaar bezig met de kruidenteelt.
Biologisch tuinieren Van de kruidenteelt naar het biologisch tuinieren is maar een kleine stap. Frans vindt dat het bij hem vlot gaat. Hij gebruikt natuurlijke meststoffen en, wat voor ons nieuw was, ook biologische sproeistoffen zoals basaltmeel. Dit laatste wordt o.a. gebruikt om tomaten te bestuiven. Frans onderstreept echter dat hij niet de macrobiotist is die geen vlees eet en ganse dagen in macrobiotische winkels rondhangt.
34
Wijn Marc brengt het gesprek nu voorzichtig op de wijnbereiding, een andere hobby van Frans. Het is een stille wenk die niet zonder gevolg blijft. Enkele ogenblikken later staat er dan ook een fles op tafel. Onze weinig gevoelige smaakpapillen gewagen van een goede porto, maar dat blijkt helemaal niet juist. "Zelfgemaakte pruimenwijn," verklaart de maker trots. Hij vertelt hoe het aanvankelijk de bedoeling was fruitsap te maken. Dit leverde echter problemen op daar de bereiding erg moeilijk was. Vandaar dat er op wijn overgestapt werd, volgens Herman een erg goede keuze. De bereidingswijze is snel uitgelegd. Fruit en suiker laat men enkele dagen gisten. Dan wordt alles geperst en het sap laat men verder gisten met de rest van de suiker en met water erbij. Vooraleer men de wijn op flessen trekt, moet hij dan ook nog gefilterd worden.
Bijen en honing Alsof dat alles nog niet voldoende was, bleek Frans zich ook nog met bijenteelt bezig te houden. Hij kan zich nog goed herinneren hoe hij in het begin op één dag vijfentwintig steken kreeg en toen met een gezicht vol bulten moest rondlopen. Lachend voegt hij eraan toe: "Gelukkig dat dat niet tijdens het schooljaar gebeurde". Volgens hem is de bijenteelt rustig werk, veel rustiger dan met andere dieren. Honing heeft hij veel, vooral dankzij de ligging van zijn huis. In de omgeving kunnen de bijen immers veel nectar vinden.
Carière Wanneer Herman vraagt hoe Frans in Don Bosco terechtkwam, pikt deze de draad van zijn verhaal terug op bij het verlaten van het leger. Hij ging toen werken bij Philips in Leuven. Daarnaast volgde hij ook nog een cursus B2 in het avondonderwijs. Het was een zware tijd. Na B2 volgde B1. Frans wilde dit diploma nu ook gebruiken maar promotie zat er bij Philips niet in. Frans volgde dan een D-cursus om in het onderwijs te geraken. Na nog vijf jaar Philips hoorde hij dat er in Don Bosco een betrekking vrijkwam. Hij solliciteerde en kreeg meteen nieuws. Enkele dagen later moest hij reeds zijn proefles geven voor de heren Petrie en Claeys. Acht dagen daarna kon hij beginnen als leraar.
Vooruitkijken... Frans' wensen voor de toekomst zijn erg eenvoudig: "In vrede, rustig en gezond verder kunnen leven". Een blik op de klok leert ons dat ook wij aan rust zouden moeten gaan denken. In het buitengaan vraagt Marc, wijzend op een aantal voorwerpen, of antiek ook een hobby is. Frans lacht even en zegt dan met een tikje heimwee: "Het was een hobby, het is nu erg duur geworden".
Maurice Meulemans Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1980 "Vijfhonderd meter terug en dan links in, dan rij je der recht op", zegt men ons in Rotselaar Heikant. Gelukkig was het niet letterlijk bedoeld. De tip blijkt juist te zijn. Enkele ogenblikken later staan we voor het huis aan de Beversluis in Wezemaal. Van achter hun gordijnen gluren enkele nieuwsgierige buren, maar die zullen waarschijnlijk nog nooit van Don Boscoop gehoord hebben. Maurice Meulemans doet open. In de huiskamer wacht mevrouw ons op met hun zesjarige zoon. Kurt heeft zijn pyjama reeds aan, maar wou toch niet in bed "omdat ze kwamen foto's maken". Het spreekwoord "een kinderhand is gauw gevuld" is echter ook hier van toepassing. Maurice heeft zijn levensloop reeds op een briefje geschreven. Hij werd geboren in Rotselaar in 1941. Aanvankelijk studeerde hij aan de technische afdeling van Sint-Pieters in Aarschot, maar stapte over naar de vakschool in Leuven, naar eigen zeggen "omdat hij dat liever deed". Hij behaalde zijn A3-diploma in 1958. Hij vond dadelijk werk bij Philips in Leuven, waar hij acht jaar werkte. Hij leerde er twee belangrijke dingen voor het latere leven: matrijzen maken en zijn vrouw kennen. Tijdens de periode bij Philips volgde hij ook drie jaar avondschool B2 en een D-cursus aan de zondagschool in Leuven. Tijdens die periode kreeg hij ook een aanbod om in de atoomcentrale van Karlsruhe te gaan werken. Hij deed dit echter niet omdat hij naar eigen zeggen geen avonturierstype is. In 1966 solliciteerde hij voor een betrekking in Don Bosco, en enkele dagen later kreeg hij een brief met de vermelding dat hij aangenomen werd. Nog diezelfde avond moest hij zijn proefles geven voor de heren Petrie en Claeys. In datzelfde jaar trouwde hij ook en begon met het bouwen van een eigen huis. "Alles heeft zijn goede en zijn slechte kanten," beweert hij, "trouwen ook." Tijdens zijn beginperiode in Don Bosco moet hij een erg strenge leraar geweest zijn. Nu is dat volgens hem wel verminderd "omdat de leerlingen niet meer zo met uw voeten spelen". Hij dacht er aanvankelijk zelfs aan het onderwijs op te geven. "Men ziet vaak alles nogal idealistisch," zegt hij. Tot nu toe vertoonde zijn levensloop een opvallende gelijkenis met die van Frans Van den Borne. Als we hem daarop wijzen voegt hij er nog aan toe dat hij ook ooit biologisch tuinieren probeerde, maar ermee stopte omdat hij er geen slaaf wou van zijn. Vroeger was hij ook een verwoed visser, maar zijn huidige hobby is wielertoerisme. Hij won zelfs enkele trofeeën, waarvan één in een tijdrit. De laatste jaren heeft hij echter niets meer gewonnen. "Ik ben een oude, versleten mens," zucht hij. Wat hij het minst graag doet, is winkelen, dat beschouwt hij als echte dwangarbeid. Zijn grootste wens voor de toekomst is gezond te blijven. Mevrouw voegt daar stilletjes aan toe: "En een keer de Lotto winnen misschien."
36
Guido Hansen Uit Don Boscoop - nummer 5 - 1980 Hoewel ze erg afgelegen is, is het toch niet moeilijk "De Kluis" te vinden. In Tongeren weet men ons goed de weg te wijzen. Hoewel het gebouw uit 1685 stamt, maakt het, net als kluizenaar Guido Hansen, een erg nette indruk. "Van 1968 woon ik hier al," zegt hij op onze vraag. Dat eerste jaar was wel een proefjaar. In 1969 nam hij De Kluis in eigen beheer. Hij huurde ze voor 36 jaar aan 9.000 frank per jaar. Hij diende echter het vervallen gebouw helemaal op te knappen.
Jeugdjaren Kluizenaar Guido Hansen vertelt zijn bewogen levensloop. Hij werd geboren in Henis, een klein dorpje van 600 inwoners. Het was daar ook dat hij lager onderwijs volgde aan de gemeenteschool. Daarop volgde de humaniora in Don Bosco Hechtel, waar de heer Bouba toen studieprefect was en de heer Achten leraar. Na zijn humaniora was hij gedurende drie jaar bij de salesianen in GrootBijgaarden en één jaar in Halle, waar de heer Meysen toen een jong leraar was. Gedurende die periode werkte hij anderhalf jaar bij Inter Elektra in Hasselt en deed hij ook vijftien maanden legerdienst als NATO-soldaat in Maastricht.
Universiteit Op zijn vijfentwintigste ging hij politieke en sociale wetenschappen studeren aan de universiteit. Tijdens de twee laatste jaren Pol&Soc deed hij ook zijn eerste licentie ruimtelijke ordening en stedebouw. In februari van dat laatste jaar verhuisde hij naar Don Bosco Woluwe. Voor zijn tweede licentie ruimtelijke ordening en stedebouw kreeg hij geen studiebeurs. De problemen waren echter wel op te lossen. Guido werd bij de heer Van de Venne geïntroduceerd en op 1 september had hij 9 uur godsdienst en actualia in Don Bosco Haacht. Hij moest daarvoor wel drie dagen naar Haacht komen en daarbij ook nog studeren. Het was wel een zware opgave.
Haacht Na zijn studies solliciteerde hij via professor Van Mechelen bij het Ministerie van Ruimtelijke Ordening en Stedebouw. Hij kreeg een functie als bestuurssecretaris. Don Bosco Haacht wenkte echter en op 1 september 1969 had Guido een "full-time" in Haacht. Hij bleef hier tot 1 mei 1978. Toen werd bij bevorderd tot directeur van de Tuinbouwschool van Sint-Truiden.
Hobby’s Zijn hobby's zijn natuurlijk in de eerste plaats met De Kluis verbonden. Zijn voornaamste hobby is het onderhouden en restaureren van het gebouw. Verder werkt hij er ook nog aan een openluchttheater dat over drie jaar klaar zou moeten zijn. Andere hobby's zijn schapenteelt en ezelskoersen volgen in de regen. In Haacht was zijn hobby "ongeplande uitstapjes met collega's na vergaderingen". Hoe dat er aan toe ging herinnert hij zich nog levendig.
Taak als directeur Zijn taak als directeur valt niet te onderschatten. Vooral de financiële aangelegenheden van een vrije school zijn vaak een zware dobber. Menselijk gezien heeft een dierecteur het ook niet makkelijk. "Het is baas spelen waar je niets te zeggen hebt," zegt hij. Bovendien eist ook iedere leerling dat de directeur hem kent. Guido denkt echter dat hij de taak wel aankan.
Strikje Over zijn grootste wens hoeft hij niet lang na te denken. Hij hoopt nog veel te kunnen doen in Sint-Truiden, er echt iets van te maken. Marc heeft het nog over Guido's beruchte strikje, dat nu verdwenen blijkt te zijn. "Daar heb ik twee jaar mee rondgelopen," zegt Guido, "en er zes flessen Whisky mee verdiend."
37
Frans Derboven Uit Don Boscoop - nummer 6 - 198 Frans komt net van de ladder als we aankomen. Nadat we in de woonkamer een kop koffie gedronken hebben, leidt hij ons naar zijn werkkamer. Bij een Primus vertelt hij zijn levensverhaal.
Gewijde grond Hij werd geboren in Hever, waar hij ook naar de lagere school ging. Don Bosco bestond toen nog niet. Op de plaats waar de school nu staat, was toen een groot korenveld. Frans moest er steeds langs om naar de boerderij van zijn grootvader te rijden. Zo een korenveld was natuurlijk de ideale plaats om je plasje te doen. "Ik heb de Don Bosco-grond toen dikwijls gewijd," lacht hij.
Studiejaren De lagere cyclus van de humaniora deed Frans in het Sint-Romboutscollege in Mechelen. Aan die school heeft hij geen goede herinneringen. Hij vond het er veel te streng. De hogere cyclus deed hij bij de Jozefieten in Leuven. Hij volgde er de Wetenschappelijke A. Daarna begon hij bij De Nayer in Mechelen technisch ingenieur te studeren. Na zijn legerdienst kwam hij in 1966 in Don Bosco Haacht terecht. Hij was toen nog niet getrouwd en zijn verloofde (nu zijn vrouw) gaf les in Tildonk. Hij herinnert zich nog dat één van zijn leerlingen hem zei: "Mijnheer, mijn lief zit bij uw lief in de klas".
Haachtste pioniersjaren Frans vertelt over Don Bosco van vroeger. Toen hij begon les te geven, was er nog veel contact tussen college en technische. Door de opeenvolging van directeurs, die steeds een andere kijk op de samenwerking college-technische hadden, verwaterde dat contact. Frans vindt dit erg spijtig. De hereniging van de twee afdelingen in het VSO juicht hij dan ook toe. Frans heeft ook zijn eigen kijk op de evolutie van de leerlingen. De eerste jaren werkten de leerlingen nog met de spade op school. Toch kwamen uit die klassen ook universitairen voort. Dit wil niet zeggen dat de jeugd nu slechter is. Wie nu behoorlijke resultaten behaalt, heeft een sterke wil, want de jeugd van nu wordt veel afgeleid door televisie, uitgaan en dergelijke. Uit ons gesprek is reeds gebleken dat Frans zich sterk met de school verbonden voelt. Dat blijkt ook uit zijn interessepunten: sterkstroom-elektriciteit en de oud-leerlingen van 6EM. De groepsfoto's van die klassen vroeger en nu heeft hij trouwens allemaal op het prikbord in zijn werkkamer.
Autobus- en treinregelingen... Ook zijn grote hobby is met de school verbonden: het opstellen van regelingen voor het autobusvervoer van de leerlingen. Er zijn dagelijks bussen van en naar Leuven, Mechelen, Veltem, Brussel en Kampenhout-Laar tot op de speelplaats. Deze dienst brengt echter heel wat werk met zich, want bijna elk schooljaar moet de regeling herzien worden. Trein- en busvervoer zijn trouwens steeds zijn specialiteit geweest. Hij nam zelfs ooit deel aan een kwis van radio Luxemburg over de spoorwegen. Zijn kennis van en relaties bij de spoorwegdiensten maakten het hem ook mogelijk ter gelegenheid van 15 jaar Don Bosco Haacht een grootse stunt te organiseren. Toen charterde hij een trein en trok daarmee met gans de school naar Farnières in de Ardennen. Ook voor de viering van 20 jaar Don Bosco heeft hij reeds plannen. Hij informeerde reeds bij Sabena naar de huurprijs voor een Jumbo. Voor 600.000 frank zou de ganse school met dit vliegtuig voor een dag naar Rome en Turijn kunnen vliegen. Het lijkt misschien een droom, maar misschien wordt die droom nog dit schooljaar werkelijkheid.
38
Nol Van Seggelen Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1981 Het heeft heel wat voeten in de aarde voor Marc de juiste oprit gevonden heeft. Er zijn er ook zoveel aan de Grote Appelstraat in Haacht. Als we dan eindelijk de wagen geparkeerd hebben, zwaait de deur reeds open. Nol leidt ons meteen naar de woonkamer, waar de gezellige warmte van de open haard ons tegemoet waait. Met een sigaar in de ene hand en een glas niet nader te noemen Haachts gerstenat in de andere hand vertelt Nol zijn levensverhaal.
Jeugdjaren Hij werd geboren in Overpelt in 1941. Hij ging er ook naar de lagere school. Moeder overleed vroeg en vader bleef achter met vijf kinderen. Een nicht zorgde voor hun opvoeding. Vader werkte hard. Hij had een café en een fietsenwinkel en ging dan ook nog buitenshuis werken.
Schoolcarrière Er waren in die tijd veel scholen in Overpelt. Nol ging naar de school die recht tegenover hun huis lag. Dat stelde hem in de gelegenheid om tijdens de speeltijden gauw even de straat over te steken om zijn duiven te voederen. Na de lagere school ging hij gedurende vijf jaar naar de vakschool in Overpelt. Daarna begon hij te werken bij de herstellingsdienst in de smidse van de Overpeltse zinkfabriek. In die periode deed hij ook zeven jaar avondschool B2 en B1.
Na de zinkfabriek naar Haacht... In zijn vrije tijd koerste hij wel eens bij de ambachten. Hij behaalde er geen slechte resultaten, maar gaf het toch op omdat hij het te gevaarlijk vond. De zinkfabrieken verliet hij omwille van de stank. Van de broer van Jan Pinxten hoorde hij dat er een betrekking vrijkwam in Haacht. Het was voor hem een kans die hij met beide handen aannam. Hij verliet Overpelt om zich in Haacht te vestigen. Hij was toen nog ongehuwd en het was niet gemakkelijk een geschikte woning te vinden. Na veel zoeken werd het uiteindelijk de bovenverdieping van het "Breugels Gasthof" in Haacht. Na Stappers was hij de tweede Don Bosco-leraar die daar zijn intrek nam. Het was er niet slecht, maar het grote nadeel was dat hij er zonder verwarming zat. In de koude wintermaanden was dat ook geen pretje. Een voordeel was wel dat hij om naar een bal te gaan slechts de trap af moest. Eten deed hij gewoonlijk in Don Bosco zelf. Het dineren gebeurde gewoonlijk bij Armand Claeys terwijl hij het ontbijt gebruikte bij Louis in de keuken. Gedurende deze periode volgde hij ook nog een D-cursus in een zondagsschool. Na zijn huwelijk woonde hij gedurende vijf jaar in Keerbergen. Toen verhuisde hij naar zijn nieuw gebouwde woning in de Grote Appelstraat.
Amerika... Zijn grote droom is ooit eens naar Amerika te reizen. En terwijl hij zijn glas leegdrinkt voegt hij er nog aan toe: "Maar dan zal ik wel eerst nog Engels moeten leren."
39
Aloïs Van Deun Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1981 Rotselaar-Heikant is niet zo groot, maar toch duurt het een tijdje voor we tussen de bossen het huis van Aloïs vinden. Hoewel Herman in zijn onoplettendheid bijna in het vijvertje voor de deur valt, weet Aloïs ons toch veilig binnen te loodsen. In de woonkamer worden we opgewacht door zoon Jeroen en twee flessen rode wijn. Aloïs ontpopt zich meteen als een wijnkenner en praat honderduit over zijn hobby. Terwijl we de eerste fles kraken, vertelt Aloïs zijn levensverhaal.
Bijna pastoor... Hij werd geboren in Beerse bij Turnhout. Ze waren thuis met zeven kinderen, een "kloek Kempisch gezin" dus. Moeder was een zakenvrouw. Zij stond thuis in de winkel, terwijl vader als elektricien de kost verdiende. De vele kinderen zorgden thuis wel voor spanningen. Zo kwam het dat Aloïs net als de andere kinderen, na de lagere school op internaat moest. Hij kwam terecht in het Klein-Seminarie van Hoogstraten. Hij ging er graag naartoe. "De pastoorstoog stond me wel aan," zegt hij. "Maar dat is wel lang geleden," vult hij zichzelf aan. Over het internaatsleven, het weinig naar huis mogen, het weinige bezoek, de strenge reglementen, weet hij heel wat te vertellen. Zoals iedereen thuis had hij interesse voor elektronica. Hij ging dan ook burgerlijk ingenieur studeren in Leuven. Het waren voor hem zeven harde jaren.
Veiligheidsofficier Zijn legerdienst deed Aloïs als reserve-officier. Hij vond dat er te weinig Vlaamse officieren in het leger waren en daarom wilde hij zijn verantwoordelijkheid opnemen. Hij werd veilligheidsofficier en invaller-lesgever bij de artillerie in Brasschaat.
Orgel Zijn hobby was altijd al het orgelspel. Hij zat vaak met een dikke jas en een sjaal in de kerk te spelen. Toen hij in 1963 kennis kreeg, kwam het orgelspel op een laag pitje te staan. De hobby kwam echter terug toen hij in 1972 zelf een orgel kon kopen.
Gezinsleven De idee om in het onderwijs te gaan rijpte in het leger. De aanwerving van burgerlijk ingenieurs zat toen op een dieptepunt. In juli 1967 trouwde hij en in september kwam hij, eerder toevallig, in Haacht terecht. Lesgeven doet hij graag, ook al heeft het minder aangename aspecten. Aanvankelijk woonden ze aan de Naamsestraat in Leuven, maar in 1970 verhuisden ze naar de Karrestraat in Herent. In datzelfde jaar werd Jeroen geboren (voor 2 A2 anno 1970: het zeteltje dat jullie kochten staat er nog steeds). Ze hadden meer kinderen gewild, maar "de mens wikt en God beschikt". Een vriend vroeg hen om als opvanggezin op te treden. Ze namen twee jongens op: Peter en Werner. Werner moest omwillen van een psychopatische ziekte weer weg. Peter bleef. In 1975 bouwden ze hun eigen huis op de grond van de schoonouders. Het werd het droomhuis van zijn vrouw. Volgens haar moest de leefruimte een eenheid vormen.
Pijnlijk moment Vorig jaar overleed zijn vrouw Nandje na een langdurige ziekte. We hadden niet verwacht dat Aloïs er met zulk een openheid zou kunnen over spreken. Enkele uitspraken illustreren de manier waarop hij tegen dit gebeuren aankijkt: "Er zijn dingen waar de mens geen vat op heeft. De dood, God, zijn dingen waar men verstandelijk niet bij kan." "Ik kreeg veel steun na de dood van nandje, en niet alleen van de mensen." "Ik heb vertrouwen, want de dood is niet het einde." "Mama werd niet begraven, mama is bij ons."
40
"In het verhaal van Jezus en de blinde moet de blinde zelf de stap zetten. Ook wij moeten dat doen." "Bij de begrafenis van Nandje wilde ik geen wrak zijn. Ik wilde toen getuigen hoe gelukkig wij waren." "Ik heb vertrouwen in hetgeen er achter de mens staat. Telkens de wereld dreigde kapot te gaan, gebeurden de meest ingrijpende uitvindingen."
Toekomst Hierop aansluitend vragen wij hem ook naar zijn toekomstverwachtingen. Hij hoopt dat het geluk van hun vier van hen niet weg gaat, maar dat hij het opnieuw grijpbaar kan realiseren. Hij besluit: "Nandje was één uit de duizenden. Er zijn er echter nog duizenden, dus zal er wel één Nandje evenaren."
41
Ivo Indigne Uit Don Boscoop - nummer 3 - 1981 Hubert kent Wakkerzeel blijkbaar erg goed. Het wordt vandaag dus geen zoektocht als inleiding op "Ten huize van...". De ontvangst is hartelijk. Van zodra de voordeur open gaat, stort zich een goedmenende hond op ons die ons bijna de broek van het lijf scheurt. Ivo ontvangt ons beter. Dat weten we meteen als hij ons een blik in de keuken laat werpen. Hubert telt de pensen die er op ons wachten en stelt vast dat het een zware karwei zal worden, zeker nu Jean De Bie in het gezelschap ontbreekt. Het gesprek gaat een hele tijd over mollen, acacia's, "gaan lopen van de kou als de open haard brandt" en de "moos" in huis. Uiteindelijk besluit Ivo dan toch ook maar iets over zijn leven te vertellen.
Jeugdjaren Hij werd geboren te Oudergem op 27 augustus 1941 als derde van zes. In zijn vroegste kinderjaren kwam hij dus voortdurend met de oorlog in contact. Het is dan ook niet te verwonderen dat hij op zijn drie jaar reeds "Engels lak een klets" sprak. Na de oorlog kwam vader, die soldaat was, terug. Het moet voor hem een pijnlijk moment geweest zijn toen moeder moest zeggen : "Kinderen, dat is onze pa". Ivo had een fantastische jeugd. Hij vertelt honderduit over "het Witschool" waar hij school liep, het vissen in de beek, hoe hij het met zijn Indigne-kliek opnam tegen kliekjes als "Koree", "Transvaal" en "Rosse Michel" en over de ouders die meespeelden. Er komen ook anekdotes bij te pas. Ivo vertelt hoe hij een keer met gekauwd kaftpapier het pas geverfde plafond volschoot. Een andere keert trok hij behangpapier van het pas behangen toilet. Tot zijn 4de humaniora ging Ivo naar school in Mechelen. Zijn zus studeerde toen in Leuven. Daar de treinverbinding tussen Oudergem en Leuven erg slecht was, verhuisden zij naar Boortmeerbeek. Ivo ging naar Scheppers in Mechelen. Hij was toen nog een brave jongen, want hij was misdienaar en koorknaap. Daarna ging Ivo naar de Melaan (Technische School). Met enorme complexen volgde hij daar de A3. Voor de A2 moest men een ingangsexamen doen. Die jaren waren voor hem een omwenteling. Tijdens de A2, laatste jaar voorbereidende A1 leerde hij in Wespelaar ook zijn toekomstige vrouw kennen. Na de A2 volgde de A1. Dat was zo wat het beste wat men toen kon doen. De keuze Elektromechanica van de A1 lag ook voor een groot stuk aan het feit dat hij met dezelfde vrienden zou kunnen kaarten. Ook aan de andere aspecten van het studentenleven nam hij deel. Hij was schachtenpere en zedenmeester van de studentenclub. Na een gelukkige verlovingstijd trouwde hij in 1966. Nadat de kinderloosheid bleef aanhouden, samen met een onvolledige begeleiding van sommige artsen en onderlinge misverstanden kwam het tot een geval van onmacht en een breuk.
Lesgeven Na een tijdje bij Rateau gewerkt te hebben, kwam Ivo in Don Bosco terecht. De aangenaamste momenten van een schooljaar beleeft hij wanneer de leerlingen van het vijfde jaar beginnen open te komen. Ook bezinningsdagen en reizen zoals deze naar Parijs en Londen zijn zeer aangenaam omdat men daar de leerlingen op een andere manier leert kennen. Sedert hij ook in Tildonk les geeft ervaart hij de verschillen tussen de klassen met uitsluitend jongens en de klassen met uitsluitend meisjes. Op school zou hij ook graag een goed uitgerust laboratorium voor thermodynamica zien. In de toekomst van de school kijkend besluit hij met een zucht "De school wordt veel te groot".
42
Lieve Demuynck Uit Don Boscoop - nummer 5 - 1981 Ver moeten we niet op zoek gaan voor onze "Ten huize van...". Lieve Demuynck woont aan de Zoellaan, dus nauwelijks honderd meter van de school. Marc trekt nog even zijn hemd recht voor we aanbellen. Het is immers onze eerste "Ten huize van..." bij een vrouwelijke leerkracht. De ontvangst is spetterend. De hond, die blijkbaar ook nog nooit van "Ten huize van..." gehoord heeft, probeert ons met alle geweld weer buiten te krijgen. Het kost Lieve heel wat overredingskrahct om hem zijn mening te doen herzien. Echtgenoot Paul Jacobs, in Don Bosco zeker ook geen onbekende, kijkt wat beteuterd, blijkbaar omdat we niet voor hem komen.
Congo Lieve laat er geen gras over groeien en grijpt meteen naar het begin van haar leven terug. Ze werd geboren in Wafania (Congo), waar haar vader dokter was in de leprozerie. Ze was de tweede van een gezin dat tot elf zou uitgroeien. Met de zwarte lepralijders had ze weinig contact. De ziekte vond ze niet erg. Ze zag immers bijna niets anders in haar omgeving. Toen ze drie jaar was, kwamen ze terug naar België voor zes maanden. Ze verlangde toen terug naar de broesse. Daar was immers haar thuis. Er volgende drie jaren in Kangu. Bij de terugkeer in België stierf moeder. Vader trok met vier kinderen naar Congo terug. Lieve bleef bij haar grootmoeder in Leuven. Toen vader hertrouwde mocht zij weer naar hem toe. Toen in 1960 de rellen in Congo uitbraken, keerden zij definitief naar België terug. Ze herinnert zich nog levendig hoe opgehitste zwarten met stenen naar hen gooiden. Het onderwijs dat Lieve volgde was erg afwisselend en gespreid over Congo en België. Het lager onderwijs volgde ze overwegend in Kongo. Het zesde leerjaar deed ze in België, de zesde Latijnse als interne in Congo. Na de laatste overtocht vervolledigde zij haar humaniora in het Heilig Hart in Heverlee.
Gezinsleven Tot haar huwelijk was zij ook bij de gidsen. Het was daar ook dat zij tijdens haar vierde Latijnse Paul leerde kennen. Nadat zij op haar twintigste haar diploma regentaat behaalde, trouwden ze. Hierop volgden interims in Zoutleeuw, Leuven en bij de zusters van Don Bosco. Ze deed oop Pauls interim in Don Bosco Haacht toen deze naar het leger moest. Na drie jaar kreeg ze een full-time betrekking in Haacht. Kinderen kwamen er ook. In 1972 werd Geert geboren, in 1974 Kris. Sinds 1974 wonen ze in de Zoellaan.
Bezige bij Naast haar werk houdt Lieve zich vooral bezig met echtgenoot en huishouden. Verdere hobby's zijn: de tuin en de bloemen, de vrouwengilde, handwerken, lezen (hoewel dat er niet vaak van komt) en in de winter ook toneel en film. Ze doet ook aan sport: turnen, zwemmen en fietsen. Lieve geeft graag les. Ze wil dat blijven doen ook al kan ze zich niet voorstellen op 60 jaar nog les te geven. De sfeer op school vindt ze goed, hoewel die erg veranderd is nu de school zo gegroeid is. Men heeft minder contact; de school is onpersoonlijker geworden. Soms weet men zelfs niet alles wat er op school aan de hand is. De vakanties gaan steevast naar Spanje, niet bepaald omdat ze zonnekloppers zijn, wel omdat ze goed weer willen. Naar Zaïre zou ze ook graag nog eens teruggaan. Wanneer ze een groot lot zou winnen zou ze zelfs een jaar verlof zonder wedde nemen om de wereld rond te reizen. Een verlichte zucht verraadt echter dat dat er voor de komende jaren waarschijnlijk nog niet in zit.
43
Paul De Backer Uit Don Boscoop - nummer 6 - 1981 "Amelinckx" flikkert het lampje naast de deurbel. De bouwcrisis lijkt hier wel van een andere wereld, want aan de overkant heeft concurrent Kunnen een hele srook ingepalmd. Alles sluimert hier in een diepe Heverse rust. Hiet is een speciaal soort gemoedelijkheid die je hier ervaart. Paul lacht breeduit als hij de deur opentrekt. In de ruime, moderne leefkamer lachen Kathleen en Johan stiekem met de grappen en grollen van de "Heren van Zichem". Het televisieprogramma lijkt één met die warme menselijkheid die hier blijkbaar nog leeft.
Unieke leerling Paul vertelt horderduit... Geboren en getogen in de rijke witlofstreek van Kampenhout, leerde hijreeds vroeg de knepen van het witloftelen. Daar zorgde zijn vader wel voor. Om de Westvlaamse onverzettelijkheid van vader te "ontvluchten", koos Paul voor allerlei smoesjes over school. Enkele keren ging hij zelfs naar school als er geen les was! Dat was zijn Mechelse tijd toen en misschien was Paul toen wel een uniek leerling... Al bij al was het toch hard werken geblazen en tussen de regels door vindt hij vooral dit jammer dat de leerlingen nu zoveel minder gemotiveerd zijn om voor hun resultaat te werken. Paul geeft dan ook grif toe dat hij er door zijn werkkracht gekomen is. Meer nog: hard werken is een beetje een tweede natuur van hem geworden! Dat was zo tijdens zijn universiteitsjaren en de eerste onderwijsjaren in Don Bosco.
15 sleutels Onvergetelijk waren die eerste jaren daar, zegt hij. Op zaterdag moest hij natuurkunde geven, maar moest zo maar eventjes 15 sleutels proberen eer hij aan het gepaste didactisch materiaal geraakte. Biologie was het vak dat hij toen goed leerde kennen, maar voordien onbekend was. Vele ex-leraars passeren de revue en over ieder weet Paul met een kwinkslag een anekdote te vertellen.
Sportief baasje Tijdens zijn studentenjaren kochten zijn ouders een 2PK-tje voor hem. Vervreemding had Paul niet graag en daarom studeerde hij ook thuis. Cross-lopen was toen een favoriete sport en als voorbereidng ervoor besloot hij om één dag voor de veldloop niet te roken! Sigaretten zijn nu nog af en toe een kleine nachtmerrie, maar hij houdt vol! Nu heeft hij een racefiets aangeschaft en ging een oude droom in vervulling.
Op vinkenslag... In zijn vrije tijd duikt Paul de tuin in en met enige trots vertelt hij over zijn privé-tuin-van-Eden. Appels om Eva te verleiden! Maar vooral ligt Paul "op vinkenslag". Letterlijk dan... Vinken zetten doet hij met vader en legt ons bondig de spelregels uit. Zijn enthousiasme groeit en hij geeft toe dat hij een vink van op kilometers afstand kan herkennen. Een beste vink is een getrainde Waalse vink die Vlaams leren zingen heeft. Onze politici kunnen hieraan een voorbeeldje nemen...
Lessenroosters Maar ja, Don Bosco vormt voor hem de hoofdbrok van zijn leven en weer rakelt hij herinneringen op aan wijlen directeur Van Hoof en Brouwers en de woelige tijd rond Leuven Vlaams en de betogingen tegen kardinaal Suenens. Herinneringen die Paul eigenlijk gebonden hebben aan de school waar hij graag les geeft. Sinds enkele jaren knutselt hij samen met Roger de lessenroosters in elkaar. "Ik wil iedereen een prima lessenrooster geven!" knikt hij overtuigd. Geluk in het leven en geluk in het werk, lijken voor Paul echte waarheden. Italië heeft definitief zijn hart veroverd. Alle haast ver weg gebannen en soezend in de zomerse zon alle problemen van je weg zetten... Mevrouw De Backer, die ook in het onderwijs staat als regentes knippen en naaien in Temse, knikpoogt stiekem en zegt: "We zullen wel zien..." De vrouw had het laatste woord, maar dat pensioen is nog enkele jaartjes af. Ondertussen ligt Paul "op vinkenslag" naar Italië.
44
Jef Mesens Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1982 De rust van de Holsbeeksesteenweg te Wilsele contrasteert erg met de drukte van de baan Aarschot-Leuven die we juist overstaken. Het is een nieuwe straat met bijna uitsluitend nieuwe huizen. Marc kent hier de weg en stopt voor nr. 100. We worden verwacht. Jef brengt ons naar de gezellige huiskamer waar wijn en kaas reeds klaar staan. De kinderen slapen reeds maar voor de foto wil Jef ze nog wel even uit hun bed halen.
Landbouwersfamilie Terwijl Nadine de kinderen weer naar bed brengt, vertelt Jef dat hij geboren werd te Lille. Het is een Kempisch dorpje bij Herentals, dat nu gefusioneerd is met Poederlee en Gierle. Hij was de oudste van zeven. Vader was landbouwer en had een erg afgelegen grote boerderij. Naast vader, moeder en de kinderen, woonden er ook een grootoom, grootvader en de ongehuwde oom. Het veebedrijf ging in 1954 failliet toen een epidemie van mond- en klauwzeer uitbrak. Jef zegt dat het voor hem een geluk was. Anders was hij nu waarschijnlijk een boer. Jef ging naar de lagere school in Lille. Het was een kleine school waar ze nog met twee klassen bij één onderwijzer zaten. Vader betaalde elk jaar met half-oogst pacht bij de onderwijzer. Deze vroeg hem of Jef niet verder wou studeren. Zo kwam het dat Jef met de fiets naar het college van Herentals trok. Het was het college waar ooit Ernest Claes en Kardinaal Van Roey zaten. Van die generaties bleven echter alleen de gekerfde banken en de speelplaats in rode baksteen over. Jef volgde de Grieks-Latijnse.
Van de vos Reinaerde Tijdens de vakanties kwam de boer in hem terug boven. Hij tuinierde en hield een paar dieren. Hij speelde ook toneel. In de poesis speelde hij met de klas “Van de vos Reinaerde”. Hij had een rol van slechts tien zinnen maar moest toch drie bedrijven op het podium. Verder moest hij ook alles rond het toneel meemaken als schminken en ontschminken. Dat betekende wel een hoop werk daar er twaalf voorstellingen gegeven werden in twee weken. Sportief is Jef nooit geweest maar toch speelde hij ooit schoolvoetbal tegen de ouders. “Zorg maar dat je in de weg loopt voor de anderen”, was het motief.
Leuven Vlaams Aan de Leuvense universiteit ging Jef Germaanse filologie studeren. Als kotstudent maakte hij er de revolutiejaren en “Leuven Vlaams” mee. Twee jaar zat hij in een gemeenschapshuis van de Leuvense universitaire parochie. Daar vooral vond hij wat hij nu is en voelt. In 1969 behaalde Jef zijn licentiaatsdiploma en begon naar werk uit te kijken. Aan de universiteit was hem een plaats beloofd indien er geld zou vrijkomen. Rond vijftien augustus was er nog steeds niets vrijgekomen en toen Jef hoorde dat er in Haacht een plaats vrijkwam, hapte hij meteen toe.
Don Bosco Hij werd ook klastitularis van 6 WB. September 1969 was de zwaarste maand uit zijn carrière. Hij begon met les geven, moest zijn aggregatie doen en begon op de koop toe nog te vrijen ook. Twee jaar later huwden ze. Ze gingen wonen in Kessel-Lo. Na twee jaar huwelijk kwamen de kinderen met een regelmaat, allemaal meisjes. Vier jaar geleden kochten ze het huis te Wilsele. Ze zijn er echter nog steeds niet geintegreerd in de parochie en gaan nog steeds naar de mis in de Don Bosco parochie te Kessel-Lo. Met de tuin gaat alles goed. Jef hoopt nog lang te kunnen biologisch tuinieren in zijn atoomvrije tuin. Wat de school betreft drukt hij zijn sympathie uit voor de werkers van het VSO en de hoop dat Don Bosco een voorbeeld VSOschool wordt.
45
Fons Ceustermans Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1982 De parkeerplaats van de Salesianen is te klein om alle auto's te herbergen. Het anders zo schaarse "Ten huize van..."-team is dit keer immers meer dan volledig. Ook de kamer van Z.E.H. Fons Ceustermans blijkt niet aan het omvangrijke bezoek aangepast. Met de bereidwillige hulp van een medebroeder vindt iedereen echter zijn zitje. Fons Ceustermans heeft weinig aansporing nodigen om zicht tot een vlot verteller te ontpoppen. Hij werd geboren te Vorst - Kempen - in een gezin van zeven kinderen. Vader was bediende bij het Ministerie van Landbouw en toerde daarvoor rond op een zware F.N. moto. Zo kwam hij regelmatig voorbij het Don Boscocollege van Hechtel. Het was daar dan ook dat Fons na een onopvallende schooltijd terechtkwam. Hij begon er de zevende voorbereidende als intern. Internaat was toen trouwens de enige mogelijkheid om college te lopen omwille van de afstand. Men moest telkens voor lange perioden op school blijven, maar om de twee weken was er bezoek. De ouders brachten dan propere kleren en eten voor het vieruurtje mee. Dat vieruurtje was trouwens de hoofdmaaltijd in de school. Dan mocht elke leerling uit zijn kastje zijn eigen toespijs nemen en zoveel eten als hij wilde. Of er geschransd werd! Voor de keuken zorgden de zusters en enkele dienstmeisjes. Tussen de keuken en de eetzaal was een rolsysteem zodat de leerlingen de zusters of de meisjes niet konden zien. Ze zagen ze alleen soms in de mis. Daar werd dan ook vaak naar achter gegluurd. Voor de ontspanning werd er op de school veel zorg gedragen. Er was veel sport en toneel. De feesten zoals Sinterklaas, Don Bosco, Maria Hulp der Christenen en Maria Onbevlekt maakten het leven kleurrijk. Voor Sinterklaas maakten ze met de retorica een compleet stoomschip. Het plezierige was dat ze dan van de directeur een bak bier mochten drinken. Ook de open refter was bij de feesten steeds een belevenis. De paters en de leraars aten dan mee in de refter van de leerlingen. Fons beweert dat hij geen brave leerling was. Voor de studie had hij niet veel tijd nodig. Hij hield zich dus veel bezig met andere dingen, zoals het Salesiaans jeugdverbond. Met deze groep bonden ze ooit het beeld van Don Bosco een zakdoek, pet en truweel om. De studieprefect moest hen toen beschermen tegen de woede van de directeur. Hij was ook koster, waardoor hij heel wat gunstmaatregelen kreeg. Hij moest doeken hangen, wijn proeven en had ook toegang tot het "uilekot" in de toren van de kapel. Daar vingen ze drie jonge uilen, die ze , zonder dat iemand het wist, opvoedden in de kelder van de sacristie. Sportief aangelegd was Fons niet. Hij deed wel graag loopspelen, maar had schrik van een bal. Van het college gingen ze met zeven binnen in het klooster. Zes gingen bij de Salesianen, één werd Scheutist: de onlangs in Guatemala vermoorde pater Voordeckers. Fons kwam met 23 andere jongeren terecht in het noviciaat van Groot-Bijgaarden. Van de 24 waren er na een aantal jaren de helft afgevallen. De inkleding was een hele plechtigheid. Men kreeg dan een toga, een hoed, een wittel boord en een singel (broeksband). De toga had voor- en nadelen. De 24 knopen vormden zeker een nadeel. Voordeel was echter dat men bij het liften nooit lang hoefde te wachten. Na de filosofie volgden twee jaar klassieke filologie in Leuven, een jaar stage in Don Bosco Kortrijk en vier jaar theologie in Oud-Heverlee. Tijdens zijn eerste jaar theologie deed hij ook zijn legerdienst. Hij werd ingedeeld in een speciaal peleton voor paters en seminaristen in Aalst. In de voormiddag kregen ze er militaire lessen, in de namiddag theologie. In het beruchte jaar 1968 werd hij tot priester gewijd. Na nog een jaar specialisatie morele en religieuze wetenschappen kwam hij weer in Don Bosco Kortrijk terecht. Hij gaf er zeven jaar Latijn, Grieks, Nederlands en godsdienst in de hogere cyclus. De volgende vier jaren was hij studieprefect in Hoboken. De structuur daar vindt hij wel veel eenvoudiger dan die in Don Bosco Haacht. Er was alleen een technische afdeling en er waren alleen jongens. De structuur van Haacht is veel complexer maar verder is het een Don Boscoschool zoals alle andere. Voor de toekomst denkt Fons er wel aan om een Middenschool op te richten en de verschillende groepen autonomer te maken. We informeren nog even naar zijn opinie over de veelvuldige wisseling van directeurs op de school. Fons zegt er niet naar gevist te hebben om hier directeur te worden. Toch vindt hij een bestendigheid van directeurs noodzakelijk voor de goede werking van een school.
46
Walter Poels Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1982 Het is een van de eerste warme dagen en het is opvallend rustig in het Heverleebos. Een keer daar voorbij is er zelfs nauwelijks nog een levende ziel te bespeuren. Gelukkig kent Marc de weg. Hij heeft hier immers nog gewoond. Vlak voor het oude dorpsschooltje moeten we linksaf. De holle weg gaat steil omhoog. De motor moet een extra inspanning doen. Het is echter vergeefse moeite want we merken dat het juiste huis reeds een heel stuk voorbij zijn. Terug dus maar. Een voordeur is nergens te zien. We wagen het er dus maar op het grindwegje naast de garage te volgen. Door de grote vensters aan de overzijde van het grasveld zien we Walter een boek lezen. Wanneer hij ons opmerkt, probeert hij ons met grote gebaren iets duidelijk te maken. Niet begrijpend lopen we over het grasveld om daar te horen dat de voordeur langs de andere kant van het huis ligt. Langs de tuindeur geraken we echter ook binnen. Walter legt zijn boek weg: Scheikunde practicum. Dat weten we dus ook weer. Walter bewijst meteen dat hij een echte Oud-Heverleeënaar is. Hij kent er alles en iedereen. Hij werd er geboren in 1942 als jongste van drie. Hij herinnert zich nog vaag de bombardementen op Leuven en de ondergrondse schuilplaats, waarin de familie dan samenkwam voor de veiligheid. Vader had een "Welvaart"-winkel waar kruidenierswaren en textiel verkocht werden. Daarnaast deed hij ook nog een krantenronde. Voor zijn cliënteel was hij een levende horloge: altijd stipt op tijd. Walter deed zijn eerste schooljaren in de vlakbij gelegen kleuterschool. Tot het vierde leerjaar ging hij naar de gemeenteschool en daarna met zijn broer naar het Sint-Pieterscollege in Leuven, waar hij na de lagere school in de Grieks-Latijnse begon. Zoals iedereen was hij ook bij de Chiro. Hij toont ons foto's van de toneelstukken die ze met de Chiro speelden voor de bedevaarten van Don Bosco en Maria Hulp der Christenen. Hij deed ook veel bivakken mee en was op 17 jaar leider. Zijn vrouw, eveneens van Oud-Heverlee, was ook in de Chiro. Hij geeft eerlijk toe dat hij in 't begin er nooit aan gedacht had dat hij met haar zou trouwen. Als ze met de Chiro naar het lof gingen of als ze mekaar op straat tegenkwamen, deden jongens en meisjes niets liever dan mekaar uitschelden. Daarin kwam echter verandering toen zij op zekere dag bij hem stopte en vriendelijk goeiedag zei. Walter beweert dat ze een bewogen verkering hadden, maar voegt daar onmiddellijk aan toe dat dat toen toch heel anders ging dan nu. Van zijn negen jaar ging Walter ook naar het muziekconservatorium in Leuven om er piano te studeren. Hij speelde ook blokfluit, banjo en orgel. Af en toe mocht hij ook tijdens het lof orgel spelen. Van twaalf jaar af was hij orgelist in de parochie en dat is hij nu nog steeds. Hij heeft daardoor wel verplichtingen. Zo kan hij niet te veel weg op zaterdag en zondag. Zijn zoon Bart, die ook al orgel speelt, is op goede weg om zijn vader op te volgen. Toch heeft hij er geen tegenzin van gekregen. Hij is naast orgelist zelfs koordirigent geworden. Na de humaniora volgde Walter scheikunde aan de Leuvense universiteit. Hij studeerde regelmatig, maar liet de Chiro daardoor na 2 jaar varen. Nadat hij in 1965 zijn diploma behaalde, gaf hij een jaar les in Jette. Dan werd hij opgeroepen voor zijn legerdienst bij de artillerie te Altenrath in Duitsland, waar hij ook de mis moest spelen en een soldatenkoor dirigeerde. In 1967 zwaaide hij af en trouwde kort daarna. Daar hij op dat ogenblijk geen werk had, leerde hij koken en deed het huishouden terwijl zijn vrouw ging werken. Langs de onderpastoor kwam hij te weten dat er in Haacht een plaats was voor een scheikundeleraar. Zo begon hij in 1968 scheikunde, natuurkunde en biologie te geven in Don Bosco. In al die tijd had Walter weinig ongelukken: (buiten een paar met zijn wagen) slechts twee branden en één ontploffing. Walter vindt echter dat het wel nodig is om de vaak saaie scheikundige begrippen aan te brengen op een plezante manier. Tijdens de demonstratieproeven mag het element verrassing en show niet ontbreken. Hij vindt ook dat de huidige generatie leerlingen minder gemotiveerd is, de aandacht in de klas is er nog wel maar de studie thuis vermindert, men studeert als er maandpunten te verdienen zijn. Na drie jaar huwelijk werd Bart geboren en later werd de nu zevenjarige Annelies geadopteerd uit Korea. Walter heeft nog geen bepaald toekomstbeeld voor ogen, hij "leeft" elke dag opnieuw. Hobby's heeft ij genoeg. Naast de muziek is hij ook nog voorzitter van het Davidsfonds en lid van een kaartclub. Verder houden ze zich ook nog bezig met het opstellen van een stamboom. Voor hen is dit wel erg interessant daar zijn vrouw ook Poels heet. "Als ik ooit gepensioneerd zou zijn, zou ik me dus zeker niet vervelen," besluit hij.
47
Frans Stuyven Uit Don Boscoop - nummer 5 - 1982 Naarmate we op de Grote Appelstraat vorderen wordt de weg smaller en hobbeliger. Het duurt gelukkig niet lang voor we lilnks het scheve bordje "Beethovenweg" zien. Waar de straat doodloopt staan enkele moderne huizen. In één ervan woont Frans Stuyven. In een sobere, maar smaakvolle woonkamer staat een plaat met elektronische muziek op. "Dat is nu eenmaal mijn stokpaardje," zegt Frans bijna verontschuldigend. De pilsjejs worden bovengehaald, de muziek gaat wat zachter en Frans vertelt.
Jeugdjaren Hij werd in 1944 geboren als jongste van negen. Toen hij jong was, bazuinde hij altijd fier rond dat hij bij de nonnetjes geboren werd. Om misverstanden omtrent zijn afkomst uit te sluiten, voegt hij er nu onmiddellijk aan toe dat zijn ouders tijdens de vlucht in het klooster van Kessel-Lo opgevangen werden. Aan zijn onbekommerde jeugd heeft Frans fantastische herinneringen. Het grote gezin had een groot huis nodig en ze gingen wonen in een groot huurhuis met een parkje, een vijver en zelfs een standbeeld. Voor de kinderen was het werkelijk een paradijs. Ook de scouts, waarvan de zeven jonges lid waren, kwamen veel in het pakje spelen. Aan de scouts heeft Frans veel positieve herinneringen overgehouden, voorals aan de kampen die jaarlijks het hoogtepunt vormden. Hij slaagde er zelfs in op één jaar drie keer op kamp te gaan: één keer als leider en twee keer als foerier. Grote projecten deed hij toen ook reeds. Zo hadden ze bij een kerstboomactie er op gerekend dat er driehonderd bomen zouden verkocht worden. Er bleken er echter tweehonderd te weinig te zijn. Frans ging toen in zijn eentje de ontbrekende bomen overal (met toestemming) uitkappen.
Liefde voor de natuur Toen na verloop van tijd het onderhoud van het grote huis te veel werd voor moeder, werd geopteerd voor een huis met meer comfort. In hun tuin had Frans echter de liefde voor de natuur opgedaan, die hem zijn verdere leven zou bijblijven.
Schooljaren Frans startte zijn schoolcarrière in de plaatselijke lagere school van Blauwput. Hij was er werkelijk de dommerik van de klas en altijd de "eerste als men achteraan begint". Vanaf het derde leerjaar werd Frans naar de Jozefieten in Leuven gestuurd. De resultaten werden er geleidelijk aan beter, zodat hij zelfs de Wetenschappeijle A kon beginnen. Hij moest wel hard werken voor wiskunde maar slaagde toch. Frans besloot natuurkunde te gaan volgen aan de Leuvense universiteit. Het eerste jaar had hij tweede zittijd, het tweede jaar moest hij bissen. Hij haalde daarop wel onderscheiding en dat gebeurde ook de volgende jaren. Nadat hij zijn diploma behaalde trouwde hij in augustus. In september begon hij als leraar natuurkunde en biologie aan het O.L.V.-college van Tienen. Op 15 mei werd hij echter ontslagen om redenen die hem nog altijd niet duidelijk zijn. Het viel hem zwaar, ook omdat hij reeds in Kuntich was gaan wonen.
Don Bosco Haacht wenkte Frans bleef echter niet bij de pakken zitten en een week later had hij reeds terug een betrekking, ditmaal bij Schepper in Mechelen. Daar werd echter, waarschijnlijk door de school van Tienen een stokje voor gestoken zodat Frans terug op straat stond. Frans was verontwaardigd en verliet Tienen als een echt syndicalist. In Don Bosco Haacht werd Frans twee maanden aan het lijntje gehouden, maar in augustus was het dan toch zover: hij kon beginnen in de Wetenschappelijke A. Hij heeft die afdeling nog mee op gang getrokken want het was de eerste keer dat ze ingericht werd. Het was wel een groot verschil met Tienen. Daar was hij een "bleu" tussen de oudere leerkrachten, terwijl Don Bosco een school was die uit de grond moest en waar men uitgedaagd werd te laten zien wat men kon.
48
Syndicaal afgevaardigde Toen Fons Croes zijn taak als syndicaal afgevaardigde opgaf nam Frans ze van hem over voor vele jaren. Hij vindt echter dat de vakbond op dit moment niet geloofwaardig meer is. Ze willen zich volgens hem onmisbaar maken omdat een vakbond moet problemen hebben om zich in stand te houden. Dat er in Don Bosco weinig syndicaal gevoel heerst schrijft hij ook toe aan het feit dat er nagenoeg geen problemen zijn. Als syndicaal afgevaardigede maakte Frans ook de oprichting mee van de RCC (regionale coördinatie-commissie). Hij heeft er geen goede herinneringen aan. De regio was volgens hem een verzameling van afzonderlijke scholen. De geloofwaardigheid van de RCC was zoek.
“De Netel” leidt naar creatieve spelen Wie Frans Stuyven zegt, kan ook niet buiten een aantal grootse verwezenlijkingen die de laatste jaren uit zijn brein ontsproten. Voor Frans startte het allemaal met de werkgroep "De Netel". Die werkgroep kwam er om de bezwaren tegen de verkaveling van de Haachtse Krekelberg op een luidruchtige manier kenbaar te maken. Toen de verkaveling er toch kwam, ging de groep zich meer algemeen met ruimtelijke ordening bezighoud. De groep ondervond wel veel sympathie, maar geen hulp zodat er uiteindeijk een punt achter gezet werd. Ondertussen had de groep wel één en ander gerealiseerd: de fusietentoonstelling, de dagen van het kind en het eerste creatief spel "Een dorp om in te spelen" dat een samenvatting was van het werk van "De Netel". Het creatief spel, dat ondertussen rees een tweede uitgave kende, is een grote hobby van Frans geworden. Het kent een voortdurende uitbreiding. Zo zal er volgend jaar onder meer gebruik gemaakt worden van een koor en van synthesizers. Frans beweert dat het voor hem een "verzoening met ouder worden" is.
Nieuwe vakken... Over het hedendaagse onderwijs heeft Frans ook zijn ideeën. Indien hij minister van onderwijs zou zijn, zou hij in ieder geval twee nieuwe vakken inlassen: vredesonderwijs en mystiek. In het vak vredesonderwijs zou kunnen behandeld worden hoe men conflicten zonder geweld oplost en hoe men de agressie in de mens positief kan aanwenden. Het vak mystiek zou een tegengif zijn tegen de wetenschappen die de illusie wekken alles te kunnen. Alle falen van de wetenschap zou men in de mystiek kunnen terugvinden. Men zou in dergelijk "vak" van natuurbeleveing tot een godsbesef kunnen komen. Verder vindt Frans dat de competitiesport in de scholen zou moeten verminderd worden en dat het pluralisme in de scholen zou moeten doorgevoerd worden vanaf 14-16 jaar.
Toekomstplannen Voor de toekomst hoopt Frans vooral dat hij in de steeds groeiend school toch enkele collega's zou overhouden voor een babbeltje in vertrouwen. Hij vindt dat men de school in drie zou moeten verdelen om terug met kleine groepen te kunnen werken. Verder ziet hij een grote opdracht in de vrede en in de noord-zuid politiek. "Als daarin een sprankeltje hoop kwam, zou ik al heel gelukkig zijn," besluit hij.
49
Fil Willemen Uit Don Boscoop - nummer 6 - 1982 Bij de Haachtse salesianen is weer een nieuw gezicht opgekoken. Z.E.H. Fil Willemen vervangt Z.E.H. Rik Alen als kloosteroverste. Voor ons een reden om weer eens de parkeerplaatse van het klooster voor een avond op te eisen. "Fil," zegt hij als hij ons binnenlaat. Hij maakt ons meteen duidelijk dat hij ook zo wil aangesproken worden. De klassieke Riva-trappist wordt bovengehaald en terwijl Marc behoedzaam de ingegipste voet op de rand van het tafeltje schuift, vertelt Fil.
Jeugdjaren Hij werd op 1 september 1924 geboren te Stabroek. Vader was kasseier en van hem mocht Fil alles worden wat hij wou, behalve kasseier. Fil wou echter pastoor worden. Als misdienaar had hij de pastoor al van zijn voornemen op de hoogte gebracht, maar volgens deze kon dat niet: het gezin was immers veel te arm om de kosten van het seminarie te betalen. De pastoor had echter een oplossing. Fil kon naar het college van Hechtel om voor pater te studeren. Voor hem was het het andere eind van de wereld. Hij moest zomaar eventjes vijf uur op de trein zitten. In Hechtel verbleef hij zeven jaar, een jaar meer dan normaal. Dat kwam omdat hij een jaar ziek was.
Voetbal en toneel Naast de studie hield hij zich vooral met voetbal en toneel bezig. Aan dat laatste heeft hij de beste herinneringen. Elke klas speelde toneel voor de andere klassen. Verder was er ook een specifieke toneelgroep die ook in de omliggende dorpen ging optreden. Omdat hij "een goed blad" had, mocht Fil altijd meedoen.
Oorlogsjaren Tijdens zijn verblijf in Hechtel brak de oorlog uit. Om aan voldoende eten voor de school te geraken, werden er eetwaren gesmokkeld van bij de boeren. "Babba" Louis, een Congo-pater die omwille van de oorlog niet meer terug naar Congo geraakte, organiseerde de smokkel. De eetwaren werden vooraf bij een boer samengebracht en de oudste leerlingen gingen ze dan 's avonds per fiets ophalen. Vooraleer met de vracht vertrokken werd, werd er bij de boer eerst nog duchtig "gevreten". Een keer werden ze door de Duitsers tegengehouden en moesten ze alles afgeven. Een "zwarte" die voor de Duitsers werkte was echter oud-leerling van de school. Hij zorgde ervoor dat de eetwaren bij een boer afgegeven werden, waar de leerlingen ze weer konden ophalen.
Priesterroeping Na de humaniora stond het voor Fil vast dat hij priester zou worden. Reeds eind juni ging hij naar het noviciaat in Groot-Bijgaarden, omdat het een middel was om te ontsnappen aan de verplichte arbeid in Duitsland. De twee jaren in Farnières waren eigenlijk een vakantie voor hem. Hij speelde er zelfs toneel in het Frans omdat er te weinig Walen waren. Na Farnières ging Fil naar Leven klassieke filologie studeren. Hun woonst in Leuven werd het "duivenkot" genoemd omdat ze er met zeventien woonden waar maar plaats was voor vijf. Hij haalde jaar na jaar onderscheiding maar dat hoorde zo. "Slechts" voldoening hebben leek even erg als gebuisd zijn.
Onderwijs Normaal gezien hadden drie jaar stage moeten volgen, maar omdat hij al te oud was, kwam Fil er met één jaar van af. Hij werd naar Sint-Denijs-Westrem gestuurd, waar hij naast les geven ook aan zijn thesis werkte. Na het stagejaar kwam hij terug naar Leuven voor vier jaar theologie. Tijdens die periode had hij zoveel vrije tijd dat hij in Oud-Heverlee bijna de onderpastoor was. Hij zette zich ook in voor het Patronaat, de huidige Chiro. Op zijn eenendertigste, bij het einde van het derde jaar, werd hij gewijd. In 1956 mocht hij terug naar Hechtel. Zijn droom, er te mogen lesgeven in de poëzis, werd waar. De toneelmicrobe kwam terug boven en hij organiseerde ook poëzie- en declamatie-avonden. Hij kwam ook in de filmwereld terecht. Hij engageerde zich in Cedoc, samen met mensen als Jos Burvenich. In 1966, na tien jaar Hechtel, werd hij naar Zwijnaarde overgeplaatst. Hij bleef er vier jaar als studieprefect en lesgever voor de groteren.
50
Vrij onverwacht werd hij in 1970, samen met Z.E.H. Fons Ceustermans, naar Kortrijk overgeplaatst. De hogere cyclus had er naweeën van '68 en dat maakte het in het begin wel moeilijk. Fil moest tegelijkertijd diplomaat, "champetter" en salesiaan spelen. Na twee jaar had men er echter een vlotte werking. De school veranderde totaal. Men liet ook externen toe en na drie jaar werd de school gemend. Fil bleef twaalf jaar in Kortrijk.
Hartproblemen Hij was een man die niet van ophouden wist en zo kreeg hij op 3 december 1980 een hartaanval. Hij moest een jaar rusten en toen hij opnieuw wou beginnen, merkte hij dat het niet meer ging. Z.E.H. Rik Alen neemt nu zijn werk in Kortrijkt over en Fil probeert er hier het beste van te maken.
Schrijven Fils grote hobby is het schrijven. Hij schreef gedichten, filmkritieken, morgenwijdingen en bezinningen met luisterliederen. Voor de school in Kortrijk maakte hij morgenwijdingen bestaande uit een bezinningstekst, een lied en een gebed. Voor de hoogste cyclus maakte hij er een 400 en later evenveel voor de middencyclus. Zo krijgt elke leerling nu gedurende vier jaar elke dag een andere morgenwijding. Het was Z.E.H. Fons Ceustermans die hem aanzette teksten op te sturen naar de uitgeverij Patmos. Ze werden goedgekeurd en de eerste bundel, "Vreugdebloemen", haalde meteen een tweede dreuk. Op vraag van de uitgever kwam er een tweede bundel, "Kruimels van de tafel". Een derde bundel verschijnt in maart-april 1983.
Toekomstplannen Onze klassieke vraag naar toekomstperspectieven kan bij moeilijk beantwoorden. "Ik heb voor de deur gestaan," zegt hij, "en ik kijk de toekomst realistisch tegemoet." Hij denkt even na en zegt dan met een brede glimlach: "Ik ga met de glimlach door het leven en hoop die glimlach te mogen bewaren."
51
Luc De Coster Uit Don Boscoop - nummer 1 - 1983 "Koffie M. DE COSTER - groot- en kleinhandel" staat er op een bordje naast de deur. Marc twijfelt, gromt iets over tumulatie en belt dan toch aan. Het is Luc die openmaakt. Marc wijst met een bedenkelijk gezicht naar het bordje maar wordt onmiddellijk gerustgesteld: het is de tante van Luc die de koffiezaak uitbaat. "De anderen zijn er al," zegt Luc. Wim en Jean zijn er blijkbaar al een tijdje want hun trappist is al in gevorderde staat. De familie heeft blijkbaar een voorliefde voor antiek want het interieur bestaat uitsluitend uit prachtig onderhouden antieke meubels. Luc blijkt een Don Boscoop-fan te zijn want hij heeft alle nummers bewaard. Hij weet dus wat van hem verwacht wordt.
Bekende broer... Hij werd samen met zijn tweelingbroer André geboren op 21 februari 1946 in Ukkel, waar zijn ouders nog altijd wonen. Hun broer Roger, de beroemde motorcrosser, was toen één jaar oud. Marc wil het fijne weten over een hardnekkig gerucht als zouden ze slechts halfbroers zijn. Luc ontkent dit: ze zijn wel degelijk volledig broers. Jean zet zich wat rechter op zijn stoel. Dat is blijkbaar zijn gewoonte als het om beroemde mensen gaat. Lucs vader was garagehouder en had een moto. De voorliefde van Roger voor de motorsport is dus niet ver te zoeken. In 1948 moest Luc om gezondheidsreden naar het platteland. Hij nam zijn intrek bij zijn tante en zijn grootmoeder te Neerijse. Terwijl het aantal graden van de trappist stijgt beschrijft Luc het prachtige landschap van dit druivendorp waar hij naar de kleuterschool en de lagere school ging. Al vroeg had hij interesse voor de politiek. Reeds op 10-jarige leeftijd las hij het internationale gebeuren in de krant. Hij wist alles over de Hongaarse opstand, de bezetting van het Suezkanaal, de wereld-tentoonstelling en de Cubacrisis.
Schooljaren In 1958 moest de schoolkeuze gemaakt worden. Een Franstalige oom wou Luc naar het Klein Seminarie van Waver sturen maar Luc was nogal Vlaamsgezind en kon het zover krijgen dat hij naar het St.-Pieterscollege in Leuven mocht. Hij deelde er in de vijfde Grieks-Latijnse zijn bank met Harry De Ceulaer. In zijn vrije tijd zat hij in een misdienaarsgroep en hield zich bezig met het verzorgen van pauwstaartduiven, wat naar zijn zeggen een erg rustige hobby was. Na de humaniora ging Luc voor drie jaar naar de Provinciale Normaalschool van Tienen, de enige normaalschool uit de omgeving waar hij de afdeling Frans-geschiedenis-Latijn kon volgen. Daar hij dacht niet aan werk te geraken, nam hij deel aan een examen bij de B.T.W., die toen haar administratie begon uit te bouwen.
Aan de slag in Haacht Eind augustus kreeg hij bericht dat hij als opsteller mocht beginnen maar bijna gelijktijdig kwam een telefoontje van directeur Van De Venne om in Don Bosco les te komen geven. Hij koos voor het laatste en zo kwam hij in september 1969 in Haacht terecht. Luc is nu 13 jaar in Haacht en is aan zijn zevende directeur toe want na Van De Venne kwamen Verschuere, Bouba, Stienaers, Kerkhofs, Ceustermans en Cockx. De Volkswagen-kever, waar hij ondertussen bijna mee vergroeid is, heeft hij ook al tien jaar en hij vindt dat er nog wel enkele jaartjes bij kunnen.
Stadsgids in Leuven In 1972 volgde hij een cursus stadsgids in Leuven en sindsdien blijven de prachtige monumenten van de oude Brabantse hoofdstad en haar rijke geschiedenis hem bekoren. Luc houdt ook van de Vlaamse Primitieven (de schilders natuurlijk!) en de vijftiende-eeuwse beeld-houwkunst uit onze contreien. Wandelen is zijn belangrijkste ontspanning.
Toekomst... Concrete toekomstplannen heeft hij niet. Zijn wens is eenvoudig: een goede gezondheid te mogen behouden. Alvorens te vertrekken maken Marc en Jean van de gelegenheid gebruik om een voorraadje koffie in te slaan. Buiten valt de eerste sneeuw. De koffie zal van pas komen.
52
Eddy Smekens Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1983 De aandachtige voorbijganger had het misschien al gemerkt: in één van de tuinen aan de achterkant van het Don Bosco-voetbalveld hangt een wirwar van draden tussen de fruitbomen. Betreft het hier het resultaat van de op hol geslagen verbeelding van een kunstenaar? Heeft een pientere huisvrouw dit uitgekiend om dagelijks haar lenigheid uit te testen bij het ophangen van de was? Om dit raadsel op te lossen besloot het "Ten huize van..."-team om de eigenaar op te zoeken.
Radioamateur "ON 4 ASE" stelt hij zich voor. Het kost echter geen moeite om Eddy Smekens te herkennen. Het raadsel is gauw opgelost. Eddy is zendamateur met de codenaam "ON 4 ASE" en de draden in de tuin zijn doodeenvoudig antennes. Dat het een wereldverbreide hobby is, beseffen we als we uit het kleine ontvangapparaat een conversatie tussen een Itailaan en een Canadees horen en even later een Deen met een Australiër horen praten.
Jeugdjaren Eddy werd op een meer hedendaagse manier geboren dan ons vorige "Ten huize van..."-slachtoffer, namelijk in de kraamkliniek van Leuven. Ze woonden op het gehucht Veldonk in Tremelo. Daar dat gehucht ver van het dorp lag, ging Eddy niet naar de kleuterschool. Hij maakte de opgelopen achterstand wel goed door later met een kleuterleidster te trouwen. Toen Eddy vijf jaar was, verhuisden ze naar Aarschot, waar vader bij de spoorwegen werkte. Eddy ging naar de lagere school van het Sint-Jozefsinstituut en bleef daar ook voor de humaniora. De keuze tussen Latijnse en moderne was voor hem niet moeilijk want een talenknobbel heeft hij niet. Wiskunde ging beter en zo kwam hij na drie jaar in de Wetenschappelijke A terecht. Hij herinnert zich nog massa's dingen uit die tijd: de avondstudies, de zondagsmissen op 8 en om 10 uur, de gespecialiseerde priester die elke morgen in 10 minuten de mis opdroeg. vooral de jeugdbeweging K.S.A., die 90 procent van zijn vrije tijd opslorpte, zit nog goed in zijn geheugen.
Vakantiekampen De beste herinneringen heeft hij aan de vakantiekampen. "Het was een ideale manier om te vermageren," zegt hij. Daaraan twijfelen we toch even want even later vertelt hij dat de leiding 's avonds reeds de overschotten van de volgende dag opat. Van de negen leerlingen in het laatste jaar Wetenschappelijke A wilden er zeven technisch ingenieur worden. Ook Eddy ging naar de SPAS in Leuven. Hij had echter onvoldoende basiskennis zodat hij niet slaagde. Hij pakte dan maar zijn oude liefde voor het onderwijs weer op en trok naar de normaalschool van Tienen.
Daarna volgden de gebeurtenissen mekaar snel op Reeds de dag na het laatste examen moest hij naar het Klein Kasteeltje. Anderhalve dag later haastte hij zich met zijn valiesje van Brussel naar Tienen waar hij net te laat kwam voor de proclamatie. Op 1 september vertrok hij naar Werl voor zijn legerdienst. Half augustus van het volgende jaar, een week voor hij afzwaaide, trouwde hij en op 1 september kon hij als leraar beginnen in Don Bosco Haacht. Aanvankelijk woonden ze op Sint-Adriaan. Eddy kon echter bouwgrond kopen vlak bij de school. Dar wonen ze nu sinds 1976.
Hobby’s Eddy's hobby's zijn thuisactiviteiten: zendamateurisme en elektronica. Hun beider clubleven lieten ze varen omdat ze te veel van huis waren. Als Eddy ons buitenlaat gaat de schoolbel. "Wel soms vervelend als het vakantie is," zegt Eddy. Hij zal in elk geval niet gauw te laat komen.
53
Yvonne Peeters Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1983 Onderweg zijn we echtgenoot Gaston nog tegengekomen. Hij heeft zich verontschuldigd omdat hij niet aanwezig kon zijn. "Maar voor mijn part mag je alles wat in de koelkast staat leegdrinken," had hij eraan toegevoegd. Heeft het "Ten huize van..."-team dan al zo'n slechte reputatie?
Jeugdjaren Yvonne is op dat vlak wel minder onstuimig als haar echtgenoot, maar ze zorgt er toch voor dat we niets te kort komen. Ze werd geboren in Buken als eerste in een gezin dat later nog met twee jongens zou uitgebreid worden. Vader was trambestuurder, moeder, huisvrouw. Aanvankelijk woonden ze in bij de grootouders, maar toen Yvonne vier jaar was, verhuisde het gezin naar een huis dat de ouders in Wespelaar gebouwd hadden. Haar jeugd bracht ze voor het grootste gedeelte in Haacht-Station door: ze werd er gedoopt en ging er naar de kleuter- en de lagere school. Het vierde leerjaar sloeg ze over, maar daar heeft ze nooit last van gehad. Het enige wat ze daardoor nu nog niet kan is kousen breien.
Ik word lerares... Voor het zesde leerjaar en de middelbare afdeling ging Yvonne naar Melsbroek. Daar heeft ze het einde van de oorlog meegemaakt. Ze herinnert zich nog hoe ze moesten vluchten in de kelders van de school, waar een lerares viool speelde om hen te kalmeren. Yvonne besloot lerares te worden. Ze volgde de normaalschool in het Paridaensinstituut in Leuven, dit als voorbereiding op het regentaat. In de normaalschool volgde ze supplementaire lessen Engels en Duits. Toen echter puntje bij paaltje kwam, kon de richting "Germaanse talen" in het regentaat niet opgericht worden bij gebrek aan leerlingen. Yvonne koos dan maar voor de richting wiskunde-wetenschappen, waarin ze twee jaar later haar diploma haalde.
Toneel Tijdens haar jeugd zat Yvonne ook in het verenigingsleven. In Haacht-Station was ze lid van een parochiale jeugdgroep. In Paridaens werd het VKSJ. Ze kon ook goed zingen en het was zo dat ze in het toneel terechtkwam. In Melsbroek kreeg ze een rol waarin veel moest gezongen worden. Ze speelde ook toneel met de jeugdgroep van Haacht-Station en in Paridaens kreeg ze de rol van een aartsengel in "Lucifer". Het was ook via het toneel dat ze Gaston leerde kennen. Ze traden samen op in "Doden hebben ongelijk" en andere stukken, gebracht door de Haachtse toneelkring. Toneel is trouwens haar grote liefde gebleven.
Via klassieke wiskunde in Haacht terechtgekomen Nadat ze haar diploma behaalde gaf ze nog een jaar les in het Miniemeninstituut in Leuven. Het volgende jaar, 1954, kwam ze in Tildonk terecht, waar ze Nederlands en Frans moest geven. Hoewel leraressen normaal gezien ontslagen werden als ze huwden, mocht ze er na haar huwelijk met Gaston toch blijven. Toen in Don Bosco van klassieke naar moderne wiskunde werd overgestapt, waren er zes zittenblijvers die klassieke wiskunde moesten blijven krijgen. Directeur Van de Venne vroeg aan Yvonne om aan deze leerlingen te komen lesgeven. Na de dood van Penninckx werd haar gevraagd hem te vervangen. Ze bleef echter in Tildonk biologie geven tot drie jaar geleden. "Ik geef graag les," besluit ze, "anders zou ik wel thuis blijven."
54
Louis Deca Uit Don Boscoop - nummer 5 - 1983 Elke oud-leerling herinnert zich nog wel de klasjes van het lager onderwijs die tot voor enkele jaren in Don Bosco onderdak hadden. Aanvaklijk waren ze ondergebracht in het gebouw van het college, later bij de ingang van de refter. Wegens het steeds groeiende plaatstekort moesten deze klasjes wijken. Het laatste bleef de zesde klas van Louis Deca. Louis is dan ook voor de meeste oud-leerlingen geen onbekende en een groot aantal zal ook wel bij hem in de zesde klas gezeten hebben. Voor ons reden genoeg om aan hem een "Ten huize van..." te wijden. Op een paar grijze haren na is Louis maar weinig veranderd sedert de tijd dat we zelf in zijn klas zaten. Hij is nog steeds een boeiend verteller met veel zin voor humor.
“Van stand” Louis werd in 1945 geboren in Leuven. Normaal gezien werden de kinderen toen nog thuis geboren, maar daar de familie "van stand" was, ging men naar de kraaminrichitng aan de Naamsestraat in Leuven. Moeder kwam immers uit de familie Faes, een zeer gekende familie in het Haachtse. Ze waren familie van kardinaal Van Roey en grootvader was koster in Haacht. De familie woonde op de hoek van de Werchtersesttenweg en de Wespelaarsebaan. Het huis had wel een hele geschiedenis achter de rug want op de hoek hing een soort kelk, wat erop duidt dat het vroeger een parochiehuis en de woning van een prelaat was. Louis was de jongste van vier. Zijn zusje stierf vier weken na zijn geboorte.
Schooltijd De school van het Haachtse klooster vormde zowat een geheel met de tuin van de familie. Zo kon het gebeuren dat Louis tijdens zijn eerste schooljaren thuis i.p.v. op school naar het toilet ging. Voor het lager onderwijs ging Louis naar de gemeenteschool. Hij was een echte deugniet want reeds in het tweede leerjaar tekende hij zijn rapporten zelf. Natuurlijk ontdekte de leraar dat en hij moest schoolblijven. De fikse uitbrander die hij daarvoor thuis verwachtte, kwam echter niet. Vader bleef erg kalm en dit feit leerde Louis openlijk te zijn. Vanaf het zesde leerjaar ging Louis op internaat in Sacré Coeur in Brussel. Het was een tweetalige school waar een oom directeur was. Louis was voorbestemd om Latijn-Grieks te volgen, maar dat lag hem helemaal niet. Daar de resultaten ondermaats bleven, mocht hij na de lagere middelbare naar de normaalschool in Mechelen. De resultaten verbeterdern zienderogen want dit was alles wat hij graag deed. Het waren zijn mooiste jaren op gebied van onderwijs. Ondertussen was Louis ook erg actief in de jeugdbeweging. van zijn acht jaar was hij reeds lid van de Chiro en toen hij twaalf was ging hij ook naar de K.S.A. Later werd hij chiroleider. Zijn ervaringen bij de jeugdbeweging komen hem nog steeds goed te pas bv. bij de jaarlijkse bosklassen.
Voor de klas staan is zijn leven Toen Louis als onderwijzer afstudeerde kwam hij te weten dat in Don Bosco een derde graad zou opgericht worden. Er werd een examen uitgeschreven envan de acht kandidaten was Louis de enige pas afgestudeerde. Dat was blijkbaar geen bezwaar want hij was het die aangenomen werd. Aanvankelijk gaf hij les aan het vijfde leerjaar maar na zijn legerdienst heeft hij altijd voor de zesde klas gestaan. Eén jaar was hij ook schoolhoofd, maar dat gaf hij op omdat hij het contact met de kinderen miste. Bij de afbouw van de derde graad in Don Bosco moest Louis een keuze maken tussen de B-klassen in het VSO of de zesde klas in de school van de zusters. Louis koos voor de zesde klas omdat hij die leeftijdsgroep zo prettig vindt. Leerlingen van de zesde klas zijn voor hem volwassen kinderen. Ze doen alles maar op hun eigen manier. De kinderen zijn echter volgens hem niet meer zoals voreger en een persoonlijke aanpak is nu meer noodzakelijk.
Gezinsleven en hobby’s Louis leerde zijn vrouw bij de Chiro kennen. Haar broer was bij hem in het vendel en zo slaagde ij erin bij hen thuis te komen zonder argwaan te wekken. Bij hun huwelijk in 1969 palmden ze het voorste gedeelte van het ouderlijk huis in. In 1970 werd Bert geboren en in 1973 Koen. Muziek, zowel beluisteren als beoefenen, is Louis' grote hobby. Hij speelt zelf piano en gitaar en zingt ook graag. Eenmaal per jaar doet hij ook een optreden met de kinderen van de school. Voor de toekomst hoopt hij nog veel de dingen te mogen doen die hij nu doet: lesgeven, voetballen met de kinderen, toneel en musical.
55
Paul Jacobs Uit Don Boscoop - nummer 6 - 1983 Het is nog niet zolang geleden dat we er voor de voordeur stonden voor een "Ten huize van... Lieve Demuynck". Om niet eentonig te worden, besluit Marc om nu maar eens de achterdeur te nemen. Paul is helemaal niet verbaasd. Hij is dergelijke dingen van Marc blijkbaar al gewoon.
Jeugdjaren Paul werd in 1945 in Leuven geboren. Zijn ouders woonden op de Kapucienenvoer. Hij vermoedt dat zijn geboorte iets met de euforie van de bevrijding te maken had, maar is daar niet helemaal zeker van. Zijn zus was er toen al anderhalf jaar. Vader was boekhouder bij de Boerenbond, moeder gewoon huisvrouw. Paul was "naar het schijnt" een braaf kind. Zijn kleuterschoolcarrière begon hij in het Paridaensinstituut. Op een dag moester ze er in de zandbak spelen en hij kreeg zand in de ogen geooid. Van dan af wou hij de school niet meer binnen zodat zijn ouders hem noodgedwongen naar Santa Maria brachten. De lagere en de middelbare bracht hij in het Sint-Pieterscollege door. Hij was er lid van de schoolgebonden jeugdbeweging K.S.A. Verder was hij ook tot zijn eenentwintigste bij één van de vele Leuvense scoutsgroepen. Hiermee bleef tij trouwens een hechte band houden. Met de oud-scouts komen ze nog zo'n tien keer per jaar samen en één keer per jaar gaan ze op kamp voor een paar dagen.
Regentaat Na een jaar universiteit verhuisde hij naar het Sint-Tjhomasinstituut in Brussel. Daar behaalde hij twee jaar later zijn regentaatsdiploma. Hij kreeg meteen een interimbetrekking tot kerstmis bj de Jozefieten in Leuven. Bij gebrek aan beter ging hij daarna voor korte tijd bij Philips bandwerk verrichten.
Al vervend aangeworven Toen hij op een dag bij een tante stond te verven, kwam directeur Van Hoof binnengewandeld om te vragen of hij in Haacht wou komen werken. Hij had van de onderwijscentrale een lijst van werkloze leraars gekregen en was zo bij Paul terechtgekomen. Zo kwam Paul in Don Bosco Haacht tercht.
Gezinsleven Na een jaar lesgeven huwde hij Lieve, die hij al kende van in het voorlaatste jaar van de humaniora. De legerdienst kwam echter in zicht. In de bodega van de Vlaamse Kermis verkreeg hij dat directeur Petrie hem om een bierviltje garandeerde dat Lieve zijn interim kreeg. Dat gebeurde ook en na zijn legerdienst kon Lieve ook blijven. Na hun huwelijk woonden ze drie jaar om het Sint-Jacobsplein in Leuven, waarna ze naar de markt in Haacht verhuisden. Paul kocht grond aan de Peltheide en na twee jaar kondeze ze in hun eigen huis.
Hobby’s Paul is wel sportief maar niet in clubverband. Hij speelde mee in de schoolvoetbalploeg en werkte een tijd zondags voor de sportredactie van Het Nieuwsblad. Sedert enige tijd zit hij ook in de politiek. Als lid van de CVP vroeg men hem op de lijst te willen staan voor de gemeenteraadsverkiezingen. Paul aanvaardde. De periode voor de verkiezingen was zeer druk. Affiches plakken, drukwerken verdelen en brieven schrijven, het nam allemaal veel tijd in beslag, doch het lukte. Voor hem heeft de politiek ook heel wat positieve kanten. Men leert veel mensen kennen en men kan zich nuttig maken door mensen met problemen te helpen. Een slotboodschap krijgen we van Paul niet los. "Ik voel mij niet geroepen om boodschappen te geven," zegt hij.
56
Gilbert Maebe Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1984 In de verte doemt de St.-Romboutstoren op. We rijden de buitenwijken ' van Mechelen in. 'Hier moet het zijn', zegt Marc als we de Tervuursesteenweg indraaien. Het feit dat Gilbert zelf de deur opent, bewijst meteen dat hij het bij het rechte eind had. Gilbert is Oost-Vlaming.
Jeugdjaren Hij werd geboren in Kruibeke, in het Waasland als derde in een gezin van vier. Het gezin woonde te Bazel-Waas. Het was duidelijk een erg vruchtbare streek want moeder kwam uit een gezin van 21 en er was zelfs een gezin met 24 kinderen. Vader kwam uit het Gentse en werkte bij de Metallurgie te Hoboken. Gilbert zette zijn eerste stappen in de schoolwereld in de Broedersschool te Bazel. Secundair onderwijs was er weinig in de streek. Vanuit Hoboken kwam pater Bouchet echter regelmatig tot in het dorp om leerlingen te ronselen voor de Don Bosco-school aldaar. Zo kwam Gilbert er terecht in de afdeling mechanica. Dat betekende wel dat er per dag een afstand van tweemaal 12 kilometer moest afgelegd worden. Daarbij moest ook telkens de Schelde overgestoken worden met de veerboot. Dat was vooral prettig als er mist was. Dan bleef de veerboot liggen tot de mist optrok, of voer hij zelfs helemaal niet uit. In Hoboken leerde Gilbert heel wat mensen kennen die hij later in Haacht zou terugzien, zoals dhr. Rutten, dhr. Petry en dhr. Coninx, die er directeur was. Toen Gilbert zijn hand verstuikte tijdens de turnles, bracht deze laatste hem zelfs met de motto naar huis. Gilbert, die toen nog een korte broek droeg, was dergelijke vervoermiddelen blijkbaar niet gewoon en stootte bij het afstappen met een been tegen de uitlaatpijp waardoor hij zijn been verbrandde. Van een ongeluksdag gesproken. Gilbert had desalniettemin een fantastische jeugd in de prachtige streek van het Waasland. De kreken aldaar zijn erg in trek bij de wandelaars. Buiten kattekwaad als kikkers opblazen en vechten tegen andere wijken hield Gilbert zich vooral bezig met vissen en vogels vangen. In de kreken werd vooral paling gevangen, die dan later op tafel belandde. Dat gebeurde ook met de vogels zoals mussen en merels. Werken in de tuin of op het stuk grond dat vader van de graaf huurde was er ook bij en om een centjes bij te verdienen gingen ze wissen pellen voor de mandevlechters.
Nato-vrijwilliger Gilbert studeerde af in een periode waarin er moeilijk aan werk te geraken was. Hij kon wel tijdelijk als hulpje terecht bij een familielid die aannemer was. Het was de periode van de aanwerving van de Nato-vrijwilligers. Gilbert deed zijn aanvraag en werd opgeroepen. Terwijl hij zijn "drie dagen" deed liet een neef die bij Resibel werkte, weten dat daar voor hem ook werk was. Gilbert werkte daar tot hij naar het leger moest. Hij koos voor kandidaat reserveofficier en kwam in de kazerne van Doornik terecht voor zijn opleiding. Daarna moest hij naar Lüdenscheid waar hij instond voor het onderhoud van de tanks.
Bedrijfsleven Na zijn legerdienst was men bij Resibel niet erg geneigd hem weer in dienst te nemen door hij voor zijn vertrek de deurknoppen van de wagen van de meestergast met vet had ingesmeerd. Men was echter verplicht hem weer aan te nemen maar hij kreeg onmiddellijk zijn ontslag zodat hij na twee weken weer op straat stond. De tijden waren echter verbeterd en er was weer gemakkelijker aan werk te geraken. Na een tijdje bij een klein bedrijf te Wilrijk gewerkt te hebben kwam hij bij Cutall terecht als draaier. Langs zijn vrouw kon hij bij Bell beginnen in de onderhoudsdienst. Later werd hij naar de productieafdeling overgeplaatst, wat heel wat minder interessant werk was. Hij zocht onder werk in het Mechelse en vond dat bij Burndy. Ondertussen begon hij ook avondschool te volgen om het B1 diploma te behalen.
En dan naar Haacht Gilbert had echter interesse om in het onderwijs te gaan. In Don Bosco Hoboken kon hij niet terecht omdat zijn broer, daar reeds werkte en men geen familieleden wou aanwerven. Hij solliciteerde dus bij Don Bosco Haacht. Gedurende drie jaar kwam er geen antwoord tot op een dag Willy Nauwelaerts hem kwam vragen zich met Don Bosco -Haacht in verbinding te stellen. Hij kon er meteen aan de slag voor 20 u. lassen en 12 u. draaien. In de 15 jaar dat hij nu in Haacht werkt heeft hij bijna het ganse gamma van klassen en afdelingen doorlopen, van het 6e jaar A2 tot het 1e jaar.
57
Hilda Zijn vrouw Hilda leerde hij reeds voor zijn legerdienst kennen. Dat gebeurde tijdens de jaarlijkse Vlaamse kermis op het kasteel te Bazel. Met een groep vrienden hadden ze afgesproken dat ze 's avonds allemaal een lief moesten hebben. Gilbert amuseerde zich die avond uitstekend en toen de laatste dans aangekondigd werd herinnerde hij zich aan de afspraak. Hij snelde de tent in maar het meisje dat hij dacht te vragen werd voor zijn neus door een ander weggekaapt. Hij danste dan maar met Hilda. Het klikte meteen want ze spraken af de volgende werkdag aan de ingang van Bell. Het moet erg donker geweest zijn want zij herkende hem niet meer en moest op zijn aanwezigheid attent gemaakt worden door een collega. Ze hadden drie jaar verkering en woonden na hun huwelijk bij haar ouders in. Toen de tweede zoon er kwam verhuisden ze naar de Tervuursesteenweg.
“Ontdek de ster” Een apart hoofdstuk in zijn leven was de periode als zanger. Zingen kon Gilbert reeds vroeg. In het zesde leerjaar zong hij reeds solo in middernachtmis. Later zong hij ook op crochetwedstrijden en zelfs in "Ontdek de ster", dit dan samen met zijn broer. Zijn broer, die een uitstekend muzikant was, speelde in een balorkest en hielp Gilbert daar als zanger binnen.
Ongelukken en hobby’s Ongelukken kende Gilbert ook voldoende. Hij brak zijn knieën toen hij door een auto overreden werd, verloor zijn grote teen toen hij bij een partijtje badminton in een glasscherf trapte, kwetste zijn gezicht toen hij met de fiets op grind viel, enz. Gilbert's hobby's hebben altijd met vissen te maken gehad. Reeds van jongaf viste hij in de kreken van zijn geboortedorp. Later ging hij ook op zee vissen met een Hollandse vriend die een boot had. Zijn huidige passie voor aquarium kreeg hij door zijn jongste zoon. Die had graag voor zijn verjaardag waterschildpadden gehad. In de winkel had men er geen maar zoonlief was ook met vissen tevreden. Het was echter vader Gilbert die niet van de bokaal weg te slaan was. Het duurde dan ook niet lang of hij wou een echt aquarium. Zijn eerste tweedehandsaquarium kocht hij afgaande op advertenties in de reklameblaadjes. Hij breidde echter snel uit zodat er nu in zijn "werkkamer" een twintigtal staan. Aanvankelijk was hij in een club in Schoten, maar langs een winkel kwam hij aan het adres van de Mechelse Aquarium club. Daar is hij nu ook magazijnier. Ook de kinderen zijn door pa's hobby geboeid, Stefaan vooral. Voor de toekomst hoopt Gilbert meer aan zijn trekken te komen in de nieuwbouw van de school. Ook een reis naar Nieuw-Guinea staat op het verlanglijstje.
58
Armand Claeys Uit Don Boscoop - nummer 2 - 1985 Met z'n vieren reden we naar Don Bosco in Helchteren. Daar zouden we immers onze ex-aalmoezenier, Armand Claeys, op een "Ten Huize van..." vergasten. We zijn nog maar net aangekomen of Armand komt ons al tegemoet. Hij stelt voor onmiddellijk een kijkje te nemen op zijn nieuwe werkterrein.
Werkplaatsleider Sinds september is Armand in deze school werkplaatsleider. Hij leidt ons rond in de werkplaatsen en geeft de nodige uitleg. Deze school blijkt hoofdzakelijk een technische school te zijn. Rondom de gebouwen strekken de sportterreinen zich uit. Het lijkt wel een beetje op Haacht. Niet zonder trots toont Armand ons de nieuwbouw.
Geboren in de schaduw van de speculoos Even later zitten we warm en gezellig in zijn bureau. Zo begint Armand bij een frisse pint te vertellen. Hij werd geboren waar speculaas van Lotus wordt gebakken, te Lembeke bij Eeklo dus, als vijfde van zes. Zijn vader, ondertussen al dertien jaar overleden, was landbouwer en had een gemengd bedrijf. Dit wil zeggen dat er altijd werk was thuis en zij geen uur vrij hadden. Zelfs toen Armand met de KSA op kamp wilde, zei vader dat het op 't veld ook kamp was en Armand bleef thuis. Na de lagere school ging hij vanaf zijn veertiende naar de technische school in St. Denijs Westrem. Hij zat daar op internaat, zodat hij telkens twee maand van thuis weg was. Armand heeft de tijd gekend dat hun knecht 100 fr. per dag verdiende. Hij heeft de balpen op de markt weten komen, waar deze tegen 100 fr. het stuk verkocht werd. "Het leven is nu niet duur!" zegt Armand. "Hoeveel uren moesten wij niet werken om een paar schoenen te kunnen kopen!" Op achtienjarige leeftijd ging hij naar Groot-Bijgaarden voor zijn noviciaat. Na dat jaar woonde hij acht jaar in Don Bosco Halle. In die periode deed hij achttien maand legerdienst. Daarna begon Armand les te geven, "tegen zijn zin" vertelt hij. Hij stond zes jaar voor de klas, waarvan hij vier jaar nog zelf avondschool volgde.
Pionier in Haacht In '62 kwam hij naar Haacht en "als hij had gekund, was hij op zijn knieën weer naar Halle gekropen, want er was niks". Buiten lesgeven had hij ook de opdracht de school beter uit te bouwen. Na drie jaar lesgeven werd Armand werkmeester, hetgeen hij doodgraag deed. Zo had hij de kans om de leerlingen beter te volgen. Er waren heel wat probleemkinderen bij.
Oud-Leerlingenbond In '68 bij de eerste afgestudeerden heeft Armand onmiddellijk de post van de Oud-Leerlingenbond op zich genomen. "Het was in feite onafgesproken, maar iemand moest het doen" aldus Armand. Zo bezocht hij alle jonggehuwden, families met geboorten of sterfgevallen, families met problemen. Hij was elke avond opnieuw de baan op met de stille hoop om 10 uur thuis te zijn. "Het is wonderbaar", zegt hij, "wat je voor mensen kan betekenen". Hij had er voldoening van te mogen leven met ellende van anderen. "In veel gevallen kon ik niets doen, tenzij luisteren". Hij vraagt zich nog steeds af hoe hij dat heeft kunnen volhouden: zoveel gaten in de nacht! Nu heeft hij een gans ander leven. Hij heeft geen ogenblik geaarzeld, toen de provinciaal hem vroeg naar Helchteren te komen. Hij leeft echter nog steeds mee met de mensen van Haacht. "Gelukkig dat het veel regende in september!" vertelt Armand tot slot, "een oude boom moet wortel schieten als hij verplant wordt. "
59
Bert Vanderlinden Uit Don Boscoop - nummer 3 - 1985 Bert is de oudste van twee zonen. Dat vader rijkswachter was heeft voor een kind gevolgen: er werd een paar malen verhuisd en tot zijn elf jaar woonde het gezin in een rijkswachtkazerne. In 1939 kwam men zo terecht in de rijkswachtkazerne van Watervliet, een polderdorpje - "wat kon het daar waaien" - aan de Nederlandse grens, helemaal in het Noorden van Oost-Vlaanderen.
Oorlogsjaren Toen Bert zeven was brak de oorlog uit. Concreet houdt dit in dat hij vader meer dan eens heeft zien optrekken, gepakt en gezakt, ondermeer om jaarlijks de jonge plantaardappelen te Moerbeke-Waas te bewaken tegen diefstal. Een kind uit de oorlogstijd kreeg reeds heel wat taken toegewezen: zo trok Bert om de twee dagen per fiets om een paar flessen melk bij een verre boer over een bultige kasseiweg. Voor die kinderfiets kon men echter geen banden kopen, en had men gewoon een stuk van een rubberen tuinslang rond de velg bevestigd. Suikerbieten werden bijgesleept om er siroop van te maken; aardappelen werden na de oogst van de boer op het veld gezocht om er bloem van te maken. Een groot avontuur bestond erin in het pikdonker vader te volgen op moeders fiets (want die had grote zakken achteraan) om tarwe te halen bij een boer. Thuis werd er geen honger geleden, maar werd er wel heel zuinig geleefd. In 1944 overleed grootmoeder bij hen thuis: ze kon niet meer vervoerd worden naar de kliniek van Eeklo, want het gebied was omsingeld en onder water gezet. 's Anderendaags vroeg werd 'meetje' begraven; de kerk zat bomvol: het zou de laatste eucharistie worden in deze mooie kerk; na de dienst kondigde de veldwachter aan dat het dorp moest geëvacueerd worden. Om één uur 's middags lag de kerktoren op het kerkhof; zes weken beschieting door de Canadezen was begonnen toen praktisch heel België bevrijd was. Zes weken kelder, bomvol met vluchtelingen thuis. Een boer die bij hen op vlucht was had zijn koeien in de cel (de bak) gezet en zo was er melk. Vlees sneed men met grote brokken uit een of ander doodgeschoten koe die men achtergelaten had. Toevallig was de slachter ook in de rijkswachtkazerne gevlucht. Om beurten haalden de mannen brood bij een bakker in Waterland-Oudeman en ondertussen losten de rijkswachters elkaar af als gijzelaar bij de Duitsers.
Vuilnisbakken en kachel leiden naar de horden Een maand na de bevrijding verhuisde men naar Eeklo. Het was de tijd van de Amerikanen op hun jeepkens en moto's. Het was de harde tijd van de terugkeer van gevangenen uit de concentratiekampen en de harde terugkeer van hen die in Duitsland gewerkt hadden. De tijd van de repressie. Bert kwam terecht in het college van Eeklo. Atletiek was toen nog onbekend voor hem, maar wel waren er de vuilnisbakken in de Stationsstraat waar hij zo graag over sprong. Het eerste jaar Latijn was een pijnlijke mislukking. Bert kwam tenslotte terecht bij Don Bosco in St. Denijs Westrem. Wij schrijven 1947. Het was de tijd van ridderspel en baarspel. In de laatste drie jaren van het college was het de L.O.leerkracht die het springtalent van Bert ontdekte. Tijdens L.O wilde Bert niet over de springkast springen; achter de rug van de leerkracht sprong hij wel over de kachel.
Belgisch kampioen Het was toen onder impuls van de leraar L.O. dat hij begon te trainen. Eén jaar later sprong hij reeds 1,70m. Hij sloot zich aan bij Vlierzele Sport en werd als junior Belgisch kampioen hoogspringen en 200 m. horden. In 1953 treedt hij in het noviciaat van Don Bosco in Groot Bijgaarden en niet bij de Paters Trappisten zoals toen in de pers is verschenen. Voor deze beslissing had hij al heel wat werk verricht als speelpleinleider op de Don Bosco Speelpleinen. De positieve ervaringen hierbij opgedaan speelden een rol om in te treden. Zijn medenovicen vroegen toen om eens een demonstratie hordelopen te geven. Bij gebrek aan horden legde Bert een 110 m. horden af over "kerkstoelen". Na enkele jaren in verschillende Don Boscohuizen te hebben doorgebracht, mag Bert van de provinciaal sportkot gaan doen. Na 4 jaar studie en sport specialiseert Bert zich nog tot adviseur in de atletiek en doctoreert hij.
60
Priester Op 29-jarige leeftijd wordt hij priester gewijd te OudHeverlee. Na zijn priesterwijding verblijft Bert 6 jaar in Woluwe. (Goed om "Vlaming" te worden). Vandaaruit kwam hij (tegen zijn zin) naar Haacht. Ondertussen is hij ook nationaal trainer hoogspringen en hordelopen geworden. Het laatste geeft hij echter vlug op. Het eerste werk dat hij in Haacht verrichtte, was zorgen voor een paar kasten met degelijke volleyballen, basketballen en voetballen. Jaar na jaar werd de sportaccomodatie verder uitgewerkt. Bert lag ook aan de basis van de sportontmoetingen met Munchen en Uppingham.
Wensen Enkele betrachtingen die Bert belangrijk vindt: oog voor het estethische, de properheid en de groene omgeving. Verder gaat het hem soms ter harte als hij ziet hoe slecht jongeren zichzelf verzorgen: door roken, drinken, en gebrek aan beweging ziet hij soms met spijt hoe jonge mensen oud worden vooraleer ze echt jong zijn geweest. En "de" materiële wens die Bert nog graag wil verwezenlijken is de vernieuwing van de vloer in de overdekte speelplaats van de technische zodat men veilig en functioneel die ruimte zou kunnen gebruiken voor lichamelijke opvoeding en sport. Alleen financiële beslommeringen steken nog stokken in de wielen.
61
Jos Van Espen Uit Don Boscoop - nummer 4 - 1985 Jos Van Espen is de man die het prille begin van onze school beleefde. Hij is onze eerste oud-leerling leraar. Lees zelf maar!
Jeugdjaren Jos werd geboren te Mechelen, als oudste van twee. Hun gezin woonde in Keerbergen in de Lozenhoek. Zijn vader was seingever bij de spoor wegen. Dit ploegwerk liet hem toe asperges te verbouwen, die ze dan op de markt in Haacht verkochten. Jos' moeder was huisvrouw. Toen Jos 3 jaar jong was, kwamen ze in Sint-Adriaan wonen. Hier liep hij lagere school. Er waren slechts 2 klaslokalen: één voor het lste t.e.m. 4de leerjaar, één voor het 5de t.e.m. het 8ste. Gust Bastiaens gaf er les aan 4 studiejaren tezamen. Zijn klas telde 16 of 17 leerlingen. Jos stopte tegen zijn zin in deze school na het vijfde leerjaar. Hij zou voortaan met de bus naar het Sint-Romboutscollege in Mechelen gaan. Hier moest hij echter zijn vijfde leerjaar overdoen, want de gangbare idee was dat het niveau van zo'n dorpsschooltje veel lager lag. Hier zou hij blijven tot na zijn lste jaar secundair onderwijs. Vermeldenswaardig is dat Jos op deze school één erekaart haalde: één voor schoonschrijven! Maar wat verwachtte je anders als je weet dat hij telkens weer al het onleesbare opnieuw had moeten schrijven!
Chiro en Don Bosco-pionier Ondertussen was Jos een rasechte Chiro-fan. Elke zondag verzamelden zij in de oude zaal "Onder de Toren" en na het lof begonnen hun activiteiten na een grondige uniforminspectie. Owee als er een knoopje vergeten was! Het gebeurde ook rond deze tijd dat er een groep mensen samenkwam die nood voelde aan een school in het Haachtse. Het was slechts na lang aandringen dat zij gehoor kregen bij de Salesianen. Hiervoor moesten ze doorstoten tot in de hoofdzetel in Turijn. De voorwaarde was dat de mensen van Haacht voor grond zouden zorgen. Zo startten zij dan in het schooljaar 1960/61 in zaal "Onder de Toren" met 45 leerlingen. Ook Jos was er bij. Voor de tweede maal deed hij een jaar over, want hier bestond nog geen tweede jaar. In de kelder hadden ze les, boven was de werkplaats. Begeleiders? Rutten, Brackeva, Vanderlinden, Van de Ven, Hemelaar. Jos heeft meer herinneringen aan het aansleuren van stenen voor wat wij nu kennen als turnzaal en refter dan aan de werkplaats zelf. Toen zij na het tweede jaar het gebouw }van de Middenschool nu, betrokken, het vroegere college, zaten er nog geen deuren of ramen in de klaslokalen. Sommige hadden zelfs nog geen vloer. Een gedenksteen ergens op het secretariaat ASO verraadt 1962. Jos volgde op deze school eerst A3, dan A2. In die tijd kon dit niet anders. Voordeel hiervan was dat men heel praktisch was opgeleid. Jos spreekt van een heel aangename klas met altijd dezelfde leerlingen. Tot 17-18 jaar bleef Jos een regelmatig chirolid.
Atletiek Vanaf zijn 13de deed hij mee aan crosslopen als lid van de Royal Racing Club Brussel. Een onderafdeling hiervan was de beter gekende Wespelaarse Atletiekclub. Jos' piste-carrière bleef beperkt tot één interclubmeeting, waar men beloofd had dat hij de 3.000 m mocht lopen. Eerst moest hij echter de kleuren van de Club verdedigen in een 110 m horden - een loopnummer dat hij nog nooit had gelopen. Hij eindigde als voorlaatste, omdat er een loper gevallen was.
Legerdienst in Duitsland Na zijn zevende jaar Don Bosco Haacht nam hij een maand vakantie en trok met zijn kameraden van de lagere school met de fiets op tocht. Daarna zocht Jos werk, vond er en mocht onmiddellijk beginnen. In 1968 begon hij zijn legerdienst in het Duitse Werl. Hij maakte deel uit van de kanoniers. Hun raketten vlogen max. 45 km ver. De plaats waar ze neerkwamen, was verboden gebied. Het eten was er bar slecht, maar voor een appel en een ei kon men er kip aan het spit krijgen. Jos zwaaide rustig af.
Woelige beginjaren In 1970 trouwde hij met Maria. Hij kende haar al van toen hij nog in Don Bosco zat. Jos werkte tot 1971 bij Ideal Standard in Vilvoorde als onderhoudsmechanieker. Toen mocht hij als leerkracht in Don Bosco beginnen, waar hij vooral praktijk tekenen en technologie gaf. Aangezien hij 3 jaar nuttige ervaring moest hebben, is Jos het volgende jaar nogmaals in een bedrijf gaan werken. In Haacht was er ondertussen geen plaats meer. Zo kwam hij in SIBH in Aarschot terecht, een stadsschool. Aangezien deze betrekking een kwestie van politieke benoeming was, kreeg hij onmiddellijk een blauwe kaart toegeschoven. Jos gaf er twaalf verschillende vakken, die
62
hij onmogelijk allemaal kon voorbereiden. Bovendien eiste de inspecteur dat hij een eigen cursus zou opstellen. In september 1974 kon Jos herbeginnen in Don Bosco en daar bleef hij. Jos' ouders wonen nog steeds in Sint-Adriaan. Hijzelf heeft 2 zonen, Hans en Steven, waarvan de oudste ook al regelmatig de school bezoekt. Voor zij in de Dennenweg woonden, hebben zij de sfeer gekend in de Puttekomheide. Meer dan eens troffen ze een pot soep, een bord vers geplukte aardbeien of duifjes aan bij de deur wanneer ze thuiskwamen. De vrouw van hun huisbaas was als een tweede moeder voor hen. Toen ze grond hadden gekocht in het Dennenbos, heeft Jos alles in en om de kruipkelders zelf gedaan. Het begon slecht: lijdzaam moesten ze van onder een afdak toezien hoe twee pas gebouwde muren het begaven onder de regenvloed van een heftig onweer. Met een beerpomp hebben ze al het water er weer uitgepompt.
Oud-Leerlingenbond en leerkrachtenvoetbalploeg Jos is zelf een viertal jaren voorzitter geweest van de Oud-Leerlingenbond. Hij speelde vanaf het begin mee in de vrij sterke voetbalploeg van de leerkrachten en beleefde aldus elk jaar ofwel het kampioenenfeest ofwel het voetbalfeest. Jos heeft een beetje heimwee naar het vroeger contact tussen de leerkrachten. De school is groot geworden. Jos' droom? Als lid van de wielerclub van Rijmenam eens naar Lourdes kunnen fietsen.
63
Willy Meysen Uit Don Boscoop - nummer 5 - 1985 Als Willy rustig zijn levensverhaal vertelt, verraadt zijn accent al dat zijn wieg ergens aan de Maaskant heeft gestaan. Hij werd inderdaad 58 jaar geleden geboren in het Limburgse Niel, bij As. Hij was de 2de oudste in een gezin met 6 kinderen. Zoals zovelen toen had ook de familie Meysen een kleine boerderij, wat concreet betekende: een zestal koeien, wat varkens en kippen en een veld met aardappelen en graan.
Studeren en chiro Wat hem uit zijn lagere schooltijd schooltijd is bijgebleven, is de warme vriendschap met de kinderen uit de buurt, met wie hij niets liever deed dan vogelnesten uithalen. Hij herinnert zich ook nog de spanningen thuis toen zijn oudste zus op zestienjarige leeftijd in het klooster wou. Het was dan ook pas na lang aandringen van de hoofdonderwijzer, de dorpspastoor en een salesiaan dat Willy op 14 jaar mocht verderstuderen in Hechtel, want hij was tenslotte al de 2de werkkracht die de boerderij verliet. Hechtel, dat was internaat, dat was eindeloos veel studie en af en toe wandelingen, dat was ook het 'vlaggenspel' dat de fietskampers van 1 en 2 nu nog steeds spelen, dat was armoe lijden, want het was oorlog en als Willy oorlog zegt, denkt hij aan bombardementen op Leopoldsburg, een Duitse uitkijkpost boven op de school en aardappelen smokkelen met Fil Willemen, die nu zijn kloosteroverste is. In Hechtel rijpte ook de idee om priester te worden en op 21-jarige leeftijd is hij naar het noviciaat in GrootBijgaarden gegaan, waar studeren en in de tuin werken de hoofdingrediënten waren. Het prachtige Farnières met zijn 2 grote vijvers werd het decor voor 2 jaar filosofie. Over zijn 3 jaar durende stageperiode in St.-Pieters-Woluwe spreekt Willy nog met een warm hart. Hij assisteerde daar in de werkplaats elektriciteit en volgde ook wat lessen, want elektriciteit boeide hem. Na 4 jaar theologie in Oud-Heverlee, wat hij combineerde met een leiderstaak in de chiro, werd hij 1959 priester gewijd. Met enige fierheid vertelt hij hoe de hele parochie gemeenschap maanden vooraf dat gebeuren voorbereidde en intens meeleefde.
De weg naar Haacht Willy werd dan in Halle gedropt, waar hij godsdienst onderwees, maar na 1 jaar moest hij al verhuizen naar St.Denijs, waar zowel geschiedenis, wiskunde, Nederlands als godsdienst op zijn lessenrooster stond. Dat jaar behaalde hij ook een diploma elektronika, waarvoor hij 2 jaar les had gevolgd in Brussel. Dat je als salesiaan een reislustig iemand moet zijn, werd nog maar eens bewezen toen hij het volgende jaar weer werd overgeplaatst naar Halle, waar hij verantwoordelijk werd voor de afdeling elektriciteit-elektronika. In 1973, na 12 jaar Halle, begon voor Willy het hoofdstuk Haacht. Als directeur van het T.S.O. heeft hij het kleine schooltje zien evolueren tot wat het nu geworden is. Toch blijft de sfeer goed, vindt hij, anders dan in Halle, dat hij eerder karakteriseert met het woord 'stadsmentaliteit'.
Algerije... Algerije, als je dat woord uitspreekt, lichten Willy's ogen even op. Zeven grote vakanties heeft hij daar doorgebracht, als vervanger voor een leraar of een pastoor. Zijn leerlingen-Algerijnen gedroegen zich voorbeeldig, waren erg bekommerd om hun taken. Willy's geheim? Repen chocolade als beloning. En het werkte! Blijvende indrukken die hij daar heeft opgedaan zijn de armoede en de enorme vriendelijkheid en gastvrijheid van het Algerijnse volk. Zo goed als niets hebben en toch nog delen, dat kenmerkte hen.
Willy's toekomstdromen Hij wil nog graag voor zijn school blijven werken als directeur, zolang zijn gezondheid het toelaat. Dat directeurschap neemt hem zozeer in beslag dat er zo goed als geen tijd rest om andere concrete plannen te maken voor later. Zo lang mogelijk bezig zijn voor de jeugd, dat wil hij, net zoals Don Bosco.
64
Irma Briers Uit Don Boscoop - nummer 6 - 1985 Het "Ten huize van..."-team werd bij Irma ontvangen zoals het een goede gastvrouw past. Alles was er: lekkere hapjes, een glaasje wijn of trappist. En dan was er koffie. Zonder dat er veel vragen worden gesteld, begint Irma te vertellen. En het begon zoals bij iedereen bij de geboorte. Irma werd als oorlogskind geboren in Kortrijk-Dutsel als vijfde in een rij van zes. Vader was werkzaam bij de spoorweg; moeder had de handen vol met de opvoeding van de zes kornuiten. Van Kortrijk-Dutsel verhuisde het ganse gezin naar Wilsele om vandaaruit in Holsbeek terecht te komen waar Irma's ouders, nu flinke gezonde oudjes, nog steeds wonen. Van de kinderjaren herinnert Irma zich nog weinig: als er sneeuw lag ging ze met 1 schoen aan en 1 schoen uit door de sneeuw naar de markt om er boter te verkopen. Dit was uiteraard een manier van spelen in de oorlogstijd. En in de kleuterklas zat ze bij zuster Honorata (de naam zegt genoeg!). Wat de studies betreft liep Irma de gewone gang van zaken door: van kleuter- naar lager onderwijs om zo in het secundair onderwijs de afdeling Snit en Naad te volgen. Na het middelbaar volgt ze regentaat Snit en Naad en zo is ze als regentes in Duffel beginnen werken. Toen de jongerenbeweging in Holsbeek opgericht werd, was ook Irma erbij om haar steentje bij te dragen. Diezelfde jeugdclub staat in Holsbeek nu beter bekend als "Het Veldeke". Ondertussen was het gezin kleiner geworden omdat een paar zussen en Irma's broer aan trouwen dachten. De tijd dat Irma nog thuis was na het voltooien van haar studies verliep niet probleemloos. Op zekere dag verlaat ze het ouderlijke huis om op een studio te gaan wonen, wat thuis de nodige wijzigingen meebracht. Na een aantal jaren in Duffel gewerkt te hebben neemt ze een jaar verlof zonder wedde om voor de opvoeding van haar dochtertje Ilse te zorgen. Ze deed daarna hier en daar nog interims om uiteindelijk in 1970 in Don Bosco te Haacht terecht te komen om er secretariaatswerk te doen wat ze nu nog steeds doet. Voor degenen die het niet meer moesten weten: Irma staat in Don Bosco beter bekend als "de mevrouw van het schoolwinkeltje". Rond de klok van negen last het "Ten huize van..."-team een pauze in om ... van de wedstrijd België-Nederland toch nog iets mee te pikken. Terug bij het intervieuw; dat al de afgelopen jaren niet zonder zorgen zijn geweest, wordt ons duidelijk als ze vertelt dat Ilse diabetes-patiënte is, en dat men in dat verband zelfs al eens voor Ilse's leven gevreesd heeft. Tussendoor vertelt Irma over een van haar grote hobby's. Er gaat geen "week" voorbij of het interieur thuis is veranderd: zetels en kasten verplaatsen (wat merkbaar is aan een streep op de vloer); schilderijtjes verhangen en zo meer. Irma stelt zich maar één doel voor ogen: lIse zo goed mogelijk begeleiden bij haar verzorging en opvoeding. Een stevige basis leggen voor een goede toekomst voor Ilse is alles wat Irma bezighoudt.
65
Willy Wuyts Uit Don Boscoop - zomernummer 1987 Op een druilerige woensdagavond in maart, worden we (de drie leden van het "Ten huize van..."-team) begroet door de hele familie Wuyts : Willy zelf, zijn vrouw Linda en hun kinderen Bieke ( 8 j.) en Ineke (5 j.). We worden geinstalleerd in de ruime woonkamer vol prachtige planten. Linda deelt warme hapjes uit en we worden ook nog verwend met een goede pint bier. Willy is een leraar in Don Bosco Haacht, die door iedereen wel gekend is, alleen al misschien door zijn inzet voor "Studio 6". Hij is afkomstig uit Keerbergen. Zijn vader, aanvankelijk arbeider, stopte met werken, omdat hij zo'n groot succes had met het ijsroom dat hij maakte in zijn vrije tijd.
Jeugdjaren Als kind heeft Willy de jongensschool van Keerbergen doorlopen. Hij was bij de scouts en zijn grote passie was voetbal: als 16-17-jarige speelde hij bij de reserven van SK-Keerbergen (3° provinciaal) en daarna in de eerste ploeg. Nu is hij trouwens al 15 jaar een fervent supporter van Club Brugge. Tijdens het gesprek een incidentje: Ineke wil blijkbaar een poging doen om, met de kruimeldief, Witte van Hoegaarden van de vloer te krijgen, dat door haar jeugdig enthousiasme daar terechtgekomen is. Mama komt wijselijk met een doek aanlopen, om het euvel te verhelpen.
Don Bosco-pionier Willy heeft als leerling de pionierstijd van Don Bosco Haacht nog meegemaakt. Toen stond de huidige middenschool (die binnenkort in een nieuw kleedje zal worden gestopt) nog in de ruwbouw. De leerlingen kregen les in lokalen zonder vloer, ramen of deuren. Bij een windvlaagje moesten ze al hun papieren vasthouden, om te zorgen dat die niet wegvlogen. Eén vierde van alle vakken werd dan ook gegeven "Onder de Toren", achter de kerk in Haacht. De turnlessen bestonden uit een zinvol karwei funderingen graven. Alhoewel de lokalen na enige tijd wel verder afgewerkt waren, bleven ze toch nog erg vochtig, zozeer zelfs dat er een jaar paddestoelen groeiden aan het plafond van het tegenwoordige fysicalokaal. Zo gebeurde het eens dat een leerling midden in een dictee Nederlands een troske paddestoelen op zijn hoofd kreeg. De trainingspakken die ze indertijd tijdens de lessen L.O. moesten aantrekken waren er van de Brouwerij van Haacht en hadden allemaal maatje EL. Willy en zijn makkers konden precies met zijn zessen in één broek. Les kreeg hij van enkele leraars die nog steeds bij ons op school zijn, zoals wiskunde van Pol Debacker, Frans van Alex Delvaux, tekenen van Luc Brackeva en godsdienst die verdacht veel van aardrijkskunde weg had, van Jos Grauwels.
Regentaat In '68 koos hij voor zijn toekomstig beroep. Het journalisme en het regentaat, boeiden hem het meest. Het werd uiteindelijk het laatste omdat hij vanuit de jeugdbeweging gewend was om met jongeren om te gaan en dit ook bijzonder graag deed. Zo ging hij voor twee jaar naar St.-Thomas, Brussel. Enkele Vlaamse beroemdheden maakten daar deel uit van zijn klas: Willy De Gieter (beter bekend als Willy Sommers), Erik Van Neygen (die indertijd speelde in de groep van Raymond Van Het Groenewoud), Lieven Van Den Broeck (organisator van Mallemunt en nu manager van Zjef Van Uytsel) en nog een paar schrijvers. Eens zijn diploma van regent behaald besloot Willy verder te studeren aan de sociale hogeschool in Heverlee. Daar is hij echter na één jaar mee gestopt, omdat hij dan voor 14 uur per week in Don Bosco kon beginnen. Hij was hiermee erg blij, omdat hij Don Bosco altijd al een goede school met een fantastische sfeer had gevonden. Bovendien kende hij de school, oud-leerling zijnde, van binnen en van buiten.
Het vaderland dienen Na een jaar werd hij opgeroepen voor zijn legerdienst, 12 maanden, die achteraf bekeken, wel een toffe tijd waren. Eerst kreeg hij 4 maanden opleiding, dan 8 maanden Duitsland (Sanct Tónis bij Krefeld), 13de transmissietoepen, en opnieuw 2 maanden opleiding. Tijdens deze opleiding had hij 6 uur per dag morsecodes te verwerken. In Duitsland namen de miliciens ook deel aan NATO-maneuvers. Zo is er zelfs iemand van zijn divisie door een tank
66
overreden. Hiervan werd niets bekendgemaakt, omdat pas vanaf de elfde gesneuvelde de legeroverheid het aan de pers moet meedelen. Toen zijn legertijd voorbij was, kreeg Willy een voltijdse betrekking bij Don Bosco. Zijn vrouw Linda heeft hij ontmoet in "De Club" in Keerbergen. Op 6 april 1976 zijn ze gehuwd. Hierna zijn ze in het grootoudershuis gaan wonen.
Alles kwijt... Op 15 mei 1983, een zondagnamiddag, maakte de familie Wuyts er echter een tragische gebeurtenis mee. Willy was net op school aan de voorbereiding van de opvoering van een toneelstuk bezig, toen een buurvrouw hem daar opeens opbelde: hun huis stond in brand. Bij zijn aankomst was zijn vrouw reeds naar het ziekenhuis gevoerd met ernstige brandwonden, die ze voornamelijk had opgelopen toen ze het brandende huis weer was binnengegaan om het jongste dochtertje te redden dat boven lag te slapen. Het eerste jaar na deze vreselijke ervaring was hard. Alle persoonlijke zaken waren weg; ze moesten helemaal opnieuw beginnen. De ruwbouw van hun nieuwe huis was praktisch klaar. De rest ervan is toen zeer snel verder afgebouwd voordat Linda uit het ziekenhuis kwam. Willy en zijn vrouw vinden dat er echter ook positieve kanten geweest zijn aan het ongeluk: ze hebben er veel mensen door leren kennen. De school, de gemeente en de buren hebben hen erg geholpen, iets waar ze nu nog dankbaar voor zijn.
Toneelmicrobe Wat verder zijn werk in Don Bosco (waar hij overigens ondertussen al 13 jaar lesgeeft) betreft, daarover vertelt Willy dat hij indertijd de omschakeling naar het V.S.O. een hele aanpassing heeft gevonden, maar dat die goed opgevangen is. In de Middenschool is hij momenteel heel tevreden. Alleen vindt hij het spijtig dat hij met de uitbreiding van de school, alle collega's niet meer kent. Hij heeft ook van zijn hobby toneel min of meer zijn werk kunnen maken, dankzij het vak "drama". Het is in '68, toen hij lid is geworden van de Keerbergse toneelgroep "Keerpunt 65", dat hij alles van toneel heeft geleerd: "Zo is de microbe erin gekomen". Voor "Studio 6" schrijft Willy alle stukken zelf. Enkele andere scholen en amateurkringen willen zijn laatste stuk "Vlinder" ook opvoeren, wat voor hem een hele aanmoediging betekent.
Toekomstplannen Op de vraag wat zijn toekomstplannen zijn, antwoordt Willy dat hij het lesgeven nog 15 jaar hoopt vol te houden. Zijn grote droom is ooit nog eens een jeugdboek te schrijven (tot nu toe waren dat alleen enkele Vlaamse Filmkes en poëzie, kortverhalen en reportages in Top) en Zonneland... "en" dat Club Brugge nog eens kampioen mag spelen!"
67
Jef Poelmans Uit Don Boscoop - herfstnummer 1987 Schooljaar 1987/88 had nog maar net zijn intrede gedaan of de spiksplinternieuwe directeur van het T.S.O. Don Bosco Haacht, Jef Poelmans, had het "Ten huize van..."-team al aan zijn been. Ondanks deze drukke periode was hij zo vriendelijk ons te woord te staan en wat meer over zichzelf te vertellen.
Jeugdjaren In het dorpje Lillo (gelegen tussen Zolder en Houthalen) werd hij in '38 geboren als derde van zeven kinderen uit een mijnwerkersgezin. Naast Jef hebben ook zijn oudste broer en twee zussen voor het kloosterleven gekozen. Op twaalfjarige leeftijd ging hij in het Don Bosco College van Hechtel op internaat. Volgens eigen zeggen was hij een rustige leerling, die graag op het internaat was en veel aan sport deed.
Studies Na zijn humaniora vertrok hij naar Groot-Bijgaarden voor het noviciaat en studeerde twee jaar filosofie. Na een voorbereidend jaar burgelijk ingenieur te Leuven, koos hij vervolgens voor de richting wiskunde, maar slaagde echter niet voor het eerste jaar. De vier jaar industrieel ingenieur (elektro-mechanica) in Hoboken vlotten beter. Hierna volgden nog eens vier jaar studies in theologie te Oud-Heverlee. Van die jaren herinnerde hij zich een "patattenzangkoor", waar o.a. ook ene Fons Ceustermans deel van uitmaakte. Met vier moesten ze elke dag aardappelen schillen. Om te vermijden dat dit werkje een vervelende karwei werd, zongen ze ondertussen liedjes, weliswaar op bestaande melodieën, maar met zelfgemaakte teksten die vooral handelden over het leven in het klooster, tot ergernis van menig overste. Later zijn ze zelfs begonnen hun liedjes op feestjes te zingen.
Helchteren In het Don Bosco Technisch Instituut van Helchteren heeft Jef achttien jaar gewerkt: eerst vijf jaar als leraar en dan als onderdirecteur. Hij vond het er altijd heel tof en bijgevolg had hij eerst spijt dat hij een vertrouwde omgeving diende te verlaten voor een andere school. Niettemin was hij verbaasd hoe vlug hij het in Haacht gewoon was geworden. Hij zei hier dezelfde gemoedelijke en rustige sfeer van in Helchteren terug te vinden.
Directeur in TSO/BSO Directeur Poelmans hoopte naast de drukke bezigheden die zijn nieuwe functie met zich meebrengt - toch nog de tijd te vinden voor zijn hobbies. Hij houdt van sport, muziek en is ook een beetje computerfanaat. In Helchteren deed hij heel veel aan sport zoals voetbal, volleybal, basketbal, tennis... Op de kast staat een mooi vergulde sportschoen, een cadeau van de leerkrachten. Hij zou ook hier graag 's middags af en toe wel eens willen "meesjotten": met de leerlingen.
Bugel en computer Tot vorig jaar speelde de directeur bugel in de fanfare van Lillo. Getuige hiervan is de prachtige schemerlamp in de vorm van zijn favoriete muziekinstrument, een attentie van collega's muzikanten. Drie, vier jaar geleden heeft hij met de computer leren omgaan, samen met enkele leraar volgde hij cursusssen basic en daarna begon hij ook aan tekstverwerking. Bij zijn afscheid uit Helchteren schonken de leerkrachten hem een mintra-computer die nu op zijn bureau staat te pronken. Voor de komende jaren sprak directeur Jef Poelmans de wens uit "zijn draai te kunnen vinden" in de voor hem nieuwe school. En verder zei hij dat voor hem het heden goed genoeg was... de rest zou wel komen.
68
Pol Van Calsteren Uit Don Boscoop - zomernummer 1988 Om iets na achten stopten we voor de woning van onze gastheer, in een rustige buurt te Holsbeek. We werden door het ganse gezin opgewacht. De 3 kinderen, die voor deze speciale gelegenheid langer mochten opblijven, zaten vol ongeduld te wachten op het "Ten huize van..."-team.
Jeugdjaren Pol, enige zoon, zag veertig jaar geleden het levenslicht in Holsbeekdorp. Hij liep er de plaatselijke kleuter- en lagere school. Zijn middelbare studies deed hij in Brussel in het St.Thomas-instituut. Dit besluit kwam waarschijnlijk via familierelaties. De grootoom was broeder bij dezelfde orde die ook inrichtende macht was van het St.Thomas-instituut. De eerste jaren waren nog het internaat met lange verblijfperioden op school en korte tijd thuis. Daarna volgde hij in dezelfde school het regentaat, 3 leerlingen startten het eerste jaar in de richting wetenschappenaardrijkskunde, 66% slaagde. Zij moesten toen veel les geven want het aantal uren in de oefenscholen diende behouden te blijven voor het regentaat. Een van zijn lievelingsvakken was scheikunde, het vak was niet zo boeiend maar het was vooral de leerkracht die hij graag had. Mijnheer Huyskens had vroeger in een brouwerij gewerkt en leerde hoe alcohol kon gestookt en geproefd worden.
Jeugdclub “Het Veldeke” Pol is bij de chiro geweest maar heeft zich vooral ingezet voor jeugdclub "Het Veldeke". Zij hielden om de 3 weken een T.D. om financieel rond te geraken want er diende bijgebouwd en het clublokaal moest beter ingericht worden. In de jeugdclub heeft hij zijn vrouw leren kennen. Voor zijn legerdienst heeft hij een interim gedaan in Montfort en St. Thomas.
Transmissie Daarna heeft hij 12 maanden het vaderland verdedigd. Na 4 maanden opleiding in Mechelen bij de Transmissie volgde nog 2 maanden opleiding in Duitsland. De legertijd was een mooie tijd met talrijke anekdotes. De vele oefeningen, maneuvers waren soms prettiger dan ze laten vermoeden. De soldaten beschikten zelfs over een tv tijdens de maneuvers. Zo was er eens een belangrijke voetbalwedstrijd en slechts één soldaat van de 6 daar aanwezige soldaten die de radioverbindingen verzorgden, keek niet graag naar deze sportgebeurtenis. De 2 kampen, 2 brigades die de vechtende partijen voorstellen hadden ieder 3 soldaten ter beschikking voor de radioverbindingen. De oplossing voor het probleem was, dat diezelfde soldaat de assistentie voor de 2 brigades verzorgde op éénzelfde radiofrequentie zodat ze elkaars doen en laten konden horen en ondertussen keken de anderen tv. Na de wedstrijd deed terug iedereen zijn assistentie zoals vooraf afgesproken op hun respectievelijke frequenties. Of deze ingreep enige invloed gehad heeft op de gevechten is niet duidelijk geworden.
Studiemeester in Haacht Eenmaal de legerdienst voorbij kreeg Pol twee aanbiedingen half-time lesgeven of full-time studiemeester. Hij koos voor het laatste en begon op 1 september 1974 als studiemeester in Don Bosco Haacht bij Jan Pinxten. Hij heeft de voorbije schooljaren bijna alle secretariaatswerk verricht behalve boekhouding en heeft nu de functie van huismeester van het A.S.O. Na een toffe en goed gevulde avond verlieten wij in de late uurtjes dit gastvrije gezin.
69
Frans Pottie & Sus Lamon Uit Don Boscoop - lentenummer 1989 Het zal de meeste oud-leerlingen wel reeds opgevallen zijn dat in de Haachtse Salesiaanse gemeenschap met de regelmaat van een klok nieuwe gezichten opduiken. Ook dit schooljaar vormde daarop geen uitzondering. Men mocht immers Frans Pottie verwelkomen als nieuwe gemeenschapsoverste en Sus Lamon als econoom. Het “Ten huize van...”-team achtte het dan ook de hoogste tijd om de oud-leerlingen met beide nieuwkomers te laten kennismaken. We trokken dus richting “Huize Don Bosco”.
Pastoorsfabriek Frans werd geboren in Moorse le, Sus in Harelbeke. Het is dan ook niet verwonderlijk dat beiden in hetzelfde college zaten: Don Bosco - Kortrijk. Het was een eerder klein college, waar vele jongeren, waarin men een roeping zag, naartoe gestuurd werden. Volgens Sus werd het trouwens in de volksmond “de pastoorsfabriek” genoemd. Sus startte er pas toen hij 15 was. Hij was eerst metselaar, riet als zijn vader. Thuis waren ze met twee maar grootvader en een nichtje woonden ook bij hen in. Daar broer studeerde en men, zeker tijdens de oorlogsjaren, aan vaders “preeke” niet voldoende had om eten te kopen, moest Sus ook gaan werken. Zo werkte hij o.a. nog aan de Atlantiekwal. Ook tijdens de vakantieperiodes moest hij mee gaan werken. Die waren echter zeldzaam want men ging naar het internaat voor zeer lange periodes. Bij Frans was men met acht thuis: vier jongens en vier meisjes. Daar ze een vrij groot landbouwbedrijf met 33 hectaren grond hadden, hadden ze het beter tijdens de oorlog. Toch ging die niet ongemerkt voorbij. De hoeve was immers vlakbij een vliegveld gelegen en de Duitsers hadden hun commandatur in 4 kamers bij hen thuis. Frans wilde naar de landbouwschool gaan maar vader vond dat hij als oudste van het gezin, eerst naar het college moest gaan en dan mocht kiezen. Daar een oom Salesiaan was, werd hij naar Kortrijk gestuurd. Hij kende overigens de Salesianen toen al een hele tijd want ze kwamen op de hoeve eten halen. Ook kwam het college van Don Bosco - Kortrijk één keer per jaar naar de hoeve. Dat was bij het einde van de retraite en in de “patattenkelder” vertelden de leerlingen van de retorica die dag wat hun toekomstplannen waren. Het was altijd een grote dag waar iedereen naar uitkeek.
Groot-Bijgaarden Na het college volgde voor beiden een jaar noviciaat in Groot-Bijgaarden. Sus kwam daar hetzelfde jaar als Willy Meysen. Daarna volgden twee jaar filosofie in Farnières, voor vele oud-leerlingen ook geen onbekende plaats. Er was weinig comfort maar de streek was mooi. Veel werd er niet gestudeerd en de lessen werden ook regelmatig opgeschort voor werk op de boerderij, die ook bij het domein hoorde. Frans deed slechts één jaar in Farnières. Voor zijn tweede jaar filosofie kwam hij terug naar Groot-Bijgaarden. De figuur van Don Bosco was belangrijk in de opleiding. Men moest ook oud-leerling zijn van een Salesiaanse school om Salesiaan te kunnen worden. Anders moest men eerst een jaar postulaat doen om zich in te leven in de Salesiaanse levenswijze.
Stage in Sint-Denijs-Westrem Beiden werden na hun filosofie-opleiding naar Sint-Denijs-Westrem gestuurd voor een stage. Sus kwam er voor drie jaar terecht in de afdeling mechanica. Hij moest er de stiel leren en tegelijk ook les geven. Hij leefde er ook onder de jongens als opvoeder. Daarna volgde vier jaren Heverlee en één jaar de combinatie van Heverlee en Sint-DenijsWestrem. In 1959 werd hij, samen met Willy Meysen, priester gewijd. Naar het leger hoefde hij niet daar hij een nogal sterke bril moet dragen. Hij ging naar Hoboken om er aan de pas opgerichte school de ingenieursstudies in de elektromechanica aan te vatten. Na vier jaar werd hij naar Halle gestuurd om daar in een fabriek te gaan werken om de nodige nuttige ervaring op te doen. Men wilde hem immers naar Lumumbashi sturen waar men, op vraag van Union Minière, een technische school wou oprichten. De rellen van 1966 staken echter een stokje voor die plannen en Sus werd gedurende zes jaar onderdirecteur van Don Bosco-Woluwe. Hij startte er ook de Vlaamse Oud-Leerlingenbond op. Na drie jaar in Eeklo waar hij mee het onthaal- en oriëntatiecentrum opstartte werd hij ad interim werkplaatsleider in Hoboken. Deze functie kreeg echter al gauw een definitief karakter en Sus bleef dertien jaar in Hoboken.
70
Hij maakte er o.m. de overschakeling mee van technisch naar industrieel ingenieur, wat volgens hem een ware revolutie betekende. Ook in de oud-leerlingenwerking was hij er erg actief. De eerste lichting komt nog elk jaar met hem samen.
Militair hospitaal Frans deed maar één jaar stage in Sint-Denijs-Westrem in de humaniora. Dan moest hij het leger in. Het werd het militair hospitaal, eerst in Aalst, waar ze met 300 kloosterlingen samen waren, en dan zeven maanden in Duitsland. Hij had een hekel aan de militaire discipline maar vond het militair hospitaal toch een nuttige ervaring. Na zijn legerdienst werd hij voor twee jaar naar de Salesiaanse universiteit te Rome gezonden om er filosofie te studeren. Men was er met vele nationaliteiten samen en de lessen werden in het Latijn gegeven. Daarna studeerde hij theologie in Oud-Heverlee en aan de Leuvense universiteit. Zijn doctoraat maakte hij echter nooit af, omdat hij al les ging geven in Oud-Heverlee, ter vervanging van Mr. R. Van Severen, zaliger. In december 1962 werd hij tot priester gewijd. Na zijn studies werd hij professor in de theologie en studieleider in Oud-Heverlee. Later werd hij professor voor de seminaristen aan het CKS, een functie die hij ondertussen reeds 22 jaar uitoefent. In Oud Heverlee werd hij na zes jaar studiemeesterschap gedurende zes jaar directeur. Hij maakte er de evolutie van Vaticanum II mee. Dan werd hij, na gedurende een jaar directeur geweest te zijn van het vormingshuis voor filosofie te Heverlee, aangesteld tot kloosteroverste te Woluwe, waar hij de laatste fase van de splitsing in een Nederlandstalige en een Franstalige afdeling meemaakte. Ondertussen was hij ook vice-provinciaal geworden. Hij maakt nu reeds zestien jaar lang deel uit van de Salesiaanse raad en is ook coordinator van de Salesiaanse familie. Ondanks al die beslommeringen wil hij toch les blijven geven. Hij vindt het zeer boeiend omdat het hem verplicht bij te blijven en te studeren.
Een nieuw leven Met hun overplaatsing naar Haacht begint voor beiden dus een nieuw leven. Sus is, ondanks het feit dat hij met pensioen is, belast met de Salesiaanse boekhouding. Bovendien gaat hij nog een dag per week op inspectie in de technische scholen. Hij vindt dat hij op die manier het geïnvesteerde technische kapitaal kan laten renderen, ook al heeft hij veel moeten achterlaten. Zijn wens voor de oud-leerlingen is dat Don Bosco voor elke bond een band zou zijn. Hij vindt dat men als bond zijn hoekje moet verlaten en de krachten bundelen om samen een macht te vormen. Frans zou graag zien dat zich binnen de oud-leerlingenbonden een beperkte groep, die wat meer op bezinning gericht is, het Salesiaanse leven zou binnenkomen. Hij voegt er echter aan toe dat hij zich realiseert dat dat niet gemakkelijk is.
71
Herman Moons Uit Don Boscoop - winternummer 1990 “De gewoonte dat leerkrachten uitleggen wat hun leerlingen moeten doen, wordt deze keer op z’n kop gezet. Laat ze zelf nu maar eens het goede voorbeeld geven!’’ Zo begint de uitnodiging voor de opvoeringen van het toneelstuk “Bemoeial’’ door de leerkrachten van Don Bosco. De tekst is van Jack Popplewell, de regie van Herman Moons. De eerste viel wat buiten het bereik van onze niet al te recente voertuigen en dus besloot het “Ten huize van...”-team de Gerzevien in Haacht op te zoeken.
Jeugdjaren in Relst Herman is afkomstig van Relst. Vader werkte in de garage Wolfs, moeder was huisvrouw. Hij heeft een zus, die 8 jaar ouder is. Zijn jeugdjaren speelden zich vooral af in en rond de lagere school van Relst. Het was een klein schooltje met maar twee klasjes en school en vakantie liepen er dooreen. Als er geen les was trokken de kinderen er toch nog naar de schoolterreinen en organiseerden er zelf “sportmeetings” tussen de mannen van ‘’Mannix” en die van “Uncle”. Herman herinnert zich nog goed de “20 maal rond het park”-competitie en zelfs het plaatselijk circuit van de Omloop der Vlaamse Gewesten stond op het programma.
Kennismaken met Don Bosco Na het vijfde leerjaar was Herman één der eersten van Relst om naar Don Bosco te gaan. Het was er toen immers de gewoonte dat men naar Mechelen of Leuven ging. Het zesde leerjaar betekende wel een heel niveauverschil met de school van Relst, maar maakte wel de overgang naar het college een stuk gemakkelijker. Hij kreeg er meneer Brouwers als directeur, iemand voor wie tucht zeer belangrijk was en die vooral berucht was bij de leerlingen om zijn originele straffen. Zo moest Herman ooit 500 keitjes oprapen op de speelplaats en die dan op het bureau van de directeur komen tellen. Een andere straf was gaan meten met een latje van 30 cm hoeveel kubieke meter water er in het zaaltje gingen. Herman kreeg nog les van vele van de huidige leerkrachten, maar “Den Dizzer’’ was blijkbaar de meest kleurrijke. Herman vertelt hoe die steeds langs het dak in zijn auto stapte en ooit in volle gloed aan het vertellen was over de gevechten met de rijkswacht rond de Sint-Pieterskerk in Leuven, tijdens een betoging, toen directeur Brouwers binnenkwam. “Den Dizzer” slaagde erin meteen zijn les om te buigen naar de historische kenmerken van dat gebouw. In de hogere cyclus drukte de eerste lichting Leuvense leerlingen wel zijn stempel op de klas. Zo waren er “De Vlooi” die al het gebruik van bepaalde “geestverruimende” middelen kende en “Den Toebackx”, een AMADA-aanhanger die ooit zelfs in de klas in de kast moest kruipen omdat de rijkswacht hem kwam zoeken. Daarbuiten hadden ze echter een goede groep waarvan ook Herman Cauwenberghs en Jérôme l’Enfant deel uitmaakten. Herman Cauwenberghs was trouwens berucht voor zijn winden. Met één van zijn meest geslaagde exemplaren wist hij zelfs lerares Vermassen naar buiten te krijgen. Maar er werd ook nuttig werk gepresteerd: er was de leerlingenraad en minstens één maal per trimester werd het collegeblad “Incognito” uitgegeven. Verder werden er de woensdagnamiddag ook activiteiten voor de lagere cyclus georganiseerd. Het was hierdoor dat Herman ook zin kreeg om in het onderwijs te gaan.
Regentaat Hij trok naar het Sint-Thomasinstituut te Brussel om regentaat Nederlands-Engels-godsdienst te studeren. Godsdienst was voor hem een bewuste keuze. Hij was voordien al betrokken bij jeugdvieringen en bij de organisatie van bezinningen. Een Salesiaan had zelfs al geinformeerd naar een roeping maar Herman had, naar eigen zeggen, “zijn oog reeds laten vallen op andere dingen die ook rokken droegen, zij het korter”. In het tweede jaar van het regentaat kwamen de onvermijdelijke stages, voor Herman natuurlijk in Don Bosco. Hij moest o.a. godsdienst geven bij meneer Rutten. Tijdens het uur vóór zijn laatste stageles werd hij op diens kamer uitgenodigd voor een bespreking. Hij mocht zelfs kiezen wat hij wou drinken: een grote of een kleine whisky. Het werd een kleine, maar dat bleek toch nog zo’n derde van een bierglas te zijn. En het bleef niet bij die ene. Tijdens de daaropvolgende les kwam directeur Meysen een kijkje nemen en schreef in het stageverslag: “een zeer geanimeerde les...”. Geen wonder dat Herman na de studies onmiddellijk in Don Bosco kon beginnen. Aanvankelijk was hem een halftijdse betrekking beloofd, maar in september had hij meteen een full time.
72
Andere bezigheden Naast het schoolwerk had Herman natuurlijk nog andere bezigheden. Hij voetbalde bij S.K. Kampenhout en was op zijn 16e zelfs doelman van de eerste ploeg. Ooit kwam zelfs een delegatie van Anderlecht naar hem kijken, maar zijn lengte was een probleem: een doelman moest minstens 1,80 m zijn. Vanaf zijn studententijd was Herman ook erg betrokken bij de jeugdclub “Ratjetoe’ in Veltem. Hij organiseerde er o.a. mee een kleinkunstcircuit. Eén van hun gekendste gasten was Urbanus, die nog geboekt werd voor 3750 fr. Dat was tijdens de pauze van het Humorfestival in Heist. Toen Urbanus diezelfde avond dat festival ook won, liep de prijs meteen op tot 10000 fr.
Toneelmicrobe Tijdens het laatste jaar van het regentaat sloeg ook de toneelmicrobe toe. Herman speelde zijn eerste stuk bij de toneelkring “Plagiaat” in Relst. Hij speelde er jaren, tot hij overstapte naar de K.A.T. in Keerbergen. Toen hij in Don Bosco begon als leerkracht, was Willy Wuyts daar al met jongerentoneel bezig. Die vroeg hem om mee te helpen. Herman herinnert zich nog levendig de eerste opvoering. Het decor was gemaakt van panlatten en isomo, dit om gewicht te sparen, doch dat liet nogal te wensen over. Uiteindelijk werd al het hout dat in de school te vinden was gebruikt om het decor te verstevigen en was het zo zwaar dat het zelfs met 10 man niet meer te tillen was. Op de première waren Herman en Willy zo nerveus dat geen van beiden het startsein durfde geven. Het was uiteindelijk klanktechnicus Ludo Vleugels, de enige professional die was aangeworven, die de band startte en daarmee heel de zaak in beweging bracht. Dat is echter lang vervlogen tijd. Ondertussen werd de jeugdtoneelkring Studio 6 opgericht en werden er al zo’n slordige 30 stukken gespeeld op de school. Het leraarstoneel is ook voor Herman iets nieuws. De aanzet ertoe werd gegeven tijdens het feest van Don Bosco, toen enkele leraars een schimmenspel opvoerden. Toch werd nog een tijdje gewacht alvorens het erop te wagen. Vooreerst was er de nood aan een geschikte zaal en bovendien kost het heel wat energie, want eigenlijk moet er een heel nieuwe toneelkring opgestart worden. Herman is echter tevreden over de steun die hij krijgt.
Dansen en... 8 maanden en 30 dagen Dat een groot deel van Hermans leven rond Don Bosco draait wordt nog maar eens onderstreept door het feit, dat hij er ook zijn echtgenote Marie-Anne De Preter leerde kennen. Zij was het jaar na hem in Don Bosco begonnen. Toch duurde het nog meer dan drie jaar voor er wat van kwam. Dat was meerbepaald tijdens de opendeurdagen. Er werd toen nog gedanst in het Bolsegment. Herman was naar eigen zeggen al bij de eerste dans verkocht. Een jaar later huwden ze en 8 maanden en 30 dagen later werd Stijn geboren. “Maar,” zegt Herman, “het was een schrikkeljaar’’. Van timing gesproken. Later werd de familie vervolledigd met Michaël en Tine. Herman geeft nog altijd graag les, ook godsdienst. Geloven is erg belangrijk voor hem. Ook vind hij het belangrijk buiten de lessen met leerlingen bezig te kunnen zijn, in Studio 6 bijvoorbeeld. Gewoon “uren kloppen’’ zou hij niet kunnen. De volgende twee jaar wil hij het echter wat rustiger aan doen. Op de tafel staat een maquette van de toekomstige woning. 1990 zal nog een druk jaar worden.
73
Armand Claeys & Albert Debakkere Uit Don Boscoop - herfstnummer 1990 Waar is de tijd dat we in ’62 met 24 de eerste klas vormden van het Don Bosco College? Mensen toch, in die pas bepleisterde lokalen en tussen stapels wasbekkens hebben we een pure pionierstijd meegemaakt! Maar daarover later wat meer... In zo’n tijd leer je figuren kennen die je nooit meer vergeet. Mensen die met tonnen energie een zekere orde en regelmaat in die kersverse school wilden scheppen; bijna als een Mozes die dat jonge volkje wegwijs maakte in die “school-van-belofte”.
Peetvader Armand Claeys kan men dan ook een soort “peetvader” van Don Haacht noemen. Om deze reden trok het team van de Oud-Leerlingenbond naar Don Bosco Halle waar hij als werkplaatsleider en econoom is tewerkgesteld. Maar het beheer van de keuken en het zwembad vindt hij niet zo meteen kolfjes naar zijn hand en laat dit wijselijk aan anderen over.
Flikkerkoorts Albert Debakkere is er godsdienstleraar in de 6de en 7de jaren en is verder bezield door de moderne “flikkerkoorts” die “computerwetenschap” heet. Albert houdt van gezelligheid en zo is het in Halle de gewoonte om elke “ontvangst” of “vergadering” rijkelijk met porto of sherry te wijden; doch sinds het begin van dit schooljaar heeft hij daartoe nog niet veel gelegenheid gekregen. Altijd was er iets anders te doen. “Chrisje-van-het-secretariaat” heeft bij hem blijkbaar een voetje voor, want hij vraagt geregeld hoe het nu met haar is. O.K., knikken we en hij is tevreden.
Over administratie en een bedwelmende radiator... Armand “lokt” ons naar zijn bureau waar twee grote schotels met belegde broodjes en een voorraad triple trappist, fruitsap en verder taart en koffie uitgestald staan. In zijn bekende stijl en met dat eeuwige, heilige vuur vertelt hij honderduit: computerprogramma’s voor de stockage, een hoog technisch procédé dat aan de K.U.L. wordt uitgetest om werkstukken te vervaardigen, bevoegdheden en concordantietabellen voor leerkrachten technische vakken... Een vloed van gegevens die hij niet zonder fierheid over ons uitgiet. Maar dat hij ook voor de Oud-Leerlingenbond een kei in administratie is, bewijst hij met een aantal bladen waarop erg gedetailleerd de oud-leerlingen van Don Bosco Haacht staan die de voorbije jaren ofwel “uit het zicht zijn verdwenen” ofwel reeds overleden zijn. Hun naam, datum van overlijden staan netjes genoteerd. Op zo’n moment voel je wel dat er in al die jaren spijtige zaken zijn gebeurd die je niet voor mogelijk achtte. 30 jaar Don Bosco Haacht is inderdaad een hele geschiedenis. In het bureau begon na een tijdje een “adembenemende” sfeer te groeien. Letterlijk dan: Armand had in één van zijn creatieve bevliegingen de radiator van zijn kamer in een “fris” kleurtje geschilderd. Nadien had hij de verwarming wat hoger gedraaid en het gevolg was dat de kamer nu meer en meer bedwelmend werd. Rivieren koffie hielpen niet veel en uiteindelijk vatte iemand de euvele moed op om Armand te vragen of het venster niet even open mocht. De buitenlucht was meteen een hele verademing!
Veel te mooi Samen met het slinken van de voorraad broodjes en taart verstreek ook onze tijd van deze “Ten Huize Van...”. Bij het afscheid speurden we nog even rond of we nergens Albert konden opmerken, maar... tevergeefs. Er zal weer iets anders tussengekomen zijn, maar wees gerust, Albert: we zullen het Chrisje-van-het-secretariaat zeker vertellen dat je ‘t goed stelt ginder in Halle. Luister samen naar Clouseau en naar de Vlaamse Top 10 die je op CD van de Oud-Leerlingenbond hebt gekregen. Drink er samen een porto of een trappist bij en denk samen met Eric Van Neygen en Sanne dat die 30 jaar Don Bosco inderdaad “Veel Te Mooi” waren... Prosit, Albert en Armand... Op de volgende 30 jaar.
74
Julien Jackers Uit Don Boscoop - winternummer 1992 Na 10 jaar kon E.H. Ceustermans zeker een vertrouwd figuur in Don Bosco genoemd worden. Het salesiaanse reglement wil echter dat men na een dergelijke periode overgeplaatst wordt en dat gebeurde afgelopen zomer ook met E.H. Ceustermans. Hij wordt als directeur van het college opgevolgd door E.H. Jackers. Het "Ten huize van..."-team overviel de nieuweling op zijn kamer en kwam zo het volgende te weten.
Jeugdjaren E.H. Jackers is een Limburger. Hij werd geboren te Val-Meer bij Tongeren als tweede van vier kinderen. Op jonge leeftijd - hij was toen dertien-veertien jaar - ontvielen hem op een korte tijdspanne zijn beide ouders. De kinderen werden in verschillende pleeggezinnen ondergebracht. Rond die tijd reisde een zekere pater Gielen, een salesiaan van Helchteren, al liftend in Limburg rond en kwam ook bij het gezin terecht. Het resultaat was dat E.H. Jackers en zijn broer op internaat konden in Hechtel. Wat hem bijblijft is dat hij er zich vanaf het eerste moment thuis voelde. Het verschil met het vrij repressieve seminarie waar hij vandaan kwam, was dan ook zeer groot. Hij herinnert zich nog goed hoe een salesiaan tijdens het middagspel zijn toog uittrok, zijn broekspijpen oprolde en mee begon te voetballen.
Tweede thuis Don Bosco werd zijn tweede thuis. De familiale sfeer en de vele activiteiten zoals de fanfare, het koor, toneel, nachtspel, pannekoekenbak en meerijden met de tanks van Leopoldsburg droegen daar zeker toe bij. De prettigste herinnering aan deze periode is voor hem het bouwkamp in Oostenrijk, waar ze gedurende drie weken gebouwen gingen herstellen. Ook in de eigen school gingen de leerlingen tijdens de vakanties helpen bij verbouwingen. Over zijn verblijf in Hechtel zegt hij : "Toen moeder stierf heb ik tegen God gevloekt als een ketter. De salesianen hebben die vloek afgezwakt door daden, niet door woorden." De salesianen en de sfeer in Hechtel hadden in elk geval op hem een grote indruk gemaakt en na veel nadenken besloot hij om zelf salesiaan te worden. Na de retorica verliet hij dan ook Hechtel voor een jaar noviciaat en een jaar filosofie in Groot-Bijgaarden. Op dat moment werd te Leuven het CKS (Centrum voor Kerkelijke Studiën) opgericht, een gezamenlijk initiatief van meerdere kloosterorden. E.H. Jackers kon er terecht voor zijn tweede jaar filosofie. Daarna volgden twee jaar kandidatuur wijsbegeerte en letteren, één jaar stage in Zwijnaarde, vijf jaar theologie en zes jaar doctoraat. Ondertussen was hij ook gedurende zes jaar assistent-van de novicenmeester. Nog voor hij zijn doctoraatsthesis verdedigd had, werd hij reeds aangesteld als studieprefect in Hoboken. Het was een mooie periode, want hij had een centrale functie tussen de leerlingen en hij hield van de Antwerpenaren.
Vele interesses Na vier jaar werd hij directeur van de opleiding filosofie in Heverlee. Hoewel hij met een zwaar hart wegging in Hoboken, bleek in Heverlee alles wel mee te vallen. Naast zijn taak als directeur gaf hij in die periode ook nog les in Haacht, aan het CKS en aan het regentaat in Heverlee. Nu hij directeur van het Haachtse college is geworden, blijft hij trouwens nog gedurende twee uur per week les geven aan het CKS. In Haacht voelt hij zich ondertussen al goed thuis. Hij ondervindt er geen onwil en de leerlingen worden door hem als "rustig en goed" bestempeld. Hij is iemand die niet graag verhuist, maar vindt dat het tot nu toe overal best meeviel. Met de oud-leerlingen had hij het beste contact in Hoboken. Zijn grootste voldoening was en is door oudleerlingen gevraagd worden om hun huwelijk in te zegenen of hun kindjes te dopen. Voor de toekomst hoopt hij maar één ding: niet te verdrinken in wetten en administratie. Hij wil in zijn school opkomen voor de minst bedeelden. Hij vindt dat wanneer dit niet meer kan, de salesianen beter de boeken sluiten. En stilletjes voegt hij er nog aan toe "En de Provinciaal moet niet te rap komen met een overplaatsing".
75
Karina Deklerck Uit Don Boscoop - lentenummer 1992 Het gehucht Grootlo, gekneld tussen Keerbergen, Schriek en Tremelo, heeft landelijk karakter dat in onze contreien vrij zeldzaam wordt. Die indruk laat het toch op ons na wanneer we er op een warme juni-avond Karina Deklerck opzoeken. Marc heeft van Karina een plannetje meegekregen en loodst ons feilloos door de veldwegen naar het smalle, doodlopende deel van de Kapelstraat. We stoppen bij nummer 17. “Rustig.” mompelt Marc als we uitstappen. Alsof ze op dat sein gewacht hebben, start de buurman zijn bijzonder lawaaierige grasmachine, terwijl bij de andere buur de honden een wanhopige poging doen tot het imiteren van een minstens vierstemmig strijdkoor. Karina toont ons de mooi aangelegde tuin. Marc Pauwels doet een poging om ons te imponeren met zijn kennis over planten en gezien onze beperkte kennis van Latijnse plantenamen, lukt het hem ook aardig om indruk te maken. Gelukkig realiseert hij zich tijdig de reden van onze komst en besluit wijselijk Karina aan het woord te laten.
Mini-taalstrijd Karina werd geboren te Roeselare hoewel haar ouders in Oudergem woonden. Moeder keerde echter voor haar beide bevallingen naar de heimat terug. Karina heeft één zus die twee jaar ouder is. Vader was rijkswachter in Oudergem. Karina ging naar een tweetaliqe kleuterschool en leerde op die manier van jongsaf Frans. Toch beleefde ze op de speelpleinen vaak een “taalstrijd”, want wanneer er kampen gemaakt werden, ging dat altijd tussen Frans- en Nederlandstaligen. Karina vindt van zichzelf dat ze een “braaf kind” was. Dat kon ook niet anders, want de ouders waren vrij streng.
Internaat Toen ze zes was, verhuisde het gezin naar de omgeving van het Park van Woluwe, waar de ouders gebouwd hadden. Moeder werkte ondertussen als secretaresse bij Goodyear in Diegem. De humaniora startte Karina aan het Maria Regina-Instituut te Oudergem, maar na drie jaar verhuisde ze naar het internaat van het Heilig Hart te Heverlee. Ze geeft toe dat ze zich uit de meisjesboekjes als “Tiny in het internaat” wel een romantischer beeld van het internaatsleven had gevormd. Ze herinnert zich nog een heleboel dingen uit die tijd: de grote slaapzaal waar elk meisje haar “chambrette” had, hoe ze over de wanden in mekaars chambrette kropen, de meisjes uit de armere gezinnen die moesten helpen in de keuken om te mogen studeren en die in afzonderlijke ruimtes moesten leven, hoe ze een stuk taart gingen jatten uit de bakkerij van de school en dat kinderlijk angstig opaten omdat er anders toch niets te beleven viel...
Dierenarts? Na de humaniora wou Karina veearts worden. Geen stadsdierenarts voor katten en grasparkieten, maar een echte veearts die op het platteland de koeien en het andere vee genas. Het werd haar echter sterk afgeraden omdat men vond dat een vrouw dat fysisch niet aankon. Het werd dus regentaat Nederlands-Engels-Godsdienst. Karina had gehoopt op “kot” te mogen, maar dat zagen haar ouders niét zitten. Ze bleef dus op het internaat. Ondertussen was het gezin naar Schriek verhuisd. Karina en haar zus waren razend om die beslissing; ze moesten immers hun hele vriendenkring achterlaten. Achteraf heeft ze wel de rust in de omgeving leren waarderen. De aanpassing verliep soms stroef. Ze verstond het plaatselijke dialect niet want ze was gewend A.N., de internaatstaal, te spreken.
Uitgaansleven Hier zette Karina haar eerste schuchtere stappen in het uitgaansleven. De zaterdagnamiddag ging ze met haar zus zogezegd wandelen om dan tegen zeven uur naar de mis te gaan. Dat wandelen beperkte zich tot de weg naar dancing Bingo in Tremelo. Rond dat tijdstip was er meestal geen mens in de dancing en onder hun tweetjes dansten ze tot ze nat van het zweet naar de mis moesten. Mettertijd vormden ze een groepje waarmee ze uitgingen.
76
Geen ezeltje... Zo leerde ze ook haar echtgenoot Mark Iwens kennen. Ze trouwden twee jaar later, in 1977 en gingen in Mechelen op een appartement wonen. Het was er best gezellig: het huis zat altijd vol volk, al het eten werd in de frietketel klaargemaakt en ze dachten werkelijk een ezel te hebben die “geld gaf”. Na twee jaar merkten ze dat ze nog nergens stonden en beterden hun leven, vooral voor hun dochtertje Dorien, die toen pas geboren was. Ze gingen in een klein huisje in Tremelo wonen. Ondertussen kon ze, na heel wat interims, in Don Bosco aan de slag, eerst als vervangster voor Herman Moons, die zijn legerdienst vervulde, later in een openstaande betrekking. Ze woonden nog op verschillende plaatsen voor ze acht jaar geleden in Keerbergen hun eigen huis bouwden.
Reizen Karina houdt van reizen. Ze gaan vaak naar het Zwarte Woud omdat ze graag wandelen. Australië en de Scandinavische landen staan nog op het verlanglijstje. “En daar wil ik niet mee wachten tot mijn pensioen...” benadrukt ze.
77
Louis Milis Uit Don Boscoop - lentenummer 1993 Sinds de oprichting van de Don Bosco-school in Haacht is het er een komen en gaan van salesianen geweest. Van de pioniers zijn er slechts enkele overgebleven. En als er één is die door waarschijnlijk alle leerlingen en oudleerlingen gekend is, dan is het wel Louis Milis, voor de leerlingen "Lowiekevan-de-keuken". Het "Ten huize van” -team vond het dan ook de hoogste tijd om hem eens op te zoeken. Rendez-vous dus op zijn kamer die, hoe kan het ook anders, naast zijn vertrouwde keuken ligt.
Jeugdjaren Louis werd op 2 april 1919 geboren te Herselt, als eerste van een gezin dat met vijf kinderen zou gezegend worden. De ouders waren landbouwers en hadden een boerderij in de dorpskom van Herselt. Omdat uitbreiden er op die plaats niet in zat, verhuisde het gezin twee jaar later naar Houtvenne waar Louis naar de kleuterschool ging. Toen hij zes jaar was, werd er opnieuw verhuisd, dit keer naar Wiekevorst. Vanaf zijn 12de moest hij echter mee op het land werken. Ze kregen dan seizoenverlof van april tot juli. De grote vakantie liep van 1 augustus tot 15 september. Het zesde leerjaar heeft Louis vier keer gedaan. De school had immers maar drie graadklassen en men moest toen tot 14 jaar naar school gaan. Meer zat er ook niet in, want men beleefde de crisis van de jaren '30 en dat betekende armoede ondanks het harde werken van de ouders. Ontspanningsmogelijkheden waren er weinig, eigenlijk alleen het kaartspel. In 1937 werd echter de Boerenjeugdbond, de BJB, opgericht. Louis was vanaf het begin lid en heeft hieraan duidelijk ook de beste herinneringen. Hij vertelt over de uitstappen en het jaarlijks zomerfeest.
2de Wereldoorlog Bij het begin van de 2de Wereldoorlog werd Louis opgeroepen naar het hoofdkwartier van het leger in de buurt van Roeslare. Omdat hij echter afgekeurd was, mocht hij terug naar huis. Door het oprukkende Duitse leger, geraakte hij echter pas na heel wat omzwervingen terug in Wiekevorst. De rest van de oorlog bracht hij thuis door, waar ze gelukkig van het meeste oorlogsleed gespaard bleven.
Kennismaken met Don Bosco Aanvankelijk kende Louis Don Bosco niet. Hij kwam ermee in contact door pater Luyten, een salesiaan uit Wiekevorst die één keer per jaar naar huis kwam. De pastoor wist van Louis' plannen om in het klooster te gaan en zo kwam pater Luyten bij hem terecht. Louis geeft toe dat het geen gemakkelijke beslissing was. Hij moest zijn vader met al het werk op de boerderij achterlaten want zijn broer zat in het leger en zijn zussen trouwden. Bovendien was hij al 26 jaar en was hij bang voor de schande terug te moeten keren wanneer hij zou merken dat het niet lukte. Toch zette Louis de stap. Op 24 augustus 1946 trad hij officieel in te Groot-Bijgaarden. Na het noviciaat werd hij portier. In januari 1949 werd hij naar Herent gestuurd om er de keuken te doen. In augustus van datzelfde jaar werd het jongenstehuis naar Vremde overgebracht. Louis startte er zijn loopbaan als kok. Er waren echter nog talrijke andere werkjes. Eén van Louis' bezigheden bestond erin de gekregen fietsen rijklaar te maken. Concreet betekende dit meestal met de ene fiets de andere repareren. Na 12 jaar werden de gebouwen te klein en werd een nieuw complex gebouwd. Men dacht dat het werk er voor Louis te zwaar zou worden en daarom werd hij in augustus 1961 naar Haacht gestuurd, waar een nieuwe school opgestart werd. Het werk werd er echter niet minder zwaar op, want hij moest opnieuw van nul af aan beginnen. Poetsen, winkelen en koken, het behoorde allemaal tot zijn taken. Ondertussen is Louis al meer dan 30 jaar in Haacht en hij wil er graag blijven. In de keuken heeft hij nu een vaste hulp. Een vastgelegd menu heeft hij niet, hij kookt wat er is en zorgt voor voldoende afwisseling. De enige constante zijn de frieten op woensdag. Daarvoor moet je rustig kunnen eten, vindt Louis, en door de vrije namiddag kan dat ook. Een kok kan je natuurlijk niet verlaten zonder zijn lievelingsgerecht te kennen. „Rode kool met spek,” zegt hij zonder nadenken, „maar men wordt wel kieskeuriger als men ouder wordt.”
78
Hubert Buyens Uit Don Boscoop - zomernummer 1993 De slogan "Eigen volk eerst" hebben wij niet uitgevonden. Misschien heeft het toch wel een beetje meegespeeld in de keuze van ons volgende "Ten huize van..."-slachtoffer. Die is immers sedert mensenheugenis penningmeester van onze bloedeigen Oud-Leerlingenbond.
Jeugd Hubert kwam ter wereld in de kraamkliniek van Leuven op 4 mei 1954. Hij was de tweede van drie zonen. Hij beweert dat zijn moeder geluk had : geen lelijke dochters, alleen schoondochters. De ouders woonden te Wakkerzeel. Vader was tuinier in de tuinbouwschool van Vilvoorde en' kweekte daarnaast nog zo'n 5.000 kippen voor COVEE.
Schooljaren Hubert ging naar de kleuterschool bij de zusters in Wakkerzeel en daarna naar de Gemeentelijke Lagere School. Vanaf het zesde leerjaar moest hij echter naar het internaat van de Jozefieten in Leuven. Met het woord "gevangenis" maakt hij meteen duidelijk dat hij het er niet onmiddellijk naar zijn zin had. Na de vijfde moderne verhuisde hij dan ook naar het derde jaar mechanica in Don Bosco Haacht. Hij had het er duidelijk meer naar zijn zin, ook al ging alles er niet altijd even gemakkelijk. Hij moest immers meteen draaien en dat had hij zelfs nog nooit van dichtbij zien doen. Hubert schakelde probleemloos over op de A2. Hij was naar eigen zeggen immers vrij handig en had een goede leermeester aan Maurice De Potter. Naast de gewone lessen waren er ook de klassieke karweien als het nivelleren van de speelplaats en het leggen van asfalt. Speciale hobby's had Hubert niet. Wel was hij van zijn achtste bij de Chiro, waar hij ook vijf jaar leider was.
Marie Thumas Na het laatste jaar in Don Bosco probeerde hij de Al bij De Nayer in Mechelen. Dat lukte niet en hij besloot te gaan werken. Hij werd mechanieker bij het toenmalige Westland (het huidige EMG) in Tildonk. Daar was echter te weinig werk zodat hij al in februari zijn ontslag kreeg. Hij verhuisde naar Marie Thumas in Leuven. Daar was hij verantwoordelijk voor het onderhoud van de landbouwmachines. In de winter moesten de machines gereviseerd en onderhouden worden, vanaf half juni zat Hubert op het veld waar de machines aan het werk waren, vooral bij de erwtenoogst. De chauffeurs waren meestal jobstudenten, Hubert deed alleen het onderhoud. Het waren weken van soms 120 tot 130 uren en slapen in de bestelwagen.
Legerdienst In oktober moest bij naar het leger. Hij kreeg een opleiding tot chauffeur in Heverlee. Die opleiding had normaal gezien twee maanden moeten duren, maar het was de periode dat soldaten ingezet werden om de landbouwers te helpen en in plaats van sluipoefeningen te doen, moest hij gaan aardappelen rapen en witloof trekken. Na twee maanden moest hij naar de eenheid van Werl, waar hij warempel onze voorzitter Marc Pauwels tegen het lijf liep. Veel moest hij daar niet doen: per dag één vrachtwagen smeren met drie man. Om de acht weken was hij ook twee weken chauffeur, onder meer om onderdelen van de HAWK-raketten weg te brengen.
En weer naar Don Bosco... Na het leger kwam hij terug bij Marie Thumas terecht, maar in december vroeg Armand Claeys hem om in Don Bosco als studiemeester de administratie te doen in het werkhuis. Hubert moest niet lang nadenken. Thuis had men niet zo graag dat hij bij Marie Thumas werkte en hij zag zichzelf dat werk later als gehuwde ook niet meer doen. Zo kwam Hubert ook snel in contact met de Oud-Leerlingenbond. Armand Claeys vroeg hem naar een algemene vergadering te komen en vanaf 1977 doet hij de verzending van „Don Boscoop”, waarbij gans de familie helpt (,.Kinderarbeid,” mompelt dochter Lieve).
79
Hij houdt ook het adressenbestand bij en volgt de werkaanbiedingen op die in de school toekomen. Daarnaast is hij ook nog penningmeester. Hij zoekt trouwens nog een geschikt computerprogramma voor zijn adressenbestand.
Gezinsleven Hoe Chris, zijn vrouw, haar intrede in zijn leven maakte, wil hij ons niet meteen duidelijk maken. Hij beweert dat hij in zijn jeugd weinig interesse voor het vrouwvolk betoonde, maar een foto van de kleuterklas bewijst dat hij toen al achter Chris zat. Letterlijk dan. Ze trouwden in augustus ’77. Samen konden ze een koningswens realiseren : eerst een dochter, Lieve, en dan een zoon, Wouter. Zes jaar woonden ze te Wespelaar “op den avenue” tot ze te Wakkerzeel bouwgrond vonden.
Hobby’s? Huberts hobby is eigenlijk de sport van de kinderen: voetbal. Lieve speelt te Wakkerzeel, Wouter te Werchter. Ook zijn tuin en de kippen krijgen de nodige aandacht. Aan reizen heeft hij geen behoefte, hij is graag thuis. Traditiegetrouw informeerden wij ook nog naar Huberts toekomstplannen, maar toen hij die uit de doeken wilde doen, kwam Chris uit de keuken met iets wat ons meer interesseerde. Het heette “Terramitsoe” of zoiets. ‘t Zal wel verkeerd geschreven zijn, maar ‘t was verdraaid lekker.
80
Harry De Ceulaer Uit Don Boscoop - winternummer 1994 Het steeds stijgende leerlingenaantal in de school leidde er vorig schooljaar reeds toe dat Paul Jacobs in de Middenschool als onderdirecteur kon aangesteld worden. Ook in het ASO werd nu de kaap van de 600 leerlingen overschreden zodat men ook hier een onderdirecteur mocht aanstellen. De keuze viel op Harry De Ceulaer. Een goede reden dus om van hem het volgende slachtoffer te maken van het onverbiddelijke “Ten huize van...”team.
Verhuizen en nog eens verhuizen... Harry werd te Leuven geboren, thuis in de Sint-Jacobsparochie, net zoals zijn collega-onderdirecteur Paul Jacobs trouwens. Hij was de middelste in een gezin van vijf. Vader was vrijgestelde bij het ACV. Dat werk vereiste dat hij steeds in zijn werkgebied ging wonen en daardoor moest het gezin enkele keren verhuizen. Toen Harry nog zeer klein was, kwamen ze naar Haacht wonen. Harry ging er één jaar naar de gemeenteschool. Toen was het opnieuw verhuizen geblazen, dit keer naar ‘de wijk’ in Haacht-Station. Zijn lagere schooltijd laat nog veel herinneringen na, maar vooral de donderwjizers, de “Grote en de Kleine Meester” blijven in zijn geheugen gegrift.
Humaniora Daarna volgede de Grieks-Latijnse afdeling in het Sint-Pieterscollege in Leuven, waar de Haachtse deken Heylen op dat moment directeur was. Hij zat er samen in de klas met Luc De Coster, die ook - net als hij - geschiedenisleraar in Don Bosco Haacht werd. Van de school herinnert hij zich verder nog de bijnamen van de leraars, zoals ‘de Snep’ en de kleine speelplaats waar ze ‘zjé’ (een kaatsspel in de aard van squash) speelden tegen de muren.
Een gezin stichten... Na de humaniora trok Harry naar de Leuvens universiteit om er moderne geschiedenis te studeren. Daar leerde hij ook zijn vrouw Marieke kennen. Ze trouwenden in 1971 en gingen te Kessel-Lo wonen. Ondertussen werkte hij wel al van in 1969 in Don Bosco. Leden van de school-rockgroep “The Dragons” hadden hem erop attent gemaakt dat de betrekking van de beruchte ‘Dizzer’ vrijkwam. Het gezin werd met vijf kinderen gezegend: Steven in 1972, Eefje in 1974, Win in 1978 en ter afronding een tweeling, Maarten en Wouter in 1981.
Jeugdbeweging De jeugdbeweging nam een belangrijke plaats in Harry’s leven in. Hij was er echter pas laat aan begonnen omdat hij in zijn kindertijd een vrij zwakke gezondheid had. In de 6de Latijnse sloot hij aan bij de KSA in het SintPieterscollerge. Dat was een jeugdbeweging die alleen binnen de school activiteiten organiseerde.Dat gebeurde voorla binnen, op de grote zolders van de school. Eén jaar later sloot hij ook aan bij de jong-verkenners van de scoutsgroep van Haacht-Station. Hij bleef zeer lang bij de scouts. Na de verschillende afdelingen doorzwommen te hebben, werd hij leider, eerst bij de jong-verkenners, later bij de voorstam. De laatste groep gaf hem trouwens de meeste voldoening. Later werd hij achtereenvolgens voorstamleider bij het district, groepsleider en gouwcommissaris voor Oost-Brabant. In die hoedanigheid werkte hij ook mee aan de opbouw van de gemeenschappelijke structuur van VVKS en VVKM tot VVKSM. Gedurende 10 jaar organiseerde hij ook de jaarlijkse herfstontmoetingen in ‘De Kluis’ te Sint-Joris-Weert. Voor hem waren het de tofste ervaringen. Heel wat bekende Vlamingen passeerden er de revue, o.a. volksvertegenwoordiger Marc Van Peel en ook Walter Capiau. Die was toen adjunct-verbondscommissaris leidersvorming en presenteerde er altijd de slotshow. Ook aan tafel viel er met hem altijd wel plezier te beleven.
Terug naar Haacht-Station In 1980 kwam Harry opnieuw naar Haacht-Station wonen, in het huis van zijn ouders die ondertussen terug naar Leuven getrokken waren. Harry heeft vele hobby’s. Hij werkt graag in de tuin, iets wat hij nodig heeft om tot rust te komen. Ook de
81
verbouwingen aan het huis zijn voor een groot deel eigen werk: de vloer, het plafond, de plaatsing van de ramen... Hij werkt graag achter de schermen mee aan toneelvoorstellingen en deelt met zijn vrouw de passie voor boeken en rondtrekken met de tent.
Koken Hij kookt ook graag. Tijdens de eetdagen is hij steeds de frietenbakker van dienst en ook het eindejaarsfeest van de leerkrachten wordt door hem verzorgd. Daarvoor krijgt hij wel de nodige assistentie van een ‘selectief vrouwenclubje’, zodat insiders spreken van “Harry and his girls”. Hoewel deze manifestatie met de nodige geheimzinnigheid omgeven wordt, kan er toch een anekdote af. Tijdens één van die feesten had op een gevorderd uur het duo Désiré Silverans-directeur Kerkhofs besloten de manifestatie op te vrolijken met een accordeon-trompetconcert. Dat viel duidelijk niet bij iedereen in de smaak en het kwam zover dat Herman Moons servetten in de trompet van directeur Kerkhofs stopte. Die was zich van geen kwaad bewust en speelde verder, daarbij steeds roder en roder aanlopend, uiteraard tot groot jolijt van de aanwezigen.
Nieuwe uitdaging De functie van onderdirecteur is een nieuwe uitdaging voor Harry. Nochtans gaf hij graag les en ook de pedagogische begeleiding waarvoor hij de laatste jaren vrijgesteld was - hij was de afgelopen acht jaren ook inspecteur-begeleider - lag hem wel. De nieuwe job brengt alleszins meer werk met zich. Momenteel is het nog wat aftasten wat kan en wat niet, maar hij probeert toch een goed contact te houden met de leerkrachten en met de leerlingen.
82
Omer Bossuyt Uit Don Boscoop - herfstnummer 1994 Het is bij de salesianen gebruikelijk dat een kloos-teroverste maar 6 jaar op de-zelfde plaats blijft. Hierdoor moest recent weer afscheid genomen worden van Frans Pottie. Hij werd opgevolgd door Omer Bossuyt. Het is natuurlijk even gebruikelijk dat de nieuweling aan de tand gevoeld wordt door het “Ten huize van”-team. Blijkbaar begint dit in salesiaanse kringen een ernstige reputatie te krijgen, want we worden begroet met : “Ik ben het slachtoffer.”
Gekocht met de laatste bonnekes van de oorlog... Omer werd geboren te Vichte op 24 april 1945. De bevrijding was net voorbij en vader beweerde altijd ‘dat hij gekocht was met de laatste bonnekes van de oorlog’. Hij was de 6de in een gezin van 8 kinderen. Vader was wever en had een klein bedrijfje met 16 weefgetouwen. Er werden vooral meubel-stoffen en zijde geweven. Moeder had het kleine kruidenierswinkeltje dat ze geërfd hadden, omgebouwd tot een mooie stoffenwinkel. Er werden echter niet zoveel stoffen uit de weverij verkocht, wel modestoffen voor de naaisters uit de buurt. Die bedrijvigheid thuis betekende natuurlijk ook dat de kinderen regelmatig ingeschakeld werden. Stoffen inpakken, draden oprollen, stukken nakijken, getouwen kuisen,... het behoorde allemaal tot hun taken. Toch had vader ook bewust voor de jeugdbeweging gekozen. De vergaderingen van de K.S.A. in Vichte hadden prioriteit en ook voor andere activiteiten als vakantiekampen werd tijd gemaakt.
Schooljaren Omer ging naar de lagere school in de gemeenteschool van Vichte. Voor het vierde leerjaar werd hij samen met zijn broer naar het tweetalig pensionaat te Amougies (Ronse) gestuurd. Toen dat echter rond Kerstmis ééntalig Frans werd, haalde vader hen er weg en werd de rest van de lagere schooltijd verder te Vichte afgewerkt. Omer was niet meteen een hele brave jongen. Zo werden ooit moeders afkoelende potten appelmoes tot een brij herleid tijdens het kogelstoten met een kassei en schrok hij ook niet terug voor een sneeuwballengevecht ‘met ingrediënten’ met de jongens van de concurrerende staatsschool. Een andere keer maakten ze sluipwegen in het hooiland van een boer. Die was zo kwaad dat de volgende dag niemand nog durfde melk te gaan halen. Maar Omer beklemtoont dat ze nooit baldadigheden gedaan hebben. Voor het secundair onderwijs trok Omer naar het college te Waregem, zo’n 7 kilometer van Vichte. De collegetijd verliep vrij turbulent en dat resulteerde in een fikse onvoldoende in de 4de. Als strafmaatregel werd hij op internaat gestuurd naar Don Bosco-Kortrijk. Daar ging voor hem een andere wereld open. Het was in tegenstelling tot Waregem een kleine school - ongeveer 180 leerlingen - en ondanks het feit dat hij voor lange perioden van huis weg was, voelde hij er zich onmiddellijk thuis. De sfeer was er erg goed en er was veel sport en toneel. Hij zat er ook in de speelpleinwerking.
Roeping Omer raakte sterk betrokken bij het werk van Don Bosco. Zijn roeping kwam dan ook niet als een donderslag bij heldere hemel. De omgeving was er immers zeer religieus en er werd zeer veel over roeping en engagement gesproken. In de poësis nam hij de beslissing, maar het was pas rond de eindejaarspenode in de retorica dat hij ook zijn ouders op de hoogte stelde. Van de 14 leerlingen in de retorica hadden 7 een religieuze roeping, 4 werden salesiaan. In 1965 startte Omer in het noviciaat te Groot-Bijgaarden. Het was het laatste jaar dat daar een noviciaat ingericht werd. Voor hem was het een grote overgang. Hij was altijd zeer actief geweest en had nu nog weinig om handen. Van de 72 kg die hij woog in de humaniora ging hij naar 81 kg rond Kerstmis. In 1966 volgde het 1ste jaar filosofie in Groot-Bijgaarden. Het was een prettig jaar want er kwamen ook een aantal Nederlandse studenten bij en dat zorgde voor de nodige rivaliteit. In dat jaar werd in Leuven ook het C.K.S. - het Centrum voor Kerkelijke Studies - voorbereid. Door het dalend aantal roepingen wilde men die hierin groeperen. Voor zijn 2de jaar filosofie werd Omer dan ook naar Leuven gestuurd. Het was een heel ander leven, vooral door de vele contacten die men er had. En het jaar 1968 in Leuven mogen meemaken, is natuurlijk ook een speciale belevenis.
83
Na dit 2de jaar werd hem de keuze gelaten om onmiddellijk een kandidatuur aan de universiteit te beginnen of eerst eenjaar stage te lopen. Omer koos voor dat laatste. Het werd de Bijzondere Jeugdzorg te Vremde. Het was een zwaar jaar want hij diende tegelijkertijd ook cate-chese te geven in Hobo-ken. Toch was hij blij dit gedaan te hebben want het hielp hem zijn studies te relativeren. Er volgden 2 jaren kandidatuur pedagogie waarna hij, zoals dat gebruikelijk was, de theologie afwerkte : 3 jaar religieuze en morele wetenschappen. Toen hij na die 3 jaar de licentie pedagogie wilde afwerken, kwam hij in een totaal vreemde wereld terecht. Er was tijdens die 3 jaar zoveel veranderd dat hij maar moeilijk de aansluiting kon maken. In 1975, tijdens de 1ste licentie, werd hij ook gewijd. Uiteindelijk was Omer blij dat zijn studies gedaan waren. Hij was uiteindelijk ook geen salesiaan geworden om te blijven studeren. Toch bleef hij een halfjaar in Leuven om zijn thesis - over het salesiaans technisch onderwijs - verder af te werken.
Pelikaanstraat Voor zijn 1ste opdracht werd Omer naar Brussel gestuurd, waar hij samen met Stan Provoost werkte aan een vluchthuis-opvanghuis voor jongeren in de Pelikaanstraat. Hij bleef er 2 jaar en werd dan onderdirecteur in Woluwe. Na 4 jaar werd hij daar tot directeur aangesteld. Het was een bewogen periode want hij maakte er onder meer de invoering van het V.S.O. mee. Toch was hij er zeer graag want hij had er veel contact met de leerlingen. In 1989, toen hij er 6 jaar directeur was, werd hem gevraagd naar Genk te gaan. Het was een zware overgang om na 10 jaar school opnieuw in de Bijzondere Jeugdzorg te belanden. Eind september 1990 werd hij er echter al opnieuw weggeroepen om directeur te worden van de Don Bosco-Centrale te Woluwe, een functie die hij 4 jaar uitoefende. Omer was echter liever bij de jongeren. Zo kwam hij in Haacht terecht, waar men een kloosteroverste zocht die vertrouwd was met het schoolgebeuren.
Jong blijven Omer voelt zich in Haacht reeds goed thuis. De leerlingen kennen hem ondertussen als degene die de fietsbanden herstelt als dat nodig is. Fietsen is trouwens zijn grote hobby. In Woluwe organiseerde hij gedurende 10 jaar tijdens de vakantie fietstochten voor leerkrachten en leerlingen. Turijn, Rome en de Mont-Ventoux stonden o.a. op het programma. Ook hier wil hij proberen dit te organiseren. Omer wil zo lang mogelijk jong blijven door veel met jongeren te werken. Hij wil hier 6 jaar ten dienste staan op alle vlakken. Hij vindt dat hij hier gedropt werd in iets waar hij zelf geen verdienste aan heeft, maar waar vele mensen, salesianen en leken, hard aan gewerkt hebben. Hij drukt de hoop en het vertrouwen uit dat de school haar goede faam kan blijven behouden. “En dat ook de oud-leerlingen zich thuis mogen blijven voelen op school”, besluit hij.
84
Gérard Scholliers Uit Don Boscoop - winternummer 1995 Als het werkwoord ‘verleking’ nog niet bestaat, moet het dringend uitgevonden worden. Het is immers het verschijnsel dat zich bij de directies van Don Bosco de laatste tijd voordoen. Na Wilfried Cockx in de Middenschool werd, ter vervanging van Jef Poelmans, ook in de technische afdeling een leek als directeur aangesteld. De keuze viel op Gérard Scholliers, voorheen leraar elektronica. Het “Ten huize van...”-team kon dus weer op pad, dit keer naar het landelijke Eppegem.
Stiptheid... We zijn enkele minuten te vroeg. De versverse directeur neemt duidelijk zijn verantwoordelijkheden ter harte want echtgenote Agneta moet melden dat hij nog in vergadering is. We kunen dus eerst kennismaken met zonon Christophe, dochter Nathlaie en de poes die de naam Chanel meekreeg en vandaag blijkbaar in een bijzonder luie bui verkeert. Van een directeur mag stiptheid verwacht worden en het is dan ook klokslag half 8 wanneer hij verschijnt.
Jeugdherinneringen Gérard werd geboren te Aalst op 22 februari 1948. Hij heeft nog een zus die een jaar ouder is. Vader was aanvankelijk beenhouwer maar werd later veehandelaar. Het gezin woonde te Bambrugge, zo’n 10 kilometer van Aalst. Moeder was thuis ingetrouwd en zo woonde ook grootmoeder, die 93 jaar werd, en een tante onder hetzelfde dak. Gérard ging naar de kleuterschool te Bambrugge en daarna naar de lagere school te Erpe, waar tante les gaf. Het was een leuke tijd, waar Gérard zich nog veel van herinnert. Hij beschrijft het “boeraven”, een spel met stenen en een blikken doos of hoe ze bij het ontstaan van de tv bij de beenhouwer naar Nonkel Bob gingen kijken. Voetbal was een grote hobby. Hij weet nog dat ze bij elke gewonnen wedstrijd 2 pinten kregen, bij verlies één pint en één om het verdriet te verdrinken.
Middelbare schooljaren Het 6de leerjaar werd Gérard intern aan het Groot College te Aalst. Tante wilde immers dat hij Latijnse zou doen, maar hij zag dat minder zitten. Na een zware keelontsteking moest hij 3 weken thuisblijven. Daarna verhuisde hij naar de moderne aan het Klein College van Aalst, waar hij tot de 4de bleef. Tante had in die periode een vriendin wiens vriend een ingenieur was. Gérard had daar een enorme bewondering voor. Die lag dan ook aan de basis van zijn keuze om de A2 te gaan volgen. Tijdens het 5de jaar verloor hij zijn moeder en was het tante die zijn 2de moeder werd. Een jaar later sloeg het noodlot opnieuw toe. Vader overleed aan een hartaanval. Gérard viel toen in een grote leegte.
“Tot schrijfs” Na de A2 volgde Gérard de A1 te Aalst. HIj had ondertussen ook Agneta leren kennen. De ouders van zijn beste kameraad hadden te Bredene een chalet gehuurd en omdat die kameraad zich verveelde mocht Gérard mee. In het chalet ernaast bleken 4 meisjes te logeren. Gérard mocht mee badminton spelen terwijl zijn kameraad foto’s maakte. Hij stuurde de foto’s op en kreeg een briefje terug dat eindigde met “Tot schrijfs”. En van het één kwam het ander. Agneta was net te Leuven begonnen scheikunde te studeren, zodat hij maar eens om de 2 weken naar Eppegem mocht komen. Hun relatie was dan ook meer een steun dan een belemmering voor de studie.
Morse Na het 4de jaar A1 dacht Gérard een lange vakantie te hebben, maar al half augustus kon hij via een tante van Agneta aan het werk bij AEG. Hij bleef er 3 jaar, maar volbracht ondertussen ook zijn legerdienst als KRO. Gérard wou daarvoor graag in de buurt van Eppegem blijven om te kunnen werken in het huis dat ze van de schoonouders gekregen hadden. Hij kreeg zijn opleiding bij de afdeling TTR te Vilvoorde. Daarna wer een examen georganiseerd en op basis van de resultaten mocht men kiezen waar men naartoe wou. Gérard werd pelotonscommandant van een peloton ‘morse’ te Mechelen. Na zijn legerdienst huwden ze.
Solliciteren in Haacht Rond nieuwjaar moest hij voor AEG gaan werken aan de centrale van Langerlo bij Genk. Zo kwam hij dageijks voorbij Don Bosco Haacht. Don Bosco was voor hem geen onbekende want hij was al op de speelpleinen. Gérard besloot te solliciteren. Hij herinner zich nog goed de eerste kennismaking. Toen hij vroeg de directeur te mogen spreken, legde de persoon aan de deur hem uit dat er meerdere personen die titel hadden. Toen bleek dat het die van de technische afdeling moest zijn, luidde het antwoord: “Kom maar mee”. De persoon leidde hem de speelplaats
85
over en kroop tot Gérards stomme verbazing zelf achter het bureau. Het bleek directeur Meysen te zijn. Gérard kwam te weten dat er misschien een betrekking vrijkwam omdat men een afdeling elektronica wou oprichten. Het bericht dat hij in Don Bosco aan de slag kon, kwam uiteindelijk van één van de directeurs bij AEG waarbij men vanuit Don Bosco informatie over hem gevraagd had. Hij diende alleen nog een gesprek te hebbenmet directeur Bouba.
Elektronica... In september 1975 kon hij beginnen. Op dat moment werd echter de scholenstop ingevoerd zodat de plannen met de afdeling elektronica niet doorgingen. Gedurende 8 jaar was Gérard klastitularis van 4EMb. In 1982 werd de afdeling elektronica dan uiteindelijk toch opgericht. Van die 1ste groep heeft Gérard veel deugd gehad. Hij vond het een prachtige klas en ging er 3 jaar mee op. Velen herinneren zich waarschijnlijk nog de Farnière-uitstap waarbij de hele klas getooid was in sweaters met de initialen ‘6Ea’ terwijl Gérard fiermet het woord ‘Coach’ op de rug rondliep.
Eindwerken Het eindwerkvond Gérard zeer belangrijk. Er werden heel wat uren aan besteed en ook buiten de lesuren konden de leerlingen bij hem terecht om eraan te werken. Hij vindt dat de leerlingen die voor zo’n eindwerk hun normen hoger leggen, dit ook voor de andere vakken gaan doen. Het leverde ook mooie anekdotes op. Zo kwam een leerling, die als eindwerk een lichteffect maakte, op een morgen met slaapoogjes de klas binnen met de opmerking: “Mijnheer, er is vandaag toch geen toets zeker. Ik heb gisteren mijn eindwerk afgewerkt en het was zo mooi dat ik er de hele nacht heb op liggen kijken.” De klas kreeg die dag geen toets.
Kinderwens 1983 was een belangrijk jaar in het gezin. Sinds 1978 wisten ze dat ze moeilijk kinderen zouden kunnen krijgen en dat maakte hen machteloos. Ze hadden een 3-tal jaar een pleegkind dat in de weekends bij hen kwam, maar door de invloed van de moeder waren er heel wat problemen en ging de jongen uiteindelijk terug. Via kennissen van de schoonouders kregen ze toen het adres van een adoptiebureau in Nederland. Door de veranderde adoptiewetten kon dat hen niet helpen, maar het bracht hen wel in contact met een adoptiebureau in Antwerpen. De weg was lang: 3 gesprekken met de psycholoog, bezoeken aan huis en een massa administratieve formaliteiten. Uiteindelijk kwamen ze in contact met een Belgische zuster in Chili. Op 11 februari 1983 kregen ze telefoon dat er een meisje van 2.7 kg op hen lag te wachten. Op 23 februari vertrokken ze om Nathalie te gaan afhalen. Zoon Christophe komt van dezelfde plaats maar was 2 jaar toen ze hem ophaalden.
Harzerkanaries In zijn vrije tijd had Gérard één grote hobby : de kweek van Harzerkanaries. Het is een soort die zingt met de bek toe en er worden zangwedstrijden meé georganiseerd. Gerard kwam ermee in contact bij een tante te Torhout en werd zelf lid van een club te Aalst. Hij bracht het zelfs tot keurmeester en kent nog alle melodieën. Het was echter een zeer tijdrovende bezigheid zodat Gérard ermee stopte. Een verstokt doe-het-zelver is hij nog steeds. Zo bouwde hij 4 jaar geleden eigenhandig een mooie ruimte bij aan hun woning zodat zijn tante bij hen kon komen inwonen. Helaas overleed tante voor het bouwwerk klaar was.
Ambitie Gérard had nooit de ambitie om directeur te worden. “Daarvoor ga je niet in het onderwijs,” zegt hij. Als informaticacoördinator kwam hij regelmatig bij directeur Poelmans en toen die meldde dat zijn opvolger een leek zou zijn, was dit een donderslag bij klaarheldere hemel. Bij het lezen van de brief voor eventuele vacatures die in de leraarskamer uithing, kreeg hij letterlijk een duwtje in de rug om zijn kandidatuur te stellen. Op vraag van een aantal collega's heeft hij na een penode van bevraging en nadenken dan toch besloten om zijn kandidatuur te stellen. De steun die hij toen van velen heeft mogen ervaren, was de goede voedingsbodem om zijn taak aan te vatten. Dat.hij nu directeur is van zijn vrouw, schept bij buitenstaanders soms een wat rare situatie, maar beiden vinden het best één en ander strikt gescheiden te houden.
Toekomst Als we naar zijn wensen voor de toekomst informeren, zegt hij na diep nadenken: “Dat alle personeelsleden van de 'technische met een gevoel van tevredenheid naar hun werk op school zouden mogen komen, zich er zouden goed voelen in hun taak, wat deze ook is.”
86
Pol Blauwens Uit Don Boscoop - zomernummer 1995 Marc kent de weg hier goed. Dat beweert hij toch. Hij stuurt me langs veldwegen en een overweg waar een bordje “Alleen voor landbouwvoertuigen” niet zou misstaan. Kortom, niet het terrein waar mijn Peugeotje happig op is. Uiteindelijk komen we min of meer intact in Wezemaal, op de weg Wezemaal - Rotselaar. Commentaar van Marc: “We zullen straks deze weg maar nemen, want die is toch korter”. Er zijn voor minder vechtpartijen ontstaan. We worden door de ganse familie verwelkomd. Pol heeft de taken goed verdeeld, want dochter Sara weet wat haar te doen staat. Zij is deze week “van dienst” en “mag” onze drankjes inschenken.
Plakker Pol is geboren in Wezemaal in 1952. Vader was arbeider bij brouwerij Thielemans in Aarschot en werkte de laatste tien jaren voor zijn pensioen bij Lacsoons in Rotselaar. Moeder was, zoals toen gebruikelijk ‘“moeder aan de haard”. Hij heeft één zus. Pol ging naar de kleuterklas bij de zusters in Wezemaal en later naar de gemeenteschool, zoals toen gebruikelijk. Al van in het 2de leerjaar was hij een “plakker”. Als excuus voor zijn laattijdige thuiskomst beweerde hij dan dat hij, afhankelijk van het tijdstip, 1, 2 of alle borden had moeten afvegen. Spelen deden ze op een braakliggend terrein in de buurt. Er stond een voetbaldoel maar de voornaamste bezigheid was fietsencross. Ruzie, een vechtpartij en wat kattekwaad hoorden natuurlijk ook bij de bezigheden. Zo bracht hij ooit een hondje mee naar huis dat hij van een vriend had gekregen als tegenprestatie voor al de stenen die hij met hem van “de berg” zeulde. Van moeder mocht hij echter geen dieren houden, dus verstopte hij het in het hok achter in de tuin. Zus kon het natuurlijk niet laten te klikken en zo bleef het diertje maar een half uur in zijn bezit. Hij was ook van jongsaf lid en later leider van de Chiro. Moeder was kookmoeder op het chirobivak en daardoor mocht hij zelfs lid worden voor hij de minimumleeftijd had.
Collegetijd Het was in Wezemaal gebruikelijk dat men vanaf het 6de leerjaar naar Aarschot of Leuven ging. Dat werd beschouwd als een betere voorbereiding voor het middelbaar onderwijs. Pol trok naar het Sint-Jozefs-college in Aarschot. Zijn collegetijd verliep er rimpelloos. Hij was naar eigen zeggen een hele brave middelmatige leerling. Don Bosco kende hij in die periode nog niet. Enkele van zijn kameraden gingen er wel naartoe en hij herinnert zich ook het gammele busje waarmee de leerlingen van Don Bosco opgehaald werden. Na de humaniora probeerde Pol het een jaar aan de Sociale Hogeschool te Leuven, maar dat mislukte. Vervolgens trok hij naar het Sint-Thomasinstituut te Brussel om er regentaat wiskunde-wetenschappen te volgen. Hij zat er samen met o.a. Willy Sommers en Erik Van Neygen.
Carrière Eens afgestudeerd gaf hij een jaar les bij de Picpussen in Aarschot, waar hij onder meer Erwin Vandenbergh in de klas had. Daarna moest hij naar het leger. Hij kwam terecht bij de laatste lichting in de Mechelse Dossinkazerne. De kazerne was op de draad versleten en had zelfs haast geen deuren en ramen meer. Na 4 maanden mocht hij naar Hitfield bij Aken, waar hij bij de sectie personeel ingedeeld werd. Zijn taak was het oproepen van reserve-eenheden. Er was weinig controle en zo kon hij regelmatig “in het zwart” naar huis komen. Hij noemt het een mooie tijd, want gezien hij bij de onderofficieren ingedeeld was, was ook het eten zeer lekker. Ze hadden kamers van 2 boven de bar waar de Walen nogal eens kabaal maakten. Daaraan raakten ze echter vlug gewend, zo goed zelfs dat ze op een nacht toen er uitzonderlijk veel lawaai was, ook niet reageerden. Achteraf bleek dat een alarm geweest te zijn. Hij kon toen een zware straf vermijden door uit te leggen dat hij te diep sliep door de medicatie die hij voor een griepje gekregen had.
87
Gezin en Don Bosco In 1973 leerde hij Chris kennen. Scherpenheuvel en Rillaar waren toen de uitgaansbuurten en in een dancing in Scherpenheuvel liep hij haar tegen het lijf. In1975 huwden ze en gingen in Winterslag wonen, de streek waarvan Chris afkomstig is. Pol vond echter na zijn legerdienst niet onmiddellijk werk. Hij reed alle scholen in de buurt af tot hij in Don Bosco Hechtel van directeur Kerkhofs een halftijdse betrekking als studiemeester “met glijdende uren” kreeg. Hij deed dat 1 jaar. Hij had ook bij Don Bosco Haacht gesolliciteerd en kon daar in september 1976 starten als voltijds studiemeesteropvoeder. Op dat moment kon hij ook in Hechtel een voltijdse betrekking krijgen, maar toch koos hij voor Haacht. De eerste maanden moest hij dus dagelijks van Winterslag komen. Toen Chris op 1 januari een betrekking bij een bank in Leuven kreeg, besloten ze om bij zijn ouders in te trekken, om zo beide dichter bij hun werk te zijn. In 1977 bouwden ze hun woning in de tuin van zijn ouders. In 1978 werd Kirsten geboren, in 1982 Sara. Pol had ondertussen de betrekking van Gust Bastiaens, die met pensioen gegaan was, aangeboden gekregen. Hij had het echter op het secretariaat zo naar zijn zin dat hij besloot er te blijven. Hij was eetzaal-verantwoordelijke en kreeg ook de leerlingenadministratie toegeschoven. Aanvankelijk had hij niet zoveel werk want hij herinnert zich zelfs ooit schilderwerk gedaan te hebben. Nu is hij verantwoordelijk voor de boekhouding en de begroting en zit hij ook in het financieel comité. Het valt hem op dat er nu veel meer werk is op het secretariaat dan vroeger.
Hobby’s Pol’s hobby is zijn tuin. Hij probeert ook thuis zoveel mogelijk zelf te doen, maar aan huishoudelijke taken heeft hij een broertje dood (de dames knikken instemmend). Hij wandelt ook zeer graag. De jaarlijkse vakantie naar Zwitserland is een hoogtepunt. Dan doen ze niets anders dan alle dagen wandelen van 8 tot 6. Pol vertrekt liefst boven de boomgrens. Hij vindt het een zalig gevoel boven te zijn en te genieten “tussen koeiestront en edelweiss”. Ook de dochters kijken enthousiast uit naar de reis. Zij hebben er hun eigen club en hoeven dus niet bij hun ouders te blijven.
Zuid-Afrika Wanneer we naar een wens informeren zeggen vrouw en dochters in koor : “Wij weten het!”. Pol probeert nog iets van rustig gezond blijven leven, maar dat is duidelijk niet waar zij aan denken. Pol’s schoonzus verhuisde naar Zuid-Afrika en die wil hij graag gaan bezoeken. En hoewel de reis duur is, zal het er zeker ooit van komen.
88
Herman Cauwenberghs Uit Don Boscoop - herfstnummer 1995 We hebben waarschijnlijk nog nooit zo dicht bij de school een “Ten huize van...” gedaan. Herman woont immers bij wijze van spreken in de tuin van de Middenschool. Onze komst onderbreekt een belangrijke activiteit van de 3 zonen de nieuwe “Super-Nintendo” wordt uitgetest en voor de jongste, Niels, is het duidelijk niet naar de zin dat er moet gestopt worden. Omdat hij nog niet heeft mogen spelen begint hij een schreeuw-concert dat in hedendaagse muziektermen naar het schijnt als “grunge” bestempeld wordt. Robin vat de zaak sportiever op en trekt zich terug in de keuken. Gedurende de rest van de avond weet hij ons met een waanzinnige hoeveelheid toastjes te bevoorraden. Kjell zorgt voor de trappist. Vader Herman is duidelijk tevreden. Dat hij geen enkele dochter heeft, is geen enkel probleem. “Met dochters kan je toch niks doen”, beweert hij. Bespeuren we daar niet een sexistischtrekje?
Jeugdherinneringen Herman is een echte Haachtenaar. Hij werd in 1955 geboren in de Scharentstraat, in het huis van de grootouders. Hij is de oudste van het gezin en heeft 1 zus en 2 broers. Vader was drukker bij drukkerij Artoos, moeder was huisvrouw, maar deed af en toe ook naaiwerk. Herman ging naar de kleuterschool bij de zusters. Veel weet hij daar niet meer van. Hij weet zelfs niet meer juist of hij er 2 of 3 juffen had. Daarna moest hij verhuizen naar de gemeentelijke jongensschool. Het lager onderwijs was toen immers nog niet gemengd. Het was een erg oud gebouw op de plaats waar nu het postkantoor staat. Hij bleef er 3 jaar en weet nog dat hij er les kreeg van juffrouw Haemels, meester Corbeels en een 3de figuur die hij zich niet meer zo goed herinnert, maar die duidelijk ook minder zijn sympathie wegdroeg.
School zonder vensters... Vanaf het 4de leerjaar moest hij naar het Sint-Romboutscollege te Mechelen. Dat was toen niet ongebruikelijk. Er waren meerdere Haachtse jongens die dat deden om beter op het college voorbereid te zijn. Het stond hem daar niet echt zo aan en dat bleek ook uit de resultaten: 70% in het 4de leerjaar, 60% in het 5de en zo’n 52% in het 6de. Herman wou daarna naar het college in Don Bosco. Het kostte hem heel wat moeite om zijn vader te overtuigen. Die was immers nogal wantrouwig tegenover die “school zonder vensters”. Er waren op dat moment 2 klassen eerstejaars. Herman kreeg er meteen te maken met gekende figuren als de heren Grauwels, Adams, Delvaux en directeur Brouwers. Van deze laatste weet hij nog dat die een turnoefening leidde tijdens de opendeurdagen. Alle leerlingen moesten gezamelijk “iets” doen met stokken en de directeur coördineerde de activiteiten van op het dak van de school. Jammer genoeg regende het tijdens de dag van de voorstelling en diende alles in de kapel, de huidige eetzaal plaats te vinden. Omdat de ruimte daar veel kleiner was is er toen met de stokken duchtig op mekaar geklopt. Met dezelfde directeur Brouwers ging Herman ooit ook op vakantiekamp naar Spanje. Ter plaatse bleek dat om één of andere reden de kookploeg vergeten was en directeur Brouwers moest toen voor de groep het eten in een restaurant betalen. Hij weet ook nog dat de middagspeeltijden toen veel langer duurden dan nu en voor minstens 50 minuten uit voetbal bestonden. Voor Herman, die thuis ging eten, een reden om zo spoedig mogelijk terug naar school te komen. Eén van de jaarlijks terugkerende activiteiten was de voetbalwedstrijd tussen leraars en leerlingen. Voor die gelegenheid werd ook het gras gemaaid. Voor de niet-voetballende leerlingen betekende dat 5 minuten voetbal kijken en voor de resterende tijd met gras gooien.
Actief baasje Herman was in die periode vrij actief, zowel binnen als buiten de school. Hij was misdienaar en later lid van Panavo, de vormselwerking. Omdat hij nogal zwaar was, werd hij onder druk van zijn vader op zijn 14de ook lid van de Wespelaarse atletiekclub. Meestal was hij laatste, maar toch reed hij met de fiets naar vele meetings, zelfs tot in Lier of Vilvoorde. In de school was hij lid van het leerlingenparlement en gaf hij ook nog les in groepsdansen.
89
Normaalschool Na zijn collegetijd trok Herman voor twee jaar naar de Tiense normaalschool om er voor onderwijzer te studeren. Daarna kon hij haast onmiddellijk aan de slag voor een interimbetrekking aan de lagere school te Wespelaar. In december moest hij een week stempelen en nadat hij nog gedurende 1 week Louis Deca had vervangen, kreeg hij van de RVA het bericht dat men bij Don Bosco een studiemeester-opvoeder zocht. Er was toen pas een wet gestemd die bepaalde dat het vrij onderwijs recht had op evenveel studiemeesters als het rijksonderwijs. Directeur Stienaers twijfelde nog even om hem in dienst te nemen omdat hij nog zo jong was, maar in januari kon hij toch beginnen. Aanvankelijk was er weinig werk voor hem. De directeur had hem zelfs gezegd dat hij zelf maar moest uitzoeken wat zijn functie eigenlijk was.
Over schoolsport en Uppingham... Herman begon vrij snel de sport op school te organiseren. De eerste belangrijke activiteit was het bezoek aan Uppingham in 1976, dat hij samen met Bert Vanderlinden organiseerde. In datzelfde jaar organiseerde hij samen met directeur Stienaers ook voor het eerst een vakantiekamp te Achel. Het was het begin van een jarenlange traditie. Het leverde ook een massa anekdotes op waarvan die met ons bestuurslid Nick Fonderie toch wel één van de mooiste is. Die was tijdens een stadsspel in Geraardsbergen zodanig in het nauw gedreven door de tegenstrevers, dat hij geen andere oplossing vond dan een huis binnen te vluchten. Via de garage aan de achterkant belandde hij in het salon, waar hij aan de geschrokken bewoners de kortste weg naar de kerk vroeg. Die wezen de andere richting aan en Nick verdween weer via de voordeur.
De Waldies Herman was ondertussen ook lid geworden van de toen net opgerichte volleybalclub “De Waldies”, waar hij zo’n 20 jaar zou spelen. Hij vindt die beginperiode in Don Bosco een mooie tijd. Hij was toen nog vrijgezel en was door zijn job erg sportief geworden. Naast volleybal deed hij ook zaalvoetbal, stond hij in de voetbalploeg van de leerkrachten en nam hij ook deel aan de middagsporten. Daarnaast had hij ook samen met Marcel Smets de Haachtse jeugdclub Haegemyn opgericht waarmee wekelijks activiteiten georganiseerd werden. Het succesnummer was een optreden van Urbanus van Anus. Herman had die weten te strikken op een moment dat hij nog niet echt zo populair was, voor zo’n 20.000 fr. Waarschijnlijk heeft er in zaal “Onder de Toren” nooit zoveel volk gezeten als toen en de avond bracht dan ook zo’n 180.000 fr. op.
Over versieren... Door Herman Moons werd hij ook bij de jeugdclub te Veltem geïntroduceerd Daar leerde hij Frieda Verbinnen kennen, waarmee hij in 1981 huwde. Hij toont nog een pak foto’s van de “versieringen” die aan hun toenmalige woning aangebracht werden. Verwonderlijk was dat niet want zelf was hij berucht als “inbreker” bij trouwers. Collega’s als Herman Moons, Monique Van Erp en Nelly Van Hoof weten daarover mee te spreken. Bij die laatste moest men trouwens later nog teruggaan omdat de op de deuren aangebrachte stickers van een iets te goede kwaliteit bleken te zijn. Via Gaston Stas vond hij de grond bij Don Bosco waar ze hun woning bouwden. Ze wonen er sinds 1984.
Over nu... Sedert 1987 is Herman directie-secretaris van het ASO, maar eigenlijk doet hij het werk van een huismeesteropvoeder. In zijn vrije tijd is hij trainer bij de duiveltjes van Stade Haacht. Hij is er ook lid van het feestcomité. Verder speelt hij ook volleybal bij de K.W.B. Voor de toekomst heeft Herman maar één wens: gezond blijven. “Dan kan alles”, vindt hij.
90
Gerrit Bulens Uit Don Boscoop - lentenummer 1996 “Schoonheidsinstituut Hilde Renders” staat er op de lichtreclame. Voor onze voorzitter kan dit, gezien zijn leeftijd, wel eens van pas komen. Maar Hilde is met zoon Bart naar de zwemtraining en dus moeten we het voorlopig met haar echtgenoot stellen. En die heeft onze komst grondig voorbereid. Zo beweert hij toch. Niet zonder fierheid stelt hij op 1 september 1976 in Don Bosco Haacht gestart te zijn. Het kost ons echter meer moeite om wat over de voorafgaande periode te weten te komen.
Jeugd in Veltem Gerrit werd geboren op 29 juni 1955 in de Groenstraat te Veltem-Beisem. Zowel hij als Hilde zijn autochtone Veltemnaars (of hoe schrijf je zoiets ?), hoewel ze nu net over de grens in Winksele wonen. Hij was de oudste van 3 jongens. Vader was leraar en later werkmeester aan de SPAS te Leuven. Moeder werkte aanvankelijk bij een notaris, maar bleef thuis toen hij geboren werd.
Schooltijd Gerrit ging naar de kleuterklas van de Pastoor Declerckschool. Zijn carrière verliep er naar eigen zeggen vlekkeloos hoewel hij in de 3de kleuterklas weinig speeltijd had. Hij moest namelijk zeer vaak op zijn knieën op de ruige kokosmat zitten en werd zelfs met een sjaal aan de bank gebonden. “Een VSO-manneke avant la lettre”, noemt hij zich. Daar het lager onderwijs nog niet gemengd was, verhuisde Gerrit naar de gemeentelijke jongensschool aan de Overstraat. Hij bleef er tot het 5de leerjaar en trok dan naar het Sint-Pieterscollege te Leuven voor het 6de leerjaar (ook het 7de voorbereidende genoemd).
Praktisch bioloog Gerrit was al van zijn 6 à 7 jaar wat hij zelf noemt “een praktisch bioloog”. Hij was graag buiten bezig en begaan met moeder natuur. Daarom wou hij graag tuinbouwschool beginnen, maar dat zag vader niet zitten. Die zag immers niet hoe hij ooit aan het noodzakelijke startkapitaal voor een eigen bedrijf kon raken. Het werd dus de 6de Latijnse. Na een nipt succes kwam echter het advies van het PMS om over te stappen naar de moderne “want hij studeert niet”. De overstap bracht hem zonder meer inspanningen 20% meer punten op. Na het 3de jaar schakelde hij over op de economische afdeling. In die periode was Gerrit van geen enkele vereniging lid. De ouders vonden dat je daar alleen maar slechte dingen kon leren. Hij noemt het een “semi-spartaanse opvoeding”. Wel volgde hij gedurende 7 jaar 2 keer per week pianolessen aan het conservatorium te Leuven.
Studeren... Gerrit startte het eerste jaar Germaanse aan de Leuvense universiteit. Hij vond echter veel beter de weg naar de Oude Markt dan naar de aula en de resultaten lieten zich raden. Het werd dus regentaat Nederlands-Engels-Duits aan het Sint-Thomasinstituut te Brussel. Ondertussen was hij op zijn 18 jaar toch lid geworden van jeugdclub Ratjetoe te Veltem. De jeugdclub zou trouwens een rode draad in zijn leven worden. Herman Moons, Herman Cauwenberghs en Chris Verbinnen, die ook lid waren, wezen hem op de vacature van studiemeester in Don Bosco Haacht. Hij werd door directeur Stienaers aangeworven, maar “zou wel de laatste van die jeugdclub zijn”. Hij was gedurende 4 jaar studiemeester, onderbroken door legerdienst in Peutie en Lüdenscheid. Toen beging hij wat hij zelf de blunder van zijn leven noemt. Hij kon les beginnen geven en deed dat ook. In februari begonnen ze met de bouw van hun huis. De combinatie lessen voorbereiden-bouwen was te zwaar en de stress bezorgde hem eind juni dan ook een behoorlijke “klop”.
91
Gezinsleven Zijn vrouw Hilde kende Gerrit al van bij haar plechtige communie. Hij was immers koorzanger en vond dat ze “letterlijk” boven de rest uitstak. Ze trouwden op 11 augustus 1979. Ze hebben 2 zonen: Bart, geboren in 1981 en Hans, geboren in 1985.
Dromen van een boerderij Ondertussen kon Gerrit zijn jeugddroom realiseren: een boerderij. Voor ze hun huis bouwden had hij op die plaats al een stalletje met een schaap en een geit. Dat werd gaandeweg uitgebreid. Hij is ondertussen overgestapt op het Texel-ras en heeft nu zo’n 30 schapen. Hij beperkt zich bewust tot 10 à 12 ooien omdat het een hobby moet blijven. Hij heeft ook nog enkele geiten en andere dieren. Op zijn 3 hectaren weiland en akkers kweekt hij ook maïs en tarwe. Gerrit geeft nu reeds 16 jaar les en vindt dat de sfeer vroeger toch anders was. Hij heeft de groei van de school meegemaakt en beklemtoont het belang van het leerlingen-vervoer daarin.
Ooit naar Frankrijk? Voor de toekomst zou Gerrit ooit nog naar warmere oorden willen. Een landhuisje met wat grond in het rustgevende zuiden van Frankrijk ziet hij wel zitten.
92
Don Boscoop Uit Don Boscoop - zomernummer 1996 (laatste accordeonblaadje) Mijn allerlaatste alterego wordt met een geroutineerde beweging in een okerbruin papieren jasje geschoven nadat dit eerst vakkundig voorzien werd van een adresetiket. Ten huize van Hubert Buyens wordt weer opgelucht ademgehaald. Vrouwlief Chris checkt nog even of alles perfect is terwijl Lieve en wouter na geleverde arbeid de innerlijke mens een verfrissing gunnen. chris knipoogt naar Hubert, alles is OK. Mijn Zomerbroertjes en -zusjes kunnen op de post... maar eerst mogen Hubert en Ludo ons nog sorteren per postnummer en voorzien van felgekleurde strookjes. Tja, door de jaren heen hebben onze voorgangers al enkele Postmeesters versleten en telkens er een nieuwe kwam, werden de reglementen weer ietsjes strenger toegepast. En toch belet dit niet dat ik, of één van mijn vele identieke dubbelgangers trouw in je brievenbus beland. 't Is je misschien ook opgevallen. Mijn recentste edities ogen een ietsje frisser dan de eerste nummers die 27 jaar geleden verspreid werden. De allereerste editie van september 1969 had zelfs een andere naam: "Hier Don Bosco". Logisch, want het woord layout werd toen nog niet in de mond genomen. Met een oude Remington-schrijfmachine waarvan de 'e' haar beste tikken gegeven had, werden de teksten op papier gehamerd. Luc Vandenbroucke was toen - we zeggen en schrijven eind 1969 - redactie-secretaris en verantwoordelijke uitgever. Samen met Hugo Gijpen hield hij onze 1ste editie boven de doopvont terwijl Armand Claeys een salesiaans oogje in het zeil hield. In de jaren die volgden, kende de redactieploeg meerdere wijzigingen. De tikmachines met hamertjes werden vervangen door elektrische toestellen met een 'margriet'. Anette Stock, Marcel Lemmens en Greet Vernaillen haalden steevast de deadlines. En een laattijdig ingeleverd artikel werd snel ingetikt door de minder geoefende vingers van Armand Claeys of Marc Pauwels. Onderweg zijn we dan 2 edities kwijtgeraakt zodat we uiteindelijk 3-maandelijks het levenslicht zagen. Danny Robeyns kroop op een koude, donkere winteravond in zijn tekenpotlood en schetste enthousiast de cartoons voor onze seizoenkaften. Het 1ste 'Herfst'-ontwerp raakte echter niet voorbij een kijvend opgestoken sensuurvinger en Danny maakte er dan maar een ietwat 'bravere' versie van. Het begrip pagina-opmaak werd begin jaren '80 door de redactieploeg met mondjesmaat ontdekt. An Raskin kwam het Don Boscoop-team vervoegen. Ze stroopte onmiddellijk de beide mouwen van haar trui op, plakte de vellen met teksten op grote bladen en bracht met viltstift, heel wat inspiratie en een vaste hand fleurige kanttekeningetjes aan en bepaalde zo vele jaren ons uiterlijk. Sommigen beweren nu nog steeds dat we in die periode iets 'Woodstock'achtigs uitstraalden. Eind 1990 werden verschillende generaties schrijfmachines ingeruild voor een Philips-PC met 8086hart en amper 20 megabyte harde schijf. Sindsdien worden alle teksten gedigitaliseerd door Marc Vanderwilt. De 1ste afdrukken werden gerealiseerd met DisplayWrite 4 op een HP-Laserjet met het saaie 'courier' als enige en dus verplichte lettertype. Zowat een jaar later werd overgeschakeld naar WordPerfect 5.1 - in het preWindows-tijdperk gold dit pakket als norm voor tekstverwerkingsprogramma's - en deden ook nieuwe lettertypes en een heleboel grafische mogelijkheden hun intrede. Als je al mijn voorgangers nog even doorbladert, zal je ongetwijfeld merken dat de rubrieken
93
die we bevatten grotendeels dezelfde gebleven zijn. Frans Lamon praat in "Even nadenken" op zijn eigen gemoedelijke manier over de 'faits divers' die op een of andere manier een link vertonen met de figuur van Don Bosco, de scholen of de Oud-Leerlingenbond. "Familienieuws" heeft na 27 jaar nog altijd een heel trouw lezerspubliek. Spontane berichten over een lach en een traan komen erin terecht - Armand Claeys zorgt er trouwens voor dat ieder briefje op een gepaste manier beantwoord wordt. En dankzij deze rubriek slaagt Hubert Buyens er ook nog in het adressenbestand van de Oud-Leerlingenbond up-to-date te houden. Het wel en wee van de 3 scholen kom je nog steeds te weten in "Gebeurde... Gebeurt nog!". De nieuwsjes worden steeds bijeengesprokkeld door Marc Pauwels en Hilde Stas. Hilde zorgt er bovendien voor dat ze in een vlotte stijl op papier terechtkomen. Willy Wuyts kruipt met de regelmaat van een klok in zijn pen en schudt dan verrassende cursiefjes waarin hij de dagelijkse handel en wandel van Don Bosco Haacht vanuit een ongebruikelijke hoek bekijkt, uit zijn mouw. Grootkeuken-perikelen tijdens de Eetdagen, vingervlugge poetsvrouwen, diverse kleurrijke figuren uit de beginjaren... niets of niemand ontsnapt aan zijn gevatte inktkronkels. En tenslotte werd "Ten huize van..." een 2-tal jaar geleden nieuw leven ingeblazen en vind je deze rubriek sindsdien in bijna elk nummer weer terug. Zjuul De Roye weet telkens opnieuw met scherpe pennetrekken de interessante en soms ondeugende facetten die leerkrachten en directie opbiechten aan Marc Pauwels en Ludo Donny - de vaste 'Ten huize van...'-biechtvaders - te verwoorden. Een van de rubrieken die doorheen de jaren verdwenen is, heette "Zweet" - meestal geschreven met een enorme overdaad aan 'e'-s - maar dit neemt niet weg dat er ieder jaar - tot grote voldoening van de leerkrachten die hen in Don Bosco begeleidden - 10-tallen oud-leerlingen de meest uiteenlopende hogere diploma's behalen. De redactie besteedt ook ruime aandacht aan de ontmoetingsavond van de 10 Jaar-Afgestudeerden en de ontmoetingsdag van de Kwarteeuwelingen. Nick Fonderie zorgt er telkens voor dat de redactie over voldoende foto's beschikt om er een sfeervolle collage mee te maken. Foto's vind je trouwens veel op onze pagina's, gewoon omdat ze vaak veel meer zeggen dan een volledige bladzijde tekst. Sommige waren haast vergeeld toen de redactie ze uit een vergeten, met stof bedekte schoendoos opgeviste en ze onder de noemer "Uit de oude doos" publiceerde. En de "Ten huize van..."-kiekjes worden door Zjuul De Roye keer op keer na sluitingstijd en met veel mooie woorden opgehaald bij het plaatselijke fotolabo zodat ze toch nog tijdig in onze layout verwerkt kunnen worden. Al die artikels en foto's komen er natuurlijk niet zomaar vanzelf. Tijdens de bestuursvergaderingen van de OudLeerlingenbond worden alle praktische regelingen getroffen om ons tijdig - namelijk in functie van de Eetdagen, de Golden Sixties Party en de Opendeurdagen - te laten verschijnen. Enkele vragen die steevast weerkeren zijn: Welke rubrieken moeten er aan bod komen? Wie zorgt voor dat artikel? Wie gaan we deze keer op de "Ten huize van..."-rooster leggen? Wanneer moet de Don Boscoop bij de drukkerij binnengebracht worden om op tijd bij de lezers te zijn? Wanneer moeten teksten en foto's uiterlijk beschikbaar zijn om gelayout te worden? Ondanks de erg strikte planning kampt Marc Vanderwilt vaak met tijdsnood zodat wij menigmaal 's nachts onze definitieve vorm aangemeten krijgen. Tegenwoordig worden de modernste middelen ingezet om de tijd te snel af te zijn: fax, scanner, floppy-post, electronic mail, desktop publishing - de oude Philips heeft na bewezen diensten plaats gemaakt voor een performantere PC met intelligentere software - en zelfs een heuse koerierdienst per fiets dankzij Johan Nelemans, leerling van het ASO. Eens de layout 'foutloos' wordt verklaard, wordt de volledige Don Boscoop omgezet in PostScript-bestanden. Deze 'softcopy' - het vorige Winternummer werd nog in 'hardcopy'-vorm, namelijk als afdrukken op papier, afgeleverd wordt aan de drukkerij bezorgd waar men vanaf de diskettes - een 5-tal schijfjes volstaat voor 1 nummer, tenminste als we zuinig omspringen met foto's - onmiddellijk drukklare films maakt. Wij rollen trouwens op 2.000 exemplaren van de pers - naast alle leden van de Oud-Leerlingenbond ontvangen ook de laatstejaars en alle personeelsleden van de 3 scholen een Don Boscoop - en worden gedrukt op gerecupereerde papierstroken met een breedte van 70 cm.
94
Niettegenstaande deze budgetvriendelijke keuze bedraagt de jaarlijkse factuur toch nog zo'n 110.000 frank. En daar zijn de enveloppen, de diverse bijlagen en de verzendingskosten nog niet in verrekend. Dat jij mij vandaag in je brievenbus vond, heb je vooreerst aan jezelf te danken omdat je al jaren lid bent van de Oud-Leerlingenbond. En ook omdat het dressenbestand het tot op heden nog niet begeven heeft. Het zwalpt echter tussen bits en nostalgie: 13 diskettes met belangrijke gegevens en enkel verteerbaar op een haast antieke - want al zo'n 15 jaar oud en onvervang- of repareerbaar - voorloper van de MacIntosh. Met oneindig veel engelengeduld en een occasioneel schietgebedje weet Hubert Buyens er nog steeds onze etiketten uit te 'toveren'. Gelukkig is ook hier - onder impuls van Nick Fonderie - de techniek de hunker naar hoe het vroeger was, stilaan aan het inhalen. In de voorbije 27 jaar hebben velen zich voor ons ingezet. Sommige medewerkers hielden het helse tempo jaren vol, anderen opteerden voor enkele nummers. Allen hebben ze er evenwel toe bijgedragen dat wij er vandaag zo uitzien en steeds kunnen rekenen op een trouw lezerspubliek. Als eenvoudig Don Boscoopje dank ik hen met mijn papieren hartje voor hun inzet doorheen al die jaren. Mijn grootste wens is dat er na mij nog vele generaties Don Boscoopjes van de drukpersen mogen rollen. En dat ze in hun oorspronkelijk opzet zouden mogen blijven slagen: met name de oud-leerlingen een stukje dichter bij elkaar brengen en de band tussen de oud-leerlingen en hun oude school versterken. Voor mij persoonlijk hoop ik tenslotte dat jij één van de vele lezers bent die mijn voorouders al ettelijke jaren verzamelt en mij, nadat je me van 'a' tot 'z' gelezen en herlezen hebt, bij mijn familieleden stopt om ons af en toe eens terug boven te halen, herinneringen op te halen en te koesteren.
95
Daniël Malfait Uit Don Boscoop - herfstnummer 1996 Een schotel pralines op onze vergadertafel, met een kaartje “Bes-te wensen” van de nieuwe kloosteroverste, dat hadden we nog niet meegemaakt. En breeddenkend als we zijn, interpreteerden we dat dan ook als een uitnodiging. De afspraak werd nog dezelfde avond gemaakt, vooral in de hoop dat de doos pralines nog niet leeg zou zijn. Die hoop bleek echter ijdel.
Jeugdjaren Daniël werd geboren te Dadizele als 2de in een gezin van 4. Vader was fabrieksarbeider en werkte later in Dadipark. Hij overleed 9 jaar geleden. Moeder was huisvrouw. Daniël ging naar de kleuter- en lagere school te Dadizele maar heeft aan die periode weinig herinneringen. Moeder vertelde wel dat ze vaak de mussen uit het nest in het dak haalden om mee te spelen. De diertjes werden dan in karretjes rondgereden. Hij heeft nooit veel op straat gespeeld. De ouders waren vrij streng en lieten dat niet toe. Via de onderpastoor kwam Daniël als intern in Don Bosco Kortrijk terecht. Hij bleef er 6 jaar. Het betekende wel dat hij telkens voor een langere periode van huis was. Hij was er echter zeer graag. Er werden heel wat activiteiten georganiseerd en Daniël nam daar met plezier aan deel. In de 6de stak hij heel wat tijd in het SJV, het Salesiaans Jeugdverbond, dat elke zaterdag vergaderde. In de 5de was hij lid van de ABN-actie, een groep waarmee hij ook tijdens de zomervakantie op kamp ging. In het laatste jaar speelde hij toneel en was hij ook kampbegeleider voor de eerstejaars. Hij deed ook veel aan sport, vooral de spurtnummers. En naar zijn gewijzigde omvang verwijzend citeert hij Garfield: “Maar kilootje kwam op bezoek en hij bracht zijn vriendjes mee”.
Roeping In de retorica besliste Daniël om in het klooster te gaan. Het was vooral het kunnen bezig zijn met jongeren dat hem aansprak. Zijn ouders schrokken wel wat toen hij zijn beslissing meedeelde. Ze vroegen zich af of het wel wat voor hem was. Maar hun angst veranderde al gauw in fierheid. Daniël kwam met 8 andere Vlamingen en 3 Nederlanders in het noviciaat te Bierbeek terecht. Naast de studie rond het leven en werk van Don Bosco en wat taalonderricht, was het vooral de bedoeling te wennen aan het kloosterleven. Daarna verhuisde hij naar Heverlee en startte de studie filosofie te Leuven in een centrum waar verschillende kloosterorden samenkwamen. Vervolgens volgde hij 2 jaar kandidatuur filosofie aan de Leuvense universiteit. Dan volgde een stage van 2 jaar. Daniël werd naar Zwijnaarde gestuurd waar hij godsdienst en Nederlands gaf. Daarna kwam hij terug naar de Leuvense universiteit om er theologie te studeren. Hij verbleef tijdens die periode te Oud-Heverlee en was daar ook veel met de speelpleinwerking en de kadervorming bezig. In 1977, toen hij in het voorlaatste jaar zat, werd hij tot priester gewijd.
1ste opdracht In 1979 kreeg hij zijn 1ste opdracht: het internaat en de school te Sint-Denijs-Westrem. Hij bleef er 3 jaar. Dan verhuis-de hij voor 10 jaar naar het Oase-bezinningscentrum te Groot-Bijgaarden. Tijdens de 1ste 6 jaar gaf hij ook les aan het nabijgelegen Maria-Mazarello-instituut. Tijdens de laatste 4 jaar hield hij zich uitsluitend met de organisatie van bezinningen bezig. Hij deed dat werk zeer graag, vooral omdat hij er vrij snel het vertrouwen van de jongeren kon winnen. Die vertelden hem vaak na 2 dagen meer dan leerlingen waaraan hij een gans jaar les gaf.
Studeren in Rome In 1991 mocht hij opnieuw gaan studeren. Hij werd naar de salesiaanse school te Rome gestuurd voor specifieke studies over Don Bosco. Het gaf hem de mogelijkheid te ontdekken hoe Don Bosco werkelijk was geweest. Ook het samenleven met 50 paters van 23 nationaliteiten was een boeiende ervaring. Na zijn terugkeer verbleef hij weer 3 jaar te Oud-Heverlee. Hij was verantwoordelijke voor het schoolpastoraal maar gaf daarbij ook nog 6 uur per week godsdienst te Haacht.
96
Kloosteroverste in Haacht Zijn recente aanstelling tot kloosteroverste was een nieuwe uitdaging. Ondertussen voelt hij zich al 6 weken goed te Haacht hoewel het toch wat raar aanvoelt dat hij als jongste van de salesianen degene is die moet zeggen hoe het moet. Hij schrikt er ook nog altijd een beetje van dat hij nu niet meer hoeft te kloppen om bij de directeur binnen te gaan. Voor de salesiaanse gemeenschap waarvoor hij verantwoordelijk is, vindt hij 3 dingen belangrijk: dat ze allemaal gelukkig religieus mogen zijn, het als gemeenschap goed mogen stellen en dat de salesiaanse werken steeds op hen kunnen rekenen. Zijn 1ste indrukken zijn ook positief. Hij vindt dat er te Haacht een openheid is tussen het salesiaans huis en de scholen. Hij heeft het gevoel dat Don Bosco en de gemeenschap graag gezien zijn te Haacht. Voor de toekomst heeft hij maar één wens: “Een beetje Don Bosco te kunnen zij voor de leerlingen en het personeel van de 3 scholen”.
Jérôme L’Enfant Uit Don Boscoop - winternummer 1997 Als er één plek in onze streek is die ook in het buitenland gekend is, zal het wel Werchter zijn. We vonden het dan ook de hoogste tijd om die (deel)gemeente met een bezoek te vereren. Afspraak op de parking van de recent tot restaurant gepromoveerde frituur “De Brug”. Onze voorzitter loodst ons deskundig de Hanewijk in, maakt een al dan niet gewenst ommetje (Werchter-by-night) om uiteindelijk toch te stoppen waar hij enkele minuten tevoren ook stilstond: de mooie woning-met-zicht-op-festivalterrein van Jérôme L’Enfant...
Jeugdjaren Jérôme is een echte Werchternaar: niet geboren (dat gebeurde te Leuven in 1954) maar toch getogen. Het ouderlijk huis stond aan de ingang van de festivalweide. Vader had een tijdje in de plaatselijke brouwerij gewerkt en had dan een landbouwbedrijf overgenomen. Hij was begonnen met paard en kar en Jérôme vond het boeiend te zien hoe alles steeds meer gemechaniseerd werd. Het aanvankelijk gemengde bedrijf schakelde stilaan over op witloof en graan. Jérôme hielp vaak en vond daar ook de liefde voor paarden. Zijn echtgenote Greet vertelt hoe hij vaak als jonge knaap zo fier als een gieter aan de straat stond om zijn paard aan iedereen te tonen. Nu heeft hij geen boerenpaarden meer maar 2 haflingers, dieren die als rijpaard én als werkpaard kunnen fungeren. Het werk dat hij aan de dieren heeft neemt hij er graag bij; dat is hij van thuis uit gewoon.
Schooltijd Jérôme ging naar de lagere school te Werchter. Dat verliep niet rimpelloos want in het 5de leerjaar raakte zijn been verbrijzeld na een valpartij tijdens het middagspel. Hij moest een half jaar met zijn been omhoog liggen en daarna opnieuw leren lopen. In 1966 kwam hij voor het 6de leerjaar naar Don Bosco. Er was toen nog een 5de en een 6de leerjaar met directeur Hemeleers en de leraars Swinnen en Deca. Daar hij in het 5de een half jaar les gemist had, was de overgang niet gemakkelijk. De overgang naar het college verliep des te vlotter. Hij herinnert zich hoe klastitularis Delvaux steeds beweerde dat hij voor 25% hun vader was. Ook directeur Brouwers maakte indruk met zijn wafelenbak en zijn turnfeesten. Jérôme weet ook nog hoe zijn ‘Don Bosco 8’-jogging eruit zag (één broekspijp tot onder de knie, de andere veel te lang), die ze zo’n 3-maal per jaar moesten aantrekken voor uitstappen zoals een wandeling in rijen van 4 naar de bioscoop te Wespelaar. Hij had er meerdere directeurs. En er waren ook de heren Roux en Verschueren, die als salesiaan uittraden. Het was iets wat op de leerlingen indruk maakte.
Voetbaldroom Jérôme droomde in die periode van 2 dingen: les geven en in de 1ste ploeg bij Werchter voetballen. Zijn dromen kwamen allebei uit. Dat hij wilde gaan voetballen vonden ze thuis anders niet zo evident. De ouders waren vooral bang voor de gevolgen van zijn beenbreuk. Hij was zo’n 14 jaar voor hij mocht aansluiten bij de kadetten. Het stille manneke dat hij tevoren was, veranderde door het voetbal ook snel.
Onderwijs Eigenlijk wou Jérôme altijd onderwijzer worden, maar hij kon naar eigen zeggen niet zingen en geen instrument bespelen, dus koos hij na de humaniora voor het regentaat. Het enthousiasme en de vooruitstrevende ideeën van Jos Grauwels (uitstappen, groepsexamens...) droegen bij tot zijn keuze voor de afdeling WetenschappenAardrijkskunde-Fysica aan het PNT te Tienen. Daar leerde hij ook zijn vrouw Greet kennen: ze zaten in dezelfde klas. Toen hij in 1976 afstudeerde, kon hij meteen voor 9 uren per week aan de slag in Don Bosco. Het jaar daarna ging Gust Bastiaens met pensioen en kreeg hij meteen een voltijdse betrekking. In de beroepsafdelingen had hij vaak moeilijke klassen, maar toen in de krant verscheen dat hij een rode kaart had gekregen bij het voetballen, steeg hij plots in de achting van de leerlingen. Hij werd ook een trouw lid van de voetbalploeg van de leraars. Hij vond het een goede ploeg waar ook de sfeer erg goed was. De “nabesprekingen” na de match en de feesten in de kantine droegen daar natuurlijk in belangrijke mate toe bij.
98
Gezinsleven In 1977 trouwden Jérôme en Greet en ze gingen te Aarschot op een apartement wonen. Het was voor hem een hele aanpassing. Een jaar later moest hij naar het leger. De voetbalploeg zorgde ervoor dat hij in België kon blijven en zo geen trainingen of wedstrijden hoefde te missen. Hij verbleef 2 maanden te Peutie en daarna 8 maanden te Heverlee. Al die tijd mocht hij elke avond naar huis komen. Na de legerdienst werd aan gezinsuitbreiding gewerkt. In 1979 werd Pieter geboren, in 1981 Thomas en in 1986 Karolien.
Landbouw? In 1981 kreeg hij ook een zware klap te verwerken toen zijn vader vrij plots overleed. Hij verloor wat hij zelf zijn beste kameraad noemt. Jérôme dacht eraan het landbouwbedrijf over te nemen. Het was op dat moment immers een modern en rendabel bedrijf. Achteraf bekeken is hij blij dat hij dat toch niet gedaan heeft. De crisis in de landbouw zorgde er immers voor dat er in gans Werchter nog slechts één witloofbedrijf is. Moeder bleef het bedrijf verder uitbaten met de hulp van de familie. Binnenkort gaat ze met pensioen. In 1984 verhuisden ze naar hun huidige woning aan de Hanewijk. Aanvankelijk betekende het jaarlijkse festival heel wat overlast maar de laatste jaren is er door een betere organisatie veel verbeterd.
Nederland-reis Al enkele jaren is Jérôme de organisator van de ondertussen legendarische Nederland-reis voor de 2dejaars. Hij nam die taak over van Jos Grauwels toen die niet meer in het 2de jaar kwam. Eigenlijk is hij het ganse schooljaar met de voorbereiding bezig, samen met Roger Adams, die de financiële kant van de zaak voor zijn rekening neemt. Het feit dat alle leerkrachten nog altijd graag meegaan, apprecieert hij enorm.
Paarden Voetballen doet Jérôme niet meer. Hij stopte na de dood van zijn vader. Wel maakte hij nog één seizoen zijn comeback in de 1ste ploeg. Hij was ook nog een jaar trainer van de reserven, maar kapte ook daarmee omdat hij vond dat hij ‘een dagje ouder’ werd. In de plaats van het voetbal zijn de paarden gekomen en hij droomt ervan ooit met haflingers te kunnen kweken.
99
Leo Langenus Uit Don Boscoop - zomernummer 1997 Na zovele 10-tallen bezoeken begint het “Ten huize van...”-team een zekere routine te krijgen. Dat heeft voor- maar vooral nadelen. Eén daarvan is dat sommige leden een gevoel van onfeilbaarheid beginnen te ontwikkelen. In het vinden van de juiste weg bijvoorbeeld. En zo moesten we van onze voorzitter-chauffeur ook dit keer weer horen “dat al die straten hier op mekaar trekken”. Na in ongeveer gans Kortrijk-Dutsel files van landbouwvoertuigen veroorzaakt te hebben, hebben we uiteindelijk toch de Houwaartsebaan gevonden. Onze gastheer kon meteen woorden van troost spreken: nadat hij de grond gekocht had, was het hem ook overkomen dat hij die niet terug vond.
Kroketten Leo is een geboren en getogen Mechelaar. Het ouderlijk huis, waar Leo op 10 januari 1951 het levenslicht zag, stond aan de Landbouwstraat, in de buurt van het Vrijbroekpark. Leo is de oudste van 7, hoewel één van de kinderen overleed. De ouders waren zelfstandigen. Vader was tuinbouwer en hield zich vooral met glasteelt bezig. Moeder had een kruidenierswinkel. Natuurlijk werd ook Leo reeds op jeugdige leeftijd ingeschakeld. Van ‘s morgens vroeg moest hij helpen met het potten van prei en bloemkolen in de “warenhuizen”, het Mechelse woord voor kweekserres. Hij heeft er een hekel aan tuinwerk aan overgehouden. Dan liever de bestellingen van moeders winkel afleveren met de fiets. Moeder werkte hard, zeer hard, maar ze had ook goede ideeën. Op zaterdag werden kilo’s soepgroenten gekuist, gesneden en verpakt, en werden honderden kroketten gerold. Dat alles vond de zondag gretig afname. Ook voor de zondagse koffiekoeken werd gezorgd. Een bakker uit de stad leverde er rond 6 uur ‘s morgens enkele honderden, zodat de buurtbewoners niet ver hoefden te gaan. De omgeving was mooi om te spelen, vooral het Vrijbroekpark. Voetbal was een geliefde bezigheid. Meestal ging het tussen die van de Landbouwstraat en die van de Stuyvenbergvaart. Toen het ouderlijk huis gebouwd werd, was het het 2de in de straat. Nu is alles er volgebouwd, eigenlijk een deel van de stad Mechelen. Waar vroeger de mesthopen lagen, kost nu een stukje bouwgrond minstens 4 miljoen. Leo bracht ook veel tijd door bij zijn grootouders. Vooral grootvader heeft veel invloed op hem gehad. Het was een politiek bewogen man en overtuigd flamingant. Zelfs op 85-jarige leeftijd wist hij nog zeer goed hoe de politiek in mekaar zat en Leo vindt dat hij zijn politieke interesse van hem heeft.
Bijl hakt atletiekdroom stuk Leo volgde de lagere school aan het Scheppersinstituut. Zijn interesse voor vliegtuigen en machines leidde tot de keuze voor de richting elektriciteit aan het T.S.M. Hij werd er ook lid van de atletiekploeg. Haast wekelijks werd er aan wedstrijden deelgenomen en de resultaten mochten er zijn. In de jaarlijkse scholencross werden ze zelfs kampioen van Vlaanderen. Na 3 jaar kwam er echter een bruusk einde aan Leo’s atletiekcarrière. Bij het omhakken van enkele wilgenstruiken, hakte hij met een bijl in zijn voet. Er volgde een herstelperiode van zes maanden. Hij slaagde er daarna niet meer in om de draad terug op te nemen, onder meer omdat hij onmiddellijk in een hogere categorie moest uitkomen.
Zuid-Afrika Toen hij 18 was, overwoog hij verder te studeren: technisch ingenieur bij De Nayer. Gezien de thuissituatie was dat echter niet evident en uiteindelijk werd hij technisch bediende bij de transformatorenfabrikant Pauwels. Het was een goedbetaalde betrekking en het geld was thuis meer dan welkom. Leo wilde echter meer, was er ook van overtuigd dat hij meer kon en dat werd bij Pauwels bevestigd. Hij wilde opnieuw gaan studeren maar de thuissituatie heeft er anders over beslist. Ondertussen wist Leo van een goede klant dat diens broer naar Zuid-Afrika geëmigreerd was. De visie van grootvader indachtig wilde ook hij de wereld verkennen en hij besloot de grote stap te wagen. Op 25 augustus 1971 om 11.30 uur steeg een Boeing 707 op met bestemming Johannesburg en met Leo aan boord. Alles was goed georganiseerd. De ambassade betaalde de reis. Alleen voor een eventuele terugreis moest hij zelf geld meenemen, want het was uiteraard de bedoeling dat hij ginder zou blijven. Ook de opvang ter plaatse
100
was goed. Er was een hotelkamer voorzien waar hij gratis gedurende 3 maanden kon verblijven en met de hulp van de Vlaamse Club kon hij op zoek naar werk. Dat lukte al na drie weken. Hoewel hij bij Pauwels al goed verdiende had hij hier meteen zo’n 60% meer. Bovendien was het leven er niet duur. Hij verbleef in een residentieel hotel, een systeem dat men hier niet kent. Het was gemakkelijk en goedkoop. Aanvankelijk was het de bedoeling dat hij 5 tot 6 jaar in Zuid-Afrika zou blijven, maar de heimwee speelde hem parten. Bovendien maakte hij op korte tijd 2 devaluaties mee. Toen hij aankwam was een Zuidafrikaanse rand 70 Belgische frank waard, 2 jaar later nog 30. Meteen werd zijn wedde natuurlijk ook heel wat minder interessant. Bovendien bestond in Zuid-Afrika ook helemaal geen sociale zekerheid. Dat alles deed Leo besluiten om er na 2 jaar mee te kappen en terug te keren naar België. Hij werd met open armen ontvangen.
Les geven Leo vond vrij snel opnieuw werk. Dit keer bij de firma Wanson te Diegem. Hij werd er ingezet bij de productie van stoomketels. Ondertussen begon hij ook opnieuw te studeren met de bedoeling een B1-diploma elektriciteit te behalen. Iemand die in zijn klas zat, sprak erover dat hij wilde les geven en zoiets zag Leo ook wel zitten. Hij babbelde graag en al die dingen uitleggen: het sprak hem wel aan. Bij T.S.M. vroeg men een technisch leraar maar hij kwam niet in aanmerking omdat hij geen D-cursus gevolgd had. Dat was dan ook het volgende op het programma. Hij kwam terecht in de klas van salesiaan Sus Lamon. Don Bosco kende hij niet. Grootvader, die verwanten had te Wakkerzeel, had er wel ooit eens over gesproken dat men in Haacht ook een middelbare school wou starten. Leo solliciteerde bij alle scholen in een straal van 25 kilometer rond Mechelen en zo kon hij een gesprek versieren met directeur Meysen. Na dat 1ste gesprek volgde een 2de en bij het 3de kreeg hij de job. Het was met een zekere fierheid dat hij eraan begon. Na het werk in de ruwe omgeving van een metaalbedrijf was dit toch iets heel anders.
Liefde op het eerste gezicht Zijn vrouw Marleen leerde Leo in 1975 kennen in dancing “De Toekomst” te Putte. Hij kwam daar regelmatig, zij voor het eerst. Eigenlijk was het liefde op het eerste gezicht. Hij wist meteen dat zij de ware was voor hem. Een goed jaar later, op 29 september 1976, trouwden ze. Van 1976 tot 1982 woonden ze te Reet, waar Marleen werkte als verpleegster. In 1977 werd Heidi geboren, in 1980 Elke. Leo had echter ruimte nodig en was daarom al vrij snel op zoek gegaan naar een stuk bouwgrond. De streek van Kortrijk-Dutsel kende hij omdat zijn vader er aardbeien kwam kopen. Voor hem was het een zeer mooie streek en hij vond er dan ook snel wat hij zocht. In 1981 begonnen ze te bouwen. Het was een zware tijd want hij deed zeer veel zelf. In augustus 1982 konden ze verhuizen.
Weer op reis Leo had altijd een passie voor vliegtuigen. Toen hij klein was reed hij zelfs vaak met de fiets naar het vliegveld van Deurne om er naar de vliegtuigen te kijken. Die passie stak opnieuw de kop op toen het huis af was. Leo ging zweefvliegen. Het was echter een hobby waar zeer veel tijd in kroop en Leo kreeg wat schuldgevoelens omdat hij vond dat hij zijn gezin wat verwaarloosde. Na 2 jaar kapte hij er dan ook mee. Reizen kwam in de plaats: het Zwarte Woud, Oostenrijk... Dit jaar gaat hij naar Indonesië. Hij is een tijd geleden begonnen met duiken en in Bali hoopt hij daarvoor één van de prachtigste plaatsen ter wereld te vinden. Nog veel kunnen reizen, dat is dan ook zijn hoop voor de toekomst. De Malediven, Sri Lanka en nog eens terugkeren naar Zuid-Afrika, het staat nog allemaal op zijn verlanglijstje. Het is nog warm, rustig en stil als we buitenstappen. Kortrijk-Dutsel is ook zo slecht nog niet.
101
Frans Leën Uit Don Boscoop - herfstnummer 1997 In het vorige nummer van Don Boscoop kon u lezen dat Wilfried Cockx, directeur van de Middenschool, van een welverdiende rust gaat genieten en dat zijn taak overgenomen werd door Frans Leën. Nieuwelingen hoeven uiteraard niet van rust te genieten, zo dacht het “Ten huize van...”-team. Een uitstapje naar het verre Hechtel, dat zagen we wel zitten en dus nodigden we onszelf uit. Meteen ook een gelegenheid om enkele vooroordelen over Limburg en zijn bewoners uit de weg te ruimen. Ten eerste: Limburg staat wel degelijk op de wegenkaart (vb. Michelin 213, weliswaar nog met vrij veel witte vlekken, maar toch). Ten tweede: er staar vóór Hechtel géén bordje met “Einde beschaving” dat staat volgens een gerenommeerd ontdekkingsreiziger zo’n twee kilometer verder), maar wel “De Limburgers heten u welkom”. Eén ding bleek te kloppen: die Limburgse hartelijkheid, die was er.
Onderwijstraditie Frans werd geboren te Hasselt op 29 augustus 1946. Hij is de tweede uit een gezin van 11. De jongsten van het gezin zijn een tweeling en vader en moeder zullen bij hun geboorte gedacht hebben: “Zo zal het welletjes zijn, want nu komen ze al per twee”. Frans was eigenlijk voorbestemd om in het onderwijs te gaan. Vader was schoolhoofd, moeder onderwijzeres. Ook grootvader was schoolhoofd. Frans zet dus eigenlijk een traditie verder. Trouwens: zeven broers en zussen staan ook in het onderwijs. Aanvankelijk woonde het gezin te As, maar toen Frans zeven was, verhuisde het naar Kiewit bij Hasselt. Daar ging Frans naar school tot het vierde leerjaar. Voor de laatste twee jaren trok hij naar het Koninklijk Atheneum van Hasselt-Runxt, de school waar vader les gaf. Voor het middelbaar onderwijs werd hij samen met zijn broer naar het zeer strenge seminarie van Sint-Truiden gestuurd. Dat kwam omdat de oudste broer van vader heeroom was en misschien zat het er wel in dat Frans die heeroom zou opvolgen, als deze de zaak sponsorde. Het draaide echter anders uit. De broers bleven er twee jaar, maar haalden samen amper 68% en dat vonden ze daar niet voldoende. De directeur raadde vader aan om een internaat te zoeken met een meer familiale sfeer, omdat zijn zonen uit een groot gezin kwamen. Zo vond Frans zijn weg naar Don Bosco te Hechtel... waar hij in een klas terechtkwam met een andere oud-leerling van het seminarie, een zekere Julien Jackers, de huidige directeur van het ASO... in Haacht. Frans voelde zich in Hechtel onmiddellijk goed thuis en hij bleef daar tot de retorica. Hij heeft goede herinneringen aan o.a. zijn klasleraar van de poësis, Fil Willemen, hoewel hij die tijdens een voetbalwedstrijd op missiezondag bij een ongelukkige tackle op een plein vol molshopen bijna invalide stampte. Van de 14 leerlingen waarmee hij het laatste jaar beëindigde, gingen er vijf of zes naar het klooster. Frans heeft op dat vlak trouwens een traditie doorbroken. Als leerling was hij drie jaar lang koster in de Don Bosco-kapel en zijn drie voorgangers legden geloften af... bij de salesianen. In zijn vrije tijd was Frans actief in de Chiro. Hij begon er in de jaren 50 als jonge burchtknaap en zwaaide er af als groepsleider. Later zette hij zich in als monitor op het speelplein van Oud-Heverlee en maakte meerdere werkkampen mee met de Bouworde en missiekampen met Pro Apostolis, de missiebeweging van de jezuïeten.
Zonder tanden Na zijn humaniora koos Frans voor de Leuvense universiteit. Hij was bij de eerste lichting studenten van de Don Bosco-peda te Heverlee. De eerste kandidatuur pedagogie werd echter een mislukking. Frans kwam uit een beschermend internaat – regelmatig kwam je in die tijd nog de benaming ‘gesticht voor priester- en missionarisroepingen’ tegen – en had blijkbaar te weinig geleerd in de wijde wereld zijn vrijheid te gebruiken. In de studentenstad was hij al vlug bij allerlei organisaties betrokken en probeerde van de universiteit een school, een speelplaats, een ‘Vlaamse’ thuis en een parochie te maken, zodat het echte studiewerk op de tweede plaats kwam. Toen hij dat probeerde goed te maken, werd hij tot overmaat van ramp ziek in volle tweede zittijd. Kans verkeken op een universitaire carrière, want er waren thuis nog vele wachtenden na hem. Frans verhuisde dan naar het regentaat te Hasselt, afdeling Nederlands-Engels-Duits, een ongewone overgang vanuit de Grieks-Latijnse humaniora. Bij de eerste partiële examens was hij meteen gebuisd voor Duits en Engels. Het les geven was hem echter op de huid geschreven en door hard te werken slaagde hij er toch in af te studeren
102
met onderscheiding. Dat ging echter niet zonder slag of stoot. Op 2 april 1968 had hij een zwaar verkeersongeval. Bij de terugkeer van een TD met een vriend, kwamen ze frontaal onder een zware legervrachtwagen terecht. Daardoor kon hij geen proeflessen geven. Zijn examenles Duits zit wel nog vers in het geheugen: op de trede voor een klas meisjes van 17... zonder boventanden. Ook in die periode bleef Frans actief als lid van de parochieraad en voorzitter van een bloeiende jeugdraad, die het in die tijd klaarspeelde de Hades op te richten, een nu nog gekende Hasseltse jeugdclub.
Een lief... bij de jezuïeten Frans had tot dan toe goed kunnen weerstaan aan de druk om een kloosterorde te vervoegen. Dat uiteindelijk zo’n orde, de jezuïeten dan nog wel, hem aan een vrouw zouden helpen, lag dus minder voor de hand. Frans’ ouders gingen regelmatig naar de missiekampen. Je kon daar kiezen: gemengde kampen, jongens en meisjes apart of gezinskampen. Met de familie gingen ze jaarlijks naar zo’n gezinskamp. Frans was er drie jaar hoofdmonitor. Hij maakte daar niet alleen kennis met de vierde wereld-problematiek, maar liet er ook zijn oog vallen op een jong ‘inlands’ meisje met lang blond haar, dat op vraag van haar school in de keuken kwam werken. Dat ze van Nazareth bij Deinze was, deerde hem niet. Zijn vader dacht er aanvankelijk anders over. Toen hij hem met de wagen naar de autostrade bracht, vanwaar hij al liftend naar een TD in Gent wou gaan, zei hij hem: “Jongen, zo ver, denk toch maar goed na en weet waaraan je begint!” Maar Frans en Anita hielden vol. Dat was anders niet zo evident. Als pas afgestudeerde leraar moest Frans meteen 28 uur les geven per week: 10 uur in het college te Genk en 18 uur in Don Bosco Hechtel. Hij kon dus maar om de twee weken voor het weekend naar Nazareth, al liftend of met de trein.
De ‘Hucklebuck’ Na één jaar kon Frans als oud-leerling een voltijdse betrekking krijgen in het college te Hechtel, dat toen met de moderne afdeling startte. Hij was er één van de eerste leken tussen nog vele actieve salesianen. In 1970 werd hij vast benoemd. In datzelfde jaar trouwde hij ook met Anita, die ondertussen vastbenoemd was als onderwijzeres in het verre Nazareth. Frans probeerde een mutatie te krijgen naar Don Bosco Zwijnaarde. Dat kon echter op dat ogenblik niet en dus ging het jonge koppel in Hechtel wonen. Anita moest vier jaar lang interims doen en kon dan aan de slag als studiemeesteres bij Don Bosco. Dat was niet altijd eenvoudig, want ze moest vaak, net als Frans trouwens, ‘s avonds de internen begeleiden in de studiezaal. Dat had ook wel aangename kanten. Zo gaven ze de internen in de kelder dansles. Met veel enthousiasme werd er de ‘Hucklebuck’ aangeleerd. De sfeer was erg familiaal en Anita herinnert zich nog het bezoek aan huis van een hele groep internen, toen in 1973 Ingeborg geboren was. In 1975 bouwden ze hun huis met stenen die ze zelf kuisten. In datzelfde jaar werd Tom geboren. In 1976 konden ze al verhuizen. Op 10 december, de dag dat de binnendeuren geplaatst werden, beviel Anita van Hans. Ze werden een overtuigde Don Bosco-familie. Wanneer ze samen zijn met de partners van de kinderen, zijn zeven van de acht oud-leerling van Don Bosco Hechtel.
Kooklessen of directie In 1979 werd Frans coördinator voor het VSO. Hij deed dat 18 jaar. 11 jaar geleden werd hij ook inspecteur Nederlands en Engels (later pedagogisch begeleider) voor de inrichtende macht. Zo kwam hij ook regelmatig in Haacht langs. Op één van zijn bezoeken aan de Middenschool kwam hij te weten dat Wilfried Cockx met pensioen ging en dat een vervanger gezocht werd. Zou hij...? Die idee viel thuis niet meteen in goede aarde. De kinderen waren bijna de deur uit en Anita had andere plannen. Er was nu wat meer vrije tijd om samen bijvoorbeeld opnieuw danslessen te volgen of Frans alleen kooklessen... Het is niet zo duidelijk of het één met het ander te maken had en of Anita’s plannen voor de toekomst een stimulans zijn geweest, maar in elk geval was het zo dat Frans vond dat hij nog aan een nieuwe uitdaging toe was en dat die functie hem wel eens zou kunnen liggen. De afstand was echter een probleem... er liepen geruchten dat men een salesiaan wilde aanstellen... en einde mei was er nog geen vacature uitgeschreven. Haacht was vlug vergeten en Frans zat al met zijn gedachten bij de voorbereiding van volgend schooljaar. De verbazing was dan ook zeer groot, toen op 10 juni op school een brief uithing met de melding dat sollicitaties tien dagen later
103
dienden binnen te zijn. Goede raad was er in overvloed: “Frans, ge zijt er geknipt voor!” – “Allé jong, ne normale mens begint op die leeftijd aan zijn pensioen te denken!” – “Gij gaat Hechtel nooit kunnen vergeten!” – “’t Zal gedaan zijn met op ‘t koersfietske te zitten!” – “Elke morgen file voorbij Aarschot!” Er volgden enkele slapeloze nachten, de tijd was te kort, maar met veel twijfels stelde Frans uiteindelijk toch zijn kandidatuur. Hij werd uitgenodigd voor een gesprek... er volgde nog een heel korte slapeloze nacht... en samen met Anita en de kinderen besliste Frans de stap naar Haacht te zetten.
Goede voornemens Na zes weken blijkt alles nog goed mee te vallen, ook de afstand. Frans heeft ondertussen mogen ondervinden dat hij kan terugvallen op een directieteam met veel ervaring en openheid om samen te werken. Zijn eerste indruk is dat de Middenschool een zeer dynamische school is met een geweldig potentieel aan enthousiaste en geëngageerde leraars en secretariaatsmedewerkers. De aard van het leerlingenpubliek is niet nieuw voor hem, wel is het wennen aan de grote massa: 30 klassen eerste- en tweedejaars. Maar de school is goed georganiseerd en soms vraagt hij zich af of ze wel een directeur nodig heeft. Als nieuwkomer ervaart hij veel steun van zijn collega’s-directeurs van ASO en TSO-BSO. Van het zeer open en gastvrije Huize Don Bosco gaat een geweldige stimulans uit. Frans had al een eerste vergadering met het Oudercomité en meent ook daar op veel steun en medewerkiing te kunnen rekenen. En onze “Ten huize van...”-gast heeft goede voornemens: hij wil leraars begeleiden en bemoedigen in hun werk. Voor de leerlingen wil hij doorgaan als een strenge, maar goede vader. Hij neemt zich voor op zoveel mogelijk plaatsen gewoon aanwezig te zijn en zo te voorkomen dat dingen mislopen. Hij wil zoveel mogelijk mensen verantwoordelijkheid en kansen geven om met alle betrokkenen samen een goede school te maken.
104
André Blockx Uit Don Boscoop - winternummer 1998 De eindejaarsperiode is dé feesttijd van het jaar. Maar op de secretariaten van Don Bosco wacht men daar niet op. Daar valt het ganse jaar wel wat te vieren. Blijkbaar hebben de salesianen op die trend ingespeeld. Ze hebben nu zelfs Don Bosco-wijn op de markt gebracht. Het “Ten huize van...”-team vond het dan ook tijd om een ingewijde aan de tand te voelen. En die bekende, zelfs zonder dat we erom vroegen, dat het secretariaat van de Middenschool er die dag al zo’n zes flessen van gekraakt had. Met of zonder hun directeur, dat werd er niet bij verteld. Maar onze gastheer was toch zo attent om voor ons een flesje mee naar huis te brengen. Alcoholcontroles? Nooit van gehoord.
Heimwee De ouders van André woonden op de Blauwberg, een gehucht van Herselt. De grootouders hadden daar een caféspecerijenwinkel. Grootvader werkte ook bij de spoorwegen. Hij was seingever bij de toen nog manueel bediende overwegen. Vader werkte als bediende bij de belastingen. Hij bracht het tot adjunct-controleur bij het Haachtse belastingskantoor. Zo kwam het dat het gezin toen André vijf was, verhuisde naar de Sint-Carolusparochie te Attenhoven-Holsbeek. Ze zijn echter nog jaren teruggegaan naar ‘t Kabouterland in de Gijmel en eigenlijk heeft André nog altijd heimwee naar deze streek met de vele dennenbossen. André is de tweede van vier kinderen. Zijn oudste broer werkt als coördinator voor het deeltijds onderwijs in Leuven. Hij heeft nog een broer van vijf jaar jonger die licentiaat biologie is en zijn jongste zus werkt als directiesecretaresse.
Westernverhalen André beweert dat hij in zijn kindertijd een vrij rustige jongen was, dit in tegenstelling tot zijn jongste broer, die af en toe aan een stoel moest vastgebonden worden. Verder herinnert hij zich over zijn kindertijd vrij weinig. Hij ging naar de lagere school van Holsbeek tot het zesde leerjaar. Van de leraar van het zesde, die ook hoofdonderwijzer was, weet hij nog dat die erg goed kon vertellen. Elke vrijdagnamiddag, als ze braaf geweest waren natuurlijk, werden er westernverhalen verteld. Andrés overbuur ging voor het secundair naar de normaalschool van Tienen en André ging mee. Dat betekende elke dag vertrekken om half zeven, met de bus naar Leuven. Vervolgens moest hij de boemeltrein naar Tienen nemen en dan nog zo’n veertig minuten te voet gaan tot aan de Sliksteenvest. Hij deed dat tot het derde jaar. Toen werd de normaalschool van Leuven gemengd en verhuisde hij. Hij was er bij de eerste vijf afgestudeerde jongens.
Pingpong Al van zes jaar, en dus eigenlijk een jaar te vroeg, was André bij de Chiro. Hij zag de burchtknapen op de Kesselberg spelen en was niet te houden. Hij bleef bij de Chiro tot zijn zestiende. Dan stapte hij over naar ‘t Veldeke, een jeugdhuis dat uit de Chiro ontstaan was. Hij was er kernlid en heeft er mee ingestaan voor de organisatie van massa’s activiteiten. Zijn specialiteit waren de pingpongtornooien. Ze hadden zelfs enkele jaren een groep die uitkwam in de competitie. Omwille van de vele verplaatsingen was dat echter niet vol te houden. Toch haalde André de graad D0 in tafeltennis. Op het scoutsbal in Veltem-Beisem leerde André Marina kennen. Hij was daar met de jeugdclub, zij met de scouts van Kampenhout-Relst. Kort daarna, in 1976, moest hij zijn legerdienst vervullen in Duitsland. Hij had daar immers al voor getekend vóór hij haar kende. Hij kwam terecht bij de 4de Compagnie van de Medische Dienst in de Adamkazerne te Soest, maar moest soms ook les geven aan de kinderen van de beroepsmilitairen.
Drukker Pol Van Calsteren, die ook lid was van de jeugdclub, vroeg hem na zijn legerdienst of hij geen zin had om naar Don Bosco te komen. Directeur Meysen liet hem wel eerst drie uur wachten, maar hij mocht toch beginnen. Hij behoorde tot de grote lichting van 1977 en kwam terecht op het secretariaat van het TSO als studiemeester-drukker. Het
105
waren de ‘gouden jaren’ van het VSO. Aangepaste handboeken waren er haast niet en de ‘geïmporteerde’ cursussen van Hechtel moesten allemaal gekopieerd worden. De plannen voor een afzonderlijke Middenschool kregen ondertussen vaste vorm. Vanaf 1980 werd André ingeschakeld in de voorbereiding van het secretariaat. Toen dat in 1982 een feit was, werd André directiesecretaris. Het was een hele aanpassing en het betekende een hoop werk, maar hij kreeg veel hulp van Pol Van Calsteren en Jan Pinxten. We krijgen ook het “Gouden Boek van het Secretariaat Anno 1985” van Irma Briers te zien. De foto van André zonder baard ontlokt zoon Wouter de uitspraak: “Juist een Jea***tte!”
Forsballen Ondertussen, in 1979, waren André en Marina getrouwd. Aanvankelijk woonden ze op een appartementje aan de Langestraat in Wezemaal. Met Paul Blauwens en Aloïs Van Deun deed André toen al aan ‘carpooling’. In 1982 begonnen ze te bouwen in Rotselaar. André heeft veel aan het huis zelf gedaan en Marina weet nog hoe hij ooit ‘s morgens vaststelde: “Voel eens, ik krijg precies forsballen!” 1983 was een belangrijk jaar. In mei verhuisden ze, in augustus werd Wouter geboren. In maart 1986 kreeg die een broertje: Jeroen.
Voor geld In zijn vrije tijd zit André niet stil. Hij kocht het stuk grond naast de deur bij en heeft nu een grote tuin die heel wat onderhoud vergt. Het grote gazon is natuurlijk een ideaal voetbalveld voor de zonen en trekt ook heel wat volk uit de buurt aan. Hij probeert ook zelf wat te kweken en Marina, die graag aan bloemschikken doet, haalt veel zaken uit de tuin naar binnen. Eénmaal per week doet hij aan recreatief volleybal en in de weekends gaat hij met zijn zoon Wouter naar het voetbal. Vrijdagavond blijft hij thuis want dan is het kaartavond. Ze zijn alle vier verwoede kaarters. “Voor geld”, zegt Wouter, maar het blijkt nogal mee te vallen. André houdt ook wel van uitdagingen. Zo deed hij in het Zwitserse Château d’ Oex aan parapente vanop 2.600 meter. Als hij later ‘veel tijd en goesting’ heeft, wil hij zich een houtcombiné aanschaffen om zelf meubeltjes te maken. Een grote buitenlandse reis, naar Senegal bijvoorbeeld, staat ook nog op het verlanglijstje.
106
de missieprocuur Uit Don Boscoop - lentenummer 1998 Wie niet van Haacht-Station is zal zich in het voorbijrijden misschien al afgevraagd hebben wat er schuilt achter het Don Bosco-bord aan de Wespelaarsebaan. Een buitenverblijf van de Haachtse Salesianen? Een wijkafdeling om de overbevolking in Haacht op te vangen? Of hebben de salesianen misschien in navolging van de Trappisten een participatie genomen in de nabijgelegen brouwerij? Het ‘Ten huize van...’-team trok op onderzoek en werd te woord gestaan door oud-missionaris en oud-directeur Rik Claes. Pater Claes, zoals men hem hier kent, was er van het begin bij en is ondertussen in Haacht-Station al lang geen onbekende meer. En hij blijkt een uitstekend verteller.
Herenhuis in Jette De missieprocuur ontstond in 1962 in Jette, toen de Salesianen daar een herenhuis kochten. Het deed enerzijds dienst om oude en zieke missionarissen op te vangen en anderzijds als centrum voor dienstverlening aan de salesiaanse missionarissen. Hier werden reizen, pensioenen, bevoorrading en dergelijke geregeld. Al gauw voldeed het oude herenhuis niet om de steeds talrijker terugkerende missionarissen op een behoorlijke manier op te vangen. Daarom ontwierp oud-missionaris, architect én salesiaan Jan Grauls een nieuw en functioneel gebouw dat in 1976 in Boortmeerbeek op een ruim perceel neergeplant werd. Hij is nu op rust in de missieprocuur.
Missieanimatie Dat het werk van de missieprocuur minder gekend is dan vele andere salesiaanse werken in Vlaanderen heeft waarschijnlijk voor een groot deel te maken met het feit dat het aanvankelijk samen met huizen in Zaïre, Rwanda en Burundi tot de Afrikaanse Salesiaanse Provincie behoorde. Sedert 1 januari 1996 is de missieprocuur echter opgenomen in de Vlaamse Provincie en zo kan ze nu ook op steun uit die hoek rekenen. Ook de missieanimatie in de Vlaamse Don Boscowerken wordt nu heel wat gemakkelijker. Bovendien heeft de Vlaamse Salesiaanse Provincie hiervoor sinds 15 augustus 1997 een verantwoordelijke vrijgemaakt in de persoon van Cor Anthonissen. En vermits die zijn kantoor recht tegenover dat van Rik heeft, vangt onze rondleiding ook bij hem aan. Meteen blijkt dat missiewerking geen hopeloos ouderwets gedoe is. Computer, fax en internet blijken de werkinstrumenten van de missieprocurator te zijn.
Communicatie met de hele wereld vanuit Boortmeerbeek Communicatie met het verre Afrika maakt natuurlijk een belangrijk deel uit van het werk in dit centrum. Dat blijkt ook in de volgende kamer waar men via e-mail en fax probeert contact te onderhouden met de 92 Vlaamse salesianen die over heel de wereld als missionaris werken en dit tot in de verst afgelegen missieposten. De kamer naast de ingang blijkt een opslagruimte. Hier worden de pakketten opgeslagen die naar Afrika moeten verzonden worden. En niet alleen de Salesianen maken gebruik van de goede contacten van het centrum om hun pakketten naar hun Afrikaanse missies te versturen. Alle correspondentie voor de provincie Lumumbashi komt via Boortmeerbeek. Het is dan ook meestal erg druk in het centrum en de telefoon rinkelt er tot ‘s avonds laat.
Werken in de Missieprocuur Na een bezoek aan de kapel eindigt onze rondleiding in het salon waar Cor en Rik ons inwijden in de werking van het huis, waar momenteel 18 mensen verblijven, waarvan 10 op rust. Rik zelf houdt er zich bezig met de administratie, vooral de sociale zekerheid van de missionarissen, iets wat vroeger nogal eens verwaarloosd werd. Hij onderhoudt regelmatige contacten met het M.R.B., de mutualiteit voor de religieuzen en de D.O.S., de Dienst voor Overzeese Sociale Zekerheid. Zo kunnen ook de missionarissen genieten van de nodige medische verzorging en van een
107
gewaarborgd minimuminkomen, ook als zij na hun pensionering op 65 jaar verkiezen op hun missiepost te blijven. Directeur van het centrum is Frans Pottie. Hij is bekommerd om de communiteit en onderhoudt de contacten met de D.M.O.S. (Dienst voor Missie en Ontwikkelingssamenwerking), de Vlaamse Salesiaanse Provincie en de congregatie. Louis Denekens is econoom. Hij heeft het meestal zeer druk met het organiseren van de reizen van de missionarissen. De vluchten naar Congo, Ruanda en Burundi gebeuren sinds enige tijd voornamelijk vanuit Charleroi. Daar vliegt immers een Afrikaanse luchtvaartmaatschappij op Lumumbashi. Vaak is meer improvisatie dan organisatie nodig want men is nooit zeker of de vliegtuigen wel zullen vliegen. De public relations van de missieprocuur wordt verzorgd door Guido Bataillie. Hij is ook verantwoordelijk voor de verzendingsdienst van het D.M.O.S. René Rotsaert houdt zich bezig met de boekhouding. Omer D’Hoe is redacteur van het missietijdschrift “Wereldwijd” en staat in voor treffende reportages over o.a. Ruanda, Haïti en Congo. Jef Meyers doet de boodschappen en zorgt ook voor het vervoer van de zieken naar de hospitalen. Jan Lipkens superviseert de keuken, is gelegenheidschauffeur en staat in voor het sorteren van alle afval en verpakkingsmateriaal. En iedereen die kan, helpt bij de afwas, het opdienen en de vele kleine, maar toch belangrijk taken in het huis en de tuin.
Dagelijks leven We krijgen ook een kijk op het dagelijks leven in het huis. Men staat er op om zeven uur. Om kwart voor acht is er een gemeenschappelijk ochtendgebed, gevolgd door het ontbijt. Om half twaalf is er de communiteitsmis, waarin elk van de bewoners om beurt voorgaat. Om half zes is er een avondgebed. Er zijn geregeld samenkomsten met andere communiteiten en soms spreekt er een missionaris die op bezoek is. Na Pasen wordt er ook een retraite georganiseerd. Het Don Boscohuis heeft ook een eigen tijdschrift, “Eén van hart”, voor de familie van de missionarissen van de vele missievrienden.
Inkomsten Rendabel is het centrum niet. Men heeft inkomsten uit enkele gewaarborgde inkomens, misgelden, giften en enkele legaten. De Vlaamse Saleiaanse Provincie ondersteunt waar en voor zover het nodig is.
Oud-leerlingen die iets willen bijdragen aan de salesiaanse missiewerken, kunnen contact opnemen met: Missieprocuur Salesianen Wespelaarsebaan 250 - 3190 Boortmeerbeek tel (016) 60 87 31 • fax (016) 60 86 56 e-mail-adres:
[email protected] bankrekening nummer 431-8097002-91
108
Marleen Bevernage Uit Don Boscoop - zomernummer 1998 De lente was weer in het land en dan begint het hartje van elke tuinliefhebber sneller te kloppen. Zo ook dat van onze voorzitter. En hoewel hij beweert dat zoiets zijn keuze van de “Ten huize van ...”-slachtoffers niet beïnvloedt, toch was de mooie tuin het eerste wat ons opviel toen we de oprit-zonder-einde achter ons hadden. Maar hij had pech. Onze gastvrouw maakte hem meteen duidelijk dat dit het domein van haar man was, en die zat nog ergens tussen Parijs en Brussel. We konden dus meteen ter zake komen.
Opgroeien tussen mannenhemden Marleen werd geboren te Ieper. Ze heeft een oudere zus en een broer, een “nakomertje”, die tien jaar jonger is. De ouders hadden een kledingzaak dicht bij de Menenpoort. Moeder was begonnen als naaister met een stoffenwinkeltje even buiten de stad. Toen de zaak echter uitbreidde, was ook vader gaan meewerken. Hij ging aan huis bij de boeren, die toen nog niet over het nodige vervoer beschikten om naar de stad te komen om hun kleren te kopen. Hij werkte volgens Marleen “in het groot”. Een bestelling van 12 hemden in één keer was normaal. Dat alles betekende wel een hoop werk en de kinderen werden dan ook vroeg ingeschakeld bij allerlei karweitjes. Kuisen en de afwas doen waren taken voor Marleen en haar zus. Prettig was dat niet altijd, zeker niet wanneer de vriendinnen naar het openluchtzwembad mochten en zij niet. Ook een boek lezen was volgens vader iets voor luiaards. In de winkel helpen deed Marleen wel graag en ze was ook fier wanneer de verkoop goed was geweest. Ze benadrukt wel dat ondanks het vele werk er steeds één van de ouders op hen wachtte wanneer ze na school thuiskwamen.
Zusters... en nog eens zusters Marleen ging naar de kleuter- en de lagere school bij de Zusters van de Heilige Familie. Ze was naar eigen zeggen een deugniet en dat is, aan de verhalen te horen, zacht uitgedrukt. Grootvader voor uren in het kippenhok opsluiten, dat doet een braaf meisje immers niet. Maar studeren ging gemakkelijk en zo kon zij naar de humaniora in tegenstelling tot haar zus, die handel deed. Evident was dat niet. Vader vond immers dat meisjes niet verder hoefden te studeren, maar moeder drong aan en haalde haar slag thuis. Dat betekende wel dat Marleen naar een andere school moest. Het werd het Instituut van Onze-Lieve-Vrouw ter Nieuwe Plant, in Ieper gekend als de Roestbruine Dames, een naam die natuurlijk om bijnamen vraagt. Marleen deed er de eerste drie jaren.
Er mocht niks... Maar gezien ze niet de braafste was, vonden de ouders dat toen de tijd rijp was voor een degelijk internaat. En zo werd ze op de trein gezet naar het Heilig Hart te Heverlee. Dat het een degelijk internaat, met een degelijke opvoeding, was bleek al gauw uit de resultaten. Die gingen met zo’n 10% omhoog. De avondstudie gebeurde in de klas en de klastitularis, een “ouw jonge dochter”, gaf studiemethode terwijl ze studeerden. Maar er werd ook veel uitgespookt. “Er mocht niks, dus alles was plezant”, zegt ze. Dat betekende water over de chambretten gooien, nachtelijke vergaderingen in de toiletten of gewoon op maandag-
109
morgen “vergeten” uit de trein te stappen in Heverlee en tot Luik doorrijden om een halve dag vrij te hebben. Vooral de bijna dove zuster Assumpta ligt blijkbaar nog goed in het geheugen. Wanneer je die vroeg of je naar het toilet mocht kon je als antwoord krijgen: “Doe het maar eerst in het klad !”. Al bij al had Marleen er een mooie tijd.
Kotleven effent het pad Na de humaniora deed Marleen één jaar sociale school in Heverlee. Ze mocht op kot en dat betekende de grote vrijheid. Ze wilde meteen de schade van drie jaar internaat inhalen. Uitgaan stond dan ook haast elke avond op het programma. De resultaten lieten zich dan ook raden en de ouders lieten haar niet veel keuze: ofwel regentaat wiskunde ofwel gaan werken. Met tegenzin trok Marleen dus terug naar het Heilig Hart. Maar het viel mee: na de eerste oefenles wist ze al dat ze dit graag zou doen. Zonder problemen studeerde ze dan ook af in 1974.
Is hij daar weer? Tijdens het laatste jaar had ze ook Stefaan leren kennen. Die kwam uit dezelfde streek en studeerde landbouwingenieur in Leuven. Ze zagen mekaar dan ook alle dagen. Toen ze weer thuis was, viel het dan ook tegen om, wanneer Stefaan op woensdag langskwam, steeds weer te moeten horen: “Is hij daar weer ?” Het bespoedigde natuurlijk de beslissing om te trouwen en dat gebeurde dan ook in april 1975. Marleen deed ondertussen enkele interims in het Ieperse. Dat was niet altijd gemakkelijk. Geef maar eens erfelijkheidsleer aan leerling-kapsters en -schoonheidsspecialistes van 18 jaar.
Terug naar het Leuvense Tijdens de huwelijksreis kwam echter het bericht dat Stefaan aan de slag kon bij een bedrijf in Brussel. Daar gaan wonen zagen ze niet zitten en omdat ze nog veel vrienden in het Leuvense hadden, zochten ze een appartementje in Kessel-Lo.
Aan de slag in Haacht Marleen deed enkele interims in Overijse tot ze op 1 september 1976 enkele uren kreeg in Haacht. Voor de week om was, werd echter beslist dat er een eerste jaar zou bijkomen en dat betekende meteen dat Marleen een voltijdse betrekking kreeg. Het was voor haar een plezante tijd met regelmatig feesten. Ze herinnert zich nog dat de voetbalploeg van de leraars ooit zelfs heel hun kelder leegdronk. Na drie jaar kochten ze een huis in Haasrode, waar ze acht jaar woonden. Toen echter de kinderen Ann en Pieter kwamen, werden zowel de afstand als de beschikbare ruimte een probleem. Na wat zoekwerk vonden ze een stuk bouwgrond aan de Lange Kant in Haacht, waar ze hun huidige woning bouwden.
Evenwicht Marleen heeft op school jaren een 3/4 betrekking gehad. Nu is ze terug voltijds, maar ze wil zo gauw mogelijk naar een 3/4 betrekking terug. Ze vindt dat dat haar een beter evenwicht school - gezin geeft en de mogelijkheid om beide goed te doen. En ze wil ook wat genieten van het leven en de tijd om al eens een boek te lezen. Voor sport heeft ze altijd wat tijd uitgetrokken. Ze heeft een tijdje getennist en ook altijd wel geturnd, gefitnesst of geaerobicst (hoe schrijf je dat woord ook weer ?). Ook fietsen doet ze graag en ook Stefaan is daarvoor te vinden, op voorwaarde dat voldoende “haltes” ingelast worden. En zoals vele collega’s die reeds de revue passeerden, wil Marleen nog graag verre reizen maken. Turkije was tot nu toe hun verste bestemming, maar Zuid-Afrika staat zeker nog op het verlanglijstje.
110
Marie-Anne De Preter Uit Don Boscoop - herfstnummer 1998 We hadden in Don Boscoop een nieuwe rubriek willen starten. De titel stond al vast: “Ten-huize-van-koppelsdie-beiden-in-Don-Bosco-les-geven-en-waarvan-ééndeel-reeds-in-Ten-huize-van-aan-het-woord-kwam”. Maar onze lay-out-verantwoordelijke zag die titel niet zo zitten. Gewoon doen, dachten we dus, en we trokken naar “Mevrouw Herman Moons”.
België als vakantiebestemming Marie-Anne werd geboren in Rijsel, maar het had net zo goed ergens anders kunnen zijn. Haar ouders waren immers kolonialen. Vader was landbouwkundig ingenieur met specialisatie tropen en werkte voor de Dienst voor Afzet van Land- en Tuinbouwproducten. Moeder was onderwijzeres. Ze verbleven telkens drie jaar in Belgisch Kongo en kwamen dan voor een half jaar met vakantie naar België. Ze woonden eerst in de Kasai, later in Katanga.
Opgroeien als kolonialenkind in Belgisch Kongo School lopen was er aanvankelijk voor Marie-Anne niet bij. Kleuterschool was onbestaande en het eerste en het tweede leerjaar gaf moeder haar thuis les. Marie-Anne was de oudste van het gezin. Ze heeft nog twee broers, twee en zes jaar jonger. Ze vond zich zo’n beetje het slachtoffer van alles omdat zij de oudste was. Veel herinneringen aan de tijd in Kongo heeft ze niet. Ze had wat vriendinnen bij de andere kolonialen, maar door de grote afstanden en de slechte wegen tijdens het regenseizoen, hadden ze toch weinig contact. Met de zwarte meisjes spelen kon niet want die moesten thuis helpen. De broers daarentegen konden zich wel met de zwarten amuseren. Een hele brave is Marie-Anne blijkbaar toch niet geweest, want met nauwelijks verholen trots vertelt ze dat er nog ergens iemand rondloopt met haar tanden in zijn rug. Tja...
Leeuwen aan het raam, slangen in de vogelnestjes Het leven was er niet altijd gemakkelijk. Vader had een geweer in huis en dat was soms nodig. Hij moest de zwarte arbeiders hun loon uitbetalen en vaak zopen ze dat meteen op. Toen daardoor één van de prauwen die de arbeiders moest overzetten zonk en een arbeider verdronk, kreeg vader de schuld omdat hij hen uitbetaald had. Ze leefden ook temidden van wilde dieren en vaak kwamen de leeuwen langs de ramen of gingen de slangen broeden in de vogelnestjes die Marie-Anne maakte. Maar als een varken geslacht werd mocht ze niet kijken, want dat was vies. Zelf vond ze het eten van termieten ook vies.
Franstalige opvoeding Vader en moeder spraken Nederlands onder mekaar. Vader was immers van Antwerpen, moeder van Heverlee. Maar de voertaal in Kongo was het Frans. Voor het derde leerjaar kwam Marie-Anne dan ook in de Franstalige afdeling van het Heilig Hart Heverlee terecht. Na het vierde leerjaar schakelde ze over naar de Nederlandstalige afdeling omdat ze anders haar eindexamen voor de middenjury zou moeten afleggen. Toch bleef ze in Leuven lid van een Franstalige jeugdbeweging. Marie-Anne werkte eigenlijk haar ganse schoolcarrière af aan het Heilig Hart. Ze volgde de afdeling LatijnWetenschappen in de MOS, de middelbare oefenschool, waar de regentessen in opleiding hun oefenlessen gaven. Een tante die les gaf in de school, gaf daaraan de voorkeur boven het lyceum, omdat de klassen er kleiner waren. Ze zaten met amper 8 in de klas en volgens Marie-Anne waren het stuk voor stuk speciale. Ze heeft nog steeds twee goede vriendinnen uit die tijd. Haar beste vriendin verloor ze echter uit het oog na haar huwelijk.
111
Geen jeugdrechter, maar wel een goede chauffeur Eigenlijk wilde Marie-Anne jeugdrechter worden, maar ze kreeg niet de kans om rechten te studeren. Ook sociale hogeschool kon niet. Ze probeerde een jaar Romaanse filologie, maar het onpersoonlijke van de universiteit schrikte haar af. Ze keerde dus terug naar het Heilig Hart voor het regentaat. De schrik om nog eens te mislukken zat er diep in en veel meer dan studeren deed Marie-Anne dan ook niet. Ze zat ook nog steeds met het probleem dat ze de oudste van het gezin was én een meisje. Zo mocht ze niet aansluiten bij de jeugdclub van Herent. Uitgaan mocht wel met haar oudste broer en zijn vrienden. Haar broer kende trouwens het uitgaansleven beter dan zijzelf. “Maar ik was een goede chauffeur,” zegt ze.
Een hele nest vrouwen Haar broer volgde de afdeling elektriciteit in Don Bosco en zo kwam zij ook daar terecht voor haar stage bij Henri Rutten en Paul Jacobs. Ze deed een jaar interims in Halle en Zoutleeuw en kon daarna voltijds in Haacht aan de slag als lerares Frans, godsdienst en geschiedenis. Volgens haar werd er toen “een hele nest vrouwen binnengegooid”. Er was zelfs een klas die drie nieuwe vrouwelijke leerkrachten had. Vele van die leerlingen kent Marie-Anne nog altijd.
Naschoolse activiteiten: grime, fietskampen en... Herman Als jonge leerkracht nam ze aan vele naschoolse activiteiten deel. Ze hielp ook mee achter de schermen bij “Studio 6”. Omdat de grime er nogal te wensen overliet, legde Marie-Anne zich daarop toe. Ook op vele fietskampen was ze erbij. In Don Bosco leerde ze ook Herman kennen. Ze deed daar wel vier jaar over. Ze trouwden in 1980 en gingen op een appartement in Herent wonen. De huwelijksavond zal Marie-Anne niet snel vergeten. Er kwamen maar liefst drie “versierploegen” langs: de familie, de jeugdclub en de beruchte Cauwenberghs-bende van de school. Ze lieten het appartement zo goed als onbewoonbaar achter.
Schrikkeljaar met gezinsuitbreiding Na acht maanden en 30 dagen werd Stijn geboren, één dag te vroeg dus. “Maar,” zegt Herman, “het was een schrikkeljaar, dus dat kon”. Toen Micky en Tine volgden werd het appartement te klein en in 1983 verhuisden ze naar de Gerzevien in Haacht. In 1991 bouwden ze aan de Kleine Appelstraat. Marie-Anne doet nog elke week aerobic. Vroeger deed ze nog veel meer aan sport. Ooit was ze zelfs tweede na Lea Allaerts tijdens een piste-wedstrijd voor scholen in Griekenland. Samen met Herman geeft ze ook al vijf jaar vormselcatechese in Haacht. Herman deed dat al 20 jaar in Relst.
Steven Spielberg-in-spe... Marie-Anne wil haar werk blijven doen. Ze heeft ervoor gekozen, vindt ze, en ze denkt dat ze anders thuis nog veel harder zal moeten werken. Ze is tevreden met haar leven en hoopt dat het kan blijven zoals het is. Toch borrelt er nog een hartewens naar boven: een cursus of stage voor speciale grime-effecten in Engeland of zo. Steven Spielberg weze gewaarschuwd.
112
Marc Pauwels Uit Don Boscoop - winternummer 1999 Het moest ervan komen, het zou ervan komen! Vele van de “Ten huize van...”-slachtoffers hadden er al op gewezen, maar altijd had hij het weten af te wimpelen. Uiteindelijk was er een collectieve stakingsaanzegging van het volledige “Ten huize van...”-team nodig om hem door de knieën te doen gaan. En zo slaagden we er in dit schone jubileumjaar van onze Oud-Leerlingenbond toch in onze eigen voorzitter aan de tand te voelen.
Prematuurke Wanneer Marc geboren werd zijn we niet te weten gekomen. We hebben het ook niet gevraagd. Aan vrouwen en voorzitters vraag je immers zoiets niet! Hij gooide wel meteen op tafel dat hij eigenlijk een “prematuurke” is. Hij werd op zeven maand geboren, voor die tijd niet vanzelfsprekend. We hebben niet gevraagd of dit in zijn latere loopbaan zichtbare gevolgen had. Aan een voorzitter vraag je zoiets niet! Sommigen wisten hierin toch verklaringen te zien voor bepaalde acties en uitspraken van de voorzitter, die tevoren aan het gebruik van bepaalde dranken werden toegeschreven. Wij doen daar echter niet aan mee. Over een voorzitter schrijf je zoiets niet!
Over de vrachtwagen, mijnstakingen, velden en bossen... Marc is de oudste van vier. Hij heeft nog twee broers en een zus. Vader had op zijn achttiende een vrachtwagen gekocht zonder goed te weten wat hij ermee moest aanvangen. Dat mondde uit in een handel in kolen en bouwmaterialen bij hen thuis in Wijgmaal. Er was altijd wat te doen. Marc reed graag mee met de vrachtwagen, vooral wanneer er kolen gehaald werden in Winterslag of Waterschei. Hij maakte er nog de stakingen mee en herinnert zich nog goed het geklop van de stakingspiketten op de vrachtwagen. Speelruimte was ook geen probleem. Eigenlijk was gans het gebied van velden en bossen tussen de Wakkerzeelsebaan en de Vaart hun speelterrein. Omdat de ouders het steeds druk hadden, kreeg Marc ook al gauw de verantwoordelijkheid over de jongere kinderen. Het voorzitterschap zat er dus van jongsaf in.
Scholendans en speelpleinen Het wijkschooltje van Kelfs stond op amper een kilometer van het ouderlijk huis en het was dan ook evident dat Marc daar zijn schoolcarrière begon. Hij herinnert zich nog dat de proclamatie gebeurde in het café “Bij Bas” en dat ze altijd veel boeken kregen. Maar het niveau was er laag en daarom verhuisde Marc na het tweede leerjaar naar de gemeenteschool van Wijgmaal. Het vijfde leerjaar deed hij aan de Dominiek Savioschool van Bleydenberg, het zesde sloeg hij over. Voor de zevende voorbereidende trok hij naar het Heilig Hart in Tervuren, maar het internaat was echter niets voor hem. Ondertussen had zijn moeder hem wel vanaf zijn achtste tijdens de zomervakanties naar de Don Bosco-speelpleinen van Oud-Heverlee gestuurd. Het was een omslachtige bedoening. Eerst moesten ze met de fiets naar Herent. Daar lieten ze hun fietsen bij de pastoor achter en gingen te voet naar het station, vanwaar de monitor die door pater Baert werd gebracht, hen begeleidde op de lijnbus naar Leuven en verder met de bus naar Oud-Heverlee. Als de bus niet kwam gebeurde het dat ze te voet naar Oud-Heverlee gingen. Marc leerde er heel wat salesianen kennen zoals Jos Claes, Jos Gregoire, Patrick Deknudt en Guido Thielemans.
113
Vrijwillige woensdagnamiddagen... en straf schrijven Don Bosco was dus geen onbekende voor hem toen hij het eerste jaar A3 mechanica in Haacht aanvatte. Het verbaasde hem wel Luc Brackeva, die hij van de speelpleinen kende, in Haacht terug te zien. Het werd zijn favoriete leraar en hij keerde vaak op woensdagnamiddag naar school terug om “Meneer Luc” een handje te helpen. Een brave leerling dus, en zo denkt hij er zelf ook over. Maar in die tijden moesten blijkbaar ook brave leerlingen veel straf schrijven. Zoveel zelfs dat hij daarna als leraar in gans zijn loopbaan nooit een leerling straf gegeven heeft. Toch was hij graag op school en het kostte hem allemaal weinig moeite. Alleen in de A2 moest hij er echt voor studeren.
Vaders fiets en vaders schoenen... De weg van en naar de school was al een belevenis op zich. Ze vertrokken met een tiental leerlingen vanuit Wakkerzeel en onderweg werden, op vaste plaatsen, enkele tussenspurten ingelast. Marc geeft grif toe dat hij verscheidene keren “op zijn gezicht gegaan is”. Een andere wedstrijd bestond erin dat elk bij het vertrek tien punten kreeg, waarvan er één werd afgetrokken wanneer men een voet op de grond zette. Natuurlijk deed iedereen zijn best om de anderen daar zo goed mogelijk bij te helpen. Er zijn toen meerdere fietsen aan diggelen gereden, maar de wedstrijd werd vooraf aangekondigd en Marc nam dan altijd vaders fiets. Marc voetbalde graag en hij was dan ook elke dag om acht uur op school om te kunnen voetballen. Hij heeft de beste herinneringen aan leraars Coremans en Knaepen, omdat dat ook goede voetballers waren. Hij wou ook aansluiten bij een voetbalploeg, maar dat mocht niet van vader. Maar Marc zette door. Toen hij een week lang elke ochtend om half vijf vaders schoenen had gepoetst, zwichtte die. Marc mocht aansluiten bij Wijgmaal.
Tandwielen in Wuppertal Na de A2 was de klas met Frans Derboven zes weken gaan werken in een tandwielenfabriek in Wuppertal. Marc ondervond er dat fabriekswerk niets voor hem was. Medeleerling Paul Delcon vertelde dat hij regentaat wou doen in Mechelen en Marc besliste om mee te gaan. Vooral het feit dat men daar pas op 15 september startte, was voor hem een motivatie. Maar hij merkte al gauw dat hij er geknipt voor was. Hij was ook al een tijd monitor op de speelpleinen en had daar geleerd met jongeren om te gaan. Na de studies vond hij snel werk als bijzonder leermeester in een school voor mentaal gehandicapten in Zoutleeuw. Het was een ongelooflijke ervaring. Aanvankelijk wist hij wel totaal niet hoe hij de leerlingen moest aanpakken, maar met de steun van het uitstekende lerarenkorps leerde hij gaandeweg hoe hij ze zinvol kon bezighouden.
In het leger leerde hij vergaderen In 1974 werd Marc opgeroepen voor zijn legerdienst in Werl. Dat was zeker niet van ganser harte en Marc had er dan ook alles aan gedaan om zich te laten afkeuren. Zijn doktersbriefje “Chronische bronchitis met spastisch karakter” leverde hem alleen een lichtere administratieve dienst op. Via een medesoldaat kwam hij te weten dat men iemand zocht voor de commissie leger-jeugd. Die functie bood het voordeel dat men veel vaker naar huis kon. Marc stelde zijn kandidatuur en werd aanvaard. Hij leerde er iets wat hem als voorzitter zeker van pas zou komen: vergaderen.
Tussenstop in Sint-Denijs-Westrem Na zij legerdienst kwam Marc via de RVA aan een interim in Haacht maar terwijl die bezig was werd hem een openstaande betrekking in de Don Boscoschool van Sint-Denijs-Westrem aangeboden. Na een slapeloze nacht besliste Marc die toch te aanvaarden. Het was niet eenvoudig: met de 2 PK van Oud-Heverlee naar Leuven, daar de trein nemen en tenslotte nog een stevig stuk te voet. Alles went maar hij was toch blij in augustus 1977 het bericht te krijgen dat hij voltijds in Haacht aan de slag kon.
23 jaar Oud-Leerlingenbond Het was ook in die periode dat hij voor het eerst over de Oud-Leerlingenbond hoorde. In 1976 zette hij er samen met Hubert Buyens en Jean De Bie zijn schouders onder. Op 21 september 1978 werd hij voorzitter. Dat houdt hij
114
nu al 21 jaar vol omdat hij gelooft in de waarden van Don Bosco en onrechtstreeks veel terug krijgt. Hij vindt in de bond en daarbuiten een groep vrienden waarop hij steeds kan rekenen. De Oud-Leerlingenbond is eigenlijk een deel van zijn werk geworden. Toen Wilfried Cockx in september 1981 directeur werd, verving hij die als deeltijds coördinator zodat zijn dagtaak nu voor 1/5 bestaat uit les geven, voor 3/5 uit coördinatie en voor 1/5 uit werk voor de Oud-Leerlingenbond.
Tatami, marathons en... verre reizen Marc tracht een goed evenwicht te vinden tussen de school en zijn activiteiten erbuiten. Hij werkt graag in de tuin, sport en reist graag. Zijn eerste vrouw was hostess bij KLM en dat had het voordeel dat je zeer goedkoop kon reizen, wat ze dan ook deden. Ook na haar overlijden bleef Marc grote reizen maken. Zo stonden o.a. Guatemala, Thailand, Singapore, Indonesië, Australië en Equador reeds op het programma. Mede door de problemen die hij met sommige leerlingen in de school in Zoutleeuw had, was Marc met judo begonnen. Hij bleef dat 17 jaar doen. Het hoogtepunt was de zwarte gordel die hij in 1987 kreeg. Niet zonder trots toont hij de krantenartikels die daaraan herinneren. Hij leerde er ook “al vechtend” zijn tweede vrouw, MarieChristine, kennen. Ook zij was door de reismicrobe gebeten en huldigt dezelfde reisfilosofie: ver en niet georganiseerd.
De ultieme droom Ondertussen is Marc met voetbal en judo gestopt. In de plaats is het lopen gekomen. Hij is aangesloten bij “Sporters voor Artsen Zonder Grenzen” en neemt regelmatig deel aan halve en hele marathons. Zijn eerste toekomstdroom gaat dan ook in die richting. Hij zou graag aan enkele bekendere marathons deelnemen. Verder hoopt hij dat er in de toekomst een aflossing van de wacht komt bij de Oud-Leerlingenbond en dat die later ook zonder hem zal blijven bloeien met even enthousiaste personen. Zijn grote droom is echter ooit een wereldreis van minstens een half jaar te kunnen maken. Maar hoe en wanneer, daarover waren Marc en Marie-Christine het duidelijk nog niet helemaal eens. Of ze er ondertussen al uit zijn hebben we nog niet gevraagd. Tja, aan een voorzitter vraag je zoiets niet!
115
Pieter De Coninck Uit Don Boscoop - lentenummer 1999 Meldert... Ooit stond er een gekende jazz-club waar zowat al de groten der aarde hun ding deden. Maar met de club leek ook het dorp van de kaart verdwenen. Goed dat Pieter ons een gedetailleerde wegbeschrijving had gegeven. Naarmate de kilometers wegtikken op de E 40 stijgt ook onze bewondering voor de man die deze afstand van en naar de school regelmatig met de fiets aflegt. Een wegwijzer “Anne’s mand” stuurt ons de velden in naar de laatste boerderij van de doodlopende straat.
Niet hokvast, maar dat zit in het bloed “Ik ben ondertussen ook al 45 jaar geworden”, stelt Pieter meteen vast. Die indiscrete vraag hoeven we dus al niet te stellen. Hij is afkomstig uit het Antwerpse. Zijn vader werd geboren boven een ho*****ot (huis van bijzonder lichte zeden) in één van de Antwerpse volksbuurten. Hij was een zeeman die in zijn leven wel 20 keer verhuisde. Die onrust gaf hij ook aan zijn kinderen door. Een broer van Pieter woont in Cuba, een zus in Parijs. Ook Pieter zelf verhuisde al zo’n acht keer. Hij is de oudste van zeven kinderen. Ze woonden in een afgelegen wijk van Edegem, een wat speciale wijk ook, die “het negerdorp” genoemd werd. Na de aanleg van de E 19 blijft er van die wijk niet veel meer over. De straat waar het ouderlijk huis stond is eigenlijk de enige die nog rest. Ze ligt geprangd tussen de autoweg en het universitair ziekenhuis.
“de motten uitdelen” Pieter kon bezwaarlijk een “brave jongen” genoemd worden. Als oudste mocht hij thuis “de motten uitdelen”, maar ook op school, in Wilrijk, heeft hij gevochten “dat het niet meer schoon was”. Raar dat zo iemand op latere leeftijd zo’n overtuigd pacifist werd. Op school was hij een rebel. Hij had dan ook steeds slechte punten voor het vak ‘Stilzwijgendheid’. De opmerking: “Pieter praat te veel”, was een constante in zijn rapporten. Hij was een ondernemend kereltje. Met zijn driewielertje werd hij vaak kilometers van huis teruggevonden. De drang om de wereld te verkennen had hij waarschijnlijk van zijn vader meegekregen. Sportief was hij ook van jongsaf. Op zijn zevende organiseerde hij al “Olympische Spelen” voor de kinderen van de buurt.
Bij de scouts leerde hij alles Pieter was ook een overtuigde scout. Hij was lid van zijn zevende tot aan zijn huwelijk. Het was voor hem veel belangrijker dan de school. Hij vindt dat hij op school eigenlijk niets geleerd heeft. Bij de scouts leerde hij organiseren, leiding geven en omgaan met mensen. Stuk voor stuk dingen die hem later goed te pas kwamen. Hij heeft nog echt heimwee naar die tijd, naar de verhalen, de sfeer, het gevoel van broederschap.
Eten smokkelen tijdens een bezinning Ook in de Bisschoppelijke Middelbare School had Pieter regelmatig problemen met de leerkrachten. Dat leverde zelfs bedreigingen op in de aard van: “In het derde jaar heb je terug les van mij en dan heb ik u vast !” Toch was hij een goede leerling. Hij was zelfs enkele keren de eerste van zijn klas en voltooide zonder veel problemen de Wetenschappelijke A. Veel was er op school niet te beleven. Het was een vrij strenge school met weinig activiteiten of sport. Alleen tijdens de bezinningen, drie dagen en twee nachten, was er wat lol te beleven. Die van het vijfde jaar gebeurden in een Picpussenklooster in de Kempen. Volgens Pieter kregen ze daar veel te weinig eten en dat moest ‘s nachts gecompenseerd worden. Ze hadden al wat eten uit de keuken kunnen smokkelen maar dat bleek ruim onvoldoende, zodat, naar aloude Vlaamse gewoonte, om twee uur beslist werd een frituur te gaan zoeken. De zoektocht was
116
echter vruchteloos maar tot overmaat van ramp vonden ze het klooster niet meer terug. Uiteindelijk waren ze maar net voor het ontbijt weer binnen. De tweede nacht werd dan maar wijselijk besloten om binnen te blijven. Dat ging natuurlijk niet zonder het verhuizen van matrassen en het demonteren van bedden. Dat maakte een leraar razend kwaad en die gooide Pieter zelfs tegen de muur. Pieter dacht dat hij uit de school zou gezet worden maar de leraar, die nogal veel dronk, kwam ‘s morgens naast hem zitten alsof er niets gebeurd was.
Sportkot Pieter wou politieke en sociale wetenschappen studeren of maatschappelijk assistent worden. Maar in de grote vakantie besliste hij om toch maar sportkot te gaan doen. Onlogisch was dat niet want hij was altijd al veel met sport bezig geweest. Hij moest op kot maar dat was niet eenvoudig. De ouders waren eerder arm en kenden bovendien niet de weg naar de sociale dienst van de universiteit. Het goedkoopste kot zou dus goed genoeg moeten zijn. Pieter voelde er zich niet echt gelukkig. Hij zat in het centrum van Leuven, ver afgelegen van de campus en van zijn medestudenten op een kot waar de gang naar de bovenverdieping door kwam. In het derde jaar kon hij verhuizen naar een beter kot maar het was pas in het vierde jaar dat hij zich echt goed voelde aan de universiteit. Toen pas kon hij voluit gaan en zich echt student voelen, met alles wat daarbij hoorde zoals cantussen en drinkwedstrijden.
Slapen op bierbakken In 1976 studeerde hij af maar zijn thesis was nog niet klaar. Toch wou hij al gaan samenwonen met Anne, die hij kende van bij de scouts. Omdat ze geen geld hadden betrokken ze een piepklein zolderappartement, waar ze sliepen op (lege) bierbakken. 1977 was een belangrijk jaar. Pieter kon zijn thesis voltooien, ze trouwden en Roel werd geboren. Pieter beschrijft de geur van de luiers die moesten afgekookt worden omdat ze geen geld hadden voor pampers.
Bij toeval in Haacht terechtgekomen Pieter had massa’s sollicitatiebrieven geschreven en half september kreeg hij een telefoontje om in Tervuren voor zes maanden voltijds L.O. te gaan geven. Hij kon de betrekking echter niet aannemen omdat hij toen net zijn aggregaatsexamen moest afleggen. Enkele dagen later belde directeur Piet Stienaers hem om Herman Cauwenberghs te komen vervangen als studiemeester, toen die naar het leger moest. Pieter kwam dus zuiver toevallig in Don Bosco terecht.
Over verhuizen, kopen en verkopen Ondertussen hadden ze een ander huis gevonden, dat nog goedkoper was. Het was van een kannunik van 86 jaar die hen geen huurgeld vroeg maar wel dat ze elke dag voor hem zouden koken. Ze woonden er zes maanden. Toen Anne een interim kreeg in Tienen, woonden ze daar anderhalf jaar. De drang naar de “roots” werd echter te sterk en ze zochten een huis wat dichter bij Antwerpen. Ze vonden er één in Mechelen dat openbaar verkocht werd en al ingemijnd was. Een bezoek van vijf minuten was voldoende om hen te overtuigen. Hun eerste bod was meteen het goede. Er waren geen kandidaten en de inmijning was gebeurd door een “verdierenpikker” die al blij was het niet “aan zijn broek te hebben”. Tussen de verhuizen door werden Riet in Tienen en Kobe in Mechelen geboren.
Caravan op de bouwwerf Na drie jaar begon het echter opnieuw te kriebelen. Ze verkochten hun huis en kochten een stuk grond in HaachtSint-Adriaan. De broer van Anne was net met een bouwfirma gestart en zo konden ze vrij goedkoop bouwen. De bouw moest nog begonnen worden toen ze uit Mechelen weg moesten. Ze zetten dus een caravan naast de bouwwerf en woonden daar zeven maanden. Aanvankelijk viel dat niet mee. Mei was immers de natste maand van de eeuw. Maar die werd gevolgd door de heetste zomer en dat maakte veel goed. Ze bleven 13 jaar in Haacht.
Manden vlechten in Pays de Langres An was ondertussen met mandenvlechten begonnen. Ze had reeds diverse cursussen gevolgd, maar wou meer. Via een mandenvlechter in Bokrijk, die als de beste van
117
de wereld beschouwd werd, kwam ze aan het adres van een school in Frankrijk, in Pays de Langres, iets boven Dijon. Ze gingen er op verkenning en besloten uiteindelijk in 1992 voor een jaar naar ginder te verhuizen. Terwijl Anne cursus volgde en de kinderen school liepen, werkte Pieter bij de mandenvlechters op het veld: oogsten en planten. Hij verdiende niet veel maar ze hadden toch voldoende om rond te komen. Ze hadden het er goed. Het leven was er echt bourgondisch en de bewoners waren niet weinig fier dat hun departement het hoogste alcoholverbruik van Frankrijk had. Met de verworven kennis wilde Anne een zaak uitbouwen, maar daarvoor was het huis te klein. Omdat in de streek niets geschikts te vinden was, waren ze in de streek van Tienen beland. Bij de bakker in Kumtich had iemand een tip, “maar het was aan het einde van de wereld”. Het huis bood mogelijkheden. De stal werd het atelier van “Anne’s Mand” en op de verdieping werd een cursuslokaal ingericht waar An haar vaardigheden doorgeeft.
Fietskampen Pieter heeft zich altijd tot de buitensporten aangetrokken gevoeld. Hij begeleidde en organiseerde heel wat fietskampen waar menig oud-leerling nog goede herinneringen zal aan hebben. De traditie ging in 1995 ter ziele maar ondertussen werd in de Middenschool en het ASO een “club” voor buitensporten opgericht en tijdens de zomer zal die een klein tentenkampje organiseren.
“Pak de Pieter”-team Pieter heeft nog heel wat plannen. Het huis moet verder uitgebouwd worden en dat zal nog heel wat tijd en energie vergen. Hij loopt ook nog en wil eindelijk ook eens een echte marathon lopen. Op school heeft hij een weddenschap afgesloten met enkele jongere collega’s dat ze hem voor zijn 50ste op geen enkele afstand zullen kloppen. Als reactie daarop werd ondertussen een “Pak de Pieter”-team opgericht.
Drang naar harmonie Hij trekt graag rond met kameraden en wil ook nog geregeld met de fiets op vakantie. Zijn voornaamste bezorgdheid zijn zijn kinderen. Hij wil dat ze zich goed voelen. En even wordt hij wat filosofisch. Hij vindt dat er nog iets ontbreekt in zijn leven; hij zoekt naar iets wat hij niet vindt. Hij ervaart te weinig “volmaakte momenten” en vindt dat er te weinig “harmonie” is. Maar hij zou Pieter niet zijn als hij daarover zwaarmoedig zou beginnen doen. Buiten wordt de rust van de wijk “Babelom” alleen verstoord door de auto’s op de E 40 in de verte. Te weinig “harmonie” ?
118
Studio 6 Uit Don Boscoop - lentenummer 1999 Wanneer er op school wat te vieren valt, is het beruchte “Ten huize van...”-team altijd wel in de buurt. Ons uitnodigen hoeft niet, dat doen we zelf wel. En moest iemand, bewust of onbewust, ‘vergeten’ dat er wat te vieren valt, dan zullen we steeds het nodige doen om hem of haar daaraan te herinneren. “Studio 6”, de toneelkring van de school, bestaat 25 jaar. Geef toe, zoiets moet toch gevierd worden! Maar we zijn op dat vlak niet veeleisend. En dus stortten we ons, samen met stichters Herman Moons en Willy Wuyts in het bruisende nachtleven van de Haachtse uitgaansbuurt Sint-Adriaan. We hadden er warempel de keuze tussen twee zeer mondaine etablissementen: “De Welkom” en “Point Virgule”. Uit zuiver literaire overwegingen werd voor het laatste gekozen. Willy bleek de enige die huiswerk had gemaakt: een overzicht van de hoogtepunten uit 25 jaar schooltoneel. Het bleek geen overbodige luxe, zeker niet toen bij het vorderen van de avond de hoeveelheden Guinness hun tol begonnen te eisen.
Vastenactie brengt microbe binnen Volgens de annalen van Willy moet de prehistorie van “Studio 6” in 1973 gezocht worden. In de school werd toen een “Haïti-cocktail” georganiseerd, een free-podium ten voordele van de vastenactie. Alle klassen mochten een nummertje opvoeren. Zo ook de derde Latijnse van Harry De Ceulaer. Willy was leraar Nederlands in die klas en herschreef een cursiefje van Carmiggelt uit het handboek Nederlands tot een toneelstukje. Om aan de planning tegemoet te komen werd het stukje steeds maar ingekort tot het nog amper de lengte van een sketch had. Maar op de avond zelf speelde en speelde de klas zodat het hele tijdschema in de war liep. De teneur was gezet, de toneelmicrobe was er en het smaakte naar nog ... De Guinness ook ...
Zelf schrijven uit noodzaak Het volgende jaar werd met “De vervelingsklier” een eerste volavondstuk gespeeld door vrijwilligers uit de eerste drie jaren van het College. Vermits 1 + 2 + 3 ook in die pre-VSO-periode reeds zes was, was de naam “Studio 6” een feit. Locatie voor het gebeuren was het zaaltje van het College, een ruimte die ooit zelfs een zwembad herbergde, maar maar weinig theaterfaciliteiten bood. De decorstukken moesten er aan de hendels van de ramen vastgemaakt worden. Het was meteen ook het eerste stuk dat Willy zelf schreef en als hij het nu herleest verwondert het hem dat alle mensen toen in de zaal bleven zitten. Eigenlijk was hij beginnen schrijven uit noodzaak omdat voor de leeftijdsgroep van 12- tot 15-jarigen bijzonder weinig toneelstukken beschikbaar waren. Voor de regie kon hij bogen op de ervaring die hij opdeed bij de ter ziele gegane toneelafdeling van “Keerpunt 67” in Keerbergen. Hulp kreeg hij van nieuweling op school, Herman Moons, die ook actief was bij toneelkring “Plagiaat” in Relst. Een onverbrekelijk duo was geboren.
Isomo ‘drinkt’ verf, acteurs drinken... Een jaar later werd “Archibald, een bandwerker” opgevoerd. Salesiaan Gaston De Neve zette zich achter de productie en toonde de pioniers hoe toneelregie in mekaar stak. Ook op andere vlakken werden vorderingen gemaakt. Zo leerde Guido Van Looy na een nachtelijke sessie decorschilderen dat isomo niet zo’n geschikt materiaal is want dat dat enorm veel verf opslorpt en dat je je werk dan wel eens moet herdoen. Ook directeurs en inspecteurs werden niet gespaard. Een decor stelde het kantoor van de directeur voor en die leende daarvoor bereidwillig zijn barkast uit, inclusief inhoud. Gezien decorwerkzaamheden dorstig maken, werd daar dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Om de schijn te redden werd alles daarna met water en cola aangevuld. De fraude werd een week later opgebiecht, maar toen was al een inspecteur langsgeweest. En die had geen opmerkingen durven maken over het waterige brouwsel dat hem geserveerd werd.
119
Sprookjes op 24 vierkante meter Bij het begin van de jaren ’80 brak de sprookjesperiode aan, met stukken als “Het ei van de schatervogel” en “De maanezel”, beide van Karel Verleyen, “De ring van de tijd” en “De koning van Katoren”, een bewerking van het jeugdboek van Pol Van Bossuyt. De school had de oude filmzaal omgevormd tot een gezellig kamertheater en “Studio 6” maakte daar dankbaar gebruik van. De stukken waren meestal geschreven voor grote podia maar decormensen als Hugo Godts, Carl Haven en later ook René Frans deden mirakels om al het nodige op een oppervlakte van 6 bij 4 meter te realiseren.
VSO-optie “drama”: met 97 op een podiummetje “De boebels” en “Heksamen” waren stukken die Willy zelf schreef bij de invoering van het VSO. Onsterfelijk daarin was de directeur die, als imitatie van directeur Kerkhofs, het ganse stuk door met het jasje over de schouders rondliep. In het VSO werd ook de optie “drama” ingericht en ook die leerlingen wilden wel eens op een podium staan. Dat doorkruiste natuurlijk de plannen van “Studio 6” maar de ploeg schaarde zich enthousiast achter het nieuwe initiatief. Het stijgende succes van de optie leidde tot hectische toestanden. In het recordjaar 1984 stonden 97 leerlingen op dezelfde avond op het kleine podium van de theaterzaal. Het was telkens een zware dobber ervoor te zorgen dat iedereen voldoende aan bod kon komen, maar het leverde ook mooie momenten. Zo was er de Vietnamese bootvluchteling Trin Minh Tam die in september alleen goeiedag kon zeggen, maar in juni op een indrukwekkende wijze zijn eigen verhaal op de planken zette. Er was ook wel altijd plaats voor ‘onverwachte doch enigzins geplande gebeurtenissen’, vooral tijdens de laatste voorstelling: fruitsap dat op mysterieuze wijze in whisky veranderde, de loodgieter die herstellingen kwam doen hoewel daar in het script nergens sprake van was, of de rookmachine die ‘per ongeluk’ op stand “4” in plaats van stand “1” werd gezet en een vervroegde pauze noodzakelijk maakte.
“Vlinder” krijgt Almo-toneelprijs Ondanks het vele werk dat de dramavoorstellingen met zich brachten, bleven er toch de jaarlijkse opvoeringen van “Studio 6”. Met stijgend succes overigens. Van “Tussen ster en hakenkruis” werden zelfs tot in Geraardsbergen gastvoorstellingen gegeven. In 1987 werd “Vlinder” geschreven en opgevoerd in samenwerking met de oudleerlingenbond. Om over een ruimer podium te beschikken, werd uitgeweken naar zaal “Onder de toren”. Het stuk werd bekroond met de prestigieuze Almo-toneelprijs. Met “Het jaar van Sara” mocht “Studio 6” in 1989 de toen nog unitaire provincie Brabant vertegenwoordigen op het nationaal toernooi voor jeugdtoneel in Zwevegem. De inkomsten van de voorstellingen werden geïnvesteerd in kledij en materiaal voor belichting, grime en decor. Ook de medewerkers bleven niet bij de pakken zitten en bekwaamden zich in grime, geluid, belichting en decorbouw. Sommigen, zoals geluidstechnicus Ludo Vleugels, bouwden er zelfs een professionele carrière in uit.
120
Adempauze Het tempo bleef echter niet haalbaar en daarom werd vanaf 1992 wat gas teruggenomen. Volgens Herman was toneel op dat moment voor hen haast een verplichting en dat was nooit de bedoeling geweest. Daarom werd ook afgestapt van de organisatie van volavondproducties met de leerlingen drama. In 1997 werd met “Romeo en Julia” het voorlopig laatste stuk van “Studio 6” gespeeld, maar volgend schooljaar wil men de traditie heropstarten.
Toneel en nog eens toneel... ook buiten de school Zowel Herman als Willy zijn ondertussen ook nog elders met toneel bezig. Ze regisseren beiden bij de “K.A.T.” in Keerbergen, Herman acteert daar ook. Willy is nu scenarist voor de VTM-soap “Wittekerke” maar levert daarnaast ook nog regelmatig een toneelstuk af. Voor “Dagmar” kreeg hij de “Zilveren grif-fel” van de Annie M.G. Schmidtprijs, voor “Hoe was het op school, Immihan?” de Frans Coolsprijs. Geen van beiden zouden ze het toneel willen missen, hoewel ze er beiden totaal verschillend tegenover staan. Herman noemt zich meer een toneelmathematicus, wiens sterke punten vooral organiseren en regisseren zijn. Willy is meer een gevoelsmens. Herman noemt hem een ‘vliegenvanger voor de jeugd’. Willy heeft het er ook moeilijk mee een goede groep na een productie te laten gaan. Herman kan meer afstand nemen. Het was duidelijk dat beiden nog uren over toneel en “Studio 6” zouden kunnen vertellen, maar toen onze voorzitter in zijn Guinness een klavertje zes begon te zien, wisten we dat het tijd was om af te ronden. En voor wat “Studio 6” betreft: “Wordt vervolgd...”.
121
Joris Lambrechts Uit Don Boscoop - herfstnummer 1999 In onze nieuwe reeks “Ten huize van leerkrachten die wonen in huizen waar ooit andere leerkrachten van Don Bosco woonden”, vandaag de eerste aflevering: Joris Lambrechts.
Schoensmeer en confituur Onze voorzitter wist van ons slachtoffer al dat hij in Gent geboren werd. Maar blijkbaar uit vrees om voor de rest van zijn leven voor Oost-Vlaming versleten te worden, voegt Joris daar onmiddellijk aan toe toch geen Gentse roots te hebben. Vader is afkomstig uit Haacht, moeder uit Kortenberg. De grootouders hadden een groothandel in schoensmeer en confituur en om de verdeling daarvan gemakkelijker te maken hadden zijn ouders in Gent een huis met een groot magazijn gekocht. De ouders werkten daar echter niet. Moeder was huisvrouw, vader vertegenwoordiger. Hij heeft één zus die twee jaar jonger is.
‘t Strop Joris ging naar de kleuterschool bij de nonnekes, naast de kerk van de Sint-Coletaparochie. De lagere school volgde hij in “‘t Strop”. Dat was een psychiatrische instelling van de Broeders van Liefde, waar ook een schooltje naast gebouwd was. Hij herinnert zich nog goed de hoge ramen. Alleen aan de kant van de speelplaats waren die open, aan de andere kant waren ze dichtgeplakt. Maar door het grote sleutelgat konden ze toch de patiënten zien, en ze hoorden ook vaak hun geluiden door het glas. Voor hen voorwaar een wondere wereld. Joris bleef er tot het vierde leerjaar. Daarna moest hij de stad in, naar het Sint-Barbara- of het Sint-Lievenscollege. Kiezen kon hij echter niet. Gezien binnen de Gentse burgerij het Frans nog steeds de voertaal was, vond men de kennis daarvan in Sint-Barbara zeer belangrijk. En Joris werd niet goed genoeg bevonden. Het werd dus het bisschoppelijk college Sint-Lievens. Hij bleef er ook voor de humaniora, de Wetenschappelijke A. Het was een vrij strenge school maar qua sport was ze toch met Don Bosco vergelijkbaar. Binnen de school waren er wel weinig faciliteiten maar regelmatig trokken ze naar Sint-Amandsberg om te sporten. Hij noemt zichzelf geen moeilijke leerling, maar in het vierde jaar liet hij zich toch verleiden tot een tweedaagse staking ten tijde van de betogingen voor “Leuven Vlaams”. De lessen Nederlands en geschiedenis van Walter Braeckman, nu VRT-journalist en toen ook al een berucht figuur, waren daar zeker niet vreemd aan.
Hoger Op Ondertussen was Joris ook lid geworden van de scouts en speelde hij basket bij de parochiale ploeg “Hoger Op”. Hij ziet zich nog zitten, met handschoenen aan op de reservebank, want de ploeg speelde altijd buiten. Voor het regentaat Nederlands-Engels-Duits moest Joris niet ver gaan. De Ledeganckstraat was immers vlakbij. Hij behaalde er zonder problemen zijn diploma en besloot verder te studeren: psychologie aan de Gentse universiteit. Maar een te hoge bloeddruk en hartkloppingen maakten daar in de eerste kandidatuur al een einde aan.
De Waai Een kennis kende een jeugdrechter die in de beheerraad zat van het opvangtehuis van de salesianen “De Waai” in Eeklo, en zo kwam Joris daar terecht als opvoeder. Zijn eerste contact met de jongeren zal hij nooit vergeten. Ze kwamen bijna allemaal uit Antwerpse jeugdbendes, hadden lang haar en tatoeages en waren net in Ytong-stenen aan het kappen. Joris geeft toe dat hij er meteen geen zin meer in had. Maar hij zette door, ook al werd hij al bij zijn eerste nachtdienst op de proef gesteld. Drie jongens hadden zich voor het slapengaan op het toilet verstopt en waren daarna langs het raam van de living ontsnapt. Drie dagen later werden ze door de rijkswacht opgepakt. Ontsnappingen waren trouwens schering en inslag. Toen er weer twee ontsnapten op een dag dat het pijpenstelen regende, ging salesiaan Norbert Carette ze gewoon met de auto opwachten op de plaats waar ze gewoonlijk uit de weiden kwamen. Ze waren maar wat blij dat ze mee terug mochten.
122
Joris was het studeren nog niet moe en startte een driejarige weekendcursus orthopedagogie aan het zeepreventorium van De Haan. Het was niet de klasomgeving die hij gewoon was: de klassen hadden niveaus met kussens i.p.v. tafels. Maar de cursussen waren boeiend. De lesgevers konden immers putten uit hun eigen ervaring in het zeepreventorium. Doordat de combinatie met de legerdienst moeilijk was en de school bovendien opgedoekt werd, slaagde Joris er niet in het diploma te behalen. Toch had hij er geen spijt van de cursus gevolgd te hebben. De ervaring was immers zeer bruikbaar in “De Waai”. Zo begon hij i.p.v. de lessen Nederlands, die zich gewoonlijk toch tot scrabble en kruiswoordraadsels beperkten, sociale wetgeving te geven. Meteen waren de jongeren zeer geïnteresseerd en Joris kon meteen doorgeven wat hij op het zeepreventorium leerde.
En dan naar Haacht “De Waai” was een goede leerschool maar de job was zeer veeleisend en Joris zag zich dit toch niet tot aan zijn pensioen doen. Omdat zijn grootouders in Haacht woonden nam Norbert Carette contact op met directeur Meysen. Eind augustus, tijdens zijn vakantie in Zwitserland, kreeg Joris het bericht dat hij kon beginnen. Zijn directeur Goemaere zag dat echter niet zitten en het vergde heel wat diplomatie om toch weg te kunnen voor het verstrijken van zijn opzegtermijn. In 1977 begon hij onder de hoede van “peter” Maurice De Potter Nederlands te geven. Aanvankelijk logeerde hij bij zijn grootouders, maar in 1978 huwde hij met Inge, die hij van in Zwitserland kende. Ze huurden een appartement aan de Aarschotsesteenweg in Wilsele. In 1981 werd Nele geboren, in 1983 Bieke.
Zwitserland... en nog eens Zwitserland Zijn vakanties bracht Joris steevast in Zwitserland door. Hij was er gedurende 15 jaar monitor voor de mutualiteiten, aanvankelijk voor één periode maar al gauw voor de volle twee maanden. Ook in de winter trok hij naar de bergen voor skivakanties of langlauf met collega Roger Verbinnen. Zo mocht hij ondervinden dat skiën niet zonder gevaar is. Op Les Deux Alpes brak hij zijn heup bij een valpartij. En het gezegde dat een ongeluk nooit alleen komt, was hier duidelijk van toepassing. Hij bleek te lang voor de helikopter die hem moest vervoeren, zodat die met geopende deur naar beneden moest. Ook de ziekenwagen beneden bleek aan de korte kant en Joris kon maar net de ambulancier tegenhouden toen die met een zwaai de achterdeur wou dichtgooien. En toen hij dan toch bij een “soort beul” geraakte die ter plaatse voor dokter moest doorgaan, bleek die net koffiepauze te hebben. Uiteindelijk werd hij in het ziekenhuis van Grenoble geopereerd en begon de lange herstelperiode. Joris kon dat schooljaar geen les meer geven en leerde pas in de zomervakantie weer zonder krukken lopen.
De tv-actie 1998 was een bijzonder pijnlijk jaar voor het gezin. Na een slepende ziekte overleed Inge. Joris was tijdens haar verblijf op de afdeling chemotherapie getuige van het vaak tergend lange wachten van de patiënten, waarbij de tv vaak het enige tijdverdrijf bleek. Dat zette hem ertoe aan een actie te starten om alle kamers op de afdeling met een toestel uit te rusten. De scholen hadden echter al andere projecten op het oog, maar de Oud-Leerlingenbond schaarde zich volledig achter de actie. Ondertussen konden door de bijdragen van oud-leerlingen reeds enkele kamers met een tv-toestel uitgerust worden.
123
De samenwerking is trouwens wederzijds, want Joris is al jaren een trouw helper bij de activiteiten van de OudLeerlingenbond. Ook Inge was vroeger steeds trouw op post.
Italiaans vlot nog niet Joris is ondertussen begonnen Italiaans te studeren. Hij was daartoe aangezet door Angelica, een meisje uit Sardinië dat via een uitwisselingsproject twee maanden bij hen verbleef. Vorige zomer zijn ze voor het eerst naar Italië geweest om een en ander in praktijk te zetten. “Maar het ging niet zo vlot”, geeft hij eerlijk toe. En wat onze inleiding betreft: toen Joris en Inge een huis wilden bezoeken dat openbaar werd verkocht en dat zij later ook kochten, bleek de huurster collega Marianne Wuillaume te zijn.
124
Chris Verbinnen Uit Don Boscoop - winternummer 2000 Een jaarwende brengt ons altijd wat tot mijmeren. En al zijn wij overtuigde aanhangers van de idee dat het nieuwe millennium pas in 2001 start, de overgang naar het jaar 2000 is toch iets speciaals. Een mens begint zich vragen te stellen. Wat brengt de toekomst? Waarom hebben onze “Ten huize van ...”-slachtoffers de laatste tijd allemaal zo’n knappe dochters? Waarom al die TGV-werken? En vooral: wat deed die Arabier in de voortuin van Chris Verbinnen?
Op haar strepen staan Chris werd geboren in de Heilig Hartkliniek van Leuven. Vader werkte bij de spoorwegen in Leuven, moeder was huisvrouw. Ze heeft nog een zus die vijf jaar jonger is. Het gezin woonde aan de spoorwegbrug in Veltem. Chris heeft er een toffe jeugd gehad. Ze ging naar de kleuterschool en de lagere school bij de nonnekes aan de kerk in de Stationsstraat. Ze vond het een plezant schooltje maar moest als kleuter toch regelmatig met een plakker op haar mond rondlopen. Al dat zwijgen vond ze immers niet zo leuk. Ze stond ook op haar strepen. Toen de grote en vooral schijnheilige kleuter Rudy haar er valselijk van beschuldigde een gat in zijn broek geknipt te hebben (de sufferd was gewoon gevallen), stormde ze meteen naar Zuster Alena om haar beklag te doen. En ze kreeg gelijk.
Witte handschoentjes... en een “pets” Ook in de lagere school waren er geen problemen. Chris lag in voortdurende concurrentie met Bernadette en Olga voor de eerste drie plaatsen. Alleen vraagstukken vormden soms een probleem. Ze ziet zich nog staan met de witte handschoentjes en de stapel prijsboeken op het grote podium tijdens de prijsuitdeling. Eigenlijk vond ze dat niet leuk. Ze vond het vooral oneerlijk dat de laatsten van de klas helemaal niets kregen. Ondanks dat alles bleek ze toch niet zo’n braaf kindje want regelmatig kreeg ze een “pets” rond haar oren van Zuster Marcella, iets wat in dat pré-Dutroux tijdperk nog niet als kindermishandeling beschouwd werd. Ooit werd ze zelfs in het kolenhok opgesloten: een ware horror-ervaring. Ook de kerkklokken waren niet heilig En niets was heilig voor haar. Tijdens de tweewekelijkse “vrijwillige” poetsbeurt van de kerk, de vrijdag na de lessen, was het Chris die de klokken liet luiden, daarbij natuurlijk aangemoedigd door haar klasgenootjes. De nonnekes waren in alle staten en ze moest een week schoolblijven. Haar ouders tilden er gelukkig niet zo zwaar aan. “Het waren prachtouders, ook nu nog”, zegt ze.
Fratsen met Oscar Aan het leuke leventje onder de kerktoren kwam een einde toen Chris voor de humaniora naar het Heilig Hart in Heverlee moest. Elke morgen eerst met de trein naar Leuven en dan overstappen op die naar Ottignies. Leuk was anders want in volle taalstrijd werden ze vaak gepest door franstalige studenten. Vermoeiend was het ook. Het waren lange dagen en de leerstof was niet eenvoudig. Chris moest hard werken, vooral voor wiskunde. Toch was er af en toe tijd voor een frats. Het geraamte, dat ze Oscar gedoopt hadden, had daarin meestal de hoofdrol. Het slachtoffer was meestal de meest truttige leerkracht. Regelmatig deden ze ook ‘s middags ‘de muur’, om hun stamcafeetje aan het station te bezoeken. Over Stef en Ratjetoe Op haar 17de leerde ze Stef kennen, een inwijkeling uit Reet. Die startte een jaar later in het Veltemse gehucht Beisem met een paar vrienden het jeugdhuis Ratjetoe, wat zoveel betekent als ‘hutsepot’. Chris stopte met de scouts en stortte zich vol overgave in de jeugdhuiswerking, een werking die blijkbaar vruchtbaar was want meerdere collega’s leerden er hun vrouw kennen.
125
Van Groenveld naar PNL Misschien had het er wat mee te maken, maar het eerste jaar aan de sociale school Groenveld in Heverlee was een flop. Ze geeft toe dat ze zich niet echt helemaal voor de volle 100 % had ingezet, maar gedane zaken nemen geen keer. Van haar ouders kreeg ze nog één kans. Zonder hun medeweten schreef ze zich in voor de onderwijzersopleiding aan de PNL in Leuven.
Met ‘boekskes’-kennis naar Don Bosco Twee jaar later en zonder veel problemen had ze haar diploma. Ze was amper twee weken werkloos want ze nam alle interims aan, ook in het BLO. Toen ze ‘dik tegen haar goesting’ in een school in Kortenberg stond, vertelde Herman Moons haar in de jeugdclub dat men in Don Bosco iemand zocht voor het secretariaat. Hoewel ze Don Bosco enkel kende van de ‘boekskes’ die haar moeder regelmatig toegestuurd kreeg, solliciteerde ze meteen.
Rozen op haar weg Het eerste gesprek met directeur Stienaers verliep letterlijk op rozen. Chris reed nog niet lang met de auto en maaide bij het oprijden meteen het halve rozenperk weg. “Hier moet je haar op je tanden hebben”, zei de directeur. Bij Chris was dat blijkbaar in voldoende mate aanwezig want ze mocht terugkomen voor een sollicitatiegesprek met hem en inspecteur Biesmans. Uiteindelijk werd een andere kandidate aangenomen, maar in de jeugdclub werd ze van de gang van zaken op de hoogte gehouden door haar trawanten Moons, Cauwenberghs en Bulens. Zo kwam ze te weten dat die andere kandidate ander werk gevonden had en meteen startte ze een telefooncampagne. Niet zonder succes want het was vooral omdat ze volhield dat ze uiteindelijk de betrekking ook kreeg.
Vuilbak Ze startte op 12 september 1977. Het waren heerlijke tijden. Het secretariaat was voor haar eigenlijk een beetje een verlengde van de jeugdclub, ook al stak Herman Cauwenberghs, nu haar schoonbroer notabene, haar regelmatig in de vuilbak.
Over het familieleven en de schoolbus In 1978 trouwde ze met Stef en ze gingen in een rijhuis aan de Brusselsepoort in Leuven wonen. Elke morgen nam Chris de bus naar Veltem, waar ze overstapte op de schoolbus om de volledige schoolronde mee te doen. Toen Sara geboren werd, het was toen 1980, was dat niet langer haalbaar en kocht Chris zich een wagentje om naar school te rijden. In datzelfde jaar startte Stef met enkele vrienden het computerbedrijf Compulec. De zaak groeide snel en het was dan ook een enorm zware periode. Toen een jaar later An geboren werd, besliste Chris verlof zonder wedde aan te vragen. Ze deed dat gedurende vijf jaar. Bij haar terugkeer was de afsplitsing van de Middenschool al een feit en werd haar gevraagd daar te gaan werken. Dat doet ze nu nog halftijds.
Terug een ‘bezige bij’ in Veltem Ondertussen wonen ze nu al 14 jaar terug in Veltem en Chris is daar nog steeds erg actief. Ze is bestuurslid van Gym en Dans en zetelt ook in de sportraad van Herent. Ze werkt ook mee in Wereldwinkel en ontwikkelingssamenwerking.
Plannen, dromen... en wensen voor morgen Ze zou graag de draad weer oppikken met haar vroegere hobby: tekenen en schilderen. Een tentoonstelling van haar werken organiseren, dat ziet ze ook wel zitten. Ze droomt ook wel van een wereldreis, vooral naar oosterse landen, maar gezondheid en het geluk van haar kinderen, dat vindt ze toch wel het allerbelangrijkste. Maar wat deed toch die Arabier in de voortuin? Omdat Chris er blijkbaar niet zo van overtuigd is dat deze Don Boscoop wel degelijk een oplage van 2600 exemplaren kent, stellen we voor dat al onze lezers het haar eens vragen. Ze zal dan wel overtuigd zijn.
126
Patrick De Potter Uit Don Boscoop - zomernummer 2000 Het eerste weekend van juli zat er aan te komen, het moment waarop het stille dorpje Werchter even verandert in de grootste stad van de regio. Moment ook waarop de plaatselijke bevolking tot een verwaarloosbare minderheid herleid wordt. Tijd dus dachten we om eens bij zo iemand op bezoek te gaan. Bij zo’n echte autochtoon, een echte Werchternaar of, zoals ze ter plaatse zeggen, “ene van Wechter”. En we vonden er één, een echte: de technische adviseur - coördinator TSO-BSO (oeps, die titel): Patrick De Potter.
Jack-Op Patrick is een hele echte. Zijn grootmoeder had in Werchter het legendarische café annex zaal Gambrinus. Patrick groeide er letterlijk op met de Jack-Op. Hij heeft een broer die twee jaar jonger is. Allebei zijn ze oudleerlingen van Don Bosco. Niet verwonderlijk want vader Maurice gaf er jarenlang les.
Een echte “brek” Patrick ging naar de kleuterschool in het ondertussen ter ziele gegane schooltje van De Wal en daarna tot het vijfde leerjaar naar de lagere jongensschool. Hij noemt zichzelf een echte “brek”. Met zijn fietsje reed hij heel het dorp af en hij was er dan ook een gekend figuur. Het café van zijn grootmoeder speelde daarin natuurlijk ook een rol en bovendien had moeder een stoffenwinkel in het dorp. Wat hij zich uit zijn kindertijd het best herinnert zijn de overstromingen uit de jaren ’60. In de Beverlaak, waar ze woonden, stond zo’n 80 centimeter water. Hij ziet nog de meubels staan op bierbakken. Elke dag werden ze met de boot tot aan de brouwerij gebracht, vanwaar ze te voet verder naar de school konden. De tweede overstroming vond hij de leukste. Toen konden ze varen met de deur van het kippenhok als vlot.
“Om het eerst buiten vliegen” Voor het zesde leerjaar trok Patrick naar de lagere school van Don Bosco in Haacht, bij meester Vervloet. Daarna werd voor de moderne gekozen maar dat lag hem duidelijk niet. Patrick bekwaamde er zich in disciplines als “om het eerst buiten vliegen”. De technische wenkte. De afdeling was gauw gekozen. Vermits vader in de mechanica les gaf, werd het elektriciteit. Hij vindt dat hij er een brave jongen was, maar de klas was wel berucht. Namen als Arnaerts en Van Gestel doen blijkbaar nog alle leraars uit die tijd koude rillingen krijgen.
Chirokampen Patrick was ook van jongsaf bij de Chiro. Hij was een vrij fanatiek lid en ging zelfs een tijd twee keer per jaar op kamp. Met de jongens natuurlijk, maar omdat hij in de leiding stond bij de kleinsten, en die op kamp gingen met de meisjes, kon hij ook daar nog eens meegaan. Hij benadrukt wel dat hij altijd een tent voor zich alleen had.
In de leer bij Mark King van Level 42 Patrick had na de A2 elektromechanica nog fotografie willen studeren en had zich ook ingeschreven. Maar hij kwam op een wachtlijst terecht en vernam in september dat er geen plaats meer was. Hij besloot dan maar te gaan werken maar moest toch enkele maanden stempelen. Eigenlijk kwam dat hem wel goed uit want de toen vrij langharige Patrick was bassist geworden bij het in Werchter en omgeving wereldberuchte Wake Up. Het groepje speelde vooral covers van Status Quo maar haalde eind van de jaren ’70 toch de finale van Humo’s Rockrally. Hij vertelt hoe hij erin slaagde om in de Leuvense Mahattan met Mark King van Level 42 aan de praat te geraken en van hem, zijn grote goeroe, allerlei technieken te leren. Om wat bij te verdienen speelde hij ondertussen nog mee in het balorkest van zijn oom.
127
Elnor-prototypes en het compromis van Meysen Patrick vond werk in het labo voor motoren van Elnor in Wespelaar. Ze maakten er zo’n 200 tot 300 prototypes per jaar. Maar na drie jaar begon het bergaf te gaan met Elnor en toen in september 1985 directeur Meysen belde om te vragen in Don Bosco les te komen geven, moest hij niet lang nadenken. Op dat moment had Elnor echter net een grote bestelling gekregen en zijn baas wilde hem niet laten gaan. Directeur Meysen bemoeide zich echter persoonlijk met de zaak en na een fikse ruzie met de directeur van Elnor kwam het tot een compromis. Half oktober kon hij starten en in zijn vrije dagen zou hij nog voor Elnor werken.
Basgitaar wordt ingeruild... voor een computer Ondertussen had hij zijn basgitaar geruild voor een Apple-computer en was hij in 1983, hij had toen al een heel leven achter de rug, getrouwd met Hilde. Hoewel hij beweert dat ze samen in het vijfde leerjaar zaten leerden ze elkaar eigenlijk kennen bij het toneel van de KWB. Hij speelde mee en toen zij voor de derde keer naar hetzelfde stuk kwam kijken, wist hij dat er meer aan de hand was. Ze kregen twee kinderen: Liesbeth in 1986 en Michael in 1988.
Nieuwe deur voor “technisch adviseur - coördinator” Op school gaf Patrick zowat alle technische vakken. Vooral elektriciteit, maar ook elektronica, mechanica en zelfs sanitair. Hij werkte ook een tijdje op het secretariaat omdat hij een maand voor zijn vaste benoeming gereaffecteerd werd. Toen werkmeester Willy Florentie ziek werd en overleed, vroeg directeur Poelmans hem diens plaats in te nemen. Hij deed dat twee jaar samen met werkplaatsleider Frits Van den Bergh, tot die met pensioen ging en hij een plaatsje opschoof. De benaming werkplaatsleider bleek echter wat moeilijk voor het ministerie, zodat zijn functie sedert twee jaar “technisch adviseur - coördinator” heet. Hij beweert zelfs een nieuwe deur te hebben moeten laten plaatsen om zijn volledige titel erop te krijgen.
Machinepark TSO-BSO beter dan Chinese import Vele oud-leerlingen die na jaren de werkplaats opnieuw bezoeken, vinden dat er weinig veranderd is. Patrick vindt dat normaal. De techniek evolueert maar de basis blijft. Bovendien zijn de oude machines beter dan de nieuwe die tegenwoordig uit China komen. CNC-machines zijn voor een school onbetaalbaar en simuleren met de computer zal naar de toekomst toe dan ook de oplossing zijn. Computers zijn trouwens Patricks stokpaardje. Recent haalde de school nog de kranten als pilootschool voor een draadloos computernetwerk. Contacten met de computerwereld en met de bedrijfswereld in het algemeen vindt hij zeer belangrijk. Hij vindt dat een technische school draait op contacten met de nijverheid. Zonder hulp uit die richting wordt het technisch onderwijs onbetaalbaar.
Festivalmicrobe Geen echte Werchternaar die niets met het festival te maken heeft en voor Patrick is dat niet anders. Hij is er al bij van bij het begin, toen het podium nog bestond uit bierbakken en paletten van de veiling en de fuif op de vooravond nog meer volk trok dan het festival zelf. Zijn eerste job was de togen bevoorraden van water en ijs en op de weide de lege flesjes oprapen “voor nen ijskreem of ne frit”. Voor Hilde was het een familiezaak. Haar zus is getrouwd met organisator Hedwig De Meyer. Heel de familie werd ingezet om het terrein op te kuisen. Patrick doet dat nog
128
altijd, maar nu wel als verantwoordelijke voor de 50 jobstudenten die daarvoor in dienst genomen worden. Hij was ook een tijd toiletverantwoordelijke en maakte zelf nog toilethokjes. Die zijn ondertussen wel vervangen door gehuurde modellen van een gespecialiseerd bedrijf. Toen De Meyer het podiumbedrijf Stageco opstartte, werd Patrick ook regelmatig ingeschakeld. Hij maakte nog een toernee van Pink Floyd mee en was in de vakantieperiodes vaak koerier om allerlei ontbrekende stukken weg te brengen. Zo moest hij tot diep in Duitsland met een waterpas die men vergeten was.
Handige “Harry” Patrick heeft zelf zijn huis gebouwd, inclusief het zwembad waarvoor hij zelf een verwarmingssysteem ontwierp met zonnepanelen op basis van persluchtdarmen. Hij heeft nog veel plannen maar wil eerst afwerken waarmee hij begonnen was. Hij kookt graag en Hilde vindt dat natuurlijk zalig. Hij beweert nog dat hij ons ook wat te eten had willen opdienen maar dat hij het net zo druk had. De periode was blijkbaar dus toch niet zo goed gekozen. Pech.
129
Jos Mees Uit Don Boscoop - herfstnummer 2000 Iedereen kent Jos Mees als één van de coördinatoren van TSO-BSO. Bij aanvang van dit schooljaar startte hij in de (nieuwe) functie van adjunct-directeur. Tijd voor Don Boscoop om even terug te blikken op het leven van.
De wonderjaren Jos Mees werd geboren in Kwerps in een gezin van vier. Zijn moeder was huismoeder en zijn vader schrijnwerker. Als oudste broer zou hij logischerwijs de schrijnwerkerij van z’n vader overnemen tot bleek dat Jos er niet de minste interesse voor had. Samen met zijn jongere broer en zussen speelde hij liever schooltje. “Meester Jos en zijn leerlingen. Ja, ook huiswerk maken hoorde er toen al bij, vooral dan voor de taalvakken.” In 1969, op twaalfjarige leeftijd werd het tijd om de stap richting grote stad te wagen. Jos ging schoollopen op het Sint-Pieterscollege in Leuven. Hij volgde er Latijn-Grieks. Een keuze die zijn passie voor taal en onderwijs nogmaals bevestigde. In zijn vrije tijd zorgde hij samen met de pastoor voor de heropleving van de doodgebloedde alternatieve jeugdorganisatie 13+. Daarnaast zette Jos zich in als verantwoordelijke voor de schoolbibliotheek.
Zwemmen Alles leek van een leien dakje te lopen tijdens die jeugdjaren … of toch bijna alles. Tot groot ongenoegen van zijn vader kon Jos immers nog steeds niet zwemmen. Als het van z’n vader afhing zou zijn zoon, die nu al 18 was, kunnen zwemmen alvorens hij z’n oproepingsbrief van het leger kreeg. Alweer liet Jos een staaltje van leergierigheid zien. Na vijf lessen zwom hij als de beste.
Sint-Thomas Na de humaniora wilde Jos zo snel mogelijk z’n jeugddroom realiseren. Hij wilde lesgeven. Vandaar z’n keuze voor het regentaat. Dit tot grote ergernis van zijn moeder. Aangezien Jos zo’n goede leerling was vonden zowel de leerkrachten als z’n moeder dat hij zijn talenten verkwanselde. Iedereen zag hem aan de universiteit studeren. Jos hield voet bij stuk en koos voor de vakken Nederlands, Engels en Duits. Toen een vriend van zijn vader vertelde dat dit een minder goede beroepskeuze was, veranderde hij z’n vakken in Frans, Engels en geschiedenis. In Sint-Thomas stond hem een kleine ontgoocheling te wachten: hij was de enige 18-jarige in deze richting. Zijn collega-studenten vertelden Jos dat hij nooit in twee jaar regent zou worden. Hij zou er, net zoals iedere student, minstens drie jaar over doen: de verplichte twee jaar en een bisjaartje. Maar neen, na twee jaar en heel wat gesolliciteer, kreeg Jos drie aanbiedingen. Don Bosco Haacht was er één van.
Don Bosco Jos kon onmiddellijk op Don Bosco beginnen en kreeg meteen een fulltime lessenrooster. Hij kwam onmiddellijk in alle studiejaren. “Zo kwam ik een keer in 5BSO waar ik een dictee wilde doen. Na tien minuten stond ik met boekentas en al buiten. De leerlingen pikten het niet dat zo’n jonge gast aan hen les kwam geven. Je moet weten dat ik toen nog jonger was dan hen zelf. Zonder Marcel Lemmens had ik die eerste jaren nooit doorgekomen, hij heeft me altijd door dik en dun gesteund.”
Legerdienst Na twee jaar lesgeven riep het leger Jos op. In Peutie volgde hij zijn opleiding. Na een maand moest hij het
130
‘Counter Information Corps’ vervoegen. Dit is een onderdeel van de militaire politie. De laatste maanden van zijn legerdienst moest hij de kazernes controleren op veiligheid en hoorde dan ook bij de generale staf. “Ik leerde er vooral om kwistig met tijd om te springen: doe zo lang mogelijk niks, zei mijn chef. Ik was dit helemaal niet gewoon. Wat er dan wel werd gedaan? Roken, drinken en kaarten!”
Ardennen Na tien maanden legerdienst, keerde hij in 1980 terug naar Don Bosco. “Aangezien het VSO in het eerste jaar z’n intrede had gemaakt, mocht ik hier geen lesgeven. Ik had de hele opstarting immers gemist.” Tijdens deze eerste jaren van lesgeven in Don Bosco, is Jos een heel stuk gaan aanvoelen wat de waarde van het opvoedingsproject van Don Bosco was. Hij wilde dit ook navolgen en ging daarom een tweetal keer per jaar met zijn leerlingen op vakantie naar de Ardennen. Het kwam zelden voor dat iemand verstek liet gaan.
Van huisbezoeken tot een gezin Om z’n leerlingen ook in de familieomgeving te kennen, bracht Jos geregeld huisbezoeken. Zo kwam hij op 13 april 1984 bij een leerling aan. Niet alleen hij maar ook een vrouw kwam het gezin bezoeken. Zij was immers met de familie op vakantie geweest en kwam de foto’s brengen. Het was liefde op het eerste gezicht. Op de Opendeurdag hoopte Jos deze vrouw (Maria) opnieuw te ontmoeten maar… ze was er niet. Gelukkig gaf diezelfde leerling hem haar telefoonnummer. Twee jaar later stapten ze in het huwelijksbootje en verhuisden naar Sint-Adriaan. Op aanraden van Jan Pinxten kochten ze er een huis. Drie jaar later werd hun dochter Gretel geboren.
Ambitie Een aantal jaren later kreeg Jos een taakverandering: naast leerkracht werd hij ook jaarverantwoordelijke van het 3de jaar. Zijn loopbaan kreeg in 1996 een nieuwe verandering want nu betitelde hij de rol van coördinator. Tot nu toe had het TSO-BSO nog geen adjunct. Vanaf september is Jos dit. Hij koos voor deze job omdat hij voor een stuk zelf de invulling kon bepalen. Zo wil hij de nieuwe leerkrachten begeleiden. De leerlingen blijft hij zeker en vast ook trouw. Problemen wil hij steeds mee proberen op te lossen. Ook het sanctioneringsbeleid valt onder zijn bevoegdheid. Zijn doelstelling bestaat erin tegen Kerstmis ongeveer alle leerlingen te kennen! Veel geluk zouden wij zo zeggen.
131
Marcel Deleus Uit Don Boscoop - winternummer 2001 Er zijn zo van die mensen die houden van een directe aanpak. Marcel is er zo een. “Leg ulle”, heet hij ons welkom. De zetels zijn groot genoeg, maar het gezelschap nodigt er niet zo toe uit, dus gaan we maar gewoon zitten.
“Een paard en een kar, een koetje en een varken...” Marcel werd geboren in 1932 in Boortmeerbeek-Laar en hij woont er nog steeds, in het ouderlijk huis. Hij heeft nog een zus die een jaar ouder is en een halfbroer die 13 jaar ouder is. Vader werkte in de plaatselijke mouterij en de ouders hadden daarnaast ook een kleine boerderij. “Een paard en een kar, een koetje en een varken, wortelen en asperges voor de markt”, omschrijft hij het. Hij maakte nog de tijd mee dat de kinderen de donderdag een halve dag les hadden, de zaterdag een hele. Toch moest hij thuis vaak helpen. “Aren rapen” en de kleine aardappelen rapen waren typische werkjes voor de kinderen.
Oorlogsjaren Marcel ging naar de kleuterafdeling van de meisjesschool en daarna naar de jongensschool in de Beringstraat. Die was ‘s avonds een kwartier vroeger uit dan de meisjesschool, opdat ze met mekaar geen contact zouden hebben. Voor Marcel was dat geen probleem. Hij wachtte gewoon. Wat tijdens zijn kindertijd ongetwijfeld het meeste indruk op hem maakte was de oorlog. Marcels halfbroer werd opgeroepen en kreeg van de ouders 300 frank mee van de 500 frank spaargeld die ze hadden. Belgische soldaten hadden de villa van de directeur van de mouterij ingenomen en toen de brug over de Vaart moest opgeblazen worden, werden de boeren aangemaand te vertrekken. Het gezin vluchtte met paard en kar tot in Baardegem. Daar werden ze opgevangen in de balzaal achter een café. Hij herinnert zich nog het orgel dat er stond en waarachter de cafébazin zich verschool als ze bang was. Er werd zwaar gevochten in Baardegem. Hij zag er eerst het gehavende Belgische leger doortrekken, later het veel nettere Duitse leger. Marcel spaart zijn kritiek voor het Belgische leger niet. Hij vertelt hoe een vastgelopen kar van een vluchteling door Belgische soldaten geplunderd werd en hoe vader een soldaat die zijn paard wou stelen in de haag duwde. Gelukkig konden ze na twee weken opnieuw naar huis. Er lagen nog dode soldaten langs de weg en ook thuis had het leger zijn sporen nagelaten. Ze hadden er frieten gebakken en daarna het vet over de vloer uitgegoten.
Gaan werken voor een fiets Op zijn veertiende moest Marcel gaan werken. “Wie toen twee jaar langer studeerde, was een geleerde”, zegt hij. Hij werd “diender” bij de metselaars aan 50 frank per week. Op zijn vijftiende kon hij aan het werk in de conservenfabriek Aki, in de gebouwen waar nu de firma Hebbelinckx autoradiatoren maakt. Hij kreeg er al 6,5 frank per uur, zodat hij na een half jaar een fiets verdiend had. De ouders vonden het op dat moment beter dat hij thuis bleef om op de boerderij te werken. Zo kon vader weer voltijds gaan werken en die verdiende 28 frank per uur.
Zijn legerdienst en zijn grote liefde Marcel bleef thuis werken tot aan zijn legerdienst, die toen 21 maanden duurde. Eerst moest hij naar Doornik, waar hij opgeleid werd tot munitiespecialist, en daarna voor 17 maanden naar Düren in Duitsland. Eén keer om de twee à drie maanden mocht hij naar huis en dat viel tegen. Hij had immers ondertussen in de wijk “Delle” de zestienjarige plaatselijke schone Adeline leren kennen. Elke dag schreven ze een brief.
“Karottentrekker” Maar Marcel was een plantrekker, of beter, een “karottentrekker”. Hij liet van thuis een telegram sturen dat hij dringend moest terugkomen, omdat zijn vader zwaar ziek was, veinsde allerlei ziektes en kieperde alle pillen in de
132
toiletten, bekloeg zich bij de korpsdokter dat hij had moeten overgeven maar vergat erbij te vertellen dat hij toen flink dronken was. Uiteindelijk werd zijn appendix weggenomen, maar ondertussen hoefde hij toch niet veel te doen en kon hij regelmatig naar zijn liefje.
Yoghurtapparaten en het getal 13 Na de legerdienst trouwde Marcel met zijn Adeline en namen ze de boerderij over. Ze kregen twee kinderen: André in 1956 en Agnes in 1958. Nu heeft hij ook al vijf kleinkinderen. Zijn vader werd amper 54 jaar. Hij stierf aan een hartziekte. Marcel bleef witloofkweker en had ook nog runderen tot 1976. Adeline werd toen ziek en kon hem niet meer helpen. Marcel besloot werk te gaan zoeken. Hij had ramen en deuren gemaakt bij een buur, die in Roosbeek een fabriekje had, waar yoghurtapparaten gemaakt werden. Marcel kon er aan de slag als bediende. Hij toont ons het briefje dat hij bewaarde, met de routebeschrijving naar een plaats in Frankrijk, waar hij met een gehuurde bestelwagen een lading apparaten moest afleveren. Alles ging goed tot hij onderaan het briefje “jusque Roye” vond. Marcel, die geen woord Frans kende, zocht de plaats Jusque, vond die niet en reed totaal verloren. Na 13 maanden ging de firma failliet en werd opnieuw opgestart in St.-Leger. Marcel ging mee. Hij bleef er overnachten en werkte van maandag tot donderdag van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, zodat hij telkens een lang weekend had. En 13 maanden later ging ook deze firma op de fles. Marcel reed dan 13 maanden rond met dieetproducten, tot ook die firma failliet ging. Hij moest op dat moment nog 9 maanden loon krijgen, maar dat was niet erg. Bij een faillissement bleef er wel altijd wat “plakken”. Zo verkocht Marcel bij hem thuis voor zo’n 400.000 frank dieetschuimwijn.
Afbreken en maken Ondertussen had Marcel met Don Bosco kennisgemaakt. Hij had nog een weide gemaakt naast de school, toen in 1961 de bouwwerken startten, maar het eerste echte contact kwam er toen ze er hun zoon André naartoe stuurden. Adeline ging onmiddellijk bij het oudercomité. Marcel zelf ging voor het eerst helpen toen de gepensioneerden van Leuven in de school hun gewestdag organiseerden. Hij werd een graaggezien medewerker. Het was dan ook niet onlogisch dat hij in 1980 als onderhoudswerkman aan de slag kon. In het begin was het wat raar: hij was bevriend met directeur Alen, nu werd hij diens werknemer. Hoewel hij officieel in het college werkte, was hij meer in de technische te vinden. Hij heeft naar eigen zeggen veel afgebroken en veel gemaakt. Vooral schilderen deed hij graag. Hij schuurde alles voor de lessen begonnen, zodat hij tijdens de lessen geen lawaai moest maken. Een grapje kon er echter altijd wel bij. Marcel had dan ook een goed contact met vele leerlingen. Zo stuurt de Amerikaanse Cathy Koker, die zo’n tien jaar terug via een uitwisselingsproject naar hier kwam, hem nog regelmatig een kaartje.
“Directeur van de eetdagen” De eetdagen werden zijn kermisdagen. Hij werkte al mee voor hij bij Don Bosco in dienst kwam en ook nu, na zijn pensionering zet hij er zich nog al-tijd voluit voor in. Op school wordt hij zelfs “directeur van de eetdagen” genoemd. Hij vind dat niet abnormaal. Iedereen die tijdens de eetdagen frieten bakte, werd directeur. Onderdirecteur van het ASO, directeur van het TSO-BSO of zoals in zijn geval, directeur van het werkvolk. Dat hij maar alleen was, speelt daarin uiteraard weinig rol. Ondertussen had hij ook nog tijd voor een bijverdienste: Zwarte Piet spelen met SinterCauwenberghs of andere heilige mannen. Vooral het aspect ongestraft meisjes te kunnen kussen, maakt deze job bijzonder aantrekkelijk voor hem.
Groenten en sleutels Ook nu hij met pensioen is, komt Marcel nog bijna dagelijks naar Don Bosco, zeker nadat Adeline op 9 mei 1998 overleed. Het grote verschil is dat hij nu zijn boterhammen niet meer hoeft mee te brengen. Bij de salesianen, waar hij bijna dagelijks verse groenten brengt, wordt er voor hem wel een bord bijgeschoven. Hij heeft nog alle sleutels van de school. “De dag dat ik die moet afgeven, kom ik niet meer”, zegt hij.
133
Rik Alen Uit Don Boscoop - lentenummer 2001
Veeleisende bestuursleden… Na een bestuursvergadering zeg ik tegen enkele bestuursleden dat ik met mijn echtgenote een citytrip naar Rome ga maken maar ook dat ik een ontmoeting heb met Rik Alen, de wereldproost van de oudleerlingen. Dit laatste zinnetje had ik beter niet gezegd want ik krijg onmiddellijk te horen dat ik dan maar een “Ten huize van...” moet zien te regelen. Want zeggen ze: “Veel oud-leerkrachten en oud-leerlingen zullen zich wel herinneren dat Rik Alen niet alleen in Haacht les gegeven heeft, maar dat hij er ook 6 jaar kloosteroverste geweest is.
Generaliaat Rik Alen wordt liever wereldafgevaardige van de oud-leerlingen dan wereldproost genoemd. Meestal is hij ergens in de wereld op bezoek bij oud-leerlingen, maar zijn thuis is het Generaliaat, de hoofdzetel van de Salesianen. Het klooster bevindt zich tussen de luchthaven en het centrum van Rome. Het is gelegen in een oase van rust. Wij worden er zeer hartelijk ontvangen en ontmoeten er nog andere Vlaamse Salesianen: Luc Van Looy, vicaris van de congregatie en Bert Vanhecke, regionaal. Ook halen we met Don Mazzali, de wereldeconoom, herinneringen op aan zijn bezoek aan Haacht vorig jaar en aan de viering van de “25 Jaar-Afgestudeerden” die hij bijwoonde. Hier in de hoofdzetel klopt het wereldhart, dat hoor je aan de vele nationaliteiten die in het Generaliaat verblijven. Dat voel je ook in de gesprekken. Het zijn allemaal Salesianen met een visie op de beweging rond Don Bosco in grote delen van de wereld. Je hoort hoeveel ervaring ze opgedaan hebben tijdens hun reizen, het bezoeken van ontelbare kloosters en scholen en het ontmoeten van veel gemeenschappen, mensen en culturen.
De familie Alen De titel op de deur strookt niet met het eenvoudige uitzicht van Riks werkkamer. Van hieruit heeft hij contact met oud-leerlingen over heel de wereld via internet. Dagelijks leest en beantwoordt hij zijn berichten in de e-mailbox. Rik Alen werd in 1931 in Overpelt geboren. Hij was het vierde kind in een rij van zes en hij werd omringd door 3 broers en 2 zussen. Moeder zorgde voor de huishoudelijke taken en de opvoeding van de kinderen. Vader werkte in de zinkfabriek van Overpelt. Hij had het er niet gemakkelijk, aan de noordkant, langs achter, was het bevriezen en langs voor was de hitte van de ovens nauwelijks te dragen. Tijdens de oorlog werd vader verplicht om in de mijn te werken. Hij koos de nachtpost om in de namiddag nog wat op de boerderij te kunnen werken. De schoolloopbaan van Rik in de lagere school van Overpelt werd tijdens de oorlog verschillende keren onderbroken. Omdat hij dan niet naar de school moest, heeft hij goede herinneringen aan die periode. Vanaf zijn tiende stond hij zeer vroeg op en stak de stoof aan vooraleer naar de catechismus te gaan. Zo had moeder warm water om koffie te zetten. Na de catechismus en het ontbijt ging Rik dan naar de school. Via zijn oudere broer leerde hij Don Bosco Hechtel kennen. Het Robbedoes-stripverhaal over het leven van Don Bosco herinnert hij zich nog zeer goed en wat hem daarin aansprak was dat er veel gespeeld werd onder begeleiding van de paters. Daarom wou hij naar het college in Hechtel op internaat. Vader ging akkoord maar het was een moedige beslissing. In deze onzekere tijden voor de bevrijding zou dan de hoognodige hulp van hun zoon in het huisgezin en op de boerderij wegvallen. Rik startte in speciale omstandigheden het middelbaar onderwijs. Het eerste jaar was het college benomen door Engelse soldaten. Soms kregen ze wat les in een café. Pas vanaf het vijfde jaar kwam er regelmaat in de lessen. De winter na de bevrijding was inderdaad de moeilijkste periode om rond te komen. Een gevolg hiervan was dat zijn oudere broer van Hechtel naar huis moest komen om op de boerderij te helpen. Om los te komen van de werkdruk van de boerderij en om een degelijk inkomen te zoeken, beslisten Riks ouders in 1947 te verhuizen naar Kalmthout. De financiële nood was toen groot want op dat moment studeerden alle kinderen van de familie Alen. Wanneer Rik zijn ouders ging bezoeken dan was het niet eenvoudig om in één weekend de weg van Hechtel naar Kalmthout met openbaar vervoer te overbruggen.
134
Priesterwijding Het idee om dichter bij huis te studeren, in Brasschaat, ging niet door. Zijn besluit stond toen al vast, hij wou priester worden bij Don Bosco en bleef in Hechtel. Tien jaar zou zijn voorbereiding en opleiding tot het priesterschap duren. Vanaf 1950 volgde hij één jaar Noviciaat in GrootBijgaarden, één jaar Filosofie in Farnières, twee jaar Klassieke filologie in Leuven, één jaar stage in de technische school van Sint-Pieters-Woluwe en van 1955 tot 1960 studeerde hij Theologie in Turijn. Op 11 februari 1960 werd hij in aanwezigheid van zijn familie tot priester gewijd in de basiliek van Maria hulp der Christenen te Turijn, nog gebouwd door Don Bosco.
32 jaar ervaring vooraleer wereldafgevaardigde te worden Op de vraag hoe iemand wereldafgevaardigde wordt, antwoordt hij dat anderen kwaliteiten in hem zagen. Hij was steeds met studenten bezig geweest, had een degelijke talenkennis en vorming genoten en zin om hard te werken. De opsomming van zijn vele opdrachten hieronder toont aan dat de Salesianen die deze verantwoordelijke moesten kiezen een goede kijk hadden op de rijke ervaring van hun kandidaat wereldafgevaardigde. • 1960-1962: Bijbelinstituut in Rome; • 1962-1964: leraar poëzisch in Kortrijk; • 1964-1966: Bijbelinstituut in Rome; • 1966-1968: directeur van het Pauluscollege; • 1977-1982: gemeenschapsoverste in Haacht; • 1982-1988: gemeenschapsoverste en directeur in Kortrijk; • 1988-1992: studentenverantwoordelijke en econoom in het Pauluscollege; • Vanaf 1992: wereldafgevaardigde van de oud-leerlingen. Rik was natuurlijk zelf oud-leerling maar toch was het voor hem een volledig nieuwe start in de oud-leerlingenwerking. Hij werd benoemd door de algemene overste en is de “proost” van de wereldvergadering. Men kan zich kandidaat stellen voor het wereldbestuur. Hiervoor worden 13 personen verkozen. De algemene overste duidt de voorzitter aan. Rik is fier dat één Vlaming, namelijk Alex Dockers, tot vice-voorzitter werd verkozen.
Ontstaan en doel van de wereldconfederatie Wanneer de wereldafgevaardigde van de oud-leerlingen het ontstaan en doel van de wereldconfederatie toelicht, legt hij enkele accenten. Don Bosco, zijn opvolgers de Salesianen, leerkrachten en opvoeders hebben hun stempel gedrukt op het leven van vele jongeren die zij ontmoet hebben en nog steeds ontmoeten. De opvoeding van Don Bosco betekent iets in iemands leven. De oud-leerlingenbeweging is hierdoor spontaan ontstaan. Don Bosco is zelf van 1870 tot 1888 proost geweest van de oud-leerlingen. Zijn inspanningen waren er niet enkel op gericht arme jongeren, door opvoeding en onderwijs, een waardig bestaan te bezorgen, maar hen te blijven helpen en herinneren aan hun roeping en bestemming tot een leven met en in God, als goede christenen en eerlijke burgers. Belangrijk is de identiteit van de oud-leerling(e). Dit is iemand die zich concreet engageert en de waarden in het dagelijks leven toetst aan de opvoeding bij Don Bosco en actualiseert. Het zijn mensen die meer zien dan hun eigen bestaan en overtuigd zijn dat opvoeding van jongeren centraal staat en hierin investeren en dikwijls merken dat hun inspanningen vruchten afwerpen. Belangrijk is dat jongeren op het goede spoor gezet worden, want dit kan de aanzet zijn voor een gelukkig gezin of sociaal engagement.
Ervaringen sinds 1992 Rik stelt vast dat elke bond zijn eigen accenten heeft, maar dat dit tegelijk ook de rijkdom is van de oudleerlingenwerking. Toch geeft hij als wereldafgevaardigde een aantal denkpistes. • Graag zag hij dat oud-leerlingenbonden niet rond zichzelf blijven draaien maar zich op eigen wijze afhankelijk van de plaatselijke omstandigheden zouden inpassen in de sociale, culturele en politieke context. • De wereld wordt een groot dorp. Als men beseft dat er overal kleine groepjes oud-leerlingen bezig zijn dan kunnen er contacten komen over de grenzen heen. Zeer concreet denkt hij aan: relatievorming, vriendschap over de grenzen heen met verschillende aspecten, huizenruil, confrontatie van verschillende culturen. Zo verbleven de deelnemers van het Europees congres in Spanje bij families van oud-leerlingen.
135
• Enerzijds stelt hij vast dat Europese oud-leerlingen het moeilijk hebben om de christelijke identiteit terug te vinden in de veranderende omstandigheden en anderzijds dat er een grotere erkentelijkheid is jegens Don Bosco’s opvoeding vanwege anders gelovigen. In Thailand, India en Korea (boeddhistisch) zijn er momenteel heel wat gezagdragers en leidende figuren in de maatschappij die in hun jeugd een opvoeding bij Don Bosco gekregen hebben. Dit alles veronderstelt echter nog een sterkere organisatie per federatie.
Wensen… Tot slot vat Rik Alen nog op een andere manier samen wat hij tijdens het interview bedoeld heeft. Hij gelooft heel erg in de kracht die uitgaat van de grote groep oud-leerlingen. Zij die hun geluk aan een goede opvoeding en vorming te danken hebben, kunnen dit voor zichzelf behouden en op hun lauweren rusten ofwel danbaar uitkomen voor wie ze zijn en wat ze ontvangen hebben, zich engageren voor de anderen. Zijn wens is dat de oud-leerlingen van Don Bosco over de grenzen van het grote dorp heen de krachten hiervoor zouden bundelen.
136
Geert Buttiens Uit Don Boscoop - zomernummer 2001 Er is op Haacht-Station de laatste tijd nogal wat om het voetbal te doen. Terreinen die verkaveld worden, bossen die moeten gerooid worden voor nieuwe terreinen, de gemeente die er zich mee bemoeit. Bij de familie Buttiens liggen ze daar niet wakker van want die hebben hun eigen voetbalveld, op het gazon. Als we aankomen zijn er zo’n 8 jonge enthousiastelingen in volle actie. Het is dan ook uitkijken voor rondvliegende doelschoppen als Geert ons uitnodigt op het terras. Maar de rust keert gauw terug als een buurman zijn hoofd door de haag steekt met een veelzeggend: “Nog vijf minuten!” Geert kan nu in alle rust aan zijn verhaal beginnen.
Roots in Oplinter Hij is afkomstig van Oplinter, een deelgemeente van Tienen. Toch wil hij, zoals de meeste van zijn dorpsgenoten, niet voor een Tienenaar versleten worden. De vrij onnatuurlijke fusie is blijkbaar nog altijd niet verteerd en er zijn grote verschillen, o.a. het dialect. Hij gruwelt bij de typisch Tiense klanken zoals in “Allai, Andrai, wa pakte mai oep oere pistolai?” Geert was enig kind. Moeder werkte op de hoofdzetel van de Kredietbank in Brussel. Vader was onderwijzer van opleiding maar werkte ook in Brussel als bediende bij een informaticabedrijf, toen nog met ponskaarten. Omdat de ouders ‘s morgens al rond zeven uur vertrokken en ‘s avonds vaak ook pas rond zeven uur thuis waren, werd Geert, samen met zijn 3 nichten, grootgebracht door zijn grootmoeder. Vader was een hevig supporter van de Diestse voetbalploeg en het gezin ging dan ook naar alle wedstrijden. Een oom was “van de pers” en was dan zogezegd Geerts vader, zodat Geert nooit moest betalen. Doordat ze ook op alle verplaatsingen meegingen, heeft hij als kind ook veel van België gezien.
Ajoejabai Geert ging naar de kleuterschool bij de nonnekes van Vorselaar. Vooral zuster Appolonia vond hij “een lief menske”. De lagere school was nog niet gemengd. Geert ging naar de kleine jongensschool met 4 klasjes van zo’n 6 à 7 leerlingen. De speelplaats, zo’n 8 meter breed, bood weinig mogelijkheden. Het favoriete spel was “ajoejabai”. Geen mens die nog weet vanwaar de naam komt, noch hoe het zou moeten geschreven worden. Eigenlijk was het gewoon tikkertje, waarbij iedereen die getikt werd een hand moest geven en mee aantikken. Ook de jaarlijkse schoolreis bood weinig variatie. In de voormiddag ging het steevast naar Averbode, ‘s middags werd er gepicknickt aan de oever van het Albertkanaal bij de brug van Oevel-Punt en in de namiddag ging het naar het Zilvermeer in Mol. Toen Geert naar het zesde leerjaar moest, werd die klas opgedoekt. Geert werd ingeschreven aan het Onze-LieveVrouwecollege van Tienen. Het was een hele verandering: van het kleine klasje in het kleine schooltje in het kleine dorp naar de grote klas in het grote college in de grote stad. Hij werd er ook geconfronteerd met twee clans: die van de stad en die van “den buiten”. Op bezinningsdagen werd gewerkt om de vete tussen beiden weg te werken, maar dat lukte nooit.
Ben Crabbé, de Gasj en de Geubel Het was duidelijk dat Geert een goede leerling was en hij koos voor de afdeling Latijn-Grieks. Hij liep er Ben Crabbé tegen het lijf. Die zat een jaar hoger en was een uitstekend basketter. Bij de klassencompetitie kreeg Geert meestal de bondige opdracht: “Hou hem uit de match!” Hij deed dat met zoveel overgave dat Ben ooit zo woest werd dat
137
hij een ruit ingooide. Ook onder de leerkrachten waren er vedetten. Ze hadden allemaal een bijnaam. De Gasj en de Geubel waren de bekendste. De Gasj kon je alles wijsmaken: als je bij een overhoring je handboek open op je knieën liggen had vroeg die nog beleefd of je toch niet aan het afkijken was. De Geubel was de alomtegenwoordige studiemeester. Hij zat altijd vooraan op zijn troon bij de middagstudie, maar viel regelmatig in slaap. Vanzelfsprekend werd er dan ook enorm hard gestudeerd. Toen Geert in de retorica zat werd de school gemengd. Nu ja, gemengd: op de speelplaats werd een witte streep getrokken om de domeinen voor de jongens en die voor de meisjes nauwkeurig af te bakenen. Die speelplaats stelde trouwens verder ook niet veel voor. Er waren twee voetbaldoelen en die moesten dan ook door alle klassen gebruikt worden, zodat in elk doel soms wel acht doelmannen stonden.
Klassieke filologie Geert twijfelde of hij romaanse of klassieke filologie zou doen, maar het werd klassieke. Bij een beroepskeuze had hij nooit stilgestaan, hoewel het onderwijs voor de hand lag. Grootvader was schoolhoofd, tante was onderwijzeres en een oom was schooldirecteur. Bovendien zat Geert als kind vaak aan een oude schoolbank zijn eigen handboeken en oefenboeken te schrijven om schooltje te spelen. Geert ging niet op kot. Leuven was ook niet ver. Hij fietste tot aan het station van Tienen, dan ging het verder met de trein. Aan het studentenleven heeft hij niet echt veel deelgenomen. Hij was wel bij Clio, de studentenkring van de faculteit, maar die hadden weinig activiteiten. Zijn vrije uren bracht hij meestal in de bibliotheek door.
Valentijn Aan de universiteit leerde hij ook Marleen kennen. Ze hadden een kliekje van niet-kotstudenten die ook samen op de trein zaten. Marleen stapte op in Boutersem, maar zat in eerste klasse. Toen ze steeds vaker in tweede klasse kwam zitten, werd het duidelijk dat hier “iets moois groeide”. Op 10 februari, net voor Valentijn, werden ze een koppel. Het kliekje was trouwens erg vruchtbaar want zijn beste vriend trouwde met haar zus.
Vrachtwagenchauffeur Geert studeerde af in 1983. Zijn vuurdoop kreeg hij tijdens een interim van twee weken aan het Sint-JanBerghmanscollege in Brussel. Daarna werkte hij zijn aggregatie af en in november moest hij naar het leger. Na de opleiding in Heverlee had hij de voorkeur geuit voor een administratieve functie in België. Zoals toen gebruikelijk was, werd daar weinig rekening mee gehouden en Geert werd als vrachtwagenchauffeur naar Weiden in Duitsland gestuurd. Op de kaart vond hij maar één plaats met die naam: tegen de Tsjechische grens. Twee dagen lang plengde het jonge paar bittere tranen: zo ver van elkaar en zo lang weg! Gelukkig bleek de plaats uiteindelijk bij Keulen te liggen en viel alles nog mee. Bij zijn aankomst bleek dat in de kazerne alle banden van de vrachtwagens platgestoken waren en dus mocht hij meteen een week lang in de garage banden repareren. Toen na een uit de hand gelopen nieuwjaarsnacht een chauffeur de wagen van een vleugeladjudant in de prak reed en in het ziekenhuis belandde, stelde Geert zich kandidaat als vervanger. Het bleek een droomjob. ‘s Morgens moest hij eerst de drie poetsvrouwen van een generaal ophalen. Het waren alle drie kettingrooksters en Geert kon dus als niet-roker flink wat bijverdienen met zijn taksvrije sigaretten. Om 7 uur kon hij samen met de poetsvrouwen en de butler bij de generaal ontbijten; om 8 uur moest hij terug in de kazerne zijn. Dan was het wachten tot de vleugeladjudant weg moest, wat lang niet elke dag het geval was. Vrijdag moest hij ook de boodschappen doen en – heel belangrijk – de bar aanvullen. Vrije tijd had hij dus genoeg en die gebruikte hij o.a. om de thesis van Marleen na te lezen. Die werd per 3 bladzijden opgestuurd. Tot 20 gram was de post immers gratis. Het gebeurde wel regelmatig dat Geert 8 of 9 brieven op één dag kreeg. Tijdens de Wereldbeker voetbal in juni 1984 kuiste hij gedurende drie weken elke dag de transitkamer: dat was de enige plaats waar een tv stond.
Koffie... Eén keer was hij zijn job bijna kwijt. Toen een Amerikaans 4-sterrengeneraal op bezoek kwam kreeg Geert de opdracht om het gezelschap om 10 uur van koffie te voorzien. Het beste zilveren servies werd bovengehaald en de “koffiemadam” deed heet water in de kan om die warm te houden. Geert stond met die kan heet water al voor de deur toen hij nog op de valreep teruggeroepen
138
werd. Anders waren de gevolgen wellicht niet te overzien geweest. Toen hij afzwaaide was Marleen ook afgestudeerd en konden ze onder hun tweetjes gaan solliciteren. Marleen, die op dat moment in Baal woonde, werd in Don Bosco aangenomen. Maar omdat ze ook werk kreeg in SMIKS in Keerbergen, vroeg ze aan directeur Ceustermans of ze haar verloofde mocht sturen. Zo kwam Geert bij Don Bosco terecht. De eerste twee jaren pendelde hij elke dag tussen Oplinter en Haacht.
Korte huwelijksnacht en huwelijksreis met hindernissen In 1986 trouwden ze en kwamen in het Spetsstraatje in Haacht-Station wonen. De eerste huwelijksnacht was wel heel kort en de huwelijksreis liep niet bepaald van een leien dakje. Het feest was pas om zes uur ‘s morgens afgelopen en om 7 uur belde een grappenmaker hen al uit bed*. De reis ging met de wagen naar Oostenrijk maar Geert was zo moe dat hij al op de parking in Heverlee moest stoppen om een uurtje te slapen. Eens ter plaatse werden ze dan nog opgejaagd door een wilde stier en toen ze op de terugweg weer wat wilden slapen in de auto werden ze gewekt door twee grijnzende oude “peekes” die blijkbaar hoopten wat “spektakel” te zien.
Grieks... Vanaf het begin gaf Geert Latijn. Na de lesuren begon hij ook aan vrijwilligers Grieks te geven. Zo bekwam hij dat in het vijfde en het zesde jaar Grieks als keuzevak ingevoerd werd. Bij de invoering van de eenheidsstructuur kwam er, tot Geerts grote voldoening, een afdeling Grieks-Latijn. Hij is ondertussen ook al tien jaar graadcoördinator. Regelmatig organiseert hij ook een Griekenlandreis. Hij deed dat voor het eerst met oud-leerlingen van zijn klas in de zomer van 1990. Met een deel van die groep komt hij trouwens nog regelmatig samen.
Sinterklaas... een éénmalig optreden Zijn grootste stunt op school was zijn Sinterklaas-act. Het Sinterklaasschap was al jaren het monopolie van Herman Cauwenberghs, maar toen die dat niet meer alleen gedaan kreeg, greep Geert zijn kans. In een poging om indruk te maken wou hij vanop het dak van de overdekte speelplaats snoep strooien. Hij moest daarvoor uit het raam van de verdieping springen maar daar liep het mis. Hij kwam in een van de glazen dakramen terecht, zodat de leerlingen alleen nog de benen van Sinterklaas zagen. Hij werd nooit meer teruggevraagd om Sinterklaas te spelen.
Nieuwe kalk Geert en Marleen zijn ondertussen goed geïntegreerd in Haacht-Station. Ze werken mee in de parochie en geven allebei catechese. Toen ze op weg waren naar Hoekskes-kermis vonden ze ook de voor hen geschikte bouwgrond en in 1993 bouwden ze er. Ondertussen was in 1989 Matthias geboren en op hun huwelijksverjaardag in 1991 Lars. Jarne werd in 1994 geboren en was volgens Marcel Deleus dus “ene van de nieuwe kalk”.
Sportieve tuinzitter Geert heeft één grote hobby: buiten zijn. Zijn kinderen hebben hem dan ook met de naam “tuinzitter” bedacht. Hij speelt ook bij de mini-voetbalploeg van de school, iets wat hij ook niet zou willen missen.
Compostella en andere dromen Geert hoopt tot aan zijn pensioen voeling met de leerlingen te blijven hebben en het nodige enthousiasme te kunnen blijven opbrengen. Hij wil zeker nog ooit eens per fiets naar Compostella. Eerst wou hij dat na zijn pensionering doen maar nu denkt hij dat hij zo lang niet meer kan wachten. Op zijn droomlijstje staan nog enkele andere reisdoelen. Zo heeft hij zijn hart verloren in Noorwegen en wil zeker teruggaan. Meer zelfs: hij wil heel Scandinavië bezoeken tot in het noorden en de middernachtzon zien. En fluisterend, zodat Marleen het niet kan horen, vertrouwt hij ons nog toe dat hij een cruise naar Antarctica ook wel ziet zitten, maar daar het geld niet voor heeft. Misschien een sponsor?
139
De pioniers: Rik Rutten Uit Don Boscoop - herfstnummer 2001 Dit jaar bestaat de school 40 jaar. Een hele tijd, en het is dan ook niet verwonderlijk dat van de pioniers er maar twee meer overblijven. Hét moment dus voor een bezoekje, dachten we zo. Henri Rutten is de eerste bij wie we aankloppen. Hij verblijft in de hoekkamer achteraan Huize Don Bosco, van waaruit hij gans de school kan zien. Vanuit zijn nieuwe lederen zetel – gekregen voor zijn 50-jarig priesterschap en 60 jaar kloostergeloften – kan hij zo elke dag het resultaat van zijn noeste arbeid van jaren overschouwen.
Contact met de plaatselijke bevolking Henri startte zijn loopbaan bij Don Bosco, na zijn opleiding in Oud-Heverlee, in de franstalige school van Doornik. Gedurende vier jaar gaf hij er les en regelde hij ook de financiën. Hij liep er altijd netjes gekleed en geschoeid bij want de school had naast een afdeling drukkerij ook afdelingen kleermakerij en schoenmakerij. Daarna ging hij naar Hoboken, waar hij tien jaar les gaf. Op 15 augustus 1961 werd hij vrij plots naar Haacht gestuurd, omdat men daar een nieuwe school wilde starten. Hij kende Haacht alleen van de brouwerij, omdat zijn neef bierhandelaar was en het bier verdeelde. Ze kregen een huisje in de Stationsstraat, les werd gegeven in de Gildenzaal, nu Onder de Toren. Henri merkte meteen dat een goed contact met de plaatselijke bevolking van groot belang was om het project de doen slagen. Ook al droeg hij nog een toog, hij ging regelmatig in het dorp een pint pakken. Ook socialistische cafés stapte hij binnen en hij merkte meteen dat een rondje geven meer overredingskracht had dan zware discussies.
Met geld kunt ge de hemel kopen, zonder... De school kreeg veel steun van de Haachtse bevolking en dat was nodig ook. Hij citeert het oude boertje dat naast de school een lapje grond bewerkte en die altijd zei: “Met geld kunt ge de hemel kopen, zonder naar de kl***n lopen”. Veel mensen betaalden bv. om missen te lezen en dat geld was uiteraard meer dan welkom. Hoewel ze door toedoen van kanunnik Faes de gevraagde 5 hectare grond kregen, begon Henri toch landbouwgrond rondom aan te kopen. De eerste 60 are kocht hij voor 59.000 frank (1.462,57 euro). Er moest met vele eigenaars onderhandeld worden en steeds moest afgewogen worden of men nog meer schulden zou maken of niet. Henri was echter overtuigd dat de school groot zou worden. Hij had gezien hoe het in andere scholen als Hoboken gelopen was en meende dat dat in Haacht ook moest kunnen. Het is nu nog zijn grote frustratie dat ze indertijd niet meer landbouwgronden, nu bouwgrond, aangekocht hebben. De noodzakelijke uitbreidingen, zoals die van de technische afdeling, zouden dan heel wat gemakkelijker geweest zijn.
Een flinke mep... om het ver te brengen Henri was een strenge leraar maar meende het goed met de leerlingen. Wie echter zijn manieren niet hield kon steevast rekenen op een flinke mep. Hij is fier op wat er in Haacht gerealiseerd werd, ook al heeft het veel zweet gekost om de grootste school van de regio te worden. Hij meent dat minstens 75% van de leerlingen van de technische het ver gebracht hebben. Dat maakte dat de school zo’n goede reputatie kreeg. De inschrijvingen bewijzen dat.
140
Groentenkweker en parochiepriester In zijn vrije tijd bewerkte Henri lange tijd een stuk grond naast de school. Hij kweekte er allerhande groenten, ook asperges. Hij was ook een jaar pastoor in Sint-Adriaan. Hij deed dat zeer graag. Elke zondag, na de mis, ging hij er met zijn parochianen een pintje pakken in het café tegenover de kerk.
Eén keer, maar daar krijgen ze mij niet meer in Ondertussen is Henri 82 en de jaren beginnen hun tol te eisen. Toch neemt hij nog steeds de trap, hoewel er een lift is. “Eén keer, maar daar krijgen ze mij niet meer in”, zegt hij. Zijn dagindeling ziet er meestal hetzelfde uit. Ze begint met een mis, gevolgd door het ontbijt. Om 8 uur kijkt hij naar het nieuws op tv. Verder vult hij de dag met wandelen of fietsen. Over het middagmaal, dat afwisselend door twee kokkinnen bereid wordt, is hij uitermate tevreden.
Alle dagen feest, maar de charleston is er tegenwoordig niet meer bij Voor hem is dat alle dagen feest. Hij drinkt regelmatig zijn jenevertje, dat hij van zijn enige nog levende zus cadeau krijgt, maar beklemtoont dat hij nog nooit dronken geweest is. Hij heeft zich pas een nieuwe tv gekocht, maar is weinig opgezet met de programma’s. Vooral VTM vindt hij maar een “naakte boel”. Soms gaat hij nog naar activiteiten van de school of van de Oud-Leerlingenbond, maar ook op dat vlak beginnen de jaren door te wegen. “Vroeger danste ik nog mee de charleston, maar nu krijg ik mijn poten niet meer opgetild”, zegt hij.
141
De pioniers: Luc Brackeva Uit Don Boscoop - herfstnummer 2001 Aan de overkant van de gang vinden we Luc Brackeva of “meneer Luc”, zoals generaties leerlingen en oudleerlingen hem kennen.
Een dikke boterham met goede boter Luc is afkomstig van Deurne. Zijn vader was loketbediende bij de post en zo kwam het gezin in Antwerpen terecht. Ze woonden in de buurt van het Sportpaleis. Op aanraden van nonkel pastoor gingen ze drie maanden voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog terug naar Nederbrakel. Hij herinnert zich nog de zandgroeven waarin ze speelden en hoe hij regelmatig met een kan van vijf liter naar een boer gestuurd werd voor botermelk. Hij kreeg daar dan altijd een dikke boterham met goede boter en dat is iets wat hem nog altijd smaakt.
Nonkel pastoor en legerdienst in Kongo Zijn peter kende Don Bosco en zo kwam hij in het internaat van Sint-Denijs-Westrem terecht. Toen hij 15 was vroeg iemand hem of hij geen zin had om salesiaan te worden. Hij sprak erover met nonkel pastoor en op zijn zestiende besliste hij om naar het noviciaat in Groot-Bijgaarden te gaan. Luc was geen man van de taal en na één jaar noviciaat deed hij een jaar schrijnwerkerij en een jaar mechanica. Dan volgden nog twee jaren mechanica in Sint-Denijs. In 1953 werd hij naar Halle gestuurd, waar een nieuwe school gesticht werd. De salesianen hadden er een gebouw van de Franstalige broeders van christelijke scholen overgenomen. Hij bleef er drie jaar. Tijdens het derde jaar ging hij met de fiets naar de koloniale school in Brussel. De legerdienst wenkte immers en Luc had gekozen voor drie jaar vervangende dienst in Kongo. Hij kwam er terecht in een goede school waar mechanica gegeven werd. Er werd ook veel aan sport gedaan, vooral basketbal. Luc vindt wel dat zijn rendement er niet zo hoog lag als hier. Om er goed te kunnen functioneren moest je eigenlijk twee Kongolese talen kennen en, zoals gezegd, hij was geen talenman.
15 augustus 1961 Na zijn terugkeer in 1959 werd hij naar Helchteren gestuurd om er een afdeling autotechniek op te starten, daarna verhuisde hij naar Woluwe. Na één jaar werd ook hij die bewuste 15de augustus 1961 naar Haacht gestuurd. Alles moest de laatste dagen van augustus geregeld worden en er was zelfs een moment dat men de zaak wou afblazen. De Haachtse deken zag het immers niet zitten 5 hectare grond ter beschikking te stellen. Kanunnik Faes en Filip Vaes zorgden er echter voor dat alles in kannen en kruiken kwam. Luc moest echt schooien om aan materiaal te geraken. Naaitafels werden werkbanken en de bankschroeven kwamen uit Gent. Het balkon van de Gildenzaal werd zijn werkplaats.
Slapen achter een gordijn in de spreekruimte Met het huisje dat ze konden betrekken was het niet beter gesteld. De ruimte waar men binnenkwam was met een gordijn in tweeën gedeeld: het voorste deel was spreek-ruimte, achter het gordijn sliep Luc. Hij was dan nog goed af want Louis Milis - Lowieke-vande-keuken - sliep in een hokje achteraan en moet dat eerste jaar veel kou geleden hebben. De vorige huurder had zelfs de boiler meegenomen zodat ze om de 14 dagen naar Oud-Heverlee gingen om zich behoorlijk te wassen.
142
Goesting en fierheid Luc gaf aanvankelijk les in verschillende klassen, maar kwam uiteindelijk in het eerste jaar terecht en daar bleef hij. Hij beleefde vele mooie momenten, en die onthoudt hij. De mindere zijn vergeten. Hij streefde er steeds naar de kinderen “goesting” en fierheid te geven. Hij vindt dat dat alleen maar kan als de leraar zijn zaak grondig kent. “Als technologie een last begint te worden, moet men zich vragen beginnen stellen”, stelt hij. De mooiste momenten vindt hij de contacten met de ouders bij het begin van het schooljaar, de visie die hij dan kan doorgeven.
Speelpleinwerking Spel heeft hij altijd belangrijk gevonden. “Een kind dat niet speelt is ziek”, zegt hij. Dat verklaart ook zijn interesse voor de speelpleinen. Die interesse was er al van in Kongo. Later was hij actief in Merelbeke en Oud-Heverlee om uiteindelijk zijn vaste stek in Halle te vinden. Hij heeft er zich steeds met hart en ziel voor ingezet en was voortdurend op zoek naar materialen, oefeningen en een goede aanpak. De kennis die hij zo opdeed gaf hij door in de cursussen voor monitoren.
Bezige bij Hoewel Luc reeds enkele jaren met pensioen is, blijft hij toch erg actief. Hij geeft nog altijd knutselen in de Middenschool en ook in de lagere school. Hij is lid van drie liturgische groepen en van de parochieploeg. Hij was ook bij de chiro, maar omwille van de speelpleinen kon hij nooit mee op bivak. Om de twee weken gaat hij kaarten met de gepensioneerden en hij staat ook mee in voor de organisatie van de dekenale bedevaarten naar Banneux. Over de op til zijnde wetswijziging die gepensioneerden zou toelaten om opnieuw te gaan werken, is hij kort: “Voor mij is het nog altijd plezier!”
143
André Vanderhoeven Uit Don Boscoop - winternummer 2002 “‘t Is altijd al ne speciale geweest...”, zegt zijn vrouw. Dat vindt het “Ten huize van...”-team altijd boeiender dan gewone mensen, en dus zochten we de man op die ervoor zorgt dat de Middenschool er altijd zo goed uitziet.
Groot landbouwersgezin André werd geboren aan het einde van de oorlog, in 1945, in Putte-Grasheide. Hij was de negende van dertien, zeven jongens en zes meisjes. Eén jongetje was op negen jaar gestorven. Hij heette André, en daarom hadden de ouders hem dezelfde naam gegeven. De ouders waren landbouwers. Ze huurden een boerderij en zo’n drie hectare landbouwland. Al op jonge leeftijd moesten de kinderen, zoals dat gebruikelijk was, meehelpen. Kleine aardappelen rapen, het onkruid wieden, bonen staken, het hoorde er allemaal bij. De grootouders waren ook landbouwers en woonden aan de Molenstraat in Keerbergen. Een tante en haar man bewerkten er de grond. Toen die ziek werd en niet langer kon werken, verhuisde het gezin van André naar Keerbergen. Ze bewerkten er enkele stukken landbouwgrond in de buurt en ook zo’n 45 are rond het huis. Vader wilde dat dat stuk er altijd netjes bijlag en daarom werd dat altijd met de schop omgespit, hoewel ze een paard hadden om het veld te bewerken.
Schooljaren... en cola Zoals alle jongens van het dorp, ging André naar de gemeenteschool. Twee meesters zijn hem bijgebleven: die van het derde, want die liet hen elke woensdagnamiddag knutselen op school, en die van het zesde omdat die zo goed kon voorlezen. Het bleek al gauw dat kleine André een sportief kereltje was. Elke dag, na de lessen, werd er met de hele groep naar huis gekoerst. De eindstreep lag bij hen voor de deur. André won meestal, vaak zelfs als zijn jongere broer op de buis meereed. André wou graag, zoals enkele van zijn klasgenoten, naar de vakschool in Mechelen. Vader zag dat echter niet zitten. Hij zou dan altijd vrij laat thuis zijn en er was veel werk op de boerderij. Bovendien was vader rond zijn dertigste beginnen te werken in de bloemmolens van de Boerenbond in Merksem. De opbrengst van de boerderij volstond niet meer om het gezin te onderhouden en als vader uit ging werken kregen ze bovendien meer kindergeld. Vader was bij de KWB, net als de directeur van de Keerbergse beroepsschool. Hij zette ook elke dag zijn fiets bij de directeur om dan verder met de tram naar zijn werk te gaan. Het was dus logisch dat André in die beroepsschool terecht kwam. Afdelingen waren er toen nog niet. Gedurende drie jaar leerde men er zowel metselen als hout- en metaalbewerking en elektriciteit. De school lag achter het oude gemeentehuis van Keerbergen. Hij herinnert zich nog hoe ze van de vijf frank die ze elke zondag kregen om naar de chiro te gaan, wat spaarden. Daarmee mochten ze van de leraar praktijk op vrijdagnamiddag in het café van “Foinke Boek” een cola gaan halen. Om die zo zuinig mogelijk op te drinken maakten ze met een spijker gaatjes in de stop. Het derde jaar ging hij niet vaak meer: er was thuis immers werk genoeg. Zelfs de prijsuitreiking miste hij. Toen zijn prijs thuisgebracht werd, bleek hij de eerste van de klas te zijn voor praktijk.
Chiro, KLJ-sportfeesten en loopkriebels Van zijn 6-7 jaar was André bij de chiro. De zondagen zagen er dan ook steevast hetzelfde uit. Na het lof werd met de trommels opgestapt naar de Bamberg, waar de activiteiten plaatsvonden. Hier ontdekte André zijn loperskwaliteiten. Wanneer er gelopen werd gaf hij steevast iedereen het nakijken, ook de leiders. Toen in Rijmenam een wedstrijd georganiseerd werd voor de chiro van gans België en met duizenden deelnemers, werd hij zesde. Op zijn 13-14 jaar ging André bij de KLJ. Elke zomer werden er her en der sportfeesten georganiseerd. Naast vendelen en turnen stond ook lopen op het programma. André won zowat alles. De ploeg van Keerbergen scoorde trouwens als geheel zeer goed. Elk sportfeest waar ze kwamen, wonnen ze. Dat wil wat zeggen, want ook houding en gedrag telde mee bij het bepalen van de einduitslag.
144
Laatavondtraining André liep graag, maar trainen was moeilijk. Omwille van het vele werk kon dat meestal pas na tien uur ‘s avonds. In het witloofseizoen, van september tot november, gingen ze dan ook nog witloof trekken bij grote boeren in de buurt. Dat geld mochten ze houden en André kocht er zijn eerste spikes mee. Zijn eerste wedstrijden had hij immers met gewone turnpantoffels gelopen en dat lukte niet zo goed. Na een KLJ-cross in Grasheide, vroeg een loper van PAKT (Parochiale Atletiekklub Tildonk) hem daar aan te sluiten. Het was de tijd van Miel Vermeulen, Jefke Buelens en Rikske Meulemans. Pas later hoorde André dat er ook in Wespelaar een club was, een afdeling van Racing White. Het had hem het gedokker op de slechte kasseien tussen Wespelaar en Tildonk kunnen besparen. Veldlopen was in die tijd enorm populair en Gaston Roelants was de grote naam. Twee weken voor het Belgisch kampioenschap was er een veldloop in Zoutleeuw. André werd er tweede na de niet te kloppen Roelants. Mon Van den Eynde nodigde hem uit om eens op zaterdag in Leuven te komen trainen. De ouders zagen die afstand echter niet zitten. Het was dus wachten tot ze een zaterdag van huis waren. Samen met zijn broer fietste André naar Leuven. Ze hadden echter pech: Mon Van den Eynde was er die dag niet. “Anders had mijn carrière er misschien heel anders uitgezien”, zucht hij. Zijn tweede plaats na Roelants bracht echter heel wat reactie in het dorp en van dan af mocht hij wel meer trainen. Dat jaar werd hij 26ste in het Belgisch kampioenschap. Hij was geen snelle starter en met zo’n 500 deelnemers had hij zich wat laten insluiten. Het jaar daarna werd hij 14de met kleppers als Roelants, Puttemans, De Beck, Polleunis, Lismont, Schots, Grilaert, Goris, Hagelsteens, Dehertoghe enz. Ooit had hij een crossseizoen bij de senioren met plaatsen bij de vijf eersten.
Legerdienst Hoewel hij uit een groot gezin kwam, moest André toch bij het leger. Hij kwam terecht bij de militaire politie, in de Prins Albertkazerne achter het koninklijk paleis. Hun voornaamste taak was de bewaking van het parlement maar vaak moesten ze ook wacht lopen in de stations wanneer er treinen met soldaten naar Duitsland vertrokken. Ze moesten ook leren formatie vormen en soms gingen ze zelfs optreden. Alles moest altijd piekfijn in orde zijn, maar toch vond André het een interessant jobje. Hij schopte het tot korporaal, wat een riante soldijverhoging van 17 naar 26 frank opleverde.
Bal te Heist-Goor... trouwen en werk zoeken Elke zaterdagavond ging André op stap met de broers André en Frans Vermeulen. Rond zeven uur vertrokken ze met de fiets naar het bal, naar Putte, Bonheiden of Sint-Katelijne-Waver, of naar het Breugels Gasthof in Haacht als Will Tura daar speelde. Voor de verandering besloten ze op een zaterdag naar Heist-Goor te gaan. Daar was het kermis en Frans wist dat er ook bal was. Het bleek een goede beslissing, want daar liep toevallig iemand rond die Marcella heette. Ze trouwden in 1967 en gingen in Wespelaar wonen, rechtover het domein van de graaf. Voor André betekende dat ook dat hij werk moest zoeken. Hij wou wel blijven boeren, maar zij zag dat niet zo zitten. Via een schoonbroer kwam hij bij Meurop in Rijmenam terecht, eerst als puntlasser, dan aan de montage van meubelen. In 1970 werd hun enige zoon Stefan geboren.
Don Bosco Haacht: overschotten opschilderen André was niet iemand om binnen te zitten. Na zeven jaar bij Meurop kwam hij via zijn broer te weten dat men bij Don Bosco iemand zocht voor het buitenwerk: parkjes en pleinen onderhouden, hagen scheren enz. Hij solliciteerde en mocht beginnen in het ASO. In de beginjaren heeft hij vooral veel geschilderd, vaak met overschotten en veel water, want er was niet veel geld. Andere taken waren het plaatsen van prikborden en plafonds. Ook in Huize Don Bosco heeft hij veel geholpen. Het werk in Don Bosco was goed met sport te combineren. Hij begon elke dag om half acht zodat hij rond vier uur kon stoppen. Zo bleef er nog veel tijd over om te trainen. Ook zijn broers Jos, Herman en Willy waren in die periode goed lopers. Jos had zelfs het voordeel dat hij bij Philips in Leuven werkte en met Willy Polleunis kon trainen.
145
Belgisch kampioen Zijn beste herinnering heeft André aan het Belgisch Kampioenschap in Mol. Toen werd hij op zijn 44ste Belgisch kampioen bij de +40 jarigen. Het jaar daarop werd hij terug kampioen bij de +45 te Ookstkamp. Ook in de volgende categorie werd hij Belgisch kampioen. Vijf jaar geleden, op zijn 51ste stopte hij met de competitie. Zeven operaties aan zijn knieën en achillespees eisten hun tol. Hij werd in totaal vier keer Belgisch kampioen, één keer Vlaams kampioen halve marathon in Hazewinkel en tientallen keren Brabants kampioen. Hij is ook nog steeds Belgisch recordhouder op de 20 km bij de veteranen, jonger dan 45 jaar.
Afkicken Het afkicken was moeilijk. Hij loopt nog als het kan drie maal per week. De vrijgekomen tijd vult hij met werken in de tuin of her en der karweitjes opknappen. Hij kan veel en de halve straat weet hem dan ook te vinden. Sinds hij gestopt is met lopen fietst hij ook meer. Sinds 1988, toen het nieuwe gebouw van de Middenschool klaar was, is hij daar aan de slag en dat zal hij nog wel enkele jaren volhouden. Speciale wensen voor de toekomst heeft hij niet. Misschien de Lotto winnen, want ze spelen al met drie van bij het begin. “Maar gewone mensen hebben ook maar gewone wensen”, besluit hij. Wie zei daar ook weer dat hij “ne speciale” was?
146
Comenius Uit Don Boscoop - lentenummer 1992 We waren wat verrast toen we de naam doorkregen. We wisten immers niet dat er in Don Bosco een Comenius les gaf. Dat de man dan nog zijn intrek genomen had bij collega Caroline Wille getuigde wel van zijn goede smaak, maar leek ons toch wat verdacht. Gelukkig raakte het mysterie snel opgelost. Comenius bleek een verlichte Tsjech te zijn geweest die in de 16de eeuw de Europese landen bijeen wou brengen met het onderwijs als basis. Dat klonk de Europese Unie natuurlijk als muziek in de oren en die besloot dan ook een fonds op te richten om projecten te steunen die de idee zouden uitdragen. Caroline, Henk Cuyle en Patrick De Potter zetten in dat kader in TSO-BSO een Comenius-project op.
Caroline, Henk en Patrick Caroline is geboren en getogen in Gent, maar studeerde industriële elektronica in Gent en informatica in Antwerpen. Ze werkte eerst in de industrie in Brussel, later als assistente aan de industriële hogeschool in Mechelen. Daar haar echtgenoot in Antwerpen werkte, gingen ze op zoek naar een huis daartussenin, en dat vonden ze in Keerbergen. Om werk en gezin wat beter te kunnen combineren zocht Caroline een school wat dichterbij en zo kwam ze in Don Bosco terecht. Ze geeft elektronica en informatica. Henk is een West-Vlaming maar studeerde vertaler-tolk Frans-Engels in Antwerpen. Hij bleef er hangen tot hij zijn vrouw Greet ontmoette. Die werkte in Kortenberg en dus zocht hij werk in de grote regio. Hij is nu leraar Frans. Patrick De Potter hoeven we niet meer voor te stellen. Die kwam op deze bladzijden al uitgebreid aan bod.
De aanzet Het was een vriendin van Henk die hen met het project in contact bracht. Zij had al een Comenius-project lopen in Leuven en vond dat het ook iets voor hen was. Ze kwam het project voorstellen voor geïnteresseerden en wist ook directie en coördinatoren te overtuigen. In juni 1997, op een warme zomeravond met veel muggen, werd een eerste vergadering gehouden. Er werd gezocht naar een onderwerp dat de leerlingen TSO-BSO zodanig zou aanspreken dat ze de andere taal en cultuur erbij zouden nemen. Het werd ‘veiligheid’. Patrick sprak een aantal bedrijven aan en er kwam meteen veel reactie. Er was toen ook net heel wat heisa rond het onderwerp. Ze hadden zich ook goed geprofileerd: de deelname van buitenlandse scholen en de steun van de EU deed het. Vooral dat laatste opende deuren en heel wat bedrijven leverden extra inspanningen.
Partnerscholen Probleem was nu nog om partnerscholen te vinden in het buitenland, want het was de bedoeling dat uit Vlaanderen alleen Don Bosco in dit project zou stappen. Er werden zo maar eventjes 60 faxen verstuurd. Uiteindelijk deden zes technische scholen uit zes landen mee: Frankrijk, Spanje, Italië, Denemarken, Tsjechië en natuurlijk Vlaanderen. Een jaar later zou daar ook nog Griekenland bij komen. Er werd afgesproken dat men twee keer per jaar met delegaties van drie leerkrachten per school zou samenkomen, telkens in een andere school. Het werden vijfdaagse bijeenkomsten, drie schooldagen en een weekend, waarbij telkens de zes volgende maanden voorbereid werden. De EU subsidieerde zodat de kosten voor de scholen en de leerkrachten miniem bleven.
147
Leerrijke Europese ontmoetingen De bijeenkomsten waren erg leerrijk maar, zeker in het begin, vaak lastig. De voertaal was het Engels, een taal die de Haachtse delegatie vlot sprak, maar de andere landen veel minder. Zo was de Tsjechische vertegenwoordiger een man van 55 die voor het eerst in het westen kwam en maar drie woorden Engels kende: yes, no en maybe. Ook de uitbaatster van hotel Ravel in Werchter, waar de delegaties bij hun bezoek aan ons land verbleven, sprak alleen Nederlands. Haar “body-language” loste echter veel op. Het was vooral boeiend om te zien hoe in andere landen de scholen werkten. Zo bleek de Spaanse school prachtig, maar het schoolgeld lag er erg hoog. Frankrijk kent hetzelfde schoolsysteem als wij, maar de subsidies zijn er hoger. Toen Patrick fier de pas gerenoveerde draaibanken in de werkplaats toonde zei de Franse leraar dat die bij hen gewoon door nieuwe vervangen werden. In Denemarken verliep alles nogal losjes: de leerlingen mochten zelfs roken in de les. In Tsjechië daarentegen moesten ze hun schoenen in kastjes zetten en op pantoffels de school binnengaan. Het project kon ook in het buitenland op veel belangstelling rekenen. Naast hoogwaardigheidsbekleders was ook steeds de pers aanwezig. Caroline mocht zelfs het project voorstellen op de Griekse televisie.
Faxen, e-mails en videoconferenties Een eerste stap in het project was de kennismaking tussen de leerlingen van de deelnemende scholen. Er werden rapporten gemaakt over eigen land en cultuur, die uitgewisseld werden en de leerlingen maakten in ludieke video’s duidelijk hoe zij de andere landen zagen. De leerlingen waren daar heel vrij in en de resultaten waren dan ook vaak zeer origineel. Ook hier werd het Engels de voertaal. Gezien dat voor geen van de deelnemende landen de moedertaal was, had iedereen dus dezelfde handicap. De Haachtse leerlingen merkten al gauw dat hun Engels beter was dan dat van de rest, en dat gaf natuurlijk moed. Aanvankelijk werd alles op papier gezet en doorgefaxt, iets wat voor vele leerlingen een zware opdracht was. De overschakeling op e-mail was dan ook een zegen. Na verloop van tijd werden zelfs videoconferenties via internet georganiseerd.
Schitterende evaluatie voedt nieuwe plannen Het project duurde drie jaar en de evaluatie was schitterend. Het smaakte dus naar meer. Er werd een nieuw project uitgewerkt, dit keer rond milieuproblematiek. Eén van de criteria om erkend te worden is dat men zich speciaal op minderheden moet richten. Daarom wil men vooral leerlingen met leerstoornissen bij het project betrekken. Voor leerlingen met dyslexie is de taal een bijkomende moeilijkheid, zodat ze sneller afhaken. Dat wil men nu juist omkeren. Het zou ook de bedoeling zijn in dit project telkens twee van deze leerlingen naar de bijeenkomsten mee te nemen. Ondertussen werden in Duitsland en Estland ook twee nieuwe partners gevonden en in dat laatste land was er ook al een voorbereidend bezoek. Het is nu wachten op de goedkeuring van de EU, maar iedereen heeft er het volste vertrouwen in.
148
Jacinta Verbelen Uit Don Boscoop - zomernummer 2002 Bij de recent gevierde 25 jaar afgestudeerden was ook de eerste lichting meisjes van het college. Hun komst in de school zorgde indertijd voor een beperkt apartheidsregime. Hoewel de school officieel gemengd was, waren de lessen L.O. strikt gescheiden. Zo werd het toppunt van schoolse vrouwelijkheid gecreëerd: het wekelijkse uurtje L.O. met Jacinta Verbelen.
Internaat Jacinta komt uit een groot gezin. Ze is de achtste van tien kinderen. De ouders hadden een grote boerderij in Tildonk-Hambos. Zoals het toen bij grote boeren wel vaker gebeurde gingen alle kinderen op internaat. Jacinta ging op haar twaalfde met één zus naar Duffel, de andere meisjes gingen naar Berlaar. Het internaat van Tildonk was uiteraard veel dichterbij maar daar had men toen nog geen officieel erkende diploma’s. De vijf broers gingen allemaal naar Rotselaar. Omwille van het werk op de boerderij mochten die wel twee keer per trimester naar huis komen, de meisjes maar één keer.
Bonen plukken... Tijdens de vakanties moesten ze uiteraard allemaal helpen: onkruid wieden en bonen plukken bijvoorbeeld. Dat laatste was trouwens een hele belevenis. In het dorp werden dan aankondigingen opgehangen om plukkers te ronselen. Er kwam altijd veel volk op af: meestal zo’n honderd mensen. Die werden per geplukt gewicht betaald.
Sportmicrobe Na vier jaar was Jacinta het internaat beu en ze verhuisde naar de Wetenschappelijke A in Mater Dei in Leuven. Omdat ze veel liever L.O. deed dan wiskunde, koos ze daarna voor de regentaatsopleiding L.O. & sport in het Heilig Hart-instituut in Heverlee. Veel sport had ze echter nooit gedaan. In Tildonk was wel een turnkring, maar die was van de socialisten en kwam dus niet in aanmerking. De eisen die aan de studenten gesteld werden waren echter veel minder hoog dan nu. Er begonnen zelfs studenten die niet eens konden zwemmen. Alles ging vlot en Jacinta studeerde af in 1971.
Aan de slag in Haacht... voor drie uurtjes per week Omdat ze wist dat Don Bosco gemengd werd, solliciteerde ze daar, maar men had al iemand. Ze werkte dan twee jaar in het B.L.O. in Aalst. Nadien kon ze toch in Don Bosco aan de slag voor drie uurtjes per week, één per leerjaar. Men vond dat meisjes ook “vrouwelijke handwerken” moesten krijgen en daar werd een uur L.O. voor opgeofferd. Jacinta moest dus verder interims doen tot er voldoende lesuren waren.
De Chiro bracht Jan in haar leven... Vanaf haar zevende was Jacinta bij de chiro van Tildonk. Ze bracht het er tot groepsleidster en zelfs gewestleidster. Zo kwam ze regelmatig op het verbond. Daar ontmoette ze ook haar man Jan, die bij de chiro van Leuven was. Ze trouwden in 1973 en gingen in het huis van de ouders van Jan aan de Tervuursevest in Leuven wonen. In 1975 konden ze een huis kopen in Rotselaar-Heikant. Het was toen het goede moment en ze hebben wel wat geluk gehad met de aankoop. De residentiële wijk die nu rond hun huis ligt, is er later pas gekomen.
149
Het gezin kreeg 3 kinderen: Maarten in 1975, Karlien in 1976 en Tine in 1978. Jacinta heeft altijd halftijds gewerkt. Met drie kinderen kon dat moeilijk anders. Ze hebben geen luxe nodig en hadden van thuis uit ook de instelling om niet met geld te gooien.
Engagement Jacinta engageert zich al een hele tijd voor ontwikkelingssamenwerking. Ze zit in Rotselaar in de Gemeentelijke Raad voor Ontwikkelingssamenwerking (GROS) en organiseerde mee de 11.11.11-actie. Met haar man was ze ook al naar Indië en Namibië op reis geweest en iets van de wereld zien werkte aanstekelijk. Jacinta wou ook ter plaatse iets doen. Dat kon perfect ingepast worden in het jaar loopbaanonderbreking dat ze tijdens het afgelopen schooljaar nam. Ze probeerde het eerst via de N.G.O.’s, maar die vroegen vooral medisch personeel. De salesianen verwezen haar naar de missieprocuur in Boormeerbeek. Daar wist men haar na twee weken al te zeggen dat het kon. Men kon iemand gebruiken in een opvanghuis voor straatkinderen in Bakanja bij Lubumbashi in Congo.
“Maman” Jacinta Het verblijf werd een meevaller. De salesianen bleken uitstekend georganiseerd in de regio rond Lumumbashi. Ze hebben er naast scholen voor straatkinderen ook technische scholen, twee boerderijen, een polikliniek en een noviciaat. Hoewel het niet haar eerste bedoeling was, begon Jacinta toch L.O. te geven: elke voormiddag twee uur. Omdat er geen accommodatie voorhanden was, werd het improviseren. Vooral het piramides bouwen viel in de smaak. Jacinta kon dus goed gebruik maken van de bijscholing circustechnieken die ze gevolgd had. De communicatie was niet echt een probleem hoewel de kleinsten alleen Swahili spraken (de groten spraken wat Frans). Jacinta toonde gewoon alles met tekeningen op grote bladen. De kinderen waren enthousiast en ze spraken haar dan ook al gauw aan met “maman” in plaats van “madame”.
Bezienswaardigheid Toch bekeken sommigen haar als een bezienswaardigheid. Ze droeg altijd een lange broek en dat was men daar van vrouwen niet gewend. Zo’n 360 kinderen volgden er in de week les, maar ook op zondag waren ze welkom. Ze moesten dan wel eerst naar de mis gaan, maar daarna kregen ze eten en zeep om zich te wassen. Na de middag werden er spelletjes georganiseerd of was er een film. “Les oeuvres de maman Marguérite”, zoals de overkoepelende salesiaanse organisatie voor de straatkinderen heet, probeert de kinderen ook terug naar hun thuis te krijgen. Vaak zijn ze verjaagd omdat er thuis een nieuwe vader is of zelfs verdreven voor hekserij of tovenarij! In de vakanties mogen de kinderen ook komen. Er zijn dan speelpleinen en ze mogen ook helpen op de boerderij in ruil voor kleren.
Lokroep... De drie maanden vlogen voorbij. Jacinta wou geen afscheid nemen en besliste vrijwel onmiddellijk terug te keren. Begin juni is ze opnieuw vertrokken voor drie maanden. Jan is nu voor één maand mee en ze hoopt dat ook hij de microbe te pakken zal krijgen. Wat de toekomst zal brengen is nog niet duidelijk. Ze wil wel ook op andere plaatsen nog iets doen. Er zijn ook salesianen aan het werk in Zuid-Amerika en India. In dat laatste land zou ze volgens directeur Jackers die daar nog een paar medebroeders kent, heel nuttig werk kunnen doen.
150
Piet Stienaers... revisited Uit Don Boscoop - herfstnummer 2002 De eerste meisjes, die 25 jaar geleden het college verlieten, kregen in vorige edities van dit blaadje al heel wat belangstelling. De salesiaanse gemeenschap deed er nog een schepje bovenop en stuurde hun toenmalige directeur, Piet Stienaers, na meer dan 20 jaar terug naar Haacht, dit keer als kloosteroverste. En wij stonden natuurlijk onmiddellijk aan zijn deur.
Tweeling Piet is een rasechte Limburger, zoals er tegenwoordig wel meer directeurs in Haacht rondlopen. Hij werd in 1938 geboren in Bocholt als helft van een tweeling. Hij heeft naast zijn tweelingbroer Lei en oudere broer Bert, die ook salesiaan is, nog twee zussen. Vader was metselaar en klein boerke. Het was hard werken en het liep ook niet altijd zoals gewenst. Hij zei vaak dat hij altijd moest biggen kopen wanneer die duur waren en het varkensvlees steeds veel te goedkoop was als hij zijn varkens had vetgemest. Ondanks het feit dat het gezin het dus zeker niet breed had, gingen toch alle kinderen naar het internaat. Dat was zeker geen evidentie want er moest in die tijd zo’n 35.000 frank internaatsgeld betaald worden terwijl het inkomen van het gezin maar zo’n 50.000 frank bedroeg. Piet herinnert zich nog hoe er ooit met nieuwjaar maar zes briefjes van 20 frank in huis waren. Elk van de kinderen kreeg er één en de ouders hielden het laatste voor hun beiden.
Don Bosco Hechtel Van Don Bosco was niet onmiddellijk sprake. Broer Bert was de eerste die naar het college in Bree ging. Hij werd echter ziek waardoor hij zijn jaar niet kon uitdoen en moest overzitten. Omdat hij dat niet graag in dezelfde school wou doen, werd een andere oplossing gezocht. Het was de tijd dat verschillende congregaties bedelpaters uitstuurden met zakken vol snoep om kinderen voor hun internaten te ronselen. De ouders gingen daar echter niet op in. Via een kapelaan waar ze goede contacten mee hadden, kwamen ze in Don Bosco Hechtel terecht. Eerst Bert, twee jaar later volgde Piet met zijn tweelingsbroer. Piet herinnert zich nog goed zijn aankomst in Hechtel. Op de speelplaats werd er volop gevoetbald en hij deed natuurlijk direct mee. Nog voor de bel ging lag zijn zool al onder zijn schoen uit, maar het ijs was wel gebroken. Het internaat stond hem wel aan. Er was veel te doen: sport, spel, activiteiten, cultuur. Zondags was er zelfs chiro in het internaat en de chiroleiders hadden vaak meer gezag over hen dan de leraars. De ganse zondag konden ze ravotten in de duinen en het militair domein dat langs de school lag. Piet was ook een goed loper die af en toe een cross meeliep. ‘s Avonds voor het avondgebed was het de gewoonte dat er op volle kracht rond de speelplaats gelopen werd zodat ze vaak tijdens dat gebed meer zaten te puffen, te hijgen en te hoesten dan te bidden. Maar het was een goede training.
Roeping Hoewel niemand het hem vroeg, groeide vrij snel de idee om salesiaan te worden. Op twee na waren alle leraars salesianen en in het kleine college, zo’n 200 leerlingen, hadden ze dan ook veel contact met hen. Toen hij in het eerste jaar zat, wilden vijf van de zeven leerlingen in de retorica salesiaan worden. Zo vanzelfsprekend was het toen dat de meeste leerlingen naar het klooster of seminarie gingen. Op een bepaald moment werden die bij de directeur geroepen om enkele schikkingen te treffen en bleven de twee anderen alleen op de speelplaats achter.
151
Piet had meteen medelijden met hen. Zij moesten immers nog nadenken over wat ze later zouden doen. Toen hij zelf in de retorica zat wilde de helft van de 16 leerlingen priester worden. Piet ging naar de salesianen. Met zijn 24 begonnen ze in het noviciaat.
Vuurdoop Zijn eerste grote vuurdoop was een stage in Woluwe. Hij had zelf Latijn-Griekse gedaan en moest daar in de A2 algebra, meetkunde, rekenen, geschiedenis, aardrijkskunde, Duits, Frans en economie geven. Hij heeft er naar eigen zeggen “zijne pére gezien”. Daarna wachtte de legerdienst. Met zo’n 150 paters in opleiding kwam hij in Aalst terecht. Ze hadden daar nog theologie maar moesten ook vier maanden werken in het militair hospitaal als brancardier. Het was een rustig leventje tot de eerste doktersstaking uitbrak. In het CERIA in Anderlecht werd een noodhospitaal opgericht en zij werden er naartoe gestuurd. Omdat de overste de zaak niet geregeld kreeg, moest hij de verdeling van taken en diensten doen. Vanaf dan werden ze er als elitesoldaten beschouwd en moesten ze alles aan iedereen voordoen. Dat was niet altijd plezant.
De cross van de paters Na zijn legerdienst startte Piet zijn opleiding theologie in Oud-Heverlee. Er zat daar toen aardig wat volk, want tijdens de middag konden ze onder mekaar zowel voetbal als basketbal en volleybal spelen. Er was ook een fanfare met zo’n 40 leden en een orkest. Een origineel initiatief in die tijd was de cross van de paters in Leuven. Alles was piekfijn georganiseerd: Gaston Roelants was uitgenodigd om het startschot te geven en de BRT stuurde een cameraploeg van Echo. Piet herinnert zich nog de twee zusters in groot habijt in het publiek die uitvoerig in beeld kwamen.
Priesterwijding In Oud-Heverlee werd Piet ook tot priester gewijd door kardinaal Cardijn. Hoewel het Cardijns voorlaatste priesterwijding was voor zijn overlijden, was het vuur er nog lang niet uit. Tijdens de preek ging de kardinaal zelfs zo heftig tekeer dat hij zijn ring verloor.
Langsheen Vlaamse Don Bosco-huizen Zo’n drie maanden eerder was moeder overleden. Broer Bert was in Zwijnaarde. Het was de bedoeling dat ook Piet daar naartoe zou gaan, maar ze vroegen dat één van beiden wat dichter bij huis kon blijven voor vader. Zo kwam Piet voor een jaar weer in Hechtel terecht; dan volgden twee jaar Zwijnaarde. Tijdens het tweede jaar moest hij één dag per week naar Leuven om er Religieuze en Morele Wetenschappen te volgen, een nieuwe opleiding van één jaar om priesters zonder onderwijsdiploma toch de mogelijkheid te geven om les te geven. Daarna mocht hij een jaar naar Heverlee om zijn thesis te maken. Er volgde opnieuw een jaar Zwijnaarde. Toen vroeg de provinciaal hem naar Haacht te komen. Piet zag het aanvankelijk niet zitten om nog eens te verhuizen maar had geen andere keus.
Goede herinneringen aan Haacht Zijn eerste indruk van Haacht was weinig positief. Alles leek hem nogal armtierig: er stonden netels op de speelplaats en de huisvesting van de salesianen liet ook veel te wensen over. Hij werd leraar in het tweede en derde jaar en na twee jaar, op zijn 36ste, directeur van het college. Zijn eerste jaren in Haacht waren de moeilijkste. Zwijnaarde was immers veel meer gestructureerd. Maar Piet ontdekte ook de charmes van Haacht. Zo was de school zeker meer democratisch. Hij herinnert zich nog hoe de voorzitter van het leerlingenparlement na een verhitte discussie over een artikel in het leerlingenblaadje
152
uitriep: “Maar directeur, u krijgt toch een recht op antwoord!” Piet heeft nog tal van goede herinneringen aan zijn vorige verblijf in Haacht: de leraarsvoetbalploeg, de fietskampen in Wijchmaal, de academische zitting voor 15 jaar school en de treinreis naar Farnières, de eerste meisjes in de school en de problemen die daarrond verwacht werden en er niet kwamen.
De na-Haachtse periode Het was dan ook met spijt dat hij Haacht verliet om directeur en kloosteroverste te worden in Zwijnaarde. Dat bleef hij gedurende zes jaar, meteen de maximumduur. Het was met enige verbazing dat hij vernam na tien jaar schooldirecteurschap aangesteld te worden in het Oasecentrum van Groot-Bijgaarden om er bezinningen te leiden. Geleidelijk kreeg hij er ook andere taken bij. Zo werd hij in 1985 lid van de Provinciale Raad. Hij startte ook de CPAG (Centrale Pastorale Animatiegroep) als overkoepelend steunpunt voor de plaatselijke pastorale animatiegroepen. Het werd zijn geesteskind. Hij vindt dat daar zijn kwaliteiten het meest rendeerden en zijn gebreken het minst opvielen. Hij werkte ook mee aan de redactie van het nieuwe pedagogische project van Don Bosco. Na Groot-Bijgaarden verbleef Piet nog vijf jaar in Oud-Heverlee, waar hij een tijd directeur was in het vormingshuis van de jonge salesianen. Daarna wachten er 6 jaar Heverlee.
Terug naar Haacht Nu, na 24 jaar is hij dus terug in Haacht, dit keer als kloosteroverste. Toch lijkt het nu al of hij nooit is weg geweest. Hij vindt dat hij een zeer gevarieerd leven gehad heeft. De congregatie gaf hem heel wat kansen, maar hij heeft ook altijd ja gezegd. Hij hoopt hier zijn medebroeders voldoende ruimte te geven om zich goed te voelen en dat schijnt voorlopig ook goed te lukken. Maar Piet denkt ook aan de toekomst. Daarover heeft hij nog heel wat dromen, maar die waren niet voor dit artikel bestemd, enkel voor de oren van het “Ten huize van...”-team. We kunnen je wel al verklappen dat het te maken heeft met een vakantie- en ontmoetingshuis in Vencimont. De details moet je hem zelf maar eens vragen...
153
Danie Robeyns Uit Don Boscoop - winternummer 2003 Al jaren sieren zijn cartoons de voorpagina van dit blaadje. We vonden het dus de hoogste tijd om ook eens wat plaats te maken voor de artiest achter de tekeningen.
Kinderjaren en schoolcarrière Danie is een geboren en getogen Wijgmalenaar (of was het nu Wijgmaalder of Wijgmaalderenaar, hoe dan ook, iemand van Wijgmaal dus). Grootvader had een bakkerij in de Nieuwstraat en de ouders werkten er mee. Danie, die enige zoon is, had nu dus even goed bakker kunnen zijn. Toen grootvader echter een hartinfarct kreeg, zag vader de overname niet zitten. Danie startte zijn schoolcarrière in de kleuterschool bij Soeur Corneillie. Het eerste leerjaar deed hij in de gemeenteschool bij meester Waerzeggers. Vanaf het tweede leerjaar moest hij met de bus naar de Jozefieten in Leuven. Hoewel hij dat niet graag deed, bleef hij er tot het tweede middelbaar. Daarna mocht hij naar Don Bosco, waar hij aansloot bij de eerste lichting met o.a. Willy Wuyts. Het was de tijd dat alle leraars zowat alles gaven. Er liepen toen wel enkele “kastaars” rond zoals Den Bast, Verhaegen, Adriaensens en “den Dizzer”. Directeur Brouwers vond hij een fantastisch mens.
Geen “Dragons”, wel volleybal Het was ook de tijd van de beruchte schoolrockgroep “The Dragons”. Ooit werd Danie gevraagd om zanger te worden, waarschijnlijk omdat zijn Engels vrij goed was, zeker niet om zijn geweldig zangtalent. Sportief was Danie wel. Volleybal zei hem wel wat en hij sloot zich aan bij de schoolploeg, toen nog getraind door Alex Delvaux.
Kunst en... een woelig jaar in Antwerpen Tekenen en schilderen deed hij ook graag en nadat hij de WB doorlopen had, wou hij dan ook kunst gaan studeren. De ouders hadden dat echter handig weten om te buigen in de meer aanvaardbare richting architectuur. Na twee jaar en evenveel buizen mocht hij uiteindelijk toch de richting van zijn keuze aanvatten in Antwerpen. Het was een woelig jaar. Hij logeerde bij een Hollandse pastoor die hij omschrijft als “een echte bandiet”. Ooit kreeg die bezoek van twee mannen, die later een gangsterbaas en zijn lijfwacht bleken te zijn. Samen vertrokken ze. Enkele uren later kwam de pastoor alleen terug met een pistool. Bleek dat ze in een café in de haven waren gaan drinken en dat de lijfwacht daar een paar schoten in het plafond gelost had. De pastoor had daarop het pistool meegenomen en verklaarde aan de politie dat hij niets mocht zeggen omwille van het biechtgeheim. Geen wonder dus dat Danie na een jaar het rustiger Leuven opzocht om zijn studies te voltooien.
Van recreatieve therapie... naar plastische opvoeding Naar het leger hoefde Danie niet. Door een whiplash had hij een lichte verkalking van zijn wervels opgelopen en een “goed onderbouwd” medisch dossier zorgde ervoor dat hij afgekeurd werd. Hij kon aan de slag in het psychiatrisch ziekenhuis van Kortenberg. Drie jaar gaf hij er recreatieve therapie. Bedoeling was de patiënten hun vrije tijd zinnig te laten besteden en te zorgen dat ze voldoende contact hielden
154
met de buitenwereld. Hij maakte het mee dat een patiënt zelfmoord pleegde de dag voor hij naar huis mocht, gewoon omdat hij zijn terugkeer in de gewone maatschappij niet aankon. De job was mentaal dus zwaar en Danie zag zich dat ook niet tot aan zijn pensioen doen. Toen er in 1977 enkele uren plastische opvoeding vrijkwamen in Don Bosco, nam hij halftijds ontslag. Eind augustus bleek dat hij een halftijdse betrekking als leraar kon combineren met secretariaatswerk, zodat hij meteen voltijds naar Don Bosco kwam. Hij werkte één jaar op het secretariaat TSO. Een jaar later werd immers het VSO ingevoerd en toen waren er meteen genoeg uren plastische opvoeding. Hij staat nu zowel in de Middenschool als in het ASO.
Sport en avontuurlijke vakanties Ondertussen was hij in 1975 ook getrouwd. Hij heeft twee kinderen: Lore en Niels. In zijn vrije tijd heeft sport altijd een belangrijke plaats ingenomen. Hij speelde volleybal in competitie bij Wijgmaal. Ook aan wat hij après-volleybal noemt besteedde hij voldoende tijd. Nu speelt hij nog bij de veteranen van Wespelaar. In de vakantie trekt Danie er graag te voet op uit. Tijdens vakanties met de tent in Wales en Schotland had hij een paar bergwandelingen gemaakt en dat sprak hem wel aan. Hij kocht betere wandelschoenen om langere voettochten te maken. Hij maakte op zijn eentje een vijfdaagse bergtocht door Schotland waarbij hij twee mensen, maar vooral zichzelf tegenkwam. Eigenlijk is hij een beetje een eenzaat als hij erop uit trekt. Hij wandelde ook in de Alpen en volgde de GR 20 op Corsica, een wandelroute die over de bergkammen loopt en waar bij onweer soms mensen worden doodgebliksemd.
Himalaya Danie bekwaamde zich door allerlei cursussen zoals oriëntatie en klimtechnieken. Hij volgde ook een stage van twee weken in Oostenrijk en mag zich nu Bloso-initiator noemen. Het hooggebergte wenkte en vier jaar geleden was het zover: Danie ging tijdens de paasvakantie naar Nepal om door de Himalaya te trekken. Het was een hele ervaring. Dagelijks werd er twaalf uur gewandeld en soms moesten hoogteverschillen van 2.000 meter overbrugd worden. Een goede fysieke conditie was dus echt wel nodig. Maar de variatie in het landschap maakte veel goed. Ondertussen gidst Danie ook zelf groepen. Hij organiseert ook tochten in Nepal voor mensen die individueel reizen. Samen met een contactpersoon die hij ter plaatse heeft regelt hij alles vanaf de luchthaven.
Adrenaline Maar Schotland liet hem niet los. Zo trok hij er dit jaar met de laatstejaars van de school naartoe. Ook in het binnenland wandelt hij vaak, vooral in de Hoge Venen en de Ardennen. Hij heeft de adrenaline van het klimmen en de natuurelementen nodig. Panikeren doet hij zelden of nooit. Hij is meestal alleen vooraf zenuwachtig. Ooit viel hij in de Alpen enkele meters naar beneden omdat enkele rotsblokken loskwamen. Ook toen panikeerde hij niet en wist hij zich snel in veiligheid te brengen.
Op naar een 7.000-der Danie heeft nog hopen plannen. Finland en Canada staan nog op het programma. Hij heeft al een berg van 5.500 meter beklommen en droomt ervan er ééntje van 7.000 meter te kunnen doen. Ook een trekking in Alaska, inclusief dropping met een vliegtuig, ziet hij wel zitten. Hij wil ook opnieuw gaan schilderen. Hij vindt wel dat het hoogtepunt van zijn creativiteit zowat tien jaar geleden te situeren was. Hij toont ons het schilderij in zijn woonkamer, dat hij maakte met eitempera, een mengsel van verfpigment en eierdooier. “Maar ik heb het opgegeven om wereldberoemd te worden”, besluit hij.
155
Jean-Pierre Vermaelen Uit Don Boscoop - lentenummer 2003 Dat we dit nog mochten meemaken! Al zo’n twintig jaar worden we met de neus op het feit gedrukt dan Don Bosco een plattelandsschool is en dat we onze slachtoffers dus in de meest landelijke uithoeken van onze regio moeten zoeken. Nu was het echter bingo. Eindelijk mochten we naar de stad, een echte, Leuven dan nog wel. En dan nog niet zomaar in de rand. Nee, naar het centrum, naar een fraai gerenoveerde burgerwoning onder de torens van Sint-Maartensdal.
Op school bij de nonnekes... met een geladen geweer Jean-Pierre werd in Leuven geboren hoewel zijn ouders uit Blanden afkomstig zijn. Toen hij één jaar was verhuisden ze naar Heverlee om er een beenhouwerij te beginnen aan de Pakenstraat. Jean-Pierre is de oudste van drie. Zoals de meesten startte ook hij zijn schoolcarrière bij de nonnekes. Eigenlijk was het een meisjesschool en er zaten dan ook maar een paar jongens Een anekdote tijdens een schoolfeest: Jean-Pierre was ingedeeld bij een groepje dat jagers moest uitbeelden. Ze hadden daarvoor ook een geweer gekregen, een echt. Om één of andere reden was dat van Jean-Pierre nog geladen en dat ging dan ook af, gelukkig zonder veel erg. Het schooltje had graadklassen en jongens waren er alleen maar in de eerste klas toegelaten, tot het tweede leerjaar dus. Jean-Pierre verhuisde dan maar naar het grote Sint-Pieterscollege in Leuven, eerst met de bus, daarna met de fiets.
Dit sportief baasje was zelden thuis Van jongsaf was hij een sportief baasje. Hij ging turnen bij de Savio-club, eerst recreatief, later ook in competitie. Het hoogtepunt voor de club was de show die ze mochten geven bij de inwijding van de nieuwe sporthal op het Sportkot in Leuven. Savio had ook een volleybalclub en na het turnen werd dit zijn nieuwe sport. Daarnaast was hij ook nog bij de chiro. Veel thuis was hij dus niet.
Middelbare schoolcarrière leidt naar ’t Sportkot Op het Sint-Pieterscollege was hij gestart in de Latijnse, maar hij vond dat hij in dat Latijn veel te veel tijd moest steken. Vanaf het tweede jaar volgde hij moderne en hij eindigde in de WeA. Tijdens de middelbare was hij ook met atletiek begonnen, vooral lange afstand. Voor clubmeetings deed hij ook nog andere specialiteiten. Hij kreeg er training van o.a. Bert Vanderlinden voor hordenlopen. Naar eigen zeggen te laat kwam hij te weten dat hij vooral goed was in de 3.000 meter steeple. In het laatste jaar had hij tien uur wiskunde per week. Eén van beide wiskundeleraars was echter alles behalve een goede lesgever en buisde bijna de hele klas. JeanPierre had daardoor zo’n afkeer gekregen van het vak dat hij absoluut niet in een wiskundige richting wilde verder studeren. Het Sportkot lag dus voor de hand. Hoewel hij erg sportief was, was het toch zwaar. Ze haalden vaak een gemiddelde van vijf uur sport per dag. Daarnaast waren er nog zware vakken als fysiologie en anatomie. Maar het lag hem. Hij leerde er vele nieuwe sporten en had nog voldoende tijd voor alles waar hij thuis mee bezig was.
156
Zijn vrouw leerde hij echt kennen buiten ’t Sportkot... Zijn vrouw zat in hetzelfde jaar en ze hadden dan ook regelmatig samen les. Maar zoals dat toen ging zaten de meisjes vooraan en de jongens achteraan. Ze leerden elkaar buiten het sportkot kennen. Zij was monitrice bij Dynamica, een vereniging die validen en mindervaliden samen laat sporten. Ze zochten een jeugdbeweging om te helpen bij de organisatie van hun ‘Sporttriptiek’. En dat werd de jeugdbeweging van ParkHeverlee waar hij lid van was. Ze trouwden in 1981. Ze woonden vijf jaar in de Celestijnenlaan in Heverlee. In die periode werden Filip (1981) en Caroline (1985) geboren.
Huis met een tuintje aan ’t Sint-Maartensdal Toen zijn vrouw in de Mechelsestraat een winkel begon, verhuisden ze naar Leuven. Daar woonden ze ook vijf jaar. Dan zochten ze zowat een jaar naar een ander huis. Eindelijk vonden ze er eentje met een tuintje in de Sint-Maartensstraat. Alleen was het huis wat groot voor hen, zodat ze boven twee studentenkamers maakten. Ze wonen er ondertussen al twaalf jaar.
Klein Kasteeltje In 1979 deed Jean-Pierre zijn legerdienst. Na de opleiding in Peutie kwam hij op het Klein Kasteeltje terecht. Hij moest er testen afnemen van de nieuwe rekruten. Hij leerde er zoals elke goed soldaat vooral kaarten en zat in die periode ook nog zes weken thuis omdat zijn voet in het gips lag na een volleybalongevalletje.
Via speelpleinen naar Haacht Jean-Pierre kwam voor het eerst met Don Bosco in contact via de speelpleinen. Hij leerde er o.a. Luc Brackeva, Mijnheer Luc, kennen. Die belde hem dat er in Haacht een plaats vrijkwam op het secretariaat van het TSO. Hij zat amper een week op het secretariaat. Het was het begin van het VSO en er bleken ook nog uren L.O. beschikbaar. Jean-Pierre aanvaardde die met dank. Twee dagen later was hij voltijds leraar. Hij stond eerst in het eerste tot het vierde jaar maar schoof geleidelijk op naar het vijfde tot het zevende. Hij was ook een tijdje pedagogisch begeleider, maar bovenop een voltijdse betrekking was dat wat te zwaar.
De tol van de sport Tot zijn 38ste bleef Jean-Pierre volleybal spelen. Bij een meniscusoperatie bleek toen dat door artrose bijna al het kraakbeen uit zijn knie weg was. Alles wat met springen te maken had werd hem verboden. Gedaan dus ook met het volleybal. Als competitiespeler zo plots moeten stoppen: het deed wel pijn. Ondertussen loopt hij terug twee keer per week maar hij moet het rustig houden. Hij probeert ook zoveel mogelijk met de fiets naar school te gaan. Langs de Vaart doet hij daar zo’n 34 tot 40 minuten over.
Een nieuw virus... De computer is zijn nieuwe grote hobby. Hij leest ook graag, vooral tijdens de vakantieperiodes want tijdens het schooljaar heeft hij daar niet echt de tijd voor.
157
Willy Wuyts... revisited Uit Don Boscoop - zomernummer 2003 De school heeft waarschijnlijk al een pak creatieve geesten voortgebracht. Als het echter over toneel gaat wijzen alle vingers in dezelfde richting: die van Willy Wuyts. Hij is de stichter van schooltoneelkring Studio Zes en schreef al zoveel (jeugd)toneelstukken dat hij zelf de tel kwijtraakte.
Veel “kreem” Willy werd geboren in Mechelen op 20 december 1950. De ouders woonden altijd in het centrum van Keerbergen, eerst in twee huurhuizen tot ze in 1965 een stuk grond kochten en ook bouwden aan de Oudstrijderslaan. Willy was hun enig kind. De bevalling was erg moeizaam verlopen en niet voor herhaling vatbaar. Vader werkte aanvankelijk bij de brouwerij ‘t Sas in Boortmeerbeek. Grootvader was echter een gekend ijsventer, een “kreemboer” zoals men dat in Keerbergen noemde. De zaak was rendabel en vader zag het wel zitten die van hem over te nemen. Zo leerden generaties Keerbergenaars hem kennen als ‘Jef Kreem’. Het was hard werken. Om zes uur ‘s morgens ging vader bij de boer om verse melk. Moeder maakte daar pudding van en als die door de ijsmachine gepasseerd was kon vader aan zijn ronde beginnen. Moeder verkocht thuis ook ijs. Vaak waren dat grote bestellingen, zoals voor communiefeesten. Ook Willy was niet vies van een ijsje. Toen hij zijn amandelen moest laten trekken heeft hij zelfs kilo’s verorberd.
Kartonnen wanden en... pennenprikken Willy ging naar de jongensschool achter het oude gemeentehuis. Het was een oud gebouw en veel te klein. Het was er zo vochtig dat er zelfs heuse bruine paddestoelen aan het plafond groeiden. Om alle leerlingen een plaatsje te geven waren sommige lokalen verdeeld met kartonnen wanden. Een koud kunstje dus om daar gaten in te maken en daardoor de leerlingen van de andere klas met een pen te prikken. Wie hem kent houdt het niet voor mogelijk maar Willy was naar eigen zeggen een echt varken. Hij was ook een paar weken misdienaar maar autootjes laten rijden tijdens de preek, hosties opeten en vervangen door chips of miswijn vervangen door de jenever van de pastoor: het waren dingen die die laatste niet echt op prijs stelde. Willy was twaalf jaar bij de scouts. Hij herinnert zich vooral de goede leiding en de vakantiekampen in de streek van Massenhoven en Zoersel. Hij voetbalde ook acht jaar als middenvelder bij SK Keerbergen. Het waren andere tijden dan nu. De voorzitter was een beenhouwer en bij gelijkspel kregen ze pensen, bij winst biefstuk.
Zesde moderne A Na de lagere school gingen de meesten in die tijd naar het Sint-Romboutscollege in Mechelen of naar het Keerbergse Atheneum. Willy had echter een advertentie gezien voor een nieuwe school in Haacht en dat zei hem wel wat. In het huis dat de paters toen betrokken in de Stationsstraat, werd hij in 1962 ingeschreven voor de zesde moderne A (hoewel er geen B was) van het nieuwe Don Bosco-college. Er moest dat jaar vaak zwaar geïmproviseerd worden. De lessen werden meestal gegeven in zaal ‘Onder de Toren’. Willy herinnert zich nog de voetbalwedstrijden op de parking, die door de omliggende handelaars niet zo gewaardeerd werden. ‘s Middags maakte Lowieke een soep die Willy omschrijft als ‘water met pellekes’. De turnlessen bestonden steevast uit het graven van funderingssleuven of het aandragen van bakstenen en bij de tekenlessen moest steeds een medeleerling als tekentafel fungeren. Gelukkig duurde die toestand maar één jaar.
158
Koffer vol koekjes Willy vond de sfeer in Don Bosco prima. Vrij snel rijpte daar ook de idee dat hij daar les wilde geven. Hij volgde regentaat Nederlands-Engels-godsdienst aan Sint-Thomas in Brussel en na een jaar interims volgde de legerdienst. Na vier maanden in Mechelen moest hij naar Krefeld in Duitsland. Hij vond het een triestige tijd. Uit verveling leerde hij er roken en het eten was ook al niet veel zaaks, behalve op donderdag, want dan waren er frieten. Moeder was behoorlijk bezorgd, want na elk verlof gaf ze hem een koffer vol koekjes mee. Na het leger vond Willy niet onmiddellijk werk, zodat hij zich inschreef aan de sociale school van Heverlee. Uiteindelijk kreeg hij toch twaalf uur in het tweede en het derde jaar in Don Bosco. Het jaar daarna werd dat een voltijdse betrekking.
Jeugdtoneel uit de startblokken Toen Willy nog leerling was, was de enige vorm van cultuur op school de filmvoorstelling die ze af en toe kregen. In de beruchte Super-8-training-waarvan-de-broek-tot-onder-de-oksels-kwam gingen ze dan te voet naar de bioscopen van Wespelaar of Haacht-Station. Willy had de toneelmicrobe gekregen van Gust Van Huyck die, toen Willy in het vijfde jaar zat, in Keerbergen met de toneelkring Keerpunt 65 gestart was. Teksten van o.a. Godfried Bomans werden bewerkt tot toneelstukjes. Willy wilde op school ook zoiets doen en kreeg zijn kans toen Jef Mesens de Haïti-cocktail organiseerde. Dat was een soort vrij-podium ter gelegenheid van de vastenwerking. Willy bewerkte met zijn leerlingen een tekst uit hun handboek Nederlands. Zijn eerste echte stuk volgde een jaar later: ‘De vervelingsklier’. Willy was zelf stukken beginnen schrijven omdat op dat moment nauwelijks degelijke stukken voor jeugdtoneel bestonden. Hij kreeg steun van Harry De Ceulaer, Guido Van Looy en Herman Moons. Studio Zes was geboren.
Top-magazine en Simple Minds Guido Van Looy tekende toen voor Top-magazine, een tijdschrift dat via de middelbare scholen verspreid werd. Hij nam teksten van Willy mee en al gauw werd die er vaste medewerker. Samen met Danie Robeyns, die de foto’s maakte, vormden ze een team dat massa’s artikels afleverde. Ze interviewden een pak artiesten, o.a. op Rock Werchter. Hij herinnert zich nog dat het interview met de Simple Minds met een grote hoeveelheid whisky overgoten werd. Via-via werd Willy ook gevraagd om dialogen te schrijven voor series als ‘Wittekerke’. Hijzelf zou echter liever schrijven voor ‘W817’ of ‘Spring’. Hij schrijft immers liever voor jeugd dan voor volwassenen.
Zwart jaar In 1976 trouwde Willy met Linda. Ze gingen wonen in het huis van grootvader aan de Leuvensesteenweg in Boortmeerbeek. In 1978 werd Bieke geboren, in 1982 Inneke. 1983 was een zwart jaar voor het gezin. In mei van dat jaar was Willy op school spots aan het hangen voor het toneel toen een buurvrouw kwam zeggen dat het huis brandde. Het was een wat kouwelijke dag en Linda had de stookoliekachel willen aansteken. Door een defect kwam er een steekvlam uit die het oude huis meteen in lichterlaaie zette. Linda was met Bieke naar buiten gevlucht maar keerde terug voor Inneke, die boven lag te slapen. De sprong uit het venstertje leverde naast brandwonden ook een bekkenbreuk op. De nieuwbouw die ze opgetrokken hadden naast het oude huis, was gelukkig bijna af, zodat ze die konden betrekken toen Linda terugkwam uit het ziekenhuis. Willy kon echter erg weinig recuperen uit het oude huis. Hij ziet nog zijn gesmolten schrijfmachine liggen en zijn platen die tot klompen aan mekaar gesmolten waren. Al zijn persoonlijke zaken waren weg. Ook later bleef hij niet gespaard. Zijn beide ouders, zijn oom, die hij als zijn oudere broer zag en zijn schoonzoon overleden vrij kort na mekaar.
Toekomstplannen Willy geeft ondertussen zo’n 30 jaar les en hij doet het nog steeds graag, maar hij heeft nog heel wat plannen. Tegen 2006 wil hij halftijds gaan werken om die ook te kunnen realiseren. Hij wil zeker een jeugdboek schrijven, iets waar hij nu de tijd niet voor heeft. Hij wil ook nog een stuk maken over de collega’s. Hij heeft daarvoor al zes scènes klaar. Met collega Stijn Rahier schreef hij ook al een musical voor het Cantabile-koor uit Berg. Ook dat is voor herhaling vatbaar. Hij geeft ook nog mee dat hij onlangs bijna 3 miljoen Euro won met de Lotto. Hij had maar één cijfer fout: een 23 i.p.v. een 24. Had hij gewonnen dan stond de bestemming van het geld al vast: een toneelzaaltje bouwen.
159
Marcel Wuyts Uit Don Boscoop - herfstnummer 2003 Sommigen zijn nog maar net op school, of we staan al voor hun deur. Voor anderen moeten we ons haasten, want ze zijn al weg voor we door hadden dat ze er al 22 jaar rondliepen. Marcel Wuyts is er zo één. Hij is net met pensioen. Voor ons dus de hoogste tijd om hem op te zoeken aan de Rijmenamse Amerstraat, waar hij heel zijn leven woonde.
Oorlogskind Marcel werd geboren in 1943, in volle oorlog dus. Hij is de oudste van twee. Hoewel de meeste vrouwen toen thuis bevielen, ging moeder naar de kraamkliniek in Mechelen. Een oude onderwijzer uit de buurt had een auto en bracht haar. Vader was in die periode werkman, maar Marcel weet niet meer precies wat hij in die oorlogstijd zoal deed. Hij weet wel dat hij in 1946 bij de spoorwegen kon beginnen. Moeder was huisvrouw maar zorgde ook voor heel de buurt. Iedereen die problemen had kon bij haar terecht. De Amerstraat was toen nog smaller dan nu en verkeer was er bijna niet. Ideaal om te spelen dus. Het grootste gedeelte van de straat werd ingenomen door de betonfabriek Gillemot. Die voerde grondstoffen aan met schepen via de Dijle. Door het bedrijf van Gillemot liep een tramspoortje waarop karretjes voortgeduwd werden. Op regelmatige plaatsen waren er draaischijven om de karretjes op de juiste plaats te krijgen. Een mooier speelterrein kon je je als kind moeilijk indenken. Maandelijks kwam er ook een schip voor de firma Opdebeeck met zakken cement. Deze moesten met de hand gelost worden en daarvoor liepen 4 lossers een hele dag heen en weer over een loopplank. Vaak waren het boerenzonen uit de buurt die er een dag wat kwamen bij-verdienen.
Schooljaren Zoals de meeste kinderen van Rijmenam ging Marcel naar de kleuterschool bij de zusters en dan naar de gemeenteschool aan de kerk. Daarna mocht hij verder studeren in Mechelen, in de oefenschool van de normaalschool. Na het zevende en het achtste leerjaar volgde hij 3 jaar metaalbewerking en een jaar elektriciteit. In het eerste jaar zaten ze met 36 in de klas. Omdat ze alfabetisch moesten zitten zat hij steeds achteraan. Op de eerste rij zat toen zijn latere collega Robert Cloetens. Hij vond zichzelf een brave leerling, maar hij had wel problemen met Nederlands. Gelukkig kon moeder helpen want zij had in haar tijd ook al naar school gemogen in Mechelen.
Meurop Marcel kon na de studies onmiddellijk aan de slag bij Meurop in Rijmenam. Het was een vrij groot bedrijf waar op dat moment zo’n 400 tot 500 mensen werkten. Naast de meubelfabriek was er ook nog de draadtrekkerij die later naar Hambos verhuisde. Het was er goed om te werken. Voor hem was het vlakbij en hij verdiende meteen 24 frank per uur, wat heel wat meer was dan hij in andere bedrijven kon verdienden.
Eerst leren dansen... Ondertussen was ook Gemma in zijn leven opgedoken. Eigenlijk was ze er altijd geweest want ze zaten samen in de kleuterschool. Later, toen hij misdienaar was, ging zij naar dezelfde mis. Ernst werd het echter pas toen ze begonnen uit te gaan. Vanaf zijn zestiende mocht Marcel weggaan, maar niet voor hij met moeder had leren dansen. Moeder vond dat ze dat goed moesten kunnen want dat ze anders toch maar tooghangers en zatlappen zouden worden. In Rijmenam was er regelmatig wat te doen. Er waren drie kermissen en in zaal Sint-Martinus, die om de hoek lag, was er regelmatig een bal.
160
Legerdienst Hij en Gemma begonnen te verkeren toen hij naar het leger moest. Hij had toen negen maanden bij Meurop gewerkt. Na een maand opleiding in Turnhout moest hij naar de TTR-compagnie in Bensberg in Duitsland. Hij kwam er terecht op een kantoor waar hij onderdelen moest in- en uitschrijven. Hard werken moest hij er niet. Voor de kinderen van de beroepsmilitairen was er een scoutsgroep en de aalmoezenier zocht leiders voor de ‘wolfkes’. Omdat Marcel chiroleider was, werd meteen aan hem gedacht. De vergaderingen vonden plaats op zaterdagnamiddag en zo moest hij nooit meedoen aan de wekelijkse compagniekuis. Hij mocht zelfs onder de dienst een week mee op kamp gaan. Marcel zong ook in het koor van de korpsoverste en ook dat repeteerde onder de uren. Al bij al had hij er een mooie tijd.
Aan de slag als chronometreur Weer thuis kon hij opnieuw bij Meurop aan de slag. Wel had men er ander werk voor hem: hij werd chronometreur. Hij moest overal in het bedrijf de tijd gaan opnemen die de arbeiders voor verschillende handelingen nodig hadden. Een arbeider werkte toen nog een stuk volledig af. Toen twee jaar later het werk aan de band ingevoerd werd, moest Marcel berekenen hoeveel tijd voor de verschillende onderdelen nodig was. Hij bracht het tot afdelingshoofd en had toen 42 vrouwen onder zich die allemaal ouder waren dan hij.
Trouwen en bouwen... In 1965 trouwden Marcel en Gemma. Een jaar eerder had Marcel al een stuk bouwgrond gekocht in de Amerstraat. Om geld te kunnen sparen gingen ze bij de ouders inwonen. Ze begonnen te bouwen in 1967. Marcel deed veel zelf en kreeg hulp van vader en broer. In 1970 verhuisden ze. Ze kregen twee kinderen: Jan en Mark.
Naar het onderwijs In 1980 ging Meurop echter failliet. Marcel bleef niet bij de pakken zitten en kon vrij snel als technisch leraar beginnen in TSM in Mechelen. Zonen Jan en Mark zaten beiden in Don Bosco en toen Marcel dat jaar naar de Opendeurdag ging vroeg directeur Meysen hem of een overstap hem kon interesseren. In september 1981 startte hij in Don Bosco. Hij kwam er meteen enkele oude bekenden tegen: Jan Scharlaeken, met wie hij nog op school had gezeten en Wilfried Cockx, met wie hij in het leger nog de kamer deelde. Aanvankelijk gaf hij alleen maar les in het tweede jaar, maar later verhuisde hij naar de hogere jaren van de technische.
Gemeentepolitiek Marcel zit al 33 jaar in de politiek. Moeder was bij één van de Rijmenamse politieke partijen die met de fanfares verbonden waren en gemakkelijkheidshalve nummer 1 en nummer 2 genoemd werden. Toen Marcel in 1964 voor het eerst moest gaan stemmen werd hem gevraagd getuige te zijn voor lijst nummer 1. Drie jaar later vroeg de burgemeester hem of hij op de lijst wou staan. Marcel stemde toe. Zijn publiciteit bestond uit luciferdoosjes met zijn foto erop. Bij de verkiezingen van 1970 haalde hij 309 voorkeurstemmen en was hij de zevende verkozene van zijn lijst. In 1976 werd Rijmenam gefusioneerd (Marcel spreekt over ‘gefusilleerd’) met Bonheiden. De lijst had maar 6 verkozenen meer en Marcel was er niet bij. Wel werd hij OCMW-raadslid en dat is hij ondertussen al 27 jaar.
Noodlot In 1991 sloeg het noodlot toe. Zoon Jan kwam thuis van Genk-KV Mechelen. Daarna reed hij nog naar een chirofuif in de buurt. Bij het terugkomen is hij op nog geen kilometer van huis te pletter gereden op een afsluiting. De omstandigheden werden nooit helemaal duidelijk maar Marcel beklemtoont dat hij niet gedronken had. Hij prijst zich gelukkig met de collega’s waarvan hij zoveel steun kreeg.
Meer tijd voor hobby’s Nu hij met pensioen is kan hij meer tijd besteden aan zijn hobby. Van kindsbeen af ging hij met vader op pad in de wijde natuur het wild opjagen. Hij doet dat al zo’n 50 jaar. Ze willen nu ook buiten het seizoen met vakantie gaan, maar staan ook nog steeds ter beschikking als men hen nodig heeft, bij de eetdagen bijvoorbeeld. Marcel is nog lang niet weg uit de school. De mooiste dag van het jaar is 6 december. Dan figureert hij er als zwarte Piet en daar beleeft hij telkens weer veel plezier aan.
161
Anita Van Looy Uit Don Boscoop - lentenummer 2004 Nadat we met het “Ten huize van…-team” een kwartier verspeeld hebben vanwege het verloren rijden in de Keerbergse bossen, worden we door Anita verwelkomd in een prachtig en erg smaakvol opgevat huis. Luk, die nog even weg is om de kinderen naar de pingpongclub te rijden, zet er zich later gezellig bij. En bij een lekker glaasje wijn loopt het gesprek los.
Cadeautjes inpakken Anita werd in 1963 geboren in Keerbergen. Haar vader was schrijnwerker en haar moeder had een textielwinkeltje. Die winkel heeft Anita nooit echt aangetrokken, het enige wat ze leuk vond, was het maken van de cadeautjes in de kerstperiode. De kleuterschool doorloopt Anita in het Sint-Michielsinstituut in Keerbergen. Ook de lagere school en in het zesde leerjaar vinden de zusters haar de geknipte leerling om er ook handel te beginnen. Gelukkig is er de moeder van een vriendinnetje die Anita aanport om voor Don Bosco te kiezen. Daar begint ze in de eerste Latijnse. In het begin was het wel even moeilijk, het was immers de eerste keer dat ze elke dag zo ver van huis moest. Haar moeder stelde haar zelfs voor om alsnog handel te beginnen als de afstand haar zo moeilijk viel. Maar Don Bosco bleek een goede keuze want Anita studeerde gemakkelijk. Jaar na jaar was ze de primus van de klas en ook in Don Bosco ging het vlot.
Tussen Chiro en Don Bosco Algauw wordt duidelijk dat twee belangrijke lijnen de jeugd van Anita gekleurd hebben: de school en de chiro. Deze twee lijnen zijn ook niet altijd goed van elkaar te onderscheiden want de vrienden met wie ze van Keerbergen naar Don Bosco fietst, zijn ook de vrienden van de chiro. Ook later blijft de band met de chiro behouden, want de vroegere vrienden blijven samen komen en Anita en Luk gingen ook mee op kamp als kookouders. Chiro is ook nu nooit ver weg. In Don Bosco is het eigenlijk dolle pret want er valt altijd wel wat te beleven. Dingen die bijgebleven zijn: het fietskamp naar Achel met Herman Cauwenberghs, de Griekenlandreis met Geert Buttiens, de vakantiekampen naar Oostenrijk, Rome, Uppingham (Anita is twee keer mee geweest). Op school zelf is er ook altijd wel iets te doen. Er wordt basketbal gespeeld met Wim Hendrickx en op woensdagnamiddag is er toneel met Herman Moons en Willy Wuyts, de bezielers van Studio Zes. Een voorstelling die Anita zich nog herinnert, is Koning Nop. Een stuk dat ze nu waarschijnlijk heel saai zou vinden, maar toen vond ze het fantastisch. Er waren toen ook heel veel duo-rollen want er waren te veel leerlingen die wilden meespelen.
Mooi Nederlands Een leerkracht die Anita hoog in het vaandel draagt, is Gaston Stas. Bij hem leert ze mooi praten, want tot dan overheerste het Keerbergs dialect. Ze doet ook mee aan zijn poëzieavonden en in het vierde jaar is Gaston haar klastitularis. In de paasvakantie gaan ze met hem en hun klas alleen naar Londen. Een leraar die ook een diepe indruk heeft nagelaten, is Roger Adams. Hij gaf les aan Anita in het tweede jaar en hoewel hij in de klas met ijzeren hand regeerde, waren alle meisjes verliefd op hem want… hij had geweldig mooie ogen!
‘Iets vies’ In het vijfde en het zesde jaar was er al VSO, maar dat was toch maar ‘iets vies’ in de ogen van de leerlingen toen. In de twee laatste jaren werd ook de weg naar
162
Claude gevonden. Het toenmalig schoolreglement vermeldde zelfs vanaf welke leeftijd je daar gesignaleerd mocht worden. In die tijd wordt Luk ook opgemerkt. Anita kende hem al langer, want hij is een jaar ouder en hij zit ook op Don Bosco. Maar stilaan vinden de twee elkaar en hoewel ze al snel een koppeltje vormen, blijven ze heel veel activiteiten apart doen.
In Leuven op kot Later zitten ze samen in Leuven, maar niet samen op kot. Anita kiest voor klassieke filologie, een niet voor de hand liggende keuze, want ze heeft nooit Grieks gehad. Tijdens haar laatste humaniorajaar wordt ze in Leuven bijgeschoold en zo kan ze aan de eerste kandidatuur beginnen. Dat eerste jaar is het echt knokken, maar Anita haalt de eindstreep, ondanks een zware tweede zit. Anita behaalt ook het diploma en ze begint onmiddellijk les te geven, want dat is altijd al haar droom geweest.
Pendelen tussen Haacht en... Louvain-la-Neuve In 1986 kan ze in Don Bosco ASO aan de slag voor vier uur, datzelfde jaar geeft ze ook nog Nederlands aan het Centre des Langues in Louvain-la-Neuve. Op de terugweg passeert ze dan vaak in Leuven om Luk te zien, die daar nog studeert. Ze blijft in Don Bosco zowel in het ASO als in de Middenschool met geregeld de schrik voor reaffectatie. Maar alles valt uiteindelijk in de juiste zijn plooi.
Van leerkracht tot adjunct In 1987 trouwen ze en ze verbouwen een huis in Keerbergen-centrum. Sinds vijf jaar wonen ze nu in hun nieuwe huis, helemaal zelf naar eigen smaak gebouwd, omdat het eerste huis te klein bleek en ook aan een drukke straat lag. Nu hebben ze echt een oase van ruimte en rust. Er komen twee zonen: Vincent (1990) en Wout (1991). Zij lopen nu ook alle twee school in Don Bosco. Anita zelf heeft er uiteindelijk 17 jaar voor de klas gestaan. Ondertussen is ze zelf ook weer gaan studeren omdat ze haar horizon wat wil verruimen. Drie jaar volgde ze gezinswetenschappen en ze studeerde af met grote onderscheiding. Ze had de smaak goed te pakken en ze is daarna nog echtscheidingsbemiddeling begonnen. Ook die studie heeft ze met glans beëindigd en die is onrechtstreeks belangrijk geweest voor haar kandidatuur voor adjunct-directeur.
Een nieuwe uitdaging: adjunct-directeur Ondertussen is Anita al een half jaar adjunct-directeur van het ASO. Ze is er met een beetje vertraging in augustus in gestapt na een ontspannende reis naar Amerika met haar gezin. Het team is zo hecht dat Anita zich al heel snel goed omringd voelt en ze is snel bijgebeend. Maar ze moet ook wel toegeven dat de dagen gevulder zijn, dan ze ze zich voorgesteld had. Het directeurschap houdt veel meer in dan het op het eerste gezicht lijkt. Toch beklaagt ze zich niets want de job is afwisselend, biedt prettige uitdagingen en brengt je met heel veel mensen in contact. Anita weet voorlopig wat te doen.
Zuid-Afrika Of ze dan misschien nog verborgen toekomstdromen heeft? Met hun gevieren zouden ze heel graag naar ZuidAfrika reizen, maar aangezien zulke grote reizen veel voorbereiding vragen en ook veel geld kosten, zal het niet voor de eerste twee jaar zijn. Maar het gaat er zeker van komen! Wij nippen nog eens aan ons glaasje wijn, dromen even mee en we moeten toegeven dat Anita Van Looy een vrouw is die moeiteloos kan meedraaien in het drukke Don Bosco-bestaan, een vrouw die nog heel veel in haar mars heeft! Heel veel succes Anita. En bedankt!
163
Jan Depiere Uit Don Boscoop - zomernummer 2004 We worden met het “Ten huize van...”-team feestelijk ontvangen door Jan en zijn vrouw Carla. Feestelijk is hier echt wel het woord want Jan laat al meteen de champagne knallen... Onnodig te vermelden dat de verhalen snel komen. Jan blijkt ook meteen een begeesterd verteller.
Treinen van karton Jans eerste levensjaren spelen zich niet direct dicht bij de deur af. In 1946 werd Jan in het centrum van Brugge geboren. Hij, zijn ouders en zijn broer en zussen (Jan is de jongste van acht!) woonden in een huis dat het opschrift ’t peerdeken droeg. Het huis, gelegen in de Predikherenstraat niet ver van de Vismarkt, was een vroegere bakkerij, Jans vader echter was een smid. Hij werkte vooral in opdracht van de spoor-wegen. Daarnaast hadden ze ook nog een winkel waar kachels verkocht werden. De winkel was het domein van Jans moeder. Elk jaar verkocht zij één Leuvense stoof en nog wat gaskachels en elektrische vuren. Jan zelf heeft ook veel plezier aan de winkel beleefd, hij speelde als kind met de verpakkingen. Van lege kartonnen dozen maakte hij ellenlange treinen. Naast de smidse en de winkel had de familie Depiere een grote tuin met een vijver en een Zwitsers chalet in SintKruis, net buiten Brugge. Die tuin, was een echte tuin van Eden, waar Jan als kind zijn hart heeft opgehaald.
Toneel en zang Zijn schoollooopbaan begint bij de zusters Jozefinnen. Daar doorloopt Jan de kleuterschool, daarna volgt het SintLodewijkscollege waar Jan eerst de lagere school volgt en dan ook het middelbaar. Opmerkelijk is dat Jan van de lagere school elke meester nog bij naam kent. Al vroeg in de lagere school ontpopt Jan zich als een rasacteur en hij heeft ook wel wat rollen op zijn palmares staan, van Klein Duimpje die de zevenmijlslaarzen van de reus moet uitdoen, tot een rol Janneke en Mieke (what’s in a name?). Een ander talent dat zich al vroeg manifesteert, is het zingen. Jan zingt veel en graag en reeds in de lagere school is hij lid van het knapenkoor Ons Dorado. Dit koor had ook een Orff-ensemble. Op een reis met Ons Dorado heeft Jan de echte Carl Orff in levenden lijve ontmoet en ergens op zijn zolder moet nog diens handtekening te vinden zijn. Jan is meer dan een middelmatig zangtalent, hij springt er bovenuit en zingt verschillende solo’s en dit in stukken als de Carmina Burana en de Mattheuspassie. Ook op de Expo in ’58 laat hij zijn (zang)stem horen. Zijn muzikale aspiraties gaan nog verder, Jan begint met altfluit maar al snel blijkt dat zijn pinkje te kort is en de liefde voor de altfluit kende daardoor een vroegtijdig einde.
Miske spelen Jan heeft als kind vele hobby’s. Zo is hij een verwoed puttendelver in die onmetelijk grote tuin van zijn ouders. Ontelbare schatten werden daar ooit begraven. Kampen en hutten werden met de regelmaat van de klok gebouwd en ook vlotten ontbraken niet. Hoewel Jan niet kon zwemmen! Ook schaatsen deed hij graag. Zo heeft hij op zijn eentje Brugge-Sluis heen en terug gereden, met schaatsen die nog onder de schoenen gebonden moesten worden. En terwijl hij dit vertelt, bespeuren we nog steeds enige verwondering over het feit dat dit vlekkeloos en zonder accidenten verlopen is... Scouts is ook een item. Jan krijgt de totem bedrijvige kanarie (waarom verwondert ons dit niet?).
164
Jan heeft, hoewel ze thuis met zijn achten waren, veel alleen gespeeld. Zijn enige broer was immers 5 jaar ouder. Eén hobby echter springt een beetje in het oog. Op zolder had Jan namelijk zijn eigen kapel, geheel volgens de regels ingericht. Ook de attributen die voor een eucharistieviering nodig zijn, waren in tin en in miniatuurformaat voorhanden. Daar op die zolder werd door Jan de mis voorgegaan. Op die momenten moest Jan even aan de porto zitten, want bij een mis hoort immers wijn. Ook de wierook ontbrak niet, daarvoor werden een paar kooltjes uit de kerk gebruikt. Het geheel werd opgeluisterd met Gregoriaanse liederen, uiteraard live gebracht. Jaja, het zat er al van kleinsaf helemaal in. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat Jan een gedreven misdienaar was. Zijn enthousiasme ging zelfs zo ver, dat hij soms drie missen tegelijk diende! En dit in de Sint-Walburgakerk waar ook de zij-altaren voorzien moesten worden. Naast Sint-Walburga was Jan ook actief in de Heilige Bloedkapel, waar hij als misdienaar mee naast de relikwie moest zitten. Ook heeft hij menig processie meegelopen. Niet alleen de mis, maar de zondag in zijn geheel was voor de familie Depiere belangrijk. Op zondag zat men in de living boven, die heel rustiek ingericht was. Er werd dan lang getafeld, de zussen brachten hun lieven mee en het was er altijd een drukte van jewelste. (Carla knikt instemmend, zij kent het fenomeen). Maar, zondag was altijd echt zondag!
Slepen met het Heilig Hart Wat zijn studies betreft, schakelt Jan na drie jaar Latijn-Grieks over op de Moderne Humaniora en dit betekent ook een nieuwe school: het Sint-Leocollege. Na zijn secundair kiest Jan voor het noviciaat bij de paters dominicanen. Die keuze komt er nadat hij in contact gekomen was met pater Flamet, een dominicaan in het klooster van Gent. Jan treedt dan ook in in Gent. Het noviciaat is er heel streng, er moet gezwegen worden aan tafel en er worden zelfs nog lijfstraffen uitgedeeld. Maar Jan beleeft er ook veel plezier, zo versleept hij een Heilig Hartbeeld tot voor de kamerdeur van een andere pater, gevloek alom, en dat in een klooster... Na Gent komt het klooster in Leuven. Jan gaat filosofie studeren aan het Centrum voor Kerkelijke Studies, na 2 jaar volgt theologie. Ondertussen is Jan op De Kluis terechtgekomen, daar is hij materiaalmeester en hij zorgt er voor de geestelijke noot. Bij een herfstontmoeting aldaar leert hij Harry De Ceulaer kennen. Harry vraagt Jan om aalmoezenier te worden van de scouts van Haacht-Station. Wanneer de groepsleider van Haacht-Station in het huwelijksbootje stapt, loopt Jan in zaal Onder de Toren Carla tegen het lijf. Carla is op dat moment gidsenleidster, Jan staat vlak voor zijn priesterwijding...
Decorontwerper en creatief brein Jan treedt uit en trouwt in augustus ’74 met Carla. Ze wonen eerste in een huurhuis in de Broekstraat en Jan pendelt naar Boom, want daar wordt hij als godsdienstleraar aangesteld. Er komt ondertussen een plaats vrij in Tildonk, maar Jan mag van de vicaris van Antwerpen niet vertrekken. Hij blijft 9 jaar in Boom en in 1984 start hij in de Middenschool, het ASO en het TSO in Don Bosco Haacht. Uiteindelijk belandt hij voltijds in het ASO waar hij naast godsdienst ook gedragswetenschappen onderwijst. Ook zijn creativiteit stelt hij ten dienste van de school. De decors die hij ontworpen heeft voor allerlei evenementen zijn ondertussen niet meer te tellen. Zelf heeft hij de mooiste herinnering aan het hoofd van Don Bosco dat hij in 10 minuten op een levensgroot doek geschilderd heeft (40 jaar Don Bosco).
Actief-actiever-actiefst Privé dienen zich algauw veranderingen aan, want er worden 4 kinderen geboren: Mieke, Bert, Tineke en Maarten. Ook op parochiaal vlak is Jan geen onbekende, hij enga-
165
geert zich voor cathechese en de jeugdliturgie, daarnaast zit hij ook in de parochieraad. Jan begint ook een opleiding voor diaken en in 1982 wordt hij door Kardinaal Danneels gewijd. Hij doopt één zondag in de maand en ook eens per maand bereidt hij een preek voor. Op school ligt pastoraal Jan ook na aan het hart, zo is hij jarenlang voorzitter van de PAG en hij introduceert Foster Parentplan. Op dit moment heeft het ASO 10 Foster Parentkindjes, gesponsord door de leerlingen.
Draaiorgel in Italië Dat Jan van alle markten thuis is, bewees hij met de smaakvolle bouw die hij in Haacht dorp gerealiseerd heeft. Daar heeft Carla nu haar succesvolle lingeriewinkel. De vraag of Jan nog toekomstplannen heeft, lijkt overbodig. Hij wil nog graag Italiaans leren en ook zijn tuin blijft een passie. En dan is er nog het draaiorgel... daar droomt hij stilletjes van. Tijdens het geprek is het ijzertje van de champagnekurk omgetoverd tot een heus kunstwerkje. Bedrijvige kanarie... wij kunnen het na ons gesprek alleen maar onderschrijven, Jan is en blijft een bezige bij en we zullen nog van hem horen! Nog heel veel plezier met je 1001 dingen, Jan, en het ga je goed!
166
Elsy Colemonts Uit Don Boscoop - winternummer 2005 We hebben met ons “Ten huize van...”-team Elsy letterlijk een beetje overvallen (we waren met een man meer) in haar erg smaakvol ingerichte huisje. Wat ons meteen opvalt, zijn de majestueuze bankstellen die ontegensprekelijk grote klasse uitstralen. Niet moeilijk, ze stammen uit een echt kasteel ten tijde van haar grootouders. Al heel gauw blijkt dat we maar pas begonnen zijn aan een adembenemende ontdekkingstocht...
Nederlandse les met sierfruit Elsy zag 47 jaar geleden het levenslicht in een privékliniek in Schaarbeek. Haar ouders woonden toen in Zaventem omdat haar vader – een Limburger – er werk gevonden had bij Sabena. Elsy’s moeder baatte er samen met haar moeder en haar zus een pension uit. Voor Elsy was dit een heerlijke tijd want zij herinnert zich een jeugd die gekleurd werd door contacten met mensen van over de hele wereld. In het begin sliepen in het pension alleen mannen, ’s middags kwamen er ook zakenmensen lunchen en die brachten wel eens hun secretaresses mee. Ook het personeel van Sabena vond in het pension een warme thuis. Er werd heel vaak Frans gesproken en Elsy leerde al snel schrijven en spreken in het Frans. Als kind gaf ze Nederlandse les aan één van de Franstalige logés. Het didactische materiaal van dienst was de schaal met sierfruit uit plaaster. Zeg nu nog dat lesgeven er niet in zat! Naast vinnige juffrouw stond Elsy ook gekend als een kleine feeks, haar rechtvaardigheidsgevoel stak meermaals de kop op bij ongeduldige klanten en die zette ze dan kordaat op hun plaats.
Modder en gebroken armen Doordat er thuis zoveel te leren viel, gaat Elsy vrij laat naar de kleuterschool, ze volgt er enkel het derde kleuterklasje. Ze loopt eerst school in de Sint-Jozefschool van Zaventem en later in het Sancta Maria Instituut, ook in Zaventem. In het eerste leerjaar is Elsy vaak ziek, ze doorloopt er zowat het hele gamma van kinderziektes. Terloops breekt ze ook nog eens een arm, wanneer ze in een wild enthousiasme de tak loslaat waaraan ze hangt te zwiepen. Maar er waren ook positieve momenten, zo leerde juf Godelieve haar met een engelengeduld elke woensdagnamiddag schrijven. Van zuster Ignatia herinnert ze zich nog een rammeling die ze kreeg nadat ze in de modder had gestoken. In het begin van haar schoolcarrière was studeren helemaal niet zo vanzelfsprekend. Thuis werd er op dat vlak ook nooit iets geforceerd. Het middelbaar start Elsy in de riching Handel omdat haar moeder wilde dat ze in Zaventem bleef en de school had alleen Handel en BSO. Maar ze leert er blind typen en de nadruk ligt er op talen, een liefde die Elsy is blijven behouden.
Via Germaanse... Het is de leerkracht Nederlands die haar geïnspireerd heeft om na het zesde voor Germaanse te kiezen. Liever nog wil ze geschiedenis studeren maar dat wordt door vader tegengehouden. De mensen van het PMS (het huidige CLB) hadden voor Elsy nog een andere loopbaan in petto, zij adviseerden haar criminologie. Maar behalve dan haar voorliefde voor detectives ziet Elsy geen enkele reden voor deze keuze. Het wordt dus Germaanse. Deze beslissing brengt ten huize Colemonts toch enige deining met zich mee. Vader stond niet echt achter deze keuze en dacht dochter Elsy wel op andere gedachten te kunnen brengen door haar enkele weken in een onbehangen kamer te laten zitten. Maar dan kende hij
167
zijn Elsy toch nog niet zo goed want die zocht prompt werk om haar studie zelf te bekostigen. Ze kan aan de slag bij de oogarts naast de deur om de doktersbriefjes in te vullen. Ondertussen start ze ook aan de universiteit. Vader heeft uiteindelijk toch toegegeven maar waarschuwt haar dat ze met geen tweede zit naar huis moet komen. In de tweede licentie speelt Elsy een rol in het stuk Hermann und Dorothea. Dan gaat ze voor het eerst uit. Ze zit niet op kot maar in die periode blijft ze geregeld in Leuven overnachten. Wanneer ze na zo’n nachtje op visite moet bij haar grootouders valt ze bijna in slaap. Waarop haar moeder dan meewarig zegt: “Ocharme, dat schaap studeert echt te veel!” Haar thesis maakt ze in het domein van de Duitse sociolinguïstiek.
...over parfum naar Zaïre Na haar studie Germaanse droomt Elsy ervan om naar de ontwikkelingslanden te gaan. Ze kon nochtans beginnen in het onderwijs maar ze kiest voor een baantje als verkoopster in de taxfree-shop op Zaventem. Na een paar maanden promoveert ze al naar de parfumafdeling. Dan staat ze in een veel chiquere winkel en ze krijgt een heuse opleiding door de mensen van Chanel, Estée Lauder e.a. Na een jaar krijgt ze de kans om met de zusters van ’s Gravenwezel naar Zaïre te gaan. In een mum van tijd maakt ze haar papieren in orde en ze vertrekt. Elsy belandt er in het onderwijs en geeft er o.a. vakken als naad en tekenen. Later geeft ze les aan meisjes die voor leerkracht studeren. Ze is er ook actief in een soort jeugdbeweging, de jongeren van het Licht. Doordat Elsy Lingala heeft gestudeerd, kan ze met de plaatselijke bevolking praten, het lesgeven gebeurt in het Frans. Drieënhalf jaar lang heeft ze de tijd van haar leven en wordt ze helemaal opgenomen in de vrolijke en uitbundige cultuur van de Zaïrezen.
Eerste vrouw in het Groot Seminarie van Kinshasa Wanneer Elsy daarna terug in België is, neemt ze de draad van haar Westerse leven weer op. Ze kan opnieuw aan de slag voor Sabena, deze keer bij de pralines en de chocolade. Maar diep vanbinnen weet ze dat ze terug wil. Ze wil het leven van Zaïre verder zetten maar in een andere vorm. Ze neemt contact op met de Zusters van de Jacht (een zuivere missio-narisorde). In september 1992 vertrekt ze, ze heeft ondertussen ook nog haar licentie Theologie behaald aan de universiteit van Louvain-la-Neuve. In Kinshasa geeft ze als eerste vrouw les aan het Groot Seminarie. Het gaat een tijdje goed maar Elsy maakt er de plunderingen in ’93 mee en deze gebeurtenis schudt alles toch even door elkaar. Ze zal nog een tweede keer plunderingen moeten doorstaan en die zullen er uiteindelijk voor zorgen dat ze Zaïre weer moet verlaten. Ze krijgt er op de valreep nog de titel van ‘eigenzinnige non’ wanneer ze in haar Landrover op een vast-gelopen overzetboot blijft kamperen tot het euvel verholpen is. Het weggeraken uit Zaïre bestempelt ze dan ook niet voor niets als de reis van haar leven. In 1997 op de dag van Pasen landt ze op de luchthaven van Zaventem. Ze schrijft het begin van een nieuw hoofdstuk in haar leven.
De islam doorgronden Ze woont vanaf dan in Kessel-Lo, in een klooster voor oudere zusters. Ondertussen is haar interesse voor de islam gewekt. Om volledig ondergedompeld te worden in deze cultuur vertrekt ze naar Egypte, vast van plan een doctoraat over dit thema te schrijven. Faraonische geschiedenis heeft haar bovendien altijd geïnteresseerd en Elsy ervaart deze reis dan ook als een terugkeer naar haar roots. Het eerste jaar verblijft ze in een rijke buitenwijk van Caïro, bij Franse zusters. Ze is een beetje ontgoocheld omdat ze op deze manier niet echt tussen de Egyptenaren leeft. Ze verhuist naar een moslimfamilie aan de rand van de woestijn. Ze oefent er haar Arabisch en ze viert er Kerstmis en de Ramadan. In Caïro studeert ze nog één jaar aan de Amerikaanse universiteit. Daarna gaat ze in
168
één van de armste wijken van Caïro wonen. Dit is voor een blanke vrouw niet geheel zonder gevaren.
Stilstaan in de Sinaï-woestijn Nadat ze is afgestudeerd, keert ze naar België terug en woont er bij bejaarde zusters. Dit strookt niet langer met datgene waarvoor ze in de eerste plaats gekozen heeft; een engagement naar jongeren toe... Op een tocht door de Sinaï-woestijn was de gedachte om uit te treden een eerste keer aan de oppervlakte gekomen. Elsy zit er in een bijna onwerkelijk mooi landschap en toch voelt ze heel fel de drang naar een ander leven omdat ze daar door haar woestijn is gegaan. Ze wil wezenlijk nog iets betekenen voor de maatschappij. Wanneer ze naar de WIS-computer van de VDAB stapt, stuit ze op de vacature van Don Bosco Haacht en ze kan er meteen beginnen. Nu, drie jaar later is Elsy studiebegeleidster van de tweede graad en haar Don Bosco-hoofdstuk is nog lang niet geschreven.
En nu… Gevraagd naar haar toekomstplannen wordt alleen maar duidelijk hoe tevreden Elsy op dit ogenblik is. Ze moet niet meer per se de wereld rond en ze laat komen wat er komt. Ze kan nu enorm genieten van de wekelijkse bezoekjes aan haar ouders, die haar twintig jaar hebben moeten missen, van haar stijlvolle meubelen die ze zorgvuldig heeft gekozen en waar ze geduldig voor gespaard heeft en van haar hond, die voor de gelegenheid even uit logeren was. En nu, in dit leven, beleeft ze de geloften die ze ooit heeft afgelegd veel intenser dan tijdens haar kloostertijd. Wij hadden een gesprek met een oprecht gelukkige warme vrouw. Bedankt, Elsy! Het ga je goed!
169
Fonny Artoos Uit Don Boscoop - lentenummer 2005 Sinds ik met de “Ten huize van...”-ploeg een avondje bij Fonny doorgebracht heb, loop ik met binnenpretjes door de gangen van het TSO-BSO. Niemand vermoedt dat onze poetsvrouw Fonny weggelopen zou kunnen zijn uit een filmscenario. Niemand vermoedt welk een ongelooflijk, spannend en alle verbeelding tartend levensverhaal Fonny te vertellen heeft. Ik weet nu beter...
In de voetsporen van Brigitte Bardot... Het verhaal van Alfonsine (Fonny) begint in juni 1946. Ze ziet het licht in Wespelaar waar ze ook naar de kleuterschool en de lagere school is geweest. Fonny is het derde kind in het gezin Artoos, ze heeft een oudere broer en zus en later komt er nog een broertje bij. Fonny kende een harde jeugd omdat haar moeder bij de geboorte van het vijfde kindje samen met het kindje overlijdt. Op dat moment is Fonny tien jaar oud en zonder dat ze het zelf helemaal in de gaten heeft, neemt ze de rol van haar moeder over. Ze beseft al snel dat ze voor het werken in de wieg is gelegd. Later is haar vader hertrouwd met een halfzus van haar moeder, maar met deze tweede moeder klikt het niet zo goed. Fonny maakt het zesde leerjaar af en gaat vanaf dan naar Mechelen om er de richting ‘Naad’ te volgen. Ze heeft het er al van in het begin moeilijk want de achterstand voor Frans blijkt te groot. Ze zet er op haar zestiende een punt achter en ze gaat op leercontract in een kapsalon. Daar experimenteert ze met kleuren. Eén keer valt haar kapsel wel heel rood uit en met een gele sjaal in de aanslag is ze de perfecte kopie van Brigitte Bardot.
... en het meisje van de drummer van de band Fonny zal echter nooit kapster worden want de liefde doorkruist haar pad. Op haar zestiende leert ze Raymond kennen in Breughels Gasthof. Raymond is drummer bij een band en Fonny valt voor zijn mooie armen. Hoewel het niet echt liefde op het eerste gezicht is, bloeit er toch iets moois na tussenkomst van de broer van Fonny. Als ze elkaar hun eerste kus geven, weten de twee tortelduifjes nog niet dat hen een waanzinnig avontuur te wachten staat...
Net als op het witte doek... De vader van Fonny is niet altijd even gelukkig met de relatie van zijn dochter en hij legt haar soms ook te strenge regels op. Als Fonny en Raymond ongeveer een jaar samen zijn, wordt het hen op een avond te veel en samen smeden ze het plannetje om ervandoor te gaan. Geheel zoals in de film vertrekt Fonny de volgende ochtend met een aantal laagjes kleren boven elkaar op haar brommer naar het kapsalon. Ze is er nooit aangekomen want onderweg staat Raymond haar op te wachten om daarna samen naar Zaventem te gaan. Maar om het allemaal nog een beetje spannender te maken, krijgen ze eerst ook nog een lekke band! In Zaventem stappen ze direct op het vliegtuig naar Schotland. Het is voor hen beiden een geweldige ervaring want het is de eerste keer in hun leven dat ze vliegen. Als ze, na een overstap in Londen, in Schotland landen, moeten ze nog verder met de trein. Op het allerlaaste
170
nippertje zijn ze nog in de juiste wagon gesprongen en hebben ze daarna nog eens een bus genomen, op weg naar hun eindbestemming... Gretna Green! En daar zouden ze elkaar hun ja-woord geven, de 17jarige Fonny en de twee jaar oudere Raymond. In Gretna Green is een meisje meerderjarig op 16 en de jongen moet 18 zijn. De trouw is een symbolisch gebeuren, je geeft je ja-woord boven een aambeeld en je moet als koppeltje 24 dagen ter plekke blijven. Het grote voordeel is dat ze voor de hele operatie de toestemming van hun ouders niet nodig hebben. Die zitten ondertussen thuis wel met de handen in het haar. Ze hebben Fonny al als vermist opgegeven maar ze komen via de ouders van Raymond te weten wat de twee bekokstoven. Ei zo na wordt Interpol ingeschakeld. Fonny en Raymond weten ook al dat ze ervoor moeten zorgen dat ze op Schotlandse bodem blijven want eens in Engeland kunnen ze vervolgd worden. Op 1 mei 1963 begon hun avontuur, op 24 mei zijn ze in het huwelijksbootje gestapt, op 5 juni zijn ze voor de kerk getrouwd en op 15 juni werd er een groot feest gegeven. Het hele trouwfestijn heeft wel zijn sporen nagelaten. De vader van Fonny heeft nooit nog met zijn schoonmoeder willen praten omdat zij op de hoogte was van het plan. Fonny is bij haar terugkomst in België ook bij de ouders van Raymond ingetrokken en algauw vond ze hier de warmte en de gezelligheid van een hecht gezin, iets wat ze sinds de dood van haar moeder zo gemist heeft.
Voor het werken in de wieg gelegd Algauw beginnen Fonny en Raymond hun eigen nestje te bouwen, ze zetten een huis in de Mercatorlaan. In 1964 wordt hun eerste dochter Linda geboren en twee jaar later volgt Tiny. Ondertussen zit het oudste kleinkind al in het derde jaar secundair! Fonny kan wat haar werkcarrière betreft een heel palmares voorleggen. Na de spectaculaire trouw keert ze niet terug naar het kapsalon. Het is er heel hard werken en het salon is open tot 19 uur, maar om 19 uur wou Fonny al op de dansvloer in Breughels Gasthof staan. Ze ruilt haar baantje in het kapsalon voor een job in Wasserij Perfecta in Wespelaar. Ook daar moest er hard gewerkt worden, Fonny strijkt er maar liefst 40 hemden per uur. Ook tijdens haar zwangerschap is Fonny geen enkele dag afwezig, wat maar weer eens aantoont dat ze een werkbeestje is. Hoewel Fonny er graag heeft gewerkt, vertrekt ze om bij apotheker Nolf in Boortmeerbeek te poetsen. Daar leert ze heel veel, het is een oude apotheek met heel veel pottekes die allemaal onder handen genomen moeten worden. Ook bij de moeder van Artson – op de markt in Haacht – poetst ze. Later werkt ze nog bij de Metier in Keerbergen. Daar liep het zweet langs haar lijf toen ze dagelijks honderden kledingstukken moest strijken in een veel te warm atelier. Het bedrijf verhuisde naar Boortmeerbeek, Fonny ontwikkelde ondertussen een stofallergie en er was geen deftig openbaar vervoer naar Boortmeerbeek. Op dat ogenblik hoort Fonny via Emilienne dat ze in Don Bosco iemand zoeken en ze solliciteert.
Met stofdoek en knalrode lippenstift Ze komt bij Jef Poelmans op zijn bureau terecht waar ze naar alle eerlijkheid antwoordt dat ze geen tijd heeft om naar de kerk te gaan, maar dat ze wel een katholieke opvoeding genoten heeft. Toch wordt zij gekozen uit vier kandidates. Voor Fonny breekt een heerlijke tijd aan want ze heeft in Don Bosco direct een tweede thuis gevonden. Op 1 augustus 1988 begint ze op haar nieuwe stek en ze is er nog steeds. De eerste werkdag laat ze zien met wie ze te doen hebben, ze stift haar lippen knalrood en verschijnt vrolijk opgemaakt op de werkvloer. Marcel Deleus weet even niet waar hij het heeft! Maar Fonny laat ook meteen zien dat ze kan werken.
171
In Don Bosco heeft ze al heel wat vuiligheid moeten opkuisen, om de haverklap werd er ergens wel iets opgebroken! In het begin dacht ze wel eens: “Amaai, wat heb ik hier aangenomen!” Maar de gemoedelijke sfeer maakt alles goed. Ze beleeft er echt goeie tijden, zo gaat ze mee naar Parijs, naar de Don Bosco-show in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen en tot vandaag komen alle poestvrouwen nog samen bij de verjaardagen. Fonny is ondertussen zo een beetje het hoofd van het onderhoudspersoneel en ze wordt door iedereen erg gewaardeerd.
Kijken in de glazen bol Of ze na zo’n rijk gevulde carrière nog toekomstplannen heeft? Fonny wil nog tot juni volgdend jaar de scepter zwaaien in Don Bosco. Concreet betekent dat dat ze nog één keer grote kuis zal houden. Daarna gaat ze met pensioen en wil ze vooral tijd maken voor haar kleinkinderen. Daarnaast wil ze nog veel petanquen, bloemschikken, op reis gaan, turnen en vooral de tijd hebben om even rustig te gaan zitten en te genieten van alles wat het leven haar nog zal brengen! Bedankt Fonny, het ga je goed!
172
Hugo Godts Uit Don Boscoop - zomernummer 2005 Wanneer we bij Hugo aanbellen, worden we binnengelaten in een geweldig sympathiek huisje dat een beetje de sfeer van Bokrijk uitstraalt. Hugo bevestigt ook meteen dat hij eigenlijk jaren te laat geboren is; hij heeft gewoon iets met Bokrijk. Er hangen ook heel wat familiefoto’s en doorheen het gesprek zal duidelijk worden dat Hugo een echte familiemens is.
Latijn–wiskunde natuur & sport Hugo wordt in 1952 in de Platte Lostraat in Kessel-Lo geboren. Hij is de middenste van drie kinderen en de enige jongen. Zijn vader was bediende bij Metaalwaren Peeters op de Vismarkt in Leuven. Zijn moeder heeft ondanks het begin van de oorlog regentaat Wiskundefysica gestudeerd aan het Heilig Hartinstituut in Heverlee. Ze is eerst in een bank gaan werken, later geeft ze les, tot er kinderen komen. Ze blijft heel erg geïnteresseerd in pedagogie en dat is voelbaar in de manier waarop ze haar kinderen opvoedt. Wat de familie Godts ook uitdraagt, is een grote zorgzaamheid, zo telt het gezin op een bepaald moment twee kinderen extra, twee nichtjes met problemen vinden in Kessel-Lo een warm nest. Het huis was een echt buurthuis waar mensen steevast konden rekenen op een luisterend oor. Wat de kinderen Godts thuis ook vinden, is een uitgesproken liefde voor muziek en kunst. Hun moeder is een begenadigd pianiste en ze bezit ook een groot teken- en schetstalent. Hugo schildert zelf en ook zijn muziekkennis is uitgebreid. Zelf ervaart hij die artistieke kant van zijn moeder als een enorme verrijking. Hugo loopt school in De Ark (vroeger Sint- Augustinus), maar na het eerste leerjaar verhuist hij naar Sint-Pieters in Blauwput (bij de Broeders van Scheppers). Hoogtepunten waren het voetbaltornooi – hoewel Hugo geen uitgesproken voorliefde voor voetbal heeft – en een musicalvoorstelling waarin Hugo de rol van een kabouter vertolkte. De Sint-Pietersschool had een rechtstreekse band met het Sint-Pieterscollege in Leuven, dus Hugo gaat naar de stad om er Latijn-wiskunde te volgen. Latijn beviel hem wel maar vooral om de cultuur en de verhalen en niet zozeer om de taal zelf. Ondertussen is de natuurmens in Hugo ontwaakt. Samen met hun moeder trokken de kinderen vaak de natuur in. Moeder Godts had zich ondertussen verdiept in de pedagogie van Montessori. En ze gaf haar liefde voor de natuur door aan haar kinderen. In de lagere school kende Hugo al bijna alle planten en hij is ook vaak in de tuin te vinden die hij grotendeels alleen onderhoudt. In de humaniora ontdekte Hugo dan weer de sport. Naar het einde van het eerste jaar toe speelde hij regelmatig volleybal. Hij sluit zich in Leuven aan bij de SPL, een voorbereiding op de ploeg in eredivisie. De opleiding is spartaans, drie uur per week wordt er hard getraind. Hugo komt in de basisploeg terecht. In het vijfde en zesde jaar speelt Hugo in de tweede ploeg van Sipico, de landelijke afdeling. Ook voor atletiek heeft Hugo interesse. Hij loopt geregeld de 800 en de 1500 meter.
Kattenkwaad met lijfstraffen In het weekend is er de chiro. Vanaf het eerste leerjaar is Hugo lid van Hekeko, de chirogroep van Heverlee, KesselLo en Korbeek-Lo. Eerst was het er niet gemengd, Hugo heeft nog geweten dat het gemengd werd en de kampen waren sowieso met jongens en meisjes samen om kosten
173
te besparen. Hugo staat ook in leiding en de mooiste herinneringen heeft hij aan de Speelclub. Via de chiro maakt Hugo ook kennis met de speelpleinwerking. Dit was niet zijn eerste contact met Don Bosco. Het is via zijn moeder dat Hugo met de pedagogie van Don Bosco in aanraking komt en in de kast staat de overbekende strip van Don Bosco. Ondanks de verschillende opvoedkundige visies die moeder op haar kinderen uitprobeerde, ontspoorde het al wel eens. Eén keer werd Hugo naar boven gestuurd. Na een tijdje moest hij geweldig dringend plassen. Omdat er nergens een vaas te bespeuren was, leek het venster de beste oplossing, ware het niet dat er net een dame voorbijliep. Zij is gelukkig snel doorgelopen. En omdat de toon nu gezet was, werd algauw een vislijn uitgehaald om naar de hoedjes van onschuldige voorbijgangers te hengelen. Deze keer liet een boze heer het niet zomaar passeren en hij belde aan. Lijfstraffen waren Hugo’s vader niet vreemd. Hugo kende dan ook letterlijk het klappen van de zweep...
Studeren via een hobbelig pad Wat zijn studies betreft, ontwikkelde Hugo een voorliefde voor wiskunde. Eigenlijk had hij het liefst voor dierenarts gestudeerd, maar dan moest hij naar Gent en dat zat er niet in. Hij begint dan wiskunde aan de universiteit van Leuven. De resultaten waren vrij goed maar Hugo zelf vond ze niet goed genoeg. Hij moet enkele vakken opnieuw afleggen, maar hij doet zijn tweede zit niet mee. Hij kiest voor economie, zonder echt te weten wat dit is. Hij heeft dat jaar veel geleerd. Het probleem was dat alles hem heel erg interesseerde, behalve de economie zelf. Thuis zaten ze met de handen in het haar en Hugo krijgt nog één kans. Hij gaat naar Brussel om er regentaat wiskunde te volgen. Hij stopt met volleybal spelen want hij wil zich volledig op zijn studies toeleggen. Atletiek wordt niet helemaal opgegeven. Hugo haalt op het einde van het jaar voor alle vakken grote onderscheiding behalve voor wiskunde... Ook in tweede zit is hij niet geslaagd. Een conflict met de leerkracht ligt aan de basis van dit merkwaardig resultaat. Gesprekken met de directeur halen ook niets uit. Hugo gaat naar Tienen om daar zijn diploma te behalen. Hij komt er Jérôme L’Enfant tegen. Ergens bleef de wens om veearts te worden toch sluimeren maar Hugo heeft de studies nooit meer aangevat. Hij schrijft zich wel in als vrij student pedagogie aan de universiteit van Leuven. Zijn moeder behaalt dit diploma, Hugo doet de kandidaturen en schakelt dan over naar jeugdcriminologie.
Ardense jagers Het leger doorkruist nog de loopbaan van Hugo, hij kiest er voor een Franstalige eenheid, waar hij heel lang de jongste van de bende blijft. Om toch naar huis te kunnen, deed hij de bar. Hij kiest uiteindelijk voor Vielsalm omdat hij daar bij de Ardense jagers aan de slag kan. Hij werkt mee aan een project waar hij everzwijnen moet tellen. Hugo heeft aangename herinne-ringen aan zijn legertijd.
Het leven zoals het is... Don Bosco Haacht In 1978 doet Hugo een interim voor Louis Bogaerts in Don Bosco in Haacht, Piet Stienaers is er op dat moment directeur. Piet belooft hem werk voor het volgende schooljaar maar ondertussen wordt Kerkhofs directeur en die weet niets van de belofte van Piet. Hij heeft al iemand anders aangenomen. In 1980 komt er dan een plaats als studiemeester vrij. Hugo begint in het ASO. Na twee jaar maakt Hugo kans op een vaste benoeming, maar twee vreemde voorvalletjes zorgen voor problemen. Hugo wordt verantwoordelijk gesteld voor een reeks kapotte flessen in de auto van een dame die hij voor het rode licht had doen stoppen. Een fietser beweerde dan weer dat hij door Hugo’s klas - op weg naar de kerk - in
174
de haag was beland. Wanneer er daarna een mogelijkheid op lesgeven komt, wil directeur Ceustermans Hugo liever in zijn vaste secretariaatsploeg. Hugo settelt zich op het secretariaat en na 1 jaar ASO komt hij naar de Middenschool. Hugo plant weekenden voor leerlingen, start een leerlingenparlement, organiseert fuiven en optredens... Ook Uppingham kan op zijn medewerking rekenen en dit ondertussen al 25 jaar!
Gedreven door een diepere kracht Eén gebeurtenis is heel bepalend geweest in Hugo’s leven. Als Hugo 20 is, sterft zijn vriendin in een verkeersongeval. Ze was op weg naar Hugo die die dag jarig was. Plots neemt het leven van Hugo een andere wending. Hij voelt de drang om zich in te zetten voor andere mensen. Hij engageert zich in de basketbalploeg voor rolstoelpatiënten en hij doet aan torbal, een balsport voor blinden (zienden doen geblinddoekt mee). Hij is ook een drijvende kracht voor de 11.11.11-actie. Als mens wordt hij zwaar op de proef gesteld wanneer hij beslist om buddy te worden voor aidspatiënten. Gedurende 4 à 5 jaar heeft Hugo dag en nacht ingestaan voor twee seropositieve meisjes. De school was op dat moment even heel erg bijkomstig. Ook de lijdensweg van zijn moeder viel Hugo hard. Hij is blij dat zijn ouders nog hun 55-jarig huwelijk heben mogen vieren, kort daarna echter werd zijn moeder ziek en een jaar later is ze gestorven. Op dit moment is Hugo fel bezig met een hulpgroep voor Thaise vrouwen. Via een Thais meisje werd hij ondergedompeld in deze wereld en hij wil er mee voor zorgen dat deze vrouwen ondanks problemen met taal en cultuur toch een toekomst hebben. Dat ze niet zomaar direct in de prostitutie of in de massagesector terecht moeten komen. Er is al een groep actief in Antwerpen en in Mechelen.
De roep van het Zuiden Nu staat Hugo weer voor een keerpunt in zijn leven. Hij voelt dat het tijd is voor verandering. Er staan dingen te gebeuren en hij sluit een vertrek naar het zuiden van Frankrijk op termijn niet uit. Hugo voorspelt dat hij tot zijn zestigste zal blijven werken om dan zijn koffers naar de zon te pakken. Wij wensen Hugo alvast het allerbeste toe!
175
Anny Knockaert Uit Don Boscoop - herfstnummer 2005 Een kort bezoekje aan het sanitaire blokje heldert al direct veel op. De verjaardagskalender verraadt dat Anny en haar man Luc met één dag verschil het levenslicht zagen. Of het leven voor hen nog meer toeval - of moeten we voorbestemdheid zeggen? - in petto gehad heeft, hopen we in de loop van de avond te ontdekken.
Kind op de landsgrens Anny zag het levenslicht in het verre Wervik (WestVlaanderen) op 6 september 1956. Twee jaar later wordt haar broer geboren. Haar vader was een grensarbeider die werkte in een weverij in Noord-Frankrijk. Op zijn veerstigste komt een lang gekoesterde droom eindelijk uit en wordt hij politieagent in Wervik. Voor Anny was het deel van haar jonge leven om op de landsgrens te wonen en het Frans was altijd wel ergens aanwezig. Anny's moeder was huisvrouw maar vaak was ze samen met haar moeder in de weer met grote lappen stof en naald en draad. Van haar moeder en haar grootmoeder erfde Anny haar liefde voor handwerk.
Eén knappe chemieleraar tussen enthousiaste meisjes Als kleuter begint Anny haar schoolloopbaan in een wijkschooltje net buiten het centrum van Wervik. Anny blijft er tot en met het tweede leerjaar. Ze is een voorbeeldig kind. Vanaf het derde leerjaar schakelt ze over naar de school in het centrum en daarna volgt ze daar ook het middelbaar. Er was niet echt een grote studiekeuze, dus Anny schrijft zich in voor de Moderne. Omdat die richting maar aange-boden wordt tot in het derde middelbaar, fietst ze vanaf het vierde jaar naar het StJorislyceum in Menen om daar de Wetenschappelijke B te volgen. Wat de meisjes van de Wetenschappelijke B zich vooral herinneren, is de komst van een nieuwe, jonge, knappe leraar chemie. Plots kreeg studeren toch een heel klein beetje een andere dimensie...
Muziek en wiskunde Ondertussen is ook de liefde voor muziek ontloken. Vanaf het tweede middelbaar is Anny ingeschreven in de muziekschool waar ze zowat alles volgt wat er te volgen valt: notenleer, piano, viool, muziekgeschiedenis maar ook dictie en voordracht. Samen met een hele groep vrienden en vriendinnen heeft ze daar een heerlijke tijd! In tegenstelling tot de secundaire school is de muziekacademie gemengd. Naast de muziek zijn er ook nog de kampen van de CM. Anny volgt ook een cursus voor monitrice en later wordt ze ook hoofdmonitrice.
Wiskunde en chiro Na haar secundaire studies besluit Anny om wiskunde te gaan studeren. Het ligt voor de hand dat ze naar de Kulak gaat en na de twee kandidaturen volgen dan de licenties in Leuven. Naar Kortrijk heeft ze twee jaar gependeld, in Leuven is ze op kot. Ze moet hard werken maar ze is elk jaar opnieuw geslaagd. Tijdens haar studententijd richt ze samen met een aantal vriendinnen een meisjesafdeling van de chiro op. Tot dan was er in Wervik alleen maar een jongenschiro. Dit initiatief blijkt een succes want tot op de dag van vandaag bestaat de chiro nog steeds!
176
Liefde voor Luc en voor wetenschappelijk tekenen In Leuven doen er zich ondertussen veranderingen voor want tussen de studenten uit Diepenbeek zit Luc. Uiteindelijk studeert Luc nog een jaartje langer dan Anny omdat hij er vanaf de tweede licentie ook informatica bij doet. Anny woont terug één jaar thuis terwijl Luc zijn informaticastudie beëindigt. Ze zoekt ondertussen werk maar dat is niet zo evident. Ze start met een interim in Kortrijk en later ook in Menen. Wanneer ook Luc is afgestudeerd, besluiten ze al snel om te trouwen. Luc is van Genk en hoewel er in de tussentijd heel wat brieven over en weer zijn gevlogen, groeit toch het verlangen om meer samen te zijn. Omdat ze allebei vertrouwd zijn met Leuven, zoeken ze ook hier een huis. Ze vinden een studio op Campus Irena in Heverlee maar verhuizen al snel naar Kessel-Lo. Ondertussen wordt Bert geboren. Na 3 jaar interims belandt Anny in het ASO in Haacht. Het is meteen haar allereerste kennismaking met Don Bosco. Dat Anny uiteindelijk definitief in Don Bosco neergestreken is, is eigenlijk eerder toeval. Op een bepaald moment kan ze in vier scholen beginnen en ze kiest op goed geluk voor Haacht. Ze is dan zwanger van Karel. In het ASO geeft ze in het begin wetenschappelijk tekenen en fysica. Van wiskunde is er voorlopig geen spoor. Maar Anny houdt van het wetenschappelijk tekenen en bijt zich er helemaal in vast. Het zal nog even duren vooraleer ze een voltijds programma wiskunde geeft.
Graag weg... Maar Don Bosco is voor Anny meer dan alleen maar lesgeven. Zo is ze er ook graag bij met de uitwisseling met Uppingham. Ze gaat ook verschillende keren mee op reis met het ASO. Ook de fiets- en de bergkampen zijn haar niet vreemd. In het begin werd zelfs het halve huishouden meegesleept zodat ook de kinderen probleemloos mee konden. Met Katrien erbij zijn het er ondertussen drie. Het schooljaar 1989-1990 neemt Anny loopbaanonderbreking om meer bij de kinderen te zijn. Ze heeft dat jaar echt genoten van de rust voor zichzelf en het zorgen voor de kinderen. Als ze na een jaar terugkeert, zijn er ook meer uren wiskunde en stilaan krijgt ze ook de sterkere wiskundegroepen. Met het gezin zijn ze ook actief bij Intersoc-vakanties in de Zwitserse of Franse Alpen. Luc en Anny staan mee in voor de geleide wandelingen en de receptie. In 2000 was het hele gezin samen in Kenia, waar ze twee weken rondtrokken en één week van het strand genoten. De kinderen worden sowieso gestimuleerd om te reizen en ze doen het ook.
Wat brengt de toekomst? Anny is nu, naast leerkracht wiskunde, reeds voor het vierde jaar studieleider in het ASO. Ze is ook zes uur SOHO-coördinator. Van zodra de gelegenheid zich voordoet, wil Anny meer tijd maken om te reizen. Ze droomt van Noorwegen en Egypte. Het hoeft niet altijd zo ver te zijn want eens gaan fietsen op Texel is voor Anny ook echt genieten. Wij wensen haar alvast veel succes voor de toekomst!
177
Jan De Vlieger Uit Don Boscoop - winternummer 2006 Wanneer we met ons “Ten huize van”-team bij Jan arriveren, is de toon meteen gezet. Marc (Pauwels nvdr.) kent het huis, hij heeft zo’n twintig jaar geleden mee helpen sleuren aan het meubilair van Jan. De ‘oude’ vrienden loodsen ons mee naar binnen en de manier waarop Jan in zijn stoel onderuitzakt, laat vermoeden dat we de avond bij een echte bon-vivant zullen doorbrengen.
Putteke winter zonder jas Jan wordt geboren in Leuven in 1955 en hij brengt zijn jeugd op verschillende plaatsen in Herent door. Zijn vader was voorbestemd om pastoor te worden maar wordt uiteindelijk boekhouder in Herent. Hier trouwt hij met Jans moeder. Jan gaat naar de kleuterschool bij de ‘ma soeurkes’. Daarna gaat hij naar de gemeenteschool. Hier verloopt alles goed tot hij in het vierde leerjaar iets meemaakt wat zijn verdere schoolcarrière zal bepalen. Jan ging met de schoolbus naar school. Op die bus mocht geen woord vallen, iedereen moest muisstil zijn tot op school. De leerkracht van het vijfde leerjaar zag dat Jan fluisterde met een medeleerling. Tegen half tien werd Jan uit de klas gehaald om naar die leerkracht te gaan. Het was midden in de winter. Hij moest als straf een half uur met gekruiste armen en zonder jas rond de speelplaats lopen. Jan vindt dit onterecht en hij weigert om naar het vijfde leerjaar te gaan. Hij start het vijfde leerjaar in het Sint-Pieterscollege in de Minderbroederstraat in Leuven. Voor zijn plechtige communie krijgt Jan een fiets en vanaf dan rijdt hij met de fiets naar school.
Leuven in 1968 In 1968 was Jan 13 jaar. Hij heeft de woelige periode van “Leuven Vlaams” bewust mee-gemaakt. Eén keer heeft hij de situatie zelfs uitgebuit. De betogers hadden de kasseien in de Minderbroederstraat opgebroken. Tegen 9 uur was Jan al terug thuis met de mededeling dat hij niet naar school kon door het Leuven Vlaams-gedoe. Moeder hield er andere ideeën op na en algauw stond Jan terug aan de schoolpoort. Het Sint-Pieterscollege werd voor Jan op studievlak een ramp. Het vijfde middelbaar moet hij overzitten. Zijn vader heeft een blind vertrouwen in zijn zoon maar Jan slaagt er toch in om in zijn bisjaar nog eens herexamens voor wiskunde en chemie aan zijn been te hebben. Hij speelt in zijn vrije tijd volleybal. Die sport is echter niet de oorzaak voor zijn slechte resultaten, Jan heeft gewoon geen zin om te studeren.
Frank Vandenbroecke en Sien Eggers Jan kon het allemaal nogal goed zeggen en zo wordt hij door zijn leerkracht dictie uitgenodigd om mee toneel te spelen. Jan stort zich volledig op zijn rol want het is een uitstekend excuus om niet met de school bezig te moeten zijn. In het stuk zit ook nog Sien Eggers en die liet Jan niet onberoerd. Hij was toen 17. Sien Eggers is niet de enige BV met wie Jan nauw contact had. In zijn klas zit ook nog Frank Vandenbroecke. Jan heeft gepoogd hem een woordje dialect bij te brengen maar dat bleek vergeefse moeite.
Met Germaanse relaxed de toekomst tegemoet Na het secundair wil Jan naar de universiteit. Hij twijfelt tussen Geschiedenis, Rechten en Germaanse.
178
Zijn leraar Nederlands in het zesde jaar doet hem de knoop doorhakken. Die bewuste les start hij met: “Mijne heren, wat zouden we vandaag kunnen doen?” Hij wrijft ondertussen eens bedachtzaam over zijn baard. Jan besluit direct om Germaanse te beginnen als hem ‘zo’n toekomst’ te wachten staat. Tijdens zijn studies leert hij Luce kennen. Jan zit zijn vier jaar Germaanse naast Luce. Niet alleen omdat hij een oogje op haar heeft, hij kan haar notities ook goed gebruiken! Jan doorloopt die vier jaar redelijk vlot maar zijn thesis raakt niet op tijd af. Hij neemt zich voor om die tijdens zijn legerdienst in Duitsland te beëindigen. Hij heeft zich daar geweldig geamuseerd. Hij speelt er ook volleybal.
Krak in zijn vak Zijn eerste contact met Don Bosco heeft Jan als hij 10 of 11 jaar is. Op dat moment leest hij het ons welbekende stripverhaal. Voor de rest zal het nog even duren voor Don Bosco een vast element in Jans leven wordt. Wanneer Jan pas getrouwd is, zit hij zelf zonder werk, Luce werkt op dat moment in Heverlee. Twee jaar later zitten ze allebei zonder werk. En dan komt er een telefoontje uit Haacht. Jan begint er en heeft zelfs een paar uren Latijn in zijn opdracht. Hij worstelt zich erdoor en hij merkt dat hij graag in Haacht is.
Over kleine De Vliegertjes... en Leefdaals Ondertussen zijn er ook kleine De Vliegertjes op het toneel verschenen. Mieke, Elke, Jolien en Hendrik vervolledigen het gezinnetje dat in Leefdaal een thuishaven gevonden heeft. Jan heeft er ook een punt van gemaakt om zich het Leefdaals eigen te maken. Het gaat zelfs zo goed dat sommigen durven te stellen dat Luce de inwijkeling is, terwijl zij geboren en getogen Leefdaalse is! Jans liefde voor taal kent dus geen grenzen.
En wat met de toekomst? Als het aan Jan ligt, blijft hij nog 10 jaar lesgeven. Grote domen heeft hij niet, een reis naar Zuid-Afrika staat wel nog op zijn verlanglijstje. Misschien gaat hij nog geschiedenis studeren... Wij wensen Jan nog veel werkplezier en heel veel succes in alles wat hij doet!
179
Wordt verwacht... In de loop van 2007 wordt dit overzicht uitgebreid met Dirk Struyf, Geert Leenknecht e.a. Je leest het natuurlijk eerst in Don Boscoop...
Teksten en interviews Archief Oud-Leerlingenbond Willy Wuyts, Jean De Bie, Hubert Buyens, Pascale Devreeze, Kristel Dirickx, Zjuul De Roye, Nick Fonderie, Marc Pauwels, Marc Vanderwilt, Lieve Pinxten
Foto’s Archief Oud-Leerlingenbond Archief Huize Don Bosco Archief Don Bosco Haacht Tinus Spooren, Armand Claeys, Wim Swinnen, Zjuul De Roye, Marc Pauwels, Marcel Deleus, Marc Vanderwilt
180
