Amsterdam - Johannesburg - Pretoria, 10 Juli 2006 Bert heeft ons gisteren al naar een IBIS hotel gebracht, en dat is ons tot nu toe uitstekend bevallen. Geen gehaast en uren van tevoren opstaan, maar lekker rustig een ontbijtje nemen en daarna met de schiphol-taxi naar het vliegveld. Heel erg relaxed... Eénmaal op Schiphol is het eventjes zoeken waar we moeten zijn, de KLM blijkt in hal 2 te zitten. En daar komen we voor het eerst in aanraking met een verregaande automatisering bij de KLM, door middel van de incheck-machines. Paspoort eronder, enkele vragen via een beeldscherm beantwoorden, en je ticket wordt uitgeprint. Tenminste, bij mij, want na Ineke's sessie blijft het apparaat verdacht stil. Gelukkig staan er voldoende KLM-medewerksters, en deze zijn graag
bereid ons eventjes te helpen. Maar ook zij komt er niet uit. We hebben nog wel de melding gekregen dat Ineke de allerlaatste stoel heeft!!! Maar geen bevestigend ticket... Als dit maar goed gaat? We moeten ons nu handmatig laten inchecken, en dat betekent uiteindelijk heel lang wachten. Maar na veel vijven en zessen heeft ook Ineke een papiertje met stoelnummer in haar hand, echter niet naast die van mij. Na de douane-controles is er nog even gelegenheid tot shoppen voor wat tijdschriften, en daarna is het weer wachten voordat we het vliegtuig in mogen. Tijdens het instappen maken de stewardessen meteen een notitie van onze gescheiden plaatsen, en ze zullen proberen dit foutje alsnog recht te zetten. Gelukkig zit naast me een wat oudere engelssprekende man, die geen enkel bezwaar heeft de plek met Ineke te verwisselen. Da's toch nog snel geregeld... De vlucht verloopt heerlijk rustig, en rond 20.45u landen we volgens schema op het vliegveld van Johannesburg. De Djoser-medewerker heeft zich goed verstopt en het duurt even voordat de hele groep bij elkaar is. Alleen onze reisleidster Margreet ontbreekt... We worden (zonder Margreet) met een busje van de luchthaven naar Pretoria vervoerd, en arriveren rond 22.15u in Hotel 224, volledig omgeven door een zwaar hekwerk. Na ontvangst van de sleutel zoeken we onze kamer op, het blijkt een 'riante' kamer met maar liefst vijf stapelbedden, een tafeltje met stoelen en 2 douches en toiletten. We moeten wel eerst vijf minuten studeren om een looproute te bepalen. Vlug 2 bedden tegen elkaar aangeschoven, het lijkt wel een hut, en de stoelen gooien we op een stapelbed, om wat loopruimte te creëeren. Het slaapgenot wordt er in elk geval niet minder door...
Pretoria - Livingstone, 11 Juli 2006 We kunnen in eerste instantie niet ontbijten, want men accepteert geen dollars of Traveller-cheques als betaalmiddel. Gelukkig blijkt Wilma nog genoeg Zuid-Afrikaanse Randen (ZAR) te hebben voor nog éé ontbijtje. Hebben we toch iets binnen. Daarna weer terug naar Johannesburg, we vliegen zo meteen via een binnenlandse vlucht naar Livingstone in Zambia. Na de douane-check worden we via bussen naar het vliegtuig gebracht, inclusief een club Amerikaanse bejaarden van één of andere vage stichting. Het duurt een hele tijd voor het hele spul in de bus zit. Daarna is het ook nog wachten op een Joodse delegatie. De Boeing 727 is gelukkig in tiptop conditie en de vlucht verloopt dan ook zonder problemen. Als hoogtepunt maakt de piloot een draai
boven de Victoria-watervallen, da's een erg mooi uitzicht. Nadat we de aankomsthal in Livingstone hebben betreden, zien we hier voor het eerst onze reisleidster Margreet. Ook de laatste twee groepsleden, Hans en Marja, zijn na een omzwerving van achtendertig uur eindelijk op de plaats van bestemming. Die moeten echt gebroken zijn... Met alle bagage in de bus reizen we meteen door naar de beroemde watervallen. Park-entree is 10 Amerikaanse dollars per persoon, daarna volgt een kleine wandeling. Een donderend geraas en dichte mist volgen. Al heel snel is duidelijk dat de camera's maar beter in de waterdichte zak opgeborgen kunnen worden, we worden echt zeik- en zeiknat. Door al die nattigheid en de hoogstaande zon verschijnen er wel prachtige regenbogen, maar ik durf ze vooralsnog niet te fotograferen. Ineke en ik wandelen totdat het pad ophoudt, onderweg zien we een grond-eekhoorntje en horen we enkele kikkertjes. In de verte zien we ook de Zambezi-brug, waar al vele springers 'ge-bungeed' hebben... Ik word al misselijk als ik het zie!!! De regenboog trekt toch de aandacht, en ik besluit met een grote beschermende plastic zak enkele foto's te maken. Als laatste wandelen we nog even naar de andere kant van de waterval, we zien het water nu letterlijk de afgrond inglijden. Erg indrukwekkend. Ineke spot nog enkele blauwe vogeltjes (Cordon Blues), en daarna moeten we weer terug naar de bus, die ons naar de lodges van 'Zambezi Waterfront' zal brengen. Leuke huisjes, alleen een waardeloos voordeur-slot. 's-Avonds zien we eerst een activiteiten-film, waarin alle mogelijkheden de revue passeren. Het is allemaal erg prijzig... Het avondeten smaakt erg goed en daarna wordt het erg gezellig met Margreet, Margo, Roel en Wilma.
Livingstone, 12 Juli 2006 De geplande helicopter-vlucht boven de watervallen gaat niet door, we hebben gisteren de prijzen gehoord en daardoor besloten deze activiteit maar niet te doen. Wel jammer, maar zo'n honderdtachtig Amerikaanse dollars voor een vlucht van slechts vijftien minuten vinden Ineke en ik toch wel iets te veel van het goede!!! Als alternatief plan besluiten we Livingstone te bezoeken, en we horen dat Margo, Roel en Wilma dit ook gaan doen, alleen per fiets. Dat lijkt ons ook wel wat, en gelukkig mogen we met ze mee. Er moeten natuurlijk wel even twee extra fietsen geregeld worden, en dat duurt nog een hele tijd. Het fiets-programma blijkt een speciaal lokaal project, met het geld is een schooltje gesticht en deze gaan we tijdens onze tocht bezoeken. Ineke is in haar nopjes...
We zien de eerste krokodillen en enkele gazelles, en éémaal bij het schooltje aangekomen zitten de kindertjes samen met de juf al in een kring op ons te wachten. We worden groots onthaald, iedereen wil je een hand geven, en we delen heel wat 'high fives' met ze uit. Ook opgetild worden is een geweldig spelletje, Roel heeft binnen 'no time' tien kids om zijn nek hangen. We nemen een kijkje in de verschillende klasjes en worden luid toegezongen. De juf vertelt honderduit en de kinderen zijn dol-enthousiast. Daarna fietsen we door naar Livingstone-centrum, en bezoeken we het lokale marktje. Heel veel zelfgetimmerde stalletjes, allen voorzien van een paraplu of parasol, met allerlei gedroogde ingredienten. Eén van de meest opvallende zijn wel de dikke gerookte wormen, het schijnt erg voedzaam te zijn... Jakkie!!! Daarna nog even langs de meel-fabriek, het is er erg stoffig en het hele gebied er omheen is erg wit. Via een aardig steil stukje fietsen belanden we in het echte centrum, en daar ontdekken we een pizzeria. Het duurt even voordat de bestelling is opgenomen, en nog langer voordatie uiteindelijk voor onze neus staat, maar al snel blijkt dat dit het wachten waard geweest is. Wat een heerlijkheid. Natuurlijk gaat nooit alles goed, Ineke heeft mijn tonijn-pizza al voor driekwart op als we tot de ontdekking komen dat ik haar kip-pizza het gekregen!!! En die is lekker... 's-Avonds is het wederom erg gezellig met Hans, Marja, Margreet, Margo, Roel en Wilma.
Livingstone - Chobe NP, 13 Juli 2006 Eindbestemming vandaag is Chobe National Park in Botswana. Om 7.00u staat iedereen klaar voor het nuttigen van een laatste ontbijtje, zodat we volgens afspraak om 8.00u kunnen vertrekken. Het is bikkelkoud deze morgen, iedereen zit om zijn kopje koffie of thee, en we stomen condens bij iedere uitademing. Helaas staat het ontbijt nog niet helemaal klaar... Afijn, langzaam komt het keukenpersoneel dan toch op gang en smikkelen we het één en ander naar binnen. Maar dan gaat het mis tijdens het afrekenen. Allereerst heeft men nogal wat moeite bij het omrekenen van de verschillende bedragen, er worden allerlei 'rare' koersen gebruikt. Na veel vijven en zessen accepteer ik de eindrekening. Maar bij sommigen blijkt het ontbijt niet op de eindrekening te zijn gekomen, en dus moeten deze mensen alsnog elf Amerikaanse dollars per persoon betalen, beetje veel voor een simpel ontbijtje. De rekening van Wilma spant helemaal de kroon, zij mag vanwege de éénpersoonskamer een extra ontbijt-toeslag van vier dollar betalen. Margreet gaat meteen verhaal halen en komt met het extra bedrag terug. Foutje van de computer?!!? Met ruime vertraging en een boze Margreet vertrekken we richting Zambiaanse grens, met lange rijen wachtende mensen en auto's. En omdat de visum-stempel van chauffeur Martin overtijd is, mag deze niet de grens over, maar wordt 'm aangeboden maar vijf daagjes te gaan brommen... Na een eindeloze discussie en wat geschuif met geld wordt door de plaatselijke autoriteiten besloten Martin alsnog een kans te geven, zonder het geld aan te nemen trouwens... Martin is erg opgelucht en springt snel in z'n bus. Natuurlijk is het nog erg lang wachten op het pontje, vele vrachtwagens staan kriskras door elkaar en blokkeren de hele boel. Maar uiteindelijk staan we er met z'n allen op. Aan de Botswana grens moeten we weer de nodige papiertjes invullen en krijgen we het benodigde stempeltje. Voordat we de bus inmogen, moeten we met z'n allen stampend door een desinfecterend bad, Botswana is als de dood voor allerlei enge vee-ziektes. Binnen 'no time' arriveren we bij de Chobe Safari lodges. Vanwege de vroege aankomst zijn nog niet alle kamers schoongemaakt, maar de koffers worden straks allemaal keurig gebracht, nadat ze allemaal met een kamernummer gestickerd zijn. Wat een geweldige organisatie!!! Ineke en ik wandelen in de tussentijd wat rond en gaan alvast op zoek naar kamer drie-en-tachtig. Er zijn voldoende vogeltjes en ook een eekhoorntje houdt ons nog een hele tijd bezig. Dan arriveren de koffers, en even later betreden we onze kamer. Er volgt een vijf minuten durende stilte... Wauw, wat een geweldig sfeervolle kamers zijn dit, met een king-size bed gericht naar het balkon, openslaande deuren en een direkt uitzicht op de rivier!!! Overal liggen kussens, er is een prachtige open badkamer met apart douche en toilet. Waarom blijven we hier maar twee nachtjes??? 's-Middags hebben we een boottocht van zo'n drie uur op de Chobe rivier, en dat wordt een echt spektakel. We zien badende olifanten, een hele groep met hun slurf net boven het water steekt langzaam de rivier over. Wat een magnifiek schouwspel. Ademloos zit iedereen te kijken. Verderop zien we een hele hoop nijlpaarden, we blijven gelukkig op gepaste afstand, vanwege het mogelijke gevaar. Buiten de vele krokodillen en vogels spotten we ook nog een groene boomslang, zou het een groene Mamba kunnen zijn?? Hij is in elk geval erg lang... Wat een perfekte trip. En 's-avonds sluiten we de dag met een geweldig buffet diner, 'what a day'!!
Chobe NP, 14 Juli 2006 We moeten er al om half zes uit vandaag, dat is eventjes slikken, maar bij de gedachte van onze eerste game-drive wordt het al snel minder erg. We nuttigen een cracker om de eerste honger te stillen, en even later zitten we met Roel, Margo, Marielle, Martijn, Hans en Marja in onze open Jeep. En dat wordt afzien, want het is slechts tien graden buiten, en onze fleeces zijn niet afdoende om de snijdende (rij-)wind tegen te houden. De dekens die in de Jeep liggen zijn echt hard nodig. En tot overmaat van ramp zien we het eerste uur nauwelijks iets, pas rond half acht is er voldoende licht voor redelijke (400 tot 800 ASA) foto's. Daarna ontwaakt Chobe langzaam, met een vrolijk kwetterend vogeltje hier en daar, een verdwaald nijlpaard badend in de
modder, enkele springende gazelles en een verraste kudu. Plots maakt de boordradio melding van een leeuwin, en gaan we in sneltrein-tempo naar de spotplaats, net Parijs-Dakar!!! Goed vasthouden is een vereiste, anders donder je zo de Jeep uit... En inderdaad, er staan al minstens zes andere auto's rond onze leeuwinnen, die gelukkig rustig verder trekken en zich niets aantrekken van alle commotie. We maken snel wat foto's en gaan verder. In de verte spotten we nog een tweetal hyena's en een jakhals, helaas is het licht te slecht voor goede foto's. Jammer... Na een tijdje laat der koning de dieren zich ook even zien, hij ligt heerlijk te zonnen, samen met één van z'n wijfjes. Natuurlijk weer een heleboel fotografen er omheen. Een pauze wordt door ons erg op prijs gesteld, de rangers hebben heerlijke koffie en thee meegenomen en dat smaakt naar meer. Helaas, dat wordt nog even wachten. Op de weg terug zoeken we nog even naar een jacht-luipaard, maar die houdt zich erg goed schuil. Gelukkig kunnen we éénmaal terug in de lodge meteen aanvallen, de meesten van ons hebben inmiddels 'honger als een leeuw'. Het ontbijt is perfekt. Ineke en ik moeten 's-middags nog eventjes naar de bank, wat uitloopt op een urendurende wisselsessie met een sterk gevoel genaaid te zijn. Er wordt maar liefst veertien procent commissie berekend, van de tweehonderd Amerikaanse dollars aan traveller cheques houden we uiteindelijk honderdtwee-en-zeventig dollar over!!! Dat wordt een klacht, Barclays... Op het balkon werk ik daarna nog eventjes het verslag bij, en worden we opeens verrast door een groep mangoesten. Met tientallen schieten ze voorbij, en bij gevaar gaan ze allemaal met de snuit omhoog staan. Heel erg leuk om te zien. Samen met Hans, Marja, Margreet, Martijn, Marielle, Margo en Roel sluiten we de middag af met een tweede boottocht. Deze is weer heel anders dan de eerste, en deze keer blijven we een hele tijd hangen bij een groep nijlpaarden en badende en dollende olifanten. Ook de visarend laat zich weer menigmaal zien. Als we eventjes uit de boot mogen om de beentjes te strekken, zie ik m'n kans schoon als in de boom weer een visarend zie. Voorzichtig benader ik 'm, steeds een stukje dichterbij. Opeens..., schiet er iets weg uit het struikgewas, ik schrik, kijk, en zie nog net een flinke krokodil het water inglijden. Slik, ik weet niet hoe vlug ik terug naar de groep moet rennen. Bijna met natte broek...
Chobe NP - N'Gepi, 15 Juli 2006 Helaas, maar deze morgen moeten we afscheid nemen van Chobe Safari lodge, erg jammer. We nemen een klein zelf geïmproviseerd ontbijtje op de kamer, en checken rond de klok van half acht uit. Helemaal leuk, het blijkt dat we hier ook met de gewraakte Traveller cheques kunnen betalen, er wordt zelfs niets extra's voor in rekening gebracht!!! Hadden we dat maar eerder geweten... We laten de laatste Botswana Pula's achter in het souvenirs-winkeltje, en met een kleine vertraging gaan we vervolgens naar onze volgende overnachtingsplaats. Het regent weer stempeltjes vandaag, bij iedere grensovergang komt er weer minimaal ééntje bij. En natuurlijk, het kon niet uitblijven, maar vandaag hebben we ook een hele chagerijnige douane-beambte. Hij smijt niet goed ingevulde inklarings-papieren met paspoort terug, en moppert honderduit. Heeft hij even pech... ... In Namibïe rijden we via de Caprivi-strip naar het plaatsje N'Gepi, en ondanks het gemis van campsite-borden arriveren we er vrij vroeg. De accomodatie is apart, we overnachten hier in boomhutten, wij hebben een 'bungalow'-boomhut, alles is dus gelijkvloers, en we hebben een direct zicht op de rivier. Zij ook op ons trouwens, onze badkamer ligt direct aan de rivier en dat geeft heel wat mooie tafereeltjes tijdens het douchen!!! We spannen vlug een waslijntje, met een beetje geluk is het wasje nog net droog voor de zon hier rond de klok van zes weer ondergaat. Daarna is het nog even relaxen langs de waterkant, met op de achtergrond het geknor van de nijlpaarden. Douchen is nog eventjes een probleem, het water wordt niet warm, maar dat blijkt een technisch euvel! Je moet gewoon extra hout onder het watervat leggen, eventjes wachten tot er weer een goed vuur is en binnen tien minuten heb je dan weer gloeiend heet water. 's-Avonds eten we bij een kampvuur met omgekeerde boten als tafel, erg apart en niet echt comfortabel, je kan niet echt lekker aanschuiven. Maar de kipschotel is erg lekker, en er wordt weer heel wat afgekletst. Als we uiteindelijk in het pikkedonker onze weg naar de hut zoeken horen Ineke en ik het geknor van de nijlpaarden, en wel erg dichtbij...
N'Gepi - Okavango Delta, 16 Juli 2006 Om één uur in de nacht worden zowel Ineke als ik wakker voor een nachtelijke toiletstop, en we realiseren ons dat we die niet tot de ochtend op gaan houden. Buiten horen we duidelijk de hippo's knorren en grazen, het lijkt wel of ze bij ons in de tuin staan. We aarzelen even of we de wandeling om het hutje naar het toilet aandurven, en voorzichtig kijkt Ineke door de rieten wandjes. Niks te zien. Ik steek voorzichtig m'n hoofd naar buiten, en ondanks de grazende en knorrende geluiden is er geen hippo te bekennen. Vlug lopen Ineke en ik dicht langs het huisje en schieten we zo snel we kunnen het toilethokje in. Pfff... Ieder doet vlug zijn behoefte, en daarna in hetzelfde snelle tempo weer naar binnen. Hèhè, dat hebben we gehaald!!! We vallen opgelucht weer in slaap en worden 's-morgens om half zeven weer van de wekker wakker.
Op de tast zoeken we de spulletjes bij elkaar, het is nog pikkedonker en we hebben geen elektriciteit, en ruimen de klamme was op die vannacht bij me in bed heeft gelegen om toch nog droog te worden. We zoeken onze weg naar de receptie / keuken, alwaar we weer tot de ontdekking komen dat meer mensen 's-morgens opstart-problemen hebben. Geen 'scrambled eggs' dus... Na twintig minuten rollen de eerste bordjes uit de keuken, en weldra heeft iedereen (op Hans na) zijn bestelling op tafel staan. We hebben een korte busrit deze keer, en zijn dan ook snel bij de steiger. Ineke heeft een lekkend pakje sap in haar rugzak, alles is nat en plakkerig, en dus willen we de spullen even overladen. Gelukkig heb ik de waterzak bij me, maar al snel blijkt dat deze lek is, er zitten verschillende gaatjes in. Vreemd, het lijkt wel of iemand er met een smeulende sigaret tegenaan heeft gezeten. Na een kopje koffie / thee stappen we, voorzien van reddingsvest, in de watertaxi en gaan we richting houseboat, onze overnachtings-plaats voor de komende twee nachten. Ondanks de anderhalf uur durende tocht tot de houseboat is het alleen maar genieten, de kronkelende rivier van Okavango-delta verrast elke keer weer. We zien vele vogels, Hans is echt in z'n nopjes. Er zijn maar weinig vogels die hij niet weet te benoemen, en anders horen we het vanavond alsnog, nadat-ie ze heeft opgezocht in zijn vogelboek. Geweldig... Schip Ahoy, opeens wordt-ie zichtbaar, en we worden vriendelijk begroet door kapitein Philip, een hele aardige man, zo blijkt later. Na de lunch en het verkennen van de hut (twee bij twee meter) gaat ieder in de relax-mode, zonnen, boekje lezen, puzzelen, spelletje, fotograferen. Ik ben een hele tijd zoet met een visarend, ik blijf zeker een half uur stil zitten om 'm in de vlucht te vangen. Net als ik m'n arm even strek vanwege opkomende kramp, smeert-ie 'm!!! @#$%^&*$#^@@... Gelukkig zien we niet lang daarna een Malachite Kingfisher, en dat maakt het allemaal weer goed. De 'sunset'-tocht is leuk, een enkele krokodil en de Malachite Kingfisher laat zich weer zien, en dan gebeurt het, mijn 70-300mm tele slaat weer vast en begint luid te reutelen... Kaa Uu Tee!!! Bij iedere in- en uitschakeling van de camera volgt een seconden durend ratelend geluid, dit is echt balen, balen en nog eens balen. 's-Avonds heeft kapitein/kok Philip een heerlijk soepje, goulash-schotel en toetje klaargemaakt, en is het erg gezellig natafelen.
Okavango Delta, 17 Juli 2006 Om half zeven gaat de wekker alweer, we hebben 'm zojuist enkele hutjes verderop ook al gehoord, waarschijnlijk van Martijn en Marielle. We hebben een echte boterham met Pindakaas (lekker joh), en rond half acht stappen we in de speedboot, op weg naar de platbodembootjes (mokoro's genaamd), voor de Okavango-excursie van vandaag. De bootjes zijn geschikt voor twee personen, en achterop staat de bootsman die ons door het gebied puntert. Een ware stilte overvalt ons, alleen het gekabbel van de bootjes in het water is hoorbaar. We zijn trouwens wel gewaarschuwd voor krokodillen en slangen, die in de boot kunnen springen. Rustig blijven zitten is dan het belangrijkst... Jaja!!! Langzaam schuiven we door het hoge gras en riet, en in de verte horen we af en toe het geluid van een nijlpaard. Op een gegeven moment merken we dat de bootsmannen naar iets op zoek zijn, en de hippogeluiden worden langzaam luider. Er ontstaat een zekere spanning en we worden gemaand stil te zijn!! Langzaam varen we verder door het alsmaar dichter wordende riet, we zien niets, onze oren zijn gespitst... Ik voel m'n hart harder bonzen, het geknor is nu erg dichtbij... Plotseling worden alle bootjes stil gelegd en wordt er nogmaals 'ge-sjsssttt'... Ineke en ik kijken elkaar gespannen aan... In de verte, op zo'n vijfentwintig à dertig meter, doemen de hippo's opeens op. Het zijn er zeker zes tot acht, doodstil zitten we met z'n allen door het riet te turen, in de hoop een grote kop boven water te zien komen (wel op gepaste afstand). De adem stokt... Voor Marielle wordt de spanning allemaal even teveel, en zij wil erg graag terug. De bootsmannen begrijpen de commotie niet zo goed, en uiteindelijk gaan we met alle mokoro's terug naar het eindpunt. Marielle wil graag even bijkomen van het spannende avontuur en blijft met reisleidster Margreet achter, terwijl de rest verder gaat voor een wandeling.
Het landschap is prachtig, weids, en het hoge geelbruine gras maakt het tot iets speciaals. Je wordt er helemaal door opgeslokt... In de verte allerlei grilllige bomen, struiken en verse hopen poep, wat toch duidt op enige dierlijke activiteiten hier. We krijgen de nodige uitleg bij de verschillende planten, en op een gegeven moment pikt men een zebra-spoor op. Helaas loopt het al snel dood... We houden halt bij een dode woudreus, en zien in de verte wat bavianen, die ons angstvallig blijven observeren en met gooiende takken proberen duidelijk te maken wie hier nu eindelijk de baas is. Daarna gaan we, via een iets andere route, terug naar het beginpunt. Margreet en Marielle hebben de lunch al klaargezet, de mee-gebrachte pasta smaakt voortreffelijk en de drankjes komen precies op tijd om het verloren vocht weer aan te vullen. Een hele leuke pick-nick. Nog éénmaal moeten we in de mokoro's, en zien we wederom een nijlpaard. Behoedzaam wordt er met een weidse bocht omheen gevaren. Driver Chris staat alweer klaar, maar na het bestijgen van de Jeep loopt-ie meteen vast in het rulle zand. Enkelen van ons gaan er even uit om de vierwiel-koppeling in te laten komen. En dat lukt... We hebben duidelijk haast, en regelmatig komen we centimeters los van de bankjes!!! De Tilburgse kermis is er niks bij (mee eens Adrie?)... Als laatste bezoeken we kort een klein dorpje, en zien we de medische post. Ziet er goed uit. Eénmaal terug op de houseboat is de douche echt heerlijk ontspannend.
Okavango Delta - Rundu, 18 Juli 2006 Het wordt een lange reisdag vandaag, we moeten in totaal zo'n vijfhonderd-en-zestig kilometer afleggen tot eindbestemming Rundu. Na een warm afscheid met kapitein Philip stappen we, volledig ingepakt tegen de kou, in de speedboot voor de anderhalf uur durende tocht naar de bus-standplaats. De kou valt met de extra dekens gelukkig mee, de tijd helaas niet. Na aankomst is er wederom eventjes tijd voor koffie / thee, en ja hoor, ik word natuurlijk weer eens lekker ondergescheten. Niet door vogels deze keer, maar door vleermuizen, die hoog in de boom hangen. Ineke legt het eventjes vast, anders geloof je dat toch niet... Eénmaal aan land volgt een lange busreis, waarin iedereen wel even een tukkie doet, behalve Martin natuurlijk!! We rijden nog eventjes verkeerd, maar vinden snel weer de goede weg en zien N'Kwazi River lodge al snel voor ons opdoemen. En het ziet er weer beregoed uit. Erg ruime kamer, twee grote bedden, tafels en stoelen, ruim toilet en douche, en een schitterend terras. Helemaal top. Ik besluit de reistas maar eens een keertje te reorganiseren, alles ligt een beetje door elkaar, en na het opentrekken van alle ritsen en verwijderen van de verschillende spullen kom ik toch wel veel papiersnippers tegen. Gek, carnaval is allang voorbij, en Ineke heeft meestal haar eigen feest-spulletjes bij... Al snel wordt duidelijk dat ik bezoek heb gehad van één of andere knager, en die vond de Lonely Planet waarschijnlijk erg leuk, net zoals de tijdschriften, het éénpootstatief, m'n riem en de waterkoker. Hmm, daar zijn wij niet echt blij mee... 's-Avonds komt de medische post op bezoek, voor de polio-vaccinatie. Alle dorpelingen komen bij de lodge hun druppeltjes halen, en worden over drie weken weer verwacht voor een herhaling.
Het schijnt belangrijk te zijn dat ook wij gedruppeld worden, want deze vorm van polio is anders dan de Europese. Na onderling overleg besluiten we het toch maar niet te doen, geen enkele GGD heeft hier iets over gezegd, en iedereen heeft in Nederland zijn prikken gehad. We genieten daarna van de dansvoorstelling, en later op de avond van een heuse 'golden oldie' zangshow van Roel. Margo ligt in een deuk... Wij ook trouwens, maar dat weten zij (nog) niet!!!
Rundu - Etosha NP, 19 Juli 2006 Prima ontbijtje hier, en na de noodzakelijke betalingen gaan we richting Grootfontein, om eventjes te pinnen en wat noodzakelijke inkopen te doen. We shoppen bij de Spar en kopen een verloop-stekker en extra foto-rolletjes bij de plaatselijke fotograaf. Het is de laatste dagen erg hard gegaan met de foto's en Ineke vreest dat ze het einde van de vakantie foto-technisch niet gaat halen. Rond de klok van half drie bereiken we de parkdeuren van Etosha National Park, en het begint meteen goed als we direkt enkele giraffen, gemsbokken, zebra's en gnoe's zien. Super gaaf... We delen het huisje met Hans en Marja, en dumpen vlug de spullen, zodat we direkt een kijkje kunnen nemen bij de waterput. Vrijwel meteen verschijnen er twee olifanten, en deze hebben erg veel dorst. Helaas is het later op de dag, het licht is erg moeilijk en echt goede foto's zullen het niet worden. Martin wil nog wel een game-drive doen naar een andere waterput, en dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Het wordt een fantastische avond. Bij de poel zitten een heleboel vogels, en al snel verschijnen de eerste giraffes. Ze hebben een aparte manier van drinken, helemaal door de poten zakkend, en erg behoedzaam. Een kudde olifanten hebben het water inmiddels ook ontdekt, en rennen als kleine kinderen naar de poel, een enorme stofwolk achterlatend. De kleintjes struikelen zelfs, er wordt luid getrompetterd en diverse olifanten nemen daarna een verfrissend modderbad. Iedereen zit ademloos te kijken, en we schrikken toch wel even als een olifant toch wel heel dicht bij de bus komt!!! De jakhals en gnoe's maken er een onvergetelijk schouwspel van. 's-Avonds hebben we nog een heerlijke braai, helaas is het eland-vlees nogal taai, er blijven nog net geen kunstgebitjes hangen. Maar alles wordt uiteindelijk vakkundig opgeruimd door een vijftal jakhalsen, die akelig dichtbij ons komen en het vlees bijna uit je handen stelen...
Etosha NP, 20 Juli 2006 Vroeg op vandaag, we gaan de hele dag op zoek naar dieren in het Etosha park. We gaan speciaal voor de neushoorns, leeuwen en de jachtluipaarden, alhoewel Martin al op voorhand laat weten dat de kans op die laatste wel heel erg klein is. Weer genoeg gemsbokken, impala's en gazelles, en ook de zebra's, gnoe's en een enkel hartebeest laten zich zien, maar vooralsnog niet de gekoesterde neushoorn. We rijden met de bus even naar een omheinde WC, erg apart. Wie zit er nu eigenlijk gevangen? We blijven nog een hele tijd 'game-driven', maar geen rhino. Misschien na de lunch, dus eerst maar even een soep en een broodje. We hebben nog eventjes tijd over, dus maken we gebruik van de Internet-diensten op het park, dertig Namibische dollars voor dertig minuten, da's niet duur.
Helaas, de verbinding wordt erg moeizaam opgebouwd, maar uiteindelijk bereiken we hotmail. We tikken vlug een berichtje met de laatste in's en out's, en drukken op de verzend-toets. Helemaal niets... Refresh, Back, Stop, Home, het maakt allemaal niets uit. Hotmail is zo dood als een pier... Gelukkig heb ik ons berichtje nog in beeld, dus alles selecteren en vlug kopieren. Opnieuw de verbinding opzetten, en ja hoor, weer een nieuw hotmail scherm. We plakken ons bericht vlug in het verzend- scherm en drukken wederom op verzenden. Bericht weg, maar wel de melding dat het naar verschillende personen verstuurd is, da's toch al iets. Maar al snel blijkt dat iedereen spoedig een leeg berichtje gaat ontvangen. @#^^ %$#&%@#&**... Na klagen over de verschrikkelijke verbinding krijgen we gelukkig gewoon ons geld terug, dat is nou weer aardig van ze!!! Even later zitten we al weer dik in de natuur, en ben ik het hele voorval al weer bijna vergeten. Roel amuseert zich kostelijk met de parelhoenders, en maakt een vergelijking met wielrenners en een ploegentijdrit. 'Kip zonder kop, doelloos achter elkaar, waaieren, kop-groep, tete de la course', het zijn enkele termen die de revue passeren en iedereen danig op de langspieren werkt. We gieren het uit... Gelukkig is er 's-avonds bij Etosha Safari camp weer een mogelijkheid tot het versturen van een berichtje, en warempel, het lukt deze keer. Leuke lokatie trouwens weer, een tenthuis, met prachtige douche-cabine en warm water uit de geiser. Kokkin Bernadette maakt 's-avonds een hele show van de buffet-opening, met twee liederen en een benoeming van de recepten in kliktaal.
Etosha NP, 21 Juli 2006 We gaan wederom vroeg op game-drive vandaag, en weer staat de neushoorn torenhoog op menig verlanglijstje. We krijgen vanwege het vroege tijdstip ontbijt-pakketjes mee, erg goed geregeld. Buiten de grond-eekhoorns, ook erg leuke beestjes trouwens, zien we vandaag geen nieuwe exemplaren. Het ontbijt wordt genuttigd in een omheinde ruimte, Margreet en Martin hebben voor koffie en thee gezorgd. De pakketjes zijn zeer volledig, met appel, sinaasappel, twee broodjes gezond, sapje en peper, zout en een eitje. Na een hele morgen met uiterste concentratie naar buiten te hebben getuurd, lusten de meesten wel weer een hapje, en we lunchen op dezelfde plek als gisteren. Door het Internetten hebben we de waterput hier gisteren gemist, en volgens groepsleden was dit echt de moeite waard. En inderdaad, we zijn hier een hele tijd zoet, onder het genot van broodjes en yoghurtjes. Twee vogels beschermen hun nest tussen alle zebra's, en dat gaat gepaard met flink wat gekrijs en dreigende vleugelgebaren. En het lukt ze ook nog... En de zebra's, gazelles en olifanten blijven natuurlijk toch heel erg leuk.
Etosha NP - Khorixas, 22 Juli 2006 Het lijkt wel standaard te worden, 7.00u ontbijt, 7.45u bagage naar de bus en 8.00u weg.En onze groep blijkt erg stipt, want alweer voor de klok van acht zijn we op pad naar de volgende lokatie. Dat hebben we wel eens anders gezien... Eerste stop is in het plaatsje Outjo, waar velen van ons weer een bezoekje brengen aan de pin-automaat. Vlug de enige winkelstraat meepikken, even door de supermarkt, gelukkig mogen we even gebruik maken van het toilet. Wat een opluchting... Heel raar, de boekenwinkel verkoopt geen boeken, alleen maar tijdschriften en aanverwante artikelen. Rond elf uur zitten we al in Khorixas, en staan we voor de deur van Igowati lodge, maar er is een klein probleempje. Ons verblijf is niet
bevestigd voor vandaag (waarschijnlijk door de verschuiving van onze reis), en dus zijn er geen kamers beschikbaar. Niet overboekt maar ONgeboekt... Gelukkig kunnen we naar Khorixas rest camp, een simpele accomodatie, maar voldoende voor het éne nachtje. Nadat we de bagage hebben gedumpt en nog net tijd hebben voor een 'Cup à Soup', springen we weer in de bus voor een bezoek aan Twijfelfontein. In dit gebied zijn vele gravures en rotstekeningen te vinden, en de rotsformaties zijn ook heel mooi. Zowel Ineke als ikzelf maken weer meer foto's dan verwacht. Ineke spot nog een oranje hagedis, het blijkt een African orange-tailed Agame lizard te zijn, echt te gek. Ik krijg 'm aardig in de zoeker. Als laatste moeten we de bron van Twijfelfontein natuurlijk aanschouwen, en inderdaad, de naam is goed gekozen. Ik twijfelde namelijk zelf ook... Echt geen foto waard!!! We rennen weer naar de bus, hobbelen over de stoffige en wasbordachtige wegen en houden halt bij het Petrified forest, even na vijven. En dat is dus te laat, want ze zijn net gesloten. Margreet verzint een smoesje om toch nog eventjes een glimp te kunnen zien, en gelukkig, voor vijfentwintig Namibische dollars p.p. mogen we nog tien minuutjes naar binnen. We zien de versteende boomstammen, die trouwens nog steeds als hout klinken als je er op klopt, en de zeldzame Welwitschia Mirabilis, die Hans zo graag wilde zien. Een hele aparte plant, die zo'n vierhonderd tot tweeduizend jaar oud kan worden. Doe 'm dat maar eens na... Al met al een druk, maar voldaan dagje Namibïe.
Khorixas - Swakopmund, 23 Juli 2006 Vanaf vandaag zullen de wegen een stuk slechter gaan worden, met veel gravel en grind. En dus ook heel stoffig... Met Swakopmund al in gedachten is onze eerste stop bij een klein stalletje langs de kant van de weg, ergens tussen de plaatsjes Khorixas en Uis. Het aanbod is groot, ik zie speciale mineralen, geslepen stenen, sieraden, houtsnijwerk en poppen. Helaas niet de draadfiguren auto's met verlengd stuur, die zou ik nou graag willen hebben. Het liefst een authentiek exemplaar. Ineke is op zoek naar een mooie pop, maar deze hier missen een gezicht en dat vinden we allebei maar niks. Aan de overkant is een grote geiten-farm, en men is net bezig de beestjes naar de verschillende velden te brengen. Leuk om al deze bedrijvigheid te zien, en ik maak er enkele foto's van. Op de rotsen is
een marmot-achtig diertje zichtbaar, maar als ik nogmaals kijk gaat-ie er als een haas vandoor. Zou het een klipdas zijn geweest, die heb ik nog steeds niet gezien... Eénmaal terug in de bus gaan we in sneltrein-tempo verder naar Uis, en maken we nog een tussenstop om van dit desolate landschap te genieten. Opeens ontdek ik tussen de grill van de bus een geplet vogeltje. Een moment van stilte is op zijn plaats, maar helaas, dat lukt niet echt. Iemand vraagt zich af of we Hans niet blij kunnen maken met een dooie mus, en sommigen piesen zowat in hun broek van het lachen!!! Na de determinatie van Hans leggen we ons birdie te rusten in het zand, Amen. In Uis aangekomen stoppen we bij het enige restaurant en drinken, na het verbouwen van het terras, buiten een kopje koffie of thee. Echt iedereen wil buiten zitten, want daar is het namelijk een stuk aangenamer dan binnen. Het personeel vindt dat maar vreemd. Cape Cross wordt de volgende stop, en dat zullen we niet snel vergeten. Dit is de plek van de Kaapse pelsrobben, en dat ze met velen zijn, dat is te ruiken!!! G..-allemachtig, wat een enorme ammoniak-geur. Margreet geeft ons een half uurtje de tijd, op voorhand geloof ik niet dat je dat hier overleeft... Met een laatste hap adem gaat iedereen tenslotte naar buiten, de 'frisse' lucht in. De zee is hier gewoon geel gekleurd van de pies en poep, ongelofelijk vies. Maar de pelsrobben zijn erg leuk, en het zijn er echt tienduizenden!!! Vooral de kleintjes zijn soms erg aandoenlijk, en schreeuwen dat ze kunnen. Na een kwartiertje ben ik enigzins gewend aan de stank en al met al is menigeen toch langer dan het geplande half uurtje buiten. In 'Swakop', zoals Swakopmund hier genoemd wordt, bezoeken we de Desert Explorers, om een indruk te krijgen wat we hier de komende twee dagen allemaal kunnen doen. Wij kiezen uiteindelijk voor een dolfijnen-cruise ('s-morgens) en de township-tour ('s-middags). Maar dat is allebei morgen pas. 's-Avonds is het echt heerlijk eten in restaurant the Lighthouse, dit is een echte aanrader!!! Wel vooraf reserveren...
Swakopmund, 24 Juli 2006 Met een zwaar naar diesel stinkende 4x4 pickup worden we deze morgen door iemand van Pelican Tours opgehaald, voor de dolfijnentocht. In een heel rap tempo rijden we naar Walvis Bay. Helaas ligt de boot nog niet in het water, en dus duurt het nog een hele tijd voordat we echt aan boord kunnen. Auto voor de trailer, bandenspanning verlagen, check en double-check, naar het trailer plateau, boot in het water duwen, enz. enz.. Wel leuk om een keer te zien, maar mijns inziens had dit ook eerder kunnen gebeuren. Uiteindelijk stappen we met elf mensen en kapitein 'Cassy' op de boot. Na een korte uitleg van de tour-inhoud zetten we koers richting zee, en al heel snel vliegen de eerste meeuwen met de boot mee. Dat is een heel mooi schouwspel, en ik probeer er een mooie foto van te maken. Maar dat valt echt niet mee met een 450mm lens... Ze blijven ons gelukkig een hele tijd volgen, mede door de vis die Cassy bij zich heeft. Even later volgen de pelikanen, die in glijvlucht langszij komen en daarna op het water landen. Ik heb trouwens nooit geweten dat pelikanen zo leuk zijn, met prachtige kleuren en een mooie kuif op hun kop. Er volgen weer vele foto's. Eén verdwaalde aalscholver doet zich ook nog even tegoed aan de uitgedeelde vis, en dan gaan we verder richting 'bird island'. Onderweg zien we nog een groepje flamingo's en dan verschijnen er opeens twee ruggetjes boven water, het zijn de dolfijnen. Helaas erg ver weg, en binnen tien seconden zijn ze uit zicht verdwenen. Maar al snel is er een volgende verrassing, er springt een pelsrob op de boot, en deze spreidt zich languit over de bank. We kunnen haar goed bekijken en mogen 'r zelfs aanraken. Ontzettend mooie vacht... Het wordt nog even spannend als een tweede rob op de boot verschijnt, het blijken echte vechtersbazen en de kapitein waarschuwt ons aan de buitenkant van de boot te blijven staan. Daarna wordt-ie dringend verzocht de boot te verlaten... Maar vertrekken is een woord die deze rob niet kent, en er is echt een stok voor nodig om haar op andere gedachten te brengen. Even
later verdwijnt ook de eerste rob. Buiten een verdwaalde pinguin en een tweede paartje dolfijnen in de verte zien we niets meer. De pelsrob blijft de boot volgen en doet nog enkele pogingen weer aan boord te komen. Cassy weet echter uitstekend hoe hij ze kwijt moet raken... Terug aan land gaat de boot weer op de trailer, hij moet namelijk naar Swakop voor inspectie. Met een groot gevaarte achter ons aan worden we door Cassy in het centrum van Swakopmund afgezet, en na wat omzwervingen arriveren we rond half drie weer in het Dunedin hotel. We hebben maar net genoeg tijd om ons op te frissen voordat de Township-tour begint, samen met Adrie en Marie-Louise. Beetle is onze gids vanmiddag, en we beginnen met een korte introductie-wandeling door een gedeelte van de township. Natuurlijk hebben we weer meteen een horde kinderen achter ons aan, en ze
willen allemaal een hand van ons. Ze wurmen zich zelfs tussen ons in, onze handen worden vakkundig losgetrokken. We bezoeken de chief van dit district even, het is een oude vrouw, maar ze is nog van veel dingen op de hoogte. Hierna vertrekken we met Beetle's oude VW-busje naar de zogenaamde 'waiting-area', een plaats waar de Afrikanen moeten verblijven totdat ze een stukje grond kunnen kopen. Tussen de township en de waiting-area ligt een groot braakliggend gebied, reeds voorzien van straten, riolering en elektriciteit, eigenlijk klaar om bebouwd te worden. Frappant is ook dat dit hele gebied vlak tegen de plaatselijke vuilnisbelt grenst, en wordt deze vaak gebruikt voor het vergaren van allerlei materiaal, zoals golfplaten, oude WC's, grondzeil, hout, complete keuken-blokken, afijn, alles wat weggegooid wordt. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het vindt hier een tweede bestemming. Een schreinende plek, te bizar voor woorden eigenlijk, en het maakt een diepe indruk op ons allen. We spreken even met een plaatselijke bewoner, en onder het genot van een kopje kruidnagel-thee begrijpen we al snel hoe belangrijk het geloof hier nog is. Het houdt menigeen op de been tijdens hun voortdurende strijd te overleven. Daarna lopen we naar het water-tappunt, waar men door middel van een prepaid-card water kan tappen. Prijs: één Namibische dollar per liter (tien eurocent!!!). Het is toch erg zeg, te belachelijk voor woorden... De brandweer is alleen uitgerust voor kleine brandjes, hun blusauto is niet meer dan een omgebouwde pickup met een grote watertank. Gelukkig krijgt men binnenkort de oude brandweerauto van Swakop. Bij de medicijnman horen we allerlei wetenswaardigheden van de natuurlijke geneeswijze, we mogen aan elk potje en takje ruiken en horen voor welke kwaaltjes het allemaal geschikt is. Erg interessant. Als laatste volgt een proeverij met gerechtjes volgens de lokale dis, op het menu staan: Bierbrouwseltje, wilde spinazie, geroosterde noten, gerookte rupsen, koude kip met brood en maispannekoek. Een enkeling durft de rupsen te proeven, ik vind het knap, maar dat is aan mij echt niet besteed. Een sprinkhaan had ik nog wel geprobeerd, maar dit gaat me echt te ver!!! Het brood en de noten waren wel erg lekker... Met een dansvoorstelling door de plaatselijke jeugd (vooral meiden) wordt de tour afgesloten. Dit hadden we allebei niet willen missen. Omdat we toch wel honger hebben gekregen, besluiten Ineke en ik de plaatselijke pizza maar eens te proberen. Jammer dan, want restaurant Papa's is 's-Maandags gesloten en 'Napolitana' stuurt iedereen zonder reservering weer direkt naar huis. Uiteindelijk belanden we bij KFC, met slappe friet en een uitgestorven eetruimte.
Swakopmund - Solitaire, 25 Juli 2006 Een reisdag met weinig hoogtepunten vandaag. De eerste stop in Walvis Bay wordt gebruikt voor pin-aktiviteiten en wat boodschapjes voor de lunch. Dit is trouwens een erg mooie stad, alles is tiptop in orde en er wordt flink aan de weg getimmerd om hier een mondaine strandbestemming van te maken. We maken nog een korte stop bij de flamingo's, en samen met Coen doen we een poging ze zo dicht mogelijk te benaderen. Natuurlijk zijn opvliegende flamingo's zeker zo leuk, dus doe ik net een stapje verder dan door hun wordt toegestaan. Margreet en enkele anderen vinden het maar niks... Met de nodige tussenstops belanden we uiteindelijk in Solitaire. Helaas is Moose zelf niet aanwezig, tot verdriet van velen. Maar gelukkig maakt zijn voortreffelijke appeltaart weer veel goed!
We moeten nog een stukje verder tot de lodge, en door de enorme stofwolken ziet Martin soms geen hand voor ogen. Vooral met wat auto's voor je is het eigenlijk niet te doen. Al snel doemt de Namib Desert lodge op, weer zo'n perfekte plaats in 'the middle of nowhere'. Ik heb echt geen idee hoe ze dat hier elke keer weer voor elkaar krijgen... We genieten nog even van de zon bij het zwembad, en hebben zelfs de tijd om in zwembroek het verslag weer bij te werken. Heb ik die tenminste niet voor niets meegenomen.
Solitaire - Maltahohe, 26 Juli 2006 Het wordt een drukke dag vandaag, en de wekker gaat alweer om zes uur af. Onze eerste bestemming is de bekende Dune 45, en menigeen staat te popelen om deze te beklimmen. We hebben weer een lunchpakketje meegekregen, en deze wordt onderweg naar de Sossus-vlei genuttigd. En er zitten natuurlijk weer heel veel erg lekkere dingen in. Het wordt een heerlijk ontbijtje in de bus... Dune 45 is immens, en het zand is hier ontzettend oranje van kleur. Vol goede moed begint iedereen aan de beklimming, maar ik geef mezelf al vlug gewonnen, ik zie niet echt de lol in deze exercitie. Hans trouwens ook niet, die doet niet eens een poging en is alweer mijlenver weg om de vogelwereld hier in kaart te brengen. Maar gelukkig zijn er genoeg anderen die erg snel uit het zicht verdwenen zijn, en het is echt twee stappen vooruit, en één stap terug. En elke keer zak je zo'n twintig cm diep weg. Een tip; gebruik de voetstappen van je voorganger, het zand is door hem/ haar al aangedrukt en dit loopt veel gemakkelijker!!! Ineke en ik lopen om de duinen heen, en zien een aantal leuke kleine kevertjes. Hans ligt al op z'n buik om er een foto van te maken. Wij laten ons ook nog vereeuwigen in het oranje zand en bestuderen de speciale stenen hier, ze hebben een gladde en een minder gladde kant. Na een uurtje zijn de meeste groepsleden weer terug en hebben we nog eventjes tijd voor een kopje koffie en thee. Daarna gaan we door naar de Bushman, die ons het één en ander gaat vertellen over het leven en overleven in de woestijn. Bushman Frans pikt ons met de Jeep op en laat een plant zien, welke heel veel vocht bevat. Wel met mate drinken, want er zitten ook gifstoffen in, dus teveel van dit plantensap schijnt weer niet goed te zijn. Moet je maar net weten... Daarna volgen wat wetenswaardigheden over de voortplanting van planten en dieren in woestijn-omgevingen, en hoe sommigen tientallen jaren kunnen overleven zonder een druppeltje water.
Frans plukt een in onze ogen dood plantje, laat er een paar druppeltjes water op vallen, en na een tiental seconden gaat het knopje spontaan open en met nog iets meer water zal-ie zijn zaadjes verspreiden. Erg leuk om te zien... De duinen hier blijken allemaal te ontstaan door een speciale plant. Deze groeit langzaam, en vangt het zand in, zodat na verloop van tijd een klein heuveltje ontstaat. De plant groeit hier weer bovenuit, en het hele proces begint opnieuw. Frans laat vervolgens zien hoe je een hagedisje kan vangen. Hij steekt plotseling zijn hand in het oranjerode zand, en trefzeker pikt-ie er een hagedis onder vandaan. Hoe is het mogelijk... Een stukje leisteen schijnt vele garnalen-eieren te bevatten, die uitkomen zodra deze een tijdje in het water liggen. Ook hier kunnen weer jaren overheen gaan. Erg leuk om te horen allemaal. Met de Jeep worden we weer bij de bus afgezet, en gaat de tocht
verder naar de Sossusvlei lodge, alwaar Adrie, Marie-Louise, Margo, Wilma en ikzelf een vlucht boven de vlei gaan maken. Helaas wordt de tocht vanwege het slechte weer tot 15.00u uitgesteld, dus nu kunnen we met z'n allen tegelijk lunchen. Het is een buffet-lunch, en weer eentje van uitstekende kwaliteit. Om de resterende tijd te overbruggen brengen we nog een kort bezoek aan de Sesriem canyon, en maken we er een kleine wandeling. Iets voor de klok van drie worden we via een open Jeep naar de airstrip gebracht. Een piepkleine Cessna wordt uit de hangar gereden, en de piloot geeft ons een korte safety-briefing. Deuren en raampjes gesloten houden, kotsen in het zakje, enz. enz.. Vanuit de lucht zie je pas echt de immensheid van dit gebied, en de glooiende vormen van de duinen. Fotograferen valt niet mee, je zit vlak bij het raampje en het hele vliegtuig trilt lichtjes. Verder is er nog een vervelende kleurzweem, dus deze foto's zullen thuis wel gecorrigeerd moeten worden. De hele vlucht verloopt vlekkeloos en we zien de Sossusvlei lodge, waar de rest van de groep nu op ons wacht. Hans staat buiten te zwaaien. Na de landing nemen we afscheid van de piloot en staat de bus alweer startklaar om verder te gaan. Net voor de duisternis echt invalt arriveren we op Hammerstein lodge, en is er nog de mogelijkheid een rondleiding te krijgen. We betreden een grote kooi, en staan oog in oog met een jachtluipaard, op zo'n vijf meter afstand!!! Erg spannend... We mogen niet in de kooi van het gewone luipaard, maar de caracal laat zich wel weer benaderen. Ik maak heel wat foto's van de verschillende beesten, en hoop maar dat er enkele goede tussen zitten vanwege het weinige licht. 's-Avonds gaan we afgepeigerd van alle indrukken vroeg naar bed.
Maltahohe - Fish River canyon, 27 Juli 2006 Ineke en ik hebben erg scherp gepind, en bij afrekening deze morgen komen we net iets tekort. Gelukkig mogen we eventjes wat lenen van Adrie en Marie-Louise. Vandaag is de eindbestemming Fish River canyon, en het wordt een lange reisdag, zo is ons verteld door Margreet. De gravel-wegen doen het weer goed in de bus en iedereen en alles wordt goed door elkaar geschud. Ook het leisteen/garnalen experiment van Hans en Marja. We kruisen vandaag de eerste rivierbedding met water, niet echt veel, maar je kan er natte voeten door krijgen. Onderweg worden we vermaakt met een verdwaalde struisvogel en kleine groepjes gazelles, en ook de Trapp-vogel laat zich weer regelmatig spotten. Na een korte plas- en koffiestop blijkt dat we een lekke band hebben, maar Martin heeft er binnen een kwartier een nieuwe onder liggen.
Daarna over de 'bumpy' wegen verder naar onze tweede stop, het dorpje Bethanie. Hier kunnen we de laatste boodschapjes doen en is de laatste mogelijkheid tot pinnen. En dat moeten wij zeker... Maar helaas, de bank is hier alleen op Maandag en Vrijdag open, en de pin-automaat is net stuk gegaan en wordt pas morgen weer gerepareerd. Leuk als je geen rooie cent meer hebt... Ook bij het postkantoor geen geld te krijgen, met Traveller cheques en Amerikaanse dollars kom je niet echt ver in dit land. Coen en Ria zijn dit keer onze redders in nood. En geloof het of niet, maar Ineke komt haar collega Els nog tegen in de supermarkt!!! Hoe is het in hemelsnaam mogelijk in dit kleine gehucht... Met geleend geld gaat de tocht verder, en voor een tweede keer kruisen we een rivierbedding met water. Wel ietsje meer deze keer, en ook Martin schat het waarschijnlijk een ietsie verkeerd in, want het water spat ruim een meter omhoog!!! Direkt na de bedding en spoorlijn staat een 4x4 tot zijn assen in de blubber. We nemen even een kijkje, misschien is er behoefte aan hulp, maar treffen niemand meer aan. De rijplaten liggen wel uit, en ook de lier is uitgerold. Hier is al enkele uurtjes aardig geploeterd... Met nog één tussenstop voor een foto van een kokerboom arriveren we uiteindelijk in de canyon. Iedereen heeft gelegenheid te gaan wandelen en de zonsondergang te beleven. Het duurt nog een hele tijd voor het zover is, en valt ook enigzins tegen. En pas nadat we met de bus weer op pad zijn, blijkt dat de zonsondergang toch nog mooi wordt. In het donker stappen we uit in Canon Village lodge, en worden we met koffer-service naar onze huisjes gebracht. 's-Avonds verdwalen we nog op het park tijdens onze wandeling naar het restaurant, het is echt pikkedonker en er is een chronisch gebrek aan weg-bewijzering!!!
Fish River canyon - Oranje rivier, 28 Juli 2006 Hèhè, vandaag mogen we genieten van een kort ritje, dat is ook wel eens leuk voor de verandering. Alhoewel er dus tijd is om uit te slapen, ben ik om even over zes alweer klaar wakker, dat schiet dus ook niet echt op... Na het ontbijt is er nog even gelegenheid voor het nemen van enkele sfeer-foto's van de lodge en de mooie tuin. Daar hebben we gisteren vanwege de duisternis immers niets meer van meegekregen. Iets later dan gepland verschijnt Martin ten tonele, hij heeft Margreet gisteren verkeerd begrepen en heeft zich daardoor verslapen. Maar iedereen geniet van de omgeving, dus wat maakt het uit. Margreet heeft gisteren nog te horen gekregen dat er vandaag een nieuwe mogelijkheid tot pinnen is. Maar helaas, tijdens onze reis zien we niets wat op een geldautomaat lijkt, en ook na een extra
telefoontje richting lodge is-tie niet te vinden. Er wordt besloten eerst de spullen bij de lodge af te zetten, en Martin zal daarna even met de 'pinners' naar het dorpje rijden. Maar na zo'n vijfhonderd meter komen we de eigenaresse van de lodge tegemoet, en deze raadt ons sterk af naar het dorp te gaan. Het is namelijk betaaldag vandaag, en er staan mega-lange rijen voor de ATM-machines. We schijnen gewoon met onze pas bij haar te kunnen betalen. 's-Middags brengen we alsnog een bezoekje aan de plaatselijke township, hier wonen de meeste arbeiders van de druivenplantage, in totaal zo'n zeventienduizend mensen. De huisjes zijn wederom zeer eenvoudig, veelal opgetrokken uit riet en een toevallig aanwezige golfplaat. Overal trouwens bergen met afval en heel veel lege bierflesjes. Waarom haalt niemand die op, even over de grens inleveren en statiegeld vangen... Midden op straat wordt vlees geslacht, en daarna een tijdje te drogen gehangen. Een andere vrouw is bezig druiven te persen om er daarna een eigen brouwseltje van te maken. Ook opvallend zijn de lokale douches, ondergrondse waterslangen zijn doorgesneden en voorzien van de meest ingenieuze tapkraantjes. Armoede en vindingrijkheid gaan echt samen. We zijn inmiddels zo'n drie kwartier onderweg, en natuurlijk lopen er weer een hele horde kinderen achter ons aan. Witte, witte, wordt er zo nu en dan in het Afrikaans geroepen. Ineke mag van Adrie zijn oude pennen en andere prullaria uitdelen, een waar succes!!! In 'no time' is ze compleet uitverkocht. En de ballonnen en Wuppies liggen, ook na onze wandeling van een uur, nog steeds onaangeroerd op de motorkap van de auto. Moet je in Nederland eens proberen... 's-Avonds volgen er weer grote wisseltrucs, omdat iedereen zijn laatste Namibische dollars wel kwijt wil. Wij zijn er blij mee, morgen volgt de grote aflosdag!!!
Oranje rivier - Lamberts Bay, 29 Juli 2006 We gaan vandaag de Jan van Genten in Lamberts Bay zien, maar voor het zover is, moeten we nog een heel end rijden. Rond 10.00u kunnen we voor de eerste keer uit de bus, we hebben dan al enkele reisuurtjes achter de rug en zijn dus erg blij even naar buiten te kunnen. Eindelijk kunnen we weer pinnen en onze schulden met de verschillende personen gaan verrekenen. Martin dropt ons met de bus even bij de bank, maar deze is wederom gesloten. Dat is toch niet voor te stellen. Gelukkig is er een ATM-machine, en die werkt ook nog!!! Ineke en ik hebben berekend dat we zo'n drieduizend ZAR nodig hebben, maar helaas, de automaat heeft een limiet en vindt tweeduizend meer dan genoeg... Afijn, we kunnen in elk geval enkele mensen blij gaan maken.
We wandelen terug naar het 'drop-off' punt, in de veronderstelling nog snel even wat boodschapjes te doen voor de lunch vanmiddag. Ja ja, maar dat idee hebben honderden mensen hier ook, iedereen heeft geld vanwege de betaaldag gisteren en is druk bezig inkopen te doen. Het gevolg, ellenlange rijen bij de kassa (tien kassa's dik!), daar heb ik dus echt geen zin in... Dan maar in de rij bij een andere ATM, misschien dat we nog een keer kunnen pinnen. En inderdaad, na ruim een half uur wachten ben ik eindelijk aan de beurt en kan ik de resterende duizend ZAR uit de muur trekken. We hebben nog net even tijd voor een toiletstop, Ineke haalt twee blikjes drinken en met de Sultana's wordt dit onze lunch. In de bus maken we snel vrienden door het vereffenen van alle schulden. Ik reken liever af met Adrie's zakenpartner Marie-Louise, die berekent tenminste geen woeker-rentes!!! Na een lange zit bereiken we in de namiddag eindelijk Lamberts Bay, en we hebben geluk, want de Jan van Genten zijn na een lange tijd van afwezigheid weer terug. Vanuit de schuilhut worden er weer heel wat foto's gemaakt. Iedere landing is fantastisch, deze vogels laten zich van zo'n twee meter hoogte gewoon uit de lucht vallen. We blijven tot sluitingstijd (zes uur), en de paniek bij de observatiepost slaat toe, als blijkt dat er veel onrust bij de vogels is. Men is erg bang dat ze vanavond allemaal weer vertrekken. En niemand weet de exacte reden...
Lamberts Bay - Kaapstad, 30 Juli 2006 We naderen de eindbestemming van onze reis, Kaapstad of Cape Town. Vanwege de lange rit moeten we erg vroeg op, de planning is zeven uur vertrekken. Dit vanwege onderhoud aan de bus en inbouw van nieuwe apparatuur. De keukenploeg is om zes uur al druk bezig voor een goed ontbijtje, ze zijn speciaal voor ons vroeg opgestaan, en dat nog wel op Zondag. Dit wordt door iedereen dan ook erg gewaardeerd. Martin heeft zich nog niet laten zien, en na half acht wordt er toch eens voorzichtig gepolst aan zijn deur. Verslapen, oke, kan gebeuren, maar dan duurt het nog eens ruim een uur voordat hij beneden arriveert... Margreet is laaiend!!! Martin wordt gesommeerd zijn excuses te maken. De deur van de bus zorgt ook nog voor enig oponthoud, hij wil
namelijk met geen mogelijkheid meer open. Na tien minuten bonken en stampen blijkt-ie gewoon op slot te zitten. Het moet toch een zware avond geweest zijn gisteren... Nadat iedereen weer een plaatsje heeft uitgezocht, is de stemming te snijden. Gelukkig wordt het na enige tijd beter. Martin maakt geen excuses, hij weet echter wel degelijk dat-ie gigantisch fout zat... Met de nodige tussenstops voor laaghangende mist, koffie en mooie bloemenvelden komen we uiteindelijk bij het Breakwater hotel aan. Dit is een voormalige gevangenis, omgebouwd tot hotel en universiteit. We krijgen een (te) klein kamertje en delen douche en toilet met Adrie en Marie-Louise, via een gezamelijk halletje. Na het leeghalen van de bus en het dumpen van onze spullen brengen we een bezoek aan het Two Oceans aquarium, ideaal vanwege het aardig slechte weer op dit moment. Het is een erg leuke plek, stijlvol ingericht, met oog voor kleurstellingen en detail. Een paar uurtjes maak je hier wel vol. Vooral de neurotische penguins zijn lachwekkend, hij huppelt elke keer van links naar rechts, duikt het water in, en na een (onzichtbare) zwempartij verschijnt-ie na een tiental seconden weer links in beeld. Hierna bezoeken we nog wat winkeltjes en slenteren we over de boulevard. Het hele Waterfront gebied is erg mooi, terecht dat men hier een architectuursprijs voor gekregen heeft. 's-Avonds krijgt Margreet haar afscheids-etentje met cadeautjes (o.a. Monopoly, zodat ze Martin nog eens kan verslaan).
Kaapstad, 31 Juli 2006 Was gisteren de Tafelberg al nauwelijks zichtbaar, vandaag is het nog minder. Er hangt een grijze sluier boven Kaapstad, en het is nog slechter dan gisteren. Geen bezoek dus aan de beroemdste berg van Zuid-Afrika, jammer... Inmiddels staat er een gigantische bus met chauffeur Nico te wachten, onze eigen bus met Martin zijn vanaf vandaag niet meer beschikbaar. Nico blijkt trouwens de vader van Martin te zijn. Via Vishoek gaan we via een slingerende weg naar Kaap de Goede Hoop, het uiterste puntje van Afrika. Er is een stop bij Boulders, en hier kunnen we de penguins van nabij zien. Door het almaar slechter wordende weer duiken Ineke en ik nog even het visitors-center in. Nadat iedereen weer in de bus zit, gaat onze tocht verder richting Kaap de Goede Hoop.
Het Kaap restaurant heeft lekkere chocomel met slagroom, daar warmen we weer van op. We spotten nog walvissen, maar je hebt een verrekijker nodig om ze echt goed te kunnen zien. Je ziet echter duidelijk twee ruggetjes die regelmatig boven water komen, met af en toe een spuitnevel. Even later zijn ze verdwenen... Met het kabelbaantje worden we naar boven vervoerd, en dan begint het weer enorm te hozen. Het souvenirs-winkeltje staat in een mum van tijd helemaal vol. Het duurt nog een hele tijd voor de regen minder wordt, maar na twintig minuten hebben we het ergste gehad en durven Ineke en ik de laatste trappen naar de vuurtoren te nemen. Het waait behoorlijk boven, maar we hebbeb wel een prachtig uitzicht. En je ziet hier goed het gebeuk van de zee op de rotsen beneden ons. Bij het Kaap-bord neemt iedereen wel één of meerdere foto's, en hier zien we ook eindelijk de klipdassen. Erg grappige beestjes, ze lijken op grote marmotten, en zijn verwant aan de olifanten. Als laatste staat een bezoek aan wijnboerdelij Constancia op het programma en na een hele korte rondleiding, nauwelijks de moeite waard, willen velen natuurlijk wel een lekker wijntje. Wij blijven samen met Hans en Marja wachten tot onze proevers terug zijn. In de tussentijd trekt de zoveelste bui over ons heen.
Kaapstad, 1 Augustus 2006 Allereerst slapen we echt uit deze morgen, we redden het zelfs tot half acht. Na een ontbijtje in het hotelrestaurant vertrekken Ineke en ik rond kwart over negen richting Clock Tower, maar al bij het Craft center worden we tegengehouden door een tweetal agenten. Het centrum blijkt nog niet open, en onze shortcut gaat dus niet door; we moeten eventjes om het gebouw heen. Nou ja, ook geen echte ramp... Ook de draaibrug zorgt voor een paar minuten vertraging, er komt net een vissersschip binnen, en dat is goed te ruiken!!! Gelukkig zijn we nog ruim op tijd, en bij het Robbeneiland-museum zien we Hans, Marja, Marielle en Martijn. Niet lang daarna betreden we onze boot, en zien we de eerste pelsrobben in de haven. Ze zwemmen heerlijk relaxed hun rondjes, en trekken zich niets van de omgeving aan. De tocht naar Robbeneiland duurt zo'n veertig minuten, en we maken soms aardig wat slagzij door de flinke golven. Sommige passagiers worden steeds stiller of liggen languit over de tafel. Maar ook wij zijn blij als we weer aan land kunnen... Met een reeds klaarstaande bus vertrekken we naar de gate van de gevangenis, een oud-gevangene vertelt het één en ander over het reilen en zeilen in de gevangenis van weleer. Hij doet dit op een hele boeiende manier, waarbij het totale publiek wordt betrokken, en dat lukt 'm uitstekend. Heel erg knap... Na een korte rit over het terrein, waarbij sommigen de penguins interessanter vinden dan de gebeurtenissen die hier hebben plaatsgevonden, mogen we een kijkje nemen in de gevangenis. Wederom worden we tewoord gestaan door een ex-politiek gevangene. We zien de ontvangsthal, de buitenplaats, de slaap-vertrekken en de cel van Nelson Mandela. Tevens horen we welke scherts-vertoningen er gemaakt zijn om een goede indruk van de gevangenis naar buiten te brengen. Velen hebben hier jarenlang onschuldig gezeten, en dat moet geen pretje geweest zijn, afgaande op de kleine oppervlakte van Nelson Mandela's cel, indrukwekkend.
Het weer is inmiddels behoorlijk opgeklaard en we zien de Tafelberg nu bijna helemaal, inclusief een mooie regenboog. Maar dit alles is snel weer vergeten tijdens de terugtocht, want de zee is nog een stuk ruwer en we rollen soms erg heftig over de golven. Misschien dat het daardoor ook langer lijkt te duren. Met Hans en Marja laten we ons met een taxi in het centrum bij de 'green market' afzetten. Helaas weinig vernieuwende souvenirs, het lijkt of de lokale bevolking er vandaag door het slechte weer niet zo'n zin in heeft. Ik kan het me wel voorstellen. Op zoek naar het kasteel houden we even halt bij McDonalds, voor een kleine lunch. Na veel vragen vinden we net voor vieren het kasteel, maar door de geringe drukte vandaag heeft men maar besloten wat eerder dicht te gaan. We mogen er dus niet meer in... Heel even werpen we nog een blik op de binnenplaats, en mag ik nog enkele foto's nemen, maar dan is het toch echt over met het geduld van de militairen. En dan maak je geen stennis... Met de taxi weer terug naar het Two Oceans aquarium, en van daaruit even binnen bij het Marine-museum. Wat een tegenvaller, dit stelt echt helemaal niets voor. Eén halletje met veel schaalmodellen, en een paar scheepsattributen. Ondanks de minimale entree van tien ZAR is het zijn geld niet waard. Jammer... Margreet heeft haar kamer beschikbaar gesteld voor degenen die zich nog even willen opfrissen, en dat lijkt ons na een hele dag rennen wel lekker. En dat is het ook. Samen met Margreet nemen we een laatste hapje, en met weemoed nemen we rond acht uur afscheid van Cape Town, en vertrekken we richting luchthaven. Er is vanavond één internationale vlucht, en die gaat naar Nederland. Hebben wij even geluk!!! Africa, thank's for all the beatiful things!!! We love you...
