ALTIJD CONTACT april 2015

ALTIJD CONTACT

april 2015

KWINTES Flevoland

Het magazine van de ActiveringsCentra Flevoland dat zorgt voor ALTIJD CONTACT

Zo is het leven Gewoon bijzonder Hart voor mensen Toen ik je zag

IN BEELD

Op Kwintersport In maart vertrok een enthousiaste groep Kwintersporters naar het Franse skigebied Le Grand Domaine. Ook deze zesde skivakantie was een groot succes. Prachtig weer, schitterende omgeving en een leuke club mensen. ‘Andere skiërs vonden onze groep zo gezellig dat zij zich spontaan bij ons aansloten’, vertelt organisator Erik Bos. ‘Dat is natuurlijk helemaal geweldig!’ 

ALTIJD CONTACT KWINTES Flevoland

Altijd contact

Nieuw Zondag 4 april 1965, toen de kerkklokken aan het luiden waren, ben ik geboren. Mijn moeder heeft mij vernoemd naar mijn vader die ik, helaas door een motorongeluk waarbij hij omkwam, nooit heb mogen kennen. Toen ik gevraagd werd het voorwoord te schrijven, dacht ik meteen dat het dit jaar 50 jaar geleden is dat een nieuw leven begon. De redactie begint elke maand aan een uitdaging waar ik het geluk heb mijn steentje aan bij te mogen dragen. Wij blijven onze bladformules vernieuwen. Zo kun je, met ingang van dit magazine, interessante artikelen lezen over onder andere film, boeken, en tv-series in de nieuwe rubriek ‘Media en meer’. Over nieuwe uitdagingen gesproken en verwijzend naar onze nieuwe rubriek: 50 jaar geleden lanceerde Veronica-dj Joost den Draaijer (alias Willem van Kooten) een hitlijst ‘De Nederlandse Hitparade’. De Beatles stonden op nummer 1 met ‘I Feel Fine’. De Top40 was geboren. Ook in 2015 luisteren we naar deze hitlijst. Frits en Coen den Herder openden in 1965 in Harderwijk het dolfinarium van Nederland voor het grote publiek. De ondernemers hadden met het oprichten van het Dolfinarium een duidelijk doel voor ogen: ‘Het Nederlandse volk respect en ontzag laten kweken voor deze meest bijzondere en mythische zeezoogdieren’. Nog steeds genieten we dol fijn van de dolfijnen. Wie weet, lezen we over 50 jaar nog steeds de Nieuwsbrief en ‘Altijd Contact’. Joan Plaatsman

Inhoud Achtergrond C’est la vie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

op de voorkant Nicolas Chevreux

8 -9

van alles wat Samen bouwen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10

in BEELD Kwintersport

DE MENSEN VAN KWINTES Zorgen voor anderen . . . . . . . . . . . . . . . . 11

INFO PAGINA Rondje redactie . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2-3

Van buiten naar binnen Hart voor mensen . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12

altijd contact Gewoon bijzonder . . . . . . . . . . . . . . . . . 4-5

informatie en adressen Altijd contact Colofon Handige Kwintes-adressen

Media en meer . . . Toen ik je zag . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6 DE MENSEN VAN KWINTES Een goede luisteraar . . . . . . . . . . . . . . . . . 7

op de achterkant Veelzijdig talent

1


INFO PAGINA

Rondje redactie Vijf redacteuren en twee vormgevers werken al bijna vier jaar achter de schermen aan Altijd Contact en de Nieuwsbrief. Het is een trouwe groep enthousiaste mensen met veel talent en humor. Tijd om ze zelf laten te vertellen wat hun drijfveren zijn om iedere dinsdag- en donderdagochtend, en soms ook nog in hun vrije tijd, artikelen te schrijven, vorm te geven en mooie foto’s te maken.

Plaatjesmaker Mijn naam is Joan Plaatsman en ik ben 50 jaar: Via mijn begeleidster van Kwintes kwam ik in contact met de redactie. Sinds september 2014 werk ik als vrijwilliger bij de redactie. Mijn ambitie is iets te kunnen doen met fotografie. Dit combineer ik met het schrijven van artikeltjes. Het respect van de collega’s geeft mij elke dag dat ik aanwezig ben weer energie. Ik vind het leuk om mijn steentje te mogen bijdragen aan de Nieuwsbrief en het magazine Altijd Contact.

Creatief Mijn naam is Mandy Lucardie (28). Ik ben bij Papier en Meer terecht gekomen door een begeleider van Kwintes. Eerst zou ik mee helpen met schrijven maar toen ik René (de oude vormgever) bezig zag met de lay-out dacht ik, dat lijkt me ook erg leuk. Zodoende ben ik nu bijna twee jaar werkzaam op de redactie. Het is iedere keer weer een kunst een mooie combinatie van teksten en foto’s te maken. Ik ben telkens weer blij met en trots op onze Nieuwsbrief en het Magazine. Mijn ambitie is om ooit weer te gaan studeren, al weet ik nog niet precies wat, ik heb meerdere interesses. Ik vind het ook erg leuk om te lezen over verschillende leerzame onderwerpen.

Succes Sinds eind 2011 maak ik deel uit van de redactie. Mijn naam is Loek Sas, schrijver van columns, artikelen, oneliners, manuscripten en situanistische strips. Mijn wens is een goede teamspeler te zijn want het samenstellen van negen Nieuwsbrieven en drie magazines elk jaar, is samenwerken. Mijn ambitie is om als auteur van deel 1 “Schetsboek Gevonden in het Bos “, dat bestaat op papier en DVD, state of the art, top of the box, interactief, een markt vindt. Daarom heb ik de DVD naar tien uitgeverijen gestuurd, tot nu toe drie teruggekregen met reacties; niet voor het fonds. Uitgeverij Kluwer schreef; niet onaardig product. Lokaal beroemd en berucht, ik werk eraan.


2

INFO PAGINA

Gepassioneerd Nanne is samen met Joan de fotograaf van de redactie. Helaas kan hij, wegens ziekte, dit artikeltje niet zelf schrijven. Nanne maakte deel uit van de redactie van de DACkrant, een voorloper van ‘Altijd Contact’. Samen met Robbert is hij redactielid van het eerste uur. Zijn passie voor fotografie is enorm. Hij is iemand die helemaal opgaat in zijn werk, prachtige portretten maakt en betrokken is bij ieder redactielid. Wij zullen blij zijn wanneer hij zijn werk op de redactie weer kan hervatten.

Leergierig Mijn naam is Radabeh Kalkhani. Ik ben 26 jaar en kom uit Iran. Ik woon bijna drie jaar in Nederland. Sinds september 2014 ben ik werkzaam op de redactie als vormgever. Toen ik nog in Iran woonde, was ik grafisch ontwerper. Nu ben ik bezig met de vormgeving van de Nieuwsbrief en Altijd Contact. Ik vind het leuk dat ik in Nederland met dezelfde opleiding aan de slag kan en dat ik met deze leuke groep redactieleden mag werken.

Bestseller Mijn naam is Daniëlle Suzan Amelsbeek (21). Als ik me niet vergis, ben ik de jongste van de groep. Sinds vorig jaar ben ik werkzaam bij de redactie en ik doe dit met heel veel liefde en plezier. Soms vind ik het nog wel moeilijk als de onderwerpen niet altijd even luchtig en hip zijn, maar ik weet er altijd een eigen draai aan te geven zodat het onderwerp toch een beetje eigen wordt. Schrijven is mijn grootste passie en dit is een leuk opstapje naar een eigen blog of website. Mijn grootste droom is een bestseller te schrijven en samen met bekende schrijvers als Saskia Noort en Ester Verhoef een drankje te doen tijdens het boekenbal, maar het zou al een eer zijn om over 10 jaar mijn eigen boek in de schappen te zien liggen.

Talentvol Hallo, ik ben Robbert Sluijp, bouwjaar 1978. Al vanaf het begin ben ik betrokken bij deze redactie als redacteur. In het begin hadden wij begeleiding van een professionele vormgever en journaliste. Toen deze steun weg viel (geen subsidie meer) moesten wij verder gaan en kwam Marian in beeld als nieuwe hoofdredacteur. Tegen mijn verwachting in zijn wij eigenlijk vanaf dat moment er alleen maar op vooruitgegaan dankzij de noeste arbeid en talent van alle redactieleden. Ik merk dat ik steeds meer routine krijg om artikelen snel en goed af te maken en mijn kunde in de Nederlandse taal is enorm vooruit gegaan sinds het begin van dit geweldige leerwerkbedrijf. Veel leesplezier, Robbert.

3


altijd contact

Gewoon bijzonder Eind vorig jaar startte Timo Klein Kranenbarg, psycholoog, in opdracht van Kwintes en Woonzorg Flevoland een onderzoek naar de woon- en werkervaringen onder de mensen van woonvorm De Bolder in Lelystad. Beide organisaties hebben elkaar gevonden in de ambitie om een passende woonvorm neer te zetten voor een groep die veelal tussen wal en schip dreigt te vallen. Mensen die zowel psychiatrische ondersteuning als somatische zorg nodig hebben. Zij krijgen veelal nul op het rekest wanneer ze op zoek zijn naar een woonvorm waar ze voor onbepaalde tijd kunnen verblijven. Deze leemte in het zorgaanbod bracht beide partijen bij elkaar en leidde tot een vergaande samenwerking om deze groep mensen in Lelystad een thuis te bieden. Verworven inzichten Beide organisaties waren benieuwd naar de resultaten van deze samenwerking en de gemaakte keuzes. Met name hoe de betrokkenen, zowel intern als extern, De Bolder zien en beleven. Het groepswonen, het gebouw, de samenstelling van het team zijn allen op voorhand goed uitgedacht en overwogen. Door middel van enquêtes en interviews zijn ervaringen, verwachtingen en wensen voor de toekomst van alle belanghebbenden in kaart gebracht. ‘Al deze perspectieven bieden een beter zicht op de werkelijkheid. Met deze verworven inzichten zal de koers van De Bolder beter kunnen worden vastgehouden en, waar nodig, bijgestuurd,’ licht Timo toe. Verbetering mogelijk Iedereen die bij De Bolder betrokken is, ervaart het als zeer belangrijk dat deze woonvoorziening in Lelystad beschikbaar is. Wel voegen enkele


bewoners toe de woonvorm liever niet nodig te hebben. Deze zorg is vaak noodzaak, maar ‘als het dan toch moet, dan graag zoals hier’. De ervaringen op De Bolder worden door het team, de betrokken behandelaren en de mantelzorgers als zeer positief en leerzaam omschreven. De bewoners geven hierbij aan dat er op vele punten tevredenheid is, maar dat in zaken als eigen regie en het aanbod van uitjes en activiteiten nog verbetering mogelijk is. De verwachtingen van de bewoners blijken daarbij niet altijd aan te sluiten bij de praktijk. Ook het wonen in een woongroep lijkt hierin een rol te spelen. Op eigen benen Op de vraag of het merkbaar is dat twee organisaties achter De Bolder schuilgaan, is het antwoord unaniem ontkennend. Voor de externe partners is deze woonvorm vaak een begrip en staat ze stevig op eigen benen. ‘Bewoners merken niets van de verschillende organisaties, maar zijn soms wel op de hoogte van de achtergrond van de zorgverleners’, geeft Timo aan. Opvallend is de interesse van externe

partijen in deze samenwerking en de ambities voor ontwikkeling van de eigen rol en mogelijkheden. Vertrouwen In gesprekken over deze samenwerking is vaak het woord vertrouwen gevallen. In eerste instantie is vooral een kwestie van aandurven geweest. De wijze waarop De Bolder tot stand is gekomen, de informele en regelarme werkwijze, is hier een mooi voorbeeld van. ‘Ook op andere manieren vinden we dit terug,’ vertelt de onderzoeker. ‘Bewoners gaven blijk van vertrouwen door voor deze nieuwe woonvorm te kiezen. Medewerkers kozen uitdrukkelijk en met aanstekelijk enthousiasme voor de nieuwe werkplek en doelgroep.’ Hiermee is de stap die beide organisaties hebben durven zetten in eerste instantie al beloond. Het potentieel is echter groter. ‘Men is nieuwsgierig naar overeenkomsten en verschillen. Er worden mogelijkheden gezien om van elkaar te leren en elkaar aan te vullen. Het inmiddels verdiende vertrouwen biedt hiervoor een stevige basis,’ besluit Timo.

altijd contact

Toekomst Ondanks de positieve ervaringen en gedrevenheid zijn er ook zorgen over de toekomst. De huidige ontwikkelingen in de langdurige zorg vertalen zich soms in onzekerheid over de zorgkwaliteit en het behoud van arbeidsplaatsen. Wel is er de overtuiging en de ervaring dat samen

sterker staat dan alleen. Dat door samenwerking te zoeken nieuwe mogelijkheden zich aandienen en beperkingen kunnen verdwijnen. Juist de zorgsector blijkt daarin vooruitstrevend te kunnen zijn. Toch blijven we daar allen opmerkelijk bescheiden bij. In de zorg blijven we graag gewoon, met de voeten in de klei en de blik

vooruit. Wanneer het echter gaat om zorg voor anderen vinden we elkaar. Met durf en vertrouwen blijken we samen meer te bereiken dan we ieder voor zich voor mogelijk hielden. ‘Dat mag best gewoon bijzonder genoemd worden,’ aldus Timo. 

Op donderdag 19 maart werd het

gescheiden werken? Onze samenwerking is een goed voorbeeld. Meer zorgorganisaties zouden op deze natuurlijke manier samen kunnen

werken.’ Een inspiratievolle middag,’ zegt een Almeerse deelneemster. ‘Dit succes mag echt benoemd worden.’ 

onderzoek in De Bolder gepresenteerd. Een paar reacties. ‘Deze vorm van wonen en zorg, zoals in Lelystad is opgezet bestaat niet in Nederland,’ start bestuurder John Bos van Woonzorg Flevoland de bijeenkomst. ‘Zorg in Nederland is opgesplitst in aparte domeinen en segmenten,’ aldus regiodirecteur Ron van Eeden. ‘Men vergeet weleens dat het in de zorg gaat om dezelfde universele waarden. Waarom zou je dan

Timo Klein Kranenbarg, Jan Krol, John Bos en Ron van Eeden.

5


media en meer

Toen ik je zag… ‘Een boek is unieke, draagbare magie.’ Thrillerschrijver Stephen King zei dit ooit. Ik ben het met dit citaat volledig eens, want een boek heeft een magische uitwerking op mensen. Het kan je laten lachen, huilen, bibberen van angst, maar het kan je ook tot nadenken zetten. Net als bij een boek mag je bij mensen niet oordelen op de kaft. Iets wat heel mooi lijkt van de buitenkant, kan heel somber zijn in de binnenkant. Dit bewezen Isa Hoes en Antonie Kamerling, een voor de buitenwereld gelukkig koppel met twee kinderen en een nationale bekendheid, maar toen op zes oktober 2010 Antonie zelfmoord pleegde, viel (als ik voor mezelf spreek) dat prachtige ‘gelukkige’ plaatje in diggelen. Antonie was depressief, bipolair en dat waarschijnlijk al jarenlang. Grootse liefde Over haar leven met hem schreef Isa Hoes het boek ‘Toen ik je zag’. Naar mijn mening een toepasselijke titel want de titelsong van de film ‘AllStars’ ingezongen door Hero (Antonie Kamerling). De proloog van het boek vertelt hoe het einde van Antonie had moeten zijn. Rustig en kalm, iedereen had er vrede mee. Deze mijmering wordt abrupt verbroken door de zin ‘Ik zou willen dat het zo gegaan was, maar zo ging het niet.’ Het boek start met de dag dat Isa Hoes gevraagd werd voor de soapserie ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ en Antonie Kamerling ontmoet. Pas hierna lezen we de voorgeschiedenis van beide acteurs. Je voelt je als lezer


Isa Hoes tijdens de boekenweek in bibliotheek Almere

meteen welkom in hun leventje. Hun liefde voor elkaar groeit met de bladzijde die je omslaat. Ik durf de bewering te doen dat die liefde voor elkaar en hun kinderen natuurlijk de redenen zijn dat Isa Hoes bij Antonie Kamerling bleef al die tijd. Zij wist als enige, de hulpverlening begreep het niet, dat het niet in de haak was met Antonie Kamerling. Ze bleef toch bij hem vanwege de liefde en de kinderen. Dat moet je maar aankunnen als (bekende) vrouw. Ik zal niet in detail treden over wat er verder allemaal gebeurt. Ik vind het een prachtig boek dat maar eens laat zien dat ‘in voor en tegenspoed’, in een land waar ruim 38% van de inwoners tegenwoordig gescheiden is, nog steeds betekenis heeft. Daarom is dit boek een ode aan de liefde en een ode aan een geweldig acteurskoppel. Vier sterren voor dit boek en iedereen, beperking of niet, raad ik aan dit boek te lezen. Zin in lezen? Wil je door deze recensie meer lezen? Verschillende websites hebben

6

tegenwoordig uitdagingen wat betreft lezen. Zo kun jij jezelf de uitdaging geven om 50 boeken dit jaar te lezen. Gaat je voorkeur uit naar meer diversiteit en verdieping, kies dan voor ‘The Reading Challenge’. Dit is een oorspronkelijk Engelse uitdaging, maar is vertaald naar het Nederlands. Wil je deze uitdaging ook graag doen: stuur een e-mail naar [email protected] o.v.v. Reading Challenge 2015 of ga naar de facebookpagina van Mevrouw Lees.  Daniëlle Amelsbeek

DE MENSEN VAN KWINTES

Een goede luisteraar Na een vrijwilligersbijeenkomst in februari met koffie en gebak worden Ester (woonbegeleider) en Wilma (vrijwilliger), beiden werkzaam op locatie Meldestraat in Emmeloord, gestrikt voor een dubbelinterview voor ‘De mensen van Kwintes’. Ester werkt sinds 2007 bij Kwintes. ‘De overgang van gehandicaptenzorg naar GGZ was groot’, glimlacht ze. Binnenkort gaat het roer weer om. Ze neemt afscheid van Kwintes en is van plan zich te richten op zorg en begeleiding van kinderen. Waar kom je vandaan? Ester, 47 jaar, komt uit Friesland. Kootstertille om precies te zijn. Ze woont nu met haar man in Lemmer. Hun laatste kind is net op zichzelf gaan wonen. ‘Dat is wel wennen’, geeft ze toe.

Van zorgen voor naar mensen in hun kracht zetten. Na vijf jaar ging ik aan de slag in Emmeloord op locatie Meldestraat.’ Wat is je grootste succes tot nu toe bij Kwintes? ‘Mijn grootste succes is iedere keer wanneer ik van cliënten waardering krijg voor wat ik doe. Die waardering laten ze bijvoorbeeld zien door mij in vertrouwen te nemen.’ Hoe zouden je collega’s je omschrijven? Een moeilijke vraag vindt Ester. Ze moet er even over nadenken. Een collega helpt haar op weg en zegt: ‘Ester is een haast te lieve en betrokken collega. Iemand waarvan je op aan kunt. Ze straalt rust uit en kan evengoed zeer aanstekelijk lachen.’ Ester vult aan: ‘Ik denk dat collega’s vinden dat ik weleens wat meer van me mag laten horen. Ze waarderen het ook dat ik rustig ben en mijn ding doe.’

Wat voor dingen doe je buiten Kwintes? ‘Al twee jaar speel ik saxofoon. Nou ja, speel... ik krijg les. Ik wil heel graag bij een bigband of muziekvereniging maar daar heb ik wel een diploma voor nodig.’ Begrijp je de mensen van Kwintes? ‘Het zijn toch ook gewoon mensen? Ik denk dat we elkaar niet altijd begrijpen maar dat geldt voor ieder mens. Ik probeer altijd goed te luisteren en naast iemand te staan.’ Wat is je grootste ambitie? ‘Ik zou heel graag met kinderen willen werken. Ik denk dat ik voor dit moment echt afscheid ga nemen van de psychiatrie. Ik heb ontzettend genoten van mijn tijd bij Kwintes. Vooral van de spontane acties van bewoners en collega’s heb ik erg genoten. Ik vind het leuk om spontaan dingen te ondernemen en samen te doen.’ 

Hoe ben je bij Kwintes terecht gekomen? ‘Ik heb HBO jeugdwelzijnswerk gedaan en was werkzaam in de gehandicaptenzorg. Via een vriendin die psycholoog is en ervaringen met familieleden kreeg ik interesse voor de doelgroep. Via een vacature begon ik te werken in Lelystad op locatie De Veste.’ Hoe waren je eerste ervaringen? ‘In mijn vorige baan was ik gewend om te zorgen en te rennen. Bij Kwintes moest ik vooral present zijn.

v.l.n.r. Ester en Wilma

7


Achtergrond

C’est la vie Vallen, opstaan en gewoon doorgaan Ontspannen achterover geleund, vertelt Nicolas Chevreux zijn levenverhaal. Met zijn 23 jaar heeft hij turbulente tijden achter de rug met diepe dalen en hoge pieken. Toch zou hij niets aan zijn leven willen veranderen wanneer hij het over kon doen. ‘Wat ik heb meegemaakt en heb gedaan, heeft me gevormd tot wie ik nu ben en daar ben ik heel gelukkig mee,’ licht Nicolas toe.

Vier dagen na zijn zestiende verjaardag werd hij het huis uit gezet door zijn moeder. Vallen Hoewel zijn vader altijd hem heeft bijgestaan, kon hij daar niet terecht. Hij kwam in de crisisopvang, een verblijf op het internaat volgde en op zijn achttiende woonde hij in de Lübeckstraat. Hij begon met een opleiding, had werk en een vriendin en vond dat hij het wel weer allemaal zelf kon doen. Nicolas regelde een ander onderkomen maar algauw raakte hij zijn baan, vriendin en huis kwijt. ‘Ik had het gevoel dat ik de mensen alleen maar tot last was. Ik gebruikte drugs, dronk weer en zwierf

door Europa. Op zich had die tijd ook ergens mooie kanten. Ik had een heel idealistisch wereldbeeld. Mensen zouden ooit nader tot elkaar komen. Toen Occupy Amsterdam begon, was ook ik van de partij. Ik woonde in kraakpanden, sliep op straat, eten bedelde ik bij de snackbars aan het einde van de dag’, schetst hij het beeld van zijn leven op straat. Opstaan Een knop ging om toen zijn exvriendin hem opzocht en vertelde dat hij vader werd. ‘Ik keerde terug naar Lelystad, wilde voor mijn kindje zorgen. Ik vroeg mij af waar ik eigenlijk mee bezig was.’

Nicolas is geboren en getogen in Lelystad waar zijn Groningse vader en Franse moeder elkaar hebben ontmoet. ‘Mijn prille jeugd was fijn. Dat veranderde op het moment dat mijn ouders uit elkaar gingen en mijn moeder een relatie met een vrouw kreeg. Ik werd daar erg mee gepest op de basisschool,’ vertelt hij. Om het pesten op de middelbare school te voorkomen, vertelde hij aan het eind van zijn basisschooltijd, op het journaal over zijn twee moeders. Rond zijn dertiende begon Nicolas te blowen en te drinken. Op zijn veertiende dealde hij en was hij nauwelijks meer in de schoolbanken te vinden.

FIETS [EN ] MEER onderhoud reparatie inkoop verkoop taxatie verhuur Middenhof 62 • 1354 EH Almere-Haven T 036 8802227 • E [email protected] W www.fietsenmeer.com


Aangeboden: Leerwerkplekken bij Fiets en meer. Wil jij je oriënteren op het gebied van fietsreparatie? Dan ben je van harte welkom. Onder leiding van de fietsenmaker/werkbegeleider leer je de fijne kneepjes van het vak. Je kunt (via het ROC) de opleiding niveau 2 Fietstechnicus volgen. Fiets en Meer is een door Innovam erkend leerwerkbedrijf. Heb je interesse laat het ons of je pb-er dan weten (CIZ-inicatie begeleiding groep is een vereiste). Laat jij je fiets liever onderhouden of heb je een nieuwe fiets nodig? Kom langs.

8

Achtergrond

Het was voor mij een wake-up call. Het was dan ook een harde klap toen zijn ex-vriendin het kindje tijdens de zwangerschap verloor. ‘Ik ging door een diep dal maar wilde wat van mijn leven maken, afkicken en schuldvrij zijn om een bestaan in het buitenland te kunnen opbouwen.’ Zo kwam Nicolas op zijn eenentwintigste te wonen op de woonvorm van Kwintes aan de Zilverparkkade in Lelystad. Daar vroeg toenmalig hoofd van de locatie Peter Dudok aan Nicolas of hij belangstelling had om mee te helpen een nachtopvang voor zwerfjongeren op te zetten in deze stad met als voorbeeld de nachtopvang in Almere. Zijn eigen ervaringen inzetten om jongeren te helpen hun leven weer op de rails te krijgen, sprak hem erg aan. Hij ging de stad in, praatte met

jongeren, kwam oude bekenden tegen en zo deden de eerste jongeren hun intrede in de opvang. Zo is het leven Toen de onrust in zijn eigen leven weer opstak, stopte Nicolas met zijn werk voor het WAT team (Werken aan je toekomst, waar de nachtopvang in Lelystad onder valt). ‘Dat was een hele slechte beslissing’, geeft hij toe. ‘Ik kreeg een enorme terugval en verdween van de radar. Ik heb het altijd lastig gevonden om hulp te vragen. Ik was bang dat ik voor altijd zou worden gezien als een junk en een zwerver. Mensen zijn snel geneigd om conclusies te trekken. Beoordeel een boek niet op zijn kaft.’ Weer stond Nicolas op. Hij heeft zijn werk op de nachtopvang opgepakt.

9

‘Ik woon samen met mijn vriendin. Zij is mijn grote steun en toeverlaat, hoe diep het dal ook soms lijkt, zij trekt me erdoor heen en motiveert me om het leven weer op te pakken. Mijn droom is om in Frankrijk een stuk grond te hebben met een klein kasteeltje waar ik met ex-zwerfjongeren kan werken aan reïntegratie en rehabilitatie. Eerst ga ik hier in Nederland veel ervaring opdoen. ‘J’aime la vie’ is naast ‘Cést la vie’ mijn levensmotto. Ik houd van het leven ondanks dat het soms minder gaat. Ik wil mijn verhaal vertellen in de hoop dat het jongeren die het moeilijk hebben een pas op de plaats laat maken en ze niet zover afzakken als ooit met mij is gebeurd’, besluit Nicolas. 


van alles wat

Samen bouwen Op dinsdagochtend 17 maart lopen groepjes deelnemers buurtcentrum De Cartoon binnen voor een actieve brainstormsessie ‘Samen Bouwen’. Wat ze te wachten staat, is (bewust) in het midden gelaten. ‘Dat wordt weer twee uur een verhaal aanhoren’, verzucht iemand.

zorg voor cliënten’, aldus regiodirecteur Ron van Eeden. Centraal staat deze ochtend de vraag hoe we samen de verbinding tussen medewerkers, vrijwilligers en cliënten nog sterker kunnen maken. ‘Het kan maar zo zijn dat je als vrijwilliger denkt: ‘Wat doet dat personeel raar’. Ook zij moeten wennen aan vrijwilligers’, licht Ron toe. ‘Het zou mooi zijn wanneer we een community kunnen vormen.’

Zo’n 30 medewerkers, vrijwilligers en cliënten bouwen, met elkaar, bruggen die symbool staan voor hun samenwerking. In twee jaar tijd is het aantal vrijwilligers in Flevoland gegroeid van 49 naar 105. ‘Zij zijn niet meer weg te denken uit onze organisatie en zorgen voor een belangrijke aanvulling op de

Bouwen Vijf gemêleerde groepen gaan na 20 minuten luisteren aan de slag. De ene groep begint direct met bouwen, de andere groep maakt eerst een ontwerp en geeft daar op aan waar de onderdelen van de brug, symbool voor staan. De pret is er niet minder om. ‘De leuning wil niet’, verzucht Mariëlle. ‘Die moet voor veiligheid staan.


10

Het verloopt echter heel anders.

’Bij een rondgang langs de groepen, horen we steeds: ‘Het is bijzonder om te ervaren dat binnen de groep veel verschillende ideeën zijn en we, in een gemoedelijke sfeer, een gemeenschappelijk resultaat neerzetten.’ De bruggen worden opgesteld en de groepen presenteren enthousiast en met humor hun bouwwerk. Een stevige fundering, veiligheid, gelijkwaardige samenwerking en duidelijkheid zijn belangrijke pijlers. Alle resultaten worden gebundeld, praktische handvatten omschreven. Deze bijeenkomst gaat zeker een vervolg krijgen. Er wordt verder gebouwd. Tijdens de afsluitende werklunch gaan deelnemers met elkaar in gesprek en wisselen ideeën uit. Actief brainstormen is een feestje! 

DE MENSEN VAN KWINTES

Zorgen voor anderen Zeker twee jaar lang is Wilma iedere maandag en dinsdag te vinden op de woonlocatie Meldestraat in Emmeloord, als vrijwilliger. Als moeder komt zo ook regelmatig maar dan alleen voor haar zoon. ‘Ik vind het belangrijk dat het voor de bewoners duidelijk is wanneer ik in mijn moederrol hier ben en wanneer als vrijwilliger’, vertelt ze in de gezellige inloop.

Waar kom je vandaan? Tot haar achttiende jaar heeft Wilma in Den Helder gewoond. Ze trouwde en verhuisde naar Vollenhove voor het werk van haar man. ‘Ik kon daar niet aarden en na acht jaar zijn we verhuisd naar Emmeloord. Inmiddels heb ik vier kinderen. In maart gaat ook mijn dochter uit huis en woont alleen mijn jongste zoon nog thuis.’

Hoe ben je bij Kwintes terecht gekomen? ‘Via mijn oudste zoon. Hij ging begeleid wonen bij Kwintes. Een jaar later volgde ook mijn andere zoon. Aan ouders is gevraagd of zij zich wilden inzetten als vrijwilliger op de inloop. Dat doe ik inmiddels al bijna twee jaar. Ik zorg ervoor dat de koffie klaar staat, neem vaak iets lekkers mee en ga met de jongeren in gesprek, speel een spelletje of doe een boodschap met ze. Ik ben een luisterend oor voor ze.’ Hoe waren je eerste ervaringen? ‘Ik luister goed naar iedereen en kijk hoe de jongeren reageren. Het is anders dan thuis. Ik hoef deze jongeren niet op te voeden, ben niet verantwoordelijk voor ze maar denk met ze mee. Als vrijwilliger heb je een andere band met ze.’ Wat is je grootste succes tot nu toe bij Kwintes? ‘Wanneer jongeren opener worden en ze je vertrouwen geven zodat ze dan ook iets met je willen ondernemen.

Het is vanzelfsprekend dat ik hier ben. Alles moet daar voor wijken. De jongeren kunnen op mij rekenen.’ Hoe zouden je collega’s je omschrijven? ‘Ik ben heel duidelijk, kan goed aangeven wat ik wil.’ Een collega vult haar aan. ‘Ze is betrouwbaar en komt altijd haar afspraken na. Ze komt hier als Wilma, niet als moeder van.’ Wat voor dingen doe je buiten Kwintes? ‘Eigenlijk ben ik altijd aan het zorgen voor mijn kinderen. Daarom krijg ik het ook niet rustiger nu er drie uit huis zijn. Zorgen voor anderen gaat mij veel makkelijker af dan zorgen voor mezelf.’ Begrijp je de mensen van Kwintes? ‘De doelgroep is mij niet vreemd. Zowel mijn man als mijn kinderen zijn autistisch. Ik vind het heel leuk om op de Meldestraat vrijwilligerswerk te doen. Ik heb het goed en leuk met zowel het team als de jongeren. Ik zou iedereen aanraden om het ook te doen. Dit vrijwilligerswerk brengt je heel veel. Ik ga iedere keer vrolijk en opgeruimd naar huis.’ Wat is je grootste ambitie? ‘Wanneer ik met niets rekening hoefde te houden, zou ik naar Spanje gaan. Daar liggen mijn roots. Ik zou mijn diploma klassenassistent halen en met kinderen gaan werken.’ 

v.l.n.r. Wilma en Ester

11


Van buiten naar binnen

Hart voor mensen Jan van Brugge, 45 jaar, is getrouwd en vader van een zoon. Hij werkte eerst als verpleegkundige maar is vanaf 1997 agent en sinds 2002 in Almere. Zeven jaar geleden werd hij wijkagent in Staatsliedenwijk. Omdat AC Feniks deel uit maakt van deze wijk, bezoekt Jan dit activeringscentrum regelmatig. Jan weet heel goed wat er speelt in de wijk. Hij is het visitekaartje van de politie. ‘Ik laat zien dat ik wijkagent Jan ben’, zegt hij gepassioneerd. Hij is de oren en ogen van de politie in zijn wijk. De bezoekers en stafleden van AC Feniks begroeten Jan joviaal wanneer hij binnenkomt voor het interview. Één van de bezoekers zegt: ‘Hij is toch ook maar een mens.’ ‘Verbinding is het toverwoord, verbinding tussen een wijk, haar bewoners en ik’, vertelt Jan. Door zijn sociale vaardigheden en het hart op de juiste plaats, komen de verhalen los. Vorderen Wanneer iemand voor onrust zorgt in het activeringscentrum lossen de medewerkers dat in principe op door in eerste instantie met deze bezoeker in gesprek te gaan en hem of haar tot rust te manen. Het kan voorkomen

dat hij of zij, voor bepaalde tijd, het activeringscentrum niet mag bezoeken. Gebeurt dat toch dan komt Jan in beeld. Met zijn eerder genoemde sociale vaardigheden en met zachte drang wordt de, tijdelijke, ongewenste bezoeker de deur gewezen. ‘In negen van de tien keer lukt dit zonder dwang. Wanneer dit niet lukt, is er sprake van lokaalvredebreuk. Dat is strafbaar en het is mijn taak als politieagent om die persoon aan te houden’, vertelt Jan. Hulpverlening Jan werkt nauw samen met de hulpverleners in zijn gebied die als gezamenlijke taak hebben de leefbaarheid van de buurt te vergroten. ‘Wanneer organisaties als Kwintes niet zouden bestaan dan krijgt de politie het drukker. Want zij geven de mensen de gelegenheid om zichzelf te ontplooien. AC Feniks biedt dagbesteding aan en creëert een plaats waar zij zich thuis voelen. Wanneer mensen deze mogelijkheden niet meer hebben, is de kans groter dat zij van het rechte pad raken en andere keuzes maken dan zij nu doen. Zij zouden meer problemen kunnen veroorzaken,’ verklaart Jan. Blij Wat Jan leuk vindt aan zijn werk is de ontmoeting met wijkbewoners, dat hij een rol van betekenis kan spelen

om de problemen van mensen op te lossen. Jan hierover: ‘Als ik hiermee mensen blij kan maken dan word ik ook blij.’ Om dit te illustreren vertelt hij iets over de wet. Artikel 3 van de politiewet geeft voor een groot gedeelte goed weer wat van een wijkagent wordt verwacht: ‘Hulpverlening aan hen die dat nodig hebben’ en ‘daadwerkelijk te zorgen voor orde en rust in een samenleving.’ Hij staat uiteindelijk voor de wet, is gezagsdrager. Steun aan elkaar ‘Situaties van onmacht, dat om de één of andere reden de hulp die je verleent, de handhaving van de orde niet lukt, vind ik de mindere kanten van mijn werk als politieagent’, vertelt Jan. Gelukkig is er een opvangteam binnen de politie waarin collega’s die iets ernstigs hebben meegemaakt hun verhaal kunnen doen. Jan: ‘Zij kunnen zich goed inleven, hebben een luisterend oor voor de cruciale momenten vlak na het incident.’ Verleden en toekomst Er is een verschuiving gekomen in de doelgroep van AC Feniks. Voorheen wist men precies waar een bezoeker vandaan kwam omdat alleen mensen met een verwijzing gebruik konden maken van het aanbod van het activeringscentrum. Later is dit losgelaten en nu is iedereen uit de buurt welkom. Deze verandering zorgde soms voor lastige situaties maar mede door het vaker langskomen van Jan vond het activeringscentrum haar balans. ‘Ik heb iedere dinsdag een spreekuur op AC Feniks en misschien wordt deze stek een vaste werkplek, mijn uitvalsbasis. Dit wordt wel wijkgericht werken genoemd, minder in je kantoor en meer in de wijk zodat het gevoel van veiligheid vergroot wordt,’ besluit Jan. 

informatie en adressen

Colofon Dit nummer van het Altijd Contact Magazine is een uitgave van het leerwerkproject van Kwintes. Teksten: Loek Sas, Marian Bont, Daniëlle Amelsbeek, Robbert Sluijp, Joan Plaatsman Vormgeving: Mandy Lucardie, Radabeh Kalkhani Fotografie: Joan Plaatsman, Nanne Burg Eindredactie en begeleiding: Marian Bont Drukkerij: Papier en Meer Redactieadres: Redactie Kwintes Paul Kleestraat 21 1328 HC Almere 06-29204354 Kopij: [email protected] De redactie behoudt zich het recht voor om ingezonden artikelen en reacties in te korten of te weigeren.

In beweging In het voorwoord heb je kunnen lezen dat wij als redactie aan onze bladformule blijven werken. We willen actueel zijn en inspringen op nieuwe, voor onze lezers, belangrijke trends. Het kan zijn dat vanuit de redactie het geluid komt dat een bepaalde rubriek aan slijtage onderhevig is. Evengoed komt het voor dat de redactie wordt benaderd door derden met de vraag of wij ruimte hebben om hun activiteit, programma, expositie, cursusaanbod aandacht te geven. Vaak met de vraag of dat dan een vaste rubriek kan worden. Wij staan open voor nieuwe ideeën en gaan het gesprek aan om te kijken wat we kunnen betekenen voor de opdrachtgever. Soms leidt zo’n gesprek tot een

publicatie die eigenlijk losstaat van de nieuwsbrief of Altijd Contact waar de brochure over de Kwartiermakerscup een mooi voorbeeld van is. En dit is nog maar het begin. We blijven ons met veel enthousiasme inzetten om het blad nog leuker, informatiever en wellicht leerzamer te maken voor jou als lezer.  De redactie

Ga mee naar het AC Loop eens binnen bij het activeringcentrum (AC) bij jou in de buurt en maak kennis met de mogelijkheden van het centrum. Je kunt er leren, werken en (re)creatief bezig zijn. Niets hoeft, veel is mogelijk. In je eigen tempo ontwikkel je een hobby en ontdek je wat bij jou past. Op deze manier verwerf je een plezierig eigen dagen/of weekritme. Het AC biedt een uitgebreid activiteitenprogramma. Regelmatig kun je meedoen aan bijzondere activiteiten. Denk aan handwerken, sporten of een cursus stoppen met roken. We noemen maar een paar voorbeelden. Heb je zelf een leuk idee laat het ons weten. Natuurlijk kun je ook gewoon binnenlopen voor een kopje koffie, een praatje, een spelletje of om te computeren. Mogelijkheden te over, maak er gebruik van!

AC Clubhuis Gerrit Th. Rotmanlaan 28 1336 BA Almere 036 521 49 55 AC Feniks J.G. Suurhoffstraat 45 1314 NR Almere 036 533 64 24

BuurT-Thuis Jan Steen Haak 36 1353 AE Almere 036 711 30 16 AC Waterspiegel Neringweg 221-229 8224 KB Lelystad 0320 24 35 35

AC Leeuwen’Art Het Hogerhuis 10 8251 LZ Dronten 0321 74 40 22 Servicepunt Emmeloord Nagelerweg 3 8304 AB Emmeloord 0527 25 22 42


op de achterkant

Veelzijdig talent Loop AC Clubhuis in Almere binnen dan kan het niet anders of je ontmoet Negar. Schilderen, glasversieren of een beautybehandeling, bij haar ben je in goede handen. Zo’n 15 jaar geleden vluchtte Negar Tak, 43 jaar, uit Iran naar Nederland waar haar ouders, broers en zussen al waren. In Iran werkte zij als kinderverpleegkundige en was actief voor vrouwenorganisaties. Dat laatste is ze nog steeds maar dan in Nederland. Ze woont met haar dochters in Almere. Ze heeft altijd hard gewerkt. Toen dat niet meer mogelijk was, bleef zij haar kennis en kunde inzetten maar dan op een andere manier.


Vanaf 2010 komt Negar regelmatig op AC Clubhuis waar zij ondermeer beautybehandelingen verzorgt. ´Ik vind het heel belangrijk om actief te blijven,´ vertelt ze met een brede glimlach. `Het doet mij goed wanneer ik andere mensen kan helpen.’ Voor de beautybehandelingen gebruikt ze crèmes die ze zelf maakt van natuurlijke producten uit Iran. Epileren van gezichtsbeharing doet ze niet met hars. ‘Dat is heel slecht voor je huid en zelfs verboden in Iran,’ weet ze te vertellen. Negar werkt met een touwtje waarmee ze vliegensvlug de haartjes verwijdert. Het valt nauwelijks te beschrijven maar wanneer je op een woensdagochtend AC Clubhuis bezoekt, kun je het zelf ervaren. Vaardig is ze ook met de schilderskwast. Actief blijven op welke manier dan ook is haar streven. Neem een kijkje op haar Facebookpagina: www.facebook. com/pages/negar-taks-activiteiten/ 

ALTIJD CONTACT april 2015

Recommend Documents