Vrijdag 22 oktober 2010, Balk Zondagmorgen vertrek ik voor een reisje naar Noord Amerika. Het plan was in eerste instantie om alleen New York te bezoeken, maar is in combinatie met een bezoek aan de familie in Canada en een weekje zon in Florida, zelfs voor mijn doen wel een heftig schema geworden. 1e halte: 2e halte: 3e halte: 4e halte:
Edmonton Winnipeg NewYork Miami
Voor het Canadese deel van de reis heb ik mijn eigen plan. In New York ontmoet ik dan een aantal leden van AV Horror uit Sneek. De meesten van hen gaan op 7 november de marathon lopen. Ik ga vooral kijken, ben wel een “hardloper”, maar hardlopen is niet echt mijn ding. Een deel van het gezelschap reist dan nog voor een weekje zon naar Florida. Waar we een rondrit gaan maken richting Key West. Als ik tijd en zin heb komen er weer reisverslag en foto’s online. Als je deze onzin wilt volgen kun je daar weer voor terecht op de gebruikelijke site. groeten Henk
www.roelevink.org
Zaterdag 23 oktober 2010, Balk Het is nu 20:30 uur, de koffer eindelijk zo goed als klaar voor vertrek. Moest deze keer wel even wat langer nadenken over de juiste garderobe, van winterjas tot korte broek. Begin volgende week sneeuw en 10 graden onder nul, in Edmonton en over iets meer dan 2 weken 30 graden boven nul in Florida, best heftig wel. Alles georganiseerd wat er georganiseerd moest worden, ingecheckt voor de eerste vluchten, via London en Chicago naar Edmonton. De schiphol taxi staat morgen om 6:00 uur voor de deur, als alles goed gaat doe ik er dan ongeveer 26 uren over om rond middernacht plaatselijke tijd in Edmonton aan te komen.
Voor de eerste nacht een hotel geboekt, dan hoeft omke JR me niet midden in de nacht nog een keer op te halen. De volgende morgen is vroeg genoeg. Dan eerst de huurauto op halen op het vliegveld en daarna lunchen bij neef Greg in Sprucegrove. Ik drink er zo nog één of twee en dan maar niet te laat naar bed, morgen een lange zit. Groeten Henk
Zondag 24 oktober 2010, Chicago Zit nu 19:00 uur (+ 7 uren voor Nederland) plaatselijke tijd in de foodcourt op terminal 1 van Chicago O’Hare international airport. Ingecheckt en wel voor de laatste van de 3 vluchten van vandaag, vertrek om 20:41 uur. Vanmorgen een half uur later dan gepland op gehaald door de Schipholtaxi. Begon me toch wel een beetje zorgen te maken of ik wel opgehaald zou worden! De chauffeur bleek niet het grootste “licht” te zijn m.b.t. de weg werkzaamheden in St. Nicolaasga & de planning van Drachten naar Leeuwarden en dan via Heerenveen weer naar Balk, ook niet echt logisch en realistisch qua tijd. Hoe dan ook, ik was toch nog precies op de gewenste tijd op Schiphol en de andere passagiers een uur eerder dan gewenst.. Lekker druk wel op Schiphol, zal de herfstvakantie zijn? Mooi op schema vertrokken voor het busritje naar Londen en de eerste overstap van vandaag. Onderweg een praatje gemaakt met de beide dames die naast me zaten. Blijkt dat één van de beide in Warnambool Australië woont, waar Domo vorig jaar een nieuwe fabriek heeft geopend, wel heel toevallig zoiets. Londen voor het eerst een beetje redelijk van uit de lucht kunnen bekijken, best een grote stad. Na aankomst op terminal 5 met de bus in 10 minuten naar terminal 3 gereden. Opnieuw inchecken, had ik thuis ook al gedaan. De eerste vrij onzinnige veiligheidsvragen beantwoord, ben onderweg naar Amerika zeker?
Zoals gebruikelijk op Heatrow, echt op het allerlaatste moment een gate nummer op de schermen. Zou theoretisch allemaal nog net op tijd kunnen lukken, maar nee hoor, met ruim een uur vertraging vertrokken voor 8 uurtjes vliegen op weg naar Chicago. Blijft mooi de start van een wat groter vliegtuig, stoppen aan het begin van de baan, flink gassen met de motoren, op de baan al 300 km/uur en dan 3 minuten later zit je al meer dan een kilometer hoog. Wel een redelijk relaxte vlucht, 8 uren is net mooi te doen in vergelijk met de lange vlucht van Singapore naar Schiphol. Nog wat tijd ingehaald onderweg, maar mijn buurman voor de vlucht gaat zijn aansluitende vlucht naar San Diego niet meer halen. Gelukkig krijgt hij bij het uitstappen van het vliegtuig al een nieuwe ticket in de handen gedrukt voor een vlucht die maar een uur later vertrekt. Helaas even buiten de US costums gerekend, we staan met 500 man voor 2 loketjes, iedereen op de foto, digitale vingerafdrukken en onnozele vragen. Anderhalf uur in de rij gestaan, er waren zeker nog wel 250 wachtenden na mij. Zelfs op Bali ben je nog sneller aan de beurt. Denk dat mijn buurman zijn vlucht nog een keer heeft gemist. De koffer ligt intussen al te wachten, dat is ook zoiets typisch Amerikaans, je moet je koffer persoonlijk zelf nog weer een keer inleveren voor de volgende vlucht. In alle andere landen zie je de koffer pas weer terug op de plaats van bestemming. Verder zonder problemen de douane gepasseerd, ik had wel op een paar lastige vragen gerekend om dat het groene kaartje vorig jaar na de cruise naar Alaska in mijn paspoort was blijven zitten. Dat is toch echt niet de bedoeling. Blijkbaar heeft de brief die ik naar instructie van een US goverment website heb verstuurd zijn werk gedaan. Het groene kaartje systeem is intussen overigens afgeschaft, het gaat nu helemaal digitaal. Ik wist al dat ik met de trein van terminal 5 naar terminal 1 moest reizen, maar dat staat hier echt nergens aan gegeven, lekker onduidelijk. Op terminal 1 aangekomen wordt het niet veel duidelijker, Air Canada is nergens te bekennen, ik moet inchecken bij United.
Direct na het inchecken een wel heel uitgebreide veiligheids controle, schoenen deze keer ook uit en alhoewel het detectiepoortje niet piept wordt ik ook nog gefouilleerd. Het hele gedoe is zwaar overtrokken en zwaar klant onvriendelijk als je het mij vraagt en of ze op deze manier die paar gekken waar het echt omgaat er tegen kunnen houden ik heb mijn twijfels. Ga zo richting gate voor de laatste 3 uurtjes vliegen.
(Het is intussen maandag morgen en buiten is het wit van de natte sneeuw!) Aardig stukje lopen naar gate C5, daar aangekomen blijkt dat de gate veranderd is, ik moet nu naar gate B22. Nog weer een wandelingetje dus. Volgende keer eerst toch nog maar even op de schermen kijken of de gate niet gewijzigd is. Maar goed ook dat ik alle tijd hier heb om het allemaal en beetje uit te zoeken. Zo’n beetje de helft van de laatste 3 uren vliegen met de nodige onderbrekingen geslapen, ben eigenlijk best wel fit bij aankomst in Edmonton. Vlotjes de douane gepasseerd en mijn koffer van de baan gehaald, kunnen ze in Chicago nog wat vat leren. Paar minuten buiten wachten op de shuttle naar het hotel, best fris en de eerste natte sneeuwvlokken vliegen me al om de oren. De chauffeur van shuttle vind het wel mooi geloof dat er sneeuw op komst is, dat hoort hier zo vind hij. Er ligt hier zo’n 6 maanden per jaar sneeuw. Lijkt mij wel een beetje lang. Om 0:30 uur ingecheckt in het hotel, ziet er niet verkeerd uit. Nog een budweiser gescoord bij de praatgrage dames in de bar. Om 1:00 uur is het 27 uren geleden dat ik de voordeur thuis achter me dicht deed, de hoogste tijd om eens een bed op te zoeken. Nog een (on)aardige verassing, die klo@#$@&*mels in Amerika hebben mijn koffer open gemaakt terwijl ik er niet bij was. Het slot is er gewoon afgeknipt. Ze vonden mijn toilettas blijkbaar verdacht. Die hebben ze opgehaald, maar niet eens weer even dicht gedaan, echt belachelijk!
Groeten Henk
Maandag 25 oktober 2010, Sherwoodpark Vanmorgen om 7:00 uur opgestaan, ik was al vroeg wakker na een paar uurtjes semi comateus slapen. Alle stijve spieren weer wat losgeweekt in een warm bad, ben wel redelijk fit eigenlijk, oefening baart kunst blijkbaar met al die lange reizen. Buiten is alles bedekt met een paar centimeter natte sneeuw! Stevig ontbijt naar binnen gewerkt, paar koppen zwarte koffie en ik ben er weer klaar voor. Paar minuten voor 10:00 uur arriveert de HEMI met JR als bestuurder, goed om hem weer te ontmoeten. Hij is intussen al 75 jaartjes jong. Het lijkt alsof de tijd geen vat op hem heeft, behalve dan dat hij voor mijn gevoel steeds korter wordt. We gaan eerst de huurauto ophalen op het vliegveld, een ritje van een paar minuten. Hij gaat bij de “7 eleven” om de hoek op mij wachten, waarna ik achter hem aan kan rijden naar Sprucegrove. Foutje bedankt, mijn rijbewijs bij hem in de auto laten liggen, zo krijg ik de huurauto niet mee. De eerste de beste taxi genomen voor een ritje heen en weer 7 eleven, mij net iets te ver en te koud om te lopen. De taxi chauffeur laat me de hoofdprijs betalen voor een paar minuten rijden, nou ja het is maar geld. Vervolgens maakt de gozer van de verhuurmaatschappij er een potje van, krijg bijna de verkeerde auto mee. Uiteindelijk vertrek ik met een zilverkleurige Hyundai Sonata tegen de juiste voorwaarden. Nette auto wel met weinig kilometers op de teller. Bij de 7 eleven de voorste bumper aan de onderkant direct maar even afgeschaafd op een vrij hoge stoeprand, gelukkig geen zichtbare schade.
We vetrekken richting Sprucegrove, die gek in de V8 met 4 wielaandrijving voor mij rijd alsof er geen sneeuw ligt, terwijl ik nog even moet wennen aan de knopjes en gedrag van mijn tijdelijke auto. Wel een mooie rit door een besneeuwd landschap, er is niet al te veel verkeer buiten de stad. In sprucgrove verdwalen we nog wel een keer, dat gebeurt niet vaak dat JR de weg kwijt is. Rond de middag zijn we bij neef Greg en zijn vrouw Christie, een uurtje en een paar bakken koffie lang bij zitten praten. We gaan lunchen in een restaurant, zoon Christopher onderweg nog op gepikt van zijn werk. De hoogste tijd voor een echte burger, dat smaakt prima. Moet kunnen tijdens de vakantie al die extra calorieën. Na nog maar weer een paar bakken koffie om 15:30 uur afscheid genomen en via de yelow head (highway) richting Sherwoodpark vertrokken. Wel redelijk druk nu met het verkeer, vooral met die enorme vrachtwagens is uitkijken geblazen, die gaan net zo snel als de luxe auto’s, lees 115 km/uur. De auto ziet er intussen door het mengsel van zand en zout waar ze hier mee strooien al niet bepaald schoon meer uit. In Sherwoodpark Kathy blij gemaakt met een Balinese sjaal, een verzameling conimex en een paar kilo drop. Het meeste kunnen ze hier zelf ook kopen, maar blijkbaar is het speciaal om dat uit Nedrland te krijgen. Na dinner tijd voor een verfrissende wandeling, de hond moet toch ook uit worden gelaten. Het sneeuwt niet meer, maar is best fris wel fris. De viervoeter is één of andere terrier genaamd Bismarck (lijkt veel op Bobbie van Kuifje ☺), en een echte wildebras. Wordt nog een hele uitdaging om hem te dresseren. Ik kon de verleiding niet weerstaan om wat trucks die ik op TV heb gezien uit te proberen, maar geloof me deze viervoeter is hardleers. Nog wat plannen gesmeed voor morgen, we gaan nicht Audrey bezoeken in Drayton valley, dat betekent de nodig uurtjes autorijden. Echt ben al een hele tijd niet meer bij haar thuis geweest. Kijken of we morgenvond neef Auke kunnen ontmoeten bij mijn favoriete Koreaanse restaurant the Bullgogi house.
Ben de hele avond eigenlijk best al wel moe, hoop dat ik vannacht wat langer kan slapen. Groeten Henk ps. eigenlijk bijna helemaal geen foto’s gemaakt nog bedacht ik me opeens, nou ja dat komt nog wel
Dinsdag 26 oktober 2010, Sherwoodpark Er is afgelopen nacht geen verse sneeuw gevallen, het ziet er uit alsof dat vandaag wel gaat de gebeuren, de lucht is namelijk grijs en grauw en het is 5 graden onder nul. Uit Manitoba een sms ontvangen dat de weersvoorspelling voor de komende dagen waarschuwt voor blizards (sneeuwstorm). Voor vertrek leek een beetje sneeuw me wel aardig toe, maar zo gek hoeft het nu ook weer niet. Halverwege de morgen vetrekken JR en ik richting Drayton Valley. Eerst de knopjes in de auto maar eens goed bekeken. Best prettig die stoelverwarming met dit weer, op standje high natuurlijk! De radio ingesteld op Edmonton easy rock, had de frequentie afgekeken bij de shuttle driver vanaf het vliegveld. Heerlijk relaxed rijden door een winters landschap, het blijft een geweldige wereld om in rond te rijden ook, verveelt me nooit. Al die ruimte, dat lekker ruige en de hele ambiance, het klopt gewoon. We kunnen het samen wel pratende houden, niks wat ik nog nooit eerder heb gehoord, maar best gezellig. Rond de middag zijn we bij het restaurant waar we afgesproken hebben. Audrey is hier al aan het lunchen samen met een collega die gaat emigreren naar Belize (midden Amerika) waar ze samen met haar man een bed en breakfast gaat beginnen. Helemaal niet verkeerd zo’n nieuwe connectie, Midden Amerika ook interessant om een keer te bezoeken toch?
Nog een bezoekje gebracht aan Audrey haar huis, wat een puinhoop, snap niet dat ze daar zelf niet helemaal flauw van wordt. Haar beide dochters zijn er ook, ze zijn nog een tandje “steviger” geworden dan een jaar geleden. Geweldig lieve warme mensen, jammer dat ze niet een beetje beter op zichzelf passen. We zijn niet al te lang gebleven, het is ook nog weer een kleine 2 uur rijden naar Edmonton. Vanmorgen hebben we afgesproken om Kathy rond 17:00 uur te ontmoeten in de Bonnie Doon mall. Een rondje door de mall gelopen, schoenen zijn hier echt veel goedkoper dan thuis en ook een TomTom gespot voor een prijsje. Denk dat ik voor vertrek naar Manitoba nog wel wat spulletjes ga kopen. Om 18:00 uur ontmoeten we neef Auke de Jong, hij zit ons al op te wachten bij de Bull Gogi house. Was wel gezellig en het eten smaakte als altijd weer prima, morgen eerst maar eens een dag op dieet geloof ik.. Om 20:00 uur zijn we weer thuis, de viervoeter nog een rondje laten lopen, hij gedraagt zich zo (door mijn heilzame invloed..) nu en dan wel eens een paar seconden als een goed gedresseerde hond. Kathy gaat morgen met hem naar een gehoorzaamheid training, ben benieuwd of dat helpt. Morgen rijden we waarschijnlijk naar Viking waar JR een farm heeft. Lees een lap grond met daarop een cabin waar hij zo nu en dan zichzelf op vrijwillige basis een paar dagen eenzame opsluiting oplegt. Prachtige plaats wel waar je helemaal los van alle dagelijkse drukte bent. Het heeft nog steeds niet weer gesneeuwd vandaag, wel is het nu om 22:15 uur al wel 5 graden onder nul, het wordt een koude nacht. Groeten Henk
Woensdag 27 oktober 2010, Sherwoodpark Het is vanmorgen 7 graden onder nul, de voorspelling was -12, valt wel mee dus. Voor vertrek eerst de motor en stoelverwarming op verzoek van JR eerst wel even warm laten lopen. Dat is hier trouwens heel normaal en zelfs geregeld met afstandbediening en tijdklok. Rond 10:00 uur vertrekken we in oostelijke richting, eerst niet al te ver van huis de “fith wheeler” bewonderd. Dat is een camper die JR kan trekken met zijn pickup truck. Lang niet slecht, kun je echt wel een paar weken in wonen. Ik zou het wel weten eind oktober, “Californication”…… Via highway 14 rijden we een kleine 200 kilometertje in oostelijke richting, we kijken hier niet op een kilometer meer of minder. Het is ook maar 7.000 km als je Canada overdwars oversteekt. JR weet over elk dorpje bestaand of voormalig wel een sterk verhaal te vertellen, je blijft lachen met die kerel. Hij kent overal wel iemand en weet (bijna) overal de weg zonder kaart. Hij woont hier natuurlijk ook al 50 jaar en kwam overal voor zijn werk. Gister ook al een paar keer gezien en ook hier een electriciteit centrale bij de aanwezigheid van water en steenkool. Die steenkool ligt in gigantische hoeveelheden bijna aan de oppervlakte, is gemakkelijk te winnen. Aan de rechterkant van de weg staat een enorm lange trein te wachten op een gedeelte van het spoor dat verdubbeld is. Dat betekent dat er ook een trein uit tegenovergestelde richting komt en dat ze elkaar gaan passeren. De trein die nu staat te wachten moet dan een stukje verderop via een lange spoorbrug het dal van de rivier oversteken. JR weet een plek waar je goed kunt fotograferen, de moeite waard om even mee te pikken. Het is een stukje off the road via grevel wegen, maar dat is geen probleem. Na niet al te lang wachten komt de trein inderdaad opdagen, best fotogeniek. Naar Wainwright gereden als meest oostelijke punt van de dag, is niet al te ver meer van de grens met buur provincie Saskatchewan. Foto gemaakt van het buffalo standbeeld, een burger naar binnen gewerkt en de tank van de auto bijgevuld voor 60 euro cent per liter. Dat ding is eigenlijk best zuinig, zit boven de 1 op 14, de GTA is toch wel wat dorstiger.
Op de terugweg de brievenbus in Kinsella leeg gehaald. JR heeft daar zijn 2e adres voor het geval dat hij ooit permanent op zijn farm gaat wonen. Klein stukje verder op verlaten we de highway en rijden we op de 100 hectare van JR zijn farm, highway nr. 1. Het eerste stuk gaat nog wel, maar al snel is het niet meer te doen voor een gewone auto, het laatste stuk moeten we lopen. De auto vast maar even omkeren voor de terugreis op de top van een heuvel waar de weg zich opsplitst. Iets te ver vooruit gereden, achteruit kom in niet weer omhoog, ook niet met wat duwhulp. Na een paar pogingen besloten om de heuvel af te rijden en op de top van de volgende heuvel te keren. Met een beetje geluk komen we dan wel weer op het juiste spoor. Het keren lukt zonder problemen, de rest zien we wel als we terugkomen van de wandeling naar de cabin. Je bent hier echt dicht bij de natuur, wat een stilte en veel sporen van allerlei dieren. De cabin is weer wat ruimer en luxer geworden ten op zichtte van de laatste keer dat ik hier was. Veel werk om het allemaal een beetje bij te houden en te verbeteren, maar ook best mooi. Kan me wel voorstellen dat hij het zo lang mogelijk voor zich zelf wil houden. Levert zelfs nu ook al geld op, hij verhuurt het land, de regering betaald hem voor de gaswinning onder zijn land en voor een oliepomp leiding door zijn land. Binnen in de cabin is het een lekker koele 8 graden onder nul, dat is kouder dan buiten, lang leve de isolatie. Gelukkig komen we met een gangetje en vooruit rijdend nu wel weer boven op de heuvel. Was anders een flinke wandeling geworden naar de dichtstbijzijnde buurman. Bij andere ingang richting farm liggen de ribstones, en belangrijke plaats voor de indianen. Je moet de tekst op de foto’s van de informatie borden maar eens lezen. Heb een handvol euro muntjes geofferd, je weet nooit waar het goed voor is. Op de terugweg JR nog mooi even bij de poot gehad, hij zet het geluid van de radio zachter met de knop op de radio en ik zet het weer luider met de knopjes op het stuur ☺. Een kijkje genomen bij het huis in Beavervaley waar JR en Kathy eerder woonden. De nieuwe eigenaar is flink aan het verbouwen en renoveren geslagen, jammer het ziet er niet wat mij betreft.
Het was een prachtig oud huis beter om dat zo te laten, geen porum die nieuwe aanbouw en kleurstelling. Kathy is met de hond op gehoorzaamheidstraining, ze komen beide afgepeigerd thuis. Er is gelukkig nog hoop dat gedresseerd kan worden tot een normale en rustige hond. Vanavond in ieder geval geen probleem het kleine monster is heel erg rustig. JR moet morgen voor een medische APK, na 21:00 uur moet hij nuchter blijven, een hele uitdaging voor die holle bolle gijs. Kunnen we hem ook mooi even mee plagen natuurlijk. Nog even met neef Greg gesproken aan de telefoon, zou maar zo kunnen dat hij volgend jaar na de zomer een tijdje naar Nederland komt. Morgen maar eens onderzoeken of nicht Sariena al weer thuis is. Ze was een paar weken naar hun huis Arizona USA. Verder nog geen plannen voor morgen. Groeten Henk
Donderdag 28 oktober 2010, Sherwoodpark Afgesproken dat we JR na zijn APK bij Zellers ontmoeten voor een verlaat ontbijt. Hij zal tegen die tijd wel bijna van zijn stokje gaan van de honger. Hij belt ons op als hij klaar is bij de dokter. Om 10:00 uur nog geen teken van leven, we besluiten om hem dan maar eens op te bellen. Helaas meneer heeft zijn telefoon thuis gelaten, nou ja dan wandelen wij die kant vast maar op. Bij Zellers aangekomen, nog steeds nergens geen JR te bekennen, wij hebben zo langzamerhand ook wel zin in wat, JR moet het zelf maar uitzoeken dan. Om 12:00 uur weer thuis aan gekomen, JR is nergens te bekennen. Om 12:30 uur is meneer weer boven water, het duurde allemaal wel een partijtje langer dan verwacht, iets met een potje dat gevuld moest worden nadat het
eerste potje in de plee was gevallen. In ieder geval heeft hij nu al 15 uren niks meer gegeten of gedronken, een all time record voor hem. Niet te veel eten, om 14:00 uur worden we verwacht in het Boston Pizza restaurant van nicht Sariena. In de tussentijd de digitale camera’s van beide oudjes leeg gemaakt zodat ze weer nieuwe foto’s kunnen maken. Computers en camera’s het blijven wonderlijke apparaten voor mensen van hun leeftijd. Ik mag voortaan elke maand wel een dag langskomen om alle digitale probleempjes op te lossen. Nicht Sariena en haar man Ken zijn gister weer thuis gekomen van een maandje Arizona, waar ze een 3e of 4e huis hebben, ik ben de tel kwijt. Zoon Mathew en vriendinnetje (what’s her name..) schuiven ook aan. Was wel gezellig en buikje weer goed gevuld, verder al redelijk routine allemaal. Ben benieuwd of en wanneer ze nu eens een keer naar Nederland komt zo als ze al jaren van plan is. Ik geloof dat nog meer geld verdienen voorlopig nog belangrijker is. Ik wil vandaag nog een navigatie apparaat kopen, heb er één nodig in Manitoba en dat komt in Amerika of bij een volgend bezoek aan Canada ook wel weer van pas. Je kunt ook wel een auto huren met navigatie, maar dan kun je er net zo goed één kopen zo goedkoop zijn die dingen hier. Mooie horloges ook wel trouwens, maar ik heb me beheerst, alleen een TomTom gekocht. Nog een rondje door de buurt gelopen, er komen steeds meer halloween versieringen te voorschijn. Op 31 oktober is het halloween, dat is vergelijkbaar met Sint Maarten in Nederland. Straks nog even inchecken voor de vlucht van Edmonton naar Winnipeg, ik moet hier om ongeveer 9:00 uur vertrekken. Ritje van 3 kwartier naar het vliegveld, de huurauto inleveren en dan om 11:50 uur vliegen. Aankomst in Winnipeg om 14:35 uur lokale tijd, dat is inclusief een uur tijd verschil. De nacht van vrijdag op zaterdag logeer ik bij nicht Neeltje, daarna rijd ik naar Souris en omstreken.
Schijnt overigens nu ook al serieus sneeuw in Winnipeg te liggen, nou ja ben er al aan gewend, bevalt me eigenlijk wel. Groeten Henk
Vrijdag 29 oktober 2010, Winnipeg & Zaterdag 30 oktober, Souris Het is intussen al zaterdagmorgen, gister rond 9:00 uur vertrokken uit Sherwoodpark. JR bied een paar keer aan om een deel van de rit richting vliegveld voor mij uit te rijden. Ik verdenk hem er van dat hij het afscheid nog even uit wil stellen? Wat mij betreft niet echt noodzakelijk, 2x rechts, dan linksaf op Cloverbar road en ik zit op de juiste route. TomTom weet bovendien de beste route veel beter dan mij. Afgesproken om zaterdagavond even te skypen met big bad John from Friesland. Het vliegveld zonder problemen gevonden en de huurauto ingeleverd. Om 10:00 uur ben ik al ingecheckt voor de vlucht naar Winnipeg. Vertrek om 11:50 uur, alle tijd dus om een beetje rond te neuzen en een bak koffie te drinken. Bij de gate aangekomen blijkt dat we een half uurtje vertraging hebben, weet niet of dat te maken heeft met de mist die hier vandaag hangt. Binnen de minuut na take off vliegen we boven de wolken, hier schijnt de zon. Ik heb 2 stoelen voor mijzelf, wel zo comfortabel en de kans om eens een tijdje uit het raampje te kijken. Al vrij snel is er geen sneeuw meer te bekennen op de grond, in Manitoba is het vooral nat zo te zien. Vandaag is alles overigens 2 talig, Frans en Engels, officieel is heel Canada 2 talig, maar in de praktijk wordt er alleen in Quebec Frans gesproken. Misschien moeten we dat in Nederland overnemen voor de Friese taal………. Totaal onzinnig zoiets in een vliegtuig, geen mens die luistert naar de Franse versie van alles wat de steward te vertellen heeft.
In Winnipeg aangekomen gaat het allemaal lekker vlot zonder douane controle. Ben hier al mooi wat jaartjes gelden een keer eerder geweest, maar herken niks meer. Er staat een Ford Focus voor mij klaar, maar als ik dat leuk vind mag ik ook wel zonder meerprijs een paar dagen in een pickup truck rijden. Ik krijg een Ford Ranger met pas 5.000 km op de teller & satelliet radio toebedeeld, niet slecht. De truck staat geparkeerd in bay 9, mijn bagage ingeladen, maar helaas de sleutel past niet in het contact. De truck staat dus ergens anders……. Op de afstandbediening zit een schakelaartje waarmee je de alarmlichten en claxon van de auto afkunt laten gaan. En inderdaad de truck staat aan de andere kant geparkeerd. In de middag spits met hulp van TomTom naar 245 Laurent drive gereden. Hier woont nicht Neeltje met man Brian en dochters Olivia en Paige. Ben nog nooit bij hun thuis geweest. Dat wordt dus wel een keer tijd en mijn bezoek wordt geloof ik ook wel op prijsgesteld. Nicht Liz en vriend Kyle komen op bezoek voor dinner, best gezellig en ook lekker gegeten. Best handig 2 professional cooks in the house. Tot laat in de avond met Neeltje zitten praten, een vermoeiende dag eigenlijk wel inclusief vliegreis. Ben als een blok in slaap gevallen om daarna weer vroeg wakker te worden. Als we naar bed gaan vallen er een paar vlokjes sneeuw, maar het stelt niet veel voor en is ook niet koud genoeg om te blijven liggen. De kids zijn al vroeg op, ze zijn een beetje hyper met halloween in aantocht. Brian gaat vanmorgen samen met de kids de pumpkins uithollen tot lampion. Neeltje en ik gaan op bezoek bij Liz en Kyle, zij hebben nog niet al te lang geleden hun eerste huis gekocht, ziet er uit als een prima investering. Met zijn vieren zijn we nog gaan lunchen, een éénvoudige doch voedzame maaltijd genoten zal ik maar zeggen. Aan het begin van de middag vertrokken voor de rit richting Souris en Prairielane farms waar ik tot 3 november ga logeren.
Als snel rijd ik op highway nr. 2 in westelijke richting, volgende aanwijzing van TomTom over 200 km, geweldig al die ruimte. Jammer dat het een beetje trieste dag is, met wat zonneschijn ziet het er allemaal een stukje vriendelijker uit. In Souris de tank van de truck alvast maar even gevuld, het beest lust wel een slokje, zo rond de 1 op 8 schat ik. Het laatste stukje van de rit kan ik wel dromen, ziet er nog net zo uit als een jaar geleden. Om 16:00 uur ben ik “te plak”, 250 km in 2,5 uren, als je hier één keer op stoom bent hoef je nergens meer voor te stoppen. Schat dat ik ongeveer 50 auto’s tegen ben gekomen tijdens de hele rit. Intussen zijn we weer aardig bijgepraat, het is ook nog maar een paar maandjes geleden dat we elkaar in Nederland hebben ontmoet. Zit hier nu in het “internetcafé”, we zijn elk met onze eigen laptop (3) online, ik moet de inhaalslag nog even maken met de mail, foto’s en verslag. Het houtkacheltje snort er gezellig op los en buiten is het rond het vriespunt. De komende dagen staan er op de farm de nodige fotogenieke werkzaamheden gepland. Zoals nummers vriesbranden op de jonge koebeesten en houtzagen met de zaag op de oude (model B) John Deere trekker. De hoogste tijd om eens wat meer foto’s te gaan maken. Groeten Henk
Zondag 31 oktober 2010 (Halloween), Souris Vanmorgen een gat in de dag geslapen, daar zijn vakanties ook goed voor! Aan het einde van de morgen besloten om te gaan lunchen en shoppen in Brandon. Brandon is de dichtstbijzijnde stad (op 60 km) van redelijk formaat, met zo rond de 50.000 inwoners. We gaan met de Mazda, in de truck kunnen maar 2 volwassenen goed zitten.
Onderweg een rondje gemaakt in downtown Souris, het dorp wordt langzaam groter door de jaren. Er staan wel mooie nieuwe huizen op ruime kavels. De kavels kosten niet veel en een nieuw huis bouwen valt ook mee ten opzichtte van de prijzen bij ons. Via Alexander rijden we de trans Canada highway op richting Brandon. Deze weg loopt van de oost kust tot aan de west kust dwars door Canada. Eerst de John Deere dealer bezocht, ik moet even wat foto’s maken van de nieuwste modelletjes voor een John Deere liefhebber die ik ken. Heftig spul die grote kniktrekkers. Geluncht bij Montana, zelfde formule als in Edmonton, ziet er van binnen ook precies hetzelfde uit, prettig sfeertje wel. De waitress schrijft haar naam met wasco op het papieren tafelkleed, altijd een beetje show hier in de hoop op een dikke fooi? Ik heb me natuurlijk ook even uitgeleefd met de wasco…………… Bij Wallmart 2 nieuwe slotjes gekocht voor op de koffer tijdens de volgende fase van de reis. Wil mijn koffer tijdens het verblijf in NewYork wel af kunnen sluiten. Denk dat ik de koffer tijdens de vluchten naar NY ook op slot doe met een briefje in mijn toilettas voor de TSA, met daarop het verzoek om mijn toilettas bij controle ook weer even af te sluiten. Ben benieuwd wat dat voor reactie op gaat leveren. Rondje door de Future shop gelopen om ons te kunnen vergapen aan extreem grote televisies, mooi spul. Gelf is nu ook eigenaar van een TomTom, bijna gelijk aan die van mij. De mall een stukje verderop ook nog bezocht, mooie horloges van het merk Storm, maar te prijzig voor mijn gevoel. De prijzen op internet blijken inderdaad een stuk lager te zijn. In de mall zijn de nodige maf uitgedoste ouders met hun kinderen aan het “trick or treaten” bij de winkels in de mall. Het lijkt echt veel op Sint Maarten, alleen zingen de kids dan nog een liedje. Me nog even lekker geërgerd aan de aanbieding prijs van een TomTom 630 Go, kost maar 30 dollar meer dan mijn 330XL en is toch echt een stuk uitgebreider qua mogelijkheden. Lijkt er gelukkig wel op dat dit model niet (meer) op voorraad is?
Na een vette blizard van Dairy Queen, richting Prairielane vertrokken. Het zonnetje is intussen ook te voorschijn gekomen, ziet er zo een stuk fleuriger uit. Thuis aangekomen besluiten we om de truck vandaag ook nog even vuil te maken, lees een ritje op de farm. De 4x4 ingeschakeld en een rondje gereden tussen de koebeesten. De dames zien goed doorvoed uit en zijn behoorlijk nieuwsgierig naar die vreemde truck in hun domein. Ik vind het altijd mooie en leuke beesten om te fotograferen. In totaal lopen er nu op 2 verschillende plaatsen (pastures) 225 koeien waarvan de meeste hoogzwanger zijn. Er is nog een clubje dat in de verkoop gaat voor de winter. Bij huis lopen de kalveren van afgelopen jaar welke volgend voorjaar naar de sale gaan, dat zijn er ongeveer 200. Daarnaast zijn er ook nog 8 stieren. Nu nog deels red angus, maar deze gaan er uit, ze doen het net iets minder goed dan de black angus. Over een maandje komen de zwangere koeien ook bij huis, na de winter voor de sale zijn er dan dus zo’n 600 koebeesten op de farm. Kost dagelijks wel de nodige tijd om dat allemaal in goede banen te lijden. De farm is ongeveer 2.000 hectare groot waarvan iets meer dan de helft wordt gebruikt voor het verbouwen van graan en de rest voor het weiden en de hooiwinning voor de koeien. We hebben het maar netjes gehouden met de truck, wel handig trouwens hier zo’n truck en die vierwiel aandrijving kwam ook goed van pas. Vandaag de motor kap ook maar eens geopend, er zit een 4,0 liter V6 onder, niet onaardig. Vanavond in het internetcafé Skype contact gehad met JR, humor wel, hij verdwijnt regelmatig even voor de trick or treat kids die bij hem aan de deur komen. Verder vandaag vooral een relaxed dagje, maar eens kijken wat er morgen allemaal te beleven. Groeten Henk
Maandag 1 november 2010, Souris Het is vanmorgen een zonnige 6 graden onder nul. Na het alweer niet al te vroege ontbijt de ramen van de truck ijsvrij gemaakt en de farmers maar eens opgezocht. Vader Blaine en zoon Michael Canning zijn ook van de partij. Het voorbereidende werk gedaan voor het vries branden op dinsdag gedaan en daarna een vrachtje kachel hout voor komende winter ophalen voor Blaine zijn huis. Dat hout is vorig jaar al omgezaagd op één van de pastures waar veel bomen groeien. Ze kunnen hier nog tot in lengte van jaren gratis hout binnen halen. Het is nu alleen nog een zaak, van in hanteerbare stukken zagen en opladen op de wagen. Met kettingzaag en frontlader lukt het om in ongeveer anderhalf uur een wagen vol te laden. Na de lunch alleen nog even op het juiste formaat voor de kachel zagen. Dat op maat zagen gebeurt met behulp een riem op de slipkoppeling van de John Deere model B trekker. Geen arbo technisch al te veilige werkwijze, maar wel efficiënt. Prachtig trouwens dat oude trekkertje, alleen het geluid al, gewoon geweldig. Het oude beestje is al wel 60 jaar oud, maar wordt elk jaar nog wel weer even gebruikt, onverwoestbaar. Zou in Nederland trouwens echt wel wat langer moeten drogen dat kachelhout, maar met dat droge klimaat hier gaat dat wat sneller. Na het houtzagen gaan de heren alle drie een ander klusje doen, nog een tijdje met Blaine staan praten over het machine park wat ze hier hebben. 5 John Deere trekkers inclusief de model B, de grootste met 235 pk en gps. De gps zorgt er voor dat je automatisch in een recht lijn blijft rijden op de die grote velden met een apparaat van 20 meter breed achter de trekker, best heftig. Vervangingswaarde van de grote trekker is 280.000 dollar, onderhoudsbeurtje 13.000 dollar, dure hobby. Naast de trekkers nog een combine, 2 pickup trucks en een vrachtauto. De jaarlijkse brandstof rekening is ongeveer 40.000 dollar.
Samen met Tineke een rondje gereden op de achteraf weggetjes hier in de omgeving. De truck is nu intussen wel echt vies, maar kwam goed van pas, vooral die 4x4 aandrijving. 2 kleine kerkhofjes bezocht, zo krijg je een idee van de eerste Europese bewoners in deze omgeving. Het is niet veel meer dan 100 jaar geleden dat die hier aankwamen. Al pratende hebben we hier samen veel meer vragen over dan antwoorden. Moet een hele uitdaging geweest zijn om hier een bestaan op te bouwen. Op weg naar Oak Lake staat nog ergens een verlaten huis. We negeren de bordjes “no trespassing”, alleen even kijken kan geen kwaad toch. Het huis ziet er nog wel redelijk uit, maar is niet bewoonbaar meer. Het levert wel een paar aardige foto’s op. Bij Oak Lake kunnen we eventueel nog wel een lap grond (een lot) kopen om er een huis op te bouwen. Er zijn nog maar een paar lots verkocht, wel een mooie plaats. Aan het einde van de middag zijn we weer thuis, de juiste tijd om het internet CAFE weer open te gooien. Morgen de laatste volle dag hier al weer, het zal wel even schakelen worden van de rust en leegte hier naar de drukte in New York. Ik kom hier om de één andere reden altijd lekker tot rust, het zal de enorme ruimte en veel minder gejaagde tempo dan in Nederland zijn. Morgen nog een dagje “extra” van genieten dan maar. Groeten Henk
Dinsdag 2 november 2010, Souris Nog even terugkomen op het aantal en de eerste Europese bewoners hier in de omgeving. De grond is hier opgedeeld in “sections”, dat is een mijl bij een mijl. Het schijnt dat er vroeger op elke halve of zelfs kwart sectie een boerderij stond.
Door schaalvergroting van de farms is dat aantal serieus om laag gegaan, vandaar ook de vele verlaten boerderij erven en leegstaande gebouwen. Als dat spul niet opgeruimd wordt staat er in dit droge klimaat over 100 jaar ook nog. Tineke moet vanmorgen een paar uurtjes werken, we hebben afgesproken om elkaar voor de lunch te ontmoeten in Souris. Ik ga eerst een kijkje nemen bij het vriesbranden. De heren farmers gaan vandaag de vrouwelijke (heifers) kalveren van begin dit jaar voorzien van een permanent nummer. Via een systeem met de nodige hekwerken worden de dames één voor één in de zogenaamde shoot geleid. Dat is een metalen kooi waar ze met kop vast komen te staan en niet al te veel bewegingsruimte meer hebben. Is best al oppassen geblazen, deze jonge dames wegen gemiddeld al meer dan 600 pounds en beschikken over de nodige power. De werkwijze is als volgt, stuk huid kaalscheren op de rechterflank, insmeren met alcohol en dan gedurende 40 seconden de gewenste nummers (brandijzer) op dezelfde plaats houden. De ijzers staan in en bad met vloeibare stikstof. Over een paar maanden groeit op de gebrande plaats dan wit haar in de vorm van het nummer terug. Verder krijgen ze op dat zelfde moment nog een behandeling tegen parasieten en een extra ear tag. De meeste dames hebben niet heel veel zin om hier aan mee te werken, maar ze hebben geen keus. Bijkomend verhaal is het nodige administratieve werk waar niemand blij van wordt. Schijnt dat hetzelfde nummer uiteindelijk wel op 4 verschillende manieren op elk beest komt te staan of te hangen, tracking and tracing... Heel erg handig met een computer zijn de heren Canning zo te horen overigens ook niet, nou ja dat is hun probleem ☺ Als ik Michael mag geloven valt er niet al te veel geld te verdienen aan het vleesvee, hij wil zich liever specialiseren in graan. Dan hoef je maar een beperkt aantal dagen per jaar te werken, met vee ben je altijd bezig? Op de lange termijn waarschijnlijk beter om de risico’s te spreiden als je het mij vraagt.
Zo rond 12:00 uur in Souris aangekomen, Tineke zit al te wachten. Haar vriendin Doreen en man Jimmy schuiven ook aan. Wel een gezellig en vriendelijk stel, we kunnen het wel pratende houden. Jimmy trakteert ons zelfs ook nog op deze lunch, goed geregeld. De tank van de truck deels bijgevuld, zodat ik morgen op weg naar Winnipeg niet meer hoef te tanken. De local rockshop bezocht, althans dat was de bedoeling, maar helaas vandaag een extra dag niet geopend. Was van plan om een paar fossielen te kopen, dat spul wordt hier vlakbij in een steen groeve gevonden. De Mazda thuis afgeleverd, we gaan met de truck nog wat verlaten farm lots bezoeken, lees “trespassing in progress”. Tineke weet nog ergens een oude schuur waar een lijkkist staat, dat moet ik zien. Het laatste stukje naar de schuur moeten we lopen, de lijkkist (zonder lijk)staat er nog heel bizar, wat zou daar voor verhaal achter zitten? Voor we terug zijn bij de truck stopt er een trekker achter de truck, de bestuurder komt ons al tegemoet gelopen. Hij vraagt ons op semi vriendelijke toon of hij ons van dienst kan zijn… Gelukkig herkent hij Tineke, hij zat vroeger bij nicht Neeltje in de klas. Dit komt de toon van het gesprek uiteraard ten goede. Direct maar even gevraagd naar het verhaal bij de lijkkist en of hij nog andere interessante plaatsen weet die we kunnen bezoeken. De lijkkist is van zijn opa geweest, deze werd gebruikt voor een ritueel van één of andere club waar deze lid van was, bijzonder verhaal. Hij wijst ons nog een plek dichtbij waar geen huis meer staat maar wel de restanten van een oude wagen en een windmolen. We kunnen er met de truck via het veld wel dichtbij komen. Het was de moeite waar, paar mooie foto’s gemaakt. De wagen is al ruim 100 jaar oud en staat hier zo te zien ook al een hele tijd, er is niet veel meer van over. De wielen zijn nog van hout, maar in het chasis zit al het nodige metaal. Erg fotogenieke plaats in combinatie met een laagstaande zon.
Aan het einde van de middag een online checkin gedaan voor de vluchten van morgen. Hoop dat die Amerikanen op het vliegveld een beetje normaal doen nu er overal weer bommen worden gevonden. Moet morgen hier zo rond 7:30 uur vertrekken voor de rit van ongeveer 3 uren naar het vliegveld. Om 12:30 uur de eerste vlucht naar Toronto en daar 1,5 uur tijd voor de overstap op de vlucht naar NewYork. Voor de rit van vliegveld Laguardia naar het hostel heb ik een shuttle rit gereserveerd. Ben benieuwd hoe vlot dat allemaal zal gaan. Als het goed is, komt één lid van het reisgezelschap in NewYork al eerder aan dan mij. Het grootste deel van de groep komt wat later op de avond aan. Daarna gaan we denk ik een paar dagen tegemoet met een behoorlijk druk programma, ik zal wel eens kijken of er tijd overblijft voor een dagelijks verslag. Hoe dan ook de laatste uurtjes van het verblijf hier zijn al weer in gegaan, veel te kort eigenlijk deze keer. Groeten Henk
Woensdag 3 november 2010, New York Vanmorgen om 7:45 uur afscheid genomen, het is mij hier weer prima bevallen . Hoop dat we elkaar op deze plaats in de toekomst nog wel weer gaan ontmoeten. In ongeveer 3 uren naar het vliegveld gereden, was een hele speurtocht geworden zonder de hulp van TomTom. De huurauto ingeleverd, bleek dat er ook hier een foutje in de boekhouding was geslopen. Er zat een tikfoutje in het kenteken, met als gevolg dat ik bijna nog van alles moest betalen terwijl alles toch echt al vooraf was betaald. Gelukkig dat de jongedame die op het parkeerterrein de sleutel in ontvangst neemt goed oplet. Ingecheckt voor de vlucht naar Toronto alles mooi op schema, alleen een paar “phakis” zorgen voor een beetje vertraging. Ze verstaan en lezen niet al te geweldig goed engels, met als gevolg een ware stoelendans en 10 minuten vertraging.
In Toronto is het wel even zoeken in combinatie met maar weinig tijd om de aansluitende vlucht naar New York te halen. Moet eerst mijn koffer ophalen en deze mee nemen door de US customs die in Toronto op het vliegveld zitten. Met een beetje geluk en dankzij deze keer wel 5 geopende loketjes voor een kleine 100 man gaat het allemaal redelijk vlot. Uitgebreide veiligheids controle, flinke wandeling naar gate 132 en 5 minuten na aankomst begint het boarden ook al. Om 18:45 uur lokale tijd in NewYork aangekomen, dat is weer een uurtje minder tijd verschil met Nederland, 5 uren verschil tussen NY en thuis. Hier geen douane formaliteiten meer, dat is maar goed ook, daar is gewoon geen ruimte voor, we lopen tussen en langs de veiligheidscontroles van de vertrekkende reizigers. De groundtransportation desk gevonden en me aangemeld voor de shuttle rit. Snel nog wat US dollars uit een ATM machine getrokken. Na een kwartiertje wachten staat de shuttle klaar, even proppen met 10 mede passagiers, die we bij de verschillende terminals op Laguardia op pikken. Na een klein half uurtje rijden ben ik de 2e die uit stapt. Onderweg is het lekker druk, rijstijl en verkeersgedrag zijn wel min of meer herkenbaar van wat ik me herinner van Los Angeles in 2008. Het hostel waar we logeren is weer eens iets anders dan de ***** hotels waar ik normaal verblijf. We hebben een bed en we kunnen ons douchen, verder niet al te bijzonder, maar daar is de prijs dan ook naar natuurlijk. Niet ongezellig trouwens, iedereen praat met iedereen. Eén van de leden van onze groep is nog veel eerder dan mij gearriveerd, de huisbaas vind het een goed idee dat wij een kamer delen. Helaas Frederik is nergens te bekennen. Mijn koffer in de kamer gedumpt en een beetje rondgekeken hier in de buurt, een hele happening. Ben benieuwd hoe het er bij daglicht uit ziet.
Voor een prikje slice pizza naar binnen gewerkt, heel slecht dieet gevolgd vandaag, In de vliegtuigen krijg je op de korte vluchten geen eten meer. Dus moet je wel op het vliegveld wat snelle hap kopen. Frederik blijkt intussen ook op de kamer te zijn, praatje met hem gemaakt. Hij is eigenlijk best wel moe en is van plan om te gaan slapen. Ik ben al geacclimatiseerd en kan het slapen wel uitstellen totdat de rest van de groep hier aan is gekomen. Aan de tafel in de diningroom is wel een plekje om aan dit verslag te werken en het draadloze internet uit te proberen. De nodige praters tijdens het typen en helaas de internetverbinding is niet geschikt om foto’s mee op te laden, veder best gezellig hoor. Ga zo proberen of ik dit verslag wel online kan krijgen, daarna de komst van de groep afwachtten. Via SMS weet ik dat ze al in NY aan zijn gekomen. Zij moeten nog wel door de douane, zal nog wel even duren denk ik voor dat ze hier zijn. Groeten Henk
Donderdag 4 november 2010, NewYork & Vrijdag 5 november 2010 Delhi Goodmorning, het is intussen al zaterdagmorgen en aangezien de anderen allemaal zijn gaan lopen als training voor de marathon morgen (vrij lopen of Friendshipun) heb ik nu de kans om mijn verslag bij te werken. Kort na 23:00 uur woensdagavond waren al mijn nieuwe reisgenoten aangekomen in het hostel. De meeste heb ik wel eerder gezien, maar ook een paar nieuwe gezichten. We zijn hier nu met een groep van 15 personen, waarvan 8 personen de dag na de marathon nog een weekje Florida gaan doen. De anderen reizen op die dag weer naar huis. De namen zijn, Johan, Hendrie, Frederik, Yme & Anneke, Durk, Wabe, Keimpe, Jacob, Anco & Joke, Liesbeth, Anita, Jantsje en ik sprak de gek.
Een paar dappere dodo’s willen zo rond middernacht nog wel een biertje drinken tegen de dorst die je krijgt van zo’n lange reis, maar één voor één haken ze af als ze een tijdje in de warme keuken ruimte hebben gezeten. Alleen Hendrie, Johan en ik blijven over, ik heb hier vlakbij om de hoek al een pub gespot. De budweisers smaakten prima, zo rond 1:00 uur ons bed opgezocht. De volgende morgen was het gezellig druk bij het ontbijt, de ruimte is niet berekend op een grote groep. Dat ontbijt is trouwens niet onaardig en bij de prijs inbegrepen. Verder moet je niet al te veel luxe verwachten, maar het is te doen. Ik maak nog wel wat foto’s van ons luxe verblijf. Wel ideaal is dat we midden in Manhattan verblijven, er is van alles te zien en te beleven op loopafstand. Voor de langere afstanden, pak je de metro, bus of taxi. Ons eerste doel voor vandaag is het verzilveren van de startbewijzen van de lopers (13) onder ons. We lopen daarvoor naar het expo center. Jammer dat het pijpenstelen regent, een paraplu verkoper heeft een goede dag, bijna zijn hele voorraad in één keer verkocht. Bij het expo center is het gezellig druk, 45.000 lopers waarvan 3.000 afkomstig uit Nederland. Al snel raken we elkaar een tijdje kwijt, dat werkt niet echt op stap gaan met zo’n grote groep. Een deel van de groep wil eerst wat eten en daarna het museum of modern arts bezoeken, de andere helft van de groep wil liever direct naar het museum. Ik ga eerst mee eten, Johan, Frederik, Wabe, Durk en ik gaan aan het einde van de middag namelijk naar East Rutherford voor een concert van Roger Waters. We gaan vroeg vertrekken omdat we nog geen idee hebben hoe we dat voor elkaar gaan krijgen met het openbaar vervoer. Na de lunch naar het museum gelopen, Broadway ,TimeSquere en nog wat namen komen voorbij. Alleen hier rondlopen is al een geweldige ervaring, je kijkt je de ogen uit, het is een niet aflatende kakafonie van licht, geluid en allerlei luchtjes, wat een sensatie, moet je echt een keer mee hebben gemaakt.
Het museum is wel even wennen voor een stelletje cultuurbarbaren uit Friesland, maar hier en daar hangt toch nog wel eens een aardig schilderijtje. Je moet de foto’s maar eens bekijken. De taxi gepakt voor de terugreis naar het hostel, ons een beetje opgefrist en we zijn klaar voor de volgende happening. Eerst met de metro en shuttle naar het busstation (Port authority), daarna met de bus richting east Rutherford. Frederik ziet op zijn iPhone dat de bus het IZOD stadion voorbij rijd, daarom uitgestapt en bij een minimart een taxi gebeld. Dat wil zeggen 2 taxi’s, meer dan 4 klanten nemen ze namelijk niet mee. Bij het stadion (ijshockey?) is het al gezellig druk, er word flink gezopen en geblowd, maar niks van dat alles mag mee naar binnen. Camera’s, grote tassen en dergelijke zijn verboden, maar mogen na controle bij een garderobe ineens wel weer mee naar binnen, wonderlijk allemaal. Het concert was echt geweldig, Roger Waters (Pink Floydthe wall tour), wat een show, heb nog nooit eerder zoiets mee gemaakt. In juni 2011 is hij in het Gelredome in Nederland, kan het je aanraden om er naar toe te gaan. Tijdens de show staat er een muur opgebouwd uit blokken overdwars op het podium. Deze muur verandert steeds van vorm en omvang. De muur dient tevens als scherm waarop van alles wordt geprojecteerd. Echt fantastisch goed getimed en een geweldige combinatie van beeld, geluid en opgewekte illusies. Het hoogte punt van de dag wat mij betreft! Via verschillende vervoersmiddelen zijn we rond middernacht weer terug bij het hostel. De bartender bij Fitzgerald en ons zelf weer blij gemaakt door wat budweisers bij hem te bestellen. Deze keer om 1:30 uur de kooi opgezocht, zal weer een kort nachtje worden, morgen willen we namelijk om 8:00 uur hier al vertrekken. Het plan is om met 2 huurauto’s naar Delhi te rijden waar mijn werkgever Domo sinds de fusie ook een fabriek heeft staan. Hier werken een paar mensen die eerder ook in Workum werkzaam waren.
Lijkt mij heel interessant om de fabriek een keer te zien en om hen hier te ontmoeten. Die gelegenheid wil ik niet voorbij laten gaan, het is hier ook maar 250 km vandaan. Ik was eerst van plan om alleen te gaan, maar een groot deel van de groep wil ook mee, en in Delhi vinden ze dat helemaal geen probleem. De huurauto’s opgehaald op 11th street, Johan en ik worden tot chauffeur gebombardeerd. Een hele belevenis autorijden in NewYork, dat moet je echt een keer ervaren ☺. Zonder brokken komen we de stad uit en rijden we upstate NewYork, lijkt hier veel op de Ardennen en de Eifel, mooie omgeving, prachtige herfstkleuren nog op de bomen. Jammer dat het een grijze morgen is. Iets later dan gepland in Delhi aangekomen, heel bijzonder om de bekende logo’s van thuis, FrieslandCampina en Domo hier tegen te komen. Na een telefoontje worden we door een jonge dame bij Berco en Marco gebracht. Berco is hier de uitvoerende director of operations en Marco de projectleider voor de projecten die hier lopen. Het plan is om de fabriek serieus op te waarderen en de capaciteit te verdubbelen. Heel speciaal om hen hier te ontmoeten en we worden verwelkomd met een lunch, locatiemanager Dennis schuift ook aan. Na een rondje voorstellen volgt er een presentatie over het plaats van Delhi in de organisatie en het proces in de fabriek. Er wordt hier cell nutrition geproduceerd. Heel in het kort betekent dat opknippen van eiwitten in aminozuren zodat deze beter verteerbaar worden en bepaalde eigenschappen beschikbaar komen. Heel interessant voor wat betreft proces en ook bedrijfscultuur, best leerzaam allemaal. Rond 16:00 uur afscheid genomen en vetrokken voor de rit terug naar NewYork, het eerste deel rijden we een toeristische route door de heuvels en langs de meren, de moeite van het omrijden waard.
Dichterbij de stad wordt het langzaam weer drukker en ons energie niveau steeds lager, eerst maar wat eten dan voordat we de drukte van de stad in rijden. Vlak voor dat we de stad binnen rijden met gevaar voor eigen leven een pompstation binnen en weer uit gereden, best heftig met 4 banen verkeer, geen stoplichten en 200 meter verderop al in de linkerbaan te moeten zitten. De benzine is hier echt bijna gratis, 10 gallon voor 26 dollar, dat is 40 liter voor 18 euro. Het laatste stukje in de stad is weer heftig, maar TomTom brengt ons weer waar we moeten zijn, het was weer een heel avontuur. Zo rond een uur of elf gaan we met een paar man naar Fitzgerald, de echte sportievelingen zijn vroeg naar bed gegaan en de diehards gaan nog even door. Het was al mooi laat en veel biertjes gezellig voor dat Johan en ik weer in het hostel zijn, hij wil morgen om 8:00 uur al gaan lopen…… In de pub hebben we ons ook prima vermaakt, de kids waren meest veel jonger dan ons, maar dat maakt hen in ieder geval niks uit. Heel anders dan in Nederland die Amerikaanse mentaliteit, ze vragen je honderduit. Een jonge dame (lekker ding) is wel geïnteresseerd in Johan, voor een gratis drankje gaat ze ver. Ze showt zonder schroom de piercings in haar voorgevel. Even later als ze een volgend gratis drankje drinkt, staan 2 gozers haar te betasten. Het licht er trouwens wel vrij dik bovenop dat ze op vrouwen valt, maar ze is blijkbaar ook niet vies van “Breezersex” met kerels.. In het hostel gaat Johan direct naar bed, ik heb nog een half uurtje zitten praten met een jongeman uit California, uiteindelijk om een uur of 3 mijn bed opgezocht. Nu weten jullie in geval dat ik er echt bijna niet aan toe kom om een verslag te maken. Heb er nu 2 uurtjes tijd voor gemaakt, maar ga zo eerst weer op stap. De lopers komen weer binnen in het hostel, het zonnetje schijnt en we gaan het vrijheidsbeeld vanmiddag bekijken. Groeten Henk
Zaterdag 6 november 2010, NewYork Rond de middag met de hele groep pasta gegeten, volgens de lopers is dit de belangrijkste maaltijd in aanloop naar de marathon. Na de maaltijd scheiden onze wegen zich in 3 ploegjes, ieder heeft zijn eigen voorbereiding op de dag van morgen. Het plan is om vooral vrij rustig aan te doen, ik ga met Liebeth, Jantje, Keimpe, Hendrie, Anco en Joke richting vrijheidsbeeld. Het is de bedoeling om met de ferry een rondje te varen. Ons met de taxi laten vervoeren, dat gaat mooi vlot en de prijs val wel wat mee. Bij Battery park aan gekomen waan ik me even in Azië, zoveel verkopers met zonnebrillen, horloges en andere onzin lopen hier rond. Bij de boot staan zeker al wel 1.000 mensen te wachten, dat gaan wij echt niet doen. Hebben we geen tijd voor en al helemaal geen zin in. Ik stel gekscherend voor om dan maar een helikoptervlucht te maken, tot mijn verbazing vinden de anderen dat ook wel een goed plan. Al snel een mannetje gevonden die dat allemaal kan regelen, hij neemt ons op sleeptouw naar de “Heliport”. We nemen de vlucht van 20 minuten en moeten 45 minuten wachten voor we aan de beurt zijn. Op de heliport is alles overigens maar zozo georganiseerd voor wat betreft de veiligheidscontrole en de samenwerking tussen de medewerkers. Ik mag, of moet als eerste van onze groep met 5 andere passagiers vliegen in een 6 persoons helikopter. Nog even een commercieel fotootje voor vertrek, mag je na afloop kopen. Heb nog nooit in een helikopter gevlogen, wel een aardig gevoel, is toch anders dan een vliegtuig. Prima manier trouwens om the bigger picture in een korte tijd te kunnen bekijken. Een heel andere gevoel en beleving dan vliegen in een vliegtuig.
Het kost een paar centjes, 10 dollar per minuut zelfs, maar het is de moeite waard om Manhattan uit de lucht te bekijken. Het vrijheidsbeeld, GroundZero en een aantal andere bekende plaatsen passeren de revu. Fotograferen vanuit de heli is lastig aan de kwaliteit van de foto’s te zien, de spiegelreflex camera kan het beste overweg met tint en spiegeling van het glas. Jammer genoeg niet veel ruimte om deze camera te gebruiken. Na mijn vlucht moet ik een tijdje wachten totdat de rest van de groep terug komt van hun vlucht, wel aardig om een tijdje gade te slaan hoe de organisatie hier in elkaar steekt en hoe men met elkaar omgaat.
Het is intussen zondagmorgen, over anderhalf uur vertrekken Hendrie en ik richting 59th street waar de lopers Manhattan binnen komen. We hopen dat we onze lopers kunnen ontdekken tussen de 45.000 andere lopers. Ik hoop dat Johan de start ook op tijd heeft gehaald, volgens Hendrie lag hij nog te slapen toen de anderen klaar waren om te gaan……… Het dichtst bijzijnde metro station is afgesloten, dan maar ook maar terug met de taxi, dat gaat ook wel zo vlot. De spanning voor de start van de marathon begint nu wel wat op te lopen, iedereen doet zijn voorbereidingen voor wat betreft eten, drinken en kleding. Wel mooi om te zien hoe zij met hun sport omgaan, geeft mij ook wel weer wat inspiratie voor volgende de stapjes in mijn “sportcarrière”.
Iedereen moet morgen overigens al heel vroeg op pad, mijn kamergenoot moet zelfs al om 4:00 uur opstaan. Ze reizen vanaf verschillende plaatsen met een bus naar de startplaats van de marathon. Waar ze dan moeten wachten tot de start van de marathon om 9:30 uur. Schijnt dat er voor ontbijt en vermaak wordt gezorgd. Lijkt me helemaal niks om daar een paar uurtjes te moeten wachten. We gaan weer met de hele groep uit eten, ook deze keer weer aan de pasta. We zijn deze keer wel wat minder tevreden over kwaliteit en service. De obers lopen zich de voeten onder het gat vandaan en de baas staat in zijn roze overhemdje vooral in te weg te staan, wonderlijk zoiets.
De meeste lopers gaan na het eten direct naar bed, maar Hendrie en ik hebben de tijd wel voor een biertje. Johan gaat als enigste loper ook gewoon mee, hoezo stress voor de start, wanneer dan? Op de hoek van onze straat staan 2 man te prutsen met een enorme beamer op het dak van een auto. Even vragen wat ze aan het doen zijn, blijkt dat ze reclame gaan projecteren op de muur van een gebouw. Op de laptop in de auto zien we een afbeelding met schaars geklede dames (en dat in Amerika…), blijk dat het reclame voor de Hustler club is. Wij kunnen alle 3 wel een free VIP pass krijgen. Dat hebben we maar niet gedaan, maar in ieder geval begon de party al weer goed ☺. Met hulp van de gratis internetverbinding in de pub de eerste NewYork foto’s opgeladen naar internet en de nodige mails kunnen beantwoorden, prettig geregeld wel. Om 23:00 uur zijn Hendrie en ik weer terug in het hostel. Horloge een uur achter uit gezet, we gaan hier vannacht over naar de wintertijd. Voor mij nog veel te vroeg om naar bed te gaan. Was van plan om dit verslag te maken, maar ben in gesprek geraakt met 2 jongemannen uit Brazilië. Ze zijn beide ingenieur en werken voor vliegtuigbouwer Embrear. Tot rond middernacht met hen zitten praten, heel leerzaam en interessant allemaal. Heeft toch zijn voordelen zo’n hostel, in een hotel raak je nooit zo met elkaar in gesprek. Heb het tot vanmorgen 7:00 uur volgehouden op bed, 7 uren slaap, dat is meer dan de 2 vorige nachten bij elkaar opgeteld… In tussen het ontbijt al achter de kiezen en onze luxe kamer weer op orde, bijna klaar voor vertrek richting 59th street. Vandaag de laatste volle dag in NewYork, morgen vliegen we met zijn achten naar Miami, de andere 7 leden van de groep gaan morgen weer naar huis. Groeten Henk
Zondag 7 november 2010, NewYork Samen met Hendrie richting 60th street gelopen, het is een frisse zonnige dag. Een mooie wandeling met mooie doorkijkjes in de avenues, best veel groen hier eigenlijk wel. Dat systeem met oplopende straat en avenue nummers is wel een aardige uitvinding, je verdwaalt hier niet snel. Tijdje gezocht om een strategische plaats waar we de lopers aan kunnen zien komen. We kiezen een plek ter hoogte van het 16 mijl punt, de lopers komen hier de hoek om vanaf de Queensburo bridge en komen daarmee Manhattan binnen. Voor we goed opgesteld staan zijn de eerste “rolstoelers” en de wedstrijd dames al gepasseerd. Bij het starten wordt er rekening mee gehouden dat de heren sneller lopen en dus de dames weer inhalen voor de finish. Op de plaats waar we staan is het redelijk druk met toeschouwers van allerlei nationaliteiten. Onze gele kartonnen met Fryslân BOPPE houden we in de aanslag. Al snel komen de wedstrijd heren voorbij sprinten. Een paar seconden later komt een eenzame wandelaar de brug afgelopen. Het blijkt Haile Gebreselasi te zijn die geblesseerd uitvalt en daar voor wat ik intussen weet zijn laatste meters op een marathon loopt. Stom toevallig dus een paar foto’s gemaakt van het einde van een tijdperk! Ongeveer op de door Hendrie voorspelde tijd zien we Wabe voorbij komen, hij hoort en ziet ons niet. Niet veel later zelfde verhaal met Durk. De volgende die voor bij komt is Johan, hij spot ons bordje met Fryslân en ziet ons wel staan. Aardige actie foto gemaakt. Helaas pindakaas komen we 2 uren later tot de conclusie dat onze andere lopers al wel gepasseerd moeten zijn, wij hebben hen niet gezien en zij ons ook niet. Wel hebben we verder de wonderlijkst uitgedoste renners zien passeren, je moet de foto’s maar eens bekijken. Veel verschillende loopstijlen trouwens en ook de nodige variatie in de vorm waarin de lopers nog zijn bij het 16 mijlpunt. Voor een flink deel van de lopers is het zo te zien ook één groot feest, ze komen meer om te genieten dan om een goede tijd neer te zetten.
Prima tijdverdrijf wel dat kijken, maar na een uurtje of 3 zijn we echt tot op het bod verkleumd. We gaan op zoek naar de Starbuck in de buurt van de finish, waar onze lopers elkaar willen ontmoeten. We weten niet 100% zeker waar dat is en door alle dranghekken en afzettingen, komen we ook niet echt in de buurt. Change off plan, in de eerste de beste gelegenheid een sanitaire noodstop en verzorging van de inwendige mens. Daarna hebben we half Manhattan over en afgelopen, Times Squere nog een keer bezocht voor foto’s en filmpjes zonder regen. Om hier gewoon rond te lopen is al een hele belevenis op zich. Toch ook nog maar een souvenir vrijheidsbeeldje gekocht, kon de verleiding niet weerstaan. Om 17:00 uur zijn we weer bij het hostel, wij hebben vandaag ook wel ongeveer een halve marathon gelopen geloof ik. In de keuken is gezellig druk en zijn de meeste lopers al binnen, iedereen heeft de marathon uit gelopen. Wabe heeft de beste tijd met 3 uren en 13 minuten en veteraan Keimpe heeft em ook binnen de 4 uren gelopen, respect! Eigenlijk iedereen is redelijk kapot en wil zijn / haar verhaal graag kwijt. De lichamelijke effecten en bijverschijnselen verschillen per persoon. Om 19:00 uur gaat de groep ergens een hapje eten, Johan en ik gaan niet mee. Johan wil niks eten en ik wil eerst foto’s en verslag onder controle hebben. Haal zo wel een slice Pizza bij het tentje naast de Fitzgerald. Tussen de bedrijven door nog even een shuttle geregeld om ons morgenochtend naar het vliegveld te transporteren, om 10:35 uur moeten we klaar staan. Johan heeft mijn foto’s van Hailes laatste meters ooit op een marathon naar de LC, de Telegraaf, de AD en de hardloopkrant gemaild. Zou wel heel stoer zijn als ze geplaatsts worden. Dat is het dan bijna voor wat betreft ons verblijf in NewYork, we gaan uiteraard zo meteen nog wel een biertje drinken. Het is mij hier prima bevallen, ik de durf de voorspelling wel aan dat ik hier binnen niet al te lange tijd nog wel eens een weekje rond ga lopen.
Volgende halte Miami Florida, beetje bijkleuren in de zon lijkt me wel een prettig vooruitzicht. . Groeten Henk
Maandag 8 november 2010, on route to Miami We vliegen nu richting Miami, met een uurtje vertraging vertrokken van Laguardia. Vanuit de lucht nog een paar laatste blikken op NewYork geworpen, tot een volgende keer. Vanmorgen afscheid genomen van Durk, Jacob, Frederik, Liesbeth, Anita, Anneke & Yme zij reizen vandaag naar huis.
Nog een paar toevoegingen aan het verslag van gister: Bij de finish van de marathon was gister bijna geen vervoer beschikbaar voor de renners. Anita en Jacob kregen in hun pogingen om een taxi te krijgen, te krijgen voor de rit terug naar ons hostel een lift van Jef Boss. Ik kende hem (nog) niet, maar hij is bekend en is going to run for president in 2012. Echt typisch Amerikaans zo’n gebaar, maar tegelijk ook wel weer bijzonder natuurlijk. Mijn Haile Gaibreselassi foto’s staan al op een paar websites, misschien is het iets voor de world press sport foto van 2010? Vooral de eerste foto is nogal sprekend, de teleurstelling spat van zijn bodylanguege af. Jammer dat ik de telelens nog net niet had gemonteerd. De renners zijn vandaag allemaal in verschillende mate stram en pijnlijk, ook geen wonder natuurlijk. Hier en daar maar een helpende hand toegestoken bij het tillen van de koffers. De shuttle staat 10:25 uur voor, één van ons zijn naam begint met een J, heeft ook de volle 10 minuten naar de afgesproken tijd van 10:35 uur nodig om de laatste spullen in zijn tas te proppen. Geen probleem hoor, we zijn mooi op tijd bij Terminal B, ingecheckt bij de self checkin apparaten. Best handig dat het reisbureau al stoelen aan het gangpad voor mij heeft gereserveerd, wel zo prettig.
Kop koffie gedronken, hapje gegeten en wat rond gekeken, voor zo’n druk vliegveld is het allemaal niet zo werelds eigenlijk. Om 13:00 uur richting security check gelopen, bij het eerste loketje leveren de medailles van de marathon nog wel een vriendelijk gesprekje om, maar daarna gaat het weer op zijn Amerikaans. Lees klant onvriendelijk, overdreven en bepaald niet efficiënt, nou ja gewoon mee doen maar weer. Bij de gates is het vooral vol en druk en nog geen vliegtuig te bekennen. Gevolg een uur vertraging waarvan we onderweg nog een half uur in gaan lopen. Als het goed is komen we dan om 18:45 uur aan in Miami. We moeten dan de huurauto’s ophalen en onze weg naar het hostel voor de eerste nacht vinden. Morgen beginnen we dan aan onze rondrit in Florida, we gaan dagelijks afstanden van rond de 250 km rijden. Voldoende tijd dus om rustig aan te doen en wat rond te kijken. Vandaag is het daar een bewolkte 2 graden, maar verder in de week staat er veel zon op het programma. Wordt vervolgd bij een beschikbare internet verbinding. Groeten Henk
Dinsdag 9 november 2010, Miami Beach Gister om 17:45 uur in Miami aangekomen, dat is een uurtje sneller dan verwacht. Pittige wandeling en treinritje richting bagage reclaim, groot en nieuw allemaal hier zo te zien. Met een shuttle bus naar het rental car gebouw, de bussen rijden hier af en aan, er is geen gebrek aan belangstelling hier. Bij AVIS na wat onderhandelen besloten om de 2 midsize auto’s in te ruilen voor één grote auto. Johan en Hendri willen graag chauffeuren. Mij best ik hoef niet zo nodig vind het ook wel lekker om gewoon wat rond te kunnen kijken. Het nodige papierwerk geregeld, deze auto staat op mijn creditcard, na thuiskomst volgt nog wel het nodige rekenwerk vermoed ik.
In de parkeergarage waar we de auto op moeten halen kijken we ons de ogen uit, het staat hier vol met allerlei blitse mobielen, Corvette, Viper, Mustang, Chargers en dat soort spul. Niet echt gebruikelijk om als uur auto te gebruiken, ze houden hier wel van wat show zeker? Onze auto is een Chevrolet Suburbian, wat een bak, maar toch ook maar net groot genoeg voor al onze bagage en van de 8 personen zitten de achterste 3 niet ruim. Nou ja echt grote afstanden gaan we niet rijden, regelmatig van plaats ruilen dan maar. Het duurt een tijdje voordat TomTom het allemaal beseft en het lijkt ook wel alsof de kaarten niet helemaal up to date meer zijn. We rijden dan eerst ook een paar keer verkeerd en belanden in een minder fraaie buurt, iemand staat een parkeermeter te plunderen en er liggen wel een mannetje of 20 op straat te slapen. We voelen ons hier niet echt veilig……… Met wat kunst en vliegwerk vinden we het Clay hotel, bagage uitgeladen en de sleutel van de auto ingeleverd voor “Valet parking” Dat wil zeggen de auto wordt ergens voor ons geparkeerd en op verzoek weer voorgereden, althans dat hopen we dan maar. Prijskaartje 19 dollar af te rekenen in het hotel. We belanden met 5 man in één kamer, Jantje, Anco & Joke hebben hun eigen kamer in een ander gebouw. Helaas de deur van onze kamer gaat niet open, dat lukt na vele pogingen alleen met de sleutel van de man bij de balie, hij moet ons er dan straks maar weer in laten. De kamer is niet al te luxe vergeleken met de kamer in NewYork, Janntje en Anco & Joke hebben het geloof ik beter voor elkaar deze keer. De hoogste tijd voor een hap eten, even naar de beach gelopen, ziet er zelf in het donker mooi uit. Er zijn een paar stramme lopers die hier morgenochtend een herstel loopje willen doen. In een restaurant van een mega grote kaart een hapje eten en 2 buckets bier besteld, om 22:00 uur zitten we aan een mega groot maal. Morgen maar wat later ontbijten dan maar.
Om 23:00 uur gaan we naar het hostel, het is buiten nog aangenaam van temperatuur en gezellig druk op de terrassen van de restaurantjes. Op de dag voor de thuisreis komen we hier nog een keer terug, vandaag rijden we naar Key West. We zijn vroeg op, eerst naar de beach gelopen, 3 stramme lopers komen ons al tegemoet. Wereldse plaats hier wel, zelfs nu om 8:00 uur liggen er al mensen in de zon. Denk dat het hier in het seizoen goed druk kan zijn. Om 9:00 uur ontbijten we op een terras in het zonnetje, heerlijk gevoel. De tank wordt om 10:30 uur voor gereden en we laden, even proppen en al onze bagage zit er weer in. Vanmorgen nog kennis gemaakt met reismascotte “Ponkie” die Hendrie al een kleine 20 jaar lang vergezelt op zijn reizen, een grappig fenomeen, je moet de foto’s maar eens bekijken. We vertrekken richting Key West, na weer een kwartiertje onzinnige instructies van TomTom komen we tot de ontdekking dat deze nog ingesteld staat op wandelroute voor in NewYork, dat verklaart veel. TomTom ingesteld op de snelste route, dat maakt de instructies een stuk vlotter en duidelijker ☺. Totaal andere omgeving hier dan in NewYork, hier in Miami veel minder hoogbouw, de stad strekt zich uit over een groot gebied. We voelen ons zo nu en dan als gastrolspelers in de serie Miami Vice. We rijden vandaag ongeveer 350 km, na zo’n 30 km verlaten we de stad en verandert het landschap. Het wordt steeds natter en groener, de moerassen van de Everglades komen dichterbij. We zien veel witte reigers, aalscholvers en rond cirkelende roofvogels. De key’s zijn een aantal eilandjes onder de zuidpunt van Florida, ze zijn doormiddel van veel kilometers brug met elkaar verbonden, aparte en mooie wereld om in rond te rijden. Bij het plaatsje Marathon op het eiland Marathon een paar foto’s gemaakt bij het plaatsnaambord.
Op de één of andere manier moeten we hier eerst weer onthaasten, kost zo nu en dan wel moeite om wakker te blijven. Aan de stiltes in de auto te horen, ben ik niet de enigste die daar moeite mee heeft. Halverwege de middag rijden we het hotel voorbij als we Key west binnen komen, we gaan eerst het centrum verkennen. Ergens op het meest zuidelijke punt van de USA parkeren we de tank, hier vandaan is het nog maar 150 km naar Cuba. In het centrum tilt de wereld op van de winkels en horeca gelegenheden, de hoofdstraat heet Duvalstreet. Prima tijdverdrijf wel om hier wat rond te lopen en rond te kijken, het is ook heerlijk weer. Aan het einde van de middag en biertje gedronken in een bar waar alles vol hangt met dollar biljetten. Heb even geprobeerd of een euro biljet daartussen ook kleurt, maar dat is geen gezicht. Het hotel voor de nacht is éémalig een ***** tent, sommigen van de groep voelen zich hier niet echt thuis, maar ik vind een beetje luxe en comfort voor één nacht wel prettig eigenlijk. We gaan nog een hapje eten in het centrum, de porties zijn ook hier weer reusachtig, geen wonder dat veel mensen hier zo zwaarlijvig zijn, alhoewel dat hier minder erg lijkt te zijn dan in NewYork. Op Duval street is het een komen en gaan van allerlei blitse voertuigen. Zien en gezien worden is hier in Florida zo te zien heel belangrijk. Een paar keer op en neer rijden met een AR 8C zou het goed doen denk ik? Zo rond middernacht zijn we weer in het hotel, de tank was overigens nog voorzien van een parkeerbon, parkeren tegen de rijdrichting in, wat een onzin. Het prijskaartje valt met $ 35,- wel mee, morgen direct maar afrekenen. We spreken af om morgen om 10:00 uur te ontbijten, de meeste van ons willen voor die tijd nog even genieten van het zwembad of gaan lopen. Rond de middag gaan we nog een keer naar het centrum, vandaag worden hier powerboat races gehouden. We gaan kijken of we daar een start van mee kunnen maken.
Daarna rijden we een goeie 200 km naar het plaatsje Florida City. Groeten Henk
Woensdag 11 november 2010, Key West Vanmorgen om 7:00 uur opgestaan om reisverslag en foto’s bij te kunnen werken. De meeste van onze groep zijn om 8:00 uur gaan zwemmen in het zwembad achter onze kamers, het zonnetje bakte er toen al lekker op los. Om 10:00 uur samen ontbeten, het plan is om 12:00 uur hier te vetrekken voor de 2e start van de powerboat race om 12:30 uur. Anko, Wabe en ik maken in de tussentijd een loopje naar City Hall om het parkeergeld van gister contant te betalen. Het is hier van een hoog van het kastje naar de muur gehalte, de juf bij het juiste loketje keurt ons geen blik waardig. Betalen mogen we wel waarmee het verhaal dan weer af is gehandeld. Bij het park naast de marine basis een verantwoorde parkeerplaats gezocht, paar dollar pp entreegeld betaald en via het park naar de kust gelopen. Geen gebrek aan belangstelling hier, kort na onze aankomst starten de motoren en begint het feest. Spectaculair met hoeveel geweld en snelheid dit gepaard gaat. Zo nu en dan komen de boten bijna volledig uit het water, het komt dichtbij vliegen over het water en het gaat echt hard. In het park staat ook een oud fort waarvan de historie me (nog) niet helemaal duidelijk is. Wel aardig om ook een rondje op en door te lopen. Vanaf de muur spotten we een serieus formaat leguaan / varaan, ik laat mijn telelens bij montage voor een close up foto nog even op de grond stuiteren. Daar wordt deze niet mooier van, maar werkt gelukkig nog wel. Zo rond 14:30 uur vertrokken voor de rit richting Florida City, we rijden via de bruggen weer terug richting Miami. Onderweg een Burger King stop om ons energie niveau weer wat op te krikken.
Kort na zessen is het hier donker, aangezien het adres voor onze slaapplaats voor de nacht deze keer niet goed ingevoerd kan worden in TomTom, moeten we in het donker proberen om de juiste plaats te vinden. De tank van de tank gevuld en bij de pomp om hulp gevraag en gekregen, met en beetje geluk belanden we op de juiste plaats. Heel bijzonder hoe het er hier allemaal toe gaat, maar gelukkig we hebben uiteindelijk allemaal weer een bed en we kunnen douchen. Morgen gaan we vroeg vertrekken voor de langste rit die er bij zit, het plaatsje St. Petersburg is onze volgende bestemming. Het plan is om morgenmiddag een vaart / vlucht te maken met zo’n propeller boot, maar dan moeten we natuurlijk niet al te laat aankomen. Iedereen heeft intussen al een aardige dosis zonnestralen opgedaan, een flinke dosis aftersun benut en dan morgen maar weer iets voorzichtiger omgaan met de zon. Groeten Henk
Donderdag 11 november 2010, St. Petersburg Vanmorgen waren we al vroeg op, duurt natuurlijk ook even voordat alle 6 kerels gedoucht zijn onder één en dezelfde douche. Ons idillysch veblijfsoord nu ook bij daglicht kunnen bekijken. Het lijkt hier wel een hippie kolonie, heel bijzondere omgeving en bijzondere types. Tijdens de rit van NewYork naar Delhi reden we by the way nog langs het plaatsje Woodstock, wel aardig om te vermelden in dit verband. Het ontbijt in het hostel bestaat uit een bak koffie, derhalve zodra we er allemaal klaar voor waren vertrokken richting de eerste de beste gelegenheid om echt te kunnen ontbijten. Prima te doen bij de eerste Subway die we tegen kwamen. Snel nog wat preventie anti muskieten middel gekocht.
We willen vandaag via Highway 41 dwars door de Everglades in westelijke richting rijden. Het duurt even voordat we weten hoe we ons navigatie apparaat dat ook kunnen laten beseffen. In eens moeten we vandaag op veel plaatsen tol betalen, de tarieven stelt met maximaal één dollar overigens niks voor. Rond de middag komen we aan in het Everglades National park, eerst uitgebreid smeren met zonnebrand crème, het is hier namelijk zonovergoten en 30 graden warm. Stuk gelopen langs het water, onvoorstelbaar hoeveel soorten dieren en planten je hier binnen een paar meter afstand kunt zien. Vooral veel alligators trouwens in veel verschillende formaten. In de shop nog een souvenir (made in Thailand) alligator gekocht, wel een geinig dingetje voor mijn verzameling. Om informatie gevraagd voor een ritje op een air boat, je weet wel zo’n ding met een vliegtuigmotor en een grote propeller aan de achterkant. In het park hebben ze hier niks mee op. Te luidruchtig en te verstorend voor de natuur, deze business is in handen van privateers. Vlakbij het park komen we de eerst mogelijkheid al tegen, 10 dollar betaald en een paar minuten later vertrekken we voor een ritje van ongeveer 45 minuten. Vooraf nog snel even geknoeid met anti muskiet, maar er waren helemaal geen muskieten te bekennen. Prachtige ervaring trouwens zo’n air boottochtje, mooie wereld wel en erg fotogeniek. Geloof overigens wel dat de park beheerders gelijk hebben, aan de reactie van de dieren te zien verstoort het natuur. Na de air boat ride rijden we dwars door de Everglades naar Napels Florida, mooie rit door een enorm uitgestekt natuurgebied. De meeste van ons doen wel even een knipperke onderweg, gelukkig is chauffeur Hendrie topfit. Pitsstop in Naples en daarna verder voor het laatste deel van de rit, vanaf een grote brug zien we in het donker nog een cruise schip vertrekken, prachtig al die lichtjes.
Rond 19:00 uur zijn we bij het Mosley Motel, wederom een bijzondere omgeving. Alles achter afgesloten hekken, gewapende eigen security……… Zo te zien zijn hier ook de nodige permanente bewoners. Amerika is een land met grote tegenstellingen, ze hebben de grootste mond van de wereld, maar of ze hun eigen zaakjes thuis nu zo geweldig voor elkaar hebben? Ik bedoel er zijn hier veel mensen die op een voor zo’n land bedenkelijk laag welvaartniveau leven. Na de nodige discussie krijgen we een extra kamer (gratis) zodat iedereen uitgezonderd Anco & Joke in een eigen bed kan slapen. Ik heb vannacht zelfs een kamer helemaal alleen voor mij. De kamers zijn zwaar vergane glorie en nou ook niet echt lekker fris , maar wat kun je ook verwachten voor omgerekend ongeveer 16 euro pp per nacht, belachelijk goedkoop is dat. Na het dinner gaat de rest van het gezelschap nog een eindje rijden naar Clearwater, dat is zeg maar het Zandvoort van Florida. Ik sla deze keer even over, heb vandaag wel lang genoeg in de auto gezeten en wil eerst de digitale inhaalslag weer even maken. Helaas pindakaas is mijn foto opslagruimte via Picasa bij Google bijna vol, had al eerder op een kleiner formaat op moeten laden. Ik zal kijken wat daar nu nog aan valt te doen, anders zal het moeten wachten tot dat we weer thuis zijn. Morgen vetrekken we zo vroeg als dat lukt richting Orlando, het plan is om dan het Kennedy space center te bezoeken. In Orlanda blijven we 2 nachten in hetzelfde hostel, zaterdag gaan we één van de pretparken bezoeken. We moeten nog besluiten welke, keuze genoeg. Groeten Henk
Vrijdag 12 november 2010, Kissimee Om 8 uur zijn we allemaal klaar voor vertrek, iedereen heeft de nacht “gelukkig” goed doorstaan.
Probleempje we kunnen niet eerder dan 9:00 uur de sleutels van onze kamers inleveren, eerst maar een ontbijtje dan . Tijdens de rit naar het Kennedy Space Center is de benzinetank op een gegeven moment wel heel erg leeg en geen benzinepomp in zicht. Gelukkig weten Ponkie en TomTom samen de weg naar de dichtstbijzijnde pomp. Meer dan 100 liter getankt, hoe groot is de tank van deze tank eigenlijk wel? We reden anders al een kleine 20 mijl met een brandend waarschuwingslampje…. Volgens onze berekeningen zit het verbruik rond de 1 op 8, lang niet slecht voor zo’n grote bak en zware lading. Op de laatste paar kilometer moeten we hier voor het eerst net als thuis voor de brug wachten. Thuis zwemmen er dan natuurlijk geen dolfijnen in het water en komt er ook geen NASA medewerker op je af die spontaan aanbied om foto’s te maken. Voor aankomst zien we links al het enorme gebouw waar de spaceshuttles voor vertrek klaar worden gemaakt. Nog 2 en heel misschien 3 keer zal er een shuttle gelanceerd worden, dan stopt dat programma. Er is geen overheidbudget meer voor de commerciële ruimtevaart, voor het militaire deel wel natuurlijk! Rechts staat een hele verzameling raketten, dat willen we wel eens van dichtbij bewonderen. Op het gigantische parkeerterrein is het niet al te druk, kaartje gekocht en daar gaan we dan. Uitgebreide veiligheidscontrole op vriendelijke toon, ze kunnen het wel, als ze maar willen. Je kunt je hier prima een dagje vermaken, we hebben hier een uurtje of 5 rond gelopen. IMAX film gezien, simulatie van een shuttle lancering meegemaakt, space shuttle van binnen en buiten gezien enzovoort. Helaas de busrit naar de lanceerplatformen gemist, nou ja we mogen morgen nog een keer naar binnen op hetzelfde kaartje als we willen . Aan het einde van de middag vertrokken voor de rit naar het hostel voor de komende 2 nachten.
Eerst rechtsaf geslagen richting militaire deel van de basis, maar dat is een doodlopende weg richting slagboom en bewaker ☺. Het hostel ziet er een stuk vriendelijker uit dan dat van afgelopen nacht. Het is geen ***** sterren tent, maar voor wat betreft prijs kwaliteit verhouding prima te doen. Die extreem lage prijs heeft overigens denk ik veel te maken met dat wij met 5 man een kamer delen? Zoals al gebruikelijk wat later op de avond gezamenlijk een paar uurtjes en de nodige biertje lang in een restaurant gezeten. We hebben geluk het is vandaag 2 for 1 aan de bar. We hebben daarom allemaal direct 2 pullen bier voor onze neus staan. Volgende ronde toch maar 3 bestellen. Tijdens het eten verschillende stemrondes over welk pretpark we morgen gaan bezoeken. Er is te veel keuze 4x Disney, Seaworld, Universal Studio’s en nog een paar anderen. Universal en Seaworld scoren hoog. Nou ja we zien het morgen wel, we krijgen de dag vast wel om. Groeten Henk
Zaterdag 13 november 2010, Kissimmee Tijdens het ontbijt de keuze voor welk park we gaan bezoeken beperkt tot Seaworld en Universal studios, daarna het lot laten bepalen welke van de 2 overblijft. And the winner is………………………………………….. Seaworld! Het is maar een kort ritje en om 11:00 zijn we “to plak”, gigantisch parkeerterrein met legers verkeersregelaars. Het is vandaag zaterdag, geen gebrek aan belangstelling, maar smoordruk is het nu ook weer niet. Goedkoopste toegangskaartje inclusief tax zit op 85 dollar, prijzige hobby wel. Het park is al helemaal in kerststemming met bijbehorende versiering en achtergrond muziek.
Eerst vanuit een 100 meter hoge toren het park maar eens vanuit de lucht bekeken, tjeemig wat is dat park groot. We hebben ons hier prima vermaakt, een paar shows mee gemaakt, dat kun je echt wel aan die Amerikanen overlaten. Geweldig hoe soepel, snel en krachtig die orca’s en dolfijnen zich door het water bewegen, ze zijn echt helemaal op hun leef omgeving aangepast. Heel intelligente dieren ook zo te zien. Het aquarium, de pinguins en een hele verzameling andere dingen zijn ook de moeite waard. Keimpe en Johan willen de achtbanen uitproberen, dan moeten ze even geduld hebben, wachttijd 35 minuten. Zo nu en dan een hapje even een snapje tegen pretpark tarief, ook de souvenirs zijn hier niet echt goedkoop. De dag is om gevlogen, om 18:00 uur sluit het park, het was zelf nog later toen we vertrokken. Prachtige ervaring, maar kerstliedjes kan ik nu eerst even niet meer horen. Op de terugweg naar het hotel een tussenstop gemaakt bij een groot outlet winkel centrum. Mooi spul is hier te koop tegen voor ons begrip behoorlijk lage prijzen, vooral schoenen en kleren zijn goedkoop. Weinig publiek handel trouwens in de meeste winkels terwijl er overal mega kortingen worden gegeven. Misschien dat het hier op het toerisme drijft, zal hier tijdens (is nu nog net voor het seizoen) het seizoen wel lekker druk zijn met al die pretparken zo dicht bij elkaar. Het schijnt dat er hier in de omgeving meer hotelkamers zijn dan in NewYork. Uiteindelijk is Johan de enigste die echt investeert in een paar spijkerbroeken. Misschien moeten we morgen voor vertrek naar Miami Beach toch nog een keer even sneupen naar iets van onze gading… De tank bij het hostel gedumpt en de weg overgestoken naar het dichtst bijzijnde grill house voor een paar emmers bier en een heftige maaltijd.
Johan is deze keer niet van de partij, zijn ingewanden zijn niet in vorm, gevalletje achtbaan bijwerking? Morgen alweer de laatste volle dag in Amerika, we rijden dan terug naar Miami Beach, waar we dan niet al te ver meer van het vliegveld verwijderd zijn. Groeten Henk
Zondag 14 november 2010, Miami Beach Om 9:30 uur vertrokken, ontbijten bij de eerste de beste gelegenheid. Lekker druk hier op zondagmorgen, vermaak met ballonen voor de kids, heel handig aan een volle etenstafel. Het plan in om via de US1 richting Melbourne te rijden en dan deels langs de kust in zuidelijke richting te rijden. We zijn er van overtuigd dat we deze route op eigen kracht wel kunnen vinden. Gek genoeg rijden we een uurtje later nog weer een keer langs het hostel van de afgelopen dag. Niet zo slim en dat uurtje blijft ons natuurlijk achtervolgen de rest van de dag. Met hulp van onze digitale reisleider in Melbourne bij de beach aangekomen, flinke surf golven zo te zien. Bij Fort Pierce een loopje gemaakt op het strand, indrukwekkend natuurgeweld hier, zwemmen is alleen voor iemand met ervaring in deze omstandigheden. Langs de kust lopen eigenlijk 3 wegen parallel aan elkaar in zuidelijke richting. De boulevard, de oude highway en de tolweg, hoe verder van de kust (tolweg), hoe vlotter het tempo. Langs de kust is het mooiste natuurlijk, alhoewel het water vaak wel door kapitale villa’s aan het zicht wordt ontrokken. Paar keer afgewisseld tussen snelle en langzame route, aan het einde van de middag willen we nog een keer op het strand kijken, alleen lukt het ons niet om de gewenste plaats nog bij daglicht te bereiken.
In de omgeving van Fort Lauderdale dan nog maar een keer naar de kust, daar liggen de cruise schepen aan de wal. Het zijn er wel 5 op een rijtje zelfs, indrukwekkend ook zonder daglicht. Jammer genoeg geen goede plaats en ook niet veel tijd om te stoppen en foto’s te maken. Rond 20:00 uur zijn we bij het hostel, op het terras voor het hostel is het gezellig druk. Hier geen valetparking en ook geen echte parkeerplaats voor handen. De hele zooi maar uitladen dan en ons melden bij de receptie, Johan probeert een parkeerplaats te vinden. Aan de receptie blijkt dat wij in een ander gebouw een paar straten verder op gaan logeren en dat daar ook gereserveerde parkeerplaatsen zijn. Dan voor de deur inclusief de nodige verkeer, parkeer stress en ergernis al onze bagage maar weer in de tank laden dan. Niet helemaal slim aangepakt geloof ik? Bij het juiste gebouw aangekomen blijkt dat mijn kleine koffer nog bij het andere gebouw op de stoep staat. Niemand die dat daar opvalt of vreemd vind. Het is ook heel normaal dat ik uit de auto stap en mijn koffer van het terras pak en meeneem. Beetje terrorist heeft hier echt een makkie om de boel op te blazen! In het gebouw hebben we 3 kamers voor 6 – 8 personen, alle ruimte dus. Het zijn eigenlijk een soort van appartementen met meerdere kamers en een keuken. Niet bepaald spiksplinternieuw natuurlijk, maar prima te doen. Wat mij betreft met stip het beste hostel voor wat betreft prijs kwaliteit verhouding . Na wat rondlopen vinden we het hostel en de restaurant omgeving van de avond van aankomst. Om 22:00 uur zitten we op het terras aan een Mexicaanse maaltijd, niks mis mee. Met de temperatuur ook niet trouwens, het is hier buiten nog aangenaam zwoel. In de hostel zijn we nog uitgenodigd om mee te gaan naar een uitgaan gelegenheid waarvan ik de naam even kwijt ben, hier waren wel liefhebbers voor. Echter om 23:00 uur is Johan de enigste die daar nog energie voor heeft en morgen hebben we een lange dag voor de boeg. Sneu voor hem, hij heeft geen behoefte om alleen te gaan, als alternatief nog maar een loopje over de boulevard op de terugweg naar het hostel dan.
Bijzonder wat je daar allemaal tegenkomt, om middernacht zijn alle restaurants nog open en zitten de terrasen vol. Het tilt hier op van de bars en de winkels, alle winkels zijn overigens ook nog gewoon open. Verder is het van een hoog “zien en gezien” worden gehalte, mensen doen hier van alles om op te vallen, bijzondere voertuigen en kleding komen we tegen. Heeft ook zijn negatieve kant natuurlijk, ik de bedoel er lopen ook de nodige verwarde mensen rond. Alhoewel de vrouw die bij ons tafeltje een hele show opvoerde voor een handvol muntgeld komen we een paar straten verder op ook weer tegen. Misschien zijn het ook wel beroepsbedelaars? Zo rond 0:30 uur zijn we weer bij het hostel, morgen hier nog een paar uurtjes rond stappen en aan het einde van de middag vertrekken we dan voor de thuisreis die via Madrid naar Amsterdam loopt. Kan niet zeggen dat ik al echt veel zin heb aan het Nederlandse weer, voelt ook niet alsof ik al 3 weken onderweg ben, het lijkt meer op 3 dagen, veel te kort eigenlijk. Groeten Henk
Maandag 15 november 2010, Madrid We vliegen nu richting Madrid, over een dik uur zijn we daar, deze keer toch wel een deel van de vlucht geslapen geloof ik. Gistermorgen niet al te vroeg op gestaan, onze bagage georganiseerd en in de auto geladen. Ons afgemeld bij het hostel en gevraagd of de auto nog een paar uurtjes op de parkeerplaats mag blijven staan, dat mag. Aan het einde van de morgen gaan we dicht bij de beach voor een uitgebreide brunch. Onderweg nog even wat laatste dollars tappen uit een ATM automaat. De auto van Brink rijd net voor om de automaat bij te vullen. De gelddrager loopt nadat hij eerst wel 10x om zich heen heeft gekeken, met de hand op de kolf van zijn pistool langs een stel gevaarlijk uitziende Friese toeristen.
Joke is op het moment van bijvullen van de automaat net aan het pinnen, gevolg haar pas komt er niet weer uit. Probleem gelukkig snel opgelost door even bij de bank binnen te lopen. Voor de resterende tijd van ons verblijf in Miami spreken we af dat we om 3 uur weer bij de auto zijn, in de tussentijd doet iedereen waar hij zij zin in heeft. Ik heb met een deel van de groep een uurtje op het stand gelopen en nog wat winkels bekeken. Op het strand is het nu gezellig druk en aangenaam van temperatuur, zou hier eigenlijk best nog wel een paar daagjes willen blijven. Aan de horizon een mega groot container schip, de andere schepen vallen er bij in het niet. Langs de boulevard is het nog of alweer druk op de terrassen, het heeft op een bepaalde manier wel iets van de boulevard bij Venice Beach in Los Angeles. Ook hier mensen die proberen om hun eigen gemaakte muziek te verkopen. Nog wat geshopt, ijsje gegeten, biertje gedronken en om 15:05 uur zijn we weer bij de auto waar zowaar iedereen verder al aanwezig is. Het is ongeveer een kwartier rijden naar het vliegveld, inclusief tankstop en wat avondspits drukte duurt het allemaal wat langer. Dat tanken is hier trouwens ook eigenaardig, je moet vooraf contant betalen of met je creditcard, anders komt er geen druppel benzine uit de pomp. Als we vanaf Miami Beach de brug oversteken naar het vaste land, zien we hier ook 5 cruise schepen op een rijtje liggen, de laatste is de Celebrity Eclipse. Heb dit scheepje eind juli nog in Rotterdam van dichtbij bewonderd en zien vertrekken richting Barcelona. Bijzonder om haar nu in Miami weer tegen te komen. Op het vliegveld de auto ingeleverd en uitgemest, met de shuttle bus naar de terminal. Ingecheckt (self checkin) voor onze vluchten via Madrid naar Amsterdam. Iedereen uitgezonderd Wabe krijgt direct een boardingpass voor beide vluchten, als dat maar goed komt… Het vliegtuig blijkt vooral achterin niet helemaal vol te zitten, na een kleine stoelendans hebben Keimpe en ik samen 3 stoelen, niet verkeerd toch?
Oude bak trouwens dit vliegtuig en naar mijn mening, niet al te vriendelijke serveersters ook deze keer. American Airlines scoort niet al te hoog op mijn lijstje van vliegmaatschappijen waarmee het prettig reizen is. Ik moet wel ongeveer 5 uren hebben geslapen tijdens de vlucht, dat is me nog nooit eerder overkomen, maar bevalt me prima.
Het is intussen al woensdag (avond) 17 november, te lang geslapen tijdens de vlucht en daarna eerst te veel andere bezigheden om dit verslag af te kunnen ronden. Volgens schema in Madrid aangekomen, het is hier zonnig en fris in vergelijking met Florida. Vanuit de lucht gezien een bergachtige omgeving met weinig groen. We komen hier de EU weer binnen, voor zover het allemaal duidelijk is. De voertaal is hier vooral Spaans en als het niet anders kan ook Engels, eigenaardig voor een internationaal vliegveld. In Florida en in mindere mate in NewYork wordt overigens ook veel Spaans gesproken. Voor Florida kan ik me daar nog iets bij voorstellen, maar voor NewYork is dat eigenlijk wel apart toch? Boardingpass voor Wabe geregeld bij Iberia, hij mag ook mee naar huis ☺. Met de trein naar de juiste terminal, lastig zoeken omdat onze vlucht nog niet op de schermen staat. We moeten hier ongeveer 4 uren wachten voor dat we naar Amsterdam kunnen vliegen. Wat gedronken en gegeten, beetje rondneuzen in de shops, de tijd ging wel redelijk vlot voorbij, was eigenlijk best fit dankzij het slapen in het vliegtuig? Volgens schema vertrokken voor de laatste vlucht, we zitten deze keer verspreid over het vliegtuig. Ik zit helemaal achterin, heb samen met mijn buurman weer 3 stoelen, maar goed ook we zitten beide krap genoeg zo. Om 14:45 uur geland op Schiphol, we zijn weer thuis. Toch nog wel even een paspoortcontrole bij de gate, verder niet meer. Koffer van de baan gepakt, ook deze keer weer niks aan te geven off course.
In de aankomst hal staan de kids van Anco en Joke hun ouders op te wachten met een groot spandoek. Nog een paar minuten staan praten en afscheid van elkaar genomen. De chauffeur van de Schipholtaxi staat al op te wachten, kan niet beter. Met weinig file vertraging ben ik om 17:15 uur weer thuis. Stampot stroekmoes gegeten bij (tante) Grietje, prettig geregeld en lekker om weer eens een “normale” zelf bereide maaltijd te eten. Paar boodschapjes gehaald voor woensdag morgen, een warme douche en schone kleren. Om 22:30 uur is het mooi geweest, een dag (met onderbreking) van 33 uren. Vanmorgen om 8:30 uur weer opgestaan, goed geslapen en geen last van jetlag. De meeste zooi intussen weer opgeruimd, een eerste “straftraining” afgewerkt, ging goed en ben ook nu nog steeds redelijk fit. Dat was het dan weer voor deze keer, een goed geslaagde vakantie. Voor het eerst in hostels geslapen en ook voor het eerst met een groep mensen op reis, beide wel gezellig en voor herhaling vatbaar. Zit volgens mijn berekeningen nu zo’n beetje op 80 vlieguren in 2010, zo is het wel weer mooi geweest. De volgende reis gaat eind januari naar Suriname. Ga dan samen met collega sporter Pieter op jungle expeditie. De komende 2 maanden nog maar eens goed nadenken over de voorbereidingen op dit avontuur. Groeten Henk
ps. Nog 2 culinaire hoogstandjes uit Florida die het vermelden waard zijn, softijs in pindakaas smaak en een broodje dolfijn. Het ijs smaakte prima, maar zo’n broodje is toch wel wat een raar idee………
