Ada Onderdelinden 8 mei 2010
Zuid-Afrikaanse woorden en opschriften * hijsbakkie - lift * rekkie – elastiekje * moltrein – metro * sweetpak – joggingpak * deurmekaarspul – rotzooi * schaduwbril – zonnebril * peuzelkroeg – cafetaria * lokfilm – reclamefilm * bababroeikas - couveuse * beeldradio – televisie * drukspijker – punaise * deurklokkie - deurbel * paniekknoppie – alarmbel * vuurhoutje – lucifer * stokkielekker – lolly * wegspringplek– vertrekpunt * papwiel – lekke band * snymerk – litteken * uitdraaipad – zijweg * pindaplant – grondboontje * ingeslijt – inbegrepen * geen stilhoue - stopverbod
“Wipmat in de vrijkamer: Een trampoline in de logeerkamer” “Hou links, geen regs voorbij” “Nie op die gras loop nie” “Nie opklim nie ASB” “Moet asseblief niet die stoel aanraak nie of daar op gaan sit nie”
Maandag 8 maart
Om tien over zes wakker, met een keel alsof ik een staalborstel heb ingeslikt….Een flinke kuch erbij en ik ben helemaal toe aan de zon!!!!!! Na een lekkere bak Brinta ga ik onder de douche, de volgende is met Afrikaans water! Iets voor half acht belt Ad aan, hij zal ons naar Brussel brengen. Het sneeuwt! Uitgezwaaid door ma vertrekken we. Onderweg zo af en toe een sneeuwvlok maar gelukkig geen files. Ergens vlakbij Brussel een klein beetje oponthoud, maar na een uur en veertig minuten zijn we bij het vliegveld. Dag Adje, bedankt en tot over 17 dagen! Zoeken naar de incheckbalie. Nog ruim een half uur wachten. Inmiddels maken we kennis met een echtpaar uit Amsterdam dat ook met onze reis meegaat: Hannah en Frans. “U heeft een raamzit” zegt de stewardess. Lekker taaltje toch, dat Belgisch. Door de douane, waar wordt opgemerkt dat ik een kleine spuitbus in mijn handbagage zit. Controle dus, de hele rugzak moet leeg. Voor niets dus, want het zit netjes in een afsluitbaar zakje…wat echter niet wordt opgemerkt is de lipgloss die ik per ongeluk nog los in mijn handtas heb…veiligheid?! Jammer, maar ons vliegtuig is er nog niet, het loopt uit op een uur vertraging. Niet zo heel erg, dat scheelt in Tripoli weer wachten. Pleun neemt nog een doping tabletje voor zijn ontstoken schouder en ik een bak koffie. Een uur na de geplande vertrektijd gaan we boarden. Wauw! Lekker groot vliegtuig: 2-4-2 stoelen, dus lekker samen. Mooi schermpje met vermaak bij iedere stoel, waar o.a. een camera opzit waar je kunt kiezen of je onder of voor het vliegtuig wilt kijken. Leuk! Om tien over half twee gaan we taxiën. Nauwkeurig controleer ik via de camera of de piloot netjes op de streep blijft rijden, haha! Om vijf voor twee gaan we de lucht in. Leuk hoor, die camera, we duiken meteen de wolken in dus zien niets anders voor en onder dan wolken!
Dinsdag 9 maart Inmiddels is het dinsdag geworden….. Om kwart over twee vliegen we boven Basel en via de camera zie ik dat er veel sneeuw ligt. Wanneer we om kwart voor drie boven Turijn hangen, krijgen we de maaltijd en - o wat heerlijk - twee slagroomsoesjes en een chocolaatje, mijn vakantie is begonnen! Monaco voorbij en nu zitten we boven - mijn hemel, hoe heet dat eiland links van Italië ook weer - Sardinië??? Om kwart voor vijf landen we in Tripoli. Een landschap met rood zand en keurige rijen bomen. Met de bus naar de hal van het vliegtuig, waar het ineens een uur later is! In de hal maken we kennis met wat mensen van onze groep. Wat is het hier smerig!!! Bij het inchecken piepte ik. Ja hoor, ik moest mee! Met een gesluierde dame waarvan alleen de neus zichtbaar was, moest ik mee naar een soort pashokje met een gordijn ervoor, daar werd ik door haar gefouilleerd. Het was trouwens net een film wat zich daar allemaal afspeelde: bij bijna iedereen ging het alarm af, maar als je dan sleutels liet zien of je wees op je riem mocht je weer doorlopen! Ergens in een hoek stonden wat mannen te bidden, het leek een complete work-out: knielen staan en weer knielen, dan weer bukken…. Rond half acht - nieuwe tijd - naar het vliegtuig. Weer zo’n grote met 2 stoelen naast elkaar, dus geen ‘last’ van een derde persoon. Om half negen vertrekken we, de verwachtte aankomsttijd is half vijf morgenochtend. Na weer een maaltijd worden om tien uur de lichten gedoofd en proberen wee een beetje te slapen. Midden in de nacht komen ze nog langs met een broodje, voor de liefhebbers. Het ontbijt wordt geserveerd om een uur of vier ’s nachts: roerei, yoghurt, kaas en fruit. Snel opeten want om even voor half vijf staan we op Afrikaanse grond.
\
In de bus richting Pretoria met Celine, de reisleidster voor vandaag en chauffeur Japie. Morgen zal Vernon het overnemen. Het is schemerig en rechts zien we de zon prachtig opkomen. Celina belt naar het hotel of we misschien wat vroeger in de kamers kunnen, zodat we eerst kunnen douchen voordat we de stadsrondrit gaan doen. Dit is mogelijk tegen een kleine vergoeding. Na de heerlijke douche gaan we naar het Voortrekkersmonument. Een imposant gebouw met heel veel traptreden! Gelukkig is er ook een ‘hijsbakkie’, zodat we niet met onze vermoeide pootjes meteen moeten klimmen. Het uitzicht over Pretoria is overweldigend! We vervolgen onze weg richting het Paul Kruger huis. Onderweg spotten we onze eerste impala’s, gnoes en 2 zebra’s! Het Kruger huis met er recht tegenover de Kruger kerk is interessant en mooi om te bekijken. Verder naar het Church Square waar een groot standbeeld staat van Paul Kruger. We maken nog een stop voor het parlementsgebouw en het monument ter gedachtenis aan de gesneuvelde Afrikanen tussen 1914 en 1918. Weer een prachtig zicht op Pretoria en de terrasvormige stadstuin. Toen we in het hotel terugkwamen was het kwart voor twaalf. Tja, wat ga je dan doen? Als je gaat slapen, heb je daar waarschijnlijk vanavond last van. We besloten om samen met Gerda en Errol een taxi van het hotel te nemen naar de winkelmall Brooklyn. Heerlijk gegeten en winkels gekeken (niet echt mijn winkels, beetje chic..) en na een paar uur waren we het allemaal zat en hebben een bewaker gevraagd of we met zijn telefoon het hotel mochten bellen zodat ze ons konden komen ophalen. Zo, nu even tijd om het reisverslag te maken. Lekker met een rosé en een chippie installeer ik me terwijl Pleun een heel bos ligt om te zagen. Wat een dag!!!!!
Woensdag 10 maart Om kwart voor zeven worden we wakker van het gekwetter van vogels in de vensterbank. Lekker op het gemak douchen en dan uitgebreid ontbijten. Eieren met bacon, sinasappel vla met stukken meloen en een stevige bak koffie: ik ben er klaar voor! Om negen uur staat Vernon Bruwer ons op te wachten. De planning is om bij Witbank koffiestop te houden en bij Dullstroom te gaan eten. De koffiestop is bij een Shell Ultra City, Shell helpt dus hier ook. Er staan hier heel veel fijne roze bloemen: Kosmos?????? In Dullstroom hebben we heerlijke pannenkoeken gegeten. Er was keuze genoeg, van hartig tot heel zoet! Daarna richting Hannah Lodge waar we vannacht zullen slapen. Daar aangekomen zijn we allemaal blij verrast: wat een ontzettend leuke huisjes met een leuk buiten zitje. Een half uurtje later krijgen we de gelegenheid om onze eerste game drive te maken. Uiteraard gaan we mee! Hier is geen “groot wild” maar wel zebra’s, gemsbokken, koedoes, springbokken en…neushoorns. Wat, geen groot wild????? We hebben ze allemaal gezien, wat een belevenis! Onderweg barste een hevige onweersbui los. Ik had al gelezen dat dit regelmatig gebeurt in de namiddag, maar die klappen zijn niet mis, evenals de prachtige regenboog die de bui in combinatie met de zon oplevert! Geweldig! ’s Avonds een heerlijk buffet en toen…dromen!
Donderdag 11 maart Rond een uur of zes ben ik klaarwakker. Even buiten kijken…overal getjilp en gezang van vogels. De zon is al op en klimt met prachtige kleuren omhoog langs de heldere hemel. Even een paar foto's van maken. Nadat ik gedoucht en ontbeten heb, loop ik even een rondje en maak foto’s van prachtige vogeltjes; met een heel lange staart; de pintailed whydah, een mooi geel vogeltje: de masked weaver, een blauw vogeltje wat de blue waxbil zou kunnen zijn en nog meer mooie vogels waar ik da naam nog niet van heb kunnen vinden. Een stukje verder zag ik ineens een hoop met gigantische drollen!!! Een klein stukje verder weer een hoop met iets kleinere drollen en met een andere structuur, haha! Navraag bij een bewaker leverde de informatie op dat de eerste hoop is van een Blue wildbees (later hoorde ik dat dit een gnoe is) en de tweede van een koedoe. Die lopen hier dus ’s nachts gewoon op het terrein hè!!!! Bij de koffiestop in Hoedspruit zien we gigantisch grote zwart-witte vlinders. Verder gaat de reis richting Sepafana Lodge. Dit complex is van een Nederlandse eigenaar. Het leuke is dat ik hier over heb gelezen in het boek: Afrika in een rugzak van Dolf de Vries. Weer een verrassing: hier staan allemaal ‘kabouterhuisjes’, zo schattig! We hebben de rest van de dag vrij en brengen die door met lekker luieren bij het zwembad. Wel in de schaduw, want de zon brandt een pit in je rug! Je kunt niet eens op de rand van het zwembad zitten want dan brand je je billen! Na het avondeten op tijd naar bed, want morgen wordt het een lange, spannende dag: het Krugerpark!!!!
Vrijdag 12 maart Noknoknok…ergens vaag komt het binnen. Dan weer dat geluid…langzaam dringt het tot me door dat er iemand op de deur staat te kloppen. Wakke-up call: 5 uur! Wassen, plassen en weg. Ontbijten gaan we in het Krugerpark doen. Vol verwachting klopt mijn hart! In grote jeeps met 8 personen gaan we op weg. De lucht kleurt schitterend oranje door de opkomende zon. We zijn nog maar net binnen of rechts: een giraffe! Wauw!!! Onze chauffeur Ben vertelt ons veel over de dieren. Hij doet dit op een manier alsof hij je deelgenoot maakt van een heel groot geheim. We zien impala’s, koedoes, zebra’s, gnoes en dan ineens: een neushoorn. Jammer, hij loopt weg achter de bomen,te snel voor een foto. Ver weg zien we een kudde olifanten tussen het groen. Geweldig! We zijn nog maar een klein uurtje onderweg of we zien een nijlpaard! Speciaal voor de foto geeuwt hij uitgebreid, wat een gigantisch beest! Ook hier weer prachtige vogels. En dan, zomaar op een paar meter afstand, een gigantische olifant! Hij kijkt naar ons en steekt zijn slurf omhoog. Volgens Ben een teken dat hij ons begroet, dat hij het niet als bedreigend ervaart dat wij daar staan. Ben legt uit dat dit een oude olifant is die de kudde heeft verlaten of is uitgestoten omdat een ander bull de leiding heeft genomen, vaak zoeken ze de eenzaamheid op om te sterven. Vrouwtjes olifanten blijven wel gewoon bij de kudde totdat ze sterven. De olifant laat zich van alle kanten zien, het lijkt wel alsof hij voor ons poseert. Nog geen half uurtje later staat er vlakbij de auto een kudde zebra’s. Voor ons lijken ze allemaal hetzelfde, maar elke tekening is uniek, net zoals onze vingerafdrukken. We rijden weer verder en dan staat links van ons een giraffe met haar jong, hooguit tien meter bij ons vandaan. Het jong staat ons heel nieuwsgierig aan te kijken. Wie bekijkt nu wie??? Langzaam lopen ze verder in de richting die wij ook gaan. We vragen Ben of hij langzaam door wil rijden. Hij antwoordt dat hij het niet doet, want hij vermoedt dat ze de weg gaan oversteken. En dat gebeurt…oh wat mooi! Wat een gratie, wat een prachtige dieren zijn dit! Zonder dat ik er erg in heb lopen de tranen over mijn wangen van ontroering (nu ik het opschrijf voel ik weer precies wat ik daar beleefde…). Wat een ervaring, wat een schoonheid!!!! Mijn grootste wens was een giraffe van heel dichtbij te zien en nu krijg ik dit cadeau! Geweldig! Bij de ontbijtplek is ook een olifantenmuseum. Een skelet toont ons hoe groot en stevig de botten van de olifant zijn. De slagtanden kunnen wel 3 tot 3 ½ meter lang worden! Na de ontbijtpicknick rijden we verder op zoek naar de BIG FIVE! We rijden naar de Olifantsrivier en daar zien we…olifanten! Maar ook buffels, zebra’s en een giraffe. En die stenen in het midden? Dan zijn geen stenen, dat zijn nijlpaarden!!! De verdere dag worden we telkens weer verrast door diverse prachtige dieren. Grote maar ook prachtige vogels zoals aasgieren, de visarend, zwarte ooievaar, neushoornvogels, het kan niet op! De lunch gebruiken we weer buiten, ergens midden in het park, wat een verwennerij! Het spannendste moment komt wanneer we midden in een kudde van ongeveer 50 olifanten terecht komen. Vlak voor ons steekt de kudde de weg over, maar vlak achter onze jeep steekt een wijfje met haar jong weer naar de andere kant over. De kleine
treuzelde een beetje, de moeder riep haar en toen het niet snel genoeg ging kwam de bull zich ermee bemoeien. Wat een belevenis, wat zijn ze ontzettend groot! En wat geweldig dat deze dieren zo bezorgd zijn voor de kleintjes! Even later rijden we vlak langs een kudde buffels. In de dierentuin loop ik deze altijd voorbij, lelijke niets zeggende dieren vond ik het altijd. Maar wat zijn ze mooi! Huiveringwekkend angstaanjagend staan ze je aan te kijken met een blik van: wat doe jij hier? Ergens hebben ze een guitig uiterlijk door die ‘Pippi Langkous’ hoorns, maar ze zijn levensgevaarlijk! Op zoek naar de leeuw nu!!! Dat lukt binnen een minuut of tien! Drie super luie leeuwen liggen in de schaduw van een boom en bekijken ons gelaten. Veel beweging zit er niet in, maar dat begrijp ik wel: het is ruim 40 graden! Nu hebben we 4 van de Big Five gezien. Deze Big five heeft eigenlijk maar één vijand: de mens! “The big five” – “De grote vijf” Daartoe behoren de olifant, de neushoorn, de luipaard, de leeuw en de buffel. We hebben dus alleen de luipaard nog niet gezien. Inmiddels is het een uur of vier en Ben stopt om te vertellen dat we terug moeten. Het is nog 80 kilometer naar de uitgang en met een gemiddelde snelheid van 50 km hebben we nog wel even voor de boeg. Hij zal alleen nog stoppen voor een luipaard. Hij heeft dit nog maar net gezegd of er stapt een giraffe vlak voor ons de weg op en loopt op zijn (haar)dooie gemak vlak voor onze jeep. Vertraging komt dus ook hier voor… even later gebeurt hetzelfde met een zebra. Dat schiet dus niet op. Eerlijk gezegd vind ik het helemaal niet erg! Dan rijden we langs de Olifantsrivier en zien daar: juist! Olifanten!
Een grote kudde is heerlijk aan het baden, wat een geweldig gezicht! Weer een cadeautje!! Tegelijkertijd steekt een kudde olifanten vlak voor ons de weg over richting rivier. De bull vertrouwt het niet helemaal: briesend en met flapperende oren houdt hij zijn gezin in de gaten. Ben heeft zijn voet startklaar op het gaspedaal…spannend! Als afscheid nog een paar aapjes langs de weg en dan rijden we naar ‘huis’. Half zes…bijna 12 uur onderweg. Wat een bijzondere dag…
Zaterdag 13 maart Vandaag gaan we de Panoramaroute rijden. Een lange tocht, maar door de werkelijk prachtige fotostops lijkt het kort. - De Lisbonfalls denderen met veel geraas 92 meter naar beneden. Wat een snelheid, maar ook: wat een gigantische hoeveelheid water! Ik vraag me af of dit nu regenwater is, want dan moet er toch aardig wat regen gevallen zijn! - Dan God’s Window waar het 80 %van het jaar bewolkt is…wij boffen! Het is een beetje nevelig maar je kunt zelfs Mozambique zien! Wat een uitzicht op het ruim 1700 meter lager gelegen dal! Alles kost tegenwoordig geld, maar deze schoonheid is voor niets en is tevens onbetaalbaar! - De Blyde rivier Canyon en de Drie Rondavels tonen zich in al hun magnifieke schoonheid! - Bourke’s Luck Potholes. Hier komen de Blyde en de Treur rivier bij elkaar en hebben in de loop der tijd werkelijk schitterende rotsformaties uitgeslepen. - Pilgrims Rest is een oud mijnwerkersdorp met authentieke huisjes van golfplaat. We lunchen in Graskop waar we ons te goed doen aan een overheerlijke pannenkoek.
De aankomst in Hippo Hollow is overweldigend. Leuke rijtjeshuizen gebouwd rond het zwembad of aan de rivier. In deze rivier schijnen regelmatig nijlpaarden en krokodillen te voorschijn te komen, dus wij togen gewapend met camera naar een bankje aan het water. Gekscherend bedachten we wat we zouden doen wanneer er nu echt een nijlpaard zou opduiken… de meeste van onze groep gingen na een poosje zwemmen of douchen, wij bleven met een klein groepje nog even kletsen. Om kwart voor zes puilden Gerda’s ogen bijna uit hun kassen en ze riep: daar is hij!!! Ja hoor, op een meter of 20 afstand kwam een nijlpaard boven water. Hij bleef even staan tot we een foto hadden gemaakt en…weg was hij weer. We hadden gewoon hartkloppingen van deze verrassing! Maar dit was nog niet alles: ineens dook hij vlak voor ons weer op! Hij keek ons aan en geeuwde uitgebreid, leuk voor de foto! Wat een bek! Ik kon zijn huigje zien hangen! Langzaam liep hij verder om een paar meter verder aan de kant te gaan staan. Zijn staartje draaide heel snel rond en Pleun zei dat hij kwispelde. Maar nee, hij ging uitgebreid staan poepen vlak voor ons, het leek wel een gierwagen! Op dat moment werden we weggeroepen door de beveiliging van het hotel. We moesten direct het terras op, want als hij aan deze kant de wal op zou komen, dan zou hij binnen 2 minuten over het grasveld denderen! Wij realiseerden ons op dat moment echt niet dat hij zo gevaarlijk was! Even later kwam Vernon helemaal opgewonden aangerend. Hij had een nijlpaard met haar jong geflimd! Het jong was nog zo klein dat je het gewoon zag struikelen! Later zagen we ze af en toe nog wel even boven water komen, maar ze zijn niet meer uit het water geweest. Uiteraard was dit het gesprek van de avond!!!
Zondag 14 maart Er loopt iemand heel mooi te zingen buiten. Zo te horen een donkerbruine stem. Het is nog vroeg maar we hoeven niet te haasten want vandaag hebben we een vrije dag. We wandelen naar het ‘winkelcentrum’ waar we heerlijke paas-krentenbolletjes hebben gekocht, maar waar verder niet veel te beleven is. Vanavond zouden we een echte ‘braai’ hebben, maar het weer gooit roet in het eten, of beter gezegd: water! Met bakken kwam het naar beneden. De braai werd afgelast maar de Shangan dans ging wel door. De chief vertelde over de cultuur van zijn volk. Hij kwam heel overheersend over, beetje arrogant zelfs! De dansers zijn kinderen tussen de 5 en 16 jaar, schat ik. De grootste aandachttrekker was het kleinste ventje dat heerlijk zijn eigen feestje had en lekker de grotere kinderen stond te plagen. Een andere eyecatcher was een albino Shangan. Bij ons blanken valt dit niet zo vreselijk op, maar tussen deze donkere kinderen val je heel erg op! Het is dan ook een vreemd gezicht, want hij had wel alle kenmerken van het negroïde ras, alleen in het wit…
Maandag 15 maart Ik word wakker en hoor weer het gezang. Vermoedelijk is het één van de bewakers, het klinkt werkelijk prachtig! Ontbijten en dan de bus in richting Swaziland. Onderweg valt af en toe een flinke bui, maar telkens als we de bus uitgaan is het droog. De bus is trouwens omgeruild, de ‘ onze’ was kapot. We hadden al gezien dat Japie de hele dag met de bus bezig was geweest, blijkbaar tevergeefs. We hebben nu een heel luxe exemplaar, met heerlijke beenbankjes en veel ruimte. Bij de grens van Swaziland moesten we allemaal uit de bus en lopend door de douane. Eerst kregen we een ronde stempel, vervolgens moesten we een stukje lopen door niemandsland en toen weer een gebouw binnen waar we een vierkante stempel kregen. Welkom in Swaziland! Waar we lunchten werd uiteraard ook een plasstop gehouden. Helaas was er geen water … niet zo fris dus.
Bij het hotel - weer schattige rijtjeshuizen - werden we verwelkomd door apen! Wat is het weer een prachtige locatie! Er is hier een zilversmid waar ik een heel leuk hangertje en oorbelletjes heb gekocht met giraffenhaar. Ze hadden ook erg mooie ringen, maar ik kreeg met geen mogelijkheid mijn eigen ring af om te kunnen passen…
Dinsdag 16 maart Vandaag om 8 uur vertrokken richting St. Lucia. Vlak voor de grens in Nisela hebben we koffie gedronken en….onze eerste krokodil gezien! Daarna reden we Swaziland weer uit op weg naar het Hluhluwe Umfolozi park waar we een 2 uur durende gamedrive hadden. Direct na binnenkomst lagen de neushoorns vlak voor onze neus heerlijk in de modder te rollen. Wat een kolossen! Bij de poel liepen ook een paar zebra’s met op de achtergrond een zwarte ooievaar en een zwijn. Wat een mooi plaatje! Vlak daarna ontmoetten we een hele kudde nieuwsgierige giraffen. Onze gids kreeg door dat er een olifant was gespot. Op zoek dus…ja hoor, we boffen weer! De bull stond ons als het ware op te wachten! Maar op zeker moment was hij het blijkbaar zat en kwam hij met flapperende oren en gevaarlijk zwaaiende slurf, al plassend op ons afgerend! Gas! Dacht de chauffeur! Spannend weer. Naast heel veel zebra’s en giraffen zagen we ook nog een buffel en veel impala’s. Helaas duurde het maar 2 uur…morgen verder! Nu naar The Elephant lake. In dit hotel blijven we drie dagen. We krijgen een kamer aan het zwembad met een gezellig zitje buiten.
Woensdag 17 maart Kwart voor zes schrik ik wakker van de wekker! Dat is toch geen tijd voor vakantie. Half zeven in de bus voor onze laatste game drive. Deze keer in het zuiden van het Hluhluwe Umfolozi park. Dit park is qua natuur veel mooier dan het Krugerpark, dichter begroeid en veel groener! Helaas betekent dit ook dat de dieren moeilijker te zien zijn. Waar we eigenlijk in het bijzonder voor gingen – het luipaard- hebben we ook nu niet gezien. Wel veel zebra’s, koedoes, gnoes, een enkele giraffe en wat olifanten in de verte. Verder wat apen, heel veel impala’s en, heel bijzonder, een grote groep wilde honden. Volgens Safello, de gids, leven er in dit gedeelte van Afrika maar twee roedels: hier en in het Krugerpark. Het schijnt ook uniek te zijn dat je ze zo dicht bij de jeeps te zien krijgt. Weer een cadeautje….Zelfs de gids ging was er stil van. Het bezoek aan een Zuludorp brengt gemengde gevoelens bij ons boven. De leider liet ons nogal voor gek staan door ons een taalles te geven en vervolgens moesten we in zijn taal vragen of we binnen mochten. Dat ging fout en moest opnieuw. Dat is één keer leuk, de tweede gaat ook nog wel, maar als het vijf, zes of zeven keer herhaald moet worden is het knap irritant aan het worden!!! Dit schoot bij een aantal mensen in het verkeerde keelgat. Toen we eenmaal binne waren werd ik in echte Zulu kleding gehesen en er werd een mooie rituele dans opgevoerd. Vanmiddag lekker op ons eigen terras gezeten en genoten van een prachtige zonsondergang. We gaan eten bij de Griek en zullen daar de verjaardag vieren van Cor. Nog voordat het eten was besteld brak er een hevig tumult los: er liepen twee nijlpaarden in de straat! Nu zijn ze in het water al een bezienswaardigheid, maar op straat is het helemaal idioot! Volgens Vernon is het een moeder met haar kind. De vader is vorig jaar aangereden en overleden en nu komt het wijfje nog steeds haar man zoeken. Ach….. Morgen geen wekker, wel in de namiddag een boottocht op het St. Luciameer.
Donderdag 18 maart Er valt een lichte motregen tijdens het ontbijt. De lucht zat zo te zien aardig dicht en we besluiten een wandeling naar het strand te maken. Het is ongeveer 4 kilometer en we moeten gewoon langs de weg lopen, voor ons gevoel aan de verkeerde kant, want men rijdt hier links! Onderweg prachtige vogels, bloemen, sprinkhanen en een steeds feller zonnetje…en we hebben niet gesmeerd, dat zullen we morgen wel voelen! Daar is het strand met de Indische oceaan. Wat een geweldig breed strand! We hebben heerlijk gewandeld en uiteraard moest ik even met de tenen het water voelen, brrrr…koud! Om half vier naar de boot. Inmiddels is de lucht stralend blauw en er staat een zwoel windje. Alleen de boottocht is al verrukkelijk! Daar is de eerste pod met nijlpaarden. Wat een gigantische ruggen en hoofden! En dan die kleintjes er veilig tussenin. Deze dieren doen zo koddig aan dat je bijna vergeet dat ze heel gevaarlijk zijn. Door nijlpaarden vallen de meeste doden en gewonden in Afrika. Krokodillen laten zich niet zo veel zien: een paar liggen te sudderen in de avond zon en eentje zwemt langzaam voorbij. Verder zien we een Visarend, een Kingfisher en de Goliath reiger. Een geweldige afsluiting van een heerlijke dag….
Vrijdag 19 maart Richting Durban. Hier brengen we een bezoek aan de Botanische tuin met mooie bloemen en vogels: Ibissen, reigers, zwarte ooievaars, ganzen en lepelaars. Ook brengen we een bezoek aan de Indian Market, waar werkelijk van alles te koop is! Onderweg rijden we langs het nieuwe voetbalstadion voor de WK deze zomer. Wat een gigantisch bouwwerk! Over het stadion heen gaat een soort monorail waarmee je boven kunt komen. Ook kun je hier bungi jumpen. Jammer dat het voetbal hier niet zo leeft, na de WK wordt er waarschijnlijk niets mee gedaan…. Vernon vertelt dat alle straatnaambordjes hier worden veranderd. Hij wijst op een paal met naambordjes: het oude hangt er nog wel, maar er staat een rode streep doorheen. Het nieuwe hangt er dan onder. Terwijl hij dit vertelt, kijken we naar de bordjes en zie ik een bordje met Bram Fischer… morgen is het de sterfdag van mijn vader: Bram Visser…. Bij het hypermoderne hotel met wel 7 liften(!) krijgen we te horen dat we niet verder mogen dan één straat naar achteren en één opzij, of langs de boulevard. Verder is het niet veilig…brrr, bedreigend! We zijn naar een winkelcentrum gelopen valk achter het hotel en hebben daar lekker lopen shoppen! Morgen al naar de laatste bestemming, de tijd vliegt! Tijdens het eten krijg ik het idee om iedereen te vragen of ze ook naar het stadion willen. Het is toch zonde wanneer je er zo dichtbij bent en er dan niet naartoe bent geweest? Straks moet het Nederlands elftal hier spelen. Bij navraag bleek iedereen enthousiast, dus morgen maar aan Vernon voorleggen. Tijdens het eten krijg ik het idee om iedereen te vragen of ze ook naar het stadion willen. Het is toch zonde wanneer je er zo dichtbij bent en er dan niet naartoe bent geweest? Straks moet het Nederlands elftal hier spelen. Bij navraag bleek iedereen enthousiast, dus morgen maar aan Vernon voorleggen.
Zaterdag 20 maart Zelfs Vernon is enthousiast! Japie heeft nog wat bezwaren, hij is bang dat hij een ‘schrijf’ krijgt omdat hij daar niet mag parkeren. Toch gaan we! Met de monorail naar boven en daar kijken we over heel Durban uit, geweldig! Wat een prachtig stadion! Richting Drakensbergen nu. Koffiestop en lunch in Underberg. Hier borst een gigantische onweersbui los, wat een knallen! Even later schijnt het zonnetje gelukkig weer! We komen weer in leuke huisjes terecht waar, bij het openzetten van de ramen, meteen de pauwen komen bedelen. Weer begint het te regenen en te onweren. Wat een noodweer. Het licht gaat uit –aan-uit en blijft dan uit. De beloning voor deze bui is een schitterende regenboog! Er is hier geen airco, maar dat is ook niet nodig, blijkt later, we zitten hier aardig hoog en kruipen dan ook diep onder de wol…..
Zondag 21 maart Wake up call om 6 uur… vandaag gaan we naar de Sanipas (ander woord voor ZuidAfrikaanse massage…). Met 4x4 wagens gaan we op weg. Het eerste deel valt mee, maar het wordt steeds spectaculairder. Hotsend en klotsend af en toe door een waterval met de nodige Kodakmomentjes om de schitterende natuur vast te leggen. Om ongeveer één uur zijn we bij de grens van Zuid Afrika. Daarna 8 kilometer niemandsland met onderweg een prachtige waterval. Rond twee uur zijn we dan bij de grens van Lesotho. Wat een wegen: ruim 3 kwartier doen we over 8 kilometer. Om kwart over twee zijn de dan op het hoogste punt van Zuid Afrika en op een hoogt van 2874 meter gebruiken we een lunch met een soort gehaktschotel en eigen gebakken brood dat als een steen in je maag ligt! Bij deze hoogste pub van Afrika zien we ook de plaatselijke bevolking van Lesotho: meestal jonge mensen die in dekens gewikkeld zijn en bivakmutsen op hun hoofden hebben. Na de lunch rijden we verder Lesotho in en bezoeken een nederzetting. In het dorp wordt ons verteld dat 73% van de bevolking met HIV besmet is! De mensen worden hier gemiddeld niet ouder dan 45 jaar. De hutjes zijn gemaakt van riet en leem, de grond is van keien en bedekt met leem. In het midden is de vuurplaats. Er wordt gestookt met mest en er is geen afvoer in de hutjes, dat is dan ook een van de oorzaken dat de mensen zo jong sterven. De vrouwenhut is te bekijken. De vrouw die hier zit verkoopt wat souvenirs en heeft 18(!!!!) kinderen gebaard. Ik moet er niet aan denken!
Alle mannen hebben een eigen stok met een uniek geweven patroon erop. De meisjes gaan naar school waarvoor ze elke dag kilometers moeten lopen, de jongens worden opgeleid tot schaapherder. De grootste bron van inkomsten is de wol van de schapen en de angora van de geiten. Wanneer er bij de hut een witte vlag staat, dan is het eigen gebrouwen bier klaar. Bij een rode is het vlees klaar, bij groen is er groenten en bij een blauwe vlag is er een huwbare dochter!!! De medicijnman heeft hier een heel hoge status. Medicijnen worden o.a. gemaakt van de hoorn van de neushoorn, maar ook van lichaamsdelen van mensen! Er was een meisje vermist waarvan later alleen een beentje en een oor werd teruggevonden, de rest was waarschijnlijk gebruikt door de medicijnman…. Wat mij wel opvalt, is dat de mensen ondanks hun armoede vrolijk en tevreden lijken….. De terugtocht ving aan. Mijn hemel, wat een prachtig uitzicht! De hele Sanipas was zichtbaar. Maar wat een griezelige bochten naar beneden. De afdaling is duidelijk enger dan het stijgen! Wat een barre tocht!
Maandag 22 maart De laatste dag. Op het gemak ontbeten en toen naar het zwembad. Rust kom ik daar echter niet vinden, dus ik ben lekker op onderzoek uitgegaan met mijn camera. Wat is het hier mooi…. Na de middag lekker gaan wandelen waar we werden overvallen daar wederom een gigantische bui, compleet met onweer! Na een poosje schuilen droogde de zon ons weer, de damp sloeg eraf! Nog één warme maaltijd en dan zit het erop!
Dinsdag 23 maart Het is nu 9 uur. We zitten alweer 1 ½ uur in de bus. De verwachting is dat we om half zes in Johannesburg zullen zijn, dat wordt dus nog een lange rit en daarna de vluchten nog, dat wordt blik op oneindig en verstand op nul…. Koffiestop in Mooirivier en lunch in Harrismith. Rond drie uur als afscheid nog een donderbui waarbij we allemaal opschrikken doordat de bliksem vlak naast de bus knalde. Iedereen die lag te dommelen was meteen klaarwakker! In de bus neemt Vernon alvast afscheid. Hij is zichtbaar ontroerd. Op het vliegveld nog een laatste knuffel met hem en dan naar de balie. Daar worden we als kleine kinderen in de rij gezet, ach, je moet maar proberen de lol ervan in te zien….
Woensdag 24 maart Na twee goede vluchten staan we dan weer op Belgische bodem. Nog een stukje naar huis rijden en dan begint het gewone leven weer. Het was een reis met heel veel indrukken, met veel natuurschoon, en prachtige dieren. Wat ik ervan meeneem is een enorm gevoel van liefde voor het land, bewondering voor de schoonheid ervan en dankbaarheid voor de vrijheid in ons eigen land…..
