Green On N° 16
Sommaire - Inhoud
8e année - 8ste jaargang Décembre - December 2012 1. Woordje Van De Voorzitter – Le Mot Du Président
2. Woordje Van De OES - Le Mot De l’OES
3. Woordje Van IES - Le Mot de l'IES
4. Le Mot Du Rédacteur - Editor’s Word
5. Snow Flakes 2012
6. VHA Tancos
7. Lezignan Avr 2012
8. Castelnau Sep 2012
9. Cursus – Cours Rav-Air
10. Felix Baumgartner
11. Cours HA Col Genot
12. Souvenirs
13. Avatars despatcher Bergeret
14. Cours – Cursus Moniteur Fr Cdt Lahon
15. Para De La Croix Rouge – Bij de Rode Kruis
16. Nouveau parachute Kol Deslé – Ronnie Marien
17. Voorwoord Wings
18. In Memoriam
19. Photo souvenirs
20. Je n'ai pas pu résister
21. Joyeuses Fêtes à Tous
22. Nieuwjaarsdrink – Réception Nouvel An
Editeur responsable - Verantwoordelijke uitgever: Cpn Luc Roose–
[email protected] Pl Trg – TrgC Para – www.pelotontraining.be Rédacteur - Hoofdredacteur: 1SG Bergiers -
[email protected] Traduction-Vertalling: Col Mertens Couverture – Voorblad: 1CC Vaes D – 1SG Bergiers
Het Woordje Van De Erezoorzitter Dit jaar hebben drie anciens, in hun tijd uitstekende despatchers, ons verlaten: Jean Herck, despatcher nr 35, Frans Roothoofd, nr 38 en Marcel Engelen nr 94. Marcel was gedurende vele jaren een steunpilaar bij de Ravair. We wensen hun familieleden veel sterkte in het verwerken van het verlies en bieden hun, in naam van alle despatchers, onze gemeende blijken van deelname aan. Old soldiers never die…… Dit is dan de enige Green On van 2012. Het wordt blijkbaar steeds moeilijker om het nodige proza te vinden om twee maal per jaar een tijdschrift uit te geven. Het blijft trouwens voor mij een groot raadsel hoe gekende weekbladen er in slagen om elke week die God schept een paginadik exemplaar vol te krijgen. En ik kan me ook goed inbeelden dat men niet in elke Green On steeds dezelfde terugkerende evenementen kan komen vertellen. Maar we zijn er van overtuigd dat er zowel onder de actieve despatchers, en dat ondanks de werkdruk, die zo te zien in 2013 niet gaat afnemen, als onder de anciens nog mensen gaan zijn om de nodige verhalen te brengen die ons dit jaar en de komende jaren gaan boeien. Het blijft een uitdaging, maar deze Green On bewijst dat er nog kandidaten onder u zijn om die uitdaging aan te gaan. We danken dan ook de Ere-Luitenantkolonel Genot, die ons de toelating gaf een artikel uit het tijdschrift van de ANPCV over te nemen met als onderwerp de operationele vrije val. Ook Luitenantkolonel Jan Desle, die samen met Masterrigger Ronny Marien, ons duidelijk uiteen zette hoe het nieuwe valscherm EPC (Ensemble de Parachutage du Combattant) in elkaar zit. Van de Training zullen jullie zeker de verhalen van Willy, Mon, Tanguy en Harry waarderen. Ze zijn vlot geschreven en het ontbreekt hen niet aan humor. Mannen, laat de inkt uit jullie vlotte pennen niet opdrogen in 2013.
Le mot du Président d’honneur Cette année, trois anciens, excellents despatchers en leur temps, nous ont quittés : Jean Herck, despatcher no 35, Frans Roothoofd, no 38 en Marcel Engelen no 94. Marcel fut, pendant des années, un des piliers du Ravair. Nous souhaitons aux familles la force de pouvoir accepter cette perte et nous leur prions d’agréer, au nom de tous les despatchers, nos sincères condoléances. Old soldiers never die ….. Vous avez en main le seul et unique Green On pour cette année. Nous avons l’impression qu’il devient de plus en plus difficile pour trouver la prose nécessaire pour éditer deux Green On par an. Je me suis d’ailleurs toujours demandé comment les hebdomadaires populaires parviennent à sortir chaque semaine des revues aussi bourrées. Mais ne comparons pas… Je peux m’imaginer qu’on ne peut reprendre dans chaque Green On des rapports d’évènements qui se reproduisent périodiquement. Mais nous restons persuadés que malgré la charge de travail, qui, apparemment, ne diminuera pas en 2013, il y aura des despatchers en service et également des anciens qui trouverons des histoires qui pourront nous fasciner. Ce sera toujours un défi, mais ce Green On prouve, une fois de plus, qu’entre nos lecteurs, il y a assez de candidats doués pour l’affronter. Nous remercions le Lt Col Hre Genot pour l’autorisation de reprendre un article, publié dans la revue de l’ANPCV avec comme objet la chute libre opérationnelle. Egalement le Lt Col Desle qui en collaboration avec le Masterrigger Ronny Marien, nous explique en quoi consiste le nouveau parachute EPC (Ensemble de Parachutage du Combattant). Du Training, vous allez certainement apprécier les articles bien écrits et avec une bonne dose d’humour de Willy, Mon, Tanguy et Harry. J’espère, les gars, que vous n’allez pas laisser sécher l’encre de vos plumes en 2013. Nous saluons, après quelques insistances, le premier article du Ravair.
We begroeten ook, zij het na wat aandringen, het eerste artikel van de Ravair. Er komt zelfs een vervolg. Mijn dank gaat ook naar Pierre die er telkens in slaagt de Green On in elkaar te steken ook al moet hij de pittige verhalen over hem, door zijn collega’s geschreven, er bij nemen. Wat hij met de nodige soepelheid doet. We danken ook alle anciens die in hun pen zijn gekropen. Gui is het wel wat ver gaan zoeken al kan ik, wat hij beschrijft, mij nog levendig voorstellen. We hopen dat het Pl Training in 2013 toch de kans gaat krijgen van ons een paar keer meer bijeen te krijgen. Een bbq of twee zelfs, gespreid over een jaar, naast de Opening DZ en de uitreiking van de brevetten aan de nieuwkomers, moet er toch bij kunnen. Iedereen vraagt niet liever om van gedachten te wisselen bij een lekker maal met een glas wijn of bier. Muziek mag er dan ook bij zijn maar liefst niet met dj Wilfried. Ik wens aan alle despatchers, familie en sympathisanten een prettig eindejaar en happy landings in 2013
Il y aura même une suite. Je remercie Pierre, qui, à chaque fois, réussit à réaliser le Green On. Même si dans ce boulot, il doit accepter à son sujet, les histoires épicées de ses collègues. Ce qu’il fait, bien sûr, avec la souplesse nécessaire. Je remercie également les anciens qui ont fait l’effort de participer à la réalisation du Green On de 2013. Gui est allé un peu loin pour trouver une histoire. Mais si ce qu’il raconte est resté bien vivant dans ma mémoire. Nous espérons que le Pl Training réussira à nous réunir quelques fois cette année nouvelle. Un bbq ou deux, reparti sur l’année et en dehors du drink de Nouvel An et la remise des brevets aux jeunes, doit pouvoir s’organiser. On ne demande pas mieux que de pouvoir échanger des idées en prenant un bon repas avec un verre de vin ou de bière. Même avec de la musique, mais alors sans dj Wilfried. Je souhaite à tous les despatchers, leur famille et sympathisants un joyeux Noel et des happy landings en 2013.
Kol SBH b.d Mertens Walter
Col BEM e.r. Mertens Walter
Beste collega Despatcher, In juli is er geen Green On verschenen wegens allerlei duistere redenen. De editie van december zou dus een zeer lijvig exemplaar moeten worden. Ik zou alvast 1Lt TRENSON, Igor Bruno, Luc VERSTREPEN, Michel BLEYFUESZ, Mon ADAMS, Greg VAN ASBROECK, Tanguy DERAVET, Harry VAN LAER, Luc LIEGEOIS, Pé VAN EYCK en Pascal STAQUET willen bedanken voor hun bijdrage. Zoals jullie zien, hebben we niet echt stilgezeten in 2012. Dit is ook een reden waarom we jullie maar twee activiteiten hebben kunnen aanbieden in 2012; daarom zullen we ons uiterste best doen om in 2013 jullie vier activiteiten aan te bieden. De eerste is de opening DZ op 07Jan13, er zou nog een BBQ moeten volgen, op donderdag 25Jul13 zal de brevetuitreiking van de nieuwe lichting despatcher doorgaan, de datum van St Michel moet nog vastgelegd worden, en er zijn zelfs wilde plannen om een Bal Despatcher te organiseren. In juli mochten we ook 1Lt Davy WYBO, Adjt Jef JANSSENS, Adjt Jos VREUGDE, 1Lt (NLD) Mikael KISJES, Sgt (NLD) Ab KASMI en Sgt (NLD) Stephan HOTTING verwelkomen in de familie van de despatchers. Welkom gasten. Pé VAN EYCK heeft ons in juli verlaten om de stoel van AS3 Air te bezetten in het TrgC Para. Het beste in je nieuwe job, Pé. Vanaf volgend jaar zal de samenwerking met Defensie Para school van Breda (zie ook: http://www.defensie.nl/landmacht/eenhede n/korps_commandotroepen/defensie_para_ school/) nog intensiever worden. Daarvoor is SMI Marc OOSTENDORP sinds eind oktober bij ons om de Cursus Despatcher 2013 mee voor te bereiden. Welkom Marc.
Cher collègue despatcher, Pour des raisons obscures, il n’y a pas eu de Green On en juillet. L’édition de décembre devrait donc être un exemplaire plus volumineux. Je tiens tout d’abord à remercier le 1Lt TRENSON, Igor Bruno, Luc VERSTREPEN, Michel BLEYFUESZ, Mon ADAMS, Greg VAN ASBROECK, Tanguy DERAVET, Harry VAN LAER, Luc LIEGEOIS, Pé VAN EYCK et Pascal STAQUET pour leur contribution. Comme vous pouvez le constater, nous n’avons pas chômé en 2012. C’est la raison pour laquelle nous n’avons pu vous offrir que deux activités. Et c’est pourquoi nous allons faire un grand effort pour vous en offrir quatre en 2013. La première sera l’Ouverture DZ du 7 janvier 2013, puis on devrait pouvoir organiser un BBQ, le jeudi 25 juillet aura lieu la remise des brevets a la nouvelle levée des despatchers, la date de la St Michel doit encore être fixée, et il y a même des idées folles pour l’organisation d’un bal despatchers. En juillet nous avons eu le plaisir d’accueillir dans la famille des despatchers le 1Lt Davy WYBO, Adjt Jef JANSSENS, Adjt Jos VREUGDE, 1Lt (NLD) Mikael KISJES, Sgt (NLD) Ab KASMI en Sgt (NLD) Stephan HOTTING. Soyez les bienvenus les gars. Pé VAN EYCK nous a quitte en juillet pour occuper la fonction de AS3 Air au CE Para. Nous lui souhaitons bonne chance dans son nouveau boulot. A partir de l’année prochaine, la coopération avec la Defensie Para School de Breda s’intensifiera. (Voir également: http://www.defensie.nl/landmacht/eenhede n/korps_commandotroepen/defensie_para_ school/). Dans ce but le SMI Marc OOSTENDORP a rejoint le Training, afin d’aider à préparer le Cours Despatcher 2013. Welcome Marc.
Er wacht nu het Pl Trg nog een drukke maand vooraleer we 2012 mogen afsluiten. Ik hoop dat ik velen onder jullie mag verwelkomen op de Opening DZ op maandag 07Jan 13. De leden van de Kas Despatcher zullen in de loop van december een uitnodiging in de bus krijgen. Ik zou ook al willen vooruitlopen op het woordje IES in verband met de Kas Despatcher. Indien de Horeca van het TrgC Para een sponsoring doet aan een activiteit van het Pl Trg, zoals de Opening DZ, wil dit zeggen dat we de Opening DZ moeten openstellen voor alle personeel TrgC Para. Er zullen sowieso delegaties (Pl Ballon, TS, Meteo, Pl Valschermen) van de verschillende Cie uitgenodigd worden, met of zonder sponsoring van de horeca. Sinds enkele jaren hebben ook enkele sympathisanten zich aangesloten bij de Kas Despatcher. Deze zijn aanvaard, betalen jaarlijks hun lidgeld en kunnen bijgevolg niet uitgesloten worden van één of andere activiteit. Verder rest er mij nog enkel om in naam van het Peloton Training jullie alvast een gelukkig jaar 2013 te wensen.
Nous avons encore un mois fort chargé avant de pouvoir clôturer 2012. J’espère vous voir très nombreux à l’Ouverture DZ le 7 janvier prochain. Les membres de la caisse despatcher recevront leur invitation dans le courant du mois de décembre. Je tiens à anticiper le mot de l’IES au sujet de la Caisse Despatcher. Si le Service Ménage/Bars du CE Para tiens à sponsoriser une activité du Pl Training, comme c’est le cas de l’Ouverture DZ, nous sommes obligés de permettre à tous le personnel de Schaffen d’y participer. Il y aura de toute façon toujours des délégations (Pl Ballon, TS, Meteo, Pl Parachutes) des Cies qui seront invitées, même sans sponsorisation du Service Ménage/Bars. D’autre part, il y a déjà des années que des personnes voulant sympathiser avec le Pl Training, se font membres de la Caisse Despatcher. Ces personnes sont acceptées, payent annuellement leurs cotisations et ne peuvent donc pas être exclu de l’une ou l’autre activité du Training. Pour terminer, il me reste plus, au nom du Pl Training, qu’à vous souhaiter une heureuse année 2013.
Luc ROOSE Kapt OES
De planning 2013 is ook zo goed als rond:
Le planning 2013 est pratiquement fixé:
Jan
Jan
Feb Mar Apr
Mei
Jun Jul
Aug Sep
Okt Nov Dec
A brevet Para Cu Desp (tot eind Jul13) HA Moorsele P3 17Cie P3 21Cie HA Eloy (USA) P3 13Cie TAP Tancos (PRT) B brevet Para A brevet Para voor NLD B brevet ParaJr A brevet Para HA La Réole (FRA) P3 12Cie HA Schaffen P3 16Cie Amob week 12/13Li A brevet Para voor NLD Ex Crazy Trip A brevet Para voor NLD HA Moorsele B brevet ParaJr A brevet Para B brevet Para KMS VHA Cerklje (SVN) HA Vyskov (CZE) P3 22Cie TAP Pau (FRA) HA Moorsele P3 SFG B brevet Para HA Castelnau (FRA) TAP Madrid (ESP) HA Moorsele B brevet Para VHA Ouarzazat (MAR)
Fev Mar Avr
Mai
Jun Jul
Aou Sep
Oct Nov Dec
Brevet A Para Cours Desp (jusque juillet 2013) HA Moorsele P3 17Cie P3 21Cie HA Eloy (USA) P3 13Cie TAP Tancos (PRT) Brevet B Para Brevet A Para / NL Brevet B Para Jr Brevet A Para HA La Réole (FRA) P3 12Cie HA Schaffen P3 16Cie Semaine Amob 12/13Li Brevet A Para / NL Ex Crazy Trip Brevet A Para/NL HA Moorsele Brevet B Para Jr Brevet A Para Brevet B/ ERM VHA Cerklje (SVN) HA Vyskov (CZE) P3 22Cie TAP Pau (FRA) HA Moorsele P3 SFG Brevet B Para HA Castelnau (FRA) TAP Madrid (ESP) HA Moorsele Brevet B Para VHA Ouarzazate (MAR)
Het woordje van de IES Als u dit leest loopt 2012 op zijn einde of is 2013 reeds begonnen, bij deze wens ik allen een voorspoedig 2013. Wat betreft het jaar 2012 kunnen we zeggen dat dit een druk jaar was, en dit in combinatie met het stilaan krimpende personeelsbestand van het Pl verklaart misschien dat we niet alles kunnen doen hebben wat we wilden/moesten*. Niet zozeer de grote activiteiten, want die zijn “ meestal “ goed gepland maar allerhande kleinere bijkomende activiteiten die erbij kwamen, maken dat we van de ene activiteit in de andere liepen. Van de grote Oef zijn er verslagjes verder in deze Green On. Op het moment dat ik dit schrijf hebben we nog een A Brevet lopen en zijn een vijftal collega’s naar ELOY (USA) om zich te trainen/vervolmaken als AFF JM. De belangrijkste activiteit voor het Pl Trg was natuurlijk de cursus Despatcher gezien dit voor ons de aanvoer is van nieuwe collega’s. Uiteindelijk slaagden 3 BEL en 3 NLD kandidaten erin om het brevet te behalen. Het feit dat de 3 Belgen na de stage hun eenheid vervoegden tempert de feestvreugde enigszins omdat de getalsterkte van het Pl Trg dus niet verhoogde. Natuurlijk hopen we hen op regelmatige basis terug te zien als despatchers in versterking. Een ander belangrijk gebeuren was de ingebruikname van het nieuwe valscherm “EPC” waarbij we gans de Lt Bde een “ herscholing “ dienden te geven, een karwei waar we grotendeels mee rond zijn, behalve natuurlijk een aantal enkelingen verspreid her en der over gans defensie. Het zal nog wel tot 2018 duren eer de MI er volledig uitgaat, maar tot dan gaan we meer en meer werken met de EPC. 2012 werd ook gekenmerkt door gesukkel met de laatst aangekochte ballon. Hopelijk is er bij het verschijnen van deze Green On een definitieve en goede oplossing, gezien we hier een opmerkelijk rendementsverlies hebben gehad dit jaar. In maart hebben we de commissie van de “ Voorzienigheidskas Desp “ laten bijeenkomen,
Le mot de l’IES En lisant ces quelques lignes, 2012 touchera à sa fin ou 2013 aura déjà commencé. Par la présente, je vous souhaite une heureuse année 2013. Concernant l’année 2012, nous pouvons dire que ce fut une année fort remplie, et ce explique que nous n’avons pu réaliser nos intentions/obligations. Ce ne fut pas à cause de grandes activités, car ceux-là sont « en général » bien planifiés. Mais bon nombre d’activités supplémentaires moins importantes ont fait que nous avons couru d’une activité à l’autre. De ces grandes activités, vous trouverez des rapports dans le Green On. Au moment où j’écris ces quelques lignes, nous avons un brevet A et 5 collègues à ELOY (USA) pour l’entrainement/perfectionnement comme JM AFF. L’activité la plus importante pour le Pl Trg est évidemment le cours despatcher, car il signifie l’apport de nouveaux collègues. Finalement, trois candidats belges et 3 Hollandais ont obtenu le brevet. Par le fait que les trois Belges ont rejoints leur unité en fin de stage, fait que notre joie a été un tant soit peu modérée, car notre TO n’augmenta pas. Nous espérons les revoir régulièrement comme despatcher en renfort. Un autre évènement important est la mise en service du nouveau parachute EPC, pour lequel il a fallu donner un cours de recyclage à tous les membres de la Lt Bde. Cette corvée touche à sa fin, sauf évidemment pour quelques individus repartis dans l’ensemble des forces armées. Le MI sera toujours en fonction jusque 2018, mais en attendant, nous allons de plus en plus sauter ave l’EPC. 2012 a été également l’année des problèmes avec le dernier ballon. Nous espérons qu’avant la fin de l’année, on aura trouvé une solution, car nous avons connu une assez grande perte de rendement en 2012. En mars, nous avons réuni la commission de la caisse de prévoyance despatchers avec comme point à l’agenda, la réélection des membres,
met als voornaamste agendapunten, de herverkiezing van de leden, aanpassing statuten en behandeling van een klacht van een lid nav de opening DZ 2012. Het verslag van deze vergadering samen met de nieuwe ledenlijst commissie ziet u op de volgende pagina’s. Verder heeft de OES en ikzelf enkele gesprekken gehad met Kol Mertens, de Ere- voorzitter. Uit deze gesprekken kwam voornamelijk naar voor dat er een aantal mensen niet tevreden zijn gezien we geen 3 activiteiten hebben gedaan dit jaar en dat sommigen dan ook het lidgeld te hoog vinden. Zoals ik boven al vermeldde * hebben we in 2012 niet alles kunnen doen wat we wilden/ moesten. Veel van die ontevredenheid komt waarschijnlijk ook over het gebrek aan informatie en dit is niet de eerste keer dat dit gebeurt, daarom schreef de vorige OES ( Cdt VANERMEN ) in 2009 reeds een artikel in de Green ON over de kas Despatcher en de activiteiten, een artikel hetgeen ik graag integraal terug laat verschijnen. Wat betreft de activiteiten wordt het ook steeds moeilijker om iets te organiseren wat voor iedereen goed blijkt gezien we met verschillende generaties zitten. Een voorbeeldje hiervan : de tijd dat ik jong despatcher was werd er tweejaarlijks een Bal Despatchers georganiseerd, ik was steeds onder de indruk van al de anciens die stijf in het pak en met plastron die na de maaltijd tot diep in de nacht met hun dame ook op de dansvloer te vinden waren, was het nu georganiseerd in de Hangaar 2 of in de bar Mols of zelfs een editie in de kazerne te LUIK. Als ik nu spreek over het organiseren van een bal Despatcher zien zij dat niet zitten, ze willen enkel nog een hapje, drankje en babbelen in de Disp. Zij mogen natuurlijk niet vergeten dat er nu generaties zijn die dit wel nog willen. Hopelijk kunnen we de gulden middenweg vinden voor alle leden van de kas despatchers, waarbij we mensen vinden van 25 tot 85 jaar. Als laatste wens ik hier te vermelden, dat als iemand een probleem heeft tijdens een activiteit,
l’adaptation des statuts et le traitement d’une plainte d’un membre au sujet de l’Opening DZ. Vous trouverez le rapport de cette réunion avec la liste des nouveaux membres dans ce Green On. En plus, l’OES et moi-même avons eu un entretien avec le Col Mertens, le président d’honneur. De cet entretien, nous avons retenu qu’un nombre de membres se plaignent du fait que nous n’avons pas organisé trois activités cette année et que certains estiment que le cout du membership est trop élevé. Mais comme je l’ai déjà signalé, nous n’avons pas pu organiser ce qu’on aurait voulu. Les raisons de ce mécontentement, proviennent probablement du manque d’information. Et ce n’est pas la première fois que cela arrive. C’est pour cette raison que l’OES de l’époque, le Cdt Vanermen avait déjà écrit en 2009 un article dans le Green On au sujet de la caisse despatcher et les activités du Trg. Je tiens à reprendre intégralement cet article. En ce qui concerne les activités, il semble de plus en plus difficile d’organiser ce qui plait à tout le monde, vu la différence entre les générations. Un exemple : à l’époque où j’étais jeune despatcher, on organisait tous les deux ans un bal despatchers. J’étais impressionné de voir les anciens qui avec raideur et en col et cravate, se trouvaient après le repas sur la piste de danse avec madame jusqu'à tard dans la nuit et cela indépendamment de l’endroit, hangar 2, bar Mols ou même la caserne à Liège. Si je parle maintenant d’organiser un bal, ils ne sont plus intéressés, car ils préfèrent manger, boire et parler au dispersal. Ils devraient penser que la génération actuelle est, au contraire, bel et bien intéressée. Espérons qu’on trouvera une solution pour contenter tous les membres de la caisse dont les âges varient entre 25 et 85 ans. Comme dernier avis, je tiens à signaler qu’en cas de problèmes durant une activité, l’OES et moi-même pouvons être interpellés immédiatement.
zowel de OES als ikzelf onmiddellijk kunnen aangesproken worden. Buiten een voorspoedig 2013 waarmee ik dit artikel opende wens ik iedereen en zijn familie natuurlijk een goede gezondheid in de komende jaren. SPIESSENS M ADC IES
En dehors d’une année prospère, souhait avec lequel j'ai commencé cet article, je souhaite à tous ainsi qu’à votre famille, une bonne santé pour les années à venir.
Donderdag 22 Mar 2012 Pl Training Verslag van bijeenkomst voorzieningheidskas Despatcher dd 22 03 12 1. Agenda : a. Verkiezing 5 leden commissie. (Regl Inwendige Orde 6C ) b. Overlopen/aanpassen Reglement Inwendige Orde. c. Behandeling klacht van een lid. 2. Aanwezigen : Voorzitter : Cpn ROOSE OES Secretaris : ADC SPIESSENS IES Ere voorzitter : Kol or MERTENS Cdt VANERMEN – AJM dE HAES – Adjt DE CUYPER – Adjt BLEYFUESZ – 1SM VAN ASBROECK 3. Resultaat van de vergadering : a. Verkiezing 5 jaarlijks wijzigbare leden waarvan 2 buiten Pl Trg: i. CDT VANERMEN ( buiten Pl Trg ) ii. AJM dE HAES ( buiten Pl Trg ) iii. Adjt DE CUYPER iv. Adjt BLEYFUESZ v. 1SM VAN ASBROECK Het volledige bestuur zit in bijlage. b. Het reglement van de inwendige orde voorzienigheidskas Despatcher is op enkele plaatsen aangepast. De aangepaste versie zit in bijlage. c. De klacht van een lid werd uitvoering besproken, de grond van de klacht zal dieper onderzocht worden, het eindresultaat zal besproken met de aanbrenger van de klacht en een verduidelijking zal in de eerstvolgende GREEN ON geplaatst worden. SPIESSENS ADC IES
Jeudi 22 Mar 2012 Pl Training Rapport de la réunion des membres de la Caisse de prévoyance Despatcher dd 22 03 12 1. Agenda : a. Réélection de 5 membres de la commission. (Regl Ordre Int. 6C ) b. Parcourir/adapter Règlement Ordre interne. c. Traitement plainte d’un membre. 2. Participants: Président: Cpn ROOSE OES Sécrétaire: ADC SPIESSENS IES Prés. d’honneur: Kol er MERTENS W Cdt VANERMEN – AJM DE HAES – Adjt DE CUYPER – Adjt BLEYFUESZ – 1SM VAN ASBROECK 3. Rapport de la réunion: a. Election de 5 membres non permanents, dont 2 hors Pl Trg. i. CDT VANERMEN ( hors Pl Trg ) ii. AJM DE HAES ( hors Pl Trg ) iii. Adjt DE CUYPER iv. Adjt BLEYFUESZ v. 1SM VAN ASBROECK Les noms de la commission se trouvent en annexe. b. Le règlement d’ordre interne Caisse de prévoyance Despatcher a été amendé sur certains points. La version amendée se trouve en annexe. c. La plainte d’un membre a été discutée amplement, la raison de la plainte fera l’objet d’une enquête et le résultat sera débattu avec le plaignant et un éclaircissement paraitra dans le prochain Green On. SPIESSENS ADC IES
Donderdag 22 Mar 2012 Pl Training COMMISSIE Voorzieningheidskas Despatcher dd 22 03 12 De verkiezing werd gehouden op 22 Mar 12 Pm, hieronder de volledige commissie. Voorzitter Secretaris Ere voorzitter Ere lid
: : : :
Cpn ROOSE L OES ADC SPIESSENS M IES Kol or MERTENS W ADC or RENIERS G
Leden Pl Trg
:
Leden niet Pl Trg
:
Adjt DE CUYPER D Adjt BLEYFUESZ M 1SM VAN ASBROECK G Cdt VANERMEN T AJM dE HAES P
A l’issue de l’élection du 22 Mar 12, la Commission est composée comme suit: Président Sécretaire Prés. d’honneur Membre d’honneur
: : : :
Cpn ROOSE L ADC SPIESSENS M IES Kol er MERTENS W ADC er RENIERS G
Membres Pl Trg
:
Membres non Trg
:
Adjt DE CUYPER D Adjt BLEYFUESZ M 1SM VAN ASBROECK G Cdt VANERMEN T AJM DE HAES P
OES
Copie de l'article caisse despatcher paru dans le Green On en 2009 par Cdt Vanermen
Hello Everybody, Everybody Hello Nous arrivons enfin à boucler ce numéro après la suspension de celui de juillet, faute d'articles. Il ne nous était pas possible à cette époque, de sortir une revue digne de ce nom. Enfin, je ne vais pas revenir sur le sujet, il est bien connu de tous. Cette revue est faite par vous et pour vous. A VOUS de savoir, si vous désirez la continuité de celle-ci. Le Colonel Mertens et moi-même restons motivés pour la réaliser, mais il devient parfois lourd et désespérant de courir après vos articles. En ce qui concerne ce numéro, beaucoup d'articles reçus, très intéressants. Normal, vu qu'il n'y aura qu'un numéro cette année. Beaucoup d'activités réalisés par le Pl Trg également. J'ai eu pour ma part, l'occasion de venir assez souvent en renfort et d'en effectuer quelques unes avec mes collègues despatchers. Avec toujours, une très bonne ambiance entre nous. J'espère que cette année, vous aura apporté beaucoup de joie et que beaucoup de vos souhaits se sont réalisés. Pour ma part, cette année a été merveilleuse. Je vous souhaite, ainsi qu'à votre petite famille, un joyeux Noël et une très belle année 2013. Que tous vos souhaits se réalisent.
We kunnen eindelijk dit nummer afsluiten na de opschorting van juli bij gebrek aan artikelen. Het was inderdaad niet mogelijk om een degelijk nummer uit te brengen. Ik ga niet terug komen op het probleem want iedereen kent het. Dit tijdschrift is gemaakt door jullie en voor jullie. Het is aan JULLIE om te beslissen of we verder doen. Kol Mertens en ikzelf blijven gemotiveerd maar het is soms vervelend van achter jullie artikelen achterna te lopen. Nu hebben we een degelijk exemplaar, want we kregen interessante artikelen. Normaal, want dit is het enige tijdschrift voor 2012. De Training had heel wat werk dit jaar. Ik had er mijn deel van want ik ging dikwijls in versterking om aan enkele activiteiten, samen met mijn collega’s despatchers, deel te nemen. En er heerste steeds een goede sfeer. Ik hoop dat dit jaar jullie veel vreugde bracht en veel van jullie wensen uitgekomen zijn. Voor mij was het een prachtig jaar. Ik wens jullie en ook aan jullie familie een prettig kerstfeest en een zeer mooi 2013. Dat al jullie wensen zich realiseren.
Bergiers, P. 1SG Cel Vidéo
Operatie "Snowflake" 2012 In het voorjaar van 2012 gingen er berichten de wereld rond dat er in het Krknose gebergte in Tsjechië meldingen van de verschrikkelijke sneeuwman. Jaja, een YETIE. Daar de Tsjechen weinig ervaring hebben met dit soort zaken, werd er onmiddellijk beroep gedaan op de specialisten inzake mythische figuren van het peloton training, nl. "Scary" Harry en mezelf. Ikzelf werd meegestuurd om "Scary" Harry in het oog en vooral om hem van de drank af te houden. Deze laatste taak had ik wel een beetje onderschat. Maar, we dwalen af… Zo snel we konden begonnen we het nodige materiaal klaar te maken: winterkledij, valschermen, ski’s, digitale camera’s, … Alhoewel camera’s ??!! We hadden er 2 gevraagd aan de cel video, maar om de één of andere duistere reden kregen we er van de dienstoverste maar één mee. Blijkbaar kunnen enkel monitoren AFF dit ingewikkeld toestel bedienen (er staan immers in het totaal 2 knoppen op!!) Maar soit, we dwalen alweer af, we lieten ons door dit euvel trouwens toch niet tegenhouden. Zo snel we konden vertrokken we richting voormalig Riesengebirge in het noorden van Tsjechië in onze "state of the art" Ford transit. Gedurende de 12-uur durende rit kregen we de bijna onmogelijke taak om in Tsjechië enkel te tanken in de voorziene tankstations van AS24. What the fuck! Zelfs onze GPS begon ons vragen te stellen…Uiteindelijk arriveerden we toch op ons afgesproken RV waar een partizaan ons stond op te wachten met een sneeuwscooter. Hij verplichtte ons hem te volgen na eerst onze sneeuwkettingen opgelegd te hebben. Ongeveer 2 Km verder parkeerden we ons voertuig, kropen met al ons materiaal op de scooter die ons naar ons "basecamp" bracht, van waaruit we onze operaties zouden starten. Na installatie kreeg "Scary" Harry het effe moeilijk maar was er uiteindelijk toch in geslaagd om van den drank af te blijven.
Opération "Snowflake" 2012 Au printemps 2012, des bruits faisaient le tour du monde que dans les montagnes Krknose en Tchéquie, on avait repéré des traces d’un abominable homme des neiges, oui oui, un Yeti. Ayant peu d’expérience en la matière, les Tchèques avaient immédiatement fait appel aux spécialistes en matière de figures mythiques du peloton Training : "Scary" Harry et moimême. En fait, ma mission était de contrôler "Scary" Harry et surtout de l’empêcher de boire. J’avais légèrement sous-estimé cette dernière tâche. Mais passons, je m’éloigne du sujet. On commença d’emblée à rassembler le matériel nécessaire: tenue d’hiver, parachutes, skis, caméras digitales… Bien que caméras ??? On en avait demandé deux à la Cellule vidéo, mais pour une raison mystérieuse, le chef de la cellule nous en accorda qu’une seule. Apparemment, il n’y a que les moniteurs AFF qui sont capables de manipuler ces engins (il y a au total deux boutons !!!). Mais nous nous éloignons à nouveau et d’ailleurs cette décision ne nous arrêta pas. Et nous voilà parti direction l’ancien Riesengebirge, dans le nord de la Tchéquie en utilisant notre "state of art" le Ford Transit. Durant ce trajet de plus de douze heures, on reçu comme seule directive, quasi irréalisable en Tchéquie, de ne faire le plein qu’aux stations AS24. What the fuck! Même notre GPS nous posait des questions. Finalement, on arriva au RV prévu où un partisan nous attendait avec une motoneige. Il nous ordonna de le suivre après nous avoir obligés de mettre les chaines à neige. Après 2 km, on a mis notre véhicule de côté et on est monté avec notre équipement sur la motoneige qui nous a amené au "Camp de base" d’où allaient partir nos opérations. Après l’installation, "Scary" Harry eu un passage difficile, mais réussi de ne pas toucher à l'alcool. Après une nuit réconfortante, le reste de l’expédition arriva: les Tchèques.
Na een verkwikkende nachtrust arriveerde de rest van de expeditie: de Tsjechen. Diezelfde dag werd er al beslist om een eerste zoekactie uit te voeren in de omgeving van het "basecamp". Deze aktie werd te voet gedaan. We bonden onze "tennisraketten" onder onze voeten en we waren vertrokken. Eén pittig detail: -28°C, zonder rekening te houden met de windchillfactor. Er werd gezocht tot het donker werd, maar tevergeefs, geen enkel spoor gevonden. Stijf bevroren en zonder resultaat kwamen we terug aan in het kamp. Spijtig genoeg heb ik "Scary" Harry er die avond niet van kunnen afhouden, de drang was te groot… De volgende ochtend werd er beslist om de omgeving af te zoeken vanuit de lucht maar de meteocondities waren zo slecht dat de MI17 niet kon afkomen. Met gevaar voor eigen leven zijn we dan maar gaan ijsklimmen om er zeker van te zijn het hele gebied doorzocht te hebben. "Scary" Harry ontpopte zich tot een ware acrobaat en met ongeziene moed en zelfopoffering ging hij het gevecht met de ijswand aan. Na een half uur hakken, kappen, zwoegen en zweten was hij toch al de volledige 5 meter omhoog geklommen. Maar ook daar was niets te vinden. Vanaf toen begon ook voor mij de nachtmerrie: skiën! Voor de eerste maal stond ik op 2 latten en niet op een vertrouwd snowboard. Maar wonder boven wonder lukte het me toch om, zonder al te grote kleerscheuren, onze tocht op latten verder te zetten. Maar ook op het einde van dag 2 was het resultaat van ons zoekwerk nul. Tot ik plots die nacht gewekt werd door het angstaanjagend geschreeuw van de verschrikkelijke sneeuwman. Of toch niet, het was het gesnurk van "Scary" Harry die weer niet had kunnen weerstaan aan den drang… Dag 3. Om toch een groter domein te kunnen bestrijken werd er besloten om de 2 onverschrokken Belgen aan een touw, op skilatten, achter een sneeuwscooter te hangen. Resultaat: alles vroor dicht, zelfs onze ogen.
Le même jour, on décida de commencer une première recherche dans les environs du camp de base. Cette action se fit à pied. On fixa nos "raquettes de tennis" sous nos pieds et nous voilà partis. Un détail important : -28°C, même sans tenir compte du "windchillfactor". On chercha jusqu'à la tombée de la nuit, mais, effort inutile, aucune trace détectée. On rejoignit le camp, raide de froid et sans résultat. Malheureusement, je n’ai pas pu retenir "Scary" Harry ce soir-là. Le désir était trop fort. Le lendemain, on allait continuer les recherches par air, mais les MI17 ne pouvaient pas venir à cause des mauvaises conditions météo. Au risque de notre vie, on a commencé une escalade glacière pour être certain d’avoir bien battu l’entièreté de la région. "Scary" Harry se révéla en vrai acrobate, en attaquant la face glaciaire avec un courage et un dévouement rarement vu. Après une demi-heure de dur labeur, il était parvenu à avancer 5 mètres. Hélas, même ici on n’a rien trouvé. C’est alors que commença pour moi le vrai cauchemar, on allait skier! Pour la première fois, je me trouvais sur deux lattes et non sur un snowboard familier. Mais, miracle, je parvins à continuer la progression sans trop de dégâts. Mais une fois de plus, nos recherches furent vaines. Cette nuit-là, je fus réveillé par un hurlement angoissant venant de l’affreux bonhomme de neige. Erreur, c’était tout simplement le ronflement de "Scary" Harry qui n’avait pas pu résister à la tentation. Jour 3. Afin de couvrir une plus grande surface de recherche, on décida d’attacher nos deux Belges téméraires, sur skis, à une corde derrière une motoneige. Résultat : tout gela, même nos yeux. Comme il recommençait à neiger, l’action de recherche fut terminée et on retourna au camp. Ce soir-là, j’ai échoué une fois de plus dans ma mission. Tout à coup, le lendemain, les dieux du temps nous étaient favorables : blue sky !
Toen het ook nog begon te sneeuwen werd de zoekactie gestaakt en keerde we terug naar het kamp. Ook die avond faalde ik in mijn opdracht. Plotsklaps waren de volgende ochtend de weergoden ons gunstig gezind: blue sky! De MI17 werd opgeroepen en nog geen uur later hoorden we de kloppende wieken onze richting uit komen. De valschermen werden aangetrokken en enkele minuten later vlogen we rond boven het gebergte. Enige domper op de feestvreugde was de wind. Die was ondertussen toegenomen tot aan onze limieten. Maar na een laatste update duikelden we toch in alle veiligheid uit de heli en enkele minuten later stonden we veilig tot aan onze kniëen in de sneeuw. "Scary" Harry toch, ikzelf lag 100m verder tegen een boom: dragging! De volgende dagen werd het weer alleen maar beter met als resultaat dat we nog 2 extra sprongen konden uitvoeren. Maar al onze zoekacties waren tevergeefs, geen enkel spoor van de sneeuwman gevonden. Spijtig, maar we hebben ons voorgenomen om volgend jaar terug te gaan om het nog eens te proberen, en als het echt moet zelfs een week langer te blijven (als tegen dan "Scary" Harry zijn lever volledig genezen is tenminste). Monnus Gigantus Rex David Adams Despatcher
Le MI17 fut appelé et moins d’une heure plus tard, on entendit le bruit des palles venir en notre direction. Fitting des parachutes et quelques minutes plus tard on survolait les montagnes. Le seul ennui, dans notre euphorie, fut le vent. Il venait de monter jusqu'à la limite. Après un dernier update, on quitta l’héli en toute sécurité pour faire un atterrissage jusqu'à nos genoux dans la neige, du moins Harry car en "dragging", je terminais mon atterrissage 100m plus loin contre un arbre. Les jours suivants la météo s’améliora, ce qui nous permit de faire deux sauts supplémentaires. Mais toutes nos actions de recherche furent vaines, pas une trace de cet abominable homme des neiges, dommage. Mais on s’est juré de retourner l’an prochain pour un autre essai et même de rester une semaine de plus (si du moins entretemps, le foie de "Scary" Harry est guéri).
Periode VHA te Tancos POR Portugal heeft een oppervlakte van 91.982 km² (exclusief Azoren, Madeira en Ilhas Selvagens: 88.935 km²). Het heeft slechts één buurland, Spanje, waarmee het een 1214 km lange landgrens deelt. Het westen en zuiden van Portugal hebben een kustlijn van 832 km aan de Atlantische Oceaan. Het Portugese vasteland wordt in het midden van het land doorsneden door de rivier de Taag. En net aan die rivier bevindt er zich het pittoresk dorpje Tancos met een groot militair domein dat uit 3 kazernes bestaat: een genie-eenheid, de school voor Portugese parachutisten en een militair vliegveld. U kunt het al raden, het is net in die laatste 2 kazernes dat we van 21 Mei 12 tot en met 02 Jun 12 vertoefd hebben. Het logement was in de school voor parachutisten en de sprongen werden georganiseerd vanuit het militair vliegveld. De eerste 3 sprongdagen waren in de zone rond Tancos. Doordat dit een kleine zone is hebben we alle sprongen slechts vanop 18000 Ft (HALO en HAHO) uitgevoerd. Op de derde dag had iedereen zijn kwalificatie VHA al binnen (ja, ook de nachtsprong) dankzij de medewerking van het weer. De rest van de periode is door gegaan in de zone TRA 57. Deze, veel grotere zone, bevindt zich ten zuidoosten van Tancos op ongeveer 100km. Hier hebben we sprongen uitgevoerd vanop 25000 Ft alleen in HAHO. De deelnemerslijst voor deze periode bestond uit mensen van: Pl Trg, Pathfinders en SFG. In het totaal heeft iedereen ongeveer 10 sprongen, op een paar uitzonderingen na, uitgevoerd. Buiten de sprongen was er natuurlijk ook het leven binnen de kazerne. Mensen moeten eten om overeind te blijven.De Portugese keuken is divers. De Portugezen hebben een cultuur van goed eten en in het hele land zijn er vele goede restaurants en kleine typische tascas. De Portugesen gebruiken veel gedroogde kabeljauw (bacalhau) waarvoor voor de bereiding honderden recepten zijn. Er wordt wel eens gezegd dat er voor elke dag van het jaar wel een bacalhau-recept is.
Période VHA à Tancos POR Le Portugal a une superficie de 91.982 km² (sans les Acores, Madère et les Ilhas Selvagens : 88.935 km²). Le Portugal ne compte qu’un pays voisin, l’Espagne, avec lequel il partage une frontière commune longue de 1214 km. La côte ouest et sud, longue de 832 km borde l’Océan Atlantique. Le continent portugais est coupé en deux par la rivière Tage. Et c’est précisément le long de cette rivière que se trouve le village pittoresque de Tancos. Avec un grand domaine militaire comportant 3 casernes, ainsi qu’une unité de génie, une école de parachutistes et un grand aérodrome militaire. Vous pouvez déjà le deviner, c’est exactement dans les deux dernières casernes que nous avons séjourné du 21 mai au 2 juin 2012. Nous avons logé dans l’école des parachutistes et les sauts étaient organisés au départ de l’aérodrome militaire. Les trois premières journées de sauts eurent lieu sur la zone autour de Tancos. Comme il s’agit d’une zone réduite, nous avions opté pour des sauts à 18.000 pieds (HALO et HAHO). Le troisième jour, tout le monde avait déjà sa qualification VHA (oui, également le saut de nuit) grâce à une météo favorable. Le restant du programme se passait dans la zone TRA 57. Cette zone, beaucoup plus vaste, se trouve à 100 km au sud-ouest de Tancos. Sur cette zone, nous avons sauté à 25.000 pieds, seulement en HAHO. Les participants pour cette période venaient du Pl Trg, des Pathfinders et du SFG. Tout le monde, à quelques exceptions près, a fait 10 sauts. En dehors des sauts, il y avait bien sûr la vie dans la caserne. On doit manger pour rester debout. La cuisine portugaise est très variée. La bonne cuisine fait partie de la culture portugaise et partout dans le pays il y a de bons restaurants et des tascas. Les Portugais adorent le cabillaud (bacalhau) pour lequel ils ont des centaines de recettes. On prétend qu’il y a une recette de bacalhau pour chaque jour de l’année. Deux autres recettes de poisson sont les sardines grillées et la caldeirada, un plat, basé sur des pommes de terre et qui peut comporter plusieurs sortes de poisson.
Twee andere populaire visrecepten zijn gegrilde sardines en caldeirada, een op aardappel gebaseerde stoofpot die kan worden gemaakt van verschillende soorten vis. Typische vleesrecepten, die kunnen worden gemaakt van rund, varken, lam of kip zijn onder meer cozido à Portuguesa, feijoada, frango de churrasco, leitão en carne de porco à alentejana. Dus u begrijpt het al, er werd daar veeeel gegeten. Om u eten deftig te kunnen doorslikken moet je natuurlijk ook goed drinken. Portugal maakt heel veel verschillende wijnen in alle kleuren en geuren en ook in verschillende alcoholpercentages. Een paar voorbeelden van de beste Portugese wijnen zijn Vinho Verde, Vinho Alvarinho, Vinho do Douro, Vinho do Alentejo, Vinho do Dão, Vinho da Bairrada en de zoete portwijnen, Madeira wijn en de Moscatel van Setúbal en Favaios. Als men deze laatste 2 paragrafen leest dan begrijp je natuurlijk dat er zich een fysieke evolutie gedaan heeft met elkeen zijn BMI (body mass index). Gedaan met zeveren nu. Het eten was er toch niet zo heel lekker en veel wijn hebben we er niet gedronken. De periode Portugal was zeer geslaagd. Een kleine samenvatting: bijna alle sprongen zijn door gegaan, de CPN Roose en ik hebben onze cursus Nr1 VHA kunnen afwerken, een Pathfinder heeft de cursus VHA kunnen afronden en we hebben ook nog 2 SFG’ers gerecycleerd. Harry van Laer Cel BO
Il existe également des plats de viande avec du bœuf, du cochon, de l’agneau ou du poulet : cozido a Portuguesa, feijoada, frango de churrasco, leitão en carne de porco a alentejana. Vous comprendrez que nous avons pris pas mal de repas assez copieux. Pour faire passer la nourriture, il faut évidemment bien boire. Le Portugal produit toute une panoplie de vins de couleurs, parfums et degrés d’alcool très variés. Dans les meilleurs vins portugais, vous trouverez le Vinho Verde, le Vinho Alvarinho, le Vinho do Douro, le Vinho do Alentejo, le Vinho do Dão, le Vinho da Bairrada ainsi que les portos doux comme le Vinho da Madeira et le Moscatel de Setúbal et de Favaios. En lisant les deux derniers paragraphes, vous comprendrez aisément que le BMI (Body mass index) en a pris un coup. Fin de railleries. La nourriture n’était pas si bonne que ça et on n’a pas bu tellement de vin. La période Portugal fut une belle réussite. En résumé : pratiquement tous les sauts ont eu lieu, le Cpn Roose et moimême avons pu terminer notre cours no1 VHA, un Pathfinder a pu terminer le cours VHA et nous avons recyclé deux SFG.
Om dit beter te kunnen illustreren heb ik foto’s genomen van onze dierbare collega’s: Afin de mieux illustrer cette évolution physique, j’ai pris quelques photos de nos chers collègues:
Notre Chef de Det, le Cdt Vanermen et
Cellule BO avec Adj Deravet
No 1 VHA Adj Liégeois
et
notre OES, le Cpn Roose
et
1SM Van Laer
1 Sgt Adams
Les ODZ Adj Michiels
et
Adj Schoeters
Oui, on a bien mangé! Ja, het was lekker!
Note du rédacteur: Harry, je n'ai pas compris pourquoi tu avais modifié TA photo, on ne voit pas la différence avec l'original !!!!!! héhéhé.
Lézignan Avril 2012 Etant en quête d’une zone de sauts tolérant notre présence et surtout celle du Skyvan, nous nous sommes retrouvés dans une petite ville située dans le Sud-Est de la France appelée Lézignan-Corbières, à michemin entre Carcassonne et Narbonne. Ce qui est le plus frappant lorsqu’on arrive à proximité de Lézignan, ce n’est pas la quiétude des lieux ni même l’accueil chaleureux de nos hôtes ou encore le soleil pourtant omniprésent… non, rien de tout cela. Ce qui est incroyable, impensable, incalculable, c’est le nombre d’éoliennes!!! Nous avions bien été interpellés par ce phénomène lors de notre Recce mais après s’être renseignés, il s’était avéré que c’était un très bon endroit pour organiser une période de sauts où parfois, il y avait un peu trop de vent dans le courant de l’après-midi… La zone de sauts est en fait une très grande plaine (idéal pour des élèves) avec une piste en dur (idéal pour le skyvan), un grand hangar tout neuf (idéal pour plier) et même un tout nouveau windtunnel (idéal comme back-up…) sans oublier une météo clémente vu que nous sommes dans le sud de la France... Bref, nous avions trouvé la place parfaite… Nous sommes donc arrivés sur place avec le PI le vendredi 13 avril, peut-être un signe… Suite à la Recce, l’idée de base était de faire loger la moitié du détachement dans les infrastructures
Bij onze zoektocht naar een sprongzone die voor ons en vooral de Skyvan zou passen, zijn we terecht gekomen in Lézignan-Corbières, een klein stadje in het zuidoosten van Frankrijk, halfweg tussen Carcassonne en Narbonne. Wat opvalt wanneer men in Lézignan aankomt is niet de heersende stilte, noch het warm onthaal, noch de alomtegenwoordige zonneschijn, neen, niets van dat alles. Wat ongelooflijk, ondenkbaar en niet te tellen valt is het aantal windturbines!!! We hadden hieromtrent wel navraag gedaan tijdens onze Recce, maar het bleek dat, ondanks het feit dat er wat veel wind stond in de namiddag, het toch een goede plaats was om een sprongperiode te organiseren. De DZ is een heel groot plein (ideaal voor leerlingen), er is ook een verharde piste (ideaal voor de Skyvan), een grote hangar (ideaal om te plooien) en zelfs een splinternieuwe windtunnel (ideaal als back-up), zonder de goede meteocondities van het zuiden van Frankrijk te vergeten. Samengevat: we hadden de ideale plek gevonden. We kwamen er aan met het installatiepersoneel op vrijdag 13 april, misschien een teken aan de wand…. Tijdens de Recce hadden we het idee opgevat van de helft van het detachement in het gebouw van de windtunnel te logeren en het andere deel in een jeugdcentrum.
du windtunnel et l’autre partie dans un centre de jeunesse. Nous avons été avertis que le centre de jeunesse avait changé d’avis et ne savait pas nous accueillir. Heureusement, le propriétaire du club nous avait trouvé une solution alternative : un camping. Encore un peu plus tard, ce dernier nous annonçait que les travaux avaient pris du retard et qu’il était impossible de loger au windtunnel. Le camping étant vide à cette période de l’année, nous avons pu réserver des places supplémentai res pour le reste du détachement. En arrivant sur place, nous avons visité les bungalows où nous devions dormir mais certaines chambres n’étaient pas aussi grandes que nous le pensions, limitant ainsi la capacité espérée. Nous avons donc dû trouver en urgence une alternative à l’alternative pour une dizaine de personnes. Cela commençait bien… Après les différentes prises de contacts, les reconnaissances de DZ extérieures pour les sauts HAHO (High Altitude High Opening), la préparation des sauts, l’administration, l’installation des cuisines, etc … bref, le travail habituel d’un PI, vient le jour de l’arrivée du gros (en effet, Harry n’était pas encore là ) avec le reste du détachement. Je suis donc allé les accueillir à la sortie de l’avion. Lors du trajet de l’aéroport vers Lézignan, quelqu’un m’a demandé si c’était normal de ne pas savoir compter les nombres
We kregen te horen dat het jeugdcentrum van gedacht was veranderd en ons niet kon opvangen. Gelukkig had de eigenaar van de club een andere oplossing gevonden: een camping. Maar wat later deelde men ons mee dat de werken in het gebouw van de windtunnel vertraging had opgelopen en we daar evenmin konden logeren. Gezien de camping leeg was in deze periode konden we daar wat plaatsen bij krijgen voor de rest van het detachement. Maar bij aankomst stelden we vast dat sommige kamers van de bungalows niet zo groot waren als we dachten en we dus minder logementen hadden. We moesten dus in allerijl een alternatief vinden voor het alternatief logement van tien personen. Het begon goed ….. Na de verschillende contacten, verkenningen van buiten DZ voor de HAHO sprongen (High Altitude High Opening), de voorbereiding van de sprongen, de administratie, het installeren van de keuken …. samengevat, het werk van het IP, brak de dag van aankomst aan van het gros (inderdaad, Harry was nog niet daar met de rest van het detachement). Ik ging naar het vliegtuig voor de opvang. Tijdens de trip van het vliegveld naar Lézignan vroeg iemand mij of het normaal was dat men het aantal wieken van de windturbines niet kon tellen wegens hun hoge draaisnelheid.
de pales aux éoliennes tellement elles tournaient vite? Je n’ai pas su répondre tout de suite vu que je luttais pour essayer de garder le cap avec le Peugeot Partner ABL full options à la limite du décrochage… Après avoir repris mes esprits derrière une colline à l’abri des bourrasques, j’ai répondu qu’ils ne devaient pas s’inquiéter, que parfois il y avait un petit peu de vent… (J’exagère juste un tout petit peu…). Nous sommes donc le dimanche 15 avril et la préparation du matériel peut commencer : pliage, fitting des sacs, briefing de sécurité, etc... Ensuite, l’installation débutera et sera peaufinée dans les moindres détails étant donné que nous avons effectué les premiers sauts le jeudi 19 avril, merci Eole!!! 2 avions jeudi, 7 le samedi dont le premier saut pour une partie de nos élèves AFF, 1 avion le dimanche, 15 bacs le lundi (waouuhhh), un demi-avion mercredi (2ème run CNL) et finalement 1 avion le jeudi. Tout ça sans compter les up and down sans sauter… Cela nous donne un total de 27 bacs sur 2 semaines. Un peu maigre comme palmarès d’autant plus que c’était un cours chute mais également un cours tandem. Aucun des deux n’a pu être terminé évidemment mais de plus, l’entretien n’a pas pu effectuer tous ses sauts de qualification. Dans notre malchance, on peut retirer une note positive qui est la découverte du vol
Ik heb niet onmiddellijk kunnen antwoorden omdat ik druk bezig was met het trachten de goede richting te houden met de Peugeot Partner ABL full options, die moeite had om op de baan te blijven. Toen we achter een heuvel kwamen waar de rukwinden wat minder waren en ik terug tot mezelf kwam, zei ik dat er nu en dan wel wat harde wind stond (Ik overdrijf wel een beetje….). We waren dan 15 april en de voorbereiding van het materieel kon beginnen: plooien, fitting van de zakken, veiligheidsbriefings enz… Daarna kwam de installatie die in alle details kon uitgewerkt worden omdat we uiteindelijk maar op 19 april konden beginnen met springen. Dank u windturbines!!!! 2 vliegtuigen op donderdag, 7 de zaterdag waaronder de eerste sprong met een deel van onze AFF leerlingen, 1 de zondag, 15 de maandag (waouuhhh), een half vliegtuig op woensdag (2e run CNL) en ten slotte 1 vliegtuig op donderdag. Zonder alle ups en downs te tellen zonder sprongen. Dat maakt dus 27 vliegtuigen op 2 weken. Een nogal magere palmares, temeer dat het naast een cursus vrije val ook een cursus tandem betrof. Natuurlijk werd er geen enkele cursus helemaal beëindigd maar daarenboven werden
en soufflerie pour le personnel qui n’avait jamais eu l’occasion d’essayer. En effet, nous avons pu utiliser le windtunnel quelques heures et en faire profiter tout le détachement. L’autre point positif de cette période est sans conteste l’hospitalité et la gentillesse des propriétaires mais aussi la bonne coopération avec les responsables du paraclub. Retournerons-nous un jour à Lézignan-Corbières ??? Certainement mais plutôt en vacances ou pour l’attrait viticole de la région…
Tanguy Deravet Cel OR
de onderhoudssprongen ook niet afgewerkt. Met al die tegenslag was er toch een positieve noot door het ontdekken van de windtunnel voor mensen die dit nooit hadden gedaan. We konden de windtunnel enkele uren gebruiken en er het hele detachement van laten genieten. Een ander positief punt van deze periode was zonder twijfel de gastvrijheid en vriendelijkheid van de eigenaars, maar ook de goede samenwerking met de verantwoordelijken van de paraclub. Gaan we ooit terug naar Lézignan-Corbières ??? Zeer zeker voor vakantie en de aantrekkingskracht van deze wijnstreek…
Castelnau Septembre 2012 Après avoir péniblement terminé en juillet à Moorsele le cours AFF et le cours tandem (avec seulement une partie du personnel vu les indisponibilités), nous voici à nouveau en France pour notre désormais traditionnelle période à Castelnau-Magnoac. Ici, nous sommes en terres connues. Que ce soit au niveau du logement, de la zone de sauts ou même des DZ extérieures, nous commençons à maîtriser… De plus, la proximité des Pyrénées offre une vue imprenable lors des sauts HAHO mais assure aussi le bonheur des cyclistes se risquant à certaines étapes du tour de France. Cette année, le logement se répartissait en trois endroits : la célèbre Métairie pour le personnel organisateur et les despatchers, un gite déjà utilisé quelques années passées pour les gens du cours et une autre gite découvert cette année pour l’entretien et la cellule vidéo. La Métairie est un superbe complexe hôtelier laissé, hélas, quasi à l’abandon. Chaque année, nos cuistots ont du pain sur la planche pour remettre la cuisine en état avant de pouvoir l’utiliser et nous concocter de succulents repas (merci pour le BMI…). Les chambres auraient bien besoin du vent de Lézignan durant 2 jours pour retrouver une atmosphère saine… Au fait, cet endroit revit environ une fois par an : lors de notre séjour généralement en octobre. Dès l’arrivée du détachement, les fourmis se sont mises à l’ouvrage afin de tout préparer pour débuter les sauts le lendemain matin.
Nadat we met veel moeite de cursussen AFF en tandem (met een deel van het personeel wegens onbeschikbaarheid) in Moorsele hadden afgewerkt bevonden we ons terug in Frankrijk voor de ondertussen traditionele periode van Castelnau-Magnoac. Hier bevinden we ons op gekend terrein. Of het nu gaat om het niveau van het logement, de DZ, zelfs de buiten DZ, we hebben alles onder controle…. Daarenboven bieden de Pyreneeën ongelooflijk mooie zichten tijdens de HAHO sprongen, maar maken tegelijk ook het geluk uit van de fietsers die zich aan bepaalde etappes van de ronde van Frankrijk wagen. Dit jaar waren we op drie plaatsen gelogeerd: de vermaarde Metairie voor de organisatie en de despatchers, een al eerder gebruikte verblijfplaats voor het personeel van de cursus en een ander tehuis, pas dit jaar ontdekt, voor het onderhoud en de Cel video. De Metairie is een prachtig hotelcomplex, maar spijtig genoeg zo goed als verlaten. Elk jaar hebben onze koks alle moeite van de wereld om de keuken terug in orde te krijgen en ons te vergasten op een reeks heerlijke schotels (dank u voor de BMI…). De kamers hebben terecht de wind van Lézignan nodig om wat gezonde lucht terug te vinden…In feite herleeft deze plaats maar een keer per jaar: tijdens ons verblijf, meestal in oktober. Van bij de aankomst van het detachement de volgende dag beginnen de wekmieren
Le temps étant ici de la partie, nous pouvons commencer la phase AFF avec nos nouveaux élèves ainsi que les sauts d’entretien. Les rotations se succèdent nous permettant de faire journellement une quinzaine de bacs. Dans la mesure du possible, nous organisions chaque jour un saut HAHO sur DZ extérieure. Pour l’organisation de ce genre de sauts, cette région est idéale car même si nous sommes limités à 6 nautical miles, la multitude de DZ plus ou moins techniques nous permet toujours d’exécuter ce type de sauts très importants pour l’expérience des Pathfinders et des Special Forces. Les sauts AFF se poursuivent et nos premiers solos ne se font pas attendre. A la fin de la première semaine, tous nos élèves avaient réussis les 7 Levels et étaient solos AFF(ancien nement phase A) et la phase de perfectionnement pouvait débuter (anciennement phase B). Après les exercices imposés comme par exemple le saut à 3000Ft, la sortie catastrophe et le saut de nuit, tous sont brevetés avec une bonne quarantaine de sauts. La cellule OR étant fort impliquée dans la phase AFF, a heureusement pu compter sur le soutien et l’aide de tous les collègues despatchers présents à cette période. Nous les remercions vivement pour leur bon boulot mais aussi pour la bonne ambiance dans laquelle s’est déroulée cette campagne. La ’’réunion de coordination’’ journalière a certainement contribué à cette agréable atmosphère de travail.
alles in orde te brengen voor de sprongen van ’s anderdaags. Het weer was gunstig zodat we onze cursus AFF met de leerlingen en de onderhoudssprongen de morgen van de volgende dag kunnen beginnen. De rotaties volgden elkaar op en we kunnen dagelijks 15 vliegtuigen afwerken. Indien mogelijk organiseren we ook per dag een sprong HAHO op een buiten DZ. Voor het realiseren van dit soort sprongen is deze streek ideaal, want zelfs met een beperking van 6 nautical miles, laten de grote keuze van de min of meer technische DZ ons toe van dit soort belangrijke sprongen voor de Pathfinders en de Special Forces uit te voeren. De AFF sprongen verlopen vlot en onze eerste solo’s laten niet op zich wachten. Tegen het einde van de week zijn al onze leerlingen voor de 7 levels geslaagd en waren allen solo AFF (vroeger fase A) zodat de vervolmakingfase kon beginnen (vroeger fase B). Na de verplichte oefeningen zoals de sprong op 3000Ft, de uitgang in catastrofe en de nachtsprong werden allen gebrevetteerd met een veertigtal sprongen. De Cel BO, die het meest betrokken was in de fase AFF kon gelukkig rekenen op de hulp van collega despatchers die ook aanwezig waren voor deze periode. We danken hen voor het goed gepresteerde werk maar ook voor de excellente sfeer waarin deze periode verliep. De dagelijkse “coördinatievergadering” heeft zeker bijgedragen tot deze goede werksfeer.
Je déplore tout de même le fait que l’équipe de Black Devils qui s’est entrainée intensivement en FS4 n’ait pas pu participer au championnat du monde à Dubaï (pour raison de service), car vu le niveau atteint, ils avaient clairement des chances de faire un podium. Pour les gens qui doivent encore s’entrainer pour les nouveaux TMAP, les images sont disponibles à la cellule vidéo, il y de quoi se faire des abdos… Si malgré cela, vous n’êtes toujours pas prêts, mais c’est uniquement sur prescription médicale, il y a aussi des images de notre Pierrot national dans diverses démonstrations de précision d’atterrissage… ou de voltige terrestre, les juges n’ont pas bien réussi à définir le style… Félicitations à nos nouveaux tandemmasters Mon Adams, Koen Van Lint, Jeroen De Muyer et Ronald Mens... A l’année prochaine pour le récit de nos nouvelles aventures prévues à Eloy (USA) pour le cours AFF en février, à La Réole(FRA), Prostejov (TCH) pour la phase Ops et Castelnau… Je vous souhaite d’excellentes fêtes de fin d’années et le meilleur pour vous et vos proches en 2013…
Tanguy Deravet Cel OR
Ik betreur echter dat de Black Devils ploeg die intensief had getraind in FS4, om dienstredenen niet heeft kunnen deelnemen aan de wereldkampioenschappen in Dubaï, want gezien het behaalde niveau hadden ze alle kansen om op het podium te staan. Voor hen die nog moeten oefenen voor de nieuwe TMAP zijn de beelden beschik baar bij de Cel video. Indien ondank s dat, jullie niet gereed geraken zijn er nog de beelden van onze nationale Pierrot in verschillende demonstraties van precisielandingen of andere grondfiguren, waar de scheidsrechters moeite mee hadden om ze te definiëren. Felicitaties aan de nieuwe tandemmasters Mon Adams, Koen Van Lint, Jeroen De Muyer en Ronald Mens. Tot volgend jaar voor het verslag van onze nieuwe voorziene avonturen in Eloy (USA) voor de cursus AFF in februari, in La Réole (FRA), Prostejov (TCH) voor de fase Ops en Castelnau… Ik wens iedereen mooie eindejaarsfeesten en al het beste voor u en de uwen voor 2013…
Cursus Rav-Air 2012 Op 9 januari is er een nieuwe cursus RAVAIR van start gegaan. Alvorens te kunnen beginnen moest men een aantal voorafgaande modules volgen zoals cargo-handling, Fassi, Climax en IATA; een legendarische civiele verbintenis dat defensie mede heeft ondertekend aangaande het vervoeren van “dangerous goods” toegespitst op de burgerluchtvaart maar niet aangepast aan het militair luchttransport. M.a.w. je hebt meer vragen als je geslaagd bent dan dat je er zou hebben alvorens men zich op deze cursus aanbied. Deze vormingen werden respectievelijk gegeven in Saffraanberg en Doornik. Omdat het Pl Rav-Air een enorme bagage betreffende deze materie al jaren op zak heeft, werden die eerste week de plooien glad gestreken en nieuwe tips gegeven zodanig dat men later sneller zou kunnen werken bij het klaarmaken van de ladingen voor het luchttransport. Het regime van de vorming tot Stouwer-losser, Nr. 1 Rav-Air is gemoedelijk met soms toch een gepekeld moment onder de vorm van een “fault-finding” test. Je wordt onder andere in de Mock-Up geroepen en je krijgt 2 minuten de tijd om te controleren of bijvoorbeeld een Unimog correct gestouwd is. Een spinnenweb van kettingen en het leek wel of dat weekje Saffraanberg helemaal voor niets was geweest. Doch op het einde van de dag wordt alles nog eens haarfijn uitgelegd en herhaald tot iedereen mee was met de zaak wat trouwens ook geld voor alle te ziene stof. Na de eerste inleidende week ging men over naar de eerste fase van de eigenlijke vorming, zijnde het gedeelte CDS (Container-Delivery-System) te beginnen met kleine colli’s en allerhande manieren van droppen via de paradoor
Cours Rav-Air 2012 Le 9 janvier débuta un nouveau cours RavAir. Avant de commencer, nous avons suivi une série de modules: cargohandling, Fassi, Climax et IATA, un accord légendaire que la Défense avait contresigné au sujet du transport de « dangerous goods », axé sur le transport aérien civil, mais pas du tout adapté au transport aérien militaire. Autrement dit, nous sommes sortis avec succès de ce cours en se posant plus de questions qu'avant de le débuter. Ces formations ont eu lieu respectivement à Saffraanberg et à Tournai. Comme le Pl Rav-Air domine les problèmes en cette matière depuis des années, la première semaine consista à lisser les plis et donner de nouveaux conseils, afin de pouvoir, par après, préparer plus rapidement les charges pour le transport aérien. Le régime de formation d’arrimeur-largueur No1 du Rav-Air se déroule dans une atmosphère amicale, mais avec des moments saumures sous forme de tests « fault finding ». Un exemple : on vous appelle dans le mockup et on vous donne deux minutes pour contrôler si l’unimog est bien arrimé. Vous vous trouvez devant une toile d’araignée de chaines et on a l’impression que la semaine de Saffraanberg n’a servit à rien. Mais en fin de journée, tout est une fois de plus expliqué en détail, afin que tout le monde soit bien aligné, ce qui est d’ailleurs valable pour l’entièreté de la matière du cours. Après la semaine d’introduction, on passa à la première semaine de la formation, le CDS (Container-Delivery-System), en commençant par les petits colis et les méthodes de largage par les paradoors, puis par la rampe. Pour ce dernier, on utilise une « gate » que l’on « cut » manuellement au « green on ».
of ramp waar men bij deze laatste gebruik maakt van een “gate” die men manueel “cut” op de”green on”. Door welbepaalde voorafgaande gebeurtenissen in, vreemde kontrijen, werd veel aandacht besteed tussen het verschil in gebruik tussen Break-away en Non-Break-Away staticline met de nodige juiste koordjes en hun weerstanden. Vervolgens ging men over tot een stevige brok theorie waarbij alle geheimen van de container “A22” werden onthuld waarmee men meer materiaal en gewicht kan droppen uiteraard volgens de syltecs. Het theoretisch gedeelte werd vrij snel doorworsteld, omdat men het onderricht voornamelijk toespitst op de praktijk die meestal enerzijds in de hangaar Rav-Air gebeurt voor de fittingen en anderzijds in de Mock-Up voor de werkmethodes en drop procedures. Bijkomend werden we klaar gestoomd voor de oefening ABT(Air Block Training) van de 15eWing in Ovar (Portugal) die er snel aan lag te komen. Na een ritje met gans het hebben en houden van enkele duizenden kilometers aan een tergend traag gemiddelde, verspreid over drie dagen, kon de strijd beginnen. Neen, niet met het droppen. Er moest een gigantisch aantal containers A22’s in alle vormen en formaten gefit worden gevolgd door een zee van kleine colli’s. Er werden nog lessen gegeven en het fitten werd steeds bijgestaan in raad en daad door zeer geduldige hulp onderrichters. Tot slot kon men overgaan tot de eerste drops CDS volgens verschillende configuraties. Daarnaast werden platformen gedropt door de anciens van het detachement. Hierbij kan men al snel vaststellen dat alvorens op te stijgen en naar een dorpzone te vliegen; er behoorlijk wat voorbereiding bij te pas komt. Eerst moeten er een aantal berekeningen worden gemaakt in functie
Par des événements bien définis antérieurs dans des pays étrangers, beaucoup d’attention fut attachée à l’emploi des différents des Break-away et Non-BreakAway static-lines en utilisant les ficelles exactes, tenant compte de leurs résistances. Ensuite, on passa à la théorie, dévoilant tous les secrets du container « A22 », avec lequel on peut larguer plus de matériel et du poids, évidemment selon les syltecs. La partie théorique est traitée assez rapidement parce que l’accent de l’instruction est axé sur la pratique, qui se passe pour la plupart du temps au hangar Rav-Air pour les fittings et dans le mockup pour les méthodes de travail et les procédures de largage. Accessoirement, on s'est préparé pour l’exercice ABT(Air Block Training) du 15eWing à Ovar (Portugal), qui était imminent. Après un tour de quelques milliers de kilomètres avec toute notre marchandise, à une moyenne exaspérarement lente et repartie sur trois jours, la bataille pouvait commencer. Non, pas le largage. Nous devions fitter un nombre gigantesque de containers A22 dans toutes les formes et dimensions imaginables, suivi d’une masse de petits colis. Tout ceci en continuant les cours avec assistance d’aide-instructeurs très patients. On put enfin passer aux premiers drops CDS, en utilisant des configurations variées. A côté de cela, des plateformes ont été larguées par les anciens du détachement. On se rendait rapidement compte qu’avant de décoller et de voler vers une zone de largage, pas mal de préparation était nécessaire. Pour commencer, il a fallu faire bon nombre de calculs en fonction de la mission à exécuter : les poids, les stations de fuselage, le Buffer Stop Assembly, le système des poulies et leurs emplacements respectifs.
van de opdracht die moet uitgevoerd worden. Gewichten, fuselagestations, Buffer Stop Assembly, katrolsystemen en hun respectievelijke plaatsen. Wanneer men daarna voet in het vliegtuig zet, begint de voorbereiding en het laden van het vliegtuig. Bij grotere configuraties van ladingen kan dit tot 2 uur in beslag nemen. De eerste drop CDS is een beetje zoals een sprong in het onbekende. Je hebt een theoretische basis, dry training in de Mock-Up maar als je de touwtjes zelf in handen hebt, is men erg benieuwd hoe het die eerste keer zal verlopen doch ook moet het team direct klaar zijn om te kunnen reageren bij bepaalde noodprocedures die zich kunnen voordoen. Uiteraard is er nog altijd de onderrichter met zijn hulponderrichter die nog wel een oogje in het zeil houden, mocht er wat mis gaan. De cursus had in Ovar weliswaar pech. De hoofdonderrichter moest terug naar Schaffen en er was geen vervanging voor de verdere opvolging beschikbaar om de fase CDS met alle beschikbare middelen aanwezig in Portugal af te werken. Dit had tot gevolg dat we de rest van de nodige drops voor de check-out in België zouden verder afwerken en dit met alle gekende problemen zoals meteo en beschikbare vliegtuigen om vanuit Melsbroek te vertrekken. Daar de oorspronkelijke onderrichter intussen een ernstige kwetsuur had opgelopen waardoor hij tijdelijk niet meer beschikbaar bleek te zijn moest men alsnog opzoek naar een beschikbare onderrichter. Tot slot lukte het dan toch, en mooi was, dat de fase CDS toch nog beeindigd kon worden door een check-out CDS van 16 containers A22 in 4 runs op Schaffen nog voor het grote verlof. Na de landing van de vrije val sprong wisten we dat er ons in de “stand-by room” nog iets stond op te wachten, maar dat blijkt tot nader order nog omwille van duistere redenen ons nog onbekend. Klaar voor de 2e fase HE(Heavy Equipment) en “on going”. Daarover meer in de volgende uitgave van “Green On”.
Lorsque par après, nous montions dans l’avion, nous commencions la préparation et le chargement. Pour certaines configurations de charges, cela pouvait durer jusqu'à deux heures. On peut comparer le premier drop CDS comme un saut dans l’inconnu. On possède bien la base théorique, nous avons fait du dry training dans le mock-up, mais dès qu’on a les ficelles en main, nous étions curieux de savoir comment ça se passerait la première fois. Egalement, la question de savoir si le team sera prêt à intervenir pour appliquer les procédures de secours si nécessaire. Évidemment le tout se passe sous l’œil vigilant de l’instructeur et l’aideinstructeur, au cas où les choses se déroulent mal. Le cours n’a pas eu de chance à Ovar. L’instructeur principal dû rentrer à Schaffen et il n’y avait pas de remplaçant pour continuer et terminer toutes les phases CDS avec les moyens présents au Portugal. Ceci a eu comme conséquence que le restant des largages pour le check-out, dû continuer en Belgique, tenant compte de tous les problèmes connus comme la météo et la disponibilité des avions à Melsbroek. Comme l’instructeur principal s’set blessé grièvement avec comme conséquence une indisponibilité temporaire, il a fallu trouver un remplaçant. Finalement tout a fini par s’arranger et la phase CDS a pu être clôturée avant le début du grand congé par un check-out CDS de 16 containers A22 en 4 runs sur Schaffen. Après l’atterrissage de notre chute libre, nous savions qu’une surprise nous attendait à notre « stand-by room ». Pour des raisons sombres et inconnues, nous ne savons, à l’heure actuelle, toujours pas de quoi il s’agit. Nous sommes prêts pour la deuxième phase HE (Heavy Equipment) et le « on going ». Mais nous en reparlerons dans le Green On suivant. Didier De Coster Despatcher Rav-Air
Very Very Very Very…. High Altitude De hoogtemeter geeft 39000 meter aan. Felix Baumgartner (Salzburg, 20 april 1969, is een Oostenrijks skydiver en BASEjumper), opent het luik van de kleine ruimtecapsule. Hij houdt zich slechts vast aan de leuningen aan weerszijden van het afstapje. De heldere, blauwe gloed van de aarde is onder hem te zien. ‘Our prayers are with you, Buddy’ klinkt het uit het controlecentrum. ‘I now the world is watching now, and I wish the world could see what I can see.’ ‘Sometimes you have to get up really high to understand how small you really are.’ Baumgartner zakt iets door zijn knieën en laat de leuning los. Velen onder ons hebben het waarschijnlijk live gezien op TV of internet, of er over gelezen in de media. De hoogste parachutesprong ter wereld is een feit. In oktober 2012 bereidde hij zich voor op het project Red Bull Stratos, de hoogste parachutesprong ooit, waarbij een poging werd gedaan om de geluidsbarrière te doorbreken. Na vele malen uitstel vond de recordpoging uiteindelijk plaats op 14 oktober 2012 boven Roswell, New Mexico. Hij sprong hierbij van ongeveer 39 kilometer naar beneden. In de vrije val die 4 minuten en 19 seconden duurde, behaalde hij als gevolg van de ijle lucht een recordsnelheid van 1342 km/u (Mach 1.24), en ging hij als eerste mens tijdens een sprong door de geluidsbarrière. Meteen had hij drie records op zijn naam staan, de hoogste vlucht met een ballon, de hoogste sprong en de snelste vrije val ooit. Tien minuten na de sprong landde hij veilig op de grond. De reis omhoog duurde ruim 2,5 uur met een heliumballon van 230 meter hoog. Ruim 8 miljoen mensen bekeken zijn sprong rechtstreeks via YouTube.
Very Very Very Very…. High Altitude L’altimètre affiche 39.000 mètres. Felix Baumgartner (Salzburg, 20 avril 1969, est un skydiver Autrichien et BASE-jumper) ouvre le hublot de la capsule spatiale. Il se tient seulement aux deux mains courantes de part et d’autre du tremplin. Le reflet clair et bleu de la terre est visible en dessous de lui. Du Centre de contrôle arrive: "Our prayers are with you, Buddy". "I know the world is watching now, and I wish the world could see what I can see". "Sometimes you have to get up really high to understand how small you really are". Baumgartner plie légèrement les jambes et lâche les mains courantes. Beaucoup d’entre nous l’ont probablement vu en live à la télé ou sur internet ou lu dans les médias. Le saut partant de la plus haute altitude est un fait. En octobre 2012, il se préparait pour le projet Red Bull Stratos, un saut en parachute de la plus haute altitude, durant lequel un essai pour passer le mur du son serait tenté. Après de multiples reports, la tentative avait lieu le 14 octobre 2012 audessus de Roswell, New Mexico. Il sauta de l’altitude de 39 km. Durant la chute qui dura 4 minutes et 19 secondes, il parvint, à cause de l’air raréfié, à atteindre une vitesse record de 1342 km/heure (Mach 1,24) et dépassa pour la première fois le mur du son en chute. Il a eu d’emblée trois records : le plus haut vol en ballon, le saut le plus haut et la chute la plus rapide de tous les temps. Dix minutes après le début du saut, il atterrissait en toute sécurité. L’ascension avec un ballon en hélium de 230m de hauteur avait duré 2,5 heures. Plus de 8 millions de personnes suivirent son saut en direct sur YouTube.
Baumgartner deed eerder extreme stunts, zoals door in 1999 van de Petronas Twin Towers in Kuala Lumpur (Maleisië) te BASE-jumpen en met een een speciale vleugel over het Kanaal te skydiven. Het vorige hoogterecord stond op naam van Joe Kittinger, welke nu deel uitmaakt van team rond Baumgartner. Als testpiloot van de luchtmacht maakte hij in 1960 een serie sprongen uit een open mand onder een ballon. Hij sprong vanaf 31 kilometer en haalde 988 km/h bijna de snelheid van het geluid. Kittinger heeft nog wel het record van de langste vrije val uit de geschiedenis. Het Parachute Systeem Geen persoonlijk Parachute systeem is ooit gebruikt of ontworpen voor een supersonische vrij val vanaf de buitenste rand van atmosfeer, jaren van ontwikkeling en testen hebben uiteindelijk geresulteerd in een innovatieve en revolutionaire “Drogue” technology om Felix Baumgartner te stabiliseren indien nodig. De container bevat een “drogue” stabilisatie systeem en twee valschermen (hoofd- en reservevalscherm). De drogue en de G meter zijn ontworpen om onafhankelijk van het hoofd- en reservevalscherm te functioneren.
Baumgartner a à son palmarès d’autres tours de force. En 1999 il sauta en base-jump des Petronas Twin Towers à Kuala Lumpur (Malaisie) ou, à une autre occasion, il sauta avec une aile spéciale au-dessus du Canal. Le record d’altitude précédant avait été réalisé par Joe Kittinger, qui fait actuellement partie du team autour de Baumgartner. Comme pilote d’essai de la force aérienne, Kittinger avait en 1960 fait une série de sauts d’une cage ballon. Il sauta d’une altitude de 31 km et atteignait 988 km/heure, presque la vitesse du son. Kittinger détient encore le record de la chute la plus longue de l’histoire. Le Système du Parachute Aucun système de parachute n’a été conçu ou utilisé pour faire un saut supersonique à partir de la limite extérieure de l’atmosphère. Après des années de développements et d’essais, on a conçu un système nouveau et révolutionnaire, le « Drogue technology », pour stabiliser Baumgartner si nécessaire. Le container contient un « drogue », système de stabilisation et deux parachutes (le principal et le réserve). Le «drogue» et l’unité de mesure G ont été conçues pour pouvoir être utilisé séparément sur les deux parachutes. Si Felix entame une chute non stable, il aura besoin du système de stabilisation
Indien Felix in een onstabiele vrije val geraakt zal hij het drogue stabilisatievalscherm nodig hebben om te vermijden dat hij in een oncontroleerbare spin (ongecontroleerd draaien) geraakt. Rekening houdend met zijn doel om de geluidsbarrière te bereiken, wil hij zeker niet dat dit systeem onvrijwillig geactiveerd wordt daar dit zijn valsnelheid afremt. De oplossing; als Felix een G kracht ondervind van 3,5Gs over een periode langer dan 6sec zal de G meter het drogue stabilisatievalscherm activeren. Ook zit er een activatie knop op de handschoen van Felix, als hij deze gedurende 3sec inhoud zal het systeem activeren. Het drogue systeem is ook niet in het midden van het harnas geplaatst maar ter hoogte van de schouders dit om het spinnen te vermijden Hoofdvalscher m is een Precision Aerodynamics square valscherm 9cell 270sq/ft, evenals de reserve. Om deze te gebruiken moet hij eerst zijn valsnelheid afremmen tot 150kt of ongeveer 277km/h. Het AAD systeem is van Cypres en zal de reserve activeren aan 35m/s op 2000ft Het totale parachute systeem van Velocity Sports Equipment weegt ongeveer 27kg. Het harnas is speciaal ontworpen rond het stabilistatie drogue systeem. Er zit ook een cut-away handle op de reserve, moest de reserve per ongeluk geactiveerd worden op grootte hoogte zou het kunnen dat Felix zonder zuurstof komt te zitten. De hoogtemeter is een Altitrack van Larsen en Brusgaard ook speciaal ontworpen voor deze uitzonderlijke sprong.
«drogue» pour éviter qu’il commence une vrille non contrôlable. Tenant compte du fait qu’il voulait dépasser le mur du son, il fallait absolument éviter le déclenchement involontaire du système, car ainsi sa vitesse de chute serait freinée. La solution : si Felix arrive à une force de 3,5 G durant plus de 6 secondes, le G-meter déclenchera le système. Il y a également un boutonpression dans le gant de Felix. Il activera le système, s’il le pousse durant 3 secondes. Pour éviter de vriller, le système drogue ne se trouve pas au milieu du harnais, mais à hauteur des épaules. Le parachute principal, comme le réserve sont du type Precision Aerodynamics square 9cell 270sq/ft. Pour pouvoir les utiliser, il faut d’abord freiner la chute jusqu'à 150kt ou 277 km/heure. Le système AAD est de Cypres et activera le réserve à 35m/sec à 2000Ft. L’ensemble du système parachute est de Velocity Sports Equipment et pèse 27 kg. Le harnais est conçu spécialement pour le système de stabilisation drogue. Il y a également un cut-away handle sur le réserve, au cas où le réserve est activé accidentellement à haute altitude et que Felix tomberait sans oxygène. L’altimètre est un Altitrack de Larsen et Brusgaard, également conçu spécialement pour ce saut exceptionnel.
Geen enkel parachute systeem wordt gegarandeerd hoger dan 30000ft, Felix springt van uiteindelijk van +/- 126000ft.
Aucun système de parachute n’est garanti au-dessus d’une altitude de 30.000 Ft. Felix sautera de +/- 126.000 Ft.
Congratulations Felix
Congratulations Felix
Sgt Vets Willy Cel BO PS: De Duitser Olav Zipser, die een Russisch ruimtepak aan het verbeteren is, wil op liefst 40 kilometer hoogte uit een raket springen (To be continued)
PS. L’Allemand Olav Zipser, qui est en train d’améliorer une combinaison spatiale a l’intention de sauter d’une altitude de 40 km en partant d’une fusée (To be continued)
Devenir chuteur opérationnel Les cours OR 1990 – 2009
P
our vous décrire l’organisation des cours OR, depuis la fin des années 1990, nous avons contacté le Commandant Wilfried Vanermen. Moniteur de saut depuis 1999, il a d’abord été affecté à la Compagnie Technique pendant deux ans. Ensuite, il est devenu chef du Peloton Training jusqu’en 2010. Actuellement, il commande la Compagnie d’Appui aux Opérations Aéroportées (4). Pendant plus d’une décennie, il a acquis une certaine expérience et possède à son actif plus de 2.000 sauts en ouverture retardée et quelque 250 en automatique.
Skyvan.
Commandant W.Vanermen.
Dans les années 1990, le cours est ouvert aux militaires des trois bataillons. Il n’y a pas de conditions préalables, sinon celles d’avoir servi dans un bataillon pendant plusieurs années et d’obtenir l’autorisation du commandant du Régiment ou plus tard de la Brigade Para-Commando. Il est dispensé à une vingtaine d’élèves et les trois premières phases durent six semaines. Les sauts sont effectués d’un avion Skyvan (5), en utilisant des parachutes type à aile, sur les DZ de Schaffen, de Moorsele, de Bourg-Léopold ou de Zoersel. …A Moorsele, par ailleurs domaine militaire, nous disposons des installations, de la zone de saut, d’une salle de pliage, d’une salle vidéo pour les débriefings, de logements. Nous y restons les cinq premiers jours de la semaine, le week-end étant réservé au club civil.(W.Vanermen). Au cours de la phase A, les trois premiers jours sont consacrés aux cours théoriques et au pliage du parachute PD (Performance Design). les élèves effectuent ensuite une trentaine de sauts, apprenant à quitter l’avion, à contrôler leur chute, à se stabiliser, à effectuer en tour droit ensuite un tour gauche, un tour droit, un salto avant et arrière et une dérive horizontale et à ouvrir leur dorsal à la hauteur imposée. Les premiers sauts sont effectués d’une hauteur de 5000 pieds avec une ouverture du dorsal après 10 secondes. Le temps de chute augmente avec leur progression ! Les élèves sont maintenant équipés d’un déclencheur barométrique : le « Cypres ADD » (Automatic Activation Device) (6). La phase B constitue un cours de perfectionnement d’une vingtaine de sauts avec le même type de parachute. Les sauteurs apprennent d’une part, la précision d’atterrissage en s’efforçant d’atterrir le plus près possible de la cible, et d’autre part à chuter en groupe et à se stabiliser en proximité. Vient ensuite la phase C consistant, au cours d’une trentaine de sauts, à apprendre à sauter avec matériel. Jusqu’en 2005, cette phase est réalisée de l’avion civil Skyvan, avec le parachute SOV (Spécial Operation Vector) (7) et le matériel conditionné à nouveau devant. Au cours de la phase A et B, les sauts sont effectués d’une altitude de 3.000 à 12.000 pieds sans matériel et durant la phase C d’une altitude minimum de 5.000 pieds.
16
… A Schaffen, pour des raisons de sécurité aérienne, la hauteur tolérée est de 12.000 pieds. De plus, nous avons remarqué tout d’abord que nous perdions la moitié des élèves qui n’avaient au paravent jamais chuté, soit qu’ils ne suivaient pas le rythme, soit qu’ils abandonnaient. Nous avons également constaté qu’au cours de la phase opérationnelle, les élèves n’avaient pas l’habitude d’effectuer des sauts du C-130. Nous avons dès lors dispensé les phases A et B comme avant 2005 du Skyvan, mais nous avons exécuté la phase C du C-130. Chaque année en septembre, nous allions à l’ETAP dans le sud-ouest de la France où pendant une quinzaine de jours nous disposions d’un C-130 belge et effectuions des sauts sur des DZ aux environs de Pau, Nous pouvions sauter à une altitude de 12.000 pieds et à la suite de ce séjour les élèves étaient brevetés (W.Vanermen). Après avoir effectué la phase C, les élèves étaient aptes à commencer le cours « chuteur opérationnel à haute altitude » c’est-à-dire entamer la phase D: des sauts avec matériel, de jour et de nuit, en HALO et en HAHO (8) d’une hauteur supérieure à 12.000 pieds et équipés d’un masque à oxygène. En HALO, les parachutistes effectuent une longue chute libre et ouvrent à 3.500 pieds (avec SOV), 5.000 pieds avec MMS. En HAHO, ils ouvrent leur parachute dès qu’ils sont stabilisés, et se dirigent ensuite, en équipe, vers une zone d’atterrissage en suivant un plan préétabli tenant compte des directions du vent aux différentes altitudes. Cette phase commence par un séjour d’une semaine à Schaffen, ensuite, les élèves effectuent un stage d’une quinzaine de jours en Slovénie et une seconde période de deux semaines au Portugal ou au Maroc. Il nous arrive également de dispenser la phase D en Belgique dans la région d’Ypres, Bruges, Roeselare et Courtrai ou dans le sud de la Belgique (Neufchâteau, Saint Hubert…). Cette procédure était appliquée jusque 2009 !
(4) Cette compagnie se compose des Pelotons Rav Air, Pathfinders, Training et de la Section MALT. (5) L’avion est loué, en leasing par la Défense, 200 heures par an. (6) Celui-ci déclenche l’ouverture du ventral à 750 pieds au cas ou le parachutiste n’actionne pas sa poignée à l’altitude voulue (7) Parachute américain de couleur grise pour les sauts avec matériel, maximum 40kg, arme comprise (8) Avec une ouverture à 12.000 pieds, le parachutiste est capable de dériver de quelque 5 à 6 kilomètres. Après une ouverture à 25.000 pieds, il peut dériver jusqu’ à 40 km
Operationele springer worden De Cursussen VO 1990-2009
O
ver de organisatie van de cursussen VO sinds de jaren 1990 tot nu kregen we onze informatie van Commandant Wilfried Vanermen. Sprongmonitor sinds 1999 behoorde hij twee jaar tot de Technische Compagnie en werd daarop chef van het Peloton Training tot 2010. Momenteel staat hij aan het hoofd van de Compagnie Steun aan Luchtlandingsoperaties (4). In tien jaar heeft hij behoorlijk wat ondervinding opgedaan en heeft op zijn naam meer dan 2.000 sprongen VO en een 250 AO staan. In de jaren 1990 wordt de cursus toegankelijk voor de militairen van de drie bataljons. Geen voorafgaande voorwaarden tenzij gediend te hebben in een bataljon gedurende meerdere jaren en de toelating hebben van de bevelhebber van het Regiment of later de Brigade Para-Commando. Een twintigtal leerlingen nemen er aan deel en de eerste drie fasen lopen over zes weken. De sprongen gebeuren van een Skyvan (5) met valschermen van het vleugeltype, op de DZ van Schaffen, Moorsele, Leopoldsburg of Zoersel. … In Moorsele, dat overigens militair domein is, beschikken we over de installaties, de sprongenzone, een plooizaal, een videozaal voor de debriefing en logeeraccomodatie. We verblijven er de vijf dagen van de week, want het weekend is voorbehouden aan de burgerclub. (W.Vanermen). Gedurende de fase A worden de eerste drie dagen gewijd aan theorie en het plooien van de parachute PD (Performance Design). De leerlingen doen vervolgens een dertigtal sprongen, om te leren het vliegtuig te verlaten, hun val te controleren, zich te stabiliseren, een linkse draai, een rechtse draai, een voorwaartse salto, een achterwaartse salto en een horizontale afdrijving en hun rugvalscherm te openen op de voorgeschreven hoogte. In het begin wordt gesprongen op 5.000 voet met opening van rugvalscherm na 10 seconden. De duur van de val wordt opgevoerd naarmate hun vooruitgang! Nu zijn de leerlingen uitgerust met het barometrische openingsysteem “Cypres ADD” (Automatic Activation Device) (6). Fase B is een vervolmakingscursus met een twintigtal sprongen met hetzelfde type valscherm. Enerzijds leren de springers precisie bij de landing door te proberen zo
dicht mogelijk bij het doel te landen, en, anderzijds, in te springen en zo dicht mogelijk bij elkaar te stabiliseren. Tijdens fase C leren ze, door een dertigtal sprongen, te springen met materieel. Tot in 2005 gebeurde dit met het burgervliegtuig Skyvan en valscherm SOV (Special Operation Vector) (7) en het aangepaste materieel aan voorzijde. Tijdens fase A en B wordt gesprongen van 3.000 tot 12.000 voet zonder materieel, tijdens fase C van minstens 5.000 voet. ... Om redenen van de luchtveiligheid is in Schaffen de maximum toegelaten hoogte 12.000 voet. Bovendien hebben we gemerkt dat we de helft van de leerlingen verloren die vroeger nooit aan vrije val gedaan hadden, soms omdat ze het ritme niet volgden, maar ook omdat ze het opgaven. Ook viel op tijdens de operationele fase dat de leerlingen niet gewend waren uit de C-130 te springen. We hebben, zoals vóór 2005, in de fases A en B de Skyvan, maar voor fase C, de C-130. Ieder jaar in september gingen we naar de ETAP in Frankrijk waar we veertien dagen konden beschikken over een Belgisch C-130. Hiermee sprongen we op DZ’s in de omgeving van Pau…We konden springen van 12.000 voet hoogte en na hun verblijf daar werden de leerlingen gebrevetteerd. (W.Vanermen).
met de windrichtingen op de verschillende hoogten. Deze fase begint met een verblijf van een week in Schaffen, vervolgens brengen ze gedurende veertien dagen een stage door in Slovenië en een tweede, ook veertien dagen, in Portugal of in Marokko. Het gebeurt ook dat fase D voltrokken wordt in de streek van Ieper, Brugge, Roeselare en Kortrijk of in het zuiden van België (Neufchâteau, Saint-Hubert). Deze procedure werd gevolgd tot 2009
Beja 2008.
Na het beëindigen van fase C waren de leerlingen bekwaam om de cursus “operationele springer” op grote hoogte te beginnen t.t.z. de fase D: sprongen met materieel HALO en HAHO (8) boven de 12.000 voet en uitgerust met zuurstofmasker, bij dag en bij nacht. Bij HALO doen de parachutisten een lange vrije val en openen op 3.000 voet (met SOV), op 5.000 voet met parachute MMS (Multi Mission System). Bij HAHO openen ze hun valscherm van zodra ze gestabiliseerd zijn en richten zich dan, in groep, naar de landingszone volgens een vooraf vastgelegd plan, rekening houdend
(4)Deze compagnie bestaat uit de Pelotons Rav Air, Pathfinders, Training en de Sectie MALT. (5)Dit vliegtuig wordt in leasing gehuurd door Defensie (200 uren per jaar). (6) Hiermee wordt de reserve automatisch geopend op 750 voet indien de parachutist de handgreep niet op de gewenste hoogte getrokken heeft. (7) Amerikaans valscherm, van grijze kleur, voor de sprongen met materieel, maximum 40kg wapen incluis. (8) Met de opening op 12.000 voet is de parachutist in staat 5 à 6 km af te drijven. Na een opening op 25.000 voet kan dat gaan tot 40km.
Benin 2008.
17
Devenir chuteur opérationnel Vector). Après quelques sauts, il est examiné par un « tandem examinator » et lorsqu’il réussit ces épreuves, il effectue huit sauts avec un moniteur expérimenté. Il est ensuite qualifié !
En guise de conclusion
P
Le Cours AFF
A
partir de 2009, afin de diminuer le nombre d’échecs et de permettre une stabilisation plus rapidement, le CEPara utilise une nouvelle procédure dénommée AFF (Accelerated Free Fall). L’école envoie des instructeurs en Arizona (USA) pour se familiariser avec cette nouvelle méthode. Actuellement, le Peloton Training dispose d’une dizaine de moniteurs capables de dispenser le cours à quelque 15 élèves. Avant de le débuter, le cours se rend au « wind tunnel » (9), dans une institution civile installée à Roosendaal (Pays-Bas) où chaque élève apprend, sans être stressé, à évoluer et à se stabiliser pendant quelque six minutes. Les trois premiers sauts OR sont exécutés avec deux moniteurs qui accompagnent l’élève depuis la sortie du Skyvan jusqu’à l’ouverture du parachute. Pour les quatre sauts suivants, il n’a plus qu’un seul instructeur. A l’issue de la phase A, celui-ci est formé AFF en effectuant sept sauts. …Ce système est très performant et le résultat de réussite est pratiquement de 100%. (W.Vanermen). La phase B est ensuite entamée. Son programme est identique à celui avant 2009. Les élèves sautent sans instructeurs et aux mêmes endroits (Schaffen, BourgLéopold, Zoersel, Moorsele). Des stages de deux semaines sont également effectués à Castelnau en France avec des sauts du Skyvan. La phase C est organisée avec des sauts de C-130. …En 2010, nous avons été à Tancos. (W.Vanermen). Pour les deux premières phases, les élèves utilisent le parachute « Navigator », pour la phase C, le parachute MMS « Multi Mission System », acheté par la Belgique en 2010 et qui offre trois avantages :
- sauter avec le bergham fitté sur le ventre, ce qui permet au chuteur d’emporter une charge plus lourde et d’être mieux stabilisé, - sauter avec un « drogue », une sorte de petit parachute qui permet au parachutiste de ne pas dépasser la vitesse de 200km/ heure alors que celle-ci peut atteindre 250km/heure. Il ne s’agit donc pas d’un stabilisateur mais d’un frein, - la possibilité de sauter avec une « static line » qui permet le déploiement du « drogue » dès la sortie de l’avion, ce qui facilite la chute groupée des équipes « Pathfinder » et « Special Force ». Les équipes « Special Forces » souvent en missions opérationnelles pendant plusieurs mois ont moins l’occasion de s’entraîner. Aussi, l’utilisation de ce nouveau parachute leur permet de se reconditionner plus rapidement.
lusieurs parachutistes ont payé de leur vie le développement des sauts à ouverture retardée. Le Sous-Lieutenant Janssens, commandant du CEPara Baka, au cours d’un saut à N’Djili le 20 janvier 1959. Le Caporal Mols en 1964 Le 1er Sergent Preman en 1971. Le 1er Sergeant Marroy en 1988. Le 1er Sergent Beaudot en 1988. Le Caporal-Chef Eeckhout en 2000. Le Caporal-chef Jajor en 2003. Pensons-y et rendons-leur hommage !!!! Au moment où nous rédigions cet article : 407.780 sauts en ouverture retardée ont été réalisés 129 brevets de moniteur de saut OR ont été décernés.
Le cours est actuellement destiné aux candidats dispatchers, aux membres du Peloton Rav Air, Pathfinders et Special Forces. Par contre, il n’y a donc plus de chuteurs opérationnels dans les bataillons. Il existe également une possibilité de sauts en tandem qui permettent d’infiltrer des militaires spécialistes non chuteurs opérationnels, pouvant aider les « Special Forces » ou les « Pathfinders » ou de permettre à des VIP d’effectuer une chute, tel le Ministre Flahaut lorsqu’il était Ministre de la Défense. …Chaque année, nous faisons sauter quelque 40 civils ayant lors d’une compétition ou d’une tombola gagné un ticket leur permettant un saut en tandem, et ce, dans un but de relation publique. (W.Vanermen). Pour suivre le cours « Tandem Master », les candidats doivent avoir effectué 500 sauts en ouverture retardée. Le cours commence par deux jours de théorie au sol ! Le candidat effectue deux sauts tests avec bergham ensuite des sauts avec le parachute tandem SOV (Special Operation
18
(9) Dans ce « wind tunnel »,, l’élève se retrouve dans les mêmes conditions que pendant une chute et apprend à se stabiliser. Il n’en existe pas en Belgique, mais à Roosendaal, à Paris, en Angleterre, aux USA…. L’appareil est très onéreux et nécessite une énorme quantité d’électricité pour fonctionner.
Operationele springer worden De cursus AFF
V
anaf 2009, om het aantal mislukkingen te minderen en sneller een stabilisatie te bekomen past TrgCPara een nieuwe procedure toe, AFF (Accelerated Free Fall). De instructeurs worden naar Arizona (VS) gestuurd om zich vertrouwd te maken met deze nieuwe methode. Momenteel beschikt het peloton Training over een tiental monitoren die in staat zijn de cursus te geven aan een vijftal leerlingen. Vooraf gaan we naar een “windtunnel” (9), een burgerlijke instelling in Roosendaal (Nederland) waar iedere leerling, volledig ontspannen, gedurende zes minuten, leert te evolueren en zich te stabiliseren. Voor de eerste drie sprongen VO wordt de leerling begeleid door twee monitoren vanaf zijn stap uit de Skyvan tot de opening van zijn valscherm. Voor de vier volgende is er nog één instructeur. Op het einde van fase A wordt de vorming AFF besloten met zeven sprongen. …Dit systeem werkt uitstekend: praktisch 100% slagen. (W.Vanermen). Begint dan fase B met een zelfde programma als vóór 2009. De leerlingen springen zonder instructeur en op dezelfde plaatsen: Schaffen, Leopoldsburg, Zoersel, Moorsele. Stages van twee weken vinden ook nog plaats in Castelnau in Frankrijk, met sprongen van Skyvan. Fase C gebeurt met sprongen uit C-130. … In 2010 zijn we naar Tancos gegaan voor sprongen uit C-130. (W.Vanermen). Voor de twee eerste fasen gebruiken de leerlingen het valscherm “Navigator”, voor fase C, de parachute MMS (Multi Mission System), door België aangeschaft in 2010 en die drie voordelen biedt: - springen met bergham bevestigd op de buik, wat toelaat dat de springer een grotere last kan meenemen en beter gestabiliseerd is, -springen met een “drug”, een soort kleine parachute die belet dat de parachutist sneller zou vallen dan 200km/uur, daar waar hij 250km/uur zou kunnen bereiken. Het gaat niet om een stabilisator, maar om een rem. - de mogelijkheid om te springen met een “static line” die de “drug” kan ontplooien van zodra het vliegtuig verlaten wordt, wat de sprong in groep vergemakkelijkt voor “Pathfinder” en “Special Forces” ploegen. De “Special Forces” ploegen die veelal meerdere maanden op operationele missies zijn, hebben minder de gelegenheid om te trainen. Met het gebruik van deze parachute vinden ze vlugger opnieuw hun conditie terug. De cursus is vandaag bestemd voor kandidaat-dispatchers, de leden van het Peloton Rav Air, Pathfinders en Special Forces. In de bataljons zijn geen operationele springers meer.
Er worden ook nog tandemsprongen geoefend. Hiermee kunnen militaire specialisten, die geen operationele parachutisten zijn, geïnfiltreerd worden in steun van de “Special Forces” of de “Pathfinders” of ook om VIP’s een sprong te laten doen, zoals b.v. de Heer Flahaut die toen Defensie minister was. …Ieder jaar laten we zo’n 40 burgers genieten van een tandemsprong die gewonnen werd als prijs in een competities of bij een tombola. Een public relation actie dus. (W.Vanermen). Om een cursus “Tandem Master” te volgen moeten de kandidaten 500 sprongen met vertraagde opening op hun actief hebben. De cursus begint met theorie op de grond gedurende twee dagen! De kandidaat doet twee testsprongen met bergham en springt daarna met een tandemparachute SOV ‘Special Operation Vector). Na enkele sprongen wordt hij gekeurd door een “Tandem examinator” en wanneer hij in de proeven slaagt, maakt hij acht sprongen met een ervaren monitor en wordt daarna gekwalificeerd.
Ter afsluiting
M
eerdere parachutisten hebben de ontwikkeling van de sprongen met vertraagde opening met hun leven betaald. Onderluitenant M.Janssens, commandant TrgCPara Baka bij een sprong in N’Djili op 20 januari 1959. Korporaal Mols in 1964 gedurende een ballonsprong. Eerste-Sergeant Premane in 1971. Eerste-Sergeant Marroy in 1988. Eerste-Sergeant Beaudot in 1988. Korporaal-chef Eeckhout in 2000. Korporaal-chef Jajor in 2003. Laat we ze niet vergeten!!! Op het ogenblik dat dit artikel samengesteld werd, zijn er 407.780 sprongen met vertraagde opening uitgevoerd en werden 129 brevetten van sprongmonitor VO uitgereikt.
(9) In deze “windtunnel” bevindt de leerling zich in dezelfde omstandigheden als tijdens de val en leert hij hoe te stabiliseren. Bestaat niet in België, wel in Roosendaal, Parijs, Engeland, Verenigde Staten… Het is een betrekkelijk duur apparaat en verbruikt heel wat electrisch stroom bij de werking.
19
SOUVENIRS Pendant ma longue carrière de despatcher, d’active et de réserve, de janvier 1955 au 31 décembre 1990, 45 ans au total, j’ai été confronté à de nombreux incidents pendant le vol de l’aéronef ou pendant les sauts. Tous les incidents qui vous sont contés ci-après se sont heureusement bien terminés. Bien sûr, il y en a eu d’autres qui, malheureusement, se sont mal terminés. Malgré tout ils étaient très peu nombreux en comparaison avec le nombre de sauts effectués jusqu’à ce jour. Mais ceux-là, il vaut mieux les tenir dans le fond du tiroir. Tous les incidents de cet article sont reproduits de mémoire, ne sont pas datés et ne se trouvent pas dans un ordre chronologique. Drop sur Kerkhoven avec C-119. Le sous-lieutenant Mertens, notre président d’honneur est, après la sortie, resta accroché avec la sangle de largage de son chestbag au premier siège de starboard. Les cordes du parachute étaient délovées, mais le sac intérieur était resté fermé. Il a été retiré à l’intérieur de l’avion à la main. Pas de blessure. Drop sur Schaffen avec C-119. Le 1SG Palmans (brevet despatcher n°107) fut, pendant le despatching à port, éjecté à 1200 pieds. Après l’ouverture de son parachute commandé (sans réserve) il s’est retrouvé parachute ouvert au milieu du stick. Pas de blessure. Drop sur Kerkhoven avec C-119. Le 1SM Gervois (brevet despatcher n°28) a été éjecté pendant le despatching à port. A cette époque, on se sécurisait avec une safety belt autour de la taille qui était accrochée au câble static. Il a été retiré à la main à l’intérieur du cargo. Légères blessures au visage. .Après cet incident, le port de la safety belt fut abandonné. Drop en OR sur Schaffen avec H34. Le 1SG Vermeulen (brevet despatcher n°44), largueur, se trouvait près de la porte ouverte durant l’ascension. L’hélicoptère, alors qu’il se trouvait à l’altitude de 900 pieds, a eu un arrêt de moteur brusque. Par le choc, Vermeulen s’est retrouvé dehors.
In mijn lange loopbaan van 45 jaar, als despatcher, in actieve dienst en als reservist, van januari 1955 tot 31 december 1990, heb ik veel incidenten meegemaakt tijdens de vlucht met verschillende vliegtuigen of tijdens de sprongen. Al de hierna gebrachte incidenten liepen gelukkig goed af. Er waren weliswaar andere die spijtig genoeg, wel slecht afliepen. Maar ze waren niet zo frequent in vergelijking met het aantal sprongen die zijn gebeurd. Die kunnen maar beter bewaard worden onder in de lade. Alle hierna vertelde incidenten werden uit het hoofd gebracht, de meeste zonder datum en ook niet in chronologische volgorde. Drop met C-119 op Kerkhoven DZ. Onderluitenant Mertens, onze erevoorzitter, bleef na de uitgang onder het vliegtuig hangen aan de aflaatwebbing van zijn chestbag, die achter de zetel aan starboard was blijven haken. De koorden van het valscherm waren rond de static lijnen gedraaid maar het valscherm, nog steeds in de binnenzak, bleef dicht. Hij werd met de hand binnengehaald. Geen verwondingen. Drop op Schaffen met C-119. 1SG Palmans (brevet despatcher nr 107) werd tijdens de despatching aan port, op 1200 voet, uit het vliegtuig geprojecteerd. Na de opening van zijn commandé valscherm (zonder reserve ) bevond hij zich te midden van de stick. Geen kwetsuren. Drop op Kerkhoven met C-119. De 1SM Gervois (brevet despatcher nr 28) naar buiten geprojecteerd tijdens een drop aan port. In die periode had de despatcher als veiligheid een safety belt rond het middel en vastgehaakt aan de static kabel. Hij werd met de hand binnen gehaald. Enkele lichte verwondingen in het aangezicht.
Ouverture instantanée et atterrissage en dehors de la plaine, derrière chez Flup. Pas de blessure, mais vert de colère. L’hélicoptère a atterri en autorotation. Vol en H34 sur Schaffen pour saut OR avec l’équipe de compétition. Vers 500 pieds la porte fut arrachée et nous avons atterri à l’extérieur de la plaine en autorotation. Atterrissage assez rude, Pas de blessés. Le Cdt avi Brokken était aux commandes. Vol en C-13O pour un brevet A du 2 Bn Commando. A environ 5 minutes de la DZ et pour la première fois dans ma carrière, la sonnette d’urgence se met à fonctionner. Le crew chief / loadmaster nous donne « Préparez-vous pour un abandon aircraft ». Nous étions à ce moment déjà au-dessus de la DZ de Schaffen, donc pas de problème pour nous. Nous étions prêts à exécuter l’ordre. Il n’en fut rien. Nous sommes retournés à Melsbroek où nous avons changé d’avion. Les élèves sont restés très calmes et ont exécuté les ordres des despatchers sans problèmes. A Melsbroek, le pilote nous a expliqué qu’un des moteurs avait une perte d’huile ainsi qu’une panne hydraulique. Drop de Dakota (DC3) dans les années 1953 sur Schaffen. Le Sgt Grimonprez du 1Bn Para est resté accroché à l’avion. Dû à une mauvaise sortie, la static line toujours accroche au câble, était passée derrière le parachute dorsal et empêchait l’ouverture normale.. Il tournait comme une toupie. A chaque tour, son casque heurtait la carlingue et résonnait à l’intérieur. Les trois despatchers à bord ont décidé de ne pas utiliser le retrieving mais bien la perche. En effet, dans le système retrieving il existait également une perche d’environs 4 mètres, munie d’un crochet. Le para accroché devait, s’il était conscient, passer ce crochet dans un des D-ring du harnais, ce qui fut fait.
Na dit incident werd de safety belt niet meer gebruikt. Drop OR op Schaffen met H34. De 1 Sgt Vermeulen (brevet despatcher nr 44) bevond zich als largueur aan de deur, die tijdens het klimmen bleef open staan. Op 900 voet had de Heli plots een flame out ( motor die stil valt). Door de schok viel Vermeulen naar buiten. Onmiddellijke opening en landing buiten de DZ in de omgeving van Flup. Geen verwondingen maar groen van woede. De Heli landde in autorotatie. Drop OR van de competitieploeg op Schaffen. Op 500 meter werd de deur afgerukt en landde de Heli in autorotatie buiten de DZ. Een vrij harde landing. Cdt avi Brokken was piloot. Niemand gekwetst. Vlucht van C-130 voor een brevet A commando. Op ongeveer 5 minuten van de DZ, en voor de eerste keer in mijn loopbaan, horen we de alarmbel. De crew chief/loadmaster beveelt “ Prepare abandon aircraft”. We waren toen al boven Schaffen DZ en was er voor ons geen probleem en waren klaar voor de uitvoering. Die kwam er niet en we zijn naar Melsbroek teruggekeerd.. Daar legde de piloot uit dat een der motoren olie verloor en een hydraulische panne had. Drop van Dakota (DC3) in 1953 in schaffen. De Sgr Grimonprez van het 1 Bn Para bleef aan het vliegtuig hangen. Door een slechte uitgang geraakte de static lijn, die nog steeds aan de kabel was aangehaakt achter zijn rugvalscherm en belette zo de normale opening van het valscherm. Hij draaide rond als een tol. Elke toer raakte zijn helm de romp en dat weerklonk ook in de binnenkant van het vliegtuig. De drie despatchers aan boord beslisten van de stok en niet de retrieving te gebruiken. In het retrieving systeem bestond er ook een lange stok van 4m eindigend op een haak.
Les despatchers ont alors retiré le malheureux Grim à bord. Pas de blessures graves, quelques contusions. Le Sgt Grimonprez a sauté sans problème le lendemain. Notez qu’à cette époque, on sautait encore avec le Type-x sans réserve. Drop sur Schaffen de C-119. Un sous- officier du 2 Bn Commando dont j’ai oublié le nom, est également resté accroché à l’avion. Situation semblable à celle de Grimonprez, probablement du également à une mauvaise sortie. Static line, toujours accroché au câble, mais enroulée autour et derrière le dorsal. Le malheureux, pensant à juste titre qu’il allait tomber en chute libre, ouvre son parachute de réserve. Comme il est toujours accroché, le parachute se gonfle très vite et par la force de traction la ligne static se casse à hauteur de l’arc de la porte. Le pilote (Adj Chef avi Geruzet) a senti ses commandes sans réaction pendant plusieurs secondes Le malheureux commando a atterri derrière le bois au nord de la DZ. Pas de blessures. La mésaventure s’est terminée par une bonne cuite au bar le soir. A l’inspection du harnais, les plieurs ont constaté que la barre de fixation était pliée presque en angle aigu et plusieurs coutures avaient cédé. Notre sous-officier a eu beaucoup de chance. Pour ma part, j’ai eu pas mal d’ennuis à l’ouverture au début des Strato Star et Strato Cloud. Il arrivait parfois que les commandes restent bloquées et parfois des caissons restaient fermés. Je m’en suis toujours bien sorti, sauf une fois : atterrissage en spirale avec une commande bloquée et deux caissons fermés, devant le Club Chabot. Je suis resté étendu, le souffle coupé. Transporté à l’hôpital de Diest, le médecin urgentiste, après une radio, a constaté une fêlure dans une vertèbre cervicale.
De parachutist moest, indien hij niet bewusteloos was, de haak in een van de Dringen van het harnas steken. Dit gebeurde en de despatchers trokken de ongelukkige Grim terug aan boord. Geen zware kwetsuren, wel enkele kneuzingen. Sgt Grimonprez sprong zonder problemen de dag nadien. Noteer dat er in die tijd gesprongen werd met Type-x zonder reservevalscherm. Drop op Schaffen van C-119. Een onderofficier van het 2 Bn commando waarvan ik de naam vergat, bleef eveneens aan het vliegtuig hangen. De reden was dezelfde als deze van Grimonprez en dus waarschijnlijk ook volgend op een slechte uitgang: static- line nog aan de kabel maar lopend langs de achterkant van het rugvalscherm. De ongelukkige dacht dat hij in vrije val ging vertrekken en opende meteen zijn hulpvalscherm. Het valscherm staat meteen bol en door de forse tractie, breekt de static-line af ter hoogte van de deur. De piloot, Adj Chef Geruzet, voelde dat hij geen besturing had gedurende enkele seconden. De ongelukkige landde achter het bos ten noorden van de DZ. Het sprongincident eindigde die avond met een stuk in zijn kraag in de bar. Bij de inspectie van het harnas stelde men vast dat de barre de fixation bijna in een rechte hoek was geplooid en dat verschillende naden waren losgekomen. De onderofficier in kwestie heeft veel geluk gehad. Ik zelf heb nogal wat problemen gehad bij de opening in het begin van het gebruik van de Strato Star en de Strato Cloud. Het gebeurde dat de stuurlijnen geblokkeerd waren en dat er soms enkele caissons niet open gingen. Het is steeds goed afgelopen op een keer na: landing voor de Club Chabot,in schroef, met een geblokkeerde stuurlijn en twee gesloten caissons.
Je suis resté tout le weekend sur une planche et le lundi je suis retourné au boulot sans problème. Un autre incident qui aurait pu très mal se terminer, a eu lieu pendant les essais en chute avec arme et matériel. A cette époque, nous avions encore les parachutes Olympic. Ce jour-là, j’avais sur le dos le Papillon dans un mini sac, le réserve toujours devant, arme sous le réserve et bergham de 50 kg accroché au harnais devant. Pendant l’ouverture, la voilure a complètement éclaté avec zéro de portance. Pas de panique, action sur les libérateurs de voilure, libération des reliques du dorsal et ouverture du réserve, mais gros problème avec l’arme et le bagage. Finalement je m’en suis sorti sans casse. Pour la petite histoire, j’ai même retrouvé le poignard que l’on fixait sous les élastiques du réserve. En conclusion, je dirai que tous les incidents qui sont arrivés pendant le vol ou le saut se sont terminés par un happy end. A mon avis, on le doit à notre professionnalisme, la qualité de l’enseignement et la façon de communiquer notre expérience aux élèves. Un grand bravo aux moniteurs!
Gui Reniers
Ik ben blijven liggen, de adem afgesneden. In het hospitaal van Diest stelde de urgentiearts vast dat er een barst was in een van ce nekwervels. Ik moest het weekend op een plank doormaken en de maandag daarop ben ik zonder problemen gaan werken. Een ander incident, dat slecht had kunnen aflopen, gebeurde gedurende de proeven waarin we sprongen in vrije val met wapen en materieel. Ik die tijd hadden we nog de Olympic. Die dag had ik een Papillon in een minizak op de rug, de reserve vooraan met daaronder een wapen en ook een bergham van 50 kg vastgehecht aan het harnas. Bij de opening scheurde het valscherm uiteen en had geen draagkracht meer. Geen paniek, actie op de gespen ten einde de koepel af te werpen en opening van het hulpvalscherm..Nu kwam ik in de problemen door het wapen en de bergham. Uiteindelijk ben ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Detail: ik heb zelfs de dolk die we meedroegen onder de elastieken van de reserve teruggevonden. Tot besluit kan ik zeggen dat alle incidenten, tijdens de vlucht en onder het springen, goed zijn afgelopen. Ik denk dat we dit te danken hebben aan ons professionalisme, onze kwaliteit van de opleiding en de manier waarop we onze ervaringen aan de leerlingen overbrengen. Bravo aan onze monitoren!
LES AVATARS DE CLAUDE BERGERET Introduction. Laissons d’abord la parole à Gui Reniers, qui s’est chargé de nous envoyer un article avec la description de quelques belles mésaventures, d’après les récits de Claude Bergeret. " Quand un despatcher à la tète dans les étoiles, il a parfois des surprises désagréable ". Claude Bergeret (dit le Berge), brevet despatcher n°127 à la date du 250769, cours n°307 I en en a eu quelques-unes, qui heureusement se sont bien terminées. Claude a été moniteur de saut de 1969 à 1980. Il venait du 2 Cdo. Il a quitté le régiment Para- Cdo pour passer à l'OTAN comme bodyguard du grand patron de cette organisation jusqu'au jour de sa retraite. A l'époque de l’utilisation de la poignée d’ouverture (à gauche ou à droite) et pour éviter de la perdre à l'ouverture nous mettions un élastique à la poignée accroché au harnais. Cet élastique nous permettait de la lâcher après traction. La poignée restait accrochée au harnais (en cas de perte, toujours PV a charge de l'intéressé, bien sûr). ». Les avatars du Berge .......Je le cite. 1. Lors d’un saut d’hélicoptère, en grimpant vers l’altitude de saut, le Cpn Vanput (OES) avait remarqué que je n'avais pas d'élastique à ma poignée. Il m’en fait la remarque dans son style bien connu : «Berge, pas d’élastique, pas de saut" . Vite vite et dans une des poches de ma salopette de saut, je trouve une cordelette rouge (50 kg de résistance ...je crois).
DE LOTGEVALLEN VAN CLAUDE BERGERET Inleiding. Laten we eerst het woord aan Gui Reniers die zich belastte met ons een artikel te sturen met de beschrijving van enkele mooie tegenslagen, beleefd en verteld door Claude Bergeret: " Wanneer een despatcher aan het dromen gaat, staat hij soms voor onaangename verrassingen ". Claude Bergeret ( de Berge), brevet despatcher nr 127 op datum van 25 juli 69, heeft er enkele beleefd die, gelukkig voor hem, goed afliepen. Claude was sprongmonitor van 1969 tot 1980. Hij kwam van het 2 Cdo en verliet het regiment Para-Cdo om bij de NAVO bodyguard te worden van de grote baas tot de dag van zijn op ruststelling. In de periode van het gebruik van het openingshandvat (links of rechts) moesten we het handvat met een elastiek vastmaken aan het harnas, teneinde dit niet te verliezen. De aanwezigheid van die elastiek liet ons toe van het handvat los te laten na de opening. Het handvat bleef vast aan het harnas. In geval van verlies werd uiteraard steeds een PV ten laste van belanghebbende opgesteld ". De lotgevallen van de Berge …… Ik citeer: 1. Bij een sprong uit de helikopter, terwijl we klommen naar de spronghoogte, had OES, Kapt Vanput gezien dat ik geen elastiek aan mijn handvat had. In zijn gekende stijl zei hij “ Berge, geen elastiek, geen sprong” Het moest dus rap gaan en in de zak van mij sprongsuite vond ik een rood koordje (50 kg weerstand, denk ik).
J'attache celle-ci en vitesse, donc mal, à la poignée et au harnais et hop…. skydive. Après une chute de rêve, traction poignée à 2000 pieds mais du fait que la cordelette est trop courte, la poignée reste bloquée dans son logement sur le harnais. Je me retrouve comme un con...........et dois passer au réserve. OUF.........!!!!!!! Préalablement j'avais essayé de retirer le câble, mais sans succès, et le sol se rapprochait très vite d'ou emploi du réserve. Atterrissage en catastrophe, j’en ai encore la tremblote dans les guiboles. Une voilure de réserve ce n'est pas grand.......!!!! 2 .La meilleure est encore a venir: Après un drop OA de C130 je me libère du parachute (PARACOMMANDER) pour être plus à l'aise afin de remettre le cargo en ordre pendant que l'avion grimpe vers un plafond. 13.500 pieds, je suis n° 1 donc le largueur, «OK, on y va" Saut…chute…2000 pieds, traction poignée..........MAIS PAS DE POIGNEE. En me refitant en vitesse et sans contrôle, j’ai coincé la poignée à l’envers dans son logement d'ou impossibilité d’atteindre ce foutu morceau de métal. Obligation de passer au petit. Ouf ! Qui a déjà eu cette blague? Car cette fois-ci, j’ai l'air d'un double con. 3. Belle journée d'été en juillet 1978 peu de temps après l’Ops Kolwezi. Les sticks FNPB se trouvent face au hangar 2 pendant le break du matin. Saut d'alouette pour les despatchers sans stick à 6500 pieds. Tous les jeunots nous observent. Les moniteurs de sticks font les commentaires d'usage sur notre saut. Saut, chute, 2000 pieds, traction poignée puis … rien, juste quelque chose qui a bougé dans mon dos. Je me secoue, je change de position, rien ne se passe. Je dois passer au petit, bonne ouverture du réserve, mais coup classique, le sac dorsal s’ouvre et la voilure dans le fuseau de voile me tombe entre les jambes. Pour ne pas à nouveau avoir l'air d'un con, je remonte tout l'ensemble et le coince entre mes jambes. Tout va bien, plus de problèmes.
Ik maak snel, dus verkeerd, mijn handvat vast aan mijn harnas en hop …. skydive. Na een mooie vrije val trek ik, op 2000 voet, aan mijn handvat. Maar door het feit dat het koordje te kort was, bleef het handvat in zijn ligplaats. Een dom gevoel … ik moet dus mijn reservevalscherm openen. Oef !!! Eerst had ik nog geprobeerd van aan de kabel te trekken maar de grond kwam te snel dichterbij. Een catastrofale landing was het gevolg. Mijn benen beven er nog van. Een koepel van eer reservevalscherm is niet groot.!! 2 De beste komt nog. Na een drop OA van C-130 doe ik mijn valscherm uit (Paracommander) om gemakkelijker het vliegtuig terug in orde te zetten terwijl we naar 13.500 voet klommen. Ik ben nr 1 en moet dus “largeren”:. “OK, go, vrije val …. 2000 voet … ruk aan het handvat …. MAAR GEEN HANDVAT. Toen ik mijn valscherm in allerhaast aantrok had ik het handvat omgekeerd in zijn ligplaats geschoven en kon ik dat stukje rotmetaal niet vinden. Dus opening reservevalscherm Oef ! Wie heeft nu zoiets al meegemaakt, want nu zie ik er uit als een dubbele idioot. 3. Een mooie zomerdag in juli 1978, een tijdje na de Ops Kolwezi De sticks van de FNPB ( Nationale Federatie Belgische Parachutisten) staan aan Hangar 2. Het is de voormiddagbreak. De despatchers zonder stick doen een sprong van Alouette op 6500 voet. Al de jongeren staan te kijken terwijl de monitoren onze sprong commentariëren. 2000 voet, ik trek aan mijn handvat en er gebeurt niets. Enkel iets dat bewoog op mijn rug. Ik schud even, verander mijn positie, maar er gebeurt niets. Ik open mijn reservevalscherm en, klassiek geval, de zak van het rugvalscherm gaat open en het valscherm in de gaine valt tussen mijn benen. Om niet weer als een idioot door te gaan trek ik het rugvalscherm op en klem het tussen mijn benen. Alles gaat goed, geen problemen meer.
J’atterris prés du hangar ballon (pas dessus) et pour ne pas me minimiser je me tape un stand up avec 45 m2 de voile. Je le ressens toujours dans ma vieille carcasse. Dixit Berge…
Ik land bijna aan de hangar ballon en om iets goed te maken doe ik een stand-up met mijn valscherm van 45m2. Ik voel het nog in mijn karkas. Dixit de Berge…
Et Gui conclut : "Malgré tous ces avatars, Claude BERGERET a été un excellent despatcher, excellent chuteur, il adorait cela comme nous tous".
En Gui besluit : ondanks al zijn tegenslagen was Claude Bergeret een uitstekende despatcher en springer. Hij hield er van zoals wij allemaal.
Cursus Franse Sprongonderichter Midden 1970 werd ondergetekende, samen met Olt Louis Michiels van het Pl LuRav als Chinese vrijwilliger aangeduid om in de ETAP (Ecole des Troupes Aéroportées) in Pau de cursus "STAGE DE FORMATION DE MONITEURS DE SAUT EN PARACHUTE" te volgen. De bedoelingen hiervan waren: 1.Het verruimen van onze technische kennis. 2.Meer ervaring op doen 3.Ons Frans bij schaven (niet onbelangrijk!). Voor mij persoonlijk werd deze aanduiding op gemengde gevoelens onthaald omdat ik de twee vorige jaren praktisch niets anders gedaan had dan cursussen volgen in binnen- en vooral buitenland, met daaraan lange periodes van afwezigheid van mijn familie tot gevolg. Zo vertrok ik begin 1968 naar Beieren (Duitsland) voor de Duitse Commando en overlevingsstage "Einzelkampfer" in de Luftlandeschule van Altenstad en het Commando Centrum Sauwald (Duur:11 weken). Nauwelijks bekomen van deze uitputtende en koude ervaring (ze hadden blijkbaar veel geleerd in Stalingrad!) werd ik naar Fort Benning USA gestuurd voor de Pathfinder course (zie artikel van Kol Mertens in een vorige Green On).Deze cursus kwam voor mij als een geschenk uit de hemel, omdat ik verlost was van het trauma om als onderrichter naar het Trg C Commando te worden gestuurd, wat doorgaans het geval was voor de mensen die de Commando cursus in Duitsland gevolgd hadden. Enkele weken na mijn terugkeer uit de VS werd ik naar het Trg C Para gemuteerd voor de cursus Despatcher (halleluja!). Mijn opleiding als despatcher was heel uitzonderlijk daar ik de enige leerling was. Onder de kundige leiding van privé leraar 1SM Felicien Gilet werd ik na 9 weken tot despatcher gepromoveerd, dit ook tot grote opluchting van de toenmalige monitoren want door het feit dat ik de enige leerling was,
Cours Moniteur de Saut en France Au milieu des années 70 je fus, comme le SLt Louis Michiels du Pl Ravair, désigné comme volontaire chinois pour aller suivre à l’ETAP (Ecole des Troupes Aéroportées) à Pau le cours "STAGE DE FORMATION DE MONITEURS DE SAUT EN PARACHUTE". Les raisons en étaient : 1. Agrandir nos connaissances techniques 2. Acquérir plus d’expérience 3. Améliorer notre français (non sans importance) Pour moi, cette désignation était accueillie avec des sentiments mitigés, car les deux dernières années je n’avais pratiquement rien fait d’autre que de suivre des cours en Belgique et a l’étranger avec comme conséquences de longues périodes loin de la famille. C’est ainsi que je venais, en 1968, de suivre le cours de "Einzelkampfer" dans la Luftlandeschule de Altenstadt et au Centre Commando de Sauwald en Bavière (République fédérale allemande) (Durée 11 semaines). A peine remis de cette expérience épuisante et froide (ils avaient apparemment appris beaucoup à Stalingrad), j’étais désigné pour aller suivre le Cours Pathfinder à Fort Benning USA (voir l’article du Col Mertens dans un des Green On précédents). Ce cours fut pour moi une vraie bénédiction, car il me sauvait du traumatisme d’une mutation vers le Centre d’entrainement Commando, ce qui était la règle pour ceux qui avaient suivi le cours Commando en Allemagne. Quelques semaines après mon retour des US je faisais mutation pour le CE Para afin de suivre le cours despatcher (alléluia !). Mon cours était assez spécial, car j’étais l’unique élève. Sous la conduite savante de mon moniteur privé, le 1 SM Felicien Gillet, je fus promu despatcher après 9 semaines. Ceci au grand soulagement des moniteurs de l’époque, car comme j’étais l’unique élève ils devaient, lorsque je donnais des cours, passer souvent dans les harnais et sur les matelas.
moesten zij menige uren in de harnassen en op matten doorbrengen wanneer ik de type lessen gaf. Bij die gelegenheden lieten de heren dan ook geen kans voorbij gaan om me een kloot af te trekken! Enfin, einde goed alles goed. Nu kon het ernstige werk beginnen en was ik eindelijk verlost van langdurige cursussen en afwezigheden. Maar mijn voorbarig optimisme werd na nauwelijks 6 maanden de kop ingedrukt want Louis en ik konden opnieuw onze koffers pakken richting “La douce France. ” De stage in Frankrijk viel, op enkele details buiten beschouwing gelaten, best mee omdat we al gebrevetteerde monitoren waren en we op gebied van sprongen in OR verder stonden dan enkele van onze Franse onderrichters. Ik begreep ook vrij snel dat het principe van:”keeping a low profile” hier aangewezen was en we gedwee de vaak chauvinistische opmerkingen van de Franse monitoren, zonder protest moesten aanvaarden. Al spoedig werd ik ” le petit belge “ genoemd. Dat stoorde mij in het geheel niet, want letterlijk genomen was het niet gelogen! Mijn vriend Louis had hiermee meer moeite waardoor hij vaak in de clinch hing met de fransen. Het zou me te ver leiden om de vele plezante anekdotes aan te halen. Maar een voorval wil ik hier toch vertellen. In onze groep leerlingen bevond zich Patrick O’Connel, een Engelsman van Ierse afkomst die geen woord Frans verstond. En omdat de Fransen enkel Frans spreken werd ik gevraagd, door de stage overste om als tolk op te treden wat vaak hilarische toestanden teweeg bracht. Op een moment vroeg de stageoverste in het Frans :”Lahon, zeg eens tegen die Engelse klootzak dat hij wat meer aandacht aan de lessen moet besteden want dat hij anders het kanaal terug mag overzwemmen!!” Ik vertaalde dat in ”Patrick, de luitenant vraagt wat meer op te letten, hoewel hij weet dat het niet gemakkelijk voor je is”. Waarop de Engelsman repliceerde :”Johnny zeg tegen die kikkervretende
Au cours de ces leçons, ces messieurs n’en rataient pas une pour jouer avec mes c… Bref, tout est bien qui finit bien. Enfin le travail sérieux pouvait commencer, car j’étais enfin libéré de ces cours et des longues absences familiales. Mais mon optimisme durait à peine six semaines, car Louis et moi pouvions faire nos valises direction "La douce France". Le stage en France, mis à part quelques détails, dépassait notre attente, du fait que nous étions déjà breveté moniteur et qu’au point de vue sauts en OR, nous étions même plus expérimenté que nos instructeurs français. J’avais d’emblée compris que le système « profile bas » était de mise et que nous devions tant bien que mal, accepter les remarques parfois chauvines de nos moniteurs français. On m’appelait assez rapidement "le petit belge", ce qui ne me dérangeait pas outre mesure, car en fait c’était une réalité. Mon ami Louis par contre, ne digérait pas toujours ce genre de plaisanteries ce qui provoquait souvent une querelle avec les Français. Sans vouloir aller trop loin dans les anecdotes, je tiens quand même à vous raconter l’histoire suivante : nous avions dans notre groupe un certain Patrick O’Connel, anglais d’origine irlandaise, qui ne comprenait pas un mot de français. Et comme les français ne parlent que le français, j’étais sollicité comme interprète par le chef de stage. Ce qui engendrait parfois des situations assez comiques. Un jour, le chef de cours me demandait : "Lahon, veux-tu dire a ce con d’Anglais qu’il doit faire un plus grand effort, car sinon il peut retraverser le canal à la nage". Je traduisais : " Patrick, le lieutenant demande, sachant que tu n’as pas facile, de faire un plus grand effort". La réponse de l’Anglais : " Johnny, dites à ce Napoléon bouffeur de cuisses de grenouilles, qu’il vaut mieux qu’il se rappelle Waterloo ". Ce que je traduisais en : " Certainement lieutenant, il promet a l’avenir de faire tout son possible.
Napoleon dat hij maar beter eens terug denkt aan Waterloo”. Wat dan weer door mij vertaald werd in: ”Zeker luitenant hij zal in de toekomst zijn uiterste best doen!”. De grote verschillen tussen de Franse cursus en de onze waren: 1.Een intensiever sportprogramma (dagelijks min 1uur) 2.Meer operationele sprongen, zowel in OR als in OA (sprongen boven beboste zones, in het water (Meer van Lourdes), op kleine Ops DZ in de lage Pyreneeën. Het largeren uit de Nordatlas was in grote lijnen gelijk als uit de C119. Het werk in de Transal C160 was, niettegenstaande het groter aantal paras ( 90 in plaats van 64), gemakkelijker omdat men meer ruimte had. Enfin, wij hebben het uiteindelijk tot een goed einde gebracht en de stage met lauweren overleefd. AIRBORNE, VIVE LES MONOS. Cdt b.d. Lahon J. Despatcher nr120
Les grandes différences entre le cours moniteur français et le nôtre étaient : 1. La partie sportive du cours (au moins une heure par jour) 2. Un plus grand nombre de sauts opérationnels, tant en OA qu’en OR, des sauts sur zones boisées, dans l’eau (Lac de Lourdes), sur petites DZ Ops dans la région Basses-Pyrénées. Les largages du Nordatlas et du C-119 se ressemblent fort. Par contre le travail dans le Transal C-160 était plus facile, car plus spacieux et malgré le plus grand nombre de paras (90 au lieu de 64). Finalement, nous avons survécu et terminé le stage avec fruit.
Parachutisten bij het Rode Kruis! Jullie gaan het niet geloven maar van 1960 tot 1969 had het Rode Kruis van België een sectie parachutisten. Dimitri de Martinoff, para-commando en tweede commandant van de Eerste Hulp groep (de latere Mobiele Colonne) richt in de schoot van deze groep een sectie parachutisten op, die hij gedurende jaren zou leiden. Het was een heel speciale eenheid die, hoewel goed geïntegreerd in de schoot van de hulpdiensten van het Rode Kruis, afhing van de Ministeries van Binnenlandse Zaken en van Defensie. Op het paracommandoschildje staat ook een rood kruis, als symbool van hun integratie. Waarom werd deze sectie opgericht? Misschien heeft de koude oorlog hierin een rol gespeeld maar de vraag blijft onbeantwoord. Wat er ook van zij, deze sectie werd in het leven geroepen om eventueel tussen te komen bij grote manifestaties en gedurende catastrofen. Personeel en materieel konden snel en overal gedropt worden, zelfs in moeilijk toegankelijke plaatsen. Er werd gesprongen uit de Fairchild C-119 en de Lockheed C-130 Hercules zodat de vrijwilligers steeds snel paraat zouden zijn voor elke opdracht. Hun opleiding voorzag ook nog: oversteken van waterlopen, parcours paracommando, rotsklimmen enz. Onze collega en vriend Lucien V. herinnert zich dat men leerde uit een rijdende vrachtwagen te springen die naarmate de vordering steeds sneller en sneller reed. Kop vooruit en knieën gespreid sprong hij, samen met de andere vrijwilligers, daarbij zorgvuldig de techniek volgend die door hun paracommando instructeurs was aangeleerd. De camion GMC ging daarbij tot 40 km per uur, zodat men maar beter de afsprong niet miste. In 1964 is het Rode Kruis in feest. De oudste nationale maatschappij viert haar honderdste verjaardag met veel pracht en praal.
Des parachutistes à la Croix-Rouge! Le croirez-vous ? De 1960 à 1969, la CroixRouge de Belgique a eu une section très spéciale de parachutistes. En effet, au sein du groupe de secours (future colonne mobile), Dimitri de Martinoff, paracommando et commandant en second du groupe, fonde alors la section des parachutistes et la dirige des années durant. Une unité toute particulière dépendant des Ministères de l’Intérieur et de la Défense, bien qu’intégrée au Service de Secours de la Croix-Rouge. Sur l’écusson du paracommando est greffée une croix rouge, symbole de l’intégration de l’un dans l’autre. Pourquoi cette section ? La guerre froide a peut-être joué un rôle, mais le point est encore à la question. Quoiqu’il en soit, cette section avait pour objectif d’intervenir lors de grosses manifestations ou lors de catastrophes. Elle permettait de larguer rapidement personnel et matériel de secours sur quelques lieux que ce soit, difficiles d’accès ou pas. Sautant d’avions Fairchild C-119 et de Lockheed C-130 Hercules, les volontaires s’entraînent régulièrement afin d’être prêts pour toute mission. L’entraînement a subsisté de longues années : traversée de fleuves, parcours paracommando, escalade, etc. Notre collègue et ami, Lucien V., se rappelle avoir appris à sauter d’un camion qui roulait, au fil des exercices, de plus en plus vite. Tête en avant et genoux écartés, il s’élançait, avec les autres volontaires, et sautait, appliquant fidèlement les techniques enseignées par leurs instructeurs para-commandos. Le camion GMC allait jusqu’à 40 km/h. Alors, autant ne pas rater la marche! En 1964, la Croix-Rouge de Belgique est à la fête. Plus vieille société nationale, elle célèbre ses 100 ans, en grandes pompes, et réunit volontaires et proches au stade du Heysel. Même Adamo en est !
Vrijwilligers en hun familie worden uitgenodigd op de Heysel. Adamo was er ook bij. Er waren veel activiteiten en demonstraties. Maar een trekt vooral de aandacht: de aankomst van een Sikorsky helikopter met aan boord een ploeg eerste hulp want er zijn al verschillende “gekwetsten” in het stadion. De ploeg ontscheept, grijpt naar een draagberrie en laadt de gekwetsten vrij snel in de heli, waarna ze verdwijnen zoals ze gekomen zijn. Mission accomplished… een geslaagde demonstratie. In 1964 vindt de operatie Rode Draak plaats in Stanleystad. De Congolese opstandelingen gijzelen 1500 Belgen. De regering beslist van tussen te komen. Dimitri de Martinoff wordt eerst gevraagd om deel te nemen met zijn sectie. Zijn bekwaamheid op gebied van geparachuteerde sanitaire interventies met medische hulp, dokters, infirmiers en helpers zouden een goede keuze geweest zijn. Maar uiteindelijk gaat hun deelname niet door. De para’s brengen deze delicate interventie tot een goed einde. Op de luchthaven in Zaventem staan de vrijwilligers van de sectie klaar om de vluchtelingen uit Stanleystad te ontvangen, te steunen en te begeleiden. De verdienste van deze vrijwilligers wordt onderlijnd wanneer hen de Gouden medaille van het Rode Kruis van België wordt toegekend. Op het lint, een verwijzing naar een zeker lidmaatschap, dat van het regiment parachutisten. Sandrine MATHEN 06 october 2012
Nombre d’activités et démonstrations sont faites, une retient notre attention : l’arrivée d’un hélicoptère Sikorsky. A son bord, une équipe de secouristes, car on dénombre déjà plusieurs « blessés » sur le stade. L’équipe met pied à terre, s’empare de son brancard et rapidement, charge les blessés dans l’hélicoptère pour repartir … d’où il est venu. Mission accomplie, démonstration réussie ! En novembre 1964, c’est l’opération Dragon rouge sur Stanleyville (Kisangani) : la rébellion congolaise tient 1500 belges en otage, la Belgique décide d’intervenir. Un temps, Dimitri de Martinoff est pressenti pour y prendre part avec sa section. Ses compétences en matière d’interventions sanitaires parachutées, avec assistance médicale, médecins, infirmiers, secouristes etc. en fait un premier choix. Mais finalement, sa participation est écartée et ce sont nos paras qui couronnent de succès cette délicate intervention. A l’aéroport belge, les volontaires de la section sont là pour accueillir, soutenir, accompagner les rescapés fraîchement rentrés de Stanleyville. Le mérite des volontaires de cette section est souligné lorsque leur est décernée la médaille d’or de la Croix-Rouge de Belgique. Avec sur le ruban la trace d’une certaine appartenance, celle au régiment parachutiste.
Het nieuwe valscherm Elke despatcher heeft zijn verhalen en ervaringen tijdens zijn periode als sprongonderrichter. Zij het in het Peloton Training of Rav Air, op de staf van het Trg C of in de Para Cdo eenheden. Ervaringen die hij opgedaan heeft in de cursus despatcher, de stickvorming of de uitvoering van de sprongen in automatische opening of vrije val en de activiteiten er rond. Primordiaal in het basisonderricht staat daarbij het gebruik van het valscherm Automatische Opening. Hierbij een historisch overzicht van de valschermen in gebruik sinds het ontstaan van het Training Centrum: . 1946 - 1956 : Irvin Type X . 1956 - 1959 : Irvin Type X . 1959 - 1964 : Tap 665/ 12 . 1969 - 1985 : Tap 656/16 . 1964 - 1997 : Tap 672/12 . 1997 - 2012 : Tap 672/29 B . 1979 - Nu : ARZ 696 Mi: 29 B
(60 m²) (60 m²) (60 m²) (55m²) (74m²) (74m²) (100 m²)
UK zonder reserve UK met reserve UK. FR met reserve FR. FR met reserve FR. FR met reserve FR. FR met reserve FR. FR met reserve FR Vanaf 2005 res UK.
. Vanaf 2012 heeft het Trg C het nieuwe valscherm E.P.C. aangekocht.(Ensemble de Parachutage du Combattant) Eigenschappen van een ideaal valscherm: . Koepel: Hoe groter, hoe meer draagkracht en veiligheid bij het landen. . Draaglast: Hoe hoger, hoe meer uitrusting en veiligheid . Drophoogte: Hoe lager, hoe veiliger voor tactische inzet. . Windsnelheid: Hoe hoger, hoe minder meteo beperking. . Gewicht: Hoe hoger, hoe minder comfort voor de springer. . Landingsnelheid: Hoe lager hoe veiliger. . Levensduur: Hoe langer, hoe beter op logistiek en financieel vlak. . Bestuurbaarheid: Verhoogt de veiligheid en de tactische inzet. . Porositeit: Hoe kleiner hoe meer draagkracht Hierbij een vergelijking tussen de Mi en de EPC in de verscheidene domeinen: • • • • • • • • •
ARZ 696 Mi 29/B Opp.koepel: ± 100 m2 Min.Alt.drop: 91 m Gewicht: 13 kg Max.SW: 165 kg Max. Wind speed: 16 Kt Hoogte verlies: 44 m Openingsschok: 8.0 G Levensduur:15j–120 spr. Interoperabiliteit met Nederland
• • • • • • • • •
E.P.C. ± 115 m2 80 m 15,23 kg 165 kg 20 Kt 47 m 6.5 G 18j–180 spr. Interoperabiliteit met Frankrijk
Gegevens van de EPC: . Koepel 1.
2.
3.
. Harnas
Soepele en zachtere openingen = verminderen het risico op botsingen en aanhakingen bij massa drops ( verminderd het centerline effect *) De openingen in het anti-‐inversienet aan de aanvalsboord zijn kleiner en verminderen het risico van blijvende aanhakingen bij massa drops Het bovenste gedeelte van de koepel is versterkt met een stevigere stof om beschadigingen te vermijden bij wrijving en zo het onderhoud bij herstellingen te verminderen
Overgangsmaatregelen: Na de invoering in 1997 van de ARZ 696 Mi/29 B werd de grondopleiding aangepast om de voorwaartse landing met de wind in de rug en het afremmen van de landing door het gebruik van handvaten aan te leren. De landingstechniek voor de EPC is identiek. Voor de technische behandeling heeft het nieuwe valscherm evenveel controle punten. Dit brengt de plooicapaciteit op 10 stuks per dag identiek als bij de Mi. De valschermen zullen in jaarlijkse schijven aangeschaft worden tot een totaal van 2.765 valschermen. Een eerste schijf werd gekocht in maart vorig jaar en geleverd in september 2011. Een tweede schijf van 395 valschermen, aangekocht in maart van dit jaar zal geleverd worden in september 2012. Wat het nieuwe valscherm zal brengen zal de toekomst uitwijzen. Het gaat zeker de goede weg op als men weet dat de EPC meer performant is als de Mi. Daarbij gesteld dat sinds de invoering van de Mi het aantal ongevallen bij de landing met meer dan 50% gedaald is. Een tweede plus punt is dat het Franse leger sinds 2010 uitgerust is met 15.000 valschermen EPC. Ik wens alle para’s van de huidige generatie many safe en happy landings met hun nieuwe valscherm. * Centerline effect: wanneer de C130 vliegt is het effect hetzelfde als een schip in het water. De wind komt op de neus en wordt afgeleid langs de zijkanten. Bij het springen langs de para deuren (simultaan) is er dan een groot risico van aanhakingen (MI) Door het feit dat de EPC trager open gaat, zou dat effect van aanhaking moeten verminderen. Dit is de theorie. De praktijk? Dat zal de toekomst moeten uitwijzen. Alleszins zijn er minder aanhakingen doordat de netting aan de aanvalsboord uit kleinere mazen bestaat dan bij de MI. Lt Kol Desle Jan Despatcher nr 172 In samenwerking met Master-rigger Ronny Marien Note du Rédacteur: Désolé, mais la mise en page complexe de cet article, ne m'a pas permis de le mettre sur deux colonnes, désolé
Le nouveau parachute Chaque despatcher à l’issue des périodes où il exerce comme moniteur de saut, aura ses propres histoires à raconter et agrandir le champ de sa propre expérience. Que ces périodes aient lieu au Peloton Trg, au Peloton Rav Air, à l’EM du CE Para ou pour une unité Para Cdo. Il fait son expérience tout d’abord pendant son cours despatcher et il en augmente l’ampleur par la formation de sticks aux techniques de base du saut en parachute, l’exécution de sauts en ouverture automatique ou en chute libre et toutes les activités connexes. Il est presque évident que la partie la plus importante de l’entraînement de base soit centrée sur l’utilisation du parachute à ouverture automatique. Pour les plus jeunes lecteurs, le tableau ci-après reprend les différents types de parachutes utilisés depuis la création du CE Para. 1 2 3 4 5 6 7 8
Quand 1946-1956 1956-196* 19**-196* 1969-1985 1964-1997 1997-2012 1997-*** 201*- ***
Avec quoi Irvin Type X Irvin Type X TAP 665/12 TAP 656/16 TAP 672/12 TAP672/29B ARZ/696 Mi :29B EPC
60 m² 60 m² 60m² 55m² 74m² 74m² 100m²
UK UK FR FR FR FR FR FR
Comment sans Rés avec Rés avec Rés avec Rés avec Rés avec Rés avec Rés avec Rés
UK FR FR FR FR FR UK
Un type de parachute ne peut être comparé à un autre type que si l’on a retenu certains critères. Ci-après vous pouvez trouver une ébauche de comparaison entre deux types le ARZ et l’EPC
1 : dépend également de l’aérodynamique 2 : si plus grande, plus d’emport 3 : si plus basse, tactiquement plus sécurisante 4 : si plus grande, moins de restrictions météorologiques 5 : si plus léger, plus confortable pour le parachutiste 6 : fonction du sauteur, du vent, de l’aérodynamique 7 : critère logistique 8 : si plus grande, posé plus doux 9 : choix du fabricant, n’intervient pas dans une comparaison 11 : si moins fort, plus confortable pour le sauteur (et sécurisation de son équipement)
1 2 3 4
CRITERES Coupole Charge Altitude de lâcher Vitesse de vent maxi
ARZ 696 Mi29/B 100 m² 165 max 91 m 16 Knt
EPC 115 m² 165 max 80 m 20 Knt
5 Poids équipement 13 Kg 15.23 Kg 6 Vitesse au poser 7 Durée de vie 15 ans ou 120 sauts 18 ans ou 180 sauts 8 Maniabilité 9 Porosité de la voilure 10 Interopérabilité NL FR 11 Choc à l’ouverture 8g 6.5 g Commentaires additionnels relatifs à l’ ARZ VOILURE 1. Une ouverture souple et douce de la voilure diminue le risque de collision et d’accrochage lors d’un parachutage de masse (diminution de l’effet centerline *) 2. Les ouvertures pratiquées dans le filet anti-inversion du bord d’attaque diminuent le risque d’un accrochage permanent 3. La partie supérieure de la coupole est fabriquée dans une matière plus solide et est ainsi renforcée. Les accros dus aux frottements diminuent en nombre et en importance. Il en va automatiquement de même pour la durée moyenne des réparations. HARNAIS 1. Harnais ergonomique, modulaire et articulé 2. Adaptable en largeur et en longueur 3. Démontable entièrement pour l’entretien et les réparations 4. Une extension du siège permet une fixation plus aisée du crochet pour le sac largable 5. Interopérabilité avec le réserve utilisé en BE : GQ 2080 LLP 6. Système de décrochage identique pour les parachutes EPC et Mi
MESURES DE TRANSITION Après l’introduction en 1997 du parachute ARZ 696 Mi/29B, l’entraînement au sol a déjà été adapté à l’atterrissage vent dans le dos et au freinage via l’utilisation de poignées. La technique d’atterrissage est la même pour le parachute EPC. La technique de pliage est du même genre et comprend autant de points de contrôle, ce qui permet d’atteindre une capacité de pliage de 10ea par jour. Les parachutes seront achetés par tranches annuelles jusqu’à un total de 2765ea Une première tranche a été achetée en mars 2011 et livrée en septembre 2011 Une deuxième tranche a été achetée en mars de cette année et sera livrée en sept 2012 Ce que ce nouveau parachute nous apportera, l’avenir nous le dira. La technique progresse toutefois dans la bonne direction puisqu’il est admis que l’EPC est plus performant que le Mi. A quoi on doit ajouter que depuis l’introduction du Mi, le nombre d’accidents à l’atterrissage a diminué de 50%. Un autre point positif a été l’achat par l’armée française de 15.000 parachutes de ce type. Je souhaite à tous les gamins de la génération actuelle de nombreux safe and happy landings avec ce nouveau parachute *L’effet centerline: l’effet de l’air sur un avion est identique à celui sur un bateau. Le vent arrive sur le nez et est dévié vers les flancs. Pour les sauts simultanés par les portes para il existe alors un risque d’accrochage (MI). Du fait que l’EPC s’ouvre plus lentement, l’effet d’accrochages diminue théoriquement. En pratique? L’avenir nous le dira. De toute façon il y aura moins d’accrochages parce que les mailles du netting du bord d’attaque sont plus petites que celles du MI. Lt Col Desle Jan Despatcher no 172 En coopération avec Master-rigger Ronny Marien
Om de verzameling wings in de dispersal terug aan te vullen, zou ik willen een oproep doen aan alle despatchers. Het is de bedoeling om de bestaande collectie nog verder uit te breiden maar daarvoor hebben wij uw hulp nodig. Daarom zou ik willen vragen om eens op uw zolder en in die vergeten lades te kijken of u nog ergens metalen of stoffen wings heeft liggen. De gulle gevers kunnen bij mij of de Sgt Willy VETS terecht en zullen een kleine verrassing krijgen. Op de volgende bladzijden vindt u een klein overzicht van een 200tal wings van over de ganse wereld. Diegene die een vollediger overzicht wil, kan ook bij mij terecht.
Pour compléter la collection des wings dans le dispersal, je voudrais faire appel à tous les despatchers. L'objectif est d'étendre d’avantage la collection existante, mais nous avons besoin de votre aide. Je voudrais vous demander de regarder dans vos greniers et tiroirs où vous pourriez encore avoir des wings métalliques ou en tissus. Les généreux donateurs peuvent s’adresser chez moi ou chez le Sgt Willy VETS, ils recevront une petite surprise. Sur les pages suivantes, vous trouverez un petit aperçu de 200 ailes de partout dans le monde. Ceux qui veulent un aperçu plus complet, peuvent me le demander.
Wie kent het verhaal achter dit bierviltje (gevonden op een rommelmarkt in Londen)? Qui connaît l'histoire derrière ce sous-Bock (trouvé dans un marché aux puces à Londres) ?
Luc ROOSE Kapt OES
ARGENTINA
ARAB LEAGUE
BAHRAIN
BELGIUM
AZERBAIJAN
BELARUS
AUSTRALIA
AFGHANISTAN
ABKHAZIA
BANGLADESH
AUSTRALIA
ALBANIA
AUSTRIA
ALGERIA
BENIN
BANGUI
ANGOLA
COLOMBIA
CHILI
CHAD
COMOROS
CONGO
CHINA
CENTRAL AFRIC EMPIRE
CANADA
CAMEROON
CAMBODIA
Pathfinder
BURUNDI
BULGARIA
BRUNEI
BRAZIL
BOTSWANA
BOPUTHATSWANA
BOLIVIA
BURMA/MYANMAR
CONGO BRAZZAVILLE
CISKEI
CENTRAL AFRIC REPUBLIC
CAMBODIA
BRASIL
FRANCE
FINLAND
GEORGIA
EL SALVADOR
EGYPT
ECUADOR
GABON
DJIBOUTI
DENMARK
CUBA
CZECHOSLOVAKIA
CROATIA
GERMAN DEMOCRATIC REPUBLIC
GERMANY
ETHIOPIA
ECUADOR
DOMINICAN REPUBLIC
ESTONIA
CZECH REPUBLIC
CYPRUS
INDONESIA
IRAQ
INDIA
IRAN
ITALY
HONG KONG
HONDURAS
ISRAEL
GREECE
GHANA
IVORY COAST
HUNGARY
GUATEMALA
JAPAN
IRELAND
IRAN
GUYANA
MOLDOVA
NAMIBIA
MEXICO
MOZAMBIQUE
MAURITANIA
MALI
MONTENEGRO
MALAYSIA
MONGOLIA
MOROCCO
MALAWI
MADAGASCAR
MACEDONIA
LITHUANIA
LIBYA
LESOTHO
LEBANON
LATVIA
LAOS
KUWAIT
KYRGYZSTAN
KENYA
KAZAKHSTAN
KATANGA
JORDAN
ROMANIA
RHODESIA
QATAR
PORTUGAL
POLAND
PERU
PARAGUAY
PHILIPPINES
PANAMA
PALISTINE
PAKISTAN
OMAN
NIGERIA NORWAY
NIGER
NICARAGUA
NEW ZEALAND
NORTH KOREA
NETHERLANDS
NEPAL
RUSSIA
SLOVAK REPUBLIC
SOUTH KOREA
SPAIN
RUANDA
SINGAPORE
SOUTH AFRICA
SOVIET UNION SRI LANKA
VIETNAM North
SLOVENIA
SAUDI ARABIA
SUDAN
South
SOMALIA
SENEGAL
SURINAM
SOUTHWEST AFRICA
SOUTH AFRICA
SERBIA
SWEDEN
TAIWAN
TOGO
UNITED ARAB EMIRATES
SWAZILAND
TADJIKISTAN
THAILAND
UGANDA
UNITED KINGDOM
TRANSKEI
THAILAND
TUNESIA
SWITSERLAND
TURKYE
SYRIA
ZAMBIA
YOUGOSLAVIA YEMEN PEOPLES DEMOCRATIC REPUBLIC ZAIRE
YEMEN
UNITED STATES AMERICA
UKRAINE
VENEZUELA
URUGUAY
UNITED KINGDOM
ZIMBABWE
YEMEN ARAB REPUBLIC
UZBEKISTAN
UPPER VOLTA
IN MEMORIAM FRANS ROOTHOOFD Frans ROOTHOOFD est décédé le 4 septembre 2012. Frans est né le 7 février 1928 à Duffel. Il est entré comme milicien au Regt Para SAS 2éme escadron. Candidat chauffeur. Il rengage et deviens sous officier mécanicien. En 1954 il demande sa mutation pour le CE Para comme candidat despatcher. Il suit le cours 113 I et est breveté despatcher le 3 juillet 1954, brevet n°38. De ce cours Louis Jadot, brevet n° 40 est le dernier survivant. Frans suit le premier cours en OR en 1957. Vers 1975 il quitte le Training pour la Cie ESR en RFA comme. Il reste environ deux ans chez les ESR et quitte l'armée pour ouvrir un commerce de fleurs à Deurne (Antwerpen). Je me rappelle Frans comme un joyeux luron, heureux de vivre, joueur de cartes invétéré et surtout photographe presque professionnel. A Kamina et à Usumbura il prenait des centaines de photos pour les Para-Cdo’s qu'il développait dans les WC durant la nuit n’ayant pas de chambre noir à sa disposition. Père de 6 enfants (3 garçons, 3 filles) et grand et arrière-grandpère de 21 petits enfants. Pendant ses heures de loisir, il pratiquait le deltaplane, il a même fait du deltaplane en Afrique du Sud. Frans a fait son dernier saut le 4 septembre 2012 après une longue et douloureuse maladie. Frans, les Monos te souhaitent bon vol vers un monde meilleur. Nous ne t'oublierons pas.
Frans ROOTHOOFD overleed op 4 september 2012. Hij werd op 7 februari in Duffel geboren. Hij begon in het Leger als milicien in het Regt Para SAS, tweede eskadron. Kandidaat chauffeur. Hij tekent bij en wordt onderofficier mechanieker. In 1954 vraagt hij mutatie naar het Trg C Para als kandidaat despatcher. Hij volgt de cursus 113 I en haalt op 3 juli 1954 het brevet nr 38. Van deze cursus is enkel Louis Jadot, brevet nr 40, nog in leven. Frans volgt de eerste cursus in OR in 1957. Rond 1975 verlaat hij de Training en gaat naar de Cie GVP in de BSD. Hij blijft ongeveer twee jaar bij de GVP en verlaat dan het Leger. Hij opent een bloemenwinkel in Deurne (Antwerpen). Ik herinner me Frans als een vrolijk man, met veel levensblijheid, een verwoed kaartspeler en praktisch een beroepsfotograaf. In Kamina en Usumbura nam hij honderden foto’s van de ParaCdo’s. Hij moest ze ‘s nachts in de toiletten ontwikkelen want hij had geen donkere kamer ter beschikking. Vader van 6 kinderen (3 jongens, 3 meisjes), grootvader en overgrootvader van 21 kleinkinderen. In zijn vrije tijd deed hij aan deltavliegen. Tot zelfs in Zuid-Afrika. Frans deed zijn laatste sprong op 4 september 2012 na een langdurige en pijnlijke ziekte. Frans, de sprongmonitoren wensen je een goede vlucht naar een betere wereld. We zullen je niet vergeten.
Gui Reniers
IN MEMORIAM
Remerciements du Général Fitch lors de la cérémonie d brevet A. De Gauche à Droite: G Reniers, A Hanch (notre traducteur, ancien d'Angleterre, adj au Pl Ballon) J Herkt
Cours Despatcher 1954 113I Jean Herkt 1er couché à gauche. Encore trois vivants sur la photo: R Gorez, D Canniau,
Photo Souvenir
Je n'ai pas pu résister… Souvenir, Souvenir …
Joyeuses Fêtes à Tous
Keep The Spirit Alive vzw in samenwerking met het Pegasus Museum vzw nodigt alle ParaCommando’s en sympathisanten uit voor de 1 Para Nieuwjaarsdrink op zaterdag 26 januari 2013 in de Hallezaal in Diest. Dranken tegen een democratische prijs in het gezelschap van kameraden en gelijkgezinden zullen er voor zorgen dat het nieuwe jaar goed ingezet wordt. De deuren zijn open van 20.00 u tot 00.00 u. Daarna kan verder verbroederd worden in de talrijke gelegenheden op de Grote Markt. Asbl Keep The Spirit Alive en coöperation avec le asbl Musée Pégase invite tous les Paracommandos et sympathisants à la réception Nouvel An 1Para qui se tiendra aux Halles (Hallezaal) à Diest le samedi 26 janvier 2013. Les boissons seront à des prix démocratiques et la compagnie de collègues et amis fera que nous débuterons agréablement l’année nouvelle. Portes ouvertes de 20.00 heures à minuit. Après quoi, la possibilité existera de fraterniser dans les multiples bistros de la Grand’ place. Meer informatie / plus information : www.KTSA.be