8e 3Landen 3Daagse - 29, 30 en 31 mei 2015 Vijlen Nordic Walking in de Zuid‐Limburgse heuvels (e.o.) – Een sfeerverslag door Ronald Aarts De uitnodiging die via Don en Annemieke eind februari binnen TION was doorgestuurd voor een “activiteit in Limburg, zou voor een aantal deelnemers interessant kunnen zijn”. Enkele lokkende tref‐ woorden uit die email: “prachtig decor”, “fysieke inspanningen”, “bourgondisch ontspanning”, “walking walhalla”, “kleine groepen o.l.v. ervaren gidsen”, “speciaal uitgestippelde routes van zo'n 13 km/dag (90% off‐road)”, “horeca‐consumptie onderweg”, “3Landenbitter”. Nicky en ik waren wel nieuwsgierig. We hebben ons ingeschreven en we hebben drie dagen genoten. Van de trefwoorden was geen woord gelogen. Misschien kunnen we voor de 2016‐editie meer TION‐ ezen enthousiast krijgen en daarom deze persoonlijke sfeerschets. Die kan als aanvulling worden gezien op de vooruit‐ en terugblik die op de web site van de organisator Rene Spierts staat met tekst en foto’s, zie http://www.renespierts.nl/index.php?pageid=6&gallery_template=cat&catid=42
i
Op zaterdagochtend verzamelen voor de busrit en de organisatie spreekt nog even op de parkeerplaats van boscafé 't Hijgend Hert.
Goed, eerst wat praktische zaken. Aanmelden moet vooraf via de web site van Rene en wordt definitief door het overmaken van € 33 per persoon voor alle drie dagen uiterlijk begin mei. En dat is niet te veel voor wat je krijgt, namelijk mooie tochten, diverse catering, twee keer busvervoer naar een beginpunt en de uitstekende gidsen, die de weg wijzen, nuttige tips geven en graag vertellen wat je onderweg allemaal ziet. De totale kosten zijn natuurlijk hoger door het reizen naar Zuid‐Limburg. De afstand van TION naar de startlocatie is volgens Google Maps een kleine 2½ uur rijden over 245 km via Duitsland. Dan wil je natuurlijk ook nog ergens overnachten. Rene geeft suggesties en biedt aan om eventueel te helpen. Wij wilden een beetje rustig zitten en vroegen booking.com om advies. Zo kwamen we voor € 37 per persoon per overnachting inclusief prima ontbijt terecht in het knusse en gastvrije hotel De Oude Hamer aan de zuidkant van buurdorp Mechelen op ca. 6 km ofwel een kwartier rijden van de dagelijkse start/aankomst. In 2015 deden er ca. 40‐50 mensen mee aan de 3L3D. Die werden elke dag verdeeld over drie groepen, waarvan er twee grotendeels waren samengesteld met deelnemers die zich als een groep hadden aangemeld. Wij zaten in de groep met ca. 15‐25 “losse” deelnemers. Daarvan waren er uit de regio, maar ook uit de rest van Nederland. Voor verreweg de meeste deelnemers was dit niet de eerste 3L3D, dus veel mensen kenden elkaar al van een eerdere editie. De “loco’s” deden niet allemaal alle drie dagen
mee, dus dit was een wisselend gezelschap. Er werd genoeg dialect gesproken, maar ook snel omgeschakeld als een gesprekspartner Nederlands sprak.
Hoogtekaart van de drie tochten van de 3L3D met in kleur de hellingspercentages (schaal van ‐20% tot +20%). Ter vergelijk staat het TION‐uitstapje in Holten van 2 mei 2015 erbij.
Wat deze 3L3D beslist anders maakt dan tochten die we hier in Twente maken, wordt geïllustreerd met bovenstaande hoogtekaart, opgemeten met mijn GPS‐horloge. Zaterdag daalden we naar het “diepte‐ punt” op 101 m. Bij 't Hijgend Hert ben je op 266 m, en op zondag kwamen we tot 295 m. Maar het zijn niet de hoogtes die het verschil maken; het zijn vooral de hoogteverschillen. OK, door de ogen van wandelaars met ervaring in buitenlandse bergen valt dit misschien best mee. Maar vergelijk de 3L3D eens met onze tocht in Holten van 2 mei 2015. Een stijging van meer dan 10% kwamen we daar niet tegen en het maximale hoogteverschil over de hele tocht was 20 m. Bij de 3L3D moet je af en toe zo’n 50 m omhoog met een stijging tot boven 20%! Maar geen paniek, de gidsen houden je in de gaten en staan klaar met “tips & tricks”. Zo zei een Maastrichtse deelneemster dat zij bij elke helling Jo, één van onze gidsen, in haar rugzak heeft zitten zodat hij zijn adviezen kan herhalen. Dweilen gaat een beetje lastig op dit soort steile paadjes, maar er wordt wel regelmatig gewacht op achterblijvers. En aan het eind van de helling wacht ook de voldoening, het weidse uitzicht of misschien wel de 3landenbitter. Daarover zo meteen meer als ik de drie dagen apart beschrijf. Een overzichtskaartje met de drie routes staat ter oriëntatie op de laatste pagina van dit verslag.
Rene zoekt de 3landenbitter bij de eerste pauze op vrijdag, met bijbehorend uitzicht richting vertrekpunt. Op vrijdag hebben Nicky en ik eerst ons hotel in Mechelen opgezocht, daar ergens een eenvoudig hapje gegeten en waren we op tijd bij ’t Hijgend Hert voor een kopje koffie. De “Route Germania” startte om
18:00 uur voor onze groep. De andere groepen waren deze dag al eerder op pad gegaan naar de Duitse Schneeberg. Maar daarvoor dalen we eerst tot de grens, de Selzerbeek. Daarna gaat het echter strak omhoog, waarna we kennis maken met één van de rituelen: Verdiende pauze halverwege de klim (5,5 km na vertrek) met een rondje 3landenbitter. Een ander meegenomen drankje nuttigen, mag uiteraard ook. Daarna gaat de klim nog even verder om uiteindelijk over de Schneeberg te lopen met een mooi uitzicht richting Nederland. In de dorpskroeg “Zum Dorfkrug” van Orsbach (8 km na vertrek) volgt een wat langere pauze en betaalt Rene onze consumptie van de deelnemersbijdrage. Voor de terugtocht gaan we eerst weer het dal in om daarna, meestal geleidelijk, weer richting ’t Hijgend Hert te klimmen. Misschien waren de pauzes toch iets te lang, want we werden ingehaald door de enige regenbui die we dit weekend onderweg tegenkomen. Het is ook al vrij donker als we de 13,8 km iets na half 10 erop hebben zitten, maar de gidsen (en enkele ervaren lopers) hadden voldoende licht bij de hand/op het hoofd voor de laatste klim door het bos. ’t Hijgend Hert is na 21:00 uur gesloten, maar Nicky en ik gingen sowieso toch liever naar ons hotel om de volgende dag weer fris en fruitig te zijn. Maar ik heb begrepen dat een paar mensen nog wel een horeca gelegenheid in Vijlen kenden…
Op zaterdag moeten we het pad soms delen met anderen, volgt een inmiddels bekend ritueel, lopen we door een wijngaard en zijn er wederom genoeg uitzichten.
Zaterdag worden we om 9 uur verwacht. De bus die ons naar het vertrekpunt in Slenaken moet brengen, is echter door een misverstand vertraagd. Het kan de pret niet drukken, want iedereen heeft er zin in en het zonnetje schijnt. Uiteindelijk zijn we net voor 10 uur de bus weer uit en op pad vanuit het Geuldal voor de “Route Hollandia”. Na een pittig klimmetje komen we op een plateau en kunnen we rustig rondkijken. Zo’n 6,5 km na vertrek komt de inmiddels bekende fles weer uit de rugzak. Na een relatief kort stukje omlaag het Geuldal in is de echte pauze in café ’t Pintje in Mechelen, ruim 8 km na vertrek. Een deel van het inschrijfgeld geeft Rene ons weer in vloeibare vorm terug. Even de accu opladen voor het laatste stuk van vandaag waarin we uiteindelijk 150 m omhoog moeten. We lopen onder andere tussen wijngaarden en langs Vijlen met een mooi uitzicht op het dorp. Vandaag moeten we overigens enkele stukjes van de route delen met ca. 14000 wielrenners en MTB‐ers die deelnemen aan “Limburgs Mooiste”. Levert geen problemen omdat ieder elkaar zijn/haar stukje pad gunt. Onze route gaat overigens regelmatig dwars door opengestelde weilanden of akkers en daar kom je geen fietsers tegen.
Net na half 2 hebben we de 13,7 km erop zitten. De regenbui was vandaag zo vriendelijk om pas veel later in de middag langs te komen. ’s Middags ben ik nog een stukje gaan hardlopen hetgeen ook een bijzondere ervaring is als je net na vertrek een stuk van 1,5 km voor de kiezen krijgt waarin het 120 m omhoog gaat. Voor het avondeten waren we teruggegaan naar ’t Pintje en dat smaakte uitstekend na al deze inspanningen.
Op zondag nog meer koeien onder het langste stalen spoorviaduct van Europa, 3landenbitter in het derde land, een blaassilene en de pauze in het park.
Op zondag is de bus netjes op tijd om ons naar het begin van de “Route Belgica” te brengen in La Calemine ofwel Kelmis. Ook deze busreis over kronkelende wegen draagt volop bij aan het vakantiegevoel. Even na half 10 zijn we de bus uit en is de Geul is enige tijd onze gids. Een snelle eerste stop volgt al na 4,5 km op het dorpsplein van Moresnet. Enkele ervaren deelneemsters weten dat de lokale kroeg erg tolerant is voor mensen met hoge nood, waarvan dankbaar gebruik wordt gemaakt. En 7,5 km na vertrek is de echte pauze al in het park van Plombières alwaar de catering wordt verzorgd door de echtgenote van Rene met onder andere Limburgse vlaai. De voormalige winning van zink en lood in deze streek zorgt nog steeds voor bijzondere vegetatie als het zinkviootje en de blaassilene. En langs een oud spoorwegtalud gaan we geleidelijk weer omhoog. Tot Rene met een grijns tegen Nicky zegt “Nu begint het”, want dan begint het inderdaad. En zo’n 1,2 km verder sta je 110 m hoger in Nederland. Met de stem van Jo nog steeds in de rugzak komt iedereen boven om beloond te worden met een mooi stukje langs de grens aan de rand van het Vijlenerbos. En vandaag is het laatste stuk naar ‘t Hijgend Hert omlaag! Aankomst net na 1 uur ’s middags en 13,6 km. Voor de laatste groep kwam de zondagse regenbui iets te vroeg. Maar we genieten niet minder van de lekkere kop maaltijdsoep die Rene hier nog voor alle deelnemers laat serveren in een apart gereserveerd deel van ‘t Hijgend Hert. Het vast nog een tijd gezellig in Vijlen, maar voor ons is het nog een eind rijden, dus we gaan niet te laat op pad naar Enschede. In onze agenda staan 20, 21 en 22 mei 2016 al genoteerd.
De routes van 2015 met in kleur de hellingspercentages (schaal van ‐20% tot +20%).
