Green on N° 14
Sommaire - Inhoud
7e année - 7ste jaargang Juillet - Juli 2011 1. Le Mot Du Président - Woordje Van De Voorzitter 2. Woordje Van De OES - Le Mot De l’OES 3. Le Mot Du Rédacteur - Editor’s Word 4. Emerald Move 2010 Senegal 5. Snow Flakes 2011 6. Tancos 22-29 Jan 2011 7. Eloy Fev 2011 8. Klatovy 2011 9. Military Silhouette 330 10. Souvenirs 11. Avontuur Van 2 Engelse Soldaten – Aventure de 2 Soldats Anglais 12. Pathfinder Course 1967 13. Georges Au Congo (RDC) – Georges In Congo (RDC) 14. Le Para Comando – Het Para Commando 15. Paraprosdokian 16. Veckershagen 17. Remember 1 Para 18. 21 Juillet 19. Photos Souvenirs 20. L'adjudant Chef – Het Adjudant Chef 21. Blagues Editeur responsable - Verantwoordelijke uitgever: Cpn Luc Roose–
[email protected] Pl Trg – TrgC Para – www.pelotontraining.be Rédacteur - Hoofdredacteur: 1SG Bergiers -
[email protected] Traduction-‐Vertalling: Kol Mertens Couverture – Voorblad: 1CC Dany Jacobs – 1SG Bergiers
Het Woordje Van De Voorzitter
Le Mot Du Président
De Green On 14 verschijnt een maand na de voorziene datum. Dat heeft niets te zien met de redactie maar alles met wat traag binnenlopen van de artikelen. Ondanks de herinnering, uitgestuurd einde mei, heeft maar een ancien gereageerd door een artikel te sturen met het verhaal van het dodelijk ongeval met de C-119 in Veckershagen, waarbij enkele mensen van de Ravair, waaronder despatcher Louis Berwaerts, het leven lieten. De anciens zullen zich nog dit tragisch ongeval herinneren dat twee jaar na het ongeval in Detmold gebeurde. Ik schreef een ancien, maar dan mogen we onze cher ancien Gui Reniers niet vergeten die zo ongeveer de enige moet zijn die minstens een artikel heeft geproduceerd voor de 14 nummers van Green On. Bij onze collega’s nog in actieve dienst werd de wil tot schrijven met succes aangemoedigd door de OES. Dank zij de despatchers in actieve dienst werden heel wat artikelen geschreven. Het laat de lezers toe van op de hoogte te blijven van wat er in 2011 gebeurt. Ik hoop dat de anciens die er aan houden dat de Green On nog verschijnt met enkele verhalen over de brug gaan komen. Green On 15 verschijnt over 6 maanden en hoop doet leven. In naam van al de aanwezige anciens bedank ik de Kapt Luc Roose en zijn ploeg despatchers voor de prachtige organisatie van de barbecue van 31 mei. Ik wil hier ook graag de inspanning onderlijnen van Cdt Johnny Lahon om aanwezig te zijn hoewel hij twee weken eerder aan de rug werd geopereerd. Een tweede aanwezigheid moet onze bewondering wegdragen, deze van Felix Van Kerkhoven. De Witte heeft een tijd geleden enkele zware operaties ondergaan en herstelt maar met veel moeite. Hij ondergaat de pijn, waar hij niet te veel over kwijt wil en houdt er aan van bij elke gelegenheid aanwezig te zijn in het Pl Training.
Le Green On 14 paraît un mois après la date normale de parution. Ce retard n’a rien à voir avec la rédaction, mais provient du fait que les articles à publier rentraient tardivement. Malgré le rappel de dernière minute fin mai, seulement un ancien a répondu par l’envoi d’un article sur l’accident du C-119 de Veckershagen, dans lequel une équipe du Ravair dont le despatcher Louis Berwaerts a perdu la vie. Les anciens se rappelleront certainement cet accident qui arrivait deux ans après celui de Detmold. Je disais un ancien, mais j’exclus dans ce calcul bien sur l’effort que produit à chaque fois, notre cher ancien Gui Reniers, qui est le seul, je crois, à avoir fourni au moins un article dans les 14 numéros du Green On. En ce qui concerne les collègues toujours en service actif, la volonté d’écrire est dirigée avec succès par l’OES. Ce sont eux qui ont produit la plupart des articles. Cela nous permet de rester au courant de ce qui se passe en 2011. J’espère que les anciens qui tiennent au Green On, se rattraperont pour le numéro 15. Rendez-vous dans six mois. Au nom de tous les anciens qui étaient présents, je tiens à remercier le Capt Luc Roose ainsi que son équipe de despatchers pour la belle organisation du barbecue le 31 mai dernier. Je souligne ici l’effort produit par Johnny Lahon qui, deux semaines plus tôt, a dû subir une opération urgente à la colonne vertébrale et qui était présent parmi nous. Une deuxième présence mérite certainement notre admiration, c’est celle de Félix Van Kerkhoven. De Witte a du subir des opérations à la hanche, au genou et à la cheville et malgré les douleurs, dont il ne tient pas à nous faire part, vient à chaque occasion qui se présente au Pl Training.
Ik wens, ook in uw aller naam, veel sterkte aan Felicien Gillet. Zij die hem kennen weten hoe hij er aan houdt van aanwezig te zijn. Deze keer kon het niet wegens een recente medische ingreep. Ook Marc Spiessens, IES, kon er niet bij zijn wegens een operatie. We wensen Marc een spoedig herstel. We vinden het spijtig dat, ondanks zijn belofte aan Col Jan Desle, de despatcher nr 5, Freddy Vanderveken, niet kwam opdagen op de barbecue. Misschien zien we hem op het feest van St Michel op 6 october. Onder de aanwezigen bevond zich wel Col Hre Desprechins Pierre, oud commandant van het Trg C Para. En last but not least hield Lt Col Hre Emile Genot eraan van ons een kort bezoek te brengen, ondanks het feit dat hij zijn dierbare echtgenote half mei verloor. In naam van alle despatchers bieden wij hem ons oprecht medeleven aan. Voor hen die zich het 1 Bn Para herinneren kunnen dat bewijzen door op 27 augustus 2011 op de Grote Markt van Diest hun sympathie te komen betuigen (Zie affiche verder in de brochure).
Je voudrais, en votre nom, souhaiter beaucoup de courage à Felicien Gillet. Ceux qui connaissent Felicien, savent combien il tient à être présent à chaque fois. Cette fois-ci ce n’était pas possible à cause d’une opération récente. Un autre absent était l’IES Marc Spiessens, également pour raison médicale. Nous souhaitons à Marc un prompt rétablissement. Nous regrettons que, malgré la promesse faite au Col e.r. Jan Desle qu’il serait présent au barbecue, le despatcher no 5, Freddy Vanderveeken ne s’est pas présenté. Peut-être à la St Michel le 6 octobre. Nous avons par contre pu saluer la présence du Col Hre Pierre Desprechins, ancien commandant du CE Para et last but not least, l’effort fourni par le Lt Col Hre Emile Genot, qui tenait à nous faire une brève visite malgré le fait qu’il avait perdu sa chère épouse deux semaines auparavant. Au nom de tous les despatchers, nous lui présentons nos sincères condoléances. Pour ceux qui se rappellent le 1 Bn Para, soyez au rendezvous le 27 août 2011 à la Grand Place de Diest afin de témoigner votre sympathie (Voir affiche dans cette brochure).
Kol SBH o.r. Walter Mertens Erevoorzitter
Col BEM e.r. Walter Mertens President d’honneur
Het Woordje Van De OES
Le Mot De L’OES
Beste despatchers, Beste collega’s en vrienden,
Chers despatchers, Chers collègues et amis,
Tegen mijn gewoonte in zal ik dankbaar misbruik maken van mijn voorwoord om een negatieve vaststelling te doen. Ik beloof dat dit maar éénmaal zal gebeuren. Tijdens de infodag van mijn cursus despatcher enkele jaren terug, werd er verteld dat sommigen collega’s weliswaar vriendelijk in het gezicht zijn, maar nadien messen in de rug steken, en anderen waarbij je bijna niets van gedaan kan krijgen, achteraf het toch voor de despatchers opnemen. Ik vond dit toen een wat vreemde uitspraak want iedereen zou toch achter zijn core business moeten staan, toch? Welnu, ik moet mijn onderrichters van toen gelijk geven. Blijkbaar zijn alle middelen (van roddel tot gecamoufleerde boycot) goed om het Peloton in een kwaad daglicht te stellen. Ik wil dan ook deze duistere machten zéér veel succes toewensen met hun guerrillaoorlog en om hen gerust te stellen; het Peloton Training is (zéér) goed in wat ze doen en ze zullen dat steeds blijven doen! Voila, tot zover mijn eenmalige negatieve noot, en zoals het Nederlands spreekwoord zegt: Wie het schoentje past, trekke het aan. De eerste helft van 2011 stond al bol van veranderingen en aanpassingen aan het programma. Terwijl iedereen nog met eindejaarsverlof was, zijn 1SM VAN LINT en Sgt CANART naar het KRKONOSE Gebergte getrokken in Tsjechië op uitnodiging van het Tsjechische Peloton Training. Het doel hiervan was om HAHO sprongen uit te voeren in een besneeuwd geaccidenteerd terrein. De weergoden veroordeelden hen echter om de ski’s aan te binden. Het grootste succes de eerste helft van het jaar was ongetwijfeld het sprongbivak van de Lichte Brigade in TANCOS (Portugal) in januari.
Contrairement à mon habitude, je ferai usage de mon mot d’introduction pour faire une constatation négative. Je vous promets que je le ferai qu’une seule fois. Il y a quelques années, au cours de la journée d’info de mon cours despatcher, on nous apprenait qu’il arrivait que des collègues fussent très gentils en vous regardant de face, vous plantaient un couteau dans le dos et que de certains autres desquels on n’obtenait rien, prenaient, par après, la défense des despatchers. Je trouvais ces propos de l’époque un tant soit peu bizarres, car il me semblait que chacun devait nécessairement être enthousiaste pour faire le boulot qu’il fait, non ? Eh bien, je dois donner raison à mes instructeurs de l’époque. Apparemment tous les moyens sont bons (depuis le bavardage, jusqu’au boycott camouflé) pour faire paraître le peloton sous un mauvais jour. Je tiens à souhaiter plein succès à ces pouvoirs obscurs avec leur petite guerre de guérilla: le Peloton Training fait très bien ce qu’il doit faire et continuera encore longtemps à le faire ! Voilà, ce que je tenais à annoncer en tant qu’annotation négative unique et comme dit le proverbe: qui se sent morveux se mouche. La première moitie de l’année 2011, était caractérisée par des changements constants et des adaptations permanentes au programme. En plein congé de fin d’année, le 1SM Van Lint et le Sgt Canard se sont rendus dans les monts Krkonose en Tchéquie sur invitation du Pl Training tchèque. Le but était de faire des sauts HAHO dans un terrain accidenté et enneigé. Le Dieu du temps les a néanmoins obligés à mettre des skis. Le plus grand succès de cette première moitie de l’année fut sans aucun doute la période de sauts de la Bde Lt à Tancos au Portugal en janvier.
De overgrote meerderheid van 2Cdo en 3Para hebben er hun kwalificatiesprongen kunnen uitvoeren. De week HA in MOORSELE in februari is eigenlijk wat in mineur verlopen. De piste in MOORSELE lag er te drassig bij zodat we moesten uitwijken naar het vliegveld van WEVELGEM. Omdat de waterleiding in MOORSELE afgesloten was, logeerden we in IEPER in het militair kwartier. We hebben daar meer in de bus dan in de vlieger gezeten. Daarbij kwam dan nog drie dagen lage bewolking….ik moet er geen tekeningetje bijmaken zeker? De periode AO in TANCOS in maart ging niet door omdat er geen C130 meer beschikbaar waren (bedankt Khadaffi). De periode HA en de cursus AFF was voorzien om door te gaan in april in GAP (Frankrijk). Dit is niet doorgegaan omdat men ginder plots besefte dat er te weinig plaats was. Begrijpe wie begrijpen kan. Deze periode is dan uiteindelijk doorgegaan op SCHAFFEN en te ZOERSEL. Dank zij een gunstige meteo (een rariteit in België) en de "nieuwe" Cel BO was deze periode 300% geslaagd. We hebben het A brevet van mei meegestuurd naar PAU (Frankrijk) met 2Cdo om hen ginder de C130 sprongen te laten uitvoeren. Voor de “nieuwe” een ervaring die kan tellen. De periode VHA in BEJA (Portugal) in mei ging ook niet door omdat het niet paste voor de Portugezen, maar daar gaan we nu eind juni heen. Daarnaast hebben we ook nog 02 A brevetten, 01 B brevet, 01 Para Junior en 07 P3’s gedraaid. Het Peloton heeft ook zijn zonen uitgestuurd. Zo hebben we in maart Adjudant-majoor Pascal de HAES tot Korpsadjudant laten bombarderen, kwestie van een pion in de stafblok te hebben. Adjudant Rudi DERKINDEREN verzekert vanaf nu de wacht in het TrgC Para, en dit om constant toegang tot het Kwartier te hebben en om over onze veiligheid te waken. Bedankt Pascal en Rudy voor jullie inzet en geleverde werk. May the force be with you.
La grande majorité du 2 Cdo et du 3 Para ont pu réaliser leurs sauts de qualification. La semaine HA de février à Moorsele s’est déroulée en fait en mode mineur. La piste de Moorsele était tellement marécageuse que nous avons du déménager à Wevelgem. Comme l’eau était coupé à Moorsele nous avons du loger dans le quartier militaire de Ieper. Conclusion: on a passé plus de temps en bus qu’en avion. Ajoutez à cela trois jours de plafond bas… Je crois qu’un dessin est superflu. La période d’OA à Tancos en mars n’a pas eu lieu, car aucun C-130 disponible (merci Khadaffi). La période HA et le cours AFF étaient prévus en avril à Gap (France). Tout a été annulé, car sur place, on a réalisé tout à coup qu’il n’y avait pas de place. Essayez de comprendre. Cette période a été réalisée par après à Schaffen et Zoersel. Grâce à la météo favorable (un événement plutôt rare en Belgique) et à la "nouvelle" Cellule BO, cette période a été une réussite à 300%. Nous avons envoyé le brevet A de mai à Pau avec le 2 Cdo afin de faire des sauts de C-130. Pour les "nouveaux" ce fut une belle expérience. La période VHA à Beja (Portugal) n’a pas eu lieu, car ça n’arrangeait pas les Portugais, mais nous irons en juin. En dehors de ce qui a été cité, on a eu 2 brevets A, 1 brevet B, 1 Para junior et 7 P3. Le Pl Training a également envoyé ses fils. L’Adjudant-Major Pascal de Haes est devenu Adjudant de Corps. Ce faisant, nous avons un pion dans le bloc état-major. L’Adjudant Rudi Derkinderen assure, à partir de maintenant, la garde au CE Para ce qui nous garantie une entrée permanente au quartier et une assurance pour notre sécurité. Merci Pascal et Rudi pour le travail fourni au sein du Pl Training. May the force be with you.
Sgt Didier DECOSTER van de SFG heeft ons in mei komen versterken maar die vertrekt al terug in september met Adjt Wim – de woeste Waaslandwolf- DE WAEL naar het Pl RavAir om daar het niveau wat op peil te houden. Morgen, ik schrijf 14 juni 2011, gaan we de nieuwe ballon testen en in juli worden de eerste EPC’s (automatisch valscherm) geleverd, de vervangers van de MI. Daarover meer in de editie van december. Ik zou ook graag een oproep willen lanceren aan allen die ergens in een oude schoendoos nog buitenlandse wings hebben liggen. De kast met wings in de dispersal heeft die nodig!!! Men spreekt van een traditie wanneer slechte gewoontes herhaaldelijk de kop opsteken. Zoals de traditie het dus wil, organiseert het Peloton Training de viering van Sint Michel op 6 oktober 2011. Er zullen verschillende buitenlandse delegaties uitgenodigd worden hiervoor. De leden van de Kas Despatcher ontvangen een persoonlijke uitnodiging. Ik hoop oprecht dat de opkomst dezelfde zal zijn zoals tijdens de barbecue op 31 mei11. Dank zij uw aanwezigheid was dit een succes.Om af te sluiten zou ik zeker nog een woord van dank willen richten aan onze hoofdredacteur, de mensen van de drukkerij en onze lieftallige webmaster (ik hoop dat je je fles wijn hebt gekregen) voor het geleverde werk.
Le Sgt Didier DECOSTER du SFG est venu en renfort en mai, mais il rejoint déjà en septembre, en même temps que l'adudant Wim "de woeste Waaslandwolf" De WAEL, le Pl Ravair. Le but est de maintenir à eux deux le Pl Ravair à niveau. Demain, le 14 juin 2011, nous allons essayer le nouveau Ballon et en juillet les premiers EPC (parachutes OA) seront fournis en remplacement du MI. Nous en reparlerons dans l’édition de décembre. Je lance un appel à ceux qui posséderaient encore, dans une vieille boîte à chaussures, des wings étrangers. Les armoires de wings au dispersal en ont besoin !!! On parle de traditions lorsque des mauvaises habitudes se répètent. Comme le veut la tradition, le Pl despatcher organise la fête de la St Michel le 6 octobre 2011. Des délégations étrangères y seront invitées. Les membres de la Caisse despatcher recevront une invitation personnelle. J’espère de tout coeur que vous y serez nombreux comme pour le barbecue du 31 mai. Grâce à vous, ce fut un succès. Pour terminer, je tiens à remercier notre rédacteur en chef, les gens de l’imprimerie et notre charmante webmaster (j’espère qu’elle a reçu sa bouteille de vin) pour le travail fourni. Vive les paras
Leve de para’s Luc ROOSE Kapitein OES
Hello Everybody, Everybody Hello.
Hello Everybody, Everybody Hello.
En ce qui concerne la parution seulement fin août de votre "Green On", elle est due à l'arrivée trop tardive des différents articles. Hélas, il faut encore tirer l'oreille à certains, afin de recevoir enfin leur prose. Cette revue ne peut exister que grâce à vous. Ne paraîssant que deux fois par an (fin décembre et fin juillet), merci d'en tenir compte pour l'envoi de vos sujets. De plus, le mois de juillet a été assez chargé pour moi, vu que j'ai donné le Para Junior et le brevet B ERM dans la foulée. Le Trg étant à ce moment-là en manque d'instructeurs francophone, j'ai accepté volontiers de venir en renfort. Cela reste toujours agréable de donner cours et cela permet de rester dans le bain. Cela a permis aussi de "subir" les railleries des collègues. Cela leurs manquaient, de me "mettre en boîte". Mais la vengeance est un plat qui se mange froid, perdent rien pour attendre les collègues, héhéhéhé. Avec tout cela, Ayant été occupé tout le mois, j'ai également dû laisser de côté la mise en page de la revue. Tout ceci expliquant cela. Pour le reste, j'espère que vos vacances ont été très réussies et qu'elles vous ont permis de recharger les batteries.
Wat het uitgesteld verschijnen van uw "Green On" betreft, met name eind augustus, ligt de oorzaak in het laattijdig ontvangen van de te publiceren artikelen. We moeten nog steeds te vaak bij sommigen aandringen om hun proza op te sturen. Vergeet niet: dit tijdschrift kan enkel met uw medewerking blijven bestaan Het verschijnt slechts twee keer per jaar (eind december en eind juli), gelieve daar rekening mee te houden voor het overmaken van uw artikelen. Daarenboven was het tijdens de maand juli voor mij nogal druk wegens de opeenvolgende cursussen van Para Junior en brevet B van de KMS. Het ontbrak de Trg aan Franstalige instructeurs en ik heb aanvaard van in versterking te komen. Het is nog steeds aangenaam van cursus te geven en zo blijf ik ook op de hoogte. Maar dat heeft ook meegebracht dat ik het schertsen van de collega’s moest ondergaan. Ze hadden er behoefte aan om mij "in te pakken". Maar de wraak is een schotel die men koud eet en mijn beurt zal ook wel komen, héhéhéhé. Maar dit terzijde, wegens de taken in de maand juli heb ik me niet kunnen bezig houden met het opmaken van het tijdschrift. Alles heeft zijn uitleg. Verder hoop ik dat jullie een geslaagd verlof hadden en dat de batterijen terug opgeladen zijn.
A bientôt.
Tot binnenkort.
Bergiers, P. 1SG Cel Vidéo
Ex Emerald Move 2010-Senegal
Ex Emerald Move 2010-Sénégal
In november van vorig jaar is er een Internationale oefening doorgegaan in Senegal. En ik had de eer en het genoegen om als versterking van het TrgC Para te mogen deelnemen met de Defensie Para School (DPS) van onze Nederlandse Collega’s. De Oefening vond plaats van 8 tot 27 november. En er was nog een Detachement van onze collega’s uit Burcht aanwezig met de bootjes. Buiten de Belgen en Nederlanders waren er nog Italianen, Fransen en de Senegalezen zelf. Maandag 08 nov. Vertrokken vanuit Eindhoven met een burgervlucht naar Dakar, het gros van de troepen zat voor de kust op een schip de "Johan DeWit" en een deel zat in het terrein op een 200km van Dakar. Wijzelf en het grootste deel van de logistiek zaten in Dakar. De rit door Dakar is een belevenis op zich, verkeersregels zijn er niet en hij die het minst geeft om een blutsje meer in zijn carrosserie die heeft voorrang. De straten van Dakar zijn eigenlijk één grote markt, alles wordt langs de baan te koop aangeboden; appelsienen, koekjes, telefoonkaarten, geiten, tot ganse Wcpotten. De eerste week hebben we vooral verkenningen uitgevoerd van potentiële DZ en coördinatie vergaderingen met de Franse luchtmacht. Problemen alom, de DZ liggen heel ver van de berijdbare paden. Dus logistiek een nachtmerrie. Maar hoe zeggen mijn illustere nederlands collega’s het weer "denk aan de mogelijkheden, niet aan de beperkingen". De Franse luchtmacht is ook niet echt soepel en werkte niet vlot mee.
En novembre de l’année derrière un exercice International eut lieu au Sénégal. J’avais l’honneur d’y participer en tant que renfort du CE Para à la Defensie Para School (DPS) de nos collègues Hollandais. L’exercice eut lieu du 8 au 27 novembre. Il y avait également un Détachement de nos collègues de Burcht amenant des bateaux. Et en dehors de Belges et Hollandais, il y avait également des Italiens, des Français et des Sénégalais. Nous partions le lundi 08 novembre depuis Eindhoven pour Dakar avec un vol commercial. Le gros des troupes se trouvait sur un bateau, le "Johan De Wit", près de la côte et une partie se trouvait sur le terrain à 200km de Dakar. Nous nous trouvions avec une grosse partie de la logistique à Dakar. La traversée de Dakar est toute une aventure, aucun respect pour le code de la route et c’est celui qui n’a pas peur d’une bosse qui détermine la priorité. En fait, les rues de Dakar sont transformées en marché. Tout y est mis en vente: oranges, biscuits, cartes de téléphone, chèvres, jusqu'à des pots de toilette. La première semaine était consacrée à des Recce de DZ potentielles et des contacts avec la Force Aérienne française. Les problèmes ne manquaient pas, les DZ se trouvaient loin des pistes carrossables. De ce fait, la logistique devenait un cauchemar. Mais les collègues hollandais nous rappelaient qu’il fallait d’abord penser aux possibilités et pas aux contraintes. La Force Aérienne française ne collaborait pas franchement.
Er deed zich een probleem voor met het type van valscherm waar de nederlanders mee springen. De fabrikant is ook Aerazur, dus zou je denken dat dit valscherm (van Franse makelij nota bene) toch goedgekeurd zou zijn door de Franse Defensie. Niet dus, de Fransen springen met het AO valscherm TAP 696 Mi26C, de Nederlanders met de TAP 696 Mi29C. Het Type van harnas is net iets anders, ergens de borstriem die een beetje anders is. Maar dat valscherm staat niet in de NATO agreement. Dus wil de Kolonel niet dat er gedropt wordt met dat valscherm omdat het niet in zijn documenten staat. Het belgische valscherm staat er wel in en dat is dan de 29B en dat verschilt dan weer serieus van het Franse. De nederlanders hebben eigenlijk het Stock harnas van Aerazur terwijl de belgen een aangepaste versie hebben. Later die week hebben we dan een freefall drop gedaan voor de inplaatsstelling van de SF als voorbereiding van de tactische oefening die hopelijk gaat doorgaan. Zelf een sprongske gedaan met de nederlandse collega’s, een "speed sterreke" boven Senegal. Uiteindelijk na een aantal dagen wachten en veel coördinatie vergaderingen later (waar ik tolk was), is er dan toch een goedkeuring gekomen en konden we beginnen. D-day (Drop-day) Ik heb even een kleine omscholing gedaan naar het Nederlandse systeem, en "omhangen" (fitten) dan maar. Het nederlandse systeem is natuurlijk iets anders dan dat van ons, ze hebben maar één inspectie en een andere manier om het wapen te fitten.
Il y avait un problème avec le type de parachute utilisé par les hollandais. On pourrait croire que les parachutes utilisés, d’ailleurs de fabrication française Aerazur, seraient homologués par le Ministère de la Défense française. Eh non, les français sautent en OA avec le parachute TAP 696Mi26C, les Hollandais avec le TAP 696 Mi 29C. Le type de harnais est légèrement différent, mais le parachute n’est pas agréé par l’OTAN. Conclusion: le colonel refuse de parachuter, ce type de parachute ne se trouvant pas dans ses documents de bord. Par contre, le parachute belge, le 29B y figure bien, même s’il diffère beaucoup du parachute français. En fait les hollandais ont le harnais stock d’Aerazur, tandis que les belges ont une version adaptée. Plus tard dans la semaine, nous avons fait un saut en chute pour la mise en place des SF en préparation de l’exercice tactique, que nous espérons beaucoup qu’il aura lieu. Nous avons même fait un petit saut avec nos collègues hollandais en formant une "Speed Star" au dessus du Sénégal. Finalement, après une attente de quelques jours et une longue série de réunions de coordination (dont j’étais l’interprète) nous avons reçu l’autorisation voulue pour démarrer. D-Day (Drop day). J’ai du faire un petit recyclage personnel vers le système de fitting hollandais. Leur système diffère du notre car ils n’ont qu’une inspection et un autre système de fitting de l’arme.
Hetgeen mij direct opviel was dat een aantal van die gasten toch een beetje moeite hadden met het fitten van het valscherm, heb er zelf één gezien die er in slaagde van de 2 draagriemen van het harnas over één schouder te krijgen. Maar blijkbaar was het voor veel van die mensen al een lange tijd geleden dat ze nog eens gesprongen hadden en dan krijgen sommige nog ineens een Minimi mee om te springen. Voor sommigen was het ook de eerste maal dat ze simultaan uit een zijdeur van zo een groot toestel gingen springen. Dus het spreekt voor zich dat enige hulp noodzakelijk was. We hebben ook colli’s gedropt en dat was voor mijn Nederlandse collega’s de eerste keer dat ze dat deden en daarom werd ik mee gevraagd. Komt Peter Lankreyer naar mij met de vraag: "Hoeveel scherpschutters wapens (Type AW) krijg je in een colli A5", ik antwoord "Geen". 2de keer "Hoeveel scherpschutters wapens krijg je in een A5?" Ik zeg, "Er bestaat geen Syltec waarin dat beschreven staat!" 3de keer vraagt Peter weer "Hoeveel scherpschutters wapens krijg je in een A5?" Ik heb het ondertussen al begrepen dat die dingen mee moeten en zeg "Ik vind wel iets uit". Peter zegt: "Dat is prima we hebben er twee". Die wapens in een soort van Nederlandse versie van een schede zware wapens gedraaid en dan in de A5 gerold, toch nog een beetje rekening gehouden dat de grendel zeker naar boven lag. Optiek en de tweepoot eraf. Die colli op de weegschaal, hmm… 40kg.
Ce qui attirait directement mon attention c’est que pas mal de gars avaient des problèmes pour mettre leur parachute. J’en ai même vu un qui avait réussi à mettre les deux bretelles du harnais sur la même épaule. On voyait bien qu’il y avait déjà assez longtemps que ces gens n’avaient plus sauté et certains étaient encore équipés d’une Minimi. Pour d’autres c’était la première fois qu’ils allaient sauter simultanément par les portes latérales d’un grand avion. Il était donc fort compréhensible qu’une petite aide était la bienvenue. Nous avons également parachuté des colis et c’est là que ma présence se justifiait, car ce fut une première pour mes collègues Hollandais. Arrive Peter Lankreyer et me demande combien de fusils tireur d’elite (Type AW) on peut mettre dans un colis A5. Je lui réponds : "Aucun". Il répète sa question une deuxième fois. Je lui réponds qu’il n’y a pas de Syltec qui prévoit pareil fitting. Comme il me répète une troisième fois la même question, je comprends que ces fusils doivent absolument accompagner et je lui dis : "Je trouverai bien une solution" Tout content, il me dit qu’il a deux fusils de ce type à amener. Nous emballons ces armes, dans une gaine d’armes lourdes d’une version hollandaise, puis on les roule dans un A5, en mettant les verrous vers le haut et en enlevant les lunettes et les bipieds. Lors du pesage nous constatons que le colis ne fait que 40 kg.
Een beetje weinig hij zou misschien verder kunnen afdrijven, een aantal flessen water er bij in tot we aan 65kg kwamen. Een parachute er op en voila. Volgende vraag: "Kunnen we water droppen in de seac?" …"Tuurlijk"…. Uiteindelijk 50 flessen water van anderhalve liter er in geperst, zonder bescherming want vezelband en dergelijke hadden we niet en daar was toch geen plaats meer voor. Dus een vlotte 90 kg per colli… maar de fransen hadden toch gezegd niet meer dan 80kg per colli…. Ok de colli weegt dus 80 kg. Dan de volgende vraag "Krijg je 3 MAG’s in een colli", ikke…"Hmm … volgens de Belgische bestaande Syltec of de Nederlandse nog uit te vinden Syltec". Ja die dus… waarschijnlijk wel. "Goed we hebben er 6". Uitvinden dan maar zeker? Uiteindelijk zijn alle voorziene drops kunnen doorgaan, met colli’s en al. Het viel wel op dat de springers in het algemeen minder ervaring hadden en de drops iets anders verliepen dan bij ons. Er is nog een rugzak in free drop gegaan, een aflaatlint dat ter hoogte van de musketon afgescheurd is, onderzoek volgt. De dagen na de drops zijn we dan terug naar het vliegveld gegaan om alle materiaal uit te sorteren en al een deel terug in de transport paletten te steken. In tegenstelling tot bij ons hebben de eenheden geen persoonlijk aflaat harnas, dus die dingen worden na de drop afgegeven aan de ODZ. Dus er ligt een berg aflaat harnassen die uitgesorteerd dienen te worden.
C’est trop peu et le colis dérivera trop loin. On y ajoute des bouteilles d’eau pour arriver à 65 kg. On y fixe un parachute et tout est prêt. Question suivante: peut-on dropper de l’eau dans un seac ? Bien sur ! Nous poussons 50 bouteilles de 1,5 litre dans un seac, sans protection de fibre que nous n’avions pas et qui, de toute façon, n’aurait pas trouvé de place. On arrivait à 90 kg par colis. Mais comme les français avaient dit que 80 kg était la limite, on prétendait que le colis pesait 80 kg. Autre question : "Peut-on mettre 3 MAG dans un colis ?" Je lui réponds: "Oui, d’après le Syltec belge et également d’après le Syltec hollandais qui en fait n’existe pas encore. Donc, très probablement oui". "Bon, nous en avons six. OK, on inventera". Finalement tous les parachutages ont eu lieu, y compris les colis. Les sauteurs avaient visiblement moins d’expérience et les drops se déroulent un peu différent des nôtres. On a eu un sac à dos en free drop et un webbing de largage déchiré a hauteur du mousqueton. Une enquête suivra. Quelques jours après les parachutages nous avons rejoint l’aéroport afin de trier le matériel et en fixer une partie sur les palettes de transport. Contrairement à nous, les sauteurs n’ont pas de harnais de largage personnel. Cet équipement doit être remis à l’ODZ après chaque drop, avec comme résultat que nous sommes devant une pile de harnais à trier.
Met vereende krachten der aan gevlogen en na een paar uur was dat ook weer gebeurd. We hebben nog een aantal dagen kunnen genieten van de Senegalese zon, zee en strand en de bijhorende folklore. Zaterdag 27 november zijn we dan terug naar Nederland gevlogen, van +30° naar 5°. Van airconditioning in de jeep naar chauffage. Van temperatuurschok gesproken. Nog een ritje richting huiswaarts en eind goed al goed.
Mais on s’y est mis à plusieurs et après une heure, le problème était réglé. Nous avons eu l’occasion de profiter encore de quelques jours de soleil sénégalais, la plage et le folklore y adjacent. Le 27 novembre, retour vers les Pays Bas: de +30 à –5 degrés. Pour la jeep, après le conditionnement d’air, on doit mettre le chauffage. Un réel choc de température ! Après un bref trajet, nous voilà de retour à la maison. Tout est bien qui finit bien.
Met hartelijke dank aan de nederlands collega’s van de DPS.
Un grand merci aux collègues hollandais du DPS.
Sgt Vets Willy Cel BO
Sgt Vets Willy Cel OR
Snow Flakes Janvier 2011
Snow Flakes - Januari 2011
Un beau dimanche matin (0500L) le 9 janvier 2011, deux Despatchers étaient sur le pied de guerre accompagnés par deux moniteurs de Marche-Les-Dames pour une période de saut /Tour en ski du 09 au 15 Jan, sur la merveilleuse Krkonose Mountain dans le Nord de la Tchéquie. Tout commence par un magnifique voyage de 12Hrs (1100km) en Ford Transit, en traversant l’Allemagne et la Tchéquie pour se rendre à Vyskov (Ecole militaire) dans le Sud Est de la Tchéquie. Accueilli par le Major Lako Stanislas dit "Standa", nous recevons nos clés de chambre, petit briefing pour le lendemain. Un petit souper s’impose, une bonne douche (BEURKK !!) et un bon repos bien mérité. RRRRRZZZZZZZRRRRRZZZZZZZ !!!!! Le lendemain, debout 0500L pour faire mouvement à 0530L vers la KRKONOSE MOUNTAIN. "Petit" trajet de 5hrs, comme nous n’avions pas encore assez roulé, cela nous faisait du bien de retrouver notre cher Transit. Le paysage change rapidement, moins de maisons, plus de neige, le relief plus montagneux. Après cinq heures de route, nous arrivons dans le petit village de Spindleruv Mlyn où là, nous devons laisser le vèhicule dans un parking car le chemin que nous devons emprunter n’est pas accessible aux véhicules à roue. Nous plaçons tout le matériel dans une remorque et nous embarquons dans un type de camionette chenillée. Enfin, après quatre Kilomètres dans cet engin très peu confortable,
Op 9 januari 2011 (0500L), een mooie zondagmorgen, trokken twee despatchers, samen met twee monitoren van Marcheles-Dames, op het oorlogspad voor een periode springen en skiën van 9 tot 15 januari in de prachtige Krkonose Bergen in het noorden van Tsjechië. Het begon met een mooie reis in Ford Transit van 12 uren voor de 1100 km door Duitsland en Tsjechië. Het doel was Vyskov (Militaire School) in het zuidwesten van Tsjechië. We werden er ontvangen door Majoor Lako Stanislas, bijgenaamd "Standa" die ons de sleutels van de kamer overhandigde en een korte briefing gaf voor ’s anderdaags. Na een klein avondmaal en een goed stortbad (BEURKK!!) waren we aan een welverdiende rust toe. RRRRRZZZZZZZRRRRRZZZZZZZ !!!!! De dag nadien moesten we om 05.00 uur opstaan voor het 5 uur durende "kleine" traject naar de Krkonose bergen, alsof we nog niet genoeg gereden hadden, maar we waren blij van onze goede Ford Transit te kunnen gebruiken. Het landschap veranderde snel, minder huizen, meer sneeuw en een meer bergachtig reliëf. Na vijf uren rijden kwamen we in het klein dorpje Spindleruv Mlyn aan. Daar moesten we ons voertuig achter laten want de nog af te leggen weg was niet geschikt voor wielvoertuigen. We plaatsten al het materieel in een aanhangwagen en stapten zelf in een rupswagen. Na vier kilometer in dit weinig comfortabel voertuig ontdekten,
nous découvrons enfin le BRADLEROVY BOUDY (Refuge) à une altitude de 1156m. Installation, briefing et diner léger (Saucissesmoutarde) se succèdent. L’aprèsmidi vu la météo, nous devons passer au plan B. C'est-àdire pour Koen initiation au ski; petite randonnée en ski avec peau et les premières descentes en chasse neie sont là! Tout se passe pour le mieux, étant bien encadré par nos moniteurs "personnels" que sont le Cdt Dutilleux Xavier et le 1cc Geerts Steve de Marche-Les-Dames. Nous ne pouvions que progresser et surtout vu notre niveau! La journée se termine avec un bon souper et le fameux verre de l’amitié le "Ice Breaking", je passe les détails ! Le 11 janvier 07h30 Briefing de saut, les nouvelles sont mauvaises! Pas de saut pour aujourd’hui, de nouveau nous faisons appel au plan B. Petite rando raquette sur un parcours empruntant les sommets des alentours et longeant la frontière Pol /CZ. Il fait froid sur les sommets et pour nous réchauffer notre "Saint Bernard" de Service, nous sort un rhum de choc "Che Guevara" que je vous conseille d’a'lleurs, délicieux et ça réchauffe, enfin je pense?! En tout cas, il était le bien venu. Le soir, petite activité sociale et on s’échange nos impressions de la journée. Le 12 janvier, de nouveau briefing météo et décidément pas de chance,
we eindelijk Bradlerovy Boudy (Berghut) op een hoogte van 1156m. Installatie, briefing en lichte maaltijd (Worsten en mosterd) volgden elkaar op. Wegens de meteo moesten we in de namiddag overschakelen op het plan B, d.w.z. voor Koen een ski initiatie, een kleine skitocht op ski’s met huiden en een eerste afdaling met sneeuwruimer. Alles verliep prima, mede dank zij onze "persoonlijke" monitoren, de Cdt Dutilleux en de 1cc Steve Geerts van Marche-lesDames. We konden niets anders dan beter worden, vooral gezien ons niveau. De dag eindigde met een goed avondmaal en het fameuze glas van de vriendschap, de "Ice breaking" waarvan ik de details niet ga geven. 11 januari, 07.30 uur- briefing voor de sprong. Slecht nieuws, weer geen sprong vandaag en dus terug naar plan B. Een kleine tocht met sneeuwschoenen over de toppen van de omgeving die de PoolsTjechische grens volgen. Het is er bar koud en onze "Sint Bernard" van dienst zorgt voor een rum "Che Guevara", die ik jullie kan aanbevelen, heerlijk en verwarmend ….volgens mij ?! Hij was in elk geval zeer welkom. ‘s Avonds vond er een kleine sociale activiteit plaats waarbij de indrukken van de dag werden uitgewisseld. 12 januari. Weer een meteo briefing en weerom pech want lichte mist die wanneer opgetrokken,
léger brouillard qui va se lever et entrainer des vents soutenus. Là, le plan B est de nouveau activé. On se lance sur la piste à coté du refuge pour parfaire le style de Koen. Ses Progrès sont remarquables. L’après-midi, on s’essaye à la moto neige, GENIAL! NO COMMENT! Pour le reste de la semaine, nous restons avec des fiches de vol vierges. Pour se consoler, nous restons en activités de montagne, tel que ski sur piste de nuit avec un petit cours sur descente de patrouille en terrain difficile à la petzel et une initiation à l’escalade de glace. La période se termine par un bon repas, en compagnie de tous nos accompagnateurs et le commandant d’école de Vyskov et une bonne dégustation de bières belges très appréciées par nos amis Tchèques. Nous tenons à dire que cette période fut, malgré le manque de saut, très enrichissante et nous a permis de rencontrer des militaires sympathiques avec un esprit d’équipe très remarquable.
gaat gevolgd worden door fikse winden. Dan maar opnieuw plan B. We wagen ons op de piste naast de berghut om de stijl van Koen te verbeteren. Hij gaat er zeer goed op vooruit. In de namiddag proberen we de sneeuwmoto’s. Geniaal! Geen commentaar! Tijdens de rest van de week blijven de sprongfiches volledig blanco. Om ons te troosten houden we het bij de bergactiviteiten zoals ski op piste bij nacht, met een cursus verkenning in moeilijk terrein op zijn petzels en een initiatie in ijsklimmen. De periode wordt afgesloten met een goede maaltijd in het bijzijn van al onze begeleiders en de commandant van de school van Vyskov en ook het proeven van de Belgische bieren die bij onze Tsjechische vrienden zeer in de smaak vielen. We houden er aan te zeggen dat, ondanks het feit dat er niet werd gesprongen, deze periode zeer verijkend was en ze ons de gelegenheid gaf van sympathieke militairen met een uitzonderlijke ploeggeest te leren kennen.
A bientôt et DËKUJI VSËM
Tot weldra en DËKUJI VSËM
Koen et Daffy
Koen en Daffy
Periode Portugal van 22 tot 29 jan ‘11
Période Portugal du 22 au 29 Jan 2011
Voilà, ik werd aangeduid om mijn schrijftalent boven te halen en een klein "verslagje" te schrijven over de sprongperiode Portugal. De eerste periode was voornamelijk met mensen van het 2Cdo. De 2e periode was met het 3 Para. Ikzelf, ben zaterdagmorgend om 03.30 vertrokken vanuit Schaffen en rond de middag toegekomen in Tancos. Heel de week waren daar dus drops voorzien. Het grote voordeel daar is dat je bij wijze van spreken de baan tussen de kazerne en de luchtmachtbasis maar moet oversteken en dan onmiddellijk kunt beginnen met je "sprongdag". We hebben daar eigenlijk heel de week, op 1 dag na, al onze drops kunnen doen. De meeste drops waren op DZ PRT-01 Arrepiado (kortste bij Tancos). Dit alles zonder noemenswaardige incidenten. Alhoewel , buiten onze "Sandy" gerekend dan. Na de nachtdrop op PRT-01 sprongen we zelf af op de luchtmachtbasis. Dit om tijd te winnen, te kunnen plooien, kort bij de kazerne te zijn en een busreis van de DZ uit te sparen . En daar begon dan voor hem, de "nacht"vlucht, hij had de cibel niet gezien en was de andere kant uitgevlogen zelfs tot over de rivier. Nadat hij in alle veiligheid geland was (in een weide), gaf hij een belletje, alleen wist hij, en dus ook wij niet, waar hij juist zat. Ergens aan de overkant van de rivier ?? Na veel op en af gebeld te hebben (wat zouden we toch doen zonder onze gsm de dag van vandaag ) hebben we onze Sandy toch kunnen “recupereren”. Weer een verhaal meer om in de bar te vertellen!!! Denk dat het doel bereikt is daar. Iedereen heeft zich in orde kunnen zetten en dit al in het begin van het jaar. Niet slecht om zo je jaar te beginnen. Tancos is een ideale plaats voor een sprongperiode, alles ligt vrij kort bijeen,
Et voilà, je fus désigné pour prouver mes talents d’écrivain en produisant un petit rapport sur la période de sauts au Portugal. La première partie était principalement au profit du 2 Cdo, la deuxième était pour le 3 Para. J’ai quitté Schaffen le samedi matin à 03.30 heures pour arriver à Tancos vers midi. On y allait parachuter toute la semaine. Le grand avantage de cet endroit, est qu’il suffit de traverser la route entre la caserne et la base aérienne pour pouvoir commencer d’emblée la journée de sauts. Nous avons pu parachuter toute la semaine mise à part une journée. La plupart des drops étaient sur PRT-01 Arrepiado, la DZ la plus près de Tancos. Et sans aucun incident digne de ce nom. Sauf , ce fut sans compter sur notre "Sandy". Après le parachutage de nuit sur PRT-01 nous sautions sur la base aérienne. Ceci afin de gagner du temps, de pouvoir plier, d’être plus près de la caserne et afin d’épargner un voyage en bus . Et c’est alors que commença pour lui le "vol de nuit". Il n’avait pas vu la cible et était parti dans la direction opposée, même au-delà de la rivière. Après son atterrissage en toute sécurité (dans une prairie), il nous appelait. Le seul problème c’est que ni lui, ni nous, ne savions ou il se trouvait. Quelque part audelà de la rivière ? Après des échanges multiples de coups de téléphone (que ferions-nous aujourd’hui sans notre gsm ), nous avons pu “récupérer” notre Sandy. Encore une histoire à raconter au bar !! Je crois que nous avions atteint le but. Tout le monde a pu se mettre en ordre pour les sauts depuis le début de l’année. Pas trop mal pour commencer l’année de cette façon. Tancos est un endroit idéal pour organiser une période de sauts, tout y est bien groupé,
’t weer is meestal goed en we hebben de "luxe" dat je heel de week een C-130 ter beschikking hebt. Ik wil hier elk jaar blijven komen. Tot volgend jaar misschien???
le temps est généralement favorable et nous avons le luxe d’avoir un C-130 à notre disposition durant toute la semaine. Je voudrais y aller chaque année. Peut-être l’année prochaine???
ADJ BRUNO IGOR Pl Trg
Cursus vrije val te Eloy Arizona
Cours Chute Libre A Eloy Arizona
Van 23 Jan 11 tem 12 Feb 11 hebben Adj d’Hondt en ikzelf deelgenomen als onderrichter aan een cursus Vrije Val te Eloy, AZ in versterking van de DPS ( Defensie Para School). De DPS is in feite het TrgC Para voor de nederlanders. In het kader van onze internationale samenwerking worden er jaarlijks verschillende activiteiten gepland tussen de nederlanders en de Belgen. Enkele voorbeelden : De nederlanders vragen onze steun tijdens verschillende vrije val periodes in Eloy (USA), Klatovy (Tsjechië) en La Palisse (Frankrijk). Dit geeft aan onze onderrichters eveneens de kans om hun capaciteiten in deze specialiteit te verbeteren. Daarnaast maken de Nederlanders gebruik van onze Tech Cie om op regelmatige basis hun valschermen hier te komen plooien. In tijden van nood hebben zij onze valschermen ook helpen plooien. Zij organiseren jaarlijks EEN week Skyvan automatische opening in Schaffen. De periode te Eloy was een opleidingsperiode vrije val waarbij leden van het Korps Commando-Troepen en het Korps Mariniers hun brevet operationele springer kunnen behalen. De opleidingsmethode die gebruikt wordt is te vergelijken met onze AFF (USPA) methode, maar met een nederlandse "toets". Dit systeem mag onderricht worden door alle gevormde militaire jumpmasters. Door een gebrek aan voldoende gevormde AFF USPA onderrichters hebben zijn hun eigen systeem klaar gestoomd. Er zijn uiteraard een aantal verschillen met de klassieke AFF methode.
Du 23 janvier au 12 février 2011, nous avons suivi, l’Adjt D’Hondt et moi-même, en tant qu’instructeur, un cours chute libre à Eloy, AZ en renfort de la DPS (Defensie Para School). Le DPS est en fait le CE Para hollandais. Dans le cadre de notre coopération internationale, plusieurs activités sont planifiées entre Belges et hollandais. Quelques exemples : les hollandais demandent notre aide pendant les périodes de chute libre à Eloy (USA), Klatovy (République tchèque) et La Palisse (France). Ceci donne à nos instructeurs l’occasion d’améliorer leurs capacités dans cette spécialité. A côté de cela, les Hollandais profitent de notre Cie Technique, pour venir, à une cadence régulière, plier leurs parachutes. En temps de crise, ils ont également aidés à plier nos parachutes. Ils organisent tous les ans une semaine de Skyvan avec sauts en ouverture automatiques à Schaffen. Le stage à Eloy était une période d’entrainement en chute libre durant laquelle les membres des Korps Commando Troepen et le Korps Mariniers obtiennent leur brevet opérationnel chute libre. La méthode d’instruction utilisée est comparable à notre méthode AFF (USPA) mais avec une touche hollandaise. Ce système peut être enseigné par tous les jumpmasters formés militairement. A cause du manque d’instructeurs AFF (USPA) formés, ils ont inventé leur propre système. Il existe, bien sûr, quelques différences avec la méthode AFF classique.
Doordat de leerlingen verschillende keren gebruik maken van de windtunnel in Roosendaal, springen zij al na hun derde sprong met EEN onderrichter ipv met TWEE. De TLO’s (Target Learning Objectives) verschillen per level met die van ons. Het was voor ons eveneens verboden om tijdens de eerste drie levels met een Ned leerling mee te springen. De reden hiervoor was grotendeels omdat dit in hun huishoudelijk reglement voorzien was en waarschijnlijk omdat ze eerst onze skydive skills wilden kennen. Tijdens de tweede week voerden de leerlingen al een nachtsprong uit en een paar dagen later( na een twintigtal sprongen) starten ze met de materiaal sprongen. Uiteindelijk waren ze operationele springer na een periode van drie weken. Het dorpje Eloy ligt op een uur rijden ten Zuiden van Phoenix, de hoofdstad van Arizona. Door het gunstige klimaat en de aanwezigheid van de juiste accommodatie voor het organiseren van een sprongperiode behoort deze dropzone tot één van de toplocaties voor de meeste Westerse militaire ploegen (zowel sportploegen als operationele teams). Het is er meer dan 300 dagen per jaar Blue Sky en mede hierdoor kan het vooropgestelde sprongprogramma vlot worden uitgevoerd. Een paar Skyvans, Caravans en Pilatussen zorgen voor de nodige luchtsteun. Tot daar de fun. Doordat Eloy in feite in het midden van een gigantische steenwoestijn ligt, is er buiten springen niet veel te beleven. De Grand Canyon ligt op acht uren rijden en is niet meteen een optie als daguitstap.
Du fait que les élèves ont pu utiliser plusieurs fois le tunnel à soufflerie de Roosendaal, ils sautent déjà après le troisième saut avec UN instructeur au lieu de DEUX. Les TLO (Target Learning Objectives) différents par niveau avec les nôtres. Il nous était interdit d’accompagner le saut d’un élève néerlandais durant les trois premiers niveaux. La raison principale en était que cette règle était prévue dans leur règlement intérieur et qu’ils voulaient probablement d’abord connaître nos capacités en chute. Durant la deuxième semaine, les élèves faisaient déjà un saut de nuit et quelques jours plus tard, après une vingtaine de sauts, on démarrait avec des sauts avec matériel. Finalement ils étaient chuteurs opérationnels après trois semaines. Le village d’Eloy se trouve à une heure de route de Phoenix, la capitale de l’Arizona. A cause du climat favorable et la disponibilité d’installations adaptées à l’organisation d’une période de sauts, cette dropzone est un des endroits favoris pour les équipes militaires occidentales (tant équipes sportives que teams opérationnels) Il y a du ciel bleu durant 300 jours par an et grâce à cela, le programme de sauts se déroule facilement. Skyvan, Caravan et Pilatus assure l’appui aérien. Mais ici s’arrête l’aspect divertissement. Parce qu’Eloy se trouve dans un gigantesque désert de pierrailles, il n’y a aucune activité possible en dehors des sauts. Le Grand Canyon se trouve à 8 heures de route et n’est donc pas nécessairement une option pour une excursion journalière.
Naast Eloy ligt het stadje Casagrande, waar buiten tientallen Burgerkings en ander fastfoodketens weinig te beleven valt. Het krioelt er van de rattelslangen en de zon is verschroeiend. Dit alles om jullie te vertellen dat het drie weken durende programma dagelijks hetzelfde is, nl opstaan, springen, eten, springen , debriefen tot 22hr00 en slapen. Ondergetekende kreeg na EEN week een paar hevige malaria-aanvallen opgelopen in Afrika. Doordat men in Arizona niet veel te maken krijgt met malaria liet de medische verzorging veel te wensen over. Het gevolg was 3 dagen in en uit een ijsbad, 13 kg afgevallen en 42° koorts zonder stoppen. Toen was de fun helemaal over.
Vanermen W Cdt Comd Cie Sp Abn Ops
A côté d’Eloy, se trouve la ville de Casagrande, où il n’y rien à voir si ce n’est que les chaines de Burgerkings et d’autres chaines de fastfood. En plus, il y a beaucoup de serpents à sonnettes et il y règne une chaleur torride. Tout cela pour vous dire que durant les trois semaines, le programme journalier restait rigoureusement le même : debout, sauter, manger, sauter, débriefings jusque 22.00 heures puis, dormir. Personnellement, j'ai souffert après une semaine d’une crise de malaria, contractée en Afrique. Comme en Arizona les maladies de malaria sont plutôt rares, les soins ne sont pas forts adaptés. Entrées et sorties dans un bain de glace durant trois jours, une perte de poids de 13 kilos et une fièvre constante de 42 degrés. Je vous avoue qu’après cela, il n’y avait plus de plaisir.
Klatovy 2011
Klatovy 2011
In het holst van de nacht reed ik over de A4 autosnelweg richting Breda, we spreken hier over 16 mei in het jaar 2011. We vertrokken immers richting Tsjechië, samen met de DPS, om daar een sprongperiode uit te voeren. Aangekomen in Breda werd ik hartelijk ontvangen door onze nederlandse wapenbroeders en kreeg ik nog snel enkele logistieke richtlijnen. Ongeveer een kwartier later arriveerde ook mijn collega Wim De Wael. Na wat gepallaver en een paar "bakkies" koffie konden we eindelijk vertrekken voor onze 11 uur durende tocht. Deze ging echter wel tamelijk vlot, na enkel keer mijn nek gebroken te hebben en van houding verandert te zijn werd ik uiteindelijk wakker in Tsjechië. Een goede paracommando rust wanneer hij kan, nietwaar? Aangekomen in Klatovy reden we onmiddellijk naar het vliegveld, waar ook de thuisbasis is van Pink Aviation. De bagage werd uitgeladen en we kregen een kamer toegewezen in de hangar. Deze hangar was trouwens gebouwd in functie van, en door springers. Alles was aanwezig: plooiruimte, logement, keuken, sanitair,… Alles was dik in orde. Naast de hangar werd juist de laatste hand gelegd aan een blokhut, met daarin DE SAUNA. Het leven van parachutist kan soms hard zijn! De volgende ochtend gingen we van start, na een goed ontbijt volgde een kleine parade met daarna de "krik en krak" (lees ochtend PT). De "bakken" werden ingedeeld en de machine werd in gang gezet. Geen “bullshit” met de hollanders, elke sprong 14000ft AGL en op 31 minuten van opstarten tot stilleggen. Met daartussen 2 runs.
Au beau milieu de la nuit, le 16 mai de l’année 2011, je prenais l’autoroute A4 direction Breda. Ce fut pour partir, avec le DPS, en Tchéquie, afin d’y exécuter une période de sauts. Arrivé à Breda, je fus cordialement reçu par nos frères d’armes hollandais qui me donnèrent en bref quelques directives logistiques. Environ un quart d’heure plus tard, mon collègue Wim De Wael arrivait également. Après quelques palabres et des "bakkies" (tasses) de café, nous étions prêts pour entamer le voyage d’une durée de 11 heures. En fait tout se passait relativement sans encombre et après quelques torticolis et des changements de position, je me réveillais en Tchéquie. Un bon paracommando se repose où il peut n'est-ce pas ? En arrivant à Klatovy nous nous dirigeâmes vers l’aéroport, également la base de Pink Aviation. Après le déchargement des bagages, nous recevions une chambre dans le hangar. Le hangar était d’ailleurs construit pour et par les sauteurs. Tout y était : espace de pliage, logement, cuisine, sanitaire,… Tout était parfait. A côté du hangar, on finissait la construction d’un SAUNA. La vie de parachutiste est parfois dure ! Le lendemain matin, on démarrait après un bon petit déjeuner et une petite parade suivie d’un "krik et krak" (lisez PT matinal). On était reparti par avion et la machine démarrait. Avec les hollandais, pas de "bullshit" : tous les sauts à 14.000 pieds AGL et 31 minutes entre le démarrage et l’arrêt des moteurs. Et chaque fois, deux runs.
Met andere woorden, 39 sprongen op 10 dagen is geen slecht gemiddelde wetende dat er een cursus AFF bezig was met 20 leerlingen. Bij die mannen was ook "all-in", na 2 weken geleefd te hebben als een Bourgondiër, zoals het een echte Belg betaamd, kwam ik tot de vaststelling dat ik op 2 weken de volledige 2.30 euros had opgemaakt. Dat was dan nog aan een Magnum Gold op de terugweg. Kortom, het was een "gesjellige en harschtikke leuke ervaring" om onze noorderburen eens van dichtbij aan het werk te zien, en zeker voor herhaling vatbaar!
Autrement dit, 39 sauts en 10 jours n’est pas une si mauvaise moyenne, sachant qu’en dehors de ça, il y avait un cours AFF de 20 élèves. Avec ces gens-là, tout était "all in" et après avoir vécu comme un vrai Belge en bon épicurien, je me rendais compte qu’en deux semaines j’avais dépensé 2,30 euros, le prix d’un Magnum Gold sur le chemin de retour. En résumé, ce fut "une gesjellige en harschtikke leuke ervaring" (une expérience agréable et amusante) de voir de plus près le travail de nos voisins du nord. C’est une expérience digne d’une répétition!
Monnus gigantus Rex
Monnus gigantus Rex
De Cuyper, Dominik Adj
SOUVENIRS
SOUVENIRS
Si ma mémoire ne me fait pas défaut, nous sommes fin de l’hiver 1980, ou 81, début avril. Nous avions un saut de nuit au programme. Comme d'habitude, le Cdt Charles Poswick est présent à la parade de saut. C’est un passionné des sauts de nuit. Je pense qu’il doit détenir le record de sauts de nuit. Il est à cette époque ministre Président du Conseil régional wallon à Namur. N’ayant pas beaucoup le temps la journée, il vient très souvent aux sauts de nuit. Nous, les despatchers, employons les StratoCloud. Le Cdt saute avec le Happs. Tout est parfait, la météo est excellente, 5 à 6 nœuds de vent, ciel serein. Le Capt Legrain est OES. Départ vers Melsbroek en bus, c’est le grand luxe, fini les camions frigorifiques et les manteaux de sous officiers pour se protéger du froid pendant le trajet. Arrivés à Melsbroek, formalités habituelles, fiches de vol, briefing de l’OES, emplane et airborne vers Schaffen DZ, drop des OA. Le Cdt Poswick est assis à côté de l’OES dans le fond du cargo, à starboard. Largage des OA terminés, travail habituel des despatchers, remise en ordre des bancs, etc… Tout en travaillant, mon regard se porte vers le Cdt et je trouve son attitude un peu bizarre, constamment il observe l’alti de l’OES et chipote au curseur du sien. Comme le Capt Legrain est assis à côté de lui, je ne fais pas de remarques, mais je me tracasse. Notre pilote est de bons poils et il nous amène à 14 000 pieds. Tous les largueurs connaissent les capacités de chuteur du Cdt Poswick.
Het was op het einde van de winter, begin april, en indien mijn geheugen me niet in de steek laat, in 1980 of 81. Er stond een nachtsprong op het programma. Zoals gewoonlijk is de Cdt Charles Poswick aanwezig op de parade. Hij is een gepassioneerde van nachtsprongen en moet zeker het record van het aantal nachtsprongen hebben. Hij is in die periode Minister President van de Waalse Regio in Namur. Omdat hij overdag weinig tijd heeft komt hij voor de nachtsprongen. De despatchers springen met StratoCloud, de commandant met de Happs. De meteocondities zijn perfect, 5 a 6 knopen wind, open hemel. Kapt Legrain is OES. We vertrekken naar Melsbroek met de bus. Een luxe die we nooit kenden want vroeger ging het in ijskoude camions en in dikke mantels van onderofficieren om ons tegen de koude te beschermen. In Melsbroek verlopen de gewone formaliteiten, vluchtfiches, briefing door de OES, instijgen, vertrek naar Schaffen DZ en drop van de AO’s. De Cdt Poswick zit achteraan aan starboard kant, naast de OES. Na de drop van de AO’s beginnen we aan het gewone werk aan boord na elke sprong. Terwijl we daarmee bezig zijn valt mijn blik op de Cdt en ik vind dat zijn houding nogal vreemd is. Hij kijkt voortdurend op de hoogtemeter van de OES en friemelt steeds aan zijn alti. Maar omdat hij naast de OES zit zeg ik niets, maar ben toch bezorgd. Onze piloot is goed gezind en brengt ons op 14.000 voet. Iedereen kent de talenten in vrije val van de Cdt Poswick.
Il est fidèle à la position en flèche depuis son brevet et pas moyen de le faire changer, d’où faire gaffe du Cdt en chute. C’est pour cette raison qu’il a toujours été largué le premier, surtout de nuit. Il fait magnifique, une nuit pleine d’étoiles, clair de lune, visibilité parfaite, presque un saut de jour. Une fois le saut terminé, RV à la Sec parachute, tous les jumpers sont présents sauf notre commandant… Est-il de nouveau aux vaches comme d’habitude ???? Après une bonne heure de recherches, on se range à l’évidence, il est de nouveau perdu aux alentours de la DZ. L’OES et moi-même restons sur place pour l’attendre. Il est à ce moment plus minus 23h3O. Vers une heure du matin, voilà notre perdu qui se ramène. L’OES lui demande où il est resté pendant les deux heures après le drop, il répond : "Bien, parachute ouvert, j’ai remarqué une tache bien claire et bien dégagée, je me suis dirigé vers cette tache claire et il ajoute … et j'ai eu de la chance d’atterrir à côté". Cette surface dégagée est en effet un petit étang au nord de la DZ, dans la propriété de Flup. On aurait eu a déplorer la perte d’un ministre noyé dans cette flaque d’eau boueuse. Dans la conversation, je lui pose la question qui me tient à cœur : "Pendant que l’on prenait de l’altitude, vous étiez toujours en train de chipoter à votre altimètre et de regarder l’alti du Capt Legrain, pourquoi ?" "Bien, me dit-il, mon alti est en panne, alors j’essayais de le régler par rapport à l’altimètre du capitaine………. ". Je ne vous dis pas le regard de chacun et le fou rire de tous les despatchers présents.
Hij vertrekt en blijft steeds in pijlhouding zoals hem in de cursus werd aangeleerd en niemand kan hem daar van afbrengen. Daarom werd hij steeds als eerste gedropt en zeker bij nacht. Het is een prachtige nacht, sterren alom, maneschijn en dus een perfecte zichtbaarheid, bijna een dagsprong. Na de sprong komen we samen aan de sectie parachute. Iedereen is er uitgenomen onze commandant. Waar is hij nu weer? Eens te meer in de natuur zoals gewoonlijk? Na een zoektocht van een uur leggen we ons neer bij het feit dat hij weer maar eens verloren was. De OES en ikzelf wachten hem op. Het is dan al half twaalf. Rond een uur daagt hij plots op. De OES vraagt hem waar hij die twee uren na de drop is gebleven. Hij antwoordt:" Wel, na de opening van mijn valscherm zag ik een duidelijke open plek en ik heb mijn valscherm naar die plek gestuurd maar nog een geluk dat ik er naast ben geland "voegde hij er aan toe. Deze open plek is in feite een klein meertje aan de hoeve van Flup. Anders had onze minister een landing gemaakt en misschien verdronken in deze modderachtige plas. En dan stel ik hem de vraag die me nauw aan het hart ligt: "Terwijl we klommen zat je steeds aan je altimeter te prutsen terwijl je deze van de Cdt Legrain bekeek. Waarom?" En hij antwoordt: "Wel, mijn alti werkt niet en ik stelde hem bij mij baserend op deze van de kapitein………". Iedereen kan zich de blikken en het gelach van de aanwezigen voorstellen. Voor hen die mij lezen, jullie beseffen waarom we moesten lachen.
Vous les lecteurs, vous aurez compris pourquoi nous avions le sourire. Nous étions habitués à toutes sortes de mésaventures du Cdt Poswick lors des sauts, mais ces deux incidents dans un même saut… Il devait être né sous l’étoile de la chance. Il nous a quand même payé le pot d’excuse au bar officiers. Noblesse oblige!
We waren gewend aan alle soorten incidenten tijdens de sprongen van Cdt Poswick, maar deze twee incidenten tijdens een en dezelfde sprong… hij moet beslist onder een goed gesternte zijn geboren. Hij heeft zich toch verontschuldigd door een pot te betalen in de bar officieren. Noblesse oblige! (Een goede naam brengt verplichtingen mee)
Gui Reniers
Aventure de deux soldats anglais
Avontuur van twee Engelse soldaten
Je crois qu’il est intéressant de rappeler aux jeunes entre nous que pas mal d’anciens volontaires de Corée sont devenus despatcher et sont restés au Pl Training pendant une période plus ou moins longue durant leur carrière militaire. On pourrait un jour en faire le relevé, mais il y en aurait eu une vingtaine. Quelques années après mon retour de Corée, le père d’un ancien coréen m’a remis un journal dans lequel il avait rassemblé des histoires qu’on lui avait confié ou qui avaient paru dans les journaux de l’époque. C’est de ce journal que je vous propose l’histoire, assez invraisemblable, je l’avoue, de deux soldats anglais qui ne manquaient pas d’imagination. A vous de juger… En 1951 à la bataille de l'Imjin, les deux soldats en question faisaient partie du gros du bataillon britannique (Gloucester) qui, après avoir été encerclé, ont été fait prisonniers. Le groupe, auquel appartenaient les deux soldats fut conduit de nuit par les chinois à l'arrière du front. Les rations étaient maigres et mauvaises mais les chinois ne recevaient pas plus. Un beau soir, les deux soldats réussirent à tromper la vigilance de leurs gardiens chinois qui n'osaient pas faire usage d'éclairage par peur d'attirer les avions alliés. Ils errèrent longtemps dans des vallées désertes ne sachant comment s’orienter. A bout de forces et n'ayant plus mangé depuis 36 heures, ils se présentèrent dans unes petite maison d'une famille coréenne qui les cacha pendant deux jours sous un tas de paille de riz. Ces civils terrorisés ne firent rien pour dénoncer les deux anglais, malgré la présence de patrouilles chinoises dans les environs, mais ils leur firent comprendre qu'il était temps de partir. Au soir du troisième jour, un vieux coréen les conduisit à une bonne distance, leur indiquait la direction à suivre, puis leur souhaitait bon voyage.
Ik denk dat het interessant kan zijn van aan de jongeren onder ons te herinneren dat nogal wat veteranen van de Koreaanse oorlog op het einde van het conflict despatcher werden en voor een langere periode van hun militaire loopbaan in het Pl Training bleven. Men zou ooit eens nagaan hoeveel het er geweest zijn maar hun aantal zou om en bij de twintig liggen. Enkele jaren na mijn terugkeer uit Korea overhandigde de vader van een Koreavrijwilliger mij een dagboek waarin hij de aan hem toevertrouwde verhalen van Koreastrijders had opgetekend en ook enkele krantenknipsels bevatte. Het is uit dit dagboek dat ik voorstel van het, ik geef toe, nogal onwaarschijnlijke verhaal te brengen van twee Engelse soldaten. Het ontbrak hen niet aan verbeeldingskracht. Oordeel zel… In 1951, tijdens het gevecht aan de Imjin, behoorden de twee soldaten in kwestie tot het Britse Gloucester bataljon. Een groep van deze eenheid, waaronder de twee soldaten, werd door de Chinezen omsingeld en als gevangenen bij nacht achter het front gevoerd. De rantsoenen waren aan de magere kant maar de Chinezen hadden het niet beter. Op een avond slaagden de twee soldaten er in om de Chinezen, die geen licht wilden gebruiken om de aandacht van de geallieerde vliegtuigen niet te trekken, te verschalken. Ze dwaalden lang door verlaten valleien zonder zich te kunnen oriënteren. Op het einde van hun krachten na 36 uren zonder eten kwamen ze aan een klein huis van een Koreaanse familie. Die stopten hen gedurende twee dagen weg onder bussels rijststro. De door schrik overmande burgers deden niets om de twee Engelsen te verraden en dat ondanks de aanwezige Chinese patrouilles. Maar ze lieten hen verstaan dat ze toch maar beter konden vertrekken. Op het einde van de derde dag bracht een oude Koreaan hen een goed eind weg, duidde de te volgen richting aan en wenste hen goede reis.
Les deux hommes marchèrent toute la nuit franchissant deux montagnes et au petit jour, ils décidèrent de se cacher. Mais ils s'y prirent un peu tard, se firent repérer et dix minutes plus tard ils furent cueillis par une quinzaine de nord-coréens armés de fusils américains. Ceux-ci les conduisirent au poste de commandement. Ils furent menés devant un officier coréen qui se présenta comme colonel. A l’aide d’un interprète, ils furent interrogés sur le dispositif des troupes alliées et firent des réponses fantaisistes que le colonel nota sur un carnet. Aucune question concernant leur présence et leur captivité chez les chinois. Vers la fin de l'interrogatoire, le colonel leur demanda si c’était vrai que des unités japonaises se battaient dans les rangs des forces des Nations-Unies. L'un des deux affirma gravement que deux divisions complètes de troupes japonaises venaient d'arriver sur le front et qu'elles allaient monter en ligne. Cette réponse fit un effet extraordinaire sur le colonel coréen qui parut considérablement effrayé. Il fit venir un officier chinois avec lequel il s'entretint avec animation pendant cinq minutes. Il se tourna alors vers les deux prisonniers et il leur déclara à leur profonde stupéfaction qu'ils allaient être libérés et qu’un guide les reconduirait jusqu'en première ligne. Ils firent un jour de marche. Le guide était muni d'un laissez-passer rédigé à leur intention. Il les conduisit jusqu'à un point d'ou ils purent voir des chars américains et les remit en liberté. Les deux anglais ne se le firent pas dire deux fois et coururent au devant des tanks. Ils furent ramenés au PC de l'unité américaine. Fin de l’épopée. Nos braves anglais n’ont jamais compris pourquoi on les avait libérés. Extrait de mon journal de Corée Félicien Gillet
De twee mannen stapten de hele nacht, overschreden twee bergen tot ze ’s morgens beslisten van te schuilen. Maar hun beslissing kwam te laat en tien minuten later vielen ze in de handen van vijftien Noord-Koreanen gewapend met Amerikaanse geweren. Ze werden naar de commandopost gebracht waar ze bij een Koreaanse officier, die zich als kolonel aanbood, werden voorgeleid. Met de hulp van een tolk werden ze ondervraagd over de geallieerde posities. Ze antwoordden met veel fantasie en de kolonel noteerde alles zorgvuldig in een boekje. Maar er werden geen vragen gesteld over hun verblijf en gevangenname bij de Chinezen. Op het einde van de ondervraging vroeg de kolonel of het waar was dat Japanse eenheden met de Geallieerde troepen van de VN meevochten. Een van hen antwoordde dat twee volledige Japanse divisies waren aangekomen en meteen zouden ingezet worden. De kolonel was bijzonder onder de indruk van dit antwoord en leek zeer beangstigd. Hij deed een Chinese officier komen en beiden hadden een geanimeerd gesprek. Hij richtte zich dan tot de twee soldaten en verklaarde, tot hun grote verwondering, dat ze zouden vrijuit gaan en door een gids in hun eigen lijnen zouden worden teruggebracht. Ze stapten een hele dag. De gids had een vrijgeleide voor de twee. Hij bracht hen op een plaats van waar ze de Amerikaanse tanks konden zien staan en liet hen gaan. De twee Engelsen lieten zich dit geen twee maal zeggen en liepen naar de tanks. Ze werden naar het PC van de Amerikaanse eenheid gebracht. Einde van het epos. Onze brave Engelsen hebben nooit begrepen waarom ze werden vrijgelaten.
Uittreksel uit mijn Koreaans dagboek
Pathfinder Course – Fort Benning Georgia USA - Feb 1967
Pathfinder Course – Fort Benning Georgia USA - Fev 1967
Een stukje geschiedenis
Un peu d’histoire
Proloog
Prologue
In 1960 sprongen verschillende eenheden van het Regt Para-Cdo tijdens de woelige maand juli op heel veel plaatsen in het pas onafhankelijk geworden Congo. Ik behoorde, als Pl Comd, tot de 11e Onafhankelijke Cie. We zouden springen op het vliegveld van Kabalo in het noorden van Katanga. We hadden geen inlichtingen, noch over de plaats waar we gingen springen en ook niets over een mogelijke aanwezigheid van deserterende soldaten van de Weermacht die we gingen ontwapenen. De Cie Comd gaf ons een "briefing" die bijna letterlijk als volgt luidde: "Na de sprong hergroeperen we op een gebouw naast het vliegveld. Indien er geen gebouw is, kom dan tegen de droprichting in". Er stond geen gebouw en er was geen "vijand". In het voorjaar van 1961 trokken de jonge officieren despatchers, Mousset en Mertens, naar Pau om er de cursus "Instruction Combat" te volgen. Deze cursus was verplicht voor alle officieren parachutisten van het Frans Leger. Veel eenheden waren nog in de strijd gewikkeld met de verzetsbewegingen in Algerije maar wegens de prioriteit die aan de cursus werd gegeven, moesten de jonge officieren tijdelijk naar Pau komen. Voor ons was het een zeer leerrijke ervaring, ook door de verhalen van onze collega’s van het Vreemdelingenlegioen We deden er heel veel sprongen, meer bij nacht dan bij dag en voor het eerst in ons leven maakten we in de theoretische lessen kennis met begrippen als: landingsplan, fractionering, laadplan van vliegtuigen, hergroeperingplan enz. Mijn gedachten gingen toen terug naar onze sprong in Kabalo in juli 1960.
Durant le mois de juillet 1960, beaucoup d’unités du Regt Para-Cdo sautaient à divers endroits du Congo, devenu indépendant depuis quelques jours. J’appartenais comme chef de Pl à la 11Cie indépendante. On allait sauter sur l’aérodrome de Kabalo, dans le nord du Katanga. On n’avait aucun renseignement, ni sur l’endroit où on allait sauter, ni sur la présence possible de soldats déserteurs de la Force Publique dont notre mission était de les désarmer. Je me rappelle encore le "briefing" de notre Comd Cie: "après le saut, regroupement sur le bâtiment à côté de l’aérodrome. Si il n’y a pas de bâtiment, regroupement dans le sens contraire de la direction du drop". Il n’y avait pas de bâtiment et pas "d’ennemis". Au printemps de 1961, deux jeunes officiers despatchers, Mousset et Mertens, se rendaient à Pau dans le but de suivre le cours "Instruction combat". Ce cours était obligatoire pour tous les officiers parachutistes de l’armée française. Beaucoup d’unités étaient, à cette époque, engagé au combat contre les mouvements de rebelles algériens, mais vu la priorité qui était donnée à ce cours, les jeunes officiers devaient venir temporairement à Pau. Pour nous, ce fut une expérience très enrichissante, non seulement pour le cours, mais également à cause des histoires que nous racontaient nos collègues français de la Légion Etrangère. Le cours prévoyait beaucoup de sauts, plus souvent de nuit et pour la première fois dans notre vie on apprenait, au cours des leçons théoriques, des notions telles que plan d’atterrissage, plan de chargement des avions, plan de regroupement, etc… Durant les cours, mes pensées allaient vers notre saut à Kabalo de juillet 1960.
Na onze terugkeer, kreeg ik in het Pl Training de opdracht van de toenmalige "Operationele cursus" op poten te zetten. Terwijl de rekruten de grondtraining kregen met het oog op het behalen van het parabrevet, moest het gebrevetteerd kader deze cursus volgen. Het ging dan vooral over de begrippen die hiervoor zijn vermeld. In Pau hadden we ook verschillende oefeningen gedaan waar we ’s nachts achter de vijandelijke lijnen werden gedropt om tegen dageraad een DZ af te bakenen waarop een grote eenheid zou worden gedropt. De ploeg bleef dan ter plaats voor de dropping van de follow-up en de bevoorrading van de eenheid. In feite was dit het werk van specialisten maar de naam "Pathfinder" gebruikten de Fransen niet. Het was pas zes jaar later dat ik de het woord "Pathfinder", in de militaire betekenis leerde kennen, toen ik het geluk en de eer had om in februari 1967 naar de VS te gaan om als eerste Belgische parachutist de Amerikaanse cursus "Pathfinder" te gaan volgen. Ondertussen hebben verschillende mensen de Amerikaanse of andere versies van de cursus Pathfinder gevolgd. Het Trg C Para is zelfs een Pl Pathfinder rijk. Het is niet de bedoeling van de cursus uit de doeken te doen. Enkel het ophalen van wat anekdotes uit een belevenis van 44 jaar geleden, toen de meeste leden van het huidige Pl Pathfinder nog niet geboren waren.
De retour en Belgique et riche de ce que l’on avait appris à Pau, j’étais chargé de mettre au point un "Cours opérationnel" au sein du Pl Training. Pendant que les recrues des compagnies faisaient le ground training en vue d’obtenir le brevet para, le cadre devait suivre le cours en question. Il s’agissait de leur faire prendre connaissance des notions citées ci-devant. Durant notre séjour à Pau, nous avions fait assez bien d’exercices durant lesquels on nous parachutait la plupart du temps de nuit, afin de baliser à l’aube une DZ sur laquelle allait être parachuté une grande unité. Après le parachutage, l’équipe restait alors en place pour assurer le follow-up, le parachutage de l’appui logistique de l’unité appuyée. En fait, cette mission était le boulot d’une équipe spéciale, mais les Français n’employaient pas le mot "Pathfinder". Ce n’est que six ans plus tard que j’ai découvert la notion de "Pathfinder", dans le sens militaire du terme, lorsque j’ai eu l’honneur de me rendre aux USA en février 1967 afin de suivre, comme premier parachutiste belge le cours de Pathfinder Américain. Je vous avoue que je n’avais pas la moindre idée de ce qui m’attendait. Depuis, pas mal de gens ont suivi le cours en question, version américaine ou autre. Il existe actuellement, au sein du CE Para, un Pl Pathfinders. Mon intention n’est pas de développer le cours que j’ai suivi, mais de vous proposer quelques anecdotes vécues durant un cours, il y a maintenant 44 ans, c-à-d lorsque la majorité des Pathfinders du CE Para n’était même pas né.
The Pathfinder Course. Airborne’s finest!
The Pathfinder Course. Airborne’s finest!
Na een "language test" in de Amerikaanse Ambassade te Brussel vertrok ik via NewYork en Washington naar Fort Benning, Georgia, de Amerikaanse Infanterieschool. Hoewel het februari was, leek de temperatuur mij vrij hoog en dat zouden we tijdens de cursus ondervinden. We verbleven in het gedeelte van Benning dat Lawson Field heette en voorbehouden was aan alles wat betrekking had op valschermspringen. Bij mijn aankomst moesten alle kandidaten proeven afleggen om te zien of ze geschikt waren om de cursus te volgen. Het begon met, weer maar eens, een taaltest. Men ging ons "comprehension level" nagaan, dus om te zien of we wel goed Engels, lees Amerikaans, verstonden. Ik slaagde met een niveau van iets meer dan 90 op 100 op de multiple choice test. Ik vroeg de instructeur of dat goed was. Zijn reactie: "Hell yes, you’re the top. The majority of your fellow American students get around 70". Later, tijdens de cursus, zou blijken dat hij gelijk had. Hoewel iedereen die de cursus Pathfinder ging volgen moest gebrevetteerd para zijn, ging men toch onze Basic training skills testen. We moesten op een halve dag langs zowat alle toestellen gaan. Iedereen mocht na de proeven beschikken, maar ik moest met de kapitein jumpmaster mee naar de majoor, onze cursusoverste. Die moest beslissen of ik, ondanks mijn "onorthodoxe" manier van landen, toch mocht springen. Op weg naar het kantoor vroeg ik hem hoeveel sprongen hij als jumpmaster had. Met fierheid zei hij dat hij 65 keer had gesprongen. Bijna aan de deur vroeg hij dan hoeveel keer ik al had gesprongen. Toen ik hem vertelde dat ik meer dan duizend sprongen had zonder ooit iets te breken, bleef hij plots verrast staan. Hij besloot dan, al was het met wat moeite, dat een bezoek aan de majoor hem overbodig scheen.
Après un "language test" à l’Ambassade Américaine à Bruxelles, je partais via New York et Washington pour Fort Benning Georgia, l’École d’Infanterie US. Nous étions en février, mais la température me semblait déjà assez élevée. Nous allions nous en rendre compte par la suite. Nous étions logés dans la partie de Benning qui s’appelait Lawson Field, réservé aux parachutistes. Dès notre arrivée, tous les candidats devaient passer des tests afin de savoir si nous étions apte à suivre le cours. On commençait d’abord par un test de la langue, afin de contrôler notre "comprehension level", c-à-d notre altitude à comprendre l’anglais, lire l’américain. J’obtint un score de 90 sur 100 sur le test multiple choice. Je demandais à l’instructeur si c’était suffisant. Sa réponse: "Hell yes, you’re the top. The majority of your fellow American students get around 70". Plus tard, durant le cours, je me rendis compte qu’il avait raison. Malgré que tout le monde inscrit au cours était supposé être apte au saut, on voulait quand même tester nos Basic skills. On nous faisait passer sur tous les appareils durant une demi-journée. Après ces épreuves, tout le monde pouvait disposer, mais le capitaine jumpmaster m’invitait à le suivre afin de voir le Major, notre chef de cours. Le jumpmaster m’expliquait que le Major devait trancher si je pouvais sauter malgré ma façon non orthodoxe d’atterrir. En route vers le bureau, je demandais au capitaine combien de sauts il avait comme jumpmaster. Avec fierté, il me dit qu’il avait 65 sauts. Presque arrivé à la porte du bureau, il demanda à son tour combien de sauts j’avais fait. Lorsque je lui répondais que j’avais fait plus de mille sauts sans me casser la figure, il était visiblement surpris. Il me disait, non sans effort, que dans ce cas, ma visite au Major lui semblait superflue.
Toen we dezelfde namiddag onze eerste sprong deden uit de Chinook met de "bestuurbare T-10" stond de majoor ons op de grond op te wachten op het punt waar we werden verondersteld naartoe te gaan na de opening. Het was een hele toer om de hangriemen te schuiven en in de richting van de smokepot te gaan. Maar het lukte. Ik landde op een 10 tal meter van het doel. Mijn collega’s lagen nogal wat verspreid, sommige op meer dan 300m en een viertal hing zelfs in de meterhoge Georgia pines. Toen begon de cursus. De hele cursus beschrijven zou ons te ver leiden. Samengevat kunnen we zeggen dat de drie weken durende opleiding fysiek zeer veeleisend was. De theorie was herleid tot een minimum: afbakenen van landing zones, pick-up points, DZ voor personeel en materieel en elementaire begrippen over air traffic control. De oefeningen echter volgden elkaar snel op. In het begin werden we gewoon gemaakt met alle mogelijke inplaatsstellingen: infiltratie te voet, met motorboten, met helikopters, UH1-D en Chinook, soms met landingen, soms met sprong. Ook uit C-130. Dit alles bij dag en bij nacht. De piloten van Huey en Chinook waren zeer ervaren in het infiltreren. We vlogen niet over de bomen maar er tussen waar het kon. Bij nacht low flying doen op enkele cm boven een rivier deed mij later aan sommige scènes uit Apocalypse Now denken, althans wat vliegen betreft. Terwijl we naar onze nachtelijke bestemmingen werden gevlogen kon ik niet nalaten te denken wat er van al die Pathfinder ervaring zou in huis komen eens terug thuis. Het Belgisch Leger beschikte slechts over de Alouette helikopter, de Zeemacht had enkele Sikorski’s. We leerden de meest moderne elektronische apparatuur en radio’s uit die tijd te bedienen: lichte maar verdragende radio’s met homing capability, beacons, bepaalde visuele maar discrete hulpmiddelen voor landingen bij nacht enz.
L’après-midi, nous faisions notre premier saut du Chinook avec le T-10 dirigeable. Le Major nous attendait au point où on était sensé atterrir. Ce fut tout un effort pour faire glisser les suspentes et nous diriger vers le pot fumigène. Mais tout alla bien et j’atterris à une dizaine de mètres du but. Mes collègues étaient assez éparpillées, certains étaient à plus de 300m et il y en avait même quatre accrochés au sommet des hauts Georgia pines. Ensuite, le cours débuta. Je ne vais pas vous décrire le cours. En résumé, on peut dire que ce furent trois semaines très dures physiquement. Les cours théoriques étaient très réduits: balisage des DZ pour personnel et matériel, des pick-up points et des notions élémentaires de traffic control et de procédures radio. Les exercices se succédaient rapidement. Au début, on nous familiarisa avec toutes les méthodes possibles de mise en place: infiltration à pied, avec canots à moteur, avec Héli UH1-D et Chinook, parfois en héliportage, parfois en sautant. Même de C130, le tout de jour comme de nuit. Les pilotes de UH et de Chinook étaient très habiles pour les mises en place par infiltration. On ne volait pas au-dessus, mais parfois entre les arbres. Faire du low flying à quelques cm au-dessus du niveau de l’eau d’une rivière et de nuit me faisait quelques années plus tard, penser au film Apocalypse Now, mais seulement pour la partie vol. Pendant ces mises en place de nuit, je ne pouvais m’empêcher de me demander à quoi allait servir cette expérience Pathfinder, lorsque je serai rentré en Belgique. L’armée belge ne disposait que de quelques hélicoptères Alouette et la Force navale de quelques Sikorski. On apprit à nous servir des appareils électroniques modernes et des radios de l’époque: des radios légères, mais avec une longue portée, ayant un homing capability, beacons, certaines aides visuelles discrètes pour les atterrissages de nuit, etc.
Bij elke oefening werd een van ons als groepsleider van de Pathfinders aangeduid. Die bepaalde dan zelf wie de andere functies in het team zouden waarnemen. Na enkele oefeningen kreeg ik de vaste functie van radio-operator. De meeste jonge kandidaten hadden moeite met de radioprocedure in contact met de piloten van de luchtmiddelen die we moesten “aan de grond praten”. Wanneer, na enkele oefeningen, er ook nog een "vijand" kwam meespelen en er snel op de veranderende situatie moest gereageerd worden, soms zelfs beslissen of de landing doorging of niet, durfde bijna niemand het aan om dat in een duidelijk gesprek aan de piloten over te brengen. Ik snapte waarom men over een zeker "comprehension level" moest beschikken want de taal van de piloten was niet altijd even verstaanbaar. Ik heb me ook afgevraagd hoe deze jonge Pathfinders, waarvan de meesten enkele maanden later naar Vietnam vertrokken, het ginder zouden doen. Na deze rijke en boeiende ervaring werden de brevetten uitgereikt. Er volgde een vat bier maar aangeboden op een originele manier. Het vat was langs boven open en iedereen stond er rond of in de omgeving met een beker met handvat. Wanneer de beker leeg was schepte iedereen gewoon uit het vat. Vat leeg, ander vat. Omdat de meesten onder ons het fysiek moeilijk hadden gehad door het niveau van de cursus, gecombineerd met het zeer warme weer, hadden de pinten een vrij snel effect. Maar Pathfinders, van het goede hout gesneden zijnde, dronken dan maar tot ze omvielen. Het feit dat ik bijna niet mocht springen kwam dan weer ter sprake. De cursusoverste bracht het zelf op en er werd nog hard om gelachen. De dag nadien vertrok ik niet naar Vietnam, ook niet naar huis, maar voor een stage van zes weken als Assistant S3 Air naar de staf van de 3de Brigade van de 101 Airborne Divisie (nog steeds Airborne maar op weg naar Air Assault) in Fort Campbell Kentucky.
A chaque exercice, un de nous fut désigné comme chef de groupe Pathfinders. A son tour, le chef désigna qui allait remplir quelle fonction pour la mission. Après quelques exercices j’héritais systématiquement de la même fonction: opérateur radio. La plupart de mes collègues US, avaient des difficultés à utiliser la procédure radio au contact avec les pilotes des appareils aériens, que l’on devait accueillir sur notre DZ ou LZ. Il faut dire que les pilotes avaient souvent un accent compliqué. Et, comme après quelques exercices, on nous mettait un "ennemi" sur le dos, personne ne se sentait capable de prendre la radio en main pour soit, faire atterrir les hélicoptères, soit pour annuler l’atterrissage à cause de l’ennemi. C’est lors de ces moments pénibles, que je réalisais pourquoi un certain "comprehension level" était exigé. Mais je me suis demandé comment mes collègues Pathfinders allaient se débrouiller, car la plupart entre eux allaient partir au Vietnam quelques mois plus tard. A la fin de cette expérience enrichissante, on reçus les brevets. Après la cérémonie, l’école nous ont offert un tonneau de bière. Le tonneau était ouvert et on était debout autour du tonneau, un gobelet en main. On puisait dans le tonneau, selon sa soif. Le tonneau vide, fut remplacé immédiatement. Comme le cours avait été assez dur et qu’il faisait chaud, les pintes avaient un effet immédiat. Mais un vrai Pathfinder ne se laissait pas impressionner et tous buvaient et mourraient debout. L’histoire du début du cours, lorsqu’on m’avait presque interdit de sauter refit surface et on en ria de bon cœur. Le lendemain, je ne partais pas au Vietnam, ni à la maison, mais pour un stage comme Adjoint S3 Air à l’EM de la 3e Brigade de la 101e Division Airborne (toujours airborne, mais en transformation vers Air Assault) à Fort Campbell Kentucky.
Als Belg was ik er zeer welkom, ook al was ik dan niet van Bastogne, waar de divisie tijdens het Ardennenoffensief in 1944 haar sporen had verdiend.
On m’accueilla à bras ouverts, car venant de Belgique, même si je n’étais pas de Bastogne, avait une signification historique. La division y avait résisté héroïquement durant l’offensive des Ardennes en 1944.
Kol SBH o.r. Walter Mertens Erevoorzitter
Col BEM e.r. Walter Mertens Président d'honneur
Brevet Pathfinder Anno – Année 1967
Onze cursus voor het uitreiken van de brevetten. Geen gebrek aan hulpinstructeurs. Lt Mertens zit op de middelste rij, 5e van links.
Notre cours avant la remise des brevets. Les aide-instructeurs ne manquent pas. Le Lt Mertens se trouve sur la rangée du milieu, le 5e en commençant par la gauche.
Georges Au Congo
Georges In Congo
Bonjour à tous,
Dag allemaal,
Voilà quelques infos au sujet de mon escapade au Congo (RDC). Le voyage c’est très bien passé, les hôtesses étaient super. Nous avons atterri à Kigali, ensuite dans la foulée, direction Entebbe où nous avons passé la nuit dans un petit hôtel. De là, nous sommes repartis vers Beni, ensuite le reste par la route, enfin si on peut appeler ça une route. Arrivé à Mutsora, notre logement nous attendait. Nous nous sommes mis au boulot, afin de préparer les cours et se mettre au courant de la situation. Déjà, nous partions en Recce, mais pas DZ, à Ishango en pleine savane, sur les bords du lac Edouard. C’était impressionnant de voir l’étendue d’eau. Nous avons descendu une partie de la rivière Sémiliki. Là, nous avons vu des éléphants, des hippopotames ainsi que des crocos. Au point de vue boulot, cela se passe bien, l’entente avec les gardes de Virunga est bonne. La semaine prochaine, nous repartons sur le terrain pour cinq jours, ensuite il restera une semaine avant la fin du premier stage. Voila quelques petites infos, qui j’espère vous feront plaisir.
Ziehier wat informatie over mijn uitstap naar de Congo (RDC). De reis verliep zeer goed en de hostesses waren super. We zijn geland in Kigali en zijn meteen vertrokken naar Entebbe waar we hebben overnacht in een klein hotel. Vervolgens ging het naar Beni en dan verder langs de baan, indien men dat een baan kan noemen. Ons logement wachtte in Mutsora. We zijn onmiddellijk in gang geschoten om de cursussen in gereedheid te brengen en ons op de hoogte te zetten van de situatie. We vertrokken op Recce DZ maar vonden er geen in Ishango, in volle savanne, op de rand van het Edward Meer. De uitgestrektheid van het wateroppervlak was indrukwekkend. We zijn een deel van de rivier Semlilki afgevaren en zagen olifanten, nijlpaarden en krokodillen. Wat het werk betreft valt alles best mee en de samenwerking met de wachten van het Virungapark is goed. Volgende week gaan we voor vijf dagen op het terrein en dan is er nog een week voor het einde van de eerste stage. Dat waren dan enkele inlichtingen die, naar ik hoop, jullie plezier zullen doen. Tot binnenkort,
A bientôt. Georges l’Africain.
Le Para Commando
Een Para Commando
Un para commando peut encercler ses ennemis. Tout seul. Quand un para commando pisse face au vent, le vent change de direction. Un para commando peut claquer une porte fermée. Un para commando a déjà compté jusqu'à l'infini. Deux fois. Certaines personnes portent un pyjama Superman. Superman porte un pyjama de para commando. Jésus Christ est né en 1944 avant le para commando. Un para commando ne porte pas de montre. Il décide de l'heure qu'il est. Pour le Seigneur des Anneaux, le combat entre le bien et le mal était universel; pour le para commando, ce n’est qu’une simple bague. Quelque peu efféminée. La Callas pouvait briser un verre de cristal de sa voix; un para commando a brisé les tympans de La Callas. Un para commando peut diviser par zéro. Quand Google ne trouve pas quelque chose, il demande à un para commando Un para commando fait pleurer les oignons. A la température de Zéro Kelvin, un para commando ne met plus de glaçons dans son Whisky Pour certains hommes, le testicule gauche est plus large que le testicule droit. Chez un para commando, chaque testicule est plus large que l'autre. Un para commando sait parler le braille. Il n'y a pas de théorie de l'évolution. Juste une liste d'espèces qu'un para commando autorise à survivre. Un jour, au restaurant, un para commando a commandé un steak. Et le steak a obéi. Un para commando a un jour avalé un paquet entier de somnifères. Il a cligné des yeux. Un para commando mesure son pouls sur l'échelle de Richter. Un para commando connaît la dernière décimale de Pi.
Een para commando kan de vijand omsingelen. Alleen. Wanneer een para commando tegen de wind plast verandert de wind van richting. Een para commando kan een gesloten deur dichtklappen. Een para commando heeft al ooit tot oneindig geteld, zelfs al twee maal. Sommige mensen dragen een Superman pyjama. Superman draagt een para commando pyjama. Jezus Christus werd in het jaar 1944 voor de para commando geboren. Een para commando draagt geen uurwerk. Hij beslist hoe laat het is. Voor de Lord of the Rings was het gevecht tussen het goede en het kwade universeel. Voor een paracommando is dat juist een eenvoudige ring, ietwat verwijfd. La Callas kon een kristallen glas breken met haar stem. Een para commando brak de stembanden van La Callas. Een para commando kan delen door nul. Wanneer Google iets niet vindt vraagt hij het aan een para commando Een para commando kan uien doen wenen. Wanneer de temperatuur het absolute Kelvin nulpunt bereikt doet een para commando geen ijs meer in zijn whisky. Bij sommige mannen is de linker teelbal groter dan de rechter. Bij een para commando is elke teelbal groter dan de andere. Een para commando kan in braille spreken. De evolutietheorie bestaat niet. Het is juist een lijst van soorten die van de para commando mogen in leven blijven. Op een dag “commandeerde” een para commando een steak en de steak gehoorzaamde. Een para commando nam ooit een vol pak slaapmiddelen in. Hij knipperde even met de ogen. Een para commando meet zijn hartslag met de schaal van Richter. Een para commando kan de geluidsmuur aanraken.
Un para commando peut taguer le mur du son. Quand la tartine d’un para commando tombe, la confiture change de côté. Un para commando est capable de laisser un message avant le bip sonore. Une larme d’un para commando peut guérir du cancer, malheureusement un para commando ne pleure pas. Si un para commando dort avec une lampe allumée, ce n'est pas parce qu'il a peur du noir, mais parce que le noir a peur de lui. Le calendrier d'un para commando passe du 31 mars au 2 avril... Personne ne fait de blague à un para commando.
Wanneer de boterham van een para commando valt, verandert de jam van kant. Een para-commando kan een bericht laten voor de pieptoon. De traan van een para-commando kan kanker genezen, spijtig dat hij nooit weent. Wanneer een para commando slaapt met het licht aan is het niet omdat hij schrik heeft van de duisternis. Het is omdat de duisternis schrik heeft van hem. De kalender van een para commando verspringt van 21maart naar 2 april. Niemand kan een para commando een poets bakken.
Un Para Commando
Een Para Commando
PARA (van het internet) Jullie kennen uiteraard allemaal een parachute. Maar ook een para-dox, een parasol, een para-plu enz. Een para-prosdokian is minder bekend. Het is een manier om zich uit te drukken in een zin, waarin, na lectuur, men moet terug gaan naar het eerste deel van de tekst om het tweede deel te begrijpen. Meestal voor humoristisch gebruik. En je kunt er wat Engels mee leren. Tout le monde connaît évidemment un parachute. Egalement un paradoxe, un parasol, un parapluie etc. Un para-prosdokian est moins connu. C’est une façon de s’exprimer dans une phrase qui, lorsqu’on arrive à la fin, vous oblige à recommencer la lecture afin d’en comprendre la première partie. Utilise à des fins humoristiques. Et vous pouvez rafraîchir votre anglais. I asked God for a bike, but I know God doesn't work that way so I stole a bike and asked for forgiveness. Do not argue with an idiot. He will drag you down to his level and beat you with experience. I want to die peacefully in my sleep, like my grandfather, not screaming and yelling like the passengers in his car. The last thing I want to do is hurt you, but it's still on the list. If I agreed with you, we'd both be wrong. We never really grow up; we only learn how to act in public. War does not determine who is right -only who is left. Knowledge is knowing a tomato is a fruit; wisdom is not putting it in a fruit salad. The early bird might get the worm, but the second mouse gets the cheese. Evening news is where they begin with "Good evening", and then proceed to tell you why it isn't.
To steal ideas from one person is plagiarism; to steal from many is research. A bus station is where a bus stops. A train station is where a train stops. My desk is a workstation. How is it one careless match can start a forest fire, but it takes a whole box to start a campfire? Dolphins are so smart that within a few weeks of captivity, they can train people to stand on the very edge of the pool and throw them fish. I thought I wanted a career; turns out I just wanted paychecks. A bank is a place that will lend you money if you can prove that you don't need it. Whenever I fill out an application, in the part that says "In an emergency, notify: "I put A DOCTOR". I didn't say it was your fault, I said I was blaming you. Why does someone believe you when you say there are four billion stars, but check when you say the paint is wet? Behind every successful man is his woman. Behind the fall of a successful man is usually another woman. A clear conscience is usually the sign of a bad memory. You do not need a parachute to skydive. You only need a parachute to skydive twice. The voices in my head may not be real, but they have some good ideas! I discovered I scream the same way whether I'm about to be devoured by a great white shark or if a piece of seaweed touches my foot. Some cause happiness wherever they go; others, whenever they go. There's a fine line between cuddling and holding someone down so they can't get away. I used to be indecisive; now I'm not sure.
I always take life with a grain of salt... plus a slice of lemon... and a shot of tequila. You're never too old to learn something stupid. To be sure of hitting the target, shoot first and call whatever you hit the target. Nostalgia isn't what it used to be. A bus is a vehicle that runs twice as fast when you are after it as when you are in it. Change is inevitable, except from a vending machine. Col W. Mertens
Nous sommes conscients que l'évènement sera passé lors de la parution de ce Green On, mais nous avons voulu, le Col Mertens et moi, garder cette affiche par respect pour les anciens du 1 para.
We beseffen dat het evenement achter ons zal liggen bij het verschijnen van de Green On, maar Kol Mertens en ikzelf, hebben er voor gekozen van de poster toch te behouden uit eerbied voor de anciens van het 1 Para.
"Drache" Nationale Au 21 Juillet 2011 Notre "Mitch" national et les Paras Juniors se souviendront du défilé. Onze nationale "Mitch" en de Junior Para’s zullen zich de parade nog lang herinneren.
Photos – Foto's Souvenirs
Jacky Segers
Pl Trg Début – Begin '60
En se temps-là, Ils étaient jeunes Et beaux, héhéhé !!! In deze tijd, Ze waren jong en mooi, hehehe !!!
Blague
Mopje (Verkorte versie van “Blague”)
L'armée belge vient de s'apercevoir que son stock de munitions a dangereusement baissé. A la suite d'une erreur dans la procédure d'achat, aucune commande n'a été faite pour regarnir les bandoulières. Un général fit le calcul: d'ici 2012, chaque soldat n'a plus droit qu'à quatre cartouches. Ce n'est pas trop grave pour les pioupious stationnés en Belgique: on n'en est pas encore à tirer sur la foule (quoique ça ne saurait tarder, vu le climat délétère, mais avec un peu de bonne volonté on peut attendre 2012). Mais pour ceux qui combattent en Afghanistan, c'est un peu plus ennuyeux. On nomma donc une commission qui trouva la parade suivante: au lieu de tirer, nos héroïques soldats crieraient "pan-pan", ce qui terroriserait les Talibans et les mettrait en débandade. Oui mais…crieraient-ils en français ou en flamand? Grave question. Les Flamands de la commission firent une proposition: on crierait en néerlandais les jours impairs et en français les jours pairs. Chacun se félicita de cette solution équilibrée jusqu'à ce qu'un wallon futé décèle le piège horrible: dans une année normale, il y a deux jours impairs de plus que de jours pairs. On se crêpa le chignon toute la nuit et enfin au petit jour, on convint qu'un coefficient correcteur serait appliqué en début août afin de balancer les jours manquants: on crierait en français un jour impair le nombre de minutes suffisantes pour corriger l'injustice. Mais la proposition de la commission fut rejetée par le ministre des Armées. Car si les Talibans n'attaquaient que les jours pairs, et ils en seraient bien capables, ces affreux, alors on crierait plus en français qu'en néerlandais, car enfin, on ne peut demander à nos soldats de crier en l'absence de l'ennemi. Et tout l'équilibre linguistique serait compromis. Une autre commission proposa de compter le temps réel des escarmouches.
Het Belgisch Leger stelt vast dat zijn stock van munitie gevaarlijk laag is. Een generaal berekent dat van nu tot 2012 elke soldaat maar recht heeft op vier patronen. Voor onze troepen in Afghanistan kan er een serieus probleem rijzen. Een commissie stelt voor dat, in plaats van te schieten de soldaten dan maar "Pan-pan" moeten roepen. Vraag: "Moeten ze in het Nederlands of in het Frans roepen?" De Vlamingen in de commissie stellen voor dat men de onpare dagen in het Nederlands en de pare dagen in het Frans zou roepen. Iedereen is opgetogen met dit voorstel tot een Waal de vege list ontdekt dat in een normaal jaar er twee onpare dagen meer zijn. De commissie vergadert de hele nacht en komt bij dageraad met de oplossing: er zou begin augustus een coëfficiënt worden ingevoerd om het evenwicht te herstellen: men zou op een onpare dag het nodige aantal minuten in het Frans roepen om de onrechtvaardige verdeling te corrigeren. Het voorstel wordt echter verworpen door de minister van defensie. Reden: stel dat de Taliban enkel op pare dagen aanvalt, dan zouden de soldaten meer in het Frans dan in het Nederlands roepen. En men kan ook moeilijk aannemen dat men zou roepen wanneer er geen vijand is. Dus kan het taalevenwicht worden verstoord. Een andere commissie stelt voor van de tijdsduur van de gevechten te chronometreren. Daarna zou dan een coëfficiënt worden ingevoerd om het evenwicht te bewaren. Er zou dan een controleur bij elke eenheid worden gevoegd die, vanuit de achterhoede, de tijdsduur zou opnemen. Nu is het de Minister van Financiën (een Franstalige) die zijn veto stelt: de taalcontroleurs zouden te veel kosten en zijn niet voorzien in het budget. Het is ten slotte een onderbetaalde beambte die het ei van Colombus ontdekt.
Le coefficient correcteur serait alors appliqué semaine après semaine, en fonction des cris réellement poussés. Bien sûr, il faudrait adjoindre à chaque unité un contrôleur linguistique qui, légèrement en arrière de l'action, chronométrerait les évènements. Cette fois-ce, c'est le ministre des Finances (un abominable francophone) qui refusa: le coût des contrôleurs linguistiques serait trop élevé et en tout cas n'est pas budgété. La presse fustigea le ministre qui refusait une dépense pourtant tout à fait justifiée pour faire régner la paix linguistique. Ce fut un fonctionnaire sous-payé qui trouva l'œuf de Colomb. Le premier "pan" serait en néerlandais, le second, en français. Ainsi la parité serait tout à fait respectée. Et il en fut ainsi. La tactique se révéla payante, car il paraît que tous les Talibans de la zone belge sont morts de rire. Guy Reniers
De eerste "pan" zou in het Nederlands zijn en de tweede in het Frans. Op die manier zou het taalevenwicht worden eerbiedigd. En zo geschiedde. En deze tactiek was zeer doeltreffend toen bleek dat de Taliban in de Belgische zone dood vielen van het lachen.
Dis,Papy, c’est quoi, un Adjudant-Chef ? La masse musculaire de l’Adjudant-Chef est supérieure à son poids total. Si la lumière va plus vite que l’AdjudantChef, c’est qu’elle a peur de lui. Quand l’Adjudant-Chef dit qu’il va "jeter un œil", il ne parle pas du sien ! Un jour le père Noël a frappé à la porte de l’Adjudant-Chef, depuis il passe par la cheminée. L’Adjudant-Chef ne ment pas, c’est la vérité qui se trompe. L’Adjudant-Chef n’essaie pas. Il réussit ! Le pitbull de l’Adjudant-Chef a mis une pancarte devant sa maison avec écrit dessus : "ATTENTION, ADJUDANT-CHEF" Quand l’Adjudant-Chef scrute l’horizon, il voit son dos. Quand l’Adjudant-Chef dit "Hein ?", personne ne dit 2… Quand l’Adjudant-Chef va au restaurant, c’est le serveur qui laisse un pourboire. Depuis que l’Adjudant-Chef joue, l’important c’est de participer. L’Adjudant-Chef joue à la pétanque tout seul. On ne touche pas aux boules de l’Adjudant-Chef. Quand l’Adjudant-Chef s’est mis au judo, David Douillet s’est mis aux pièces jaunes. L’Adjudant-Chef est le seul homme à posséder une Bible dédicacée. L’Adjudant-Chef peut encercler ses ennemis. Tout seul. L’Adjudant-Chef pisse face au vent, le vent change de direction. L’Adjudant-Chef peut claquer une porte fermée… Il peut aussi enfoncer une porte ouverte ! L’Adjudant-Chef a déjà compté jusqu’à l’infini. Deux fois. Certaines personnes portent un pyjama Superman. Superman porte un pyjama d’Adjudant-Chef. L’Adjudant-Chef ne porte pas de montre. Il décide de l’heure qu’il est. L’Adjudant-Chef peut diviser par zéro.
Dieu a dit : "que la lumière soit !" et l’Adjudant-Chef répondit "on dit s’il vous plaît" La seule chose qui arrive à la cheville d’un Adjudant-Chef … c’est sa chaussette. Quand Google ne trouve pas quelque chose, il demande à l’Adjudant-Chef. L’Adjudant-Chef fait pleurer les oignons… Pour certains hommes le testicule gauche est plus large que le testicule droit. Chez l’Adjudant-Chef, chaque testicule est plus large que l’autre. L’Adjudant-Chef sait parler le braille. Il n’y a pas de théorie de l’évolution. Juste une liste d’espèces que l’Adjudant-Chef autorise à survivre. L’Adjudant-Chef et Superman ont fait un bras de fer, le perdant devait mettre son slip par-dessus son pantalon. Un jour, au restaurant, l’Adjudant-Chef a commandé un steak. Et le steak a obéi. L’Adjudant-Chef a un jour avalé un paquet entier de somnifères. Il a cligné des yeux. L’Adjudant-Chef mesure son pouls sur l’échelle de Richter. L’Adjudant-Chef connaît la dernière décimale de Pi. L’Adjudant-Chef peut taguer le mur du son. Quand la tartine de l’Adjudant-Chef tombe, la confiture change de côté. Dieu voulait créer l’univers en 10 jours. L’Adjudant-Chef lui en a donné 4. L’Adjudant-Chef est capable de laisser un message avant le bip sonore. Une larme de l’Adjudant-Chef peut guérir du cancer, malheureusement, l’AdjudantChef ne pleure pas. Si l’Adjudant-Chef dort avec une lampe allumée, ce n’est pas parce qu’il a peur du noir mais parce que le noir a peur de lui. Le calendrier de l’Adjudant-Chef passe du 31 mars au 2 avril… Personne ne fait de blague à l’AdjudantChef. Quand l’Adjudant-Chef entre au Vatican, le Saint-Père se met au garde-à-vous.
Si l’Adjudant-Chef n’existait pas, il faudrait immédiatement l’inventer !!! Et dire qu'aujourd'hui nos jeunes ne connaissent même plus l'AdjudantChef... ! Quel gâchis ! Note du rédacteur: Cet article a été envoyé par un ancien despatcher, qui tient à garder l'anonymat.
Un jour, une vision m'est apparue dans le ciel. Vous n'imaginez pas ma surprise, lorsque j'ai vu le visage de cet illumination. Je ne résiste pas à l'envie de la partager avec vous. Op een dag had ik een visioen. Hoe groot was mijn verbazing toen plots aan de hemel dit lichtgevend aangezicht verscheen. Ik kon dan ook niet aan de drang weerstaan om dit visioen met u te delen.