Yasmin Verschure
1/167
Weg naar het Licht
WEG NAAR HET LICHT - Pelgrimstocht van een Reiki-meester -
Omslagillustratie: samengesteld door Chris Kok www.yasminverschure.nl email:
[email protected] Copyright © Stichting Shanti 2010
Alles uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, internet en op welke wijze ook, mits vooraf door de uitgever schriftelijk toestemming is verleend.
Yasmin Verschure
2/167
Weg naar het Licht
WEG NAAR HET LICHT - Pelgrimstocht van een Reiki-meester -
door: Yasmin Verschure.
Yasmin Verschure
3/167
Weg naar het Licht
INHOUDSOPGAVE Voorwoord
7
Inleiding
11
Deel 1: Mijn leven in vogelvlucht
14
Deel 2: Reiki Reiki en haar betekenis De Reiki geschiedenis De verschillende graden in Reiki De eerste graad Het uitzuiveringsproces na Reiki Het proces na de eerste graad De Reikibehandeling De tweede graad De meestergraad Een Reikiklas voor kinderen De Reikiprincipes De chakra's Voeding Het Reikiproces, de drie fases Geld, kracht en liefde
28 29 31 34 34 37 41 44 48 50 54 55 57 60 62 63
Deel 3: Leven en sterven van Everhard
66
Het stervensproces De dood Geboorte Slapen Angst Rouwproces Overgave Doornroosje Lessen Godsbeeld Afzondering Aids Licht en donker ‘Zijn’ Afwijzing Gezondheid Levenslessen
67 67 67 68 68 69 69 69 70 71 71 72 73 73 73 74 74
Het leven en sterven van Everhard Den dood Nederland Everhard Kerstviering Als de zon Verbinding
76 76 77 77 77 78 79
Yasmin Verschure
4/167
Weg naar het Licht
Het leven en sterven van Everhard Gezelschapsmens Retraite Samenzijn Eigen plekje Lichtplekje Antillen Trouwen Keuzes Thuis De begrafenis Oranje Als kinderen Geschenk Vleugels ‘Hoerenstraatje’ Stamkroeg Open hart Gidsen Zielenplan Energie Intensiteit Lievelingsplekje Genezingscirkel Impuls Inwijden Stervensproces Speciale band Heb ik je gezegd Weg naar het licht De polder Afscheid Helderheid Hij leeft Kleinood Toeval
80 80 81 82 83 83 84 84 85 85 86 86 87 87 88 88 89 89 90 90 91 92 92 93 93 94 95 95 96 96 97 97 98 99 100
Deel 4: Reisverslag
101
Griekenland Verbinding
102 102
Egypte Eervaring
104 104
Israël en Jordanië Verantwoordelijkheid
106 108
India en Kashmir Oorlogen vrede
Yasmin Verschure
111 113
5/167
Weg naar het Licht
Deel 4: Reisverslag Ladakh Kinderen en Reiki
115 116
India Shiva en Kali
118 122
Schiphol Het leven is een leerschool
124 125
Curaçao, St. Maarten en Aruba Antillen
126 127
Mexico Loslaten in een stroomversnelling
129 130
Guatemala Vrijheid
132 136
Curaçao Geven en nemen
138 138
Nederland Relaties en groei - het huwelijk en Reiki
140 141
Australië Ontkenning
145 147
Indonesië` Bali en Lombok Jakarta Onvoorwaardelijke liefde
151 151 152 152
Japan Reiki, weg naar vervolmaking
155 157
Australië De functie van ziek zijn
160 160
Via Jakarta terug naar huis
163
Overgave
164
Over de auteur
166
Eerder verschenen boeken
167
Yasmin Verschure
6/167
Weg naar het Licht
VOORWOORD Reiki is in al haar eenvoud een geschenk voor ieder mens die zich op pad begeeft. In een cultuur waar een groot taboe ligt op aanraken, brengt het mensen niet alleen dichter bij zichzelf maar ook dichter bij de ander. Reiki opent een poort naar ons gevoelsleven; het brengt ons in contact met onverwerkte emoties en niet eerder ervaren gevoelens. We worden ons opnieuw bewust van onze goddelijke essentie en krijgen het vermogen terug om onszelf te omarmen en te helen. Naarmate we Reiki toepassen in ons dagelijks leven, beginnen we waarachtig een relatie met onsZelf en zullen we meer en meer de innerlijke harmonie ervaren die we in wezen zijn. De essentie van Reiki is Liefde. Op het moment dat we ons opnieuw verbinden met die essentie, geven we onszelf en anderen het geschenk van waarachtige heling… De cirkel is rond… Het is inmiddels twintig jaar geleden dat ik ingewijd werd als Reikimeester. Het begrip Reiki is nog totaal onbekend. Mijn eerste Reikiklas zit direct vol. ‘We weten niet wat Reiki is maar als jij het doet moet het goed zijn…’. Een jaar later wijd ik een vrouw in wiens wortels op Curaçao liggen. ‘Ga naar Curaçao’ zegt mijn innerlijke stem. Ik ben sceptisch. De stem geeft niet op. Dit keer reis ik niet met de rugzak, zoals tijdens mijn trip naar India en Nepal, ik neem een koffer. Ik was op Curaçao omdat ik er blijkbaar moest zijn en liet het ontvouwen – de kracht van Reiki – de kracht die het universum bezield. Ik logeerde bij George en hij bracht me tenslotte voor de radio en organiseerde een lezing. Er waren tachtig mensen. De helft wilde ingewijd worden. ‘Mijn God wat moet ik hiermee. Ik heb nog maar een week!’ En God knipoogde vanaf zijn veilige plaats op die hoge wolk en zei: ‘Ik zou het maar doen!’ En ik gehoorzaamde. Een half jaar namen ze me mee naar Aruba. Dankzij al die verscheidenheid in culturen, al die verschillende kleuren in de regenboog leerde ik de Kunst van het Leven. Zij hebben me gepolijst tot datgene wat ik ben. De keer daarop gaf ik een eerste cursus op St. Maarten. Je kon met recht spreken van een Reiki-tournee. Dat waren nog eens tijden, geweldig! Toen kwam het moment dat ze me vroegen om te blijven. Ze wilden een centrum rond mij bouwen. Toen had je de poppetjes aan het dansen. Yasmin werd wakker en diezelfde koppige stem die haar aanspoorde om naar Curaçao te gaan oreerde nu dat je Liefde niet kunt inkaderen en dat er geen centrum moest komen. Dat ze opnieuw haar rugzak moest pakken en de wereld over moest gaan reizen. En ze kwam thuis in Nederland en zei tegen haar maatje: ‘Hé joh, ik ga opnieuw de wereld in. Dit keer vind ik het fijn als je met me mee gaat’. En zonder blikken of blozen zei hij ‘JA ik wil’ en nam zijn ontslag. En zo reisden zij twee jaar lang de wijde wereld rond… Op dat moment was er slechts één Reiki-‘kerk’ in Europa, de Reiki-Alliance. Je kon met recht spreken van een Reiki-eenheid. Er werd een begin gemaakt met het verleggen van prijzen en ideeën en Reiki begon letterlijk te schudden op haar grondvesten. Het duurde vier jaar voor ik mijn eerste meester inwijdde. Ik vergeet nooit dat ik voor de zoveelste keer terug kwam op Curaçao en dat er plotseling een aantal van mijn studenten ingewijd waren als meester. We noemden dat toen gekscherend de duizend dollar meesters. Dat was nog tot daar aan toe. Er waren mensen die me vroegen hen in te wijden en als ik nee zei vlogen ze naar elders om daarna trots te komen vertellen dat het gelukt was! Jeetje, wat kreeg mijn ego daar opdoffers van – maar wat werd mijn karakter gepolijst! Het resultaat: voor al het geld van de wereld ben ik niet te koop.
Yasmin Verschure
7/167
Weg naar het Licht
Hoe dan ook, de eerste scheuring binnen de ‘kerk’ had plaatsgevonden en vanaf dat moment ontstonden er vele Reiki-‘kerken’. Kon ik daar toen niet altijd even enthousiast over zijn, ik kan daar nu met liefde en vooral met humor naar kijken. Afijn, wij gingen dus op wereldreis, mijn maatje Giri en ik. Het ene wonder na het andere ontvouwde zich. Het leven is een waar mirakel als je het maar wilt zien. Waar we ook kwamen, Reiki deed haar werk, ook al liepen we er niet mee op straat te leuren. Reiki kon haar stroom volgen, wereldwijd, omdat mensen bereid waren ervoor te betalen… In Australië, op de vallei van Vad en Pushpa, legde ik de basis voor mijn eerste boek. Dit mooie koppel hadden we ontmoet in India. Vad verzocht mij nadrukkelijk hem in te wijden in de eerste graad. Ik zei aanvankelijk nee. Hij bleef volharden. Volgens hem had het universum ons bijeengebracht. En dat was natuurlijk ook zo! Op die prachtige plek schreef ik de basis van mijn eerste boek ‘Weg naar het Licht’. Bij de energie van zonnepanelen want stroom hadden we niet. Onder alle omstandigheden moet je flexibel kunnen zijn… Het boek bleef maar liggen. Tot het moment dat een van mijn Reikistudenten, Everhard, aan zijn laatste reis begon. Het leek er een beetje op dat we samen aan onze laatste reis begonnen. Na onze omzwervingen kwamen Giri en ik terug in Nederland. We konden geen eigen plekje vinden. Ik was ziek en niet zo’n beetje ook. Afijn, ik wijdde tijdens die kerstviering Everhard in als Reikimeester. Het was mijn laatste gift aan hem, het was zijn geschenk op zijn reis. Daarna ging ik naar de Antillen om mijn werk af te sluiten. Het was tijd voor bezinning. In St. Maarten bovenop de berg nam ik afscheid van Everhard. Ik scheurde mij los van mijn gehechtheid aan hem en vroeg het universum om bij hem te mogen zijn als hij aan zijn laatste reis begon. En zo geschiedde. Giri en ik kregen tijdelijk woonruimte in een bakhuisje bij Wijk bij Duurstede en op zekere dag belde Everhard mij op. ‘Yasmin ik ben zover, ik wil mijn testament maken’. En ondanks het feit dat ik nauwelijks tot iets in staat was, ging ik naar hem toe en we regelden samen zijn testament. Het was bizar en tegelijkertijd te gek voor woorden. Die maand waakte ik regelmatig in zijn kleine appartementje in de rosse buurt van Den Bosch. En plotseling besefte ik waarom het boek nog steeds niet klaar was. ‘Everhard wil jij in mijn boek’, vroeg ik hem. En met de trots die een leeuw betaamt zei Everhard: ‘Ja ik wil…’. En die beslissing heeft mijn leven voorgoed veranderd… De nacht van zijn verscheiden zat ik bij zijn bed en hij vloog – zonder enige weerstand – de weg terug naar het Licht. Het geschenk wat ik ontving was van onschatbare waarde, een inwijding. Er was geen gemis, geen verdriet, alleen maar een diep weten, een diepe vreugde. Niet alleen Everhard was thuisgekomen… Ik kwam terug in het bakhuisje en begon te schrijven. De eigenaar kwam vertellen dat we het bakhuisje moesten verlaten. Zij gingen emigreren. Ik zette mijn verstand op nul. Het boek moest eerst klaar. Ik stuurde het naar de uitgever en liet het los... We stonden onze spullen te pakken toen de telefoon ging. Het was David Schors. Hij had het manuscript ontvangen en las het in één ruk uit. Hij belde onmiddellijk: ‘Ja ik wil.’ Op 21 maart 1995 verscheen de eerste druk op de Nederlandse markt en binnen een jaar was het eveneens op de Amerikaanse en Duitse markt. Ik voel nog de verwondering over alle fanmail die we ontvingen… Het duurde tijden voordat Giri en ik een eigen plekje hadden. We zaten in Frankrijk en Spanje maar mijn lichaam schreeuwde om rust en heling. En op het moment dat het niet anders meer kon kregen we een lief klein huisje in het zuiden van het land. En mijn
Yasmin Verschure
8/167
Weg naar het Licht
tijd van inkeer begon. Operatie na operatie. Loslaten, steeds opnieuw weer loslaten. Sterven zonder te sterven… Ik zie me nog zitten op de bank. Bang dat de wereld zou vergaan als ik niets kon doen. En mijn hogere zelf zei me: ‘Je hoeft niet langer iets te doen, je hoeft alleen maar te zijn…’. En ik dacht: ‘Vlieg op met je zijn, wat weet JIJ er nu van…’. Maar ik leerde tegen wil en dank te aanvaarden en toen me verteld werd dat ik ook Reiki los mocht laten omdat ik ondertussen kon zwemmen zonder zwembandjes was ik, na mijn aanvankelijke verzet, bereid om het meest dierbare in mijn leven los te laten. Vechten hielp immers niet meer sinds ik gezegd had: Niet mijn wil geschiedde maar de uwe. En zo gingen we een aantal jaren later naar Zuid Afrika zonder zwembandjes, zonder de uiterlijke symboliek van Reiki. Maar de essentie die alle vormen bezield nam ik mee in mijn hart en die essentie heet Liefde. En we leefden in zwarte en gekleurde communiteiten en kwamen in aanraking met aids, met dood en verderf, en vooral ook met schoonheid, met vreugde en met hoop. En zuster Mary vroeg me daar in het verre Geluksdal: ‘Wil je ons inwijden in Reiki zodat wij meer bagage hebben om met deze problematiek om te gaan? En ik zei dat ik dat niet kon doen, maar ik leerde twintig mensen zich direct aan te sluiten op de Bron zelf. En de Liefde die alle vormen bezield deed haar werk zonder vragen en het stroomde en stroomde… Ik herinner me als de dag van gisteren dat ik op de grootste spirituele beurs van Nederland stond. Mensen vertelden me in tranen wat mijn boeken voor hen betekenden: ‘Weg naar het Licht’ en ‘Met een Open Hart’. Ze begonnen me uit te nodigen voor lezingen. Anderen begonnen me te mijden. Naar hun gevoel was ik tegen Reiki omdat ik de Reiki-‘kerk’ had verlaten… Grappig, het hele proces heeft me gepolijst en gepolijst. Het heeft me door lagen van angst en eenzaamheid, door diepe dalen van pijn en lijden, door pieken van vreugde gebracht naar niet langer ergens vóór of tegen zijn – naar gewoon zijn… De cirkel is rond Ik ben op radio Indigo. Jeroen maakt een opmerking over tienduizend dollar en het Reikimeesterschap. ‘Ongelofelijk’, zegt hij. Ik deel het effect van die tienduizend dollar. Het gevecht met mijn ego en hoe ik voorgoed heb afgerekend met mijn armoedebewustzijn. Dankzij dit proces denk ik niet meer in termen van tekort, maar in termen van overvloed. Het was een keuze tussen uiterlijk en innerlijk. Eenvoudig gezegd: de keuze voor een zichtbare nieuwe auto of het onzichtbare Reikimeesterschap. Afijn, de tijden zijn veranderd. Wat toen belangrijk was heeft aan belang verloren. We leren onze lessen op andere manieren. God is niet statisch, God is Liefde en is voortdurend aan verandering onderhevig… Er zijn inmiddels vele Reiki-‘kerken’ die allemaal hun bijdrage leveren aan het fenomeen dat Reiki heet. Dacht ik aanvankelijk dat het een ramp was, al die scheuringen binnen de ‘kerk’, dat was uiteindelijk mijn probleem. Nu ik de afgescheidenheid in mezelf heb opgelost, sta ik aan de zijlijn en ik kijk er naar met een open hart. De essentie van Reiki is Liefde. Zo beschrijf ik dat in ‘Weg naar het Licht’. En over Liefde valt niet te twisten. Liefde is gewoon Liefde. Zolang we in het egogevecht zitten brengen we afscheiding teweeg. Als de innerlijke strijd is gestreden, zien we slechts Eenheid binnen al die verscheidenheid. Het zijn allemaal verschillende uitingsvormen van die éne Kracht die we God noemen of Licht of Liefde. Op het moment dat we in essentie meer en meer zelf
Yasmin Verschure
9/167
Weg naar het Licht
die Liefde worden, heeft Reiki als uiterlijke vorm haar werk gedaan. Ze is dan verinnerlijkt en brengt niet langer scheiding teweeg maar verbindt Al Wat Is… Liefde kan geen naam hebben. Liefde kent geen enkele structuur en geen enkele beperking. Liefde bedient zich niet van etiketten of van titels. Liefde is wat IS… - Yasmin Verschure -
Yasmin Verschure
10/167
Weg naar het Licht
INLEIDING Ik laat los, Ik laat God...’ Dat is mijn leidraad sinds jaren, welke sterker en sterker wordt. Steeds meer laat ik controle los en laat ik me leiden. Lastig soms, want dat betekent dat het moeilijk is om vooruit te denken, vooruit te plannen. Maar op dit moment maakt het niet veel uit. Ik heb alle tijd aan mezelf, genezingstijd. De eerste jaren als Reikimeester heb ik hard gewerkt binnen Nederland en op de Antillen. Mijn droom was om eens een Reikicentrum te beginnen. Toen ik terugkwam van de Antillen, kreeg ik een andere droom. Die vertelde me dat ik alles los moest laten. Mijn partner Giri nam zijn ontslag en we begonnen aan een pelgrimstocht van twee jaar, waarin we af en toe in Nederland en op de Antillen waren om cursussen te geven en onze Reikimensen te ondersteunen. Onze pelgrimstocht is voorlopig ten einde, al voelen we beiden dat we naar alle waarschijnlijkheid niet in Nederland zullen blijven. Maar we wachten rustig af tot er nieuwe impulsen komen. Voorlopig is de tijd nog niet rijp. Eén ding wordt steeds duidelijker, Nederland met al zijn wetten en structuren wordt te benauwend voor ons. We hebben de behoefte aan uiterlijke zekerheden en verzorging allang losgelaten, en ook en vooral, de beperkingen daarvan ervaren. Vele malen werd mij gevraagd een boek te schrijven en een jaar geleden in Australië kwam het er dan eindelijk van. In één maand tijd stond het zo ongeveer allemaal op papier en toen kwam de klad erin. Mijn lijf stond het niet meer toe. Achteraf is het allemaal heel duidelijk. Voor ik dit boek kon beëindigen, moest eerst het proces met Everhard, zijn sterven, rond zijn. Want er moest toch iemand zijn aan wie ik dit boek op kon dragen? Zoals een bevriende priester uit Canada, wiens hele leven jij Eef op zijn kop zette, tegen me zei: als Reiki er toe bijdraagt dat je op deze manier het leven kunt verlaten, dan zou iedereen Reiki moeten hebben. Ik ben het volkomen met hem eens! Weet je nog dat je bovenstaande woorden op mijn bureau vond en me schreef hoeveel steun je daar aan had gehad? ‘Ik laat los, ik laat God’. Je deed het uiteindelijk volledig... Jouw lichtje straalt door in mij, straalt door in dit boek. Het zaad wat jij gezaaid hebt zullen wij tot bloei laten komen. Want jij bent niet dood, jij leeft. Ik heb dit boek willen schrijven, niet alleen om vooroordelen rond Reiki weg te halen, maar ook en vooral om de andere kant van het proces te belichten. Reiki brengt een enorme groei te weeg, maar groei gaat nu eenmaal niet zonder pijn. ‘Pijn is het breken van de schaal die jouw inzicht omsluit...’ - Kahlil Gibran Als je de weg naar het licht wilt bewandelen, dan zul je ook het donker in jezelf onder ogen moet zien. Kortom, je word jezelf bewust van de smetten die nog aan je ziel kleven. Door inzicht kun je de pijn verwelkomen en op een totaal andere manier beleven, waardoor je jezelf ook en vooral kunt openen voor de vreugde van het leven. Want dat is uiteindelijk het geboorterecht van ieder mens... Reiki is op dit moment voor mij de weg, de waarheid en het leven. Ik hou van Reiki omdat het de weg is van pure eenvoud. Het pelt je af totdat alleen je ware kern overblijft.
Yasmin Verschure
11/167
Weg naar het Licht
Reiki geeft ons ons geboorterecht terug. Het is het recht van ieder mens om zich uiteindelijk te verbinden met zijn goddelijke kern. Het is het recht van ieder mens om te kiezen voor een leven van vreugde in plaats van een leven van lijden. Dat is wat je gegeven zal worden als je bereid bent het kostbare gereedschap wat je ter beschikking krijgt op jezelf toe te passen en elke dag opnieuw weer te gebruiken. Want verlichting krijg je niet zomaar, je mag jezelf er voor openen, er aan werken en op een vreugdevolle manier er voor gaan staan. De kracht van Reiki is de kracht van God en het mooiste geschenk dat ik, na alle zoektochten op mijn pad, ben tegengekomen. Ik denk dat ik er na mijn verblijf in India helemaal klaar voor was om dat geschenk in alle diepte te kunnen ontvangen. Reikimeesterschap, een boeiende, maar allesbehalve gemakkelijke weg. Ik heb veel mogen leren, veel mogen geven, veel mogen wakker maken. Lichtjes, overal over de wereld... Ik heb veel mogen loslaten, steeds opnieuw. Oude ballast en het lijkt nog niet genoeg, het gaat maar door. Op dit moment leven we, zonder enige zekerheid, geen baan, geen vast inkomen. De schat aan innerlijke rijkdom en vrijheid die we daardoor verworven hebben, weegt daar echter niet tegen op. Ik heb een enorm geloof en vertrouwen dat er een kracht is die voor ons zorgt. Het is de kracht die ik ervaar als zijnde om mij heen, in mij en overal. Ik noem deze kracht God. In het verleden heb ik keer op keer bewijzen gehad dat deze kracht er altijd is. Reiki heeft deze kracht opnieuw in mij wakker gemaakt en nieuw leven in geblazen. Ik heb vele wondertjes in Reiki zien gebeuren, ik heb niet zoveel behoefte om daar veel aandacht aan te besteden. Het mooiste wondertje dat er plaats vindt is de innerlijke transformatie, de ziel die ontwaakt en wakker wordt en gaat staan op de weg terug naar het licht. Nu ik mijn naam kan uitspreken, kan ik mijn weg gaan. Want mijn naam is de weg... Om Shanti… Mogen wij in vrede zijn…
Yasmin Verschure
12/167
Weg naar het Licht
DE INHOUD Het boek bestaat uit vier delen: In deel één ga ik in vogelvlucht door mijn leven. Ik hoop dat ik door mijn persoonlijke ervaringen jullie kan ondersteunen in de lang niet altijd makkelijke processen van het leven. Deel twee gaat over Reiki in het algemeen en de processen eromheen in het bijzonder. Dit algemene gedeelte is vrij summier. Over de technische kant van Reiki is inmiddels meer dan genoeg geschreven. Deel drie, het verhaal over jou Eef, vormt een absoluut hoogtepunt voor jullie lezers, maar ook voor mij, die de gift mocht ontvangen om zo dicht bij jou te mogen zijn, tot in je laatste uren. Deel vier bevat het reisverslag van onze pelgrimstocht met Reiki rond de wereld. Het is aangevuld met leerzame thema's, waarvan er een aantal werden overgenomen uit mijn nieuwsbrieven. Zij hebben betrekking op de leerprocessen gedurende deze jaren.
Yasmin Verschure
13/167
Weg naar het Licht
DEEL 1 MIJN LEVEN IN VOGELVLUCHT
Yasmin Verschure
14/167
Weg naar het Licht
MIJN LEVEN IN VOGELVLUCHT Het is jaren geleden dat ik in het kader van mijn afstuderen aan de Sociale Academie een scriptie schreef over mijn leven in relatie tot de dood. De reden was dat mijn moeder net in die tijd overleed aan een hartinfarct. Het hielp mij om de dingen te begrijpen en te doorzien en voor het eerst kon ik niet alleen mijn leven zien als een donkere zwarte bladzijde, maar begon ook het licht weer te schijnen. Het had vooral te maken met het feit dat ik begon te begrijpen dat al mijn verwachtingen naar mijn ouders en met name mijn moeder, gebaseerd waren op verwachtingen die veelal kinderen naar hun ouders hebben en die uiteindelijk nergens op slaan. Kinderen verwachten van hun ouders dat ze perfect zijn, en dat zijn ze allerminst. Toch weet ik sinds die tijd dat ik, hoe dan ook, de perfecte ouders heb gekozen om het leerproces waarvoor ik hier op aarde kwam vorm te geven. Ik denk dat mijn geschiedenis nu op een andere manier op papier zal komen als toen, met meer licht en helderheid en vooral ook een oneindige dankbaarheid. Dankbaarheid voor het leven wat zij mij gaven en de ongekende mogelijkheden die ik uiteindelijk kreeg en aanpakte om mezelf uit het slop te halen. Dankbaar ben ik naar al die mensen die daar veelal zonder dat zij het wisten een steentje in hebben bijgedragen. Die me langzaam maar zeker hebben geholpen mezelf te gaan accepteren zoals ik was. Ik weet nu dat ik op de wereld gekomen ben om te ervaren wat werkelijke vrijheid is. Om dat te kunnen leren, koos ik een situatie waarin ik mezelf ontzettend gebonden en onvrij voelde, daarnaast creëerde ik een leven van allerlei ziektes, want wat houdt je meer af van vrijheid dan ziek zijn? Ik werd een aantal jaren na de oorlog geboren in een noodwoning in de Wieringermeerpolder. Mijn ouders waren geëvacueerd nadat de Duitsers de dijken hadden doorgestoken. Dat was geen gemakkelijke situatie. Mijn ouders hadden drie zonen en zij hadden verlangden hevig naar een dochter. Mijn vader was een hardwerkend en eerlijk mens, hij was boer in hart en nieren en toen zijn plannen mislukten in de polder, besloot hij terug te gaan naar Brabant en kocht een kleine boerderij zonder toekomst, wat een enorme fiasco werd en mijn vader belandde in een psychiatrische kliniek. Het was mijn grootste blinde vlek, ik was vier jaar. Ik had dit feit zorgvuldig verdrongen uit mijn bewustzijn. Ik was in die tijd een eenzaam kind. Mijn broers waren ouder, zelfs de jongste ging al naar school. Kinderen van mijn leeftijd waren er niet en mijn moeder had haar handen vol om de boel alleen overeind te houden. In die tijd creëerde ik mijn eigen fantasiewereld om te overleven. Hoewel men beweerde dat mijn vader nooit terug zou komen, gebeurde dit wel en uiteindelijk begon hij een nieuw stukje pionierswerk in de polder, als contractarbeider. Veel, heel veel later heb ik begrepen wat dat voor deze trotse man moest zijn, die eigenlijk niet in staat was om ondergeschikt te zijn aan een baas. De boer had het recht om elk jaar een andere arbeider te nemen en hem te ontslaan en dat betekende dat wij het huis moesten verlaten. Dat gebeurde regelmatig. De slaventijd hier is nog niet zó lang geleden... Al jong, ik was nog geen tien, nam mijn moeder ons mee om na schooltijd bieten te dunnen, aardappels te sorteren enzovoort. Het was een mogelijkheid om wat extra's te doen in het gezin.
Yasmin Verschure
15/167
Weg naar het Licht
Als ik nu terug kijk dan voel ik respect voor het feit dat mijn moeder met zo weinig middelen er steeds in slaagde om zorg te blijven houden voor haar spulletjes, ons netjes kon kleden en zelfs op zondag een eigen gebakken cake op tafel kon zetten. Ik droeg vanaf mijn achtste een beugel omdat ik een kromme rug had. Dat gaf weinig vooruitgang. Uiteindelijk stopte mijn moeder met de bezoeken aan het ziekenhuis en mijn bochel bleef en werd later erger. Ik leerde moeiteloos. Toen ik van de lagere school afkwam, hield de hoofdonderwijzer een pleidooi om me naar het lyceum te sturen, maar ik was slechts een arbeidersdochter en het enige recht was het huwelijk en het aanrecht, dus ging ik naar de huishoudschool. En het was niet eens dat ik geen keuze had, maar vanaf het moment dat ik leerde lopen, vertelde mijn moeder me regelmatig dat ik maar een dochter was van Sjef Verschure. Dat als je eenmaal voor een dubbeltje geboren bent, je nooit een kwartje zult worden. Dus deed ik vreselijk mijn best om aan de verwachtingen van mijn ouders te voldoen en voor altijd dat dubbeltje te zijn. Het leek de enige mogelijkheid om hun waardering te krijgen en die had ik zo hard nodig, want ik had geen spetter zelfvertrouwen. Vanbinnen was ik echter een rebel, al paste ik mezelf uiterlijk fantastisch aan… In de polder heerste een nu ongekende situatie. Je had een bepaalde rangorde en dat werd vooral duidelijk in de katholieke kerk. Voorin zaten de notabelen en de boeren, achter in de landarbeiders: het slavenvolk. Je resultaten op de lagere school werden mede bepaald door de wijze waarop de onderwijzers begunstigd werden door je ouders. Grappig genoeg had ik de laatste jaren een onderwijzer die daar niet aan mee deed. Het resultaat was dat hij zich niet kon handhaven. Hij is een van de mensen in mijn leven die ik nooit vergeten zal. Afijn ik ging naar de huishoudschool en maakte kennis met nonnen. Dat was alles behalve een plezierige ervaring. Het was te weinig uitdaging voor mij. Voor ik veertien was werkte ik op een atelier en verdiende mijn eerste geld: dertig euro per maand! In datzelfde jaar waren mijn ouders vijfentwintig jaar getrouwd. Mijn vader werkte inmiddels in de nieuwe polder en kwam alleen de weekeinden thuis. Net voor we daarheen zouden verhuizen, verongelukte hij op de motor terwijl hij op weg was naar zijn werk. Hij lag in coma, leefde nog tien dagen en stierf zonder nog een woord met ons te wisselen. Mijn leven stortte volledig in. Ik was, grappig genoeg, altijd erg populair bij ‘het andere geslacht’. Had stiekem een vriendje die niet katholiek was. Mijn broer verklikte dit, mijn vader was razend, vermoordde me bijna. Ik had die relatie stiekem aangehouden en voelde me daar jarenlang zeer schuldig om, alsof ik de oorzaak was van de dood van mijn vader. Twee maanden na zijn dood gingen we naar Brabant om Kerst te vieren. Daags voor oudjaar, op weg naar huis, kregen we een ernstig en vooral angstig ongeluk. Mijn moeder ging voor twee maanden het ziekenhuis in en ik nam automatische de zorg voor het huishouden op mijn schouders. Toen ze thuis kwam moest ze voor langere tijd het bed houden. Dat betekende dat ik 's morgens in alle vroegte opstond om de was te doen en haar te verzorgen voor ik naar mijn werk fietste. Ze was in die tijd min of meer onhandelbaar. Ze moet veel verdriet hebben gehad over de dood van mijn vader, maar er was een bepaalde code in ons huis: er werd niet gehuild en niet over gepraat, ieder van ons leed in stilte.
Yasmin Verschure
16/167
Weg naar het Licht
Mijn rug begon op een andere manier te protesteren, ik kreeg spit. Later werd dat hernia. Een aantal maanden later werd mijn moeder voor langere tijd opgenomen in een rusthuis en kon ze haar verdriet gaan verwerken. Mijn leven bestond uit werken, het gezin verzorgen en in de weekeinden mijn moeder opzoeken. Echt contact had ik niet met haar. Mijn genegenheid voor mijn vader was altijd veel sterker geweest. Ik miste hem ontzettend. Het waren zware jaren, waarin ik me alleen gesteund voelde door onze pastoor, een liefdevol mens die mij volkomen serieus nam. Hij waarschuwde mijn moeder voor haar tweede huwelijk en zag er niets dan ellende van komen. Hij had het goed gezien. Het werd een drama dat begon toen ik nauwelijks zestien was en twaalf en een half jaar zou duren. Ze trouwde dus met deze man, een klein keuterboertje, die enkel schulden had. We gingen naar Brabant en leefden in een omgebouwde varkensstal. Hij leed, achteraf gezien, toen al aan aderverkalking en dat uitte zich in razernij. Dan kon hij met een mes voor mijn moeder staan en aangezien ik de enige was die nog thuis was, zat ik er altijd tussenin. Ook al vond ik al snel een fantastische baan, ik stierf van heimwee en was vreselijk ongelukkig, dus hield ik het nergens lang uit. Kreeg blaas en nierbekkenontsteking en mijn rug bezorgde me veel last. Ik wilde graag de ziekenverzorging in, maar dat vond mijn stiefvader niet goed. Door het werken met kankerpatiënten kon ik zelf kanker krijgen! Mijn moeder stuurde me een poosje terug naar de polder naar mijn getrouwde broer en ik maakte van de gelegenheid gebruik om mijn oude vriendje weer te ontmoeten. Het was heerlijk om een week bij hem in huis te zijn. Ik voelde me volledig geaccepteerd door zijn schatten van ouders. Nooit tevoren had ik zoveel warmte ervaren in mijn leven. Vanaf dat moment accepteerde mijn moeder deze situatie. Ik had nog steeds niet de moed om de boel de boel te laten, voelde me ontzettend verantwoordelijk voor mijn moeder, maar besloot het huis te ontvluchten door intern als hulp in de huishouding te gaan werken. Een leerproces op zich! Ik had me rijke mensen altijd anders voorgesteld... Het was allemaal maar even. Als ik thuis was kwam er zoveel ellende op me af, dat ik al snel besloot weer voorgoed naar huis te komen. Dus opnieuw een andere kantoorbaan en daar ontmoette ik mijn toekomstige man. Hij was monteur en leek als twee druppels water op mijn vader en niet alleen uiterlijk... Uiteindelijk ging ik ook hier snel weg en kwam ik toch in een verpleeghuis terecht. En ik voelde me in dit werk uitstekend op mijn plaats, of ik nu met kinderen moest werken of met ouderen. De situatie thuis werd onleefbaar. Als ik een periode gewerkt had en een aantal vrije dagen had huis, was dat niet veel minder dan een hel. Na een jaar gaf ik mijn opleiding als ziekenverzorgster op en kwam weer thuis wonen. Het was een moeilijke beslissing. Ik hield van de mensen en van mijn werk, maar ik voelde me schuldig naar mijn moeder en vond nergens rust. Toen mijn vriend de mogelijkheid kreeg voor een promotie waar een huis bij hoorde, leek dat de oplossing. Heerlijk, trouwen, weg zijn van deze ellende. Dus trouwde ik toen ik amper negentien was. Er was geen geld om meubels te kopen, van oude spullen maakte mijn man een bed enzovoort. Het was pure armoede. Ik raakte onmiddellijk zwanger. Mijn man kreeg zes weken later zijn ontslag en we stonden in bittere armoede op straat.
Yasmin Verschure
17/167
Weg naar het Licht
Ik zocht heftig naar werk, dat was moeilijk in die tijd als je getrouwd was. Uiteindelijk kreeg ik een baantje via een uitzendbureau. Het was ver weg en ik was reeds vijf maanden zwanger, maar het geld was bitter hard nodig voor de aanschaf van de allerbelangrijkste babyspulletjes. De geboorte van mijn oudste zoon was een intense ervaring. Het was net of ik op dat moment een blik in de grootsheid van het Universum mocht werpen. Wat een wondertje, zo'n klein mensje met alles erop en eraan.... Mijn moeder en stiefvader besloten te verhuizen. Omdat de plek erg mooi was kochten wij het om het na de noodzakelijke verbouwing wegens geldgebrek weer te moeten verkopen. Op deze plaats werd onze tweede zoon geboren. Het was een moeilijke bevalling en hij huilde dag en nacht. Hij werd opgenomen in het ziekenhuis met voedselstoornissen. Als je hem nu ziet zou je niet zeggen dat hij rond een half jaar nauwelijks zijn geboortegewicht had. We verkochten deze mooie plek en begonnen elders opnieuw te bouwen. Ik greep in die tijd alles aan om wat extra te verdienen, van het verkopen van make-up langs de deur, tot het poetsen van kantines en het rondbrengen van felicitatiepakketten. Toen ik drieëntwintig was en twee kinderen had deed ik een cursus bij het vormingswerk. Ik had het gevoel dat het fantastisch zou zijn als er cursussen kwamen voor vrouwen in dezelfde situatie als ik. Mijn vormingswerker was enthousiast, hij vond mij de aangewezen persoon om dit vorm te geven. Ik kreeg het spaanbenauwd. Hoe zou ik in godsnaam daartoe in staat zijn? Onder zijn liefdevolle ondersteuning ging ik steeds beter functioneren. Ik was in die tijd al geïnteresseerd in alles wat alternatieve was, zoals voeding en yoga. Het gaf me de kracht om te blijven functioneren. Hoewel ik voor de eerste stamhouder zorgde, was de familie van mijn man, behalve zijn vader, niet direct dol op mij. Dat was mede de oorzaak dat ik al snel met de traditie van de verplichte verjaardagsbezoekjes brak. Onze spaarzame vrije tijd was op de eerste plaats voor ons gezinnetje. In die tijd kreeg ik een tijdelijke kantoorbaan. Dat tijdelijke werd uiteindelijk zeven jaar, toen de betreffende persoon terugkwam, vroeg mijn baas mij te blijven als zijn secretaresse. Ik kreeg, als eerste, het voorrecht om tijdens schooltijden te werken. Daarnaast werkte ik nog in het vrouwenwerk. Helaas kwam er een andere vormingswerker, die twijfelde aan de capaciteiten van iemand met alleen maar huishoudschool. Dat resulteerde in een flinke terugval in zelfvertrouwen. Toen dit vrijwilligerswerk een betaalde baan werd, kreeg ik die dus niet. Op dat moment zette het volgende mechanisme zette zich in werking: ‘Ik zal wel eens laten zien wat ik kan!’ Dus begon ik met de avond Mavo. Dat hield ik een jaar vol, want tezamen met het nieuw te bouwen huis, mijn twee kinderen en de dertig-urige baan was dat teveel. Ik voelde me vreselijk schuldig naar mijn zoons omdat ik hen overdag al in de steek liet en ik vond dat ik 's avonds thuis moest zijn. En dat was ik ook vanaf die tijd. Als zij op bed lagen studeerde ik schriftelijk, maakte ik kleren voor het hele gezin, bakte, kookte, maakte liters jam en vergat ondertussen niet om regelmatig naar mijn moeder te gaan. Getrouwd of niet getrouwd, in dat opzicht was er niets veranderd. Ik leefde als een robot en werd steeds opnieuw ziek. Ik ontkende de signalen van mij lijf en slaagde erin om jaren met hoofdpijn en koorts te blijven functioneren. Onderging in deze jaren een aantal operaties, lag dan een poosje in het ziekenhuis en
Yasmin Verschure
18/167
Weg naar het Licht
kreeg de aandacht die ik blijkbaar niet op een positieve manier kon krijgen. In die tijd had ik regelmatig een gesprek met mijn fantastische, huisarts, die ook geen raad wist. Via zijn vooruitstrevendheid belandde ik bij de acupuncturist. Nu was er snel een diagnose. Ik had chronisch dikke darmontsteking. Hij hielp me er binnen een half jaar met homeopathisch medicijnen bovenop. Aan de oorzaak was echter nog steeds niets gedaan en het hele proces van ontstekingen ging, zoals later zou blijken, rustig verder in mijn lijf! Na de Mavo ging ik niet naar de MBO maar deed ik schriftelijk de Havo. Mijn baan beviel me immers goed en we hadden het extra geld bitter hard nodig. Gelukkig had ik van mijn moeder geleerd wonderen te doen met weinig geld. Vakanties waren eenvoudige kampeervakanties. Als kind had ik slechts één vakantie meegemaakt: met mijn vader op de motor ging ik een weekje naar zijn familie! Ik logeerde bij een oom en tante op de boerderij en daar was het leven één groot feest. Daar ervoer ik de warmte waar ik in mijn fantasieën naar verlangde. Ja ik leefde sterk in twee werelden en schiep mijn eigen realiteit. Ik had een fantastische baas die mij in alle opzichten ondersteunde. De enige keer dat hij me niet dankbaar was, was toen ik een brandende prullenbak wilde blussen in het toilet, waardoor even later de hele brandweer op de stoep stond! Mijn innerlijke onaangepastheid kwam uiterlijk steeds meer naar buiten, zo was ik de enige secretaresse die in lange broek en op klompen liep en die zich zelden opmaakte. In die tijd stierf mijn stiefvader. Hoewel ik toen niet begreep dat mijn moeder haar eigen leven aan de kant schoof en hem bijna twee jaar verzorgde nadat hij kanker kreeg, begreep ik veel later dat ze ongetwijfeld samen iets uit te werken hadden. Trouwens, dit was de eerste keer dat ik ervoer dat ziekte mensen totaal kan veranderen. In al die jaren zag ik zijn menselijke kanten. Hoe dan ook, ik voelde me bevrijd na zijn dood. Eindelijk kon mijn moeder van het leven gaan genieten en zouden mijn kinderen een grootmoeder krijgen. Vergeet het maar, ze was daartoe niet in staat. We namen haar tijdelijk in huis. Het was onleefbaar, voor ons allebei. De rollen waren al zolang omgedraaid. Vanaf het moment dat mijn vader stierf had ik de rol van mijn moeder overgenomen en was ik een moeder voor mijn moeder! Mijn man was een harde werker en in alle opzichten handig. Hij kon, evenals mijn vader, ook niet onder een baas werken, maar ondersteunde mij altijd. Hij scheen te denken dat mijn adem niet lang genoeg zou zijn om de Sociale Academie te halen. Hij vergistte zich, ik haalde het wel. En daar begonnen de daadwerkelijke veranderingen in mijn leven. Ik ontdekte dat ik evenveel van vrouwen hield als van mannen. Ik kwam in aanraking met de vrouwenbeweging en wilde vrij zijn wat in die tijd betekende, eindelijk doen waar IK zin in had. Later begreep ik dat dit niets met vrijheid te maken had! Ik koos de richting individueel maatschappelijk werk, want ik had nog steeds het gevoel dat ik een enorme mislukkeling was in het groepswerk. In het tweede jaar ruilde ik mijn administratieve baan in voor tweeëndertig uur stage in het ziekenhuis. Daarnaast ging ik anderhalve dag naar de opleiding. Sinds een aantal jaren waren er wrijvingen in onze relatie. Toen ik eenmaal op de Sociale Academie zat begon de angst om mijn relatie te verliezen. Toen kwam het bewustzijn dat ik mijn proces niet kon stoppen. Dus ik besloot de angst los te laten, door te gaan met mijn opleiding en me open te stellen voor veranderingen. Mijn man begon zijn greep op mij te verliezen en dat moet hem ongetwijfeld een machteloos gevoel hebben gegeven. Dat resulteerde in het feit dat er pijnlijke dingen gebeurden die boven de grenzen van het toelaatbare gingen.
Yasmin Verschure
19/167
Weg naar het Licht
Scheiden stond echter nog ver van mijn deur. Ik associeerde het met de situatie waarin ik in terechtkwam na de dood van mijn vader. Dat kon en mocht ik mijn kinderen niet aandoen. Ondertussen ging het leven door. In mijn stage in het ziekenhuis werkte ik onder andere met hartpatiënten. Mijn moeder kreeg in die tijd, nadat ze op de jongens had gepast, haar eerste hartinfarct op weg naar huis. Wat voelde ik me weer schuldig! Ik kreeg een knobbeltje in mijn borst en besloot dat voor mezelf te houden. Gelukkig bleek het goedaardig. In die tijd was mijn autoriteitscomplex nog erg groot. Ik voelde me ineenkrimpen op die momenten wanneer een specialist binnenkwam terwijl ik bij een patiënt zat te praten en hij zich gedroeg alsof ik er niet was. In hetzelfde ziekenhuis begon ik in te zien dat deze schijnbaar autoritaire houding de andere kant van onzekerheid was. Ik ontdekte dat veel specialisten de dood ontkennen en moeilijk kunnen accepteren wanneer zij een patiënt op moeten geven. Dat inzicht was het begin van een ommekeer! Inmiddels had ik in het vrouwenwerk via een gestalt-sessie mijn negatieve gevoelens naar mijn moeder uitgewerkt. Ik kwam bij een enorme haat terecht. Door dit niet langer te onderdrukken maar onder ogen te zien, kwam er ruimte voor een opening naar haar. Ook begon ik in die tijd mijn afkomst te respecteren. Ik nam mijn eigen achternaam weer aan en na jarenlang gevoelig te zijn geweest voor de mening van anderen, begon ik steeds meer mijn eigen leven te leiden en kreeg ik lak aan iedereen! Een jaar voor mijn afstuderen had ik genoeg van het individueel maatschappelijk werk en besloot ik, met het risico niet af te kunnen studeren, te gaan werken in het vrouwenwerk. Na verloop van tijd werd dat een werkverruimende maatregel en kon ik ook nog wat geld verdienen met het werk wat ik met hart en ziel deed en waarin ik gigantische dingen geleerd heb op het gebied van groepswerk en bijscholing voor vrouwen, zowel plaatselijk als regionaal. En nu wist ik het zeker: ik ben een geboren groepswerker… We gingen er samen een weekje op uit: mijn moeder, mijn jongens en ik. Ik was weer zo bezig het haar naar de zin te maken dat ze me vroeg daar eindelijk eens mee te stoppen. Voor het eerst in mijn leven had ik een echt gesprek met haar. Het was het begin van een uitwisseling. Een echte opening zou er niet meer komen. Datzelfde jaar, vlak na Sinterklaas, kreeg ik een telefoontje, of ik zo snel mogelijk naar haar huis wilde komen, mijn moeder was ernstig ziek. Ik wist op datzelfde moment dat ik haar niet meer levend zou zien. Ik vond haar dood op bed en realiseerde me dat ze me al langere tijd voor wilde bereiden door me te wijzen waar alle papieren lagen. Ik wist NIETS meer. Dat moment was waarschijnlijk de enige keer dat ik mijn moeder volkomen in vrede zag. Ik belandde in een dubbel rouwproces. Ging regelmatig naar het kerkhof en voerde hele gesprekken met mijn moeder. Was boos als ik oude mensen zag. In plaats van me bevrijd te voelen, voelde ik alleen maar de pijn om zo jong geen thuis meer te hebben, al had ik dat na de dood van mijn vader nooit echt gekend. Ik begon aan mijn afstudeerproject op de Sociale Academie en schreef mijn eindwerkstuk over dit proces. Het bracht me inzicht en hielp me te verwerken. Ik herkende al de fasen die voorafgaan aan het sterven in het laatste jaar voor haar dood en ik wist ook dat ze de
Yasmin Verschure
20/167
Weg naar het Licht
dood volkomen geaccepteerd had. Ik ging dat jaar door dezelfde fasen: weten, ontkenning, boosheid en uiteindelijk kwam de acceptatie. Dit keer hoefde ik niet flink te zijn, niet langer iets weg te stoppen. Het is de tijd in mijn leven geweest dat mijn man me het meest nabij was. Ik begon in te zien hoeveel onrecht ik mijn moeder had aangedaan door haar steeds te beschermen en te betuttelen. Hoe weinig ik anderen een kans had gegeven iets voor haar te doen. Ik begon ook te zien wat ik allemaal van haar gevraagd had en waar ze niet aan kon voldoen. Ik begon te zien dat het niets met liefde te maken had, maar alles met schuldgevoel en plichtsbesef. Ik realiseerde dat ik van haar geëist had dat ze een perfecte moeder moest zijn, omdat ik zo nodig perfect moest zijn. Vanaf dat moment gaf ik mezelf de ruimte om fouten te mogen maken en daardoor de mogelijkheid om te groeien. Na een intensief rouwproces ging ik daadwerkelijk de bevrijding voelen. Vanaf dat moment kon ik met dankbaarheid en liefde aan mijn moeder terugdenken. Sinds die tijd is mijn verbinding met haar gegroeid en liefdevoller dan ooit tevoren. Mijn tijdelijke baan in het vrouwenwerk liep af. Ik zocht een baan die me de financiële basis zou geven die ik nodig had om te kunnen scheiden. Want mijn hand ophouden bij de bijstand, zo was ik niet opgevoed! Dus nam ik een veertigurige baan bij de gezinszorg, ging er qua werkvreugde een stuk op achteruit, maar was financieel onafhankelijk. Toen ging het snel. De eerste echte ruzie was voldoende om de knoop door te hakken. Ik wilde dat mijn man en de kinderen in hun vertrouwde omgeving konden blijven en ik vertrok naar mijn eigen plek. Ik zie me nog zitten in mijn eigen rijtjeshuisje op de vloer, terwijl de herfstzon binnenviel. Ik voelde me zó gelukkig, voor de eerste keer in mijn leven had ik het gevoel dat ik een eigen plek had! Dat geluksgevoel was van korte duur. Al een paar maanden daarvoor was ik naar de dokter geweest met ernstige klachten. Ik kreeg antibiotica en volgens hem viel het allemaal wel mee. Ik wist dat het niet meeviel en toen de verschijnselen terugkwamen ging ik rechtstreeks naar het ziekenhuis en moest meteen blijven. Ik weigerde, ik wilde op mijn eigen manier genezen: nooit of te nimmer een operatie meer. Dus ging ik naar huis en op zoek naar een methode om beter te worden. Ik koos voor macrobiotische voeding en homeopathische medicijnen. Behalve van mijn gynaecoloog kreeg ik nauwelijks ondersteuning. Wat een arrogantie om te bedenken dat ik het alleen zou redden! Dat was zwaar, er zo alleen voor te staan. Aan de andere kant was mijn vertrouwen ongelofelijk groot. Ik was niet bang voor de dood, dus wat kon me gebeuren? Binnen drie maanden verloor ik alles wat een mens verliezen kan: mijn huis, mijn huwelijk, mijn kinderen, mijn pas verworven baan en mijn gezondheid. Zover moest ik gaan om daadwerkelijk bewust te worden. Hoewel dat proces op andere lagen allang aan het werk was, zag mijn lichaam nu haar kans schoon om naar de bodem te gaan om me de kans te geven de oorzaak van dit alles tot in de kiem op te ruimen. Die eerste tijd was ongelofelijk moeilijk. Ik moest wennen aan het alleenzijn en tegelijkertijd mijn houding vinden naar de kinderen. Wilde ze niet belasten en belastte ze daardoor juist. Ik werkte de onderliggende oorzaken van onze echtscheiding uit met mijn ex-man. Daarna kon ik mezelf en hem vergeven en zien waar we beiden, evenals onze ouders, weer slachtoffers waren. En terwijl hier voor de meeste mensen hun wereld volledig instort, begon ik met leven…
Yasmin Verschure
21/167
Weg naar het Licht
Het duurde ongeveer een half jaar voordat ik weer redelijk mobiel was en nog een aantal jaren om te genezen en eigenlijk is dit proces nog steeds in werking, al voel ik me krachtiger en sterker worden. Ik leefde, ik voelde, ik zag, ik was. Ik had de rust in mijzelf om deze lange weg te gaan, ik die altijd bezig moest zijn. Ik die mezelf altijd als waardeloos gezien had, ging dieper naar binnen en begon mezelf te leren kennen. Ik was als een kind dat net begint te lopen en vol bewondering de wereld ontdekt. En ik wist dat ik nooit geleefd had, ik had overleefd en ik had het daadwerkelijk overleefd, maar nu pas mocht ik beginnen met leven. Ik zag in die tijd oude foto's terug en tot mijn verbazing vond ik mezelf MOOI! In mijn herinnering was ik een lelijk eentje.... Ik kreeg een nieuwe vriend en leerde hoe belangrijk zachtheid en aanraking is in een relatie. Ik kwam in de WAO en dat kostte me de nodige tijd om dat te accepteren. Toch afhankelijk dus... Diezelfde afhankelijkheid gaf me de mogelijkheid om mijn ongelofelijke honger te stillen op het alternatieve vlak. Als kind was ik immers al op zoek naar datgene wat er meer moest zijn... Ik gebruikte deze tijd om alles op te ruimen wat me enigszins belemmerde: ik ruimde alles op wat er nog van mijn ouders in huis was en maakte een groot vreugdevuur van mijn dagboeken. Vooral dat laatste was een bevrijding. Meer dan twintig jaar ellende ging in vlammen op. Vanaf dat moment zagen mijn dagboeken er totaal anders uit! Ik deed een aantal rebirthing-sessies en kreeg spontaan een nieuwe naam. Op advies van een vriend maakte ik daar mijn nieuwe geboorte van, kompleet met geboortekaartjes. Dat werd me onder andere door mijn broers allesbehalve in dank afgenomen. Hoewel dat een pijnlijk proces was, raakte ik er aan gewend dat ik ook hen los moest laten. Sindsdien kan ik hen accepteren zoals zij zijn en heb ik niet langer hun goedkeuring nodig. Het maakt niet uit of ik hen nog ooit zie of niet, ik hou van hen en respecteer hen. Ik heb, evenals zij dat hebben, het recht om mijn eigen weg te gaan. Het stuk met mijn stiefvader zat erg diep. Uiteindelijk lukte het me om ook naar hem met mededogen te kijken en mijn haat los te laten. Ik leerde van alles op het alternatieve vlak. Deed spirituele cursussen en opleidingen. Verdiepte me in het boeddhisme, deed astrologie en numerologie, verdiepte me in lichaamswerk en startte als vrijwilliger achter de bar bij een nieuwetijd-centrum. Ik verliet de katholieke kerk, ik wilde vrij zijn. Intussen woonde Patrick weer bij mij. Hij kwam op een moment dat ik begon te genieten van het alleen-zijn en ik vond het moeilijk om over te schakelen. Door het simpele feit dat ik eerlijk zei dat ik niet wist of ik het aankon, gaf ik mezelf de ruimte om van zijn aanwezigheid te genieten. Als ik terugkijk op deze periode dan was het een voorrecht om dit prachtige mens in huis te mogen hebben. Hij gaf me de ruimte die ik nodig had en leerde me vele positieve lessen. Voor ik het wist gaf ik cursussen intuïtieve massage bij dat bewuste nieuwetijd-centrum. Een jaar later breidde zich dat uit met spiritueel lichaamswerk. Hier kon ik mijn ervaringen vanuit het verleden koppelen aan een vrouwelijke manier van lichaamswerk. Ik genoot ervan en mijn publiek ook.
Yasmin Verschure
22/167
Weg naar het Licht
Het was in die tijd dat een helderziende vriend op mijn pad kwam die me de vraag stelde: ‘En waar gaat de reis naar toe?’. Ik werd stevig door elkaar geschud, wist meteen dat het India moest zijn. Ik had deze mogelijkheid verdrongen omdat men mij had verteld dat zelfs Frankrijk dodelijk voor mij kon zijn. Plotseling voelde ik dat ik nu sterk genoeg was om het te overleven. Ik begon onmiddellijk alles te regelen. Weer opnieuw loslaten, zoals mijn werk waarin ik zoveel vreugde ervoer. Iemand zoeken die zeven maanden in mijn huis wilde wonen. Patrick moest op kamers. Pijnlijk, maar helaas. Het aller-moeilijkste proces, zoveel dieper als het materiële loslaten, kwam toen ik me ging realiseren dat, als er iets met mijn kinderen zou gebeuren, zij mij niet zouden kunnen bereiken. Dat was angstig, dat was op een veel diepere laag loslaten in het vertrouwen dat ik het zou weten als ze me nodig hadden. Nu weet ik dat ook dit niet langer uitmaakt. Onze verbinding is er altijd, waar we ook gaan, waar we ook zijn... Ik vertrok drie maanden later... Kwam in India, had het gevoel dat ik thuiskwam en beleefde een zeer intense tijd. Ging voorbij aan alle goed bedoelde waarschuwingen, dronk water, at van de straat, sliep in smerige onderkomens en voelde me op mijn gemak. De grootste moeilijkheid was de ongelofelijke hoeveelheid bedelaars, verminkten en doden die er dagelijks aan me voorbij trokken. Ik leefde nog vanuit medelijden en schuldgevoel. Wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Achter de schokkende armoede zag ik meer en meer hun gigantische rijkdom op het spirituele vlak en voelde hoe ikzelf mijn armoedebewustzijn in stand gehouden had. Ik was al lange tijd bezig mijn eigen leven vorm te geven en nam daar ook de verantwoordelijkheid voor. Nu besloot ik dat ik niet langer daadwerkelijk arm zou zijn. Ik zou alles krijgen wat ik nodig had... Na vier maanden kwam ik in Puri, waar ik hoopte mijn Kriya-meester te ontmoeten. Hij was niet terug uit Amerika. Omdat dit het hoofddoel van mijn reis was, voelde ik me vreselijk teleurgesteld en werd onmiddellijk weer ziek. Ik heb de meest miserabele Kerst en Nieuwjaar gevierd die je bedenken kunt. In mijn diepste wanhoop zond God zijn engelen op mijn pad die me liefdevol opnamen en verzorgden tot ik weer in staat was alleen verder te reizen. Later bezoek ik in Bodhgaya een boeddhistisch klooster. In de bibliotheek zie ik tot mijn stomme verbazing het boek van Louise Hay: ‘Je kunt je leven helen’. Het herinnerde me onmiddellijk aan het feit dat ik ziek was omdat ik mijn positieve gedachten kwijt was. Ik bezocht een aantal ashrams, waaronder Ganeshpuri, Puna en Putaparthi. Het was allemaal buitengewoon vertrouwd voor mij. Had een fantastische tijd in een kleine Hindoe-Christen ashram in het zuiden, ontmoette daar een aantal prachtige jonge mensen uit Sri Lanka, die later allen vermoord werden. Het meest geïnteresseerd was ik in het boeddhisme. Terwijl ik nauwelijks op mijn benen kon staan, nam iemand mij mee ver buiten Bodhgaya om de grotten van de Boeddha te bezoeken. Ik voelde me fit, zelfs na uren lopen, liep rond de stoepa alsof ik nooit anders gedaan had en keerde volkomen fit terug. Ik voelde me diep aangeraakt. Eenmaal terug in mijn onderkomen was ik weer even beroerd als tevoren.
Yasmin Verschure
23/167
Weg naar het Licht
Ik heb indrukwekkende tijden beleefd in onder andere Varanasi, waar ik me gezuiverd voelde door de lijkenverbrandingen en maak fantastische festivals mee, zoals Shivarati in Nepal, de geboortedag van Shiva. Saddhu's, Yogi's en Baba's vanuit heel India komen dan te voet naar Nepal en zijn soms twee jaar onderweg. Wat een kleur, wat een spiritualiteit en wat een vitaliteit heeft India. Het is ongekend. Hoewel ik het fantastisch heb in Nepal, het leven minder hectisch is en de mensen veel vriendelijker zijn, heb ik vanaf het moment dat de bus de grens passeert heimwee. Het is de eerste keer na mijn zestiende dat ik opnieuw door deze verscheurende emotie ga….. Dat resulteert erin mijn hele lichaam weer is aangetast als ik zeven maanden later, nu in gezelschap van Giri, weer naar huis ga. Ik heb een ongelofelijke verandering doorgemaakt in India. Een inwijding van de eerste orde. Als vrouw alleen zó leven, is een uitdaging. Had ik niet voor mijn gezondheid terug naar huis gemoeten, was ik waarschijnlijk voor langere tijd in India gebleven, ondanks het feit dat er op zijn minst drie mensen waren die me regelmatig misten. Ik had eenvoudigweg geen tijd om wie dan ook te missen. Ik deed een regressie om duidelijk te krijgen wat mijn verbinding was met India. Zag mezelf in zoveel verschillende levens terug dat het me volkomen duidelijk werd. Ook begon ik me te realiseren dat ik mijn mogelijkheden van toen in dit leven vorm zou moeten geven. De manier waarop was me nog niet duidelijk, maar het zou op de juiste tijd en de juiste plaats naar me toekomen. In India zette ik mijn eerste stap op weg naar een nieuwe verbinding met Christus, al zou me dat pas veel later duidelijk worden. Mij inwijding in de Kriya Yoga, die rechtstreeks van de lijn van Christus afstamt, was de eerste opening op dat pad. En dan besluit ik Reiki te doen. Dat werkt ongelofelijk. Na het eerstegraads weekend is mijn heimwee naar India voorbij. Mijn rug die totaal geblokkeerd was is veel beter, ik kan weer met mijn handen aan de grond. De gevolgen van de reis en alle oude dingen die omhoog komen genezen daarna sneller dan anders. Reeds na drie maanden doe ik mijn tweede graad. Reikimeesterschap was absoluut niet in mijn bewustzijn, ik wilde niet langer verantwoordelijk zijn voor anderen. Ik hoefde ECHT niet meer! Bovendien kreeg ik de kans om mijn cursuswerk weer op te pakken, wat kon ik nog meer wensen? Na jaren me bijna kapot gewerkt te hebben, had ik tijd voor mezelf, tijd om alles te doen wat ik maar wilde, wat wil een mens nog meer? Meestal gaan de dingen anders dan je kunt bedenken. Ineens werd ik geconfronteerd met het feit dat dit de manier was om me dienstbaar te maken. De manier om te leren op een andere manier met verantwoordelijkheid om te gaan. Er volgde een diepgaand proces van bereidheid en overgave. En ik gaf me over aan de stroom en werd ingewijd op de dag van mijn verjaardag in het jaar negentienhonderd negenentachtig. Mentaal en emotioneel had ik van alles uitgezuiverd. Mijn lichaam was nog steeds bezig om de gevolgen van levenslang ziek zijn en reacties op emotionele processen uit te werken. Direct na mijn meesterinwijding gingen we naar Turkije. We waren nauwelijks veertien dagen daar of mijn hernia kwam terug. Ik wist dat ik iets moest creëren op mijn pad om de genezing zelf in handen te kunnen nemen. Die creatie kwam in de vorm van een knul in het hotelletje waar we een paar dagen later, ik strompelend, binnenkwamen. Hij zette de wervel op zijn plaats, waarna Reiki zijn werk kon doen. Er werd weer een diepere laag van mijn hernia afgepeld.
Yasmin Verschure
24/167
Weg naar het Licht
De onderliggende boodschap was dat ik mezelf de ondersteuning moest geven die ik nooit gehad had. Dat had een positieve invloed op mijn rug. Ik gaf me over aan de stroom van Reiki en werd meer en meer een werktuig van de energie. Het betekende dat ik ook het werk in het nieuwetijd-centrum los moest laten, want ik wilde me totaal kunnen wijden aan dit werk. Het betekende vooral dat Christus zijn vernieuwde plek kreeg in mijn leven en in mijn hart en dat ervaar ik nog steeds als de grootste gift van Reiki. Ik ben niet meer op zoek, ik ben thuisgekomen bij mezelf. Het betekende dat ik bereid was om de stem van mijn hart te volgen die me te kennen gaf dat ik naar Curaçao moest, al kon ik me niet voorstellen wat ik daar te zoeken had. Ik zou daar echter iets leren, hoe dan ook. Dus ik ging. En ik kwam terug naar Nederland en ging opnieuw naar de Antillen. Dat duurde een aantal jaren en toen begon er weer een ander proces: ik mocht nog meer loslaten. Dat betekende de bereidheid om uiterlijke zekerheden op te geven, waaronder mijn dierbare huisje, mijn uitkering, Giri zijn baan en alles wat nodig was om de wereld in te trekken en te kijken wat we zouden tegenkomen op ons pad. Het werd een stap naar onafhankelijkheid voor mijn studenten. Meer en meer gaan zij staan. Het voelt fantastisch en veel gelijkwaardiger. Giri en ik zijn inmiddels terug van onze pelgrimstocht. We zijn via allerlei omwegen beland op een schitterend plekje in midden Nederland, waar we voorlopig onze vermoeide vleugels uit kunnen slaan en onszelf kunnen helen tot er aanwijzingen komen voor een nieuwe stap, een nieuwe fase in ons leven. Ik weet dat er vele zielen worden klaargemaakt om mee te werken in Gods plan, op Gods akkers. En wij zijn bereid het werk te doen wat Hij voor ons voorbestemd heeft. Alles zal komen op de juiste tijd en de juiste plaats, dus we wachten rustig af. Waar ik uiteindelijk heen ga? Ik weet het niet. Ik heb al mijn doelen losgelaten in de wetenschap dat alleen de weg belangrijk is. Ik probeer te leven in het hier en nu. En ik ben bereid om alles te accepteren op mijn pad als een les, als ervaring en het maakt niet meer uit: alles is goed en welkom. Ik maakte van elke ervaring een goede of een slechte ervaring, er is alleen maar ervaring… Beleving Als ik terug kijk op mijn leven, dan is er geen enkele vorm van spijt. Het waren allemaal ervaringen die ik nodig had om te komen waar ik nu sta. Ik had de ervaring nodig om me steeds opnieuw eenzaam te voelen, tot ik me kon verbinden met mijn innerlijke kern, om vanaf dat moment te ervaren dat ik alleen ben en het alleen mag vormgeven, maar dat ik vooral ALL-een ben. Ik had de ervaring nodig om te leren wat armoede is, om te ontdekken dat ik me kon openstellen voor de overvloed van de kosmos op alle verschillende niveaus. Ik moest ervaren hoe het is om te hunkeren naar liefde en mezelf steeds aanpassen aan wat ik dacht dat de buitenwereld van me vroeg om maar aardig gevonden te worden, om tot de ontdekking te komen dat hoewel ik mijn uiterste best deed, er altijd mensen zouden zijn die niet van me zouden houden. Vanaf het moment dat het me niet meer kon schelen of mensen me aardig vonden of niet en ik dus meer mezelf kon zijn, begon ik te ontdekken
Yasmin Verschure
25/167
Weg naar het Licht
dat mensen werkelijk van me hielden. Ik moest ervaren wat het is om een gebrek aan zelfvertrouwen te hebben, om daarna naar de andere kant te gaan en mezelf groter te maken, om de harmonie tussen beide polen te vinden en uiteindelijk in mijn kracht te gaan staan. Zowel mijn vader als mijn man waren spiegels voor mijn eigen onderdrukking. Zij waren beiden nogal autoritair, maar op het moment dat ik besefte dat het ook in mij zat, kon ik in mijn eigen kracht gaan staan. Ik ben dankbaar voor deze belangrijke les. Ik moest eerst mezelf bewijzen, een bepaalde status opbouwen, iets ‘zijn’ in dit leven, om daar de betrekkelijkheid van in te zien en ook dat los te kunnen laten. Ik moest ervaren wat het is om kinderen te hebben, om te leren dat mijn kinderen mijn kinderen niet zijn. Dat ze me alleen gegeven zijn om ze een poosje te mogen begeleiden, om van hen te mogen genieten en ook vooral om van hen te mogen leren. Zij zijn een geschenk op mijn pad. Ook moest ik ervaren dat ik vreselijk mijn best deed om ze dat te geven wat ik zelf te kort gekomen was, om achteraf te beseffen dat ik een heleboel andere fouten gemaakt heb. Het doet er uiteindelijk niet meer toe. Ik moest ervaren wat het is een intense seksuele relatie te hebben, om ook dat veelal los te laten en te beseffen dat nabijheid, vriendschap en de bereidheid elkaar te ondersteunen in het wederzijdse groeiproces de allerbelangrijkste gegevens zijn in een relatie. Ik moest ervaren om een eigen huis te hebben, om de mogelijkheid te hebben in mezelf die eigen plek te creëren, waardoor ik nu dat eigen plekje altijd bij me heb, waar ik ook ga. Ik moest ervaren na de verkoop van ons huis ineens wat geld te bezitten, dat ik dat het liefst weg wilde geven, omdat ik de verantwoordelijkheid niet wilde, dat ik het geld ook kon besteden voor mijn spirituele ontwikkeling om het op die manier te laten doorstromen in de eeuwige stroom. Ik mocht ervaren dat alle blokkades die ik op bepaalde lagen opruimde een uitwerking hadden in mijn fysieke lichaam. Hield ik me voorheen enigszins soepel door yoga en zat ik weer totaal vast als ik een poosje stopte met de oefeningen, nu na jaren praktisch zonder fysieke oefeningen is mijn lichaam soepeler dan ooit. Ik moest ervaren dat alles energie is en dat energie moet stromen. Dat wanneer je het op een bepaald niveau blokkeert, of dat nu de materie is of emotioneel, mentaal of spiritueel, je jezelf in totaliteit blokkeert. Ik moest eerst de ervaring hebben om mezelf los te maken van de kerk en mijn oude wortels in het hindoeïsme en boeddhisme weer vernieuwen, voordat ik kon zien dat kerk en religie twee verschillende dingen zijn, waardoor ik de essentie van het christendom kon ‘ontdekken’ en mijn relatie met Christus zich kon herstellen. Ik moest me eerst bevrijden van het dogma van de kerk van schuld, zonde en boete, voordat ik me kon realiseren dat de boodschap van Christus onvoorwaardelijke liefde is. Ik moest eerst door vele lagen van pijn, voordat ik wist dat ik de keuze had om ook voor een leven van vreugde en overvloed te kunnen kiezen.
Yasmin Verschure
26/167
Weg naar het Licht
Ik moest me eerst volledig richten op mannen en ontdekte toen de aantrekkingskracht van vrouwen in mijn leven, voordat ik zo ver was dat ik van mensen kon houden. Ik moest eerst bereid zijn om mijn eigen familie tot in alle diepten los te laten en te vergeven, waardoor ik ruimte creëerde om een nieuwe, overweldigende, familie te creëren. Ik leerde dat ik kan vechten tegen de dingen om me heen, maar dat het enige wat ik daarmee uiteindelijk vernietig, mezelf is. Ik leerde dat er binnen de beperkingen die er zijn voldoende ruimte is om mezelf gestalte te geven en ik heb geen behoefte meer om mensen of ideeën te veranderen. Dat maakt dat ik me een stuk gezonder voel! ‘Alleen de ware meesters weten dat zij altijd leerling zullen blijven…’
Yasmin Verschure
27/167
Weg naar het Licht
DEEL 2 REIKI
Yasmin Verschure
28/167
Weg naar het Licht
REIKI EN HAAR BETEKENIS Reiki is Japans en betekent universele levenskracht. Het is de energie die in alles aanwezig is, zichtbaar of onzichtbaar. Het is dat wat we kosmos noemen, prana, licht, liefde, natuur of God. Het maakt niet uit. Het is de energie die de dode materie bezielt. Het is de oerenergie die diep in ons allemaal verborgen is, onze verbinding met ons zielengebied ofwel het vonkje God in onszelf. Decennia lang hebben we God buiten onszelf gezocht, als een kracht die niets met onszelf te maken had, maar erg veel macht had. Een kracht die de wereld bestuurde en alles regelde en vorm gaf en wiens hand ongelooflijk kon straffen, wat voor ons reacties op kon roepen als: ‘Als er een God bestaat, zou hij dit zeker niet toelaten’. Reiki is de energie die alles doordringt, ofwel alles is doordrongen van deze kracht. Om dat enigszins visueel te maken kun je een voorstelling van God maken als zijnde een grote oceaan. Een enorme krachtbron. Jij en ik zijn druppels in deze oceaan. Maar toch heeft elke druppel in wezen de potentie van de hele oceaan in zich. In een veel zwakkere vorm weliswaar, maar de potentie, de kern is daar. Dus in wezen zijn we allemaal godsvonkjes. Reiki is de kracht om onszelf opnieuw te verbinden met ons godsvonkje, met ons zielengebied, waardoor ons zelfgenezend vermogen opnieuw wakker wordt gemaakt en we in staat zijn onszelf uit te zuiveren en dat genezingswerk aan onszelf te verrichten wat er nodig is alvorens we datgene kunnen gaan leren, kunnen gaan toevoegen aan onze zielenpotentie waarvoor we deze keer op de aarde gekomen zijn. Hoe gaat dat in zijn werk? In potentie hebben we dus allemaal dit zelfgenezend vermogen in ons. Het is alleen slapende en vervuild of geblokkeerd, net zoals je het noemen wilt. Door te werken aan jezelf los je deze blokkades op en zul je uiteindelijk ook bij deze potentie uitkomen. Reiki zet dit proces bij jezelf in een stroomversnelling. Vanaf het moment dat jij beslist om een Reikiklas te gaan doen open je jezelf al voor het binnen laten komen van deze energie en het proces start meestal dus al voordat de Reikiklas begint. Wat gebeurt er in een Reikiklas? Het belangrijkste wat er gebeurt in een Reikiklas zijn de initiaties of inwijdingen die je gegeven zullen worden door een Reikimeester, die je als een kanaal kunt zien of als een medium of tussenpersoon tussen jou en de Kosmische energie. De inwijdingen of afstemmingen zijn een heilig ritueel waarin de Reikimeester je als het ware opdraagt aan God of aan de kosmos. We kennen nog steeds vele rituelen en in de oudheid kende men ook vele rituelen, zoals de rituelen bij de geslachtsrijpheid van man en vrouw, het hele proces van rituelen waar indianen door moesten gaan alvorens ze de status van medicijnman of vrouw hadden verworven, de inwijdingsrituelen in de tempels in Egypte en bij de Maya's, maar ook de doop, het vormsel en het huwelijk zijn rituelen, waarvan we de betekenis helaas vaak vergeten zijn. Priesterschap of medicijnman of vrouw was in de oudheid slechts voor enkele personen weggelegd. Om werkelijk een meester te worden moest je vaak jaren en jaren studeren en door al je angsten, twijfels, machtsspelletjes en onzekerheden heengaan. In het oosten
Yasmin Verschure
29/167
Weg naar het Licht
waren er nog steeds ongelofelijk veel briljante leermeesters rond de jaren zestig. Vele westerlingen begonnen rond deze tijd hun gemis aan spiritualiteit te ervaren en gingen voor langere tijd naar India in de leer bij een Leermeester. Deze leerprocessen gingen en gaan nog steeds gepaard met initiaties, zoals bijv. in de Kriya-yoga. En tegelijkertijd moet je bereid zijn je te willen verbinden en bereid zijn om te leren en te werken. Steeds opnieuw weer de verleidingen van buiten weerstaan. Je Ego werd steeds opnieuw op de proef gesteld, waardoor je gedwongen werd je kleine ik los te laten en je over te geven aan de stroom. Pas dan en niet eerder was de tijd rijp dat je een Leermeester kon zijn voor anderen. Het hele proces, wat soms jaren in beslag nam, voerde je uiteindelijk naar overgave. Overgave aan de Bron. Niet mijn wil geschiedde, maar de Uwe. Daarna kon de mens zijn verworvenheden door gaan geven en dienstbaar zijn aan het grote geheel. In de katholieke traditie ging jaren geleden de oudste zoon of dochter het klooster in en wijdde zijn of haar leven aan God. In India zijn er nog steeds een aantal grote leermeesters en je vindt ze overal over de wereld, maar het zijn er veel minder dan voorheen. De kerken lopen leeg en de kloosters verdwijnen of krijgen een andere functie. De tijd is rijp dat ieder mens voor zich zijn eigen goddelijkheid gestalte gaat geven in de wereld. En het maakt niet uit wat je doet. Alleen de intentie is werkelijk belangrijk. Als je intentie zuiver is, zal elke daad verbonden zijn met je hartenergie en is elk werk genezend zowel voor de persoon als de omgeving. Reiki is een goddelijke gift die past bij deze tijd, waarin zoveel mensen zich bewust gaan worden dat materie niet echt gelukkig maakt en de leegte gaan voelen van hun afgescheidenheid en zoeken naar de verbinding. Reiki is een liefdevolle en eenvoudige weg. Het is ontdaan van alle opsmuk. Er zijn geen regels die je hoeft te volgen, geen geboden of verboden. Reiki is toegankelijk voor iedereen of je nu een hoog ontwikkeld bewustzijn hebt of niet. Mensen die pas starten op hun zoektocht maken in een korte tijd vaak ongelofelijke veranderingen door en voor hen is de weg open om onbeperkt te groeien. Mensen die al jaren in contact zijn met hun spiritualiteit ervaren Reiki vaak als de kroon op alles en staken hun zoektochten, omdat Reiki hen in verbinding brengt met hun eigen kern en zij daardoor ‘ont-dekken’ dat alles in henzelf aanwezig is...
Yasmin Verschure
30/167
Weg naar het Licht
DE REIKIGESCHIEDENIS De Reikigeschiedenis is steeds van mond tot mond doorgegeven en ik geef hem slechts in het kort weer, omdat hij voor velen van jullie al reeds bekend is en iedere Reikistudent het ‘blauwe boekje’ ontvangt met o.a. de geschiedenis van Reiki. De ontdekker van Reiki als een methode voor natuurlijke genezing was Dr. Mikao Usuï. Aan het einde van de 19e eeuw was hij hoofd van een kleine christelijke universiteit in Kyoto in Japan. Er mensen die beweren dat Dr. Usuï een Boeddhist moet zijn geweest in plaats van een Christen. Voor mijn gevoel maakt het niets uit en was hij een boeddhist, een hindoe en een christen. Als je de Verlichting hebt bereikt, dan ben je terug in de Bron en maakt het letterlijk niet meer uit, want in essentie zijn wij allen één. Op een dag stelde één van zijn studenten hem de vraag of hij geloofde in de wonderen van Christus en dat veranderde zijn leven totaal. Hij besloot al zijn zekerheden achter zich te laten en op onderzoek uit te gaan en hij ondernam een tocht van ongeveer zeven jaar die hem voerde naar de Verenigde Staten, waar hij een eredoctoraat haalde in de theologie, via India en de studie van Sanskriet kwam hij uiteindelijk toch weer terug in Japan en terecht in een Boeddhistisch Zenklooster. Hij bestudeerde de Boeddhisutra's en vond uiteindelijk de oude symbolen en formules die verbonden waren met de genezende kracht van de Boeddha. Maar dat betekende nog niet dat hij ook de kracht had om te genezen. Op advies van de oude abt ging hij voor eenentwintig dagen naar de heilige berg Kuriyama om te vasten en te mediteren. Hij gooide elke dag een steentje naar beneden en aanvankelijk gebeurde er niets... tot de eenentwintigste dag. Toen brak de hemel open en verschenen de symbolen en de mantra's voor hem en raakten hem in zijn hoger bewustzijn. Op dat moment werd hij dus verlicht en had hij de gave van genezing, zoals velen voor hem ook reeds hebben bezeten, waaronder de Boeddha en Christus. Op dat moment begon zijn genezingswerk. Samen met vader abt gaven zij dit grootse geschenk de naam Reiki, wat universele levensenergie betekent. Vanaf dat moment genas alles wat hij aanraakte. De daaropvolgende periode van zeven jaar werkte hij in de sloppenwijken van Kyoto om vele bedelaars te genezen en hun aan het werk te sturen buiten de sloppenwijken. Maar na die zeven jaar begonnen de eerste weer terug te keren en ontdekte hij tot zijn verdriet dat ze hun oude manier van leven meer op prijs stelden dan hun nieuwe, omdat ze simpelweg niet geleerd hadden de verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen leven. Toen wist hij dat hij de gift van Reiki niet op de eerste plaats gekregen had om mensen te genezen, maar veeleer om mensen bewust te maken dat zij in staat waren zichzelf te genezen. Een fantastisch hulpmiddel wat hij daarbij in het leven riep waren de Reikiprincipes. Op het moment dat Dr. Usuï voelde dat zijn leven in de stof zijn einde naderde, wees hij een van zijn trouwste studenten, Dr. Hayashi, aan als zijn opvolger en droeg hij hem op de leer van Reiki zuiver door te geven. Dr. Hayashi begon de eerste Reikikliniek in Tokyo. Hier werden mensen behandeld door Reikistudenten en ook gingen van hier uit studenten naar andere plaatsen om mensen te behandelen.
Yasmin Verschure
31/167
Weg naar het Licht
In negentien vijfendertig kwam Hawayo Takata naar Japan om genezing te vinden en zij kwam tenslotte in deze kliniek terecht en herstelde volledig en vanaf dat moment wilde ze zichzelf totaal aan Reiki wijden. Na een jaar studie en werk in de kliniek verliet zij Japan om terug naar Hawaï te gaan met haar gift van Reiki. Zij was een heel eenvoudig mens en deed fantastisch werk met Reiki. In 1938 werd zij geïnitieerd als een Reikimeester. Tijdens een droom ontving ze een boodschap die haar naar Japan riep en daar vertelde Dr. Hayashi haar van de komende oorlog en de onmogelijkheid voor hem om dienst te nemen in het leger. Hij besloot om zijn lichaam te verlaten en vroeg Hawayo Takata Reiki te beschermen en naar het Westen te brengen, want hij wist eveneens dat Reiki tijdens de tweede wereldoorlog zou verdwijnen in Japan. Hawayo Takata vertrok weer naar Hawaï en zette haar prachtige werk met Reiki door. Pas in de laatste tien jaar van haar leven begon ze meesters in te wijden en toen ze haar lichaam verliet in 1980 liet ze niet alleen tweeëntwintig meesters na maar had ze tevens Phyllis Furumoto, haar zevenentwintig jarige kleindochter aangewezen om haar prachtige werk voort te zetten. In 1982 richtte Phyllis Furumoto in Hawaï ter nagedachtenis van Hawayo Takata de Reiki Alliance op. Na ons bezoek aan Japan heb ik een aantal dingen ‘ontdekt’ die niet stroken met de geschiedenis hiervoor. Hoewel ik al eerder aangaf dat het in feite allemaal niet uitmaakt, wil ik toch het volgende toevoegen: Zijn originele naam was Mikkyo dat ‘geheime leringen’ betekent. De betekenis van Usuï is ‘waterwiel’. Dus in totaliteit betekent het ‘de geheime leringen van Mykkyo Usuï, wat hij neerzette in eenentwintig dagen ‘Reity’ ofwel eenentwintig dagen meditatie, een proces dat je terug kunt vinden in de eenentwintig dagen reiniging die na elke graad opnieuw optreedt. De heilige berg bestaat en heet Kuramayama in plaats van Kurayama. Hij ligt aan het einde van een privé spoorlijntje en ongeveer twaalf kilometer uit het centrum van Kyoto. Het is een bijzondere pelgrimsplek en een heilige plaats voor meer dan twaalfhonderd jaar. Ik heb gesproken met een prachtige vrouwelijke monnik die mij vertelde alleen maar via mensen zoals ik de naam van Dr Usuï gehoord te hebben. Ze zei dat hij waarschijnlijk een van degenen was die daar op die plek zijn verlichting heeft gekregen. Hoe dan ook het is nog steeds een krachtige plek en een pelgrimsoord voor vele Japanners. Wat op zich erg interessant is dat ik in Kyoto een fantastische tempel heb gevonden die een naam droeg die ongetwijfeld met Dr. Usuï en met Reiki verband hield. Ik kan deze naam hier niet publiceren, want dan geef ik een geheim prijs. De tempel is alleen te herkennen door meesters. Het is ongetwijfeld de plek waar hij zijn Zen-monnik ontmoette... Op de universiteit schijnt Dr. Usuï nooit gewerkt te hebben, niemand kent hem daar. Ik zelf zie hem eerder als tuinman, dan als leraar.
Yasmin Verschure
32/167
Weg naar het Licht
Vreemd is ook dat er feitelijk niets van Dr. Usuï is terug te vinden, terwijl in Tokyo wel de restanten van een van de Reikiklinieken en een grafteken van Dr. Hayashi zijn gevonden. Dan is het, volgens een betrouwbare bron, heel goed mogelijk dat Dr. Usuï is omgekomen tijdens de ramp in Hiroshima, waar ik voor ik deze informatie had geweldig geobsedeerd raakte door een foto van de ‘Boeddha met de genezende handen’. Deze Boeddha vonden we terug in een van de twee tempels die gespaard is gebleven tijdens deze ramp en waarvan ik een sterk vermoeden heeft dat hij iets te maken heeft met Reiki... Er blijkt nog een heilige berg te bestaan die dezelfde naam draagt tussen Kyoto en Osaka, waar informatie is gevonden over Dr Usuï. Blijft overeind staan dat ons een fantastisch geschenk is teruggegeven en dat het aan ons is hoe we dit geschenk gestalte willen geven in ons leven.
Yasmin Verschure
33/167
Weg naar het Licht
DE VERSCHILLENDE GRADEN IN REIKI DE EERSTE GRAAD De eerste graad Reikiklas wordt gegeven in vier dagdelen van drie uur en start meestal op vrijdagavond en eindigt op zondagmiddag. Maar vier avonden is ook mogelijk. Het is belangrijk dat er een bepaalde tijd tussen de initiaties zit om het lichaam de kans te geven de verhoogde vibratie een plaats te geven. De basis van Reiki is uiteraard de initiaties of inwijdingen, want dat maakt dat jij opnieuw wordt afgestemd op jouw zielenpotentie ofwel je hartenergie. En dat is tevens de plaats waar jou zelfgenezend vermogen is gehuisvest. Deze inwijdingen of afstemmingen maken dat jij deze goddelijke energie door je heen kunt laten stromen en gebruiken voor je eigen genezingsproces en dat van anderen. Tegelijkertijd geven deze inwijdingen je de bescherming waardoor je met anderen kunt werken en het uiteindelijk niet meer nodig zal zijn om de energie van anderen over te nemen en daar ziek van te worden. Ik zeg uiteindelijk, want het heeft ook te maken met het loslaten van je lagere Ego. In het begin is het o zo fascinerend om te ontdekken wat je allemaal kunt, maar langzaam maar zeker zul je begrijpen dat niet jij maar de kracht van Reiki de genezende kracht is. De bescherming van de initiaties maken ook dat het jouw geen energie kost om behandelingen te geven maar dat je rechtstreeks kunt putten uit de onuitputtelijke Bron en dat je jezelf elke keer opnieuw weer oplaadt tijdens een behandeling. In een eerste graad Reikiklas krijg je vier inwijdingen welke je openen op de vier verschillende niveaus: fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel. De chakra’s en de energiebanen worden gezuiverd, versterkt en geopend. Afhankelijk van het bewustzijn van de betreffende persoon op dat moment. Als de chakra’s zich verder zouden openen als de persoon aankan, zou dat gevaarlijk kunnen zijn voor het energiesysteem. De opening die er ontstaat zal juist groot genoeg zijn om verder te kunnen groeien vanaf het niveau waar jij op dat moment bent. Dat maakt Reiki zo uniek, het geeft de persoon precies wat hij of zij nodig heeft en is dus voor iedereen een unieke ervaring. Geen twee mensen die een Reikiklas volgen hebben dezelfde beleving, al heeft praktisch iedereen zeer intense ervaringen die al starten tijdens het weekeinde of reeds van tevoren, maar beslist niet stoppen na het weekend. Integendeel, de opening is gemaakt, het zaad is gezaaid en het zal kiemen en groeien, naar gelang jij er gestalte aan wilt geven. Hoe ontvankelijker je bent, hoe meer je jezelf zult openen en hoe meer je het proces van Reiki meteen zult begrijpen en verwelkomen. De kracht van Reiki is de energie van het hart, de liefdesenergie die alles verbindt en je een doet voelen met alles en iedereen om je heen. Dat is de ervaring die mensen meestal hebben in een Reikiklas en voor velen is dat overweldigend, het maakt niet uit wat mensen van tevoren gedaan hebben, deze ervaring is voor praktisch iedereen gelijk. Los van de initiaties zal je Reikimeester praten over de geschiedenis van Reiki, de directe lijn van Reiki, de Reikiprincipes, wat wel en niet te doen met Reiki en hij zal je leren hoe je jezelf en anderen een behandeling kunt geven. Alles daaromheen is de kleur die inherent is aan de manier hoe jouw Reikimeester in het leven staat, welk niveau van bewustzijn hij heeft en hij zal ongetwijfeld zijn ervaringen in
Yasmin Verschure
34/167
Weg naar het Licht
welke vorm dan ook inbrengen. Dat betekent dat elke Reikimeester uniek is en zijn eigen unieke manier van werken heeft. Voor mij geldt dat ik graag mijn groepservaringen inbreng in de vorm van aardingsoefeningen, zang en meditaties. Maar deze oefeningen staan niet op zichzelf, maar hebben tot doel de Reikienergie nog beter en bewuster te laten stromen. Het is trouwens ook afhankelijk van de plaats waar ik werk. In de Antillen moet ik mijn groepen op een andere manier vorm geven als ik hier doe. Bovendien vibreert mijn energie op de groep, dat betekent dat de deelnemers mede bepalen wat er belangrijk is in die bewuste groep. Maar de basisprincipes moeten altijd vertegenwoordigd zijn, want zonder initiaties is er geen Reiki. De verscheidenheid onder de Reikimeesters maakt tevens dat de ingang naar Reiki er voor iedereen is, want er is altijd wel een Reikimeester te vinden die vibreert op jouw energietrilling. Spiritueel of juist niet. En dat feit is erg belangrijk, want wil je iets kunnen leren en openstaan voor de diepere waarden van Reiki, dan zal de energievibratie moeten aansluiten. Hoe dan ook, je krijgt altijd die ervaring die jij nodig hebt op jouw pad en voor de meeste is dat een fantastische ervaring. Misschien is het jouw overkomen dat het naar jouw gevoel een slechte ervaring was, maar geloof me, het was op dat moment de perfecte ervaring voor jou en het geeft je op zijn minst de mogelijkheid om uit te zoeken waarom je deze ervaring nodig had en waarschijnlijk, als je dat hebt uitgewerkt, is het de tijd om een Reikimeester te zoeken die beter bij je past of op zijn minst bij dat deel in jezelf wat jij probeert gestalte te geven. In die zin zou je dus kunnen zeggen dat er geen goede en geen slechte Reikimeesters zijn. Maar naar mijn mening is de kwaliteit van Reiki wel degelijk gekoppeld aan de staat van bewustzijn en de manier waarop iedere Reikimeester zijn eigen kompost heeft uitgewerkt of misschien nog steeds aan het uitwerken is. Want niemand is perfect, anders zouden we hier niet zijn om onze lessen te leren. Als we op deze aarde onze intrede doen zijn we nog puur en zuiver. Zoals men zegt in de transactionele analyse: we worden als prinsen geboren, maar we worden als kikkers misvormd. En min of meer is dat waar. Je zou ook jezelf kunnen zien als een dikke ui, waarin jouw ware wezen de kern is en daarom heen heb je door je opvoeding, de cultuur waarin je leeft, enzovoort, allerlei lagen opgebouwd om jezelf te beschermen tegen je eigen kwetsbaarheid. En die lagen waren tot nu toe belangrijk, dus veroordeel dat niet. Al deze bescherming had je nodig om eens zo diep geraakt te worden dat je durfde te besluiten laag voor laag af te gaan pellen en naar je ware wezen op zoek te gaan. In het Westen moeten wij eerst heel diep geraakt worden, letterlijk op onze fundamenten worden dooreen geschud, voor we inzien dat er meer moet zijn dan we tot nu toe dachten. Ik denk bijvoorbeeld aan het verlies van een dierbaar iemand, een echtscheiding, een ernstige ziekte. Allemaal vormen van rouwprocessen die ons wakker schudden en open maken om dieper in onszelf te gaan. Want dan pas, en helaas meestal niet eerder, wordt ons duidelijk dat alle zekerheden die we vanaf onze geboorte tot aan het graf hebben opgebouwd, geen enkele garantie bieden voor onze innerlijke onzekerheid. Dan pas en helaas meestal niet eerder beseffen we onze naaktheid en beginnen we onszelf te realiseren dat we van dit alles uiteindelijk niets mee zullen kunnen nemen...
Yasmin Verschure
35/167
Weg naar het Licht
In de niet westers georiënteerde landen ligt dat, nu vaak nog, totaal anders. Hij armer de mensen zijn, hoe meer puurheid en rijkdom ze vaak innerlijk bezitten. Zij leven niet in die afgescheidenheid waarin wij leven. Dat maakt dat deze mensen vaak een enorme vitaliteit bezitten en de hele dag zware arbeid kunnen verrichten en tegelijkertijd nauwelijks iets te eten hebben. Maar datgene wat zij eten, is vol van kosmische energie en bevat letterlijk alles wat de mens nodig heeft. Vandaar ook dat het mogelijk is dat er yogi's zijn die leven op slechts een handje vol rijst per dag. Het voedsel in het westen is overvloedig, maar leeg en ziekmakend omdat het ontbreekt aan de juiste kosmische energie en meestal niet de tijd krijgt om op een natuurlijke manier te groeien en te rijpen. Proef maar eens het verschil tussen een tomaat gerijpt op de koude grond en een tomaat uit de kas. Enorm! Wij westerlingen zijn behept met allerlei angsten. De oorzaak is dat we leven in afgescheidenheid en vergeten zijn dat het leven een voortdurende cyclus is. En wil je niet bang zijn voor het leven zul je eerst de angst voor de dood moeten verliezen. Vanaf dat moment kunt je de vreugde van het leven op aarde in haar juiste proporties zien en ten volle beleven zonder enige vorm van gehechtheid. Emoties als woede, jaloezie, angst maar ook medelijden, overbezorgdheid en schuldgevoel hebben met onze aardse persoonlijkheid te maken. Pas als we die omarmen, niet langer onderdrukken maar leren hanteren, krijgen we toegang tot ons ware of hogere zelf.
Yasmin Verschure
36/167
Weg naar het Licht
HET UITZUIVERINGSPROCES NA DE INITIATIES Het reinigingsproces kan in de eerste eenentwintig dagen vrij heftig zijn, omdat je fysieke lichaam nog erg moet wennen aan de ijlere vibratie. Vandaar dat het fantastisch is om een dagboekje bij te houden vanaf het moment dat je Reiki doet. Het zal je helpen in de tijden dat je het allemaal niet zo ziet zitten om terug te kunnen lezen welke veranderingen je hebt doorgemaakt. Het proces gaat soms zo snel dat je het gevoel kunt hebben: ik wou dat ik er nooit aan begonnen was of ik gebruik mijn handen niet meer of iets van dien aard. Maar je kunt doen wat je wilt, het proces in jou is geopend en je kunt het niet meer stoppen. Hoewel het verschil maakt of jij werkt met het gereedschap wat je tot je beschikking hebt gekregen of niet. Het is als de parabel die Christus aan zijn leerlingen vertelde over de talenten: een heer gaf drie verschillende personen de beschikking over dezelfde talenten. De eerste verspilde ze en toen zijn heer terugkwam had hij niets meer over. De tweede was dankbaar. Hij begroef zijn talenten in de grond en toen zijn heer terugkwam was er niets in zijn situatie veranderd. De derde echter was niet alleen dankbaar, maar nam zelf de volledige verantwoordelijkheid voor de gekregen talenten. Hij werkte ermee en toen de heer terug kwam was zijn bezit verdubbeld. Hetzelfde geldt voor mensen nadat ze Reiki doen. Je hart is geopend en het zaad is gezaaid. Maar jij moet het water geven, want als je een zaadje geen water geeft. Zal het uiteindelijk afsterven. Het zaad van Reiki zal nooit helemaal afsterven, de kiem blijft voor altijd in je hart. Maar het zal niet groeien als jij het geen water geeft. En de manier om het water te geven is de volgende: gebruik je handen zoveel als je kunt en wordt jezelf bewust van je intenties. En hoe meer je jouw handen gebruikt, hoe meer je in aanraking zult komen met jezelf en dingen in jezelf die verborgen zijn. Want door de initiaties is er licht toegevoegd aan jouw systeem. En om het donker te kunnen zien heb je licht nodig. Dus Reiki helpt je om het donker in jezelf te zien. Voor veel mensen is dit beangstigend. Zij willen graag verlicht worden maar zijn niet bereid naar het donker in zichzelf te kijken en nog minder bereid om daar de verantwoordelijkheid voor te nemen. Maar als je werkelijk wilt groeien is de enige manier dat je het donker in jezelf gaat verwelkomen. Want dat is je kompost tot groei. Dat is je gereedschap waarmee je uiteindelijk dat neer zult gaan zetten wat jij hebt neer te zetten op deze aarde. En wanneer je het verwelkomt zul je merken dat het donker allang zo donker niet meer is. Want alles wat je onderdrukt, of het nu woede is, boosheid of jaloezie, het wil gezien worden. Het zal blijven wringen en op een onbewaakt moment zal het de baas gaan spelen over jou. En dan vermoord je iemand of zo. En niemand had dat ooit van jou verwacht, want je leek zo'n ontzettend zacht en vriendelijk mens. Maar binnen in jou broeide het en je nam het niet serieus, dus het ontplofte zonder dat je er controle over had. De eerste stap is te accepteren dat jij net zo goed als ieder ander dezelfde potenties aan emoties in je draagt. En dat je op aarde bent gekomen om iets daarvan nu voorgoed op te ruimen. Vanaf het moment dat je jouw eigen kompost gaat verwelkomen, zul je merken dat je minder gaat oordelen over anderen. Je bent bezig je eigen verantwoordelijkheid op je te nemen. Geen gemakkelijke klus, maar wel een enorme uitdaging!
Yasmin Verschure
37/167
Weg naar het Licht
En uiteindelijk zul je weten dat het licht altijd sterker is dan de duisternis. Uiteindelijk zal het licht overwinnen als jouw intentie zuiver is en de wil aanwezig is om er aan te werken. En elke keer wanneer het je gelukt is, is het de keer daarop eenvoudiger. Ziekten zijn nooit alleen fysiek, maar ontstaan vanuit andere lagen in je bewustzijn. Op zielenniveau heb je waarschijnlijk de nodige informatie meegebracht om uit te werken. Dat zit dus in je spirituele laag van je aura. Je mentale laag, de derde laag verbonden met de zonnevlecht, is verbonden met je denken. Het betekent simpel dat je vanuit je denken je leven creëert en vorm geeft. Een voorbeeld: Er kwam een vrouw naar me toe met borstkanker. Zij was zesendertig jaar. Haar moeder was gestorven aan borstkanker toen zijzelf achttien was. De relatie met haar vader was niet goed. Ze ging hem uit de weg na de dood van haar moeder. Hij praatte nauwelijks over haar en zij concludeerde daaruit dat hij niet genoeg van haar moeder gehouden had. Bovendien was hij volgens haar zeggen, veel te snel hertrouwd. Door de haat naar haar vader levendig te houden en tegelijkertijd haar angst steeds opnieuw te stimuleren: mijn moeder is gestorven aan borstkanker, ik krijg borstkanker, ging haar angst in vervulling en creëerde ze borstkanker. Een van de eerste dingen die ik haar adviseerde, was gaan praten met haar vader. Het bleek dat haar vader niet over haar moeder praatte om haar te beschermen.... Dit was een begin van het los kunnen laten van haar angsten en vooral van haar haat. De volgende stap was dat ze haar vader en zichzelf kon vergeven. En daarna kon het genezingsproces zijn werk doen via Reiki. Het is werkelijk ongelofelijk wat voor ideeën we hebben over onszelf en dus ook over anderen. En hoe die ideeën een eigen leven gaan leiden, omdat we ze nooit toetsen aan de werkelijkheid. Onze gedachten zijn vaak zo negatief, dat het van het grootste belang is ons bewust te worden van ons denken en de kracht ervan. De energie die we voortdurend gebruiken om onszelf onderuit te halen en ziek te maken, kunnen we beter besteden aan positieve gedachten, die niet alleen invloed zullen hebben op onszelf maar op onze totale omgeving, dus uiteindelijk op de wereld. Dus vanaf onze spirituele laag gaan deze opdrachten naar ons mentale veld en komen dan terecht in ons emotieveld om zich uiteindelijk in ons lichaam in de vorm van ziekte neer te zetten. Dat betekent dat het jaren kan duren voor een ziekte zich openbaart in ons lichaam, omdat ons lichaam de meest trage vibratie aan energie heeft. De kleur van het eerste chakra wat verbonden is met ons fysieke lichaam en het element aarde, is rood. De vibratie van rood is de meest trage van het kleurenspectrum en de reflectie is de meest warme. Oranje, behorende bij ons emotielichaam en verbonden met het waterelement, is minder traag en minder warm. Dat geeft het gevoel dat we kunnen ‘zwemmen’ in onze emoties. Trouwens de elementen verbonden aan het desbetreffende chakra werken genezend voor problemen die voortkomen uit dat chakra. Werk dus letterlijk in de aarde als je problemen hebt met het eerste chakra. Water is genezend voor het emotiegebied. En vuur is reinigend voor ons mentale veld, onze denkwereld. Wandelen in de frisse lucht is een uitstekende remedie als genezing voor je hart.
Yasmin Verschure
38/167
Weg naar het Licht
Geel is de kleur van de zonnevlecht en verbonden is met het mentale lichaam. Geel is al sneller en minder warm. Mentaal betekent het dat je gedachten stukken sneller zijn dan je emoties en zeker dan de vibratie van je fysieke lichaam. Misschien dat je nu begint te begrijpen dat alles een effect heeft op jouw ‘zijn’, ook de kleuren die je draagt. Als je slecht ‘geaard’ bent is het dus uitstekend om met aardse dingen bezig te zijn en rood te dragen. Als je ontstekingen hebt in je lichaam is lichtblauw een rustgevende en verkoelende, dus genezende kleur voor je. Mensen die vaak zwart dragen hebben meestal een gebrek aan energie. Zij vegeteren als het ware op hun omgeving. Meestal zijn zij depressief en je ziet het dan ook vaak bij jonge vrouwen rond een bepaalde leeftijd. In ziekenhuizen enzovoort wordt daarom wit gedragen. Wit reflecteert alle kleuren van de regenboog en is een uitgevende kleur. Hoewel ik al aangegeven heb dat niets zuiver lichamelijk is en omgekeerd, reageren mensen óf sterk fysiek, emotioneel óf mentaal. Vandaar dat ik toch even dit onderscheid maak: * Uitzuivering op het fysieke niveau: Na de inwijdingen maar ook na Reikibehandelingen gaat je lichaam sterke afscheidingsreacties vertonen. Dat kan betekenen dat je urine er donker uit kan zien en je transpiratie kan gaan stinken. Als je sterk fysiek reageert en je bent vele malen ziek geweest dan moet je jezelf erop voorbereiden dat alles in een sneltreintempo terug gaat komen. Alle ziekten die je in het verleden hebt gehad en die min of meer zijn onderdrukt, onder het gebruiken van medicijnen, zullen zich opnieuw aandienen. De chronische kwalen dus. Reiki maakt ze ‘acuut’ acuut. Dat betekent dat je nu de mogelijkheid krijgt om de oorzaak op te ruimen. Dus raak niet meteen in paniek. Je bent niet ziek, je zit midden in een genezingsproces. Als je de moed hebt, werk dan aan je helingsproces met Reiki en probeer het zonder chemische medicijnen. Als je dat vertrouwen niet hebt, ondersteun het proces dan met homeopathie. Maar lukt dat niet, straf jezelf niet als je nog medicijnen nodig hebt. De eerste stap op weg naar genezing is acceptatie. Er blijven altijd situaties dat je eenvoudig je gezonde verstand moet gebruiken. De medische wetenschap is er niet voor niets en de ontwikkeling die zij doorgemaakt hebben is werkelijk ongelofelijk, dus maak er gebruik van als jij dat nodig hebt. Op het fysieke vlak kun je zeggen dat Reiki dezelfde uitwerking heeft als een homeopathisch middel, in eerste instantie versterkt het de kwaal, om uiteindelijk het lichaam de kans te geven de boel echt op te ruimen. Reiki werkt nog vele malen sterker en directer, simpel omdat je niet naar het juiste middel in de juiste potentie hoeft te zoeken, zeker na de inwijdingen. Wees niet teleurgesteld als je door een bepaald proces bent gegaan en het komt weer terug. Hoe lang heb je nodig gehad om deze ziekte op te bouwen? Je pelt hem nu laag voor laag af. Nogmaals, het helpt als je het proces kunt verwelkomen als een uitzuiverings- en genezingsproces en het werkt meestal versneld. Je kunt elk proces zien als de heilige spiraal van zeven jaar, elke keer opnieuw ga je op een ander niveau door hetzelfde proces.
Yasmin Verschure
39/167
Weg naar het Licht
* Uitzuivering op het emotionele niveau: Onverwerkte emotionele trauma's komen omhoog en zoeken meestal een uitwerking in je dromen. Je gaat meer dromen na een Reikicursus of misschien kan ik beter zeggen: Je bent beter in staat om je dromen te herinneren. Je gaat meestal op een zeer zachte en liefdevolle manier door de onverwerkte emoties heen en deze krijgen een plek in jezelf. Ik heb echter ook meegemaakt dat iemand gedurende de tweede graad terug ging in haar herinnering naar een niet uitgewerkte psychose en zij deze psychose daarna opnieuw kreeg uit te werken. Er was echter een verschil met daarvoor: ze wist wat er aan ten grondslag lag en was bereid deze weg te gaan om zichzelf te kunnen openen voor de ongelofelijke kracht in haar, de Bron van onvoorwaardelijke liefde. * Uitzuivering op mentaal niveau: Na Reiki krijgen we meer inzicht en uiteindelijk meer rust in ons denken. Het werken met affirmaties is een goede hulp om dit proces te ondersteunen. Wees jezelf bewust dat bij alles wat je wilt verwerven er de bereidheid moet zijn om iets los te laten. Wanneer ik mezelf open wil stellen voor de overvloed van de kosmos, dan moet ik eerst inzicht krijgen in datgene wat mij belemmerde om mezelf open te stellen voor deze overvloed. De overvloed was er immers altijd? Ben ik bereid deze belemmering onder ogen te zien en los te laten of ben ik misschien gehecht aan mijn armoede? Snap je, als je niet bereid bent om daaraan te werken, dat affirmaties uiteindelijk allemaal doelloos zullen zijn? * Uitzuivering op het spirituele niveau: We hebben vaak een enorme aversie tegen God omdat we God verwarren met de kerk. Vanaf het moment dat we gaan beseffen dat God en de kerk twee verschillende dingen zijn die weinig of niets met elkaar te maken hebben, kunnen we alle ballast rondom religie los gaan laten en naar de werkelijk essentie gaan. God is onze essentie, de kerk is gemaakt en wordt bestuurd door mensenhanden. En waar mensen werken worden fouten gemaakt. En dat is geen ramp, we hebben allen dit hele proces nodig gehad om te leren. We hebben niemand iets te verwijten, ook de kerk niet. Wij allen hebben er deel aan gehad, wij hadden het nodig dat anderen voor ons de verantwoordelijkheid droegen. Nu is de tijd rijp dat we zelf deze verantwoordelijkheid op ons kunnen nemen. We zijn nu zo ver dat we gaan beseffen dat God niet buiten, maar in ons is en dat we God in onszelf een plaats mogen gaan geven. God zij dank! En uiteindelijk maakt het niet uit of we dat zullen doen in de kerk of daarbuiten, waar ik mee zeggen wil dat Reiki uitstekend te combineren is met iedere religie, zeker wanneer je de essentie daarvan kunt doorgronden. Want in essentie is alles één. Dit proces wordt makkelijker met Reiki, want Reiki is de weg van het hart en als het hart geopend wordt krijgt alles een andere dimensie. Bovendien is het hart het zielengebied en wanneer we ons hart dus openen, openen we de poort naar onze ziel en de Christus in onszelf.
Yasmin Verschure
40/167
Weg naar het Licht
HET PROCES NA DE EERSTE GRAAD Het is belangrijk dat je jezelf realiseert dat je Reiki doet op de eerste plaats voor jezelf. Er zijn altijd een aantal mensen die naar de Reikiklas komen en vinden dat ze zelf niets meer hoeven te leren, want ze zijn al volop aan het uitgeven en aan het werk met anderen. Toch wil ik altijd graag weten wat ze komen halen voor zichzelf. En aan het einde van de workshop is het voor iedereen duidelijk dat zij er op de eerste plaats waren voor zichzelf. Zoals ik al eerder zei, het is een enorme ondersteuning om een dagboekje bij te houden, want het uitzuivering- en reinigingsproces is het sterkste gedurende de eerste drie weken. Na die tijd is je lichaam redelijk gewend aan de verhoogde energievibraties en gaat het proces meer geleidelijk. Ook is het een geweldige ondersteuning om een Reikimaatje te kiezen en samen tien behandelingen uit te wisselen, elke week één. Het is een grote hulp en het is heerlijk om Reiki te ontvangen en te geven. Het belangrijkste leereffect hiervan is dat je vertrouwen krijgt in datgene wat je voelt, simpel omdat je deze ervaringen kunt uitwisselen. Je kunt elkaar ondersteunen in de processen waar je doorheen gaat na de Reikiklas. Het is van belang dat je jezelf bewust wordt hoe belangrijk het is jezelf eerst uit te zuiveren voor je therapeut gaat spelen. Hoe kun je andere mensen helpen, als je niet in staat bent jezelf te helpen? In het begin is het een valkuil om te ontdekken hoeveel kracht wij ineens bezitten. Vanuit enthousiasme begin je misschien mensen van hun hoofdpijn af te helpen tijdens feestjes. Ook al is dit voor mijn gevoel geen goede manier om Reiki te gebruiken, het is de les waar we allemaal doorheen moeten gaan. Wij zijn niet de genezers, je bent een doorgeefkanaal voor deze liefdesstroom en de persoon die de energie ontvangt mag zelf beslissen wat hij er mee doet. Het is nu eenmaal zo dat er mensen zijn die niet voor kiezen om te genezen en dat is dan meestal geen onwil, maar het op zielenniveau gezien niet de juiste tijd zijn. Dan moeten zij waarschijnlijk eerst iets anders opruimen. Dus laat al je verwachtingen los, open jezelf voor deze goddelijke kracht en laat verder de energie zijn werk maar doen in het geloof en vertrouwen dat God heel goed weet wat goed is voor iedereen. Trouwens, laat je niet verleiden om Reiki te gebruiken als een soort van aspirine. De oorzaak van bijvoorbeeld hoofdpijn zit praktisch nooit in het hoofd. Je kunt dus steeds opnieuw de hoofdpijn weghalen, maar dan ben je bezig met symptoombestrijding en kun je net zo goed een aspirine geven of nemen. Als je begint met Reiki, geef dan zoveel mogelijk een volledige behandeling. Maar Reiki werkt, hoe dan ook, al is lang niet altijd op het niveau waarop jij het zou verwachten. Ik vraag eerstegraders Reiki op de eerste plaats voor zichzelf te gebruiken. En daar bedoel ik mee dat het erg belangrijk is jezelf elke dag een behandeling te geven, al is het maar voor twintig minuten. Een van de belangrijkste dingen die mensen mogen leren is van zichzelf te houden, want hoe kun je ooit van een ander houden als je niet hebt geleerd van jezelf te houden. Bestaat er een mooiere manier om van jezelf te leren houden dan jezelf elke dag de ruimte, de tijd en de luxe te gunnen van een Reikibehandeling? Het is puur liefde wat je aan jezelf geeft en een begin van acceptatie van jezelf.
Yasmin Verschure
41/167
Weg naar het Licht
Wanneer ik zeg: gebruik Reiki op de eerste plaats voor jezelf, bedoel ik daarmee ook, je familie, je vrienden, je huisdieren en je planten en alles wat er binnen je bereik ligt. Als de tijd rijp is dat je Reiki gaat gebruiken voor mensen buiten je vriendenkring, dan komt dat vanzelf op je pad. Je energie zal veranderen, je krijgt een andere uitstraling en de mensen gaan op een andere manier op je reageren. In feite maakt het niet uit wat voor werk je doet, de dingen die je doet vanuit je hart krijgen een andere dimensie. Het lijkt misschien alsof je omgeving verandert, maar het is slechts jijzelf die verandert, dus mensen gaan anders op je reageren. Het kan zijn dat je jezelf bewust wordt dat je niet meer past in je oude baan. Dan is het nu de tijd om te veranderen. Het kan ook zijn dat je weer een nieuwe impuls kunt geven aan het werk wat je doet. Als het ware kun je jouw huidige werk nu gaan bezielen en het zou best eens kunnen betekenen dat je veel meer plezier zult krijgen in je werk. Heel veel mensen denken dat zij hun oude werk niet meer kunnen doen nadat ze Reiki gedaan hebben. Maar uiteindelijk maakt het niet uit wat voor werk je doet. De intentie waarmee je de dingen doet is van belang. Al het werk is even belangrijk in de ogen van God. Oude relaties gaan verdwijnen om plaats te maken voor nieuwe. Dit is het meest angstige voor mensen. In het prille begin van je spirituele ontwikkeling ben je geneigd om te zien wat je zou kunnen verliezen. Het is op dat moment nog moeilijk om te zien dat er dingen voor in de plaats gaan komen. Een van de belangrijkste processen op weg naar heelheid is echter het loslatingproces. Je kunt pas iets aan jezelf toevoegen als je bereid bent vrijwillig iets te offeren, iets los te laten. Dat kan de eerste keren angstig zijn, maar het is de enige weg om te groeien. Je kunt het vergelijken met een volle emmer. Om hem opnieuw te vullen, zul je hem eerst leeg moeten gooien. Maar geloof me, als je werkelijk bereid bent om los te laten dan komt er altijd iets beters, iets mooiers voor in de plaats. En er is zoveel ballast wat we meetorsen in ons leven, dat is werkelijk ongelofelijk. Het betekent simpel dat we steeds opnieuw weer moeten loslaten om te ontdekken waar het eigenlijk om gaat, dat we eigenlijk ontzettend weinig nodig hebben om gelukkig te zijn. Het is uitsluitend onze angst die ons steeds meer, steeds groter, steeds beter en steeds meer zogenaamde zekerheden ‘om ons heen laat bouwen’. Ik herinner me de dag van gisteren dat ik op mijn eentje met een rugzakje van tien kilo naar India ging. Ik, die nooit gereisd had en net hersteld was van een ernstige ziekte. Mijn innerlijke stem zij me dat het belangrijk was en dat ik het zou overleven. Tijdens mijn ziekte raakte ik alles kwijt, mijn gezin, mijn huis, mijn baan en vooral dus mijn gezondheid. Maar de uiteindelijk uitkomst was dat ik me realiseerde hoe ik in godsnaam mij leven had geleefd. Ik had me doodgewerkt, maar ik begon pas te leven in de ware betekenis van het woord nadat ik mijn angsten had doorvoeld en met een gerust hart kon vertrekken. In partnerrelaties kan dit proces betekenen dat de relatie beëindigd wordt. Het gebeurt echter veel vaker dat de relatie zich gaat verdiepen en dat je die relatie gaat krijgen die je altijd had willen hebben. Ineens is er de bereidheid om te werken aan datgene wat altijd weer opnieuw werd weggestopt. Kon je vroeger nog dingen ontkennen en er overheen leven, met Reiki wordt het steeds moeilijker dingen weg te stoppen of te ontkennen, steeds
Yasmin Verschure
42/167
Weg naar het Licht
moeilijker om te leven als een struisvogel, want het laat zich eenvoudig niet meer wegstoppen, het zal gaan wringen tot je er naar wilt kijken. Soms geven mensen Reiki de schuld van hun scheiding, van een bepaalde ziekte of een verandering in hun leven. Geloof me, je wordt niet ziek van Reiki, evenmin is Reiki de oorzaak van het feit dat je ontdekt dat je werk niet meer bevalt of dat je wilt scheiden of simpelweg ontdekt dat je zo verschrikkelijk moe bent dat het de hoogste tijd wordt dat je een poosje stopt met werken. Het enige wat gebeurd is dat je in een directer contact komt met je werkelijke gevoelens. Vechten helpt niet meer! Ik zie Reiki één op de eerste plaats als een uitzuivering- en genezingsproces voor jezelf waarin je, als je bereidt bent je gereedschap te gebruiken, de kans krijgt jezelf te bevrijden van een hoop ballast, zowel vanuit het verleden als het heden en daarmee de weg baant voor een vreugdevolle toekomst. Daardoor zul je meer en meer in staat zijn je verleden achter je te laten en volledig in het hier en nu te leven. Je kunt met je vragen meestal terecht bij je Reikimeester. Voordat je dat doet is het een goede oefening om jezelf in stilte terug te trekken, hetzij tijdens een meditatie of tijdens het moment dat je jouw genezende handen neerlegt op jezelf, terug te keren in de ruimte in je hart en jezelf de vraag te stellen. Veelal zul je dan merken dat het antwoord reeds in jou aanwezig was. Is het niet op dat moment, dan komt het op een ander tijdstip naar je toe, in je dromen, of zomaar gedurende de dag. Ook is het een goede gewoonte om met de groep na drie weken, dus nadat de reinigingsperiode voorbij is, bij elkaar te komen. Dit kan onder leiding van de Reikimeester of van de gastheer of gastvrouw van de groep. Ikzelf heb jarenlang een druk bezochte maandelijkse open avond georganiseerd. Op dit moment ben ik daar mee gestopt, omdat er in deze jaren zoveel veranderd is dat iedere Reikistudent voldoende mensen in zijn omgeving heeft om ondersteuning te krijgen. En soms is het belangrijk ergens een poosje mee te stoppen om ruimte te geven aan nieuwe impulsen.
Yasmin Verschure
43/167
Weg naar het Licht
DE REIKIBEHANDELING * * * * * * * * * *
*
Verbind jezelf op jouw manier in stilte met de Bron. Zorg voor een goede behandelingstafel, zodat je goed kunt zitten of staan. Zorg voor een fijne werkplek. Spoel je handen voor en na de behandeling af onder de stromende kraan. Verwijder indien mogelijk alle sieraden. Draag zo mogelijk kleding van natuurlijk materiaal. Zorg dat de ontvanger zijn benen niet kruist: dit blokkeert de energieafvoer - en zijn kaken niet stijf op elkaar heeft: dit blokkeert de ademhaling bij het middenrif, waardoor de adem niet vrij kan stromen. Vraag naar ziekten en medicijngebruik. Speel niet voor dokter. Bij twijfel verwijs je door naar een arts. Vertel de ontvanger dat het belangrijk is minstens twee liter water of kruidenthee per dag te drinken. Het drinken van water en kruidenthee is een douche voor je interne systeem en helpt datgene wat wordt losgemaakt af te voeren. Bedank dr. Usuï of de kosmos voor de gift van Reiki.
Een behandeling gegeven door een eerstegrader duurt ruim een uur. In eerste instantie lijkt dat misschien lang, maar als je in een goede houding kunt werken is het voor jezelf een meditatie en in deze tijd laad je ook jezelf op met kosmische energie. Dus ontspan je en geniet ervan! Elke handpositie duurt ongeveer vier minuten. Het is echter een gemiddelde. Meer en meer zul je in staat zijn je intuïtie te volgen. Het betekent simpel dat er plaatsen zijn in het lichaam die veel meer nodig hebben dan deze vier minuten en plaatsen die minder nodig hebben. Een goede leidraad daarin is: als je handen niet van de plaats af willen, laat ze daar. Hoe meer je gaat behandelen, hoe meer je de verschillen in warmte en koude gaat voelen, plaatsen die energetisch niet goed stromen. De intelligentie van Reiki is dusdanig dat je de energie niet hoeft te polariseren, Reiki polariseert zich zelf. Dat betekent dat het warmte toevoegt als de plaats onder je handen warmte nodig heeft en koude als het dat nodig heeft en dat het niet uitmaakt welke hand je gebruikt. Ontvanger en gever ervaren de warmteuitwisseling vaak in tegenovergestelde. Wat er gebeurt, is dat je het lichaam energetisch weer in balans brengt, waardoor het genezende werk vanbinnen uit kan beginnen. Als je begint te werken met een cliënt aan een serieus proces of dat nu ogenschijnlijk fysiek is of emotioneel, start dan met het geven van een serie van tien behandelingen: de eerste drie of vier behandelingen geef je drie of vier dagen achter elkaar, de volgende twee weken twee behandelingen per week en de laatste weken iedere week een behandeling. De reden is dat de ontvanger, wanneer die zelf niet ingewijd is in Reiki, in het begin de energie niet langer dan een dag vast kan houden. Het is vergelijkbaar met het proces van de inwijdingen. De reden dat mensen bij de eerste graad vier inwijdingen nodig hebben is dat een inwijding bij lange na niet genoeg is de verhoogde energievibratie neer te zetten in hun lichaam. Na vier dagen ga je de eerste verschillen waarnemen en na ongeveer drie weken is er een groot verschil, maar stop pas met de behandelingen als je de oorzaak te pakken hebt.
Yasmin Verschure
44/167
Weg naar het Licht
De handposities Voor je begint met het geven van de behandeling, bedank Dr. Usuï of de Bron voor de gift van Reiki. De ontvanger ligt op zijn rug op de tafel. Riemen, sieraden enzovoort zijn verwijderd. Zijn kaken zijn ontspannen en zijn benen niet gekruist. Houd je vingers zoveel mogelijk aaneengesloten: Posities zittende achter het hoofd: * Leg je handen eerst een poosje op de schouders om de ontvanger het gevoel te geven dat hij zichzelf kan overgeven onder je handen. * Leg je handen in het etherisch veld voor de ogen. Je kunt ze ook over de ogen leggen, maar de meeste mensen drukken te hard en dat is in deze positie uiterst onplezierig. De vingers wijzen richting tenen. De ogen zijn de spiegels van de ziel en wanneer je je ogen ontspant, ontspan je je hele lichaam. Je behandelt het derde oog en je leert de dingen in hun ware perspectief te zien. * Verplaats je handen tot tegen de oren. Je behandelt hierbij het totale gehoorapparaat. * Verplaats je handen naar de kruin. Stimuleert het kosmische bewustzijn. * Draai het hoofd en leg je vingers onder de schedelrand, draai het hoofd naar de andere kant en doe hetzelfde met de andere hand: ‘het kommetje’. Deze positie helpt om dingen uit het verleden op te ruimen, we laten onze zorgen los en het heeft een goede uitwerking op onze coördinatie. * Verplaats je handen voor de keel, het keelchakra. Leg niet de handen op de keel, het is een erg bedreigend gebied. Dit chakra is verbonden met het 2e chakra en hier brengen we onze creativiteit naar buiten. * Verplaats je handen naar de thymus, deze positie wordt de ‘alfabetsoep’ genoemd, omdat hier vele oude emoties liggen opgeslagen. We behandelen de thymus en geven voeding aan ons afweersysteem waardoor we ons beschermen tegen allerlei ziekten. Ga nu aan de rechter zijkant staan of zitten: * Leg je handen bij vrouwen aan één kant om de borst heen, bij mannen gewoon over de volle breedte van het borstgebied: het hartchakra. Zetel van ons gevoelsbewustzijn. Wanneer we in staat zijn ons hart te openen, zijn we in staat onze emoties te transformeren en openen we onszelf voor liefde, harmonie en genezing. * Leg je handen op de zonnevlecht, ofwel de maag. Dit is onze energiemotor, hier zit onze vitaliteit, schepping en vernietiging. Onze gekwetstheid en onze angst. We openen onszelf voor kennis, energie en kracht. * Verplaats je handen naar het sacrale chakra. Centrum van onze creativiteit en seksualiteit. Vanuit hier circuleert de energie door het hele lichaam. Als we vanuit dit punt kunnen leven, het Zen-bewustzijn, dan kunnen we onze levensstroom gaan verwelkomen. Goed voor onze spijsvertering, en darmen. * Leg de handen in de liezen. Hier bevindt zich onze wil om te overleven, onze basisinstincten. * Verplaats je handen naar de knieën. Trots en oud verdriet bevindt zich daar. * En als laatste op de voorkant van de voeten. Die ons dragen en overal brengen waar wij wensen te gaan. Problemen met benen en voeten staan in grote lijnen voor de moeite die we hebben om een nieuwe stap in onze evolutie te nemen. * Leg je handen op de heupbeenderen en strijk drie maal de benen af.
Yasmin Verschure
45/167
Weg naar het Licht
* Leg je handen boven het hoofd in het etherisch veld en strijk drie maal de aura glad van boven het hoofd tot over de tenen. Als het goed voor je voelt kun je alsnog een ‘energieveeg’ geven vanaf het schaambeen tot boven het hoofd * Vraag de cliënt zichzelf om te draaien op zijn rug. Zit achter het hoofd: * Leg je handen op de schouders. Je behandelt het longgebied, wat staat voor ruimte. Ziekten zoals astma etc. hebben veelal te maken met het mogen leren van je eigen ruimte innemen. * Verplaats je handen en leg ze over elkaar over de ‘zorgenknobbel’, dit is de zevende halswervel. Hier torsen we het leed van de wereld, in de vorm dat we te veel op onze nek nemen en ons te veel zorgen maken. Ga aan de rechter zijkant staan of zitten: * Leg je handen over de achterkant van het hartchakra. Deze kant van het hartckakra is onze ontvangende kant en we hebben meer moeite onszelf hier te openen voor de overvloed dat aan de voorkant. Geven is makkelijker dan ontvangen! * Verplaats je handen naar de achterkant van de zonnevlecht, ofwel de nieren. In de nieren vinden we onze relatieproblemen en oud verdriet. De bijnieren brengen harmonie in onze mineralen, water en proteïnen behoefte. * Verplaats je handen naar het heiligbeen. Als we onszelf hier openen, worden we levendiger en kunnen we onze talenten gaan gebruiken voor onszelf en voor anderen. * Leg ze schuin, in de positie van de broekzakken op een spijkerbroek, over de billen, dit wordt de ‘kontzakgreep’ genoemd. * Verplaats je handen naar de overgang tussen bil en bovenbeen. * Leg de handen in de knieholtes. * Leg je handen op de onderkant van de voeten. * Leg je handen in een letter ‘T’ over het rectum. * Maak een ‘V’ van je wijsvinger en je middelvinger en ga langs de ruggenwervels van boven naar beneden een aantal malen. * Onze rug bevat alle informatie vanuit ons verleden en is minder open en toegankelijk dan onze voorkant. Masseer daarom de rug vanaf de schouders tot de tenen. * Strijk drie maal de aura glad, zoals je deed aan de voorkant en indien dat goed voor je voelt, geef een ‘energieveeg’. * Vraag je cliënt om op zijn linkerzij te gaan liggen. Dit is onze emotionele kant en het helpt ons om in onszelf te kijken wat er gebeurd is tijdens de behandeling. Laat hem liggen voor ongeveer tien minuten en maak intussen een kop kruidenthee. * Bedank Dr. Usuï of de Bron door je handen te kruisen en naar je hart of je schouders te brengen. Dit zijn de basisposities en je kunt ze uitbreiden naargelang er delen in het lichaam extra energie nodig hebben. Bijv. bij de verwijdering van lymfeklieren in de oksels: Leg je handen respectievelijk aan de boven en onderkant van de schouder.
Yasmin Verschure
46/167
Weg naar het Licht
Wanneer niet te behandelen?
* * * * *
Er zijn een aantal situaties waarin je beter maar niet kunt behandelen en zo snel mogelijk een dokter kunt waarschuwen: Bij een hartinfarct. Als mensen een pacemaker hebben, geef dan geen Reiki op het borstgebied, zowel voor als achter. De pacemaker zou uit ritme kunnen gaan, met alle nare gevolgen van dien. Diabetespatiënten niet behandelen in de respectievelijke gebieden, als zij zichzelf niet controleren op hun insulinegebruik. Doen zij dit wel dan kun je rustig je gang gaan, veranderingen kunnen dan meteen worden opgevangen. Bij een blindedarmontsteking, geen Reiki op dit gebied, de ‘blinde’ darm zou kunnen springen. Na de operatie ondersteunen. Bij botbreuken: Laat eerst het betreffende bot zetten, alvorens je het genezingsproces met Reiki gaat ondersteunen.
* Lichaamsvreemde artikelen in het lichaam willen er wel eens uitkomen. Dit geldt voor heupen en knieën die gezet zijn met pinnen, als ook voor valse kronen en spiraaltjes! Wat de eerste twee betreft: het genezingsproces wordt vele malen versneld en de pinnen zullen waarschijnlijk eerder verwijderd moeten worden als de specialist aanvankelijk gedacht heeft. * Voor mensen met de tweede graad geldt: stuur geen Reiki tijdens een narcose of operatie van een patiënt. De patiënt kan uit de narcose komen en dat is allerminst prettig. De E.H.B.O. - Reikipositie bij uitstek: Leg in elke noodsituatie de handen op de zonnevlecht. De zonnevlecht is de energiemotor van het lichaam. Dit geldt voor hartinfarcten, mensen die in paniek zijn na bijv. een ongeluk, mensen die bewusteloos zijn, etc. Waar kun je Reiki allemaal voor gebruiken? Je kunt Reiki gebruiken om je stenen op te laden, om energie te geven aan je eten, om je planten en je snijbloemen een langer leven te geven, voor je huisdieren en andere dieren, voor baby's en zwangere vrouwen, voor kinderen van klein tot groot en uiteraard voor volwassenen. * Verder zul je daar zelf vanuit je ervaring nog vele mogelijkheden aan toe gaan voegen.
Yasmin Verschure
47/167
Weg naar het Licht
DE TWEEDE GRAAD En dan heb je een aantal maanden Reiki één, je bent er intens mee bezig geweest en hebt op het horizontale niveau van alles opgeruimd en ineens is daar het verlangen om de tweede graad te doen. Ook al doet lang niet iedereen de tweede graad, vanuit mijn ervaring kan ik alleen maar zeggen dat mensen nog meer veranderen na de tweede graad. Meer en meer worden zij zich bewust van de intensiteit en de kracht van Reiki. Zij ervaren de intensiteit en de diepte van dit prachtige geschenk en zij zijn inmiddels minder bang om zich te verbinden. Meer en meer gaan zij het pad op van dienstbaarheid. Wat iedereen kan vormgeven op die plek waar zijn of haar energie het beste kan stromen. Al is het proces van de tweede graad ook op de eerste plaats voor jezelf, hier zie je bij mensen een omwenteling ontstaan naar eigen meesterschap. Waarmee ik bedoel dat tweedegraders meer dan voorheen eigen verantwoordelijkheid willen gaan dragen voor hun eigen leven. Dit gaat vaak gepaard met geven van behandelingen aan anderen, omdat je er zelf meer voor gaat staan, het meer uit gaat stralen, dus je als een automatische reactie daarop vanzelf mensen gaat aantrekken in jouw energie. De training voor de tweede graad biedt jou de mogelijkheid om je op hogere niveaus van de Reiki energie af te stemmen. De initiaties van de tweede graad stemmen je af op de machtige sleutels of symbolen die op dit niveau worden gebruikt om energie te sturen op afstand en voor een krachtigere vorm van geestelijk en emotioneel genezen. De tweede graad geeft je de sleutels om door te groeien naar je diepste essentie: de verbinding met je ware wezen. Vanaf nu wordt het steeds meer een spiritueel proces, een weg naar verlichting. Een voorwaarde om de tweede graad te doen is dat je minimaal drie tot vier maanden Reiki één hebt en actief in je proces staat. Neem de tijd die jij nodig hebt voor jouw proces! Geloof me, als je er aan toe bent om de tweede graad te doen, dan staat niets of niemand je daarbij in de weg. Ook de materie niet. Het belangrijkste proces van het toe groeien naar de tweede graad is het proces van onthechting. Materie is ook energie en het is belangrijk dat dit de juiste plaats krijgt in je leven. Dus er is niets verkeerd aan om daar even lekker mee te stoeien. Vanuit de kosmische wetten is er overvloed voor iedereen en op alle gebied, ook voor jou dus. En kijk maar hoe jij je kunt openstellen voor de overvloed van Reiki en het vertrouwen kunt hebben dat alles wat goed voor je is er voor je zal zijn op het juiste moment. Een tweedegraads klas Een tweedegraads klas duurt van twee dagdelen van drie uur tot vier dagdelen van drie uur, dat is afhankelijk van wat een Reikimeester daar voor invulling aan wil geven en hoe groot de groep is. Ik ben na verloop van tijd overgestapt op interne tweede graads klassen van een volledig weekend, waarin vier dagdelen intensief gewerkt wordt en ik vind het een fantastische ervaring. Het is mogelijk omdat ik mensen de mogelijkheid geef om te herhalen en daar is altijd erg veel belangstelling voor, omdat iedereen die terugkomt inmiddels weet dat hij steeds weer opnieuw een nieuwe laag in zichzelf afpelt en zich
Yasmin Verschure
48/167
Weg naar het Licht
verdiept. Daar draagt de extra zegening ook toe bij, maar vooral het gebeuren en de energie in de groep. Een groep tweedegraders heeft een versterkte energie. Er wordt ook minder gepraat, woorden worden steeds minder belangrijk. Het is meer samen beleven en vieren en groeien. Wat gebeurt er zoal in de tweedegraads klas? Op de eerste plaats leer je drie symbolen en mantra's die je gebruikt voor: - De afstandsbehandeling: Door middel van deze symbolen en mantra's is het mogelijk om energie te sturen naar personen en situaties, waar ook ter wereld. Afstand en tijd bestaat niet meer. - De mentale behandeling: Via de mentale behandeling wordt het mogelijk om diepe dingen uit je onderbewuste omhoog te halen en te transformeren. - De fotobehandeling: Hoewel het aanvankelijk geen onderdeel was van de tweede graad gebruik ik het behandelen van kinderfoto's ook tijdens de tweede graad. Het is een enorm sterk stuk gereedschap om mee te werken en meerdere malen gebeurt het dat diepe kinderervaringen al gedurende het weekend worden uitgewerkt. De tweede graad geeft jouw het gereedschap om alles op te ruimen in dit leven wat je wenst op te ruimen. En om datgene neer te gaan zetten waarvoor jouw ziel gekozen heeft toen zij besloot te incarneren op deze aarde. Het is echter aan jouw of je bereid bent het gereedschap te gebruiken en of je jezelf niet laat weerhouden door alle weerstanden die je op je pad zult tegenkomen voor je jouw doel zult bereiken. Weerstanden heb je nodig om van te groeien en om keer op keer te beslissen welke weg je wilt bewandelen. Je bent nu op weg naar je eigen meesterschap, je bent nu op weg om baas te worden over je eigen leven. De initiatie in de tweede graad geeft jou de kracht en de bescherming om de symbolen en de mantra's op een zuivere manier te gebruiken. De symbolen en mantra's zijn geheim. Laat ze dus niet slingeren in je huis en geef ze niet in handen van mensen die niet zijn ingewijd. Ongeacht of anderen daar anders mee om gaan, het is het respect wat je hebt voor deze kracht en voor de gift van Reiki. Laat symbolen en mantra's ook nooit voor langere tijd in je huis liggen, als je ze maakt verbrandt ze dan daarna weer. Daarmee geef je de energie terug aan de kosmos. Ook zijn de symbolen en de mantra's die jij krijgt van jouw Reikimeester speciaal voor jou en is het niet de bedoeling dat je ze gaat vergelijken met andere studenten van andere Reikimeesters. Ieder heeft haar eigen handschrift. Ook na de tweede graad gaan we weer door een intense reinigingsperiode, die zich voornamelijk afspeelt gedurende de eerste drie weken. Verwelkom het proces.
Yasmin Verschure
49/167
Weg naar het Licht
DE MEESTERGRAAD En dan kan het gebeuren dat er ineens een innerlijk weten is dat je op de wereld bent gekomen om jouw dienstbaarheid aan het grote geheel neer te zetten in het Reikimeesterschap. Dan is het tijd om naar jouw Reikimeester te gaan en samen met hem te overleggen wat hij daar van vindt en welke stappen je kunt nemen. Als ik vind dat de persoon nog een aantal essentiële dingen heeft uit te werken, dan vraag ik hem te wachten en geef hem of haar bepaalde opdrachten mee om aan te werken. En dat kan in jullie ogen een hele belachelijke zijn: ik gaf iemand de opdracht om eerst haar huis op orde te brengen. Maar als je iets weet van samenhangen dan zal dit verband je niet ontgaan! Ik denk dat je een kans laat lopen als je deze confrontatie niet aangaat met jezelf en je Reikimeester. Je kunt natuurlijk snel naar iemand anders rennen en je zult altijd wel iemand vinden die ethiek minder belangrijk vindt en je toch zal inwijden, maar je laat het belangrijkste proces naar meesterschap dan aan jezelf voorbijgaan. Als Reikimeester echt jouw weg is, dan heb je de bereidheid om te wachten en om samen met jouw Reikimeester te werken aan die processen die voor jouw belangrijk zijn. Verder zou ik je vragen om zoveel mogelijk aanwezig te zijn in de klassen om ervaring op te doen. En wie weet, misschien is het erg zinvol om een klas te organiseren voor je Reikimeester, dat is al een leerproces op zichzelf. Het blijft natuurlijk belangrijk dat je in deze tijd zoveel mogelijk met Reiki bezig bent in de zin van het geven van behandelingen of het sturen van afstandsbehandelingen, enzovoort. Voor mij is het van belang dat je voor de volle honderd procent de verantwoording neemt voor je eigen leven. En nog iets: je zult in staat moeten zijn om je emoties te onderkennen en te hanteren. Er zal altijd iets blijven om aan te werken, want hoe verder je gaat op het pad van bewustzijn, hoe meer verleidingen en uitdagingen je tegen zult gaan komen. Mocht je emotioneel nog van alles hebben uit te werken, werk er dan aan. Door middel van je gereedschap van de tweede graad of indien je daar ondersteuning bij nodig hebt, zoek dan een goede therapeut. De meestergraad doe je niet op de eerste plaats voor jezelf, maar omdat je innerlijk weet dat je datgene wat je geleerd hebt mag overdragen aan anderen. Het vraagt op de eerste plaats bereidheid en overgave aan de Bron en dienstbaarheid van je. Met bereidheid bedoel ik dat je jezelf over durft te geven aan je stroom en je mee durft te laten nemen naar daar waar de energie je brengen zal. Want dat kan er wel eens anders uit gaan zien als jij had durven denken! Je leert nu de resterende drie mantra's en symbolen. Je leert hoe je in moet wijden en alle verschillende stappen van een Reikiklas. En verder zul jij jouw eigen persoonlijke kleur aan jouw Reikiklassen gaan geven, net als iedere Reikimeester dat doet. Volgens de richtlijnen van de Reiki Alliance moet je minimaal drie tot vier maanden je eerste graad hebben om de tweede te kunnen doen en ongeveer drie jaar met Reiki bezig zijn voor je Reikimeester kunt worden. Als ik uitzonderingen maak, dan doe ik dat omdat iedereen nu eenmaal op een verschillend pad van ontwikkeling zit. Maar uitzonderingen moeten geen regel worden. Laten we voor op stellen dat het doel van Reiki nooit het meesterschap op voorhand kan zijn. Een verbintenis met Reiki aangaan betekent veeleer: alle doelen loslaten en Reiki leven in de dingen van alle dag.
Yasmin Verschure
50/167
Weg naar het Licht
Groeien naar Reikimeesterschap is dus naar mijn gevoel een individueel proces wat veelal vanbinnen plaats vindt. Zolang er nog een willen of een moeten bij komt, ben je er mijns inziens nog niet klaar voor. En je weet het, Reiki is geen hardloopwedstrijd. Je kunt geen zaadje in de grond stoppen en verwachten dat er binnen een jaar een boom uitgroeit. Ieder heeft zijn eigen pad te gaan en Reikimeester is lang niet ieder zijn pad. Al het werk wat gedaan moet worden is in de ogen van God even belangrijk. Verder kan ik alleen maar zeggen dat, indien je echt de bereidheid hebt om datgene wat er van je gevraagd wordt in het meesterschap gestalte te geven, dat je heel wat moeilijkheden zult krijgen te overwinnen. Dus, ik vind het een goede zaak dat je zoveel mogelijk gevormd bent voor je eraan begint. Je zult al deze bagage nodig hebben om je doel voor ogen te houden en niet met alle winden mee te waaien. Ethiek van een Reikimeester Het is moeilijk om in het algemeen iets te zeggen over ethiek. Ik heb gemerkt dat het lidmaatschap van de Alliance geen garantie geeft voor zuiverheid. En dat is ook begrijpelijk, Reiki is een energie die boven het menselijk bewustzijn uitstijgt en die je met structuren en regels niet onder controle kunt brengen. Vanaf het moment dat Phyllis uit handen gaf dat zij de enige was die meesters in mocht wijden, is er een enorme ‘wildgroei’ in Reiki ontstaan. Meesters laten zich inwijden ‘voor een appel en een ei’ en zijn er niet vies van om direct daarna te beginnen met het inwijden van andere meesters. Dit heeft mij in den beginne allemaal diep geraakt en tegelijkertijd heeft het me erg veel gegeven. Het hele proces heeft mij keer op keer gedwongen om steeds opnieuw te kijken waar ik zelf sta en welke weg ik wil bewandelen. En ik heb veel, heel veel geleerd. Ik heb geleerd dat ik alleen maar een meester in zal wijden als ik met hart en ziel daar ja op kan zeggen en dat het losstaat van de verleiding voor het geld. Wat heus niet altijd simpel is als je op zwart zaad zit! Ik heb geleerd dat veel van de regels die de Alliance gesteld heeft nuttig zijn, zoals bijvoorbeeld het proces van de tienduizend dollar. Het is een fantastisch proces, in plaats van zoveel mogelijk zekerheden om ons heen te verzamelen, is dit de eerste stap om die zekerheden los te willen laten. En daar is een gigantisch vertrouwen voor nodig. Maar hoe in godsnaam wil je dit onzekere beroep ooit gestalte geven als er niet geloof en vertrouwen is in de goddelijke overvloed? Geld is energie, net als Reiki. Hoewel ik naar eer en geweten dit proces hanteer en soms gebruik maak van een andere energie-uitwisseling, vind ik dit een ongelofelijk waardevol proces, wat voor mijn gevoel de basis is van goed en gedegen meesterschap. Het is typisch westers om alles te willen ‘hebben’ en nergens iets voor te willen doen. Het is begeerte om op het spirituele vlak iets te willen ‘zijn’. Het is onze westerse begeerte om verlichting te willen kopen! Door het proces van de tienduizend dollar heengaan is echter een heel ander proces. Het is de bereidheid om je weerstanden af te breken, alles los te laten wat geen spirituele waarde heeft en jezelf te openen voor de krachten en de overvloed van de kosmos. Het is voor mijzelf het meest kostbare proces dat ik mocht beleven. Ik heb me geopend in al die andere lagen en heb een onwrikbaar vertrouwen dat God voor me zorgt, ook in de maanden dat ik geen inkomen heb.
Yasmin Verschure
51/167
Weg naar het Licht
Ik heb door dit proces onvoorstelbare hardnekkige oude patronen van angsten en gehechtheden aan armoede losgelaten en mezelf voorgenomen om nooit meer in armoede te leven, in de wetenschap dat God zorgt voor al zijn kinderen en wij slechts door onze begeerte en hebzucht tekorten creëren op de aarde. Ik ben dankbaar dat ik niet bezweken ben voor alle verleidingen die op mijn pad kwamen en dat ik geen meester heb ingewijd voordat ikzelf drie jaar meester was. Ook al gingen zij dan naar anderen. Pijnlijk, maar niet mijn verantwoordelijkheid. Ieder mens is verantwoordelijk voor zijn eigen daden, aan de mijne heb ik meer dan genoeg. Wat niet wegneemt dat het goed is om kritisch te blijven kijken. Hoe meer je de waarde gaat beseffen, hoe meer je bereid zult zijn ook de diepte van de weg te gaan. Je krijgt immers precies wat je jezelf waard vindt in dit leven, niet meer en ook niet minder. Er zijn meesters die tegenwoordig de verschillende graden in één weekend geven. Ik kan er alleen maar van zeggen dat het naar mijn bescheiden mening voor ieder normaal mens onmogelijk is deze energie gelijktijdig te ontvangen. Het is hetzelfde als water willen gieten in een emmer die toch al overloopt... Hoewel de energie van Reiki puur en zuiver is, blijft de ontwikkeling van het kanaal daarin een rol spelen. Het is onmogelijk dingen door te geven die je zelf nog niet neergezet ofwel vormgegeven hebt in jezelf. En mocht ik nu de indruk gewekt hebben, dat alle ongeorganiseerde Reikimeesters ‘maar een beetje aanrommelen’, dan is dat niet waar. Er zijn er ongetwijfeld velen die naar eer en geweten eerst door hun eigen processen zijn gegaan en er aan toe zijn om een voorbeeld te zijn voor anderen. Nogmaals, ik heb al aangegeven dat lidmaatschap geen garantie is voor zuiverheid. Ethiek van een Reikistudent Het is niet alleen de Reikimeester die met jou een verbinding is aangegaan, maar ook jij bent een verbinding aangegaan met jouw Reikimeester. Heb je het gevoel dat jouw leerproces is afgelopen bij jouw Reikimeester en wil je graag doorgaan met een andere meester om welke reden dan ook, wees dan zo eerlijk om jouw proces met je Reikimeester eerst af te sluiten alvorens je een verbinding aangaat met een ander. Wees er zeker van dat jullie energie goed op elkaar is afgestemd en dat je dat leerproces krijgt wat jij nodig hebt. Nogmaals, als geld de enige reden is voor die keuze, dan heb je nog weinig begrepen van het kostbare proces van Reiki. Misschien laat je wel een mogelijkheid liggen om voorgoed af te rekenen met je angst voor tekort. Maar dat is aan jou. Ieder krijgt wat hij zichzelf waard vindt, hoe dan ook. De dingen waar ik het meeste voor heb moeten doen, zijn nog steeds van onschatbare waarde in mijn leven... ‘Alvorens een goede meester te worden moet je leren een goede leerling te zijn’.
Yasmin Verschure
52/167
Weg naar het Licht
Jouw eigen tempel bouwen Wil je een mooie tempel bouwen, dan zal je eerst aan het fundament moeten werken. Dat betekent dat je eerst bereid moet zijn door al je donkere kanten heen te gaan. Dat is je kompost om te groeien. Als je het fundament vergeet zal je tempel steeds opnieuw weer instorten.
Yasmin Verschure
53/167
Weg naar het Licht
EEN REIKIKLAS VOOR KINDEREN Ik kreeg van mijn meester de opdracht om ook met kinderen te werken en ik moet zeggen dat dit aanvankelijk aardig leek te kloppen: er kwamen vele kinderen op mijn pad. In eerste instantie was dat voor behandelingen, maar later begon ik met mijn eerste Reikikinderklas. Ik startte aanvankelijk met kinderen in de leeftijd vanaf zeven jaar of zelfs bijna zeven. Later heb ik die leeftijd opgetrokken tot negen jaar, wat niet betekent dat er geen uitzonderingen mogelijk zijn. Het is voor mij een feest om met kinderen te werken en ik wordt daarbij altijd ondersteund door een groepje helpers in en buiten de klas, want inmiddels is ook de kinderklas intern! Al zijn er soms ettertjes bij, je moet ze bezig zien met Reiki, het heeft iets sacraals. En het is feest om een Reikibehandeling te krijgen van een groep kinderen. Het is belangrijk dat de kinderen zelf sparen voor het geld van Reiki, wat in samenspraak met hun besteed wordt aan een project met kinderen. Kinderen zijn enorm open voor Reiki. Wanneer kinderen ziek zijn en het maakt niet uit wat het is en je hebt de mogelijkheid om ze met Reiki te behandelen dan oogst je sneller dan met volwassenen prachtige resultaten. Kinderen reageren fantastisch op Reiki, kinderen reageren fantastisch op liefde. Wanneer er moeders met kinderen naar mij toekomen onder de zeven jaar, dan kies ik er meestal voor om het kind zelf een aantal Reikibehandelingen te geven om veelal later te vragen of ik de moeder mag behandelen. Tot de leeftijd van zeven zit het kind nog praktisch volkomen verweven in de aura van de moeder. Dat betekent dus dat problemen bij het kind veelal terug te vinden zijn bij de moeder. Dus wanneer de moeder begint met haar dingen op te ruimen, heeft dat automatisch tot gevolg dat het kind beter zal gaan functioneren. Dit is niet bedoeld om moeders op te zadelen met schuldgevoelens. Het kind heeft deze situatie gekozen om zijn lessen te leren. Dus het hebben van kinderen is zowel voor de kinderen als voor de ouders een uitdaging om te groeien. Nawoord Ik zou een aantal dingen nu anders doen. Ik heb een veel te grote verantwoordelijkheid op me genomen heb door zover te gaan om interne kinderklassen met herhalers enzovoort te organiseren. De inwijdingen horen bij de Reikimeester, de ouders mogen de opvoeding doen! Het kind heeft voor mij een ruimere betekenis gekregen. Ik heb mijn innerlijk kind ontdekt en werk daarom graag met het kind in iedere volwassene. In die zin blijf ik met kinderen werken. Het kind vertegenwoordigt de verbinding tussen hemel en aarde, het kind is het hart ofwel het Christusbewustzijn in onszelf. En als we daar kunnen verblijven, zullen we de onschuld van het innerlijke kind ervaren als nooit tevoren!
Yasmin Verschure
54/167
Weg naar het Licht
DE REIKIPRINCIPES Een belangrijk hulpmiddel op jou weg met Reiki zijn de Reikiprincipes, welke zijn opgesteld door Dr. Usuï. Het leven van de Reikiprincipes is eigenlijk Reiki! 1. Maak je vandaag geen zorgen Het is werkelijk ongelofelijk hoeveel zorgen we ons maken over van alles wat we maar kunnen bedenken: onze kinderen, ons werk, ons huis, onze financiële positie, onze relaties, etc. Je zorgen maken betekent simpelweg dat je leeft vanuit je persoonlijkheid en niet verbonden bent met je ziel, want je hebt niet het vertrouwen dat er een grotere macht is die voor je zorgt en je hebt zeker nog niet de overtuiging dat je alles zult krijgen wat goed voor je is op het juiste moment. Dat geldt ook voor alle mensen die je dierbaar zijn. Als je eerlijk bent en gaat kijken of je ooit iemand daadwerkelijk geholpen hebt door je zorgen te maken, dan weet je dat het antwoord ‘nee’ is. Dus daar kun je rustig mee stoppen. Trouwens jezelf zorgen maken over anderen betekent dat je lekker niet met jezelf bezig hoeft te zijn! 2. Roep vandaag geen woede of boosheid op Het is erg belangrijk om te beseffen dat zolang jij nog ladingen boosheid in je hebt, je keer op keer weer boosheid om je heen op zult roepen, of je het nu wilt of niet. Het is dus in de eerste plaats belangrijk om al die opgekropte haatgevoelens in jezelf op te gaan ruimen. De eerste aanzet daartoe is te accepteren dat het in jou zit. Verder zijn er hulpvolle oefeningen, waarvan ik er soms enkele gebruik in mijn Reikiklassen. Oude opgeslagen woede en haat vervuilen ontzettend je energie, maar het is vooral de opgekropte woede die je systeem vervuilt en die zo gemakkelijk aangeraakt kan worden door iemand die wat tegen je zegt. Deze persoon wordt dus het slachtoffer van jou oude onverwerkte rotzooi. Ruim het op en je zult merken dan je zelden of nooit meer kwaad wordt. En als dit wel gebeurd, dan is het niet beladen met oude emoties en mits verbonden met het hart kan het een zeer mooie en scheppende energie zijn, waarin je iemand iets kan geven waar hij op dat moment naar vraagt. 3. Eer je vader, je moeder, je leraren en ouderen Dit is voor velen een moeilijke! Ieder van ons heeft op zijn minst met een van zijn ouders iets uit te werken. Vaak reflecteert die ouder jouw verborgen schaduwzijde. Bijv. Je hebt een agressieve vader en je voelt je vaak ontzettend onrechtvaardig door hem behandeld. Misschien slaat hij je wel en je hebt niet in de gaten dat het ook iets in jou moet zijn. Dan ga je een relatie aan en je kunt er zeker van zijn: Je kiest een partner die agressief is, zij het niet in daden dan in woorden, maar je krijgt weer dezelfde situatie op je pad. Net zolang tot je deze les geleerd hebt. Een stap die daar onlosmakend mee verbonden is dat je je vader en jezelf kunt vergeven en wie weet, worden jullie wel de beste maatjes. In ieder geval zal het niet meer nodig zijn een partner te kiezen die dit stuk in zich heeft, omdat je het in jezelf hebt geaccepteerd en een plaats hebt gegeven.
Yasmin Verschure
55/167
Weg naar het Licht
Ook je kinderen zijn uitstekende leermeesters en met minstens één van je kinderen heb je iets soortgelijks uit te werken, maar als jij datgene voor jezelf reeds hebt uitgewerkt, wordt het zonder meer een stuk gemakkelijker. Ieder die op jou pad komt en waarvan je wat te leren hebt, is een leraar voor je en een goede leraar is meestal diegene waarbij dat proces niet van een leien dakje loopt. Ook een goede spirituele leermeester zal jou confronteren met je schaduwzijde! 4. Verdien je brood op een eerlijke manier Tja, dat is een beetje een moeilijke. Wat is een eerlijke manier? Wat voor mij eerlijk is hoeft voor jou niet eerlijk te zijn en andersom. Ik denk dat het duidelijk is dat je anderen niet moet benadelen in welke vorm dan ook. 5. Heb respect voor alles wat leeft Is het niet logisch dat je, naarmate je meer respect gaat krijgen voor jezelf, steeds meer respect gaat krijgen voor alles wat leeft en de manier hoe alles, maar dan ook alles met elkaar verbonden en van elkaar afhankelijk is. Niet alleen onze natuur, maar ook de natuur om ons heen is een groot wonder dat als je jezelf daar echt mee gaat verbinden, je alleen maar kan vervullen met eerbied. Hier moet een enorme intelligentie achter zitten. Misschien kom je in de problemen met het feit dat je vlees eet. Er is niets op tegen om je consumptie van vlees een eind terug te brengen, maar er blijven mensen die zweren bij vlees. Okay, eet het en doe het met respect voor het dier wat zich offerde voor jou en weet dat het ook jouw lot is eens te worden gegeten door de dierenwereld. Maar ook planten leven, dus wees ook dankbaar voor het plantenvoedsel wat je eet. In plaats van nummer drie wordt ook soms een andere gebruikt en die geef ik als een extra: 6. Vandaag ben ik dankbaar voor alles wat ik heb Het is goed om wakker te worden en voor het opstaan jezelf gewaar te worden van de gift van het leven en de gift van Reiki. Hoe meer je vanuit je hart gaat leven, en daar ontkom je uiteindelijk niet aan, want dat is de weg van Reiki, hoe meer je voelt wat een intens voorrecht het is om in deze tijd te mogen leven met alle mogelijkheden die we hebben. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn! Vandaag is vandaag. Het betekent dat je jezelf niet gaat straffen als je vandaag een steekje hebt laten vallen. Morgen is er weer een nieuwe dag en begin je weer opnieuw met je goede intenties en daaraan gekoppeld jouw wil om dat neer te gaan zetten. Het is een goede hulp om voor het slapengaan je dag terug te lopen vanaf het moment dat je naar bed ging tot het moment waarop de dag startte. Als je iets tegenkomt wat je niet bevalt, dan neem je je voor het morgen beter of anders te doen, zonder jezelf te straffen of te veroordelen.
Yasmin Verschure
56/167
Weg naar het Licht
DE CHAKRA'S Als we de mens energetisch bekijken dan vinden we in het klein alles terug wat in het groot rondom ons is. Zo bestaat de mens energetisch uit zeven hoofdchakra's die tezamen de kleuren van de regenboog vormen. De onderste chakra is rood en de bovenste, die verbonden is met de kruin is violet. De onderste drie chakra zijn verbonden met de materie ofwel de vrouwelijke energie ofwel de maan of het duister in onszelf. Zij zijn verbonden met ons aardse bestaan. Datgene wat letterlijk ‘verborgen’ is maar waar tegelijkertijd onze kompost ligt voor innerlijke groei. Onze lagere persoonlijkheid dus. De bovenste drie chakra's zijn verbonden met geest ofwel de mannelijke energie, de zon of het licht in onszelf. Zij zijn verbonden met ons bovenaardse bestaan ofwel onze hogere persoonlijkheid. De brug tussen deze twee werelden vormt het hartchakra. Het is de brug tussen Hemel en Aarde. Het maakt de mens van een onbewust levend wezen tot een bewust levend wezen die de verantwoordelijkheid wil gaan nemen voor zijn eigen leven en bij wie elke actie voortaan niet meer vanuit het hoofd of vanuit de instincten plaatsvindt, maar vanuit het hart. Als we allemaal vanuit ons hart zouden gaan functioneren, betekent dit dat er geen oorlog meer zou zijn, geen jaloezie, geen ziekte. Het brengt harmonie in ons totale zijn, dus zullen we meer harmonie om ons heen verspreiden. Het maakt ons tevens weerbaar tegen allerlei ziektes. Het betekent dat zelfs de taalbarrières een heel eind zouden vervagen, omdat de taal van het hart erg eenvoudig is te verstaan als je goed bent afgestemd. Simpel: Je hebt geen woorden meer nodig. Het hart is niet alleen verbonden met onze ziel, maar ook met het kind in onszelf en de Bijbeltekst: ‘Als gij niet wordt als kinderen zult gij het rijk der hemelen niet binnengaan’, wordt eenvoudig te begrijpen. We zullen de puurheid en de zuiverheid en de eenvoud van het kind in onszelf terug moeten vinden. Wanneer je ingewijd wordt in Reiki wordt je opnieuw verbonden met die potentie van liefde in jezelf door je hart en dus automatisch met het Kind in jezelf. Verborgen speelsheid en ondeugd komen naar boven! Je kunt volop gaan genieten! Het leven is een spel en wij zijn de spelers... We zullen de bereidheid moeten hebben om aan onszelf te werken tot we onze laatste lagen van onze ui hebben afgepeld. Daar vinden we de eenvoud en de puurheid van het kind terug. Als gij niet wordt als kinderen, zult gij het Rijk der Hemelen niet binnengaan... Het kosmische licht bestaat uit helder wit licht. De intensiteit is echter zo groot dat wij het niet in die vorm kunnen ontvangen. We zouden er simpelweg aan verbranden. Dat is de reden waarom het witte licht uiteenvalt in het kleurenspectrum van de regenboog en ook in deze vorm vinden wij het terug in ons lichaam. Zeven is een heilig getal. Het witte licht valt uiteen in zeven kleuren, er zijn zeven hoofdchakra's in ons lichaam, zeven lagen in onze aura, zeven dagen in de week etc.
Yasmin Verschure
57/167
Weg naar het Licht
De zeven hoofdchakra's * Het onderste chakra is ons basischakra, vertegenwoordigt de kleur rood en is verbonden met het element aarde. Het omvat onze wil om te overleven, onze bereidheid om op deze aarde te zijn, om op onze eigen benen te gaan staan. Het is tevens verbonden met de eerste laag in onze aura, het etherisch veld, dat energieveld waaruit ons lichaam is vormgegeven en wat zich ongeveer zeven centimeter van ons lichaam af bevindt. Het is dat deel van onze aura dat vastgelegd kan worden via de Kirlian-fotografie. * Het tweede chakra, het sacrale chakra, bevindt zich juist onder de navel en is oranje. Het vertegenwoordigt de seksualiteit, de vriendschap en de emoties. Het is verbonden met het element water. Hier zetelt onze creativiteit. Vanuit dit punt kan de energie door je hele lichaam circuleren, vandaar dat dit punt in de Zenmeditatie erg belangrijk is. Het wordt ook wel het kipunt of het harapunt genoemd. Dit chakra is verbonden met de tweede laag van de zeven lagen in onze aura, het emotionele veld. Het bevindt zich op ongeveer een meter van het lichaam en het is om die reden dat je jezelf onbehaaglijk kunt gaan voelen als mensen te dichtbij komen en hun energie tegenstrijdig voelt met de jouwe! * Het derde chakra zit op de plaats van onze maag en het wordt de zonnevlecht genoemd. Het is verbonden met het element vuur. De kleur is geel. Hier zit, evenals in ons tweede chakra een groot deel van onze emoties. Maar hier vinden we vooral onze gekwetstheid en onze angst. Dit chakra heeft alles te doen met macht en in deze tijd van evolutie speelt het grootste deel van ons leerproces zich hier rondom af. Als we dit chakra openen betekent het dat onze angsten gaan verminderen en we openen onszelf om onszelf te ondersteunen en beginnen het proces van uiterlijke macht om te keren naar innerlijke macht. Simpel, we worden zelf de baas over ons eigen leven. In dit chakra bevindt zich tevens onze vitaliteit, de kracht van de zon, en het is verbonden met de derde laag in onze aura: het mentale veld. * Het vierde chakra is het hartchakra. Het is verbonden met het element lucht. De kleur zachtgroen maar ook rosé hoort bij dit centrum. Het is het middelpunt tussen onze hogere en onze lagere persoonlijkheid, ofwel de brug tussen hemel en aarde. Als we de opening kunnen maken naar dit punt dan gaan we onszelf verbinden met ons diepste wezen, onze eigen tempel. Dan is de angst om onszelf te verbinden sterk vermindert en worden we van onbewuste mensen tot bewuste mensen en kunnen we onszelf meer en meer spiritueel gaan openen. Liefde, vrede en tevredenheid worden in ons geboren. Dit chakra is verbonden met ons spiritueel veld. * Het vijfde chakra is het keelchakra en heeft de kleur hemelsblauw. Deze en de twee bovenste chakra's gaan de vier elementen te boven en zijn verbonden met ether. Het tweede en vijfde chakra hebben een verbinding met elkaar. Alles wat er leeft aan scheppingsdrang en creativiteit zoekt een uitweg via het keelcentrum. Hier wordt het vorm gegeven. De keelchakra vertegenwoordigd ons vermogen om onszelf uit te drukken, onszelf te onderzoeken. Als dit chakra zich opent ontstaat het gevoel van de moeite waard te zijn. ‘Ik ben die ik ben en dat is goed.’
Yasmin Verschure
58/167
Weg naar het Licht
* Het zesde chakra wordt ook wel het derde oog genoemd en is verbonden met de kleur indigo. Dit derde oog is het helderziende oog, wat simpelweg betekent dat hoe meer je een bewust mens wordt hoe meer je de dingen gaat zien zoals ze werkelijk zijn, hoe meer je de werkelijkheid achter de illusie gaat zien en begrijpt waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Het is de basis van je intuïtie en je inspiraties. Je ogen zijn de zetel van je ziel. In de ogen van de mens herken je hun schoonheid, hun openheid en hun bewustzijn. * Het zevende chakra wordt het kruinchakra genoemd. Het is de directe verbinding met de kosmische energie, van hieruit laat je die binnenkomen wanneer je jezelf daarvoor opent en vandaaruit wordt dit chakra geassocieerd met je hogere ontwikkeling. Wanneer de beide hersenhelften meer in harmonie gaan komen, betekent dit dat de dualiteit in jezelf tussen het mannelijke en het vrouwelijke gaat verdwijnen en dat je niet meer expliciet van mannen of vrouwen houdt, maar van mensen.
Yasmin Verschure
59/167
Weg naar het Licht
VOEDING Voordat ik zelf Reiki had, heb ik mezelf gedurende mijn ziekteperiodes meerdere malen onderworpen aan strenge vastenkuren en diëten. En in combinatie met alternatieve therapieën was dat zeker een goede ondersteuning op dat moment. Reiki op zich is echter al ontzettend reinigend. En wat ik later heb ontdekt is dat de kracht van mijn denken minstens even belangrijkere effecten sorteerde dan voeding. Waarschijnlijk heeft het ook te maken met de lange periodes dat ik in ontwikkelingslanden ben geweest en nog verblijf. Het klinkt voor veel mensen ongelofelijk, maar tijdens mijn eerste verblijf in India dronk ik al het water en at ik al het voedsel wat ik kreeg aangeboden, ook al zag het er niet uit. Ik at het in het vertrouwen dat het me in liefde was gegeven. Menig toerist verklaarde me voor gek. Gezien het feit dat ik net een zeer ernstig ziekbed achter de rug had en gezien mijn overgevoeligheid voor infecties klinkt het waarschijnlijk fabelachtig. Vooral omdat ik op dat moment niet eens Reiki had. Maar één ding was enorm sterk in mij, dat was mijn verbinding met India en mijn mentale bewustzijn. Ik creëerde gezond water en gezond voedsel met mijn geest. En het werkte perfect, tot ik vier maanden later emotioneel in een moeilijke situatie kwam en er dus ook een deuk kwam in mijn mentale scheppingsdrang. Vanaf dat moment werd ik ziek en moest ik voorzichtig zijn. Er zijn verschillende vormen van voeding en diëten. De macrobiotiek staat totaal haaks op het vegetarisme. Toch werken ze allebei voor de persoon die er in gelooft. Ik ben het meer en meer eens met Detlefsen die zegt: ‘Eet wat je lekker vindt en geniet ervan’. Het is mijn ervaring dat hoe meer je bewust wordt van jezelf, hoe bewuster je omgaat met het voeding dat je eet. Dus langzaam maar zeker zul je gaan kiezen voor voeding van betere kwaliteit en steeds beter zul je gaan voelen welke voeding niet goed is voor jouw systeem. Voor de mensen die graag een leidraad daarin hebben, kan ik wat grove aanwijzingen geven: * * * * * * * *
Drink minstens twee liter zuiver water per dag. Eet zo weinig mogelijk vlees. Als je dat toch nodig hebt, beperk je tot kip, wild en vis. Vermijd zoveel mogelijk suiker en zoetigheid. Als je overstapt naar vegetarische voeding maak dan niet de fout al je eiwitten te vervangen door melkproducten. Het is beter om een combinatie van granen en bonen of noten en zaden te eten. Vermijd zoveel mogelijk het drinken van melk, dat is voor baby's. Vervang dit door zure melkproducten en stap over op soyamelk. Bij verkoudheid of infecties: stop even met melk en kaasproducten, zij zijn erg slijmvormend. Vermijd zoveel mogelijk geraffineerd voedsel: wit brood, witte rijst enzovoort. Kies indien mogelijk voor verse producten…
Eet nooit wanneer je jezelf moe of vervelend voelt. Heb je de neiging om jezelf te overeten, drink dan eerst een glas water voor de maaltijden. Het is heel plezierig om 's morgens alleen maar fruit te eten, je nieren reinigen 's morgens het sterkste en hebben dan alle mogelijkheden daartoe. Als je eet, geniet dan vooral van datgene wat je eet. En mocht je op plaatsen eten waar je twijfelt aan de kwaliteit van de voeding, laadt het eten en ook datgene wat je drinkt dan op met Reikienergie.
Yasmin Verschure
60/167
Weg naar het Licht
Voordat je aan een Reikiklas begint, begin jezelf al van tevoren uit te zuiveren door wat gezonder te eten. Verminder indien mogelijk het gebruik van koffie, suiker, alcohol en sigaretten. Als het niet te moeilijk voor je is, drink dan zo weinig mogelijk koffie en liever geen alcohol tijdens het weekend. Rook zo min mogelijk. En de beste medicijn voor elke pijn is dat je leert relativeren. Kijk regelmatig in de spiegel wanneer je moeilijk doet en lach om jezelf! Het is ontzettend genezend! Het proces van Reiki is een intense weg van loslaten, onthechting en overgave aan jouw levensstroom...
Yasmin Verschure
61/167
Weg naar het Licht
HET REIKI PROCES ‘Wees kritisch, onderzoek alles en behoudt het goede’ - De Boeddha Het proces waar Reikistudenten doorheen gaan, en ook een meester naar haar meester, is het ‘levensproces’. Het gaat alleen allemaal wat sneller dan voorheen. Het proces duurt ongeveer drie jaar. Dat kan ook aanmerkelijk korter of langer duren, dat hangt af van het feit in hoeverre je deze stadiums met jezelf al hebt uitgewerkt in het verleden en ze hebt doorleefd, doorvoeld en nu inmiddels herkent. Fase 1: Kinderjaren: Een periode van afhankelijkheid en adoratie. De meester weet het, moet het weten. Alles wat hij zegt is belangrijk en je zuigt vanuit een ongelofelijke honger. Fase 2: Puberteit: Het verzet. Verdorie, dat wist ik toch zelf al lang, dat is niets nieuws. Jeetje wat een stom mens zeg. Wat arrogant om te denken dat hij mij iets kan leren. Ik heb toch immers niets meer te leren? Je begint te schoppen tegen..... Fase 3: Volwassenheid: Ik ben mijn eigen meester. Ik heb respect voor mijn eigen weten en respect voor mijn meester. Dank zij hem of haar kwam ik in contact met mijn eigen Bron. Ik ben dankbaar en bereid om hem of haar te ondersteunen. Ik wil samen bouwen, samen dragen. Ik wil mijzelf op mijn manier dienstbaar maken aan het grote geheel. - Tijd voor vriendschap en gelijkwaardigheid! Verbinding is totale vrijheid. Jij bepaalt zelf wat goed is voor jou proces. Een meester is een tussenpersoon tussen jou en God. Je kunt haar gebruiken zolang je haar/hem nodig hebt. Heb je de verbinding met je eigen goddelijke kern, dan heb je geen enkele meester meer nodig, want dan zul je jouw antwoorden rechtstreeks putten uit de enige Bron. Maar als je dat bereikt hebt is het eveneens niet moeilijk meer om een verbinding aan te gaan in de stof, omdat je dan inmiddels het verschil kent tussen verbondenheid en gebondenheid…
Yasmin Verschure
62/167
Weg naar het Licht
GELD, KRACHT EN LIEFDE Alles is energie. Alles komt uit dezelfde Bron. Er zijn mensen die vinden dat spiritualiteit en geld niet aan elkaar gekoppeld mogen worden. Het zijn voor hen twee verschillende dingen. Hoewel er nooit tevoren zoveel geld werd uitgegeven aan onnodige luxe dingen, is het uitgeven van geld voor je spirituele ontwikkeling een duidelijke drempel voor mensen. Een van de problemen hierbij is dat energie onzichtbaar is. Je kunt het niemand tonen, wat wel mogelijk is met je dure auto, je huis, je kostbare bankstel, je video of je dure vakantie. Het proces in Reiki dat ons dwingt op een andere manier naar geld te kijken, is eigenlijk alleen maar belangrijk voor ons rijke westerlingen. Nergens ter wereld vind je een zo grote angst voor tekort dan in ons rijke Westen, waar we zo ontzettend veel bezitten, dat we ons alleen maar zorgen kunnen maken hoe we kunnen voorkomen omdat kwijt te raken. Wat op zich niet zo'n probleem zou hoeven zijn, want we kunnen natuurlijk altijd delen met mensen die wat minder bedeeld zijn. Grappig, terwijl we eigenlijk niet eens meer een voorstelling hebben van wat echte armoede is. Behalve dan misschien in de sloppenwijken van Miami. Toen Hawayo Takata Reiki introduceerde in het Westen wist ze dat het belangrijk was als mensen de waarde hiervan leerden kennen, dit te koppelen aan de energie van geld. Zijzelf gaf alles op om Reikimeester te kunnen worden, zij vroeg ook een offer van haar Reikistudenten. Ik geloof dat Hawayo Takata heel goed gezien heeft hoe belangrijk voor ons in het Westen het proces van onthechting is en hoe belangrijk het is om daar doorheen te gaan, alvorens Reikimeester te kunnen worden. Het is meer dan waar. Reiki is nooit voor geld te betalen, want dan zou het onbetaalbaar zijn. Het enige wat belangrijk is in dit proces, is het proces zelf. Om volledig te kunnen groeien naar dienstbaarheid zul je jezelf eerst volledig moeten onthechten van materie. Betekent dit dat je arm moet zijn om spiritueel te kunnen groeien? Nee dat betekent het niet, je kunt arm zijn en tegelijkertijd bijzonder gehecht aan je armoede. Het betekent simpel dat je mag genieten van alles wat je hebt en datgene wat je hebt als een goed ‘rentmeester’ beheerd, maar dat je meer en meer gaat beseffen, dat niemand op deze wereld iets kan bezitten, dat alles wat we hebben ons slechts in leen gegeven is en dat we hiervan niets kunnen meenemen naar de andere wereld als we ons lichaam verlaten. Alles is energie en energie moet stromen. Als we bang zijn om te kort te komen, als we angstvallig onze materie vast blijven houden, onszelf dus blokkeren in de materiele energie, dan houden we ook onze emoties en het verleden vast en maken we onszelf uiteindelijk ziek, omdat we niet kunnen stromen. Geld, kracht en liefde, het komt allemaal uit één en dezelfde Bron en als we onszelf blokkeren op een bepaald gebied, dan blokkeren we ook de andere energiestromen. Dus als we niet onszelf kunnen bevrijden van de gehechtheid aan geld, dan zal het ook onmogelijk voor ons zijn om onze uiterlijke macht om te buigen naar innerlijke macht, simpel gezegd om volledig in onze kracht te gaan staan en dan is het ook onmogelijk om onszelf te openen voor onvoorwaardelijke liefde. Geld is slechts een symbool voor de diepe processen waar we door moeten gaan, voordat we volledig het geschenk van Reiki kunnen gaan bevatten. Voordat we onszelf vol-ledig kunnen bevrijden van onze angst voor tekort en met een volledige overgave durven vertrouwen op het onweerlegbare feit dat er overvloed is voor
Yasmin Verschure
63/167
Weg naar het Licht
iedereen. Ik zei dat het enige wat belangrijk is aan dit hele gebeuren het proces is. Onthechting van materie betekent voor ons Westerlingen dat we door lagen van angst moeten gaan. Dat we beseffen dat we ons van de wieg tot het graf hebben verzekerd en allerlei schijnzekerheden om onszelf hebben opgebouwd om onze eigen leegheid en afgescheidenheid maar niet te voelen. Voor mezelf heeft dit proces letterlijk betekend dat ik op mijn allereerste tocht alleen in India ineens duidelijk zag dat ik nog steeds arm was en mijn eigen armoede in stand hield. Vanaf dat moment besloot ik dat er altijd genoeg voor mij zou zijn. Ik heb nooit een moment spijt gehad van mijn investering in Reiki, al was het ook een worsteling vooraf. Want vanaf dat moment kon ik me werkelijk openen voor overvloed en was er altijd genoeg. Niet alleen genoeg eten, maar vooral ook kon ik mezelf helemaal volledig ontplooien en in mijn kracht gaan staan, zoals nooit tevoren en kon ik me meer en meer gaan openstellen voor de oneindige genade van de kosmos. Als ik Reiki breng in derde wereld landen, hanteer ik een andere manier van energieuitwisseling. Simpel omdat de mensen daar meestal geen geld hebben en daar voor hen geen leerproces ligt om uit te werken in dit leven. Ik voelde me soms werkelijk beschaamd in India, dat mensen altijd alles met me deelden. Zij zouden nooit alleen eten, nooit alleen drinken, nooit alleen roken. Van deze ‘arme’ mensen heb ik geleerd hoe ongelofelijk arm wij zijn in het Westen en heb ik me voorgenomen om mijn energie te laten stromen. En het stroomt nu op alle drie de verschillende lagen! En dat is voor mij een van de allerbelangrijkste geschenken van Reiki, eenvoudig onbetaalbaar! Trouwens, wat ik vroeger dacht blijkt niet waar te zijn, het betekent niet dat wanneer mensen genoeg geld hebben, ze dit makkelijk investeren in hun spirituele ontwikkeling. Ik zou haast zeggen: integendeel. Dus ieder mens, rijk of arm in het materiële Westen, heeft dit proces op een bepaalde manier uit te werken. Soms stellen mensen mij de vraag: ‘Ja maar ik kan het wel vergeten om ooit Reikimeester te worden, ik zit al mijn hele leven in de bijstand’. Ook dat is een keuze die je op een bepaald tijdstip in je leven hebt gemaakt en ik denk dat je eerst al deze creaties van jezelf onder ogen mag gaan zien en jezelf mag afvragen welke je nog dienen en waar je nu niet meer voor kiest. Dan is het nu tijd om deze laatste op te ruimen en je eigen creativiteit te gaan gebruiken voor iets totaal nieuws. Een proces wat hier zeker bij hoort en eveneens niet makkelijk is, is dat je leert om geld te vragen voor de behandelingen die je geeft. Als mensen niet op de ene of andere manier kunnen betalen voor datgene wat jij voor hen doet, dan voelen ze zich bij je in de schuld staan en zullen ze na verloop van tijd niet meer terugkomen. Dit proces begint pas als je serieus met mensen gaat werken, dus je hoeft er heus niet meteen na de eerste graad mee te beginnen. Dan zit je nog in een leersituatie. Misschien kun je vragen of men een cake of een bos bloemen voor je meeneemt. Meestal zullen je behandelingen zich dan echter beperken tot je vrienden of familie en met hun heb je normaal gesproken al een bepaalde energie-uitwisseling en is het dus niet nodig om geld te vragen. Het leren vragen van geld voor jouw diensten heeft heel veel te maken met datgene wat jij jezelf waard vindt.
Yasmin Verschure
64/167
Weg naar het Licht
Ps. Hoewel de tijden zijn veranderd en bovenstaand proces voor velen niet meer van belang schijnt te zijn, is het toch goed om te beseffen dat de stap naar Reikimeesterschap een bereidheid en overgave van soortgelijke diepte vraagt als de uiterlijke opening die je maakt wanneer je bereid bent tienduizend dollar te investeren. Het is eenvoudigweg de bereidheid om al je uiterlijke zekerheden los te laten en jezelf over te geven aan de stroom van het leven, zonder voorwaarde. In geloof en vertrouwen…
Yasmin Verschure
65/167
Weg naar het Licht
DEEL 3 HET LEVEN EN STERVEN VAN EVERHARD
Yasmin Verschure
66/167
Weg naar het Licht
HET STERVENSPROCES ‘Ik laat los, Ik laat God….’ De dood We worden dagelijks met de dood geconfronteerd, toch willen we er liever niet te lang bij stil staan. Sterven lijkt ver van ons bed want het betreft doorgaans anderen. Maar diep vanbinnen weten we dat er geen ontkomen aan is. Er komt een moment dat ook de dood aan onze deur zal kloppen. Wanneer we klaar zijn met de lessen die onze ziel tijdens deze incarnatie wilde leren, is het tijd om terug naar huis te gaan. Uiteindelijk is ons verscheiden op het aardse vlak niets meer en niets minder dan een nieuwe geboorte in een andere dimensie. De vreugde van onze kosmische familie over onze terugkeer is ongetwijfeld te vergelijken met de verwachtingsvolle houding waarmee onze ouders naar ons uitkijken wanneer we hier op aarde worden verwacht. Het is te gek voor woorden dat datgene wat onontkoombaar is, zo diep verdrongen is uit ons bewustzijn. We willen onszelf pas met de dood bezighouden als we er met onze neus op gedrukt worden. De reden hiervoor is ongetwijfeld het feit dat velen van ons het voortbestaan van het leven ontkennen of op zijn minst betwijfelen. We hebben ons zo krampachtig verbonden met de materiële werkelijkheid, dat de herinneringen aan onze afkomst volledig vervaagd zijn. En naarmate de materie ons meer en meer is gaan bezitten, is de angst om los te laten groter en groter geworden. Wanneer we terugkijken naar onze ‘ouden’ en ‘wijzen’, dan zien we dat het afscheid bij het sterven even natuurlijk verliep als het welkom bij het geboorteproces van een nieuwe wereldburger. Onze voorouders namen doorgaans bewust afscheid van dit leven op het moment dat ze wisten dat het hun tijd was. Zij waren minder verworteld met de materie, legden eenvoudigweg hun fysieke voertuig af en aanvaardden hun tocht naar het licht om daar opnieuw samen te smelten met ‘Al Wat Is’. Sterven op een dergelijke bewuste manier is een bevrijding, een loskomen van aardse beperkingen. Maar het kan alleen die kwaliteit hebben wanneer we onze spirit werkelijk verbonden hebben met het wezen van onze goddelijke aardmoeder en helemaal mens zijn geworden. Geboorte Wanneer twee zielen met elkaar versmelten, ontstaat het wonder van het nieuwe leven. Veilig en geborgen verblijft dit nieuwe mensje in de baarmoeder tot het moment dat de tijd rijp is om haar intrede op aarde te doen. De ongeboren vrucht is zich volledig bewust van de sfeer waarin ze verblijft. De ‘zijns’-toestand van de moeder schept in dit prille begin de voorwaarden voor het fundament waarop de boreling haar nieuwe leven kan gaan bouwen. En dan, meestal na negen maanden, is het voertuig gevormd waarmee de nieuwe ziel haar intrede hier op aarde kan doen. Hoe wreed om die veilige geborgenheid te moeten verlaten en door dat donkere kanaal deze onveilige wereld in geperst te worden! Gelukkig beginnen wij volwassenen ons weer te herinneren dat geboorte een natuurlijke ‘ziekte’ is en proberen we de thuisbevalling in ere te herstellen. De sfeer van de omgeving
Yasmin Verschure
67/167
Weg naar het Licht
en het eerste contact tussen moeder en kind zijn immers van vitaal belang voor onze verdere ontwikkeling. Slapen Tijdens onze slaap verwijdert het etherisch lichaam zich van ons fysiek lichaam. Er is één verschil met de dood: de verbinding blijft aanwezig. Je zou kunnen zeggen dat ons leven aan een zilveren draadje hangt. Soms worden we met een schok wakker, op dat moment sluit het etherisch veld zich opnieuw rond ons fysiek lichaam. Het is goed wanneer we ons bewust zijn van onze aardse sterfelijkheid. Het maakt dat we anders in het leven staan, kwetsbaarder ongetwijfeld, maar ook nederiger en met meer respect. Het is een goede gewoonte om voor het slapengaan de dag die achter ons ligt aan een gewetensonderzoek te onderwerpen. Bekijk iedere situatie als een toeschouwer, kritisch, maar zonder te oordelen. Vergeef jezelf voor je misstappen en probeer anderen te vergeven, ook al hebben ze je nog zoveel pijn gedaan. Het is immers vanuit onwetendheid dat we anderen kwetsen. Elke dag is een nieuwe dag. Wanneer we wakker worden bestaat gisteren niet meer, er is alleen deze nieuwe dag. Laten we de nieuwe dag die voor ons ligt verwelkomen en onze intenties zo helder mogelijk formuleren. Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen. Je weet immers niet of er nog een morgen zal zijn. Wat zou je doen als je nog een week te leven had? Schrijf het op en doe het nu! Angst Naarmate we onze angst voor de dood loslaten, gaan we met nieuwe intensiteit van het leven genieten. In alle oprechtheid, volledig en met overgave. Niet langer proberen we krampachtig de leegte op te vullen met geestdodende activiteit. De stilte krijgt eveneens een plek en het leven wordt één groot feest. We focussen ons niet langer op het hiernamaals. De belofte van de eeuwige gelukzaligheid beleven we nu, op dit moment, door onze hemel op aarde te creëren. Het leven van iedere dag krijgt de kwaliteit van pure vreugde en alles wordt heerlijk betrekkelijk! Ik heb veel nagedacht over mijn eigen dood. Er waren tijden dat de dood zeer nabij was. Wanneer de angst toesloeg probeerde ik die toe te laten, hem niet langer te verdringen, zodat de angst steeds minder vat op me kreeg. Innerlijke vrede en gelukzaligheid waren het gevolg. Ik had het voorrecht om een aantal malen dicht bij stervenden te mogen zijn, ze als het ware een stukje mee te mogen dragen. Dat was steeds opnieuw een intense ervaring. Soms betrapte ik mezelf erop dat ik jaloers was omdat zij het mysterie mochten doorgronden, terwijl ik achterbleef op deze aarde, omdat ik blijkbaar nog het een en ander te doen had. Gelukkig begrijp ik inmiddels dat het een voorrecht is om in deze unieke tijd van evolutie en transformatie op aarde te mogen zijn. Ik veranker dagelijks een stukje van mijn hemel hier op aarde en ervaar dit leven steeds vaker als een vreugdevol geschenk. Meer en meer verdwijnen de sluiers tussen beide werelden. Er is nauwelijks nog verschil tussen mijn
Yasmin Verschure
68/167
Weg naar het Licht
broeders en zusters in de stof en mijn broeders en zusters in de geest. De dood is mijn dagelijkse metgezel. Het is mijn intentie om op het moment dat mijn tijd gekomen is, dit leven zo bewust mogelijk te verlaten. De ervaringen van mijn sjamanistische broeders en zusters zullen mij daarbij inspireren en begeleiden. Wat mij betreft mag het een groot feest worden wanneer ik deze aarde verlaat om opnieuw naar huis te gaan. Wanneer we in onszelf ontwaken, weten we dat er geen afscheiding bestaat. De werkelijke verbinding blijft eeuwig bestaan, er is geen begin en geen einde. Eigenlijk is er alleen maar een ‘tot strakjes’. Rouwproces Maar natuurlijk is daar dat menselijke gemis in de stof. Het is pijnlijk wanneer we niet langer kunnen delen, niet langer kunnen aanraken. Daarom is het rouwproces zo belangrijk. Laat jezelf dat door niemand afnemen, gun jezelf het verdriet. Wanneer je de pijn tot in alle diepte durft te ervaren: het gemis, de woede, de frustratie om alleen achter te blijven, zal dit proces je in alle diepte uitzuiveren. Als je verdriet verdringt zal het steeds opnieuw de kop opsteken en zal het onverwerkte rouwproces je leven blijven verzieken. Als je je verdriet verwerkt wordt er een nieuwe dimensie aan jouw ‘zijn’ toegevoegd. Pas wanneer een dergelijk proces in alle diepte is doorleefd, kun je volledig los gaan laten. Dan wordt het mogelijk die ander in liefde de ruimte te geven haar weg in die nieuwe dimensie te vinden. Je opent jezelf voor een nieuwe manier van contact. En plotseling zul je merken dat er altijd een extra engel op je schouder zit die je ondersteunt bij je taak hier op aarde. Overgave We rouwen niet alleen bij het verlies van een dierbaar iemand, een soortgelijk proces vindt plaats na scheidingen, op de momenten dat onze kinderen het huis uitgaan, na het verlies van je baan, een verhuizing, enzovoort. We gaan door de verschillende fases van het rouwproces zoals Elisabeth Kübler Ross zo baanbrekend heeft beschreven in haar boeken. Eerst is daar het onvermijdelijke ‘weten’. Dan volgt ongetwijfeld de ontkenning. Als we niet langer in die ontkenning kunnen leven, komt de boosheid: we zijn vreselijk kwaad op iedereen en vooral op God. We proberen er uit te halen wat we kunnen en beginnen te marchanderen, te onderhandelen met God. Als we deze stappen in alle diepte hebben doorleefd volgt de acceptatie ofwel het proces van aanvaarding. En wanneer die acceptatie volledig en bewust is, kan de ziel zich buigen voor de wil van het allerhoogste. Dan volgt de laatste stap in het proces, de stap van de volledige overgave: ‘Ik laat los, ik laat God’. Doornroosje Jonge kinderen herinneren zich vaak feilloos hun afkomst. Dat zie je terug in het volgende gedicht. Ik kreeg het van een wijs zieltje op het moment dat zij in dit leven dertien jaar was. Doodgaan, doodgaan is niet eng voor doodgaan ben ik niet bang, het leven duurt al zo lang. Doodgaan is makkelijk, doodgaan is fijn, maar je doet het niet voor de gein.
Yasmin Verschure
69/167
Weg naar het Licht
Je gaat pas dood als je klaar bent met je leven als je gedaan hebt waarvoor je gekomen bent Dan slaap je wel 100 jaren en word je als Doornroosje weer wakker Dan ga je weer, langs een zilveren koord naar beneden en je ligt in je wieg Dat is lang geleden Je begint te huilen, waarom moest ik nou wakker worden, waarom ben ik terug? Dat merk je later wel. Ik houd van het leven Maar toch ben ik altijd klaar om dood te gaan. De Witte Heks... Lessen Na jaren van afgescheidenheid keren we weer terug naar onze eeuwige verbinding. Waarschijnlijk zijn we al ‘vele doden gestorven’ op het aardse vlak, in allerlei verschillende lagen, voordat we herkennen dat dit leven slechts een deeltje is van onze immense totaliteit. Maar voor de dood aan onze deur klopt krijgen we allemaal de tijd die we nodig hebben om onze lessen te leren die onze ziel dit keer wilde leren. Ons leerproces gaat na ons fysiek verscheiden gewoon door, ook aan gene zijde. Wanneer we dit begrijpen dan snappen we ook waarom dit fysieke leven hier op aarde zo belangrijk is. Alles wat we in dit leven toevoegen aan ons bewustzijn, nemen we mee naar een volgende etappe. Ons fysieke lichaam hebben we gecreëerd en kunnen we beschouwen als het goddelijke voertuig voor onze ziel. Het bevat alle coderingen die als vanzelf de lessen zullen aantrekken die we besloten hebben te ervaren en te leren, zowel fysiek, emotioneel, mentaal als spiritueel. Het is dus van groot belang om dit prachtige voertuig liefdevol te verzorgen en te leren luisteren naar de signalen die zij voortdurend uitzendt. In plaats van ons stoflichaam als instrument te zien, associëren we er ons zo volledig mee, dat het voor velen van ons de enige werkelijkheid is geworden. We maken ons uitsluitend druk om onze zichtbare ‘buitenkant’. Ja, we beoordelen elkaar zelfs op die zichtbare realiteit. We besteden kapitalen aan make-up, schoonheidsbehandelingen, gewichtscontrole en dure kleding om onszelf er beter uit te laten zien dan we in werkelijkheid zijn, in de hoop op die manier de felbegeerde waardering te krijgen waar we zo hevig naar verlangen. We kiezen er liever niet voor te ‘investeren’ in onze geestelijke groei, of dat nu in tijd is of in geld. Toch weten we allemaal dat die keren dat we werkelijk door iemand werden aangeraakt, dit doorgaans weinig met de buitenkant van doen had, ik zou haast zeggen, integendeel. Het is de uitstraling, de levendige vitaliteit van personen, dieren en dingen waar we ons bewust of onbewust door aangetrokken voelen. We creëren onze eigen werkelijkheid. Hier op aarde, in de stof zijn we allemaal manifestaties van licht en donker, dat is een gegeven. Wanneer we ons verbinden met het donker in onszelf, dan is dat hetgeen we later zullen ontmoeten aan gene zijde. Als we ons verbinden met het licht in onszelf, als we ons realiseren dat we godsvonkjes zijn en daar de
Yasmin Verschure
70/167
Weg naar het Licht
verantwoordelijkheid voor willen dragen, dan brengen we niet alleen de hemel op aarde, maar zal ons ook in het hiernamaals licht ten deel vallen. Wat niet betekent dat we het duister in onszelf moeten ontkennen. Integendeel, op het moment dat we het duister in onszelf accepteren en niet langer projecteren op onze buitenwereld, zijn we op weg om licht te worden. Harmonie is het perfecte evenwicht tussen licht en donker Godsbeeld Het wordt tijd om ons geloofssysteem eens kritisch onder de loep te nemen. Vanuit macht en onderdrukking is God eeuwenlang misbruikt om ons klein en afhankelijk te houden. Nu we in onszelf ontwaken, laten we ons niet langer zoet houden met een godsbeeld die ons straft en ons voor eeuwig zal laten branden in de hel. God is de eeuwige Bron van wijsheid, de absolute manifestatie van onvoorwaardelijke liefde die geen oordelen kent. Hij/zij ziet liefdevol toe hoe wij onze eigen hel of hemel creëren en in deze ‘werkelijkheid’ verblijven zolang we die ervaring nodig hebben. Op het moment dat in ons het verlangen ontwaakt om terug te keren naar de eenheid, verbinden we onszelf opnieuw met het licht en gaan we steeds meer in harmonie leven met alle zichtbare manifestaties van de schepping. En uiteindelijk zal het donker er nog wel zijn maar ons niet langer beïnvloeden. Deze aarde is bij uitstek een leerschool. Wanneer we dit beseffen dan openen we onszelf om de ervaringen op te doen die onze ziel nodig heeft om haar goddelijke bestemming te realiseren. Wanneer het tijd is om de overgang naar het licht te maken, kunnen we verrijkt terugkeren naar de Bron van alle Leven. Afzondering Volgens de kerk werden wij in zonde geboren. De kerk is tot nu toe in velerlei opzichten een mannelijk bolwerk geweest. Zij gaf God een mannelijk aangezicht en ontkende daarmee het vrouwelijke aspect, de Godin in ieder van ons. Dit resulteerde in een wereldwijde onderdrukking van de vrouw. We vergaten onze grootsheid, leefden vanuit een diep geworteld schuldgevoel en begonnen onszelf te gedragen als onwaardige, zondige en sterfelijke wezens. We vergaten dat goddelijkheid in ieder van ons aanwezig is en dat mannen en vrouwen samen de totaliteit van God belichamen. In het verleden vertegenwoordigde de kerk het gezag, zij gaf ons houvast en richtlijnen. Nu is de tijd rijp om op te staan, om zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor onze goddelijkheid en onze innerlijke waarheid te ontdekken. Laten we niet bang zijn dat op onze eigen, unieke manier te doen. Laten we ook niet het kind met het badwater weggooien en onszelf afsnijden van ons geestelijk erfgoed. De enige betekenis van zonde is afzondering. Wat in alle eenvoud betekent dat we door te incarneren in de stof onszelf hebben afgezonderd van onze ware totaliteit. Dit was nodig om nieuwe ervaringen op te doen, om uiteindelijk te ontdekken wie we zijn, zodat we verrijkt terug kunnen keren naar die Eenheid. Alle wezenlijke problemen, alle pijn en lijden die we tijdens dit leven ervaren, komen voort uit dit gevoel van afgescheidenheid. Velen zijn opgevoed in een patroon van zonde en boete, waardoor dit gevoel nog werd versterkt. Hoe anders zou het zijn wanneer ons vanaf het prille begin werd geleerd dat we in wezen prachtige godsvonkjes zijn, absolute
Yasmin Verschure
71/167
Weg naar het Licht
goddelijke perfectie. Maar misschien zou er dan geen impuls zijn om iets nieuws te willen ontdekken, iets nieuws te willen leren omdat er ook geen uitdagingen meer zijn, vandaar. Wanneer we het kosmische samenspel gaan begrijpen, begint de verwondering over de perfectie van de schepping en zullen we de wetten van het universum niet langer overtreden. Een natuurlijk gevolg is respect voor onszelf en respect voor ieder die anders is. Wanneer we onszelf afscheiden van de Bron, is angst een natuurlijk gevolg. Angst vraagt zichzelf te bewijzen, angst wil zichzelf manifesteren, angst vraagt om competitie, wil steeds opnieuw in de activiteit om de leegte, onze eigen leegte, onze eigen onzekerheid niet te hoeven voelen. Naarmate we onszelf opnieuw ontdekken en meer en meer gaan leven vanuit die liefde die we in wezen zijn, verandert ons negatieve zelfbeeld. We krijgen vertrouwen in onszelf en vertrouwen in anderen. We zien in ieder mens een vonkje God, de weerspiegeling van onszelf. Er ontstaat een diep innerlijk weten dat we deel uitmaken van het grote mysterie dat Leven heet. Op dat moment zijn we op weg om heel te worden. Aids Aids is typisch een ziekte van deze moderne tijd. Een ziekte die onze samenleving duidelijk maakt dat we het respect hebben verloren voor de wetten van het universum. Met onze val uit de Eenheid begonnen we onszelf te ervaren als materiële wezens. We vergaten onze grootsheid, geloofden niet langer in overvloed en creëerden gebrek. We vergaten dat seksuele energie de hoogste vorm van schepping in zich draagt, wanneer we daar selectief en verantwoord mee omgaan en wanneer we handelen vanuit liefde en respect. De oorzaak voor dit gevoel begint op het moment van onze geboorte. In de veiligheid van de baarmoeder zijn we nog volledig één met geest, volledig met ons thuisland verbonden. Na onze geboorte in deze aardse realiteit leven we de eerste zeven jaren min of meer in beide werelden: de geestelijke en de materiële, zijn we nog redelijk zuiver afgestemd op onze totaliteit. Vanaf die leeftijd beginnen we de verbinding met onze Bron te verliezen, of anders gezegd, vanaf dat moment begint deze verbinding langzaam maar zeker dicht te slibben. En dat is nodig, want om onszelf, onze goddelijke totaliteit, terug te vinden moeten we, hoe paradoxaal dit ook moge klinken, eerst volledig vergeten wie we in werkelijkheid zijn. Vanaf dat moment doet het ego zijn intrede. Het hoofd regeert over het hart en we hebben het gevoel dat we het alleen moeten doen. We menen te moeten vechten voor ons bestaan. We beseffen niet dat we tegen onszelf vechten, dat onze innerlijke agressie zich weerspiegelt in onze buitenwereld. We hebben niet geleerd hoe we samen kunnen werken met onze scheppende en vernietigende krachten, zo mooi gesymboliseerd in de Indiase god Shiva en zijn gemalin Kali. We weten niet hoe we deze krachten de baas kunnen worden, hoe die te transformeren, zodat we ze kunnen gebruiken als instrument voor al onze scheppingen, om uiteindelijk onze hoogste potentie, de kwaliteit van onvoorwaardelijke liefde, het Christusbewustzijn in onszelf, vorm te geven. We zijn bang om niet bij de groep te horen en presenteren onszelf naar buiten alsof we succesvol en gelukkig zijn, terwijl we ons vanbinnen onzeker en verscheurd voelen. We overschreeuwen onszelf en overschrijden de grenzen van het toelaatbare. Wanneer we onszelf niet durven onderscheiden, niet durven verbinden met onze ware kern, niet durven te staan voor onze eigen kracht, voor datgene wat we werkelijk zijn, kan deze disharmonie zich uiteindelijk gaan uiten in de zo gevreesde ziekte aids.
Yasmin Verschure
72/167
Weg naar het Licht
Licht en donker Wanneer je te horen krijgt dat uitgerekend jij aan deze verschrikkelijke ziekte lijdt, stort ongetwijfeld je wereld in. Je zult het aanvankelijk ontkennen. Dit kan jou immers niet overkomen, deze vreselijke dingen gebeuren doorgaans alleen met anderen. In een later stadium zul je misschien vreselijk boos zijn en je afvragen waarom jij zo gestraft wordt…. De wetten van het universum maken je duidelijk dat je uit de Eenheid bent gevallen, dat de tijd rijp is om de harmonie in jezelf te herstellen. De harmonie tussen licht en donker, de harmonie tussen het mannelijke en het vrouwelijke in jezelf. Al kunnen we de situatie niet veranderen, we kunnen wel onze kijk op de situatie veranderen. We kunnen aids zien als een straf van God. Ongetwijfeld een natuurlijke reactie. Maar na een diepgaand proces van acceptatie en verwerking is het niet onmogelijk dat we aids gaan zien als een weg naar bewustwording, een mogelijkheid om onszelf te transformeren. Op dat moment nemen we de verantwoordelijkheid voor onze daden en zijn we op weg naar meesterschap, meesterschap over de materie. Aids is een wake-up call. Het is een duidelijke aanwijzing van het universum die ons de kans geeft onze diepste angsten en onzekerheden onder ogen te zien. Die, evenals elke andere ziekte en disharmonie, ons de kans geeft onszelf uit te zuiveren om opnieuw in harmonie te gaan leven met onze eigen Bron. ‘Zijn’ Het maakt niet uit of we homo, lesbisch of hetero zijn, wanneer we dit accepteren vanuit onze kern is er alleen maar ‘zijn’ en hoeven we onszelf niet te verontschuldigen of te bewijzen. ‘Zijn’ heeft niets te maken met afhankelijkheid, ‘zijn’ is een innerlijk weten: ‘Ik ben wie ik ben.’ Ik ben ook dat en dat is God. ‘Zijn’ is volledige overgave aan jouw Ware Zelf: dat deel in jou waar geen oordeel meer is. Ik ben en dat is goed, ik hoef mezelf niet langer te bewijzen. Op dat moment valt alle competitie weg, er is niet langer een afscheiding tussen mijzelf en die ander. Ik begin opnieuw de Eenheid te ervaren. Met onze zogenaamde seksuele revolutie, waarvan we aanvankelijk dachten dat ze ons vrijheid zou geven, hebben we een gevangenis gecreëerd als nooit tevoren. We hebben onze focus gericht op seksualiteit en dit verwarren we met liefde. We zijn voortdurend op jacht om onszelf te bevredigen en vergeten dat onze grootste bevrediging zou moeten liggen in dienstbaarheid aan anderen. Liefde maakt geen onderscheid, we houden van anderen, ongeacht sekse, ras of leeftijd. We zien onze innerlijke goddelijke vonk weerspiegeld in ieder levend wezen. Afwijzing Zolang we anderen afwijzen omdat zij aids hebben, handelen we vanuit angst en niet vanuit liefde. We verheffen onszelf boven anderen en gaan voorbij aan het feit dat wij allen tezamen deze wereld hebben gecreëerd en dus ook allen tezamen ziekten zoals aids. Het is arrogant om te denken dat wij daar niets mee te maken hebben. Het afwijzen van mensen met aids betekent dat we niet met hen in contact hoeven te komen. Dus hoeven wij hen niet aan te raken en lopen we zeker niet het risico door hen aangeraakt en ‘besmet’ te worden. Afwijzing is gebrek aan liefde, gebrek aan acceptatie van onszelf, acceptatie van
Yasmin Verschure
73/167
Weg naar het Licht
onze eigen kankercellen. Zolang we de kankercellen in onszelf niet onder ogen durven te zien, zijn we bezig kanker te creëren, want alles wat we onderdrukken zal zich uiteindelijk tegen ons keren. Ziekten als kanker en aids zijn het gevolg van onze val uit de Eenheid. We creëren een enorme afkeer van onszelf, zijn doodsbang voor onze goddelijkheid en kunnen onszelf in onze ware essentie niet accepteren. Het is niet langer mogelijk onze innerlijke schoonheid, onze goddelijke verbinding te ervaren. Of we ontkennen in alle toonaarden het bestaan van God, of we schilderen hem af als zondebok, de veroorzaker van onze ellende. Dat voelt veiliger dan Hem te zien als de onbegrensde manifestatie van liefde, de weerspiegeling van diezelfde liefde die wij in wezen zijn. Wij allen tezamen zijn God in al haar verschillende aspecten en verschijningsvormen Gezondheid Wij geloven dat gezondheid enkel een manifestatie is van het fysieke lichaam. Toch is het lichaam daarin van ondergeschikt belang. Een waarachtig gezond mens herken je aan de manier waarop hij in het leven staat. Een waarachtig gezond mens is levendig, enthousiast, creatief, onbezorgd en vreugdevol. Een gezond mens hoeft niet voor morgen te zorgen maar weet dat alles wat hij nodig heeft er zal zijn op het juiste moment. Een gezond mens kan ogenschijnlijk gehandicapt zijn, in een rolstoel zitten of zelfs aids hebben. Maar het licht van haar ziel zal haar goddelijke totaliteit niet langer verbergen, zal haar wezen doorstralen en de omgeving zal haar ervaren als een stralende, als een lichtende persoonlijkheid. Levenslessen We richten onze aandacht en onze aanpak van problemen voortdurend op de materiële gevolgen en vergeten meestal naar de emotionele en mentale oorzaak te kijken. Werkelijke genezing moeten we niet zoeken in het bestrijden van gevolgen, maar in de aanpak van de oorzaak. Op het moment dat we gaan werken aan die oorzaak, zal het gevolg van onze handelingen een andere dimensie krijgen. De beperkingen die ziekten zoals aids ons opleggen, dwingen ons tot een nauw gewetensonderzoek naar de ware zin van ons bestaan: onze hunkering die liefde te ervaren en vorm te geven die we in wezen zijn. We creëren onbewust de levenslessen die we nodig hebben om onszelf te vervolmaken. We zullen onszelf eerst bewust moeten worden van de gevolgen van onze liefdeloosheid, om de transformatie naar de andere pool te kunnen maken: onvoorwaardelijke liefde die gebaseerd is op wederzijds respect en eenvoud in haar meest pure vorm. Het feit dat jij op dit moment geen aids schijnt te hebben, wil niet zeggen dat je gezonder bent dan diegene die deze ziekte wel heeft. Aids betekent uitzuivering van de eerste orde. Het is het proces van alchemie. Een ziekte die op het zichtbare vlak aftakeling kan betekenen, maar op het onzichtbare niveau onze trilling dusdanig kan verhogen dat we in relatief korte tijd een enorme bewustzijnsverandering kunnen ondergaan. Aids roept ons op te ontwaken in onze goddelijkheid, opdat we onszelf en anderen opnieuw met respect kunnen gaan
Yasmin Verschure
74/167
Weg naar het Licht
behandelen. Deze ziekte zal ons, sneller dan iedere andere ziekte, brengen naar wederzijds begrip en respect en naar spiritueel bewustzijn. In Zuid-Afrika, waar de kloof tussen blank en zwart ook na de afschaffing van de apartheid nauwelijks te overbruggen lijkt, slaat aids bruggen. Blank en zwart slaan hun handen liefdevol in elkaar en werken samen om de gevolgen van aids te bestrijden en te verzachten. Als wij deze processen met liefde tegemoet kunnen treden, in plaats van uit angst en ontkenning, dan zou het heel goed mogelijk kunnen zijn dat dit proces ons uiteindelijk zal redden van onze drang naar zelfvernietiging en van de vernietiging van onze planeet aarde. Wanneer alle stormen zijn uitgewoed is er alleen nog maar Liefde de feniks verrijst uit haar as…
Yasmin Verschure
75/167
Weg naar het Licht
HET LEVEN EN STERVEN VAN EVERHARD En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit en vloog de weg terug naar het licht..... Everhard, geboren: 31 juli 1951 - overgegaan: 11 juli 1994 Den dood ‘Treur niet over den dood van uw geliefde Roep den reiziger niet terug die op reis is naar zijn bestemming, want gij weet niet wat hij zoekt, gij zijt van de aarde maar hij is nu van den hemel. door over den dood van hem te weenen, bedroeft gij de ziel van hem, die niet op de aarde terug kan keeren: doch naar gemeenschap met hem te verlangen, kunt gij hem niet anders dan hinderen. hij is gelukkig in de plaats, waar hij is aangeland, het verlangen naar hem toe te gaan, helpt hem niet: uw levensdoel houdt u nog op aarde. Geen schepsel dat ooit geboren is, heeft in werkelijkheid aan een ander behoord. iedere ziel is de geliefde van God. heeft God niet lief, zoals wij mensen dat niet kunnen? de dood daarom doet niet anders dan de mensch met God verenigen. want aan wien de ziel in waarheid toebehoort, aan hem keert zij vroeger of later terug. waarlijk achter den sluier van den dood, is een leven verborgen dat het begrip van den mensch op aarde te boven gaat. Indien gij de vrijheid van die wereld kende en wist hoe de bedroefde harten van hun lasten worden bevrijd. Indien gij wist hoe de zieken daar worden genezen en wonden worden geheeld: indien gij de vrijheid kende en begreep, die de ziel ervaart naarmate zij zich van dit aardse leven van begrenzingen verwijdert, gij zoudt niet meer treuren over hen, die zijn heengegaan, maar bidden voor het geluk en de vrede van deze ziel op zijn verdere reis.’ - Inayat Khan – 1921 De begrafenisceremonie van de dienst voor een ziel die is overgegaan, deel van de Universele Eredienst
Yasmin Verschure
76/167
Weg naar het Licht
Nederland De kalender wijst negentien december negentien drieënnegentig. Giri en ik landen op Schiphol. We komen dit keer rechtstreeks uit Jakarta, een pittige vlucht, we waren meer dan dertig uur onderweg. We sluiten een periode af van twee jaar waarin we min of meer voortdurend over de wereld reisden. Ik weet nog dat ik thuiskwam van de Antillen met een nieuwe impuls: laat alles maar los, laat alles maar achter en zie maar waar je innerlijke gids je stuurt. Het was een leerzame en spannende tijd. We werden op volmaakte wijze geleid. Wonderen ontvouwden zich en we mochten prachtige dingen doen. Inmiddels weten we maar al te goed dat dit voorlopig onze laatste reis zal zijn. Mijn lichaam is al lange tijd ziek….. Althans, zo zou de medische wetenschap dat ongetwijfeld benoemen. Zelf ervaar ik dat inmiddels anders. Mijn geestelijke groei dwingt mijn lichaam tot uitzuivering en heelwording. Een dergelijke manier van leven eist haar tol. Mijn lichaam moet zich keer op keer aanpassen aan een verhoogd bewustzijn, verhoogde vibraties, een doorlopend transformatieproces dus. Alles wat niet langer resoneert op die nieuwe trilling, wordt onverbiddelijk uitgetrild. In dit geval gebeurt dit in de vorm van ziekte. Ik voel dat ik een eigen plekje nodig heb. Na deze intense jaren van omzwervingen is het tijd om mezelf terug te trekken om alles te verwerken en een plek te geven, zodat de verschillende lagen van mijn ‘zijn’ de kans krijgen zich opnieuw op elkaar af te stemmen en te helen. Helaas, dat eigen plekje is er nog even niet en voorlopig logeren we dus bij onze lieve vrienden. Everhard Reeds de volgende dag bel ik Everhard. Al heeft hij deze laatste periode niet geschreven, ik weet dat hij klaar is voor zijn Reikimeesterschap. Ik heb zelfs al ‘gezien’ dat ik hem tijdens de komende kerstviering in zal wijden.... Lieve Eef, wat is het goed om je te horen. Tjonge, wat hou ik toch ontzettend veel van je! Je hebt in deze afgelopen tijd heel wat uitgevochten met jezelf en je bent bereid en vol overgave. Ja, je bent in alle opzichten klaar voor je meesterschap en de komende kerstviering lijkt jou eveneens een fantastische gelegenheid. Het zal ongetwijfeld bijzonder worden met al die prachtige Reikimensen om je heen. Een paar dagen later krijg ik bevestigd wat ik al vermoedde: mijn lijf is er niet al te best aan toe. Al heb ik geen idee waar dit proces gaat eindigen, ook deze keer zal ik zelf de touwtjes in handen nemen van mijn genezingsproces. Uiteindelijk is het mijn lijf en wens ik daar op de eerste plaats zelf de verantwoordelijkheid voor te dragen. De uitkomst is van ondergeschikt belang, de weg is belangrijk. Indien nodig, ben ik evenzeer klaar om te gaan als klaar om te blijven. Het moment van verscheiden bepaal ikzelf gelukkig niet, dat laat ik liever aan God over. Ik ben niet langer bang om dood te gaan. Mijn leven was intens. Ik heb mijn innerlijke waarheid naar vermogen geleefd. Ik kan niet bedenken wat ik nog ‘af zou moeten werken’. Ik voel me tevreden en gelukkig en al ben ik jong, ik heb minstens drie levens in dit ene leven geleefd.... Kerstviering De ‘meiden’ die de kerstviering organiseren stuiten steeds op hetzelfde probleem: een stukje van het programma laat zich niet invullen. Toeval bestaat niet, dat stukje wordt nu door Eef en mij ingevuld. In die lege ruimte zal ik hem inwijden te midden van onze
Yasmin Verschure
77/167
Weg naar het Licht
‘Reikiengelen’. Deze beslissing doet mijn hart zingen, het is datgene wat ik in ieder geval nog wil doen. Die bewuste avond is de zaal barstensvol met liefdevolle mensen, mijn prachtige studenten. Het is ontroerend om iedereen terug te zien, ze worden steeds mooier, meer open, kwetsbaarder, intenser. Enkelen onder hen ‘zien’ en weten, of vermoeden op zijn minst, wat er aan de hand is. De sfeer heeft bijna iets sacraals. Iets uit die andere werkelijkheid is absoluut ook hier aanwezig. Na het inleidende zingen en de rituelen van het licht is het tijd voor de inwijdingsceremonie met Everhard. Het midden van de cirkel is de juiste plaats. We stellen ons beiden open voor deze bijzondere inwijding. Het heeft immers weinig of niets met mij te maken. Niet langer hoef ik iets te doen. Ik ben slechts het instrument, het kanaal waardoor de energie haar werk kan doen. Het lijkt erop, lieve Eef, dat jij de laatste Reikimeester bent die ik in zal wijden. Misschien is er niet eens de mogelijkheid om jou op te leiden, maar dat is in deze situatie van weinig belang. Het is uitsluitend dit ene moment dat telt. Ja, het wordt in alle opzichten een bijzondere avond. Velen van ons zijn aangeraakt door de intense liefdesenergie, door de ervaring van de initiatie, het samenspel tussen de kosmos, het samenspel tussen jou en mij. Hier op deze avond wordt een zaadje gezaaid dat later ongetwijfeld bij anderen tot bloei zal komen. Later op de avond vertel ik dat ik ga stoppen met de open Reiki-avonden. De reeds bestaande planning wordt herzien en alles wat enigszins geschrapt kan worden, wordt geschrapt. Alleen het komende tweedegraads-weekend en de daaropvolgende eerstegraads-cursus blijven voorlopig openstaan. We zullen wel zien of het de bedoeling is dat deze workshops doorgaan. Ik vertel dat ik niet langer iets te geven heb. Ik ga oefenen in het leren ontvangen. En ik begin maar meteen die avond en ontvang vele liefdevolle geschenken. Jeetje wat zijn ze gegroeid, wat zijn ze volwassen geworden, mijn prachtige Reikistudenten. Mijn taak is voorbij. Na de intense weg die we samen gingen kan ik hen met een gerust hart loslaten. Eindelijk is er tijd en ruimte voor mijn eigen proces. Als de zon Lieve Eef, wat ben je ontroerend mooi geworden! Al is de caposie zichtbaar op je neus, het doet er nauwelijks iets toe. Je straalt als de zon zelf! Zeer tegen je zin vond ik je de laatste keer niet klaar voor de inwijding en liet je een half jaar wachten. Hiermee nam ik het risico dat je er misschien niet meer zou zijn. Nu je je leven volledig in handen hebt gegeven van het allerhoogste, ben je er in alle opzichten klaar voor. In dit speciale geval maakt het niet uit of jij nog anderen in zult wijden. Het gaat om de manier waarop jij in het leven staat, de manier waarop jij jouw processen doorleeft. Jouw voorbeeld, jouw aanwezigheid zal deuren openen, het zal de opening tot een inwijding voor anderen zijn. Oude herinneringen komen terug. Is het alweer bijna drie jaar geleden dat ik je ontmoette? Je kwam naar dat mooie plekje ergens in Brabant voor je eerste graad in Reiki. Het was een intern weekend en zoals altijd werd het een intens gebeuren. Wat mij verbaasde was dat ik mezelf voortdurend over aids hoorde praten. Ik bleef erop hameren dat aids niet ver van ons bed is, maar dat het in ieders leven ongetwijfeld een rol zou gaan spelen. Dat het ons allemaal zou confronteren en zou dwingen naar onszelf te kijken en naar de manier waarop wij met onze medebroeders en zusters omgaan.
Yasmin Verschure
78/167
Weg naar het Licht
Aanvankelijk leek dit alles niets met jou te maken te hebben. Je voelde voor mij volkomen heel en gezond. Dat betekende ongetwijfeld dat je in andere lagen al heel wat had uitgewerkt. Zelfs tijdens de inwijdingen is me niet opgevallen dat je die gevreesde ziekte had. Maar tijdens het laatste dagdeel gebeurde er plotseling iets waardoor ik eensklaps wist dat je aids had. En ik was even diep geschokt. Niet omdat je aids had, maar door het feit dat ik jou daar het hele weekeinde mee had geconfronteerd. Na afloop van de cursus gingen we samen een eindje wandelen. Ik zie ons nog lopen, stevig gearmd alsof we elkaar al jaren kenden. Er was zoveel nabijheid tussen ons, zoveel herkenning, zoveel liefde. En ik deelde wat ik inmiddels ontdekt had. Je was heel open en vertelde dat je het pas korte tijd met zekerheid wist, maar dat je er ook vrede mee had. Dat weekeinde vernieuwden we onze liefde voor elkaar, die ongetwijfeld al eeuwen oud moest zijn. Een liefde die nu een nieuwe mogelijkheid zou krijgen om uit te groeien en uiteindelijk een diepte zou krijgen die ik op dat moment nog niet kon bevroeden.... Verbinding Drie maanden later deed je de tweede graad in Reiki. Je vertelde dat je vóór die tijd helemaal niet op het ‘spirituele pad’ was. Een verpleegkundige in het ziekenhuis vertelde je dat het misschien een goed idee zou zijn om Reiki te doen. Dat leek je wel wat, je hoefde er zelfs niet over na te denken. Afijn, zo kwam je uiteindelijk bij mij terecht. Je kwam uit een warm nest waarin liefde aan de basis lag en werd opgevoed zonder specifieke geloofsovertuiging. Je had echter een natuurlijke religieuze verbinding die boven de beperkingen van de vorm uitstijgt en alle religies samenbrengt tot de essentie. Daar waar jij was, bevond zich jouw tempel. Kort na je tweede graad verlieten Giri en ik voor langere tijd Nederland. Onze verbinding bleef, verdiepte zich zelfs. Je schreef me wanneer het je uitkwam. Dat waren altijd korte maar zeer essentiële brieven. Soms vroeg je om raad en ondersteuning, maar jij was degene die vorm gaf aan jouw leven. Je koos niet voor half werk, je wilde alles ophelderen wat je maar enigszins op kon helderen. Je wist immers dat je niet zoveel tijd meer had. In diezelfde tijd besliste je om niet langer op de traditionele manier met je ziekte om te gaan. Je lichaam reageerde steeds slechter op de beproefde medicijnen en je besloot daarmee te stoppen. Kwaliteit begon de plaats in te nemen van kwantiteit. Je zocht je toevlucht bij de kracht van Reiki en ondersteunde je fysieke welzijn met homeopathische middelen, vitaminen en mineraalpreparaten. Klagen lag niet in je aard, daar was je teveel een echte ‘leeuw’ voor. Daarentegen genoot je met een enorme intensiteit van het leven. Dit was heel herkenbaar voor mij. Pas wanneer we de dood in de ogen hebben gezien en de plek hebben gegeven die haar toekomt, kunnen we in alle volheid van het leven gaan genieten. Vorig jaar weigerde ik je in te wijden. Ik vond dat je nog iets had uit te werken rondom materie. Daarop schreef je me dat je een enorme strijd in jezelf voerde. Je onderzocht elke mogelijkheid om in materiële zin ‘beter’ te worden. Heel begrijpelijk en terecht. Je kunt nu eenmaal geen enkele stap overslaan. Ik antwoordde dat het tijd werd om je leven in handen van God te geven. Hij wist immers, beter dan wie ook, wat goed voor je was. In eerste instantie was je boos, je vond dat ik gemakkelijk praten had. Tegelijkertijd wist je dat ik deze weg zelf tot in alle diepte wilde gaan. En je ging de enorme strijd aan met jezelf in al haar volheid, tot je zover was dat je in alle nederigheid het hoofd kon buigen en jezelf volledig over kon geven aan de stroom van het leven zelf: ‘Niet mijn wil maar de Uwe’. Je begon te accepteren dat alles wat er met je zou gebeuren goed was. Dat betekende niet dat je lijdzaam je lot onderging, integendeel, je stond actief en vooral ook positief in jouw proces. Vanaf dat moment werd je nog mooier dan voorheen. Je
Yasmin Verschure
79/167
Weg naar het Licht
gebruikte je tijd steeds optimaler en ging meer en meer oude patronen loslaten en vervangen door nieuwe. Je werd kwetsbaarder, begon steeds meer je eigen koers te varen, steeds meer licht uit te stralen. Gezelschapsmens Je was een gezelschapsmens bij uitstek. Het liefste bleef je op tot in de kleine uurtjes. Dit ritme bleef min of meer zo, maar je kreeg minder behoefte om je tussen andere mensen te begeven. Je bleef aanvankelijk actief binnen het C.O.C. Je zag het als één van jouw taken om mensen te wijzen op de voordelen van veilig vrijen. De verantwoordelijkheid daarin voor het welbevinden van die ander. Naar jouw gevoel had dit weinig effect. Mensen zijn fatalistisch, we denken altijd dat anderen deze gevreesde dingen zullen krijgen, niet wijzelf. Helaas willen we meestal pas onze manier van leven veranderen wanneer we daartoe gedwongen worden! Na die bewuste kerstviering volgde een periode waarin ikzelf opnieuw de diepte inga. Tot mijn verbazing ontdek ik dat een deel in mij nog steeds niet wil leven. Ja soms is er een onverklaarbaar verlangen naar het ‘leven aan gene zijde’. Er blijft niets anders over dan mezelf volledig onder te dompelen in deze gevoelens. Angst voor de dood is er nauwelijks meer, hooguit nog angst voor de manier waarop. Ik blijf weken heen en weer slingeren tussen enerzijds de hang aan het materiële leven en anderzijds het niet langer in de stof willen zijn en betrap mezelf erop er soms schoon genoeg van te hebben. Ik weet maar al te goed dat wanneer ik de keuze voor het leven kan maken, ik in staat zal zijn om mezelf opnieuw te genezen. Dit hele proces drukt zwaar op mijn lijf. Ik ervaar regelmatig een diep gevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Het proces heeft ongetwijfeld te maken met mijn enorme geestkracht, die eigenlijk te sterk is voor het vele malen tragere fysieke voertuig. Voor alle duidelijkheid: dit proces kun je vergelijken met een lamp die voortdurend op een te hoog voltage brandt. Het blijft een proces wat moeilijk valt uit te leggen aan anderen. Dat probeer ik ook steeds minder, het is voldoende dat ik dit zelf begin te begrijpen. Retraite Ik krijg een huisje aangeboden aan de Belgische grens. Het ligt op een prachtige afgelegen plek, waar ik me in stilte terug kan trekken. Het kan niet mooier, het is precies datgene wat ik op dit moment nodig heb. Een week voordat ik het bewuste tweedegraads weekend zal geven, word ik 's morgens wakker met een gevoel van diepe wanhoop: God, vergeef me, ik kan het niet, help me alsjeblieft, ik sta met lege handen….. Ik ga naar het bos en geef mezelf de ruimte om mijn verdriet uit te schreeuwen. Ik gebruik daarvoor de helende A- klank. Dat werkt ook deze keer als een trein. Door voortdurend diep te ademen en de A- klank te blijven zingen, diep vanuit mijn basis, borrelt er een schitterend inzicht omhoog: je hebt niets te geven, je hebt alleen twee lege handen. Dat is het beste wat je kunt hebben, ga maar met je lege handen. En natuurlijk ga ik! Wonderlijk genoeg zijn er deze keer meer herhalers dan nieuwe mensen, dat maakt het makkelijker voor mij, minder inwijdingen. Ook jij, lieve Eef, bent aanwezig. We hebben afgesproken dat, als je lijf het tenminste toelaat, je zoveel mogelijk ervaring op zult doen als onderdeel van je stage. Wat fijn om je te zien. Wat ben je mooi in je kwetsbaarheid!
Yasmin Verschure
80/167
Weg naar het Licht
Het is een ongekende situatie. Voor aanvang van de cursus trek ik mezelf terug op mijn kamer en rust tot het moment dat het tijd is om te beginnen. Ongetwijfeld vraag ik me af waar ik in godsnaam de energie voor dit weekend vandaan moet halen. Echter al tijdens de kennismakingsronde schudt een van de deelneemsters me meedogenloos wakker. Haar gedrag zet me onmiddellijk in mijn kracht en vanaf dat moment ben ik volledig aanwezig. Dankzij deze interactie wordt het als vanouds een schitterend en verrijkend weekend voor iedereen. Aan het einde krijg ik, liggende in een cirkel van liefde, een afstandsbehandeling van negentien kanjers. Poeh, wat een dot energie! Het weekend daarop gaat ook de interne eerstegraads klas door. Niemand heeft maar enigszins in de gaten dat er iets met mij aan de hand zou kunnen zijn. Ik stroom als vanouds! Zoals altijd geeft het universum me de ondersteuning die ik op dat moment nodig heb. Daar heb ik gelukkig inmiddels op leren vertrouwen. Ik mag wel zeggen dat ik zelfs aan het einde van het weekeinde nog aanmerkelijk meer energie heb dan jij Eef, weet je nog? Samenzijn We spreken af dat jij een weekje naar de Belgische grens komt voor je meestertraining. Die eerste avond samen moet ik aan je wennen. Ik ben inmiddels verknocht aan het alleen zijn. Gelukkig went jouw aanwezigheid snel, we zijn immers goed op elkaar afgestemd. De volgende dag voel je jezelf ernstig ziek, je staat pas tegen de middag op. Je bent niet veel meer dan een zielig hoopje mens en je huilt alsof het uit je tenen komt. Ik houd je vast, wieg je als een kind. De vraag borrelt omhoog of je nog steeds bang bent om dood te gaan. Je zegt naar mijn gevoel iets te snel ‘nee’. Ik laat ons programma voor die dag maar los en begin je Reikibehandelingen te geven. Mijn dagschema bestaat uit een streng dieet, uit meditaties en oefeningen, wat leesstof en de dagelijkse wandelingen in de natuur. Ik sta iedere dag vroeg op en na de ochtendmeditatie maak ik mijn eerste wandeling. Als het mogelijk is zullen we tijdens jouw verblijf 's middags samen gaan wandelen. Na een paar dagen ben je voldoende opgeknapt en kunnen de praktische instructies beginnen. Je leert snel, ik had niet anders verwacht. Gezien de situatie neem ik automatisch een stukje zorg op me voor de dagelijkse dingetjes. Ik kook met liefde eenvoudige vegetarische maaltijden. En al ben je een vleeseter, je geniet van het voedsel en vooral van het samenzijn. Aan het einde van de week zijn we niet klaar met ons programma, de rest kan wachten tot later. Lieve Eef, je hebt zichtbaar moeite om naar huis te gaan, moeite om weg te gaan bij mij. Weg te gaan uit deze stilte, dit prachtige winterse landschap, deze primitieve manier van leven, weg van de houtkachel. Je zegt dat je jezelf weer voor kunt stellen hoe fijn het is om een relatie te hebben. Is dit dezelfde Eef die het liefst midden in de stad zit, zo dicht mogelijk bij alle bedrijvigheid met zoveel mogelijk mensen om zich heen? Eerlijk is eerlijk, ik moet ook weer wennen aan het alleenzijn. Je laat absoluut een leegte achter. Weet je nog dat we samen het transformatiespel speelden? Ik had dit al vaker gespeeld, maar voor jou was het de eerste keer en een absoluut hoogtepunt. Het was tijdens dit spel dat je me laconiek toevertrouwde dat de eerste caposie zich gemanifesteerd had in je keel. Ik vroeg wat dat betekende. Je zei zonder blikken of blozen dat die zou gaan groeien en dat dit het einde zou zijn. De enige oplossing was namelijk bestraling. En daar was je stellig in, daar koos je niet voor.
Yasmin Verschure
81/167
Weg naar het Licht
Ik wist even niet wat ik zeggen moest, ik voelde je pijn en het verdriet als was het van mezelf en ik leefde intens met je mee. Medelijden was er niet, dat was inmiddels godzijdank uit mijn leven verdwenen. Ik heb door schade en schande geleerd dat medelijden weinig met liefde te maken heeft. Integendeel, medelijden is eerder betuttelend dan ondersteunend. Mededogen, mezelf verplaatsen in die ander, mezelf durven te laten aanraken, dat is wat er voor in de plaats is gekomen. Deze bewuste caposie zou later uitgroeien tot de grootte van een stuiver. Eigen plekje Dank zijn jou kregen Giri en ik de beschikking over een eigen flatje. Ik herinner me als de dag van gisteren dat je een paar weken geleden belde om te vertellen dat je een nieuwe flat kon krijgen. De flat was mooier en groter dan de jouwe, maar lag aan de rand van de stad. Je vond dat te ver van het centrum, maar je dacht dat het iets voor ons zou kunnen zijn. Ik hoefde niet na te denken, zei onmiddellijk en hartgrondig ‘nee’. Je vond me arrogant om te vertrouwen dat Giri en ik snel een eigen woonruimte zouden vinden. Ik liet me imponeren en ruilde mijn gevoel in voor mijn verstand. Ik vroeg Giri om zo snel mogelijk te gaan kijken. We hadden maar één dag om een beslissing te nemen. Ondertussen maakte ik mezelf wijs dat ik immers een klein plekje had gevraagd. En hoewel ik de stad en zeker een flat niet zag zitten, het plekje was ongetwijfeld klein. Bovendien was het dicht in jouw buurt, lieve Eef, en ik wilde graag beschikbaar zijn als je me nodig mocht hebben. Hoe dan ook, dat eigen plekje was nu belangrijk. Op dringend advies had ik besloten de nodige tijd te nemen voor genezing en bezinning. Giri verlangde evenzeer naar zo’n eigen plekje, naar een stukje samenzijn. Hij ging dan ook onmiddellijk kijken, concludeerde dat het flatje deze mogelijkheden in zich had en tekende het contract. Ik wilde deze zesweekse retraiteperiode zoveel mogelijk uitbuiten en besloot tot het laatste moment op mijn stilteplekje aan de grens te blijven. Giri deed de broodnodige voorbereidingen in de flat. Op de laatste dag kwam hij me halen. Een onverklaarbaar gevoel van tegenzin maakte dat ik me moeilijk los kon scheuren. Iets in mij weigerde naar dat eigen plekje te gaan. Ik verzon allerlei smoesjes en we maakten zelfs nog een tussenstop. Dit gevoel was er natuurlijk niet voor niets. De bewuste stadswijk wordt als het ware doorsneden door een kanaal. Voor het kanaal voelde alles nog oké, maar op het moment dat we daar overheen reden begon de ellende. Ik kreeg het Spaans benauwd! Wat ik allemaal op die flat heb doorgemaakt is een verhaal op zich. Geloof me, het was in één woord afschuwelijk! Alle reserve die ik had opgebouwd, was binnen vierentwintig uur opgebruikt. Ik doorleefde alles wat er zich op die plek ooit had afgespeeld en dat was teveel om in kort bestek onder woorden te brengen. Achteraf hoorde ik dat hier vroeger een oude fabriek stond. Ik vermoedde dat er in de oorlog en waarschijnlijk al voordien, afschuwelijke dingen hadden plaatsgevonden. De hele omgeving zat vol dolende‘ zielen’ die de sfeer in deze wijk danig verziekten. Dit maakte dat mensen zich, om onverklaarbare redenen, niet thuis voelden in deze buurt. Die eerste avond stond ik op het balkon en voelde aandrang om naar beneden te springen. Gelukkig wist ik dat dit gevoel niets met mijzelf te maken had.... Die eerste fase van meer dan vierentwintig uur leek eindeloos. Onophoudelijk trokken allerlei afschuwelijke gevoelens als een film aan me voorbij. Ik probeerde wanhopig ruimte te scheppen. Ik creëerde een hoekje waar ik mezelf dwong te mediteren om wat rust in mezelf te vinden. Giri kon het uiteindelijk niet langer aanzien. We ontvluchtten de flat en namen tijdelijk onze intrek in een klooster. Na een paar dagen konden we er met vernieuwde energie tegenaan. We hebben de flat van boven tot onder geschilderd, maar
Yasmin Verschure
82/167
Weg naar het Licht
vooral ook energetisch schoongemaakt. Het was onze opdracht de plek goed achter te laten voor eventuele nieuwe bewoners. Lichtplekje Jij kwam ons in die tijd regelmatig opzoeken. We kookten dan wat lekkers voor je en gaven je Reikibehandelingen. Je voelde en zag steeds meer licht in en rondom onze plek en dat was ongetwijfeld waar. Na verloop van tijd kreeg ook Giri, die aanvankelijk beweerde niet zoveel te voelen, uitslag en jeuk over zijn hele lichaam. We waren de wanhoop nabij. De morgen nadat alle denkbare karweitjes klaar waren, voelde ik me behoorlijk chagrijnig. Giri moest dit ontgelden. Dat gaf me van de weeromstuit een vreselijk rot gevoel. Ik jankte van machteloosheid en smeekte om hulp. En toen ontvouwde zich het wonder: ik voelde mezelf omvat door een manifestatie van licht en hoorde een liefdevolle stem die zei dat de redding nabij was. Diezelfde morgen belde ik iemand in het midden van Nederland om een afspraak te maken voor een consult. Deze vrouw had een goede intuïtie, ze vroeg me iets over mezelf te vertellen. Ik probeerde onze situatie in een paar woorden samen te pakken. Ze had slechts een half woord nodig: ‘Wat haal je in je hoofd om in een dergelijke situatie te stappen, ben je gek geworden! Stap in de auto en kom zo snel mogelijk hierheen. We hebben een bakhuisje achter onze boerderij voor mensen zoals jij. Jij met je gevoeligheid, je bent Nederland totaal ontgroeid.’ Mijn gebed leek verhoord. Hoe dichter we in de buurt kwamen, hoe minder ik kon geloven dat Nederland nog zó mooi kon zijn. We kwamen terecht op een van de mooiste plekjes die ik ooit had gezien. Al zouden we maar tijdelijk kunnen blijven, het was een geweldige plek om te genezen. Giri en ik, we voelden ons beiden in de zevende hemel. Toen we die avond thuiskwamen belde ik jou. Ik wist dat jij het moeilijk zou vinden wanneer ik zover uit je buurt zou zijn. Je antwoord deed me realiseren dat je werkelijk en onvoorwaardelijk van me hield. ‘Ga maar’, zei je, ‘Ik kan het niet aanzien om je dood te zien gaan. Ik heb liever dat je aan de andere kant van de wereld zit, als ik weet dat het goed met je gaat...’ Antillen Eenmaal thuis op dit prachtige plekje, kon ik er maar drie weken van genieten voordat ik naar de Antillen zou vertrekken. Dit besluit had ik genomen nadat ik een verzoek kreeg om naar St. Maarten te komen. Op dat moment leek alles beter dan langzaam weg te kwijnen op de flat. De reis was inmiddels geregeld. Ik zou een nieuwe Reikimeester inwijden. Tegelijkertijd wilde ik deze periode benutten om mijn werk op de Antillen af te ronden. Giri en ik hadden beiden geen inkomen. Vanaf het moment dat we besloten de stem van ons hart te volgen en onze zekerheden aan de kapstok hingen, heeft God op wonderbaarlijke manier voor ons gezorgd. Ik was er van overtuigd dat hij dit zou blijven doen. Af en toe gooide hij een lijntje uit. Die vraag uit Sint Maarten was zo’n lijntje. Ook spirituele mensen hebben in deze aardse realiteit geld nodig om te leven. Dit was een van de redenen waarom ik had besloten om te gaan. Bovendien was de winter nat en koud en mijn lichaam zou de zonnekracht en het helende zeewater goed kunnen gebruiken. Ongetwijfeld een prettige bijkomstigheid.
Yasmin Verschure
83/167
Weg naar het Licht
Trouwen Afgelopen november in Australië vierden Giri en ik op bijzondere Indiase wijze onze trouwceremonie. We hadden besloten dit feit wettelijk vast te leggen op de vijfde april, vijf dagen voor mijn vertrek naar de Antillen. Een afschuwelijke koude dag! De vrouwelijke ambtenaar van de burgerlijke stand was van een pure schoonheid. Zonder enige voorbereiding wist ze de juiste dingen te zeggen. Ieder woord kwam recht uit haar hart. Na afloop was er een etentje voor onze trouwe medewerkers en vrienden. Uiteraard was ook jij uitgenodigd, maar al wie er kwam, geen Eef. Ik kreeg een donkerbruin vermoeden dat je, uitgerekend op dat moment, onze aarde ging verlaten. Als ik mezelf met je verbond, dan voelde ik je ijle energie ver buiten je fysieke lichaam. De vrouw tegenover mij had blijkbaar hetzelfde gevoel. Terwijl we elkaar aankeken, barstten we beiden in tranen uit. Dit duurde echter niet lang, we maakten een cirkel, wensten je een hele goede reis en begonnen vervolgens aan de smakelijke maaltijd. Tot onze stomme verbazing kwam je pas veel later. Je zag er kwetsbaar en fragiel uit, maar was jezelf van geen kwaad bewust. Ik zag je aankomen door het raam en rende naar buiten om je te knuffelen en tegelijkertijd op je donder te geven. Maar dat laatste was natuurlijk niet echt gemeend. Ik vernieuwde die dag mijn relatie met Giri, jij had de jouwe net beëindigd.... Het was jammer dat we zo weinig plaats hadden in ons bakhuisje. Het liefst had ik je in huis opgenomen om voor je te zorgen. In de tijd dat ik weg was, was die ruimte er wel, je kon immers in mijn bed slapen. Giri wilde graag voor je zorgen en je nam de uitnodiging met beide handen aan. Op mijn bureau lag de tekst: ‘Ik laat los, ik laat God’. Deze tekst had ik in een periode van strijd en overgave op papier gezet als geheugensteuntje voor mezelf. Jij zag de tekst echter onmiddellijk en deze slogan werd je leidraad voor de rest van je dagen. Een slogan waaruit je innerlijk troost en vrede wist te putten. Het was koud en nat in het bakhuisje, al snel miste je de bedrijvigheid van de stad en je bleef uiteindelijk maar een weekje. Eenmaal thuis kreeg je longontsteking en nierbekkenontsteking. Je werd voor onderzoek opgenomen in het ziekenhuis. Ik probeerde je regelmatig te bellen. Op Sint Maarten logeerde ik in het huis van mijn meester-kandidaat en begon meteen aan een streng programma. Omdat het klimaat daar zo aangenaam is, besloot ik deze periode te vasten. Samen deden we onze dagelijks meditaties en yogaoefeningen. Iedere dag gingen we naar zee om te zwemmen en van de zon te genieten. Ik behandelde mezelf zoveel mogelijk en kreeg alle ondersteuning die ik nodig had. Dit deed me in alle opzichten geweldig goed. Keuzes Later vertelde je dat ik altijd belde op die momenten dat je als het ware om me riep. Je deelde je verdriet en vroeg om ondersteuning. Door mijn directe vragen hielp ik je om keuzes te maken: ‘Laat je jezelf opnieuw opnemen in het ziekenhuis of wil je liever thuis blijven. Kies je voor meer therapeuten of kies je de behandeling die jij wilt en durf je daar op te vertrouwen.’ Het waren moeilijke beslissingen, maar je vroeg om duidelijkheid, je wilde het weten. Je zei dan later in het gesprek dat ik je onder je kont schopte, maar dat ik dat met zoveel liefde deed dat je het kon accepteren. En jij was degene die uiteindelijk altijd je eigen beslissingen nam. Op de momenten dat je veel pijn had, voelde ik dat als mijn eigen pijn. Ik had voldoende geleden om te weten wat je moest voelen en wat je door moest maken.
Yasmin Verschure
84/167
Weg naar het Licht
Onze processen liepen wonderlijk genoeg al zo’n lange tijd parallel dat het soms op tovenarij leek. Beiden waren we met een zelfde proces van transformatie bezig, het proces van alchemie: de omvorming van zware materiële cellen naar de zoveel lichtere vibratie van lichtcellen, geen sinecure... In die tijd ging ik in St. Maarten met mijn aanstaande meester een speciale berg op. Vanuit deze prachtige plek hadden we een wijds uitzicht over de zee. Ik was zo vervuld van jou dat ik de stilte opzocht. Heel voorzichtig begon ik de helende A- klank te zingen. Ik bleef zingen en zingen, het geluid werd steeds krachtiger, het kwam uit mijn tenen. Ik werd woedend, huilde en schreeuwde van diepe wanhoop en ellende. Huilde om mezelf, om jou, om al het lijden van de wereld, al die zinloze pijn. Ik zong met alles wat ik in me had en smeekte God me te helpen jou in alle opzichten los te kunnen laten. En het gebeurde ter plekke, ik liet los, ik liet je gaan. Alle gehechtheid die ik ongetwijfeld voordien nog voelde, het verlangen om je hier te willen houden omdat ik mezelf zo intens met jou verbonden voelde: ik liet het allemaal los. Wat mij betreft was je vrij om te gaan. Dat proces van loslaten, realiseerde ik me achteraf, was nodig om later in alle volheid beschikbaar te kunnen zijn. In een van onze volgende telefoongesprekken vroeg ik je na te denken over de manier waarop je alles rond je ‘overgang’ wilde regelen. Je zei dat je daar natuurlijk over nagedacht had, maar vanaf dat moment begon het vorm krijgen. Tijdens deze periode van zes weken op de Antillen maakte ik een kolossale doorbraak in mijn genezingsproces. Het was meer dan alleen een begin, het was ongetwijfeld een fundament waarop ik, eenmaal terug in Nederland, verder kon gaan bouwen. Thuis Nog steeds had ik nauwelijks ruimte voor contacten naar buiten. De telefoon ging dan ook zelden over daar in ons bakhuisje. Er kwam weinig post en het kostte me moeite om die te beantwoorden. Ik trok me opnieuw terug in mezelf, daar op dat lieflijke stille plekje, samen met Giri. Het enige wat ik niet wilde overslaan, was het dagelijkse telefoontje met jou. Wanneer ik zelf niet belde, belde jij. Al snel besloot ik mijn isolement te doorbreken en je samen met Giri op te gaan zoeken. Ik vroeg of je met ons de polder in wilde. Al had je bezoek, je gaf onomwonden te kennen dat je graag meewilde. Ondanks je enthousiasme was ons uitje al met al vreselijk vermoeiend voor je. Het was helaas te koud om uit te kunnen rusten op een van de bankjes. Al genoot je met volle teugen, we moesten dus snel terug. Thuis gaven we je een Reikibehandeling en stopten je lekker in bed. De begrafenis Binnen een week belde je op: ‘Yasmin, ik ben zover, ik wil mijn begrafenis met je regelen’. Ik voelde me diep aangeraakt en realiseerde me opnieuw hoe immens veel ik van je hield. Die vrijdag, het was de 11e juni, ging ik naar je toe, dit keer alleen. Het was voor het eerst sinds jaren dat ik alleen in de auto reed, zelfs in de Antillen voelde ik me daar nog niet toe in staat. Die dag draaiden we om de hete brij heen en waren we met van alles en nog wat bezig. Pas 's avonds gingen we er helemaal voor zitten. Al klinkt het ongetwijfeld gek, het werd een vreugdevol gebeuren, heel bijzonder en tegelijkertijd zo heel gewoon. We lachten heel wat af en gingen ons zelfs te buiten aan lugubere grapjes. Een van jouw grapjes was dat je ervoor wilde zorgen dat je zo ‘gezond mogelijk’ het crematorium in ging....
Yasmin Verschure
85/167
Weg naar het Licht
Je had over alles nagedacht en wist in praktisch opzicht heel goed wat je wilde. Je wilde absoluut geen rouwsfeer, het moest een ‘vreugdevolle gebeurtenis’ worden. Ik was het roerend met je eens. Sterven op het aardse niveau is immers niets anders dan een nieuwe geboorte in een andere dimensie. Er heerst een immense blijdschap in de sferen, wanneer een ziel met een bewustzijn als het jouwe besloten heeft om naar huis te gaan. Er werd ongetwijfeld op je gewacht... Oranje Om die redenen kozen we de kleur oranje voor de kaarten. Oranje is niet alleen de kleur van de vreugde, het was ook jouw lievelingskleur. Dus mooier kon het niet. Je had besloten slechts een klein groepje mensen uit te nodigen. Van vele vrienden had je reeds afscheid genomen en vanaf dat moment hoorde ik je steeds vaker door de telefoon zeggen dat je geen energie had om bezoek te ontvangen. Het bleef aanvankelijk nog vrij druk, je had een kring van trouwe vrienden, maar naarmate de tijd vorderde werd het steeds stiller om je heen. Je vond dat de kist meteen gesloten moest worden, je hield niet van ‘aapjes kijken’. Verder had je de muziek al uitgezocht en wist je ook wie dat verzorgen mocht. Je enige zus kende een prachtig lied, je vroeg jezelf echter af of zij in staat zou zijn om dat op die dag voor jou te zingen. Na het overlijden van je moeder had je als vanzelfsprekend een stukje zorg voor haar op je genomen. Maar ook in dit opzicht zou je tijdens dit weekeinde meer ruimte voor jezelf gaan creëren. Je kreeg een prachtige tekst van Inyat Khan over ‘den dood’ en je wilde dat ik deze tekst tijdens de dienst voor zou lezen. Iemand anders mocht een afscheidswoordje doen. Als kinderen Na al die intense voorbereidingen bleef ik die nacht voor de eerste keer bij je slapen. Nou ja, van slapen kwam niet zoveel, ik lag op de bank te woelen en jij lag klaarwakker in je bed. Je had op dat moment nog je eigen tweepersoonsbed en ik voelde dat je het fijn zou vinden wanneer ik bij je kwam liggen. Je was heel lijfelijk en hield ervan om aan te raken en aangeraakt te worden. De intense gesprekken vonden afwisselend plaats in het bed en op de bank en waarachtig soms doezelden we zelfs even weg. Ineens schoot ik omhoog, ik wist de tekst voor op je kaart. ‘He Eef, wat vind je hier van: en hij spreidde zijn pas verworven vleugels uit en vloog de weg terug naar het licht’. Je vond het fantastisch en opnieuw waren we klaarwakker, opgewonden als twee kleine schoolkinderen. En dan ineens had je honger, je had op de meest gekke tijden honger, dus maakte ik midden in de nacht wat te eten voor je klaar. Uiteindelijk verliepen onze meeste nachten op deze manier. Toen het eigen bed niet langer meer kon en je dat ‘afschuwelijke’ ziekenhuisbed kreeg, sliep ik op een matras naast je op de grond. Tegen de tijd dat ik 's morgens vermoeid opstond, viel jij meestal lekker in slaap, je was nu eenmaal een avondmens. Na die eerste nacht vroeg ik je of je 's nachts nog langer alleen wilde blijven. Hoewel je vrienden alles voor je deden wat je hen maar vroeg, ze kwamen zelfs ieder dag voor je koken, was je tot dat moment ’s nachts alleen geweest. De vraag luchtte je op, je voelde al langer dat je eigenlijk niet meer alleen kon zijn. Oké, dan mag jij aangeven welke mensen je om je heen wilt hebben om bij je te waken. Je koos een drietal: je zus, een van je artistieke vrienden en mij. Dit betekende niet dat je niet van je andere vrienden hield, integendeel, maar naar jouw gevoel hadden zij nog niet de rust die jij nu om je heen wilde
Yasmin Verschure
86/167
Weg naar het Licht
creëren. Tegelijkertijd dachten we allebei dat het proces vrij snel zou verlopen, dus een drietal leek aanvankelijk voldoende. Die morgen werkte ik onze aantekeningen wat verder uit. Toen je zus kwam, durfde je haar er nog niet mee te confronteren. Naar mijn gevoel was het uitermate belangrijk dat zij wist wat we aan het doen waren. Nadat we gezamenlijk gegeten hadden, vroeg ik jouw toestemming om het haar te mogen vertellen. Ze voelde zich zichtbaar opgelucht, ze had die hele week nagedacht hoe ze dit onderwerp ter sprake kon brengen. Ze was erg mooi in haar kwetsbaarheid en deelde haar verdriet met ons. Ze huilde veel en zei dat ze je lijfelijk zou missen. Hoe menselijk! Toch wist ze ook dat je op een bepaalde manier altijd aanwezig zou zijn. Geschenk Het was een geschenk om in volkomen gelijkwaardigheid onze zorgen en ons verdriet met elkaar te kunnen delen. Het gaf je zus de ruimte om haar lied voor jou te zingen en dit was wederom zo ontroerend dat we opnieuw alledrie moesten huilen. Toen ik eindelijk naar huis ging was ik doodmoe, maar ik waande mezelf in de zevende hemel. Datzelfde weekeinde konden jullie elkaar in liefde loslaten. Je zus had laten zien dat ze op haar eigen benen kon staan en jij wist dat je niet langer verantwoordelijk voor haar hoefde te zijn. Die zondag daarna bleef ik me hemels voelen. Het was tijden geleden dat ik zo'n gigantische energie had en het bracht me ertoe bepaalde dingen waar ik voorheen niet de moed voor had, bij de kop te nemen. Een aantal sluimerende conflicten werden opgeruimd en een aantal hobbels en bobbels in onze relatie werden gladgestreken. Dit zorgde onmiddellijk voor nieuwe ruimte en een nieuw reservoir van energie, heerlijk, ik zou het nog hard genoeg nodig hebben! Vleugels Eén van de terugkerende vragen die ik je stelde was: ’En Eef, hoe is het met je vleugels?’ Soms antwoordde je dat het allemaal niet opschoot, dat je moe was van al het oefenen, om dan ineens trots te constateren dat ze behoorlijk waren gegroeid! In korte tijd moest je bijna alles uit handen geven en daar had je, heel begrijpelijk overigens, moeite mee. Met je hoofd kon je wel bevatten dat de komst van de wijkverpleging geen luxe meer was, maar in je gevoel moest je dat eerst verwerken. Binnen een paar weken kwam daar de gezinshulp, de rolstoel, en het zuurstofapparaat bij. En steeds opnieuw moest je zo’n moeilijke beslissing nemen, maar wanneer je zo’n besluit eenmaal genomen had, paste je jezelf wonderlijk snel aan de nieuwe situatie aan. Uiteindelijk bleef je een echte ‘leeuw’. Je kon als een Koning in je bed zitten en jezelf laten bedienen. En het was een ware vreugde om aan al je wensen te mogen voldoen. Wat je enigszins zelf nog kon, deed je tot het laatste moment zelf. Zo bleef je jezelf scheren. Je voelde je onverzorgd als je dat niet deed en al werd het steeds meer een opgave, op een positieve manier bleef je je trots behouden. We spraken af dat ik een paar dagen later weer terug zou komen. Giri had onverwacht de auto nodig, de treinen staakten, dus uiteindelijk werd het een dag later. David, je Ierse vriend en priester in Canada, zou diezelfde week overkomen. We wisten beiden dat je op hem wachtte. ‘Wanneer ik David heb gezien, ben ik klaar,’ zei je. En dat voelde ook zo. Dat er later andere lagen aangeraakt gingen worden, lagen die niet langer met mensen te maken hadden, hadden we op dat moment beiden niet voorzien.
Yasmin Verschure
87/167
Weg naar het Licht
Er was een hoop te doen in die dagen, er moest van alles opgeruimd en schoongemaakt worden. Je plekje was heel klein en er moest ruimte gecreëerd worden voor rolstoel, zuurstofflessen en later voor dat ‘ellendige’ ziekenhuisbed. Ja, toen je niet langer fatsoenlijk kon liggen, was ook dit laatste onvermijdelijk. Het was uitverkoop en ik ging op zoek naar een goed bed, maar toen je de prijs hoorde wilde je er niet eens over praten. Op die momenten wist ik dat ik maar beter mijn mond kon houden en je met rust moest laten...... Het was eindelijk echt zomer en het weer bleef prachtig. Wanneer het enigszins mogelijk was, nam ik je mee naar buiten. De eerste dagen was je nog in staat om zelf de trap af te lopen, vraag niet hoe, maar de weg naar boven moest je gedragen worden. Een paar dagen later ging dat traplopen naar beneden ook al niet meer... ‘Hoerenstraatje’ Je had een piepklein eenkamerappartementje in het ‘hoerenstraatje’. Qua energie en lawaai een absolute tegenstelling met het plekje waar ik woonde, maar ik voelde me er wonderlijk goed thuis. Ik kreeg steeds meer contact met deze bijzondere vrouwen. Ze wisten maar al te goed wat er met je aan de hand was. Eén van die dagen kwamen twee van deze prachtige vrouwen jou bezoeken om hulp aan te bieden. We hoefden maar uit het raam te roepen als we iets nodig hadden! Wanneer we samen op straat kwamen, zeiden ze dat ze voor je baden. Het was werkelijk te gek, alle wondertjes die rondom jou plaatsvonden. Ik keek ernaar en genoot ervan met volle teugen. Ook jij kon intens genieten van al die aandacht en van onze uitstapjes naar de polder. Aanvankelijk zochten we steeds hetzelfde plekje op langs de waterkant. De deken werd uitgespreid en jij ging lekker liggen om wat uit te rusten en van de mooie luchten te genieten. We namen altijd een picknick voor onszelf mee en oud brood om aan de eenden en de ganzen met hun kuikentjes te voeren. We hadden heel filosofische gesprekken daar aan de waterkant. Het was een verrukkelijk stilteplekje en er ontging je niets van het mysterie van de natuur dat zich daar om je heen ontvouwde. Stamkroeg Je wilde nog een laatste keer op het terrasje zitten bij je oude ‘stamkroeg’. Het weerzien met je ouwe makkers was ontroerend, maar ook gevoelig. Ze hadden je lange tijd niet gezien en dit was de eerste keer dat ze geconfronteerd werden met jou in een rolstoel. Opnieuw was jij degene die hen hielp om de situatie te accepteren. Je wilde graag afscheid nemen van mijn mooie woonplekje. Dat leek me een goed idee. Ik haalde mijn auto van de parkeerplaats en ontdekte dat ik een bekeuring had van maar liefst vijftig euro. Even schrikken, maar dat was voor later. We reden rustig en namen de binnenweggetjes, maar zelfs dat was te vermoeiend voor je. Toen we eenmaal aankwamen kon je alleen nog maar op bed gaan liggen. Je voelde je wanhopig en dat ontaarde in ontzettende huilbuien. Je was zichtbaar opgelucht toen we weer richting Den Bosch reden. Je ervoer de energie op onze plek als zwaar. Geen wonder, het bewuste plekje is nog zo oer en zo verbonden met moeder aarde dat alles in jou werd aangeraakt. Op jouw flat, hoe verfijnd de energie daar inmiddels ook was, stond je simpelweg niet met je voeten op de grond. En dat geeft een totaal andere zijnsbeleving. Het is niet zo gek dat zoveel mensen moeite hebben om zich te ‘aarden’. Jezelf verbinden met de moederenergie betekent in contact komen met het donker in jezelf, de verborgen pijn en het verdriet. Ook was je bezorgd omdat je geen zuurstof bij de hand had. Je had steeds vaker zuurstof nodig. Je was volledig uitgeput toen we terugkwamen. Ik liet je achter in de auto en rende
Yasmin Verschure
88/167
Weg naar het Licht
snel vooruit om te zien of je vriend al was gearriveerd. Alleen was ik niet in staat de rolstoel uit de auto te krijgen. Op weg naar je flat kwam ik een aardige meneer tegen. Hij was onmiddellijk bereid om te helpen. Eenmaal bij je flatje, zie ik je vriend al aankomen. Hij tilt je op alsof je een veertje bent en draagt je in zijn armen naar boven. Nu was je ook niet bepaald zwaar meer. Open hart Die betreffende bekeuring krijgt een aardig staartje. Anders dan voorheen liet ik het er niet bij zitten en belde de betreffende ambtenaar. Hij verwijderde de bekeuring onmiddellijk uit zijn computer en adviseerde me de administratrice van het bureau te bellen. Misschien kon zij wat voor me doen. Deze dame reageerde aanvankelijk uitermate afstandelijk. Geen sprake van, uitzonderingen konden niet gemaakt worden. Ik begreep dat volkomen, bleef geduldig aanwezig aan de telefoon, moe maar met een open hart. Ineens vraagt ze mijn nummer en belooft terug te bellen. Dat deed ze even later om te zeggen dat er twee agenten onderweg waren met een parkeervergunning. Haar stem had een metamorfose ondergaan! Dit was een van die onvergetelijke momenten die ik samen met jou mocht beleven. De agenten kwamen binnen in een volkomen chaos, letterlijk heel de ruimte stond op zijn kop. Maar ze trokken zich daar weinig van aan. De ambtenaar die mij bekeurde, straalde werkelijk licht uit! Trots vertelde hij dat ze, speciaal voor jou, voor de eerste keer in de geschiedenis een speciale vergadering hadden belegd! Ongetwijfeld was dit een van de vele gebeurtenissen rondom jou die mij ontzettend diep hebben aangeraakt. Wanneer Giri en ik terugkwamen van onze reizen, kreeg ik steeds vaker het gevoel dat wij hier in Nederland onszelf volledig hadden begraven in allerlei onwerkbare structuren. Deze situatie liet zien dat er overal ter wereld mensen te vinden zijn die zich niet uitsluitend achter regels verschuilen, maar ook hun hart laten spreken. Moedig om je zo aan te durven laten raken! De betreffende vergunning verliep op de dag van de crematie. Natuurlijk heb ik dit mooie mens bedankt voor zijn fijngevoeligheid. Gidsen ‘s Nachts was je altijd erg onrustig. Dat was nog tot daar aan toe, maar ik voelde en beleefde alles met je mee. Dus slapen deden we nauwelijks. Zoals jezelf zei was onze verbinding te intens. Ik wist wat je dacht, ik wist wat je voelde, ik wist wat je wilde. Je zou het ‘afstemming’ kunnen noemen. Op één van die nachten zat je ineens radeloos rechtop in bed: ‘Yas, snap jij er iets van, nou zit ik hier maar te wachten en te wachten en Hij komt me maar niet halen’. Je was inmiddels al zover dat je beelden had gezien van je gidsen. Behalve je moeder die met uitgespreide armen kenbaar had gemaakt dat ze op je wachtte, had je verder niemand herkend. Sinds die tijd voelde je jezelf voortdurend omringd en beschermd. Ik ging achter je rug zitten, sloeg mijn armen om je heen en begeleidde je om met je energie naar binnen te gaan. Ineens keek je me aan: ‘Je gelooft het nooit Yas, ze zeggen dat ik nog niet dood genoeg ben.’ We bulderden van het lachen! Later, tijdens mijn meditatie, kwam dit voorval terug in mijn gedachten. Ik realiseerde me dat je onbewust een bepaald beeld moest hebben over de manier van doodgaan. Ik vroeg je hoe ‘dood’ je moest zijn om dood te mogen gaan van jezelf! Na verloop van tijd begon ik je rug te masseren. Je kon daar eindeloos van genieten en het was een prima bescherming tegen doorliggen. De eerste keer was ik nogal voorzichtig, ik durfde niet zoveel kracht te gebruiken. Dat gevoel ging snel over, je kon, vooral op je rug,
Yasmin Verschure
89/167
Weg naar het Licht
nog best het een en ander hebben. Ik masseerde je zoveel mogelijk en anderen namen het over. Je kwam helemaal tot rust wanneer ik mijn handen op je hart legde. Zielenplan In deze dagen begon je te beseffen dat je het willen mocht loslaten. God zou wel beslissen wanneer het jouw tijd was. Later wilde je toch dat ik de euthanasieverklaring aan je voorlas en je besloot ook te ondertekenen. Dit deed je ongeveer een week voor je stierf. We wisten allebei dat je er alleen gebruik van zou maken als het absoluut niet anders kon. Je bewustzijn nam sterk toe in deze tijd. We begonnen te beseffen dat het steeds moeilijker zou worden om in te grijpen in de natuurlijke stroom van het leven. Meer en meer begon je te begrijpen dat de ziel, jouw ziel het juiste moment en de juiste manier had gekozen om te sterven. Wanneer je de natuurlijke stroom van het leven op een onnatuurlijke manier doorbreekt, zou dit in jouw geval ongetwijfeld een stagnatie veroorzaken in het zielenplan. Een aantal maanden voordien zei je nog met veel bravoure: ‘als ik niet langer zelf naar het toilet kan, is dat het absolute einde, dan laat ik er een einde aan maken. Maar nogmaals, je bewustzijn groeide zo snel dat die beslissing steeds moeilijker werd. Maar naarmate jij je meer en meer overgaf aan datgene wat komen ging, werkten alle krachten in het universum samen om voor jou de juiste omstandigheden te creëren. En, al was het die laatste dagen nog slechts op wilskracht, tot het laatste moment kon je gelukkig zelf naar het toilet. Godzijdank bleef deze vernedering je bespaard. Energie Soms kon ik je halfdood aantreffen wanneer ik bij je binnenkwam, maar wonderlijk genoeg leefde je altijd weer snel op. Als een bloem waarvan de bladeren zich reeds gesloten hebben voor de nacht en die zich weer openvouwt, ongelofelijk! Je zei dat het mijn ‘schuld’ was, dat ik dat deed met mijn energie en ik denk dat daar absoluut een kern van waarheid in zat. De komst van David gaf mij de mogelijkheid om wat tot rust te komen en even samen met Giri op ons eigen plekje te genieten. De dag dat David zou vertrekken kwam ik in de loop van de morgen naar je toe. Tot mijn stomme verbazing was hij er nog steeds. David kon het niet verkroppen je achter te laten, hij liet zijn vliegticket verlopen om nog een poosje bij je te kunnen blijven. Ik voelde dat hij jou emotioneel niet los kon laten en ik vroeg hem dat alsnog te doen. Hij wilde aanvankelijk niet begrijpen wat ik bedoelde. Tijdens ons gesprek kwam de gedachte bij me op dat Reiki heel goed voor hem zou zijn als ondersteuning. Die dag bleef ik bij jullie en het werd een bijzondere dag. We maakten gedrieën een heerlijke wandeling in de polder. We genoten van het samenzijn, we lachten, knuffelden met jouw speciale beukenboom in het park en zongen dat het een lieve lust was. Hoewel je had gevraagd of ik bleef slapen, besloot ik naar huis te gaan. Ik wilde David de kans te geven met jou in het reine te komen. Toen het tijd was om te vertrekken vroeg je of ik de volgende dag terug wilde komen en blijven slapen, want je had me gemist. En natuurlijk deed ik dat. We gingen opnieuw met zijn drietjes naar de polder. Later, naast David in de keuken, kreeg ik een schitterde impuls: het zou fantastisch zijn om David in te mogen wijden waar jij bij was. Dan had je het gevoel dat je toch iemand had ingewijd. Je wilde dat dolgraag en je zou aanvankelijk een vriend uit Engeland en je lieve zus inwijden. Helaas, het kon gewoon niet meer en hoewel het leek alsof je dit had losgelaten, voelde ik dat het inwijden van David een geweldig geschenk voor jullie beiden zou zijn. Je was onmiddellijk enthousiast en David kon niet anders dan antwoorden: ‘Als
Yasmin Verschure
90/167
Weg naar het Licht
jullie denken dat dit goed voor me is, dan moet het wel goed voor me zijn’. Nog diezelfde avond kreeg hij zijn eerste inwijding. Het was een ongelofelijke energetische gebeurtenis. Later toen hij weg was om bij een vriend te overnachten, kwam er van slapen helemaal niets meer, we hingen beiden aan het plafond. De volgende dag was opnieuw een dag met een gouden randje. Het begon ermee dat David niet op de afgesproken tijd kwam, hij bleek zich achteraf verslapen te hebben. Dat gaf mij de mogelijkheid tot een openhartig gesprek met jouw mannelijke wijkverpleger. De relatie liep nogal stroef tussen jullie. Omdat ik jouw belangen vertegenwoordigde, voelde ik me vrij om alles te zeggen wat bij kon dragen tot een betere verstandhouding. Hij luisterde aandachtig en voelde zich zelfs niet aangevallen. Integendeel, het bleek dat hij reuze nieuwsgierig was. Het verbaasde hem wat hij om jou heen zag gebeuren. Hij was onder de indruk van de rust en de sfeer waarin dit alles zich afspeelde. Nog sterker, hij wilde zelfs alles over Reiki weten! Vanaf die dag werden jullie goede maatjes en hoefde je niet steeds dezelfde dingen te vragen. Intensiteit Het leven met jou had een enorme intensiteit. In je studententijd was je een aantal jaren in Amerika geweest. Je hield erg veel van de mensen waar je in die tijd in huis was en noemde hen je pleegouders. Tijdens één van onze wandelingen door de polder werd je plotseling intens verdrietig. Op dat moment realiseerde je je dat je pleegouders niet wisten hoe ernstig jouw situatie was. Je maakte je zorgen dat zij zonder enige voorbereiding na jouw overlijden een rouwkaart zouden krijgen. We zochten samen naar een passende oplossing en het leek ons een goed idee dat David, wanneer hij terug zou zijn in Canada, je pleegouders zou bezoeken om het hun persoonlijk te vertellen. Die nacht voelde je jezelf echter zo goed, dat ik voorstelde om zelf je pleegouders te bellen. We kregen een paar keer het antwoordapparaat, maar uiteindelijk kwam je pleegmoeder zelf aan de lijn. Het was een ontroerend moment om daarbij te zijn en naar je te mogen kijken. Aanvankelijk was je heel verdrietig. Ik ging naast je op het bed zitten en legde mijn handen op je hart. Ineens veranderde je energie, het was alsof je oplichtte, je hart opende zich in volledige kwetsbaarheid. Ik werd diep aangeraakt en na afloop van het gesprek kreeg ik spontaan een enorme huilbui. Toen David binnenkwam met zijn armen vol boodschappen, lag ik in jouw armen te huilen. Totaal onvoorbereid klapte mijn energieveld open en omvatte het hele universum. Jij voelde haarfijn aan wat er gebeurde en zei: ‘Nu ga jij naar hoogtes waar ik je niet meer kan volgen.’ Ik ontkende dit, maar realiseerde me later dat ik deze ervaring ongetwijfeld nodig had. Het was een voorbereiding om nog beter naast je te kunnen staan als jij de sprong in het ongeziene ging maken. David kreeg die dag zijn overige initiaties. Het was intens en ontroerend, steeds opnieuw. Het zachte in hem kwam steeds meer naar buiten. En jij Eef, je was zo aanwezig, zo mooi. De ruimte vulde zich nog meer met licht en liefde. Toen Giri binnenkwam om me op te halen was hij onder de indruk van alle energieën die zo duidelijk aanwezig waren. Tijd om een toost uit te brengen, een toost op onze vriendschap, een toost op de verbinding van het hart die ver boven de dood uitstijgt. Ja, het leven van David werd in deze dagen volledig op zijn kop gezet, maar dat was ongetwijfeld iets wat nodig moest gebeuren.
Yasmin Verschure
91/167
Weg naar het Licht
Lievelingsplekje David wilde graag een speciale mis voor je opdragen. Toen Giri en ik die avond vertrokken, vroeg hij of wij daarbij aanwezig wilden zijn. Dus waren we die zondag rond het middaguur opnieuw aanwezig. Ook dit keer viel de zorgvuldige planning in het water. Het ging zoals het meestal ging in jouw huis: je broer kwam uitgerekend die dag de kapotte wasmachine vervangen. Geen nood, Giri en ik gaan naar het park. Plotseling, leunende tegen die kolossale beukenboom van jou, krijg ik in een flits jouw lievelingsplekje in de polder te zien. Ik was er zelf nooit geweest, met de rolstoel kon je er niet komen. Toch was het ongetwijfeld een geniale plek om die speciale mis voor jou op te dragen. Bovendien hadden we vandaag voldoende mankracht om jou te dragen daar waar de auto niet meer komen kon. Het was bijna vijf uur voor we uiteindelijk konden vertrekken. Je was inmiddels doodmoe, maar toen je in de gaten kreeg waar we naartoe gingen werd je zichtbaar emotioneel. Liefdevol droegen we je voor de laatste keer naar jouw speciale plekje. Zittende in een cirkel bekrachtigden we onze verbinding. David had een bijzondere viering in elkaar gezet, we namen er allemaal deel aan. Na afloop droegen we je terug naar de auto en je werd snel naar huis gereden. Twee sterke armen droegen je de trap op. Je werd liefdevol in je bed gestopt en kreeg nog een laatste massage met de bedoeling dat je even heerlijk zou kunnen slapen. Maar plotseling, hoe kreeg je het in godsnaam voor elkaar, zat je rechtop in bed met die eigenwijze smoel van je en vroeg zonder te blikken of te blozen of iemand het keukenlaatje kon maken. We kwamen niet meer bij van het lachen, naar alle waarschijnlijkheid was het laatje al jaren kapot! Diezelfde avond kreeg David het plotseling te kwaad. Het is geen sinecure om een aantal dagen en nachten bij je te waken, zeker niet wanneer je net bent aangekomen uit Canada en dan ook nog een jetlag hebt. Elke minuut met jou was nu eenmaal intens en van slapen kwam meestal ook niet veel. Giri en ik gaven David een Reikibehandeling. Hij was zo ontvankelijk als een kind. Tot mijn verbazing bruiste hij even later alweer van energie en voor de zoveelste maal verwonderde hij zich over de kracht van Reiki. Genezingscirkel Diezelfde week was er een open Reikiavond. Mijn vijfjarige meesterschap leek me een goede gelegenheid voor een samenzijn. Die avond maakten we een speciale genezingscirkel. We gaven jou een afstandsbehandeling met meer dan zestig mensen. Vanuit de intense verbondenheid die we daarna met je voelden, zongen we jouw speciale lied. Het was het lied dat je zo vaak met David en mij zong in deze dagen: I give to you and you give to me True love, true love... I give to you and you give to me Love forever true For you and I have a guardian angel Up high with nothing to do But to give to you and to give to me Love forever true.... Uiteindelijk zong iedereen mee. Hoewel ik inmiddels wist dat de tekst niet helemaal klopte, zongen wij het op deze manier en dat wilde ik deze avond zo laten.
Yasmin Verschure
92/167
Weg naar het Licht
De dag daarop belde je al vroeg om te vragen of ik die week ‘nog van plan was om te komen’. Ik vermoedde dat David een dagje weg moest, maar toen ik bij je kwam begreep ik dat hij al onderweg was naar Canada. Hij had niet langer een vervanger voor zijn parochie kunnen vinden. Het eerste dat me opviel was dat er iets in jou was veranderd. Later werd me duidelijk wat dit was. Het licht in je ogen was gebroken, dat betekende dat het stervensproces nu echt was begonnen. Impuls Die dag kreeg je een nieuwe impuls om te gaan schilderen. Je werkte onafgebroken, ja haast als een bezetene en je doorbrak je oude vorm. Je schilderde zonder aarzelen je eigen opgang naar het licht. Althans dat was wat ik erin zag. Je gaf het mij als cadeautje voor mijn verjaardag. Het was aandoenlijk om je zo bezig te zien. Het gaf jou de mogelijkheid om je overtollige energie kwijt te raken nu onze uitstapjes naar de polder waren opgehouden. Het was voor jou niet langer mogelijk naar buiten te gaan. Je zat dus voortdurend opgesloten in die kleine ruimte. Daarbij heerste er ook nog een hittegolf. Het was ongelooflijk warm op dat kleine eenkamerappartementje waar zelfs geen balkonnetje aanwezig was. Gelukkig voor jou kon je de warmte goed verdragen. Tot op het laatste moment genoot je van kleine en lekkere dingen, zoals de zelfgemaakte soep en het speciale Haagendas-ijs waar je vrienden zo liefdevol de koelkast mee bleven vullen. Maar ook je kopje koffie en je sjekkie sloeg je niet over. Je kon die sjekkies uiteindelijk zelf niet meer rollen, dus werd ik een expert in sjekkierollen. In die tijd begon ikzelf weer stevig te roken. Hoe dan ook, tijdens dit proces kon ik absoluut wel wat extra aarding gebruiken. Onze verbinding werd steeds intenser en woorden waren nauwelijks nog nodig. Een frappant voorbeeld hiervan schetst de volgende situatie: ik haalde dagelijks de post uit je brievenbus. Op zekere dag was er een envelop waarvan de energie onmiddellijk de reactie opriep om hem ter plekke te verscheuren. Natuurlijk deed ik dit niet. Uiteindelijk was het jouw post en ik wist dat je uitstekend voor jezelf kon zorgen. Dus zonder commentaar overhandigde ik je de bewuste envelop. Kaarten kregen een plaatsje op de kastdeur tegenover je bed, zodat je ze voortdurend kon zien en je vroeg me ook deze kaart op te hangen. Nog geen halfuur later zei je plotseling: ‘Yas, wil je die kaart van de kast halen en alsjeblieft kapot scheuren, de energie voelt helemaal niet goed.’ Ik was perplex! Inwijden We spraken regelmatig over het feit dat je nog steeds hier was en ineens was het hartstikke duidelijk voor mij: je zette zoveel lichtjes neer, die laatste weken, dat jij wel klaar kon zijn, maar dat God waarschijnlijk vond dat je hier nog uitstekend werk kon verrichten. Over inwijden gesproken: ieder die op dit moment met jou in aanraking komt en zich aan durft te laten raken, is niet langer meer dezelfde..... Het werd een vreemde dag die verjaardag van mij. Ik had aanvankelijk besloten die avond naar huis te gaan. Je was hiervan op de hoogte, maar deed geen enkele moeite om iets met je zus te regelen. Integendeel, zonder overleg vroeg je haar voor de dag daarop. Giri kwam die middag met de bedoeling me op te halen. Het was niet van harte dat we beiden bleven
Yasmin Verschure
93/167
Weg naar het Licht
slapen. Eerlijk gezegd was ik best pissig, ik nam je kwalijk dat je geen rekening met mijn wensen hield. Voor het eerst schiep ik afstand tussen ons. En hoewel ik je die nacht meerdere malen op je bed zag zitten, kon ik je op dat moment niet de hand reiken. Ik suste mijn geweten door mezelf wijs te maken dat je het proces waar je jezelf in bevond uitsluitend zelf kon uitvechten. Tegen de morgen was mijn boosheid allang weer voorbij, ik was even open als voorheen. Je vertelde dat je jezelf die nacht erg eenzaam had gevoeld. Ook al had je ongetwijfeld op mijn emoties gereageerd, er moest een diepere oorzaak zijn voor dat intense gevoel van verlatenheid. Om dit te onderzoeken deden we een geleide meditatie. Je kwam in een leven in Japan terecht waar je in die tijd een eenzame dood was gestorven. Na dit inzicht kon je dat gevoel van eenzaamheid loskoppelen en loste de verstarring rond je maag zich op. Je lag daar zo vredig dat ik naar mijn gevoel uren naast je zat. Ik voelde mezelf volledig vervuld door alleen maar naar je te kijken. Toen Giri en ik eindelijk naar huis gingen was ik er van overtuigd dat ik je niet meer in leven terug zou zien... Zoals vele malen voorheen, zette je me ook dit keer weer voor schut. Je was er nog steeds, al moest je niet vragen hoe. En ook deze keer knapte je weer aanmerkelijk snel op en je bleef jezelf deze dagen goed voelen. Je had een nieuwe passie, je wilde schilderen. Je wilde nieuwe verf, nieuwe kwasten, ja je wilde zelfs lijsten om je werk in op te hangen. We plaagden elkaar, maakten plannen voor een grootse tentoonstelling. Ik zei dat we daarmee zouden wachten tot na je overgang. Het werk van een kunstenaar krijgt immers pas waarde na zijn dood… Het kon uiteindelijk niet uitblijven. Ik ging nogal over de grenzen van mijn kunnen en inmiddels voelde ik mezelf alsof ik op mijn wenkbrauwen liep. Ik was oververmoeid en had zelfs koorts. Natuurlijk ontging jou dit niet en je vond het geen goed idee dat ik later terug zou komen. Dus vroeg je een van je oude vrienden om bij je te waken. Ik vroeg me af of je dit aankon, maar realiseerde me plotseling dat er in deze periode het een en ander was veranderd. Had je aanvankelijk besloten dat een aantal dierbare vrienden ’s nachts niet bij je mochten waken, omdat ze te onrustig waren, de tijd was nu rijp om een aantal van hen te gaan betrekken in het hulpteam. Dat betekende meer mensen om de taken te verdelen. Een verleidelijk vooruitzicht want het was, simpel gezegd, teveel geweest. Teveel voor je zus, maar vooral ook teveel voor mij, omdat ik constant alle gaten opvulde en onze derde persoon achteraf weinig tijd vrij kon maken. Die zaterdag voelde ik dat je situatie snel verslechterde. Ik had een sterk voorgevoel dat ik die zondag vrij moest houden om naar je toe te komen wanneer dat nodig mocht zijn. Stervensproces Zondagmorgen om negen uur ging de telefoon. Je belde om te vragen of ik wilde komen. Dat was op zijn minst vreemd. Je vroeg nooit of ik tijdens mijn ‘vrije’ dagen wilde komen, hoezeer je dat soms ook verlangde. Je wist maar al te goed dat ik mijn rust hard nodig had. Toch was ik, grappig genoeg, op deze vraag voorbereid. Ik bedenk me geen moment, vraag Giri om mee te gaan en rond twaalven zijn we bij je. Je zus en jij, jullie zijn beiden zichtbaar opgelucht en blij om ons te zien. Het lijkt erop dat je verschrikkelijk hoge koorts hebt. Bij een temperatuur van meer dan dertig graden, lig je met gesloten ramen, onder een dekbed en een extra deken, nog te rillen. Ik leg mijn handen op je lijf en krijg vrij snel diezelfde koortsverschijnselen. Maar godzijdank, even later ben jij in ieder geval van je
Yasmin Verschure
94/167
Weg naar het Licht
koorts bevrijd. Het dekbed kan weer weg en het raam mag open. Je wordt ook weer wat helderder. Vanaf dat moment zitten we meestal rond je bed. Je bent onrustig, je ogen staan hoog en naar buiten gericht. Ik houd zoveel mogelijk je hand vast. Je zakt regelmatig even helemaal weg. Even plotseling open je dan weer je ogen en kijkt ons om beurten onderzoekend aan. Als je ziet dat we er allemaal nog zijn, zak je weer rustig weg. Dan zit je ineens weer rechtop, kijkt ons beurtelings doordringend in de ogen en vraagt aan ieder van ons: ‘En hou je nog van mij?’ O ja lieve Eef, meer zelfs dan ooit tevoren. Het liggen gaat steeds moeilijker en je wisselt het bed af met de bank. Het lijkt erop dat dit een lange dag gaat worden. We sturen je zus een uurtje de polder in. Wanneer zij terug is gaan Giri en ik een luchtje scheppen. Ik weet inmiddels dat ik vannacht niet naar huis zal gaan. Regelmatig sta ik mijn plekje aan het bed af aan je zus. Later, ik zit naast je op bed met mijn armen om je heengeslagen, zeg je: ‘Yas, ik wil nu gaan, maar ik wil niet alleen, ga je met me mee?’ ‘Lieverd, ik zal je dragen zover als ik kan, maar ik kan niet met je mee gaan.’ ‘O nee, natuurlijk niet, dat is goed...’ Speciale band Je begint om je moeder te roepen. Zij is een aantal jaren geleden gestorven. Je hebt me veel over haar verteld en naar mijn gevoel hadden jullie een speciale band. Je hield meer van haar dan van wie dan ook. Wanneer je over haar vertelde, deed je dat met een ontroerende warmte en met dankbaarheid. Ik vraag je wie er allemaal op je wachten daar aan gene zijde. Je zegt: ‘mijn moeder en David......’ Je schrikt er zelf van en je begint te grinniken: ‘O nee, dat kan natuurlijk niet, David is nog hier hè?’ ‘Maar Yas, kun je mij op komen zoeken?’ ‘Nee, schat, ik kan jou niet opzoeken, maar jij kunt mij opzoeken. Is dat ook goed?’ Ja hoor dat is goed.... Ineens zit je rechtop in je bed: ‘moet ik dan niet mijn koffer pakken en wat zal ik allemaal meenemen?’ ‘Nee lieverd, je hebt daar immers niets nodig. Alles wat je nodig hebt en meer dan dat is daar aanwezig, weet je wel?’ Oké, dan is het goed... Heb ik je gezegd… Ondertussen kom je nog een aantal keren uit je bed, je eet zelfs nog een klein beetje pudding. Wanneer ik daarna je koffie aanreik, heb je het niet meer: hoe kan ik je nu koude koffie geven... Ik weet dat je ijlt, jijzelf weet dat ongetwijfeld ook, want je zegt: ‘Laat maar...’ Je wil niets van de dokter weten, wat moet die in godsnaam nog komen doen? Even voor negenen neem je afscheid van Giri. Giri gaat toch maar thuis slapen, dan kun jij de bank gebruiken als je daar nog behoefte aan mocht hebben. We spelen voor de laatste keer ons dagelijks spelletje en dit keer neem ik het initiatief: ‘Eef, heb ik je vandaag al gezegd dat ik van je houd?’ Mijn hart is boordevol liefde en ik streel je zachtjes over je rug. Je vindt dit nog steeds heerlijk en je schudt monter en ondeugend je hoofd. ‘Nee? Heb ik je dat echt nog niet gezegd? Wat dom....’ We spreken af dat ik als eerste bij je zal waken. Je zus gaat rond negenen op het matras naast je bed liggen en probeert wat te slapen. Rond deze tijd verlies je al min of meer het bewustzijn. Je ligt wonderlijk genoeg niet aan het zuurstofapparaat, je ademhaling is opmerkelijk rustig. Het ritme van je adem is drie maal in en uit, daarop volgt een stilte. Ik houd in eerste instantie mijn adem in: houd je nu op met ademen of zul je opnieuw beginnen. Langzaam maar zeker wen ik aan dit ritme.
Yasmin Verschure
95/167
Weg naar het Licht
Rond tienen behandel ik je op afstand en dat is een wonderschone ervaring. Ik ervaar jouw ‘zijn’ als zuiver licht, als pure liefde, als waarachtige vrede. Er is niet langer enige vorm van strijd in jou, er is slechts volledige overgave. Ook ik voel me opmerkelijk rustig en ik ben niet bang voor datgene wat onvermijdelijk komen gaat. God zal me de kracht geven, ook al mocht je stikken. Rond halfelf draai je jezelf op je zij en je trekt jezelf min of meer in de foetushouding. Omdat je het zelf niet langer kunt, besluit ik deze avond voor jou te schilderen. Tegen elven ben ik daar mee klaar, ik voel me allesbehalve fris en neem een snelle douche. Ondertussen loopt er steeds wat slijm uit je neus en mond. Als ik terug ben wordt dat heftiger. Ik ga naast je op bed zitten en leg mijn handen op je hart. Regelmatig veeg ik voorzichtig je gezicht af. Weg naar het licht Je zus wordt wakker en komt naast ons zitten. De slijmafvoer wordt heftiger, gelukkig heb je daar zelf nauwelijks last van omdat je zo ongelofelijk goed bent gaan liggen. En dan toch nog plotseling, even na middernacht, houdt je borst tussen mijn handen gewoon op met bewegen. Ik moet eerst zelf goed voelen voor ik met zekerheid tegen je zus kan zeggen: Eef is niet langer hier... Je zus dreigt te gaan huilen, ik vraag haar dringend daar nog even mee te wachten. Eerst zingen we, zoals afgesproken, samen de OM- klank voor je. Daarna leggen we je snel af: we leggen je zo recht als mogelijk is en sluiten liefdevol je ogen en je mond voor je lijf te koud en te stijf zal zijn. Ik zet het bandje Om Na Ma Shivaya op en dan is er ruimte voor de huilbui van je zus. Zelf voel ik me wonderbaarlijk vredig, er is geen enkel verdriet. Er is een intense opluchting en een diepe dankbaarheid dat God ons gebed heeft verhoord. Jij, mijn dierbare Eef, mocht vertrekken zonder enige ingreep van buiten, op het moment dat je nauwelijks nog zelf naar de WC kon. Je mocht gaan zonder pijn, ja zelfs zonder enige vorm van benauwdheid, zonder te hoeven stikken! Een liefdevollere manier had ik je niet kunnen gunnen, wat een mooie, barmhartige dood. Je energie is nog zo sterk in deze ruimte aanwezig, ik hoef mijn ogen maar te sluiten om je lichtje te volgen – op Weg - terug naar het grote licht... Gezien de hitte moet er helaas snel gehandeld worden. De dienstdoende arts komt en constateert de dood. We bellen de begrafenisondernemer, die adviseert om je omhulsel zo snel mogelijk op te halen. Gezien alle geestelijke activiteit die zich op dit moment rondom jou afspeelt, heb ik daar toch even moeite mee. Ik had je zo graag een aantal uren rustig laten liggen, maar gezien de tropische temperatuur en het rottingsproces aan je voet kunnen we dit risico beter niet nemen. Gelukkig duurt het nog een poosje voor ze er zijn. Al staat het natuurlijk in geen verhouding met mijn onuitgesproken wens je vier dagen en nachten in stilte opgebaard te laten staan in een cirkel van geliefden. Maar Gods wegen zijn niet altijd de onze. De polder Wanneer jouw voertuig weg is gaan je zus en ik de straat op. Op zoek naar een borrel om jouw afscheid en je weerzien te ‘vieren’. Helaas, de kroegen zijn al gesloten. Rond halfvier die ochtend komt Aad. Hij heeft onze boodschap op het antwoordapparaat gehoord. Van slapen komt uiteraard niet veel meer. Geen wonder, je energie is zo krachtig aanwezig. Wanneer ik ga liggen kan ik achter mijn gesloten ogen jouw sterretje volgen...
Yasmin Verschure
96/167
Weg naar het Licht
Om halfzes gaat Aad naar huis. Je zus en ik besluiten de polder in te gaan, op zoek naar jouw speciale plekje. Al zittende, terwijl we voor je zingen, zijn we stille getuigen van een prachtige zonsopgang. Terug in jouw flatje ruimen we eerst op voordat we iedereen gaan bellen. Ik vraag één van je vrienden een grote taart mee te nemen voor bij de koffie. Helaas zijn de meeste bakkers nog gesloten, maar hij weet echte Bossche koek te versieren. Wanneer je vrienden allemaal aanwezig zijn, bespreken we je laatste wensen. Vanaf dat moment laat ik mijn verantwoordelijkheid los, zij mogen het nu verder overnemen. Een zelfde ceremonie herhaalt zich wanneer je familie arriveert. De sfeer is rustig en sereen. Af en toe vloeien er wat tranen, maar ik voel nog steeds geen verdriet. Dat is maar goed ook, wanneer ik nu zou gaan huilen zou ik van vermoeidheid volledig in elkaar klappen. Eén van je vrienden heeft gelukkig in de gaten dat ik wel een steuntje kan gebruiken. Hij slaat een arm om me heen en ik kruip lekker tegen zijn brede schouder. Dat doet me goed, ik had het even nodig. Helaas, daar is de begrafenisondernemer alweer. Ook onze speciale wijkverpleger komt langs met de bedoeling jou te verzorgen. Dat is niet langer nodig, maar ik wil hem toch graag bedanken voor zijn open houding. Hij reageert beduusd, kan er nog steeds niet over uit wat er zich allemaal rondom jou heeft afgespeeld. En dat het nu dus echt voorbij is. Afscheid Even na elven komt Giri me halen. Ik neem afscheid van je vrienden en je familie. Giri en ik gaan naar broer Jan en zus Annemie in Uden. Hoewel daar volop ruimte is voor verdriet, voel ik nog steeds geen enkele behoefte om te huilen. Mijn vermoeidheid ebt onmiddellijk weg nu ik in de frisse open lucht ben en met beide pootjes op de grond sta. Het is heerlijk om samen te zijn met vrienden die jou kennen. Ik breng zo goed en zo kwaad als mogelijk is de ervaring van jouw laatste speciale dag hier op aarde aan hen over..... Ons samenzijn heeft een extra tintje, het is immers heerlijk om over jou te praten. Ook zij hielden zielsveel van je. Ja, wie eigenlijk niet? Dan keren Giri en ik huiswaarts. Maar onderweg eten we eerst nog een hapje en drinken we samen die borrel die we 's nachts niet konden krijgen. We toosten op jou, lieve Eef, en wensen je een goede reis.... Ik tril inmiddels van vermoeidheid wanneer we die avond om acht uur thuiskomen. Na een warme douche kruip ik onmiddellijk in mijn bed. Ik word, zeer ongewoon voor mij, maar één keertje wakker. Slaap haast onmiddellijk weer in en heb een vage droom over engelen en licht. Die morgen sta ik op met een gevoel van gelukzaligheid. Er brandt dag en nacht een kaarsje voor je op ons altaartje. Je bent in me, om me heen, boven me en overal. Hoe wonderbaarlijk.... Helderheid Hoewel dit gevoel de komende dagen iets minder wordt, verdwijnt het nooit helemaal. Mijn geest is verbazingwekkend helder en ik blijf me goed voelen, zelfs al is mijn lijf nog zo moe. Gezien de omstandigheden van dat lijf is die vermoeidheid wel te begrijpen. Woensdagmorgen al heel vroeg belt David vanuit Canada. Hij is voelbaar overstuur. Ik praat lange tijd met hem, zomaar, zonder enige moeite in het Engels. Samen beleven we het hele proces rondom jouw sterven opnieuw. Hij voelt zich bevrijd. Hij spreekt de wens uit om bij jouw afscheidsfeestje aanwezig te zijn en dit gaat hem uiteindelijk ook lukken.
Yasmin Verschure
97/167
Weg naar het Licht
De nacht voor je begrafenis steek ik een kaarsje aan met de intentie dat het de hele nacht blijft branden. Ik word rond drieën wakker, precies op tijd om een nieuw kaarsje aan te steken. Die morgen voel ik me lichtelijk gespannen. Zal alles verlopen zoals jij en ik ons dat hebben voorgesteld? De oranje kaarten zijn erg mooi geworden. Het gezelschap is uitgenodigd zoals jij dat wilde. Hoewel er altijd veel mensen om je heen waren, lieve Eef, in je laatste weken hier op aarde had je steeds minder behoefte aan contacten. Je koos meer en meer voor jezelf en nam ter plekke afscheid door de telefoon. Vele vrienden zullen dit ongetwijfeld moeilijk gevonden hebben, zullen het waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen. Zeker niet omdat je altijd zo sociaal was, nauwelijks ooit ‘nee’ durfde te zeggen. Maar het speciale programma dat je hebt uitgezocht is duidelijk niet geschikt voor een groot gezelschap. Onder begeleiding van familie en speciale vrienden ging je naar het crematorium. Daar sloten de andere gasten zich bij ons aan. Tot mijn verbazing kende ik inmiddels bijna het hele gezelschap. De dienst was in één woord prachtig, je hebt ongetwijfeld met volle teugen genoten, lieve Eef... Alles werd volgens jouw wensen uitgevoerd, nou ja, bijna alles. Maar goed, jou kennende zou je daar zeker niet over gevallen zijn. De muziek was schitterend. Je broer sprak het welkomstwoord, het was, heel begrijpelijk, doorspekt met emoties, maar puntgaaf. Je zus werd krachtiger naarmate ze dat prachtige lied voor je zong en ik weet bijna zeker dat je trots en vol ontroering van haar genoten hebt. Ongetwijfeld deed je dat ook van David die onverwachts bij jouw feestje kon zijn, en op het laatste moment nog besloot om op zijn speciale manier afscheid van je te nemen. Wanneer de laatste klanken van de muziek zijn uitgestorven is de beurt aan mij om deze hartverwarmende gebeurtenis af te sluiten. Dit doe ik met het prachtige gedicht van Inayat Khan over ‘den dood’. Ik voeg mijn eigen woorden daaraan toe, die rechtstreeks uit mijn hart komen: Hij leeft Everhard is niet dood - hij leeft. Ik mocht samen met zijn zus bij hem zijn in zijn laatste uren. Hij is gegaan zonder pijn, zonder strijd, in volkomen overgave. Hij was rust, vrede en licht. Everhard was een godsgeschenk... Vele lichtjes heeft hij nog achtergelaten in deze laatste weken, velen van ons heeft hij aangeraakt en wakker geschud. Nu zet hij zijn werk voort vanuit de lichtsferen. Onze verbinding is eeuwig en eens zullen wij hem daar ontmoeten. Ieder mens schept zijn eigen wereld. Dat wat Everhard heeft neergezet, dat is de realiteit van waaruit hij nu verder mag leven aan gene zijde. Want God is liefde.... Hij zei me dat hij niet alleen ziek was voor zichzelf. Aids is een ziekte die ons allen aangaat. We mogen en moeten leren opnieuw lief te hebben. Hij heeft het zaad gezaaid voor een betere, liefdevollere wereld. Het is aan ons om dit zaad tot volle bloei te laten komen... Bij de uitgang ontvangt ieder van ons als herinnering een kaart gedrukt in jouw lievelingskleur oranje. De voorkant wordt gesierd met een opgaande vogel en daaronder volgt de tekst:
Yasmin Verschure
98/167
Weg naar het Licht
‘En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit en vloog de weg terug naar het licht.’ Aan de binnenzijde van de kaart vindt ieder van ons een zakje zonnebloemenzaad en de prachtige tekst over ‘den dood’ van Inayat Khan. Op de achterzijde van de kaart staat: ‘Everhard geniet van de Vreugde van de Vrijheid.’ En reken maar dat je dat doet nu je de beperkingen van je stoflichaam achter je hebt gelaten. Het was je grootste angst om niet langer menswaardig te kunnen zijn. Tot het laatste moment heb je niets, absoluut niets van je waardigheid verloren. Op een fijne locatie in Vlijmen komen we nog een poosje bij elkaar om samen uit te wisselen, samen koffie te drinken en zoveel taart te eten als iedereen op kan. Gebakken door je lieve vrienden, dat speciale koppel die er altijd voor zorgden dat je koelkast gevuld bleef met de heerlijkste zelfgemaakte soepen en jouw speciale lekkernij: Haagendas-ijs. Ook deze laatste keer waren zij het die zorgden voor overvloed. Na een laatste afscheidsborrel zijn Giri en ik opgestapt. Nee, ook dit keer gingen we niet direct naar huis, ook deze speciale dag wilde ik feestelijk afsluiten. Het is heerlijk om samen met Giri deze bijzondere dag de revue te laten passeren, terwijl ik me al die tijd voortdurend bewust blijf van jouw aanwezigheid! Alle spanning is van me afgevallen. Volgens mij was het feestje geslaagd en heb je genoten. Mooier had het naar mijn gevoel niet kunnen zijn. Je hebt iedereen wat meegegeven om over na te denken en bij stil te staan. Voor niet één van ons zal het leven nog ooit hetzelfde zijn. Ook niet voor mij, voor wie de dood inmiddels toch aardig vertrouwd is geworden. Kleinood Ik draag je in mijn hart als een kostbaar kleinood. Ik heb het gevoel dat ik vanaf dit moment door twee paar ogen kijk. Dat ik net als voorheen wanneer ik je door de telefoon of in je huis vertelde over de kuikens, over de jonge waterhoentjes, nog steeds door jouw ogen mag kijken wanneer ik iets bijzonders zie. Jij en ik waren in vele opzichten één. Je noemde mij je gids. Maar je gidste jezelf en anderen als geen ander in deze laatste weken hier op aarde en ook voor mij was je een schitterend voorbeeld. Weet je nog hoe je soms concessies wilde doen in vriendschappen? Deze laatste weken besefte je dat je dat niet langer kon, dat liefde vooral betekent dat je ook nee durft te zeggen... Lieve Everhard, vanaf mijn plekje hier op deze aarde en bij het werk dat ik hier ongetwijfeld nog te doen heb, laat ik me mede gidsen door jouw liefdevolle en lichtende aanwezigheid. Wanneer het nodig mocht zijn en als je daar zin in hebt. In volkomen vrijheid, want je bent me niets verplicht. Ik ben eindeloos dankbaar dat je hebt besloten dat ik in jouw laatste dagen bij je mocht zijn. Ik denk dat het in het universum reeds was voorbestemd. Als mijn lijf niet zo dringend aan rust toe was geweest, had ik op dit moment waarschijnlijk ergens aan de andere kant van de wereld gezworven. Het was echter mijn grootste wens om bij je te zijn en deze wens werd verhoord. Ik had dit voor alle goud en goed niet willen missen. Tegelijkertijd had ik dit verlangen in St. Maarten daar op die bewuste berg losgelaten in de kosmos, terwijl ik tegen je zei: ‘Wacht maar niet op mij, ik ben toch wel bij je. Ga als jij vindt dat je gaan moet.’
Yasmin Verschure
99/167
Weg naar het Licht
Toeval Maar toeval bestaat niet, je wilde het zo, daar ben ik van overtuigd. En het was een overweldigend geschenk voor mij. Dat is het trouwens nog steeds en zal het ook altijd blijven. Want jij bent in me, jij bent om me heen en innig met mij verbonden. Jij en ik zijn één. Onze liefde had niets te maken met de liefde tussen man en vrouw, onze liefde was onvoorwaardelijk en ontbloot van seksualiteit, het was de liefde van het hart, de liefde tussen twee mensen. Er was en is tussen ons een zielenverwantschap die alle relaties te boven gaat... Je stierf op de 11e juli. Precies een maand na het regelen van je begrafenis. De tekst op je kaart gaat over vrijheid. Numerologisch gezien was die dag een eenenveertig/vijf dag. Het nummer vijf staat voor innerlijke vrijheid. Vind je dat niet ongelofelijk gaaf? Was je vier minuten eerder gestorven, dan was dat totaal anders geweest... Dank je lieve Eef, je hebt mijn leven in alle opzichten verrijkt... ‘En hij spreidde zijn opnieuw verworven vleugels uit en vloog de weg terug naar het licht...’
Yasmin Verschure
100/167
Weg naar het Licht
DEEL 4 REISVERSLAG
Yasmin Verschure
101/167
Weg naar het Licht
GRIEKENLAND (MAART) Patmos De plaats waar St. John zijn openbaringen ontving. Een mooi stukje paradijs waar we veel wandelen en intense stiltes ervaren. Maar bovenal ben ik me voortdurend bewust van de aanwezigheid van mijn grootste vriend en leermeester, Christus. We wandelen hand in hand... Zou ik me daarom overal zo verbonden voelen, maakt het dus niet meer uit om in het klooster of in de grot te zijn? Elk plekje hier voelt speciaal. Ik word me opnieuw bewust van de macht van de kerk. De monniken schijnen niet alleen erg rijk te zijn, zij hebben het ook voor het zeggen hier op het eiland. Ja, zelfs in het ziekenhuis. Helaas, daar waar mensen regeren... Meteora Hoewel het weer zeer woelig was en het niet veel scheelde of de boot mocht niet uit varen, werd ik niet zeeziek op de terugweg van Patmos naar Pireas. Eens in Curaçao toen ik dreigde zeeziek te worden, voelde ik ineens dat ik het ritme van het water aan moest nemen en op dat moment was het voorbij. Een indrukwekkende plek Meteora! Al die gigantische kloosters daar ergens op die grillige bergen geplakt. Wat een werk moet dat zijn geweest in die tijd! En vele kloosters waren alleen maar te bereiken via een mandje en een touw, opgetrokken vanaf boven. Als dat geen leven in afzondering was! Nu is er meer verbinding met de buitenwereld. Ik word geraakt door een icoon van Jezus en Maria... Delphi Als eerste bezoekers deze morgen genieten we bijna twee uur van de stilte en de oerschoonheid van de eeuwenoude Griekse heilige stad Delphi, daterend uit de zesde en zevende eeuw voor Christus. De sfeer van de plek brengt me terug in die tijd. Athene – Acropolis Voor we Griekenland verlaten, brengen we nog een bezoek aan de indrukwekkende schoonheid van de eeuwenoude vestingstad Acropolis. Verbinding ‘Het aangaan van een verbinding met je goddelijke kern is de hoogste vorm van vrijheid en kan alleen gebeuren vanuit volledige overgave…’ Vroeger durfde ik me niet te verbinden. Na mijn ‘bewustwording’ van mijn onderdrukte positie, stikte ik alleen al bij het idee dat ik gebonden was aan wie dan ook en als reactie op dat enge gevoel ging ik de ‘vrijheidsstrijd’ aan. Je kent dat wel: wij vrouwen zijn lang genoeg onderdrukt geweest en dat moet maar eens afgelopen zijn. En terecht: wij vrouwen zijn lang genoeg onderdrukt...
Yasmin Verschure
102/167
Weg naar het Licht
Vreemd genoeg voel ik me niet langer onderdrukt, voel ik me niet langer ongelijkwaardig, wil ik niet meer ruilen met welke man dan ook, met welke vrouw dan ook, met wiens positie of status dan ook, ik voel me in alle opzichten een tevreden, een vrij, een onafhankelijk en een gelukkig mens. De zogenaamde ‘vrijheid’ die ik voor mijn gevoel in deze periode van strijd beleefde was even onderdrukkend en gebonden als de andere kant - besef ik nu. Zoals altijd had ik beide uitersten nodig om naar evenwicht te komen... Wat Reiki me vooral gegeven heeft is de verbinding met het goddelijke in mezelf. Vandaar begon ik het goddelijke in ieder mens te zien. Het is moeilijk aan te geven wat nu precies het resultaat is van deze verbinding. Hoe dan ook, het heeft met vrijheid te maken. Ik ervaar dat meer en meer mijn grenzen vervagen en dat ik tot ergernis van velen en verwondering van anderen een grenzeloos en onaangepast wezen begin te worden, die zich steeds minder laat belemmeren door welke regels dan ook. Ik ervaar de vreugde en de ongebondenheid van het steeds dieper loslaten. Ik ervaar dat geluk en overvloed zomaar op straat liggen nu ik meer en meer loslaat, waardoor mijn angsten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Dat brengt geschenkjes in de vorm van ontmoetingen op mijn pad waar ik me vroeger vanuit angst verre van zou hebben gehouden. Het zijn goddelijke ontmoetingen die mij leren dat het lichaam ten dode opgeschreven kan zijn - maar de ziel uitgezuiverd, kerngezond en springlevend. Grenzen tussen leven en dood zijn er nauwelijks meer. Het is of ik vanuit een andere dimensie naar dezelfde situatie kijk en zie wat er niet te zien is en hoor wat er niet gezegd wordt. Dat maakt dat ik geen medelijden meer voel: niet met gehandicapten, niet met mensen wiens lichaam ongeneselijk ziek is, niet met mensen die een einde aan hun leven willen maken, kortom geen medelijden. Wel een diep medeleven dat vanuit mijn ziel komt en wat me liefdesmomenten en ontmoetingen doet ervaren zoals ik ze nooit eerder ervaren heb. Zoals met een vriendje in een rolstoel. Hij is pas zestien en ernstig gehandicapt. Vanaf het moment dat ik hem zag besefte ik dat hij het geschenk van Reiki reeds bezat: de onvoorwaardelijke universele liefde. We gingen uit eten en ik heb genoten met de intensiteit waarmee ik tegenwoordig kan genieten. Ik heb hem eerlijk en open het hemd van zijn lijf gevraagd over zijn handicap en hij antwoordde met een zelfde openheid: ‘Mensen die mij zielig vinden zijn zelf zielig.’ Hij was zijn handicap gaan accepteren door om zich heen te kijken en te zien dat er mensen waren die er veel erger aan toe waren dan hij. Nu vraag ik je: wie van ons is gehandicapt? Verbinding, het is heerlijk om me met deze knul te verbinden. Het is geen opoffering, integendeel. Hij voegt wat toe aan mijn leven. Hij is een van de geschenkjes die er dagelijks op mijn pad komen. Als er een ware verbinding is, is die er altijd en overal en maakt het niet uit waar ik ben en waar jullie zijn. Ik hoef maar even stil te zijn in de ruimte van mijn hart om te ervaren dat jullie daar allemaal een plaatsje hebben. Want wat in liefde verbonden is kan niemand scheiden…
Yasmin Verschure
103/167
Weg naar het Licht
EGYPTE (APRIL) Na hier ruim een jaar geleden een hele poos te hebben rondgezworven net voor de golfcrisis, voelt dit bezoek als een thuiskomen. We nemen een ander budget hotel, wat overigens even smerig is als die keer, maar beduidend ruimer! Ons kleine falafal restaurantje is helaas verdwenen. Jammer, we voelden onszelf koninklijk en thuis tussen de lokale stamgasten. De parfumverkopers zijn er nog steeds. Gelukkig voor hen zijn er nu heel wat meer toeristen waar ze hun aandacht op kunnen richten. We hebben niet de bedoeling om Egypte opnieuw uit te kammen. Dit keer willen we via de Sinaï naar Israël. Maar eerst bezoeken we een aantal belangrijke plaatsen: de piramides van Gizeh met de beroemde Sfinx. Hier had ik vorige keer een diepe ervaring, het oude Caïro, waar we opnieuw aangeraakt worden door zoveel hartelijkheid. Heliopolis is echter het doel van onze trip: deze plek is verbonden met Christus. Na uren van omzwervingen met de metro en het aller-goedkoopste en dus drukste transportmiddel, de tram, een hele ervaring op zich, uiteindelijk toch maar een taxi genomen. We komen precies op de goede plek... Beproevingen... Ja dat kun je wel zeggen: er is geen plaats in de bus naar St. Catherina. Als we eindelijk een plekje hebben, zitten we boven de motor en ademen we, tien uur lang, uitlaatgassen naar binnen. Goed, we zijn inmiddels wel wat gewend! Dit keer slapen we in het primitieve klooster. 's Morgens slaan we wat leefvoorraad in voordat we de, drie uur durende, klim door de brandende zon naar boven ondernemen. Uitgeput vinden we een plekje op de keiharde grond en proberen wat te slapen, maar op deze hoogte zijn trui, regenjas en slaapzak niet voldoende om de bijtende kou tegen te houden. Op deze mystieke plaats ontving Mozes zijn stenen tafelen. Hier willen wij één keer de zon zien opgaan. 's Morgens om half vijf komen er ladingen toeristen naar boven met hetzelfde verlangen... Afijn, het lukt ons onszelf af te zonderen en in alle stilte en rust van dit historische moment te genieten. Via Dahab, waar niet de rust en de stilte is van vorige keer, maar minstens evenveel vliegen en hitte, verlaten we Egypte via Taba naar Eilat, de grens met Israël. Het is een van die momenten die ik waarschijnlijk nooit zal vergeten! Precies op de grensovergang verandert het ongeorganiseerde en het dorre in schoonheid en groen. We moeten alert blijven bij de douane want er mogen geen stempels van Israël en Dahab in ons paspoort, anders kunnen we onmogelijk via Jordanië naar India vliegen! Ervaring De enige manier om te leren is door ervaring. Steeds opnieuw zullen we door nieuwe ervaringen heen gaan voor we onze lessen kunnen leren. Het vraagt bereidheid om onze angst om fouten te maken los te laten en ons open te stellen om nieuwe ervaringen op te doen. Er is geen goed en geen slecht, er is alleen maar ervaring. Ervaring die ons leert dat we het de volgende keer anders moeten doen, of juist niet. Je kunt een kind tien keer vertellen dat hij zijn handjes zal verbranden als hij aan de warme kachel komt, hij zal het niet eerder begrijpen, alvorens ervaren te hebben hoe
Yasmin Verschure
104/167
Weg naar het Licht
hitte aanvoelt, hetzij door zijn handjes werkelijk te verbranden, hetzij doordat een van de ouders hem dicht bij de kachel houdt om hem te laten voelen wat hitte is. We zijn door verschillende ervaringen gegaan en we hebben er hopelijk van geleerd. En als dat laatste waar is, zien we met lede ogen onze kinderen dingen doen, waarvan wij inmiddels weten, of menen te weten dat het zinloos is. We zouden hen voor pijnlijke ervaringen willen beschermen, helaas dat werkt niet. Ook voor hen geldt hetzelfde: zij kunnen alleen maar leren door hun eigen ervaringen. De ondersteuning die we onze kinderen en aanverwanten kunnen geven is enerzijds de bereidheid onze lessen te willen leren en anderzijds het vertrouwen dat wij er voor hen zijn. Vaak verwachten wij dat onze kinderen die dingen in hun leven realiseren die wijzelf niet hebben gerealiseerd. Wanneer we niet de mogelijkheid hadden om een goede studie te volgen of een eervolle carrière op te bouwen en we hebben dit niet uitgewerkt, dan doen we alles om onze kinderen die kans wel te geven. We scheppen niet alleen de mogelijkheden, we verwachten, nee eisen dat ze dankbaar zijn en zijn teleurgesteld als dat niet zo is. Waarom zouden ze ook, het is immers onze behoefte! Misschien beginnen zij te zien dat al onze verlangens slechts geleid hebben naar verveling en leegte en zijn zij op aarde gekomen om iets totaal anders neer te zetten. Het maakt niet uit, het is ongetwijfeld de ervaring die zij nodig hebben. Als je in derde wereldlanden komt dan zie je dat mensen een innerlijke rijkdom bezitten die wij niet meer kennen. Tegelijkertijd moet je met lede ogen aanzien dat deze landen in een sneltreinvaart verwesteren en dat dingen waarvan wij beginnen te beseffen dat ze ons niet werkelijk dienen, voor hen uiterst belangrijk schijnen te zijn. En dan denk je: mijn God, wat jammer nou, zij weten wat werkelijke rijkdom is en ze gooien het weg voor illusies. Totdat je inziet dat zij, net als wij, deze ervaringen nodig hebben om ooit te leren waarderen wat werkelijke rijkdom is. Want hoe kun je iets loslaten als je het nooit bezeten hebt? Alles is relatief, alles is ervaring. Vanaf het moment dat je stopt met oordelen, geef je jezelf de mogelijkheid om te leren. Je kunt alleen leren door fouten te maken. Dus beperk jezelf niet door alle ideeën die je hebt, want hoe meer ervaring je opdoet, hoe meer bagage je hebt om het leven te zien zoals het werkelijk is.
Yasmin Verschure
105/167
Weg naar het Licht
ISRAËL EN JORDANIË Israël Ondanks de strenge controles voel ik me diep geraakt. Ik ben in het land van mijn meester Jezus! Net als hij zullen wij door de woestijn naar Jeruzalem trekken. Alleen wat comfortabeler dan in die tijd, wij gaan met de bus… Goede Vrijdag en de dagen voor Pasen vieren wij in Jeruzalem, die eindeloze mooie stad. Ik voel me regelmatig diep geschokt en verdrietig: toeristen lopen de kruisweg met grote filmcamera’s. Mijn God, wat zou Jezus hier de bezem door gehaald hebben... Voor de Israëlische start van het Paasfeest gaan we naar de Kibboets waar mijn zoon Johnny verblijft. Ondanks dat hij blij is om me te zien na al die maanden, komt er ook heel wat spanning omhoog. Dat legt een domper op ons weerzien. Een week later mag ik hem in al zijn kwetsbaarheid ontmoeten en ondersteunen. Hierna zal het ruim een jaar duren voor ik dit prachtige mens terug zie. Voor zijn vertrek naar Israël droomde ik over zijn dood. Later wist ik dat het symbolisch was: ik zou de oude John nooit meer terug zien... Loslaten en accepteren dat het is zoals het is… We vervolgen onze Jezus-zoektocht via de berg Carmel waar hij volgens de overleveringen van de Essenen zijn onderricht heeft ontvangen. Een goede ervaring. Hier belanden we voor het eerst in een Bahai tempel. Een voorbeeld van schoonheid, eenvoud en zuiverheid. Wat een verschil met de heilige plekken in Jeruzalem, vaak zo weggestopt achter uiterlijke opsmuk. Ik voel herkenning in de tempel en met de mensen. Via Nazareth willen we naar Capernaum. We nemen een risico: het is sabbat, dit is de laatste bus voor de komende drie dagen. Als we daar niet kunnen slapen kunnen we niet terug. En zowaar, in de herberg is geen plaats voor ons en we slapen een aantal nachten onder de blote hemel aan het meer van Tiberias. Laat ik zeggen dat ik de eerste nacht helemaal niet slaap, want de grond is keihard en de nacht is ijzig koud. Maar het is mooi, zo verschrikkelijk mooi onder die sterrenhemel met duizenden sterren waar wij slapen onder die gigantische eucalyptusboom. We kunnen de grapefruits zo van de bomen plukken. Ja dit is een duizend sterrenhotel. En ik voel Zijn nabijheid zo sterk, dat ik hem met een beetje fantasie over het water zie lopen... Dat zal de volgende stap in onze ontwikkeling zijn! We bezoeken de synagoge, waar Jezus voor de eerste keer preekte, de plek waar Petrus leefde en nog meerdere schitterende plekken. We worden door een arme visser in een gammele auto meegenomen naar de Jordaan en krijgen na twee dagen een lift naar de Golanhoogte. Terwijl we ons willen installeren in een boomgaard, jaagt een auto met zoeklichten ons de stuipen op het lijf. Uiteindelijk komen we uitgeput op een kleine camping bij een Kibboets terecht, waar we door de Palestijnen vriendelijk worden ontvangen. We zijn eregasten, mogen niets betalen en worden onthaald op Raki, de nationale drank en allerlei lekkers meer. We verhuizen van de harde grond langs het meer, naar het stro achter de camping en dat voelt prima! De omgeving is goddelijk en het water in het meer is koud maar verkwikkend. De volgende nacht worden we na middernacht op brute wijze uit onze slaap gehaald. Ik spring verschrikt onder de slaapzak vandaan, sta oog in oog met een immense hooimachine en kijk verbaasd naar al die enorme pakken stro! Het had niet veel gescheeld of we waren in een pak stro verdwenen…
Yasmin Verschure
106/167
Weg naar het Licht
Toch maar weer de harde ondergrond langs het meer opgezocht. Eerlijk gezegd komt er van slapen die nacht niet veel meer... We vervolgen onze trip via Tiberias en de Mount Tabor wat een diepe indruk bij me achterlaat. De spannende voettocht naar beneden zal ik ook niet snel vergeten. Regelmatig worden er diepe dingen in mij aangeraakt. Ondanks alle tegenstellingen, ga ik steeds meer van dit prachtige land houden. In de bezette gebieden zoals Bethlehem en Jericho, voel je niet alleen de bedreiging, het lijkt ook of we terug zijn in Egypte, de orde en de schoonheid maakt plaats voor wanorde en rommel, vliegen en vuil. Massada langs de Dode Zee, waar de Seloten na weken belegering vrijwillig de dood in gingen. Een stad uitgegraven in het zand met indrukwekkende overblijfselen. Hier zien we in alle vroegte de zonsopgang boven de Dode Zee. We gaan terug en volgen de Dode Zee naar Qumran. Hier leefde Jezus onder de Essenen en hier werden in 1947 een gedeelte van de belangrijke Thora rollen gevonden. We zoeken onze weg in deze indrukwekkende plek en komen in een aantal van deze grotten terecht. Jeruzalem, steeds komen we daar terug. Het is een centraal middelpunt. We bezoeken het alternatieve graf van Jezus, even buiten de oude stad. Wat een indrukwekkende eenvoud! Ik liet mijn tranen stromen. Hij zou het immers zo gewild hebben, hij die uitsluitend eenvoud was. Niet zoals daar midden in de stad, daar waar ze God verborgen hebben onder pracht en praal. Hier voel ik hem zeer nabij. Met de bus naar de Wadi-Kelt, de Monastery St. George. Adembenemend om dat klooster tegen die kale rotswand te zien hangen en er ook nog naar toe te kunnen klimmen. We worden gastvrij ontvangen. Vanaf dat punt ondernemen we een voettocht van vijf uur door de wadi's in een sfeer van uiterste volmaaktheid. Er zijn allerlei grotten in de bergwanden. De sfeer heeft iets sacraals. Dat verandert als we Jericho naderen. We waden op blote voeten door de rivier en je voelt plotseling een sfeer die te maken heeft met onderdrukking en macht. ‘Welkom in Palestina’. We krijgen sinaasappelen aangeboden en worden uitgenodigd op de thee. Ik mag ze wel, die Palestijnen! We gaan met de taxi omhoog naar de Berg van de Bekoringen en Monastery Qurantan. Een volgende klim tegen een steile berg en een vergissing: om de tijd aan onszelf te hebben, hebben we de taxi weggestuurd, maar er is aanvankelijk geen enkele bus die ons mee terug wil nemen, het is niet toegestaan. Een bus met Grieken neemt uiteindelijk het risico, zo terroristisch zien we er nu ook weer niet uit! Via Bethlehem, waar de toeristen vechten om een foto te maken op de plaats waar Jezus geboren is en de militairen op de daken voortdurend alle heilige monumenten onder vuur houden, naar Jaffa. Daar waar Jezus volgens de alternatieve overleveringen zijn eerste jaren heeft doorgebracht. In tegenstelling met Tel Aviv, is Jaffa oud en karakteristiek. Het hotelletje, althans onze kamer, is zo smerig, dat we eerst een emmer sop vragen en vol overgave gaan poetsen. Heerlijk voelt dat! Hier brengen we een paar dagen met John door, hij is me zeer nabij. Vanaf nu zal ik hem ruim een jaar niet zien. De laatste dag begint hij zich weer af te sluiten. Moeilijk, maar ook dit moet ik accepteren. ‘Mijn kinderen zijn mijn kinderen niet’.
Yasmin Verschure
107/167
Weg naar het Licht
Ons laatste verblijf in Jeruzalem slapen we in een Armeens klooster in de oude stad. Sober maar stukken beter dan de jeugdherbergen. We bezoeken een aantal belangrijke plaatsen, waaronder de olijfberg, de geboorteplek van Maria en het Holocaustmuseum. Was ik aanvankelijk verdrietig, dat verdween in het museum. In tegenstelling met anderen bij wie dit een omgekeerde werking moet hebben gehad. Waarom, o waarom wordt de herinnering aan dit leed zo levendig gehouden? Waarom trekken we niet onze leringen uit het verleden en gaan we verder alsof dit een nieuwe dag is? Waarom kunnen we niet loslaten en vergeven? Waarom, o waarom, houden we de haat zo levendig? Begrijpen we niet hoezeer we hiermee in stand houden dat het elke dag opnieuw gebeurt, deze Holocaust? We ontbijten de laatste keer bij onze aardige Armeniër en zijn te laat voor de deeltaxi naar de grens, want vandaag sluit de grensovergang met de Westbank bij de Allenbybridge naar Jordanië. Er zit niets anders op dan een privétaxi te nemen, want we hebben geen tijd te verliezen. Een eindeloze weg van formaliteiten, maar die avond komen we in het westers aandoende Amman. Ik voel weerstand, wilde niet weg uit Israël en wordt acuut de volgende dag behoorlijk ziek! Jordanië In Jordanië wordt Israël niet erkend en op de landkaarten staan Jeruzalem en de Westbank aangegeven als een deel van Jordanië. De Palestijnen worden hier nog slechter behandeld dan in Israël. Zij geven zelf de voorkeur aan Israël... De laatste vier dagen in Jordanië besluiten we door te brengen in Petra, een oude bedoeïenenplaats van ongeveer drieëntwintighonderd jaar oud, uitgehouwen in de bergen met tempels en kastelen en alles wat je maar bedenken kunt, zonder dat er een steen aan te pas is gekomen. Een plek die goed beschermd is geweest en pas zo'n honderd jaar geleden weer boven water kwam. Petra wordt ook wel de roze stad genoemd. Het is een van de fascinerendste plekken die ik in mijn leven heb gezien. We logeren bij bedoeïenen en ik voel me weer thuis en goed in mijn vel. Petra is de droomwens van veel Israëliërs, maar zij zijn in dit land niet welkom! We nemen de luxe bus richting Amman, en laten ons op het vliegveld afzetten. Na moeilijke douaneformaliteiten, want uiteindelijk kunnen ze het niet ontkennen, we komen via de beruchte Westbank, vliegen we op vrijdag de dertiende met een praktisch lege vlucht naar Delhi in India! Verantwoordelijkheid Een van de belangrijkste dingen op weg naar een bewust mens is dat je jezelf gaat realiseren dat je een schepper bent. Dat je je eigen leven creëert en vorm geeft. We vinden het niet zo moeilijk om verantwoordelijkheid te dragen voor onze goede daden. Het wordt anders wanneer we iets meemaken dat in onze ogen negatief is. Het is aantrekkelijk om de schuld bij de ander te leggen. Stel, we raken betrokken bij een ongeval. Ook al is die ander voor de wet schuldig, wij waren erbij betrokken en zijn dus medeverantwoordelijk. Ook al is de ander aansprakelijk voor de schade, het is niet aan ons om te oordelen over zijn gedrag. Het is beter om te kijken naar ons eigen aandeel. Wat is onze les? En zijn we bereid die les te leren?
Yasmin Verschure
108/167
Weg naar het Licht
Bewust gaan leven betekent je eigen verantwoordelijkheid op je nemen. Dat gaat zover dat je op zekere dag ontdekt dat je je eigen incarnatie gekozen hebt. Dat betekent dat je ouders en je hele familie de omgeving vertegenwoordigen die jij nodig hebt om jezelf te realiseren. Als je dit beseft dan ontdek je meer en meer dat het leven een uitdaging is waarin je nieuwe lessen mag leren. Er is geen God die je straft. Als je jezelf gestraft voelt, weet dan dat jij jezelf veroordeelt. God oordeelt niet, God is liefde. Hij ziet liefdevol toe hoe jij worstelt en steeds opnieuw door dezelfde ervaringen gaat totdat je die les hebt geleerd. Je bent omringt door vele leermeesters, even zovele spiegels waarin je mag kijken om jouw schaduwkanten te ontdekken. Daar is moed voor nodig, het betekent dat je bereid moet zijn om in het diepe te springen en te leren zwemmen met de mogelijkheden die je hebt. Ik creëer mijn eigen leven. Dat betekent in het klein dat wanneer ik humeurig opsta in de overtuiging dat ik een rot dag zal krijgen, ik ongetwijfeld een rot dag krijg. We scheppen met ons mentale lichaam, ofwel ons denken. Elke gedachte creëren we uiteindelijk in de materie. Dat hoeft niet zo snel te gaan, ons materielichaam is energetisch zwaarder en dus vele malen trager dan ons mentale lichaam, maar zo werkt het wel. Alvorens we een ziekte krijgen, zijn we begonnen die van tevoren te scheppen. Elke ervaring hebben we zelf gecreëerd. Dat is de wet van oorzaak en gevolg: alles wat we veroorzaken nu heeft een vervolg in de toekomst. Alles wat we veroorzaakten in het verleden, heeft zijn gevolgen nu. Elke keer als we incarneren kiezen we ervoor een deel van onszelf te helen en iets nieuws vorm te geven. Dat laatste kan pas als we ons genezingswerk hebben gedaan. Het is belangrijk dat we liefdevol naar onszelf durven kijken en elke reactie leren onderzoeken zonder daar een oordeel over te hebben. Bijvoorbeeld: Je bent jaloers. Als je man moet overwerken dan denk je bij voorbaat dat hij een afspraak heeft met zijn secretaresse. Voor je man wordt het steeds moeilijker om met jouw jaloezie om te gaan en uiteindelijk zal hij een afspraak maken met zijn secretaresse, omdat de sfeer in huis niet te verteren is. Je kunt de schuld bij hem neerleggen, het zal helend zijn om je jaloezie te onderzoeken. Dat wat je uitgeeft krijg je meervoudig terug. Beter gezegd: datgene wat je uitstraalt. Als je in wezen agressief bent, zul je steeds mensen op je pad krijgen die op de een of andere manier agressief zijn. Net zolang totdat je gaat onderzoeken of de agressie misschien met jezelf te maken heeft. En dan start het proces. Vanaf het moment dat je de intentie hebt om je agressie los te gaan laten, zul je stevig op de proef gesteld worden. Iets diep in jou is gehecht aan het oude en vertrouwde en wil helemaal niet veranderen, laat staan de verantwoordelijkheid voor je daden bij jezelf zoeken. Want wie kun je dan nog de schuld geven van je situatie? Niemand toch? En dat is toch lekker veilig of niet soms. Toch komt er een tijd dat het je niet langer dient om bij het oude te blijven. Je hebt immers gekozen voor verandering. Elke reactie roept een tegenreactie op. Het betekent dat voor je iets daadwerkelijk handen en voeten hebt gegeven in de stof er meerdere pogingen aan voorafgaan. Op het moment dat je bereid bent iets nieuws neer te zetten, zul je ook bereid moeten zijn een oud patroon los te laten: er is geen schepping zonder vernietiging. En dat loslaten, dat is niet altijd even gemakkelijk! En dan hangt het van jou af of je bereid bent naar alle ‘ja-maars’ te kijken. Met liefde, zonder oordeel. Te bedanken voor dit patroon, wat je jaren nodig had om jezelf te handhaven, maar wat je nu belemmerd om heel te worden. We creëren ons eigen leven. Als je de omvang daarvan gaat realiseren, dan zal het leven een uitdaging worden. Het maakt niet uit of je tien, twintig of veertig jaar ellende achter je hebt liggen. Die jaren heb je nodig gehad om tot het besef te komen wat je bent en wat
Yasmin Verschure
109/167
Weg naar het Licht
je wilt. Elk moment is het juiste moment om opnieuw te beginnen en de enige manier om te leven is te vergeten wat het verleden je bracht, te vergeten wat gisteren was en te beseffen dat dit moment het enige juiste moment is. Maar voor je kunt vergeten - of op zijn minst los kunt laten, komt het proces van vergeving. Om te kunnen loslaten zul je jezelf moeten vergeven, keer op keer en al diegenen in je leven die je iets te vergeven hebt. Zij deden binnen hun vermogen wat zij konden, niet meer en ook niet minder. Zij gaven jou precies al die mogelijkheden - al die leersituaties die jij nodig had om tot het besef te komen dat niet zij maar jijzelf verantwoordelijk bent voor jouw leven. Als je zover bent gekomen dan heb je de stap gemaakt van uiterlijke macht naar innerlijke macht. Dan is het niet meer nodig om anderen jouw wil op te leggen. Dan is er ruimte voor jezelf en ruimte voor die ander.
Yasmin Verschure
110/167
Weg naar het Licht
INDIA (EIND MEI TOT HALF AUGUSTUS) Na vijf jaren ben ik terug in ‘mijn moederland’. Ik voel me thuis vanaf het moment dat ik de Indiase grond onder mijn voeten voel en we nemen daarom de lokale bus naar de Mainstreet in Delhi en storten ons onmiddellijk tussen de rickshawdrivers en het straatgewoel. Ik onderhandel met humor. Dat werkt te gek. Ik voel me één met deze mensen, intens verbonden. Het is maar liefst vijfenveertig graden en onze eerste nacht is letterlijk een nachtmerrie: we drogen bijna uit. De zomer is een slechte tijd voor India en ondanks alle tegenstrijdige berichten vluchten we de dag daarop naar Kashmir. Kashmir Kashmir, een prachtig, ogenschijnlijk zo vredige land, als je het van de zijde van het meer bekijkt. Zelden heb ik zo'n vriendelijke mensen ontmoet. Zo dienstbaar, zo sociaal. Steeds bereidt om het ons naar de zin te maken. We leven in een schitterende huisboot op het meer. En dat geeft het gevoel alsof er geen vredigere plek is op de hele wereld. Maar dat verandert zogauw je aan wal gaat. Het is toeristenseizoen, maar al drie jaar komt hier praktisch geen enkele toerist. Wij zijn de eersten in deze boot sinds drie jaar en misschien verblijven er nog tien andere toeristen, maar praktisch alle vijfhonderd boten zijn leeg, want het is oorlog in Kashmir. We zijn hier gekomen om de voetsporen van Jezus te volgen. Zijn graf ligt in het oude Srinagar. Al twee dagen zijn we van plan het te bezoeken. Het was onmogelijk, steeds waren er gevechten in dat stadsdeel, slechts anderhalve kilometer hier vandaan. Elke dag worden er zo'n vijftig tot zestig onschuldige mensen doodgeschoten. De hotels zijn gesloten of gevorderd door militairen. Alle banken en officiële gebouwen zijn gesloten op één bank na en het hoofdpostkantoor. Waar je ook loopt, je struikelt over de militairen met hun geweren schietklaar, de wegversperringen enzovoort. Overal waar je naar binnen gaat, zelfs in het postkantoor, word je vanonder tot boven gefouilleerd. Vele winkeltjes zijn gesloten. Vele Kashmiri zijn uitgeweken naar andere delen van India om alsnog wat zaken te doen. Het zijn namelijk ware kunstenaars. Zijzelf zijn degenen die toeristen ronselen om naar Kashmir te komen. Vandaar dat wij hier zijn. Hoewel ik niet goed ben in politiek, wil ik kort teruggaan in de geschiedenis om te begrijpen wat hier aan de hand is. Kashmir was onafhankelijk tot negentien zevenenveertig. Het werd bestuurd door een Maharadja, die aansluiting wilde met India. Deze wens werd door de meerderheid van de bevolking niet gedeeld. Hij kwam toen in oorlog met Pakistan en riep de hulp van India in. Kashmir werd in negentien tweeënvijftig verdeeld tussen Pakistan en India. Het Indiase leger bleef. In negentien zevenenzestig – negentien eenenzeventig was het oorlog tussen India en Pakistan. In negentien eenenzeventig werd besloten een volksreferendum uit te roepen en de mensen zelf te laten kiezen of ze aansluiting bij India of Pakistan wilden of onafhankelijkheid. Tot op de dag van vandaag géén referendum. Sinds negentien tweeënvijftig waren de beste baantjes voor de Hindoes, hoewel zeventig procent van de bevolking Moslim is. De vaak beter gestudeerde Moslims bleven werkloos. Daardoor wilde uiteindelijk Kashmir de onafhankelijkheid en eigen verkiezingen. Hun kandidaten werden vastgezet en gemarteld. Na hun vrijlating weken zij uit naar het
Yasmin Verschure
111/167
Weg naar het Licht
Pakistaanse deel van Kashmir om daar bewapend te worden (waarschijnlijk met steun van buiten) en een guerrillaopleiding te krijgen. Zij zijn begonnen met het Indiase ministerie van Kashmir uit te moorden. De meerderheid van de bevolking was alles behalve gelukkig hiermee. Dit resulteerde in het zenden van steeds meer Indiase troepen naar Kashmir, om deze guerrilla-activiteiten de kop in te drukken. Toen zij geen vat kregen op deze militante groeperingen, is het leger begonnen met voorbeelden te stellen onder de bevolking. Nu is het een dagelijkse bezigheid om tientallen onschuldige te doden aan beide zijden. De militanten doden zoveel militairen als zij kunnen en zorgen vervolgens dat zij buiten schot blijven. Als represaille houden de militairen razzia's en schieten klakkeloos onschuldige mensen en kinderen neer. Vrouwen worden verkracht. Mensen worden gemarteld en geëlektrocuteerd door het leger om ze tot bekentenissen te dwingen en zijn voor hun verdere leven geestelijk en lichamelijk gehandicapt. Er is bijna geen gezin in Kashmir wat niet minstens één of meerdere familieleden heeft verloren. De mensen leven onder voortdurende spanning en angst en toch gaat uiterlijk gezien het leven gewoon door. Niemand durft echter na het donker de straat nog op. India wil onderhandelen als de militanten de wapens neerleggen, de militanten willen onderhandelen als India zich terugtrekt. In de ogen van het Indiase leger is elke Kashmiri militant. We hebben dagen gepraat met allerlei mensen op straat, in de stad. De vader van een jonge kleermaker werd kortgeleden doodgeschoten, zijn moeder overleed veertien dagen later. Een jongen die zo zwaar mishandeld was, dat hij een maand in het ziekenhuis lag, enzovoort. Allemaal liefdevolle mensen net als jij en ik. Nu zijn een aantal mensen zover dat ze zeggen: ‘Ik was tegen de militanten: nu zou ik willen dat ik een geweer had, dan kon ik mezelf tenminste verdedigen.’ Er is geen neutrale nieuwsbron. Het nieuws komt van Indiase zijde en geeft maar een klein percentage van de slachtoffers weer. In de dorpen is de situatie nog erger. De meerderheid verlangt naar vrede en onafhankelijkheid. Zij willen een goede relatie met zowel India als Pakistan. De mensen hopen nog steeds dat de Verenigde Naties in zullen grijpen, dat er onderhandelingen zullen komen tussen de verschillende belanghebbende partijen: India, Pakistan en Kashmir. Zij verwachten wonderen van mogendheden als Amerika. Maar realiseren zich tegelijkertijd dat hier geen economische belangen, zoals olie, zijn. Er moet een einde komen aan dit zinloze moorden. Maar wie helpt om uit deze vicieuze cirkel te breken? Soortgelijke situaties vinden al jaren plaats in Punjab, Sri-Lanka en Assam. Hoewel ik de eerste dagen het gevoel had zo snel mogelijk weg te willen uit Kashmir, ging ik me steeds meer thuis voelen en van deze plek houden. Het is net of al mijn zintuigen verscherpt werden en ik het gevaar kon ruiken en ook in mijn rug kon voelen. We hebben vele plaatsen bezocht waar Jezus zijn voetsporen achter liet en dat was zeer indrukwekkend. We zijn vier dagen op een plek buitenaf geweest waar normaal in dit seizoen tienduizend mensen per dag komen. Het was volledig verlaten op een paar dagjesmensen na. Ik heb geleerd even open te staan naar militairen als naar de mensen zelf. We stuitten in het bos op een militaire patrouille die we konden ontwijken, maar ik koos er voor dit niet te doen. Ze nodigden ons uit op de thee en een van hen zat zijn geweer schoon te maken met de loop zo ongeveer in mijn buik. Het lukte me om in alle rust daar te zijn en me niet te laten imponeren. Het hielp me weer diepere lagen van angst los te laten. We werden regelmatig gecontroleerd en gefouilleerd. De eerste keer werd ik daar agressief van, later niet meer.
Yasmin Verschure
112/167
Weg naar het Licht
We bezoeken uiteindelijk toch het graf van Jezus in de oude stad, waar de haard van de oorlog ligt. Dan ben ik tevreden, nu mogen we gaan... Het deed pijn om weg te gaan en onze vrienden daar achter te laten. Dan voel je pas hoe bevoorrecht je bent! We werden vier keer gefouilleerd voor we het vliegtuig in gingen. Dat was tergend... Nawoord Kashmir wordt de 'tuin van India' genoemd. Het is een prachtig land en na vijf jaar geleden langere tijd in India verbleven te hebben, ben ik diep onder de indruk van de schoonheid, de properheid en de zorg die deze mensen hebben voor hun bezittingen. Ik heb diep respect voor deze mensen en hun optimisme. Zij zijn een levend voorbeeld voor mij. Ik voel een diep medeleven voor beide partijen, ook de militairen zijn hun leven geen dag zeker. Men vertelt hier dat er de laatste drie jaar talloze militairen en twintigduizend lokale mensen zijn gedood. Los van het menselijk leed staat de enorme verspilling aan geld, wat beter besteed zou kunnen worden om de gigantische armoede in India te ledigen. Mijns inziens was Kashmir het welvarendste deel van India. Mensen redden het nog steeds door alle goede jaren die hieraan voorafgegaan zijn en door de enorme ondersteuning naar elkaar. Maar hoe lang nog? Vier jaar geleden was er geen enkele vorm van misdaad in Kashmir. Mensen kenden geen hartkwalen. Nu heeft zestig procent van de mensen hartklachten. Met geld over straat gaan is niet meer veilig, want bewapening kost geld. Hasj en Brown Sugar zijn nu volop verkrijgbaar. Het oppakken van wapens voor vrijheid is nog nooit een oplossing gebleken. Ook hier niet: de mensen zijn nog nooit zo onvrij geweest. Oorlog en vrede Elke minuut sterven er ontelbare mensen door oorlogen, honger en natuurrampen. We staan er niet bij stil. Het is ver van ons bed en het bedreigt ons niet in ons bestaan. Een actie op de televisie doet een beroep op ons schuldgevoel. We geven wat geld om ons geweten te sussen en leven vrolijk verder. Nu begint het ons persoonlijk te raken. Onze angst voor tekort wordt aangeraakt. We zijn ervan overtuigd, dat ook wij de gevolgen van deze oorlogen zullen ondervinden! En de tweede wereldoorlog ligt voor velen van ons nog vers in het geheugen. Ondanks het feit dat het absolute minimum in het westen een absolute begerenswaardigheid voor driekwart van de wereldbevolking is, heerst er nergens meer angst voor tekort dan in het rijke westen. Hoe kan dat? Angst voor tekort is angst voor verlatenheid. Uiteindelijk is het angst voor de dood. Deze angst voor de dood wordt in tijden van oorlog dieper aangeraakt.
Yasmin Verschure
113/167
Weg naar het Licht
Waar komt die angst voor tekort vandaan? Die angst komt voort uit onze afgescheidenheid. We zijn de verbinding met onze Bron kwijtgeraakt. We zijn vergeten dat het leven een voortdurende continuïteit is en we willen niet geconfronteerd worden met eindigheid. Op het moment dat we met onze neus op de feiten worden gedrukt, bijvoorbeeld door de dood van een geliefd iemand, een scheiding, het verlies van een baan, of in oorlogstijd, wordt onze angst voor de dood naar bovengehaald. In plaats dat we die angst gaan onderzoeken, blijven we in de ontkenning steken. We creëren een tekort en vergeten dat er overvloed is voor iedereen. Wanneer wij in overvloed zouden leven, dan zou onze overvloed kunnen uitstromen naar anderen en zou er niet langer een tekort zijn, waar dan ook ter wereld. Als we ons verbinden met ons hart, verbinden we ons met overvloed. Langzaam verdwijnt de angst voor de dood en daardoor ook de angst voor tekort. Liefde vanuit het hart kent geen tekort, integendeel hoe meer je geeft, hoe meer je ontvangt. Laten we alle oorlogen gebruiken om in liefde te kijken naar de oorlog in onszelf. Weet dat het onmogelijk is om volmaakt te zijn in deze aardse realiteit. Zet al je onvolmaaktheden in het licht. Je hoeft er niet trots op te zijn, maar je hoeft ze ook niet te ontkennen. Het zijn jouw mogelijkheden voor groei. Wanneer je stopt jezelf te veroordelen, zul je niet langer een oordeel hebben over anderen. Zie jezelf als een Christus in de dop en zie in ieder mens datzelfde vonkje God. Je kunt het vergelijken met een zaadje dat water nodig heeft om te groeien. Dat mag jezelf doen, het zaadje op tijd water geven. Dan zal het licht in jou steeds sterker naar buiten gaan schijnen. Niet langer hoef je jezelf af te schermen voor het ‘slechte’ in de wereld, je omvat alles in jouw totaliteit, in jouw liefde. Wanneer we werken aan vrede in ons hart, neemt de kans op vrede in de wereld toe. We kunnen gaan samenleven als broeders en zusters, ongeacht kleur, rang, stand en godsdienst. We openen ons voor eenheid in verscheidenheid. Om een oorlog te helpen oplossen, moet je eerst de oorlog in jezelf oplossen.
Yasmin Verschure
114/167
Weg naar het Licht
LADAKH - LEH Het is een indrukwekkende vlucht over de besneeuwde toppen van de Himalaya. Al klinkt het ongelofelijk, de eerste dagen heb ik heimwee naar Kashmir, het paradijs van groen. Na een paar dagen zijn we echter gewend aan het leven op een hoogte van meer dan drieduizend meter en gaan we de schoonheid van dit kale maar o zo kleurrijke land met zijn vele gompa's en kloosters zeer waarderen. Maar vooral de mensen. Prachtig zijn ze met hun perkamenten koppen en hun innerlijke stilte en hun ongelofelijke gevoel voor humor. We lachen wat af in de gammele busjes! We bezoeken Hemis-monastery. Hier is informatie gevonden over het leven van Jezus na zijn kruisdood. Ik ervaar ons bezoek als teleurstellend, heb dus blijkbaar iets verwacht. Maar eenmaal buiten het klooster ontmoeten we de Boeddha in levende lijve in de vorm van een prachtige vrouw en mijn teleurstelling is al weer voorbij. Het is een schitterende ontmoeting, zonder woorden maar met een open hart. We begrijpen elkaar vol-ledig. ‘Boeddha kom je overal tegen, maar eerder onverwacht op straat dan in een klooster’. Daarna is de schitterende wandeling door het ongenaakbare landschap van de Himalaya naar het plaatsje Karu een feestelijke tocht waar we zeer van genieten. Eenmaal in Karu ontmoeten we een Lama en drinken we samen thee. Niemand weet of er vandaag nog een bus terug zal gaan naar Leh. Maar wie weet? Liften heeft geen zin, er is geen hond te bekennen. We wachten twee uur. Maar wat is tijd in deze realiteit? En dan is er ineens toch dat busje wat ook nog de goede richting blijkt uit te gaan. We hebben niets gegeten sinds vanmorgen en de ongenaakbare zon heeft me hoofdpijn bezorgd. Maar eenmaal in de bus begin ik te genieten van de zingende en dansende mensen en ik lig werkelijk af en toe in een deuk. Wanneer de bus weer stopt, stappen er vijf Ladakhi's in. Plaatjes zijn het met hun perkamenten koppen, stuk voor stuk. Wie zegt dat rimpels lelijk zijn? Deze vrouwen zijn een en al rimpel, waarschijnlijk in maanden niet gewassen, maar ze zijn mooi, ik kan uren naar ze kijken. Wat een karakter, wat een levendigheid.... Bij de volgende stop sta ik mijn plaats af aan een stralende jonge vrouw met een baby op haar rug. Helaas, al snel daarna stappen onze schoonheden uit, geen nood, er stapt een oude wijze vrouw in die zo nodig nog meer straalt dan de vorige vijf. Ik zit voor in de bus op de bagage en kan de bus inkijken, zij zit schuin tegenover mij. Ik kan het niet laten: ik BLIJF naar haar kijken en genieten. Ik kan de verleiding niet weerstaan en vraag toestemming om een foto van haar te maken... Waar ter wereld zie je zoveel schoonheid bij elkaar?? Wat is er opwindender dan reizen in een overvolle gammele bus, temidden van lokale mensen, hutje en mutje op elkaar? Ik geniet er elke keer van. Goedkoop en zoveel meer plezier! Dit keer stappen we uit aan de voet van Spituk Monastery en zijn getuigen van een heleboel kinderen die uit een truck stappen. Ze lopen voor ons op het pad naar de Gompa.
Yasmin Verschure
115/167
Weg naar het Licht
Boven aangekomen trekken we onze schoenen uit, stappen in de overvolle gebedsruimte en genieten van het reciteren van de mantra's.. Vol bewondering staan we later te kijken bij de productie van een levensgrote mandala in allerlei kleuren poeder. Het is een meesterwerk, echt monnikenwerk! We accepteren een uitnodiging van de leidsters van deze Tibetaanse vluchtelingetjes om mee te gaan picknicken aan de Indus. Het is een avontuur om daar te komen. Voor de kinderen is het feest, want het is zondag. Dat betekent dat er niet alleen brood is, maar ook jam. De discipline van deze kinderen is iets wat bij mij het schaamrood naar mijn kaken doet stijgen: niemand neemt meer dan zijn deel. Als extra traktatie wordt een blik ananas opengemaakt. Ieder neemt niet meer dan één stukje. Een van de kinderen heeft hoofdpijn, we geven haar Reiki. Het is een jong vrouwtje in de dop en haar lijf hikt aan tegen de eerste menstruatie. Wat een geschenkje, mochten we daarom vandaag hier zijn? Kinderen accepteren alles zo eenvoudig, we zijn hen geen uitleg schuldig. Na uren genieten en een avontuurlijke tocht terug naar de weg, zwaaien we de kinderen uit. ‘Bedankt voor deze goddelijke dag, bedankt voor deze wijze lessen’. Wij stappen in de propvolle, maar o zo gezellige bus, richting Leh. Ondanks het feit dat we niet langer weg willen uit Ladakh, staan we op de reservelijst om te vliegen en gaan we op het allerlaatste nippertje het vliegtuig in. Er zal ongetwijfeld een reden voor zijn! Kinderen en Reiki ‘Als gij niet wordt als kinderen, zult gij het rijk der hemelen niet binnengaan...’ Meer en meer ga ik de betekenis van deze woorden begrijpen. Omdat ik veel van mijn jeugd gemist heb was daar altijd het verlangen om dat stuk in te halen... Tot het moment waarop ik het kind in mezelf een plaats kon geven, toen was er niet langer iets in te halen, want op elk moment kan ik een beroep doen op het kind in mezelf, genieten en spelen wanneer ik daar zin in heb. Kinderen, zij zijn een geschenk voor de mensheid. Al voel je jezelf nog zo afgesloten, op het moment dat je naar kinderen kijkt, wordt er iets aangeraakt en geopend. Het is het eerste contact met het kind in jezelf. Kinderen zijn echt, eerlijk en ongecompliceerd. Ze reageren direct en zonder vooroordelen. Soms lijkt dat hard - maar eerlijk is het wel. Kinderen leven niet met herinneringen, daarom kunnen ze het ene moment ruzie maken om vervolgens weer de beste maatjes te zijn. Kinderen roepen de oermoeder in ons wakker. Het instinkt om te verzorgen en te beschermen. Het gevoel alsof er iets is om voor te leven. Kinderen zijn grote leermeesters en houden ons voortdurend een spiegel voor. Er komen steeds meer kinderen naar de aarde welke oude zieltjes zijn. Hun heelheid zal bijdragen in het helen van onszelf en van de aarde. Kinderen openen ons hart, slaan een brug tussen onze serieuze volwassenheid en het kind in onszelf. Wanneer ons kind zijn ereplekje terugheeft in ons hart, verdwijnen onze angsten en kunnen we onszelf gaan verbinden met onze goddelijke kern.
Yasmin Verschure
116/167
Weg naar het Licht
Het kind is de poort naar de Christus in ons, de brug naar zuiverheid, de brug tussen hemel en aarde. Laten we elke dag beginnen en besluiten met een eerbetoon aan ons innerlijk kind en daarmee alle kinderen om ons heen het klimaat bieden wat zij nodig hebben om hun totaliteit volledig te kunnen ontplooien.
Yasmin Verschure
117/167
Weg naar het Licht
INDIA We bezoeken Darmsala, de residentie van de Dalai Lama. Deze keer heb ik niet het geluk hem te ontmoeten, hij is in Delhi. Maar het maakt niet zoveel uit. Mijn zoektochten, onder andere in het Boeddhisme, lijken min of meer afgesloten. Zij hebben me teruggebracht bij Christus, wat wil ik nog meer? In wezen ben ik alles: een Hindoe, een Boeddhist en een Christen... Ik geniet van de mensen en van de omgeving. Zoals Bhagwan zei: de spiritualiteit in India adem je in met elke inademing. Mensen zijn hier nog zo verbonden met de Bron. En dat tref je vooral aan bij de arme drommels. Dit keer word ik niet uit het lood geslagen door al het leed wat ik zie. En dat heeft niet alleen te maken met het feit dat de situatie in deze vijf jaar enorm verbeterd is. (Wat trouwens ook minder plezierige kanten heeft). Het heeft vooral te maken met het feit dat ik met andere ogen kijk, met mijn innerlijke ogen en daardoor de schoonheid van de ziel kan waarnemen. En meer en meer ‘ont-dek’ ik dat uiterlijke schoonheid weinig zegt over de schoonheid van de innerlijke mens. Ik zou haast zeggen: hoe armer en gebrekkiger mensen zijn, hoe dichter ze bij hun ware natuur staan en hoe mooier het is ze in hun ogen te kijken, waarin de ziel weerspiegeld is. Maar dat gaat natuurlijk niet altijd zo op, in het Westen ligt dat bijvoorbeeld anders. Het leven in een kaste-systeem lijkt onderdrukkend, maar het betekent ook dat de mensen hun situatie aanvaarden, er het beste van proberen te maken in de wetenschap dat zij, als zij dit leven zo goed mogelijk leven, in een ander leven binnen betere levensomstandigheden zullen incarneren. Er is wel het een en ander veranderd sinds mijn trektocht door India, vijf jaar geleden. Ik voel geen medelijden meer. Dat is vervangen voor medeleven en dat maakt dat ik me niet meer geschokt en door elkaar geschud voel, zoals toen. In Rishikesh ontdek ik de reden dat we Ladakh moesten verlaten. In deze hindoeïstische bedevaartplaats aan de heilige Ganges ontmoeten we twee prachtige mensen uit Australië, die een leersituatie van twaalf jaar aan de Ganges komen vernieuwen en afsluiten. Het resultaat is dat één van hen mij vraagt hem in te wijden in Reiki. Ik probeer hem te overreden dat in Australië te doen, maar hij weet zeker dat het de juiste tijd en de juiste plaats is. Al zijn belangrijke ervaringen had hij immers aan de heilige Ganges? Dus valt mij de eer te beurt hem in te mogen wijden in de eerste graad en voor de eerste keer krijg ik ‘toestemming’ hem meteen in de tweede graad in te wijden, hetgeen hij in dankbaarheid accepteert. Ik ontmoet een zuiver mens die sinds jaren zijn eigen ashram en yogaschool heeft in Australië. De naam van dit centrum is eveneens ‘Rishikesh’. Hij is een meester die geen moeite heeft om leerling te zijn. Een begrip wat in het Oosten heel normaal is. Deze voor mij bijzondere ervaring zal later een staartje krijgen in Australië, het geboorteland van Giri. Via Agra, waar we een paar dagen goed ziek zijn van het bedorven drinkwater, komen we in Varanasi ofwel Benares, een van de heiligste plaatsen van India, waar ik de eerste keer een intense tijd heb beleefd. Hier zijn de groei van het toerisme en de gevolgen merkbaar, waardoor de lijkenverbranding niet meer die dimensie voor me heeft als toen. We ontdekken even buiten de stad een Hindoetempel waar we ons thuis voelen en waar de godin Kali een belangrijk element vertegenwoordigd. Ik doe daar mijn puja tussen de lokale mensen en los van elk commercieel tintje.
Yasmin Verschure
118/167
Weg naar het Licht
We besluiten onze kamer te verwisselen voor een kamer aan de rand van Varanasi en lopen via een binnenplaats naar de achterkant van het hotel ‘Temple on the Ganges’. Op deze binnenplaats wonen mensen in hun lemen hutjes van nauwelijks twee bij twee meter. De achterdeur van het hotel is gesloten. Ik kijk om me heen en mijn ogen ontmoeten de ogen van een prachtige vrouw en zij wijst mij op de bel. We lachen naar elkaar en mijn hart stroomt. Vanaf dit moment heb ik er een zusje bij en dat geven we vorm door elkaar minstens elke dag een keertje op te zoeken en met handen en ogen te praten over haar gezinnetje van man met vijf kindertjes. We hebben niet veel woorden nodig, we begrijpen elkaar zo ook wel. Ze bakt chapati's voor ons en ik geef haar een sari. Ze is puur en onbedorven... We beleven een mooie tijd in Calcutta, de stad van moeder Téresa. We hebben het geluk haar te ontmoeten in het moederhuis en mijn respect voor deze kleine gebogen vrouw neemt nog toe. Wat een kracht spreekt er uit haar verschijning! We werken een dagje bij de kindertjes en dat is een hele ervaring. Ik ontdek voor de zoveelste keer dat wanneer kinderen de neiging hebben om te slaan, je ze beter niet kunt straffen, maar ze tegemoet kunt treden met een open liefdevolle houding. Reiki is ook hier de kracht van de verbinding. Het huis voor stervenden is helaas niet open voor vrijwilligers, het is een feestdag. India kent vele feestdagen! De Kalitempel is indrukwekkend, maar het meest aangeraakt word ik op de bloemenmarkt, onder aan de Hooleybridge, waar we overal bloemen krijgen aangeboden. Hier ontmoet ik de Godin Kali in levende lijve. Het is fascinerend om haar, aanvankelijk licht en liefde, naar haar tegenpool te zien gaan en de duivel in haarzelf naar buiten te zien brengen. Zij vertegenwoordigt een prachtig spiegel die de harmonie laat zien tussen licht en donker. Ik geniet ervan. De mensen om haar heen behandelen haar met respect. Ik voel dat mijn kettinkje met bergkristal voor haar is. Het voelt goed, al voel ik me nadien een beetje naakt. Tijdens een heftige moessonbui, krijgen we een rit aangeboden door een rickshawdrijver met looprickshaw. De manier waarop hij ons aankijkt, maakt dat we geen nee kunnen zeggen. Trots en blijmoedig brengt hij ons, beschermd door een plastiek overkapping, terug naar onze kamer, terwijl hij minstens tien centimeter door het water moet waden op zijn blote voeten. Het brengt me terug naar de eerste keer dat ik een fietsrickshaw moest nemen. Ik vond het vreselijk! Toen ik er uiteindelijk in zat, maakte ik de grove fout om uit te stappen toen we tegen een helling op moesten! Wat een belediging! Nu weet ik dat ik beter gebruik kan maken van hun diensten, welke maken dat zij eervol hun dhal-bat kunnen verdienen en niet hoeven te bedelen. We besluiten vanwege de hitte een poosje naar het zuiden te gaan en vliegen naar Bangelore. De bussen naar Puttaparthi zijn al weg en we nemen deze keer een taxi van een Sai Baba devote. Ik voel dat het een bijzondere ervaring zal worden die anders zal zijn als ik kan bedenken. Op het moment dat we de poort doorgaan weet ik al dat ik hier niet langer iets te zoeken heb. Het is festival en de ashram is propvol. Omdat we niet officieel getrouwd zijn, mogen we niet bij elkaar slapen. Dus slapen we buiten de ashram! En we vermaken ons, ondanks de vele waarschuwingen voor hoofdluis uitstekend met de schooiertjes van Puttaparthi. Wat zijn ze mooi en puur als je ze geeft wat ze echt nodig hebben: liefde en aandacht. Ze vergeten zelfs te bedelen!
Yasmin Verschure
119/167
Weg naar het Licht
Nee, ik heb hier niets meer te zoeken, ondanks de ontroerende momenten die er nog steeds zijn. Ik voel dat veel mensen alleen maar komen halen, denken dat alles zich buiten henzelf afspeelt. Er is veel begeerte en de commercie is aardig toegenomen. Maar het is goed, voor velen is dit een weg naar bewustwording. Ik ben dankbaar voor deze ervaring. We besluiten de resterende tijd door te brengen in een klein dorpje aan de Cauveryrivier, de plek die voor mij het meest verbonden is met mijn Indiase wortels. Aan deze heilige rivier heb ik vorige keer een bijzondere tijd doorgebracht in de ashram van vader Bede-Griffiths. We huren fietsen en genieten van de kleine lokale dorpjes en het platteland waar ik weer voel dat het waar is: de spiritualiteit kan ik hier via elke inademing naar binnen laten komen. Wat een rust en een stilte, wat een schoonheid! In het weeshuis van Sai Baba heb ik een intense ontmoeting met een kleine dreumes van twee, die me aankijkt, opstaat, in mijn armen komt en daar niet meer weg te slaan is, totdat hij grofweg van deze veilige plek wordt losgerukt en stevig laat merken dat hij daar van baalt! Al die tijd hebben we geen woord gewisseld, maar mijn hart voelde zo groot, en de liefde stroomde zo intens... Wat had ik dit jonge weesje graag in mijn rugzak mee willen nemen naar huis, maar helaas, we hebben geen huis meer. De laatste weken in India brengen we door in Rajasthan. We gaan een aantal dagen de woestijn in en kunnen onze energie weer laten stromen. De kameelman heeft een afschuwelijke ontsteking aan zijn voet. Hij kan geen rust nemen, niet werken is niet eten, zo simpel is dat. Het begrip sociale uitkeringen kent men niet. Wat ook een andere kant heeft, mensen zijn verschrikkelijk creatief! Hij voelt feilloos dat wij hem kunnen helpen en vraagt mij met handen en voeten om die hulp. Vanaf die tijd nemen we hem onder onze hoede en zijn voet geneest opmerkelijk snel. We slapen een paar nachten onder de blote hemel in de woestijn en de laatste nacht voor zijn huisje naast de enige koe die de familie bezit. Het is een bepaalde status, want een koe betekent melk en melk is hier belangrijk. Bovendien levert een koe mest voor brandstof om te koken en te stoken. We hebben een goeie tijd in Udaipur. Op weg naar Mount Abu moeten we, vanwege het noodweer, met de bus een meter diep door het water en dreigen we om te slaan. Maar eenmaal aangekomen beleven we een fascinerende tijd. We komen in een piepklein tempeltje in de bergen wat ons diep aanraakt en beklimmen de heilige berg van de grondlegger van de Brahma Kumaris. Een hele onderneming, want de route wordt zo te zien niet langer gebruikt. Dan wordt het tijd om terug naar Delhi te gaan. Het is een spannende rit naar beneden, vele mensen worden ziek en geven over en ik moet zeggen ik ben heel wat gewend, maar erg breed heb ik het ook niet in deze gammele bus zonder vering die veel te hard naar beneden gaat, terwijl we voortdurend in de afgrond kijken. Hoe dan ook, we komen veilig beneden en nemen de trein naar Delhi. We bemachtigen toch weer ons plekje en kunnen zelfs nog wat slapen. Terug in Delhi gaan we terug naar ons vertrouwde hotelletje, net buiten de Mainstreet. We verzamelen onze laatste post en gaan richting vliegveld en richting huis voor een week of zes...
Yasmin Verschure
120/167
Weg naar het Licht
Nawoord India, de bakermat van religie en spiritualiteit, het land van grote goden en leermeesters: Brahma, Vishnoe en Shiva, Boeddha, Sri Aurobindo, Yogananda, Khrisnamurti enzovoort. Saddhu's, yogi's en baba's. Ja er wordt zelfs aangenomen dat Christus in zijn verloren jaren onderandere in India heeft gestudeerd. India, het land van kleur, sari's, panjabi's en doti's. Het land van de rickshawdrivers: per scooter, fiets en te voet. Het land van het kastenstelsel. Het land van de levendigheid, kleurigheid, creativiteit en enorme vitaliteit. India het land van schoonheid, puurheid en zuiverheid. India het land van corruptie, van schrille tegenstellingen, van chaos en wanorde. India, mijn moederland! India, je ontwikkeling heeft niet stil gestaan sinds de eerste keer dat ik hier was. India is ogenschijnlijk zijn traditie aan het verliezen. India is zijn ziel aan het verliezen voor de zogenaamde vooruitgang. India is zijn verbinding met God aan het verliezen... De vooruitgang heeft vele goede kanten: minder armoede, minder bedelaars, minder mensen die sterven op straat. O ja, ze zijn er nog in grote aantallen, maar toch, India heeft een enorme ontwikkeling doorgemaakt in relatief korte tijd. Zelfs aan de honden is het merkbaar, zag ik vijf jaar geleden bijna geen hond zonder schurft, nu zijn ze duidelijk in de minderheid. Er zijn betere openbare toiletten, je kunt zelfs toiletpapier en maandverband kopen. Ik zie nog zelden ratten, muizen, kakkerlakken en vlooien en dat was toen meer regel dan uitzondering. De eerste keer dat ik naar India kwam at ik maandenlang met mijn handen en dan met mijn rechterhand wel te verstaan, de linkerhand gebruiken zou een grote zonde geweest zijn tegen de etiquette, die gebruikte ik waar ik normaal toiletpapier gebruik. Nu zie ik de mensen zelf eten met lepels en vorken en soms zelfs met hun linkerhand! En dat voelt haast beschamend! Ik heb vele baba's en saddhu's ontmoet. Vroom veelal. Zij schijnen niet alleen in aantal gereduceerd te zijn, maar ook in vroomheid. Velen onder hen zijn min of meer ‘goedkope bedelaars’ geworden. Wat mij intrigeert is dat ook hier het proces van ontwikkeling gepaard gaat met dezelfde afgescheidenheid die ons in het Westen uiteindelijk zo opbreekt. Hoe armer de mensen hier in India, hoe meer puur en onbedorven, zou ik haast zeggen. Hoe vaak ik God heb ontmoet in een bedelaar, in een kreupele, in een klein schooiertje met luizenbos en lekker smerig aan de buitenkant, maar zo zuiver en puur vanbinnen. Zoveel liefde, zoveel vertrouwen. Ontwikkeling schijnt gepaard te gaan met een enorme verveling, onzekerheid, opgeblazenheid en oppervlakkigheid. Maar tegelijkertijd heb ik vertrouwen. India streeft naar vooruitgang en dat is logisch en terecht, maar in vele opzichten zal India altijd India blijven. Want nergens ter wereld is de verbondenheid met de kosmos zo groot als hier. Nergens ter wereld vind je deze kracht en vitaliteit. Nergens ter wereld is een volk zo trots op zijn afkomst. India, je bent niet meer wat je was, maar ik zal altijd van je blijven houden...
Yasmin Verschure
121/167
Weg naar het Licht
Schepping en vernietiging - Shiva en Kali Een van de grootste fouten die de kerk heeft gemaakt, is het uiteentrekken van God en de duivel: het machtsmiddel om ons tweeduizend jaar lang te onderdrukken. We zijn opgevoed met schuld, zonde en boete. Ook heeft de kerk dit aspect aangegrepen om in naam van God vele volkeren te bekeren: te ‘bevrijden’ van het kwaad en te onderwerpen aan het christendom. Hoewel één van de leefregels van de kerk is: ‘Gij zult niet doden’, zijn er in naam van God ontelbare mensen gemarteld en ter dood gebracht. Alle andere uitdrukkingen om God te eren, werden als barbaars en dus als duivels bestempeld en moesten uitgebannen worden. De kerk had een plaats kunnen zijn waar mensen elkaar konden ‘ont-moeten’ om samen de vreugde van de verbinding met Christus te vieren. Christus heeft de onvoorwaardelijke liefde naar de wereld gebracht - Boeddha bracht het aspect van wijsheid en helderheid. Tot op heden konden we dat blijkbaar niet bevatten. De kerk is zijn doel voorbijgeschoten. Het is veelal een leeg, kil en onbezield instituut geworden. Tegelijkertijd staan er priesters op die bereidt zijn deze verbinding opnieuw in zichzelf te maken om vandaaruit anderen te gaan bezielen. Het is een vreugde om op deze manier samen te komen. Zulke diensten heb ik meegemaakt in Curaçao en Zuid-Afrika, het waren feesten van zang, dans en samenzijn. Ik werd opgeladen en voelde: ‘ja zo wil ik wel elke zondag naar de kerk’. In het concilie van Constantinopel heeft de kerk de reïncarnatiegedachte uit de Bijbel verbannen. Dit heeft een andere dimensie gegeven aan dit ene leven in de stof, waarin we het kwaad in onszelf moesten uitbannen en ons moesten voorbereiden op het hiernamaals. Het leven in de stof was pijn en lijden. Hoe meer pijn en lijden, hoe groter de beloning in het hiernamaals. Het was een machtsmiddel om ons klein te houden en uitsluitend gebaseerd op angst. Waarom zou je mensen klein houden als je vertrouwen had in de totaliteit van de mens en in de heelheid van de schepping? Als we praten over eigen verantwoordelijkheid en bereid zijn naar onze leerprocessen te kijken, dan gaan we inzien dat wij allemaal hebben meegeholpen om dit systeem in stand te houden. Simpel, het was het leerproces om te ‘ont-dekken’ dat wij onszelf kunnen bevrijden tijdens het leven op aarde. Het is niet nodig om uitsluitend te leren door pijn en lijden, Christus heeft ons laten zien dat we onszelf hiervan konden vrijmaken. De enige manier om onszelf vrij te maken is onszelf te verwelkomen in onze totaliteit, met onze licht en onze schaduwzijde. Als we bereidt zijn onze kompost tot groei, onze schaduwzijde, met de nodig humor om te spitten tot een vruchtbare substantie, zullen we groeien naar ware eenheid. Licht en donker, God en de duivel zijn twee aspecten van het Al-Ene, de totaliteit. In Oosterse religies vind je beide aspecten voortdurend terug. In het hindoeïsme zijn vele Goden. Het zijn allemaal aspecten van de Totaliteit, van de Eenheid. Het is als het ware een hulpmiddel om je stap voor stap te verbinden met de totaliteit. God is zo eindeloos, zo groots. We voelen ons daar zo nietig en zo klein bij. Maar we zijn allemaal aspecten van deze onmetelijke kracht. Diep in ons hart is dat eeuwige brandende godsvonkje. Dat mogen we ons gaan realiseren en dat mogen we tot
Yasmin Verschure
122/167
Weg naar het Licht
uitdrukking brengen in ons leven. Nu is de tijd rijp dat we de boodschap van Christus kunnen vormgeven. Alles wat wij in het klein zijn vinden we in het groot om ons heen. Ook al zitten we in een vrouwelijk lichaam, we bestaan voor ongeveer de helft uit mannelijke eigenschappen. Ofwel, we zijn licht en donker, goed en kwaad, zon en maan. Dit nemen we ook waar buiten onszelf. In wezen noemen we dat God en de duivel. Alleen hebben we de duivel verbannen tot iets waar we ons zeker niet mee moeten verbinden en we hebben onze schaduwzijde zo diep mogelijk weggedrukt. Geen wonder dat we daar last van hebben, ook ‘de duivel’ in ons wil zijn bestaansrecht. Kennen wij in het christendom de drie-eenheid in de vorm van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, deze drie-eenheid vind je bij de Indianen in de beelden van de zon voor het mannelijke principe, de aarde of de maan voor het vrouwelijke principe en het kind of de ster voor de verbinding of het liefdesprincipe. Binnen het Hindoeïsme kennen zij de drie-eenheid in de vorm van Brahma – de schepper, Vishnoe - de instandhouder en Shiva – de vernietiger. Shiva vertegenwoordigt het aspect van licht en donker. Het beeld van de dansende Shiva schept voortdurend nieuwe vormen, terwijl hij onophoudelijk het oude onder zijn voeten vertrapt. Hij laat zien dat schepping en vernietiging onlosmakelijk verbonden zijn. In wezen staat Shiva voor de vernietiging van onze onwetendheid. Het duistere vrouwelijke aspect, wordt gesymboliseerd door de Godin Kali, die pikzwart is en vele vernietigende armen heeft. Yogananda, een van de grootste spirituele leermeesters van afgelopen eeuw, had religieuze ouders. Zijn moeder bracht elke dag haar puja aan de Godin Kali. Yogananda begon zijn spirituele pad op zeer jeugdige leeftijd. Hij creëerde zijn eigen beeld van Kali en bracht haar elke dag zijn puja. Het betekent dat hij elke dag zijn schaduwzijde welkom heette. Hij zette haar daarmee in het licht, zodat ze zichzelf kon transformeren. Dat was zijn weg naar het licht waardoor hij een ongelooflijk licht ging uitstralen naar de wereld. Dat is ook onze weg naar het licht, want door het donker in onszelf te verwelkomen zullen we ontdekken dat het licht altijd sterker is dan de duisternis.
Yasmin Verschure
123/167
Weg naar het Licht
SCHIPHOL (16 AUGUSTUS) Mijn drie engelen en jongste zoon Patrick staan ons op te wachten. Het is een warm en heerlijk weerzien. Het lijkt wel of we nooit weg geweest zijn! Ons ‘thuis’ is nu een kamer van vier bij vier op zolder bij onze nieuw verworven broer Jan en zus Annemie. Gelukkig zijn we een weekje eerder terug want er is nog een hoop te doen. Spannende processen vinden er plaats in deze tijd. Alles moet nog een plaats krijgen. Het belangrijkste is mijn vernieuwde verbinding met Christus. Het is voelbaar. De mensen om mij heen worden er ook door aangeraakt. Het weerzien met mijn Reikistudenten is fantastisch. Wat is iedereen gegroeid. Ongelofelijk! Mijn draadloze telefoonverbinding werkt nog steeds uitstekend en ik kom een aantal keren precies op de juiste tijd op de juiste plaats. Een proces wat anderhalf jaar geleden startte, toen ik Jan adviseerde om naar Montpellier te gaan, kreeg in deze tijd een wonderbaarlijk vervolg. Via een steen die ik van een lieve vriendin kreeg, kwam ik op wonderlijke wijze in het Katharen-gebied terecht. Nu voelde ik dat deze steen zijn werk voor mij had gedaan en ik moest haar doorgeven aan een vriendin die op dat moment in een zware depressie zat. Op het moment dat ik haar de steen gaf, ging de hemel open. Tijdens deze immense ervaring zag ik voor de tweede keer het hugenotenkruisje, dit keer rond haar nek. 's Avonds thuis deelde ik deze ervaring en zei dat ik op zoek zou gaan naar een zilveren hugenotenkruisje. Jan zei dat het kruisje reeds in huis was. Hij had dit meegenomen van die bewuste reis naar Montpellier. Dus droeg ik, zonder me nog ergens over te verbazen, dit kruisje tot dit proces in mij haar plaats had gekregen. De tweede graad intensief is een goddelijk gebeuren, waar ieder de aanwezigheid van Christus in de een of andere vorm duidelijk ervaart. Deze ontwikkeling heeft ook een andere kant. Voor het eerst lopen er een paar Reiki studenten weg tijdens de eerste graad cursus! De energie is te heftig voor hen! Alles bij elkaar is het een geweldige tijd met veel nieuwe mensen en veel herhalers of eigenlijk verdiepers. Elke keer als ik mensen terug zie, zie ik ze een nieuwe laag afpellen van hun ui. En worden ze weer meer zichzelf. Prachtig om dat samen te mogen beleven. De kinderklas, voor de eerste keer intern, wordt een waar feest met maar liefst tweeëntwintig kinderen. Ondanks het feit dat het echte kinderen zijn, die in de pauzes door het slechte weer moeilijk hun energie kwijt kunnen, is het een intens gebeuren. Als ze met Reiki bezig zijn heeft dat iets sacraals. Behalve dat ik ontzettend van mijn Reikistudenten geniet, geniet ik ook intens van het zijn in Nederland. De herfstperiode is erg mooi met haar intense kleuren en de energie die zich naar binnen trekt. Tja de seizoenen zoals wij die kennen zijn toch heel speciaal. Het correspondeert met de seizoenen zoals ze ook in ons plaatsvinden en ik voel me daar inmiddels nauw mee verbonden. Dat is iets wat ik in de tropen kan missen... Zelfs mijn autootje, die ik naar de garage bracht om verkocht te worden, staat trouw op mij te wachten. En ik ben maar wat blij om haar terug te zien. Ze levert ons in deze tijd weer heel wat trouwe diensten!
Yasmin Verschure
124/167
Weg naar het Licht
De tijd vliegt. Al snel is het moment daar om afscheid te nemen voor ons vertrek naar de Cariben. Voor mij wordt dit de vijfde keer... Het grappige is dat ik me blijkbaar al aan het openen ben voor de tijd in Mayaland. Een aantal mensen zien ineens een indiaanse in mij en ook op de Antillen krijg ik dit meerdere malen te horen! Het leven is een leerschool Het leven is een leerschool. We zijn hier op aarde gekomen om ervaring op te doen. Je hebt daar zelf voor gekozen, gekozen voor die ervaring. Zo gauw je jezelf dat bewust wordt aanvaard je de verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Dan is het niet langer nodig om je ouders, je buurman, je leraar de schuld te geven van jouw situatie. Dan wordt je leven pas echt boeiend, een uitdaging. Want dan zul je jouw pijn niet meer dragen als een last, als een straf van God, maar als een gegeven wat jij nodig hebt om nieuwe gebieden in jezelf te verkennen, nieuwe inzichten te ontsluiten. Dan zal je pijn je niet minder verwonderlijk voorkomen dan je vreugde, je weet dat ze beiden onontbeerlijk zijn in je leven. Een oester heeft vele weerstanden nodig om een parel te worden. Zo heb jij heel wat weerstanden nodig om een steeds heler - een steeds mooier mens te worden. Het leven is een voortdurende continuïteit. Als je de natuur gadeslaat dan zul je zien dat er overvloed is. Dan begrijp je dat er een enorme intelligentie achter moet zitten. Er is een overvloed aan zaden en vruchten om het voortbestaan van de soort veilig te stellen. Zo is er ook een overvloed aan ervaringen die jij moet leren om een steeds ‘heler’ mens te worden. Heel zijn betekent in harmonie zijn met jezelf en alles om je heen. Heel worden betekent jezelf actief begeven in de verschillende cycli in je leven. Kapitein worden op je eigen schip. Zoals de natuur haar seizoenen kent, zo ken jij ze ook. Ga ze herkennen en verkennen en accepteer dat al die verschillende gemoedstoestanden nodig zijn om steeds weer terug te keren in het midden, om dan weer een nieuwe les te leren, weer een nieuwe uitdaging aan te gaan. Het is aan jou hoe je dat ervaart. Is het leven lijden, een straf van God of een zelfgekozen uitdaging die je met vreugde op je neemt op weg naar meer heelheid?
Yasmin Verschure
125/167
Weg naar het Licht
CURAÇAO, ST. MAARTEN EN ARUBA (OKTOBER) Na zeven weken bijna uitsluitend in het licht geleefd te hebben, volgt er nu een periode van licht en duisternis. Na ongekende hoogtes beleef ik een tijd van ongekende dieptes. Ik besef dat ik steeds word voorbereid om klaar te zijn voor datgene wat komt. Al een aantal jaren geleden werd ik geconfronteerd met zwarte kunst in Nederland. Het gaf mij de mogelijkheid om deze dingen in mezelf uit te zuiveren en een plaats te geven, waardoor ik voorbereid was toen ik de eerste keer op de Antillen kwam en behalve met de schoonheid van de mensen ook geconfronteerd werd met bruha, de zwarte kunst. Dit alles is goed en nodig om mezelf uit te zuiveren en steeds meer te gaan staan. Het begint in Miami waar we een voedselvergiftiging oplopen. De overnachting in het goedkope aircohotel is een ware beproeving. Ik heb een intense hekel aan airco! Trouwens, Miami is een goed voorbeeld van een verloederde stad in een land wat zich voortdurend drukt maakt om externe zaken en haar innerlijke huishouding verwaarloosd. Hoe ver kan een land, hoe ver moeten wij zelf nog zinken, voor we beseffen dat het verbeteren van de wereld begint bij onszelf? Mijn aankomst op Curaçao voelt voor de eerste keer niet als thuiskomen. Voel ik al dat er van alles boven mijn hoofd hangt? Er zijn een hoop positieve dingen, ik zit rustiger in het vliegtuig dan tevoren. En dit na een periode van behoorlijke vliegangst die ik overhield toen we de laatste keer net opgestegen boven St. Maarten een behoorlijke smak maakten. Het had voor mijn gevoel een symbolische betekenis: ik moet naar een hoger bewustzijn, waar is de kapstok? Ik heb er aan gewerkt en het voelt stukken beter! Een van mijn engelen haalt ons van het vliegveld. De begroeting is warm als altijd, maar met de engel waar we logeren gaat het minder goed, in dat opzicht heeft mijn voorgevoel me niet bedrogen. De cursussen lopen redelijk, verder volgt een tijd van confrontaties. Confrontaties met mensen, confrontaties in de vorm van diefstal van onze auto, cursusmateriaal etc. Ik ben er op voorbereid en schrik er niet echt van, confrontaties zijn er immers om van te groeien? In St. Maarten is het al niet anders. Mijn aanwezigheid dwingt een aantal mensen hun controle los te laten. En dat levert uiteindelijk weer mooie dingen op. Ook hier een confrontatie met het duister in de mens en met iemand in een hardnekkige rol van slachtoffer zijn. Dat mag ze van mij, blijf maar zitten en geniet er van! Later hoor ik dat dit haar het meeste geholpen heeft! Ik merk dat ik minder geneigd ben om mensen te willen helpen. Ik heb zelfs de overtuiging dat geen hulp soms de beste hulp is die je kunt geven. In Aruba vindt het hoogtepunt der confrontaties plaats in de vorm van slechts één persoon met een gigantische sterke energie! Op het moment dat ik geen uitkomst meer zie, grijpt de hemel in en worden een aantal zaken van bovenaf duidelijk gemaakt! Een van mijn Reikistudenten fungeert als intermediair. Het is een aangrijpende ervaring voor alle aanwezigen. Ik besluit de boel in Aruba los te laten om mensen de gelegenheid te geven zelf in hun eigen kracht te gaan staan. Een half jaar later zal blijken hoe ze dat gedaan hebben, ongelofelijk, wat een kracht!
Yasmin Verschure
126/167
Weg naar het Licht
Vanaf het moment dat ik die beslissing neem, begin ik weer te stromen. Ik stroomde niet meer, was een beetje dood aan het gaan. Was weer bezig de problemen voor anderen op te lossen, en dat werkt immers niet! Op de dag van mijn vertrek van Aruba verschijnt er een artikel in de krant met als titel ‘Oneerbare handelingen tijdens Reikisessie’. Het gaat over een dansworkshop. Deze werd gegeven door een Reikimeester en je kunt er donder opzeggen dat al je handelen steeds gekoppeld zal worden aan dat éne. Na de komst van Jomanda hebben de kranten in de Antillen en op Aruba bol gestaan met dit soort artikelen en om maar even alles op één hoop te gooien werd Reiki daar ook maar bijgevoegd... Het raakt mij niet meer, ik moet er zelfs om lachen. Aan de mensen op de afscheidsavond vertel ik dat dit een goede toetssteen is om te kijken waar men zelf staat ten opzichte van Reiki. Dat wanneer we deze rotzooi blijven lezen, we er ook aan mee werken om het geschreven te laten worden. Opgelucht wordt er adem gehaald… Als afsluiting van deze intense periode volgt een weekje vol verrassingen op Curaçao. We gaan dansen met een aantal Reikivrienden. Dansen is voor mij de therapie bij uitstek! Na een half uur drijf ik van boven tot beneden en voel ik me totaal herboren! We gaan een dagje naar klein Curaçao en worden op de boot onthaald op scholen springende dolfijnen. Adembenemend! Wat een fantastische afsluiting. Ja ik werd in deze periode behoorlijk op de proef gesteld en gelouterd. Maar het was nodig en het was goed. Het waren ervaringen waar ik doorheen moest. Ik ben bereid, nog meer dan voorheen! De antillen Toen ik in Nederland iemand uit Curaçao inwijdde kreeg ik de boodschap dat ik naar Curaçao moest. Ik wist amper iets van de Antillen en schoof het aanvankelijk voor me uit. Toen de tweede aanwijzing kwam, wist ik dat ik het niet langer mocht negeren. Ik schreef een brief naar het zusje van mijn Reikistudente waarin ik aangaf naar Curaçao te willen komen. Blijkbaar had ik daar iets te leren en als dat gepaard moest gaan met Reiki dan zou dat ongetwijfeld gebeuren. Ik zal de warme ontvangst op het vliegveld nooit vergeten. Een groepje liefdevolle mensen van verschillende huidskleur stond op mij te wachten met armen vol bloemen. Het was overweldigend. De eerste weken kwam ik in huis bij een man die zelf vrij actief was in het alternatieve gebeuren. Hij nam me mee naar lezingen, waar ik niet veel van begreep, maar waar ik mocht genieten van de schoonheid en de energie van de mensen. Mijn tijd verstreek en er gebeurde niet veel, ik leerde mooie mensen kennen en ontdekte de schoonheid van het eiland. Curaçao vertegenwoordigt een belangrijke energieplek op deze wereld. En dat is vooral aan de noordkant erg voelbaar. Al heb ik het druk, ik moet altijd een keertje de noordkant bezoeken tijdens mijn verblijf. Ik gaf wat Reikibehandelingen en dat was aanleiding voor mijn gastheer om te concluderen dat ik niet voor niets gekomen was. Hij organiseerde radio-interviews en een lezing. Liefst veertig mensen gaven zich op voor een Reikicursus. Ik had nog slechts een week en splitste de groep in tweeën. Het was een overweldigend gebeuren. Ik leerde dat veel dingen hier anders gaan. In Nederland moet je maanden van tevoren dingen voorbereiden en plannen. Hier doe je dat zo kort mogelijk van tevoren. Mensen
Yasmin Verschure
127/167
Weg naar het Licht
zijn snel enthousiast, maar duurt het wachten te lang, dan is hun aandacht reeds bij iets anders. Dat is mede de kracht van de zon die je steeds opnieuw tot actie dwingt. Antilianen lijken meer open. Tijdens de workshops ontdekte ik al snel dat je voorzichtig moet zijn met het omhoog halen van emotionele dingen. Antilianen gaan op een andere manier met emoties om. Niet slechter of beter, gewoon anders. Het is een overweldigende ervaring om zoveel verschillende culturen bijeen te hebben in één en dezelfde workshop. Het is een spiegel hoe het zou kunnen zijn op aarde. Iedereen verdraagt elkaar, al is het soms met de nodige spot. Daar is uiteindelijk niets op tegen, of wel soms? Ik kreeg zoveel liefde dat het een extra dimensie gaf aan mezelf. Mensen waren enthousiast en ik wist dat er een vervolg zou komen op mijn verblijf op de Antillen. Men nam mij mee naar andere eilanden. Ook daar mocht ik mensen inwijden en getuige zijn van hun manier van leven. Het was een wonderlijke ontdekking dat al deze eilanden verschillende achtergronden hebben. Zo worstelt Curaçao nog steeds met haar slavenverleden. De oorzaak is dat Curaçao in het verleden gebruikt werd als verzamelplaats voor slaven. Vanaf hier werden de slaven getransporteerd naar andere plaatsen. Nu nog hebben veel Curaçaose mensen moeite om dienstbaar te zijn, omdat dit gekoppeld wordt aan slavernij. Je ziet veel blanken in restaurantjes en hotels. Jammer, zij missen de warmte en de rondheid die Curaçaose mensen hebben als ze dienstbaar durven zijn. In Aruba kennen zij het begrip slaaf nauwelijks en dat is voelbaar. Arubanen zijn trotser, hebben meer gevoel voor eigenwaarde. Het is een groot geschenk dat ik de boodschap wilde horen en mezelf liet stromen op de stroom. Daardoor heb ik de mogelijkheid gecreëerd om mijn horizon te verbreden en heb ik vele broeders en zusters gekregen hier in het prachtige Caribische gebied. Ik heb zoveel mogen leren, zoveel mogen delen en ik voel me thuis. In deze jaren heeft Reiki een enorme verspreiding gekregen. Er komt een tijd dat mijn werk hier voorbij is. De verbinding met mijn broeders en zusters in de Cariben zal altijd blijven…
Yasmin Verschure
128/167
Weg naar het Licht
MEXICO (DECEMBER) Na een ongelofelijke reis van meer dan vijftien uur komen we aan in het noorden van Mexico, waar ik op uitnodiging van een oude vriendin een Reikiklas zal geven. Ik houd een enthousiaste lezing voor een groep prachtige mensen. Er komt een klein klasje uit voort, Reiki is nog een onbekend begrip in Mexico en de angst voor Bruha is sterk aanwezig. We logeren in een immens huis wat de afmetingen van een kasteel in zich draagt. Het is winter en koud en kil na Curaçao. Hoewel mijn vriendin geschreven heeft dat ze nu aan Reiki toe is, zit ze barstensvol weerstanden. Die weerstanden hebben uiteraard gevolgen voor de groepsgrootte. Tijdens de workshop verdwijnen haar weerstanden en komt de warmte van vroegere tijden weer om de hoek kijken. Het is een nieuwe ervaring, een cursus in het Engels, met een vertaling in het Spaans. De weekeinden zijn hier heilig voor het gezin, dus de cursus vindt plaats op vier avonden en de tijd van drie uur moet ik ook terug brengen naar tweeëneenhalf. Het maakt niet uit, Reiki werkt zoals altijd en na afloop voelt iedereen zich verbonden met elkaar. Onze reis gaat verder met de trein naar een van de grootste steden ter wereld: Mexico-city. De stad is cultureel gezien zeker de moeite waard en gelukkig valt de smog reuze mee. In het culturele museum maken we voor het eerst kennis met de oude indianenculturen. Wij zijn echter het meest geïnteresseerd in Mayaland. Via Cholula en een spannende treinrit naar Oaxaca gaan we steeds zuidelijker en komen in San Cristobal terecht. Daar beginnen we ons thuis te voelen en vieren we Kerst in de bittere koude, waar we niet op gekleed zijn. We bezoeken een aantal zeer fascinerende indianenplaatsjes. Het doet me genoegen om in Chamula te zien dat de indianen er in geslaagd zijn ondanks het katholicisme, hun eigen identiteit te bewaren. Het kerkje is sober en elke indiaan maakt zijn eigen dienst en altaar kompleet met eigen kaarsen en wierook, zomaar lekker op de grond. Zij zien Christus als de zon en in die symboliek is het voor hen niet moeilijk hem een juiste plaats tussen hun eigen goden te geven. Meer noordelijker was ik meerdere malen geschokt dat bovenop alle prachtige piramides kerken werden gebouwd om het kwade te bezweren. We hebben een plaats bezocht waar maar liefst driehonderd vijfenzestig kerken waren, de ene zo nodig nog meer opgesmukt dan de andere. Wat hebben we er weinig van begrepen. Christus zelf was wel de laatste die deze kerken heeft gewild! We komen in het land der Maya's en bezoeken de zeer indrukwekkende monumenten van Palenque, Uxmall en Chitzen Itza. Hoewel deze plaatsen behoorlijk toeristisch zijn, is de oppervlakte vrij groot en in tegenstelling met Egypte wordt de commercie buiten de poorten gehouden. Energetisch zijn er vele sterke plekken, waar je alleen maar hoeft te zitten om jezelf te verbinden met deze oeroude beschaving. Voor mij ligt er een duidelijke relatie met Egypte. Hoewel hier de tempels boven op de piramides te vinden zijn, vindt je relatief weinig graven in de piramides. Meestal vind je deze buiten, op het tempelplein. We hebben gelukkig alle tijd aan onszelf, want een dag per monument is voor ons te kort. Een van de meest intense ervaringen in Mexico beleven we in ‘La Grotto del Maya’. Hij werd in negentienhonderd negenenvijftig gevonden en een groep Maya's vroegen in een ritueel hun goden toestemming om de grot te openen voor publiek. De grot was voorheen alleen toegankelijk voor priesters in een hoge rangorde en is erg goed intact gebleven. De energie is fabelachtig en ik heb tijd nodig gehad om bij te komen van deze ervaring.
Yasmin Verschure
129/167
Weg naar het Licht
Hoewel het zuiden van Mexico erg mooi is heb ik een ondefinieerbaar verlangen naar Guatemala. We besluiten dus een week eerder te gaan als we aanvankelijk gepland hadden. Loslaten in een stroomversnelling Tijdens mijn verblijf op de Antillen wist ik plotseling dat ik het aanvankelijk idee om daar een Reikiheelhuis te beginnen, los moest laten. Het paste immers niet in mijn plaatje! Mijn idee is eigenlijk altijd geweest dat ieder mens een lichtpuntje vertegenwoordigt op zijn of haar plek in de wereld en vandaar uitstraalt... Dit inzicht was het begin van een nieuw proces, want nauwelijks een week later, werd ik wakker met de zekerheid dat ik alles moest loslaten, letterlijk en figuurlijk, om dit keer samen met Giri op pelgrimstocht te gaan met als enige bagage onszelf en onze rugzak. Tot in het diepste van het diepste loslaten, dus ook alle plannen voor een eventuele toekomst. Me nog dieper verbinden met mijn goddelijke essentie om over een jaar of twee te kijken waar ik sta, waar we beiden staan en op welke manier ik dan uitvoering kan geven aan mijn Reikimeesterschap. Want mijn verbinding met Reiki ben ik in vrijheid aangegaan en daar ben ik voor gaan staan, in welke vorm in de toekomst weet ik niet, dat zal blijven groeien en ontwikkelen. Het betekent dienstbaarheid en beschikbaarheid. Niet als een last, integendeel inmiddels in volle vrijheid. Op dit moment zijn we bezig met de praktische uitvoering. Giri heeft zijn baan opgezegd - de auto's moeten de deur uit. Het huurhuis, mijn eerste veilige plek in dit leven met inhoud wordt van de hand gedaan. Het wordt een pelgrimstocht in verschillende etappes: twee keer per jaar zullen we in Nederland zijn om een paar workshops te geven en het contact met jullie en mijn prachtige zoons lijfelijk te ervaren. Verder zullen we kijken wat we tegenkomen op ons pad. Na thuiskomst van de Antillen ging ik versneld door een aantal angsten om mijn laatste ‘zekerheden’ op te geven. De angsten zijn verdwenen en het maakt niet uit of we werkelijk gaan, het proces heeft zijn werk reeds gedaan. Ik voel me rustig, ik voel me veilig, ik voel me tevreden met wat ik heb. Wat morgen brengen zal, ik weet het niet, maar mijn vertrouwen daarin is vol-ledig. Giri en ik hebben een relatie van zeven jaar. Op dit moment kan ik zeggen dat we een huwelijk zijn aangegaan. Niet in de uiterlijke vorm maar op een ander niveau. Nu zijn we man en vrouw. Nu voel ik dat de gelijkwaardigheid er is waar ik naar verlangd heb. Door mezelf niet kleiner te maken dan ik ben om hem groter te doen lijken, door de confrontaties niet uit de weg te gaan en letterlijk en figuurlijk mijn eigen pad te volgen, heeft hij de ruimte gekregen en genomen voor zijn proces en is hij volledig naast me gaan staan. En dankzij zijn ondersteuning kan ik doen wat ik doe! En zo zijn we verbonden in alle vrijheid, als dat geen overgave is... Onafhankelijkheid Ook voor jullie wordt dit een weg naar onafhankelijkheid. Volledig gaan vertrouwen op je eigen kracht en weten dat het zaad in jezelf gezaaid is en dat jij het water mag geven om het te laten groeien. En als ik om me heen kijk dan doen jullie dat fantastisch! Schitterend om te zien hoe stevig het fundament is wat we in deze jaren hebben neerge-
Yasmin Verschure
130/167
Weg naar het Licht
legd! Hoe mooi we allemaal geworden zijn en steeds opnieuw als ik jullie zie stralen jullie meer en meer ... Ja we moeten het allemaal zelf doen. De tijd van kerken en instituten is voorbij. Ieder van ons zal de verbinding met het goddelijke een plaats moeten geven op zijn of haar plek in de wereld. Maar als je de verbondenheid kunt voelen die er altijd is met het licht in jezelf, dan voelt het niet eenzaam, dan voelt het als een uitdaging en zul je altijd kunnen putten uit jouw innerlijke lichtbron, dat punt van licht wat in ieder van ons aanwezig is en wat we God of ... Reiki noemen. Want voor mij is dat één en dezelfde. We leven in een tijd waarin van ons allen een stuk dienstbaarheid wordt gevraagd, een stuk beschikbaarheid om dat te doen wat er van ons gevraagd wordt. Velen zijn zich dat al bewust. We gaan een tijd tegemoet van grote veranderingen - een tijd van evolutie en transformatie. Oude vormen loslaten en overgaan naar het nieuwe. Is het niet fantastisch dat wij in deze tijd leven en ieder voor zich daar ons steentje aan bij mogen dragen? En ieders steentje is even belangrijk. Als de essentie maar liefde is. Ik hou van jullie allemaal. Ieder van jullie weerspiegelt voor mij een vonkje God. Ik ben jij en jij bent ik, ofwel ‘Ik Ben Dat’. Er is een enorme dankbaarheid in mij voor al mijn verworvenheden vanaf het moment dat ik los durfde te laten. Vele geschenken kwamen er vanaf die tijd op mijn pad. Ik hoefde alleen maar te ‘zijn’ en te stromen en alles was daar op de juiste tijd en de juiste plaats. En met dat grenzeloze vertrouwen ga ik op pad. Want elke ervaring zal waardevol zijn en alles zal er zijn op het juiste moment.
Yasmin Verschure
131/167
Weg naar het Licht
GUATEMALA (VANAF 8 JANUARI TOT MAART) Vanaf het moment dat we de grens passeren, voelen we ons beiden helemaal thuis. De orde ‘transformeert’ in wanorde en we worden weer hutje-mutje opgestapeld in de bus. Een zeer vertrouwd gevoel voor ons! We maken een behoorlijke rit door het prachtige berglandschap naar Huehuetenango, wat er uitziet als een georganiseerde puinhoop. De vrouwen dragen hun lasten op hun hoofd en de mannen op hun rug. Het herinnert me aan Nepal. Ook zijn de mensen even klein en even vriendelijk als in Nepal. We komen alweer een eerste guerrilla tegen en er is meer controle op de weg. De buschauffeurs waarschuwen elkaar en van angst zoals in Israël is hier niets te merken. Opnieuw zijn we in een land met enorme interne problemen. We reizen zo snel mogelijk naar Antigua, want daar kun je Spaanse les volgen en ik heb het gevoel dat dit belangrijk is. Met alleen Engels kun je hier niet uit de voeten. Antigua is de oude hoofdstad van Guatemala, een lief stadje vol oude ruines na de laatste aardbeving. Het ligt temidden van verschillende vulkanen op vijftienhonderd meter hoogte. 's Morgens en ’s avonds kun je best een trui gebruiken maar overdag is het heerlijk weer. We voelen ons hier snel thuis. Er volgt een periode van Spaans leren en in verschillende families leven, wat niet altijd aangenaam is. We wisselen deze periodes af met het verkennen van Guatemala. Zo brengen we een week door aan het meer van Atlitlan, in de kleine plaatsjes rondom dit meer en in Chichicastenango. De vriendelijkheid van de indianen is indrukwekkend: het is geen opgelegde vriendelijkheid, het komt diep vanbinnen uit. De eerste weken worstel ik een beetje met het tegenstrijdige gevoel. Ik weet dat er zo'n dertigduizend indianen zijn vermoord en dat dit moorden nog steeds gebeurt. Toch is het nauwelijks merkbaar. Een gesprek met een prachtige vrouw van de Unesco geeft mij een stuk inzicht. Ik begrijp nu ook beter de angst van de Mestiesen. Het praten over deze situatie is voor hen niet veilig, zij riskeren daarmee hun leven. Juist in deze tijd keren honderdenvijftig gevluchte indianenfamilies vanuit Mexico terug naar Guatemala. De regering sluit alle toegangswegen af, zodat zij niet met bussen kunnen komen. Het stuk toegewezen grond is veel te klein om deze vierduizend mensen te herbergen. De familie waar we de eerste week in huis zijn, zit voortdurend voor de televisie gekluisterd, maar voor deze berichtgeving zijn ze niet geïnteresseerd! Voor indianen is het van het allerhoogste belang om op de grond van hun voorvaderen te kunnen leven en sterven. Zij geloven dat anders hun ziel niet kan reïncarneren en voor eeuwig zal zwerven. Vanaf het moment dat Rigoberta Menchu de Nobelprijs voor de vrede kreeg heeft de situatie in Guatemala wereldwijd veel meer aandacht gekregen. En dat is op zich een goed gebeuren. Schokkend is het om te ervaren dat deze situatie ontstaan is door interventie van Noord-Amerika. En misschien nog wel triester dat geen enkele Amerikaan die dit land bezoekt hier weet van heeft: de enige informatie die zij hebben over Guatemala is dat het een prachtig land is, maar dat de militairen ‘wat vervelend zijn’. Wij zijn de eerste tijd wat voorzichtig, maar ook dat verdwijnt snel en we trekken rustig alleen de bergen in, in de overtuiging dat we alleen goede dingen naar ons toe zullen trekken. En dat werkt zoals altijd uitzonderlijk goed. Het is fascinerend de wereld van kleur te ontdekken in al de verschillende indianendorpjes. Doordat we wat Spaans praten hebben we gemakkelijker contact met onze Maya broeders en zusters, hoewel ook zij weinig Spaans praten. Een enorm probleem onderling is de diversiteit aan talen, er zijn maar liefst tweeëntwintig verschillende indianentalen hier.
Yasmin Verschure
132/167
Weg naar het Licht
Ja de Maya's zijn een volk die mij tot diep in mijn ziel raken. Het lijkt of ze hun eeuwen oude beschaving in zichzelf hebben gehandhaafd. De mensenoffers zijn uit de tijd. Een ritueel waar ik in eerste instantie door geschokt was, dit had ik niet verwacht bij deze vreedzame indianen. Nu kan ik het beter plaatsen in de tijd en in de ruimte. Het moet een eer geweest zijn om geofferd te worden voor de Goden in de wetenschap dat je daarmee naar hogere en betere sferen ging. De Maya's geloven in het leven als een voortdurende cyclus en in die zin krijgt deze handeling een andere dimensie. De Spanjaarden noemden zichzelf beschaafd tegenover dit barbaarse volk en namen niet alleen het recht in handen om hen in naam van de katholieke kerk te ‘bevrijden’, zij begonnen tevens op beestachtige wijze de bevolking uit te roeien. Maar de indianen zijn een taai ras. Dat het proces van uitroeiing gewoon doorgaat, wat enerzijds te maken heeft met de strijd om het land wat de indianen is afgenomen, heeft mijns inziens te maken met het feit dat de indianen nog steeds zeventig procent van de gemeenschap uitmaken en dat dit feit heel bedreigend is! De Maya's zijn een volk waar ik alleen maar respect voor kan voelen. Ondanks het gruwelijke leed, stralen zij dat niet uit in hun energie. Integendeel, zij leven vanuit het hart en hebben een gezond gevoel voor eigenwaarde en zelfrespect. En de feiten liegen er niet om. De afschuwelijke manieren waarop deze mensen gemarteld en vermoord werden en nog, laten je haren ten berge rijzen. Voor wie daar aan moge twijfelen, leze het boek van Rigoberta Menchu, wiens halve familie op beestachtige wijze werd uitgemoord. De Maya's leven met geheimen: het geheim van hun eigen totemdier, wat zelfs de kinderen niet te weten komen, maar ook het geheim van al hun leed. Tegelijkertijd hangt het leed niet om hun heen, zoals bij mensen die dat diep hebben weggestopt. Verder hebben zij een diep respect voor alles wat leeft. Zij zullen nooit doden om te doden en nooit voedsel verspillen. Hun godsverering is intens en zij aanbidden de zon, als de mannelijke kracht ofwel het God de Vader principe, de Aarde en de Maan als de vrouwelijke kracht ofwel het God de Moeder principe. De ster is het kind en de verbinding tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Ik moet zeggen dat ik me daar zeer in kan vinden. Het zijn prachtige symbolen voor een kracht die niet in beelden te vangen is. Hoewel ik allang wist dat vrijheid te maken heeft met een innerlijke staat van zijn, heb ik dat nergens zo sterk ervaren als hier. Al werken de indianen als slaven op de koffieplantages, zij zijn geen slaven, ze zijn innerlijk vrij. Al worden hun dorpen bewaakt en onder controle gehouden door het leger, je vraagt je af wie de gevangene is: die soldaat in zijn gebarricadeerde hokje of de indiaan. De laatste zeker niet. In Chichicastenango vinden de oeroude indianenrituelen plaats in de achterzijde van de kerk, terwijl de priester aan de voorzijde zijn mis opdraagt. De energie voelt bijzonder. Jammer dat er zo weinig toeristen zijn die het respect kunnen opbrengen om bijvoorbeeld niet op de trappen te gaan zitten, terwijl de priesters bezig zijn met hun ceremonies. In Antigua zijn veel culturele activiteiten en we genieten van marimbaspelers en indianenstraatbandjes. Ons Spaans gaat steeds beter en we maken vrienden, vooral onder de indianen. We krijgen een uitnodiging om mee naar het ziekenhuis te gaan. Dat voelt zo goed dat we ons opgeven om als vrijwilliger bij de meervoudig gehandicapte kinderen te werken. Vanaf dat moment wisselen we school en werk af. Het eerste is vermoeiend, het tweede energiegevend! Veel kinderen zijn niet veel meer dan levende plantjes en liggen veelal in hun bedjes, maar op de binnenplaats worden de mobiele kinderen verzameld. Het is een wonderlijk
Yasmin Verschure
133/167
Weg naar het Licht
gebeuren hoe snel ze in de gaten hebben dat wij er zijn. Eigenlijk hoeven we alleen maar te zitten en komt de rest wel naar ons toe. Rollend of kruipend of schuifelend. Handen te kort voor ons! Mijn beste vriendje wordt Christine. Ze heeft last van epileptische aanvallen en een kreupel voetje, maar verder is ze prima in orde. Ze is een bijzonder kind die het vermogen heeft om slapende dingen in mensen wakker te maken door haar ongelooflijke opmerkingsgave en gevoel voor schoonheid. Ze ziet en hoort alles en maakt je daar meteen op attent: ‘Mira’ (kijk..) zegt ze, pakt je bij de hand en wijst op haar nieuwe ontdekking: een vlieg, een vogel, een kind wat huilt, een muziekje uit de radio die meters ver weg staat, de telefoon. Niets ontgaat haar en steeds is er die verwondering. De eerste dagen krijgt ze nog af en toe een woedeaanval, krabt ze mijn keel open en mikt ze verbazend goed de nodige attributen tegen mijn hoofd om daarna weer de beste maatjes te zijn. Maar al snel zijn die aanvallen voorbij en weet ze al dat ik er ben voor ik haar gesignaleerd heb. En dan loopt ze ‘hard’ weg op haar kreupele pootje en moet ik haar pakken. Zowel Giri als ik bereiken leuke resultaten met een paar ‘moeilijke’ kinderen. Het is een kwestie van vertrouwen winnen. Een mooie jongen die zich afgesloten heeft van de buitenwereld en de hele dag vastgebonden zit in de rolstoel omdat hij zo agressief is, bevrijd ik uit zijn opgeslotenheid. Urenlang zit ik met hem in een stil hoekje en laat hem volstromen met Reiki. Hij kruipt helemaal in me, geen spoor van agressie! Een prachtige manier om verdriet uit te werken is het zingen van de A- klank. Wanneer de kinderen huilen is het een kwestie van de juiste vibratie daarbij zoeken en de A- klank te gaan zingen en voor je het weet hebben ze hun verdriet verwerkt! Een meisje wat nooit sprak kroop na een paar dagen bij mij op schoot, deed haar mond open en liet een zachte maar duidelijke A- klank horen... Kinderen, wat een geschenk voor de mensheid, wat een cadeau voor ons, voor mij. Het zijn prachtige zieltjes, stuk voor stuk. De jongen die ons de rondleiding gaf in het ziekenhuis mag ik inwijden in Reiki. Hij is analfabeet, maar ik hoef hem niet uit te leggen wat Reiki is! Het komt voor hem precies op de juiste tijd, hij heeft een diep stuk uit te werken in zijn leven. Ik heb hem gevraagd een liefdevol oogje te houden op deze kinderen. We zwerven weer een aantal weken door Guatemala, ook in streken waar weinig toeristen komen. Sommige plaatsen voelen zo bloederig dat ik zo snel mogelijk weg zou willen vluchten. In sommige kerkjes branden we kaarsen voor onze vermoorde broeders en zusters. Maar we komen ook op heerlijke plaatsen en ontmoeten prachtige mensen. Met z'n vijven op een bankje voor twee in de bus is heel gewoon. En voor ik het weet zitten er kinderen op mijn schoot, die zich vol overgave aan me toevertrouwen, waardoor onmiddellijk mijn oermoederinstincten bovenkomen. Ja de indianen zijn zeer opmerkelijk. Het gebeurd dat ik praktisch achter in de bus zit, een indiaanse stapt in, komt rechtstreeks naar me toe, begint me aan te raken en vertelt me hoe blij ze is me te ontmoeten en hoe bijzonder mijn ogen zijn! Wat opmerkelijk is dat deze mensen, ondanks hun armoede niet bedelen. Ze willen graag wat verkopen, maar een ‘nee’ wordt ook geaccepteerd. Ze hebben een natuurlijke beschaving en trots die opmerkelijk is en zijn alles behalve opdringerig, behalve in een paar toeristische plekken, maar daar blijven wij toch nooit hangen! We komen ook in het Caribische gebied en zitten ineens weer tussen de negerbevolking. En hoewel ik me op de Antillen uitstekend thuis voel, voelt het hier als een schokeffect. De stilte en de rust die de indianen bij zich dragen en die helemaal in mijn lijf is neergezet, wordt wreed verstoord. We besluiten, ondanks de schoonheid van het gebied, zo snel
Yasmin Verschure
134/167
Weg naar het Licht
mogelijk te vertrekken en ervaren het als een opluchting om op de Rio Dulce de indianen weer tegen te komen. Na een aantal omzwervingen zijn we op weg naar Tikal, de oude Maya stad in Guatemala. We overnachting op een plaats waar de Amerikaanse eigenaar kort geleden door het leger werd vermoord vanwege het feit dat hij ‘hulp verleende aan de guerrilla’s’. Voor het eerst kwam er een proces opgang tegen het leger. Maar twee dagen voor het proces en voor onze komst werd de advocaat eveneens vermoord. Spanning dus bij de mensen en..... tegelijkertijd een hele vredige plek om even bij te komen. We ontmoeten een Amerikaanse met het uiterlijk van een oude indiaanse. Ze heeft een helingcentrum in Costa Rica en wil haar wortels terugvinden in Tikal. Dat staat op de tocht, ze is ernstig ziek en zoekt ten einde raad alle hulp die ze maar kan krijgen. Wij komen dus weer op het juiste moment en ik start onmiddellijk met het geven van een aantal Reikibehandelingen. Ze knapt opmerkelijk snel op en een week later wijd ik haar in in Tikal. Een bijzondere ervaring tussen al deze oeroude energieën. De vierde initiatie vindt plaats bij volle maan op het tempelplein, maar de maan laat zich aanvankelijk niet zien. Dan, als we het park verlaten, breekt de lucht helemaal open en vertoont de maan zich in al haar glorie... Tikal Ja dat is het, een bijzondere ervaring voor ons, Tikal. We blijven zes dagen in het oerwoud, aan de voet van dit indrukwekkende monument. 's Morgens om vijf uur zijn we al in het park en in de namiddag zijn we er weer te vinden tot sluitingstijd. We ontdekken de oude energieën, vinden de speciale plekjes, koesteren ons in de energie en versterken en herbeleven onze oude indianenwortels. Tegelijkertijd genieten we volop van de schoonheid van het oerwoud met al haar natuurlijke bewoners. Het is afkicken als we weer de bewoonde wereld ingaan. Dit keer nemen we het vliegtuig naar Guatemala city. Het is een enorm kontrast. Een stad van ruim vier miljoen inwoners, bijna de helft van Guatemala, maar energetisch een onplezierige plek, die we indien mogelijk vermijden. Onze laatste dagen in dit prachtige land breken aan en we sluiten onze school af. Na onze terugkomst uit Tikal gebeuren er wonderlijke dingen op school. Op een vraag wat voor werk ik doe praat ik plotseling een uur in het Spaans over Reiki. Het meest wonderlijke is het zieke zoontje van mij lerares. Hoewel al lange tijd ziek, is hij daags nadien beter… Ik hou een afsluitende toespraak in het Spaans en steek mijn nek uit door over de situatie van de indianen te praten. Het geeft stof tot nadenken... Pijnlijk is ons afscheid van de kinderen. Het is net of de kinderen voelen dat we weggaan en er gebeuren allerlei ongelukjes. Christine krijgt een vreselijke aanval waarin ze niet mij, maar zichzelf probeert te beschadigen. Het enige wat ik op dat moment kan doen is zorgen dat het niet te erg wordt. Na tien minuten is het over en kruipt ze op mijn schoot of er niets gebeurd is. Ik kijk niet meer achterom als we de poort uitlopen. We nemen uitgebreid de tijd om afscheid te nemen van de oudjes op de afdeling. Zoveel schoonheid, zoveel nabijheid en eenvoud. We doen wat inkopen voor onze vrienden thuis. Dat kopen wordt meer als we aanvankelijk van plan waren. Vanuit wederzijds respect werd het onderhandelen tot een speciale ervaring. Plots zie ik de ceremoniële huïpil, dezelfde als in Chichicastenango.
Yasmin Verschure
135/167
Weg naar het Licht
Daar was hij onbetaalbaar, nu wordt hij mijn eigendom. Ik beloof dat ik dit bijzondere kledingstuk met respect zal dragen. We bedanken onze vrienden in het restaurantje, zij waren als broeders en zusters voor ons... Afscheid nemen van school, waar we buitenbeentjes waren maar toch gewaardeerd werden en schitterende ervaringen hebben meegemaakt. Afscheid nemen van ons eenpersoons gezinnetje, waar het minder proper was dan in ons eerste gastgezin, daar stond echter een stuk meer warmte tegenover. En dan zitten we in de sharetaxi op weg naar het vliegveld en spreken we voor we het weten Engels, de chauffeur heeft een aantal jaren in Amerika gewerkt. We vliegen via Costa Rica, Columbia en Venezuela. Overal maken we een tussenstop en energetisch raken we steeds verder van huis. Caracas is een allesbehalve aantrekkelijke stad, maar we moeten daar overnachten voor we de volgende dag door kunnen vliegen naar Curaçao. Vrijheid Reiki kent geen regels, geen dogma's. Het pad van Reiki biedt ruimte en vrijheid. Hoe werkt dat in de praktijk? Als mensen naar mijn lezingen komen vragen ze regelmatig waar ze zich aan moeten houden als ze het pad van Reiki willen bewandelen. Mijn antwoord op deze vraag is steevast: ‘Je hoeft niets. Jij bepaalt wat goed voor je is, dat kan geen enkel mens voor jou bepalen.’ Ik zie ze opgelucht ademhalen en denken: dat is lekker makkelijk! Nou geloof me, dat is het niet! Hoeveel makkelijker is het om binnen een strakke structuur te leven, die je precies vertelt wat je te doen en te laten hebt. Je weet waar je jezelf aan te houden hebt en kunt lekker beschuldigend naar anderen wijzen als zij dat niet doen. De afgelopen periode is me duidelijk geworden dat deze vrijheid het grootste geschenk van Reiki is en tegelijkertijd de moeilijkste opgave. Regels geven houvast, regels bieden veiligheid en zekerheid, iets waar wij als mensen enorme behoefte aan hebben. Maar het is een schijnzekerheid, een schijnveiligheid. Naarmate we groeien naar meer bewustzijn komen we tot het besef dat wijzelf volledig verantwoordelijk zijn voor onze daden en ons handelen. Dat is het leerproces wat het leven ons biedt. Een weg naar individuele vrijheid. Een enorme boeiende opgave. Alles behalve gemakkelijk! Het betekent dat ik me meer dan ooit ben gaan realiseren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn daden. Dat ik elke keer opnieuw bij elke vraag naar binnen moet gaan om naar eer en geweten te beslissen hoe ik in elke specifieke situatie handelen moet. Ik kan me niet verschuilen achter de daden van anderen, want ik ben volkomen verantwoordelijk voor mijn eigen daden. Wat ik zaai zal ik oogsten. De kracht van Reiki laat niet met zich spotten. Ik word regelmatig heftig door elkaar geschud, op mezelf teruggeworpen, om in alle eenzaamheid een juiste beslissing te kunnen nemen, in elke situatie en op elke vraag. Het maakt me elke keer sterker en na afloop van iedere stap voel ik me dankbaar en opgelucht! Hoe zou ik mezelf ooit kunnen verdiepen zonder tegenwind? Hoe zou ik dan leren waar ik sta? Ik heb geleerd dat ‘houden van’ betekent nee te durven zeggen. Dat geeft ruimte om volledig ‘ja’ te zeggen, wanneer ik ‘ja’ bedoel.
Yasmin Verschure
136/167
Weg naar het Licht
Velen schijnen te geloven dat verlichting te maken heeft met een zo snel mogelijk door de verschillende graden van Reiki gaan. Niets is minder waar! Ook Reiki is een pad van geleidelijke groei. Reiki een gemakkelijke weg? Vergeet het maar! Maar het is een schitterend pad, een intens leerproces van groei en bewustwording. Het is een weg naar ware bevrijding. Bevrijding van al je ballast, alle regels, alle structuren waar we onszelf in geperst hebben uit angst. Daar waar liefde de angst verdrijft, zal er vreugde zij, om in alle vrijheid jezelf te verbinden met je ware essentie, je zuivere goddelijke kern, een verbinding die ver voorbij gaat aan tijd en ruimte: Dat is overgave, overgave aan jouw Bron. Meesters, je komt ze overal tegen: op straat, in de supermarkt, in de stad. Je herkent ze aan hun eenvoud, hun uitstraling, hun totale ‘mens’ zijn. ‘Vrijheid is waar moeten en mogen elkaar ontmoeten’ Vrijheid is het hoogste goed waaruit alles voortkomt. Het is een totaal zijn, een wegvallen van pro en kontra's een kunnen reageren op het moment. Het is een volledig zijn waarin alles besloten ligt: pijn, vreugde, verdriet, liefde, enzovoort. Het is het kluizenaarschap, de heremiet, de monnik. Het dakloos zijn. Betekent het dat je pas vrij kunt zijn als je geen dak boven je hoofd hebt, geen relatie hebt, enzovoort? Nee, dat betekent het juist niet! Het betekent dat je rustig je dak boven je hoofd kunt hebben en daar van geniet, maar er niet aan gehecht bent. Dat je overal kunt ‘zijn’ en je thuis kunt voelen op de plek waar je bent. Dat is vrijheid. Het betekent dat je rustig een relatie kunt hebben en daar ontzettend van kunt genieten, maar dat die relatie niet jouw geluk bepaald. Want dat zit in jezelf. Een ander kan dat niet voor je zijn. Het betekent dat je vol-ledig in het hier en nu kunt staan, te midden van de ervaringen en dat je weet dat alle ervaringen goed voor je zijn op dit moment. Er zijn geen goede en slechte ervaringen, er zijn alleen maar ervaringen. Vrijheid in gebondenheid Het accepteren van de gebondenheden die nu eenmaal horen bij het aardse, stoffelijke leven, het accepteren van je beperkingen, je ‘schaduw’, dat is vrijheid. Ik hoor je al zeggen: Ja maar zover ben ik nog lang niet en ook dat is een oordeel en houdt je af van werkelijke vrijheid. Pas als je je streven naar vrijheid, naar vervolmaking, naar wat dan ook opgeeft dan is het er. Want de totale vrijheid, de volmaaktheid ligt hier in dit moment in jou wezen. Hier en nu ben je volmaakt onvolmaakt, ben je helemaal perfect. Als je dit beseft, kun je stoppen met zoeken en beginnen met leven: Hier en Nu.
Yasmin Verschure
137/167
Weg naar het Licht
CURAÇAO (EIND MAART - BEGIN MEI) Op Curaçao wacht er weer een engel die ons naar ons gastgezin brengt waar mijn ‘zusje’ jarig is en met een ernstige longontsteking op bed ligt. Werk aan de winkel. Het voelt zoveel beter dan de vorige keer, er is van alles opgeruimd. We krijgen de beschikking over een eigen appartementje, wat een luxe! Er gebeuren diepe dingen, alsof de processen van de vorige keer de energiestroom opnieuw geopend heeft. Ik voel dat ik aan een afbouwfase begin. Reiki heeft een gigantische verspreiding gekregen, sinds ik hier bijna drie jaar geleden kwam. Ik zal met Pasen mijn allereerste meester inwijden en dat is natuurlijk een hele belevenis. In St. Maarten sluit ik nu af. St. Maarten zit in een proces van diepe materialisering. Er is nog weinig belangstelling voor Reiki. Op Aruba beleef ik een hoogtepunt, na het absolute dieptepunt van de vorige keer: mensen zijn duidelijker gaan staan en we vieren Reiki op een overweldigende manier. Overladen met cadeautjes keren we terug naar Curaçao. Allemaal om ‘mee te nemen in de rugzak’. Geloof me, dan zouden we toch een grotere rugzak moeten kopen! Hoe dan ook, hier heb ik leren ontvangen. Geven is zoveel eenvoudiger! Voor we het weten is deze periode weer om en vliegen we terug naar Nederland, drie weken eerder als aanvankelijk gepland in de hoop om even lekker uit te rusten! Nou vergeet het maar! Geven en nemen Ik houd van mezelf en respecteer mezelf. Vanuit respect voor mezelf treed ik anderen tegemoet. Dat betekent dat ik ophoud met betuttelen en niet langer onder het mom van liefde alles toe dek. Het betekent dat ik met een open hart mensen confronteer. Ik wijs jou niet af - ik hou je een spiegel voor: ga maar in je eigen kracht staan en neem zelf de verantwoordelijkheid voor je eigen leven. Jij bepaalt hoe jou leven eruit ziet. Ik kan jou niet genezen, jij kunt jezelf met behulp van Reiki genezen. Dat is de wet van de manifestatie. Voel je jezelf leeg vanbinnen? Prima! Kijk naar je leegte. Stap in je leegte en voel wat jij nodig hebt. Verwacht niet van mij dat ik jou leegte opvul. Ik kan dat tijdelijk voor je opvullen - maar al gauw zul je jouw leegte nog intenser ervaren. Hier op aarde is alles aanwezig in tegenstellingen: - licht en donker - zwart en wit - geven en nemen - enzovoort Er zijn gevers en nemers. De nemers leven bij de gratie van de gevers. Zij willen steeds vervuld worden en dat moet de ander voor ze doen: vader, moeder, leraar, vrouw, man en kind. Zij vegeteren op de energie van anderen en proberen zo hun eigen leegte te vullen. Als die ander hun niet gelukkig maakt, wordt de ‘nemer’ boos. Dan zijn er de gevers. Zij zijn steeds bezig met anderen, met het leven voor andere, het verzorgen van anderen. Indirect zijn ook zij bezig met het opvullen van hun eigen leegte maar dan vanuit actie en via een omweg: ‘Als ik goed voor jou zorg, dan heb je me nodig en voel ik me een waardevol mens.’
Yasmin Verschure
138/167
Weg naar het Licht
Als die ander niet dankbaar is dan wordt de ‘gever’ boos. Op zijn minst zou die ander toch dankbaar kunnen zijn. Je doet toch alles voor hem... Beiden houden het patroon in stand. Zolang de gever blijft geven, blijft hij betuttelen: jij bent zwak, jij kunt het niet zonder mij, jij hebt mij nodig. Je houdt dus de afhankelijkheid van die ander in stand. Je voelt jezelf beter dan die ander, je vertrouwt niet op de eigen kracht van die andeer. Zolang de ‘nemer’ blijft parasiteren houdt hij zijn eigen afhankelijkheid in stand en accepteert hij niet de verantwoordelijkheid voor zijn eigen leven. Dus een van de twee moet het patroon doorbreken - door eerlijk maar duidelijk zijn grenzen aan te geven. Grote leermeesters zoals Christus, Boeddha en ook Dr. Usuï, gingen confrontaties allerminst uit de weg. Zij toonden het licht aan iedereen, maar mensen moesten open zijn om dit geschenk te accepteren. Het licht is overal. Een meester kan je het licht tonen maar je zult zelf moeten kiezen of je in het licht wilt lopen. Een meester kan je nooit in meerdere mate het licht tonen als de mate waarin hij zelf het licht in zichzelf gestalte gegeven heeft. Lopen in het licht betekent dat je duidelijker je onvolmaaktheden onder ogen moet zien. Zolang je in het donker blijft, worden je onvolmaaktheden niet verlicht. Je hebt het licht nodig om je eigen duister te kunnen zien. Reiki is een liefdevolle, strenge en vooral rechtvaardige leermeester. Het menselijk symbool van dat meesterschap is je Reikimeester. Een goed leermeester zal nooit of te nimmer zijn leerlingen aan zich binden, hoe de leerlingen ook hun best doet om die afhankelijkheid te claimen. Een deel van het proces bestaat er uit dat een aantal Reikistudenten in een bepaald stadium van hun groei in eerste instantie graag hun Reikimeester op een voetstuk zetten, om in een later stadium hun verantwoordelijkheden bij die persoon neer te leggen. Het zijn deze mensen die uiteindelijk beginnen te schoppen tegen Reiki, tegen de Reikimeester. Het is deel van het proces en eens zul je leren dat het niet werkt en zul je bereid zijn om je eigen verantwoordelijkheid te nemen. Vanaf dat moment zul je ontdekken dat jouw Reikimeester ook maar een mens is en omdat je dan al een eind op weg bent om je eigen ‘mens-zijn’ te accepteren, zul je daar niet meer zoveel moeite mee hebben. Integendeel, je zult het dan zelfs uitermate gaan waarderen. Ik neem volledig de verantwoordelijkheid voor mijn leermeesterschap en tegelijkertijd voor mijn leerling zijn. Want op de eerste plaats ben ik leerling en dankbaar voor alle lessen die dagelijks tot mij komen. Ik ben dankbaar dat ik een kanaal mag zijn tussen jou en het licht van Reiki, al is dat niet altijd een gemakkelijke opgave. Ik ben bereid je te ondersteunen, maar ik neem niet jouw last op mijn schouders. Dat deed ik vroeger en ik verwarde dat met liefde. Het was betutteling. Betutteling vanuit mijn eigen angst, mijn eigen onzekerheid en mijn eigen leegte. Reiki is een prachtig geschenk. Het opent je hart voor ware liefde - liefde zonder begeerte - liefde zonder verwachtingen - van waaruit je soms dingen zult moeten doen die voor je omgeving moeilijk te begrijpen zijn. Het zaadje in je hart is geplant. Je kunt wachten tot de realisatie komt, maar het zal niet gebeuren zolang jij niet actief het groeiproces in eigen hand wilt nemen door in alles wat je naar je toe krijgt een spiegel te willen zien van je binnenwereld, waar je óf door gekwetst kunt voelen óf dankbaar voor kunt zijn.
Yasmin Verschure
139/167
Weg naar het Licht
NEDERLAND (8 MEI TOT 6 JULI) Uitgezwaaid door onze Curaçaose engelen vliegen we via Miami terug naar Nederland. We worden hartelijk ontvangen door mijn fantastische zoons. Het is ruim een jaar geleden is dat we Johnnij in Israël zagen maar het lijkt alsof het gisteren was. Met Patrick is het zeker niet anders. Door tot op de bodem te gaan in het loslatingproces, ervaar ik hoe intens en liefdevol onze verbinding wordt en hij is stil groeiende. Het is een gift om een dergelijke relatie te hebben met je kinderen. Door mijn bereidheid om los te laten, gaf ik hun eveneens de mogelijkheid om zichzelf te vinden. Elke keer zijn ze gegroeid. Johnnij heeft de komende dagen gepland om er samen met mij tussenuit te gaan en bij te kletsen. Een fantastisch idee. Uit eigen ervaring weet ik wat het is om op je eentje door de wereld te zwerven. Hij wil graag zijn ervaringen met mij delen en tegelijkertijd zijn onzekerheid over het hier en nu en de toekomst. Alles wordt relatief na een dergelijke ervaring. Alle dingen die je houvast hebben gegeven worden onder je voeten vandaan geslagen en het lijkt haast belachelijk wat mensen hier belangrijk vinden als je dagelijks mensen hebt zien ploeteren en sterven op de rand van het niets. We genieten en delen samen en dan ga ik terug naar het huis van broer Jan en zus Annemie, waar we zo liefdevol gehuisvest zijn. Mijn eerste taak is het inwijden van mijn eerste Nederlandse meester. Zij is een van mijn eerste Reikistudenten, ze heeft veel losgelaten en is verschrikkelijk mooi geworden. Eenvoud en zuiverheid zijn de woorden die bij haar passen. Zo vindt ook de inwijding plaats, ontdaan van alle opsmuk, in eenvoud en zuiverheid boven op haar Zen-zoldertje. Al duurt het nog drie weken voor de activiteiten starten, er is veel werk te doen. De stroom is een beetje aan het dichtslibben, die moet weer open. Dat is het minder prettige deel van het werk, maar minstens even belangrijk. Mensen verwachten duidelijkheid van mij en ik kan ze die geven. Dat heeft consequenties voor een aantal van mijn studenten. Maar het is belangrijk dat iedereen de verantwoordelijkheid durft te dragen voor de beslissingen die hij neemt. Dat geldt immers ook voor mijzelf. Elke beslissing die ik neem houdt automatisch consequenties in en al voel ik me geleid, ik weet toch dat ik dat niet met mijn ogen dicht kan doen. Er komen vele uitdagingen op mijn pad, maar ook vele verleidingen. ‘Nee’ zeggen tegen verleidingen maakt me sterker en dat geldt voor ieder van ons. Hoe vaak moest ik ‘nee’ zeggen op een vraag om ingewijd te worden als meester. Ook al wist ik dat een dergelijke kandidaat door anderen ingewijd werd, ik wilde en kon de verantwoordelijkheid niet nemen. Het maakt niet uit wat anderen doen, het gaat erom dat ik voor mezelf naar eer en geweten omga met Reiki, en dat is al moeilijk genoeg! Het vraagt doelbewustheid om bepaalde dingen uit te zuiveren die zijn ontstaan tijdens mijn afwezigheid en de stroom weer open te maken. Het vraagt de bereidheid om alle boosheid die op mij geprojecteerd wordt te accepteren en toch mijn hart niet te sluiten voor hen die ik ga vragen de weg te gaan die zij gekozen hebben. Misschien komt er een tijd dat we elkaar in liefde weer ontmoeten, of niet, het maakt niet uit, het is allemaal een deel van het proces, of we dat nu fijn vinden of niet. En na die aanvankelijke confrontatie gaat de stroom weer open. Hoe fijn om iedereen opnieuw te ontmoeten en te zien hoe we allemaal gegroeid zijn en samen verder zullen groeien. Hoe heerlijk om weer een aantal nieuwkomers te verwelkomen. Elke Reikiklas opnieuw is een groot feest van vreugde, liefde en verbinding. De zomer is prachtig, ik geniet met volle teugen van het zijn in Nederland. Er is er een hoop werk te doen maar er is ook tijd om mensen te ‘ont-moeten’. Het fundament is
Yasmin Verschure
140/167
Weg naar het Licht
steviger geworden en het is fantastisch om te zien hoeveel mensen er mee willen dragen en dit doen vanuit hun dienstbaarheid aan het grote geheel. In India zouden we dat seva, karmayoga of service noemen: jouw deel wat je mag bijdragen aan het grote geheel. Het is het engelenkaartje ‘dienstbaarheid’ waar ik voorheen de kriebels van kreeg maar wat ik nu in liefde kan verwelkomen. De afscheidsavond is fantastisch, de energie is hoog en het optreden van onze ‘kabouter’ een gebeuren waar velen met plezier aan terug zullen denken. We zijn gesterkt en opgeladen en kunnen er weer een poos tegen. De verbinding is intenser en je zou kunnen zeggen dat de energie verfijnder is geworden. Ik vier mijn verjaardag en dat is tevens mijn vierde verjaardag van mijn meesterschap in de laatste week van mijn verblijf. Op diezelfde dag krijgt Patrick zijn bul. Samen met zijn vader gaan we uit eten. Hoewel ik me open voel, laat ik me nog even verleiden om boos te worden. Vroeger bleef ik weken kwaad, nu lig ik na afloop in mijn bed, dankbaar en met een hart vol mededogen. Ik vergeef hem en mijzelf, stuur hem Reiki en laat mijn verwachtingen los. Want blijkbaar had ik bepaalde verwachtingen en dat is niet eerlijk. Hij mag zijn eigen leven leiden en ik het mijne, dus ik laat mijn verwachtingen in liefde los en maak mezelf weer vrij... De tijd is maar al te snel weer daar om te vertrekken. Patrick brengt ons naar het vliegveld, waar Johnnij en zijn vriendin al op ons wachten en na een dikke knuffel en een ‘tot strakjes’ gaan we opnieuw de lucht in... Opnieuw een hoop geleerd in een korte periode. Het belangrijkste is dat ik nu weet dat ik mijn aandacht niet mag laten verslappen en zeker niet moet denken: het komt wel morgen of later. Dingen die opgeruimd moeten worden moeten opgeruimd worden. Een ander aandachtspunt is dat ik drie en een halve maand non-stop in de running ben en dat dit ongetwijfeld in Australië zo door zal gaan. Ik voel dat ik een stukje ruimte en tijd voor mezelf zal moeten creëren om dit leven vol te kunnen houden. Er is een conflict tussen mijn geest en de stof. Mijn geest is helder, snel en onvermoeibaar. Maar de stof is helaas een stuk trager. Ik zal mijn voertuig de rust moeten gunnen en de tijd om zichzelf opnieuw op te laden, anders wordt het een conflictsituatie. Dit, weet ik, zal altijd een aandachtspunt voor me blijven. Wanneer je op de wereld bent gekomen met een lelijk eentje als voertuig, dan moet je niet de allures willen hebben van een Mercedes... Relaties en groei - het huwelijk en Reiki Als we verliefd worden dan is dat zo'n heerlijk gevoel met vlinders in je buik - slapeloze nachten - eindeloze energie en vitaliteit. Je wordt verliefd op die persoon die in wezen het ontbrekende deel in jou aanvult en jou de mogelijkheid geeft dit deel uiteindelijk in jezelf gestalte te geven. Na de roes van verliefdheid, een gevoelsemotie die met het tweede chakra te maken heeft en waarin je alles door een roze bril ziet, komt de realiteit en wordt je ook geconfronteerd met karaktereigenschappen van die persoon die je misschien niet altijd zo kunt waarderen. Maar goed, je besluit toch samen een duurzame relatie aan te gaan. Ik noem dat even voor het gemak ‘het huwelijk’ een term die ik wil gebruiken voor alle duurzame relaties. Je partner is dus meestal leersituatie nummer één in je leven. Hij is je spiegel waarin je kunt kijken en als je bereid bent om te kijken zul je aspecten in die ander zien die je
Yasmin Verschure
141/167
Weg naar het Licht
helemaal niet bevallen. Langzaam maar zeker leer je, als het goed is, dat dit aspecten in jezelf zijn die je niet accepteert. Het huwelijk: een schitterende leersituatie voor iedereen. Groeien gaat niet gepaard zonder pijn en ongetwijfeld kom je tijden tegen van crisis in je relatie. Hoe ga je daar mee om? Je hart is gegroeid, je verliefdheid is allang voorbij maar als het goed is dan ben je langzaam maar zeker op weg naar echte liefde onvoorwaardelijk - waarin je die ander accepteert in zijn of haar totaliteit en de verantwoordelijkheid voor jou ongenoegen en onvrede bij je zelf zoekt. Dit is ideaal, maar zover zijn we meestal nog niet. Het komt vaker voor dat je op een bepaald moment de banden van het huwelijk als beklemmend en onvrij gaat ervaren en het gevoel hebt dat die ander jou beperkt in je ruimte. Dat is geen probleem: we leven in een tijd waarin alles moet kunnen en je hart is zo groot, er is ruimte voor velen. Dus besluit je alleen of saampjes dat het zogenaamde open huwelijk een gigantische verruiming is voor jullie allebei. En dat blijkt het ook een tijdje te zijn. Je bent weer verliefd, wat een heerlijk gevoel! En binnen dat gevoel is er ineens weer meer tolerantie naar je eigen partner. Dus leef je een poosje in een roes, totdat ook dit ophoudt te bestaan, want ongetwijfeld zal ook deze verliefdheid overgaan en ruimte maken voor de realiteit. En misschien heb je deze ervaring alleen maar nodig om tot de ontdekking te komen dat je eigenlijk heel bang bent: bang om alleen te zijn, bang om de leegte in jezelf te voelen, bang om de confrontatie met jezelf aan te gaan. De volgende fase zou dan kunnen zijn dat je kiest voor die ene relatie en bereidt bent samen de diepte in te gaan, samen te groeien en maximaal uit je relatie te halen wat erin zit. Proficiat! Je hebt inmiddels heel wat angsten achter je gelaten en je begint te ontdekken wat verbinding is, wat liefde is en bovenal: wat vrijheid is! Meerdere relaties hebben is een vlucht uit de realiteit, een soort van levensverzekering voor jezelf dat als het ene ophoudt het andere er nog voor je zal zijn - je kunt jezelf lang slapende houden, maar als je werkelijk een zoeker bent dan zal je jezelf een keertje wakker schudden. Want uiteindelijk wil je meer - je bent hier niet gekomen om alleen je eigen genoegens te vervullen - je bent hier gekomen om jouw lessen te leren, je ziel te transformeren en jouw totaliteit naar een hogere bewustzijnvorm te evolueren. Het kan zijn dat de functie van je huwelijk voorbij is, je hebt samen je lessen geleerd en je leerpad moet op een andere manier doorgaan vinden. Uiteindelijk is dat je heilige plicht. Je zult dan je huwelijk beëindigen zoals je het begonnen bent: in liefde en wederzijds respect. Je zult geen barrières opwerpen tussen je ex-partner en je kinderen. Je bent bereid samen de verantwoordelijkheid voor de kinderen te dragen. Als jouw partner dat nog niet aankan dan zul je hem dat niet blijven verwijten. Dat kun je misschien even doen, maar al snel zul je jezelf herinneren wat voor fantastische leerschool je samen gehad hebt. Je zult jezelf en hem/haar vergeven en dankbaar zijn, want zonder hem/haar was je nooit tot hier gekomen. Dan ben je volwassen geworden - dan ben je innerlijk vrij - en hoef je niet langer mensen onderuit te halen.
Yasmin Verschure
142/167
Weg naar het Licht
Snappen jullie waarom ik Reiki wil vergelijken met het huwelijk? Je gaat beiden een intense relatie aan, een verbinding die zich vooral via hogere energieën voltrekt. Een leerweg die je samen wilt lopen. Ineens voel je jezelf onvrij en in plaats van te beseffen dat je jezelf nog steeds gevangen houdt leg je de schuld bij je Reikimeester. Je wilt het recht hebben om naar andere meesters te gaan. Reiki is immers liefde. En liefde accepteert toch alles en staat toch alles toe? Nee, dat heeft niets met liefde te maken. Liefde is licht en liefde bedekt niets, maar zal alles in jou zichtbaar maken. Het is prima dat je contact hebt met andere Reikimeesters. Niemand zal je daarin iets in de weg leggen, ik zeker niet. Het zou hetzelfde zijn om je te verbieden liefdevol met andere mensen om te gaan omdat je een duurzame relatie hebt... Maar als je werkelijk een verbinding hebt gemaakt met jouw Reikimeester en hij of zij is de aangewezen persoon om die spiegel voor je te zijn dan zul je vandaag of morgen moeten erkennen dat je een beetje aan het sjoemelen bent als het contact met die ander betekent dat je een stuk van jou leerproces niet onder ogen durft te zien. Misschien heb je deze ervaring gewoon nodig en dat is toch prima want op een bepaald moment zul je erkennen dat je bang was voor de diepte, de eenzaamheid, noem maar op. Proficiat! Dan ben je een stap verder in je leven en zul je er achterkomen dat het niet werkt. Dan zul je bereidt zijn om je eigen angsten onder ogen te zien en de verantwoordelijkheid te nemen voor al datgene wat je tot nu toe projecteerde op je Reikimeester en ben je op weg om een nog mooier een nog heler mens te worden. Je zult in alle vrijheid een intense verbinding aangaan en samen groeien en groeien..... Dan ben je inmiddels tot het besef gekomen dat niemand je jouw vrijheid af kan pakken zelf niet door je tussen vier muren op te sluiten. Want echte vrijheid is een innerlijke staat van zijn die niets te maken heeft met doen waar je zin in hebt. Integendeel, van waaruit je in volledige overgave kunt kiezen om misschien wel dingen te doen die je normaal gesproken niet zou kiezen, simpel omdat je weet dat het belangrijk is in het grote geheel. Dan ben je trouw aan jezelf en kost het je geen enkele moeite om trouw te zijn naar anderen. Hoe dan ook, net als in het huwelijk kan het voorkomen dat je tot op de bodem bent gegaan, dat je volledig heer en meester bent geworden over je eigen leven en dat je leerproces ten einde is met jouw Reikimeester. Misschien had je uitsluitend de ervaring van de inwijding nodig en was dat voldoende. Je hebt alle shit rondom materie uitgewerkt en ook daarin niet voor de gemakkelijkste weg gekozen. Dan is je leerproces klaar en kun je in liefde en respect afscheid nemen en je eigen weg gaan. Waarschijnlijk ben je dan zover dat je weet dat alle wijsheid opgeslagen ligt in je zelf. Je durft daarop te vertrouwen en ondersteunt jouw Reikimeester omdat het jouw aandeel is dat je vol vreugde bijdraagt aan het grote geheel. Eigenlijk ben je nu een meester, zelfs al voel je jezelf niet geroepen om Reikimeester te worden. Dienstbaar zijn kun je tenslotte overal, waar je ook bent, wat je ook doet. Soms zullen onze wegen gewoon uit elkaar gaan. Want als je jouw relatie in je huwelijk verbreekt, omdat deze relatie helemaal rond was en je kiest uiteindelijk voor een andere partner dan kies je er ook niet langer voor om je bed met beiden te blijven delen. Want dat kan een poosje spannend en opwindend voelen, maar uiteindelijk zal je dat niet bevredigen.
Yasmin Verschure
143/167
Weg naar het Licht
Dus als je naar eer en geweten een keuze maakt voor een andere Reikimeester, kies er dan voor om met haar of hem een verbinding aan te gaan. Stop er mee om te sjoemelen en spring in het diepe. Dat is de enige manier om te ontdekken of je op de goede weg zit. Reiki is een prachtige weg, niet altijd een makkelijke, maar wel een hele mooie. Al is het een snelle weg, het is geen snelweg. Je kunt nu eenmaal geen stappen in je evolutie overslaan!
Yasmin Verschure
144/167
Weg naar het Licht
‘RISHIKESH’ - AUSTRALIË (8 JULI TOT 28 AUGUSTUS) En dan zitten we weer in het vliegtuig. Via Londen vliegen we naar Singapore in Maleisië. Ik hou van de oosterse sfeer, zoveel levendiger en kleurrijker. Hier scheiden onze wegen. Giri vliegt naar zijn geboorteplaats Perth en zal daar ongeveer tien dagen doorbrengen, ik heb nog ruim vierentwintig uur te gaan. Ik vlieg over Melbourne naar Sydney, waar ik een hotel induik om een paar uur te slapen en dan vlieg ik met een kleine kist naar Merimbula. En daar staan ze dan op mij te wachten, onze broeders die we ruim een jaar geleden hebben ontmoet in ‘Rishikesh’ in India. Het lijkt alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. De ontmoeting is zo warm, zo liefdevol. We rijden ruim een uur naar de vallei waar zij wonen en we zien niet één andere auto. Het is winter en dat betekent dat de dagen kort zijn. Gelukkig is het minder koud dan in de winter in Nederland, maar het is stiekem een groot verschil na het zomerse weer daar. We komen thuis in een houten onderkomen en het open vuur wordt aangemaakt. Het is eenvoudig maar knus. Ik ben achtenveertig uur onderweg geweest! We zitten gezellig op de grond rond het vuur, staren in het vuur, kletsen wat en eten heerlijke eigengemaakte soep. Ik ben meteen goede maatjes met Govinda, de prachtige zwarte kat. Hij is werkelijk bijzonder. Dat is de manier waarop ik voorlopig met mijn nieuwe broers en later ook samen met Giri de avonden door zal brengen... Het wordt tijd om naar bed te gaan, mijn eerste nacht in dit paradijs. Ik slaap alleen in dit knusse onderkomen. De jongens hebben zich geïnstalleerd in hun blokhut, een kleine honderd meter verder op. Behalve het geluid van de natuur hoor ik niets. Het is ongelofelijk stil. Als ik op bed lig hoor ik het gezang van de kikkers samensmelten met de wind die door de Japanse klokken speelt. Het lijkt alsof deze prachtige geluiden, welke zich aaneenrijgen tot een wondermooi lied, rechtstreeks uit de hemel aan mij worden geopenbaard. Het duurt uren voor ik slaap. Mijn lichaam en alle andere lagen moeten wennen aan het tijdsverschil en de energie beweegt zich in de tegenovergestelde richting als bij ons. Waarschijnlijk is dat de reden voor de evenwichtsstoornissen die ik al kreeg een paar dagen voor vertrek. Vermoedelijk reisde mijn geest reeds vooruit naar deze plek. De deuren blijven 's nachts gewoon open. Het toilet is buiten, een heuse Indiase toilet. De ‘badkamer’ is zo'n vijftig meter verderop, naast de kwekerij, in de open lucht. Ik neem een douche overdag als de zon schijnt. Hoe speciaal om een douche te nemen in de open lucht en een eindeloos uitzicht te hebben over de vallei... Het water komt uit de rivier en je kunt het zo drinken, de elektriciteit wordt opgewekt door zonnepanelen. Je kunt alleen kleren wassen als de zon schijnt en 's avonds kan ik niet aan mijn boek werken. Wat een feest om wakker in de stilte. Het geluid van de kikkers heeft plaats gemaakt voor het geluid van de vogels met op de achtergrond het geluid van de prachtige Japanse Zenbel. Als ik opsta en naar buiten ga zie ik mezelf omringd door kangoeroes die bewegingsloos naar me staan te kijken. Prachtig zijn ze en wat kunnen ze hoog springen. Ik wandel door de tuin en krijg het gevoel dat ik terug ben in een ashram in India. Vele hindoegoden, maar ook Boeddha zijn vertegenwoordigd en de sfeer is vredig en liefdevol. Deze hele vallei en de bergen daarachter behoren tot de jongens. Tegen de rand van de ene
Yasmin Verschure
145/167
Weg naar het Licht
berg hebben ze een mooi tempeltje bebouwd en daar heeft de Godin Kali een plekje gekregen. In Nederland kun je er alleen maar van dromen om zo te wonen. Maar hier is het land en het leven buiten de steden spotgoedkoop omdat er maar weinig mensen die zo afgelegen willen wonen. De jongens noemen zich de ‘caretakers’ van deze prachtige plek. Zij zorgen ervoor dat de bebossing zich kan herstellen en zij delen deze plek met anderen tijdens workshops of zomaar voor even, om gewoon even lekker bij te komen. Een schitterend koppel, ze hebben zoveel uitgewerkt dat hun relatie heel harmonieus voelt. Het is heerlijk om samen te genieten van het eenvoudige maar pure voedsel vol kosmische energie. Samen rond het vuur te zitten, thee of koffie te drinken, wat te kletsen, in het vuur te staren en niets te hoeven dan alleen maar te ‘zijn’. Ik voel me regelmatig diep geraakt en vooral erg dankbaar dat ik hier mag zijn. Het voelt zo vertrouwd. We gaan met zijn drieën naar de markt om de bonsaiboompjes van eigen kwekerij te verkopen. Eén dag in de week gaat mijn meesterkandidaat naar een grote plaats, hier zeventig kilometer vandaan, om Reikibehandelingen te geven en 's avonds een yoga en meditatieklas. Ik ga voortaan met hem mee. We geven samen behandelingen en ik ontmoet mooie mensen. Ondanks het feit dat mijn lichaam tijd nodig heeft om bij te komen, voel ik me volkomen thuis en op mijn plaats. Het leven is hier zo simpel. Je wordt wakker als het licht wordt, eet als je honger hebt en gaat naar binnen als het donker wordt. Je kunt nog zo druk bezig zijn, nimmer voelt het prestatiegericht. Als er iemand komt, aangekondigd of niet, wordt al het werk terzijde gelegd tot die persoon vertrekt. Elke dag ontdek ik iets nieuws. Sommige bomen verliezen niet hun bladeren, maar hun ‘vel’. Er zijn veel bloeiende struiken en bloemen, zelfs in de winter: de jasmijn staat volop in bloei. Achteraf zal blijken dat dit de mildste winter is in tijden. Ik zie een emoe, een vos, walibies, een hele familie kangoeroe en niet te vergeten al die prachtige vogels. Het enige waar je op moet letten zijn de slangen, Australië heeft de meeste dodelijke slangen ter wereld. Je kunt uren in de auto rijden zonder een andere auto tegen te komen. Australië is groter dan Europa en heeft slechts zeventien miljoen inwoners, nauwelijks meer dan Nederland. Toch kunnen ze er niet veel meer huisvesten, Australië is voornamelijk woestijn en heeft dus weinig water. Australië begon zijn nieuwe blanke cultuur slechts tweehonderd jaar geleden. Wat dat betreft is het absoluut niet te vergelijken met Europa. Oude en historische gebouwen vind je er niet. Dat heeft voor en nadelen. Mensen zijn open in contacten, ze hebben totaal niets op te houden. De aboriginals waren nomaden, leefden niet in huizen. Zij waren zo sterk in de minderheid dat het nu bijna een uitgestorven ras is. Dat is jammer, want zij schenen over een enorme wijsheid te beschikken. Degene die er nu nog zijn, zijn merendeel aan de drank. Een aboriginal kan niet lang op dezelfde plaats blijven en met een bepaalde taak bezig zijn. Dat is ongetwijfeld de reden dat zij niet als slaven werden verhandeld toen de westerlingen hier kwamen. Zij hielden er echter zeer oude rituelen op na, vergelijkbaar met de indianen. Er zijn plaatsen teruggevonden die wijzen naar een cultuur van meer dan veertigduizend jaar oud, waarschijnlijk zijn zij dus één van de oudste culturen ter wereld. De Aboriginals waren in staat om de plaatsen te vinden in de woestijn waar zich water bevond en vele interessante dingen meer. Er blijkt een overeenkomst te bestaan met de mensen uit Maleisië en India. Vermoedelijk heeft het land heel vroeger aan elkaar gezeten. Nu is de tijd rijp dat blanken beginnen te beseffen hoe waardevol deze mensen zouden kunnen zijn en zij beginnen zelf langzaam hun zelfrespect terug te krijgen.
Yasmin Verschure
146/167
Weg naar het Licht
Het doet me ongelooflijk goed om de eerste tien dagen hier alleen te zijn. Soms heb ik dat gewoon nodig en ik geniet ervan. Dan is de tijd rijp om Giri van het vliegveldje op te halen en begint er een intensieve tijd van voorbereiding op de workshop. Het toiletgebouw moet klaar, het hele huis wordt omgebouwd en er moet een gigantische hoeveelheid hout worden gekapt. Ik verdeel mijn tijd tussen het instrueren van mijn meester, het schrijven van mijn boek en wat huiselijke karweitjes. Verder geniet ik van het buiten zijn en gaan we af en toe een dagje wandelen, de bergen in of naar de prachtige kust waar we heuse bergkristalletjes verzamelen. Een van de meest intense ervaringen die ik beleef is... vliegeren. Als het me uiteindelijk lukt de vlieger in de lucht te houden dan wordt dit een dans van samenzijn en spontaan begin ik onbekende liederen te zingen. Het is een goddelijke ervaring, ik ben gewoon stoned achteraf. Dat wil ik weer gaan doen als we terug zijn in Nederland, vliegeren… De dag van de initiatie van mijn meester breekt aan. Het weer is zomers en we beleven een intense dag met allerlei ceremonies en een enorme hoeveelheid bloemen. De hele dag brandt er een gigantisch vuur. Het is een geschenk van de goden. Alles is uiteindelijk klaar voor de workshop. De situatie brengt mij even terug in een intens proces van diepe ontkenning. Maar het levert zoals altijd iets positiefs op en maakt me weer sterker. We moeten de workshop beperking tot ruim twintig mensen. Dat is de limiet wat de ruimte betreft. De anderen zullen moeten wachten tot het voorjaar... Het is een prachtige spirituele groep en het wordt wederom een intense ervaring. Ik heb me nergens zorgen over gemaakt en stap onvoorbereid de cursus in. Iedereen, niemand uitgezonderd, ervaart dit weekend als een soort bekroning en is onder de indruk van de genezende kracht van Reiki. Het weer gaat op en af met de emoties. De tweede dag regent het en dat betekent dat we in één en dezelfde ruimte moeten werken. Er wordt een hoekje afgeschermd voor de initiaties en in een andere hoek wordt gekookt. Het doet er allemaal niet toe, het is perfect. De laatste dag schijnt de zon en kunnen we de initiaties buiten bij Shiva doen. Mijn meesterkandidaat heeft zijn zorgen losgelaten tijdens de eerste avond en begint zich meer en meer te ontspannen... Mijn taak zit er nog niet op. Er zijn twee swami's die perse ingewijd willen worden in de tweede graad voordat ik ga. En ik kan alleen maar toestemmen. Ik vermoed dat mijn verblijf hier nog een staartje gaat krijgen. Het zou wel eens mogelijk kunnen zijn dat we terugkomen naar Australië. Vanaf het moment dat één van mijn broeders verteld over de Aboriginals en mij een oude bijl in handen geeft, ontwaakt het verlangen om naar het hart van Australië te gaan en iets te proeven van deze oercultuur. Mijn werk is hier teneinde. Ik heb goede vorderingen gemaakt met mijn boek, dus na een maand in dit paradijs geleefd te hebben vertrekken we via Sydney naar het land van de Aboriginals. Een reis van drieduizend kilometer... Ontkenning Het is ontkenning van onze eigenheid die ons ziek maakt. Ontkenning, waardoor we vanbinnen langzaam wegteren. Ontkenning, die ons uiteindelijk de dood mee inneemt. Ik bedoel de dood in ons fysieke lichaam.
Yasmin Verschure
147/167
Weg naar het Licht
Ik weet waar ik over spreek. Grotendeels mijn hele leven heb ik geprobeerd mezelf kleiner te maken om maar niet gezien te worden. Mijn ideeën hield ik voor me, ik was stom, had niet gestudeerd en kon dus niet meepraten over ‘belangrijke’ dingen... Het kostte me bijna mijn leven, nu jaren geleden. Ik kwam uit mijn schulp, begon mezelf serieus te nemen en stopte met de drang om aardig gevonden te worden. Kortom, ik ging inmiddels aardig mijn eigen weg. En wat gebeurd er ineens? Tot mijn verbazing zit ik plotseling in een oud patroon. Het begint als volgt: ik kom op verzoek naar Australië om een van mijn Reikistudenten in te wijden als meester. De plek is goddelijk, de energie fabelachtig. Kortom het voelt fantastisch om in deze verlatenheid te mogen zijn. In de ashram voelt alles even vertrouwd als mijn verbondenheid met Christus. Ik doe mijn puja aan Ganesha en Shiva en klim regelmatig de berg op naar het lieve tempeltje en de Kali-boom. Het voelt goed. Ik begin mijn meesterkandidaat te instrueren. Alles verloopt vlekkeloos. Hij is open en leert snel. Het is de bedoeling dat ik een eerste graad Reikiklas zal geven. Samen zullen we de initiaties doen. Dit maakt deel uit van zijn leerproces. Er melden zich tweeëntwintig studenten, yoga- en meditatieleerlingen van hem. Tot mijn verbazing zie ik dat hij bezorgd is. Het begint over praktisch dingen. Zijn partner en ik lachen dit keer op keer weg. Geen van ons tweetjes maakt zich zorgen. De dag van de meester-initiatie breekt aan. Het is een uitzonderlijke mooie dag. Ik pas de initiatie in tijdens de overige ceremonies en het is één groot buitenfeest. We sluiten af met een overweldigend vuurceremonie. Reiki versterkt alles, ook de bezorgdheid. Vanaf dat moment krijgt de bezorgdheid een persoonlijk karakter. De eerste vraag is of ik de workshop niet ‘te christelijk’ wil maken. De groep bestaat uit swami's en sannyasins. Volgens zijn zeggen hebben zij pijnlijke ervaringen met de kerk. Hij gebruikt het woord God dan ook niet. Er komen systematisch dingen aan de orde waar ik me aan te houden heb of waarin ik niet het goede voorbeeld schijn te geven. Daags voor de cursus gaan we de ruimte klaarmaken. Ik worstel met mijn foto van Christus. Ik wil niet dat hij of anderen er last van hebben. Voor mezelf is het niet van belang, ik weet immers waar Zijn plaats is. Dus, zet ik hem achter het gordijn... En dan begint er een dodelijk gevecht in mijzelf. In alle heftigheid ga ik door soortgelijke ervaringen als wat er praktisch een heel leven aan voorafging... En dat was me pijn, dat was me onderdrukking: want ik zette niet alleen de foto van Christus achter het gordijn, ik zette mezelf, mijn eigenheid achter het gordijn... Dan neem ik een beslissing. Ik haal de foto achter het gordijn vandaan en geef hem een plaats op de vensterbank. Zo, dat voelt stukken beter. De pijn begint af te nemen en ik kan weer ademhalen. Het maakt niet uit of je hier staat of op het altaar, maar op zijn minst mag je gezien worden, mag ik mijn eigenheid laten zien. Ik ga de berg op en zing mijn hele proces eruit. En ik voel me goed en heel. Het is niet nodig om hem erop aan te spreken, het is rond voor mezelf. Ik ben tevreden en slaap als een blok.
Yasmin Verschure
148/167
Weg naar het Licht
Daags daarop, voor het begin van de workshop begint hij opnieuw. Ik voel spanning, ik kan zo niet de workshop in, dus praat ik met hem. Ik vertel over het effect van zijn angst op mij. Over het proces dat daarna plaats vond en bedank hem voor dat geschenk. Ik zeg dat ik het jammer vind dat hij niet voldoende vertrouwen in me heeft en stel hem voor de keuze: of hij geeft de workshop of ik doe het en dan op mijn eigen manier. Hij vindt het moeilijk iets uit handen te geven, toch kiest hij ervoor dat ik de workshop doe. Hij kan het niet laten om nog even op een paar ‘zaken’ terug te komen. Ik kijk naar hem in verbazing en laat los… Hoewel dit proces mijn lijf volop in beweging heeft gezet is er geen moment van twijfel of onzekerheid wat de workshop betreft. Mijn vertrouwen is altijd groot, maar het lijkt wel of zijn onzekerheid deze kracht nog meer doet toenemen. Ik stap zonder voorbereiding het weekend in en ben volkomen mezelf als de eerste mensen binnenkomen. Op het moment dat we starten realiseer ik me hoe serieus ik ben. Ik besluit te genieten en trek vervolgens het engeltje: ‘spelen’. Midden in de roos! Het weekend is één grote viering. Al tijdens de eerste avond kan mijn nieuwe meester zich ontspannen en merkt hij vol verbazing op dat ‘iedereen blijkbaar geniet’. Hij bevestigt dat het zijn angst was die hij op mij projecteerde. Ik ontdek dat Christus voor velen een belangrijke plaats inneemt. De naam van God valt meerdere malen. Christus en het kind zijn één. Kunnen we het kind in onszelf niet verwelkomen, dan kunnen we de verbinding met Christus niet maken. Ik ben dankbaar voor dit proces. Nee, in die zin doet het er niet toe, de foto van Christus is geen uitdrukking voor zijn aanwezigheid in mij. Maar ik zette mezelf, mijn eigenheid achter het gordijn en begon na te denken over wat ik wel en niet mocht zeggen. Zo werkt het helaas niet meer. Ik weet dat er altijd iets zal zijn om aan te werken. Ik weet dat mijn nieuwe meester het kind in zichzelf nog vorm mag geven. Hij heeft daarin een mooi voorbeeld: zijn partner is liefde in levende lijve, liefde en ruimte. En van wie kan hij dit beter leren? Nawoord Hier in de vallei wordt nog steeds nagepraat over het fabelachtige weekend. Het is schitterend om te zien dat mensen die allemaal gevorderd zijn op het spirituele pad, zonder uitzondering Reiki als een enorme kracht en verrijking ervaren. Er is mij gevraagd om langer te blijven. Maar alles op de juiste tijd en de juiste plaats. Als de stroom mij terug doet stromen naar Australië, dan zal ik terugstromen naar Australië. Zo simpel is dat. Het hart van Australië: Aboriginalland We vliegen via Sydney naar Alice Spring en zitten plotsklaps midden in de woestijn. Na een aantal dagen besluiten we een camper te huren en trekken we het hart van de Aboriginals in. Eerst rijden we naar Devils Rock. Het is meer dan vierhonderd kilometer en we komen nauwelijks een levende ziel tegen. Daarna verkennen we de Mac Donalds Range en ik kan alleen maar zeggen dat we beiden zeer onder de indruk zijn van dit prachtige gebied. Op zekere nacht kamperen we aan de voet van Coroboree Rock. Het is een inwijdingsplek en kamperen is verboden, maar ik krijg toestemming van hun Goden. De energie is enorm. Ik krijg allerlei dromen en beelden, mijn derde oog werkt heel sterk. Voor de
Yasmin Verschure
149/167
Weg naar het Licht
zoveelste keer concludeer ik dat deze mensen een enorm helderziend vermogen hadden. Ik droom over maskers, over slangen, over inwijdingen voor geslachtsrijpe mannen. Ik heb een aantal uren nodig om het allemaal te verwerken. We gebruiken bijna twee weken om langzaam maar zeker naar ons doel te gaan: Ayers Rock ofwel de Uluru. We genieten van het feit dat we ‘een eigen huisje’ hebben. We genieten van het kamperen in de natuur en de schoonheid van alles om ons heen: kangoeroes die hun jongen voederen, de prachtige rode woestijngrond met alles wat daar bloeit, zo anders als al die andere woestijnen die we gezien hebben. We blijven een paar dagen in Kings Canyon en dan gaat het er dus van komen, we gaan naar het heilige der heilige... Rond een uur of drie komen we daar aan en we rijden meteen door om de adembenemende zonsondergang te zien. De rots verandert van grijsblauw naar diep oranje... Op dat moment weet ik dat ik nooit dit heilige der heilige zal beklimmen, ook al komen de meeste toeristen daarvoor. En hoewel de Aboriginals dit zelf nooit zullen doen, laten zij dat oogluikend toe. Het voelt voor mij hetzelfde als in de kerk boven op het altaar gaan staan... We blijven vier dagen en wisselen af tussen Olgas en Ayers Rock. We lopen drie keer helemaal om Ayers Rock heen, een wandeling van meer dan vier uur in de hete zon. Want al is het winter, hier in de woestijn is het behoorlijk heet overdag. Er zijn weinig plekken die op mij zo’n diepe indruk hebben gemaakt. De energie rondom is nog niet aangetast en we komen langs diverse inwijdingsplekken. Sinds acht jaar is de leiding in dit park weer in handen van de Aboriginals, zij weten beter dan welke blanke hoe dit land te beheren. Prachtige mensen, zwarter dan zwart. Het grootste onrecht wat hen is aangedaan, is dat alle ‘halfbloed’ kinderen weggehaald werden bij de ouders om een ‘beschaafde’ opvoeding te krijgen. Alsof deze moeders geen gevoel hebben. Langzaam maar zeker wordt de blanke bevolking zich bewust van de wijsheid en de waarde van deze mensen. Inderdaad dansen ze zoals ik voorzien had en kunnen ze via hun ‘dromen’ contacten leggen met elk plekje in Australië. Als we drie weken later terugvliegen naar Sydney om later onze reis te vervolgen naar Indonesië, voelen we ons beiden zeer verrijkt...
Yasmin Verschure
150/167
Weg naar het Licht
INDONESIË (28 AUGUSTUS) En dan zitten we ineens in het vliegtuig op weg naar Indonesië en hoor ik mezelf tegen Giri zeggen: Ik geloof nooit dat we daar met Lepra's gaan werken, ik denk dat er heel iets anders op ons ligt te wachten. Hoe waar zal dit blijken te zijn… We worden op het vliegveld opgewacht door tante Pien en haar dochter, mensen met wie ik in contact ben gebracht via mijn Reikimeester uit Curaçao. Wat Giri en ik geen van beiden wisten is dat zowel de dochter als haar vriendin beiden de eerste en tweede graad Reiki hebben. Dochterlief en haar vriendin kregen praktisch op hetzelfde moment de realisatie om Reikimeester te willen worden. Van tante Pien kregen ze mijn kaartje in handen geduwd. Ze voelden dat ik degene was die hun in moest wijden. Kortom: twee vrouwen wachten op mij in Jakarta om ingewijd te worden als Reikimeester. Dus, er is wederom een hoop werk te doen. Na een week besluiten wij eerst vier weken naar Bali te gaan. In die tijd zullen zij het een en ander organiseren. Bali en Lombok (5 September tot 30 september) Via Java en de Borobudur, het grootste Boeddhistische monument ter wereld, gaan we naar Bali. Sanur is een afknapper en we gaan al heel snel naar Ubud en uiteindelijk installeren we onszelf in Pengosekan op een prachtig plekje. Vanaf daar gaan we te voet, met de fiets en de brommer en met openbaar vervoer om zoveel mogelijk te ontdekken. Er zijn prachtige feesten in de tempels en hoe meer we de toeristengebieden vermijden, hoe meer we genieten van de schoonheid van dit eiland, maar vooral van de bewoners. De prachtige rijstvelden zijn een streling voor de ziel en meditatieplekjes bij uitstek. Wanneer we de binnenlanden ingaan ontdekken we hoe mooi dat het overal is. We worden enthousiast begroet door de bevolking, zij stellen het zeer op prijs als ik mijn sarong draag. Meer dan andere volkeren zijn de Balinezen zichzelf gebleven, ondanks de toeristische invloed. Het is een prachtig volk en in het hindoeïsme hebben zij een grote kracht. Hun vieringen en offeranden vinden veelal plaats in de thuistempeltjes. Uiteraard bezoeken we de beroemde Besakih tempel en Tanah Lot. Deze laatste maakt de meeste indruk op mij. Het is een tempel op de rotsen aan de rand van de zee. De enige afknapper is het meer van Penolokan, waar zoveel vijandigheid tegenkomen dat we het snel voor gezien houden. We pakken de bus naar Lovina Beach, strijken neer in het stille gedeelte en genieten van fiets- en wandeltochten in de omgeving. We zwemmen in de zee, ik offer mijn laatste sigaret en we maken fantastische wandelingen langs de kust, de visserskrotjes en bootjes. Wat een prachtig plaatje is de ganzenhoeder... We worden uitgenodigd voor een bruiloft en volgestopt met lekkers, maar het meest indrukwekkende is het begrafenisfeest waar we onverwacht terechtkomen. Het is een blijde gebeurtenis waarin de begrafenisstoet een energie uitstraalt die ons naar hogere dimensies doet zweven. De ziel wordt in verwarring gebracht door vele ‘zijwegen’ te nemen naar de plek van de crematie. Het eigenlijke gebeuren kan weken duren, maar deze slotceremonie neemt slechts een aantal uren in beslag. Het is een ‘moderne’ crematie: uiteindelijk komt de gasbrander erbij...
Yasmin Verschure
151/167
Weg naar het Licht
Als we de laatste week willen doorbrengen in Candidasa, vinden we dat zo'n toeristische afknapper, dat we besluiten de overtocht naar Lombok te wagen. Na een woelige overtocht komen we in Lombok aan. In eerste instantie is dat zo vervelend dat we ons afvragen waar we aan begonnen zijn. Maar na een rit van een aantal uren door de bergen, worden we gedropt in Senggigi en kunnen we op avontuur. Lombok is nog weinig toeristisch. We worden overal als vorsten ontvangen en genieten van de demonstraties van pure, onvervalste dorpsambacht. De kinderen zijn, niet van ons af te slaan, ze zijn mooi en onbedorven... Verder banjeren we door de rijstvelden, over de kleurrijke markten, in de niet toeristische Sasakdorpen en zien we onverwacht een prachtige olifantenoptocht waarop achtjarige jongens op weg naar hun besnijdenis. Indonesië bestaat immers voor bijna tachtig procent uit Moslims. We komen onverwacht in een bruiloftstoet terecht. De mensen zijn meer in ons geïnteresseerd dan in het bruidspaar... Kortom, we genieten volop en koesteren ons in hun eenvoud. Besluiten hier te blijven tot we terug moeten vliegen naar Jakarta. Jakarta Werk voor mij te doen. Ten eerste mijn meesters voorbereiden. Zij hebben een feestelijke avond georganiseerd voor iedereen die Reiki heeft of daar in geïnteresseerd is. Ik maakte midden in de cirkel mijn altaartje met bloemen, stenen, de foto's van Dr. Usuï en de Meester Jezus. Niemand viel daarover, ik denk dat de natuurlijkheid waarmee ik dat deed, mensen deed beseffen dat Christus voor mij een symbool was. De meeste aanwezigen waren uiteraard moslim. Mijn gastvrouw vertelde me naderhand dat ze het moedig had gevonden. Geloof me, ik was me nergens van bewust, anders had ik dit zeker niet gedaan! Meteen toen ik binnenkwam kreeg ik het vermoeden dat er die avond een derde meester op mijn pad zou komen. En dat gebeurde in de persoon van een Indonesische boeddhist. Het werd een prachtige avond, iedereen genoot volop. Dat weekend wijdde ik de twee vriendinnen in, in een huis in de bergen, waar het spookte. We begonnen deze verdwaalde ziel de weg naar het licht te wijzen. Ik kan nog steeds moeilijk de aanwezigheid verklaren van deze grote zwarte neger daar op die plek.... We hadden onze trip naar Japan reeds naar oktober verzet, omdat het in december te koud zou zijn. Dat kwam dus geweldig goed uit. Onvoorwaardelijke liefde Onvoorwaardelijk liefde, een begrip waar we onze mond vol van hebben, maar een levenskunst om neer te zetten in onszelf en in de wereld. Toch is dit het doel waar we voor op aarde gekomen zijn, is dit hetgeen waar we uiteindelijk allemaal naar verlangen én naar op weg zijn... In eerste instantie beleven we de liefde via het tweede chakra. Deze liefde is gekoppeld aan angst en bezit. Het begint met onze kinderen. We houden van ze maar dat is gekoppeld aan voorwaarden. Ik hou van je als je doet wat in mijn ogen belangrijk is. Praat niet met volle mond, eet niet met je vingers, wees beleefd en spreek met twee woorden. Zeg netjes dank je wel en geef beleefd een handje aan grote mensen (ook al voel je dat niet zo).
Yasmin Verschure
152/167
Weg naar het Licht
Ik hou van je als je goede cijfers haalt, als je je handen wast voor het eten en je kleren niet vies maakt. Ik hou van je als jij iets bereikt in dit leven, want het is belangrijk om jezelf te manifesteren en een goede carrière op te bouwen. Ik hou van je als ik mezelf niet voor je hoef te schamen, als je je netjes gedraagt en niet teveel alcohol dringt en geen deuk rijdt in mijn auto. Ik hou van je als jij datgene doet, wat ik altijd had willen doen maar wat ik op de een of andere manier geen vorm kon geven in dit leven. En ik verlang dat je dankbaar bent. Je hebt alles wat je nodig hebt: ik geef je de mogelijkheid om te studeren, ik offer me voor je op, dus ik wil dat je dankbaar bent. Ons houden van is gebaseerd op angst voor verlies. We hebben een relatie en zijn bang die te verliezen. We zijn jaloers als onze partner teveel aandacht besteedt aan anderen, want dat betekent op zijn minst dat hij niet genoeg van jou houdt. Het is moeilijk, zo niet onmogelijk om van een ander te houden als je niet geleerd hebt om van jezelf te houden... Laten we onze omgeving even vergeten en beginnen met een eerste stap op weg naar onvoorwaardelijke liefde: laten we een begin maken met onszelf te accepteren zoals we zijn. Laten we beginnen om in liefde naar die dingen in onszelf te kijken die we niet plezierig vinden. Ga elke morgen voor de spiegel staan en zeg tegen je zelf: ik hou van je precies zoals je bent. Kijk jezelf diep in de ogen. Ik weet dat het de eerste tijd angstig is, bedreigend haast, maar het zal wennen en stap voor stap zul je je eigen schoonheid gaan zien. Verwen jezelf. Koop een mooie bos bloemen voor jezelf en geniet ervan zonder je schuldig te voelen. Schep een fijne sfeer in huis ook al ben je alleen. Waarom doe je dit voor anderen en niet voor jezelf? Koop een heerlijke fles badolie en neem een bad alsof je de koningin in eigen persoon bent. Kijk of je ervan kunt genieten. Kijk naar de dingen waar je niet tevreden over bent. Wat kun je veranderen? Het zijn meestal de kleine dingen waar het om gaat. Dus begin met deze kleine dingen. Langzaam maar zeker besef je dat je jezelf ruimte aan het geven bent, dat je jezelf kunt accepteren met je plezierige en minder plezierige kanten. Tot je verbazing merk je dat je buitenwereld jou accepteert, terwijl jij dacht dat het de buitenwereld was die allerlei eisen aan jou stelde. Nee, het was jouw eigen angst, het niet accepteren van jezelf, waardoor je deze reacties opriep in je buitenwereld. Je kijkt met andere ogen naar je kinderen. Zij hoeven niet langer jouw leegte op te vullen. Dat doe je inmiddels zelf. Zij krijgen de ruimte om hun leven in te vullen zoals zij dat willen, al is dat op een andere manier als jij gedaan zou hebben. Het is immers hun leven. Zij zijn bij jou gekomen om hun eigen stuk uit te werken. Ook al zou je ze soms willen beschermen, het is alleen door ervaring dat ook zij hun lessen kunnen leren. Volgens de indianen heeft het effect van jouw handelen invloed op zeven generaties voor jou en zeven generaties na jou. Als je dat gaat beseffen, weet je dat jouw handelen effect sorteert en dat het er wel degelijk toedoet wat jij manifesteert in dit leven. Dan zul je niet langer wachten tot je kinderen of je partner dat voor je doen. Niemand kan jou gelukkig maken, ook je partner niet. Vanaf het moment dat jij jouw aandeel pakt in het grote geheel, ben je op weg naar onvoorwaardelijke liefde. Als jij die dingen doet die jou gelukkig maken en investeert in jezelf, doe je niemand iets te kort, integendeel. Dan ben je heel en kompleet en zal iedereen in jouw buurt ruimte ervaren.
Yasmin Verschure
153/167
Weg naar het Licht
Dan ben je gewoon jezelf en kun je genieten van je kinderen en van je partner - ook al zijn ze anders dan jij. Dan ben je bezig om elkaar te ondersteunen in elkaars spirituele groei en mag iedereen zichzelf neerzetten op zijn of haar eigen manier. Dan zie je, misschien duidelijker dan voorheen, elkaars onhebbelijkheden, maar ben je gericht op het positieve in die ander. Dat is het verschil. Dan kun je open en zonder angst genieten van jouw partner en mag hij zijn liefde delen met anderen, je zult dat niet als bedreigend ervaren. Je hebt de sprong naar je hart gemaakt. Je hebt het kind in jezelf ‘ont-dekt’ en het de ereplaats in je leven gegeven die het toekomt. Daar waar onvoorwaardelijke liefde woont, is geen angst en geen jaloezie meer, daar is alleen nog mededogen en vertrouwen...
Yasmin Verschure
154/167
Weg naar het Licht
JAPAN (5 OKTOBER TOT 2 NOVEMBER) Japan, het land van discipline en perfectie. Het land met een westers aanzien en een oosterse achtergrond. Mijn God wat moet ik aan je wennen! Het automatische contact wat ik van nature heb met oosterse volkeren, is er helemaal niet. Mensen zijn gesloten, kijken je niet aan en vooral, raken je niet aan. Oogcontact is onbeleefd. De mannen zijn zeer gedisciplineerd. Meisjes en vrouwen maken een onvolwassen indruk en giebelen wat af onder elkaar. Nu begint mijn lijf pas echt op te spelen. Het duurt een tijd voor we ons een beetje thuis gaan voelen in het zo gedisciplineerde Kyoto, een stad van anderhalf miljoen inwoners met een schat van bijna drieduizend tempels. Vele tempels worden gebruikt voor andere doeleinden, maar men doet zijn uiterste best om deze kostbare monumenten in stand te houden. We vinden voor Japanse maatstaven een goedkoop onderkomen en als je het toilet buiten beschouwing laat, dan was het niet eens slecht. We zijn aangewezen op het centrale badhuis. In Japan wordt daar veel gebruik van gemaakt en het is een unieke manier om ‘naakt’ met de bevolking in contact te komen. Mannen en vrouwen baden gescheiden. Of ze voelden dat ik hen respecteerde, vrij snel werd ik gegroet met het zo gebruikelijke hoofdknikje en na een paar dagen werden we zelfs uitgenodigd bij een familie op de maaltijd. Zeer uitzonderlijk! Ik zal niet uitwijden over de extreme druk die deze mensen hebben vanwege het feit dat alles zo gigantisch duur is. Ook heb ik nergens, ook niet in Amerika een stiptheid gezien die kon tippen aan Japan. Opvallend is dat je geen rommel en geen enkel vorm van agressie op straat tegenkomt. Mensen negeren je ogenschijnlijk, maar houden je toch in de gaten. Als ze zagen dat we iets zochten, kwamen ze hun hulp aanbieden. Desnoods liepen ze een uur met ons mee om ons naar een bepaalde tempel te brengen. Eigenlijk heeft hun houding veel te maken met respect. Aangezien ze met zo velen op een relatieve kleine ruimte leven, respecteren ze elkaars ruimte. Heel duidelijk werd dat toen we in de bus zaten en deze de hoek omging. Een meisje, wat in slaap gevallen was, viel midden in het gangpad. Niemand bemoeide zich er mee, niemand scheen het te zien. Waardoor zij zonder gezichtsverlies weer kon gaan zitten en deed alsof ze verder sliep. Gezichtsverlies is een pijnlijke zaak voor Japanners... Japanners zijn uitermate vriendelijk. We ondernamen een poging om te liften. Verschillende auto's stopten. Als we de naam noemden van de plaats waar we naar toe wilden, gaven ze met een vriendelijk te kennen dat we op de goede weg zaten. Niemand scheen op het idee te komen dat we zeker een lift konden gebruiken. Zij kennen deze gewoonte niet, er is zelfs geen woord voor in het Japans. Japanners zijn verlegen en vinden ons westerlingen lomp en breed-sprakerig met al onze uitgemeten bewegingen. Het was frustrerende dat ik aanvankelijk niets kon ontdekken over Dr. Usuï. Op de Doshiba universiteit was hij niet bekend, hetgeen mij niet verwonderde. Uiteindelijk stuurde ik een fax naar een Reikimeester in Australië, die hier een hoop onderzoek had gedaan. Zij bevestigde dat de heilige berg de Kuramayama was, gaf me een geheime code waardoor ik een tempel kon vinden die haar inziens de Zen-tempel was waar Dr. Usuï zijn studie van de sutra's ondernam. Deze beide plekken waren te gek. We hebben menig uurtje in de tempel doorgebracht en we maakten minstens vier keer de pelgrimstocht over de berg.
Yasmin Verschure
155/167
Weg naar het Licht
Deze heilige berg staat vol met tempeltjes en gedenktekens. Uit een gesprek met een vrouwelijke monnik, begreep ik dat zij nooit van Dr. Usuï had gehoord, maar dat hij waarschijnlijk een van de velen is geweest die op deze plek verlicht werd. Voor mij was het om het even. Ik had genoeg bewijzen gevonden om van zijn bestaan overtuigd te zijn. We zijn getuige van het tien jarige bestaan van Kyoto. Er is een urendurende optocht en alles is uiteraard even perfect. Na tweeëneenhalve week besluiten we Kyoto te verlaten en het platteland op te zoeken. Vanaf die tijd begin ik echt van Japan te houden. We hebben inmiddels verschillende tempeldansen gezien, maar nu zien we de karakteristieke Japanner. Prachtige mensen die ons vriendelijk groeten. Op Japanse wijze wel te verstaan! We maken een theeceremonie mee. We ontmoeten een oudere man, die nog gevochten heeft in Indonesië. Hij is een voorbeeld van de Japanner bij uitstek, integer en stralend vanbinnen en naar buiten. Het beeld van de Japanse toerist, meer consumptief dan welke toerist ook, verdwijnt hier volledig. Ik krijg zelfs zin om hier te blijven, om de taal te gaan bestuderen en meer van de gebruiken te leren kennen, ook al weet ik dat we altijd buitenstaanders zullen blijven.... Ik wilde perse Hiroshima zien. Pas later werd me duidelijk waarom. Het was een ervaring op zich, dat de haat hier op geen enkele manier levendig wordt gehouden, zoals in Israël het geval is. Op de gedenkplaats bij de eeuwige vlam vind je de volgende woorden: ‘Wij zullen het kwaad niet met het kwaad vergelden…’ Als je er van uitgaat dat er pas na vernietiging schepping optreedt, is dit een voorbeeld voor de wereld. De Japanners hebben een les geleerd en hebben op zijn minst het voornemen dit nooit meer te laten gebeuren. Er overkomt me weer iets bijzonders. We bezoeken een paleis en ik wordt plotseling in beslag genomen door een affiche van ‘De Boeddha met de genezende handen’. Ik moet onmiddellijk naar die tempel, een van de twee die de ramp overleefd hebben. Daar ontdekken we dat de tempel helaas gesloten is. Met mijn eenvoudige camera maak ik een foto door een gaatje in de papieren deur. De foto is prachtig en hangt uitvergroot boven mijn meditatiealtaartje. Het is een openbaring dat Oosterlingen zoveel gemakkelijker kunnen vergeven en vergeten. Ik verwachtte in Indonesië dat de mensen een hekel aan ons Nederlanders zouden hebben. Niets is minder waar! Ook hier in Japan vind je daar niets van terug. Uitzonderlijk is, dat de mensen hier met velen samenleven in zeer kleine ruimtes. Ruimte is onbetaalbaar en onze kamers zijn veelal niet groter dan vier á vijf vierkante meter, waar je op de grond leeft en slaapt. Wel knus overigens... Met de supersnelle trein, die als gewoonlijk op de seconde af vertrekt gaan we via Kyoto naar Osaka. In Kyoto beklimmen we voor de laatste keer de heilige berg om een laatste eregroet te brengen aan Dr. Usuï . We overnachten in Osaka op dezelfde plaats waar we, nu vier weken geleden, onze eerste nacht hebben doorgebracht. We worden onmiddellijk herkend en hartelijk begroet. En zo vliegen we de volgende dag via het imposante Hongkong terug naar Jakarta.
Yasmin Verschure
156/167
Weg naar het Licht
Reiki, weg naar vervolmaking Ook met Reiki zul je de weg naar vervolmaking niet bereiken als je je talenten niet gebruikt… Reikimeesterschap, een weg van loslaten en overgave. Geen gemakkelijke jaren. Eenzaamheid, leven en dood zijn trouwe bondgenoten geweest. Met één voet in dit leven staan en met de andere aan de andere kant. Weten dat je de keuze hebt om er uit te stappen. Een enorme verlangen ervaren naar die andere kant waar lijden, pijn en dualiteit niet bestaan. Weten dat je hier nog van alles te doen hebt... Alles loslaten wat me uiterlijk zekerheden gaf. Alle bronnen waar ik mijn kennis vandaan haalde. Verguisd worden en geliefd. Geen enkele confrontatie met mezelf uit de weg gaan en daardoor ook de confrontatie met die ander aan durven gaan. Eerlijk en duidelijk, uit liefde voor mezelf, uit liefde voor die ander. Gaan staan in mijn eigen kracht. Komen bij mijn eigen bron van wijsheid. Reiki, universele levensenergie, goddelijke kracht, verlichting op mijn pad. Herkenning van het vonkje God in mijzelf. Het zien van alle lichtpuntjes, allemaal vonkjes God om me heen. Jij was het die mij droeg in moeilijke tijden, jij was het die me mijn gehechtheid aan het lijden los deed laten en in de vreugde deed stappen. Daar was moed voor nodig. Want nu heb ik niets meer te klagen! Nu weet ik dat ik verantwoordelijk ben voor de volle honderd procent voor de kwaliteit van mijn eigen leven. Dat is lastig, kan ik niets meer afschuiven. Hardhandig werd ik in het diepe gegooid, dankbaar heb ik leren zwemmen. Ook de laatste uiterlijke ‘veiligheden en zekerheden’ mag ik los laten... Liefde is eerlijk. Liefde is ongehecht. Liefde is niet alles toedekken onder een zogenaamde mantel van liefde. Dat is schijnheilig en liefdeloos. Het helpt die ander allerminst zijn of haar patronen te doorbreken. Liefde betekent ‘nee’ durven zeggen. Liefde betekent je grenzen aan durven geven uit respect voor jezelf en respect voor die ander. Liefde is ophouden de leegte van die ander te vullen maar die ander wijzen op zijn eigen kracht. Liefde is valse schaamte afleggen en je durven te onderscheiden. Liefde is je valse voetstuk afbreken en naast die ander gaan staan. Liefde is hard werken en alert blijven en vooral niet inslapen. Reikimeesterschap, een weg van dienstbaarheid en eenzaamheid. Eén en samen. Een weg waarin ik meer en meer in mijn eigen kracht ga staan, mijn valse schaamte aan de kant leg en me durf te onderscheiden. Door alle uiterlijke verbindingen los te laten is de weg vrijgekomen naar mijn eigen inspiratiebron. De reflectie die ik krijg in lezingen en cursussen is respect voor mijn eigenheid en mijn ‘eigen-wijsheid’. Reiki is universeel, aan die kracht kan ik niets toevoegen of afhalen. Maar ik ben uniek, net als iedere Reikimeester, net als ieder mens. Ik realiseer me dat ik allerminst een zachte leermeester ben. Dat ik diegene die de moed heeft dit proces met mij aan te gaan soms aardig kan confronteren. Sommigen zijn bang voor mijn directheid, bang voor mijn ogen, waarvan zij het gevoel hebben dat ze dwars door ze heen kijken! Uit respect voor mezelf en voor jou wil ik jou benaderen: open, eerlijk en naakt. Je kunt dat aangaan of niet, aan jou de keuze. Reiki is een verbinding vanuit liefde. Het is een verbinding vanuit ware vrijheid en oprechtheid. Het betekent allerminst afhankelijkheid, maar doet juist een beroep op je
Yasmin Verschure
157/167
Weg naar het Licht
eigen kracht, nodigt je uit te gaan staan voor datgene waarvoor jij hier op aarde bent gekomen. Ik heb wondertjes zien gebeuren, elke klas opnieuw. Niets is onmogelijk, ik verbaas me nergens meer over. Ik heb mensen gehoord die er ‘niets’ meer mee deden. Die nog steeds zitten te wachten tot het wonder van buitenaf zich zal voltrekken. Die nog steeds denken dat God diegene is die straft en beloont. Die er nog niet aan toe zijn om die verantwoordelijkheid te dragen. Maar dat geeft niet. Soms vergeet je even dat het hoogste goed in jezelf aanwezig is en dat het enige wat je te doen hebt is water geven en af en toe wat wieden. Maar het vonkje is geduldig. Het wacht rustig tot jij ophoudt de verlichting buiten jezelf te zoeken en je bewust wordt van het licht in jezelf. Hoe meer licht in jezelf, hoe meer je schaduwzijde in het licht komt staan. Je kunt er niet omheen en dat maakt het proces soms angstig. Dat wat jij afwijst als slecht is kompost tot groei, is jouw gereedschap op jouw weg naar vervolmaking. Dus verwelkom je kompost. Je hoeft er niet trots op te zijn, maar je hoeft het ook niet te ontkennen. Dat maakt jou heel, zoals licht alleen maar kan bestaan bij de gratie van het donker. Reikimeesterschap. Door en onder en over alles heen is er een enorm gevoel van dankbaarheid. Dat ik alle ballast los mag gaan laten en terugkeren naar de Bron, de pure eenvoud. Dat ik jou mocht tegenkomen op mijn pad en jou en jou en jou... Allemaal leermeestertjes, allemaal spiegels, allemaal vonkjes God... Jij en ik. Samen zijn wij op weg. En al moet ieder van ons zijn eigen weg gaan, soms is het fijn dat je wat licht mag laten schijnen op een ander zijn pad. Wat is verlichting? Verlichting is niets anders dan alle dingen die op je pad komen aanpakken en opruimen. Daar wordt je intens lichter van, en dat brengt je uiteindelijk tot verlichting! Terug in Jakarta We gaan voor de derde keer naar het huis van de dochter van Pien. Eenmaal binnen heb je geen idee van het leven op de straat. Er zijn drie bedienden die voor een belachelijk bedrag zes tot zeven dagen per week werken van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Geloof me, ik heb zelden mensen met zoveel tevredenheid en toewijding hun werk zien doen. Ik hield meteen van hen, het is simpelweg de herkenning... Deze keer geef ik een eerste graad klasje, wat niet zonder strubbelingen verloopt. Onze Australische vriendin had dit proces reeds voor haar inwijding uitgewerkt, onze gastvrouw zat er middenin. Niet makkelijk, maar wie zegt dat mijn werk gemakkelijk is? Hoe dan ook, ik heb het vermogen ontwikkeld om, ondanks spanningen volledig in het hier en nu te kunnen zijn. Dus het werd een prima klas, iedereen was enthousiast, godzijdank! Het hoogtepunt van dit verblijf was ons bezoek aan een kampong, waar ik me helemaal thuis voelde en met mijn energie de hele kampong omvatte. Mensen en kinderen voelden het, ze kwamen in horden achter ons aan en zongen voor ons. De maatschappelijk werkster had hun verteld dat wij zo'n zelfde badplaats als zij hadden elders gingen bouwen.
Yasmin Verschure
158/167
Weg naar het Licht
De rest van het ‘meestergeld’ ging naar een weeshuis. We kwamen daar op een verdrietig moment. De ‘vader’ van het huis was net overleden en de ‘moeder’ stond er helemaal alleen voor. Ik kreeg de visie dat mijn derde meester uitstekend in dit project zou passen. Een maand later zou blijken hoe waar dat was. We hadden nagedacht waar we onze laatste maand door zouden brengen. De laatste tien dagen zouden we terugkomen naar Jakarta om het werk hier af te sluiten. Ik wilde een plek om mijn boek af te maken. We dachten aan Sumatra, tot er een brief kwam uit Australië, waarin men mij vroeg om terug te komen om een aantal mensen in te wijden. Ik hoefde niet lang na te denken. Het platte land van Australië is bij uitstek geschikt voor het schrijven van een boek, dus boekten we opnieuw een vlucht naar Sydney en Merimbula. De dag voor ons vertrek wijd ik mijn boeddhistische meester in. Ik zal hem instrueren en meenemen naar het kindertehuis als we terugkomen...
Yasmin Verschure
159/167
Weg naar het Licht
AUSTRALIË (10 NOVEMBER TOT 8 DECEMBER) Een van de redenen dat ik graag terug wilde is om in Sydney mijn collega te ontmoeten die me zo goed geholpen had met mijn speurtocht in Japan. Ik had haar gefaxt en we zijn nauwelijks in ons hotel als ze me belt voor een lunchafspraak. Ze weet nog een aantal interessante dingen te vertellen en ik krijg een video van Kuramayama. Op mijn beurt kan ik haar verblijden met een serie foto's, ook ik heb dingen ontdekt die nieuw voor haar zijn. Die avond vraagt Giri me ten huwelijk en ik zeg tot zijn grote verbazing: JA! De volgende dag vliegen we naar Merimbula in New South Wales. Onze gastvrouw is, evenals haar jongste dochter van vier, een zeer energetische tante! We verblijven dit keer in Candelo, vlak bij het door mij ingewijde Swami koppel. De mensen die door mij ingewijd willen worden, zijn door hen behandeld. Zij zijn het die mij erop attenderen dat het nu ‘tijd voor mezelf’ is. Onder hun liefdevolle aandacht begin ik daadwerkelijk te werken aan mijn genezingsproces. Ik vraag haar ons te trouwen en dat gebeurt op negenentwintig november met volle maan. Het wordt precies datgene wat ik in mijn dromen al meerdere malen heb gezien: een echte Indiaas feest met een ceremonie waarbij de elementen aarde, water, vuur en lucht aanwezig zijn. Zelfs de mantra's en het prassaat, bestaande uit Indiase zoetigheid, ontbreken niet. Een paar van onze Reikivrienden zijn aanwezig en 's avonds zingen we rond het vuur. Ik dans in mijn blootje onder het licht van de volle maan. Ik zie ineens allemaal oude indianen rond het vuur zitten... Daags voor onze trouwceremonie heeft een oude Indiaanse ziel vijf vlechtjes met kralen in mijn haren gevlochten. Als ik nadien de Reikiklas geef, voel ik me tijdens de inwijdingen een Indiaanse Reikimedicijnvrouw! Onze swamivrienden maken mij duidelijk dat het de hoogste tijd is om rust te nemen en dat Giri voorlopig voor me zal moeten zorgen. Ik kan me daar nog niet aan overgeven. Na afloop van het kinderklasje steekt het vierjarige dochtertje van onze gastvrouw met een viltstift recht in mijn oog. Dit ongelukje maakt een hoop duidelijk. Ik laat me verzorgen en fax naar Nederland om te laten weten dat een aantal geplande klassen afgelast moeten worden. Kort voor ons vertrek kom ik onze vrienden uit ‘Rishikesh’ tegen. Het is een ontroerende weerzien. Ze bedanken me uit de grond van hun hart voor het geschenk van Reiki. Dankbaar voor alle nieuwe ervaringen, voor ons verblijf op de prachtige plek aan de rivier, waar ik dagelijks mijn A- klank kon zingen, voor de liefdevolle verzorging en opvang en alle prachtige mensen die we mochten ontmoeten, zetten we op zeven december met de bus koers naar Sydney. Acht december vliegen we naar Jakarta voor de laatste fase aldaar. Helaas moet dit nog gebeuren, anders waren we ofwel bij onze vrienden zijn gebleven, ofwel rechtstreeks doorgevlogen naar huis... De functie van ziek zijn We komen op aarde met de opdracht onszelf te helen en tegelijkertijd om iets nieuws toe te voegen aan onze zielenpotentie. Voor we incarneren zijn we ons bewust wat we willen uitwerken in de stof, eenmaal op aarde wordt deze informatie min of meer versluierd. Dat is nodig: om volledig in het hier en nu te kunnen zijn, moeten we niet belast zijn met een veelvoud aan informatie uit het verleden.
Yasmin Verschure
160/167
Weg naar het Licht
We hebben de ideale situatie gekozen om onszelf te ontplooien, ook al zijn we aanvankelijk niet in staat om dat onder ogen te zien. We krijgen allerlei lessen op ons pad om onze herinneringen wakker te maken, maar we zijn niet in staat om deze lessen te herkennen en hebben niet altijd de moed om in onze spiegels te kijken. Alvorens ons lichaam ziek wordt, hebben zich onbewust al vele processen afgespeeld in ons mentale en emotionele lichaam. We nemen medicijnen en knappen weer op, maar nog steeds is de oorzaak latent aanwezig en we zullen weer ziek worden, steeds opnieuw, totdat we begrijpen dat ons lichaam ons iets te vertellen heeft. Op het moment dat we de moed hebben om te werken aan de oorzaak, zijn we bezig met heling. Meer en meer zullen we de signalen van ons lichaam leren herkennen en gaan koppelen aan onze leersituatie. Ziekte zuivert ons uit, maakt ons mild en menselijk. Ziekte maakt ons meer bewust. Ziekte kan de dood tot gevolg hebben, ook dat kan genezing zijn. Wanneer onze zielenopdracht is vervuld, kunnen we die verworvenheid toevoegen aan onze totaliteit en is het tijd om naar huis te gaan. Als de tijd rijp is zullen we dit lichaam als een oude en versleten jas achter ons laten. Ons lichaam is een fantastisch voertuig dat alle informatie in zich draagt. Het is van belang deze informatie serieus te nemen en daarnaar te handelen. We zijn geneigd pijn en andere lichaamsreacties te ontkennen, waardoor de pijn nog heftiger op zal spelen. Alles wat je onderdrukt wil gezien worden. Breng je aandacht naar je pijn of nog beter: ga in de pijn en wordt je pijn. Je zult merken dat de pijn minder wordt. Vraag om helderheid en inzicht en luister wat de pijn je te vertellen heeft. Een gezonde geest huist in een gezond lichaam… Dat is waar, maar het ziet er anders uit dan wij denken. Ik ken mensen met een ernstige ziekte of een ernstige handicap. De manier waarmee zij hun ziek zijn tegemoet treden is zo indrukwekkend dat zij een levend voorbeeld zijn voor anderen. Zij hebben de boodschap van hun ziel begrepen en gebruiken hun ziekte als gereedschap om hun ziel uit te zuiveren. Het doet er niet meer toe of hun lichaam zal genezen. Wij zielen komen naar de aarde om een bepaalde ervaring uit te werken. Sommige baby's leven slechts een aantal uren en dat lijkt wreed, maar hun ziel heeft deze ervaring nodig. Er zijn mensen met een ernstig gehandicapt lichaam. Het is ongetwijfeld een gevolg van de oorzaak die zij eerder geschapen hebben. Niet om te straffen, maar om hen de mogelijkheid te geven andere aspecten, die zij eerder verwaarloosd hebben, te ontwikkelen en uit te werken. Ook daar hebben zij zelf voor gekozen. Als je het leven in zijn totaliteit bekijkt, dan zul je zien dat het rechtvaardig is. Dan kun je rustig ophouden ‘mee te lijden’. Het is belastend en ziekmakend. Medeleven is prima, het heeft een andere dimensie. Ziek zijn is beter worden. Als je fysiek geneest, dan heb je waarschijnlijk geleerd dat het niet nodig is om het weer zover te laten komen. Dan heb je waarschijnlijk geleerd de signalen van je lichaam serieus te nemen en er naar te handelen. Wees een goed beheerder van je lichaam. Het is een prachtig voertuig en dat verdient jouw respect.
Yasmin Verschure
161/167
Weg naar het Licht
Zolang we het zielsverband niet kunnen zien, zullen we de oorzaak van ziekte niet begrijpen en de bijbehorende lessen niet leren. Dit geldt voor alles: je kunt stoppen met roken omdat je bang bent door alle negatieve acties, maar zolang je angst voor kanker er nog is en je het roken dwangmatig uit je leven bant, blijft de verslaving. Accepteer dat je rookt, doe het bewust en geniet ervan. Er komt een dag dat het roken jou zal loslaten, omdat je het niet langer nodig hebt. Tot die tijd: geniet ervan. Het is niet het roken wat kanker creëert, het is de onderliggende oorzaak: jouw gedachten over het roken en de angst om gewoon jezelf te zijn.
Yasmin Verschure
162/167
Weg naar het Licht
VIA JAKARTA (9 TOT 18 DECEMBER) TERUG NAAR HUIS Dit keer logeren we niet bij onze gastvrouw. Ze zit nog midden in haar proces en ik heb er even geen zin in om daar bij betrokken te worden. We willen een goedkoop hotel. Nou dat zullen we weten ook! Ik zal moeten leren dat Jakarta volwassen is wat hotelprijzen betreft en in geen enkel opzicht te vergelijken met de rest van Indonesië. 's Avonds laat worden we gedumpt op een gore plek, te laat om iets anders te zoeken. We slapen in een smerige, donkere kamer vol herrie van de disco. Dat is het minst erge, de kamer zit vol angsten. Ik ben niet van plan om me te laten imponeren en begin vanuit mijn bed Reiki te sturen naar alle ronddwalende geesten. De volgende morgen vertelt Giri dat hij die avond het gevoel had dat er urenlang zwarte katten over zijn bed de kamer uitsprongen... Afijn, 's morgens in alle vroegte vinden we een aardig ‘goedkoop’ onderkomen in een pas geopend hotelletje, waar we als prinsen worden ontvangen. Vanuit deze plek ga ik werken met mijn laatste meester en wijd ik op verzoek zijn vriend in in de tweede graad. Het verblijf in Jakarta is een ware aanslag voor mijn gezondheid. We komen daarom zo weinig mogelijk op de straat. Wel bezoeken we samen met mijn nieuwe meester de kampong waar onze wasplaats gebouwd zal worden en ik voel me heerlijk. Trotse moeders stoppen baby's in mijn handen en prachtige kinderen hangen aan mijn rokken. Een hoogtepunt is ons tweede bezoek aan het weeshuis, waar ik onze gastvrouw inwijd in de eerste graad. Tijdens onze afwezigheid heeft ze, samen met haar kinderen, een bandje muziek opgenomen om ons te bedanken voor het geld voor de broodnodige verbouwing. Mijn boeddhistische Reikimeester is inderdaad de ontbrekende schakel op deze plek en zal zijn energie gaan stoppen in dit tehuis. Mooier kan het niet! Na een ontroerend afscheid van de hotelmanager, volgt een spontane omhelzing van de kamerjongen, die nog nooit zo'n grote fooi heeft gehad. We worden door onze vrienden naar het vliegveld gebracht. En dan zijn we ineens weer op weg naar Nederland en weten we dat de geplande twee jaar voorbij zijn en dat we verder plannen voor Zuid-Afrika en Guatemala voor langere tijd aan de kapstok zullen moeten hangen want voorlopig is het genezingstijd voor mezelf... Tijd voor de zoveelste transformatie, tijd om nog meer los te laten, zoals het lidmaatschap van de Reiki Alliance, omdat er niets meer mag staan tussen mij en de Bron, omdat er niets meer mag zijn wat mij kan beperken om die nieuwe stap in het ongeziene te maken...
Yasmin Verschure
163/167
Weg naar het Licht
OVERGAVE... Na twee jaar zwerven en werken, waarin we steeds liefdevol werden opgevangen door broer Jan en zus Annemie, vroeg mijn lijf om rust en genezing. Tijd voor een eigen plekje dus. Tegen mijn gevoel, tegen wil en dank, hebben we ons proberen te persen in de westerse structuur van ‘huisje, boompje, beestje’ en nog wel op één van de beroerdste plekken die je je kunt bedenken: op een flat tussen de beton, beton, betonblokken in een van de emotioneel en energetisch meest verontreinigde plaatsen in Den Bosch. Het werd een tijd van zware beproevingen, een tijd van ‘overleven’. Een tijd om nog meer donker in onszelf en op de plek te transformeren, zodat we meer licht achter konden laten dan we aantroffen... Toen de nood het hoogst was, was de redding nabij en kwam uit een totaal onverwachte hoek het, reeds eerder geziene, ‘witte bakhuisje’ uit de hemel vallen. Voor de zoveelste keer hebben we onze ‘schijnzekerheden’ aan de kapstok gehangen en zijn we verkast naar een van de allermooiste ‘verborgen’ plekjes in Nederland, waar we ons weer kunnen verbinden met de aarde, de natuur, met God in onszelf. Een plek waar nog rust, vrede en stilte heerst, waar in het ‘grote huis’ liefdevolle mensen wonen, die zonder voorbehoud deze plek met ons ‘vreemden’ willen delen. Dankbaar voor alles wat was, voor alles wat is, halen wij opgelucht adem. De tijd van ‘overleven’ is voorbij, het wordt voorjaar. We kunnen hier beiden helen, ademen en onze ‘verlamde’ vleugels opnieuw uitslaan. Intens dankbaar en tevreden en zeker ook diep aangeraakt door jullie liefdevolle ondersteuning, Einde verhuisbericht… Lieve allemaal, Velen van jullie hebben we reeds ontmoet op de Kerstviering. Velen van jullie wisten toen dat mijn fysieke situatie alles behalve rooskleurig was en zagen mij reeds vertrekken naar ‘gene zijde’. Ik heb me dat ten volle gerealiseerd en had daar volkomen vrede mee. Het was goed, ik heb mijn hele leven hard gewerkt, ik heb uitgewerkt wat ik uit wilde werken, ik heb mijn ‘Godin’ geleefd, dankbaar en tevreden. En ik weet dat het goed is daar… Ben na Nieuwjaar zes weken ‘op retraite’ geweest, en het genezingsproces dat ik reeds opgepakt had met Reikivrienden in Australië kon daar doorgang vinden. Daar kwam ook de ommekeer, mijn energie helde weer meer naar het ‘leven’. Daarna, op die bewuste flat, was mijn zorgvuldig opgebouwde energie weer snel naar het nulpunt. De weinigen die de sfeer op de flat hebben kunnen voelen (en het was toen reeds vele malen verbeterd) hebben begrepen hoe moeilijk dit geweest moet zijn. Het was zoals altijd ervaring. Ik had deze ervaring nodig om te weten dat het wel degelijk belangrijk is en allerminst arrogant om kritisch te kijken naar een goede plek. Die hebben we gemanifesteerd en op de dag dat de flat in alle opzichten schoon was, was het plekje daar, God zij dank!
Yasmin Verschure
164/167
Weg naar het Licht
Maar dat was toen, en dat ligt al weer mijlen ver achter ons. We zijn getrouwd, ceremonieel in Australië en hier voor de wet en dat voelt goed. Ik begin weer wat te stromen, dus kan ik jullie nu laten weten waar ik zit, dat kon onmogelijk eerder. Ik zal de boodschap van mijn goddelijk voertuig zeer ernstig nemen, er met liefde naar kijken en er voor zorgen. Mijn ziel voelt volkomen heel, blij, licht, liefde en vrede. Ik voel me zo ongeveer het meest gelukkige en totale mens op deze aardbol. Ik geniet van mezelf, van Giri, van dit prachtige plekje, van de eenvoudige dingetjes die ik doe, zoals koken. En de rest, ja dat is voor strakjes... Zelfs Jezus had het nodig, zeker toen hij de Christusenergie ging dragen, om zich van tijd tot tijd terug te trekken om de veel hogere vibraties van zijn Geest zo goed mogelijk in harmonie te brengen met de trage stof. Na een leven van hard werken mag ik nu eindelijk eens leren dat ik me van tijd tot tijd terug moet trekken om in harmonie te komen. Dit geldt zeker in het werk wat ik NU doe. Op dat vlak leer ik traag, maar ik leer... Diegenen onder jullie die regelmatig naar de open Reikiavonden kwamen, hebben het verloop van onze reis gevolgd. Het is intens geweest en er zijn meerdere wondertjes gebeurd. Er is zoveel naar me toe gekomen, zonder dat ik er naar gezocht heb, dat ik er soms beduusd van was. Tegelijkertijd wist ik dat ik dit allemaal op de een of andere manier gemanifesteerd had. We mochten Reiki brengen naar vele plaatsen. Die combinatie heeft ook heel wat van mij gevraagd. Bovendien was het afgelopen jaar een jaar van scheidingen, uitzuivering en loslaten. Voor mij, voor het hele Reikigebeuren, voor ons allemaal. Datgene wat ik beoogde, nu twee jaar geleden, heeft volledig plaatsgevonden. Velen van jullie zijn volwassen geworden. Het is ontroerend, totaal en af. Daarom kan ik nu toegeven aan de dringende eis van mijn lichaam. Ik heb losgelaten en kan alles overlaten. Mijn broeders en zusters die mij ondersteunen, stromen en verwoorden mijn stroom. Alles rond mij is nog intenser geworden, maar vooral ook eenvoudiger. Ik hoef niet meer te doen, ik hoef alleen maar te zijn. De koers is uitgezet en het schip vaart. Mijn proces is jullie proces en de verbinding is dieper, zuiverder en intenser dan voorheen. Ieder van jullie geeft dit vorm rondom zichzelf. Ik hoef niet meer te zorgen, niet meer te moederen, jullie kunnen doorgaans zeer goed voor jullie zelf zorgen en jullie zijn, net als ik, omringd door velen die jullie daarin ondersteunen. Sommigen voelen zich misschien verwaarloosd en in de steek gelaten, maar ook dat proces is nodig om uiteindelijk je eigen diepte, je eigen waarheid te vinden. Het is Pasen. We hebben de hemel neergezet op de aarde. Geest en lichaam zijn verbonden door het hart van Jezus. Dat voel ik, dat ben ik, dat leef ik en ik weet dat velen van jullie dat be-leven of op die weg zijn. Ik ben bereid om die weg te gaan, met alles wat er bij hoort. En velen van jullie zijn bereid om deze weg te gaan, om steeds opnieuw de verleidingen te weerstaan en meer en meer onze persoonlijke emoties los te laten en te gaan staan en te leven in het licht. Op weg naar verlichting dus... Iedere ervaring is even waardevol. En deze tijd, deze ervaring is misschien nog waardevoller voor mij dan welke ervaring ook, omdat ik dieper dan ooit tevoren leef, voel en ervaar. Ik ben dankbaar voor al jullie liefdeslichtjes die mij constant begeleiden op mijn, niet altijd gemakkelijke, maar zeer mooie weg. Mijn liefde en licht omvat jullie allen. Om Shanti...
Yasmin Verschure
165/167
Weg naar het Licht
OVER DE AUTEUR 'Ik ben die Ik ben…' Mijn leven heeft me door licht en donker geleid naar datgene wat ik was, wat ik ben en wat ik altijd zal zijn. Ik ben bereid mijn weg te gaan met alles wat er bij hoort en geniet van de volheid van het leven dat een kostbaar bezit voor me is, omdat ik er niet langer aan gehecht ben. Ik heb de jaren van 'doen' achter me gelaten en groei meer en meer naar het 'zijn' van waaruit mijn doen een hele andere dimensie kan gaan krijgen. Het is mijn diepste verlangen om de liefde, die ik in wezen ben, in alle situaties in mijn leven tot bloei te laten komen en mijn broeders en zusters in contact te brengen met datgene wat zij in wezen zijn: onvoorwaardelijke liefde.
Yasmin Verschure
166/167
Weg naar het Licht
EERDER VERSCHENEN VAN YASMIN VERSCHURE:
Met een Open Hart Strijd en overgave als wegen naar inzicht, vreugde en liefde. Op haar pelgrimstocht door India en Nepal, in haar verhalen en tijdens haar ziekteproces beschrijft Yasmin, op de voor haar zo kenmerkende manier, in alle openheid en helderheid het proces van onwrikbaar geloof en vertrouwen. Door zichzelf voortdurend in het Hier en Nu te projecteren, gebruikt ze de omstandigheden, hoe beroerd ze soms ook lijken, om te groeien in Licht en Liefde. Door bewustzijn en inzicht is het mogelijk pijn en lijden te transformeren naar innerlijke heelheid. Het is een proces van loslaten en totale overgave. Afgescheidenheid maakt plaats voor verbondenheid met ‘Al Wat Is’. Door haar bereidheid zichzelf in haar grootste smart totaal over te geven bewijst Yasmin dat lijden een proces van loutering, van heelwording kan zijn. Meditaties en oefeningen verlenen aan ‘Met een Open Hart’ een extra dimensie die iedereen op WEG vol blijdschap zal herkennen en kan gebruiken. Het boek bestaat uit drie delen: 1. Spirituele pelgrimstocht van zeven maanden door India en Nepal. 2. Spirituele verhalen met diepere betekenissen. 3. Twee werelden ontmoeten elkaar in een proces van transformatie en heelwording.
www.yasminverschure.nl email:
[email protected] Copyright © Stichting Shanti 2010
Yasmin Verschure
167/167
Weg naar het Licht
