deWijzer Jaargang 12/13 .4
Nieuwe Filosofische Kring
“Maar gaat ge nu eens ophouden met al die vragen, zeg?” -P. Moyaert
////smaakmaker
Gij kruipt terug uit uw hol, uw thuisheem, uw krocht waar gij veilig slaapt omdat het kussen u zo bekend voorkomt. Gij pakt de trein die rammelt omdat de wagonnen meer dan tien jaar oud zijn. Dan zit ge daar tussen mensen van uw leeftijd. Die kijkt ge niet aan want waarschijnlijk kent ge er iemand. Gelukkig hebt ge uw smartphone om over te wrijven. Gij vertrouwt erop dat de deuren openen op perron 9, want daar moet gij uitstappen. Gij vertrouwt erop dat uw bus richting Gasthuisberg niet kantelt omdat er drieduizend studenten in zitten. Gij hoopt dat de deuren lang genoeg openblijven om zelf uit dat gekkenhuis te geraken. Met uw valies vol kleren en vieze gedachten over wat er komende week gaat gebeuren. Vol T-shirts, want meer draagt gij niet in de Bar Vista. Tijd voor cultuur zal er niet zijn in de week die ge tegemoet komt. Ook sporten zal er helaas niet in zitten, al had ge u een fitnessabonnement gekocht om uw eigen lichaam ook eens een niet-alcoholische drank te laten uitzweten. Ge hoopte op korte termijn een buik te krijgen die strakker is dan de zee na een winterse bui. Ge hoopte op liefde en plezier en vrienden en geweldigheid. Maar ge dacht niet aan matigheid, tegenval en daglicht. EPILEPTIC SHAGBRAIN
////colofon Hoofdredacteur: Epileptic Shagbrain, eindredactie: Quinten Evens, Bram Vaassen, Vincent Deweerdt fotografie: Erik De Cock, Sieger Joostens, Dimitri Sterkens, Sebastiaan Therry journalisten: Vincent De Weerdt, Nina Roox, Jens Dissevelt, Koen Dorleman, Tim Christiaens, Epileptic Shagbrain, Hannes Cludts, bijdrages: Bram Vaassen & Tom Swaak, Dieter Van Aerschot, Hannes Cludts, lay-out: Quinten Evens Kringblad van de Nieuw Filosofische Kring Editie #3 Contact:
[email protected] Web: www.nfk.be Social: facebook.com/pages/nfk twitter.com/nfkwetter Speciale dank aan de wind en de kou, die het wel noodzakelijk maakten om liters whiskey te verzetten. In combinatie met sneeuw werd het onmogelijk om niet buiten te gaan spelen. Toen alles smolt zijn wij uit pure verveling aan deWijzer beginnen schrijven.
#2
////inhoud
Smaakmaker- een inleiding
2
Jong geweld- Lorenz Demey
4
Sur le- reclame
8
Speltranen- toneel
9
Gonzo- journalistiek
12
Collumn- Tobback
13
Onderzoek- NFK
17
Erotiek
18
Minor of meer
20
Vertelsel- onbereikbaarheid
22
Doorgelicht- The Underachievers
23
Wegwijzer- wijst je weg
24
#3
////jong geweld Interview met Lorenz Demey
@ Erik De Cock Lorenz Demey is de man achter logica: oefeningen. Hij is echter ook doctoraal, en soon to be postdoctoraal. En dat allemaal in een vakgebied waar wij “maar het topjetopje van de ijsberg van kennen”. Demey werkt nu aan zijn doctoraatsthesis over kennis, kans en rechtvaardiging. “Schrap rechtvaardiging maar, die titel is oud. Je weet hoe dat gaat met papers”. Dat weten wij maar al te goed. Quinten Evens Lorenz Demey komt net terug van een lezing van Susan Haack. Alhoewel hij maar drie minuten te laat is op onze afspraak, excuseert hij zich uitgebreid. We nemen plaats in zijn kantoor dat hij deelt met professor Heylen. De deur mag open blijven staan, zijn blikje Red Bull heeft hij liever niet op de foto.
ook voor u als ‘kritische burger’. Logica als vakgebied is veel wiskundiger. Dan ben je al met redelijk specifieke materie bezig. Denk aan predikatenlogica, dat is nog maar het topjetopje van de ijsberg. Dat heeft nog altijd relevantie, maar in specifiekere delen van de filosofie, zoals bijvoorbeeld wetenschapsfilosofie . Dan ben je al met redelijk specifieke delen van de filosofie bezig. Ik weet niet of je les hebt gehad van Jan Heylen, maar hij heeft bijvoorbeeld het logicagedeelte in zijn vak moeten ‘downgraden’ (niet-filosofen hadden nog geen basis logica gezien, zodat die lessenreeks volledig herzien moest worden wegens de moeilijkhete idsgraad).
In hoeverre is de logica een ver-van-mijn-bedshow voor de doorsnee filosofiestudent? Demey: (lacht) Moet ik politiek correct antwoorden? Ik denk dat logica twee kanten kan opgaan. De ene kant “Zonder reclame is heel relevant voor elke fimaken kan je logica losoof, de andere minder. interdisciplinair noeDingen die je ziet bij logica 1, het herkennen van drogremen.” denen en dergelijke, zijn heel relevant voor u als filosoof en #4
Nog een trapje hoger ben je logica aan het doen omwille van de logica. Dat is waar ik zelf het meeste mee bezig ben. Dan merk je dat je veel naar conferenties en dergelijke van filo-
sofen gaat, maar evenveel naar conferenties van bijvoorbeeld computerwetenschappers of zelfs economen. Zonder reclame te maken kan je logica interdisciplinair noemen. Ik vertegenwoordig de meer filosofische tak van die logica; op institutioneel vlak probeer ik mezelf voldoende als filosoof te profileren, maar puur inhoudelijk kom ik zeker evenveel in aanraking met mensen uit bijvoorbeeld de computerwetenschappen. Ik ben nu bijvoorbeeld zelf bezig aan enkele papers met taalkundige Hans Smessaert (KU Leuven, faculteit Letteren, red.). Zelfs als het eigenlijk niet nodig is, gebeurt co-auteurschap in de logica heel veel en dat vind ik erg positief. Niet iedereen kan alles weten, alle expertise heb“Ik ben in de eerste ben. Als ik mijn plaats logicus, geen fiexpertise kan combineren met losoof.” die van iemand anders, vind ik dat heel mooi.
sor Cuypers, waarover gaat het? Demey: Eén van de trends uit de jaren ’90 is dynamica. Dat betekent eigenlijk gewoon dat we niet gewoon kennis hebben en dat die dan blijft. Kennis verandert doorheen tijd. Dat is heel triviaal, maar dat is het idee. Dat werd heel fel ontwikkeld door computerwetenschappers die het toepasten op hun problemen. Wat ik doe in mijn thesis, is aantonen dat die ‘dynamic turn’ -want tegenwoordig is alles een turn- hoewel geïnspireerd door computerwetenschappelijk werk, nog steeds heel filosofisch is van aard en ons terugbrengt naar de roots van de epistemologische logica. Mijn argument daarvoor bestaat uit een dichotomie. Men kan twee interpretaties geven van de dynamic turn: een zwakke en een sterke. De zwakke zegt dat er een paar modellen zijn die we dynamisch kunnen uitleggen. Die modellen zijn superexpliciet dynamisch van aard: van niet weten naar weten, bijvoorbeeld ‘Jantje leert dat… ‘ Uiteraard is er dynamisch-epistemische logica om die ‘problemen’ op te lossen. De sterke interpretatie zegt dat er een hele hoop problemen zijn waar het helemaal niet zo duidelijk is dat er dynamica in zit. Maar als je ze behandelt met de dynamisch-epistemische logica, dan zal je zien dat er onder de motorkap heel veel dynamica verborgen zit. Als je die dynamica gaat blootleggen, kan je daar een hele hoop conceptuele winst uit halen.
Hebben filosofische logici daarom een stapje voor op andere disciplines? Demey: Wat ik zelf ervaar, is dat je vaak niet ‘at the forefront of science’ zit, maar vooral achterhoedegevechten voert. Men komt af met resultaten en stelt een empirische theorie op. Wat ik dan doe, is aan de Mijn tweede masterthesis ging over de “agree to hand van logica die theorie formaliseren. Dat is iets wat disagree theorem” van Aumann. Als je daar beter naar ik pas post factum kan doen. Ik ben niet bereid, en dat kijkt, zie je dat daar impliciet heel veel dynamica in veris ook mijn taak niet binnen de intellectuele wereld, die borgen zit. Wat ik doe, is dat hele ding formaliseren in experimenten te gaan afnemen. In dat opzicht ben ik epistemische logica. Zo gebruik je die dynamica niet enbezig in de achterhoede. Maar dat is heel belangrijk, kel in je intuitieve argumentatie, maar zo kan je die ook want op die manier kan je je taak als filosofisch logicus rechtstreeks in je stelling, wiskundige formule zetten. doen; ik vind dat er heel veel terminologische verwarWat blijkt dan: de notie van “common knowledge” die ringen zijn in die empirische literatuur die ik kan ophelbij Aumann supercentraal stond, staat helemaal niet zo deren. Of we terminologische ophelderingen doen via centraal meer. Dat bedoel ik met conceptuele hygiëne. de ‘good old fashioned conceptual analysis’ á la Wittgenstein of aan de hand van volledigheidsstellingen, U lijkt de relevantie van de logica heel erg te maakt eigenlijk niet zoveel uit vanuit hoger perspectief. benadrukken. Hoe ziet de toekomst er dan uit Ik gebruik graag het woord conceptuele voor logica? “Ik ben daar heel radihygiëne. Ik ben daar heel radicaal in, wat Demey: Ik denk eigenlijk dat ze me niet altijd vrienden oplevert. Ik heb redelijk beperkt gaat blijven qua caal in, wat me niet almensen hun theorie chimera’s genoemd, relevantie. De reden daarvoor is dat tijd vrienden oplevert.” omdat ze dingen onterecht samenbrende analytische filosofie, meer dan gen. Ik vind dat ik dat dan via logica heel de continentale, veel meer aansluhelder kan uitleggen. iting gaat zoeken bij de wetenschap. De wetenschap is superrelevant voor de maatschappij qua resultaten die Een clichévraag: hoe bent u in de filosofie gerje boekt. Maar de eigenlijke wetenschap, van de fysicus old? die iets ontdekt in zijn lab, daar weet niemand iets van. Demey: Al sinds mijn twaalfde stond het vast dat ik Ik denk dat analytische filosofie hetzelfde lot is besburgerlijk ingenieur- computerwetenschappen zou choren. Ik weet niet eens of we dat erg moeten vinden. gaan doen. Bij een infosessie in mijn zesde middelbaar, ben ik uit medelijden naar het wiskundestandje gegaan, Is logica, als onderdeel van de analytische filowant ik wist toch al wat ik ging doen. Zes maanden sofie, soms vechten tegen de bierkaai? Kent de voor ik moest gaan kiezen, heb ik gezegd “foert, ik ga logica evenveel “hard problems” als de rest van wiskunde doen”. Thuis dikken ambras, want burgerlijk de analytische filosofie? ingenieur was toekomst, en met wiskunde kon je wel in Demey: Dat gevoel heb ik helemaal niet. Ik ben op dat de bank gaan werken maar… En toen ik me echt moest gebied absoluut geen prototypisch analytisch filosoof. gaan inschrijven, heb ik gekozen voor wijsbegeerte miHet staat vast dat de logica vooral toegepast wordt in de nor wiskunde: thuis nog meer ambras. Maar die richtanalytische filosofie. Wat ik zelf doe, kan echter maar ing heeft me heel veel plezier opgeleverd. met veel moeite filosofie genoemd worden, het behoort niet tot de kerndomeinen van de filosofie. Ik ben in de U werkt dit jaar uw doctoraat af onder profeseerste plaats logicus, geen filosoof. Ik heb natu#5
urlijk mijn master filosofie, ik kan ook wel ‘meezeveren’ (lacht). Wat ik doe is filosofisch relevant, maar ik hou me niet bezig met zware epistemologische vragen als “wat is kennis”. De vragen waar ik mee bezig ben zijn veel meer ‘low key’.
Kunnen beide naast elkaar blijven leven? Demey: Zeker!
@ Erik De Cock
Er lijkt een derde speler op de markt te zijn naast analytische en continentale filosofie, de experimentele filosofie. Demey: De experimentele filosoof heeft veel cursussen gevolgd over hoe hij een enquête of een experiment moet opstellen. Hij gaat typisch weinig weten over formele methoden. Bij mij is het net omgekeerd, ik weet heel veel over logica, denk ik toch, maar ik weet bijna niets over een enquête opstellen. Ik denk dat ze allebei zijn gegroeid uit een idee dat filosofie, om vooruitgang te blijven boeken, moet kijken naar de wetenschap. Als je kijkt naar wetenschap zie je twee kenmerken: ze is gestoeld op experimenten –CERN in Genève, dingen tegen elkaar schieten- en anderzijds op wiskunde en formalisering. Formele versus experimentele filosofie is eigenlijk: welk van de twee aspecten maak je het belangrijkst. Ik ga gewoon een psycholoog experimentjes laten uitvoeren, papers laten schrijven, die allemaal lezen en dat dan gebruiken als startpunt voor mijn formalisering.
praat ik tegen een blinde muur. Bijna niemand begrijpt dat vocabularium. Dat is geen verwijt naar die mensen, want net zo kun“Ik had het gevoel dat nen zij mij met de ik hier aan een mooie mond vol tanden laten staan als toekomst zou kunnen ze over de subliwerken” matietheorie van Freud beginnen.
Eén van belangrijkste redenen dat ik naar Leuven terugkwam, was dat het Odysseusproject (een FWO-project om topwetenschappers naar België te halen, red.)hier bezig was, onder leiding van Igor Douven. Toen ik hier echter aankwam, was Igor al bijna terug vertrokken. Eén van mijn belangrijkste motivaties om terug te komen viel weg. Je kan wel begrijpen dat het huilen mij nader stond dan het lachen.
U hebt gestudeerd aan het Institute for Logic, Language and Computation in Amsterdam. Wat kan het HIW van Amsterdam leren? Demey: Ha, dat is een oneerlijke vraag. Om de simpele reden dat het ILLC – nooit gedacht dat ik dit zo zou zeggen (lacht)- de absolute nummer één ter wereld op zijn Nu doctoreert u bij professor Cuypers. vakgebied is. Niet omdat de universiteit van AmsterDemey: Wat een–hoe zal ik het zeggen- vreemde situdam beter is dan de universiteit van Leuven, dat denk ik atie is. Na het vertrek van professor niet. De gemiddelde Nederlandse stuDouven moest ik op zoek naar een “Je kan wel begrijpen dent… (een glimlach verschijnt). Maar nieuwe promotor. Hoewel mijn onin dat vakgebied gaat bijna iedereen die dat het huilen mij nader derwerp absoluut niet aansluit bij afstudeert voor een doctoraat, de richtstond dan het lachen.” hem, is Professor Cuypers mijn proing is heel erg op onderzoek gericht, je motor geworden. Ik zeg dat absoluut krijgt les van superbekende professoren niet als verwijt naar Cuypers. Ik vind die de boeken hebben geschreven die je dat Stefaan (Cuypers, red.) mij kansen heeft geboden hier in Leuven leest… die niet iedereen zomaar zou geven. Om als gevestigd professor een 22-jarige snotneus carte blanche te Kunt u hier uw gram nog vinden? geven, hem een FWO-beurs te laten aanvragen, daar Demey: (onderbreekt) Ik heb het daar moeilijk mee zijn naam onder te zetten… Ik ben hem nog steeds ongehad. Op het moment dat ik daar mijn master heb gegelooflijk dankbaar dat ik dankzij hem aan het HIW haald, kreeg ik de aanbieding om daar een doctoraat te verbonden kan blijven, maar inhoudelijk ligt mijn bebeginnen. Ik ben dan toch terug naar Leuven gekeerd, geleiding vooral in Amsterdam. onder andere om privéredenen. Ik had het gevoel dat ik Moet de volgende decaan een analyticus zijn? hier aan een mooie toekomst zou kunnen werken, welDemey: Dat moet voor mij niet noodzakelijk. Ik zou dat licht meer in isolatie: als ik in Amsterdam een probleem heel leuk vinden. Je zou verwachten van mij dat ik vind had, ging ik de gang op en had ik tien mensen die mij dat er meer analytische filosofie moet zijn aan het HIW. verder konden helpen. Als ik hier de gang op ga, #6
Ik denk dat het iets meer mag zijn, maar ik ben daar niet zo extreem is als anderen. Zolang het bestaat, zal het HIW één van de ‘strongholds’ zijn in continentale filosofie, net zoals het ILLC dat is op mijn gebied. En daar is niets mis mee.
De Stanford Encyclopedia is nog zo’n fantastisch initiatief. Gratis, super up-to-date en toch inhoudelijk in orde. Dit is shameless self-promotion omdat ik er zelf ook een stukje voor heb geschreven (logic and probability, red.). Maar tegelijkertijd wil ik ook tonen: ik voeg de daad bij het woord. Zeker binnen logica zijn er discussies die binnen zeer korte termijn veranderen en uitkomsten krijgen, en zo na een jaar of definitief weerlegd zijn. Hoe ziet de toekomst eruit voor u? Demey: Ik zit nu in het laatste jaar van mijn doctoraat, en ik ben van plan een postdoc aan te vragen. Ik heb relatief goeie hoop op
“Zolang het bestaat, zal het HIW één van de ‘strongholds’ zijn in continentale filosofie” die postdoc, het slaagpercentage is 20 procent, daar doen we het voor. Na drie jaar wil ik een hernieuwing aanvragen, wat al veel minder waarschijnlijk is. Of rustig aan een vaste benoeming proberen verkrijgen aan het HIW, maar die zijn veel dunner gezaaid. Ik zou dat heel graag bereiken, echt waar, maar ik betwijfel zeer sterk of dat zal lukken. Er is tenslotte maar
@ Erik De Cock
Iets anders:hoe belangrijk is het internet voor doctorandi, jonge proffen, filosofen? Demey: Heel belangrijk. Ik ben geabonneerd op een paar tijdschriften, maar je merkt ook dat je al je boeken online vindt, zeker in de analytische filosofie. Er zijn ook een paar blogs waarvan ik soms verstomd sta van het filosofisch niveau. Niet dat alle blogs aanleidingen voor papers bevatten, maar ik ben er zeker van dat sommige blogs door mensen van het HIW zeer aandachtig gevolgd worden.
“CERN in Genève: dingen tegen elkaar schieten” één stoel voor logica, dat is pure mathematica. Als ik ooit het geluk heb om professor te worden, dan zal ik proberen alle vakken logica uit de filosofieopleiding te geven, maar vooral ook het eerstejaarsvak filosofie bij richtingen als wiskunde en informatica. Ik denk dat je hen vanuit filosofisch perspectief filosofisch heel relevante dingen kan zeggen op een manier die zij interessant vinden. Fiche: Lorenz Demey is 25 jaar liep school in het koninklijk atheneum, Tienen studeerde wijsbegeerte minor wiskunde studeerde in 2008 af met een thesis over semantiek en pragmatiek van beschrijvingen’. met een verkorte versie won hij de ANTW-Selexyz Essay Prijs: een fijne geldsom en publicatieruimte tot gevolg. werkt dit jaar zijn doctoraat over kennis, kans en rechtvaardiging’ af onder toezicht van Stefaan Cuypers. heeft een vriendin kwam vorig jaar op Man Bijt Hond, en toonde daar aan de hand van een sneeuwvlok aan hoe schoonheid en wiskunde erg dicht bij elkaar zitten. schreef mee aan het stuk “logic and probability” op de Stanford Encyclopedia website: http://sites.google.com/site/lorenzdemey/
#7
////Sur le... Een alledaags thema onder de filosofische loep. of hoe alles vatbaar is voor filosofie.
De theologie van de reclame Reclame is een vreemd fenomeen en al meerdere metafysica’s zijn daar op de klippen gelopen. Wij, kritische geesten, denken te kunnen ontsnappen aan haar kluwen, maar misschien is het net de hersenloze massa die tot werkelijke wijsheid is gekomen. Wij weten immers allemaal dat reclame niet echt is en dat Dash zeker niet witter dan wit wast. Tim Christiaens Wij hebben geen Kobe Ilsen nodig om die illusies te doorprikken. Sterker zelfs, het zijn net programma's als Volt die de illusie onderhouden dat er nog een werkelijkheid schuilgaat achter de fantasmatische ficties van de reclame. Zulke initiatieven vertrekken vanuit een theologische scheiding tussen de schijn van alledag (de reclame) en de hogere waarheid die daarachter schuilgaat en ons zal verlossen van de schijn (de harde feiten). De waarheid is echter dat er achter de versluieringen helemaal niets is. Dit inzicht is ons bekender dan wij op het eerste gezicht zouden denken. Wij weten al lang dat zowat alle reclameboodschappen manifest onjuist zijn. Wij zijn reeds lang van de al even theologische illusie verlost dat de dromerige openbaring op het scherm de belofte is van een goede boodschap. Ik weet dat Nespresso kopen mij niet zal doen reïncarneren als George Clooney in een hemel van rijstpap, gouden lepeltjes en koffie. Ik heb dan ook geen nood aan tv-programma's die mij dat vertellen. Hun kritiek van de hemel heeft geen vat op de ongelovige massa. Waarom kopen mensen die rommel dan nog? Waarom horen we nog steeds panem et Singerem in de winkelstraten? Misschien biedt de consumptie een bepaald soort comfort in ons illusieloos bestaan. Misschien is Nespresso het narcoticum voor de verwerkelijking van een levensstijl van het ongeluk. Het biedt niet de hemel, maar het geeft het leven op aarde toch een aardig nasmaakje. Het profane leven smaakt wat wrang. Zonder het te beseffen, hebben wij de raad van Nietzsche opgevolgd. Hij wou immers dat wij van ons leven een kunstwerk zouden maken. Onze levensstijl mag dan wel zo’n kunstwerk zijn, maar het is niet lofrede aan het leven geworden waar Nietzsche op gehoopt had. Ze is veeleer de lege vlakte van Rothko’s schilderijen. Toen Rothko schilderde voor een luxueus restaurant in New York zei hij:” "[I want to make] something that will ruin the appetite of every son-of-a-bitch who ever eats in that room. If the restaurant would refuse to put up my murals, that would be the ultimate compliment. But they won't. People can stand anything these days." Net zo verdragen wij ons illusieloos bestaan en eten we rustig verder, in het volle besef dat wij daarmee onze appetijt bederven. De hedendaagse consumptiemaatschappij is geen massa die allerlei illusies achterna jaagt, maar de kreet van een mensheid zonder il#8
lusies. Boven de deur van elke Delhaize zou moeten staan:” Door mij gaat men binnen in de stad van pijn,
door mij gaat men naar het eeuwig lijden,
door mij gaat men tot de mensen die verloren zijn. Rechtvaardigheid bewoog mijn hoge Maker:
ik ben het werk van de goddelijke Macht,
de hoogste Wijsheid en de eerste Liefde.
Al wat vóór mij werd geschapen was eeuwig,
en ook ik blijf eeuwig voortbestaan. Laat
varen alle hoop gij die hier binnentreedt!” Het verlangen naar de hemel wordt meegesleurd in een hel van eeuwige herhaling van nieuwe ditjes en datjes, waarin de kreet van de mensheid verstomd wordt. Het is de kreet die zegt:” Ik ben niets, en ik zou alles moeten zijn.”
////also sprach "We zijn allemaal jaloers op borderline. Als ze op de afdeling komen, is er altijd wel iets te doen." – P. Moyaert "Foucault zei: Pas op hé, met Hegel! Hij staat altijd achter de deur en hij pakt u!'" – R. Devos [over formele logica] “ P betekent: en nu doen we een klapke” – L. Demey “Ik ben Filip Buekens. Dat is een heel interessante uitspraak, je zou dat misschien niet verwachten.” -F. Buekens “Identiteit, niet die van professor Verhaegen, maar de wiskundige betekenis. Dat is de enigste interessante.” - F. Buekens "Every exam period, I am in a good mood. Why? Because it is the only period where I have to work in a routine and I can do my job well. Like businessmen. Like Eichmann did in his days..." – R. Visker "Maar gaat ge nu eens ophouden met al die vragen, zeg?" – P. Moyaert
“Hugo Claus is de meest overschatte man in Vlaanderen.” - F. Buekens
[P. Moyaert tegen R. Visker] “Your wife must be a saint! Being able to manage withc such a nervous person all time!”
SPELTRANEN ’t Is een spinsel en het heeft zich gesponnen. Elke avond staat hij daar, in de coulisse. Hij kent zijn tekst als geen ander. Zijn kostuum zit hem als gegoten en de grime op zijn gezicht accentueerde nooit eerder zo goed zijn contouren. En toch beseft hij dat het allemaal een verloren zaak is. Want hij is de drager van een balsturig zwaar lot: hij is de heraut van één grote klucht. Met een diepe zucht beseft hij dat hij zijn droom nooit zal kunnen verwezenlijken. Een Acteur in hart en nieren wil immers transformeren in de figuur uit de tekst. Om geen andere reden betreedt iemand een podium. Alleen daarom, om zichzelf te ontvluchten, wil het een ander zelf zijn. Maar op dat verlangen rust een grove weerstand. Want de Acteur is altijd bang. Ten alle tijden wil hij voorkomen dat hopeloze prutsers zijn verhaal zouden vergallen. Met zo’n gedachte kan hij niet leven en kan hij nooit met volle overgave spelen. Duw hem dus een viool in de handen. Hij zal de muziek zelf spelen. Maak hem meester over de knoppen van de techniek. Hij doet de lichtovergangen zelf wel! En schrap het aandeel van zijn medespelers dan ook meteen! Hij zal het stuk zelf wel brengen. En dan staat hij daar aan de plinten genageld. Hij staart in het publiek en slaat zich voor het hoofd. Het schaamrood staat hem op de wangen. Al wat schuurde moest weg, maar oog in oog ziet de acteur zijn ware vijand. Hij is de regisseur, de technicus, de muzikant en alle andere spelers, maar nooit zal hij samenvallen met zijn publiek. De anderen zijn er altijd bij. En daarom ligt zijn spel en het welbevinden daarvan nooit ten volle in zijn eigen handen. Zijn hoop was voor niets. Transformeren zal hij nooit. De bitterste traan ter wereld raakt de scène. Het doek gaat open. Hij moet op.
Dimitri Sterkens schrijft zijn thesis over verveling en existentialisme. Bij
Moyaert heeft hij het vooral over Sartre. Zijn oorspronkelijke Hij zet die woorden om in daden, want 28 maart speelt hij in de Koelisse met zijn collectief Woordnood “Vergaan”. Zowel op als naast de planken toont hij dezelfde toewijding. Als filosoof-kunstenaar zet hij op papier wat beide inhouden. professor
doel was om ook theater aan bod te laten komen.
Ook NFK zorgt voor theater. Als jaarlijkse favoriet op het interfacultair theaterfestival gaan zij er prat op een degelijk stuk af te leveren. Dit jaar had Willeke Martens de touwtjes in handen. Onder haar regie speelde NFK “Het Ogenblik”. De voorstellingen liepen van 20 tot 23 maart in het STUK, Verbeeckzaal. De winnaars van het theaterfestival worden in mei bekendgemaakt. Meer info op www.nfk.be.
////drommels Jozef Stalin heeft aan taalfilosofie gedaan. Als linguïst en aanhanger van Marx’ dialectisme is het niet moeilijk om dat in te zien.Sommige filosofen vonden zijn ideeën zo gek nog niet, en zo verscheen onder andere in 1997 het boek “Marxisme et Liguïstique” waarin Stalin inderdaad aangehaald wordt. Maar zou hij ook kritiek gehad hebben op het feit dat sommige woorden meer gelijk zijn dan andere? En Stalin is niet de meest controveriële filosoof: Joseph Goebbels behaalde in 1921 zijn doctoraat filosofie.Daarna geraakte hij, zoals de doorsnee filosoof-letterkundige een beetje op de dool. Hij schrijft een roman en twee toneelstukken en probeert journalist te worden. Mocht hij deWijzer hebben gevonden had hij waarschijnlijk niet in de politiek moeten gaan. Dan was deze deWijzer misschien twee bladzijden langer. En alle geschiedenisboeken 200 pagina’s korter. #9
@ Sieger Joostens
Daar. Waar niets in iets ooit werd vertaald En onvoorwaardelijkheid een zekerheid biedt Waar poëzie het van de leegte haalt Waar ik verlost ben van ontembaar verdriet Wentelen wil ik me waar het warm is Daar waar jouw liefde leeft Daar waar ik vrij ben van gemis Daar waar jij me adem geeft Mijn tranen laat ik geenszins stromen Daardoor wordt het alleen maar echt De plek waar ik juist zou willen wonen Jouw ziel waarvoor ik tevergeefs vecht EvelienVan Beeck
@ Erik De Cock
#10
Geboorte van de westerse Domme Bij buiten dragen van eigen vuilnis Wekken ze voor de eerste maal zorgen. Praatvaren; op woorden in zeeën dwalen. Draaikolken, gaten met veel verdwijnen. Voor perfectie zijn ze heilig vatbaar Haarlak voor meer dan haar, hele wereld. Achter dubbele ruit, angstig verzaken Kijken naar mens’ persoonlijke dwaling: Rotzooi in de muil van vernietigende vuilkar.
Avonden gesluimerd, in het duister van verwachting. Zo luid uitgeroepen dat je er bijna in gelooft. Maar zoals iedere keer, de volgende dag. Meer herinnerd dan eigenlijk beloofd. Leeg 31 dagen in een dozijn. Veel gezeten, weinig gezat. Uitkijken naar het eind van die dagen Niets gedaan, maar alles gehad.
Koen Dorleman
Hannes Cludts
@ Elly Suys
NFK heeft haar kinderen naar Berlijn gezonden. Het sneeuwde en het rook er naar communisme. Er waren ook tweedehandswinkels en muren vol graffiti. Enkele medereizigers legden hun impressie van deze schizofrene stad vast. Mag daar poëzie bij? #11
////Gonzo “Frank heeft dat geld helemaal niet in de haard opgebrand” Proficiat aan alle gedoopte lezers. Habemus papam! Het is nu aan Pontifex Franciscus om de kerk nieuw leven in te blazen. Uw dienaar heeft echter zijn bedenkingen. Want wat voor een naam is Franciscus nu weer. Een paus met als voorbeeld de heilige Franciscus van Assisi. Een paus van de soberheid, ingetogenheid en ascetisme,… bah! Weemoedig denkt uw dienaar terug aan die lang vervlogen tijden, toen het pausschap nog gelijk stond met het grootste varken ter wereld zijn. Jens Dissevelt Neen, Alexander VI, dat was een paus naar het hart van uw dienaar. Borgia (zo stond hij bekend bij de vrouwtjes), was de absolute belichaming van seks, drugs and rock ’n roll. Vier kinderen, braspartijen, politieke executies en aanslagen; die man wist tenminste waar het leven om draaide. Bovendien werd hem niets dan lof toegeschreven. Sixtus V noemde Alexander VI nog “de beste paus sinds Petrus” en bestempelde de bezoekjes aan zijn hof soms als “het beste feestje sinds het laatste avondmaal”. Machiavelli zei bovendien nog dat “Alexander VI niets deed dan liegen en bedriegen!” Wie Machiavelli heeft gelezen weet dat dit enkel een compliment kan zijn. En nu zitten we dus met een Franciscus. Een gemiste kans, want er was nog een andere grote kandidaat. Al tijdens het preconclaaf ontving elke kardinaal immers een geheime brief. Afzender: Martelarenplein 19, Lovanium, Belgica. Ondergetekende: ene Louis In de brief werd beargumenteerd dat het nu eens gedaan moest zijn met pausen te kiezen onder kardinalen. Louis wist de kardinalen eraan te herinneren dat het sinds Urbanus VI geleden is dat er nog eens een paus buiten het kiescollege werd verkozen. “Het is een grote schande voor de democratie en zelfs voor de meritocratie dat daar nooit eens iemand van buiten die Sixtijnse Kapel wordt verkozen!” Verder zette hij zijn argumentatie nog bij door te stellen dat “ik wel het Augustaschandaal heb weten afwenden van de verkiezingsresultaten hé”, en dat “ 74 jaar oud zijn de ideale leeftijd is voor de kerkelijk leider” Ten slotte zei hij dat “Frank dat geld helemaal niet in de haard heeft opgebrand”. En dat “… het altijd mogelijk is dit vermogen in zaken die u als kardinaal aanbelangen te investeren….”. Meneereke Louis is duidelijk niet opgezet met die Franciscus. Repercussies zijn onafwendbaar. Zo vraagt ons meneereke zich af hoe dat nu zit met de gezinssituatie daar op het Sint-Pieters. Vormen die mannen wel een gezin? Zijn die mannen daar wel gedomicilieerd? Ze delen daar toch geen kamers op zeker?! Zo ja, dan stuurt Louis onherroepelijk Huisvestingsdienst Leuven naar Rome. En die dienst zat nog op teambuildings-weekend in de Vogezen, toen Voorpost daar ook logeerde. Die hebben geleerd hoe ze moeten knokken. Toegegeven, meneereke Louis zou best wel voor een Leo XIV kunnen doorgaan. Zware wenkbrauwen, ziekelijk figuurtje, en ‘Eau de bejaardentehuis’. Het pausschap staat hem op het lijf geschreven. Ook zijn pauselijk programma zal niet onderdoen voor dat van voorgaande zeloten. Een bloemlezing: Iedereen die onwel wordt op het Sint–Pieters wordt meteen geëxcommuniceerd. Zingen? Geëxcommuniceerd! Foto’s nemen? Geëxcommuniceerd! Vrijen met condoom? Geëxcommuniceerd,… en gecastreerd! Bruno niet serieus nemen? Geëxcommuniceerd! En de KU Leuven wordt terug K.U.Leuven. Misschien is dat wel wat de katholieke kerk echt nodig heeft. Iemand die eerst spreekt en dan pas nadenkt, die zegt hoe het in elkaar zit. Iemand die maar één boutade nodig heeft om Richard Dawkins spontaan tot bekering te doen overgaan. Nee, luistert u maar naar uw dienaar, ga de straten op, en maak ons meneerke Louis tot paus. In Rome mag hij van mij doen wat hij wilt, zolang het maar niet in Vlaanderen of Leuven is. Siegfried gaat niet akkoord met Fietsen, lompe ondingen waar je amper Leuven nog mee door raakt. Het is quasi onmogelijk rustig de opgebroken Tiensestraat af te wandelen zonder een hoop rubber tegen je been te krijgen. Winkel-wandel straat heet dat dan. De reacties op nieuwssites. Er is geen betere manier om de kwaliteit van een krant te beoordelen dan te kijken hoe ze hun commentaren aanpakken. Geef de mensen de keuze om iets deprimerend of beangstigend te vinden met een simpele muisklik en ze zullen het doen. Is dat de bedoeling van nieuws? Mensen artikels laten sorteren zodat hun mening gegeven kan worden zonder enige inspanning? Geen wonder dat niemand meer kritisch nadenkt over wat er geschreven staat. De nieuwe keuken van Jeroen Meus. Vind ik niet mooi. Supermarkten. Oké, uw vlees is goedkoop en best te pruimen maar als ik me nog eenmaal met mijn winkelkarretje tussen een foutgeparkeerde oma en een productkeurende homo economicus moet wringen gaat Siegfried naar de keurslager. #12
Siegfried gaat niet akkoord met Almaprijzen. Als dit zo blijft doorgaan zal ik binnenkort genoodzaakt zijn zelf te koken! Grote kom mayonaise, ik zal je missen. Neologisme. Je weet dat de wereld om zeep is als men een woord verzint dat als definitie uitdraagt dat het woorden verzint. Treinbanken. Is het nu zo moeilijk om die dingen iets verder van elkaar te plaatsen? Als ik ongemakkelijk met mijn knieën tussen iemand zijn benen wilde verwikkeld zijn ging ik wel Grieks-worstelen. Vleesschandalen. Siegfried eet ook wel eens paardenvlees. hannes cludts
////collumn In studentenkringen wordt Tobback meer dan eens vergruisd. Ook de laatste weken is LOKO, de Leuvense studentenraad, het niet roerend eens met het stadsbestuur. De laatste schok die doorheen de Leuvense Overkoepelende kringenorganisatie ging, werd veroorzaakt door de meest recente intentieverklaring van de Leuvense gemeenteraad. Het woord ‘student’ werd daarin vijf keer vermeld. Met onder andere het voorstel om de gratis buspas af te bouwen, waren zowel LOKO als de doorsnee Leuvense student niet heel blij . De discussie over de kunde van Tobback zal bijgevolg weer oplaaien. Filosofen moeten echter genuanceerd discussiëren. Koen Dorleman wijst op een argument dat we niet al te rap mogen gebruiken.
De gemeenteraadsverkiezingen zijn in Leuven al een tijdje achter de rug. In de Studentenstad plaatst zich opnieuw een coalitie van CD&V met Sp.a in het bestuur en blijft de Leuvense burgemeester Louis Tobback. Hij nadert ondertussen de leeftijd van 75 en is een discussiepunt aan de meeste togen in Leuven. De vaak gestelde vraag in deze cafés is of Tobback nog capabel (lees: niet te oud) is om burgemeester van Leuven te zijn. Voorbij de verkiezingsstrategieën en deze cafégesprekken heen zoemen we wat dieper in op de situatie van de Leuvense burgervader. Koen Dorleman Burgemeester zijn is een functie die in normale omstandigheden zes jaar duurt. Alvorens Tobback zich kandidaat stelt als lijsttrekker, zou hij op dat moment in goede gezondheid moeten verkeren en anderzijds overtuigd zijn dat de volgende zes jaar zo zal blijven. Voorlopig moeten we ons echter geen zorgen maken. Onze burgervader zat laatst nog een gemeenteraad voor die duurde tot half twee ‘s nacht. Gezondheid zou een reden kunnen zijn om een zichzelf niet als burgemeester kandidaat te stellen en de eer over te laten aan een ander, maar zoals de situatie zich nu voordoet, is er geen probleem. Een ongeluk is echter snel gebeurd. Daar heb je enkel toeval voor nodig en Tobback zit, mede door zijn leeftijd, in een hogere risicogroep wat gezondheid betreft. Iemand die zich kandidaat stelt en als burgemeester voorgedragen wordt, moet de belofte van zijn mandaat ten volle kunnen nagaan. Voor Tobbacks situatie is de zekerheid daarvan iets minder. Anderzijds kan men stellen dat de keuze om al dan niet kandidaat te zijn niet mag afhangen van zaken die bij toeval in de toekomst kunnen gebeuren. Gezondheid is met andere woorden
geen sluitend argument om te besluiten dat Tobback geen burgemeester mag zijn. Over de leeftijd van Tobback is de afgelopen maanden al veel geschreven. Vaak getrokken conclusie: te oud. Enerzijds is burgemeester zijn een baan zoals een andere. Je krijgt een loon, heb recht op vakantiedagen, … Als we deze redenering doortrekken zou de pensioenleeftijd rond de leeftijd van 65 jaar liggen. Tobback zou dus al tien jaar op pensioen kunnen zijn en zijn ambt doorgegeven hebben aan de volgende generatie. Anderzijds is burgemeester zijn niet zomaar een baan. Het is een baan die maar mogelijk is voor iedereen bij de idee van politieke participatie voor elke burger in een land. Op deze participatie staat echter geen leeftijd. Via deze redenering is er geen reden waarom Tobback zich niet kandidaat zou mogen stellen om burgemeester te worden. Uiteindelijk zal de kiezer beslissen of hij al dan niet te oud is. De discussie over leeftijd speelt zich dus af tussen de vraag of de pensioenleeftijd zoals bij professoren dwingend moet gelden of dat politieke participatie mogelijk moet blijven ongeacht de leeftijd van de participant. Bij de verkiezingen is het debat in het voordeel van Tobback betwist. Hij mag er nog eens zes jaar bij doen. Aan uw toogdiscussies voert eenieder nog hoog het woord over de Leuvense burgervader. Ook in dit artikel is niets beslecht, maar hopelijk vindt u er meer grond voor de gebruikte argumenten aan weerszijden van de discussie.
#13
#14
Bram Vaassen en Tom Swaak hebben allebei op zijn minst hun bachelor filosofie afgewerkt. Tegelijk volgden ze hun minorlessen aan de faculteit Letteren. Ze combineren filosofie en literatuur, literatuur en beeld, anarchisme en Faculty Stars. Gelukkig had de jury van Faculty Stars niet door dat Bram en Tom bij wijlen modernistischer zijn dan twee vogels in een apenkooi, en bijgevolg ging dit duo lopen met de hoofdprijs. Bram zorgt voor de tekst, Tom voor het beeld: het resultaat is een vroegmodern embleem, maar ook weer niet. #15
////onderzoek Pieter d’Hoine over de oude nieuwe filosofische kring Of de Tiensestraat 13 jaar geleden ook geblokkeerd werd door dronken studenten, wulpse meiden en geile jongens is niet zo interessant. Hoe de Nieuwe Filosofische Kring, toen nog iets nieuwer dan nu, eruit zag is een veel boeiender onderwerp. We gingen te rade bij professor Pieter d’Hoine, praeses in het academiejaar 1999-2000. Bij het samenstellen van een kiesploeg werd Pieter d’Hoine naar voren geschoven als praeses. “Degene die het laatst nee zegt, is een beetje de pineut.”, aldus professor d’Hoine. Nina Roox Professor d’Hoine studeerde klassieke talen aan de faculteit van Letteren. Tijdens zijn licensiejaar begon hij aan zijn filosofiestudie. In dat jaar werd hij bevriend met de toenmalige praeses en liet hij zich al op verschillende praesidiumvergaderingen zien. In 1999-2000 werd hij praeses van NFK, de Nieuwe Filosofische Kring. Het praesidium van d’Hoine zag er ongeveer uit zoals nu: een praeses wordt bijgestaan door zijn vice-praeses en een hele ploeg met verschillende functies zoals cursusdienst, onderwijs, feest, et cetera. De leden van het praesidium waren filosofiestudenten die zich graag wilden inzetten voor NFK, “maar die nog steeds wisten wanneer het tijd was om te studeren.” Activiteiten Een activiteit waar onze toenmalige praeses nog steeds trots op is, is het zogenaamde Sofistendebat. Twee professoren van de faculteit wijsbegeerte en twee professoren van klassieke talen kregen een positie toegewezen die ze moesten verdedigen. Ze moesten een redevoering voorbereiden om het publiek op hun hand te krijgen. Het thema van dat jaar was het proces van Socrates: iemand kreeg de rol van de sofist Gorgias toegewezen, iemand die van Plato en zo verder. Professor Steel was toen de moderator van het debat. Dit filosofisch gebeuren trok enorm veel volk. Het was iets ludieks, maar toch iets dat nog steeds iets te maken had met waar de filosofiestudent mee bezig was. Natuurlijk had NFK ook een fakbar. Een tijdje voor professor d’Hoine praeses was, was er in een ruimte onder de bibliotheek – nu een opberghok, helaas - een keer per week een filosofencafé. In zijn jaar vond de fakbar elke week op donderdag plaats in Café de Biertuin, aan het einde van de Mechelsestraat. De filosofen kregen carte blanche en konden organiseren wat ze maar wilden: optredens, karaokeavond, quiz, of spelletjesavonden. De stamgasten zaten daar
“De leden van het praesidium waren filosofiestudenten die nog steeds wisten wanneer het tijd was om te studeren.”
#16
vaak al van ’s ochtends en lieten niet na de studenten uit te dagen om te kickeren. “Het was voor de filosofen een wekelijks uitstapje naar de echte wereld.” Er heerste het jaar erna wat onvrede over de locatie van de fakbar, de fakbar verhuisde vanaf toen bijna jaarlijks. Gelukkig hebben we nu onze rust gevonden in M-Café. De filosofen van toen bouwden ook wel eens een stevig feestje. Als kleine kring was NFK gedoemd tot kleinschalige fuiven of tot samenwerken met andere kringen. Een cocktailavond in het zaaltje achter de Pavlov is professor d’Hoine sterk bijgebleven. Ze hadden te veel drank gekocht, maar konden niets terugbrengen naar de winkel. De dag erna was er in de namiddag een werkcollege Wijsgerige Antropologie van – toen nog geen professor – Andreas De Block. “Wij waren daar met twee aanwezig, omdat we dachten dat er niemand anders ging zijn. Dat was ook effectief het geval”. De traditie van een gezellige maaltijd op vrijdagmiddag in de Lounge, de Broodmaaltijd, dateert al van enkele jaren voor professor d’Hoines praesesjaar, net zoals het jaarlijkse kerstfeest.
Onderwijs Als praeses was professor d’Hoine afgevaardigde van NFK in de kringraad van LOKO, de Leuvense Overkoepelende Kringorganisatie. Dit was het eerste jaar dat er terug contact was met LOKO: het jaar ervoor had NFK alle banden met LOKO doorgeknipt. In d’Hoines praesesjaar waren er echter verschillende hervormingen op til, zoals de semesterexamens. Overleg met andere kringen en steun van LOKO was toen “Een filosoof die zijn praktische wenselijk.
vaardigheden overschatte, dat is niets nieuws.”
D o o r de kleinschaligheid van het instituut, was er weinig afstand tussen studenten en professoren. Vóór vergaderingen met professoren werd er dikwijls gepolst naar de gevoeligheden bij studenten, “al werd er daar op de vergaderingen zelf niet zo veel rekening mee gehouden.” In hetzelfde jaar is het avondprogramma ingevoerd aan het H.I.W., met het idee dat een dagstudent nooit ’s avonds les zou moeten volgen. Professor Cuypers gaf toen eens een inhaalcollege om 20u ’s avonds en verontschuldigde zich daar uitgebreid voor – dat is iets wat nu niet meer denkbaar is. Door het feit dat niemand zijn vak tweemaal wou doceren en dat er enorm veel keuze-en optievakken zijn, wordt er aan onze faculteit vooral onderwezen wordt ‘wanneer de uil van Minerva uitvliegt.’ Moeder NFK Het Hoger Instituut der Wijsbegeerte zorgde goed voor zijn studentjes: er waren officieuze paasexamens ingericht die de eerste zittijd in juni minder zwaar maakten. Zo’n extra examenperiode was nodig, want als je in juni niet slaagde met 50%, moest je je jaar helemaal opnieuw doen. Samen met NFK vierde het H.I.W. op vaste dagen in het jaar feest: het kerstfeest, het Thomasfeest en de eindejaarsbarbecue. Het Thomasfeest en de barbecue kregen vroeger wel meer inbreng van de studenten zelf. Zij organiseerden het, het instituut betaalde de rekening en maakte de praktische afspraken. Toen professor d’Hoine net verkozen was tot praeses, was de barbecue het eerste evenement dat NFK moest organiseren. Het werd een legendarische barbecue. Eén van de studenten had voorgesteld om het vat zelf aan te sluiten, maar wanneer de toespraken gedaan waren en de massa naar buiten stroomde, was het vat bevroren. “Een filosoof die zijn praktische vaardigheden overschatte, dat is niets nieuws.” Iedereen had op die zonnige dag zin in een pintje, velen werden al wat nerveus, zelfs de professoren lieten hun meer menselijke kantje zien. NFK kon het nog op een akkoordje gooien met het Erasmuscafé op de hoek: ze mochten de vaten aan hen geven en ze kregen plateaus met pintjes in ruil. Eind goed al goed, het werd een knaller van een barbecue waar ze 13 jaar later nog steeds over spreken.
////Drommels Toen Guy Debord zijn eerste boek, Mémoires, publiceerde, vroeg hij de uitgever om de kaft in te binden met schuurpapier. De bedoeling was dat Mémoires de boeken naast hem in de kast zou beschadigen. Telkens wanneer je Debords boek uit de kast zou nemen, zouden de kaften van de andere boeken vervagen. Kurt Gödel mag wel degelijk het logische genie van de 20e eeuw genoemd worden. Naast zijn briljante contributies aan de mathematische logica, was ook zijn karakter typerend. Op late leeftijd werd hij getroffen door hevige paranoia. Eén van zijn angsten was de vrees om vergiftigd te worden, met als gevolg dat hij enkel eten gemaakt door zijn vrouw accepteerde. Toen zij echter in het hospitaal belandde, weigerde Gödel om te eten en stierf op 71 jarige leeftijd door verhongering. Hij kon bewijzen dat geen enkel axiomatisch systeem van de aritmetica zowel consistent als volledig kan zijn, maar had er klaarblijkelijk nooit aan gedacht om zelf een boterham te smeren. Georg Lukács beschreef Arthur Schopenhauer als de grote bourgeois-ideoloog na 1848. Dit leek vooral te wijten aan zijn fatalistische toon. Dat is echter niet de enige reden. Schopenhauer wilde leven voor de filosofie en niet van de filosofie en hij heeft dan ook zijn leven lang niet gewerkt, maar gerentenierd. Toen de revoluties van 1848 ook in zijn straat werden uitgevochten, kwam de vrees op dat hij zijn fortuin zou verliezen. Als reactie stelde hij dan ook aan het leger zijn balkon ter beschikking om op de oproerende leute in de straat – niet toevallig Links-Hegelianen - te schieten.
Wilt gij ook schrijven?
=>
[email protected] #17
Erotiek Zwijgen is toestemmen Hebben ze kleine borstjes dan doen we het zachtjes Keer op keer daar ben je Lieve woorden, maar loze zinnen voor hem, mar bedoeld voor mij Je aanrakingen, op een donkere nacht gewild of niet Ik wil met je wenen tekeningen maken en dan mag jij buiten de lijntjes kleuren als je het stijlvol doet en met overtuiging zal ik je niet slaan
Een zucht naar zin is wat mensen drijft. Ze willen hun bestaan een reden geven, een doel waarnaar ze leven. Sommigen vinden dat in een liefde, anderen in kunst. Nog anderen vinden dat in hun werk, of in socialiteit. Dit is echter alleen mogelijk als de zin die zij zoeken, wel degelijk iets is dat opvulbaar is. Zinloosheid die een mens kan ervaren, is als een vat van sissyphus. Hoe veel 'zin' je jezelf ook tracht toe te meten, het is een onbegonnen werk. Het is niet mogelijk de leegte die je inpalmt op te vullen. De held van dit verhaal begint zijn tocht hoog. De berg die hij beklommen heeft, biedt een onzekere houvast, en nu en dan merkt hij een glimp van wat hij allemaal achtergelaten heeft. Wat komen zal, daar heeft hij echter het raden naar. Goed voelt hij zich, want hij kan het allemaal. Moeilijk is het echter deze euforie achter te laten. Totdat de klap komt, natuurlijk. Dan tuimelt hij de diepte in, een
seksuele wil drijft mij in moeilijke plaatsen gespets, gespatter Op weg. vandaag weer op weg deze keer naar jou deze keer naar zachtheid de adem op mij gericht en ook je huid jouw lippen en de mijne of toch maar weer terug gewoon weg van jou Men zwemt in een zee van gevoelens gevoelens van anderen, maar ook van mezelf Deze gevoelens, donkere en vrolijke, zijn wij En gedefinieerd door deze gevoelens produceren we... nieuwe gevoelens
@ tom swaak
Dieter Van Aerschot, Hannes Cludts, Quinten Evens, Glenn Deveron
#18
diepte die hij niet opvullen kan. Want deze diepte noemt zichzelf zinloosheid.
dige, het oneindige wachten. Zo oneindig dat hij het niet erg vindt. Hij doet het graag; het niets doen doet hij graag.
Onbepaalde tijd verstreken, het is nog niet afgelopen. Onze held nadert met rasse schreden het land van overvloed. Deernes en alchohol dansen hem voorbij. "Overgave!", schreeuwt hij, en de held valt op z'n knieën. Alles laat hij tot hem komen. En niet in de minste mate. Nergens vond hij opvulling van de zinloosheid, behalve hier. Of dat dacht hij. Want niets was oneindiger dan het tot zich nemen van de dingen die hij tegenkwam. Moeilijk is zijn honger te stillen, en steeds meer wil hij. Onze held valt uitgeput in een diepe slaap, zijn honger naar zin is nog niet gestild.
Totdat hij een lieflijk figuur opmerkt. Hij rekt zich uit, spert zijn ogen open en is verbaasd. "Een meisje!", zegt hij tegen zichzelf. "En wat is er beter dan een meisje, mijn beste?", vraagt een duif die hem onopgemerkt heeft vervoegd. "Een mooi meisje!", roept onze held. "Zin zal gevonden worden.", meent hij, en hij benadert haar met leeuwige onopgemerktheid.
Slapende is onze held, in de fleur van zijn leven. Geen zin om iets te verzetten en geen zin om iets te bereiken. Zijn zin is afwezig, hij wacht maar af. Wachten op het onein-
Vincent De Weerdt
////minor of meer Filosofen en minoren, het is een noodzakelijk kwaad. Wie geen optie algemene doet, mag hier zijn stem richten tot een of andere minor. Deze editie: Rechten & Nederlandse taal- en letterkunde
Rechten
is een minor die door weinigen onder ons gekozen wordt, omwille van de zwaarte van de opleiding. Ik ben eraan begonnen met twee andere kompanen, die nu al een hele tijd gestopt zijn, waardoor ik dus de enige filosoof-met-minor-rechten in het tweede jaar ben. Dit zou jullie evenwel niet moeten weerhouden zich te richten op het feit dat rechten een van de leukste en meest gewaardeerde minoren is die een student aan de faculteit wijsbegeerte in Leuven kan volgen. Eén van de zaken die het zo leuk maken zijn de bergen en bergen leerstof (op dit moment zit ik met een cursus verbintenissenrecht van ongeveer 600 pagina's voor me, en dat moet men leren in de blok op 2,5 dagen. ). Je wordt op een erg effectieve manier gedwongen om snel en efficiënt te leren, wat je ten goede komt als je een filosofisch vak krijgt met een cursus van 90 pagina's. Natuurlijk, je zit dan met die horrorcursussen voor je, je huilt stilletjes in jezelf want je weet dat je per dag dertien uren studeren moet, en nog zal je er niet geraken (reken maar, je moet aan 240 pagina's per dag komen). Nu, alle hoop is de wereld nog niet uit. Het is namelijk zo dat rechten een van de meest interessante richtingen is aan de KU Leuvene. Leren hoe de menselijke interacties en instituties van ons Belgenland in mekaar zitten, is een feest op zich. Daarenboven valt er nog iets te zeggen over het paradepaardje dat de lessen van rechten zo fijn maakt om bij te wonen. Als je als een man zoals ik rondkijkt, merkt men snel op dat men in het gezelschap is van een enorme hoeveelheid schoonheid. De deernes die daar aanwezig zijn, zijn niet te evenaren (behalve bij filosofie, uiteraard). Dit zijn de kleine dingen die rechten de beste richting maken die er bestaat, niets kan het dan ook evenaren. Vincent De Weerdt
Hallo, Ik ben Wieland en ik zit in mijn derde jaar wijsbegeerte
Nederlandse Taal en Letterkunde. Ik vind het echt leuk hier, ik heb al veel vrienden gemaakt. De mensen minor
van Letteren zijn heel interessante mensen en ik kan me heel goed vinden in hun gedachten over literatuur. Ik heb dan ook al vele gesprekken over literatuur gevoerd, soms tot in de late uurtjes. Mijn lievelingsboek is “De Geruchten” van Hugo Claus. In dit boek schrijft die grote schrijver over de oorlog en alle nadelen van de oorlog. Hij schetst het leven van een familie in die grote oorlog. Sommigen zeggen dat het een postmoderne roman is, maar ik vind hem helemaal niet zo moeilijk. Het is dus eerder een gewone roman. Mijn top drie vul ik aan met “De donkere kamer van Damocles”, van Walter Frederik Hermans, en “13” van Pieter Aspe. Hoe hij de spanning kan opbouwen, vind ik geweldig. Het doet me dikwijls denken aan Game Of Thrones. “Vijftig tinten grijs” vind ik dan weer niet kunnen. Als letterkundestudent hou ik me voornamelijk bezig met high-browliteratuur. Tegenwoordig heb ik een nieuwe passie gevonden op letterkundig gebied: poëzie. Niets is leuker dan je ziel bloot te leggen op papier. Mijn inspiratie haal ik bij Godfried Bomans, Hans Andreus en mijn oom. Om de minor letteren te beschrijven, gebruik ik het liefst een gedicht dat ik zelf schreef naar aanleiding van een ingrijpende gebeurtenis in mijn privéleven. Quinten Evens Bomen, het waait De wind ruist stil en fluistert: het komt wel goed de vogels fluiten ook dat het goedkomt dan komt de jager met een ak47 – waar komt die vandaan? de jager komt uit het bos, natuurlijk hij is net wezen kakken
#20
////Mothership HIW
Het HIW is altijd al een beetje een aanstelster geweest. Altijd op de foto willen, er altijd heel goed uit willen zien. Dimitri Sterkens liet zich wederom verleiden en legde vast hoe het HIW hem toelachte onder een (weliswaar dun) dekentje van sneeuw. Dankzij de effecten is het ook niet helemaal duidelijk of de foto vijftig jaar geleden is getrokken. #21
////vertelsel Onbereikbaarheid
Een witte kring op haar zwarte rok. Shit, wat moest hij daar wel niet van denken? Zij die zich nog maar pas gewenteld had in seks met andere mannen, in andere verlokkingen, andere geneugten, en die daar met hem over wilde praten. Nu. Dringend.... Ze rommelde wat in haar saccoche en vond daar een restantje handontsmetter. Royaal spoot ze het doorzichtige goedje uit over de vlek. Wrijven. Hard. Ging er niet uit, natuurlijk. Diepe zucht. Ze had geen zin om zich druk te maken, ze was te moe, ze had zoveel geleefd de laatste tijd, en de nacht was te veel nacht geweest, zoals alle nachten op een rij. Dus drapeerde ze haar sjaal breed over haar schouders en hoopte dat de rafelige uiteinden de vlek voldoende zouden verdoezelen. Voor even. Thomas' ogen letten gelukkig niet op detail. Thomas keek op een manier die amper te vatten was, die zij amper vatte, en zij kende hem het best. De trein raasde door het landschap. Landschap? Dat was een te duur woord voor de krotten van Schaarbeek. De hoeren brachten kleur in de menselijke viezigheid, maar voor de rest was er ook hier te veel geleefd: te veel mensen hadden in deze buurt gelopen, geademd, hun stempel erop gedrukt. Voor zoiets was ze gevoelig, Elvire. Ze wist dat het eigen was aan haar persoon, maar toch ervoer ze de ontwrichting op grotere schaal, alsof het universeel was: door alle mensen op dezelfde wijze beleefd, door allen benoemd als het vervreemdende effect van menselijk lijden door menselijk lijden. Thomas was altijd degene geweest die om zulke bekommernissen lachte, want hij kende Elvire, hij wist wat ze dacht, zelfs als ze het onuitgesproken liet. De trein verminderde vaart. Een vermoeide stem kondigde aan dat ze in Brussel arriveerden. Het traject dat ze net afgelegd had, leek plots te... simpel te zijn. Te kort haast... Te weinig beleefd. Wanneer had ze zo roekeloos beslist dat het haar te veel energie kostte om het op regelmatige basis af te leggen? Wanneer was ze Thomas verloren trouwens? Wanneer was hij zo voelbaar uit haar leven verdwenen? Hij had andere oorden willen opzoeken, andere verlokkingen, andere geneugten, en zij had hem laten gaan; ze begreep hem. Hoe kon ze anders? Ze was zelf een zwervende ziel, ze was zelf zoals hij; hoe kon ze een stabiliteit voorwenden die ze zelf nooit gekend had? De Zwerver overwon de Zielenvriend, die op zijn beurt de Grote Liefde versloeg. Elvire speelde met Thomas een spelletje stratego in de marge van het besta#22
an. Dat had ze altijd gedaan, en Thomas had haar op dat spelbord aangevoeld als geen ander, had altijd de juiste stappen weten te zetten, de juiste pionnen verplaatst. Op het juiste moment. Vooral dat. En altijd, altijd, was de realiteit ver weg geweest. Toch was er iets anders vandaag. Vandaag was ze helder in haar hoofd, zag ze de zaken scherp: het contrast van fel afgebakende vormen tegen de muur. De seks met andere mannen haar had doen ontwaken, maar uit wat? Ze wist het niet. Uit een roes althans, een dronken roes. Een roes van woorden en lust en liefde. Het drong tot haar door dat ze een levend wezen was en dat ze tot de realiteit behoorde, of ze dat nu wilde of niet. Waar had ze al die jaren gezeten met haar hoofd? 'Je had ze nodig om de boel plat te branden', had Thomas gezegd. Het was de waarheid geweest. Ze had de destructie nodig gehad om opnieuw te beginnen, om puur en ongeschonden te kunnen zijn... Een overroepen begrip, maar beiden hadden ze er gestalte aan gegeven als in een stilzwijgend complot. Wat waren ze anders dan spelonken die zich een weg baanden doorheen het leven... maar zo vaak misbegrepen, zo vaak beoordeeld, veroordeeld ook. 'We hebben een goed hart, Thomas, dat geloof ik echt, maar we zijn zo danig passioneel, dat we de zaken soms vertroebeld zien. De passies verhinderen een heldere kijk...' 'Dat dit uit jouw mond komt', glimlachte hij met een vlaagje tederheid op zijn lippen. 'Ik leerde mijn les goed.' Eens op het perron bleef Elvire staan. Mensen, zoveel mensen, alweer. Eenmalige ontmoetingen, in een blik, een aanraking, een woord. Ze voelt zich er zo leeg door, zo onbegrepen en zo onbemind. Onterecht, want bemind was ze, door meer dan één, maar dat leek zo onwerkelijk nu. Even twijfelde ze, leek ze zichzelf erin te verliezen... Niet alles was anders dus. Niet alles was volledig nieuw. Er waren ook oude gedachten, en oude herinneringen. Terwijl ze zich een weg baande door de massa, begon
haar hart sneller te kloppen. Het was het ritme van een hart dat verliefd is, maar enkel in momenten, nooit allesomvattend. Elvire was verliefd op Thomas, maar enkel als ze naar hem toe ging. In het dagdagelijkse leven dacht ze amper aan hem, maar die zeldzame keren dat ze mekaar nog zagen, nog spraken, was ze vervuld van hem, volledig. Misschien was het goed om zo'n pauzeknop te hebben, misschien was het goed om met iemand een eilandje te kunnen vormen buiten het dagdagelijkse bestaan, waar ze kon dobberen, vrij en onbezorgd, even ver weg van de rusteloosheid van het bestaan. Mensen botsten tegen haar op, terwijl ze op zoek ging naar Thomas. Thomas aan de borden, Thomas met de rugzak: in de verte zag ze hem al staan. Hoe vreemd was het, om iemand te hebben die zo dichtbij was, en tegelijkertijd zo ver weg. Thomas stond maar wat naar zijn voeten te staren. Zo zag hij haar niet.... Maar zelfs wanneer hij opkeek, was zijn blik wazig. Dromerig haast. Geen glimp van herkenning, niets... Elvire liep op Thomas toe. Hij is onbereikbaar, dacht ze, en net daarin schuilt wat me zo aantrekt. Het was de onbereikbaarheid die de inspiratie gaf, en die haar deed schrijven, elke keer opnieuw... Elvire was zelfverzekerd nu. Met resolute stappen stevende ze op Thomas af. Hier en daar duwde ze wat mensen opzij. Thomas had haar gezien nu, ja ze wist het. Er verscheen een zuinig glimlachje op zijn lippen, zijn ogen stonden weemoedig. De man van vannacht was nooit zo ver weg geweest... 'Daar ben je dan', concludeerde Thomas. Geen vluchtige zoen, geen innige omhelzing, niets. 'Ja', zei Elvire. Samen begonnen ze te stappen, God weet waar naar toe, maar dat deed er niet toe. Simultaan in hun tred, in hun bewegingen schreden ze de hal uit, alsof ze een dans opvoerden, een tango, waarin de complementariteit voor eenheid zorgde, en sterker nog: voor symbiose. In die beweging herinnerde Elvire zich Thomas: zijn naakte huid, zijn gespierde armen, zijn hebberige handen, zijn woeste ademhaling. Hoe zijn tong zich een weg had gebaand over haar lichaam, hoe de palmen van zijn handen haar welvingen verkend hadden, hoe stevig hij haar had vastgegrepen in haar billen, hoe tintelend zijn streling had aangevoeld voor hij haar tegen de muur geduwd had en zich in haar had opgesloten, voorgoed. Dit was liefde die was, die had kunnen zijn, maar dat niet deed. 'Ik ontmoette een man', begon Elvire. 'en ik een vrouw', vulde Thomas aan. Stilte. Na een tijdje vervolgde Thomas: 'Het is dit moment van het jaar, wanneer de avonden te lang zijn, te warm ook, dat alles mooier lijkt dan het is. Die gewaarwording van mooi, en goed en veel is niet congruent met mijn innerlijke toestand... Daarom voel ik me weer zo vreemd... zo vervreemd ook. Het is dan dat ik jou ontmoet, moet ontmoeten, Elvire. In onze ontmoetingen zullen we thuiskomen: bij onszelf en bij mekaar.' Thomas sprak de woorden van Elvires hart. Even raakten hun handen mekaar. Even. Maar de aanraking vervloog in het woeste kloppen van hun hart. Evelien Van Beeck
////doorgelicht The Underachievers: Beast Coast op zijn best U denkt dat Odd Future ‘the shit’ is? Think again, Odd Future is so 2000 and late. Vandaag de dag is de East Coast het epicentrum van de nieuwe rapgeneratie: Joey Badas$$ met zijn pro–era collectief, A$ap Rocky, de Flatbush Zombies, en ten slotte The Underachievers. En terwijl Bada$$ en Rocky steeds meer mainstream succes ondervinden, en de Zombies daar hoogstwaarschijnlijk enkel van kunnen dromen, zweven The Underachievers ergens tussen indiecult en being the next big thing. Twee jonge snaken om in de gaten te houden Jens dissevelt Van iedereen lijken The Underachievers de verschillende Beast Coast elementen immers het beste te plaatsen binnen één coherent geheel. Qua flow, gevoel voor ritme, en woorden per seconde evenaren ze zeker Rocky. Het gedrogeerde leven wordt evenveel bezongen als dat dat bij de Zombies gebeurd. En hoewel er vaak dubstep-diepe bassen klinken, worden de old skool invloeden, net zoals bij Bada$$, nooit vergeten. Bovendien leggen The Underachievers zelf ook heel veel persoonlijke muzikale en conceptuele toetsen. Wie eerst luistert naar ‘Herb Shuttles’ en daarna naar ‘The Mahdi’, weet dat dit duo een grote creatieve spanwijdte bezit. Het eerste nummer klinkt diep, duister en extreem trippy. ‘The Mahdi’ klinkt dan weer heel motiverend en positief. Het succes van dat nummer is trouwens vooral te danken aan samples uit het nummer ‘Heather’, van jazzlegende Billy Cobham. Echter, niet enkel muzikaal zijn The Underachievers vernieuwend. Ook de boodschap die beide heren uitdragen is uniek in het hip – hopwereldje. Zo zijn beiden vast overtuigde new-agers, en beschouwen ze zichzelf als ‘indigo children’. Deze kinderen zouden op een andere manier in het leven staan, zich keren tegen de uitwassen van de maatschappij, en spiritueel gevoeliger zijn. Teksten zijn, dan weer realistisch, dan weer dromerig. Ze verwoorden op mooie wijze de angst, dat het met deze wereld naar de knoppen gaat, om even later het ‘derde oog’ te bejubelen. En ook in hun clips zie je die vernieuwende toets. Geen hoerige vrouwen, voorzien van poten en oren, maar jonge, exotische meisjes, die gretig delen in het roken van alles wat naar andere dimensies leidt. Die rare achtergrond maakt luisteren naar The Underachievers net dat tikkeltje leuker, net dat tikkeltje spannender. Waar de bling - blinggeneratie zwaar tekort schoot in haar maatschappelijke relevantie, geven The Underachievers terug wat hoop; Alsof het allemaal nog niet verloren is met die wereld. “How you looking for things to change, if you ain’t changing your ways?” “Underachievers make believers outa heathens.” Word. #23
////wegwijzer wijst je weg
Maandag: EK-jeugdkwalificatiewedstrijd in stadion OHLeuven, om 20.00h. Tickets kunnen vanaf 11u afgehaald worden in de HIWbib. Wie geen ticket bestelde, maar toch graag wil gaan, kan die ook de avond zelf aan de kassa krijgen als ze hun studentenkaart meenemen. Diezelfde avond om 20.00h in de KBC-hallen (Heverlee) is het interfacultaire basketballmatch. Sportievelingen zijn meer dan welkom! Dinsdag: Open Mic Fak: optreden? materiaal nodig? ->
[email protected]. Er zullen ook nog paaseitjes verkocht worden voor het goede doel. Algemene Vergadering 20.00h MSI 00.08: mensen die geïnteresseerd zijn om volgend jaar in het praesidium te stappen worden sterk aangeraden hier naartoe te gaan. Woensdag: gratis Jongerenconcert Elisabethiade Leuven, afspraak om 20.15h aan het MTC, buiten aan de kant van de werf. Andrey Baranov en Artiom Shishkov, twee laureaten van de Koningin Elisabethwedstrijd 2012, zullen een recital brengen in Leuven. Dacha Moroz begeleidt hen aan de piano. Om 14.00h spelen we een vrijblijvend voetbaltornooi onder filosofen, dat in de KBC-hallen (Heverlee), zowel mannen als vrouwen toegelaten zijn toegelaten! Vrijdag: Easter Breadmeal, paaseitjes ensuw, vanaf 13.00h in de salons. 27-30 Maart: LOKO’s kunstenfestival Ithaka, meer info op de site van LOKO Toekomstmuziek: NFK doet haar Open Expo wederom: iedereen die zich ook maar een beetje geroepen voelt om een kunstwerk te produceren moet dat doen!
Monday: EK-youth qualifying match in stadium OHLeuven to 20.00h. Tickets can be collected from 11.00h in the HIWbib. If you didn’t order a ticket, but still want to go, you can still buy one that evening at the checkout if you bring your student card. The same evening is the inter-faculty basketball game at 21.00h in the KBC halls (Heverlee). Sports enthusiasts are more than welcome! Tuesday: Open Mic Fak: want to perform? mic’s and stuff needed? -> mail to
[email protected]. We’ll also be selling Easter eggs for charity. General Meeting at 20.00h, MSI 00.08: people who are interested to join the praesidium of next year are strongly recommended to go there. Wednesday: free concert Elisabethiade Leuven, appointment to 20.15h at the MTC, we’ll meet outside on the side of the yard. Andrey Baranov and Artiom Shishkov, two winners of the Queen Elisabeth Competition 2012, will bring a recital. Dacha Moroz accompanies them on the piano. At 14.00h we play an informal football tournament among philosophers, at the KBC halls (Heverlee), men and women are allowed allowed! Friday: Easter Bread Meal, Easter eggs and a good vibe, in the salons at 13.00h! March 27 to 30: LOKO’s arts festival, Ithaka takes place this week! Future music: NFK does an Open Expo: if you feel like making something for our exposition, don’t hesitate!
