10 OPMERKELIJKE WACHTKAMERLECTUUR 12. Oranje Concert 25 weetjes 28 HET

1 colofoon

| 2 INDEX

| 3 VOORWOORD | 5

van de redactie | 6 De Waterdrager| 8 grabbelnoten | 10 OPMERKELIJKE WACHTKAMERLECTUUR|12 In de Spotlight … | 16 TALENTENJACHT | 20

Oranje Concert

25 weetjes | 28 HET DOKTERSKOFFERTJE | 34 Brussels Philharmonic | 38 The Forces’ Sweetheart | 4o smoelenboek | 41 GEFELICITEERD | 42 18 MET 32 JAAR | ERVARING | 43 Kerstfeest in IJsselmonde | 44 WAT ZONGEN WIJ? | 46 IN GESPREK MET … | 50 AGENDA |

N

et als dit nummer uitkomt, hebben we onze jaarvergadering achter de rug. Het bestuur heeft dan weer verantwoording afgelegd over het gevoerde beleid in 2012. Daarover ongetwijfeld meer in het volgende nummer.

Twee leden hebben gemeend het koor een muziekstuk cadeau te doen. Wim Temperman (1e tenor) schonk een bedrag voor het ‘Soldatenkoor’ Charles Gounod; Arie Pronk (bas) zorgde ervoor, dat we ‘Ambrosianer Lobgesang’ in de map kregen. Beide heren worden hartelijk bedankt voor hun geste. Helaas namen drie leden afscheid van ons koor. Cees van Mil zag het niet meer zitten om wekelijks te repeteren; zijn gezondheid laat zingen niet toe. Jack Kop moest ook al wegens lichamelijke klachten zijn lidmaatschap beëindigen. Jan Bonnier beëindigde zijn lidmaatschap ook. Hij kon zich niet vinden in de opstelling van onze dirigent. Jan is 10 jaar lang een enthousiast, maar ook kritisch koorlid geweest. Als lid van het bestuur en een jubileumcommissie heeft hij veel werk verzet. Ook was hij destijds zo verrukt van ons mannenkoor, dat hij veel mannen heeft weten over te halen lid te worden. In de laatste maanden van 2012 was Jan weer erg actief voor HRM. Helaas kwam daar begin dit jaar de klad in. Een bijzondere dag was 1 maart. Althans voor onze bas JAN MOLENAAR. Hij werd die dag 95 jaar. Super gezond, alles kunnend, zelfstandig wonend, rijdend met de auto overal naar toe. Dan behoor je tot de allersterkste onder

RANDVERSCHIJNSELEN MAART 2013

de supersterken. Jan trakteerde de koorleden de donderdag ervoor op een hapje en een drankje; ook mocht hij die avond bloemen en andere cadeautjes in ontvangst nemen. En op de Algemene Leden Vergadering speldde de voorzitter Jan een Waarderingsspeld op: het logo van HRM. Jan kreeg deze speld niet alleen vanwege zijn leeftijd, maar ook bleek Jan omstreeks deze maand al 60 jaar in allerlei koren gezongen te hebben. Wij wensen Jan toe, dat hij nog jaren in goede gezondheid lid kan blijven van ons koor. Vooruitkijkend naar onze optredens, dan denk ik dat de reis naar Amsterdam op zaterdag 27 april er toch wel uitspringt. Op 30 april 2013 wordt de nieuwe koning ingehuldigd. En wij gaan juist in dat weekeinde een lunchconcert geven in de Engelse Kerk. In de stad die zich opmaakt om de inhuldiging feestelijk te laten verlopen. Zestig zangers hebben zich opgegeven en van de meesten gaat hun partner mee. Arjan heeft een prachtig Inhuldigingsprogramma samengesteld. Het zal echt een feestje worden!! We zijn erg benieuwd welke jonge muzikale talenten zich zullen aanmelden om samen met ons koor op te treden. Het is een mooi initiatief. Op 4 juli zingen we een benefietconcert (voor Hospice De Waterlelie) en daar hopen we een paar talenten te horen. In de planning staat ook een optreden in verzorgingshuis Siloam in Hoogvliet; daar verblijft ons voormalig lid Hans Spiering. We proberen daar op donderdagavond 20 juni te zingen.

Ger Beikes Voorzitter


Regelmatig komen er koorleden vragen “heb je nog kopij nodig voor het koorblad Randverschijnselen?” Stuur maar in is steevast ons antwoord, want kopij is er nooit genoeg. Wat dat betreft lijken wij een beetje op de nieuwe minister van financiën, Jeroen Dijsselbloem, ook nooit genoeg. Maar voor deze editie hebben wij genoeg kopij om er weer een heerlijk leesblad van te maken. Naast de vaste rubrieken staan er een aantal interessante verhalen in, die het lezen de moeite waard zijn. En misschien spoort dit koorleden aan om ook eens een verhaal of belangrijke informatie te brengen. En wat ook nieuw is aan het boekje, de achterkant. Jazeker, we hebben er weer een nieuwe sponsor bij. Rest ons alleen nog iedereen veel leesplezier te wensen.

Het eerstvolgende nummer verschijnt op 16 mei 2013 Kopij inleveren voor 5 mei 2013

RANDVERSCJIJNSELEN MAART 2013

Een verhaal met een moraal

Een waterdrager moet elke dag voor zijn meester naar de rivier om water te halen. Aan weerszijden van zijn lichaam hing een kruik aan een houten juk. De ene kruik was zo goed als nieuw, puntgaaf en zonder lek, de andere kruik was oud en gebarsten en hij verloor permanent water. Bij thuiskomst blijkt de helft van deze kruik soms al leeg te zijn en dat deed de oude kruik veel verdriet. Op een dag kan hij het niet meer voor zich houden en zegt tegen de waterdrager, meester ik schaam me zo. Maar waarom dan toch, vraagt de waterdrager. Omdat ik niet in de schaduw van uw andere kruik kan staan. Hij levert dagelijks de volle inhoud water af, terwijl ik onderweg steeds water verlies. O, maar dat wist ik immers al lang, antwoordt de waterdrager. En toch heb ik je al die tijd graag willen gebruiken. Zijn die mooie bloemen langs de weg je dan niet opgevallen? Ze groeien alleen maar aan jouw kant. Enige tijd geleden heb ik daar zaad uitgestrooid, jij hebt ze elke dag begoten en nu kan ik steeds een prachtig boeket plukken voor mijn heer. Een tijdje komt er geen antwoord van de gebarsten kruik, zo heeft hij het nog nooit bekeken. Hij heeft die bloemen wel zien groeien, maar dat zijn meester hem bewust in dienst heeft gehouden en dat hij hem ondanks alle gebreken toch kan gebruiken, dat was nog nooit bij hem opgekomen.


GRABBELNOTEN De solo-carrière van onze grote violist Herman Krebbers eindigde abrupt toen toen hij letterlijk tussen wal en schip viel. Zijn zoon trok hem met zo’n forse ruk op het droge dat Krebbers arm onherstelbaar letsel opliep….. De befaamde dirigent Leopold Stokowski genoot tevens bekendheid als notoire rokkenjager. Zijn wettige wederhelft heeft dit lang getolereerd, totdat Leo tedere banden aanknoopte met filmdiva Greta Garbo…..

De van origine Italiaanse dirigent Giovanni Impellizzeri werd tijdens de uitvoering van Bellini’s “ll Pirate” in Stockholm slachtoffer van een bizar ongelukje doordat hij halverwege de eerste akte z’n hand doorboorde met zijn dirigeerstokje….. Omdat de harpiste van het orkest vergat op tijd in te zetten, kreeg de rondborstige sopraan zo’n knallende ruzie met de dirigent dat ze woedend haar partituur doormidden scheurde en het toneel afstormde….. Leonard Bernstein merkte op, toen hij sprak over de voldoening die het dirigeren hem geeft: “Je bent een erg gelukkig mens als je in de gelegenheid bent om je een weg te banen door een stormachtige symfonie van Beethoven. Je moet eens voorstellen dat je daar je woede in kunt uitleven. Als je zoveel agressie botviert op straat tegen iemand anders, sluiten ze je op. Nu krijg je er applaus voor.”


ZOMAAR EEN VERHAAL

H

et was mij al eerder opgevallen. Mannen die uit de spreekkamer kwamen gingen niet naar huis maar namen opnieuw in de wachtkamer plaats en grepen gretig naar dat ene tijdschrift.

Ooit kwam hier een vrouw binnen die het op de tafel had gelegd en zo stil als ze gekomen was ook weer verdween. Sindsdien was de wachtkamer niet meer hetzelfde. Het leek wel of er een mond op mond campagne was ontstaan onder mannen want zodra een man de wachtkamer binnenkwam greep hij naar dat tijdschrift om er vervolgens grinnikend in te lezen. Vrouwen zijn vaak in gesprek over opvliegers en hun gewicht. Daar hebben vrouwen het vaak over heb ik zo onderhand wel ontdekt, of over hun mannen die zo kleinzerig zijn en dat het maar goed is dat zij geen kinderen hoeven krijgen want dan zou er geen kind meer geboren worden. Geen wonder eigenlijk dat al die mannen hun heil zoeken in de tijdschriften die er liggen. Sommigen doen alsof ze lezen maar ondertussen zie ik wel dat ze de verhalen van de vrouwen maar wat interessant vinden. Velen van hen zijn bang voor de dokter. Dat zie ik wel aan de manier waarop ze met hun benen wiebelen of hun keel schrapen. Een enkeling staart naar het plafond, soms heb ik dan even oogcontact. Mannen zijn niet zo snel uit het veld geslagen als ze mij zien. Ze doen er niet moeilijk over.


ZOMAAR EEN VERHAAL

Maar sinds de dag dat het mysterieuze tijdschrift er lag waren ze veranderd. Ze luisterden niet meer naar de vrouwenverhalen, hadden geen oog meer voor wat er om hen heen gebeurde, leken wel van de wereld. Ik begon zo onderhand wel erg nieuwsgierig te worden naar dat tijdschrift maar durfde niet zo goed dichterbij te komen want mensen schrikken altijd zo van mij. Toch kon ik mij op een dag niet meer bedwingen. Het was een dag waarop er van alles anders ging. De werkster was ziek, de dokter was weggeroepen voor een spoedgeval en de assistente had het druk. Ik zag kans om ongezien uit mijn schuilplaats te komen en naderde het tijdschrift. Op dat moment hoorde ik de stem van de vrouw die het zo stil gebracht had. Ik hoorde haar tegen de assistente zeggen dat ze het manuscript weer kwam ophalen want ze had een uitgever gevonden. Het mysterieuze tijdschrift was dus een manuscript wat binnenkort een boek zou worden. Als een speerspin kroop ik terug naar mijn schuilplaats toen ze binnenkwam. Ik kon nog snel een stukje van de titel lezen, de rest lukte niet meer. De vrouw brak een van mijn draden. Blijkbaar had ze geen netwerk nodig. Haar droom zou zonder mij ook in vervulling gaan. Voor haar begon een ander wachten. De wachtkamer is weer zoals die was. Ik denk dat ik nu maar eens een verzetje moet verzorgen. Langzaam begin ik mijn landing”.

Koorzanger.


In de Spotlight Jan Molenaar

eigen zeggen al sinds z’n 9e jaar (1927). Toen hij vervolgens in 1942 naar Rozenburg verhuisde om daar, in opdracht van zijn werkgever, eens enige orde te gaan scheppen in de financiële administratie van de aldaar gevestigde boerenbedrijfjes, werd hij enige jaren later prompt lid van het Rozenburgs Mannenkoor. Op 28 februari 2013, een gedenkwaardige repetitieavond in “De Kern”, werd na afloop het glas geheven ter ere van één van de opmerkelijkste leden van het Randstedelijk Mannenkoor: Jan Molenaar zal de volgende dag zijn 95e verjaardag vieren! Tijdens dit gezellig samenzijn werden o.a. diverse herinneringen en anekdotes opgehaald uit de uitgebreide koorzanghistorie van de jarige. En die historie is lang: Jan beoefent deze hobby volgens

Kostelijk zijn Jan’s verhalen over zijn werkzaamheden uit die begintijd als ‘uitgezonden hulpaccountant’ in de Rozenburgse negorij. Boeren uit die tijd hadden niets op met het voeren van een bedrijfsadministratie; in het beste geval gooiden ze wat vage notities in een schoenendoos die Jan vervolgens moest gaan sorteren, teneinde een enigszins aannemelijke aangifte te kunnen samenstellen voor de inspectie.


Over de ‘tips & trucs’, die toen vaak noodgedwongen uitgehaald werden, kan Jan met gierende lach nog verhalen. Na de oorlogsjaren werd Jan als dienstplichtige ingedeeld bij de legerdivisie die in 1946 werd ingescheept naar Nederlands Indië. Zoals eerder uitgebreid uit de doeken gedaan in “Randverschijnselen” van oktober 2011, nam Jan deel aan de zgn. politionele acties in de voormalige Nederlandse kolonie. 1942 was ook het jaar waarin Jan met Truus trouwde. Na een lang en zeer gelukkig huwelijk werd Jan in 2012 weduwnaar, bizar genoeg op 1 dag vóór het 70-jarig huwelijksjubileum. Na het vieren van Jan’s 95e verjaardag binnen de kring van HRM, volgt nog een gedenkwaardig moment: inmiddels neemt Jan gedurende 60 jaar deel aan gearrangeerde koorzang en wordt, ter ere hiervan door bestuur en medekoorleden van het Randstedelijk Mannenkoor onderscheiden. Mede namens alle koorleden wordt de vurige wens geuit, nog vele jaren van Jan’s aangename gezelschap te mogen genieten!


A

l sinds enkele jaren sluiten we ons repetitieseizoen af met een Benefietconcert in de Dorpskerk van Spijkenisse. Ook dit jaar zullen we op donderdag 4 juli een concert geven ten bate van het goede doel.

Toch zal dit concert even iets anders zijn dan anders. De afgelopen jaren werkten enkele solisten mee voor de afwisseling. Dit jaar denken wij aan jonge en getalenteerde musici. Kinderen of jong volwassenen die een instrument geweldig kunnen bespelen of heel mooi kunnen zingen en die het ook aandurven om op een concertpodium op te treden. W e zijn dus op talentenjacht! Wij zoeken op dit moment ongeveer een viertal jonge en getalenteerde mensen voor ons concert op 4 juli. Misschien kennen jullie deze mensen vanuit je omgeving. Wellicht een kind of kleinkind of neefje of nichtje. Misschien wel je buurjongen of buurmeisje. Als je iemand kent die dit zou kunnen, willen jullie dit dan doorgeven aan onze bestuursleden of aan Arjan Breukhoven.


Van groot belang is wel dit: het spelen in eigen huis, in je vertrouwde omgeving, is heel wat anders dan dat er een paar honderd mensen je aan zitten te kijken. Zenuwen kunnen je lelijk parten spelen en kunnen een negatieve invloed hebben op je spel. Het is uiteraard niet de bedoeling om daardoor niet zo te spelen als je zelf zou verwachten. Het is niet om angst in te boezemen, maar het zou jammer zijn als iemand zou stoppen doordat het niet goed zou gaan. Maar, uiteraard zijn velen hier wel tegen bestand. Wij zijn reuze benieuwd of er talenten te vinden zijn. Het zal niet de eerste keer zijn dat zo’n talent later nog eens wordt uitgenodigd. Dus: kom maar op met de talenten!


O

nze evenementen commissaris Ton Kooren is nog steeds een actief en druk baasje. Het kost hem dan ook veel tijd om naast zijn gewone werk, nog van alles voor het koor te organiseren. Daarom heb ik aangeboden hem bij het oranje concert te helpen. Het was erg leuk om dit samen te doen. Ons concert in Zuidland gaat immers 27 april niet door, dus moest er een alternatief worden gevonden. Daar zijn we in geslaagd. Het is Amsterdam geworden. Het viel in het begin nog niet mee om daar een geschikte locatie te vinden.


Na veel briefwisselingen met diverse kerken in de hoofdstad, waren het de mensen van de Begijnkerk, die gelijk enthousiast waren. We passen daar precies in een serie lunchconcerten, waarvoor altijd veel belangstelling bestaat. Ons eerste bezoek was begin februari om daar de afspraken te maken. Het was koud en ongezellig weer. Wij moesten in de kerk wachten op onze afspraak en zagen daar tot onze verbazing al heel veel buitenlandse toeristen de kerk bezoeken. Wij kregen er steeds meer zin in. Het is zo’n mooi klein kerkje. Gelegen tussen de begijnhuisjes die al uit middeleeuwen stammen. Oorspronkelijk woonden daar de begijnen (een soort klooster zusters) maar in 1607 gaf de gemeente Amsterdam de kerk aan de Engels sprekende protestanten uit de stad die in hun taal de diensten konden houden. Dit is tot op de dag van vandaag nog zo

Ter gelegenheid van het 400 jarig jubileum van de Engels Hervormde kerk brachten Koningin Elizabeth 2 en Koningin Beatrix in 2007 een bezoek aan de kerk. Het Begijnhof ligt midden in het centrum van Amsterdam. Ingeklemd tussen de Kalverstraat en het Spui. Amsterdam centrum is altijd vol lawaai. Trams en bussen rijden af en aan. Drommen toeristen zoeken hun weg. Het is dan ook een oase van rust, zodra je de twee poorten van het Begijnhof door bent. RANDVERSCHIJNSELEN MAART 2013

De huisjes lijken zo wel getekend door Anton Pieck. De particuliere bewoners van nu, weten dat horden toeristen hun huizen begluren. Wel hoopt men dat iedereen hun privacy en rust zal respecteren.

Aan de overkant van de Engelse Kerk is een Rooms Katholieke Kapel. Ook deze kunnen jullie even bezoeken. Tegenover de ingangspoort van het Begijnhof staat het Maagdenhuis. Dit huis was in 1969 bezet door opstandige studenten. We weten dit allemaal nog wel. Amsterdam centrum was een grote chaos. De politie heeft handen vol werk gehad om de rust er weer in te krijgen. Amsterdam zal 27 april al helemaal in het teken van de troonswisseling zijn. De stad zal voor veel toeristen een aantrekkelijk plek zijn. Vanaf het moment dat de troonswisseling bekend werd gemaakt, waren de hotels in een mum van tijd volgeboekt. We kunnen natuurlijk een feestelijk stad verwachten. Er zal veel gevlagd worden want ook is het de verjaardag van onze toekomstige koning. Dit zal ook bij ons concert te merken zijn. Wij noemen het niet voor niets “Oranje Concert” Na ons concert zullen we met waarschijnlijk twee boten door de Amsterdamse grachten varen. Aan boord zullen we een drankje aangeboden krijgen door de vereniging. Varen door Amsterdam is en blijft een leuke bezigheid. In het toeristen seizoen staan de mensen in lange rijen om mee te kunnen. Maar voor ons is alles georganiseerd. Na de boottocht gaan we met bussen naar restaurant ‘Loetje’. Dit restaurant is voor velen in Amsterdam en omgeving een begrip. Tot 2007 heette het café “Tante Loetje “.De oorspronkelijke eerste vestiging is in de buurt van het concertgebouw. In dat café begonnen ze op verzoek van enkele klanten eenvoudige maaltijden te serveren. Dit is uitgegroeid tot het succes van nu. Het is altijd heerlijk vertoeven daar, zeker in de zomer als het terras open gaat. Nou ja terras, het is gewoon een grote Amsterdamse stoep. Er is echter een nadeel. Je moet om 17.00 binnen zijn om een plaatsje uit te kunnen zoeken want daarna loopt het storm. Iedere avond is het totaal uitverkocht. Je krijgt dan aan de bar een volgnummer en moet wachten wanneer er weer een tafeltje vrij komt. Wat is nu het grote succes? Loetje (tegenwoordig geen tante meer) weet ossenhaas te serveren die nergens lekkerder is dan daar. Het beste vijf sterren restaurant kan niet tegen Loetje op. Doopten jullie vroeger ook een witte boterham in de jus? Maakten jullie ook daarmee je bord schoon? Dat kan allemaal bij RANDVERSCHIJNSELEN MAART 2013

Loetje. De ossenhaas krijg je geserveerd op een bord in de jus. Lekkere friet en salade er bij, en als je dat wilt ook een witte boterham. Je weet niet wat je mee maakt!

Sinds 2007 is Loetje gaan uitbreiden. Eerst in Ouderkerk aan de Amstel. Ook daar is het zomers heerlijk want ze hebben een terras aan de Amstel. Hierna kwamen Laren en Overveen. Tenslotte is afgelopen september een tweede Loetje geopend in Amsterdam Oost. Daar gaan wij naar toe. Het concept is in alle zaken het zelfde. En overal is het een succes. Ik kan het weten want ik heb ze allemaal gehad. Hans Bremer.

p.s. Naar aanleiding van de vleesschandalen die de laatste weken in de publiciteit zijn gekomen het volgende: In Amsterdam is een succesvol restaurant dat paardenbiefstuk verkoopt onder het mom van runderbiefstuk. Dit restaurant heet Piet de Leeuw in de Utrechtse straat. Ons restaurant “Loetje” serveert alleen ossenhaas van runderen uit Argentinië. Gemakshalve volgt er ook nog een kaart met looproute naar de Engelse kerk. RANDVERSCHIJNSELEN MAART 2013

1. Ga westelijke op Rokin richtin

2. Sla rechtsaf om op de Rokin te

3. Sla linksaf naar de Watersteeg

4. Weg vervolgen naar Begijnens U vindt uw bestemming rechts

Rederij Kooij aan het Rokin Looproute naar kerk Looproute naar Kalverstraat Engelse Kerk Begijnhof 8 1. Ga westelijke op Rokin richting Taksteeg 2. Sla rechtsaf om op de Rokin te blijven 3. Sla linksaf naar de Watersteeg

70 mtr

4. Vervolg route naar Begijnsteeg 75 mtr

35 mtr 22 mtr

Voor degene, die nog eens contact willen opnemen of een kaartje willen sturen naar Cees van Mil. Dit is zijn adres:

Cees van Mil "De Marckenburg", kamer 626 Goudenregenplein 1 3203 BN Spijkenisse tel. 0181 - 699469 Cees stelt dit contact zeer op prijs.

Wist u dat, de pauzes steeds korter lijken. Komt dat omdat het zo gezellig is? Wist u dat, de redactie van de Randverschijnselen graag van de leden leuke nieuwtjes te horen krijgt om dit in het clubblad te kunnen opnemen. Wist u dat, er een ledenstop is afgekondigd voor vertrekkende leden! Wist u dat, er de laatste tijd koorleden zijn die op de repetitie avond hun vrouwelijke kant laten zien en er op los kletsen dat het een lieve lust is.


Captain H.L. Marantz (RCAMC)

Het dokterskoffertje ( hoe het allemaal verder ging) Deel 2

N

adat de eerste contacten waren gelegd is er een informatiestroom op gang gekomen. Deze week ontving ik een enveloppe uit Canada met daarin allerhande papieren die betrekking hadden op het verleden, zoals een kopie van het schrijven gedateerd 20 augustus 1944 van de regimentscommandant aan Mw. Marantz waarin hij zijn leedwezen betuigt, maar ook een transcript van een radioreportage van een verslaggever van de CBC (Canadian Broadcasting Corporation) genaamd Matthew Halton. Ook was er een CD-tje bij waarin het verslag opgenomen was. Dit is een verslag van 3 augustus 1944 en beschrijft het werk van een RAP (Hulppost van het regiment) en de mensen die daarin werkzaam waren.


Het koffertje is dus in Canada weer op weg gegaan. Nadat de zoon van de legerarts H.L. Marantz het een tijdje in zijn bezit heeft gehad, kreeg hij toch een drang om het voor het nageslacht te bewaren. Mr. Marantz - de zoon dus- heeft het plan opgevat om het koffertje en alle memorabilia die daarom heen hangen te doneren aan het Canadese Oorlogsmuseum in Ottawa. Omdat hij al wat ouder is en minder vaak van het eiland afkomt waar hij woont, heeft hij het koffertje in eerste instantie meegegeven aan zijn zuster die in de omgeving van Ottawa woont. De kleinzoon van deze Mw. Wilson (geb. Marantz) oud 8 jaar, heeft het koffertje eerst meegenomen naar school om er een spreekbeurt over te houden. Deze spreekbeurt in de klas was kennelijk zó indrukwekkend dat zijn onderwijzeres hem heeft gevraagd de spreekbeurt nóg een keer te houden voor het hoofd van de school. Ook het hoofd van de school was danig onder de indruk en heeft voorgesteld dat de jongen zijn spreekbeurt nóg een keer moet doen op 11 november a.s., als het in Canada Remembrance Day is (Herdenking van alle gevallenen in twee wereldoorlogen). Het is merkwaardig te zien waartoe een zodanige zoektocht leidt, en dat een 8-jarige toch minimaal een 10 verdient voor zijn verhaal over een koffertje dat begin dit jaar nog lag te verstoffen tussen veel oude relieken uit het verleden in een zodanige klein plaatsje als Geervliet (Z.H.) ln de documenten van Mr. D. Marantz beschrijft hij ook de gebeurtenissen in 2008 toen hij met zijn vrouw Karen op zoek is gegaan naar het oorlogsgraf van zijn vader in Bretteville-sur-Laize (Frankrijk), aanvankelijk - zo beschrijft Mr. Marantz het zelf - heeft hij het niet kunnen opbrengen om eerder de reis te ondernemen. Hij was 5 jaar toen zijn vader in 1941 opgeroepen werd voor actieve dienst en al in het volgende jaar naar Engeland overgeplaatst werd. Na zijn vijfde jaar heeft hij dus zijn vader nooit meer gezien en de afwezigheid in zijn leven heeft toch impact gehad. Tijdens zijn bezoek aan Frankrijk was de visite aan de Canadese oorlogsbegraafplaats in Bretteville omgeven door toevalligheden. Hij had gezocht naar de werkelijke plaats waar de slag had plaatsgevonden maar deze niet kunnen vinden, uiteindelijk heeft hij met zijn vrouw besloten een bloemengroet in de vorm van een vaste plant te plaatsen bij het graf van zijn vader. Toen hij de bloemist ter plekke vertelde wat zijn doel van de reis was en waarnaar hij gezocht had, werd de bloemist enthousiast omdat haar assistente uit het dorpje kwam waar de slag had plaatsgevonden. Zodoende kreeg de zoektocht toch nog een positieve wending. Ondanks een goede routebeschrijving is hij toch nog een keer verdwaald en dacht hij het

Deze spreekbeurt in de klas was kennelijk zó indrukwekkend dat zijn onderwijzeres hem heeft gevraagd de spreekbeurt nóg een keer te houden voor het hoofd van de school.


dorpje niet te kunnen vinden, totdat hij op de terugweg naar zijn hotel een richtingaanwijzer vond met de naam van het dorpje. (Vakantiegangers naar Frankrijk zoals u en ik weten dat je in Frankrijk vaak naar die witte keien moet kijken met die oranje kop erop, en daarop staat vaak iets aangeduid maar dat is natuurlijk voor iemand uit Noord Amerika niet vanzelfsprekend) Kortom, het dorp was gevonden en met de hulp van wat oudere mensen werd de dorpshistoricus gevonden die als 17-iarige als boodschapper werkzaam was geweest voor het Franse verzet. Deze dorpshistoricus was ook ooggetuige geweest van de granaataanval nabij de regimentele hulppost werd vernietigd met als slachtoffers de legerarts Captain H. Marantz en zijn oudste assistent Sergeant Willwand. Aanvankelijk werden de slachtoffers tijdelijk begraven in een tuin achter een heg in afwachting van een gelegenheid om herbegraven te worden op een officiële oorlogsbegraafplaats. Deze plek werd door de Canadese bezoekers ook bezocht en het toeval wil dat op die plaats dezelfde planten bloeiden die hij en zijn vrouw uitgezocht hadden om bij het graf van zijn vader te planten. ln de documenten bevond zich ook een kopie van een brief van de legeraalmoezenier, dominee Tom Davies die de oorlog wel overleefd heeft en die voor het overgrote deel van de campagne in Europa met het regiment opgetrokken is, en die ook een goede vriend was van de legerarts. Zij hadden veel samengewerkt, gedurende de werkzaamheden in de hulppost heeft de dominee veel handen spandiensten verricht in deze hulppost zoals het uitdelen van pillen en evacueren van gewonden, ook - en zo blijkt ook uit het verslag van de Canadese oorlogscorrespondent - was hij vaak actief als "lantaarnophouder” wanneer de legerarts 's nachts moest opereren om levens te redden. Dat ze goede vrienden werden blijkt ook wel uit het commentaar wat de één over de ander aan de verslaggever vertelde, de dominee vertelde dat de arts een held was die dag en nacht onafgebroken in de weer was om levens te redden. De arts vertelde op zijn beurt dat de dominee een held was die eveneens dag en nacht klaar stond om assistentie te verlenen en die ook onvermoeibaar was. Bovendien had de dominee nog een goede eigenschap volgens de arts: hij dronk geen sterke drank en gaf zijn rum rantsoen aan de arts die in de schaarse rustperiodes dan een borreltje extra had. ln die periode is de dominee begonnen met het verzamelen van scherven glas uit kapotgeschoten kerken die hij op zijn tocht door Europa vond. Die scherven zijn samengevoegd in een herdenkingsraam dat geplaatst is in 1948 in de Highlands United Church in Edmonton. Een rozet van glas in het linker gedeelte van het raam is afkomstig uit een kerk in Gouvix (Frankrijk) vlakbij de plaats waar de legerarts Marantz is gesneuveld. Dit stuk glas is door de dominee ook opgedragen aan zijn vriend.


Het hele verhaal over het glas in loodraam is beschreven door Dominee T. Davies en vormt onderdeel van zijn dagboek zoals hij dat bijhield. Dominee Tom Davies is zelf ook gewond geraakt bij die veldslag in Noord Frankrijk, hij is waarschijnlijk één van de laatste patiënten geweest van de Dr. Marantz en is voor revalidatie in Engeland geweest voordat hij weer samengevoegd werd met het regiment toen dat ter hoogte van Nijmegen klaarstond om Duitsland in te trekken. Ook de slag om Arnhem wordt door Ds. Davies kort in zijn verhaal beschreven. Het is dan ook het vermoeden dat alle glasscherven met herinneringen samen met het koffertje met het regiment door Europa is getrokken en na de demobilisatie van de Canadese militairen achtergelaten is in Nederland. Het koffertje zal dan gediend hebben als extra voorraad verbandmiddelen of misschien ook wel als veilige opslagplaats voor (medicinale) cognac die de soldaten meegenomen hadden uit Frankrijk. Zo is de komst naar Nederland ook verklaard. Alle 4 de regimenten die aan de gevechtshandelingen deelnamen in Frankrijk zijn nl. ook in Nederland geweest en hebben bijgedragen aan de bevrijding van Nederland. Mijn oom Kees (Mackenbach) - oud 87 jaar - was ook onder de indruk van het hele verhaal en is op zijn beurt het internet af gaan struinen en heeft bevestiging hiervan gevonden op de site van de oorlogsgravenstichting dat er Canadese gevallenen uit alle 4 de regimenten waren begraven op de oorlogsbegraafplaats in Holten (Overijssel). ledereen is dus een beetje aan het werk en dat levert dit verhaal op. Zoals gezegd, als u geïnteresseerd bent in 'Het verhaal van een glas in loodraam' dan komt dat wel in een volgende uitgave van Randverschijnselen.

Dit verhaal is afkomstig van Leo Mackenbach.


Brussels Philharmonic ruilt bladmuziek in voor tablets

O

nlangs verscheen een bericht in de pers, dat het Brussels Philharmonic als eerste orkest ter wereld tablets met aanraakschermen in plaats van papieren partituren is gaan gebruiken. Een tablet mag tijdens een concert niet haperen en de storingsgevoeligheid maakte een orkest tot nu toe huiverig voor het gebruik van zo’n digitale partituur. De software, die het Brussels Philharmonic heeft laten ontwikkelen bij Neoscores is voorzien van een speciale concertmodus (vergelijkbaar met de flightmodus) om storingen


tijdens het concert te vermijden. De pagina's van de partituur worden omgedraaid via een beveiligde swypebeweging. Dat moet voorkomen dat muzikanten te ver doorbladeren of ongewild inzoomen. Voordeel is dat het orkest zo’n 25000 euro per jaar zou moeten uitsparen aan papier. De tablet, beschikt over een opslagcapaciteit van 16 GB en kan tot ongeveer 1.000 digitale muziekpartituren opslaan. Het beheer van papieren orkestpartituren is veel arbeidsintensiever dan dat van een digitale bestanden. Je hoeft bijvoorbeeld een vioolpartij maar één keer te voorzien van aanwijzingen voor open afstreken. De dirigent plaats met zijn pen digitale aantekeningen, welke direct ook bij de musici zichtbaar zijn. Deze kan op zijn beurt ook individuele aantekeningen maken in zijn partij. Hoe het orkest auteursrechtelijk het een en ander geregeld heeft, is niet helemaal duidelijk. Er wordt gesproken van een wereldprimeur, maar dat is niet helemaal waar. Er werd al eerder door orkesten geëxperimenteerd met tablets. Ben benieuwd naar de ervaringen bij het Brussels Philharmonic. p.s. Ook binnen het Randstedelijk Mannenkoor wordt er al gewerkt met de tablet waarop alle muziekstukken staan. Het aantal gebruikers is inmiddels al aardig gegroeid. Door gebruik te maken van een speciale app. kunnen er ook aantekeningen worden gemaakt op elk muziekstuk. Kunnen we hier spreken van een primeur voor mannenkoren??

Ger Buitink.


Het muziekstuk zat al enige tijd in de map, maar uiteindelijk is het er toch van gekomen. De medley van Vera Lynn liedjes wordt nu goed ingestudeerd en iedereen zingt heerlijk mee. Wie is die Vera Lynn?

Dame Vera Lynn (Londen, 20 maart 1917) is een Brits zangeres, die in de Tweede Wereldoorlog met als bijnaam "The Forces' Sweetheart" grote bekendheid kreeg. Het lied "We'll Meet Again", geschreven door Ross Parker en Hughie Charles, is haar grootste klassieker. Vera Lynn werd geboren als Vera Margaret Welch in East Ham in Londen, was als danseres in een jeugdgroep; zij was toen vijftien jaar RANDVERSCHIJNSELEN MAART 2013

en verdiende £ 2.10 per week. Maar al spoedig besloot zij dat zij zangeres wilde worden en zij tekende een contract bij een plaatselijk orkest onder leiding van Howard Baker.Zij gebruikte haar grootmoeders meisjesnaam als artiestennaam. Ze begon met optreden als zevenjarige en trad voor het eerst voor de radio op in 1935, bij het destijds beroemde orkest van Joe Loss. In 1940 kreeg Lynn haar eigen radioprogramma, Sincerely Yours, waarin zij boodschappen doorgaf aan soldaten in het buitenland en verzoeknummers zong, waardoor haar naam op ieders lippen was en die haar de naam bezorgden van “De lieveling van de strijdkrachten”. Ze bezocht ook ziekenhuizen om jonge moeders te interviewen en hun berichten aan hun echtgenoten overzee door te zenden, en trad op voor Britse soldaten, bijvoorbeeld in het toenmalige Birma. In 1942 nam ze het nostalgische "We'll Meet Again" op, dat goed bleek aan te slaan bij de velen die tijdens de oorlog van hun geliefden gescheiden waren. Dit en haar "The White Cliffs of Dover" behoren tot de meest beroemde liederen uit die jaren. Na de bevrijding werd Vera Lynn de eerste Britse artiest die de top van de Amerikaanse hitparade bereikte, met het lied "Auf Wiederseh'n Sweetheart". Ook had ze succes met hits als "Forget-Me-Not" en "My Son, My Son". In 1975 werd Vera Lynn in de adelstand verheven. Nadat bij haar borstkanker werd geconstateerd, richtte zij een liefdadigheids- organisatie op. Jarenlang was Lynn regelmatig te zien bij herdenkingen van de Tweede Wereldoorlog; zij werd bijkans de officieuze woordvoerder van de Britse veteranen. In 1992 trad zij op op het bordes van het Airborne museum in Oosterbeek. In 1995 trad zij op bij Buckingham Palace ter gelegenheid van de vijftigste bevrijdingsdag. Tien jaar later was zij nog te gast bij een vergelijkbaar feest op Trafalgar Square, maar zingen deed zij toen niet meer. Wel hield zij een toespraak waarin ze de veteranen van WO II prees en jongere generaties opriep om zich hun offer te blijven herinneren. In 2009 maakte Lynn haar comeback in de Britse hitlijsten. Met haar album 'We'll Meet Again - The Very Best of Vera Lynn' haalde zij de album Top 20. Lynn was daarmee de oudste nog in levende zijnde zangeres, die de Britse hitparade bereikte. Koorzanger.


Hoe had ik 60 jaar geleden kunnen bevroeden, dat ik als redacteur en webmaster voor een mannenkoor zou schrijven. Het verzoek van het bestuur om het smoelenboek te digitaliseren leek me een leuk klusje. Dus begin je met het maken van een digitale pagina in pdf, zodat deze pagina gemakkelijk op de site te plaatsen is. Het klusje nam slechts enkele uren in beslag en de digitale website pagina was klaar. Verstopt in de ledenpagina die alleen met een wachtwoord is te bekijken. Maar wat blijkt nu, het beroemde en veel geprezen GOOGLE komt via de achterdeur de bewaakte pagina binnen, en dat is niet leuk! Nu ben ik van huis uit geen IT-er, alle kennis met betrekking tot programmering en alle andere voorkomende computer zaken zijn door zelfstudie en het in de praktijk uitproberen verkregen. En dus ga je een keer op je platte ... En dus werd het digitale smoelenboek even buiten werking gesteld, tot het moment dat ik dit euvel heb kunnen verhelpen. Het was een kwestie van geduld, maar uiteindelijk is het toch gelukt om de ”achterdeur dicht te timmeren” Als ieder koorlid nu nog even zijn gegevens controleert en mij eventuele veranderingen door geeft, dan heeft HRM een perfect werkend digitaal smoelenboek. Ger Buitink. Redacteur/webmaster


Op: 25 maart 29 maart

wordt:

jaar:

Herman van den Bosch Henk Degeling

87 62

1 april 2 april 4 april 12 april 15 april 19 april 20 april

Kees Brobbel Dick van der Poort Luuk Kraak Gerard van den Bosch Ko Braun Henk Ketting Hans de Vries

73 67 75 74 74 64 59

11 mei 15 mei 16 mei

Ton Kooren Gijs Versluis Henk Hulsebosch

72 81 78

Allemaal alvast van harte gefeliciteerd en een fijne verjaardag toegewenst.


Het gebeurt niet vaak maar per 19 februari jl., hebben we een Abraham in het koor erbij gekregen. Reden voor de familie om Willis eens in het “zonnetje “ te zetten. En dus werd zonder zijn medeweten de straat versiert, zodat iedereen weet dat hij ook over de helft is. Het werd een gezellig feest in huize Lathrop waar sailorman van de Titan nog lang op terug kan kijken.


O

p het Schipperskerstfeest in Rotterdam IJsselmonde, gaven op 2e kerstdag ongeveer 12 leden van ons koor acte de presence. De ontvangst door de organisatie was heel warm, we kregen het gevoel dat ze erg blij waren met onze komst. Het zingen met een gemengde groep vanuit drie koren vonden wij leuk en ging ons ook weer goed af. De zandkunstenaar vertelde het kerstverhaal in de vorm van tekeningen in zand, die via een beamer op een groot scherm werden geprojecteerd. Het was echt een kunstenaar, zie enkele bijgevoegde foto’s. De bijeenkomst duurde wel heel wat langer dan ons door Arjan was voorgehouden. Maar de broodjes en koffie waren overheerlijk!

Henjo en Annemarie Scholten


D

e traditionele kinderversjes, die wij ons allemaal nog uit onze jeugd herinneren, hebben geen diepere betekenis. De drie kleine kleutertjes zaten stoer op het hek en alle eendjes zwommen vrolijk in het water.

Maar er zijn ook kinderversjes die meer betekenen dan zo op het eerste gehoor doet denken. Dat zijn liedjes waarachter echte gebeurtenissen uit het verleden of historische personen schuil gaan. Vaak zijn die liedjes door de mondelinge overlevering verbasterd. Kijk maar naar de drie schuintamboers die uit het verre oosten kwamen. De eerste indruk is dat het over een stelletje losbandige militairen gaat, maar in werkelijkheid waren het drie “jeune tambours” en ze kwamen helemaal niet uit het oosten, maar uit de oorlog.


Gaan we naar “die grote stad Zaltbommel”, waarin door een watersnood een torenspits aan het drijven sloeg. Nu werd Zaltbommel in 1662 inderdaad getroffen door wateroverlast en werd en heeft de kerktoren van de stad geen spits, maar toch is er geen verband. Het gaat gewoon om een simpel padvindersliedje uit de jaren dertig. Van de vorige eeuw. En die torenspits? Wel, die ging volgens oude stadskronieken door blikseminslag verloren. “Gods licht heeft bij een mokerende donderslag zijn pijl geschoten in den trotschen spits.” Ooit gehoord van de brave Kortjakje, die zo trouw naar de kerk ging? Ze heette feitelijk Rachel Valderappus, woonde rond 1700 in Amsterdam, was een notoire lichtekooi en slierde vaak dronken over straat. Ze kwam volgens het in die tijd op haar gemaakte spotliedje aan haar einde “so sat gelyck een Beest” en haar begrafenis liep uit op een enorm drinkgelag. Een van de eerste versjes die we onze kinderen leerden was: “Een, twee, drie, vier, hoedje van papier.” Waar slaat deze verheffende tekst nu weer op? In het jaar 1830 waren de zuidelijke Nederlanden het regime van koning Willem I meer dan zat en kwamen in opstand. Prompt mobiliseerde de koning zo’n 80.000 dienstplichtigen en trok met hen in 1831 ten strijde om die stoute Belgen weer onder zijn bewind te krijgen. Al die militairen moesten in alle haast ook een uniform aangemeten krijgen, met daarbij een passend hoofddeksel. Omdat er niet genoeg leer en stof voorradig was kregen de mindere rangen een sjako van perkamentpapier, overtrokken met wasdoek. En ziedaar: een nieuw spotlied was geboren, vermoedelijk door de bewuste krijgers zelf verzonnen, want de melodie is volgens het Legermuseum in Delft gebaseerd op een militaire mars. (wordt vervolgd)

Wim van Bilsum.


E

en van de adverteerders, die al jarenlang in ons clubblad een advertentie heeft, is de firma Jongeneel Open Haarden in Spijkenisse. De hoogste tijd om met dit bedrijf eens nader kennis te maken.

RANDVERSACHIJNSELEN MAART 2013

1. Kunt u iets vertellen over de geschiedenis van Jongeneel – Open Haarden? Er waren twee broers – John en Ed – die in 1979 met het bedrijf begonnen. Ed Jongeneel werkte al als bedrijfsleider bij een vergelijkbaar bedrijf in Gouda. Veel leden kennen Ed ongetwijfeld nog van het reisje naar Engeland; dat reisje werd toen georganiseerd door Bianca Jongeneel en Ed ging mee ter ondersteuning en om te filmen. De firma Jongeneel begon in Hoogvliet; na 6 jaar werd een pand betrokken aan de Oberonweg 2-4 in Spijkenisse. En daar is de firma nog steeds gevestigd. Wel is Ed er in 2007 uitgestapt. De showroom is nu het domein van John jr.. 2. Is het bedrijf ook nog op andere locaties gevestigd? We hebben er heel specifiek voor gekozen om vanuit één locatie te werken. Aan de Oberonweg hebben wij onze showroom, magazijn en werkplaats. Hiermee kunnen we alle goederen geordend ontvangen, presenteren en indien nodig direct verwerken. 3. Het uit te voeren werk lijkt me nogal specialistisch. Welke werkzaamheden voeren de medewerkers uit? Er zijn 2 ploegen vast personeel . Deze medewerkers werken al vele jaren bij ons. Zij zijn allen bevoegd om alle voorkomende werkzaamheden te verrichten: dus breekwerk, opbouwen van haardopstellingen en natuursteen schouwen, metselwerk, gasaansluitingen, maken, enz.. 4. Uw bedrijf bestaat al tientallen jaren. Is er veel veranderd in de openhaardenwereld? Aanvankelijk waren er grotendeels houtgestookte open haarden. De haarden bestonden uit grove gietijzeren omlijstingen, weinig vuurzicht met ruitjes die regelmatig schoongemaakt moesten worden. Veel warmte verdween door de schoorsteen naar buiten. Daarnaast waren er ook houtgestookte kachels. De laatste jaren zijn het minder houtgestookte haarden. Zo’n 70% is nu gasgestookt .Wel is het hout weer in opkomst. De huidige haarden hebben een efficiënte verbrandingstechniek, maximaal vuurzicht en nauwelijks belastend voor het milieu vanwege de lage uitstoten >


5. De showroom moet zeker vaak aangepast worden aan nieuwe trends? Ja, regelmatig wordt er verbouwd. We leveren zowel klassieke natuursteen schouwen, moderne haardopstellingen waar veelal de TV en apparatuur in verwerkt word als de vrijstaande hout en gashaarden. Deze systemen zijn allen voorzien van de laatste technieken en kunnen in veel gevallen kamerluchtonafhankelijk opgesteld worden. Mensen zien graag een mooi vlammenspel. Dus veel glasoppervlak is een pré, gepaard met een hoog rendement, lage uitstoot en gebruikersvriendelijkheid. 6. Hoe groot is jullie leveringsgebied? Veel klanten hebben zich eerst op internet gestort om zich te oriënteren. Ook onze site (www.open-haard.com) wordt veel bezocht. Ons gebied strekt zich uit van Rockanje/Oostvoorne, via Hellevoetsluis richting Oude Maas. Dan hebben wij veel klanten in Rotterdam, Capelle a.d. IJssel, zelfs tot Utrecht en Amsterdam aan toe. We bezoeken een nieuwe klant thuis en vervolgens zijn er gesprekken in de showroom, waar we natuurlijk van alles kunnen laten zien. 7. Wat maakt jullie bedrijf sterk t.o.v. andere, vergelijkbare, bedrijven? Er zijn natuurlijk concurrerende bedrijven. Op Voorne-Putten zijn dat er drie. Dan in Hoogvliet en in Rotterdam en Barendrecht. Wij staan voor optimale kwaliteit en service – de klant moet voor de volle 100% tevreden zijn. Wij werken zowel in als buiten het huis schoon. Wij kunnen veel verschillende opstellingen leveren en maken. Wij maken goede berekeningen, zowel wat betreft de maatvoeringen, benodigde materialen, als financieel. Met zekerheid durven wij te zeggen dat wij na 34 jaar geen enkele klant hebben die wij niet positief hebben achtergelaten. Dat geeft natuurlijk een heerlijk gevoel en een enorme drive om dit de komende jaren zo door te zetten. 8. We zitten in een crisistijd. Is de open haard dan niet een luxe product, dat men voorlopig maar even niet aanschaft? Voorheen stond de openhaard voor sfeer, gezelligheid en diende als bijverwarming. Nu is de haard minimaal net zo’n gezellig middelpunt >


maar vooral ook efficiënt in het gebruik. De mensen hebben nu moeite hun huis te verkopen en besluiten niet te verhuizen, maar te verbouwen. Ook de haard wordt dan gerestyled, gemoderniseerd of juist heel klassiek opgebouwd. Wij werken voor diverse architecten, aannemersbedrijven en de particuliere markt. Kortom, er is volop werk. 9. Hebt u of een van de familieleden iets met koorzang? In het bijzonder met HRM? Wij zoeken nieuwe leden …. Nee, totaal niet. Soms denk je, laten we eens een concert gaan bijwonen, maar het blijft helaas bij die gedachte. En zelf gaan zingen? Nou nee, ik zal het veilig binnen de badkamer houden. 10. Wat zou u nog willen zeggen tegen de leden van HRM? Onze passie is om de aantrekkingskracht van een prachtig haardvuur te laten ervaren. Een oogstrelende haardopstelling zal altijd het middelpunt vormen van een gezelschap. Wij, het gehele team van Jongeneel Open Haarden wensen alle koorleden dan ook een goede gezondheid, veel sfeer, warmte en gezelligheid toe binnen de vereniging en uiteraard ook in ieders thuissituatie■


Donderdag 28 maart 2013, concert in Stuifakkers in Rockanje. Aanvang 19.30 uur. Besloten concert met het Randstedelijk Mannenkoor olv. Arjan Breukhoven. Zaterdag 27 april 2013, lunchconcert in de Engelse kerk Begijnhof in Amsterdam. Aanvang 13.00 uur. Concert met het Randstedelijk Mannenkoor olv. Arjan Breukhoven mmv. Lydia van Mourik, fluit en Matthijs Breukhoven, orgel. Vrijdag 3 mei 2013, concert in de St. Catharijnekerk in Brielle. Verdere informatie volgt zo spoedig mogelijk. Donderdag 4 juli 2013, Dorpskerk Spijkenisse. Aanvang 20.00 uur Laatste avond van dit seizoen met benefietconcert. Na afloop een drankje bij rest. De Krom. Donderdag 29 augustus 2013, aanvang 19.30 uur. Eerste repetitieavond van het nieuwe seizoen. Donderdagmiddag 24 oktober 2013, aanvang 14.30 uur. Besloten concert met het Randstedelijk Mannenkoor olv. Arjan Breukhoven in de Hooge werf te Poortugaal. Vrijdag 13 december 2013, aanvang 20.00 uur Kaarslicht in Maassluis, kerstconcert met de 3 grote mannenkoren olv. Arjan Breukhoven, m.m.v. organist Evert van de Veen, fluitist Kees Alers en gospelzangeres Sharon Kips (oa. bekend van de finale van Popstars 2011) Vrijdag 20 december 20113, aanvang 20.00 uur. Eigen kerstconcert met in de St. Catharijnekerk - Brielle

10 OPMERKELIJKE WACHTKAMERLECTUUR 12. Oranje Concert 25 weetjes 28 HET

Recommend Documents