Zwerftocht Een avontuurlijk reis per fiets

Zwerftocht 2002 - 2004

Zwerftocht 2002 – 2004 Een avontuurlijk reis per fiets

Doorheen : Zuid-Oost Azie, Nieuw Zeeland, Canada en Tasmanië

Lvdd

Page numbers/Statistics


Overzicht verslagen Inleiding.....................................................................................................................................................3 "Tour de Force” ....................................................................................................................................... 4 “De zwervers....”..................................................................................................................................... 10 "Hello You !"...........................................................................................................................................12 “Festival tijd”.......................................................................................................................................... 14 “Eerste fietstocht reeds achter de rug (in de benen).”............................................................................. 16 “Bye bye Thailand, Hello Cambodia.”.................................................................................................... 19 “Zwervers verkenne Cambodia”............................................................................................................. 20 “Putten en Bulten eisen tol!”................................................................................................................... 23 “Same, Same but Different”.................................................................................................................... 25 “Sabai di Pi Mai”.....................................................................................................................................28 “Tegenvoeter (fietser) laat van zich horen”.............................................................................................32 “1,2,3,4,5,......40.000.000 mmmeehhh”.................................................................................................. 34 “Reigna to Bluff”.....................................................................................................................................36 “Op zoek naar de (gouden) stempel”.......................................................................................................38 “Tentstok, matje, vuurtje ... Seattle”....................................................................................................... 41 “Canadeese Gastvrijheid”........................................................................................................................43 “1 Jaar op het zadel”................................................................................................................................46 “I'm Still Cycling ... Yeah, Yeah, Yeah”................................................................................................. 49 “Vaarwel Tim Hortons”.......................................................................................................................... 52 “In het land van Wallabi, Wombat, Echidna en Platypus”......................................................................54 “Wind, Regen en Korte dagen”............................................................................................................... 56

Lvdd



Inleiding Tja, hoe vat je nu 1,5jaar fietsen doorheen een aantal streken van onze aardbol samen? Niet echt een gemakkelijke klus. Deze ervaring bestaat niet uit 1000 foto's of 10 verslagen maar omvat veel meer. Een spectrum aan beelden, geuren, kleuren, ontmoetingen, emoties, kortom het leven in al zijn aspecten. Hoewel het veel belangrijker is dat deze ervaring wordt meegedragen in mijn geheugen en misschien wel onherroepelijk voor een stuk mijn verdere levenswandel zal bepalen, heb ik toch getracht iets op papier te zetten. Na wat nadenken ben ik tot de conclusie gekomen dat er geen beter overzicht kan gegeven worden dan de bundeling van de verslagen die tijdens deze tocht uit de pen zijn gevloeid. Ze bevatten naast culturele informatie over de streek, ook taferelen over het dagelijks fietsers bestaan. Hier en daar heb ik de tekst voorzien van een kleine illustratie. Voorts zijn de verslagen gebleven zoals ze zijn ontstaan ter plaatse, dwz geen retouches, welke enkel de sfeer uit het verhaal zouden halen. Zelfs de taalfouten, en wees maar zeker ze zitten er in, heb ik netjes laten staan. Bij deze wens ik diegene die zich hier doorheen willen worstelen, veel leesplezier. Ook dank ik de vele mensen die ook tijdens de tocht contact hielden via e-mail.

Vele groeten Luc

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject: Antwerpen – Chambery (Fr) – Antwerpen Augustus 2002 – September 2002 Frankrijk – Chambéry 15 September 2002

"Tour de Force” Alle reden zijn goed om een testrit te maken, maar voor onze rit vonden we een uitzonderlijk goede, nl een trouwfeest. Je mag niet elke dag naar een feest op een echt chateau, nl Chateau Candie net boven Chambéry (Fr), en daarom grepen wij deze kans met 2 armen (of beter 2 benen). We reden dan ook vanuit Antwerpen per fiets tot bij Lac du Bourget. Bij deze bedanken we nog even het bruidspaar Bert en Lisa voor de uitnodiging. Om zeker te zijn dat we niet al te snel moesten fietsen vertrokken we een drietal weken voor het feest zou plaats vinden. Hoe kom je nu van in Antwerpen tot in Chambéry zonder voor 1000 verkeerslichten te staan of van de baan gereden te worden door een vrachtwagen. Het antwoord was heel simpel, beperk je tot de kleine fietswegen die zich een weg banen doorheen de landelijke gebieden. Zo vertrokken we op zondag 4 augustus 2002 in het noorden van de provincie Antwerpen dicht bij de gemeente Essen. Hier namen we het traject van een LF route (LF50b), welke loopt van Bergen-opZoom tot 's Graven-voeren. De eerste dag, welke we omgedoopt hebben tot valse start omdat we onze echte reis pas in september zouden starten, hebben we ingereden samen met de familie. Het toeval wou dat deze LF50b zowel langs de woonplaatsen reed van Luc's zuster als Leen haar ouders en een van haar zusters. De andere woonden meestal niet ver uit de richting en zo werd de groep alsmaar groter. Vanuit Essen ging het via Achtmaal naar Loenhout waar de bende voltallig was. Bedankt aan alle aanwezigen (Jef, Rita, Jos, Annie, Kris, Luk, Tin, Dirk, Stef, Toon, Fien, Nadia, Jean-Pierre, Romy) om ons een eerste steuntje in de rug te geven. We hadden een prachtige dag en iedereen heeft ten volle de valsestart deelnemers kunnen genieten. Alvoor we verder trokken richting land van brie en wijn hebben we ons nog volgestopt met een echt bakse friet. Na afscheid te hebben genomen van de familie bezochten we nog vrienden (Pascal, Patrick en zoontje Arno) te Nijlen om de dag af te sluiten in het optrekje van Bart (Bots), alwaar Bart en Annick ons begroeten. Zij hadden het plan opgevat om de volgende morgen, net zoals onze familie vandaag, een dagje met ons mee te fietsen. En zo werd het dus zonder zorgen maandag 5 Augustus en zouden we met zijn vieren de LF50b verder fietsen tot in de omgeving van Hasselt. Het weer zat ook vandaag mee zodat we er snel waren. Onderweg reden we doorheen Olen, Tongerlo, Averbode, Diest, Lummen. Alweer tijd voor afscheid te Hasselt. Daarna nog een korte rit naar Zonhoven op zoek naar een camping en op tijd naar bed voor wat morgen onze eerste rijdag met zijn twee-tjes zal worden. Na een lekker ontbijtje, de tent netjes opgeruimd, reden we weer op pad, de eerste heuvels tegemoet. Met een grote bocht omheen Hasselt, ging het langs Genk zo naar Bilzen en Alden Biezen. De eerste echte hellingen verteerd ging het door via Riemst om zo af te dalen naar de Maas vallei en er ook direkt weer uit te fietsen richting Voeren. Vandaag geen tent, maar wel een overnachting in de gezellig gelegen jeugdherberg van Voeren. Het zou die avond, en geloof me, de eerste en nagenoeg meteen de Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 laatste keer worden dat we zijn gaan uit eten. We hadden reden om te vieren want onze eerste route zat onder de wielen. Te Voeren zijn we dan overgestapt op de groene route naar de Middellandse Zee, een via kaartjes en tekst beschreven route die loopt van Maastricht doorheen de Belgische Ardennen, Luxemburg, en Frankrijk tot bij de Middellandse Zee. De opwarming van gisteren kwam ons goed van pas, want vandaag werd het menens, we reden rakelings langs de Hoge Venen, en jullie zullen vast nog wel vanop school weten dat dit hoogste deel van Belgie is. Op een enkele uitzondering na hebben we de meeste rivierdalen moeten dwarsen, wat zoveel wil zeggen als klimmen-dalen-klimmen-dalen .... Moe maar ook tevreden van onze inspanning sloegen we op woensdag 7 augustus ons kamp op een camping nabij de Lienne. Genoeg kilometers in de benen, een rustdag hebben we nu wel verdiend. Rusten betekende voor ons, een wasje doen, de fietsen onderhouden, en ja als er dan nog wat tijd over is wat lezen en luieren.

fiets aan de kant ...

Uitgerust en dus klaar voor onze tweede etappe in de Ardennen, we reden verder op en neer langs de vele rivierdalen en een enkele keer mochten we zelfs een hele tijd naast een riviertje genieten van de prachtig groene vallei. We lieten Vielsalm rechts en Houffalize links liggen en trokken zo verder naar de Luxemburgse grens. Hier werden we beloond voor het harde zwoegen van de laatste dagen. Het ging steeds maar harder bergaf tot we net over de grens de vallei van de Wiltz zijn indoken. Ons eerste land (eigenlijk reeds het tweede als we het kleine stukje Nederland meereken) lieten we alzo achter ons en vestigden ons op een camping in Nieder Wiltz. Luxemburg heeft ons niet echt kunnen tegenhouden, op een dag en 2 rivierdalen verder stonden we aan de andere kant in Alzingen. Die dag begon nochtans met een 7 km lange beklimming, maar daar kwam snel verandering in. Via de groene valleitjes van de Sure en de Alzette reden we Luxemburg Stad in en uit om alzo te eindigen niet ver van de Franse grens in het dorpje Alzingen. We schrijven ondertussen Zondag 11 augustus, 1 week onderweg, en staan klaar om La Douce France binnen te rijden. Nog wat aankopen bij een lokale kruidenier en dan opnieuw het zadel in. We fietsen doorheen een licht glooiend decors van velden en kleine dorpjes, welke vredig aan ons voorbij gingen. Misschien wel te vredig, want er was meestal geen levende ziel te bekennen en van winkels of campings had deze streek nog niet gehoord. Enkel de kerncentrale van Catanon vormde een breuk in het landschap doordat de koeltorens ver boven de rest uitstaken. Na onze watervoorraad te hebben aangevuld zijn we stilletjes afgedaald in Foret de Hemily om de nacht door te brengen tussen het nachtleven van het bos. De eekhoorns en andere dieren houden ons nog even wakker en alert, maar dan gaan ook onze oogjes dicht en komt het bos tot rust. Vandaag doorbreken we het ritueel van stevig ontbijten en rustig inpakken. Reeds vroeg staan we op en verlaten we het bos, een ontbijt vinden we wel onderweg. Zo hebben we de eerste 20 km van die dag afgelegd op de energie van enkele gisteren aangekochte centwafeltjes. Uiteindelijk toch een dorp met een bakker/cafe/winkel combinatie, laat die pain au chocolat maar komen! De regenjassen waren die dag nog eens uit onze tassen gekomen, maar konden na de middag alweer worden opgeborgen. Via Chateau Les snel even deze wieler toeristen uit het zadel rijden Salins en een pittige klim bereiken we in de namidag het stadje Luneville. We trotseren nog even de drukte en het overaanbod van de hypermarche om onze voedselvoorraad aan te scherpen en vestigen ons op de camping. Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Er zitten alweer enkele lange fietsdagen in de benen en een rustdag komt goed van pas, de bibliotheek verschaft ons internet toegang tegen een redelijk tarief en zo worden de eerste mailtjes verstuurd. Lezen / eten / slapen vullen verder deze periode van welverdiende rust. Bij het ontwaken ziet de hemel er al strak blauw uit, het wordt beslist een warme dag. De velden wisselen elkaar af en een plekje schaduw is bijna niet te vinden. We rijden langsheen de tenen van de Vogezen en wisselen dan ook vaak tussen dalen en klimmen. Maar het is veeleer de warmte die deze dag tot een zware rit maakt. We kruisten de vallei van de Moezel in het plaatsje Charmes en vonden een plekje om te slapen in Darney. De camping was meteen ook het openbaar zwembad maar aangezien het bijna ging sluiten en ze ons verzekerden dat het water koud was, konden we ons gratis toegang verschaffen tot een meer dan frisse duik in het koude water. Die avond hebben we doorgebracht in het gezelschap van 2 nederlanders die deze route in omgekeerde richting aan het rijden waren. We wisselden wat informatie uit over het te verwachten traject, eet- en slaap mogelijkheden, maar al snel ging het gesprek over reizen. Hetgeen deze 2 reeds uitvoerig deden door met de motorfiets van Nederland naar Australie te rijden. De zon is niet weg te krijgen uit deze streek dus we gingen alweer vroeg op pad. Het is donderdag 15 augustus en ook hier in Frankrijk is dat een feestdag, met de daarbijhorende rommel of is het nu antiek beurzen. In Port sur Saone worden we gestopt door de braderij, maar na even onderhandelen mogen we er met onze fietsen toch doorheen. Hier verlaten we de beschreven route, een tip van de nederlanders, en gaan via een jaagpad langs de Saone rijden. Bij de tunnel voor schepen in St Albin houden we even halt, de Saone heeft hier elke paar kilometer een barrage en behalve deze tunnel doorheen een heuvel zijn er veel sluizen nodig om scheepvaart mogelijk te maken. Bij het aanschouwen van al dat water werd de verleiding groot om zelf verkoeling te zoeken in het frisse water. De tent wordt opgezet aan de oevers en een lekkere maaltijd wordt in een handomdraai in elkaar gestoken. Dat het die dag een feestdag was zullen we later die nacht ondervinden toen het die avond geplande Bal populaire uitgroeide tot een ware techno-rave. We genieten dus slechts van een halve nachtrust, maar het houdt ons niet tegen om vroeg, lees 7u30 op het zadel te springen. Op deze manier kunnen we gebruik maken van de koelere morgen om het grootste deel van de dag etappe af te leggen. Alzo bereiken we vroeg in de middag Arc-et-Senans ons beoogde doel voor die avond. Uiteraard moet je niet verwachten dat de winkels open zijn, vanaf een uur of twaalf en soms wel tot 15u liggen de Fransen op hun gat, siesta-tijd! Wij kunnen ze geen ongelijk geven en wachten rustig af met een frisse cola voor onze neus. We vullen de dag met wat lezen en maken gretig gebruik van het wasmachientje dat gratis ter beschikking staat op de camping. De Vogezen liggen ondertussen achter ons en we maken ons op om de Jura binnen te rijden. Zaterdag 17 augustus en het wordt een speciale dag, de zon komt stilaan priemend over de horizon, en we zijn alweer vroeg op pad. Vandaag klimmen we ons een weg naar 600 meter over een 4-tal km, eerlijkheidshalve toegeven dat we al op een 280 meter hoogte waren. Na deze klim konden we een in de rotsen uitgesleten amphiteater aanschouwen langs de Jura (Frankrijk) (Cirque Ladoye). Het landschap inspireerde onze honger en de voorraad brie en een heel brood (pain complet) ging dan ook snel naar binnen. Zoals de afgelopen dagen was verkoeling zoeken in de rivier, deze keer de L'Ain, een aangename afrondig van het fiets gedeelte. Nu nog wat inkopen doen en onszelf van een lekkere maaltijd voorzien en de nacht mag weer invallen. Oh ja, waarom was deze dag nu speciaal, wel we reden onze eerste lekke band en we overschreden de 1000 km.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Hoewel we steeds om de vier tot vijf dagen een fietsvrije dag inlasten, besluiten we dit nu niet te doen en rustig met korte etappes verder door de Jura te bollen. Zo bereiken we na een klim het Lac de Vouglans dat na de nodige barrages weer de L'ain wordt. De Gorge de L'ain wordt een prachtige afsluiter van de Jura, de hele morgen reden we in deze vallei. Via Poncin en Pont D'ain verlaten we de Jura en komen we terecht in de Rhone Vallei, het is hier dat we de groene route naar de Middellandse Zee verlaten. Vanaf nu zoeken we ons zelf een weg via de departementale wegen tot de eindbestemming Chambéry. Maandag 19 Augustus en het is alweer bloedheet, aangezien afkoelen in de rivier pas voor vanavond is, moet een ijskoude magnum voorlopig deze taak overnemen. Via de oevers van de Rhone komen we uiteindelijk op onze camping voor die avond. Chambéry ligt op een dag afstand en we besluiten dan ook er voor te gaan. We verlaten de Rhone vallei via enkele kleine tunnelletjes (oef dat is een pak minder klimmen) en een mooi vallei tot in Yenne. Iets verder is er een tunnel die ons op 2 km tot bij Lac du Bourget kan brengen maar helaas is deze verboden voor fietsers. Voor ons wordt het dus zweten en puffen om via de Col du Chat over de berg te rijden, 5 km naar boven en gelukkig maar evenveel naar beneden. Tijdens de afdaling stoppen we om te genieten van het panoramisch beeld van Lac du Bourget en de bergen op de achtergrond. Deze streek wordt de komende dagen ons actie terrein, we zijn nog een 4tal dagen te vroeg voor het trouwfeest en die zouden we rustig gaan opvullen. Rustig bleek alweer niet het juiste woord want op de eerste camping te Bourget-du-Lac werd onze nachtrust nog eens grondig verstoord door late feestvierders. Hoewel de camping gezellig gelegen was, was het er voor ons te druk en te 'toeristisch', maw wegwezen. Een bezoek aan de toeristische dienst van Chambéry bracht ons een hele stapel wandel en fietskaarten op alsmede wat info over andere campings. Via Chambéry en Candie reden we door naar de andere kant van het meer, Aix-les-bains. Deze camping lijkt ons wel rustig, aangezien de gemiddelde leeftijd van de aanwezige campingbewoner het dubbele is van de onze. Enkel het achter de hoek georganiseerde Frans kampioenschap petanque kan nog roet in het eten gooien, hoewel deze mensen niet bekend staan als grote lawaai makers. De volgende dag maakten we een korte bergrit en deden we nog eens een groot onderhoud aan onze fietsen. Die avond komen Nele en Nico, opweg naar hun vakantie bestemming, ons opzoeken om dan de dag erna samen iets te ondernemen. Na al het fietsen besloten we om in het Massif de Bauges een wandeling te maken. Een willekeurig uitgekozen route leverde ons prachtige beelden op. Na een klim door bossen bereikten we witte rotsen, vanwaar we een zicht hadden op Massif du Montblanc. Moe maar voldaan aan Massif de Bauges (Chambery) natuurschoon keren we terug naar de camping in Aix-les-Bains. Na de gebruikelijke daginkopen krijgen we helaas niet meer de tijd om gezellig te koken bij de tent. Het onweer dat bij het snijden van de groentjes al dreigde, barst nog voor het koken van het water los. Gelukkig vinden we onderdak in een zaaltje waar we alsnog onze menu kunnen bereiden. Terwijl Nele en Nico hun reisplannen verder opnemen, gaan wij op verkenning in Chambéry. We fietsen doorheen smalle straatjes en brede boulevards. We vinden het tamelijk fietsvriendelijk en blijven dus even rondhangen in de oude stadskern. Op de camping waar we enkele dagen geleden zijn neergestreken, zijn we niet meer weg te slaan en zo ontwaken we er nogmaals op zondag 25 augustus, de dag van het trouwfeest. We hebben er lang over getwijfeld hoe we de afstand tussen Aix en Chateau Candie zouden overbruggen; bus, taxi, liften, maar kozen uiteindelijk voor het meest vertrouwde, onze fietsen. Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 We vertrekken tijdig, aangezien onze kledij voor het feest met de ouders van Bert waren meegekomen en dus al op het kasteel lagen. Snel nog even opfrissen in een van de sjieke kamers van het kasteel en we zijn er klaar voor, hopelijk Bert en Lisa ook ! We hadden verder een zeer aangename dag met een mooie ceremonie, overheerlijk maal en gezellig avondfeest met vuurwerk. De opgeslagen calorieen snelden we er in het nachtelijke tochtje naar Aix-les-Bains weer af. Die nacht werd er eentje van het korte type omdat we tegen 10u terug werden verwacht op Chateau Candie voor een brunch aangeboden door het bruidspaar. Na deze copieuze feestmaaltijd was het tijd om de terugtocht in te zetten, dat verliep niet echt rimpeloos, maar daarover lees je verder meer. We besloten die dag nog een paar uurtjes te fietsen en toch minstens de Col du Chat te overbruggen. Al bij het naar boven fietsen vielen er af en toe druppels, maar dat was niets in vergelijking met de emmers water die ons in de afdaling werden gepresenteerd. Mede door materiaal pech zijn we gestrand in Yenne maar ons beoogde doel, de pas over te geraken was gelukt. Ziezo, we zijn nu op de terugweg, dewelke we via een heel ander traject hebben afgelegd. We kochten enkele Michelin kaarten en zochten ons een weg over de kleine departementele wegen die Frankrijk rijk is. U zal zich waarschijnlijk afvragen of we geen pech hebben gehad onderweg ? Jawel ook wij kregen onze portie. Hieronder volgt het verhaal van hoe onze fietsen deze tocht hebben doorgemaakt. Tot nagenoeg km 1000 was er geen vuiltje aan de lucht, tot op een mooie zomermorgen Leen in een punaise reed. (1-0). Even verder bij het verlaten van de Jura nabij Poncin liet Luc zijn ketting het in een klap afweten door in 2 te breken. Geen nood, het slechte schakeltje er tussenuit en de ketting heeft het tot onze thuiskomst gered. Enkele dagen verder bij het klimmen naar Col du Chat liep Luc zijn achterband stilaan leeg, even bijpompen dus. Helaas werkte deze truk maar even want de volgende ochtend was ook mijn band geheel leeg (1-1). De dag van het trouwfeest begint voor Leen een verhaaltje achterband ellende. In het kleine tochtje naar het kasteel (13 km) moeten we onderweg haar band een keer bijpompen. Een slecht teken, jawel om 1 uur 's nachts staat haar band geheel plat en moeten we hem weer even op spanning brengen. Wonderwel blijkt dit goed te gaan en vatten we ons nachtritje aan tot 1,5 km voor de camping waar het gedaan was, in 1 seconde plat. Je begrijpt dat we dan maar even zijn gaan lopen ipv in het holst van de nacht te gaan bandje lappen.

bandjes plakken ...

De volgende ochtend meteen de reserve band gestoken, maar oeps onze pomp is niet geschikt voor dat type ventiel. Ook geen probleem, snel even naar de benzinepomp om hem weer op druk te krijgen. Alzo kunnen wij weer op weg naar de brunch. Nog niet halverwege of haar band staat alweer langs de platte kant. Het vermoeden dat er iets in de buitenband steekt wordt alsmaar groter. Voor we vertrekken bekijken we de buitenband grondig en vinden we een klein braampje, eruit daarmee. Alweer naar de benzinepomp voor de nodige lucht. Hier eindigt voor Leen voorlopig het stukje buitenband ellende, maar de goden zijn ons die dag slecht gestemd. Een paar uur later in de gutsende regen gaat het plost "Bang". Even nog denk ik dat het de voorbij schietende wagen is, maar een fractie van een second later rij ik op mijn velg. Gelukkig kunnen we op een parkeerstrook onder een boom de schade inspecteren. En wat blijkt, een gebroken spaak en een aan flarden gescheurde binnenband, met bovenop een scheurtje in de buitenband. We vervangen de band en hopen hierop tot in het volgende dorp te rijden, maar deze vlieger gaat niet op, de scheur is te groot en de binnenband wil eruit.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Dus alweer een keer te voet, de volgende camping is gelukkig slechts enkele km verder. Meevaller ! er is een fietsenmaker in dit dorpje. Maar het was al tegen zessen aan en dus gesloten, morgen vroeg reserveer ik voor een grondige reparatie. De schade nog eens rustig bekijkend in een droge omgeving besluit ik het volgende : aangezien de fietsenmaker geen deftige nieuwe buitenband heeft wissel ik de buitenband van mijn voorwiel met het achterwiel, ik monteer een nieuwe binnenband op het achterwiel, vervang de gebroken spaak en leg de noodband die we bij hadden op het voorwiel. De fietsenmaker had ons gelukkig wel aan een verloopstukje kunnen helpen voor onze pomp en ik heb ook zijn werkbank mogen gebruiken voor het verwijderen van mijn tandwiel cassette. Voila, enkele vethandjes verder zijn we klaar om verder te fietsen, en deze reparaties blijken het te houden tot thuis. De tussenstand in plattebanden is dus min of meer opgelopen tot (3-2). Een dagje gaat het weer goed, tot Leen merkt dat haar achterband druk verliest. Nietwaar denk ik, maar het is helaas wel zo. Met af en toe wat bij pompen redden we het tot bij de camping. Geen probleem we zoeken nog eens goed naar een fitje en vinden het ook. Er moet iets zijn met die buitenband denk ik. en we keren hem letterlijk binnenste buiten. Tot onze opluchting treffen we na het grondig aflopen van de rubber en het opentrekken van alles wat verdacht lijkt, een klein stukje aluminium aan. Een mes en pincet zijn nodig om dit onheil stuk te verwijderen. Leen plakt met volle moed haar binnenband met de wetenschap dat het nu wel de laatste keer zal zijn. Helaas, de volgende dag blijkt de achterband alweer stilletjes lucht te verliezen. Wat raar nu, zijn hier heksen aan het werk ? Met een volle portie moed onderzoeken we wederom de opgelopen schade. Raar genoeg zit het fitje net naast het gisteren geplaatste plakkertje. Weerom die achterband nagekeken, misschien zit er nog wel een stukje aluminium in. Niks te vinden. Om deze fit te herstellen leek het mij best om het plakkertje er weer af te halen een nieuw te plakken voor de 2 gaatjes. Zo gezegd zo gedaan, maar raar genoeg kan ik na het verwijderen slechts 1 gaatje vinden. Dat brengt de tussenstand op 5-2 en meteen ook de eindstand, want de resterende 750 km werden zonder probleem afgefietst. Thuis werden de onderweg gemaakte noodoplossing terug helemaal in orde gebracht en zo zijn wij en onze fietsen klaar voor het grote oosterse avontuur. Tot dan

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Zuid Thailand September 2002 – Oktober 2002

“De zwervers....” Sawasdee Ka (of zoietske als hallo allemaal...) We zijn in Bangkok geraakt ! Wel met enige vertraging, maar eens een keertje vrijwillig... dus helemaal niet vervelend. In tegendeel, het gaf nog wat mogelijkheid om wat bij te rusten, in plaats van direct opgepropt in het vliegtuig hopeloos proberen te rusten gedurende veels te lange tijd. Als je een keertje veel tijd hebt, en met KLM wil vliegen, dan raad ik aan om je vlucht in het weekend te boeken. Blijkbaar gebeuren er dan regelmatig overboekingen.... Ze vroegen daar net voordat we gingen instappen of er vrijwilligers waren die ook de dag nadien nog naar Bangkok wilden vliegen. Buiten gratis overnachting en alle maaltijden kreeg je ook nog eens een vliegbon van 300 eurokes per persoon. Eigenlijk geen slecht begin, voor ne low-budget-reiziger. In het vier sterrenhotel hebben we dan ook nog een laatste keertje genoten van super deluxe van vanalles en nog wat. Een zalig bedje en baddeke, een buffet waarvan je onmogelijk alles kan proeven... Over de bagage moesten we ons gelukkig geen zorgen te maken, want die kon gewoon met de oorspronkelijke vlucht mee, anders hadden we dit ook niet gedaan,want het was ne hele zever om alles mee aan boord te krijgen, zonder dat we ons blauw zouden betalen. Na veel bla bla bla, hebben we alles wat we wilden mee gekregen zonder ook maar een extra frankske. Dit klinkt verdacht veel allemaal als beginnersgeluk ... Ook hier in Bangkok hebben we een luxe intrede gehad. Serge en Ingrid stonden ons op te wachten, en hebben ons al direct ingewijd in de lekkere en leuke geheimpjes van deze stad. Bangkok vind ik echt een mengelmoes van honderden indrukken... die je eerst nog wat moet laten bezinken. Goed of slecht ... kan er vorlopig nog geen oordeel over kwijt. Het is hier wel warm, zeg maar heet, het zweet druppelt tot savonds laat langs men hele lijf. Verkoeling vind je hier af en toe in een warenhuis, of zoals nu hier, in een internetcafeke. We zijn nu aan het eind van het regenseizoen, en ik had gelezen dat je dan in Bangkok door het water zou baden, maar dat valt reuze mee. Tot nu toe heeft het nog niet heel veel geregend, enkel twee keer savonds. Ten noorden van Bangkok zijn er wel ettelijke onbereikbare plaatsen naar ze ons vertellen. Daarom vertrekken we morgen naar het zuiden... De praya rivier hier in Bangkok begint wel gevaarlijk hoog te staan. Die rivier lijkt meer op een roetjsbaan in een pretpark. Tientallen bootjes en riviertaxi's cris crossen er door mekaar, zo lijkt het als je vanop de kade kijkt, maar eens dat je dan zelf in zone boot zit, vind je het een luxe manier om van de ene kant van Bangkok naar de andere kant te manoevreren. Stukken beter dan met de bus of taxi, want de wegen hier zitten overvol, de hele dag door. En Bangkok lijkt nooit te gaan slapen, tot heel heel laat vind je hier Chao Praya (Bangkok) nog veel beweging op straat. Ook binnenshuis keuvelen ze vaak nog lang door. Bij een goed glas Chang en verrukkelijk lekker eten.... Chang is bier, vergelijkbaar met ne goeie stella of San Miguel (voor de Nepalgangers). En de monden van de Thais staan blijkbaar gene minuut stil. Om te eten moet je nooit lang zoeken, en de stallekes hier op straat verkopen veels te veel van het goede (dringend op die fiets voordat ...) Maar het is niet steeds slecht voor de lijn, ook heel veel verse exotische vruchtjes en sappekes en natuurlijk steeds voor zo goed als geen geld. 's Avonds zoeken we ons een plekske op een terraske, en dan bij de nodige Chang kun je vanalles en nog wat op een barbecue laten garen. Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Lekkere vis, garnalen, inktvis, mosselen en cockels, en ook gewone kippeboutjes. Een andere avond zetten we ons dan op een terras van een echte Thai-op-straat-kok, en kiezen we tussen currykes, tomjans (pikante soep met vlees of vis), noedelkes of rijst.... en steeds pittig en spicy gekruid natuurlijk. We logeren hier in een toffe gueshouse bij mama. Ze nam direct Luc al ne keer goed vast, want met zijn lengte is hij hier soms wel wat de clown.... Het kamerke is piepklein, je zou ze nu moeten zien, met de fietsen er nog in, en dan de waslijn gespannen... en voorts wandel je gewoon door de leefruimte van het gezin dat de guesthouse runt. Supergemoedelijk. Morgenmiddag is het tijd voor wat actie en verkenning. We nemen dan afscheid van Serge en Ingrid en we trekken naar het Zuiden. We nemen de trein tot aan de Maleisische grens (plaatske Sungai Kolok) en van daaruit vertrekken we met de fiets richting Bangkok terug (een goeie 1500 km), waar we dan op het einde van volgende maand Bart en Annick oppikken om richting Cambodia te fietsen. Ik heb er geen idee van of we nu onderweg in de komende 4 weken kunnen berichten, (vermoedelijk wel), maar nu weten jullie toch al een klein beetje waar we uithangen. Hopelijk met jullie ook alles goed ? Het komt er niet steeds van om de persoonlijke mailtjes snel te beantwoorden, maar we krijgen wel heel graag af en toe wat nieuws van het thuisfront, goed of slecht.... Heb je er nu genoeg van om al die reisverhalen van onze kant steeds maar weer in je bus te krijgen, erger jezelf niet, en laat het gewoon weten.... en het zal niet meer gebeuren. Vanaf oktober kun je ook steeds de verhaaltjes en andere weetjes en kiekjes op de website bekijken : http://home.tiscali.be/zwervers (nu nog steeds under construction, ligt aan onszelf, sorry) In ieder geval, tot hoors ! Groetjes van Leen en ook van de Luc

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Zuid Thailand September 2002 – Oktober 2002 Thailand, Pattani, 3 oktober 2002

"Hello You !" Zo worden we hier ontelbare keren per dag begroet. Ik vermoed dat ze willen zeggen : Hello, how are you ?, maar om de een of andere reden is dit Hello You geworden. Best wel grappig. Was ik de vorige keer nog dolenthousiast aan 't vertellen over het lekkere eten dat je hier van 't straat 'plukt'.... de dag nadien was 't wat minder. Misselijk en ontelbare keren op de pot zitten je weet wel wat, en als ik eten rook, werd ik al gelijk niet goed. Tja, dat hoort er wel een beetje bij. Gelukkig is het bij 1 dagske gebleven en smaakt alles nu terug overheerlijk, want hier in het uiterste Zuiden, vind je gewoonweg nietske westers. De beginnersluxe is ons nog even helemaal tot in het zuiden gevolgd. We gingen met de nacht trein, en na vorige ervaringen (wel in India), waren we voorzien van lakens en dekens voor een rustig nachtje.We konden onze ogen niet geloven, toen na het avondeten iemand alle bedden 1 voor 1 kwam opmaken. En niet zomaar die beddekes naar beneden klappen, ze werden ook voorzien van kraakwitte lakens, een hoofdkussen en gordijntjes! 't was zalig om in deze trein de nacht door te brengen. Intussen hebben we er al drie fietsdagen opzitten, en ik hoor sommigen onder jullie al afvragen, hoe redden die berg en ijsfanaten het daar in die tropische hitte aan de kust ? Als ik dan vertel dat we reeds op dag drie een dikke 120 km gefietst hebben...blijkt het toch dat grenzen verlegbaar zijn... Zo fietsend langs witte bounty-stranden geeft je de mogelijkheid natuurlijk om af en toe die blauwe zee in te duiken. Na het eerste nachtje kamperen op het strand zaten we er al om 6 uur 's morgens in. Je moet ook nooit ver rijden voor een verfrissend drankske. Knal roze en fluo groene fanta's, en natuurlijk ook de coca-cola worden massaal bijgetankt. Meestal krijg je er een bomvol glas ijs bij geserveerd. En als je niet ter plekke blijft gieten ze de hele boel met ijs en al in een plastieken zakje. Echt alles kieperen ze hier de Koh Ngai (Thailand) zakskes in, soepekes, rijst, fruit... Over het eten is het echt wel moeilijk om te zwijgen, 't is echt wel een fijne keuken, gelijk waar je eet. En ik dacht dat ik het nooit zou kunnen, zo 's morgens al een noedelsoepeke eten, maar af en toe kan het niet anders, en eigenlijk is het wel stevige fietskost om op te vertrekken. Af en toe is er ook wel koffie met wat zoetigheden ergens op te pikken. En bij een koffie krijg je steeds een hele pot met thee geserveerd... om de koffie door te spoelen ! De nacht brengen we soms in de tent door, andere keren in een guesthouse of hotel. Voor de prijs moet je het niet laten. Tussen 1,5 en 2 euro per nacht per persoon.... Ook het eten is te goedkoop en lekker om zelf te gaan liggen kokkerellen. Er wordt hier bitterweinig gefietst in Thailand, iedereen sjoetert hier met kleine brommerkes rond. We krijgen wel vele aanmoedigingen, en de duimen gaan vaak omhoog als ze ons met pak en zak zien voorbij rijden. De streek waar we nu zijn is nog maar door weinig toeristen bezocht blijkbaar, we zijn er zelf, op 1 koppel na, ook nog geen andere tegen gekomen. Thais spreken zo goed als geen Engels. Maar ze zijn steeds wel heel behulpzaam en 't is van tijd tot tijd echt met hand en tand communiceren.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Tijd om deze mail af te sluiten voor ik hier knettergek word. We zitten hier in een internetcafeke waar de jongeren luidruchtige spellekes spelen, en zo ne toerist die wat probeert te tokkelen kan aan hun enthousiasme niet veel veranderen.... het werkt eerder omgekeerd...

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Zuid Thailand September 2002 – Oktober 2002 Trang, 10 oktober 2002

“Festival tijd” Weer een weekske verder getrapt intussen, en nog steeds flink aan 't zweten ! Voor ik het vergeet te vertellen, en jullie in paniek zijn door het lezen van kranten, wij zijn nog steeds gespaard van zware regens en overstromingen, dit in tegenstelling tot heel veel plaatsen in Thailand, we hebben precies weer de portie geluk meegenomen (hoelang kan zoietske blijven duren ??). Ieder jaar is er in Thailand tegen het einde van de Moesson wel wateroverlast, maar dit jaar is het net, als in andere Moesson landen, van een buitengewoon kaliber. Intussen begin ik er door al dat fietsen in warme gebieden een beetje uit te zien als nen driekleuren ijskreem... In Frankrijk gefietst in shortje en toppeke, hier nu in een broek net over de knie en t-shirt (met respect voor de moslim-bevolking, hier voornamelijk in het zuiden), zie je me al op het strand.... echt geen zicht ! Tot nu toe waren we steeds alleen op die stranden. In meer dan 1,5 week slechts 1 ander koppel toeristen ontmoet, maar ik vrees dat we nu in wat toeristischer gebied zijn aanbeland. We hebben intussen al kunnen kennismaken met verschillende manieren van feesten van de Thais. Vorige zondag was het dodenherdenking, een beetje zoals Allerheiligen bij ons, vermoed ik. 's morgens zagen we onnoemelijk veel volk met heel der picknicks de stad uit trekken... 't was toch zondag....gaan al die mensen nu naar de beach ? Even later werd het duidelijk, bij elke Wat (boeddhistische tempel) zat er een massa volk. Eerst dachten we, dat ze hier nog trouw iedere zondag naar de mis gingen, maar wat later kregen we de uitleg, in stukken en brokken. Van de overleden familieleden worden beenderen en botten bewaard in de Wats, en daar vind dan een ceremonie plaats, voorgegaan door de monikken. Het was een echt familiefeest, met bijhorend lekker eten natuurlijk. Deze lekkere happekes kregen we spontaan aangeboden, en weigeren was uit den boze. Ik had nen hele zak met rijstzoetigheden, ingepakt in bananenbladeren, verzameld. En toen ik terug kwam stond Luc daar met een ruikerke van rijst gemaakte bloemekes en een paar liter water rijker. Diezelfde dag gingen we nog verder naar een watervogelreservaat, en ook daar mochten we weer delen in de feestelijkheden. Supergastvrije mensen, die Thais hier in het Zuiden ! En niet enkel op die feestdag, we hebben al verschillende keren eten aangeboden gekregen. Gisteren kwamen we in Trang toe, en ik had eerder deze week in de krant gelezendat er het jaarlijkse vegetarische festival plaats vond. Toen ik me in ons kamerke afvroeg, waar er ietske zou te zien zijn, hoorde ik al vanalles dat verdacht veel op 'festival' leek. Vlug vlug naar buiten gespurt, net op tijd om de hele processie te kunnen zien, en wat voor een processie. Met veel muziek, dans en vuurwerk ! Het is een chinees festival van oorsprong, en duurt negen dagen. Het heeft natuurlijk weer vanalles te maken met het gunstig stemmen van goden, en uitdrijven van slechte geesten. Op de straten voor de huizen stonden mooi opgestelde tafels met daarop allerhande offers, kaarsen, wierook, en ook negen kleine kommetjes met thee en andere drinkbare lekkernijen. Allerlei uitgebeelde goden komen in Trang (Thailand) die processie voorbij, het zijn mensen die in een bepaalde trance zijn gebracht, en zij zegenen dan de personen die bij dat huis horen, deze laatsten zitten allemaal op hun knieen, met hun handen gevouwen in de Wai-houding. (De Wai is de Thaise begroeting, vergelijkbaar met de Namaste uit Nepal) Iedereen was ook volledig in het wit gekleed, zowel de mensen in de processie, als de mensen aan de huizen, en ze liepen ook allen op blote voeten.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Er zijn dan ook bepaalde goden die van die knalbommekes ontsteken, en daaronder staan dansen. Dan komen er ook nog de chinese draken aan te pas natuurlijk.. 't was echt een lust voor oor en oog! Toen we 's avonds zaten te eten werden we nog getrakteerd op een knap vuurwerk, en toen we terug richting slaapplaats wandelden botsten we op een straatspektakel, met verlichte draken. Trang staat bekend als 1 van de properste stadjes van Thailand en dat werd ook gisterenavond duidelijk, de stoet was nog maar amper gepasseerd, en een heel leger veegmannen dook al op in de straten. Het fietsen is echt tof. Bij de doorsteek van de oost naar de westkant van Zuid-Thailand, waren we een beetje aan het verdwalen geraakt, maar eigenlijk is dat de beste manier om op de leukste plekjes te komen. Zo zijn we dwars door het Taleh Noi Wildlife Reserve gefietst, zalig rustig, veel watervogels en buffels gezien, en dit zonder dat we het vooraf hadden 'gepland'. Het zijn vaak de plekjes die niet in je reisgids staan, waar je echt verrast wordt. Het is daar soms wel wat lastiger zoeken naar een slaapplaatske, maar we hebben al iedere nacht zalig geslapen ! We hebben natuurlijk altijd de tent voor handen, en die kun je hier in Thailand gemakkelijk ongestoord neerplanten. Van de week weer een keertje op het strand, nog geen 5 meter van de waterlijn. In de buurt van het strand was er een klein marktje en daar hebben we ons gaan bevoorraden met lekkere verse vis, die we 's avonds voor het tentje, onder een ongelofelijke sterrenhemel, hebben klaargestoomd. 's morgens nog voor de zon kwam piepen, waren de vele krabben, op volle speed, de enige levende zielen die het strand bevolkten. Als jullie de broodjes en boterhammekes voor de lunch wat beu zijn...ik heb een goei alternatief ! Een stevig noedelsoepeke, met verse groenten en kruiden, wat kip of tofu of ander vlees of vis.... wat denk je, een gat in de markt in Belgie ? 't zal waarschijnlijk niet aan nen halve euro per stevige kom kunnen verkocht worden daar, volgens mij ben je dit al kwijt aan de verse koriander alleen. We waren net rond de lunchpauze aan een bedrijf beland, en iedereen spurtte daar naar buiten voor z'n noedelsoepeke. Bij 30 gradenen meer zou je niet verwachten dat het zo lekker zou smaken, maar toch ! Die noedelsoepekes worden echt op alle momenten van de dag gegeten. Ik had nooit gedacht dat ik dat als ontbijt zou binnen krijgen, maar 't is me gelukt! Of een goeie portie rijst, maar dan toch nog niet met de pikante mmm, lekker zo een soepje vis of vlees gerechtjes erbij. Weet iedere Thai ons Belgenlandje op de wereldkaart te plaatsen ?? Wel als het een voetbal-liefhebber is ! Er hangen hier zelfs posters van onze rode duivels op plaatskes, waar waarschijnlijk nog nooit nen Belg is binnen geweest. Waar die voetbal al niet goed voor kan zijn soms. Want die vraag krijg je natuurlijk wel constant "Where are you from ?"... en ze moeten ook ten allen tijde weten waarnaar je op weg bent. Ze doen dan alle moeite om je op de juiste weg te helpen. Ze zijn echt wel sociaal de Thais, vaak komen ze bij aan je tafeltje zitten om een klappeke te doen, niet steeds gemakkelijk babbelen met die paar woordjes Engels die ze kennen, maar stukje bij beetje komen we meer en meer van hen te weten. Thailand, tot nu toe, een prachtig land, met een toffe bevolking! Ben benieuwd naar de komende week, waar we ons op ietske toeristischer gebied gaan begeven ...

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Zuid Thailand September 2002 – Oktober 2002 Bangkok, 28 oktober 2002

“Eerste fietstocht reeds achter de rug (in de benen).” Inderdaad, terug in Bangkok, sinds vanmorgen 6 uur ongeveer, en dit betekent ook het einde van de eerste Oosterse fietstocht met ons twee.... Morgenvroeg om 6 uur pikken we Bart en Annick op aan de luchthaven om samen nog een klein stukje Thailand te verkennen, en dan verder door te fietsen naar Cambodia. 1700 km staan er intussen op de kilometerteller. Niet al te slecht voor ons hier in de tropen. Nog steeds zweten a volonte, maar toch ook niet meer gespaard gebleven van wat tropische buitjes. Aan de westkust kregen we een heel andere omgeving om door te fietsen. Heel knap, van die limestone cliffs, die her en der opduiken, op het land, maar ook in de zee. Aan Hat Yao Mae kwamen we net met laag water, zodat we over het strand naar van die grotten konden wandelen. Van de prachtige zonsondergang hebben we daar al zwemmend genoten, niet te doen gewoon, hoe die oranje-rode zon weerkaatst in het water, en als je daar dan zo juist met je koppeke boven hangt, geeft dit echt wel een aparte sfeer. Een dag later hebben we ons ne keer laten afdrijven naar een 'onbewoond eiland' (Koh Ngai), allez ja, onbewoond is een groot woord. Er was een soort van een resort gebouwd, waar meer personeel logeerde dan toeristen. De hutjes die ze verhuurden vonden we wat te duur, dus hebben wij dan maar ons tent opgesteld, waar ze geen probleem mee hadden, er was zelfs een douche ter beschikking. Met 2 bootjes geraakten we op Koh Ngai, eerst een wat grotere, en dan zo'ne long-tail-boot. Onderweg zagen we springende vissen en ook vliegende exemplaren! Uitstappen moest je in het water doen, en ik die dacht dat ik al helder water had gezien.... Ik was er ook van overtuigd dat die precies getrukeerde foto's in zo van die brochurekes echt waren om toeristen te lokken en te foppen. Maar nee, dat bestaat dus helemaal echt waar. Op zwemafstand van het strand lag er een koraal rif, snorkelen dus ! Voor mij de eerste keer, en wat een ervaring ! Je waant je echt in een tropisch aquarium met duizenden viskes, in alle formaten, en vooral ook in van die prachtige kleuren, echt ongelofelijk. Na dit klein stukje paradijs, wij terug in de boot, richting Koh Lanta. Dit is een eiland, niet zo ver van het vaste land, waar wel gewoon dorpkes zijn. Maar jammer genoeg, is de toeristen industrie hier echt zwaar aan het werk gegaan. In plaats van pick ups met heel der families tegen te komen, zitten die daar volgestouwd met toeristen. We zijn hier dan maar vlug dwars door gefietst, want heel veel speciaals was er niet te zien. In het stadje Krabi hadden we het wel naar onze zin. We logeerden in een hele gezellige guesthouse, nog authentiek, helemaal in hout. De afsluiting van het vegetarische festival konden we aanschouwen van op het terras van onze 'star' guesthouse. De goden werden met boten de rivier op gestuurd, en natuurlijk ook weer met veel knal en vuurwerk. In de buurt van Krabi was er een belangrijke 'Wat'. Als jullie je afvragen of een fietser ook nog wel kan stappen. Geen probleem, 1237 trappekes naar boven als het moet, maar we zullen maar niet vertellen hoe stijf we 2 dagen nadien nog waren... Aan de Wat kon je zowat ronddolen in een klein woudje, waar je allerhande grotten en bouddha's tegen kwam. Op de top van een heuvel (1237 trappen naar boven dus), waren ze bezig met een inmens groot bouddha-beeld te bouwen. Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Het kon niet blijven duren, dat we steeds van onder de donkere wolken weg glipten. In Ao Nang, wilden we weer een bootje in, richting bijzondere strandjes, rotsen en grotten. In de verte dreigden donkere wolken, en iets in mij vond dat dit uitstapke niet echt hoefde, maar toch, de intuitie aan de kant geschoven, en mee de boot in, zonder fiets en pak en zak gelukkig. Het was er wel heel knap, maar na een uurke begon begon het stevig te waaien en regenen. Wij moesten toen nog wel terug met die kleine bootjes, en terwijl we daar op het strand stonden te twijfelen, gingen die nogal serieus te keer. Eentje dreigde te zinken, en met alle man-kracht, aanwezig op het strand, kon die boot gelukkig terug gered worden. Toen Luc nog niet goed terug bekomen was, zei 1 van de schippers, dat we nu wel konden varen....... ik had hem net voordien een pilske en energiedrankske zien binnen spelen.... hij zag het dus helemaal zitten. Maar ik eigenlijk niet zo, heb hem nogal genepen, en vooral in Luc z'n benen geknepen.....Onderweg lag er dan ook nog een bootje stuurloos in pan te wezen, dat we hielpen depaneren, was ik blij dat ik terug vaste bodem onder de voeten had, en in 't vervolg luister ik toch beter naar de intuitie, denk ik ? We hebben al een paar keren enthousiaste madammen en ook een paar heren, 's avonds zien turnen, gewoon voor het gemeente huis. Op ne goeie morgen werden wij voor half 6 gewekt door ne stevige beat... we dachten, 't zal toch niet zone johnny zijn met z'n auto radio op 10, die hier al rondhangt zekers....nee, we sliepen tegenover het gemeentehuis, en daar stonden ze dus al voor dag en dauw dapper te springen, die sportieve thaise madammen ! Een andere favoriete bezigheid, maar dan ietske minder sportief, is het liggen in de hangmat... Op de gekste plaatsen tref je dit aan, gespannen onder het zeiltje op de boot of op de vrachtwagen, in hun winkels, onder hun huizen....'t is super schattig om de babykes erin te zien slapen, maar even goed ligt den bompa erin te maffen, gelijk welk uur van de dag. Op Koh Pha Ngan was er ook eentje bij ons hutteke gespannen. Na een vermoeiende doorsteek terug van oost naar west, waren we terug op een eiland, Koh Pha Ngan beland, en ik kan je verzekeren, een middagske bekomen in de hangmat doet wonderen. Twee dagen later was ik terug verbannen naar de hangmat, maar deze keer verplicht, met een gebroken kleine teen. Ik snap dat dus niet, iedereen loopt hier te pas en te onpas op blote voeten rond, en als ik dat efkes doe, knal, ligt er een steen voor mijn voeten. Vorig jaar in Nepal heb ik er een tijdje mee afgezien, en nu was m'n allerkleinste het slachtoffer. De eerste dag deed het best wel pijn, maar nadien ben ik terug de fiets opgesprongen, en so far, so good..... Als je goedkoop wil overnachten, moet je af en toe wel een paar extra's incalculeren. Zo kan het gebeuren dat je de kamer, meer specifiek de badkamer, moet delen met andere gasten. In Khlong Thom hadden we mama en baby kikker mee op de pot zitten, en mister kakkerlak boven de waterbak. De kikkers hadden we rustig buiten gezet, maar 's morgens zaten die daar dus gezellig terug binnen. Wij waren duidelijk de inbrekers in hun territorium. In ons hutteke op Koh Pha Ngan werd ik 's nachts wakker gemaakt door de druppels regen, die gewoon door de gaten van het rieten dak liepen. Misschien vragen jullie je ook wel af hoe het met de honden verloopt ? Want het is algemeen geweten dat honden en fietsers geen al te beste vrienden zijn. Ik weet niet wat het juist is dat die beesten zo gek maakt (als iemand het weet, graag...), maar meestal gaan ze als een gek tekeer, en komen ze aangecrosst met hun tanden bloot. In Frankrijk blaften de honden meestal als gek, maar gelukkig zaten ze daar meestal vast. Hier in Thailand blijven de meeste beesten er ongewoon kalm bij (oef !), komt dit door het warme weer, of zijn ze gewend aan voorbijkomende tweewielers (geen fietsen hier, maar de scooterkes).... Af en toe heb je natuurlijk prijs en is er er ene bij die perse Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 meer dan zijn gebied wil verdedigen. Ik heb daarvoor een extra hondenversnelling op m'n fiets steken, hoe moeizaam het soms ook kan gaan, hoor ik zo'n keffer, in no time ben ik een paar tientallen meter verder zonder moeite. Maar dit ben ik nu aan 't afleren, want Luc gebruikte een andere, veel effectievere techniek, namelijk gewoon stoppen en kwaad tegen die hond roepen wat hij nu eigenlijk wel van plan is... en dat helpt dus echt ! Het vraagt moed, moet ik toegeven, maar tot nu toe is dit het enige wondermiddel.... Ik zal deze keer proberen jullie niet te verlekkeren met dat superspul dat je op die nachtmarktjes kan vinden, of dat ze langs de kant van de weg staan te bakken, of wat ze allemaal tussen van die bamboestokjes staan te braden, of in van die stallekes waar je je gewoon laat verrassen....... nog gene ene pizza of pasta heeft ons kunnen bekoren..... 't is zover, onze website is zo goed als klaar, allez ja, klaar gaat die nooit zijn, hij is konstant in evolutie natuurlijk.. onze webmasters hebben knap werk verricht ! Robert en Koen, nen dikke proficiat en alvast merci he ! Ga eens kijken en herken jezelf op http://home.tiscali.be/zwervers ! Tegen het einde van de week zijn we normaal gezien in Cambodia. Daarna fietsen we door Vietnam en dan Laos, vooraleer we terug via Thailand naar andere oorden trekken. Email en internet is in de komende maanden niet meer zo evident, dus het kan wat langer duren eer je ons gaat horen, vanaf volgende week. Maar geen nieuws is goei nieuws he ! Hopelijk is 't bij jullie ook allemaal nog goei nieuws ! Heel veel groetjes en tot hoors leen en luc

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Cambodia November 2002 Cambodia - Phnom Penh, 11 november 2002 “Bye bye Thailand, Hello Cambodia.” (door Annick) Bart en ik (Annick) zijn op 28/10 vertrokken richting Bangkok, waar Leen en Luc ons om 6u 's morgens vrolijk stonden op te wachten. Ze zagen er echt fantastisch uit: allebei mooi zongebruind, relaxed, vrolijk wuivend om de eerste bezoekertjes uit Belgie op te vangen. Je moet ze hier zien rondwandelen, of -fietsen: het is alsof ze nooit anders gedaan hebben. Vraag gerust aan Luc de weg naar de dichtsbijzijnde Seven-Eleven (mini-carrefour) en hij zal het je tot in de puntjes uitleggen... We zijn gestart met twee dagen Bangkok, voornamelijk om onze visum voor Cambodja te regelen. Na twee dagen rond te hossen in Bangkok; te voet en met de boottaxi, hebben we de bus genomen naar Koh Chang, een eiland ten zuiden van Bangkok. "We zullen even gaan rusten in Koh Chang'' werd ons verteld, maar daar was dus niets van aan ... we kwamen in de stikdonkere toe, en moesten al gelijk al wat maar licht kon maken bovenhalen. Leen en Luc supergoed uitgedost voor de donkerte natuurlijk, een speciaal fluo-jasje, ... ze zijn echt op alles voorzien! De eerste de beste slaapplaats dan maar genomen, en de volgende dag kwam de verrassing: vooraleer we konden gaan rusten aan het strand moesten we nog 20km hardnekkig klimmen ... Na twee dagen strand,snorkelen, rusten, ... moesten we natuurlijk terug die heuvel over om af het eiland te geraken! En toen kon het echte werk beginnen ... fietsen naar de grens tussen Thailand en Cambodja, verder Cambodja in ... De mensen zijn hier echt ongelofelijk vriendelijk: we horen hier de ganse dag niet anders dan kinderen die roepen "hello, bey bey, what's your name?" Het antwoord is niet altijd even belangrijk, maar die paar woorden Engels die ze kennen hebben ze toch weeral eens kunnen oefenen... Annick & Bart

Ze doen het hier echt wel heel goed Leen en Luc. Op tijd en stond kuisen ze hun fietsen (zo grondig heb ik dat dus nog nooit gedaan, maar voor hen is het even vanzelfsprekend als je tanden poetsen lijkt wel!), en verder zijn ze maar echt gelukkig als er minstens een kilometer of tachtig (80!) op een dag wordt gefietst (maar het mag ook gerust wat meer zijn). Momenteel zitten we voor een kleine drie dagen in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Dat is hier al heel wat anders! Dag en nacht razen de brommertjes door de straten, kriskras door elkaar. Eén dag hebben we ons fietske laten rusten, maar vandaag moest hij toch alweer van stal komen om nog wat rond te toeren! Morgenvroeg nemen we de boot naar het Noorden, naar Siem Reap, waar de tempels van Angkor liggen. Daar blijven we drie dagen om al die opgravingen enz. te bekijken,en jammer genoeg moeten Bart en ik dan al weer terug naar Bangkok. Leen en Luc zullen dan nog een weekje hier blijven (want er is toch wel één route uit de Lonely Planet die we nog niet gefietst hebben ...) vooraleer ze naar Vietnam hossen. Eens terug in België stuur ik wel wat foto's door, en nog wat laatste nieuwtjes. Annick Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Cambodia November 2002 Cambodia, Phnom Penh, 21 november 2002

“Zwervers verkenne Cambodia” Rustdag vandaag, tijd om eens efkes wat te schrijven over de voorbije weken. Een dikke drie weken hebben we hier in goei gezelschap doorgebracht, en nu zijn we efkes terug onder ons tweekes. Interimzwerver Annick heeft ons verrast met een stukje op de website te zetten....een keertje een andere kijk op het zwerversbestaan... Een paar woordjes nu van mij over Cambodia. 't gaat moeilijk zijn om niet super enthousiast jullie allemaal snel naar hier te lokken, want dit prachtige'land heeft echt wel vanalles en nog wat te bieden. En kom met de fiets zou ik zeggen, want dit land is gewoon ideaal om met de fiets te 'verkennen'. Dat veel mensen hier een verschrikkelijke oorlog vrij recent hebben meegemaakt, merk je nauwelijks. De moed waarmee ze hun leven terug opbouwen is inspirerend. Onmiddellijk na de grensovergang was het duidelijk dat je in een ander land was. Auto's waren er nog nauwelijks te bespeuren, en we waren hier niet meer de enigen op de fiets, zoals in Thailand. Zalig ! In Cambodia moesten we ook terug langs de rechterkant rijden, terug aanpassen dus. Aan de grens heb je van die kerels die je perse ergens een guesthouse willen aansmeren. En zo was er ene die we niet konden afschudden, gelukkig best een sympathiek iemand, die ons met z'n brommerke escorteerde. We hebben de rollen even om gedraaid, hij m'n fietske op en ik dan met zijn brommerke natuurlijk. De eerste heuvel vloog hij wat te enthousiast op, en halverwege was z'n pijp al uit, het eerste beste stalleke kocht hij water, en zat hij daar zo precies helemaal leeg te wezen. Toch wilde hij nog eens proberen, en zo zijn we een 13-tal kilometer tot in Koh Kong gereden. Daar kochten we een ticket voor de boot, die ons de dag nadien tot in Sihanoukville bracht. Gelukkig dat de fietsen op het dek goed vast gesjord waren, want de zee was niet echt rustig. Op de boot was er een meisje, dat van haar zus een hele lading vreemde produkten had meegekregen van haar zus om in de hoofdstad te gaan verkopen. Zo zaten er avocado's tussen, en dat kennen de cambodianen totaal niet. Nu had ik toevallig het recept van een lekkere guacamole op zak (tja, die zakken moet met ietske vol zitten he ....), en we hebben haar daar mee de stad in gestuurd. In Sihanoukville hebben we ook even tussen de soep en de patatten het visum voor Vietnam geregeld, dit was gewoonweg op minder dan 10 minuten in kannen en kruiken... raar maar waar... De eerste route van Sihanoukville naar Phnom Penh lag er best al goed geasfalteerd bij, met uitzondering van 1 stuk voor Kampot. Veelbelovend, en dit in tegenstelling tot wat we dachten van de cambodiaanse wegen. Veel fietsers en toch ook al een heel pak brommerkes op de weg. Als jullie vinden dat we wat zwaar bepakt zijn (terecht), moet je sommigecambodianen zien rondfietsen. Je houdt het niet voor mogelijk wat je kan vervoeren op zo'n tweewieler. Levende grote varkens, die op hun rug achterop worden gebonden. Soms ook een rieten ren met een hele nest kleine biggetjes. Kippen, ontelbare, en zo vastgebonden, dat je maar amper ziet dat ze per fiets worden vervoerd. Hoog gestapelde rieten manden, bussels stro, een resem kinderen.....'t is echt onvoorstelbaar hoe ze het doen. Een cambodiaan herken je vaak aan z'n krama. Dit is een ruiten sjaal, meestal in het rood, maar vaak ook in het paars, blauw, groen... Als bescherming voor de hete zon wordt die meestal op het hoofd gebonden. Maar eigenlijk is het echt een goed-voor-alles huis-tuin-keuken hulpje. Als sjaal als de wind wat frisser is, als bescherming voor het stof voor je neus en mond, als draagdoek voor je kleine baby, als fietsstoeleke om je peuter vooraan op je fiets mee te voeren....

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 In de hoofdstad Phnom Penh rijdt er wel een heel pak meer gemotoriseerd verkeer. Een gouden verkeersregel is 'soepel' rijden. Als je wil afdraaien, ga je gewoon al een tijdje spookrijden, iedereen wijkt rustig uit. Als voetganger oversteken lijkt onmogelijk, toch is het veel simpeler dan het lijkt. Je gaat rustig de baan op, niet twijfelen, anders weten de automobilisten en motorrijders niet meer welke kant te kiezen, en zo bereik je de overkant zonder kleerscheuren. Wat ook uniek is, is het seconde tellerke bij het rode en groene licht, dat aangeeft hoelang je moet wachten. Een stad betekent meestal cultuur op het programma. Wat Phnom, het nationaal museum, het koninklijk paleis... allemaal prachtig! Jezelf een beeld vormen bij het recente oorlogsverleden kan in het Tuol Sleng Museum en de killing Fields. Vooral de film die daar werd gedraaid, maakte het allemaal zo onverdraaglijk echt. Op de 'nieuwe' markt en de 'russische' markt was het tijd voor een beetje shopping. Onderweg aan een klooster ondervonden we hoe gastvrij monniken kunnen zijn. We werden er getrakteerd op een supergrote kokosnoot en een Straatbeeld Phnom Penh (Cambodia) portie fruit. In Phnom Penh leerden we ook Sybo kennen, een sympathieke Nederlander die hier ook op fietsreis was. Z'n eerste ervaringen alleen, voor de eerste keer in Azie, op de fiets, waren niet zo positief, daarom dat hij graag met ons inpikte voor een tijdje. Met z'n vijven zijn we dan over de Tonle Sap-rivier naar Siem Reap gevaren, een prachtige tocht. Siem Reap was de uitvalsbasis om Angkor te bezoeken. Angkor beschrijven is niet te doen, je moet het gewoon zien, en dan besef je dat het 1 van de knapste bouwwerken in de wereld is. Het is 1 van de 7 man-gemaakte-wereldwonderen. Een hele verzameling tempels en paleizen uit het Khmer tijdperk, gebouwd in de jaren 800 - 1400, gelegen in een soort van een regenwoud. We hadden een pas voor 3 dagen gekocht, en ik was het na die drie dagen nog helemaal niet beu. Duizenden toeristen bezoeken Angkor dagelijks. En een toerist is een raar dier soms. Zo kun je bij zonsopgang naar Angkor Wat gaan kijken, de meest bekende tempel. Iedereen op het brommerke of met het buske ernaartoe voor dag en dauw, maar als de zon dan goed en wel boven de horizon staat, verdwijnt iedereen terug richting Siem Reap, voor z'n ontbijt. En dat is dan de moment om er te blijven natuurlijk. Onbeschrijflijk, die rust die je dan ervaart, in de grootsheid van de paleizen, je waant je er 1000 jaren geleden. Banyon Tempel (Angkor Wat) Na Angkor was het jammer genoeg al tijd om afscheid te nemen van Annick en Bart. We zijn met Sybo terug gefietst naar Phnom Penh in 4 dagen. Van mooi verharde wegen was er hier niet lang meer sprake. Onverharde, stoffige wegen, met veel putten en bulten maakten de toch wel lange ritten vrij zwaar. Je moest ons zien toekomen 's avonds, onherkenbaar! Een goeie douche heb je dan verdiend, maar de eerste dag was die niet te vinden in het dorpke.... Voor ons blijft het bij een avontuurlijk ritje, maar als je dan bedenkt dat de mensen die daar wonen, van 's morgens tot 's avonds in dat stof leven....De laatste dag van Kompong Cham naar Phnom Penh was een super prachtige tocht langsheen de Mekong rivier. Hier passeren nauwelijks blanken. En het mooiste was als je zo stil mogelijk kon langs fietsen, hen observerend in hun primitieve bestaan. Ik had spijt dat er geen 360 graden all round camerake op m'n fiets was geinstalleerd, hopelijk blijven de taferelen nog lang voor de geest hangen.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Nu zitten we terug in Phnom Penh. Vanmorgen hebben we afscheid genomen van Sybo. Hij is met de fiets richting Sihanoukville getrokken, waar wij gestart zijn, en morgen vertrekken Luc en ik richting Vietnam. Binnekort verschijnen er op de website een aantal sfeerbeeldjes vanuit Thailand en Cambodia. Hierbij nog eens het adres voor degenen die het verloren zijn: http://home.tiscali.be/zwervers Misschien merk je wel dat Luc z'n 'zwembandjes' verloren is.... maar dat ligt zeker niet aan het Cambodiaanse eten, want ook hier is het weer onweerstaanbaar lekker. Amok, Samlar Ktis, Sour Soup,..... allemaal lekkerneien, veelal met vis en kokoscurry.... En wat je hier ook langs de kant van de weg vindt in kleine verrijdbare stallekes, zijn franse baggetjes ! en af en toe zelfs een hele kar met cakes en koeken ! Ja, de fransen hebben ook goeie dingen achter gelaten hier. Jullie hebben waarschijnlijk de winterkleding al moeten boven halen.... Wij zitten hier nog steeds onder een straalblauwe hemel, met een straf zonneke, lekker te zweten.... Voor een dagske ruilen misschien ? heel veel groetjes van de zwervers

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Vietnam November 2002 – December 2002 Vietnam, Ho Chi Minh City, 29 november 2002

“Putten en Bulten eisen tol!” De riels zijn omgewisseld naar dongs, de sus-a-dai is omgevormd tot sjintjauw (hallo, maar weet echt niet hoe het te schrijven?) we zijn dus weer een grens overgefietst , alsof het allemaal nikske is, hier in Indochina, van Cambodia naar Vietnam, in het plaatske Moc Bai. De tocht hebben we niet gemakkelijk gemaakt. Vanuit Phnom Penh vertrokken, in de veronderstelling van kortere etappes te maken. Maar dan kom je daar ergens rond de middag in een plaatske, en ging het tot dan redelijk goed vooruit, en denk je gerust nog een etappe verder te trekken. Hoe de weg erbij ligt, is natuurlijk steeds een vraagteken hier, men is wel druk bezig met de verbetering ervan, maar dit gebeurt natuurlijk in verschillende fases, en wees gerust, we hebben denk ik zowat alle fasen van de wegenbouw onder onze banden gevoeld. Het tweede stuk van die eerste dag was niet om mee te lachen, door Met zijn alle in het bootje modder ploeteren, over kasseien (maar dan niet van die mooie ronde he) donderen, door los zand schuiven. je mag er zeker van dat ik serieus gevloekt heb. 's avonds had ik dan (slechts na 125 km) zoietske als m'n eigen grens bereikt blijkbaar. Niet genoeg 'sugarcanes' gedronken onderweg misschien? Zo van die heerlijke suikerrietsapkes, die vers voor je neus geperst worden in een klein houten karretje. Tijdens het eten voelde ik me niet goed worden. Misselijk zijn, hyperventileren, het kou (!bij +30 graden!) hebben. Gelukkig was de dag erna alles terug tip top en konden we verder. Tot aan de grens was het nog steeds vloeken op de weg, en was de net gepoetste fiets weer niet meer om aan te zien, en ook de remmen gingen plotsserieus protesteren na al dat gemodder en gebodder. Eigenlijk is het toch ongelofelijk hoeveel verschillen je kan merken tussen twee landen, en dit op slechts enkele km's. De mensen dragen geen krama's meer op hun hoofd, maar je ziet van die typische Vietnamese rieten puntige hoofddeksels. De vrouwen dragen van die 2 delige pakskes, die meer gelijken op een kleurige pyama eigenlijk. Onder hun hoedje hebben ze heel hun gezicht bedekt met een driehoekig lapje stof, enkel de ogen zijn vrij, en alsof het nog niet warm genoeg is, dragen ze ook nog lange handschoenen tot ver over de elleboog! Ze hebben een hemelse schrik om bruin te worden, dat is absoluut niet mooi, een gezichtscreme bevat dan ook zonder uitzondering een 'whitening' product.

koffie met thee (Vietnam)

Lvdd

Als je met blote armen fietst of zonder hoedje op, krijg je ook steeds goedbedoelde afkeurende blikken. Al dat haar op m'n armen vinden ze ook maar niks, er eens goed aan trekken ja, dat vinden ze nog wel leuk, en dan maar lachen, en dan die puntige neus en die gebruinde huid, we zien er hier best slecht uit naar hun normen. De cambodianen waren stuk voor stuk heel enthousiaste mensen, maar dat kunnen we niet van de vietnamezen zeggen. Af en toe krijg je boze blikken, en roepen ze dingen, die je waarschijnlijk gelukkig, niet begrijpt. Iedereen is niet zo haatdragend tegenover de blanke mens, al chance, en op vele plaatsen hebben we warme kontakten, en proberen ze ons goed in de watten te leggen. Wat ook direct opvalt, zijn van die gezellige ontelbare openlucht cafeekes onderweg. Op van die relaxte stoelen is het zalig genieten van hun befaamde filterkoffiekes, met bijhorend een volle pot thee natuurlijk.


Zwerftocht 2002 - 2004 Onderweg naar de grote stad, hebben we een paar omwegen gemaakt langs enkele 'must-see-plaatskes', zoals de Caodai temple, waar we 's morgens om half zes een viering meemaakten, heel speciaal. Het Caodaisme is een mengelmoes van allerlei godsdiensten. In Cu Chi hebben we de bekende tunnels bezocht, waar in de jaren 60 en 70 hevig gestreden is met de Amerikanen. In Trang Bang hadden we ook nog een minder toffe ervaring, namelijk de deur werd bij wijze van spreken voor onze neus dicht gesmeten.Waarschijnlijk hadden ze de 'manager' van het hotelleke uit z'n middagslaapke gewekt, want we kregen een duidelijk njet op de vraag om er te overnachten. Een paar vriendelijke jonge knapen kwamen even zien wat het probleem was, en ze troostten ons door te zeggen dat we er te LAAT waren (om 13.00 u 's middags, volgen wie volgen kan). Het heeft zo moeten zijn, want we moesten dus verder fietsen, en zijn zo beland op een idyllisch slaapplaatske langs de Saigonrivier, wel een beetje boven budget, maar zeker de moeite waard. Daarna was het terug richting drukte, Ho Chi Minh city kondigde zich al tientallen kilometers vantevoren aan, door steeds drukker wordend verkeer en superluide toeters van vrachtwagens, en het aantal brommerkes dat zich begon te vermenigvuldigen. Dat beloofde ! Gewoon kalm blijven fietsen, en nee, we zijn nog steeds niet de enige fietsers, ook hier in de stad crost er vanalles en nog wat door mekaar, bijna op een vredelievende manier wordt er plaats gemaakt voor iedereen, terwijl je het zo van op een afstandje niet zou durven inschatten. Ho Chi Minh is weer een stad van extremen, supermoderne wijken en mensen, maar ook echt armoede. De echte cultuur ronde staat voor de komende dagen op het programma, maar het belooft ook hier weer boeiend te worden. Gisterenavond liepen we Peter tegen het lijf, een fietsende nederlander die naar z'n Vietnamese vriendin is gereden, en die we in Cambodia hadden ontmoet. Samen zijn we lekker vietnamees gaan eten, en konden we ervaringen uitwisselen? een apart wereldje toch weer, zo van een fietser on the road? Internet blijkt tegenwoordig in heel Zuid Oost Azie (met een paar uitzonderingen) vlot en goedkoop mogelijk, dus je zal nog van ons horen? Ho Chi Minh (Vietnam)

heel veel groetjes de zwervers

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Vietnam November 2002 – December 2002 Hue, 20 December 2002

“Same, Same but Different” De zon ontwaakt over Ho Chi Minh en de zwervers zijn bijna klaar, maar nog niet helemaal wakker! Een kop koffie zal daar wel verandering in brengen. Want daar kennen ze hier wat van ! Neem enkele grote scheppen koffie, doe die in een klein filtertje van ongeveer 3cm doorsnee, giet daar dan nog een beetje water op en laat het vijf mimuutjes doorsijpelen. Voila je koffie staat klaar, wees gerust na dergelijk kopje blijf je wel even wakker. We gingen zeer vroeg vertrekken om de ochtend spits in Ho Chi Minh te vroeg af te zijn. Goe gedacht, maar al snel kwamen we tot de vaststelling dat het hier wel 24 uur per dag spits is. Nu ja, we waren op pad en kliefden ons een weg tussen de zee van brommers, vrachtwagens en bussen. 60 km heeft het geduurd voor aleer het wat rustiger werd, namelijk op moment dat we de voornaamste weg (highway 1) verlieten. We reden reeds vele kilometerkes op vlak terrein dus de bergen die voor ons verschenen konden ons niet ontmoedigen. We keken al uit naar de frisse lucht die ons daar tegemoet zou waaien. De rijstvelden gaan even uit het zicht en maken plaats voor koffie en thee plantages. Ons doel was de vallei van Dalat te ereiken (1440m), hetgeen we deden in een aantal dagen. We bliezen even uit in Bao Loc om tussen de plantages op zoek te gaan naar de Dambri Falls. Het drogen van koffie doe je bij voorkeur voor je huisje, maar als daar plaats te kort is ga je verder op de straat. Uitkijken dus als je hier langs fietst en niet eerst door de koffiebonen wil rijden die later je tasje koffie Dorgen van koffie (Dalat) zullen worden. Met de voeten erdoor is dan weer geen probleem, zo doen de mensen het hier ook, schoffelend doorheen de drogende koffiebonen. Weer het zadel in om hoger op te komen. We passeerden nog vele watervalletjes maar ze hebben het hier goed begrepen, uit een toerist kan je doorgaans geld kloppen, dus reden we er maar voorbij. Eenmaal hebben we het toch geprobeerd, open die geldbeugel en dan snel naar de waterval. Deze stond beschreven als een van de mooiere watervallen die ook veel door Vietnamezen wordt bezocht. Wat een teleurstelling zeg, verkoopstalletjes, een cowboy met paard, ja het gaat nog verder, een kabellift dwars over de watervallen, rubberbootjes op het water. Ze hadden duidelijk naar Disneyland geweest om te kijken hoe je van een mooie waterval een hoop kitch kunt maken. Ik begon me na enkele minuuten zelfs af te vragen of die waterval wel echt was en niet van polyester. Dan maar weer de fiets op om nog even langs een mooie pas de vallei te bereiken waarin Dalat gelegen is. Een bijzonder vruchtbare vallei zou blijken, de koffie en thee maakt hier weer plaats voor allerlei soorten tuingroenten, we doopten ze daarom Vegetable Valley, een paradijs voor de liefhebber van verse groenten. Een dagtochtje naar een dorpje met hilltribes people werd ons ontnomen door een al te ijverige politie agent die ons stantepede terugstuurde omdat we niet over een permit beschikten, je begrijpt het al die permit krijg je niet gratis. Geen dorpjes dus, maar dat ging onze nieuwsgierigheid niet inbinden en alzo zijn we enkele 100'de meters terug via enkele zandpaadjes toch nog in de mooie valleitjes geraakt waar de mensen hard werkten om al die verse groentekes tot op de markt te krijgen.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Even op krachten komen, want om hier weg te geraken moesten we eerst nog even klimmen. Daarna was het volle pret in 2 snelle afdalingen, eentje van 10 en daarna nog een van 15 km. Genieten was het zeker, niet alleen van het fietsen zonder moeite maar nog meer van de prachtige beelden die deze afdaling met zich mee bracht. Daar waar we enkele dagen fietsten om tot boven te komen, waren we in 1-2-3 hup-sa-kee, enkele uurtjes weer bij de zee. De rijstvelden behoren weer tot de dagelijkse beelden, met het mag gezegd worden voornamelijk hard werkende vrouwen soms tot aan de knieen in het modderige water. Verkopen doen de vietnamezen ook erg graag, als ze je zien met een boek, dan heb je er beslist nog een nodig, en waarom zou je maar een fles water kopen, je hebt er toch zeker 2 nodig. Al even bedreven zijn ze hier in het kopieren, niet alleen boeken en cd's maar ook postkaarten tot de namen van hotels en restaurants toe. Als je in je gecopieerde Lonely planet een leuk restaurant hebt uitgekozen kan je maar beter 2 keer kijken voor aleer je binnenstapt. Vaak zit er in de zelfde straat nog eentje met dezelfde naam, die zo probeert enkele klanten weg te snoepen. Soms gaat het zelfs zover dat ze vlak naast elkaar staan, kies dan maar eens de echte. Same,same but different of same, same but better zouden ze hier zeggen ...... In Nha Trang besloten we om eens echt den toerist te gaan uithangen en we hebben ons daar geboekt op een zeetochtje. Dat begon met een leuk boottochtje naar een eilandje waar we tijd kregen om de visjes te bekijken. Daarna kregen we een lekkere lunch aan boord gevolgd door een half uurtje entertainment van de scheeps crew. Een drumstel van plastiek vaten en een oude kookpot plus een versleten elektrische gitaar vormden samen met de kapitein en de stuurman de kracht van een bandje met internationaal repertoire. Ik heb de zon zien zakke in de zee ... ik heb een potteke met vet ... behoorden wonderwel tot de lijst met gekende nummerkes. Ambiance verzekerd. Daarna moesten we met zijn alle het water in voor de floating bar. Jawel, de reddingsboeien gingen allemaal overboord en werden gebruikt om lekker op het water te dobberen, maar dan wel niet te ver weg, van de boei speciaal uitgerust als bar. Alles gratis en a volontez, Schol ... Tot slot mochten we nog even mee met een bamboobasket, dit lijkt op een grote mand van bamboo maar het is eigenlijk een bootje wat wordt gebruikt om te vissen of allerlei vracht te vervoeren, in dit geval dus nieuwsgierige toeristen, met een flinke portie wijn/zeewater op de maag.

Bamboo basket bootje (Nha Trang)

Na onze uitspatting op het azuurblauwe water was het weer even moeilijk om terug in het zadel te springen, maar het is ons uiteindelijk toch gelukt. Er stonden enkele lange etappes te wachten om ons van Nha Trang to Hoi An te voeren, een slordige 500 km verder. We kregen op deze tocht heel wat voor de voeten (banden), en ook uit de lucht. Maar eerst kregen we enkele prachtige ritten langsheen de zeer mooie kustlijn, waar de metershoge golven uiteen spatten over de grillige rotsen. He zie ik ze daar nu geen pannekoeken bakken ? Ja zeg zo lijkt het wel, wij dus snel naar binnen waar al snel bleek dat het hier wel om een speciaal soort pannekoekske ging. Een soort deeg gemengd met gedroogde garnalen, dat je dan moest oprollen samen met groentjes in rijstpapier, even in het sausje doppen en dan naar binnen die handel. Wat voorzichtig begon met 2 stuks groeide al snel uit tot een overdaad van 15 stuks, maar ja we moesten dan ook nog een pak kilometerkes verder. Daarna werd het iets minder van uitzicht maar voornamelijk de stevige kopwind over de hele 100 km van die dagtocht deed ons enthusiasme even temperen. Alsof dat niet genoeg was kregen we 2 dagen later over gelijke afstand enkele vormen van water over ons kopke, het varieerde van motregen over slagregen tot stevige regenbuien. Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Moe, maar vooral doorweekt streken we neer in Hoi An, om daar enkele dagen op te drogen. Nu ja, dat opdragen viel nogal tegen. Het bleef ook daar weer stevig regenen, maar dat kon ons niet binnen houden. Regen of niet we zouden naar China Beach gaan, het weer heeft ons even gespaard en zo hebben we droog enkele km over het uitgestrekte strand mogen fietsen. Het heeft een stevige klim over Hai Van pas gekost om terug in het mooie weer te komen, waar we tot heden nog van profiteren in Hue en zijn world heritage cites, de Imperial City en de Graven van de keizers van de Nyugen Dynastie. We begonnen ons Vietnamees avontuur, met enkele negatieve ervaringen met de bevolking, maar gaande weg is dat goedgemaakt door de vele toffe en vriendelijk mensen die her en der ons pad kruisten of voor onze voeten liepen, zoals bv. kinderen die er even van profiteerden dat onze baggage niet op de fietsen zat, en zo achterop een stukje mee liften naar school. Zo zie je maar de mensen maken het verschil, niet alleen hier maar ook elders ter wereld ! Vooraleer we Vietnam gaan verlaten, graven we eerst nog even het oorlogsverleden op. Nu ja graven niet echt natuurlijk want met al die overgebleven mijnen en ander oorlogstuig zou dat hier voor teveel vuurwerk kunnen zorgen. Wel verlaten we het land richting Loas langsheen de voormalige scheidingslijn tussen Noord en Zuid Vietnam (DMZ, oftewel de 17 breedtegraad). Het noorden van Vietnam laten we nu nog even onverkend, het is daar nu niet echt het juiste seizoen, maar daar komen we later nog zeker voor terug. Wij kijken alvast weer uit naar nieuwe ervaringen in alweer een andere land, Laos. Met kerst zitten wij in een stalletje en kribbe langsheen highway 9 waar de kalkoen, kip zal zijn en de kroketjes rijst. Met oudejaarsavond zetten we Ventiane op zijn kop, en dat is niet moeilijk want de hoofdstad van Laos is niet veel groter dan een provincie stadje. We wensen jullie leuke feestdagen en een goede start in 2003. Tot volgend jaar. Groetjes van de zwervers De zwervers

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Laos December 2002 – Januari 2003 Laos - Vientiane, 1 januari 2003

“Sabai di Pi Mai” Dat titeltje, 1 januari 2003 doet me denken aan een echte nieuwjaarsbrief ... liefste meter ... Wel ... allerliefste vrienden allemaal, we wensen jullie een fantastisch 2003! Maak er ietske moois van en geniet ervan, van elke momentje, 't is uniek. De kerst- en nieuwjaarsdrukte (?) hebben we hier goed overleefd. Als je de kerst gezelligheid maar nikske vindt ... kom naar Laos, en dan wel het plaatske Dong Hene. Daar waren we beland op kerst avond. Als fietser heb je vaak niet veel keus, en in dit geval was het aanbod beperkt tot een oud staatshotel, waar zo precies in jaren niemand meer had geslapen.... een tekeningske is niet meer nodig zekers ? Na een tijdje hadden we er toch een sleutel te pakken, en hadden we de ganse keet voor ons alleen. 't was efkes slikken, want eerlijk is eerlijk, om zo'n momenten voel je je hier niet altijd even thuis, en besef je goed genoeg waar je thuis wel is.... ... waar je stella of beter gezegd beer Lao staat en dit bracht al gauw verbetering in de zaak. Even naar de markt, wat verse spullekes bijeenzoeken, en dan zelf kokkerellen... het werd best nog heel gezellig in dat smoezelig kotteke daar. Feesten kunnen ze hier overigens wel hebben we al een paar keren aan den lijve ondervonden. 't was weer ergens in een klein dorpke 'on the road', geen electriciteit of douche, maar toen we 's avonds opzoek gingen naar wat innerlijke versterking, werden we prompt uitgenodigd bij de familie voor de verjaardag van hun dochter. Een kinderfeestje was het allerminst, vooral de volwassenen vlogen er stevig in. Na een klein ceremonieke, waarbij iedereen een touwtje rond de pols van het meisje deed, met wat centjes ertussen, werden er allerlei super lekkere kinderfeestje (Laos) gerechtjes op tafel getoverd door de vrouw des huizes. Smullen a volonté, en maar pinten heffen intussen. Dit doen ze wel op een grappige manier. Er is iemand die met het bier rondgaat, die schenkt je een glas in, dat je ad fundum achterover kiepert, en dit glas verhuist dan zo verder de tafel rond. Gisteren was het oudejaar, en we hadden blijkbaar de juiste guesthouse uitgekozen hier in Vientiaene. Na een fris douchke stapten we de kamer uit, op zoek naar wat avontuur (?) in de stad, maar daar geraakten we niet onmiddellijk. Al meteen hadden we weer van dat lekker gerstenat beet, en werden we uitgenodigd op een barbecue partyke, dat maar liefst al rond 16.00 u begon ... Al zingend en swingend zochten we een paar uurkes later de weg naar een emailkotje, want we moesten nog dringend een mailtje sturen naar kennissen die hier 's anderendaags zouden arriveren. Oeps, die bleken al hier te zijn. Snel mekaar proberen te vinden en dan samen lekker gaan eten en klinken op het nieuwe jaar. Op het menu een ware fondue deze keer met wijn erbij ! Kan toch wel heel goed smaken na een aantal maanden, zo'n goeie portie vlees ... en dan die wijn ... Reinhilde en Tom hadden nog een likeurke gekocht, dat perfect paste in een ananas shake, zo aan de oever van de Mekong, bij een kaarslichtje, 't was een gezellige overgang in het nieuwe jaar.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Met al dat feestgedruis heb ik nog niet veel over Laos zelf verteld. Wat een pracht van een land, en als ik eerlijk mag zijn, tot nu toe een topper (en we zijn er nog maar een dikke week ...). Mensen die je echt goed gemeend enthousiast begroeten (sabai diiiii) en van bedelen nog nooit hebben gehoord, 't is een verademing. Zeker nadat de Vietnamezen op 't laatst hun toch nog eens langs hun slechte kant lieten zien. De wegen waren op een klein stukske van 60 km na, super, en nog meer, er is hier zo goed als geen verkeer, een fietsland bij uitstek dus. Huisjes zijn vaak ineengeknutseld van bamboo en hout, op hoge palen, en binnen hebben ze niet echt veel om af te stoffen. Maar neem ze hun TV's niet af.... voor hen heel belangrijk. Alles verloopt hier op zo'n gemoedelijk tempo, onbeschrijflijk gewoon ... geen land om zo maar vlug vlug door te crossen. En dat doen we dan ook niet, op ons fietske is 't echt genieten van al wat we hier onderweg onder ogen krijgen. Vrouwen dragen prachtige geweven rokken, soms zijn er best wel stoere madammen, zo met een pijp schuin in de mond. Bamboo wordt dit seizoen gekapt en geplooid en gevouwen tot heuse muren van hun huizen, draagmanden, en ook de kleine mandjes waar ze hun sticky rice in serveren en bewaren. Deze rijst mag je lekker met je handen, eerst wat kneden, soppen in een sauske, en dan naar binnen werken. De ratten op de barbecues negeren we maar liever, doe dan toch maar een kippebilleke voor die falangs (westerlingen). Ik kan nog uren blijven verder vertellen ... Maar 't is tijd om nieuwjaar te gaan wensen hé. Er volgt vast nog wel meer nieuws vanuit Laos, waar we nu noordwaarts gaan fietsen. Hou jullie allemaal heel goed en tot hoors! Groetjes van de zwervers.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Laos December 2002 – Januari 2003 Bangkok, 24 januari 2003

“Over de hoge bergen, door het diepe dal...” Terug waar we begonnen zijn, intussen zo'n 4 maanden verder, met 6400 km in de benen, en heel wat mooie ervaringen rijker. Zuid Oost Azie op de fiets zit er zo goed als op. Leen sprong het vliegtuig op richting Nepal, even op vakantie naar haar tweede thuis, en Luc vertrekt zuidwaarts om de wereld onder water van dichterbij te verkennen. Even de benen wat laten rusten nu, want die hebben nog serieus afgezien in de laatste weken in Noord Laos. Een heel knap berglandschap krijg je niet zomaar natuurlijk. Zwaar klimwerk dus ! De rit van Vientiaene naar Luang Prabang beloofde stevig te worden... en dat werd het ook wel. De drie eerste dagen naar Kasi kon je wat zien als een opwarmerke. Klaar voor het echte werk voor de volgende drie dagen. 15 km aan 1 stuk door klimmen, tot op een hoogte van 1300 meter...zweten gegarandeerd, zelfs zowat hoger, waar het toch intussen wat frisser geworden was. Na nog wat op en neer was er een plaatske waar we konden overnachten.....intussen hadden we Brieke en Jan leren kennen, die op hetzelfde trajekt fietsten. Een tof avontuurlijk koppel, die al zo'n 12 jaar Nederland geruild hebben voor wat avontuurlijker werk en woon gelegenheden, zoals nu in Kyrgyzstan en daarvoor een hele tijd in Nepal en Mali. Na die stevige klim gingen zij nog wat bergpassen verder fietsen die dag...en ze gingen een biertje voor ons koud zetten.....en de guesthouse op de eerste plek stelde echt niet veel voor......en wij dus ook nog verder. We haalden het maar net voor het donker, compleet afgepeigerd, maar toch wel een beetje fier konden we die avond een proost uitbrengen met het alomgeprezen Beer-Lao. Op weg naar Luang Prabang Daar aan die guesthousen passeerden duidelijk meer fietsers, echt heel veel moet je je niet voorstellen, maar toch, een proper vlooien-vrij bedje, een schepdouchke, maar wel met extra warm water, en ze kookte verrassend lekker en zelfs in super-de-luxe-extra grote fietsporties ! Die route van Luang Prabang naar Vientiaene was trouwens fiets-highway-number-1.... we hebben op die paar dagen meer fietsers ontmoet dan de voorbije maanden. En we zijn ook een paar beroemdheden tegen het lijf gefietst, allez ja, beroemdheden in het fietserwereldje dan toch, zoals Tracksterman en Frank Van Rijn. De laatste dag naar Luang Prabang begon zalig, zo'n 23 km niet trappen, enkel maar remmen... die remmen kan je maar beter op scherp stellen, voor de kippen, hangbuikvarkens en kids die de straat als hun speeldomein beschouwen. Nadien moesten we wel dezelfde hoogte terug overwinnen, maar eens op het goeie ritme doe je dit al fluitend. De natuur was heel knap onderweg, maar ik denk dat we het meest spectaculaire misschien toch wel gemist hebben, door een hardnekkige mist die vaak het zicht zo 's morgens beperkte, jammer, maar je kan niet altijd geluk hebben. Aangekomen in Luang Prabang werden we verwelkomd door een mijn-ontploffing, wel efkes schrikken, het was vlak bij de guesthouse waar we logeerden. Gelukkig was het het werk van een ontmijningsdienst. Luang Prabang is ook weer een world heritage site, prachtig gelegen aan de Mekong, op elke hoek van de straat een opgeknapte tempel, weinig verkeer door de straten. Helaas gaat dit vaak gepaard met heel der busladingen vol met toeristen, waardoor zo'n stadje toch wat van z'n charme verliest. Het heeft ook Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 zo z'n voordelen natuurlijk, eens een keertje wat anders eten dan rijst en noedels (inderdaad, na 4 maanden begint dit westers maagske toch z'n oude eetgewoonten ook terug te apprecieren). Met zoveel tempels, is het niet gek dat de straten vaak oranje gekleurd zijn door de monnikken. 's morgens heb je heel der files, op hun blote voeten, lopen ze van huis tot huis, waar ze rijst en ander lekkers krijgen toegestopt. Niet elke monnik volgt de sobere leefregels op de voet, we hebben er verscheidene 'betrapt' al rokend, al dan niet een jointje, met de gsm en zelfs al ruziend. Normaal gezien gingen we vanuit Luang Prabang de boot op, voor 2 dagen over de Mekong, richting Thailand. Maar eigenlijk zagen we zo 2 dagen niet echt zitten, en we waren Laos nog helemaal niet beu. We konden 1 bootdag vervangen door 4 pittige fietsdagen, in een streek waar toch nog niet zo heel veel toeristen passeren..... wij dus terug op de pedalen. De fietsen zelf zagen het wat minder goed zitten blijkbaar, bij wijze van protest kregen we beide een gebroken ketting te repareren. Ze hebben het toch nog volgehouden en wij hebben er nog super van genoten. We fietsten langs kleine bergdorpkes, waar de mensen heel primitief leven. 's morgens gaan ze gewapend met grote kapmessen en een rieten mand het bos in, ook de kleine kids zie je vaak al met van die messen zwaaien, waardoor je vanzelf wat verder uit de buurt fietst. Verbazend wat voor eetbaar lekkere spullen ze allemaal uit die bossen halen, bamboescheuten, rotan (tja, wist ook niet dat er eetbaars in zat),... Electriciteit en stromend water zijn hier nog luxe goederen. Terwijl men de afwas in de rivier zet, worden de kleren geschrobt en dompelen ze zichzelf ook even onder voor wat verfrissing. Kleine kinderen lopen meestal in hun blote kont rond, en als ze nog niet rondlopen worden ze steevast meegesjouwd door de mama's en papa's, en zijn die niet in de buurt, dan zorgen de oudere broers en zusjes er wel voor, die dan zelf meestal niet veel groter zijn. Maxi cosi's en kinderwagens zijn hier superfuturistische koele objecten. Veel mensen zijn hier arm, maar bedelaars hebben we in Laos zo goed als niet gezien. 1 keertje, en dat was dan op een hele originele manier.... 's morgens vroeg, de prut zat nog in m'n ogen, en ik ging naar het toilet op de gang, ik moest even wachten, en toen begon een klein jongetje me zo al kloppend te masseren. Nog voor ik goed en wel wakker was, had hij al m'n hele lichaam rond geweest, en vroeg hij een paar centjes... en voorts zie je aan de toeristische bezienswaardigheden wel wat mensen bedelend rondhangen. Van het dagje op de boot zitten op de Mekong hebben we toch wel erg genoten. We hadden geluk, we waren maar met 7 andere mensen (in tegenovergestelde richting puilen de boten vaak uit). En het heeft toch wel ietske zo op die mighty mekong ... Daarna terug Thailand in, waar we nog even gefietst hebben, en het verdere trajekt tot Bangkok met bus en trein hebben afgelegd. Dat was natuurlijk weer even wennen, na zo vele fietskilometers op een bus te stappen. De Thais hebben duidelijk voor werkgelegenheid gekozen in de sector van het openbaar transport. Op een traject van 3 uur werden onze kaartjes liefst 4 x gecontroleerd, door 4 verschillende personen. In Chiang Mai heeft Luc nog wat geheimen van de thaise keuken geleerd, terwijl Leen een ander projekt met straatkinderen is gaan bezoeken. Hier in Bangkok hebben we onze handen vol gehad met tickets boeken en fietsonderdelen kopen, intussen is dit allemaal gelukt, en kunnen we ons avontuur nog wat verder zetten, vanaf 15 februari in Nieuw Zeeland. Maar nu eerst vakantie..... (foei) Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : New Zealand Februari 2003 – Mei 2003 Queenstown 18-3-2003

“Tegenvoeter (fietser) laat van zich horen” Kia Ora ( Hallo ) Het is een tijdje geleden sinds jullie vorig verslag in de bus kregen, hoogtijd om weer van me te laten horen. Ja, er staat 'me', voor diegene die het nog niet weten, de zwervers zijn gesplit en zijn voortaan ieder solo op pad. Voor alle duidelijkheid, dit verslag komt van zwerver Luc. Diegene die nog in de mailinglist staan maar deze verslagen niet meer in hun bus willen krijgen, zou ik willen verzoeken dit even per reply te laten weten. Nu terug naar de gang van zaken. Ik fiets ongeveer een dikke maand rond in New Zealand, Aotearoa genoemd door de Maori, en de JRR Tolkien fans noemen het misschien liever Middle Earth. Nee, ik ben Gandalf, Frodo en de andere nog niet tegen het lijf gelopen, maar wel de prachtige natuur waar dit epos werd opgenomen. Toen ik half februari in Auckland aan land kwam, was het land in de ban van de America's Cup zeilwedstrijd. De eerste wedstrijden waren net afgelopen maar de derde race heb ik via een scherm in het centrum van de stad life kunnen meemaken. Ondertussen is de gekte sterk gekoeld na de 5-0 nederlaag die Team New Zealand moest verteren van de zwitsers Alinghi. De mensen zijn hier uiterst relax, en vriendelijk, dat mocht ik de eerste dagen al aan de lijven ondervinden. Toen ik na een lange rit aankwam in Port Waikato, was de winkel eigenlijk al aan het sluiten, een kort telefoontje van de camping uitbater zorgde er echter voor dat hij voor mij nog wel een kwartiertje ging open blijven. Bovenop kreeg ik van de uitbater een lekker stuk vers gevangen vis, smullen dus. De camping was nagenoeg verlaten, en bij mijn vertrek de volgende ochtend, kreeg ik ook nog een zak pruimen mee voor onderweg. Nu moet gezegd dat ik niet elke dag met mijn gat in de boter ben gevallen. Via de westkust van het noord-eiland ben ik verder afgezakt in de richting van Mount Taranaki, langsheen de glimworm grotten van Waitamo, moeilijk te beschrijven, maar nog het best te vergelijken met een kinderkamer vol met van die lichtgevende sterretjes, alleen zijn het er hier 100-duizenden ....

Mt Taranaki (New Zealand)

Lvdd

Via de rustige en prachtige Awakino vallei bereik ik uiteindelijk de westkust, en zak zo verder af naar New Plymouth. Tientalle kilometers voor ik de deze stad bereik wordt de omgeving gedomineerd door Mt Taranaki (Mt Egmont) die als een reus boven het glooiende landschap uitsteekt. Momenteel wordt de streek bevolkt door een hele reeks Japanse samoerai vechters, overgekomen uit japan voor de opname van de film De Laatste Samoerai, met jawel niemand minder dan Tom Cruise, die hier voor de gelegenheid een strandvilla huurt tegen de bescheiden som van 2500 Eur per week. Tegen het eind van het jaar komt de film in de bioscoop.


Zwerftocht 2002 - 2004 Als de filmgekte weer is verdwenen is deze streek vooral gekend voor zijn melkproduktie en een Methanol fabriek die voor 10% van de wereldproductie instaat. Die methanol fabriek heb ik maar laten links liggen maar een bezoekje aan dairyland en de daarbijhorende milkshake heb ik me wel laten smaken. Vandaar gaat het met een sprongetje (lees een busritje) naar Wellington de hoofdstad van dit land. Ik verblijf er echter maar kort, ik kom hier nog een keertje langs wanneer ik weer noordwaarts trek, maar genoeg om even de tentoonstelling over het filmen van Lord of the Rings te gaan bekijken. Een practige ferrytocht via de straat van Cook en zo in de Marlborough Sounds brengen me op het zuid-eiland. Ja, ik weet het, het is een wat langer verslag maar het was dan ook weer even geleden. Over het weer gesproken, mij hoor je niet klagen. Het is hier doorgaans een beetje onvoorspelbaar maar ik geniet al weken van goed weer, enkele regendagen niet meegeteld. 's Nachts wordt het, zeker als het helder is, al eens wat kouder maar overdag is het meestal zonnig en moet er regelmatig zonnecreme worden bovengehaald. Afgelopen weekend zijn ze hier weer naar hun normaal winteruur omgeschakeld, jammer genoeg is het daardoor 's avonds sneller donker, tegen een uur of 7 gaat het schemeren en niet veel later gaat het licht dan voor een 12-tal uur uit. Via het prachtige Abel Tasman NP en de Buller Vallei ben ik aan de westkust van het zuid-eiland beland, hier valt er doorgaans veel regen, gemiddeld een 6-tal meter per jaar bij de gletsjers Franz Joseph en Fox. Het is ook daar, bij een wandeling op de gletsjer dat ik voor het eerst in weken mijn regenjas weer eens mocht bovenhalen, niet alleen tegen de koude wind die vanover de gletsjer komt, maar vooral voor een paar uur aanhoudende regen. Ondertussen weer droog en via een mooie kustweg tot in Haast gefietst. Ondanks het bord, is er geen camping meer, maw heb ik er zelf maar Abel Tasman NP (New een gemaakt enkele kilometers buiten het dorp op een zandstrandje naast de Zealand) Haastrivier. Uiterst gezellig ware het niet dat ik gedurende mijn hele verblijf daar ben opgejaagd door Sandflies, kleine vliegskes die ferm kunnen bijten en waaraan je beten overhoudt die je er voor enkele weken als een mazel-patient doen uitzien. Gelukkig leven deze kleine lastigaardjes vooral van voeten en enkels. Er valt nog veel te vertellen, maar dat spaar ik even op tot een volgend verslag. Nu maak ik me klaar om vanuit Queenstown, (het mekka van de adventure sport ... raften, hydrospeed, bungy, parasailing ... en die lijst kan zo nog wel even doorgaan) weer de ruige natuur in te trekken en via een niet verharde weg (dwz geen auto's behalve een verdwaalde schaapherder met een quad of 4WD) naar Te Anau te fietsen. Het ga jullie goed Veel plezier Luc

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : New Zealand Februari 2003 – Mei 2003 Wellington 12 April 2003

“1,2,3,4,5,......40.000.000 mmmeehhh” Hoi vrienden, even de draad oppikken waar ik vorige keer was gebleven, en dat is hier niet eenvoudig met al die wol die hier in de weide en over de weg loopt. Er zijn hier 40.000.000 schapen, das 4 maal meer dan inwoners. Ja, natuurlijk ik had jullie verlaten in Queenstown. Via een oude stoomboot, de TSS Earnslaw, stak ik het meer over. De gemiddelde leeftijd aan boord was boven de 60 schat ik, maar af en toe zit er dus een verdwaalde fietser op aangezien dit de enige manier is om aan de andere kant van het meer te komen waar een gravelroad je kilometers lang door ongerepte natuur brengt. Ondertussen ben ik er ook in geslaagd een kleine verslaving op te lopen, nee het ziet er niet uit als poeder, maar het is koud en het smaakt erg lekker. In elk dorpje heb je hier wel een dairy winkeltje dat Tiptop ijs verkoopt. Hokey Pokey, rumraisin, ... smaken zat en dat voor geen geld. Een hoorntje met 2 bollen voor minder dan 1 Euro. Geef zelf toe, je zou voor minder. Gelukkig blijft het hier stevig op en af gaan om die caloriekes te verbranden. Het goede weer van de eerste weken bleef nog wat aanhouden en dat had ook zijn nadelen. De Milford Sound (een fjord) waar normaal honderden watervallen naar beneden storten moest het na 16 dagen zonder een druppel nat doen met 2 watervallen. Gelukkig leveren de hoge bergpieken een ander mooi aspect van wat vele het mooiste stukje New Zealand noemen. Om er te geraken moet je ook weer eens stevig op de trappers staan. Je klimt eerst rustig en daarna wat pittiter naar een hoogte van 970m. Daar sta je dan, steile wanden om je heen en een donker gat voor je. Dat gat is de enige uitweg en heet de Homer tunnel, 1230m lang, donker en naar beneden. Even aan een auto gevraagd om achter me te gaan rijden zodat ik licht Homer tunnel (New zou hebben van de koplampen. Dat was een goed idee, alleen bleek ik na enkele honderde meters sneller naar beneden te gaan dan die auto, dus toch nog Zealand) een beetje donker ... Mooi liedjes, duren niet lang, hier dus wel, maar bij wijze van spreken ! De eerste echte regendagen heb ik ondertussen ook overleefd. Bij deze had ik alweer geluk want tot nu toe heb ik bijna al deze echte regendagen, lees water van 's morgens tot 's avonds, in een stad doorgebracht en was ik meestal op musea bezoek. Een andere keer heb ik de regen ontvlucht door een kijkje te gaan nemen in een brouwerij, nl Speights in Dunedin. Kijken was maar een klein aspect, het ging natuurlijk voornamelijk om de smaak. Wetende dat ze er 6 verschillende bieren brouwen, laat je begrijpen hoe je om 11u 'morgens al licht beschonken op je fiets door het stad raast. Voor Dunedin ben ik een aantal dagen langs de kust gaan fietsen, the Catlins een deel van de Southern Scenic route, die van Te Anau via Invercargill naar Dunedin loopt. Behalve mooie kust, valt er ook veel wildlife te observeren; ontelbare vogelsoorten maar ook dolfijnen, zeehonden, zeeleeuwen, en pingiuns.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Ik had hier in NZ nog niet op de trein gezeten en Dunedin was de juiste plaats om daar verandering in te brengen. Van hieruit loopt er een oude spoorlijn naar Central Otago. Het eerste stukje kan je nog met de trein afleggen door de mooie Taierie Vallei, maar in Middlemarch is het spoor opgebroken tot in Clyde, 150 km verder, en omgetoverd tot een fiets en wandel pad. Een leuke ervaring om dit stukje te kunnen fietsen, geen auto's alleen maar schapen en elke zoveel kilometer een poortje om die in de weide te houden. Rare beesten die schapen want er zaten er veel op het pad en als je dan komt aanrijden lopen ze zich te pletter tegen de draad om terug in de weide te geraken. Soms lopen ze zelfs honderden meters voor je uit, waarschijnlijk bang voor dat gevaarte op 2 wielen. Er vloeide links en rechts nog meer bier, op enkele campings werd ik door nederlanders getrakteerd op een aantal biertjes en een leuke babbel. Waar zitten die Belgen ! Nu ja, je kan natuurlijk zeggen dat Heineken geen bier is. Je maakt hier af en toe wel meer mee op de campings, zo was ik in een klein dorpje terecht gekomen en ik was de enige gast op deze camping waar de tijd precies 25 jaar had stilgestaan. Na het opzetten van mijn tent, palmde ik de keuken in voor het avondmaal. Na een half uurtje kwam men mij vragen of ik deze even kon ontruimen, er moest namelijk een product worden aangebracht tegen spinnen ! Gelukkig duurde dit niet lang en toen men mij verzekerde dat het niet schadelijk was voor fietsers ben ik maar weer gaan koken. Dat stukje treinspoor bracht me in Clyde, waar ik me meteen klaar maakte om naar goud te zoeken. Toen men mij vertelde dat ik daarvoor meer dan 100 jaar te laat was ben ik maar weer gaan fietsen in de richting van een ander hoogtepunt ! Letterlijk dan, want ik zat op weg naar Mount Cook, met zijn 3750m de hoogste berg van NZ. Gelukkig was het weer aan mijn kant zodat ik de lange rit er naartoe heb kunnen genieten van deze besneeuwde reus. Na mijn rug te hebben gekeerd naar de Southern Alps ging ik op pad naar Christchurch, maar eerst nog even via enkele prachtige meren doorheen een Mt Cook (New prachtig heuvelend landschap. Christchurch een grote stad, dus zoals al gezegd, 2 Zealand) dagen regen op mijn kop. Geen probleem, er is daar voldoende afleiding om droog te blijven. Zo ging ik langs het Antarctica Centrum, van hieruit worden veel van de basissen op Antarctica bevoorraad maar er is tevens een zeer informatieve tentoonstelling. Er was zoveel te lezen en te bekijken dat het al donker was eer ik terug buiten kwam, maar de regen was er nog wel ! Mijn dagen in Christchurch waren om, en meteen werd het weer zonnig. Bovendien blies er een stevige zuiderwind die mij die dag als een speer deed vooruitgaan. Verder op weg naar het noorden, de witte bergtoppen zag ik af en toe nog eens in de verte. Het doel was Kaikoura een klein dorpje aan de kust waar er veel dolfijnen zitten. Beter nog, je kan er zwemmen met de dolfijnen. Helaas was door de stevige wind van de afgelopen dagen de zichtbaarheid van het water zo slecht dat de organisatie haar tochten had afgelast en ook voor de dag erna zag het er niet beter uit. Dan maar zonder dolfijnzwemmen verder, dat werd dan weer goedgemaakt door enkele zeehonden kolonies op weg naar Picton. Picton was voor mij de start op het zuideiland en ook het einde, de cirkel, eigenlijk meer een 8tje dat ik heb gereden is rond. Misschien niet slecht dat ik weer wat noordelijker ga, want ik had al regelmatig temperaturen van om en bij, zelfs onder, het vriespunt. Maar dat isenkel onder de vroege morgen, overdag warmt het zonnetje de boel weer op tot een 15 tot 20. Goed fietsweer dus ! Ik besef dat Rome best ver weg is, maar komende zondag is het pasen en misschien geraken die klokken toch tot bij mijn tentje. Voor diegene die het geluk hebben eitjes te mogen rapen, veel plezier en laat ze smaken. Tot volgende keer, hou jullie goed.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : New Zealand Februari 2003 – Mei 2003 Auckland, 6 mei 2003

“Reigna to Bluff” Hoi vrienden, Op dit moment ben ik de laatste dagen in NZ aan het rond maken. Die Reigna to Bluff van de titel slaat op een uitdrukking die ze hier gebruiken om heel NZ te omschrijven. Cape Reigna is in noorden van het noord-eiland en Bluff in het zuiden van het zuid-eiland. Hoewel ik tot in beide plaatsen geraakt ben ga ik helemaal niet beweren dat ik alles hier gezien heb, maar alvast toch een goed deel. Voor het laatste deel van Lord of the Rings moeten jullie nog wachten tot eind van het jaar, maar hier volgt alvast mijn derde en slot verslag over mijn avonturen in Middle Earth. In de vorige verslagen was er geen plaats meer voor enkele typische NZ zaken, en dat ga ik dan nu maar eens goedmaken. Hoewel veel cultuur van Maori's is verloren gegaan, blijven er links en rechts toch nog wel wat zaken over. Zo krijgen de leerlingen op school de laatste jaren weer maori-taal als vak. Verder heb je natuurlijk de overblijfselen van Maori dorpen en forten (Pa genoemd). Als je een paar maori woorden kent, kan je veel afleiden uit de vele plaatsnamen die in het maori zijn aangegeven, bv Rotorua (roto = meer). Als je op een bordje een plaatsnaam ziet staan die begint met Puke, maak je dan maar klaar want dat wil zoveel zeggen als heuvel/berg op komst. De maori hebben ook enkele langere plaatsnamen, deze worden gelukkig afgekort. Wie waagt zich aan deze : (goed oefenen, dan hebben jullie hem misschien onder de knie als ik terug ben) Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikikimangahoronukupokaiwhenaukitamatahu. Ik acht niet uitgesloten dat ik hierbij een tikfout of 5 heb gemaakt. Ondertussen doe ik mijn uiterste best om van die ijscreem verslaving te geraken, al zal dat niet makkelijk worden. Enkele andere lekkere dingen die het fietsen hier aangenaam maken zijn; de meatpies en de muffins. Als je even verzwakt raakt brengen deze je weer op kracht, klaar voor de volgende km's. Vanuit Wanganui ben ik via een mooi valleitje langzaam het centraal plateau opgeklommen, dat wordt gedomineerd door enkele vulkanen. De 2 meest bekende zijn Raupehu en Tongariro. Die Raupehu, misschien zegt dat jullie nog iets, heeft in '95 eens stevig van zich laten horen. Gelukkig was de schade beperkt, vooral toerisme werd hierdoor geraakt doordat vele mensen een tijdje zijn weggebleven uit schrik voor verdere uitbartstingen. Na de vulkanen was het tijd voor enkele meren, Taupo bv. Dit is het grootste meer, en eigenlijk ook een zeer oude vulkaan krater. Iets verder noord heb je Rotorua, een streek gekenmerkt voor zijn thermische activiteit. Met zijn geisers, warmwaterbronnen, modderpoelen en stoomgaten is de stank van rotte eieren nooit ver weg. Gelukkig weten ze er Thermische activiteit hier goed gebruik van te maken. Alle campings in deze streek hebben een hotpool al dan niet rechtstreeks verwarmd door deze natuur eigenschappen. Kiwi's heb ik helaas niet mogen bekijken. Ten minste niet als ik hiermee de rare vogel zonder vleugels bedoel. Deze is beschermd en bijna uitgestorven. Om te beginnen moet je al 's nachts gaan kijken, want overdag laat dit beestje zich zeker niet zien, en verder zijn er slechts zo weinig dat het je enkele tijd zou kunnen kosten eer je er eentje te horen, laat staan te zien krijgt. Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Natuurlijk zijn er ook nog die andere kiwi's, deze blijven gelukkig hangen op dezelfde plaats. Mei, juni is in Tauranga de kiwi periode, dan worden deze lekkere vruchtjes geplukt en oa naar ons land verstuurd. En dan heb je nog die 4 milj. kiwi's die hier de aarde bevolken, want zo noemen de NZ'ers zichzelf. Als ze hier een kaartspel zouden uitgeven zoals de USA dat deed met zijn most wanted lijst in Irak, dan zou steevast de possum op de eerste plaats staan. Dit beestje wordt hier gehaat als de pest, en er hangt een titel dead not alive boven zijn hoofd. Moeilijk te begrijpen als je dit lieve beestje ziet, maar meteen te begrijpen als je weet hoeveel deze beestjes op een nacht wegvreten. Elke kilometer zie je er wel eentje tot spijs gereden op het wegdek, al dan niet met opzet. En dan is er die ene Possum, helaas dood, tot grote spijt van de bevolking. Ik heb het over Possum Bourne, een rally-rijder en nationale held. Deze 47-jarige Kiwi reed de ene na de andere overwinning hier in het NZ en Australische rally gebeuren en was ook een geliefd figuur bij vele niet autosport liefhebbers. Op het moment dat ik dit zit te typen wordt hij de laatste eer aangedaan in een viering in zijn geboorte dorpje Pukekohe. Possum was enkele weken geleden na een ongeval in coma geraakt en door het ernstige hersenletsel waren zijn kansen uiterst klein. Vorige week is hij dan overleden, nadat dokters en familie hadden besloten hem van de ademhalings apparatuur te halen. Na de vulkanen en meren ben ik naar het Coromandel schiereiland gefietst. Een mooi stukje NZ met enkele knappe uitschieters. Zo heb je hotwater beach. Hier kan je op het strand bij laagwater een put graven. Dan kan je natuurlijk overal, maar als je het hier op de juiste plaats doet, borrelt deze vol met warmwater. Je hebt zo je eigen jacuzi geschept die mogelijk zelfs te warm wordt na een tijdje, gelukkig komt het water weer op zodat de inkomende golven voor wat verkoeling zorgen. Er is natuurlijk een tweede techniek, je laat eerst de andere een mooie put graven, en je duikt er gewoon mee in. De eerste keer was het te druk voor een eigen poel en heb ik mijn diensten aangeboden aan enkele andere gravers. De tweede keer had ik afgesproken met een koppel uit canada om voor zonsopgang te starten met Coromandel schiereiland graven. Het was 5u45 en behalve 2 andere vroege vogels hadden we het strand voor ons alleen. Heerlijk de dag beginnen in een warm bad van waaruit je de zon ziet opkomen. In het noorden, ze noemen het hier de Far North, kan je naar de Kauri bomen gaan kijken. Ze zijn een beetje te vergelijken met de redwoods uit de USA. Echter ze worden minder hoog maar wel stevig dik. Zo heb je Tane Mahute (God of the forrest) met een diameter van 5 meter. Moeilijk voor te stellen, maar deze boom maakt van mij een hobbit als ik ernaast ga staan. Ik hoef me er geen zorgen over te maken maar ze maken zich hier ondertussen erg druk over de mogelijke stroomonderbrekingen die klaar staan de komende winter. Door het goede weer, gelukkig maar want zo ben ik niet vaak nat geweest, zijn vele van de meren die dienen als reservoir voor de energiecentrales gezakt tot paniek grens. Energie besparen is de mededeling van de maatschappijen, en liefst ongeveer 10 tot 15 procent. Dat kunnen ze hier blijkbaar niet echt goed want ze halen met veel moeite 3 procent. Vele steken de schuld op de overheid omdat deze een slecht energie beleid zou voeren. Hopelijk begint het nu stevig te regenen, en dan nog wel op de juiste plaats natuurlijk. Anders zullen ze hier een paar extra kleren mogen aantrekken de komende winter. Deze is op het zuideiland reeds begonnen, het vriest daar regelmatig 's nachts al tot -2. Weldra begint daar het ski seizoen.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Ik kan nog veel vertellen, maar dan wordt dit verslag meer een boek, dus ik ga hier afronden. Ik had nog een stevig stukje over een pechdag op 2 mei, maar dat hebben jullie nog tegoed, zo heb ik nog iets te vertellen als ik terug ben. De komende weken gaat de zwerver weer even genieten van welverdiende rust. Na 3 maanden intensief rondfietsen op NZ vraagt het lichaam weer wat ontspanning. Dat begint over 2 dagen in Sydney en zijn mooie stranden, alwaar ik een 8-tal dagen op vrienden bezoek ga. Daarna (16/5) gaat het weer naar Bangkok en vandaar worden de verdere plannen voor de zwerftocht in het daglicht gezet. Nog even geduld. Mensen die niet kunnen wachten op een volgend verslag kunnen natuurlijk nog altijd gaan kijken op de website. Groetjes vanuit Auckland Luc

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Thailand Mei 2003 Bangkok 22/5/2003

“Op zoek naar de (gouden) stempel” Mijn fiets staat netjes opgeslagen op de luchthaven, ikzelf geniet van de rust, doe wat kleine materiaal reparaties en werk aan mijn verdere reisplannen. Kortom, komkommertijd wat reisverslagen betreft. Maar de wereld draait rustig verder en dagelijks gebeuren er natuurlijk interessante dingen. Niet dat ik jullie ga lastig vallen met mijn dagelijkse "sleur", maar dit verhaaltje wil ik toch even kwijt. Het begint op zondag 18 mei, een normale dag in het hectische Bangkok, maar voor alle Belgen een dag met een belangrijke beslissing voor de boeg. Uiteraard heb ik het hier over die beslissing die je neemt in dat kleinehokje na geduldig een kwartiertje of langer te hebben aangeschoven en niet of U kaas danwel salami op uw pistolet zou leggen. Gezien ik een continent verder vertoef telt mijn stem dit jaar niet mee, maar om een boete te vermijden vanwege niet komen opdagen op deze belangrijke dag, informeerde ik me hoe ik kon verontschuldigd worden. Geen probleem wist Spitsuur in Bangkok men mij te vertellen via e-mail. Wij, gemeente Kapellen sturen U een mail met bijgevoegd document dat U laat invullen en afstempelen door de lokale autoriteiten. Makkelijk dus ! Nu ja dat zou nog kunnen tegenvallen. Ik besluit mijn kans te wagen op het bureau van de tourist police nabij Khoa San road, het backpackers district van Bangkok. Daar spreken ze vast voldoende Engels. Bij aankomst wordt ik even verzocht te wachten omdat de vorige zaak nog niet helemaal is afgerond. Een amerikaans koppel bestelt een Chang (thais bier), schenken het uit en stellen na de eerste teug vast dat het warm is, terwijl ze gerekend hadden op een fris pintje. Ze melden dit aan de bar-eigenaar en verzoeken om dit warme drankje te vervangen door eentje uit de koeler. De man maakt echter geen aanstalte om op hun wens in te gaan en verzoekt hen te betalen, hetgeen het koppel uiteraard dan weer niet wil. Hoogstwaarschijnlijk was de discussie, die nu nog hevig verder gaat in het politiekantoor, zo begonnen. De agent weet duidelijk geen raad met de zaak en na consultatie van een half dozijn van zijn collega's besluit hij wat onafhankelijk advies in te winnen. Juist, ik krijg de vraag voorgeschoteld wat ik zou doen in dit geval. Ik dacht nog even voor te stellen om dit verder te regelen in een rechtszaak, bij wijze van grap, maar besloot de allerlaatste seconde dat ik maar best niet op hun gevoel voor humor moest rekenen. Zodoende stelde ik voor de gulden middenweg te nemen. Daarmee had ik het probleem van de agent niet echt opgelost en tevens waren de beide partijen niet echt onder de indruk van mijn interventie, maar zo kon ik me wel uit de discussie houden. Ik was nu helemaal om een andere reden naar hier gekomen. De discussie gaat nog een kwartiertje verder, tot mijn vermaak, tot de man van het koppel uiteindelijk besloot het verschuldigde bedrag te betalen, min of meer onder sociale druk van het ondertussen groeiende rijtje toeristen waaronder een meisje dat net van 300$ werd beroofd. Mooi, het is mijn beurt. Ik leg de agent mijn afgedrukte formuliertje voor met de vraag of hij dat van een officiele stempel kon voorzien. Belgie? Verkieziengen? Stempel? Kan U dat nog wat verder toelichten. Opnieuw probeer ik hem duidelijk te maken dat ik enkel een bewijs van verblijf in bangkok op 18/5 nodig heb. M.a.w. dit formuliertje even met een datum en stempel bezegelen. Oei, meneer, stempels mag ik niet zetten op een onbekend papier, maar gaat U even naar ons hoofdkantoor daar hebben ze beslist de bevoegdheid om een stempel te zetten. Het was ondertussen al wat later en een sterk gegroeid hongergevoel deden mij beslissen de zaak even te laten rusten tot morgen. Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Die volgende morgen besluit ik mijn strategie te wijzigen. Uit schrik dezelfde stempelvrees te moeten trostseren, koos ik om een bezoekje te brengen aan de Belgische ambassade. Hier zijn ze tenminste vertrouwd met de verkiezingen en zal dit niet meer dan een formaliteit zijn. Ik heb trouwens nog nooit in mijn leven beroep moeten doen op ons diplomatiek personeel in het buitenland en dit onschuldig zaakje leek mij ideaal om eens kennis te maken met een Belgische ambassade. Op naar de 17de verdieping van de Sathorn Sky Tower. Het wachtzaaltje geeft zicht op 3 loketten, stijl postkantoor, waarvan eentje voorzien van een bordje "Belgian affairs". Hier moet ik zijn, bevestig ik mezelf en schuif mijn papiertje door de sleuf onderaan het glas. Nee meneer, dat papiertje van uw gemeente hebben we niet nodig. Wij hebben voor U ons eigen formulier voorzien van de correcte hoofding en de juiste stempels. Geen probleem antwoord ik, dit zal wel even goed, zo niet beter zijn als hetgeen ik bezit. Helaas meneer, moeten wij voor dat mooie document dat we speciaal voor U opmaken een administratieve kost aanrekenen, welke 260 Bhat (iets meer dan 5 Euro) bedraagt. Wablief ! 260 bhat, maar ik heb toch al een papiertje, ik zoek enkel een stempel. Helaas meneer, Uw papiertje kunnen we niet afstempelen. 260 bhat, vinden jullie dat niet erg duur voor uw papiertje. Inderdaad meneer, U bent niet de eerste die hierover klaagt, maar dat is nu helemaal de som die U moet betalen. Even tussendoor, met 260 Bhat koop je hier 25 flesjes cola van 280 ml of kan je 5 maal thais eten, het geeft je ook de mogelijkheid 50 maal de kanaaltaxi te gebruiken en waarschijnlijk kun je met dit bedrag alle bussen snel doorheen bangkok op de kanalen van Bangkok gebruiken over hun volle traject. Dit een om U te laten begrijpen hoe verwonderd ik was. Wenst U nu uw papiertje meneer? Nee bedankt, ik loop wel even naar het hoofdkantoor van de tourist police. Ik denk niet dat die U kunnen helpen meneer maar ik toon U alvast waar zij zijn gevestigd. De uiterst vriendelijke dame kribbelt wat op mijn stadsplan en wenst me veel succes. Ik kijk nog even naar mijn stempelloze document dat ik ondertussen beginnen koesteren ben, en trotseer het drukke verkeer opweg naar de "Tourist Police". De deur wordt voor me opengedaan, een stoel aangeboden terwijl men mij vraagt hoe ik kan geholpen worden. Ik heb een heel makkelijke klus antwoord ik, dit papiertje vraagt enkel om een stempel en doe nogmaals mijn verkiezingsplicht verhaal. Goed, volgt U me maar, iemand zal U zodadelijk helpen. Goede morgen meneer wat kan ik voor U doen, ik schuif het papiertje naar voor en doe het bijhorende verhaal alsof het een auditie is. De man gaat ten rade bij zijn collega's en weldra staat er een 5-koppig tellend politie peleton rond mij, allen zeer geinteresseerd in het ondertussen beroemd geworden document. Aha! meneer, U komt uit Belgie, en de erbij gehaalde tolk spreekt me meteen in het frans toe. Om te vermijden dat ik zodadelijk de taalstrijd, taalgrens of andere communautaire aangelegenheden moet uitleggen meld ik dat het gesprek gewoon verder mag in het Engels. Okay Sir, euh, wat dit document betreft, daar kunnen wij helaas geen stempel opzetten. Maar als U even een rapport schrijft over de reden van Uw bezoek dan zullen we dat graag afstempelen zodat U alsnog een bewijs van verblijf hebt. Ik besluit geen verdere vragen te stellen over het hoe en waarom ze geen stempel mogen, kunnen, willen zetten en begin dat rapportje te schrijven op het onder mijn neus geschoven papier. Ondertussen wordt mijn paspoort binnenste buiten gedraaid en enkele malen onder de copiermachine gelegd. Ik zal jullie het "bureaucratie"-gedeelte van mijn rapport onthouden, maar kortweg werd het eerst vertaald, enkele malen gecopieerd, overhandigd aan een 4-tal personen ter ondertekening en tenslotte, ja U leest het goed, van een stempel voorzien, waarna het geheel nog een keer door de copiermachine werd gehaald. Ik moest mijn enthusiasme om "Eindelijk mijn stempel" te roepen even onderdrukken, ook al was het niet eens mijn papiertje dat de eer mocht ondergaan een stempel te krijgen. Voila, meneer, hier hebt U ons document, bedankt voor Uw bezoek, we hebben U graag geholpen. Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Helemaal in de wolken voeg ik de engelse en thaise versie van het rapport bij mijn parpiertje zodat we nu van een dossiertje kunnen spreken. In deze euforische stemming vergeet ik even hoe warm het eigenlijk is en wandel helemaal terug tot bij de guesthouse waar ik logeer, terwijl ik me sterk maak dat de gemeente Kapellen dit dossier wel als voldoende bewijs materiaal zal aanvaarden. Gezien de avonturen die ik ondertussen met mijn papiertje beleefd had, besluit ik het nog even op zak te houden alvorens het op te sturen. Nu had ik natuurlijk de eerste de beste winkel kunnen binnenstappen en vragen of ze er niet snel even een stempel in thais-schrift konden opdrukken, hetgeen waarschijnlijk evengoed zou geaccepteerd worden. Maar ik besloot het officiele pad te bewandelen, hetgeen ik nu helemaal niet betreur want het bezorgde me een meerwaarde aan respect voor de culturele verschillen, het leverde amusante situaties op en bracht me in buurten van Bangkok waar ik anders nooit was verzeild. Leve de parlemenstverkiezingen 2003 ! Hopelijk hadden jullie evenveel plezier bij het uitbrengen van jullie stem. Het ga jullie goed, tot later Luc

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Canada Mei 2003 – Oktober 2003 Vancouver, 8 Juni 2003

“Tentstok, matje, vuurtje ... Seattle” Ik vertoef ondertussen alweer enkele weekjes in Canada en dat maakt het tijd voor een eerste verslag. Ik zal maar meteen wat uitleg geven over de ietwat rare titel. Dat verhaal begint eigenlijk nog in Nieuw Zeeland, waar tijdens enkele uren aanhoudende wind een van mijn tentstokken was gebroken. Dat kon ik toen tijdelijk oplossen zodat ik wel verder. Iets later besliste mijn matje (type thermarest, voor de kampeer professionals) een geweldige blaar te vertonen. Na wat opzoekwerk op internet en enkele mailings met de producenten bleken hun service centrum allebei in de regie van Seattle te zijn gelegen. Gezien Vancouver nu niet echt zo ver is van Seattle, en dit een leuk rondje zou vormen met Vancouver Island maakte ik de beslissing om eerst maar eens even de grens over te springen. Die morgen begon slecht, terwijl ik tijdens mijn ontbijt even in de tent iets ging halen pikte een kraai mijn hele blok chocolade weg, net gekocht de dag voordien. Of hij meer interesse had voor het zilverpapier of de chocolade weet ik niet, maar gelukkig bleef hij met zijn poten van mijn kaas en salami. Met het summiere kaartje dat ik had gehaald bij de toeristische dienst in Vancouver werkte ik me een weg uit de grootstad. Bij wijze van wonder vond ik al heel snel een fietspad dat me over een van die grote spanbruggen bracht. Daarna reed over een zandweg in een bos, zonder te weten aan welke kant ik eruit zou komen. Dat liep ook nog best goed af, ik heb slechts een keer met fiets en al door een gat in een hek moeten kruipen en zo ook een tijdje op een paadje naast de spoorweg gefietst. Maar daar was ik weer in de bewoonde wereld en ik wist zelf waar ik was op mijn kaartje, altijd handig. Een stalletje met versfruit kon ik niet voorbij en kocht enkele wat bananen en mandarijntjes. Aha, kijk daar US borderpatrol, dat moet de grens zijn. Eens kijken of je deze dagen makkelijk de US binnen kan. Kort gesprekje met de officer, heeft U explosieven bij of vuurwapens. Nee echt niet hoor. Maar misschien hebt U nog wel eten bij. Euh ja, deze banaan en dit zakje mandarijntjes. U mag erin meneer maar die mandarijntjes moet ik in beslag nemen. Allez mijn vitamine-C meneer. Na wat gepraat mocht ik ze terplekke opeten, als ik even honderd meter terug ging in de richting van Canada. Zo gegezgd zo gedaan, en de tweede keer zonder problemen de grens over. Vlak over de grens was er een camping maar ik vond het nog wat vroeg en besloot deze maar links te laten liggen. Fout gedacht want de volgende was een halfuurtje rijden met de auto, zal ik dus ondervinden. Het leverde me wel een nieuw dagrecord op, 161 km, en dat voor mijn eerste echte fietsdag op dit continent. Met wat instructies die ze bij Hilleberg hadden gegeven toen ik heb belde kon ik hen makkelijk vinden. Zij hebben hun us-kantoor in Redmond (ongeveer 30km ten oosten van Seattle). Een prachtige streek en die avond stond mijn tentje voorzien van een vernieuwde tentstok aan een mooi meer. Gezien mijn gebrek aan deftig kaartmateriaal had ik de persoon bij Hilleberg zover gekregen om voor mij enkele kaartjes af te drukken vanop internet. hij gaf me ook de nodige instructies om tot bij het I90 bikpath te komen.Dit is een fietspad dat over, onder, langs de I90 highway loopt en je tot vlak in Seattle brengt. En daar stond ik dan de volgende morgen, downtown Seattle tussen de wolkenkrabbers. Zonder al te veel zoeken kom ik terecht bij het servicecentrum van Cascade Design (de makers van die thermarest matjes). Ja, dit is een zuiver garantie geval, we zullen uw matje meteen omruilen meneer. Even checken, met een compressor laat pompt hij het matje vol lucht, kijk wat er verder zou zijn gebeurd, mijn oude matje ziet er nu meer uit als een ballon. Terwijl de man nog wat formaliteiten vervult zie ik een bordje MSR en enkele vuurtjes staan achter zijn balie. Ah, zijn jullie nu een bedrijf. Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Ja we zijn hebben MSR (makers van oa campeer vuurtjes opgekocht). Zeg, maar mijn vuurtje is al wat ouder en is afgebroken, zou dat kunnen gemaakt worden ? Heb je het bij, ik zal er meteen even naar kijken meneer. Ja, voila hier is het. Dat zou daar eigenlijk niet mogen breken, ik zal even kijken of ik het juiste vervangstuk voor je heb. Helaas meneer ik heb niet het juiste onderdeel op stock, daarom zal ik je hele vuurtje omruilen, geef dat oude maar hier je krijgt een splinter nieuw van ons. Van service na aankoop gesproken, mijn vuurtje was ondertussen een 6-tal jaar oud en zag eruit alsof het een vulkaanuitbarsting had overleefd. Zo zie je maar, was ik niet naar Seattle gefietst dat had kookte ik nu nog op mijn oude vuurtje. Langsheen Olympic National Park en enkele ferry tochtjes verder beland ik uiteindelijk terug in Canada, meer bepaald in Victoria op Vancouver Island, dat is het gigantisch eiland voor de kust van Britisch Columbia. Het is ook hier dat de Trans Canada Trail aanvat, een wandel/fiets/kayak ... route dwars doorheen Canada. Veel te moeilijk om uit te leggen ga zelf maar eens kijken op http://www.tctrail.ca. De komende weken volg ik enkel oude spoorlijnen doorheen BC, waarvan de Kettle Valley Railtrail de hoofdbrok zal uitmaken. Dit is ongeveer 700 km oude spoorbedding, bruggen, tunnels waarover dus in volgend verslag mijn verhaal zal doen. De eerste kilometers spoorbedding heb ik al acther de rug onder de vorm van de Galloping Goose Trail in Victoria (naam verwijst naar een oude locomotief). Het loopt vanuit de stad zo de wildernis in. Op een door-deweekse werkdag zijn de zondag fietsers, skaters, wandelaars niet van de partij zodat het wat makkelijker fietst. Het maakt ook de kans groter dat je wildlife ziet. En voila, eerste fietsdag doorheen de afgelegen bossen en daar zit al een zwarte beer voor me op mijn pad, of zal ik niet beter zeggen zijn Victoria Island (Canada) pad. Duidelijk niet geinteresseerd in een fietser zette hij het meteen op een lopen, ik dus veel te laat om een mooie foto te nemen, maar ik krijg misschien nog wel eens een kans. Na de wildernis was het terug naar de bewoonde wereld, via de ferry ben ik terug op het vasteland en heb ik Vancouver Island verlaten. Afgelopen dagen was ik terug in Vancouver, een stad die van mij het certificaat, meest fietsvriendelijk metropool krijgt. Doorheen het centrum, langs de haven, rondom Stanley Park loopt een kilometerslang fietspad dat je telkens wisselende zichten geeft op downtown Vancouver, de haven en de Coastal Mountains. Alsof dat nog niet genoeg is staan er her en der bordjes voor fietsers die de fietsvriendelijke routes markeren in en uit het centrum. Daar kunnen wij nog wat van leren. En ben je het fietsen moe, dan stap je gewoon op een lijnbus welke bijna allemaal zijn uitgerust met een bikerack vooraan. Morgen verlaat ik de grootstad en trek oostwaarts in de richting van Hope, waar ik het Kettle Valley railway trail op ga. Uiteindelijk zal ik dit spoor verlaten om in de richting van de Rockies te trekken. Tot afsluiten nog even een korte impressie over het weer, dat was zonnig over heel de lijn en met momenten te warm om te fietsen. Hopelijk worden jullie op gelijkaardig zomerweer getrakteerd. Vele groetjes, tot later Luc

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Canada Mei 2003 – Oktober 2003 Calgary, 1 juli 2003

“Canadeese Gastvrijheid” Hoi Vrienden, Ik ben er ondertussen in geslaagd Britisch Columbia te doorkruisen. Laten we eens kijken hoe dat verlopen is. In Vancouver heb ik het Trans Canada Trail weer opgepikt waar ik het verlaten had en zo mijn mars naar het oosten begonnen. Na een dag of 2 sta ik ergens midden in de bossen op een kruispunt op mijn kaart te turen. Een motorrijder stopt, zegt goedendag en vraagt wat ik hier in sta te doen. Wel ik fiets de TCT zeg ik hem. Aha, normaal zit ik ook op een fiets maar ik oefen voor mijn motorrij-examen. Ik heet Gary en woon een 30 km verderop, ik stel voor dat je vanavond bij ons intrekt. Uiteraard een mooi voorstel, dus ik die avond naar Cultus Lake. Gary en zijn vrouw Sheryl zijn echte fietsfanaten, in hun garage staan 7 fietsen (elk een touring, weg, en mountainbike + een tandem). Behalve in Canada hebben ze ook reeds enkele lange tochten in Europa gereden. Uiteraard gaat het heel de avond over fietsen en reizen. Ze geven me een heel pak tips over welke wegen goed zijn om te fietsen en welke ik beter kan vermijden. Een uiterst aangename ontmoeting, welk goed illustreerd hoe vriendelijk en gastvrij de Canadezen zijn. Vele spreken je aan en vragen waar je heen gaat of waar je vandaan komt, bijna allemaal reageren ze enthusiast als je hen verteld dat je dwars door hun land gaat fietsen. In Cultus Lake ben ik ook nog verzeild geraakt op de filmset van een low-budget horror film die ze daar aan het inblikken waren. Nee, ik heb niet moeten figureren als monster. Een praatje met een van de electriciens op de set maakte veel duidelijk wat ze aan het doen waren. Van Cultus Lake ben ik naar Hope gereden, wat voor mij de start was van de KVR, de Kettle valley railway trail.. Deze bestaat uit een aantal stukken oude spoorwegbedding die door het zuiden van BC lopen. Op sommige plaatsen moet je even naar de gewone weg of op een FSR (forrest service road = weg gebruikt door de houthakkers en vrachtwagens) maar meestal reed je over de oude bedding waar de rails en dwarsliggers werden verwijderd, gelukkig maar. Over de staat van de bedding kan ik een boek schrijven, van goed tot KVR nabij Hope kwaad en alles wat er tussenin zit. Het grote voordeel is dat een trein niet in staat is te klimmen dus de KVR bracht me 5 maal over 1200 meter hoge bergpassen zonder al te veel moeite. Allez, ik heb natuurlijk wel moeten trappen, en hier en daar mijn fiets moeten duwen daar waar de spoorwegbrug was verdwenen. Het oude spoor loopt soms door kleine dorpjes maar meestal zit je ergens in de bossen of andere natuur. Het wemelde er van de eekhoorntjes en andere knaagdieren, voorts stonden er dagelijks ontmoetingen met herten op het programma. Sommige namen snel de benen maar enkele bleven rustig staan kijkend naar een gekke fietser die door hun terrein bolt. Langsheen de oude bedding heb je dorpjes die er nu uitzien als een spookstadje maar die hoge dagen kenden in de tijd van de spoorlijn. De ongeveer 500 km die ik zo over spoorlijnen heb afgelegd, vormden een prachtige tocht. Naast uigestrekte bossen ben ik ook door de Okanaga gereden, een soort semi-woestijn. Behalve een rivier in de vallei is het er kurkdroog, maar dank zij een goed systeem van irrigatie zijn ze er instaat om fruit Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 te telen. Jawel, vers van het veld gingen de krieken, aardbeien, druiven .... vlotjes naar binnen en dat allemaal tegen landbouwersprijs. Goed gevuld met vitamientjes heb ik deze streek verlaten in de richting van wat vele het mooiste stuk van de spoorlijn noemen, de Myra Canyon. In deze uvromige canyon loopt de spoorlijn tegen de rotswand waardoor ze regelmatig bruggen moesten bouwen. Door de vorm kan je de bruggen aan de andere kant van de canyon zien, waar je even later dan weer overheen moet. Ja, een beetje moeilijk te beschrijven, enkele fotokes brengen later wel meer duidelijkheid. Tot hiertoe waren de meestel tunnels eerder kort, 150 a 300 meter, dus niet echt volledig donker. Maar op de laatse dag stond de Bulldog tunnel op het traject, met zijn 981m de langste van de spoorlijn. Zonder zaklamp moet je er niet aan beginnen want er zit een knik in de tunnel zodat je aan het begin het einde niet kan zien. Gelukkig voor mij zat die knik aan het begin. Een tweede voordeel van de tunnel was dat het er min of meer droog is. Ja je hoort me al komen, het heeft heel die dag geregend, waardoor de spoorbedding meer op een rivier begon te lijken. 's Middags had ik een kop warme chocolademelk nodig, vooral om mijn vingers te kunnen opwarmen. Tijd voor een rustdag, goede beslissing want ook die dag goot het pijpenstelen. Gelukkig bleef het bij 2 dagen en kwam de zon zijn kop weer opsteken. Onderweg nog veel mensen tegengekomen allen met hun verhaal, zo is er Paul Latard (een man welke we dankbaar mogen zijn voor zijn daden in '40-'45 die nu ergens op het traject van de spoorlijn gratis water geeft aan dorstige fietsers. Tevens heeft hij een oude spoorwagon omgebouwd tot slaaphut en kan hij je veel vertellen over de streek en de historiek van de spoorlijn. De spoorweg, maakte weer plaats voor bospaadjes en FSR's en zo stond ik aan de voet van de Rocky Mountains. Via de Elk rivier maakte ik beetje bij beetje mijn klim naar de Elk pas. Vergelijken is altijd moeilijk en elke trip heeft zo zijn mooie kanten maar de doorsteek van de Rockies vormden toch een van mijn mooiste trips van mijn tocht. Vooral omdat je er bijna geen auto's aantreft. Via een oude gravelweg ga je omhoog tot aan de Elk Lakes, daar moet je via de service road van de hoogspanningslijn naar de top van de Elkpas (1932m) en aan de andere kant kom je dan via enkele zandpaden weer omlaag. Dit alles terwijl in een 360 graden panorama rondom je de rotspieken boven alles uitsteken. Behalve enkele wandelaars en een verdwaalde 4x4 kon je er niet veel tegen, tenzij de fauna en flora natuurlijk. Het is ook hier dat ik mijn Op weg naar de Elk pass tweede beer tegen het lijf heb gelopen. Nadat hij mij grondig had bekeken (Rockies) nam hij gelukkig de benen. Op enkele campings wist men mij te vertellen dat er een zwitsers koppel op het zelfde traject fietst. In Fernie, net voor de doorsteek van de Rockies ben ik ze tegen gekomen. We hadden afgesproken om via e-mail in contact te blijven en in Calgary elkaar weer te ontmoeten. Dat bleek niet nodig want toen ik Calgary binnen reed, kwam ik ze toevallig tegen. Samen gingen we opzoek naar een camping, dat bleek niet eenvoudig. Enerzijds zijn er niet veel campings in een grootstad en anderzijds was het de avond voor 1 juli. 1 Juli is Canada-day (zoals wij onze 21st juli hebben) en voor vele was het dan ook de reden om er op uit te trekken met als gevolg dat de campings allemaal vol waren. Onze redding kwam uit een onverwachte hoek. Toen we doorheen het centrum van Calgary fietsen raken we in gesprek met een fietser, Klaus. Aha, jullie zoeken een plaats om te overnachten. Hebben jullie tenten ? Awel, geen probleem kom gerust op mijn gazon staan. Hij maakte snel een tekeningtje hoe we bij hem thuis geraakten en ging er vandoor terwijl hij nog riep dat hij over een uurtje of zo thuis zou zijn.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Alweer een bewijs van de vriendelijkheid van de mensen hier. En zo sta ik dus al 2 dagen, op minder dan 5km van downtown Calgary te kamperen in zijn voortuin. Gisteren avond kregen we spaghetti en vandaag gaat hij voor ons een BBQ doen. Prachtig gewoonweg, tevens geeft hij ons gratis internet waar ik dus nu gebruik van maak. Klaus is een van de mensen die behoren tot een netwerk van mensen die aan fietsers een douche en slaapplaats geven. Zo zijn er nog een aantal in Canada. Je kan de namen en e-mail gegevens van deze mensen vinden op de Warm Showers List website (http://www.rogergravel.com/wsl). Er zijn er ook enkele in Belgie. Met dit stukje gastvrijheid ga ik mijn verslag afsluiten. De komende weken zal ik zelf een spoor moeten trekken, want de TCT is in de provincies Alberta, Saskatchewan, Manitoba niet geheel ontwikkeld. Ze weten wel waar ze het traject willen laten lopen, maar er is nog veel onderhandeling nodig met de boeren en uiteraard een pak centen om enkele oude spoorwegen om te bouwen tot wandel en fietspaden. Morgen trek ik eerst even naar het zuiden, naar Waterton Lakes NP en daarna gaat het verder naar het oosten doorheen bovengenoemde provincies. Volgend verslag, is een jubileum versie, ik zal tegen dan precies een jaar aan het fietsen zijn, en ik hoop tegen die tijd (begin augustus) in Ontario te zijn aangekomen. Vele groetjes, hou jullie goed Luc

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Canada Mei 2003 – Oktober 2003 Sault Ste Marie 6/8/2003

“1 Jaar op het zadel” Hoi vrienden, Inderdaad, alweer een jaar geleden schoof ik mijn laatste meubelstukken buiten terwijl Chris klaar stond zijn hele hebben en houden naar binnen te duwen. Op 4/8 begon het grote fietsavontuur. Ik heb weer veel stof, nee niet van de soort dat na een dagje gravelwegen op mijn fiets hangt, maar gebeurtenissen van de laatste maand. Wat volgt, een korte selectie.. veel lees plezier. Ik verliet Calgary net voor de jaarlijkse Stampede, een 7 dagen durende rodeo met veel cowboy spektakel. Dit meemaken zal dus voor een volgende keer zijn. Ik reed pal zuid naar Waterton NP. Dit is een mooi nationaal park gelegen op de grens van USA/Canada dat ook voor fietsers interessant is. Er zijn een aantal trails die ook open zijn voor fietsers, zodat je een wandeling kan combineren met een eindje fietsen. Helaas zat water niet enkel in de naam maar viel het ook met bakken naar beneden. Met Waterton zette ik een punt achter mijn Rocky Mountains avontuur, vanaf hier ging het geleidelijk aan bergaf over de prairies en vlaktes van Alberta, Saskatchewan en Manitoba. Ik schrijf dit hier snel in een zinnetje maar we spreken over een 2000 km vlakte voornamelijk gebruikt voor veeteelt en landbouw. Bomen zijn er haast niet te zien, enkel in dorpjes of bij een boerderij is er een bomenrij. De zon brandt bijna elke dag een gat in mijn helm en het enige stukje luwte dat ik kon vinden was de schaduw van een verkeersbord. Gelukkig waren er meerdere mogelijkheden voor een duik in het water om alzo voor afkoeling te zorgen. Een nog meer dominerend natuurelement was de wind. Die maakte of brak je rit. Zo was er de rit van Assiniboia naar Weyburn, een slordige 165 km in 6 uur en 30 min, jawel een goeie 25 km/u. U zal begrijpen dat door de gunstige staartwind mijn ambitie om volgend jaar de tour de france mee te rijden sterk was aangewakkerd. Het enthusiasme was echter snel bekoeld, 2 dagen later had ik meer dan 3 uur nodig om slechts 45 km te fietsen, een sterke ZO wind zorgde voor een zwaar gevecht, dat ik uiteindelijk heb gestaakt. Ik heb me dus maar neergelgd bij de natuur, nee niet in het gras, ik ben blijven fietsen maar heb gewoon een bocht van 90 graden gemaakt en ben min of meer met de wind mee noord gaan fietsen voor de rest van die dag. Het gebeurde op de camping.... Het zou de titel voor een nieuwe rubriek kunnen zijn. Wat volgt is uit het leven gegrepen van de fietsende kampeerder of de kamperende fietser zo U wil. In Weyburn was ik er in geslaagd mijn tent net buiten de camping te plaatsen. Deze lag in het park en het was niet meteen duidelijk wat bij de camping hoorde, maar ik vond dat plaatske onder die boom bij de rivier wel een leuke stek. Toen 's avonds de campingbeheerder langs kwam moest ik, nee mijn tent niet verzetten, beter zelfs ik mocht blijven staan en moest niet betalen aangezien ik niet echt op de camping stond maar er 10 meter naast. De dag nadien,ik had besloten van deze gratis plaats 2 nachten te maken en een beetje te relaxen, stopt er plots een auto. Hi, how are you ! We hoorden dat er een transcanada fietser op de camping stond (allez naast dus), en we hebben dit laatste stukje taart voor je over voor je. Maak je geen zorgen over het bordje, zet het maar bij die boom we pikken het later wel weer op. Bye Goodluck !

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Enkele dagen later. Nee er is geen camping in dit dorpje meneer, maar op het oude kerkhof is er wel een grasveldje vrij. Kerkhof zegt U ! Gelukkig bleek het te gaan om een grasveldje naast het kerkhof zodat ik mijn tent niet tussen de oude zerken moest plaatsen. Een andere keer was er alweer geen camping in het dorpje, ttz eigenlijk was er geen dorpje. Dan maar aankloppen bij een boer met de vraag of ik wat water kon krijgen en mijn tent mocht opstellen op het veld. Uiteraard geen probleem. Zo stond ik vorige week nog op het gras achter een benzinestation / motel / winkeltje dat meteen het gehele dorp vormde. Ja,ik ben de laatste weken door enkele dun bevolkte gebieden getrokken. Om het rijtje af te sluiten verplaatsen we ons even naar Marathon (ontario). Toen ik op het punt stond mijn kookvuurtje op te stellen komen er 2 mensen op me af. Hi, we zagen je zonet fietsen en we dachten dat je dit wel kon gebruiken, we hebben het over. Ja wadde, een vol bord met eten, 3 stukken zalm, aardappelen ... een heuse hoeveelheid genoeg voor 2, maar het ging wel vlotjes binnen. Toen ik hen nogmaals ging bedanken voor het lekkere eten, stonden ze er op dat ik ook nog een stuk zelf gemaakte blueberry taart moest opeten. Ik heb het al enkele malen gehad over de canadeese gastvrijheid en vriendelijkheid, maar ze zijn hier ook erg vindingrijk. De native indians bezorgden ons als eerste sneeuwschoenen, de Inuit de winterparka. Meer recent leverde de canadazen Trivial pursuit,de kettingzaag, IMAX film technologie en de push-up bh, hetgeen hoogstwaarschijnlijk als enige uit dit lijstje in jullie geheugen zal blijven hangen. Na het zwitsers koppel dat ik voor het laatst zag in Calgary ben ik weining fietsers tegen gekomen op de valktes. Er waren daar veel wegen en aangezien ik graag een gravelweg neem om het verkeer te vermijden en de meeste zich vasthouden aan de TransCanada Highway kwam ik dus geen andere fietsers tegen. In Noord Ontario zag ik er dan weer meer, voornamelijk omdat er slechts een weg van west naar oost loopt en die dus door iedereen wordt gebruikt, helaas niet alleen fietsers. Ik zag enkele malen een Spanjaard die van Vancouver naar Toronto fiets, 2 Canadeese meisje opweg van Vancouver naar St Johns en een Japanner. Belgen kom je zelden tegen, behalve een Antwerps koppel dat met de wagen rondtoerde in Alberta en een Belg die vernomen had dat hij hier familie had en zelf hier zijn geluk wou gaan proberen was er van Belgen geen spoor. Maar in Canada wonen er een heleboel families die hun roots in Belgie hebben (ouders of grootouders). Zo kreeg ik via Ingrid het telefoonnummer van Mary en logeerde ik op de boerderij van de Cardy's in Basswood/Minnedosa. Zo ben ik ondertussen in het bezit van meerdere adressen en nummers van mensen die het me na een babbeltje spontaan gaven. Maar om deze allemaal te gaan bezoeken zal ik enkele 1000 km extra moeten fietsen vrees ik en mijn doel is de oostkust te bereiken voor het slechte weer. Halifax haal ik zeker maar als het er in zit probeer ik tot in St Johns (Newfoundland) te rijden. Afgelopen week fietste ik langsheen Lake Superior, een van de grote meren dat de grens vormt tussen de USA en Canada. Jawel 6 dagen met aan de rechterkant steeds dezelfde immense watermassa. Nu ja veel heb ik er niet van gezien, want de laatste week was het erg wisselvallig weer. Steevast Niet altijd mooie zichten... begon de dag met mist, die pas tegen of na de middag optrok, daarna wat regen of een korte opklaring met een straaltje zon en dan tegen de avond weer terug de mist. Lake Superior laat ik nu achter me en via de St Mary's rivier en Georgian Bay baan ik me rustig een weg naar Ottawa, de hoofdstad van Canada. Hoewel er nog veel valt te vertellen, is het nu tijd om af te sluiten. Geniet nog van de resterende zomer en de record temperaturen en tot volgende keer. Hou jullie goed, groetjes Luc Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Canada Mei 2003 – Oktober 2003 Port Aux Basques (Newfoundland), 12 September 2003

“I'm Still Cycling ... Yeah, Yeah, Yeah” Hoi Vrienden, Ja, ja ik fiets nog steeds rond in Canada, maar ik heb wel al enkele malen de Atlantische Oceaan gezien, al was het dan eigenlijk de Bay of Fundy en de Straat van Northumberland. Niet meteen bekende namen ? Misschien zeggen de provincies New Brunswick, Prince Edward Island en Nova Scotia iets meer. Ze noemen die hier de 'maritime' provincies, doordat ze geheel omgeven zijn door baaien of de oceaan. Al lag Halifax, het einde van mijn trip reeds om de hoek, ik zal er toch nog een 4-tal weken over doen om er te geraken. Maar eerst even terug naar waar het vorige verslag stopte. Om het drukke verkeer op een van de Ontario Highways te omzeilen koos ik om met de boot Lake Huron over te steken naar Zuid Ontario. En zo was ik dan via een kleine omleiding op weg naar Ayako en Joel, een koppel dat ik had leren kennen in New Zealand. Zij wonen in een cottage vlak bij Lake Sparrow, waar de fiets even plaats moest maken voor de kano. Na enkele dagen overladen te zijn met lekker eten, sprong ik weer op de fietst richting Ottawa, de hoofdstad van Canada. Onderweg deden ze plots het licht uit, je weet wel die gigantische stroomstoring in de USA en Canada. Veel last had ik er die dag niet van aangezien ik die avond ergens in het bos stond ver van de bewoonde wereld. Wel was ik wat ongerust door Op bezoek bij Joel & Ayako een beer die in de omgeving van mijn plekje rond trok. Door wat geluid te maken was hij of zij al eens vertrokken, maar later op de avond kreeg ik weer bezoek. Toen ik 's morgens mijn handen, vingers voeten en tenen telde, bleken die er nog allemaal te zijn, maw ook dat ik had weer huilhuids overleefd. Nog enkele dagen fietsen en daar lag Ottawa, op de grens van de provincies Ontario en Quebec, waar engels en frans door elkaar vloeien. Veel mensen zijn hier 2-talig omdat ze voor de overheid werken. Euh ... zoals bij ons zeker ??? De enige camping dicht in het centrum hadden ze gesloten waardoor mijn enige optie de gevangenis was. Jawel, een echte cel was mijn overnachtingsplaats voor enkele dagen, al moet je er nu voor betalen om er te verblijven. Geen reden tot paniek ik werd niet opgepakt toen ik in het park kampeerde, het gaat hier om de Jeugdherberg, een oude gevangenis waarvan ze de cellen hebben verbouwd tot kamers. Nu ja verbouwd, veel is er niet gewijzigd, de stalen tralieduer zit er nog in en de bedden hebben ze ook behouden uit die tijd denk ik, inclusief de vlooien. Maar het was er een gezellige boel, 's avonds werden er gezelschapspelletjes gespeeld bij het nuttigen van enkele frisse pinten. Door de stroomstoring waren de musea dicht, en dit om stroom te besparen. Ook de ambtenarij kon genieten van enkele extra vakantie dagen. Hoewel de panne al 5 dagen geleden is, waren ze er in Ontario nog steeds niet in gelukt de volledige capaciteit van hun elektriciteitsnet terug op te starten en vreesde men voor nieuwe onderbrekingen.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Hop, de Ottawa rivier overgestoken en zo was ik meteen in Quebec, het landschap en de taal deden me haast geloven dat ik in Frankrijk aan het toeren was. Quebec werd voornamelijk een city-tour met stops in Montreal en Quebec City. De Ottawa stroomt in de St Lawrence rivier en deze was mijn baken richting Montreal. Dit werd een klein navigatie avontuur, ik beschikte niet over een kaart van Montreal dat eigenlijk een groot eiland is in de St Lawrence en zich uitstrekt over vele kilometers. Na wat zoekwerk vond ik een brug en de heuvel Mont Royal werkte als een vuurtoren zodat ik toch zonder al te veel omrijden het centrum vond van deze gigantische metropool (Groot Montreal, 3.4 milj inwoners). Eenmaal in de stad is het erg fietsvriendelijk met veel fietspaden en bewegwijzering. Verde langs de oever van de St Lawrence naar Quebec City, een stad die erg Europees aandoet door zijn oude gebouwen en nauwe straten. Quebec komt uit een van de native talen (kebec) en wil zo veel zeggen als vernauwing. Nee ze hebben het dan niet over de straten maar over de St Lawrence die hier plots een pak smaller is. Ben nog even langs de linkeroever van deze rivier verder gefietst, hetgeen ik stevig heb gevoeld in mijn benen. Het is hier alles behalve vlak, de rivier wordt steeds breder en heeft meer weg van een baai en de weg kronkelt via de vele baaitjes op en neer. In het plaatsje St Simeon steek ik met de ferry de St Lawrence rivier over om aan te meren in Riviere-du-loup, mijn laatste halte in Quebec. Van hieruit loopt er een 134 km lange oude spoorlijn tot in New Brunswick. Eerst 50 km zachtjes omhoog en dan bergaf naar Edmunston. Onderweg, aan de rand van een bos en een mooie groene weide staat plots een rood licht te knipperen. Ernaast een bord met heel veel tekst, maar gezien mijn snelheid teveel om te kunnen lezen. Raar dat licht hier zit ik te denken, terwijl enkele golfballetjes me om de oren vliegen, hetgeen me meteen doet beseffen wat er wel eens op dat bord zou kunnen hebben gestaan. En dat werd enkele seconden later nog eens benadrukt door enkele onthutste golfers. In New Brunswick werd het landschap gedomineerd door de St Johns rivier die me doorheen de provincie loodste tot bij de Bay of Fundy. Door de trechter vorm van deze baai kennen ze hier de grootste tij verschillen ter wereld en dat geeft enkele spectaculaire erosie verschijnselen bij de Hopewell rocks. Nog even trappen en ik stond bij de Confederation Bridge, 13 km lang en de verbinding tussen New Brunswick en PEI (Prince Edward Island). Jammer, je mag er niet overheen fietsen, vanwege de meestal sterke wind, er is trouwens geen plaats voorzien voor fietsers op de brug. Geen paniek, je belt even bij het bruggebouw en ze zetten je fiets op de auto en rijden je gratis Brug over de St Johns (New Brunswick) naar de overkant, knappe service. PEI is de kleinste provincie in Canada, en toen ze begin jaren negentig besloten deze brug te bouwen waren er aardig wat tegenstanders die vreesden voor een extra stroom van toeristen, die het karakter van het eiland zouden kunnen schaden. PEI is heuvelend landbouw landschap met in het noorden mooie zandkusten. Ze hebben hier ook enkele aparte wetten, zoals het verbod op blikjes en plastic voor drankflessen. Alles zit hier netjes in glazen flessen. Afstand is op PEI te verwaarlozen, er zijn enkele stadjes en een heel netwerk van rustige wegen die de vele kleine dorpjes verbinden. Aan de andere kant van het eiland, lees 2 dagen verder, reed ik mijn fiets nog eens op een ferry om zo de oversteek naar Nova Scotia te maken. Het werd een warm onthaal, in Pictou liet de campinguitbater met gratis toe en ik kreeg er nog een frisco bij ook. Welgekome afkoeling op een zomerse dag. Via de oude en nu verlaten highway trek ik noordwaarts naar North Sydney. Het weer is al een hele week erg goed en de voorspelling zag er rooskleurig uit. Ik scheep nogmaals in op een ferry, deze keer een heuse tocht (6 uur) over de Atlantische Oceaan met bestemming Port Aux Basques in Newfoundland. En daar zit ik nu dit verslag te typen. Het is via de weg of de oude spoorlijn nog een Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 1000 km tot in St Johns het meest oostelijke punt op mijn tocht. Maar ik heb besloten om door een stuk wildernis te rijden opweg naar een van de vissersdorpjes aan de zuidkust van Newfoundland. Van daaruit kan ik met enkele lokale ferries naar de afgelegen 'outports' waar je enkel via schip of helicopter kan geraken. Ik moet er wel opletten dat ik de boot niet mis, want enkele van deze verbindingen gaan slechts eenmaal per week. Het laatste stuk naar St Johns gaat dan weer per fiets. Voila, zo zijn jullie weer min of meer op de hoogte van het verloop van mijn tocht. Na Newfoundland gaat het terug naar Nova Scotia en fiets ik de laatste honderden km's tot in Halifax. Hier scheep ik in, nee niet meer op de boot maar in het vliegtuig richting Vancouver. In enkele uurtjes zal ik terugzijn waar ik meer dan 4 maand heb over gefietst. Meer nieuws volgt vanuit Vancouver ... Vele groetjes Luc

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Canada Mei 2003 – Oktober 2003 Vancouver, 16 oktober 2003

“Vaarwel Tim Hortons” Hi vrienden, Inderdaad, deze titel vraagt om uitleg. Tim Hortons is een stuk eetcultuur hier in Canada. Het is een fastfoodketen die muffins, dougnuts .... en koffie verkoopt. Je kan er zeker van zijn dat elk iets of wat groter dorp zijn Tim's heeft, en in de kleinere dorpjes zit die gewoonlijk verscholen in het benzinestation. Helaas zie je doorheen Canada ook de lege koffiebekertjes rondslingeren langs de kant van de weg. Je vraagt je nu waarschijnlijk af waarom ik hier mee begin. Welnu ik ben er in geslaagd mijn eerste TH's binnen te stappen in St Johns, Newfoundland, das dus na meer dan 4 maand na mijn aankomst. Toegegeven, ondertussen ben ik wel een aantal keer geweest, ze hebben meestal goedkope en lekkere lunchdeals. De kans om verslaafd te raken is echter klein aangezien ik vaarwel zeg tegen Canada komende zaterdag wanneer ik op het vliegtuig stap met bestemming Bangkok. Maar nu eerst terug naar Newfoundland, ergens begin september. Na Port-aux-Basques verlaten te hebben, ben ik via een verlaten highway door 150 km woest en ruw rots, mos landschap getrokken met slechts af en toe een klein boompje en hier en daar een meertje. Aan het eind van deze rit ligt Burgeo een klein vissersdorpje aan de zuidkust en startplaats voor een rijtje van kortere ferry-services. De fiets en dus maw ook ikzelf konden genieten van wat rust en het aan ons voorbij dobberende kustlandschap. Een mooie ervaring, en stel je niet teveel voor bij deze ferries, het zijn eigenlijk kleine vrachtschepen die voor de bevoorrading van de outports zorgen. Na 4 uur op het water meerde onze boot aan in Francois een van deze enkel door boot te bereiken vissersdorpjes. Het zijn kleine vissersgemeenschappen, vaak niet groter dan 100 a 200 inwoners, maar wel prachtig gelegen in een baai die als natuurlijke haven dient. Het leven lijkt er als een grote familie, niets gaat onopgemerkt voorbij. Mis je de ferry dan heb je pech, mogelijk moet je een week Francois (Newfoundland) wachten om verder te kunnen. Na een overnachting in Francois kon ik weer verder, mits wat geluk. Normaal had ik hier 2 dagen moeten wachten op een aansluiting, maar doordat er een speciale lading moest worden opgehaald kon ik ook mee. Na een halve dag op de rustige zee, genietend van het mooie uitzicht, stapte ik weer aan wal in Hermitage. Hier werd me in de kruidenierswinkel aangeboden mijn tent op te slaan in de voortuin van de winkeleigenaar. Al snel vroegen ze me binnen voor koffie en gingen ze er van uit dat ik ook het avondmaal bij hen zou nuttigen. Zij waren blij nog eens met iemand van buiten het dorp te kunnen praten. De man combineerde een halve taak als leraar met het werk in de winkel die eigenlijk van zijn vader was. En zo kwam ik ook weeral veel te weten over het leven in dit kleine dorpje (500 inwoners). Hermitage is ook per weg te bereiken, zodoende diende ik hier een stukje te fietsen naar Pool's Cove waar ik de laatste ferrytocht kon aanvatten. Van Pool's Cove vaarde ik naar BayLargent, waar de fiets en de benen weer al het werk mochten verrichten koerszettend naar St Johns, de hoofdstad van Newfoundland en het meest oostelijke punt op mijn tocht.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Een klein omweggetje bracht me eerst nog naar Hearts Content (mooie naam he voor een dorp, gelegen niet ver van het al even mooie Hearts Delight), dat meer dan 100 jaar geleden op de kaart werd gezet doordat hier de eerste trans-atlantische telefoonkabels aan land kwamen. Via vele baaitjes en schiereilandjes arriveerde ik dan uiteindelijk in St Johns. Gezien de enige hostel volzet was moest ik uitwijken naar de camping. Mooi gelegen in een park en dicht bij de stad, maar eerder verlaten deze tijd van het jaar. Ik vond er wel nog 2 andere, australische fietsers. En ongelooflijk maar waar, 3 maand geleden vertelde een zwitsers koppel me dat er 2 aussies voor me uitreden opweg naar het oosten, en ik heb ze dus pas hier ontmoet, aan het eind van de rit. Na enkele dagen kwam er een plaats vrij in de hostel, die slechts een 8-tal bedden bezit en daardoor gezellig is met een familiale sfeer. 's Avonds ging iedereen naar Georgestreet, een klein straatje volgepakt met pubs waar schotse en ierse muziek live werd gebracht. De ideale stek om mijn transcanada trip te vieren met enkele kilkenny's, guiness of keiths (een in Nova scotia gebrouwen biertje). Ook overdag valt er in St Johns heel wat te beleven, zo is er een Geo Centre en natuurlijk Signal Hill waar bijna honderd jaar geleden Marconi zijn eerste transatlantische draadloze boodschap ontving, welke niet meer was dan drie piepjes, of met andere woorden de letter S in morsecode. Een ware overwinning voor die tijd waar nu in het GSM tijdperk niemand meer van opkijkt. Om te kunnen zeggen dat ik op het meest oostelijk punt van Canada ben geweest moest ik nog 11km verder tot bij Cape Spear. Van hieruit is het slechts enkele weken zwemmen naar Engeland, met een tussenstop in Groenland en Ijsland. Een 500km buiten de kust van St Johns ligt ook het wrak van de Titanic, maar wel te verstaan op Cape Spear (Newfoundland) grote diepte. Gezien de gezellige boel hier was ik te laat om de laatste ferry van hieruit naar het vasteland te nemen. Ik moest dus helemaal terug naar de andere kant van het eiland en dat is al snel een 900 km. De redding werd gebracht door een Aussie girl en Kiwi guy die samen in een bestelwagen reisden en opzoek waren naar enkele mensen om kostendelend terug naar NovaScotia te rijden. Mijn fiets kon mee en zo was ik enkel dagen later met hen op pad naar Port-aux-Basques. Het klikte goed met Vicki en Shanon, waardoor ik nog enkele dagen langer met hen meereed. En zo kwam ik dan uiteindelijk in Halifax terecht, een week voordien nog door een zware storm (hurricane Juan) geteisterd. Hoewel er al veel werd opgeruimd, waren de sporen van deze storm nog duidelijk zichtbaar; overal ontwortelde bomen, afgebroken elektriciteitspalen, een gezonken zeilboot en beschadigde pier ..... Na meer dan 10 dagen waren er nog steeds enkele wijken die geen stroom hadden. Halifax was het einde van mijn fietstocht doorheen Canada, werkelijk een avontuur, met tal van gebeurtenissen en ontmoetingen. Waar ik meer dan 4 maand had over gefietst, ben ik in 1 dag weer terug gevlogen naar mijn startpunt Vancouver. Morgen maak ik nog een klein uitstapje naar Cultus Lake om Gary en Sheryl op te zoeken, mensen die me destijds in huis hadden genomen en benieuwd waren hoe mijn tocht verder was verlopen. Zaterdag neem ik dan afscheid van dit mooie land en zijn vriendelijke bevolking. Terug naar het oosten, Bangkok, alwaar ik Nele en Nico, belgische vrienden, zal ontmoeten en samen met hen enkele dagen op pad ga. Daarna worden er weer nieuwe plannen gesmeed, maar 't is nu nog te vroeg om daarover iets te schrijven ..... Hou jullie goed, veel plezier Groetjes Luc Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Tasmania Oktober 2003 – December 2003 Melbourne, 10 december 2003

“In het land van Wallabi, Wombat, Echidna en Platypus” G'Day vrienden Het is alweer een tijdje geleden dat er een verslag in jullie e-bus rolde. Sommige wisten misschien niet eens waar ik nu weer uit hing. Welnu de laatste 6 weken bolde ik rond op Tasmanie (Tassie). Meteen maar even situeren waar dat precies ligt, zodat jullie niet overhaast naar de atlas moeten grijpen. Tassie ligt ongeveer 500 km ten zuiden van Melbourne in die grote stille plas water, waarmee ik meteen verklap dat het een eiland is, en een van de staten van Australie. Hoe was ik hier terechtgekomen ? Na een korte tussenstop in Bangkok op de terugweg van mijn Canadees avontuur ben ik afgezakt naar Melbounre. Acute tandpijn zorgde ervoor dat ik op tandarts visite moest, zodat ik enkele dagen in de grootstad diende te blijven. Na het nodige boor en opvulwerk kon ik dan toch mijn biezen pakken richting tassie en zo rolde ik wat later mijn fiets in het ruim van de Spirit of Tasmania, de ferry die je in een 10-tal uur overvaart tot in Devonport. Eerst maar even de toeristishe dienst binnenspringen voor een kaart en daarna langs de supermarkt voor de nodige voedsel voorraad. Na een nacht op zee en het stadsverblijf was ik alweer al te blij mijn tentje te kunnen opstellen bij de zee. Na wat studie werk van de wegenkaart besloot ik om tegen de klok in een grote cirkel van het land te gaan rijden, hetgeen ik de eerste 2 dagen heb mogen bekopen door een stevige westenwind, maar door mijn hedendaagse aerodynamisch figuur ging dat min of meer als een mes door boter. Tassie is niet echt heel groot, ongeveer 1,5 x Belgie, maar de wegen draaien continu links en rechts en gaan afgezien van een paar sporadische stukjes steevast op en neer zodat je hier alsnog een flink pak km'kers bij elkaar kan rijden. Het noordwesten wordt gedomineerd door landbouw, er is zelfs een streek waar men een echte tulpenindustrie heeft die, jawel haast niet te geloven exporteerd naar Nederland. Het westen bestaat nagenoeg volledig uit regenwoud en het is tevens de meest verlaten streek van het land. Behalve enkele kleine dorpjes die hun hoogdagen kenden in de mijnindustrie lang geleden is al de rest omvat in enkele grote nationale parken die op hun beurt samen een unesco world heritage area vormen.

West Tasmania

Gezien er dus in het zuidwesten geen weg te bespeuren valt ben ik door het midden en het centrale plateau naar de oostkust gereden tot in de hoofdstad Hobart. Het is dit cenraal plateau en enkele bergketens die het landschap vormen voor de overlandtrek een 6 daagse staptocht. Zelf heb ik me beperkt tot enkele stevige dagtochten aan beide kanten van deze trekking in het Mt Cradle / Lake St Clair NP. Zo wandelde ik rond enkele meren en klom naar de top van Mt Rufus en Mt Cradle beide nog voorzien van een laagje overgebleven sneeuw. De hele oostkant van Tassie is een afwisseling van dramatishe kustlijnen gevormd door kliffen en rotspartijen met daar tussenin enkele prachtige witte zandstranden. De kleur van het water varieert in honderden tinten blauw en groen en is kristal helder. Jawel deze stranden kunnen, behalve de temperatuur van het water dan, wedijveren met die van zuid-thailand.

Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Gezien de kleine bevolking, met moeite 500000 maar een veelvoude gedurende de zomermaanden jan en feb, heb je hier altijd wel enkele km-strand voor jezelf. UIteraard valt er hier nog veel meer te ontdekken in dit groene wandel en fiets paradijs. De wandelpaden zijn goed onderhouden en bieden mogelijkheden voor mensen van 7 tot 77, van een half uurtje tot enkele dagen. Doordat er weinig verkeer is op de wegen fiets je meestal alleen op de baan. Ik stel voor dat jullie het zelf allemaal maar eens komen bewonderen. Tot slot nog even wat aandacht over de inwoners uit de titel. Het barst hier werkelijk van de fauna. En er lopen hier een paar rare snuiters rond. De Wallabi is daarvan waarschijnlijk de bekendste en is het kleine broertje van de Kangeroo. Een nog kleinere variant en meestal wat schuwer is de pademelon. De wombat is het best te beschrijven als een klein beertje op korte pootjes en de Echidna die lijkt dan weer op een groot stekelvarken met een lange neus waarmee hij snuffelend zijn terrein ontdekt. Deze beestjes horen en zien niet al te goed zodat als je stil blijft staan als je er eentje opmerkt de kans groot is dat hij op enkele cm'kes voorbij trekt. De raarste uit het rijtje is de platypus die je in het water moet gaan zoeken. Niet voor de handliggend er een te zien maar het is me toch gelukt er eentje te observeren terwijl die bezig was aan zijn voedseltocht, of beter zwempartij. Een andere moeilijk te vinden gast is de Tasmanian devil, een lijkenpikker die leeft van wat ze hier roakill noemen en daardoor zelf regelmatig voer wordt voor andere dieren uit de voedselketen. Op het moment zijn er alarmerende berichten dat de devil het slecht maakt door een soort kanker en een groeiende populatie van vossen. Echidna (Tasmania) Een ander exemplaar dat pas in actie schiet als het begint te schemeren is de possum, bij overvloed aanwezig en een vaste klant op de campings van de nationale parken. Terwijl de wallabi eens rustig komt kijken, rond je tent huppelt en je aankijkt in de hoop wat eten te krijgen, stoort de possum zich niet en kruipt je tent in opzoek naar wat je zou kunnen achtergelatenhebben aan eten. Roepen heeft geen zin, je moet ze werkelijk uit je tent schoppen. Ook in het luchtruim is er van alles te ontdekken, een hele diversiteit aan vogels de een al luidruchtiger dan de andere. Een wekker heb je dus niet nodig, als de dag aanbreekt laten ze een voor een weer van zich horen. Eentje maakt zelfs een geluid dat sterkt lijkt alsof hij je aan het uitlachen is. Plezant hoor, je werkt je weer in het zweet bij een van de vele hellingen en dan zit er daar eentje op een elektriciteitspaal naar je te krijsen. Om af te sluiten nog een paar woordjes over het weer, en daarover kan ik kort zijn, ronduit schitterend. Hoewel Tassie meestal wispelturig weer ziet, reed ik nagenoeg heel de tijd in de zon. Het is me zelfs niet gelukt om mijn regenjas aan te doen in al die tijd. Begrijpelijk kloegen de mensen dan ook over de droogte en dit is nog maar net het begin van de zomer. De eerste bosbranden bleven dan ook niet uit maar gelukkig konden de hulpdiensten de schade beperken door de vuurhaarden relatief snel onder controle te krijgen. Hoewel dit slechts het eerste verslag is over Tasmania wordt het meteen ook het laatste, want diezelfde Spirit of Tasmania bracht me terug naar Melbourne. Gezien de tijd van het jaar zal ik jullie alvast een goede eindejaars periode en een mooie start voor 2004 wensen, het jaar waarin ik jullie allen weer hoop te ontmoeten. Veel geluk en sterkte met de kerstboodschappen. Over enkele dagen vlieg ik terug naar Sydney om mijn vrienden aldaar op te zoeken en tegen Kertmis ben ik dan weer in mijn tweede thuis KC Guesthouse te Bangkok, waar ik alvast een warme en sneeuwloze kerst tegemoet ga en de kalkoen zal vervangen door tom kha kai of tom yam. Hou jullie goed, vele groetjes Luc Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 Traject : Thailand & ?????? December 2004

“Wind, Regen en Korte dagen” Hoi vrienden, Hier weer de gebruikelijke zwervermailing. Laatste keer had ik jullie verlaten in Melbourne en daar pikken we de draad weer op. Na enkele vrienden bezocht te hebben in Sydney ben ik weer terug naar Bangkok gevlogen. Daar heb ik besloten er te blijven hangen tot na de feestdagen. Eerst enkele dagen in het drukke Bangkok genieten van het lekkere eten en al de mogelijkheden van de grootstad. Een film gaan kijken was weer even geleden, zodoende trok ik de tweede avond na mijn aankomst naar een van de vele zalen. Ik had niet eens in de krant gekeken wat er zoal speelde. Nu ja, dat had achteraf gezien niet eens nodig geweest, want toen ik aankwam bij een van de multiplex zalen bleken ze bijna allemaal dezelfde film te spelen. Tja, we waren 19 december, net voor de kerstvakantie dus en The Lord of the Rings, Return of the king ging net die dag in premiere. Ik had het tweede deel zo een klein jaar geleden in New Zealand gezien, dus de beperkte keuze vormde geen probleem. Ik weet niet meer of ik het al eens in een vorig verslag had gemeld, maar in Thailand mag je na het zien van enkele trailers en de reclame 2 minuutjes rechtstaan uit respect voor de koning. Op het scherm tonen ze dan enkele beelden uit zijn leven. Zie jij je al staan in de metropolis net voor de film start nog even wat beelden van Albert 2 in zijn paleis of op zijn motor... Gelukkig had ik snel een treinticket naar het zuiden te pakken. Eerst naar de westkant (Andaman zee) alwaar ik mijn kop enkele malen onder heb gestoken om zo al de zeebeestjes te aanschouwen en mijn zoektocht naar Nemo verder te zetten. Toen ik dit clownvisje eindelijk had gevonden, zo een tweetal dagen voor het eind van het jaar besloot ik nog snel naar de andere kant van zuid thailand te trekken. Dat gaat behoorlijk snel want thailand is daar niet al te breed. Een busritje en enkele uurtjes op een ferry en zo zette ik weer voet aan wal op Koh Phangan. Dit eiland was voor mij niet echt een nieuw avontuur, want ik was er reeds een keertje meer dan een jaar terug bij de start van de reis. Koh Phangan is het eiland dat voornamelijk bekend is onder de backpackers voor zijn Fullmoon parties, een maandelijks rave op het strand van Hat Rin. Maar ook enkele dagen ervoor of erna zijn er al feestjes, maw dit is niet de kant van het eiland om een rustig stekje te gaan zoeken. Door een stom toeval geraak ik samen met enkele andere mensen in een saengthaw (taxi die je deelt met meerdere mensen en die meestal pas vertrekt als er genoeg volk ik zit) op weg naar de noordwestkant van het eiland. Daar waar het asfalt weggetje ophield gingen we gewoon nog enkele km door over een erbarmelijke zandweg tot we uiteindelijk in een klein baaitje terechtkwamen. Hier opende enkele dagen terug een nieuw bungalow resort. Nee hoor, je moet je hier geen centreparcs toestanden bij voorstellen. Al was er wel een groot verwarmd zwembad voor de deur, genaamd Golf van Thailand. Voor amper 3 euro had ik een bamboe hutje, met een terrasje en een douche aan de achterkand, ttz koud stromend water. Maar meer heb je niet nodig en de sfeer onder de andere gasten was er optimaal. Ondertussen was het de laatste dag van het jaar, tijd dus om plannen te maken wat we die avond zouden gaan doen. Er waren 2 keuzes; je bleef bij de hutjes en het strand en hield het rustig of je koos voor de countdown party. Na een lekker maal (vis bbq) stapte ik samen met enkele fransen, duitsen, zuid-afrikanen, engelsen in een taxi opweg naar het grote gebeuren. Het heeft ons een uur gekost om van de ene kant van het eiland naar de andere te rijden, voornamelijk omdat iedereen min of meer hetzelfde idee had. Gelukkig haalden we nog voor 12 uur het strand van Hat Rin. Pompende beats, massa volk en overal drank en eetstalletjes. De atmosfeer was er geweldig, iedereen was in uitbundige Lvdd


Zwerftocht 2002 - 2004 stemming en er waren geen incidenten vast te stellen. Nu ja af en toe zag je wel eens mensen voor dood liggen in het zand, maar die waren enkel uitgeteld, niet van het dansen maar van teveel bier of zeer populair daar Vodka Redbull uit een klein emmertje met rietje. Af en toe vallen er wel eens doden op deze feestjes, en dan heb ik het niet over een overdosis drugs, maar over diegene die ergens midden in de nacht en met gigantische hoeveelheid alcohol in hun bloed besluiten een verfrissende duik te nemen in het water. Je begrijpt dat sommige in die omstandigheden niet meer weten hoe ze hun kop boven water moeten houden en bijgevolg enkele uren later aanspoelen. Moeilijk te begrijpen dat deze nog in het water willen nadat 10000 mensen (mannen en vrouwen gelijk) hun plasjes deden in de zee. Ik hield het bij Chang (thais bier) en kan me dus nog heel de nacht voor de geest halen. Voor ik het wist zag ik het al schemeren in het oosten wat me deed beslissen om terug naar mijn hutje te trekken, waar ik moe maar tevreden over deze eerste uren van 2004 om 7u in mijn bed dook. De eerste dagen van het nieuwe jaar heb ik bijna niets gedaan. Opstaan, rustig ontbijten, wat snorkelen, een babbeltje met de andere mensen, genieten van een lunchke, tijd voor een pintje, nog eens in het water, een aperitiefje gevolgd door een lekker avondmaal, nog enkele pintjes en dan weer naar bed. Dit scenario heb ik toch enkele dagen volgehouden voor ik mijn terugtocht naar Bangkok heb ingezet. Dan werd het hoogtijd om weer verdere plannen te gaan maken en hier komt de titel van dit verslag ter spraken. Genieten van het leven .... Het was alweer bijna 2 jaar geleden dat ik een winter had meegemaakt, dus je begrijpt dat ik ondertussen snakte naar regen, wind, storm en korte dagen. Nu zijn er natuurlijk wel een heel deel landen die daar op die moment voor in aanmerking komen, maar toen ik in Bangkok het vliegtuig opstapte stond er als bestemming op mijn ticket: Amsterdam. En dit op de 75st verjaardag van onze reizende reporter Kuifje. Jawel voor diegene die het nog niet door hadden, de fietsende zwerver is weer in Belgie en heeft momenteel zijn kamp opgeslagen in Kapellen. De plannen voor komende maanden ? Wel veel zijn er nog niet maar dat zal wel komen. Eerst maar even genieten van ons Belgenlandje, en later komen er vast en zeker nog enkele fietstrips. Na al het fysieke werk van het laatste 1,5 jaar is het nu tijd om ook die grijze yoghurt een beetje te gaan stimuleren hetgeen ik zal doen door me wat te gaan verdiepen in aarde, mens en milieu. Gelukkig heeft het weer me niet teleurgesteld en waren die donkere, regenachtige dagen voldoende aanwezig de laatste week, bedankt Frank! Ziezo, tot hier het verslag, rest me jullie nog even te melden dat de moderne communicatie maatschappij me al heeft ingehaald op deze korte tijd in de vorm van zo een toestelletje wat het mogelijk maakt om vanop afstand toch met elkaar te spreken, ik geloof dat ze dat tegenwoordig een gsm noemen. (Bedankt Nadia om me er eentje ter beschikking te stellen). Oja, dat ding heeft ook een nummer: 0479/251721. Hou jullie goed, tot binnenkort Groetjes Luc

Lvdd


Zwerftocht Een avontuurlijk reis per fiets

Recommend Documents