Guadalajara - Valencia per fiets Ervaren fietsers schrijven de meeste fietsverhalen. Het onderstaande verhaal komt van een Nederlands gezin dat zomer 2006 zijn eerste fietsvakantie ondernam. Waarmee zouden ze beginnen? De Donauradweg? Les Chateaux de la Loire? Nee hoor, ze fietsten dwars door het bergachtige Spaanse binnenland! Ze gaven gehoor aan de oproep om als proeffietsers de nieuwe route in de fietsgids van auteur Raúl González uit te testen. Hun verslag!
De fietsers: moeder Carla, vader Peter en de zonen Thomas en Michel. Tijdstip: derde week juli 2006 Fietsvakantie ervaring: geen. Gek inderdaad, maar we hadden met Raúl contact opgenomen en hadden hem telefonisch beschikbaar ter ondersteuning. Jongens fietsen naar school, Carla had behoorlijk wat kilometers hometrainer gedraaid". Kennis Spaanse taal: geen Noot: daarentegen waren ze qua materiaal zeer goed uitgerust: een kleine fietswinkel aan reparatiemateriaal, zorgvuldig geselecteerde kleding, helmen op. Ze droegen zes flessen water plus een jerrycan van tien liter in een diepvrieszak mee. Tijdens elke rit goten ze geleidelijk het water van de jerrycan via de thermos in de flessen volgens een ingewikkelde tijdberekening, zodat het water altijd op de ideale temperatuur wordt gedronken. Peter had zich tijdens de voorbereiding verdiept in teksten over energiedrank. Bovendien toonden ze in de tocht een ijzeren discipline om zeer vroeg aan elke rit te beginnen. Peter: we gingen met de auto. Slapen de eerste nacht bij Biarritz en de tweede al in Guadalajara. Daarvoor even tussenstop in Madrid om huurfietsen voor Michel en Thomas te halen bij Pangea.com. De auto parkeerden we in het eerste hotel. Na de fietsroute terug naar Guadalajara met de fietsen mee in de regional trein. We zijn er klaar voor. Noot van Raúl. Op de vooravond belt een opgewekte Peter me op vanuit een tapasbar in Guadalajara: "Raúl, alles in orde hier. Huurfietsen voor de jongens opgehaald, prima hotel, lekkere tapas, frisse cerveza's,… De fietsvakantie bevalt uitstekend! (Ze hadden nog geen meter gefietst.) We houden je op de hoogte." Het verslag van Carla! Donderdag 13 juli: Guadalajara - El Olivar Het was een hele zware rit. Bij de eerste berg moest ik al een stukje lopen. Ik kon niet meer. Maar ik ben doorgegaan, je kan ook moeilijk iets anders. Het was wel een mooie tocht. Prachtig weer en erg veel te zien. Het is duidelijk wennen, die hitte en de forse inspanning. Gelukkig een dorp in zicht: Balconete. Er is een winkel. Bij de bron in de schaduw lekker een cola/yoghurt/stokbrood eten. Eerst natuurlijk de kraan van de bron indrukken en gezichten en handen afkoelen. De kraan bleef aan. Zal wel zo uitgaan, dachten we, maar die bleef doorlopen. Toch even controleren of wij die kunnen sluiten. Lukt niet. Het zal wel. De bak begint over te stromen en het water sijpelt zo naar beneden over de straat langs de huizen. Tja wat moeten we? Gelukkig komt een dorpsbewoner die de kraan sluit. Nee, het lukt hem ook niet. Oh ja, er is nog een kraantje onder dat je uit kan zetten. We zijn toen maar gauw weer vertrokken. Zo’n hoogvlakte is toch wel apart. Het werd wel heel pittig voor ons en zelfs de kids werden een beetje moe. Volgens het routeboekje ligt het 'casa rural' aan het begin van het dorp, Peter probeert ons nog aan te moedigen. Dat scheelt vast enkele meters dacht ik nog. Maar toch. Het is inmiddels 16.15 uur als we aankomen in plaats van 13.30 uur zoals gepland! Wat een prachtig oud landhuis met zeer indrukwekkende houten poorten. Toch twijfelen we of we wel goed zitten. Peter zegt mij maar te gaan zitten en hij zal de kroeg zoeken waar we de sleutel moeten ophalen en kijken of we goed zitten. Ik zak meteen onderuit in een stoel en voel me vies maar ook heel, heel trots. We kregen twee kamers aangewezen en de meneer overhandigt ons de gigantisch grote sleutels.
1
Heerlijk douchen en languit liggen. Zo gezegd zo gedaan. Na een uurtje kwamen we eindelijk een beetje bij en keken elkaar aan, goh dit was maar 62 km. Morgen wordt het meer. Dat redden we niet, was onze conclusie. Raul moeten we vanavond maar eens bellen. Eerst lekker eten. Gelukkig konden we al om 19.00 uur eten. Onder het mom van de bambino’s willen slapen (eigenlijk zijn het de ouders). En toen terug naar onze heerlijke slaapkamers waar we eerst met Raul gingen bellen. We moeten veranderingen aanbrengen. Heerlijk dat hij ons meteen gelooft en dat wij niet worden omgepraat om alsnog gewoon de volgende dag de route te rijden. Hij regelt met de casa rural eigenaren een lift voor morgen in hun bestelwagen. We blijven lekker in dit pension tot na de lunch, dan worden wij naar de tweede bergtop van de volgende dag gereden. Daar worden we afgezet en dan moeten we nog maar 32 km (i.p.v. 80 km) fietsen tot de volgende overnachtingplaats. Wij blij.
Vrijdag 14 juli: El Olivar - Fuertescusa Lekker uitslapen en een beetje aanklungelen in de ochtend. De kids hadden een biljart gevonden en hadden lol voor tien. Wij hebben lekker gelezen en rondgehangen, wandeling door het dorp (met mooi uitzicht). Helaas was 'na de lunch' een ruim begrip, we vertrokken pas om 16.30 uur. Om 14.30 uur kregen we het al benauwd. Wanneer gaan we? We moeten nog een stuk rijden. Als we er toch weer langer over doen dan we denken, dan is het ongeveer donker als we aankomen. We hebben geen licht, etc. Elkaar lekker opfokken heet dit. Maar hij kwam en wij zo snel mogelijk onze fietsen in het busje “gooien”. Instappen en wegwezen. Er was geen airco (of was kapot) en dus begonnen we meteen aan de hitte te wennen en de eerste druppels waren zichtbaar (alsof we al aan het fietsen waren). We zijn in het dorpje Valdeolivas uitgestapt. Ja, de route die wij reden was inderdaad weer heel mooi. Een fietstocht van 78 km zou -voor ons- te zwaar zijn geweest. Nu konden we er van genieten. Toch stiekem baal je dat je het niet met de fiets doet. Maar ja. Het is ondertussen al 17.30 uur, dus niet lang scharrelen of kletsen, meteen op de fiets en zo snel mogelijk kilometers maken zodat we voor het donker thuis zijn. Ondanks onze haast zagen we toch weer veel van de natuur. We gingen nog door een aantal dorpjes. In een dorp zagen we nog een man met een ezel. Ik had graag gestopt om hem te aaien en een foto te maken. Helaas was de drang om kilometers te maken nog te groot om ervan te genieten. Een beetje verder zagen we een heel leuk plekje waar lekker gezwommen werd. Het werd toen toch iets te koud (regen in de lucht). Waren we hier maar om een uur of 14.00 aangekomen. Dan hadden we lekker gezwommen. Niet veel later werden we nog verrast door een frisse regenbui. Natuurlijk konden we op dat moment nergens schuilen. We waren aan het stijgen op een smal pad met fraaie rotswanden om ons heen. Diep in het dal was er een stromende beek met hier en daar een watervalletje. De regen stopte gelukkig vlug. Het gaf meer verkoeling dan nattigheid. Om 20.10 uur aangekomen in Fuertescusa.
2
In het hotel 'Fuertescusa' -hoe kan het ook anders- werden we ontvangen door een “feeks”. Op bitse toon eiste ze twee paspoorten. Die van Peter hebben we bij de hand maar die van mij ligt ergens onder in de fietstas. En zij maar in het Spaans doorratelen. Ik kreeg daar zo genoeg van dat ik in het Nederlands ging praten. Ze was absoluut niet uit het veld geslagen en zei dat ze alleen Spaans sprak. Peter heeft mijn paspoort gevonden en ik ben alvast naar boven gegaan om te douchen. Hij heeft voor mij getekend. Lachen, alsof dat kan!! De kamers zagen er weer goed uit. Lekker schoon niets op aan te merken. Een dorp met maar 30 inwoners en een hotel dat alleen vrijdag en zaterdag open is, daar verwacht je natuurlijk niet veel van. Maar het was toch zeer modern met heel veel kamers. We vragen ons af hoe lang het nog zal bestaan; we waren de enige gasten. Na de douche zijn we naar de eetzaal gegaan. We waren de enigen, merkten we al gauw. Gelukkig was er behalve die feeks een aardige ober die goed Frans sprak. Het eten was -ach ja- een magnetron maaltijd en een ijsje als toetje. Terwijl we aten hebben we Raul gebeld en die zei dat we ervoor moesten zorgen dat we een lunch mee kregen voor de volgende dag. We zouden geen dorpen tegenkomen. Gelukkig heeft de feeks er wel zin in om een lunchpakket voor ons te bereiden. Stokbrood met ham en kaas. Zo onaardig als ze was, zo lekker bleek (de volgende dag) de lunch. Omdat we heel vroeg wilden ontbijten, kregen we meteen ook een ontbijtpakketje mee.
Zaterdag 15 juli: Fuertescusa - Tragacete 7.45 uur gingen we pas weer weg. Het was 10°C en dus een trui aangedaan. Het was een fraaie tocht en niet te lang. We hadden even een ontmoeting met een kudde koeien en hun kalveren. Een leuke onderbreking. Zij liepen ons tegemoet en staken net over naar een andere weide. Maar ze wilden niet doorlopen omdat we te dichtbij waren. Dus zijn we weer een stukje teruggereden zodat de “dames” erlangs konden.
3
Verder veel dennenbomen, maar hogerop een soort alpenweide. Droog, maar groen en niet extreem warm in de loop van de dag. Eindelijk kwamen we tot de ontdekking dat het misschien beter voor mij is om minder bagage te hebben. Thomas heeft de beste conditie dus wij gaan kijken of we de fietstassen op Thomas’ fiets kunnen plaatsen. Terwijl Peter daar mee bezig is gaan we beneden naar het water. We kunnen de forellen zien zwemmen. Wat is het weer adembenemend mooi. Jammer dat we hier de rest van de dag niet kunnen blijven. We moeten weer gaan. Wat een genot, zonder bagage kan ik de mannen veel makkelijker bijhouden. En Thomas stoort zich niet aan de zware bepakking. Hadden we hier maar eerder aan gedacht. De tocht blijft pittig. Gelukkig ging het laatste stuk naar beneden. In het hostal zijn we direct onder de douche gegaan en rustten wat uit. Wij gingen toen naar beneden en zaten heerlijk in de tuin. Thomas was gelukkig opgeknapt van de hoofdpijn die hij aan het einde van de rit had gekregen. Wellicht heeft hij toch te veel energiedrank en ORS gedronken; te veel zout is ook niet goed. Morgen er dus even op letten. 's Avonds hebben we zalig gegeten (de prijs was er ook naar, maar nog steeds redelijk goedkoop). En zo was er weer een fietsdag voorbij
Zondag 16 juli: Tragacete - Albarracín Om 6.30 uur ging de wekker weer. Ik kreeg mijn ogen amper open; allergie? Het was ook best benauwd geweest de nacht. Lekker ontbeten, heel on-Spaans met lekkere ham. Om 7.45 uur vertrokken we weer, met een trui aan.
Deze dag was ook wel spannend, want we zouden de hoogste top van de reis beklimmen. Dus we gingen snel door. Oh wat was dit landschap alweer mooi. Mooi uitzicht en later grote vlaktes, soort alpenweides, met die romantisch stromende watertjes. Je kunt er niet genoeg van krijgen. Maar op naar de top. We gingen ervoor. Peter en ik zijn toch maar het laatste stuk gaan lopen en hebben de kids vooruit gestuurd. Die waren ruim voor ons boven. Maar we hebben het gehaald. Wat waren we blij!
4
Vervolgens lekker naar beneden. We kregen het er gewoon koud van. Zo lang naar beneden gaan, 30 km per uur, zonder trui aan. Het eerstvolgende dorp (Guadalaviar) zijn we gestopt naast de dorpsfontein en supermarkt om wat op te warmen en ook wat te eten en te drinken.
Als afsluiting van de dag nog een hele stevige regenbui over ons heen gehad. We gingen schuilen onder de bomen maar ook daar bleef je niet droog. Natuurlijk lagen de regenjassen ergens diep onder in de tassen. Dus om die te gaan zoeken... betekent weer dat alles nat wordt. (hadden we dat dan nog niet geleerd, jassen boven!). We hebben besloten om dan maar te gaan fietsen in de hoop dat we warm zouden worden. Gelukkig straalde het wegasfalt nog veel warmte uit. We fietsten als een speer door, door hele mooie kloven (zelfs bij regen). Alleen nog maar het hostal in Albarracín bereiken, om daar op te warmen. En wat was het een leuk hotel. Rust, goede kamers en de ontvangst zeer hartelijk. Na een hele warme douche en een uurtje op bed te hebben gelegen, zijn we het dorp ingegaan. Goh, we waren niet meer gewend om in toeristische dorpen te komen, dus die drukte viel tegen (maar stelde natuurlijk niets voor). We begrijpen wel waarom. Dit is een heel mooi dorpje, gebouwd tegen
5
de rotswand aan. Prachtig. We hebben een bar gevonden met lekkere tapas (callos!). We hebben er veel van geproefd, genietend van het mooie uitzicht. En dan weer een beetje lezen en op tijd gaan slapen.
Maandag 17 juli: Albarracín - Ademuz De wekker gaat, opstaan en je weer verheugen op het ontbijt. De gastvrouw was al lekker in de keuken bezig. Het rook er naar eieren. Helaas fout geroken want er kwam geen ei op tafel. Maar ze had haar best gedaan. Michel bleef maar dooreten! En daar gingen we weer, met een dik pak bocadillos (sandwiches). Opa zwaaide ons nog uit, vanaf zijn eigen mountainbike. Alsof hij ook een lange rit ging maken. Ach ja, wie weet. De zon komt op en straalt mooi neer op al de wilde bloemen. In de dalen is het nog heiig, maar de oranje-gele zon kruipt al over de bergkammen heen en gloeit daar al sterk. Ook hier weer heel veel soorten vlinders. Van zwart tot wit/roze en ook nog tijger prints. Heel mooi om dat te zien. Peter had het erg naar zijn zin en zei regelmatig dat het er ook wel heel erg lekker rook (dat waren de zeedennen). De houtduiven vlogen af en aan. Kortom weer veel te zien, rustig fietsend en genietend.
Picknick op de top maar niet al te lang. Nadat we gisteren midden in een stortbui terecht waren gekomen, wilden we vandaag toch wel op tijd aankomen en dus voor de regen binnen zijn. In de loop van de ochtend kreeg Michel
6
buikpuin en diarree. Hij werd ook met het uur beroerder en wilde zo snel mogelijk naar het casa rural. We kwamen dan ook vroeg aan, 14.10 uur. Gelukkig was het huis snel gevonden (halverwege dorp opwaarts). Geen gehoor; siësta? Hé de deur was gewoon open. Wij naar binnen, maar er was dus helemaal niemand aanwezig. Dan maar de fietsen binnen zetten, even een drankje bij de supermarkt kopen en wachten tot na de siësta/lunch. Michel werd steeds zieker en kreeg ook rugpijn. Ik ben toen maar eens op onderzoek gegaan, en besloot Michel alvast in bad te doen. Ondertussen heb ik met Peter besloten dat we hem dan ook maar in een bed zouden leggen. Daarna zijn we maar weer heel trouw beneden gaan wachten en hebben we Raul gebeld. Hij zou eens onderzoeken hoe het met het huis zat. Ondertussen hadden wij ook wel zin in een lekkere douche. Dus dat maar gedaan en toch ook maar op een bed gaan liggen. Raul belde ondertussen en zei dat we maar onze gang moesten gaan. De eigenaar is er alleen in het weekend en heeft voor ons de deur open gelaten. Er zal nog wel iemand komen om de rekening te brengen. Ach ja, we hadden het ons gelukkig al gemakkelijk gemaakt.
Even naar de supermarkt om boodschappen te doen. Tijdens het eten kwamen er twee plaatselijke dames die alleen maar Spaans spraken. We hebben vriendelijk geglimlacht en zij zijn toen boven gaan kijken. Kwamen in paniek beneden want we hadden uiteraard de verkeerde kamer genomen. Bellen, bellen en bellen en ook maar aan een tafel zitten. We zijn maar door gaan eten. Een volgende dame komt binnen, die zal het dan wel regelen. Nee hoor kan ook niets. Dan maar de eigenaar bellen, die spreekt Frans en dus kon Peter met hem praten. Wij konden betalen en er was ook geregeld dat Michel en ik de volgende dag door iemand naar het volgende hotel zouden worden gebracht. Vervolgens kwam er nog een jonge knaap die goed Frans sprak en die heeft Peter geholpen om de fietsen alvast in de auto te stoppen. Wij zouden de volgende dag om 9.30 uur worden opgehaald. Dinsdag 18 juli: Albarracín - Arcos de las Salinas De wekker ging om 6.35 uur. Lekker even langer in bed blijven. Thomas en Peter hebben toch allebei de goede fietsen en geen bagage. Gezellig met z’n viertjes ontbeten. Alle mannen hadden inmiddels diaree. Toch de hitte en de inspanning? We ontbeten dus alleen maar met stokbrood en sinaasappelsap. Peter en Thomas uitgezwaaid om 7.45 uur. Thomas zei nog wel dat hij erg moe was en dat hij die avond echt vroeg naar bed zou gaan. Ik was dus wel even bang dat ook hij koorts zou gaan krijgen. We zien wel. Om 8.20 uur was onze chauffeur er al. Dus Michel meteen uit bed gehaald en voor we het wisten zaten we al in de auto. Het kostte ons maar een uur om naar het hotel van bestemming te gaan. Het ligt net buiten het dorp. Lunchen is niet mogelijk in het hotel en Michel is nog te beroerd om naar het dorp te lopen. Hij slaapt meer dan dat hij wat anders doet. Terwijl hij even wakker is, zeg ik hem dat ik toch maar even naar het dorp ga om snel wat boodschappen te doen. Tja daar aangekomen weet ik uit ervaring dat in de plaatselijke 'mannen'kroeg ‘s ochtends het brood wordt gebracht maar ik durf toch niet naar binnen. Dus op goede hoop een beetje rondlopen en een supermarkt zoeken. Ik vind een soort café annex bakker en koop er twee stokbroden en een 1,5 liter cola (prima dieet bij diarree). Thuisgekomen een sms van Peter: ze zijn nu 3 uur onderweg en hebben pas 19 km gefietst. Heel zwaar en stoppen nu want Thomas heeft hoofdpijn. Nou dat is dan een fijn sms-je. Hoe zal dit aflopen denk ik dan. En voor denken heb ik nu natuurlijk genoeg tijd. Nu schreef Thomas heel lief in zijn dagboekje en ik zal dit letterlijk overnemen: "We werden ‘s ochtends uitgezwaaid. Daar begon de zware tocht. We vertrekken vrij snel. Het eerste stukje was nog niet zo zwaar omdat het vrij recht was. Dus we gingen erg snel. Het begon steeds zwaarder te worden.
7
Eindelijk gingen we een klein stukje naar beneden. Toen was het weer zwaar naar boven. Het uitzicht was prachtig. Weer gingen we een stukje naar beneden. Om dan weer omhoog te gaan. Ik kreeg hoofdpijn dus gingen we stoppen om wat te eten. Door het eten ging de hoofdpijn weg. We waren daarna vrij snel op de top. We hebben elkaar een kus gegeven op de top. We zijn lekker snel naar beneden gegaan. Binnen een paar minuten waren we beneden. Toen begon weer een klim. Erg zwaar, met haarspeldbochten. Papa heeft een deel gelopen. We kwamen aan in Losilla; het was erg warm. Daar hebben we bij de bron even gepauzeerd en wat gedronken. Toen werd het echt zwaar, niet zo steil maar wel een heel eind en nog verder omhoog fietsen. Er kwam geen eind aan, leek het. Toen we eindelijk boven waren, zijn we heel snel naar beneden gegaan. Omdat we zo moe waren, hadden we afgesproken dat we voorzichtig en langzaam naar beneden zouden rijden. Dat werd gemiddeld zeker 40 km per uur. Eindelijk kwamen we aan bij ons hotel. We waren helemaal kapot".
Peter was zo moe dat hij zijn fiets aan mij gaf en bij de kids in de kamer al in bad lag voor ik terug was. Ik vroeg waarom hij niet gewoon in onze kamer in bad was gegaan (één deur verder). Hij keek me vaag aan. Ik ben gewoon de kamer in gegaan waar Michel was. Mijn arme Peter hij was kapot maar ze hebben ook wel de zwaarste tocht vandaag gehad (bof ik even) en ze waren al om 14.00 uur binnen. Ze hebben dus echt hard doorgefietst. De rest van de middag rondom bed gehangen en zogenaamd aan de buis gekluisterd gezeten voor de Tour de France. De andere t.v. zenders zijn voor ons toch niet te begrijpen. De eigenaar van dit hotel sprak best wel Engels en ik had hem dus gevraagd of wij om 19.00 uur konden eten en de volgende ochtend om 7.00 uur konden ontbijten. Dit was allemaal goed overgekomen en we hadden Raul niet nodig voor vertaling. Het avondeten was niet zo bijzonder, maar prima. De eetzaal ziet er indrukwekkender uit dan het eten. Michel voelde zich nog steeds niet lekker. Hoe zal het morgen met hem gaan? Ik wilde nu wel weer graag gaan fietsen. Gewoon maar wachten tot morgen. We hadden wel afgesproken dat Peter bij Michel op de kamer ging slapen en dus kon Thomas bij mij komen. Thomas vond dit wel weer erg leuk en kon daardoor niet snel in slaap komen. Ik ben toen maar even gaan kletsen met hem en vervolgens hebben we samen lekker liggen luisteren naar het gehuil van de wolven en de honden die daardoor ook aansloegen. En zo zijn we in slaap gevallen. Woensdag 19 juli: Arcos de las Salinas - Bejís Joepie de wekker gaat en Michel gaat mee. Na een voorzichtig ontbijt, fietsen gereed gemaakt en waterflessen gevuld. Per dag nemen we totaal 15 liter water mee, 6 flessen en 1 jerrycan (in een koelzak). Om 7.40 uur vertrokken we. Het eerste stuk alleen zou zwaar worden. Verderop ziet het landschap er droger uit, met grote boomgaarden, we merken dat we dichter bij de bewoonde wereld komen. Het laatste stuk naar beneden aan 30 km per uur. Heerlijk. Maar toen kwam een bocht... ha ha ha. Alles wat we naar beneden hadden gefietst konden we weer naar boven fietsen. Maar ondanks de stijging ben ik ook nu weer blij met het volbrengen van een nieuwe fietsdag.
8
Het hostal in Bejis is weer een leuke. Aardige familie. We hebben een appartement op twee hoog. Wel een nauwe gang (lijkt Amsterdam wel). Fietsen moeten ook mee door de gang naar de eerste verdieping. En na een matige douche (niet verwonderlijk als je met 4 personen achter elkaar douchet) zijn we een wandeling door het dorpje gaan maken en hebben we geborreld en onze ogen uitgekeken naar de kerkgangers. Het avondeten was lekker. Gazpacho was zalig en de rest weer prima. En weer vroeg naar bed. Donderdag 20 juli: Bejís - Valencia Na het ontbijt en met een jerrycan vol echte 'Aqua de Bejis' (een echt merk, te koop in de winkels) op stap. Een klein stuk naar beneden en dan onze allerlaatste klim van 800 m naar 1000 m hoogte en dat over 7 km. Moet kunnen, een makkie, etc. Droog landschap van amandelbomen en her en der olijfbomen. De afdaling was echt zeer relaxed. We zouden gewoon afdalen van 1000 m naar zeeniveau. Het was heerlijk. Je bent zolang aan het afdalen, dat al het moois gewoon aan je voorbij zoeft. Een heerlijke afsluiting van de fietsvakantie. Op een gegeven moment kom je bij de sinaasappelboomgaarden terecht. Toch weer een heel ander soort uitzicht. En op de grond groeien watermeloenen. Hier kom je ook zeer uitgebreide irrigatiekanalen tegen. We zijn gestopt zodat de kids er lekker in konden pootje baden en wij voornamelijk om de handen te wassen. We gingen om 11.15 uur lunchen aan de rand van een sinaasappelboomgaard, onder een olijfboom. Maar we konden niet al te lang blijven hangen want we moesten door.
En dan ben je opeens in Lliria. Sjonge jonge, wat een cultuurshock voor ons. Opeens overal verkeer en stoplichten. We moesten echt even wennen. En dan heb je weer een goede routebeschrijving naar het station. Waar geen rekening mee was gehouden, was dat er markt was. Peter zei ach laten we ons aan de route houden anders raken we misschien de weg kwijt. En wat dacht je? Ik vond dat geen probleem. Het was een grote en drukke markt en wij met onze hele uitrusting er dwars doorheen. Het was me wat. Maar we zijn zonder problemen aangekomen op het station en binnen 10 minuten zaten we als prinsen in de trein/metro. In Valencia
9
aangekomen had Raul uitdrukkelijk gezegd om over de trambaan te fietsen. We vonden dat toch wel onwennig en Peter heeft het me echt moeten laten zien waar dat stond. Maar eigenlijk bleven we allemaal twijfelen. Eerst maar even nog iets drinken. We zagen toen inderdaad fietsers op de trambaan en dus waren we gerust gesteld. In het centrum aangekomen zijn we even gaan lopen tot aan ons einddoel aan een mooi plein. WE MADE IT!
De kids hadden ontdekt dat je lekker kan glijden over de marmeren stenen dus die vermaakten zich volop. Na een tijdje zoeken hebben we het hotel gevonden. Je wist meteen dat je weer in de bewoonde wereld was. Een groot hotel met airco. ‘s Middags door de binnenstad gewandeld en de kathedraal bezocht. Dit oude deel van Valencia is heel mooi, met mooie promenades. Een heerlijk ‘ terrasje gepakt’ en daarna kersverse paella marinera gegeten. Het loont de moeite om te vragen wat er op het moment van aankomst in het restaurant in de pan zit. Immers, paella wordt i.h.a. vooraf bereid en daarna opgewarmd. Direct uit de pan is gegarandeerd verser. De jongens hebben geen interesse in dit allemaal, ze zijn naar de McDonalds gegaan. We vinden het prima. Toch leuk om een keer rustig met zijn tweeën te eten. De reis terug De volgende ochtend zaten we om 8.10 in de trein op weg naar Madrid (na een prima ontbijt op het station). Tot Cuenca waren er nauwelijks andere reizigers in de trein. In Madrid ben ik met Michel de twee huurfietsen terug gaan brengen en met de trein weer verder naar Guadalajara gereisd. Peter en Thomas zijn inmiddels de auto gaan halen en hebben ons opgehaald in het station van Guadalajara. Zo zijn we de terugreis naar Nederland begonnen. Maar eerst hebben we onderweg twee dagen geluierd bij het zwembad van hotel Antic Priorat in het zuiden van Catalonië. We zijn nu weer lekker thuis en kijken terug op een erg mooie vakantie waar we heel veel hebben gezien (en af en toe afgezien!), genoten en meegemaakt. We verheugen ons al op onze volgende fietsvakantie...
10
Praktische info De route telt 480 km opgedeeld in acht ritten. Er zijn genoeg overnachtingadressen onderweg om deze afstand in meer of minder ritten te fietsen. Je overnacht in comfortabele hostals, hotels en casas rurales. De gemiddelde overnachting kost rond € 55 per tweepersoonskamer. Verschillende maatschappijen vliegen dagelijks naar Madrid en een paar keer per week terug vanaf Valencia. Met de auto is het 1600 km van Utrecht naar Guadalajara, je keert in dat geval terug van Valencia naar Guadalajara met de regional trein in een halve dag. Deze route is in detail beschreven op de website www.fietseninspanje.nl waar meerdere andere fietstochten in Spanje worden beschreven.
11
