Zondag 4 juli, Na de laatste paar hectische weken in Nederland genieten we van een paar heerlijke rustige dagen in Albanië. Heerlijk even helemaal niks. Lekker genieten in een luie stoel met een boek en liters koffie. Er staat deze twee maanden heel wat op ons programma dus besluiten we om morgen maar gelijk te beginnen. Voor vandaag genieten we van de zondag en van de heerlijke rust.
M aandag 5 juli, Na de koffie gaan we naar de kinderen in het kinderhuis. Sinds een paar maanden biedt het kinderhuis aan de arme gezinnen de mogelijkheid om hun kinderen bij onze dagopvang te brengen. Op dit moment hebben we 28 kinderen uit ons eigen dorp, maar de mogelijkheid bestaat dat er in de toekomst ook aan kinderen uit de nabijgelegen dorpen dagopvang geboden kan worden. Het aantal interne kinderen loopt terug. Dit i.v.m. de voogdij regeling. Het kinderhuis en de ouders moeten tekenen dat de volle verantwoording voor het kinderhuis is. Dit betekent dat de kinderen niet meer naar huis mogen voor bijvoorbeeld familiebezoek. Dit willen de ouders niet, en ook wij vinden dat dit niet goed is voor het kind omdat het belangrijk is dat de kinderen de band met hun ouders aanhouden.
M isschien is het leuk om te weten wat de dagopvang inhoudt. `s M orgens rond 8 uur worden de kinderen gebracht. Er wordt een verhaal uit de bijbel gelezen, er wordt over gepraat met elkaar, er wordt gezongen, geknutseld, enz enz. Tussen de middag krijgen de kinderen een warme maaltijd en daarna gaan ze slapen. Daarna is volop tijd voor spelletjes en andere leuke dingen. Voordat de kinderen rond half 7 opgehaald worden krijgen zij nog een broodmaaltijd. Het mooie van deze manier van hulpverlening is dat de kinderen gewoon thuis wonen. Voor de ouders is er een hele zorg minder omdat zij weten dat hun kind goed verzorgd wordt en krijgt wat het nodig heeft. De gezinnen waar deze kinderen vandaan komen zijn erg arm. Zij hebben geen werk, dus ook geen inkomen om hun kinderen genoeg te eten te geven. We zullen u op de hoogte houden van de ontwikkelingen betreffende de dagopvang.
Na het bezoek aan het kinderhuis gaan we richting Tirana. Eerst gaan we langs de lagere school. Onze klusjesman Plumb is druk met het opknappen van de toiletten. De staat wil niet investeren in het opknappen van deze dorpsschool terwijl dit wel hard nodig is. Daarom heeft het Albanie Comité de helpende hand toegestoken. Er komen nieuwe toiletten en ook de muren en deuren van de klaslokalen zullen een likje verf krijgen.
Hierna gaan we naar Alex. Alex is een voorganger van een klein kerkje in Tirana, gesponsord door onze werkgroep uit Friesland. M et hem gaan we naar een dorpje (Berxhull) even buiten Tirana. We bezoeken een gezin met 4 kleine kinderen waar 4 weken geleden de vader door een ongeval om het leven is gekomen. M oeder staat er nu alleen voor om haar kinderen groot te brengen. Het is een heel arm gezin en ze zijn blij met de voorraad boodschappen die we gebracht hebben. We beloven de moeder dat we zeker nog een keer langs zullen komen.
Aan het eind van de middag zijn we weer terug in M usqheta en genieten van een bakkie koffie op de veranda. `s Avonds bespreken we met Zamira het probleem aangaande de registratie van Emra. U herinnert zich misschien nog wel uit de nieuwsbrieven van vorig jaar hoeveel moeite het ons gekost heeft om de moeder van Emra te vinden. Uiteindelijk was dat ons gelukt en konden we DNA van haar en Emra afnemen, waaruit bleek dat zij de biologische moeder van Emra is. Alle papieren en DNA hebben we afgegeven bij Çafot, een bureau die zich voornamelijk bezig houdt met registratie van straatkinderen. Inmiddels zijn we een jaar verder en is er nog
niets mee gebeurd. Emra is nog steeds niet geregistreerd. Zolang dat niet gebeurt, kan hij niet doorstromen naar een huis dat ook gericht is op oudere kinderen. Ons kinderhuis is voor kinderen t/m 12 jaar. Emra is inmiddels 14 en kan zich bij ons niet verder ontplooien. Daarom is de registratie zo belangrijk. Het valt niet mee om dat voor elkaar te krijgen. De ene keer zeggen ze dat DNA voldoende is en de andere keer zeggen ze dat de moeder mee moet komen om te tekenen. Maar moeder is weer zoek. De aankomende tijd gaan we ons hard maken voor de registratie van Emra. M orgen starten we daarmee en gaan we met Zamira naar het kantoor van het ministerie van Binnenlandse Zaken, om daar het probleem voor te leggen.
Dinsdag 6 juli, Ongelooflijk maar de registratie van Emra is vandaag een feit geworden. Vijf jaar lang van kantoor naar kantoor en vandaag in een paar uur tijd was alles rond. Vanmorgen waren we rond 10 uur op het kantoor van het ministerie van Binnenlandse Zaken. De zwager van Zamira werkt daar ook en is met ons meegegaan. Zijn aanwezigheid heeft er mede voor gezorgd dat de registratie vandaag is rond gekomen. Anderzijds gaf de medewerker van het kantoor aan dat het zo`n langdurig proces is, dat er nu maar eens een eind aan moet komen. Hij stelde voor om Emra te registeren op het familiedocument van moeder. M oeder hoeft niet te tekenen want DNA is voldoende. Vader is niet nodig want die is onbekend. We worden doorverwezen naar afdeling burgerzaken op een ander kantoor waar we de officiële documenten kunnen afhalen. Eindelijk is Emra geregistreerd als burger van Albanië. De registratie is niet geheel volgens wet en regelgeving gegaan maar degenen die verantwoordelijk zijn voor de registratie beseffen, net als wij, dat Emra anders geen toekomst heeft. Heerlijk om samen te werken met mensen die ook hart hebben voor deze kinderen. De volgende stap die we moeten zetten is een aanvraag indienen bij het staatskinderhuis. Als dat rond is kan Emra daar naar toe.
Voor Xhoana, een meisje van 10, is het ook belangrijk dat zij verhuist naar het staatskinderhuis. M isschien dat u zich haar ook herinnert uit vorige nieuwsbrieven. Het is een ingewikkeld verhaal maar we zullen proberen om het uit te leggen. De vader van Xhoana had de voogdij over haar. Vader leefde op de straat en is onlangs overleden. Wanneer de moeder van Xhoana op de stoep van het kinderhuis staat en haar dochter opeist, zijn wij haar kwijt. Dan moeten we haar meegeven. Want ons kinderhuis kan nooit de voogdij van de kinderen op zich nemen. Dit in tegenstelling van het staatskinderhuis. Als de moeder van Xhoana haar meeneemt dan is haar hetzelfde lot beschoren
als haar zusje Romina. Naar een leven terug op de straat, zonder toekomst. Ik heb Xhoana vorig jaar meegenomen naar haar vader en heb gezien hoe afkerig zij is van het straatleven. Zij zal nooit kunnen overleven op de straat. Dus ook voor haar gaan we deze week een aanvraag indienen in het staatskinderhuis. In het staatskinderhuis wonen, sinds het overlijden van vader, ook haar twee zusjes. Woensdag 7 juli, Vandaag was een rustige dag. We zijn naar de markt in Tirana geweest. Hebben boodschappen gehaald zoals kaas en worst voor de straatkinderen, die we morgen een bezoek willen brengen. Ook boodschappen voor het gezin in Krabbe. Het gezin met 3 gehandicapte (volwassen) kinderen. Vanavond zijn we naar dit gezin toegegaan maar vader en zijn dochters waren niet thuis. M eestal zijn ze tot `s avonds 20.00 uur met de geiten op pad. M oeder en zoon waren thuis en blij ons te zien. Zij bieden ons een kopje koffie aan, maar die hebben we afgeslagen. Als u de foto bekijkt begrijpt u wel waarom. We hebben de voorraad boodschappen afgegeven en gaan morgenochtend nog even terug om de rest van de familie te begroeten. Hierna gaan we nog even op visite bij Timmy en zijn broers, u weet vast wel het gezin dat wij al jaren helpen nadat vader en moeder zo`n 7 jaar geleden op dezelfde dag door een ongeval om het leven zijn gekomen. Duche (oma) logeert een aantal dagen bij haar kleinkinderen. Het is leuk om haar weer te ontmoeten.
Donderdag 8 juli, Na het ontbijt hebben we een afspraak met de directeur van de school. Hij zegt blij en dankbaar te zijn dat de toiletten van de school worden opgeknapt. Hij straalt als we hem vertellen dat er in augustus een vrachtwagen komt met schooltafels, stoelen en schoolborden. We beloven hem dat zijn school de eerste keus heeft. Hierna gaan we naar Krrabe om de gehandicapten te bezoeken. Nedje, één van de dochters, zit op de stoep voor de deur.
Het plekje waar ze altijd zit als ze thuis is. Diana komt ook gelijk aangerend, blij ons te zien. Bij ons vorige bezoek heeft Diana mij gevraagd een kostuum voor haar mee te nemen. Als we haar dat laten zien is zij overgelukkig dat we daar aan gedacht hebben. De volgende vraag, die we wel hadden verwacht, is de vraag om een paar nieuwe schoenen. Als we haar oude schoenen zien is dit zeker geen overbodige luxe. We noteren de schoenmaten van de hele familie en beloven van de week schoenen langs te brengen. Op moeder na is nu de hele familie thuis. M oeder blijkt aan het werk te zijn. Ze is een bepaald soort blaadjes aan het zoeken en als ze daar een kilo van bij elkaar gezocht heeft krijgt ze 30 lekë. Als u bedenkt dat 100 lekë 80 eurocent is dan begrijpt u wel hoe weinig haar inspanningen aan geld opbrengt. Want reken maar dat ze lang bezig is om een kilo bij elkaar te zoeken. De blaadjes worden gebruikt om een bepaald medicijn van te maken. Wat voor medicijn is ons niet duidelijk. Na de middag smeren we boterhammen en gaan we naar het treinstation, de zigeunergetto van Tirana. Op deze plek wonen veel straat kinderen met hun ouders. Het is erg warm dus we hebben ook een grote fles van 6 liter koud water mee genomen. M ijn kleine vriendinnetje Titina ziet ons het eerste en komt op blote voetjes aangerend: ‘Anna lisa’. Ze slaat haar armpjes om mij heen en drukt haar hoofdje tegen mij aan en zegt: ‘ka marr mali shume për tu’. Dit betekent: ik heb je heel erg gemist! Dit zijn momenten dat ik weet waar we het voor doen. Hier woont het uitschot van de samenleving, verstoten door iedereen. M aar ik ben blij dat ik iets voor ze mag betekenen. Ik kan het niet anders zeggen dan dat ik van deze mensen houd!
Vorig jaar schreef ik u over Pavlena, het meisje van 12 dat een baby kreeg. Helaas is zij er nu niet en blijkt in Skodër te zijn, het noorden van Albanië. M et haar en haar kindje gaat het volgens haar moeder ‘Tasha’ goed. M et twee andere kinderen van Tasha iets minder. Ze zitten onder de huiduitslag. Tasha is met ze naar het ziekenhuis geweest en heeft een aantal recepten gekregen. M et deze recepten komt ze naar ons toe en vraagt of wij met haar naar de apotheek willen gaan om de medicijnen op te halen. De apotheek ontcijfert het recept en vertelt dat het om een allergie gaat. Wij zetten onze vraagtekens erbij, het ziet er meer uit als schurft. We zullen volgende week wel zien of de medicatie geholpen heeft. Ongeveer 19.00 uur zijn we weer in M ushqeta en genieten van een gezellig avondje.
Vrijdag 9 juli, Buiten de hulpverlening hebben we ook ons eigen huis schoon te houden en zorgen we eerst dat ons huis aan kant is voordat we naar M ihaijas gaan. M ihaijas ligt even buiten M ushqeta, een bergdorpje. Hier woont Fadil met zijn gezin. Het gezin van Fadil bestaat uit moeder, twee dochtertjes van 4 en 7 en de kleine Hermani van 9 maanden. Camela, het meisje van 7, heeft een hartafwijking. Bij ons vorige bezoek hebben we met vader afgesproken dat hij met haar naar het ziekenhuis zou gaan voor de nodige onderzoeken. Het laatste onderzoek staat gepland op 20 juli. Dan zal er nog een echo van het hart gemaakt worden. Als alle uitslagen bekend zijn zullen we kijken of wij als Albanië Comité iets voor dit meisje kunnen doen. We houden u via de nieuwsbrief op de hoogte. Om twee uur gaan we naar Tirana. De directeur van de school heeft ons uitgenodigd voor de koffie. Deze man is zo dankbaar dat zijn school wordt opgeknapt dat hij graag iets terug wil doen en daarom mogen wij deze zomer van het internet van de school gebruik maken. Wij zijn daar uiteraard heel blij mee omdat het versturen van de nieuwsbrief nu veel gemakkelijker gaat. Vanavond hebben we het gemakkelijk met eten. Zamira maakt lasagne en wij zijn uitgenodigd om daar samen met de kinderen te eten.. Na het eten gaan we weer terug naar huis en komt iedereen bij ons op de koffie. Tussen de bedrijven door bak ik nog een appeltaart. Lekker voor het weekend. We zijn hier nu alweer een week. Wat gaat de tijd toch snel. We genieten en kijken tevreden terug op afgelopen week. Het mooiste was toch wel de registratie van Emra!
Zaterdag 10 juli, Vannacht even na 24.00 uur breekt er paniek uit. Het huis schudt op zijn grondvesten. Het blijkt een aardbeving te zijn. Ik heb dit al eerder mee gemaakt maar voor Johanna is dit de eerste keer, en zij raakt best in paniek. Het is een korte maar heftige beving. Later hoorden we via het nieuws dat de beving een kracht had van 6,5 op de schaal van richter. En dat het epicentrum in Krrabe lag, het dorp waar wij het waterproject hebben. Gelukkig zijn er geen slachtoffers gevallen. Of er materiele schade is weten we niet, maar gezien de heftigheid van de beving zullen er ongetwijfeld huizen zijn die schade hebben opgelopen. Na een toch iets
onrustige nacht gaan we vandaag met de kinderen naar de rivier om te daar te picknicken. De kinderen en wij vermaken ons daar tot een uur of 16.00 uur. De kinderen kijken altijd uit naar een dagje rivier. Het is een goedkope manier van ontspanning, ze hebben veel plezier en als we thuis zijn vragen zij: ‘wanneer gaan we weer?’. De rest van de middag houden we ons bezig met het schrijven van de nieuwsbrief en `s avonds komen de kinderen met hun begeleiding op de koffie en hebben we met elkaar een gezellige avond. Zondag 11 juli, Vanmorgen staan we vroeg op en luisteren naar een preek van kandidaat Scheer uit Huizen. Hierna is het tijd voor koffie en eigengemaakte appeltaart. Tegen 12 uur gaan we naar Tirana waar we zijn uitgenodigd voor de lunch bij Teuta, Alba en Romina. Zoals gewoonlijk heeft Teuta weer veel werk gemaakt van het eten, een echte Albanese maaltijd die we ons goed laten smaken. Het blijft een gemis dat Pano er niet meer is. Als zijn naam genoemd wordt komen de waterlanders bij Teuta. Ook praat zij regelmatig in haar zelf dat het zo jammer is dat hij er niet meer is. Het blijft een lege plek. Toch sta ik ook versteld hoe Teuta en Alba zich er doorheen slaan. Ik had vooral verwacht dat Alba een terugval zou krijgen. Alba heeft de ziekte M S en Pano was haar steun en toeverlaat. Alba heeft haar goede en minder goede dagen maar in haar lopen bemerk ik zeker een achteruitgang. Toch maakt zij wel een opgewekte indruk. Dat heb ik wel anders meegemaakt. Aan het eind van de middag zijn we weer thuis. Het is het laatste dagje van Johanna want morgen zit haar Albanië tijd er weer op. Het was heel gezellig dat zij er was.
