Zomernieuwsbrief 3 Jaargang 2011 25 juli
Correspondentie adres: W. Gooijer Frans Halslaan 8 1272 HN Huizen Tel: 035-5242630 (avonduren)/5263249 E-mail:
[email protected] Rabobank: 3299.60.008 ING: 8078797 ANBI nr. 52269 www.albanie.org
Maandag 25 juli, Het weekend is weer voorbij, het is maandag morgen en het begint al goed. De auto heeft een lekke band. Adi haalt de band er af om hem te laten plakken. De band wordt geplakt maar ons wordt afgeraden om ver met de auto te rijden, de band is te slecht. We laten de auto nakijken en de man van de garage zegt dat het beter is dat er twee nieuwe banden omgaan. De auto heeft veel te lijden gehad, en zeker door de weg naar Mihajas die alleen uit zand en stenen bestaat. Niets aan te doen, de man besteld de banden en die zullen aan het eind van de middag gebracht worden. Wij kunnen nu dus niets doen. Adi heeft een idee, hij zegt jullie hebben een drukke week gehad dus we gaan wat leuks doen. Ik neem jullie mee naar Pogradec. Pogradec ligt boven Elbasan en is ongeveer twee uur rijden. Zo genieten we dus van een onverwachte vrije dag. Waar een lekke band wel niet goed voor is. Als we aan het eind van de middag weer thuis komen is de auto klaar en voorzien van twee nieuwe banden. Vandaag is het de beurt aan Elise om iets te schrijven. Dinsdag 26 juli, Vanmorgen zijn we rond een uur of 8 opgestaan en hebben we contact opgenomen met Teuta en Alba. Ik (Elise) ben door de drukte tijdens deze vakantie nog niet bij hun langs geweest. Aangezien ik aankomende donderdag weer terug vlieg naar Nederland wordt het tijd dat ik daar even mijn gezicht laat zien. We zullen ook met Alba naar Rina toegaan. Rina bevindt zich op dit moment thuis en begint helemaal te stralen als zij Anne-Lise ziet. Dit is voor mij de eerste keer dat ik Rina zie tijdens haar ziekte proces. Ik schrik enorm van haar toestand. Volgens mijn moeder ziet ze er op dit moment beter uit dan vorige keer. Bij elke beweging dit zij maakt zie je de pijnscheuten door haar lichaam trekken. Zolang ze zich niet beweegt straalt ze en geniet ze van het moment dat Anne-Lise bij haar aanwezig is. Rina vertelt ons dat ze haar medicijnen nog niet heeft kunnen innemen aangezien ze geen eten heeft. Ik trek wat geld uit mijn portemonnee en geef dit aan haar. Het enige wat zij kan zeggen is dat God bij haar is en dat ze graag naar de kerk zou willen als ze weer beter is. Mijn hart is op dit moment in duizenden stukken gebroken. Wat een waar geloof heeft deze jonge vrouw. Ik mag daar zeker een voorbeeld aan nemen. Bij vertrekt wenst Rina ons al het geluk van de wereld toe. Als één iemand dit verdient is zij dat wel. We beloven haar zondag terug te komen. Terug in de auto begin ik pas echt alles te beseffen. Wij gaan straks weer uitgebreid eten en zij kan niet eens haar medicijnen innemen omdat ze geen eten heeft. Het besef dat wij honderden euro’s uitgeven aan eten en kleding per maand, en diegene die eten alleen noodzaak vinden kunnen dit niet eens betalen. Het is soms goed om hierbij stilgezet te worden. Het enige wat je kunt doen is haar helpen en voor haar bidden. Haar te eten geven, maar verder? Helemaal niks. Ik blijf erbij: bijzondere vrouw, iemand die zo op God vertrouwd in zulke omstandigheden heeft het ware geloof gevonden. In de middag nemen we even wat tijd voor ons zelf. We nemen wat rust en denken nog na over het bezoek aan Rina. Zo’n moment vergeet je niet.
1
Woensdag 27 juli, (geschreven door Elise) Vandaag is mijn laatste dag in Albanie, morgen zal ik weer vertrekken richting Nederland. Ik kijk terug op een mooie en bijzondere tijd in Albanie. Ik wil bij dezen de mannen van Ep en Vloet bedanken voor de fijne tijd. Ik heb erg genoten van jullie aanwezigheid in Albanie. Ook wil ik bij dezen mijn ouders bedanken. Zonder hun aanwezigheid in Albanie was ik nooit op deze bijzondere plek terecht gekomen. Alle andere mensen binnen het comité en sponsors en een ieder die Albanie een warm hart toedragen bedankt voor jullie medewerking. Zonder jullie hulp en gebed had ons werk in Albanie niet voortgezet kunnen worden. En dan wordt het tijd om mijn koffer in te pakken, en alles op te ruimen. Mijn tijd in Albanie zit er op. Ik kijk nu al uit naar mijn volgende reis naar dit prachtige land. Deze reis was het waard om mijn vakantie dagen voor op te geven. Ik heb een voldaan gevoel. Donderdag 28 juli, Na de koffie gaan we richting het vliegveld in Tirana. Daar aangekomen horen we dat de vlucht naar Rome een vertraging heeft van twee uur. Elise gaat dus de aansluiting in Rome missen. Ze wordt naar het loket van Alitalia gestuurd om te kijken of er wat geregeld kan worden. Er staat een hele lange rij mensen te wachten dus gaan we netjes achteraan in de rij staan. Iedereen loopt te schelden op de vrouw achter het loket, of zij er wat aan kan doen. Als Elise eindelijk aan de beurt is wordt haar verteld dat er storm in Rome is en dat er niet meer gevlogen wordt. Ze zal tot morgen moeten wachten. Goed hoor zegt Elise, u kunt er ook niets aan doen. De vrouw kijk er verbaasd aan en zegt: meen je dat nou? Ja, hoor zegt Elise het is niet anders ik kom morgen wel weer terug. Ze krijgt een nieuw ticket. Het enige nadeel is dat ze al om zes uur in de morgen vliegt, dus moeten we om vier uur al op om haar weg te brengen. We gaan weer terug naar Musqheta en maken er nog een gezellige dag van. Vrijdag 29 juli, Om vier uur brengen we Elise naar het vliegveld. Gelukkig wordt er nu wel op Rome gevlogen. Als we om zes uur weer thuis zijn kruipen we nog even in bed. Het is te vroeg om op te blijven. Na de koffie gaan we op bezoek bij een oude vrouw. Ze heet Margarita en woont in het centrum van Tirana. Vorige week zagen we haar bij een afval container. Iemand weet ons te vertellen dat zij iedere dag te vinden is bij de afvalcontainer en dat zij zo aan haar eten komt. Haar lichaam is helemaal vergroeid en haar rug is verbogen. We komen in gesprek met haar en zij nodigt ons uit om bij haar op visite te komen. Voordat we binnen komen, moeten we langs de waakhond. We voelen ons niet op ons gemak, volgens ons is dat beest behoorlijk vals. De hond wordt in bedwang gehouden door het oude vrouwtje en we gaan haar huisje binnen. We krijgen de schrik van ons leven, we weten niet wat we zien. Het is een grote bende, het stinkt behoorlijk en de katten en kippen lopen vrij door het huis. Margarita die blij is dat er iemand bij haar op visite komt zegt: ga lekker zitten, maar waar. Er is geen enkele plek waar geen rommel ligt. De armoede en het lijden kennen geen grenzen. Iedere keer als ik met iets dergelijks wordt geconfronteerd denk ik dit is het ergste wat ik ooit gezien heb. En vervolgens zoals nu zie ik weer iets wat nog erger en schrijnender is. Maar ondanks haar armoede en eenzaamheid zie ik iets in haar ogen. Een ongekende blijdschap, dat we bij haar op visite zijn. Ze vertelt dat er nooit iemand bij haar op visite komt. Haar man is zes jaar geleden overleden. Ze heeft geen kinderen en verder kijkt er niemand naar haar om. Ze begint te praten en zegt dat ze orthodox is en dat de Heere God tegen haar gezegd heeft dat ze niet bang hoeft te zijn. Aan de muur hangen allemaal iconen en bijbelse taferelen geschilderd door haar grootvader. Zodra ze over God begint te praten kan ze niet meer stoppen. Ik vraag haar of er iets is wat wij voor haar doen kunnen. Ze zegt graag een röntgen foto te willen maken. Ze heeft erg veel pijn aan haar heup. We beloven maandag met haar naar het ziekenhuis te gaan voor foto’s. Als we weg gaan wil ze ons een paar eieren van haar kippen geven, en een half rotte appel. Waarschijnlijk het enige voedsel wat er in huis te vinden is. Ik durf geen nee te zeggen dus geef ik haar een dikke knuffel en bedank haar. Ik word gelijk gebombardeerd tot haar dochter die ze nooit gehad heeft. Mijn hart huilt als we weggaan en Margarita zegt: Zoti është mirë (God is goed).
2
En zo proberen we allemaal door te gaan met ons leven. We plannen, werken, maar een mens wil steeds meer. Het is nooit genoeg. We kijken naar een ander en denken waarom heeft hij/zij het beter dan wij. Het is beter om na te denken waarom we hier op de wereld zijn. En als we zien dat wij het goed hebben, kijk dan naar die ander. Wie heeft er hulp nodig en met wat. We zijn op de wereld om er voor elkaar en met elkaar te zijn. Het is beter te geven dan te ontvangen. Margarita heeft het begrepen, Zij heeft niet meer dan een appel en een paar eieren en geeft ze weg. Ondanks haar armoede houdt zij zich staande. Ze is tevreden met wat ze heeft en vertrouwd op haar God.
Zaterdag 30 juli, Vanmorgen zijn we in het kinderhuis, één van de kinderen (Albino) is jarig en is 3 jaar geworden. We zingen voor hem en alle kinderen krijgen limonade en chips. Op dit moment zijn er 48 kinderen in het kinderhuis. De kinderen hebben het reuze naar hun zin, en de moeders zijn blij dat de kinderen de gehele dag verzorging hebben. De kinderen worden ’s morgens om 8 uur gebracht en worden ’s avonds om zeven uur weer opgehaald. De ouders zijn heel dankbaar dat deze mogelijkheid aan hun kinderen gegeven wordt.
Om een uur of elf gaan we naar Mihajas. We gaan kijken hoe het met het gezin van Fadil is. Als we daar aankomen, komen de meisjes gelijk op ons af rennen. Fadil heeft een schuur gemaakt waar hij het één en ander op kan bergen. Het ziet er opgeruimd uit alleen om het huis is het nog een rotzooi. Maar goed ze kunnen niet alles tegelijk, en Fadil is bezig met opruimen. De keuken is volop in gebruik en ziet er netjes uit, alleen de muren moeten nog een kleurtje, maar ook dat kan Fadil zelf. Het nieuwe toiletgebouwtje ziet er ook schoon en fris uit een teken dat het schoongehouden wordt. Daarom is het belangrijk dat we regelmatig bij onze projecten gaan kijken, zodat het ook netjes blijft en dat de mensen er goed mee omgaan. Bij dit gezin gaat het goed, ze zijn erg dankbaar dat hun huisje weer goed bewoonbaar is. Fadil zegt ons ook als we weer weg gaan, de groep van Ep & Vloet nogmaals te bedanken. Weer terug in Musqheta ruimen we het één en ander op . Daarna gaan we naar Tirana boodschappen doen. Morgen is het zondag dan gaan we met Alba en Romina naar de kerk en gaan we nog wat bezoekjes afleggen. Ook zullen we naar Rina gaan.
3
Zondag 31 juli, Na de kerk gaan we op bezoek bij Rina. Vandaag gaat het niet zo goed met haar, ze heeft erg veel pijn. We hebben een zilveren kruisje voor haar. Dit was een idee van Elise om een kruisje voor haar te kopen. Elske heeft nog een kruisje liggen en wil het graag aan haar afstaan. Rina is erg blij met het kruisje en zegt weer dat ze graag naar de kerk wil. Als ik de mogelijkheid had, nam ik ermee maar ze is zo ziek dat dat echt niet kan. Rabia vraagt of we urine katheters hebben in het magazijn . Ik beloof haar ernaar te zullen kijken. Rabia vraagt ook om zalf voor de doorligplekken die Rina heeft. Als zij de plekken laat zien schrik ik enorm. Dit is echt niet normaal. Ze heeft verscheidene doorligplekken die heel erg diep zijn. Ik zeg Rabia dat ze Rina iedere keer een andere positie moeten geven. Rabia zegt echter dat dat niet meer kan omdat ze al helemaal vergroeid is. Ik zeg haar dat de zalf dan ook niet echt zal helpen, want de druk blijft hetzelfde. Iedere beweging doet haar zeer en als Rabia wil proberen haar in een andere positie te leggen, kermt ze het uit van de pijn. Ik sta machteloos, ik kan niets doen voor haar, en dat frustreert mij nog het meest. Waarom moet dit meisje zoveel lijden. Is het erg als ik denk Heere neem haar alstublieft tot U, dit kan zo echt niet langer. Ik weet zeker dat Rina met haar hele hart van U houdt. Ze wil zo graag naar de kerk, zal het dan niet fijn voor haar zijn als ze bij U in de hemel mag wonen en geen pijn meer heeft. In stilte bid ik tot de God van Rina, die ook mijn God is om met haar te zijn en haar pijn wil verzachten. De tranen lopen over mijn wangen als ik dit stuk in de nieuwsbrief schrijf. Dit zijn dingen waar ik moeite mee heb en waar ik niks mee kan. Ik denk alleen nog maar waarom, en daar krijg ik geen antwoord op.
Nadat we bij Rina zijn geweest gaan we naar het park, waar de andere straatkinderen zijn. We nemen brood en water mee. Ook Rabia is inmiddels in het park aangekomen. We delen de broodjes uit en geven de kinderen ook koud water. We blijven gezellig een half uurtje bij deze kinderen. Één van de jongetjes wil graag met Elske mee, en moet huilen als Elske zonder hem weggaat. Ook willen een paar kinderen even achter het stuur van de auto zitten. Je ziet dat de kinderen echt genieten. Ze vinden het jammer als we weer weggaan. Het is al laat maar we beloven gauw weer te komen.
4
Meer informatie Voor meer informatie en foto’s kunt u terecht op onze website www.albanie.org. Ook kunt u altijd contact zoeken met Anne-Lise Lubbers, telefoonnummer 035 52 63249 en emailadres
[email protected] of Wijgert Gooijer, telefoonnummer 035 5242630 (in de avonduren) en emailadres
[email protected]. Aanmelden of afmelden voor onze nieuwsbrief kan via
[email protected].
5
