Zomernieuwsbrief 6 Jaargang 2011 15 augustus
Correspondentie adres: W. Gooijer Frans Halslaan 8 1272 HN Huizen Tel: 035-5242630 (avonduren)/5263249 E-mail:
[email protected] Rabobank: 3299.60.008 ING: 8078797 ANBI nr. 52269 www.albanie.org
Maandag 15 augustus Na een heerlijke relaxte zondag gaan we verder met onze dagelijkse bezigheden. Door de kinderbijbelweek van vorige week zijn er veel dingen blijven liggen. Voor vandaag staat Rina op ons programma. Vorige week hebben we beloofd dat we verbandgaasjes komen brengen. Ik zoek in ons magazijn of wij die gaasjes hebben. Gelukkig vind ik een doos met dokters post, waar deze gaasjes inzitten. Ik doe er ook chirurgische handschoenen bij, wat volgens mij niet onverstandig is. We gaan eerst Alba halen, en samen met haar en Alard gaan we naar Rina. Onderweg komen we een paar straatkinderen tegen. Één van de meisje zegt tegen mij dat het niet zo goed gaat met Rina . Ze heeft een infectie aan de doorligplekken dat mij overigens niet verwonderlijk is, gezien de situatie waar zij in verkeert. Ik vertel het meisje dat we op weg zijn naar Rina. Onderweg halen we een paar pakken sap voor haar. Rina is blij als ze ons ziet, maar zegt dat ze veel pijn heeft. Ik vraag haar of ik mag kijken hoe de plekken er uit zien. Ik doe een paar handschoenen aan, en probeer voorzichtig de doorligplekken te bekijken. Een plek onder haar hiel ziet er niet mooi uit. De plek is best diep. Ik probeer zo voorzichtig mogelijk de plek schoon te maken en er een schoon gaasje op te leggen. Ook probeer ik haar voet in een betere positie te leggen, zodat de druk van de plek af is. Dit lukt niet echt. De andere plekken zitten in haar lies, en zien er mogelijk nog slechter uit. Ik snap niet wat Rina thuis doet, zij hoort echt in het ziekenhuis. Iemand vertelt dat ze niks meer voor Rina kunnen doen. Het enige wat nog mogelijk is , is een operatie aan haar benen zodat ze weer zitten en lopen kan. De kosten hiervan bedragen 5000 euro. Ik zeg dat ik niet zo maar 5000 euro heb, en dat ik te allen tijde moet overleggen. Ik zeg ook dat ik best een gesprek met die orthopeed wil om te vragen wat haar kansen zijn. Haar ziekte zal er niet mee over gaan, en volgens mij is Rina te zwak om een operatie te ondergaan. Ik spreek af dat ik woensdag samen met Alba naar het ziekenhuis zal gaan voor een gesprek met de dokter.Je moet zo oppassen in de ziekenhuizen, want het merendeel van de dokters zijn corrupt en willen geld zien. Ikzelf ben nog niet zolang geleden geopereerd aan mijn rug. Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik in Nederland woon. De ziekenhuizen in Nederland zijn niet te vergelijken met de ziekenhuizen in Albanie. De ervaring die ik heb is dat de dokters en verpleegkundige niet aardig zijn. En al helemaal niet als je zoals Rina iemand van de straat bent. ’s Avonds gaan we op visite bij de gehandicapten. Netje zit net als altijd in de deuropening voor het huis. Als ze ons ziet is het eerste wat ze vraagt kukul (pop) meestal al we hier op visite gaan nemen we een pop voor haar mee, nu hebben we bij gebrek aan een pop een gebreide muis voor haar bij ons, die ze dankbaar in ontvangst neemt. We hebben ook eten voor dit gezin meegenomen. Er is niemand die naar dit gezin omkijkt. We gaan naar binnen, neuzen dicht want de stank komt ons al tegemoet. Wat een havenloze bende, dat er hier mensen leven ongelofelijk. Wij zouden ons vee er nog niet in loslaten. Het is één vieze smerige bende. En hier woont dus dit gezin, vader, moeder, twee zoons en twee dochters. Allemaal geestelijk niet volwaardig. Op dit moment zijn alleen de zoon, Netje en de moeder thuis. De andere zijn op het land met de geiten. In de kamer ligt van alles op de grond, een bed met een nog viezer dan vies matras moet als slaapplaats dienen. De bank waar Netje zit, dient tevens als slaapplaats. Ik denk dat als ik zou moeten kiezen dat ik liever op het treinstation slaap bij de Roma zigeuners dan bij deze mensen. De keuken is te vies voor woorden, en tevens slaapplaats voor de zoons. De wc dient als opslagplaats, ik wil er niet over nadenken waar zij hun behoefte doen. In ieder geval niet op hun wc. Ook hier staan we machteloos. Het enige wat wij kunnen, is eten brengen en een beetje aandacht schenken wat deze mensen erg waarderen. Als we weggaan, moeten we echt beloven om heel gauw weer terug te komen. Dinsdag 16 augustus Vandaag gaan we Alard naar het vliegveld brengen. Zijn tijd in Albanie zit er weer op. We hebben een goede hulp aan hem gehad tijdens de kinderbijbelweek. We hebben het straatwerk samen met hem gedaan, en wat gezinnen met hem bezocht. Maar er is een tijd van komen en gaan. Hierna doen we de boodschappen. Morgen hoopt Elske jarig te zijn en gaan we wat leuks doen. Elske wil graag een dagje naar het strand. We zijn bijna twee maanden hier en we zijn nog niet naar het strand geweest, dus ik beloof haar dat we morgen naar het strand gaan. Donderdag 18 augustus
1
Vandaag gaan we de documenten van Rina halen. Maar eerst gaan we Alba halen. Alba gaat met ons mee, voor een gesprek met een orthopeed in Laprake Ziekenhuis. We gaan eerst langs Rabia voor de ziekenhuis papieren van Rina en de naam van de arts. In het ziekenhuis worden we doorverwezen naar de eerste verdieping, daar heeft de dokter zijn kantoor. Als we bij zijn kantoor zijn worden we doorverwezen naar de tweede verdieping en als we denken dat we er zijn, wordt er gezegd dat we naar de derde verdieping moeten. Daar aangekomen worden we weer teruggestuurd naar de begane grond. Daar komen we de dokter tegen, maar die zegt geen tijd te hebben voor ons, en daar staan we dan. Wat nu! Uiteindelijk zijn we brutaal en kloppen op het kantoor van drie orthopeden. We moeten toch wat. We mogen binnenkomen en ik val met de deur in huis. Ik vertel dat wij met de straatkinderen werken, en dat Één van hen erg ziek is. Ik vertel dat ze lupus heeft, en dat ze ook verlamd is. De dokter leest aandachtig de papieren door en zegt dat hij haar kent en twee keer behandeld heeft, maar dat een operatie absoluut geen optie is. Ze is te zwak en zal naar alle waarschijnlijkheid de operatie niet overleven. Hij heeft dit ook gezegd tegen Rabia, maar volgens die dokter willen ze Rina gewoon uit huis, want ze is een last voor hen. De dokter zegt dat zij op een makkelijke manier van haar af willen, en dat ze daarom willen dat ze geopereerd wordt en komt te overlijden. We zijn een stuk wijzer geworden door dit gesprek, geen operatie dus voor Rina. We bedanken de dokters voor hun gesprek en gaan terug naar Rabia om ons verhaal te doen. We vertellen Rabia dat we een goed gesprek hebben gehad met twee orthopeden, en dat ze allebei niet willen opereren. Ze is er niet zo blij mee, ze had wel gedacht dat wij even 5000 euro zouden schuiven. Zo werkt dat dus niet, maar ze kon het proberen. We brengen Alba en Romina naar huis en gaan weer terug naar Musqheta. Vrijdag 19 augustus Wat is de tijd toch snel gegaan, volgende week gaan we alweer naar huis. Vannacht hoopt Herman te komen in Albanie, en dan worden de laatste klusjes gedaan die zijn blijven liggen. Wij gaan nu de kleuterschool opruimen en schoonmaken. We willen graag alles netjes achterlaten als we weer naar huis gaan. Wat is er de laatste weken veel gedaan. De groep mannen van Eb & Vloet, de kinderbijbelweek. De gezinnen die bezocht zijn. Ook weer veel mensen die aan de poort kwamen voor hulp. De vermoeidheid begint toe te slaan. Het is ook nog steeds erg warm hier zo’n 38 graden. De bezoeken aan de straatkinderen en de vele broodjes die we uitgedeeld hebben. De vele bezoeken aan Rina waren wel het moeilijkst. We kennen haar al zo lang, ik denk dat Rina een meisje van vier jaar was toen we haar voor het eerst tegenkwamen. Ze heeft toen een kinderbijbel van ons gehad. Ze is nu drieëntwintig en heeft nog steeds de kinderbijbel die we toen aan haar gegeven hebben. Al de jaren hebben we heel goede contacten met elkaar gehad. Ze heeft het altijd over de Heere Jezus. Zelfs nu ze zo ziek is praat ze erover dat ze het jammer vindt dat ze niet naar de kerk kan. Het spijt mij echt dat ik niet meer voor haar kan doen dan alleen maar bidden. Maandag 22 augustus Afgelopen zaterdag was Herman er ook weer. Hij is direct begonnen met de laatste klusjes. We zijn met elkaar naar de huisjes geweest die gerenoveerd zijn om te kijken of alles nog netjes is. In Mihajas ziet alles er keurig uit en is Fadil buiten bezig om het mooi ruim te maken om het huis heen. De vlag hangt nog steeds in top en Fadil kennende zal die er blijven hangen totdat er geen kleur meer op de vlag zit. Het huisje in Musqheta ziet er ook keurig uit. De man van het gezin heeft zelf een trap naar boven gemaakt. Ook is hij bezig om daar een slaapkamer te maken. Een bed heeft hij er al neer gezet en dat wordt de slaapplaats van oma. De Nederlandse vlag die al die tijd in top gehangen heeft, dient nu als gordijn voor het nieuwe raam. Hoe creatief kun je zijn. Het lijkt wel of deze mensen gelukkiger zijn sinds hun huis gerenoveerd is. De moeder van het gezin verteld ons dat ze heel erg blij en dankbaar is dat wij hun gezin hebben uitgekozen om hun huisje op te knappen. Over een maand hoopt de nieuwe baby geboren te worden, en dan is het wel zo prettig dat er een dak op het huis zit. Het kleine meisje Eva vindt het nog steeds leuk om met de nieuwe lichtknopjes te spelen. Ze vindt het maar vreemd dat als je op het knopje drukt het licht aan of uit gaat. Wij in Nederland kunnen ons dat niet voorstellen. Voor vandaag hebben we eigenlijk niets op het programma staan. We willen wat met de kinderen van het kinderhuis gaan doen. Om 9.00 uur gaat de telefoon. Rabia vraagt of we a.u.b. naar Tirana willen komen. Ik vraag haar waarom maar krijg geen antwoord. Ze huilt en zegt alleen a.u.b. kom. Dit is duidelijk we gaan dus naar Tirana niet wetende waarom. In Tirana ontmoeten we Rabia. Zij zegt dat het heel erg slecht gaat met Rina en dat ze denkt dat het niet lang meer zal duren voordat ze sterft. Als we haar nog willen zien moeten we nu gaan. We schrikken als we bij Rina komen, ze is er slecht aan toe. Als ze ziet dat wij er zijn komt er een lach op haar gezicht, de lach die we zo goed van haar kennen. Ik ga bij haar zitten en houd haar hand vast. Ze heeft geen kracht meer om te praten of de vliegen die op haar gezicht zitten weg te jagen. Het is zo in en in triest om haar zo te zien. Ik kan het niet aan om langer bij haar te blijven zitten, ik wrijf over haar wang, knuffel even met haar en neem afscheid Ik denk voor de laatste keer, ik denk dat ik haar niet meer zal zien. We zij erg stil op de terugweg naar huis, ieder met zijn eigen gedachten. Ook Elske en Alba hebben het er moeilijk mee. Thuis zet ik een berichtje op facebook en vraag of iedereen voor dit zigeunermeisje wil bidden, of de Heere haar uit haar lijden wil verlossen. Dinsdag 23 augustus Aankomende donderdag willen we terug rijden naar Nederland. Vandaag worden de laatste klusjes gedaan. Herman is samen met Eraldi bezig om de laatste dozen uit het magazijn weg te krijgen. We zitten nog op de lijst te wachten die we van de burgemeester moeten krijgen. Hier staan alle gezinnen van het dorp Musqheta op. Elske en ik gaan beginnen met schoonmaken en de koffers te pakken, zodat niet alles op het laatste moment hoeft te gebeuren. Als de lijst met gezinnen komt, moeten we dus ook nog de dozen kleding uitdelen. Even afwachten dus wanneer die burgemeester met de lijst komt. Woensdag 24 augustus
2
Herman en ik gaan al vroeg naar Tirana om Teuta en Alba gedag te zeggen. Morgen gaan we naar huis en ik wil Alba vragen om nog een keer naar Rina te gaan. Als we bij Alba zijn, gaat mijn mobiel. De dochter van Rabia vertelt dat om tien uur vanmorgen Rina is overleden. Je verwacht zo’n telefoontje, maar toch schrik je. Ik bel Elske en vertel haar dat Rina is overleden. We willen graag nog even naar haar toe, en vraag Elske of ze mee wilt. Ik zeg haar dat we nu terug komen naar Musqheta en dat ik dan weer terug ga naar Tirana om naar Rina te gaan. Herman heeft inmiddels een telefoontje van Eraldi. De lijst met namen is er en we gaan tussen 17.00 uur en 20.00 uur kleding uitdelen. Nu komt wel alles tegelijk en wordt het kort dag om alles op tijd klaar te krijgen. Toch ga ik eerst met Elske en Alba afscheid nemen van Rina. Als we bij de kist van Rina staan, hebben we moeite om onze tranen in te houden. Rina ligt er zo vredig bij, op haar gezicht een lach. Dezelfde lach die er altijd was als wij bij haar waren, alleen nu zonder angst, pijn en verdriet. Rabia verteld ons dat Rina altijd zo blij was als wij kwamen. Het zilveren kettinkje met het kruisje dat wij aan haar gegeven hadden, koesterde ze. Gisteren had ze gezegd tegen Rabia dat als ze gestorven was, het kruisje met haar mee moest het graf in. Ik ben blij en dankbaar dat Rina gestorven is op het moment dat wij nog in Albanie waren zodat wij afscheid konden nemen van haar Bijna twintig jaar geleden ontmoetten wij Rina als vierjarig kind al bedelend in het centrum van Tirana. Tot op de dag dat zij stierf koesterde zij haar kinderbijbel en het Nieuwe Testament die wij haar jaren geleden gegeven hebben. Rina las daar veel uit. Dat wij een klein schakeltje, een instrument mochten zijn om dit zo rijke evangelie door te geven aan onze naaste in Albanie. De wegen van de Heere zijn onbegrijpelijk. Voordat Rina, het verstoten zigeunermeisje en wij geboren waren, lag dit besluit al in Gods hand. Het zigeunermeisje dat zo graag nog een keer naar de kerk wilde, mag nu voor eeuwig zingen voor Zijn troon. Weer terug in Musqheta drinken we eerst koffie met Herman. Inmiddels heeft Herman besloten om niet morgen maar vrijdagmorgen te vertrekken naar Nederland. Gelukkig dat scheelt weer een dag. Kunnen we morgen even bijkomen van de laatste loodjes. Nu gaan we aan de slag met het uitdelen van de kleding. Er staan een heleboel mensen voor de poort te wachten. De bodygard staat samen met Eraldi voor het hek om te voorkomen dat het een chaos wordt. Iedere keer mogen er vijf mensen naar beneden om een doos kleding en twee dekens te halen. Er zijn mensen die kruiwagens hebben meegenomen of een ezel. Maar er zijn ook mensen die de dozen op hun rug binden en zo naar huis gaan. Om half negen zijn alle mensen geweest en kunnen de magazijndeuren dicht. Voor deze zomer zit het er weer op. Morgen nog de laatste dingen opruimen en dan vrijdagmorgen vroeg weer terug richting Nederland.
3
4
Maandag 29 augustus We hebben een goede tijd in Albanie gehad. Heel veel werk is er verzet. Niet alleen door ons maar ook door de twaalf bouwvakkers van Ep en Vloet. Door hun hulp en inzet, ondanks de hoge temperaturen, konden er een tweetal huisjes totaal worden gerenoveerd. Daarnaast heeft deze groep nog een aantal kleinere klussen uitgevoerd zodat zij een heel aantal gezinnen konden helpen. Wij mogen terugzien op een geslaagde kinderbijbelweek. Een week lang bezochten dagelijks meer dan 300 kinderen ons terrein en het kindertehuis. De kinderen leerden nieuwe liederen en hoorden weer nieuwe verhalen uit de bijbel. Uiteraard bleef er tijd over voor oud Hollandse spelen. Veel gezinnen werden er bezocht en ook werd er veel gewerkt onder de straatkinderen in Tirana. Afgelopen vrijdagmorgen vroeg vertrokken wij per auto richting Nederland. Na 2300 kilometer te hebben gereden kwamen wij zaterdagmorgen weer gezond en wel terug in Nederland. We mogen terugzien op een mooie, goede en gezegende tijd in Albanie. Wij willen bij dezen iedereen bedanken die op welke manier dan ook met ons hebben meegeleefd. De hartelijke groeten van, Herman, Anne-Lise en ELske
Meer informatie Voor meer informatie en foto’s kunt u terecht op onze website www.albanie.org. Ook kunt u altijd contact zoeken met Anne-Lise Lubbers, telefoonnummer 035 52 63249 en emailadres
[email protected] of Wijgert Gooijer, telefoonnummer 035 5242630 (in de avonduren) en emailadres
[email protected]. Aanmelden of afmelden voor onze nieuwsbrief kan via
[email protected].
5
