Zijn eindigde met de volgende passage:

Masochist in Opleiding – deel 1

Masochist in Opleiding – deel 1 Peter had zes dagen geleden contact gezocht met de meesteres. In zijn e-mail had hij zichzelf voorgesteld als een man van 57, lang, normaal postuur, geen baard of snor. Hij had haar website op het internet gevonden en was onder de indruk geweest van een van haar foto’s. Daarop was ze gekleed als een klassieke gouvernante, strakke zwarte rok en witte blouse, naadkousen en vintage schoenen met hoge hakken. De manier waarop ze een Spaans rietje in haar hand hield suggereerde dat ze wist hoe ze met dat attribuut om moest gaan. In haar blik had Peter strengheid, autoriteit, controle en overheersing gezien. Een mengsel van bewondering en angst had zijn hoofd gevuld. Zijn e-mail eindigde met de volgende passage: Ik zoek een meesteres die de masochist in me kan en wil trainen. Hij (die masochist) weet dat hij een strenge en forse training nodig heeft maar tegelijkertijd verzet hij zit daartegen. Als zijn achterwerk teveel pijn doet geeft hij op. Ik heb een meesteres nodig die haar zwepen, riemen en stokken met accuratesse op zijn kont wil laten landen. Ze is streng en ze eist dat hij zijn straf als een goede slaaf accepteert. Met haar erotische persoonlijkheid verleidt ze hem nog meer pijn te verwelkomen, zelfs als hij overweegt om genade te vragen. Een paar dagen na de sessie moet zitten nog steeds een pijnlijke herinnering aan zijn les oproepen. Ik kan u verzekeren dat hij dankbaar en trouw als een jonge hond zal zijn. Een week later, aan het einde van de middag, belde Peter aan. De meesteres begeleidde hem naar de badkamer, zei dat hij een douche moest nemen en daarna op haar terugkeer moest wachten. Vijftien minuten later opende ze de deur, gekleed in de kleren van een gouvernante zoals hij die in

-1-


zijn e-mail had beschreven. Ze deed hem een leren halsband om, bevestigde daar een ketting aan en gaf er een stevige ruk aan om hem te laten weten dat hij haar moest volgen. In de studio verwijderde ze de ketting van zijn halsband en deed ze hem leren enkel- en polsbanden om. Ze opende een kleine kooi in de hoek en beval hem naar binnen te gaan. Terwijl ze de deur op slot deed vertelde ze dat ze hem daar een poosje zou achterlaten. ‘Je schreef in je brief over de masochist in je,’ zei ze kalm. ‘De slaaf die behoefte heeft aan straf, maar er ook bang voor is.’ Hij knikte. ‘Hoe heet hij?’ vroeg ze. ‘Hoe hij heet? Dat weet ik niet Meesteres.’ ‘Ik wil zijn naam horen, en wel nu. En kom niet op de proppen met je eigen naam, Peter.’ Hij dacht een paar seconden na, en meed oogcontact. ‘En?’ zei ze. ‘Karel,’ antwoordde hij. ‘Hij heet Karel.’ ‘Goed. Als ik terugkom wil ik Karel in de kooi aantreffen, en niet Peter. Duidelijk?’ ‘Ja, Meesteres.’ Ze verliet de studio en sloot de deur. De ruimte was stil, er klonk geen muziek, geen verkeersgeluid van buiten. Hij bekeek zijn cel, die erg klein was. Hij zou niet op de grond kunnen gaan zitten als hij moe werd. Leunend tegen de achterwand inspecteerde hij de rest van de studio. De muren en het plafond waren donkerrood. Er stond een zwart kruis tegen de muur aan de andere zijde en een zware spanking bench in het midden van de kamer, ook zwart. Aan een andere muur hingen tientallen zwepen, canes en riemen naast elkaar. Hij dacht aan de instructie die de meesteres hem had gegeven. Als ze terugkwam wilde ze Karel in de kooi zien, niet Peter. Een wonderlijke eis. Wat

-2-


was daar de betekenis van? Karel, de tegenstribbelende masochist, de schijnmasochist. Karel en Peter waren natuurlijk dezelfde persoon. Was dit een spel? Hij had geen zin er lang over na te denken en besloot af te wachten. Hoe lang zou ze hem in deze kooi laten staan? Misschien een half uur. Hij nam twee spijlen in zijn vuisten, staarde naar de studioruimte en zag een vreemd stalen apparaat dat ze waarschijnlijk voor bondage gebruikte. Er waren spiegels aan de muren rondom het voorwerp vastgemaakt, en ook aan het stuk plafond erboven, dus wie er aan die spijlen en staven zou worden vastgebonden zou gedwongen zijn zichzelf te zien. Hij hoorde de meesteres de trap af komen. Ze deed de deur open kwam op hem af, gekleed in een strak rood korset, een kanten slipje, zwarte klassieke kousen en schoenen met hoge hakken. Ze droeg een dunne fluwelen halsband, met in het midden een kleine zilveren ring. ‘Wie ben jij?’ vroeg ze. ‘Ik ben Karel, Meesteres,’ antwoordde hij in een reflex. Ze opende het deurtje. ‘Kom eruit, Karel.’ Ze liep een paar keer om hem heen. Terwijl ze voor hem stond pakte ze zijn tepels tussen haar vingers en kneep erin, waarbij ze ook haar nagels gebruikte. Pijn. Hij schreeuwde. ‘Stil,’ gebood ze zonder stemverheffing. Onder de indruk van de dominante blik in haar ogen duwde hij zijn lippen tegen elkaar. Hij trilde terwijl hij de pijn in stilte probeerde te verdragen. Ze stopte met knijpen en keek omlaag naar zijn slaperige lid. Lopend naar een kleine tafel zei ze dat ze geen gejank wilde horen. Ze kwam terug met een zwarte kuisheidskooi in de hand. ‘En ik wil ook niet dat je kleine vriend zijn vinger opsteekt.’ Handig bevestigde ze het apparaatje aan zijn piemel en klikte ze het slot dicht. ‘Veel beter,’ lachte ze, ondertussen de sleutel aan haar halsband vastmakend.

-3-


Een paar minuten later lag Karel horizontaal, op zijn buik, op het spankingblok, zijn enkels en polsen vast aan ijzeren ringen vlakbij de grond, drie leren riemen strak om zijn middel. Hij kon nauwelijks meer bewegen. Over zijn schouder zag hij dat de meesteres een lange flogger van de muur pakte. Ze kwam langzaam naar hem toe en raakte zijn billen aan. Haar hand was warm en zacht. ‘Oké Karel,’ zei ze. Je bent bij mij omdat Peter me heeft gevraagd je een lesje te leren. En dat zal ik ook zeker doen. Peter betaalt er tenslotte voor en ik ben van plan hem waar voor zijn geld te geven.’ ‘Ja, Meesteres.’ ‘Eerlijk gezegd, Karel, kan het me niet schelen of je het ermee eens bent. Ik ben er trouwens zeker van dat je goedkeuring over een niet al te lange tijd zal vervagen.’ De flogger raakte zijn achterwerk. Nog een keer. Nog een keer. En nog een keer. De meesteres gaf hem elke twee seconden een harde klap. Het deed zeer maar het was niet ondragelijk. Karel stootte na elke slag een kort en zacht geluid uit, soms iets harder. Ze ging nog lang door. Toen ze stopte vroeg ze of hij wist hoeveel hij er had gehad. ‘Nee Meesteres.’ ‘Had ik ook niet verwacht. Geen probleem. Er komt nog veel meer. Je zou de tel toch wel kwijtraken.’ Ze liep naar de muur en kwam terug met een kleine single tail zweep die ze vlak voor zijn gezicht in de lucht uittestte, daarbij een venijnig geluid producerend. Toen pakte ze een stoel en ging vlak voor hem zitten, haar benen over elkaar, een voet vlakbij zijn mond. ‘Goed Karel, die flogger was een kleine attentie voor jou. Ik wilde je kont even opwarmen. Ik dacht dat dit wel plezierig voor jou zou zijn maar ik werd niet blij van jouw gekreun na elke klap. Het was niet luid, maar toch, je kreunde. Dat kan ik niet toestaan. Dat begrijp je toch wel?’ Hij zweeg.

-4-


Goed. Je bent het ermee eens. Ben ik blij om.’ Ze raakte zijn lippen met het puntje van haar schoen aan. ‘Van nu af aan ben je dus stil als een brave jongen.’ Ze probeerde de zweep opnieuw uit en liep ondertussen naar de andere kant van het strafblok. De eerste slag was hard en bezorgde hem een stekende pijn in zijn rechterbil. De volgende, op zijn linkerbil, was nog pijnlijker. Karel schreeuwde luid. Zijn lichaam probeerde te bewegen, in een poging te ontsnappen. De klappen bleven komen. Rechts, links, rechts, links. Hij bibberde hulpeloos en bewoog zijn lichaam alsof hij zwemmend een wilde rivier over probeerde te steken, in blinde paniek. Om de twee of drie seconden landde de zweep opnieuw op zijn achterwerk. ‘Alstublieft, genade,’ schreeuwde hij zo luid mogelijk. ‘Alstublieft…’ De meesteres stopte, ging op haar stoel zitten en zuchtte. ‘Karel! Helaas heb je me niet goed begrepen.’ Ze tilde zijn hoofd op. ‘Kijk me aan als ik tegen je spreek. Dus, ik zeg het nog een keer. Geen geschreeuw meer. En geen smeekbedes om genade. Dat heeft geen zin. Als ik je stem toch nog hoor zal ik de kracht van de zweepslagen helaas moeten opvoeren, en je dus veel harder moeten slaan. Heb je dat begrepen?’ ‘Ja Meesteres.’ ‘Goed, maar om zeker te zijn zal ik het nog een keer zeggen: geen geschreeuw betekent harde zweepslagen. Ja? Maar geschreeuw betekent extra harde zweepslagen. Ja? Simpel, nietwaar? Aan jou de keuze. Hard of extra hard.’ Ze liep naar zijn achterkant en liet de zweep weer een paar keer in de lucht zwiepen. Het geluid martelde zijn oren. Hij wist dat hij niet moest gaan roepen, want anders… Hij wist dat hij zich stil moest houden. Dat was zijn enige kans. Het lukte hem bijna om zijn mond dicht te houden. De zweep teisterde zijn achterste, leek door zijn huid heen te snijden, en liet daarbij een lange aanhoudende pijn in zijn vlees achter. Na elke harde en zeer pijnlijke slag

-5-


onderdrukte hij zijn stemgeluid en verwerkte hij de pijn door wild te schudden en zijn lichaam van links naar rechts te bewegen, voor zover zijn strakke bondage dat toeliet. Een of twee keer ontsnapte er een laag gegrom uit zijn keel. Na tien of vijftien klappen kwam de meesteres weer met hem praten. ‘Slaaf Karel,’ zei ze. ‘Ik ben zeer ontevreden over je prestaties. Ik heb een paar dierlijke geluiden gehoord, en bovendien, de zielige manier waarop je als een gewonde prooi lag te spartelen beviel me helemaal niet. Je zult worden gestraft voor dit onwaardige gedrag.’ Ze ging naar de muur en pakte een grotere bull whip die ze met volle kracht uitprobeerde, daarbij een gewelddadig geluid makend dat de hele studio vulde. ‘Luister goed,’ zei ze toen ze weer vlak voor hem zat. Met deze zweep kan ik hard, extra hard, of extreem hard slaan. Ik kan je verzekeren dat je dat allemaal niet wilt meemaken. De keuze is opnieuw voor jou.’ Haar stem klonk hoog en zangerig, alsof ze in een vrolijke en zonnige stemming was. Ze raakte zijn bange gezicht lief en teder met de rug van haar hand aan en kwam met een lach van haar stoel omhoog. Elke klap schoot als een elektrische schok door zijn lichaam heen. Hij had in zijn leven nog nooit zo’n pijn gevoeld. Na elke slag dwong hij zichzelf alleen innerlijk te schreeuwen, zonder daadwerkelijk geluid te maken. Zijn ogen waren dicht en zijn tanden sneden in zijn onderlip. In afwachting van elke volgende rake klap droeg hij zichzelf op niet te gaan bewegen. De woorden “niet bewegen” gingen als een mantra door zijn geest. Pijn, overal in zijn lichaam. De tijd leek niet meer te bestaan. Hij dreef op golven van pijn, wetend dat ontsnappen niet mogelijk was. Zijn lichaam stond onder haar controle. Zij beheerste hem. Het slaan was opgehouden. De meesteres zat op haar stoel en streelde zijn haar zacht. ‘Brave knul,’ fluisterde ze. ‘Je leert bij. Ik hoop dat je klaar bent voor de cane want dat is de volgende traktatie die ik voor je in petto heb.

-6-


Hij zei niets en hoopte dat ze hem wat tijd zou geven om bij te komen van de bull whip. Toen ze naar de muur liep telde hij haar stappen. Zeven. Hij telde opnieuw toen ze terugkeerde. Zeven. Ze liet hem de cane zien. ‘Is hij niet schitterend in al zijn eenvoud?’ vroeg ze. ‘Ja Meesteres.’ ‘Als de bull whip je al zo beviel zul je deze helemaal geweldig vinden,’ lachte ze. Ze had vier stappen nodig om naar zijn achterkant te lopen. Tijdens de eerste vijf klappen lukte het Karel om stil te blijven. De pijn was heftig en scherp maar hij bewoog nauwelijks. Nummer zes was zo pijnlijk dat hij vanzelf begon te krijsen tot zijn longen leeg waren. Hij begon zwaar te ademen. ‘Oh jeetje,’ hoorde hij haar zeggen. ‘Zonde.’ Een paar seconden later voelde hij zijn straf. Het was extreem hard en extreem pijnlijk maar toch lukte het hem geen geluid te produceren. Hij kon niet voorkomen dat zijn lichaam begon te schudden en hij verwachtte dat de meesteres hem nu voor straf nog harder zou gaan slaan. Hij probeerde zich daarop voor te bereiden. Maar dat deed ze niet. Ze stopte, wachtte even en kwam naar hem toe. ‘Karel,’ zei ze. ‘Ik ga je losmaken, je kuisheidsbuis verwijderen en je opsluiten in de kooi. Daar ga je een half uur stilstaan om na te denken over wat je hebt geleerd. Dit was de eerste les. Je hebt er nog meer nodig. Nog veel meer, eerlijk gezegd. In de kooi ga je diep nadenken over die allerlaatste klap, hoe je je voelde toen je wist dat hij zou komen, en wat je daarna ervoer. Hoor je me?’ ‘Ja Meesteres.’ Terwijl hij in de kooi stond hoorde hij haar de trap op gaan. Zijn benen trilden. Zijn billen gloeiden. Diep van binnen voelde hij zich vredig. De herinnering aan de pijn maakte hem sterk. Vreemd. Hij had het allemaal

-7-


doorstaan en het voelde alsof hij nog meer zou kunnen verdragen. Was hij teleurgesteld omdat ze was opgehouden met slaan? Vreemd. De meesteres had hem geholpen grenzen te overwinnen, of te verleggen. Hij was haar dankbaar, wilde haar hand nederig kussen, en wilde haar bedanken. Hij wilde zich aan haar onderwerpen en haar plezieren. Hij wilde haar eigendom zijn. ‘Wie ben je?’ vroeg de meesteres nadat ze in de studio was teruggekeerd, gekleed in de gouvernante outfit. Hij keek haar door de spijlen van de kooi aan. ‘Ik ben Peter, Meesteres.’ ‘Ik laat je nu vrij Peter.’ Ze opende de deur en zei dat hij naar buiten moest komen. ‘Loop maar achter me aan. We gaan in de woonkamer zitten om over de volgende les van Karel te praten, die morgenochtend om acht uur plaatsvindt.’ ------(wordt vervolgd…)

-8-

Zijn eindigde met de volgende passage:

Recommend Documents