WTC Oosterhout fietsseizoen 2015. Verslagen Piet Raaymakers tenzij anders vermeld Zondag 28 juni Antonin Magne, de zwijgzame, krijgt in 1931 de bloemen. Vandaag weer elf leden aan het vertrek. De zon had er al vroeg zin in. Gelukkig kon de motor deze rit rustig op temperatuur komen. Rustig beginnen is toch echt het beste voor de groep. De Ijzeren Man staat op het programma, is eigenlijk een Vennentocht Plus. De routes overlappen elkaar voor het grootste deel. Robert V heeft hoogtestage gehad, zijn rode bloedlichaampjes razen door de aderen. Tegen het einde van de rit was dat goed zichtbaar, na een aarzelende start kwam hij goed op toeren. Met de zon in de rug werd mij al snel duidelijk dat ik een liever een dame in een doorschijnende blouse zie dan een fietser in een doorkijkbroek. Op de weg tussen Gilze en Alphen werden we even vergezeld door een buteo buteo. Bij de Oisterwijkse vennen zouden we nog een ciconia ciconia spotten. Zelfs Ary moest enkele keren kijken om ervan overtuigd te zijn. De bananenstop was bij de IJzeren Man. Er kwamen al dagjesmensen naar het verkoelende water. In het midden zwommen al mensen. Piet R kon niet nalaten wat zap-werk te verrichten. Door de Drunense Duinen terug naar huis. Bij De Rustende Jager leek het alsof alles gratis was. Op de Fazantenweg werd er nog eens stevig aan de boom geschud. Niemand gaf een krimp. Bij de Watertoren van Dongen werd weer eens duidelijk dat je niet zomaar van richting moet veranderen zonder de intentie op een adequate wijze aan te geven. Gelukkig bleef de geschrokkenen op de fiets. Peter K gooide de handdoek in de ring toen wij richting de Heikantsestraat reden. Al met al een mooie rit. Woensdag 24 juni Grote Prijs Blanco Adré Leducq wint in 1930 en in 1932. Dynamic Cycling hield een koppeltijdrit over 12 kilometer. Parcours was bezet. Gelukkig wilde Frank van B bij ons helpen met de tijdwaarneming. Slechts zeven deelnemers van WTC Oosterhout en één deelnemer van het Gouden Wiel. De wind was weer eens duidelijk aanwezig. Ad Wijgerde, een vaste deelnemer, kampte met een stevige blessure. Hopelijk is de blessure snel verholpen. Hoewel rugklachten serieus genomen moeten worden. Hij hielp ook bij de tijdwaarneming. Marcel Baaij reed een super tijd. Met gemiddeld ruim 38 kilometer per uur raffelde hij het parcours af. Hij had echt geen stukken overgeslagen. Opvallend is dat iedereen, behalve Twan, die de steprace nog in zijn benen had, een hogere gemiddelde snelheid haalde dan bij de eerste tijdrit. Zondag 21 juni Numansdorp. Maurice Dewaele wint in 1929 ondanks zijn zwakke rijden in de bergen. De ritleider van vandaag, Ard, heeft zijn rugblessure ingeruild voor een knieblessure. Hopelijk kan hij het einde van het seizoen nog meemaken. Op deze grijze Vaderdag stonden elf leden aan het vertrek. Het zonnetje had deze ochtend een baalochtend. De wind had er wel zin in. Erik K sloot bij Den Hout aan. Dat de vliegende start niet door iedereen goed verteerd zou gaan worden stond bij voorbaat al vast. Een gedoseerd vertrek heeft de voorkeur. Laat eerst de motor maar lekker warm worden. Meteen het gas onderin geeft problemen. Na Lage Zwaluwe, richting de Moerdijk bruggen, was de berm bezaaid met bananenschillen. Mogelijk is hier een familie apen langs gekomen. We kregen een groep voor ons in het vizier. Erop en erover. Tempo lag hoog. Te hoog? Bij de moerdijkbrug nam Rien het besluit om alleen verder te rijden. Achteraf zou blijken dat dit een wijs besluit was, wat wil je met zo’n staat van dienst. Met de wind in de rug naar de Kiltunnel. De eerste druppels worden gevoeld. De Hoekse Waard is het domein van de akkerbouwers, graan aardappelen en bieten. Het sluisje van Strijen Sas is vandaag niet in dienst. Op de Schuringsedijk wordt de lucht grijzer en grijzer. In Numansdorp laat de grijze massa een zeer fijne miezer los. Door fijne regen wordt je het hardste bedonderd. Alleen door fijne regen? De temperatuur, en zeker de gevoelstemperatuur, gaat omlaag. Na de Volkeraksluizen een korte bananen- en repenstop. We zoeken vandaag maar geen terras op, met vochtige kleding weer op pad gaan is geen pretje. Helwijk, Zuidlangeweg, Zwingelspaan, Klundert en Langeweg. In de aanloop naar het viaduct richting Made vertoont Eric G ongevraagd zijn evenwichtskunsten. Bij het aanzetten schoot zijn schoen uit een pedaal. De rechterkuit maakte onaangenaam kennis met het tandwiel. Een bloedig tafereel was het gevolg. Stoppen was niet nodig. Erik K sloeg af naar Terheijden, wij gingen over Wagenberg en Made naar Den Hout. Na thuiskomst kwam de zon tevoorschijn. De fietsen en de kleding hadden recht op een grondige wasbeurt. Rien had een en ander juist ingeschat. Zondag 14 juni Zaltbommel.
In 1927 en 1928 was het de beurt aan de Luxemburger Nicolas Frantz. Acht leden aan het vertrek. De zon had deze ochtend heel veel moeite met het wakker worden. Lange tijd hing er een deken van zeer dunne mist over de velden. Lichtgrijs was ons deel. Via de bekende weg naar de brug van Gorinchem. Ary buitte zijn terreinkennis uit en nam de brug als eerste. Kronkelend door Gorinchem. Vlak voor Vuren haalden wij de Veerhaven IX in. De duwboot ging met zes bakken in de bergvaart. De duwboot is gebouwd in 1999 bij Scheepswerf De Biesbosch in Dordrecht. Lengte 40 meter, breedte 15 meter, diepgang 1,94 meter. Voortstuwing middels drie MAK motoren van elk 1.850 pk. Jammer dat het zicht op de imposante eenheid, geschilderd in de huiskleuren van Veerhaven, werd weggenomen door Ytong, de fabriek van de bekende gasbetonblokken. Wat verderop werden wij ingelopen door een groepje van drie. Ary sprong meteen in hun wiel. Wij volgden pas toen wij zagen dat bij hen het tempo even stil viel. Gezamenlijk een gat dicht rijden vraagt nog enige oefening. Iets voor Haaften gaf onze Cubaganger aan dat hij zich niet wilde opblazen. De toren van Bommel doemde op uit de nog steeds aanwezige dunne mistlagen. Bij het Stadscafé was er plaats genoeg op het terras. Theo nam een appelpunt. Piet R ging voor een Jan de Groot, de rest nam eveneens een Bossche Bol, uiteraard met mes en vork. De terugweg ging in handen van Ary. Hij weet de weg blindelings te vinden. Weer even bij een groepje aangesloten. Na Brakel over de Wilhelminasluis van Andel, ook wel Aelse Sluis genoemd. Een mooie sluis zonder stenen of betonnen wanden. De sluiskolk wordt gevormd door aflopende oevers met ruim daarvoor de palen om vast te maken. Kortom een bezoek meer dan waard, althans voor de liefhebbers onder ons. Als je met je schip in de sluis ligt kun je bij zonnig weer tot op de bodem van de kolk kijken. Water is echt helder, zoals het vroeger op vele rivieren en kanalen was. Vlakbij heb je in de afgedamde Maas een bellengordijn in het water dat ervoor zorgt dat het water van het waterwingebied niet vermengd wordt met het water verderop in de afgedamde Maas. Nog langs het enige aquaduct van het Land van Altena. Daarna in een draf naar Oosterhout. Wim werd door een paar van ons nog begeleid richting Dongen. Iets over één uur vielen wij op de klep. Zaterdag 13 juni Limburg’s Groen. Verslag Jan in't Groen De langste tour ooit, 5.745 km, in het jaar 1926. Werd gewonnen door onze Zuiderbuur Lucien Buysse. Met 6 renners, Eric G. Frank v/d B. Jan de R., Martien van S, Niek Z. en ondergetekende, waren we naar Limburg gegaan voor de rit Limburgs Groen, vertrek vanuit Camping Grensheuvel, Noorbeek. Twee waren reeds vrijdag naar Limburg gegaan en hadden overnacht op een andere camping. Zaterdagmorgen droog weer in Oosterhout, maar voordat we op de camping in Noorbeek waren, kwam het met bakken uit de lucht. Daar stonden we dan onder de partytent op het terras van de camping. Eric was op de fiets van de andere camping gekomen en was al doornat. Jan de R. was met de auto vanuit Schoonbron gekomen. Dan maar eerst een overheerlijke (en vol met energie) limburgse vlaai met koffie in de kantine naar binnen werken. De 6 renners lieten het heerlijk smaken en ondertussen naar buiten kijken of dat het al droog was. Rond tien uur besloten we toch maar alles gereed te maken en te vertrekken. Dit jaar had ik de route wat omgegooid om als het ware in de tegengestelde richting te rijden. Dus gereed voor de start, en gelijk een flinke stijging van 10 % op de Dorpstraat in Mheer. Via Moerslag de eerste heuvel de Bukel (max.6% gem. 3.2%) naar St.Geertruid, en ondertussen was het droog geworden. Door naar Eckelrade op naar de Oerenberg (max.14% gem. 6.3%). In de haakse bocht gelijk het maximale percentage, voor Jan de R, net iets te veel, verkeerde versnelling en stond geparkeerd, maar viel twee keer vanuit staand voordat hij weer al rijdend naar boven kon. Nadat iedereen weer boven was en met Jan de R. alles weer OK was vertrokken we naar de Bemelenberg (max.7% gem. 4.5%), via Cadier en Keer. Daarna Berg en Terblijt naar de afdaling van de Geulhemmerberg om de Brakkeberg (max.11% gem. 8.5%) te bedwingen. Naar de Cauberg (maar nu de afdaling) onderaan rechtsaf de Daalhemmerweg op, via Sibbe Grubbe naar Schin op Geul voor de Keutenberg (max. 21% gem. 5.9%). Even terugschakelen in de bijna haakse bocht om de 21% aan te kunnen. Net iets teveel voor het derailleur van Frank. Ketting sloeg vast tussen kettingwiel en spaken, daar lag Frank op de grond. Iedereen tot boven en even naar de verwonding van Frank kijken, zijn knie was flink geschaafd. Frank weer opgelapt, gingen we naar de Eyserbosweg (max. 17% gem. 9.3%) met vooraf het vals plat van de Plettenberg (max. 6% gem. 3.8%). Na een heerlijke afdaling met een max snelheid van 65 km/h, de Fromberg (max. 8% gem. 3.6%) Via Tintelen naar Simpelveld voor de grote pitstop, heerlijk op het terras in het zonnetje (alleen was de kerkklok wat luidruchtig).
Na de pauze op naar de Huls (max. 9.5% gem. 7%), een scherprechter, zeker binnen 5 minuten na de pauze. Terug naar Eys. Volgende obstakel was de Kruisberg Noord (max. 5.7% gem. 9.9%). Via Wahlwiller naar de Gulpenerberg (max. 12.8% gem. 8.2%), pittig ding. Achterlangs Gulpen naar de Koning van Spanje (max. 8.4% gem. 4.5%) om via Landsrade naar Epen te rijden met wisselend op en af. Tot aan de Camerig, daarna begon het echte langere klimwerk. Echter zover kwam het niet want met een snelheid van ca. 40 km/h een grote klap, de achterband van Niek. Een grote scheur in de buitenband was het gevolg. We besloten om bij de dichtbij zijnde fietswinkel een buitenband te halen. Na wederom een oponthoud en we waren al later gestart, vanwege de regen, werd er eerst overlegt wat te doen en werd besloten om terug naar de camping in Noorbeek te rijden. Vijf kilometer voor Camping Grensheuvel kwamen we langs de camping waar Eric stond. De beentjes waren al goed vermoeid om eerst mee naar Noorbeek te rijden, dus we namen hier afscheid van Eric. met vijf man de laatste 5 km naar camping Grensheuvel. Eerst een lekker biertje om daarna onder de heerlijke douche te kruipen. Lekker op het terras nog wat genuttigd en nagepraat over de heuveltjes. Iedereen ging voldaan naar huis. Ondanks de oponthouden en pechgevalletjes toch nog ca. 100 km gereden. (maar voor allemaal leek het wel 125 km, zoals de geplande afstand). Jan in ’t G Zondag 7 juni Wie er is. Ottavio Bettechia mocht de smaak van de overwinning in 1924 en in 1925 proeven. Jan de R zal deze dag niet snel vergeten. Een aanvaring met een zodiak op het droge komt niet iedere dag voor. Zaterdag 6 juni Oosterhoutse fietsdag. Henri Pélissier neemt in 1923 de bloemen in ontvangst. Met tien leden waren wij aanwezig om assistentie te verlenen aan de organisatie van de toertocht op zaterdag van de Oosterhoutse fietsdag. Bijna 100 deelnemer. Drie grote groepen en veel individuelen en kleine groepjes. De bij ons overbekende route was voor velen toch nog een openbaring. Ze hadden gefietst op paden en wegen waar ze nog niet eerder gefietst hadden. Leuk op zo’n dag is ook dat je onbedoeld toch nog tips en adviezen kunt geven waar de mensen iets aan hebben. Bijvoorbeeld het loopvlak van een buitenband. Wat te denken van het steken van een wiel waarbij de werking van een uitvalas duidelijk gemaakt mag worden. Tussendoor was er tijd om in het zonnetje op het terras te zitten. De deelnemers vonden het een mooie route met een overdosis wind op de terugweg. Zondag 31 mei Nispen. Léon Scieur, de locomotief, won de Tour van 1921. Buienradar was voor deze ochtend niet echt positief gestemd. De ritleider trok zelfs zijn regenjack aan onder de bezwerende woorden: “Dan blijft het droog”. Tegenover Paradijs reed Peter K al lek. Was hij vorige rit de laatste die lek reed, nu was hij de eerste. Richting Dorst was het wederom prijs voor Peter K. Nu besloot hij resoluut niet verder te rijden. Mogelijk een kapot velglint. Via de wijk Nieuw Wolfslaar naar Ulvenhout. Piet v G leidde ons vakkundig over de natuurgebieden tussen de A1 en de A58. De Pannenhoef, De Buisse Heide en de Moeren werden aangedaan. Zo nu en dan een spat regen. Dan droge weg en dan natte weg. Het kon de vreugde niet drukken. Via vele binnendoorweggetjes op de grens van Nederland en België kwamen we via Essen uiteindelijk in Nispen terecht. Hier in zijn thuisland heeft Piet v G ooit furore gemaakt in een koers voor lokalen. Het natuurgebied De Visdonk met het bekende T-Huis werd aangedaan. De wind inmiddels in de rug. De Langendijksestraat slingerde over Roosendaals en over Rucphen grondgebied. Er leek geen einde aan te komen. Ook aan de benen van Martien leek geen einde te komen. Het is opvallend dat zij die de badmintonsport beoefenen of beoefend hebben over een enorm fietsvermogen beschikken. Wat is hun geheim? Zullen wij daar ooit achter komen? Of is het toeval? In Breda Noord splitste de groep. Twan, Peter van V en Piet R besloten om Erik K naar Terheijden te vergezellen. De rest ging via Steenbergen (in Teteringen) naar Oosterhout. Maandag 25 mei Arendonk. De Tour van 1919 is gewonnen door de Belg Firmin Lambot, op 33 jarige leeftijd. In 1922 ging hij op herhaling. Een paar spetters ruim voor het vertrek weerhield 11 leden er niet van om goedgemutst naar de Warande te gaan. Vergezeld van een gastrijder vertrokken wij, nadat het slechte nieuws omtrent de val (gebroken elleboog en gebroken bekken) van Kees Vissers van Het Gouden Wiel verwerkt was, richting Arendonk. Piet v G had zich afgemeld. Hij ging deze ochtend therapeutisch fietsen. Sinds het
opzeggen van Pieter K en Theo V is hij zich terdege bewust van het feit dat hij nu de oudste is. Een keiharde realiteit die nog moet bezinken. Geestelijke hulp op zijn plaats? De geplande ritleider, Ad v D, had andere verplichtingen. Via Surea, achter het vliegveld langs, om Alphen. De vergezichten boden een mooie aanblik op het gelardeerd groen dat een overgang vormde tussen de bruine akkers en de grijs tot donkergrijze luchten, waaruit geen nattigheid viel. In een bocht naar links reed Peter v V lek. Bij het kruisbeeld links af. Langs het half in de aarde verzonken huis. Poppel met de traditionele kermis. Het fietspad door het landgoed van Utrecht langs het nu eens niet drooggevallen ven. Na Hooge Mierde het Beleven dat steeds meer natuurliefhebbers trekt. Rechts en links vennen met aan de randen loom uit de ogen kijkende schotse hooglanders. Bij het kanaal Dessel-Schoten de bananenstop. De bomen langs het jaagpad spiegelden in het vlakke water. Hier geen drukke duwvaart zoals op de Mississippi. Op de Mississippi gaan de geladen duweenheden in de dalvaart, op de Rijn gaan de geladen duweenheden in de bergvaart. Een ander opvallend verschil is dat de konvooien in Amerika vaak uit 50 of meer bakken bestaan en op de Rijn maximaal uit zes. Langs de weg naar Eel wordt gewerkt aan een vrijliggend fietspad. In een straf tempo naar Nederland. Voor Alphen linksaf om uiteindelijk bij de Slingerdreef uit te komen. Hier bleek dat de band van Peter K niet bestand was tegen een verdekt opgesteld scherp opstaand randje. Jammer dat de kopgroep onze kreet niet hoorde. We hebben ze niet meer terug gezien. Tijdens het verwisselen van de band werden we aangevallen door zwermen muggen. Zelfs de lange broek bood geen bescherming. Het is puur toeval dat deze dag beide Peters lek reden. Er zit geen patroon in. Na twaalf uur vielen wij thuis op de klep. De rug had deze tocht een behoorlijke aanslag te verwerken gekregen. Hopelijk gaat het pijnlijke gevoel snel weg. Zondag 17 mei La Trappe. Verslag Niek Zweep In 1913 was de tweede Belg aan de beurt, Filippe Thys. In 1914 en 1920 herhaalde hij het huzarenstuk. Klokslag 8 uur vertrok een groep van 8 man met auto’s richting De Abdij O.L.V. van Koningshoeven voor de befaamde trappisten fietstocht. Helaas met de auto aangezien er op de fietspaden om en rond Tilburg ernstige verkeershinder was. Bij de abdij was Kees Rijvers ook al aangekomen, hij was vanuit andere richting gekomen. Het viel mee met de drukte en snel was ieder ingeschreven en na een bakkie koffie kon er begonnen worden met de tocht van 125 km. Iedereen behalve Eric Goossens durfde het aan om met blote benen te fietsen en dat pakte goed uit. Het weer was werkelijk schitterend, alleen de wind kwam af en toe venijnig om de hoek zetten. Het tempo zat er gelijk vanaf het begin goed in en van de drukte van vorig jaar was nu geen sprake meer, aangezien er nu op het traject 3 verschillende startpunten waren. Van Haghorst naar Middelbeers, Vessem, Hoogeloon, Duizel, Bergeijk door de Kempervennen. Hier voel je je als verdwaalde Groninger toch wel toerist in eigen land. Door het hoge tempo werden er veel groepen ingehaald en op het einde van het eerste stuk hadden we een aardig lint van meerijders achter ons aan hangen. Zoals vanouds was de koffie/ taart stop in het klooster van de Achelse Kluis, wat wel verdiend was aangezien het gemiddelde op 30,9 km/u was uitgekomen. Na de pitstop waren er wel wat opstartproblemen en duurde het even voordat ons peletonnetje weer samen op weg was. Door na Schaft, Borkel, Dommelen, Riethoven, Steensel, Knegsel, Hooogeloon, Westelbeers, Diessen, Biest Houtakker, Moergestel en weer naar de Abdij Koningshoeven. Je kon merken dat het hoge tempo van het eerste gedeelte de beentjes toch wel wat hadden verzuurd, maar de dieseltjes van Martien en Frank gingen onverminderd door. Gelukkig werd af en toe het tempo toch verlaagd en konden we wat vrouwelijk schoon oppikken, die op onbegrijpelijke wijze helemaal alleen waren achtergelaten. Bij de opstappost van Hoogeloon werd ook nog even aan de vitamientjes van vandaag gedacht en konden we aan de laatste 25 km van de tocht beginnen. Toch nog even het vermelden waard: dit was ook het punt waar Marco Snoeren voor het eerst in zijn wielercarrière door de 100 km barrière is heen gebroken, chapeau! Voor ondergetekende waren de laatste loodjes toch weer het zwaarst en kon er niets anders worden gedaan dan in het wiel blijven hangen. Het kopwerk van het eerste stuk brak toch op, een wijze les voor toekomstige ritten… Gelukkig wachtte in de abdijtuin een lekker trappistje/ cola op ons. Dit was een waardige afsluiting van deze mooie rit met een gemiddelde van 29.6 km/u (afhankelijk van je gps..) . De thuisblijvers hebben wederom iets gemist. Zondag 17 mei Tonnekreek. Odile Defeaye was de eerste Belg die de tour won, dat was in het jaar 1912. Vijf leden en een gastrijder vertrokken voor de rit richting West Brabant. Eerst wind tegen. De bekende polders richting Café Den Elsakker, Zwartenberg om vervolgens op de Goudbloemsedijk uit te komen. De akkers smeken om vocht. Hier en daar wordt al beregend. Het opkomende tere gewas dreigt te verschralen in de combinatie van zon en frisse wind. Aan de overkant van de Mark wordt een buteo
buteo aangevallen door een vanellus vanellus. De laatste is te herkennen aan de scherpe duikvluchten op de aanvaller. De eerste kiest uiteindelijk het hazenpad. Langs de weg liggen kadavers van konijnen. Het dorp van frans Bauer is nog in diepe rust. Een tros motoren laat ons proefondervindelijk het dopplereffect ervaren. Het geluid wordt eerst steeds hoger en scheller, nadat ze ons gepasseerd zijn wordt het lager en doffer. Vervang de tros motoren door lichtdeeltjes en je hebt te maken met blauwverschuiving en met roodverschuiving. Bananenstop onder de windmolens van Eneco. Nu snappen we waarom de gezinnen protesteren tegen de plaatsing van die molens in hun omgeving. De akkers met suikerbieten hebben ook behoefte aan vocht. In Willemstad is een nieuwe wijk in aanbouw. De Noordlangeweg is nog net niet ingekapseld. Op de dijk naar Tonnekreek komen wij veel deelnemers aan de Bosbad Fietsvierdaagse tegen. Nog een extra ommetje rond Den Hout om aan de vereiste kilometers te komen. Thuis wacht de douche. Zondag 10 mei Zondereigen. Was Gustave Garrigou in 1907 en 1909 nog tweede, in 1911 stond hij op het hoogste bordes Het getal dertien is voor mij geen ongeluksgetal. Vandaag dertien leden aan het vertrek. De zon had geen ochtend humeur. Zondereigen met onze eigen Jan i.t. G blijft een rit met vele genietingsmomenten. Omgekeerd gereden zie je de coulissen in een ander perspectief aan je voorbij schuiven. Een korte tijd was er een strijd tussen de bewolking en de terugvechtende zon. Uiteindelijk was het de zon die de bewolking tegen de vlakte kreeg. Een mooie lus om Alphen, een tweede lus naar Baarle Nassau. Het groen van de bomen is deze week van zacht kwetsbaar naar vol en krachtig opgeschoven. De mais priemt door de bovenlaag van de akkers. Zangvogeltjes zetten hun beste keeltjes op. Het is stuivertje wisselen tussen Nederland en België. Aan de flexibele architectuur is te zien wanneer in het Frietenland bent. Bij de kerk rechts af. Baarle. Ommetje Ulicoten, Chaam rechts laten liggen. Wim weet niet alleen alles van kadetjes, hij weet ook het fijne van Bossche Bollen. Een fijnproever. Komende week gaat hij een heerlijke sigaar ophalen in Cuba. Wie weet een Clintonsigaar. Jan v G had deze rit eigenlijk niet mogen missen, zijn tijd is in aantocht, de voortekenen waren vandaag al duidelijk te herkennen. De bananenstop in niemandsland tussen de akkers gaf voldoende energie om gezamenlijk richting Oosterhout te gaan. Wederom een rit om in te lijsten. Een mooi strak tempo. Geen technische problemen, geen lekke banden. Zondag 03 mei Hollandse Biesbosch. Octave Lapize wint in 1910 dankzij zijn zeges in de Pyreneeën. Ook buienradar zit er wel eens naast. Er was regen voorspeld. De ochtend begon echter droog. Veertien leden, geen gastrijders. Vertrek via de Weststad richting Drimmelen. Onder de dijk langs naar Lage Zwaluwe. De bewerkte akkers kijken ons met vochtvragende ogen aan. Een cygnus (zwaan) landt sierlijk in een brede sloot. Deze sierlijkheid mist de KLM sinds het samengaan met Air France. Zou het inderdaad kloppen dat Nederland zichzelf weggeeft? Na de Moerdijkbrug gaan wij de Hollandse Biesbosch in. De weg naar het Paviljoen is afgesloten. Een omleiding brengt ons naar de Wieldrechtsedijk. Ook hier smachtten de akkers naar een verfrissend groeibevorderend buitje of misschien zelfs een miezerdag. Bij de pont aangekomen worden wij door de tweede omleiding verrast. Zo zie je nog eens iets van de omgeving. Bij het golfterrein een onverwachte bananenstop. In Sliedrecht langs de Merwede. Je ruikt de rivier. Martien rijdt voor zijn sponsor IHC Hytech fier op kop langs de IHC vestigingen. Komt ons goed uit met wind tegen. Richting Gorinchem zien wij een klipper uit de vorige eeuw rustig met de stroom meegaan. Iets verderop komen twee Rijnmastodonten elkaar tegen. Een duweenheid met zes duwbakken, totaal geladen met 15.000 ton kolen, worstelt zich een weg naar het Ruhrgebied. Een andere duweenheid, eveneens met zes duwbakken, is onderweg naar de tweede Maasvlakte om daar de vracht op te halen. Opvallend is dat in de bergvaart de bakken per twee naast elkaar gekoppeld zijn, in de dalvaart zijn de bakken per drie naast elkaar gekoppeld. In Nieuwendijk vallen de eerste druppeltjes. In Hank blijkt dat Erik K een waardige vervanger is van Piet Paulusma. Op de Keizersveerse brug voert Ary het tempo op de hem bekende wijze op. De groep wordt op een lint getrokken om vervolgens te breken. Martien knapt het vuile werk op en rijdt het gat in een zucht en een scheet dicht. De Veerseweg is een peulenschilletje. Zondag 26 april Giersbergen. De Luxemburger Francois Faber krijgt de eer in 1909. Valverde zit nog op de troon. Giersbergen stond op de lijst. De geplande ritleider had gisteren de omstandigheden van de Lek en Linge getrotseerd. Vandaag ging zijn voorkeur niet uit naar de fiets.
Als alternatief kwam Zundert uit de hoge hoed. Op de terugweg haperde de tomtom in de omgeving van het Liesbos. Uiteindelijk kwam men toch uit bij het alom bekende café Elsakker. Via Terheijden naar huis. Geen regen, geen lekke banden. Morgen Koningsdag. Zaterdag 25 april Lek en Linge. De Tour van zowel 1907 als van 1908 pronkt op de palmares van Lucien Petit-Breton. Grijs is niet weg te kijken, je kunt het hooguit wegdenken. De weersvooruitzichten wisselden van dag tot dag. Uiteindelijk zat het tussen de oren. Zeven leden vertrokken vol goede moed. Drie gehuld in een geel regenjack, één in een blauw regenjack en drie zonder regenjack. Het wegdek scoorde een vochtigheidsgehalte van een natte dweil. Al het vuil en al de klei was vermengd met de regen van de afgelopen nacht verworden tot een flinterdunne film die door het achterwiel van de voorganger met een boog op de achtergangers gelanceerd werd. Al snel konden wij toetreden tot de bruine Pieten. Geen discriminatie. De ondefinieerbare smurrie kleefde aan alles, onder de douche was het eerste water dat door de afvoer ging bruin gekleurd. Toch ook maar een regenjack aangetrokken. Schelluinen. Hoornaar en Noordeloos. Deze plaatsen lagen er vandaag nog zompiger bij dan op een zonnige dag. Heeft ook iets. Je moet het alleen willen zien. Langs de Giessen zaten veel vissers. Wij vroegen ons af wie er met dit weer toch gaat vissen. Zij vroegen zich af wie er met dit weer toch gaat fietsen. Ja het is maar hoe je het bekijkt. Het gras liet onder de druppels de sprietjes hangen. Bij Ameide de aangepaste en van een nieuwe asfaltlaag, in twee kleuren, voorziene lekdijk op. Onder het viaduct van de A27 een korte stop om wat te eten en te drinken. Niet te lang, afkoelen is niet de bedoeling. Op de dijk krijgt Zweep nog een onbedoelde zwiep van Martien. In Tricht belanden wij in een file van aangespannen paarden. De lucht is zwanger van de paardengeur. Menig paard heeft het schuim op de bek. De menners behoren tot de grijze golf. De Notenboom in Beesd heeft een ander aanzien gekregen. Het terras is opgeknapt. Het dak is aangepakt. Wij mogen gelukkig binnen zitten. Kleding op de verwarming. Appelgebak. Twee nemen de soep van de dag die erin gaat als pap. De uitbaatster vraagt of het nog druk was onderweg. Ja, motorrijders en vooral paarden. Zij denkt dat wij haar voor de gek houden. Hier was iets uit te leggen. Is goed gekomen. Bij het vertrek groeten wij hen en zeggen: “Tot volgend jaar”. Bij vogel- en uilencentrum rijdt Frank een lekke band. Had ik nu de grote pomp maar meegenomen. Martien brengt uitkomst met een patroon. Drie kilometer verder rijdt Frank weer lek. Zat er nog een steentje in zijn band. Asperen was versierd met bekende figuren, waaronder Pippi Langkous en Charlie Chaplin. Na Leerdam in een molentje naar Arkel. In Gorinchem een serieuze bui. Voor Sleeuwijk was Niek aan de beurt voor een lekke band. Uiteindelijk kwamen wij besmeurd, maar vooral voldaan aan in Oosterhout. Het was een geslaagde dag geworden, ondanks het mindere weer. Ja, het zit tussen de oren. Dit pakken ze ons niet meer af. Zondag 19 aril De Heilige Eik. Rene Pottier reed in 1906 de kortste tijd. Vandaag op bedevaart. Het is nog fris. Jan de R rijdt in Weesp een tocht voor het Emma Kinderziekenhuis. Vandaag had Piet v G een alternatieve route richting Goirle. Het fietspad, langs het Wilhelminakanaal, zorgde niet voor problemen. Bij de Heilige Eik even een moment van bezinning. Tevens werd de inwendige mens van brandstof voorzien. In Spoordonk plaatste Rien een 100% Kuipertje. Via de nieuwe natuur van De Logt, langs De Rozep naar Oisterwijk. We laten udenhout rechts liggen zodat we kunnen genieten van een klinkerpad naast de kasseistrook. Richting ’s-Gravenmoer ging de gas open. Ary, Twan, Frank, de Pieten en Jan in ’t G schudden flink aan de boom. Aan het einde van de Fazantenweg kwam alles weer samen. Richting Oosteind kregen wij een gratis gehoortest. De Truck Tour kwam ons tegemoet. De passagiers beleefden een mooie dag. Zonder lekker banden werd het thuisfront bereikt. Het was wederom een zeer geslaagde rit. De toon was gelijk aan die van vorige week. Woensdag 15 april Grote Prijs Blanco. Louis Trousselier zette de Tour van 1905 naar zijn hand. Wat zal de wind vandaag gaan doen? Dit was de grote vraag. Uiteindelijk zat de wind stevig in de Noord-West-Noord hoek. De mannen en vrouw van K-fitness hadden het parcours al voorverwarmd. Tien WTCO’ers en vijf GW’ers gingen de strijd aan met de twee ronden. Erik van den Noort reed op zijn tijdritfiets het gehele pak naar huis. Henk Imbos en Eddy Maanders gaven elkaar niet veel toe. Jan de Rooij en Henk Broos klokten exact dezelfde tijd. Allen onder de twintig minuten. Pure klasse. Ad Wijgerde was één seconde sneller dan Erik karremans. Frank van de Broeken Klaas Hijkoop reden knappe twintigers. Twan van den Heijkant, Leon Groeneweg en Niek Zweep hadden een afspraak
met de één-en-twintigers. Piet Raaymakers was tevreden met zijn twee-en-twintiger. Ad Caron deed het met een drie-en-twintiger. Jan de Jong reed ondanks zijn blessure een mooie vij-en-twintiger. Tegen het einde had de wind nog een mooie uitsmijter in petto. Zondag 12 april De Beer van Rijckevorsel. De Tour van 1904 werd gewonnen door Henri Cornet, die als vijfde over de streep kwam. De eerste vier werden gediskwalificeerd wegens valse praktijken. Een frisse ochtend van wederom een rokjesdag? De mooie weersvooruitzichten had velen naar de Warande gelokt. Achter het vliegveld zagen wij op hetzelfde tijdstip als vorige week de in opvallend donker lila getooide trimster, even een moment van herkening. In lijn naar Chaam en door naar Ulicoten. Daarna over binnenwegen langs typische Belgische bebouwing. De weilanden liggen er zompig bij. De hogere temperaturen van de afgelopen dagen doen de kastanjes uitlopen. Fris kwetsbaar groen laaft zich aan de verkwikkende zonnestralen. Bij de kippenboerderij links af. Het oponthoud van de lekke voorband van Frank wordt gebruikt om wat te eten. Bij de kerk rechts af op weg naar de Beer. Hopelijk geven de bewoners van het huis de Beer dit jaar een nieuwe verflaag. De goedzakkige brievenbus is toe aan een opknapbeurt. Wim raakt in vervoering door kadetjes, zijn bakkershart werkt nog naar behoren. Terug naar Nederland, de zon wordt krachtiger. Bij Meerseldreef is een koers gaande, wij moeten een omleiding volgen. Robert V geeft de voorkeur aan een kortere weg naar huis. Bij het viaduct naar Bavel worden posities gekozen. Velen gokken op het verkeerde wiel. Nu is het spel op de wagen. Niek en Ary doen een duit in het zakje. Richting Dorst is het van dik hout zaagt men planken. Frank en Eric schudden aan de boom. Niek laat zich nog gelden. Dan komt de klasse van Jan in ’t G, die al heel veel kopwerk heeft verricht, boven drijven. In een machtige rush overbrugt hij de kloof, hij neemt meteen de kop. Een gaatje en drie man zijn gevlogen. Na de verkeerslichten bij Dorst klontert de groep samen. Complimenten voor iedereen, dit was een tocht om in te lijsten. Altruïsme ten top. Laat deze rit de toonzetting voor de rest van het seizoen zijn. Bedankt allemaal. Maandag 06 april Vennentocht. Op 01 juli 1903 werd het startschot in Montgeron voor de eerste Tour gegeven. Maurice Garin won. Het is lente, het is Pasen, volle maan is geweest. Een week met soorten storm achter de rug. Nachtvorst. Paaspop. Met 16 man op weg voor de Vennentocht. De te snelle start brak mij op. Eigen schuld had ik maar om een lager vertrektempo moeten vragen, of beter had ik maar een lager vertrektempo af moeten dwingen. Volgende keer beter. De voorband van Kees was niet bestand tegen een rebels opstaand randje van een putdeksel. In één keer leeg. Zoeken naar een gat is niet nodig. De rolluiken worden op hetzelfde moment door de bewoners omhoog gedaan. Via de bekende wegen naar de vennen van Oisterwijk. Een korte, anders zouden we teveel afkoelen, bananenstoptussen de villa’s nabij de vennen. Richting de Rustende Jager glippen Ary, Erik, Jan de R en Twan met een groepje door het rode licht. Helaas zij kenden de route niet. Wij moesten de eerste weg rechtsaf, zij reden rechtdoor. De route liep langs Prisma Brabant, het vroegere Huize Assisië, langs een ven, waarop een stel witte zwanen dobberde, door Biezenmortel, met aan de linkerkant de Beukenhof, het voormalige Kapucijnenklooster, om uiteindelijk bij De rustende Jager uit te komen. De terugweg naar huis was een inkoppertje. Piet v G, Peter v D en Piet R lieten in de Heikant de groep lopen om naar we zeiden aan de cooling down te beginnen. Ik sluit niet uit dat de benen het beste gehad hadden, dit gold zeker voor mijn onderdanen. Ary en kornuiten waren inmiddels al thuis. Zondag 29 maart Loenhout. De langste Tour werd in 1926 gereden, 5.745 kilometer. De Belg Lucien Buysse won. De klok één uur vooruit. Zomertijd. Benieuwd of het buiten aan de zomer doet denken. De druppels op het dakraam voorspellen weinig goeds. De lucht is vol van grijze muizen. Geen witte raaf te bekennen. Toch naar de warande. Mogelijk is gastrijder Martien van Seeters aanwezig. Helaas. Vijf man voelden zich geroepen deze ochtend huis en haard te verlaten voor een tochtje. Zijn wij gek, zijn wij opneembaar in een inrichting? Zijn wij mogelijke fietsradicalen? Feit is dat wij met hetzelfde doel aan de Warande stonden. Bijna droog, op weg. Niet naar Loenhout. Het werd richting Terheyden en dan afhankelijk van het weerbeeld de route aanpassen. Mogelijk bleef het dankzij de harde wind droog. Op de Schuivenoordseweg werd getraind in het waaierrijden. Het ging lekker totdat een Zweepse zwiep onbalans bracht. Gedrieën belandden wij in de klei naast de weg. Over de Mark, Elsakker. Op de weg naar Zwartenberg wederom in een waaier. Korte aflossingen houden de vaart erin. Snelle leerlingen. Zevenbergen. Richting Roode Vaart. Kleine druppels noopten ons de route te verleggen richting Kanters. Tegenover het station van Lage Zwaluwe waren de restanten van een house party te horen. De zware bassen van de boenkmuziek gaven een onprettig gevoel in de borstkas. Weer droog.
Richting Wagenberg de wind vol in de rug. De sprint naar Den Hout was kinderspel voor Niek, acht fietslengten voorsprong. Geen discussie of foto nodig. Bij thuiskomst was het jack slechts klam. Een warme douche deed wonderen. Geen van ons had spijt. Zondag 22 maart Mc Donalds. Geen zonsverduistering, maar een warmteverduistering. Wat viel de temperatuur tegen deze ochtend. Afgelopen week zaten wij dik in de dubbele cijfers, deze ochtend had je voor de duiding van de hoogte slechts en paar vingers van één hand nodig. Kees had weer zijn best gedaan een meer dan aantrekkelijke route op zijn scherm te toveren. Voor Terheijden besloot Ard rechtsomkeer te maken. De koude had dit jaar zijn eerste slachtoffer gemaakt, Ard ging, bevangen door de kou, huiswaarts nadat hij zich eerst uit de groep had laten zakken. De volgende keer zal hij ons waarschuwen als dezelfde of een vergelijkbare situatie zich voordoet. Heerlijk die wind in de rug. Vooral richting de Mark, richting Elsakker. In de verte de drie kertorens van Etten-Leur. Na Mc Donalds ging het kriskras door het West Brabantse land. Oppassen dat de oriëntatie niet met je op de loop gaat. Aan de Palmboomstraat richting Zundert is geen palmboom te bekennen, alleen eiken in de pubertijd. Een buteo buteo scheert over de helmen. Gelukkig geen Rambo Oehoe. Langs Landgoed De Pannenhoef. Oorspronkelijk een mini-Peel. Nadat het veen in enkele eeuwen tijd was afgegraven werd het ontgonnen tot bos en landbouwgrond. Het is alsof vele fietsverenigingen uit de winterslaap zijn ontwaakt. Op alle wegen zie je trossen liefhebbers. In de luwte de bananenstop. Galder. Chaam laten we rechts liggen. De rietvelden tussen Chaam en Gilze vormen een schuilplaats voor reeën. De gehele rit met handschoenen gereden. Op naar de warme douche. Zondag 15 maart Ontbijttocht. Afscheid is de deur naar de toekomst. De gehoopte ochtendzon heeft plaats gemaakt voor een wolkendek waarvan het leertje aan vervanging toe is. Velen draaien zich nog eens om. Slechts enkelen schudden de loomheid uit de benen en starten de dagelijkse rituelen. Uiteindelijk zijn er zes (Marco sloot op het laatste moment nog aan) die daadwerkelijk een tochtje maken. Piet v G legt een en ander in nullen en enen vast. Gekozen wordt de rit die Rien in gedachten had te respecteren. Op de Hoevestraat en bij Surea geen ijs op het wegdek. Een bonte schakering van grijstinten boven ons. Een vochtig wegdek onder ons. Tussen de oren gloort het door Rien bestelde ontbijt. Geen oogcontact met de Schotse Hooglanders. Achter het vliegveld langs en op naar de Slingerdreef. Peter K had in het begin iets te laat op kop gereden. Gelukkig was hij na een paar minuten volledig hersteld. Frank bespeelt de trappers gelijk Harry Sacksioni de snaren van zijn gitaar streelt. Het effect is eender. Het is beide een genot voor de zintuigen, de ogen bij Frank en de oren bij Harry. Bij thuiskomst douchen en op naar Den Hout. Daar een teleurstelling, uiteindelijk zijn we maar met 20 deelnemers aan het ontbijt. Waarom zo weinig? Aan de kwaliteit van het gebodene ligt het niet. De waaromvraag blijft door mijn hoofd spoken. Wie verlost mij met het antwoord? Zit er onderhuids iets te wringen? Benieuwd wat het antwoord zal zijn! Zondag 08 maart. Erik’s eerste tocht. Bij tegenwind heb je pas baat als je de andere kant opgaat. Achttien leden, drie gastrijders, een vroeg uit de veren zijnde zon. Deze dag kan niet meer stuk. Gedisciplineerd werd er vertrokken. Op lage snelheid warm draaien. De dertig kwam na een poosje in het zicht. De ijsbaan in Terheijden lag al in de zomerstand. Een van de gastrijders gaf het geheim van zijn kracht prijs. Driemaal per week je vrouw de trap op dragen en je krijgt fietsbenen waar zelfs Hinault jaloers op zou zijn in zijn hoogtijdagen. Bij het Markkanaal linksaf richting Langeweg. Bert besloot een eigen route te rijden. Richting de Moerdijk had Rob Br. last van spijkertjeswee. In het zonnetje werd de binnenband verwisseld, even verwarring. Waar was het frame gebleven? Richting het plaatsnaambord trok Twan nog even fel van leer. Langs de camping waar in het verleden wel eens duistere praktijken plaatsvonden, naar de Moerdijkbrug. Hier werd een extra lusje ingelast. Ad C. ondervond hier aan den lijve dat het ene seizoen niet gelijk is aan het andere seizoen. Had gisteren geen druppel alcohol ingenomen, leeft voor de fiets. De ijsbaan van Lage Zwaluwe verwacht nog forse temperaturen onder nul. Nu was het een vijver voor een paar eenden. In Made langs de watertoren en langs het zwembad. De groep was inmiddels uiteen gevallen. Ary moest een achtervolging rijden. Ad C. werd in een zetel naar Oosterhout gebracht. Zondag 01 maart. Tweede poging. Niet iedereen die denkt heeft gedachten. Twaalf en een half procent meer opkomst. Wat wil je nog meer?
De ritleider van vandaag lijdt nog aan fysieke ongemakken. Even constructief polderen en een alternatief is geboren. De route zal zodanig zijn dat we zo min mogelijk last hebben van de wind. Dat is deze dag een hels karwei. Aeolus, de zoon van Poseidon die door Zeus is aangesteld als bewaarder van de winden heeft de afgelopen een straf dieet gevolgd van erwtensoep en bruine bonen. Het is hem niet gegund alle winden te bewaren. Het drukventiel staat constant open, gelukkig nog geen toestanden net als bij de Zeelandtocht. De eerste kilometers werd heerlijk rustig gereden, het is funest voor de rest van de tocht om de eerste stroken al volle bak te rijden. Je hart en longen krijgen dan een optater waar ze de rest van de tocht last van hebben. Niek had de primeur van dit seizoen, hij reed in Dorst de eerste lekke band. Na Dorst droogde het wegdek op. Richting de Slingerdreef, daarna over de klinkerweg naar het fietspad tussen Ulvenhout en Chaam. Om Chaam richting Alphen, langs campings, de beproefde betonplatenweg met, vanaf deze kant, de haakse bocht naar links, waar altijd zand ligt. Even de wind pal in het hol. Op het fietspad richting Gilze werd duidelijk gemaakt wat beginnersfouten zijn. Hierbij te denken aan het vertrekken zonder reserve binnenbandjes, zonder bandafnemers en zonder fietspomp. Zonder fietspomp rijden is geen probleem omdat Piet R. nog steeds een ouderwets degelijke HP-pomp heeft. Ook hij zal eens met de tijd meegaan, dan past die pomp niet meer tussen het frame. Een paar kilometer verder wederom een lekke band. Weer een machtig leermoment. Controleer altijd de buitenband als je lek rijdt. Bij Ary waren inmiddels als gevolg van de oponthouden de benen niet meer al te best. Zijn befaamde versnellingen kwamen niet meer van stal. Achter het vliegveld was het waaierrijden geblazen. Gezamenlijk bereikten wij Oosterhout. Zondag 22 februari. Eerste poging. Rien’s culinaire verrassing is nog ver! Een variatie op Joop’s standaard antwoord op alle vragen: “Parijs is nog ver”. Joop wist wat hem te wachten stond, gewoon tweede worden. Wij weten nog niet wat ons te wachten staat op de laatste rit van het seizoen. Benieuwd wat er uit de hoge hoed gaat komen. De neef van de bekende coach van de door de lampenfabriek uit het Zuiden gesponsorde voetbalclub had goed naar de vergadering geluisterd. Wij kregen een zeer aantrekkelijke route opgediend. Alleen de elementen hadden niet in de gaten dat wij vandaag de start van het seizoen beleefden. Alhoewel, dertig jaar geleden was gisteren de Elfstedentocht gereden. Niet klagen. Het eerste deel tot aan de stoplichten van de Vijfeikenweg ging niet over een soepel lopend wegdek. Nachtvorst en een verse bui hagel zorgden ervoor dat sommigen toch enigszins met een angstig gevoel op de fiets zaten, op de fiets blijven had prioriteit. Mist werd ook ons deel. Op een gegeven moment kwam de zon door. Daar doen we het tenslotte voor. Mikel had de stoute schoenen aangetrokken en wilde de sfeer van de club proeven. Komende twee weken zal hij zijn proeverij uitbreiden om daarna te genieten van een vakantie. Twan had vandaag moeite zijn interne thermostaat goed af te stellen. Met het openbreken van de grijze luchten, waarna zelfs een prikkend zonnetje gevoeld werd, kwamen de speldenprikjes op het menu. Als een collectief werd de thuishaven bereikt. Voor de thuisblijvers was dit een gemiste kans om weer eens te ervaren hoe het is om gezamenlijk op te trekken. De eerste weken van een seizoen zijn cruciaal voor de beleving van de rest van het seizoen. De trein is in gang gezet. Hopelijk zullen nog velen op de op stoom komende trein springen. Is de trein eenmaal op stoom dan wordt de sprong, zonder extra eigen inspanning, steeds lastiger te maken. De kop is eraf. Ik realiseer me dat dit in het licht van hetgeen in het Midden Oosten en in Afrika gebeurt een gewaagde afsluiting is.
