Wingerd MIJLPALEN VAN LAATSTE INGERD DE OUDE WINGERDW. Driemaandelijkse huiskrant van het Woon- en Zorgcentrum De Wingerd

PB Leuven 1 2/2444

BELGIE-BELGIQUE

Afgiftekantoor Leuven 1

ERKENNINGSNUMMER P708430

Noormannenstraat 68, 3000 Leuven Tel. Tel. 016/28.47.90 — Fax. 016/20.44.45

Wingerd Driemaandelijkse huiskrant van het Woon- en Zorgcentrum De Wingerd Rust– en Verzorgingstehuis De Wingerd Rusthuisflats De Ranken Centra voor Dagverzorging De Bezelaer en De Wijnstok Centrum voor Kortverblijf De Druivelaer ExpertiseCentrum Dementie Vlaams Brabant — MEMO

L AATSTE M IJLPALEN

VAN

10 JAAR DE WINGERD vierden we eind oktober 1993 met de inhuldiging van de toen zo noodzakelijke nieuwe voorzieningen: het dagopvangcentrum, het kort verblijf en de rusthuisflatjes. Drie dagen lang werd er gefeest door bestuurs-, personeels-, familieleden en vrijwilligers samen. Op het huidige parkeerterrein stond een enorme feesttent, waarin niet alleen de academische zitting en een eucharistieviering, maar ook een groots familiefeest mét dansavond plaats vond en ‘s zondagnamiddags trad er zelfs de circusschool op voor de bewoners.

D E “ OUDE ” W INGERD

een korte inleiding mengde de koningin zich ongedwongen tussen onze bewoners in de leefgroepen: foto's hiervan haalden toen zelfs de nationale pers! Langdurig onderhield de vorstin zich met personeel, vrijwilligers en familieleden. Eén van de bewoners in De Ranken sprak haar zelfs plechtig toe in het Italiaans!

“ALS

JE NIET MEER IN JE EIGEN HUIS KUNT

WONEN…”

KONINKLIJKE BELANGSTELLING voor de werking van De Wingerd kon niet uitblijven. Op 12 juni 1995 bezocht koningin Paola uitgebreid ons tehuis. Na

18 de jaargang, nr. nr. 2 — juni 2008

Onder dit thema vond op 2 augustus 1998 samen met de VRT een merkwaardige TV-misviering plaats in de tuin van De Ranken. Duizenden kijkers werden diep ontroerd door de gekozen teksten en liederen en door de homilie van Marinus van den Berg. Dagenlang stroomden reacties toe uit heel het land en uit Nederland. Een geslaagde afsluiter van 15 jaar werking.

V.U.: P. P. Coosemans, Schoolbergenstraat 165, 3010 Kessel-Lo In deze editie: Mijlpalen van De oude Wingerd Retro-nagerechtenamiddag Uitstap naar Plankendael Ben jij ook al nieuwsgierig ? Poëzie: de keuze van Jaak Activiteiten Preekstoel Vrijwilligers Nieuws uit het Dagcentrum Interview: 50 opmerkelijke jaren Familienieuws MEMOrabel Bouwen aan de Toekomst In Cijfers Colofon

Moeten we u eraan herinneren dat De Wingerd de kunst verstaat om de band met zijn bewoners en hun familie steeds nauwer aan te halen door merkwaardige tuinfeesten, kerstconcerten, eindejaarsfeesten en restaurantdagen? Dit alles wordt in hoge mate gesteund door een onvolprezen schare van vrijwilligers… Hier is de meerwaarde van de bewonersadviesraad evenmin te onderschatten. En weet je dat deze huiskrant intussen ook al 18 jaar bestaat? Wie herinnert zich nog de onooglijk kleine De Bezelaar, ontsproten aan het brein van Dominique en trawanten, maar vlug opgepikt door familieleden en vrijwilligers? Ons formaat werd groter en in 2005 herdoopten we ons tot ‘Wingerd’ en sindsdien groeiden we uit tot een échte krant dank zij geïnspireerde en gedreven medewerkers in teksten en lay-out. 20 JAAR DE WINGERD vierden we ‘anders’. Na ruim overleg kozen we voor een gedenkboek met foto’s en gedichten: “Tot dit moment” Poëziekenner pater Dirk Hanssens en huisfotograaf Rik Daze stonden borg voor een uitgebreide keuze van onthullende, zelfs ontluisterende beelden en een bloemlezing van diepgravende gedichten. Jaak Dreesen schreef er korte schetsjes bij en voorzitter Manu Keirse zorgde voor deskundige duiding en toekomstvisie. Wie vergeet de voorbereidende zaterdagochtendsessies ten huize van uitgever Leo Peeraer?

Maar de hoofdbrok van deze 20ste verjaardag was de feestzitting in de promotiezaal van de K.U.Leuven op 20 april 2001, opgeluisterd door prinses Mathilde - “Wat is het hier mooi in De Wingerd”... Directeur De Belie heette de talrijke personaliteiten welkom, voorzitter Manu Keirse sprak over wat 20 jaar zorg voor dementerende ouderen ons hebben geleerd en ondervoorzitter René Dom over “Dementie in de samenleving van de toekomst”. Daarna volgde een gesmaakte woord-, klank- en beeldevocatie “Tot dit moment” met aangrijpende voordracht door Dora

1 2 2 3 4 4 5 5 6 6 6 7 8 8 8

Vandergroen en Jos Stroobants, beelden van Rik Daze en muziek door Katrien De Vylder. Na een inleiding door Geert Vanistendael kreeg de prinses het eerste exemplaar aangeboden. Een reuzereceptie volgde in de jubileumzaal waar prinses Mathilde uitgebreid kwam praten met het bestuur, personeelsleden, familieleden en vrijwilligers. De talloze intekenaars ontvingen er hun exemplaar van het gedenkboek. Een heerlijke dag!

Tenslotte vierden we ook 25 JAAR DE WINGERD. Op vrijdag 2 juni 2006 werd heel het woonen zorgcentrum met bestuur, personeel, familieleden en vrijwilligers uitgenodigd op het stadhuis van Leuven voor een uitgebreide receptie, aangeboden door het stadsbestuur. Burgemeester Louis Tobback sprak in zijn gekende stijl zijn hoge waardering uit voor de wijze waarop al jarenlang zorg naar maat geleverd wordt door De Wingerd. Voorzitter Keirse dankte de burgemeester en de vele notabelen voor de vriendelijke ontvangst en prees het stadsbestuur voor de medewerking bij het tot stand komen van De ‘nieuwe’ Wingerd. Er volgden nog een groepsfoto, stadswandelingen met gids en uiteraard een… BBQ. Later, op 17 november 2006 vond de symbolische eerste steenlegging van De ‘nieuwe’ Wingerd plaats in de feestzaal van de Provinciale Tuinbouwschool met toespraken van voorzitter Keirse, burgemeester Tobback en van minister Inge Vervotte, met de aansluitende en onvermijdelijke receptie; maar dat ligt ongetwijfeld nog fris in ieders geheugen. Tot daar de mooie herinneringen van een bevoorrechte getuige. De geschiedenis van De ‘Nieuwe’ Wingerd zal zeker door iemand anders beschreven worden. Paul Coosemans

e-post: [email protected]

1.

Internet: www.wingerd.info www.wingerd.info

22 APRIL 2008 ........................... RETRO DESSERTENNAMIDDAG Al een tijdje groeide het idee om in de Wingerd een rommelmarkt te organiseren met de bedoeling om onze bewoners onder te dompelen in "de dag van toen". Al snel kwam het idee om van de bestaande dessertennamiddag een heuse retro dessertennamiddag te maken met oude serviezen, aangepaste kledij jaren 30-40, oude kostuums, oude radio's, spiegels, oude hoeden, een fotostand…. En zo geschiedde.

Iedereen die er zin in had kon ook langs de fotograaf passeren. Opgetogen werden er hoeden gepast en gekeurd in de spiegel alvorens men op de foto ging. Op ieders gezicht zag je op dat bankje bij de fotograaf een glundering, een glinstering van plezier en deugd. Vlot kwamen de verhalen over vroeger,"weet je nog toen bij de fotograaf", of over "onze trouwfoto"…

Vrijwilligers en personeel werden opgetrommeld, we maakten affiches, snorden overal materiaal op, en menige rommelmarkt werd uitgepluisd. En zoals zo vaak als mensen de handen in mekaar slaan komt daar wat moois van. De dag zelf begon als bij wonder na een regenachtige week, met een stralende zon.

t ' Wa s p u r e n o s t a l g i e ! Achter de schermen werden er naartsig stapels "jatten en talooren" , koffiepotten en kommen afgewassen, want al dat kostbaar goed moest met de hand worden gewassen.

26 MEI 2008 .................................... UITSTAP PLANCKENDAEL Met z`n allen hebben we er naar uitgekeken: de uitstap naar Planckendael. Het weer is niet wat we graag wilden maar we zijn inventief genoeg om ons met plastiek capes en paraplu`s tegen wat regen te wapenen. Busje is er en met de grootste zorgvuldigheid geven we elke bewoner een veilige plaats naast een familie- of personeelslid. Daar gaan we dan: grote bus vol, klein busje vol. Er wordt geanimeerd heen en weer gekwebbeld en we krijgen de nodige instructies van Mia over het verloop van de namiddag. Daargekomen staan ons nog wat familieleden op te wachten, rolstoelen worden aangehaald en in grote en kleinere groepjes gaat ieder zijns weegs. Hoe groot, kleurrijk, lelijk, grappig, beweeglijk, tam, lui, snoezelig, dik, lang, gevaarlijk, stinkend zijn ze wel die vreemde dieren. Of hoe is het toch mogelijk dat die kleine kinderen hier zomaar alleen rondlopen da's toch wel ongeoorloofd. We moeten die richting uit voor de bus, kom we moeten voort gaan anders missen we hem. Smullen van een ijsje, een sigaret...of twee, drie.

Al vroeg in de ochtend ging iedereen aan de slag, tafels werden buiten gezet, het mooiste servies kwam tevoorschijn, oma's tafelkleden, de rommelmarkt vondsten werden uitgestald in de tuin; oude radio's, blikken dozen, sfeervolle muziek kwam uit de luidsprekers, de ijskar werd buiten bezet. Lekkere desserten zoals pudding met rozijnen, rijstpap met bruine suiker, pannenkoeken, ijs, bodding, ontbraken natuurlijk niet. Personeel en vrijwilligers hadden allemaal aangepaste kledij aangetrokken, charleston alom !

Zo rond een uur of vijf was er van al dat lekkers zo goed als niets meer over, en zag je mensen afscheid nemen van hun familie en moe en tevreden terugkeren naar daar waar nu "thuis" is.

Stille aanwezigheid, lekker een dutje doen. Het is er allemaal: genieten of niet, ieder is op zijn eigen gereide manier aanwezig. Als afsluiter degusteren we een heerlijk stukje appeltaart met koffie terwijl de zon haar warme stralen over ons heen spreidt.

Voor personeel en vrijwilligers rest er nog wat werk om alles op te ruimen, en met een tevreden gevoel sluiten ook wij de dag af, die "dag van toen" was best wel geslaagd!

We leveren de rolstoelen weer in, nemen afscheid van enkele familieleden en tuffen huiswaarts, tateren of rusten de terugreis voorbij en brengen iedereen, met een ervaring rijker, in ons vertrouwde nest terug. Heerlijk om zo`n goed georganiseerde uitstap met enthousiaste mensen te mogen genieten. Dank aan een ieder die dit heeft helpen waar maken!!!

En zo rond een uur of twee in de namiddag zagen we de eerste verrukte gezichten binnenwandelen. Onze bewoners met hun familie, personeel, iedereen was welkom en genoot met volle teugen. De desserten gingen vlot naar binnen, er werd wat rondgewandeld en gesnuisterd in de tuin tussen de vele uitgestalde spulletjes. 2.

Anne

Leen

BE N


JIJ OOK AL

NIEUWSGIERIG ?


3.


DE KEUZE VAN JAAK

Woon- en Zorgcentrum De Wingerd

Kijken naar een kudde schapen… We hebben allemaal wel eens een kudde schapen zien grazen op de berm van een kanaal of een spoorweg, maar je moet van goeden huize zijn om daar beeldend te kunnen over schrijven. Anton Van Wilderode was van zeer goede huize. Hij had maar tien versregels nodig om te vertellen wat we allemaal zelf konden zien, maar niet neerschrijven. De dichter vertoeft in Verrebroek (Beveren) en kijkt.

Misschien schreef Van Wilderode, net als Astrid Lindgren, over een "Land dat verdween", - maar hij deed dit onvoorstelbaar prachtig. Lees deze onderstaande vier regels, en je vergeet ze nooit:. De rook van dor aardappelloof uit het vuur dat was uitgedoofd dreef en bleef boven mijn hoofd als een wimpeltje los op de wind.

Hij ziet wat hieronder staat: De dag was van water en gras en gedurig de hoede der honden met hun hijgende wijde ronden rond de kudde die bezig was op bermen en weidegronden.

een huis aan de rand van de stad waar personen met dementie omringd zijn met elkaar op weg zijn zoekend naar vormen van levenskwaliteit vanuit ieders belevingswereld en levensverhaal we doen dit door te leven van dag tot dag samen en vanuit je eigen plek met behoud van familierelaties met en tussen mensen die zorg dragen en je bijstaan met je verleden en je heden te leren steeds weer opnieuw met het oor naar elkaar met het oog op de wereld van bewoners en bezoekers zoeken welke weg medewerkers kunnen gaan om zelf overeind te blijven en anderen te helpen in betrokkenheid

Kan het mooier ?

Het avonduur is nu van stof dat onder de roffel der poten, de gelederen dichtgesloten luid blaffend op weg naar het hof, in wolkjes wordt opgestoten.

te zorgen dat we elkaar verplichten te doen wat we zeggen en te zeggen wat we doen steeds te kiezen voor de kwetsbare mens dat doet ervaren dat warme zorg en solidariteit bestaan.

Zie je de honden hun ronden lopen? Hoor je het roffelen van schapenpoten? Zie je hoe het stof opwolkt? Niet te geloven dat iemand dit alles in tien versregels kan vangen. Men zegt dat Van Wilderode zo goed als vergeten is, dat hij er voor de poëzie niet meer toe doet, dat zijn 'Volledig dichtwerk' (uitgave Lannoo) nauwelijks nog wordt opengeslagen. Jaak Dreesen

Deze “Missie en Visie” van De Wingerd is geïnspireerd op de opdrachtsverklaring van de Utrechtse Dom.

ACTIVITEITEN De wekelijkse Eucharistievieringen vinden plaats op zaterdag, om 16u30 in het Centrum voor Dagverzorging - De Bezelaer.

ZANG IN BERK EN LINDE

KROSJTEIRE

Maandag 2 juni

Donderdag 19 juni 14u in de Cafetaria

FILMNAMIDDAG Dinsdag 3 juni 14u in de Cafetaria

VERWENNAMIDDAG Donderdag 12 juni 14u ontbijtruimte

IJSKARRONDE Vrijdag 6 juni

RESTAURANTDAG Dinsdag 10 juni (*) 11u45 in de Cafetaria Tijdig inschrijven via het secretariaat (*) Barbecue in de tuin

ZANG IN WILG, PLATAAN EN EIK Maandag 16 juni Keyboards van 14u30 tot 15u30

BEWEGINGSVOORMIDDAG Dinsdag 17 juni 10u30 in de Cafetaria

WAFELBAK Dinsdag 17 juni Achtereenvolgens in leefgroepen Berk en Linde, Dagcentrum en Ranken

4.

NAGERECHTENNAMIDDAG Donderdag 26 juni 14u - 16u in de Cafetaria

DANSNAMIDDAG

Adieu André

Vrijdag 20 juni 14u in de Cafetaria.

Op vrijdagnamiddag zal onze cafetaria nooit meer zijn zoals vroeger. Toevallig ook op ’n vrijdag, 16 april j.l., overleed onverwachts André Mathys, de man die 10 jaar lang elke vrijdagnamiddag achter de toog stond. Die job deed hij als vrijwilliger, nadat zijn vader in De Wingerd overleden was. André Mathys was een gedreven sociaal mens: hij hield van het leven, van veel mensen om zich heen, goedlachs, vol humor. Hij was actief geëngageerd in de vakbond, in zijn bank BBL/ING, was jarenlang penningmeester in de lokale CVP/CD&V en mede-oprichter van de Mannen van ’38. Hij organiseerde hun jaarlijkse feesten en uitstappen: hun laatste reis in september zal hij helaas niet meer meemaken. De vrijdag was voor André heilig; het was zijn ‘Leuvense’ dag. ’t Begon ’s voormiddags met een bezoekje aan zijn bank, dan met enkele vrienden naar de Cambrinus, om 2 uur stipt naar De Wingerd voor de cafetaria, vlug even naar huis, want om 8 uur was er de kaartavond met zijn vrienden, al 25 jaar lang. Als het weer meeviel, trok hij in ’t week-end met zijn gezin naar zee. Hoe gelukkig was hij, toen zijn zoon Peter trouwde met Leen! Samen met velen zullen we die ongelooflijke man fel missen. Namens al wie hem mocht leren kennen in De Wingerd, bieden wij zijn echtgenote en zijn kinderen ons diepgevoeld medeleven aan. Adieu, André.

VADERDAG Zondag 8 juni

TUINFEEST

G A AT N I E T D O O R

Omwille van praktische redenen, de organisatie van de aanstaande verhuis, gaat het eerder aangekondigde tuinfeest op 28 juni niet door.

Z O M E R VA K A N T I E Net zoals de voorgaande jaren liggen de overkoepelende activiteiten ook dit jaar weer stil tijdens de maanden juli en augustus. Wegens de verhuis naar de nieuwe wingerd wordt ook de agenda voor september uitzonderlijk opgeschort.

HALF OOGST Traditiegetrouw vieren we op 15 augustus om 16u wel het Mariafeest, bij goed weer in de tuin bij slechter weer in het dagverzorgingscentrum - aansluitend gezellig samenzijn.

H.R. & P.C.

PREEKSTOEL LEVEN IN HET “NU” Onze dementerende medemensen zijn dikwijls onze leermeesters. Zo leren ze ons te “leven in het nu”. Hoe dikwijls zijn wij niet gejaagd en zitten wij op ons tandvlees? Wij hebben het zo moeilijk om tot rust te komen. Sommigen onder ons mijden angstvallig de stilte. Ergens zegt Phil Bosmans: “Ons leven gelijkt dikwijls op een autobaan tussen de wieg en het graf. Rustpunten zijn levensnoodzakelijk. Druk op de rem. Maak het eens stil!” Waarom blijven wij zolang gehecht aan ons verleden, dat vol zit met schuldgevoelens, wraakgedachten, kwaadheid en onrust? Waarom zijn wij zo dikwijls bezig met de toekomst: wat er gedaan moet worden, wat er ons over het hoofd hangt, waarvoor wij zo bang zijn? Het énige moment dat er is, is het ‘nu-moment’! Vandaag leven en vandaag gelukkig zijn! Dat kunnen wij van onze dementerende medemensen leren! De meeste van hen leven in het “nu”! Wat zij beleven, ook al is dat in onze ogen allemaal al lang voorbij, is voor hen actueel en reëel! En daar vertellen ze over, wanneer zij nog kunnen spreken. Wij zouden hen best ernstig nemen, want het voortdurend corrigeren vermoeit ons en maakt hen kwaad!

Zij spreken heel dikwijls dat ze naar hun moeder gaan, want “ons moeke wacht op mij” of naar hun vader, want “vake heeft niet graag dat ik te laat thuis kom”. Een steeds weerkerend verlangen is: “ik wil naar huis!” Het heeft geen zin te zeggen dat moeder en vader al lang geleden overleden zijn en ook niet dat ze ‘hier’ (in ons W.Z.C.) wonen en thuis zijn! Wat we wel kunnen doen is even met hen meegaan, zodanig dat ze tot rust komen en dat ze zich gelukkig voelen. Het helpt als wij naar hen luisteren. Laten wij proberen in hun belevingswereld binnen te treden. Ik kan minuten lang luisteren naar het verhaal van ‘make’. Ze vertelt…. ik versta de woorden, maar niet de zinnen. Ik versta niet de zin van het verhaal, maar het heeft wel zin ernaar te luisteren! Ik zie hoe gelukkig ze is nu ze het allemaal eens kan uitleggen. Het


ACHT MEI 2008: V-DAG! zijn flarden van woorden, opmerkingen, gevoelens, te veel om op te noemen, maar tegelijk zijn het momenten van innig genieten van elkaar. ‘Make’ maakt het duidelijk met strelingen op mijn kaak of met een innige zoen! Wanneer iemand van de familie overleden is, dan wordt de vraag gesteld: “Zouden wij het aan onze bewoonster/bewoner zeggen?” Ik antwoord hierop: “Ja, zeg het maar, ook al zal er op dat moment intens verdriet zijn!” Een volgend moment is zij/hij het vergeten en nadien zal de overledene weer levend worden voor haar/hem. Dat is voor de andere familieleden wel pijnlijk. Moeten wij het dan telkens weer zeggen, dat die bepaalde persoon gestorven is? Neen, maar in het ‘nu-moment’ mag men wel telkens intreden, ook dat kan een troost zijn. In haar boek over haar gestorven dochter Paula zegt Isabel Allende het volgende: “Er is geen scheiding tussen de wezens, er is geen grens tussen het leven en de dood!” Ook hier kunnen wij vermoeden dat onze dementerende medemensen anders staan tegenover de dood dan de meeste onder ons: voor hen leven hun geliefden nog, zij willen hen absoluut ontmoeten, met hen samen zijn in liefde! Regelmatig zien wij

mensen, die het welletjes vinden hier nog verder te leven: ze bijten op hun tanden en weigeren voedsel en drank. De oversteek naar de andere kant zal niet lang meer uitblijven. Deze mensen tot eten en drinken dwingen heeft weinig zin. Eens zei iemand dat hun dementerend familielid al met hart en geest naar de hemel vertrokken was, terwijl het lichaam hier nog wat ronddwaalde op zoek naar zichzelf! Zo ben ik ervan overtuigd dat de dood niet het einde is, maar de uiteindelijke geboorte tot het onverwoestbaar leven in het ‘nu’ van Gods liefde. Pater Piet

Deze keer betekent de V-dag: Vrijwillig(st)ers op reis! Dag van de Vriendschap en mijne Verjaardag! Schitterende dag trouwens met een stralende zon in een helblauwe hemel! In de autocar zongen wij het samen, na het woordje van welkom door Mia: "Als een stralende zon, zo moet je door 't leven kunnen gaan!"

ze had mijn kruisje gezien! Monsieur l'abbé? Oui! Je peux? Pourqoui pas? Oeps een scheut Muskus! En dan vertelde ze me doodleuk dat de vrouwen op mij zouden afkomen, maar ik moest daarvoor wel vijf uur wachten!

Wij hadden samen van een overheerlijk ontbijt genoten met alles erop en eraan: spek en eieren, koffie, fruitsap, broodjes, gebakjes, krentenbrood, kaas en hesp, fruitsla, confituur, honing, plattekaas met bruine suiker… méér dan de beste engelse breakfast! De autocar was van LUXETOUR, Tremelo en de chauffeur luisterde naar de naam Renaat. Op weg naar Namur zaten wij al onmiddellijk vast in de file te Haasrode! Via de radio vernamen wij het droevige nieuws van het dodelijke ongeval van François Sterchele, sterspeler van Club Brugge. Via de Ecoduct in Bierbeek en Hamme-Mille reden wij op zoek naar de E 411, die wij verlieten om ons eerste deel van de dag te beleven in 'Les Centres d'Accueil de Bouge' (CAB) waar een Limburgse directeur Jozef Coolen ons hartelijk ontving en rondleidde in de grote waaier aan voorzieningen voor oude, zieke en volwassen gehandicapte mensen. Onze belangstelling ging natuurlijk uit naar de zorg voor dementerende medemensen en naar de werking van de vrijwillig(st)ers (les bénévoles). Wij werden in drie groepen onderverdeeld om het concept CAB grondig te bezoeken. Ikzelf verloor alle drie de groepen omdat ik met SMS-kes bestookt werd omwille van mijn verjaardag en ook omdat er opnieuw iemand was overleden in onze Wingerd. Ik vond uiteindelijk één groepje terug in "Les CANTOUS" (soort 'open haard') waar een 40-tal mensen met de ziekte van Alzheimer en andere hersenletsels wonen. Ondertussen was het middag geworden en werden wij gastvrij uitgenodigd op een broodmaaltijd met rode wijn, appelsap, water en koffie!

Als vrolijke vrienden trokken wij dan in twee groepen op weg naar de stad, waar er geleid bezoek was voorzien! Zij lieten ons de mooiste en meest pittoreske plaatsjes van Namur zien. Het toeristische gedeelte van onze trip eindigde met een boottocht op Maas én Samber!

Wij voeren met de blik van ruiter Koning Albert in de rug richting Marche-les-Dames, waar deze peter van onze huidige Koning zo dramatisch aan zijn einde kwam. Johan Willems vertelde me dat die geoefende bergbeklimmer wel eens 'horizontaal' naar omhoog werd gebracht. Staatsgeheim? Wij kregen ook meteen bevestigd uit onze lagere schooltijd dat in Namur Samber en Maas samenvloeien en dat is tot op de dag van heden nog niet veranderd! De namiddag werd ingezet met een bezoek aan de Parfumerie Guy Delforge, gelegen op de Citadel de Namur. De parfums rijpen in de oude kille gangen van het fort en aan de ingangspoort prijkte plechtig: "Médaille d'or!" Onder leiding van een ratelende dame vol malse humor mochten wij ons examen afleggen! Eau de toilette en parfum komt van vijf basiselementen! Welke zijn deze basiselementen? Bloemen, bepaalde houtsoorten, kruiden, sommige dieren en vruchten! Wat hebt gij geroken? De dame spoot viermaal richting onze neuzen: Rozen, Meiklokjes, Jasmijn en Kamperfoelie! Waar brengt men het parfum aan? Ik had het eerste antwoord klaar en 't was nog juist ook: achter de oren! Daarna kwamen de arm- én knieholten aan de beurt en mochten wij de polsen niet vergeten. Omdat ik jarig was (wie heeft dat aan die schoon madame gezegd?) bracht ze citroen&lavendel op mijn rechterhand en op mijn linkerhand? Zij aarzelde,

De apotheose van deze schitterende achtste mei (V-dag) was de lunch in het restaurant 'Les Tanneurs': Champagne met hapjes, zalm met garnalen in zure roomsaus, gedroogde tomaten met scampis en palmhartjes, kip met witloof, aardappelkroketten en roomsaus op basis van sjalotten, warme appeltaart met ijs en vanillesaus, koffie, aangepaste wijnen! Met speciale hulde aan onze directeur! Voor hem zongen wij een lied dat hem veel deugd heeft gedaan! Het werd zo stilaan tijd om naar huis te rijden. Van deze terugreis weet ik niets, behalve dat wij in 'De Wingerd' aankwamen: een stuk in de nacht! Pierre Debruyn


5.


NIEUWS UIT HET DAGCENTRUM

50 OPMERKELIJKE JAREN Hij behoort in “het huis” tot de minderheidsgroep van de mannen, is nipt 50, kort van stuk maar zeker niet kort van stof, want altijd tot een praatje bereid, een beetje kalend, een kwinkslag achter de hand als ijsbreker. Hij is wat men noemt een "type" maar u hebt hem natuurlijk al lang herkend: Henri Meulemans, vandaag zorgverlener in De Eik, sinds 20 jaar werkzaam in De Wingerd.

Centrumleider Peggy Rix (foto) start op 1 augustus als directeur van woonen zorgcentrum De Witte Meren in Mol. Voor Peggy de leiding van De Bezelaer op zich nam, was ze 16 jaar lang kinesist in De Wingerd en heeft mee de basis gelegd voor de sterke comfortzorg en de expertise waarvoor ons huis vandaag bekend staat. Haar interesse voor palliatie was opmerkelijk en in deze was Peggy ook nauw betrokken bij allerhande innovatieve projecten.

HENRI, JIJ BENT ONGETWIJFELD EEN INGEZETENE, GEBOREN EN GETOGEN IN LEUVEN; IK HOORDE

JE

VORIGE

WEEK

NOG

IN

JE

LEUVENS TEGEN ÉÉN VAN BEZIG...

ALLERHARTELIJKSTE JE BEWONERS

Nee, ik ben van Blanden. Daar ben ik naar de kleuterschool en de lagere school geweest, in wat toen nog een echt boerendorp was met eindeloze velden en een handvol huizen; de mensen spraken er allemaal dialect en iedereen kende iedereen.

RDB

Brenda Van Espen, verantwoordelijk voor “Onthaal & Opname” - vroegere sociale dienst - in De Wingerd, wordt sinds enige weken vervangen door Cathy Sweerts. We wensen Brenda, haar echtgenoot en de baby die er op komst is het allerbeste... Cathy zal ook na de terugkeer van Brenda, in de nieuwe Wingerd, het bestaande team versterken. Ons allerhartelijkste welkom !

6.

BEN JE EIGENLIJK IN

TERECHT GEKOMEN

?

DE WINGERD

Na mijn middelbare school trok ik naar de “School voor verpleegkunde” in de Naamse straat. Dat was een heel fijne tijd. Nadat ik er mijn diploma haalde, heb ik nog enkele maanden in het Heilig Hart ziekenhuis gewerkt alvorens ik mijn legerdienst ging doen in Duitsland. Daar kwam ik terecht in het militaire hospitaal in Keulen, o.a. op de afdeling gynaecologie ! Daarna was ik een hele poos werkloos. Dat kunnen wij ons nu nog moeilijk indenken maar in die tijd, begin van de tachtiger jaren, was er een overschot aan verplegend personeel én was de vraag veel kleiner. Ik zocht immers specifiek naar een baan in een rusthuis; ik wou aan de slag met oude mensen. Van jongs af voelde ik mij vertrouwd met ouderen, ik noem het een vorm van zielsverwantschap. Daar zit mijn oma ongetwijfeld voor iets tussen. Zij heeft heel lang bij ons in de buurt gewoond.

(vervolg blz 7)

MAMA HENRIETTE IN DE WINGERD

Vier jaar geleden vroeg het bestuur haar om de leiding op zich te nemen van de centra voor dagverzorging en het centrum voor kortverblijf. Een jaar later tenslotte werd ze in het kader van het samenwerkingsverband tussen De Wingerd en Dijlehof aangesteld als coördinator van de thuisondersteunende diensten in beide instellingen. Zeer oprecht danken we Peggy voor de bijna 20 jaar lange inzet en haar enthousiasme. We wensen haar veel geluk toe in haar verdere carrière en hopen haar nog vaak terug te zien als collega binnen dezelfde sector !

HOE

Mama – “Henriette” voor sommigen, “mevrouw Thierie” voor anderen – werd geboren op 28 januari 1925 in het Limburgse Velm, in de streek die we tegenwoordig kennen van de reeks “Katarakt” op Eén. Ze had een goed leven met haar drie kinderen en haar man Albert. Ze werd weduwe in 1989 en enkele jaren geleden begon het allemaal wat moeilijker te gaan. Het autonoom thuis wonen lukte nog wel met medische ondersteuning (toezicht huisarts, thuisverpleging ’s ochtends en ’s avonds) en huishoudelijke hulp (familiehulp, aan huis gebrachte warme maaltijden). Maar de gevoelens van neerslachtigheid en vooral ook moeilijk beheersbare angstaanvallen namen meer en meer de overhand. Een brede kring van vrienden en familieleden stond paraat op alle mogelijke momenten, maar om Henriettes gemoedsrust, veiligheid en comfort te garanderen werd mede op advies van hulpverleners besloten op zoek te gaan naar een alternatieve woonwijze door opname in een rusten verzorgingstehuis. Deze oplossing bracht enig soelaas. Vooral de sociale contacten in het rusthuis betekenden veel voor Henriette. Maar de symptomen van de vorige fase kwamen toch weer terug, met een intensiteit en frequentie die gaandeweg het leven moeilijk draaglijk maakten. Opname in Gasthuisberg en vervolgens de verhuizing naar een psychogeriatrisch centrum van het Universitair Ziekenhuis werden een noodzaak. Een val, met een heupfractuur tot gevolg, en een snelle achteruitgang op mentaal gebied kwamen de toestand nog verder compliceren. Bovendien zou de psychogeriatrische afdeling gaan sluiten waar Henriette uiteindelijk terecht kon, zodat voor een nieuwe oplossing moest worden gezorgd.

En zo leidt ons verhaal naar De Wingerd, dat ons de meest aangewezen verzorgingsinstelling bleek te zijn. Henriette kwam aan in de Ranken, waar ze even een gezellige serviceflat deelde met Anna. De algemene toestand van Anna was behoorlijk goed, en we hoopten allemaal dat het intensief begeleide samenwonen van de twee moedige dames een positieve stimulans zou hebben op Henriette. Maar het experiment heeft niet lang mogen duren. Een nieuwe val – ook nu weer met heupbreuk tot gevolg – deed Henriette andermaal in Gasthuisberg belanden. Henriette toonde haar taaiheid en kwam deze tegenslag weer te boven, al maakten de verminderde mobiliteit en de zich sterker manifesterende dementie een interne “verhuizing” naar de Eik noodzakelijk. Daar heeft ze ook nog het hoofd moeten bieden aan een hardnekkige doorligwonde, maar al deze grote en kleine kwalen werden inmiddels overwonnen. De toestand van Henriette is nu relatief stabiel. Ze zit in een rolstoel en het spreken en denken gaan moeilijk, maar ze is gedurende lange periodes van de dag vrij van de pijnen en angsten die haar zo lang kwelden. Mama heeft de innerlijke rust en de zin in het leven teruggevonden in een omgeving die voor haar een echte thuis geworden is. Het eerste wat bezoekers zien bij het aankomen, en het laatste bij het afscheid, is een gemeende, heel brede glimlach. Ervaringen met hulpverlening Als familie hebben we doorheen het ganse verhaal van Henriette het geluk gehad dat we te maken hadden met bekwame en gemotiveerde verzorgers. Maar tot mama in De Wingerd terecht kwam was de begeleiding doorgaans beperkt tot een “technische” of “medische” ondersteuning. De verschillende hulpverleners werkten in hoge mate naast elkaar, elk vanuit zijn eigen specialisme, zonder dat er een globaal plan was. De coördinatie werd aan de familie overgelaten, die niet steeds over de juiste of volledige informatie kon beschikken en daardoor moeilijk greep kreeg op de algehele toestand en evolutie van mama. Dit probleem ervaarden we ook nog in het rusthuis, waar, ondanks de duidelijke inspanningen van het personeel de hoge werkdruk en beperkte omkadering ervoor zorgden dat de menselijke en emotionele dimensies slechts op de tweede plaats konden komen.

De opname in De Wingerd betekende hier een grote ommekeer. Dat bleek al van bij de “intake”. De patiënt werd weer helemaal mens: met een eigen geschiedenis, met een omgeving, met een erkend verlangen naar zich-thuis-voelen in het dagelijkse leven. Het psycho-sociale en menselijke aspect werd weer even belangrijk als het medische dossier. En als een volwaardige partner werd de familie uitvoerig ingelicht over het reilen en zeilen in De Wingerd. Wat zelfs bij het binnenkomen in de hall meteen opvalt is de warme huiselijke sfeer die in De Wingerd wordt opgeroepen. Goed gekozen decoraties, die vaak kleine meesterwerkjes zijn, roepen beelden en gevoelens op uit het verleden en zijn steeds weer aangepast aan de tijd van het jaar of de omstandigheid van het moment. Ontmoetingsruimten brengen bewoners, bezoekers, personeel en vrijwilligers samen in een gezellig kader en brengen het familiegevoelen weer tot leven. Dat gebeurt ook door initiatieven als het kerstdiner, voordrachten, misvieringen enz. De specifieke medische expertise van de geneesheren en verpleegkundigen van De Wingerd inzake dementie zorgt voor de noodzakelijke solide basis voor de dagelijkse werking. Maar de kwaliteit van deze laatste hangt toch bijzonder af van de warme menselijkheid en inzet van het personeel én van de talrijke vrijwilligers. De verzorging gaat heel ver voorbij het strikt functionele en medische: door relaxatiebaden, schoonheidsverzorgingen, activiteiten, tederheid in het contact, en door veel te praten en te luisteren, worden de bewoners in hun menselijkheid erkend en gekoesterd. De effecten hiervan zijn ook voelbaar voor familie en bezoekers. Als familie ervaren we dit niet alleen als geruststellend maar als hartverwarmend. In eigen naam, en ook voor Henriette die het niet meer zo goed gezegd krijgt, en ongetwijfeld voor zoveel anderen, willen we onze bewondering uitspreken en iedereen danken die aan dit geweldige project meewerkt! De kinderen van Henriette

Henriette Thierie is op 8 mei 2008 in het bijzijn van haar familie overleden...

MEMORABEL Van haar kende ik een massa verhalen: over vroeger, over de oorlog en de jaren twintig, over de tram naar Jodoigne en de Patattenmarkt in Leuven, over de angsten en de zorgen van toen, de vreugden ook. Dank zij haar was ik volkomen vertrouwd met de tijd van toen. Ik solliciteerde, eerder toevallig, ook in De Wingerd en werd aangenomen. Vol enthousiasme kwam ik hier 's morgens aan en wou de eerste “patiënte” gaan wassen. Groot was mijn verbazing toen die dame van mij wegliep. Ik liep haar achterna met het washandje in de aanslag, maar ze bleef me ontwijken en rondjes lopen. Zo iets had ik nog nooit meegemaakt. Ik wist van toeten noch blazen, had totaal geen ervaring met de ziekte dementie, en voelde mij compleet verloren. Later heb ik die bewoonster nog ontelbare keren zonder problemen gewassen, maar die eerste keer was voor mij niet alleen een echte afgang maar ook zeer confronterend. Ik was totaal onvoorbereid en werd die dag al direct drastisch ontgroend. 's Avonds ben ik wenend naar huis gefietst. In de volgende weken leerde ik maar al te goed de symptomen kennen: het rusteloze op zoek zijn, het gehaast naar huis moeten, de zorg voor een inwonende moeder, het leven in een lang vervlogen tijd, het steeds weer: “Wie ben jij?” Al vlug begreep ik dat alles uitleggen weinig zin had, de logica vaak totaal zoek was, correcties uit den boze waren. Het was een ongekende wereld die ik mondjesmaat leerde kennen en beheersen. Gelukkig werd ik goed gesteund door de collega's, maar in die tijd was Alzheimer geen algemeen gekend begrip zoals nu. En dan nog: het ziektebeeld was wel beschreven, maar niet de manier waarop je de mensen best aanpakte. Er bestonden richtlijnen noch omgangsregels en ook bijscholingen waren nog verre toekomstmuziek. Alles wat nu gemeengoed is en in geen enkele opleiding nog ontbreekt, moest toen nog uitgevonden worden: het woord reminiscentie stond nog in geen enkel woordenboek en dus zeker niet in het onze, meegaan in “hun” leefwereld klonk naïef en niet professioneel. We leerden van onze eigen en van elkanders fouten en puurden vreugde uit kleine successen. We waren een hecht team van allemaal jonge mensen en voelden intuïtief dat het scheppen van een huiselijke, gezellige sfeer onze bewoners tot rust bracht. Die huiselijke sfeer is een grote troef en ik hoop dat we dat in de “nieuwe Wingerd” opnieuw kunnen waarmaken, ondanks de grootschaligheid van de gebouwen.

HOE KIJK JIJ AAN TEGEN DE VERHUIS EN AL HET NIEUWE DAT ER TE GEBEUREN STAAT

?

Wij hebben allemaal onze wens naar onze standplaats in de nieuwe Wingerd mogen uitdrukken en ik heb gekozen voor het werk in kleinschalig wonen. Anderen kozen voor de grotere groep, omdat ze dan met meerdere verzorgenden samen zullen zijn en steun kunnen hebben aan elkaar, maar ik wil dat kleinschalige niet kwijt, noch het nauwe contact met de familie. Het zal anders zijn want de bewoners zullen veel langer in de eigen groep blijven, niet verschoven worden naar een volgende wanneer de zorgzwaarte toeneemt. Maar ik ben er niet bang voor. Ik zie het als een uitdaging om opnieuw, met vallen en opstaan, te leren wat de beste aanpak is in die vernieuwde situatie. WAAROM

WIL JE DAT INTENS CONTACT

MET DE FAMILIELEDEN

?

Er zijn in onze werksituatie drie evenwaardige partners: de bewoner, de verzorgende en de familie. Vaak ervaar je dat de familie met het probleem van hun dementerende partner/vader/moeder… in de knoei zit. Dat uit zich al wel eens in "moeilijk doen" en dan is het nodig daar begrip voor te hebben. Ook dat is voor mij een leerproces geweest. Vroeger zou ik hen aangemaand hebben: "Schiet niet op de pianist, hij doet zijn best" als ze hun verdriet, angst, bezorgdheid uitten in onrealistische verlangens, ongegronde kritiek of bitterheid. Nu ga ik het gesprek in alle openheid aan als de gelegenheid zich voordoet of als mij een rechtstreekse vraag gesteld wordt. Ik zeg hen waar het op staat, waar het eventueel naartoe gaat met hun familielid, probeer hen te begeleiden in hun aanvaardingsproces, leer hen de vroegere verworvenheden en kundigheden van hun geliefde los te laten. Ik probeer hen diets te maken hoe belangrijk lichaamstaal en lichaamscontact wordt als de gesproken taal er niet meer is, hoe nodig ik het vind te blijven gewoon doen, te blijven kletsen over koetjes en kalfjes ook als alle verbale respons van de gesprekspartner weggevaagd is. Op die manier blijf ik de mens zien in elke bewoner, ook al is hij in andermans ogen alles kwijt van wat hem/haar eens groot maakte. En de kleinste reactie geeft voldoening, maakt het weer waard om voort te doen, laat een vonk overslaan van begrip en vertrouwen. En daarvoor doe ik het. NEE, UITGEBLUST OF VASTGEROEST IS HENRI NOG LANG NIET. DE SCHOOL VAN HET LEVEN HEEFT AAN HEM DUIDELIJK EEN

SLIMME

LEERLING.

EN

HOUDEN

ZO,

WEETGIERIGE

HENRI! Mieke Soens


PRAATCAFE DEMENTIE

BOEKBESPREKING De beleving van dementie. Een eenvoudige gids voor naasten van dementerenden. Huub Buijssen. Alzheimer is een sluipende ziekte, die niet alleen de dementerende treft. Ook de partner, kinderen en beste vrienden lijden eronder, soms zelfs nog meer dan de getroffene zelf. De beleving van dementie beschrijft dementie van binnenuit en geeft, mede aan de hand van korte en indringende fragmenten uit de literatuur (zowel vanuit het perspectief van de dementerende als dat van de naaste), het langzame verlies van het geheugen een stem. Het boek legt op heldere wijze uit hoe het komt dat de dementerende geleidelijk aan steeds meer de grip verliest op zijn leven. Ruime aandacht is er voor de noden en behoeften van de naaste zelf: het boek geeft praktische richtlijnen voor communicatie en omgang met de dementerende, en reikt op een warme en betrokken manier tips aan hoe de naaste - zelfs in deze moeilijke periode - kan groeien en zin kan vinden. Huub Buijssen is een Nederlandse psychogerontoloog die vele artikelen en boeken over dementie heeft geschreven. Zijn sterkte is dat hij een eenvoudige taal gebruikt en veel voorbeelden geeft, ook uit eigen ervaring. Zijn eigen vader leed nl. aan dementie.

Donderdag 18september Kleinkinderen en dementie door Marieke Verbiest, neuropsychologe in WZC Dijlehof - Leuven Donderdag 23 oktober Ben ik nu moeder of dochter? Over rolomkering en familierelaties door Dhr. Luc Van de Ven, klinisch ouderenpsycholoog in WZC Betlehem - Herent

Een praatcafé dementie is een tweemaandelijkse bijeenkomst voor familieleden van personen met dementie en andere geïnteresseerden. Het heeft voor een deel de gemoedelijkheid zoals we die van een gewoon café kennen. Er wordt telkens een gastdeskundige geïnterviewd over bepaalde aspecten van dementie. Je kan kiezen voor een bepaald thema of voor de 4 avonden. Na elke uiteenzetting volgt een gedachtenwisseling met het publiek en de mogelijkheid tot vraagstelling. Het praatcafé dementie wil iedereen bijeenbrengen die met dementie geconfronteerd wordt. In de eerste plaats hopen we familieleden van personen met dementie, die thuis wonen of in een rusthuis, te ontmoeten. Maar ook dementerende personen zelf, kennissen, vrijwilligers, professionelen zijn van harte welkom. De beleving van dementie. Een eenvoudige gids voor naasten van dementerenden Huub Buijssen Utrecht: Het Spectrum, 2007.- 253p. ISBN 978 90 274 5554 3 € 14.95 ONTLENEN BIJ MEMO Dit -en andere!- boeken kan je gratis uitlenen in het Expertisecentrum dementie Memo, dat zich bevindt in De Wingerd, op het gelijkvloers links, aan het einde van de lange gang. U kan ons telefoneren of een mailtje sturen om te zien of het boek beschikbaar is of gewoon eens langskomen op werkdagen van 9 tot 12 en van 14 tot 17 uur; maandag gesloten. Stien

Het praatcafé is vrij en gratis toegankelijk voor alle familieleden en geïnteresseerden. Om 19u30 start het interview met de gastspreker. De aanwezigen hebben de mogelijkheid om vragen te stellen of standpunten in te nemen. Achteraf kunnen zij onderling verder een praatje maken over ernstige en minder ernstige dingen.

Expertisecentrum Dementie Vlaams-Brabant

Tel: 016/50.29.06 E-post: [email protected] Internet: www.dementie.be


memo

7.


BOUWEN AAN DE TOEKOMST

IN CIJFERS Op sommige dagen zijn er meer dan 50 arbeiders aan het werk. De laatste aanbestedingen voor het los meubilair, gordijnen en signalisatie zijn gebeurd. September komt dichterbij...

We verwelkomen 11 nieuwe bewoners: Louise, Malvine en Maria in de Wilg; Honoré in de Eik; Madeleine in de Berk; Louisa, Margareta, François en Irène in de Linde; Maria en Emile in de Ranken.

Foto À: moderne terrassen aan de groepsappartementen Foto ÀÀ: Grand Café met aangelegde tuin en buitenterras

Om hen aangepaste zorg te kunnen bieden verhuisden 7 van onze bewoners tussen de leefgroepen: Philomene en Agnes van de Linde naar de Eik, Elisa van de Berk naar de Eik, Jeanne en Jozef van de Eik naar de Ranken, Paula van de Wilg naaar de Eik; en Josephine van de Ranken naar de Berk. Gaby, uit de Linde, verhuisde naar Ter Vlierbeke; Julia uit de Wilg naar Ter Meeren; Kamiel en Maria, uit de Ranken, stellen het dankzij de goede zorgen uitstekend en verblijven terug thuis.

We komen stilaan in de laatste fase met schilder- en behangwerken, ingebouwde kasten, linoleum en parketvloeren, aanleg van tuin en wegen rondom. De werf die de er voorbije maanden nog modderig lag, bezaaid met allerhande ruwbouwmaterialen, krijgt stilaan zijn definitieve vorm.

We namen afscheid van 8 bewoners en deelden in de rouw van de families: Gentens, Ponsaerts, Depuydt, Daniels, Schotte, Lefebure, Thierie en Wuyckens.

Foto ¿: aangelegde tuin en paden Foto À: gevel met zonnewering gezien vanaf ‘s Hertogenlaan

Met het oog op de verhuis en de capaciteitsuitbreiding worden er ruim 30 nieuwe medewerkers aangeworven in logistieke, verzorgende en verpleegkundige functies.

VOORLOPIGE PLANNING Vrijdag 5 september: feestelijke opening om 17 uur

Maandag 8 tot vrijdag 12 september: verhuis keuken, wasserij en administratie

Maandag 15 september: verhuis bezoekers CDV/CKV, bewoners Ranken en Eik

Zaterdag 6 en zondag 7 september: open deur voor de Leuvenaars

Zaterdag 13 en zondag 14 september: verhuis klein meubilair en persoonlijke spullen samen met de familie

Dinsdag 15 september: verhuis bewoners Wilg en Plataan

WOON-

EN

ZORGCENTRUM DE WINGERD

Noormannenstraat 68 3000 Leuven T: 016 28 47 90 F: 016 20 44 45 E: [email protected] Meer informatie over dagopvang of tijdelijk verblijf: Centra voor Dagverzorging De Bezelaer en De Wijnstok Centrum voor Kortverblijf De Druivelaar T: 016 28 48 00 E: [email protected] Meer informatie over permanent verblijf: RVT of rusthuisflats De Ranken Sociale Dienst De Wingerd T: 016 28 47 93 E: [email protected] Meer informatie over dementie: Expertisecentrum Dementie - Vlaams-Brabant ‘MEMO’ T: 070 22 47 77 E: [email protected]

8.

WERKTEN MEE AAN DEZE EDITIE Stien Claus, Paul Coosemans, Leen Coppens, Rudiger De Belie, Mia De Brabander, Jaak Dreesen, Pierre Debruyn, Mieke Soens, Herman Roelandts, Anne Vanderveren. Foto’s: Opmaak: Eindredactie:

Ergo’s & vrijwilligers Stijn Paemelaere Paul Coosemans tel. 016/25.45.64 Gedrukt bij Acco Leuven. Reageren op de inhoud via: [email protected] Jaarabonnement: Steunabonnement:

€ 10,00 € 30,00

Betalen op rek.: 230-0046309-60

Woensdag 16 september: verhuis bewoners Berk en Linde

SPONSORS

Antwerpse Bouwwerken nv Bouwensstraat 35 2140 Antwerpen

Architectenburo Archi-i BVBA

Distrac NV

Initial Textiles NV

Hof ter Schrieckln 26

2600 Berchem

Blijveldstraat 14 3320 Hoegaarden

Sluisstraat 25 1800 Vilvoorde

bloemsierkunst Hollands Hof Brusselsestraat 80 3000 Leuven

KBC Bank & Verzekeringen Sint-Jacobsplein 32 3000 Leuven

Pues Begrafenissen Eikestraat 2 3020 Winksele

SCA

uitvaartcentrum Tossyn Brusselsestraat 61 3000 Leuven

Verzekeringskantoor Vanzeer & Zonen NV Vanden Eynde-Tuyls

‘s Hertogenlaan 42 3000 Leuven

Lichtenberglaan 2059 3800 St-Truiden

Culliganlaan 1D 1831 Diegem

Thuiszorgwinkel Vivantia K.Leopold I-straat 34 3000 Leuven

Wingerd MIJLPALEN VAN LAATSTE INGERD DE OUDE WINGERDW. Driemaandelijkse huiskrant van het Woon- en Zorgcentrum De Wingerd

Recommend Documents