Terra Incognita 2007 a-vent: locatie: afstand: duur: disciplines:
Terra Incognita Kroatië 250 kilometer 86 uren Trekking, atb’en, kanoën
datum: teamleden:
17 – 24 september 2007 Femke Mooij Winfried Bats
auteur:
Femke Mooij
Onze schoenen zijn al in de hemel….. “Winfried, dit is begrafenismuziek!” “Klopt, het is een uitvaart-CD.” De muziek klinkt blikkerig uit de PDA van Winfried.Hij is bezig om in het donker met steentjes een lege colafles om te gooien, die naast onze bagage opgesteld staat op het lege parkeerterrein, terwijl ik boven in een verkeersbord de voorbij rijdende auto’s in de gaten houd. Het wachten is op de camper met het Belgische kenteken en dito inhoud. Wachten is niet het sterkste punt voor ons Adventure racers en helaas zullen we hier de komende dagen nog heel veel ervaring mee opdoen…alleen dan gelukkig zonder begrafenismuziek…
Vanmorgen ging alles soepel; door de dames van Croatia Airlines werden we als echte VIPS behandeld en de busschauffeurs in Kroatië waren ook zeer behulpzaam, zodat onze reis voorspoedig verliep. Nu staan we al twee uur 15 km verwijderd van ons einddoel
voor vanavond, Starigrad Paklenica, waar de achtste editie van de Terra Incognita begint. Als de camper van Team Malheur aan komt rijden, kan het feest beginnen. Bij een Kroatisch biertje worden de anekdotes verteld van de Terra van vorig jaar, die ook in dit gebied plaats vond. Eigenlijk was de Terra van 2007 in de buurt van Split gepland, maar door de aanhoudende bosbranden is hij verplaatst naar zijn oude stekkie van vorig jaar. Wim en Christophe, die vorig jaar ook van de partij waren, vertellen opgewonden over “de eilanden”, die er dit jaar dan ook wel in zullen zitten. Van hun verhalen krijgen we niet de indruk dat eilandtrekking hun favoriete raceonderdeel is……
Eenmaal aangekomen in het paradijselijke (voor zestigplussers dan) hotel Alan, drinken we nog een biertje met de Belgen en nemen dan een duik in het uitnodigende zwembad. Foutje!!! Het hotel had niet gerekend op zulke sportieve gasten en heeft dus ’s nachts geen badmeester in dienst….na twee baantjes hebben ze ons in de gaten en mogen we het zwembad verlaten. Geen probleem, genoeg water de komende paar dagen. En passant worden we door een hotelgast nog gewaarschuwd voor be(e)ren in de bergen. Nooit geweten dat Raymond hier is gebleven na de race van vorig jaar…we zullen voor hem oppassen! De volgende dag bestaat uit inpakken, inkopen, eten, relaxen, briefing (zeer ordelijk en compleet), foto- en filmshoots door René en Guy (die ons er elke keer weer toe kunnen bewegen om ons voor de camera als idioten te gedragen, zie www.youtube.com/rschraa) en vroeg naar bed. Even is er verwarring over het tijdstip van vertrek, maar dit blijkt toch 15.00 uur de volgende dag te zijn. Tenminste, als de wind afneemt, want het stormt inmiddels.
Dag 1 Start: kajakken (zeilen of surfen was toepasselijker geweest), waarbij we geen oversteek mogen maken naar het eiland, vanwege de wind en hoge golven, maar halverwege opgepikt worden door 4X4’s van de plaatselijke politie die ons bij de poort van de hel (de brug naar het eerste eiland) afzetten. Hier starten we opnieuw en Winfried en ik rennen/ lopen/ struikelen/ strompelen een hele tijd bij Alwin en Peter (4extreme) in de buurt over PAG eiland. Zij zijn zo slim geweest bergschoenen aan te doen en hoewel dit geen garantie is om zonder kleer- of schoenscheuren de eilandtrekking te doorstaan (hè Theo ?), is het op zijn minst verstandig te noemen.
Bij CP 2 staat er een Jeep met zwaailicht. Diverse teams denken blijkbaar dat deze politieauto voor zijn lol de hele nacht lichtsignalen staat te seinen en lopen hem voorbij….Hoewel ik in eerste instantie in de veronderstelling ben dat het hier om CP 2 gaat, word ik zelf ook even op het verkeerde been gebracht als er naar ons paspoort gevraagd wordt. “Die liggen nog in het hotel”, weet ik verschrikt uit te brengen, bang voor een nachtje eenzame opsluiting in een Kroatische cel. Gelukkig zijn deze “politiemannen” toch echt van de organisatie en lachend maken ze ons duidelijk dat ze ons racepaspoort bedoelen. Dit grapje wordt hierna herhaald bij elk CP waar we deze gasten tegenkomen. We strompelen vrolijk verder naar de windmolens, die vannacht tevreden snorrend hun geld dubbel en dwars staan op te leveren. Door de storm waaien we af en toe bijna van de scherpe rot(s)stenen af, en alleen al de pijn en verwondingen die het vallen oplevert aan je handen, zorgt dat je voorzichtig loopt. Vlak voor CP 3 kiezen we voor de
moeilijkste routevariant (niet over de weg) en moeten we soms letterlijk op de grond duiken om niet weg te waaien. Dit levert de vondst van een hoofdlampje op, dat kort daarvoor van het hoofd is gewaaid van een Kroatisch of Frans teamlid (wat hij precies was konden we niet verstaan door de wind, maar zonder hoofdlampje had hij kunnen gaan zitten huilen totdat het licht werd, dus hij is ons vrij dankbaar, des te meer omdat zijn medeteamlid bijna uit het zicht verdwenen was). Deze goede daad levert ons een passende beloning op bij CP4, in de vorm van een ideale schuilplaats in een geïmproviseerd bivak, pal naast de WC. We kruipen op onze reddingsvesten en een reddingsdeken en onder een slaapzak en slapen een uur of drie. De wind gaat niet liggen, maar wanneer het licht is mogen we varen. Dag 2 We kajakken tegen de wind totdat we weer uit het water gehaald worden en op de rotsen een uur of twee moeten wachten op een reddingsboot, die de teams kan begeleiden naar de overkant. Mijn gezon in mijn bikini zorgt voor enige hilariteit, vooral bij de Zwitserse, die volgens mij gewoon jaloers is, omdat ze die van haar vergeten is. Ik slaap in ieder geval lekker met het warme zonnetje op mijn huid. Als we mogen vertrekken wordt de spanning opgevoerd doordat Simun (race director) roept dat teams die niet tegen de wind of golven in kunnen kajakken, moeten omdraaien. Dit laten we natuurlijk niet gebeuren en gedurende 45 minuten beuken we, proestend, maar genietend, naar het andere eiland. (Het woord “beuken” heb ik even geleend van Raymond Beeren, die ons al gewaarschuwd had dat het af en toe lijkt dat je niet vooruit gaat, maar als je blijft peddelen, blijkt dat je toch vooruit gaat.) Dit was en blijft mijn favoriete stukje van de race.
De trekking op eiland 2 blijkt verre van makkelijker of minder zwaar dan die op eiland 1, zoals de Belgen ons beloofd hadden. Proberen ze hier een stukje psychologische oorlogsvoering of was het vorig jaar echt andersom? Het laatste blijkt het geval, omdat ze toen de weg mochten gebruiken. Nu dus niet en al lopend in de zon bedenk ik me dat, als we hier dood gaan, God, de Duivel en consorten blij kunnen zijn dat we hen transportkosten besparen naar de plek waar we ongetwijfeld thuis horen. Het enige wat ze dan nog hoeven doen is een vuurtje voor ons aan te leggen….en onze schoenen zijn al in de hemel! Een leuke, maar achteraf niet zo’n slimme actie van ons (doorsteek naar CP7) levert naast vertraging voor ons, ook vertraging voor een aantal andere teams op, die dom achter ons aansjokken. Daar gaat onze populariteit! “Maar altijd beter je eigen route kiezen en omlopen dan een ander volgen en omlopen”, relativeert Winfried. We vinden alle CP’s voor het donker en proberen via de zuidkant van het eiland naar het laatste CP (10) te komen. Goed gedacht, maar wisten wij veel dat daar nu juist al die twintig muurtjes stonden met los opgestapelde, scherpe stenen? En over die dorenbosjes hadden we ook al iets gehoord….. Even lijkt het alsof we teams op de weg onder ons zien lopen, maar we besluiten ons er niet druk over te maken.
Vanaf CP 10 zou een kajaketappe volgen, maar door de zojuist aangewakkerde wind wordt deze voor de resterende teams helaas afgelast en moeten we met de ferry en politiebus. In totaal drie uur verder (even lang als de kajaketappe ongeveer) komen we koud en moe op CP 11 aan. Dit verplichte avontuur blijkt ons ook nog eens vier uur straftijd op te leveren, dus in totaal zijn we zeven i.p.v. drie uur kwijt……Maar: Ton en
Roel, die op dat moment niet konden gaan kajakken vanwege een schouderblessure, zitten nog in de race en da’s ook wat waard! Dag 3 Na soep en twee uur slaap beginnen we aan de 40 (in ons geval achteraf misschien wel 50 ) km trekking. Ik sjok slaapwandelend door de nacht, overeind gehouden door een elastiek, waarmee ik aan Winfried vast zit. CP 12 is een gezellig, heerlijk verwarmd hutje. Om niet verleid te worden om te gaan rusten, lopen we zo snel mogelijk door. Als ik wakker word, krijg ik de kaart en een half uur later zijn we dus verdwaald. Gelukkig zijn we niet de enigen die CP 13 voorbij gelopen zijn en zien we Jelle en Theo ons tegemoet lopen. Ook een Kroatisch team zit ons op de hielen. We draaien om en vinden CP13 alsnog. De rest van de trekking heeft prachtige Alpenweitjes, scherpe kammen, leuk klim- en klauterwerk en spectaculaire afgronden voor ons in petto. Bij CP 16 denken we de eerste fietsers te zien, maar die blijken al een paar uur geleden langs gekomen te zijn. Onze poging om voor het donker het TA te bereiken mislukt jammerlijk, doordat we een automobilist de weg vragen terwijl we vijf meter van het goede pad naar beneden verwijderd zijn. Dit kost ons minimaal dertig minuten en levert nog meer pijn aan de voetjes op. We besluiten op het TA te beslissen of we meteen gaan fietsen of eerst slapen, nog niet wetende dat we helemaal geen keuze hebben. Onze gele kist met fietsspullen is niet op het TA aangekomen en hierdoor zijn we genoodzaakt om eerst te slapen. Dag 4 Om exact 00.00 uur, na twee uur onrustige slaap, fietsen we naar CP 16/18. Het blijkt kkkkkoud te zijn!!! CP 16/18 is weer een gezellig, warm hutje en hier ligt een aantal
teams te slapen. Wij vertrekken er binnen tien minuten, tot grote verbazing van de organisatie. Omdat afdalen nog kouder is, trekken we alles aan wat we hebben. Toch moeten we regelmatig stoppen om onszelf warm (en wakker) te slaan. Dan gebeurt het onvermijdelijke. Ik had er al vaker over gehoord, maar altijd heb ik gedacht dat het mij nooit zou overkomen: in slaap vallen op de fiets! Met mijn helm tegen een steen wordt ik ruw uit mijn droom gewekt. Aan de andere kant van mijn fiets prijkt een enorme afgrond. Het eerste half uur heb ik zoveel pijn en adrenaline in mijn bloed dat ik niet meer in slaap val. Hierna spelen Winfried en ik woordspelletjes, zingen we liedjes en voeren we serieuze gesprekken (echt waar!), alles met het doel elkaar wakker te houden. Als we bij een bergdorpje komen, zien we ijskristallen op het glas van een informatiebord zitten. We fietsen door en als het licht wordt, nemen we onze beloning in ontvangst: een 20 km lange afdaling op een mooi bospad, in het eerste zonnetje, waarbij je de remmen bijna niet hoeft te gebruiken (komt goed uit met die bevroren handen). Bij het eerste asfalt aangekomen, blijkt dat we nog niet goed wakker zijn: ik blijf plotseling staan bij een kruising en terwijl Winfried op zijn kaart kijkt, rijdt hij van achteren met volle vaart tegen me aan (lees: over me heen). We liggen verstrikt in onze fietsen op het asfalt en na anderhalve minuut beseffen we wat er gebeurd is. Even denken we dat dit het einde van de race is. We proberen onze ledematen en wonder boven wonder hebben zowel mens als materiaal niets gebroken. We stappen op de fiets en komen rond 9.00 uur bij de TA aan, waar we meteen vertrekken voor de laatste loopetappe. Steil en glibberig gaat het nu dwars door het bos, de rood-witte stippen achterna, die op bomen en/of stenen staan. Welke idioot is hier met de verfkwast in de weer geweest? Dit alles behalve een pad!!!! Na 350 hoogtemeter rusten we even en laten we een aantal luidruchtige Kroatische teams voor gaan. Als we nog een half uur doorgelopen hebben, komt het eerste team terug en zegt vol overtuiging dat we verkeerd zitten. Helaas zijn wij ook even overtuigd en keren we om. Foutje!!! Altijd zelf blijven nadenken. We komen er als eerste achter dat we toch goed zaten en de hele bende loopt weer achter ons aan. Boven strekt zich een Mediterraan-Alpien terrein voor ons uit, zij het zonder gletsjers. We lopen nogmaals verkeerd, doordat ik rood-witte “sleepstippen” zie op plekken waar alleen rode mossen op de stenen groeien. Gelukkig vinden we voor het donker het juiste pad naar beneden, waar we in een knus hutje op water getrakteerd worden uit de bron. Wat zou ik graag hier gebleven zijn, temidden van warm kampvuur, thee en warmte….maar de finish roept en we strompelen door. Met name Winfried heeft inmiddels zeer veel last van zijn voeten en kan bijna niet meer lopen. (zie forum sleepmonsters over voetproblemen). Ik neem de kaart en leid ons door de rotsen, waarbij ik het niet uit kan staan dat ik bepaalde kruisingen in het donker niet goed kan vinden. Winfried legt me uit dat we gewoon koers Zuid-Oost moeten volgen en inderdaad komen we zo bij het laatste CP aan. Het Franse mixed team is net vetrokken, maar wij maken geen haast om ze in te halen. Zij hebben niet gefietst en zitten ons niet in de weg bij een eventuele podiumplaats. Terwijl ik nog wil doorpeddelen om op tijd in mijn bedje te liggen, heeft Winfried blijkbaar helemaal geen haast. Hij heeft uitgevonden dat je in zo’n kajak ook prima kunt slapen. Om hem wakker te houden laat ik hem af en toe schrikken door me om te draaien en met mijn hoofdlampje in zijn gezicht te schijnen. Ik weet niet waarvan hij harder schrikt: het felle licht of mijn bleke kop. Als hij even wakker is, ben ik er getuige van dat er in Winfried een goede zanger schuilt, met een wel zeer merkwaardig (geïmproviseerd) repertoire. Het spoort mij in ieder geval om nog harder te gaan peddelen…. Ook verzinnen we verhalen, waarbij we elkaar steeds aanvullen. Dit levert hilarische bedenksels op over spionageparaplu’s en vrachtwagens op het water (die Winnie ook echt ziet, alsmede een in rook staand schip!!). Zo kajakken we onder een
fonkelende sterrenhemel, bij het licht van een bijna volle maan, zingend en vertellend naar de finish. Althans, dat denken we, want we weten nog niet precies welke van de tientallen fonkelende lichtjes in de verte de finish aangeven. We gokken goed en gaan op een enorm felle schijnwerper af, die op het water gericht staat als baken. Hierdoor zien we pas op het laatst dat we dwars door een afzetting heen peddelen, wat erin resulteert dat we, tientallen meters voor de finish, onder het luid gejuich van minimaal vijf mensen, vastlopen op een rotsplateau net onder het wateroppervlak. Ik stap uit en duw ons terug naar open water, waarna we alsnog finishen. Op naar de welverdiende fijne, warme douche en het heerlijk bed, waarvan we al vijf dagen dromen……maar dat valt even tegen. Het hotel is vol!!! Er wordt ons gezegd dat we op de naastgelegen camping kunnen proberen of de douche warm is en daarna mogen we in onze (natte) slaapzakken in een schuurtje gaan liggen. Dus NOT! Met de organisatie regelen we een appartement in het dorp. Hier ontbijten we om 3.00 uur met het Franse team (met worstjes, olijfjes en toastjes met zalm) en pas als we hun Frans echt niet meer kunnen verstaan, vallen we in een welverdiende slaap.
Nabeschouwing: Fantastische race (waarom maakte iedereen zich zo druk om de eilanden??? ;-)), mooi weer, gelikte natuur, helaas geen Be(e)ren (hoewel er 1 team schijnt te zijn dat er eentje gezien heeft), spectaculaire kajaketappes (al hadden ze ons best wat meer mogen laten varen en minder laten wachten), droom-MTB-afdalingen (letterlijk en figuurlijk) en sportieve en gezellige teams. Goede organisatie, maar helaas waarschijnlijk twee jaar wachten voor de volgende Terra! Wie durft????
