WIJ GAAN HELE GOEDE VRIENDEN WORDEN
Mathijs Meinema
Wij gaan hele goede vrienden worden
Lemniscaat
© 2012 Mathijs Meinema Omslag: [naam beeldmaker] Nederlandse rechten Lemniscaat b.v., Vijverlaan 48, 3062 HL Rotterdam, 2012 ISBN 978 90 477 0438 6 Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm, geluidsband of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. Druk en bindwerk: [aanvullen svp] Dit boek is gedrukt op milieuvriendelijk, chloorvrij gebleekt en verouderingsbestendig papier en geproduceerd in de Benelux waardoor onnodig en milieuverontreinigend transport is vermeden.
Ik schrijf, omdat ik het leuk vind. Jij leest, omdat je het leuk vindt. En zo zullen we elkaars hand vasthouden. Of je het nu wilt of niet.
Schrijven
Vroeger maakte ik weinig indruk op mensen (hoe dat vandaag de dag is, laat ik er even buiten). Dat was de reden waarom ik naar alle televisieprogramma’s keek die voor mijn leeftijdscategorie bedoeld waren. Zo kon ik meepraten met iedereen en mezelf enigszins onder de aandacht brengen. Was ik niet de ster van het groepje, dan maar het leuke aanhangseltje dat veel te veel tv keek. Prima. Mensen willen consequent leuk gevonden worden, dus wringen ze zichzelf in bochten of skinny jeans om maar in de menigte op te kunnen gaan. Ik heb zelf nooit skinny jeans aangetrokken om leuk gevonden te worden, maar dat heeft meer met grenzen stellen te maken. Afijn, ik was jong en ik deed maar wat. Nog steeds vind ik mezelf redelijk jong en nog steeds doe ik maar wat. Aankloten mag je gerust beschouwen als my middle name. Maar ik wilde ergens indruk mee maken. En ik kon vrij snel lezen en schrijven. Op een vrijdagmiddag nam ik als speelgoed een groene viltstift mee. Ik kon het niet laten. Ik liet het engeltje op mijn schouder eens flink z’n bek houden en bewerkte de houten wipwap met mijn stift. De tekst ‘ik kan schrijven’ stond nu vereeuwigd op de wipwap. Ik was zo trots als een pauw.
5
Een woord dat ik nog niet kende: vandalisme. Het resulteerde in twee A4’tjes vol. Ik mag niet op de wipwap schrijven.
6
Bejaarden
Bejaarden van Nederland die de supermarkten onveilig maken: ik moet jullie even streng toespreken. Er zijn namelijk een paar problemen. Ten eerste: jullie fysieke staat. Natuurlijk, jullie worden ouder. Veel en veel ouder zelfs, zelfs zó oud dat dinosauriërs zouden zeggen: ‘Nou nou, wij kennen een aantal van jullie nog van de basisschool: dat houden jullie maar mooi lang vol, ouwetjes!’ En jullie hebben dus rollators. En stokken. Brillen, gehoorapparaten, soms zelfs een dochter of zoon om jullie langs de schappen te loodsen. En ik vind het niet langer aandoenlijk. Sorry. Ik vind het irritant als jullie met een scootmobiel tegen m’n been aan rijden. Ik vind het irritant als jullie mij verzekeren dat het écht geen probleem is dat er geen bloemkool meer is en vervolgens tegen mijn manager gaan lopen zeiken. Ik vind het irritant als jullie de kassamedewerkers zowat over de balie sleuren als ze per ongeluk vergeten zegels te geven. Ik vind het irritant dat jullie lichaamsgeur net even iets minder naar bloemetjes ruikt. Ik vind het irritant als ik jullie in verstaanbaar Nederlands toespreek en een tot in de puntjes verzorgde routebeschrijving naar de kip geef en jullie het nog presteren de verkeerde kant op te lopen. Maar wat ik nog het meest irritant vind van al die dingen? Dat jullie denken ermee weg te komen. Doodleuk in het pad gaan staan en een gezellig gesprek voeren met de buurvrouw die je diezelfde ochtend nog gezien hebt bij het
7
uitkloppen van het tafelkleed. En dan nog gespreksstof hebben alsof je elkaar maanden, jaren, eeuwen (want ja, zo oud zijn jullie. Echt.) niet gezien hebt. Om acht uur ’s ochtends. Want jullie zijn ook nog eens belachelijk vroeg wakker, dus staan (of zitten, ligt aan de manier van transport) jullie belachelijk vroeg voor de deur, terwijl wij nog lang niet klaar zijn met vullen. Maar ik heb een oplossing, bejaarden. We gaan het voortaan zo regelen. Een speciale bejaardensupermarkt. Met heel veel kassa’s en daarachter: jullie buurvrouwen. Brede paden voor jullie wankelende gevaartes. De schappen staan vol, gevuld door jullie leeftijdsgenoten zonder kwaaltjes. Ja, bijvoorbeeld Tiny, die zo ‘lekker gek’ is en ‘altijd nog zo in de weer is en zeker voor haar leeftijd’. Die gaat maarnon-stop aangereden worden, terwijl ze de bloemkool probeert bij te vullen. Maar het zal nog wel even duren voor mijn meesterplan er door is bij de grote concerns. En daarom betreur ik het dat ik het volgende moet melden. Dááág bejaarden. Tot volgende week. Ik neem scheenbeschermers mee.
8
Beetje
Ik zat laatst in de metro te filosoferen over mensen die hun hele leven lang playbacken. Die wel netjes hun lippen bewegen wanneer het hoort, maar voor de rest geen enkel geluid produceren. Te verlegen om echt te zeggen wat ze denken of te bang om hun eigen beslissingen te nemen. Ik snap niet hoe je dat kunt doen. Je leven moet je met twee handen kunnen beetgrijpen en af en toe dat stuur omgooien. Wie stilzit, bereikt niets. Er zijn mensen die dat stuur nooit omgooien. Er zijn mensen die de hele dag naar buiten zitten te staren, die wensen dat ze buiten mee mogen doen, maar toch binnen blijven zitten. Er zijn mensen op de wereld die nooit eerlijk zijn, doordat ze altijd antwoord geven met ‘gaat wel’ of ‘een beetje’. Ik zat daarover dus te filosoferen in de metro. Ik zat op een van die groene tegenoverelkaarzitstoeltjes, waarop je elkaar wel móét aankijken, zelfs al heb je geen zin. Naast mij zat absoluut geen ‘beetje’-man. Hij rook naar alcohol en sigaretten en niet zo’n beetje ook. Ergens was ik wel trots op hem, omdat hij het heft in eigen hand nam (of beter: de fles in eigen hand nam), maar aan de andere kant wilde ik heel graag weg omdat hij zo stonk. ‘Een beetje’ zegt niks. Het doet niks. Je houdt niet een beetje van iemand. Noem het zwart-wit denken, noem het ongenuanceerd, maar als je de hele tijd alles een beetje doet, doe je eigenlijk niks. Of juist alles. Zie je, ‘beetje’-mensen zijn verdomd ver-
9
warrend. Je wordt gewoon keihard voor de gek gehouden, terwijl je dat eigenlijk al door hebt. Je hebt niemand nodig om je duidelijk te maken dat het allemaal nep is. Het is toch zeker niet te veel gevraagd om me gewoon duidelijkheid te geven. Al is het maar een beetje.
10
