SPenK-1-BinnenwerkDEF
21-12-2005
10:20
Pagina 103
‘Kunstschaatsfamilie’ In ‘t Hof
‘Welke keuze Sanne ook maakt, wij steunen haar door dik en dun’ Sanne in ‘t Hof is een talentvol kunstschaatsster die bij haar eerste club DYC in Deventer onvoldoende mogelijkheden heeft haar talenten verder te ontplooien. Bovendien heeft ze een trainster die haar te veel claimt.Vooral in de ogen van haar ouders. Die besluiten haar dan ook bij een andere club en trainster onder te brengen; een keuze die leidt tot veel rumoer. Zowel in de ‘kunstschaatswereld’ als in het gezinsleven van de familie In ‘t Hof. Ook met de andere stappen die Sanne in ‘t Hof daarna zet, bewandelt ze allerminst de weg van de minste weerstand. Op vijftienjarige leeftijd vertrekt ze moederziel alleen naar het Duitse Oberstdorf om vervolgens via Helsinki bij een gastgezin in Zoetermeer te belanden. Daar lijkt ze nu eindelijk de rust te vinden op haar weg naar een toptwaalfklassering op een EK of WK. Niet alleen zijzelf trouwens, maar ook de rest van het gezin.
‘Natuurlijk hebben wij ons vaak genoeg afgevraagd of wij wel normaal waren.’
Sanne in ‘t Hof heeft een droom. Deelname aan de Olympische Spelen is misschien te veel gevraagd, maar ooit wil de talentvolle kunstschaatsster schitteren op een EK of WK. Daar heeft ze veel, zo niet alles voor over. In de zomer van 2004 verliet ze - op vijftienjarige leeftijd - huis en haard om achthonderd kilometer verderop in het Duitse Oberstdorf te gaan trainen. Toen haar Finse trainster aldaar besloot terug te keren naar Helsinki, ging Sanne in ‘t Hof met haar mee. Inmiddels woont ze weer in Nederland. Niet in het ouderlijk huis in Bathmen, maar bij een gastgezin in Zoetermeer. Natuurlijk kent ze momenten van heimwee, maar nu kan ze in
spor t en kennis 103
SPenK-1-BinnenwerkDEF
21-12-2005
‘Op een gegeven moment werden we zo’n beetje door iedereen met de nek aangekeken.’
10:20
Pagina 104
ieder geval elk weekend terug naar huis. Dat was in Oberstdorf en Helsinki wel anders. Tranen met tuiten heeft ze af en toe gehuild. Maar nooit gaf ze de moed op. En haar ouders? Die stonden vierkant achter haar. Ook al ging dat vaak ten koste van het gezinsleven en werd er ook in Bathmen menig traantje gelaten. Nu nog houdt vader Tonnie het niet helemaal droog als hij verhaalt over alle obstakels die hij en zijn vrouw Dianne (‘Ik kan er wel een boek over schrijven!’) zijn tegengekomen. ‘In de kunstschaatswereld is het ieder voor zich. Ik heb in al die jaren maar heel weinig oprechte mensen ontmoet.’ Dianne (42) en Tonnie (46) in ‘t Hof komen wel ‘oprecht’ over. ‘Natuurlijk hebben wij ons vaak genoeg afgevraagd of wij zelf wel “normaal” waren. We werden op een gegeven moment zo’n beetje door iedereen met de nek aangekeken, maar we hebben altijd naar eer en geweten gehandeld, in het belang van Sanne. We gunden andere meisjes en hun ouders ook succes. Andersom hebben we dat zelden ervaren,’ aldus Tonnie, constructeur van beroep. Moeder Dianne runt een eigen kledingwinkel (aan huis) in het centrum van Bathmen. Daarnaast is ze druk met de zorg voor Fleur, die in 2003 het gezin In ‘t Hof, dat verder nog bestaat uit de negentienjarige Jan Willem, kwam versterken. ‘Alsof het allemaal nog niet gecompliceerd genoeg was,’ verzucht Dianne. Majorettepakje Terug naar het begin. Tonnie: ‘Jan Willem is op negenjarige leeftijd begonnen met langebaanschaatsen bij DYC op de ijsbaan in Deventer. Ik reed hem altijd naar de training en op een gegeven moment ging Sanne - ze was toen een jaar of zeven - een keer mee. Op de binnenbaan waren de kunstschaatssters van de club bezig en toen was ze meteen verkocht. Dat wilde ze ook. Ze zat al wel bij de majorettes in Bathmen, maar dat vond ze toch wat minder interessant.’ Sanne: ‘Ik heb mijn eerste wedstrijd voor DYC nog in mijn majorettepakje geschaatst. Ik had nog geen echt kunstschaatspak, maar de andere meisjes vonden het wel mooi, met al die franjes enzo.’ Sanne bleek aanleg te hebben voor de sport en al snel reden Tonnie en Dianne stad en land af om haar naar de trainingen te brengen. De wekelijkse ritjes naar de (onoverdekte) schaatsbaan in Deventer waren nog wel te doen, maar voor overdekt ijs moest er worden uitgeweken naar Enschede, Den Bosch, Zoetermeer, Heerenveen en Groningen. Naarmate Sanne beter ging presteren, in regionale selecties terechtkwam en meer wedstrijden mocht rijden, maakte de auto van het gezin In ‘t Hof meer overuren. Sannes toenmalige trainster belegde in de zomermaanden zelfs een trainingskamp in Barcelona en Dianne en Tonnie werden - net als een aantal andere
104 spor t en kennis
SPenK-1-BinnenwerkDEF
21-12-2005
10:20
Pagina 105
ouders - uitgenodigd mee te gaan en zodoende tegelijkertijd hun vakantie in Spanje te vieren. De trip werd een kleine ramp en opende de ogen van vader en moeder In ‘t Hof. ‘Ik zag ineens kanten van haar trainster die me absoluut niet zinden,’ vertelt Dianne. ‘Ik ga niet in detail treden, maar ze palmde Sanne helemaal in en claimde haar voor zichzelf. De manier waarop ze met haar omging, stuitte ons heel erg tegen de borst. Daarvoor hadden we dat nooit zo in de gaten, maar toen we weken op elkaars lip zaten, des te meer. We hebben ons ingehouden voor Sanne, want die was nog te jong om het ook te zien, maar van vakantie “vieren” is weinig terechtgekomen.’ Terug in Nederland besloten pa en ma In ‘t Hof de situatie nog even aan te kijken. Maar toen ze later tijdens een trainingskamp in het Franse Albertville de bevestiging kregen van hun gevoelens, hakten ze de knoop door. Dianne: ‘Sanne had inmiddels wel door dat de manier waarop haar trainster met haar omging, niet goed voor haar was. Het was een soort claimgedrag en daar voelde zij zich ook niet zo prettig meer bij, vooral ten opzichte van de andere meisjes. Na de trainingsweek in Albertville zijn we nog een week in Willingen geweest, waar Sanne bij Carla den Hartog trainde. Het plezier in schaatsen kwam toen helemaal terug. Na thuiskomst hebben we het roer omgegooid en zijn we naar Pirouette in Enschede overgestapt, met Carla als coach.’
‘Kijk, dat ze ruzie met ons maken, vind ik niet erg.’
Schande De overstap deed bij DYC veel stof opwaaien. (Tonnie: ‘Het leek soms alsof we een misdaad hadden begaan!’) Aanvankelijk zag de familie In ‘t Hof nog wel heil in een combinatie: de oude trainster voor het maken van de kür en de choreografie (‘Dat was ook haar sterke punt’) en Carla den Hartog voor de techniek. Daar wilde men bij DYC echter niets van weten. Het was alles of niets. Tonnie: ‘Het hoofdbestuur van het hardrijden betreurde de kwestie, maar ook zij konden niets voor ons doen. Wel zeiden ze het een schande te vinden dat DYC zo’n talent liet lopen. Toen hebben we doorgzet en zijn we weggegaan.’ Dianne: ‘Daarmee kozen we bepaald niet de weg van de minste weerstand, want we merken nu nog steeds de negatieve consequenties van ons besluit. Als Sanne voor een NK eens in Deventer wil trainen, wordt ze soms als een paria behandeld. Als ze al wordt toegelaten op het ijs. Het is geregeld voorgekomen dat ze er gewoon niet op mocht. Niet alleen in Deventer, maar ook op andere banen in Nederland. Ook als er andere meisjes van DYC naar Pirouette overstapten, waren wij steevast de gebeten hond. Dan hadden wij ze zogenaamd overgehaald. Echt heel triest allemaal. Kijk, dat ze ruzie met óns maken, vind ik niet erg. Wij zijn volwassen. Maar het gaat wel allemaal over de rug van Sanne, spor t en kennis 105
SPenK-1-BinnenwerkDEF
21-12-2005
‘Het was echt haar keuze. En wij stonden daar achter, ook al kostte het ons
10:20
Pagina 106
toch een groot talent. Zij was toen ook pas dertien. Maar daar gaat iedereen gemakshalve aan voorbij.’ De hoofdpersoon zelf zegt zich overigens niet al te veel te hebben aangetrokken van al het rumoer rondom de baan. Ze voelde zich in ieder geval geen lijdend voorwerp. Wel heeft ze hulp gezocht bij een sportpsycholoog (Loes de Ridder) en daar heeft ze naar eigen zeggen veel baat bij gehad. ‘Natuurlijk kreeg ik wel van alles mee, maar mede door de gesprekken met Loes kon ik me er redelijk van afsluiten. De vraag was of ik me nog wel voor honderd procent kon geven, na alles wat ik toen al had meegemaakt. Dat kon ik. Als ik eenmaal op het ijs stond met Carla, dan vergat ik alles om me heen.’ Dianne: ‘Nou, wij hebben in die tijd regelmatig slapeloze nachten gehad. Dat was echt niet leuk meer. Maar ja, je wilt het beste voor je kind en dus houd je je tegenover haar groot. Al met al was het een heel emotionele tijd, voor ons hele gezin. Dat Sanne uiteindelijk met Loes de Ridder in contact is gekomen, is voor ons allemaal goed geweest. Loes heeft haar er doorheen gesleept. Bij haar was het snel duidelijk: Sanne wil gewoon een goede kunstschaatsster worden. Wij huilden eigenlijk te veel met haar mee, dat is ook niet goed. Uiteindelijk zijn wij er mentaal sterker van geworden.’
veel moeite.’ Impact Als ze het over ‘die tijd’ hebben, krijgen Tonnie en Dianne spontaan weer natte ogen. Het zegt veel over de impact die alles heeft gehad op het gezinsleven. Dianne: ‘Dat leed er echt onder, we zaten eigenlijk gewoon gevangen in de situatie. En het erge is: ook onze zoon Jan Willem werd er onbedoeld de dupe van. Het was natuurlijk altijd Sanne voor en Sanne na; we praatten destijds vrijwel nergens anders over. Hij is vrij nuchter en begreep het ook wel, maar leuk is anders natuurlijk. Gelukkig kunnen Sanne en Jan Willem heel goed met elkaar opschieten. Sanne hecht ook veel waarde aan de mening van haar oudere broer.’ Ondanks alle problemen hebben Tonnie en Dianne nooit overwogen Sanne te bewegen haar droom op te geven en voor een andere sport te kiezen. Tonnie: ‘Zij wilde er dolgraag in verder. Het was echt háár keuze. En wij stonden daar achter, ook al kostte het ons inderdaad heel veel moeite.’ Los van de kinnesinne en pesterijen die met de trainerswissel waren gemoeid, bleven de reisafstanden naar de verschillende trainingsaccommodaties een levensgroot probleem. Met Carla den Hartog, die in Harderwijk woonde, reed ze stad en land af om maar genoeg uren op het ijs te kunnen staan en haar talenten verder te ontwikkelen. Dianne: ‘Ze bracht meer tijd in de auto door dan dat ze op het ijs stond. Dat kon natuurlijk niet lang goed gaan. Rust is ook belangrijk, maar die schoot er vaak bij in. Ja, in de auto, maar dan 106 spor t en kennis
Sport en Kennis
Deze preview is een gedeelte uit het boek: Langs de lijn of erover? Ouders en sport Meer informatie
Voor meer artikelen en andere uitgaven kunt u terecht op www.sportenkennis.nl
