WEBLOG DESERT COPS Vanaf 23 oktober a.s. kunt u Niec Himpens volgen via deze weblog. Niec vertelt elke dag over zijn belevenissen tijdens de reis samen met de Desert Cops waar hij een documentaire over gaat maken en iedere twee dagen een reportage gaat uitzenden via: www.telegraaf.nl, www.reismotor.nl en www.travelmaniacs.nl.
Woensdag, 21 oktober 2009 Als je naar het buitenland vertrekt voor een langere tijd dan maak je vooraf een planning van je werkzaamheden. Maar zoals het meestal gaat: de waan van de dag bepaalt toch vaak wat je doet. Na het vertrek van de Desert Cops afgelopen zaterdag hing SBS aan de lijn. Of ze nog beeldmateriaal kunnen krijgen voor het Hart van Nederland item van die avond. Natuurlijk, geen probleem, hup de studio in, want alle exposure voor dit goede doel is goed. Maandag hetzelfde met RTL Boulevard. Ook nu weer de studio in om beeldmateriaal uit te zoeken. Komt het voor mij op het laatste moment aan om alles nog een goed te checken. Alles moet qua apparatuur kloppen want eenmaal op weg is dat niet meer te herstellen. Maar de hectiek blijft. Nog 2 offertes vergeten. Weer achter de computer. Zo ook vandaag. De planning was om 13.30 uur naar het vliegveld te reizen om de Desert Cops achterna te vliegen. Zij waren inmiddels in het zuidelijkste puntje van Spanje aangekomen. Maar 10 minuten voor mijn vertrek ging het laatste filmpje via de glasvezel naar een klant. Want die moet anders 4 weken wachten. Kan niet. Op de valreep dan maar. Op het vliegveld nog even door een zure appel heen bijten want je laat je gezin voor een paar weken achter. De tranen van je dochtertje gaan je niet in de koude kleren zitten. Bij het inchecken bleek de apparatuur toch te zwaar. Bijbetalen dus. Maar ik wil de montage-laptop en camera niet in het ruim. Dus deze snel uit de tas gehaald. Mocht ik geen twee voorwerpen het vliegtuig in nemen. Snel een tasje gescoord en daar de camera en laptop in gestopt. Mocht het weer wel. Koffer weer op de band. Bleek nu toevalligerwijs onder de 10 kilo te blijven dus hoefde ik ook niet bij te betalen! In Afrika ben ik op alles voorbereid en moet je inventief zijn maar op vliegveld Weeze? Een goede oefening zal ik maar zeggen. Eenmaal in het vliegtuig krijg je het gevoel dat het avontuur begonnen is. Er komt eindelijk een soort rust over je. Je maakt je ineens niet meer druk of je nog wat vergeten bent. Want dan is het een geval van jammer. Raoul, de hoofdpersoon in de documentaire en Andalasto, een van mijn teamgenoten, staan breedlachend op het vliegveld van Malaga te wachten. Eenmaal onderweg naar Algeciras komen de eerste enthousiaste verhalen van hun reis door Europa naar boven. Vooral in de Pyreneeën en de Spaanse hoogvlakte was het bitter koud voor de motorrijders en dichte mist maakte het gevaarlijk. Het hotel pal aan de haven is sober maar de gezelligheid van de Desert Cops komt me al snel tegemoet. Het eerste biertje wordt al voor me opengetrokken. Ik voel me welkom in deze spontane groep. Om 23.30 u nog snel in de haven verse zwaardvis gegeten want de Ierse vlieg prijsvechter kon me qua diner niet bekoren, en vervolgens naar bed. Morgen vertrekken we om 08.00 uur naar de boot om in te schepen voor de oversteek naar Marokko. Eindelijk, de trip gaat nu voor mij echt beginnen!
Donderdag 22 oktober 2009 Heel slecht geslapen vannacht. Het weer spookte buiten behoorlijk en de stalen luiken van de hotelramen speelden samen een slecht muziekstuk. Zoals afgesproken werd ik vroeg gewekt en nog gonzend van de slaap liep ik Algecira in om nog een ontbijtje te scoren. Verder dan een muffin en een kop koffie kwam ik niet. Om 08.00 scheepten we in wat erg vlot ging. Aangezien we een jarige in ons midden hadden werd Sayf Adham op de boot verrast met een taart en heuse kaarsjes. In onvervalst “lang zal hij leven” werd hij toegezongen onder gelach van de Marokaanse medereizigers. Op zee ging het flink te keer maar het half uur varen kreeg niemand echt zeeziek. Eindelijk het vaste land van Afrika! Het grote toneelstuk kon beginnen: het over de grens brengen van 10 motoren en 7 auto's. Ongelofelijk wat er bij zo'n grens allemaal gebeurd. Heel veel mensen met allemaal een onduidelijke eigen taak. Wij konden na 2 uur observatie de logica niet ontdekken maar die was er ongetwijfeld wel. Toen de belangrijkste douane ambtenaar gevonden was, zoals gebruikelijk strak in het pak met stropdas, ging het snel. Het blauwe zwaailicht van de ambulance sneuvelde door nog een politieambtenaar, die dat niet goed vond, en we waren in Marokko. Het prachtige Marokko. Eindelijk zon en warmte die in Europa voor de Desert Coppers had ontbroken. Maar het lot besliste anders. Het hemelwater kwam na korte tijd met bakken uit de hemel. Mijn God, ik ben zelf een fervent motorrijder maar zo nat heb ik ze nog nooit gezien. Het water goot men letterlijk uit de laarzen. De wegen waren spekglad. Vanuit de camera-auto zagen we diverse glibberpartijen maar iedereen bleef gelukkig overeind. Veel te laat kwamen we op de camping in Azdou aan. Mijn opgooitentje kwam weer goed van pas want binnen 2 minuten kon ik bij wijze van spreken naar bed. Maar nee, ik moest nog even aan de bak. Degene die het eerste waren binnengekomen hadden een aantal kamers gehuurd in een aangrenzend pand. Met een 220V stopcontact onder handbereik kon het monteren gaan beginnen. Na 1½ uur kwam de man met de hamer langs dus ben ik maar meteen daar blijven slapen. De volgende dag was het tentje weer vlug ingevouwen en kon ik de montage hervatten en was het eerste item net voor vertrek klaar. De kop is eraf! Kijk zelf maar..... Vrijdag 23 oktober 2009 Om 8 uur werden de voertuigen gestart voor zo'n 275 km. Inmiddels is de groep in drie subgroepen opgesplitst. Dit is spontaan zo ontstaan. 3 Motoren en 3 auto's. Zo blijft het inhalen binnen de veiligheidsmarges. Met de laptop in de auto op schoot toch nog een paar kleine wijzigingen aangebracht in het item van gisteren. Beroepsdeformatie zullen we het maar noemen. Bij de eerste stop om water in te slaan werd ik al snel bij een straatkraampje uitgenodigd voor de bekende muntthee. De videocamera blijft magisch. Niet afslaan maar gezellig een babbel aangaan met de o-zo-vriendelijke Marokkanen. Half Engels en een paar woorden Frans gingen over en weer toen ik in het gebrekkig Nederlands werd aangesproken. Een vriendelijke man vroeg waar ik woonde. Veldhoven bij Eindhoven was mijn antwoord waarna hij zijn 4 tanden bloot lachte. Hij had in Maastricht gewoond. Hoe toevallig! Snel nog opnamen gemaakt van Marjon, mijn chauffeuse, die flink wat water insloeg in een winkel en hup weer terug naar de auto. Krijg ik ineens een gsm tegen mijn oor en hoor een Marokkaans sprekende vrouw. Toen ik goedemorgen zei werd het stil. Bleek ik de vrouw van onze Maastrichtse Marokkaan aan de lijn te hebben die Nederlandse is. Ze was eerst zeer verbaasd maar toen ik vertelde dat haar schaterende man naast mij stond viel het kwartje. Dit is typisch zo'n geval van dit soort reizen. Het lijkt wel of alles kan en iedereen je vriend is. In Nederland overkomt je dit niet. Na vele handen geschud te hebben weer op pad. Het weer is perfect en de omgeving schitterend. De motorrijders zijn niet bij te houden want nu willen ze de bochten “opvreten” nu het eindelijk droog is. Nog wat rijshots gemaakt en een restaurant opgezocht en heerlijk Marokkaans gegeten.
Toen we een hele mooi plek passeerden ben ik snel uit de auto gesprongen om wat rijbeelden te maken. De groep keerde om, om 2 keer voorbij te rijden. 3 Kinderen die nieuwsgierig kwamen kijken werden door mij in beeld gezet wat ze volgzaam deden. Bij het voorbijrijden bleek dat een andere groep, waaronder Raoul Vrijhoef, aangesloten was. Raoul stopte op de plek waar ik stond maar dat was niet om mij op te pikken. Kort daarvoor was hij op een slecht stuk wegdek terecht gekomen en was een schokbreker afgebroken. Samen met Raoul naar de rest van de groep gereden om het eens goed te gaan bekijken. Bleek dat er laswerk aan te pas moest komen om het goed te repareren. Ook was het rubber en een bout verdwenen. Terwijl ik opnames stond te maken en anderen onder de auto lagen was Sayf en Arlette zo helder van geest om bij een bedrijf aan de overkant te informeren of er een lasapparaat aanwezig was. Bleek het een staalbedrijf te zijn! Binnen 5 minuten stond de auto in de loods en een kwartier later was een passend rubber, de juiste bout gevonden en werd alles vakkundig gerepareerd. Tijdens het filmen hoorde ik de groep hardop denken: “Dat gaat ons geld kosten. Hebben we genoeg bij ons?” Omdat ik er van overtuigd was dat deze mensen het hun plicht vonden om ons te helpen zei ik meteen: “Dit kost jullie niets”. Ongelofelijke blikken keken mijn kant op. Hoofden met nog veel te veel Hollandse vooroordelen. En inderdaad. Men wilde er niets voor hebben. De aangeboden 10 euro werden pertinent geweigerd maar het pakje sigaretten werd dankbaar geaccepteerd. Vandaag dus een mooi leerzame dag voor de nog onervaren reizigers in dit fantastische land: Marokko. Zaterdag 24 oktober 2009 De uitlopers van het Atlasgebergte met felrode rotspartijen en de smalle kronkelende bergwegen leidden ons naar Camping Giraffe. Deze camping wordt gerund door een Nederlands echtpaar. 3 Jaar zijn ze aan de opbouw ervan bezig en ik moet zeggen, ze hadden er een paradijsje van gemaakt. Na een heerlijke Marokkaanse maaltijd werd het tijd de BGAN satellietverbinding op te zetten om het eerste filmpje naar de Nederlandse server te zetten. Binnen 1 minuutje had ik al een internetverbinding dus MicPoint was ik dankbaar. Op basis van mijn ervaring bij de Heroes Legend 2008, waarbij we ook met dezelfde verbindingsapparatuur de Veronica uitzendingen verzonden, schatte ik in dat het filmpje binnen 30 minuten in Nederland kon zijn. Een misrekening want de datalijn bleek erg traag te zijn. Het verzenden zou ongeveer 2 uur in beslag gaan nemen. Als je thuis glasvezel hebt liggen dan is dat even wennen. Maar we zitten in Afrika dus we hebben alle tijd. Wat is nou 2 uur als je op een schitterende plek onder de fantastische sterrenhemel zit met een groep super gezellige en gemotiveerde mensen? Een mooie tijd ook om alles qua techniek nog eens na te lopen en alle accu's op te laden nu we nog 220V stroom hebben. Omdat we 2 uur tijdsverschil hebben kwam het filmpje uiteindelijk na middernacht op de server te staan. Maar Marcus van Reismotor.nl was nog niet naar bed want vandaag kwamen de eerste enthousiaste reacties van kijkers al bij ons binnen. Hij had het filmpje dus nog op de site geplaatst. Ik viel als laatste tollend van de slaap op mijn veldbed. Het tentje wordt nu nog als opslagplaats gebruikt. Slapen lukte niet meteen want ik heb zeker nog een half uur naar die miljarden sterren boven me liggen kijken. Hoewel ik ze niet ben gaan tellen ben ik toch in slaap gevallen om vervolgens om 5 uur wakker te schrikken van de imam een dorp verderop, die zijn geluidsinstallatie op een van de minaretten keihard had staan. Ook goedemorgen. Het woord van Allah schalde door de vallei. Omdat toch iedereen vroeg wakker was werden we door de campingbeheerders naar de hoogste waterval van Afrika gebracht. Een weliswaar toeristische attractie, maar het schouwspel was spectaculair. Ook de apengroep, die daar redelijk tam rondlopen, waren prachtig om te zien. Van deze groep Berberapen zijn er nog maar 300 op de wereld. Er werden meer foto's gemaakt van de apen dan van de waterval uiteindelijk.
Om 11 uur klom ik voor het eerst deze tocht op de motor om aan een schitterende rit te beginnen. Even wennen aan de in vergelijking met mijn KTM 525 redelijk tamme Yamaha XT, maar al gauw ging het gas erop. Ik probeerde zo snel mogelijk voor onze groep uit te komen om ze vervolgens te kunnen filmen op een mooie plek om daarna direct de achtervolging in te zetten om ze weer in te halen. Menig ezelrijder die ik passeerde zal zich soms achter zijn oren gekrabt hebben. De compacte HD camera past perfect in de kofferset dus ik moet ervan profiteren. Nu geen laagvliegende helicopter, zoals in de Heroes Legend, maar een laagvliegende motor. Ook leuk..... Redelijk vroeg arriveerden we op een camping bij Marrakesh. Kort daarna arriveerde John van de Heuvel met zijn fotograaf. Terwijl ik ging monteren werd het bivak ingericht door Marjon en Andalasto. Het teamwork wordt steeds beter. Na een paar uur was het tweede item klaar en kon ik aan de pizza, die door John, gastvrij als hij is, in Marrakesh was gehaald. Morgen ga ik weer de motor op om aan een niet al te lange etappe te beginnen. Maar die gaat wel door het schitterende hoge Atlasgebergte. Het zal een stuurfeest worden! Ik zal de komende dagen veel met John van de Heuvel optrekken voor de opnamen voor onder meer RTL Boulevard. Tevens zullen John en ik laten zien wat er allemaal voor nodig is om de korte filmpjes op internet te krijgen. Dus, blijven kijken en lezen.... Zondag 25 oktober 2009 Als je binnenkort De Telegraaf openslaat wordt je mogelijk met schokkende beelden geconfronteerd. Toen vanmorgen iedereen zijn tent al in aan het pakken was lag ik nog in dromenland. Om de discotheek van de Imam, de snurkers en de blaffende honden in de omgeving te ontwijken had ik mijn oorpluggen ingedaan. Dan gaat het geluid op 0 dB. De groep heb ik dus niet gehoord toen ze opstonden. De fotograaf van De Telegraaf, die samen met John van den Heuvel gisteren het bivak bereikte, maakte kennelijk van de gelegenheid gebruik om mij eens goed te fotograferen. Iedereen slaapt in zijn tentje, maar ik lig heerlijk in de buitenlucht op mijn veldbed. Het idee om mij op een andere plek neer te zetten is uiteindelijk niet uitgevoerd want een veldbed kun je mooi als brancard gebruiken. Politiehumor ten top! De etappe van vandaag is het Atlasgebergte. En dat is een van de mooiste stukken van deze trip. Om genoeg rijbeelden te maken was het nodig om met de motor te gaan want het is de ene haarspeldbocht na de andere. Met een auto kom je na een opnamesessie de groep niet meer voorbij. De camera past precies in een koffer dus deze mogelijkheid moest uitgebuit worden. Ik kreeg de motor van voorzitter Frank Eijkhout mee die eens lekker op een autostoel wilde zitten. Het mes sneed vandaag aan twee kanten. 500 Meter na vertrek begaf de koppeling het van de auto van Team Gekko's. Dat is een goed begin. Na enig oponthoud werd besloten dat de rest verder zou rijden en dat het team een garage in Marrakesh zou zoeken. Na 70 km begon het eindelijk te klimmen. De hele dag heb ik alles uit de Yamaha XT moeten halen om flink voor de groep uit te komen om een mooie stek te zoeken. Als de voorbijrijdende groep gepasseerd was moest de camera snel weer goed ingepakt de motorkoffer in en begon ik aan de achtervolging. En dan begon het ritueel opnieuw. Na een pauze voor de rijders had ik veel tijd gewonnen en belandde ik op een hele mooie plek om rijbeelden te maken. Omdat het lang duurde voordat de groep passeerde raakte ik aan de praat met een verkoper van stenen en fossielen. Omdat ik het nieuwe item over het landschap en de mensen van Marokko wil laten gaan vroeg ik hem of hij op camera mij door zijn winkeltje wilde leiden. Dat vond hij prachtig dus trots vertelde hij wat hij allemaal verkocht. Na de opnames kocht ik een mooie steen. Toen de groep eindelijk gepasseerd was en ik net op de motor gestapt was kwam hij naar buiten gerend met een plastic zak. Hij gaf dit aan mij omdat hij het zo leuk had gevonden. Toen ik later het zakje openmaakte bleken er kastanjes in te zitten. Weer een glimlach erbij op mijn gezicht. Korte tijd later zag ik een
wassende vrouw aan de zijkant van de weg die haar wasgoed over de vangrail te drogen had hangen. Ik stopte meteen en maakte een shot toen de groep passeerde. De fotograaf van De Telegraaf zag de pracht natuurlijk ook dus John en hij sprongen uit de auto. De nieuwsgierige kinderen stoven uiteen want de hele grote telelens vonden ze toch wel heel bedreigend. Met mijn videocamera kon ik het vertrouwen terugwinnen door hun moeder in beeld te houden en ze mee te laten kijken op het lcd schermpje. Ondertussen kon de fotograaf zijn gang gaan. Maar hij wilde meer. Hij wilde de kinderen tussen het wasgoed fotograferen. John had een haffeltje Dirams in zijn zakken zitten dus die werden de kinderen getoond. Nou toen wilde ze wel poseren. Maar wat gebeurde er? John gaf in zijn goedheid het geld aan een van de kinderen voordat een foto was genomen. Nou je raad het al, de kinderen zetten het op een lopen met het geld met een verbouwereerde John en zijn fotograaf achterlatend. Ik zat 5 minuten later nog te lachen op mijn motor. Welkom in Marokko John!! Na een lange maar prachtige dag, waar iedereen opgewonden van geworden was, zijn we op een camping beland in het Atlasgebergte. De laatste 8 kilometer waren onverhard dus dat was nog een lekker toetje voor de motorrijders. Hier blijven we twee nachten om een dagje uit te rusten. Die ga ik benutten om met John van den Heuvel beelden uit te zoeken voor RTL Boulevard en om het nieuwste item te monteren. Maandag 26 oktober 2009 Rustdag in Ait Benhadou. Althans dat was de bedoeling. Je kunt zo'n dag besteden om lekker uit te rusten en in je tent te hangen om even bij te komen van alle vermoeienissen en indrukken die je de afgelopen dagen hebt opgedaan. Maar je kunt ook besluiten om de omgeving te gaan verkennen. Bij de eerste optie wordt je al snel door de hitte verrast en hang je nog bitter weinig in je tent en bij de tweede optie doe je weer veel indrukken op en ga je toch weer op pad. Men had voor de tweede optie gekozen. Op pad met de auto's maar zonder de motors. Astrid en Momo van Dades Voyages (www.dades-voyages.com) waren voor vandaag onze gids. We begonnen aan een lang durende tocht waarbij we als eerste stop de filmstudio's op afstand bekeken. Marokko is bij uitstek het land om films op te nemen. Zo is op deze plek Ben Hur 2 opgenomen en de bekende film The Gladiator. In de verte zagen we de decors staan en men was zelfs bezig om een film op te nemen. De bevolking in de directe omgeving leven ervan. Zo worden veel bewoners gebruikt als figuranten. Lang bleven we niet staan want ons einddoel was de Rozen vallei. Na ongeveer 100 kilometer verlieten we de verharde weg om aan te landen in een oud dorp. We werden rondgeleid en bezochten een van de traditionele oude huizen van de Berbers. Zeer primitieve woningen waar in de slaapkamer mais lag te drogen en andere kruiden. Indrukwekkend om te zien. Toen ik met mijn camera het huis verliet werd ik door de vrouw des huizes aangesproken. Ze droeg een klein kind op de arm en vroeg om medicijnen voor de gezichtshuid van het kind. Dit zag er nogal schraal uit. Monique van der Steen haalde een fles onvervalste Hollandse Zwitsal en begon de kleine met verve in te smeren. Wat goed is voor onze huid moet toch ook goed zijn voor een Berberkind. Een dankbaar gezin achterlatend reden we bergopwaarts waar het echte off-road werk begon voor onze voertuigen. Ik kreeg weer sterke herinneringen aan de Heroes Legend, zeg maar de oorspronkelijke Parijs-Dakar. We reden in een ongelofelijk ruige rode bergachtige omgeving met hier en daar een groene tint van beplanting en oases. Werkelijk prachtig. Gezien het ruige terrein kon het niet snel gaan en ook onze vele foto en filmmomenten hadden invloed op de voortgang van de reis. We stopten bij een nomadengezin dat in zeer primitieve omstandigheden nog in een grot woont. Nadat Astrid de man des huizes wat Dirhams had toe gestopt mochten we even in de grot kijken. De vrouw had zich verstopt in een piepklein vertrek dat voor de grot van keien was opgebouwd. Toen Hans Peters van De Telegraaf van de man flink wat foto's begon te maken werd hij boos. Het flitsen beviel hem niet. Aangezien ik nog in de grot aan het filmen was had ik dat niet gemerkt. Toen ik buiten kwam en hem enthousiast
mijn camera onder zijn neus stopte, want zo'n karakteristieke kop mag je niet missen, werd hij nog kwaaier en eiste geld. Daar had ik even niet van terug dus graaide ik in mijn zakken. Een schamele 3 dirham kwam te voorschijn hetgeen een waarde vertegenwoordigde van maar liefst 30 cent. Maar goed, de man had maar schamele bezittingen, dus ik gokte erop dat hij zou denken dat hij de hoofdprijs gewonnen had. Maar daar had ik het mis. Hij bekeek de drie muntjes en begon nu helemaal te tieren. Hij liet duidelijk merken dat een hoofdrolspeler in mijn film ook de hoofdprijs verdiende. Hij gaf doodleuk het geld terug en liep zijn grot in. Ik moet eerlijk toegeven, dit was me nog nooit overkomen in het buitenland. Voor mij een momentje om even over na te denken. Laat in de middag kwamen we aan bij het schitterende hotel van Momo. Het ligt boven op een berg en je kijkt uit over de prachtige vallei. Daar werd ons een heerlijk maal aangeboden met als hoofdbestanddeel: schaap. Het was heerlijk en de sfeer opperbest. De vallei was een prachtige achtergrond om samen met John van den Heuvel twee interviews op te nemen, waarna de groep nog even het zwembad in dook. Ik had daar geen zin in en heb de tijd gezellig doorgebracht met een aantal Nederlandse gasten van het hotel. Pas laat vertrokken we naar de camping om onderweg nog even een supermarkt te plunderen. Nadat de Marokkaanse personeelsleden van de schrik bekomen waren sloten ze direct de luiken te sluiten toen de laatste Desert Copper naar buiten strompelde met veel bier, water, chips en Marsen. Aangezien John van den Heuvel en Hans de fotograaf onverwacht morgen al naar huis moeten wegens een interview in Nederland zit ik nog tot in de nacht te werken om hen genoeg beeldmateriaal mee te geven voor RTL Boulevard. Ik zit heerlijk aan een campingtafeltje te monteren en te schrijven met een klein lampje. Mijn achtergrondmuziek is het sonore gesnurk van diverse Desert Coppers die vermoeid van deze rustdag in hun slaapzak vielen. Morgen weer vroeg op voor de volgende etappe. Dinsdag 27 oktober 2009 Een kort nachtje vandaag. Om 02.30 uur viel ik in mijn slaapzak. Het dvdtje voor RTL Boulevard lag er keurig gebrand bij en kon vandaag samen met John en Hans zijn reis naar Nederland beginnen. Ik ben benieuwd wat ze er op 2 november van maken in Hilversum. Om 07.00 uur stond ik weer naast mijn tentje. Ik had echter alle tijd maar John en Hans wilden op tijd naar Agadir vertrekken om op tijd op het vliegveld te zijn. En Afrika kent men geen files maar gegarandeerde aankomsttijden zijn er niet. Na een lekker ontbijtje en een goed bakkie koffie kon de grote opruiming beginnen want na een rustdag slingeren diverse spullen toch rond. Alles weer op zijn plek en controleren of alles er ook is. Rond een uur of 10 vertrokken we dit keer met een ander team zodat er nu eens anderen op de film zouden komen. Dit keer was het team MNO Vervat en team IPI. De route was weer fenomenaal. De Hoge Atlas is mooi maar dit gedeelte is absoluut het mooiste plekje in Marokko. Ik heb al heel wat landen gezien door mijn werk maar Marokko blijft nog steeds een van mijn favorieten en zeker deze streek. Je waant je voortdurend in de Grand Canyon met zijn ruige rode rotsen en kliffen. En op de meest onverwachte plekken duikt er een prachtige oase op waar de groentes en fruitbomen welig groeien. De Berber bevolking in deze streek is uitermate vriendelijk. Ze zwaaien je al van verre toe en dit keer niet met de bedoeling om te bedelen. Omdat we niet zo ver hoefden te rijden had ik eindelijk eens tijd om vanaf statief te werken waardoor ik vele langere shots kon maken. En dit terrein was daar bij uitstek geschikt voor. De teams waren makke schapen als het om de opnames ging want men wil zonder enige uitzondering graag op de film. En niet onterecht, ikzelf zou dat ook leuk vinden. Onderweg troffen we een kudde geiten aan die zich verspreid hadden over de steile rotswanden. Ongelofelijk zoals die beesten kunnen klimmen. Een geit was zo gulzig dat hij letterlijk in een boom geklommen was. Net iets voor mij want dat moet in beeld
komen. Ik ben de steile helling opgeklommen en het was de moeite waard. Nadat de groep vertrokken was en ik alleen achter bleef om daarvan opnames te maken vanuit een droge rivierbedding, een Oued genoemd hier, kwam een kleine herdersjongen tevoorschijn. Hij had zich schuilgehouden voor ons. Zijn vriendelijke uitstraling maakte dat ik contact met hem maakte omdat hij een goede figurant kon worden voor de volgende scene. Hij vroeg me dit keer niet om snoep (une bonbon) maar om water. Korte tijd later arriveerde Marjon Wever met de Tornakauto om mij weer op te pikken zodat we de jongen een flesje water konden geven. Hij liet zich gemakkelijk filmen. Toen hij ook nog een rolletje snoep toegestopt kreeg wilde hij wel poseren voor de shots die ik graag wilde maken. Waren we allebei blij deze keer. In het dorp waar de nieuwe camping bij ligt heerste een opperbeste stemming. Diverse kooplui kwamen op ons af en maakten er een hele show van. Monique van der Steen wilde wel poseren met een Nomad. Dat vond men geen probleem ze knoopten snel een doek om haar hoofd heen. Ik dacht gelijk: “Monique daar ga je, want die moet je nu van ze kopen”. Maar tot mijn verbazing had men de grootste lol en werd de doek weer netjes in de winkel gehangen. Ik werd samen met Henk uitgenodigd in een winkel en kreeg er weer een rondleiding waarbij ik alle gelegenheid kreeg om opnames te maken. Voor mijn doen kwam ik vroeg in de bivak aan waar we dit keer geen tenten op hoefden te zetten. Er stonden Nomadetenten voor ons klaar. Terwijl de rest terug naar het dorp reed om te gaan eten nestelde ik me in de lobby omdat daar elektriciteit was. Binnen 10 minuten was de lobby een kleine studio geworden en sloeg ik aan het monteren. De baas van de camping vond het bere interessant en kwam er gezellig bijzitten onder het genot van de bekende muntthee. Nadat het keteltje leeggedronken was ging hij zijn archief in en kwam met een stapel fotos van Le Dakar voor de dag die in 2006 naast zijn camping een startplek had van een etappe. Ook haalde hij allerlei videocd's te voorschijn die ik moest bekijken van hem. Aangezien ik niet beschik over een virussscanner haalde ik een bekende truck uit door de cd met ingehouden shift toets in de laptop te stoppen zodat die niet vanzelf zou opstarten. Ik in mijn melkboeren Frans uitleggen dat die cd's van hem het niet deden. Na 3 pogingen gaf hij het op en kon ik eindelijk verder werken. Tegen de briefing rond de klok van 22.00 uur had ik twee items klaar en het laatste van tape ingeladen. Kan ik morgen onderweg weer verder monteren. Maar dat de teamgeest hoogtij viert werd me als nel duidelijk. Toen de groep weer terug was op de camping ontbrak het me aan niets. De een na de ander kwam met drinken aanzetten en voor ik het wist stond er een bord dampend eten voor mijn neus. Wat een luxe om zo te kunnen werken. Dit moet ik er in Nederland ook maar eens inhouden.... Helaas duurt het uploaden via de satelliet zo'n 1 ½ uur per filmpje dus ik lig weer halverwege de nacht in bed. Maar ja het trouwe publiek in Nederland mag niet teleurgesteld worden. Slaap ik morgen maar weer in de auto wat bij want het wordt een hele lange rijdag door de hete Sahara. Woensdag 28 oktober 2009 Ondanks dat het weer middernacht geworden was stond ik net voor zonsopgang weer naast mijn veldbed. Vlug de camera gepakt want het tafereel op de camping leende zich voor mooie ochtendplaatjes. Zo hier en daar stak een slaapkop zijn hoofd uit zijn slaapzak alsof een schildpad langzaam tot leven kwam. Het silhouet van de Nomadententen, die zich aftekenden tegen de steeds roder wordende hemel was mooier om naar te kijken als ik heel eerlijk ben. Niet dat ik er zo florissant uitzag deze vroege ochtend maar daar had ik zonder spiegel geen enkele last van. Er stond vandaag een lange rit naar Fort Bou Jarif te wachten dus op tijd vertrekken was het devies. Voor het camerateam werd het tijd weer met een ander team op te trekken. Dit keer zouden we de dag doorbrengen met Team Gekko's en Team IPI. Andalasto had ik de zorg voor de POV camera in handen gegeven want uit mijn ervaring bleek inmiddels dat hij daar uiterst bedreven mee was. Deze helmcamera's, gesponsord door X-sportscam uit Emmeloord, konden op de gekste plekken op de motor worden aangebracht. Hiervoor hadden we allerlei bevestigingsmiddelen ter beschikking gekregen dus het moest gek gaan als we het cameraatje niet ergens op konden bevestigen. Met name de zuignappen
deden goede dienst. Ongelofelijk dat ze de hele dag bij deze hitte bleven vastzitten. Omdat deze camera's een behoorlijke groothoeklens hebben om zoveel mogelijk omgeving te laten zien was het nodig om de rijders om Andalasto heen goed te instrueren. De eerste dagen waren de beelden niet goed genoeg om te gebruiken, omdat de voertuigen te klein in beeld waren. Nu reden de voertuigen op korte afstand (voor hun gevoel soms te kort) van de voor of achterzijde van de cameramotor waardoor ze prominent in beeld kwamen en de opnamen veel dynamischer overkwamen. Bij de eerste tankstop vertelde Andalasto op camera hoe hij te werk ging en hoe de apparatuur functioneerde. U gaat het dus nog zien de komende dagen waar ik het hier over heb. De weg was lang, vaak recht, en de temperatuur steeg naar geloofwaardige waarden nu we in de Sahara aangeland waren. Tegen de verwachting in bleef lange tijd de zon verduisterd door sluierbewolking. Maar je merkte dat het warmer werd. Onderweg werd tegen de middag een picknick langs de weg georganiseerd waarbij de erwten, uien- en bruine bonensoep (jawel!) werd opgewarmd op de gasstelletjes die gebroederlijk op de achterklep stonden te pruttelen. Ons medisch team Rino Broeren en Hans Eijkhout, liefelijk “ De Zusters” genoemd, hadden bij de briefing ons op het hart gedrukt zout en hartige dingen te eten samen met suikerrijke zaken. Deze combinatie is noodzakelijk om het vele water wat we moeten drinken in ons lichaam te laten opnemen. De soep in combinatie met brood en TUC koekjes voldeden aan de eisen. Beide teams moesten het niet hebben van het harde rijden. We kachelden op ons gemakje door de woestijn die de eerste duintjes tussen de miljarden keien liet zien. Vele stopmomenten voor foto's en de plaspauzes lagen ook bovengemiddeld. Maar dat was wel een komisch gezicht als je er tenminste op lette. De mannen, nou dat weten we, die plassen zo ongeveer waar ze staan als ze drang krijgen. Maar de vrouwen, dat is een ander verhaal. Bomen zijn niet zoveel voorradig, dus moesten ze hun werkje verduisteren achter zandhopen en richels. Ik kreeg het idee dat er stokstaartjes met motorpakken in de woestijn woonden. Je zag ze met het bovenlichaam boven de richel uitsteken om vervolgens in een beweging in het zand te verdwijnen. Alsof ze in hun hol verdwenen. Na ongeveer 15 tellen kwam het “stokstaartje” opnieuw in een beweging weer boven de grond om vervolgens weer opgelucht op de motor te stappen. Mogelijk leidt ik hier aan beroepsdeformatie, maar goed, ik vond het wel een grappig schouwspel. Toen de zon begon te zakken en het licht weer wat roder en zachter werd heb ik diverse rijopnames gemaakt waarbij Marjon de camera-assistentie met verve vervulde. Ze zette het statief op en als ik uit de raam hing om de motoren en de auto's rijdend van heel dichtbij filmde, gaf ze de bestuurder via de portofoon aanwijzingen. Het loopt inmiddels gesmeerd binnen het camerateam... In Taggit deden we nog snel wat inkopen in een supermarkt om vervolgens buiten de stad de laatste kilometers via een onverharde weg naar Fort Bou Jerif te rijden. Een mooi stukje om nog flink wat rijbeelden op te nemen waarbij ik een stuk bij Andalasto als duopassagier op zijn motor had plaats genomen. En daar was het dan: het mooie Fort Bou Jerif dat een baken is midden in de verlaten wereld. Voor mij nu het derde bezoek waarvan er twee met de Heroes Legend in 2007 en 2008. Terwijl de rijders hun snurkorgels al weer op volle sterkte aan het bespelen zijn heb ik nog even een ronde gemaakt rondom het Fort. Ongelofelijk hoeveel herinneringen er dan weer boven komen drijven. Maar goed, het is weer tijd om het bed in te duiken voor een vochtige klamme nacht. Het is duidelijk dat we de kust naderen zodat de tenten 's morgens weer van een laagje dauw voorzien zullen zijn. Reden om mijn veldbed maar weer eens in de tent te zetten. Tot morgen! Donderdag 29-10-09 Toen ik vanmorgen mijn hoofd uit de “garage” van de KTM tent stak keek ik toch even verbaasd. In plaats van de zon die me elke morgen toelacht waren we gehuld in mist. De wind kwam van zee en bracht genoeg vocht mee om in de vroege ochtend te condenseren en over ons een mysterieuze deken te leggen. Ik zocht vlug mijn camera om de zon te kunnen vangen als hij boven de mist uit zou komen.
In het bivak werd het langzaamaan drukker en floot de eerste fluitketel het deuntje dat de koffie niet meer lang op zich zou laten wachten. Ik nam het er van deze morgen want het was de afgelopen 3 nachten echt middernacht geworden. Dit betekende dat ik na een goed ontbijt als laatste mijn tentje nog moest opruimen. Toen iedereen op weg was voor de 450 km richting Laayone ben ik nog snel even bij het restaurant van Fort Bou-Jarif binnen gerend omdat ik eerder gehoord had dat de Heroes Legend de dag na ons daar hun bivak opslaan. Ik heb de kok een briefje in de hand gedrukt waarop ik een groet voor de directeur van deze rally had geschreven. Voor de lezers die het niet weten, ik heb in 2007 en 2008 camerawerk gedaan in deze rally. Het was vandaag mijn beurt om motor te rijden. Marjon, Andalasto en ik hadden afgesproken om met z'n drieën te gaan rijden. Hierdoor konden we ons eigen tempo bepalen en zelf onze stopmomenten kiezen. Het zou een lange saaie weg gaan worden om kilometers te vreten langs de Atlantische oceaan richting Mauritanië. We lieten de laatste heuvels achter ons en het eerste duinzand kwam in zicht. We bereikten de stad TanTan en reden een politiecontrole binnen. De agent had 3 jaar Duits gestudeerd dus toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen ging hij in het Duits over en konden we vrij snel onze weg vervolgen. Maar het ging anders toen we de stad weer uit reden. Ook daar zag ik een politiecontrole staan maar die kon ik zonder problemen voorbij rijden. Ik zag in mijn spiegels dat Andy en Marjon moesten stoppen. Ik keerde om maar bleef op zo 200 meter staan. Maar goed ook bleek achteraf. Andy en Marjon kregen een bekeuring van 40 euro omdat ze niet gestopt waren bij het stopbord een klein stukje terug. Bij Allah, ik had ook geen stopbord gezien en ben daar ook niet gestopt. Als ik was teruggereden was het een duur ritje geworden. Toen ze weer verder mochten nadat ze betaald hadden, belde Marjon snel via de satelliettelefoon de anderen om ze te waarschuwen. We hebben het niet gezien maar uit de verhalen van de anderen bleek het een leuk schouwspel te zijn geworden bij het bewuste stopbord. Iedereen stopte daadwerkelijk en ging heel overdreven naar links en naar rechts staan te kijken. Omdat iedereen dat om beurten deed kregen de Marokkaanse dienders in de gaten dat ze getipt waren en ze dus aan ons niets meer konden verdienen. Ze zagen er kennelijk wel de lol van in want niemand hoefde te stoppen en moesten om onze capriolen bij het stopbord wel lachen. Toen we de kust bereikt hadden was het met het bochtenwerk gedaan en was het zaak wakker te blijven. Maar door de capriolen van sommige tegenliggers lukt dit vrij aardig. De remmen van de XT deden het prima toen een vrachtauto voor de verandering mijn rijstrook opzocht. Maar ja, het is voor die chauffeur ook een welkome afwisseling maar het deed me wel herinneren dat tijdens de Heroes Legend in 2008 op dezelfde weg onder de deelnemers 1 dode viel en 3 gewonden. Een bijzonder tragisch moment omdat toen ook een vrachtauto zomaar naar links kwam. Deze weg is gevaarlijk! We zetten de kilometerteller op 130 km/u om op tijd bij de camping bij Layoone te komen. Na de middag besloten we te gaan picknicken bij de zee. Aangezien de kust 20 meter hoog ligt konden we niet op het strand komen. Ik zag een paar krakkemikkige huisjes staan die gebouwd waren van het hout en plastic afkomstig van Sil de Strandjutter. Twee mannen in vieze kleren liepen er in de buurt rond. Het past precies in het beeld van de Westelijke Sahara. Als je naar het zuiden rijdt en je kijkt naar links dan zie je een lange rij hoogspanningsmasten waar geen einde aan lijkt te komen. Kijk je naar rechts dan zie je de zee waarbij zo nu en dan Nomadententen of houten krotten staan. Voor je zie je alleen een streep asfalt. Het leek me wel aardig om te proberen bij die huisjes te filmen want nu ik er voor het derde jaar voorbij rijdt was ik benieuwd geworden wie hier nu in wil wonen. We parkeerden de auto en motor op een 50 meter afstand van de twee krotjes. Mijn zwaaien werd door de mannen beantwoord dus vonden ze kennelijk geen probleem. Marjon zette de soep op en Andalasto en ik de stoeltjes. Nou daar zaten we dan. Een prachtig uitzicht over de zee, een kom soep in de hand en wat crackers. Andalasto kreeg het plan om het brood, dat we twee dagen geleden gekocht hadden, aan de twee mannen te geven. Die zouden er toch blij mee moeten zijn als je naar hun onroerend goed keek. De andere keuze was om de ronde platte broden als frisbee te gebruiken, zo hard dat ze waren geworden. Toen Andalasto naar de mannen liep kwam er een hem tegemoet gelopen.
Andy bood hem het brood aan, maar de man wees dat vriendelijk af. HuHHH?? Oké dan niet. Optie twee werd ingezet en de broden vlogen van de 20 meter hoge klif af om als voer te dienen voor de meeuwen. Tijdens het eten zagen we dat de mannen een vuurtje aangestoken hadden. Nieuwsgierig geworden liepen we er naar toe. En wat bleek.... de mannen waren brood aan het bakken in een provisorische oven. We lagen plat van het lachen en begrepen dat ze dat oudbakken brood van ons niet wilde hebben. We doopten de man die het brood bakte direct om als “Chef de croissant” waar hij smakelijk om moest lachen. Hij sprak genoeg Frans om het te begrijpen. Het ijs was gebroken en ze vonden het prima als we ze op film zouden zetten. Snel de camera erbij gepakt en een item over dit grappige voorval gemaakt. Een van de mannen ging een pen en een stukje papier uit zijn hutje halen waar ik het internetadres op moest schrijven waar hij het allemaal kon zien (?). We hebben niet meer in de krotje gekeken maar misschien stond er wel een supersnelle computer te draaien op zonne-energie en verbonden met een glasvezelkabel. “God mag het weten” zeggen we in Brabant. (sorry Allah in dit geval). Na nog wat uurtjes bolderen kwamen we op de camping aan, gerund door een Wallonisch stel van rond de 60, die ons hartelijk begroette. We waren de eersten dus de tentjes werden opgezet en hadden we een heerlijk warme douche. Toen de rest binnendruppelden ben ik naar de campingbaas gegaan om naar 220 volt stroom te vragen. Nou, tussen 7 en 9 kon dat hij dat wel leveren. Om 7 uur mocht ik een piepklein schuurtje betreden waar de man heel veel draadjes, accu's, zonnecellen en een windmolentje aan elkaar had geknoopt. Heel knullig om te zien allemaal maar het werkte wel. Groene stroom “pur sang” en een woeste vlakte die de Westelijke Sahara heet. Hierdoor was het mogelijk om probleemloos het filmpje van 27 oktober weer op de server te zetten. Het echtpaar had een heerlijke maaltijd met vis, rijst en groeten gemaakt en het grote stuk taart als toetje verraadde hun afkomst, het bourgondische België. Morgen een rustdag waar we dit keer geen toeristische dingen gaan doen maar onderhoud gaan plegen aan voertuig, bepakking en voor mij, filmpjes monteren! Wordt vervolgd...
