The A team Het is 8 uur op de ochtend van het vertrek naar Rusland voor Mission Possible Nederland. De radio staat aan het liedje van Ed Sheeran The A Team schalt de keuken in. Ik ben een beetje aan de late kant en drink al staand aan de aanrecht een kop koffie. Neurie mee met Ed…. White lips, pale face, breathing in snowflakes, burnt lungs, sour taste, light’s gone, day’s end, struggling to pay rent, long nights, strange men… Het programma zag er globaal genomen uit als volgt; dinsdag 10 april 2012 vertrek van Schiphol via Moskou Shermetyevo Airport naar Jekaterinburg; woensdag straat patrouille lopen en probleem gezinnen bezoeken in Yekaterinburg; donderdag meedraaien bij de dagopvang; vrijdag naar Asbest om het opvang centrum aldaar te bezoek en het nieuwe doorgangshuis te bekijken; zaterdag naar Alapaevsk om daar het vrouw en kind opvanghuis te zien; zondag naar de kerk en daarna de tourist uithangen in Asbest; maandag terug naar Yekatrinburg om daar de omgeving te bekijken en dinsdag 17 april 2012 weer terug naar Nederland. De reis naar Rusland gaat voorspoedig en na een tussenstop in Moskou arriveren wij, Barbara, Johan, Albert en ik met een tijdsverschil van 4 uur in Jekaterinburg. Een welvarende stad op de grens van Europa en Azië. Het is geografisch gezien een goede plek voor de doorvoer van drugs vanuit Azië. Hier begint onze week, met een straatpatrouille. Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt van Kasha, brood en fruit, reden we woensdag naar het centrum van Yekaterinburg om daar soep uit te delen aan straat jeugd. Jeugd die voor het meerendeel onder invloed van alcohol, bij de apotheek te koop in flesjes a 95%, lijm, heroine en synthetische drugs zoals morfine preparaten . De jongeren willen liever bouillion en geen gevulde soep omdat de maag kool, aardappelen e.d. niet goed verdraagd. We rijden naar de eerste plek, maar behalve een hond en 3 oudere zwervers zijn daar die dag geen kinderen te vinden. We geven de zwervers te eten en vertrekken naar de volgende plek. Bij de tweede stop staan er jongens en een meisje op ons te wachten. Ze ruiken naar lijm en alcohol. Een van hen laat trots een flesje zien van 95% alcohol zien. Net gehaald bij de apotheek zegt hij. Soep wil hij pas na herhaaldelijk aandingen, maar hij drinkt alleen het vocht en laat de rest voor de straathonden achter. Sinds kort doen de vrijwilligers van Mission Possible een test voor HIV bij deze straat jongeren. Een groep die tot nu toe bij het testen tussen wal en schip viel aangezien niemand ze kon benaderen. De meeste van deze jongeren hebben HIV maar behandeling was voor hen niet beschikbaar aangezien ze geen identiteitspapieren bezaten en zonder deze papieren was/is hulp uitgesloten. Sinds kort heeft Mission Possible in Yekaterinburg bewerkstelligd dat mensen die door hun naar de kliniek worden verwezen hulp krijgt of ze nu wel of geen nationaal paspoorten hebben. Het treurige nieuws hier is dat een heel aantal van de straatjeugd reeds besmet is met HIV en/of TBC het goede nieuws dat mochten ze het willen er hulp voor ze is. We stappen in de auto en gaan naar een derde plek vlak bij een grote supermarkt. De zwervende jongeren en ouderen lopen ons al tegemoet. Ze komen met afgeknipte 5 liter watercontainers aan. Er zijn zieken en daar nemen ze soep voor mee. Van de groep van zo’n 15 jongens, mannen en meiden is er een niet onder invloed. Hij komt uit Alapaevsk, heeft geen werk, een verkeerde thuissituatie waardoor hij niet thuis wil/kan wonen en het wonen op straat een beter optie is.
We gaan verder en bezoeken met een van de medewerkers van Mission Possible een probleem gezin. Moeders is niet thuis maar overgrootmoeder van net 60, past op de 2 kleintjes (van 2 en 10 maanden) Het huis ligt op de 2e etage van een flatgebouw, heeft houtenbalken vloeren, heeft gelukkig een kinderbedje maar voor de rest is het zoeken naar slaapmeubelair. De medewerker praat met oma en vraagt hoe het gaat, waar de moeder is en waar het oudere kindje is. Moeders is naar het ziekenhuis voor controle samen met de oudste. Ook hier wordt brood, soep en babyvoeding achter gelaten. Mission Possible bezoekt regelmatig probleem gezinnen om te kijken hoe het ze vergaat. Of de situatie nog goed is voor de kinderen en of men hulp nodig heeft. We bezoeken die dag 3 gezinnen. Een wonend in een Comunalka (op kamers) oma, moeder met 3 kinderen( 1,2,3) en negen maanden zwanger op een kamer van 3,5 bij 2,5 meter. Laten bij allen eten achter. Allemaal schrijnende gevallen, uitzichtloos omdat de ouders niet willen en/of kunnen veranderen, maar Mission Possible blijft zich inzetten zodat deze kinderen zicht hebben op een betere toekomst.
Donderdag begint met een bezoek aan GODIS (zweeds voor snoep), een winkel opgezet door mensen uit Zweden die Mission Possible een warm hart toe dragen. Hier werken ex-verslaafden en vrijwilligers en de opbrengst worden in de projecten van Mission Possible gestoken. De winkel zit in een modern winkelcentrum naast de uitgang van een grote supermarkt, een prominente plek met veel perspectief voor de komende tijd.
Vandaar vertrekken we naar een kerk om daar op het achterterrein de dagopvang voor daklozen te verzorgen. Dit gebouw kunnen ze helaas maar een maal per week gebruiken voor de opvang. De opkomst is wisselend en deze donderdag onmoeten we alleen de “moldaviër”. Hij is blij met alle aandacht. De voormalig freefighter leidt aan TBC en kan geen medische hulp ontvangen omdat hij niet de juiste papieren heeft. De medewerkers van MP geven hem ervan langs aangezien ze al meerdere malen hebben geprobeerd hem te helpen met deze papieren, maar de Moldaviër is een beetje laks en dus zijn de papieren nog niet gematerialiseerd.
Het is tijd om naar het tehuis terug te gaan. Daar zijn de kinderen bezig met huiswerk en knutseluurtje. ‘s avonds vieren we witte donderdag bij de pinkstergemeente in Jekaterinburg. Na een maaltijd vallen we vermoeid, van alle indrukken als een blok in slaap. Vrijdag vroeg weer op…… Op naar Asbest! We staan vroeg op en worden door 3 medewerkers van MP Asbest opgehaald. Het is 1 uur rijden. We rijden door de Oeral, door berkenbossen en graslanden naar de stad met de grootste mijn ter wereld. Hier heeft Mission Possible een opvangtehuis voor vrouwen en kinderen. EO Metterdaad heeft hier in december aandacht aan besteed. Het huis heeft inmiddels , dankzij de donaties van de kijkers, een nieuw dak en de verbouwing is bijna afgerond. We nemen een kijkje in nieuwe ruimte die gecreerd is. De toegang tot de zolder is nog via een alternatieve route, maar binnenkort is ook de binnentrap klaar. We logeren in Asbest in het nieuw aangeschafte doorgangshuis. Dit huis is voor moeders met kinderen die hun rehabilitatie hebben afgerond en nog geen eigen woning hebben. Ze kunnen hier maximal 1 jaar wonen. In de tussentijd wordt er gezocht naar mogelijkheden om zelfstandig te wonen/ werken.
Het huis is nog niet helemaal klaar, maar binnenkort zullen de eerste gezinnen de ruimtes betrekken. We ontmoeten een aantal moeders, sommige zitten er nog niet zo lang, andere zijn al een aantal maanden bezig met hun rehabilitatie. We ontmoeten een vrouw, ze is een aantal maanden bezig met haar programma. Ze woont in het huis samen met haar zoontje van 5 jaar. Praten over haar verleden is geen probleem, maar de toekomst is nog een moeilijk onderwerp.
Van het opvangtehuis rijden we naar het stadcentrum om daar de gaarkeuken en opvang voor daklozen te bekijken. We worden rondgeleid door een vrijwilligster die in de kelders van een flatgebouw 40 mannen en vrouwen onderdak verschaft en zorgt dat ze een warme maaltijd per dag krijgen. De daklozen kunnen hier een douche nemen. Ze doen wat klusjes en houden hun eigen onderdak schoon.
Het is inmiddels zaterdag en we stappen in het MP busje naar Alapaevsk, drie uur rijden vanaf Asbest. Alapaevsk staat bekend om zijn plaatwerkfabriek. Deze fabriek is in de laatste jaren nogal eens van eigenaar veranderd. Dit heeft geresulteerd in een grote werkloosheid in de stad. Mission Possible is hier begonnen met een tehuis voor vrouwen en kinderen. Er wordt gekeken naar een betere accomodatie, maar vooralsnog zitten ze in een houten huis aan de rand van de stad. Hier hebben ze plek voor 5 vrouwen, ze hopen een plek te kunnen aanschaffen voor 10 vrouwen met hun kinderen dat wat centraler gelegen zal liggen. Het huis voelt hier aan al seen soort thuiskomen. De medewerkers zijn gastvrij. Hebben allemaal het rehabilitatie programma doorgelopen in Asbest en hun leven weer op de rails gekregen. Ze zetten zich nu in om te zorgen dat ook andere mensen weer een toekomst zien. Hard werk , maar duidelijk met veel liefde gedaan. We blijven zo’n vier uur in deze stad en praten met de medewerkers en de bewoners. We maken filmpjes voor de website waarin ze openhartig hun verhaal vertellen (http://www.missionpossible.nl/info/vrijwilligersreis_rusland) We eten samen met de bewoners en medewerkers en vragen God’s zegen voor het werk van Mission Possible in deze stad.
We verlaten Alapaevsk en rijden terug naar Asbest waar we in de avond arriveren. De vrouwen van het opvangtehuis zijn al bezig om het eten dat ze op zondag in de kerk verkopen te maken. Iedere week maken de vrouwen salades, pannenkoeken, caramelhoorntjes en gevulde broodjes voor de kerkgangers die een hele zondag in de kerk blijven voor de dienst en de bijbelkringen die aansluitend worden gehouden. ‘s Middags is er voor ons wat tijd om de omgeving te verkennen en voor een potje voetbal met de kinderen. Maandag gaan we weer terug naar Jekaterinburg. De laatste volle dag in Rusland. We gaan Jekaterinburg bekijken. De stad waar de laatste Tsaar en zijn familie zijn vermoord. We bezoeken daar de kerk die op die plaats is gebouwd. Gaan naar een markt. Lopen een stuk door de stad. En als grote verrassing worden we naar de plek gereden waar de grens van Azië en Europa is aangegeven. We hebben een week achter de rug waarin we bijzondere mensen hebben ontmoet, veel indrukken op hebben gedaan, veel ellende hebben gezien, maar ook hebben gezien dat met de inzet en wil van weinige een toekomst mogelijk is. In alle drie de steden is er een Mission Possible en zetten de medewerkers zich in voor drugs-, drankverslaafden en vooral voor hun kinderen. Dit alles in de volle overtuiging dat God hun leidt en bijstaat bij deze taken. Na een week nemen we afscheid van deze bijzondere groep mensen, krijgen we de zegen van God mee voor een behouden reis en stappen we in het vliegtuig terug naar Amsterdam via Moskou. Diezelfde dag stuurt een van de medewerkers ons een foto....
It’s too cold outside, for angels to fly, to fly, fly angels to fly, to fly, to fly, angels to die
