Wonen: Getuigenissen: Ik ben eigenaar van een huis. Soms heb ik het gevoel dat ik nergens recht op heb, juist omdat ik een eigen huis heb. Mijn huis is al 60 jaar oud en het onderhoud is kostelijk…. te kostelijk, daarom geraakt het steeds in slechtere staat. Met mijn pensioen kan ik overleven en de belastingen op mijn huis betalen. Ik hou echter niets over om de woning te verbeteren. Ik heb geen douche en dat zou ik graag willen, zeker nu ik ouder word. Maar ik heb geen middelen om die te plaatsen. 10 jaar geleden woonde ik in zo’n huis. Ik hing papier aan de muur. Na 2 maanden rolde het er weer af. Met punaises hing ik het papier weer op. Je kunt er nu wel mee lachen maar als je er in zit … niet. Als je rondom je kijkt staat er veel te koop en veel te huur. Ondertussen zijn er wel huizen te renoveren. Waarom doen de eigenaars dat niet? In de Zuidmoerstraat zijn veel huisjes die het zeker waard zijn om gerestaureerd te worden. Het huis waar ik woon, de eigenaar heeft dat zelf gerestaureerd. Dat is prachtig gedaan. Dat zijn prachtige huizekes en de pacht is redelijk. Volgens mij is de pacht de oorzaak van alles wat leeg staat: de prijzen liggen enorm hoog en iedereen kan dat niet betalen. Buiten de pacht komt er nog veel bij kijken, je weet dat ook. Water, elektriciteit, telefoon, je mag niets van onkosten hebben,… Een aantal mensen binnen onze maatschappij hebben te weinig geld om zich te huisvesten en worden gedwongen om een huis te kraken. Krakers overtreden wel de wet en ze bezetten andermans eigendom om toch maar te kunnen wonen. Velen durven dit niet en wonen bijvoorbeeld in een caravan. Ik schreef me in bij een sociale bouwmaatschappij. De inschrijving moest ik om de 6 maand hernieuwen. Dat wist ik niet. Ik dacht, ik ben ingeschreven, dat zit wel goed. Dat was dus niet zo. Het OCMW sprak daar niet over. Ondertussen trok in mijn plan door in gammele woningen te wonen, in crisiscentra te overnachten,… Na 2, 3 jaar wachten kwam ik te weten dat ik niet eens meer ingeschreven was! Sinds 2004 ben ik ingeschreven bij het sociaal verhuurkantoor. Ik zou er op de 1e plaats staan. Ik ben een alleenstaande vrouw. Ik ontvang een werkloosheidsuitkering. Mijn huurprijs op de private huurmarkt is €434. Dit is zonder EGW. Die huur alleen is al meer dan de helft van mijn inkomen. Ik ben ingeschreven in een sociaal verhuurkantoor. Ik wacht al 5 jaar. Het is moeilijk. Je staat er alleen voor. Je kan niet anders dan je erbij neerleggen. Als je rondom je kijkt staat er veel te koop en te huur. Ondertussen zijn er wel huizen te renoveren. Waarom doen de eigenaars dat niet? In de Zuidmoerstraat zijn veel huisjes die het zeker waard zijn om gerestaureerd te worden. Het huis waar ik nu woon, de eigenaar heeft dat zelf gerestaureerd. Dat is prachtig gedaan. Dat zijn prachtige huizekes en de pacht is redelijk. Volgens mij is de pacht de oorzaak van alles wat leegstaat: de prijzen liggen enorm hoog en niet iedereen kan dat betalen. Buiten de pacht komt er nog veel bij kijken, je weet dat ook. Water, elektriciteit, telefoon,… je mag niets van onkosten hebben.
Ik schreef me in voor een sociale woning en moest bewijzen dat ik nederlands praat door even te praten met de persoon die me inschreef. Dit is een huis, een sociale woning. Die is niet geïsoleerd en dat zie je aan het dak. De koude gaat erdoor en je verbruikt veel energie. Ik heb weinig inkomen en betaal veel extra aan energie. Moesten sociale bouwmaatschappijen een inspanning doen om de woning te isoleren dan zouden de mensen maandelijks minder moeten betalen voor hun energie. Dit raam is in zeer slechte staat. Het is het raam van een sociale woning. Enkel glas, de wind gaat er zo door. Ik betaal daardoor heel veel. Als het vriest of zo betaal ik heel veel aan verwarming en ik heb een klein inkomen. Het water komt binnen in de slaapkamer boven. Het glas zit eigenlijk een beetje los. De kozijnen zijn in zeer slechte staat. Ik vind het een ramp dat sociale woningen niet geïsoleerd zijn, enkel glas hebben,… Ik betaal minder huur maar veel meer aan verwarming. Goedkope huur lost dus niet veel op. Ik deed de was in 2 plastieken kuipen. Gelukkig kon ik zelf veel doen en zo veel problemen oplossen. Als het regende, regende het binnen. Ik had stromend water… van de muren, niet van de kraan. Ik moet uit mijn woning. Mijn inkomen is ongeveer 860€. Daarmee moet ik mijn huur betalen en dan nog EGW, en dat lukt niet op de private huurmarkt. Dus ik wacht op een woning van het Sociaal Verhuurkantoor . Ik kan niet anders. Uit je woning gezet worden is schrikken. Opeens moet je eruit en je krijgt heel wat kosten erbij. Ik sta al 4 jaar op de wachtlijst voor een sociale woning. Twee andere personen stonden al 7 jaar op de wachtlijst. Nadat een familielid eens boos werd in de kantoren van de Meetjeslandse Bouwmaatschappij voor Volkswoningen hadden ze een woning. Ik mocht bij mijn moeder gaan wonen om de huurkosten te drukken. Maar dan ging de invaliditeitsuitkering van mijn man naar beneden. Dus deden we dat niet. Ik ben één van de weinigen die in de straat een putje in de goot heeft. Al het afval komt hier terecht. Daarom moet ik regelmatig poetsen, anders gaat het stinken. Ik heb 10 extra torekes gekregen en kan deze goed gebruiken in de Turkse winkel. Één toreke is één euro. Ik vind dat zeer goed. Ik heb dit huis zelf gekocht. Eerst samen met mijn man. We zijn toen gescheiden maar ik ben blijven betalen, ook zijn deel. Nu ben ik aan het wachten op toestemmingsformulier van mijn man waar hij afstand doet van het huis. Hij zal dat wel in orde maken maar zolang dat niet gebeurt is kan ik geen werkman laten komen om het huis te renoveren. Er is geen centrale verwarming en het is koud. Ik heb ook geen warm water. Dat is al vier jaar zo. Binnenkort komt daar gelukkig verandering in. Het is druk. Op 31 oktober moet ik de sleutel van het appartement teruggeven. Er komen andere mensen wonen. Pas over 4 jaar moeten zij verhuizen en zal dit appartementsgebouw verdwijnen. Het huis dat ik gekocht heb, is nog niet afgewerkt. Er hebben zich heel wat onvoorziene zaken voorgedaan. We hebben een aanvraag moeten indienen voor het renoveren van de badkamer en de keuken. Het duurde vier weken alvorens we de goedkeuring kregen. We wisten niet dat dit verplicht was. Vroeger was dit niet zo.
Aanbevelingen: Lokale besturen activeren het eigen woonpatrimonium dat momenteel aan markttarieven wordt verhuurd als sociale hefboom voor de huisvesting van maatschappelijk kwetsbare gezinnen. Onder impuls van het stadsbestuur wordt tijdens de volgende legislatuur één centraal inschrijvingsregister (met één inschrijvingsdossier per kandidaat-huurder) tot stand gebracht voor zowel sociale huisvestingsmaatschappijen als sociale verhuurkantoren op het grondgebied van de Stad Gent. Bij inschrijving in een sociale woning verstrekt de verhuurder maximale informatie: via een overzichtsfiche met foto wordt de kandidaat op de hoogte gebracht van de ligging, comfort, bereikbaarheid, verwarmingssysteem, toegankelijkheid,… van het beschikbare patrimonium. Hierbij is de gemiddelde wachttijd en de gemiddelde woonkost (basishuurprijs, gemiddelde huurlasten, gemiddeld energieverbruik bij collectieve systemen, …) vermeld. Om zwakke groepen te bereiken, wordt met hen persoonlijk contact opgenomen om hun inschrijving te herbevestigen. Hiervoor wordt er ook samengewerkt met de welzijssector (CAW, OCMW,…) indien de kandidaat verhuisd is. Lokale overheden voeren de strijd op tegen leegstand en verkrotting. Enerzijds door een forse verhoging van boetes op leegstand en verkrotting, anderzijds door het toepassen van bestaande instrumenten als het sociaal beheersrecht en het verkooprecht.. Het lokale woon- en energiepremiebeleid wordt verbeterd zodat maatschappelijk kwetsbare groepen er effectief en maximaal gebruik van maken. Lokale besturen voorzien extra middelen voor Sociale Verhuurkantoren (SKV’s) in functie van prospectie van leegstand en verkrotting. SKV’s staan vervolgens in voor de renovatie van deze woningen, waardoor kwalitatieve en betaalbare huurwoningen gecreëerd worden voor maatschappelijk kwetsbare gezinnen. De lokale overheden zorgen ervoor dat de dienstverlening van haar Woonwinkels wordt uitgebreid met een water- en energieloket, waarvan de werking is afgestemd op de noden van maatschappelijk kwetsbare gezinnen. De stad Gent zorgt ervoor dat Sociale Verhuurkantoren in Gent (OCMW en Woonfonds) jaarlijks samen met 100 extra wooneenheden groeien. Het stadsbestuur maakt solidaire woonvormen als groepswonen of –huren mogelijk en vrijwaart daarbij maximaal de rechten inzake sociale zekerheid en sociale bijstand van de bewoners. Gemeenten maken werk van een gemeentelijke huursubsidie die versterkt wordt aan huurders die, in het kader van woonkwaliteitsonderzoeken, hun woning verliezen. Deze premie biedt een oplossing voor de herhuisvesting van de huurder. Gemeentes
onderzoeken hoe de verhuurder voor een deel van deze kosten geresponsabiliseerd kan worden. Iedereen heeft recht op een kwaliteitsvolle, betaalbare woning. In het kader van een sociaal rechtvaardiger woonbeleid dient prioritair ingezet te worden op groepen met een reële woonnood of op groepen voor wie zonder overheidssteun bestaansonzekerheid dreigt. Kortom, een woonbeleid dat armoede en uitsluiting voorkomt. Lokale besturen bieden financiële ondersteuning aan participatie-initiatieven in de sociale huisvesting. Sociale huisvestingsmaatschappijen ontwikkelen volwaardige participatieplannen waarbij in belangrijke mate aandacht wordt geschonken aan de noden van de meest kwetsbare huurders. Sociale mix vormt geen doel op zich, maar slechts een middel om sociale samenhang te bevorderen. Gemeentebesturen en/of sociale huisvestingsmaatschappijen die een sociale mix nastreven, maken voorafgaand een participatieve analyse van kansen en bedreigingen voor bewoners, met specifieke focus op de gevolgen voor maatschappelijk kwetsbare gezinnen. Deze analyse omschrijft duidelijk de randvoorwaarden en ondersteunende maatregelen die noodzakelijk zijn om sociale verdringing te voorkomen en om de leefbaarheid voor alle bevolkingsgroepen te garanderen.
Energie Getuigenissen: Ik wil wel koken maar kan dat niet want het is te duur om het fornuis dagelijks te gebruiken. Daarom gebruik ik de microgolf, beleg ik zelf mijn broodjes en eet ik boterhammen. Ik eet graag vanillepap maar ik durf dit niet te maken omdat het te lang moet opstaan en dus teveel energie verbruikt. Dit is een ketel van een gasboiler. Die verbruikt heel veel gas. Het is met een waakvlam die constant brandt. Doordat mijn gasvuur in mijn living defect was is de installateur per toeval boven geweest. Hij zag die ketel en zei dat die heel veel gas verbruikt. Hij is nog in goede staat. Ik weet niet of ik ga beslissen een nieuwe te kopen of hem te houden. Een nieuwe kost veel geld. Aanbevelingen: Het lokale woon- en energiepremiebeleid wordt verbeterd zodat maatschappelijk kwetsbare groepen er effectief en maximaal gebruik van maken. Lokale besturen en/of intergemeentelijke samenwerkingsverbanden starten woon-, water- en energiewinkels op waarvan de werkingen zijn afgestemd op de noden van maatschappelijk kwetsbare gezinnen.
Cultuur: Getuigenissen: Het is goed dat er in Gent op een aantal plaatsen gratis aan cultuur kan gedaan worden. Ik bezoek vaak een aantal vaste plaatsen waar dit mogelijk is, zoals de Sint-Niklaaskerk, het Caermersklooster, de stadsbibliotheek,… Een groot deel van mijn cultuurbeleving beleef ik op deze tentoonstellingen die gratis zijn, naast de voorstellingen via de 80/20 regeling. Aan cultuur kunnen doen, betekent voor mij ontspanning, sociale contacten, een ruime blik krijgen op de wereld. Ook openstaan voor andere culturen en kennis opdoen. Het zorgt er ook voor dat je er bij hoort. Je kan vertellen over voorstellingen die je gezien hebt. Cultuur is jammer genoeg een luxe product omdat bijvoorbeeld een ticket in de Capitole 25€ kost en na een tweetal uur is het voorbij. Terwijl dat je met 25€ voor een aantal dagen eten kan kopen. Via SIVI hebben we de tentoonstelling bijgewoond. Er zaten veel pakkende foto’s bij die schrijnende toestanden lieten zien. De foto’s lieten zien hoe je vroeger behandeld werd in een psychiatrie. Het deed mij beseffen dat we gelukkig mogen zijn dat je hier als psychiatrisch patiënt niet meer zo behandeld wordt. Voor mij is het belangrijk te kunnen bezig zijn met de dingen die ik graag doe. Ik neem stekjes van planten en plant of verplant die dan in potten. Mijn dochter en haar vriend hebben mijn koertje voor mij geschilderd als verrassing. Het is nu een mooi plaatsje geworden van mijn huis. In feite heeft iedereen recht op schoonheid. En dat kan dan weer gelinkt worden aan het recht op gezondheid, want het geeft een mens een beter gevoel. Soms zou ik mijn stekjes van de planten willen verkopen om wat extra geld te hebben. De gratis evenementen zijn een goede zaak. Er is echter wel een keerzijde aan de medaille en dat is dat er altijd heel veel volk is. Dus lange wachtrijen en soms zie je bitter weinig van het spektakel. Deze foto is genomen tijdens een carnavalstoet. Maar dankzij de 80/20 regeling ben ik niet alleen beperkt tot de gratis evenementen. Als ik kan deelnemen aan betalende activiteiten, dan zijn de tegenvallende gratis evenementen niet zo erg. Het is goed dat er organisaties bestaan die ervoor open staan om rolstoelgebruikers mee te nemen. Door minder mobiel te zijn is het vaak moeilijk om zaken bij te wonen. Ook moet er altijd rekening mee gehouden worden met de plaats naar waar men naartoe gaat. Is het rolstoelvriendelijk? Bij een scootmobiel moet er ook altijd een aangepast vervoermiddel zijn om in en uit te rijden. Er is ook de psychologische druk. Je wordt scheef bekeken als je in een rolstoel zit en sommigen sakkeren als ze je moeten helpen. Als je het openbaar vervoer wil nemen moet je 1 dag op voorhand bellen. Het is jammer dat je nooit spontaan iets kan doen. Het zou wel beter zijn mocht ik een scootmobiel hebben voor mijn onafhankelijkheid. Cultuur is een onderdeel van onze beschaving. Geen toegang hebben tot cultuur is bijgevolg geen toegang hebben tot een stuk van onze beschaving, en dat is pijnlijk. Zo ontstonden er in sommige steden goede lokale initiatieven om sociale en culturele ontplooiing te bevorderen: diversiteitstickets, kansenpas, sociale vrijetijdskaart, 80/20 regeling,… maar deze zaken zijn nog niet algemeen verspreid. Wie niet in zo’n stad woont valt buiten de boot. Ik kan mij niet voorstellen dat het beleid bewust mensen wil uitsluiten, dit zou discriminatie zijn en neerkomen op schending van minstens 2 grondrechten: ‘het recht om erbij te horen & het recht op cultuur en vrije tijd’.
Begin dit jaar gaf vzw SIVI een cursus keramiek van acht weken en dit twee uur per week. Er waren een tiental personen ingeschreven, waaronder mijn vrouw. Ikzelf was toeschouwer. De tweede les was pas een half uur bezig toen een vrouw er de brui aan gaf. ‘Dit was niets voor haar’ zei ze. Onmiddellijk reageerden de cursisten en vroegen ze mij om deel te nemen in haar plaats, waarop ik antwoordde dat dit niets voor mannen was. Op veel aandringen ben ik er toch aan begonnen. Na de derde les zagen de begeleidsters dat het in mijn vingers zat en begon ik al mooie stukjes te maken, tot mijn eigen verbazing. Dit had ik nooit kunnen denken. Mijn laatste stuk, een kabouter, was een succes en ik moet zeggen dat het veel voldoening geeft om zelf iets te creëren. We zijn geëindigd met een tentoonstelling waarop AVS is af gekomen. Ik doe deze hobby nu verder bij Kunst-(h)art. Arme mensen houden ook van kunst. Zo ben ik een grote liefhebber van Mozart. Zelf kunstzinnig bezig zijn is ook een goede bezigheid want het is niet altijd mogelijk voor ons om naar buiten te gaan. Alles kost geld. Daarbij zie je meer en meer creatieve ateliers gebruikt worden als therapie. Het is een middel om je op een andere manier eens uit te drukken. Iemand hoorde dat je via het OCMW kaarten kan krijgen om eens te gaan bowlen of schaatsen. Ze vraagt of het niet mogelijk is dat mensen met een dossier bij het OCMW hiervan verwittigd worden. Nu horen ze het via via. Er hangt een papier in het OCMW. Als je enkele weken of maanden niet in het OCMW komt, dan weet je niets van deze actie en dat is jammer. Het OCMW heeft een geldpotje voor sociaal culturele en sportieve prestaties maar veel mensen kennen dit niet. Maar men zegt niets als je zelf niets vraagt. Ze sturen je van de één naar de ander. Je weet niets. Cultuur is een onderdeel van onze beschaving. Geen toegang hebben tot cultuur is bijgevolg geen toegang hebben tot een stuk van onze beschaving, en dat is pijnlijk. Zo ontstonden er in sommige steden lokale initiatieven om sociale en culturele ontplooïng te bevorderen: diversiteitstickets, kansenpas, sociale vrijetijdskaart, 80/20 regeling,… Maar deze zaken zijn nog niet algemeen verspreid. Wie niet in zo’n stad woont valt uit de boot. Ik kan me niet voorstellen dat het beleid bewust mensen wil uitsluiten. Dit zou discriminatie zijn en neerkomen op schending van minstens 2 grondrechten: ‘het recht om erbij te horen’ & ‘het recht op cultuur en vrije tijd’. Ik breng heel veel tijd door op de Site. Ik vind het spijtig dat de volkstuintjes niet voor altijd blijven. Door in mijn tuintje te werken geniet ik van de buitenlucht en leer ik nieuwe buren kennen.
Aanbevelingen: Elk lokaal bestuur voorziet de nodige ruimte voor experimenten, innovatie, onderzoek en pilootprojecten. Zij zet gericht middelen in om tot nieuwe oplossingen te komen en voorziet beleidsruimte voor de duurzame verankering van goedbevonden praktijken.
Lokale overheden stellen aan kansengroepen een drempelverlagende vrijetijdspas ter beschikking die de toegang tot cultuur- en sportparticipatie vergemakkelijkt. Eén of meerdere participatiemedewerkers leiden kansengroepen bovendien actief toe naar het lokale en regionale aanbod op het vlak van cultuur, sport en vrije tijd. Eén of meerdere participatiemedewerkers leiden kansengroepen actief toe naar het lokale en regionale vrijetijdsaanbod. Daarnaast werken ze samen met de vrijetijdsaanbieders in de gemeente een aanbod uit dat tegemoet komt aan de noden en behoeften van kansengroepen. De maatschappelijk werkers van OCMW’s maken hun eigen middelen voor socioculturele participatie bekend en stimuleren mensen om gebruik te maken van dit aanbod.
Inkomen Getuigenissen: Er zijn mensen die door ziekte, verlies van werk of ook door schulden op een minimum inkomen geraken en er niet meer doorheen komen. Deze mensen zien in feite geen oplossing meer en zijn zo verplicht als enige mogelijkheid de eindjes aan elkaar te knopen. Wat niets anders betekent als zeer zuinig te zijn. Geef ons een leefbaar minimum zodat ik mijn bril kan kopen en de dokter kan betalen. Ik heb nog 11,57 euro over om van te leven. De realiteit is dat de armoede stijgt. Het beleid zegt dat dit aan de crisis ligt maar dat is niet waar. Ook zonder de economische crisis steeg de armoede al. Ik krijg een invaliditeitsuitkering en ik kreeg het aanbod om bij iemand in te trekken omdat ik geen geschikt huurhuis vond. Maar als ik dat deed dan ging mijn uitkering drastisch naar beneden. Ik heb het dan maar niet gedaan. Tegenwoordig betaal je al snel 2€ voor een tas koffie op een terras en ik vind dat veel geld. Elke maand ga ik toch minstens 1 keer op terras koffie drinken. Ik lees dan meestal ook de krant en ik kan daar van genieten. Soms kan ik dit meerdere keren in de maand doen. De slijtage van de schoenen toont aan wat armoede kan meebrengen. Maar gelukkig zijn er tweedehandswinkels zoals bij SIVI waar je goedkope schoenen kunt aanschaffen. Maar je moet wel geluk hebben dat je maat erbij zit. Ik ben R en ik ben eigenaar van een huis. Soms heb ik het gevoel dat ik nergens recht op heb, juist omdat ik een eigen huis heb. Mijn huis is al 60 jaar oud en het onderhoud is kostelijk … te kostelijk. Daarom geraakt het steeds in slechtere staat. Met mijn pensioen kan ik overleven en de belastingen op mijn huis betalen. Ik hou echter niets over om de woning te verbeteren. Ik heb geen douche en dat zou ik graag willen. Zeker nu ik oud wordt. Maar ik heb geen middelen om die te plaatsen. Waarom worden premies zoals voor dakisolatie niet gebruikt door sociale bouwmaatschappijen. In Eeklo zijn ze daar wel mee bezig: dubbel glas steken, isoleren,… Maar er zijn veel sociale woningen dus dit is een proces van jaren. Ook andere bouwmaatschappijen moeten hun woningen moderniseren en energievriendelijk maken. Dit gaat wel niet van vandaag op morgen. Mensen kunnen dus wel nog in een slechte (sociale) woning wonen. Iemand woonde samen met zijn broer. Hij ging werk zoeken. Omdat hij werkte, verminderde het leefloon van zijn broer. Ik had een invaliditeitsuitkering en kreeg het aanbod om bij iemand in te trekken omdat ik geen geschikt huurhuis vond. Indien ik dit zou gedaan hebben ging mijn uitkering drastisch naar beneden. Mijn zoon woont terug in bij mij. Hij krijgt geen leefgeld van het OCMW want hij doet af en toe interim werk. Toen hij huwde betaalde hij mee de borg. Nu zijn ze uit elkaar. Als hij nu iets wil huren moet hij een nieuwe huurwaarborg aanvragen. Daarvoor moet een advocaat de
toestemming geven omdat hij onder bewindvoering staat. Als ik wil dat mijn zoon een beetje bijdraagt in het huishouden moet ik dit aan de advocaat vragen. Ik heb een Omniopas (1 jaar rijden met de bus) en die kost nu 30€ in plaats van 25€. Dit is echt veel geld voor iemand met een laag inkomen. Het zou beter zijn dat je dit bedrag kan opsplitsen en in delen betalen. Als je moet kiezen om met 30€ een week eten te kopen of een busabonnement dan is de keuze snel gemaakt. Met de farmaceutische kaart kan je korting krijgen bij het aankopen van geneesmiddelen. Maar er is iets veranderd. Er staat nu een vaste huisarts en een vaste apotheker op. Als die toevallig beide in verlof zijn dan moet je alles zelf betalen. Dit vind ik niet goed. Ik vraag me af wat er aan de hand is. Mijn farmaceutische kaart wordt niet uitbetaald. Ik heb nog geld tegoed van vorige maand. Ik heb ook steeds een andere sociale assistente. Ik weet nooit wie ik aan de lijn heb. Ik heb het gevoel dat iedereen daar constant verhuist. Ik heb zeker al 6 of 7 assistentes gehad. Op den duur weet je niet meer bij wie je bent. Het minste wat ze kunnen doen als je veranderd van assistent is toch je verwittigen? Via een brief of een duidelijke telefoon. De Lijn heeft zoveel kortingssystemen dat het niet meer duidelijk is wat goed is en wat minder. En als je een ticket koopt op de bus dan is dat veel duurder dan als je vooraf een ticket koopt aan zo’n paal, met je gsm,… Maar je ziet niet altijd goed waar je een ticket kan kopen. Ze zouden het beter op de buitenkant van de bus zetten. Mijn noodkrediet voor gas vliegt erdoor. Het verbruik gaat enorm snel. 12 € om een uur de oven aan te zetten, het klinkt ongelooflijk. Ik betaal voor 500 liter mazout 200 €. Daar kom ik de winter mee toe. Jammer genoeg valt volgend jaar de premie hiervoor weg. Dan wordt het dus duurder. Recht op arbeid. Sommige mensen hebben geen recht hierop. Ook al zijn sommigen afhankelijk van de RVA toch worden ze uitgestoten op de arbeidsmarkt. Vooral mensen met een psychiatrische problematiek zijn uitgestoten op de arbeidsmarkt. De noden, wensen en mogelijkheden van deze groep mensen komen niet overeen met het aanbod. Het aanbod is te beperkt. Bv enkel beschutte werkplaatsen. Je kan invaliditeit krijgen van de mutualiteit of van de overheid (Zwarte Lieve Vrouwstraat). Van waar je geld komt heeft gevolgen voor je rechten. Ik vind het niet eerlijk dat uitkeringen en het pensioen berekend wordt volgens je vroegere werk. Zo blijf je met een laag inkomen. Invaliditeit van het ziekenfonds wordt berekend op 6 dagen per week. De zondag moet je niet eten? Het bedrag is 66% van je laatste inkomen. Y. oppert het idee dat mensen die een laag inkomen hebben (de maximumwaarde dient te worden vastgelegd) de mogelijkheid moeten hebben om geld te kunnen lenen zonder interest of aan strikt minimale interest. Op die manier kunnen mensen die niets hebben of alles zijn kwijtgeraakt opnieuw beginnen.
I. pikt daarop in en zegt dat mensen op de arbeidsmarkt vaak gediscrimineerd worden omwille van hun uiterlijk (bv onverzorgd gebit,…) Mensen in armoede kunnen dat geld er niet leggen. Ze zouden dat moeten kunnen lenen aan geen interest en dan afbetalen via een afbetalingsplan. Y. is gescheiden en krijgt een invaliditeitsuitkering. Zijn dochter had het op een bepaald moment lastig en ze had bovendien geen inkomen. Hij heeft haar dan eventjes in huis genomen. De instanties zijn dat te weten gekomen en op slag verloor hij een kwart van zijn uitkering. Gelukkig kon zijn dochter terecht bij zijn ex-vrouw. Mocht dit niet het geval geweest zijn dan moest hij zijn dochter op straat zetten. M. haar zus is momenteel dakloos. Ze staat op de wachtlijst voor een sociale woning. Ze heeft kinderen en heeft een tijd in een caravan geleefd. M. wil haar en haar kinderen graag een tijdje in huis nemen maar ze heeft schrik dat zijzelf daardoor in financiële moeilijkheden zal geraken. Nood aan subsidies voor een sociale woning, 636 euro (invaliditeitsuitkering), 195 euro huur, 165 euro elektriciteit en gas, 165 euro water. Rest: 276 euro om te leven. Ik moet 787 euro terugbetalen van het sociaal tarief die ik vorig jaar kreeg en dat werd afgeschaft. Ik kon het in 12 schijven terugbetalen, zonder dat ik moest smeken, zelf opgebeld. Ik ben nu beschermde klant en behandeld met respect. Helaas kom ik niet toe. Geef ons een leefbaar minimum, zodat ik mijn bril kan kopen en de dokter kan betalen. Ik heb nog 11 euro 57 over om van te leven. Minderheidsgroepen worden uitgestoten. Er zijn steeds meer mensen met een laag inkomen. Daardoor verschuiven de grenzen van wie ergens recht op heeft. Mensen met een laag inkomen hebben nu bijvoorbeeld minder ‘voordelen’ omdat er een groep is met nog een lager inkomen. Dit is frustrerend want geen van beide groepen kan echt menswaardig leven.
Aanbevelingen: Mensen met een laag inkomen kunnen geld lenen zonder of aan een minimuminterest tot een bepaald bedrag. Checken bij frank Advocaten zouden verplicht een intensieve cursus moeten volgen rond de leefwereld van mensen in armoede. Checken bij VVSG Lokale besturen stellen iedereen die op hun grondgebied verblijft in staat een leven te leiden dat beantwoord aan de menselijke waardigheid. Via aanvullende steun trekken OCMW’s de laagste inkomens daarom op tot het niveau van de wetenschappelijk gefundeerde budgetstandaard. De aanvullende steun van OCMW’S wordt ook voorzien voor andere groepen dan leefloongerechtigen met een (middelen getoetst) inkomen beneden de budgetstandaard: werklozen, gepensioneerden of mensen met een laag inkomen uit arbeid zelfstandig of in dienstverband).
Het federale niveau zorgt ervoor dat de minimum uitkeringen en de leeflonen worden opgetrokken. Het lokale woon- en energiepremiebeleid wordt verbeterd zodat maatschappelijk kwetsbare groepen er effectief en maximaal gebruik van maken. Het stadsbestuur maakt solidaire woonvormen als groepswonen of –huren mogelijk en vrijwaart daarbij maximaal de rechten inzake sociale zekerheid en sociale bijstand van de bewoners. De lokale overheden zorgen ervoor dat de dienstverlening van haar Woonwinkels wordt uitgebreid met een water- en energieloket, waarvan de werking is afgestemd op de noden van maatschappelijk kwetsbare gezinnen.
Onderwijs Getuigenissen: Mensen doen mee met de werkgroep om verschillende redenen: - om andere mensen wegwijs te maken - om mensen op weg te helpen, drempels te helpen oversteken - om bij te leren, vb. als je het OMNIO-statuut hebt dan heb je ook op dit of dat recht - mensen iets bijbrengen, problemen oplossen - onder het volk komen, niet alleen zitten Eerlijk gezegd is mijn recht op onderwijs geschonden. Ik heb studies gedaan. Ik ben begonnen in het bijzonder onderwijs. Ik ging van de ene school naar de andere. In het laatste jaar kreeg ik mijn diploma niet. Mijn juffrouw kon niet kijken op mij. Ik had er effectief recht op. Ik vind het jammer dat ik geen diploma heb. Mijn verjaardag heb ik nog nooit gevierd. Ik weet niet welke dag het was en om het te weten hoeveel jaar ik ben, moet ik rekenen. Ik wil mijn verjaardag dan ook niet vieren. Iemand hoorde dat leerlingen hun huiswerk nu soms via mail moesten doorsturen naar de leerkracht. Als je geen computer of internet hebt, moet je nablijven of een deel van je pauze opofferen. Zo sluit je terug mensen uit! Mijn zoon is 6 jaar, zit in een grote klas; loopt wat verloren en heeft slechte punten. Hij wil nog niet leren, enkel TV kijken. Misschien is hij nog niet schoolrijp. Leerlingen moeten hun huiswerk soms via mail doorsturen naar de leerkracht. Als je geen computer of internet hebt moet je nablijven of een deel van je pauze opofferen. Zo sluit je mensen uit! ‘Start to surf’ was een project van de overheid. Men wou mensen aan de slag krijgen op de computer en op het internet. Men bood goedkopen computers aan, gratis las en 1 jaar gratis internet. Maar het is niet oke dat men mensen daarna in de steek laat als ze opeens dure specialisten moeten betalen als hun computer daarna tilt slaat. Ik ben nog maar drie jaar in België. Ik heb de taal nog niet geleerd. Ik hoor zeggen dat het heel moeilijk is en ik ben al 50 jaar. Mijn man heeft gezegd dat ik niets zal bijleren. Tien jaar geleden zou ik het wel doen. Het leren van de Koran, 5 jaar geleden, vond ik al zo moeilijk. Ik zou graag Nederlands leren en dat kunnen afmaken. Hetzelfde met foto’s maken. Dat heb ik ook geleerd. Maar ik mag niet van mijn man. Hij zelf kon het ook niet. Hij zegt dat ik daar niets kan leren. Hij wil niet dat ik mijn tijd verlies voor iets nutteloos. Ik ben analfabeet en dat maakt het zeer moeilijk. Het zou goed zijn als ik zelf Nederlands zou kunnen. Ik heb 4 jaar les gevolgd maar het geraakt er niet in. Ik kan tellen, weet wat welke factuur is maar ik kan geen zinnen maken. Als ik naar de markt ga kan ik betalen en weergeven. Een kind mag niet direct naar het BSO gestuurd worden als er problemen zijn.
Ik heb al gevraagd aan het CLB en de school om met mij te praten maar ze willen niet. Misschien moet ik eens met een kinderpsychiater praten. Mijn oudste zoon heeft ook al 2 keer naar een time out programma geweest maar dat vond hij een beetje leuk omdat hij daar 2 sigaretten per dag mocht roken. . Aanbevelingen: Overheden ondersteunen projecten die het oefenen van de Nederlandse taal stimuleren. Lokale overheden maken meer middelen en personeel vrij voor projecten en acties op de school- en klasvloer om schoolteams meer vaardigheden en tools te geven om met de diversiteit van de gezinnen/kinderen om te gaan. Daarvoor werkt de stad en de school coherent samen met begeleidingsdiensten (pedagogische begeleidingsdiensten, Steunpunt Diversiteit en Leren, Centrum Taal en Onderwijs,…) en relevante welzijnsvoorzieningen (vzw Intercultureel Netwerk Gent, de Verenigingen waar armen het woord nemen, KomPas, vzw Jong,…) Stad Gent voorziet de nodige middelen voor een verankering van het brugfigurenproject in het Gentse zorg- en onderwijsbeleid. Concreet betekent dit een regularisering van het bestaande brugfigurenproject in het basisonderwijs en een uitbreiding ervan naar het secundair onderwijs. Elke stad of gemeente maakt een degelijke probleemanalyse van het gelijke onderwijskansenprobleem en betrekt hierbij de ouders. Lokale overheden maken werk van een onderwijspunt dat ouders en leerlingen wegwijs maakt in de bestaande lokale of bovenlokale voorzieningen op het vlak van onderwijs, zoals studietoelagen, welzijnspartners, en financiële begeleiding of ondersteuning. Dit onderwijspunt werkt nauw samen met het OCMW. Stad Gent spreekt zich uitdrukkelijk uit voor het fundamentele recht op onderwijs, ook voor mensen zonder wettig verblijfstatuut. Van het Huis van het Nederlands, de Centra voor Basiseducatie noch van Centra voor Volwassenenonderwijs mag niet verwacht worden dat zij voortaan controle zouden uitoefenen op verblijsvergunningen van kandidaat-leerlingen.
Werk Getuigenissen: Ik heb net gedaan met werken. Straks moet ik terug beginnen. Ik ben eigenlijk verkouden maar ga toch werken want ik ben bang om mijn werk te verliezen. Ik werk in een poetsbedrijf. Vroeger had ik goede uren maar vanwege herstructurering moet ik nu op verschillende plaatsen poetsen. Normaal werk ik ’s morgens in een school en ’s avonds poetste ik bureaus. Nu is mijn contract veranderd en moet ik ’s avonds een half uur wc’s poetsen. Ik heb gevraagd om het half uur te laten aansluiten bij mijn werk ’s morgens maar dat kan niet. Het is moeilijk omdat ik vaak op een andere locatie moet poetsen. Ik werk 6u45 per dag. Normaal ben ik een sterke vrouw maar nu zit ik er bijna door. Moest ik telkens op dezelfde plek poetsen dan zou het wel lukken maar ik moet telkens veranderen van pier naar pol en dat is lastig. Eens ik een vast contract heb zal dat wel veranderen. In het fotoproject vind ik het lastig in de groep. Ik kom dan van mijn werk en ben moe. Ik zou graag ander werk hebben maar dat is moeilijk zonder rijbewijs en auto. Misschien kan ik binnenkort naar een andere kuisfirma, als ze werk hebben tenminste. Maar in de school poetsen vind ik leuk. Ik kan dan met de kinderen praten. Ze troosten als ze het moeilijk hebben. Toen mijn man niet meer werkte, ging ik werken naar de Textielfabriek. Er zijn veel momenten geweest dat ik zonder slaap naar mijn werk ging. Ik mocht eigenlijk niet werken van mijn. Ik ben toch stiekem gaan zoeken, zonder dat hij het wist. Toen ik wist dat ik kon beginnen, heb ik het hem verteld. Ik had een beetje Nederlands geleerd van mijn buurvrouw.
Aanbevelingen: De Stad Gent neemt als grote werkgever en ten aanzien van andere grote werkgevers in Gent een faciliterende rol op om de reguliere tewerkstellingsmarkt en de Gentse werkzoekenden beter op elkaar af te stemmen. Zij zal hierin vooral investeren in de creatie van nieuwe of geoptimaliseerde bestaande arbeidsplaatsen. De lokale overheid en het OCMW investeren volop in sociale economie, sociale tewerkstelling, arbeidszorg, buurtdiensten op wijkniveau en creëren op deze wijze 1000 nieuwe jobs tegen eind 2018. Lokale overheden leveren onderzoek naar en experimenteren met initiatieven rond micro-economie voor maatschappelijk kwetsbare doelgroepen.
Maatschappelijke participatie Getuigenissen: Vanaf mijn scheiding tot nu speelt dit een rol. Ik maakte het op de computer en nam er een foto van. Het toont mijn leven van 2000 tot nu. Het kleine witte puntje in het eerste ben ik. Het zwart is wat ik zag, een zwarte tunnel. Ik stond niet in het centrum. Ik was onevenwichtig. Ik leefde haast niet. Ik moest mezelf versterken. Al wat ik niet kende of durfde: ik maakte in mijn hoofd de klik om het toch te doen. Ik deed het tegengestelde van wat in mijn hoofd zat. Eigenlijk begon ik gewoon terug naar buiten te komen, onder de mensen te komen, ik begon weer mezelf te zijn. Lachen en praten, mensen helpen, mezelf verrijken, van ’t leven weer genieten. Het laatste teken toont hoe ik nu ben. Ik help andere mensen in armoede, ik doe mee in werkgroepen in de vereniging, ik doe vrijwilligerswerk. Ik ben er. Er is wel nog altijd een negatief kantje over? Een mens is nooit perfect. Mensen met beperkingen moeten ook kunnen functioneren in de maatschappij. Graag wil ik begrip voor mensen die niet alles meer kunnen, men zou de verwachtingen die men van mij heeft (op het werk) naar onder bijstellen. Enkele maanden geleden zei een dokter: bij pijn neem je een paracetamol en doe zo uw werk. Dit is onzin want als je de pijn niet voelt, belast je jou lichaam nog meer en het is tegen mijn principe om pillen te nemen om toch maar te kunnen gaan werken, het is een dokter die tegen werklozen is. Hij zei ook: je moet je eigen leven in handen nemen, desnoods begin je maar een frituur…. Wat heeft dat nu met mijn aandoening te maken? Als deze dokter tegen werklozen is, dat twijfel ik er aan of hij mij de juiste medicijnen wil voorschrijven. Met beperkingen moet je meedraaien. Instanties kunnen zich echter moeilijk inleven en dat maakt het mentaal zwaar. Thuis gebeurt het vaak dat ik geen ontbijt neem omdat ik alleen ben. Op vakantie, in groep, vind ik het fantastisch om samen te mogen ontbijten. En op een ander smaakt het beter als thuis. Er zijn clubs voor jongeren en senioren, maar er zijn geen verenigingen gericht op mensen van middelbare leeftijd. Vaak val je als iemand die overdag vrij is van middelbare leeftijd uit de boot, wat activiteiten betreft. Ik vraag geen nieuw initiatief, maar gewoon iedereen toelaten in de dienstencentra zou al een verbetering zijn. Verbinding tussen de mens… Getuigenis sociale uitsluiting: Iemand vertelt dat het niet gemakkelijk is om van een andere stad naar hier te komen en je hier te integreren. Mensen kunnen hard zijn en je geen blik waardig gunnen. Ze oordelen soms op hoe je eruit ziet. Sociale uitsluiting, het gevoel er niet bij te horen is hard. Een mens is een mens. Wie zijn wij om op een ander neer te kijken. We leven van dag tot dag. Mijn zoon wou van alles doen maar het kon niet. Mijn vriend heeft toen wel het reuzenrad betaald. Ik help andere mensen wanneer zij de weg niet kennen naar bestaande voorzieningen. Bijvoorbeeld naar voedselbedelingspunten of naar het OCMW. Mijn buurvrouw heeft het
moeilijk om rond te komen. Ik ben met haar naar het OCMW geweest en donderdag ga ik met haar op stap om haar op de lijst voor een sociale woning te zetten. Ik doe aan veel dingen mee. Participatie is voor mij belangrijk. Ik leer altijd bij, over dingen die ik nog niet weet. Onder de mensen komen doet mij goed. Het krikt me een beetje op.Ik zou me hele dagen vervelen. Het is een leuk tijdverdrijf. Vroeger ging ik ook naar El Ele. Ook gisteren was ik op stap in Gent Dampoort. Ik ruil mogen we dan in april of mei deelnemen aan een goedkope uitstap. Als ik thuiszit, trek ik me veel aan. Daar leer ik bijvoorbeeld bij in welke groenten en fruit vitaminen zitten. Ik leerde bijvoorbeeld dat ananas, pompelmoes en aardbeien goed is tegen vernauwing van de aderen en voor een goede bloedsomloop. Thuis verveel ik me en denk ik aan alles. Maandag en dinsdag ben ik ook op stap geweest. Ik had geen tijd voor het huishouden maar ik heb geen gezin meer. Ik heb alleen gekookt, het huishouden heb ik later gedaan. Als je iets nodig hebt, dan moet je ernaar vragen. De moeilijkheid hier is dat je de wet niet kent, dus je weet niet waar je recht op hebt. Als je het niet weet, kan je er ook niet naar vragen. De hulpverlening is afgestemd op mensen die leven van het OCMW of geen activiteiten en kinderen hebben. Wanneer afspraken worden gemaakt is dat altijd tussen 9 en 17u, bijvoorbeeld thuisbegeleiding. Dat is moeilijk want ik ga naar school, moet stage lopen en kinderen van school halen, koken,… Ik spring makkelijk binnen bij het OCMW om iemand anders te helpen en daarvoor informatie te vragen. Voor mezelf zou ik die stap niet zetten. Het heeft te maken met mijn trots. Er zou beter een sociaal huis zijn, los van het OCMW, waar je allerlei informatie kan vragen. Daar zou ik wel hulp vragen. Het is laagdrempeliger. Het is neutraler. Armoede wordt een stuk tegengehouden door de begeleiding van Beschut Wonen. Zij verzorgen alle administratie en zorgen dat het nergens misloopt. Het is als je dan alleen gaat wonen dat het moeilijk wordt. Ze zorgen wel voor een stuk voorbereiding daarop.
Aanbevelingen: Lokale overheden zorgen ervoor dat in de lokale dienstencentra een voldoende aanbod is voor iedereen. Alle nieuwkomers, dus ook mensen zonder papieren die geen maatschappelijke oriëntatie volgen,worden bij aankomst geïnformeerd over hun rechten en plichten. De lokale overheden realiseren participatie op maat voor haar burgers aan het lokale beleid. Elk beleidsdomein draagt hiervoor de eigen verantwoordelijkheid. De lokale overheden bieden financiële ondersteuning aan bewonersgroepen in de sociale huisvesting. Sociale huisvestingsmaatschappijen ontwikkelen volwaardige participatieplannen waarbij in belangrijke mate aandacht wordt geschonken aan de noden van de meest kwetsbare sociale huurders.
Lokale besturen houden bij hun dienstverlening actief rekening met laaggeletterden. Dit betekent: eenvoudige formulieren, heldere informatie, heldere en korte procedures. Er wordt gebruik gemaakt van logo’s, foto’s, e.d. De dienstverlening die lokale besturen aanbieden via e-loketten moet aanvullend zijn op de klassieke dienstverlening via fysieke loketten en mag deze niet vervangen. Maatschappelijk kwetsbare bewoners kunnen terecht bij een laagdrempelige gemeentelijke dienst voor administratieve ondersteuning (telefoneren naar diensten, begrijpen en schrijven van brieven, invullen van documenten, informeren over rechten, begeleide doorverwijzing naar de juiste dienst, …) De OCMW’s garanderen hun maatschappelijk werkers voldoende tijd voor een kwalitatieve dienstverlening zodat de rechthebbenden op maatschappelijke dienstverlening kunnen rekenen op ene persoonlijke benadering, een sociale activering, een volledig rechtenonderzoek en nazorg. Steden en gemeenten beschikken over ene leerplan dat bepaalt hoe medewerkers die met de burger in contact komen, opgeleid, ondersteund en begeleid worden om maatschappelijk kwetsbare mensen op een respect- en kwaliteitsvolle manier dienstverlening te verschaffen. In elke gemeente moet er een geïnterneerde basisvoorziening worden uitgebouwd. In zo’n centrum is er een aanbod van ontmoeting, vrije tijd en vorming. Bij een hulpverlener kan men er terecht met allerhande vragen en problemen. Mensen krijgen er informatie over het bestaande dienstverleningsaanbod. Samen komen de bezoekers van de geïntegreerde basisvoorziening op voor hun rechten. De stap naar het OCMW is dikwijls zeer groot en daarom blijven mensen te lang met problemen zitten en worden de problemen groter. Daarom moeten OCMW’s zelf op zoek gaan naar rechthebbenden op maatschappelijke dienstverlening. OCMW’s moeten daarom netwerken uitbouwen van mensen en organisaties, die het aanbod van OCMW’s bekend maken en problemen aan het OCMW signaleren. Lokale overheden brengen maatschappelijk kwetsbare mensen samen om de dienstverlening op continue basis zowel te evalueren als te verbeteren. Lokale overheden investeren meer in schuldbemiddeling en schuldpreventie.
Gezondheid Getuigenissen: Waar vinden we correcte info over de (on)schadelijkheid van gsm-straling, zowel straling van de masten als van het toestel zelf? Hopelijk betere bescherming dan bij het roken. Men weet al lang dat passief roken schadelijk is. Nu is er een wetgeving die roken op de werkvloer, horeca en openbare gebouwen verbiedt. Kon men deze maatregel niet 20 of 30 jaar eerder genomen hebben? Hopelijk is men alerter voor gsm-straling. Ik ben bezorgd dat we terug 20 of 30 jaar gaan moeten wachten op maatregelen. Bovendien vindt de groep het wel straf dat deze gsm-masten vooral terug te vinden zijn op sociale woningen. Ik wou alle medicatie eens tonen dat ik de afgelopen maanden heb moeten slikken. Omdat het er zo veel zijn kreeg ik last van mijn maag en op den duur had ik maagzweren. Nu kan ik gelukkig afbouwen. Van de dokter moet ik vrolijk zijn, positieve dingen zien, leuke dingen doen zoals gaan wandelen, op bezoek gaan,… Jammer genoeg kan ik dan niet over mijn problemen praten. Mensen roddelen veel en de hele buurt zou het weten. Als je leeft in armoede dan zit je vaak in een kringloop. Je wilt graag gezond leven maar het kost je meer, je wil je huis verbeteren maar daarvoor heb je extra geld nodig, omdat je de verbouwingswerken niet kunt betalen heb je hogere kosten aan elektriciteit,… In de mate van het mogelijke blijf ik ervoor kiezen om gezond te leven en fruit te kopen dan mijn verbouwingswerken verder te zetten. Mijn fysieke beperking zorgt al 4 jaar voor een papierwinkel, adviseurs bezoeken en afwijzingen omdat fybromyalgie en CVS niet zichtbaar zijn. Alles moet bovendien op 5 à 10 minuten besproken worden voor een eventuele aanvaarding. Het geeft je stress. Deze stress kan er door andere zorgen soms niet meer bij genomen worden en dat zet zich dan weer op het lichaam. Fibromyalgie kan niet meer genezen worden maar zo weinig mogelijk stress kan de klachten wel minderen en stabiel houden. Ik heb het heel druk. Ik ben gescheiden en alleenstaande mama van 2 kinderen van 8 en 14 jaar. Ik moet alles alleen doen en heb geen tijd om foto’s te nemen. Nu heb ik problemen met mijn oudste zoon. Hij wil zijn eigen gedacht doen en denkt dat hij het beter weet. Hij zit in de puberteit en we hebben steeds ruzie. Bovendien zeurt hij veel en wil hij dat alles voor hem gedaan wordt. Ik tracht grenzen te trekken maar via tussenpersonen zoals zijn grootouders krijgt hij steeds zijn zin. Soms wordt het me te zwaar. Zijn vader kijkt er niet naar om. Zijn kinderen zijn 2 maanden weggeweest in de zomer en hij heeft niet 1 keer gebeld. Ik probeer alles te doen om mijn kinderen gelukkig te maken. Maar soms maakt mijn zoon me zo kwaad dat ik pijn krijg in mijn darmen. Ik ben 5 jaar geleden gescheiden. Al 7 jaar ben ik diabetes patiënt en eet ik geen suiker. Om de 3 maanden moet ik op controle bij de dokter. Ik geef mezelf 2 keer per dag insulinespuitjes. De verpleegster van het wijkgezondheidscentrum is gedurende 1 maand langs geweest om me dit te leren. Wat zeer moeilijk is voor ons is dat we de taal niet spreken. Het houdt ons achter. Ik kan bv niet bellen naar de dokter. Ook onwetendheid en geldgebrek zorgt ervoor dat er niet te snel
naar de dokter wordt gegaan. We hebben ook niet meer de leeftijd om nederlands te leren. De lessen zijn te moeilijk en we hebben moeilijkheden met onthouden. Ik ga naar een gewone huisarts want in het wijkgezondheidscentrum is het vol op dit moment. Het zou goed zijn mocht er ook een tandarts in het wijkgezondheidscentrum zijn. Ik zou dan ook meer gaan. Anders heb je overal een afspraak maar dan is alles op 1 plaats. Ik heb er nood aan om ergens dingen te kunnen vertellen. In mijn vaderland hebben we geen rechten. Als je dan naar België komt leer je nieuwe mensen en diensten kennen. Hier leer je dat er diensten zijn waar je terecht kan als je problemen hebt en wat je dan kan doen. Je leert je rechten kennen waardoor men soms beslist om uit elkaar te gaan. Men laat zijn gezin in de steek. Mijn werkplaats zegt dat ik te traag werk en daarvoor ben ik heel kwaad. Normaal doe ik mijn werk graag en goed maar nu ben ik op. Als ik heel vlug werk dan is het niet goed gedaan. En ik weet dat ik mijn werk moet doen en hoe. Daarom was ik ook zo geschrokken. Ik werk daar ook al 6 maanden en was voor de 1e keer 10 minuten te laat. Ze waren de ganse dag vies en hebben het me doorgestoken. Ik moet wel 3 bussen nemen om er te geraken. Ik heb al gepraat met hen want het kan toch iedereen overkomen om eens te laat te zijn. Aangezien ik halftijds werk heb ik zo’n blad met witte vakjes waarop ik elke keer moet invullen hoe lang ik gewerkt heb die dag. Maar wat moet ik invullen nu ik ziek ben? Mijn huisdokter liet me altijd wachten en nam andere mensen via een andere deur voor. Ik maak me veel zorgen maar wil dit niet tonen aan de buitenwereld. De dokter zegt dat ik alles opkrop. Maar hoe meer ik dat doe, hoe zieker ik word. Ik moet erover praten maar dat is niet gemakkelijk. Ik kan haar toch niet altijd lastig vallen. Als ik iets durf vertellen tegen iemand van bv mijn schoonfamilie dan kan ik op weinig begrip rekenen. Iedereen heeft problemen, zeggen ze dan. Het is ook moeilijk om met anderen te praten over je problemen. Ik ga niet naar de dokter omdat ik me geen medicatie kan permitteren. Omdat ik bang ben voor de gevolgen van het doktersbezoek. Normaal moest ik in het ziekenhuis blijven maar ik ben weg gegaan. Dat is allemaal luxe voor mij geworden. Vaak zijn standplaatsen voor gehandicapten te klein. Het is heel vervelend om daar steeds mee geconfronteerd te worden. Deze zou breed genoeg moeten zijn en je hebt plaats genoeg om een rolstoel uit de wagen te halen. M. heeft overigens vernomen dat je in sommige gemeentes met een gehandicaptenkaart nog moet bijbetalen voor een parkeerplaats. Dit vindt hij niet eerlijk want je hebt al genoeg andere kosten. Dit mag in Gent zeker niet in voege treden. Ik ben nu al 4 jaar bezig met een aanvraag voor een gehandicaptenkaart. Als fibromyalgie- en CVS-patënte kom je hiervoor blijkbaar niet in aanmerking. Terwijl ze deze kaart wel goed zou kunnen gebruiken omdat ze het zich op sommige dagen niet kan permitteren om lang tel lopen. Op mijn 23ste had ik vijf kinderen. Toen ik 27 was zijn mijn man en uit elkaar gegaan. Ik was sinds mijn 15de getrouwd. Ik wil graag in een andere woning wonen. De trappen zijn zeer
moeilijk voor mij. Ook de huur is zeer hoog, 500 euro per maand. Dat terwijl de kosten daar nog niet bij zijn van elektriciteit en water van 150 euro. De nierdialyse kost ook veel geld. De mutualiteit betaalt niet alle kosten terug. Om de twee maanden moet ik 500 euro betalen. Ik heb een afbetalingsplan. Voorlopig heb ik met mijn kinderen geen problemen maar ze zijn nog klein. Ik weet niet hoe het zal zijn als ze groter zijn. We proberen ze te stimuleren om naar school te gaan. Bijvoorbeeld als ik ziek ben, dan speel ik doktertje met mijn dochter en vraag haar of ze dat later ook zou willen doen. Dan zegt ze dat ze later dokter wil worden. Ikzelf ga ook naar school, dus geef ik ook wel het voorbeeld. Ze leren nu schrijven. Mijn dochter doet het heel goed en ook mijn zoon doet nu beter zijn best. Ik maak me vlug zorgen. Vroeger nog meer maar gelukkig zijn mijn oude problemen nu opgelost. Maar nu zijn er andere, mijn zonen zitten in hun puberteit. Mijn oudste zoon gaat niet graag naar school maar mag nog niet naar het deeltijds onderwijs. Iedereen die dat doet krijgt er achteraf spijt van, dus zou ik liever hebben dat hij dat niet doet. Mijn zoon neemt Relatine, zo wordt hij wat rustiger en kan hij zich beter concentreren. Vroeger sportte hij veel maar heeft daar nu geen tijd meer voor. Hij heeft een liefje en gaat met andere jongeren uit de Wondelgemstraat op stap. Deze jongeren gaan niet meer naar school. Hij is wat naïef en gelooft anderen makkelijk. Hij ziet niet hoe bepaalde keuzes heel wat negatieve gevolgen met zich mee kunnen dragen. Mijn andere jongen wel, die denkt meer aan zichzelf en is gefocust op wat goed is voor hem. Hun vader denkt er hetzelfde over en steunt mij. Het is hier net Hotel mama. Ze komen eten en slapen wanneer ze willen. Ik koop voor mezelf nooit schoenen die duurder zijn dan 50 euro. Mijn kinderen vinden dat bedrag zelfs te laag voor hun schoenen. Ik probeer veel met hem te praten maar hij luistert niet. Soms word ik ook kwaad. Gelukkig heb ik maar 2 kinderen. Waren het maar dochters dan konden ze op hun zestien trouwen. Hij heeft een liefje van 13 jaar. Ze belt veel. Ik heb zijn gsm afgenomen. Voor alles is er een tijd. Nu is het tijd om te studeren. Ik ben ook jong geweest en weet dat het moeilijk is om dat te aanvaarden. Ik ben onlangs naar de Sleutel geweest om mijn zoon te confronteren met mogelijke gevolgen van op het verkeerde pad te leven. Hij rookt al, hij spijbelt,.. Gelukkig belt de school om te verwittigen dat hij spijbelt. Want hij komt dan zogezegd na school thuis en zegt dat hij naar school is geweest. In de Sleutel heb ik de tip gekregen om goed gedrag te belonen. Dus heb ik zijn laptop en gsm weggenomen. Als hij nu twee weken flink is dan mag hij 1 uur buiten. Ze hebben ook gezegd dat ik veel moet herhalen maar ik heb het gevoel dat het niet helpt.
Aanbevelingen: Parkeerplaatsen voor gehandicapten zijn groot genoeg en altijd gratis. Bewoners die in een kleine straal rond gsm masten wonen worden goed geïnformeerd over de eventuele gevaren. Er wordt preventief gewerkt naar maatschappelijk kwetsbare groepen (en meer bepaald naar de allochtone gemeenschap) rond suikerziekte en gezond eten.
In elk wijkgezondheidscentrum is een dokter, verpleegster, kinesist, tandarts, diëtiste,… zodat alle basishulpverlening zich situeert binnen 1 huis. Zowel in stedelijke als rurale gebieden stimuleren lokale besturen de opstart en werking van wijkgezondheidscentra. Sociale werkplaatsen houden rekening met mensen hun situatie en ondersteunen hun werknemers met raad en daad via de sociale dienst. Er is een duidelijk meldpunt voor klachten en mensen vinden de weg er naartoe. Mensen uit kansengroepen worden duidelijk geïnformeerd over hun rechten en plichten als ze door ziekte uitvallen uit het reguliere circuit. Lokale overheden voorzien de nodige ruimte voor experimenten, innovatie, onderzoek en pilootprojecten. Zij zetten gericht middelen in om tot nieuwe oplossingen te komen en voorzien beleidsruimte voor de duurzame verankering van goed bevonden praktijken. Lokale besturen spreken zich uitdrukkelijk uit voor het fundamentele recht op onderwijs, ook voor mensen zonder wettig verblijfstatuut. Van het Huis van het Nederlands, de Centra voor Basiseducatie noch van Centra voor Volwassenenonderwijs mag niet verwacht worden dat zij voortaan controle zouden uitoefenen op verblijfsvergunningen van kandidaat-leerlingen.
Gezond leefmilieu Getuigenissen: Wat levert het allemaal op? Sorteren, groene energie,…? De kleine man doet zijn best en de grotere bedrijven trekken er zich niets van aan. Denk aan de spreuk: een beter leven begint bij jezelf. Probeer zelf een kleine bijdrage te leveren aan bijvoorbeeld een beter milieu. Als niemand zich ergens iets van aantrekt geraken we nergens. Water uit de kraan = minder flessen = minder verbranding = gezondere lucht. Wij, arme mensen, zijn wel bezig met het milieu maar we hebben geen geld voor al die energiebesparende maatregelen. Weg…. Naar de rust toe. Weg…. Van lawaai, dagelijkse drukte, stress, chaos,… Weg…. Gratis en voor niets! Weg…. Genieten van de natuur.
Aanbevelingen: Via wijkgebonden participatiebudgetten geven bewoners mee vorm aan de leef- en woonkwaliteit van buurten en wijken. Lokale besturen versterken het imago van achtergestelde buurten en wijken o.a. door in te zetten op aanwezige troeven en vorm te geven aan een door de bewoners gedragen wijkidentiteit.
