Voordracht van oma Aloyse bij het afscheid van Koen in Bergerbos Liefste Koen
negende jaargang
nr. 32
Je zag me vaak aan de grote tafel bezig met het schrijven over wat ik mee maakte met Lara, Nikki, Loek en Freek. Dan zei jij: ben je weer met je hobby bezig? Denk je dat Lara, Nikki, Loek en Freek dat ooit gaan lezen? Maar nu is alles anders, Koen je komt niet meer thuis, niet te voet of met de skeelers en soms met een grote bos bloemen. Dat laatste deed je al toen je in Geldrop naar school ging. Sjef en ik waren blij toen je geboren werd; het ging echter allemaal zo snel dat er geen arts of verpleegkundige bij was. We moesten jou samen ter wereld brengen en waarna we Esther wakker maakten om te laten zien dat zij een broertje gekregen had. Je was een gezonde baby met pikzwart haar. Esther wilde je steeds vastpakken en zag jou als haar pop. Na 14 dagen ging Esther naar school en Sjef weer naar Philips en wij bleven overdag de eerste 5 jaar samen alleen thuis tot je naar school ging. Vanaf 2 jaar deden we samen koffie drinken, veel lachen en praten. Ik liet je met 4 jaar nog niet naar school gaan, we konden elkaar niet missen. Je vroeg 's morgens aan mij wat ik ging doen en dan sjouwde jij met je speelgoed ernaar toe. En zo waren we altijd samen en we kletsten wat af. Het gezin van tante Toos werden jouw beste vrienden en daar was je 2e thuis. Je logeerde er regelmatig en werd er verwend met veel liefde en aandacht door peetoom en peettante en de kinderen. Je had veel fantasie en interesse in flora en fauna. vanaf 3 jaar ging je stripboeken kijken en leerde daar veel van wat er in de wereld plaatshad. Stripboeken ben je je hele leven blijven lezen tot het laatst toe. Je kon ook prachtig tekenen en maakte zelf stripverhalen. Met 3 jaar werd je bewust vegetariër toen tante Cisca bij ons jouw haantjes slachtte. De konijnen,schapen, kippen en zelfs de kikkers maakte jij tam. Thuis speelde je veel met stokken uit het bos en toen je met 5 jaar naar school ging nam je die mee. Andere jongens begonnen dat ook te doen, werd het een probleem en moest de juffrouw ingrijpen. Niemand mocht nog stokken mee naar school nemen. Echt graag ben je nooit naar school gegaan; we woonden tegenover de school en als deze uit was; dan was je als eerste thuis. Tussen de middag speelden we een spelletje of als het gevroren had gingen we schaatsen op de vijver van de Witte Paters.
september 2011
In verband met het overlijden van Koen van Aloyse is deze Bommeltjeskrant volledig aan hem gewijd.
Lieve Familie , Het is voor ons een verdrietig maar ook een warm gevoel dat deze speciale Bommeltjeskrant wordt gemaakt over onze lieve Koen. Verdrietig omdat we Koen zo enorm missen, maar we hebben ook een warm gevoel dat we een familie hebben zoals de Bommels. Dat hebben jullie laten blijken door de vele reacties. Het doet ons goed dat de Bommeltjes zo met ons meeleven; we hebben heel veel kaarten, mailtjes en brieven gekregen en ook verhalen over wat men met Koen heeft meegemaakt. We bedanken jullie daarvoor allemaal heel hartelijk. We hebben heel veel leuke herinneringen aan Koen; hoe hij in zijn jeugd zo een lief en speciaal manneke was. Met deze gedachten proberen we de draad weer op te pakken. Sjef en Aloyse en ook namens Esther, Paul, Lara, Nikki, Loek en Freek 1
Je kreeg vrienden en met 7 jaar ging je bij de voetbalclub en ging je op pianoles. Je was een familie mens en ging altijd mee als we op bezoek gingen Met 9 jaar begon je met bonsai; de meeste boompjes staan in de tuin bij ons en sommige zijn nu 30 jaar en ouder. Je ging bij het schaken toen je 10 jaar was en was in de kortste keren de beste en won de beker. Esther was 4 jaar ouder dan jij en speelde liever met haar vriendinnen dan altijd met haar kleine broertje. Je was een sociale jongen; voor de eendjes van een 80 jarige buurvrouw ging je elke dag voer uit de sloot halen en voor een blinde buurman stond je altijd klaar. Toen je naar Strabrecht College ging heb je jarenlang een blinde jongen uit Heeze met de tandem opgehaald. Je bracht hem ook mee naar ons en naar tante Miet en leerde hem allerlei dingen uit de natuur. Je was een sloddervos, ruimde nooit iets op en dat is zo gebleven. Toen je de eerste tijd in Geldrop naar school ging fietste ik je vaak tegen en als je me van verre zag aankomen begon je al hard "Aloyse" te roepen en zwaaide je met beide handen. Na de Havo ben je naar het VWO gegaan en daarna in Delft gaan studeren en in Rotterdam gaan wonen samen met je neef Karel. Je kreeg er vrienden en je richtte voor hen een voetbalclub op. Het zijn vrienden voor het leven zei je 8 jaar geleden nog tegen mij. Je leerde Suzanne kennen en jullie kwamen samen dikwijls op Sterksel. Toen bijna 9 jaar geleden Lara werd geboren gingen we meteen op bezoek en haalden we je in Tilburg op het station op. Je had 2 grote bossen bloemen, één voor Esther en één voor mij en zei je: als iemand het verdient om oma te worden dan ben jij dat. Ook met de geboorte van Nikki was je superblij en Nikki was tot het laats toe je beste maatje. Toen Esther en Paul Sterre hebben moeten afgeven heb ik je zien huilen en dat gebeurde niet vaak, dit werd je teveel. Met Esther had je een goede band. Toen de eeneiige tweeling Loek en Freek geboren werd vond je dat heel bijzonder.
Verhaaltje van Opa Sjef voor de kleinkinderen bij het afscheid van Koen in Bergerbos
Koen zijn tuintje Zoals Oma Aloyse zo net verteld heeft is ome Koen toen hij zo oud was als Lara met bonsai begonnen Dat is een Japanse manier van boompjes kweken waarbij deze heel klein blijven. We haalden struikjes uit de heg bij de Witte Paters en van een broer van onze buurman kreeg hij planten welke mislukt waren. Ook kreeg hij van mij buxusplantjes. Op Sterksel had oom Koen al zijn eigen tuintje. Hij moest de boompjes regelmatig snoeien en niet alleen de takjes maar ook de wortels om de boompjes klein te houden. Daarvoor moest hij de boompjes uit de pot halen. Hij draaide koperen draadjes om de stammetjes en de takjes zodat ze de juiste vorm kregen. Toen we naar Nederweert verhuisd zijn moesten de boompjes van Koen ook mee en kreeg hij weer zijn eigen tuintje. Als hij thuis kwam uit Rotterdam en later uit Roermond was het eerste wat hij deed naar zijn tuintje gaan kijken. Oma Aloyse zorgde er wel voor dat zijn boompjes op tijd water kregen. Maar ome Koen was op het laatst zo in de war dat hij niets meer aan zijn boompjes gaf. Lara , Nikki , Loek en Freek , jullie krijgen nu het tuintje van Koen. Jullie mogen er spelen. Loek en Freek mogen er met de schop zand scheppen en ravotten.
Koen, je was een fijne jongen en zo zullen we je ook altijd blijven herinneren. Sjef en ik hebben veel leuke dingen met je mee gemaakt en zijn trots op jou als onze zoon. Je was voor Esther een vertrouwde broer. voor Paul een ideale zwager en voor Lara, Nikki, Loek en Freek de enige superlieve oom. 2
geopereerd was kwam hij in het ziekenhuis met een leuk, zelf gemaakt stripboekje. Wat een talent. We zijn verschillende keren met Sjaan, Anny, Aloyse en ons gezin op vakantie geweest in België op een boerderij. Koen, Judith en Ilse, de drie jongsten speelden erg leuk samen, maar Laurens was zijn grote idool en hij was graag zo dicht mogelijk bij hem. Laurens was erg ziek en moest heel veel en lang overgeven, waarom dat zeggen we maar niet, maar Koen bleef tegen hem aan staan. We riepen: kom maar Koen, maar nee hoor, hij bleef bij zijn maatje. Voor tante Sjaan was hij bijzonder lief en altijd gebleven. Toen ze ziek werd ging hij vaak naar haar toe en ging met haar in de rolstoel wandelen om in de stad een ijsje te eten of wat te drinken. Maar ja, ze smokkelde ook voor hem vanuit Suriname een schildpadje mee, dat toch echt niet mag. Voor zieke en oudere mensen had hij een zwak en kon er erg goed en lief mee omgaan.
Ons petekind Ik wil graag herinneringen opschrijven over Koen wat wij met hem beleefd hebben. 27 Maart 1972 werd ons petekind geboren. We vonden het een prachtig kind met gitzwarte haren en donkere ogen. Als klein manneke vond hij het erg leuk om jarig te zijn, natuurlijk voor de cadeautjes. De eerste jaren waren het peuter en kleuterspeelgoed. Weer wat later een voetbal want voetballen dat vond hij erg leuk, we zijn dan ook een keer naar een wedstrijd gaan kijken en hij liet ons zó goed merken dat hij blij was dat we er waren. Weer later werd het playmobiel. Daar kon hij ook zo mooi mee spelen met zijn eigen fantasie en vertelde ons er over. Altijd begrepen we het niet maar dat gaf niets want we vonden het leuk. Later was zijn wens om stripboeken te krijgen, vooral van Suske en Wiske, voor ons gemakkelijk. Toen hij volwassen was vond hij dat jarig zijn helemaal niks. Maar 27 maart was een datum die we niet vergaten en nooit zullen vergeten. Dan belde ik hem op of stuurde een kaart.
Gerrit en ik hebben het altijd fijn gevonden zijn Peetoom en Peettante te mogen zijn, en die herinnering willen we blijven koesteren Toos en Gerrit.
Falen, dat was iets wat niet bij Koen hoorde en hij zorgde er wel voor dat dat ook niet gebeurde. Daar wil ik enkele leuke anekdotes overschrijven. Koen was ongeveer 3 of 4 jaar en kon nog steeds niet fietsen en probeerde het ook niet. Ik zei tegen hem, zal ik jou eens leren fietsen? Nee, zei Koen, dat doe ik niet, dat doe ik pas als ik het kan. Esther en Koen zouden samen naar ons toe komen, Esther op het paard en Koen met de fiets. Esther kwam als eerste aan en zei: Is onze Koen nog niet hier? Daar begreep Esther niets van en we waren allemaal ongerust. Na een poos kwam Koen er aan, ik liep hem snel tegemoet en zei: maar jongen toch was je verdwaald? Hij moest alle moeite doen om niet te huilen, maar deed dat niet en zei: Sommigen fietsen over Maarheeze en anderen over Someren. Toegeven, dat nooit! Een andere keer moest hij verkeersexamen doen en Sjef had zijn rijbewijs laten verlopen en moest opnieuw op rijexamen. Ik zei tegen Koen, denk jij dat jullie allebei slagen? Hij zei: ik denk dat ik wel slaag en als Sjef niet slaagt dan komt het doordat hij niet overdreven in de spiegel kijkt. Ook Sjef mocht niet falen bij hem. Koen kon soms héél eigenwijs zijn, maar daar hadden we geen last van maar vonden het meestal wel grappig. Voor wij naar Suriname op vakantie gingen kregen wij een heel mooi stripboekje, door Koen zelf getekend en geschreven, heel mooi en komisch, dat we nu natuurlijk nog eens gelezen hebben. Ook toen Gerrit
3
Koen was hier consequent mee bezig, maar werd onvoldoende begrepen, ook niet door mij. In die zin kwam hij dan eigenwijs over. Maar gelukkig kennen de meeste van ons Koen als iemand die nooit iemand veroordeelde, ieder in zijn waarde liet, veel begrip had voor anderen, maar vooral iemand die zeer beminnelijk was. Hij had ook een bijzondere gave om met kinderen om te gaan en in zijn ogen zag je echte liefde. Kijk maar naar die foto van hem samen met Meintje van bijna 1 jaar oud. Koen was iemand om van te houden en het doet heel veel pijn te weten dat hij door zijn ziekte vervreemde van zichzelf. Maar met dierbare herinneringen en warme gevoelens blijft hij een plek in mijn hart houden.
Koen Koen is voor mij meer dan dierbaar en vooral als zoon van mijn lievelingzus en liefste neef van Kris. Omdat Aloyse en ik sinds onze kinderjaren een innig contact hebben gehad en nog hebben, ben ik tot op zekere hoogte met zijn wel en wee meegegroeid. Directe ervaringen met hem persoonlijk heb ik minder, omdat ik natuurlijk niet in de buurt woon en niet zoals ons Toos de leuke ervaringen van samen surprise vieren e.d. heb meegemaakt. Maar als we vroeger in Sterksel op bezoek waren, dan had Koen altijd al zijn plannen klaar met Sandra en Kristel en dan zag je ze gewoon niet meer. In die eerste periode hadden vooral Sandra en Koen een klik met elkaar, want ze hielden allebei van uitdagingen, spannende avonturen, de natuur in en ook wel kattenkwaad uithalen. Sandra en Kris vonden het ook altijd leuk om bij Aloyse en Sjef te logeren en vooral om met Koen te spelen. Toen Koen verhuisde naar Rotterdam, kregen Kris en hij een speciale band met elkaar. Ze gingen allebei wat meer op de alternatieve toer, waren wars van "zoals het hoorde" en vonden elkaar. Het was zo mooi om te zien hoe ze elkaar waardeerden, nooit veroordeelden en begrip hadden voor elkaars zienswijzen. Maar vooral dat ze er voor elkaar waren en op elkaar konden rekenen. Dat was absoluut wederzijds. Koen had een goede band met de Bommelfamilie, dat is toch bekend? Hij was er altijd als de familie bij elkaar was om iets te vieren en helaas de laatste tijd vaak om afscheid te nemen. Maar je trof hem ook vaak bij ons Sjaan, bij onze Ties en ongetwijfeld ook bij andere Bommels in de verpleeghuizen. Dat zegt toch iets over Koen? Koen was vooral iemand die trouw bleef aan zichzelf. Hij had o.a. zijn eigen ideeën over de aarde, hoe die zich ontwikkelde en de rol van de mens op het gebruik van de aarde. Hij was in zijn denken heel vooruitstrevend en omdat hij luxe, gemak en materie niet belangrijk vond, stond hij in zijn maatschappijvisie op een eenzame hoogte. Maar toch... vaak bekruipt mij ook het gevoel dat we onzorgvuldig met onze aardbol omgaan en dat materieel gewin en rijkdom e.d. een grotere rol spelen. En hoe vanzelfsprekend is het niet geworden om kostbare energiebronnen uit andere continenten weg te halen en natuur hiervoor op te offeren? Ja,
Joke
4
5
dan dat we altijd voorzichtig moesten zijn en nooit met vreemde mannen mee moesten gaan. De verantwoordelijke, bezorgde, grote neef.
Koen Toen ik besloot een stukje over Koen te schrijven, ben ik eerst eens goed gaan nadenken over welke Koen dat zou gaan; de volwassen Koen of de Koen van vroeger? Ik koos voor de Koen van vroeger omdat dit voor mij de Koen was met wie ik het beste overweg kon. Die in mijn ogen gelukkig en ongecompliceerd was. Niet dat je dat als kind zo ziet, het is meer dat je daar later zo op terug kijkt. Dat ik vooral veel had met de Koen van vroeger, heeft overigens alles met mijzelf en mijn hang naar gemak en ‘lang leve de lol’ te maken en niets met de volwassen Koen met wie ik het soms moeilijk vond om mee om te gaan. Ik heb een meer dan grote bewondering voor zijn idealen en principes, die voor een deel ook de mijne zijn. Waar bij mij daar echter de gemakzucht weer om de hoek komt kijken, stond hij er vierkant en compromisloos achter. Helaas maakte hij het zichzelf daarmee niet gemakkelijk. Maar ik ben ervan overtuigd dat juist mensen als Koen het verschil maken, de wereld kleuren en beter maken en ervoor zorgen dat er dingen veranderen op het gebied van dierenleed en milieuproblematiek. Daarom een hele diepe, welgemeende postume buiging van mij naar de volwassen Koen toe. Hij was een neef om trots op te zijn!
Ons ‘magnum opus’ was wel de geënsceneerde inbraak bij tante Miet en ome Louis. Daar waren we heen gefietst in de hoop er in de hooizolder te mogen spelen. Helaas waren ze niet thuis, waarop wij besloten dan maar ‘inbrekertje’ te spelen. Met een stuk ijzerdraad wisten we de voordeur - die waarschijnlijk nooit werd gebruikt - heel gemakkelijk open te krijgen. We gingen naar binnen, trokken laden open, legden Mariabeelden op de grond, haalden het tafelkleed van de tafel en maakten kortom een vreselijke bende die een echte inbreker waarschijnlijk nooit zou maken. We verstopten ons op zolder omdat we daar goed konden zien wanneer de Opel Kadett van tante Miet en ome Louis weer aan zou komen rijden. Intussen kletsten we wat en bladerden door de stapels oude ‘Voetbal Internationals’ die er lagen. Wat was het leuk en ontzettend spannend om daar in ons kraaiennest te wachten op onze oom en tante, ons verkneukelend om wat we hadden gedaan. Toen ze dan eindelijk thuis kwamen, wachtten we een paar minuten om vervolgens grijnzend naar beneden te rennen en ‘grapje!’ te roepen. Tante Miet en ome Louis bleken echt geschrokken te zijn, maar konden er gelukkig wel meteen om lachen. We hielpen met opruimen, kregen een 7UP en gingen daarna alsnog in het hooi spelen.
De Koen van vroeger en ik waren maatjes. Partners in crime. Allebei dol op voetbal, ondernemend en ondeugend en daarin vonden we elkaar. Kris en ik logeerden vroeger vaak in dat geweldige huis in Sterksel met die oneindige tuin die in onze ogen wel heel dichtbij het beeld kwam van hoe het paradijs eruit moest zien. Koen die een keer een soort heuse stormbaan compleet met hindernissen door de tuin had gemaakt voor ons. Het zwiertouw in de boom waarmee je vast en zeker naar de wolken kon zwieren. De bonsaiboompjes. De tamme kauw. Koen die piano voor ons speelde.
Dankzij Koen heb ik geweldige jeugdherinneringen aan heel erg veel plezier, aan avontuur, aan zomers die niet op leken te houden, aan strooptochten door de bossen en aan een wereld die aan onze voeten lag. En daar ben ik hem ongelooflijk dankbaar voor. Jeugdherinneringen blijven, en daarmee blijft Koen ook voor altijd bij me. Sandra van Joke
En dan de lange fietstochten die we maakten in de zomerhitte, zwerftochten welhaast. Langs weilanden waar we onder de sproeiers gingen staan om af te koelen. Voorzichtig met het schrikdraad. Door de bossen die in onze ogen oneindig groot waren waar Koen ons wees op enorme mierenhopen, vogelnesten en sporen van dieren. Koen die met ons naar het zwembad fietste. Op de terugweg fietsten we door het bos en werden we aangesproken door een ‘enge man’. Koen die dat gesprek meteen afkapte, snel met ons doorfietste en ons later probeerde uit te leggen wat de bedoelingen van dat soort mannen kunnen zijn. Toen hij uit onze reacties begreep dat wij op dat punt nog niet waren voorgelicht door onze ouders, wilde hij ondanks ons aandringen niet meer uitleggen of vertellen - want dat moesten onze ouders zelf uiteraard doen -, behalve 6
Vlinderman Dierbare familie van Koen, De laatste keer dat we elkaar zagen en naar de dierentuin gingen, was die dag dat het meer dan 30 graden was, een maandag. Zo'n dag dat ze op het nieuws waarschuwen dat bejaarden binnen moeten blijven. Desalniettemin wilde Koen naar de vlinderkas. Hij is serieus gek, dacht ik. Het was waarschijnlijk 45 graden in de kas, en er was geen mens te bekennen. Imre vond de vlinders even mooi als oom Koen, maar het zweet liep in straaltjes over zijn gezicht. Koen, zullen we alsjeblieft gaan? Hij keek me niet-begrijpend aan. De vlinders zijn prachtig. Ja schat, de vlinders zijn prachtig, maar het is kokend heet hier! Imre stond aan oom Koens kant. Kinderen denken net zo. Kinderen houden zich niet bezig met comfort, maar kunnen lyrisch zijn en de rest vergeten. Toen we zelf kinderen waren: was die tuin in Sterksel echt zo spannend, zo groot, zo vol verstopplekken en enorme schommels? Die tochten die we maakten, horen bij de beste jeugdherinneringen. Stromende regen, maakt niet uit, als je lyrisch bent. Jong zijn is niet altijd een aanloopje naar het echte werk. Soms is jeugd het mooiste uit een leven. Als het dan maar echt mooi is geweest. Volgende herinnering: ik in het ziekenhuis, Koen met een tas vol stripboeken. Gekomen met de trein en de bus, een jaar of 20 oud. Dat was het begin van vriendschap. Hij had besloten dat ik deugde, ik weet niet precies waarom, want ik was even menselijk als de rest. Bijna even mooi, die jaren tussen jeugd en groot, want je kan doen wat je wil. De kleren aantrekken die je wil aantrekken, punkbandjes, Koen tekende posters, stoer Rotterdam, stoere vriendin van Koen. De manier waarop hij aankwam op mijn feestje, toen ik een jaar of 20 was, in Heemstede, met Suzannah en zijn vriend, bier mee, aan de noodrem van de trein getrokken omdat ze niet zeker wisten of hij wel ging stoppen in Heemstede. Een etentje bij ons thuis, met Ine, Burley en Vita. Vita verdwijnt naar boven en maakt een soort tentoonstelling van al mijn schoenen. Ik blijk meer dan 40 paar te hebben. Dat is geloof ik de enige keer geweest dat Koen en ik bijna ruzie hebben gehad. Hij vond het niet te verkopen dat een mens zoveel schoenen heeft. Hij had gelijk, natuurlijk. Hij kon er niet goed tegen, alle auto's, alle plastic rommel, al het dierenleed. Koen werd met de jaren steeds meer als Jezus in de tempel van Herodes. Compromisloos en daarom ongelukkig. Maar wel een voorbeeld. Het is niet aan mij of aan wie dan ook om een leven te duiden. Maar hij was liefde, zoals jullie zeggen. We maakten lange wandelingen door Haarlem, Imre op zijn nek, langs de Marokkaanse groenteman met alle soorten verse kruiden, om een curry te maken. Oom Koen, met zijn hoed. Onze vriend oom Koen, de vlinderman.
Het was goed om vrijdag 19 augustus met jullie samen te zijn. De fotoreportage was een mooi eerbetoon aan Koens leven. Vele beelden kwamen overeen met mijn impressies van Koen; Zijn kindertijd, dat kleine pittige ventje. De mooie familie die jullie samen waren aan de Beukenlaan, waar ik als kind al zo graag kwam. De Koen toen hij 18/19 jaar oud was en wij elkaar ontdekten, tijdens een middag bij tante Aloyse op de thee. Koen in al zijn hoedanigheden… De afgelopen dagen realiseerde ik me, dat ik er nooit bij stil heb gestaan, dat ik Koen zo vroeg in mijn leven zou kunnen verliezen. Het voelt zo doorgesneden, dat Koen zo plotseling uit mijn leven is weggerukt. We hadden plannen om elkaar te zien deze maand. Hij zou ons komen opzoeken in Deurne. Onze nieuwe plek wilde ik zo graag met hem delen. Het huis, de tuin, de vogels, konijnen en eekhoorntjes, wat zou hij hier samen met ons van genoten hebben… De pijn dat dit niet meer kan is zo groot…en zo zullen er nog veel momenten komen dat ik hem enorm zal missen. Hij was zo blij dat ik weer plannen maakte om mijn werk in Eindhoven op te pakken. Ook hier zal ik hem zo missen.
Kris van Joke 7
Koen bleef in de loop der jaren betrokken bij ontwikkeling van de tuin, was onze vriend.
Hij had altijd zoveel belangstelling voor mijn ontwikkelingen in mijn werk. Het instituut was immers ons gezamenlijke creatieve kindje. Ik heb er tot ik ziek werd 10 fantastische jaren in beleefd. Het was een plek waar ik graag werkte en waar de klanten zich heel prettig voelden.
mijn werk, volgde de
Als ik aan Koen denk is er veel om dankbaar voor te zijn. We hebben samen veel gedeeld en hij heeft veel van zichzelf aan mijn leven toegevoegd. Koen heeft altijd een speciaal plekje in mijn hart gehad en dit zal hij altijd blijven houden.
De tuin die hij voor mij ontwierp en aanlegde was een mengeling van oerwoud en zen: zo verrassend voor een kleine stadstuin! De noeste arbeid heeft hij samen met papa verricht en dit betekent heel veel voor mij. Na mijn operatie heb ik in deze tuin mijn passie voor tuinieren ontdekt.
Een warme groet van Rikie van Hub.
Toen ik hoorde dat ik kanker had, stond Koen meteen de volgende dag bij ons voor de deur. In deze periode en de jaren van herstel hebben we vele lange natuurwandelingen gemaakt. Het was fijn om onze liefde voor de natuur samen te beleven en wat had hij ongelofelijk veel kennis van de natuur.
De tas Koen heeft bij mij een heel speciaal plekje. Niet alleen omdat we het samen erg gezellig konden hebben, hij was heel loyaal, dankbaar en betrokken. En daarbij had hij nog een geweldig gevoel voor humor. Toen Yi Long in Nederland was aangekomen, stond hij als eerste aan de deur. Toen duidelijk werd dat Papa ziek was, was hij er voor ons. Toen hij hoorde dat Rikie kanker had, stond hij ook binnen een paar dagen aan de deur. Toen Ine ziek was, ging hij naar Rikie, waarschijnlijk dacht hij dat Ine daar niet zo'n behoefte aan had. Hij belde om te horen hoe het met me ging toen ik een operatie had gehad. Als er iets bij een ander Bommeltje speelde, was hij daar heel erg mee begaan. Maar als het niet goed met hem ging, wilde hij het er duidelijk niet over hebben. Aloyse maakte van alles voor hem en daar hechtte hij heel veel waarde aan. Als ik hem zag, begon hij meestal vrij snel over iets wat hij aan of om had, wat ze voor hem had gemaakt, dat hadden ze dan samen gedaan. Hij kwam me een keer in Amsterdam opzoeken en we gingen van kroeg naar kroeg naar restaurant enz. Op een gegeven moment kwam hij erachter dat hij zijn tas ergens had laten liggen en meteen sloeg de sfeer om. Het draaide alleen nog maar om het terugvinden van de tas. Het restaurant, waar die was blijven liggen, was inmiddels dicht. De volgende dag heb ik daar naartoe gebeld en er was inderdaad een tas blijven liggen die aan de omschrijving voldeed en dat heb ik hem ook laten weten. Ik dacht, de tas is terecht en die ga ik wel een keer ophalen als ik in de buurt ben. Hij heeft me daarna iedere dag gebeld om te vragen of ik hem was gaan halen. Het ging hem niet om de vork die er in zat, maar die tas moest en zou hij terug hebben, want die had Aloyse speciaal voor hem gemaakt.
Koen hoorde bij ons leven op het Gerardusplein in Eindhoven. Hij zocht ons daar regelmatig op. Ook tussen Petran en Koen klikte het en samen hadden we vaak veel lol. Toen ik 15 jaar geleden een kuurinstituut in ons huis wilde beginnen, werd Koen de architect. Binnen de kortste keren had hij een goed passend plan. Omdat hij graag met zijn neus bovenop het werk zat en ook graag mee wilde bouwen, heeft hij ruim een half jaar van maandagochtend tot vrijdagavond bij ons gelogeerd. Samen waren we aannemer; ik had nog nooit gebouwd, dus dat was een hele klus… Papa kwam ons ook vaak helpen. Achteraf gezien was het een kleurrijk gezelschap van familie, vrienden en professionals met wie we de klus geklaard hebben. Overdag was het flink aanpakken en ’s avonds was het thuis gezellig tafelen of gingen we met zijn allen de stad in. Met het resultaat ben ik altijd heel blij geweest: een prettige plek voor mijn werk en mijn klanten. Tussen alle bouwactiviteiten door tekende hij een prachtig en sterk logo voor mijn zaak. Ook de tuin heeft hij ontworpen en samen met Papa aangelegd. Het is onvoorstelbaar wat hij van een kleine stadstuin wist te maken. Het is een tuin geworden om van te genieten, omdat er altijd iets moois of boeiends in gebeurt. Waar ik tot rust kan komen, maar die mij ook uitnodigt om heerlijk te tuinieren.
Hanni van Hub 8
9
Mijn herinneringen aan Koen
Herinnering aan Koen
De laatste dagen heb ik veel gedacht aan mijn herinneringen aan Koen. Al mijn herinneringen aan Koen zijn bijzonder en mooi. Van een afstandje heb ik zijn verschillende levensfases gezien. Als kleine jongen; wat heeft hij een geweldige jeugd in Sterksel gehad. Daar kon hij al vroeg van het buitenleven genieten. Een ideale plek om op te groeien voor Koen. Zijn liefde voor de natuur is er altijd geweest. Hij heeft volgens mij letterlijk nog nooit een vlieg kwaad gedaan! Een insect, kikker of ander beest, volgens mij vond hij ze allemaal even mooi. Later naar Strabrecht college in Geldrop, in die tijd fietste hij dagelijks langs ons huis. Regelmatig zag ik hem als puber, en altijd die brede lach als hij me goededag zei. Daarna de studietijd. Met de trein vanuit Rotterdam naar Heeze. En dan kwam hij hier vaak een fiets halen als hij naar Sterksel ging. In die tijd heb ik Koen eigenlijk het beste leren kennen. Dat hij er toen ineens heel anders uitzag, moest ik wel even aan wennen. Legerschoenen aan, kort kapsel en een stekel-baard. Zijn uiterlijk was dan misschien wel anders maar Koen bleef Koen. In Rotterdam zijn we samen nog bij hem op bezoek geweest. Volgens mij waren dit gouden tijden voor hem. Nadat jullie in Nederweert gingen wonen, zagen we Koen minder, want hij hoefde hier geen fiets meer te komen lenen. Hij heeft nog een tekening voor onze tuin ontworpen en had goede raad bij onze verbouwing. Maar ik bleef Koen wel op iedere familiebijeenkomst zien. Koen was er altijd bij! In moeders laatste dagen kwam Koen bij “tante Triena” op bezoek. En dat hij voor Ed en Nelly heeft gekookt, is iets wat mij altijd bij zal blijven. Hij deed dit toch maar, wat is dat toch bijzonder! En dat onze Bart nu in Rotterdam woont waar Koen gewoond heeft is wel heel apart. Ik zie daar wat Koen nog gemaakt heeft. Koen zal ik mijn herinnering altijd blijven als een bijzondere, goed en lief persoon. Iemand die echt zichzelf was. En daar heb ik grote waardering voor! En zo zal ik aan hem blijven denken.
Voor mij was Koen altijd mijn grote neef, die zo goed kon tekenen. Ik zag hem bij ons thuis of bij hun thuis, maar twee herinneringen die ik hier wil delen spelen zich af bij oma aan de Breijbaan in Swartbroek. De eerste gaat over een keer dat we samen het natuurgebied ingingen waar je vanuit de boerderij uitzicht op had. We kregen van oma rubberen laarzen aan, en via het pad bij de melkboer gingen we erheen. Aangekomen bij het riviertje volgden we de loop. Op een gegeven moment gingen we van de weg af, zo recht door het bos, want we wilden rechtdoor het natuurgebied heen terug naar de boerderij lopen. Het werd steeds natter en drassiger. Er stonden allemaal dunne berkjes in het water. Onder de druk van Koens voeten bogen die zo ver door dat we eroverheen konden lopen. We stapten zo van boom naar boom. Uiteindelijke hebben we zonder natte voeten de andere kant gehaald en konden we door de wei teruglopen. Een andere middag hebben we op de hooizolder gespeeld. Gerrit en ik konden met zijn tweeën zo’n baal hooi nauwelijks baas, maar Koen pakte ze zo op. We hebben toen een grote hut gebouwd, zo groot, dat we er in konden staan. Hij was van binnen verlicht doordat we hem om een raampje in de zijmuur hadden gebouwd. Om binnen te komen moest je door een hele lange gang. Die hut heeft er nog jaren gestaan. Jos van Nelly van Triena
Louise van Triena
Koen Jos en buurjongen Ivo
10
Kleine neefje Koen in Rotterdam Koen is voor mij mijn kleine neefje. Met van die gitzwarte ogen en dat lange haar. Een prachtig kind. Waar iedereen gek mee was. Die gek was op iedereen. Ons mam was een groot fan van Koen. Zijn fantasie. Zijn tekeningen. Geweldig vond ze hem. En zo'n mooi menneke. En wij vonden het super als Koen kwam logeren. "Sisca", riep hij dan, "heb je nog een blad ?" Want die had hij nodig. Heel veel. En nog veel meer. Voor een nieuwe strip. Hij maakte van de P een mannetje dat van alles beleefde. Een heel verhaal als een slinger door de kamer naar de keuken. Van de P maakt hij een mannetje. Dat mannetje beleefde van alles. En tekende hij niet, dan speelde hij met alles wat los en vast zat. Zijn fantasie had geen einde. Bij elke familie-gelegenheid was Koen er. En altijd kwam hij even een praatje maken. Wat zal ik dat missen. Afgelopen mei hebben we hem nog gesproken. Anders dan anders. Nu was het op een feestje. Wel merkten we dat hij ook anders was dan anders. Echt schrikken deed ik niet, van het bericht, dat hij een ongeluk had gekregen. Maar toch was het te snel. Hopelijk voor Koen heeft hij nu rust. Ik hoop ook dat Aloyse en Sjef, Esther en Paul en de kinderen daarmee vrede hebben. Rust zacht lief neefje,
Bij Koen denk ik in periodes: Toen we klein waren. Koen en ik deden rond de boerderij graag “hup Joep Zoetemelk” Een van ons op de fiets rondjes om de boerderij fietsen, terwijl de andere de fietser aanmoedigde met “ hup Joep Zoetemelk”. De sport was natuurlijk om op onverwachte plaatsen aan te moedigen, uit ramen hangend, vanuit bomen, vanaf het dak, hoe aparter hoe beter. In Sterksel was het natuurlijk met het slingertouw in de grote boom achter in de tuin. Het was vooral een sport om zover mogelijk weg te springen. Maar het beste ken ik Koen toch uit Rotterdam. We kwamen allebei in Rotterdam te wonen en wat bleek, we woonden maar een halve kilometer uit elkaar. Ondanks dat we heel verschillend waren was dat het begin van een hele goeie vriendschap. Van de beginperiode herinner ik dat Koen in het begin geen koffie dronk. Hij was een avond bij Petra en mij. Wij gingen koffiedrinken en het leek Koen ook een goed idee om koffie te leren drinken, zodat hij in de toekomst op de bouwplaats mee koffie zou kunnen drinken. We vroegen men of hij er dan veel melk en suiker in wilde hebben, maar nee het moest gelijk zwarte koffie zijn... Het eerste adres in Rotterdam was geen heel groot succes, maar daarna kwam hij bij Jan en Birgitte Suijkens te wonen. Daar had hij het naar zijn zin. Een tuintje, maar ook voor de voordeur op de stoep zitten. Wat ben ik vaak naar de Smaragdstraat gefietst. Op een gegeven moment had Koen een jong katje “Ketelbinkie”. Volgens mij was dat een jong katje van Josefien van ons Petra. Josefien wist kurken te apporteren. Koen kreeg het voor elkaar dat Ketelbinkie papieren vliegtuigjes apporteerde. Een avond was het een uitdaging hoe ver ketelbinkie kon springen. Door een vliegtuigje iedere keer op een kast te gooien en de bank steeds iets verder weg te zetten, totdat Ketelbinkie het niet meer haalde..
Liefs, Irma van Cisca
11
Na drie jaar in Rotterdam moesten zowel Koen als ik een nieuwe woonruimte zoeken. Toen kwam het idee om samen een huis te kopen, want huren is weggegooid geld. Al snel vonden we de Vlaggemanstraat, want daar konden ieder een eigen kamer en een woonkamer hebben. In de woonkamer kwam een mooie eettafel te staan, die door Koen werd beschilderd, onder zijn pseudoniem “Noart”. Als iemand vroeg wat het voorstelde, zeiden we consequent ons familiewapen.
Mijn neefje KOEN. Wat mij herinnert aan koen; - Ik herinner dat Koen: bij ons kwam logeren, hij kreeg van ons mam yoghurt en ik mocht hem dat geven, maar als hij dan een hap nam spuugde hij het meteen weer terug, dus binnen een mum van tijd zat zijn gezicht helemaal onder de yoghurt, en Guido en ik natuurlijk lachen zoals je op de foto kunt zien.
Koen was zowel een goeie neef als een goeie vriend. Het waren goeie jaren met Koen in Rotterdam!! Karel van Hub
Koen als klein manneke Toen Herman en ik nog in de flat woonde in Eindhoven kwamen Koen en Esther een keer logeren. Supergezellig was dat.Tijdens een wandeling toen, vond Koen een mooie steen. Hij vond hem supermooi en hield hem steeds in zijn handje vast. Toen we weer in de flat waren, kreeg Herman die steen van Koen. Met de mededeling : als wij weg zijn gooi je die toch weer weg. Normaal gesproken zouden we dat waarschijnlijk ook gedaan hebben, maar na deze wijze uitspraak van Koen kon Herman dat niet en stopte deze steen in zijn beurs. Na het overlijden van Herman kwamen zijn collega’s nog wat persoonlijke stukken brengen die op zijn bureau lagen en in de la. En wat denk je dat daar nog bij zat? Juist die steen van Koen. Helaas heb ik Koen na het overlijden van Herman niet meer gesproken, anders had ik hem dit zeker verteld, en hem die steen teruggegeven of Bij tante Leny in de tuin in ieder geval laten zien.
-
Frieda van Triena
-
-
-
-
12
Ik herinner Koen: dat we bij jullie in de tuin voetbalden met zijn vriend Jeroen Polman, die we later bij de senioren ook weer tegen kwamen. Ik herinner Koen: dat er in het bos een slingertouw hing waar we dan vanaf een boomstam konden slingeren. Ik herinner Koen: dat we met 3 gezinnen en tante Sjaan een weekendje naar Eksel in een oude boerderij logeerden, hout sprokkelden waar Ome Sjef de kachel mee kon aanmaken, Koen bleef toen steeds bij mij. ’s Avond werd er natuurlijk gedronken, en door mij iets teveel bleek de volgende morgen, en toen week Koen ook niet van mijn zijde, bezorgd om zijn oudere neef. Ik herinner Koen: dat ik fan was van hardrock, met name Iron Maiden die hun LP’s altijd met getekende hoezen uitbrachten, ik tekende die toen na, Koen vond dat ook wel interessant en nam die hobby over en begon toen ook met het tekenen van die afbeeldingen, maar Koen tekende die dan met zijn eigen fantasie. Ik herinner Koen: dat ik eens met hevige buikpijn thuis kwam van het werk. ’s Avonds kwam tante Aloyse met Koen op ziekenbezoek, Koen is toen de hele avond aan mijn bed gebleven, de dag erna is in het ziekenhuis mijn blinde darm verwijderd. Ik herinner Koen: dat we met Sinterklaas surprise hielden bij tante Aloyse en ome Sjef, waar de tekenkunsten van Koen uitgebreid aan bod kwamen.
-
-
Ik herinner Koen: de stripverhalen die Koen zo gedetailleerd kon maken, waarbij nu weer opvalt hoe netjes hij kon schrijven. Ik herinner Koen: dat we in de vakanties samen met Guido de tuin mee mochten helpen aanplanten in Sterksel, we kwamen dan met de buurtbus. Ik herinner Koen: als een interessant, vriendelijk, loyaal en attent persoon met een duidelijk eigen mening die de discussie niet uit de weg ging, waar ik het altijd goed mee heb kunnen vinden. Ik zal hem zeker gaan missen op de diverse familiebijeenkomsten!
Kamperen Ieder jaar gaan wij met de hele familie (van "Piet van Tinus") bij Aloyse en Sjef kamperen. Koen is in dat weekend er ook altijd bij. Tussen onze caravans en alpenkreuzer, is zijn plekje in de oude caravan op "het kampeerterreintje" achter het huis. Met iedereen maakt Koen een praatje, leent Tijn zijn stripboeken en speelt met de kleintjes. Zelfs als we gewoontegetrouw op zaterdagavond een barbecue met veel vlees houden, is Koen als vegetariër toch gewoon van de partij. Maar ook als ieder van ons en Koen gewoon zijn eigen gang gaan, vormen we één geheel. Het voelt steeds vertrouwd, gezellig, hij hoort bij ons. En dat was iets wat eigenlijk altijd zo blijven. Bram Vermeulen heeft een mooie tekst geschreven over dat iemand, die een steen verlegd niet vergeten zal worden. Koen heeft heel veel stenen verlegd, letterlijk en figuurlijk. Al die stenen maken met elkaar een herinnering aan zijn leven dat voor veel mensen betekenis heeft en niet vergeten zal worden.
Laurens van Toos
ik heb een steen verlegd ik heb een steen verlegd, in een rivier op aarde het water gaat er anders dan voorheen de stroom van een rivier hou je niet tegen het water vindt er altijd wel een weg omheen misschien eens gevuld door sneeuw en regen neemt de rivier mijn kiezel met zich mee om hem glad en rond gesleten te laten rusten in de luwte van de zee ik leverde bewijs van mijn bestaan ik weet dat ik nooit zal zijn vergeten omdat door het verleggen van de steen de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan (Bram Vermeulen)
Wat mij herinnert aan Koen; - Toen ik in Rotterdam in het ziekenhuis lag is Koen een paar keer op bezoek geweest, Koen werkte en woonde toen in Rotterdam, we hebben toen gezellig gebuurt. Dit heb ik altijd erg gewaardeerd en attent gevonden. - Koen deed ook mee met een jubileumwedstrijd van Laurens. Toen ik Koen en Laurens zo samen zag voetballen heb ik vaak gedacht, goh wat lijken die twee toch veel op elkaar! - Als er iets te doen was met de familie van Bommel was Koen ook altijd van de partij en vond ik het altijd leuk hem gesproken te hebben.
Marie-Louise van Piet
Jolanda van Laurens van Toos
13
Vlegel Koen Als je , zoals ik, een van de oudste neven en nichten bent heeft dat zowel voor- als nadelen. Het grote voordeel, is dat je veel neven en nichten goed kent. In de tijd dat wij jong waren, echt die tijd is er geweest!, was het gewoon dat je geregeld bij opa en oma kwam, en daar zag je elkaar. Tijdens de schoolvakanties ging je niet naar verre landen maar bij ooms en tantes logeren. Neven en nichten op hun beurt kwamen naar Deurne. En zo leerde je elkaar kennen . En de jongere neven en nichten ken ik vanaf hun geboorte, en om in het rolpatroon te blijven leerde je luiers verschonen en flesjes en papjes voeren. Met carnaval ging ik babysitten bij tantes Annie en Toos, toen tante Aloyse naar het ziekenhuis moest ben ik daar een week in huis geweest om voor de kleintjes te zorgen. Toen Koen geboren werd, was Esther apetrots. Ze liet iedereen maar wat graag de baby zien, maar je mocht niet te lang of te vaak kijken want het was wel haar broertje. Het kleine mannetje werd groot en ook hij kwam in Deurne op de boerderij logeren. Ons moeder was stapel gek op hem en Koen was dol op ons moeder. Niet alleen toen hij klein was,en alles mocht van ons moeder, ook later zou altijd tijdens familiebijeenkomsten ons moeder opzoeken en even met haar praten. Wat ik me ozo goed herinner zijn de ontzettend gedetailleerde tekeningen die Koen maakte. We hebben er voorbeelden van gezien in de geweldige fotocollectie van ome Sjef. Ook met andere dingen kon Koen erg ver en gedetailleerd doordenken. Ik heb eens met hem zitten praten (onderweg naar een familie reünie?) over de voors en tegens van afval scheiden met het oog op milieu bewust bezig zijn. Dat laatste was een beetje ons stokpaardje en Koen bracht mij meerdere keren in verwarring. Hij dacht zoveel verder dan ik. Zou dat later een chaos in zijn hoofd mede veroorzaakt hebben? Teveel en te ver nadenken over heel veel dingen? We zullen het nooit weten. Wat ook een dierbare herinnering voor mij is, zijn de rebelse trekjes die Koen had. Hij vond het nonsens dat je voor allerlei dingen een diploma moest hebben, je kon dat of je kon het niet, een diploma was onzin. Een huis ontwerpen of bouwen, bij voorbeeld. Of een winkel runnen. Al die regels en voorschriften, nergens goed voor. Als je een winkel wilde runnen moest je dat doen, en goed doen. Een middenstandsdiploma is niet nodig, je verkoopt waar vraag naar is en dat is dat. Niet teveel over praten, maar doen, en ook goed doen. Hij stelde hoge eisen, ook aan zichzelf, hij wilde een goede zoon en broer zijn. Hij tobde erover of hij als oom wat zou kunnen betekenen voor zijn kleine nichtjes en de tweeling, hij wilde er toe doen. Het verschil maken. En zo is
Koen. Een naam. Kort en krachtig. Geen overbodige franje. Puur. Koen betekent dapper, onversaagd, onverschrokken. Een naam om trots op te zijn. Een mens om trots op te zijn. Wie was deze mens, deze zoon, deze broer, deze oom, deze neef? Een mens met een complex karakter, zeker voor degenen die wat verder van hem afstonden. Koen liet je niet zomaar toe in zijn wereld. Ook voor mij was Koen een in veel opzichten een raadsel. En als je iets niet snapt, dan ga je surfen op internet. Nou ben ik niet zo’n virtuele sporter, ik ga liever in een boek snuffelen. Wat Google voor de een is, is de I Tjing voor mij. En ja hoor, ook de oude Chinezen hadden een K’oen. Eerst heb je de hemel, Tj’ièn, het scheppende, daarna komt de aarde, K’oen, het ontvangende, de overgave. K’oen staat voor de gemeenschap, het volk en de familie. K’oen is zachtmoedig, vrolijk, vernieuwend en spaarzaam. Niet zozeer zuinig, maar wel gericht op hergebruik. In het karakter van K’oen zit de drang om zich te verstoppen, zich te verschansen achter veilige muren. K’oen betekent ook nog iets anders, namelijk benauwenis en uitputting door het continu onder druk staan. Wat zegt dit alles over onze Koen? Misschien niets, misschien een klein beetje, misschien iets om over na te denken. Maar het zegt niet alles, niet genoeg. Voor mij had Koen ook iets van de hemel, het scheppende, in zich. Kijk maar eens naar zijn prachtige tekeningen. Kleine stukjes van de puzzel, die Koen was. En zoveel puzzelstukjes zijn voorgoed kwijt. Misschien moeten we niet verder zoeken en Koen laten rusten. Karel van Cisca.
14
er in deze tijd veel waar ik over nadenk en dan denk ik ook, daar zou Koen tevreden over zijn. Zoals ik tevreden en trots ben dat hij mijn kleine neef was. We zullen zijn naam blijven noemen, ook al valt er dan een traan, en ons blijven herinneren dat hij een deel is van deze grote familie. Een familie waar hij graag deel van was, waar hij wilde horen.
Herinneringen aan Koen Onze herinneringen aan Koen komen vooral uit zijn kindertijd. Een kleine bloemlezing: - Achter in de tuin in Sterksel hing een touw om aan te zwieren. Judith en Ilse hebben er heel wat afgezwiert met Koen. - De Bommels en de Van Zoggels streden op het voetbalveld. Koen was een van de jongsten, maar speelde een goed potje mee! - Met de gezinnen van tante Toos en tante Aloyse gingen we een weekend naar een boerderij in Eksel. Koen was daar natuurlijk ook bij. Wat een gezellige en onbezorgde weekenden waren dat! - In Eksel waren Judith en Ilse aan het schommelen en toen kwam Koen ineens onder de schommel. Judith en Ilse kregen door de zenuwen natuurlijk de slappe lach, maar waren zich rot geschrokken. En vonden het super rot voor Koen. Maar Koen kwam na een paar minuten weer naar de schommel alsof er niets aan de hand was.
In gedachte groet ik hem, zoals altijd als hij kwam of ging ; Dag vlegel, je nicht, Josien van Ciska
- Koen had een speciale band met de natuur en dieren. Tante Sjaan smokkelde een schildpad voor hem mee uit Suriname en hij maakte zijn kip tam! Ook was hij al jong bezig met mooie bonsaiboompjes. - Koen ging mee op vakantie naar Domburg. In zo’n meidengezin vond Jan het wel een keer gezellig, een jongen mee. Koen was onwijs creatief. Hij tekende prachtig, fantasierijk en gedetailleerd. Ook maakte hij de mooiste surprises met Sinterklaas! Jan Karin Helmy en Ilse van Anny
15
Andere muziek die ik van Koen heb leren kennen is Les Negresses Vertes en die ben ik al die jaren blijven draaien: een liedje over een mug7, en een liedje over de zomer8 .
Muziek Koen leerde ik eigenlijk pas goed kennen 20 jaar geleden toen hij in Rotterdam kwam wonen en in Delft ging studeren. Hij kwam vlak bij mij wonen op de Spanjaardstraat. Bij mij op zolder was onze Karel komen wonen, die ging toen aan de Erasmus studeren.
Koen was ook dol op mijn kat Josephine, waar hij later een jonkie van kreeg. Josephine kon apporteren. En als je een smartlap zong, kwam ze naar je toegelopen om in je neus te bijten. Vooral bij Keetje Tippel van de Zangeres Zonder Naam deed ze dat. Dan waren we bijvoorbeeld de hele avond bezig om beurtelings Keetje Tippel zo jammerlijk mogelijk te zingen. Als Josephine dan naar Koen kwam gelopen, was hij zo blij; hij was echt dol op Josephine9 .
Al in de eerste week van het nieuwe schooljaar stond Koen bij ons voor de deur. Dat was gelijk de eerste van vele gezellige avonden. Het waren avonden waarop er veel gelachen werd en er allerlei creatieve ideeën op tafel kwamen. Daar was Koen een ster in. We zaten dan bij mij aan tafel en ik draaide Mink Deville helemaal grijs 1. Koen hield meer van The Pogues2 , maar ja, die muziek had ik niet. Onze Karel en Koen werden onafscheidelijk. Dat was wel verrassend want ze waren in vele opzichten elkaars tegenpolen. En daarom ook wel heel grappig. Onze Karel en Koen waren net gaan studeren en stonden verwachtingsvol in het leven.
Een andere smartlap waarop Josephine in je neus kwam bijten was “De Wereld is leeg”10 . Koen, de wereld is niet meer hetzelfde zonder jou. Petra van Hub
Afgelopen vrijdag 19 augustus reden onze Karel en ik samen naar Nederweert voor het afscheid van Koen. Ik had een cd van Johnny Cash opstaan en we zeiden tegen elkaar dat dit toepasselijke muziek was voor vandaag3 . Maar tegenwoordig draai ik toch meer de muziek die ik door Koen heb leren kennen. We zijn samen weleens naar een concert van Rowwen Heze geweest, in Zoetermeer. Was heel leuk en gezellig. Flink gedanst ook. De moan (die niet meer lacht)4, De Peel in brand, over een jongetje dat naar het avondrood kijkt5, Marina (later zou Peet in Mexico een groepje Mariachi’s dit nummer voor mij laten spelen, net toen ik een nieuw brilletje had omdat ik vanwege de jetlag mijn lenzen door de afvoer had gespoeld)6 .
http://www.youtube.com/watch?v=E-joviDb4QQ http://www.youtube.com/watch?v=Vu_B5BCDJxs&feature=related 3 http://www.youtube.com/watch?v=JAvAyfQBALA 4 http://www.youtube.com/watch?v=pa0_WRlwsx8 5 http://www.youtube.com/watch?v=UcJtWJnKtzQ 6 http://www.youtube.com/watch?v=Y6HylDIbphs 1 2
http://www.youtube.com/watch?v=8yapXaWsZ9g http://www.youtube.com/watch?v=zLTG3Vn7MN0&feature=related 9 http://www.youtube.com/watch?v=cu0N7tqiNtI 10 http://www.youtube.com/watch?v=JtCWPuNjcGE 7 8
16
